30001 |
DYNT.utf |
! اوھان کي منھنجو رڌل کاڌو پسند آيو تہ منھنجو |
مائي |
زينت، جنھن ڪنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي کاڌو. تنھن چيو تہ `` |
30002 |
DYNT.utf |
! اھي تون پنھنجا لائق ٿي ڪرين، مگر وري بہ |
مائي |
شھربانوءَ چيو تہ `` |
30003 |
DYNT.utf |
! اڄ ڏينھن جو مون ۽ زينت پاڻ ۾ ڏاڍي چٽا ڀيٽي |
مائي |
اچي پيرن کي بہ زور ڏيڻ لڳيس ۽ آھستي چوڻ لڳيس تہ `` |
30004 |
DYNT.utf |
! جي تنھنجي مرضي ھجي تہ توکي بمبئي يا ڪراچيءَ |
مائي |
ھئي. ٻہ-ٽي ڀيرا تہ سيٺ پاڻ بہ ھن کي چيو تہ `` |
30005 |
DYNT.utf |
! چوبن تہ سچ ٿي، مون کي دل تسان لھي ويو ھو، |
مائي |
بختاور جواب ڏنو تہ ``ٻڙي |
30006 |
DYNT.utf |
! خدا سڀ خير ڪندو. تون شال پنھنجي اولاد جون |
مائي |
بختاور چيو تہ `` |
30007 |
DYNT.utf |
! سي ڪھڙيون ڳالھيون؟'' |
مائي |
مريم چيو تہ `` |
30008 |
DYNT.utf |
انھيءَ بابت مون کي چيو آھي. |
مائيءَ |
سچي پڇين تہ مون کي پنھنجي منھن بہ گھڻو فڪر ھو، پر |
30009 |
DYNT.utf |
بختاور کي چيو تہ `` ھيءَ صندوقڙي کڻي وچي |
مائيءَ |
مٿي کڻي دائيءَ ڏي ڏسي وري بہ پڙھڻ کي لڳي رھي. |
30010 |
DYNT.utf |
پاڻ کولي-منجھس چڱا چڱا ريشم جا ٽڪرا ھئا، |
مائيءَ |
ھو، انناس ھئا، انب ھئا، پپنوس ھئا، ۽ صندوقڙي تہ |
30011 |
DYNT.utf |
پنھنجا گھڻا لائق ڪيا. آخر خويشيءَ جو ڪم |
مائيءَ |
جان بيبيءَ ورندي ڏني تہ ``ھائو ابا مايو. |
30012 |
DYNT.utf |
پڇيو تہ ``ڇا تي؟'' |
مائيءَ |
|
30013 |
DYNT.utf |
جي آڏو تڏي تي رکيائين. |
مائيءَ |
صندوق مٿي تي، ۽ ھڪڙي ڇٻي ميوي جي ھٿ ۾ کڻي آڻي |
30014 |
DYNT.utf |
جي اعتراض آڻڻ جو ھيءُ بہ سبب ھو، جو ھن کي |
مائيءَ |
ھو، اگرچ بختاور سيٺ جي فائدي ۾ گھڻو ڳالھايو ٿي. |
30015 |
DYNT.utf |
جي گھئي پارت ڪئي. نيٺ آگبوٽ لنگر کڻي روانو |
مائيءَ |
واقف اتان چڙھيا، تن کي سيٺ جي طرفان سندس مائٽ ھن |
30016 |
DYNT.utf |
جي مرضي گھڻي تنھنجي ماروٽ اميدعليءَ ڏي |
مائيءَ |
کڏ ۾، مائيءَ کي بہ انھيءَ جو خيال ڪونھي، مگر |
30017 |
DYNT.utf |
جي نالي مون ڳالھ ڪئي، سا اجھا خدا کڻي آندي |
مائيءَ |
فضل محمد ويٺو ھو، تنھن کي چيائين تہ ``ميان! جنھن |
30018 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``منھنجي ھڪڙي ساھيڙي آھي، اھا آيا |
مائيءَ |
ھن |
30019 |
DYNT.utf |
سان ڳالھ چوري ڏسنديس. |
مائيءَ |
وارو اللَّھ شال توکي ملائيندو. چڱو امان، آءُٗ |
30020 |
DYNT.utf |
سيٺ کي سمجھايو. سيٺ تہ اڳيئي انھيءَ ڪم |
مائيءَ |
۽ سيٺ کي پارت ڪر تہ مون کي اوڏي روانو ڪري.'' ھن |
30021 |
DYNT.utf |
شھربانوءَ وڃي ڪوئيءَ ۾ آرام ٿي ڪيو تہ اتي |
مائيءَ |
ٻنپھرن جو وري |
30022 |
DYNT.utf |
صفوران جي آڏو چري، ھن چيو تہ ``اسان وٽ ھڪڙي |
مائيءَ |
ھئي. ھڪڙي ڏڍنھن اھڙي ڳالھ انھيءَ سيٺ جي گھر ۾ |
30023 |
DYNT.utf |
کان وڌ بختاور خوش ٿي، ٻاھرڀرو ٿي سڏ ڪري |
مائيءَ |
پيل ھئي، ۽ ڏھ-ٻارھن سونيون چوڙيون ھيون. اھي ڏسي، |
30024 |
DYNT.utf |
کي بہ انھيءَ جو خيال ڪونھي، مگر مائيءَ |
مائيءَ |
بختاور - نہ امان نہ، ھڻينس کڏ ۾، |
30025 |
DYNT.utf |
کي جاڳندو ڏسي اچي پيرن کي بہ زور ڏيڻ لڳيس |
مائيءَ |
سمھندي ھئي، جو گھر جو ڪم ڪار ٿيندو ھوس. سُمھڻ مھل |
30026 |
DYNT.utf |
کي چيو تہ ``ھيءَ پورھيت اوھان جي لاءِ آندي |
مائيءَ |
۾ ھو؛ لکڻ پڙھڻ جو ڪم ٿي ڪيائين. مائي ھيٺ آئي. آيا |
30027 |
DYNT.utf |
کي گھڻيون منٿون ڪيون پنھنجي پٽ جي لاءِ. |
مائيءَ |
تہ `` تنھنجي ٻانھن گھرڻ ۾ مائي جان بييءَ اسان جي |
30028 |
DYNT.utf |
کي ٽڪيٽ وٺي چاڙھي، ٻيو ڪو سڃاڻ ڄاڻ ويندڙ |
مائيءَ |
سان مڏئيءَ ڏي موڪليو ۽ ان کي سمجھايائين تہ ``ھن |
30029 |
DYNT.utf |
کي ڦول گليءَ جي منھن وٽ لاھي ڇڏ جئين.'' |
مائيءَ |
کي اڳواٽ پئسا بہ ڏيئي ڇڏيائون ۽ چيائونس تہ ``ھن |
30030 |
DYNT.utf |
کي ۽ علي رضا کي مبارڪ ڏنائين. |
مائيءَ |
موٽي. اڳيان تہ ھنن سندس واٽ پئي ڏٺي، ايندي سان |
30031 |
DYNT.utf |
ورندي ڏني تہ ``چڱو مائي، سڀاڻي صبح جو آءُٗ |
مائيءَ |
ھن |
30032 |
DYNT.utf |
ورندي ڏني تہ ``ھائو، انھيءَ جي بابت بہ منھنجو |
مائيءَ |
|
30033 |
DYNT.utf |
ورندي ڪانہ ڏنيس. ڀلا ويچاريءَ کي سُجھيو |
مائيءَ |
جي مائيءَ کي گھڻيون منٿون ڪيون پنھنجي پٽ جي لاءِ. |
30034 |
DYNT.utf |
ھن کان مختصر خبرچار ورتي. پگھار پنج رٻيا |
مائيئَ |
|
30035 |
DYNT.utf |
آءُٗ بہ سنڌ جي آھيان. ھڪڙي پاڙي جا ويٺل |
مائي، |
زينت بانوءَ چيو تہ ``ھائو |
30036 |
DYNT.utf |
آءُٗ ھينئر ڇا چوان، آءُٗ پاڻيھي ڳالھ ڳاڻي |
مائي، |
ٻانھن ڊگھي ڪري، منھن مٿي ڪرڻ لڳس. زينت چيو تہ `` |
30037 |
DYNT.utf |
اچ تہ آءُٗ توکي فضل محمد جو گھر لھي ڏيان، |
مائي، |
ھن کي گمراھ ڪرڻ جو ارادو ڪيو. ھن کي چيائين ``تہ |
30038 |
DYNT.utf |
اللَّھ تي لڄ آھي.'' |
مائي، |
شھربانوءَ چيو تہ ``ھائو |
30039 |
DYNT.utf |
انھيءَ ماستر جو نالو ڇا آھي؟'' |
مائي، |
زينت وري پڇيس تہ `` |
30040 |
DYNT.utf |
اوھين بہ آڪلاءُ ڪونہ ٿا ڪريو. مائٽيءَ لاءِ |
مائي، |
ھوندو؟ خدا ڪندو تہ زينت مگھوئي وڃي سُکي ٿيندي. پر |
30041 |
DYNT.utf |
اوھين مون تي رنج نہ ٿيو، آءُٗ پنھنجي خوشيءَ |
مائي، |
ھن جي نہ ھجڻ ۾ وڌيڪ راضي ھيون، ۽ زينت بہ چين تہ `` |
30042 |
DYNT.utf |
اھو خيال ڇو نہ آھي - گھر واري جو وڏو آسرو |
مائي، |
شہربانوءَ چيو تہ `` |
30043 |
DYNT.utf |
اھو سچ ٿي چوبن، پر وٺ سک کي-ٻار تہ وڃي سکيو |
مائي، |
بختاور چيو تہ `` |
30044 |
DYNT.utf |
اھو گھر آھي، تون اندر ھلي وڃ''، سپاھي پاڻ |
مائي، |
سماءُ لھان.'' اندر وڃي سگھوئي نڪري آيو. چيائين تہ `` |
30045 |
DYNT.utf |
اھو مون کي سجھي ٿو، ھتي برابر رھندو ھو، |
مائي، |
ھن چيس تہ ``ھائو |
30046 |
DYNT.utf |
اھو ڪنھن جو گھر آھي، جتي پورھيت گھرجي ٿي؟`` |
مائي، |
جو حال ڏنائون ورتائون، پوءِ زينت بانوءَ پڇيس تہ `` |
30047 |
DYNT.utf |
اڄ ننڍو سڀاڻي وڏو. تون بہ تہ اڃا ڪالھ ايڏي |
مائي، |
بختاور - ھان |
30048 |
DYNT.utf |
اڄ ڪڀڙي فڪر ۾ ويٺي آھين؟ جيئي تنھنجو اولاد، |
مائي، |
ائين ئي تڏي تي رکيون ھيون. تڏھن چوڻ لڳي تہ ``ڇو |
30049 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڀاءُ جي پاران چڙين تہ ڀلي پيئي چرر-سندس |
مائي، |
آھي، جوان آھي، پر منھنجي زينت سان ڪٿان مٽ ٿيندو؟ |
30050 |
DYNT.utf |
توکي خبر آھي تہ اسان ٻنھي گھرن جي وچ ۾ جيڪو |
مائي، |
جان بيبيءَ چيو تہ `` |
30051 |
DYNT.utf |
تون اسانجن ٻارن کي قرآن پاڙھيندي وڃ.'' سو |
مائي، |
کي گھر ۾ ٻبو ڪم ڪرڻ نہ ڏيندو ھو. ھن کي چيائين تہ `` |
30052 |
DYNT.utf |
تون انھيءَ جي واقف آھين ڇا؟'' |
مائي، |
وري پچڻ لڳيس تہ ``ڇو |
30053 |
DYNT.utf |
تون بيھ، تہ آءُٗ سماءُ لھان.'' اندر وڃي |
مائي، |
سپاھي ھڪڙي در تي اچي بيٺو. زينت کي چيائين تہ `` |
30054 |
DYNT.utf |
تون منھنجي سائڻ آھين، ڀلي چؤ.'' جان بيبيءَ |
مائي، |
ھڪڙي ڳالھ چَوئين، جي چڙين نہ؟'' زينت بانو چيو تہ `` |
30055 |
DYNT.utf |
تڏھن منھنجي ڳالھ نہ وڻيئي؟ مون کي رنج ڪندينءَ؟ |
مائي، |
پڪائي ڪري ماٺ کڻي ڪيائين. جان بيبيءَ وري چيس تہ `` |
30056 |
DYNT.utf |
جھان لاءِ ٻانھون گھڻيون ئي چڱيون پيون |
مائي، |
جان بيبيءَ چيو تہ `` |
30057 |
DYNT.utf |
جي اھڙي ڳالھ آھي ۽ گھر سکرن جو آھي، تہ آءُٗ |
مائي، |
زينت بانوءَ چيو تہ `` |
30058 |
DYNT.utf |
چادر جيڏو دسترخانو ڍاڪن ۽ رڪيبين سان ڀرجي |
مائي، |
جان بيبي چيو تہ ``ھان! |
30059 |
DYNT.utf |
سچ ٿي چوين-اولاد جو فڪر مائٽن کي نہ ھوندو |
مائي، |
بختاور چيو تہ '' |
30060 |
DYNT.utf |
سچ ٿي چوين، اھا ڳالھ برابر آھي. تنھنجي |
مائي، |
جان بيبيءَ چيو تہ `` |
30061 |
DYNT.utf |
سرائي اميد علي چڱو آھي، جوان آھي، پر منھنجي |
مائي، |
بختاور چيو تہ `` |
30062 |
DYNT.utf |
سو سچ آھي پر جيڪي پنھنجا ٿي چوين يا جيڪي |
مائي، |
بختاور چيو تہ `` |
30063 |
DYNT.utf |
سيٺ گل محمد جي گھر ۾ ڪا گھٽ آھي؟ سندس گھر |
مائي، |
بختاور - ڇو |
30064 |
DYNT.utf |
سيٺ گل محمد جي گھران، دعائون سلام بہ ڏنا |
مائي، |
تہ ``بختاور، ھيءُ ڇا آند و اٿيئي؟'' بختاور چيو تہ `` |
30065 |
DYNT.utf |
سڀاڻي صبح جو آءُٗ ھتي سوير اينديس، تون |
مائي، |
ھن مائيءَ ورندي ڏني تہ ``چڱو |
30066 |
DYNT.utf |
شابس آھي ويچاري گل محمد کي، ڏپڻ وٺڻ اھڙو |
مائي، |
وري آئي، ۽ سوبرڪي ڳالھ پوري، وري بہ چوڻ لڳي تہ `` |
30067 |
DYNT.utf |
شڪ ناھي.'' |
مائي، |
شھربانوءَ چيو تہ ``ھائو |
30068 |
DYNT.utf |
لکڻ پڙھڻ واري ٻانھن بہ ھڪڙي تہ مون کي سُجھي |
مائي، |
اتي مريم وچ ۾ پئي چيو تہ `` |
30069 |
DYNT.utf |
متان ڪا تو ۾ اسان جي لڇ بہ گڏيل آھي؟'' ھوءَ |
مائي، |
ننڍي ھوندي ھئا.'' ۽ ھن سان چرچو ڪري چوندي ھئي تہ `` |
30070 |
DYNT.utf |
مچ ٿي چوين پر مون کي اسيد آھي تہ زينت کي |
مائي، |
بختاور چيو تہ ``ھائو |
30071 |
DYNT.utf |
منھنجو ماروٽ ھجي تہ ڀلي ھجي، جنھن کي ڳالھائڻ |
مائي، |
زينت - |
30072 |
DYNT.utf |
مون بختاور کان ٻڌو ھو تہ اھا ٻانھن بہ آٿارڻ |
مائي، |
مريم چيو تہ `` |
30073 |
DYNT.utf |
مون ڀانيو تہ بادشاھن جي تھخانن ۾ ڏاڍو ڪو |
مائي، |
ٻاھر اچي انھيءَ زال کي چيائين تہ `` |
30074 |
DYNT.utf |
مون ڪڏھن سلطان جو تھخانو ڪونہ ڏٺو آھي، |
مائي، |
نہ چوريائين، مگر ھن کي گھنتري ٻڌي، چيائين تہ `` |
30075 |
DYNT.utf |
نالو تہ مون کي نٿو اچي، باقي سندس زال جو |
مائي، |
آيا ورندي ڏني تہ `` |
30076 |
DYNT.utf |
ھتي تون رڳو پيٽ تي پيئي ڪمائين، ڇو نہ ڪٿي |
مائي، |
ھڪڙي ڏينھن ڳالھين ڪندي زينت بانوءَ کي چيو تہ `` |
30077 |
DYNT.utf |
ھن گھٽيءَ ۾ ھڪڙو ماستر علي رضا نالي سنڌ |
مائي، |
۽ چڱي زال ڏٺي ٿي، تنھن کان وڃي زينت پچيو تہ `` |
30078 |
DYNT.utf |
ھوءَ تہ ھٿ ڇُھڻ کان پري بيئي آھي. اھي ٻہ |
مائي، |
بختاور چيو تہ `` |
30079 |
DYNT.utf |
ھي زمانو ھاڻ اھڙو اچي لڳو آھي.'' |
مائي، |
مريم چيو تہ ``ھائو |
30080 |
DYNT.utf |
ھڪڙو ماستر آھي، ھتي اچي ورھيہ-ٻن کان رھيو |
مائي، |
آيا چيو تہ `` |
30081 |
DYNT.utf |
ڪا ھوندي تہ خدا کي خبرا'' |
مائي، |
اسان جي لڇ بہ گڏيل آھي؟'' ھوءَ جواب ڏيندي ھئي تہ `` |
30082 |
DYNT.utf |
ڪڏھن ڪڏھن آھئين بہ وڃي بختاور کي مدد ڏيندي |
مائي، |
شھربانوءَ چيو تہ `` |
30083 |
DYNT.utf |
پٽ، ڌيءُ ٽنھي گڏجي ويھي ماني کاڌي. |
ماءُ، |
ماني تيار ٿي ۽ حامد علي بہ اسڪول کان آيو، ۽ |
30084 |
DYNT.utf |
ڀاءُ ۽ دائي، سڀ خوشيءَ کان ڪپڙن ئي ۾ نہ |
ماءُ، |
ھن کي ڏسي سندس |
30085 |
DYNT.utf |
بہ گھڻو خوش ٿيا. سڀئي ھن کي ڏسڻ آيا، ۽ ھنن |
مائٺ |
دل تہ باغ باغ پئي ٿي، پر سندس آشنا ۽ سندس زال جا |
30086 |
DYNT.utf |
آھن، انھن کي بہ نيٺ مائٽيءَ جي ڳالھ دل |
مائٽ |
آھن، لينگريءَ جو مامو آھي، چاچو آھي، ٻيا ڪيترا |
30087 |
DYNT.utf |
آھي، ڪڏھن ڪڏھن اما سان گڏجي، مامو يا حامد |
مائٽ |
پڙھڻ لکڻ ۾ مشغول رھج؛ اما کي خوش رکيو اچج، وڏو |
30088 |
DYNT.utf |
اچي ياد پيس ۽ مڙس جي محبت اچي دل تي چڙھيس، |
مائٽ |
کاڌو پيتو ڌار ھنن کان ملندو ھوس. نيٺ ھڪڙي ڏينھن |
30089 |
DYNT.utf |
انھن کي پرڻائي پنھنجون آسون ۽ اميدون پوريون |
مائٽ |
آھين، ماڻھن جا ٻار اڃا ڪمائڻ جھڙاي نہ ٿين، تہ |
30090 |
DYNT.utf |
بہ آئي ھئا ۽ عظمت کي ملڻ جي لاءِ علي رضا |
مائٽ |
جي ماءُ عزت بي اصل ٻمبئيءَ جي ويٺل ھئي، تنھن جا |
30091 |
DYNT.utf |
بہ اتي ھوندا ھئا، جن سان آمدرفت ھوندي ھين. |
مائٽ |
جا ماڻھو ڪڏھن ڪڏھن ڪم ساڻ اوڏي ويندا ھئا، ۽ ڪن جا |
30092 |
DYNT.utf |
بہ چون ٿا تہ `اٽي تي اٽو، کارو نہ کٽو - ھڪڙي |
مائٽ |
اچي ٿيو آھي، تنھن جو بہ نيٺ بلو ڪرڻو اٿم. اڄ تہ |
30093 |
DYNT.utf |
بہ مٿس کلندا ھئا، ۽ ھن کان گوشو ڪندا ھئا، |
مائٽ |
کان بلڪل ٻيءَ طرح جا ھئا، تنھنڪري سندس ويجھا |
30094 |
DYNT.utf |
پاسي ۾ ويٺا آھن، لينگريءَ جو مامو آھي، |
مائٽ |
ڏلي تہ ``ادي، چڱو ڪيئي، پر توکي خبر آھي تہ منھنجا |
30095 |
DYNT.utf |
پڙھائينن پڙھي پڙھي قرآن ۽ نماز پڙھنديون، |
مائٽ |
ڪا منشگيري ڪمائڻي يا سرڪار جي نوڪري ڏيڻي آھي، جو |
30096 |
DYNT.utf |
تي بہ حق آھي تہ اولاد جيڪي واجبي چوي سو |
مائٽ |
کي ڇا اختيار آھي مائٽ جي مرضيءَ کان ٻاھر وڃي؟ مگر |
30097 |
DYNT.utf |
جي سامھون ٿئي. منھنجي مرضي ڪھڙي آھي! جيڪا |
مائٽ |
آھي. مون تہ اڳي بہ توکي چيو ھو تہ اولاد جو ڇا وس جو |
30098 |
DYNT.utf |
جي مرضيءَ کان ٻاھر وڃي؟ مگر مائٽ تي بہ |
مائٽ |
مون کي چوندؤ ائين ڪندس، اولاد کي ڇا اختيار آھي |
30099 |
DYNT.utf |
جيڪي ھنن سان نہ ٺھيل ھوندا ھئا سي بہ سرائي |
مائٽ |
پراڻا واقف ھنن کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. زينت بانو جا |
30100 |
DYNT.utf |
راضي نہ ھئا. ٿوري گھڻي کؤنس تہ ھنن سان |
مائٽ |
تہ ھن شاديءَ ۾ سرائي فتح خان يا سندس زال جا گھڻا |
30101 |
DYNT.utf |
سان مڏئيءَ ڏي موڪليو ۽ ان کي سمجھايائين |
مائٽ |
زينت بانوءَ کي سيٺ پنھنجي ڪنھن |
30102 |
DYNT.utf |
سکر آھن يا ھوند وارا آھن، ايتري ڳالھ بس |
مائٽ |
ھو شڪل جون ڪھڙيون، لکڻ پڙھڻ جون ڪھڙيون؟ رڳو سندن |
30103 |
DYNT.utf |
کي ڌيءُ جو ٿيندو آھي، سو بہ ڪونہ ھوس. جيڪي |
مائٽ |
آھن ۽ پنھنجي منھن ڪم کي لڳي ويا آھن ۽ وڏو انتضار |
30104 |
DYNT.utf |
کي ڏئي. ھن ويچاريءَ سندن گھڻي شڪر گذاري |
مائٽ |
کي انھيءَ گھر جي ڀاتين چڱي مدد ڏني، جھڙي ڪو مائٽ |
30105 |
DYNT.utf |
کين ڪم ايندا - پنھنجي سر پاڻ ۾ حياتيءَ دم |
مائٽ |
گڏيا وتنداسين، نڪي پئسا جٽا ڪندا، لڪي زال مڙس جا |
30106 |
DYNT.utf |
لاءِ وڏي وٿ آھي؛ تنھنڪري ويچاريءَ روئي |
مائٽ |
لاءِ پئي رنائين. سڌريل، جي کريل، تہ بہ نيٺ اولاد |
30107 |
DYNT.utf |
مائٽ کي ڏئي. ھن ويچاريءَ سندن گھڻي شڪر |
مائٽ |
کي انھيءَ گھر جي ڀاتين چڱي مدد ڏني، جھڙي ڪو |
30108 |
DYNT.utf |
مائٽن سان ملندا آھن. ھن کي سندس ڏاڏي جي |
مائٽ |
مڙسين علي رضا ۽ زينت بانوءَ سان گڏجي پيا، جيئن |
30109 |
DYNT.utf |
وساري نہ ڇڏيا ھئا. ھن ٻہ خط لکي ٽپال ۾ وڌا: |
مائٽ |
انھيءَ ھنڌ ھن کي آرام مليو، تہ بہ ھن پنھنجا |
30110 |
DYNT.utf |
ھن مائيءَ جي گھئي پارت ڪئي. نيٺ آگبوٽ لنگر |
مائٽ |
سيٺ جا واقف اتان چڙھيا، تن کي سيٺ جي طرفان سندس |
30111 |
DYNT.utf |
ھوس، تنھنڪري جيئن اڪثر زالن جو خيال ٿيندو |
مائٽ |
ھو، ڪنھن بہ طرح ڪمائيءَ ڪرڻ جھڙو نہ ھو، پر ويجھو |
30112 |
DYNT.utf |
ھئي، گھر جي لاءِ وڏي آڌر ھئي. ھن پنھنجي |
مائٽ |
ڏک ٿيو. ڀلا انھيءَ سان سفرن ۾ ھنن جي سنگت ھئي، وڏو |
30113 |
DYNT.utf |
ياد پوڻ لڳا. دستور آھي تہ ڏکن ۾ گذريل ڏينھن |
مائٽ |
وري ھن کي پنھنجا ڏينھن ياد پوڻ لڳا، پنھنجا |
30114 |
DYNT.utf |
ٿي ڄاتائون. ٻيئي گھر سڀڪنھن ڪم ۾ ھڪٻئي |
مائٽ |
کان آسرو لاھي ڇڏيو ھو. ھاڻ ھنن مغلن کي پنھنجو |
30115 |
DYNT.utf |
ٿيا، تنھنڪري ھنن کي ھيڪلائيءَ جو گھڻو |
مائٽ |
لاءِ علي رضا جي گھر ايندا ھئا، سي بہ ھن جا ويجھا |
30116 |
DYNT.utf |
ٿينداسين ۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ ايندڙ شاديءَ جي |
مائٽ |
وڌيڪ پاڻ ۾ گستاخ رھندا ھئا، جو پَڪ ھين تہ سگھوئي |
30117 |
DYNT.utf |
ڪن، مون کان ٻچين تہ محمد رمضان وڪيل کان |
مائٽ |
آھي ويچاري گل محمد کي، ڏپڻ وٺڻ اھڙو ٿو ڪري، جھڙو |
30118 |
DYNT.utf |
ڪونہ ھو، رڳي ماءُ ھئي، تنھن جي ھن بہ پرواھ |
مائٽ |
اھڙو ھاڻ بڇڙو ٿيو. ھن کي منح ڪرڻ وارو ٻيو ڪو وڏو |
30119 |
DYNT.utf |
ڳولي وڃي لڌا. |
مائٽ |
ٻڌايائين. ھو ڏاڍو خوش ٿيو، جو ھن پنھنجن وڏن جا |
30120 |
DYNT.utf |
تي بار آھي، تڏھن وري زال پرڻجي وڌيڪ بار |
مائٽن |
شادي ڪرڻ مان ڇا حاصل آھي. پھربن تہ ماڻھو جڏھن پاڻ |
30121 |
DYNT.utf |
جي حوالي ڪري آيا ھئا. علي رضا جو مامو بہ |
مائٽن |
چيو آھي تہ ھنن جو گھر حيدرآباد جي ڪَچي ۾ ھو، جو |
30122 |
DYNT.utf |
جي گھر آئي ھجي. پوءِ تہ دلجاءِ ڪري اتي ويھي |
مائٽن |
ڏسي، زينت بانوءَ کي پيٽ ۾ ساھ پيو، جيئن نہ پنھنجن |
30123 |
DYNT.utf |
جي مرضي ويئي، ھينئر مرضي ٿي ڇوڪرن جي. منھنجي |
مائٽن |
جي مرضي؟ منھنجي مرضي ڪھڙي آھي! ھينئر انگريز آئي |
30124 |
DYNT.utf |
جي منھن لاءِ پئي سڪي، جي ھن کي مئو سھسائي |
مائٽن |
ڳالھ کي مريم پشتي ڏني. زينت بانو گھڻن ڏينھن کان |
30125 |
DYNT.utf |
جي ڌار ٿيڻ کان پوءِ ٻہ-ٽي ڏينھن آرام ورتو |
مائٽن |
ھئي، ۽ ٻيو اھنج بہ ڪونہ ھوس. اھائي جاءِ ھئي، جتي |
30126 |
DYNT.utf |
سان ملندا آھن. ھن کي سندس ڏاڏي جي ھٿن جون |
مائٽن |
علي رضا ۽ زينت بانوءَ سان گڏجي پيا، جيئن مائٽ |
30127 |
DYNT.utf |
سان واسطو ٽٽي ويو ھوس، (جيئن مٿي ٽئين باب |
مائٽن |
ليٺ سنڌ ۾ نڪتو ھو ۽ اتي رھي وڃڻ ڪري پنھنجن اصلوڪن |
30128 |
DYNT.utf |
کان بہ پياري آھين.'' |
مائٽن |
تہ ڇا ٿيو؟ تنھنجا لڇڻ موچارا آھن، سواسان کي |
30129 |
DYNT.utf |
کان بہ مور وينديس ۽ منھنجو ڇوڪرو بہ رھجي |
مائٽن |
ھٿ ۾ وٺو.' سو جي آءُٗ کڻي اھڙو پير توسان ڀريان، تہ |
30130 |
DYNT.utf |
کان بہ وڌيڪ آھي. خدا سرائيءَ کي بھشت نصيب |
مائٽن |
آھي تہ اسان ٻنھي گھرن جي وچ ۾ جيڪو رستو آھي، سو |
30131 |
DYNT.utf |
کي اطلاع ڏناٿون، جنھن تي ٺھرايل ڏينھن |
مائٽن |
سو سڀني ڇوڪرين جي |
30132 |
DYNT.utf |
کي پھتي، نہ ھن پاسي. نہ ڪو ڪڏھن انھن جو |
مائٽن |
انھيءَ طرح ويچاريءَ ھن وڇڙيءَ جي خبر نہ ھن پاسي |
30133 |
DYNT.utf |
کي ملڻ آئي ھئي - اھي سڀ ھينئر لاھي ھنن کي |
مائٽن |
بت تي پيل ھئا. ويچاريءَ وٽ جيڪي ڳھ پڳھ ھئا، سي ڍڪي |
30134 |
DYNT.utf |
کي ملڻ ايندي ھئي، ھن ڀيري بہ ائين آئي ھئي، |
مائٽن |
۾ ڪن ڏينھن کان مھمان ھوندي ھئي، ۽ ڪڏھن ڪڏھن ھتي |
30135 |
DYNT.utf |
کي نہ ھوندو تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو؟ خدا ڪندو |
مائٽن |
بختاور چيو تہ ''مائي، سچ ٿي چوين-اولاد جو فڪر |
30136 |
DYNT.utf |
کي ڇڏي ڌارين سان گڏي آھي؛ انھيءَ ڪري ھن |
مائٽن |
مائي پنھنجي پٽ جي ۽ ٻين ماڻھن جي ڳالھ تي لڳي، |
30137 |
DYNT.utf |
کي ڪري ٻڌايا، جي ٻڌي ھنن کي ڏک ۽ ارمان ٿيو. |
مائٽن |
جيڪي واقعات زينت تي ٿي گذريا ھئا، سڀ ھن پنھنجن |
30138 |
DYNT.utf |
مان رستي جي واقعي جو بيان ڪرڻ لڳا؛ ھيڏي |
مائٽن |
ھو ٻئي ڏينھن وڃي شھر رسيا، ۽ پنھنجي |
30139 |
DYNT.utf |
مان گھڻن ڏينھن کان آسرو لاھي ڇڏيو ھو. ھاڻ |
مائٽن |
گڏي آھي؛ انھيءَ ڪري ھن شاديءَ ۾ نہ ويٺا. ھنن بہ |
30140 |
DYNT.utf |
مان ٻيو ڪو مڙس ماڻھو ساڻ نہ کنيئي؟'' |
مائٽن |
سپاھيءَ چيو تہ `` |
30141 |
DYNT.utf |
مٽن سان توڙي پنھنجي قوم وارن سان ھنن جو |
مائٽن |
۾ بيشڪ خوش گذاريندا ۽ گھر چڱو ھلائيندا، مگر ٻين |
30142 |
DYNT.utf |
وانگر آھي. اسان جي سرائيءَ ۽ علي نواز مغل |
مائٽن |
جوان جماڻ آھي، اشراف گھر جو آھي، ڌاريو آھي تہ بہ |
30143 |
DYNT.utf |
وانگي آھين. اھڙن ڪمن ۾ مون کي توکان عيب |
مائٽن |
منھن مٿي ڪري چيو تہ ``ادي! تون منھنجي ڀيڻ آھين، |
30144 |
DYNT.utf |
ڏي بمبئيءَ وڃان ۽ سيٺ کي پارت ڪر تہ مون |
مائٽن |
تہ ``مائي ھاڻي مون کي موڪل ڏبو تہ آءُٗ پنھنجن |
30145 |
DYNT.utf |
۽ پاڙي وارن جي حال جي توکي خبر آھي تہ کلڻ |
مائٽن |
ساري ٻار کي گھر ۾ ويھارڻ جو وقت ڪونھي. پنھنجي |
30146 |
DYNT.utf |
۽ عزيزن سان تہ رستو گھڻو ڪري بند ٿي ويو |
مائٽن |
ھئي، سا علي رضا جن سان ۽ ڪن ٿورن بين ماڻھن سان؛ |
30147 |
DYNT.utf |
وارو آھي - تڏھن آءُٗ اھا ڳالھ مڃان ٿي، اڳتي |
مائٽڻ |
پنڌ ڪيو ۽ وري پنھنجو رستو بہ ڌارين وارو ناھي، |
30148 |
DYNT.utf |
جي ڳالھ کي ھتي جا ماڻھو گار سڏيندا آھن |
مائٽي |
ھجي تہ مون کي معاف ڪجئين. مون کي خبر آھي تہ اھڙي |
30149 |
DYNT.utf |
ٿي وين.'' |
مائٽي |
آھي، تنھن سان ماستر جو رستو ھو، پوءِ تہ نيٺ پاڻ ۾ |
30150 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ۾ البت اعتراض ھو، اگرچ بختاور سيٺ جي |
مائٽي |
پر اسان مٿي ڏٺو آھي، تہ مائي شھربانوءَ کي ھنن سان |
30151 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ۾ حرڪت ناھي. ماءُ سان ۽ زال سان بہ صلاح |
مائٽي |
جٽاءُ نٿي ڪري ۽ وجھ چڱو بہ لڳو آھي، تڏھن اھڙي |
30152 |
DYNT.utf |
آھيان، انھيءَ جي گھر وينديس.'' |
مائٽياڻي |
زينت چيو تہ ``ھائو، آءُٗ فضل محمد پريي مڙس جي |
30153 |
DYNT.utf |
جي ڳالھ دل تي ھوندي. وري جيئي شل منھنجو |
مائٽيءَ |
آھي، چاچو آھي، ٻيا ڪيترا مائٽ آھن، انھن کي بہ نيٺ |
30154 |
DYNT.utf |
لاءِ تہ تمام چڱا چڱا ماڻھو چون ٿا، اوھين |
مائٽيءَ |
ٿيندي. پر مائي، اوھين بہ آڪلاءُ ڪونہ ٿا ڪريو. |
30155 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ کي اماڻڻ آيو ھو، سو موٽي ڪناري |
مائٽ، |
پارت ڪئي. نيٺ آگبوٽ لنگر کڻي روانو ٿيو، ۽ سيٺ جو |
30156 |
DYNT.utf |
وڌي ويو ھو، ۽ صاحبلوڪن کي بہ پڙھڻ ۾ گھڻي |
مايو |
ماستر ڪري رکيائينس، انھيءَ ڪري انگريزيءَ ۾ ھن جو |
30157 |
DYNT.utf |
. مائيءَ پنھنجا گھڻا لائق ڪيا. آخر خويشيءَ |
مايو |
جان بيبيءَ ورندي ڏني تہ ``ھائو ابا |
30158 |
DYNT.utf |
ٻيءَ ھڪڙي کٽ تي ويٺيون. زينت بانو وري پاسي |
مايون |
گھر جي ڀاتين سان ملي، پوءِ وڃي سڀ صفي ۾ ويٺيون. |
30159 |
DYNT.utf |
جنھن کي اوڏانھن اکيون ھيون. انھيءَ ۾ خيرسلامتيءَ |
مايو، |
جي معرفت گھر موڪليو، جو سندس زال زينت بانوءَ کي |
30160 |
DYNT.utf |
کڻي ڪيائين. جان بيبيءَ وري چيس تہ ``مائي، |
ماٺ |
اللّھ کان ٻہ اکيون' پر شڪ لاھڻ لاءِ پڪائي ڪري |
30161 |
DYNT.utf |
ماٺ ڪري اوچتو ھلي نڪرجي، تہ ڀلي اڳين جي |
ماٺ |
صلاح ڪيائون تہ جي ھلجي تہ اڳ ۾ ڪنھن کي خط نہ لکجي، |
30162 |
DYNT.utf |
ڪري اوچتو ھلي نڪرجي، تہ ڀلي اڳين جي خوشي |
ماٺ |
ڪيائون تہ جي ھلجي تہ اڳ ۾ ڪنھن کي خط نہ لکجي، ماٺ |
30163 |
DYNT.utf |
ڪري اوڏي آٿي ھليا. |
ماٺ |
پنھنجو اصلوڪو ڳوت ۽ گذريل ڏينھن اچي ياد پين سي |
30164 |
DYNT.utf |
ڪري اھا ڪاوڙ سٺي، جواب ڪونہ ڏنائين، جو |
ماٺ |
علي رضا تہ |
30165 |
DYNT.utf |
ڪري پرڀرو وڃي ويھي رھيو، ۽ نوڪر کي حڪم |
ماٺ |
ٿيو. ڪاوڙ ڍري ٿيس، ھن کي شاباس شاباس ڪيائين، پاڻ |
30166 |
DYNT.utf |
ڪري سير نوائي ھليو ويو. حضر اميرن مان گھڻن |
ماٺ |
علي رضا ڪڇيو ڪين، |
30167 |
DYNT.utf |
ڪري کڻي ھائو ڪر.'' اتي شھربانوءَ جي اک پٽجي |
ماٺ |
کي ڏک ڏولاوا نصيب ۾ ھوندا تنھن سان ڪو ڪنھن جو وس؟ |
30168 |
DYNT.utf |
ڪري وري وڃي پنھنجي جاءِ تي ويٺي، ۽ منھن |
ماٺ |
حيلو ڪريان، پوءِ اوبسلائيءَ ۾ نڪري ھلي وڃان. سا |
30169 |
DYNT.utf |
ڪري ويھي رھي ۽ اھو دلاسو ڏنائين تہ جي قسمت |
ماٺ |
سو ھن ويچاريءَ کي ويتر ارمان ٿيڻ لڳو، پر لاچار |
30170 |
DYNT.utf |
ڪري ويھي رھيا. |
ماٺ |
افسوس علي رضا ۽ سَندس زال کي ھو. ويچارا روئي روئي |
30171 |
DYNT.utf |
ڪري ويھي رھيا. |
ماٺ |
ڪري وري اچي ھن گھر ۾ واويلا ٿي. ويچارا روئي پٽي |
30172 |
DYNT.utf |
ڪري ويھي رھيو آھي. ماءُ تہ زال ماڻھو ڪين |
ماٺ |
جاکوڙا ڪڍي اچي نہ سگھيو ۽ خط پھچڻ کان پوءِ بہ |
30173 |
DYNT.utf |
ڪري ويھي رھ، خوشي سنديس، ھي نينگر ڀلنئي |
ماٺ |
``ڇڏينس مريم، اگي ٿورا مٿا ھنيا اٿم جو ھاڻ ٻڌندو، |
30174 |
DYNT.utf |
ڪري ويھي رھ، نہ تہ ترار کڻي ٻہ اڌ ڪري وجھندو |
ماٺ |
نہ ٿي ٿئي، تڏھن دڙڪو ڏيئي چيائينس تہ ٺادان رن، |
30175 |
DYNT.utf |
ڪري ويٺي ٻڌبون، تنھن چيو تہ ``ابا، ھاڻي |
ماٺ |
جان بيبي، جنھن ھي سڀ ڳالھيون |
30176 |
DYNT.utf |
ڪري ڪلمو پڙھي وري سمھي رھي ۽ بختاور بہ |
ماٺ |
شھربانوءَ جي ھانوَ تي ڇنڊو پيو ۽ دل کي تقويت آيس. |
30177 |
DYNT.utf |
ڪمو پئي ٻڌائين. |
ماٺ |
ٻڌڻ جو تہ خيال ئي ڪوٺہ ھو، تنھنڪري چپ کڻي ڪيائين، |
30178 |
DYNT.utf |
ڪئي آھي. جڏھن ڪٿي بہ سندس ڪانہ ٿي ھلي، تڏھن |
ماٺ |
ماڻھين ويچاريءَ تہ انھيءَ ڏينھن کان پوءِ کڻي |
30179 |
DYNT.utf |
ڪئي. |
ماٺ |
کي بہ اڳئي ھن جي دل جي خبر ھئي، تنھن ھينئر کڻي |
30180 |
DYNT.utf |
ڪيائون، ويھي گذريال حال جون ڳالھيون ڪرڻ |
ماٺ |
ڪري منھن ھيٺ ڪري ھنن سان رنو. ٿوري دير کان پوءِ |
30181 |
DYNT.utf |
ڪيو پراون ماڻھن جون سو کڙيون وٺيو رکي. |
ماٺ |
زينت - (البت منھن ۾ گھنڊ وجھي)، امان بہ زورآور آھي، |
30182 |
DYNT.utf |
ڪيو، ڳان تي ھٿ ڏيو، ڪنھن خيال ۾ ويٺي ھئي. |
ماٺ |
ويٺي ھئي. ڏندڻ-پاڻي ڪري بس ڪيو ھئائين. اتي ئي |
30183 |
DYNT.utf |
آھي، خدا ڪندو تہ خير سان تڪليف کان سواءِ |
ماٺو |
اڳڀرو نڪرندؤ، تہ مھيني تي پھچي سگھندؤ. سمنڊ بہ |
30184 |
DYNT.utf |
ھو، ڏاڍو لذت جھڙو وقت ھو. ڳچ رات تائين پاڻ |
ماٺو |
گذريو، ۽ رات ٿي چنڊ بہ چڙھي سنئون ٿيو، سمنڊ بہ |
30185 |
DYNT.utf |
جي ماءُ جنھن کي سڳي ماءُ ڪري ڄاڻندي ھئي، |
ماٽي |
وٽن وڃڻ اڳئي بند ڪيو ھو، پر جڏھن سندس پيءُ ۽ سندس |
30186 |
DYNT.utf |
جي ڀيڻ بہ ھوندي ۽ ٻيا بہ مڃاڻپ وارا ھوندا |
ماٽي |
ٿئي، تنھنڪري ھن کي بمبئيءَ ۾ ڇڏي وڃجي، جتي سندس |
30187 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``گذران خير جو پيو ٿيندو، جي ادو |
ماٿيءَ |
|
30188 |
DYNT.utf |
تي پنھنجي جاءِ ۾ ھو؛ لکڻ پڙھڻ جو ڪم ٿي ڪيائين. |
ماڙي |
ھئا. آچر جو ڏينھن ھو. علي رضا بہ گھر ۾ ھو، پر مٿي |
30189 |
DYNT.utf |
تي ھوندو ھو. پر ھينئر منجھس ٻيا ماڻھو ويٺا |
ماڙيءَ |
سندس اصلوڪو گھر بہ پري ناھي، او اھيو پريان ھن |
30190 |
DYNT.utf |
شادي |
مبارڪ |
|
30191 |
DYNT.utf |
ڏنائين. |
مبارڪ |
واٽ پئي ڏٺي، ايندي سان مائيءَ کي ۽ علي رضا کي |
30192 |
DYNT.utf |
ڏنائينس تہ ڌيڻين مس مس بيئي آھي. پوءِ تہ |
مبارڪ |
کي سڏ ڪيو. ھن وڃي اتيئي گرما گرم خٻر ٻتايس ۽ |
30193 |
DYNT.utf |
ڏني تہ ``پنھنجي محنت خدا صاب وڌي، خدا تعاليٰ |
مبارڪ |
ڏينھن اڳي روانو ٿيو. ھن اچي ڳجھيءَ طرح سلطان کي |
30194 |
DYNT.utf |
ڏيڻ لڳا. |
مبارڪباديون |
مائٺ بہ گھڻو خوش ٿيا. سڀئي ھن کي ڏسڻ آيا، ۽ ھنن کي |
30195 |
DYNT.utf |
ڏنائون. پوءِ بہ ھو ھن وٽ وقت بوقت ملاقات |
مبارڪون |
ھنن وٽ آيا، ۽ سلطان وٽ وڏيءَ جڳھ تي رھڻ ڪري ھن کي |
30196 |
DYNT.utf |
ڏيڻ لڳا. |
مبارڪون |
ڏاڍا حيرت ۾ پيا ۽ خوش ٿيا ۽ مائي شھربانوءَ کي اچي |
30197 |
DYNT.utf |
ڏين، پوءِ رات جو گاڏيءَ يا ڏوليءَ ۾ يا |
مبارڪون |
ھڪ کَٽ تي ذري تائين گڏ ويھي ۽ عزيز انھن کي ڏسن ۽ |
30198 |
DYNT.utf |
۽ بينچن جو وجھارائين ۽ ٻارن جي آسائش لاءِ |
مبزن |
ڀاڙي تي ورتائين، انھيءَ ۾ ضروري سامان ڪرسين، |
30199 |
DYNT.utf |
اولاد تي خرچي، ھنن کي کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪنداسين، |
متاع |
ھنن کي تہ اھا اميد ھئي تہ جڏھن اسين پنھنجو مال |
30200 |
DYNT.utf |
آٺ سان گھنڊڻي ٻڌڻ سنڀري آھين؟ |
متان |
ٿي چوين تہ سيٺ جو پٽ اڃا گرانٺ جيڏو آھي، سو تون |
30201 |
DYNT.utf |
اسان کي انتظار ٿئي.'' |
متان |
کي چوڻ لڳي تہ ``تڏھن جان، خط لکڻ جو تاڪيد رکجو، |
30202 |
DYNT.utf |
اسان وٽ بک ھيئي تنھن کان ڀڳي آھين؟'' پر |
متان |
بيبيءَ سان اھا ڳالھ ڪئي، تنھن ڏوراپو ڏنس تہ `` |
30203 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڪري سنڌو سيڙھو وڃائي ڇڏيو اٿئي |
متان |
ڄاڻي گستاخي ڪري، توسان چرچا گھٻا ڪندي آھيان، |
30204 |
DYNT.utf |
اھي پيپ باروت جا آھن. ويجھو چڪاس ڪرڻ مان |
متان |
بانوءَ کي شڪ پيو تہ گمنام خط ۾ باروت جو ذڪر ھو، سو |
30205 |
DYNT.utf |
اھڙو وقت وري ھٿ نہ اچي، تنھنڪري ھڪڙي تصويرن |
متان |
جو گڏجڻ اتفاق سان ٿيو ھو، پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ |
30206 |
DYNT.utf |
پوءِ وري مون تي ڏوھ رکو، پرڻايونس ٿا، پر |
متان |
امان ھاڻي دير نہ ڪريو، ھاڻي اوھان جي وس آھي، |
30207 |
DYNT.utf |
چور اچي مليم ۽ ماريم. مگر ھنن پڪ ڏنيس تہ |
متان |
زينت اگرچہ وڃڻ ۾ خوش ھئي، پر ڊني تہ |
30208 |
DYNT.utf |
چوين، آءُٗ رڳو انھيءَ ڪم لاءِ نہ آيس. ڪيترا |
متان |
جان بيبيءَ چيو تہ ``ادي! ائين |
30209 |
DYNT.utf |
دير پوڻ ڪري وڌيڪ مشڪلات نہ درپيش اچي.'' |
متان |
رھڻ جو وارو آھي. اوھان کي ڪا ٻارڻي ھجي تہ ٻاريو، |
30210 |
DYNT.utf |
سڀاڻي حاسدن جي گلا تي ۽ دشمنن جي چور تي |
متان |
خلعت دھند. اڄ سلطان جي مون سان ھيتري مھرباني آھي، |
30211 |
DYNT.utf |
منھنجي پاڪ دامنيءَ ۾ شڪ اچيس ۽ اٽلندو ھن |
متان |
بندوبست ڪري ڇڏي، پر اڳوڻو ڊپ بہ دل تان نٿي ويس تہ |
30212 |
DYNT.utf |
مون کي اٿڻ جو وقت نہ ملي.'' |
متان |
روانو ڪر ۽ پوءِ مانيءَ ٽيڪي جي نظر رکجئين |
30213 |
DYNT.utf |
ھي ماڻھو ڄاڻن تہ آءُٗ سندس زال نڌڻڪي گھمندي |
متان |
تہ منھنجو مڙس ھتي آبروءَ سان ھلندو چلندو ھوندو، |
30214 |
DYNT.utf |
ٻين اميرن جي حسد ڪري يا ٻيءَ طرح مون سان |
متان |
گھڙيءَ ۾ فقير کي چاڙھي نيئي امير ڪندو آھي؛ سو |
30215 |
DYNT.utf |
ٻيءَ مان انھيءَ کان بہ گھڻي ٿئيم. |
متان |
پيس. ڏٺائين تہ ھڪڙيءَ منجھان ھيتري خراري ٿي اٿم، |
30216 |
DYNT.utf |
ڀلجي وچين ۽ چڱي چڱي ڪري وڃي مٿس ھٿ رکين! |
متان |
ڪڍيو ھئائين، جنھن تي ھن چرچو ڪري چيس تہ ``ڌيان ڪر، |
30217 |
DYNT.utf |
ڍر ڏلي ڪم بگڙي وڃي!'' |
متان |
ٺھراءُ ڪري رھي ھوندي، بھتر آھي تہ ترت جواب وٺجي، |
30218 |
DYNT.utf |
ڍرائي ڪربان، ۽ ھو وري ڪنھن ٻئي ھنڌ شاديءَ |
متان |
ظاھر ڪرڻ جو چڱو وجھ آيو آھي. ۽ اھو بہ خطرو ھوس تہ |
30219 |
DYNT.utf |
ڪا اھڙي خرابيءَ جھڙي شئي لڪي پيئي ھجي. |
متان |
۾ گھمڻ ويو ۽ ھيڏي ھوڏي جون جايون گھمي ڏٺائين، تہ |
30220 |
DYNT.utf |
ڪا بلا ڀٽون نہ ھجي.'' ۽ ٻيون ڪي اھڙيون لٽائڻ |
متان |
تہ ``بيبي! ھنن ڏينھن ۾ اندر گرمي ۽ اونداھي ھوندي، |
30221 |
DYNT.utf |
ڪا تو ۾ اسان جي لڇ بہ گڏيل آھي؟'' ھوءَ جواب |
متان |
ھوندي ھئا.'' ۽ ھن سان چرچو ڪري چوندي ھئي تہ ``مائي، |
30222 |
DYNT.utf |
ڪا حرڪت ٿي بہ وڃي، تنھنڪري متل ڪارخانو |
متان |
مون مان گھڻو خوش ڪين ھوندا، ڪا مھل نہ ڪنھن جھڙي، |
30223 |
DYNT.utf |
ڪا ويل نہ ڪنھن جھڙي! سو ھينئر پنھنجي پگھار |
متان |
گذري، تڏھن ڀلي ساھ پٽي ٻہ-ٽي پئسا بہ گڏ ڪريان؛ |
30224 |
DYNT.utf |
ڪن دشمنن ڪو منصوبو ڪيو ھجي! |
متان |
۽ محلات جي اشارن مان ھن کي دل جو خطرو بہ جاڳيو تہ |
30225 |
DYNT.utf |
ڪنھن درٻار جي امير جو انھيءَ ۾ ھٿ بہ ھجي. |
متان |
ھن پاڻ سلطان کي صلاح ڏني تہ اھا ڳالھ ظاھر نہ ڪجي، |
30226 |
DYNT.utf |
ڪنھن سرڪاري ڪم بابت ھجي، يا سلطان جي کيسي |
متان |
ٻانھيءَ لنگھندي پٽ تان کنيو ھو، ڀانئيائين تہ |
30227 |
DYNT.utf |
ڪو شڪ پويس. ھڪڙو-ٻہ ڏينھن ٻيو بہ رھي نڪري |
متان |
کوٽيل موري ڇاجي ھئي ۽ ڪيئن ٿي، انھيءَ لاءِ تہ |
30228 |
DYNT.utf |
۽ سرڪاري ماڻھو بہ ھئا. آخر سرحد وارا جابلو |
متکار |
بيبي ۽ دائيءَ سوڌو انھيءَ سفر تي نڪتو. ساڻس ڪي خد |
30229 |
DYNT.utf |
ھو، ٻيو لھرن جو سٽڪو ھو، تنھن ۾ اھڙو آواز |
متل |
ڪِرڻ ڪري آواز بہ ٿيو، پر آکبوٽ جو ڌمچر اڳيئي گھڻو |
30230 |
DYNT.utf |
ڇڏي ويو ھو.خنھن منشيءَ کي پنھنجو عيوضي |
متل |
بمبئيءَ ۾ تہ علي رضا پنھنجو ڪارخانو |
30231 |
DYNT.utf |
ڪارخانو ڇڏي ھلجي تہ عزت آبرو رھجي اچي!'' |
متل |
مھل نہ ڪنھن جھڙي، متان ڪا حرڪت ٿي بہ وڃي، تنھنڪري |
30232 |
DYNT.utf |
ڪارخاني کي ھلائي. مٿا گھڻائي ھنيائون، |
متل |
تسہ اھڙي اشراف ۽ پڙھيل زال ڪيئن ھٿ لڳي، جا انھيءَ |
30233 |
DYNT.utf |
اھڙين قومن مان بہ ملي سگھندا. پر اوترا |
مثال |
جي ھندستان جا ڏيھي ماڻھو آھن؛ سچ آھي تہ ڪي خراب |
30234 |
DYNT.utf |
پردي وارن ۽ حرمخانن وارن ماڻھن جا بہ ملي |
مثال، |
پر اوترا مشال، بلڪ انھيءَ کان بہ وڌيڪ خراب |
30235 |
DYNT.utf |
آھي. جا خوشي اڳي گھر ۾ ڏسندي ھئينءَ، سا |
مثو |
ڏسجي، تہ بہ آءُٗ ائين ٿي سمجھان تہ ڄڻ سرائي ڪالھ |
30236 |
DYNT.utf |
جو آءُٗ پاسو ڪنديس؟ اسبن مھاڻا ماڻھو، |
مجال |
چوڻ لڳي تہ ``ڀلا سائين، آءُٗ حاضر آھيان. منھنجي ڇا |
30237 |
DYNT.utf |
پٿي ويٺي. ڏھاڙي جاءِ صفا ڪيو، انھيءَ باغ |
مجاور |
جا پڻ ھينئر تمام ڪراڙي اچي ٿي ھئي، سا ؟؟؟ اريدار |
30238 |
DYNT.utf |
جي شريڪ آھي تہ سڀڪو چوندو ھو تہ ``تڏھن ڀلا |
مجلس |
ڳالھ نڪرندي ھئي تہ فلاڻي بيبي بہ انھيءَ زناني |
30239 |
DYNT.utf |
جي ڪم لھڻ کان اڳي يا پوءِ ھنن کي گھمڻو ڦرڻو |
مجلس |
ھئي، جنھن جي چوڌاري ھڪ عجيب باغ ھو، جنھن ۾ شام جو |
30240 |
DYNT.utf |
گڏ ڪئي، جنھن ۾ ڇوڪرين جا پيءُ ۽ ٻيا وڏا |
مجلس |
اھو اسڪول کليو ھو، تڏھن علي رضا اسڪول ۾ ھڪڙي |
30241 |
DYNT.utf |
مان زالن لاءِ دين جو سڌارو، علم جو سڌارو، |
مجلس |
ڏيڻ جو چڱو وجھ مليو. تنھنڪري چئبو تہ انھيءَ |
30242 |
DYNT.utf |
مقرر ڪئي، جتي ھفتي ۾ ھڪڙو ڀيرو جمعي جي |
مجلس |
ھنن وچؤن ٻي رٿ ڪئي. زينت بانوءَ ھڪڙي پردي واري |
30243 |
DYNT.utf |
۾ آيا، پر وڏا وڏا صاحبلوڪ ۽ منڊمون بہ اچي |
مجلس |
سان ٿي. نہ رڳو بمبئي شھر جا مسلمان ۽ ھندو ھنن جي |
30244 |
DYNT.utf |
۾ زينت بانو اٿي ڪنھن خاص مضمون تي گفتگو |
مجلس |
ھئي، سي اچي گڏ ٿينديون ھيون. انھيءَ زنانيءَ |
30245 |
DYNT.utf |
۾ علي رضا گورنر صاحب ۽ ٻين وڏن وڏن صاحبلوڪن |
مجلس |
ورھين کان پوءِ تہ مڪتب جو اھڙو زور ھو، جو سالياني |
30246 |
DYNT.utf |
۾ ماڻھن سندس گلا پئي ڪئي تہ پئسا ججھا اٿس |
مجلس |
بابت انھيءَ رات سانيءَ مھل حامد ڳالھ ڪئي تہ ڪنھن |
30247 |
DYNT.utf |
۾ ويندو ھو، ۽ بعضي تہ ٻيا ڪي صاحبلوڪ ايندا |
مجلسن |
وري صحبوب علي منڊم سوڌو اڪثر صاحبلوڪي ناچن ۽ |
30248 |
DYNT.utf |
ميمڻ ھڪڙو وڏو شاھوڪار ھو، جنھن جي ڪوٺي |
مجمد |
سيٺ گل |
30249 |
DYNT.utf |
ٿي چوين پر مون کي اسيد آھي تہ زينت کي بہ |
مچ |
بختاور چيو تہ ``ھائو مائي، |
30250 |
DYNT.utf |
اٿئي.'' |
مچائي |
چوندو ھئين تہ شادي ڪانہ کپي، يا تہ ھاڻي آڻي تڪڙ |
30251 |
DYNT.utf |
ويٺو آھي. ڪي ڏينھن ھلي اتي رھون، پوءِ ڪو |
مچايو |
تہ بمبئيءَ ۾ اسان جو پٽ اڳيئي پنھنجو ڪارخانو |
30252 |
DYNT.utf |
آھي ۽ مڙسن جي ڪابہ ڳالھ ڪانہ ھلندي آھي، |
مچندي |
ڏين. ھنن کي سجھيو ٿي تہ اھڙن ڪمن ۾ زالن جي ٻيگھي |
30253 |
DYNT.utf |
رکي؛ تنھنڪري ھوءَ پاڻ ڪشالو کري، گھر ۾ |
محاورو |
کي ضروري ٿيو تہ گھر ۾ ٻاڻ بہ انھيءَ جو وڌيڪ |
30254 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ڪري ڏاڍي ھوشيار ٿي ويئي. انگريزي ٻولي، |
محاوري |
خود زينت بانو گھر ۾ مڙس کان پڙھڻ ۽ پنھنجي منھن |
30255 |
DYNT.utf |
آثار عرض- اوھان جو خط بھتو. جلد ملڻ جي خوشيءَ |
محبت |
جان سلامت. بعد تسليمات لياز آيات و اشتياق ملاقات |
30256 |
DYNT.utf |
آثار-آنڪھ اوھان جي خط جو جواب ھن کان اڳي |
محبت |
من، سلامت. بعد از سلام شوق انجام و آرزوي ديدار |
30257 |
DYNT.utf |
اچي دل تي چڙھيس، روثي روثي اکيون ڳاڙھيون |
محبت |
ھوس. نيٺ ھڪڙي ڏينھن مائٽ اچي ياد پيس ۽ مڙس جي |
30258 |
DYNT.utf |
جون ڳالھيون ڪيون. |
محبت |
۾ آيو، جتي چئن-پنجن منٽن تائين زال مڙس ويھي |
30259 |
DYNT.utf |
سان پنھنجيون ٻاھون ڊگھيون ڪري چيس تہ ``منھنجي |
محبت |
فوجدار |
30260 |
DYNT.utf |
کان پوءِ چا سندن شادي ٿي ھئي، تنھنڪري ھڪٻئي |
محبت |
ذڪر لکون؟ ھيتريءَ واقفيت، ھيتريءَ سيڪ ۽ ھيتريءَ |
30261 |
DYNT.utf |
گھڻي ھئي ۽ جھڙي ھي ھنن جي مرضي رکندڙ ھئا، |
محبت |
ڳالھ ڪانہ ھلندي آھي، پر ٻنھي سان سندن مائرن جي |
30262 |
DYNT.utf |
مڌندي ويئي. |
محبت |
اڪثر ٻڌبيون آھن، پر ھتي تہ ٻنھي جي وچ ۾ روزبروز |
30263 |
DYNT.utf |
ھاڻ تازي منجھس ڦٽي ھئي، تنھن ڏھوڻون زور |
محبت |
جيڪا |
30264 |
DYNT.utf |
ھاڻي پاڻ ڏٺي ھئائين، تنھن جي ڏڍ تي دل ۾ |
محبت |
نيٺ مڙس جي جا |
30265 |
DYNT.utf |
ھن سان گھڻي ھئي، تنھن ھن کي گھڻو زور لاتو |
محبت |
لاچار ٿيو آھي. سلطان جي دل تہ ھن ڏي صاف ھئي ۽ سندس |
30266 |
DYNT.utf |
ھن سان وڌندي ويئي. خود علي رضا بہ ھن جي |
محبت |
جيئن وڌيڪ ڏينھن پوندا ويا، تيئن سڀني جي |
30267 |
DYNT.utf |
ھوندي ھيس، ھن جي اولاد کي پنھنجو اولاد |
محبت |
ڪيو ھو، ۽ پرڻايو ھئائينس، تنھنڪري ھن سان گھڻي |
30268 |
DYNT.utf |
ھئي، سا تہ نڪري ويئي، ھينئر ڪُتي ٻلي واري |
محبت |
آخر جيڪا سندن وچ ۾ زال - مڙس واري |
30269 |
DYNT.utf |
ڪانہ ھئي. ھن کي ھو ڦُرڻو کائڻو، جو ڃاڻندي |
محبت |
تنھن جي پورائي پيو ڪندو ھو. ھن رن کي ڪا ھن سان |
30270 |
DYNT.utf |
ڪانہ ڏيندو رڳو عذاب سھڻو پوندو.'' |
محبت |
نہ مون کي پاڻ وٽ رکندو ئي ڪين يا جي رکيائيہ تہ بہ |
30271 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لاءِ گھرايو آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح |
محبت |
ڇڏيو، تہ اسان انھي بيبيءَ کي اندر رھڻ ۽ حرمن سان |
30272 |
DYNT.utf |
۽ الفت گھر جي ڀاتين جي، خاص ڪري علي رضا |
محبت |
انھيءَ طرح پنج-ڇھ مھينا گذري ويا. جا |
30273 |
DYNT.utf |
علميت، ايمانداري، اشرافت ۽ چڱي انتظام |
محبت، |
جي تعريف مان ڍاوائي نئي. اھو سڀ ھنن جي سرجوشي ۽ |
30274 |
DYNT.utf |
علي اچي پيءُ-ماءُ جي پيرن تي ڪيري پيو. ھنن |
محبوب |
|
30275 |
DYNT.utf |
علي افسوس پئي کاڌو تہ ناحق منڊم سان ھٿ |
محبوب |
ھئي. مطلب تہ ھن جو گذارو اھڙي مزي سان ٿيڻ لڳو، جو |
30276 |
DYNT.utf |
علي اھرڙي آرام سان پنھنجي ڪم کي لڳو، جھڙو |
محبوب |
ڏنو ۽ ٻي معرفت بہ ڪرائي ڏنائينس. تنھن کان پوءِ |
30277 |
DYNT.utf |
علي ايتري بيحيائي ڪئي ھئي، تہ منصور علي |
محبوب |
علي رضا جي پُٽن مان |
30278 |
DYNT.utf |
علي باريسنر سان اچي گڏ رھيو. ھو پنھنجي |
محبوب |
بمبئيءَ ۾ ھي پريندي پنھنجي پٽ |
30279 |
DYNT.utf |
علي باريسٽريءَ جو امتحان پاس ڪيو. ھي پٽن |
محبوب |
استنبول ۾ اميري پئي ڪمائي، تہ سندس پٽن مان وڏي |
30280 |
DYNT.utf |
علي بہ ٿڪجي پيو. |
محبوب |
رستن تي ھلندي ھلندي اھڙيءَ حد تي وڃي پھتي، جو خود |
30281 |
DYNT.utf |
علي پاڻ بہ انھيءَ لاءِ گھڻو خواھشمند ھو، |
محبوب |
ڪري، پوءِ قاعدا پڙھي باليسٽريءَ جو امتحان ڏئي. |
30282 |
DYNT.utf |
علي پٽ ھو، تنھنڪري ھن تي ڪھڙي بہ معاملي |
محبوب |
|
30283 |
DYNT.utf |
علي رکيائين. ھو ڏاڍو ملوڪڙو ٻار ھو. جنھن |
محبوب |
ڏوجھرن ۾ ڪا سنگت، ڪا وندر تہ ٿي. الھيءَ جو نالو |
30284 |
DYNT.utf |
علي زور ڪري پنھنجي پيءُ - ماءُ کي سندن خرچ |
محبوب |
جي صحبت مان بيزار ٿي پيا، ۽ اگرچ پھرين ڏينھن ۾ |
30285 |
DYNT.utf |
علي طبع جو تکو ھو، تہ گذريل خراب اتفاقن |
محبوب |
بنيادي ماڻھن جو اولاد ھئا، ٻيئي شاھوڪار ھئا. جي |
30286 |
DYNT.utf |
علي نہ رھيو، شادي ڪيائين ۽ سگھو ئي زال |
محبوب |
بہ پيءُ جھڙي ھئي ۽ ھن جي راہ بہ پيءُ وانگي ھئي. پر |
30287 |
DYNT.utf |
علي ولايت مان بمبئيءَ آيو. |
محبوب |
سندس گھڻا واقف ھئا، سندس ڌيءُ اتي ھئي، تنھنڪري |
30288 |
DYNT.utf |
علي ھاڻي پشيمان گھڻو ئي ٿيو، ۽ پيءُ-ماءُ |
محبوب |
|
30289 |
DYNT.utf |
علي ھن جي وڃڻ ڪري گھڻو خوش ٿيو، ڇالاءِ |
محبوب |
موجب ھن کي طلاق ملي، سا مڙس کي ڇڏي ولايت رواني ٿي. |
30290 |
DYNT.utf |
علي ھنن سان تمام گھڻيون جٺيون ڪيون آھن، |
محبوب |
جڏھن آخر ھن کي خبر پيئي تہ |
30291 |
DYNT.utf |
علي ھئس، جو ھينئر ٻن-اڍائن ورھين جي ڃمار |
محبوب |
ساڻس ھئي، سندس پورھيت مريم اڃا وٽن ھئي، ھڪڙو پٽ |
30292 |
DYNT.utf |
علي ۽ سندس منڊم جي ھانوَ تان گھڻو بار ھلڪو |
محبوب |
پيءُ - ماءُ جي نڪرڻ ڪري |
30293 |
DYNT.utf |
علي ۽ منصور علي بہ ھاڻ بمبئيءَ جي ھڪڙي |
محبوب |
علي رضا پنھنجا ٻيئي پٽ |
30294 |
DYNT.utf |
علي ۽ منصور علي، جي بروقت ماءُ جي مرڻ جي |
محبوب |
|
30295 |
DYNT.utf |
عليءَ جن جي گھر ڀاءُ ڄاڻي گھڻو وڃڻ لڳي، |
محبوب |
آن جي مڙس بہ گھڻي خاطري ڏلي. ھوءَ ويچاري بہ پھربن |
30296 |
DYNT.utf |
عليءَ جو بنگلو وڏو ھو، تنھنڪري اتا بنگلي |
محبوب |
ھيءُ بہ پنھنجي نُونھن منڊم کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. |
30297 |
DYNT.utf |
عليءَ جو ننڍو ڀاءُ منصور علي، جو ساڻس گڏ |
محبوب |
انھن جي شاديءَ ۾ |
30298 |
DYNT.utf |
عليءَ جي گھڻي بدنامي ٿي. سگھوئي ھنن جي |
محبوب |
انھيءَ معاملي ڪري |
30299 |
DYNT.utf |
عليءَ جي مرضي ھئي تہ ``بمبئيءَ ۾ وڃي باريسٽريءَ |
محبوب |
|
30300 |
DYNT.utf |
عليءَ جي ولايت وڃڻ کان پوءِ سگھوئي علي |
محبوب |
|
30301 |
DYNT.utf |
عليءَ کان رڳو ٻہ-اڍائي ورھيہ ننڍو ھو ۽ |
محبوب |
ڏي روالو ڪريان تہ ڀلي ڀاءُ سان گڏ رھي، پڙھي. ھيءُ |
30302 |
DYNT.utf |
عليءَ کي زال جي وڃڻ کان پوءِ سگھوئي خبر |
محبوب |
انھيءَ تفاوت جي |
30303 |
DYNT.utf |
عليءَ کي کڻي چميون ڏيئي چيائين تہ ``ھيءُ |
محبوب |
۽ چوڻ لڳو تہ ``امان، ھيءَ منھنجي پياري زينت.'' ۽ |
30304 |
DYNT.utf |
عليءَ کي گھڻيون جٺيون ڪيائين، ھو تہ اڳھين |
محبوب |
ڪي ڏينھن رھي پيو. ڀيڻ کي بہ گڏيو ۽ ڀاءُ کي بہ مليو. |
30305 |
DYNT.utf |
عليءَ کي لنڊن موڪليان تہ پھريائين ٻہ-چار |
محبوب |
سان ڪري بہ سگھيو ٿي، تنھنڪري ھن جو ارادو ٿيو تہ |
30306 |
DYNT.utf |
عليءَ کي معلوم ٿيو تہ مون خراب ڪم ڪيو آھي. |
محبوب |
ڪري ڪا پشيماني ڪانہ ٿي، پاڻ خوش ٿيا. پر سگھوئي |
30307 |
DYNT.utf |
عليءَ کي ھتي منڊم جي آسانيءِ سان ملڻ جو |
محبوب |
تنھن جي ڪا نشاني بہ ھن کي ڏسڻ ۾ نہ آئي. تنھنڪري |
30308 |
DYNT.utf |
عليءَ کي ڪنھن اشراف گھر مان ٻانھن ملڻ ۾ |
محبوب |
پوءِ تہ |
30309 |
DYNT.utf |
عليءَ وانگي منڊم ڪانہ پرڻي ھئي. اگرچ اوترائي |
محبوب |
بہ اھا صلاح پسند آئي، سو ولايت مان روانو ٿيو. ھن |
30310 |
DYNT.utf |
عليءَ وٽ رھڻ لڳا، تڏھن ھوءَ بہ وٽن پئي |
محبوب |
جي ماءُ جنھن کي سڳي ماءُ ڪري ڄاڻندي ھئي، سي اچي |
30311 |
DYNT.utf |
عليءَ ڇھ - ست مھينا ڇڙو گذاريو. پر ھن ھيترا |
محبوب |
|
30312 |
DYNT.utf |
عليءَ ۽ سندس منڊم جو حال ٻيءَ طرح ھو، ھو |
محبوب |
ھئڻ سان لاڳو آھن، تن کي مدنظر رکندا ھئا، پر |
30313 |
DYNT.utf |
عليءَ ۽ سندس منڊم کي مٺيان لڳدي ھئي. ھنن |
محبوب |
وٽ جيڪي ڏيھي وڏا ماڻھو وقت بوقت ايندا ھئا، تن کان |
30314 |
DYNT.utf |
مريم جي اڳيان ويٺي راند ڪئي. ائين ڪندي |
محبوب |
ويٺي ڳالھيون ڪيائون ڇوڪري جان بيبي جي ھنج ۾ ھئي. |
30315 |
DYNT.utf |
ھوس، اھڙو محبوب ھو؛ تنھنڪري ويجھو اچي |
محبوب |
جو پڇيائونس، ھو تمام وڻندڙ ٻار ھو، جھڙو نالو |
30316 |
DYNT.utf |
ھو؛ تنھنڪري ويجھو اچي انھيءَ سان کيڏڻ |
محبوب |
ھو تمام وڻندڙ ٻار ھو، جھڙو نالو محبوب ھوس، اھڙو |
30317 |
DYNT.utf |
جي اشارن مان ھن کي دل جو خطرو بہ جاڳيو تہ |
محلات |
منھنجي نظر تي آڻڻ لاءِ اتي ڦٽو ڪرايو آھي. ٻاروت ۽ |
30318 |
DYNT.utf |
جي پاسي ۾ ٻاھر پيو ھو.'' مٿانس اکر لکيل ڪونہ |
محلات |
ٻانھيءَ ھڪڙو بند ٿيل ڪاغذ آڻي ڏنس. چيائينس تہ `` |
30319 |
DYNT.utf |
جي پيٽ ۾ ڪيئن آيا ۽ ڪھڙن ڪھڙن ماڻھن جو اندر |
محلات |
جا انھيءَ ڪوٺيءَ ۾ ويئي ۽ اھي باروت جا پيپ اندر |
30320 |
DYNT.utf |
جي تھخاني تائين سرنگھن سان رستو جاري ڪيو |
محلات |
انھيءَ سان زمين جي ھيٺان کوٽي کوٽي اسان انھيءَ |
30321 |
DYNT.utf |
جي تھخاني ڏي وڃڻ جو رستو آھي، انھن ملڪن |
محلات |
معلوم ٿيس تہ انھيءَ پاسي واري ڪوٺيءَ مان ھيٺ |
30322 |
DYNT.utf |
جي چوڌاري پھرو بيھي ويو، ۽ انھن فسادين |
محلات |
يڪدم |
30323 |
DYNT.utf |
جي چوڌاري سو اڳي کان پھرو زيادہ آھي ۽ اندران |
محلات |
تہ اسان جي رٿ جي ڪنھن پکيءَ کي بہ خبر ڪانھي، باقي |
30324 |
DYNT.utf |
جي ھيٺان رکي ايندا آھن. اسان انھيءَ ڪم |
محلات |
تھخاني ۾ گھڙي، آھي پيپ گھلي، تھخاني ۾ سلطان جي |
30325 |
DYNT.utf |
جي ھيٺان گھڙي وٿي آھي. ھڪڙي پاسي کان اٽڪل |
محلات |
معلوم ٿي سگھيو ٿي تہ وڏي ڪشادي جاءِ آھي، جا خود |
30326 |
DYNT.utf |
جي ھڪڙي پاسي واري ڪوٺيءَ ۾ ھئي. ۽ سلطان |
محلات |
ھئي. پر پوءِ اڪثر پئي ويندي ھئي، مگر رھندي انھيءَ |
30327 |
DYNT.utf |
کي آڏائي ڇڏيسن ۽ سائينجن جي دشمنن کي آل |
محلات |
انھيءَ لاءِ تہ لھرايل وقت تي الھيءَ کي باھ ڏيئي، |
30328 |
DYNT.utf |
کي اڏائي ڇڏبندو، تنھنڪري بھتر آھي تہ دير |
محلات |
سوڙھو ڪري بند رکبو ۽ دکائبو تہ انھيءَ کان بہ وڏي |
30329 |
DYNT.utf |
کي سندس ڀاتين سوڌو اڏائي وڃي آسمان تائين |
محلات |
اچڻ تي ٻيو بہ پيا موڪلينداسين، جيسينڪ انھيءَ |
30330 |
DYNT.utf |
کي ھڪڙي ڌڪ سان آڏائي ڇڏڻ لاءِ بہ ملڪ جو |
محلات |
ڪيو آھي ۽ اڃا مھيني کن جو ڪم آھي. اھڙيءَ طرح |
30331 |
DYNT.utf |
ڏي سرنگھ جو رستو نڪتل ھو، انھيءَ مان بہ |
محلات |
تہ ڪوٽ جي ٻاھران جا سُڃي جاءِ ھئي، جنھن مان اندر |
30332 |
DYNT.utf |
ڏي موريءَ جھڙو رستو ٺاھيو ھئائون. |
محلات |
ٿورو ويجھو ھڪڙو سُڃو گھر ھو، جنھن مان زمين کوٽي |
30333 |
DYNT.utf |
۾ رھي ھئي، آھا پھرين ڏينھن ۾ اصل فتنہ خانم |
محلات |
کان ظاھر ڪري رُسي، اچي سلطان جي وڏي گھر واريءَ |
30334 |
DYNT.utf |
جي عمارتن ۾ ڦير گھير ۽ ڀڃ گھڙ ڪرائڻي اٿم، |
محلاتن |
ڪپئن ڪنڊ ڪري ٿو حويلي گھمي! پر سلطان ظاھر ڪيو تہ |
30335 |
DYNT.utf |
ڪوٽ جي ٻاھرينءَ ڀت کي ويجھي آھي، انھيءَ |
محلات، |
ھنن چيو تہ ``سلطان جي وڏي حرم واري |
30336 |
DYNT.utf |
تائين تہ گڏ آيا، پوءِ ھو لھي پيا ۽ گاڏي |
محلي |
ميمڻ محلي ۾ لھڻو ھو، سو ھڪڙي گاڏي ڀاڙي ڪري ميمڻ |
30337 |
DYNT.utf |
۾ لھڻو ھو، سو ھڪڙي گاڏي ڀاڙي ڪري ميمڻ محلي |
محلي |
بانوءَ کي ڦول گليءَ ۾ وڃڻو ھو ۽ ھنن ماڻھن کي ميمڻ |
30338 |
DYNT.utf |
آھي ۽ لاڙڪن جي پاڙي جو چڱو مڙس آھي. في الحال |
محمد |
آئي ھوندي؛ ۽ سندس موس جو نالو بہ سجھبس ٿي تہ فضل |
30339 |
DYNT.utf |
پريي مڙس جي مائٽياڻي آھيان، انھيءَ جي |
محمد |
زينت چيو تہ ``ھائو، آءُٗ فضل |
30340 |
DYNT.utf |
جو شھر ۾ سکرن سکرن سان رستو ھو. انھيءَ طرح |
محمد |
اسان مٿي چيو آھي تہ فضل |
30341 |
DYNT.utf |
جو گھر پڇائيندي، اوچتو اھا ساڳي صفوران |
محمد |
اتي سٽون ڏيندي، فضل |
30342 |
DYNT.utf |
جو گھر لھي ڏيان، ھتان سڻائو آھي.'' |
محمد |
ڪيو. ھن کي چيائين ``تہ مائي، اچ تہ آءُٗ توکي فضل |
30343 |
DYNT.utf |
جو گھر ھٿ ڪنديس، نہ تہ بہ ڪنھن مسيت ۾ وڃي |
محمد |
آڏو آھي، ڪنھن پاسي ڀڄي وينديس، ۽ وڃي پڇا ڪري فضل |
30344 |
DYNT.utf |
جو ماڻھو در تي آيو ھو، ۽ ھيترو سارو ميوو |
محمد |
بختاور - ڇو امان، صبح جو ڪين ڏٺو ھيئي، جو سيٺ گل |
30345 |
DYNT.utf |
جي پٽ جو نالو بہ مٿس پيو آھي، تہ شڪ ناھي.'' |
محمد |
آھن؛ وڏا وڏا ماڻھو پٺيان ھئن، ۽ ھڪ ليکي تہ سيٺ گل |
30346 |
DYNT.utf |
جي گھر جا ڀاتي ڏاڍا خوش ٿيا. |
محمد |
ڌڪا پيٽ سان پئي کاڌا. پٽ ڄمڻ ڪري زينت توڙي فضل |
30347 |
DYNT.utf |
جي گھر کان زينت بانو ھتي سکي ھئي ۽ جھڙي |
محمد |
انھيءَ ۾ شڪ ڪونھي تہ فضل |
30348 |
DYNT.utf |
جي گھر ۾ زينت بانوءَ کي ڇھ مھينا گذري ويا. |
محمد |
فضل |
30349 |
DYNT.utf |
جي گھر ۾ ڪا گھٽ آھي؟ سندس گھر جيڪڏھن تنھنجو |
محمد |
بختاور - ڇو مائي، سيٺ گل |
30350 |
DYNT.utf |
جي گھران، دعائون سلام بہ ڏنا اٿن ۽ ھيءَ |
محمد |
ھيءُ ڇا آند و اٿيئي؟'' بختاور چيو تہ ``مائي، سيٺ گل |
30351 |
DYNT.utf |
چڱو ماڻھو آھي ۽ سندس ننڍو پٽ بہ غريب ٿو |
محمد |
شھربانوءَ چيو تہ ``سو ھينءَ تہ سيٺ گل |
30352 |
DYNT.utf |
خان جي پوري بندوبست ڪري ھي قرض کان بہ ڇٽل |
محمد |
سا ھنن جي لاءِ ٿوري نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ سرائي فتح |
30353 |
DYNT.utf |
خان جي گھر کي گھڻي شڪست پھچي ويئي ھئي. تنھن |
محمد |
علي رضا جن جي سنڌ مان نڏي وڃڻ کان پوءِ سرائي فتح |
30354 |
DYNT.utf |
رمضان وڪيل جي بہ نہ ايتري ثي ڳالھ آھي.'' |
محمد |
بختاور چيو تہ `` |
30355 |
DYNT.utf |
رمضان وڪيل کان ھيءُ سوُ ڀيرا چڱو آھي، وري |
محمد |
وٺڻ اھڙو ٿو ڪري، جھڙو مائٽ ڪن، مون کان ٻچين تہ |
30356 |
DYNT.utf |
رمضان وڪيل موڪليا ھئا. آھو ويچارو بہ پيو |
محمد |
اڳنين جمعي رات شربت ۽ گلاب جا شيشا ڪين ڏٺا ھيئي؟ |
30357 |
DYNT.utf |
رمضان وڪيل ھو، تنھن کي وري پنھنجي طمع ھئي |
محمد |
پر ميان |
30358 |
DYNT.utf |
رمضان وڪيل ڪو گھٽ آھي، ڄنھن جي ھينئر مڀڪائي |
محمد |
ڪو ننڍ و آھي، جتي ھزارن جو مال پيو اچي وڃي! ڍما |
30359 |
DYNT.utf |
کي، ڏپڻ وٺڻ اھڙو ٿو ڪري، جھڙو مائٽ ڪن، |
محمد |
پوري، وري بہ چوڻ لڳي تہ ``مائي، شابس آھي ويچاري گل |
30360 |
DYNT.utf |
لاڙڪ جو نہ ھو، اھو شھر جي فوجدار جو گھر |
محمد |
اھو گھر فضل |
30361 |
DYNT.utf |
لاڙڪ ھن پاڙي جو نيڪ مرد ھو، وسعت وارو ماڻھو |
محمد |
فضل |
30362 |
DYNT.utf |
لاڙڪن جي پاڙي جو نيڪ مرد آھي ۽ اشراف ماڻھو |
محمد |
ايترو بہ ٻڌايو ھئائينس تہ ``منھنجو گھر وارو فضل |
30363 |
DYNT.utf |
ناھين، تڏھن مون سان ڊوھ ٿيو آھي!'' |
محمد |
اصل منھن بڇڙو ڪري چوڻ لڳي تہ ``تڏھن سائين تون فضل |
30364 |
DYNT.utf |
ويٺو ھو، تنھن کي چيائين تہ ``ميان! جنھن |
محمد |
چڱو پڪو جڙيل ڏسڻ ۾ ٿي آيو. صفوران جو گھر وارو فضل |
30365 |
DYNT.utf |
ھن کي گھر ۾ ٻبو ڪم ڪرڻ نہ ڏيندو ھو. ھن کي |
محمد |
پڙھڻ لڳي ۽ سگھوئي سڄي پاڙي ۾ مشھور ٿي ويئي. فضل |
30366 |
DYNT.utf |
ھوندو. ھن ايندي سان چيس تہ ``ڀلي آئينءَ، |
محمد |
نکري آيو. زينت بانوءَ ڀانيو، نہ صفوران جو مڙس فضل |
30367 |
DYNT.utf |
خدا صاب وڌي، خدا تعاليٰ اوھان جو سر بچائيندو |
محنت |
ھن اچي ڳجھيءَ طرح سلطان کي مبارڪ ڏني تہ ``پنھنجي |
30368 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايو. مڙس کي ترڪي پڙھندو ڏسي، |
محنت |
انعام مليا. انھيءَ عرصي ۾ زينت بانو بہ پنھنجي سر |
30369 |
DYNT.utf |
۽ انعام اڪرام ملندو ھوس. اھڙن فائدن کان |
محنتاڻو |
سندن لاءِ ايندو ھو؛ ۽ انھيءَ تڪليف کڻڻ لاءِ چڱو |
30370 |
DYNT.utf |
ملندي ھيس، انھيءَ کان گھٽ ھتي بہ نٿي مليس. |
محيت |
جي گھر کان زينت بانو ھتي سکي ھئي ۽ جھڙي ھن گھر ۾ |
30371 |
DYNT.utf |
پھرو بھاريائون. انھيءَ دم راڻي فتنہ خانم |
مخت |
کي آڻي قيدخاني ۾ زنجير وجھي سوڙھو ڪيائون، ۽ مٿن |
30372 |
DYNT.utf |
بادشاھ جڏھن ڪاوڙبو آھي، تڏھن گھڙيءَ ۾ |
مختار |
جي بہ اميد ھئي، ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي تہ اڪثر خود |
30373 |
DYNT.utf |
ڪري بيپرواھ ٿيو ويٺو ھو، تڏھن بہ اصل کان |
مختاريءَ |
اتي تمام خوش ھو ۽ سندس ڪم ڪار چڱو پئي ھليو ۽ خود |
30374 |
DYNT.utf |
بندوبست سان ڪئي ھئي، پر تڏھن بہ ھينئر ھن |
مختصر |
اگرچہ علي رضا پنھنجي شادي زينت سان |
30375 |
DYNT.utf |
خبرچار ورتي. پگھار پنج رٻيا ۽ پيٽ جي ماني |
مختصر |
مائيئَ ھن کان |
30376 |
DYNT.utf |
طرح بيان ڪرڻ ضروري ڏمجي ٿو. |
مختصر |
ڏنو ويو آھي، تنھن جي پوريءَ طرح سمجھڻ لاءِ ھتي |
30377 |
DYNT.utf |
طرح جدا جدا مضمونن جي ياد داشت پاڻ وٽ رکي، |
مختصر |
ٿيڻ لڳو. ڇالاءِ جو زينت بانو انھيءَ ڪم لاءِ چونڊي |
30378 |
DYNT.utf |
طرح جواب ڏنس تہ ``مائي جان بيبيءَ کي منھنجي |
مختصر |
ھو پٽ ۽ ڌيءَ جي بہ دل جي ڳالھ ھٿ ڪئي ھئانين؛ تنھن |
30379 |
DYNT.utf |
طرح کڻي ڪاغذ تي اٽڪايون، جن بابت شاديءَ |
مختصر |
بيھارينداسين. پوءِ تہ ٻنھي گڏجي ڪي مکيہ ڳالھيون |
30380 |
DYNT.utf |
طرح ٻڌايائينس تہ ``منھنجو ڏاڏو اصل ترڪ |
مختصر |
جي گھڻائي کان ھن ھڪڙي ڀيري سلطان سان ڳالھ چوري ۽ |
30381 |
DYNT.utf |
طور ھيٺ ڏجي ٺو! |
مختصر |
پڙھندي، بردي جي نسبت ۾ ھنن جو پاڻ ۾ بحث ھليو، جو |
30382 |
DYNT.utf |
مطلب ھيءُ آھي، تہ زالن کي اصل ديوارن جي |
مختصر |
ڳالھين تي ھلڻ ضروري ڪونھي. پردي جي نسبت ۾ منھنجو |
30383 |
DYNT.utf |
قسمن جي ماڻھن ۾ پھريائين انھيءَ مضمون |
مختلف |
کي پرواھ ڪانہ ھئي، تنھنڪري ھڪڙي گھر ۾ رھي ھنن ٻن |
30384 |
DYNT.utf |
جاچ ڪري، ۽ آءُٗ ٻاھر جاچ ڪندس؛ اميد آھي |
مخفي |
ملي تہ منھنجي بيبي ڪي ڏينھن حرمسراءِ ۾ اچي رھي ۽ |
30385 |
DYNT.utf |
طرح جاچ ڪرڻ جو وقت پيو آھي. ھن پاڻ سلطان |
مخفي |
پوءِ ٿبڻي آھي، ھڪڙي-ٻن ڏينھن ۾ ڪين ايندي. تنھنڪري |
30386 |
DYNT.utf |
بہ اچي پوري ٿي ھئي، تنھن کي ويم جا سور اچي |
مدت |
ھن کي اٺ مھينا گذريا. عزتبي پيٽ سان ھئي، تنھن جي |
30387 |
DYNT.utf |
آھي. رٿ ڪيائين تہ جيستائين ڪو ٻيو بھتر |
مدد |
ھئڻ دل جي لاءِ وڏو ڏڍ آھي ۽ او کي سو کي ڪم ۾ وڏي |
30388 |
DYNT.utf |
اچي ٿي سگھين. |
مدد |
تي بہ آباد ٿي سگھڻ جھڙا ھئا ۽ واھ جي پاڻيءَ جي بہ |
30389 |
DYNT.utf |
پريندي کان پيءُ جي ھيس، جنھن ھيستائين |
مدد |
انھيءَ طرح يڪدم عجيب ڪارخانو بيھاريائين. پئسن جي |
30390 |
DYNT.utf |
پڄي سگھيس، سا بہ ڏنائين پر ان مان حاصل |
مدد |
ارمان ٿيس. معاملي ھلندي جيڪا قاعدي موجب واجبي |
30391 |
DYNT.utf |
پڄيوَ، سا ڪريو، تہ خدا اوھان کي اجر ڏيندو.'' |
مدد |
اچي بند ۾ ڦاٿي آھيان ۽ منھنجي جند ڇڏائڻ لاءِ جيڪا |
30392 |
DYNT.utf |
سان، مون کي ٻاھر آبروءَ جھڙي نوڪري ملي |
مدد |
تن کي چيائين تہ خدا جي مھربانيءَ سان ۽ اوھان جي |
30393 |
DYNT.utf |
قبول ڪرڻ ۾ گھڻو عار ھو، پر تڏھن بہ عظمت |
مدد |
اڇا ٻاجھ ڪرڻ ۾ حرڪت ڪانہ ھيس. اگرچہ ھنن کي اھڙي |
30394 |
DYNT.utf |
گار ۽ صلا حڪار ٿيندو. تن ھورياق ھوريان |
مدد |
گھڻي خاطري ڪئي. ھو پاڻ خوش ٿيا تہ ھي اسان جو گھڻو |
30395 |
DYNT.utf |
گاري ڪئي آھي.'' |
مدد |
درجو ڏيندي، خاص جڏھن ٻڌندي تہ تو اسان سان ڏاڍي |
30396 |
DYNT.utf |
گھربل ھيس سا ڏنائينس، ۽ جڏھن تہ اھا روس |
مدد |
اھا ڳالھ ٻڌي خوشي سان قبول ڪئي، پاڻ جيڪا ضروري |
30397 |
DYNT.utf |
لاءِ آيل ھو. انھن ۾ ئلي نواز جو پيءُ بہ |
مدد |
۾ سندس ھٿ ھيٺ وارن ڪيترن ئي ننڍن حاڪمن جو لشڪر |
30398 |
DYNT.utf |
لاءِ موڪلڻ لڳو ۽ لکيائين تہ ``جيڪي اوھان |
مدد |
تڏھن منصور عليءَ ھنن ڏي ٿورو گھرڻو پئسو |
30399 |
DYNT.utf |
لاءِ ھٽ تي وٺي نيئي ويھارڻ لڳي. بعضي وقت |
مدد |
چڱيءَ طرح معلوم ٿي ويئي، سا ھلا ھن کي پاڻ سان |
30400 |
DYNT.utf |
لاءِ ھٿ ڪجي. تعليم فارسي، ھندستاني ۽ انگريزيءَ |
مدد |
جاچ ڪري پگھار تي ٻي ھڪ-ٻہ پڙھيل زال اشراف گھر جي |
30401 |
DYNT.utf |
ماءُ جي پئسن جي بہ سجھيس ٿي. رن تہ اڳيئي |
مدد |
ملي ويئي، سو ھاڻي پنھنجي پئسي وارو بہ ٿيو، ٻي |
30402 |
DYNT.utf |
ھونديون ھيون. |
مدد |
ھن جي گھر جي وڏي آبادي ھئي. ھو ھن جي لاءِ وڏي |
30403 |
DYNT.utf |
ڏني. انھيءَ طرح ھن زناني اسڪول جو ڪم تمام |
مدد |
ٿي، تنھن بہ انھيءَ ڪم ۾ پنھنجي بيبيءَ کي چڱي |
30404 |
DYNT.utf |
ڏني.ھيءَ اصلي ھوشيار ھئي، ويتر ھينئر جو |
مدد |
پڙھڻ لڳي ۽ علي رضا ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گھڻي |
30405 |
DYNT.utf |
ڏني، جھڙي ڪو مائٽ مائٽ کي ڏئي. ھن ويچاريءَ |
مدد |
وبم ۾ بہ زينت بانوءَ کي انھيءَ گھر جي ڀاتين چڱي |
30406 |
DYNT.utf |
ڏئي تنھنڪري ماثي شھر بانو ويچاري ڏکي ٿي |
مدد |
ٻي ڌيءَ گھر ۾ ھئي، جا ھنن کي رڌڻ پچائڻ يا ٻئي ڪم ۾ |
30407 |
DYNT.utf |
ڏئي؛ سو اوير سوير ٻھاري ڏبڻ، ماني پچائڻ، |
مدد |
ھن بہ پاڻ تي فرض ڄاتو تہ ھنن کي گھر جي ڪم ۾ |
30408 |
DYNT.utf |
ڏيڻ لڳي. ٻہ پھر اچي قابو ٿيا ھئا، تنھنڪري |
مدد |
بانو اٿي بورچيخاني ۾ ويئي ۽ بختاور کي رڌڻ پچائڻ ۾ |
30409 |
DYNT.utf |
ڏيندو رھيو. ھتي رھي ھيءُ گھر جو ڀاتي ٿي |
مدد |
وڏو ٿيندو ويو، تيئن پنھنجي ڌڻيءَ کي سندس ڌنڌي ۾ |
30410 |
DYNT.utf |
ڏيندي آھي، اڄ مھمانن جي لاءِ جي ائين ڪيائين، |
مدد |
چيو تہ ``مائي، ڪڏھن ڪڏھن آھئين بہ وڃي بختاور کي |
30411 |
DYNT.utf |
ڏيندي ھئي؛ ۽ جيڪڏھن ھوءَ بيمار ٿي پوندي |
مدد |
پر اڪئر پنھنجي دائيءَ بختاور کي رڌڻ پچائڻ ۾ بہ |
30412 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ۾ ڪين گھٽائيندي ھئي. ھوءَ دولتمند جي |
مدد |
ڪندي ھئي. ھنن کي غريب ڏسي پنھنجي پر ۾ پئسي پنجڙ جي |
30413 |
DYNT.utf |
سنگتياڻي ھوندي ھئي. ھن کي ٻانھي نٿي ڄاتائون، |
مددگار |
مري ويئي ھئي. ھوءَ مائي شھر بالوءَ جي صلاحڪار ۽ |
30414 |
DYNT.utf |
ھوندي ھيس، جا انھيءَ قسم جي منڊمن مان ھئي، |
مددگار |
بيحيائي ڏيکاريندو ھو. ٻيو وري سندس منڊم بحث ۾ |
30415 |
DYNT.utf |
۽ صلاحکار ھئڻ. |
مددگار |
سنڀالڻ؛ نہ رڳو ايترو پر پاڻ ٻاھر جي ڪمن ۾ مڙس جي |
30416 |
DYNT.utf |
ھن جو ٻيو، ھن جو ٻيو. ھڪڙي ۾ رھڻ فخر آھي، |
مدعا |
جي منع ھئڻ ڪري ھڪجھڙا چئو تہ ڀلي چئو، نہ تہ مطلب |
30417 |
DYNT.utf |
رکندا ھئا، پر محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم جو |
مدنظر |
ئي ٻيون ڳالھيون جي مسلمان ھئڻ سان لاڳو آھن، تن کي |
30418 |
DYNT.utf |
سڻاوا ھئا، ۽ اڪثر سلطان جا امير سال بسال |
مدينو |
ماءُ ۽ دائيءَ سوڌو حج بہ ڪري آيو، جو اتان مڪو ۽ |
30419 |
DYNT.utf |
۾ پوريل ھئي، تنھن جي روح کي بہ ختمي جو ثواب |
مديني |
ھو. ھن کي ختمو ڏيئي دعا گھريائون ۽ جان بيبي، جا |
30420 |
DYNT.utf |
۾ ئي ھئا، تہ علي رضا جي ماءُ جان بيبي، جا |
مديني |
ھئا. پويون حج ڪري رھيا ھئا، تنھن کان پوءِ اڃا |
30421 |
DYNT.utf |
ھئا، ھم قوم ھئا، جوان ھئا. اھڙو ھڪٻئي سان |
مذھب |
پاڻ ھن کي وڌيڪ فرحت ۽ لذت اھا ھئي، جو ھي ٻيئي ھم |
30422 |
DYNT.utf |
انھن جي ھلت چلت، انھن جي حق ورائت وغيرہ |
مذھب، |
کان سواءِ وري جي انھن کي اولاد ٿيندو، تہ انھن جي |
30423 |
DYNT.utf |
خدا پوري ڪئي. ھنن جو تمام سکيو گذر پيو ٿيندو |
مراد |
ھوندي کان خواھش ھين تہ وڏيڻ ۾ گذاريون-اھڙي سندن |
30424 |
DYNT.utf |
علي خان وٽ معتبر ۽ عزت وارو مائھو ھو. ٽالپرن |
مراد |
۾ وڙھندي مارجي ويو ھو. سرائي فتح خان ٻاڻ بہ مير |
30425 |
DYNT.utf |
ڪالہ ڏسنديس. |
مراد |
نيٺ آءُٗ مري وينديس ۽ جھان وانگي پنھنجي پٽ جي |
30426 |
DYNT.utf |
اسان کي ڏبکاربندو. پر امان، کَريا بہ پنھنجا، |
مرادون |
خير گھُر! خدا توکي پُٽن پوٽن ويارو ڪندو، تنھنجون |
30427 |
DYNT.utf |
پڄايون. ھيءَ پاڻ ديندار ۽ نيڪ زال ھئي، |
مرادون |
بہ ٿيا. خدا ھن جا سڀ مطلب پورا ڪيا، خدا ھن جون سڀ |
30428 |
DYNT.utf |
جپئري ڏسن؛ شايد منھنجي قسمت خراب آھي، |
مرادون |
ڏکن سان پٽ پالينديزن آھن، انھيءَ لاءِ تہ ھنن جون |
30429 |
DYNT.utf |
ڏسندينءَ. اسان جي زينت خدا جي مھربانيءَ |
مرادون |
``مائي! خدا سڀ خير ڪندو. تون شال پنھنجي اولاد جون |
30430 |
DYNT.utf |
۾ آٿ ويھ ڪندو ھو، توڙي سندس گھر جا ماڻھو |
مراديءَ |
ھو، سو ھو وٺيو آيو، ۽ ھنن سان پاڻ وقت بوقت شادي |
30431 |
DYNT.utf |
کان پڇيائين تہ `` دائي، تون ڪا ڳالھ ٻڌاءِ، |
مربم |
وري |
30432 |
DYNT.utf |
ٻيئي ٿانوَ کڻي اورچيخاني ۾ وييون، اتي |
مربم |
۽ ڦوٽا ڪڍي ھنن کي ڏنا. بختاور موٽي آئي، سا ۽ |
30433 |
DYNT.utf |
آھين، اسين تو کي کڻڻ آپائڻ جھڙي خسيس ڪم |
مربي |
ھنن چيو تہ ``تون اسان جو وڏو |
30434 |
DYNT.utf |
جو گھر سڄوئي ويران ٿي ويو. باقي پوئتي اھڙو |
مرحوم |
انھنءَ طرح سرائي فتح خان |
30435 |
DYNT.utf |
جون نشانيون آھن، سي ڀلي منھنجي سر سان ھجن |
مرحوم |
ڇڏي، پر پوءِ ھن خيال ڪري ڏٺو تہ اھي سوکڙيون بابي |
30436 |
DYNT.utf |
جي توڙي اوھان سڀني جي ھلت چلت بين عام ماڻھن |
مرحوم |
۽ انھيءَ تي پاڻ ۾ گھڻا جھيڙا ڪندا آھن. پر سرائي |
30437 |
DYNT.utf |
جي زال، صفي ۾ منجي وجھيو ويٺي ھئي. ڏندڻ-پاڻي |
مرحوم |
۾ رکياٿين، مائي شھربانو، سرائي فتح خان |
30438 |
DYNT.utf |
علي نواز خان سندن بزرگ جي قبر تي زيارت |
مرحوم |
۽ پاڻ ۾ پرچي خوش تي ويھي رھيا. ھو سڀئي گڏجي وري |
30439 |
DYNT.utf |
آھي ۽ اشراف ماڻھو آھي، ۽ اسان کي خدا جو |
مرد |
تہ ``منھنجو گھر وارو فضل محمد لاڙڪن جي پاڙي جو نيڪ |
30440 |
DYNT.utf |
ھو، وسعت وارو ماڻھو بہ ھو. سندس ڪيتريون |
مرد |
فضل محمد لاڙڪ ھن پاڙي جو نيڪ |
30441 |
DYNT.utf |
۽ پڙھيل ھئا، تن کان ھن کي معتبر احوال ملندو |
مرد |
جيڪي ماڻھو انھن پرڳڻن ۾ پير |
30442 |
DYNT.utf |
۽ چڱي زال ڏٺي ٿي، تنھن کان وڃي زينت پچيو |
مرداني |
واريءَ زال جو ھو. انھيءَ جو نالو چاند بيبي ھو. اھا |
30443 |
DYNT.utf |
لاءِ آھن ۽ ٻيا وري خاص زالن جي لاءِ آھن. |
مردن |
مان معلوم آھي، تہ ھڪڙيون ڳالھيون ۽ ھڪڙا ڪم خاص |
30444 |
DYNT.utf |
کان مون کي ڇڏائجئين. اھڙي شاديءَ کان بک |
مرض |
کي ڪيئن پاريندو؟ نہ دائي نہ، خدا جي واسطي انھيءَ |
30445 |
DYNT.utf |
آھي تہ آءُٗ پنھنجو اصلوڪو وطن گھمي ڏسان، |
مرضي |
آءُٗ پاڻ پيدا ٿيس ۽ جتي ھن وفات ڪئي. منھنجي دل جي |
30446 |
DYNT.utf |
آھي تہ منھنجي تينگر علي رضا کي تون پنھنجو |
مرضي |
ڪونھي، اوھان کي اسان کان عار نہ اچڻ گھرجي. منھنجي |
30447 |
DYNT.utf |
آھي. |
مرضي |
- امان زينت، سچ ٿي چوين، پر تنھنجي ماءُ جي سا اھا |
30448 |
DYNT.utf |
اصل ڪانھي؟ توکي خبر آھي تہ ھيڏي ساري ٻار |
مرضي |
بختاور - ڌيءُ! تڏھن تنھنجي |
30449 |
DYNT.utf |
ائين نہ ھئي. سندس زال جي سمنڊ ۾ کِرڻ جو |
مرضي |
قوم وارن کي فائدو رسائينداسين. پر تڏھن تہ خدا جي |
30450 |
DYNT.utf |
تنھنجي، ماڻھين ويچاريءَ تہ انھيءَ ڏينھن |
مرضي |
۽ علي نواز مغل جو پئڻ ۾ رستو ڪين ھو؟ ھاڻي تہ |
30451 |
DYNT.utf |
رکنديون ھيون؛ تنھنڪري ھنن ڄاتو تہ اسين |
مرضي |
۽ جھڙي ھي ھنن جي مرضي رکندڙ ھئا، تھڙي ھو ھنن جي |
30452 |
DYNT.utf |
رکندڙ ھئا، تھڙي ھو ھنن جي مرضي رکنديون |
مرضي |
سان سندن مائرن جي محبت گھڻي ھئي ۽ جھڙي ھي ھنن جي |
30453 |
DYNT.utf |
گھڻي تنھنجي ماروٽ اميدعليءَ ڏي آھي. |
مرضي |
مائيءَ کي بہ انھيءَ جو خيال ڪونھي، مگر مائيءَ جي |
30454 |
DYNT.utf |
نٿا رکون تہ اسان جي ھٿن کان ٿا وڃن. الائجي |
مرضي |
چئو تہ اسين ڇا ڪريون ڇوڪرا نٿا مُڙن. جي سندن |
30455 |
DYNT.utf |
ويئي، ھينئر مرضي ٿي ڇوڪرن جي. منھنجي ھلي |
مرضي |
منھنجي مرضي ڪھڙي آھي! ھينئر انگريز آئي مائٽن جي |
30456 |
DYNT.utf |
ھجي تہ توکي بمبئي يا ڪراچيءَ روانو ڪري |
مرضي |
ڀيرا تہ سيٺ پاڻ بہ ھن کي چيو تہ ``مائي! جي تنھنجي |
30457 |
DYNT.utf |
ھوندي، ائين ڪنداسين.'' |
مرضي |
گھر پنھنجي زال وٽ سُکيو رکندس؛ پوءِ جيڪا تنھنجي |
30458 |
DYNT.utf |
ھئي تہ اھي نہ اچن تہ چڱو. ۽ وٽن جو ڪي منڊمون |
مرضي |
محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم کي مٺيان لڳدي ھئي. ھنن جي |
30459 |
DYNT.utf |
ھئي تہ پنھنجي صاحب کان موڪلائي، اچي اوھان |
مرضي |
اوھان جي خط جو جواب ھن کان اڳي لکيو اٿم. منھنجي |
30460 |
DYNT.utf |
ھئي تہ ھھڙو ماڻھو سندس گھر ۾ آمد رفت ڪري. |
مرضي |
۾ بہ قابو ھو. نڪي حقيقت ڪري ھاڻي خود علي رضا جي |
30461 |
DYNT.utf |
ھئي تہ ``بمبئيءَ ۾ وڃي باريسٽريءَ جو ڪم |
مرضي |
محبوب عليءَ جي |
30462 |
DYNT.utf |
ھئي تہ ڪوشش ڪري پنھنجو اصلوڪو وطن وڃي ڏسان، |
مرضي |
جڏھن اڃا اميريءَ جي درجي تي ھو، تڏھن علي رضا جي |
30463 |
DYNT.utf |
ٿي تہ ساڻس گڏجي اوڏي وڃان. ھڪڙو تہ ھھڙي |
مرضي |
وري اوڏي سنبري. انھيءَ جو سانباھو ڏسي زينت جي بہ |
30464 |
DYNT.utf |
ٿي ڇوڪرن جي. منھنجي ھلي ھا، تہ اڄ آءُٗ پوٽن |
مرضي |
آھي! ھينئر انگريز آئي مائٽن جي مرضي ويئي، ھينئر |
30465 |
DYNT.utf |
ٿيندي، سا مون کي قبول آھي.'' |
مرضي |
ھو اسان وٽ ايندڙ ويندڙ آھن؛ جنھن ڳالھ ۾ امان جي |
30466 |
DYNT.utf |
ٿي، ڪي ٻين صلاح ڏنين تہ ``جي ٿي سگھيوَ تہ |
مرضي |
۾ ڳچ ڏينھن رھيا، تنھنڪري البت ٺھي ويا. ڪي سندن |
30467 |
DYNT.utf |
ڏسي علي رضا بہ قبولدار ٿيو. پاڻ ۾ صلاح ڪيائون |
مرضي |
ھيترن جي |
30468 |
DYNT.utf |
ڏيکاريائين، جو بختاور جي ڳالھائڻ مان صاف |
مرضي |
مشڪلات ڏسڻ ۾ ڪانہ آئي، ٿورن لي لفظن ۾ اشاري طرح |
30469 |
DYNT.utf |
ڪھڙي آھي! جيڪا امان جي مرضي. انھيءَ گھر |
مرضي |
ھو تہ اولاد جو ڇا وس جو مائٽ جي سامھون ٿئي. منھنجي |
30470 |
DYNT.utf |
ڪھڙي آھي! ھينئر انگريز آئي مائٽن جي مرضي |
مرضي |
ٻيو، جو ھاڻ ٿو چوين تہ جيڪا اوھان جي مرضي؟ منھنجي |
30471 |
DYNT.utf |
!'' |
مرضي |
آھن، تڏھن آءُٗ پاڻ راضي آھيان، جيڪا اوھان جي |
30472 |
DYNT.utf |
. انھيءَ گھر جي جيڪا ڳالھ ڪيئي، سا مون کي |
مرضي |
جي سامھون ٿئي. منھنجي مرضي ڪھڙي آھي! جيڪا امان جي |
30473 |
DYNT.utf |
پٺيان انھيءَ ھنڌ ٿانيڪو ڪري رھيا، تڏھن |
مرضيءَ |
جڏھن علي رضا جا پٽ پيءُ-ماءُ کي سندن |
30474 |
DYNT.utf |
پٺيان پنھنجي وسلن ۾ امانت طرح لڪائي رکي |
مرضيءَ |
اھي پھرين ئي ڏينھن پريي مڙس صديق مالڪياڻيءَ جي |
30475 |
DYNT.utf |
پٺيان سلطان آنھيءَ سان نڪاح ڪيو ۽ ھن کي |
مرضيءَ |
نانو فتن خانم ھو. آھا سلطان کي کي پسند آئي. زال جي |
30476 |
DYNT.utf |
پٺيان. اسان کي اميد آھي تہ جيڪي اسان جا |
مرضيءَ |
خارج ڪيوھو، سو فقط وقت، صلاح ۽ تجويز لاءِ ۽ سندس |
30477 |
DYNT.utf |
تي ھلڻ لاءِ ٻڌل آھن، ۽ جي مشرقي قوم جي ماڻھن |
مرضيءَ |
جي ڄاڻنديون آھن تہ مڙس زالن جا غلام آھن ۽ ھنن جي |
30478 |
DYNT.utf |
جي پٺيان سندس پٽن حيدرآباد جي آڀرندي ڏي |
مرضيءَ |
ھن جي |
30479 |
DYNT.utf |
سان پنھنجي منھن ھلڻ لڳي ۽ مڙس جو ھئڻ يا |
مرضيءَ |
ڪري تمام خفي ٿي. ھن جي نافرماني ڪرڻ لڳي؛ پنھنجي |
30480 |
DYNT.utf |
کان ٻاھر وڃي؟ مگر مائٽ تي بہ حق آھي تہ اولاد |
مرضيءَ |
چوندؤ ائين ڪندس، اولاد کي ڇا اختيار آھي مائٽ جي |
30481 |
DYNT.utf |
ڌاران ٻئي ڪنھن ھنڌ نہ وڃن. جڏھن ڪڏھن ڪن |
مرضيءَ |
سي پورا ڪجن، ۽ پنھنجي وارث کان سواءِ يا انھيءَ جي |
30482 |
DYNT.utf |
ڌاران ڪيڏي ايندي ويندي، يا ڪي اجايا پير |
مرضيءَ |
پنھنجي مڙس يا وارث کان پري ھوندي، يا انھيءَ جي |
30483 |
DYNT.utf |
منھنجي مرضي ڪھڙي آھي! ھينئر انگريز آئي |
مرضي؟ |
تون آھين ڪو ٻيو، جو ھاڻ ٿو چوين تہ جيڪا اوھان جي |
30484 |
DYNT.utf |
ٿو مون کي ماري.'' |
مرم |
پوءِ الائجي ڪنھنجن ھٿن ۾ ڳالھ ايندي - انھيءَ جو |
30485 |
DYNT.utf |
کان گھٽ نہ سمجھنديون آھن. سو اھڙي حال ۾ |
مِرن |
تي ھلڻ لاءِ ٻڌل آھن، ۽ جي مشرقي قوم جي ماڻھن کي |
30486 |
DYNT.utf |
جو موت شال ڪنھن دشمن کي بہ نصيب نہ ٿئي. |
مرڻ |
علي رضا نئون سنئون روئڻ لڳو. ڀلا اوچتو سمنڊ ۾ ٻڏي |
30487 |
DYNT.utf |
جو وقت ويجھو ڏٺائين، تڏھن وصيت ڪري پنھنجو |
مرڻ |
جڏھن اھو سوداگر بيمار ٿيو، ۽ |
30488 |
DYNT.utf |
جي پڪ ھيس، تنھنڪري اھا گھڙي فرصت ڄاڻي، |
مرڻ |
ڏاڍي نيڪ زال ھئي، تنھن خدا تي کڻي توڪل رکي. بڏي |
30489 |
DYNT.utf |
جي خبر پين، تڏھن ھيڪاري ھتي ڪڪ ٿي پيا ۽ |
مرڻ |
کي اتي گذارڻ باڪل ڏکيو لڳو. سگھوٿي وري حامد جي |
30490 |
DYNT.utf |
جي خبر ٻڌي ٻارين ٻچين آيا ھئا، سي نيا اتي |
مرڻ |
محبوب علي ۽ منصور علي، جي بروقت ماءُ جي |
30491 |
DYNT.utf |
جي ڪري جلد اھو ملندو. اھو شھزادو اڃا تہ |
مرڻ |
تخت اسان جي راڻيءَ جي پٽ کي ملندو ۽ بادشاھ جي |
30492 |
DYNT.utf |
جي ڳالھ ياد ڪيائون، تڏھن ڏاڍو ڏک ٿين. ھو |
مرڻ |
خوش ٿيا، مگر جڏھن پنھنجي نياڻيءَ جي ساڻ وڃڻ ۽ ٻڏي |
30493 |
DYNT.utf |
کان پوءِ بہ علي نواز پنج-ڇھ مھينا انھيءَ |
مرڻ |
ڌليءَ جي |
30494 |
DYNT.utf |
کان پوءِ بہ ھنن جو ڪارخانو اندران ئي اندر |
مرڻ |
انھيءَ طرح سرائيءَ جي |
30495 |
DYNT.utf |
کان پوءِ پاڻ ظاھر ڪرڻ جو چڱو وجھ آيو آھي. |
مرڻ |
وري زينت بانوءَ دل ۾ پئي ويچار ڪيو تہ عزت بي جي |
30496 |
DYNT.utf |
کان پوءِ سرڪار پينشن سؤ رپيي مان گھٽائي |
مرڻ |
کي مرڻ گھڙيءَ تائين دل تي ڄميون بيٺيون ھيون. سندس |
30497 |
DYNT.utf |
کان پوءِ مھينو-اڌ گذاري، ھنن وري ٽپڙ ٻڌا |
مرڻ |
رضا کي بہ پنھنجي ڪم جو چڱو سانسگو ھو، سو حامد جي |
30498 |
DYNT.utf |
گھڙيءَ تائين دل تي ڄميون بيٺيون ھيون. سندس |
مرڻ |
آئيندي جي ھلت ڪرڻ لاءِ نصيحتون ڏنائين، جي ھنن کي |
30499 |
DYNT.utf |
گھڙيءَ جو سودو ڪري، پوءِ پشيمانيءَ ۾ مڄي |
مرڻ |
ڪانھي، مگر ھينئر اوھان کي خوش ڪري زال پرڻجي، |
30500 |
DYNT.utf |
مھل بہ زينت بانوءَ کي باد ڪيو پئي رنائين |
مرڻ |
ڪري ڄاڻندا ھئا. ھنن سان ايتري خاطر ھوندي ھيس، جو |
30501 |
DYNT.utf |
مھل پنھنجي گھر جي ڀاتين کي سڏي روبرو ويھاريو، |
مرڻ |
آخر ٻاھٺ ورھين جي عمر ۾ سرائيءَ وفات ڪئي. ھن |
30502 |
DYNT.utf |
مھل وصيت بہ ڪئي ھئائون تہ اسان کي انھيءَ |
مرڻ |
ڏنانين. ھنن ٻنھي ڄڻن اڳيئي پاڻ ۾ صلاح بہ ڪئي ھئي ۽ |
30503 |
DYNT.utf |
ڪري علي رضا ويچارو ھيڪلو ٿي پيو. سارو ڏينھن |
مرڻ |
ھوءَ سٺ ورھين ڄمار جي ٿي مُئي. ھن جي |
30504 |
DYNT.utf |
جھرندا، بتيلي تي چڙھي وڃي ڪناري تي پھتا، |
مرندا |
ڪونہ ٿيو. ماڻھو تہ ٻيا سڀ لھي ويا ھئا، پوءِ ھي بہ |
30505 |
DYNT.utf |
) سرائيءَ جي گذرڻ کان پؤ سڄو بار مون تي |
مرھيس |
چيو تہ ''بختاور، ڇو نہ فڪر ھوندو. ھڪڙو تہ (اللَّھ |
30506 |
DYNT.utf |
جيئرو ناھي، مون توکي انھيءَ مھل چيو ھو |
مرھيس، |
منا گھڻي ڪم جا آھن؛ ھاڻ ڪير چوندو تہ سرائي، اللّہ |
30507 |
DYNT.utf |
تہ پوءِ پنھنجي منھن جتان اچي اتان وڃي شادي |
مري |
ويھي رھ، خوشي سنديس، ھي نينگر ڀلنئي تہ امان بہ |
30508 |
DYNT.utf |
ويا، تڏھن زالن ٽڪن تي ٻنھنجو ٻار وڪيو. |
مري |
جي لالچ تي اھو ڪم ڪيائون، يا چوندا تہ جڏھن مڙس |
30509 |
DYNT.utf |
وينديس ۽ جھان وانگي پنھنجي پٽ جي مراد ڪالہ |
مري |
اڪٽر انھيءَ ڏک کان رئندي ھئي، تہ شايد نيٺ آءُٗ |
30510 |
DYNT.utf |
ويو ھو، باقي بختاور ھوندي ھئي، جا ھنن کي |
مري |
حبشياڻي بختاور نالي وڃي رھيا ھئن، پر شنگور بہ |
30511 |
DYNT.utf |
ويو. |
مري |
خراب قسمت آڻي ڦاسايو ھوس، سو چئن مھينن کان پوءِ |
30512 |
DYNT.utf |
ويو. انھيءَ جو پٽ وري انھيءَ جو پٽ سندس |
مري |
جو پڻ سگھوئي اھڙيءَ ھڪڙي لڙائيءَ ۾ وڙھندي |
30513 |
DYNT.utf |
ويو، سي ويچارا ڏاڍي غم ۾ ھئا. نيٺ مھينو |
مري |
ٻچين آيا ھئا، سي نيا اتي ئي ھئا، تہ سندن پيءُ |
30514 |
DYNT.utf |
ويئي آھي، ھوءَ ڇورو ٻار ڇڏي ويئي آھي، جو |
مري |
چيو تہ ``زينب! تو کي خبر آھي، تہ منھنجي پٽ جي زال |
30515 |
DYNT.utf |
ويئي ھئي. ھوءَ مائي شھر بالوءَ جي صلاحڪار |
مري |
بختاور، علي رضا جن جي وڃڻ کان اٺ-نوَ مھينا پوءِ |
30516 |
DYNT.utf |
ويئي ھئي، سو اڇا انھيءَ جي سوءَ ۾ ھو. انھن |
مري |
مھينو-ڏبڍ ٿيو ھو جو سندس زال ھڪڙي ننڍڙي ڌيءَ ڇڏي |
30517 |
DYNT.utf |
ويئي. ھن ويچاريءَ پنھنجي عمر پنھنجي اولاد |
مري |
انھنءَ معاملي کي ٻہ مھينا بہ ڪين گذريا تہ ويچاري |
30518 |
DYNT.utf |
وڃي، يا تہ رلي خراب ٿئي. جيڪا اصلي ٻاھر |
مري |
تي ڪڏھن ڪو اھڙو حادثو اچي پوي، تہ جيڪر مشڪلات ۾ |
30519 |
DYNT.utf |
اچي پوڙھيون ٿيون ھيون، پر علي رضا جي لاءِ |
مريم |
جان بيبي ۽ |
30520 |
DYNT.utf |
اچي حيدرآباد کان نڪتا. ھنن پنھنجي اصلوڪي |
مريم |
انھيءَ وچ ۾ علي رضا، زينت ۽ |
30521 |
DYNT.utf |
اٿي ٻھاري سھاريءَ جي ڪئي، ۽ علي رضا ۽ جان |
مريم |
اتي ڳالھين ڪندي، ھنن کي اچي ڏينھن ٿيو. |
30522 |
DYNT.utf |
اڃا وٽن ھئي، ھڪڙو پٽ محبوب علي ھئس، جو |
مريم |
۾ ھئي. سندس ماءُ جان بيبي ساڻس ھئي، سندس پورھيت |
30523 |
DYNT.utf |
بہ شاھدي ڏني تہ ``ابا، آھي بہ ائين.'' |
مريم |
|
30524 |
DYNT.utf |
بہ کلي چيس تہ ``ابا، تو کي ڪنواري ڪانہ ٿي |
مريم |
ماءُ سان صلاح ڪيائين، تنھن کي بہ اھا ڳالھ وڻي. |
30525 |
DYNT.utf |
بہ کِلي چيو تہ ``ٻڙا ابا، خدا خدا ڪر، توکي |
مريم |
اتي |
30526 |
DYNT.utf |
بہ موڪلايو، تنھن جي بہ قبر سندس ڌڻيءَ ۽ |
مريم |
پنجن-ڇھن مھينن کان پوءِ |
30527 |
DYNT.utf |
پشتي ڏني. زينت بانو گھڻن ڏينھن کان مائٽن |
مريم |
جان بيبيءَ جي ڳالھ کي |
30528 |
DYNT.utf |
پڇيو تہ ``سو ابا ڪيئن ڏٺيئي؟'' |
مريم |
|
30529 |
DYNT.utf |
جا اٿي وڃي زينت کي چنبڙي، تنھن چيو تہ ``وري |
مريم |
|
30530 |
DYNT.utf |
جا ويجھو ستل ھيس، سا بہ جاڳي، چوڻ لڳيس |
مريم |
جي ننڊ اچي قٽي، پئي ٿڌا ساھ کنيائين ۽ آٿلي پٿلي. |
30531 |
DYNT.utf |
جو بہ چرين جھڙو حال ٿي پيو؛ ۽ جان بيبيءَ |
مريم |
جان بيبي ويچاري منھن-مٿو پٽي پٽي ساڻي ٿي پيئي. |
30532 |
DYNT.utf |
جي اڳيان ويٺي راند ڪئي. ائين ڪندي زينت |
مريم |
ڳالھيون ڪيائون ڇوڪري جان بيبي جي ھنج ۾ ھئي. محبوب |
30533 |
DYNT.utf |
جي ھٽان ڪي گلن جا ھار بہ سو کڙي ڪري ڏياري |
مريم |
اھا صلاح ماڻس بہ مناسب ڄاتي، تھنڪري |
30534 |
DYNT.utf |
جي ھٿ ڏئي چيائين تہ ``ادي، ھيءُ ٻاھران آيو |
مريم |
آٿي، سگھوئي ھڪڙو بند ڪيل لفافو ھٿ ۾ کڻي آئي، ۽ |
30535 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي! سي ڪھڙيون ڳالھيون؟'' |
مريم |
|
30536 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ابا، مائي سچ ٿي چوي، تون تہ ڏاڍو |
مريم |
|
30537 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي، مون بختاور کان ٻڌو ھو تہ |
مريم |
|
30538 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ھائو مائي، ھي زمانو ھاڻ اھڙو اچي |
مريم |
|
30539 |
DYNT.utf |
خط ڏيئي وري اچي پنھنجي جاءِ تي ويھي رھي، |
مريم |
حال جو ھو، جو ھن پنھنجي مڙس لاءِ لکي تيار ڪيو ھو. |
30540 |
DYNT.utf |
رڌڻ پچائڻ واري بيٺي آھي، کڻي پڇينس.'' |
مريم |
تہ مون کي نہ سجھي تہ مون پيٽ ڀسري ماني کاڌي. ھيءَ |
30541 |
DYNT.utf |
سان اچي بغداد ۾ وارد ٿيو. |
مريم |
جان بيبي، پنھنجي ننڍي پٽ منصور علي ۽ پنھنجي دائي |
30542 |
DYNT.utf |
سگھوئي پٺتي موٽي. اڳيان تہ ھنن سندس واٽ |
مريم |
اھو جواب وٺي |
30543 |
DYNT.utf |
سڀني جي اڳيان تڏي تي ويھي رھي. اوڀاريون |
مريم |
بانو وري پاسي ۾ ٻيو کٽولو پيو ھو تنھن تي ويٺي ۽ |
30544 |
DYNT.utf |
کان پڇي ڏس تہ ڪيترا ڀيرا اسين تنھنجون ڳالھيون |
مريم |
تون پُٽن جو مَٽ آھين. آءُٗ خوشامند نٿي ڪريان. |
30545 |
DYNT.utf |
کي سمجھائڻو ھون، سو سمجھائي ھن کي روانو |
مريم |
سڃوئي خيال انھيءَ پاسي ٿي بيٺو آھي.'' ٻيو بہ جيڪي |
30546 |
DYNT.utf |
کي سڏ ڪيائين. سڀئي سسا مسا ٿي ويا؛ ھيڏي |
مريم |
نھاريائين، تہ بہ نظرَ نہ آيس. ڀاءُ کي اٿاريائين، |
30547 |
DYNT.utf |
کي ڀاڪر پائي موڪلايائين. ۽ انھيءَ کي بہ |
مريم |
موڪلايائين، ۽ پنھنجي زال جي پارت ڪيائينس. وري |
30548 |
DYNT.utf |
کي ڏاڍو ڏک ٿيو. ڀلا انھيءَ سان سفرن ۾ ھنن |
مريم |
انھيءَ ماءُ جي لاءِ علي رضا توڙي زينت بانو ۽ |
30549 |
DYNT.utf |
ماني ڏڪيءَ جي ڪم تي ھئي، تنھنڪري ھنن ٻي |
مريم |
با باقي سندس ماءُ جان بيبي ۽ سندس دائي ساڻس ھيون. |
30550 |
DYNT.utf |
مٿي آڻي ڏنو، تنھن ۾ زينت پنھنجو سڄو حال |
مريم |
علي رضا ماءُ کي چيو تہ ``امان! اھو ڪاغذ جو مون کي |
30551 |
DYNT.utf |
وچ ۾ پئي چيو تہ ``مائي، لکڻ پڙھڻ واري ٻانھن |
مريم |
اتي |
30552 |
DYNT.utf |
وٽ ويٺي. |
مريم |
سندس ڪم ڪار سمجھائي ڇڏيائون، سا انھيءَ مھل وڃي |
30553 |
DYNT.utf |
وڏن وڏن گھرن ۾ آئي ويئي ھئي ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ |
مريم |
|
30554 |
DYNT.utf |
ھو. |
مريم |
آئي ۽ گھر جو ڀاتي ٿي ويئي ھئي، ۽ انھيءَ جو نالو |
30555 |
DYNT.utf |
ھئي، جن کي علي رضا اماڻڻ آيو ھو. ھنن کي |
مريم |
ھو - ٽيئي لٿا. اھا مائي جان بيبي ۽ سندس پورھيت |
30556 |
DYNT.utf |
ٽي ئي گڏجي اچي رھڻ لڳا. ھنن باغ ۽ ٻنيءَ |
مريم |
کڻائي چڏيائون. انھيءَ ھنڌ علي رضا ۽ زينت بانو ۽ |
30557 |
DYNT.utf |
ٿي ڪئي، ڇالاءِ جو لکڻ پڙھڻ جو سامان گھڻوئي |
مريم |
بہ شايد سرائي جي نياڻيءَ جي ھئي، جنھن جي ڳالھ |
30558 |
DYNT.utf |
ڪؤنرو ۽ چلمچي کڻي ھٿ ڌئارين. زينت وري |
مريم |
در تي مڙس ماڻھن جي سماءَ تي ويئي ھئي، تنھنڪري |
30559 |
DYNT.utf |
۽ بختاور پاسي کان بيھي پکو ھڻڻ لڳيون. سڀني |
مريم |
سڀني جا ھٿ ڌئاربا، ٽيئي ڄڻيون مانيءَ تي ويٺيون. |
30560 |
DYNT.utf |
. |
مريم |
زال زينت بانو، سندس ماءُ جان بيبي ۽ سندس دائي |
30561 |
DYNT.utf |
اگي ٿورا مٿا ھنيا اٿم جو ھاڻ ٻڌندو، ماٺ |
مريم، |
اتي جان بيبيءَ وري رنج مان چيو تہ ``ڇڏينس |
30562 |
DYNT.utf |
تون سچي آھين، ھوءَ لکڻ پڙھن ۾ برابر ھوشيار |
مريم، |
جان بيبيءَ چيو تہ `` |
30563 |
DYNT.utf |
جا پڻ ھينئر تمام ڪراڙي اچي ٿي ھئي، سا ؟؟؟ |
مريم، |
جيئن اڪثر دستور ٿيندو آھي. انھن جي قبر تي ويچاري |
30564 |
DYNT.utf |
جا ھاڻ اسڪول جي پٽيوالي ٿي، تنھن بہ انھيءَ |
مريم، |
زينت بانو ھنن ڇوڪرن جي گھڻي آدرڀاءُ ۽ خاطري ڪئي. |
30565 |
DYNT.utf |
زمانسازيءَ جون ڳالھيون اچي دل تي چڙھيون |
مريم، |
جان بيبيءَ چيو تہ ``بس |
30566 |
DYNT.utf |
ھن کي شادي نصيب ۾ ڪانھي. مون اڳھين سمجھو |
مريم، |
جان بيبيءَ چيو تہ ``نڪو |
30567 |
DYNT.utf |
ڌاران ڪڏھن ڪي ڳالھايو ھوندو. گھر جو خرچ |
مرڪڻ |
اھڙي چڱي ھيس، جو اھو ڪونہ ھوندو، جنھن سان ھن |
30568 |
DYNT.utf |
ھليو آيو. ھو پلا پنھنجي پياريءَ زال کي |
مُرڪندو |
علي رضا مغل بہ چڱا خاصا ڪپڙا ڍڪيو، خوشيءَ منجھان |
30569 |
DYNT.utf |
منھن سان ھائو ھائو ويٺي ڪئي. |
مرڪندي |
آئيندي جا دلاسا دڙا ڏيڻ لڳو. زينت بانوءَ ڪوڙ کري، |
30570 |
DYNT.utf |
گڙٻڙ وجھو ڏين-تنھن کان سواءِ شرعي بہ منع |
مرڳو |
آھي سو بند ڪجي؛ چالاءِ جو شاديءَ جي گوڙ ۾ دھل |
30571 |
DYNT.utf |
۽ سلوڪ ناھي، اتي سڄو گھر دوزخ جي ڏيکاري |
مزو |
اھڙيءَ صحبت ڪري سڄو گھر بہ پيو کيلندو. جتي اھڙو |
30572 |
DYNT.utf |
جون شيون آيون آھن! '' |
مزي |
چيائين تہ ``امان زينت، ھيءُ تہ اچي ڏس، ڪھڙيون نہ |
30573 |
DYNT.utf |
جھڙي پيئي ڱذرندي.'' |
مزي |
ڪمائڻ جھرو ٿئي، تيسين ھن رستي سان اسان جي زندگي |
30574 |
DYNT.utf |
جي جاين تي گھمندو وتندس. * {* اڳين ڏينھن |
مزي |
ٻڌي، ترار چيلھ سان ٻڌي حڪم ھلائيندو وتندس ۽ مزي |
30575 |
DYNT.utf |
سان ٿيڻ لڳو، جو محبوب علي افسوس پئي کاڌو |
مزي |
ھن جي فرمانبردار ھئي. مطلب تہ ھن جو گذارو اھڙي |
30576 |
DYNT.utf |
مزي جي جاين تي گھمندو وتندس. * {* اڳين ڏينھن |
مزي |
پٽڪو ٻڌي، ترار چيلھ سان ٻڌي حڪم ھلائيندو وتندس ۽ |
30577 |
DYNT.utf |
ايندا. انھيءَ جو تون ڪو ڊپ نہ ڪر.'' سنئون |
مس |
پڪ ڏنيس تہ ``ھو ھن پاسي ويا آھي، سو وري اڌ رات جو |
30578 |
DYNT.utf |
بيئي آھي. پوءِ تہ مائي بہ نڪري ٻاھر آئي، |
مس |
گرما گرم خٻر ٻتايس ۽ مبارڪ ڏنائينس تہ ڌيڻين مس |
30579 |
DYNT.utf |
پس پئي ڪئي، تنھن مان ٿورو گھڻو شڪ اڳيئي |
مس |
سواءِ لہ ھو، اڳئين ڏينھن ماڻس سان جان بيبيءَ جا |
30580 |
DYNT.utf |
گذ ريا، تہ جن صاحبلوڪن کي علي رضا پڙھائيندو |
مس |
انھيءَ شاديءَ کي پنج-ڇھ مھينا |
30581 |
DYNT.utf |
گذريا تہ حامد علي، جو ھينئر پوليس جي نوڪريءَ |
مس |
علي رضا جن جي آئي کي ڇھ مھينا |
30582 |
DYNT.utf |
گذريا ھئا، تہ علي رضا ماءُ کي چيو تہ ``امان، |
مس |
جي ڀانين جو عو. گذريءَ ملاقات کي ٽي يا چار ڏينھن |
30583 |
DYNT.utf |
گذرين تہ ويائي ۽ پٽ ڄائس، جنھن جو نالو |
مس |
بانو وري بہ پيٽ سان ھئي ۽ بمبئيءَ ۾ آئي ٽي مھينا |
30584 |
DYNT.utf |
گھڙي، تہ ٻڇڻ لسڳس تہ ``ڪيئن اسان، فتحون |
مس |
يا نہ ملي. سو اڃا ساڻس گڏي ڇڏي، اندر ٻنھنجي کھر ۾ |
30585 |
DYNT.utf |
مس بيئي آھي. پوءِ تہ مائي بہ نڪري ٻاھر آئي، |
مس |
گرما گرم خٻر ٻتايس ۽ مبارڪ ڏنائينس تہ ڌيڻين |
30586 |
DYNT.utf |
ھو. |
مس |
رھي. ھي يتيم علي نواز تڏھن ڏھن ورھين جي عمر جو |
30587 |
DYNT.utf |
ھو، سو ھن کي انھيءَ طرف جو رستو ڏيکاريائون، |
مس |
ڏي وڃڻي ھيس، ۽ اھو شھر بہ انھيءَ ھنڌان اٺ-ڏھ ڪوھ |
30588 |
DYNT.utf |
ٿيا ھوندا، جو مون تو کي شھبازخان ٺيڪيدار |
مس |
ھاڻي اڳوڻيون ڳالھيون تہ کڻي ڇڏ، ٽي-چار مھينا |
30589 |
DYNT.utf |
ٿيا ھئس، پر ھيترا ڪشالا ۽ ھيڏا جا کرڙا |
مس |
نکا جواني گم ٿي وئي ھئي. جدا ٿئي ٻہ ورھيہ کن |
30590 |
DYNT.utf |
ٿيندس.'' |
مس |
آيا چيو تہ ``ننڍڙو آھي؛ ڄائي چار-پنج مھينا |
30591 |
DYNT.utf |
ٿيو تہ اچي ڀڄ جي شھر کان لڪتي. |
مس |
وارو دڳ ڏيئي ھلي. ٿڌ جو پنڌ سولو لڳس، پھر ڏينھن جو |
30592 |
DYNT.utf |
ڇٽي، تہ ٻيءَ ۾ اچيو ڦاسي. وري بہ شابس ھجيس، |
مس |
ڪنڌ تي ڪڙڪندا آھن؛ سو سچ آھي. اڃا ھڪڙيءَ بلا مان |
30593 |
DYNT.utf |
ڪڍيو، تہ آگبوٽ پري وڃي نڪتو ۽ جھڙي جلديءَ |
مس |
وڃي سمنڊ ۾ پيئي. ھن کي اڃا پاڻيءَ اند ران ڌڪي ٻاھر |
30594 |
DYNT.utf |
ٿي ويا؛ ھيڏي ھوڏي ڳولڻ لڳس، پر ھن جو پتوئي |
مسا |
ڀاءُ کي اٿاريائين، مريم کي سڏ ڪيائين. سڀئي سسا |
30595 |
DYNT.utf |
آھيان.'' ھٽ واري کي ڪيوڙو ۽ ڪتل ڏسي پڪ ٿي؛ |
مسافر |
کي چيائين تہ ``نون چور آھين.'' ھن چيو تہ ``آءُٗ غريب |
30596 |
DYNT.utf |
۽ ڌارئين ملڪ جو ٿي ڄاتائون، تنھنڪري ھن |
مسافر |
انھيءَ بندوبست ڪرڻ واري زينت بانو آھي ۽ وري ھن کي |
30597 |
DYNT.utf |
جو احوال ۽ بمبئي شھر جي تعريف ھئي. ٻئي |
مسافريءَ |
سان پھچڻ جي خبر لکي ھئائين؛ ۽ ٻيو منجھس درياھ جي |
30598 |
DYNT.utf |
ٿي پوءِ اچي پنھنجي زال ۽ گھر جي ٻين ڀاتين |
مست |
ٻيو تہ شراب پيئڻ جي بہ عادت اٿس، جو اڪثر شراب پيي |
30599 |
DYNT.utf |
ٿيا، ۽ ڀانيائون ھيتري ھلاڪي بہ مڪئيسون، |
مست |
زيور آھي.'' زينت بانوءَ کي جوڻ جماڻ ڏسي لچا اچي |
30600 |
DYNT.utf |
بہ ٺھرائي ڇڏيائون، جيئن اڪثر دستور ٿيندو |
مسجد |
جوڙئي ڇڏيائون ۽ سندن سيرانديءَ کان ھڪڙي ننڍي |
30601 |
DYNT.utf |
جو ھيڏو سارو ٽڪر کڻي وات ۾ وڌس، پوءِ تہ |
مسريءَ |
جان بيسيءَ ڊوڙ پائي |
30602 |
DYNT.utf |
گذريو تہ علي رضا کي منصور عليءَ جو خط آيو |
مسَس |
ھي ٿانيڪا ٿي ويٺا، تنھن کي مھينو-ٻہ |
30603 |
DYNT.utf |
ڪندو ھو، تہ بہ ھاڻ وڪالت ڪري اچي بخت لڳو |
مسُلپي |
ھو لصل غريب ماڻھو، ذات جو ميربحر ھو، ۽ پڻس مسيت ۾ |
30604 |
DYNT.utf |
جون رسمون سجھيون ٿي، تنھن ڄاتو تہ جنھن |
مسلمالن |
ھو ۽ ٻيو وري ولايتي ماڻھو ھو، تنھن کي ولايتي |
30605 |
DYNT.utf |
آھي، دينذار آھي، نيڪ آھي، پڙھيل آھي، آزمود |
مسلمان |
سلطان کي ھن جي نمڪ حلاليءَ ۾ ايتري اميد ھئي تہ ھي |
30606 |
DYNT.utf |
جي گھران ھيءُ پرڻيو. ھن کي تمام جوان ۽ نيڪ |
مسلمان |
مان ٻانھن ملڻ ۾ حرڪت ڪانہ ٿي. ھڪڙي واپاري شاھوڪار |
30607 |
DYNT.utf |
خاندان جون ڇوڪريون پوري بندوبست نہ ھئڻ |
مسلمان |
انھيءَ طرح مڪتب سال بسال بھتر ٿيندو ويو. جن اشراف |
30608 |
DYNT.utf |
خاندان سان آٿ-ويھ ھئي، تن مان ھڪڙي ماڻھوءَ |
مسلمان |
علي رضا جي ڪن |
30609 |
DYNT.utf |
رھندا آھن، ۽ گھڻا شاھو ڪار ۽ واپاري ڌنڌو |
مسلمان |
ھنڌ آھي، تنھنڪري منجھس وڏا وڏا ماڻھو ھندو توڙي |
30610 |
DYNT.utf |
سکر ماڻھو پڻس جا واقف ھئا، ۽ جي پوءِ ھن |
مسلمان |
ڪري. پر ھاڻ زور ڪري انھن سان دوستي ڳنڍڻ لڳو. جيڪي |
30611 |
DYNT.utf |
سندس صحبت لاءِ مشتاق ھوندا ھئا. |
مسلمان |
ھيس. طبع جو تمام حليم ھو؛ اھڙو جو شھر جا ھندو خواھ |
30612 |
DYNT.utf |
سڀيئي مسلمان، پوءِ ھڪڙي ھنڌ ھڪڙي پوشاڪ |
مسلمان |
پوش يا ڪوٽ، سو تہ آھي جتي ڪٿي جي رسم. جھڙيءَ طرح |
30613 |
DYNT.utf |
قوم سان آٿڻ- ويھن جو ارادو ڪيو ھئائين. ٻيو |
مسلمان |
رضا البت اعتراض آندو. ھڪڙو تہ پاڻ چڱو مسلمان ھو ۽ |
30614 |
DYNT.utf |
ماڻھن جي لاءِ ھيءُ بھتر بندوبست آھي، جتي |
مسلمان |
اڳيئي ھلندڙ آھي، تنھن کان اشراف پردي وارن |
30615 |
DYNT.utf |
ھو ۽ مسلمان قوم سان آٿڻ- ويھن جو ارادو ڪيو |
مسلمان |
آھي. علي رضا البت اعتراض آندو. ھڪڙو تہ پاڻ چڱو |
30616 |
DYNT.utf |
ھو، ۽ انھيءَ ماڻھو جو پٽ ھو جو اتي وڏو وزير |
مسلمان |
اھڙن ملڪن ۾ گھڻو مانُ ھوندو آھي، پر ھيءُ تہ وري |
30617 |
DYNT.utf |
ھئا، جن مان گھڻن سان علي رضا جي معرفت ھئي، |
مسلمان |
مناسب قانون ٺاھي ڇاپايائون ۽ جيڪي شھر جاسکر-سکر |
30618 |
DYNT.utf |
ھئا، ديندار ھئا، پنھنجي نماز ۽ قرآن جي |
مسلمان |
ھئا، گھر جي چڱي بندوبست رکڻ وارا ھئا، تڏھن نہ |
30619 |
DYNT.utf |
ھئڻ سان لاڳو آھن، تن کي مدنظر رکندا ھئا، |
مسلمان |
جي شغل ۾ رھندا ھئا ۽ ڪيتريون ئي ٻيون ڳالھيون جي |
30620 |
DYNT.utf |
ڀائر آھيون، تون اسان وٽ پورھيت ٿينءَ تہ |
مسلمان |
اھا مسلماني پر آھي، ڪا مھڻي جي ڳالھ ناھي، سڀ |
30621 |
DYNT.utf |
۽ آبروءَ وارو ۽ پڙھيل ماڻھو آھي ۽ انگريزي |
مسلمان |
انگريزي ڪانسل کي منٿ ڪرڻ ۾ آئي تہ جڏھن علي رضا |
30622 |
DYNT.utf |
۽ سکر ماڻھو ھو ۽ بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ بہ سندس |
مسلمان |
ھي ڪيترن ئي زبانن ۾ ھوشيار ھو، ۽ پاڻ |
30623 |
DYNT.utf |
۽ قابل ۽ تجويز وارو ماڻھو ھو، تنھن ھنن |
مسلمان |
ڪامورن سان دوستيءَ جو رستو رکيو ھو ۽ ٻيو وري پاڻ |
30624 |
DYNT.utf |
۽ ھندو ھنن جي مجلس ۾ آيا، پر وڏا وڏا صاحبلوڪ |
مسلمان |
ھنن جي شادي وڏي تجمل سان ٿي. نہ رڳو بمبئي شھر جا |
30625 |
DYNT.utf |
جون ڌيئون پڙھائجن. انھيءَ ۾ ھنن جي آسائش |
مسلمانن |
۾ ھڪڙو زنانو اسڪول وجھجي، جنھن ۾ اڪثر سکرن |
30626 |
DYNT.utf |
جي زالن ۾ پردي جي ھئڻ سبب تعليم جو استعمال |
مسلمانن |
ٿيا. ھنن کي وڏي خوشيءَ جي ڳالھ اھا نظر آئي تہ سکرن |
30627 |
DYNT.utf |
جي گادي ۽ اسلامي دين ۽ علم جي خاص جاءِ آھي، |
مسلمانن |
ھو، جو اھو تمام سھڻو ٻڌل شھر مشھور آھي، ٻيو تہ |
30628 |
DYNT.utf |
جي وڏي بادشاھت جي گاديءَ جو ھنڌ آھي. اھو |
مسلمانن |
آھي. اھو روم يا ترڪستان جي سلطان جو تختگاہ آھي ۽ |
30629 |
DYNT.utf |
آھي ئي رڳو ھتي.'' |
مسلماني |
۽ ٻيا، اتي اھڙي جٺ ڪانھي، جھڙي ھتي آھي، ڄڻ تہ |
30630 |
DYNT.utf |
بادشاھيءَ ۾ بادشاھ کان گھٽ جيڪو وڏو درجو |
مسلماني |
مٿس حسد نٿي نيائون. ھينئر علي رضا وڏي اوج تي ھو. |
30631 |
DYNT.utf |
پر آھي، ڪا مھڻي جي ڳالھ ناھي، سڀ مسلمان |
مسلماني |
ٿي پوندو. پاڻ سڀ گڏيا خوش پيا گذارينداسين. اھا |
30632 |
DYNT.utf |
تہ خير، پر اصل دين جي نالي کان ڀڄدڙ ھئا. |
مسلماني |
پر محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم جو حال ٻيءَ طرح ھو، ھو |
30633 |
DYNT.utf |
حڪومتن ڏسڻ جو بہ گھڻو شوق ھو. |
مسلماني |
ڪنھن پاسي نائب ڪانسل ٿي ويندين. سو ھن کي انھن |
30634 |
DYNT.utf |
دين ۾ جيڪي ڀيرم ۽ وسوسا ۽ ٻيون اعتراض جھڙيون |
مسلماني |
انھيءَ رستي |
30635 |
DYNT.utf |
ملڪ آھن، ايران يا ترڪستان ۽ ٻيا، اتي اھڙي |
مسلماني |
ھو، تنھن چيو تہ ``سنڌ ۾ پردي جي تمام جٺ آھي؛ جيڪي |
30636 |
DYNT.utf |
وسري ويئي ھيس، سا وري ياد آيس. ڪڏھن خدا |
مسلماني |
کي ٿورو گھڻو ڏيھي رستا وٺڻ ضرور ٿيا. ھيترا ڏينھن |
30637 |
DYNT.utf |
ٻولين سان گڏ انگريزي ٻولي ڄاڻڻ جو گڻ وڌيڪ |
مسلماني |
نہ ھئي، جيتري زينت بانوءَ کي ھئي، پاڻ ھن ۾ ٻين |
30638 |
DYNT.utf |
پوءِ ھڪڙي ھنڌ ھڪڙي پوشاڪ ٿا ڍڪين، ٻئي ھنڌ |
مسلمان، |
سو تہ آھي جتي ڪٿي جي رسم. جھڙيءَ طرح مسلمان سڀيئي |
30639 |
DYNT.utf |
ھندو ۽ يورپين، جي ھنن جا واقف ھئا، سي ھنن |
مسلمان، |
بندر تي ڪيتريون ئي گاڏيون اچي گڏ ٿيون. ڪيترائي |
30640 |
DYNT.utf |
گذريو تہ ھن جو نالو ٻنھي طرفن ۾ مشھور ٿي |
مسن |
مطلب تہ الھيءَ عھدي تي علي رضا کي ھڪڙو ورھيہ |
30641 |
DYNT.utf |
. |
مسندا |
وارن ماڻھن جا بہ ملي سگھندا. ٿورن جي ڪري گھڻا ڪين |
30642 |
DYNT.utf |
تي وٺي جايون ڀري تيار ڪري ڇڏيو ھئائين. |
مسواڙ |
بنگلو ٻيو بہ ڀر ۾ ڀاڙي ڪري ڇڏيو ھو ۽ ضروري سامان |
30643 |
DYNT.utf |
ڪري سگھندس. ٻسن-ٽسن صاحبلوڪن کيس انھيءَ |
مسئھور |
ٿي نہ پنھنجي چالاڪي ۽ ايمانداريءَ ڪري پاڻ کي |
30644 |
DYNT.utf |
بہ ٺھرايائون، ۽ انھيءَ ساري زمين جي چوڌاري |
مسيت |
ننڍو بنگلو جوڙايو. ۽ انھي سان لڳ ھڪڙي ننڍي سھڻي |
30645 |
DYNT.utf |
جي ٽڪرن تي پليو، ۽ رڳو ڪڪڙ وانگي ٻانگون |
مسيت |
ڌڻي آھي تہ ڀؤ ڪونھي، پر توکي خبر آھي تہ پڻس رڳو |
30646 |
DYNT.utf |
۾ مسُلپي ڪندو ھو، تہ بہ ھاڻ وڪالت ڪري اچي |
مسيت |
ھو لصل غريب ماڻھو، ذات جو ميربحر ھو، ۽ پڻس |
30647 |
DYNT.utf |
۾ وڃي ويھي رھنديس. بندي جي گھر کان وري بہ |
مسيت |
پڇا ڪري فضل محمد جو گھر ھٿ ڪنديس، نہ تہ بہ ڪنھن |
30648 |
DYNT.utf |
سڪ ھئي ۽ اتي جي رڳي ھوا مان بہ ھن کي لذت |
مسُڀائي |
مشڪل ٿيندو، تڏھن بہ رڳو اصلوڪي وطن ڏسڻ جي ھن کي |
30649 |
DYNT.utf |
پارسين جو آھي، جي ھندستان جا ڏيھي ماڻھو |
مشال |
ائين ٻاھر نڪرن ٿيون، سي خراب ڪين ٿيون آھن. چڱو |
30650 |
DYNT.utf |
بلڪ انھيءَ کان بہ وڌيڪ خراب مثال، پردي |
مشال، |
خراب مثال اھڙين قومن مان بہ ملي سگھندا. پر اوترا |
30651 |
DYNT.utf |
آھن ۽ اچي اسان جي اکين تي رھو. جيڪي اولاد |
مشتاق |
استنبول ۾ اچو، جو ھتي سڀ ماڻھو اوھان جي ڏسڻ لاءِ |
30652 |
DYNT.utf |
ھوندا ھئا. |
مشتاق |
اھڙو جو شھر جا ھندو خواھ مسلمان سندس صحبت لاءِ |
30653 |
DYNT.utf |
قوم جي ماڻھن کي مِرن کان گھٽ نہ سمجھنديون |
مشرقي |
غلام آھن ۽ ھنن جي مرضيءَ تي ھلڻ لاءِ ٻڌل آھن، ۽ جي |
30654 |
DYNT.utf |
رھج؛ اما کي خوش رکيو اچج، وڏو مائٽ آھي، |
مشغول |
پر پياري، جيتر وري ملون، تيتر پنھنجي پڙھڻ لکڻ ۾ |
30655 |
DYNT.utf |
رھندو ھو. زينت بانو ٻاھر جي ڪم ڪار ۾ سو |
مشغول |
ھو. انھيءَ سان گڏ ھو مقرر وقتن تي عبادت ڪرڻ ۾ |
30656 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھنڪري اکھون مٿي کڻي دائيءَ ڏي ڏسي |
مشغول |
پر زينت پنھَنجي دوُر ڪرڻ ۾ |
30657 |
DYNT.utf |
بہ ٿئي، کاڌي پيتي جھڙي آبت بہ ٿئي ۽ آرام |
مشغولي |
پوڪ-راھ جو بندوبست ڪريون، جنھنڪري مشغوليءَ جي |
30658 |
DYNT.utf |
گھڻي ھئي ۽ پنھنجي اولاد جي وندر بہ ججھي |
مشغولي |
بانو قريباً ٻارھن مھينا رھي. ھن کي اگرچہ سک ۽ |
30659 |
DYNT.utf |
جي لاءِ وقت ورھائي ڇڏيو ھو، ان موجب لکڻ |
مشغوليءَ |
ھو، جھڙيءَ طرح پيءُ جي گھر ۾ ھوندو ھو. ھِن پنھنجي |
30660 |
DYNT.utf |
جي مشغولي بہ ٿئي، کاڌي پيتي جھڙي آبت بہ |
مشغوليءَ |
جو ٽڪر ھٿ ڪري پوڪ-راھ جو بندوبست ڪريون، جنھنڪري |
30661 |
DYNT.utf |
آھي. |
مشھور |
اھو ھڪڙو قديم شھر آھي ۽ گھڻين ڳالھين ڪري دنيا ۾ |
30662 |
DYNT.utf |
آھي، پر ھيءَ تہ وڏي خاندان جي ھئي، تنھنڪري |
مشھور |
جوان ۽ تمام حسين زال ھئي، ترڪن جي خوبصورتي اصل |
30663 |
DYNT.utf |
آھي، ٻيو تہ مسلمانن جي گادي ۽ اسلامي دين |
مشھور |
جو ھڪڙو تہ سبب ھيءُ ھو، جو اھو تمام سھڻو ٻڌل شھر |
30664 |
DYNT.utf |
امير جي بيعز تيءَ جي خبر جھٽ چوڌاري پکرجي |
مشھور |
کي ھن اوچتي خراب اتفاق ڪري ڏاڍو ارمان ٿيو. ھھڙي |
30665 |
DYNT.utf |
بھادر ٿي گذريو ھو ۽ ھڪڙي جنگ ۾ وڙھندي مارجي |
مشھور |
ھو. سندس پيءُ، مير غلام علي خان ٽالپر جي ڏينھن ۾ |
30666 |
DYNT.utf |
ھئڻ ڪري، ھن جي وڏن وڏن ماڻھن سان واقفيت |
مشھور |
خود علي رضا کي بہ پنھنجي ڪم ۾ فائدو پيتو. نالي |
30667 |
DYNT.utf |
ٿي ويا ھئا، تيئن ھيءَ پاڻ بہ نيڪيءَ، خوشخلقيءَ |
مشھور |
لکڻ-پڙھڻ ۾، پر ڳالھائڻ ۾ بہ. جيئن ھن جا ماءُ-پيءُ |
30668 |
DYNT.utf |
ٿي ويا ھئا، جو وڏا وڏا ماڻھو ھنن جي تعريف |
مشھور |
پئي رلي، جنھن ۾ ھن قيد بہ ڪاٽيو ھو؛ تنھن ۾ ھي اھڙا |
30669 |
DYNT.utf |
ٿي ويو. |
مشھور |
انھيءَ ڪري ھي پنھنجي ڦڙتائي ۽ ھوشياري ڏيکاري |
30670 |
DYNT.utf |
ٿي ويو. ھن جي اھڙي عجيب ھلت ھئي، جو ھو ھردلعزيز |
مشھور |
کي ھڪڙو ورھيہ مسن گذريو تہ ھن جو نالو ٻنھي طرفن ۾ |
30671 |
DYNT.utf |
ٿي ويو. ھن جي پيءُ جي معرفت گھڻن سکرن سان |
مشھور |
ڪم شروع ڪيو. ھو چالاڪ ۽ ھوشيار ھو، تنھنڪري سگھوئي |
30672 |
DYNT.utf |
ٿي ويو، ۽ واپار جي ڪم ۾ ڏاڍو ھوشيار ٿيو. |
مشھور |
واپار ھلائڻ ۾ ڏاڍي سولائي ٿي. ھتي رھڻ ڪري ھو |
30673 |
DYNT.utf |
ٿي ويو، ۽ ھزارن ساڻھن کي فائدو پھچايائين. |
مشھور |
جنھن ھيستائين پئي ولايت ۾ پھچايس. ٿوري عرصي ۾ ھي |
30674 |
DYNT.utf |
ٿي ويئي تہ صديق جي گھر ڪا وڏي اشراف ۽ نيڪ |
مشھور |
ھئي، جنھنڪري ھفتي-ٻن جي اندر ڳوٺ ۾ اھا ڳالھ |
30675 |
DYNT.utf |
ٿي ويئي تہ علي رضا جي بيبيءَ جي آئي استنبول |
مشھور |
ڪرڻ جو ھوَس جاڳيو ھو؛ تنھنڪري اھا ڳالھ شھر ۾ |
30676 |
DYNT.utf |
ٿي ويئي ھئي. |
مشھور |
ھيءَ پاڻ بہ نيڪيءَ، خوشخلقيءَ ۽ ھوشياريءَ ڪري |
30677 |
DYNT.utf |
ٿي ويئي. فضل محمد ھن کي گھر ۾ ٻبو ڪم ڪرڻ |
مشھور |
بہ وقت سر نماز ۽ قرآن پڙھڻ لڳي ۽ سگھوئي سڄي پاڙي ۾ |
30678 |
DYNT.utf |
ٿيندو. |
مشھور |
ايندا ويا. مڪتب بہ روزبروز ويو وڌيڪ زور وٺندو ۽ |
30679 |
DYNT.utf |
ٿيو ۽ علي رضا ۽ زينت بانوءَ جا سکر ماڻھو |
مشھور |
۽ نيڪ ڏسڻ ۾ آيون؛ تنھنڪري سگھوئي ھن اسڪول جو نالو |
30680 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ۽ ھنن کي فائدي پھچائڻ جي ڪوشش ڪئي. |
مشھور |
ھيون. انھيءَ جو وجھ ڏسي زينت بانوءَ پاڻ کي |
30681 |
DYNT.utf |
سلطان جي ڪنن پيئي، جنھن ھڪڙو چڱو انعام |
مشھوري |
اھا |
30682 |
DYNT.utf |
ڪري ۽ ڪي سلطان ۽ سندس اميرن جي لالچائڻ |
مشھوريءَ |
ڪي اھڙي |
30683 |
DYNT.utf |
آھي.'' ۽ ھيئن بہ چيائين تہ ``راڻي فتنہ خانم |
مشڪل |
مگر پيپن جھڙي شيءِ آڻڻ ۽ نيڻ ھيڏي پھري جي اندر |
30684 |
DYNT.utf |
ملي. |
مشڪل |
اڳيان ڪمائين. دنيا ۾ اھڙي سکي زال پوءِ جيڪر ڪا |
30685 |
DYNT.utf |
نہ ھو. |
مشڪل |
منڊم ھٿ ڪري انھيءَ سان شادي ڪرڻ شايد ھن جي لاءِ |
30686 |
DYNT.utf |
وقتن ۾ بہ پنھنجي جاءِ ڪري وجھندي، ۽ وڏي |
مشڪل |
ٿئي. جيڪا اصلي ٻاھر جي آزمودگار ھوندي، سا اھڙن |
30687 |
DYNT.utf |
ھوندي.'' |
مشڪل |
ڏٺا، پر اھڙي سگھڙ ۽ ليڪ ڌيءَ ڪنھن امير جي گھر ۾ |
30688 |
DYNT.utf |
ھو، اھا مشڪلات علي رضا جن حل ڪئي، جو اھڙو |
مشڪل |
جي زالن ۾ پردي جي ھئڻ سبب تعليم جو استعمال بلڪل |
30689 |
DYNT.utf |
ٿي سگھن. ھن جي زال کي چڱي تعليم تہ اصل مليل |
مشڪل |
۾ زالون اھڙا عجيب عجيب ڪم ٿيون ڪن، جي مڙسن کان بہ |
30690 |
DYNT.utf |
ٿيندو. تنھن کان سواءِ آءُٗ جو ھيترا ڏينھن |
مشڪل |
يا نہ. ٻيو تہ ساڳئي گھر ۾ ۽ پھاڄ سان گڏ رھڻ ڏاڍو |
30691 |
DYNT.utf |
ٿيندو، تڏھن بہ رڳو اصلوڪي وطن ڏسڻ جي ھن |
مشڪل |
واسطو ڪونہ رکيائين، تنھنڪري سندس عزيزن کي ھٿ ڪرڻ |
30692 |
DYNT.utf |
ڪم آھي. ھڪڙو-ٻہ ڪم انگريز سرڪار ۽ سلطان |
مشڪل |
ڌارينءَ حڪومت سان ٺاھ-ٺوھ رکڻ البت |
30693 |
DYNT.utf |
علي رضا جن حل ڪئي، جو اھڙو مناسب بندوبست |
مشڪلات |
جي ھئڻ سبب تعليم جو استعمال بلڪل مشڪل ھو، اھا |
30694 |
DYNT.utf |
نہ درپيش اچي.'' |
مشڪلات |
کي ڪا ٻارڻي ھجي تہ ٻاريو، متان دير پوڻ ڪري وڌيڪ |
30695 |
DYNT.utf |
ھئي تہ جن ٽن ڄڻن کي شڪار ڪرڻ لاءِ سنبريا، |
مشڪلات |
تہ ائين ڪرڻ وارا پنھنجا سر سھسائين، ٻيو وري اھا |
30696 |
DYNT.utf |
ٿي، پر چھن مھينن جي اندر ھن شوق رکي، اھا |
مشڪلات |
ھن کي پھريائين ترڪي ٻولي لہ ڄاڻڻ ڪري البت ٿوري |
30697 |
DYNT.utf |
ڏسڻ ۾ ڪانہ آئي، ٿورن لي لفظن ۾ اشاري طرح |
مشڪلات |
جڏھن دائيءَ ساڻس ذڪر چوريو، تڏھن ھن کي ڪا |
30698 |
DYNT.utf |
۾ مري وڃي، يا تہ رلي خراب ٿئي. جيڪا اصلي |
مشڪلات |
اھڙيءَ زال تي ڪڏھن ڪو اھڙو حادثو اچي پوي، تہ جيڪر |
30699 |
DYNT.utf |
۾ ڦاسڻ کان بہ ڇٽجي ٿو. |
مشڪلات |
حالت ۾ سڌارو ٿئي ٿو، ۽ اوير سوبر جي اتفاقن مھل |
30700 |
DYNT.utf |
وجھڻو ھوس سو بہ وڌائين. |
مصالحو |
ضروري ڀڃ گھڙ ڪرڻي ھيس سا بہ ڪيائين ۽ جيڪو مڙھو |
30701 |
DYNT.utf |
پچڻ ۾ ايندي ھئي، خاص ڳالھ جيڪا انگريز سرڪار |
مصلحت |
ٿيو. اڪثر اندرين بسا ٻاھرين ملڪي ڪمن ۾ ھن جي صلاح |
30702 |
DYNT.utf |
ٿي ڪيائين. انھيءَ بندوبست ڪري منصور علي |
مصلحت |
تندرستيءَ سان واسطي رکندڙن ڪمن بابت ھن سان صلاح |
30703 |
DYNT.utf |
ڏسيندو. حقيقت ڪري ھو ڪندو بہ ائين ھو. ڪيترن |
مصلحت |
ڪري ڪا خراب صلاح نہ ڏيندو، پاڻ فائدي جھڙي |
30704 |
DYNT.utf |
ڏيڻ وارو ٻيو ڪير آھي؟'' |
مصلحت |
سو بہ توسان ڪريان، جو توکان سواءِ ھتي مون کي صلاح |
30705 |
DYNT.utf |
ڪرڻ کان جھليندو ڪو ڪونہ.'' |
مصلحت |
تہ اھا حرڪت ڪنھن ڪئي، پوءِ وري بہ اسان کي صلاح |
30706 |
DYNT.utf |
جي کڻڻ جي طاقت ڪانہ رھي آھي، پنھنجي فضل |
مصيبت |
زماني جي گردش مون کي گھڻو ستايو آھي. اڳتي ڪنھين |
30707 |
DYNT.utf |
سر تي کڻي صبر ۽ تجمل سان ڏينھن ڪاٽيو آئي. |
مصيبتون |
ڇٽي، تہ ٻيءَ ۾ اچيو ڦاسي. وري بہ شابس ھجيس، جو سڀ |
30708 |
DYNT.utf |
بابت زباني بحث ۽ گفتگو ھلندي ھئي، جو نيٺ |
مضمون |
رھي ھنن ٻن مختلف قسمن جي ماڻھن ۾ پھريائين انھيءَ |
30709 |
DYNT.utf |
تي گفتگو ڪندي ھئي. ڪلاڪ-ٻہ اتي گذاري، پاڻ |
مضمون |
انھيءَ زنانيءَ مجلس ۾ زينت بانو اٿي ڪنھن خاص |
30710 |
DYNT.utf |
تي واري سان گفتگو ڪندي ھئي. ھن کي انھيءَ |
مضمون |
جدا مضمونن جي ياد داشت پاڻ وٽ رکي، پوءِ ھڪڙي-ھڪڙي |
30711 |
DYNT.utf |
خاص ڪن ديني ڳالھين ۽ زنانن اخلاقن ۽ نيڪيءَ |
مضمون |
ضروري ڳالھيون ڪاغذ تي اٽڪائي ايندي ھئي ۽ اھي |
30712 |
DYNT.utf |
مان واقف ڪيائين، ماءُ ۽ ڀاءُ کي ٻڌابائين، |
مضمون |
جلدي وڃي ماڻ جي ڪري خوشي ٿي. گھر جي ڀاتين کي خط جي |
30713 |
DYNT.utf |
۽ چڱي حجت آڻڻ لاءِ اڳيئي علم جو تحصيل ڪرڻ |
مضمون |
جو اچي شوق ٿيو ۽ ھيترن جي وچ ۾ چڱي گفتگو ۽ چڱي |
30714 |
DYNT.utf |
جي ياد داشت پاڻ وٽ رکي، پوءِ ھڪڙي-ھڪڙي |
مضمونن |
زينت بانو انھيءَ ڪم لاءِ چونڊي مختصر طرح جدا جدا |
30715 |
DYNT.utf |
ٿلھا ماڻھو گھربا آھن، تنھنڪري ھو تندرستيءَ |
مضيوط |
ھو ۽ ضعيف ڏسڻ ۾ ٿي آيو، ۽ ھتي تہ جنگي کاتي لاءِ |
30716 |
DYNT.utf |
ڪرڻ جو ھوَس جاڳيو ھو؛ تنھنڪري اھا ڳالھ |
مطالع |
۽ چڱي حجت آڻڻ لاءِ اڳيئي علم جو تحصيل ڪرڻ ۽ ڪتاب |
30717 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ۽ ٻي لکپڙھ ۾ گذاريندو ھو. انھيءَ سان |
مطالع |
جي ڪم جي لظرداري رکندو ھو ۽ باقي وقت ڪتابن جي |
30718 |
DYNT.utf |
ڪندا ھئا. انھيءَ بحث مان ھيءُ بہ فائدو |
مطالع |
وري ڪو ديني يا اخلاقي علم جو ڪتاب کڻي، گڏ ويھي |
30719 |
DYNT.utf |
آھي تہ مئذمن وانگي زالون ڀلي ٻاھر وتن گھمنديون |
مطلب |
زينت - تڏھن سائين، اوھان جو |
30720 |
DYNT.utf |
اھو ھو تہ ڌارئين ملڪ ۾ رھڻ ڪري جا بندش وطن |
مطلب |
آيو ھو ۽ پنھنجي زال بہ ٿي آندائين، تڏھن سندس خاص |
30721 |
DYNT.utf |
پورا ڪيا، خدا ھن جون سڀ مرادون پڄايون. |
مطلب |
ڏٺائين، سي وڃي پنھنجيءَ وارا بہ ٿيا. خدا ھن جا سڀ |
30722 |
DYNT.utf |
پوري ڪرڻ جو وجھ مليو، جو ھو اسان جي سرحدي |
مطلب |
۾ دير وڌي ۽ انھيءَ ڪري اسان جي دشمنن کي پنھنجي |
30723 |
DYNT.utf |
پوري ڪرڻ لاءِ مناسب وجھ نہ ڏٺو، نڪي اتي |
مطلب |
کان وطن ڏي موٽي آيا. حيدرآباد ۾ تہ ھن پنھنجي دل جي |
30724 |
DYNT.utf |
تہ ابتربن ڳالھين تي الھن جي وچ ۾ بحث ۽ ھوڏ |
مطلب |
|
30725 |
DYNT.utf |
تہ الھيءَ عھدي تي علي رضا کي ھڪڙو ورھيہ |
مطلب |
|
30726 |
DYNT.utf |
تہ اھو ڪلاڪ-ٻہ جيڪو اينديون ھيون، سو ھنن |
مطلب |
|
30727 |
DYNT.utf |
تہ علي رضا جن جي بمبئيءَ لڏي وڃڻ گان پوءِ |
مطلب |
|
30728 |
DYNT.utf |
تہ ھن جو گذارو اھڙي مزي سان ٿيڻ لڳو، جو |
مطلب |
خبر ڪانہ ھيس، ھينئر تہ زال ھن جي فرمانبردار ھئي. |
30729 |
DYNT.utf |
تہ ھنن ۽ زالن جي وچ ۾ چٽا ڀيٽي ھلي ۽ ھنن |
مطلب |
|
30730 |
DYNT.utf |
تہ ھوءَ ٿوري عرصي منجھ پنھنجي دل ۾ چڱيءَ |
مطلب |
بہ ھاڻي چنائي ڏٺو، جنھن ھن جي دل تي زيادہ اثر ڪيو. |
30731 |
DYNT.utf |
تہ ھي اوچتو رنگ جو ڏٺائون، سو حيران ٿي |
مطلب |
تي ڄاتائون تہ ھيءُ الائجي چريو ٿيو آھي، يا ڪينءَ! |
30732 |
DYNT.utf |
تہ ٿوري ئي عرصي ۾ ھنن وٽ ڪيتريون ئي زالون |
مطلب |
ڇڏي ھلي ويئي، ڪا گھر جي شيءِ شڪل چورائي ڀڃي ويئي. |
30733 |
DYNT.utf |
چڱيءَ طرح پروڙيو ۽ ھن جي چئي تي ھلڻ لاءِ |
مطلب |
ائين ڪرڻ اھنجو ٿي لڳو، تڏھن بہ ھن پنھنجي امير جو |
30734 |
DYNT.utf |
حاصل ڪرڻ لاءِ مون کي اوھان جا دشمن ھٿ ڪرڻ |
مطلب |
نوڪريءَ کان برطرف ڪري ڇڏيو، جو انھيءَ ڪري پنھنجي |
30735 |
DYNT.utf |
کي بہ رسندي، تنھنڪري اھا صلاح ڪئي ھئائين. |
مطلب |
ھيءَ سکر گھر جي آھي، اتي وڌيڪ سکي رھندي ۽ نيٺ وڃي |
30736 |
DYNT.utf |
مدعا ھن جو ٻيو، ھن جو ٻيو. ھڪڙي ۾ رھڻ فخر |
مطلب |
نڪرڻ جي منع ھئڻ ڪري ھڪجھڙا چئو تہ ڀلي چئو، نہ تہ |
30737 |
DYNT.utf |
ناھي. غير قومن جون مناسب ڳالھيون ھٿ ڪجن، |
مطلب |
علي رضا - منھنجو اھڙو |
30738 |
DYNT.utf |
ھن مان ئي ٿو نڪري تڏھن پاڻ کي ٻيڻي تڪليف |
مطلب |
سجھيون ٿي، تنھن ڄاتو تہ جنھن کي پردو چئجي سو |
30739 |
DYNT.utf |
ھو تہ جڏھن في الحال خير سان وقت پيو گذري، |
مطلب |
ھن جو |
30740 |
DYNT.utf |
ھيءُ آھي، تہ زالن کي اصل ديوارن جي اندر |
مطلب |
تي ھلڻ ضروري ڪونھي. پردي جي نسبت ۾ منھنجو مختصر |
30741 |
DYNT.utf |
ڇا ھوندو، ۽ اھڙو ڪاغذ خود منھنجي گھر جي |
مطلب |
پڙھي کڻي کيسي ۾ وڌو؛ پوءِ ويٺو ڳڻتي ڪرڻ تہ ھن جو |
30742 |
DYNT.utf |
ڱالھ جو تہ علي رضا ۽ سندس بيبيءَ جو درجو |
مطلب |
ڪيترن ئي ڪمن ۾ اھڙيءَ طرح جي پو رائي ڪئي ھئائين. |
30743 |
DYNT.utf |
ڳالھ جو تہ مائي جان بيبي پورھيت سميت اچي |
مطلب |
|
30744 |
DYNT.utf |
ڪجو.'' |
معاف |
ھوندؤ تہ آءُٗ وري بہ اوھان جو نوڪر آھيان، نہ تہ |
30745 |
DYNT.utf |
ڪجئين. مون کي خبر آھي تہ اھڙي مائٽي جي ڳالھ |
معاف |
خفي نہ تجئين. منھنجي ڳالھ ناشائستي ھجي تہ مون کي |
30746 |
DYNT.utf |
ڪجئينم انھن ٻانھن تي منھنجو ھي اعتراض |
معاف |
علي رضا چيو تہ ``جيجل، مون کي |
30747 |
DYNT.utf |
گھران ۽ جيترو ٿي سگھي اوترو ھنن جي خاطرداري |
معافي |
بہ ھن سان گڏيو وڃان ۽ وڃي ھنن کان گناھ بخشايان ۽ |
30748 |
DYNT.utf |
گھرڻ ۽ انھن سان توڙي ٻين عزيزن سان وري |
معافي |
ڳالھين مان لتيجو اھو ٿيو، جو ھن کي پيءُ - ماءُ کان |
30749 |
DYNT.utf |
ڏنائون، ۽ پاڻ ۾ پرچي خوش تي ويھي رھيا. ھو |
معافي |
پيو. ھنن کي پھرين تہ روئڻ اچي ويو، پوءِ نيٺ ھن کي |
30750 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لڳو ۽ اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳو. ويچاري |
معاملا |
چغليون ھڻڻ لڳي، جنھن تي حامد اويل سويل ماءُ سان |
30751 |
DYNT.utf |
کان بہ ڇٽي پيو ۽ خرچ جي ڪفايت بہ ٿيس. |
معاملن |
ڪئي ھتائين، جنھنڪري گھر جي ريڙھہ پيڙھہ ۽ اندروني |
30752 |
DYNT.utf |
کي ٻہ مھينا بہ ڪين گذريا تہ ويچاري مري |
معاملي |
ھي جو تازو ڏڪ لڳس، تنھن سبب ڪِري پيئي ۽ انھنءَ |
30753 |
DYNT.utf |
ھلندي جيڪا قاعدي موجب واجبي مدد پڄي سگھيس، |
معاملي |
پر سندس زال جو ڀاءَ ھو، تنھنڪري البت ارمان ٿيس. |
30754 |
DYNT.utf |
ڪري محبوب عليءَ جي گھڻي بدنامي ٿي. سگھوئي |
معاملي |
انھيءَ |
30755 |
DYNT.utf |
۾ پيءُ جو ادب ڪرڻ فرض ھو، پر ھن اھڙن وقتن |
معاملي |
محبوب علي پٽ ھو، تنھنڪري ھن تي ڪھڙي بہ |
30756 |
DYNT.utf |
۾ حامد ۽ سندس ماءُ کي ڪورٽ ۾ بہ آڻائڻ جي |
معاملي |
سي ھنن کي ھرطرح ستائڻ لڳا. ھڪڙي ڀيري تہ ڪوڙي سوڙي |
30757 |
DYNT.utf |
۾ ڦاٿو؛ سندس حد ۾ ھڪڙو خون ٿيو. ڪنھن شاھوڪار |
معاملي |
علي، جو ھينئر پوليس جي نوڪريءَ ۾ ھو، سو اچي ڪنھن |
30758 |
DYNT.utf |
احوال ملندو ويو. |
معتبر |
انھن پرڳڻن ۾ پير مرد ۽ پڙھيل ھئا، تن کان ھن کي |
30759 |
DYNT.utf |
زال آھي، ائين سوچي، ھلي ڪوٺيءَ جو در پٽيائين. |
معتبر |
اتي ھن ٻانھيءَ ڏٺو تہ ھيءَ |
30760 |
DYNT.utf |
ماڻھو ھو. |
معتبر |
احسانمند ٿيو. نڪا ٻي شڪ جي ڳالھ رھي، حالا- جو ھي |
30761 |
DYNT.utf |
وڏا وڏا ماڻھو ھئا؛ تنھنڪري ھو آسائيءَ |
معتبر |
ٿيا. ھنن کي ٻين ھنڌن جي تعليم جي چڱي خبر ھئي. جو ھو |
30762 |
DYNT.utf |
۽ عزت وارو مائھو ھو. ٽالپرن جي مڪومت وئي |
معتبر |
ويو ھو. سرائي فتح خان ٻاڻ بہ مير مراد علي خان وٽ |
30763 |
DYNT.utf |
ھوشيار، پڙھيل ۽ چالاڪ ماڻھو ھوندو ھو، |
معتبر، |
مير صاحبن ۽ سندس درٻار جي اميرن سان ھوندي ھئي. ھو |
30764 |
DYNT.utf |
اسان وٽ آيو آھين، تڏھن اسين تو سان ٻيو |
معرفت |
ھيترا ڏينھن نوڪري ڪئي اٿئي ۽ انگريز سرڪار جي |
30765 |
DYNT.utf |
بہ ڪرائي ڏنائينس. تنھن کان پوءِ محبوب علي |
معرفت |
ھن کي اتي رھڻ جي لاءِ چڱو بندوبست ڪرائي ڏنو ۽ ٻي |
30766 |
DYNT.utf |
بئنڪ ۾ رکائي ڇڏيندي ھئي. اگرچہ بئنڪ مان |
معرفت |
مان ماھوار خرچ ڪڍي رکندي ھئي، باقي ٻيو سڀ مڙس جي |
30767 |
DYNT.utf |
چڱن چڱن ماڻھن وٽ اچ وڃ ھيس، تنھنڪري پاڻ |
معرفت |
۾ علي رضا وٽ ويندو ھو ۽ ھو وئس ايندو ھو، ۽ ھن جي |
30768 |
DYNT.utf |
سِگھو چِرڪو بمبئي يا ڪراچيءَ وڃڻ جو بہ |
معرفت |
ٿيس تہ ھتي آءُٗ وڌيڪ آسودي بہ رھنديس، ۽ سيٺ جي |
30769 |
DYNT.utf |
سلطان ڏي پنھنجي پٽ ڊاڪٽر منصور عليءَ جي |
معرفت |
علي رضا استنبول جي اميرن ڏي ۽ انھن جي |
30770 |
DYNT.utf |
سندس خدمت لاءِ سندس قوم جون ٻہ-ٽي زالون |
معرفت |
ھن کي ھتي رھئي ست-اٺ ورھيہ گذري ويا ھئا، ۽ ھن جي |
30771 |
DYNT.utf |
شھر ۾ ٿي ويئي ھيس. پئسو بہ چڱو موچارو گڏ |
معرفت |
علي رضا جو ڪم چڱيءَ طرح پئي ھليو، گھڻي |
30772 |
DYNT.utf |
علي رضا اچي سلطان وٽ ٿيو. انھيءَ تجويز |
معرفت |
طرح لائق ڄاتائون؛ سو لکپڙھ سان انگريز سرڪار جي |
30773 |
DYNT.utf |
گھر موڪليو، جو سندس زال زينت بانوءَ کي |
معرفت |
بمبئيءَ ۾ پھچڻ شرط ھن ھڪڙو خط حامد عليءَ جي |
30774 |
DYNT.utf |
گھڻن سکرن سان ھوندي ھئي، تنھنڪري ماڻھو |
معرفت |
ھو، تنھنڪري سگھوئي مشھور ٿي ويو. ھن جي پيءُ جي |
30775 |
DYNT.utf |
مير صاحبن ۽ سندس درٻار جي اميرن سان ھوندي |
معرفت |
نواز جو واپار دڪان ڪڍي وبھڻ سان نہ ھلندو ھو. ھن جي |
30776 |
DYNT.utf |
ھن کي ٻين لچن سان گڏ اٿڻو ويھڻو پيو. سگھوئي |
معرفت |
انھن سنگنين جي |
30777 |
DYNT.utf |
ھئي، تن کي ورھائي ڏنائون. علي رضا وٽ پنھنجي |
معرفت |
جاسکر-سکر مسلمان ھئا، جن مان گھڻن سان علي رضا جي |
30778 |
DYNT.utf |
ھئي، جو وٽن ڪيترائي صاحبلوڪ ۽ منڊمون اينديون |
معرفت |
بمبئيءَ ۾ ڪا منڊم ھٿ ڪريان. ھتي بہ ھنن سان گھڻن جي |
30779 |
DYNT.utf |
ھينئر گھڻن وڏن وڏن ماڻھن سان ٿي. اٺن - ڏھن |
معرفت |
ھن جي |
30780 |
DYNT.utf |
ٻين ٻن-ٽن صاحبلوڪن سان بہ معرفت ٿيس. جتان |
معرفت |
صاحب جي |
30781 |
DYNT.utf |
ٿيس. جتان ساڳيءَ طرح ھن کي پيدائش ٿيڻ لڳي. |
معرفت |
صاحب جي معرفت ٻين ٻن-ٽن صاحبلوڪن سان بہ |
30782 |
DYNT.utf |
۽ ان جي ھٿان ٿيندي تہ وري بہ وڏو بچاءُ ٿيندو |
معرفت |
جُٺ ٿني، تنھنڪري جي منھنجي مقرري انگريز سرڪار جي |
30783 |
DYNT.utf |
سو جيڪا شيءِ ھڪڙن کي پسند ايندي، سا ٻين |
معرفت، |
اوھان کي جيڪا خبر پوندي، سا بہ وچ وارن جي |
30784 |
DYNT.utf |
اٿي ڏسي تہ ھنڌ تي امان مُئي پيئي آھي. جيڪا |
معصوم |
صبح جو ننڍو پٽس |
30785 |
DYNT.utf |
آھي، تہ ھڪڙيون ڳالھيون ۽ ھڪڙا ڪم خاص مردن |
معلوم |
جي حجت بيشڪ قوي آھي، مگر ديني توڙي عقلي ڪتابن مان |
30786 |
DYNT.utf |
ٿئي تہ في الحقيقت مڙس جو ڪم آھي پورھيو |
معلوم |
ٿي اھڙو سڌارو ڪيو، جنھن مان ڏسڻ واري کي جيڪر صاف |
30787 |
DYNT.utf |
ٿئي ٿو تہ ھو پنھنجيءَ قوم جي ٻين ماڻھن |
معلوم |
ٻيون بہ ٻہ-ٽي چڱيون ڳالھيون ڪيون، جنھن مان |
30788 |
DYNT.utf |
ٿي تہ انھيءَ تھخاني ۾ باروت گڏ پئي ٿيو |
معلوم |
ڪيائين تہ ``قبلا! خدا جي مھربانيءَ سان ھيتري ڳالھ |
30789 |
DYNT.utf |
ٿي سگھيو ٿي تہ وڏي ڪشادي جاءِ آھي، جا خود |
معلوم |
اچي ھيٺ تھخاني ۾ بيٺي. اندر انڌارو برابر ھو، ليڪن |
30790 |
DYNT.utf |
ٿي سگھيو ٿي، تہ ھو ڄڻ تہ ھنن کي وڃي جدا |
معلوم |
صفا نہ چيو ھئائون، مگر ھلت چلت ۽ ڳالھائڻ مان صاف |
30791 |
DYNT.utf |
ٿي ويئي، سا ھلا ھن کي پاڻ سان مدد لاءِ ھٽ |
معلوم |
بيبيءَ کي زينت جي اشرافت ۽ نمڪحلالي چڱيءَ طرح |
30792 |
DYNT.utf |
ٿيس تہ انھيءَ پاسي واري ڪوٺيءَ مان ھيٺ |
معلوم |
ھنت ڏسي، ھن کي البت شڪ پيو. صبح جو اٿي جاچ ڪيائين: |
30793 |
DYNT.utf |
ٿيس تہ باروت ٿورو گھڻو ھاريل بہ پيو ھو، |
معلوم |
سو متان اھي پيپ باروت جا آھن. ويجھو چڪاس ڪرڻ مان |
30794 |
DYNT.utf |
ٿيس تہ ھتي آءُٗ وڌيڪ آسودي بہ رھنديس، ۽ |
معلوم |
تنھنڪري اتان نڪري وڃڻ بہ پسند نہ ھوس. مگر جڏھن |
30795 |
DYNT.utf |
ٿيس تہ ھڪڙي ڪرد زال بيبي فتنہ خانم کان |
معلوم |
ھيءَ بہ ڳالھ |
30796 |
DYNT.utf |
ٿين تہ نہ، ساڳي اھا زينت بانو آھي. تڏھن |
معلوم |
ڦري ويو اٿئون ۽ ھيءَ ڪا خيالي شڪل آھي. پر نيٺ جڏھن |
30797 |
DYNT.utf |
ٿيو آھي تہ تنھنجي انھن سان ڪا رساڪاري آھي |
معلوم |
جو ھو اسان جي سرحدي پاڱن ۾ پيا دخل ڪن ۽ اسان کي |
30798 |
DYNT.utf |
ٿيو تہ اڪثر سلطان جا ڪردي نوڪر رھندا ھئا |
معلوم |
محلات ڏي سرنگھ جو رستو نڪتل ھو، انھيءَ مان بہ |
30799 |
DYNT.utf |
ٿيو تہ حامد جو تمام خراب حال آھي ۽ مائي |
معلوم |
بمبئيءَ کان موٽي آيا. آئي کان پوءِ سگھوئي ھنن کي |
30800 |
DYNT.utf |
ٿيو تہ گگھريءَ مان پاڻي پيئڻ ويئي آھي، |
معلوم |
ڏٺائون، ۽ ھنن جو وٽو بہ ڪونہ لڌو؛ تنھن مان صاف |
30801 |
DYNT.utf |
ٿيو تہ مون خراب ڪم ڪيو آھي. اسان مٿي بہ |
معلوم |
ڪانہ ٿي، پاڻ خوش ٿيا. پر سگھوئي محبوب عليءَ کي |
30802 |
DYNT.utf |
ٿيو تہ ھن زال جي سلطان جي وڏي گھر يعني ڏاڏي |
معلوم |
زينت بانوءَ کي اندر پنھنجي جاچ مان |
30803 |
DYNT.utf |
ٿيو تہ ھنن کيس نقصان پھچائڻ جي ڪوشش ڪئي |
معلوم |
اميرن کي پنھنجو حاسد ڏٺو، ۽ ٻن-چئن وقتن تي ھن کي |
30804 |
DYNT.utf |
ٿيو ھو تہ فتنہ خانم ڪردڻ جي سلطان جي وڏي |
معلوم |
ماڻھو شامل آھن؛ ڇالاءِ جو زينت بانوءَ کان ھن کي |
30805 |
DYNT.utf |
ٿيو ھو تہ ھيءَ ھينئر رنڙ آھي. ھوءَ اگرچہ |
معلوم |
نٿي چيس. زينت بانوءَ کان اڳيئي ڳالھين ڪندي ھن کي |
30806 |
DYNT.utf |
ٿيو ھوس، تنھن جي ڀيٽڻ کان پوءِ ھن کي خبر |
معلوم |
پيءُ جي باد گيري ھيس ۽ جيڪو احوال تاريخن پڙھڻ مان |
30807 |
DYNT.utf |
ٿيو، تہ سندس پيءُ واري ڳالھ ملي آئي. تڏھن |
معلوم |
اھڙا بہ پرڳڻا ھئا، آخر ھڪڙي ۾ ھن کي پڇا ڳاڇا سان |
30808 |
DYNT.utf |
ٿي، جنھن جو ساڻس گھڻو پيار ٻجھي ويو. ھن |
معلوم |
ھوشياري، چالاڪي ۽ ايمانداري سندس بسالا آفيسر کي |
30809 |
DYNT.utf |
ڪيائين تہ اھا خرابي جي ھوندي، تہ گھڻن ڏينھن |
معلوم |
ڊنو. پڪ ٿيس تہ ڪا خرابي درپيش آھي، پر لفظن مان |
30810 |
DYNT.utf |
ڪيائين تہ ڪوٽ جي اوڀارين ڀت جي ٻاھران ٿورو |
معلوم |
جو ڏس مليو ھوس، تنھن جي پنھنجيءَ پر ۾ جاچ ڪرائي |
30811 |
DYNT.utf |
ڪيو آھي، باقي رھيو ٻاھر جو ڪم، سو مون تي |
معلوم |
حال ڏنائين ۽ چيائين تہ ``منھنجي بيبيءَ ايترو حال |
30812 |
DYNT.utf |
بند قيد نٿو نڪري، جيئن ھتي آھي. منھنجي |
معنيٰ |
انھيءَ نسبت ۾ ديني ڪتاب ڏٺا آھن، تن مان پردي جي |
30813 |
DYNT.utf |
۾ ويھي وين، اٿي ويھڻ لڳا. وري سگھوئي ٽپڙٽاڙي |
مغز |
وين. صبح جو اٿيا، تڏھن البت ساھ پيٽ ۾ پين، لوڏو |
30814 |
DYNT.utf |
اھو دستور ڪري ڇڏيو ھو تہ جڏھن ڪڏھن سندس |
مغل |
علي نواز |
30815 |
DYNT.utf |
بہ چڱا خاصا ڪپڙا ڍڪيو، خوشيءَ منجھان مُرڪندو |
مغل |
ھڪڙي بتيلي ۾ علي رضا |
30816 |
DYNT.utf |
جو پئڻ ۾ رستو ڪين ھو؟ ھاڻي تہ مرضي تنھنجي، |
مغل |
تہ بہ مائٽن وانگر آھي. اسان جي سرائيءَ ۽ علي نواز |
30817 |
DYNT.utf |
جو گھر ھوندو ھو. ھو ميرن جي صاجيءَ ۾ خراسان |
مغل |
حيدرآباد جي ڪَچي ۾ علي نوازخان نالي ھڪڙي |
30818 |
DYNT.utf |
جي گھر جو اسان جي ڳالھ سان جيڪو واسطو آھي، |
مغل |
۾ خراسان کان آيو ھو ۽ واپاري ماڻھو ھوندو ھو. ھن |
30819 |
DYNT.utf |
جي گھر جي وري ٻي رونق ٿي. گھر جي ٻين ڀاتين |
مغلن |
زينت بانوءَ جي اچڻ ڪري |
30820 |
DYNT.utf |
جي گھر جي ڀانين جو عو. گذريءَ ملاقات کي |
مغلن |
ساڳيوئي حال ھنن |
30821 |
DYNT.utf |
کي پنھنجو مائٽ ٿي ڄاتائون. ٻيئي گھر سڀڪنھن |
مغلن |
مان گھڻن ڏينھن کان آسرو لاھي ڇڏيو ھو. ھاڻ ھنن |
30822 |
DYNT.utf |
کارائين پيارين ٿا. پر ھنن نہ ورتا؛ چيائون |
مفت |
ھنن کي ڏنو ٿي، ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي، تہ ھو مون کي |
30823 |
DYNT.utf |
ڪري ٻڌايائين. |
مفصل |
ٿيڻ ۽ ڪم ھلڻ جو بيان، جو لکي تيار ڪيو ھئائين، سو |
30824 |
DYNT.utf |
ڪري سگھيا تہ ھتي نھايت چڱي ۽ پسنديءَ جھڙي |
مقابلو |
معتبر وڏا وڏا ماڻھو ھئا؛ تنھنڪري ھو آسائيءَ سان |
30825 |
DYNT.utf |
ھليو. فرياديءَ جا شاھد گواھ پڇيا ويا. ھن |
مقدمو |
ٻئي ڏينھن |
30826 |
DYNT.utf |
ھليو. ھنن چئن چورن مان ٻن کي ڦاسي ملي ۽ |
مقدمو |
رکيل ھئا. ھن کي گرفتار ڪياٿون ۽ پنجن ئي ڄڻن تي |
30827 |
DYNT.utf |
السلطان'' لقب ڏنائينس. |
مقرب |
ڪيائين، وڏي درجي جا نشان ۽ ٻلا عطا ڪيائين ۽ `` |
30828 |
DYNT.utf |
السلطان، وزير ڪل ممالڪ دخليھ وخارجيھ وغيرہ |
مقرب |
علي رضا، يا جنھن کي ھاڻ حاجي علي رضا بيگ افندي، |
30829 |
DYNT.utf |
سان ھڪڙو ٿيو. اڪثر اندرين بسا ٻاھرين ملڪي |
مقربن |
بندوبست ڪري، علي رضا اچي سلطان وٽ حاضر ٿيو ۽ سندس |
30830 |
DYNT.utf |
وقتن تي عبادت ڪرڻ ۾ مشغول رھندو ھو. زينت |
مقرر |
ڪرڻ ۽ ٻي لکپڙھ ۾ گذاريندو ھو. انھيءَ سان گڏ ھو |
30831 |
DYNT.utf |
ڪري ڇڏيو ھئائون، جنھن تي مڙس، زال کي انگريزي |
مقرر |
سڌاري ۾ بہ پريندي کان گھڻي ڪوشش ڪئي. ھڪڙو وقت |
30832 |
DYNT.utf |
ڪري، انھيءَ مال مان پورائي ڪجي. جي فتح |
مقرر |
تنھنڪري بھتر آھي تہ دير نہ ڪجي، رٿ ڪري ڪو ڏينھن |
30833 |
DYNT.utf |
ڪن، جو ٻنھي کي سولو ھجي. ڏڻ وار وٺڻ يا مُلي |
مقرر |
۳- شاديءَ جو ڏينھن ٻيئي طرف صلاح ڪري اھڙو |
30834 |
DYNT.utf |
ڪئي، جتي ھفتي ۾ ھڪڙو ڀيرو جمعي جي ڏينھن |
مقرر |
وچؤن ٻي رٿ ڪئي. زينت بانوءَ ھڪڙي پردي واري مجلس |
30835 |
DYNT.utf |
ڪيل رات'' جو سنجھو ٽاري، ھڪڙي ٽولي وڃي اوچتو |
مقرر |
لشڪر پيادن ۽ سوارن جو تيار رکجي، جو انھيءَ `` |
30836 |
DYNT.utf |
ڪيو. انھيءَ ڏينھن جي گھوٽيتن توڙي ڪنواريتن |
مقرر |
ڪري پنھنجي سھنج موجب شاديءَ جي لاءِ ھڪڙو ڏينھن |
30837 |
DYNT.utf |
انگريز سرڪار جي معرفت ۽ ان جي ھٿان ٿيندي |
مقرري |
مون سان بہ اوچتو اھا جُٺ ٿني، تنھنڪري جي منھنجي |
30838 |
DYNT.utf |
ھليو، مٿن ڏوھ ثابت ٿيو. فتوا ملي تہ انھن |
مقصو |
انھن فسادين تي |
30839 |
DYNT.utf |
ڳالھيون مختصر طرح کڻي ڪاغذ تي اٽڪايون، |
مکيہ |
رستي تي بيھارينداسين. پوءِ تہ ٻنھي گڏجي ڪي |
30840 |
DYNT.utf |
آبرو ۽ شرافت وارو ھجي، چڱيءَ چال وارو ھجي، |
مگر |
۽ شرافت ڏي ڏسڻو آھي. پوري پُني گذران وارو ھجي، |
30841 |
DYNT.utf |
آھو ڪاغذ ڪٿي وٺ-پڄ ۾ ڪيرائي ڇڏيم. ڀاليان |
مگر |
بہ اندر ويو ھوس تھخاني ۾، جو پيپ ڌڪي وڃي گڏ ڪيم. |
30842 |
DYNT.utf |
ابي- ڏاڏي کان روس جا ڍل ڀرو آھيون تنھنڪري |
مگر |
جبل ۾ خوش رھندا آھيون، ۽ اگرچہ قوم ترڪن جي آھيون، |
30843 |
DYNT.utf |
انھن جو بيان ڪرڻ جو ھتي ضرور ڪو نہ ٿو ڏسجي. |
مگر |
جوانن پاڻ ۾ چڱا چڱا دليل ھلايا ۽ حجتون آنديون، |
30844 |
DYNT.utf |
انھن ڏي توڙي ٻين ڏي خيال بيشڪ اٿس. |
مگر |
بختاور - نہ امان، ھائو تہ نہ ڪئي اٿس، |
30845 |
DYNT.utf |
اوھين مون کي ٻڌايو تہ سھي تہ ڪھڙيءَ طرح |
مگر |
ڪوشش ڪندس، پوءِ جيڪا خدا گھري ھوندي، سا ٿيندي. |
30846 |
DYNT.utf |
اھڙو ڪنجوس آھي، جو کاڻي مانيءَ تان کَل |
مگر |
گلا پئي ڪئي تہ پئسا ججھا اٿس ۽ وڏو ماڻھو آھي، |
30847 |
DYNT.utf |
اھڙي بہ ڪانہ اچي پئي آھي. ائين ڪندي ڪندي |
مگر |
مائي شھربانوءَ چيو تہ ``اھو سچ آھي بختاور، |
30848 |
DYNT.utf |
اھڙي ڪم ۾ ڌيءُ جي ڳالھ مڙيئي ٻڌڻ گھرجي. |
مگر |
آھي - وڻيس تہ ڌيءَ کي تاري، وڻيس تہ ٻوڙي، |
30849 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ واري کي ڦول گليءَ ۾ رلائي رلائي |
مگر |
اھي خط ويا تہ سھي، |
30850 |
DYNT.utf |
پيپن جھڙي شيءِ آڻڻ ۽ نيڻ ھيڏي پھري جي اندر |
مگر |
ٻاھرينءَ اوطاق ۾ پنھنجي سر اچي وڃي سگھجي ٿو، |
30851 |
DYNT.utf |
تاڪيد ڄاڻي، انھيءَ ڏينھن روانا ٿجو. زيادہ |
مگر |
آگبوٽ پھچڻ ڏينھن آءُٗ پاڻھي آگبوٽ تي ايندس. |
30852 |
DYNT.utf |
تنھنجي ڌيءَ بہ ڪوڙ نٿي چوي. ويچاريءَ مون |
مگر |
بختاور چيو تہ ``مائي تنھنجي ڳالھ سچي آھي، |
30853 |
DYNT.utf |
جن ڳالھين ۽ شين جو آءُٗ ذڪر ٿو ڪريان، تن |
مگر |
علي رضا-سچ آھي، |
30854 |
DYNT.utf |
جيسين ڪو اھڙو وجھ ملي، تيسين اتي رھڻ ۾ |
مگر |
تہ ھن کي پنھنجن وارثن ڏي وڃڻ جي گھڻي خواھش آھي، |
30855 |
DYNT.utf |
جيڪا خواري خرابي ٿي گذري ھئي، تنھن جو ارمان |
مگر |
جو ھن جي نہ ھئڻ ڪري روزبروز گھڻو آرام وٺڻ لڳو. |
30856 |
DYNT.utf |
جيڪي پڙھيو اٿم ۽ ڏٺو اٿم، تنھن موجب ڄاڻان |
مگر |
ننڍيءَ عمر ۾ اڪثر ساديءَ جو گھڻو شوق ٿيندو آھي، |
30857 |
DYNT.utf |
جيڪي صاحبلوڪ سنڌي يا فارسي يا ھندستاني |
مگر |
نوڪريءَ ۾ نہ رکيو، نہ ڪنھن واپار ۾ وڌائينس، |
30858 |
DYNT.utf |
جڏھن پنھنجي نياڻيءَ جي ساڻ وڃڻ ۽ ٻڏي مرڻ |
مگر |
اھو پيغام ڏنو. ھو ھنن اچڻ جي خبر ٻڌي ڏاڍا خوش ٿيا، |
30859 |
DYNT.utf |
جڏھن معلوم ٿيس تہ ھتي آءُٗ وڌيڪ آسودي بہ |
مگر |
ھئائين، تنھنڪري اتان نڪري وڃڻ بہ پسند نہ ھوس. |
30860 |
DYNT.utf |
دائي، تون دعا ڪر تہ ڪنھن سچي پچي لائق ماڻھوءَ |
مگر |
زينت - سو تہ سچ آھي، |
30861 |
DYNT.utf |
ديني توڙي عقلي ڪتابن مان معلوم آھي، تہ |
مگر |
زينت - اھا اوھان جي حجت بيشڪ قوي آھي، |
30862 |
DYNT.utf |
ذھين طبع جو ھو ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ جي آزمودي |
مگر |
۾ بہ چالاڪ ھو. اگرچ پڙھيو رڳو سنڌي اسڪول ۾ ھو، |
30863 |
DYNT.utf |
رکيل پئسو گھڻو جٽاءُ ڪين ڪندو آھي، نيٺ |
مگر |
ھي پنھنجي منھن رھيا، سي ھنن بيشڪ خير سان گذاريا، |
30864 |
DYNT.utf |
رھندي انھيءَ محلات جي ھڪڙي پاسي واري ڪوٺيءَ |
مگر |
ڏي ڪين ويندي ھئي. پر پوءِ اڪثر پئي ويندي ھئي، |
30865 |
DYNT.utf |
زال ڪي حجاب ڪي ادب کان ھن جو نالو وٺي نہ |
مگر |
اھو رواج ڪڍيو، جو مڙس زال کي نالو وٺي سڏيندو ھو، |
30866 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ جي ڳالھين ٻڌڻ کان پوءِ ڄاڻان |
مگر |
منھنجو خيال بہ پھريائين اھڙو ھو جھڙو تنھنجو آھي، |
30867 |
DYNT.utf |
ساڻس گڏ سندس ننڍو ڀاءُ ۽ ڀاڄائي رھندا ھئا، |
مگر |
تنھنڪري ھلنديءَ وارو بہ ھو. کيس اولاد ڪونہ ھو، |
30868 |
DYNT.utf |
سلطان کي پھرئين حرم مان وڏو پٽ آھي، تنھنڪري |
مگر |
سلطان جي گھڻي دل آھي ۽ منجھانئس ھڪڙو پٽ بہ اٿس. |
30869 |
DYNT.utf |
صاحب جو امتحان تمام لزديڪ آھي، تنھنڪري |
مگر |
پنھنجي صاحب کان موڪلائي، اچي اوھان کي وٺي وڃان، |
30870 |
DYNT.utf |
مائيءَ جي مرضي گھڻي تنھنجي ماروٽ اميدعليءَ |
مگر |
ھڻينس کڏ ۾، مائيءَ کي بہ انھيءَ جو خيال ڪونھي، |
30871 |
DYNT.utf |
مائٽ تي بہ حق آھي تہ اولاد جيڪي واجبي چوي |
مگر |
کي ڇا اختيار آھي مائٽ جي مرضيءَ کان ٻاھر وڃي؟ |
30872 |
DYNT.utf |
مون کي خيال بہ ڪونہ ھو تہ اڄ تون رڳو انھيءَ |
مگر |
۾ مون کي توکان عيب ڪونھي، توکي مون کان عيب ڪونھي. |
30873 |
DYNT.utf |
مھنجو ھتي واقف ڪونھي. تنھن کان سواءِ اڄ |
مگر |
زينت بانوءَ چيو تہ ``مائي سچ آھي، |
30874 |
DYNT.utf |
وري بہ پرائي ۽ پنھنجي ۾ قرق آھي.'' |
مگر |
سغل بہ لنڍڙو مڙس ڪين ھو ۽ ھاڻ بہ ھي چڱي حال ۾ آھن، |
30875 |
DYNT.utf |
وري بہ زمانيسمازيءَ ۾ سڀڪنھن کي اھڙن ڪمن |
مگر |
چيو تہ ``مائي! اھي تون پنھنجا لائق ٿي ڪرين، |
30876 |
DYNT.utf |
ھلت چلت ۽ ڳالھائڻ مان صاف معلوم ٿي سگھيو |
مگر |
نہ ھئا. اگرچ ھنن کي وڃڻ لاءِ صفا نہ چيو ھئائون، |
30877 |
DYNT.utf |
ھن جا خيال ٻيءَ طرح جا ھئا ۽ ھن جي طبع پيءُ |
مگر |
پرڻي ھئي. اگرچ اوترائي ورھيہ ولايت ۾ رھيو ھو، |
30878 |
DYNT.utf |
ھن جي دل ۾ جا ننڍي ھوندي کان خواھٽن ھئي |
مگر |
گڏجي پئي گذاريو. ھينئر علي رضا کي بک ڪانہ ھئي. |
30879 |
DYNT.utf |
ھن سان جلدي وڃي ماڻ جي ڪري خوشي ٿي. گھر |
مگر |
ڪري زينت بانوءَ کي مڙس جي نہ اچڻ کان ارمان ٿيو، |
30880 |
DYNT.utf |
ھن کي گھنتري ٻڌي، چيائين تہ ``مائي، مون |
مگر |
سان راتوڪي زال جي اچڻ جو ڪوبہ ذڪر نہ چوريائين، |
30881 |
DYNT.utf |
ھنن پڪ ڏنيس تہ ``ھو ھن پاسي ويا آھي، سو وري |
مگر |
۾ خوش ھئي، پر ڊني تہ متان چور اچي مليم ۽ ماريم. |
30882 |
DYNT.utf |
ھو اڪثر ساڻس رھندو ھو، تنھنڪري ھن جي ھانوَ |
مگر |
سندس ٻار جي سنڀال بہ سرڪار جي طرفان ٿيندي ھئي. |
30883 |
DYNT.utf |
ھو جو ھيترن ڏينھن کان پوءِ آيو ھو، تنھنڪري |
مگر |
ڪيائين، جنھنڪري سندس پڙھائڻ جو ڪم وري شروع ٿيو. |
30884 |
DYNT.utf |
ھينئر اوھان کي خوش ڪري زال پرڻجي، مرڻ گھڙيءَ |
مگر |
ھن گھڙيءَ جو رنج اوھان جو کڻدس تہ حرڪت ڪانھي، |
30885 |
DYNT.utf |
ھيءَ جا نئين پھاڄ مٿان ٿي پيئي، تنھنڪري |
مگر |
اچڻ ڪري ڏاڍو خوش ٿيون ۽ منجھانئس گھڻو راضي ھيون، |
30886 |
DYNT.utf |
ھيٺين گالھ جي اڃا صفائي ڪانہ ٺتي تہ اھا |
مگر |
جي پٺيان ھيس، تنھن جو پتو پيم ۽ اھا شيءِ بہ لڌيم، |
30887 |
DYNT.utf |
ٻين مائٽن مٽن سان توڙي پنھنجي قوم وارن |
مگر |
مڙس پاڻ ۾ بيشڪ خوش گذاريندا ۽ گھر چڱو ھلائيندا، |
30888 |
DYNT.utf |
ڏاڍو ظالم ۽ بد چال ماڻھو ھو. ٻارٻچو ڪو نہ |
مگر |
جي مٿان داروغو ۽ عملدار ھو ۽ وڏي حڪم وارو ھو، |
30889 |
DYNT.utf |
ڏسي وائسي کوھ ۾ ٽپو بہ نہ ڏجي. |
مگر |
زينت - بيشڪ اھو ضرور آھي، |
30890 |
DYNT.utf |
وڃي سُکي ٿيندي. پر مائي، اوھين بہ آڪلاءُ |
مگھوئي |
نہ ھوندو تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو؟ خدا ڪندو تہ زينت |
30891 |
DYNT.utf |
کي ٽي يا چار ڏينھن مس گذريا ھئا، تہ علي |
ملاقات |
ساڳيوئي حال ھنن مغلن جي گھر جي ڀانين جو عو. گذريءَ |
30892 |
DYNT.utf |
لاءِ پيا ايندا ھئا، تن جي ڪري سو ھو ڏاڍا |
ملاقات |
تہ اھي نہ اچن تہ چڱو. ۽ وٽن جو ڪي منڊمون ۽ صحبلوڪ |
30893 |
DYNT.utf |
لاءِ پيا ايندا ھئا، ۽ ھيءُ بہ انھن وٽ پيو |
ملاقات |
ھن کي مبارڪون ڏنائون. پوءِ بہ ھو ھن وٽ وقت بوقت |
30894 |
DYNT.utf |
محبت آثار عرض- اوھان جو خط بھتو. جلد ملڻ |
ملاقات |
عزيز از جان سلامت. بعد تسليمات لياز آيات و اشتياق |
30895 |
DYNT.utf |
. چڱو امان، آءُٗ مائيءَ سان ڳالھ چوري ڏسنديس. |
ملائيندو |
جھڙي تون ڏاھي آھين. اھڙو گھر وارو اللَّھ شال توکي |
30896 |
DYNT.utf |
!'' |
ملايا |
چيو تہ ``وري بہ خدا جا لک شڪرانا، جنھن وڇڙيا تہ |
30897 |
DYNT.utf |
موندي! سوائي الھداد کي جيڪا پينشن ملي ٿي، |
ملاڪ |
ھوندو، اٽلندو اسان جي زينت سندس خدمت چاگريءَ ۾ |
30898 |
DYNT.utf |
جو اڳتي لاءِ ڪا ٻي وڌيڪ صلاح ڪرڻي آھي. خدا |
ملجو، |
پھچائينداسين. ايندڙ جمعي ڏينھن ضرور اسان سان |
30899 |
DYNT.utf |
. ھاڻي مون تي بہ جيڪو ڪم رکو، سو ڪريان؟'' |
ملدو |
خدا ڪندو تہ اوھان کي انھيءَ پورھئي جو جلد آجورو |
30900 |
DYNT.utf |
علي رضا چي صحبت ۾ ڪتابن پڙھڻ يسا شنلرنج |
ملرح |
وغيرہ جون ڳالھيون پاڻ ۾ ڪرڻ لڳا ۽ حامد وري جھڙيءَ |
30901 |
DYNT.utf |
آھمون، تنھنڪري ڄاتم تہ اچي اوھان جو منھن |
ملما |
لاءِ نہ آيس. ڪيترا نہ ڏينھن ٿي ويا آھن، جو پاڻ نہ |
30902 |
DYNT.utf |
۽ آخوندن سان مٽ پونداسين ۽ ائين بہ چوڻ |
مُلن |
تنھنڪري ڄاتائون تہ اھڙي بندوبست ڪري اسين وڃي عام |
30903 |
DYNT.utf |
آئي ھئي - اھي سڀ ھينئر لاھي ھنن کي ڏنائين؛ |
ملڻ |
ھئا. ويچاريءَ وٽ جيڪي ڳھ پڳھ ھئا، سي ڍڪي مائٽن کي |
30904 |
DYNT.utf |
ايندي ھئي، ھن ڀيري بہ ائين آئي ھئي، سا |
ملڻ |
کان مھمان ھوندي ھئي، ۽ ڪڏھن ڪڏھن ھتي مائٽن کي |
30905 |
DYNT.utf |
جو آسرو بہ ڪونہ رھيو، ۽ جي مليس بہ ھا تہ |
ملڻ |
تنھنڪري محبوب عليءَ کي ھتي منڊم جي آسانيءِ سان |
30906 |
DYNT.utf |
جو وجھ پئي ڳوليو، سا ڪيوڙي جون ٻٽي ڦريون |
ملڻ |
جا ڏينھن ھئا، ۽ بختاور جنھن زينت کي خلاصي وقت ۾ |
30907 |
DYNT.utf |
جو وقت نزديڪ اچي ٿيو آھي، پر پوءِ ھيءُ |
ملڻ |
۽ جنھن لاءِ ھيتري جاکوڙ پئي ڪڍيم، تنھن سان نيٺ |
30908 |
DYNT.utf |
جي خواھش ٿيندي ھئي، تہ اچي وٽانئن ٿي ويندي |
ملڻ |
۽ مھاڻيءَ جو گھر ھو. مائي شھربانوءَ کي ھنن سان |
30909 |
DYNT.utf |
جي خوشيءَ کان مُئيءَ دل ۾ ساھ پيو، اگرچہ |
ملڻ |
ملاقات محبت آثار عرض- اوھان جو خط بھتو. جلد |
30910 |
DYNT.utf |
جي لاءِ علي رضا جي گھر ايندا ھئا، سي بہ |
ملڻ |
جي ويٺل ھئي، تنھن جا مائٽ بہ آئي ھئا ۽ عظمت کي |
30911 |
DYNT.utf |
کان اڳ ئي، ھنن سان گڏ، ھو ماءُ کي ڀاڪر پائي |
ملڻ |
خبر |
30912 |
DYNT.utf |
ٿئي. منھنجو مڙس بہ اصل پرديسي ھو، پر ھاڻ |
ملڻ |
- ويھ ڪندا ھئاسين. اڄ اجھو ائين آھي، ڪڏھن ڪڏھن ٿو |
30913 |
DYNT.utf |
ٿي آيو، سو ڪھڙو نہ سرھو ھوندو! آگبوٽ تي |
ملڻ |
پياريءَ زال کي ھيترن ڏينھن جي وڇوڙي کان پوءِ |
30914 |
DYNT.utf |
۾ حرڪت ڪانہ ٿي. ھڪڙي واپاري شاھوڪار مسلمان |
ملڻ |
پوءِ تہ محبوب عليءَ کي ڪنھن اشراف گھر مان ٻانھن |
30915 |
DYNT.utf |
۾ ھن کي حرڪت ڪانہ ٿي. اھا جوان ۽ تمام حسين |
ملڻ |
بہ چڱر ماڻھو ٿي ڏٺو، تنھنڪري اھڙيءَ چڱيءَ ٻانھن |
30916 |
DYNT.utf |
آھن. ھن کي سندس ڏاڏي جي ھٿن جون شيون ڏيکاريائون، |
ملندا |
۽ زينت بانوءَ سان گڏجي پيا، جيئن مائٽ مائٽن سان |
30917 |
DYNT.utf |
. زينت! تون اڃا گھڻن سان گڏ ويٺي آھين؛ پر |
ملنداسين |
قسمت ائين آھي، خدا ڪندو، تہ وري خير سان سگھوئي |
30918 |
DYNT.utf |
پوءِ زينت اوچتو نڪري ايندي تہ ڏاڍا خوش |
ملندا، |
ڪوٺيءَ ۾ لڪايائون. پڪ ھين تہ ھو اچي اسان کي روئي |
30919 |
DYNT.utf |
.'' |
ملندس |
گھرجي، سو ڪا ھٿ لڳيئي تہ مون کي ٻڌائج، پگھار چڱو |
30920 |
DYNT.utf |
ويو. |
ملندو |
۾ پير مرد ۽ پڙھيل ھئا، تن کان ھن کي معتبر احوال |
30921 |
DYNT.utf |
ھو. ھن کي ڳچ جيترا پئسا ڏيئي موڪليندا ھئا، |
ملندو |
ماڻھو ھوندو ھو، تنھنڪري سڀڪنھن وٽ ھن کي گھڻو مان |
30922 |
DYNT.utf |
ھوس. اھڙن فائدن کان ھو سنڌ ۾ وھي پيو، ۽ |
ملندو |
انھيءَ تڪليف کڻڻ لاءِ چڱو محنتاڻو ۽ انعام اڪرام |
30923 |
DYNT.utf |
ھوس. نيٺ ھڪڙي ڏينھن مائٽ اچي ياد پيس ۽ مڙس |
ملندو |
ھئس، ڇالاءِ جو ڪپڙو گندي، کاڌو پيتو ڌار ھنن کان |
30924 |
DYNT.utf |
ھوس، سو پيئي لکندي ھئي. انھيءَ ۾ ھن کي ست-اٺ |
ملندو |
۽ وجھ گھر جي. گھر جي ڪم کان جيڪو ٿورو گھڻو فرجو |
30925 |
DYNT.utf |
۽ بادشاھ جي مرڻ جي ڪري جلد اھو ملندو. اھو |
ملندو |
ڇڏيون تہ پوءِ ضرور تخت اسان جي راڻيءَ جي پٽ کي |
30926 |
DYNT.utf |
!'' |
ملندو |
بہ اللّھ جو گھر چڱو آھي، پاڻھي لولو مانيءَ جو پيو |
30927 |
DYNT.utf |
. انھيءَ سان اسان جي راڻيءَ جي گھڻي اڻڻت |
ملندو |
وڏو پٽ آھي، تنھنڪري سلطان کان پوءِ تخت انھيءَ کي |
30928 |
DYNT.utf |
. اھو شھزادو اڃا تہ صغير آھي، تنھنڪري جيسين |
ملندو |
جي پٽ کي ملندو ۽ بادشاھ جي مرڻ جي ڪري جلد اھو |
30929 |
DYNT.utf |
. زيادہ نياز. گھر جي سڀني ڀاتين جا سلام پھچن |
ملندؤ |
جن بہ ھلڻ جو انجم ڪيو آھي. اميد تہ وقت تي اسان کي |
30930 |
DYNT.utf |
رھي؛ جنھنڪري ھن کي ڌارئين ملڪ ۾ ڪابہ تڪليف |
ملندي |
۾ رکي ڇڏيائين تہ ھن کي ماہ بماہ ٺھرايل وقت تي رقم |
30931 |
DYNT.utf |
ھئي. جيڪڏھن نوڪري ڪري ھا، تہ سرڪار مان |
ملندي |
کان پوءِ ھن کي ھڪ سؤ رپيا انگريز سرڪار مان پينشن |
30932 |
DYNT.utf |
ھئي، سا ھنن جي لاءِ ٿوري نہ ھوندي ھئي. ٻيو |
ملندي |
جي تہ گھرج ضرور ٿيندي آھي. ماڻس کي جيڪا پينشن |
30933 |
DYNT.utf |
ھيس، انھيءَ کان گھٽ ھتي بہ نٿي مليس. ڏينھَن |
ملندي |
گھر کان زينت بانو ھتي سکي ھئي ۽ جھڙي ھن گھر ۾ محيت |
30934 |
DYNT.utf |
۽ خليق اھڙو جو جن ٻين اميرن کان چڙھي مٿي |
ملنساز |
ھليو، ۽ ھر طرح جو سڌارو ملڪ ۾ پئي ٿيو. وري خوشمزاج |
30935 |
DYNT.utf |
تہ بہ آءُٗ ساڻس مٽ نہ ڪريان، پر وڏي ڳالھ |
ملن، |
پاران چڙين تہ ڀلي پيئي چرر-سندس بدران ڏھ نياڻيون |
30936 |
DYNT.utf |
ھئا، جو ھو پھريون ڀيرو ايڏي سفر تي نڪتو |
ملول |
تي، آھا رات علي رضا جي زال يا ٻيا گھر جا ڀاتي البت |
30937 |
DYNT.utf |
تيتر پنھنجي پڙھڻ لکڻ ۾ مشغول رھج؛ اما کي |
ملون، |
پوءِ تون بہ برابر لکندي رھج. پر پياري، جيتر وري |
30938 |
DYNT.utf |
آھي، جھڙو شڪل شباھت ۾، تھڙو لڄ حيا ۾.'' |
ملوڪ |
تہ انھيءَ تان بہ پيا کلندا اٿس. ھونءَ ٻانھن بہ |
30939 |
DYNT.utf |
ٻار آھي. ماشاءِ اللّھ وڏي ھوندي تہ موتيءَ |
ملوڪڙو |
ڊوڙي مون وٽ آيو، اچي مون کي ڀاڪر پائي مليو. ڏاڍو |
30940 |
DYNT.utf |
ٻار ھو. جنھن ٿي کنيس، تنھن کي ھن جي شڪل |
ملوڪڙو |
تہ ٿي. الھيءَ جو نالو محبوب علي رکيائين. ھو ڏاڍو |
30941 |
DYNT.utf |
ورتا اٿم.'' پڇيائونس تہ ``ڪنھن کان ورتا اٿئي، |
ملھ |
۽ پڇيائونس تہ ``ھي ڪٿان آندا اٿئي؟'' ھن چيو تہ `` |
30942 |
DYNT.utf |
ٻڌائڻ ۽ ھن کي آئيندي جا دلاسا دڙا ڏيڻ لڳو. |
ملھ |
ڳالھيون ڪرڻ لڳو، ۽ جيڪي سامان اتي پيل ھو تنھن جو |
30943 |
DYNT.utf |
۽ جي نہ، تہ بہ جيسين ساھ پيٽ ۾ ھوندم، تيسين |
ملھجو، |
پڇاڙي ۾ لکيائين تہ ``جي ٿي سگھيوَ تہ منھنجو سماءُ |
30944 |
DYNT.utf |
آھي، سو آءُٗ اوڏي وڃان ٿو، اوھين پنھنجي |
ملي |
۽ اوھان جي مدد سان، مون کي ٻاھر آبروءَ جھڙي نوڪري |
30945 |
DYNT.utf |
آئي. تڏھن پڪ ٿيس تہ انھيءَ پرڳڻي جو رئيس |
ملي |
کي پڇا ڳاڇا سان معلوم ٿيو، تہ سندس پيءُ واري ڳالھ |
30946 |
DYNT.utf |
پئي بورچيخاني ۾ رکياٿين، مائي شھربانو، |
مَلي |
بختاور ٻھاري سھاري ڏيئي بس ڪئي ھئي، ۽ ٿانوَ ٿپو |
30947 |
DYNT.utf |
تہ انھن سڀني کي توب جي منھن ۾ ڏجي، زالن |
ملي |
انھن فسادين تي مقصو ھليو، مٿن ڏوھ ثابت ٿيو. فتوا |
30948 |
DYNT.utf |
تہ منھنجي بيبي ڪي ڏينھن حرمسراءِ ۾ اچي |
ملي |
تنھنڪري سلطان کي عرض ڪيائين تہ ``سائين! اجازت |
30949 |
DYNT.utf |
تہ ڀڄي وڃي ھن سان شامل ٿيان، سو ھاڻي ڪنھن |
ملي |
ٿيو آھي ۽ اڳيئي پيو خيال پچائيندو ھو، تہ وجھ |
30950 |
DYNT.utf |
رھندي آئي ۽ ھنن جي ٻارن کي پيئي پڙھائيندي |
ملي |
ھن ويچاريءَ سندن گھڻي شڪر گذاري ڪئي ۽ ھنن مان |
30951 |
DYNT.utf |
سگھم، تنھن مھل اچي اوھان وٽ نڪرنديس.'' |
ملي |
تيسين اوھان جي تانگھ رکنديس ۽ جنھن مھل وجھ |
30952 |
DYNT.utf |
سگھندا. پر اوترا مشال، بلڪ انھيءَ کان بہ |
ملي |
آھن؛ سچ آھي تہ ڪي خراب مثال اھڙين قومن مان بہ |
30953 |
DYNT.utf |
سگھندا. ٿورن جي ڪري گھڻا ڪين مسندا. |
ملي |
خراب مثال، پردي وارن ۽ حرمخانن وارن ماڻھن جا بہ |
30954 |
DYNT.utf |
سگھنئي تہ کنيو اچجئين، تہ آءُٗ بہ ڏسان.'' |
ملي |
ھلندي مھل ڀيڻس چيس تہ ``ادا جي اھي ڪتاب ٿوري تائين |
30955 |
DYNT.utf |
کان ظاھر ظھور نڪاح پڙھائي، سنگتين ۾ کارڪون |
مُلي |
انھيءَ ڪري ھن کي لاچار ٿيو، پنج رٻيا خرچي، |
30956 |
DYNT.utf |
کان ڏينھن ڪڍائڻ يا ڏساسول جاچڻ، اھو سڀ |
مُلي |
اھڙو مقرر ڪن، جو ٻنھي کي سولو ھجي. ڏڻ وار وٺڻ يا |
30957 |
DYNT.utf |
ويا آھن ۽ زال بہ غير واقف ٿي ڏسجي، ڇالاءِ |
ملي |
ڏاڍا لُچا ٿيندا آھن. ھن ڏٺو تہ مون کي پنھنجا پئسا |
30958 |
DYNT.utf |
ويا، جو حد کان ٻاھر. |
ملي |
ھم مذھب ھئا، ھم قوم ھئا، جوان ھئا. اھڙو ھڪٻئي سان |
30959 |
DYNT.utf |
ويس. رپيا، شڪ ۽ چوريءَ جا ڄاڻي ضبط ڪيائون |
ملي |
بچاءُ جو شاھد ڪونہ ھوس، تنھنڪري ھڪ مھينو قيد |
30960 |
DYNT.utf |
ويندو. تنھن کان سواءِ صفوران بہ ڀڄ جون |
ملي |
بہ بمبئيءَ ڏي وڃڻ يا ڪراچيءَ موٽڻ جو شايد چڱو وجھ |
30961 |
DYNT.utf |
ويو. |
ملي |
اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳو. انھيءَ رستي ھي ھنن سان |
30962 |
DYNT.utf |
ويئي، تنھن سان شادي ڪري پنھنجو گھر ٺاھي |
ملي |
ليکجڻ ۾ ايندو ھو. ھن کي ڪنھن سکر گھر مان ٻانھن |
30963 |
DYNT.utf |
ويئي، سو ھاڻي پنھنجي پئسي وارو بہ ٿيو، |
ملي |
ھڪڙي جاءِ جمعداريءَ جي پند رھن رپين پگھار واري |
30964 |
DYNT.utf |
ھا ۽ ڌارين بہ ذمو ٿي کنيو، ٻيءَ ٻانھن ڳولائي |
ملي |
آھي. ھنن سان ڪريو ھا تہ پنھنجن مان ٻانھن جي ٻالھن |
30965 |
DYNT.utf |
ھا، پر ھن لوڪريءَ کان عار ٿي ڪيو ۽ پاڻ کي |
ملي |
ڪري ھا، تہ سرڪار مان ھن کي وڏي آبروءَ جھڙي جڳھہ |
30966 |
DYNT.utf |
يا نہ ملي. سو اڃا ساڻس گڏي ڇڏي، اندر ٻنھنجي |
ملي |
ھئي، تنھن کي اھائي ڳڻتي ھئي تہ الائجي اھا ٻانھن |
30967 |
DYNT.utf |
ٺھي ويا. |
ملي |
ھينئر گھڻو گھٽ ڏٺائون. نيٺ ٿورو ٿورو ڪري ھن سان |
30968 |
DYNT.utf |
ٿي آئي، تنھنڪري انھيءَ نسبت ھو جھڙو ويو، |
ملي |
ٻيءَ طرح جا ھئا ۽ ھن جي طبع پيءُ جي طبع سان گيڻو |
30969 |
DYNT.utf |
ٿي آيا. ھو ھينئر استنبول ۾ گھر ڪري رھندو |
ملي |
۽ سالم طبع جو ھو ۽ ھن جا خيال پيءُ جي خيالن سان |
30970 |
DYNT.utf |
ٿي، سا مٿان ئي واڻيان قرض ۾ کنيو وڃن، باقي |
ملي |
چاگريءَ ۾ ملاڪ موندي! سوائي الھداد کي جيڪا پينشن |
30971 |
DYNT.utf |
۽ ٻن کي کارو پاڻي آيو ۽ حامد کي پنج ورھيہ |
ملي |
ئي ڄڻن تي مقدمو ھليو. ھنن چئن چورن مان ٻن کي ڦاسي |
30972 |
DYNT.utf |
! پوليس کاتي ۾ گھڙڻ جي خواھش ڪيائين، جو |
ملي |
رھيو. جھڙا افعال ھئس، تن ۾ ٻي ڀلا ڪھڙي نوڪري ھن کي |
30973 |
DYNT.utf |
. |
ملي |
پيتي جھڙي آبت بہ ٿئي ۽ آرام وٺڻ جو بہ گھڻو وقت |
30974 |
DYNT.utf |
. |
ملي |
ڪمائين. دنيا ۾ اھڙي سکي زال پوءِ جيڪر ڪا مشڪل |
30975 |
DYNT.utf |
. |
ملي |
۾ انگريز سرڪار جي ريز يڊ نٽ جي نائبيءَ جي جڳھ |
30976 |
DYNT.utf |
. سو اڃا ساڻس گڏي ڇڏي، اندر ٻنھنجي کھر ۾ |
ملي |
کي اھائي ڳڻتي ھئي تہ الائجي اھا ٻانھن ملي يا نہ |
30977 |
DYNT.utf |
. ھن جي اصل وڏماڻھپ نڪل ڪانہ ھئي، ۽ ھي پاڻ |
ملي |
بہ ڪئي. ڪنھن وڏي ماڻھوءَ جي گھران ھن کي ٻانھن |
30978 |
DYNT.utf |
.'' |
ملي |
جي چڱيءَ طرح صنڀال رھي ۽ ھن کي پوري عزت ۽ آبرو |
30979 |
DYNT.utf |
.'' |
ملي |
ٽيڪي جي نظر رکجئين متان مون کي اٿڻ جو وقت نہ |
30980 |
DYNT.utf |
نہ ھئا، تنھنڪري ھڪٻئي ڏي ڏڪ ڏوراپا ڪڍيائون. |
مليا |
ڳالھيون ڪيائون. ٻہ - ٽي ڏينھن لنگھي ويا ھئا جو ھو |
30981 |
DYNT.utf |
ھئس، تن مان ڪي تہ سندس زال مھاڻيءَ جي بت |
مليا |
مون ۾ ڪنھن جو شڪ ڪو نہ پوندو، سو جيڪي جيور پتيءَ ۾ |
30982 |
DYNT.utf |
. انھيءَ عرصي ۾ زينت بانو بہ پنھنجي سر محنت |
مليا |
کان، تھڙو ترڪي سرڪار کان ھن کي آفرين ناما ۽ انعام |
30983 |
DYNT.utf |
ٿي ويٺي ۽ ٻارن کي پيئي پڙھائيندي ھئي. |
مُلياڻي |
سو ھن کي پاڻ اھو شغل سڀ کان وڌيڪ پسند آيو، سا ھاڻي |
30984 |
DYNT.utf |
۽ ھنجون پئي ھاريائين. |
مليائين |
رنائين. يا وري سندس ڪپڙا گنديون کنيو، منھن کي پئي |
30985 |
DYNT.utf |
ڏاڍا خوش ٿيا. |
مليا، |
سندن عزيز اتي رھندا ھئا، سي ٽپ ڏيئي اٿيا. ھنن کي |
30986 |
DYNT.utf |
بہ ھا تہ بہ جنھن لذت ڀرئي گذاري جي آميد |
مليس |
جي آسانيءِ سان ملڻ جو آسرو بہ ڪونہ رھيو، ۽ جي |
30987 |
DYNT.utf |
تہ ڦول گلي ڀينڊي بازار جي وچ ڌاري آھي، |
مليس |
ھن گھٽيءَ جي پھرئين ٻن ھٽن تان پڇا ڪئي. اتان جواب |
30988 |
DYNT.utf |
سو پئي خيال ڪيائين تہ ھن کي وري بمبئيءَ |
مليس |
جو ھن کي پوريءَ طرح تعليم ڏيڻ لاءِ وقت ڪونہ ٿي |
30989 |
DYNT.utf |
. ڏينھَن پئي ھنن سان بہ ٺھي ويئي، سندن گھر-ڀاتي |
مليس |
گھر ۾ محيت ملندي ھيس، انھيءَ کان گھٽ ھتي بہ نٿي |
30990 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن بہ وٽن وڃڻ اڳئي بند ڪيو ھو، |
مليس، |
ڄاڻي گھڻو وڃڻ لڳي، پر جنھن عزت جي طالبو ھئي سا نہ |
30991 |
DYNT.utf |
جو شھر ۾ نظر داريءَ لاءِ پئي گھميو. ڀانيائين |
مليس، |
اڳڀرو ھلي، تہ بازار ۾ ھڪڙو سرڪاري سپاھي ترار سان |
30992 |
DYNT.utf |
ھو، تنھن ھن جي گھڻي آدرڀاءُ ڪئي، ۽ سندس |
مليل |
کي بہ ٻين رئيسن وانگي روس جي شھنشاھ جو اطلاع |
30993 |
DYNT.utf |
ھئي، جنھن ۾ ڀاڻس حامد بہ اچي رھندو ھو، |
مليل |
سٺو رکندي ھئي، پر گھر مان جا ھڪڙي ڪوٺي خلاصي کيس |
30994 |
DYNT.utf |
ھئي، ٻي وري پاڻ ڏني ھئاڻينس، سا بلڪل چالاڪ |
مليل |
کان بہ مشڪل ٿي سگھن. ھن جي زال کي چڱي تعليم تہ اصل |
30995 |
DYNT.utf |
۽ ماريم. مگر ھنن پڪ ڏنيس تہ ``ھو ھن پاسي |
مليم |
زينت اگرچہ وڃڻ ۾ خوش ھئي، پر ڊني تہ متان چور اچي |
30996 |
DYNT.utf |
آھي. |
مليو |
چيائين تہ چورايل مال جو ھيترو ڀاڱو حامد عليءَ کي |
30997 |
DYNT.utf |
آھي، تڏھن انھيءَ جو فائدو وٺڻ گھرجي. |
مليو |
چڱو بندوبست ٿئي نہ ٿئي، ھاڻي جڏھن پاڻيھي ڪو وجھ |
30998 |
DYNT.utf |
پيو گذاريندو آھي، تھڙيءَ طرح ھنن جو بندوبست |
مليو |
انھيءَ جي چئي چائي ۾ رھندا آھن، ۽ پاڻ ھنن سان |
30999 |
DYNT.utf |
ھوس، تنھن جي پنھنجيءَ پر ۾ جاچ ڪرائي معلوم |
مليو |
ھوس. تھخاني مان جو ٻاھر موريءَ واري رستي جو ڏس |
31000 |
DYNT.utf |
ھو، اگرچہ ھو اتي تمام خوش ھو ۽ سندس ڪم ڪار |
مليو |
ھڪڙو سبب ھو: علي رضا کي ھڪڙي چڱي نوڪريءَ جو دلاسو |
31001 |
DYNT.utf |
يا لہ؟'' |
مليو |
تہ جنھن ڪم لاءِ وبا ھنو، تنھن جي ذڪر ڪڍڻ جو وجھ |
31002 |
DYNT.utf |
. |
مليو |
بہ پوريءَ سنڀال رھڻ ڪري اوستائين وڃڻ جو وجھ ڪونہ |
31003 |
DYNT.utf |
. |
مليو |
۽ ٻن کي کارو پاڻي آيو ۽ حامد کي پنج ورھيہ سخت قيد |
31004 |
DYNT.utf |
. |
مليو |
۾ رھي شھر جي سڌاري مان فائدي وٺڻ جو ھن کي چڱو وجھہ |
31005 |
DYNT.utf |
. تنھنڪري چئبو تہ انھيءَ مجلس مان زالن لاءِ |
مليو |
تن سڀني جي برخلاف ھن کي ثابتيءَ ڏيڻ جو چڱو وجھ |
31006 |
DYNT.utf |
. حامد کي اچي جھليائون. سندس گھر جو جھاڙو |
مليو |
انھن جي خانہ تلاشيءَ مان چوريءَ جو ٿورو گھڻو مال |
31007 |
DYNT.utf |
. محبوب عليءَ کي گھڻيون جٺيون ڪيائين، ھو |
مليو |
اتي ڪي ڏينھن رھي پيو. ڀيڻ کي بہ گڏيو ۽ ڀاءُ کي بہ |
31008 |
DYNT.utf |
. ڏاڍو ملوڪڙو ٻار آھي. ماشاءِ اللّھ وڏي |
مليو |
سندس پٽ ڊوڙي مون وٽ آيو، اچي مون کي ڀاڪر پائي |
31009 |
DYNT.utf |
. ھن ڄاتو ھو تہ آءُٗ وڏو ماڻھو آھيان ۽ پوکيس |
مليون |
جو جھاڙو ورتائون تہ وٽانئس بہ ٿوريون گھڻيون شيون |
31010 |
DYNT.utf |
پر ھنن جو ديني ۽ دنيوي سڌارو بہ ٿيڻ لڳو. |
مليو، |
طرح صحبت ڪرڻ، خوش گذارڻ ۽ دل وندرائڻ جو چڱو وجھ |
31011 |
DYNT.utf |
تہ بہ ھن پنھنجا مائٽ وساري نہ ڇڏيا ھئا. |
مليو، |
انھيءَ ھنڌ ھن کي آرام |
31012 |
DYNT.utf |
جو ھو اسان جي سرحدي پاڱن ۾ پيا دخل ڪن ۽ |
مليو، |
ڪري اسان جي دشمنن کي پنھنجي مطلب پوري ڪرڻ جو وجھ |
31013 |
DYNT.utf |
جو ھو نھايت خوش ٿيو. يورپي ڊاڪٽرن جو اصلي |
مليو، |
استنبول ۾ پھتو، تڏھن ھن کي پريندي ئي ايترو مانُ |
31014 |
DYNT.utf |
سو خاص سندس زال ۽ ننڍن ٻارن جي منٿن ڪري، |
مليو، |
ڪري، پاڻ کي موت کان بچايو. اھو جيئدان جو ھن کي |
31015 |
DYNT.utf |
تہ نوڪري ڪر.'' ھن کي بہ اھا صلاح پسند آئي، |
مليئي |
پنھنجو ڌنڌو ڪر، ۽ جي سرڪاري نوڪريءَ جو چڱو وجھ |
31016 |
DYNT.utf |
پوءِ وڃي سڀ صفي ۾ ويٺيون. مايون ٻيءَ ھڪڙي |
ملي، |
فتح علي خان جي گھر لٿي. ھوءَ گھر جي ڀاتين سان |
31017 |
DYNT.utf |
تيسين اتي رھڻ ۾ راضي آھي ۽ اتان نڪرڻ لاءِ |
ملي، |
ڏي وڃڻ جي گھڻي خواھش آھي، مگر جيسين ڪو اھڙو وجھ |
31018 |
DYNT.utf |
جنھنڪري ھن جو خالو وري آباد ٿيو، ۽ جنھن |
ملي، |
جي گھران ھيءُ پرڻيو. ھن کي تمام جوان ۽ نيڪ زال |
31019 |
DYNT.utf |
سا مڙس کي ڇڏي ولايت رواني ٿي. محبوب علي |
ملي، |
زال ھر طرح طلاق جي لائق ٿي ۽ قاعدي موجب ھن کي طلاق |
31020 |
DYNT.utf |
سو اتيئي پئجي رھيا. جيڪو گوڙ ماڻھن جي جابن |
ملي، |
ويھي رھيا. آگبوٽ ھليو. ھنن کي ھڪڙي ڪنڊ کان جاءِ |
31021 |
DYNT.utf |
سو اللّھ بيشڪ ھُتي بہ پيو ڏيندو. پنھنجو |
ملي، |
آھي تہ ھاڻ اسين اڳتي ھتي نہ رھون. جيڪي ھتي ٿو توکي |
31022 |
DYNT.utf |
سو ھاڻي نئين سر تياري ڪري ايرانين سان وڙھن |
ملي، |
لشڪر جنھن شڪست کاڌي ھئي، تنھن کي وري تازي ڀرتي |
31023 |
DYNT.utf |
قرآن پڙھڻ سکيو ۽ جيئن وڏو ٿيندو ويو، تيئن |
ملي، |
جا ماڻھو ڏاڍو پيار ڏيندا ھئس. ھتي ھن کي تعليم بہ |
31024 |
DYNT.utf |
'' |
ملي؟ |
اصلوڪو وطن گھمي ڏسان، سو مون کي ڪي مھينا رخصت |
31025 |
DYNT.utf |
آھن، ايران يا ترڪستان ۽ ٻيا، اتي اھڙي جٺ |
ملڪ |
چيو تہ ``سنڌ ۾ پردي جي تمام جٺ آھي؛ جيڪي مسلماني |
31026 |
DYNT.utf |
تي ڪاھ ڪري قرون لسُٽون ڪندا ھئا. ھڪڙي اھڙي |
ملڪ |
۾ اڪثر لڙايون ٿينديون ھيون ۽ ھو ٻيئي ؟؟؟ھڪٻين جي |
31027 |
DYNT.utf |
جو بادشاھ ڪاھي اچي ويجھو ٿيو آھي ۽ اڳيئي |
ملڪ |
پيو ھو. علي نواز جي پيءُ جڏھن خبر ٻڌي تہ سندس |
31028 |
DYNT.utf |
جو باروت گھرجي. جڏھن تھخاني جو گھڻو ڀاڱو |
ملڪ |
اھڙيءَ طرح محلات کي ھڪڙي ڌڪ سان آڏائي ڇڏڻ لاءِ بہ |
31029 |
DYNT.utf |
جو ھو، تہ بہ سلطان کي ھن جي نمڪ حلاليءَ |
ملڪ |
اگرچہ ھيءُ ڌاريو ھو ۽ انگريز سرڪار جي |
31030 |
DYNT.utf |
جو ٿي ڄاتائون، تنھنڪري ھن کي پاڻ زيادہ |
ملڪ |
ڪرڻ واري زينت بانو آھي ۽ وري ھن کي مسافر ۽ ڌارئين |
31031 |
DYNT.utf |
جھاڳي، انھن پرڳڻن ۾ آيو. |
ملڪ |
متکار ۽ سرڪاري ماڻھو بہ ھئا. آخر سرحد وارا جابلو |
31032 |
DYNT.utf |
جي نسبت ۾ تندرستيءَ سان واسطي رکندڙن ڪمن |
ملڪ |
ھلايائين، ٽيون تہ اوير سوير پنھنجي خواھ پنھنجي |
31033 |
DYNT.utf |
کسجڻ جو ڪونہ ٿيو، پاڻ ھن جو احسانمند ٿيو. |
ملڪ |
عزيزن کي ڏسڻ آيو ھو، تنھنڪري عمردرازخان کي ڪو ڊپ |
31034 |
DYNT.utf |
مان نڪري، بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ آيو ھو، تنھنڪري |
ملڪ |
ساڳيءَ طرح ھن کي پيدائش ٿيڻ لڳي. وري سنڌ جھڙي |
31035 |
DYNT.utf |
مان ويئي آھي، حق تي آنّ سھانگو نٿو ٿئي. |
ملڪ |
ڌيئون بہ پنھنجي وات وڪيل! گھوڙا گھوڙا! حق تي برڪت |
31036 |
DYNT.utf |
ھو، تنھن ۾ ڪو شھرن جھڙو بندوبست رکيل نہ |
ملڪ |
علي رضا اٿي ھليو. پڇائي وڃي اتي پھتو. ھي جابلو |
31037 |
DYNT.utf |
ٽ آھي، اسان جو ھٿيار قرار آھي، ۽ اسان جي |
ملڪ |
۽ چيائونس تہ ``اسين جنگي ماڻھو آھيون، اسان جو |
31038 |
DYNT.utf |
ڇڏڻ ڪري گھڻو فڪر نہ ٿي ٿين. |
ملڪ |
پر ھنن جي عزازت رڳو ھڪ گھر سان ھئي، تنھنڪري ھن |
31039 |
DYNT.utf |
ڏٺا ھئائون ۽ جي وڏا وڏا عھدا ڪمايا ھئائون، |
ملڪ |
وسائي. ائي ھنن کي البت آرام آيو. اگرچہ جي وڏا وڏا |
31040 |
DYNT.utf |
ڪي بہ ڪين ھو، تڏھن بہ ھاڻوڪيءَ حالت ۾ ھنن |
ملڪ |
وڏا عھدا ڪمايا ھئائون، تن جي بنسبت اھا جاءِ ۽ اھو |
31041 |
DYNT.utf |
۽ عزيزن کي ڏسڻ آيو ھو، تنھنڪري عمردرازخان |
ملڪ |
پر ھيءُ پاڻ بہ وڏي درجي تي ھو ۽ رڳو پنھنجي پيءُ جي |
31042 |
DYNT.utf |
۾ اشرافت ڪانہ رھي آھي. ڪو سکر گھر ھجي تہ |
ملڪ |
آھي، مگر مھنجو ھتي واقف ڪونھي. تنھن کان سواءِ اڄ |
31043 |
DYNT.utf |
۾ پئي ٿيو. وري خوشمزاج ملنساز ۽ خليق اھڙو |
ملڪ |
سالت ۽ صلح سان پئي ھليو، ۽ ھر طرح جو سڌارو |
31044 |
DYNT.utf |
۾ رھڻ ڪري جا بندش وطن ۾ رھندي آھي، سا ڪالہ |
ملڪ |
ٿي آندائين، تڏھن سندس خاص مطلب اھو ھو تہ ڌارئين |
31045 |
DYNT.utf |
۾ ھڪٻئي جي سنگت بہ ٿيندين ۽ خرچ بہ ھڪڙوئي |
ملڪ |
تڏھن ھن کي بہ ڏباري موڪل، ٻيئي گڏ رھندا، ڌارين |
31046 |
DYNT.utf |
۾ ڪابہ تڪليف يا تنگي نہ ٿئي. |
ملڪ |
وقت تي رقم ملندي رھي؛ جنھنڪري ھن کي ڌارئين |
31047 |
DYNT.utf |
جي سير ڪرڻ ۽ ھوا بدلائڻ جو بہ خيال ٿين، |
ملڪن |
پنھنجو فرض ادا ڪرڻ ٿو وڃي. تنھن کان سواءِ ڪن ٻيڻ |
31048 |
DYNT.utf |
گھمڻ جو ھوَس اڳيئي گھڻو ھو، جو خوشي ھيس |
ملڪن |
سو اوڏي وڃڻ لاءِ تيار ٿيو. ھن کي انھيءَ پاسي وڃڻ ۽ |
31049 |
DYNT.utf |
ڏي گھرن جي ھيٺان تھخانن جوڙڻ جو دستور آھي، |
ملڪن |
مان ھيٺ محلات جي تھخاني ڏي وڃڻ جو رستو آھي، انھن |
31050 |
DYNT.utf |
۾ رلي ھئي، تنھنڪري دل جي ھمٿ وڌيڪ ھيس. دنيا |
ملڪن |
ھوندي ھئي، سا ھاڻ نہ ھيس. ھوءَ ڌارين مڙسن ۽ ڌاربن |
31051 |
DYNT.utf |
۾ گھڻو مانُ ھوندو آھي، پر ھيءُ تہ وري مسلمان |
ملڪن |
جو ھو نھايت خوش ٿيو. يورپي ڊاڪٽرن جو اصلي اھڙن |
31052 |
DYNT.utf |
ڪمن جو لائق آھي. |
ملڪي |
ھئا، سو ھن کي خاطري ٿي تہ برابر ھي ھرطرح اھڙن |
31053 |
DYNT.utf |
ڪمن ۾ ھن جي صلاح مصلحت پچڻ ۾ ايندي ھئي، |
ملڪي |
۽ سندس مقربن سان ھڪڙو ٿيو. اڪثر اندرين بسا ٻاھرين |
31054 |
DYNT.utf |
دخليھ وخارجيھ وغيرہ ڪري سڏيندا ھئا، تنھن |
ممالڪ |
حاجي علي رضا بيگ افندي، مقرب السلطان، وزير ڪل |
31055 |
DYNT.utf |
پڇي رکيو ھو پٽ ۽ ڌيءَ جي بہ دل جي ڳالھ ھٿ |
مَن |
مائي شھربانوءَ تہ اڳيئي تَن |
31056 |
DYNT.utf |
رنڙ ڦَٻئي!'' نيٺ ماءُ کي سمجھايائين تہ ``وجھ |
من |
بہ کلي چيس تہ ``ابا، تو کي ڪنواري ڪانہ ٿي ڦَٻي، |
31057 |
DYNT.utf |
ويجھو ھجي. سو في الحال ھنن بہ انھيءَ صلاح |
من |
ھو، جو ڀانئيائين تہ اولاد جي اکين آڏو نہ ھجي، تہ |
31058 |
DYNT.utf |
ٻڇي ڏينھن - ٻن ۾ جواب ڏينديس. پر اللّہ ۾ |
من |
ڪيا. آخر خويشيءَ جو ڪم آھي، چيائين تہ پنھنجو تن |
31059 |
DYNT.utf |
گھڻي ڪم جا آھن؛ ھاڻ ڪير چوندو تہ سرائي، |
منا |
واہ جسو سھي ڪيو اٿئي. ڏس تہ سھي، جينرن کان وري بہ |
31060 |
DYNT.utf |
ھئن، سي ڳاري، ٺاھہ ٺوھہ رکندو ايندو ھو. |
مڻا |
ھو. پھرين ڏينھن ۾ تہ جيڪي پنھنجا قيمتي زيور ۽ |
31061 |
DYNT.utf |
بندوبست رکيائون، جنھنڪري علم بہ حاصل ٿئي |
مناسب |
مشڪل ھو، اھا مشڪلات علي رضا جن حل ڪئي، جو اھڙو |
31062 |
DYNT.utf |
پردو ھجين، يعني جيڪي ديني حق جسم ڍڪڻ ۽ |
مناسب |
۽ بلڪل نڪرڻ کان روڪڻ اجايو آھي. جڏھن نڪرن، تڏھن |
31063 |
DYNT.utf |
سوداگري ڪري، ھو پنھنجو گذران عزت آبروءُ |
مناسب |
آيو، ۽ اگرچ اڳيون اوج پوءِ ڇڏائي ويس، تڏھن بہ |
31064 |
DYNT.utf |
طرح صحبت ڪرڻ، خوش گذارڻ ۽ دل وندرائڻ جو |
مناسب |
رڳو اھو فائدو نہ نڪتو تہ پردي وارين اشراف زالن کي |
31065 |
DYNT.utf |
طرح واٽ وٺڻ لڳو. پنھنجي پٽ حامدعليءَ کي |
مناسب |
زماني جو ھو، تہ بہ اڳ ڳڻتي ڪري ھاڻوڪي زماني جي |
31066 |
DYNT.utf |
قانون ٺاھي ڇاپايائون ۽ جيڪي شھر جاسکر-سکر |
مناسب |
رٿ ھنن تفصيلوار لکي تيار ڪئي ۽ ان سان لاڳو ڪي |
31067 |
DYNT.utf |
ناھي، تڏھن بہ ھھڙن ڪمن ۾ جڏھن نڙيءَ تي |
مناسب |
تان لاھ. اگرچ ماءُ جي حڪم کان ڌيءُ کي پير ٻاھر ڪڍڻ |
31068 |
DYNT.utf |
نسٿي ڄاتو، تنھڪري ڪڏھن ڪڏھن بختاور سان |
مناسب |
پر اھڙين ڳالھين ۾ تہ زينت بانوءَ کان پڇڻ ڳاڇڻ ھن |
31069 |
DYNT.utf |
نظر نہ آئي، تنھنڪري اھڙو بندوبست ڪيائين، |
مناسب |
جي جاءِ قبول ڪريان. پر اوچتو استعيفا ڏيڻ ھن کي بہ |
31070 |
DYNT.utf |
نظر نہ آيس. پھريائين ھڪڙو ھوشيار منشي سڃاڻپ |
مناسب |
سان اٽڪيل ھو، تنھنڪري يڪدم ھنن کي ڇڏي وڃڻ |
31071 |
DYNT.utf |
نہ آيو. جيسين ھڪ ھنڌ ويٺو ھو، تيسبن پرواھ |
مناسب |
تيار ٿيو، پر ڌيءُ جھڙي شميءِ کي پرڏبھ رلائڻ ھن کي |
31072 |
DYNT.utf |
نہ ڄاتائين، ۽ جلد سماءُ وٺڻ يا بندوبست |
مناسب |
ھي ڳچ تائين فڪر ۾ رھيو. پاڻ ظاھر ڪرڻ بہ |
31073 |
DYNT.utf |
نہ ڄاتو تہ پٽ جي در تان تڙجي، وري وڃي ڌيءُ |
مناسب |
۽ سندس مڙس بہ انھيءَ ڳالھ تي زور لائڻ لڳو. پر ھنن |
31074 |
DYNT.utf |
نٿي آيو. |
مناسب |
جي بلي ھو، تنھنڪري اتي وڃڻ گھڻن سببن ڪري ھن کي |
31075 |
DYNT.utf |
وجھ نہ ڏٺو، نڪي اتي وري گھڻا ڏينھن جوش |
مناسب |
حيدرآباد ۾ تہ ھن پنھنجي دل جي مطلب پوري ڪرڻ لاءِ |
31076 |
DYNT.utf |
ڄاتائون تيئن پنھنجو ڪم پورو ڪيائون. |
مناسب |
ڪيون پر تڏھن بہ ھنن، انھن جي پرواھ ڪانہ رکي. جيٿن |
31077 |
DYNT.utf |
ڄاتائين تہ علي رضا بيگ سان انھيءَ بابت |
مناسب |
کي انھيءَ ڪم ۾ گذريو، پر ڪوبہ پتو نہ پيس. شام جو |
31078 |
DYNT.utf |
ڄاتو. حيدرآباد ۾ پنھنجي ڌنڌي جو گھڻو چالو |
مناسب |
ويجھو ھجي. سو في الحال ھنن بہ انھيءَ صلاح تي ھلڻ |
31079 |
DYNT.utf |
ڄاتي، تھنڪري مريم جي ھٽان ڪي گلن جا ھار |
مناسب |
اھا صلاح ماڻس بہ |
31080 |
DYNT.utf |
ڄاڻدي ھئي اھو ڪندي ھئي، ۽ ھن ٻئي ننڍڙي |
مناسب |
کارائيندا ھئس، ۽ پاڻ ھنن جي گھر جو جيڪو پورھيو |
31081 |
DYNT.utf |
ڳالھيون ھٿ ڪجن، پر انھن جي نامناسب ڳالھين |
مناسب |
علي رضا - منھنجو اھڙو مطلب ناھي. غير قومن جون |
31082 |
DYNT.utf |
۽ سڻئو وجھ ڏٺم، تڏھن کڻي ظاھر ٿينديس. تيسسين |
مناسب |
پر تڏھن بہ مون کي پنھنجي مڙس ڏي ڏسڻو آھي. جڏھن ڪو |
31083 |
DYNT.utf |
۽ شائستي رستي مان انھن جي ڏسڻ ۾ يا اتي وڃڻ |
مناسب |
ڪڏھن ڪنھن ضروري ڪم لاءِ ڪنھن ھنڌ وڃڻو ھجي، تڏھن |
31084 |
DYNT.utf |
۽ شائستيون رانديون ڪديون ھيون؛ ڪڏھن ڪڏھن |
مناسب |
ڦرڻو ۽ کلڻو ڳالھائڻو ٿيندو ھو. ڪڏھن ڪڏھن تہ پاڻ ۾ |
31085 |
DYNT.utf |
رھنديون ھيون. اھا خبر ھين تہ انھيءَ بندوبست |
منتظر |
۾؛ تنھنڪري ھو سڀ سڄوئي ھفتو انھيءَ ڏينھن جي لاءِ |
31086 |
DYNT.utf |
ويٺا ھئا. ڪن پئي ساني کاڌي، ڪن پئي اشارن |
منتظر |
جاءِ تي اچي گڏ ٿيا. اوطاق وارا ڪرد علي رضا جي لاءِ |
31087 |
DYNT.utf |
بہ پاڻ ۾ خوش رھندا ايندا ۽ جي ٻيءَ طرح تہ |
منجھ |
پيا ڳن ڏيندا؛ سو جي ٻئي چڱا ھوندا تہ غريبيءَ |
31088 |
DYNT.utf |
پنھنجي دل ۾ چڱيءَ طرح ويچار ڪري رھي ھئي، |
منجھ |
ھن جي دل تي زيادہ اثر ڪيو. مطلب تہ ھوءَ ٿوري عرصي |
31089 |
DYNT.utf |
سڀ ڪم جو پورائو ڪندو ھو. |
منجھان |
سرائي، ٻيو نوڪر نہ رکيو ھو. انھيءَ ٻانھيءَ |
31090 |
DYNT.utf |
مُرڪندو ھليو آيو. ھو پلا پنھنجي پياريءَ |
منجھان |
بتيلي ۾ علي رضا مغل بہ چڱا خاصا ڪپڙا ڍڪيو، خوشيءَ |
31091 |
DYNT.utf |
ھيتري خراري ٿي اٿم، متان ٻيءَ مان انھيءَ |
منجھان |
شادي ڪرڻ کان اڳيئي پئي شڪ پيس. ڏٺائين تہ ھڪڙيءَ |
31092 |
DYNT.utf |
خوش ھئا. پر ھن جي لکپڙھ ڄاڻڻ جي خبر ڪانہ |
منجھانئس |
ڪرڻ لڳا. خاص ڪري ھن جي نماز ۽ قرآن جي شفل ڪري |
31093 |
DYNT.utf |
خوش ٿيو. ٻيو وري ھن جا آفرين ناما ۽ ھن جي |
منجھانئس |
سان ڪم ڪيائبن جو ٿورن ئي ڏينھن ۾ ڪانسل صاحب |
31094 |
DYNT.utf |
گھڻو راضي ھيون، مگر ھيءَ جا نئين پھاڄ مٿان |
منجھانئس |
ڪرڻ لڳيون. اگرچہ ھن جي اچڻ ڪري ڏاڍو خوش ٿيون ۽ |
31095 |
DYNT.utf |
ھڪڙو پٽ بہ اٿس. مگر سلطان کي پھرئين حرم |
منجھانئس |
ھن جا عزيز آھن. راڻيءَ سان سلطان جي گھڻي دل آھي ۽ |
31096 |
DYNT.utf |
ھيبت نالي، جنھن کي ھيءَ زال پتيءَ ۾ آئي |
منجھانئن |
اتي سيڪو چور پنھنجو پنھنجو رستو ڏيئي ھليو ويو ۽ |
31097 |
DYNT.utf |
جيڪا ضروري ڀڃ گھڙ ڪرڻي ھيس سا بہ ڪيائين |
منجھس |
وقت وٺي پنھنجو ٻيغام چڱيءَ طرح وڃي پھچايو. پسان |
31098 |
DYNT.utf |
چڱا چڱا ريشم جا ٽڪرا ھئا، ھڪڙي جوڙي سچن |
منجھس |
انب ھئا، پپنوس ھئا، ۽ صندوقڙي تہ مائيءَ پاڻ کولي- |
31099 |
DYNT.utf |
درياھ جي مسافريءَ جو احوال ۽ بمبئي شھر |
منجھس |
۾ خيرسلامتيءَ سان پھچڻ جي خبر لکي ھئائين؛ ۽ ٻيو |
31100 |
DYNT.utf |
ديني اعتقاد زيادہ پڪو ٿو ٿئي. تنھن کان |
منجھس |
پر انھن جي ڏٺي سندس قدرت جي زيادہ خبر پوي ٿي ۽ |
31101 |
DYNT.utf |
وڏا وڏا ماڻھو ھندو توڙي مسلمان رھندا آھن، |
منجھس |
ڪڇ جئ راءَ يعني راجا جي رھڻ جو ھنڌ آھي، تنھنڪري |
31102 |
DYNT.utf |
ھن طرح لکيل ھو: يارو! سڀني کي خوشخبري ھجي. |
منجھس |
سلطان کولي ڏٺو تہ |
31103 |
DYNT.utf |
ٻي گھٽتائي ڪانھي.'' |
منجھس |
ٿي چيو، نہ تہ جيئي تنھنجو ڀائٽيو، جواڻ جماڻ آھي، |
31104 |
DYNT.utf |
ٻيا ماڻھو ويٺا آھن.'' |
منجھس |
او اھيو پريان ھن ماڙيءَ تي ھوندو ھو. پر ھينئر |
31105 |
DYNT.utf |
ڇا لکيل آھي، ڪو نالو ڪو نشان. ڪنھن کي کڻڪئي |
منجھس |
ھڪڙي ٻئي چيو تہ ``ادا! جي ڪنھن لڌو تہ |
31106 |
DYNT.utf |
ڦٽي ھئي، تنھن ڏھوڻون زور رکيو، ھو ٽپ ڏيئي |
منجھس |
جيڪا محبت ھاڻ تازي |
31107 |
DYNT.utf |
رکيو اٿئي! پر ناحق منھنجي خاطر اڄ بورچيخاني |
منجھن |
توڙي ھي حلرو تنھنجو رڌل آھي. ڪھڙو نہ چڱو سواد |
31108 |
DYNT.utf |
وري بہ زينت بانو سجاڳ ۽ چالاڪ ھئي، سڀني |
منجھن |
|
31109 |
DYNT.utf |
وجھيو ويٺي ھئي. ڏندڻ-پاڻي ڪري بس ڪيو ھئائين. |
منجي |
مائي شھربانو، سرائي فتح خان مرحوم جي زال، صفي ۾ |
31110 |
DYNT.utf |
ڪرڻ وارو ٻيو ڪو وڏو مائٽ ڪونہ ھو، رڳي ماءُ |
منح |
ويئي، جھڙو اڳي چڱو ھو، اھڙو ھاڻ بڇڙو ٿيو. ھن کي |
31111 |
DYNT.utf |
پارت ڪئي ھئائون، تن ھن کي پاڻ سان گڏ بتيلي |
مندس |
آگبوٽ ۾ جيڪي رفيق ھئس ۽ جن کي |
31112 |
DYNT.utf |
ڪمائڻي يا سرڪار جي نوڪري ڏيڻي آھي، جو مائٽ |
منشگيري |
دستور ڪونھي، نڪا مون کي ڪا سجھي. نڪا وري ڌين کي ڪا |
31113 |
DYNT.utf |
سڃاڻپ وارو ڳولي ھٿ ڪيائين تہ ``مون کي ڪنھن |
منشي |
کي ڇڏي وڃڻ مناسب نظر نہ آيس. پھريائين ھڪڙو ھوشيار |
31114 |
DYNT.utf |
يا ماستر ڪري رکيائينس، انھيءَ ڪري انگريزيءَ |
منشي |
سنڌي يا فارسي يا ھندستاني پڙھندا ھئا، انھن وٽ |
31115 |
DYNT.utf |
کي پنھنجو عيوضي ڪري ڏئي ويو ھو، سو اڃا |
منشيءَ |
۾ تہ علي رضا پنھنجو ڪارخانو متل ڇڏي ويو ھو.خنھن |
31116 |
DYNT.utf |
|
منصوبو |
|
31117 |
DYNT.utf |
ڪيو ھجي! |
منصوبو |
مان ھن کي دل جو خطرو بہ جاڳيو تہ متان ڪن دشمنن ڪو |
31118 |
DYNT.utf |
جو ذڪر ٻڌي ۽ ان جي خراب نتيجي تي خيال ڪري |
منصوبي |
سلطان اھڙي خوفناڪ |
31119 |
DYNT.utf |
مان ھن کي واقف ڪيو. چيائونس تہ ``اسين سڀ |
منصوبي |
گار ۽ صلا حڪار ٿيندو. تن ھورياق ھوريان پنھنجي سڄي |
31120 |
DYNT.utf |
۾ شامل آھن. |
منصوبي |
حاضر ھجن، انھن کي گرفتار ڪري، جو اھي سڀ انھيءَ |
31121 |
DYNT.utf |
۾ ڪرد ماڻھو شامل آھن؛ ڇالاءِ جو زينت بانوءَ |
منصوبي |
پاڻ سفر تي سنڀريو. ھن کي ھيتري پڪ ٿي ھئي تہ انھيءَ |
31122 |
DYNT.utf |
علي استنبول ۾ پھتو، تڏھن ھن کي پريندي ئي |
منصور |
پنھنجي پٽ ڊاڪٽر منصور عليءَ جي سفارش لکي. سو جڏھن |
31123 |
DYNT.utf |
علي بہ ھاڻ بمبئيءَ جي ھڪڙي وڏي اسڪول ۾ |
منصور |
علي رضا پنھنجا ٻيئي پٽ محبوب علي ۽ |
31124 |
DYNT.utf |
علي تمام چڱي آبروءَ ۽ آسائش سان رھڻ لڳو. |
منصور |
ھن سان صلاح مصلحت ٿي ڪيائين. انھيءَ بندوبست ڪري |
31125 |
DYNT.utf |
علي جو استنبول مان روانو ٿيو، سو پھربن |
منصور |
|
31126 |
DYNT.utf |
علي رکيائون. سو ھينئر خدا جي مھربانيءَ |
منصور |
مھينا مس گذرين تہ ويائي ۽ پٽ ڄائس، جنھن جو نالو |
31127 |
DYNT.utf |
علي وڏو حيا وارو ھو. اسان چيو آھي تہ ھو |
منصور |
جي پُٽن مان محبوب علي ايتري بيحيائي ڪئي ھئي، تہ |
31128 |
DYNT.utf |
علي ۽ پنھنجي دائي مريم سان اچي بغداد ۾ |
منصور |
زينت بانو، پنھنجي ماءُ جان بيبي، پنھنجي ننڍي پٽ |
31129 |
DYNT.utf |
عليءَ جا اھا شادي ڪئي، سا بہ پيءُ جي صلاح |
منصور |
|
31130 |
DYNT.utf |
عليءَ جو خط آيو تہ ``اسين استنبول مان روانا |
منصور |
ويٺا، تنھن کي مھينو-ٻہ مسَس گذريو تہ علي رضا کي |
31131 |
DYNT.utf |
عليءَ جي تعليم ۾ گھڻي رنڊڪ ٿي. اگرچہ پاڻ |
منصور |
سال، جو علي رضا بغداد ۾ رھيو، تنھنڪري سندس پٽ |
31132 |
DYNT.utf |
عليءَ جي سفارش لکي. سو جڏھن منصور علي استنبول |
منصور |
اميرن ڏي ۽ انھن جي معرفت سلطان ڏي پنھنجي پٽ ڊاڪٽر |
31133 |
DYNT.utf |
عليءَ کي استنبول ۾ جو تُرڪڻ گھر ۾ ھئي، |
منصور |
ٿي ڪئي، سو اڳ ڳڻتيءَ ڪري سچ ٿي چيائون. سندس ڀاءُ |
31134 |
DYNT.utf |
عليءَ ھنن ڏي ٿورو گھرڻو پئسو مدد لاءِ موڪلڻ |
منصور |
تڏھن |
31135 |
DYNT.utf |
علي، جنھن ڊاڪٽريءَ جا ٻہ - چار وڏا امتحان |
منصور |
علي رضا بمبئيءَ ۾ ھو، تہ سندس ننڍي پٽ |
31136 |
DYNT.utf |
علي، جو ساڻس گڏ ولايت ۾ ڍاڪٽريءَ جو ڪم |
منصور |
انھن جي شاديءَ ۾ محبوب عليءَ جو ننڍو ڀاءُ |
31137 |
DYNT.utf |
علي، جي بروقت ماءُ جي مرڻ جي خبر ٻڌي ٻارين |
منصور |
محبوب علي ۽ |
31138 |
DYNT.utf |
پنھنجي پيءُ-ماءُ جي گذران لاءِ ڪنھن پڪي |
منصورعلي |
ڪري ھي سنبريا. پر جدا ٿيڻ کان اڳ ٻنھي ڀائرن، خاص |
31139 |
DYNT.utf |
وڃي لنڊن. |
منصورعلي |
سڀ گڏ بغداد سان روانا ٿيون؛ اسين وڃون استنبول ۽ |
31140 |
DYNT.utf |
آھي. |
منع |
۾ دھل مرڳو گڙٻڙ وجھو ڏين-تنھن کان سواءِ شرعي بہ |
31141 |
DYNT.utf |
ھئڻ ڪري ھڪجھڙا چئو تہ ڀلي چئو، نہ تہ مطلب |
منع |
رڳو ٻاھرينءَ ديوار يا ڪوٽ ھئڻ ڪري ۽ ٻاھر نڪرڻ جي |
31142 |
DYNT.utf |
ٿي ڪئي ۽ ننڍي ڀاءُ بہ ٿي ڪئي، سو اڳ ڳڻتيءَ |
منع |
سان شادي ڪرڻ جو ارادو ٿي ڪيم، تڏھن پيءُ بہ مون کي |
31143 |
DYNT.utf |
ڪندا ھئا. خاص ڪري پريو مڙس تہ ھن کي گھڻو |
منع |
۽ جي ھوءَ زور ڪري گھر جو ڪم ڪندي ھئي، تہ بہ ھن کي |
31144 |
DYNT.utf |
بہ پيو ڌنڌو ھلائي. اھو پگھار سلطان ھن نظر |
منھن |
ٻڌي ڏنو، ۽ اھا بہ اجازت ڏنائينس تہ ڀلي پنھنجي |
31145 |
DYNT.utf |
بہ گھڻو فڪر ھو، پر مائيءَ انھيءَ بابت مون |
منھن |
بختاور - امان، سچي پڇين تہ مون کي پنھنجي |
31146 |
DYNT.utf |
بہ ڏسان، ۽ جيڪو حال ھوم سو بہ توسان ڪريان، |
منھن |
پاڻ نہ ملما آھمون، تنھنڪري ڄاتم تہ اچي اوھان جو |
31147 |
DYNT.utf |
بڇڙو ڪري چوڻ لڳي تہ ``تڏھن سائين تون فضل |
منھن |
دغابازي ٿي آھي، سا ڇرڪ ڀري پرڀرو رڙھي ويٺي، اصل |
31148 |
DYNT.utf |
پاسي ڪري صفي ڏي لنگھي ويئي جتي سندس ماءُ |
منھن |
۽ سڄي ساري منھنجي نظر پئجي ويئي، ھوءَ بہ شرم کان |
31149 |
DYNT.utf |
پاسي ڪري ويھي رھي ٻا ابتا سبتا جواب ڏيئي |
منھن |
جو جڏھن آءُٗ ھن جي اڳيان اھڙي ڪا ڳالھ ڪريان، تڏھن |
31150 |
DYNT.utf |
پنھنجو رستو وٺڻ ۽ رڳو ظاھري پنھنجن عزيزن |
منھن |
حسد ڪندا ھئا. انھيءَ سبب ھن کي لاچار ٿيو. پنھنجي |
31151 |
DYNT.utf |
پئجي ويس. انھيءَ کي ڊوڙي وڃي ٻانھن کان |
منھن |
فضل محمد جو گھر پڇائيندي، اوچتو اھا ساڳي صفوران |
31152 |
DYNT.utf |
پئجي ويو ھو. ھن جي تصوير بہ ڀاڻس وٽ ھئي، |
منھن |
اتفاق سان نانگ مارڻ جي لاءِ اندر آيو ھو ۽ سندس |
31153 |
DYNT.utf |
پئجي ويو ھون؛ يا تہ ڪا کڻڪ ھين، تہ انھي |
منھن |
جي اڪثر رستا ڦريندا ھئا، ۽ ھاڻي گھمندي ھي شڪار |
31154 |
DYNT.utf |
پئي پھہ پچائيندي ھئي. انھن ڳڻتين کائيندي |
منھن |
ڪڏھن بختاور سان ڳالھہ چوريندي ھئي، نہ تہ پنھنجي |
31155 |
DYNT.utf |
تي پئي مٿن ٺٺوليون ڪيون پر تڏھن بہ ھنن، |
منھن |
انھن تي زور ڪري عمل ڪيائون. اگرچہ گھڻن ماڻھن تہ |
31156 |
DYNT.utf |
تي پيپ کڻي رکي ڌڪيون تہ ھيٺ وڃيو ٺڪاءُ |
منھن |
۾ گڏ ڪندا آھيون. اھا موري اھڙي لاھين آھي، جو سندس |
31157 |
DYNT.utf |
تي وجھيو، ٻاھر پنڌ يا گاڏين ۾ ڪم ڪار يا |
منھن |
پياري، ائين ناھي. ھُتي سکرن سکرن جون زالون برقعا |
31158 |
DYNT.utf |
جتان اچي اتان وڃي شادي ڪريان.'' |
منھن |
ھي نينگر ڀلنئي تہ امان بہ مري تہ پوءِ پنھنجي |
31159 |
DYNT.utf |
رھڻ ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ڪري پاڻ ھن کي ھمٿ |
منھن |
آھي، اٽلندو تڪليف ڏيندو آھي. ماڻھن جي وچ ۾ کلئي |
31160 |
DYNT.utf |
رھيا، سي ھنن بيشڪ خير سان گذاريا، مگر رکيل |
منھن |
بمبئيءَ ۾ جيڪي ڏينھن ھي پنھنجي |
31161 |
DYNT.utf |
سان ھائو ھائو ويٺي ڪئي. |
منھن |
جا دلاسا دڙا ڏيڻ لڳو. زينت بانوءَ ڪوڙ کري، مرڪندي |
31162 |
DYNT.utf |
سوداگريءَ جي سانسگي خراسان ۾ آيو. خراسان |
منھن |
نواز پنج-ڇھ مھينا انھيءَ گھر ۾ ھو. پوءِ پنھنجي |
31163 |
DYNT.utf |
فارسي، ھندستاني ۽ انگريزي ۽ ترڪي ڪتاب |
منھن |
ڪم لاءِ اڳيئي تيار ٿيڻو پوندو ھو، تنھنڪري پنھنجي |
31164 |
DYNT.utf |
کائيندا پيئندا ھئا، باقي رھندا ھڪ بنگلي |
منھن |
ھو ۽ کائيندا بہ سڀ گڏ ھئا. پر پوءِ تہ جدا پنھنجي |
31165 |
DYNT.utf |
کڻي مٽي، تہ عجب ڪونھي.'' اگرچ ھن اھڙي پڪائي |
منھن |
آھي، متان سڀاڻي حاسدن جي گلا تي ۽ دشمنن جي چور تي |
31166 |
DYNT.utf |
کوليو ويٺيون ھيون، ويٺي ھيڏي ھوڏي جون |
منھن |
ٻيا مڙس زالون اوري-پري ويٺا ھئا. ھي بہ پنھنجو |
31167 |
DYNT.utf |
کي پئي مليائين ۽ ھنجون پئي ھاريائين. |
منھن |
ڪيو پئي رنائين. يا وري سندس ڪپڙا گنديون کنيو، |
31168 |
DYNT.utf |
گھڙيءَ تائين ويھي خيال پچائڻ لڳي. پھريائين |
منھن |
ھن جي وئي کان پوءِ، زينت بالو پنھنجي |
31169 |
DYNT.utf |
لاءِ پئي سڪي، جي ھن کي مئو سھسائي ويٺا |
منھن |
مريم پشتي ڏني. زينت بانو گھڻن ڏينھن کان مائٽن جي |
31170 |
DYNT.utf |
محاوري ڪرڻ ڪري ڏاڍي ھوشيار ٿي ويئي. انگريزي |
منھن |
وري خود زينت بانو گھر ۾ مڙس کان پڙھڻ ۽ پنھنجي |
31171 |
DYNT.utf |
مٽيل دَتائين، پر تڏھن بہ ھن جي دل ۾ آيو |
منھن |
ئي ڪانہ ھوندي ھيس، تڪي ڪڏھن سلطان ئي کي پاڻ ڏي |
31172 |
DYNT.utf |
مٿو پٽيو، پر کنڀڙين کان وٺي، ٻار سوڌو وڃي |
منھن |
۽ ڪيوڙو ۽ ڪتل فرياديءَ کي ڏياريائون. ويچاريءَ |
31173 |
DYNT.utf |
مٿي ڪرڻ لڳس. زينت چيو تہ ``مائي، آءُٗ ھينئر |
منھن |
ٿي لڪائين، ڪڇ تہ سھي.'' ائين چئي ٻانھن ڊگھي ڪري، |
31174 |
DYNT.utf |
مٿي ڪري چيو تہ ``ادي! تون منھنجي ڀيڻ آھين، |
منھن |
تڏھن لاچار شھربانوءَ |
31175 |
DYNT.utf |
مٿي ڪري چيو تہ ``امان! جي اھا ٻانھن اوھان |
منھن |
تڏھن علي رضا بہ |
31176 |
DYNT.utf |
مٿي ڪري کِلي چوڻ لڳي تہ ``ڀلا سائين، آءُٗ |
منھن |
وڃان. سا ماٺ ڪري وري وڃي پنھنجي جاءِ تي ويٺي، ۽ |
31177 |
DYNT.utf |
مٿي ڪري مون کي ڪو دلاسو ڏي، تہ منھنجي دل |
منھن |
بندوبست پئي ڪيا آھن، تڏھن پاڻ ڪير آھيون. ھاڻي |
31178 |
DYNT.utf |
نہ ڏٺو آھي، سو جيڪڏھن ڪنھن اتفاق سان غير |
منھن |
ھتي جي پردي وارين زالن ڪڏھن ڌارئين ماڻھوءَ جو |
31179 |
DYNT.utf |
وٽ پھريون ھٽ چيڪو ھو، سو ھڪڙيءَ سرھاڻن |
منھن |
ڦول گليءَ جي |
31180 |
DYNT.utf |
وٽ زينت بانوءَ کي لاھي ڇڏيو. ھن کي چيائين |
منھن |
گاڏيءَ واري اڳڀرو وڃي، ھڪڙي گھٽيءَ جي |
31181 |
DYNT.utf |
وٽ لاھي ڇڏ جئين.'' |
منھن |
ڇڏيائون ۽ چيائونس تہ ``ھن مائيءَ کي ڦول گليءَ جي |
31182 |
DYNT.utf |
وٽ نڪتيون. اتي ھن کي ڇڏي ھوءَ ٻي زال ھلي |
منھن |
گھڙيءَ ۾ اچي ڦول گليءَ جي |
31183 |
DYNT.utf |
ھلڻ لڳي ۽ مڙس جو ھئڻ يا نہ ھئڻ ھڪجھڙو ڄاتائين. |
منھن |
ھن جي نافرماني ڪرڻ لڳي؛ پنھنجي مرضيءَ سان پنھنجي |
31184 |
DYNT.utf |
ھيٺ ڪري ھنن سان رنو. ٿوري دير کان پوءِ ماٺ |
منھن |
آيا ۽ اچي ھنن کي ڀاڪر پائي گڏيا. ھنن بہ ڪوڙ ڪري |
31185 |
DYNT.utf |
ئي مٿي ڪري نہ نھاريندي، اکر ئي ڪو نہ ڳالھائيندي. |
منھن |
تہ مھينوکَن حيا کان ڪنڌ مٿي ئي نہ کڻندي، ڏانھنس |
31186 |
DYNT.utf |
يا پنھنجن سنگتين سان پيو گذاريندو ھو، |
منھن |
ڪڏھن بيماريءَ جي عذر تي غير حاضر رھي، پنھنجي |
31187 |
DYNT.utf |
ڌوتائين. ھنن پڇيس تہ ``مائي ڪير آھين؟'' ھن |
منھن |
سا لنگھي اوتاري ۾ آئي ۽ اچي مٽن مان پاڻي پيائين ۽ |
31188 |
DYNT.utf |
ڌوتو. جڏھن بت سُڪس ۽ سامت ۾ آئي، تڏھن ھن |
منھن |
جو لوٽو ڏنائونس، جنھن مان ھن گرڙيون ڪيون ۽ |
31189 |
DYNT.utf |
ڌوئي نماز پڙھي، فقير ۽ فقير باڻيءَ کان |
منھن |
نيٺ خير جو صبح ٿيو. ھيءَ ھٿ |
31190 |
DYNT.utf |
ڏبئي آٿي ھليا. |
منھن |
بنھنجي پٺيان گھوڙي تي وڌو ۽ گھوڙا ڊوڙائي جھنگ |
31191 |
DYNT.utf |
ڏٺو، آخر ھڪڙي وڏي سوداگر جي ھٿ ۾ آيو، جتي |
منھن |
ورھين جي اندر، ھن ڇوڪر پنج ڀيرا انھيءَ بازار جو |
31192 |
DYNT.utf |
ڪا ٻي رڏيڪ خرابي نہ ڪن تنھنڪري لاچار آھيون.'' |
منھن |
نٿا رکون تہ اسان جي ھٿن کان ٿا وڃن. الائجي پنھنجي |
31193 |
DYNT.utf |
ڪم کي لڳي ويا آھن ۽ وڏو انتضار مائٽ کي ڌيءُ |
منھن |
تہ خدا جي مھربانيءَ سان سڀ صالح ٿيا آھن ۽ پنھنجي |
31194 |
DYNT.utf |
ڪيڏانھن پورھيت جو منھن. سگھوئي ھڪڙي ڪڍي |
منھن |
ھڪڙي پورھيت رکي پر ڪيڏانھن نمڪ حلال ٻانھيءَ جو |
31195 |
DYNT.utf |
ڪڍيو، ۽ بندر جا جھاز ڏسڻ ۾ آيا، آگبوٽ اچي |
منھن |
کان بمبئيءَ جا جبل پئي ڏٺا. سگھوئي شھر جي عمارتن |
31196 |
DYNT.utf |
۾ گھنڊ وجھي)، امان بہ زورآور آھي، ماٺ ڪيو |
منھن |
زينت - (البت |
31197 |
DYNT.utf |
۾ ڏجي، زالن کي شھر نيڪالي ڏيئي روانو ڪجي، |
منھن |
مٿن ڏوھ ثابت ٿيو. فتوا ملي تہ انھن سڀني کي توب جي |
31198 |
DYNT.utf |
-مٿو پٽي پٽي ساڻي ٿي پيئي. مريم جو بہ چرين |
منھن |
جي مٿان اھڙي اوچتي آفت نہ اچي، جان بيبي ويچاري |
31199 |
DYNT.utf |
. سگھوئي ھڪڙي ڪڍي ٻي رکيائين، ٻي ڪڍي ٽين |
منھن |
نمڪ حلال ٻانھيءَ جو منھن ڪيڏانھن پورھيت جو |
31200 |
DYNT.utf |
ماڻھو بہ تنھنجي خدمت ڪندا ۽ آءُٗ بہ تنھنجي |
منھنجا |
لاءِ تيار ڪرايو اٿم، تون ھيءُ گھر پنھنجو ڄاڻ، |
31201 |
DYNT.utf |
مائٽ پاسي ۾ ويٺا آھن، لينگريءَ جو مامو |
منھنجا |
ورندي ڏلي تہ ``ادي، چڱو ڪيئي، پر توکي خبر آھي تہ |
31202 |
DYNT.utf |
جو پرڏيھ ۾ وڃي ھيکلو رھندس. جيسين توکي |
منھنجا، |
زينت! تون اڃا گھڻن سان گڏ ويٺي آھين؛ پر حال |
31203 |
DYNT.utf |
اھڙو اعتراض ھو، ڇالاءِ جو جيتوڻيڪ ننڍيءَ |
منھنجو |
عمر جو ننڍو ھوس ۽ ڪمائڻ جھڙو نہ ھوس، تڏھن تہ بيشڪ |
31204 |
DYNT.utf |
اھڙو مطلب ناھي. غير قومن جون مناسب ڳالھيون |
منھنجو |
علي رضا - |
31205 |
DYNT.utf |
اھڙوئي اعتراض آھي. ھو ھينئر وڏو ماڻھو آھي |
منھنجو |
مائيءَ ورندي ڏني تہ ``ھائو، انھيءَ جي بابت بہ |
31206 |
DYNT.utf |
بہ اھڙوٿي حال آھي. بس گذر ڪرڻو آھي، حياتيءَ |
منھنجو |
آھي - گھر واري جو وڏو آسرو آھي، وڏي خوشي آھي؛ ادي، |
31207 |
DYNT.utf |
پورھيو سجايو ٿيو.'' |
منھنجو |
تہ ``مائي! اوھان کي منھنجو رڌل کاڌو پسند آيو تہ |
31208 |
DYNT.utf |
پيارو پٽ!'' سڀ اچرج ۾ پئجي ويون. |
منھنجو |
۽ محبوب عليءَ کي کڻي چميون ڏيئي چيائين تہ ``ھيءُ |
31209 |
DYNT.utf |
پيءُ زماني جي تفرقي ڪري اتان نڪري اچي سنڌ |
منھنجو |
اصل ترڪ ھو ۽ روس واري سرحدي پر ڳڻي جو رئيس ھو، ۽ |
31210 |
DYNT.utf |
پيءُ علي نوازخان اصل ترڪ ھو ۽ سندس پيءُ |
منھنجو |
جي لاءِ ھو پيو خيال پچائيندو ھو: ھن کي خبر ھئي تہ |
31211 |
DYNT.utf |
پٽ آھي - جھڙو آءُٗ علي رضا جي شاديءَ ۾ خوش |
منھنجو |
۾ وجھان ھا، پر منھنجو وس ڪونھي. تنھنجو پٽ، سو |
31212 |
DYNT.utf |
حامھ بہ ويٺو آھي، جوان اچي ٿيو آھي، تنھن |
منھنجو |
کي بہ نيٺ مائٽيءَ جي ڳالھ دل تي ھوندي. وري جيئي شل |
31213 |
DYNT.utf |
خيال بہ پھريائين اھڙو ھو جھڙو تنھنجو آھي، |
منھنجو |
زور رکيس، تڏھن مون سان حسُجت دليل ڪرڻ لڳي. اگرچہ |
31214 |
DYNT.utf |
رڌل کاڌو پسند آيو تہ منھنجو پورھيو سجايو |
منھنجو |
ڪنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي کاڌو. تنھن چيو تہ ``مائي! اوھان کي |
31215 |
DYNT.utf |
سماءُ ملھجو، ۽ جي نہ، تہ بہ جيسين ساھ پيٽ |
منھنجو |
حال لکيو ۽ پڇاڙي ۾ لکيائين تہ ``جي ٿي سگھيوَ تہ |
31216 |
DYNT.utf |
عرض قبول نہ ڪيئي. منھنجي اڇي مٿي ڏي نہ ڏٺئي؟'' |
منھنجو |
چيو تہ ``ادي شھربانو، تڏھن مون کي نااميھ ٿي ڪرين؟ |
31217 |
DYNT.utf |
گھر وارو تنھنجو ضرور ڪو بندوبست ڪندو، |
منھنجو |
۽ اسان کي خدا جو ڏنو سڀڪي آھي. اسان وٽ ھوندينءَ تہ |
31218 |
DYNT.utf |
گھر وارو فضل محمد لاڙڪن جي پاڙي جو نيڪ |
منھنجو |
پاڻ وڏي شھر جي آھين.'' ايترو بہ ٻڌايو ھئائينس تہ `` |
31219 |
DYNT.utf |
ماروٽ ھجي تہ ڀلي ھجي، جنھن کي ڳالھائڻ بہ |
منھنجو |
زينت - مائي، |
31220 |
DYNT.utf |
مختصر مطلب ھيءُ آھي، تہ زالن کي اصل ديوارن |
منھنجو |
نامناسب ڳالھين تي ھلڻ ضروري ڪونھي. پردي جي نسبت ۾ |
31221 |
DYNT.utf |
مڙس بہ اصل پرديسي ھو، پر ھاڻ تہ اسين سڀ |
منھنجو |
ھئاسين. اڄ اجھو ائين آھي، ڪڏھن ڪڏھن ٿو ملڻ ٿئي. |
31222 |
DYNT.utf |
مڙس بہ گويا پنھنجو فرض ادا ڪرڻ ٿو وڃي. تنھن |
منھنجو |
مڙس کي خوش رکڻ فرض ٿي ڄاتائين ۽ اھا بہ خبر ھيس تہ |
31223 |
DYNT.utf |
مڙس علي رضا آھي، جو مون کي مئو ڄاڻي ھتي |
منھنجو |
پنھنجي دل ۾ اھو ويچار ڪيو تہ ``لاشڪ اھو ماستر |
31224 |
DYNT.utf |
مڙس ھتي آبروءَ سان ھلندو چلندو ھوندو، |
منھنجو |
بانوءَ ڄاڻي واڻي سچي ڳالھ نہ ٻڌايس. ڀانئيائين تہ |
31225 |
DYNT.utf |
ننڍو ڀاءُ ھيتري پنڌ تان رڳو پيءُ-ماُ جي |
منھنجو |
تنھن جڏھن ڏٺو تہ |
31226 |
DYNT.utf |
وس ڪونھي. تنھنجو پٽ، سو منھنجو پٽ آھي - |
منھنجو |
پھرين انھيءَ کي تنھنجي جھوٺيءَ ۾ وجھان ھا، پر |
31227 |
DYNT.utf |
وقت ڪيئن گذ رندو!'' |
منھنجو |
توکي وري اچي پاڻ سان وٺي ويندس، تيسين الاجي |
31228 |
DYNT.utf |
ھتي اچڻ ٿيو، تڏھن ارادو ٿيم تہ ھن وٽ وڃان، |
منھنجو |
آءُٗ بہ سنڌ جي آھيان. ھڪڙي پاڙي جا ويٺل آھيون. |
31229 |
DYNT.utf |
ھي اعتراض ھو: ھڪڙو تہ پاڻ انھن ماڻھن جا |
منھنجو |
چيو تہ ``جيجل، مون کي معاف ڪجئينم انھن ٻانھن تي |
31230 |
DYNT.utf |
ٻيو واقف ڪونھي.'' |
منھنجو |
ھتي اچڻ ٿيو، تڏھن ارادو ٿيم تہ ھن وٽ وڃان، جو ھتي |
31231 |
DYNT.utf |
ڇوڪرو بہ رھجي ويندو.'' |
منھنجو |
پير توسان ڀريان، تہ مائٽن کان بہ مور وينديس ۽ |
31232 |
DYNT.utf |
ڏاڏو اصل ترڪ ھو ۽ روس واري سرحدي پر ڳڻي |
منھنجو |
سلطان سان ڳالھ چوري ۽ مختصر طرح ٻڌايائينس تہ `` |
31233 |
DYNT.utf |
ڏاڏو ۽ تنھنجو ڏاڏو ٻبئي ڀائر ھئا، آءُٗ |
منھنجو |
آخر ڳالھين ڪندي وجھ ڏسي، علي رضا ٻڌايس، تہ `` |
31234 |
DYNT.utf |
ڪو بہ نالو وٺي نہ سگھندو، ۽ شھر بہ آڏو آھي، |
منھنجو |
آھي، جي سٽ پائي درکان ٻاھر ٿيس، تہ بازار وھندي |
31235 |
DYNT.utf |
اولاد جي بہ تعليم جو بندوبست ٿئي، منھنجي |
منھنجي |
ڪريان، جنھنڪري منھنجي زال جو بہ زيادہ سڌارو ٿئي، |
31236 |
DYNT.utf |
اڇي مٿي ڏي نہ ڏٺئي؟'' |
منھنجي |
مون کي نااميھ ٿي ڪرين؟ منھنجو عرض قبول نہ ڪيئي. |
31237 |
DYNT.utf |
بابت ذڪر ھليو آھي. انھيءَ وقت کان وئي ھوءَ |
منھنجي |
گھر ڪڏھن ايندينءَ، تنھن مان ھن کي پڪو گمان پيو تہ |
31238 |
DYNT.utf |
بيبي ڪي ڏينھن حرمسراءِ ۾ اچي رھي ۽ مخفي |
منھنجي |
سلطان کي عرض ڪيائين تہ ``سائين! اجازت ملي تہ |
31239 |
DYNT.utf |
بيبيءَ ايترو حال معلوم ڪيو آھي، باقي رھيو |
منھنجي |
خلوت ڪيائين، ھن کي سڄو حال ڏنائين ۽ چيائين تہ `` |
31240 |
DYNT.utf |
پاران رعائون ڏج، ۽ چنچ تہ تو واري ڳالھ |
منھنجي |
تنھن مختصر طرح جواب ڏنس تہ ``مائي جان بيبيءَ کي |
31241 |
DYNT.utf |
پاڪ دامنيءَ ۾ شڪ اچيس ۽ اٽلندو ھن حالت |
منھنجي |
ڪري ڇڏي، پر اڳوڻو ڊپ بہ دل تان نٿي ويس تہ متان |
31242 |
DYNT.utf |
پاڪدامنيءَ ۾ شڪ پوي تہ عجب ڪونھي. تنھنڪري |
منھنجي |
پئي رھي آھيان ۽ وري اتان نڪتي آھيان تہ شايد ھن کي |
31243 |
DYNT.utf |
پياري زينت.'' ۽ محبوب عليءَ کي کڻي چميون |
منھنجي |
اچي ماءُ جي اڳيان بيٺو ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان، ھيءَ |
31244 |
DYNT.utf |
پياري!'' ڪندو، ڳوڙھا ڳاڙيندو، جيئن زينت |
منھنجي |
تان دٻ دٻ ڪندو تڪڙو لٿو، ۽ پري کان ``منھنجي جان، |
31245 |
DYNT.utf |
پيدائش بہ وڌي. |
منھنجي |
ٿئي، منھنجي اولاد جي بہ تعليم جو بندوبست ٿئي، |
31246 |
DYNT.utf |
پٺيان اھڙا جاکوڙا ڪڍي اچي نہ سگھيو ۽ خط |
منھنجي |
خط ڪونہ لکيو، جو ڄاتائين تہ ھو اڃا ڇوڪر آھي، شايد |
31247 |
DYNT.utf |
پٽ جي زال مري ويئي آھي، ھوءَ ڇورو ٻار ڇڏي |
منھنجي |
چؤ.'' جان بيبيءَ چيو تہ ``زينب! تو کي خبر آھي، تہ |
31248 |
DYNT.utf |
تينگر علي رضا کي تون پنھنجو ڪرين تہ چڱو؟ |
منھنجي |
کي اسان کان عار نہ اچڻ گھرجي. منھنجي مرضي آھي تہ |
31249 |
DYNT.utf |
جان! ڇو ٿي ڊٻين؟ تون ڊپ ڪونہ ڪر. جيڪي تون |
منھنجي |
محبت سان پنھنجيون ٻاھون ڊگھيون ڪري چيس تہ `` |
31250 |
DYNT.utf |
جان، منھنجي پياري!'' ڪندو، ڳوڙھا ڳاڙيندو، |
منھنجي |
مٿان ڏاڪڻ تان دٻ دٻ ڪندو تڪڙو لٿو، ۽ پري کان `` |
31251 |
DYNT.utf |
جند ڇڏائڻ لاءِ جيڪا مدد پڄيوَ، سا ڪريو، |
منھنجي |
ھتي آندو اٿس؛ آءُٗ لاچار اچي بند ۾ ڦاٿي آھيان ۽ |
31252 |
DYNT.utf |
حامد کي ڏيندو، ۽ سندس پٽ اسيد عليءَ کي |
منھنجي |
پراون کي ڪير ڏيندو؟ ادي الھداد کي نياڻي اھي، سا |
31253 |
DYNT.utf |
خاطر اڄ بورچيخاني جو سيڪ جھليئي.'' |
منھنجي |
رڌل آھي. ڪھڙو نہ چڱو سواد منجھن رکيو اٿئي! پر ناحق |
31254 |
DYNT.utf |
دل جي مرضي آھي تہ آءُٗ پنھنجو اصلوڪو وطن |
منھنجي |
پيو ھو، جتي آءُٗ پاڻ پيدا ٿيس ۽ جتي ھن وفات ڪئي. |
31255 |
DYNT.utf |
دل کي ڏڍ اچي.'' |
منھنجي |
آھيون. ھاڻي منھن مٿي ڪري مون کي ڪو دلاسو ڏي، تہ |
31256 |
DYNT.utf |
دل ۾ يقين ٿيو تہ سرائي جي ڌيءُ بيشڪ صورت |
منھنجي |
پوشيد گائيءَ سان رکيل ھو. انھيءَ وقت کان وٺي، |
31257 |
DYNT.utf |
روزي لکيل آھي، ڪنھن ڏينھن اوھان کي آءُٗ |
منھنجي |
آھن.'' پر زينت بانو پئي چيو تہ ``اڃا تہ اوھان سان |
31258 |
DYNT.utf |
زال جو بہ زيادہ سڌارو ٿئي، منھنجي اولاد |
منھنجي |
علي رضا ڀانئيو تہ اھڙو ڪو بندوبست ڪريان، جنھنڪري |
31259 |
DYNT.utf |
زال سان خير ڪونھي. |
منھنجي |
سڀ ڀاتي ڏٺائين، زال نہ ڏٺائين، سو ھن کي پڪ ٿي تہ |
31260 |
DYNT.utf |
زينت سان ڪٿان مٽ ٿيندو؟ مائي، پنھنجي ڀاءُ |
منھنجي |
تہ ``مائي، سرائي اميد علي چڱو آھي، جوان آھي، پر |
31261 |
DYNT.utf |
سائڻ آھين، ڀلي چؤ.'' جان بيبيءَ چيو تہ |
منھنجي |
چَوئين، جي چڙين نہ؟'' زينت بانو چيو تہ ``مائي، تون |
31262 |
DYNT.utf |
سر سان ھجن تہ چڱو، جو انھن جي منڀال جو حق |
منھنجي |
اھي سوکڙيون بابي مرحوم جون نشانيون آھن، سي ڀلي |
31263 |
DYNT.utf |
سنڀال نہ لڌي، تہ پنھنجن بازن جي پورھئي |
منھنجي |
پنھنجي ابي جي گھر ۾ سکي ويٺي آھيان. جي امان ۽ ادي |
31264 |
DYNT.utf |
سون رپي جي دلاسي تي ٺھي ويئي آھي، سا ويندي |
منھنجي |
پھچائي ھا؛ پر ھاڻي پڪ اٿس تہ ڪميني ذات جي آھي، |
31265 |
DYNT.utf |
شاديءَ جي تڪڙ ڪالہ پيئي آھي، نڪو اڃا آءُٗ |
منھنجي |
بابت تہ ھو ٻاڻ بہ انھيءَ ڳالھ تي بيٺو تہ ``اڃا |
31266 |
DYNT.utf |
صلاح آھي تہ ھاڻ اسين اڳتي ھتي نہ رھون. جيڪي |
منھنجي |
ٿي لکيو، پر جان بيبيءَ جھليس تہ ``ابا، تڪڙ نہ ڪر، |
31267 |
DYNT.utf |
علي رضا سان ننگ ڪر.'' |
منھنجي |
اسين اوھان جا غلام آھيون، ائين ڄاڻي تون کڻي |
31268 |
DYNT.utf |
قسمت خراب آھي، جو جڏھن آءُٗ ھن جي اڳيان |
منھنجي |
انھيءَ لاءِ تہ ھنن جون مرادون جپئري ڏسن؛ شايد |
31269 |
DYNT.utf |
گھر جي اندر ڪيئن آيو ھوندو! ڄاتائين تہ |
منھنجي |
ڳڻتي ڪرڻ تہ ھن جو مطلب ڇا ھوندو، ۽ اھڙو ڪاغذ خود |
31270 |
DYNT.utf |
گھر واري کي سرھي، سي جڏھن حيات ھوندا ھئا، |
منھنجي |
کان بہ وڌيڪ آھي. خدا سرائيءَ کي بھشت نصيب ڪري ۽ |
31271 |
DYNT.utf |
گھر واري کي ھي ٻيو ورھيہ ٿو لنگھي تہ مون |
منھنجي |
طعام تہ ڏينھن ٿيا آھن، مون اکئين بہ ڪو نہ ڏٺو آھي. |
31272 |
DYNT.utf |
لاءِ؟ منھنجي ڏسڻ جي سک بئي ھين ڇا؟'' |
منھنجي |
لينت پڇيو تہ `` |
31273 |
DYNT.utf |
لاڏلي کائي آرام وٺي.'' |
منھنجي |
ڏنائين تہ ``سگھوئي ماني تيار ڪرائي کڻي آءُ، تہ |
31274 |
DYNT.utf |
مرضي آھي تہ منھنجي تينگر علي رضا کي تون |
منھنجي |
عار ڪونھي، اوھان کي اسان کان عار نہ اچڻ گھرجي. |
31275 |
DYNT.utf |
مرضي ھئي تہ پنھنجي صاحب کان موڪلائي، اچي |
منھنجي |
آثار-آنڪھ اوھان جي خط جو جواب ھن کان اڳي لکيو اٿم. |
31276 |
DYNT.utf |
مرضي ڪھڙي آھي! جيڪا امان جي مرضي. انھيءَ |
منھنجي |
چيو ھو تہ اولاد جو ڇا وس جو مائٽ جي سامھون ٿئي. |
31277 |
DYNT.utf |
مرضي ڪھڙي آھي! ھينئر انگريز آئي مائٽن جي |
منھنجي |
ڪو ٻيو، جو ھاڻ ٿو چوين تہ جيڪا اوھان جي مرضي؟ |
31278 |
DYNT.utf |
مقرري انگريز سرڪار جي معرفت ۽ ان جي ھٿان |
منھنجي |
ٻيءَ طرح مون سان بہ اوچتو اھا جُٺ ٿني، تنھنڪري جي |
31279 |
DYNT.utf |
مڙس جو نسال باقي رھي. ھڪڙي- ٻہ ٻانھن بہ |
منھنجي |
سڙس مئي کان پوءِ ڳڻتي واڌو ٿيس، جو ڀانيائين تہ |
31280 |
DYNT.utf |
مڙس کي خبر ھجي ھا تہ جيڪر مون کي بہ وٺڻ |
منھنجي |
پئي لاٿائون. ويچاريءَ زينت کي بہ دل ۾ آيو تہ ``جي |
31281 |
DYNT.utf |
نالي خط لکندا رھجو.'' |
منھنجي |
خبر ڏنائين تہ ``آءُٗ ڦول گليءَ ۾ رھندو آھيان، آتي |
31282 |
DYNT.utf |
نظر پئجي ويئي، ھوءَ بہ شرم کان منھن پاسي |
منھنجي |
گھڙيس، جتي سرائيءَ جي نياڻي بيٺي ھئي، ۽ سڄي ساري |
31283 |
DYNT.utf |
نظر تي آڻڻ لاءِ اتي ڦٽو ڪرايو آھي. ٻاروت |
منھنجي |
بيخبريءَ کان ڪِري پيو آھي، يا تہ ڪنھن ڄاڻي واڻي |
31284 |
DYNT.utf |
نظر ۾ زال جي لاءِ وڏو پردو آھي مڙس، انھيءَ |
منھنجي |
مان پردي جي معنيٰ بند قيد نٿو نڪري، جيئن ھتي آھي. |
31285 |
DYNT.utf |
نظلو ۾ ٻيئي ھڪجھڙا آھن. چڱا آھن تہ ٻيئي |
منھنجي |
شھربانوءَ ورندي ڏني تہ |
31286 |
DYNT.utf |
ني سر تي آھي. |
منھنجي |
منھنجي سر سان ھجن تہ چڱو، جو انھن جي منڀال جو حق |
31287 |
DYNT.utf |
ھلي ھا، تہ اڄ آءُٗ پوٽن پڙپوٽن واري ھجان |
منھنجي |
آئي مائٽن جي مرضي ويئي، ھينئر مرضي ٿي ڇوڪرن جي. |
31288 |
DYNT.utf |
ھيتري دل ھئي، ۽ جنھن لاءِ ھيتري جاکوڙ پئي |
منھنجي |
نھايت گھڻي خوشي بہ ٿي، جو ڄاتائين تہ جنھن مڙس سان |
31289 |
DYNT.utf |
ھڪڙي ساھيڙي آھي، اھا آيا جو ڪم ڪندي آھي، |
منھنجي |
ھن مائيءَ چيو تہ `` |
31290 |
DYNT.utf |
ڀر ۾ ويھ. صبح کان وٺي پئي بوڙي آھين، تو |
منھنجي |
بيبيءَ چيو تہ ``امان زينت، تون بہ ذري تاٺين تہ اچي |
31291 |
DYNT.utf |
ڀيڻ آھين، مائٽن وانگي آھين. اھڙن ڪمن ۾ |
منھنجي |
لاچار شھربانوءَ منھن مٿي ڪري چيو تہ ``ادي! تون |
31292 |
DYNT.utf |
ڇا مجال جو آءُٗ پاسو ڪنديس؟ اسبن مھاڻا |
منھنجي |
ڪري کِلي چوڻ لڳي تہ ``ڀلا سائين، آءُٗ حاضر آھيان. |
31293 |
DYNT.utf |
ڌيءَ اگرچہ ھاڻي ڌارين آھي، پر وري بہ اولاد |
منھنجي |
جي ھانوُ تي وڏو ڇنڊو بيو، جو ڄاتائين ٿي تہ |
31294 |
DYNT.utf |
ڏسڻ جي سک بئي ھين ڇا؟'' |
منھنجي |
لينت پڇيو تہ ``منھنجي لاءِ؟ |
31295 |
DYNT.utf |
ڏيٺ آھي. ٿورا ڏينھن ٿيندا جو ٻار جي لاءِ |
منھنجي |
آھن. آءُٗ سندن گھر ويندي آھيان، جو سندس زال سان |
31296 |
DYNT.utf |
ڏٺل ھجي تہ چڱو.'' |
منھنجي |
انھيءَ ٻانھن جو واقف ھجان، ۽ جي امڪان ھجي تہ اھا |
31297 |
DYNT.utf |
ڳالھ ناشائستي ھجي تہ مون کي معاف ڪجئين. |
منھنجي |
تڏھن جان بيبيءَ وري چيو تہ ``ادي! تون خفي نہ تجئين. |
31298 |
DYNT.utf |
ڳالھ نہ وسارج'' ۽ زينت کي وري بہ ھلڻ مھل |
منھنجي |
کان موڪلايائين، ۽ ھلڻ مھل بہ آھستو چيائين تہ `` |
31299 |
DYNT.utf |
ڳالھ نہ وڻيئي؟ مون کي رنج ڪندينءَ؟ صاف |
منھنجي |
ماٺ کڻي ڪيائين. جان بيبيءَ وري چيس تہ ``مائي، تڏھن |
31300 |
DYNT.utf |
زينت جسم و جان من، سلامت. بعد از سلام شوق |
من، |
خط- ``عزيز مھربان |
31301 |
DYNT.utf |
سلامت. بعد از سلام شوق انجام و آرزوي ديدار |
من، |
خط- ``عزيز مھربان من، زينت جسم و جان |
31302 |
DYNT.utf |
تائين زال مڙس ويھي محبت جون ڳالھيون ڪيون. |
منٽن |
ڪيائين. پوءِ پنھنجي ڪوٺيءَ ۾ آيو، جتي چئن-پنجن |
31303 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ۾ آئي تہ جڏھن علي رضا مسلمان ۽ آبروءَ |
منٿ |
ڪيائين، جو سلطان جي طرفان انگريزي ڪانسل کي |
31304 |
DYNT.utf |
ڪئي ھئائون تہ اسان کي ڪو اشراف ماڻھو ڳولائي |
منٿ |
اھا سگھوئي ڇڏي وين؛ ٻيءَ جي ڳولا ۾ آھن. مون کي بہ |
31305 |
DYNT.utf |
ڪري، جن جي ليلائڻ تي فتحمند غنيم کي قياس |
منٿن |
جو ھن کي مليو، سو خاص سندس زال ۽ ننڍن ٻارن جي |
31306 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لڳي تہ جدا رھڻ جي نہ ڪريو، ھلي مون سان |
منٿون |
ھوءَ بہ وٽن پئي ايندي ھئي. آھا ھاڻي پيءُ - ماءُ کي |
31307 |
DYNT.utf |
ڪيون پنھنجي پٽ جي لاءِ. مائيءَ ورندي ڪانہ |
منٿون |
گھرڻ ۾ مائي جان بييءَ اسان جي مائيءَ کي گھڻيون |
31308 |
DYNT.utf |
جو حق منھنجي ني سر تي آھي. |
منڀال |
آھن، سي ڀلي منھنجي سر سان ھجن تہ چڱو، جو انھن جي |
31309 |
DYNT.utf |
اگرچہ چڱي موچاري گھر جي ھئي، پر طبعيت جي |
منڊم |
مون خراب ڪم ڪيو آھي. اسان مٿي بہ چيو آھي تہ ھن جي |
31310 |
DYNT.utf |
بحث ۾ مددگار ھوندي ھيس، جا انھيءَ قسم جي |
منڊم |
پاڻ زيادہ بيحيائي ڏيکاريندو ھو. ٻيو وري سندس |
31311 |
DYNT.utf |
جو حال ٻيءَ طرح ھو، ھو مسلماني تہ خير، |
منڊم |
آھن، تن کي مدنظر رکندا ھئا، پر محبوب عليءَ ۽ سندس |
31312 |
DYNT.utf |
جي آسانيءِ سان ملڻ جو آسرو بہ ڪونہ رھيو، |
منڊم |
بہ ھن کي ڏسڻ ۾ نہ آئي. تنھنڪري محبوب عليءَ کي ھتي |
31313 |
DYNT.utf |
جي گھر ۾ ھئڻ سان ٿيندا آھن، سي سڀ ھن وٽ |
منڊم |
ھئي. جيڪا پوشيدگي، صفائي، رٿ ۽ جيڪي سھنج ۽ فائدا |
31314 |
DYNT.utf |
جي ھانوَ تان گھڻو بار ھلڪو ٿيو. ھنن کي الھيءَ |
منڊم |
پيءُ - ماءُ جي نڪرڻ ڪري محبوب علي ۽ سندس |
31315 |
DYNT.utf |
سان پرڻيو ھو، سا بہ ھو پاڻ سان وٺي آيو ھو. |
منڊم |
پر ھو ڇڙھو ڪين ھو، ھو ولايت ۾ ھڪڙي |
31316 |
DYNT.utf |
سان دل گھڻي ھئي ۽ ولايت ۾ رھڻ ڪري سڀ طرح |
منڊم |
آھي. ھن اھي ڳالھيون پٽ کي ڏيکاريون، پر پٽس جي ھن |
31317 |
DYNT.utf |
سان شادي ڪرڻ جو ارادو ٿي ڪيم، تڏھن پيءُ |
منڊم |
ھينئر ھن کي ياد آيو تہ جڏھن ولايت ۾ ھوس ۽ |
31318 |
DYNT.utf |
سان شادي ڪرڻ ڪري زال مڙس پاڻ ۾ بيشڪ خوش |
منڊم |
ھئائين. ٻيو وري ھن اڳ ڳڻتي ڪري پوءِ خيال ڪيو تہ |
31319 |
DYNT.utf |
سان شادي ڪري اچان، پر ھڪڙيءَ جي ھلت اھڙو |
منڊم |
ارادو ڪيائين. بعضي دل ۾ آيس تہ وري ولايت وڃي ٻيءَ |
31320 |
DYNT.utf |
سان گڏجي ھوا کائڻ ويندا ھئا. انھيءَ جي |
منڊم |
ھو، ۽ بعضي تہ ٻيا ڪي صاحبلوڪ ايندا ھئا، جي سندس |
31321 |
DYNT.utf |
سان مون کي شادي ڪرڻ جو ارادو آھي. علي رضا |
منڊم |
ڪرڻ کان اڳي پيءُ کي اطلاع ڏنو ھئائين تہ ھڪڙي جوان |
31322 |
DYNT.utf |
سان واقف ٿي ويو ھو. آخر جڏھن امتحان پاس |
منڊم |
آيو ھو. ھيءُ گھڻا ورھيہ ولايت ۾ رھيو ۽ ڪنھن جوان |
31323 |
DYNT.utf |
سان ھٿ اٽڪايو ھوم. |
منڊم |
سان ٿيڻ لڳو، جو محبوب علي افسوس پئي کاڌو تہ ناحق |
31324 |
DYNT.utf |
سوڌو اڪثر صاحبلوڪي ناچن ۽ مجلسن ۾ ويندو |
منڊم |
وري صحبوب علي |
31325 |
DYNT.utf |
کي مٺيان لڳدي ھئي. ھنن جي مرضي ھئي تہ اھي |
منڊم |
وقت بوقت ايندا ھئا، تن کان محبوب عليءَ ۽ سندس |
31326 |
DYNT.utf |
کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. محبوب عليءَ جو بنگلو |
منڊم |
ڏينھن کان پوءِ ڏي خوش ٿيو. ھيءُ بہ پنھنجي نُونھن |
31327 |
DYNT.utf |
وڃي سرڪاري ڪورٽ ۾ فريادڻ ٿي. باريسٽر صاحب |
منڊم |
ھڪڙي ڀيري ھنن جو پاڻ ۾ ايتريقدر جھيڙو ٿي پيو، جو |
31328 |
DYNT.utf |
ھوندي پيءُ - ماءُ سان جيڪي عقوبتون ڪيون |
منڊم |
۾ ھئي، تنھن جي خوبيءَ جي ھينئر ھن کي خبر پوڻ لڳي. |
31329 |
DYNT.utf |
ھوندي تہ ھنن سان آمدرفت جو رستو گھڻو ڪونہ |
منڊم |
|
31330 |
DYNT.utf |
ھوندي ڪابہ خبر ڪانہ ھيس، ھينئر تہ زال ھن |
منڊم |
جي تابعداريءَ مان ڪھڙي خوشي حاصل ٿي ٿئي، تنھن جي |
31331 |
DYNT.utf |
ھٿ ڪري انھيءَ سان شادي ڪرڻ شايد ھن جي لاءِ |
منڊم |
صاحبلوڪ ۽ منڊمون اينديون ھيون ۽ ٻي ڪا جوان |
31332 |
DYNT.utf |
ھٿ ڪريان. ھتي بہ ھنن سان گھڻن جي معرفت ھئي، |
منڊم |
ٻيو خيال وري ھي ڪيائين تہ بمبئيءَ ۾ ڪا |
31333 |
DYNT.utf |
وئي کان بوءِ ھوش ۾ آيو ھو ۽ وري ٻي شادي |
منڊم |
گھڻيون جٺيون ڪيائين، ھو تہ اڳھين پشيمان ٿيو ھو. |
31334 |
DYNT.utf |
ڪانہ پرڻي ھئي. اگرچ اوترائي ورھيہ ولايت |
منڊم |
آئي، سو ولايت مان روانو ٿيو. ھن محبوب عليءَ وانگي |
31335 |
DYNT.utf |
ڪانہ ھئي، تہ ڪابہ حرڪت نہ ھئي. جيڪا پوشيدگي، |
منڊم |
جھڙو ولايت جا ماڻھو رکندا آھن. جي ھن جي گھر ۾ |
31336 |
DYNT.utf |
جو تہ انھي کان بہ وڌ. |
منڊمن |
آھن. جڏھن ھتي جي صاحبلوڪن جو اھو خيال آھي، تڏھن |
31337 |
DYNT.utf |
کي بہ سڏڻ لڳو، جن ھن زناني اسڪول جي بھتريءَ |
منڊمن |
۾ علي رضا گورنر صاحب ۽ ٻين وڏن وڏن صاحبلوڪن ۽ |
31338 |
DYNT.utf |
مان ھئي، جي ڄاڻنديون آھن تہ مڙس زالن جا |
منڊمن |
منڊم بحث ۾ مددگار ھوندي ھيس، جا انھيءَ قسم جي |
31339 |
DYNT.utf |
۾ وڏو فرق ڏسڻ ۾ آيو. خوبصورتي ۽ پوشيد گائيءَ |
منڊمن |
پر ھن کي ھتي جي ۽ ھندستان جي |
31340 |
DYNT.utf |
اينديون ھيون ۽ ٻي ڪا جوان منڊم ھٿ ڪري انھيءَ |
منڊمون |
سان گھڻن جي معرفت ھئي، جو وٽن ڪيترائي صاحبلوڪ ۽ |
31341 |
DYNT.utf |
اڪثر ڏيھي ماڻھن کي پاڻ کان وڌيڪ نہ تہ بہ |
منڊمون |
کڻي ڇڏيو، پر ھلت چلت جي ڪري بہ اڃا ولايت واريون |
31342 |
DYNT.utf |
بہ اچي گڏ ٿيون،جو ھنن سان ھنن جي سڃاڻپ |
منڊمون |
۽ ھندو ھنن جي مجلس ۾ آيا، پر وڏا وڏا صاحبلوڪ ۽ |
31343 |
DYNT.utf |
ھن جون واقف ٿيون، جي وقت بوقت اسڪول ۾ اينديون |
منڊمون |
۾ بلڪل چالاڪ ٿي. ڪيتريون ئي وڏن وڏن صاحبلوڪن جون |
31344 |
DYNT.utf |
ھندستان ۾ پيدا ٿيون آھن، يا ھتي گھڻو رھيون |
منڊمون |
سان اٿڻ ويھڻ ۾ اعتراض ڪونہ آڻينديون آھن، پر جيڪي |
31345 |
DYNT.utf |
۽ صاحبلوڪ ھن وٽ زال ھوندي ايندا ھئا، تن |
منڊمون |
کي زال جي وڃڻ کان پوءِ سگھوئي خبر پيئي. جيڪي |
31346 |
DYNT.utf |
۽ صحبلوڪ ملاقات لاءِ پيا ايندا ھئا، تن |
منڊمون |
ھنن جي مرضي ھئي تہ اھي نہ اچن تہ چڱو. ۽ وٽن جو ڪي |
31347 |
DYNT.utf |
نشانيءَ لاءِ وجھجي-ٻيو ڪي ڪين ڪجي. |
مُنڊي |
سڏي، مٺائي ورھائي پڌري ڪرائجي ۽ ڪنوار کي ويڙھ يا |
31348 |
DYNT.utf |
ٻانھن لاءِ ڪنگڻ يا ڪنگڻيون ۽ ڳچيءَ لاءِ |
مُنڊي، |
دھرجن. ڪنن جي لاءِ ھڪ جُت پنڙا يا دُر، ھٿن جي لاءِ |
31349 |
DYNT.utf |
ڪلجئين، جو اسان جو سڃوئي خيال انھيءَ پاسي |
مو |
تاڪيد ڪيو ھو، تنھن جو ڀلائي ڪري اسان ڏي جواب جلد |
31350 |
DYNT.utf |
وانگي گوماٽيو پيو ھو. زينت بانو ۽ سسڻس |
موالين |
خدمت پئي ڪيائين. سندس مامو تہ زالن کان بہ پري ھو- |
31351 |
DYNT.utf |
شال ڪنھن دشمن کي بہ نصيب نہ ٿئي. |
موت |
نئون سنئون روئڻ لڳو. ڀلا اوچتو سمنڊ ۾ ٻڏي مرڻ جو |
31352 |
DYNT.utf |
کان بچايو. اھو جيئدان جو ھن کي مليو، سو |
موت |
ماريائونس ٿي، پر ھن گھڻا حيلا حوال ڪري، پاڻ کي |
31353 |
DYNT.utf |
ڏي، تہ قبر جي ڪنڊ ۾ وڃي آسودي ٿيان.'' |
موت |
گذاريان. جي قسمت ۾ اڃا بہ ٻيءَ طرح آھي تہ مون کي |
31354 |
DYNT.utf |
جي دٻليءَ ۾ پيل ھئي، ۽ ڏھ-ٻارھن سونيون |
موتين |
چڱا چڱا ريشم جا ٽڪرا ھئا، ھڪڙي جوڙي سچن |
31355 |
DYNT.utf |
جو داڻو ٿيندو. |
موتيءَ |
ڏاڍو ملوڪڙو ٻار آھي. ماشاءِ اللّھ وڏي ھوندي تہ |
31356 |
DYNT.utf |
اسين سومر واري آگبوٽ ۾ روانا ٿينداسين. |
موجب |
۾ اوھين خوش، انھيءَ ۾ آءُٗ بہ خوش. اوھان جي حڪم |
31357 |
DYNT.utf |
بچاءُ جو شاھد ڪونہ ھوس، تنھنڪري ھڪ مھينو |
موجب |
تہ سندس ٻولي پوريءَ طرح نہ سمجھن، ٻيو وري قاعدي |
31358 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائون تہ اھا شادي، جا |
موجب |
اھڙين ڳالھين بابت ھنن ٻنھي جي ھڪڙي راءِ ھئي. ان |
31359 |
DYNT.utf |
پڪي گچ سان قبرون جوڙئي ڇڏيائون ۽ سندن سيرانديءَ |
موجب |
بنگلي جي وچين صفي ۾ لڳو لڳ پوريائون ۽ سندن وصيت |
31360 |
DYNT.utf |
شاديءَ جي لاءِ ھڪڙو ڏينھن مقرر ڪيو. انھيءَ |
موجب |
جو سعيو ڪيو. نيٺ ٻنھي طرفن صلاح ڪري پنھنجي سھنج |
31361 |
DYNT.utf |
صبح جا ٻہ - ٽي ڪلاڪ لکڻ پڙھڻ جو ڪم ڪيائين، |
موجب |
جو دؤر ڪيو. جڏھن ھوءَ دؤر ڪري اٿي، تڏھن دستور |
31362 |
DYNT.utf |
لکڻ پڙھڻ ۽ سبڻ ڀرڻ جو ڪم ڪندي ھئي. مڙس جي |
موجب |
پنھنجي مشغوليءَ جي لاءِ وقت ورھائي ڇڏيو ھو، ان |
31363 |
DYNT.utf |
واجبي مدد پڄي سگھيس، سا بہ ڏنائين پر ان |
موجب |
تنھنڪري البت ارمان ٿيس. معاملي ھلندي جيڪا قاعدي |
31364 |
DYNT.utf |
وڃڻ جو پڪو ٺھراءُ ڪري، خميس واري آگبوٽ |
موجب |
۾ ناراض بہ ھئا، بر زال کي مڙس ڏي وڃڻ تہ ضرور ھو. ان |
31365 |
DYNT.utf |
ھن کي طلاق ملي، سا مڙس کي ڇڏي ولايت رواني |
موجب |
ٿيون؛ جنھنڪري زال ھر طرح طلاق جي لائق ٿي ۽ قاعدي |
31366 |
DYNT.utf |
``لاِ بِلافِ'' بہ پڙھيو - پوءَ کائڻ لڳيون. |
موجب |
ڪئي ۽ جان بيبيءَ تہ پنھنجي ھميشھ جي دستور |
31367 |
DYNT.utf |
ٺھرايل جاءِ تي اچي گڏ ٿيا. اوطاق وارا ڪرد |
موجب |
پٿي سڏيو. انھيءَ حشر جي رات، سڀ فسادي، ڪيل انجام |
31368 |
DYNT.utf |
ڄاڻان ٿو تہ ننڍيءَ ڄمار ۾ شادي ڪرڻ مان |
موجب |
شوق ٿيندو آھي، مگر جيڪي پڙھيو اٿم ۽ ڏٺو اٿم، تنھن |
31369 |
DYNT.utf |
آھن ٻڙھڻ لکڻ وارو آھي، اشراف گھر جو آھي، |
موجود |
جي کيس ڳڻتي آھي، سي تہ سڀ مائي جان بيبيءَ جي ٻت ۾ |
31370 |
DYNT.utf |
آھن. توکي بہ خبر ھوندي تہ مائي جان بيبيءَ |
موجود |
تہ ``جيڪي وصف انھيءَ ڏينھن تو ٿي چيا، سي تہ ھن ۾ |
31371 |
DYNT.utf |
ھئا. پاڻ ھن کي وڌيڪ فرحت ۽ لذت اھا ھئي، |
موجود |
فائدا منڊم جي گھر ۾ ھئڻ سان ٿيندا آھن، سي سڀ ھن وٽ |
31372 |
DYNT.utf |
ھئي، جنھن جي لڇڻن جي چڱي خبر ھيس. ھيترا |
موجود |
کي ھينئر زال جي رنڊڪ ڪانہ ھئي، جوان پورھيت گھر ۾ |
31373 |
DYNT.utf |
ڪري ٿو ڏجي.'' |
موجود |
انتظار ۾ آھي؛ تون دلجاءِ ڪري ويھ، تہ سڀڪي توکي |
31374 |
DYNT.utf |
آھن، سواسان کي مائٽن کان بہ پياري آھين.'' |
موچارا |
تون اسان وٽ پورھيت ٿينءَ تہ ڇا ٿيو؟ تنھنجا لڇڻ |
31375 |
DYNT.utf |
آھي - رڳو ڌارياڻيءَ جو عيب ڪڍي تہ خدا کي |
موچارو |
کئتڻ ڪمائڻ وارو آھي پوري وھيءَ وارو آھي، صورت جو |
31376 |
DYNT.utf |
گڏ ڪيو ھئائين، تنھنڪري ٻٺتي موٽڻ جو ارادو |
موچارو |
ھليو، گھڻي معرفت شھر ۾ ٿي ويئي ھيس. پئسو بہ چڱو |
31377 |
DYNT.utf |
ننڍو باغ بہ ساڻس لڳل ھو. آنھيءَ سان گڏ وري |
موچارو |
جو ٽڪر ھٿ ڪيو، جنھن ۾ اڳيئي ھڪڙو کوھ بہ جاري ھو ۽ |
31378 |
DYNT.utf |
ننڍو بنگلو جوڙايو. ۽ انھي سان لڳ ھڪڙي ننڍي |
موچارو |
باغ سان لڳ وري ھنن |
31379 |
DYNT.utf |
وڏو گھر ڀاڙي تي ھٿ ڪيو آھي. اوھان کي گھرجي |
موچارو |
ھاڻي مون ٻئي ھنڌ ھڪڙو |
31380 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري سندس ڌڻي ۽ ان جي گھر جا ماڻھو |
موچارو |
ھن جي ھلت چلت تمام چڱي ھوندي ھئي. ۽ شڪل جو بہ |
31381 |
DYNT.utf |
اچي بہ ويئي آھي ۽ ھن جي زال بہ دکنڻ آھي، |
موچاري |
جو ھتي گھنڻا ڏينھن رلڻ پنڻ ڪري مون کي چڱي |
31382 |
DYNT.utf |
پيدائش ھتي بہ پيئي ٿيندي.'' |
موچاري |
تہ ``جي ٿي سگھيوَ تہ پاڻ بہ سنڌ ۾ رھي پئو، جو چڱي |
31383 |
DYNT.utf |
کٽڻ ڪمائڻ جي لياقت، علميت ۽ ھوشياريءَ |
موچاري |
عمر ڏي، اشرافت، لياقت، غريبيءَ، چڱي ھلت چلت، |
31384 |
DYNT.utf |
گھر جي ھئي، پر طبعيت جي البت شوخ ھئي ۽ پاڻ |
موچاري |
آھي. اسان مٿي بہ چيو آھي تہ ھن جي منڊم اگرچہ چڱي |
31385 |
DYNT.utf |
ننڊ ڪئي، پر رات جو ٽي-چار ڀيرا بڇڙا خواب |
موچاري |
ھوس، پر لاچار ٿي خدا تي ڀاڙي سمھي رھي، ھن چڱي |
31386 |
DYNT.utf |
ھوشيار ٿي ھئي، نہ رڳو لکڻ-پڙھڻ ۾، پر ڳالھائڻ |
موچاري |
ماءُ واري مڪتب ۾ ھندستاني، فارسي ۽ انگريزي پڙھي |
31387 |
DYNT.utf |
ڏني آھي ۽ ليٺ مون کي ھتان وڃڻو بہ آھي، تڏھن |
موچاري |
خير سان ۽ عزت آبروءَ سان ڪم پيو ھلي ۽ وسعت بہ خدا |
31388 |
DYNT.utf |
وسعت واري ھئي، تنھن، جو زينت کي ھھڙي حال |
موچاريءَ |
چاند بيبي بہ چڱي زال ھئي ۽ |
31389 |
DYNT.utf |
نٿي ٿئي. |
مور |
ڀانيان ٿي تہ ٿئي ٿي. جي بھتر نہ ٿي ٿئي، تہ بدتر تہ |
31390 |
DYNT.utf |
وينديس ۽ منھنجو ڇوڪرو بہ رھجي ويندو.'' |
مور |
جي آءُٗ کڻي اھڙو پير توسان ڀريان، تہ مائٽن کان بہ |
31391 |
DYNT.utf |
اھڙي لاھين آھي، جو سندس منھن تي پيپ کڻي |
موري |
جا پيپ سودي، انھيءَ اوطاق ۾ گڏ ڪندا آھيون. اھا |
31392 |
DYNT.utf |
ڇاجي ھئي ۽ ڪيئن ٿي، انھيءَ لاءِ تہ متان |
موري |
نٽائي ڇڏي، نڪي، نڪي پڃيائينس تہ اندرين کوٽيل |
31393 |
DYNT.utf |
جھڙو رستو ٺاھيو ھئائون. |
موريءَ |
ھڪڙو سُڃو گھر ھو، جنھن مان زمين کوٽي محلات ڏي |
31394 |
DYNT.utf |
واري رستي جو ڏس مليو ھوس، تنھن جي پنھنجيءَ |
موريءَ |
ويھاريائين، جن تي اعتبار ھوس. تھخاني مان جو ٻاھر |
31395 |
DYNT.utf |
وانگي ٻاھر نڪتل ڏٺو ٿي، جتان ٿوري روشنائي |
موريءَ |
ھئل ۽ اڀرندي پاسي کان وري تازو کوٽيل سوڙ ھو رستو |
31396 |
DYNT.utf |
جو نالو بہ سجھبس ٿي تہ فضل محمد آھي ۽ لاڙڪن |
موس |
ھوندي، گاڏيءَ تي ھئي، سا ڀڄ آئي ھوندي؛ ۽ سندس |
31397 |
DYNT.utf |
۾ رھڻو تيندو آھي. اھا ڪردڻ ٻانھيءَ واري |
موسم |
جي ھيٺان تھخانن جوڙڻ جو دستور آھي، جتي سياري جي |
31398 |
DYNT.utf |
اکئين بہ ڪو نہ ڏٺو آھي. منھنجي گھر واري |
مون |
ٻہ - ٽي گرنھن، ھھڙو سڻڀو طعام تہ ڏينھن ٿيا آھن، |
31399 |
DYNT.utf |
انھيءَ نسبت ۾ ديني ڪتاب ڏٺا آھن، تن مان |
مون |
علي رضا - ھائو، بيشڪ ضروري آھي؛ پر جيتر يقدر |
31400 |
DYNT.utf |
اڳھين سمجھو ٿي تہ اسان جي گھر جو در پوربو. |
مون |
بيبيءَ چيو تہ ``نڪو مريم، ھن کي شادي نصيب ۾ ڪانھي. |
31401 |
DYNT.utf |
بختاور کان ٻڌو ھو تہ اھا ٻانھن بہ آٿارڻ |
مون |
مريم چيو تہ ``مائي، |
31402 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪيو آھي سو چڱو آھي، پر جنھن کي |
مون |
مان جن تي ڀاڙيو اٿئي سي ڪنھن ڪم جا ناھن. جيڪو ھاڻ |
31403 |
DYNT.utf |
بہ تو وانگر ڏٺا. شايد ڪو بادشاھي سامان |
مون |
``اھي پيپ ڇاجا ھئا؟'' ھن چيو تہ ``خبر ناھي ڇاجا آھن، |
31404 |
DYNT.utf |
بہ رڳو انگل ٿي ڪيو، اسان جا انگل نيٺ اوھين |
مون |
کان اسان کي ڪھڙو عار ھولدو، اسان جو ڪم اھو آھي. |
31405 |
DYNT.utf |
بہ گھر گھڻا ڏٺا، پر اھڙي سگھڙ ۽ ليڪ ڌيءَ |
مون |
پُٽن ڌيئن جو ذڪر نڪري، تڏھن آءُٗ چوندي آھيان تہ |
31406 |
DYNT.utf |
پيٽ ڀسري ماني کاڌي. ھيءَ مريم رڌڻ پچائڻ |
مون |
واري کي ھي ٻيو ورھيہ ٿو لنگھي تہ مون کي نہ سجھي تہ |
31407 |
DYNT.utf |
پڙھيو آھي، آءُٗ ٿو تو کي ٻڌايان.'' پوءِ |
مون |
آڻي ڏنو، تنھن ۾ زينت پنھنجو سڄو حال لکيو ھو. اھو |
31408 |
DYNT.utf |
تاڪيد ڪيو ھو، تنھن جو ڀلائي ڪري اسان ڏي |
مون |
شھربانوءَ ڏي چوائي موڪليائين تہ ``جنھن ڳالہ جو |
31409 |
DYNT.utf |
تو کي شھبازخان ٺيڪيدار جي نياڻيءَ يسا |
مون |
ڳالھيون تہ کڻي ڇڏ، ٽي-چار مھينا مس ٿيا ھوندا، جو |
31410 |
DYNT.utf |
تو کي ٻڌابو ھو، تنھن جو بہ ھيستائيب مون |
مون |
شھر ٻالوءَ چيو ``پر بختاور، ڪالھوڪو خواب جو |
31411 |
DYNT.utf |
توکي انھيءَ مھل چيو ھو تہ ويچارو اوھان |
مون |
ھاڻ ڪير چوندو تہ سرائي، اللّہ مرھيس، جيئرو ناھي، |
31412 |
DYNT.utf |
تہ اڳي بہ توکي چيو ھو تہ اولاد جو ڇا وس |
مون |
زينت چيو تہ ``دالي، امان الائجي ڇو خفي ٿي آھي. |
31413 |
DYNT.utf |
تہ `نہ' پئي ڪئي، پر ھاڻ جڏھن خداتپاليٰ اھي |
مون |
پنھنجي ڳڻتي وٺي، ھونءَ ٻين جي بہ انھي ڳالھبن ڪري |
31414 |
DYNT.utf |
تي آھي، پاڻيھي آءُٗ ڪندس.'' |
مون |
ايترو حال معلوم ڪيو آھي، باقي رھيو ٻاھر جو ڪم، سو |
31415 |
DYNT.utf |
تي بہ جيڪو ڪم رکو، سو ڪريان؟'' |
مون |
تہ اوھان کي انھيءَ پورھئي جو جلد آجورو ملدو. ھاڻي |
31416 |
DYNT.utf |
تي رکندؤ، انھيءَ جي پورائيءَ لاءِ ڪوشش |
مون |
کان جيڪي پڄي سگھندو، سو آءُٗ ڪندس ۽ جيڪو ڪم اوھين |
31417 |
DYNT.utf |
تي رنج نہ ٿيو، آءُٗ پنھنجي خوشيءَ سان ھتي |
مون |
۾ وڌيڪ راضي ھيون، ۽ زينت بہ چين تہ ``مائي، اوھين |
31418 |
DYNT.utf |
تي رنج ٿي مون کي درٻار مان لوڌائي ڪڍو ۽ |
مون |
لڳو تہ ``سائين! اوھين سڀاڻي ڪنھن عذر سان ظاھر ظھور |
31419 |
DYNT.utf |
تي ليٽي پيو. قضيي کي ارھون مھنو ٿو ڏسجي، |
مون |
تہ (اللَّھ مرھيس) سرائيءَ جي گذرڻ کان پؤ سڄو بار |
31420 |
DYNT.utf |
تي ڏوھ رکو، پرڻايونس ٿا، پر ارڻجي نٿو.'' |
مون |
دير نہ ڪريو، ھاڻي اوھان جي وس آھي، متان پوءِ وري |
31421 |
DYNT.utf |
جھڙيون ڏھ دايون تنھنجي اڳيان ڪمائين. دنيا |
مون |
جيڪڏھن تنھنجو وڃڻ ٿئي، تہ ھزارن جا ڳھ ڳٺا پائين، |
31422 |
DYNT.utf |
چيو تہ اھڙن ڪمن جي لاءِ خيال ڪرڻ ۽ اڳ - پوءِ |
مون |
ورندي ڏني تہ ``ادي! آءُٗ ائين ڪين ٿي چوان. |
31423 |
DYNT.utf |
خراب ڪم ڪيو آھي. اسان مٿي بہ چيو آھي تہ |
مون |
خوش ٿيا. پر سگھوئي محبوب عليءَ کي معلوم ٿيو تہ |
31424 |
DYNT.utf |
رڳو سکبي گذران لاءِ ٿي چيو، نہ تہ جيئي |
مون |
ڏني تہ ``اھو مائي سچ آھي، اھا تہ کير ۾ کنڊ آھي. |
31425 |
DYNT.utf |
زور رکيس، تڏھن مون سان حسُجت دليل ڪرڻ لڳي. |
مون |
تہ حيا کان ڪڇيائين ڪين ٿي، پر جڏھن تنھنجي چئي تي |
31426 |
DYNT.utf |
سان اھو ذڪر ٿي چورين، يا امان ڪو اشارو |
مون |
جي آسري ڇا لڳبو؟ پر دائي سچ تہ چؤ، تون اڄ پاڻھي |
31427 |
DYNT.utf |
سان بہ اوچتو اھا جُٺ ٿني، تنھنڪري جي منھنجي |
مون |
آھي؛ سو متان ٻين اميرن جي حسد ڪري يا ٻيءَ طرح |
31428 |
DYNT.utf |
سان پنھنجو سڄو حال ويھي ونڊيو. پھريائين |
مون |
سچي آھي، مگر تنھنجي ڌيءَ بہ ڪوڙ نٿي چوي. ويچاريءَ |
31429 |
DYNT.utf |
سان تہ ڳالھ ڪر؛ ھي ڪھڙو رنگ؟ آھي تہ بيشڪ |
مون |
تي ڪِري، جا ڀاڪر پائي ماڻ لڳيس ۽ چوڻ لڳي تہ ``ابا، |
31430 |
DYNT.utf |
سان چورين ٿي، تڏھن آءُٗ بہ توکي بي حجاب |
مون |
جڏھن اڄ تون بيحيا ٿي بيٺي آھين، ۽ اھڙي ڳالھ سڌي |
31431 |
DYNT.utf |
سان حسُجت دليل ڪرڻ لڳي. اگرچہ منھنجو خيال |
مون |
ڪين ٿي، پر جڏھن تنھنجي چئي تي مون زور رکيس، تڏھن |
31432 |
DYNT.utf |
سان خاطر ٿئيس يا نہ. ٻيو تہ ساڳئي گھر ۾ |
مون |
ڏک بہ ٿيس تہ ``جڏھن ٻي زال پرڻيو آھي، تڏھن الائجي |
31433 |
DYNT.utf |
سان زبردستي ڪندو، تنھن کان جند ڇڏائڻ جو |
مون |
ويئي آھي، سا ويندي ڪين. سو رات جو ضرور ڪارمنھون |
31434 |
DYNT.utf |
سان گڏ رھو ۽ سندس مڙس بہ انھيءَ ڳالھ تي |
مون |
- ماءُ کي منٿون ڪرڻ لڳي تہ جدا رھڻ جي نہ ڪريو، ھلي |
31435 |
DYNT.utf |
سان گڏ ھلڻ ضرور ھو. پر خير، جيئن قسمت ۾ |
مون |
گھر کان مون ٻاھر پيو بہ نہ رکيوھو، تڏھن اوھان جو |
31436 |
DYNT.utf |
سان ھلندين، تہ توکي اسي رپيا درما ھو ڏيندس. |
مون |
جي بدلي بمبئيءَ ٿي. تنھن ھن کي چيو تہ جيڪڏھن تون |
31437 |
DYNT.utf |
سان ھو، پر ھتي ڪنھن پاسي مون کان ڇڄي جدا |
مون |
زينت اڳ وٺي چيو تہ ``ھڪڙو |
31438 |
DYNT.utf |
سان ھيتري مھرباني آھي، متان سڀاڻي حاسدن |
مون |
برنجند و گاھي بدشنامي خلعت دھند. اڄ سلطان جي |
31439 |
DYNT.utf |
سان ٿي، ۽ پرديس جي ڏکن ڏوجھرن ۾ ڪا سنگت، |
مون |
زينت ڄاتو تہ وري بہ مڙس جي ڪا نشاني |
31440 |
DYNT.utf |
سان ڊوھ ٿيو آھي!'' |
مون |
چوڻ لڳي تہ ``تڏھن سائين تون فضل محمد ناھين، تڏھن |
31441 |
DYNT.utf |
سان ڪا دغابازي ٿي آھي، سا ڇرڪ ڀري پرڀرو |
مون |
اتي زينت کي بہ شڪ پيو تہ |
31442 |
DYNT.utf |
سان ڪندينءَ!'' |
مون |
تہ اڄ تون رڳو انھيءَ لاءِ پنڌ ڪري اچي اھڙي ڳالھ |
31443 |
DYNT.utf |
سان ڳالھئين پوندو، پوءِ آءُٗ پاڻيھي خاطري |
مون |
احوال لکي کڻي ڏيانس. پوءِ جڏھن خبر پيس، تڏھن ضرور |
31444 |
DYNT.utf |
علي رضا وٽ وڃڻ جو اڄ انجام ڪيو آھي سو وڃان |
مون |
ماني کاڌي کان پوءِ حامد چيو تہ `` |
31445 |
DYNT.utf |
غربب کي رستي لايو ٿا.'' |
مون |
دعا ڪيس ۽ چيائينس تہ ``مھرباني اوھان جي، جو |
31446 |
DYNT.utf |
کان بيشڪ گھرائجو، جيڪي مون وٽ آھي سو سڀ |
مون |
موڪلڻ لڳو ۽ لکيائين تہ ``جيڪي اوھان کي گھر جي، سو |
31447 |
DYNT.utf |
کان جيڪي پڄي سگھندو، سو آءُٗ ڪندس ۽ جيڪو |
مون |
خوش آھيان. اوھان جي صلاح مون کي گھڻو پسند آھي. |
31448 |
DYNT.utf |
کان عيب ڪونھي. مگر مون کي خيال بہ ڪونہ ھو |
مون |
آھين. اھڙن ڪمن ۾ مون کي توکان عيب ڪونھي، توکي |
31449 |
DYNT.utf |
کان ٻچين تہ محمد رمضان وڪيل کان ھيءُ سوُ |
مون |
گل محمد کي، ڏپڻ وٺڻ اھڙو ٿو ڪري، جھڙو مائٽ ڪن، |
31450 |
DYNT.utf |
کان ڇڄي جدا ٿيو آھي؛ ڳو ليومانس پر ھٿ نہ |
مون |
اڳ وٺي چيو تہ ``ھڪڙو مون سان ھو، پر ھتي ڪنھن پاسي |
31451 |
DYNT.utf |
کان ڪھڙو حال ٿي لڪائين، ڪڇ تہ سھي.'' ائين |
مون |
۾ شرم ڇو ٿي ڪرين؟ آءُٗ تو کي بہ ماءُ وانگي آھيان، |
31452 |
DYNT.utf |
کان ڪين ٿي سگھندو.'' |
مون |
جو سودو ڪري، پوءِ پشيمانيءَ ۾ مڄي ڄمار وڃايان سو |
31453 |
DYNT.utf |
کي اسيد آھي تہ زينت کي بہ اھو ھنڌ چڱو لڳندو. |
مون |
بختاور چيو تہ ``ھائو مائي، مچ ٿي چوين پر |
31454 |
DYNT.utf |
کي اشارو ڪيو ھئالين ۽ دلجاءِ ڏلي ھئائين. |
مون |
ويچار ھو. لاشڪ سرائي بہ ھن ڪم ۾ راضي آھي جو اڳواٽ |
31455 |
DYNT.utf |
کي اوھان جا دشمن ھٿ ڪرڻ ۽ انھن سان دوستي |
مون |
ڇڏيو، جو انھيءَ ڪري پنھنجي مطلب حاصل ڪرڻ لاءِ |
31456 |
DYNT.utf |
کي اوھان کان پري گذارڻ سھنجو ٿو لڳي، اگرچہ |
مون |
لزديڪ آھي، تنھنڪري مون کي ڇڏي نٿو سگھي؛ نڪي وري |
31457 |
DYNT.utf |
کي اوڏي روانو ڪري.'' ھن مائيءَ سيٺ کي سمجھايو. |
مون |
پنھنجن مائٽن ڏي بمبئيءَ وڃان ۽ سيٺ کي پارت ڪر تہ |
31458 |
DYNT.utf |
کي ايتري آبرو ڏني اٿن، جو حد کان ٻاھر. |
مون |
پيو موڪلي. ھڪ - ٻہ ڀيرو آءُٗ وٽن ويئي آھيان تہ |
31459 |
DYNT.utf |
کي اٿڻ جو وقت نہ ملي.'' |
مون |
روانو ڪر ۽ پوءِ مانيءَ ٽيڪي جي نظر رکجئين متان |
31460 |
DYNT.utf |
کي اڳيئي خبر آھي، ھو اسان وٽ ايندڙ ويندڙ |
مون |
امان جي مرضي. انھيءَ گھر جي جيڪا ڳالھ ڪيئي، سا |
31461 |
DYNT.utf |
کي اڳيئي شڪ پئي پيو، ھن نينگر جا مھانڊا |
مون |
سان تہ ڳالھ ڪر؛ ھي ڪھڙو رنگ؟ آھي تہ بيشڪ زينت؛ |
31462 |
DYNT.utf |
کي بمبئيءَ ڏي وڃڻ لاچار ٿيو آھي. سلطان |
مون |
۽ ٻہ-ٽي عذر ٺاھي ٻڌايائينس تہ ھنن سببن ڪري |
31463 |
DYNT.utf |
کي بہ اھي ئي ڳڻتيون آھن، جن ۾ پيئي ٻڏان |
مون |
ڏک سک بہ پنھنجن ۾ چڱو، پراون جو سونُ بہ گھوربو. |
31464 |
DYNT.utf |
کي بہ پسند آھي. انھيءَ گھر جا اسين چڱيءَ |
مون |
چيو تہ ``امان! جي اھا ٻانھن اوھان کي بسند آھي، تہ |
31465 |
DYNT.utf |
کي بہ منٿ ڪئي ھئائون تہ اسان کي ڪو اشراف |
مون |
پر اھا سگھوئي ڇڏي وين؛ ٻيءَ جي ڳولا ۾ آھن. |
31466 |
DYNT.utf |
کي بہ نٿو وڻي، باقي سيٺ جي گھر ۾ سو مون |
مون |
بختاور چيو تہ ``اھو جيڪي چوين ٿي، غلط ڪونھي، اھو |
31467 |
DYNT.utf |
کي بہ وٺڻ اچي ھا!'' وري چيائين تہ ``اڳئين |
مون |
دل ۾ آيو تہ ``جي منھنجي مڙس کي خبر ھجي ھا تہ جيڪر |
31468 |
DYNT.utf |
کي بہ ھن جي ٻانھن ڪنھن ٻيءَ سھيليءَ ڏني |
مون |
کي چيو تہ ``ھيءَ پورھيت اوھان جي لاءِ آندي اٿم. |
31469 |
DYNT.utf |
کي بيشڪ ارمان ٿيندو، جو اھڙي ٻانھن مون |
مون |
علي رضا چيو تہ ``پوءِ خير، پر |
31470 |
DYNT.utf |
کي پاڻ وٽ رکندو ئي ڪين يا جي رکيائيہ تہ |
مون |
پاڪدامنيءَ ۾ شڪ پوي تہ عجب ڪونھي. تنھنڪري يا نہ |
31471 |
DYNT.utf |
کي پنھنجا پئسا ملي ويا آھن ۽ زال بہ غير |
مون |
جو پلؤ نہ اٽڪائي، ڏاڍا لُچا ٿيندا آھن. ھن ڏٺو تہ |
31472 |
DYNT.utf |
کي پنھنجن جا پئي لگا؛ امان زينت! ٻڌاءِ |
مون |
مون کي اڳيئي شڪ پئي پيو، ھن نينگر جا مھانڊا بہ |
31473 |
DYNT.utf |
کي پنھنجي منھن بہ گھڻو فڪر ھو، پر مائيءَ |
مون |
بختاور - امان، سچي پڇين تہ |
31474 |
DYNT.utf |
کي پنھنجي مڙس ڏي ڏسڻو آھي. جڏھن ڪو مناسب |
مون |
اگرچ پھاڄ جي اڳيان ڪمائڻ ڏکيو آھي، پر تڏھن بہ |
31475 |
DYNT.utf |
کي پنھنجي ڀاءُ جي اولاد جو خيال آھي. پنھنجن |
مون |
شھربانوءَ چيو تہ ``مون کي تہ ڏسڻ ۾ اچي ٿو، |
31476 |
DYNT.utf |
کي تسلي ٿئي. ``علي رضا'' |
مون |
لکجو، تہ سومر واري آگبوٽ ۾ روانا ٿينداسين، تہ |
31477 |
DYNT.utf |
کي توکان عيب ڪونھي، توکي مون کان عيب ڪونھي. |
مون |
تون منھنجي ڀيڻ آھين، مائٽن وانگي آھين. اھڙن ڪمن ۾ |
31478 |
DYNT.utf |
کي تہ ٻين سڀني ڳالھين سان گڏ، انھيءَ ڳالھ |
مون |
شيءِ ھڪڙن کي پسند ايندي، سا ٻين کي نہ بہ ايندي. |
31479 |
DYNT.utf |
کي تہ ڏسڻ ۾ اچي ٿو، مون کي پنھنجي ڀاءُ جي |
مون |
شھربانوءَ چيو تہ `` |
31480 |
DYNT.utf |
کي تھخانو گھمائي ڏيکارڻ لاءِ حڪم ڪري؟'' |
مون |
``ڀلا، آءُٗ سلطان جي وڏي بيبيءَ کي عرض ٿي ڪريان تہ |
31481 |
DYNT.utf |
کي چوندؤ ائين ڪندس، اولاد کي ڇا اختيار |
مون |
سلامت رکي، تون رنج نہ ٿيءُ. ھونءَ تہ جيڪي اوھين |
31482 |
DYNT.utf |
کي چيائين تہ `ابا! اندر ڪوٺيءَ ۾ نانگ نڪتو |
مون |
وچ ۾ اندر دانھن ٿي ۽ مائي بختاور ڊوڙي در تي آئي، |
31483 |
DYNT.utf |
کي چيو آھي. |
مون |
منھن بہ گھڻو فڪر ھو، پر مائيءَ انھيءَ بابت |
31484 |
DYNT.utf |
کي چيو تہ نڀاڳي، خراب ڪم ٿي ڪرين، سوڻن |
مون |
بند ڪرائي ڇڏيوَ، رڳو دھل جو بہ ڏونڪو نہ لڳو. گھڻن |
31485 |
DYNT.utf |
کي چيو ھو تہ ``ڪنھن سکر ماڻھوءَ کي اشراف |
مون |
آھي، اھا آيا جو ڪم ڪندي آھي، تنھن ٽيون ڏينھن |
31486 |
DYNT.utf |
کي چڱي موچاري اچي بہ ويئي آھي ۽ ھن جي زال |
مون |
بہ کڻي ھندستاني، جو ھتي گھنڻا ڏينھن رلڻ پنڻ ڪري |
31487 |
DYNT.utf |
کي حيا ٿو ٿئي، پر جڏھن اڄ تون بيحيا ٿي بيٺي |
مون |
جو ساري ڄمار انھيءَ سان رھڻو ٿيندو. ھونءَ تہ |
31488 |
DYNT.utf |
کي خاق کلانڻي ناھي.'' |
مون |
زالن ٽڪن تي ٻنھنجو ٻار وڪيو. سو ويچاري مئي تي |
31489 |
DYNT.utf |
کي خبر آھي تہ اھو بہ اہروءَ وارو گھر آھي. |
مون |
سان جان بيبيءَ وارو ذڪر ڪڍيو ۽ چيائينس تہ `` |
31490 |
DYNT.utf |
کي خبر آھي تہ اھڙي مائٽي جي ڳالھ کي ھتي |
مون |
منھنجي ڳالھ ناشائستي ھجي تہ مون کي معاف ڪجئين. |
31491 |
DYNT.utf |
کي خيال بہ ڪونہ ھو تہ اڄ تون رڳو انھيءَ |
مون |
کي توکان عيب ڪونھي، توکي مون کان عيب ڪونھي. مگر |
31492 |
DYNT.utf |
کي درٻار مان لوڌائي ڪڍو ۽ نوڪريءَ کان برطرف |
مون |
اوھين سڀاڻي ڪنھن عذر سان ظاھر ظھور مون تي رنج ٿي |
31493 |
DYNT.utf |
کي دل تسان لھي ويو ھو، واہ جسو سھي ڪيو اٿئي. |
مون |
بختاور جواب ڏنو تہ ``ٻڙي مائي! چوبن تہ سچ ٿي، |
31494 |
DYNT.utf |
کي دل ۾ ويچار ھو. لاشڪ سرائي بہ ھن ڪم ۾ راضي |
مون |
خواب جو مون تو کي ٻڌابو ھو، تنھن جو بہ ھيستائيب |
31495 |
DYNT.utf |
کي رات - ڏينھن توڏي ڌيان ھوندو.'' |
مون |
جان بيبيءَ چيو تہ ``تڏھن ڀلائي ڪج، وسارڄ نہ؛ |
31496 |
DYNT.utf |
کي رنج ڪندينءَ؟ صاف جواب ۾ شرم ڇو ٿي ڪرين؟ |
مون |
وري چيس تہ ``مائي، تڏھن منھنجي ڳالھ نہ وڻيئي؟ |
31497 |
DYNT.utf |
کي زبنت جو سماءُ لھي ڏج. رڌڻ پچائڻ جي مھل |
مون |
چڙھي، تہ اسان کي بہ آرام ٿئي. چڱو، ھان ياد کري |
31498 |
DYNT.utf |
کي زھر جو ڍڪ ڏئي تہ پيي پاڻ کي بہ عذاب کان |
مون |
مون کي ڪندا ڇا؟ امان اھڙو قھر ڪيئن ڪندي؟ تنھن کان |
31499 |
DYNT.utf |
کي ستائي سگھندا. |
مون |
تہ وري بہ وڏو بچاءُ ٿيندو ۽ اھڙو آسانيءَ سان |
31500 |
DYNT.utf |
کي سجھي ٿو، ھتي برابر رھندو ھو، پر گھڻا |
مون |
ھن چيس تہ ``ھائو مائي، اھو |
31501 |
DYNT.utf |
کي سُجھي ٿي. ڇو، سرائي فتح خان جي ڌيءُ ڪين |
مون |
پئي چيو تہ ``مائي، لکڻ پڙھڻ واري ٻانھن بہ ھڪڙي تہ |
31502 |
DYNT.utf |
کي سسُجھي ٿو ھيءُ چاشني، پلاءُ ۽ کيرڻي، |
مون |
بيبيءَ چيو تہ ``زينت امان، تو بہ ڪين گھٽايو آھي. |
31503 |
DYNT.utf |
کي شادي ڪرڻ جو ارادو آھي. علي رضا البت اعتراض |
مون |
پيءُ کي اطلاع ڏنو ھئائين تہ ھڪڙي جوان منڊم سان |
31504 |
DYNT.utf |
کي صلاح مصلحت ڏيڻ وارو ٻيو ڪير آھي؟'' |
مون |
حال ھوم سو بہ توسان ڪريان، جو توکان سواءِ ھتي |
31505 |
DYNT.utf |
کي عيب ڏسڻ ۾ ڪونہ ٿو اچي؟'' |
مون |
ڪونھي، اھو مون کي بہ نٿو وڻي، باقي سيٺ جي گھر ۾ سو |
31506 |
DYNT.utf |
کي فڪر ٿي بيٺو آھي.'' |
مون |
۽ خواب جي ڳالھ ڪري ٻڌايائينس ۽ چيائينس تہ `` |
31507 |
DYNT.utf |
کي قبول آھي.'' |
مون |
ويندڙ آھن؛ جنھن ڳالھ ۾ امان جي مرضي ٿيندي، سا |
31508 |
DYNT.utf |
کي کاڌي پيتي جي ڏکيائي ڪانھي، پنھنجي ابي |
مون |
اھڙي شاديءَ کان بک چڱي، اھڙي شاديءَ کان ڏک چڱو. |
31509 |
DYNT.utf |
کي گاريون ڏيڻ آئي آھين ڇا؟ آءُٗ توکي ماءُ |
مون |
زينت - دائي، واہ واہ. اڄ تون سنڀري |
31510 |
DYNT.utf |
کي گھڻو پسند آھي. مون کان جيڪي پڄي سگھندو، |
مون |
جي نہ ھٺڻ ۾ آءُٗ گھڻو خوش آھيان. اوھان جي صلاح |
31511 |
DYNT.utf |
کي گھڻو پسند آھي.'' |
مون |
طرح واقف آھيون. اھا ٻانھن ھڪ پيري مون ڏٺي بہ آھي، |
31512 |
DYNT.utf |
کي گھڻو ستايو آھي. اڳتي ڪنھين مصيبت جي |
مون |
خدا کي سوال ڪرڻ لڳي تہ ``يا الھي! زماني جي گردش |
31513 |
DYNT.utf |
کي ماري.'' |
مون |
الائجي ڪنھنجن ھٿن ۾ ڳالھ ايندي - انھيءَ جو مرم ٿو |
31514 |
DYNT.utf |
کي ماءُ وانگي ڀائيندي آھين، ڀلائي ڪري |
مون |
زينت - دائي. وس پڄندي تون نہ گھٽائج. تون |
31515 |
DYNT.utf |
کي مريم مٿي آڻي ڏنو، تنھن ۾ زينت پنھنجو |
مون |
علي رضا ماءُ کي چيو تہ ``امان! اھو ڪاغذ جو |
31516 |
DYNT.utf |
کي معاف ڪجئين. مون کي خبر آھي تہ اھڙي مائٽي |
مون |
تون خفي نہ تجئين. منھنجي ڳالھ ناشائستي ھجي تہ |
31517 |
DYNT.utf |
کي معاف ڪجئينم انھن ٻانھن تي منھنجو ھي |
مون |
علي رضا چيو تہ ``جيجل، |
31518 |
DYNT.utf |
کي مفت کارائين پيارين ٿا. پر ھنن نہ ورتا؛ |
مون |
سان ھنن کي ڏنو ٿي، ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي، تہ ھو |
31519 |
DYNT.utf |
کي منع ٿي ڪئي ۽ ننڍي ڀاءُ بہ ٿي ڪئي، سو |
مون |
۽ منڊم سان شادي ڪرڻ جو ارادو ٿي ڪيم، تڏھن پيءُ بہ |
31520 |
DYNT.utf |
کي موت ڏي، تہ قبر جي ڪنڊ ۾ وڃي آسودي ٿيان.'' |
مون |
جا ڏينھن گذاريان. جي قسمت ۾ اڃا بہ ٻيءَ طرح آھي تہ |
31521 |
DYNT.utf |
کي موڪل ڏبو تہ آءُٗ پنھنجن مائٽن ڏي بمبئيءَ |
مون |
حالت ۾ سيٺ جي زال کي اچي عرض ڪيائين تہ ``مائي ھاڻي |
31522 |
DYNT.utf |
کي مئو ڄاڻي ھتي پرڻيو آھي ۽ ڌيءَ بہ ڄائي |
مون |
ڪيو تہ ``لاشڪ اھو ماستر منھنجو مڙس علي رضا آھي، جو |
31523 |
DYNT.utf |
کي نااميھ ٿي ڪرين؟ منھنجو عرض قبول نہ ڪيئي. |
مون |
جان بيبيءَ چيو تہ ``ادي شھربانو، تڏھن |
31524 |
DYNT.utf |
کي نہ سجھي تہ مون پيٽ ڀسري ماني کاڌي. ھيءَ |
مون |
آھي. منھنجي گھر واري کي ھي ٻيو ورھيہ ٿو لنگھي تہ |
31525 |
DYNT.utf |
کي نہ ڏسي گھڻو ارمان ٿيو ھوندس. ھاڻي الائجي |
مون |
چيائين تہ ``اڳئين ڀيري ھنن ماڻھن وانگي آيو ھوندو، |
31526 |
DYNT.utf |
کي نياڻي ھجي ھا تہ آءُٗ پھرين انھيءَ کي |
مون |
لاءِ لائق زالون ججھيون آھن. قسم کڻي ٿي چوان تہ جي |
31527 |
DYNT.utf |
کي نٿو اچي، باقي سندس زال جو نالو عزت بي |
مون |
آيا ورندي ڏني تہ ``مائي، نالو تہ |
31528 |
DYNT.utf |
کي نڪاح ڪري گھر ويھاربن تہ ويھنديس، نہ |
مون |
ويھاري ھئائين، جا پريندي نٿي آئي ۽ چيائبن ٿي تہ `` |
31529 |
DYNT.utf |
کي وري آسانيءَ سان نظر نہ ايندي.'' |
مون |
خير، پر مون کي بيشڪ ارمان ٿيندو، جو اھڙي ٻانھن |
31530 |
DYNT.utf |
کي وري بہ چوڪريءَ جسو سماءُ وٺي ڏج. حامد |
مون |
شھربانوءَ چيو تہ ``تڏھن، بختاور، چڱو مڀاڻي تون |
31531 |
DYNT.utf |
کي وڃڻ تمام ضروري آھي. آءُٗ جتي ھوندس، |
مون |
آءُٗ جيڪر اھڙي مھربان ڌڻيءَ کي ڇڏي ڪين وڃان، پر |
31532 |
DYNT.utf |
کي ھتان وڃڻو بہ آھي، تڏھن بھتر آھي تہ ھينئر |
مون |
سان ڪم پيو ھلي ۽ وسعت بہ خدا موچاري ڏني آھي ۽ ليٺ |
31533 |
DYNT.utf |
کي ھتي آندو اٿس؛ آءُٗ لاچار اچي بند ۾ ڦاٿي |
مون |
پنھنجي خوشيءَ سان ھتي ڪين آئي آھيان، زور ظلم سان |
31534 |
DYNT.utf |
کي ھينئر جو ھينئر خراي پھچائي ھا؛ پر ھاڻي |
مون |
تہ ``ھن ماربي کي دلبو ڏيئي خوش رکيو اٿم، نہ تہ ھو |
31535 |
DYNT.utf |
کي يا پنھنجي مڙس وٽ پھچاءِ، يا موٽي وطن |
مون |
جي کڻڻ جي طاقت ڪانہ رھي آھي، پنھنجي فضل ۽ رحم سان |
31536 |
DYNT.utf |
کي ٻاھر آبروءَ جھڙي نوڪري ملي آھي، سو آءُٗ |
مون |
تہ خدا جي مھربانيءَ سان ۽ اوھان جي مدد سان، |
31537 |
DYNT.utf |
کي ٻڌائج، پگھار چڱو ملندس.'' |
مون |
ماڻھوءَ کي اشراف پورھيت گھرجي، سو ڪا ھٿ لڳيئي تہ |
31538 |
DYNT.utf |
کي ٻڌايو تہ سھي تہ ڪھڙيءَ طرح بادشاھ ۽ |
مون |
پوءِ جيڪا خدا گھري ھوندي، سا ٿيندي. مگر اوھين |
31539 |
DYNT.utf |
کي ٿو شڪ پوي.'' ھن ٻار جي بہ گھر جي ڀاتين |
مون |
مٿس ھٿ رکين! ھن جي گھڻي تعريف ٿو ڪرين، تنھنڪري |
31540 |
DYNT.utf |
کي ڀاڪر پائي مليو. ڏاڍو ملوڪڙو ٻار آھي. |
مون |
تن جا تہ وڙڳائبا. سندس پٽ ڊوڙي مون وٽ آيو، اچي |
31541 |
DYNT.utf |
کي ڇڏائجئين. اھڙي شاديءَ کان بک چڱي، اھڙي |
مون |
پاريندو؟ نہ دائي نہ، خدا جي واسطي انھيءَ مرض کان |
31542 |
DYNT.utf |
کي ڇڏي نٿو سگھي؛ نڪي وري مون کي اوھان کان |
مون |
وڃان، مگر صاحب جو امتحان تمام لزديڪ آھي، تنھنڪري |
31543 |
DYNT.utf |
کي ڌيءَ وانگي آھين، ٻيو ڊپ نہ ڪر، آءُٗ |
مون |
مڙس زينت بانوءَ کي دڙ دلاسو ڏنو ۽ چيائينس تہ ``تون |
31544 |
DYNT.utf |
کي ڌيءَ وانگي آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح خدمت |
مون |
جي ڳالھ ڪري ٻڌائي، ۽ ھنن کي پارت ڪيائين تہ ``ھيءَ |
31545 |
DYNT.utf |
کي ڏس ڏي تہ لاڙڪن جو پاڙو ڪھڙي پاسي آھي؟'' |
مون |
سو ھن کي ويجھو اچي چيائين تہ ``سائين، ڀلائي ڪري |
31546 |
DYNT.utf |
کي ڏکيو ٿو لڳي. تنھن کان جيڪڏھن في الحال |
مون |
ڪالہ ٿيون ڪن؛ پوءِ ھيڏو سارو يار گھر ۾ ويھارڻ |
31547 |
DYNT.utf |
کي ڏيکاريندينءَ؟'' ھن عذر وراڻيو تہ ``بيبي! |
مون |
مون ڪڏھن سلطان جو تھخانو ڪونہ ڏٺو آھي، ٻلائي ڪري |
31548 |
DYNT.utf |
کي ڪا خبر ٿي پوي. ڏينھن-ٻن ۾ تون ڪو سماءُ |
مون |
ڇتي ٿي پيئي آھيان، ڪيئن ڪريان. نہ وري نينگريءَ جي |
31549 |
DYNT.utf |
کي ڪا سجھي. نڪا وري ڌين کي ڪا منشگيري ڪمائڻي |
مون |
پڙھڻ لکڻ جو تہ اصلي ھتي اشرافن ۾ دستور ڪونھي، نڪا |
31550 |
DYNT.utf |
کي ڪُک ۾ ڪان لڳي بيٺي آھي. خير جي ھيڏي ساري |
مون |
آھي، ۽ گھر جو ڀاتي ٿي رھي آھين. ٻيو زينت جي ڳالھ |
31551 |
DYNT.utf |
کي ڪندا ڇا؟ امان اھڙو قھر ڪيئن ڪندي؟ تنھن |
مون |
کي ڳالھائڻ بہ نٿو اچي، چٽ گونگو آھي تنھن جي حوالي |
31552 |
DYNT.utf |
کي ڪنھن ضروري ڪم لاءِ پنھنجي وطن ڏي وڃڻو |
مون |
ھڪڙو ھوشيار منشي سڃاڻپ وارو ڳولي ھٿ ڪيائين تہ `` |
31553 |
DYNT.utf |
کي ڪو دلاسو ڏي، تہ منھنجي دل کي ڏڍ اچي.'' |
مون |
ڪيا آھن، تڏھن پاڻ ڪير آھيون. ھاڻي منھن مٿي ڪري |
31554 |
DYNT.utf |
کي ڪو ٿورڙو عرض ڪرڻو آھي.'' |
مون |
اوڏي، ۽ جان بيبي وجھ ڏسي چيو تہ ``مائي شھربانو! |
31555 |
DYNT.utf |
کي ڪي مھينا رخصت ملي؟'' |
مون |
مرضي آھي تہ آءُٗ پنھنجو اصلوڪو وطن گھمي ڏسان، سو |
31556 |
DYNT.utf |
مان گھڻو خوش ڪين ھوندا، ڪا مھل نہ ڪنھن |
مون |
ھتي وڏي درجي کي پھتو آھيان، سو ھتي اصل جا امير |
31557 |
DYNT.utf |
نہ سنڀاليو؛ اوھنن جي انگلن ڏي ڏٺم. ھاڻ |
مون |
ڪم ٿي ڪرين، سوڻن سڳڻن جي ڳالھ اٿئي، سنڀالج، پر |
31558 |
DYNT.utf |
نہ ٻڌي؟ اھا واجبي ڳالھ ٿو ڪرين تہ آءُٗ |
مون |
بيبيءَ پڇيو تہ ``ھاڻ ابا تو ڪھڙي واجبي ڳالھ ڪئي جا |
31559 |
DYNT.utf |
نڌڻکيءَ سان اوھان ڀلائي ڪئي. ھاڻي جڏھن |
مون |
اوھين پنھنجن ٻارن ٻچن وارا آھيو. گھڻائي ڏينھن |
31560 |
DYNT.utf |
وٽ آھي سو سڀ اوھان جو آھي، حجاب بلڪل ڪو |
مون |
اوھان کي گھر جي، سو مون کان بيشڪ گھرائجو، جيڪي |
31561 |
DYNT.utf |
وٽ آيو، اچي مون کي ڀاڪر پائي مليو. ڏاڍو |
مون |
وڙن وارا ھوندا، تن جا تہ وڙڳائبا. سندس پٽ ڊوڙي |
31562 |
DYNT.utf |
وٽ رھڻ کان توکي عار ٿو اچي! سون رپي جا-تو |
مون |
جا جيڪي سپاھي آھن، تن سڀني جو آءُٗ سردار آھيان. |
31563 |
DYNT.utf |
ٻاھر پيو بہ نہ رکيوھو، تڏھن اوھان جو مون |
مون |
ارمان ٿيو. ھيڏي وڏي سفر ۾ جڏھن اڳي ڪڏھن گھر کان |
31564 |
DYNT.utf |
ٻئي ھنڌ ھڪڙو موچارو وڏو گھر ڀاڙي تي ھٿ |
مون |
ھاڻي |
31565 |
DYNT.utf |
ڀانيو تہ بادشاھن جي تھخانن ۾ ڏاڍو ڪو اسباب |
مون |
ٻاھر اچي انھيءَ زال کي چيائين تہ ``مائي، |
31566 |
DYNT.utf |
ڏٺي بہ آھي، مون کي گھڻو پسند آھي.'' |
مون |
جا اسين چڱيءَ طرح واقف آھيون. اھا ٻانھن ھڪ پيري |
31567 |
DYNT.utf |
ڪڏھن سلطان جو تھخانو ڪونہ ڏٺو آھي، ٻلائي |
مون |
چوريائين، مگر ھن کي گھنتري ٻڌي، چيائين تہ ``مائي، |
31568 |
DYNT.utf |
ڳالھ ڪئي، سا اجھا خدا کڻي آندي آھي.'' پوءِ |
مون |
ھو، تنھن کي چيائين تہ ``ميان! جنھن مائيءَ جي نالي |
31569 |
DYNT.utf |
۽ زينت پاڻ ۾ ڏاڍي چٽا ڀيٽي کاڌي آھي'' |
مون |
ڏيڻ لڳيس ۽ آھستي چوڻ لڳيس تہ ``مائي! اڄ ڏينھن جو |
31570 |
DYNT.utf |
۾ ڪنھن جو شڪ ڪو نہ پوندو، سو جيڪي جيور پتيءَ |
مون |
تہ آءُٗ وڏو ماڻھو آھيان ۽ پوکيس جو عنلدار آھيان؛ |
31571 |
DYNT.utf |
ھڻي موڪلايو. سلطان ھن کي ھلڻ مھل گھڻا انعام |
مونا |
انھيءَ طرح ھن مٿا |
31572 |
DYNT.utf |
پھرين ڏينھن ۾ زينت بانوءَ کي ھوندي ھئي، |
مونجھ |
لاٿي ۽ ھن جي لاءِ رستو صفا ڪيائين، جو حجاب ۽ دل جي |
31573 |
DYNT.utf |
! سوائي الھداد کي جيڪا پينشن ملي ٿي، سا |
موندي |
اٽلندو اسان جي زينت سندس خدمت چاگريءَ ۾ ملاڪ |
31574 |
DYNT.utf |
جو ارادو في الحال بند ڪري، ھتي جو رھاڪو |
موٽڻ |
پئسو بہ چڱو موچارو گڏ ڪيو ھئائين، تنھنڪري ٻٺتي |
31575 |
DYNT.utf |
جو شايد چڱو وجھ ملي ويندو. تنھن کان سواءِ |
موٽڻ |
ٿي تہ وڏي شھر ۾ وري بہ بمبئيءَ ڏي وڃڻ يا ڪراچيءَ |
31576 |
DYNT.utf |
جو شوق زيادہ ٿي ٿين، ۽ جيئن ھنن جو رکيل |
موٽڻ |
آھن. سو جيئن اھي خيال پئي پچايائون، تيئن اوڏي |
31577 |
DYNT.utf |
جي اميد ھئي، پر ھن جو زيادہ ڏينھن لڳايا، |
موٽڻ |
ويو ھو، سو اڃا الھيءَ ڪم ۾ رُڌل ھو. ھن کي ھن جي جلد |
31578 |
DYNT.utf |
جي اميد ڪانہ ھئي. ھي گاڏيءَ تان لھي پنھنجي |
موٽڻ |
موٽي آيو ھو، سو بہ اتي ھو پر ڪنھن کي بہ ھنن جي |
31579 |
DYNT.utf |
لاءِ تڪڙي ھئي. زينت بانوءَ وري بہ ٻن-چثن |
موٽڻ |
ڇڏي ھوءَ ٻي زال ھلي ويئي، جا قيد مان ڇٽي ھئي ۽ گھر |
31580 |
DYNT.utf |
آتي آيو ھو - جو ٻنھي يارن پاڻ ۾ وري ٻاھر |
موٽي |
ويٺو ھو ۽ علي رضا بہ پنھنجي ڏھاڙيءَ جي نوڪري ڏيئي |
31581 |
DYNT.utf |
آني، تہ بہ مائي ائين ئي ڳلن کي ھٿ ڏيو وبلي |
موٽي |
ائين چئي، بختاور بورچيخاني ڏي ھلي ويئي. جھٽ ۾ وري |
31582 |
DYNT.utf |
آئي. |
موٽي |
چور جي سس بہ زينت سان ويئي، پوءِ ھن کي دڳ لائي |
31583 |
DYNT.utf |
آئي، سا ۽ مربم ٻيئي ٿانوَ کڻي اورچيخاني |
موٽي |
خاني مان سوپاريون ۽ ڦوٽا ڪڍي ھنن کي ڏنا. بختاور |
31584 |
DYNT.utf |
آيا. آئي کان پوءِ سگھوئي ھنن کي معلوم ٿيو |
موٽي |
جي گھر جو اھو حال ھو؛ جو علي رضا جن بمبئيءَ کان |
31585 |
DYNT.utf |
آيا. حيدرآباد ۾ تہ ھن پنھنجي دل جي مطلب |
موٽي |
ھئا، جڏھن سڃاتاٿون، تڏھن خوشيءَ کان وطن ڏي |
31586 |
DYNT.utf |
آيس ۽ اوھين ھتي ھوندؤ تہ آءُٗ وري بہ اوھان |
موٽي |
تي ٻيو عيوضي اوھان کي رکي ڏيو ٿو وڃان. جي آءُٗ |
31587 |
DYNT.utf |
آيو ھو ۽ اوطاق واري لانڍيءَ ۾ ويٺو ھو ۽ |
موٽي |
در تي موڪليائين، جو سندس ڀاءُ حامد بہ اسڪول کان |
31588 |
DYNT.utf |
آيو ھو، سو بہ اتي ھو پر ڪنھن کي بہ ھنن جي |
موٽي |
جي حوالي ڪري آيا ھئا. علي رضا جو مامو بہ اڳيئي |
31589 |
DYNT.utf |
آيو، تڏھن ھن اچي پنھنجر گھر وسايو ھو. مٿامونا |
موٽيِ |
جڏھن علي رضا بمبئيءَ کان |
31590 |
DYNT.utf |
آيو، جنھن ڏينھن اھو اسڪول کليو ھو، تڏھن |
موٽي |
کي ٻارھن مھينا گذزيا، يعني جڏھن اھو ساڳيو ڏينھن |
31591 |
DYNT.utf |
آيو؛ جو اڪثر رات جو گھر کان ٻاھر نہ رھندو |
موٽي |
تي پل ڪانہ ھئي، آگبوٽ تي درياھ لنگھبو ھو. پوءِ |
31592 |
DYNT.utf |
استنبول ۾ اچو، جو ھتي سڀ ماڻھو اوھان جي |
موٽي |
پيو لکندو ھو. ھنن ڏي ائين بہ لکي چڪو ھو تہ ``اوھين |
31593 |
DYNT.utf |
حيدرآباد ويو ھوندو.'' پر انھيءَ جي گھڻو |
موٽي |
ھوندس. ھاڻي الائجي ڪٿي ھوندو، ڇا ڪندو ھوندو؟ يا |
31594 |
DYNT.utf |
نہ ويو ھوندو، ڇالاءِ جو مڙس کي بمبئيءَ |
موٽي |
ويو ھوندو.'' پر انھيءَ جي گھڻو ڪري پڪ ھيس تہ |
31595 |
DYNT.utf |
نہ ويئي ھوندي، گاڏيءَ تي ھئي، سا ڀڄ آئي |
موٽي |
نہ ھيس تہ ڪيڏي وبئي؛ پر ڄاتائين تہ ضرور اڌ ۾ پٺتي |
31596 |
DYNT.utf |
وطن تي؛ نہ تہ ڪنھن اھڙيءَ امن واري جاءِ |
موٽي |
فضل ۽ رحم سان مون کي يا پنھنجي مڙس وٽ پھچاءِ، يا |
31597 |
DYNT.utf |
وطن ھلون. چيائينس تہ ``ابا، ھيترن ماڻھن |
موٽي |
ماڻس تہ پريندي شرط گھڻا زور ڪيس تہ |
31598 |
DYNT.utf |
ويو. |
موٽي |
اماڻي، علي رضا وري ساڳيءَ گاڏيءَ تي چڙھي پٺتي |
31599 |
DYNT.utf |
ويو، زينت بانو اندر گھڙي وئي. |
موٽي |
اھو گھر آھي، تون اندر ھلي وڃ''، سپاھي پاڻ اتان ئي |
31600 |
DYNT.utf |
وڃن حيدرآباد ۾، جتي رھڻ ڪري خرچ گھڻو ھلڪو |
موٽي |
شھر جو خرچ بہ البت ڳرو ھو، تنھنڪري ھنن ڄاتو تہ |
31601 |
DYNT.utf |
ھتي ايندا. گھڻا تہ ھنن سان آگبوٽ تائين |
موٽي |
پئي ڪيائون ۽ اھي آميدون پئي رکيائون تہ شل وري بہ |
31602 |
DYNT.utf |
ڪناري ڏي ويو. |
موٽي |
۽ سيٺ جو مائٽ، زينت بانوءَ کي اماڻڻ آيو ھو، سو |
31603 |
DYNT.utf |
ڳوٺ ويو. ھنن عمر ۾ اھو پھريون سفر ڪيو ھو، |
موٽي |
جي ڏينھن سوير اچي آگبوٽ تي چڙھيا، ۽ حامدعلي وري |
31604 |
DYNT.utf |
. |
موٽي |
پنھنجي جان جو بہ اچي خوف ٿيو، سو سگھوئي وري پٺتي |
31605 |
DYNT.utf |
. اڳيان تہ ھنن سندس واٽ پئي ڏٺي، ايندي سان |
موٽي |
اھو جواب وٺي مريم سگھوئي پٺتي |
31606 |
DYNT.utf |
. پوءِ سندس گاديءَ تي سندس ننڍي ڀاءُ کي |
موٽيا |
زال ۽ ننڍو پٽ قيد ٿي ايران ڏي ويا، جتان وري نہ |
31607 |
DYNT.utf |
.'' |
موڏجو |
``سائين، آءُٗ ھيکلي ويٺي ھونديس، ڀلائي ڪري سگھا |
31608 |
DYNT.utf |
ويٺي ھين. خدا ڪري تہ خير سان لينگري وڃي |
موڙھي |
آھن، جن ۾ پيئي ٻڏان چڙھان. اھوئي خيال ھوم، جنھن ۾ |
31609 |
DYNT.utf |
ڏبو تہ آءُٗ پنھنجن مائٽن ڏي بمبئيءَ وڃان |
موڪل |
سيٺ جي زال کي اچي عرض ڪيائين تہ ``مائي ھاڻي مون کي |
31610 |
DYNT.utf |
ڏجي تہ سلطان وٽ اميريءَ جو عھدو قبول ڪري، |
موڪل |
انگريزي سرڪار جي حڪومت ۾ عمر آندي اٿس، تڏھن ھن کي |
31611 |
DYNT.utf |
ڏنائونس. انھيءَ ساڳئي ڏينھن ھڪڙي ٻي قيدياڻي |
موڪل |
زينت جي ڇٽڻ جو ڏينھن آيو. پنھنجا ڪپڙا ڍڪايائونس ۽ |
31612 |
DYNT.utf |
ڏنيس، پر انھيءَ ھوندي بہ علي رضا مھيني |
موڪل |
ھنن لاچار ڄاڻي |
31613 |
DYNT.utf |
.'' |
موڪلائجي |
کي ھتان وڃڻو بہ آھي، تڏھن بھتر آھي تہ ھينئر ئي |
31614 |
DYNT.utf |
جي گھڙي بہ آئي. ڏاڍا روئڻ ڪيائون- نيٺ بہ |
موڪلائڻ |
مائي شھر بانو ۽ بختاور وٽن اچي رھيا ھئا. انھن کان |
31615 |
DYNT.utf |
۽ ھنن کي آپڙائڻ لاءِ آيا. سڀڪنھن پئي افسوس |
موڪلائڻ |
ھندو ۽ يورپين، جي ھنن جا واقف ھئا، سي ھنن کان |
31616 |
DYNT.utf |
آيو ۽ ساڻس گڏ حامدعلي آماڻڻ جي لاءِ آيو. |
موڪلائي |
تيار ٿيو. ھلڻ جي ڏينھن صبح جو وڃي پنھنجي سس کان |
31617 |
DYNT.utf |
پنھنجي مڙس سوڌو بمبئيءَ ڏي روائي ٿي. ھي |
موڪلائي |
انھيءَ طرح ھي موڪلائي ڪراچيءَ آيا ۽ عظمت بانو بہ |
31618 |
DYNT.utf |
پنھنجي وطن ايندا ويندا ھئا؛ تنھنڪري علي |
موڪلائي |
ڪردي نوڪر رھندا ھئا ۽ اھي ڪرد وقت بوقت سلطان کان |
31619 |
DYNT.utf |
توڪلائي آٿي ھليا. |
موڪلائي |
سير ڪرڻ ۽ ھوا بدلائڻ جو بہ خيال ٿين، تنھنڪري ھي |
31620 |
DYNT.utf |
توڪلائي، گاڏيءَ تي چڙھي نڪتا. رات جو ڪراچيءَ |
موڪلائي |
نيٺ |
31621 |
DYNT.utf |
لڪتو. ۽ پنھنجي عيال سوڌو اچي بمبئيءَ پھتو. |
موڪلائي |
بہ ظاھري ڪري ھن کي ويندو ڏسي ارمان ڪرڻ لڳا. نيٺ ھي |
31622 |
DYNT.utf |
نڪري ٻاھر آيو. حامدعلي بہ ساڻس گڏ گاڏيءَ |
موڪلائي |
ڏيڻي ھيس، سا ڏئي علي رضا آٿيو، ۽ زال کي پيار ڏيئي |
31623 |
DYNT.utf |
ويا. |
موڪلائي |
روس ۽ ترڪستان جي سرحد تي آڻي ڇڏيائونس، پوءِ |
31624 |
DYNT.utf |
ويا. اسڪول جي انھيءَ بيان ٻڌڻ ڪري ۽ حال |
موڪلائي |
تنھن کان پوءِ سڀيئي چاءِ پِي گلدستا وٺي، |
31625 |
DYNT.utf |
ھلجي. ھينئر اچي پيريءَ کي ويجھو ٿيو ھو، |
موڪلائي |
ڪمائي رھيو، تڏھن ھن جي دل ۾ پيو تہ ھاڻي ھتان |
31626 |
DYNT.utf |
ھلي ويئي. |
موڪلائي |
بہ ھنن جي ڳالھ ٻڌي قبول ڪيو. پوءِ آيا بہ سنت ئي |
31627 |
DYNT.utf |
ھلي ويئي. |
موڪلائي |
تڏھن آٿ تہ ھلون.'' ھي ٻيئي آٿيون ۽ ھوءَ اڳين زال |
31628 |
DYNT.utf |
ھليا ويا ۽ آگبوٽ روانو ٿبو. |
موڪلائي |
ايندا. گھڻا تہ ھنن سان آگبوٽ تائين بہ آيا. پوءِ سڀ |
31629 |
DYNT.utf |
ٻار ڪڇ تي ڪري ھلي. ھلڻ مھل گھر وارن ساڻس |
موڪلائي |
زينت بانو سنڀري، سڀني کان |
31630 |
DYNT.utf |
ڇڏيو ھئائين. صبح جو سوير اھا مائي ھٽ تي |
موڪلائي |
انھيءَ طرح رات جو ھنن کان |
31631 |
DYNT.utf |
ڪراچيءَ آيا ۽ عظمت بانو بہ موڪلائي پنھنجي |
موڪلائي |
گھرائي وٺڻ لاءِ اختيار وارا آھيو.'' انھيءَ طرح ھي |
31632 |
DYNT.utf |
آٿي اھو ڏکڻ وارو دڳ ڏيئي ھلي. ٿڌ جو پنڌ |
موڪلائي، |
ھٿ منھن ڌوئي نماز پڙھي، فقير ۽ فقير باڻيءَ کان |
31633 |
DYNT.utf |
اچي اوھان کي وٺي وڃان، مگر صاحب جو امتحان |
موڪلائي، |
اڳي لکيو اٿم. منھنجي مرضي ھئي تہ پنھنجي صاحب کان |
31634 |
DYNT.utf |
اچي پنھنجا ٻار ٻچا وٺي وڃي. تيتري ۾ علي |
موڪلائي، |
فائدو ھجيس ۽ ٻي حرڪت نہ ھجي، تہ مھيني-ٻن کان پوءِ |
31635 |
DYNT.utf |
. سڀني کي سنڌ ڏي وڃڻ جي لاءِ چڱو عذر ڏنائون، |
موڪلايائون |
جيڪي پنھنجا گَھرا دوست ھئن، تن کان |
31636 |
DYNT.utf |
۽ دعا گھريائون، ۽ اھو دلاسو بہ ڏنائون تہ |
موڪلايائون، |
داخلا جو ڪتاب پيءُ جي حوالي ڪيائون ۽ پيرين پئي |
31637 |
DYNT.utf |
. ۽ انھيءَ کي بہ زال جي خدمت جو تاڪيد ڪيائين. |
موڪلايائين |
پنھنجي زال جي پارت ڪيائينس. وري مريم کي ڀاڪر پائي |
31638 |
DYNT.utf |
ھفتي جي اندر ھي سڀ گھر جا ڀاتي آگبوٽ ۾ چڙھي |
موڪلايائين، |
بڇاڙيءَ تائين ماڻن رھيو. پوءِ ھنن کان پگھار وٺي |
31639 |
DYNT.utf |
۽ پنھنجي زال جي پارت ڪيائينس. وري مريم |
موڪلايائين، |
ھو ھلڻ لاءِ تيار ٿيو. پھرين ماءُ کي پيرين پئي |
31640 |
DYNT.utf |
۽ ھلڻ مھل بہ آھستو چيائين تہ ``منھنجي ڳالھ |
موڪلايائين، |
ماني سنڀري ۽ برقعو مٿان وڌائين، شھربانوءَ کان |
31641 |
DYNT.utf |
. راڄ مان گھڻائي ماڻھو رئيس سوڌو ھنن سان |
موڪلايو |
نيٺ علي رضا جن |
31642 |
DYNT.utf |
. سلطان ھن کي ھلڻ مھل گھڻا انعام اڪرام ڪيا. |
موڪلايو |
انھيءَ طرح ھن مٿا مونا ھڻي |
31643 |
DYNT.utf |
. ھن ويچاريءَ کي بہ گھڻو ڏک ٿي ٿيو، جو پيءُ-ماءُ |
موڪلايو |
وڃن. ھنن پنھنجي ڌيءُ عظمت بانو ۽ سندس مڙس کان بہ |
31644 |
DYNT.utf |
تنھن جي بہ قبر سندس ڌڻيءَ ۽ ڌڃاڻيءَ جي |
موڪلايو، |
پنجن-ڇھن مھينن کان پوءِ مريم بہ |
31645 |
DYNT.utf |
۽ ٻہ-ٽي عذر ٺاھي ٻڌايائينس تہ ھنن سببن |
موڪلايو، |
اھو پھ پچائي، ھن سلطان کان اچي |
31646 |
DYNT.utf |
لڳو ۽ لکيائين تہ ``جيڪي اوھان کي گھر جي، |
موڪلڻ |
تڏھن منصور عليءَ ھنن ڏي ٿورو گھرڻو پئسو مدد لاءِ |
31647 |
DYNT.utf |
اٿن، وٽن ڪو تازو مال ٻاھران آيو آھي.'' |
موڪلي |
جي گھران، دعائون سلام بہ ڏنا اٿن ۽ ھيءَ سوکڙي بہ |
31648 |
DYNT.utf |
. اھو ھينئر سورھن-سترھن ورھين جو ھو ۽ انھيءَ |
موڪلي |
رضا کي دل ۾ ھو تہ في الحال پنھنجي وڏي پٽ کي ولايت |
31649 |
DYNT.utf |
. ھڪ - ٻہ ڀيرو آءُٗ وٽن ويئي آھيان تہ مون |
موڪلي |
ٿيا آھن، جو ويچارو سيٺ سو کڙيون پاکڙيون پيو |
31650 |
DYNT.utf |
ھئا. آھو ويچارو بہ پيو مٿا ھڻي. |
موڪليا |
شربت ۽ گلاب جا شيشا ڪين ڏٺا ھيئي؟ محمد رمضان وڪيل |
31651 |
DYNT.utf |
تہ پھريائين ٻہ-چار ورھيہ اتي وڃي عام حاصل |
موڪليان |
تنھنڪري ھن جو ارادو ٿيو تہ محبوب عليءَ کي لنڊن |
31652 |
DYNT.utf |
با ولابت ڏي روالو ڪريان تہ ڀلي ڀاءُ سان |
موڪليان، |
ٿي مليس سو پئي خيال ڪيائين تہ ھن کي وري بمبئيءَ |
31653 |
DYNT.utf |
تہ پنھنجي گھر خبر ڪج تہ سڀاڻي اسين اوھان |
موڪليائون |
``اڄ آءُٗ علي رضا وٽ ويو ھوس، ھلڻ مھل اندران چوائي |
31654 |
DYNT.utf |
تہ جاچي اچي تہ اوطاق تائين وڃڻ يا پيپن |
موڪليائون |
ٻيا پيپ سودڻ بند ڪيا ۽ ٻيو ھڪڙو ماڻھو سماءَ تي |
31655 |
DYNT.utf |
تہ ``جنھن ڳالہ جو مون تاڪيد ڪيو ھو، تنھن |
موڪليائين |
ڪري ڏياري موڪليائين، ۽ مائي شھربانوءَ ڏي چوائي |
31656 |
DYNT.utf |
جنھن انھن سرحدي پرڳڻن ۾ حڪم پڌرو ڪرائي |
موڪليائين، |
نسبت ۾، اھڙو خط بہ اطلاع لاءِ روس جي شھنشاھ ڏي |
31657 |
DYNT.utf |
جو سندس ڀاءُ حامد بہ اسڪول کان موٽي آيو |
موڪليائين، |
۾ ڪي ڍاڪون رکي، مٿانئس دسترخانو وجھي ٻاھر در تي |
31658 |
DYNT.utf |
۽ مائي شھربانوءَ ڏي چوائي موڪليائين تہ |
موڪليائين، |
مريم جي ھٽان ڪي گلن جا ھار بہ سو کڙي ڪري ڏياري |
31659 |
DYNT.utf |
آھيون، جي اندر تھخاني ۾ گھڙي، آھي پيپ گھلي، |
موڪليندا |
جي ويل سلطان جي ڪردي ٻانھين سان گڏي اندر |
31660 |
DYNT.utf |
ھئا، جو بمبئي ۽ ڪلڪتي، توڙي بغداد، ايران |
موڪليندا |
ھن کي گھڻو مان ملندو ھو. ھن کي ڳچ جيترا پئسا ڏيئي |
31661 |
DYNT.utf |
جيسينڪ انھيءَ محلات کي سندس ڀاتين سوڌو |
موڪلينداسين، |
سو قابو رکجو. اوھان جي اطلاع اچڻ تي ٻيو بہ پيا |
31662 |
DYNT.utf |
تنھنڪري انھيءَ پاسي جو خيال ڇڏي، رڳو علي |
موڪليندا، |
ماڻھو ڪين ايندي، نڪوڪو ٻيو مڙس ماڻھو وٽن آھي، جو |
31663 |
DYNT.utf |
آھي تہ چنڊ جي پھرينءَ تاريخ کان وٺي، ٽي |
موڪليو |
آھي.'' ۽ ھيئن بہ چيائين تہ ``راڻي فتنہ خانم چوائي |
31664 |
DYNT.utf |
آھي، سو قابو رکجو. اوھان جي اطلاع اچڻ تي |
موڪليو |
اڳيئي ٿورو گھڻو انداز پھچايو ھوندو. ٻيو اسان |
31665 |
DYNT.utf |
تہ ``حامد عليءَ کي ۽ سندس جاءِ تي خبر ڏي، |
موڪليو |
رضا ھڪڙي کي سمجھائي، سرائي فتح خان جي گھر ڏياري |
31666 |
DYNT.utf |
تہ ``گاڏي تيار آھي، ھاڻي اچو.'' ماني سنڀري |
موڪليو |
ڏي وڃي گاڏي وٺي آيو ھو، تنھن در تان ماءُ ڏي چوائي |
31667 |
DYNT.utf |
ھو، تنھن کان پچيائون تہ ``ڪاڪا، ٻيو تہ خير |
موڪليو |
استنبول مان آيو، جنھن کي ھنن ٻہ ڏينھن اڳي اوڏي |
31668 |
DYNT.utf |
۽ ان کي سمجھايائين تہ ``ھن مائيءَ کي ٽڪيٽ |
موڪليو |
زينت بانوءَ کي سيٺ پنھنجي ڪنھن مائٽ سان مڏئيءَ ڏي |
31669 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ تھخاني جي دروازي کان ڪوٺيءَ ۾ |
موڪليو |
ڪردن ٻانھيءَ کي ڪڍائي، سندس ڌياڻيءَ فتنہ خانم ڏي |
31670 |
DYNT.utf |
. اھو صاحبلوڪ، جنھن سان ھي ھتان گڏ روانو |
موڪليو |
آخر اھا صلاح ڪري علي رضا پنھنجي پٿ کي لنڊن ڏي |
31671 |
DYNT.utf |
جو سندس زال زينت بانوءَ کي مايو، جنھن کي |
موڪليو، |
۾ پھچڻ شرط ھن ھڪڙو خط حامد عليءَ جي معرفت گھر |
31672 |
DYNT.utf |
ٻيئي گڏ رھندا، ڌارين ملڪ ۾ ھڪٻئي جي سنگت |
موڪل، |
ھڪڙو بٽ اڳيئي لنڊن ۾ اٿئي، تڏھن ھن کي بہ ڏباري |
31673 |
DYNT.utf |
ٿيا ويٺا ھئا. |
موڳا |
لذت سان ٽڪر ٽيرو کاڌائون. انھيءَ ھوندي بہ اڃا |
31674 |
DYNT.utf |
ڪري وڌو، ۽ اڌ مئن وانگي تختي کي چنبڙ يو |
موڳو |
جو کارو پاڻي، جو اکين، نڪ ۽ وات ۾ بيس، تنھن ھن کي |
31675 |
DYNT.utf |
ٿي ويئي. |
موڳي |
پئي اچيس، نہ ھنن جي ٻولي برابر سمجھي سگھي، گوڙ ۾ |
31676 |
DYNT.utf |
ٻجھي ويئي اٿس.'' |
مہبت |
ٿي ويا. مائي جان بيبي بلڪل غريب زال آھي اسان سان |
31677 |
DYNT.utf |
سيٺ جا واقف اتان چڙھيا، تن کي سيٺ جي طرفان |
مھاڻا |
آيو. ھن کي آڻي آگبوٽ تي چاڙھيائون. ٻيا بہ ڪي ڪڇي |
31678 |
DYNT.utf |
ماڻھو، اوھان جھڙن سردارن وٽ رھڻ کان اسان |
مھاڻا |
آھيان. منھنجي ڇا مجال جو آءُٗ پاسو ڪنديس؟ اسبن |
31679 |
DYNT.utf |
ھئا: ھڪڙو ٻيڙيءَ جو مالڪ ھو، اھو پيرمرد |
مھاڻا |
انھيءَ ٻيڙيءَ تي چار |
31680 |
DYNT.utf |
جو ڏسڻ ۾ آيو، جتي ڏھ-پندرھن ڀُونگيون ڏٺيون |
مھاڻن |
اچي ڪناري تي پھتا. ڪناري کي ويجھو ھڪڙو ننڍو ڳوٺ |
31681 |
DYNT.utf |
جو ڳوٺ، ڪچ جي وڏي شھر ڀڄ کان اٽڪل ويھ-ٻاويھ |
مھاڻن |
اھو |
31682 |
DYNT.utf |
سان گذارڻ. ھو ھن جي پرگھور گھڻي ڪندا ھئا، |
مھاڻن |
زينت بانوءَ کي لاچار ٿيو ھنن |
31683 |
DYNT.utf |
ويجھو اچي، ھمت ڪري ھن کي ڇڪي ٻيڙيءَ تي |
مھاڻن |
سا پري کان پاڻيءَ تي ڪا شيءِ ٽُلڪندي ڏسي لڙي آئي، |
31684 |
DYNT.utf |
ڳالھايو ۽ حال ورتائونس. وٽن مانيءَ جو ٽڪر |
مھاڻن |
منھن ڌوتو. جڏھن بت سُڪس ۽ سامت ۾ آئي، تڏھن ھن سان |
31685 |
DYNT.utf |
۽ سندس پٽ وٺي آيا. |
مھاڻو |
ڏٺيون ٿي. انھن مان ھڪڙيءَ ۾ زينت کي پيرمرد |
31686 |
DYNT.utf |
جي زال ۽ ٻي سندس ڀيڻ، جا وٽن مھمان ھئي. |
مھاڻي |
انھيءَ گھر ۾ ٻہ زالون ٻيون بہ ھيون، ھڪڙي انھيءَ |
31687 |
DYNT.utf |
جي گھڻي شڪر گذاري ڪئي، جو ھن ٻٽڻ کان بچايس. |
مھاڻي |
ھوءَ ويچاري خوش ٿي. ھن |
31688 |
DYNT.utf |
جي ڀيڻ، جنھن کي ساڻس گڏ رستي ۾ چورن اچي |
مھاڻي |
ھڪڙو ماڻھو واقف سجھيو ٿي؛ اھا ھئي صفوران، صديق |
31689 |
DYNT.utf |
وٺي آڻي ويھاريائين، رات ڏينھن انھيءَ سان |
مھاڻي |
جو ٻاھر اھو ڌنڌو ھلائيہدو ھو، پوءِ تہ نيٺ ھڪڙي |
31690 |
DYNT.utf |
جو گھر ھو. مائي شھربانوءَ کي ھنن سان ملڻ |
مھاڻيءَ |
ڇڏيو، جو ھينئر سرائي فتح خان جو گھر نہ ھو، حامد ۽ |
31691 |
DYNT.utf |
جي بت تي ھنا. ٻيا ڪي لڪائي رکيل ھئا. ھن کي |
مھاڻيءَ |
جيڪي جيور پتيءَ ۾ مليا ھئس، تن مان ڪي تہ سندس زال |
31692 |
DYNT.utf |
حامد وٽ ماڻس تي چغليون ھڻڻ لڳي، جنھن تي |
مھاڻي، |
جا ساڻس نہ پيئي، تنھنڪري سنجھ-صبح جھيڙا ٿيڻ لڳا. |
31693 |
DYNT.utf |
بہ مون کي پنھنجن جا پئي لگا؛ امان زينت! |
مھانڊا |
بيشڪ زينت؛ مون کي اڳيئي شڪ پئي پيو، ھن نينگر جا |
31694 |
DYNT.utf |
پئي دل ۾ لڳا، جيئن تہ ھي ماڻھو ڪٿي ڪو ڏٺو |
مھانڊا |
ھو تہ ھن کي سڃاڻن. انھيءَ ھوندي بہ ھنن کي ھن جا ڪي |
31695 |
DYNT.utf |
تہ اھڙا ھئس جو ڏسندڙ جي دل ۾ چپي ويندا ھئا. |
مھانڊا |
رنگ تمام اڇو نہ ھوس، نہ بہ نھايت وڻندڙ ھوس، ليڪن |
31696 |
DYNT.utf |
جي چڱي ڏٺائينس، تنھن دل ۾ ٻيو ڪو پھ پچائي، |
مھانڊي |
سمجھيو، تہ ھيءَ غيرواقف زال آھي. وري جوان جماڻ، |
31697 |
DYNT.utf |
من، زينت جسم و جان من، سلامت. بعد از سلام |
مھربان |
خط- ``عزيز |
31698 |
DYNT.utf |
ھوندو ھو، ھن جي بہ ساڻس پريت ٻجھي ويئي |
مھربان |
ھو جنگي کاتي جو وڏو عھديدار ھو، ۽ علي رضا تي گھڻو |
31699 |
DYNT.utf |
ڌڻيءَ کي ڇڏي ڪين وڃان، پر مون کي وڃڻ تمام |
مھربان |
لاتو تہ نہ وڃ. پر ھن ادب سان چيس تہ آءُٗ جيڪر اھڙي |
31700 |
DYNT.utf |
آھي، متان سڀاڻي حاسدن جي گلا تي ۽ دشمنن |
مھرباني |
گاھي بدشنامي خلعت دھند. اڄ سلطان جي مون سان ھيتري |
31701 |
DYNT.utf |
اوھان جي، جو مون غربب کي رستي لايو ٿا.'' |
مھرباني |
زينت بانوءَ دعا ڪيس ۽ چيائينس تہ `` |
31702 |
DYNT.utf |
ڏسي رھجي پيئي. |
مھرباني |
ڪانہ پئي ھئي، تنھنڪري ھن فقير ۽ فقير ياڻيءَ جي |
31703 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لڳا. |
مھرباني |
ٿيڻ کان پوءِ پشيمان ٿيا ھئا، ۽ ھاڻ ھنن سان گھڻي |
31704 |
DYNT.utf |
ڪريان ٿو ۽ ھيتري عزت ڏيانس ٿو، سو نمڪ حراميءَ |
مھرباني |
جو چڱيءَ طرح واقفڪار آھي؛ تنھن سان جو آءُٗ ھيتري |
31705 |
DYNT.utf |
ڪندي ھئي. انھن مٿين ٻنھي ڳالھين تي زينت |
مھرباني |
بيبي بہ ھن کي پنھنجي پھاڄ جو ماڻھو ڄاڻي، ھن سان |
31706 |
DYNT.utf |
ڪئي آھي، ۽ اسان جي سڀکا گھرج پلي آھي، تنھنڪري |
مھرباني |
خداتعاليٰ پنھنجي فضل سان اسان تي ھر طرح |
31707 |
DYNT.utf |
جي ڀروسي تي رھي پيو ۽ وطن وسري ويس. |
مھربانيءَ |
کي غلام ڪري وڪيو ھو، جتي سانگو ڏسي حاڪمن جي |
31708 |
DYNT.utf |
سان اھڙي سڌريل ڌيءُ آھي جو ڪنھن وٽ ڪا ٿوري |
مھربانيءَ |
اولاد جون مرادون ڏسندينءَ. اسان جي زينت خدا جي |
31709 |
DYNT.utf |
سان سڀ صالح ٿيا آھن ۽ پنھنجي منھن ڪم کي |
مھربانيءَ |
۾ علي رضا کي ھاڻ ھر طرح خاطري ٿي. ھن ڏٺو تہ خدا جي |
31710 |
DYNT.utf |
سان علي رضا جو گھر اچي چڱو آباد ٿيو ھو. |
مھربانيءَ |
جنھن جو نالو منصور علي رکيائون. سو ھينئر خدا جي |
31711 |
DYNT.utf |
سان ھتي وڏي درجي کي پھتو آھيان، سو ھتي |
مھربانيءَ |
ھن جي دل ۾ آيو تہ ``آءُٗ ڌاريو ماڻھو، جو اچي خدا جي |
31712 |
DYNT.utf |
سان ھيتري ڳالھ معلوم ٿي تہ انھيءَ تھخاني |
مھربانيءَ |
سلطان کي عرض ڪيائين تہ ``قبلا! خدا جي |
31713 |
DYNT.utf |
سان ۽ اوھان جي مدد سان، مون کي ٻاھر آبروءَ |
مھربانيءَ |
صاحبلوڪن کي ٻڙھائيندو ھو، تن کي چيائين تہ خدا جي |
31714 |
DYNT.utf |
عزيز از جان سلامت. بعد تسليمات لياز آيات |
مھربان، |
خط- ``شوھر |
31715 |
DYNT.utf |
اچي اوھان وٽ نڪرنديس.'' |
مھل |
جي تانگھ رکنديس ۽ جنھن مھل وجھ ملي سگھم، تنھن |
31716 |
DYNT.utf |
اندر باھ لڳائجي. ھي پاڻ ۾ گھڻا ڄڻا ھئا. |
مھل |
تاريخ اتي گڏ ٿجي ۽ ٻيءَ تاريخ رات جو اڌ رات |
31717 |
DYNT.utf |
اندران چوائي موڪليائون تہ پنھنجي گھر خبر |
مھل |
حامد وراڻيو تہ ``اڄ آءُٗ علي رضا وٽ ويو ھوس، ھلڻ |
31718 |
DYNT.utf |
اھڙي ڳالھ ٻڌڻ جو تہ خيال ئي ڪوٺہ ھو، تنھنڪري |
مھل |
تہ ڏسان شھربانو ڇاٿي چوي، پر ھنن کي تہ انھيءَ |
31719 |
DYNT.utf |
بہ آھستو چيائين تہ ``منھنجي ڳالھ نہ وسارج'' |
مھل |
مٿان وڌائين، شھربانوءَ کان موڪلايائين، ۽ ھلڻ |
31720 |
DYNT.utf |
بہ زينت بانوءَ کي باد ڪيو پئي رنائين ۽ |
مھل |
ڄاڻندا ھئا. ھنن سان ايتري خاطر ھوندي ھيس، جو مرڻ |
31721 |
DYNT.utf |
بہ لنڊ جي ھئي. انھيءَ حادثي جي، رات سڄيءَ |
مھل |
جو سٽڪو ھو، تنھن ۾ اھڙو آواز ٻڌڻ ۾ ڪين آيو. وري |
31722 |
DYNT.utf |
بہ ٿي آھي، وڃي تنھن جو بلو ڪر. جيڪا اللّھ |
مھل |
ياد کري مون کي زبنت جو سماءُ لھي ڏج. رڌڻ پچائڻ جي |
31723 |
DYNT.utf |
پنھنجي گھر جي ڀاتين کي سڏي روبرو ويھاريو، |
مھل |
آخر ٻاھٺ ورھين جي عمر ۾ سرائيءَ وفات ڪئي. ھن مرڻ |
31724 |
DYNT.utf |
تہ انھيءَ پورھيت کي ڏسي، ھن کي پنھنجي زال |
مھل |
تي عاشق ٿي رھيو ھو ۽ ھن کي گھڻو ڀائيندو ھو. ڪنھن |
31725 |
DYNT.utf |
تي سبندي ڀريندي ھئي. |
مھل |
سجايو ڪم آڻيندي ھئي. مھل تي لکندي پڙھندي ھئي ۽ |
31726 |
DYNT.utf |
تي لکندي پڙھندي ھئي ۽ مھل تي سبندي ڀريندي |
مھل |
ٿيو ھو، جو ھوءَ پنھنجو وقت سجايو ڪم آڻيندي ھئي. |
31727 |
DYNT.utf |
چور ھن کي پنھنجي گھر آڻي پھچايو. |
مھل |
قسمت تي افسوس کائي، صبر ڪري ويھي رھي، ۽ پرھ ڦٽيءَ |
31728 |
DYNT.utf |
چيو ھو تہ ويچارو اوھان جو دعاگو آھي. الھيءَ |
مھل |
سرائي، اللّہ مرھيس، جيئرو ناھي، مون توکي انھيءَ |
31729 |
DYNT.utf |
حامد علي بہ آيو؛ ٻہ وڏا ڪتاب پاڻ سان آندائين، |
مھل |
اٿي. گھر جو ڪم ڪار ڏھاڙيءَ وانگي ھليو. پوياڙيءَ |
31730 |
DYNT.utf |
حامد ڳالھ ڪئي تہ ڪنھن مجلس ۾ ماڻھن سندس |
مھل |
- ڇا دائي، اھو وڪيل جنھن بابت انھيءَ رات سانيءَ |
31731 |
DYNT.utf |
زھر ذرو کائي ڇڏيائين. |
مھل |
کان علي نواز جي ماءُ ھينءَ ڪيو، جو رات جو سمھڻ |
31732 |
DYNT.utf |
سنڀري، آھي ٻيئي سپاھي ساڻ ڪري، سمند رخان |
مھل |
انھيءَ |
31733 |
DYNT.utf |
سڏي ڀاڪر پائي پيشانيءَ تي چمي ڏنائين، |
مھل |
تہ ``منھنجي ڳالھ نہ وسارج'' ۽ زينت کي وري بہ ھلڻ |
31734 |
DYNT.utf |
شايد لوڏي جي ڪري نڪري پيو ھو ۽ رڳو اشاري |
مھل |
آگبوٽ جي پاسي واري ڪٽھڙي سان ڳنڍيل ھو ۽ انھيءَ |
31735 |
DYNT.utf |
صديق کي زينت پانوءَ جي آمانت ياد پيئي، |
مھل |
ھنن جي سنبرڻ |
31736 |
DYNT.utf |
في الحال سا خوشيءَ سان گذرندي، باقي پوءِ |
مھل |
پوءِ ڄاڻان ٿي تہ اھڙي اجائي بندوبست ڪري اسان جي |
31737 |
DYNT.utf |
قرآن ٺپي، بختاور کي سڏي جيڪو سامان آڻڻو |
مھل |
زينت انھيءَ |
31738 |
DYNT.utf |
گھر جو مالڪ جاڳيو، شاھوڪار کي ڌڪ ھڻي ماري |
مھل |
۽ زريءَ جا ڪمڙا ۽ نقدي چوري ڪري کنيائون، نڪرڻ |
31739 |
DYNT.utf |
گھر وارن ساڻس ڏاڍيون ڀلايون ڪيون. ڏھ- پندرھن |
مھل |
سنڀري، سڀني کان موڪلائي ٻار ڪڇ تي ڪري ھلي. ھلڻ |
31740 |
DYNT.utf |
گھڻا انعام اڪرام ڪيا. سڀ امير امراءِ ھن |
مھل |
طرح ھن مٿا مونا ھڻي موڪلايو. سلطان ھن کي ھلڻ |
31741 |
DYNT.utf |
گھوڙن جي ڪڙڪي کان ھو ڇرڪ ڀري آٿيا؛ چار |
مھل |
اڌ رات |
31742 |
DYNT.utf |
مائيءَ کي جاڳندو ڏسي اچي پيرن کي بہ زور |
مھل |
سمھندي ھئي، جو گھر جو ڪم ڪار ٿيندو ھوس. سُمھڻ |
31743 |
DYNT.utf |
مشڪلات ۾ ڦاسڻ کان بہ ڇٽجي ٿو. |
مھل |
انساني حالت ۾ سڌارو ٿئي ٿو، ۽ اوير سوبر جي اتفاقن |
31744 |
DYNT.utf |
نہ ڪنھن جھڙي، متان ڪا حرڪت ٿي بہ وڃي، تنھنڪري |
مھل |
سو ھتي اصل جا امير مون مان گھڻو خوش ڪين ھوندا، ڪا |
31745 |
DYNT.utf |
وجھ ملي سگھم، تنھن مھل اچي اوھان وٽ نڪرنديس.'' |
مھل |
پيٽ ۾ ھوندم، تيسين اوھان جي تانگھ رکنديس ۽ جنھن |
31746 |
DYNT.utf |
وصيت بہ ڪئي ھئائون تہ اسان کي انھيءَ باغ |
مھل |
ھنن ٻنھي ڄڻن اڳيئي پاڻ ۾ صلاح بہ ڪئي ھئي ۽ مرڻ |
31747 |
DYNT.utf |
وڃي مريم وٽ ويٺي. |
مھل |
شابس ڪري سندس ڪم ڪار سمجھائي ڇڏيائون، سا انھيءَ |
31748 |
DYNT.utf |
ھن کي پيٽ ھو. ويچاريءَ ھيترا ڌڪا پيٽ سان |
مھل |
وچ ۾ ھن کي ٻار بہ ڄائو، ڇالاءِ جو مڙس کان جدا ٿيڻ |
31749 |
DYNT.utf |
ھئي يا روئڻ جي؟ ھن جي ھانوَ ۾ ڌڪاءُ پئجي |
مھل |
لڳا. ھو ويچارو حيرت ۾ پئجي ويو، ڀلا اھا کلڻ جي |
31750 |
DYNT.utf |
ھئي. زينت بانو بہ ھٽن تي جيڪي ماڻھو ويٺا |
مھل |
ماڻھو گھڻائي پئي آيا ويا، وچين وچين جي |
31751 |
DYNT.utf |
ھئي. ٻئي گھر ۾ بہ ٻہ-چار مھينا رھيا، نيٺ |
مھل |
ڪري اھا ڪاوڙ سٺي، جواب ڪونہ ڏنائين، جو اھا ڏک جي |
31752 |
DYNT.utf |
ڀاءُ - ڀيڻ ٻنھي گڏ ويھي ڏٺا. حامد، ماءُ |
مھل |
بہ آيو؛ ٻہ وڏا ڪتاب پاڻ سان آندائين، جي انھيءَ |
31753 |
DYNT.utf |
ڀيڻس چيس تہ ``ادا جي اھي ڪتاب ٿوري تائين |
مھل |
ھلندي |
31754 |
DYNT.utf |
ڪپتان آگبوٽ کڙو بہ ڪرائي ڇڏيو ھو، پر جڏھن |
مھل |
۾ ڳولا ڪرڻ ھنن اجائي ڄاتي. اگرچ پريندي رپورٽ ٿيڻ |
31755 |
DYNT.utf |
ڪِري، تنھنڪري سمنڊ ۾ ڳولا ڪرڻ ھنن اجائي |
مھل |
ڏيڪ ڏيندي ڪِري پيئي آھي، پر رات جو الائجي ڪيڏيءَ |
31756 |
DYNT.utf |
ڪنڊ پاسي رکي ڇڏيون ھيون، جنھنڪري ھو آسانيءَ |
مھل |
جو خيال بہ ڪونہ ھو. جن وٽ وري ھيون، تن انھيءَ |
31757 |
DYNT.utf |
ڪي ٿورا ويجھا عزيز يا گَھرا دوست حاضر ھجن، |
مھل |
پوءِ گھوٽ ڪنوار پنھنجي جاءِ تي ھليا وڃن ۽ نڪاح |
31758 |
DYNT.utf |
ھو ھلڻ لاءِ تيار ٿيو. پھرين ماءُ کي پيرين |
مھل، |
۽ ساڻس گڏ حامدعلي آماڻڻ جي لاءِ آيو. وچن وچن جي |
31759 |
DYNT.utf |
جو ڪو سماءُ ۽ ٻيئي.'' |
مھمالن |
جو پاسو ورتائين. چوڻ لسڳيس تہ ``امان ڪيئن ڪالھو ڪن |
31760 |
DYNT.utf |
ايندا.'' |
مھمان |
حامد، ماءُ کي سڏ ڪري چيو تہ ``امان! سڀاڻي پان وٽ |
31761 |
DYNT.utf |
جي سنڀال رکجئين. |
مھمان |
رخان فوجدار روانو ٿيو ۽ نوڪر کي پارت ڪري ويو تہ |
31762 |
DYNT.utf |
خوش ٿي ويا. مائي جان بيبي بلڪل غريب زال |
مھمان |
ورندي ڏلي تہ ``ڪھڙو سماءُ! خير سان پلڪ گذري ديئي، |
31763 |
DYNT.utf |
ھوندي ھئي، ۽ ڪڏھن ڪڏھن ھتي مائٽن کي ملڻ |
مھمان |
جو نالو صفوران ھو ۽ جا سندس گھر ۾ ڪن ڏينھن کان |
31764 |
DYNT.utf |
ھئي. ھنن کي صديق زينت جي ڳالھ ڪري ٻڌائي، |
مھمان |
ھڪڙي انھيءَ مھاڻي جي زال ۽ ٻي سندس ڀيڻ، جا وٽن |
31765 |
DYNT.utf |
جي لاءِ جي ائين ڪيائين، تہ ڇا ٿيو.'' زينت، |
مھمانن |
ڪڏھن آھئين بہ وڃي بختاور کي مدد ڏيندي آھي، اڄ |
31766 |
DYNT.utf |
جو گھڻو شڪر گذار ھوندو ھو. |
مھمانڻ |
ڪندي ھئي، جنھنڪري چاند بيبيءَ جو پٽ ھن پنھنجيءَ |
31767 |
DYNT.utf |
رکڻ لاءِ بہ لکيو ھئائين، پر جڏھن ھن پاڻ |
مھمل |
ھن کي ڇڏڻ نٿي گھريو ۽ ھڪ دفعي تہ انھيءَ بدلي |
31768 |
DYNT.utf |
گذريا. روسي لشڪر جنھن شڪست کاڌي ھئي، تنھن |
مھنا |
انھيءَ طرح ھنن کي قيد ۾ ٻہ-ٽي |
31769 |
DYNT.utf |
ھتي واقف ڪونھي. تنھن کان سواءِ اڄ ملڪ ۾ |
مھنجو |
زينت بانوءَ چيو تہ ``مائي سچ آھي، مگر |
31770 |
DYNT.utf |
ٿو ڏسجي، تہ بہ آءُٗ ائين ٿي سمجھان تہ ڄڻ |
مھنو |
کان پؤ سڄو بار مون تي ليٽي پيو. قضيي کي ارھون |
31771 |
DYNT.utf |
جي ڳالھ ناھي، سڀ مسلمان ڀائر آھيون، تون |
مھڻي |
گڏيا خوش پيا گذارينداسين. اھا مسلماني پر آھي، ڪا |
31772 |
DYNT.utf |
انھيءَ گھر ۾ ھو. پوءِ پنھنجي منھن سوداگريءَ |
مھينا |
ڌليءَ جي مرڻ کان پوءِ بہ علي نواز پنج-ڇھ |
31773 |
DYNT.utf |
بغداد ۾ بہ ڪيو ھئائين. اگرچہ ھتي انھيءَ |
مھينا |
پوليٽيڪل ڪم ھاڻ ھن کي نئون ڪين ھو. ٻارھن |
31774 |
DYNT.utf |
بہ ڪين گذريا تہ ويچاري مري ويئي. ھن ويچاريءَ |
مھينا |
ڏڪ لڳس، تنھن سبب ڪِري پيئي ۽ انھنءَ معاملي کي ٻہ |
31775 |
DYNT.utf |
پورھيو ڪيو آھي ۽ اڃا مھيني کن جو ڪم آھي. |
مھينا |
محلات جي ھيٺان رکي ايندا آھن. اسان انھيءَ ڪم ۾ ٻہ |
31776 |
DYNT.utf |
پوءِ مري ويئي ھئي. ھوءَ مائي شھر بالوءَ |
مھينا |
ٻانھي بختاور، علي رضا جن جي وڃڻ کان اٺ-نوَ |
31777 |
DYNT.utf |
رخصت ملي؟'' |
مھينا |
تہ آءُٗ پنھنجو اصلوڪو وطن گھمي ڏسان، سو مون کي ڪي |
31778 |
DYNT.utf |
رھي. ھن کي اگرچہ سک ۽ مشغولي گھڻي ھئي ۽ |
مھينا |
سيٺ ڏوسل جي گھر ۾ زينت بانو قريباً ٻارھن |
31779 |
DYNT.utf |
رھيا، انھيءَ وچ ۾ ھو ھنن سان اھڙا ٺھي ويا، |
مھينا |
کي ارمان بہ ٿيو ۽ خوشي بہ ئي. ھيءُ ھنن وٽ ٻہ- ٽي |
31780 |
DYNT.utf |
رھيا، نيٺ ٿورو ٿورو ڪري زينت کي وساري، |
مھينا |
ڏنائين، جو اھا ڏک جي مھل ھئي. ٻئي گھر ۾ بہ ٻہ-چار |
31781 |
DYNT.utf |
رھيو. پوءِ وري اھو ماڻھو ڪنھن ٻئي پاسي |
مھينا |
ھن کي ھڪڙي ايرانيءَ خريد ڪيو، جنھن وٽ ھو پنج-ڇھ |
31782 |
DYNT.utf |
ساڻس گڏ رھي، وري ڳوٺ ھليو ويو. با باقي سندس |
مھينا |
رضا جو مامو، جو سندس ٻار پھچائڻ آيو ھو، سو بہ ٻہ |
31783 |
DYNT.utf |
گذري ويا. انھيءَ وچ ۾ ھن کي ٻار بہ ڄائو، |
مھينا |
فضل محمد جي گھر ۾ زينت بانوءَ کي ڇھ |
31784 |
DYNT.utf |
گذري ويا. جا محبت ۽ الفت گھر جي ڀاتين جي، |
مھينا |
انھيءَ طرح پنج-ڇھ |
31785 |
DYNT.utf |
گذريا. عزتبي پيٽ سان ھئي، تنھن جي مدت بہ |
مھينا |
انھيءَ طرح ھن کي اٺ |
31786 |
DYNT.utf |
گذزيا، يعني جڏھن اھو ساڳيو ڏينھن موٽي |
مھينا |
جڏھن انھيءَ بندوبست کي ٻارھن |
31787 |
DYNT.utf |
مس گذ ريا، تہ جن صاحبلوڪن کي علي رضا پڙھائيندو |
مھينا |
انھيءَ شاديءَ کي پنج-ڇھ |
31788 |
DYNT.utf |
مس گذريا تہ حامد علي، جو ھينئر پوليس جي |
مھينا |
علي رضا جن جي آئي کي ڇھ |
31789 |
DYNT.utf |
مس گذرين تہ ويائي ۽ پٽ ڄائس، جنھن جو نالو |
مھينا |
زينت بانو وري بہ پيٽ سان ھئي ۽ بمبئيءَ ۾ آئي ٽي |
31790 |
DYNT.utf |
مس ٿيا ھوندا، جو مون تو کي شھبازخان ٺيڪيدار |
مھينا |
تہ ``ابا، ھاڻي اڳوڻيون ڳالھيون تہ کڻي ڇڏ، ٽي-چار |
31791 |
DYNT.utf |
مس ٿيندس.'' |
مھينا |
آيا چيو تہ ``ننڍڙو آھي؛ ڄائي چار-پنج |
31792 |
DYNT.utf |
وڃي رھندو ھو. |
مھينا |
گھڻيون ھونديون ھيون، جتي ڪڏھن ڪڏھن ھو مھينن جا |
31793 |
DYNT.utf |
ھنن سڀني گڏجي پئي گذاريو. ھينئر علي رضا |
مھينا |
انھيءَ طرح ٻہ-ٽي |
31794 |
DYNT.utf |
ٿيندا جو آءُٗ حامد عليءَ وٽ ويو ھوس، حامد |
مھينا |
علي رضا چيو تہ ``دائي، اٽڪل ٻہ |
31795 |
DYNT.utf |
ڇڙو گذاريو. پر ھن ھيترا ڏينھن گھر ڪري رھي |
مھينا |
محبوب عليءَ ڇھ - ست |
31796 |
DYNT.utf |
جا مھينا وڃي رھندو ھو. |
مھينن |
۾ بہ گھڻيون ھونديون ھيون، جتي ڪڏھن ڪڏھن ھو |
31797 |
DYNT.utf |
جي اندر ھن اتي شادي بہ ڪئي. ڪنھن وڏي ماڻھوءَ |
مھينن |
معرفت ھينئر گھڻن وڏن وڏن ماڻھن سان ٿي. اٺن - ڏھن |
31798 |
DYNT.utf |
جي اندر ھن شوق رکي، اھا ٻولي سکي. فارسي |
مھينن |
ترڪي ٻولي لہ ڄاڻڻ ڪري البت ٿوري مشڪلات ٿي، پر چھن |
31799 |
DYNT.utf |
کان پوءِ علي رضا وري اچي استنبول پھتو، |
مھينن |
اھو سفر ڪري پنجين- ڇھين |
31800 |
DYNT.utf |
کان پوءِ مري ويو. |
مھينن |
بڇڙن ڪمن جي ڪري خراب قسمت آڻي ڦاسايو ھوس، سو چئن |
31801 |
DYNT.utf |
کان پوءِ مريم بہ موڪلايو، تنھن جي بہ قبر |
مھينن |
پنجن-ڇھن |
31802 |
DYNT.utf |
پورو ٿيو ۽ زينت جي ڇٽڻ جو ڏينھن آيو. پنھنجا |
مھينو |
پئي ڏينھن ڳڻيا، تہ ڪڏھن بند مان نڪرنديس. آخر |
31803 |
DYNT.utf |
قيد ملي ويس. رپيا، شڪ ۽ چوريءَ جا ڄاڻي ضبط |
مھينو |
قاعدي موجب بچاءُ جو شاھد ڪونہ ھوس، تنھنڪري ھڪ |
31804 |
DYNT.utf |
کن گذاري وري اوڏي سنبري. انھيءَ جو سانباھو |
مھينو |
کي ملڻ ايندي ھئي، ھن ڀيري بہ ائين آئي ھئي، سا |
31805 |
DYNT.utf |
کن ٽِڪي قبرون ٺھراٺي، دائيءَ کي ويھاري، |
مھينو |
تہ سندن پيءُ مري ويو، سي ويچارا ڏاڍي غم ۾ ھئا. نيٺ |
31806 |
DYNT.utf |
-اڌ گذاري، ھنن وري ٽپڙ ٻڌا ۽ اچي بمبئيءَ |
مھينو |
ڪم جو چڱو سانسگو ھو، سو حامد جي مرڻ کان پوءِ |
31807 |
DYNT.utf |
-ٻہ مسَس گذريو تہ علي رضا کي منصور عليءَ |
مھينو |
ھي ٿانيڪا ٿي ويٺا، تنھن کي |
31808 |
DYNT.utf |
-ڏبڍ ٿيو ھو جو سندس زال ھڪڙي ننڍڙي ڌيءَ |
مھينو |
دڪڙي پورھيت ھين ماني پچائڻ واري. پٽس پرڻيل ھو، پر |
31809 |
DYNT.utf |
حيا کان ڪنڌ مٿي ئي نہ کڻندي، ڏانھنس منھن |
مھينوکَن |
ڪھڙي طبعيت ھونديس. پرڻي کان پوءِ بہ ڪنوار تہ |
31810 |
DYNT.utf |
تي پھچي سگھندؤ. سمنڊ بہ ماٺو آھي، خدا |
مھيني |
سان گڏيو ايندو. ٻہ ڏينھن اتان اڳڀرو نڪرندؤ، تہ |
31811 |
DYNT.utf |
جي بڇاڙيءَ تائين ماڻن رھيو. پوءِ ھنن کان |
مھيني |
لاچار ڄاڻي موڪل ڏنيس، پر انھيءَ ھوندي بہ علي رضا |
31812 |
DYNT.utf |
جي پھرينءَ تاريخ کان وٺي اھو ڪم ھلڻ لڳندو. |
مھيني |
ڇڏيائين. پاڻ ۾ ٺھراءُ ڪري ڇڏيو ھئائون تہ ڏسندي |
31813 |
DYNT.utf |
سرمھيني ڇوڪرين جو ٿوروگھڻو تعداد وڌندو |
مھيني |
اسڪول جو ڪم تمام چڱيءَ طرح شروع ٿيو. پوءِ تہ |
31814 |
DYNT.utf |
کن جو ڪم آھي. اھڙيءَ طرح محلات کي ھڪڙي ڌڪ |
مھيني |
اسان انھيءَ ڪم ۾ ٻہ مھينا پورھيو ڪيو آھي ۽ اڃا |
31815 |
DYNT.utf |
کن جي اندر ھن جي چالاڪي، نمڪ حلالي، اشرافت |
مھيني |
مڙس ۽ پھاڄ ۽ سس جي اڳيان پورھيت ٿي ڪمائڻ لڳي. |
31816 |
DYNT.utf |
کن جي اندر ھنن قول گليءَ وارو گھر ڇڏي ڏنو، |
مھيني |
ڳرندو ھو، ڏينھن جا ڏينھن ھنن جي گھر ۾ ماتم ھو، |
31817 |
DYNT.utf |
کن کان پوءِ آخر ھيٺيون خط زينت بانوءَ جي |
مھيني |
ڏيڍ |
31818 |
DYNT.utf |
۾ نڪري پوندءِ. بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ پنھنجي |
مھيني |
پيئي ڪمائين، ڇو نہ ڪٿي پورھيت بيھين؟ ٻہ-ٽي رپيا |
31819 |
DYNT.utf |
۾ ڪمائيندو ھو تنھن مان ماھوار خرچ ڪڍي رکندي |
مھيني |
بانوءَ جو خاص ڪري انھيءَ پاسي ڌيان ٿيو. مڙس جيڪي |
31820 |
DYNT.utf |
-ٻن کان پوءِ موڪلائي، اچي پنھنجا ٻار ٻچا |
مھيني |
تہ جي اتي رھڻ ڪري فائدو ھجيس ۽ ٻي حرڪت نہ ھجي، تہ |
31821 |
DYNT.utf |
وانگي زالون ڀلي ٻاھر وتن گھمنديون ڦرنديون، |
مئذمن |
زينت - تڏھن سائين، اوھان جو مطلب آھي تہ |
31822 |
DYNT.utf |
نڪتو. عزتبي ويچاري ٽي ڏينھن ساندھ تمام |
مئل |
ھنيا؛ ٻار آمھاڙو اچڻ لڳو، نيٺ حيلن سان ڪڍيائون، |
31823 |
DYNT.utf |
وانگي تختي کي چنبڙ يو پيئي ھئي، ٻيو ڪوبہ |
مئن |
نڪ ۽ وات ۾ بيس، تنھن ھن کي موڳو ڪري وڌو، ۽ اڌ |
31824 |
DYNT.utf |
سھسائي ويٺا ھئا، تنھن بہ چيو تہ ``ھميشھ |
مئو |
ڏينھن کان مائٽن جي منھن لاءِ پئي سڪي، جي ھن کي |
31825 |
DYNT.utf |
سھسايو ھو. پڪ ھين تہ ٻڏي ويئي؛ ھنن جي وري |
مئو |
ساڻس کڏ گذاريو ھو، سي بہ ڀلجي ويا. وري ھنن ھن کي |
31826 |
DYNT.utf |
ماڻھو خواب ۾ ڏسبو آھي تہ الائجي ڪھڙو حال |
مئو |
ابتڙ ٿيندي آھي سو الائجي ڇا ٿيندو. ڪڏھن چوي تہ |
31827 |
DYNT.utf |
ڄاڻي ھتي پرڻيو آھي ۽ ڌيءَ بہ ڄائي اٿس.'' |
مئو |
``لاشڪ اھو ماستر منھنجو مڙس علي رضا آھي، جو مون کي |
31828 |
DYNT.utf |
آھيان.'' ائين چئي ڊوڙي اچي ماءُ کي ڳراٽڙي |
مئي |
``جيجل امان! تون نہ رو، آءُٗ جيئري آھيان، ٻڏي ڪين |
31829 |
DYNT.utf |
پيئي آھي. جيڪا حالت ھن ڇوڪري سان ٿي گذري |
مُئي |
صبح جو ننڍو پٽس معصوم اٿي ڏسي تہ ھنڌ تي امان |
31830 |
DYNT.utf |
تي مون کي خاق کلانڻي ناھي.'' |
مئي |
ويا، تڏھن زالن ٽڪن تي ٻنھنجو ٻار وڪيو. سو ويچاري |
31831 |
DYNT.utf |
کان پوءِ بہ چڱي ۽ پاڪ جاءِ نصيب ٿيس. |
مُئي |
۽ نيڪ زال ھئي، تنھن جي نيٺ پڇاڙي سُرھي ٿي، ۽ |
31832 |
DYNT.utf |
کان پوءِ بہ سندن پوين جي وچ ۾ ھليو آھو، |
مئي |
۾ جو آنھن جي گھرن جو پاڻ ۾ رستو ھوندو ھو، سو سندن |
31833 |
DYNT.utf |
کان پوءِ پاڻ ماڻھن کي ڪوشش ڪرڻ سولي ٿي. |
مئي |
انھيءَ نسبت ۾ ٿورو گھڻو چوڻ چائڻ ٿيو ھو، پر سندس |
31834 |
DYNT.utf |
کان پوءِ پاڻ وڌيڪ ٿيو؛ سو ھوءَ ماءُ وانگي |
مئي |
ئي علي رضا کي ھن پورھيت جو کپ ھو تہ ھاڻي زال جي |
31835 |
DYNT.utf |
کان پوءِ مائي شھر بانوءَ ھڪڙي پورھيت رکي |
مئي |
ھن جي |
31836 |
DYNT.utf |
کان پوءِ ڇَھين-ستين ڏينھن پاڻ بہ دم ڏنانين. |
مئي |
ٻيو وري ھي تازو زال جو ڏک، تنھن ماري وڌس. زال جي |
31837 |
DYNT.utf |
کان پوءِ ڳڻتي واڌو ٿيس، جو ڀانيائين تہ |
مئي |
کان ھوندو ھو- ھو کٽڻ ڪمائڻ وارو ھو ۽ جوان ھو، سڙس |
31838 |
DYNT.utf |
۽ حامد قيد ٿي ويو، تڏھن ھنن کي اتي گذارڻ |
مئي |
اڪثر دل شڪستو گذاريندو ھو.جڏھن مائي شھرنالو بہ |
31839 |
DYNT.utf |
. ھن جي مرڻ ڪري علي رضا ويچارو ھيڪلو ٿي پيو. |
مُئي |
ھوءَ سٺ ورھين ڄمار جي ٿي |
31840 |
DYNT.utf |
دل ۾ ساھ پيو، اگرچہ اوھان جي پاڻ نہ اچڻ |
مُئيءَ |
آثار عرض- اوھان جو خط بھتو. جلد ملڻ جي خوشيءَ کان |
31841 |
DYNT.utf |
چاليھن مڙسن جي وچ ۾ ويٺي ھوندي، تہ بہ پرواھ |
مئڊم |
ڪم اندر ٿي نٿا سگھن، تن جي جاچڻ کان. ھنن مان ھڪڙي |
31842 |
DYNT.utf |
علي رضا ھٿ ڪونہ نڳو، جو اتان لڏي وري ڪنھن |
ميان |
بمبئيءَ واري کي ڦول گليءَ ۾ رلائي رلائي بيٺا تہ |
31843 |
DYNT.utf |
محمد رمضان وڪيل ھو، تنھن کي وري پنھنجي |
ميان |
پر |
31844 |
DYNT.utf |
! جنھن مائيءَ جي نالي مون ڳالھ ڪئي، سا اجھا |
ميان |
جو گھر وارو فضل محمد ويٺو ھو، تنھن کي چيائين تہ `` |
31845 |
DYNT.utf |
آھي.'' |
ميدان |
آھي، اسان جو ھٿيار قرار آھي، ۽ اسان جي قبر جنگ جو |
31846 |
DYNT.utf |
صاحبن ۽ سندس درٻار جي اميرن سان ھوندي ھئي. |
مير |
واپار دڪان ڪڍي وبھڻ سان نہ ھلندو ھو. ھن جي معرفت |
31847 |
DYNT.utf |
غلام علي خان ٽالپر جي ڏينھن ۾ مشھور بھادر |
مير |
خان، سنڌ جي ھڪڙي قديم خاندان سان ھو. سندس پيءُ، |
31848 |
DYNT.utf |
مراد علي خان وٽ معتبر ۽ عزت وارو مائھو |
مير |
جنگ ۾ وڙھندي مارجي ويو ھو. سرائي فتح خان ٻاڻ بہ |
31849 |
DYNT.utf |
ھو، ۽ پڻس مسيت ۾ مسُلپي ڪندو ھو، تہ بہ ھاڻ |
ميربحر |
ماڻھو ليکجان. جيتوڻيڪ ھو لصل غريب ماڻھو، ذات جو |
31850 |
DYNT.utf |
جي صاجيءَ کان ھليل ھو، سو ھليو آيو. ھنن |
ميرن |
ماڻھو ھئا، ھنن جو پردو وڌيڪ سخت ھو. جيڪو دستور |
31851 |
DYNT.utf |
جي صاجيءَ وئي کان پوءِ بہ ھو اتي رھندو |
ميرن |
تنھن سان شادي ڪري پنھنجو گھر ٺاھي ويھي رھيو. |
31852 |
DYNT.utf |
جي صاجيءَ ۾ خراسان کان آيو ھو ۽ واپاري |
ميرن |
۾ علي نوازخان نالي ھڪڙي مغل جو گھر ھوندو ھو. ھو |
31853 |
DYNT.utf |
جي صاحبيءَ ۾ تہ ھنن کي بہ ڪجاون ۾ چڙھي وڃڻ |
ميرن |
يسا پٺاڻڪي ڊول جو ھوندو ھون، نہ سنڌي ڊول جو. |
31854 |
DYNT.utf |
جي خاني مان سوپاريون ۽ ڦوٽا ڪڍي ھنن کي |
ميز |
مريم ڪؤنرو ۽ چلمچي کڻي ھٿ ڌئارين. زينت وري |
31855 |
DYNT.utf |
آھي تہ انھيءَ کي ڏسڻ جي ماڻھو ضرور خواھش |
ميل |
ان جي ڏسڻ جي بہ جاءِ آھي، تہ انساني طبعيت جو اھو |
31856 |
DYNT.utf |
|
ميلاپ |
|
31857 |
DYNT.utf |
رکڻ جو حد کان گھڻو شوق پيدا ٿيو. |
ميلاپ |
۽ انھن سان توڙي ٻين عزيزن سان وري پر چاءُ ڪرڻ ۽ |
31858 |
DYNT.utf |
رکيائين. ھن جي تعريف اندر بہ پھتي ھئي، |
ميلاپ |
ڪئي: سلطان جي سڀني حرمن وٽ ويئي، انھن سان ڏاڍو |
31859 |
DYNT.utf |
۽ گَھرائي رکج، جنھنڪري انھن سان، ڳالھين |
ميلاپ |
جي بيبين سان تھڙو بين خدمتگارن سان، حد کان وڏيڪ |
31860 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھن ھن کي بہ پنھنجي سنگت ۾ خوش ڪري |
ميلاپڻ |
جو اتي رھڻ ڳرو لڳو، پر زينت بانو تہ ڏاڍي خوشطبع ۽ |
31861 |
DYNT.utf |
آھي. جي اسين ساڻس اھڙو پير کڻنداسين، تہ |
ميمڻ |
بخت زور اٿس، تڏھن بہ اصل جي توکي خبر آھي تہ ذات جو |
31862 |
DYNT.utf |
سيٺ حاجي ڏوسل نالي ھوندو ھو. انھيءَ جو |
ميمڻ |
سکرن سکرن جي گھرن ۾ اچڻ وڃڻ جو رستو ھو. شھر ۾ ھڪڙو |
31863 |
DYNT.utf |
محلي تائين تہ گڏ آيا، پوءِ ھو لھي پيا ۽ |
ميمڻ |
کي ميمڻ محلي ۾ لھڻو ھو، سو ھڪڙي گاڏي ڀاڙي ڪري |
31864 |
DYNT.utf |
محلي ۾ لھڻو ھو، سو ھڪڙي گاڏي ڀاڙي ڪري ميمڻ |
ميمڻ |
زينت بانوءَ کي ڦول گليءَ ۾ وڃڻو ھو ۽ ھنن ماڻھن کي |
31865 |
DYNT.utf |
ھڪڙو وڏو شاھوڪار ھو، جنھن جي ڪوٺي حيدرآباد |
ميمڻ |
سيٺ گل مجمد |
31866 |
DYNT.utf |
جي وڻن جي سنڀال ۽ چمنن ۽ ٻارن جي ڀڃگھڙ ڪندو |
ميون |
سر وڃي باغ ۾ باغئيءَ سان ڪمائيندو ھو، ۽ گلڪاري ۽ |
31867 |
DYNT.utf |
ٿالھيءَ ۾ وجھي، مٿي جاري تي نيئي رک.'' |
ميوو |
صندوقڙي کڻي وچي اندرينءَ وڏي صندوق ۾ رکي اچ، ۽ |
31868 |
DYNT.utf |
ڪيدي تڏي تي رکيو-لال ڪيوڙو ھو، انناس ھئا، |
ميوو |
ڳالھين ڪندي بختاور ڇٻي مان بمبئيءَ جو تازو آپل |
31869 |
DYNT.utf |
۽ وکر کاڌي جو رکيو ھو، تنھن مان ڪا زال گوڙ |
ميوو |
تي پھچڻ کان اڳي ھڪڙو اتفاق ٿيو، جو ڪنڊ واري ھٽ تي |
31870 |
DYNT.utf |
۽ ھڪڙي سھڻي پيتي مال جي آءُٗ کڻي آئي ھيس، |
ميوو |
جو سيٺ گل محمد جو ماڻھو در تي آيو ھو، ۽ ھيترو سارو |
31871 |
DYNT.utf |
جي ھٿ ۾ کڻي آڻي مائيءَ جي آڏو تڏي تي رکيائين. |
ميوي |
۽ ستت ھڪڙي ننڍي ڪمانگري صندوق مٿي تي، ۽ ھڪڙي ڇٻي |
31872 |
DYNT.utf |
تيل ۽ پاڻي ڏئي آئي. پاڻ وجھ ڏسي، اچي زينت |
ميٽ |
ڪڍيو. مائي شھربانو ويئي وھنجڻ، تنھن کي بختاور |
31873 |
DYNT.utf |
ھو، تنھن کي گھڻي ڇِڪ اچي ويئي ھئي، تنھنڪري |
ميڙيو |
وسعت وارو ھو. ھن شاديءَ جي ڪري جيڪو پئسو اڳي |
31874 |
DYNT.utf |
ڪتل جي کڻي اٿي ڀڳي ھئي. ھٽ وارو ڪم سان اندر |
مُٺ |
مان ڪا زال گوڙ ۾ ھلندي جھٽ ڏئي ڪيوڙي جو ڇُڳو ۽ |
31875 |
DYNT.utf |
۾ ڪيو پيئي ھئي. سڀڪنھن لھر ۾ پئي ڀانيائين |
مُٺ |
۽ ڪيڏي ھھڙو حادثو ۽ سمنڊ جون لھرون ۽ اڪيلائي! ساھ |
31876 |
DYNT.utf |
لفظ ٻڌي، فوجدار ڏاڍو خوش ٿيو. ڪاوڙ ڍري |
مٺا |
ھي |
31877 |
DYNT.utf |
ورھائي پڌري ڪرائجي ۽ ڪنوار کي ويڙھ يا مُنڊي |
مٺائي |
۲- مڱڻي ۾ رڳو ڪن ٿورن عزبزن کي سڏي، |
31878 |
DYNT.utf |
يا کارڪون وٺي، پنھنجي پنھنجي گھر ھايا |
مٺائي |
عزيز يا گَھرا دوست حاضر ھجن، جي نڪاح کان پوءِ |
31879 |
DYNT.utf |
جو بہ. زال کي ٿو چئي تہ ``توکي زينت جي ڳڻتي |
مٺائيءَ |
ٻہ - ٽي ڳنڍڙيون ڪپڙن جون کڻائي آيو آھي ۽ ھڪڙو ڪُنو |
31880 |
DYNT.utf |
عزيزن کي وساريو ڪين ھنائين. پئي انھن ڏي |
مٺن |
جي وندر بہ ججھي ھئي، انھيءَ ھوندي بہ پنھنجن |
31881 |
DYNT.utf |
پاڻيءَ جو لوٽو ڏنائونس، جنھن مان ھن گرڙيون |
مٺي |
تہ ويڙھجي، پُسيل ڪپڙا لاھي ڏئي. ھن ائين ڪيو، پوءِ |
31882 |
DYNT.utf |
لڳدي ھئي. ھنن جي مرضي ھئي تہ اھي نہ اچن |
مٺيان |
بوقت ايندا ھئا، تن کان محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم کي |
31883 |
DYNT.utf |
آھين. آءُٗ خوشامند نٿي ڪريان. مريم کان |
مَٽ |
جو وڏو اصيب ھوندو. تون ڌيءَ ناھين، تون پُٽن جو |
31884 |
DYNT.utf |
پونداسين ۽ ائين بہ چوڻ ۾ ايندو تہ انھيءَ |
مٽ |
اھڙي بندوبست ڪري اسين وڃي عام مُلن ۽ آخوندن سان |
31885 |
DYNT.utf |
نہ ڪريان، پر وڏي ڳالھ اميد علي کٽڻ ڪمائڻ |
مٽ |
چرر-سندس بدران ڏھ نياڻيون ملن، تہ بہ آءُٗ ساڻس |
31886 |
DYNT.utf |
ٿيندو؟ مائي، پنھنجي ڀاءُ جي پاران چڙين |
مٽ |
علي چڱو آھي، جوان آھي، پر منھنجي زينت سان ڪٿان |
31887 |
DYNT.utf |
سک ٿي پيو. انھيءَ ڏينھن سڀني گڏجي خوشي |
مٽجي |
لڳي. گھڙيءَ ۾ ماتم مان مٽجي شادي ٿي ويئي ۽ ڏک مان |
31888 |
DYNT.utf |
شادي ٿي ويئي ۽ ڏک مان مٽجي سک ٿي پيو. انھيءَ |
مٽجي |
کان کِلڻ ۽ تاڙيون وڄائڻ لڳي. گھڙيءَ ۾ ماتم مان |
31889 |
DYNT.utf |
سان توڙي پنھنجي قوم وارن سان ھنن جو گذران |
مٽن |
خوش گذاريندا ۽ گھر چڱو ھلائيندا، مگر ٻين مائٽن |
31890 |
DYNT.utf |
مان پاڻي پيائين ۽ منھن ڌوتائين. ھنن پڇيس |
مٽن |
ويچاري ٿڪجي پئي ھئي، سا لنگھي اوتاري ۾ آئي ۽ اچي |
31891 |
DYNT.utf |
دَتائين، پر تڏھن بہ ھن جي دل ۾ آيو تہ ``آءُٗ |
مٽيل |
ڪانہ ھوندي ھيس، تڪي ڪڏھن سلطان ئي کي پاڻ ڏي منھن |
31892 |
DYNT.utf |
تہ عجب ڪونھي.'' اگرچ ھن اھڙي پڪائي ڪئي ھئي، |
مٽي، |
سڀاڻي حاسدن جي گلا تي ۽ دشمنن جي چور تي منھن کڻي |
31893 |
DYNT.utf |
پئي ھنيا، ۽ اوير سوير سوکڙيون سڙيون پيو |
مٿا |
۽ ٻين پاسي ھوندا ھئا؛ تنھن پنھنجي پٽ جي لاءِ |
31894 |
DYNT.utf |
گھڻائي ھنيائون، پر في الحال ھٿ ڪانہ لڳين، |
مٿا |
زال ڪيئن ھٿ لڳي، جا انھيءَ متل ڪارخاني کي ھلائي. |
31895 |
DYNT.utf |
مونا ھڻي موڪلايو. سلطان ھن کي ھلڻ مھل گھڻا |
مٿا |
انھيءَ طرح ھن |
31896 |
DYNT.utf |
ھڻي. |
مٿا |
محمد رمضان وڪيل موڪليا ھئا. آھو ويچارو بہ پيو |
31897 |
DYNT.utf |
ھنيا اٿم جو ھاڻ ٻڌندو، ماٺ ڪري ويھي رھ، |
مٿا |
بيبيءَ وري رنج مان چيو تہ ``ڇڏينس مريم، اگي ٿورا |
31898 |
DYNT.utf |
ھنيا ھئائون، پر فائدي ۾ نبيرو نٿي ٿيو. |
مٿا |
وچ ۾ ھو، جنھن جو فيصلو ڪرڻو ھو ۽ ھن کان اڳي گھڻا |
31899 |
DYNT.utf |
ھنيائين تہ سکرن مان ٻانھن وٺي، آءُٗ بہ |
مٿا |
تہ بہ ڇوڪريءَ جي تعريف ٻڌي، وڏ گھري ڄاڻي، پئي |
31900 |
DYNT.utf |
ھنيا؛ ٻار آمھاڙو اچڻ لڳو، نيٺ حيلن سان |
مٿا |
تہ بہ ڇوٽڪارو نہ ٿيو. ڊاڪٽر کي آندائون، انھيءَ |
31901 |
DYNT.utf |
ھڻي ھڪڙو-ٻہ صاحبلوڪ ھٿ ڪيائين، جنھنڪري |
مٿامونا |
کان موٽيِ آيو، تڏھن ھن اچي پنھنجر گھر وسايو ھو. |
31902 |
DYNT.utf |
اھڙي اوچتي آفت نہ اچي، جان بيبي ويچاري |
مٿان |
ڪنھين انسان سان اھڙو واقعو نہ ٿئي؛ شال ڪنھن جي |
31903 |
DYNT.utf |
بيٺو، ۽ پري کان ماءُ کي ڏسي ڀانيائين تہ |
مٿان |
جھوتون ڏيندو، ڪلھا ھڻندو، اچي پنھنجن عزيزن جي |
31904 |
DYNT.utf |
بيٺي ھنن سان ڳالھيون بہ ڪندي ھئي. |
مٿان |
۾ بيھندي ھئي ۽ آسمان ۽ پاڻيءَ جو رنگ ڏسندي ھئي، |
31905 |
DYNT.utf |
پوي، تہ ھنوءَ رڳو پنھنجي ڳڻتي وٺي، ھونءَ |
مٿان |
نہ پاري ڪتا ڌاري.' خدانخواستہ اوکو سوکو وقت اچي |
31906 |
DYNT.utf |
تڪڙو لھندو ڏسي ڊڄي ويون. پوءِ جو ھو دانھن |
مٿان |
ھي زالون ويچاريون پھريائين تہ علي رضا کي |
31907 |
DYNT.utf |
جا ڏاڪڻ جي جاءِ ھئي، اتي وڃي ٿڌيءَ ھوا |
مٿان |
جي چڱيءَ طرح اٿي ويٺي ڪندي ھئي. ڪڏھن ڪڏھن تہ سندن |
31908 |
DYNT.utf |
داروغو ۽ عملدار ھو ۽ وڏي حڪم وارو ھو، مگر |
مٿان |
جو نالو سمندرخان ھو. ھو شھر جي سڀني سپاھين جي |
31909 |
DYNT.utf |
عبارت ھيس، نڪا ھيٺان ڪا صحيح ھيس؛ جنھن |
مٿان |
اھو خط گونگو لکيل ھو. نڪا |
31910 |
DYNT.utf |
وجھندس، تون ڇو پاسو ٿي ڪرين؟'' ائين چئي |
مٿان |
سون رپي جا-تو وٽ آءُٗ ڍير ڪندس، ٻٽ پٽيھر تنھنجي |
31911 |
DYNT.utf |
وڌائين، شھربانوءَ کان موڪلايائين، ۽ ھلڻ |
مٿان |
تہ ``گاڏي تيار آھي، ھاڻي اچو.'' ماني سنڀري ۽ برقعو |
31912 |
DYNT.utf |
ئي واڻيان قرض ۾ کنيو وڃن، باقي ٻي ڪھڙي |
مٿان |
ملاڪ موندي! سوائي الھداد کي جيڪا پينشن ملي ٿي، سا |
31913 |
DYNT.utf |
ٿي پيئي، تنھنڪري ھو ٻيئي ھن جي نہ ھجڻ ۾ |
مٿان |
۽ منجھانئس گھڻو راضي ھيون، مگر ھيءَ جا نئين پھاڄ |
31914 |
DYNT.utf |
ڏاڪڻ تان دٻ دٻ ڪندو تڪڙو لٿو، ۽ پري کان |
مٿان |
ڦٽي ھئي، تنھن ڏھوڻون زور رکيو، ھو ٽپ ڏيئي اٿيو، |
31915 |
DYNT.utf |
اکر لکيل ڪونہ ھو. جي ڪو ھو، تہ بہ رات جي |
مٿانس |
آڻي ڏنس. چيائينس تہ ``محلات جي پاسي ۾ ٻاھر پيو ھو.'' |
31916 |
DYNT.utf |
قربان آھي.'' |
مٿانس |
جو بہ جو کو آھي، پر جي بادشاھ سلامت ھجي تہ رعيت |
31917 |
DYNT.utf |
دسترخانو وجھي ٻاھر در تي موڪليائين، جو |
مٿانئس |
پر انھيءَ کان اڳي ھڪڙي لنڍي خونچي ۾ ڪي ڍاڪون رکي، |
31918 |
DYNT.utf |
رکي، زينت بانو جي ڪوٺيءَ ۾ کڻي آئي. پوءِ |
مٿانئس |
سا ڪيوڙي جون ٻٽي ڦريون ۽ انناس رڪابيءَ ۾ وجھي ڪپ |
31919 |
DYNT.utf |
ساھ پيو صدقو ڪندو ھو. سَس-ننھن جون لڙايون |
مٿانئس |
ڀاتين سان ھن جي اھڙي چڱي ھلت ھوندي ھئي جو سڀڪو |
31920 |
DYNT.utf |
سر گھوري بيٺا ھئا، ۽ ذرو بہ مٿس حسد نٿي |
مٿانئس |
آيو ھو، تن سان بہ اھڙي دوستي رکيو آيو، جو آھي بہ |
31921 |
DYNT.utf |
پيو آھي، تہ شڪ ناھي.'' |
مٿس |
ھئن، ۽ ھڪ ليکي تہ سيٺ گل محمد جي پٽ جو نالو بہ |
31922 |
DYNT.utf |
حسد نٿي نيائون. ھينئر علي رضا وڏي اوج تي |
مٿس |
آيو، جو آھي بہ مٿانئس سر گھوري بيٺا ھئا، ۽ ذرو بہ |
31923 |
DYNT.utf |
کلڻ ۽ ٽوڪون ڪرڻ لڳا، تہ بہ انھيءَ جي پرواھ |
مٿس |
بہ پڙھڻ لڳو. اگرچ انھيءَ ڪري سندس عزيز ۽ پاڙيسري |
31924 |
DYNT.utf |
کلندا ھئا، ۽ ھن کان گوشو ڪندا ھئا، يسا |
مٿس |
بلڪل ٻيءَ طرح جا ھئا، تنھنڪري سندس ويجھا مائٽ بہ |
31925 |
DYNT.utf |
نامھربان ھو. زال جي ھلت جي نسبت ۾ ڪيتريون |
مٿس |
۾ راضي ھو. زال، مڙس کان نافرمان ھئي، تنھنڪري مڙس |
31926 |
DYNT.utf |
ھٿ رکين! ھن جي گھڻي تعريف ٿو ڪرين، تنھنڪري |
مٿس |
چيس تہ ``ڌيان ڪر، متان ڀلجي وچين ۽ چڱي چڱي ڪري وڃي |
31927 |
DYNT.utf |
ٽوڪون ٿيون ھونديون، سي ڪنن سان ٻڌيون ھوندائين. |
مٿس |
انھيءَ بابت سمجھايو ھوندس تہ بہ ھوندس، يا تہ |
31928 |
DYNT.utf |
ٿو رو گھڻو ڏنڊ بہ پيو. |
مٿس |
ٿي. باريسٽر صاحب پنھنجي وڪالت ڪرڻ لڳو - ليٺ |
31929 |
DYNT.utf |
ڪاوڙ ڪرڻ لڳا. ڪي ڏينھن تہ ھي اسڪول جي وڃڻ |
مٿس |
ھاڻ پٺتي پوڻ لڳو. ماستر سندس ڪم کان ناراض رھيا ۽ |
31930 |
DYNT.utf |
ڪھل آئي. وري ھن کي ڏٺائين بہ اشراف ۽ غرڍب، |
مٿس |
۽ ڄاتائين تہ ھيءَ پرديس ۾ غيرواقف آھي، تنھن کي |
31931 |
DYNT.utf |
ڪھل پئي آئي. |
مٿس |
ٿي کنيس، تنھن کي ھن جي شڪل شباھت ۽ ھن جي يتيمي ڏسي |
31932 |
DYNT.utf |
ڪھل ڪيائون، ۽ سندس حال احوال پچيائون. ھن |
مٿس |
لاءِ وٺي آيو آھي، سو ھن کي غريب اشراف زال ڄاڻي |
31933 |
DYNT.utf |
اڳيئي ڪاوڙيل ھئا، سي ھنن کي ھرطرح ستائڻ |
مٿن |
ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. ھنن کي اڪيلو ڏسي، سندن عزيز، جي |
31934 |
DYNT.utf |
کلندا. انسان تي سرديون گرميون رکيون آھن، |
مٿن |
ٿين، تہ ھلندي ٽنگون پيون وچڙندين، جنھنڪري سڀ پيا |
31935 |
DYNT.utf |
مخت پھرو بھاريائون. انھيءَ دم راڻي فتنہ |
مٿن |
کي آڻي قيدخاني ۾ زنجير وجھي سوڙھو ڪيائون، ۽ |
31936 |
DYNT.utf |
ٺٺوليون ڪيون پر تڏھن بہ ھنن، انھن جي پرواھ |
مٿن |
ڪري عمل ڪيائون. اگرچہ گھڻن ماڻھن تہ منھن تي پئي |
31937 |
DYNT.utf |
ڏوھ ثابت ٿيو. فتوا ملي تہ انھن سڀني کي توب |
مٿن |
انھن فسادين تي مقصو ھليو، |
31938 |
DYNT.utf |
ڪاھي آيا. اھي ڌاڙي وارا چور ھئا، جي اڪثر |
مٿن |
آٿيا؛ چار مڙس گھوڙن تي چڙھيل ڌُڪا ۽ تراريون کڻي |
31939 |
DYNT.utf |
آھي، ۽ پنھنجي جان جو کي ۾ وڌي اٿن، تنھنڪري |
مٿو |
ڪئي ۽ چيائين تہ ``ھنن اسان جي جان بچائڻ لاءِ گھڻو |
31940 |
DYNT.utf |
پٽي پٽي ساڻي ٿي پيئي. مريم جو بہ چرين جھڙو |
مٿو |
مٿان اھڙي اوچتي آفت نہ اچي، جان بيبي ويچاري منھن- |
31941 |
DYNT.utf |
پٽيو، پر کنڀڙين کان وٺي، ٻار سوڌو وڃي جيل |
مٿو |
ڪيوڙو ۽ ڪتل فرياديءَ کي ڏياريائون. ويچاريءَ منھن |
31942 |
DYNT.utf |
نہ مار، وري ڪنھن پاسي توکي وڃڻو نہ ٿيندو، |
مٿو |
اچي پاسو ورتائين ھن کي دلاسو ڏنائين تہ ``ھاڻ گھڻو |
31943 |
DYNT.utf |
ڦرڻ لڳو، ۽ قيون اچڻ لڳيون. ھي ويچارا انھيءَ |
مٿو |
وٺي ويھي رھيا. آگبوٽ ھلڻ کان پوءِ تہ سڀڪنھن جو |
31944 |
DYNT.utf |
ڦري ويو اٿئون ۽ ھيءَ ڪا خيالي شڪل آھي. پر |
مٿو |
ڪا سچ پچ ھيءَ زينت آھي. ڀانيائون تہ گھڻي روئڻ ڪري |
31945 |
DYNT.utf |
درجي کي پھتو ھو، سو ھاڻ پٺتي پوڻ لڳو. ماستر |
مٿئين |
جو خيال وڌندو ويو. اسڪول ۾ ھي چڙھي چڙھي اچي |
31946 |
DYNT.utf |
آڻي ڏنو، تنھن ۾ زينت پنھنجو سڄو حال لکيو |
مٿي |
رضا ماءُ کي چيو تہ ``امان! اھو ڪاغذ جو مون کي مريم |
31947 |
DYNT.utf |
آيو ھو، تن سان بہ اھڙي دوستي رکيو آيو، |
مٿي |
ملنساز ۽ خليق اھڙو جو جن ٻين اميرن کان چڙھي |
31948 |
DYNT.utf |
بہ اشارو ڏنو ويو آھي، جيڪي ٿورو گھڻو گڏ |
مٿي |
ھنن جي حالت پاڙي وارن کان بھتر ھاندي آئي، جيئن |
31949 |
DYNT.utf |
بہ چيو آھي تہ ھن جي منڊم اگرچہ چڱي موچاري |
مٿي |
عليءَ کي معلوم ٿيو تہ مون خراب ڪم ڪيو آھي. اسان |
31950 |
DYNT.utf |
بہ ڏيکاريو آھي. سو ھنن جي وڃڻ ڪري ھي ڏاڍا |
مٿي |
سان تہ رستو گھڻو ڪري بند ٿي ويو ھئن، جيئن اسان |
31951 |
DYNT.utf |
پھچائي اچ، آءُٗ وري ٿي اچيان.'' |
مٿي |
چيائين تہ ``ادي، ھيءُ ٻاھران آيو آھي، ڀلائي ڪري |
31952 |
DYNT.utf |
تان لٿو، وري لڳان نينگر جي پئيان. اڄ تہ |
مٿي |
خيو جو ڪم ٿي وڃي تہ پوءِ نينگريءَ جو وڏو بار |
31953 |
DYNT.utf |
تعريف لکي آھي، تہ سندس ظاھري صورت بہ گھٽ |
مٿي |
جي جوان ڇوڪري ھئي. جي سندس باطني سيرت جي اسان |
31954 |
DYNT.utf |
تي، ۽ ھڪڙي ڇٻي ميوي جي ھٿ ۾ کڻي آڻي مائيءَ |
مٿي |
نڪري ٻاھر ويئي، ۽ ستت ھڪڙي ننڍي ڪمانگري صندوق |
31955 |
DYNT.utf |
جاري تي نيئي رک.'' |
مٿي |
وڏي صندوق ۾ رکي اچ، ۽ ميوو ٿالھيءَ ۾ وجھي، |
31956 |
DYNT.utf |
جاءِ ۾ ھو، ھو ٽيئي زالون ٻن ٻارن سان ھيٺينءَ |
مٿي |
ڪيو. آچر جي ڏينھن صبح جو پھريون پھر ھو. علي رضا |
31957 |
DYNT.utf |
چيو آھي تہ فضل محمد جو شھر ۾ سکرن سکرن سان |
مٿي |
اسان |
31958 |
DYNT.utf |
چيو ويو آھي، تہ اھو ڀڄ کان ارڙھن ڪوھ پري |
مٿي |
سو وڏو بندر آھي، جتي آگبوٽ اچي بيھندا آھن، جيئن |
31959 |
DYNT.utf |
سرڪار ۾ لکيائين، جو علي رضا جي نالي آفربن |
مٿي |
جنھنڪري ريزيڊنٽ صاحب نھايت خوش ٿيو ۽ ھن جي تعريف |
31960 |
DYNT.utf |
سمجھندي ھئي ۽ ٽنڊ ٽوپي ۽ گھمڻ ڦوڻ جي گھڻي |
مٿي |
جي ھئي، پر طبعيت جي البت شوخ ھئي ۽ پاڻ کي سڀ کان |
31961 |
DYNT.utf |
کڻي آندس. پر آگبوٽ تان پاڻيءَ ۾ ڪِرڻ ڪري، |
مٿي |
کي ھن ساھ جي ڊپ کان کڻي ٻک وڌا، انھيءَ سگھو ئي |
31962 |
DYNT.utf |
کڻي دائيءَ ڏي ڏسي وري بہ پڙھڻ کي لڳي رھي. |
مٿي |
زينت پنھَنجي دوُر ڪرڻ ۾ مشغول ھئي، تنھنڪري اکھون |
31963 |
DYNT.utf |
ماڙي تي پنھنجي جاءِ ۾ ھو؛ لکڻ پڙھڻ جو ڪم |
مٿي |
حاضر ھئا. آچر جو ڏينھن ھو. علي رضا بہ گھر ۾ ھو، پر |
31964 |
DYNT.utf |
ئي نہ کڻندي، ڏانھنس منھن ئي مٿي ڪري نہ |
مٿي |
پرڻي کان پوءِ بہ ڪنوار تہ مھينوکَن حيا کان ڪنڌ |
31965 |
DYNT.utf |
ٽئين باب ۾ ذڪر ڪيل آھي) علي رضا ڀانئيو تہ |
مٿي |
پنھنجن اصلوڪن مائٽن سان واسطو ٽٽي ويو ھوس، (جيئن |
31966 |
DYNT.utf |
ٿي آين. ھيڏي وري خود زينت بانو گھر ۾ مڙس |
مٿي |
پئسو زيادہ پئي خرچيو، تڏھن بہ اپت خرچ کان گھڻو |
31967 |
DYNT.utf |
ڏنو ويو آھي، تنھن جي پوريءَ طرح سمجھڻ لاءِ |
مٿي |
انھيءَ گھر جو جيڪو ذڪر |
31968 |
DYNT.utf |
ڏي نہ ڏٺئي؟'' |
مٿي |
ٿي ڪرين؟ منھنجو عرض قبول نہ ڪيئي. منھنجي اڇي |
31969 |
DYNT.utf |
ڏيکاريو آھي، نڪي وري تمام غريب ھو، پوري |
مٿي |
سينگاريو. علي رضا تونگر ماڻھو نہ ھو جيئن تہ اسان |
31970 |
DYNT.utf |
ڏٺو آھي، تہ مائي شھربانوءَ کي ھنن سان مائٽي |
مٿي |
پر اسان |
31971 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لڳس. زينت چيو تہ ``مائي، آءُٗ ھينئر |
مٿي |
لڪائين، ڪڇ تہ سھي.'' ائين چئي ٻانھن ڊگھي ڪري، منھن |
31972 |
DYNT.utf |
ڪري چيو تہ ``ادي! تون منھنجي ڀيڻ آھين، مائٽن |
مٿي |
تڏھن لاچار شھربانوءَ منھن |
31973 |
DYNT.utf |
ڪري چيو تہ ``امان! جي اھا ٻانھن اوھان کي |
مٿي |
تڏھن علي رضا بہ منھن |
31974 |
DYNT.utf |
ڪري کِلي چوڻ لڳي تہ ``ڀلا سائين، آءُٗ حاضر |
مٿي |
سا ماٺ ڪري وري وڃي پنھنجي جاءِ تي ويٺي، ۽ منھن |
31975 |
DYNT.utf |
ڪري مون کي ڪو دلاسو ڏي، تہ منھنجي دل کي |
مٿي |
پئي ڪيا آھن، تڏھن پاڻ ڪير آھيون. ھاڻي منھن |
31976 |
DYNT.utf |
ڪري نہ نھاريندي، اکر ئي ڪو نہ ڳالھائيندي. |
مٿي |
حيا کان ڪنڌ مٿي ئي نہ کڻندي، ڏانھنس منھن ئي |
31977 |
DYNT.utf |
آيا شيخ شھابالدين جي گھر جي واقف ھئي، پوءِ |
مٿين |
پر آھا ھاڻي ڇڏي ويئي ھين، ھو ٻيءَ جي تلاش ۾ ھئا. |
31978 |
DYNT.utf |
رٿ ھنن تفصيلوار لکي تيار ڪئي ۽ ان سان لاڳو |
مٿين |
اھا |
31979 |
DYNT.utf |
ٻنھي ڳالھين تي زينت بانوءَ گھڻو ويچار |
مٿين |
جو ماڻھو ڄاڻي، ھن سان مھرباني ڪندي ھئي. انھن |
31980 |
DYNT.utf |
ڀاتين سان علي رضا اچي استنبول ۾ پھتو. |
مٿين |
انھن |
31981 |
DYNT.utf |
ڳالھين جي ٺھرائن ۾ ھنن ٻنھي جوانن پاڻ ۾ |
مٿين |
انھن |
31982 |
DYNT.utf |
تون مون کي وري بہ چوڪريءَ جسو سماءُ وٺي |
مڀاڻي |
شھربانوءَ چيو تہ ``تڏھن، بختاور، چڱو |
31983 |
DYNT.utf |
اچي اتي گڏ ٿين. |
مڀئي |
آھي، سا ھلي والارين، جو انھيءَ حادثي گذرڻ بعد |
31984 |
DYNT.utf |
ٿي ھلي!'' شھربانوءَ چيو تہ ``آھي بہ چڱا آھن، |
مڀڪائي |
ڍما محمد رمضان وڪيل ڪو گھٽ آھي، ڄنھن جي ھينئر |
31985 |
DYNT.utf |
ٿي، اڳتي جيڪي لکيي ۾ ھوندو سو ٿيندو. اوھان |
مڃان |
وارو ناھي، مائٽڻ وارو آھي - تڏھن آءُٗ اھا ڳالھ |
31986 |
DYNT.utf |
وارا ھوندا ۽ جتي ھن جو پڙھڻ چگيءَ طرح پيو |
مڃاڻپ |
۾ ڇڏي وڃجي، جتي سندس ماٽي جي ڀيڻ بہ ھوندي ۽ ٻيا بہ |
31987 |
DYNT.utf |
تہ پاڻھي ڪاوڙ لڳند بئي. |
مڃيندا |
ٻچن واري ٿيندينءَ، اولاد جو سيڪ ايندءِ؛ ڳالھ لہ |
31988 |
DYNT.utf |
ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گذريو، پر ڪوبہ پتو نہ |
مڄوئي |
ڪرائڻي اٿم، تنھنڪري گھمي ٿو ڏسان. سو اھو ڏينھن تہ |
31989 |
DYNT.utf |
ڄمار وڃايان سو مون کان ڪين ٿي سگھندو.'' |
مڄي |
پرڻجي، مرڻ گھڙيءَ جو سودو ڪري، پوءِ پشيمانيءَ ۾ |
31990 |
DYNT.utf |
مارڻ لاءِ توڙي پاسي وارن بندرن کان انھيءَ |
مڇي |
ڪچ جي ڪناري کان گھڻو پري نہ ھو، ٻيڙيون ۽ ڊونڊيون |
31991 |
DYNT.utf |
ويئي. |
مڌندي |
ٻڌبيون آھن، پر ھتي تہ ٻنھي جي وچ ۾ روزبروز محبت |
31992 |
DYNT.utf |
بندر کان ٻين پاسي ھلندو آھي، تھڙو خشڪيءَ |
مڏئي |
ھلائيندا آھن. انھيءَ جو واپار جھڙو سمنڊ جي رستي |
31993 |
DYNT.utf |
جو بندر ڀڄ کان ارڙ ھن ڪوھ پري آھي. ۽ وچ ۾ |
مڏئي |
آھي، تھڙو خشڪيءَ جي رستي گجرات ۽ ٻين ڀاڱن سان. |
31994 |
DYNT.utf |
وٽان آگبوٽ لنگھندا آھن.'' پر زينت بانو پئي |
مڏئي |
ھجي تہ توکي بمبئي يا ڪراچيءَ روانو ڪري ڇڏيون، جو |
31995 |
DYNT.utf |
يا جنھن کي مانڊوي بہ سڏيندا آھن، سو وڏو |
مڏئي |
|
31996 |
DYNT.utf |
۽ ڀڄ زور وٺندا وڃن. |
مڏئي |
آھن، ۽ مال لاھيندا چاڙھيندا آھن، انھيءَ ڪري |
31997 |
DYNT.utf |
پھتي. سگھوئي آگبوٽ بہ آيو. ھن کي آڻي آگبوٽ |
مڏئيءَ |
جا بہ انعام طور ڏنائونس. ھيءَ انھيءَ ئي ڏينھن اچي |
31998 |
DYNT.utf |
وٽ سمنڊ ۾ ھلندڙ ھيون ۽ واپار ۾ بہ ھٿ ھوس، |
مڏئيءَ |
ھو، وسعت وارو ماڻھو بہ ھو. سندس ڪيتريون ئي ٻيڙيون |
31999 |
DYNT.utf |
ڏي موڪليو ۽ ان کي سمجھايائين تہ ``ھن مائيءَ |
مڏئيءَ |
زينت بانوءَ کي سيٺ پنھنجي ڪنھن مائٽ سان |
32000 |
DYNT.utf |
۾ بہ گھڻيون ھونديون ھيون، جتي ڪڏھن ڪڏھن |
مڏئيءَ |
واپار ھلندو ھو، ۽ ھزارن جو خاوند ھو. ھن جون جايون |
32001 |
DYNT.utf |
۾ سيٺ جون جايون جڳھيون ھيون ۽ سندس ماڻھو |
مڏئيءَ |
ڪوھ پري آھي، ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي آھي ۽ انھيءَ |
32002 |
DYNT.utf |
آھي. في الحال دل ۾ اھو ٺھراءُ ڪيائين تہ |
مڙس |
بہ سجھبس ٿي تہ فضل محمد آھي ۽ لاڙڪن جي پاڙي جو چڱو |
32003 |
DYNT.utf |
بہ اصل پرديسي ھو، پر ھاڻ تہ اسين سڀ ديسي |
مڙس |
اڄ اجھو ائين آھي، ڪڏھن ڪڏھن ٿو ملڻ ٿئي. منھنجو |
32004 |
DYNT.utf |
بہ انھن تي ٺڳجي وڃن ٿا ۽ خطا کايو وڃن، تڏھن |
مڙس |
۽ گمراھ ڪرڻ جون شيون پکڙيون پيون آھن، جو جڏھن |
32005 |
DYNT.utf |
بہ انھيءَ ڳالھ تي زور لائڻ لڳو. پر ھنن مناسب |
مڙس |
تہ جدا رھڻ جي نہ ڪريو، ھلي مون سان گڏ رھو ۽ سندس |
32006 |
DYNT.utf |
بہ گويا پنھنجو فرض ادا ڪرڻ ٿو وڃي. تنھن |
مڙس |
خوش رکڻ فرض ٿي ڄاتائين ۽ اھا بہ خبر ھيس تہ منھنجو |
32007 |
DYNT.utf |
بہ گھڻي خاطري ڏلي. ھوءَ ويچاري بہ پھربن |
مڙس |
علي رضا جن کي سندن ڌيءُ عظمت بانو ۽ آن جي |
32008 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ بيشڪ خوش گذاريندا ۽ گھر چڱو ھلائيندا، |
مڙس |
ڪري پوءِ خيال ڪيو تہ منڊم سان شادي ڪرڻ ڪري زال |
32009 |
DYNT.utf |
تہ ھن کي گھڻو ڀائيندو ھو، ۽ وقت بوقت زال |
مڙس |
ڪندي ھئي، تہ بہ ھن کي منع ڪندا ھئا. خاص ڪري پريو |
32010 |
DYNT.utf |
تي آڊڪ نہ ايندي ھيس. ائين ڪبن ڄاڻندي ھئي |
مڙس |
ھئي ۽ ٽنڊ ٽوپي ۽ گھمڻ ڦوڻ جي گھڻي شوقين ھئي. |
32011 |
DYNT.utf |
جا مائٽ کين ڪم ايندا - پنھنجي سر پاڻ ۾ حياتيءَ |
مڙس |
ساڻس گڏيا وتنداسين، نڪي پئسا جٽا ڪندا، لڪي زال |
32012 |
DYNT.utf |
جا ڪک چڏي، ناٺيءَ جي در تہ وڃي ڪِري آھي؛ |
مڙس |
رھي ھا، پر ڄاتائين تہ ماڻھو کِلندا ۽ چوندا تہ |
32013 |
DYNT.utf |
جو پتو ڦول گليءَ ۾ ھوس، سو لفافي تي بہ ائين |
مڙس |
ڏي بمبئيءَ ۾، ٻيو پنھنجي ڀاءُ جي نالي حيدرآباد ۾. |
32014 |
DYNT.utf |
جو پتو ڪيئن پئجي سگھندوا دل ۾ ٺھرايائين |
مڙس |
کي بہ ڪين ٿي سجھيو تہ ڇا ڪريان! ھھڙي وڏي شھر ۾ ڀلا |
32015 |
DYNT.utf |
جو نالو وٺي سڏي، نہ مڙس زال کي-رڳو رکا سوال |
مڙس |
ڪن؛ خاص جڏھن تازا پرڻيل ھوندا آھن، تہ نہ زال |
32016 |
DYNT.utf |
جو نسال باقي رھي. ھڪڙي- ٻہ ٻانھن بہ ھٿ ڪئي |
مڙس |
کان پوءِ ڳڻتي واڌو ٿيس، جو ڀانيائين تہ منھنجي |
32017 |
DYNT.utf |
جو ھئڻ يا نہ ھئڻ ھڪجھڙو ڄاتائين. انھيءَ |
مڙس |
ڪرڻ لڳي؛ پنھنجي مرضيءَ سان پنھنجي منھن ھلڻ لڳي ۽ |
32018 |
DYNT.utf |
جو ڪم آھي پورھيو ڪري کٽي ڪمائي اچڻ ۽ زال |
مڙس |
مان ڏسڻ واري کي جيڪر صاف معلوم ٿئي تہ في الحقيقت |
32019 |
DYNT.utf |
جي جا محبت ھاڻي پاڻ ڏٺي ھئائين، تنھن جي |
مڙس |
نيٺ |
32020 |
DYNT.utf |
جي خط جو جواب ھيئنءَ لکيو: |
مڙس |
جو پڪو ٺھراءُ ڪري، خميس واري آگبوٽ ۾. زينت بانوءَ |
32021 |
DYNT.utf |
جي روڪڻ ڪري تمام خفي ٿي. ھن جي نافرماني |
مڙس |
پر پريندي کان جنھن ڇيڪ گھمي ڏٺو ھو، سا |
32022 |
DYNT.utf |
جي زيردست آھي، پر سمجھندي ھئي تہ شادي ڪرڻ |
مڙس |
تي آڊڪ نہ ايندي ھيس. ائين ڪبن ڄاڻندي ھئي تہ زال |
32023 |
DYNT.utf |
جي فرمانبردار ھئي. اگرچہ وطن کي ۽ مائتن |
مڙس |
بيگم بہ چڱيءَ طبعيت جي زال ھئي، عغل واري ھئي ۽ |
32024 |
DYNT.utf |
جي مائٽياڻي آھيان، انھيءَ جي گھر وينديس.'' |
مڙس |
زينت چيو تہ ``ھائو، آءُٗ فضل محمد پريي |
32025 |
DYNT.utf |
جي محبت اچي دل تي چڙھيس، روثي روثي اکيون |
مڙس |
کان ملندو ھوس. نيٺ ھڪڙي ڏينھن مائٽ اچي ياد پيس ۽ |
32026 |
DYNT.utf |
جي مددگار ۽ صلاحکار ھئڻ. |
مڙس |
ڪم ڪار سنڀالڻ؛ نہ رڳو ايترو پر پاڻ ٻاھر جي ڪمن ۾ |
32027 |
DYNT.utf |
جي معرفت بئنڪ ۾ رکائي ڇڏيندي ھئي. اگرچہ |
مڙس |
ھو تنھن مان ماھوار خرچ ڪڍي رکندي ھئي، باقي ٻيو سڀ |
32028 |
DYNT.utf |
جي نہ اچڻ کان ارمان ٿيو، مگر ھن سان جلدي |
مڙس |
انھيءَ خط پڙھڻ ڪري زينت بانوءَ کي |
32029 |
DYNT.utf |
جي ويھڻ جي جيڪا جاءِ ھوندي ھئي، تنھن کي |
مڙس |
ھو، ان موجب لکڻ پڙھڻ ۽ سبڻ ڀرڻ جو ڪم ڪندي ھئي. |
32030 |
DYNT.utf |
جي ڪا نشاني مون سان ٿي، ۽ پرديس جي ڏکن ڏوجھرن |
مڙس |
زينت ڄاتو تہ وري بہ |
32031 |
DYNT.utf |
جي ڪکن ۾ ويٺي ھيس. `نبم نان، صحت جان.' آڻي |
مڙس |
ناحق رلائي، اسان جي پاڙ ڪڍي اٿس. ڪھڙي نہ آرام سان |
32032 |
DYNT.utf |
جي ڳالھ ياد آئي، جنھن چيو ھوس تہ پردو ھن |
مڙس |
زينت بانوءَ کي اتي |
32033 |
DYNT.utf |
جيڪي مھيني ۾ ڪمائيندو ھو تنھن مان ماھوار |
مڙس |
زينت بانوءَ جو خاص ڪري انھيءَ پاسي ڌيان ٿيو. |
32034 |
DYNT.utf |
زال کي نالو وٺي سڏيندو ھو، مگر زال ڪي حجاب |
مڙس |
جواب ڪن، سو بہ لڪندي ڇپندي. ھنن اھو رواج ڪڍيو، جو |
32035 |
DYNT.utf |
زال کي-رڳو رکا سوال جواب ڪن، سو بہ لڪندي |
مڙس |
ھوندا آھن، تہ نہ زال مڙس جو نالو وٺي سڏي، نہ |
32036 |
DYNT.utf |
زال ماڻھن جي اڳيان گڏ نہ ويھن، نہ گفتگو |
مڙس |
سان بيحجاب ڳالھائيندا ھئا. ھتي اڪثر رواج آھي تہ |
32037 |
DYNT.utf |
زالن جا غلام آھن ۽ ھنن جي مرضيءَ تي ھلڻ |
مڙس |
انھيءَ قسم جي منڊمن مان ھئي، جي ڄاڻنديون آھن تہ |
32038 |
DYNT.utf |
زالون اوري-پري ويٺا ھئا. ھي بہ پنھنجو منھن |
مڙس |
وري اتي ٻيو سڃاڻڻ وارو بہ ڪونہ ھو. ڪيترائي ٻيا |
32039 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ کي دڙ دلاسو ڏنو ۽ چيائينس تہ |
مڙس |
ھئا، جي ٻيڙيءَ جا جوان ڪري رکيا ھئائين. ھن پريي |
32040 |
DYNT.utf |
سان اڳئي ھائو کئي ھوندي، تہ پوءِ ڪيئن ڳالھ |
مڙس |
جواب ڏنو تہ ``ابا، سو تہ چڱو، پر جي ھنن سيٺ جھڙي |
32041 |
DYNT.utf |
سان منھنجي ھيتري دل ھئي، ۽ جنھن لاءِ ھيتري |
مڙس |
کي دل ۾ نھايت گھڻي خوشي بہ ٿي، جو ڄاتائين تہ جنھن |
32042 |
DYNT.utf |
ساڻھو ٿي جاچ ڪري سگھي، تنھنڪري سلطان کي |
مڙس |
جو بہ انھيءَ ۾ ھٿ آھي. انھيءَ جاسوسپ لاءِ پاڻ تہ |
32043 |
DYNT.utf |
سمجھائي ڇڏيو ھو تہ اندر وڃي سڀني زالن سان، |
مڙس |
زينت بانوءَ کي |
32044 |
DYNT.utf |
سوڌو بمبئيءَ ڏي روائي ٿي. ھي ٻيئي ڀائر |
مڙس |
ڪراچيءَ آيا ۽ عظمت بانو بہ موڪلائي پنھنجي |
32045 |
DYNT.utf |
سوڌي سنبري. |
مڙس |
سان گڏجي ھلو، پوءِ کڻي سگھا وري اچجو'' سو ھوءَ بہ |
32046 |
DYNT.utf |
صديق مالڪياڻيءَ جي مرضيءَ پٺيان پنھنجي |
مڙس |
ھوءَ سمنڊ ۾ ڪِري ھئي، اھي پھرين ئي ڏينھن پريي |
32047 |
DYNT.utf |
علي رضا آھي، جو مون کي مئو ڄاڻي ھتي پرڻيو |
مڙس |
دل ۾ اھو ويچار ڪيو تہ ``لاشڪ اھو ماستر منھنجو |
32048 |
DYNT.utf |
علي رضا جي پڇا ڪرڻ لڳي. |
مڙس |
تہ ڦول گلي برابر اھا آھي. پڪ ڪري پوءِ ھوءَ پنھنجي |
32049 |
DYNT.utf |
فضل محمد ھوندو. ھن ايندي سان چيس تہ ``ڀلي |
مڙس |
ٺھيل نکري آيو. زينت بانوءَ ڀانيو، نہ صفوران جو |
32050 |
DYNT.utf |
کان بہ موڪلايو. ھن ويچاريءَ کي بہ گھڻو |
مڙس |
لڏي ٿا وڃن. ھنن پنھنجي ڌيءُ عظمت بانو ۽ سندس |
32051 |
DYNT.utf |
کان پڙھڻ ۽ پنھنجي منھن محاوري ڪرڻ ڪري ڏاڍي |
مڙس |
کان گھڻو مٿي ٿي آين. ھيڏي وري خود زينت بانو گھر ۾ |
32052 |
DYNT.utf |
کان جدا ٿيڻ مھل ھن کي پيٽ ھو. ويچاريءَ ھيترا |
مڙس |
گذري ويا. انھيءَ وچ ۾ ھن کي ٻار بہ ڄائو، ڇالاءِ جو |
32053 |
DYNT.utf |
کان زالن کي علم ۽ عقل جي وڌيڪ گھرج آھي. |
مڙس |
پاسي ڪرڻ لاءِ علم ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ يقيناً |
32054 |
DYNT.utf |
کان سڀاءَ ڪري ضعيف ۽ گھٽ عقل واري آھي. ديني |
مڙس |
سڄي ۽ انڌي جي وچ ۾. ھاڻ تون قبول ڪندينءَ تہ زال |
32055 |
DYNT.utf |
کان نافرمان ھئي، تنھنڪري مڙس مٿس نامھربان |
مڙس |
وڃڻ ۾ خوش ھئي ۽ مڙس، زال کي ڇڏي ڏيڻ ۾ راضي ھو. زال، |
32056 |
DYNT.utf |
کي بمبئيءَ ۾ ڪن ورھين تائين گھر ڪري رھڻ |
مڙس |
گھڻو ڪري پڪ ھيس تہ موٽي نہ ويو ھوندو، ڇالاءِ جو |
32057 |
DYNT.utf |
کي بہ خبر ھوندي ھئي، تہ بہ ڪين چوندو ھوس. |
مڙس |
منڊم سان گڏجي ھوا کائڻ ويندا ھئا. انھيءَ جي سندس |
32058 |
DYNT.utf |
کي ترڪي پڙھندو ڏسي، کيس بہ شوق ٿيو. سا بہ |
مڙس |
۾ زينت بانو بہ پنھنجي سر محنت ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايو. |
32059 |
DYNT.utf |
کي چوڻ لڳي تہ ``تڏھن جان، خط لکڻ جو تاڪيد |
مڙس |
زينت کي اتي اکين مان پاڻي اچڻ لڳو، سو آگھي |
32060 |
DYNT.utf |
کي خبر ھجي ھا تہ جيڪر مون کي بہ وٺڻ اچي |
مڙس |
ويچاريءَ زينت کي بہ دل ۾ آيو تہ ``جي منھنجي |
32061 |
DYNT.utf |
کي خوش رکڻ فرض ٿي ڄاتائين ۽ اھا بہ خبر ھيس |
مڙس |
وطن کي ۽ مائتن کي ڇڏڻ اھنجو بہ ٿي لڳس، پر تڏھن بہ |
32062 |
DYNT.utf |
کي زال جو غلام ڪري ٿا ڏين. سو انھن رستن |
مڙس |
مڙس جي زيردست آھي، پر سمجھندي ھئي تہ شادي ڪرڻ ڪري |
32063 |
DYNT.utf |
کي ٻڌايائين. علي رضا ڏاڍو خوش ٿيو. سلطان |
مڙس |
ھن جيڪو پتو ھٿ ڪيو ھو، سو اچي |
32064 |
DYNT.utf |
کي ڇڏي ولايت رواني ٿي. محبوب علي ھن جي وڃڻ |
مڙس |
طلاق جي لائق ٿي ۽ قاعدي موجب ھن کي طلاق ملي، سا |
32065 |
DYNT.utf |
کي ڇڏي وڃڻ ۾ خوش ھئي ۽ مڙس، زال کي ڇڏي ڏيڻ |
مڙس |
ٿي. سگھوئي ھنن جي وچ ۾ ايتري ناسازي ٿي جو زال، |
32066 |
DYNT.utf |
کي؟ جي شيطاني ڪمن کان پاسي ٿيڻ يا انھن |
مڙس |
ٿا، تڏھن اھڙي آزمودي جو ضرور، زال کي وڌيڪ آھي يا |
32067 |
DYNT.utf |
گھوڙن تي چڙھيل ڌُڪا ۽ تراريون کڻي مٿن ڪاھي |
مڙس |
اڌ رات مھل گھوڙن جي ڪڙڪي کان ھو ڇرڪ ڀري آٿيا؛ چار |
32068 |
DYNT.utf |
لاءِ لکي تيار ڪيو ھو. مريم خط ڏيئي وري اچي |
مڙس |
اھو خط زينت بانوءَ جي حال جو ھو، جو ھن پنھنجي |
32069 |
DYNT.utf |
ماڻھن جي سماءَ تي ويئي ھئي، تنھنڪري مريم |
مڙس |
دعا گھري، ۽ سڀ اٿي کڙا ٿيا. بختاور ٻاھر در تي |
32070 |
DYNT.utf |
ماڻھن مان ضروري آھي ۽ پٽ جو ساڻ ھئڻ دل جي |
مڙس |
تہ اھڙي سفر ۾ زال کان سواءِ ھڪڙو ٻيو سنگتي بہ |
32071 |
DYNT.utf |
ماڻھو اھوئي آھي.'' |
مڙس |
ٿيو آھي، ليٺ ھينئر اسان جو وارث آھي. گھر ۾ ھينئر |
32072 |
DYNT.utf |
ماڻھو ساڻ نہ کنيئي؟'' |
مڙس |
سپاھيءَ چيو تہ ``مائٽن مان ٻيو ڪو |
32073 |
DYNT.utf |
ماڻھو ويندو ھو ۽ جي پرڀرو پنڌ ھوندو ھو |
مڙس |
ھئي ۽ ساڻس سندس پورھيت ۽ سندس عزيزن مان ھڪڙو |
32074 |
DYNT.utf |
ماڻھو وٽن آھي، جو موڪليندا، تنھنڪري انھيءَ |
مڙس |
رھيو آھي. ماءُ تہ زال ماڻھو ڪين ايندي، نڪوڪو ٻيو |
32075 |
DYNT.utf |
مري ويا، تڏھن زالن ٽڪن تي ٻنھنجو ٻار وڪيو. |
مڙس |
پئسن جي لالچ تي اھو ڪم ڪيائون، يا چوندا تہ جڏھن |
32076 |
DYNT.utf |
مٿس نامھربان ھو. زال جي ھلت جي نسبت ۾ ڪيتريون |
مڙس |
ڏيڻ ۾ راضي ھو. زال، مڙس کان نافرمان ھئي، تنھنڪري |
32077 |
DYNT.utf |
واري محبت ھئي، سا تہ نڪري ويئي، ھينئر ڪُتي |
مڙس |
آخر جيڪا سندن وچ ۾ زال - |
32078 |
DYNT.utf |
ويھي محبت جون ڳالھيون ڪيون. |
مڙس |
پنھنجي ڪوٺيءَ ۾ آيو، جتي چئن-پنجن منٽن تائين زال |
32079 |
DYNT.utf |
وٽ پھچاءِ، يا موٽي وطن تي؛ نہ تہ ڪنھن اھڙيءَ |
مڙس |
رھي آھي، پنھنجي فضل ۽ رحم سان مون کي يا پنھنجي |
32080 |
DYNT.utf |
ھتي آبروءَ سان ھلندو چلندو ھوندو، متان |
مڙس |
ڄاڻي واڻي سچي ڳالھ نہ ٻڌايس. ڀانئيائين تہ منھنجو |
32081 |
DYNT.utf |
ھوندو آھي، انھيءَ جي چئي چائي ۾ رھندا آھن، |
مڙس |
جي راڄ ڪري ويھندا آھن، ۽ راڄ ۾ ھڪڙو وڏيرو يا چڱو |
32082 |
DYNT.utf |
يا وارث ساڻ ھوندو، ۽ انھيءَ جي حفاظت ھيٺ |
مڙس |
ڇڏيو، پوءِ ڀلي ڪوٽن ۾ ويٺي ھجي. پر جنھن زال کي |
32083 |
DYNT.utf |
يا وارث کان پري ھوندي، يا انھيءَ جي مرضيءَ |
مڙس |
انھيءَ جو تہ قرآن ۾ بہ اشارو آھي. جا زال پنھنجي |
32084 |
DYNT.utf |
ٻاھر نہ ٿا ڪڍن، سو ڊپ رڳو خيالي آھي، حقيقت |
مڙس |
خيال بہ ڪونہ ٿو ٿئي؛ تنھنڪري جنھن بپ کان زالن کي |
32085 |
DYNT.utf |
ٻاھران ھلاڪيون ڪڍي اچن، تڏھن انھن جي خدمت |
مڙس |
مڙسن جي بلي ڪيو ويو آھي، ۽ گھر سنڀالڻ، جڏھن |
32086 |
DYNT.utf |
ٻنھي ديني ۽ علمي سڌاري ۾ بہ پريندي کان |
مڙس |
زال- |
32087 |
DYNT.utf |
ڏي بمبئيءَ ۾، ٻيو پنھنجي ڀاءُ جي نالي حيدرآباد |
مڙس |
نہ ڇڏيا ھئا. ھن ٻہ خط لکي ٽپال ۾ وڌا: ھڪڙو پنھنجي |
32088 |
DYNT.utf |
ڏي وڃڻ تہ ضرور ھو. ان موجب وڃڻ جو پڪو ٺھراءُ |
مڙس |
لڳا. جيتوڻيڪ ڪي سندن وڃڻ ۾ ناراض بہ ھئا، بر زال کي |
32089 |
DYNT.utf |
ڏي ٻيا خط لکڻ لڳي، پر انھن جي پھچڻ جو تہ |
مڙس |
جڏھن ڪو پوئواريءَ وارو ڪونہ پيدا ٿيو، تڏھن وري |
32090 |
DYNT.utf |
ڏي ڏسڻو آھي. جڏھن ڪو مناسب ۽ سڻئو وجھ ڏٺم، |
مڙس |
جي اڳيان ڪمائڻ ڏکيو آھي، پر تڏھن بہ مون کي پنھنجي |
32091 |
DYNT.utf |
ڏيکاري. ھتي جي پردي وارين زالن ڪڏھن ڌارئين |
مڙس |
ھلائڻ ۾ اھڙي چالاڪي ڏيکاريندي، جھڙو ڪو ھوشيار |
32092 |
DYNT.utf |
ڪپڙن گندين ٺھيل نکري آيو. زينت بانوءَ ڀانيو، |
مڙس |
ائين ڪندي پاسي واري در کان ھڪڙو قداور |
32093 |
DYNT.utf |
ڪين ھو ۽ ھاڻ بہ ھي چڱي حال ۾ آھن، مگر وري |
مڙس |
اھو بہ اہروءَ وارو گھر آھي. علي نواز سغل بہ لنڍڙو |
32094 |
DYNT.utf |
۽ پھاڄ ۽ سس جي اڳيان پورھيت ٿي ڪمائڻ لڳي. |
مڙس |
آخر زينت بانو، ``زينب'' جي نالي ھيٺ پنھنجي |
32095 |
DYNT.utf |
۽ زالون ۽ ٻار قيد ٿيا. علي نواز جو پيءُ |
مڙس |
گھڻا ماڻھو ماريا. جيڪا قرمار ٿي، تنھن ۾ ڪيترائي |
32096 |
DYNT.utf |
جي بلي ڪيو ويو آھي، ۽ گھر سنڀالڻ، جڏھن |
مڙسن |
قرڻ، جنگيون ڪرڻ، دشمنن کي سامھون ٿيڻ، کٽڻ ڪمائڻ، |
32097 |
DYNT.utf |
جي وچ ۾ ويٺي ھوندي، تہ بہ پرواھ ڪانہ ھونديس؛ |
مڙسن |
سگھن، تن جي جاچڻ کان. ھنن مان ھڪڙي مئڊم چاليھن |
32098 |
DYNT.utf |
جي ڪابہ ڳالھ ڪانہ ھلندي آھي، پر ٻنھي سان |
مڙسن |
سجھيو ٿي تہ اھڙن ڪمن ۾ زالن جي ٻيگھي مچندي آھي ۽ |
32099 |
DYNT.utf |
خوأ زالن ۾ ڪا اھڙي ڳالھ نڪرندي ھئي تہ |
مڙسن |
جي زناني عالم ۾ ھر طرح جو سڌارو ٿيو آھي ۽ جتي ڪٿي |
32100 |
DYNT.utf |
سان گڏ ڏاڍيءَ بھادريءَ سان وڙھيون ھيون. |
مڙسن |
قيدين ۾ ٻہ-ٽي زالون بہ ھيون، جي |
32101 |
DYNT.utf |
کان بہ مشڪل ٿي سگھن. ھن جي زال کي چڱي تعليم |
مڙسن |
زماني ۾ زالون اھڙا عجيب عجيب ڪم ٿيون ڪن، جي |
32102 |
DYNT.utf |
کان زالن کي انھن جو وڌيڪ واھپو رکڻ گھرجي. |
مڙسن |
ٽارڻ ۽ انھيءَ کي نٽائڻ ۾ علم ۽ عقل جي گھرج آھي، تہ |
32103 |
DYNT.utf |
کان ڌار ھو. ھتي اڳئي پنج-ڇھ قيدياڻيون پيون |
مڙسن |
جيل ۾ زنانو گھر |
32104 |
DYNT.utf |
کي بہ جدا جاءِ ۾ پھري ھيٺ بند ڪيائون. |
مڙسن |
انھيءَ دم راڻي فتنہ خانم ۽ سندس ڪردي زالن کي توڙي |
32105 |
DYNT.utf |
کي ضروري آھن، تھڙو زالن کي. انگريز ماڻھن |
مڙسن |
ڪريان، تن جو عقل ۽ نيڪيءَ سان واسطو آھي. آھي جھڙو |
32106 |
DYNT.utf |
کي، جن ھھڙو ديون جھڙو پورھيو ڪيو آھي. خدا |
مڙسن |
حيرت ۾ پئجي چيو تہ ``يارو! آفرين آھي اوھان شينھن |
32107 |
DYNT.utf |
گڏ ويھي تصوير ڪڍائي. اھا ساري ڪٽنب جي تصوير |
مڙسن |
ھڪڙي تصويرن ڪڍڻ واري کي گھرائي، سڀني زالن |
32108 |
DYNT.utf |
۽ ڌاربن ملڪن ۾ رلي ھئي، تنھنڪري دل جي ھمٿ |
مڙسن |
بانوءَ کي ھوندي ھئي، سا ھاڻ نہ ھيس. ھوءَ ڌارين |
32109 |
DYNT.utf |
۾ يا اندر زالن ۾ ٿيندا آھن سي بند رکجن. |
مڙسن |
۸- ڪنھن بہ قسم جا سڳڻ ساٺ، سي اڪثر ٻاھر |
32110 |
DYNT.utf |
علي رضا ۽ زينت بانوءَ سان گڏجي پيا، جيئن |
مڙسين |
پوءِ زالين |
32111 |
DYNT.utf |
انھيءَ جو تہ قرآن ۾ بہ اشارو آھي. جا زال |
مڙس، |
ھتي آھي. منھنجي نظر ۾ زال جي لاءِ وڏو پردو آھي |
32112 |
DYNT.utf |
زال کي انگريزي پڙھائيندو ھو ۽ ٻيا جيڪي |
مڙس، |
ڪوشش ڪئي. ھڪڙو وقت مقرر ڪري ڇڏيو ھئائون، جنھن تي |
32113 |
DYNT.utf |
زال کي ڇڏي ڏيڻ ۾ راضي ھو. زال، مڙس کان نافرمان |
مڙس، |
ايتري ناسازي ٿي جو زال، مڙس کي ڇڏي وڃڻ ۾ خوش ھئي ۽ |
32114 |
DYNT.utf |
جي وچ ۾ صحبت وارو سلوڪ ھئڻ گھرجي، اھڙي |
مڙص |
گھڙيون گذاري تہ سگھبيون. ڪتابن ۾ پڙھيو اٿم تہ زال |
32115 |
DYNT.utf |
. جي سندن مرضي نٿا رکون تہ اسان جي ھٿن کان |
مُڙن |
ڪري، تنھن کي اوھين چئو تہ اسين ڇا ڪريون ڇوڪرا نٿا |
32116 |
DYNT.utf |
مصالحو وجھڻو ھوس سو بہ وڌائين. |
مڙھو |
جيڪا ضروري ڀڃ گھڙ ڪرڻي ھيس سا بہ ڪيائين ۽ جيڪو |
32117 |
DYNT.utf |
ڪوڙ آھي.'' |
مڙئي |
پوندءِ. بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ پنھنجي پئسي کان سواءِ |
32118 |
DYNT.utf |
ٻارھن جويب زمين جا ٿيا، تن مان پنجن جريبن |
مڙيئي |
سان گڏ وري ٿورو ٽڪر آباديءَ جي لاءِ بہ ھنن ورتو. |
32119 |
DYNT.utf |
ٻڌڻ گھرجي. چوي ٿي تہ اھڙي ڪم ۾ سون رپي ۽ |
مڙيئي |
کي تاري، وڻيس تہ ٻوڙي، مگر اھڙي ڪم ۾ ڌيءُ جي ڳالھ |
32120 |
DYNT.utf |
اٿئي، جتي ھڪڙو فقير ۽ سندس زال رھن ٿا. اتي |
مڪان |
آھي. شھر کان ٻہ-اڍائي ڪوھ اوري دڳ سان ھڪڙي کوھي ۽ |
32121 |
DYNT.utf |
بہ روزبروز ويو وڌيڪ زور وٺندو ۽ مشھور ٿيندو. |
مڪتب |
تعليم ڪري سڌرندا بہ ويا ۽ سُکي حال ۾ بہ ايندا ويا. |
32122 |
DYNT.utf |
جاري ڪري، پر الھيءَ لاءِ ھن کي ٻہ اعتراض |
مڪتب |
بمبئيءَ ۾ ڪيو ھئائين، تيئن ھتي بہ ھڪڙو زنانو |
32123 |
DYNT.utf |
جاري ڪئي بہ ڇھ-ست ورھيہ گذري ويا ھئا، اھڙا |
مڪتب |
ڄمار جا ھئا، جو ھنن کي بمبئيءَ ۾ رھي ۽ انھيءَ |
32124 |
DYNT.utf |
جو اھڙو زور ھو، جو سالياني مجلس ۾ علي رضا |
مڪتب |
ڪن ورھين کان پوءِ تہ |
32125 |
DYNT.utf |
سال بسال بھتر ٿيندو ويو. جن اشراف مسلمان |
مڪتب |
انھيءَ طرح |
32126 |
DYNT.utf |
۾ بہ ھڪ-ٻہ ڀيرا سندس اچڻ ٿيو ھو، جتي ھن |
مڪتب |
جو واقف ھو ۽ وٽس ايندڙ ويندڙ ھو ۽ زينت بانوءَ جي |
32127 |
DYNT.utf |
۾ پڙھڻ لڳي. اھي ٽيئي ھاڻي تعليم جھڙي ڄمار |
مڪتب |
پڙھڻ ويھاريا ۽ سندس لياڻي تہ ماءُ جي ھٿ ھيٺ سندس |
32128 |
DYNT.utf |
۾ پڙھنديون ھيون، تن جي سک-سھنج تي ھنن وقت |
مڪتب |
ھيترن وڏن ماڻھن جون ڌيئون ھن |
32129 |
DYNT.utf |
۾ ھندستاني، فارسي ۽ انگريزي پڙھي موچاري |
مڪتب |
ورھين جي جوان زال ھئي ۽ حسن واري بہ ھئي. ماءُ واري |
32130 |
DYNT.utf |
۽ مدينو سڻاوا ھئا، ۽ اڪثر سلطان جا امير |
مڪو |
زال، ماءُ ۽ دائيءَ سوڌو حج بہ ڪري آيو، جو اتان |
32131 |
DYNT.utf |
وئي کان پوءِ ھن کي ھڪ سؤ رپيا انگريز سرڪار |
مڪومت |
علي خان وٽ معتبر ۽ عزت وارو مائھو ھو. ٽالپرن جي |
32132 |
DYNT.utf |
ٿورڙي مال تي ڪيئن راضي ٿي ويھون. سو ھن ويچاريءَ |
مڪئيسون، |
ڏسي لچا اچي مست ٿيا، ۽ ڀانيائون ھيتري ھلاڪي بہ |
32133 |
DYNT.utf |
جو بندوبست ڪجي، پوءِ شادي بہ ٿي بوندي.'' |
مڱڻي |
ڪجو اسين بہ ڪنداسين. ڪو چڱو وار ڏسي في الحال |
32134 |
DYNT.utf |
کان شادي گھڻا ڏينھن پوءِ نہ ٿئي ھفتي کن |
مڱڻي |
۱- پھرين ڳالھ اھا رٿيائون تہ |
32135 |
DYNT.utf |
۾ رڳو ڪن ٿورن عزبزن کي سڏي، مٺائي ورھائي |
مڱڻي |
۲- |
32136 |
DYNT.utf |
واقف ھوندا آھن، تنھنڪري جيسين پرڻجي گڏ |
نا |
شاديون ھتي ٿين ٿيون، تين ۾ گھوٽ-ڪنوار ھڪٻئي جا |
32137 |
DYNT.utf |
ڪيو. سو في الحال ھو ويچارا غريبت طور گذارڻ |
ناآميد |
ھو اسان جي خدمت ڪندا. پر وڏي پٽ جي ھلت ھنن کي گھڻو |
32138 |
DYNT.utf |
ٿي ڪرين؟ منھنجو عرض قبول نہ ڪيئي. منھنجي |
نااميھ |
جان بيبيءَ چيو تہ ``ادي شھربانو، تڏھن مون کي |
32139 |
DYNT.utf |
ڪنديون؟ |
ناچ |
وتن گھمنديون ڦرنديون، ۽ ڌارين ماڻھن سان تماشا ۽ |
32140 |
DYNT.utf |
۽ مجلسن ۾ ويندو ھو، ۽ بعضي تہ ٻيا ڪي صاحبلوڪ |
ناچن |
وري صحبوب علي منڊم سوڌو اڪثر صاحبلوڪي |
32141 |
DYNT.utf |
۾ وڃڻ ۽ ٻين صاحبلوڪن وٽ اوبر سوير وڃڻ ۽ |
ناچن |
ھن کي ھاڻ ٿوري گھڻي غيرت اچڻ لڳي ۽ |
32142 |
DYNT.utf |
رلائي، اسان جي پاڙ ڪڍي اٿس. ڪھڙي نہ آرام |
ناحق |
پنھنجي پٽ تي ڪاوڙي ھئي، چوڻ لڳي تہ ``ڀلو ٿئيس، |
32143 |
DYNT.utf |
منھنجي خاطر اڄ بورچيخاني جو سيڪ جھليئي.'' |
ناحق |
رڌل آھي. ڪھڙو نہ چڱو سواد منجھن رکيو اٿئي! پر |
32144 |
DYNT.utf |
منڊم سان ھٿ اٽڪايو ھوم. |
ناحق |
مزي سان ٿيڻ لڳو، جو محبوب علي افسوس پئي کاڌو تہ |
32145 |
DYNT.utf |
بہ ھئا، بر زال کي مڙس ڏي وڃڻ تہ ضرور ھو. |
ناراض |
ٻڌابائين، آخر سنبت ڪرڻ لڳا. جيتوڻيڪ ڪي سندن وڃڻ ۾ |
32146 |
DYNT.utf |
رھيا ۽ مٿس ڪاوڙ ڪرڻ لڳا. ڪي ڏينھن تہ ھي |
ناراض |
کي پھتو ھو، سو ھاڻ پٺتي پوڻ لڳو. ماستر سندس ڪم کان |
32147 |
DYNT.utf |
لہ ٿيو باقي پنھنجي شاديءَ بابت تہ ھو ٻاڻ |
ناراض |
ھن جي ھلت چلت جو چڱيءَ طرح وافف ھو، سو انھيءَ رٿ ۾ |
32148 |
DYNT.utf |
نہ ھئا. اگرچ ھنن کي وڃڻ لاءِ صفا نہ چيو |
ناراض |
نڪري وڃڻ جي ھنن خواھش ڪئي. ۽ ھنن جي نڪري وڃڻ ۾ ھو |
32149 |
DYNT.utf |
ھئا، جو ھن سڀني سان رس رھايو ھو. جيڪي ھن |
ناراض |
انعام اڪرام ڪيا. سڀ امير امراءِ ھن جي وڃڻ ڪري |
32150 |
DYNT.utf |
پَٽي قبرن تي وجھيو ويٺي ھوندي ھئي. |
نازبو |
پٿي ويٺي. ڏھاڙي جاءِ صفا ڪيو، انھيءَ باغ مان گل ۽ |
32151 |
DYNT.utf |
بدن ھوندي ھئي. رنگ تمام اڇو نہ ھوس، نہ بہ |
نازڪ |
گھر جو ٻار ھو ۽ سک سان پليو ھو، تنھڪري ھوءَ ڏاڍي |
32152 |
DYNT.utf |
پردي ۾ پيتل ضعيف زال، ۽ ڪيڏي ھھڙو حادثو |
نازڪ |
جڏھن ڏينھن ٿيو، تڏھن البت سماءُ پيس. پر ڪيڏي ھڪڙي |
32153 |
DYNT.utf |
ڪن؛ ڪھڙن ماڻھن جو اھو ڪم آھي، سو جاچ ڪري |
ناس |
کي آڏائي ڇڏيسن ۽ سائينجن جي دشمنن کي آل عيال سوڌو |
32154 |
DYNT.utf |
پيدا ٿي، ھڪٻئي سان تڪرار ڪرڻ لڳا، اجايو |
ناسازي |
يا نہ ھئڻ ھڪجھڙو ڄاتائين. انھيءَ ڪري ٻنھي جي وچ ۾ |
32155 |
DYNT.utf |
ٿي جو زال، مڙس کي ڇڏي وڃڻ ۾ خوش ھئي ۽ مڙس، |
ناسازي |
عليءَ جي گھڻي بدنامي ٿي. سگھوئي ھنن جي وچ ۾ ايتري |
32156 |
DYNT.utf |
جھڙيءَ حد کي پھتو. |
ناسازيءَ |
بابت زباني بحث ۽ گفتگو ھلندي ھئي، جو نيٺ وڃي |
32157 |
DYNT.utf |
لفظ سندس نسبت ۾ ڳالھايا؛ پر ھن ورندي ڪانہ |
ناشائستا |
ڪپڙا ڍڪائيندس.'' انھيءَ طرح ھن نامراد ڪيترائي ٻيا |
32158 |
DYNT.utf |
ڳالھايو ۽ ڪاوڙ ڪيائينس ۽ چيائينس تہ ``ٻاھرين |
ناشائستو |
گڏ ٿي، تڏھن سلطان سڀني جي اڳيان علي رضا کي سڏي |
32159 |
DYNT.utf |
ھجي تہ مون کي معاف ڪجئين. مون کي خبر آھي |
ناشائستي |
وري چيو تہ ``ادي! تون خفي نہ تجئين. منھنجي ڳالھ |
32160 |
DYNT.utf |
لفظ بہ ڳالھائي ويندو ھو. ھو سمجھندو ھو، |
ناشاٿستا |
ھلائجي. ادب تہ بجاءِ خود، پر ڪڏھن ڪڏھن ڇوھ ۾ |
32161 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھنڪري مڙس مٿس نامھربان ھو. زال جي |
نافرمان |
ھئي ۽ مڙس، زال کي ڇڏي ڏيڻ ۾ راضي ھو. زال، مڙس کان |
32162 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لڳي؛ پنھنجي مرضيءَ سان پنھنجي منھن |
نافرماني |
گھمي ڏٺو ھو، سا مڙس جي روڪڻ ڪري تمام خفي ٿي. ھن جي |
32163 |
DYNT.utf |
عزيز پسند ڪنديون آھن، تيئن ھن کي بہ خيال |
نالائق |
تہ ڌاريا ڪھڙا بہ لائق ھجن، تہ اھي ڇڏي بہ پنھنجا |
32164 |
DYNT.utf |
آمرازادي رکيو ھئائين. |
نالو |
ھئي. تنھن مان ھڪڙي ڌيءَ بہ ڄائي ھيس، جنھن جو |
32165 |
DYNT.utf |
بہ سجھبس ٿي تہ فضل محمد آھي ۽ لاڙڪن جي پاڙي |
نالو |
گاڏيءَ تي ھئي، سا ڀڄ آئي ھوندي؛ ۽ سندس موس جو |
32166 |
DYNT.utf |
بہ مٿس پيو آھي، تہ شڪ ناھي.'' |
نالو |
ماڻھو پٺيان ھئن، ۽ ھڪ ليکي تہ سيٺ گل محمد جي پٽ جو |
32167 |
DYNT.utf |
بہ ٻڌائين، تڏھن پاڻ سجاڳ ٿيو، رڙھي اچي |
نالو |
جي بہ انھيءَ ڳالھ تي اک پٽجي ويئي، ۽ جڏھن پنھنجو |
32168 |
DYNT.utf |
تہ مون کي نٿو اچي، باقي سندس زال جو نالو |
نالو |
آيا ورندي ڏني تہ ``مائي، |
32169 |
DYNT.utf |
جان بيبي ھو، ۽ پورھيت ھين، جا گھڻن ورھين |
نالو |
پنا ھئن-پاڻ ھو، پڻس ھو، سندس زال ھئي، جنھن جو |
32170 |
DYNT.utf |
چاند بيبي ھو. اھا مرداني ۽ چڱي زال ڏٺي ٿي، |
نالو |
سو ھڪڙيءَ سرھاڻن وڪڻڻ واريءَ زال جو ھو. انھيءَ جو |
32171 |
DYNT.utf |
زينب کڻي رکديس، جو زينت جي نالي کي ويجھو |
نالو |
وجھ ڏٺم، تڏھن کڻي ظاھر ٿينديس. تيسسين پنھنجو |
32172 |
DYNT.utf |
سمندرخان ھو. ھو شھر جي سڀني سپاھين جي مٿان |
نالو |
جو نہ ھو، اھو شھر جي فوجدار جو گھر ھو، جنھن جو |
32173 |
DYNT.utf |
صديق ھو. ٻيو سندس پٽ ھو ۽ ٻہ سندس نوڪر ھئا، |
نالو |
پيرمرد ھو ۽ تمام غريب ۽ رحمدل ماڻھو ھو، انھيءَ جو |
32174 |
DYNT.utf |
صفوران ھو ۽ جا سندس گھر ۾ ڪن ڏينھن کان مھمان |
نالو |
صديق جي ڀيڻ، جنھن جو |
32175 |
DYNT.utf |
عزت بي آھي.'' |
نالو |
``مائي، نالو تہ مون کي نٿو اچي، باقي سندس زال جو |
32176 |
DYNT.utf |
علي رضا رکيو ھئائين، تنھن کي ننڍي ھوندي |
نالو |
ھن کي ھڪڙو پٽ بہ خدا ڏنو ھو، جنھن جو |
32177 |
DYNT.utf |
عمردرازخان آھي.'' |
نالو |
جو اڃا تائين انھيءَ پرڳڻي جو رئيس آھي، جنھن جو |
32178 |
DYNT.utf |
فضل علي ھو، ھو علي رضا جو واقف ھو ۽ وٽس |
نالو |
انھيءَ جوان وڪيل جي نالي وارو چوڻ قبول ڪيو ھن جو |
32179 |
DYNT.utf |
محبوب علي رکيائين. ھو ڏاڍو ملوڪڙو ٻار ھو. |
نالو |
جي ڏکن ڏوجھرن ۾ ڪا سنگت، ڪا وندر تہ ٿي. الھيءَ جو |
32180 |
DYNT.utf |
محبوب ھوس، اھڙو محبوب ھو؛ تنھنڪري ويجھو |
نالو |
ھو، تنھن جو پڇيائونس، ھو تمام وڻندڙ ٻار ھو، جھڙو |
32181 |
DYNT.utf |
مريم ھو. |
نالو |
رھندي آئي ۽ گھر جو ڀاتي ٿي ويئي ھئي، ۽ انھيءَ جو |
32182 |
DYNT.utf |
مشھور ٿيو ۽ علي رضا ۽ زينت بانوءَ جا سکر |
نالو |
۽ نيڪ ڏسڻ ۾ آيون؛ تنھنڪري سگھوئي ھن اسڪول جو |
32183 |
DYNT.utf |
منصور علي رکيائون. سو ھينئر خدا جي مھربانيءَ |
نالو |
آئي ٽي مھينا مس گذرين تہ ويائي ۽ پٽ ڄائس، جنھن جو |
32184 |
DYNT.utf |
نشان ظاھر ڪري. زينت بانو سندس صالح ڌيءَ |
نالو |
ويران ٿي ويو. باقي پوئتي اھڙو ڪونہ بچيو، جو سندس |
32185 |
DYNT.utf |
وٺي دانھون ڪري روئڻ لڳي. اوچتو ڪوٺيءَ جو |
نالو |
ٻاھر ڪيون ھئائون، سي ڏسي نئين سر ڏک ڪرڻ ۽ زينت جو |
32186 |
DYNT.utf |
وٺي سڏيندو ھو، مگر زال ڪي حجاب ڪي ادب کان |
نالو |
بہ لڪندي ڇپندي. ھنن اھو رواج ڪڍيو، جو مڙس زال کي |
32187 |
DYNT.utf |
وٺي سڏي، نہ مڙس زال کي-رڳو رکا سوال جواب |
نالو |
خاص جڏھن تازا پرڻيل ھوندا آھن، تہ نہ زال مڙس جو |
32188 |
DYNT.utf |
وٺي نہ سگھندو، ۽ شھر بہ آڏو آھي، ڪنھن پاسي |
نالو |
پائي درکان ٻاھر ٿيس، تہ بازار وھندي منھنجو ڪو بہ |
32189 |
DYNT.utf |
وٺي نہ سڏيندي ھئي، پر انھيءَ جي بدران ھو |
نالو |
وٺي سڏيندو ھو، مگر زال ڪي حجاب ڪي ادب کان ھن جو |
32190 |
DYNT.utf |
ھوس، ٻي ٻولي ھيس، ٻي حالت ھيس، تنھنڪري |
نالو |
بيشڪ سندس شڪل جھڪي ٿي ڦري وئي ھئي ۽ ھينئر ٻيو |
32191 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري اھڙيءَ نوڪريءَ لاءِ ھن جھڙو |
نالو |
۽ سکر ماڻھو ھو ۽ بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ بہ سندس |
32192 |
DYNT.utf |
ياد بہ ڪونہ ھوس، تنھن جو وري ٿورو گھڻو |
نالو |
وسري ويئي ھيس، سا وري ياد آيس. ڪڏھن خدا جو |
32193 |
DYNT.utf |
ٻنھي طرفن ۾ مشھور ٿي ويو. ھن جي اھڙي عجيب |
نالو |
عھدي تي علي رضا کي ھڪڙو ورھيہ مسن گذريو تہ ھن جو |
32194 |
DYNT.utf |
ڇا آھي؟'' |
نالو |
زينت وري پڇيس تہ ``مائي، انھيءَ ماستر جو |
32195 |
DYNT.utf |
ڪو نشان. ڪنھن کي کڻڪئي ڪانہ ھوندي تہ پوءِ |
نالو |
چيو تہ ``ادا! جي ڪنھن لڌو تہ منجھس ڇا لکيل آھي، ڪو |
32196 |
DYNT.utf |
ڪڍيو. |
نالو |
پنھنجو ڌنڌو ھلايو، ۽ سگھو ئي ٻنھي سنڌ ۾ پنھنجو |
32197 |
DYNT.utf |
آفربن نامو آيو. |
نالي |
۽ ھن جي تعريف مٿي سرڪار ۾ لکيائين، جو علي رضا جي |
32198 |
DYNT.utf |
آيو. |
نالي |
مھيني کن کان پوءِ آخر ھيٺيون خط زينت بانوءَ جي |
32199 |
DYNT.utf |
جا واقف آھيون، انھن ٻانھن جا تہ اوترا بہ |
نالي |
ھي اعتراض ھو: ھڪڙو تہ پاڻ انھن ماڻھن جا رڳو |
32200 |
DYNT.utf |
چيو ھو، جو پڻھين جا واقف ھئا ۽ انھيءَ ڳالھ |
نالي |
ٺيڪيدار جي نياڻيءَ يسا علي بخش شيخ جي ڌيءَ جي |
32201 |
DYNT.utf |
حيدرآباد ۾. مڙس جو پتو ڦول گليءَ ۾ ھوس، |
نالي |
ھڪڙو پنھنجي مڙس ڏي بمبئيءَ ۾، ٻيو پنھنجي ڀاءُ جي |
32202 |
DYNT.utf |
خط لکندا رھجو.'' |
نالي |
تہ ``آءُٗ ڦول گليءَ ۾ رھندو آھيان، آتي منھنجي |
32203 |
DYNT.utf |
رکائن، پوءِ اڳتي بہ جيڪي پڄي سگھين، سو |
نالي |
رپيا ھو ڏيئي، ٻہ ھزار ڪري سرڪاري بئنڪ ۾ پيءُ جي |
32204 |
DYNT.utf |
سان رستو ٿي ويو ھوس. ھو چڱو ماڻھو ھو؛ بمبئيءَ |
نالي |
ھڪڙي دکني ماڻھوءَ شيخ شھابالدين |
32205 |
DYNT.utf |
سنڌ جو ماڻھو رھي ٿو، تنھن جي گھر جو ڀلائي |
نالي |
پچيو تہ ``مائي، ھن گھٽيءَ ۾ ھڪڙو ماستر علي رضا |
32206 |
DYNT.utf |
کان ڀڄدڙ ھئا. خدا جي ھستيءَ ڏي گھڻو خيال |
نالي |
حال ٻيءَ طرح ھو، ھو مسلماني تہ خير، پر اصل دين جي |
32207 |
DYNT.utf |
کي ويجھو بہ آھي. آءُٗ ڳالھائينديس بہ کڻي |
نالي |
تيسسين پنھنجو نالو زينب کڻي رکديس، جو زينت جي |
32208 |
DYNT.utf |
مشھور ھئڻ ڪري، ھن جي وڏن وڏن ماڻھن سان |
نالي |
ڪري، خود علي رضا کي بہ پنھنجي ڪم ۾ فائدو پيتو. |
32209 |
DYNT.utf |
مون ڳالھ ڪئي، سا اجھا خدا کڻي آندي آھي.'' |
نالي |
ويٺو ھو، تنھن کي چيائين تہ ``ميان! جنھن مائيءَ جي |
32210 |
DYNT.utf |
وارو چوڻ قبول ڪيو ھن جو نالو فضل علي ھو، |
نالي |
انھيءَ خيال سان ھن انھيءَ جوان وڪيل جي |
32211 |
DYNT.utf |
وڃي رھيا ھئن، پر شنگور بہ مري ويو ھو، باقي |
نالي |
باقي ھڪڙ و شيدي شنگور نالي ۽ ھڪڙي حبشياڻي بختاور |
32212 |
DYNT.utf |
ھوندو ھو. انھيءَ جو بمبئي ۽ ٻين ولايتن |
نالي |
اچڻ وڃڻ جو رستو ھو. شھر ۾ ھڪڙو ميمڻ سيٺ حاجي ڏوسل |
32213 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھن سان شاديءَ جو بندوبست ڪيو ھئائين. |
نالي |
مان چڱي پيدائش ھوندي ھيس. انھيءَ کي ڌيءَ عزت بي |
32214 |
DYNT.utf |
ھيٺ پنھنجي مڙس ۽ پھاڄ ۽ سس جي اڳيان پورھيت |
نالي |
آخر زينت بانو، ``زينب'' جي |
32215 |
DYNT.utf |
ھڪڙي مغل جو گھر ھوندو ھو. ھو ميرن جي صاجيءَ |
نالي |
حيدرآباد جي ڪَچي ۾ علي نوازخان |
32216 |
DYNT.utf |
ڪئي، جنھن تي ھنن جو گذران ٿيندو ھو؛ تنھن |
نالي |
گھٽائي پنجاھہ ڪري، سندس زال، مائي شھربانوءَ جي |
32217 |
DYNT.utf |
۽ ھڪڙي حبشياڻي بختاور نالي وڃي رھيا ھئن، |
نالي |
ھئا، پر صاجيءَ ڦرڻ کان پوءِ باقي ھڪڙ و شيدي شنگور |
32218 |
DYNT.utf |
جنھن کي ھيءَ زال پتيءَ ۾ آئي ھئي، سو ھن |
نالي، |
پنھنجو پنھنجو رستو ڏيئي ھليو ويو ۽ منجھانئن ھيبت |
32219 |
DYNT.utf |
بي نشان ماستر ٿي آيو ھو، جنھن ۾ سندس زال |
نام |
طرح جنھن بمبئيءَ شھو ۾ علي رضا پھرين ھڪڙو بي |
32220 |
DYNT.utf |
بہ گھڻا پھتا ھئا، سو ھن کي خاطري ٿي تہ برابر |
ناما |
جنھن جو ساڻس گھڻو پيار ٻجھي ويو. ھن کي ھن جا سفارش |
32221 |
DYNT.utf |
۽ انعام مليا. انھيءَ عرصي ۾ زينت بانو بہ |
ناما |
سرڪار کان، تھڙو ترڪي سرڪار کان ھن کي آفرين |
32222 |
DYNT.utf |
۽ ھن جي وڏ ماڻھپ ۽ ھوشياريءَ جا ڪاغذ جي |
ناما |
ڪانسل صاحب منجھانئس خوش ٿيو. ٻيو وري ھن جا آفرين |
32223 |
DYNT.utf |
ڪيترائي ٻيا ناشائستا لفظ سندس نسبت ۾ ڳالھايا؛ |
نامراد |
مال کارائيندس ۽ ڪپڙا ڍڪائيندس.'' انھيءَ طرح ھن |
32224 |
DYNT.utf |
ڳالھين تي ھلڻ ضروري ڪونھي. پردي جي نسبت |
نامناسب |
غير قومن جون مناسب ڳالھيون ھٿ ڪجن، پر انھن جي |
32225 |
DYNT.utf |
آيو. |
نامو |
مٿي سرڪار ۾ لکيائين، جو علي رضا جي نالي آفربن |
32226 |
DYNT.utf |
ھو. زال جي ھلت جي نسبت ۾ ڪيتريون تي بدناميءَ |
نامھربان |
ھو. زال، مڙس کان نافرمان ھئي، تنھنڪري مڙس مٿس |
32227 |
DYNT.utf |
مارڻ جي لاءِ اندر آيو ھو ۽ سندس منھن پئجي |
نانگ |
سندس شڪل بہ ڏٺي ھئائين جو ھڪڙي ڏينھن اتفاق سان |
32228 |
DYNT.utf |
نڪتو آھي، سو اچي مار' آءُٗ اندر ڊوڙيس. اگرچ |
نانگ |
در تي آئي، مون کي چيائين تہ `ابا! اندر ڪوٺيءَ ۾ |
32229 |
DYNT.utf |
فتن خانم ھو. آھا سلطان کي کي پسند آئي. زال |
نانو |
۽ حسين ۽ ھمت ڀري ھئي، ۽ پرڻيل بہ نہ ھئي، انھيءَ جو |
32230 |
DYNT.utf |
``فلڪ سوز بيگم'' ھو. |
نانو |
کان سؤ ڀيرا وڌيڪ سونھن، نزاڪت ۽ لياقت ھئي. ھن جو |
32231 |
DYNT.utf |
صحت جان.' آڻي اسان کي ھتي رلايو اٿس.'' پر |
نان، |
اٿس. ڪھڙي نہ آرام سان مڙس جي ڪکن ۾ ويٺي ھيس. `نبم |
32232 |
DYNT.utf |
. جيڪو ھاڻ مون بندوبست ڪيو آھي سو چڱو آھي، |
ناھن |
اٿئي ۽ پراون مان جن تي ڀاڙيو اٿئي سي ڪنھن ڪم جا |
32233 |
DYNT.utf |
.'' |
ناھن |
آھن. چڱا آھن تہ ٻيئي چڱا آھن، نہ تہ ٻيئي چڱا |
32234 |
DYNT.utf |
.'' |
ناھن |
ڏي ڏسڻو، آھي - سو اھي خاصيتون انھن ماڻھن ۾ |
32235 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ وڏو امير آھيان، شھر جا جيڪي سپاھي |
ناھي |
انھيءَ کان بہ آءُٗ توکي سکيو وکندس. توکي خبر |
32236 |
DYNT.utf |
تہ سدائين ھن گھر ۾ ويٺي ڪين ھوندينءَ، نيٺ |
ناھي |
ڌيون نيٺ پرايون آھن. تون سمجھ واري آھين، توکي خبر |
32237 |
DYNT.utf |
تہ نينگريءَ جو ڪھڙو حال ٿيندو. اسين ٻارھوئي |
ناھي |
في الحال سا خوشيءَ سان گذرندي، باقي پوءِ جي خبر |
32238 |
DYNT.utf |
وس، آت ڀڄڻ ڪم وريام جو.'' سو حقيقت ڪري زانون |
ناھي |
سان وڙھي، آن تي غالب پوڻ وڏي نيڪي آھي، تہ ``جت پڄڻ |
32239 |
DYNT.utf |
ڇاجا آھن، مون بہ تو وانگر ڏٺا. شايد ڪو بادشاھي |
ناھي |
۽ ٻڇيائينس تہ ``اھي پيپ ڇاجا ھئا؟'' ھن چيو تہ ``خبر |
32240 |
DYNT.utf |
. |
ناھي |
اتي رھڻ ۾ راضي آھي ۽ اتان نڪرڻ لاءِ اھڙي تڪڙي |
32241 |
DYNT.utf |
. |
ناھي |
سندن مائٽ سکر آھن يا ھوند وارا آھن، ايتري ڳالھ بس |
32242 |
DYNT.utf |
. آءُٗ جڏھن شادي ڪرڻ جھڙو ٿيس، تڏھن پاڻھي |
ناھي |
ٿئي، تنھن کان سواءِ ھن کي سڱاوَڱيءَ جو سودو پسند |
32243 |
DYNT.utf |
. اوھين سمجھو عقل وارا آھيو - ڄاڻو ٿا تہ |
ناھي |
جي توڙي اوھان سڀني جي ھلت چلت بين عام ماڻھن جھڙي |
32244 |
DYNT.utf |
. تڏھن سمجھڻ گھرجي تہ پردي ۽ قيد ۾ فرق ڪونھي، |
ناھي |
آھي، پر جنھن پردي جي اھا تعريف آھي، آھو اِھو بند |
32245 |
DYNT.utf |
. غير قومن جون مناسب ڳالھيون ھٿ ڪجن، پر |
ناھي |
علي رضا - منھنجو اھڙو مطلب |
32246 |
DYNT.utf |
. ماءُ سان ۽ زال سان بہ صلاح ڪيائين. ھنن |
ناھي |
۽ وجھ چڱو بہ لڳو آھي، تڏھن اھڙي مائٽي ڪرڻ ۾ حرڪت |
32247 |
DYNT.utf |
. ھُتي سکرن سکرن جون زالون برقعا منھن تي |
ناھي |
علي رضا - پياري، ائين |
32248 |
DYNT.utf |
.'' |
ناھي |
تہ سيٺ گل محمد جي پٽ جو نالو بہ مٿس پيو آھي، تہ شڪ |
32249 |
DYNT.utf |
.'' |
ناھي |
ٻار وڪيو. سو ويچاري مئي تي مون کي خاق کلانڻي |
32250 |
DYNT.utf |
.'' |
ناھي |
شھربانوءَ چيو تہ ``ھائو مائي، شڪ |
32251 |
DYNT.utf |
.'' |
ناھين |
اسان جي درٻار مان نڪري وڃ، اڳتي اسان جو نوڪري |
32252 |
DYNT.utf |
تون پُٽن جو مَٽ آھين. آءُٗ خوشامند نٿي |
ناھين، |
ھوندينءَ، انھيءَ گھر جو وڏو اصيب ھوندو. تون ڌيءَ |
32253 |
DYNT.utf |
تڏھن مون سان ڊوھ ٿيو آھي!'' |
ناھين، |
منھن بڇڙو ڪري چوڻ لڳي تہ ``تڏھن سائين تون فضل محمد |
32254 |
DYNT.utf |
نہ خبر تہ ھو شڪل جون ڪھڙيون، لکڻ پڙھڻ جون |
ناھيون؛ |
جا واقف آھيون، انھن ٻانھن جا تہ اوترا بہ واقف |
32255 |
DYNT.utf |
اتي سڄو گھر دوزخ جي ڏيکاري پيو ڏيندو. چؤ |
ناھي، |
ڪري سڄو گھر بہ پيو کيلندو. جتي اھڙو مزو ۽ سلوڪ |
32256 |
DYNT.utf |
او اھيو پريان ھن ماڙيءَ تي ھوندو ھو. پر |
ناھي، |
ٻئي ھنڌ جاءِ ورتي اٿس. سندس اصلوڪو گھر بہ پري |
32257 |
DYNT.utf |
اڳيئي گھڻو رُليا آھيون. ھينئر گوشہ نشين |
ناھي، |
تہ ``ھينئر حياتي جي پڇاڙيءَ ۾ دربدر ٿيڻ چڱو |
32258 |
DYNT.utf |
باقي اميد علي گونگو آھي، تہ ڀؤ ڪونھي، |
ناھي، |
ٿيندو، جي ادو شاھوڪار ناھي، تہ اسان کان غريب بہ |
32259 |
DYNT.utf |
پر ٻڌجي پيئي تہ تمام ويجھي بہ آھي يا ڀت |
ناھي، |
وارن جو حرص گھٽجي نٿو، پاڻ وڌي ٿو. جا چڱي شيءِ ڏٺل |
32260 |
DYNT.utf |
پوريءَ عمر ڏي، اشرافت، لياقت، غريبيءَ، |
ناھي، |
اھڙي ڪم ۾ سون رپي ۽ عزيزي خويشيءَ ڏي اوترو ڏسڻو |
32261 |
DYNT.utf |
تہ اسان کان غريب بہ ناھي، باقي اميد علي |
ناھي، |
چيو تہ ``گذران خير جو پيو ٿيندو، جي ادو شاھوڪار |
32262 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ ھھڙن ڪمن ۾ جڏھن نڙيءَ تي لت ايندي، |
ناھي، |
اگرچ ماءُ جي حڪم کان ڌيءُ کي پير ٻاھر ڪڍڻ مناسب |
32263 |
DYNT.utf |
جيترو اڄ آھي، اوترو سڀائي نہ ھوندو. |
ناھي، |
ڪنھن لاءِ ڏک ڪين ٿو رھي. جيترو ڪالھ ھو، اوترو اڄ |
32264 |
DYNT.utf |
سڀ مسلمان ڀائر آھيون، تون اسان وٽ پورھيت |
ناھي، |
گذارينداسين. اھا مسلماني پر آھي، ڪا مھڻي جي ڳالھ |
32265 |
DYNT.utf |
غريبت ۽ شرافت ڏي ڏسڻو آھي. پوري پُني گذران |
ناھي، |
ھوندو تہ ڇا! دليادار ھوندو تہ ڇا! پئسن ڏي ڏسڻو |
32266 |
DYNT.utf |
مائٽڻ وارو آھي - تڏھن آءُٗ اھا ڳالھ مڃان |
ناھي، |
ڪم لاءِ پنڌ ڪيو ۽ وري پنھنجو رستو بہ ڌارين وارو |
32267 |
DYNT.utf |
مون توکي انھيءَ مھل چيو ھو تہ ويچارو اوھان |
ناھي، |
آھن؛ ھاڻ ڪير چوندو تہ سرائي، اللّہ مرھيس، جيئرو |
32268 |
DYNT.utf |
چي جاءِ تي علي رضا وڃي. پگھار بہ تمام چڱو |
نائب |
انگريز سرڪار جو جيڪو ڪانسل رھي ٿو، تنھنجي ھيٺان |
32269 |
DYNT.utf |
ڪانسل جي نوڪري ڇڏي ڏيان ۽ سلطان وٽ اميريءَ |
نائب |
سندس اميرن جي لالچائڻ تي، علي رضا جي خواھش ٿي تہ |
32270 |
DYNT.utf |
ڪانسل ٿي ويندين. سو ھن کي انھن مسلماني |
نائب |
ڏيکاريائوٽس تہ شايد ورھيہ-ٻن جي اندر ڪنھن پاسي |
32271 |
DYNT.utf |
بجي ڌاري در تي ھڪڙي گاڏي آئي جنھن ۾ برقعي |
نائبن |
|
32272 |
DYNT.utf |
تي علي رضا بغداد مان بدلي ٿي آيو ھو. ھو |
نائبيءَ |
سرڪار جي طرفان ھڪڙو وڏو ڪانسل رھي ٿو، انھيءَ جي |
32273 |
DYNT.utf |
جي جڳھ ملي. |
نائبيءَ |
سو ھاڻ ھن کي بغداد ۾ انگريز سرڪار جي ريز يڊ نٽ جي |
32274 |
DYNT.utf |
|
نائون |
باب |
32275 |
DYNT.utf |
جي در تہ وڃي ڪِري آھي؛ تنھنڪري جيتوڻيڪ |
ناٺيءَ |
ڄاتائين تہ ماڻھو کِلندا ۽ چوندا تہ مڙس جا ڪک چڏي، |
32276 |
DYNT.utf |
اوطاق تائين آڻي ڇڏين، جو انھيءَ کي دکائڻ |
ناڙي |
ڏھن ڄڻن مان ھڪڙو-ٻہ اندر وڃي پيپ ٽوڙي، باروت جي |
32277 |
DYNT.utf |
ڏيئي، ڊوڙي وڃي اندر باروت جي انبار کي لڳي. |
ناڙي |
تائين آڻي ڇڏين، جو انھيءَ کي دکائڻ سان باھ اھا |
32278 |
DYNT.utf |
.'' پر انھيءَ ۾ ھڪڙو تہ ائين ڪرڻ وارا پنھنجا |
نباھين |
تہ ٻہ-ٽي جوان ڇڏ جن تہ وجھ ڏسي، وڃي ترار سان ڪم |
32279 |
DYNT.utf |
سان شادي ڪرڻ جو شوق ٿي بيٺو ھو، جنھن جي |
نبائيءَ |
ڏينھن جي ذڪر چُرئي کان ٻوءِ سرائي نتح خان جي |
32280 |
DYNT.utf |
نان، صحت جان.' آڻي اسان کي ھتي رلايو اٿس.'' |
نبم |
ڪڍي اٿس. ڪھڙي نہ آرام سان مڙس جي ڪکن ۾ ويٺي ھيس. ` |
32281 |
DYNT.utf |
نٿي ٿيو. علي رضا، جنھن سلطان جي ڪامورن |
نبيرو |
ھو ۽ ھن کان اڳي گھڻا مٿا ھنيا ھئائون، پر فائدي ۾ |
32282 |
DYNT.utf |
ڇڏيو ھو، ھاڻي وري ھي جو تازو ڏڪ لڳس، تنھن |
نبيري |
پيري، ٻيا وري ڏکن تي ڏڪ آيا ھئس، تن ھن کي اڳھين |
32283 |
DYNT.utf |
ولين بہ پنھنجن ٻارن جا اھڙا بندوبست پئي |
نبين |
عقل وارا آھيو - ڄاڻو ٿا تہ زماني جو اھو دستور آھي، |
32284 |
DYNT.utf |
اٿس، توکان پنھنجو حال ڳُجھو لہ رکندي آھي.`` |
نپايو |
۾ تون ڪو سماءُ لھي ڏينم-تہ سندس ڇا خيال آھي، تو |
32285 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري ھو ھن کي ماءُ وانگي ڄاڻندا |
نپايو |
ھنن کي گھڻي ڪم جي ھوندي ھئي. ھن ٻارن کي ذنڍو ڪري |
32286 |
DYNT.utf |
ھو، ننڍي ھوندي اوري پري گھميو ڦريو ھو، |
نپنو |
علي رضا حيدرآباد جو چڱيءَ طرح واقف ھو، اتي ڄائو |
32287 |
DYNT.utf |
خان جي نبائيءَ سان شادي ڪرڻ جو شوق ٿي بيٺو |
نتح |
جنھن کي انھيءَ ڏينھن جي ذڪر چُرئي کان ٻوءِ سرائي |
32288 |
DYNT.utf |
تي خيال ڪري ڏڪي ويو ۽ انھڙي بلا سر تان ٽريل |
نتيجي |
سلطان اھڙي خوفناڪ منصوبي جو ذڪر ٻڌي ۽ ان جي خراب |
32289 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ ڪھڙن ڪھڙن خراب ماڻھن جي چنبن ۾ |
ندو |
آءُٗ جو ھيترا ڏينھن کانئس ڌار رھي آھيان ۽ ھو ٻڌ |
32290 |
DYNT.utf |
سڀاءَ واري ڇوڪري ھئي. ھندستاني چڱيءَ طرح |
نرم |
جو بندوبست ڪيو ھئائين. ھوءَ بہ جوان ۽ خوبصورت ۽ |
32291 |
DYNT.utf |
طبع جو ۽ رحمدل ھو، تنھنڪري ڪيترن ئي غرببن |
نرم |
ڪي ماڻھن سان واھپي رکڻ ڪري ڳالھائڻ مان سکيو. ھي |
32292 |
DYNT.utf |
۽ لياقت ھئي. ھن جو نانو ``فلڪ سوز بيگم'' ھو. |
نزاڪت |
ھن ۾ اتي عام ماڻھن کان سؤ ڀيرا وڌيڪ سونھن، |
32293 |
DYNT.utf |
اچي ٿيو آھي، پر پوءِ ھيءُ ڏک بہ ٿيس تہ ``جڏھن |
نزديڪ |
ھيتري جاکوڙ پئي ڪڍيم، تنھن سان نيٺ ملڻ جو وقت |
32294 |
DYNT.utf |
باقي رھي. ھڪڙي- ٻہ ٻانھن بہ ھٿ ڪئي ھئائين |
نسال |
پوءِ ڳڻتي واڌو ٿيس، جو ڀانيائين تہ منھنجي مڙس جو |
32295 |
DYNT.utf |
دل تي ديني خطرو گذرين، تڏھن بہ ھنن پاڻ |
نسبت |
۾ رکائي ڇڏيندي ھئي. اگرچہ بئنڪ مان وياج وٺڻ جي |
32296 |
DYNT.utf |
ھن کي ٻي بہ خاطري ھئي. عظمت جي ماءُ عزت |
نسبت |
پورو بندوبست ڪري، علي رضا سنبت ڪرڻ لڳو. ڌيءَ جي |
32297 |
DYNT.utf |
ھو جھڙو ويو، اھڙو وري اتان نڪتو. |
نسبت |
پيءُ جي طبع سان گيڻو ملي ٿي آئي، تنھنڪري انھيءَ |
32298 |
DYNT.utf |
۾ تندرستيءَ سان واسطي رکندڙن ڪمن بابت |
نسبت |
ٽيون تہ اوير سوير پنھنجي خواھ پنھنجي ملڪ جي |
32299 |
DYNT.utf |
۾ جو ديني حڪم آھي، تنھن تي بہ تہ ڪو ڌيان |
نسبت |
زينت - اھو تہ سائين ٺھيو، پر پردي جي |
32300 |
DYNT.utf |
۾ جيڪي ڪفر وغيرہ جا شڪ گذرندا ھئا، سي لٿا. |
نسبت |
جو وري ٿورو گھڻو واھپو رکڻ لڳو. ماڻھن کي ھن جي |
32301 |
DYNT.utf |
۾ ديني ڪتاب ڏٺا آھن، تن مان پردي جي معنيٰ |
نسبت |
- ھائو، بيشڪ ضروري آھي؛ پر جيتر يقدر مون انھيءَ |
32302 |
DYNT.utf |
۾ علي رضا ارادو ڪيو تہ ولايت ۾ طبابت جو |
نسبت |
ھن پٽ جي |
32303 |
DYNT.utf |
۾ علي رضا کي ھاڻ ھر طرح خاطري ٿي. ھن ڏٺو |
نسبت |
پنھنجي اولاد جي |
32304 |
DYNT.utf |
۾ گفتگو ڪندا ھئا ۽ ان جي تياريءَ بابت پاڻ |
نسبت |
مائٽ ٿينداسين ۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ ايندڙ شاديءَ جي |
32305 |
DYNT.utf |
۾ منھنجو مختصر مطلب ھيءُ آھي، تہ زالن کي |
نسبت |
جي نامناسب ڳالھين تي ھلڻ ضروري ڪونھي. پردي جي |
32306 |
DYNT.utf |
۾ ھنن جو پاڻ ۾ بحث ھليو، جو مختصر طور ھيٺ |
نسبت |
ھڪڙي ڀيري، ڪنھن ھندستاني ڪتاب پڙھندي، بردي جي |
32307 |
DYNT.utf |
۾ ٿورو گھڻو چوڻ چائڻ ٿيو ھو، پر سندس مئي |
نسبت |
خواھشسنھ نہ ٿيندو؟ سرائيءَ جي جيئري ئي انھيءَ |
32308 |
DYNT.utf |
۾ ڪيتريون تي بدناميءَ جھڙيون ڳالھيون ظاھر |
نسبت |
ھئي، تنھنڪري مڙس مٿس نامھربان ھو. زال جي ھلت جي |
32309 |
DYNT.utf |
۾ ڳالھايا؛ پر ھن ورندي ڪانہ ڏني، ڪُنڌ ھيٺ |
نسبت |
طرح ھن نامراد ڪيترائي ٻيا ناشائستا لفظ سندس |
32310 |
DYNT.utf |
۾، اھڙو خط بہ اطلاع لاءِ روس جي شھنشاھ |
نسبت |
ڏنائينس، ۽ جڏھن تہ اھا روس جي حد ھئي، تڏھن سندس |
32311 |
DYNT.utf |
ڄاتو، تنھڪري ڪڏھن ڪڏھن بختاور سان ڳالھہ |
نسٿي |
ڳالھين ۾ تہ زينت بانوءَ کان پڇڻ ڳاڇڻ ھن مناسب |
32312 |
DYNT.utf |
ظاھر ڪري. زينت بانو سندس صالح ڌيءَ ھئي، |
نشان |
ٿي ويو. باقي پوئتي اھڙو ڪونہ بچيو، جو سندس نالو |
32313 |
DYNT.utf |
ماستر ٿي آيو ھو، جنھن ۾ سندس زال زينت بانو |
نشان |
جنھن بمبئيءَ شھو ۾ علي رضا پھرين ھڪڙو بي نام بي |
32314 |
DYNT.utf |
۽ ٻلا عطا ڪيائين ۽ ``مقرب السلطان'' لقب ڏنائينس. |
نشان |
درجي تي آندو ۽ انعام اڪرام ڪيائين، وڏي درجي جا |
32315 |
DYNT.utf |
. ڪنھن کي کڻڪئي ڪانہ ھوندي تہ پوءِ ڇا سھي. |
نشان |
``ادا! جي ڪنھن لڌو تہ منجھس ڇا لکيل آھي، ڪو نالو ڪو |
32316 |
DYNT.utf |
بہ ھن کي ڏسڻ ۾ نہ آئي. تنھنڪري محبوب عليءَ |
نشاني |
جيڪا گستاخي ھو اڳي ھن سان رکندا ھئا، تنھن جي ڪا |
32317 |
DYNT.utf |
مون سان ٿي، ۽ پرديس جي ڏکن ڏوجھرن ۾ ڪا سنگت، |
نشاني |
زينت ڄاتو تہ وري بہ مڙس جي ڪا |
32318 |
DYNT.utf |
آھن. اھي سڀ رڳو ڏسڻ جي لاءِ نہ آھن، پر انھن |
نشانيون |
ڪروڙين شيون پيدا ڪيون آھن، جي سندس قدرت جون |
32319 |
DYNT.utf |
آھن، سي ڀلي منھنجي سر سان ھجن تہ چڱو، جو |
نشانيون |
ھن خيال ڪري ڏٺو تہ اھي سوکڙيون بابي مرحوم جون |
32320 |
DYNT.utf |
طرح رھندي آئي. |
نشانيءَ |
اھا ساري ڪٽنب جي تصوير ورھين تائين پوءِ وٽن |
32321 |
DYNT.utf |
لاءِ وجھجي-ٻيو ڪي ڪين ڪجي. |
نشانيءَ |
ورھائي پڌري ڪرائجي ۽ ڪنوار کي ويڙھ يا مُنڊي |
32322 |
DYNT.utf |
لاءِ ھن ساڻ کنيو. |
نشانيءَ |
شيون ڏيکاريائون، جن مان ھڪڙي ترار ۽ ھڪڙو ڀالو |
32323 |
DYNT.utf |
ٿي ويھڻ ۽ خدا جي عبادت ڪرڻ اسان کي زيادہ |
نشين |
ٿيڻ چڱو ناھي، اڳيئي گھڻو رُليا آھيون. ھينئر گوشہ |
32324 |
DYNT.utf |
ٿي ويھندس، ۽ آباديءَ جو شغل بہ ڪندس ۽ خدا |
نشين |
زمين جو ٽڪر ٻھراڙيءَ ۾ ھٿ ڪري، آتي گھر جوڙي گوشہ |
32325 |
DYNT.utf |
ٿي ويھون. |
نشين |
ڪو شھر ڪان ٻاھر زمين جو ٽڪر ھٿ ڪري، وڃي اتي گوشہ |
32326 |
DYNT.utf |
۾ گذارڻ لڳا. |
نشينيءَ |
شغل ھوندو ھو. انھيءَ طرح ھي سانھ ستيءَ سان گوشہ |
32327 |
DYNT.utf |
تي پئي رُنو. چوندا آھن تہ ھن دنيا ۾ ڏک ايندا |
نصيب |
ويچاريءَ پنھنجي قٽل |
32328 |
DYNT.utf |
نہ ٿئي. |
نصيب |
اوچتو سمنڊ ۾ ٻڏي مرڻ جو موت شال ڪنھن دشمن کي بہ |
32329 |
DYNT.utf |
وارا سمجھندا ھئا. |
نصيب |
پرڏيھ ۾ قيدي ھئا، تڏھن بہ گڏ رھڻ ڪري پاڻ کي چڱي |
32330 |
DYNT.utf |
ٿيس. |
نصيب |
پڇاڙي سُرھي ٿي، ۽ مُئي کان پوءِ بہ چڱي ۽ پاڪ جاءِ |
32331 |
DYNT.utf |
ڪري ۽ منھنجي گھر واري کي سرھي، سي جڏھن |
نصيب |
سو مائٽن کان بہ وڌيڪ آھي. خدا سرائيءَ کي بھشت |
32332 |
DYNT.utf |
۾ ھوندا تنھن سان ڪو ڪنھن جو وس؟ ماٺ ڪري |
نصيب |
بندوبست ڪيو آھي سو چڱو آھي، پر جنھن کي ڏک ڏولاوا |
32333 |
DYNT.utf |
۾ ڪانھي. مون اڳھين سمجھو ٿي تہ اسان جي گھر |
نصيب |
جان بيبيءَ چيو تہ ``نڪو مريم، ھن کي شادي |
32334 |
DYNT.utf |
ڏنائين، جي ھنن کي مرڻ گھڙيءَ تائين دل تي |
نصيحتون |
روبرو ويھاريو، ۽ ھڪ ھڪ کي آئيندي جي ھلت ڪرڻ لاءِ |
32335 |
DYNT.utf |
آئي تہ سکرن مسلمانن جي زالن ۾ پردي جي ھئڻ |
نظر |
ٻڌي، ڏاڍو خوش ٿيا. ھنن کي وڏي خوشيءَ جي ڳالھ اھا |
32336 |
DYNT.utf |
آئي، پر جڏھن تو ٻاڻ انھيءَ ڪم لاءِ پنڌ |
نظر |
اسان کي قبول آھي. بوءَ ڪھڙي بہ ڏکيائي اسان جي |
32337 |
DYNT.utf |
پئجي ويئي، ھوءَ بہ شرم کان منھن پاسي ڪري |
نظر |
جتي سرائيءَ جي نياڻي بيٺي ھئي، ۽ سڄي ساري منھنجي |
32338 |
DYNT.utf |
تي آڻڻ لاءِ اتي ڦٽو ڪرايو آھي. ٻاروت ۽ محلات |
نظر |
کان ڪِري پيو آھي، يا تہ ڪنھن ڄاڻي واڻي منھنجي |
32339 |
DYNT.utf |
تي ڏيارس، جو ھڪڙو تہ سندس پيءُ جون خدمتون |
نظر |
پنھنجي منھن بہ پيو ڌنڌو ھلائي. اھو پگھار سلطان ھن |
32340 |
DYNT.utf |
داريءَ لاءِ پئي گھميو. ڀانيائين تہ ٻئي |
نظر |
بازار ۾ ھڪڙو سرڪاري سپاھي ترار سان مليس، جو شھر ۾ |
32341 |
DYNT.utf |
رکائجي يا انھيءَ کي بند ڪرائجي ۽ ايتري |
نظر |
عرض ڪرڻ ۾ ايندو، في الحال اڳ ڳڻتي ڪري انھيءَ جي |
32342 |
DYNT.utf |
رکجئين متان مون کي اٿڻ جو وقت نہ ملي.'' |
نظر |
ڏيئي، سمجھائي روانو ڪر ۽ پوءِ مانيءَ ٽيڪي جي |
32343 |
DYNT.utf |
نہ آئي، تنھنڪري اھڙو بندوبست ڪيائين، جو |
نظر |
قبول ڪريان. پر اوچتو استعيفا ڏيڻ ھن کي بہ مناسب |
32344 |
DYNT.utf |
نہ آيس. پھريائين ھڪڙو ھوشيار منشي سڃاڻپ |
نظر |
سان اٽڪيل ھو، تنھنڪري يڪدم ھنن کي ڇڏي وڃڻ مناسب |
32345 |
DYNT.utf |
نہ آيس. ڀاءُ کي اٿاريائين، مريم کي سڏ ڪيائين. |
نظرَ |
تہ زينت بانو ڪانھي. ھيڏي ھيڏي نھاريائين، تہ بہ |
32346 |
DYNT.utf |
نہ ايندي.'' |
نظر |
ٿيندو، جو اھڙي ٻانھن مون کي وري آسانيءَ سان |
32347 |
DYNT.utf |
ھوندي ھئي. ٻيو ھن جي اٿ-ويھ رڳو سکرن سان |
نظر |
جھڙي ھئي، جو سندس پيءُ جي انھيءَ ڳالھ تي خاص |
32348 |
DYNT.utf |
ھوندي ھئي، جو انھيءَ ڪري ڪيترا ڏينھن حڪومت |
نظر |
۾ ھن جي راءِ پڇي ويندي ھئي، ۽ سڀ ڪم تي ھن جي اھڙي |
32349 |
DYNT.utf |
ٿو اچي، اسين تہ اجھي اھڙا ٿا ڏسون جھڙا |
نظر |
الائجي ڪھڙي قسم جو گھر، ڪھڙي قسم جو ماڻھو چگو |
32350 |
DYNT.utf |
۾ زال جي لاءِ وڏو پردو آھي مڙس، انھيءَ |
نظر |
جي معنيٰ بند قيد نٿو نڪري، جيئن ھتي آھي. منھنجي |
32351 |
DYNT.utf |
۾ ئي ڪين آھن.'' |
نظر |
جايون، جن جي پاڻ ڪالھ صبح جو رٿ پئي ڪئي، سي تہ ھتي |
32352 |
DYNT.utf |
۾ ٻيئي ھڪجھڙا آھن. چڱا آھن تہ ٻيئي چڱا آھن، |
نظلو |
شھربانوءَ ورندي ڏني تہ منھنجي |
32353 |
DYNT.utf |
ٿو ڪري. انھيءَ ڳالھ تي بہ سندن وچ ۾ تڪرار |
نفرت |
ٿو سمجھي. ھُنن جي ھيتري خوشامد ٿو ڪري ۽ ھِنن تي |
32354 |
DYNT.utf |
ڪندڙ ھئا ۽ انھيءَ ڪري ڪنھن کي سکڻ جي خواھش |
نفرت |
ماڻھو (خاص زالون) انگريزي ٻوليءَ سان ٿوري گھڻي |
32355 |
DYNT.utf |
چوري ڪري کنيائون، نڪرڻ مھل گھر جو مالڪ |
نقدي |
ٽن ھزارن رپين جيترو مال، زيور ۽ زريءَ جا ڪمڙا ۽ |
32356 |
DYNT.utf |
پھچائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئي، پر فتحياب ٿي نہ |
نقصان |
ڏٺو، ۽ ٻن-چئن وقتن تي ھن کي معلوم ٿيو تہ ھنن کيس |
32357 |
DYNT.utf |
نہ پھچي ھا، تڏھن بہ ھن ڄاتو تہ جڏھن ھاڻ |
نقصان |
ڪئي ھئي، جنھنڪري ٻين وانگي ھن کي اھڙو وٺ- پڄ ۾ ڪو |
32358 |
DYNT.utf |
جواني گم ٿي وئي ھئي. جدا ٿئي ٻہ ورھيہ کن |
نکا |
زينت بانوءَ جي نڪاسونھن |
32359 |
DYNT.utf |
. جھولي پٽي سندس ڪيوڙو ۽ ڪتل ھٿ ڪيائون، |
نکتو |
فرياد'' ڪيائين تہ ھڪڙو - ٻہ پوليس جو سپاھي اچي |
32360 |
DYNT.utf |
آيو. زينت بانوءَ ڀانيو، نہ صفوران جو مڙس |
نکري |
پاسي واري در کان ھڪڙو قداور مڙس ڪپڙن گندين ٺھيل |
32361 |
DYNT.utf |
گذر جي اپاءُ کان سواءِ گھمندي وتي. وري |
نلاھري |
غير واقف، سو ڀانيا ئون تہ فقير ياڻي آھي، جا ڪنھن |
32362 |
DYNT.utf |
پڙھڻ جو سعيو ڪيو. |
نماز |
سھاريءَ جي ڪئي، ۽ علي رضا ۽ جان بيبيءَ بہ ائي |
32363 |
DYNT.utf |
پڙھنديون، سو تہ اھي نينگريون بہ ڄاڻنديون |
نماز |
ڏيڻي آھي، جو مائٽ پڙھائينن پڙھي پڙھي قرآن ۽ |
32364 |
DYNT.utf |
پڙھي اچي ويٺو ھو تہ ھڪڙي ٻانھيءَ ھڪڙو بند |
نماز |
ڏينھن صبح جو سوير سلطان پنھنجي وڏي حرمخائي ۾ |
32365 |
DYNT.utf |
پڙھي وڃي قرآن جي دؤر تي پينگھي ۾ ويٺي. |
نماز |
ڀاتي اٿي ڏھاڙيءَ وارو ڪم ڪار ڪرڻ لڳا. زينت بانو |
32366 |
DYNT.utf |
پڙھيائون. پوءِ زينت جيڪي ٽوپيون ۽ چولا |
نماز |
۽ ٿورو آرام ڪري اٿيون، وري وضو ڪري اڳئينءَ جي |
32367 |
DYNT.utf |
پڙھي، فقير ۽ فقير باڻيءَ کان موڪلائي، |
نماز |
نيٺ خير جو صبح ٿيو. ھيءَ ھٿ منھن ڌوئي |
32368 |
DYNT.utf |
جو سعيو ڪيو. ذري کان پوءِ مائي بہ اٿي. گھر |
نماز |
بختاور ھلي ويئي ۽ زينت بانوءَ بہ اٿي اڳئينءَ جي |
32369 |
DYNT.utf |
۽ قرآن پڙھڻ لڳي ۽ سگھوئي سڄي پاڙي ۾ مشھور |
نماز |
۾ زينت کي البت چڱي وندر ٿي. ھيءَ وري ھتي بہ وقت سر |
32370 |
DYNT.utf |
۽ قرآن جي شغل ۾ رھندا ھئا ۽ ڪيتريون ئي ٻيون |
نماز |
وارا ھئا، تڏھن نہ مسلمان ھئا، ديندار ھئا، پنھنجي |
32371 |
DYNT.utf |
۽ قرآن جي شفل ڪري منجھانئس خوش ھئا. پر ھن |
نماز |
۽ چڱي ھلت ڏسي ھن کي آفرين ڪرڻ لڳا. خاص ڪري ھن جي |
32372 |
DYNT.utf |
ماڻھو ھو، ۽ ٻہ حج بہ ڪيا ھئائين. ھن کي ڪا |
نمازي |
ھو وڏو |
32373 |
DYNT.utf |
آھي، پوءِ اوير سوير پنھنجي دل جي خوشيءَ |
نمونو |
ڌنڌو ھلايون، جو اھو شھر وري بہ بمبئيءَ جھڙو |
32374 |
DYNT.utf |
پروردہ غلام ھوندس ۽ حضور جي اقبال کي دعا |
نمڪ |
وڃڻ تمام ضروري آھي. آءُٗ جتي ھوندس، اتي حضور جو |
32375 |
DYNT.utf |
حراميءَ ڪري ڪا خراب صلاح نہ ڏيندو، پاڻ |
نمڪ |
ھيتري مھرباني ڪريان ٿو ۽ ھيتري عزت ڏيانس ٿو، سو |
32376 |
DYNT.utf |
حلال ٻانھيءَ جو منھن ڪيڏانھن پورھيت جو |
نمڪ |
پوءِ مائي شھر بانوءَ ھڪڙي پورھيت رکي پر ڪيڏانھن |
32377 |
DYNT.utf |
حلاليءَ جو انعام ڏيندس.'' |
نمڪ |
۽ دلاسو ڏنائين تہ ``سگھوئي آءُٗ اوھان کي انھيءَ |
32378 |
DYNT.utf |
حلاليءَ ۾ ايتري اميد ھئي تہ ھي مسلمان آھي، |
نمڪ |
۽ انگريز سرڪار جي ملڪ جو ھو، تہ بہ سلطان کي ھن جي |
32379 |
DYNT.utf |
حلالي، اشرافت ۽ چڱي ھلت ڏسي ھن کي آفرين |
نمڪ |
ٿي ڪمائڻ لڳي. مھيني کن جي اندر ھن جي چالاڪي، |
32380 |
DYNT.utf |
چڱيءَ طرح معلوم ٿي ويئي، سا ھلا ھن کي پاڻ |
نمڪحلالي |
جي آزمودي مان چاند بيبيءَ کي زينت جي اشرافت ۽ |
32381 |
DYNT.utf |
ڏيکا ريندا.'' |
نمڪحلالي |
ماڻھو ۽ نمڪخوار آھن، سي بہ ھن امير وانگي پنھنجي |
32382 |
DYNT.utf |
آھن، سي بہ ھن امير وانگي پنھنجي نمڪحلالي |
نمڪخوار |
اسان کي اميد آھي تہ جيڪي اسان جا رعيتي ماڻھو ۽ |
32383 |
DYNT.utf |
ڄاڻي، خانگي گذران کي فخر ٿي سمجھيائين. |
نمڪخوار |
ھن لوڪريءَ کان عار ٿي ڪيو ۽ پاڻ کي گذريل حڪومت جو |
32384 |
DYNT.utf |
کڻي اللّہ تي رکيائين. |
ننگ |
ھو، سو انھن جي بھتريءَ لاءِ ڪيو ھئائين، باقي سڀ |
32385 |
DYNT.utf |
ڪر.'' |
ننگ |
غلام آھيون، ائين ڄاڻي تون کڻي منھنجي علي رضا سان |
32386 |
DYNT.utf |
اندران ڪلف ڏيئي ڇڏيو ھو. |
ننھن |
ڪري نوڪر کي سو گھائيءَ جو تاڪيد ڪري ڇڏيو ھئانين، |
32387 |
DYNT.utf |
جون لڙايون اڪثر ٻڌبيون آھن، پر ھتي تہ ٻنھي |
ننھن |
ھئي جو سڀڪو مٿانئس ساھ پيو صدقو ڪندو ھو. سَس- |
32388 |
DYNT.utf |
دلاسا ڏيئي بس ڪرايس. انھيءَ طرح خير سان |
ننھڻس |
صحت جان.' آڻي اسان کي ھتي رلايو اٿس.'' پر پوءِ وري |
32389 |
DYNT.utf |
اچي قٽي، پئي ٿڌا ساھ کنيائين ۽ آٿلي پٿلي. |
ننڊ |
ھڪڙي ڀيري رات جو جان بيبي جي |
32390 |
DYNT.utf |
جي خمار ۾ ھئي، تہ ڏسي تہ ھڪڙي زال ٻاھران |
ننڊ |
ڪچيءَ سومھڻيءَ جو پاڻ وڃي پنھنجي ھنڌ تي ليٽي. |
32391 |
DYNT.utf |
قٽائي، اچي انھن قصن کي لڳا آھيو؟'' |
ننڊ |
ٿين ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان جيجي! خير تہ آھي، اڄ وري |
32392 |
DYNT.utf |
قٽي ويئي اٿم.'' |
ننڊ |
جون ڳالھيون اچي دل تي چڙھيون اٿم؛ تنھن کان |
32393 |
DYNT.utf |
کڻي وين. صبح جو اٿيا، تڏھن البت ساھ پيٽ |
ننڊ |
نڪو کاڌو نڪو پيتو. رات جو بہ کاڌو نہ کاڌي جھڙو، |
32394 |
DYNT.utf |
نہ ڪيائون، پر ٻين جي بہ فنڊ ڦٽايائون؛ آخر |
ننڊ |
وري جا رات آئي، سا بہ ھنن روئڻ-پٽڻ ۾ گذاري. پاڻ تہ |
32395 |
DYNT.utf |
ڪانہ ھئي. سج اڀرئي ڌاري آٿي ويھي رھي. |
ننڊ |
جاڳيل ھو، سو پھر-سوا تائين ستو پيو ھو، زينت کي تہ |
32396 |
DYNT.utf |
ڪانہ ڪئي، انھيءَ واقعي جي پچار ھئي. صبح |
ننڊ |
شھر ۾ غلغلو پئجي ويو. ساري رات ماڻھن |
32397 |
DYNT.utf |
ڪئي، پر رات جو ٽي-چار ڀيرا بڇڙا خواب ڏسي |
ننڊ |
پر لاچار ٿي خدا تي ڀاڙي سمھي رھي، ھن چڱي موچاري |
32398 |
DYNT.utf |
۾ پئجو ٿي ويا، ۽ ڏاند پاڻھي ئي پئي ھليا. |
ننڊ |
جو پنڌ-پنڪيون کائيندا ھليا ويا. ڪڏھن تہ ٽيئي ڄڻا |
32399 |
DYNT.utf |
نٿي اچي؟'' |
ننڍ |
ستل ھيس، سا بہ جاڳي، چوڻ لڳيس تہ ``مائي ڇو اڄ تو کي |
32400 |
DYNT.utf |
و آھي، جتي ھزارن جو مال پيو اچي وڃي! ڍما |
ننڍ |
الائجيٰ ڇو ھام نٿا ڀريو. پھرين، ھن سيٺ جو گھر ڪو |
32401 |
DYNT.utf |
ٻار ھئا: ٻہ ڌيئو ۽ ھڪڙو پٽ. اھو ڀاڻس بہ ڪم |
ننڍا |
گڏ سندس ننڍو ڀاءُ ۽ ڀاڄائي رھندا ھئا، جن کي ٽي |
32402 |
DYNT.utf |
حاڪمن جو لشڪر مدد لاءِ آيل ھو. انھن ۾ ئلي |
ننڍن |
روس جي لشڪر ۾ سندس ھٿ ھيٺ وارن ڪيترن ئي |
32403 |
DYNT.utf |
ٻارن جي منٿن ڪري، جن جي ليلائڻ تي فتحمند |
ننڍن |
بچايو. اھو جيئدان جو ھن کي مليو، سو خاص سندس زال ۽ |
32404 |
DYNT.utf |
آھان، اڃا شادي ڪرڻ جو وقت پيو آھي. اھو سندس |
ننڍو |
پر ھو انھہيءَ تي نہ بيٺو. پيو چوندو ھو تہ آءُٗ |
32405 |
DYNT.utf |
باغ بہ ساڻس لڳل ھو. آنھيءَ سان گڏ وري ٿورو |
ننڍو |
ھٿ ڪيو، جنھن ۾ اڳيئي ھڪڙو کوھ بہ جاري ھو ۽ موچارو |
32406 |
DYNT.utf |
بنگلو جوڙايو. ۽ انھي سان لڳ ھڪڙي ننڍي سھڻي |
ننڍو |
باغ سان لڳ وري ھنن موچارو |
32407 |
DYNT.utf |
پٽ بہ غريب ٿو ٻڌجي، پر جيتوڻيڪ ٻڃنديءَ |
ننڍو |
تہ ``سو ھينءَ تہ سيٺ گل محمد چڱو ماڻھو آھي ۽ سندس |
32408 |
DYNT.utf |
پٽ قيد ٿي ايران ڏي ويا، جتان وري نہ موٽيا. |
ننڍو |
وڏي پٽ سوڏو لڙائيءَ ۾ مارجي ويو، باقي سندس زال ۽ |
32409 |
DYNT.utf |
پٽ ڪردقوم جي ھڪڙيءَ زال مان. ڪرد ماڻھو |
ننڍو |
کي ٻن حرمن مان پٽ ھئا، وڏو پٽ ڏاڏي پوٽيءَ سان ۽ |
32410 |
DYNT.utf |
پٽس معصوم اٿي ڏسي تہ ھنڌ تي امان مُئي پيئي |
ننڍو |
صبح جو |
32411 |
DYNT.utf |
سڀاڻي وڏو. تون بہ تہ اڃا ڪالھ ايڏي ھئينءَ، |
ننڍو |
بختاور - ھان مائي، اڄ |
32412 |
DYNT.utf |
ھو ۽ بمبئيءَ ۾ پڙھي ڀاءُ جھڙوئي ھوشيار |
ننڍو |
پڙھي. ھيءُ محبوب عليءَ کان رڳو ٻہ-اڍائي ورھيہ |
32413 |
DYNT.utf |
ھوس ۽ ڪمائڻ جھڙو نہ ھوس، تڏھن تہ بيشڪ منھنجو |
ننڍو |
علي رضا ورندي ڏني تہ ``امان! جڏھن سچ پچ عمر جو |
32414 |
DYNT.utf |
ٿي وڏو ٿيو ھو، آتي ھينئر ھي پنھنجي آل عيال |
ننڍو |
ٿي ويا. ھي اچي بنگلن ۾ لٿا. جنھن شھر ۾ علي رضا |
32415 |
DYNT.utf |
ڀاءُ منصور علي، جو ساڻس گڏ ولايت ۾ ڍاڪٽريءَ |
ننڍو |
انھن جي شاديءَ ۾ محبوب عليءَ جو |
32416 |
DYNT.utf |
ڀاءُ ھيتري پنڌ تان رڳو پيءُ-ماُ جي ڏسڻ |
ننڍو |
تنھن جڏھن ڏٺو تہ منھنجو |
32417 |
DYNT.utf |
ڀاءُ ۽ ڀاڄائي رھندا ھئا، جن کي ٽي ننڍا |
ننڍو |
وارو بہ ھو. کيس اولاد ڪونہ ھو، مگر ساڻس گڏ سندس |
32418 |
DYNT.utf |
ڳوٺ مھاڻن جو ڏسڻ ۾ آيو، جتي ڏھ-پندرھن ڀُونگيون |
ننڍو |
نيٺ ھو اچي ڪناري تي پھتا. ڪناري کي ويجھو ھڪڙو |
32419 |
DYNT.utf |
آھي، شادي ڪرڻ لاءِ ٽي-چار ورھيہ ٻيا بہ |
ننڍي |
پنسي وارو بہ ھو. اگرچہ ھن ڄاتو ٿي تہ اڃا عظمت |
32420 |
DYNT.utf |
پُٽ جي خبر پوي تہ پوءِ پنھنجي لاءِ پڪو |
ننڍي |
ھو ويچارا غريبت طور گذارڻ لڳا. اھو ارادو ھون تہ |
32421 |
DYNT.utf |
پٽ علي نواز کي دڙڪا ڏنائون تہ اھو وير اوھان |
ننڍي |
ابران جي سرڪار کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي ويئي. ھن جي زال ۽ |
32422 |
DYNT.utf |
پٽ منصور علي ۽ پنھنجي دائي مريم سان اچي |
ننڍي |
زال زينت بانو، پنھنجي ماءُ جان بيبي، پنھنجي |
32423 |
DYNT.utf |
پٽ منصور علي، جنھن ڊاڪٽريءَ جا ٻہ - چار |
ننڍي |
علي رضا بمبئيءَ ۾ ھو، تہ سندس |
32424 |
DYNT.utf |
ديوار کڻائي چڏيائون. انھيءَ ھنڌ علي رضا |
ننڍي |
بہ ٺھرايائون، ۽ انھيءَ ساري زمين جي چوڌاري اوڏڪي |
32425 |
DYNT.utf |
سھڻي مسيت بہ ٺھرايائون، ۽ انھيءَ ساري |
ننڍي |
ھنن موچارو ننڍو بنگلو جوڙايو. ۽ انھي سان لڳ ھڪڙي |
32426 |
DYNT.utf |
مسجد بہ ٺھرائي ڇڏيائون، جيئن اڪثر دستور |
ننڍي |
قبرون جوڙئي ڇڏيائون ۽ سندن سيرانديءَ کان ھڪڙي |
32427 |
DYNT.utf |
وھيءَ جا ٻار جيڪي ڄمن ٿا، سي اڪثر ضعيف |
ننڍي |
ڪري سڌاري جا ڪم جيڪي سکڻا آھن سي ڇڏايو يڃن، ۽ |
32428 |
DYNT.utf |
وھيءَ جي شاديءَ ڪري ماڻھو پاڻ بہ جلد پيريءَ |
ننڍي |
وھيءَ جا ٻار جيڪي ڄمن ٿا، سي اڪثر ضعيف ٿا ٿين، ۽ |
32429 |
DYNT.utf |
ھوندي اوري پري گھميو ڦريو ھو، سو سجھيس |
ننڍي |
حيدرآباد جو چڱيءَ طرح واقف ھو، اتي ڄائو نپنو ھو، |
32430 |
DYNT.utf |
ھوندي کان خواھش ھين تہ وڏيڻ ۾ گذاريون-اھڙي |
ننڍي |
تي علي رضا ۽ زينت بانو ڏاڍي آرام سان رھڻ لڳا. جھڙي |
32431 |
DYNT.utf |
ھوندي کان خواھٽن ھئي تہ پيريءَ ۾ زمين جو |
ننڍي |
ھينئر علي رضا کي بک ڪانہ ھئي. مگر ھن جي دل ۾ جا |
32432 |
DYNT.utf |
ھوندي کان ھن چڱي تعليم ڏياري ھئي؛ سو سنڌي |
ننڍي |
ڏنو ھو، جنھن جو نالو علي رضا رکيو ھئائين، تنھن کي |
32433 |
DYNT.utf |
ھوندي ھئا.'' ۽ ھن سان چرچو ڪري چوندي ھئي |
ننڍي |
جو نڪ ۽ اکيون ۽ ڳل ساڳيا اھڙا آھن، جھڙا علي رضا جا |
32434 |
DYNT.utf |
ئي ھوندي اسڪول ۾ پڙھائڻ ويھاريائين، جو |
ننڍي |
جي مناسب طرح واٽ وٺڻ لڳو. پنھنجي پٽ حامدعليءَ کي |
32435 |
DYNT.utf |
ڀاءُ بہ ٿي ڪئي، سو اڳ ڳڻتيءَ ڪري سچ ٿي چيائون. |
ننڍي |
جو ارادو ٿي ڪيم، تڏھن پيءُ بہ مون کي منع ٿي ڪئي ۽ |
32436 |
DYNT.utf |
ڀاءُ جو پوٽو.'' ھيءَ ڳالھ جا ظاھر ٿي تنھنڪري |
ننڍي |
ڏاڏو ٻبئي ڀائر ھئا، آءُٗ وڏي ڀاءُ جو پوٽو، تون |
32437 |
DYNT.utf |
ڀاءَ کي پٽ وانگي پالي وڏو ڪيو ھو، ۽ پرڻايو |
ننڍي |
پٽ. اھو ڀاڻس بہ ڪم ۾ ساڻس ڀائيوار ھو. ھن پنھنجي |
32438 |
DYNT.utf |
ڀاءُ کي ويھاريائون، جو پڻ سگھوئي اھڙيءَ |
ننڍي |
ويا، جتان وري نہ موٽيا. پوءِ سندس گاديءَ تي سندس |
32439 |
DYNT.utf |
ڌيءَ ٽن ورھين جي ھئي، سا ڀانيائين تہ حامد |
ننڍي |
ڪنديون آھن، تيئن ھن کي بہ خيال ھو. وري ڀاڻس کي |
32440 |
DYNT.utf |
ڪمانگري صندوق مٿي تي، ۽ ھڪڙي ڇٻي ميوي جي |
ننڍي |
در جو کڙڪو ٿيو، بختاور نڪري ٻاھر ويئي، ۽ ستت ھڪڙي |
32441 |
DYNT.utf |
عمر وارن قيدين ۽ قيدياڻين کي غلام ڪري وڪڻي |
ننڍيءَ |
انھيءَ وقت کان پوءِ سگھوئي حڪم جاري ٿيو تہ |
32442 |
DYNT.utf |
عمر ۾ اڪثر ساديءَ جو گھڻو شوق ٿيندو آھي، |
ننڍيءَ |
تہ بيشڪ منھنجو اھڙو اعتراض ھو، ڇالاءِ جو جيتوڻيڪ |
32443 |
DYNT.utf |
وھيءَ جي شاديءَ ڪري سڌاري جا ڪم جيڪي سکڻا |
ننڍيءَ |
زال پرڻجي وڌيڪ بار ڇالاءِ ٿجي؟ تنھن کان سواءِ، |
32444 |
DYNT.utf |
ڄمار ۾ شادي ڪرڻ مان ڇا حاصل آھي. پھربن تہ |
ننڍيءَ |
جيڪي پڙھيو اٿم ۽ ڏٺو اٿم، تنھن موجب ڄاڻان ٿو تہ |
32445 |
DYNT.utf |
آھيان، آءُٗ اڃا ٿورو ٿو ڪمايان. اڇي ڏاڙھي |
ننڍڙو |
جا مون نہ ٻڌي؟ اھا واجبي ڳالھ ٿو ڪرين تہ آءُٗ اڃا |
32446 |
DYNT.utf |
آھي؛ ڄائي چار-پنج مھينا مس ٿيندس.'' |
ننڍڙو |
آيا چيو تہ `` |
32447 |
DYNT.utf |
ٻار بہ ساڻ اٿس، جي راضي ٿي تہ الھيءَ جي |
ننڍڙو |
جي ھوشيار آھي. اسان جن ٻارن کي پڙھائيندي آھي. |
32448 |
DYNT.utf |
ڇوڪر سندس ھٽ تي ھو، تنھن دانھن ڪئي، تنھن |
ننڍڙو |
کڻي اٿي ڀڳي ھئي. ھٽ وارو ڪم سان اندر ڪوٺيءَ ۾ ھو، |
32449 |
DYNT.utf |
آھي، جڏھن ڪا وڏي ٿئي، تنھن کان سواءِ ھن |
ننڍڙي |
آھيان.'' ٻيو ھيءُ بہ چيائين تہ ``مامي جي ڌيءُ اڃا |
32450 |
DYNT.utf |
قلڙي وجھجي. انھيءَ ڪري ھنن ڄاتو تہ اجاين |
ننڍڙي |
لنڍي ھوندي کان ٽُنگ نڪتل ھجي تہ پوءِ لاچار ھڪڙي |
32451 |
DYNT.utf |
ٻار جي سنڀال بہ ڪندي ھئي، جنھنڪري چاند |
ننڍڙي |
پورھيو مناسب ڄاڻدي ھئي اھو ڪندي ھئي، ۽ ھن ٻئي |
32452 |
DYNT.utf |
ڀبڻ چڱي ٿھندي، سڀاڳي سدوري ٿيندي!'' |
ننڍڙي |
جگر آھي، تنھن کي ڪولہ ڇڏبو؟ اللّھ ڪندو تہ سندس |
32453 |
DYNT.utf |
ڌيءَ ڇڏي مري ويئي ھئي، سو اڇا انھيءَ جي |
ننڍڙي |
پرڻيل ھو، پر مھينو-ڏبڍ ٿيو ھو جو سندس زال ھڪڙي |
32454 |
DYNT.utf |
ڌيءَ، عزتبيءَ جي ويچاري ڇوري ٿي، تنھن |
ننڍڙي |
|
32455 |
DYNT.utf |
مھينا پوءِ مري ويئي ھئي. ھوءَ مائي شھر |
نوَ |
ايماندار ٻانھي بختاور، علي رضا جن جي وڃڻ کان اٺ- |
32456 |
DYNT.utf |
پنج-ڇھ مھينا انھيءَ گھر ۾ ھو. پوءِ پنھنجي |
نواز |
ڌليءَ جي مرڻ کان پوءِ بہ علي |
32457 |
DYNT.utf |
پنھنجي پٽ کي ڪنھين نوڪريءَ ۾ نہ رکيو، نہ |
نواز |
علي |
32458 |
DYNT.utf |
تڏھن ڏھن ورھين جي عمر جو مس ھو. |
نواز |
جي انگل کڻڻ واري ھئي، سا بہ ويندي رھي. ھي يتيم علي |
32459 |
DYNT.utf |
جو پيءُ بہ پنھنجي لشڪر سوڌو حاضر ھو. انھيءَ |
نواز |
ئي ننڍن حاڪمن جو لشڪر مدد لاءِ آيل ھو. انھن ۾ ئلي |
32460 |
DYNT.utf |
جو پيءُ پنھنجي زال ۽ ٻن پٽن سوڌو بہ قيد |
نواز |
ٿي، تنھن ۾ ڪيترائي مڙس ۽ زالون ۽ ٻار قيد ٿيا. علي |
32461 |
DYNT.utf |
جو واپار دڪان ڪڍي وبھڻ سان نہ ھلندو ھو. |
نواز |
علي |
32462 |
DYNT.utf |
جي پيءُ جڏھن خبر ٻڌي تہ سندس ملڪ جو بادشاھ |
نواز |
لاءِ سنڀري آيو ۽ ڪاھ ڪري اچي ويجھو پيو ھو. علي |
32463 |
DYNT.utf |
جي ماءُ ھينءَ ڪيو، جو رات جو سمھڻ مھل زھر |
نواز |
يا غلام ڪري وڪڻي ڇڏينداسون. ھن ڊپ ۽ شرم کان علي |
32464 |
DYNT.utf |
خان پاڻ سوداگري ڪندو ھو، تنھنڪري ھنن جو |
نواز |
ٻيو وري علي |
32465 |
DYNT.utf |
خان جو رستو ھوندو ھو، سو ھو وٺيو آيو، ۽ |
نواز |
تفرقي کان پوءِ بہ، جن اميرن ۽ وڏن ماڻھنٍ سان علي |
32466 |
DYNT.utf |
خان سندن بزرگ جي قبر تي زيارت لاءِ ويا، |
نواز |
پرچي خوش تي ويھي رھيا. ھو سڀئي گڏجي وري مرحوم علي |
32467 |
DYNT.utf |
خان ڏاھو ماڻھو ھو ۽ ٻيو وري ولايتي ماڻھو |
نواز |
پيرن جي پنڌ ۽ ڀاڙي جي گاڏيءَ تي بيٺا ھئا. علي |
32468 |
DYNT.utf |
سغل بہ لنڍڙو مڙس ڪين ھو ۽ ھاڻ بہ ھي چڱي |
نواز |
``مون کي خبر آھي تہ اھو بہ اہروءَ وارو گھر آھي. علي |
32469 |
DYNT.utf |
کي دڙڪا ڏنائون تہ اھو وير اوھان کان وٺنداسون |
نواز |
کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي ويئي. ھن جي زال ۽ ننڍي پٽ علي |
32470 |
DYNT.utf |
کي ڳچ جيترا پئسا ڏيئي آزاد ڪري ڇڏيائين. |
نواز |
پنھنجو مال پنھنجي اولاد کي ورھائي ڏنائين، ۽ علي |
32471 |
DYNT.utf |
مغل اھو دستور ڪري ڇڏيو ھو تہ جڏھن ڪڏھن |
نواز |
علي |
32472 |
DYNT.utf |
مغل جو پئڻ ۾ رستو ڪين ھو؟ ھاڻي تہ مرضي تنھنجي، |
نواز |
آھي تہ بہ مائٽن وانگر آھي. اسان جي سرائيءَ ۽ علي |
32473 |
DYNT.utf |
وري ٻيو مالڪ ڪيو. انھيءَ طرح ٻن ورھين جي |
نواز |
۽ تڏھن خريد و فروخت ھلندي ھئي. سو انھيءَ ھفتي علي |
32474 |
DYNT.utf |
۽ فتح خان جي حياتيءَ جي ڏينھن ۾ جو آنھن |
نواز |
علي |
32475 |
DYNT.utf |
اصل ترڪ ھو ۽ سندس پيءُ ترڪستان جي سرحد |
نوازخان |
پچائيندو ھو: ھن کي خبر ھئي تہ منھنجو پيءُ علي |
32476 |
DYNT.utf |
کي غلام ڪري وڪيو ھو، جتي سانگو ڏسي حاڪمن |
نوازخان |
۽ ايران جي لڙائيءَ ۾ ماريو، تڏھن ايرانين پڻس علي |
32477 |
DYNT.utf |
نالي ھڪڙي مغل جو گھر ھوندو ھو. ھو ميرن جي |
نوازخان |
حيدرآباد جي ڪَچي ۾ علي |
32478 |
DYNT.utf |
وفات ڪئي ھئي، ۽ گھر جو بار سڄو ئي علي رضا |
نوازخان |
ڳالھ اسين ڪريون ٿا، تنھن کان ٻہ ورھيہ کن اڳي علي |
32479 |
DYNT.utf |
ڪي سير ڪرڻ لاءِ ۽ ڪي واپار جي سانگي سنڌ |
نواز، |
خراسان مان وري علي |
32480 |
DYNT.utf |
ھليو ويو. حضر اميرن مان گھڻن علي رضا جي |
نوائي |
علي رضا ڪڇيو ڪين، ماٺ ڪري سير |
32481 |
DYNT.utf |
چور آھين.'' ھن چيو تہ ``آءُٗ غريب مسافر آھيان.'' |
نون |
کان ورتو، ڀانھائين تہ اھا آھي. ھن کي چيائين تہ `` |
32482 |
DYNT.utf |
سنگتين جو واقف ٿيو، انھن سان گڏ ڳائڻ وڃائڻ |
نون |
اتي وڃڻ مان وري نون |
32483 |
DYNT.utf |
نون سنگتين جو واقف ٿيو، انھن سان گڏ ڳائڻ |
نون |
اتي وڃڻ مان وري |
32484 |
DYNT.utf |
ڏينھن جي گَھرائي ۽ جاچ سان ھن نيٺ پڪو پتو |
نون |
اٺن- |
32485 |
DYNT.utf |
منڊم کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. محبوب عليءَ جو |
نُونھن |
کي گھڻن ڏينھن کان پوءِ ڏي خوش ٿيو. ھيءُ بہ پنھنجي |
32486 |
DYNT.utf |
آھيان، نہ تہ معاف ڪجو.'' |
نوڪر |
آيس ۽ اوھين ھتي ھوندؤ تہ آءُٗ وري بہ اوھان جو |
32487 |
DYNT.utf |
بہ سلطان وٽ پگھاردار ٿيا. |
نوڪر |
سندس قوم جون ٻہ-ٽي زالون بہ اچي رھيون، ۽ ٻہ-ٽي |
32488 |
DYNT.utf |
تڏي تي سمھيو پيو آھي ۽ ٻہ-ٽي ڪنجيون، ڌاڳي |
نوڪر |
زينت بورچيخالي ۾ وڃي ڏسي تہ فوجدار جو |
32489 |
DYNT.utf |
رھندا ھئا ۽ اھي ڪرد وقت بوقت سلطان کان |
نوڪر |
ھو، انھيءَ مان بہ معلوم ٿيو تہ اڪثر سلطان جا ڪردي |
32490 |
DYNT.utf |
کي پارت ڪري ويو تہ مھمان جي سنڀال رکجئين. |
نوڪر |
ٻيئي سپاھي ساڻ ڪري، سمند رخان فوجدار روانو ٿيو ۽ |
32491 |
DYNT.utf |
کي حڪم ڏنائين تہ ``سگھوئي ماني تيار ڪرائي |
نوڪر |
شاباس ڪيائين، پاڻ ماٺ ڪري پرڀرو وڃي ويھي رھيو، ۽ |
32492 |
DYNT.utf |
کي سو گھائيءَ جو تاڪيد ڪري ڇڏيو ھئانين، |
نوڪر |
پڪ ھئي تہ ھيءَ ويندي ڪين، پر تڏھن بہ اڳ ڳڻتي ڪري |
32493 |
DYNT.utf |
نہ رکيو ھو. انھيءَ ٻانھيءَ منجھان سڀ ڪم |
نوڪر |
ھئا. پيدائش پوري پني ھين، تنھنڪري سرائي، ٻيو |
32494 |
DYNT.utf |
ھوندو ھوس، ۽ تنھڻ کان سواءِ ڪيترائي سپاھي |
نوڪر |
ھو. ٻارٻچو ڪو نہ ھوس، گھر ۾ ھڪڙو پاڻ رھندو ھو، ٻيو |
32495 |
DYNT.utf |
ھئا، جي ٻيڙيءَ جا جوان ڪري رکيا ھئائين. |
نوڪر |
انھيءَ جو نالو صديق ھو. ٻيو سندس پٽ ھو ۽ ٻہ سندس |
32496 |
DYNT.utf |
جي واھر سان استنبول ڇڏي ڪردستان ڏي آيو. |
نوڪرن |
ھئا؛ تنھنڪري علي رضا ۽ آسانيءَ سان انھن ڪردي |
32497 |
DYNT.utf |
نَڙن سميت وڏي ڌوم ڌام سان آڳبوٽ تي چڙھي |
نوڪرن |
ٽيئي جوڙا پنھنجي |
32498 |
DYNT.utf |
سندس ڀيت تي ھئي. ھن ڃاتو تہ ڳاڙھو پٽڪو ٻڌي، |
نوڪري |
کي ملي! پوليس کاتي ۾ گھڙڻ جي خواھش ڪيائين، جو اھا |
32499 |
DYNT.utf |
ملي آھي، سو آءُٗ اوڏي وڃان ٿو، اوھين پنھنجي |
نوڪري |
سان ۽ اوھان جي مدد سان، مون کي ٻاھر آبروءَ جھڙي |
32500 |
DYNT.utf |
ناھين.'' |
نوڪري |
تہ يڪدم اسان جي درٻار مان نڪري وڃ، اڳتي اسان جو |
32501 |
DYNT.utf |
ھن کي ملي! پوليس کاتي ۾ گھڙڻ جي خواھش ڪيائين، |
نوڪري |
جي ڳولا ۾ رھيو. جھڙا افعال ھئس، تن ۾ ٻي ڀلا ڪھڙي |
32502 |
DYNT.utf |
ڇڏي ڏيان ۽ سلطان وٽ اميريءَ جي جاءِ قبول |
نوڪري |
لالچائڻ تي، علي رضا جي خواھش ٿي تہ نائب ڪانسل جي |
32503 |
DYNT.utf |
ڏيڻي آھي، جو مائٽ پڙھائينن پڙھي پڙھي قرآن |
نوڪري |
نڪا وري ڌين کي ڪا منشگيري ڪمائڻي يا سرڪار جي |
32504 |
DYNT.utf |
ڏيئي موٽي آتي آيو ھو - جو ٻنھي يارن پاڻ |
نوڪري |
لانڍيءَ ۾ ويٺو ھو ۽ علي رضا بہ پنھنجي ڏھاڙيءَ جي |
32505 |
DYNT.utf |
ڪر.'' ھن کي بہ اھا صلاح پسند آئي، سو ولايت |
نوڪري |
ڌنڌو ڪر، ۽ جي سرڪاري نوڪريءَ جو چڱو وجھ مليئي تہ |
32506 |
DYNT.utf |
ڪرڻ جي گھڻن ڏينھن کان خواھش ھئي، جو ڄاتائين |
نوڪري |
ھن کي پوليٽيڪل کاتي ۾ |
32507 |
DYNT.utf |
ڪري ھا، تہ سرڪار مان ھن کي وڏي آبروءَ جھڙي |
نوڪري |
رپيا انگريز سرڪار مان پينشن ملندي ھئي. جيڪڏھن |
32508 |
DYNT.utf |
ڪئي اٿئي ۽ انگريز سرڪار جي معرفت اسان وٽ |
نوڪري |
تون وڏيءَ سزا جو لائق آھين، پر جڏھن ھيترا ڏينھن |
32509 |
DYNT.utf |
جا لائق آھن. جڏھن ھتي جي صاحبلوڪن جو اھو |
نوڪريءَ |
اسين آسمان مان لٿيون آھيون ۽ ڏيھي ماڻھو رڳو خسيس |
32510 |
DYNT.utf |
جو چڱو وجھ مليئي تہ نوڪري ڪر.'' ھن کي بہ |
نوڪريءَ |
ڏي وڃ. اتي وڃي پنھنجو ڌنڌو ڪر، ۽ جي سرڪاري |
32511 |
DYNT.utf |
جو دلاسو مليو ھو، اگرچہ ھو اتي تمام خوش |
نوڪريءَ |
ڪرڻ جو ٻيو بہ ھڪڙو سبب ھو: علي رضا کي ھڪڙي چڱي |
32512 |
DYNT.utf |
جي ڳولا ۾ رھيو. جھڙا افعال ھئس، تن ۾ ٻي |
نوڪريءَ |
بيٺ جڏھن انھيءَ رستي بہ پورت ڪانہ ٿيس، تڏھن ڪنھن |
32513 |
DYNT.utf |
کان برطرف ڪري ڇڏيو، جو انھيءَ ڪري پنھنجي |
نوڪريءَ |
ظھور مون تي رنج ٿي مون کي درٻار مان لوڌائي ڪڍو ۽ |
32514 |
DYNT.utf |
لاءِ پيو چوندو ھو؛ سو ھاڻ ھن کي بغداد ۾ |
نوڪريءَ |
بہ اصل کان وڏن وڏن صاحبلوڪن کي ڪنھن آروءَ واري |
32515 |
DYNT.utf |
لاءِ ھن جھڙو لائق ماڻھو في الحال سرڪار |
نوڪريءَ |
جھڙي شھر ۾ بہ سندس نالو ھو، تنھنڪري اھڙيءَ |
32516 |
DYNT.utf |
مان خارج ڪيوھو، سو فقط وقت، صلاح ۽ تجويز |
نوڪريءَ |
بيگ افنديءَ کي دربار مان لوڌي ڪڍيو ھو ۽ ڪاوڙجي |
32517 |
DYNT.utf |
۾ بہ قابو ھو. نڪي حقيقت ڪري ھاڻي خود علي |
نوڪريءَ |
اھا اڳوڻي آمد رفت ڇڏي ڏني ھئائين. وري پنھنجي |
32518 |
DYNT.utf |
۾ رھي ڪيترن ئي سکرن کي آزاريو ھنائين. علي |
نوڪريءَ |
ٿي. ھن گھڻن اشرافن کي ڪڪ ڪري ڇڏيو ھو ۽ پوليس جي |
32519 |
DYNT.utf |
۾ نہ رکيو، نہ ڪنھن واپار ۾ وڌائينس، مگر |
نوڪريءَ |
علي نواز پنھنجي پٽ کي ڪنھين |
32520 |
DYNT.utf |
۾ ھو، سو اچي ڪنھن معاملي ۾ ڦاٿو؛ سندس حد |
نوڪريءَ |
ڇھ مھينا مس گذريا تہ حامد علي، جو ھينئر پوليس جي |
32521 |
DYNT.utf |
پرائي وس، ڪڏھن ڪٿي ڪڏھن ڪٿي. ۽ ڌيءُ جو نيڪال] |
نوڪر، |
ھنڌ ويٺو ھو، تيسبن پرواھ ڪانہ ھيس، پسر ھينٺر ٿيو |
32522 |
DYNT.utf |
آرام سان مڙس جي ڪکن ۾ ويٺي ھيس. `نبم نان، |
نہ |
``ڀلو ٿئيس، ناحق رلائي، اسان جي پاڙ ڪڍي اٿس. ڪھڙي |
32523 |
DYNT.utf |
آنديون، جو ٻيئي طرف سڌربل ماڻھو ھئا ۽ نئين |
نہ |
شاديءَ جوان اجايون رسمون اڳئين وانسگي ھنن ڪم |
32524 |
DYNT.utf |
آھن. |
نہ |
ھئي تہ سرائيءَ سان سندس عزيز بہ او تريقدر ساز ۾ |
32525 |
DYNT.utf |
آھن، پر انھن جي ڏٺي سندس قدرت جي زيادہ |
نہ |
سندس قدرت جون نشانيون آھن. اھي سڀ رڳو ڏسڻ جي لاءِ |
32526 |
DYNT.utf |
آھو ھٿ ڪريان؟'' |
نہ |
باڻيھي حق-حلال جي پورھيي جي آڇ ٿي آھي، ڌڏھن ڇو |
32527 |
DYNT.utf |
آھي - گھر واري جو وڏو آسرو آھي، وڏي خوشي |
نہ |
شہربانوءَ چيو تہ ``مائي، اھو خيال ڇو |
32528 |
DYNT.utf |
آئي. |
نہ |
پر جا لذت ھنن کي اڳي بختاور مان ايندي ھئي سا |
32529 |
DYNT.utf |
آئي. تنھنڪري محبوب عليءَ کي ھتي منڊم جي |
نہ |
ھن سان رکندا ھئا، تنھن جي ڪا نشاني بہ ھن کي ڏسڻ ۾ |
32530 |
DYNT.utf |
آئي، تنھنڪري اھڙو بندوبست ڪيائين، جو سلطان |
نہ |
ڪريان. پر اوچتو استعيفا ڏيڻ ھن کي بہ مناسب نظر |
32531 |
DYNT.utf |
آيا آھيون.'' |
نہ |
گذارينداسين، جو ٻہ - ٽي ڏينھن ٿي ويا آھن، تہ |
32532 |
DYNT.utf |
آيس. پھريائين ھڪڙو ھوشيار منشي سڃاڻپ وارو |
نہ |
اٽڪيل ھو، تنھنڪري يڪدم ھنن کي ڇڏي وڃڻ مناسب نظر |
32533 |
DYNT.utf |
آيس. ڀاءُ کي اٿاريائين، مريم کي سڏ ڪيائين. |
نہ |
زينت بانو ڪانھي. ھيڏي ھيڏي نھاريائين، تہ بہ نظرَ |
32534 |
DYNT.utf |
آيس. ڪيترا نہ ڏينھن ٿي ويا آھن، جو پاڻ نہ |
نہ |
تہ ``ادي! ائين متان چوين، آءُٗ رڳو انھيءَ ڪم لاءِ |
32535 |
DYNT.utf |
آيس، وري شادي ڪرڻ جو ارادو ڪيائين. بعضي |
نہ |
گھر ڪري رھي ڏٺو ھو، تنھنڪري ڇڙو رھڻ گھڻو پسند |
32536 |
DYNT.utf |
آين تہ ڪا سچ پچ ھيءَ زينت آھي. ڀانيائون |
نہ |
سڀ خوشيءَ کان ڪپڙن ئي ۾ نہ ماپي سگھيا. اعتبار |
32537 |
DYNT.utf |
آيو. جيسين ھڪ ھنڌ ويٺو ھو، تيسبن پرواھ |
نہ |
پر ڌيءُ جھڙي شميءِ کي پرڏبھ رلائڻ ھن کي مناسب |
32538 |
DYNT.utf |
آيو، تڏھين اوھان کي سوال ڪيم.'' |
نہ |
پاسي مون کان ڇڄي جدا ٿيو آھي؛ ڳو ليومانس پر ھٿ |
32539 |
DYNT.utf |
آيو، ۽ آءُٗ بختاور جي پٺيان وڃي ڪوٺيءَ |
نہ |
پاسي بہ ڪيو، پر ھُل ۾ سندس چوڻ ھنن کي برابر ٻڌڻ ۾ |
32540 |
DYNT.utf |
اچڻ بہ وڏي شيءِ آھي. جي يديءَ سان وڙھي، |
نہ |
زالون ڇا آھن؟ انھن کان گوشي تي رھڻ ۽ انھن جي وڪڙ ۾ |
32541 |
DYNT.utf |
اچن تہ چڱو. ۽ وٽن جو ڪي منڊمون ۽ صحبلوڪ |
نہ |
منڊم کي مٺيان لڳدي ھئي. ھنن جي مرضي ھئي تہ اھي |
32542 |
DYNT.utf |
اچڻ کان ارمان ٿيو، مگر ھن سان جلدي وڃي |
نہ |
انھيءَ خط پڙھڻ ڪري زينت بانوءَ کي مڙس جي |
32543 |
DYNT.utf |
اچڻ کان گھڻوئي ارمان ٿيو. ھيڏي وڏي سفر |
نہ |
کان مُئيءَ دل ۾ ساھ پيو، اگرچہ اوھان جي پاڻ |
32544 |
DYNT.utf |
اچڻ گھرجي. منھنجي مرضي آھي تہ منھنجي تينگر |
نہ |
کي اوھان کان عار ڪونھي، اوھان کي اسان کان عار |
32545 |
DYNT.utf |
اچي، تنھنڪري ھڪڙي تصويرن ڪڍڻ واري کي گھرائي، |
نہ |
ٿيو ھو، پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ متان اھڙو وقت وري ھٿ |
32546 |
DYNT.utf |
اچي، جان بيبي ويچاري منھن-مٿو پٽي پٽي ساڻي |
نہ |
واقعو نہ ٿئي؛ شال ڪنھن جي مٿان اھڙي اوچتي آفت |
32547 |
DYNT.utf |
امان نہ، ھڻينس کڏ ۾، مائيءَ کي بہ انھيءَ |
نہ |
بختاور - |
32548 |
DYNT.utf |
امان، ھائو تہ نہ ڪئي اٿس، مگر انھن ڏي توڙي |
نہ |
بختاور - |
32549 |
DYNT.utf |
ائين، جو سڄي رات اتي ويٺا پنڪيون کائين |
نہ |
مٺائي يا کارڪون وٺي، پنھنجي پنھنجي گھر ھايا وڃن؛ |
32550 |
DYNT.utf |
ايتري ثي ڳالھ آھي.'' |
نہ |
بختاور چيو تہ ``محمد رمضان وڪيل جي بہ |
32551 |
DYNT.utf |
ايندو آھي، اٽلندو تڪليف ڏيندو آھي. ماڻھن |
نہ |
جنھن چيو ھوس تہ پردو ھن دنيا ۾ گھڻن جاين تي ڪم |
32552 |
DYNT.utf |
ايندي ھيس. ائين ڪبن ڄاڻندي ھئي تہ زال مڙس |
نہ |
ٽنڊ ٽوپي ۽ گھمڻ ڦوڻ جي گھڻي شوقين ھئي. مڙس تي آڊڪ |
32553 |
DYNT.utf |
ايندي.'' |
نہ |
ٿيندو، جو اھڙي ٻانھن مون کي وري آسانيءَ سان نظر |
32554 |
DYNT.utf |
اٽڪائي، ڏاڍا لُچا ٿيندا آھن. ھن ڏٺو تہ |
نہ |
بمبئيءَ جي گاڏيءَ وارن سان خدا شال ڪنھن جو پلؤ |
32555 |
DYNT.utf |
بہ ايندي. مون کي تہ ٻين سڀني ڳالھين سان |
نہ |
معرفت، سو جيڪا شيءِ ھڪڙن کي پسند ايندي، سا ٻين کي |
32556 |
DYNT.utf |
بہ نھايت وڻندڙ ھوس، ليڪن مھانڊا تہ اھڙا |
نہ |
ڏاڍي نازڪ بدن ھوندي ھئي. رنگ تمام اڇو نہ ھوس، |
32557 |
DYNT.utf |
بيھان.'' |
نہ |
۾ اشرافت ڪانہ رھي آھي. ڪو سکر گھر ھجي تہ جيڪر ڇو |
32558 |
DYNT.utf |
بيٺو. پيو چوندو ھو تہ آءُٗ ننڍو آھان، اڃا |
نہ |
ھڪڙي- ٻہ ٻانھن بہ ھٿ ڪئي ھئائين پر ھو انھہيءَ تي |
32559 |
DYNT.utf |
پاري ڪتا ڌاري.' خدانخواستہ اوکو سوکو وقت |
نہ |
تيستائين شادي رڳي فضولي آھي، چوندا آھن تہ `پاڻ |
32560 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ اٿ - ويھ ڪندا ھئاسين. اڄ اجھو ائين |
نہ |
بہ دؤر ھوندو ھو، تڏھن تہ توکي ياد ھوندو تہ ڪھڙي |
32561 |
DYNT.utf |
پنھنجن مائٽن جي گھر آئي ھجي. پوءِ تہ دلجاءِ |
نہ |
آد رڀاءَ ڏسي، زينت بانوءَ کي پيٽ ۾ ساھ پيو، جيئن |
32562 |
DYNT.utf |
پنھنجي چالاڪي ۽ ايمانداريءَ ڪري پاڻ کي |
نہ |
ڪرڻ جي گھڻن ڏينھن کان خواھش ھئي، جو ڄاتائين ٿي |
32563 |
DYNT.utf |
پوندو، سو جيڪي جيور پتيءَ ۾ مليا ھئس، تن |
نہ |
۽ پوکيس جو عنلدار آھيان؛ مون ۾ ڪنھن جو شڪ ڪو |
32564 |
DYNT.utf |
پوي ۽ ساري رٿ فيصل نہ ٿئي، تنھنڪري بھتر |
نہ |
ڪرڻ لڳا. ڪن جي صلاح ھئي تہ ``گڏ ٿيل باروت شايد پورو |
32565 |
DYNT.utf |
پوين؛ پر ماڻھو ماڻھن جھڙا، انھيءَ پاسي |
نہ |
دل ۾ لڳا، جيئن تہ ھي ماڻھو ڪٿي ڪو ڏٺو ھجين، پر ياد |
32566 |
DYNT.utf |
پھتن، يا ڪو ٻيو سبب ھوندو. |
نہ |
ڪو ماڻھو آيو، ڀانئيائين تہ وساري ويھي رھيا يا خط |
32567 |
DYNT.utf |
پھچي ھا، تڏھن بہ ھن ڄاتو تہ جڏھن ھاڻ ھر |
نہ |
جنھنڪري ٻين وانگي ھن کي اھڙو وٺ- پڄ ۾ ڪو نقصان |
32568 |
DYNT.utf |
پئي اچيس، نہ ھنن جي ٻولي برابر سمجھي سگھي، |
نہ |
لاجواب ٿي؛ ٻيو وري ھندستاني برابر ڳالھائڻ |
32569 |
DYNT.utf |
پيس. شام جو مناسب ڄاتائين تہ علي رضا بيگ |
نہ |
تہ مڄوئي ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گذريو، پر ڪوبہ پتو |
32570 |
DYNT.utf |
پيو. پوليس جا وڏا عملدار انھيءَ جاچ ۾ ھئا |
نہ |
ڳولا ڦولا ۽ تپاس ھلي. ڪن ڏينھن تائين ڪو بہ پتو ڪو |
32571 |
DYNT.utf |
پيئي، تنھنڪري سنجھ-صبح جھيڙا ٿيڻ لڳا. مھاڻي، |
نہ |
ٿيو، جو ھوءَ اچي مالڪياڻي ٿي وبٺي. ھن جي جا ساڻس |
32572 |
DYNT.utf |
پڙھنديون ھيون، سي ھينئر ھتي اچڻ لڳيون |
نہ |
پوري بندوبست نہ ھئڻ ڪري ٻاھرئين ڪنھن اسڪول ۾ |
32573 |
DYNT.utf |
تجئين. منھنجي ڳالھ ناشائستي ھجي تہ مون |
نہ |
تڏھن جان بيبيءَ وري چيو تہ ``ادي! تون خفي |
32574 |
DYNT.utf |
تہ اھا ڪوٺي اھا پاڻ.'' |
نہ |
آھي. ڪا گھڙي سبڻ ڀرڻ جو يا ٻيو ڪم ڪري تہ ڪري، |
32575 |
DYNT.utf |
تہ اھڙيءَ حالت ۾ اڳوڻي وقت جا ڪيترائي خاندان |
نہ |
اھڙيءَ رٿ ڪري، ھو پاڻ کي قرض کان بچائيندو آيو ھو، |
32576 |
DYNT.utf |
تہ ائين ھلي بند ۾ ڪين پونديس.'' انھيءَ ڪري |
نہ |
ٿي تہ ``مون کي نڪاح ڪري گھر ويھاربن تہ ويھنديس، |
32577 |
DYNT.utf |
تہ بس!'' |
نہ |
خدا خدا ڪر، توکي چون تہ اچي ڏس، پسند پويئي تہ وٺ |
32578 |
DYNT.utf |
تہ بس!'' |
نہ |
گھمائجي تہ ھھڙن پارن وارو ڪو گھوٽ ھجي تہ اچي، |
32579 |
DYNT.utf |
تہ بند ٿي پيئي ھوندي ھئي. |
نہ |
واري ڪوٺي بہ سياري ۾ کلندي ھئي ۽ ڪم ايندي ھئي، |
32580 |
DYNT.utf |
تہ بہ پاڻ جھڙو سمجھنديون آھن، ھنن سان اٿڻ |
نہ |
واريون منڊمون اڪثر ڏيھي ماڻھن کي پاڻ کان وڌيڪ |
32581 |
DYNT.utf |
تہ بہ ڪنھن مسيت ۾ وڃي ويھي رھنديس. بندي |
نہ |
وينديس، ۽ وڃي پڇا ڪري فضل محمد جو گھر ھٿ ڪنديس، |
32582 |
DYNT.utf |
تہ پنھنجن پٽن مان ھڪڙو سائينءَ جي خدمت |
نہ |
جي ٿي سگھيو، تہ وري بہ اچي ڪنھن وقت حاضر ٿيندس، |
32583 |
DYNT.utf |
تہ پنھنجي منھن پئي پھہ پچائيندي ھئي. انھن |
نہ |
تنھڪري ڪڏھن ڪڏھن بختاور سان ڳالھہ چوريندي ھئي، |
32584 |
DYNT.utf |
تہ پوءِ وري ڪا ٻي صلاح ڪنداسين.'' |
نہ |
ٻاھر جاچ ڪندس؛ اميد آھي تہ ڪو پتو ڪڍي ڏينداسين، |
32585 |
DYNT.utf |
تہ ترار کڻي ٻہ اڌ ڪري وجھندو سئين.'' |
نہ |
دڙڪو ڏيئي چيائينس تہ ٺادان رن، ماٺ ڪري ويھي رھ، |
32586 |
DYNT.utf |
تہ جيئي تنھنجو ڀائٽيو، جواڻ جماڻ آھي، |
نہ |
تہ کير ۾ کنڊ آھي. مون رڳو سکبي گذران لاءِ ٿي چيو، |
32587 |
DYNT.utf |
تہ مطلب مدعا ھن جو ٻيو، ھن جو ٻيو. ھڪڙي |
نہ |
۽ ٻاھر نڪرڻ جي منع ھئڻ ڪري ھڪجھڙا چئو تہ ڀلي چئو، |
32588 |
DYNT.utf |
تہ معاف ڪجو.'' |
نہ |
ھتي ھوندؤ تہ آءُٗ وري بہ اوھان جو نوڪر آھيان، |
32589 |
DYNT.utf |
تہ وري ترار سان مارڻ جي يا ڪا ٻي رٿ پوءِ |
نہ |
ڪري، انھيءَ مال مان پورائي ڪجي. جي فتح ٿي تہ بس، |
32590 |
DYNT.utf |
تہ ويس ٿي ھلي. ھاڻ مائي تڏھن آٿ تہ ھلون.'' |
نہ |
تون آئينءَ، آءُٗ بہ تنھنجي دلاسي لڳي ويٺي ھيس، |
32591 |
DYNT.utf |
تہ ھو مون کي ھينئر جو ھينئر خراي پھچائي |
نہ |
۾ چيائين تہ ``ھن ماربي کي دلبو ڏيئي خوش رکيو اٿم، |
32592 |
DYNT.utf |
تہ ھھڙي جٺ نہ ٿئي ھا. ٻيو تہ اوھين نئين |
نہ |
گھڻي جي لالچ تي پرديس ۾ نہ وڃ؛ پر تون نہ رھئين، |
32593 |
DYNT.utf |
تہ ٻيئي چڱا ناھن.'' |
نہ |
نظلو ۾ ٻيئي ھڪجھڙا آھن. چڱا آھن تہ ٻيئي چڱا آھن، |
32594 |
DYNT.utf |
تہ ڪنھن اھڙيءَ امن واري جاءِ تي پھچاءِ، |
نہ |
مون کي يا پنھنجي مڙس وٽ پھچاءِ، يا موٽي وطن تي؛ |
32595 |
DYNT.utf |
جاليو. ھن کي جو سخت پورھيو ڪرڻو پيو ۽ جنڊ |
نہ |
حامد بہ قيد ۾ گھڻو |
32596 |
DYNT.utf |
چوريائين، مگر ھن کي گھنتري ٻڌي، چيائين |
نہ |
انھي ٻانھيءَ سان راتوڪي زال جي اچڻ جو ڪوبہ ذڪر |
32597 |
DYNT.utf |
چوندي ھيس. سندس صلاحکاريون ھيون ھڪڙي بختاور |
نہ |
ڪنھن ٻاھرئين ماڻھوءَ سان صلاح ڪرڻ لاءِ بہ دل |
32598 |
DYNT.utf |
چؤ، خدا تو کي سلامت رکي، تون رنج نہ ٿيءُ. |
نہ |
علي رضا ماءُ جي پيرن تي ھٿ رکي چيو تہ ``امان، ائين |
32599 |
DYNT.utf |
چيس. پاڻي پيئڻ جي لاءِ اٿي. پاڻيءَ حي ھڪڙي |
نہ |
ڏٺائين، سڀ سمھيا پيا ھئا، ڪنھن کي جاڳائڻ بہ دل |
32600 |
DYNT.utf |
چيو ھئائون، مگر ھلت چلت ۽ ڳالھائڻ مان صاف |
نہ |
وڃڻ ۾ ھو ناراض نہ ھئا. اگرچ ھنن کي وڃڻ لاءِ صفا |
32601 |
DYNT.utf |
چڱو سواد منجھن رکيو اٿئي! پر ناحق منھنجي |
نہ |
پلاءُ ۽ کيرڻي، توڙي ھي حلرو تنھنجو رڌل آھي. ڪھڙو |
32602 |
DYNT.utf |
خبر تہ ھو شڪل جون ڪھڙيون، لکڻ پڙھڻ جون |
نہ |
آھيون، انھن ٻانھن جا تہ اوترا بہ واقف ناھيون؛ |
32603 |
DYNT.utf |
دائي نہ، خدا جي واسطي انھيءَ مرض کان مون |
نہ |
پاڻ دنيا ۾ ڪيئن گذاريندو ۽ ٻين کي ڪيئن پاريندو؟ |
32604 |
DYNT.utf |
درپيش اچي.'' |
نہ |
ٻارڻي ھجي تہ ٻاريو، متان دير پوڻ ڪري وڌيڪ مشڪلات |
32605 |
DYNT.utf |
رکيائين. پٽ جي تہ ڳالھہ ڇڏيو، پر پنھنجي |
نہ |
مٿس کلڻ ۽ ٽوڪون ڪرڻ لڳا، تہ بہ انھيءَ جي پرواھ |
32606 |
DYNT.utf |
رکيو ھو. انھيءَ ٻانھيءَ منجھان سڀ ڪم جو |
نہ |
پيدائش پوري پني ھين، تنھنڪري سرائي، ٻيو نوڪر |
32607 |
DYNT.utf |
رکيوھو، تڏھن اوھان جو مون سان گڏ ھلڻ ضرور |
نہ |
وڏي سفر ۾ جڏھن اڳي ڪڏھن گھر کان مون ٻاھر پيو بہ |
32608 |
DYNT.utf |
رکيو، نہ ڪنھن واپار ۾ وڌائينس، مگر جيڪي |
نہ |
علي نواز پنھنجي پٽ کي ڪنھين نوڪريءَ ۾ |
32609 |
DYNT.utf |
رو، آءُٗ جيئري آھيان، ٻڏي ڪين مئي آھيان.'' |
نہ |
جا ڳندي ٻاھر نڪري، چوڻ لڳي تہ ``جيجل امان! تون |
32610 |
DYNT.utf |
رھندو ھو. پُٺ تي، آھا رات علي رضا جي زال |
نہ |
ھو. پوءِ موٽي آيو؛ جو اڪثر رات جو گھر کان ٻاھر |
32611 |
DYNT.utf |
رھون. جيڪي ھتي ٿو توکي ملي، سو اللّھ بيشڪ |
نہ |
تڪڙ نہ ڪر، منھنجي صلاح آھي تہ ھاڻ اسين اڳتي ھتي |
32612 |
DYNT.utf |
رھئين، نہ تہ ھھڙي جٺ نہ ٿئي ھا. ٻيو تہ اوھين |
نہ |
ڏئي، سو ڇڏي، گھڻي جي لالچ تي پرديس ۾ نہ وڃ؛ پر تون |
32613 |
DYNT.utf |
رھيو آھين، انھيءَ ڪري تون وڏيءَ سزا جو |
نہ |
تنھنجي انھن سان ڪا رساڪاري آھي ۽ اسان ڏي تون سچو |
32614 |
DYNT.utf |
رھيو، تيسين اسين سسجھنداسين تہ ضرور اسان |
نہ |
چيو تہ ``جيسين اسان کي پڪ نہ ڏيندين تہ ڪاغذ ٻاھر |
32615 |
DYNT.utf |
رھيو، شادي ڪيائين ۽ سگھو ئي زال سوڌو روانو |
نہ |
ھئي ۽ ھن جي راہ بہ پيءُ وانگي ھئي. پر محبوب علي |
32616 |
DYNT.utf |
رڳو ايترو پر پاڻ ٻاھر جي ڪمن ۾ مڙس جي مددگار |
نہ |
ڪمائي اچڻ ۽ زال جو ڪم آھي گھر جو سڀ ڪم ڪار سنڀالڻ؛ |
32617 |
DYNT.utf |
رڳو ايترو، پر اڪئر پنھنجي دائيءَ بختاور |
نہ |
|
32618 |
DYNT.utf |
رڳو ايترو، پر بختاور کي بہ ڏبڻ وٺڻ سان |
نہ |
ھنيا، ۽ اوير سوير سوکڙيون سڙيون پيو سوڪلندو ھو. |
32619 |
DYNT.utf |
رڳو بمبئي شھر جا مسلمان ۽ ھندو ھنن جي مجلس |
نہ |
ماڻھو ھئا، تنھنڪري ھنن جي شادي وڏي تجمل سان ٿي. |
32620 |
DYNT.utf |
رڳو لکڻ-پڙھڻ ۾، پر ڳالھائڻ ۾ بہ. جيئن ھن |
نہ |
فارسي ۽ انگريزي پڙھي موچاري ھوشيار ٿي ھئي، |
32621 |
DYNT.utf |
زال مڙس جو نالو وٺي سڏي، نہ مڙس زال کي-رڳو |
نہ |
نہ گفتگو ڪن؛ خاص جڏھن تازا پرڻيل ھوندا آھن، تہ |
32622 |
DYNT.utf |
زبردستي ڪرڻ کان ڊڄندو، نہ مارڻ کان. آءُٗ |
نہ |
زينت ڄاتو تہ ھي بيحيا ماڻھو ٿو ڏسجي، |
32623 |
DYNT.utf |
سجھي تہ مون پيٽ ڀسري ماني کاڌي. ھيءَ مريم |
نہ |
گھر واري کي ھي ٻيو ورھيہ ٿو لنگھي تہ مون کي |
32624 |
DYNT.utf |
سرھو ھوندو! آگبوٽ تي اچي چڙھيو، ۽ گوڙ ۾ |
نہ |
ھيترن ڏينھن جي وڇوڙي کان پوءِ ملڻ ٿي آيو، سو ڪھڙو |
32625 |
DYNT.utf |
سگھنداسين. شال ڪنھين انسان سان اھڙو واقعو |
نہ |
رڙيون سندس عزيزن ڪيون، تن جو اسين ھتي بيان ڏيئي |
32626 |
DYNT.utf |
سگھندو، ۽ شھر بہ آڏو آھي، ڪنھن پاسي ڀڄي |
نہ |
ٻاھر ٿيس، تہ بازار وھندي منھنجو ڪو بہ نالو وٺي |
32627 |
DYNT.utf |
سگھنديس؛ تنھنڪري في الحال ڪو حيلو ڪريان، |
نہ |
ڊڄندو، نہ مارڻ کان. آءُٗ ھن سان ڪنھين بہ طرح پڄي |
32628 |
DYNT.utf |
سگھن، تنھنڪري صلاح ڪيائون تہ ڏھاڪو ڄڻا |
نہ |
ھي پاڻ ۾ گھڻا ڄڻا ھئا. سي سڀ تہ انھيءَ اوطاق ۾ وڃي |
32629 |
DYNT.utf |
سگھيا ھئا. ھن کي پنھنجي سچائيءَ ۽ ايمانداريءَ |
نہ |
کيس نقصان پھچائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئي، پر فتحياب ٿي |
32630 |
DYNT.utf |
سگھيو تنھنڪري البت ڏکيائي ھوندي ھيس، تڏھن |
نہ |
اگرچہ اڳوڻي وڏ ماڻھپ جي ھلت چلت ڇڏي بہ |
32631 |
DYNT.utf |
سگھيو ۽ خط پھچڻ کان پوءِ بہ ماٺ ڪري ويھي |
نہ |
ڇوڪر آھي، شايد منھنجي پٺيان اھڙا جاکوڙا ڪڍي اچي |
32632 |
DYNT.utf |
سمجھنديون آھن. سو اھڙي حال ۾ ھنن جي وچ ۾ |
نہ |
ٻڌل آھن، ۽ جي مشرقي قوم جي ماڻھن کي مِرن کان گھٽ |
32633 |
DYNT.utf |
سمجھن، ٻيو وري قاعدي موجب بچاءُ جو شاھد |
نہ |
حجت دليل ڏنائين، پر ھڪڙو تہ سندس ٻولي پوريءَ طرح |
32634 |
DYNT.utf |
سنڀاليو؛ اوھنن جي انگلن ڏي ڏٺم. ھاڻ اھا |
نہ |
ٿي ڪرين، سوڻن سڳڻن جي ڳالھ اٿئي، سنڀالج، پر مون |
32635 |
DYNT.utf |
سنڌي ڊول جو. ميرن جي صاحبيءَ ۾ تہ ھنن کي |
نہ |
برقعو بہ ايراني يسا پٺاڻڪي ڊول جو ھوندو ھون، |
32636 |
DYNT.utf |
سڃاڻندا ھئا، جڏھن سڃاتاٿون، تڏھن خوشيءَ |
نہ |
اچي ٻيئي گڏ ٿيا، تڏھن بہ پھريائين تہ ھو ھڪٻئي کي |
32637 |
DYNT.utf |
سڏيندي ھئي، پر انھيءَ جي بدران ھو ھڪٻئي |
نہ |
ھو، مگر زال ڪي حجاب ڪي ادب کان ھن جو نالو وٺي |
32638 |
DYNT.utf |
صفوران جو مڙس فضل محمد ھوندو. ھن ايندي |
نہ |
مڙس ڪپڙن گندين ٺھيل نکري آيو. زينت بانوءَ ڀانيو، |
32639 |
DYNT.utf |
عوندي ھئي اتي لاچار ڏولي ڪم آڻيندا ھئا. |
نہ |
ڀلي پنڌ تمام ٿورو ھجي تہ بہ جتي ڪجائي جي جاءِ |
32640 |
DYNT.utf |
فقير مان ٿا ٽرن، گلا ڪندي ھنن کي دير ڪانہ |
نہ |
ھينٺر ماڻھن ۾ حال ڪونہ وڃيرھيو آھي-لہ لميرن مان |
32641 |
DYNT.utf |
فڪر ھوندو. ھڪڙو تہ (اللَّھ مرھيس) سرائيءَ |
نہ |
شھربانوءَ چيو تہ ''بختاور، ڇو |
32642 |
DYNT.utf |
کاڌي جھڙو، ننڊ کڻي وين. صبح جو اٿيا، تڏھن |
نہ |
۾ گذاريائون، نڪو کاڌو نڪو پيتو. رات جو بہ کاڌو |
32643 |
DYNT.utf |
کگھيو. ڀلا، ھن سڄي عمر سکن ۾ گذاريو ھو. |
نہ |
ڪرڻو پيو ۽ جنڊ ڪڍڻا پيا، سو انھن جي سٽ جھلي |
32644 |
DYNT.utf |
کڻندي، ڏانھنس منھن ئي مٿي ڪري نہ نھاريندي، |
نہ |
کان پوءِ بہ ڪنوار تہ مھينوکَن حيا کان ڪنڌ مٿي ئي |
32645 |
DYNT.utf |
کنيئي؟'' |
نہ |
سپاھيءَ چيو تہ ``مائٽن مان ٻيو ڪو مڙس ماڻھو ساڻ |
32646 |
DYNT.utf |
کٽو - ھڪڙي ھٿ ۾ ڏيو ٻئي ھٿ ۾ وٺو.' سو جي آءُٗ |
نہ |
ڪرڻو اٿم. اڄ تہ مائٽ بہ چون ٿا تہ `اٽي تي اٽو، کارو |
32647 |
DYNT.utf |
گذريل وقت جي ڳالھ اچي چري، ايران ۽ روس |
نہ |
ھڪڙي ڏينھن ماني کائي، پاڻ ۾ ودھي صحبت ڪيائون، |
32648 |
DYNT.utf |
گفتگو ڪن؛ خاص جڏھن تازا پرڻيل ھوندا آھن، |
نہ |
رواج آھي تہ مڙس زال ماڻھن جي اڳيان گڏ نہ ويھن، |
32649 |
DYNT.utf |
گھٽائج. تون مون کي ماءُ وانگي ڀائيندي آھين، |
نہ |
زينت - دائي. وس پڄندي تون |
32650 |
DYNT.utf |
لاھي ۽ پائي بہ خدا جي واٽ ۾ نہ ڏئي، غريبن |
نہ |
مگر اھڙو ڪنجوس آھي، جو کاڻي مانيءَ تان کَل بہ |
32651 |
DYNT.utf |
لکجي، ماٺ ماٺ ڪري اوچتو ھلي نڪرجي، تہ ڀلي |
نہ |
پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ جي ھلجي تہ اڳ ۾ ڪنھن کي خط |
32652 |
DYNT.utf |
لڌي، تہ پنھنجن بازن جي پورھئي ۽ سئيءَ جي |
نہ |
گھر ۾ سکي ويٺي آھيان. جي امان ۽ ادي منھنجي سنڀال |
32653 |
DYNT.utf |
لڳائينداسين- ڪنھن اڙئي اٿڙئي ڪم ۾ آڻينداسين- |
نہ |
ھوندا باقي وياج کڻي نہ وٺنداسين يا وٺي پنھنجي ڪم |
32654 |
DYNT.utf |
لڳو. گھڻن مون کي چيو تہ نڀاڳي، خراب ڪم ٿي |
نہ |
جا سڳڻ ساٺ بند ڪرائي ڇڏيوَ، رڳو دھل جو بہ ڏونڪو |
32655 |
DYNT.utf |
لڳي. ھنن ڄاتو تہ بمبئيءَ ۾ اسان جو پٽ اڳيئي |
نہ |
بانو بہ اھڙي ئي ديندار ھئي، تنھن کي اھا صلاح بڇڙي |
32656 |
DYNT.utf |
ماپي سگھيا. اعتبار نہ آين تہ ڪا سچ پچ ھيءَ |
نہ |
سندس ماءُ، ڀاءُ ۽ دائي، سڀ خوشيءَ کان ڪپڙن ئي ۾ |
32657 |
DYNT.utf |
مارڻ کان. آءُٗ ھن سان ڪنھين بہ طرح پڄي نہ |
نہ |
بيحيا ماڻھو ٿو ڏسجي، نہ زبردستي ڪرڻ کان ڊڄندو، |
32658 |
DYNT.utf |
مار، وري ڪنھن پاسي توکي وڃڻو نہ ٿيندو، |
نہ |
پاسو ورتائين ھن کي دلاسو ڏنائين تہ ``ھاڻ گھڻو مٿو |
32659 |
DYNT.utf |
ماڻس انھيءَ ڪم ۾ راضي آھي ۽ ڀاڻس بہ ضرور |
نہ |
جو بختاور جي ڳالھائڻ مان صاف سمجھائين ٿي |
32660 |
DYNT.utf |
مزي جون شيون آيون آھن! '' |
نہ |
کي چيائين تہ ``امان زينت، ھيءُ تہ اچي ڏس، ڪھڙيون |
32661 |
DYNT.utf |
مسلمان ھئا، ديندار ھئا، پنھنجي نماز ۽ |
نہ |
واقف ھئا، گھر جي چڱي بندوبست رکڻ وارا ھئا، تڏھن |
32662 |
DYNT.utf |
ملما آھمون، تنھنڪري ڄاتم تہ اچي اوھان |
نہ |
ڪم لاءِ نہ آيس. ڪيترا نہ ڏينھن ٿي ويا آھن، جو پاڻ |
32663 |
DYNT.utf |
ملي. سو اڃا ساڻس گڏي ڇڏي، اندر ٻنھنجي کھر |
نہ |
تنھن کي اھائي ڳڻتي ھئي تہ الائجي اھا ٻانھن ملي يا |
32664 |
DYNT.utf |
ملي.'' |
نہ |
مانيءَ ٽيڪي جي نظر رکجئين متان مون کي اٿڻ جو وقت |
32665 |
DYNT.utf |
مليس، تنھنڪري ھن بہ وٽن وڃڻ اڳئي بند ڪيو |
نہ |
ڄاڻي گھڻو وڃڻ لڳي، پر جنھن عزت جي طالبو ھئي سا |
32666 |
DYNT.utf |
مون کي پاڻ وٽ رکندو ئي ڪين يا جي رکيائيہ |
نہ |
پاڪدامنيءَ ۾ شڪ پوي تہ عجب ڪونھي. تنھنڪري يا |
32667 |
DYNT.utf |
موٽيا. پوءِ سندس گاديءَ تي سندس ننڍي ڀاءُ |
نہ |
سندس زال ۽ ننڍو پٽ قيد ٿي ايران ڏي ويا، جتان وري |
32668 |
DYNT.utf |
مڙس زال کي-رڳو رکا سوال جواب ڪن، سو بہ لڪندي |
نہ |
پرڻيل ھوندا آھن، تہ نہ زال مڙس جو نالو وٺي سڏي، |
32669 |
DYNT.utf |
نھاريندي، اکر ئي ڪو نہ ڳالھائيندي. پر ھتي |
نہ |
کان ڪنڌ مٿي ئي نہ کڻندي، ڏانھنس منھن ئي مٿي ڪري |
32670 |
DYNT.utf |
نڪتو تہ پردي وارين اشراف زالن کي مناسب |
نہ |
انھيءَ انتظام مان رڳو اھو فائدو |
32671 |
DYNT.utf |
نڪرڻ ڪري يا دنيائي شين نہ ڏسڻ ڪري اندر |
نہ |
علي رضا - اھو سچ آھي، پر آءُٗ ڀانيان ٿو تہ ٻاھر |
32672 |
DYNT.utf |
نڪرندن، پنھنجي ئي پگھر ۾ پيون ٻڏنديون؛ |
نہ |
سان غير ماڻھوءَ وٽ آيون، تہ پوءِ اکر ئي واتان |
32673 |
DYNT.utf |
وجھندي ھئي، باقي گھر ۾ ھن جو بہ اھو ساڳيو |
نہ |
رھندو ھو. زينت بانو ٻاھر جي ڪم ڪار ۾ سو گھڻو ھٿ |
32674 |
DYNT.utf |
ورتا؛ چيائون تہ ``تنھنجي شئ ڀلي توکي ڪم |
نہ |
ٿي، تہ ھو مون کي مفت کارائين پيارين ٿا. پر ھنن |
32675 |
DYNT.utf |
ورتس. انھيءَ سبب ڪري ھن وڌيڪ ويھڻ ضرور |
نہ |
پاس نہ ٿيو. ھن ٻہ ڀيرا ڪوشش ڪئي، پر ٻيئي ڀيرا ھنن |
32676 |
DYNT.utf |
وري نينگريءَ جي مون کي ڪا خبر ٿي پوي. ڏينھن-ٻن |
نہ |
بختاور، آءُٗ ڇتي ٿي پيئي آھيان، ڪيئن ڪريان. |
32677 |
DYNT.utf |
وسارج'' ۽ زينت کي وري بہ ھلڻ مھل سڏي ڀاڪر |
نہ |
۽ ھلڻ مھل بہ آھستو چيائين تہ ``منھنجي ڳالھ |
32678 |
DYNT.utf |
وڻيئي؟ مون کي رنج ڪندينءَ؟ صاف جواب ۾ شرم |
نہ |
جان بيبيءَ وري چيس تہ ``مائي، تڏھن منھنجي ڳالھ |
32679 |
DYNT.utf |
ويو ھوندو، ڇالاءِ جو مڙس کي بمبئيءَ ۾ ڪن |
نہ |
ويو ھوندو.'' پر انھيءَ جي گھڻو ڪري پڪ ھيس تہ موٽي |
32680 |
DYNT.utf |
ويھن، نہ گفتگو ڪن؛ خاص جڏھن تازا پرڻيل |
نہ |
ھتي اڪثر رواج آھي تہ مڙس زال ماڻھن جي اڳيان گڏ |
32681 |
DYNT.utf |
ويئي ھوندي، گاڏيءَ تي ھئي، سا ڀڄ آئي ھوندي؛ |
نہ |
تہ ڪيڏي وبئي؛ پر ڄاتائين تہ ضرور اڌ ۾ پٺتي موٽي |
32682 |
DYNT.utf |
ويٺا. ھنن بہ مائٽن مان گھڻن ڏينھن کان آسرو |
نہ |
کي ڇڏي ڌارين سان گڏي آھي؛ انھيءَ ڪري ھن شاديءَ ۾ |
32683 |
DYNT.utf |
وٺنداسين يا وٺي پنھنجي ڪم نہ لڳائينداسين- |
نہ |
ڪيو تہ پئسا تہ قابو رکيا ھوندا باقي وياج کڻي |
32684 |
DYNT.utf |
وڃ. پر ھن ادب سان چيس تہ آءُٗ جيڪر اھڙي |
نہ |
محبت ھن سان گھڻي ھئي، تنھن ھن کي گھڻو زور لاتو تہ |
32685 |
DYNT.utf |
وڃن. جڏھن ڪڏھن ڪن عجيب غريب شين ڏسڻ جو وجھ |
نہ |
کان سواءِ يا انھيءَ جي مرضيءَ ڌاران ٻئي ڪنھن ھنڌ |
32686 |
DYNT.utf |
وڃ؛ پر تون نہ رھئين، نہ تہ ھھڙي جٺ نہ ٿئي |
نہ |
ٽڪر پيو ڏئي، سو ڇڏي، گھڻي جي لالچ تي پرديس ۾ |
32687 |
DYNT.utf |
ھجڻ ۾ وڌيڪ راضي ھيون، ۽ زينت بہ چين تہ ``مائي، |
نہ |
جا نئين پھاڄ مٿان ٿي پيئي، تنھنڪري ھو ٻيئي ھن جي |
32688 |
DYNT.utf |
ھجي.'' ۽ ٻيون ڪي اھڙيون لٽائڻ جون ڳالھيون |
نہ |
۾ اندر گرمي ۽ اونداھي ھوندي، متان ڪا بلا ڀٽون |
32689 |
DYNT.utf |
ھجي، تہ من ويجھو ھجي. سو في الحال ھنن بہ |
نہ |
صلاح ۾ شامل ھو، جو ڀانئيائين تہ اولاد جي اکين آڏو |
32690 |
DYNT.utf |
ھجي، تہ مھيني-ٻن کان پوءِ موڪلائي، اچي |
نہ |
ڪري، ۽ ڏسي تہ جي اتي رھڻ ڪري فائدو ھجيس ۽ ٻي حرڪت |
32691 |
DYNT.utf |
ھلجي، تہ بہ في الحال تہ ڪي ڏينھن ھلي پنھنجي |
نہ |
مئو سھسائي ويٺا ھئا، تنھن بہ چيو تہ ``ھميشھ لاءِ |
32692 |
DYNT.utf |
ھلندو ھو. ھن جي معرفت مير صاحبن ۽ سندس درٻار |
نہ |
علي نواز جو واپار دڪان ڪڍي وبھڻ سان |
32693 |
DYNT.utf |
ھن پاسي مائٽن کي پھتي، نہ ھن پاسي. نہ ڪو |
نہ |
انھيءَ طرح ويچاريءَ ھن وڇڙيءَ جي خبر |
32694 |
DYNT.utf |
ھن پاسي. نہ ڪو ڪڏھن انھن جو جواب ھن کي آيو، |
نہ |
ھن وڇڙيءَ جي خبر نہ ھن پاسي مائٽن کي پھتي، |
32695 |
DYNT.utf |
ھنن جي ٻولي برابر سمجھي سگھي، گوڙ ۾ موڳي |
نہ |
ٿي؛ ٻيو وري ھندستاني برابر ڳالھائڻ نہ پئي اچيس، |
32696 |
DYNT.utf |
ھو جيئن تہ اسان مٿي ڏيکاريو آھي، نڪي وري |
نہ |
ھن اچي اڳي کان وڌ سينگاريو. علي رضا تونگر ماڻھو |
32697 |
DYNT.utf |
ھو. |
نہ |
سان وٺي پنھنجي گھر آئي، جو سندس ھٽ کان گھڻو پري |
32698 |
DYNT.utf |
ھو. |
نہ |
ھٿ ڪري انھيءَ سان شادي ڪرڻ شايد ھن جي لاءِ مشڪل |
32699 |
DYNT.utf |
ھو. انھيءَ کي بہ اتي رلائي ڦاڙي ڦٽو ڪيائون. |
نہ |
دکن کان نڪتو، جو انھيءَ تي سنڌ جو لفظ لکيل |
32700 |
DYNT.utf |
ھو. اھڙيءَ چالاڪي ۽ ايمانداريءَ سان ڪم |
نہ |
کان گھڻو ڪم ھو، تڏعن بہ علي رضا ڪو ڪم کان ڊڄڻ وارو |
32701 |
DYNT.utf |
ھو. جھڙيءَ طرح ٻھراڙيءَ جا ماڻھو ٿيندا |
نہ |
ھي جابلو ملڪ ھو، تنھن ۾ ڪو شھرن جھڙو بندوبست رکيل |
32702 |
DYNT.utf |
ھو. ھن جي طبع بہ پيءُ جھڙي ھئي ۽ ھن جي راہ |
نہ |
گڏ ولايت ۾ ڍاڪٽريءَ جو ڪم سکندو ھو، سو بہ ؟؟؟ |
32703 |
DYNT.utf |
ھو. ھو سوائي ماڻھو ھئا، ھنن جو پردو وڌيڪ |
نہ |
فتح خان جي گھر سان اھو حال |
32704 |
DYNT.utf |
ھو.} پھرين لڪي لڪي ڇڪيندو ھو، پوءِ تہ ھڪڙو |
نہ |
(۱) {(۱)تڏھن ھتي اچا ٻيڙين ۽ سگارن جو رواج عام |
32705 |
DYNT.utf |
ھوس. مگر جڏھن معلوم ٿيس تہ ھتي آءُٗ وڌيڪ |
نہ |
آرام ورتو ھئائين، تنھنڪري اتان نڪري وڃڻ بہ پسند |
32706 |
DYNT.utf |
ھوس، تڏھن تہ بيشڪ منھنجو اھڙو اعتراض ھو، |
نہ |
تہ ``امان! جڏھن سچ پچ عمر جو ننڍو ھوس ۽ ڪمائڻ جھڙو |
32707 |
DYNT.utf |
ھوس، گھر ۾ ھڪڙو پاڻ رھندو ھو، ٻيو نوڪر |
نہ |
ھو، مگر ڏاڍو ظالم ۽ بد چال ماڻھو ھو. ٻارٻچو ڪو |
32708 |
DYNT.utf |
ھوس، نہ بہ نھايت وڻندڙ ھوس، ليڪن مھانڊا |
نہ |
تنھڪري ھوءَ ڏاڍي نازڪ بدن ھوندي ھئي. رنگ تمام اڇو |
32709 |
DYNT.utf |
ھوندو تہ بہ عيب ڪونھي. اھڙي ماڻھوءَ سان |
نہ |
ھنر وارو ھجي، پوريءَ عمر وارو ھجي، پر امير جو پٽ |
32710 |
DYNT.utf |
ھوندو تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو؟ خدا ڪندو تہ |
نہ |
چيو تہ ''مائي، سچ ٿي چوين-اولاد جو فڪر مائٽن کي |
32711 |
DYNT.utf |
ھوندو ھونِ. دين آھي يا ڪونھي، ماڻھوءَ کي |
نہ |
جي نالي کان ڀڄدڙ ھئا. خدا جي ھستيءَ ڏي گھڻو خيال |
32712 |
DYNT.utf |
ھوندو. |
نہ |
ھو، اوترو اڄ ناھي، جيترو اڄ آھي، اوترو سڀائي |
32713 |
DYNT.utf |
ھوندو، تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو. اللَّھ انھيءَ |
نہ |
اھا ڳالھ برابر آھي. تنھنجي پٽ جو بہ توکي خيال |
32714 |
DYNT.utf |
ھوندي ھئي. ٻيو تہ سرائي فتح محمد خان جي |
نہ |
ماڻس کي جيڪا پينشن ملندي ھئي، سا ھنن جي لاءِ ٿوري |
32715 |
DYNT.utf |
ھوندي ھئي. ٻيو تہ ھئي ھي امير ماڻھو ليکيل |
نہ |
نفرت ڪندڙ ھئا ۽ انھيءَ ڪري ڪنھن کي سکڻ جي خواھش |
32716 |
DYNT.utf |
ھو، اھو شھر جي فوجدار جو گھر ھو، جنھن جو |
نہ |
اھو گھر فضل محمد لاڙڪ جو |
32717 |
DYNT.utf |
ھو، پر ويجھو مائٽ ھوس، تنھنڪري جيئن اڪثر |
نہ |
۽ اگرچ اھو کونگو ھو، ڪنھن بہ طرح ڪمائيءَ ڪرڻ جھڙو |
32718 |
DYNT.utf |
ھو، پھرين ڏينھن کان وٺي ھنن جي دل ٻجھي |
نہ |
اکر ئي ڪو نہ ڳالھائيندي. پر ھتي اھڙو حال |
32719 |
DYNT.utf |
ھو، حامد ۽ مھاڻيءَ جو گھر ھو. مائي شھربانوءَ |
نہ |
وڃڻ کان روڪي ڇڏيو، جو ھينئر سرائي فتح خان جو گھر |
32720 |
DYNT.utf |
ھو، ٻيڙيون ۽ ڊونڊيون مڇي مارڻ لاءِ توڙي |
نہ |
ھنڌ تي اھو اتفاق ٿيو، سو ڪچ جي ڪناري کان گھڻو پري |
32721 |
DYNT.utf |
ھئا. اگرچ ھنن کي وڃڻ لاءِ صفا نہ چيو ھئائون، |
نہ |
وڃڻ جي ھنن خواھش ڪئي. ۽ ھنن جي نڪري وڃڻ ۾ ھو ناراض |
32722 |
DYNT.utf |
ھئا. ٿوري گھڻي کؤنس تہ ھنن سان ڪچيءَ کان |
نہ |
۾ سرائي فتح خان يا سندس زال جا گھڻا مائٽ راضي |
32723 |
DYNT.utf |
ھئا، پر تڏھن بہ واقفيت جي لاءِ ھن ضروري |
نہ |
ھن کي پڙھائيندو ھو. جيتوڻيڪ اھي زال کي گھڻي ڪم جا |
32724 |
DYNT.utf |
ھئا، تنھنڪري ھڪٻئي ڏي ڏڪ ڏوراپا ڪڍيائون. |
نہ |
ڪيائون. ٻہ - ٽي ڏينھن لنگھي ويا ھئا جو ھو مليا |
32725 |
DYNT.utf |
ھئڻ گھرجي. ائين ڪرڻ ڪري ديني حڪم بہ بجا |
نہ |
رستي مان انھن جي ڏسڻ ۾ يا اتي وڃڻ ۾ ڪابہ حرڪت |
32726 |
DYNT.utf |
ھئڻ ھڪجھڙو ڄاتائين. انھيءَ ڪري ٻنھي جي |
نہ |
مرضيءَ سان پنھنجي منھن ھلڻ لڳي ۽ مڙس جو ھئڻ يا |
32727 |
DYNT.utf |
ھئڻ ڪري روزبروز گھڻو آرام وٺڻ لڳو. مگر |
نہ |
علي ھن جي وڃڻ ڪري گھڻو خوش ٿيو، ڇالاءِ جو ھن جي |
32728 |
DYNT.utf |
ھئڻ ڪري ٻاھرئين ڪنھن اسڪول ۾ نہ پڙھنديون |
نہ |
جن اشراف مسلمان خاندان جون ڇوڪريون پوري بندوبست |
32729 |
DYNT.utf |
ھئي. جيڪا پوشيدگي، صفائي، رٿ ۽ جيڪي سھنج |
نہ |
آھن. جي ھن جي گھر ۾ منڊم ڪانہ ھئي، تہ ڪابہ حرڪت |
32730 |
DYNT.utf |
ھئي. سندس زال جي سمنڊ ۾ کِرڻ جو اتفاق ٿي |
نہ |
کي فائدو رسائينداسين. پر تڏھن تہ خدا جي مرضي ائين |
32731 |
DYNT.utf |
ھئي. ھو شاديءَ کان پرءِ گھر ٺاھي ويھي رھيو. |
نہ |
جا اھا شادي ڪئي، سا بہ پيءُ جي صلاح کان سواءِ |
32732 |
DYNT.utf |
ھئي، انھيءَ جو نانو فتن خانم ھو. آھا سلطان |
نہ |
ھڪڙي تمام جوان ۽ حسين ۽ ھمت ڀري ھئي، ۽ پرڻيل بہ |
32733 |
DYNT.utf |
ھئي، پرائي گھر ۾ ھئي. تنھن کي ۽ سندس گھر |
نہ |
وڌ پيءُ-ماءُ سان گڏ رھڻ جي ڪوڏي ھئي، پر پنھنجي وس |
32734 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھنڪري علي رضا ڀانئيو تہ اھڙو ڪو |
نہ |
طرح ڪجي، تنھن ۾ پڪي ٿي ھئي. ھوءَ اڃا عمر جي وڏي |
32735 |
DYNT.utf |
ھئي، جيتري زينت بانوءَ کي ھئي، پاڻ ھن ۾ |
نہ |
ھتي جي زالن کي ايتري علميت |
32736 |
DYNT.utf |
ھيس تہ ڪيڏي وبئي؛ پر ڄاتائين تہ ضرور اڌ |
نہ |
گڏ رستي ۾ چورن اچي ڦريو ھو. انھيءَ جي بہ پڪ خبر |
32737 |
DYNT.utf |
ھيس. ھوءَ ڌارين مڙسن ۽ ڌاربن ملڪن ۾ رلي |
نہ |
پھرين ڏينھن ۾ زينت بانوءَ کي ھوندي ھئي، سا ھاڻ |
32738 |
DYNT.utf |
ھين، جو ھنن کي ڪنھن لڙائيءَ جو خيال بہ |
نہ |
ھو سامھان ٿيا سھي، پر تراريون ۽ بندوقون ساڻ |
32739 |
DYNT.utf |
ھٺڻ ۾ آءُٗ گھڻو خوش آھيان. اوھان جي صلاح |
نہ |
آءُٗ راڻيءَ تان قربان آھيان. اھڙي بيقدر سلطان جي |
32740 |
DYNT.utf |
ٺھيل ھوندا ھئا سي بہ سرائي فتح خان جي گھر |
نہ |
ڏسي گھڻو خوش ٿيا. زينت بانو جا مائٽ جيڪي ھنن سان |
32741 |
DYNT.utf |
ٺئي. مانيءَ کاڌي کان پوءِ جي پھت جا پئسا |
نہ |
عزيز ۽ دوست سڏجن، جنھنڪري اجايو خرچ مانيءَ تي بہ |
32742 |
DYNT.utf |
ٻئي عذر سان انھيءَ ڪردن ٻانھيءَ کي ڪڍائي، |
نہ |
علي رضا جي صلاح سان سلطان يڪدم ھڪڙي |
32743 |
DYNT.utf |
ٻڌايس. ڀانئيائين تہ منھنجو مڙس ھتي آبروءَ |
نہ |
زينت بانوءَ ڄاڻي واڻي سچي ڳالھ |
32744 |
DYNT.utf |
ٻڌي؟ اھا واجبي ڳالھ ٿو ڪرين تہ آءُٗ اڃا |
نہ |
پڇيو تہ ``ھاڻ ابا تو ڪھڙي واجبي ڳالھ ڪئي جا مون |
32745 |
DYNT.utf |
ٿا ڪڍن، سو ڊپ رڳو خيالي آھي، حقيقت ڪري |
نہ |
ڪونہ ٿو ٿئي؛ تنھنڪري جنھن بپ کان زالن کي مڙس ٻاھر |
32746 |
DYNT.utf |
ٿو ڏسجي. |
نہ |
حجتون آنديون، مگر انھن جو بيان ڪرڻ جو ھتي ضرور ڪو |
32747 |
DYNT.utf |
ٿئي تہ ڀلي ڏوھاري بہ ھٿ اچي وڃن.'' |
نہ |
ايتري بہ خبرداري رکجي تہ اھا ڳالھ ڳجھي رھي، ظاھر |
32748 |
DYNT.utf |
ٿئي ھا. ٻيو تہ اوھين نئين پوڄ پيدا ٿيا آھيو، |
نہ |
تي پرديس ۾ نہ وڃ؛ پر تون نہ رھئين، نہ تہ ھھڙي جٺ |
32749 |
DYNT.utf |
ٿئي ھفتي کن ۾ ٿئي، ڇالاءِ جو ڄاتائون تہ |
نہ |
اھا رٿيائون تہ مڱڻي کان شادي گھڻا ڏينھن پوءِ |
32750 |
DYNT.utf |
ٿئي. |
نہ |
جنھنڪري ھن کي ڌارئين ملڪ ۾ ڪابہ تڪليف يا تنگي |
32751 |
DYNT.utf |
ٿئي. |
نہ |
سمنڊ ۾ ٻڏي مرڻ جو موت شال ڪنھن دشمن کي بہ نصيب |
32752 |
DYNT.utf |
ٿئي. بي پردي ۽ آگھاڙيءَ ۾ ڪھڙو فرق؟ باقي |
نہ |
زال جي لاءِ تہ پردو آھي، شال ڪابہ زال بي پردي |
32753 |
DYNT.utf |
ٿئي، تنھنڪري بھتر آھي تہ ٻہ-ٽي جوان ڇڏ |
نہ |
تہ ``گڏ ٿيل باروت شايد پورو نہ پوي ۽ ساري رٿ فيصل |
32754 |
DYNT.utf |
ٿئي، تنھنڪري ھن کي بمبئيءَ ۾ ڇڏي وڃجي، |
نہ |
ستان بغداد ۾ يا ٻئي پاسي ھسن جي پڙھڻ جو بندوبست |
32755 |
DYNT.utf |
ٿئي، ھاڻي جڏھن پاڻيھي ڪو وجھ مليو آھي، |
نہ |
خيال ڪيو تہ پرڏيھ ۾ وري ڪو اھسڙو چڱو بندوبست ٿئي |
32756 |
DYNT.utf |
ٿئي؛ شال ڪنھن جي مٿان اھڙي اوچتي آفت نہ |
نہ |
نہ سگھنداسين. شال ڪنھين انسان سان اھڙو واقعو |
32757 |
DYNT.utf |
ٿي ماپيو. |
نہ |
۾ خوشين ۽ چرچا ڪرڻ لڳا ۽ علي رضا تہ پنھنجن ڪپڙن ۾ |
32758 |
DYNT.utf |
ٿي ھئي، جنھنڪري ھن کي اھڙا ڏس ٿي ڏنائين، |
نہ |
صفوران بہ زينت مان ڪڪ |
32759 |
DYNT.utf |
ٿي ٿئي، تہ بدتر تہ مور نٿي ٿئي. |
نہ |
زينت - آءُٗ ڀانيان ٿي تہ ٿئي ٿي. جي بھتر |
32760 |
DYNT.utf |
ٿي ٿئي، تڏھن دڙڪو ڏيئي چيائينس تہ ٺادان |
نہ |
ڏٺائين. جڏھن فوجدار ڏٺو تہ ھيءَ خوشيءَ سان راضي |
32761 |
DYNT.utf |
ٿي ٿين. |
نہ |
ھڪ گھر سان ھئي، تنھنڪري ھن ملڪ ڇڏڻ ڪري گھڻو فڪر |
32762 |
DYNT.utf |
ٿي. آفيس جو ڪم گھڻو ڪري انگريزيءَ ۾ ھلندڙ |
نہ |
۾ ھن کي گھڻي آساني ٿي. تيستائين ھن کي ڪم ۾ ڪا حرڪت |
32763 |
DYNT.utf |
ٿيا. ھنن کي گھڻي مال جي اميد ھئي، يا ڏس |
نہ |
ٻڌل کڻي ھنن کي ھٿ ۾ ڏني؛ پر انھي تي بہ ھو راضي |
32764 |
DYNT.utf |
ٿيندا، نڪ ۽ ڪن بہ گھڻن ٽُنگن ڪڍڻ ۽ گھڻي |
نہ |
انھيءَ ڪري ھنن ڄاتو تہ اجاين زيورن تي پئسا بہ خرچ |
32765 |
DYNT.utf |
ٿيندو جھڙو ٿيڻ گھر جي. تنھن کان سواءِ وري |
نہ |
سان توڙي پنھنجي قوم وارن سان ھنن جو گذران اھڙو |
32766 |
DYNT.utf |
ٿيندو ھوس. اھڙيءَ رٿ ڪري، ھو پاڻ کي قرض |
نہ |
خرچ گھٽائڻ لڳو. اھڙيءَ طرح جو پينشن کان وڌيڪ خرچ |
32767 |
DYNT.utf |
ٿيندو، آءُٗ توکي سکيو رکندس. ھزارن قسمن |
نہ |
تہ ``ھاڻ گھڻو مٿو نہ مار، وري ڪنھن پاسي توکي وڃڻو |
32768 |
DYNT.utf |
ٿيندو؟ سرائيءَ جي جيئري ئي انھيءَ نسبت |
نہ |
جي لاءِ ڀلا ڪھڙو اشراف ۽ عزت وارو ماڻھو خواھشسنھ |
32769 |
DYNT.utf |
ٿين، تہ مائٽ انھن کي پرڻائي پنھنجون آسون |
نہ |
ڏاڍو زورآور آھين، ماڻھن جا ٻار اڃا ڪمائڻ جھڙاي |
32770 |
DYNT.utf |
ٿيو. ھن ٻہ ڀيرا ڪوشش ڪئي، پر ٻيئي ڀيرا ھنن |
نہ |
گھربا آھن، تنھنڪري ھو تندرستيءَ جي امتحان ۾ پاس |
32771 |
DYNT.utf |
ٿيو. ڊاڪٽر کي آندائون، انھيءَ مٿا ھنيا؛ |
نہ |
سخت ٿيڻ لڳا. ٻہ ڏينھن لنگھي ويا، تہ بہ ڇوٽڪارو |
32772 |
DYNT.utf |
ٿيو، آءُٗ پنھنجي خوشيءَ سان ھتي ڪين آئي |
نہ |
ھيون، ۽ زينت بہ چين تہ ``مائي، اوھين مون تي رنج |
32773 |
DYNT.utf |
ٿيءُ. ھونءَ تہ جيڪي اوھين مون کي چوندؤ |
نہ |
``امان، ائين نہ چؤ، خدا تو کي سلامت رکي، تون رنج |
32774 |
DYNT.utf |
ڄاتائين، تڏھن وري انھيءَ کي ھلائڻ لڳو. |
نہ |
آگبوٽ کڙو بہ ڪرائي ڇڏيو ھو، پر جڏھن لڀڻ جو امڪان |
32775 |
DYNT.utf |
ڄاتائين، ۽ جلد سماءُ وٺڻ يا بندوبست ڪرڻ |
نہ |
ھي ڳچ تائين فڪر ۾ رھيو. پاڻ ظاھر ڪرڻ بہ مناسب |
32776 |
DYNT.utf |
ڄاتو تہ پٽ جي در تان تڙجي، وري وڃي ڌيءُ |
نہ |
مڙس بہ انھيءَ ڳالھ تي زور لائڻ لڳو. پر ھنن مناسب |
32777 |
DYNT.utf |
ڄاتو. |
نہ |
ھنن نہ ورتس. انھيءَ سبب ڪري ھن وڌيڪ ويھڻ ضرور |
32778 |
DYNT.utf |
ڄاڻنديون ھيون. انھيءَ سبب ڪري ھڪڙي ڀيري |
نہ |
ماڻھن سان چڱيءَ طرح واقف ھو ۽ اھي ٻانھون لکي پڙھي |
32779 |
DYNT.utf |
ڄاڻنديون ھيون. ھن کي سيکارڻ جي اھڙي طرز |
نہ |
سان اھڙي دل ٻجھي ويئي، جو ھن کي سڳي ماءُ کان گھٽ |
32780 |
DYNT.utf |
ڇؤ. دنيا ھڪڙو عجيب ڪارخانو ۽ عجائبخانو |
نہ |
علي رضا - پياري! ائين |
32781 |
DYNT.utf |
ڇڏيا ھئا. ھن ٻہ خط لکي ٽپال ۾ وڌا: ھڪڙو پنھنجي |
نہ |
ھنڌ ھن کي آرام مليو، تہ بہ ھن پنھنجا مائٽ وساري |
32782 |
DYNT.utf |
ڏجي. |
نہ |
- بيشڪ اھو ضرور آھي، مگر ڏسي وائسي کوھ ۾ ٽپو بہ |
32783 |
DYNT.utf |
ڏسڻ ڪري اندر وارن جو حرص گھٽجي نٿو، پاڻ |
نہ |
آءُٗ ڀانيان ٿو تہ ٻاھر نہ نڪرڻ ڪري يا دنيائي شين |
32784 |
DYNT.utf |
ڏسي گھڻو ارمان ٿيو ھوندس. ھاڻي الائجي ڪٿي |
نہ |
تہ ``اڳئين ڀيري ھنن ماڻھن وانگي آيو ھوندو، مون کي |
32785 |
DYNT.utf |
ڏئي، غريبن کي دڙڪا تاب ڏيو ڦريو پنھنجو |
نہ |
مانيءَ تان کَل بہ نہ لاھي ۽ پائي بہ خدا جي واٽ ۾ |
32786 |
DYNT.utf |
ڏيندو ھو. ھن کي چيائين تہ ``مائي، تون اسانجن |
نہ |
۾ مشھور ٿي ويئي. فضل محمد ھن کي گھر ۾ ٻبو ڪم ڪرڻ |
32787 |
DYNT.utf |
ڏيندو ھو، پنھنجي خرچ تي ماني کارائيندو |
نہ |
علي زور ڪري پنھنجي پيءُ - ماءُ کي سندن خرچ ڪرڻ |
32788 |
DYNT.utf |
ڏيندو، پاڻ فائدي جھڙي مصلحت ڏسيندو. حقيقت |
نہ |
عزت ڏيانس ٿو، سو نمڪ حراميءَ ڪري ڪا خراب صلاح |
32789 |
DYNT.utf |
ڏيندين تہ ڪاغذ ٻاھر نہ رھيو، تيسين اسين |
نہ |
ھنن چيو تہ ``جيسين اسان کي پڪ |
32790 |
DYNT.utf |
ڏينھن ٿي ويا آھن، جو پاڻ نہ ملما آھمون، |
نہ |
متان چوين، آءُٗ رڳو انھيءَ ڪم لاءِ نہ آيس. ڪيترا |
32791 |
DYNT.utf |
ڏٺا آھن، ٺن جي وچ ۾ اھڙو فرق آھي، جھڙو سڄي |
نہ |
وڌيڪ پوي ٿي. جنھن اھي عجائب غرائب ڏٺا آھن ۽ جنھن |
32792 |
DYNT.utf |
ڏٺائين، سو ھن کي پڪ ٿي تہ منھنجي زال سان |
نہ |
تہ ھن کي ورندي ڏين! گھر جا ٻيا سڀ ڀاتي ڏٺائين، زال |
32793 |
DYNT.utf |
ڏٺو آھي. منھنجي گھر واري کي ھي ٻيو ورھيہ |
نہ |
ھھڙو سڻڀو طعام تہ ڏينھن ٿيا آھن، مون اکئين بہ ڪو |
32794 |
DYNT.utf |
ڏٺو آھي، سو جيڪڏھن ڪنھن اتفاق سان غير ماڻھوءَ |
نہ |
جي پردي وارين زالن ڪڏھن ڌارئين ماڻھوءَ جو منھن |
32795 |
DYNT.utf |
ڏٺو، نڪي اتي وري گھڻا ڏينھن جوش گذاريائون. |
نہ |
۾ تہ ھن پنھنجي دل جي مطلب پوري ڪرڻ لاءِ مناسب وجھ |
32796 |
DYNT.utf |
ڏٺئي؟'' |
نہ |
ڪرين؟ منھنجو عرض قبول نہ ڪيئي. منھنجي اڇي مٿي ڏي |
32797 |
DYNT.utf |
ڪاري ڇٽي، نہ ڪمري ڇٽي. ڳچ وقت تائين ٻاھر |
نہ |
پوءِ ٿورو ٿورو ٿي اچي رنڊيبازيءَ جي عادت پيس، سو |
32798 |
DYNT.utf |
ڪجو.'' |
نہ |
جيڪي مون وٽ آھي سو سڀ اوھان جو آھي، حجاب بلڪل ڪو |
32799 |
DYNT.utf |
ڪجئين.'' |
نہ |
ڇڌيو ھئائينس تہ ``زينت بانوءَ جي ھنن سان. بلڪل خبر |
32800 |
DYNT.utf |
ڪجي، رٿ ڪري ڪو ڏينھن مقرر ڪري، انھيءَ مال |
نہ |
محلات کي اڏائي ڇڏبندو، تنھنڪري بھتر آھي تہ دير |
32801 |
DYNT.utf |
ڪجي، متان ڪنھن درٻار جي امير جو انھيءَ |
نہ |
پيو آھي. ھن پاڻ سلطان کي صلاح ڏني تہ اھا ڳالھ ظاھر |
32802 |
DYNT.utf |
ڪر.'' |
نہ |
تي کڻي رک، پاڻھي پنھنجا ڪم ڪندو. دل ۾ ڪو بہ فڪر |
32803 |
DYNT.utf |
ڪر.'' سنئون پيچرو انھيءَ ھنڌ کان ڏکڻ ڏي |
نہ |
سو وري اڌ رات جو مس ايندا. انھيءَ جو تون ڪو ڊپ |
32804 |
DYNT.utf |
ڪريان، پر وڏي ڳالھ اميد علي کٽڻ ڪمائڻ جھڙو |
نہ |
چرر-سندس بدران ڏھ نياڻيون ملن، تہ بہ آءُٗ ساڻس مٽ |
32805 |
DYNT.utf |
ڪريان، پورھيت ٿي وڃي وٽن بيھان. اگرچ پھاڄ |
نہ |
ڳڻتيون ڳڻي، دل ۾ ٺھراءُ ڪيائين تہ ``آءُٗ پاڻ ظاھر |
32806 |
DYNT.utf |
ڪريو، ھاڻي اوھان جي وس آھي، متان پوءِ وري |
نہ |
علي رضا شوق مان چيو تہ ``تڏھن امان ھاڻي دير |
32807 |
DYNT.utf |
ڪريو، ھلي مون سان گڏ رھو ۽ سندس مڙس بہ انھيءَ |
نہ |
ھاڻي پيءُ - ماءُ کي منٿون ڪرڻ لڳي تہ جدا رھڻ جي |
32808 |
DYNT.utf |
ڪر، آءُٗ توکي ڪناري تي نيئي، پنھنجي گھر |
نہ |
۽ چيائينس تہ ``تون مون کي ڌيءَ وانگي آھين، ٻيو ڊپ |
32809 |
DYNT.utf |
ڪر، منھنجي صلاح آھي تہ ھاڻ اسين اڳتي ھتي |
نہ |
جو ٿي لکيو، پر جان بيبيءَ جھليس تہ ``ابا، تڪڙ |
32810 |
DYNT.utf |
ڪمري ڇٽي. ڳچ وقت تائين ٻاھر جو ٻاھر اھو |
نہ |
ٿي اچي رنڊيبازيءَ جي عادت پيس، سو نہ ڪاري ڇٽي، |
32811 |
DYNT.utf |
ڪن تنھنڪري لاچار آھيون.'' |
نہ |
کان ٿا وڃن. الائجي پنھنجي منھن ڪا ٻي رڏيڪ خرابي |
32812 |
DYNT.utf |
ڪنھن جھڙي! سو ھينئر پنھنجي پگھار مان ئي |
نہ |
ڀلي ساھ پٽي ٻہ-ٽي پئسا بہ گڏ ڪريان؛ متان ڪا ويل |
32813 |
DYNT.utf |
ڪنھن جھڙي، متان ڪا حرڪت ٿي بہ وڃي، تنھنڪري |
نہ |
اصل جا امير مون مان گھڻو خوش ڪين ھوندا، ڪا مھل |
32814 |
DYNT.utf |
ڪنھن واپار ۾ وڌائينس، مگر جيڪي صاحبلوڪ |
نہ |
علي نواز پنھنجي پٽ کي ڪنھين نوڪريءَ ۾ نہ رکيو، |
32815 |
DYNT.utf |
ڪو ماڻھو آيو، ڀانئيائين تہ وساري ويھي |
نہ |
نہ ھن پاسي. نہ ڪو ڪڏھن انھن جو جواب ھن کي آيو، |
32816 |
DYNT.utf |
ڪو ڪڏھن انھن جو جواب ھن کي آيو، نہ ڪو ماڻھو |
نہ |
جي خبر نہ ھن پاسي مائٽن کي پھتي، نہ ھن پاسي. |
32817 |
DYNT.utf |
ڪئي آھي؟ |
نہ |
زينت - تڏھن دائي سچ تہ ٻڌاءِ، امان ھنن سان ھائو تہ |
32818 |
DYNT.utf |
ڪئي اٿس، مگر انھن ڏي توڙي ٻين ڏي خيال بيشڪ |
نہ |
بختاور - نہ امان، ھائو تہ |
32819 |
DYNT.utf |
ڪئي ھئي، ۽ ٻيو وري اھو پرڳڻو روس جي بلي |
نہ |
پيءُ جي غلاميءَ ۽ خواريءَ جي شرم کان ڪنھن سان |
32820 |
DYNT.utf |
ڪئي. سڀني کي ھن اوچتي خراب اتفاق ڪري ڏاڍو |
نہ |
گھڻن علي رضا جي تعريف ۽ سفارش ڪئي، پر سلطان قبول |
32821 |
DYNT.utf |
ڪيائون، پر ٻين جي بہ فنڊ ڦٽايائون؛ آخر |
نہ |
جا رات آئي، سا بہ ھنن روئڻ-پٽڻ ۾ گذاري. پاڻ تہ ننڊ |
32822 |
DYNT.utf |
ڪيو ھئائين، تہ ھڪڙي ڏينھن جان بيبيءَ سڏي |
نہ |
ست-اٺ ڏينھن لڳي ويا، ۽ اڃا پنھنجو داستان لکي پورو |
32823 |
DYNT.utf |
ڪيئي. منھنجي اڇي مٿي ڏي نہ ڏٺئي؟'' |
نہ |
تڏھن مون کي نااميھ ٿي ڪرين؟ منھنجو عرض قبول |
32824 |
DYNT.utf |
ڪٿي پورھيت بيھين؟ ٻہ-ٽي رپيا مھيني ۾ نڪري |
نہ |
چيو تہ ``مائي، ھتي تون رڳو پيٽ تي پيئي ڪمائين، ڇو |
32825 |
DYNT.utf |
ڪڍن، بند ئي بند ۾ پيون آھن. جيئن وڌيڪ سکر، |
نہ |
نڪري سگھن ٿيون؛ ھتي تہ عمر ساري درکان ٻاھر پير |
32826 |
DYNT.utf |
ڳالھائيندي. پر ھتي اھڙو حال نہ ھو، پھرين |
نہ |
ڏانھنس منھن ئي مٿي ڪري نہ نھاريندي، اکر ئي ڪو |
32827 |
DYNT.utf |
۽ اندر وڃڻ جو ڪو اپاءُ آھي يا نہ. اٺن ڏينھن |
نہ |
اچي تہ اوطاق تائين وڃڻ يا پيپن نيڻ جو وجھ آھي يا |
32828 |
DYNT.utf |
' پئي ڪئي، پر ھاڻ جڏھن خداتپاليٰ اھي سڀ |
نہ |
ڳڻتي وٺي، ھونءَ ٻين جي بہ انھي ڳالھبن ڪري مون تہ ` |
32829 |
DYNT.utf |
. |
نہ |
وچ ۾ ھو ھنن سان اھڙا ٺھي ويا، جو ھنن کي ڇڏين ئي |
32830 |
DYNT.utf |
. اٺن ڏينھن کان پوءِ ھو وري آيو؛ اچي ظاھر |
نہ |
نيڻ جو وجھ آھي يا نہ ۽ اندر وڃڻ جو ڪو اپاءُ آھي يا |
32831 |
DYNT.utf |
. ٻيو تہ ساڳئي گھر ۾ ۽ پھاڄ سان گڏ رھڻ ڏاڍو |
نہ |
زال پرڻيو آھي، تڏھن الائجي مون سان خاطر ٿئيس يا |
32832 |
DYNT.utf |
تنھن جي ھنن کي پرواھ ڪانہ ھئي، تنھنڪري |
نہ، |
ھونِ. دين آھي يا ڪونھي، ماڻھوءَ کي گھر جي يا |
32833 |
DYNT.utf |
تہ بہ جيسين ساھ پيٽ ۾ ھوندم، تيسين اوھان |
نہ، |
تہ ``جي ٿي سگھيوَ تہ منھنجو سماءُ ملھجو، ۽ جي |
32834 |
DYNT.utf |
خدا جي واسطي انھيءَ مرض کان مون کي ڇڏائجئين. |
نہ، |
۾ ڪيئن گذاريندو ۽ ٻين کي ڪيئن پاريندو؟ نہ دائي |
32835 |
DYNT.utf |
ساڳي اھا زينت بانو آھي. تڏھن سڀ اٿي انھيءَ |
نہ، |
۽ ھيءَ ڪا خيالي شڪل آھي. پر نيٺ جڏھن معلوم ٿين تہ |
32836 |
DYNT.utf |
ھڻينس کڏ ۾، مائيءَ کي بہ انھيءَ جو خيال |
نہ، |
بختاور - نہ امان |
32837 |
DYNT.utf |
مون کي رات - ڏينھن توڏي ڌيان ھوندو.'' |
نہ؛ |
جان بيبيءَ چيو تہ ``تڏھن ڀلائي ڪج، وسارڄ |
32838 |
DYNT.utf |
'' |
نہ؟ |
۾ مس گھڙي، تہ ٻڇڻ لسڳس تہ ``ڪيئن اسان، فتحون آحن |
32839 |
DYNT.utf |
'' زينت بانو چيو تہ ``مائي، تون منھنجي سائڻ |
نہ؟ |
سڏي چيس تہ ``زينب! ھڪڙي ڳالھ چَوئين، جي چڙين |
32840 |
DYNT.utf |
ضرور ٿئي ٿو، پوءِ انھيءَ ڏي بلڪل خيال بہ |
نھارڻ |
تنھن تي پھرين ھڪڙو ٻہ ڀيرا چتائي ڏسڻ يا خيال سان |
32841 |
DYNT.utf |
تہ بہ نظرَ نہ آيس. ڀاءُ کي اٿاريائين، مريم |
نھاريائين، |
بيبيءَ اک پٽي، ڏسي تہ زينت بانو ڪانھي. ھيڏي ھيڏي |
32842 |
DYNT.utf |
اکر ئي ڪو نہ ڳالھائيندي. پر ھتي اھڙو حال |
نھاريندي، |
ڪنڌ مٿي ئي نہ کڻندي، ڏانھنس منھن ئي مٿي ڪري نہ |
32843 |
DYNT.utf |
چڱي ۽ پسنديءَ جھڙي تعليم ڏيڻ ۾ ٿي اچي. |
نھايت |
تنھنڪري ھو آسائيءَ سان مقابلو ڪري سگھيا تہ ھتي |
32844 |
DYNT.utf |
خوش ٿيا ۽ علي رضا کي ۽ سندس بيبيءَ کي اھڙي |
نھايت |
اسڪول جي انھيءَ بيان ٻڌڻ ڪري ۽ حال ڏسڻ ڪري، ماڻھو |
32845 |
DYNT.utf |
خوش ٿيو ۽ ھن جي تعريف مٿي سرڪار ۾ لکيائين، |
نھايت |
سگھوئي اھڙوٺاھ کڻي ڪيو، جنھنڪري ريزيڊنٽ صاحب |
32846 |
DYNT.utf |
خوش ٿيو. يورپي ڊاڪٽرن جو اصلي اھڙن ملڪن |
نھايت |
پھتو، تڏھن ھن کي پريندي ئي ايترو مانُ مليو، جو ھو |
32847 |
DYNT.utf |
گھڻي خوشي بہ ٿي، جو ڄاتائين تہ جنھن مڙس |
نھايت |
آھي ۽ ڌيءَ بہ ڄائي اٿس.'' انھيءَ ڪري ھن کي دل ۾ |
32848 |
DYNT.utf |
وڻندڙ ھوس، ليڪن مھانڊا تہ اھڙا ھئس جو ڏسندڙ |
نھايت |
نازڪ بدن ھوندي ھئي. رنگ تمام اڇو نہ ھوس، نہ بہ |
32849 |
DYNT.utf |
آيو. تنھن بہ ھنن جي ڳالھ ٻڌي قبول ڪيو. پوءِ |
نھي |
جي ماني ٺھرايائون. علي رضا کي خبر ڪيائون، سو بہ |
32850 |
DYNT.utf |
پيغام |
نئون |
|
32851 |
DYNT.utf |
چلتو ڏٺو ھئائون، ان بابت ڪتابن ۾ پڙھيو |
نئون |
ھو ٻيئي نئين زماني جا ماڻھو ھئا، |
32852 |
DYNT.utf |
سنئون روئڻ لڳو. ڀلا اوچتو سمنڊ ۾ ٻڏي مرڻ |
نئون |
ويچاري اوچتي وڃي سمنڊ ۾ پيئي.'' ھيءُ ٻڌي علي رضا |
32853 |
DYNT.utf |
ڪين ھو. ٻارھن مھينا بغداد ۾ بہ ڪيو ھئائين. |
نئون |
پوليٽيڪل ڪم ھاڻ ھن کي |
32854 |
DYNT.utf |
. اھو سڀ ھنن جي سرجوشي ۽ محبت، علميت، ايمانداري، |
نئي |
ويا ھئا، جو وڏا وڏا ماڻھو ھنن جي تعريف مان ڍاوائي |
32855 |
DYNT.utf |
آئي آھين ڇا؟'' |
نئين |
سپاھيءَ پڇيس تہ ``ڇو ماڻي! تون ڪا |
32856 |
DYNT.utf |
پوڄ پيدا ٿيا آھيو، سي ڏاڍا ڏنگا آھيو. شا-يءَ |
نئين |
نہ رھئين، نہ تہ ھھڙي جٺ نہ ٿئي ھا. ٻيو تہ اوھين |
32857 |
DYNT.utf |
پھاڄ مٿان ٿي پيئي، تنھنڪري ھو ٻيئي ھن جي |
نئين |
خوش ٿيون ۽ منجھانئس گھڻو راضي ھيون، مگر ھيءَ جا |
32858 |
DYNT.utf |
زال سان ذڪر بہ ڪڍيو ھئائين، جنھن تي ھن |
نئين |
بہ ياد پوندي ھئي ۽ ٻہ-ٽي ڀيرا انھيءَ بابت پنھنجي |
32859 |
DYNT.utf |
زماني جا ماڻھو ھئا، نئون چلتو ڏٺو ھئائون، |
نئين |
ھو ٻيئي |
32860 |
DYNT.utf |
زماني ۾ پيدا ٿيا ھئا. |
نئين |
ھنن ڪم نہ آنديون، جو ٻيئي طرف سڌربل ماڻھو ھئا ۽ |
32861 |
DYNT.utf |
سر تياري ڪري ايرانين سان وڙھن لاءِ سنڀري |
نئين |
شڪست کاڌي ھئي، تنھن کي وري تازي ڀرتي ملي، سو ھاڻي |
32862 |
DYNT.utf |
سر ڏک ڪرڻ ۽ زينت جو نالو وٺي دانھون ڪري |
نئين |
جون شيون، جي ھاڻي ڪڍي ٻاھر ڪيون ھئائون، سي ڏسي |
32863 |
DYNT.utf |
سو ڪيائين جا ٻڌي، علي رضا گھڻو خوش ٿيو. |
نئين |
ڪري ٻڌايائينس ۽ ان سان گڏ زينت بانوءَ جي تعريف |
32864 |
DYNT.utf |
ھلت چلت جا واقف ھئا، گھر جي چڱي بندوبست |
نئين |
بہ نئينءَ طرز جا ماڻھو ھئا، ۽ انگريزدان ھئا، |
32865 |
DYNT.utf |
ڀاتيءَ جي اچڻ ڪري ھنن جوگھر سڄي ڳوٺ ۾ سڌري |
نئين |
ڪندو ھو. اکرچہ ھو سڀ جھنگلي ماڻھو ھئا، تہ بہ ھن |
32866 |
DYNT.utf |
ڏسڻ ۾ ايندي، تنھن تي پھرين ھڪڙو ٻہ ڀيرا |
نئين |
رکندو تہ ھڪڙي وقت ڪوشش بہ ڪندو، ۽ جا شيءِ پريندي |
32867 |
DYNT.utf |
ڪارخاني تي بيھنداسين.'' |
نئين |
کي باھ ڏينداسين تہ پوءِ رقم ئي پوري! صبح جو ھلي |
32868 |
DYNT.utf |
جاءِ تي علي رضا ۽ زينت بانو ڏاڍي آرام سان |
نئينءَ |
انھيءَ |
32869 |
DYNT.utf |
طرز جا ماڻھو ھئا، ۽ انگريزدان ھئا، نئين |
نئينءَ |
ڦٽائي ٿيڻ لڳي. اگرچ علي رضا توڙي زينت بانو بہ |
32870 |
DYNT.utf |
وٿ جي پسنديءَ جو اھڙو جلد جواب ڏنو، سو |
نئينءَ |
زينت بانوءَ جو پنھنجي دائي کي |
32871 |
DYNT.utf |
۽ سڌريل رٿ پٺيان ڪن ۽ اڳوڻا رستا ڇڏي ڏين. |
نئينءَ |
۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائون تہ اھا شادي، جا ٿيندي سا ھو |
32872 |
DYNT.utf |
سر تي آھي. |
ني |
سر سان ھجن تہ چڱو، جو انھن جي منڀال جو حق منھنجي |
32873 |
DYNT.utf |
اتي ئي ھئا، تہ سندن پيءُ مري ويو، سي ويچارا |
نيا |
ماءُ جي مرڻ جي خبر ٻڌي ٻارين ٻچين آيا ھئا، سي |
32874 |
DYNT.utf |
. گھر جي سڀني ڀاتين جا سلام پھچن - ``زينت'' |
نياز |
انجم ڪيو آھي. اميد تہ وقت تي اسان کي ملندؤ. زيادہ |
32875 |
DYNT.utf |
اھي، سا منھنجي حامد کي ڏيندو، ۽ سندس پٽ |
نياڻي |
پنھنجن ھوندي پراون کي ڪير ڏيندو؟ ادي الھداد کي |
32876 |
DYNT.utf |
بيٺي ھئي، ۽ سڄي ساري منھنجي نظر پئجي ويئي، |
نياڻي |
جي پٺيان وڃي ڪوٺيءَ ۾ گھڙيس، جتي سرائيءَ جي |
32877 |
DYNT.utf |
زينت بانو پاسي واريءَ ڪوٺيءَ جي اڳيان |
نياڻي |
ماٺ ڪيو، ڳان تي ھٿ ڏيو، ڪنھن خيال ۾ ويٺي ھئي. سندس |
32878 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ کي بہ گھرئي گھر ۾ تعليم ڏيڻ |
نياڻي |
پرواھ نہ رکيائين. پٽ جي تہ ڳالھہ ڇڏيو، پر پنھنجي |
32879 |
DYNT.utf |
ھجي ھا تہ آءُٗ پھرين انھيءَ کي تنھنجي جھوٺيءَ |
نياڻي |
زالون ججھيون آھن. قسم کڻي ٿي چوان تہ جي مون کي |
32880 |
DYNT.utf |
ٻہ - ٽي ڏينھن وڌيڪ ويھي ٿي، تہ جھان پيو |
نياڻي |
آھي تہ کلڻ ۽ ٽوڪن ڪرڻ جا وجھ پيا ڳولين. ڪنھن جي |
32881 |
DYNT.utf |
ملن، تہ بہ آءُٗ ساڻس مٽ نہ ڪريان، پر وڏي |
نياڻيون |
ڀاءُ جي پاران چڙين تہ ڀلي پيئي چرر-سندس بدران ڏھ |
32882 |
DYNT.utf |
جو فڪر |
نياڻيءَ |
|
32883 |
DYNT.utf |
جي ساڻ وڃڻ ۽ ٻڏي مرڻ جي ڳالھ ياد ڪيائون، |
نياڻيءَ |
ھنن اچڻ جي خبر ٻڌي ڏاڍا خوش ٿيا، مگر جڏھن پنھنجي |
32884 |
DYNT.utf |
جي ھئي، جنھن جي ڳالھ مريم ٿي ڪئي، ڇالاءِ |
نياڻيءَ |
لڙڪائي دو تي نڪري آيس. اھا ڪوٺي بہ شايد سرائي جي |
32885 |
DYNT.utf |
يسا علي بخش شيخ جي ڌيءَ جي نالي چيو ھو، |
نياڻيءَ |
مس ٿيا ھوندا، جو مون تو کي شھبازخان ٺيڪيدار جي |
32886 |
DYNT.utf |
. ھينئر علي رضا وڏي اوج تي ھو. مسلماني بادشاھيءَ |
نيائون |
بہ مٿانئس سر گھوري بيٺا ھئا، ۽ ذرو بہ مٿس حسد نٿي |
32887 |
DYNT.utf |
آدميءَ جون گاريون جھليوَ. وري جڏھن ھن کي |
نيچ |
سڙيون وٺو! شرم جي ڳالھ آھي، جو سکر اشراف ٿي اھڙي |
32888 |
DYNT.utf |
ماڻھوءَ سان تڪرار ھلائجي. ادب تہ بجاءِ |
نيچ |
اھڙن وقتن تي ائين ٿي سمجھيو، جيئن ئہ ڪنھن ڌارين ۽ |
32889 |
DYNT.utf |
جو وجھ آھي يا نہ ۽ اندر وڃڻ جو ڪو اپاءُ |
نيڻ |
موڪليائون تہ جاچي اچي تہ اوطاق تائين وڃڻ يا پيپن |
32890 |
DYNT.utf |
ھيڏي پھري جي اندر مشڪل آھي.'' ۽ ھيئن بہ چيائين |
نيڻ |
سر اچي وڃي سگھجي ٿو، مگر پيپن جھڙي شيءِ آڻڻ ۽ |
32891 |
DYNT.utf |
جا مھانڊا بہ مون کي پنھنجن جا پئي لگا؛ |
نينگر |
آھي تہ بيشڪ زينت؛ مون کي اڳيئي شڪ پئي پيو، ھن |
32892 |
DYNT.utf |
جي پئيان. اڄ تہ نينگرا بہ انگريزي پڙھيا |
نينگر |
تہ پوءِ نينگريءَ جو وڏو بار مٿي تان لٿو، وري لڳان |
32893 |
DYNT.utf |
ڀلنئي تہ امان بہ مري تہ پوءِ پنھنجي منھن |
نينگر |
اٿم جو ھاڻ ٻڌندو، ماٺ ڪري ويھي رھ، خوشي سنديس، ھي |
32894 |
DYNT.utf |
بہ انگريزي پڙھيا آھن، سي بہ ائين پيا چون |
نينگرا |
بار مٿي تان لٿو، وري لڳان نينگر جي پئيان. اڄ تہ |
32895 |
DYNT.utf |
پيرئي نٿي کوڙي، تڏھن جيسنائين حامد جي |
نينگري |
بہ گھٽائينديس ڪين. سو تہ آءُٗ بہ ڄاڻان ٿي پر جڏھن |
32896 |
DYNT.utf |
جو نڪ ۽ اکيون ۽ ڳل ساڳيا اھڙا آھن، جھڙا |
نينگري |
جان بيبيءَ تہ ھڪڙي ڀيري ائين بہ چيو ھو تہ ``ھن |
32897 |
DYNT.utf |
بہ ڄاڻنديون ھيون. باقي رھي ڏٺي جي ڳالھ، |
نينگريون |
پڙھي پڙھي قرآن ۽ نماز پڙھنديون، سو تہ اھي |
32898 |
DYNT.utf |
جو وڏو بار مٿي تان لٿو، وري لڳان نينگر |
نينگريءَ |
جيڪڏھن في الحال اتيئي خيو جو ڪم ٿي وڃي تہ پوءِ |
32899 |
DYNT.utf |
جو ڪھڙو حال ٿيندو. اسين ٻارھوئي جيئرا ڪين |
نينگريءَ |
سا خوشيءَ سان گذرندي، باقي پوءِ جي خبر ناھي تہ |
32900 |
DYNT.utf |
جي مون کي ڪا خبر ٿي پوي. ڏينھن-ٻن ۾ تون ڪو |
نينگريءَ |
آءُٗ ڇتي ٿي پيئي آھيان، ڪيئن ڪريان. نہ وري |
32901 |
DYNT.utf |
جي ھيڏي ڄمار اچي ٿي آھي. پڻس ھليو ويو، آءُٗ |
نينگريءَ |
مگر اھڙي بہ ڪانہ اچي پئي آھي. ائين ڪندي ڪندي تہ |
32902 |
DYNT.utf |
۽ رستي ۾ ڪِري پيس، پر ھو ٿو سمجھي تہ اندر |
نِيو |
اھو ھو، جو انھيءَ جوان زناني ويس ۾ رات جو اندر ٿي |
32903 |
DYNT.utf |
ٻوليون ٿا ٻولين. جيڪي سندن ابي-ڏاڏي ڪيو |
نيون |
بگيڙيا اٿن ھاڻ وري اندرين زنانن ڪمن ۾ ٿا ھٿ وجھن. |
32904 |
DYNT.utf |
۽ ٻبون اھڙيون ڏسڻ جھڙيون جايون ھيون، سي |
نيون |
۽ سندس حد ۾ جيڪي چڱا چڱا باغ، جبلن جون واھيون، |
32905 |
DYNT.utf |
امير ڪندو آھي؛ سو متان ٻين اميرن جي حسد |
نيئي |
جڏھن راضي ٿيندو آھي، تڏھن گھڙيءَ ۾ فقير کي چاڙھي |
32906 |
DYNT.utf |
رک.'' |
نيئي |
۾ رکي اچ، ۽ ميوو ٿالھيءَ ۾ وجھي، مٿي جاري تي |
32907 |
DYNT.utf |
ويھارڻ لڳي. بعضي وقت تہ پاڻ ڪنھن پاسي ھلي |
نيئي |
ٿي ويئي، سا ھلا ھن کي پاڻ سان مدد لاءِ ھٽ تي وٺي |
32908 |
DYNT.utf |
ھفتو کن پنھنجي گھر رھايائونس. اوري پري |
نيئي |
پيا؛ پوءِ وري زينت بانوءَ کي پاڻ سان وٺي ويا ۽ |
32909 |
DYNT.utf |
پنھنجي گھر پنھنجي زال وٽ سُکيو رکندس؛ |
نيئي، |
ڌيءَ وانگي آھين، ٻيو ڊپ نہ ڪر، آءُٗ توکي ڪناري تي |
32910 |
DYNT.utf |
آگبوٽ لنگر کڻي روانو ٿيو، ۽ سيٺ جو مائٽ، |
نيٺ |
جي طرفان سندس مائٽ ھن مائيءَ جي گھئي پارت ڪئي. |
32911 |
DYNT.utf |
آءُٗ مري وينديس ۽ جھان وانگي پنھنجي پٽ |
نيٺ |
ھيس، تڏھن اڪٽر انھيءَ ڏک کان رئندي ھئي، تہ شايد |
32912 |
DYNT.utf |
انھيءَ فيصلي جي تعميل ٿي، جن فسادين سلطان |
نيٺ |
|
32913 |
DYNT.utf |
اولاد مائٽ لاءِ وڏي وٿ آھي؛ تنھنڪري ويچاريءَ |
نيٺ |
ساڳي لاءِ پئي رنائين. سڌريل، جي کريل، تہ بہ |
32914 |
DYNT.utf |
اوھين آسھو ٿا؟'' |
نيٺ |
زينت بانو چوڻ لڳيس تہ ``پيارا، پوءِ |
32915 |
DYNT.utf |
اوھين امير ماڻھو کڻندو!'' |
نيٺ |
ڪم اھو آھي. مون بہ رڳو انگل ٿي ڪيو، اسان جا انگل |
32916 |
DYNT.utf |
اھو ٺھراءُ ڪري، علي رضا پنھنجي پٽ کي روانو |
نيٺ |
رستي جھڙو ھاڻي آھيان، تنھن کان بھتر ٿيندس. |
32917 |
DYNT.utf |
اھي پراوا آھن، جي پنھنجا ٿيندا آھن، اھو |
نيٺ |
بختاور - ڇو امان، |
32918 |
DYNT.utf |
اھي ڳڻتيون ڳڻي، دل ۾ ٺھراءُ ڪيائين تہ ``آءُٗ |
نيٺ |
|
32919 |
DYNT.utf |
بلو ڪرڻو اٿم. اڄ تہ مائٽ بہ چون ٿا تہ `اٽي |
نيٺ |
حامھ بہ ويٺو آھي، جوان اچي ٿيو آھي، تنھن جو بہ |
32920 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ کان نڪتو. آتي پھريائين تہ جنھن |
نيٺ |
صاحب کي اچي گڏيو. ساڻس گڏ اچي آگبوٽ ۾ چڙھيو، ۽ اچي |
32921 |
DYNT.utf |
بہ تہ ويجھا عزيز ھئن. حامدعلي بہ ساڻن ڪراچيءَ |
نيٺ |
کان موڪلائڻ جي گھڙي بہ آئي. ڏاڍا روئڻ ڪيائون- |
32922 |
DYNT.utf |
بيھن بہ ھا، پر تون رؤ ڪڏائي بيھي رھئين. |
نيٺ |
چيو ھو، جو پڻھين جا واقف ھئا ۽ انھيءَ ڳالھ تي |
32923 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ مائٽي ٿي وين.'' |
نيٺ |
جو شيخ آھي، تنھن سان ماستر جو رستو ھو، پوءِ تہ |
32924 |
DYNT.utf |
پرايون آھن. تون سمجھ واري آھين، توکي خبر |
نيٺ |
بختاور - زينت امان، انھيءَ ۾ ڇا آھي؟ ڌيون |
32925 |
DYNT.utf |
پنھنجي جدا جاءِ ڪيائون، جتي ھو پنھنجي |
نيٺ |
در تان تڙجي، وري وڃي ڌيءُ جي در تي ڪِرون، تنھنڪري |
32926 |
DYNT.utf |
پڇاڙي سُرھي ٿي، ۽ مُئي کان پوءِ بہ چڱي |
نيٺ |
پڄايون. ھيءَ پاڻ ديندار ۽ نيڪ زال ھئي، تنھن جي |
32927 |
DYNT.utf |
پڪو پتو ھٿ ڪيو. سلطان کي ٻن حرمن مان پٽ |
نيٺ |
اٺن-نون ڏينھن جي گَھرائي ۽ جاچ سان ھن |
32928 |
DYNT.utf |
پڪو ٺھراءُ ڪري، ھڪڙي ڏينھن سانجھيءَ جو |
نيٺ |
|
32929 |
DYNT.utf |
جڏھن معلوم ٿين تہ نہ، ساڳي اھا زينت بانو |
نيٺ |
ڪري مٿو ڦري ويو اٿئون ۽ ھيءَ ڪا خيالي شڪل آھي. پر |
32930 |
DYNT.utf |
جڏھن ٻئي وسيلي جو آسرو ڪونہ رھين، تڏھن |
نيٺ |
|
32931 |
DYNT.utf |
چور آٿيو، ھن جو اچي پاسو ورتائين ھن کي |
نيٺ |
|
32932 |
DYNT.utf |
حيلن سان ڪڍيائون، مئل نڪتو. عزتبي ويچاري |
نيٺ |
کي آندائون، انھيءَ مٿا ھنيا؛ ٻار آمھاڙو اچڻ لڳو، |
32933 |
DYNT.utf |
خير جو صبح ٿيو. ھيءَ ھٿ منھن ڌوئي نماز پڙھي، |
نيٺ |
|
32934 |
DYNT.utf |
رضا خدا جي، ھم ڏنائين، ھن جي سرڻ ڪري وري |
نيٺ |
ويچاري ٽي ڏينھن ساندھ تمام خراب حالت ۾ ھئي، |
32935 |
DYNT.utf |
سول سرجن ٿئي. انھيءَ بابت جيڪا فھمايش ھن |
نيٺ |
۾ طبابت جو علم سکي ۽ ڊاڪٽريءَ جو استحان ڏئي ۽ |
32936 |
DYNT.utf |
شير ڪي لوغان؛ ڪھڙو خيال ڏٺئي ڇوڪريءَ جو؟'' |
نيٺ |
جنھن جو تاڪيد ڪيو ھوءِ.'' شھربانوءَ پڇيو تہ ``پوءِ |
32937 |
DYNT.utf |
صالح ٿيو ۽ وڏي درجي کي پھتو، ۽ پٽ جو اولاد |
نيٺ |
ھن پنھنجي اولاد جي لاءِ گھڻو ئي ڪيو ۽ سندس اولاد |
32938 |
DYNT.utf |
صفوران ھن کي وٺي پنھنجي گھر ويئي. |
نيٺ |
ٿي. پوءِ تہ اتي بيٺي ھڪٻئي کي حال احوال ڏنائون، |
32939 |
DYNT.utf |
ضروري ھو ۽ ھوءَ بہ ھاڻ اچي زال ٿي ھشي، تنھنڪري] |
نيٺ |
پرائي وس، ڪڏھن ڪٿي ڪڏھن ڪٿي. ۽ ڌيءُ جو نيڪال] بہ |
32940 |
DYNT.utf |
علي رضا پنھنجي زال زينت بانو، پنھنجي ماءُ |
نيٺ |
درياھ جو سفر چڱي آرام سان ڪاٽي، |
32941 |
DYNT.utf |
علي رضا جن موڪلايو. راڄ مان گھڻائي ماڻھو |
نيٺ |
|
32942 |
DYNT.utf |
گھٽبو ويندو آھي، ۽ ھنن کي في الحال ٻيءَ |
نيٺ |
گذاريا، مگر رکيل پئسو گھڻو جٽاءُ ڪين ڪندو آھي، |
32943 |
DYNT.utf |
ماني وذائي آيا، فرش تي رکيائون. فوجدار |
نيٺ |
|
32944 |
DYNT.utf |
ماءُ کي سمجھايائين تہ ``وجھ ڏسي انھيءَ |
نيٺ |
``ابا، تو کي ڪنواري ڪانہ ٿي ڦَٻي، من رنڙ ڦَٻئي!'' |
32945 |
DYNT.utf |
مائٽيءَ جي ڳالھ دل تي ھوندي. وري جيئي شل |
نيٺ |
آھي، چاچو آھي، ٻيا ڪيترا مائٽ آھن، انھن کي بہ |
32946 |
DYNT.utf |
ملڻ جو وقت نزديڪ اچي ٿيو آھي، پر پوءِ ھيءُ |
نيٺ |
ھئي، ۽ جنھن لاءِ ھيتري جاکوڙ پئي ڪڍيم، تنھن سان |
32947 |
DYNT.utf |
موڪلائي توڪلائي، گاڏيءَ تي چڙھي نڪتا. |
نيٺ |
|
32948 |
DYNT.utf |
مھينو کن ٽِڪي قبرون ٺھراٺي، دائيءَ کي |
نيٺ |
تہ سندن پيءُ مري ويو، سي ويچارا ڏاڍي غم ۾ ھئا. |
32949 |
DYNT.utf |
مڙس جي جا محبت ھاڻي پاڻ ڏٺي ھئائين، تنھن |
نيٺ |
|
32950 |
DYNT.utf |
وڃي مطلب کي بہ رسندي، تنھنڪري اھا صلاح |
نيٺ |
ھئي تہ ھيءَ سکر گھر جي آھي، اتي وڌيڪ سکي رھندي ۽ |
32951 |
DYNT.utf |
وڃي ناسازيءَ جھڙيءَ حد کي پھتو. |
نيٺ |
مضمون بابت زباني بحث ۽ گفتگو ھلندي ھئي، جو |
32952 |
DYNT.utf |
ھن کي معافي ڏنائون، ۽ پاڻ ۾ پرچي خوش تي |
نيٺ |
تي ڪيري پيو. ھنن کي پھرين تہ روئڻ اچي ويو، پوءِ |
32953 |
DYNT.utf |
ھنن ھٿين پيرين پئي، پنھنجي ڳالھ تي آڻي |
نيٺ |
ٿوري تائين سندن مائون خفي ٿيون ۽ ڪاوڙ ڪرڻ لڳيون، |
32954 |
DYNT.utf |
ھو اچي حيدرآباد پھتا. ھنن جو تجمل ڏسي ماڻھو |
نيٺ |
|
32955 |
DYNT.utf |
ھو اچي ڪناري تي پھتا. ڪناري کي ويجھو ھڪڙو |
نيٺ |
مھاڻي جي گھڻي شڪر گذاري ڪئي، جو ھن ٻٽڻ کان بچايس. |
32956 |
DYNT.utf |
ھي موڪلائي لڪتو. ۽ پنھنجي عيال سوڌو اچي |
نيٺ |
سي بہ ظاھري ڪري ھن کي ويندو ڏسي ارمان ڪرڻ لڳا. |
32957 |
DYNT.utf |
ھڪڙي مھاڻي وٺي آڻي ويھاريائين، رات ڏينھن |
نيٺ |
تائين ٻاھر جو ٻاھر اھو ڌنڌو ھلائيہدو ھو، پوءِ تہ |
32958 |
DYNT.utf |
ھڪڙي ڏينھن مائٽ اچي ياد پيس ۽ مڙس جي محبت |
نيٺ |
جو ڪپڙو گندي، کاڌو پيتو ڌار ھنن کان ملندو ھوس. |
32959 |
DYNT.utf |
ٻنھي طرفن صلاح ڪري پنھنجي سھنج موجب شاديءَ |
نيٺ |
پنھنجو پَڪو بندوبست بيھاري شاديءَ جو سعيو ڪيو. |
32960 |
DYNT.utf |
ٿورو ٿورو ڪري اسڪول بہ ڇڏي ڏنائين. |
نيٺ |
ھو؛ ۽ سنگتين سان باغن ۾ وڃي پيالا پاڻي ڪندو ھو. |
32961 |
DYNT.utf |
ٿورو ٿورو ڪري زينت کي وساري، سھسائي ويھي |
نيٺ |
اھا ڏک جي مھل ھئي. ٻئي گھر ۾ بہ ٻہ-چار مھينا رھيا، |
32962 |
DYNT.utf |
ٿورو ٿورو ڪري ھن سان ملي ٺھي ويا. |
نيٺ |
جي اجائي ھلت ڏٺي ھئائون سا ھينئر گھڻو گھٽ ڏٺائون. |
32963 |
DYNT.utf |
ڇا ٿي چوي؟'' |
نيٺ |
شھربانوءَ وري پڇيو تہ `` |
32964 |
DYNT.utf |
ڇنڇر جو ڏينھن آيو ۽ علي رضا جي گھر جا ڀاتي، |
نيٺ |
|
32965 |
DYNT.utf |
ڪنھن سکر جو گھر وسائيندينءَ؟ |
نيٺ |
خبر ناھي تہ سدائين ھن گھر ۾ ويٺي ڪين ھوندينءَ، |
32966 |
DYNT.utf |
ڪيئن ڪجي؟ توکي الائجي ڪھڙي قسم جو گھر، |
نيٺ |
بختاور - تڏھن پوءِ |
32967 |
DYNT.utf |
پيو ۽ زينت بانو وَٽي سوڌي تختي سان گڏ ڌو |
نيٽي |
لوڏي جي ڪري نڪري پيو ھو ۽ رڳو اشاري وھيڻو ھو، سو |
32968 |
DYNT.utf |
آھي، پڙھيل آھي، آزمود گار آھي ۽ ٻنھي حڪومتن |
نيڪ |
۾ ايتري اميد ھئي تہ ھي مسلمان آھي، دينذار آھي، |
32969 |
DYNT.utf |
زال آئي آھي. |
نيڪ |
ڳالھ مشھور ٿي ويئي تہ صديق جي گھر ڪا وڏي اشراف ۽ |
32970 |
DYNT.utf |
زال ملي، جنھنڪري ھن جو خالو وري آباد ٿيو، |
نيڪ |
مسلمان جي گھران ھيءُ پرڻيو. ھن کي تمام جوان ۽ |
32971 |
DYNT.utf |
زال ھجي، ۽ آءُٗ پنھنجي سر انھيءَ ٻانھن |
نيڪ |
ڳالھ جو بہ ضرور آھي تہ لکڻ پڙھڻ ايندو ھجيس ۽ |
32972 |
DYNT.utf |
زال ھئي، تنھن جي نيٺ پڇاڙي سُرھي ٿي، ۽ |
نيڪ |
خدا ھن جون سڀ مرادون پڄايون. ھيءَ پاڻ ديندار ۽ |
32973 |
DYNT.utf |
زال ھئي، تنھن خدا تي کڻي توڪل رکي. بڏي مرڻ |
نيڪ |
تہ اجھا ٻڏيس، پر اڃا ڏينھن ھئس. ھوءَ ڏاڍي |
32974 |
DYNT.utf |
زال ھئي، جنھنڪري جيڪي سندس خير خواہ ھئا، |
نيڪ |
پنھنجي عمر پنھنجي اولاد تان صدقي ڪئي. ھوءَ تمام |
32975 |
DYNT.utf |
مرد آھي ۽ اشراف ماڻھو آھي، ۽ اسان کي خدا |
نيڪ |
تہ ``منھنجو گھر وارو فضل محمد لاڙڪن جي پاڙي جو |
32976 |
DYNT.utf |
مرد ھو، وسعت وارو ماڻھو بہ ھو. سندس ڪيتريون |
نيڪ |
فضل محمد لاڙڪ ھن پاڙي جو |
32977 |
DYNT.utf |
ڌيءَ خدا شال جھان کي ڏئي. جنھن گھر ۾ تون |
نيڪ |
لڳي تہ ``امان! تو جھڙي پڙھيل ھوشيار ۽ ھنر واري ۽ |
32978 |
DYNT.utf |
ڏسڻ ۾ آيون؛ تنھنڪري سگھوئي ھن اسڪول جو |
نيڪ |
۽ جيڪي ٻڙھي آٿيون، سي بلڪل خبردار لياقت واريون ۽ |
32979 |
DYNT.utf |
۽ لائق زال ھوندي.'' |
نيڪ |
تہ سڀڪو چوندو ھو تہ ``تڏھن ڀلا ڇونہ اھا پڙھيل ۽ |
32980 |
DYNT.utf |
ڪر، پر تو ڄاڻي واڻي انھيءَ ۾ دير وڌي ۽ انھيءَ |
نيڪال |
ويون ھيون ۽ تو کي تاڪيد ڪيو ويو ھو تہ انھن جو جلد |
32981 |
DYNT.utf |
ڪيائين ۽ جيڪي ڪم ڪرڻا درپيش ھئا، انھن جي |
نيڪال |
ھٿ ڪيائين. رھيا کھيا ڪاغذ جيڪي ھئا تن جو پڇي ڳاڇي |
32982 |
DYNT.utf |
] بہ نيٺ ضروري ھو ۽ ھوءَ بہ ھاڻ اچي زال ٿي |
نيڪال |
ٿيو نوڪر، پرائي وس، ڪڏھن ڪٿي ڪڏھن ڪٿي. ۽ ڌيءُ جو |
32983 |
DYNT.utf |
ڏيئي روانو ڪجي، ۽ راڻي فتنہ خانم کي طلاق |
نيڪالي |
ملي تہ انھن سڀني کي توب جي منھن ۾ ڏجي، زالن کي شھر |
32984 |
DYNT.utf |
آھي، تہ ``جت پڄڻ ناھي وس، آت ڀڄڻ ڪم وريام |
نيڪي |
شيءِ آھي. جي يديءَ سان وڙھي، آن تي غالب پوڻ وڏي |
32985 |
DYNT.utf |
جي ڪمن بابت ھوندا ھئا ۽ اڪثر حجت ۽ دليلن |
نيڪيءَ |
۽ اھي مضمون خاص ڪن ديني ڳالھين ۽ زنانن اخلاقن ۽ |
32986 |
DYNT.utf |
سان واسطو آھي. آھي جھڙو مڙسن کي ضروري آھن، |
نيڪيءَ |
جن ڳالھين ۽ شين جو آءُٗ ذڪر ٿو ڪريان، تن جو عقل ۽ |
32987 |
DYNT.utf |
خوشخلقيءَ ۽ ھوشياريءَ ڪري مشھور ٿي ويئي |
نيڪيءَ، |
جا ماءُ-پيءُ مشھور ٿي ويا ھئا، تيئن ھيءَ پاڻ بہ |
32988 |
DYNT.utf |
ديندار ۽ ايماندار مائھن جي خير سان پڄاڻي |
نيڪ، |
جي پيرانديءَ کان جوڙايائرن. انھيءَ طرح انھن |
32989 |
DYNT.utf |
جي نائبيءَ جي جڳھ ملي. |
نٽ |
ھو؛ سو ھاڻ ھن کي بغداد ۾ انگريز سرڪار جي ريز يڊ |
32990 |
DYNT.utf |
ڪي حجاب ۽ ڪي حياکان ھو ۽ ڪي وري انھيءَ کان |
نٽائڻ |
ننڍو آھان، اڃا شادي ڪرڻ جو وقت پيو آھي. اھو سندس |
32991 |
DYNT.utf |
۾ علم ۽ عقل جي گھرج آھي، تہ مڙسن کان زالن |
نٽائڻ |
کي ياد ھوندو. ۽ جيڪڏھن شيطان کي ٽارڻ ۽ انھيءَ کي |
32992 |
DYNT.utf |
ڇڏي، نڪي، نڪي پڃيائينس تہ اندرين کوٽيل |
نٽائي |
خير، زينت بانوءَ تہ ڳالھ |
32993 |
DYNT.utf |
ھئي. |
نٽائيندي |
رضا انھيءَ لاءِ زور بہ ڪندو ھوس، تہ بہ ھوءَ پبئي |
32994 |
DYNT.utf |
رکون تہ اسان جي ھٿن کان ٿا وڃن. الائجي پنھنجي |
نٿا |
چئو تہ اسين ڇا ڪريون ڇوڪرا نٿا مُڙن. جي سندن مرضي |
32995 |
DYNT.utf |
سگھن، تن جي جاچڻ کان. ھنن مان ھڪڙي مئڊم |
نٿا |
ڇا کان آھي؟ رڳو ٻاھر آمدرفت ڪرڻ ۽ جيڪي ڪم اندر ٿي |
32996 |
DYNT.utf |
سگھن، تنھنڪري لڏي ٿا وڃن. ھنن پنھنجي ڌيءُ |
نٿا |
ڪنھن کي بہ اھڙو شڪ ڪونہ پيو تہ ھي بمبئيءَ ۾ گذاري |
32997 |
DYNT.utf |
مُڙن. جي سندن مرضي نٿا رکون تہ اسان جي ھٿن |
نٿا |
ٽوڪ ڪري، تنھن کي اوھين چئو تہ اسين ڇا ڪريون ڇوڪرا |
32998 |
DYNT.utf |
ڀريو. پھرين، ھن سيٺ جو گھر ڪو ننڍ و آھي، |
نٿا |
تمام چڱا چڱا ماڻھو چون ٿا، اوھين الائجيٰ ڇو ھام |
32999 |
DYNT.utf |
ڄاڻون. ويچاري سور پِي، پنھنجي بڇڙيءَ قسمت |
نٿا |
کي پاڻ خيال ۾ اچي سگھندو، اسين بيان ڪرڻ ضروري |
33000 |
DYNT.utf |
ڪريون، حڪم ٿا ڏيون تہ يڪدم اسان جي درٻار |
نٿا |
جي معرفت اسان وٽ آيو آھين، تڏھن اسين تو سان ٻيو |
33001 |
DYNT.utf |
اچي.'' |
نٿو |
ڍل ڀرو آھيون تنھنڪري تئون رستو رکڻ اسان کي پسند |
33002 |
DYNT.utf |
اچي، باقي سندس زال جو نالو عزت بي آھي.'' |
نٿو |
آيا ورندي ڏني تہ ``مائي، نالو تہ مون کي |
33003 |
DYNT.utf |
اچي، چٽ گونگو آھي تنھن جي حوالي مون کي |
نٿو |
منھنجو ماروٽ ھجي تہ ڀلي ھجي، جنھن کي ڳالھائڻ بہ |
33004 |
DYNT.utf |
سگھي؛ نڪي وري مون کي اوھان کان پري گذارڻ |
نٿو |
جو امتحان تمام لزديڪ آھي، تنھنڪري مون کي ڇڏي |
33005 |
DYNT.utf |
نڪري، جيئن ھتي آھي. منھنجي نظر ۾ زال جي |
نٿو |
۾ ديني ڪتاب ڏٺا آھن، تن مان پردي جي معنيٰ بند قيد |
33006 |
DYNT.utf |
وڻي، باقي سيٺ جي گھر ۾ سو مون کي عيب ڏسڻ |
نٿو |
تہ ``اھو جيڪي چوين ٿي، غلط ڪونھي، اھو مون کي بہ |
33007 |
DYNT.utf |
ٿئي. ھاڻي وڃي پڙھو گھمائجي تہ ھھڙن پارن |
نٿو |
حق تي برڪت ملڪ مان ويئي آھي، حق تي آنّ سھانگو |
33008 |
DYNT.utf |
.'' |
نٿو |
پوءِ وري مون تي ڏوھ رکو، پرڻايونس ٿا، پر ارڻجي |
33009 |
DYNT.utf |
پاڻ وڌي ٿو. جا چڱي شيءِ ڏٺل ناھي، پر ٻڌجي |
نٿو، |
يا دنيائي شين نہ ڏسڻ ڪري اندر وارن جو حرص گھٽجي |
33010 |
DYNT.utf |
آئي ۽ چيائبن ٿي تہ ``مون کي نڪاح ڪري گھر |
نٿي |
رن تہ اڳيئي گھر ۾ آڻي ويھاري ھئائين، جا پريندي |
33011 |
DYNT.utf |
آيو. |
نٿي |
بلي ھو، تنھنڪري اتي وڃڻ گھڻن سببن ڪري ھن کي مناسب |
33012 |
DYNT.utf |
اچي؟'' |
نٿي |
ھيس، سا بہ جاڳي، چوڻ لڳيس تہ ``مائي ڇو اڄ تو کي ننڍ |
33013 |
DYNT.utf |
چوان تہ اسين اوھان جا سائٽ آھيون، اسين |
نٿي |
جي توکي ساري خبر آھي - توکان کجھو ڪرن آھي. آءُٗ |
33014 |
DYNT.utf |
چوي. ويچاريءَ مون سان پنھنجو سڄو حال ويھي |
نٿي |
تنھنجي ڳالھ سچي آھي، مگر تنھنجي ڌيءَ بہ ڪوڙ |
33015 |
DYNT.utf |
چيس. زينت بانوءَ کان اڳيئي ڳالھين ڪندي |
نٿي |
ٻارن ٻچن سان رھيو ھو، تنھنڪري ھاڻ ڇڙو رھڻ تي دل |
33016 |
DYNT.utf |
سگھجي، البت آسانيءَ سان خيال ۾ اچي سگھندي: |
نٿي |
آھي. جيڪا حالت ھن ڇوڪري سان ٿي گذري ھوندي، سا لکي |
33017 |
DYNT.utf |
سمجھان. |
نٿي |
زينت - دائي، تون الائجي ڇا ٿي چوين، آءُٗ تہ |
33018 |
DYNT.utf |
کوڙي، تڏھن جيسنائين حامد جي بندوبست لاءِ |
نٿي |
ڪين. سو تہ آءُٗ بہ ڄاڻان ٿي پر جڏھن نينگري پيرئي |
33019 |
DYNT.utf |
گذاريو. |
نٿي |
ويو. اھوَ آچر جو ڏينھن ٿي ڪونہ ٿي آيو، جو ھن ٻاھر |
33020 |
DYNT.utf |
گھريو ۽ ھڪ دفعي تہ انھيءَ بدلي مھمل رکڻ |
نٿي |
اگرچہ بغداد جي ريزيڊنٽ ھن کي ڇڏڻ |
33021 |
DYNT.utf |
مليس. ڏينھَن پئي ھنن سان بہ ٺھي ويئي، سندن |
نٿي |
ھن گھر ۾ محيت ملندي ھيس، انھيءَ کان گھٽ ھتي بہ |
33022 |
DYNT.utf |
نيائون. ھينئر علي رضا وڏي اوج تي ھو. مسلماني |
نٿي |
آھي بہ مٿانئس سر گھوري بيٺا ھئا، ۽ ذرو بہ مٿس حسد |
33023 |
DYNT.utf |
ويس تہ متان منھنجي پاڪ دامنيءَ ۾ شڪ اچيس |
نٿي |
شاديءَ جو بندوبست ڪري ڇڏي، پر اڳوڻو ڊپ بہ دل تان |
33024 |
DYNT.utf |
ٿئي. |
نٿي |
ٿي تہ ٿئي ٿي. جي بھتر نہ ٿي ٿئي، تہ بدتر تہ مور |
33025 |
DYNT.utf |
ٿي سگھيس، لاچار ڏکيو سکيو گذران پبئي ڪندي |
نٿي |
ٿي ھئي. پاڻ کان بہ رڌڻ پچائن جو توڙي ٻيو ڪم ڪار |
33026 |
DYNT.utf |
ٿيو. علي رضا، جنھن سلطان جي ڪامورن سان |
نٿي |
ھن کان اڳي گھڻا مٿا ھنيا ھئائون، پر فائدي ۾ نبيرو |
33027 |
DYNT.utf |
ڄاتائون، ٻر گھر جو وڏو ڀاتي ڪيو ٿي ڄاتائون. |
نٿي |
صلاحڪار ۽ مددگار سنگتياڻي ھوندي ھئي. ھن کي ٻانھي |
33028 |
DYNT.utf |
ڏٺائون، تنھنڪري صلاح ڪيائون تہ ڪراچيءَ |
نٿي |
مناسب ڄاتو. حيدرآباد ۾ پنھنجي ڌنڌي جو گھڻو چالو |
33029 |
DYNT.utf |
ڏٺو. ھن کي پنھنجي جان جو بہ اچي خوف ٿيو، |
نٿي |
ٿورو گھڻو ھاريل بہ پيو ھو، جو انڌاريءَ ۾ چِٽو |
33030 |
DYNT.utf |
ڪري ۽ وجھ چڱو بہ لڳو آھي، تڏھن اھڙي مائٽي |
نٿي |
جڏھن ھن خيال ڪيو تہ زال ذات جي جواني گھڻو جٽاءُ |
33031 |
DYNT.utf |
ڪريان. مريم کان پڇي ڏس تہ ڪيترا ڀيرا اسين |
نٿي |
ڌيءَ ناھين، تون پُٽن جو مَٽ آھين. آءُٗ خوشامند |
33032 |
DYNT.utf |
آھي، جنھن ۾ روئندي اچي داخل ٿيا آھيون.'' |
نڀاڳو |
گليءَ وارو گھر ڇڏي ڏنو، جو ماڻس چيس تہ ``اھو گھر |
33033 |
DYNT.utf |
ٿي سمجھيو، سا بہ ھن جي رھڻ ۾ گھڻو راضي ھئي، |
نڀاڳو |
جا سوڻ سڳڻ ڳنڍڻ واري ھئي ۽ جنھن وري ھن گھر کي بہ |
33034 |
DYNT.utf |
خراب ڪم ٿي ڪرين، سوڻن سڳڻن جي ڳالھ اٿئي، |
نڀاڳي، |
رڳو دھل جو بہ ڏونڪو نہ لڳو. گھڻن مون کي چيو تہ |
33035 |
DYNT.utf |
ڻڪي، ۽ غير واقف، سو ڀانيا ئون تہ فقير ياڻي |
نڌ |
ٿي ويو ھو، سو بہ ھن زال وٽان لڌو ۽ ھيءَ وري ھئي بہ |
33036 |
DYNT.utf |
سان اوھان ڀلائي ڪئي. ھاڻي جڏھن باڻيھي حق-حلال |
نڌڻکيءَ |
پنھنجن ٻارن ٻچن وارا آھيو. گھڻائي ڏينھن مون |
33037 |
DYNT.utf |
جوان زال ھٿ لڳي ويئي، تنھن پنھنجي عملدار |
نڌڻڪي |
۾ واھر ڏيو، خوش رکندا ھئا. ھن سپاھيءَ کي بہ ھيءَ |
33038 |
DYNT.utf |
گھمندي ڦرندي وتان، ۽ ھن جي خواري ٿئي، تنھنڪري |
نڌڻڪي |
چلندو ھوندو، متان ھي ماڻھو ڄاڻن تہ آءُٗ سندس زال |
33039 |
DYNT.utf |
ٿي، تنھنڪري پورھيت جي درجي کان گھر جي ڌياڻي |
نڌڻڪي |
ھين، تہ اسان سان ٺھي ويئي آھي، ظاھري ڪري ڏسجي بہ |
33040 |
DYNT.utf |
وڃڻ کان پوءِ سرائي فتح محمد خان جي گھر |
نڏي |
علي رضا جن جي سنڌ مان |
33041 |
DYNT.utf |
توھين ٻڌو! اھڙي خسيس ماڻھوءَ جون ٿيون سو |
نڙا |
- واہ دائي واہ، اھڙي ڪميني ماڻھوءَ جا ٿيون لياپا |
33042 |
DYNT.utf |
سميت وڏي ڌوم ڌام سان آڳبوٽ تي چڙھي روانا |
نَڙن |
ٽيئي جوڙا پنھنجي نوڪرن |
33043 |
DYNT.utf |
تي لت ايندي، تڏھن ڌيءَ کي بہ ذانھن ڪرڻ |
نڙيءَ |
پير ٻاھر ڪڍڻ مناسب ناھي، تڏھن بہ ھھڙن ڪمن ۾ جڏھن |
33044 |
DYNT.utf |
۽ اکيون ۽ ڳل ساڳيا اھڙا آھن، جھڙا علي رضا |
نڪ |
تہ ھڪڙي ڀيري ائين بہ چيو ھو تہ ``ھن نينگري جو |
33045 |
DYNT.utf |
۽ وات ۾ بيس، تنھن ھن کي موڳو ڪري وڌو، ۽ |
نڪ |
ھن کي ڌڪو آيو، ۽ وري سمنڊ جو کارو پاڻي، جو اکين، |
33046 |
DYNT.utf |
۽ ڪن بہ گھڻن ٽُنگن ڪڍڻ ۽ گھڻي بار کڻڻ جي |
نڪ |
ھنن ڄاتو تہ اجاين زيورن تي پئسا بہ خرچ نہ ٿيندا، |
33047 |
DYNT.utf |
مون کي ڪا سجھي. نڪا وري ڌين کي ڪا منشگيري |
نڪا |
بہ، پڙھڻ لکڻ جو تہ اصلي ھتي اشرافن ۾ دستور ڪونھي، |
33048 |
DYNT.utf |
مٿان عبارت ھيس، نڪا ھيٺان ڪا صحيح ھيس؛ |
نڪا |
اھو خط گونگو لکيل ھو. |
33049 |
DYNT.utf |
وري زينت جھڙي ٻي ڌيءَ گھر ۾ ھئي، جا ھنن |
نڪا |
|
33050 |
DYNT.utf |
وري ڌين کي ڪا منشگيري ڪمائڻي يا سرڪار جي |
نڪا |
ھتي اشرافن ۾ دستور ڪونھي، نڪا مون کي ڪا سجھي. |
33051 |
DYNT.utf |
ھيٺان ڪا صحيح ھيس؛ جنھن مان خبر پوي تہ |
نڪا |
اھو خط گونگو لکيل ھو. نڪا مٿان عبارت ھيس، |
33052 |
DYNT.utf |
ٻي شڪ جي ڳالھ رھي، حالا- جو ھي معتبر ماڻھو |
نڪا |
ڊپ ملڪ کسجڻ جو ڪونہ ٿيو، پاڻ ھن جو احسانمند ٿيو. |
33053 |
DYNT.utf |
پڙھائي، سنگتين ۾ کارڪون ورھائي آڻي گھر |
نڪاح |
کي لاچار ٿيو، پنج رٻيا خرچي، مُلي کان ظاھر ظھور |
33054 |
DYNT.utf |
پڙھيو. گھوٽ کي ڪنوار جي گھر آنائون، ٿوري |
نڪاح |
کي دعوت ڏني. ماڻھو آيا، ماني کاڌائون؛ رات ٿي |
33055 |
DYNT.utf |
سنجھي جو ڏھين بجي اندر پورو ٿيو ٿيڻ کپي، |
نڪاح |
۷- |
33056 |
DYNT.utf |
کان پوءِ مٺائي يا کارڪون وٺي، پنھنجي پنھنجي |
نڪاح |
مھل ڪي ٿورا ويجھا عزيز يا گَھرا دوست حاضر ھجن، جي |
33057 |
DYNT.utf |
کان پوءِ ڪنوار جي گھر اچي، ڪنوار سان ھڪ |
نڪاح |
۾ يا اندر زالن ۾ ٿيندا آھن سي بند رکجن. رڳو گھوٽ |
33058 |
DYNT.utf |
مھل ڪي ٿورا ويجھا عزيز يا گَھرا دوست حاضر |
نڪاح |
کان پوءِ گھوٽ ڪنوار پنھنجي جاءِ تي ھليا وڃن ۽ |
33059 |
DYNT.utf |
ڪري گھر ويھاربن تہ ويھنديس، نہ تہ ائين |
نڪاح |
ھئائين، جا پريندي نٿي آئي ۽ چيائبن ٿي تہ ``مون کي |
33060 |
DYNT.utf |
ڪيو ۽ ھن کي حرمسراءِ ۾ آندائين. |
نڪاح |
کي پسند آئي. زال جي مرضيءَ پٺيان سلطان آنھيءَ سان |
33061 |
DYNT.utf |
نکا جواني گم ٿي وئي ھئي. جدا ٿئي ٻہ ورھيہ |
نڪاسونھن |
زينت بانوءَ جي |
33062 |
DYNT.utf |
ھئا. ھنن ويچارن جڏھن ڏٺو تہ جنھن پٽ جي آسري |
نڪتا |
ھينئر بمبئيءَ ۾ ڪين ھئا، ھو وڃي سنڌ حيدرآباد کان |
33063 |
DYNT.utf |
. |
نڪتا |
مھينو-اڌ گذاري، ھنن وري ٽپڙ ٻڌا ۽ اچي بمبئيءَ کان |
33064 |
DYNT.utf |
. رات جو ڪراچيءَ پھتا. آچر جو ڏينھن اتي گذاري، |
نڪتا |
نيٺ موڪلائي توڪلائي، گاڏيءَ تي چڙھي |
33065 |
DYNT.utf |
. ھنن پنھنجي اصلوڪي ڪَچي واري جاءِ وري وڃي |
نڪتا |
انھيءَ وچ ۾ علي رضا، زينت ۽ مريم اچي حيدرآباد کان |
33066 |
DYNT.utf |
آھن، سي گڏجي ڏسنداسين.'' ائين چئي ھو اٿي |
نڪتل |
جن ۾ ولايت جي عمارتن ۽ ڪارخالن جون تصويرون |
33067 |
DYNT.utf |
ھجي تہ پوءِ لاچار ھڪڙي ننڍڙي قلڙي وجھجي. |
نڪتل |
باقي لَڪ ۾ ضرور ڪونھي. جي اصل لنڍي ھوندي کان ٽُنگ |
33068 |
DYNT.utf |
ھو، انھيءَ مان بہ معلوم ٿيو تہ اڪثر سلطان |
نڪتل |
جاءِ ھئي، جنھن مان اندر محلات ڏي سرنگھ جو رستو |
33069 |
DYNT.utf |
ڏٺو ٿي، جتان ٿوري روشنائي بہ پئي آئي. |
نڪتل |
کان وري تازو کوٽيل سوڙ ھو رستو موريءَ وانگي ٻاھر |
33070 |
DYNT.utf |
آھيان.'' |
نڪتو |
ھنن جابلو پرڳڻن جي آبھوا جي تعريف ٻڌي سير تي |
33071 |
DYNT.utf |
آھي، سو اچي مار' آءُٗ اندر ڊوڙيس. اگرچ بختاور |
نڪتو |
تي آئي، مون کي چيائين تہ `ابا! اندر ڪوٺيءَ ۾ نانگ |
33072 |
DYNT.utf |
تہ پردي وارين اشراف زالن کي مناسب طرح صحبت |
نڪتو |
انھيءَ انتظام مان رڳو اھو فائدو نہ |
33073 |
DYNT.utf |
ھو ۽ اتي رھي وڃڻ ڪري پنھنجن اصلوڪن مائٽن |
نڪتو |
ھوندو ھو، جو پوءِ زماني جي گردش ڪري اچي ليٺ سنڌ ۾ |
33074 |
DYNT.utf |
ھو، پر پوءِ ٺھي ويا. |
نڪتو |
ڀاتي البت ملول ھئا، جو ھو پھريون ڀيرو ايڏي سفر تي |
33075 |
DYNT.utf |
۽ پنھنجي سرحدي قوم گڏ ڪري اچي روسي بادشاھ |
نڪتو |
پٽ سوڌ، جو سورھن ورھين جي ڄمار جو جوان ھو، ڀڄي |
33076 |
DYNT.utf |
۽ جھڙي جلديءَ سان ھليو پئي آيو، اھڙي جلديءَ |
نڪتو |
پاڻيءَ اند ران ڌڪي ٻاھر مس ڪڍيو، تہ آگبوٽ پري وڃي |
33077 |
DYNT.utf |
. |
نڪتو |
تنھنڪري انھيءَ نسبت ھو جھڙو ويو، اھڙو وري اتان |
33078 |
DYNT.utf |
. |
نڪتو |
جي ڳالھ اچي چري، ايران ۽ روس واري لڙائيءَ جو ذڪر |
33079 |
DYNT.utf |
. |
نڪتو |
ڪيائين ۽ سگھو ئي زال سوڌو روانو ٿيو ۽ اچي بمبئيءَ |
33080 |
DYNT.utf |
. آتي پھريائين تہ جنھن بنگلي ۾ صاحب پاڻ |
نڪتو |
ساڻس گڏ اچي آگبوٽ ۾ چڙھيو، ۽ اچي نيٺ بمبئيءَ کان |
33081 |
DYNT.utf |
. ساڻس ڪي خد متکار ۽ سرڪاري ماڻھو بہ ھئا. |
نڪتو |
سان ھي پنھنجي بيبي ۽ دائيءَ سوڌو انھيءَ سفر تي |
33082 |
DYNT.utf |
. عزتبي ويچاري ٽي ڏينھن ساندھ تمام خراب |
نڪتو |
ٻار آمھاڙو اچڻ لڳو، نيٺ حيلن سان ڪڍيائون، مئل |
33083 |
DYNT.utf |
. ھن ھن کان خبرون چارون پڇيون. ھن چيس تہ |
نڪتو |
ھي وڃي رئيس عمردرازخان وٽ |
33084 |
DYNT.utf |
جو انھيءَ تي سنڌ جو لفظ لکيل نہ ھو. انھيءَ |
نڪتو، |
ھو، ۽ حيدرآباد وارو خط، سو وڃي حيدرآباد دکن کان |
33085 |
DYNT.utf |
۽ عزت آبروءَ سان گذارڻ لڳو، انھيءَ خوشيءَ |
نڪتو، |
وڏو ٿيو ھو، آتي ھينئر ھي پنھنجي آل عيال سوڌو اچي |
33086 |
DYNT.utf |
سوھٽ تان لھي ھيڏي ھوڏي ڊوڙڻ لڳو. |
نڪتو؛ |
تي ھو، تنھن دانھن ڪئي، تنھن تي اندران ھٽ وارو بہ |
33087 |
DYNT.utf |
آھيان تہ شايد ھن کي منھنجي پاڪدامنيءَ |
نڪتي |
خراب ماڻھن جي چنبن ۾ پئي رھي آھيان ۽ وري اتان |
33088 |
DYNT.utf |
ھئي. |
نڪتي |
ارادو ھو. سو ھينئر خدا تي ڪم رکي، توڪل ڪري اچي اتي |
33089 |
DYNT.utf |
. |
نڪتيون |
ڪندي ھي ٻيئي ڄڻيون اچي ماستر علي رضا جي گھر وٽان |
33090 |
DYNT.utf |
. اتي ھن کي ڇڏي ھوءَ ٻي زال ھلي ويئي، جا |
نڪتيون |
گھڙيءَ ۾ اچي ڦول گليءَ جي منھن وٽ |
33091 |
DYNT.utf |
. زينت بانو ھنن ڇوڪرن جي گھڻي آدرڀاءُ ۽ |
نڪتيون |
تنھنڪري ٺھرايل تاريخ تي يڪدم ويھارو ڇوڪريون اچي |
33092 |
DYNT.utf |
آچر جي ڏينھن ڪراچيءَ ۾ رھجي، ۽ سومر جي |
نڪرجي، |
ھنن ٺھراءُ ڪيو تہ ڇنڇر جي ڏينھن حيدرآباد کان |
33093 |
DYNT.utf |
تہ ڀلي اڳين جي خوشي وڌي. |
نڪرجي، |
تہ اڳ ۾ ڪنھن کي خط نہ لکجي، ماٺ ماٺ ڪري اوچتو ھلي |
33094 |
DYNT.utf |
ٿيون، سي خراب ڪين ٿيون آھن. چڱو مشال پارسين |
نڪرن |
علي رضا - ڪھڙو ڊپ آھي. جن قومن جون زالون ائين ٻاھر |
33095 |
DYNT.utf |
بہ اھنجو پئي لڳن. پر ھنن جي عزازت رڳو ھڪ |
نڪرڻ |
ارمان ٿيو، جو جتي عمر ساري گذاري ھئائون، اُتان |
33096 |
DYNT.utf |
جو وڌيڪ سعيو ٿي ٿين. آخر ھو ٺھراءُ ڪري سنبريا. |
نڪرڻ |
رکيل پئسو روزبروز گھٽبو ٿي ويو، تيئن بمبئيءَ مان |
33097 |
DYNT.utf |
جي منع ھئڻ ڪري ھڪجھڙا چئو تہ ڀلي چئو، نہ |
نڪرڻ |
آھيو. رڳو ٻاھرينءَ ديوار يا ڪوٽ ھئڻ ڪري ۽ ٻاھر |
33098 |
DYNT.utf |
کان روڪڻ اجايو آھي. جڏھن نڪرن، تڏھن مناسب |
نڪرڻ |
آھي، تہ زالن کي اصل ديوارن جي اندر بند رکڻ ۽ بلڪل |
33099 |
DYNT.utf |
لاءِ اھڙي تڪڙي ناھي. |
نڪرڻ |
ڪو اھڙو وجھ ملي، تيسين اتي رھڻ ۾ راضي آھي ۽ اتان |
33100 |
DYNT.utf |
لاءِ شايد ڪو ٻيو بہ ڳجھو سبب ھو: تمام وڏي |
نڪرڻ |
علي رضا کي اتان |
33101 |
DYNT.utf |
لڳا، سو ھن ويچاريءَ کي ويتر ارمان ٿيڻ لڳو، |
نڪرڻ |
گھڻو لِڪائي ماءُ کي ڏيندي ھئي. ھينئر جو ھو اتان |
33102 |
DYNT.utf |
مھل گھر جو مالڪ جاڳيو، شاھوڪار کي ڌڪ ھڻي |
نڪرڻ |
زيور ۽ زريءَ جا ڪمڙا ۽ نقدي چوري ڪري کنيائون، |
33103 |
DYNT.utf |
ڪري سندن گمراھ ٿيڻ جو ڊپ ڪونھي؟ |
نڪرڻ |
زينت - تڏھن زالن جي ٻاھر |
33104 |
DYNT.utf |
ڪري محبوب علي ۽ سندس منڊم جي ھانوَ تان |
نڪرڻ |
پيءُ - ماءُ جي |
33105 |
DYNT.utf |
ڪري يا دنيائي شين نہ ڏسڻ ڪري اندر وارن |
نڪرڻ |
علي رضا - اھو سچ آھي، پر آءُٗ ڀانيان ٿو تہ ٻاھر نہ |
33106 |
DYNT.utf |
ھئا، پوءِ ڀلي پنڌ تمام ٿورو ھجي تہ بہ جتي |
نڪرندا |
پوندو ھو تڏھن قنات ۽ پوش واري ڪجائي کان سواءِ ڪين |
33107 |
DYNT.utf |
. |
نڪرنداسين |
۽ حياتي ھوندي تہ ھڪڙي ڏينھن اسين بہ اچي اوھان وٽ |
33108 |
DYNT.utf |
پنھنجي ئي پگھر ۾ پيون ٻڏنديون؛ ۽ جي ٻاھر |
نڪرندن، |
سان غير ماڻھوءَ وٽ آيون، تہ پوءِ اکر ئي واتان نہ |
33109 |
DYNT.utf |
تہ مھيني تي پھچي سگھندؤ. سمنڊ بہ ماٺو |
نڪرندؤ، |
اٿم، سو اوھان سان گڏيو ايندو. ٻہ ڏينھن اتان اڳڀرو |
33110 |
DYNT.utf |
ھئي تہ فلاڻي بيبي بہ انھيءَ زناني مجلس |
نڪرندي |
ٿيو آھي ۽ جتي ڪٿي مڙسن خوأ زالن ۾ ڪا اھڙي ڳالھ |
33111 |
DYNT.utf |
ڪين ھئي. جڏھن ڪڏھن ضرور پوندو ھو تڏھن قنات |
نڪرندي |
آيو. ھنن ۾ زال ماڻھو پھريائين تہ گھڻو ڪري ٻاھر |
33112 |
DYNT.utf |
. آخر مھينو پورو ٿيو ۽ زينت جي ڇٽڻ جو ڏينھن |
نڪرنديس |
ھن ويچاريءَ پئي ڏينھن ڳڻيا، تہ ڪڏھن بند مان |
33113 |
DYNT.utf |
.'' |
نڪرنديس |
۽ جنھن مھل وجھ ملي سگھم، تنھن مھل اچي اوھان وٽ |
33114 |
DYNT.utf |
تڏھن مناسب پردو ھجين، يعني جيڪي ديني حق |
نڪرن، |
اندر بند رکڻ ۽ بلڪل نڪرڻ کان روڪڻ اجايو آھي. جڏھن |
33115 |
DYNT.utf |
آئي. |
نڪري |
لاءِ تہ متان ڪو شڪ پويس. ھڪڙو-ٻہ ڏينھن ٻيو بہ رھي |
33116 |
DYNT.utf |
آيس. اھا ڪوٺي بہ شايد سرائي جي نياڻيءَ |
نڪري |
۽ ڪوٺيءَ جي ڪنڊ ۾ بلا ماري، لٺ تي لڙڪائي دو تي |
33117 |
DYNT.utf |
آيو. چيائين تہ ``مائي، اھو گھر آھي، تون |
نڪري |
تون بيھ، تہ آءُٗ سماءُ لھان.'' اندر وڃي سگھوئي |
33118 |
DYNT.utf |
اچي پنھنجي ڌنڌي کي لڳ.'' |
نڪري |
کان صلاح پڇيائين، تنھن بہ چيس تہ ``بھتر آھي تہ ھاڻ |
33119 |
DYNT.utf |
اچي سنڌ ۾ رھي پيو ھو، جتي آءُٗ پاڻ پيدا |
نڪري |
جو رئيس ھو، ۽ منھنجو پيءُ زماني جي تفرقي ڪري اتان |
33120 |
DYNT.utf |
ايندي تہ ڏاڍا خوش ٿيندا ۽ ھڪڙو وڏو چرچو |
نڪري |
ھين تہ ھو اچي اسان کي روئي ملندا، پوءِ زينت اوچتو |
33121 |
DYNT.utf |
پوندءِ. بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ پنھنجي پئسي |
نڪري |
ڇو نہ ڪٿي پورھيت بيھين؟ ٻہ-ٽي رپيا مھيني ۾ |
33122 |
DYNT.utf |
پوي تہ چڱو. |
نڪري |
رکج، جنھنڪري انھن سان، ڳالھين ڪندي ڪا ٻاڦ ٻاھر |
33123 |
DYNT.utf |
پيو ھو ۽ رڳو اشاري وھيڻو ھو، سو نيٽي پيو |
نڪري |
ڪٽھڙي سان ڳنڍيل ھو ۽ انھيءَ مھل شايد لوڏي جي ڪري |
33124 |
DYNT.utf |
تڏھن پاڻ کي ٻيڻي تڪليف ۽ خرچ ۾ وجھڻ جو ڪھڙو |
نڪري |
ڄاتو تہ جنھن کي پردو چئجي سو مطلب ھن مان ئي ٿو |
33125 |
DYNT.utf |
سگھن ٿيون؛ ھتي تہ عمر ساري درکان ٻاھر پير |
نڪري |
ٻاھر پنڌ يا گاڏين ۾ ڪم ڪار يا تماشہ بينيءَ لاءِ |
33126 |
DYNT.utf |
ويو؛ وري سگھوئي چوڻ لڳو تہ ``پياري! ھي سيجون |
نڪري |
ائبن چئي فوجدار وري پاسي واري در کان |
33127 |
DYNT.utf |
ويئي، ھينئر ڪُتي ٻلي واري ريڙھ پيڙھ وڃي |
نڪري |
آخر جيڪا سندن وچ ۾ زال - مڙس واري محبت ھئي، سا تہ |
33128 |
DYNT.utf |
وڃڻ بہ پسند نہ ھوس. مگر جڏھن معلوم ٿيس تہ |
نڪري |
پوءِ ٻہ-ٽي ڏينھن آرام ورتو ھئائين، تنھنڪري اتان |
33129 |
DYNT.utf |
وڃڻ جي ھنن خواھش ڪئي. ۽ ھنن جي نڪري وڃڻ |
نڪري |
رھندا ھڪ بنگلي ۾ ھڪڙي پاسي کان ھئا. تنھن مان بہ |
33130 |
DYNT.utf |
وڃڻ ۾ ھو ناراض نہ ھئا. اگرچ ھنن کي وڃڻ لاءِ |
نڪري |
تنھن مان بہ نڪري وڃڻ جي ھنن خواھش ڪئي. ۽ ھنن جي |
33131 |
DYNT.utf |
وڃ، اڳتي اسان جو نوڪري ناھين.'' |
نڪري |
نٿا ڪريون، حڪم ٿا ڏيون تہ يڪدم اسان جي درٻار مان |
33132 |
DYNT.utf |
ھلي وڃان. سا ماٺ ڪري وري وڃي پنھنجي جاءِ |
نڪري |
في الحال ڪو حيلو ڪريان، پوءِ اوبسلائيءَ ۾ |
33133 |
DYNT.utf |
ٻاھر آئي، بختاور وڃي پنھنجي ڪم کي لڳي. |
نڪري |
ڏنائينس تہ ڌيڻين مس مس بيئي آھي. پوءِ تہ مائي بہ |
33134 |
DYNT.utf |
ٻاھر آيو. حامدعلي بہ ساڻس گڏ گاڏيءَ تي |
نڪري |
سا ڏئي علي رضا آٿيو، ۽ زال کي پيار ڏيئي موڪلائي |
33135 |
DYNT.utf |
ٻاھر ويو، آءُٗ در تي لانڍيءَ ۾ ويٺو ھوس، |
نڪري |
جو آءُٗ حامد عليءَ وٽ ويو ھوس، حامد ڪنھن ڪم سان |
33136 |
DYNT.utf |
ٻاھر ويئي، ۽ ستت ھڪڙي ننڍي ڪمانگري صندوق |
نڪري |
ڀاتي انھيءَ حالت ۾ ھئا، تہ در جو کڙڪو ٿيو، بختاور |
33137 |
DYNT.utf |
ٻاھر ٿي؛ ۽ ٻن-ٽن گھٽين مان لنگھي اچي وڏي |
نڪري |
ٻاھريون در پٽيائين ۽ وري در ورائي خدا کي سنڀالي، |
33138 |
DYNT.utf |
ڪنھن ٻي پاسي وڃي سگھندي ھئي؛ لاچار سُور |
نڪري |
ڪيو ۽ پٽ جو ھاڻوڪو حال ڏسي رت پئي روئندي ھئي. نڪي |
33139 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ آيو ھو، تنھنڪري ھن کي |
نڪري، |
طرح ھن کي پيدائش ٿيڻ لڳي. وري سنڌ جھڙي ملڪ مان |
33140 |
DYNT.utf |
تڏھن آءُٗ چوندي آھيان تہ مون بہ گھر گھڻا |
نڪري، |
ڪنديون آھيون، ۽ جڏھن جھان جي پُٽن ڌيئن جو ذڪر |
33141 |
DYNT.utf |
جيئن ھتي آھي. منھنجي نظر ۾ زال جي لاءِ وڏو |
نڪري، |
ڪتاب ڏٺا آھن، تن مان پردي جي معنيٰ بند قيد نٿو |
33142 |
DYNT.utf |
چوڻ لڳي تہ ``جيجل امان! تون نہ رو، آءُٗ جيئري |
نڪري، |
اوچتو ڪوٺيءَ جو درکليو ۽ زينت جيئري جا ڳندي ٻاھر |
33143 |
DYNT.utf |
وري اچي بارار جي ھن ڀر بابلا تلاءَ جي پاسي |
نڪري، |
نڀاڳو آھي، جنھن ۾ روئندي اچي داخل ٿيا آھيون.'' سو |
33144 |
DYNT.utf |
ڪانہ ھئي، ۽ ھي پاڻ بہ چڱر ماڻھو ٿي ڏٺو، |
نڪل |
جي گھران ھن کي ٻانھن ملي. ھن جي اصل وڏماڻھپ |
33145 |
DYNT.utf |
اڃا آءُٗ کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ٿيو آھيان.'' ٻيو |
نڪو |
بيٺو تہ ``اڃا منھنجي شاديءَ جي تڪڙ ڪالہ پيئي آھي، |
33146 |
DYNT.utf |
پيتو. رات جو بہ کاڌو نہ کاڌي جھڙو، ننڊ کڻي |
نڪو |
پھريون ڏينھن تہ ڏاڍو عذابن ۾ گذاريائون، نڪو کاڌو |
33147 |
DYNT.utf |
زينت ٻانوءَ کي انھيءَ ڳالھ ظاھر ڪرڻ جو |
نڪو |
خوش ھئا. پر ھن جي لکپڙھ ڄاڻڻ جي خبر ڪانہ ھين، |
33148 |
DYNT.utf |
سڃاڻو. گھڻوئي بچاءَ ۾ دانھون ڪيائين، حجت |
نڪو |
جو خدا کان سواءِ نڪو شاھد نڪو گواھ، نڪو واقف، |
33149 |
DYNT.utf |
شاھد نڪو گواھ، نڪو واقف، نڪو سڃاڻو. گھڻوئي |
نڪو |
شاھد گواھ پڇيا ويا. ھن ويچاريءَ جو خدا کان سواءِ |
33150 |
DYNT.utf |
کاڌو نڪو پيتو. رات جو بہ کاڌو نہ کاڌي جھڙو، |
نڪو |
پھريون ڏينھن تہ ڏاڍو عذابن ۾ گذاريائون، |
33151 |
DYNT.utf |
گواھ، نڪو واقف، نڪو سڃاڻو. گھڻوئي بچاءَ |
نڪو |
پڇيا ويا. ھن ويچاريءَ جو خدا کان سواءِ نڪو شاھد |
33152 |
DYNT.utf |
مريم، ھن کي شادي نصيب ۾ ڪانھي. مون اڳھين |
نڪو |
جان بيبيءَ چيو تہ `` |
33153 |
DYNT.utf |
واقف، نڪو سڃاڻو. گھڻوئي بچاءَ ۾ دانھون |
نڪو |
ھن ويچاريءَ جو خدا کان سواءِ نڪو شاھد نڪو گواھ، |
33154 |
DYNT.utf |
وري ھنن جو ٻيو ڪو وڏو ھو جو ھن کي سمجھائي، |
نڪو |
ھيس، رئندي پٽيدي ھئي، پر ھو ليکيندو بہ ڪين ھوس. |
33155 |
DYNT.utf |
ٻيو مڙس ماڻھو وٽن آھي، جو موڪليندا، تنھنڪري |
نڪوڪو |
ڪري ويھي رھيو آھي. ماءُ تہ زال ماڻھو ڪين ايندي، |
33156 |
DYNT.utf |
اتي وري گھڻا ڏينھن جوش گذاريائون. پر ھاڻ |
نڪي |
پنھنجي دل جي مطلب پوري ڪرڻ لاءِ مناسب وجھ نہ ڏٺو، |
33157 |
DYNT.utf |
پئسا جٽا ڪندا، لڪي زال مڙس جا مائٽ کين |
نڪي |
جيئرا ڪين ھونداسين، نڪي ساڻس گڏيا وتنداسين، |
33158 |
DYNT.utf |
پيءُ - ماءُ جي حياتي جٽاءُ ڪندي، نڪي سندن |
نڪي |
زينت - دائي، خدا خدا ڪر. |
33159 |
DYNT.utf |
پڃيائينس تہ اندرين کوٽيل موري ڇاجي ھئي |
نڪي |
خير، زينت بانوءَ تہ ڳالھ نٽائي ڇڏي، نڪي، |
33160 |
DYNT.utf |
حقيقت ڪري ھاڻي خود علي رضا جي مرضي ھئي |
نڪي |
ڇڏي ڏني ھئائين. وري پنھنجي نوڪريءَ ۾ بہ قابو ھو. |
33161 |
DYNT.utf |
ساڻس گڏيا وتنداسين، نڪي پئسا جٽا ڪندا، |
نڪي |
ڪھڙو حال ٿيندو. اسين ٻارھوئي جيئرا ڪين ھونداسين، |
33162 |
DYNT.utf |
سندن ڪمائي، ڪم سڀ کي پنھنجي ڪمائي ايندي. |
نڪي |
خدا خدا ڪر. نڪي پيءُ - ماءُ جي حياتي جٽاءُ ڪندي، |
33163 |
DYNT.utf |
نڪري ڪنھن ٻي پاسي وڃي سگھندي ھئي؛ لاچار |
نڪي |
ياد ڪيو ۽ پٽ جو ھاڻوڪو حال ڏسي رت پئي روئندي ھئي. |
33164 |
DYNT.utf |
وري تمام غريب ھو، پوري پُنيءَ وسعت وارو |
نڪي |
تونگر ماڻھو نہ ھو جيئن تہ اسان مٿي ڏيکاريو آھي، |
33165 |
DYNT.utf |
وري مون کي اوھان کان پري گذارڻ سھنجو ٿو |
نڪي |
تمام لزديڪ آھي، تنھنڪري مون کي ڇڏي نٿو سگھي؛ |
33166 |
DYNT.utf |
نڪي پڃيائينس تہ اندرين کوٽيل موري ڇاجي |
نڪي، |
خير، زينت بانوءَ تہ ڳالھ نٽائي ڇڏي، |
33167 |
DYNT.utf |
۽ غير واقف، سو ڀانيا ئون تہ فقير ياڻي آھي، |
ڻڪي، |
ويو ھو، سو بہ ھن زال وٽان لڌو ۽ ھيءَ وري ھئي بہ نڌ |
33168 |
DYNT.utf |
جو اتان لڏي وري ڪنھن ٻئي ھنڌ وڃي ويٺو ھو، |
نڳو، |
گليءَ ۾ رلائي رلائي بيٺا تہ ميان علي رضا ھٿ ڪونہ |
33169 |
DYNT.utf |
آرزوي ديدار محبت آثار-آنڪھ اوھان جي خط |
و |
زينت جسم و جان من، سلامت. بعد از سلام شوق انجام |
33170 |
DYNT.utf |
آھي، جتي ھزارن جو مال پيو اچي وڃي! ڍما محمد |
و |
ڇو ھام نٿا ڀريو. پھرين، ھن سيٺ جو گھر ڪو ننڍ |
33171 |
DYNT.utf |
اشتياق ملاقات محبت آثار عرض- اوھان جو خط |
و |
مھربان، عزيز از جان سلامت. بعد تسليمات لياز آيات |
33172 |
DYNT.utf |
اٿيئي؟'' بختاور چيو تہ ``مائي، سيٺ گل محمد |
و |
مائي شھربانوءَ پڇيو تہ ``بختاور، ھيءُ ڇا آند |
33173 |
DYNT.utf |
جان من، سلامت. بعد از سلام شوق انجام و آرزوي |
و |
خط- ``عزيز مھربان من، زينت جسم |
33174 |
DYNT.utf |
شيدي شنگور نالي ۽ ھڪڙي حبشياڻي بختاور |
و |
ھوندا ھئا، پر صاجيءَ ڦرڻ کان پوءِ باقي ھڪڙ |
33175 |
DYNT.utf |
فروخت ھلندي ھئي. سو انھيءَ ھفتي علي نواز |
و |
ٻانَھَن جي بازار ھفتي ۾ کلندي ھئي، ۽ تڏھن خريد |
33176 |
DYNT.utf |
گاھي بدشنامي خلعت دھند. اڄ سلطان جي مون |
و |
جي طبعيت رنگين ٿيندي آھي. گاھي بسلامي برنجند |
33177 |
DYNT.utf |
يٺي ھججئين تہ آءُٗ تو کي وٺي پنھنجي ساھيڙيءَ |
و |
سڀاڻي صبح جو آءُٗ ھتي سوير اينديس، تون سنڀري |
33178 |
DYNT.utf |
جھڙو سمنڊ جي رستي مڏئي بندر کان ٻين پاسي |
واپار |
شاھو ڪار ۽ واپاري ڌنڌو ھلائيندا آھن. انھيءَ جو |
33179 |
DYNT.utf |
جي سانگي سنڌ ۾ آيو. سنڌ تن ڏينھين ٽالپرن |
واپار |
خراسان مان وري علي نواز، ڪي سير ڪرڻ لاءِ ۽ ڪي |
33180 |
DYNT.utf |
جي ڪم ۾ ڏاڍو ھوشيار ٿيو. |
واپار |
۾ ڏاڍي سولائي ٿي. ھتي رھڻ ڪري ھو مشھور ٿي ويو، ۽ |
33181 |
DYNT.utf |
دڪان ڪڍي وبھڻ سان نہ ھلندو ھو. ھن جي معرفت |
واپار |
علي نواز جو |
33182 |
DYNT.utf |
ھلائڻ ۾ ڏاڍي سولائي ٿي. ھتي رھڻ ڪري ھو مشھور |
واپار |
آمدرفت ھوندي ھئي، تنھنڪري ھن کي اتي اچي پنھنجو |
33183 |
DYNT.utf |
ھلندو ھو، ۽ ھزارن جو خاوند ھو. ھن جون جايون |
واپار |
نالي ھوندو ھو. انھيءَ جو بمبئي ۽ ٻين ولايتن سان |
33184 |
DYNT.utf |
يا ٻيو ڌنڌو ھلائي ھا، تہ ھلائي سگھي ھا. |
واپار |
ايتري بچت ھئي، جنھن سان جيڪڏھن ھو ڪو ٿورو گھئو |
33185 |
DYNT.utf |
۾ بہ ھٿ ھوس، تنھنڪري ھلنديءَ وارو بہ ھو. |
واپار |
ڪيتريون ئي ٻيڙيون مڏئيءَ وٽ سمنڊ ۾ ھلندڙ ھيون ۽ |
33186 |
DYNT.utf |
۾ تھڙو عزت ۾ واڌارو ڏسڻ ۾ آيو ۽ انھيءَ سبب |
واپار |
جي درٻار ۾ ھن جو رستو ٿي ويو، جنھنڪري ھن کي جھڙو |
33187 |
DYNT.utf |
۾ وڌائينس، مگر جيڪي صاحبلوڪ سنڌي يا فارسي |
واپار |
پنھنجي پٽ کي ڪنھين نوڪريءَ ۾ نہ رکيو، نہ ڪنھن |
33188 |
DYNT.utf |
سيٺ ھو، تنھن کي پنھنجي پٽ لاءِ طمح ھئي. |
واپاري |
ھو ۽ ھرطرح اھڙيءَ ٻانھن جو لائق ھو. ٻيو وري ھڪڙو |
33189 |
DYNT.utf |
شاھوڪار مسلمان جي گھران ھيءُ پرڻيو. ھن |
واپاري |
ڪنھن اشراف گھر مان ٻانھن ملڻ ۾ حرڪت ڪانہ ٿي. ھڪڙي |
33190 |
DYNT.utf |
ماڻھو ھوندو ھو. ھن مغل جي گھر جو اسان جي |
واپاري |
ھوندو ھو. ھو ميرن جي صاجيءَ ۾ خراسان کان آيو ھو ۽ |
33191 |
DYNT.utf |
ڌنڌو ھلائيندا آھن. انھيءَ جو واپار جھڙو |
واپاري |
ھندو توڙي مسلمان رھندا آھن، ۽ گھڻا شاھو ڪار ۽ |
33192 |
DYNT.utf |
وڪيل ٿيا آھن، پسر ھاڻي ڌيئون بہ پنھنجي |
وات |
چيو تہ ``بختاور! ڏس اڄو ڪو زمانو، پُٽ تہ پنھنجي |
33193 |
DYNT.utf |
وڪيل! گھوڙا گھوڙا! حق تي برڪت ملڪ مان ويئي |
وات |
وات وڪيل ٿيا آھن، پسر ھاڻي ڌيئون بہ پنھنجي |
33194 |
DYNT.utf |
وڪيل. ھاڻ تون بہ تہ امان اسان کي کڻي ٻڌاءِ |
وات |
ڀلا ويچاريءَ کي سُجھيو ٿي تہ اڄ پٽ ڌيون سڀ آھن |
33195 |
DYNT.utf |
۾ بيس، تنھن ھن کي موڳو ڪري وڌو، ۽ اڌ مئن |
وات |
کي ڌڪو آيو، ۽ وري سمنڊ جو کارو پاڻي، جو اکين، نڪ ۽ |
33196 |
DYNT.utf |
۾ وڌس، پوءِ تہ سڀئي پاڻ ۾ خوشين ۽ چرچا ڪرڻ |
وات |
جان بيسيءَ ڊوڙ پائي مسريءَ جو ھيڏو سارو ٽڪر کڻي |
33197 |
DYNT.utf |
۾ ڏنائون تہ ``جيڪو اوھان کي انھيءَ باب ۾ |
وات |
پئي، پنھنجي ڳالھ تي آڻي بيھارين ۽ اھو عذر جوڙي |
33198 |
DYNT.utf |
نہ نڪرندن، پنھنجي ئي پگھر ۾ پيون ٻڏنديون؛ |
واتان |
اتفاق سان غير ماڻھوءَ وٽ آيون، تہ پوءِ اکر ئي |
33199 |
DYNT.utf |
چوي سو ٻڌي ۽ ان تي خيال ڪري.'' |
واجبي |
کان ٻاھر وڃي؟ مگر مائٽ تي بہ حق آھي تہ اولاد جيڪي |
33200 |
DYNT.utf |
مدد پڄي سگھيس، سا بہ ڏنائين پر ان مان حاصل |
واجبي |
البت ارمان ٿيس. معاملي ھلندي جيڪا قاعدي موجب |
33201 |
DYNT.utf |
ڳالھ ٿو ڪرين تہ آءُٗ اڃا ننڍڙو آھيان، آءُٗ |
واجبي |
ابا تو ڪھڙي واجبي ڳالھ ڪئي جا مون نہ ٻڌي؟ اھا |
33202 |
DYNT.utf |
ڳالھ ڪئي جا مون نہ ٻڌي؟ اھا واجبي ڳالھ |
واجبي |
جان بيبيءَ پڇيو تہ ``ھاڻ ابا تو ڪھڙي |
33203 |
DYNT.utf |
وٺڻ يا مُلي کان ڏينھن ڪڍائڻ يا ڏساسول جاچڻ، |
وار |
طرف صلاح ڪري اھڙو مقرر ڪن، جو ٻنھي کي سولو ھجي. ڏڻ |
33204 |
DYNT.utf |
ڏسي في الحال مڱڻي جو بندوبست ڪجي، پوءِ |
وار |
ھاڻي اوھين تياري ڪجو اسين بہ ڪنداسين. ڪو چڱو |
33205 |
DYNT.utf |
آھن، ايتري ڳالھ بس ناھي. |
وارا |
پڙھڻ جون ڪھڙيون؟ رڳو سندن مائٽ سکر آھن يا ھوند |
33206 |
DYNT.utf |
آھيو - ڄاڻو ٿا تہ زماني جو اھو دستور آھي، |
وارا |
ھلت چلت بين عام ماڻھن جھڙي ناھي. اوھين سمجھو عقل |
33207 |
DYNT.utf |
آھيو. گھڻائي ڏينھن مون نڌڻکيءَ سان اوھان |
وارا |
گھر ٿي ڄاڻان؛ پر آخر اوھين پنھنجن ٻارن ٻچن |
33208 |
DYNT.utf |
آھيو.'' انھيءَ طرح ھي موڪلائي ڪراچيءَ آيا |
وارا |
پئجي وڃي تہ ھڪدم اسان کي گھرائي وٺڻ لاءِ اختيار |
33209 |
DYNT.utf |
آڳبوٽ بہ اچي بيھندا آھن، ۽ مال لاھيندا |
وارا |
ڏاڍي وھڪ آھي. انھيءَ بندر تي ڪراچيءَ ۽ بمبئيءَ |
33210 |
DYNT.utf |
اچي ٿيا، جو تمام چڱي بنگلي ۾ رھندا ھئا. |
وارا |
ھن جي پيدائش ھرطرح وڌڻ لڳي. ھي ھينئر ايتري وسعت |
33211 |
DYNT.utf |
بہ آھن. آءُٗ سندن گھر ويندي آھيان، جو سندس |
وارا |
۽ ھڪڙي پورھيت اٿس. وڏا اشراف ٿا ڏسجن ۽ پنھنجيءَ |
33212 |
DYNT.utf |
بہ ٿيا. خدا ھن جا سڀ مطلب پورا ڪيا، خدا |
وارا |
۽ پٽ جو اولاد اکين سان ڏٺائين، سي وڃي پنھنجيءَ |
33213 |
DYNT.utf |
پنھنجا سر سھسائين، ٻيو وري اھا مشڪلات |
وارا |
ترار سان ڪم نباھين.'' پر انھيءَ ۾ ھڪڙو تہ ائين ڪرڻ |
33214 |
DYNT.utf |
جابلو ملڪ جھاڳي، انھن پرڳڻن ۾ آيو. |
وارا |
ساڻس ڪي خد متکار ۽ سرڪاري ماڻھو بہ ھئا. آخر سرحد |
33215 |
DYNT.utf |
چور ھئا، جي اڪثر رستا ڦريندا ھئا، ۽ ھاڻي |
وارا |
چڙھيل ڌُڪا ۽ تراريون کڻي مٿن ڪاھي آيا. اھي ڌاڙي |
33216 |
DYNT.utf |
حيران ھئا تہ ھي الائجي ڪيميا گر آھن ڪينءَ، |
وارا |
ڪارخانو اندران ئي اندر اھڙو پئي ھليو، جو آسپاس |
33217 |
DYNT.utf |
سمجھندا ھئا. |
وارا |
۾ قيدي ھئا، تڏھن بہ گڏ رھڻ ڪري پاڻ کي چڱي نصيب |
33218 |
DYNT.utf |
ھوندا ۽ جتي ھن جو پڙھڻ چگيءَ طرح پيو ھلندو. |
وارا |
جتي سندس ماٽي جي ڀيڻ بہ ھوندي ۽ ٻيا بہ مڃاڻپ |
33219 |
DYNT.utf |
ھوندا، تن جا تہ وڙڳائبا. سندس پٽ ڊوڙي مون |
وارا |
بختاور - امان! جيڪي وڙن |
33220 |
DYNT.utf |
ھئا، تڏھن نہ مسلمان ھئا، ديندار ھئا، پنھنجي |
وارا |
نئين ھلت چلت جا واقف ھئا، گھر جي چڱي بندوبست رکڻ |
33221 |
DYNT.utf |
ٿيا. ڪي تہ پاڻيھي سندس گھر سيق وٺڻ ايندا |
وارا |
سان واقفيت ٿي، تنھنڪري ھن وٽ بہ وڏا صاحبلوڪ پڙھڻ |
33222 |
DYNT.utf |
ڪرد علي رضا جي لاءِ منتظر ويٺا ھئا. ڪن پئي |
وارا |
ڪيل انجام موجب ٺھرايل جاءِ تي اچي گڏ ٿيا. اوطاق |
33223 |
DYNT.utf |
ڳڙھو پٽڪو ٻڌندا ھئا ۽ تراريون کڻندا ھئا. |
وارا |
جي جاين تي گھمندو وتندس. * {* اڳين ڏينھن ۾ پوليس |
33224 |
DYNT.utf |
آھي. گھر ۾ ھينئر مڙس ماڻھو اھوئي آھي.'' |
وارث |
اھو بہ ھيڏو سارو اچي ٿيو آھي، ليٺ ھينئر اسان جو |
33225 |
DYNT.utf |
ساڻ ھوندو، ۽ انھيءَ جي حفاظت ھيٺ ڪيڏي ايندي |
وارث |
پوءِ ڀلي ڪوٽن ۾ ويٺي ھجي. پر جنھن زال کي مڙس يا |
33226 |
DYNT.utf |
کان پري ھوندي، يا انھيءَ جي مرضيءَ ڌاران |
وارث |
جو تہ قرآن ۾ بہ اشارو آھي. جا زال پنھنجي مڙس يا |
33227 |
DYNT.utf |
کان سواءِ يا انھيءَ جي مرضيءَ ڌاران ٻئي |
وارث |
جسم ڍڪڻ ۽ لباس ڍڪڻ جا آھن، سي پورا ڪجن، ۽ پنھنجي |
33228 |
DYNT.utf |
ڏي وڃڻ جي گھڻي خواھش آھي، مگر جيسين ڪو |
وارثن |
حال ھنن کي ڏنو ھو، ۽ ھو ڄاڻندا ھئا تہ ھن کي پنھنجن |
33229 |
DYNT.utf |
ٿيو. |
وارد |
پٽ منصور علي ۽ پنھنجي دائي مريم سان اچي بغداد ۾ |
33230 |
DYNT.utf |
جا چرچا ڪيا. |
واردات |
ڪن پئي اشارن ۽ پرولين ۾ ھڪٻئي سان انھيءَ خرفناڪ |
33231 |
DYNT.utf |
بندرن کان انھيءَ ھنڌان سمنڊ تي اينديون |
وارن |
نہ ھو، ٻيڙيون ۽ ڊونڊيون مڇي مارڻ لاءِ توڙي پاسي |
33232 |
DYNT.utf |
بنگلن ۾ رھندا ھئا. ھيءُ جو ھتي حيدرآباد |
وارن |
تڏھن ھنن کي وڏو انتظار دل تان لٿو. پاڻ اڃا شھر |
33233 |
DYNT.utf |
پاڻ سان کنيو؛ ويجھي ٿاڻي تي وٺي آين، اتي |
وارن |
ھن کي توڙي فرياديءَ کي پوليس |
33234 |
DYNT.utf |
جو حرص گھٽجي نٿو، پاڻ وڌي ٿو. جا چڱي شيءِ |
وارن |
تہ ٻاھر نہ نڪرڻ ڪري يا دنيائي شين نہ ڏسڻ ڪري اندر |
33235 |
DYNT.utf |
جي حال جي توکي خبر آھي تہ کلڻ ۽ ٽوڪن ڪرڻ |
وارن |
کي گھر ۾ ويھارڻ جو وقت ڪونھي. پنھنجي مائٽن ۽ پاڙي |
33236 |
DYNT.utf |
جي معرفت، سو جيڪا شيءِ ھڪڙن کي پسند ايندي، |
وارن |
اوھان کي جيڪا خبر پوندي، سا بہ وچ |
33237 |
DYNT.utf |
سان خدا شال ڪنھن جو پلؤ نہ اٽڪائي، ڏاڍا |
وارن |
ڪري ڦول گلي اڃا پري ھئي، پر بمبئيءَ جي گاڏيءَ |
33238 |
DYNT.utf |
سان ھنن جو گذران اھڙو نہ ٿيندو جھڙو ٿيڻ |
وارن |
ھلائيندا، مگر ٻين مائٽن مٽن سان توڙي پنھنجي قوم |
33239 |
DYNT.utf |
ساڻس ڏاڍيون ڀلايون ڪيون. ڏھ- پندرھن رپيا |
وارن |
سڀني کان موڪلائي ٻار ڪڇ تي ڪري ھلي. ھلڻ مھل گھر |
33240 |
DYNT.utf |
قيدين ۽ قيدياڻين کي غلام ڪري وڪڻي ڇڏجي. |
وارن |
وقت کان پوءِ سگھوئي حڪم جاري ٿيو تہ ننڍيءَ عمر |
33241 |
DYNT.utf |
کان بھتر ھاندي آئي، جيئن مٿي بہ اشارو ڏنو |
وارن |
ھي قرض کان بہ ڇٽل ھئا، تنھنڪري ھنن جي حالت پاڙي |
33242 |
DYNT.utf |
کان پڇي پڪ ڪئي، تہ ڦول گلي برابر اھا آھي. |
وارن |
لاءِ تڪڙي ھئي. زينت بانوءَ وري بہ ٻن-چثن دڪانن |
33243 |
DYNT.utf |
کي دل ۾ پٽين. |
وارن |
ائين، جو سڄي رات اتي ويٺا پنڪيون کائين ۽ شاديءَ |
33244 |
DYNT.utf |
کي فائدو رسائينداسين. پر تڏھن تہ خدا جي |
وارن |
۽ جي ٿي سگھيو تہ ٻيئي گڏجي ڪنھن رستي پنھنجي قوم |
33245 |
DYNT.utf |
مان ھو، جي ھلندي وڪرو ڪن، سو الائجي ڪيڏي |
وارن |
تہ ``ڪنھن کان ورتا اٿئي، ھلي ڏيکار.'' پر ھو تہ گھور |
33246 |
DYNT.utf |
ماڻھن جا بہ ملي سگھندا. ٿورن جي ڪري گھڻا |
وارن |
کان بہ وڌيڪ خراب مثال، پردي وارن ۽ حرمخانن |
33247 |
DYNT.utf |
ماڻھن جو دستور آھي تہ جي ٿورو پنڌ ھوندو |
وارن |
ڪڏھن سندس زال ڪيڏي ٻاھر ويندي ھئي - جيئن پردي |
33248 |
DYNT.utf |
مسلمان ماڻھن جي لاءِ ھيءُ بھتر بندوبست |
وارن |
جو بندوبست اڳيئي ھلندڙ آھي، تنھن کان اشراف پردي |
33249 |
DYNT.utf |
ڪيترن ئي ننڍن حاڪمن جو لشڪر مدد لاءِ آيل |
وارن |
روس جي لشڪر ۾ سندس ھٿ ھيٺ |
33250 |
DYNT.utf |
۽ حرمخانن وارن ماڻھن جا بہ ملي سگھندا. |
وارن |
مشال، بلڪ انھيءَ کان بہ وڌيڪ خراب مثال، پردي |
33251 |
DYNT.utf |
آگبوٽ ڪراچيءَ کان ھليل اچڻو ھو. |
وارو |
ڪم لاءِ تيار ھو. ھفتي کن جي اندر ھڪڙو ڪناري |
33252 |
DYNT.utf |
آھي - تڏھن آءُٗ اھا ڳالھ مڃان ٿي، اڳتي جيڪي |
وارو |
ڪيو ۽ وري پنھنجو رستو بہ ڌارين وارو ناھي، مائٽڻ |
33253 |
DYNT.utf |
آھي پوري وھيءَ وارو آھي، صورت جو موچارو |
وارو |
ٻڙھڻ لکڻ وارو آھي، اشراف گھر جو آھي، کئتڻ ڪمائڻ |
33254 |
DYNT.utf |
آھي ۽ بخت زور اٿس، تڏھن بہ اصل جي توکي خبر |
وارو |
سندس ننڍو پٽ بہ غريب ٿو ٻڌجي، پر جيتوڻيڪ ٻڃنديءَ |
33255 |
DYNT.utf |
آھي. اسان جي حال جي توکي ساري خبر آھي - توکان |
وارو |
کي تون پنھنجو ڪرين تہ چڱو؟ ھو غريب آھي، چڱي چال |
33256 |
DYNT.utf |
آھي. اوھان کي ڪا ٻارڻي ھجي تہ ٻاريو، متان |
وارو |
وٺي، ٽي ڏينھن برابر سلطان جو وڏي حرم وٽ رھڻ جو |
33257 |
DYNT.utf |
آھي. زال اٿس، ڌيءَ اٿس، ماءُ اٿس، ۽ ھڪڙي |
وارو |
آھي، ھتي اچي ورھيہ-ٻن کان رھيو آھي، ھو ٻارن ٻچن |
33258 |
DYNT.utf |
آھي، اشراف گھر جو آھي، کئتڻ ڪمائڻ وارو |
وارو |
تہ سڀ مائي جان بيبيءَ جي ٻت ۾ موجود آھن ٻڙھڻ لکڻ |
33259 |
DYNT.utf |
آھي، سڀڪي ٿو گھر ۾ اچين، شڪل صورت جو چڱو |
وارو |
جان بيبيءَ جو پٽ پڙھڻ لکڻ ۾ ھوشيار آھي، کٽڻ ڪمائڻ |
33260 |
DYNT.utf |
آھي، صورت جو موچارو آھي - رڳو ڌارياڻيءَ |
وارو |
اشراف گھر جو آھي، کئتڻ ڪمائڻ وارو آھي پوري وھيءَ |
33261 |
DYNT.utf |
آيو. ھن کي ھڪڙي ايرانيءَ خريد ڪيو، جنھن |
وارو |
جي بازار ۾ وڪڻندا ھئا. ھڪڙي ڏينھن علي اواز جو بہ |
33262 |
DYNT.utf |
اللَّھ شال توکي ملائيندو. چڱو امان، آءُٗ |
وارو |
- جيجل، سچ ٿي چوين. جھڙي تون ڏاھي آھين. اھڙو گھر |
33263 |
DYNT.utf |
بہ آٿيو. الائجي سامت ۾ آيو ھو، تڏھن آٿيو، |
وارو |
چورن جي وڃڻ کان پوءِ گاڏيءَ |
33264 |
DYNT.utf |
بہ سندن راڄ مان ھو، تنھن کي بہ صديق گھڻي |
وارو |
کي ڏاندن جي گاڏيءَ تي چاڙھي روانو ڪيائون. گاڏيءَ |
33265 |
DYNT.utf |
بہ نڪتو؛ سوھٽ تان لھي ھيڏي ھوڏي ڊوڙڻ لڳو. |
وارو |
سندس ھٽ تي ھو، تنھن دانھن ڪئي، تنھن تي اندران ھٽ |
33266 |
DYNT.utf |
بہ ھو ۽ اھڙي قسم جو خرچ ھو آسانيءَ سان ڪري |
وارو |
علي رضا ھينئر پئسي |
33267 |
DYNT.utf |
بہ ھو. اگرچہ ھن ڄاتو ٿي تہ اڃا عظمت ننڍي |
وارو |
خاندانيءَ ڪري بھتر ماڻھو بہ ھو ۽ سندس پيءُ پنسي |
33268 |
DYNT.utf |
بہ ھو. کيس اولاد ڪونہ ھو، مگر ساڻس گڏ سندس |
وارو |
۾ ھلندڙ ھيون ۽ واپار ۾ بہ ھٿ ھوس، تنھنڪري ھلنديءَ |
33269 |
DYNT.utf |
بہ ٿيو، ٻي مدد ماءُ جي پئسن جي بہ سجھيس |
وارو |
رپين پگھار واري ملي ويئي، سو ھاڻي پنھنجي پئسي |
33270 |
DYNT.utf |
بہ ڪونہ ھو. ڪيترائي ٻيا مڙس زالون اوري-پري |
وارو |
ھنڌ ڀلا بردو ڪيترو ھلي سگھندو؟ وري اتي ٻيو سڃاڻڻ |
33271 |
DYNT.utf |
تختو بہ ڪونہ ڏٺائون، ۽ ھنن جو وٽو بہ ڪونہ |
وارو |
جنھن چڱيءَ طرح جاچ ڪرائي؛ آخر ڏاڪي جي پاسي |
33272 |
DYNT.utf |
تنھنجو ضرور ڪو بندوبست ڪندو، جو ھن جي وڏن |
وارو |
جو ڏنو سڀڪي آھي. اسان وٽ ھوندينءَ تہ منھنجو گھر |
33273 |
DYNT.utf |
چوڻ قبول ڪيو ھن جو نالو فضل علي ھو، ھو علي |
وارو |
انھيءَ خيال سان ھن انھيءَ جوان وڪيل جي نالي |
33274 |
DYNT.utf |
خط، سو وڃي حيدرآباد دکن کان نڪتو، جو انھيءَ |
وارو |
اتان لڏي وري ڪنھن ٻئي ھنڌ وڃي ويٺو ھو، ۽ حيدرآباد |
33275 |
DYNT.utf |
دو ڏيئي ڇڏيو، ۽ ڪوٺيءَ جي ڪنڊ ۾ بلا ماري، |
وارو |
بيھي رھيس. پوءِ تہ مائي بختاور صفي ۽ ڪوٺيءَ جي وچ |
33276 |
DYNT.utf |
دڳ ڏيئي ھلي. ٿڌ جو پنڌ سولو لڳس، پھر ڏينھن |
وارو |
فقير ۽ فقير باڻيءَ کان موڪلائي، آٿي اھو ڏکڻ |
33277 |
DYNT.utf |
ذڪر ڪڍيو ۽ چيائينس تہ ``مون کي خبر آھي تہ |
وارو |
شھربانوءَ پنھنجي صلاحڪار بختاور سان جان بيبيءَ |
33278 |
DYNT.utf |
سلوڪ ھئڻ گھرجي، اھڙي صحبت جنھن مان ٻنھي |
وارو |
سگھبيون. ڪتابن ۾ پڙھيو اٿم تہ زال مڙص جي وچ ۾ صحبت |
33279 |
DYNT.utf |
فضل محمد لاڙڪن جي پاڙي جو نيڪ مرد آھي ۽ |
وارو |
جي آھين.'' ايترو بہ ٻڌايو ھئائينس تہ ``منھنجو گھر |
33280 |
DYNT.utf |
فضل محمد ويٺو ھو، تنھن کي چيائين تہ ``ميان! |
وارو |
اھو گھر بہ چڱو پڪو جڙيل ڏسڻ ۾ ٿي آيو. صفوران جو گھر |
33281 |
DYNT.utf |
گھر آھي. علي نواز سغل بہ لنڍڙو مڙس ڪين ھو |
وارو |
۽ چيائينس تہ ``مون کي خبر آھي تہ اھو بہ اہروءَ |
33282 |
DYNT.utf |
گھر ڇڏي ڏنو، جو ماڻس چيس تہ ``اھو گھر نڀاڳو |
وارو |
جي گھر ۾ ماتم ھو، مھيني کن جي اندر ھنن قول گليءَ |
33283 |
DYNT.utf |
ماڻھو بہ ھو. سندس ڪيتريون ئي ٻيڙيون مڏئيءَ |
وارو |
فضل محمد لاڙڪ ھن پاڙي جو نيڪ مرد ھو، وسعت |
33284 |
DYNT.utf |
ماڻھو خواھشسنھ نہ ٿيندو؟ سرائيءَ جي جيئري |
وارو |
پوءِ اھڙيءَ ٻانھن جي لاءِ ڀلا ڪھڙو اشراف ۽ عزت |
33285 |
DYNT.utf |
ماڻھو ھو، تنھن جي ھنن گھڻي خاطري ڪئي. ھو |
وارو |
ھي آبروءَ |
33286 |
DYNT.utf |
ماڻھو ھو، تنھن ھنن سان سگھوئي اھڙوٺاھ |
وارو |
رستو رکيو ھو ۽ ٻيو وري پاڻ مسلمان ۽ قابل ۽ تجويز |
33287 |
DYNT.utf |
مائھو ھو. ٽالپرن جي مڪومت وئي کان پوءِ |
وارو |
فتح خان ٻاڻ بہ مير مراد علي خان وٽ معتبر ۽ عزت |
33288 |
DYNT.utf |
ناھي، مائٽڻ وارو آھي - تڏھن آءُٗ اھا ڳالھ |
وارو |
انھيءَ ڪم لاءِ پنڌ ڪيو ۽ وري پنھنجو رستو بہ ڌارين |
33289 |
DYNT.utf |
نہ ھو. اھڙيءَ چالاڪي ۽ ايمانداريءَ سان |
وارو |
ھنڌ کان گھڻو ڪم ھو، تڏعن بہ علي رضا ڪو ڪم کان ڊڄڻ |
33290 |
DYNT.utf |
ھجي، پر امير جو پٽ نہ ھوندو تہ بہ عيب ڪونھي. |
وارو |
چال وارو ھجي، علم ۽ ھنر وارو ھجي، پوريءَ عمر |
33291 |
DYNT.utf |
ھجي، پوريءَ عمر وارو ھجي، پر امير جو پٽ |
وارو |
۽ شرافت وارو ھجي، چڱيءَ چال وارو ھجي، علم ۽ ھنر |
33292 |
DYNT.utf |
ھجي، چڱيءَ چال وارو ھجي، علم ۽ ھنر وارو |
وارو |
آھي. پوري پُني گذران وارو ھجي، مگر آبرو ۽ شرافت |
33293 |
DYNT.utf |
ھجي، علم ۽ ھنر وارو ھجي، پوريءَ عمر وارو |
وارو |
وارو ھجي، مگر آبرو ۽ شرافت وارو ھجي، چڱيءَ چال |
33294 |
DYNT.utf |
ھجي، مگر آبرو ۽ شرافت وارو ھجي، چڱيءَ چال |
وارو |
ناھي، غريبت ۽ شرافت ڏي ڏسڻو آھي. پوري پُني گذران |
33295 |
DYNT.utf |
ھنيو، جو گوماٽجي گاڏيءَ تان ڪِري پيو ۽ |
وارو |
ھنن ايندي سان گاڏيءَ واري کي ڌڪو سٿي |
33296 |
DYNT.utf |
ھو ۽ جوان ھو، سڙس مئي کان پوءِ ڳڻتي واڌو |
وارو |
جو خيال گھڻن ڏينھن کان ھوندو ھو- ھو کٽڻ ڪمائڻ |
33297 |
DYNT.utf |
ھو ۽ وڏن وڏن ماڻھن سان رستو ھوس. جيتوڻيڪ |
وارو |
ٿيو اھڙو وڏو بندوبست ڪرڻ؛ جو وڏي شھر ۾ ھو، ٻئسي |
33298 |
DYNT.utf |
ھو. اسان چيو آھي تہ ھو تمام چڱي ۽ سالم طبع |
وارو |
علي ايتري بيحيائي ڪئي ھئي، تہ منصور علي وڏو حيا |
33299 |
DYNT.utf |
ھو. ھن شاديءَ جي ڪري جيڪو پئسو اڳي ميڙيو |
وارو |
آھي، نڪي وري تمام غريب ھو، پوري پُنيءَ وسعت |
33300 |
DYNT.utf |
ھو. ۽ انھن جي دولت سا ھينئر ھن جي دولت ھئي، |
وارو |
غريب ھو، تہ ڀؤ ڪونھي، پر سندس اولاد تمام دولت |
33301 |
DYNT.utf |
ھو: ھڪڙو تہ شادي رڳو ھڪ زال سان ڪئي ھتائين، |
وارو |
ھو پنھنجيءَ قوم جي ٻين ماڻھن کان ھرطرح زيادہ عقل |
33302 |
DYNT.utf |
ھو، گھر ۾ ڀاتي پورا پنا ھئن-پاڻ ھو، پڻس |
وارو |
چڱو پيو ٿيندو ھو. ھو بہ اصل ولائتي ماڻھو اٽڪل |
33303 |
DYNT.utf |
ھو، مگر ڏاڍو ظالم ۽ بد چال ماڻھو ھو. ٻارٻچو |
وارو |
سڀني سپاھين جي مٿان داروغو ۽ عملدار ھو ۽ وڏي حڪم |
33304 |
DYNT.utf |
ٻاھران ڪنھن سفر کان آيو آھي - ٻہ - ٽي ڳنڍڙيون |
وارو |
پچائي سمھي رھي. خواب ۾ ٿي ڏسي تہ سرائي، سندس گھر |
33305 |
DYNT.utf |
ٻيو ڪو وڏو مائٽ ڪونہ ھو، رڳي ماءُ ھئي، |
وارو |
جھڙو اڳي چڱو ھو، اھڙو ھاڻ بڇڙو ٿيو. ھن کي منح ڪرڻ |
33306 |
DYNT.utf |
ٻيو ڪير آھي؟'' |
وارو |
ڪريان، جو توکان سواءِ ھتي مون کي صلاح مصلحت ڏيڻ |
33307 |
DYNT.utf |
ڪم سان اندر ڪوٺيءَ ۾ ھو، ننڍڙو ڇوڪر سندس |
وارو |
ڏئي ڪيوڙي جو ڇُڳو ۽ مُٺ ڪتل جي کڻي اٿي ڀڳي ھئي. ھٽ |
33308 |
DYNT.utf |
ڪم ڪار ڪرڻ لڳا. زينت بانو نماز پڙھي وڃي |
وارو |
رات گذري صبح ٿيو. گھر جا ڀاتي اٿي ڏھاڙيءَ |
33309 |
DYNT.utf |
ڪو گھوٽ ھجي تہ اچي، نہ تہ بس!'' |
وارو |
نٿو ٿئي. ھاڻي وڃي پڙھو گھمائجي تہ ھھڙن پارن |
33310 |
DYNT.utf |
ڪونہ پيدا ٿيو، تڏھن وري مڙس ڏي ٻيا خط لکڻ |
وارو |
ٿورا ڏينھن ڏٺائين، جڏھن ڪو پوئواريءَ |
33311 |
DYNT.utf |
ڳولي ھٿ ڪيائين تہ ``مون کي ڪنھن ضروري ڪم |
وارو |
نظر نہ آيس. پھريائين ھڪڙو ھوشيار منشي سڃاڻپ |
33312 |
DYNT.utf |
۽ پڙھيل ماڻھو آھي ۽ انگريزي سرڪار جي حڪومت |
وارو |
کي منٿ ڪرڻ ۾ آئي تہ جڏھن علي رضا مسلمان ۽ آبروءَ |
33313 |
DYNT.utf |
۽ ڳوري رنگ جو ھو. ھلت چلت سندس تمام پسنديءَ |
وارو |
چوويھن ورھين جو جوان مالھو ھو، ھو تمام چڱيءَ شڪل |
33314 |
DYNT.utf |
آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيو. مامي ڏي بہ خط لکيو |
واري |
ڀاڙي تي ھٿ ڪيو آھي. اوھان کي گھرجي تہ ايندڙ سومر |
33315 |
DYNT.utf |
آگبوٽ ۾ خط روانو ڪري، ھنن ٺھراءُ ڪيو تہ |
واري |
خميس |
33316 |
DYNT.utf |
آگبوٽ ۾ روانا ٿينداسين. مامي جن بہ ھلڻ |
واري |
انھيءَ ۾ آءُٗ بہ خوش. اوھان جي حڪم موجب اسين سومر |
33317 |
DYNT.utf |
آگبوٽ ۾ روانا ٿينداسين، تہ مون کي تسلي |
واري |
واري آگبوٽ ۾ ضرور ھن خط جو جواب لکجو، تہ سومر |
33318 |
DYNT.utf |
آگبوٽ ۾ ضرور ھن خط جو جواب لکجو، تہ سومر |
واري |
قلم تازو- خميس |
33319 |
DYNT.utf |
آگبوٽ ۾. زينت بانوءَ مڙس جي خط جو جواب ھيئنءَ |
واري |
تہ ضرور ھو. ان موجب وڃڻ جو پڪو ٺھراءُ ڪري، خميس |
33320 |
DYNT.utf |
آھي. ديني ڪتاب بہ اھا شاھدي ڏين ٿا، تڏھن |
واري |
ڪندينءَ تہ زال مڙس کان سڀاءَ ڪري ضعيف ۽ گھٽ عقل |
33321 |
DYNT.utf |
آھين، توکي خبر ناھي تہ سدائين ھن گھر ۾ |
واري |
انھيءَ ۾ ڇا آھي؟ ڌيون نيٺ پرايون آھن. تون سمجھ |
33322 |
DYNT.utf |
آھي، جھلي ڪورٽ ۾ رجوع ڪيائونس. |
واري |
بہ لڀي پيا. ھيڪاري پڪو شڪ پين تہ ھيءَ ڪا خراب چال |
33323 |
DYNT.utf |
آھي، سا اوھان جي ٻار جي سنڀال بہ چڱي ڪندي |
واري |
ٿي ڳولي، اھڙي آھي. رھندي بہ اوھان وٽ. پنھنجي ٻار |
33324 |
DYNT.utf |
امير جي زال آھي ۽ ڏاڍي ھوشيار آھي، تنھنڪري |
واري |
ھن جي تعريف اندر بہ پھتي ھئي، ۽ خبر ھين تہ عزت |
33325 |
DYNT.utf |
اڳڀرو وڃي، ھڪڙي گھٽيءَ جي منھن وٽ زينت |
واري |
گاڏيءَ |
33326 |
DYNT.utf |
بند ۾ رھڻ ڪري زالن جي حالت ڪا بھتر ٿي ٿئي؟ |
واري |
زورآور تہ تون آھين. تون ڀانئين ٿي تہ انھيءَ پردي |
33327 |
DYNT.utf |
بنگلي ۾ دفن ڪجو، سو ڪيائون تہ ائين. ٻنھي |
واري |
مرڻ مھل وصيت بہ ڪئي ھئائون تہ اسان کي انھيءَ باغ |
33328 |
DYNT.utf |
بہ آھي!'' |
واري |
واري بہ آھي، لکڻ پڙھڻ واري بہ آھي، ۽ سگھڙپائيءَ |
33329 |
DYNT.utf |
بہ آھي، لکڻ پڙھڻ واري بہ آھي، ۽ سگھڙپائيءَ |
واري |
منھنجي دل ۾ يقين ٿيو تہ سرائي جي ڌيءُ بيشڪ صورت |
33330 |
DYNT.utf |
بہ آھي، ۽ سگھڙپائيءَ واري بہ آھي!'' |
واري |
تہ سرائي جي ڌيءُ بيشڪ صورت واري بہ آھي، لکڻ پڙھڻ |
33331 |
DYNT.utf |
بہ ھئي. ماءُ واري مڪتب ۾ ھندستاني، فارسي |
واري |
ھوءَ ھينئر سورھن ورھين جي جوان زال ھئي ۽ حسن |
33332 |
DYNT.utf |
بيٺي آھي، کڻي پڇينس.'' |
واري |
تہ مون پيٽ ڀسري ماني کاڌي. ھيءَ مريم رڌڻ پچائڻ |
33333 |
DYNT.utf |
پرڳڻي جو رئيس ھو، جو جڏھن روس ۽ ايران جي |
واري |
نوازخان اصل ترڪ ھو ۽ سندس پيءُ ترڪستان جي سرحد |
33334 |
DYNT.utf |
پنھنجو ڇوکر ۽ ھڪڙو ٻيو شاھد ڏذو، جن چيو |
واري |
ويجھي ٿاڻي تي وٺي آين، اتي ھن کان پڇا ڳاڇا ٿي. ھٽ |
33335 |
DYNT.utf |
پَھرَ وري ھنن جو چرچو ڏسي، خوشيءَ کان کِلڻ |
واري |
علي رضا |
33336 |
DYNT.utf |
تختي کي ٽيڪ ڏيئي، گگھريءَ مان پاڻي ٿي ڪڍيائين |
واري |
ٻيو ڪو ڊپ ڪونہ ھوس، ماڻھن کان پري ڪين ھئي. پاسي |
33337 |
DYNT.utf |
جاءِ تي پھچاءِ، جتي عزت ۽ آبروءَ سان حياتيءَ |
واري |
وٽ پھچاءِ، يا موٽي وطن تي؛ نہ تہ ڪنھن اھڙيءَ امن |
33338 |
DYNT.utf |
جاءِ وري وڃي ھٿ ڪري وسائي. ائي ھنن کي البت |
واري |
اچي حيدرآباد کان نڪتا. ھنن پنھنجي اصلوڪي ڪَچي |
33339 |
DYNT.utf |
جو وڏو آسرو آھي، وڏي خوشي آھي؛ ادي، منھنجو |
واري |
شہربانوءَ چيو تہ ``مائي، اھو خيال ڇو نہ آھي - گھر |
33340 |
DYNT.utf |
در جي ڪلف ۾ لڳيون پيون آھن، سي آھستي ڪڍي |
واري |
پيو آھي ۽ ٻہ-ٽي ڪنجيون، ڌاڳي ۾ ٻڌل بورچيخاني |
33341 |
DYNT.utf |
در کان نڪري ويو؛ وري سگھوئي چوڻ لڳو تہ |
واري |
ائبن چئي فوجدار وري پاسي |
33342 |
DYNT.utf |
در کان ھڪڙو قداور مڙس ڪپڙن گندين ٺھيل نکري |
واري |
ائين ڪندي پاسي |
33343 |
DYNT.utf |
رستي جو ڏس مليو ھوس، تنھن جي پنھنجيءَ پر |
واري |
جن تي اعتبار ھوس. تھخاني مان جو ٻاھر موريءَ |
33344 |
DYNT.utf |
ريڙھ پيڙھ وڃي رھي. ھڪڙي ڀيري ھنن جو پاڻ |
واري |
واري محبت ھئي، سا تہ نڪري ويئي، ھينئر ڪُتي ٻلي |
33345 |
DYNT.utf |
رٿ قبول ڪيائين. |
واري |
يا ڪراچيءَ وڃڻ جو بہ وجھ لڳي ويندم، تڏھن صفوران |
33346 |
DYNT.utf |
زينت بانو آھي ۽ وري ھن کي مسافر ۽ ڌارئين |
واري |
رھنديون ھيون. اھا خبر ھين تہ انھيءَ بندوبست ڪرڻ |
33347 |
DYNT.utf |
زينت بانو پاڻ ٿئي ۽ جيئن ڇوڪرين جو تعداد |
واري |
جي آسائش لاءِ آبروءَ جھڙو بندوبست رکائجي. سيکارڻ |
33348 |
DYNT.utf |
سان اڳي وانگي رس رھائيندا آيا. |
واري |
جدا جاءِ ڪيائون، جتي ھو پنھنجي ڌيءُ ۽ سندس گھر |
33349 |
DYNT.utf |
سان گفتگو ڪندي ھئي. ھن کي انھيءَ ڪم لاءِ |
واري |
جي ياد داشت پاڻ وٽ رکي، پوءِ ھڪڙي-ھڪڙي مضمون تي |
33350 |
DYNT.utf |
سرحدي پر ڳڻي جو رئيس ھو، ۽ منھنجو پيءُ |
واري |
طرح ٻڌايائينس تہ ``منھنجو ڏاڏو اصل ترڪ ھو ۽ روس |
33351 |
DYNT.utf |
کي اڳواٽ پئسا بہ ڏيئي ڇڏيائون ۽ چيائونس |
واري |
ميمڻ محلي تائين تہ گڏ آيا، پوءِ ھو لھي پيا ۽ گاڏي |
33352 |
DYNT.utf |
کي بہ ھنن چيو تہ ``اوھين بہ ڪي ڏينھن اسان |
واري |
وس نہ ھئي، پرائي گھر ۾ ھئي. تنھن کي ۽ سندس گھر |
33353 |
DYNT.utf |
کي جيڪر صاف معلوم ٿئي تہ في الحقيقت مڙس |
واري |
ٻنھي گڏجي يڪدل ٿي اھڙو سڌارو ڪيو، جنھن مان ڏسڻ |
33354 |
DYNT.utf |
کي سرھي، سي جڏھن حيات ھوندا ھئا، ۽ پنھنجو |
واري |
آھي. خدا سرائيءَ کي بھشت نصيب ڪري ۽ منھنجي گھر |
33355 |
DYNT.utf |
کي گھرائي، سڀني زالن مڙسن گڏ ويھي تصوير |
واري |
اھڙو وقت وري ھٿ نہ اچي، تنھنڪري ھڪڙي تصويرن ڪڍڻ |
33356 |
DYNT.utf |
کي ھي ٻيو ورھيہ ٿو لنگھي تہ مون کي نہ سجھي |
واري |
ٿيا آھن، مون اکئين بہ ڪو نہ ڏٺو آھي. منھنجي گھر |
33357 |
DYNT.utf |
کي ڌڪو سٿي وارو ھنيو، جو گوماٽجي گاڏيءَ |
واري |
ھنن ايندي سان گاڏيءَ |
33358 |
DYNT.utf |
کي ڦول گليءَ ۾ رلائي رلائي بيٺا تہ ميان |
واري |
اھي خط ويا تہ سھي، مگر بمبئيءَ |
33359 |
DYNT.utf |
کي ڪيوڙو ۽ ڪتل ڏسي پڪ ٿي؛ ``فرياد فرياد'' |
واري |
چور آھين.'' ھن چيو تہ ``آءُٗ غريب مسافر آھيان.'' ھٽ |
33360 |
DYNT.utf |
گھر جو ٻار ھو ۽ سک سان پليو ھو، تنھڪري ھوءَ |
واري |
لکي آھي، تہ سندس ظاھري صورت بہ گھٽ ڪانہ ھئي. پردي |
33361 |
DYNT.utf |
لانڍيءَ ۾ ويٺو ھو ۽ علي رضا بہ پنھنجي ڏھاڙيءَ |
واري |
سندس ڀاءُ حامد بہ اسڪول کان موٽي آيو ھو ۽ اوطاق |
33362 |
DYNT.utf |
لفافي تي حيدرآباد لکي ڇڏيائين. |
واري |
۾ ھوس، سو لفافي تي بہ ائين لکيائين. باقي ڀاءُ |
33363 |
DYNT.utf |
لڙائي ٿي ھئي، جنھن ۾ سندس ڏاڏو، جو رئيس |
واري |
ھن کي خبر پئجي سگھي تہ ڪھڙي سال ۾ اھا ايران ۽ روس |
33364 |
DYNT.utf |
لڙائيءَ جو ذڪر نڪتو. |
واري |
ڪيائون، نہ گذريل وقت جي ڳالھ اچي چري، ايران ۽ روس |
33365 |
DYNT.utf |
مال مان ڪا شيءِ ڏسي، شڪ-چوريءَ ۾ جھليائون. |
واري |
شھر کان ٻاھر ڪنھن ڳوٺ ۾ ھڪڙي ماڻھوءَ وٽ چوريءَ |
33366 |
DYNT.utf |
ماڻھوءَ کي بہ روئڻ اچي وڃي. ھيءُ بہ ھَنجو |
واري |
ڀريءَ عبارت ۾ پنھنجو احوال لکيو ھو، جو پھڻ جي دل |
33367 |
DYNT.utf |
مجلس مقرر ڪئي، جتي ھفتي ۾ ھڪڙو ڀيرو جمعي |
واري |
ھنن وچؤن ٻي رٿ ڪئي. زينت بانوءَ ھڪڙي پردي |
33368 |
DYNT.utf |
محبت ھئي، سا تہ نڪري ويئي، ھينئر ڪُتي ٻلي |
واري |
آخر جيڪا سندن وچ ۾ زال - مڙس |
33369 |
DYNT.utf |
محلات، ڪوٽ جي ٻاھرينءَ ڀت کي ويجھي آھي، |
واري |
ھنن چيو تہ ``سلطان جي وڏي حرم |
33370 |
DYNT.utf |
ملي ويئي، سو ھاڻي پنھنجي پئسي وارو بہ ٿيو، |
واري |
ھن کي ھڪڙي جاءِ جمعداريءَ جي پند رھن رپين پگھار |
33371 |
DYNT.utf |
مڪتب ۾ ھندستاني، فارسي ۽ انگريزي پڙھي |
واري |
ورھين جي جوان زال ھئي ۽ حسن واري بہ ھئي. ماءُ |
33372 |
DYNT.utf |
نوڪريءَ لاءِ پيو چوندو ھو؛ سو ھاڻ ھن کي |
واري |
تڏھن بہ اصل کان وڏن وڏن صاحبلوڪن کي ڪنھن آروءَ |
33373 |
DYNT.utf |
ھجان ھا.'' |
واري |
ڇوڪرن جي. منھنجي ھلي ھا، تہ اڄ آءُٗ پوٽن پڙپوٽن |
33374 |
DYNT.utf |
ھئي ۽ جنھن وري ھن گھر کي بہ نڀاڳو ٿي سمجھيو، |
واري |
ھن کي پاليندي ھئي ۽ جان بيبي، جا سوڻ سڳڻ ڳنڍڻ |
33375 |
DYNT.utf |
ھئي ۽ مڙس جي فرمانبردار ھئي. اگرچہ وطن |
واري |
بيبي فلڪ سوز بيگم بہ چڱيءَ طبعيت جي زال ھئي، عغل |
33376 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھن، جو زينت کي ھھڙي حال ۾ ڏٺو، ۽ |
واري |
چاند بيبي بہ چڱي زال ھئي ۽ موچاريءَ وسعت |
33377 |
DYNT.utf |
ھئي، سا بہ ويندي رھي. ھي يتيم علي نواز تڏھن |
واري |
ماءُ بچي ھيس جا پرڏيھ ۾ ھيڏڙي ٻار جي انگل کڻڻ |
33378 |
DYNT.utf |
ھٽ تي ميوو ۽ وکر کاڌي جو رکيو ھو، تنھن مان |
واري |
ڪنڊ تي پھچڻ کان اڳي ھڪڙو اتفاق ٿيو، جو ڪنڊ |
33379 |
DYNT.utf |
ھڪڙي جابلو پرڳڻن جو رنيس ھو ۽ روس جي شھنشاھ |
واري |
ھو اصل جو ترڪ ھو. ھن جو پيءُ ترڪستان جي سرحد |
33380 |
DYNT.utf |
ٻانھن بہ ھڪڙي تہ مون کي سُجھي ٿي. ڇو، سرائي |
واري |
اتي مريم وچ ۾ پئي چيو تہ ``مائي، لکڻ پڙھڻ |
33381 |
DYNT.utf |
ٻاھرئين در مان ڳچ جيترا ڍاڪون رکي ويئي. |
واري |
واريءَ ڪوٺيءَ ۾ فرش ڪري، دسترخانو وڇايو ۽ پاسي |
33382 |
DYNT.utf |
ٿني، تہ پاڻ بہ خوش رھي ۽ اسين بہ ڳڻتيءَ |
واري |
جي ھيڏي ساري ٿي آھي، خدا ڪري تہ وڃي پنھنجي گھر تڙ |
33383 |
DYNT.utf |
ٿيندينءَ، اولاد جو سيڪ ايندءِ؛ ڳالھ لہ |
واري |
ھن کي اشارا ڏيڻ لڳي تہ ھاڻ اجھو سگھولي ٻارن ٻچن |
33384 |
DYNT.utf |
ڇوڪري ھئي. ھندستاني چڱيءَ طرح لکي پڙھي |
واري |
ڪيو ھئائين. ھوءَ بہ جوان ۽ خوبصورت ۽ نرم سڀاءَ |
33385 |
DYNT.utf |
ڪجائي کان سواءِ ڪين نڪرندا ھئا، پوءِ ڀلي |
واري |
ڪين ھئي. جڏھن ڪڏھن ضرور پوندو ھو تڏھن قنات ۽ پوش |
33386 |
DYNT.utf |
ڪوٺي بہ سياري ۾ کلندي ھئي ۽ ڪم ايندي ھئي، |
واري |
سياري جي موسم ۾ رھڻو تيندو آھي. اھا ڪردڻ ٻانھيءَ |
33387 |
DYNT.utf |
ڪوٺيءَ مان ھيٺ محلات جي تھخاني ڏي وڃڻ جو |
واري |
صبح جو اٿي جاچ ڪيائين: معلوم ٿيس تہ انھيءَ پاسي |
33388 |
DYNT.utf |
ڪوٺيءَ ۾ ھوءَ ڪردڻ رھندي ھئي، جنھن جو پڻ |
واري |
جي وڏي بيبيءَ سان دشمني آھي ۽ ٻيو تہ تھخاني |
33389 |
DYNT.utf |
ڪوٺيءَ ۾ ھئي. ۽ سلطان جي وڏي بيبي بہ ھن |
واري |
ويندي ھئي، مگر رھندي انھيءَ محلات جي ھڪڙي پاسي |
33390 |
DYNT.utf |
ڪوٺي، جنھن کي ڏينھن جو ڪلف آيل ھو، ساکولي |
واري |
۽ ھن ڪردن ٻانھيءَ سان آھستون ڳالھيون ڪري، پاسي |
33391 |
DYNT.utf |
ڪٽھڙي سان ڳنڍيل ھو ۽ انھيءَ مھل شايد لوڏي |
واري |
اوچتو اھو تختو، جو لوھ جي ڪڙي سان آگبوٽ جي پاسي |
33392 |
DYNT.utf |
ڳالھ اسان کي قبول آھي. بوءَ ڪھڙي بہ ڏکيائي |
واري |
جان بيبيءَ کي منھنجي پاران رعائون ڏج، ۽ چنچ تہ تو |
33393 |
DYNT.utf |
ڳالھ ملي آئي. تڏھن پڪ ٿيس تہ انھيءَ پرڳڻي |
واري |
ھڪڙي ۾ ھن کي پڇا ڳاڇا سان معلوم ٿيو، تہ سندس پيءُ |
33394 |
DYNT.utf |
۽ چالاڪ ھئي، تنھن خلاصو وقت وٺي پنھنجو |
واري |
وڏن گھرن ۾ آئي ويئي ھئي ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ۾ فضيلت |
33395 |
DYNT.utf |
۽ نيڪ ڌيءَ خدا شال جھان کي ڏئي. جنھن گھر |
واري |
ڪرڻ لڳي تہ ``امان! تو جھڙي پڙھيل ھوشيار ۽ ھنر |
33396 |
DYNT.utf |
. پٽس پرڻيل ھو، پر مھينو-ڏبڍ ٿيو ھو جو سندس |
واري |
۾ ڪمائڻ ويندو ھو ۽ ٽين دڪڙي پورھيت ھين ماني پچائڻ |
33397 |
DYNT.utf |
اشراف زالن کي مناسب طرح صحبت ڪرڻ، خوش گذارڻ |
وارين |
انھيءَ انتظام مان رڳو اھو فائدو نہ نڪتو تہ پردي |
33398 |
DYNT.utf |
زالن ڪڏھن ڌارئين ماڻھوءَ جو منھن نہ ڏٺو |
وارين |
جھڙو ڪو ھوشيار مڙس ڏيکاري. ھتي جي پردي |
33399 |
DYNT.utf |
گاڏين ۾ ٿيندو ھو ۽ اھا جاءِ بہ انھيءَ ڪم |
وارين |
زالون ۽ ڌيئون ھيون، تنھنڪري ھنن جو اچڻ وڃڻ پردي |
33400 |
DYNT.utf |
ٻن-ٽن زالن سان بہ واقف ٿيون، سو ڪڏھن ڪڏھن |
وارين |
ھي پاسي |
33401 |
DYNT.utf |
منڊمون اڪثر ڏيھي ماڻھن کي پاڻ کان وڌيڪ |
واريون |
ڳالھ تہ کڻي ڇڏيو، پر ھلت چلت جي ڪري بہ اڃا ولايت |
33402 |
DYNT.utf |
ٿي ويون. |
واريون |
اھڙي طرز ياد ھئي، جو سگھوئي ڇوڪريون چالاڪ ۽ سمجھ |
33403 |
DYNT.utf |
۽ نيڪ ڏسڻ ۾ آيون؛ تنھنڪري سگھوئي ھن اسڪول |
واريون |
لڳيون ۽ جيڪي ٻڙھي آٿيون، سي بلڪل خبردار لياقت |
33404 |
DYNT.utf |
اوطاق ۾ ايندس، پوءِ اڌ رات جو اھو ڪم شروع |
واريءَ |
واءُ سواءُ پيو لھندس؛ انھيءَ رات سنجھي مان ڪردن |
33405 |
DYNT.utf |
زال جو ھو. انھيءَ جو نالو چاند بيبي ھو. |
واريءَ |
منھن وٽ پھريون ھٽ چيڪو ھو، سو ھڪڙيءَ سرھاڻن وڪڻڻ |
33406 |
DYNT.utf |
سراءِ ۾، ۽ جيڪي بہ ماڻھو اتي حاضر ھجن، |
واريءَ |
وڃي اوچتو ڪردن جي اوطاق ۾ پوي ۽ ٻي قھوہخاني جي ڀر |
33407 |
DYNT.utf |
محلات ۾ رھي ھئي، آھا پھرين ڏينھن ۾ اصل |
واريءَ |
فتنہ خانم کان ظاھر ڪري رُسي، اچي سلطان جي وڏي گھر |
33408 |
DYNT.utf |
ڪوٺيءَ جي اڳيان ٻاھر پينگھي ۾ ويٺي قرآن |
واريءَ |
ڪنھن خيال ۾ ويٺي ھئي. سندس نياڻي زينت بانو پاسي |
33409 |
DYNT.utf |
ڪوٺيءَ ۾ فرش ڪري، دسترخانو وڇايو ۽ پاسي |
واريءَ |
زينت بانو پاڻ |
33410 |
DYNT.utf |
آھي. آھي جھڙو مڙسن کي ضروري آھن، تھڙو زالن |
واسطو |
۽ شين جو آءُٗ ذڪر ٿو ڪريان، تن جو عقل ۽ نيڪيءَ سان |
33411 |
DYNT.utf |
آھي، اھو خط جو لڌو، سو ڪنھن جو ھو ۽ ڪيئن |
واسطو |
پيٽ ۾ ڪيئن آيا ۽ ڪھڙن ڪھڙن ماڻھن جو اندر يا ٻاھر |
33412 |
DYNT.utf |
آھي، تنھن جي بيان ڪرڻ کان اڳي بھتر آھي |
واسطو |
ھوندو ھو. ھن مغل جي گھر جو اسان جي ڳالھ سان جيڪو |
33413 |
DYNT.utf |
حاڪمن سان ھو، تنھنڪري رسم بہ انھن جي تي |
واسطو |
۾ چڙھي وڃڻ جو لاچار ھو، ڇا لاءِ جو ھنن جو گھڻو |
33414 |
DYNT.utf |
رکندڙ ھئي، تنھن ۾ بہ ھن جي صلاح ضرور پچڻ |
واسطو |
پچڻ ۾ ايندي ھئي، خاص ڳالھ جيڪا انگريز سرڪار سان |
33415 |
DYNT.utf |
ھوس، سو پنھنجي ڌنڌي جي ڪري. پر ھاڻ زور ڪري |
واسطو |
تہ ھنن سان آمدرفت جو رستو گھڻو ڪونہ ھوس. جيڪو |
33416 |
DYNT.utf |
ٽٽي ويو ھوس، (جيئن مٿي ٽئين باب ۾ ذڪر ڪيل |
واسطو |
نڪتو ھو ۽ اتي رھي وڃڻ ڪري پنھنجن اصلوڪن مائٽن سان |
33417 |
DYNT.utf |
ڇڏي ڏنائين. |
واسطو |
علي رضا ٻي جاءِ ڀاڙي ڪري وڃي آتي رھيو ۽ پٽ سان |
33418 |
DYNT.utf |
ڪونہ رکيائين، تنھنڪري سندس عزيزن کي ھٿ |
واسطو |
سندس پيءُ سانگي سان سنڌ ۾ ويھي ويو ۽ پوئيوارن سان |
33419 |
DYNT.utf |
انھيءَ مرض کان مون کي ڇڏائجئين. اھڙي شاديءَ |
واسطي |
۽ ٻين کي ڪيئن پاريندو؟ نہ دائي نہ، خدا جي |
33420 |
DYNT.utf |
رکڻ ڪري ھو ھاڻي ھر طرح سنڌ جو ماڻھو ليکجڻ |
واسطي |
ايترن ورھين رھڻ ڪري ۽ ھيترن ماڻھن سان |
33421 |
DYNT.utf |
رکندڙن ڪمن بابت ھن سان صلاح مصلحت ٿي ڪيائين. |
واسطي |
پنھنجي خواھ پنھنجي ملڪ جي نسبت ۾ تندرستيءَ سان |
33422 |
DYNT.utf |
ھو، سو انھيءَ رٿ ۾ ناراض لہ ٿيو باقي پنھنجي |
وافف |
علي رضا جو سنگتي ھو ۽ ھن جي ھلت چلت جو چڱيءَ طرح |
33423 |
DYNT.utf |
زينت تي ٿي گذريا ھئا، سڀ ھن پنھنجن مائٽن |
واقعات |
گڏجي خوشي ڪئي ۽ ھڪ ھنڌ ويھي ماني کاڌائون. جيڪي |
33424 |
DYNT.utf |
خير سان پورو ٿيو، تڏھن سلطان ھڪڙي خاص دربار |
واقعو |
جڏھن اھو وڏو |
33425 |
DYNT.utf |
نہ ٿئي؛ شال ڪنھن جي مٿان اھڙي اوچتي آفت |
واقعو |
بيان ڏيئي نہ سگھنداسين. شال ڪنھين انسان سان اھڙو |
33426 |
DYNT.utf |
جو بيان ڪرڻ لڳا؛ ھيڏي چور اڳڀرو اچي ڪنھن |
واقعي |
ڏينھن وڃي شھر رسيا، ۽ پنھنجي مائٽن مان رستي جي |
33427 |
DYNT.utf |
جي پچار ھئي. صبح ٿيو، دستوري پڇا ڳاڇا ھلي، |
واقعي |
پئجي ويو. ساري رات ماڻھن ننڊ ڪانہ ڪئي، انھيءَ |
33428 |
DYNT.utf |
آھين ڇا؟'' |
واقف |
وري پچڻ لڳيس تہ ``ڇو مائي، تون انھيءَ جي |
33429 |
DYNT.utf |
آھيون. اھا ٻانھن ھڪ پيري مون ڏٺي بہ آھي، |
واقف |
مون کي بہ پسند آھي. انھيءَ گھر جا اسين چڱيءَ طرح |
33430 |
DYNT.utf |
آھيون، انھن ٻانھن جا تہ اوترا بہ واقف ناھيون؛ |
واقف |
اعتراض ھو: ھڪڙو تہ پاڻ انھن ماڻھن جا رڳو نالي جا |
33431 |
DYNT.utf |
اتان چڙھيا، تن کي سيٺ جي طرفان سندس مائٽ |
واقف |
آگبوٽ تي چاڙھيائون. ٻيا بہ ڪي ڪڇي مھاڻا سيٺ جا |
33432 |
DYNT.utf |
سجھيو ٿي؛ اھا ھئي صفوران، صديق مھاڻي جي |
واقف |
کاڌي پيتي جو ٻلو ڪري. ساري شھر ۾ ھن کي ھڪڙو ماڻھو |
33433 |
DYNT.utf |
ناھيون؛ نہ خبر تہ ھو شڪل جون ڪھڙيون، لکڻ |
واقف |
رڳو نالي جا واقف آھيون، انھن ٻانھن جا تہ اوترا بہ |
33434 |
DYNT.utf |
ھجان، ۽ جي امڪان ھجي تہ اھا منھنجي ڏٺل |
واقف |
۽ نيڪ زال ھجي، ۽ آءُٗ پنھنجي سر انھيءَ ٻانھن جو |
33435 |
DYNT.utf |
ھنن کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. زينت بانو جا مائٽ |
واقف |
سندن پراڻا |
33436 |
DYNT.utf |
ھو ۽ اھي ٻانھون لکي پڙھي نہ ڄاڻنديون ھيون. |
واقف |
وري انھيءَ کان ھو، جو ھو انھن ماڻھن سان چڱيءَ طرح |
33437 |
DYNT.utf |
ھو ۽ وٽس ايندڙ ويندڙ ھو ۽ زينت بانوءَ جي |
واقف |
چوڻ قبول ڪيو ھن جو نالو فضل علي ھو، ھو علي رضا جو |
33438 |
DYNT.utf |
ھون ۽ ھنن سان گھڻي رھائي ھئائين، انھيءَ |
واقف |
ايندا ھئا، ۽ ھيءُ بہ انھن وٽ پيو ويندو ھو، جو اڳي |
33439 |
DYNT.utf |
ھوندا آھن، تنھنڪري جيسين پرڻجي گڏ ٿين، |
واقف |
شاديون ھتي ٿين ٿيون، تين ۾ گھوٽ-ڪنوار ھڪٻئي جا نا |
33440 |
DYNT.utf |
ھو، اتي ڄائو نپنو ھو، ننڍي ھوندي اوري پري |
واقف |
رکي ٿي سگھيو. علي رضا حيدرآباد جو چڱيءَ طرح |
33441 |
DYNT.utf |
ھو، انھيءَ ڏي بہ اڳواٽ انھيءَ بابت حط لکيائون. |
واقف |
جي ڏينھن صبح جو روانو ٿجي. ڪراچيءَ ۾ علي رضا جو ڪو |
33442 |
DYNT.utf |
ھو، تنھن انجام ڪيو تہ ھن جي لاءِ آءُٗ چڱو |
واقف |
وڏو آفيسر ولايت ويو بہ ٿي، سو ھن جو چڱيءَ طرح |
33443 |
DYNT.utf |
ھئا ۽ انھيءَ ڳالھ تي نيٺ بيھن بہ ھا، پر |
واقف |
علي بخش شيخ جي ڌيءَ جي نالي چيو ھو، جو پڻھين جا |
33444 |
DYNT.utf |
ھئا. |
واقف |
دل ٻجھي ويئي ۽ پاڻ ۾ اھڙ گَھرا ٿي ويا جو ڄڻ اڳي جا |
33445 |
DYNT.utf |
ھئا، سندس ڌيءُ اتي ھئي، تنھنڪري محبوب |
واقف |
ھئي، جو اتي ھنن گھڻا ڏينھن گذاريا ھئا، سندس گھڻا |
33446 |
DYNT.utf |
ھئا، سي اھو احوال ٻڌي، ڏاڍا حيرت ۾ پيا |
واقف |
گھر رھايائونس. اوري پري جا ماڻھو، جي ھنن جا |
33447 |
DYNT.utf |
ھئا، سي ھنن کان موڪلائڻ ۽ ھنن کي آپڙائڻ |
واقف |
گڏ ٿيون. ڪيترائي مسلمان، ھندو ۽ يورپين، جي ھنن جا |
33448 |
DYNT.utf |
ھئا، گھر جي چڱي بندوبست رکڻ وارا ھئا، تڏھن |
واقف |
جا ماڻھو ھئا، ۽ انگريزدان ھئا، نئين ھلت چلت جا |
33449 |
DYNT.utf |
ھئا، ۽ جي پوءِ ھن جا واقف ٿيا ھئا تن وٽ |
واقف |
سان دوستي ڳنڍڻ لڳو. جيڪي مسلمان سکر ماڻھو پڻس جا |
33450 |
DYNT.utf |
ھئي، پوءِ سندس ڌيءَ جي خاطر ھن گھر جي بہ |
واقف |
جي تلاش ۾ ھئا. مٿين آيا شيخ شھابالدين جي گھر جي |
33451 |
DYNT.utf |
ھيون ۽ ٻيون بہ جن جي خواھش ٿيندي ھئي، سي |
واقف |
ڀيرو جمعي جي ڏينھن شام جو سڀ بيبيون، جي ھن سان |
33452 |
DYNT.utf |
ٿي ويا ھئا، تن سان اٿڻ-ويھڻ لڳا. |
واقف |
لکڻ-پڙھڻ سکي ۽ جن وڏن ماڻھن سان اتي رھڻ ڪري ھي |
33453 |
DYNT.utf |
ٿي ويا. |
واقف |
مشھور ٿيو ۽ علي رضا ۽ زينت بانوءَ جا سکر ماڻھو |
33454 |
DYNT.utf |
ٿي ويو ھو. آخر جڏھن امتحان پاس ڪيائين، |
واقف |
ھيءُ گھڻا ورھيہ ولايت ۾ رھيو ۽ ڪنھن جوان منڊم سان |
33455 |
DYNT.utf |
ٿي ويئي ھئي. |
واقف |
ھئي ۽ زينت پيئي سودو ڏيندي ھئي، جو ھوءَ ڏسي ڏسي |
33456 |
DYNT.utf |
ٿي وئي ھئي. ھوءَ تہ بمبئيءَ جي تر جي ھئي. |
واقف |
ھڪڙي ٻي قيدياڻي بہ ڇٽي. جيل ۾ رھي زينت ھن سان |
33457 |
DYNT.utf |
ٿي ڏسجي، ڇالاءِ ايترو ھلاڪ ٿيان؟ اتيئي |
واقف |
ڏٺو تہ مون کي پنھنجا پئسا ملي ويا آھن ۽ زال بہ غير |
33458 |
DYNT.utf |
ٿيا ھئا تن وٽ اچڻ لڳو، ھنن جي صحبت ڪري وري |
واقف |
مسلمان سکر ماڻھو پڻس جا واقف ھئا، ۽ جي پوءِ ھن جا |
33459 |
DYNT.utf |
ٿيو تن سان گڏ اڪثر آچر جي ڏينھن شڪار تي |
واقف |
شوق اچي ٿيو، الھيءَ چوس تي ھي پلٽڻ جي سپاھين سان |
33460 |
DYNT.utf |
ٿيون، جي وقت بوقت اسڪول ۾ اينديون ھيون، |
واقف |
ٿي. ڪيتريون ئي وڏن وڏن صاحبلوڪن جون منڊمون ھن جون |
33461 |
DYNT.utf |
ٿيون، سو ڪڏھن ڪڏھن وري انھن سان ويھي ڳالھيون |
واقف |
ھي پاسي وارين ٻن-ٽن زالن سان بہ |
33462 |
DYNT.utf |
ٿيو، انھن سان گڏ ڳائڻ وڃائڻ جو شوق جاڳيس. |
واقف |
اتي وڃڻ مان وري نون نون سنگتين جو |
33463 |
DYNT.utf |
ٿي؛ تنھن کي ڪنھن پورھيت لاءِ سوال ڪيو ھئائون، |
واقف |
جي واقف ھئي، پوءِ سندس ڌيءَ جي خاطر ھن گھر جي بہ |
33464 |
DYNT.utf |
ڪونھي. تنھن کان سواءِ اڄ ملڪ ۾ اشرافت ڪانہ |
واقف |
زينت بانوءَ چيو تہ ``مائي سچ آھي، مگر مھنجو ھتي |
33465 |
DYNT.utf |
ڪونھي.'' |
واقف |
تڏھن ارادو ٿيم تہ ھن وٽ وڃان، جو ھتي منھنجو ٻيو |
33466 |
DYNT.utf |
ڪيائين، ماءُ ۽ ڀاءُ کي ٻڌابائين، آخر سنبت |
واقف |
جي ڪري خوشي ٿي. گھر جي ڀاتين کي خط جي مضمون مان |
33467 |
DYNT.utf |
ڪيو. چيائونس تہ ``اسين سڀ فتنہ خانم جي طرف |
واقف |
تن ھورياق ھوريان پنھنجي سڄي منصوبي مان ھن کي |
33468 |
DYNT.utf |
جي لاءِ ھن ضروري ڄاتا. تنھن کان سواءِ وقت |
واقفيت |
جيتوڻيڪ اھي زال کي گھڻي ڪم جا نہ ھئا، پر تڏھن بہ |
33469 |
DYNT.utf |
ٿئي ۽ زماني جو آزمودو بہ حاصل ٿئي، سو پاڻ |
واقفيت |
گھڻو ھو، جو خوشي ھيس تہ قومن-قومن جي ماڻھن سان |
33470 |
DYNT.utf |
ٿي، تنھنڪري ھن وٽ بہ وڏا صاحبلوڪ پڙھڻ وارا |
واقفيت |
پيتو. نالي مشھور ھئڻ ڪري، ھن جي وڏن وڏن ماڻھن سان |
33471 |
DYNT.utf |
ھيتريءَ سيڪ ۽ ھيتريءَ محبت کان پوءِ چا |
واقفيت، |
ڪنوار جي گڏ رھڻ جو اسين ڪھڙو ذڪر لکون؟ ھيتريءَ |
33472 |
DYNT.utf |
سو ڀانيا ئون تہ فقير ياڻي آھي، جا ڪنھن |
واقف، |
بہ ھن زال وٽان لڌو ۽ ھيءَ وري ھئي بہ نڌ ڻڪي، ۽ غير |
33473 |
DYNT.utf |
نڪو سڃاڻو. گھڻوئي بچاءَ ۾ دانھون ڪيائين، |
واقف، |
ويچاريءَ جو خدا کان سواءِ نڪو شاھد نڪو گواھ، نڪو |
33474 |
DYNT.utf |
آھي؛ تنھن سان جو آءُٗ ھيتري مھرباني ڪريان |
واقفڪار |
آھي، آزمود گار آھي ۽ ٻنھي حڪومتن جو چڱيءَ طرح |
33475 |
DYNT.utf |
ھئي، ۽ چڱن چڱن گھرن ۾ پورھيت ٿي بہ ڪمايو |
واقفڪار |
ھئي، جا اڪثر وٽن اچي رھندي ھئي. اھا شھر جي البت |
33476 |
DYNT.utf |
ڳوٺ مان ھلي شھر جي ماڻھن تائين وڃي ٻھتي |
واکاڻ |
اھڙين ڳالھين جي ڪري، ھن گھر جي |
33477 |
DYNT.utf |
جو انھيءَ حادثي گذرڻ بعد مڀئي اچي اتي گڏ |
والارين، |
جي لشڪري قھوہخاني جي اتر ۾ جا سراءِ آھي، سا ھلي |
33478 |
DYNT.utf |
ھنن ڪم نہ آنديون، جو ٻيئي طرف سڌربل ماڻھو |
وانسگي |
رستو ھوس. جيتوڻيڪ شاديءَ جوان اجايون رسمون اڳئين |
33479 |
DYNT.utf |
آھي. اسان جي سرائيءَ ۽ علي نواز مغل جو پئڻ |
وانگر |
جماڻ آھي، اشراف گھر جو آھي، ڌاريو آھي تہ بہ مائٽن |
33480 |
DYNT.utf |
ڏٺا. شايد ڪو بادشاھي سامان ھوندو، جو وجھي |
وانگر |
ھئا؟'' ھن چيو تہ ``خبر ناھي ڇاجا آھن، مون بہ تو |
33481 |
DYNT.utf |
آھيان، مون کان ڪھڙو حال ٿي لڪائين، ڪڇ تہ |
وانگي |
صاف جواب ۾ شرم ڇو ٿي ڪرين؟ آءُٗ تو کي بہ ماءُ |
33482 |
DYNT.utf |
آھين ۽ اسان سان بہ ٺھي ويئي آھين. تون غريب |
وانگي |
ڇڏي ويئي آھي، جو تنھنجي ھٿن ۾ آھي. تون ھن کي ماءُ |
33483 |
DYNT.utf |
آھين. اھڙن ڪمن ۾ مون کي توکان عيب ڪونھي، |
وانگي |
مٿي ڪري چيو تہ ``ادي! تون منھنجي ڀيڻ آھين، مائٽن |
33484 |
DYNT.utf |
آھين، ٻيو ڊپ نہ ڪر، آءُٗ توکي ڪناري تي |
وانگي |
کي دڙ دلاسو ڏنو ۽ چيائينس تہ ``تون مون کي ڌيءَ |
33485 |
DYNT.utf |
آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح خدمت ڪريو، ھيءَ |
وانگي |
ٻڌائي، ۽ ھنن کي پارت ڪيائين تہ ``ھيءَ مون کي ڌيءَ |
33486 |
DYNT.utf |
آيو ھوندو، مون کي نہ ڏسي گھڻو ارمان ٿيو |
وانگي |
وٺڻ اچي ھا!'' وري چيائين تہ ``اڳئين ڀيري ھنن ماڻھن |
33487 |
DYNT.utf |
پالي وڏو ڪيو ھو، ۽ پرڻايو ھئائينس، تنھنڪري |
وانگي |
بہ ڪم ۾ ساڻس ڀائيوار ھو. ھن پنھنجي ننڍي ڀاءَ کي پٽ |
33488 |
DYNT.utf |
پنھنجي پٽ جي مراد ڪالہ ڏسنديس. |
وانگي |
کان رئندي ھئي، تہ شايد نيٺ آءُٗ مري وينديس ۽ جھان |
33489 |
DYNT.utf |
پنھنجي نمڪحلالي ڏيکا ريندا.'' |
وانگي |
اسان جا رعيتي ماڻھو ۽ نمڪخوار آھن، سي بہ ھن امير |
33490 |
DYNT.utf |
تختي کي چنبڙ يو پيئي ھئي، ٻيو ڪوبہ سماءُ |
وانگي |
نڪ ۽ وات ۾ بيس، تنھن ھن کي موڳو ڪري وڌو، ۽ اڌ مئن |
33491 |
DYNT.utf |
چڱي طرح ھلائيندا اچن. |
وانگي |
سان گذران ڪندا اچن ۽ اندر ٻاھر جو خرچ پکو ھميشھ |
33492 |
DYNT.utf |
چڱيون شيون ۽ ڪتاب رکي ڇڏيا اٿس. سڄو ڏينھن |
وانگي |
ڊول آھي. پنھنجي ويھڻ جي جاءِ ٺاھي اٿس. تنھن ۾ ھن |
33493 |
DYNT.utf |
رس رھائيندا آيا. |
وانگي |
جتي ھو پنھنجي ڌيءُ ۽ سندس گھر واري سان اڳي |
33494 |
DYNT.utf |
روس جي شھنشاھ جو اطلاع مليل ھو، تنھن ھن |
وانگي |
عمردرازخان کي بہ ٻين رئيسن |
33495 |
DYNT.utf |
زالون ڀلي ٻاھر وتن گھمنديون ڦرنديون، ۽ |
وانگي |
زينت - تڏھن سائين، اوھان جو مطلب آھي تہ مئذمن |
33496 |
DYNT.utf |
سمجھندا ھئا. |
وانگي |
ايندا ويندا ھئا. ھر طرح ھو ھنن کي دوستن يا عزيزن |
33497 |
DYNT.utf |
گوماٽيو پيو ھو. زينت بانو ۽ سسڻس تہ برقعو |
وانگي |
ڪيائين. سندس مامو تہ زالن کان بہ پري ھو- موالين |
33498 |
DYNT.utf |
منڊم ڪانہ پرڻي ھئي. اگرچ اوترائي ورھيہ |
وانگي |
پسند آئي، سو ولايت مان روانو ٿيو. ھن محبوب عليءَ |
33499 |
DYNT.utf |
ھليو. پوياڙيءَ مھل حامد علي بہ آيو؛ ٻہ |
وانگي |
ذري کان پوءِ مائي بہ اٿي. گھر جو ڪم ڪار ڏھاڙيءَ |
33500 |
DYNT.utf |
ھن کي اھڙو وٺ- پڄ ۾ ڪو نقصان نہ پھچي ھا، |
وانگي |
ڪونھي.'' اگرچ ھن اھڙي پڪائي ڪئي ھئي، جنھنڪري ٻين |
33501 |
DYNT.utf |
ھن کي پاليندي ھئي ۽ جان بيبي، جا سوڻ سڳڻ |
وانگي |
زال جي مئي کان پوءِ پاڻ وڌيڪ ٿيو؛ سو ھوءَ ماءُ |
33502 |
DYNT.utf |
ھئي. پر محبوب علي نہ رھيو، شادي ڪيائين |
وانگي |
ھو. ھن جي طبع بہ پيءُ جھڙي ھئي ۽ ھن جي راہ بہ پيءُ |
33503 |
DYNT.utf |
ٻارجي سنڀال ڪندي ھئي، توڙي جو ٻيو ڪم ڪار |
وانگي |
رنڙ آھي. ھوءَ اگرچہ پورھيت ھئي، پر گھر ۾ زال ئي |
33504 |
DYNT.utf |
ٻانگون ڏيئي لولا ڇڏائيندو ھو. وري انھيءَ |
وانگي |
خبر آھي تہ پڻس رڳو مسيت جي ٽڪرن تي پليو، ۽ رڳو ڪڪڙ |
33505 |
DYNT.utf |
ٻاھر نڪتل ڏٺو ٿي، جتان ٿوري روشنائي بہ |
وانگي |
پاسي کان وري تازو کوٽيل سوڙ ھو رستو موريءَ |
33506 |
DYNT.utf |
ڀائيندي آھين، ڀلائي ڪري امان کي انھيءَ |
وانگي |
- دائي. وس پڄندي تون نہ گھٽائج. تون مون کي ماءُ |
33507 |
DYNT.utf |
ڃڻندي ھئي ۽ سندس صحبت ۾ حامد جي وري بہ سڌرڻ |
وانگي |
وري بہ اولاد آھي ۽ صالح تہ آھي ۽ علي رضا کي بہ پٽ |
33508 |
DYNT.utf |
ڄاڻندا ھئا. پيدائش پوري پني ھين، تنھنڪري |
وانگي |
ٻارن کي ذنڍو ڪري نپايو ھو، تنھنڪري ھو ھن کي ماءُ |
33509 |
DYNT.utf |
ڄاڻي گستاخي ڪري، توسان چرچا گھٻا ڪندي |
وانگي |
مون کي گاريون ڏيڻ آئي آھين ڇا؟ آءُٗ توکي ماءُ |
33510 |
DYNT.utf |
ڪپڙو کڻي جاءِ جي شين جي صفائي ڪري، پوءِ |
وانگي |
ڪيائين. ايتري ۾ زينت بانو قران پڙھي اٿي ۽ ھميشھ |
33511 |
DYNT.utf |
انھيءَ ۾ دير وڌي ۽ انھيءَ ڪري اسان جي دشمنن |
واڻي |
ڪيو ويو ھو تہ انھن جو جلد نيڪال ڪر، پر تو ڄاڻي |
33512 |
DYNT.utf |
پاڻ سان کنيو ھو. پھرين دل ۾ آيو ھوس تہ ستان |
واڻي |
انھيءَ پٽ کي علي رضا ڄاڻي |
33513 |
DYNT.utf |
پردي ۾ رھڻ ڪري وريامن جو ڪم ٿيون ڪن. اھا |
واڻي |
وس، آت ڀڄڻ ڪم وريام جو.'' سو حقيقت ڪري زانون ڄاڻي |
33514 |
DYNT.utf |
سچي ڳالھ نہ ٻڌايس. ڀانئيائين تہ منھنجو |
واڻي |
زينت بانوءَ ڄاڻي |
33515 |
DYNT.utf |
منھنجي نظر تي آڻڻ لاءِ اتي ڦٽو ڪرايو آھي. |
واڻي |
جو بيخبريءَ کان ڪِري پيو آھي، يا تہ ڪنھن ڄاڻي |
33516 |
DYNT.utf |
قرض ۾ کنيو وڃن، باقي ٻي ڪھڙي ٻيدائش اٿس، |
واڻيان |
سوائي الھداد کي جيڪا پينشن ملي ٿي، سا مٿان ئي |
33517 |
DYNT.utf |
کان ڪپڙا وٺي ايندي ھئي، ۽ تيار ڪرائي ھنن |
واڻين |
ھيون. بختاور ڪڏھين ڪڏھين شھر ۾ وڃي پائولين يا ٻين |
33518 |
DYNT.utf |
ھئي، سو ڪنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي ڳري. |
واويلا |
کارايائون، پر ھن ويچاريءَ جي دل ۾ الائجي ڪھڙي |
33519 |
DYNT.utf |
ٿي. ويچارا روئي پٽي ماٺ ڪري ويھي رھيا. |
واويلا |
خدا جي، ھم ڏنائين، ھن جي سرڻ ڪري وري اچي ھن گھر ۾ |
33520 |
DYNT.utf |
جسو سھي ڪيو اٿئي. ڏس تہ سھي، جينرن کان وري |
واہ |
مائي! چوبن تہ سچ ٿي، مون کي دل تسان لھي ويو ھو، |
33521 |
DYNT.utf |
دائي واہ، اھڙي ڪميني ماڻھوءَ جا ٿيون لياپا |
واہ |
زينت - |
33522 |
DYNT.utf |
واہ. اڄ تون سنڀري مون کي گاريون ڏيڻ آئي |
واہ |
زينت - دائي، |
33523 |
DYNT.utf |
. اڄ تون سنڀري مون کي گاريون ڏيڻ آئي آھين |
واہ |
زينت - دائي، واہ |
33524 |
DYNT.utf |
اھڙي ڪميني ماڻھوءَ جا ٿيون لياپا نڙا توھين |
واہ، |
زينت - واہ دائي |
33525 |
DYNT.utf |
جي پاڻيءَ جي بہ مدد اچي ٿي سگھين. |
واھ |
لاءِ ھئا، جي کوھ تي بہ آباد ٿي سگھڻ جھڙا ھئا ۽ |
33526 |
DYNT.utf |
رکڻ گھرجي. ھاڻي جي علم ۽ عقل جو ضرور آھي، |
واھپو |
عقل جي گھرج آھي، تہ مڙسن کان زالن کي انھن جو وڌيڪ |
33527 |
DYNT.utf |
رکڻ لڳو. ماڻھن کي ھن جي نسبت ۾ جيڪي ڪفر |
واھپو |
جو نالو ياد بہ ڪونہ ھوس، تنھن جو وري ٿورو گھڻو |
33528 |
DYNT.utf |
رکڻ ڪري ڳالھائڻ مان سکيو. ھي نرم طبع جو |
واھپي |
ٻولي سکڻي پيئي، جا ڪي پڙھيائين، ڪي ماڻھن سان |
33529 |
DYNT.utf |
سان استنبول ڇڏي ڪردستان ڏي آيو. |
واھر |
تنھنڪري علي رضا ۽ آسانيءَ سان انھن ڪردي نوڪرن جي |
33530 |
DYNT.utf |
ٿي ڏني، سي بہ آخر سزاباب ٿيا. |
واھر |
ھو، تنھن سان اھي پاڻ اڏامي وبا، ۽ جن انھيءَ ڪم ۾ |
33531 |
DYNT.utf |
ڏيو، خوش رکندا ھئا. ھن سپاھيءَ کي بہ ھيءَ |
واھر |
وٽس پيا حاضري ڀريندا ھئا، ۽ اڪثر ھن کي بدپيشي ۾ |
33532 |
DYNT.utf |
نيون ۽ ٻبون اھڙيون ڏسڻ جھڙيون جايون ھيون، |
واھيون، |
ڪئي، ۽ سندس حد ۾ جيڪي چڱا چڱا باغ، جبلن جون |
33533 |
DYNT.utf |
سواءُ پيو لھندس؛ انھيءَ رات سنجھي مان |
واءُ |
جاين تي ويھن. آءُٗ ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي شھر ڏي ھلندس، |
33534 |
DYNT.utf |
لڳل ھو، تنھن چيو تہ ``سنڌ ۾ پردي جي تمام |
واءُ |
اٿليل پٿليل ھو، ۽ جنھن کي ھاڻوڪي زماني جوگھڻو |
33535 |
DYNT.utf |
کوھ ۾ ٽپو بہ نہ ڏجي. |
وائسي |
زينت - بيشڪ اھو ضرور آھي، مگر ڏسي |
33536 |
DYNT.utf |
آھي.'' |
واٽ |
ضرور ڪو بندوبست ڪندو، جو ھن جي وڏن وڏن ماڻھن سان |
33537 |
DYNT.utf |
پئي ڏٺي، ايندي سان مائيءَ کي ۽ علي رضا |
واٽ |
جواب وٺي مريم سگھوئي پٺتي موٽي. اڳيان تہ ھنن سندس |
33538 |
DYNT.utf |
سان وينديون، سو اڳ وٺي آيا ھئن. |
واٽ |
کڻڪ ھين، تہ انھي رات ڪي ٻہ زالون ڳھن ڳٺن سميت ھن |
33539 |
DYNT.utf |
وٺڻ لڳو. پنھنجي پٽ حامدعليءَ کي ننڍي ئي |
واٽ |
ھو، تہ بہ اڳ ڳڻتي ڪري ھاڻوڪي زماني جي مناسب طرح |
33540 |
DYNT.utf |
۾ نہ ڏئي، غريبن کي دڙڪا تاب ڏيو ڦريو پنھنجو |
واٽ |
جو کاڻي مانيءَ تان کَل بہ نہ لاھي ۽ پائي بہ خدا جي |
33541 |
DYNT.utf |
آھيان، شھر ٿي وڃان.'' |
واٽھڙو |
ڌوتائين. ھنن پڇيس تہ ``مائي ڪير آھين؟'' ھن چيو تہ `` |
33542 |
DYNT.utf |
ڏسڻ ۾ آيو ۽ انھيءَ سبب ھو اتي رھي پيو. |
واڌارو |
ٿي ويو، جنھنڪري ھن کي جھڙو واپار ۾ تھڙو عزت ۾ |
33543 |
DYNT.utf |
ليکجي ويئي. |
واڌو |
بانو گويا استنبول جي اميرن جي بيبين کان درجي ۾ |
33544 |
DYNT.utf |
ٿيس، جو ڀانيائين تہ منھنجي مڙس جو نسال |
واڌو |
ڪمائڻ وارو ھو ۽ جوان ھو، سڙس مئي کان پوءِ ڳڻتي |
33545 |
DYNT.utf |
ڪيو پئي رنائين. يا وري سندس ڪپڙا گنديون |
واڪا |
۽ ذري ذري زال جي ھٿ جا لکيل خط پئي پڙھيائين، ۽ |
33546 |
DYNT.utf |
راڻيءَ جي ھٿ ۾ رھندي. پوءِ احين سڀ چڱي حال |
واڳ |
صغير آھي، تنھنڪري جيسين وڏو ٿيندو، تسين حڪومت جي |
33547 |
DYNT.utf |
ھنو، تنھن جي ذڪر ڪڍڻ جو وجھ مليو يا لہ؟'' |
وبا |
تہ ``امان، آءُٗ ائين ئي ٿو ٻڇان تہ جنھن ڪم لاءِ |
33548 |
DYNT.utf |
۽ جن انھيءَ ڪم ۾ واھر ٿي ڏني، سي بہ آخر |
وبا، |
لاءِ جو باروت سنبرايو ھو، تنھن سان اھي پاڻ اڏامي |
33549 |
DYNT.utf |
کريان، پوءِ جيڪا خدا گھري ھوندي، سا ٿيندي. |
وبست |
دل ۾ ٺھرايائين تہ في الحال ڪٿي گذارڻ جو بند |
33550 |
DYNT.utf |
ھئي، ۽ سوکڙپون ائين ئي تڏي تي رکيون ھيون. |
وبلي |
۾ وري موٽي آني، تہ بہ مائي ائين ئي ڳلن کي ھٿ ڏيو |
33551 |
DYNT.utf |
۾ بہ زينت بانوءَ کي انھيءَ گھر جي ڀاتين |
وبم |
|
33552 |
DYNT.utf |
پوءِ الائجي ڪنھنجن ھٿن ۾ ڳالھ ايندي - انھيءَ |
وبنديس |
ڄمار اچي ٿي آھي. پڻس ھليو ويو، آءُٗ بہ اڄ سڀان ھلي |
33553 |
DYNT.utf |
۽ ھنن سان گفتگو ڪيائين ۽ ھنن کي خاطري ڏنائين |
وبو |
اڳي، گھڻن سکرن وٽ علي رضا پاڻ بہ انھيءَ ڪم لاءِ |
33554 |
DYNT.utf |
ڪندا ھئا، تنھنڪري ڄاتائون تہ اھڙي بندوبست |
وبھ |
ٻيو تہ ھئي ھي امير ماڻھو ليکيل ھئا ۽ اميراڻي آٿ- |
33555 |
DYNT.utf |
يائونس ۽ دلاسا ڏنائونس. ھنن جي آد رڀاءَ |
وبھار |
وڏ گھراڻي پئي ڏٺي، تنھن کي گھڻي تعظيم ڏنائون، |
33556 |
DYNT.utf |
سان نہ ھلندو ھو. ھن جي معرفت مير صاحبن ۽ |
وبھڻ |
علي نواز جو واپار دڪان ڪڍي |
33557 |
DYNT.utf |
وري ھو گڏ ماني کائڻ ۽ پاڻ کي صحبت ڪرڻ لڳيون. |
وبھي |
سا ۽ مربم ٻيئي ٿانوَ کڻي اورچيخاني ۾ وييون، اتي |
33558 |
DYNT.utf |
پر ڄاتائين تہ ضرور اڌ ۾ پٺتي موٽي نہ ويئي |
وبئي؛ |
اچي ڦريو ھو. انھيءَ جي بہ پڪ خبر نہ ھيس تہ ڪيڏي |
33559 |
DYNT.utf |
. ھن جي جا ساڻس نہ پيئي، تنھنڪري سنجھ-صبح |
وبٺي |
جو بڇڙو حال ٿيو، جو ھوءَ اچي مالڪياڻي ٿي |
33560 |
DYNT.utf |
۽ ھن جي خواري ٿئي، تنھنڪري بدلائي ايئن |
وتان، |
ماڻھو ڄاڻن تہ آءُٗ سندس زال نڌڻڪي گھمندي ڦرندي |
33561 |
DYNT.utf |
گذاريندا.`` |
وتن |
دير ڪانہ ٿي ٿئي، اشراف تہ ھينئر پنھنجو ڪنڌ لڪايو |
33562 |
DYNT.utf |
گھمنديون ڦرنديون، ۽ ڌارين ماڻھن سان تماشا |
وتن |
اوھان جو مطلب آھي تہ مئذمن وانگي زالون ڀلي ٻاھر |
33563 |
DYNT.utf |
ڪنڌ لڪائيندا. انسان جي حياتي الاجي ڪيتري |
وتن |
سان فرحتن ۾ پيا گذاريون ۽ ھو ويچارا غريبيءَ حال ۾ |
33564 |
DYNT.utf |
نڪي پئسا جٽا ڪندا، لڪي زال مڙس جا مائٽ |
وتنداسين، |
اسين ٻارھوئي جيئرا ڪين ھونداسين، نڪي ساڻس گڏيا |
33565 |
DYNT.utf |
۽ مزي مزي جي جاين تي گھمندو وتندس. * {* اڳين |
وتندس |
ڳاڙھو پٽڪو ٻڌي، ترار چيلھ سان ٻڌي حڪم ھلائيندو |
33566 |
DYNT.utf |
. * {* اڳين ڏينھن ۾ پوليس وارا ڳڙھو پٽڪو ٻڌندا |
وتندس |
حڪم ھلائيندو وتندس ۽ مزي مزي جي جاين تي گھمندو |
33567 |
DYNT.utf |
! گھڻوئي جلاوطني ڪاٽيسين، گھڻائي ورھيہ |
وتون |
جڙيو جڪيو گھر قٽو ڪيو، پرديس ۾ پراون گھرن ۾ رھندا |
33568 |
DYNT.utf |
. وري وٽانئس ستر-اسي رپيا بہ لڀي پيا. ھيڪاري |
وتي |
جا ڪنھن نلاھري گذر جي اپاءُ کان سواءِ گھمندي |
33569 |
DYNT.utf |
تن کان لاڙڪن جي پاڙي جو ڏس پڇائيندي پڇائيندي، |
وتيا، |
بانو بہ ھٽن تي جيڪي ماڻھو ويٺا ھئا، يا گھور ڪندا |
33570 |
DYNT.utf |
آھي يا نہ ۽ اندر وڃڻ جو ڪو اپاءُ آھي يا |
وجھ |
تہ جاچي اچي تہ اوطاق تائين وڃڻ يا پيپن نيڻ جو |
33571 |
DYNT.utf |
آيو آھي. ۽ اھو بہ خطرو ھوس تہ متان ڍرائي |
وجھ |
ڪيو تہ عزت بي جي مرڻ کان پوءِ پاڻ ظاھر ڪرڻ جو چڱو |
33572 |
DYNT.utf |
پئي ڳوليو، سا ڪيوڙي جون ٻٽي ڦريون ۽ انناس |
وجھ |
ھئا، ۽ بختاور جنھن زينت کي خلاصي وقت ۾ ملڻ جو |
33573 |
DYNT.utf |
پيا ڳولين. ڪنھن جي نياڻي ٻہ - ٽي ڏينھن وڌيڪ |
وجھ |
وارن جي حال جي توکي خبر آھي تہ کلڻ ۽ ٽوڪن ڪرڻ جا |
33574 |
DYNT.utf |
چڱو بہ لڳو آھي، تڏھن اھڙي مائٽي ڪرڻ ۾ حرڪت |
وجھ |
خيال ڪيو تہ زال ذات جي جواني گھڻو جٽاءُ نٿي ڪري ۽ |
33575 |
DYNT.utf |
سڻائو ھجي، جن مان ڪنھن قسم جي فائدي جو |
وجھ |
ڪنھن ھنڌ نہ وڃن. جڏھن ڪڏھن ڪن عجيب غريب شين ڏسڻ جو |
33576 |
DYNT.utf |
گھر جي. گھر جي ڪم کان جيڪو ٿورو گھڻو فرجو |
وجھ |
پر ھيڏي قصي لکڻ لاءِ بہ وقت ۽ |
33577 |
DYNT.utf |
لڳي ويندم، تڏھن صفوران واري رٿ قبول ڪيائين. |
وجھ |
جي معرفت سِگھو چِرڪو بمبئي يا ڪراچيءَ وڃڻ جو بہ |
33578 |
DYNT.utf |
ملي تہ ڀڄي وڃي ھن سان شامل ٿيان، سو ھاڻي |
وجھ |
ويجھو ٿيو آھي ۽ اڳيئي پيو خيال پچائيندو ھو، تہ |
33579 |
DYNT.utf |
ملي سگھم، تنھن مھل اچي اوھان وٽ نڪرنديس.'' |
وجھ |
۾ ھوندم، تيسين اوھان جي تانگھ رکنديس ۽ جنھن مھل |
33580 |
DYNT.utf |
ملي ويندو. تنھن کان سواءِ صفوران بہ ڀڄ |
وجھ |
وري بہ بمبئيءَ ڏي وڃڻ يا ڪراچيءَ موٽڻ جو شايد چڱو |
33581 |
DYNT.utf |
مليو آھي، تڏھن انھيءَ جو فائدو وٺڻ گھرجي. |
وجھ |
چڱو بندوبست ٿئي نہ ٿئي، ھاڻي جڏھن پاڻيھي ڪو |
33582 |
DYNT.utf |
مليو يا لہ؟'' |
وجھ |
ٻڇان تہ جنھن ڪم لاءِ وبا ھنو، تنھن جي ذڪر ڪڍڻ جو |
33583 |
DYNT.utf |
مليو. تنھنڪري چئبو تہ انھيءَ مجلس مان زالن |
وجھ |
ھيون، تن سڀني جي برخلاف ھن کي ثابتيءَ ڏيڻ جو چڱو |
33584 |
DYNT.utf |
مليو، پر ھنن جو ديني ۽ دنيوي سڌارو بہ ٿيڻ |
وجھ |
مناسب طرح صحبت ڪرڻ، خوش گذارڻ ۽ دل وندرائڻ جو چڱو |
33585 |
DYNT.utf |
مليو، جو ھو اسان جي سرحدي پاڱن ۾ پيا دخل |
وجھ |
ڪري اسان جي دشمنن کي پنھنجي مطلب پوري ڪرڻ جو |
33586 |
DYNT.utf |
مليئي تہ نوڪري ڪر.'' ھن کي بہ اھا صلاح پسند |
وجھ |
وڃي پنھنجو ڌنڌو ڪر، ۽ جي سرڪاري نوڪريءَ جو چڱو |
33587 |
DYNT.utf |
ملي، تيسين اتي رھڻ ۾ راضي آھي ۽ اتان نڪرڻ |
وجھ |
وارثن ڏي وڃڻ جي گھڻي خواھش آھي، مگر جيسين ڪو اھڙو |
33588 |
DYNT.utf |
نہ ڏٺو، نڪي اتي وري گھڻا ڏينھن جوش گذاريائون. |
وجھ |
۾ تہ ھن پنھنجي دل جي مطلب پوري ڪرڻ لاءِ مناسب |
33589 |
DYNT.utf |
ڏسي انھيءَ باب ۾ ھن کي چؤ، ڏس تہ ڇاٿي چوي.'' |
وجھ |
ڦَٻي، من رنڙ ڦَٻئي!'' نيٺ ماءُ کي سمجھايائين تہ `` |
33590 |
DYNT.utf |
ڏسي چيو تہ ``مائي شھربانو! مون کي ڪو ٿورڙو |
وجھ |
کي ڪنھن ڪم لاءِ سڏ ڪيو، سا ويٺي اوڏي، ۽ جان بيبي |
33591 |
DYNT.utf |
ڏسي زينت بانوءَ پاڻ کي مشھور ڪرڻ ۽ ھنن |
وجھ |
وڏي ھوشيار ۽ علامھ ڪري ليکينديون ھيون. انھيءَ جو |
33592 |
DYNT.utf |
ڏسي علي رضا زينت بانوءَ کي پُٺ جي پارت |
وجھ |
انھيءَ جو |
33593 |
DYNT.utf |
ڏسي ڳالھ چورينديس، پوءَ جيئن لکيو ھوندو، |
وجھ |
۾ ڪنھن عذر سان آءُٗ سرائيءَ جي گھر وينديس ۽ |
33594 |
DYNT.utf |
ڏسي، اچي زينت جو پاسو ورتائين. چوڻ لسڳيس |
وجھ |
وھنجڻ، تنھن کي بختاور ميٽ تيل ۽ پاڻي ڏئي آئي. پاڻ |
33595 |
DYNT.utf |
ڏسي، علي رضا ٻڌايس، تہ ``منھنجو ڏاڏو ۽ تنھنجو |
وجھ |
آخر ڳالھين ڪندي |
33596 |
DYNT.utf |
ڏسي، وڃي ترار سان ڪم نباھين.'' پر انھيءَ |
وجھ |
نہ ٿئي، تنھنڪري بھتر آھي تہ ٻہ-ٽي جوان ڇڏ جن تہ |
33597 |
DYNT.utf |
ڏنو آھي تڏھن ابي-ڏاڏي جي ڄمڻ جي جاءِ ڏسان، |
وجھ |
ڪيل آھي) علي رضا ڀانئيو تہ جڏھن خدا وسعت ڏني آھي ۽ |
33598 |
DYNT.utf |
ڏٺم، تڏھن کڻي ظاھر ٿينديس. تيسسين پنھنجو |
وجھ |
کي پنھنجي مڙس ڏي ڏسڻو آھي. جڏھن ڪو مناسب ۽ سڻئو |
33599 |
DYNT.utf |
ڪونہ مليو. |
وجھ |
تن کي بہ پوريءَ سنڀال رھڻ ڪري اوستائين وڃڻ جو |
33600 |
DYNT.utf |
ڳوليندي ھئي. ٻہ-ٽي ڀيرا تہ سيٺ پاڻ بہ ھن |
وجھ |
عزيزن کي وساريو ڪين ھنائين. پئي انھن ڏي وڃڻ جا |
33601 |
DYNT.utf |
ڇڏيائين. پاڻ ۾ ٺھراءُ ڪري ڇڏيو ھئائون تہ |
وجھارائي |
بينچن جو وجھارائين ۽ ٻارن جي آسائش لاءِ ڪي ڪوچ بہ |
33602 |
DYNT.utf |
۽ ٻارن جي آسائش لاءِ ڪي ڪوچ بہ وجھارائي |
وجھارائين |
انھيءَ ۾ ضروري سامان ڪرسين، مبزن ۽ بينچن جو |
33603 |
DYNT.utf |
ھا، پر منھنجو وس ڪونھي. تنھنجو پٽ، سو منھنجو |
وجھان |
ھجي ھا تہ آءُٗ پھرين انھيءَ کي تنھنجي جھوٺيءَ ۾ |
33604 |
DYNT.utf |
-ٻيو ڪي ڪين ڪجي. |
وجھجي |
ڪرائجي ۽ ڪنوار کي ويڙھ يا مُنڊي نشانيءَ لاءِ |
33605 |
DYNT.utf |
. انھيءَ ڪري ھنن ڄاتو تہ اجاين زيورن تي |
وجھجي |
کان ٽُنگ نڪتل ھجي تہ پوءِ لاچار ھڪڙي ننڍڙي قلڙي |
33606 |
DYNT.utf |
جنھن ۾ اڪثر سکرن مسلمانن جون ڌيئون پڙھائجن. |
وجھجي، |
چڱي پوشيدہ جاءِ وٺي، انھيءَ ۾ ھڪڙو زنانو اسڪول |
33607 |
DYNT.utf |
. نيون ٻوليون ٿا ٻولين. جيڪي سندن ابي-ڏاڏي |
وجھن |
ڪم تہ بگيڙيا اٿن ھاڻ وري اندرين زنانن ڪمن ۾ ٿا ھٿ |
33608 |
DYNT.utf |
جو ڪھڙو ضرور؟ |
وجھڻ |
ھن مان ئي ٿو نڪري تڏھن پاڻ کي ٻيڻي تڪليف ۽ خرچ ۾ |
33609 |
DYNT.utf |
جي ڪوشش ڪيائين، تہ زينت دانھن ڪري وڃي پري |
وجھڻ |
ڇو پاسو ٿي ڪرين؟'' ائين چئي ٻانھون ڊگھيري ڀاڪر |
33610 |
DYNT.utf |
تون ڇو پاسو ٿي ڪرين؟'' ائين چئي ٻانھون ڊگھيري |
وجھندس، |
رپي جا-تو وٽ آءُٗ ڍير ڪندس، ٻٽ پٽيھر تنھنجي مٿان |
33611 |
DYNT.utf |
سئين.'' |
وجھندو |
رن، ماٺ ڪري ويھي رھ، نہ تہ ترار کڻي ٻہ اڌ ڪري |
33612 |
DYNT.utf |
ھئي، باقي گھر ۾ ھن جو بہ اھو ساڳيو شغل ھوندو |
وجھندي |
رھندو ھو. زينت بانو ٻاھر جي ڪم ڪار ۾ سو گھڻو ھٿ نہ |
33613 |
DYNT.utf |
. ليٺ اھو بہ ھيڏو سارو اچي ٿيو آھي، ليٺ ھينئر |
وجھنديس |
جسو سماءُ وٺي ڏج. حامد عليءَ کي آءُٗ پاڻھي ڪن تي |
33614 |
DYNT.utf |
۽ وڏي ھمٿ ڏيکاري سگھندي. |
وجھندي، |
ھوندي، سا اھڙن مشڪل وقتن ۾ بہ پنھنجي جاءِ ڪري |
33615 |
DYNT.utf |
ھوس سو بہ وڌائين. |
وجھڻو |
ڀڃ گھڙ ڪرڻي ھيس سا بہ ڪيائين ۽ جيڪو مڙھو مصالحو |
33616 |
DYNT.utf |
ٿيو. اگرچہ ڏک ٿي ٿين تہ ھھڙو بندوبست ڦٽي |
وجھڻو |
پر زينت بانوءَ کي تہ ھڪڙي وڏي ڪارخاني ۾ رولو |
33617 |
DYNT.utf |
ڏين-تنھن کان سواءِ شرعي بہ منع آھي. |
وجھو |
بند ڪجي؛ چالاءِ جو شاديءَ جي گوڙ ۾ دھل مرڳو گڙٻڙ |
33618 |
DYNT.utf |
مليو. |
وجھہ |
۾ رھي شھر جي سڌاري مان فائدي وٺڻ جو ھن کي چڱو |
33619 |
DYNT.utf |
اچي ماءُ جي اڳيان بيٺو ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان، |
وجھي |
سگھوئي علي رضا زينت کي ڳچيءَ ۾ ٻانھون |
33620 |
DYNT.utf |
سوڙھو ڪيائون، ۽ مٿن مخت پھرو بھاريائون. |
وجھي |
بيھي ويو، ۽ انھن فسادين کي آڻي قيدخاني ۾ زنجير |
33621 |
DYNT.utf |
ٻاھر در تي موڪليائين، جو سندس ڀاءُ حامد |
وجھي |
ھڪڙي لنڍي خونچي ۾ ڪي ڍاڪون رکي، مٿانئس دسترخانو |
33622 |
DYNT.utf |
ڇڏيو اٿن، وري جڏھن ڪم پوندن، تڏھن ڪڍندا!'' |
وجھي |
بہ تو وانگر ڏٺا. شايد ڪو بادشاھي سامان ھوندو، جو |
33623 |
DYNT.utf |
ڪپ مٿانئس رکي، زينت بانو جي ڪوٺيءَ ۾ کڻي |
وجھي |
ڳوليو، سا ڪيوڙي جون ٻٽي ڦريون ۽ انناس رڪابيءَ ۾ |
33624 |
DYNT.utf |
)، امان بہ زورآور آھي، ماٺ ڪيو پراون ماڻھن |
وجھي |
زينت - (البت منھن ۾ گھنڊ |
33625 |
DYNT.utf |
ويٺي ھوندي ھئي. |
وجھيو |
صفا ڪيو، انھيءَ باغ مان گل ۽ نازبو پَٽي قبرن تي |
33626 |
DYNT.utf |
ويٺي ھئي. ڏندڻ-پاڻي ڪري بس ڪيو ھئائين. اتي |
وجھيو |
شھربانو، سرائي فتح خان مرحوم جي زال، صفي ۾ منجي |
33627 |
DYNT.utf |
ٻاھر پنڌ يا گاڏين ۾ ڪم ڪار يا تماشہ بينيءَ |
وجھيو، |
ائين ناھي. ھُتي سکرن سکرن جون زالون برقعا منھن تي |
33628 |
DYNT.utf |
مٿي جاري تي نيئي رک.'' |
وجھي، |
وچي اندرينءَ وڏي صندوق ۾ رکي اچ، ۽ ميوو ٿالھيءَ ۾ |
33629 |
DYNT.utf |
وارن جي معرفت، سو جيڪا شيءِ ھڪڙن کي پسند |
وچ |
اوھان کي جيڪا خبر پوندي، سا بہ |
33630 |
DYNT.utf |
وارو دو ڏيئي ڇڏيو، ۽ ڪوٺيءَ جي ڪنڊ ۾ بلا |
وچ |
بيھي رھيس. پوءِ تہ مائي بختاور صفي ۽ ڪوٺيءَ جي |
33631 |
DYNT.utf |
ڌاري آھي، سو ھتان ھيءَ گھٽي ڏيئي وڃي ڀينڊي |
وچ |
پڇا ڪئي. اتان جواب مليس تہ ڦول گلي ڀينڊي بازار جي |
33632 |
DYNT.utf |
۾ البت کؤلس ڦٽائي ٿيڻ لڳي. اگرچ علي رضا |
وچ |
ھوڏي بمبئيءَ ۾ پيءُ - پٽ جو گڏ رھندا ھئا، تن جي |
33633 |
DYNT.utf |
۾ اندر دانھن ٿي ۽ مائي بختاور ڊوڙي در تي |
وچ |
ٻاھر ويو، آءُٗ در تي لانڍيءَ ۾ ويٺو ھوس، انھيءَ |
33634 |
DYNT.utf |
۾ اھڙو فرق آھي، جھڙو سڄي ۽ انڌي جي وچ ۾. |
وچ |
اھي عجائب غرائب ڏٺا آھن ۽ جنھن نہ ڏٺا آھن، ٺن جي |
33635 |
DYNT.utf |
۾ ايتري ناسازي ٿي جو زال، مڙس کي ڇڏي وڃڻ |
وچ |
ڪري محبوب عليءَ جي گھڻي بدنامي ٿي. سگھوئي ھنن جي |
33636 |
DYNT.utf |
۾ اڪثر لڙايون ٿينديون ھيون ۽ ھو ٻيئي ؟؟؟ھڪٻين |
وچ |
شھنشاھ جو ڍل ڀرُو ھو. انھن ڏينھن ۾ روس ۽ ايران جي |
33637 |
DYNT.utf |
۾ بحث ۽ ھوڏ ھلندي ھئي، جو ھو ھڪٻئي جي صحبت |
وچ |
مطلب تہ ابتربن ڳالھين تي الھن جي |
33638 |
DYNT.utf |
۾ پنھنجي سنگت جي چڱيءَ طرح اٿي ويٺي ڪندي |
وچ |
ڳالھائڻ ٻولھائڻ ڪري پاڻ ھن کي ھمٿ آئي، ۽ ھيترن جي |
33639 |
DYNT.utf |
۾ پوڻ ڪري ھڪڙو تہ ڏيتي ليتي جو خرچ بہ ٿئي |
وچ |
ھفتي کن ۾ ٿئي، ڇالاءِ جو ڄاتائون تہ گھڻن ڏينھن |
33640 |
DYNT.utf |
۾ پئي چيو تہ ``مائي، لکڻ پڙھڻ واري ٻانھن |
وچ |
اتي مريم |
33641 |
DYNT.utf |
۾ پئي ھئي، سا اڏامي ويئي؛ وري اچي ويچاري |
وچ |
لڳا، ۽ ھندستاني ٻولي، جا ڪن ڏينھن کان اچي سندن |
33642 |
DYNT.utf |
۾ تڪرار ھلندو ھو. |
وچ |
ڪري ۽ ھِنن تي نفرت ٿو ڪري. انھيءَ ڳالھ تي بہ سندن |
33643 |
DYNT.utf |
۾ جيڪو رستو آھي، سو مائٽن کان بہ وڌيڪ آھي. |
وچ |
چيو تہ ``مائي، توکي خبر آھي تہ اسان ٻنھي گھرن جي |
33644 |
DYNT.utf |
۾ چٽا ڀيٽي ھلي ۽ ھنن بہ ديني توڙي عقلي حجتن |
وچ |
مطلب تہ ھنن ۽ زالن جي |
33645 |
DYNT.utf |
۾ چڱي گفتگو ۽ چڱي مضمون ۽ چڱي حجت آڻڻ لاءِ |
وچ |
تہ گھڻن ئي کي انھيءَ جو اچي شوق ٿيو ۽ ھيترن جي |
33646 |
DYNT.utf |
۾ روزبروز محبت مڌندي ويئي. |
وچ |
جون لڙايون اڪثر ٻڌبيون آھن، پر ھتي تہ ٻنھي جي |
33647 |
DYNT.utf |
۾ زال - مڙس واري محبت ھئي، سا تہ نڪري ويئي، |
وچ |
آخر جيڪا سندن |
33648 |
DYNT.utf |
۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي آھي ۽ انھيءَ مڏئيءَ |
وچ |
چيو ويو آھي، تہ اھو ڀڄ کان ارڙھن ڪوھ پري آھي، ۽ |
33649 |
DYNT.utf |
۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي آھي، جنھن سان ڏاڍي |
وچ |
ڀاڱن سان. مڏئي جو بندر ڀڄ کان ارڙ ھن ڪوھ پري آھي. ۽ |
33650 |
DYNT.utf |
۾ صحبت وارو سلوڪ ھئڻ گھرجي، اھڙي صحبت جنھن |
وچ |
گذاري تہ سگھبيون. ڪتابن ۾ پڙھيو اٿم تہ زال مڙص جي |
33651 |
DYNT.utf |
۾ علي رضا لفافو کولي پڙھيو. ھن ۾ زينت بانوءَ |
وچ |
انھيءَ |
33652 |
DYNT.utf |
۾ علي رضا، زينت ۽ مريم اچي حيدرآباد کان |
وچ |
انھيءَ |
33653 |
DYNT.utf |
۾ کلئي منھن رھڻ ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ڪري پاڻ |
وچ |
ڪم نہ ايندو آھي، اٽلندو تڪليف ڏيندو آھي. ماڻھن جي |
33654 |
DYNT.utf |
۾ ناسازي پيدا ٿي، ھڪٻئي سان تڪرار ڪرڻ لڳا، |
وچ |
ھئڻ يا نہ ھئڻ ھڪجھڙو ڄاتائين. انھيءَ ڪري ٻنھي جي |
33655 |
DYNT.utf |
۾ ويٺي ھوندي، تہ بہ پرواھ ڪانہ ھونديس؛ |
وچ |
تن جي جاچڻ کان. ھنن مان ھڪڙي مئڊم چاليھن مڙسن جي |
33656 |
DYNT.utf |
۾ وڏو سنڌو پئجي ويو؛ جو ھنن ڄاتو تہ ھيءَ |
وچ |
سان ڪچيءَ کان کنئي ھئائون، پر ھاڻ تہ ويتر سندن |
33657 |
DYNT.utf |
۾ ھجي. |
وچ |
اھا ڄڻ تہ پردي سان آھي، پوءِ ڀلي علم ماڻھن جي |
33658 |
DYNT.utf |
۾ ھليو آھو، ۽ ھي، ٻئي طرف، ھڪ-ٻئي وٽ ايندڙ |
وچ |
ھوندو ھو، سو سندن مئي کان پوءِ بہ سندن پوين جي |
33659 |
DYNT.utf |
۾ ھن کي ٻار بہ ڄائو، ڇالاءِ جو مڙس کان جدا |
وچ |
جي گھر ۾ زينت بانوءَ کي ڇھ مھينا گذري ويا. انھيءَ |
33660 |
DYNT.utf |
۾ ھو ھنن سان اھڙا ٺھي ويا، جو ھنن کي ڇڏين |
وچ |
خوشي بہ ئي. ھيءُ ھنن وٽ ٻہ- ٽي مھينا رھيا، انھيءَ |
33661 |
DYNT.utf |
۾ ھو، جنھن جو فيصلو ڪرڻو ھو ۽ ھن کان اڳي |
وچ |
آھي. ھڪڙو-ٻہ ڪم انگريز سرڪار ۽ سلطان جي سرڪار جي |
33662 |
DYNT.utf |
۾ ھيٺين گفتگو ھلي: |
وچ |
رکي، زينت بانو جي ڪوٺيءَ ۾ کڻي آئي. پوءِ تہ سندن |
33663 |
DYNT.utf |
۾ ھڪڙو-ٻہ ڃڻا بدلي ٿي ويا ھئا، تڏھن بہ اھڙا |
وچ |
خا صاحبلوڪ شاگرد ھن کي ڏسي خوش ٿيا. اگرچہ انھيءَ |
33664 |
DYNT.utf |
۾ ڏڦير پوڻ لڳو. |
وچ |
کان گھٽ نہ سمجھنديون آھن. سو اھڙي حال ۾ ھنن جي |
33665 |
DYNT.utf |
۾. ھاڻ تون قبول ڪندينءَ تہ زال مڙس کان سڀاءَ |
وچ |
آھن، ٺن جي وچ ۾ اھڙو فرق آھي، جھڙو سڄي ۽ انڌي جي |
33666 |
DYNT.utf |
جي مھل، ھو ھلڻ لاءِ تيار ٿيو. پھرين ماءُ |
وچن |
آيو ۽ ساڻس گڏ حامدعلي آماڻڻ جي لاءِ آيو. وچن |
33667 |
DYNT.utf |
وچن جي مھل، ھو ھلڻ لاءِ تيار ٿيو. پھرين |
وچن |
موڪلائي آيو ۽ ساڻس گڏ حامدعلي آماڻڻ جي لاءِ آيو. |
33668 |
DYNT.utf |
ٻي رٿ ڪئي. زينت بانوءَ ھڪڙي پردي واري مجلس |
وچؤن |
تنھنڪري ھنن |
33669 |
DYNT.utf |
ٻيو ھو. اھو ھيءُ، تہ سندس پٽ حامد، جو اڳي |
وچئون |
ٽيون جنھن ڏک ھن کي سڀ کان وڌيڪ ماري وڌو ھو، سو |
33670 |
DYNT.utf |
اندرينءَ وڏي صندوق ۾ رکي اچ، ۽ ميوو ٿالھيءَ |
وچي |
رھي. مائيءَ بختاور کي چيو تہ `` ھيءَ صندوقڙي کڻي |
33671 |
DYNT.utf |
جي مھل ھئي. زينت بانو بہ ھٽن تي جيڪي ماڻھو |
وچين |
ماڻھو گھڻائي پئي آيا ويا، وچين |
33672 |
DYNT.utf |
صفي ۾ لڳو لڳ پوريائون ۽ سندن وصيت موجب |
وچين |
دفن ڪجو، سو ڪيائون تہ ائين. ٻنھي کي اندر بنگلي جي |
33673 |
DYNT.utf |
وچين جي مھل ھئي. زينت بانو بہ ھٽن تي جيڪي |
وچين |
ماڻھو گھڻائي پئي آيا ويا، |
33674 |
DYNT.utf |
۽ چڱي چڱي ڪري وڃي مٿس ھٿ رکين! ھن جي گھڻي |
وچين |
جنھن تي ھن چرچو ڪري چيس تہ ``ڌيان ڪر، متان ڀلجي |
33675 |
DYNT.utf |
جنھنڪري سڀ پيا مٿن کلندا. انسان تي سرديون |
وچڙندين، |
ٻاھر ماڻھن ۾ ھلڻ لاچار ٿين، تہ ھلندي ٽنگون پيون |
33676 |
DYNT.utf |
وغيرہ ڪري سڏيندا ھئا، تنھن کي ھميشھ ھڪڙي |
وخارجيھ |
رضا بيگ افندي، مقرب السلطان، وزير ڪل ممالڪ دخليھ |
33677 |
DYNT.utf |
صحبت ڪيائون، نہ گذريل وقت جي ڳالھ اچي چري، |
ودھي |
ڏيکاريون. پوءِ ھڪڙي ڏينھن ماني کائي، پاڻ ۾ |
33678 |
DYNT.utf |
آيا، فرش تي رکيائون. فوجدار زينت بانوءَ |
وذائي |
نيٺ ماني |
33679 |
DYNT.utf |
تہ ``اڄ آءُٗ علي رضا وٽ ويو ھوس، ھلڻ مھل |
وراڻيو |
حامد |
33680 |
DYNT.utf |
تہ ``بيبي! ھنن ڏينھن ۾ اندر گرمي ۽ اونداھي |
وراڻيو |
ڏٺو آھي، ٻلائي ڪري مون کي ڏيکاريندينءَ؟'' ھن عذر |
33681 |
DYNT.utf |
وغيرہ ڪري گھڻو خلل ٿيڻ جو امڪان آھي. ھن |
ورائت |
تہ انھن جي مذھب، انھن جي ھلت چلت، انھن جي حق |
33682 |
DYNT.utf |
خدا کي سنڀالي، نڪري ٻاھر ٿي؛ ۽ ٻن-ٽن گھٽين |
ورائي |
آھن، سي آھستي ڪڍي اچي ٻاھريون در پٽيائين ۽ وري در |
33683 |
DYNT.utf |
اٿم.'' پڇيائونس تہ ``ڪنھن کان ورتا اٿئي، |
ورتا |
۽ پڇيائونس تہ ``ھي ڪٿان آندا اٿئي؟'' ھن چيو تہ ``ملھ |
33684 |
DYNT.utf |
اٿئي، ھلي ڏيکار.'' پر ھو تہ گھور وارن مان |
ورتا |
ھن چيو تہ ``ملھ ورتا اٿم.'' پڇيائونس تہ ``ڪنھن کان |
33685 |
DYNT.utf |
تہ وٽانئس بہ ٿوريون گھڻيون شيون مليون. |
ورتائون |
مال مليو. حامد کي اچي جھليائون. سندس گھر جو جھاڙو |
33686 |
DYNT.utf |
. تنھن کان پوءِ سڀيئي چاءِ پِي گلدستا وٺي، |
ورتائون |
پوءِ ڇوڪرين جو امتحان |
33687 |
DYNT.utf |
. وٽن مانيءَ جو ٽڪر پيو ھو، سو ڳُڙ سان ڏنائونس، |
ورتائونس |
۽ سامت ۾ آئي، تڏھن ھن سان مھاڻن ڳالھايو ۽ حال |
33688 |
DYNT.utf |
پوءِ زينت بانوءَ پڇيس تہ ``مائي، اھو ڪنھن |
ورتائون، |
ڏيئي ھليون. پھريائين تہ ھڪٻئي جو حال ڏنائون |
33689 |
DYNT.utf |
ھن کي دلاسو ڏنائين تہ ``ھاڻ گھڻو مٿو نہ |
ورتائين |
نيٺ چور آٿيو، ھن جو اچي پاسو |
33690 |
DYNT.utf |
. چوڻ لسڳيس تہ ``امان ڪيئن ڪالھو ڪن مھمالن |
ورتائين |
تيل ۽ پاڻي ڏئي آئي. پاڻ وجھ ڏسي، اچي زينت جو پاسو |
33691 |
DYNT.utf |
. ھوءَ بہ ھن کي ڏسي ڏاڍي خوش ٿي. پوءِ تہ اتي |
ورتائين |
منھن پئجي ويس. انھيءَ کي ڊوڙي وڃي ٻانھن کان |
33692 |
DYNT.utf |
انھيءَ ۾ ضروري سامان ڪرسين، مبزن ۽ بينچن |
ورتائين، |
ڪرڻ ۾ دير ڪانہ ٿي. ھڪڙي چڱي ھوادار جاءِ ڀاڙي تي |
33693 |
DYNT.utf |
چيائون تہ ``تنھنجي شئ ڀلي توکي ڪم اچي.'' |
ورتا؛ |
ٿي، تہ ھو مون کي مفت کارائين پيارين ٿا. پر ھنن نہ |
33694 |
DYNT.utf |
. انھيءَ سبب ڪري ھن وڌيڪ ويھڻ ضرور نہ ڄاتو. |
ورتس |
نہ ٿيو. ھن ٻہ ڀيرا ڪوشش ڪئي، پر ٻيئي ڀيرا ھنن نہ |
33695 |
DYNT.utf |
ھئائين. |
ورتو |
بوءِ ھوش ۾ آيو ھو ۽ وري ٻي شادي ڪري البت چڱو رستو |
33696 |
DYNT.utf |
ھئائين، تنھنڪري اتان نڪري وڃڻ بہ پسند |
ورتو |
جتي مائٽن جي ڌار ٿيڻ کان پوءِ ٻہ-ٽي ڏينھن آرام |
33697 |
DYNT.utf |
. مڙيئي ٻارھن جويب زمين جا ٿيا، تن مان پنجن |
ورتو |
آنھيءَ سان گڏ وري ٿورو ٽڪر آباديءَ جي لاءِ بہ ھنن |
33698 |
DYNT.utf |
تہ اڄ سلطان ڪپئن ڪنڊ ڪري ٿو حويلي گھمي! |
ورتو، |
اندر جي ماڻھن کي پاڻ حيرت |
33699 |
DYNT.utf |
ڀانھائين تہ اھا آھي. ھن کي چيائين تہ ``نون |
ورتو، |
ھئي، ۽ پاسو ڏيو ھلي آئي، تنھن کي آڻي ھن ٻانھن کان |
33700 |
DYNT.utf |
'' |
ورتَوَ؟ |
تہ `` دائي، تون ڪا ڳالھ ٻڌاءِ، ڪڏھن جو انجام |
33701 |
DYNT.utf |
اٿس. سندس اصلوڪو گھر بہ پري ناھي، او اھيو |
ورتي |
ڏينھن ٿيا، جو لڏي ويو ۽ وڃي ڪنھن ٻئي ھنڌ جاءِ |
33702 |
DYNT.utf |
ھئائون؛ پر جيئن غربب ٿيندا ويا ۽ ڏوليءَ |
ورتي |
ٿورو ٿورو ڪري ڪجاوا ڇڏي، ڏوليءَ ۾ چڙھڻ جي رسم |
33703 |
DYNT.utf |
. پگھار پنج رٻيا ۽ پيٽ جي ماني ٺھرايائون. |
ورتي |
مائيئَ ھن کان مختصر خبرچار |
33704 |
DYNT.utf |
غلبي راءِ علي رضا جي رٿ ۾ ويئي، تنھنڪري |
ورتيون |
ھنن سڀني رايون |
33705 |
DYNT.utf |
۽ آني رھڻ لڳو. |
ورتي، |
اندر، ھن ڦول گليءَ ۾ ٻي ھڪڙي خلاصي جاءِ ڀاڙي تي |
33706 |
DYNT.utf |
اچي ڀينڊي بازار ۾ پئي ھئي، ۽ پاسو ڏيو ھلي |
ورکائي |
ٻي ڪا گھٽي ڏيئي ھلي ويئي، پر زينت بانو، جا ھاڻي |
33707 |
DYNT.utf |
ڏلي تہ ``ادي، چڱو ڪيئي، پر توکي خبر آھي |
ورندي |
شھربانوءَ |
33708 |
DYNT.utf |
ڏلي تہ ``ڪھڙو سماءُ! خير سان پلڪ گذري ديئي، |
ورندي |
زينت |
33709 |
DYNT.utf |
ڏني تہ منھنجي نظلو ۾ ٻيئي ھڪجھڙا آھن. چڱا |
ورندي |
شھربانوءَ |
33710 |
DYNT.utf |
ڏني تہ ``ادي! آءُٗ ائين ڪين ٿي چوان. مون |
ورندي |
شھربانوءَ |
33711 |
DYNT.utf |
ڏني تہ ``امان! جڏھن سچ پچ عمر جو ننڍو ھوس |
ورندي |
علي رضا |
33712 |
DYNT.utf |
ڏني تہ ``اھو مائي سچ آھي، اھا تہ کير ۾ کنڊ |
ورندي |
بختاور |
33713 |
DYNT.utf |
ڏني تہ ``بس پياري، قسمت ائين آھي، خدا ڪندو، |
ورندي |
علي رضا |
33714 |
DYNT.utf |
ڏني تہ ``پھرين علي رضا جي شاديءَ جي- ھيڏوسارو |
ورندي |
جان بيبيءَ |
33715 |
DYNT.utf |
ڏني تہ ``چوي ٿي تہ ھونءَ تہ ماءُ مالڪياڻي |
ورندي |
بختاور |
33716 |
DYNT.utf |
ڏني تہ ``چڱو مائي، سڀاڻي صبح جو آءُٗ ھتي |
ورندي |
ھن مائيءَ |
33717 |
DYNT.utf |
ڏني تہ ``مائي! آءُٗ حاضر آھيان. اوھين ڀلي |
ورندي |
زينت |
33718 |
DYNT.utf |
ڏني تہ ``مائي، نالو تہ مون کي نٿو اچي، باقي |
ورندي |
آيا |
33719 |
DYNT.utf |
ڏني تہ ``ھائو ابا مايو. مائيءَ پنھنجا گھڻا |
ورندي |
جان بيبيءَ |
33720 |
DYNT.utf |
ڏني تہ ``ھائو، انھيءَ جي بابت بہ منھنجو |
ورندي |
مائيءَ |
33721 |
DYNT.utf |
ڏني تہ ``ڪھڙي رٿ آھي، مائي جان بيبيءَ چيو |
ورندي |
شھربانوءَ |
33722 |
DYNT.utf |
ڏين! گھر جا ٻيا سڀ ڀاتي ڏٺائين، زال نہ ڏٺائين، |
ورندي |
ويو. خبر پڇيائين، پر ھنن جو روئڻ بيھي، تہ ھن کي |
33723 |
DYNT.utf |
ڪالہ ڏايس، تڏھن ٻاڻ وري چيائين تہ ``جيڪي |
ورندي |
زينت تہ حيا کان في الحال |
33724 |
DYNT.utf |
ڪانہ ڏنيس. ڀلا ويچاريءَ کي سُجھيو ٿي تہ |
ورندي |
کي گھڻيون منٿون ڪيون پنھنجي پٽ جي لاءِ. مائيءَ |
33725 |
DYNT.utf |
ڪانہ ڏني، ڪُنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي ٻڌائين. |
ورندي |
ٻيا ناشائستا لفظ سندس نسبت ۾ ڳالھايا؛ پر ھن |
33726 |
DYNT.utf |
ڏيئي، سپاھي ھڪڙي در تي اچي بيٺو. زينت کي |
وروڪڙ |
سپاھي ٿيو اڳ ۾، زينت بانو ٿي پٺ ۾. ٻہ-ٽي گھٽيون |
33727 |
DYNT.utf |
لڳا؛ گھڻيءَ ريڙھ پيڙھ کان پوءِ اھو ٺھراءُ |
ورھائڻ |
ويھاريائون. پاڻيءَ ڍڪ پِي، پوءِ پاڻ ۾ ويھي مال |
33728 |
DYNT.utf |
آڻي گھر ويھاريو ھئائينس، جا ھينئر ڪپڙا |
ورھائي |
مُلي کان ظاھر ظھور نڪاح پڙھائي، سنگتين ۾ کارڪون |
33729 |
DYNT.utf |
پڌري ڪرائجي ۽ ڪنوار کي ويڙھ يا مُنڊي نشانيءَ |
ورھائي |
۲- مڱڻي ۾ رڳو ڪن ٿورن عزبزن کي سڏي، مٺائي |
33730 |
DYNT.utf |
ڇڏيو ھو، ان موجب لکڻ پڙھڻ ۽ سبڻ ڀرڻ جو ڪم |
ورھائي |
گھر ۾ ھوندو ھو. ھِن پنھنجي مشغوليءَ جي لاءِ وقت |
33731 |
DYNT.utf |
ڇڏيو. صبح جو ۽ شام جو ٻہ-ٽي ڪلاڪ پاڻ پنھنجي |
ورھائي |
علي رضا پنھنجو وقت |
33732 |
DYNT.utf |
ڏنائون. علي رضا وٽ پنھنجي بچت جا پئسا گھڻائي |
ورھائي |
ھئا، جن مان گھڻن سان علي رضا جي معرفت ھئي، تن کي |
33733 |
DYNT.utf |
ڏنائين، ۽ علي نواز کي ڳچ جيترا پئسا ڏيئي |
ورھائي |
ڏٺائين، تڏھن وصيت ڪري پنھنجو مال پنھنجي اولاد کي |
33734 |
DYNT.utf |
ھئائون، سو بہ ظاھر ڪيائين. ھن اھڙي بہ ڳالھ |
ورھائيو |
وڌي. ٻيا ٽي سنگتي بہ ڏسيائين ۽ جيئن پتيون ڪري مال |
33735 |
DYNT.utf |
تائين پوءِ وٽن نشانيءَ طرح رھندي آئي. |
ورھين |
مڙسن گڏ ويھي تصوير ڪڍائي. اھا ساري ڪٽنب جي تصوير |
33736 |
DYNT.utf |
تائين گھر ڪري رھڻ جو ارادو ھو. سو ھينئر |
ورھين |
موٽي نہ ويو ھوندو، ڇالاءِ جو مڙس کي بمبئيءَ ۾ ڪن |
33737 |
DYNT.utf |
جو جوان مالھو ھو، ھو تمام چڱيءَ شڪل وارو |
ورھين |
۽ گھر جو بار سڄو ئي علي رضا تي ھو، جو ھينئر چوويھن |
33738 |
DYNT.utf |
جو ھو ۽ انھيءَ ڄمار ۾ انگريزي، فارسيءَ |
ورھين |
وڏي پٽ کي ولايت موڪلي. اھو ھينئر سورھن-سترھن |
33739 |
DYNT.utf |
جو ٿيو ھو، پر اڃا انگريزي اسڪول ۾ پڙھندو |
ورھين |
حلمد علي اچي سورھن سترھن |
33740 |
DYNT.utf |
جي اندر، ھن ڇوڪر پنج ڀيرا انھيءَ بازار |
ورھين |
ھفتي علي نواز وري ٻيو مالڪ ڪيو. انھيءَ طرح ٻن |
33741 |
DYNT.utf |
جي جوان زال ھئي ۽ حسن واري بہ ھئي. ماءُ |
ورھين |
جي ھڪڙي-ٻن وڏن ماڻھن چوايو. ھوءَ ھينئر سورھن |
33742 |
DYNT.utf |
جي جوان ڇوڪري ھئي. جي سندس باطني سيرت جي |
ورھين |
اسڪول ۾ پڙھندو ھو. زينت بانو چوڏھن پندرھن |
33743 |
DYNT.utf |
جي عمر جو مس ھو. |
ورھين |
ھئي، سا بہ ويندي رھي. ھي يتيم علي نواز تڏھن ڏھن |
33744 |
DYNT.utf |
جي عمر ھيس. اولاد جو انتظار ڪونہ ھوس، سڀڪنھن |
ورھين |
ھلجي. ھينئر اچي پيريءَ کي ويجھو ٿيو ھو، پنجاھي |
33745 |
DYNT.utf |
جي عمر ۾ سرائيءَ وفات ڪئي. ھن مرڻ مھل پنھنجي |
ورھين |
آخر ٻاھٺ |
33746 |
DYNT.utf |
جي ھئي، سا ڀانيائين تہ حامد کي وٺي ڏيان؛ |
ورھين |
تيئن ھن کي بہ خيال ھو. وري ڀاڻس کي ننڍي ڌيءَ ٽن |
33747 |
DYNT.utf |
جي ھئي، ٻيو وري ھي تازو زال جو ڏک، تنھن |
ورھين |
ھو. ھڪڙو اڳھين فرتوت ھو، جو عمر سندس ستر-پنجھتر |
33748 |
DYNT.utf |
جي ڃمار جو ھو ۽ ھڪڙي ڌيءَ عظمت بانو (يا |
ورھين |
وٽن ھئي، ھڪڙو پٽ محبوب علي ھئس، جو ھينئر ٻن-اڍائن |
33749 |
DYNT.utf |
جي ڄمار جو جوان ھو، ڀڄي نڪتو ۽ پنھنجي سرحدي |
ورھين |
سو ھاڻي ڪنھن حيلي سان پنھنجي وڏي پٽ سوڌ، جو سورھن |
33750 |
DYNT.utf |
رھڻ ڪري ۽ ھيترن ماڻھن سان واسطي رکڻ ڪري |
ورھين |
ايترن |
33751 |
DYNT.utf |
کان پوءِ تہ مڪتب جو اھڙو زور ھو، جو سالياني |
ورھين |
ڪن |
33752 |
DYNT.utf |
کان وٽن رھندي آئي ۽ گھر جو ڀاتي ٿي ويئي |
ورھين |
جنھن جو نالو جان بيبي ھو، ۽ پورھيت ھين، جا گھڻن |
33753 |
DYNT.utf |
ڄمار جي ٿي مُئي. ھن جي مرڻ ڪري علي رضا ويچارو |
ورھين |
ھوءَ سٺ |
33754 |
DYNT.utf |
۾ جھڙو انگريز سرڪار کان، تھڙو ترڪي سرڪار |
ورھين |
عھدي تي علي رضا ڪل ٻہ ورھيہ رھيو. پر انھن ٻن |
33755 |
DYNT.utf |
اتي وڃي عام حاصل ڪري، پوءِ قاعدا پڙھي باليسٽريءَ |
ورھيہ |
محبوب عليءَ کي لنڊن موڪليان تہ پھريائين ٻہ-چار |
33756 |
DYNT.utf |
جدا رھياسين، ھاڻ ھلو تہ ھلون.'' |
ورھيہ |
۾ رھندا وتون! گھڻوئي جلاوطني ڪاٽيسين، گھڻائي |
33757 |
DYNT.utf |
دل جي خوشيءَ ۽ دنيا جي لالڃ تي ھيڏي ھوڏي |
ورھيہ |
ھن چيو تہ گھڻائي |
33758 |
DYNT.utf |
رھيا. آخر زينت بانوءَ پھرين وفات ڪئي. |
ورھيہ |
پيو ٿيندو ھو ۽ چڱو وقت پيو گذرندو ھو. اِتي ھو ڇھ |
33759 |
DYNT.utf |
رھيو. |
ورھيہ |
بہ ڪانہ ھئي. انھيءَ وزيريءَ جي عھدي تي ھو پنج |
33760 |
DYNT.utf |
رھيو. پر انھن ٻن ورھين ۾ جھڙو انگريز سرڪار |
ورھيہ |
انھيءَ عھدي تي علي رضا ڪل ٻہ |
33761 |
DYNT.utf |
سخت قيد مليو. |
ورھيہ |
ٻن کي ڦاسي ملي ۽ ٻن کي کارو پاڻي آيو ۽ حامد کي پنج |
33762 |
DYNT.utf |
کن اڳي علي نوازخان وفات ڪئي ھئي، ۽ گھر |
ورھيہ |
جنھن وقت جي ڳالھ اسين ڪريون ٿا، تنھن کان ٻہ |
33763 |
DYNT.utf |
کن مس ٿيا ھئس، پر ھيترا ڪشالا ۽ ھيڏا جا |
ورھيہ |
جي نڪاسونھن نکا جواني گم ٿي وئي ھئي. جدا ٿئي ٻہ |
33764 |
DYNT.utf |
گذري ويا ھئا، اھڙا ڇھءست ورھيہ ٻيا بہ ھنن |
ورھيہ |
کي بمبئيءَ ۾ رھي ۽ انھيءَ مڪتب جاري ڪئي بہ ڇھ-ست |
33765 |
DYNT.utf |
گذري ويا ھئا، ۽ ھن جي معرفت سندس خدمت لاءِ |
ورھيہ |
انھيءَ مان ھڪڙو پٽ بہ ڄائس. ھن کي ھتي رھئي ست-اٺ |
33766 |
DYNT.utf |
مسن گذريو تہ ھن جو نالو ٻنھي طرفن ۾ مشھور |
ورھيہ |
مطلب تہ الھيءَ عھدي تي علي رضا کي ھڪڙو |
33767 |
DYNT.utf |
ننڍو ھو ۽ بمبئيءَ ۾ پڙھي ڀاءُ جھڙوئي ھوشيار |
ورھيہ |
گڏ رھي، پڙھي. ھيءُ محبوب عليءَ کان رڳو ٻہ-اڍائي |
33768 |
DYNT.utf |
وزيري ڪمائي رھيو، تڏھن ھن جي دل ۾ پيو تہ |
ورھيہ |
علي رضا جڏھن پنج |
33769 |
DYNT.utf |
ولايت ۾ رھيو ھو، مگر ھن جا خيال ٻيءَ طرح |
ورھيہ |
عليءَ وانگي منڊم ڪانہ پرڻي ھئي. اگرچ اوترائي |
33770 |
DYNT.utf |
ولايت ۾ رھيو ۽ ڪنھن جوان منڊم سان واقف |
ورھيہ |
پرڻيو ھو، سا بہ ھو پاڻ سان وٺي آيو ھو. ھيءُ گھڻا |
33771 |
DYNT.utf |
ھلي سنڌ ۾ گذاريون. |
ورھيہ |
ھن جا ھتي پير تپي آيا. زال سان صلاح ڪيائين تہ ڪي |
33772 |
DYNT.utf |
ٻيا بہ گھرجنس، پر جڏھن ھن خيال ڪيو تہ زال |
ورھيہ |
ٿي تہ اڃا عظمت ننڍي آھي، شادي ڪرڻ لاءِ ٽي-چار |
33773 |
DYNT.utf |
ٻيا بہ ھنن کي اتي گذريا. جھڙا ھي پاڻ، تھڙا |
ورھيہ |
جاري ڪئي بہ ڇھ-ست ورھيہ گذري ويا ھئا، اھڙا ڇھءست |
33774 |
DYNT.utf |
ٿو لنگھي تہ مون کي نہ سجھي تہ مون پيٽ ڀسري |
ورھيہ |
اکئين بہ ڪو نہ ڏٺو آھي. منھنجي گھر واري کي ھي ٻيو |
33775 |
DYNT.utf |
-ٻن جي اندر ھن جي حالت ئي ڦري ويئي، جھڙو |
ورھيہ |
مطلب تہ علي رضا جن جي بمبئيءَ لڏي وڃڻ گان پوءِ |
33776 |
DYNT.utf |
-ٻن جي اندر ڪنھن پاسي نائب ڪانسل ٿي ويندين. |
ورھيہ |
وڃڻ لاءِ صلاح ڏني ۽ اسيد بہ ڏيکاريائوٽس تہ شايد |
33777 |
DYNT.utf |
-ٻن کان رھيو آھي، ھو ٻارن ٻچن وارو آھي. زال |
ورھيہ |
آيا چيو تہ ``مائي، ھڪڙو ماستر آھي، ھتي اچي |
33778 |
DYNT.utf |
-ڏيڍ جي ھئي. |
ورھيہ |
ھيس، جا زينت بانوءَ جي سنڀال ھيٺ ھئي ۽ جا ھينئر |
33779 |
DYNT.utf |
آباد ٿي پوندو. پاڻ سڀ گڏيا خوش پيا گذارينداسين. |
وري |
ڊھي پيو. جي تون کڻي ھائو ڪندينءَ تہ سندس گھر |
33780 |
DYNT.utf |
آباد ٿيو، ۽ جنھن جي صحبت ۾ ھي وري اڳي کان |
وري |
ھن کي تمام جوان ۽ نيڪ زال ملي، جنھنڪري ھن جو خالو |
33781 |
DYNT.utf |
آزاد ٿيڻ جي بہ خوشي ھيس، تنھن ۾ پنڌ ڪرڻ |
وري |
پئي وئي، پر ڏينھن ڏٺو ھو، چارو لڳو پيو ھو، ۽ |
33782 |
DYNT.utf |
آسانيءَ سان نظر نہ ايندي.'' |
وري |
پر مون کي بيشڪ ارمان ٿيندو، جو اھڙي ٻانھن مون کي |
33783 |
DYNT.utf |
آئي، تنھنڪري ھنن کڻي بس ڪئي. پوءِ سڀيئي |
وري |
اتي زينت بہ |
33784 |
DYNT.utf |
آئي، ۽ سوبرڪي ڳالھ پوري، وري بہ چوڻ لڳي |
وري |
بختاور ائين ڪيو. سگھوئي |
33785 |
DYNT.utf |
آيو؛ اچي ظاھر ڪيائين تہ ``اندر وڃڻ جو رستو |
وري |
وڃڻ جو ڪو اپاءُ آھي يا نہ. اٺن ڏينھن کان پوءِ ھو |
33786 |
DYNT.utf |
اتان نڪتو. |
وري |
ٿي آئي، تنھنڪري انھيءَ نسبت ھو جھڙو ويو، اھڙو |
33787 |
DYNT.utf |
اتان نڪتي آھيان تہ شايد ھن کي منھنجي پاڪدامنيءَ |
وري |
ڪھڙن ڪھڙن خراب ماڻھن جي چنبن ۾ پئي رھي آھيان ۽ |
33788 |
DYNT.utf |
اتي ٻيو سڃاڻڻ وارو بہ ڪونہ ھو. ڪيترائي |
وري |
لاھي ڇڏيو ھو. اھڙي ھنڌ ڀلا بردو ڪيترو ھلي سگھندو؟ |
33789 |
DYNT.utf |
اچجو'' سو ھوءَ بہ مڙس سوڌي سنبري. |
وري |
بہ ڪي ڏينھن اسان سان گڏجي ھلو، پوءِ کڻي سگھا |
33790 |
DYNT.utf |
اچي استنبول پھتو، ۽ سلطان کي پنھنجي سفر |
وري |
اھو سفر ڪري پنجين- ڇھين مھينن کان پوءِ علي رضا |
33791 |
DYNT.utf |
اچي بارار جي ھن ڀر بابلا تلاءَ جي پاسي |
وري |
آھي، جنھن ۾ روئندي اچي داخل ٿيا آھيون.'' سو نڪري، |
33792 |
DYNT.utf |
اچي پاڻ سان وٺي ويندس، تيسين الاجي منھنجو |
وري |
منھنجا، جو پرڏيھ ۾ وڃي ھيکلو رھندس. جيسين توکي |
33793 |
DYNT.utf |
اچي پنھنجي جاءِ تي ويھي رھي، ۽ زينت بانو |
وري |
ھن پنھنجي مڙس لاءِ لکي تيار ڪيو ھو. مريم خط ڏيئي |
33794 |
DYNT.utf |
اچي خواب جي لڳس، ڪڏھن دل ۾ چوي تہ زال جي |
وري |
ڪري کڻي ھائو ڪر.'' اتي شھربانوءَ جي اک پٽجي ويئي. |
33795 |
DYNT.utf |
اچي سندس اڳيان بيٺي. |
وري |
جاءِ تي ويھي رھي، ۽ زينت بانو بہ ذري کان پوءِ |
33796 |
DYNT.utf |
اچي ويچاري سنڌي پيئي. |
وري |
ڏينھن کان اچي سندن وچ ۾ پئي ھئي، سا اڏامي ويئي؛ |
33797 |
DYNT.utf |
اچي ھن گھر ۾ واويلا ٿي. ويچارا روئي پٽي |
وري |
۾ ھئي، نيٺ رضا خدا جي، ھم ڏنائين، ھن جي سرڻ ڪري |
33798 |
DYNT.utf |
اندرين زنانن ڪمن ۾ ٿا ھٿ وجھن. نيون ٻوليون |
وري |
پڙھي کَري پيا آھن، ٻاھر جا ڪم تہ بگيڙيا اٿن ھاڻ |
33799 |
DYNT.utf |
انھن سان ويھي ڳالھيون ٻولھيون ڪنديون ھيون. |
وري |
وارين ٻن-ٽن زالن سان بہ واقف ٿيون، سو ڪڏھن ڪڏھن |
33800 |
DYNT.utf |
انھيءَ جو پٽ سندس جاءِ تي ويٺو، جو اڃا |
وري |
ھڪڙي لڙائيءَ ۾ وڙھندي مري ويو. انھيءَ جو پٽ |
33801 |
DYNT.utf |
انھيءَ کان ھو، جو ھو انھن ماڻھن سان چڱيءَ |
وري |
آھي. اھو سندس نٽائڻ ڪي حجاب ۽ ڪي حياکان ھو ۽ ڪي |
33802 |
DYNT.utf |
انھيءَ کي ھلائڻ لڳو. |
وري |
ڇڏيو ھو، پر جڏھن لڀڻ جو امڪان نہ ڄاتائين، تڏھن |
33803 |
DYNT.utf |
انھيءَ مان بہ پنج عيب ڪڍندي.'' |
وري |
تنھنڪري جي اتيئي راضي ٿئي تہ بہ چڱو، پر ھوءَ مائي |
33804 |
DYNT.utf |
انھيءَ وڪيل کي ھڪڙي زال تہ اڳيئي آھي، سو |
وري |
۽ رڳو ڪڪڙ وانگي ٻانگون ڏيئي لولا ڇڏائيندو ھو. |
33805 |
DYNT.utf |
اوڏي سنبري. انھيءَ جو سانباھو ڏسي زينت |
وري |
ھئي، ھن ڀيري بہ ائين آئي ھئي، سا مھينو کن گذاري |
33806 |
DYNT.utf |
اھا مشڪلات ھئي تہ جن ٽن ڄڻن کي شڪار ڪرڻ |
وري |
۾ ھڪڙو تہ ائين ڪرڻ وارا پنھنجا سر سھسائين، ٻيو |
33807 |
DYNT.utf |
اھو پرڳڻو روس جي بلي ھو، تنھنڪري اتي وڃڻ |
وري |
۽ خواريءَ جي شرم کان ڪنھن سان نہ ڪئي ھئي، ۽ ٻيو |
33808 |
DYNT.utf |
اھو ماڻھو ڪنھن ٻئي پاسي ٿي ويو، تنھن ھن |
وري |
خريد ڪيو، جنھن وٽ ھو پنج-ڇھ مھينا رھيو. پوءِ |
33809 |
DYNT.utf |
اٺين ڏينھن گڏ ٿينديون ھيون. |
وري |
گذاري، پاڻ ۾ صحبت ڪري، وري ھليون وينديون ھيون، ۽ |
33810 |
DYNT.utf |
اڌ رات جو مس ايندا. انھيءَ جو تون ڪو ڊپ |
وري |
ماريم. مگر ھنن پڪ ڏنيس تہ ``ھو ھن پاسي ويا آھي، سو |
33811 |
DYNT.utf |
اڳي کان بہ وڌيڪ خوش رھڻ لڳو. ٻيئي بنيادي |
وري |
ھن جو خالو وري آباد ٿيو، ۽ جنھن جي صحبت ۾ ھي |
33812 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ موڪليان، با ولابت ڏي روالو ڪريان |
وري |
لاءِ وقت ڪونہ ٿي مليس سو پئي خيال ڪيائين تہ ھن کي |
33813 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ ۾ آيا ۽ خدا جي فضل سان اندر-ٻاھر |
وري |
اتي وري گھڻا ڏينھن جوش گذاريائون. پر ھاڻ جڏھن ھو |
33814 |
DYNT.utf |
بہ اچي ڪنھن وقت حاضر ٿيندس، نہ تہ پنھنجن |
وري |
حضور جي اقبال کي دعا ڪندو رھندس، جي ٿي سگھيو، تہ |
33815 |
DYNT.utf |
بہ اسان کي صلاح مصلحت ڪرڻ کان جھليندو ڪو |
وري |
ڪنھن کي خبر ڪانہ پوندي تہ اھا حرڪت ڪنھن ڪئي، پوءِ |
33816 |
DYNT.utf |
بہ اللّھ جو گھر چڱو آھي، پاڻھي لولو مانيءَ |
وري |
تہ بہ ڪنھن مسيت ۾ وڃي ويھي رھنديس. بندي جي گھر کان |
33817 |
DYNT.utf |
بہ امان، اسان جي گلا آھي. آخر اھو جھان جو |
وري |
تہ ``فلاڻيءَ جي لاءِ گھوٽ ڪونہ ٿو لڀين.'' انھيءَ ۾ |
33818 |
DYNT.utf |
بہ اولاد آھي ۽ صالح تہ آھي ۽ علي رضا کي |
وري |
ٿي تہ منھنجي ڌيءَ اگرچہ ھاڻي ڌارين آھي، پر |
33819 |
DYNT.utf |
بہ اوھان جو نوڪر آھيان، نہ تہ معاف ڪجو.'' |
وري |
وڃان. جي آءُٗ موٽي آيس ۽ اوھين ھتي ھوندؤ تہ آءُٗ |
33820 |
DYNT.utf |
بہ اھي ساڳيا ڀاتي وڃي بچيا، جيڪي سندس شاديءَ |
وري |
ٻيو ڪو ٻار بہ اڃا ڪونہ ٿيو ھون، تنھنڪري گھر ۾ |
33821 |
DYNT.utf |
بہ بمبئيءَ جھڙو نمونو آھي، پوءِ اوير سوير |
وري |
۾ ھلي پنھنجو پنھنجو ڌنڌو ھلايون، جو اھو شھر |
33822 |
DYNT.utf |
بہ بمبئيءَ ڏي وڃڻ يا ڪراچيءَ موٽڻ جو شايد |
وري |
رھي ڪڪ ٿي پيئي ھئي، ۽ ٻيو ڄاتائين ٿي تہ وڏي شھر ۾ |
33823 |
DYNT.utf |
بہ پرائي ۽ پنھنجي ۾ قرق آھي.'' |
وري |
بہ لنڍڙو مڙس ڪين ھو ۽ ھاڻ بہ ھي چڱي حال ۾ آھن، مگر |
33824 |
DYNT.utf |
بہ پنھنجو جگر آھي، تنھن کي ڪولہ ڇڏبو؟ اللّھ |
وري |
ٻيءُ جو گھر سنڀاليو ويٺو ھوندو. پر جھڙو ھجي، تھڙو |
33825 |
DYNT.utf |
بہ پنھنجي ڏيءَ جي ٻڏڻ جي ڳالھ ۽ سندس ھٿن |
وري |
پر مائي شھربانوءَ |
33826 |
DYNT.utf |
بہ پيٽ سان ھئي ۽ بمبئيءَ ۾ آئي ٽي مھينا |
وري |
زينت بانو |
33827 |
DYNT.utf |
بہ پڙھڻ کي لڳي رھي. مائيءَ بختاور کي چيو |
وري |
۾ مشغول ھئي، تنھنڪري اکھون مٿي کڻي دائيءَ ڏي ڏسي |
33828 |
DYNT.utf |
بہ چوڻ لڳي تہ ``مائي، شابس آھي ويچاري گل |
وري |
ائين ڪيو. سگھوئي وري آئي، ۽ سوبرڪي ڳالھ پوري، |
33829 |
DYNT.utf |
بہ چوڪريءَ جسو سماءُ وٺي ڏج. حامد عليءَ |
وري |
چيو تہ ``تڏھن، بختاور، چڱو مڀاڻي تون مون کي |
33830 |
DYNT.utf |
بہ خدا جا لک شڪرانا، جنھن وڇڙيا تہ ملايا!'' |
وري |
مريم جا اٿي وڃي زينت کي چنبڙي، تنھن چيو تہ `` |
33831 |
DYNT.utf |
بہ رکڻي پيئي، جا رکيائون. انھيءَ طرح ھنن |
وري |
رضا جو گھر اچي چڱو آباد ٿيو ھو. ھنن کي ھڪڙي پورھيت |
33832 |
DYNT.utf |
بہ زمانيسمازيءَ ۾ سڀڪنھن کي اھڙن ڪمن لاءِ |
وري |
چيو تہ ``مائي! اھي تون پنھنجا لائق ٿي ڪرين، مگر |
33833 |
DYNT.utf |
بہ زينت بانو سجاڳ ۽ چالاڪ ھئي، سڀني جي |
وري |
منجھن |
33834 |
DYNT.utf |
بہ سڀني خدا جو شڪرانو ڪيو ۽ اھو سارو ڏينھن |
وري |
ٻڌايو، جو ٻڌي سڀني کي ڏاڍو ڏک ٿيو؛ پر پڇاڙيءَ ۾ |
33835 |
DYNT.utf |
بہ سڌرڻ جي اميد ھيس. پر ھنن جي اچڻ ڪري حامد |
وري |
رضا کي بہ پٽ وانگي ڃڻندي ھئي ۽ سندس صحبت ۾ حامد جي |
33836 |
DYNT.utf |
بہ شابس ھجيس، جو سڀ مصيبتون سر تي کڻي صبر |
وري |
اڃا ھڪڙيءَ بلا مان مس ڇٽي، تہ ٻيءَ ۾ اچيو ڦاسي. |
33837 |
DYNT.utf |
بہ منا گھڻي ڪم جا آھن؛ ھاڻ ڪير چوندو تہ |
وري |
ويو ھو، واہ جسو سھي ڪيو اٿئي. ڏس تہ سھي، جينرن کان |
33838 |
DYNT.utf |
بہ موٽي ھتي ايندا. گھڻا تہ ھنن سان آگبوٽ |
وري |
دعائون پئي ڪيائون ۽ اھي آميدون پئي رکيائون تہ شل |
33839 |
DYNT.utf |
بہ مڙس جي ڪا نشاني مون سان ٿي، ۽ پرديس جي |
وري |
زينت ڄاتو تہ |
33840 |
DYNT.utf |
بہ وڏو بچاءُ ٿيندو ۽ اھڙو آسانيءَ سان مون |
وري |
مقرري انگريز سرڪار جي معرفت ۽ ان جي ھٿان ٿيندي تہ |
33841 |
DYNT.utf |
بہ ھاڻي چنائي ڏٺو، جنھن ھن جي دل تي زيادہ |
وري |
ڪتابن سان گڏ سندس جاءِ ۾ رکي ھولدي ھئي. تنھن کي ھن |
33842 |
DYNT.utf |
بہ ھلڻ مھل سڏي ڀاڪر پائي پيشانيءَ تي چمي |
وري |
آھستو چيائين تہ ``منھنجي ڳالھ نہ وسارج'' ۽ زينت کي |
33843 |
DYNT.utf |
بہ ھن سان سسي ڦس ڪري ھلي ويئي. |
وري |
اندر ويئي، وري ٿوريءَ ويرم کان پوءِ تڪري آئي ۽ |
33844 |
DYNT.utf |
بہ ٻن-چثن دڪانن وارن کان پڇي پڪ ڪئي، تہ |
وري |
مان ڇٽي ھئي ۽ گھر موٽڻ لاءِ تڪڙي ھئي. زينت بانوءَ |
33845 |
DYNT.utf |
بہ ڪو ڏڍ ھوندو ھو. |
وري |
مگر ھو اڪثر ساڻس رھندو ھو، تنھنڪري ھن جي ھانوَ کي |
33846 |
DYNT.utf |
بڇڙا آھن؟ ادي الھداد جو جوان پٽ ويٺو آھي-پنھنجو |
وري |
شھربانوءَ چيو تہ ``آھي بہ چڱا آھن، پر ٻنھنجا ڪي |
33847 |
DYNT.utf |
پاسي واري در کان نڪري ويو؛ وري سگھوئي چوڻ |
وري |
ائبن چئي فوجدار |
33848 |
DYNT.utf |
پاسي ۾ ٻيو کٽولو پيو ھو تنھن تي ويٺي ۽ مريم |
وري |
۾ ويٺيون. مايون ٻيءَ ھڪڙي کٽ تي ويٺيون. زينت بانو |
33849 |
DYNT.utf |
پاڻ مسلمان ۽ قابل ۽ تجويز وارو ماڻھو ھو، |
وري |
سلطان جي ڪامورن سان دوستيءَ جو رستو رکيو ھو ۽ ٻيو |
33850 |
DYNT.utf |
پاڻ ڏني ھئاڻينس، سا بلڪل چالاڪ ٿي ويثي |
وري |
سگھن. ھن جي زال کي چڱي تعليم تہ اصل مليل ھئي، ٻي |
33851 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ ايندڙ رات جي چوريءَ جي ڪا صلاح ڪرڻ |
وري |
ويھي ڳالھيون ڪيون. اھي ھن جا راتوڪا سنگتي ھئا، جي |
33852 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ خلاصو رستو دوستيءَ جو ٿي ويو ھو. |
وري |
ڏينھن ھڪ اسڪول ۾ گڏ بہ پڙھي ھئا، تنھنڪري ھنن جو |
33853 |
DYNT.utf |
پچڻ لڳيس تہ ``ڇو مائي، تون انھيءَ جي واقف |
وري |
|
33854 |
DYNT.utf |
پر چاءُ ڪرڻ ۽ ميلاپ رکڻ جو حد کان گھڻو شوق |
وري |
ماءُ کان معافي گھرڻ ۽ انھن سان توڙي ٻين عزيزن سان |
33855 |
DYNT.utf |
پنھنجو احوال ٿي ڏنس، ۽ اڪثر ٻئھي ھڪٻئي |
وري |
لکندا رھيا. زينت بانوءَ ھتي جو سڄو حال لکيس، ۽ ھن |
33856 |
DYNT.utf |
پنھنجو اصدوڪو خيال دل ۾ جاڳيو. |
وري |
سان اندر-ٻاھر آرام سان رھڻ لڳا، تڏھن علي رضا کي |
33857 |
DYNT.utf |
پنھنجو رستو بہ ڌارين وارو ناھي، مائٽڻ |
وري |
نظر آئي، پر جڏھن تو ٻاڻ انھيءَ ڪم لاءِ پنڌ ڪيو ۽ |
33858 |
DYNT.utf |
پنھنجو ھنڌ وڇايو؛ تڏھن البت لذت سان ٽڪر |
وري |
کي ڌوئڻ ۽ صاف ڪرڻ لڳا. جڏھن صفائي ٿي رھي ۽ ھنن |
33859 |
DYNT.utf |
پنھنجي طمع ھئي ۽ اگرچ ھڪ زال اڳي بہ ھيس، |
وري |
پر ميان محمد رمضان وڪيل ھو، تنھن کي |
33860 |
DYNT.utf |
پنھنجي گھر آيا. پوءِ بہ ھفتي-ٻئي، آچر جي |
وري |
گڏ جي، ڪنوار جي پيڪي گھر آيا. ھڪڙو ڏينھن رھي |
33861 |
DYNT.utf |
پنھنجي گھر آيو. انھيءَ ڪم جي پورائيءَ ۾ |
وري |
آنائون، ٿوري وقت کان پوءِ گھوٽ، ڪنوار کي ساڻ وٺي |
33862 |
DYNT.utf |
پنھنجي نوڪريءَ ۾ بہ قابو ھو. نڪي حقيقت |
وري |
لڳو؛ تنھنڪري اھا اڳوڻي آمد رفت ڇڏي ڏني ھئائين. |
33863 |
DYNT.utf |
پٺتي موٽي. |
وري |
ڏٺو. ھن کي پنھنجي جان جو بہ اچي خوف ٿيو، سو سگھوئي |
33864 |
DYNT.utf |
پڇيس تہ ``مائي، انھيءَ ماستر جو نالو ڇا |
وري |
زينت |
33865 |
DYNT.utf |
پڇيو تہ ``پوءِ حامد عايءَ جي شادي ڪيئن ٿيندي؟ |
وري |
بختاور |
33866 |
DYNT.utf |
پڇيو تہ ``نيٺ ڇا ٿي چوي؟'' |
وري |
شھربانوءَ |
33867 |
DYNT.utf |
تازو کوٽيل سوڙ ھو رستو موريءَ وانگي ٻاھر |
وري |
وکن ڪاٺ جا پيپ بند ٿيل پيل ھئل ۽ اڀرندي پاسي کان |
33868 |
DYNT.utf |
تازي ڀرتي ملي، سو ھاڻي نئين سر تياري ڪري |
وري |
مھنا گذريا. روسي لشڪر جنھن شڪست کاڌي ھئي، تنھن کي |
33869 |
DYNT.utf |
ترار سان مارڻ جي يا ڪا ٻي رٿ پوءِ ڪبي. جي |
وري |
انھيءَ مال مان پورائي ڪجي. جي فتح ٿي تہ بس، نہ تہ |
33870 |
DYNT.utf |
تمام غريب ھو، پوري پُنيءَ وسعت وارو ھو. |
وري |
ماڻھو نہ ھو جيئن تہ اسان مٿي ڏيکاريو آھي، نڪي |
33871 |
DYNT.utf |
جا رات آئي، سا بہ ھنن روئڻ-پٽڻ ۾ گذاري. |
وري |
ڏسي، پاسي ۾ جيڪي ويٺل ھئا، تن کي بہ پئي رئڻ آيو. |
33872 |
DYNT.utf |
جن وٽ ويندڙ ھئا سي بہ ھنن کان ھينئر گوشو |
وري |
ھئا، تن ھاڻي اچڻ وڃڻ ڍرو ڪيو ۽ آخر بند ڪيائون، ۽ |
33873 |
DYNT.utf |
جو ٽيون ڏينھن ٿيو، تنھن تي سڀ ماڻھو ٽپڙ |
وري |
|
33874 |
DYNT.utf |
جوان جماڻ، مھانڊي جي چڱي ڏٺائينس، تنھن |
وري |
سپاھيءَ ايترو سمجھيو، تہ ھيءَ غيرواقف زال آھي. |
33875 |
DYNT.utf |
جھڙي قيدڻ ھئي، اھڙي ڪجي. باقي ھن جو پٽ، |
وري |
ڏيئي روانو ڪجي، ۽ راڻي فتنہ خانم کي طلاق ڏيئي، |
33876 |
DYNT.utf |
جھڙيءَ ملرح علي رضا چي صحبت ۾ ڪتابن پڙھڻ |
وري |
جي چڱي ٿيڻ وغيرہ جون ڳالھيون پاڻ ۾ ڪرڻ لڳا ۽ حامد |
33877 |
DYNT.utf |
جي انھن کي اولاد ٿيندو، تہ انھن جي مذھب، |
وري |
اھڙو نہ ٿيندو جھڙو ٿيڻ گھر جي. تنھن کان سواءِ |
33878 |
DYNT.utf |
جيستائين پنھنجو کٽيو ڪونھي، تيستائين |
وري |
ڪري ماڻھو پاڻ بہ جلد پيريءَ ۽ ضعيفيءَ کي پھچي ٿو. |
33879 |
DYNT.utf |
جيئي شل منھنجو حامھ بہ ويٺو آھي، جوان اچي |
وري |
آھن، انھن کي بہ نيٺ مائٽيءَ جي ڳالھ دل تي ھوندي. |
33880 |
DYNT.utf |
جڏھن بمبئيءَ ۾ اچي ٻيئي گڏ ٿيا، تڏھن بہ |
وري |
|
33881 |
DYNT.utf |
جڏھن ھن کي ھڪڙي زال اصلي آھي ۽ اھا بہ اھڙي |
وري |
سکر اشراف ٿي اھڙي نيچ آدميءَ جون گاريون جھليوَ. |
33882 |
DYNT.utf |
جڏھن ڪم پوندن، تڏھن ڪڍندا!'' |
وري |
شايد ڪو بادشاھي سامان ھوندو، جو وجھي ڇڏيو اٿن، |
33883 |
DYNT.utf |
چرچي طور ھن کي اشارا ڏيڻ لڳي تہ ھاڻ اجھو |
وري |
۽ سندس پٽ جي ھلت چلت جي تعربف ڪرڻ لڳي ۽ ڪڏھن تہ |
33884 |
DYNT.utf |
چيائين تہ ``اڳئين ڀيري ھنن ماڻھن وانگي |
وري |
مڙس کي خبر ھجي ھا تہ جيڪر مون کي بہ وٺڻ اچي ھا!'' |
33885 |
DYNT.utf |
چيائين تہ ``جيڪي وصف انھيءَ ڏينھن تو ٿي |
وري |
تہ حيا کان في الحال ورندي ڪالہ ڏايس، تڏھن ٻاڻ |
33886 |
DYNT.utf |
چيس تہ ``مائي، تڏھن منھنجي ڳالھ نہ وڻيئي؟ |
وري |
شڪ لاھڻ لاءِ پڪائي ڪري ماٺ کڻي ڪيائين. جان بيبيءَ |
33887 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ادي! تون خفي نہ تجئين. منھنجي ڳالھ |
وري |
تڏھن جان بيبيءَ |
33888 |
DYNT.utf |
حامد جي مرڻ جي خبر پين، تڏھن ھيڪاري ھتي |
وري |
ويو، تڏھن ھنن کي اتي گذارڻ باڪل ڏکيو لڳو. سگھوٿي |
33889 |
DYNT.utf |
خاص زالن جي لاءِ آھن. خدا تعاليٰ سڀ ڪنھن |
وري |
ھڪڙيون ڳالھيون ۽ ھڪڙا ڪم خاص مردن لاءِ آھن ۽ ٻيا |
33890 |
DYNT.utf |
خود زينت بانو گھر ۾ مڙس کان پڙھڻ ۽ پنھنجي |
وري |
خرچيو، تڏھن بہ اپت خرچ کان گھڻو مٿي ٿي آين. ھيڏي |
33891 |
DYNT.utf |
خوشمزاج ملنساز ۽ خليق اھڙو جو جن ٻين اميرن |
وري |
صلح سان پئي ھليو، ۽ ھر طرح جو سڌارو ملڪ ۾ پئي ٿيو. |
33892 |
DYNT.utf |
خير سان سگھوئي ملنداسين. زينت! تون اڃا |
وري |
ڏني تہ ``بس پياري، قسمت ائين آھي، خدا ڪندو، تہ |
33893 |
DYNT.utf |
در ورائي خدا کي سنڀالي، نڪري ٻاھر ٿي؛ ۽ |
وري |
پيون آھن، سي آھستي ڪڍي اچي ٻاھريون در پٽيائين ۽ |
33894 |
DYNT.utf |
رنج مان چيو تہ ``ڇڏينس مريم، اگي ٿورا مٿا |
وري |
اتي جان بيبيءَ |
33895 |
DYNT.utf |
رنن جي صحبت پيدا ٿيس، پھر يائين پلٽڻ جي |
وري |
رات جو پيو اھا وندر ڪندو ھو. انھيءَ شغل مان قري |
33896 |
DYNT.utf |
زال پرڻجي وڌيڪ بار ڇالاءِ ٿجي؟ تنھن کان |
وري |
پھربن تہ ماڻھو جڏھن پاڻ مائٽن تي بار آھي، تڏھن |
33897 |
DYNT.utf |
زالن تي رکيا ويا آھن. |
وري |
ڪرڻ، ٻار ڄڻڻ، انھن جي سئڀال ۽ پرورش ڪرڻ-اھي ڪم |
33898 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ دل ۾ پئي ويچار ڪيو تہ عزت بي |
وري |
ھوڏي |
33899 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ کي پاڻ سان وٺي ويا ۽ نيئي ھفتو |
وري |
ٻہ ڏينھن ٻيا بہ ھنن جي گھر ۾ ڏڪي پيا؛ پوءِ |
33900 |
DYNT.utf |
زينت جھڙي ٻي ڌيءَ گھر ۾ ھئي، جا ھنن کي رڌڻ |
وري |
نڪا |
33901 |
DYNT.utf |
ساڳيءَ گاڏيءَ تي چڙھي پٺتي موٽي ويو. |
وري |
آيو ھو. ھنن کي سرائي فنح خان جي گھر اماڻي، علي رضا |
33902 |
DYNT.utf |
سرائي فتح خان جي گھر جو حال، حامد جي بدچاليءَ |
وري |
۽ جا ٻيدائش اڳي ھوندي ھيس، سا ھاڻي ڪانہ ٿيس. ٻيو |
33903 |
DYNT.utf |
سگھوئي چوڻ لڳو تہ ``پياري! ھي سيجون سڀ تنھنجي |
وري |
ائبن چئي فوجدار وري پاسي واري در کان نڪري ويو؛ |
33904 |
DYNT.utf |
سگھوئي ھن کي ھٿ لڳا، جنھنڪري ھن جي پيدائش |
وري |
وچ ۾ ھڪڙو-ٻہ ڃڻا بدلي ٿي ويا ھئا، تڏھن بہ اھڙا ٻيا |
33905 |
DYNT.utf |
سگھوئي ٽپڙٽاڙي کڻايائون، جو خلاصي آگبوٽ |
وري |
ساھ پيٽ ۾ پين، لوڏو مغز ۾ ويھي وين، اٿي ويھڻ لڳا. |
33906 |
DYNT.utf |
سمنڊ جو کارو پاڻي، جو اکين، نڪ ۽ وات ۾ بيس، |
وري |
آگبوٽ تان پاڻيءَ ۾ ڪِرڻ ڪري، جو ھن کي ڌڪو آيو، ۽ |
33907 |
DYNT.utf |
سمھي رھي ۽ بختاور بہ وڃي پنھنجي جاءِ تي |
وري |
تي ڇنڊو پيو ۽ دل کي تقويت آيس. ماٺ ڪري ڪلمو پڙھي |
33908 |
DYNT.utf |
سندس منڊم بحث ۾ مددگار ھوندي ھيس، جا انھيءَ |
وري |
ھو، تنھنڪري پاڻ زيادہ بيحيائي ڏيکاريندو ھو. ٻيو |
33909 |
DYNT.utf |
سندس ڪپڙا گنديون کنيو، منھن کي پئي مليائين |
وري |
لکيل خط پئي پڙھيائين، ۽ واڪا ڪيو پئي رنائين. يا |
33910 |
DYNT.utf |
سنڌ جھڙي ملڪ مان نڪري، بمبئيءَ جھڙي شھر |
وري |
معرفت ٿيس. جتان ساڳيءَ طرح ھن کي پيدائش ٿيڻ لڳي. |
33911 |
DYNT.utf |
شادي ڪرڻ جو ارادو ڪيائين. بعضي دل ۾ آيس |
وري |
ڪري رھي ڏٺو ھو، تنھنڪري ڇڙو رھڻ گھڻو پسند نہ آيس، |
33912 |
DYNT.utf |
شام جو سرائي قتح جان جي گھر جا ڀاتي ٻاڻ |
وري |
ھوڏانھن |
33913 |
DYNT.utf |
شروع ٿيو. مگر ھو جو ھيترن ڏينھن کان پوءِ |
وري |
صاحبلوڪ ھٿ ڪيائين، جنھنڪري سندس پڙھائڻ جو ڪم |
33914 |
DYNT.utf |
صحبوب علي منڊم سوڌو اڪثر صاحبلوڪي ناچن |
وري |
|
33915 |
DYNT.utf |
علي نواز خان پاڻ سوداگري ڪندو ھو، تنھنڪري |
وري |
ٻيو |
33916 |
DYNT.utf |
علي نواز، ڪي سير ڪرڻ لاءِ ۽ ڪي واپار جي |
وري |
خراسان مان |
33917 |
DYNT.utf |
فتح خان جو پٽ حامد ۽ علي رضا ڪي ٿورا ڏينھن |
وري |
فتح خان جي گھر سان بہ ھنن جو اھڙوئي رستو ھو. ٻيو |
33918 |
DYNT.utf |
قاعدي موجب بچاءُ جو شاھد ڪونہ ھوس، تنھنڪري |
وري |
پر ھڪڙو تہ سندس ٻولي پوريءَ طرح نہ سمجھن، ٻيو |
33919 |
DYNT.utf |
کٽولن تي ليٽي پيون، ۽ ٿورو آرام ڪري اٿيون، |
وري |
بہ وري آئي، تنھنڪري ھنن کڻي بس ڪئي. پوءِ سڀيئي |
33920 |
DYNT.utf |
گھڻا ڏينھن جوش گذاريائون. پر ھاڻ جڏھن ھو |
وري |
جي مطلب پوري ڪرڻ لاءِ مناسب وجھ نہ ڏٺو، نڪي اتي |
33921 |
DYNT.utf |
گھوٽ-ڪنوار گڏ جي، ڪنوار جي پيڪي گھر آيا. |
وري |
شاديءَ جي ٽئين ڏينھن |
33922 |
DYNT.utf |
لڳان نينگر جي پئيان. اڄ تہ نينگرا بہ انگريزي |
وري |
ٿي وڃي تہ پوءِ نينگريءَ جو وڏو بار مٿي تان لٿو، |
33923 |
DYNT.utf |
مائيءَ شھربانوءَ وڃي ڪوئيءَ ۾ آرام ٿي |
وري |
ٻنپھرن جو |
33924 |
DYNT.utf |
مربم کان پڇيائين تہ `` دائي، تون ڪا ڳالھ |
وري |
|
33925 |
DYNT.utf |
مرحوم علي نواز خان سندن بزرگ جي قبر تي |
وري |
۽ پاڻ ۾ پرچي خوش تي ويھي رھيا. ھو سڀئي گڏجي |
33926 |
DYNT.utf |
مريم کي ڀاڪر پائي موڪلايائين. ۽ انھيءَ |
وري |
پئي موڪلايائين، ۽ پنھنجي زال جي پارت ڪيائينس. |
33927 |
DYNT.utf |
مسلمان ھو، ۽ انھيءَ ماڻھو جو پٽ ھو جو اتي |
وري |
اصلي اھڙن ملڪن ۾ گھڻو مانُ ھوندو آھي، پر ھيءُ تہ |
33928 |
DYNT.utf |
ملون، تيتر پنھنجي پڙھڻ لکڻ ۾ مشغول رھج؛ |
وري |
پوءِ تون بہ برابر لکندي رھج. پر پياري، جيتر |
33929 |
DYNT.utf |
مون تي ڏوھ رکو، پرڻايونس ٿا، پر ارڻجي نٿو.'' |
وري |
ھاڻي دير نہ ڪريو، ھاڻي اوھان جي وس آھي، متان پوءِ |
33930 |
DYNT.utf |
مون کي اوھان کان پري گذارڻ سھنجو ٿو لڳي، |
وري |
تمام لزديڪ آھي، تنھنڪري مون کي ڇڏي نٿو سگھي؛ نڪي |
33931 |
DYNT.utf |
موٽي آني، تہ بہ مائي ائين ئي ڳلن کي ھٿ ڏيو |
وري |
ائين چئي، بختاور بورچيخاني ڏي ھلي ويئي. جھٽ ۾ |
33932 |
DYNT.utf |
موٽي ڳوٺ ويو. ھنن عمر ۾ اھو پھريون سفر ڪيو |
وري |
سومر جي ڏينھن سوير اچي آگبوٽ تي چڙھيا، ۽ حامدعلي |
33933 |
DYNT.utf |
مھل بہ لنڊ جي ھئي. انھيءَ حادثي جي، رات |
وري |
لھرن جو سٽڪو ھو، تنھن ۾ اھڙو آواز ٻڌڻ ۾ ڪين آيو. |
33934 |
DYNT.utf |
ميز جي خاني مان سوپاريون ۽ ڦوٽا ڪڍي ھنن |
وري |
تنھنڪري مريم ڪؤنرو ۽ چلمچي کڻي ھٿ ڌئارين. زينت |
33935 |
DYNT.utf |
مڙس ڏي ٻيا خط لکڻ لڳي، پر انھن جي پھچڻ جو |
وري |
جڏھن ڪو پوئواريءَ وارو ڪونہ پيدا ٿيو، تڏھن |
33936 |
DYNT.utf |
ننھڻس دلاسا ڏيئي بس ڪرايس. انھيءَ طرح خير |
وري |
نان، صحت جان.' آڻي اسان کي ھتي رلايو اٿس.'' پر پوءِ |
33937 |
DYNT.utf |
ننڊ قٽائي، اچي انھن قصن کي لڳا آھيو؟'' |
وري |
ويجھو ٿين ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان جيجي! خير تہ آھي، اڄ |
33938 |
DYNT.utf |
نون نون سنگتين جو واقف ٿيو، انھن سان گڏ |
وري |
اتي وڃڻ مان |
33939 |
DYNT.utf |
نہ موٽيا. پوءِ سندس گاديءَ تي سندس ننڍي |
وري |
باقي سندس زال ۽ ننڍو پٽ قيد ٿي ايران ڏي ويا، جتان |
33940 |
DYNT.utf |
نينگريءَ جي مون کي ڪا خبر ٿي پوي. ڏينھن-ٻن |
وري |
بختاور، آءُٗ ڇتي ٿي پيئي آھيان، ڪيئن ڪريان. نہ |
33941 |
DYNT.utf |
وضو ڪري اڳئينءَ جي نماز پڙھيائون. پوءِ |
وري |
وري کٽولن تي ليٽي پيون، ۽ ٿورو آرام ڪري اٿيون، |
33942 |
DYNT.utf |
وطن ۾ |
وري |
|
33943 |
DYNT.utf |
ولايت وڃي ٻيءَ منڊم سان شادي ڪري اچان، |
وري |
وري شادي ڪرڻ جو ارادو ڪيائين. بعضي دل ۾ آيس تہ |
33944 |
DYNT.utf |
ولايتي ماڻھو ھو، تنھن کي ولايتي مسلمالن |
وري |
تي بيٺا ھئا. علي نواز خان ڏاھو ماڻھو ھو ۽ ٻيو |
33945 |
DYNT.utf |
ويا. |
وري |
دائيءَ کي ويھاري، باغ ۽ ٻنيءَ جو بندوبست ڪري |
33946 |
DYNT.utf |
ويچارو ذمو بہ کڻي ٿو تہ ھئسا خرچ ڪري حامد |
وري |
تہ محمد رمضان وڪيل کان ھيءُ سوُ ڀيرا چڱو آھي، |
33947 |
DYNT.utf |
ويھي قرآن پڙھڻ لڳي. بختاور ڪلاڪ کن ۾ سامان |
وري |
جو سمجھايو ۽ پئسا ڏيئي ھن کي روانو ڪيائين. پاڻ |
33948 |
DYNT.utf |
وٽانئس ستر-اسي رپيا بہ لڀي پيا. ھيڪاري |
وري |
جا ڪنھن نلاھري گذر جي اپاءُ کان سواءِ گھمندي وتي. |
33949 |
DYNT.utf |
وڃي ايران سان سامھون ٿپو، تنھنڪري ابران |
وري |
ھيءُ جو ھن طرح ٺڳي ڪري ڀڄي ويو ۽ |
33950 |
DYNT.utf |
وڃي بمبئي وسائجي، جتي ھي ھيترن ڏينھن ڪري |
وري |
ھتي ڪڪ ٿي پيا ۽ پير تي آين. ٺھراءُ ڪيائون تہ |
33951 |
DYNT.utf |
وڃي پنھنجي جاءِ تي ويٺي، ۽ منھن مٿي ڪري |
وري |
پوءِ اوبسلائيءَ ۾ نڪري ھلي وڃان. سا ماٺ ڪري |
33952 |
DYNT.utf |
وڃي کطولي تي ويٺي ۽ فوجدار ڪپڙا ڍڪڻ لڳو؛ |
وري |
زينت |
33953 |
DYNT.utf |
وڃي ھٿ ڪري وسائي. ائي ھنن کي البت آرام آيو. |
وري |
کان نڪتا. ھنن پنھنجي اصلوڪي ڪَچي واري جاءِ |
33954 |
DYNT.utf |
وڃي ڌيءُ جي در تي ڪِرون، تنھنڪري نيٺ پنھنجي |
وري |
لڳو. پر ھنن مناسب نہ ڄاتو تہ پٽ جي در تان تڙجي، |
33955 |
DYNT.utf |
وڌيڪ ڳالھيون ٻولھيون ڪرڻ لڳيون. اگرچہ |
وري |
ھنن جي ويئي کان پوءِ چور جي زال ۽ سس زينت، سان |
33956 |
DYNT.utf |
ھتي بہ وقت سر نماز ۽ قرآن پڙھڻ لڳي ۽ سگھوئي |
وري |
انھيءَ گھر ۾ زينت کي البت چڱي وندر ٿي. ھيءَ |
33957 |
DYNT.utf |
ھليون وينديون ھيون، ۽ وري اٺين ڏينھن گڏ |
وري |
ڪندي ھئي. ڪلاڪ-ٻہ اتي گذاري، پاڻ ۾ صحبت ڪري، |
33958 |
DYNT.utf |
ھن اڳ ڳڻتي ڪري پوءِ خيال ڪيو تہ منڊم سان |
وري |
مسلمان قوم سان آٿڻ- ويھن جو ارادو ڪيو ھئائين. ٻيو |
33959 |
DYNT.utf |
ھن جا آفرين ناما ۽ ھن جي وڏ ماڻھپ ۽ ھوشياريءَ |
وري |
ٿورن ئي ڏينھن ۾ ڪانسل صاحب منجھانئس خوش ٿيو. ٻيو |
33960 |
DYNT.utf |
ھن کي پنھنجا ڏينھن ياد پوڻ لڳا، پنھنجا |
وري |
|
33961 |
DYNT.utf |
ھن کي مسافر ۽ ڌارئين ملڪ جو ٿي ڄاتائون، |
وري |
ھين تہ انھيءَ بندوبست ڪرڻ واري زينت بانو آھي ۽ |
33962 |
DYNT.utf |
ھن کي ٿورو گھڻو ڏيھي رستا وٺڻ ضرور ٿيا. |
وري |
ھن جا واقف ٿيا ھئا تن وٽ اچڻ لڳو، ھنن جي صحبت ڪري |
33963 |
DYNT.utf |
ھن کي ڏٺائين بہ اشراف ۽ غرڍب، تنھن سج لٿي |
وري |
تہ ھيءَ پرديس ۾ غيرواقف آھي، تنھن کي مٿس ڪھل آئي. |
33964 |
DYNT.utf |
ھن گھر کي بہ نڀاڳو ٿي سمجھيو، سا بہ ھن جي |
وري |
ھئي ۽ جان بيبي، جا سوڻ سڳڻ ڳنڍڻ واري ھئي ۽ جنھن |
33965 |
DYNT.utf |
ھن مان ڪھڙو عيب ٿي ڪڍين؟'' |
وري |
امان اسان کي کڻي ٻڌاءِ تہ تنھنجو ڪھڙو خيال آھي، |
33966 |
DYNT.utf |
ھن ٻيو خط ڪونہ لکيو، جو ڄاتائين تہ ھو اڃا |
وري |
مان لڏي، الائجي ڪھڙي ھنڌ وڃي ويٺو ھو. ڀاءُ ڏي |
33967 |
DYNT.utf |
ھن ڀيري جان بيبيءَ بہ اڳي کان وڌيڪ پيار |
وري |
پس پئي ڪئي، تنھن مان ٿورو گھڻو شڪ اڳيئي پيو ھوس. |
33968 |
DYNT.utf |
ھندستاني برابر ڳالھائڻ نہ پئي اچيس، نہ |
وري |
ڪن، سو الائجي ڪيڏي ويو. ويچاري لاجواب ٿي؛ ٻيو |
33969 |
DYNT.utf |
ھنن جو چرچو ڏسي، خوشيءَ کان کِلڻ ۽ تاڙيون |
وري |
علي رضا واري پَھرَ |
33970 |
DYNT.utf |
ھنن جو ٻيو ڪو وڏو ھو جو ھن کي سمجھائي، جيڪي |
وري |
رئندي پٽيدي ھئي، پر ھو ليکيندو بہ ڪين ھوس. نڪو |
33971 |
DYNT.utf |
ھنن موچارو ننڍو بنگلو جوڙايو. ۽ انھي سان |
وري |
باغ سان لڳ |
33972 |
DYNT.utf |
ھنن ھن کي مئو سھسايو ھو. پڪ ھين تہ ٻڏي ويئي؛ |
وري |
تنھنڪري جن ساڻس کڏ گذاريو ھو، سي بہ ڀلجي ويا. |
33973 |
DYNT.utf |
ھو گڏ ماني کائڻ ۽ پاڻ کي صحبت ڪرڻ لڳيون. |
وري |
مربم ٻيئي ٿانوَ کڻي اورچيخاني ۾ وييون، اتي وبھي |
33974 |
DYNT.utf |
ھئي بہ نڌ ڻڪي، ۽ غير واقف، سو ڀانيا ئون |
وري |
مال چوري ٿي ويو ھو، سو بہ ھن زال وٽان لڌو ۽ ھيءَ |
33975 |
DYNT.utf |
ھي تازو زال جو ڏک، تنھن ماري وڌس. زال جي |
وري |
ھو، جو عمر سندس ستر-پنجھتر ورھين جي ھئي، ٻيو |
33976 |
DYNT.utf |
ھي جو تازو ڏڪ لڳس، تنھن سبب ڪِري پيئي ۽ |
وري |
تي ڏڪ آيا ھئس، تن ھن کي اڳھين نبيري ڇڏيو ھو، ھاڻي |
33977 |
DYNT.utf |
ھي ڪيائين تہ بمبئيءَ ۾ ڪا منڊم ھٿ ڪريان. |
وري |
ٻيو خيال |
33978 |
DYNT.utf |
ھينئن ڪيو، جو زينت بانوءَ کي کڻي ڪوٺيءَ |
وري |
اڳيان ھنن |
33979 |
DYNT.utf |
ھيون، تن انھيءَ مھل ڪنڊ پاسي رکي ڇڏيون |
وري |
جو ھنن کي ڪنھن لڙائيءَ جو خيال بہ ڪونہ ھو. جن وٽ |
33980 |
DYNT.utf |
ھيٺ ڏاڪڻ ھلي، سا اچي ھيٺ تھخاني ۾ بيٺي. |
وري |
ائين سوچي، ھلي ڪوٺيءَ جو در پٽيائين. ڪوٺيءَ مان |
33981 |
DYNT.utf |
ھٿ نہ اچي، تنھنڪري ھڪڙي تصويرن ڪڍڻ واري |
وري |
سان ٿيو ھو، پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ متان اھڙو وقت |
33982 |
DYNT.utf |
ھٿ ڪيو. ھن خا صاحبلوڪ شاگرد ھن کي ڏسي خوش |
وري |
خوش ٿيو، ۽ ھن جو شڪر گذار رھيو. آخر ھن پنھنجو ڪم |
33983 |
DYNT.utf |
ھڪڙو واپاري سيٺ ھو، تنھن کي پنھنجي پٽ لاءِ |
وري |
جو ڪم ڪندو ھو ۽ ھرطرح اھڙيءَ ٻانھن جو لائق ھو. ٻيو |
33984 |
DYNT.utf |
ياد آيس. ڪڏھن خدا جو نالو ياد بہ ڪونہ ھوس، |
وري |
ضرور ٿيا. ھيترا ڏينھن مسلماني وسري ويئي ھيس، سا |
33985 |
DYNT.utf |
ٻاھر ويٺي صحبت ڪئي. |
وري |
جي نوڪري ڏيئي موٽي آتي آيو ھو - جو ٻنھي يارن پاڻ ۾ |
33986 |
DYNT.utf |
ٻن-ٽن ڇوڪراٽن کي زنانا ڪپڙا ڍڪائي، سانجھيءَ |
وري |
تہ ھيٺ وڃيو ٺڪاءُ ڪري ۽ تھخاني کي وڃيو ويجھو پوي. |
33987 |
DYNT.utf |
ٻئيءَ جي ڪم جي لظرداري رکندو ھو ۽ باقي |
وري |
وڻن جي سنڀال ۽ چمنن ۽ ٻارن جي ڀڃگھڙ ڪندو ھو. پوءِ |
33988 |
DYNT.utf |
ٻي رونق ٿي. گھر جي ٻين ڀاتين سان ھن جي اھڙي |
وري |
زينت بانوءَ جي اچڻ ڪري مغلن جي گھر جي |
33989 |
DYNT.utf |
ٻي شادي ڪري البت چڱو رستو ورتو ھئائين. |
وري |
پشيمان ٿيو ھو. منڊم وئي کان بوءِ ھوش ۾ آيو ھو ۽ |
33990 |
DYNT.utf |
ٻي طمع ھيس جو ھن صاحبلوڪ دلاسو ڏنس تہ ڪنھن |
وري |
ٻہ-چار آساميون ٻيون پڙھايم تہ سڀڪي ٿي پوندو. |
33991 |
DYNT.utf |
ٻيو مالڪ ڪيو. انھيءَ طرح ٻن ورھين جي اندر، |
وري |
خريد و فروخت ھلندي ھئي. سو انھيءَ ھفتي علي نواز |
33992 |
DYNT.utf |
ٽپڙ ٻڌا ۽ اچي بمبئيءَ کان نڪتا. |
وري |
ھو، سو حامد جي مرڻ کان پوءِ مھينو-اڌ گذاري، ھنن |
33993 |
DYNT.utf |
ٽيئي ڄڻيون اچي صفي ۾ ويٺيون ۽ ھيڏي ھوڏي |
وري |
پوءِ |
33994 |
DYNT.utf |
ٿو اچان.'' |
وري |
ھن چيو تہ ``ٻاھر ڪو سرڪاري ڪم آھي، سو لاھي جھٽ ۾ |
33995 |
DYNT.utf |
ٿورو گھڻو واھپو رکڻ لڳو. ماڻھن کي ھن جي |
وري |
ياد آيس. ڪڏھن خدا جو نالو ياد بہ ڪونہ ھوس، تنھن جو |
33996 |
DYNT.utf |
ٿورو ٽڪر آباديءَ جي لاءِ بہ ھنن ورتو. مڙيئي |
وري |
ھو ۽ موچارو ننڍو باغ بہ ساڻس لڳل ھو. آنھيءَ سان گڏ |
33997 |
DYNT.utf |
ٿوريءَ ويرم کان پوءِ تڪري آئي ۽ وري بہ |
وري |
جنھن کي ڏينھن جو ڪلف آيل ھو، ساکولي اندر ويئي، |
33998 |
DYNT.utf |
ٿي اچيان.'' |
وري |
ٻاھران آيو آھي، ڀلائي ڪري مٿي پھچائي اچ، آءُٗ |
33999 |
DYNT.utf |
ڀاڻس کي ننڍي ڌيءَ ٽن ورھين جي ھئي، سا ڀانيائين |
وري |
عزيز پسند ڪنديون آھن، تيئن ھن کي بہ خيال ھو. |
34000 |
DYNT.utf |
ڇاھي؟'' |
وري |
گوشت ۽ چانور - اھو ڏھاڙي پيو کائجي، ٻيو وڌيڪ |
34001 |
DYNT.utf |
ڌين کي ڪا منشگيري ڪمائڻي يا سرڪار جي نوڪري |
وري |
ھتي اشرافن ۾ دستور ڪونھي، نڪا مون کي ڪا سجھي. نڪا |
34002 |
DYNT.utf |
ڏسڻ جي اميد ئي ڪانہ ھين؛ تنھنڪري امڪان |
وري |
ھن کي مئو سھسايو ھو. پڪ ھين تہ ٻڏي ويئي؛ ھنن جي |
34003 |
DYNT.utf |
ڏکن تي ڏڪ آيا ھئس، تن ھن کي اڳھين نبيري |
وري |
روئي پٽي پنھنجو حال وڃائي ڇڏيو. ھڪڙي پيري، ٻيا |
34004 |
DYNT.utf |
ڪا ٻي صلاح ڪنداسين.'' |
وري |
ڪندس؛ اميد آھي تہ ڪو پتو ڪڍي ڏينداسين، نہ تہ پوءِ |
34005 |
DYNT.utf |
ڪلمو پڙھي سمھي رھي. |
وري |
رات جو ٽي-چار ڀيرا بڇڙا خواب ڏسي دانھن ڪري آٿي، |
34006 |
DYNT.utf |
ڪنھن پاسي توکي وڃڻو نہ ٿيندو، آءُٗ توکي |
وري |
ھن کي دلاسو ڏنائين تہ ``ھاڻ گھڻو مٿو نہ مار، |
34007 |
DYNT.utf |
ڪنھن ٻئي ھنڌ شاديءَ جو بندوبست ڪري ڇڏي، |
وري |
آھي. ۽ اھو بہ خطرو ھوس تہ متان ڍرائي ڪربان، ۽ ھو |
34008 |
DYNT.utf |
ڪنھن ٻئي ھنڌ وڃي ويٺو ھو، ۽ حيدرآباد وارو |
وري |
بيٺا تہ ميان علي رضا ھٿ ڪونہ نڳو، جو اتان لڏي |
34009 |
DYNT.utf |
ڪو اھسڙو چڱو بندوبست ٿئي نہ ٿئي، ھاڻي جڏھن |
وري |
زال ٿي ھشي، تنھنڪري] ھسن دل ۾ خيال ڪيو تہ پرڏيھ ۾ |
34010 |
DYNT.utf |
ڪو ديني يا اخلاقي علم جو ڪتاب کڻي، گڏ ويھي |
وري |
ڪنھن وقت |
34011 |
DYNT.utf |
ڪيترن صاحبلوڪن بہ اھا صلاح ڏنيس؛ جنھنڪري |
وري |
زماني جي وڏن وڏن ماڻھن سان اٿليو پٿليو ھو ۽ ٻيو |
34012 |
DYNT.utf |
ڳوٺ ھليو ويو. با باقي سندس ماءُ جان بيبي |
وري |
ٻار پھچائڻ آيو ھو، سو بہ ٻہ مھينا ساڻس گڏ رھي، |
34013 |
DYNT.utf |
جو.'' سو حقيقت ڪري زانون ڄاڻي واڻي پردي |
وريام |
پوڻ وڏي نيڪي آھي، تہ ``جت پڄڻ ناھي وس، آت ڀڄڻ ڪم |
34014 |
DYNT.utf |
جو ڪم ٿيون ڪن. اھا بہ سندن ھڪڙي بھادري آھي، |
وريامن |
جو.'' سو حقيقت ڪري زانون ڄاڻي واڻي پردي ۾ رھڻ ڪري |
34015 |
DYNT.utf |
ٿي گذاري ويو ھو، تنھنڪري ھن کي ھيڪاري پسند |
وزير |
وري مسلمان ھو، ۽ انھيءَ ماڻھو جو پٽ ھو جو اتي وڏو |
34016 |
DYNT.utf |
ڪل ممالڪ دخليھ وخارجيھ وغيرہ ڪري سڏيندا |
وزير |
کي ھاڻ حاجي علي رضا بيگ افندي، مقرب السلطان، |
34017 |
DYNT.utf |
ڪمائي رھيو، تڏھن ھن جي دل ۾ پيو تہ ھاڻي |
وزيري |
علي رضا جڏھن پنج ورھيہ |
34018 |
DYNT.utf |
جي عھدي تي ھو پنج ورھيہ رھيو. |
وزيريءَ |
ھن کي ھو. وڌيڪ جي ھن کي اميد بہ ڪانہ ھئي. انھيءَ |
34019 |
DYNT.utf |
آھي، متان پوءِ وري مون تي ڏوھ رکو، پرڻايونس |
وس |
چيو تہ ``تڏھن امان ھاڻي دير نہ ڪريو، ھاڻي اوھان جي |
34020 |
DYNT.utf |
پڄندي تون نہ گھٽائج. تون مون کي ماءُ وانگي |
وس |
زينت - دائي. |
34021 |
DYNT.utf |
جو مائٽ جي سامھون ٿئي. منھنجي مرضي ڪھڙي |
وس |
ٿي آھي. مون تہ اڳي بہ توکي چيو ھو تہ اولاد جو ڇا |
34022 |
DYNT.utf |
خدا جي آھي.'' |
وس |
تنھن کان وڌ تنھنجي حامد لاءِ ڪنديس، پوءِ ھٿ |
34023 |
DYNT.utf |
نہ ھئي، پرائي گھر ۾ ھئي. تنھن کي ۽ سندس |
وس |
وڌ پيءُ-ماءُ سان گڏ رھڻ جي ڪوڏي ھئي، پر پنھنجي |
34024 |
DYNT.utf |
ٻڄندي ھن کي خوش ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايائون ۽ جھڙو |
وس |
جي ڏسجي ٿي.'' ھنن زالن بہ ھن جي گھڻي آد رڀاءُ ڪئي، |
34025 |
DYNT.utf |
ڪونہ ٿي ھليو. |
وس |
کي ڏيندو ھو. ھوءَ کھڻيون دانھون ڪندي ھئي، پر سندس |
34026 |
DYNT.utf |
ڪونھي. تنھنجو پٽ، سو منھنجو پٽ آھي - جھڙو |
وس |
انھيءَ کي تنھنجي جھوٺيءَ ۾ وجھان ھا، پر منھنجو |
34027 |
DYNT.utf |
!'' |
وس |
ابا، اسان جي خدا ئنڍ قٽائي ھوندي تہ ڪو ڪنھن جو |
34028 |
DYNT.utf |
. جنھن گھر ۾ ڪن ڏينھين چھچٽو لڳو پيو ھوندو |
وس |
صالح ڌيءَ ھئي، پر سا بہ ھاڻي ٿي پرائي گھر ۽ پرائي |
34029 |
DYNT.utf |
'' ۽ زينت کي وري بہ ھلڻ مھل سڏي ڀاڪر پائي |
وسارج |
۽ ھلڻ مھل بہ آھستو چيائين تہ ``منھنجي ڳالھ نہ |
34030 |
DYNT.utf |
نہ ڇڏيا ھئا. ھن ٻہ خط لکي ٽپال ۾ وڌا: ھڪڙو |
وساري |
انھيءَ ھنڌ ھن کي آرام مليو، تہ بہ ھن پنھنجا مائٽ |
34031 |
DYNT.utf |
ويھي رھيا يا خط نہ پھتن، يا ڪو ٻيو سبب ھوندو. |
وساري |
جو جواب ھن کي آيو، نہ ڪو ماڻھو آيو، ڀانئيائين تہ |
34032 |
DYNT.utf |
ڪين ھنائين. پئي انھن ڏي وڃڻ جا وجھ ڳوليندي |
وساريو |
بہ ججھي ھئي، انھيءَ ھوندي بہ پنھنجن مٺن عزيزن کي |
34033 |
DYNT.utf |
سھسائي ويھي رھيا. زماني جو دستور بہ ائين |
وساري، |
۾ بہ ٻہ-چار مھينا رھيا، نيٺ ٿورو ٿورو ڪري زينت کي |
34034 |
DYNT.utf |
نہ؛ مون کي رات - ڏينھن توڏي ڌيان ھوندو.'' |
وسارڄ |
جان بيبيءَ چيو تہ ``تڏھن ڀلائي ڪج، |
34035 |
DYNT.utf |
جتي ھي ھيترن ڏينھن ڪري ٺھي بہ ويا ھئا. علي |
وسائجي، |
پيا ۽ پير تي آين. ٺھراءُ ڪيائون تہ وري وڃي بمبئي |
34036 |
DYNT.utf |
. ائي ھنن کي البت آرام آيو. اگرچہ جي وڏا |
وسائي |
ھنن پنھنجي اصلوڪي ڪَچي واري جاءِ وري وڃي ھٿ ڪري |
34037 |
DYNT.utf |
|
وسائيندينءَ؟ |
ھن گھر ۾ ويٺي ڪين ھوندينءَ، نيٺ ڪنھن سکر جو گھر |
34038 |
DYNT.utf |
ھو. مٿامونا ھڻي ھڪڙو-ٻہ صاحبلوڪ ھٿ ڪيائين، |
وسايو |
بمبئيءَ کان موٽيِ آيو، تڏھن ھن اچي پنھنجر گھر |
34039 |
DYNT.utf |
ويس. |
وسري |
اھڙن فائدن کان ھو سنڌ ۾ وھي پيو، ۽ پنھنجو وطن بہ |
34040 |
DYNT.utf |
ويس. |
وسري |
ڏسي حاڪمن جي مھربانيءَ جي ڀروسي تي رھي پيو ۽ وطن |
34041 |
DYNT.utf |
ويس؛ انھيءَ مان ھڪڙو پٽ بہ ڄائس. ھن کي ھتي |
وسري |
ھن سان ايتري دل ٿي ويس، جو ڪي ڏينھن تہ ٻيا حرم ئي |
34042 |
DYNT.utf |
ويئي ھيس، سا وري ياد آيس. ڪڏھن خدا جو نالو |
وسري |
گھڻو ڏيھي رستا وٺڻ ضرور ٿيا. ھيترا ڏينھن مسلماني |
34043 |
DYNT.utf |
آھر رڳا ھيٺيان يا انھن مان ڪي ھئڻ دھرجن. |
وسعت |
۶- زيور |
34044 |
DYNT.utf |
آھر ڪم وکي ٿو. ٻاھر گھمڻ قرڻ، جنگيون ڪرڻ، |
وسعت |
زالن جي لاءِ آھن. خدا تعاليٰ سڀ ڪنھن تي پنھنجي |
34045 |
DYNT.utf |
بہ خدا موچاري ڏني آھي ۽ ليٺ مون کي ھتان |
وسعت |
ھاڻ ھر طرح خير سان ۽ عزت آبروءَ سان ڪم پيو ھلي ۽ |
34046 |
DYNT.utf |
بہ ڏني ھيس، تڏھن پنھنجي اولاد جي لاءِ حتي |
وسعت |
اھا صلاح علي رضا کي بہ پسند آئي، جڏھن خدا |
34047 |
DYNT.utf |
وارا اچي ٿيا، جو تمام چڱي بنگلي ۾ رھندا |
وسعت |
ڪتن ھو. ھن جي پيدائش ھرطرح وڌڻ لڳي. ھي ھينئر ايتري |
34048 |
DYNT.utf |
وارو ماڻھو بہ ھو. سندس ڪيتريون ئي ٻيڙيون |
وسعت |
فضل محمد لاڙڪ ھن پاڙي جو نيڪ مرد ھو، |
34049 |
DYNT.utf |
وارو ھو. ھن شاديءَ جي ڪري جيڪو پئسو اڳي |
وسعت |
ڏيکاريو آھي، نڪي وري تمام غريب ھو، پوري پُنيءَ |
34050 |
DYNT.utf |
واري ھئي، تنھن، جو زينت کي ھھڙي حال ۾ ڏٺو، |
وسعت |
چاند بيبي بہ چڱي زال ھئي ۽ موچاريءَ |
34051 |
DYNT.utf |
ڏني آھي ۽ وجھ ڏنو آھي تڏھن ابي-ڏاڏي جي ڄمڻ |
وسعت |
ٽئين باب ۾ ذڪر ڪيل آھي) علي رضا ڀانئيو تہ جڏھن خدا |
34052 |
DYNT.utf |
۾ امانت طرح لڪائي رکي ڇڏيا ھئا. انھن مان |
وسلن |
پريي مڙس صديق مالڪياڻيءَ جي مرضيءَ پٺيان پنھنجي |
34053 |
DYNT.utf |
۽ ٻيون اعتراض جھڙيون ڳالھيون ماڻھن جي |
وسوسا |
انھيءَ رستي مسلماني دين ۾ جيڪي ڀيرم ۽ |
34054 |
DYNT.utf |
جو آسرو ڪونہ رھين، تڏھن پاڻ ۾ صلاح ڪيائون |
وسيلي |
نيٺ جڏھن ٻئي |
34055 |
DYNT.utf |
آت ڀڄڻ ڪم وريام جو.'' سو حقيقت ڪري زانون |
وس، |
آن تي غالب پوڻ وڏي نيڪي آھي، تہ ``جت پڄڻ ناھي |
34056 |
DYNT.utf |
ڪڏھن ڪٿي ڪڏھن ڪٿي. ۽ ڌيءُ جو نيڪال] بہ نيٺ |
وس، |
تيسبن پرواھ ڪانہ ھيس، پسر ھينٺر ٿيو نوڪر، پرائي |
34057 |
DYNT.utf |
ماٺ ڪري کڻي ھائو ڪر.'' اتي شھربانوءَ جي |
وس؟ |
کي ڏک ڏولاوا نصيب ۾ ھوندا تنھن سان ڪو ڪنھن جو |
34058 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڏينھن تو ٿي چيا، سي تہ ھن ۾ موجود |
وصف |
ورندي ڪالہ ڏايس، تڏھن ٻاڻ وري چيائين تہ ``جيڪي |
34059 |
DYNT.utf |
بہ ڪئي ھئائون تہ اسان کي انھيءَ باغ واري |
وصيت |
ھنن ٻنھي ڄڻن اڳيئي پاڻ ۾ صلاح بہ ڪئي ھئي ۽ مرڻ مھل |
34060 |
DYNT.utf |
موجب پڪي گچ سان قبرون جوڙئي ڇڏيائون ۽ سندن |
وصيت |
اندر بنگلي جي وچين صفي ۾ لڳو لڳ پوريائون ۽ سندن |
34061 |
DYNT.utf |
ڪري پنھنجو مال پنھنجي اولاد کي ورھائي |
وصيت |
بيمار ٿيو، ۽ مرڻ جو وقت ويجھو ڏٺائين، تڏھن |
34062 |
DYNT.utf |
ڪري اڳئينءَ جي نماز پڙھيائون. پوءِ زينت |
وضو |
کٽولن تي ليٽي پيون، ۽ ٿورو آرام ڪري اٿيون، وري |
34063 |
DYNT.utf |
ايندا ويندا ھئا؛ تنھنڪري علي رضا ۽ آسانيءَ |
وطن |
ھئا ۽ اھي ڪرد وقت بوقت سلطان کان موڪلائي پنھنجي |
34064 |
DYNT.utf |
بہ وسري ويس. |
وطن |
ھوس. اھڙن فائدن کان ھو سنڌ ۾ وھي پيو، ۽ پنھنجو |
34065 |
DYNT.utf |
تي؛ نہ تہ ڪنھن اھڙيءَ امن واري جاءِ تي |
وطن |
۽ رحم سان مون کي يا پنھنجي مڙس وٽ پھچاءِ، يا موٽي |
34066 |
DYNT.utf |
کي ۽ مائتن کي ڇڏڻ اھنجو بہ ٿي لڳس، پر تڏھن |
وطن |
ھئي، عغل واري ھئي ۽ مڙس جي فرمانبردار ھئي. اگرچہ |
34067 |
DYNT.utf |
گذاريون. |
وطن |
نہ ھلجي، تہ بہ في الحال تہ ڪي ڏينھن ھلي پنھنجي |
34068 |
DYNT.utf |
گھمي ڏسان، سو مون کي ڪي مھينا رخصت ملي؟'' |
وطن |
ڪئي. منھنجي دل جي مرضي آھي تہ آءُٗ پنھنجو اصلوڪو |
34069 |
DYNT.utf |
وسري ويس. |
وطن |
ڏسي حاڪمن جي مھربانيءَ جي ڀروسي تي رھي پيو ۽ |
34070 |
DYNT.utf |
وڃي ڏسان، ۽ جي ٿي سگھي تہ پنھنجي پيءُ جي |
وطن |
علي رضا جي مرضي ھئي تہ ڪوشش ڪري پنھنجو اصلوڪو |
34071 |
DYNT.utf |
ھلون. چيائينس تہ ``ابا، ھيترن ماڻھن ٿي چيئي |
وطن |
ماڻس تہ پريندي شرط گھڻا زور ڪيس تہ موٽي |
34072 |
DYNT.utf |
ھو، ڇالاءِ جو علي رضا جو ڏاڏو پاڻ ترڪ ھو |
وطن |
آھي، ٽيون تہ اھو علي رضا جي پيءُ ۽ ڏاڏي جو اصلوڪو |
34073 |
DYNT.utf |
ڏسڻ جي ھن کي مسُڀائي سڪ ھئي ۽ اتي جي رڳي |
وطن |
عزيزن کي ھٿ ڪرڻ مشڪل ٿيندو، تڏھن بہ رڳو اصلوڪي |
34074 |
DYNT.utf |
ڏي موٽي آيا. حيدرآباد ۾ تہ ھن پنھنجي دل |
وطن |
نہ سڃاڻندا ھئا، جڏھن سڃاتاٿون، تڏھن خوشيءَ کان |
34075 |
DYNT.utf |
ڏي وڃڻو آھي، پنھنجي جاءِ تي ٻيو عيوضي اوھان |
وطن |
ھٿ ڪيائين تہ ``مون کي ڪنھن ضروري ڪم لاءِ پنھنجي |
34076 |
DYNT.utf |
۽ قوم جي طرفان ايمانداري ۽ بھادري ڏيکارڻ |
وطن |
اگرچ ھن پنھنجي |
34077 |
DYNT.utf |
۾ |
وطن |
وري |
34078 |
DYNT.utf |
۾ رھندي آھي، سا ڪالہ رھندي، آءُٗ زال کي |
وطن |
خاص مطلب اھو ھو تہ ڌارئين ملڪ ۾ رھڻ ڪري جا بندش |
34079 |
DYNT.utf |
۾. |
وطن |
علي اھرڙي آرام سان پنھنجي ڪم کي لڳو، جھڙو پنھنجي |
34080 |
DYNT.utf |
جا شڪ گذرندا ھئا، سي لٿا. جيڪا ھن جي اجائي |
وغيرہ |
گھڻو واھپو رکڻ لڳو. ماڻھن کي ھن جي نسبت ۾ جيڪي ڪفر |
34081 |
DYNT.utf |
جون ڳالھيون پاڻ ۾ ڪرڻ لڳا ۽ حامد وري جھڙيءَ |
وغيرہ |
بيبيءَ جي اچڻ ۽ سندس فضيلت ۽ ماليءَ جي چڱي ٿيڻ |
34082 |
DYNT.utf |
ڪري سڏيندا ھئا، تنھن کي ھميشھ ھڪڙي آرزو |
وغيرہ |
مقرب السلطان، وزير ڪل ممالڪ دخليھ وخارجيھ |
34083 |
DYNT.utf |
ڪري گھڻو خلل ٿيڻ جو امڪان آھي. ھن اھي ڳالھيون |
وغيرہ |
انھن جي مذھب، انھن جي ھلت چلت، انھن جي حق ورائت |
34084 |
DYNT.utf |
سي بہ ھن کي پڙھائيندو ھو. جيتوڻيڪ اھي زال |
وغيوہ، |
۾ پڙھائيندا آھن، جھڙوڪ تاريخ، جاگرافي، حساب |
34085 |
DYNT.utf |
ڪئي ھئي، ۽ گھر جو بار سڄو ئي علي رضا تي |
وفات |
ڪريون ٿا، تنھن کان ٻہ ورھيہ کن اڳي علي نوازخان |
34086 |
DYNT.utf |
ڪئي. |
وفات |
ھو. اِتي ھو ڇھ ورھيہ رھيا. آخر زينت بانوءَ پھرين |
34087 |
DYNT.utf |
ڪئي. منھنجي دل جي مرضي آھي تہ آءُٗ پنھنجو |
وفات |
سنڌ ۾ رھي پيو ھو، جتي آءُٗ پاڻ پيدا ٿيس ۽ جتي ھن |
34088 |
DYNT.utf |
ڪئي. ھن مرڻ مھل پنھنجي گھر جي ڀاتين کي سڏي |
وفات |
آخر ٻاھٺ ورھين جي عمر ۾ سرائيءَ |
34089 |
DYNT.utf |
ڪئي، انھيءَ کي ھنن آتي دفن ڪيو. |
وفات |
رضا جي ماءُ جان بيبي، جا ھاڻ اچي ٻڍي ٿي ھئي، تنھن |
34090 |
DYNT.utf |
اچي مٿان پوي، تہ ھنوءَ رڳو پنھنجي ڳڻتي |
وقت |
تہ `پاڻ نہ پاري ڪتا ڌاري.' خدانخواستہ اوکو سوکو |
34091 |
DYNT.utf |
بوقت اسڪول ۾ اينديون ھيون، تن سان ھيءَ |
وقت |
وڏن وڏن صاحبلوڪن جون منڊمون ھن جون واقف ٿيون، جي |
34092 |
DYNT.utf |
بوقت ايندا ھئا، تن کان محبوب عليءَ ۽ سندس |
وقت |
تنھن کان سواءِ علي رضا جن وٽ جيڪي ڏيھي وڏا ماڻھو |
34093 |
DYNT.utf |
بوقت پنھنجو حال پيو لکندو ھو ۽ ھو آتان |
وقت |
ھن جي پيءُ-ماءُ سان گھڻي خاطر ھئي. تن ڏي علي رضا |
34094 |
DYNT.utf |
بوقت پئسو زيادہ پئي خرچيو، تڏھن بہ اپت |
وقت |
ھن مڪتب ۾ پڙھنديون ھيون، تن جي سک-سھنج تي ھنن |
34095 |
DYNT.utf |
بوقت تڪرار ڪندا ھئا. |
وقت |
انھيءَ بابت بہ پٽ کي سمجھائيندو ھو، تنھن تي پاڻ ۾ |
34096 |
DYNT.utf |
بوقت جا گھور ڏيڻ ۾ ايندي آھي، سا اصل بند |
وقت |
کاڌي کان پوءِ جي پھت جا پئسا وٺڻ ۾ ايندا آھن ۽ |
34097 |
DYNT.utf |
بوقت خرچ پکو پيو پھچائيندو ھو. |
وقت |
پاس ڪيو. ھي پٽن سان لکپڙھ پيو ڪندو ھو، ھنن کي |
34098 |
DYNT.utf |
بوقت زال ۽ ڀيڻ کي ھن جي پارت ڪندو ھو. اکرچہ |
وقت |
ھئا. خاص ڪري پريو مڙس تہ ھن کي گھڻو ڀائيندو ھو، ۽ |
34099 |
DYNT.utf |
بوقت سلطان کان موڪلائي پنھنجي وطن ايندا |
وقت |
تہ اڪثر سلطان جا ڪردي نوڪر رھندا ھئا ۽ اھي ڪرد |
34100 |
DYNT.utf |
بوقت شادي مراديءَ ۾ آٿ ويھ ڪندو ھو، توڙي |
وقت |
جو رستو ھوندو ھو، سو ھو وٺيو آيو، ۽ ھنن سان پاڻ |
34101 |
DYNT.utf |
بوقت ملاقات لاءِ پيا ايندا ھئا، ۽ ھيءُ |
وقت |
تي رھڻ ڪري ھن کي مبارڪون ڏنائون. پوءِ بہ ھو ھن وٽ |
34102 |
DYNT.utf |
پيو آھي. اھو سندس نٽائڻ ڪي حجاب ۽ ڪي حياکان |
وقت |
پيو چوندو ھو تہ آءُٗ ننڍو آھان، اڃا شادي ڪرڻ جو |
34103 |
DYNT.utf |
پيو آھي. ھن پاڻ سلطان کي صلاح ڏني تہ اھا |
وقت |
ڏينھن ۾ ڪين ايندي. تنھنڪري مخفي طرح جاچ ڪرڻ جو |
34104 |
DYNT.utf |
پيو گذرندو ھو. اِتي ھو ڇھ ورھيہ رھيا. آخر |
وقت |
پوري ڪئي. ھنن جو تمام سکيو گذر پيو ٿيندو ھو ۽ چڱو |
34105 |
DYNT.utf |
پيو گذري، تڏھن ڀلي ساھ پٽي ٻہ-ٽي پئسا بہ |
وقت |
ھن جو مطلب ھو تہ جڏھن في الحال خير سان |
34106 |
DYNT.utf |
تائين ٻاھر جو ٻاھر اھو ڌنڌو ھلائيہدو ھو، |
وقت |
جي عادت پيس، سو نہ ڪاري ڇٽي، نہ ڪمري ڇٽي. ڳچ |
34107 |
DYNT.utf |
تہ پاڻ ڪنھن پاسي ھلي ويندي ھئي ۽ زينت پيئي |
وقت |
پاڻ سان مدد لاءِ ھٽ تي وٺي نيئي ويھارڻ لڳي. بعضي |
34108 |
DYNT.utf |
تي اسان کي ملندؤ. زيادہ نياز. گھر جي سڀني |
وقت |
ٿينداسين. مامي جن بہ ھلڻ جو انجم ڪيو آھي. اميد تہ |
34109 |
DYNT.utf |
تي الھيءَ کي باھ ڏيئي، محلات کي آڏائي ڇڏيسن |
وقت |
۾ باروت گڏ پئي ٿيو آھي، انھيءَ لاءِ تہ لھرايل |
34110 |
DYNT.utf |
تي رقم ملندي رھي؛ جنھنڪري ھن کي ڌارئين |
وقت |
پئسا بئنڪ ۾ رکي ڇڏيائين تہ ھن کي ماہ بماہ ٺھرايل |
34111 |
DYNT.utf |
جا ڪيترائي خاندان ھن کان اڳي خرات ٿي ويا |
وقت |
کان بچائيندو آيو ھو، نہ تہ اھڙيءَ حالت ۾ اڳوڻي |
34112 |
DYNT.utf |
جي ڳالھ اچي چري، ايران ۽ روس واري لڙائيءَ |
وقت |
ماني کائي، پاڻ ۾ ودھي صحبت ڪيائون، نہ گذريل |
34113 |
DYNT.utf |
جي ڳالھ اسين ڪريون ٿا، تنھن کان ٻہ ورھيہ |
وقت |
جنھن |
34114 |
DYNT.utf |
چڱو پيو گذري، تڏھن بہ جي دوُر پاڻ اڳي ڏٺا |
وقت |
ٿيندو، اسين پاڻ بہ سکيا ٿينداسين. اگرچ خير جو |
34115 |
DYNT.utf |
چڱو گذري. اھڙيءَ صحبت ڪري سڄو گھر بہ پيو |
وقت |
ٻنھي کي خوشي حاصل ٿئي، ٻنھي جي حالت سڏري، ٻنھي جو |
34116 |
DYNT.utf |
حاضر ٿيندس، نہ تہ پنھنجن پٽن مان ھڪڙو سائينءَ |
وقت |
دعا ڪندو رھندس، جي ٿي سگھيو، تہ وري بہ اچي ڪنھن |
34117 |
DYNT.utf |
سجايو ڪم آڻيندي ھئي. مھل تي لکندي پڙھندي |
وقت |
مان ھن کي ھيترو فائدو حاصل ٿيو ھو، جو ھوءَ پنھنجو |
34118 |
DYNT.utf |
سر نماز ۽ قرآن پڙھڻ لڳي ۽ سگھوئي سڄي پاڙي |
وقت |
گھر ۾ زينت کي البت چڱي وندر ٿي. ھيءَ وري ھتي بہ |
34119 |
DYNT.utf |
کان پوءِ سگھوئي حڪم جاري ٿيو تہ ننڍيءَ |
وقت |
انھيءَ |
34120 |
DYNT.utf |
کان پوءِ گھوٽ، ڪنوار کي ساڻ وٺي وري پنھنجي |
وقت |
ٿي نڪاح پڙھيو. گھوٽ کي ڪنوار جي گھر آنائون، ٿوري |
34121 |
DYNT.utf |
کان وٺي، الھيءَ گھر جا سڀ ڀاني سرھا ڏسڻ |
وقت |
انھيءَ |
34122 |
DYNT.utf |
کان وٺي، منھنجي دل ۾ يقين ٿيو تہ سرائي |
وقت |
سامان بہ ڏاڍي پوشيد گائيءَ سان رکيل ھو. انھيءَ |
34123 |
DYNT.utf |
کان وئي ھوءَ انھيءَ ڳلھ تي خيال ڪرڻ لڳي، |
وقت |
پڪو گمان پيو تہ منھنجي بابت ذڪر ھليو آھي. انھيءَ |
34124 |
DYNT.utf |
گھم ۾ جو ٻاھر پيو ھو يا لتڙ ۾ آيو ھو، سو |
وقت |
ھو.'' مٿانس اکر لکيل ڪونہ ھو. جي ڪو ھو، تہ بہ رات جي |
34125 |
DYNT.utf |
مقرر ڪري ڇڏيو ھئائون، جنھن تي مڙس، زال |
وقت |
۽ علمي سڌاري ۾ بہ پريندي کان گھڻي ڪوشش ڪئي. ھڪڙو |
34126 |
DYNT.utf |
ملي. |
وقت |
کاڌي پيتي جھڙي آبت بہ ٿئي ۽ آرام وٺڻ جو بہ گھڻو |
34127 |
DYNT.utf |
نزديڪ اچي ٿيو آھي، پر پوءِ ھيءُ ڏک بہ ٿيس |
وقت |
لاءِ ھيتري جاکوڙ پئي ڪڍيم، تنھن سان نيٺ ملڻ جو |
34128 |
DYNT.utf |
نہ ملي.'' |
وقت |
پوءِ مانيءَ ٽيڪي جي نظر رکجئين متان مون کي اٿڻ جو |
34129 |
DYNT.utf |
ورھائي ڇڏيو ھو، ان موجب لکڻ پڙھڻ ۽ سبڻ |
وقت |
جي گھر ۾ ھوندو ھو. ھِن پنھنجي مشغوليءَ جي لاءِ |
34130 |
DYNT.utf |
ورھائي ڇڏيو. صبح جو ۽ شام جو ٻہ-ٽي ڪلاڪ |
وقت |
علي رضا پنھنجو |
34131 |
DYNT.utf |
وري ھٿ نہ اچي، تنھنڪري ھڪڙي تصويرن ڪڍڻ |
وقت |
اتفاق سان ٿيو ھو، پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ متان اھڙو |
34132 |
DYNT.utf |
وري ڪو ديني يا اخلاقي علم جو ڪتاب کڻي، |
وقت |
ڪنھن |
34133 |
DYNT.utf |
ويجھو ڏٺائين، تڏھن وصيت ڪري پنھنجو مال |
وقت |
جڏھن اھو سوداگر بيمار ٿيو، ۽ مرڻ جو |
34134 |
DYNT.utf |
وٺي پنھنجو ٻيغام چڱيءَ طرح وڃي پھچايو. |
وقت |
ٻولھائڻ ۾ فضيلت واري ۽ چالاڪ ھئي، تنھن خلاصو |
34135 |
DYNT.utf |
ھو. ڳچ رات تائين پاڻ ۾ کلي ڳالھيون ڪري سڀ |
وقت |
بہ چڙھي سنئون ٿيو، سمنڊ بہ ماٺو ھو، ڏاڍو لذت جھڙو |
34136 |
DYNT.utf |
ٽارڻ جو بہ اھو چڱو اپاءُ ھو، ۽ زينت بانو |
وقت |
بہ واقفيت جي لاءِ ھن ضروري ڄاتا. تنھن کان سواءِ |
34137 |
DYNT.utf |
ڏسي ڪنھن ڪاغذ تي پنھنجو ڏک پريو احوال لکي |
وقت |
ظاھر ٿيڻ بھتر آھي. انھيءَ رٿ ۾ ھئي، تہ ڪو خلاصو |
34138 |
DYNT.utf |
ڏسي، شھر ڏي وڃي گاڏي وٺي آيو ھو، تنھن در |
وقت |
اتي ڏينھن بہ ٺريو، ۽ علي رضا ھلڻ جو |
34139 |
DYNT.utf |
ڪتابن جي مطالع ڪرڻ ۽ ٻي لکپڙھ ۾ گذاريندو |
وقت |
پوءِ وري ٻئيءَ جي ڪم جي لظرداري رکندو ھو ۽ باقي |
34140 |
DYNT.utf |
ڪوشش بہ ڪندو، ۽ جا شيءِ پريندي نئين ڏسڻ |
وقت |
جي ماڻھو ضرور خواھش رکندو. جي خواھش رکندو تہ ھڪڙي |
34141 |
DYNT.utf |
ڪونہ ٿي مليس سو پئي خيال ڪيائين تہ ھن کي |
وقت |
ايترو گھڻو ھو، جو ھن کي پوريءَ طرح تعليم ڏيڻ لاءِ |
34142 |
DYNT.utf |
ڪونھي. پنھنجي مائٽن ۽ پاڙي وارن جي حال |
وقت |
توکي خبر آھي تہ ھيڏي ساري ٻار کي گھر ۾ ويھارڻ جو |
34143 |
DYNT.utf |
ڪيئن گذ رندو!'' |
وقت |
وري اچي پاڻ سان وٺي ويندس، تيسين الاجي منھنجو |
34144 |
DYNT.utf |
۽ وجھ گھر جي. گھر جي ڪم کان جيڪو ٿورو گھڻو |
وقت |
پر ھيڏي قصي لکڻ لاءِ بہ |
34145 |
DYNT.utf |
۾ ملڻ جو وجھ پئي ڳوليو، سا ڪيوڙي جون ٻٽي |
وقت |
گرميءَ جا ڏينھن ھئا، ۽ بختاور جنھن زينت کي خلاصي |
34146 |
DYNT.utf |
تي ائين ٿي سمجھيو، جيئن ئہ ڪنھن ڌارين ۽ |
وقتن |
بہ معاملي ۾ پيءُ جو ادب ڪرڻ فرض ھو، پر ھن اھڙن |
34147 |
DYNT.utf |
تي عبادت ڪرڻ ۾ مشغول رھندو ھو. زينت بانو |
وقتن |
۽ ٻي لکپڙھ ۾ گذاريندو ھو. انھيءَ سان گڏ ھو مقرر |
34148 |
DYNT.utf |
تي ھن کي معلوم ٿيو تہ ھنن کيس نقصان پھچائڻ |
وقتن |
ھن اتي جي ڪن اميرن کي پنھنجو حاسد ڏٺو، ۽ ٻن-چئن |
34149 |
DYNT.utf |
۾ بہ پنھنجي جاءِ ڪري وجھندي، ۽ وڏي ھمٿ |
وقتن |
جيڪا اصلي ٻاھر جي آزمودگار ھوندي، سا اھڙن مشڪل |
34150 |
DYNT.utf |
صلاح ۽ تجويز لاءِ ۽ سندس مرضيءَ پٺيان. |
وقت، |
ڪڍيو ھو ۽ ڪاوڙجي نوڪريءَ مان خارج ڪيوھو، سو فقط |
34151 |
DYNT.utf |
کاڌي جو رکيو ھو، تنھن مان ڪا زال گوڙ ۾ ھلندي |
وکر |
کان اڳي ھڪڙو اتفاق ٿيو، جو ڪنڊ واري ھٽ تي ميوو ۽ |
34152 |
DYNT.utf |
ڪاٺ جا پيپ بند ٿيل پيل ھئل ۽ اڀرندي پاسي |
وکن |
جي ھيٺان گھڙي وٿي آھي. ھڪڙي پاسي کان اٽڪل ويھار |
34153 |
DYNT.utf |
. توکي خبر ناھي تہ آءُٗ وڏو امير آھيان، |
وکندس |
گھر ۾ سکي ھوندينءَ، انھيءَ کان بہ آءُٗ توکي سکيو |
34154 |
DYNT.utf |
ٿو. ٻاھر گھمڻ قرڻ، جنگيون ڪرڻ، دشمنن کي |
وکي |
آھن. خدا تعاليٰ سڀ ڪنھن تي پنھنجي وسعت آھر ڪم |
34155 |
DYNT.utf |
ڏي روالو ڪريان تہ ڀلي ڀاءُ سان گڏ رھي، |
ولابت |
پئي خيال ڪيائين تہ ھن کي وري بمبئيءَ موڪليان، با |
34156 |
DYNT.utf |
ماڻھو اٽڪل وارو ھو، گھر ۾ ڀاتي پورا پنا |
ولائتي |
ھنن جو کذران تمام چڱو پيو ٿيندو ھو. ھو بہ اصل |
34157 |
DYNT.utf |
جا ماڻھو رکندا آھن. جي ھن جي گھر ۾ منڊم |
ولايت |
ھن پنھنجو خانگي بندوبست بہ اھڙو رکيو، جھڙو |
34158 |
DYNT.utf |
جي عمارتن ۽ ڪارخالن جون تصويرون نڪتل آھن، |
ولايت |
ٿو، ھو ڪنھن صاحبلوڪ وٽان ٻہ - ٽي ڪتاب آڻيندو، جن ۾ |
34159 |
DYNT.utf |
رواني ٿي. محبوب علي ھن جي وڃڻ ڪري گھڻو خوش |
ولايت |
لائق ٿي ۽ قاعدي موجب ھن کي طلاق ملي، سا مڙس کي ڇڏي |
34160 |
DYNT.utf |
مان بمبئيءَ آيو. |
ولايت |
واقف ھئا، سندس ڌيءُ اتي ھئي، تنھنڪري محبوب علي |
34161 |
DYNT.utf |
مان روانو ٿيو. ھن محبوب عليءَ وانگي منڊم |
ولايت |
مليئي تہ نوڪري ڪر.'' ھن کي بہ اھا صلاح پسند آئي، سو |
34162 |
DYNT.utf |
موڪلي. اھو ھينئر سورھن-سترھن ورھين جو ھو |
ولايت |
علي رضا کي دل ۾ ھو تہ في الحال پنھنجي وڏي پٽ کي |
34163 |
DYNT.utf |
واريون منڊمون اڪثر ڏيھي ماڻھن کي پاڻ کان |
ولايت |
جي ڳالھ تہ کڻي ڇڏيو، پر ھلت چلت جي ڪري بہ اڃا |
34164 |
DYNT.utf |
ويو بہ ٿي، سو ھن جو چڱيءَ طرح واقف ھو، تنھن |
ولايت |
ھن انھيءَ ڪم تي ڪمر ٻڌي. سانگائتو ھڪڙو وڏو آفيسر |
34165 |
DYNT.utf |
وڃڻ کان پوءِ سگھوئي علي رضا کي سندس ڌيءُ |
ولايت |
محبوب عليءَ جي |
34166 |
DYNT.utf |
وڃي ٻيءَ منڊم سان شادي ڪري اچان، پر ھڪڙيءَ |
ولايت |
وري شادي ڪرڻ جو ارادو ڪيائين. بعضي دل ۾ آيس تہ وري |
34167 |
DYNT.utf |
۾ پھچايس. ٿوري عرصي ۾ ھي مشھور ٿي ويو، ۽ |
ولايت |
جي مدد پريندي کان پيءُ جي ھيس، جنھن ھيستائين پئي |
34168 |
DYNT.utf |
۾ چڱيءَ طرح ڏٺو ھو، ۽ وٽس پئسي جي تنگي ڪانہ |
ولايت |
پرءِ گھر ٺاھي ويھي رھيو. ھن گھر ھلائڻ جو بندوبست |
34169 |
DYNT.utf |
۾ رھڻ ڪري سڀ طرح جا ديني يا دنيوي خيال اڳي |
ولايت |
کي ڏيکاريون، پر پٽس جي ھن منڊم سان دل گھڻي ھئي ۽ |
34170 |
DYNT.utf |
۾ رھي بھتر ماڻھو، بھتر بندوبست ۽ بھتر صحبت |
ولايت |
لفظ بہ ڳالھائي ويندو ھو. ھو سمجھندو ھو، تہ آءُٗ |
34171 |
DYNT.utf |
۾ رھيو ھو، مگر ھن جا خيال ٻيءَ طرح جا ھئا |
ولايت |
وانگي منڊم ڪانہ پرڻي ھئي. اگرچ اوترائي ورھيہ |
34172 |
DYNT.utf |
۾ رھيو ۽ ڪنھن جوان منڊم سان واقف ٿي ويو |
ولايت |
ھو، سا بہ ھو پاڻ سان وٺي آيو ھو. ھيءُ گھڻا ورھيہ |
34173 |
DYNT.utf |
۾ طبابت جو علم سکي ۽ ڊاڪٽريءَ جو استحان |
ولايت |
ھن پٽ جي نسبت ۾ علي رضا ارادو ڪيو تہ |
34174 |
DYNT.utf |
۾ ھوس ۽ منڊم سان شادي ڪرڻ جو ارادو ٿي ڪيم، |
ولايت |
ھينئر ھن کي ياد آيو تہ جڏھن |
34175 |
DYNT.utf |
۾ ھڪڙي منڊم سان پرڻيو ھو، سا بہ ھو پاڻ سان |
ولايت |
پر ھو ڇڙھو ڪين ھو، ھو |
34176 |
DYNT.utf |
۾ ڍاڪٽريءَ جو ڪم سکندو ھو، سو بہ ؟؟؟ نہ |
ولايت |
۾ محبوب عليءَ جو ننڍو ڀاءُ منصور علي، جو ساڻس گڏ |
34177 |
DYNT.utf |
۾ ڏسي آيو ھو، انھيءَ طرح يڪدم عجيب ڪارخانو |
ولايت |
پنھنجي خانگي ڌنڌي کولڻ جي تجوبز ڪئي، ۽ جيڪو ڊول |
34178 |
DYNT.utf |
سان واپار ھلندو ھو، ۽ ھزارن جو خاوند ھو. |
ولايتن |
حاجي ڏوسل نالي ھوندو ھو. انھيءَ جو بمبئي ۽ ٻين |
34179 |
DYNT.utf |
ڏي وڃي، خاصو خاصو مال سودي سندن لاءِ ايندو |
ولايتن |
ھئا، جو بمبئي ۽ ڪلڪتي، توڙي بغداد، ايران ۽ ٻين |
34180 |
DYNT.utf |
ماڻھو ھو، تنھن کي ولايتي مسلمالن جون رسمون |
ولايتي |
تي بيٺا ھئا. علي نواز خان ڏاھو ماڻھو ھو ۽ ٻيو وري |
34181 |
DYNT.utf |
مسلمالن جون رسمون سجھيون ٿي، تنھن ڄاتو |
ولايتي |
ڏاھو ماڻھو ھو ۽ ٻيو وري ولايتي ماڻھو ھو، تنھن کي |
34182 |
DYNT.utf |
تہ ڪھڙو حال آھي، ھيستائين مائي بہ پنھنجي |
ولجي |
``امان، بھتر صلاح آھي تہ سرائيءَ جي گھران سماءُ |
34183 |
DYNT.utf |
آيا. ھي چار ڄڻا اگرچ پرڏيھ ۾ قيدي ھئا، تڏھن |
ولي |
اچي ويو، تنھنڪري ھنن کي ٻين قيدين سان گڏ ايران ڏي |
34184 |
DYNT.utf |
بہ پنھنجن ٻارن جا اھڙا بندوبست پئي ڪيا |
ولين |
آھيو - ڄاڻو ٿا تہ زماني جو اھو دستور آھي، نبين |
34185 |
DYNT.utf |
بہ ججھي ھئي، انھيءَ ھوندي بہ پنھنجن مٺن |
وندر |
کي اگرچہ سک ۽ مشغولي گھڻي ھئي ۽ پنھنجي اولاد جي |
34186 |
DYNT.utf |
تہ ٿي. الھيءَ جو نالو محبوب علي رکيائين. |
وندر |
مون سان ٿي، ۽ پرديس جي ڏکن ڏوجھرن ۾ ڪا سنگت، ڪا |
34187 |
DYNT.utf |
ٿي. ھيءَ وري ھتي بہ وقت سر نماز ۽ قرآن پڙھڻ |
وندر |
انھيءَ گھر ۾ زينت کي البت چڱي |
34188 |
DYNT.utf |
ڪندو ھو. انھيءَ شغل مان قري وري رنن جي صحبت |
وندر |
۾ بہ پنھنجو يڪتارو ٺاھي رکيائين، رات جو پيو اھا |
34189 |
DYNT.utf |
جو چڱو وجھ مليو، پر ھنن جو ديني ۽ دنيوي |
وندرائڻ |
اشراف زالن کي مناسب طرح صحبت ڪرڻ، خوش گذارڻ ۽ دل |
34190 |
DYNT.utf |
جي سنڀال ۽ چمنن ۽ ٻارن جي ڀڃگھڙ ڪندو ھو. |
وڻن |
باغ ۾ باغئيءَ سان ڪمائيندو ھو، ۽ گلڪاري ۽ ميون جي |
34191 |
DYNT.utf |
ھوس، ليڪن مھانڊا تہ اھڙا ھئس جو ڏسندڙ جي |
وڻندڙ |
بدن ھوندي ھئي. رنگ تمام اڇو نہ ھوس، نہ بہ نھايت |
34192 |
DYNT.utf |
ٻار ھو، جھڙو نالو محبوب ھوس، اھڙو محبوب |
وڻندڙ |
لڳا. ٻار بہ ساڻس ھو، تنھن جو پڇيائونس، ھو تمام |
34193 |
DYNT.utf |
. مريم بہ کلي چيس تہ ``ابا، تو کي ڪنواري ڪانہ |
وڻي |
بيٺو. ماءُ سان صلاح ڪيائين، تنھن کي بہ اھا ڳالھ |
34194 |
DYNT.utf |
تہ ٻوڙي، مگر اھڙي ڪم ۾ ڌيءُ جي ڳالھ مڙيئي |
وڻيس |
تہ ماءُ مالڪياڻي آھي - وڻيس تہ ڌيءَ کي تاري، |
34195 |
DYNT.utf |
تہ ڌيءَ کي تاري، وڻيس تہ ٻوڙي، مگر اھڙي |
وڻيس |
ڏني تہ ``چوي ٿي تہ ھونءَ تہ ماءُ مالڪياڻي آھي - |
34196 |
DYNT.utf |
مون کي رنج ڪندينءَ؟ صاف جواب ۾ شرم ڇو ٿي |
وڻيئي؟ |
جان بيبيءَ وري چيس تہ ``مائي، تڏھن منھنجي ڳالھ نہ |
34197 |
DYNT.utf |
باقي سيٺ جي گھر ۾ سو مون کي عيب ڏسڻ ۾ ڪونہ |
وڻي، |
``اھو جيڪي چوين ٿي، غلط ڪونھي، اھو مون کي بہ نٿو |
34198 |
DYNT.utf |
. پھريائين تہ حيا کان ڪڇيائين ڪين ٿي، پر |
ونڊيو |
ڪوڙ نٿي چوي. ويچاريءَ مون سان پنھنجو سڄو حال ويھي |
34199 |
DYNT.utf |
. |
وھنجارڻ |
ھئي، جھڙوڪ پاڻي پبارڻ، ٻارن جا ڪپڙا سبڻ، ٻارن کي |
34200 |
DYNT.utf |
تنھن کي بختاور ميٽ تيل ۽ پاڻي ڏئي آئي. پاڻ |
وھنجڻ، |
قرآن پڙھي پوءِ ڪارچوب ڪڍيو. مائي شھربانو ويئي |
34201 |
DYNT.utf |
بس ڪيو ھو، تنھن بختاور کي سڏ ڪيو. ھن وڃي |
وھنجي |
انھن چرچن ڪندي، مائي شھر بانوءَ |
34202 |
DYNT.utf |
منھنجو ڪو بہ نالو وٺي نہ سگھندو، ۽ شھر |
وھندي |
ڏٺو آھي، جي سٽ پائي درکان ٻاھر ٿيس، تہ بازار |
34203 |
DYNT.utf |
پيو، ۽ پنھنجو وطن بہ وسري ويس. |
وھي |
۽ انعام اڪرام ملندو ھوس. اھڙن فائدن کان ھو سنڌ ۾ |
34204 |
DYNT.utf |
ويٺا ھججو.'' انھيءَ صلاح تي سڀ ڪمر ٻڌي سانباھو |
وھيڻا |
اڌ رات جو اھو ڪم شروع ڪنداسين. اوھين سڀ اشاري |
34205 |
DYNT.utf |
ھو، سو نيٽي پيو ۽ زينت بانو وَٽي سوڌي تختي |
وھيڻو |
مھل شايد لوڏي جي ڪري نڪري پيو ھو ۽ رڳو اشاري |
34206 |
DYNT.utf |
. |
وھيو |
جايون جڳھيون وٺي ٿانيڪو ٿي بمبئيءَ ۾ ويھي |
34207 |
DYNT.utf |
جا ٻار جيڪي ڄمن ٿا، سي اڪثر ضعيف ٿا ٿين، |
وھيءَ |
سڌاري جا ڪم جيڪي سکڻا آھن سي ڇڏايو يڃن، ۽ ننڍي |
34208 |
DYNT.utf |
جي شاديءَ ڪري سڌاري جا ڪم جيڪي سکڻا آھن |
وھيءَ |
وڌيڪ بار ڇالاءِ ٿجي؟ تنھن کان سواءِ، ننڍيءَ |
34209 |
DYNT.utf |
جي شاديءَ ڪري ماڻھو پاڻ بہ جلد پيريءَ ۽ |
وھيءَ |
جا ٻار جيڪي ڄمن ٿا، سي اڪثر ضعيف ٿا ٿين، ۽ ننڍي |
34210 |
DYNT.utf |
وارو آھي، صورت جو موچارو آھي - رڳو ڌارياڻيءَ |
وھيءَ |
آھي، اشراف گھر جو آھي، کئتڻ ڪمائڻ وارو آھي پوري |
34211 |
DYNT.utf |
آھي. انھيءَ بندر تي ڪراچيءَ ۽ بمبئيءَ وارا |
وھڪ |
آھي. ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي آھي، جنھن سان ڏاڍي |
34212 |
DYNT.utf |
آھن ۽ زال بہ غير واقف ٿي ڏسجي، ڇالاءِ ايترو |
ويا |
لُچا ٿيندا آھن. ھن ڏٺو تہ مون کي پنھنجا پئسا ملي |
34213 |
DYNT.utf |
آھن ۽ وڏو انتضار مائٽ کي ڌيءُ جو ٿيندو |
ويا |
سان سڀ صالح ٿيا آھن ۽ پنھنجي منھن ڪم کي لڳي |
34214 |
DYNT.utf |
آھن. |
ويا |
انھن جي سئڀال ۽ پرورش ڪرڻ-اھي ڪم وري زالن تي رکيا |
34215 |
DYNT.utf |
آھن، تہ نہ آيا آھيون.'' |
ويا |
۽ اچي ڏينھن گذارينداسين، جو ٻہ - ٽي ڏينھن ٿي |
34216 |
DYNT.utf |
آھن، جو پاڻ نہ ملما آھمون، تنھنڪري ڄاتم |
ويا |
آءُٗ رڳو انھيءَ ڪم لاءِ نہ آيس. ڪيترا نہ ڏينھن ٿي |
34217 |
DYNT.utf |
آھي، سو وري اڌ رات جو مس ايندا. انھيءَ جو |
ويا |
اچي مليم ۽ ماريم. مگر ھنن پڪ ڏنيس تہ ``ھو ھن پاسي |
34218 |
DYNT.utf |
تہ سھي، مگر بمبئيءَ واري کي ڦول گليءَ ۾ |
ويا |
اھي خط |
34219 |
DYNT.utf |
تيئن انھيءَ کي بہ ڇڏي ھاڻي اچي پنھنجي پيرن |
ويا |
پر جيئن غربب ٿيندا ويا ۽ ڏوليءَ جو بہ کٽراڳ ڏسندا |
34220 |
DYNT.utf |
جو ڄڻ اڳي جا واقف ھئا. |
ويا |
کان وٺي ھنن جي دل ٻجھي ويئي ۽ پاڻ ۾ اھڙ گَھرا ٿي |
34221 |
DYNT.utf |
ھئا جو ھو مليا نہ ھئا، تنھنڪري ھڪٻئي ڏي |
ويا |
لھواريون ڳالھيون ڪيائون. ٻہ - ٽي ڏينھن لنگھي |
34222 |
DYNT.utf |
ھئا. |
ويا |
۾ اڳوڻي وقت جا ڪيترائي خاندان ھن کان اڳي خرات ٿي |
34223 |
DYNT.utf |
ھئا. علي رضا کي بہ پنھنجي ڪم جو چڱو سانسگو |
ويا |
وڃي بمبئي وسائجي، جتي ھي ھيترن ڏينھن ڪري ٺھي بہ |
34224 |
DYNT.utf |
ھئا. ٻانھيءَ لنگھندي پٽ تان کنيو ھو، ڀانئيائين |
ويا |
گھم ۾ جو ٻاھر پيو ھو يا لتڙ ۾ آيو ھو، سو اکر ڊھي |
34225 |
DYNT.utf |
ھئا، اھڙا ڇھءست ورھيہ ٻيا بہ ھنن کي اتي |
ويا |
۾ رھي ۽ انھيءَ مڪتب جاري ڪئي بہ ڇھ-ست ورھيہ گذري |
34226 |
DYNT.utf |
ھئا، پوءِ ھي بہ مرندا جھرندا، بتيلي تي |
ويا |
آخر ٻيو چارو ڪونہ ٿيو. ماڻھو تہ ٻيا سڀ لھي |
34227 |
DYNT.utf |
ھئا، تن سان اٿڻ-ويھڻ لڳا. |
ويا |
سکي ۽ جن وڏن ماڻھن سان اتي رھڻ ڪري ھي واقف ٿي |
34228 |
DYNT.utf |
ھئا، تيئن ھيءَ پاڻ بہ نيڪيءَ، خوشخلقيءَ |
ويا |
۾، پر ڳالھائڻ ۾ بہ. جيئن ھن جا ماءُ-پيءُ مشھور ٿي |
34229 |
DYNT.utf |
ھئا، تڏھن بہ اھڙا ٻيا وري سگھوئي ھن کي |
ويا |
ڏسي خوش ٿيا. اگرچہ انھيءَ وچ ۾ ھڪڙو-ٻہ ڃڻا بدلي ٿي |
34230 |
DYNT.utf |
ھئا، جو وڏا وڏا ماڻھو ھنن جي تعريف مان |
ويا |
جنھن ۾ ھن قيد بہ ڪاٽيو ھو؛ تنھن ۾ ھي اھڙا مشھور ٿي |
34231 |
DYNT.utf |
ھئا، ۽ ھن جي معرفت سندس خدمت لاءِ سندس |
ويا |
ھڪڙو پٽ بہ ڄائس. ھن کي ھتي رھئي ست-اٺ ورھيہ گذري |
34232 |
DYNT.utf |
۽ آگبوٽ روانو ٿبو. |
ويا |
ھنن سان آگبوٽ تائين بہ آيا. پوءِ سڀ موڪلائي ھليا |
34233 |
DYNT.utf |
۽ اوڇنگارون ڏيئي روئڻ لڳا. |
ويا |
ھن کي چميون ڏيڻ لڳو. پوءِ ٻيئي ھڪٻئي کي چنبڙي |
34234 |
DYNT.utf |
۽ سُکي حال ۾ بہ ايندا ويا. مڪتب بہ روزبروز |
ويا |
جھڙا ھي پاڻ، تھڙا ھنن جا ٻار تعليم ڪري سڌرندا بہ |
34235 |
DYNT.utf |
۽ قريباً ٽن ھزارن رپين جيترو مال، زيور |
ويا |
رات جو کاٽ لڳو؛ ٽي ءچار چور ھئا، جي کاٽ ھڻي اندر |
34236 |
DYNT.utf |
۽ نيئي ھفتو کن پنھنجي گھر رھايائونس. اوري |
ويا |
۾ ڏڪي پيا؛ پوءِ وري زينت بانوءَ کي پاڻ سان وٺي |
34237 |
DYNT.utf |
۽ ڏوليءَ جو بہ کٽراڳ ڏسندا ويا تيئن انھيءَ |
ويا |
۾ چڙھڻ جي رسم ورتي ھئائون؛ پر جيئن غربب ٿيندا |
34238 |
DYNT.utf |
. |
ويا |
دائيءَ کي ويھاري، باغ ۽ ٻنيءَ جو بندوبست ڪري وري |
34239 |
DYNT.utf |
. |
ويا |
وڌانون ۽ پٽس کي ڦَٽي ڇڏيائون ۽ پاڻ مال سوڌو ڀڄي |
34240 |
DYNT.utf |
. |
ويا |
ٿيو ۽ علي رضا ۽ زينت بانوءَ جا سکر ماڻھو واقف ٿي |
34241 |
DYNT.utf |
. |
ويا |
گھڻو گھٽ ڏٺائون. نيٺ ٿورو ٿورو ڪري ھن سان ملي ٺھي |
34242 |
DYNT.utf |
. |
ويا |
ھو پھريون ڀيرو ايڏي سفر تي نڪتو ھو، پر پوءِ ٺھي |
34243 |
DYNT.utf |
. |
ويا |
۽ ترڪستان جي سرحد تي آڻي ڇڏيائونس، پوءِ موڪلائي |
34244 |
DYNT.utf |
. اسڪول جي انھيءَ بيان ٻڌڻ ڪري ۽ حال ڏسڻ |
ويا |
تنھن کان پوءِ سڀيئي چاءِ پِي گلدستا وٺي، موڪلائي |
34245 |
DYNT.utf |
. انھيءَ وچ ۾ ھن کي ٻار بہ ڄائو، ڇالاءِ جو |
ويا |
فضل محمد جي گھر ۾ زينت بانوءَ کي ڇھ مھينا گذري |
34246 |
DYNT.utf |
. جا محبت ۽ الفت گھر جي ڀاتين جي، خاص ڪري |
ويا |
انھيءَ طرح پنج-ڇھ مھينا گذري |
34247 |
DYNT.utf |
. مائي جان بيبي بلڪل غريب زال آھي اسان سان |
ويا |
``ڪھڙو سماءُ! خير سان پلڪ گذري ديئي، مھمان خوش ٿي |
34248 |
DYNT.utf |
. مڪتب بہ روزبروز ويو وڌيڪ زور وٺندو ۽ مشھور |
ويا |
ٻار تعليم ڪري سڌرندا بہ ويا ۽ سُکي حال ۾ بہ ايندا |
34249 |
DYNT.utf |
. وري ھنن ھن کي مئو سھسايو ھو. پڪ ھين تہ ٻڏي |
ويا |
ھيس، تنھنڪري جن ساڻس کڏ گذاريو ھو، سي بہ ڀلجي |
34250 |
DYNT.utf |
. ھن ويچاريءَ جو خدا کان سواءِ نڪو شاھد |
ويا |
ٻئي ڏينھن مقدمو ھليو. فرياديءَ جا شاھد گواھ پڇيا |
34251 |
DYNT.utf |
. ھي اچي بنگلن ۾ لٿا. جنھن شھر ۾ علي رضا ننڍو |
ويا |
اچي حيدرآباد پھتا. ھنن جو تجمل ڏسي ماڻھو حيران ٿي |
34252 |
DYNT.utf |
. ھڪڙي رات انڌاري، ٻيو گاڏيءَ جو پنڌ-پنڪيون |
ويا |
سڙڪ ڪانہ ھئي، چارو ھو، سو چارو ڏيو آھستي ھلندا |
34253 |
DYNT.utf |
. ڪي سندن مرضي ٿي، ڪي ٻين صلاح ڏنين تہ ``جي |
ويا |
ھتي حيدرآباد ۾ ڳچ ڏينھن رھيا، تنھنڪري البت ٺھي |
34254 |
DYNT.utf |
. ڪڏھن تہ ٽيئي ڄڻا ننڊ ۾ پئجو ٿي ويا، ۽ ڏاند |
ويا |
انڌاري، ٻيو گاڏيءَ جو پنڌ-پنڪيون کائيندا ھليا |
34255 |
DYNT.utf |
کڻي نہ وٺنداسين يا وٺي پنھنجي ڪم نہ لڳائينداسين- |
وياج |
۾ پھي، ٺھراءُ ڪيو تہ پئسا تہ قابو رکيا ھوندا باقي |
34256 |
DYNT.utf |
وٺڻ جي نسبت دل تي ديني خطرو گذرين، تڏھن |
وياج |
جي معرفت بئنڪ ۾ رکائي ڇڏيندي ھئي. اگرچہ بئنڪ مان |
34257 |
DYNT.utf |
ڪندو، تنھنجون مرادون اسان کي ڏبکاربندو. |
ويارو |
بختاور - دائي صدقي، خير گھُر! خدا توکي پُٽن پوٽن |
34258 |
DYNT.utf |
۽ پٽ ڄائس، جنھن جو نالو منصور علي رکيائون. |
ويائي |
پيٽ سان ھئي ۽ بمبئيءَ ۾ آئي ٽي مھينا مس گذرين تہ |
34259 |
DYNT.utf |
باقي ماءُ بچي ھيس جا پرڏيھ ۾ ھيڏڙي ٻار |
ويا، |
سان گڏ خوش پئي گذاريو. ھاڻي پيءُ ۽ ڀاءُ تہ ڀڄي |
34260 |
DYNT.utf |
تہ بہ ڇوٽڪارو نہ ٿيو. ڊاڪٽر کي آندائون، |
ويا، |
گھرايائون، پر سور سخت ٿيڻ لڳا. ٻہ ڏينھن لنگھي |
34261 |
DYNT.utf |
تيئن سڀني جي محبت ھن سان وڌندي ويئي. خود |
ويا، |
جيئن وڌيڪ ڏينھن پوندا |
34262 |
DYNT.utf |
تڏھن خرچ گھٽائڻ لڳو. اھڙيءَ طرح جو پينشن |
ويا، |
ڳاري، ٺاھہ ٺوھہ رکندو ايندو ھو. جڏھن آھي سڀ کپي |
34263 |
DYNT.utf |
تڏھن زالن ٽڪن تي ٻنھنجو ٻار وڪيو. سو ويچاري |
ويا، |
لالچ تي اھو ڪم ڪيائون، يا چوندا تہ جڏھن مڙس مري |
34264 |
DYNT.utf |
جتان وري نہ موٽيا. پوءِ سندس گاديءَ تي |
ويا، |
ويو، باقي سندس زال ۽ ننڍو پٽ قيد ٿي ايران ڏي |
34265 |
DYNT.utf |
جو حد کان ٻاھر. |
ويا، |
ھئا، ھم قوم ھئا، جوان ھئا. اھڙو ھڪٻئي سان ملي |
34266 |
DYNT.utf |
جو علي رضا جو پيءُ ۽ ھنن جو ڏاڏو ھو. ھن کي |
ويا، |
مرحوم علي نواز خان سندن بزرگ جي قبر تي زيارت لاءِ |
34267 |
DYNT.utf |
جو ھنن کي ڇڏين ئي نہ. |
ويا، |
ٻہ- ٽي مھينا رھيا، انھيءَ وچ ۾ ھو ھنن سان اھڙا ٺھي |
34268 |
DYNT.utf |
وچين وچين جي مھل ھئي. زينت بانو بہ ھٽن تي |
ويا، |
ماڻھو گھڻائي پئي آيا |
34269 |
DYNT.utf |
ٻيون تہ سندن ايماندار ٻانھي بختاور، علي |
ويا، |
سندن اڻبڻت ظاھر ھئڻ ڪري ھو انھيءَ تڪليف کان ڇٽي |
34270 |
DYNT.utf |
۽ اڃا پنھنجو داستان لکي پورو نہ ڪيو ھئائين، |
ويا، |
سو پيئي لکندي ھئي. انھيءَ ۾ ھن کي ست-اٺ ڏينھن لڳي |
34271 |
DYNT.utf |
۽ ڏاند پاڻھي ئي پئي ھليا. |
ويا، |
کائيندا ھليا ويا. ڪڏھن تہ ٽيئي ڄڻا ننڊ ۾ پئجو ٿي |
34272 |
DYNT.utf |
ھيڏي ھوڏي ڳولڻ لڳس، پر ھن جو پتوئي ڪونہ |
ويا؛ |
کي اٿاريائين، مريم کي سڏ ڪيائين. سڀئي سسا مسا ٿي |
34273 |
DYNT.utf |
ارمان ٿيڻ لڳو، پر لاچار ماٺ ڪري ويھي رھي |
ويتر |
ھئي. ھينئر جو ھو اتان نڪرڻ لڳا، سو ھن ويچاريءَ کي |
34274 |
DYNT.utf |
سندن وچ ۾ وڏو سنڌو پئجي ويو؛ جو ھنن ڄاتو |
ويتر |
کؤنس تہ ھنن سان ڪچيءَ کان کنئي ھئائون، پر ھاڻ تہ |
34275 |
DYNT.utf |
ھينئر جو شوق رکي سکڻ لڳي، سو ويئي روز بروز |
ويتر |
کي انھيءَ ڪم ۾ گھڻي مدد ڏني.ھيءَ اصلي ھوشيار ھئي، |
34276 |
DYNT.utf |
ھئي. |
ويثي |
ھئي، ٻي وري پاڻ ڏني ھئاڻينس، سا بلڪل چالاڪ ٿي |
34277 |
DYNT.utf |
عزيز ھئن. حامدعلي بہ ساڻن ڪراچيءَ تائين |
ويجھا |
جي گھڙي بہ آئي. ڏاڍا روئڻ ڪيائون- نيٺ بہ تہ |
34278 |
DYNT.utf |
عزيز يا گَھرا دوست حاضر ھجن، جي نڪاح کان |
ويجھا |
ڪنوار پنھنجي جاءِ تي ھليا وڃن ۽ نڪاح مھل ڪي ٿورا |
34279 |
DYNT.utf |
مائٽ بہ مٿس کلندا ھئا، ۽ ھن کان گوشو ڪندا |
ويجھا |
جي رستن کان بلڪل ٻيءَ طرح جا ھئا، تنھنڪري سندس |
34280 |
DYNT.utf |
مائٽ ٿيا، تنھنڪري ھنن کي ھيڪلائيءَ جو |
ويجھا |
ملڻ جي لاءِ علي رضا جي گھر ايندا ھئا، سي بہ ھن جا |
34281 |
DYNT.utf |
اچي انھيءَ سان کيڏڻ لڳا. ھمو کلڻ ۽ ڏانھن |
ويجھو |
ھو، جھڙو نالو محبوب ھوس، اھڙو محبوب ھو؛ تنھنڪري |
34282 |
DYNT.utf |
اچي چيائين تہ ``سائين، ڀلائي ڪري مون کي |
ويجھو |
سرڪاري ماڻھو آھي، ھن کي وڌيڪ خبر ھوندي. سو ھن کي |
34283 |
DYNT.utf |
اچي، ھمت ڪري ھن کي ڇڪي ٻيڙيءَ تي آندو. |
ويجھو |
کان پاڻيءَ تي ڪا شيءِ ٽُلڪندي ڏسي لڙي آئي، مھاڻن |
34284 |
DYNT.utf |
بہ آھي. آءُٗ ڳالھائينديس بہ کڻي ھندستاني، |
ويجھو |
پنھنجو نالو زينب کڻي رکديس، جو زينت جي نالي کي |
34285 |
DYNT.utf |
پوي. وري ٻن-ٽن ڇوڪراٽن کي زنانا ڪپڙا ڍڪائي، |
ويجھو |
رکي ڌڪيون تہ ھيٺ وڃيو ٺڪاءُ ڪري ۽ تھخاني کي وڃيو |
34286 |
DYNT.utf |
پيو ھو. علي نواز جي پيءُ جڏھن خبر ٻڌي تہ |
ويجھو |
ڪري ايرانين سان وڙھن لاءِ سنڀري آيو ۽ ڪاھ ڪري اچي |
34287 |
DYNT.utf |
چڪاس ڪرڻ مان معلوم ٿيس تہ باروت ٿورو گھڻو |
ويجھو |
۾ باروت جو ذڪر ھو، سو متان اھي پيپ باروت جا آھن. |
34288 |
DYNT.utf |
ستل ھيس، سا بہ جاڳي، چوڻ لڳيس تہ ``مائي |
ويجھو |
اچي قٽي، پئي ٿڌا ساھ کنيائين ۽ آٿلي پٿلي. مريم جا |
34289 |
DYNT.utf |
مائٽ ھوس، تنھنڪري جيئن اڪثر زالن جو خيال |
ويجھو |
کونگو ھو، ڪنھن بہ طرح ڪمائيءَ ڪرڻ جھڙو نہ ھو، پر |
34290 |
DYNT.utf |
ھجي. سو في الحال ھنن بہ انھيءَ صلاح تي ھلڻ |
ويجھو |
جو ڀانئيائين تہ اولاد جي اکين آڏو نہ ھجي، تہ من |
34291 |
DYNT.utf |
ھڪڙو سُڃو گھر ھو، جنھن مان زمين کوٽي محلات |
ويجھو |
معلوم ڪيائين تہ ڪوٽ جي اوڀارين ڀت جي ٻاھران ٿورو |
34292 |
DYNT.utf |
ھڪڙو ننڍو ڳوٺ مھاڻن جو ڏسڻ ۾ آيو، جتي ڏھ-پندرھن |
ويجھو |
ٻٽڻ کان بچايس. نيٺ ھو اچي ڪناري تي پھتا. ڪناري کي |
34293 |
DYNT.utf |
ٻاھران ڪردن جي اوطاق آھي، انھيءَ سان زمين |
ويجھو |
ڪوٽ جي ٻاھرينءَ ڀت کي ويجھي آھي، انھيءَ ڀت جي |
34294 |
DYNT.utf |
ٿين ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان جيجي! خير تہ آھي، |
ويجھو |
نالو بہ ٻڌائين، تڏھن پاڻ سجاڳ ٿيو، رڙھي اچي |
34295 |
DYNT.utf |
ٿيو آھي ۽ اڳيئي پيو خيال پچائيندو ھو، تہ |
ويجھو |
پيءُ جڏھن خبر ٻڌي تہ سندس ملڪ جو بادشاھ ڪاھي اچي |
34296 |
DYNT.utf |
ٿيو ھو. |
ويجھو |
جي دل تي بار ھوندو ھو، تنھن جو فيصلو ھاڻي اچي |
34297 |
DYNT.utf |
ٿيو ھو، پنجاھي ورھين جي عمر ھيس. اولاد |
ويجھو |
تہ ھاڻي ھتان موڪلائي ھلجي. ھينئر اچي پيريءَ کي |
34298 |
DYNT.utf |
ڏٺائين، تڏھن وصيت ڪري پنھنجو مال پنھنجي |
ويجھو |
جڏھن اھو سوداگر بيمار ٿيو، ۽ مرڻ جو وقت |
34299 |
DYNT.utf |
آھي، انھيءَ ڀت جي ويجھو ٻاھران ڪردن جي |
ويجھي |
جي وڏي حرم واري محلات، ڪوٽ جي ٻاھرينءَ ڀت کي |
34300 |
DYNT.utf |
بہ آھي يا ڀت جي ٻاھران آھي يا ان جي ڏسڻ |
ويجھي |
وڌي ٿو. جا چڱي شيءِ ڏٺل ناھي، پر ٻڌجي پيئي تہ تمام |
34301 |
DYNT.utf |
ٿاڻي تي وٺي آين، اتي ھن کان پڇا ڳاڇا ٿي. |
ويجھي |
ھن کي توڙي فرياديءَ کي پوليس وارن پاڻ سان کنيو؛ |
34302 |
DYNT.utf |
ٿي. علي رضا ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي روانو ٿيو. ھن |
ويجھي |
چنڊ جي پھرين تاريخ بہ اچي |
34303 |
DYNT.utf |
کان سواءِ لہ ھو، اڳئين ڏينھن ماڻس سان جان |
ويچار |
جي پسنديءَ جو اھڙو جلد جواب ڏنو، سو گھڻي خيال ۽ |
34304 |
DYNT.utf |
ھلابو، ۽ پنھنجيءَ پر ۾ باريڪ جاچ ڪرڻ لڳي. |
ويچار |
ھئي. انھن مٿين ٻنھي ڳالھين تي زينت بانوءَ گھڻو |
34305 |
DYNT.utf |
ھو. لاشڪ سرائي بہ ھن ڪم ۾ راضي آھي جو اڳواٽ |
ويچار |
تو کي ٻڌابو ھو، تنھن جو بہ ھيستائيب مون کي دل ۾ |
34306 |
DYNT.utf |
ڪري رھي ھئي، ۽ اعا جاءِ ھر طرح پسند آئي |
ويچار |
مطلب تہ ھوءَ ٿوري عرصي منجھ پنھنجي دل ۾ چڱيءَ طرح |
34307 |
DYNT.utf |
ڪيو تہ عزت بي جي مرڻ کان پوءِ پاڻ ظاھر ڪرڻ |
ويچار |
ھوڏي وري زينت بانوءَ دل ۾ پئي |
34308 |
DYNT.utf |
ڪيو تہ ``لاشڪ اھو ماستر منھنجو مڙس علي رضا |
ويچار |
اھي ڳالھيون ٻڌي زينت بانوءَ پنھنجي دل ۾ اھو |
34309 |
DYNT.utf |
انھيءَ ھنڌ تختي تي فراشي وڇائي ليٽي پيا. |
ويچارا |
تہ سڀڪنھن جو مٿو ڦرڻ لڳو، ۽ قيون اچڻ لڳيون. ھي |
34310 |
DYNT.utf |
اٻوجھ ماڻھو ھئا، سي ڏاڪڻ تان لھندي ئي پاسو |
ويچارا |
جيڪو آگبوٽ تي چڙھيو ھوندو، تنھن کي خبر ھوندي. ھي |
34311 |
DYNT.utf |
روئي پٽي ماٺ ڪري ويھي رھيا. |
ويچارا |
ڏنائين، ھن جي سرڻ ڪري وري اچي ھن گھر ۾ واويلا ٿي. |
34312 |
DYNT.utf |
روئي روئي ماٺ ڪري ويھي رھيا. |
ويچارا |
ٿيو. سڀ کان گھڻو افسوس علي رضا ۽ سَندس زال کي ھو. |
34313 |
DYNT.utf |
غريبت طور گذارڻ لڳا. اھو ارادو ھون تہ ننڍي |
ويچارا |
پٽ جي ھلت ھنن کي گھڻو ناآميد ڪيو. سو في الحال ھو |
34314 |
DYNT.utf |
غريبيءَ حال ۾ وتن ڪنڌ لڪائيندا. انسان جي |
ويچارا |
اسين پنھنجين زالن سان فرحتن ۾ پيا گذاريون ۽ ھو |
34315 |
DYNT.utf |
ڏاڍي غم ۾ ھئا. نيٺ مھينو کن ٽِڪي قبرون ٺھراٺي، |
ويچارا |
ھئا، سي نيا اتي ئي ھئا، تہ سندن پيءُ مري ويو، سي |
34316 |
DYNT.utf |
جڏھن ڏٺو تہ جنھن پٽ جي آسري اسان ڪم ڪار |
ويچارن |
۾ ڪين ھئا، ھو وڃي سنڌ حيدرآباد کان نڪتا ھئا. ھنن |
34317 |
DYNT.utf |
اوھان جو دعاگو آھي. الھيءَ ڳالھ جي ھن کي |
ويچارو |
مرھيس، جيئرو ناھي، مون توکي انھيءَ مھل چيو ھو تہ |
34318 |
DYNT.utf |
بہ پيو مٿا ھڻي. |
ويچارو |
ڪين ڏٺا ھيئي؟ محمد رمضان وڪيل موڪليا ھئا. آھو |
34319 |
DYNT.utf |
پنھنجي سر ھينئر غريب ھو، تہ ڀؤ ڪونھي، |
ويچارو |
جيڪڏھن علي رضا |
34320 |
DYNT.utf |
پھريان ڏينھن تہ زال کي ياد ڪري پيو ڳرندو |
ويچارو |
اھو گھر برابر علي رضا جو ھو. ماءُ جي آئي کان پوءِ |
34321 |
DYNT.utf |
حيرت ۾ پئجي ويو، ڀلا اھا کلڻ جي مھل ھئي |
ويچارو |
ڏسي ھو سڀئي اڳيان او ڇنگارون ڏيئي روئڻ لڳا. ھو |
34322 |
DYNT.utf |
ذمو بہ کڻي ٿو تہ ھئسا خرچ ڪري حامد کي بہ |
ويچارو |
تہ محمد رمضان وڪيل کان ھيءُ سوُ ڀيرا چڱو آھي، وري |
34323 |
DYNT.utf |
سيٺ سو کڙيون پاکڙيون پيو موڪلي. ھڪ - ٻہ |
ويچارو |
بختاور - ڪيترا ڏينھن ٿيا آھن، جو |
34324 |
DYNT.utf |
گذريون ڳالھيون ياد ڪيو پئي ڳريو، ۽ ذري |
ويچارو |
جا سانباھا ڪيا ھئائين، سي ھينئر ڏک ۽ عذاب ٿي پيا. |
34325 |
DYNT.utf |
ھيڪلو ٿي پيو. سارو ڏينھن غم ۾ پيو گذاريندو |
ويچارو |
سٺ ورھين ڄمار جي ٿي مُئي. ھن جي مرڻ ڪري علي رضا |
34326 |
DYNT.utf |
اوچتي وڃي سمنڊ ۾ پيئي.'' ھيءُ ٻڌي علي رضا |
ويچاري |
ٻڌايائون تہ ``ابا، تنھنجي زينت سان ڏاڍو قھر ٿيو، |
34327 |
DYNT.utf |
بہ پھربن محبوب عليءَ جن جي گھر ڀاءُ ڄاڻي |
ويچاري |
ڌيءُ عظمت بانو ۽ آن جي مڙس بہ گھڻي خاطري ڏلي. ھوءَ |
34328 |
DYNT.utf |
تہ ھنن کان وڌ پيءُ-ماءُ سان گڏ رھڻ جي ڪوڏي |
ويچاري |
کي سنبرندو ڏسي، عظمت بانوءَ جي بہ دل سرڪي. ھوءَ |
34329 |
DYNT.utf |
خوش ٿي. ھن مھاڻي جي گھڻي شڪر گذاري ڪئي، |
ويچاري |
ھوءَ |
34330 |
DYNT.utf |
سنڌي پيئي. |
ويچاري |
کان اچي سندن وچ ۾ پئي ھئي، سا اڏامي ويئي؛ وري اچي |
34331 |
DYNT.utf |
سور پِي، پنھنجي بڇڙيءَ قسمت تي افسوس کائي، |
ويچاري |
خيال ۾ اچي سگھندو، اسين بيان ڪرڻ ضروري نٿا ڄاڻون. |
34332 |
DYNT.utf |
گل محمد کي، ڏپڻ وٺڻ اھڙو ٿو ڪري، جھڙو مائٽ |
ويچاري |
ڳالھ پوري، وري بہ چوڻ لڳي تہ ``مائي، شابس آھي |
34333 |
DYNT.utf |
گھڻو ئي چوندي ھيس، رئندي پٽيدي ھئي، پر |
ويچاري |
رڳي ماءُ ھئي، تنھن جي ھن بہ پرواھ ڪانہ رکي. ھوءَ |
34334 |
DYNT.utf |
لاجواب ٿي؛ ٻيو وري ھندستاني برابر ڳالھائڻ |
ويچاري |
مان ھو، جي ھلندي وڪرو ڪن، سو الائجي ڪيڏي ويو. |
34335 |
DYNT.utf |
مائي شھربانو گذريل ڏينھن ياد ڪيو ۽ پٽ جو |
ويچاري |
سان معاملا ڪرڻ لڳو ۽ اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳو. |
34336 |
DYNT.utf |
مائي شھربانوءَ کي بہ انھيءَ پت جا سور گھڻا |
ويچاري |
|
34337 |
DYNT.utf |
مري ويئي. ھن ويچاريءَ پنھنجي عمر پنھنجي |
ويچاري |
پيئي ۽ انھنءَ معاملي کي ٻہ مھينا بہ ڪين گذريا تہ |
34338 |
DYNT.utf |
مريم، جا پڻ ھينئر تمام ڪراڙي اچي ٿي ھئي، |
ويچاري |
جيئن اڪثر دستور ٿيندو آھي. انھن جي قبر تي |
34339 |
DYNT.utf |
منھن-مٿو پٽي پٽي ساڻي ٿي پيئي. مريم جو بہ |
ويچاري |
شال ڪنھن جي مٿان اھڙي اوچتي آفت نہ اچي، جان بيبي |
34340 |
DYNT.utf |
مئي تي مون کي خاق کلانڻي ناھي.'' |
ويچاري |
مڙس مري ويا، تڏھن زالن ٽڪن تي ٻنھنجو ٻار وڪيو. سو |
34341 |
DYNT.utf |
ٽي ڏينھن ساندھ تمام خراب حالت ۾ ھئي، نيٺ |
ويچاري |
اچڻ لڳو، نيٺ حيلن سان ڪڍيائون، مئل نڪتو. عزتبي |
34342 |
DYNT.utf |
ٿڪجي پئي ھئي، سا لنگھي اوتاري ۾ آئي ۽ اچي |
ويچاري |
ھيءَ |
34343 |
DYNT.utf |
ڇوري ٿي، تنھن کي ٻاٽليءَ سان کير پيارڻ، |
ويچاري |
ننڍڙي ڌيءَ، عزتبيءَ جي |
34344 |
DYNT.utf |
ڏکن سورن ۾ گھڻوئي لتڙي ھئي، تڏھن بہ سنديس |
ويچاري |
اگرچہ زينت |
34345 |
DYNT.utf |
ڏکي ٿي ھئي. پاڻ کان بہ رڌڻ پچائن جو توڙي |
ويچاري |
پچائڻ يا ٻئي ڪم ۾ مدد ڏئي تنھنڪري ماثي شھر بانو |
34346 |
DYNT.utf |
ڪيترا ڏينھن دربدر ھئي. |
ويچاري |
زال جي سمنڊ ۾ کِرڻ جو اتفاق ٿي پيو، جنھنڪري ھوءَ |
34347 |
DYNT.utf |
پھريائين تہ علي رضا کي مٿان تڪڙو لھندو |
ويچاريون |
ھي زالون |
34348 |
DYNT.utf |
ايئن ڪيو. گھٽي وٺي اچي بازار ۾ پيئي. |
ويچاريءَ |
ڏيئي وڃي ڀينڊي بازار ۾ پؤ، پوءِ سڌي ھلي وڃ. ھن |
34349 |
DYNT.utf |
پنھنجي عمر پنھنجي اولاد تان صدقي ڪئي. ھوءَ |
ويچاريءَ |
کي ٻہ مھينا بہ ڪين گذريا تہ ويچاري مري ويئي. ھن |
34350 |
DYNT.utf |
پنھنجي قٽل نصيب تي پئي رُنو. چوندا آھن |
ويچاريءَ |
|
34351 |
DYNT.utf |
پئي ڏينھن ڳڻيا، تہ ڪڏھن بند مان نڪرنديس. |
ويچاريءَ |
ھن |
34352 |
DYNT.utf |
تہ انھيءَ ڏينھن کان پوءِ کڻي ماٺ ڪئي آھي. |
ويچاريءَ |
جو پئڻ ۾ رستو ڪين ھو؟ ھاڻي تہ مرضي تنھنجي، ماڻھين |
34353 |
DYNT.utf |
جو بڇڙو حال ٿيو، جو ھوءَ اچي مالڪياڻي ٿي |
ويچاريءَ |
ھي لئون ڀاتي جو گھر ۾ آيو، تنھنڪري مائي شھربانو |
34354 |
DYNT.utf |
جو خدا کان سواءِ نڪو شاھد نڪو گواھ، نڪو |
ويچاريءَ |
مقدمو ھليو. فرياديءَ جا شاھد گواھ پڇيا ويا. ھن |
34355 |
DYNT.utf |
جي دل ۾ الائجي ڪھڙي واويلا ھئي، سو ڪنڌ |
ويچاريءَ |
احوال پچيائون. ھن کي ٽڪر ٽيڙو کارايائون، پر ھن |
34356 |
DYNT.utf |
جي ھانوُ تي وڏو ڇنڊو بيو، جو ڄاتائين ٿي |
ويچاريءَ |
۽ مائي شھربانو ڏاڍي ڏکي آھي. ھنن جي اچڻ ڪري انھي |
34357 |
DYNT.utf |
دل ۾ اھڙن بيحيائيءَ جي لفظن ٻڌڻ ڪري ھن |
ويچاريءَ |
ھن |
34358 |
DYNT.utf |
روئي پٽي پنھنجو حال وڃائي ڇڏيو. ھڪڙي پيري، |
ويچاريءَ |
تہ بہ نيٺ اولاد مائٽ لاءِ وڏي وٿ آھي؛ تنھنڪري |
34359 |
DYNT.utf |
زينت جي پوئواري بہ ڪانہ ڪيائون. |
ويچاريءَ |
ساھ جي لڳي، سي گاڏي ڊوڙائي رستو ڏيئي آٿي ھليا، ۽ |
34360 |
DYNT.utf |
زينت کي بہ دل ۾ آيو تہ ``جي منھنجي مڙس کي |
ويچاريءَ |
۽ پنھنجن ڄاڻن سڃاڻن کي ڳولي ھٿ ڪيو پئي لاٿائون. |
34361 |
DYNT.utf |
سندن گھڻي شڪر گذاري ڪئي ۽ ھنن مان ملي رھندي |
ويچاريءَ |
جي ڀاتين چڱي مدد ڏني، جھڙي ڪو مائٽ مائٽ کي ڏئي. ھن |
34362 |
DYNT.utf |
کان بہ جيڪي پڄي سگھندو ھو، سو بيءُ-ماءُ |
ويچاريءَ |
ھن |
34363 |
DYNT.utf |
کي اندر روانو ڪري پاڻ ھليو آيو. |
ويچاريءَ |
آڻي ڪڍيو ھو ۽ اڳ ۾ اندر وڃي سمجھائي آيس، پوءِ ھن |
34364 |
DYNT.utf |
کي بہ گھڻو ڏک ٿي ٿيو، جو پيءُ-ماءُ جي ھوتدي |
ويچاريءَ |
ڌيءُ عظمت بانو ۽ سندس مڙس کان بہ موڪلايو. ھن |
34365 |
DYNT.utf |
کي سُجھيو ٿي تہ اڄ پٽ ڌيون سڀ آھن وات وڪيل. |
ويچاريءَ |
پنھنجي پٽ جي لاءِ. مائيءَ ورندي ڪانہ ڏنيس. ڀلا |
34366 |
DYNT.utf |
کي ويتر ارمان ٿيڻ لڳو، پر لاچار ماٺ ڪري |
ويچاريءَ |
کي ڏيندي ھئي. ھينئر جو ھو اتان نڪرڻ لڳا، سو ھن |
34367 |
DYNT.utf |
کي ھڪڙي ڄڻي کنڀي، کڻي بنھنجي پٺيان گھوڙي |
ويچاريءَ |
مڪئيسون، ٿورڙي مال تي ڪيئن راضي ٿي ويھون. سو ھن |
34368 |
DYNT.utf |
منھن مٿو پٽيو، پر کنڀڙين کان وٺي، ٻار سوڌو |
ويچاريءَ |
ضبط ڪيائون ۽ ڪيوڙو ۽ ڪتل فرياديءَ کي ڏياريائون. |
34369 |
DYNT.utf |
مون سان پنھنجو سڄو حال ويھي ونڊيو. پھريائين |
ويچاريءَ |
ڳالھ سچي آھي، مگر تنھنجي ڌيءَ بہ ڪوڙ نٿي چوي. |
34370 |
DYNT.utf |
وٽ جيڪي ڳھ پڳھ ھئا، سي ڍڪي مائٽن کي ملڻ |
ويچاريءَ |
پھرين صفوران جا ڳھ لھرايا، جي ھن کي بت تي پيل ھئا. |
34371 |
DYNT.utf |
ھن وڇڙيءَ جي خبر نہ ھن پاسي مائٽن کي پھتي، |
ويچاريءَ |
انھيءَ طرح |
34372 |
DYNT.utf |
ھيترا ڌڪا پيٽ سان پئي کاڌا. پٽ ڄمڻ ڪري زينت |
ويچاريءَ |
ڄائو، ڇالاءِ جو مڙس کان جدا ٿيڻ مھل ھن کي پيٽ ھو. |
34373 |
DYNT.utf |
اوھان کان وٺنداسون يا غلام ڪري وڪڻي ڇڏينداسون. |
وير |
ھن جي زال ۽ ننڍي پٽ علي نواز کي دڙڪا ڏنائون تہ اھو |
34374 |
DYNT.utf |
ٿي ويو. باقي پوئتي اھڙو ڪونہ بچيو، جو سندس |
ويران |
انھنءَ طرح سرائي فتح خان مرحوم جو گھر سڄوئي |
34375 |
DYNT.utf |
ٿيڻ کان پوءِ پشيمان ٿيا ھئا، ۽ ھاڻ ھنن |
ويران |
سان نہ ٺھيل ھوندا ھئا سي بہ سرائي فتح خان جي گھر |
34376 |
DYNT.utf |
کان پوءِ تڪري آئي ۽ وري بہ ھن سان سسي ڦس |
ويرم |
جو ڪلف آيل ھو، ساکولي اندر ويئي، وري ٿوريءَ |
34377 |
DYNT.utf |
ڪالہ ٿيون ڪن؛ پوءِ ھيڏو سارو يار گھر ۾ |
ويرم |
اچي آٺ جيڏي ٿيندي. ڌيون تہ اصل ڊڀوريون آھن، وڌندي |
34378 |
DYNT.utf |
تہ متان منھنجي پاڪ دامنيءَ ۾ شڪ اچيس ۽ |
ويس |
جو بندوبست ڪري ڇڏي، پر اڳوڻو ڊپ بہ دل تان نٿي |
34379 |
DYNT.utf |
ٿي ھلي. ھاڻ مائي تڏھن آٿ تہ ھلون.'' ھي ٻيئي |
ويس |
آئينءَ، آءُٗ بہ تنھنجي دلاسي لڳي ويٺي ھيس، نہ تہ |
34380 |
DYNT.utf |
۾ رات جو اندر ٿي نِيو ۽ رستي ۾ ڪِري پيس، |
ويس |
خط ھٿ لڳو ھو، سو اھو ھو، جو انھيءَ جوان زناني |
34381 |
DYNT.utf |
. |
ويس |
حاڪمن جي مھربانيءَ جي ڀروسي تي رھي پيو ۽ وطن وسري |
34382 |
DYNT.utf |
. |
ويس |
فائدن کان ھو سنڌ ۾ وھي پيو، ۽ پنھنجو وطن بہ وسري |
34383 |
DYNT.utf |
. |
ويس |
ھئي. انھن ڳڻتين کائيندي بہ ڪي ڏبنھن لنگھي |
34384 |
DYNT.utf |
. انھيءَ کي ڊوڙي وڃي ٻانھن کان ورتائين. |
ويس |
جو گھر پڇائيندي، اوچتو اھا ساڳي صفوران منھن پئجي |
34385 |
DYNT.utf |
. رپيا، شڪ ۽ چوريءَ جا ڄاڻي ضبط ڪيائون ۽ |
ويس |
بچاءُ جو شاھد ڪونہ ھوس، تنھنڪري ھڪ مھينو قيد ملي |
34386 |
DYNT.utf |
.'' |
ويس |
ٻئي ھنڌ ٻي پوشاڪ. چوڻي بہ آھي تہ ``جھڙو ديس، تھڙو |
34387 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ مناسب سوداگري ڪري، ھو پنھنجو گذران |
ويس، |
بہ ھو اتي رھندو آيو، ۽ اگرچ اڳيون اوج پوءِ ڇڏائي |
34388 |
DYNT.utf |
جو ڪي ڏينھن تہ ٻيا حرم ئي وسري ويس؛ انھيءَ |
ويس، |
ھن سان ايتري دل ٿي |
34389 |
DYNT.utf |
انھيءَ مان ھڪڙو پٽ بہ ڄائس. ھن کي ھتي رھئي |
ويس؛ |
ايتري دل ٿي ويس، جو ڪي ڏينھن تہ ٻيا حرم ئي وسري |
34390 |
DYNT.utf |
سلطان جي ڪردي ٻانھين سان گڏي اندر موڪليندا |
ويل |
ٻن-ٽن ڇوڪراٽن کي زنانا ڪپڙا ڍڪائي، سانجھيءَ جي |
34391 |
DYNT.utf |
نہ ڪنھن جھڙي! سو ھينئر پنھنجي پگھار مان |
ويل |
تڏھن ڀلي ساھ پٽي ٻہ-ٽي پئسا بہ گڏ ڪريان؛ متان ڪا |
34392 |
DYNT.utf |
جا سور اچي ٿيا. دائي گھرايائون، پر سور |
ويم |
سان ھئي، تنھن جي مدت بہ اچي پوري ٿي ھئي، تنھن کي |
34393 |
DYNT.utf |
. صبح جو اٿيا، تڏھن البت ساھ پيٽ ۾ پين، لوڏو |
وين |
نڪو پيتو. رات جو بہ کاڌو نہ کاڌي جھڙو، ننڊ کڻي |
34394 |
DYNT.utf |
. يڪدم اندر ڪاھي پيا ۽ سڀ ماڻھو قيد ڪري وڌائون. |
وين |
تڏھن پيئي، جڏھن سرڪاري سوار ۽ پيادا اوچتو وڪوڙي |
34395 |
DYNT.utf |
.'' |
وين |
سان ماستر جو رستو ھو، پوءِ تہ نيٺ پاڻ ۾ مائٽي ٿي |
34396 |
DYNT.utf |
ھئا ۽ ڪڏھن ھو ھنن وٽ ايندا ھئا. |
ويندا |
آيا. پوءِ بہ ھفتي-ٻئي، آچر جي ڏينھن ڪڏھن ھي ھنن وٽ |
34397 |
DYNT.utf |
ھئا. |
ويندا |
ھوس، ليڪن مھانڊا تہ اھڙا ھئس جو ڏسندڙ جي دل ۾ چپي |
34398 |
DYNT.utf |
ھئا. انھيءَ جي سندس مڙس کي بہ خبر ھوندي |
ويندا |
ايندا ھئا، جي سندس منڊم سان گڏجي ھوا کائڻ |
34399 |
DYNT.utf |
ھئا. انھيءَ طرح ھنن جون مائون بہ ڪڏھن ڪڏھن |
ويندا |
ويندو ھو. ۽ اھڙيءَ طرح ھو ٻئي ھڪٻئي جي گھر ايندا |
34400 |
DYNT.utf |
ھئا. پويون حج ڪري رھيا ھئا، تنھن کان پوءِ |
ويندا |
سڻاوا ھئا، ۽ اڪثر سلطان جا امير سال بسال اوڏي |
34401 |
DYNT.utf |
ھئا. ھر طرح ھو ھنن کي دوستن يا عزيزن وانگي |
ويندا |
۾ آٿ ويھ ڪندو ھو، توڙي سندس گھر جا ماڻھو ايندا |
34402 |
DYNT.utf |
ھئا، برقعو بہ ايراني يسا پٺاڻڪي ڊول جو |
ويندا |
ھوندو ھو تہ گاڏي ڀاڙي ڪري آڻيندا ھئا، انھيءَ ۾ |
34403 |
DYNT.utf |
ھئا، ۽ ڪن جا مائٽ بہ اتي ھوندا ھئا، جن سان |
ويندا |
ڪوھ پري ھو. ڳوٺ جا ماڻھو ڪڏھن ڪڏھن ڪم ساڻ اوڏي |
34404 |
DYNT.utf |
ھئا؛ تنھنڪري علي رضا ۽ آسانيءَ سان انھن |
ويندا |
ڪرد وقت بوقت سلطان کان موڪلائي پنھنجي وطن ايندا |
34405 |
DYNT.utf |
. |
ويندا |
تہ پنھنجن مان بہ ڪي آھن، جي ھن وٽ پيا ايندا |
34406 |
DYNT.utf |
۽ جيڪڏھن ڪا ضرورت پئجي وڃي تہ ھڪدم اسان |
وينداسين |
دلاسو بہ ڏنائون تہ ``اوير سوير اسين اچي ٿيو پيا |
34407 |
DYNT.utf |
تيسين الاجي منھنجو وقت ڪيئن گذ رندو!'' |
ويندس، |
۾ وڃي ھيکلو رھندس. جيسين توکي وري اچي پاڻ سان وٺي |
34408 |
DYNT.utf |
تڏھن صفوران واري رٿ قبول ڪيائين. |
ويندم، |
سِگھو چِرڪو بمبئي يا ڪراچيءَ وڃڻ جو بہ وجھ لڳي |
34409 |
DYNT.utf |
آھي، ۽ ھنن کي في الحال ٻيءَ ڪنھن آمدنيءَ |
ويندو |
مگر رکيل پئسو گھڻو جٽاءُ ڪين ڪندو آھي، نيٺ گھٽبو |
34410 |
DYNT.utf |
بہ ڪتن ھو. ھن جي پيدائش ھرطرح وڌڻ لڳي. ھي |
ويندو |
تہ پاڻيھي سندس گھر سيق وٺڻ ايندا ھئا. پاڻ ھنن وٽ |
34411 |
DYNT.utf |
ھو تہ سندس سگھڙ پائيءَ جي تعريف مان ڍاپندو |
ويندو |
ھوندي ھئي، جو جيڪو پاڙي اوڙي جو ماڻھو ڪڏھن اتي |
34412 |
DYNT.utf |
ھو ۽ جي پرڀرو پنڌ ھوندو ھو تہ گاڏي ڀاڙي |
ويندو |
ساڻس سندس پورھيت ۽ سندس عزيزن مان ھڪڙو مڙس ماڻھو |
34413 |
DYNT.utf |
ھو ۽ ھو وئس ايندو ھو، ۽ ھن جي معرفت چڱن |
ويندو |
اھڙو شغل ڪرڻو ٿيندو ھوس، ۽ ٻاھر شھر ۾ علي رضا وٽ |
34414 |
DYNT.utf |
ھو ۽ ٽين دڪڙي پورھيت ھين ماني پچائڻ واري. |
ويندو |
ٻيو سندس پٽ، جو ڏينھن جو ڪنھن ڪارخاني ۾ ڪمائڻ |
34415 |
DYNT.utf |
ھو. پوءِ ٿورو ٿورو ڪري پاڻ بہ بندوق ھٿ ڪيائين، |
ويندو |
واقف ٿيو تن سان گڏ اڪثر آچر جي ڏينھن شڪار تي پيو |
34416 |
DYNT.utf |
ھو. ھو سمجھندو ھو، تہ آءُٗ ولايت ۾ رھي بھتر |
ويندو |
خود، پر ڪڏھن ڪڏھن ڇوھ ۾ ناشاٿستا لفظ بہ ڳالھائي |
34417 |
DYNT.utf |
ھو. ۽ اھڙيءَ طرح ھو ٻئي ھڪٻئي جي گھر ايندا |
ويندو |
۾ ويھي صحبت ڪندا ھئا. ڪنھن آچر تي علي رضا ھنن وٽ |
34418 |
DYNT.utf |
ھو، جو اڳي واقف ھون ۽ ھنن سان گھڻي رھائي |
ويندو |
ملاقات لاءِ پيا ايندا ھئا، ۽ ھيءُ بہ انھن وٽ پيو |
34419 |
DYNT.utf |
ھو، سو اڌ ٻاھران ئي کائي، کپائي، باقي آڻي |
ويندو |
لڳو؛ پيشن وٺڻ لاءِ ماءُ جي پاران آفيس ڏي ھي پاڻ |
34420 |
DYNT.utf |
ھو، ۽ بعضي تہ ٻيا ڪي صاحبلوڪ ايندا ھئا، |
ويندو |
صحبوب علي منڊم سوڌو اڪثر صاحبلوڪي ناچن ۽ مجلسن ۾ |
34421 |
DYNT.utf |
ڏسي ارمان ڪرڻ لڳا. نيٺ ھي موڪلائي لڪتو. |
ويندو |
جيڪي ھن جا ڳجھا حاسد ھئا، سي بہ ظاھري ڪري ھن کي |
34422 |
DYNT.utf |
ڏسي پوءِ آٿيو. ھنن کي بنھنجي ساھ جي لڳي، |
ويندو |
ھو، تڏھن آٿيو، يا ڊپ کان ڇپ ھنيو پيو ھو، سو ھنن کي |
34423 |
DYNT.utf |
. تنھن کان سواءِ صفوران بہ ڀڄ جون ڳالھيون |
ويندو |
ڏي وڃڻ يا ڪراچيءَ موٽڻ جو شايد چڱو وجھ ملي |
34424 |
DYNT.utf |
. خدا تي کڻي رک، پاڻھي پنھنجا ڪم ڪندو. دل |
ويندو |
سکيون ٿين، تڏھن پڪ آھي تہ ھھڙو املھ ماڻڪ رھجي ڪين |
34425 |
DYNT.utf |
.'' |
ويندو |
تہ مائٽن کان بہ مور وينديس ۽ منھنجو ڇوڪرو بہ رھجي |
34426 |
DYNT.utf |
آھيان، جو سندس زال سان منھنجي ڏيٺ آھي. |
ويندي |
ٿا ڏسجن ۽ پنھنجيءَ وارا بہ آھن. آءُٗ سندن گھر |
34427 |
DYNT.utf |
رھي. ھي يتيم علي نواز تڏھن ڏھن ورھين جي |
ويندي |
جا پرڏيھ ۾ ھيڏڙي ٻار جي انگل کڻڻ واري ھئي، سا بہ |
34428 |
DYNT.utf |
ھئي - جيئن پردي وارن ماڻھن جو دستور آھي |
ويندي |
دستور ڪري ڇڏيو ھو تہ جڏھن ڪڏھن سندس زال ڪيڏي ٻاھر |
34429 |
DYNT.utf |
ھئي ۽ زينت پيئي سودو ڏيندي ھئي، جو ھوءَ |
ويندي |
نيئي ويھارڻ لڳي. بعضي وقت تہ پاڻ ڪنھن پاسي ھلي |
34430 |
DYNT.utf |
ھئي ۽ ساڻس سندس پورھيت ۽ سندس عزيزن مان |
ويندي |
جو دستور آھي تہ جي ٿورو پنڌ ھوندو ھو تہ پيادي |
34431 |
DYNT.utf |
ھئي. پر پوءِ اڪثر پئي ويندي ھئي، مگر رھندي |
ويندي |
۾ رھي ھئي، آھا پھرين ڏينھن ۾ اصل فتنہ خانم ڏي ڪين |
34432 |
DYNT.utf |
ھئي. ھوءَ جيڪر علي رضا جن وٽ ويھي رھي ھا، |
ويندي |
ھنن سان ملڻ جي خواھش ٿيندي ھئي، تہ اچي وٽانئن ٿي |
34433 |
DYNT.utf |
ھئي، مگر رھندي انھيءَ محلات جي ھڪڙي پاسي |
ويندي |
۾ اصل فتنہ خانم ڏي ڪين ويندي ھئي. پر پوءِ اڪثر پئي |
34434 |
DYNT.utf |
ھئي، ۽ سڀ ڪم تي ھن جي اھڙي نظر ھوندي ھئي، |
ويندي |
تنھن کان پوءِ حڪومت جي سڀني ڪمن ۾ ھن جي راءِ پڇي |
34435 |
DYNT.utf |
ڪين. سو رات جو ضرور ڪارمنھون مون سان زبردستي |
ويندي |
آھي، منھنجي سون رپي جي دلاسي تي ٺھي ويئي آھي، سا |
34436 |
DYNT.utf |
ڪين، پر تڏھن بہ اڳ ڳڻتي ڪري نوڪر کي سو گھائيءَ |
ويندي |
ڪلف ڏنو پيو آھي؛ فوجدار کي اگرچہ پڪ ھئي تہ ھيءَ |
34437 |
DYNT.utf |
۽ جھان وانگي پنھنجي پٽ جي مراد ڪالہ ڏسنديس. |
وينديس |
انھيءَ ڏک کان رئندي ھئي، تہ شايد نيٺ آءُٗ مري |
34438 |
DYNT.utf |
۽ منھنجو ڇوڪرو بہ رھجي ويندو.'' |
وينديس |
کڻي اھڙو پير توسان ڀريان، تہ مائٽن کان بہ مور |
34439 |
DYNT.utf |
۽ وجھ ڏسي ڳالھ چورينديس، پوءَ جيئن لکيو |
وينديس |
ابا، ڏينھن-ٻن ۾ ڪنھن عذر سان آءُٗ سرائيءَ جي گھر |
34440 |
DYNT.utf |
. |
وينديس |
کائڻو، جو ڃاڻندي ھئي تہ ڦُري کائي ھڪڙي ڏينھن ھلي |
34441 |
DYNT.utf |
.'' |
وينديس |
محمد پريي مڙس جي مائٽياڻي آھيان، انھيءَ جي گھر |
34442 |
DYNT.utf |
۽ وڃي پڇا ڪري فضل محمد جو گھر ھٿ ڪنديس، |
وينديس، |
وٺي نہ سگھندو، ۽ شھر بہ آڏو آھي، ڪنھن پاسي ڀڄي |
34443 |
DYNT.utf |
. سو ھن کي انھن مسلماني حڪومتن ڏسڻ جو بہ |
ويندين |
تہ شايد ورھيہ-ٻن جي اندر ڪنھن پاسي نائب ڪانسل ٿي |
34444 |
DYNT.utf |
ھيون. اھڙي ھڪڙي ٻيڙي اوچتو آسپاس جي لنگھي، |
وينديون |
پاسي وارن بندرن کان انھيءَ ھنڌان سمنڊ تي اينديون |
34445 |
DYNT.utf |
ھيون، ۽ وري اٺين ڏينھن گڏ ٿينديون ھيون. |
وينديون |
ھئي. ڪلاڪ-ٻہ اتي گذاري، پاڻ ۾ صحبت ڪري، وري ھليون |
34446 |
DYNT.utf |
سو اڳ وٺي آيا ھئن. |
وينديون، |
تہ انھي رات ڪي ٻہ زالون ڳھن ڳٺن سميت ھن واٽ سان |
34447 |
DYNT.utf |
اھا ڄڻ تہ پردي سان آھي، پوءِ ڀلي علم ماڻھن |
ويندي، |
وارث ساڻ ھوندو، ۽ انھيءَ جي حفاظت ھيٺ ڪيڏي ايندي |
34448 |
DYNT.utf |
يا ڪي اجايا پير کڻندي، انھيءَ چئبو تہ پردو |
ويندي، |
پري ھوندي، يا انھيءَ جي مرضيءَ ڌاران ڪيڏي ايندي |
34449 |
DYNT.utf |
آھن؛ جنھن ڳالھ ۾ امان جي مرضي ٿيندي، سا |
ويندڙ |
ڪيئي، سا مون کي اڳيئي خبر آھي، ھو اسان وٽ ايندڙ |
34450 |
DYNT.utf |
ھجي تہ ان کي پارت ڪري پوءِ اچجئين.'' |
ويندڙ |
تہ ``ھن مائيءَ کي ٽڪيٽ وٺي چاڙھي، ٻيو ڪو سڃاڻ ڄاڻ |
34451 |
DYNT.utf |
ھو ۽ زينت بانوءَ جي مڪتب ۾ بہ ھڪ-ٻہ ڀيرا |
ويندڙ |
نالو فضل علي ھو، ھو علي رضا جو واقف ھو ۽ وٽس ايندڙ |
34452 |
DYNT.utf |
ھئا سي بہ ھنن کان ھينئر گوشو ڪرڻ لڳا. جيڪا |
ويندڙ |
ھاڻي اچڻ وڃڻ ڍرو ڪيو ۽ آخر بند ڪيائون، ۽ وري جن وٽ |
34453 |
DYNT.utf |
ھئا. ڪنھن آچر تي حامد ھنن وٽ ايندڙ ھو، جو |
ويندڙ |
جي وچ ۾ ھليو آھو، ۽ ھي، ٻئي طرف، ھڪ-ٻئي وٽ ايندڙ |
34454 |
DYNT.utf |
اٿي ويھڻ لڳا. وري سگھوئي ٽپڙٽاڙي کڻايائون، |
وين، |
جو اٿيا، تڏھن البت ساھ پيٽ ۾ پين، لوڏو مغز ۾ ويھي |
34455 |
DYNT.utf |
ٻيءَ جي ڳولا ۾ آھن. مون کي بہ منٿ ڪئي ھئائون |
وين؛ |
لاءِ ھڪڙي پورھيت رکي ھئائون، پر اھا سگھوئي ڇڏي |
34456 |
DYNT.utf |
آھي تہ مائي شھربانو ۽ بختاور، زينت بانو |
ويو |
پھرئين باب ۾ چيو |
34457 |
DYNT.utf |
آھي، تنھن جي پوريءَ طرح سمجھڻ لاءِ ھتي |
ويو |
انھيءَ گھر جو جيڪو ذڪر مٿي ڏنو |
34458 |
DYNT.utf |
آھي، تہ اھو ڀڄ کان ارڙھن ڪوھ پري آھي، ۽ |
ويو |
بندر آھي، جتي آگبوٽ اچي بيھندا آھن، جيئن مٿي چيو |
34459 |
DYNT.utf |
آھي، جيڪي ٿورو گھڻو گڏ ڪيو ھئائون، تنھن |
ويو |
وارن کان بھتر ھاندي آئي، جيئن مٿي بہ اشارو ڏنو |
34460 |
DYNT.utf |
آھي، ۽ گھر سنڀالڻ، جڏھن مڙس ٻاھران ھلاڪيون |
ويو |
دشمنن کي سامھون ٿيڻ، کٽڻ ڪمائڻ، مڙسن جي بلي ڪيو |
34461 |
DYNT.utf |
آھي؛ اڃا بہ ٿورو آھي! آءُٗ تہ کائيندي آھيان |
ويو |
مائي، چادر جيڏو دسترخانو ڍاڪن ۽ رڪيبين سان ڀرجي |
34462 |
DYNT.utf |
اٿئون ۽ ھيءَ ڪا خيالي شڪل آھي. پر نيٺ جڏھن |
ويو |
ھيءَ زينت آھي. ڀانيائون تہ گھڻي روئڻ ڪري مٿو ڦري |
34463 |
DYNT.utf |
بہ ٿي، سو ھن جو چڱيءَ طرح واقف ھو، تنھن |
ويو |
ڪم تي ڪمر ٻڌي. سانگائتو ھڪڙو وڏو آفيسر ولايت |
34464 |
DYNT.utf |
تہ مھمان جي سنڀال رکجئين. |
ويو |
سمند رخان فوجدار روانو ٿيو ۽ نوڪر کي پارت ڪري |
34465 |
DYNT.utf |
وڌيڪ زور وٺندو ۽ مشھور ٿيندو. |
ويو |
بہ ويا ۽ سُکي حال ۾ بہ ايندا ويا. مڪتب بہ روزبروز |
34466 |
DYNT.utf |
ھو تہ انھن جو جلد نيڪال ڪر، پر تو ڄاڻي واڻي |
ويو |
تنھنجي حولي ڪيون ويون ھيون ۽ تو کي تاڪيد ڪيو |
34467 |
DYNT.utf |
ھو. |
ويو |
تنھنڪري ھنن جو وري پاڻ ۾ خلاصو رستو دوستيءَ جو ٿي |
34468 |
DYNT.utf |
ھو. آخر جڏھن امتحان پاس ڪيائين، تڏھن يکدم |
ويو |
ورھيہ ولايت ۾ رھيو ۽ ڪنھن جوان منڊم سان واقف ٿي |
34469 |
DYNT.utf |
ھو. سرائي فتح خان ٻاڻ بہ مير مراد علي خان |
ويو |
مشھور بھادر ٿي گذريو ھو ۽ ھڪڙي جنگ ۾ وڙھندي مارجي |
34470 |
DYNT.utf |
ھو. ھن جي تصوير بہ ڀاڻس وٽ ھئي، جا پاڻس |
ويو |
نانگ مارڻ جي لاءِ اندر آيو ھو ۽ سندس منھن پئجي |
34471 |
DYNT.utf |
ھو. ھو انھيءَ بابت پڇا ڪرڻ لڳو. |
ويو |
سو روس جي لشڪر سان گڏ ايرانين سان لڙيو ھو ۽ مارجي |
34472 |
DYNT.utf |
ھو. ھونءَ بہ چيائين تہ چورايل مال جو ھيترو |
ويو |
رات اسان کي آڻي، انھيءَ شاھوڪار جي جاءِ ۾ آماڻي |
34473 |
DYNT.utf |
ھو.خنھن منشيءَ کي پنھنجو عيوضي ڪري ڏئي |
ويو |
بمبئيءَ ۾ تہ علي رضا پنھنجو ڪارخانو متل ڇڏي |
34474 |
DYNT.utf |
ھوس تھخاني ۾، جو پيپ ڌڪي وڃي گڏ ڪيم. مگر |
ويو |
اوطاق مان ھيٺ داخل ڪياسين. پوءِ آءُٗ پاڻ بہ اندر |
34475 |
DYNT.utf |
ھوس. ھو چڱو ماڻھو ھو؛ بمبئيءَ جو رھاڪو |
ويو |
ھڪڙي دکني ماڻھوءَ شيخ شھابالدين نالي سان رستو ٿي |
34476 |
DYNT.utf |
ھوس، (جيئن مٿي ٽئين باب ۾ ذڪر ڪيل آھي) علي |
ويو |
رھي وڃڻ ڪري پنھنجن اصلوڪن مائٽن سان واسطو ٽٽي |
34477 |
DYNT.utf |
ھوس، حامد ڪنھن ڪم سان نڪري ٻاھر ويو، آءُٗ |
ويو |
``دائي، اٽڪل ٻہ مھينا ٿيندا جو آءُٗ حامد عليءَ وٽ |
34478 |
DYNT.utf |
ھوس، ھلڻ مھل اندران چوائي موڪليائون تہ |
ويو |
حامد وراڻيو تہ ``اڄ آءُٗ علي رضا وٽ |
34479 |
DYNT.utf |
ھوندو.'' پر انھيءَ جي گھڻو ڪري پڪ ھيس تہ |
ويو |
ڪٿي ھوندو، ڇا ڪندو ھوندو؟ يا موٽي حيدرآباد |
34480 |
DYNT.utf |
ھوندو، ڇالاءِ جو مڙس کي بمبئيءَ ۾ ڪن ورھين |
ويو |
ھوندو.'' پر انھيءَ جي گھڻو ڪري پڪ ھيس تہ موٽي نہ |
34481 |
DYNT.utf |
ھون؛ يا تہ ڪا کڻڪ ھين، تہ انھي رات ڪي ٻہ |
ويو |
رستا ڦريندا ھئا، ۽ ھاڻي گھمندي ھي شڪار منھن پئجي |
34482 |
DYNT.utf |
ھو، باقي بختاور ھوندي ھئي، جا ھنن کي گھڻي |
ويو |
بختاور نالي وڃي رھيا ھئن، پر شنگور بہ مري |
34483 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري ھن کي ھيڪاري پسند ڪرڻ لڳا. |
ويو |
۽ انھيءَ ماڻھو جو پٽ ھو جو اتي وڏو وزير ٿي گذاري |
34484 |
DYNT.utf |
ھو، سو اڃا الھيءَ ڪم ۾ رُڌل ھو. ھن کي ھن |
ويو |
ڇڏي ويو ھو.خنھن منشيءَ کي پنھنجو عيوضي ڪري ڏئي |
34485 |
DYNT.utf |
ھو، سو بہ ھن زال وٽان لڌو ۽ ھيءَ وري ھئي |
ويو |
انھيءَ زال کي کڻندو ڏٺو. جنھن قسم جو مال چوري ٿي |
34486 |
DYNT.utf |
ھو، واہ جسو سھي ڪيو اٿئي. ڏس تہ سھي، جينرن |
ويو |
تہ ``ٻڙي مائي! چوبن تہ سچ ٿي، مون کي دل تسان لھي |
34487 |
DYNT.utf |
ھو، ۽ صاحبلوڪن کي بہ پڙھڻ ۾ گھڻي سولائي |
ويو |
رکيائينس، انھيءَ ڪري انگريزيءَ ۾ ھن جو مايو وڌي |
34488 |
DYNT.utf |
ھئن، جيئن اسان مٿي بہ ڏيکاريو آھي. سو ھنن |
ويو |
سان؛ مائٽن ۽ عزيزن سان تہ رستو گھڻو ڪري بند ٿي |
34489 |
DYNT.utf |
۽ انھڙي بلا سر تان ٽريل ڏسي، خدا جو شڪرانو |
ويو |
جو ذڪر ٻڌي ۽ ان جي خراب نتيجي تي خيال ڪري ڏڪي |
34490 |
DYNT.utf |
۽ پوئيوارن سان واسطو ڪونہ رکيائين، تنھنڪري |
ويو |
اگرچہ پڪ ھيس تہ سندس پيءُ سانگي سان سنڌ ۾ ويھي |
34491 |
DYNT.utf |
۽ لچائيءَ جو خيال وڌندو ويو. اسڪول ۾ ھي |
ويو |
اھڙن ڪنن ڪمن ڪري حامد ۾ پڙھڻ لکڻ جو شوق گھٽبو |
34492 |
DYNT.utf |
۽ منجھانئن ھيبت نالي، جنھن کي ھيءَ زال |
ويو |
ڪئي. اتي سيڪو چور پنھنجو پنھنجو رستو ڏيئي ھليو |
34493 |
DYNT.utf |
۽ وري وڃي ايران سان سامھون ٿپو، تنھنڪري |
ويو |
ھيءُ جو ھن طرح ٺڳي ڪري ڀڄي |
34494 |
DYNT.utf |
۽ وڃي ڪنھن ٻئي ھنڌ جاءِ ورتي اٿس. سندس اصلوڪو |
ويو |
ٿو، ھتي برابر رھندو ھو، پر گھڻا ڏينھن ٿيا، جو لڏي |
34495 |
DYNT.utf |
۽ ھنن جي عزت زيادہ ٿيندي وئي. |
ويو |
تہ علي رضا ۽ سندس بيبيءَ جو درجو سلطان وٽ وڌيدو |
34496 |
DYNT.utf |
۽ ھيڏي ھوڏي جون جايون گھمي ڏٺائين، تہ متان |
ويو |
تہ پاڻ حرمسراءِ جي اندرسڀني حرمخانن ۾ گھمڻ |
34497 |
DYNT.utf |
. |
ويو |
زينت بانوءَ کي اماڻڻ آيو ھو، سو موٽي ڪناري ڏي |
34498 |
DYNT.utf |
. |
ويو |
سان ھليو پئي آيو، اھڙي جلديءَ سان اڳتي ھليو |
34499 |
DYNT.utf |
. |
ويو |
سجايو ڳالھائڻ لڳو. انھيءَ رستي ھي ھنن سان ملي |
34500 |
DYNT.utf |
. |
ويو |
علي رضا وري ساڳيءَ گاڏيءَ تي چڙھي پٺتي موٽي |
34501 |
DYNT.utf |
. |
ويو |
قسمت آڻي ڦاسايو ھوس، سو چئن مھينن کان پوءِ مري |
34502 |
DYNT.utf |
. |
ويو |
مرد ۽ پڙھيل ھئا، تن کان ھن کي معتبر احوال ملندو |
34503 |
DYNT.utf |
. |
ويو |
پوري ٿي ھئي، سو پٽ سوڌو دشمن سان جنگ ڪندي مارجي |
34504 |
DYNT.utf |
. |
ويو |
ٿي ويو. ھن جي اھڙي عجيب ھلت ھئي، جو ھو ھردلعزيز ٿي |
34505 |
DYNT.utf |
. |
ويو |
ڪري ھي پنھنجي ڦڙتائي ۽ ھوشياري ڏيکاري مشھور ٿي |
34506 |
DYNT.utf |
. اسڪول ۾ ھي چڙھي چڙھي اچي مٿئين درجي کي |
ويو |
پڙھڻ لکڻ جو شوق گھٽبو ويو ۽ لچائيءَ جو خيال وڌندو |
34507 |
DYNT.utf |
. انھيءَ جو پٽ وري انھيءَ جو پٽ سندس جاءِ |
ويو |
جو پڻ سگھوئي اھڙيءَ ھڪڙي لڙائيءَ ۾ وڙھندي مري |
34508 |
DYNT.utf |
. اھوَ آچر جو ڏينھن ٿي ڪونہ ٿي آيو، جو ھن |
ويو |
ڪري پاڻ بہ بندوق ھٿ ڪيائين، ۽ ھنن جو پڪو سنگتي ٿي |
34509 |
DYNT.utf |
. با باقي سندس ماءُ جان بيبي ۽ سندس دائي |
ويو |
آيو ھو، سو بہ ٻہ مھينا ساڻس گڏ رھي، وري ڳوٺ ھليو |
34510 |
DYNT.utf |
. باقي پوئتي اھڙو ڪونہ بچيو، جو سندس نالو |
ويو |
طرح سرائي فتح خان مرحوم جو گھر سڄوئي ويران ٿي |
34511 |
DYNT.utf |
. پر ھو بدن ۾ البت سنھڙو ھو ۽ ضعيف ڏسڻ ۾ ٿي |
ويو |
وڏا امتحان پاس ڪيا ھئا، سول سروس جي امتحان لاءِ |
34512 |
DYNT.utf |
. پنھنجي زينت جا اکر بہ صاف سڃاتائين. |
ويو |
وڃي. ھيءُ بہ ھَنجو ھاريندو پڇاڙيءَ تائين پڙھندو |
34513 |
DYNT.utf |
. پوءِ زالن تي ھڪل ڪري آيا، چيائون تہ ``مال |
ويو |
ھنيو، جو گوماٽجي گاڏيءَ تان ڪِري پيو ۽ ماندو ٿي |
34514 |
DYNT.utf |
. جن اشراف مسلمان خاندان جون ڇوڪريون پوري |
ويو |
انھيءَ طرح مڪتب سال بسال بھتر ٿيندو |
34515 |
DYNT.utf |
. حضر اميرن مان گھڻن علي رضا جي تعريف ۽ سفارش |
ويو |
علي رضا ڪڇيو ڪين، ماٺ ڪري سير نوائي ھليو |
34516 |
DYNT.utf |
. خبر پڇيائين، پر ھنن جو روئڻ بيھي، تہ ھن |
ويو |
جي مھل ھئي يا روئڻ جي؟ ھن جي ھانوَ ۾ ڌڪاءُ پئجي |
34517 |
DYNT.utf |
. زينت بانو ٻار ڪڇ تي ڪري لھي پئي. ھوءَ پاڻ |
ويو |
ھو تہ گاڏي ھڪلي ھليو |
34518 |
DYNT.utf |
. زينت بانوءَ کان جيرو پڄي ٿي سگھيو، اوترو |
ويو |
تہ مھيني سرمھيني ڇوڪرين جو ٿوروگھڻو تعداد وڌندو |
34519 |
DYNT.utf |
. ساري رات ماڻھن ننڊ ڪانہ ڪئي، انھيءَ واقعي |
ويو |
شھر ۾ غلغلو پئجي |
34520 |
DYNT.utf |
. ويچاري لاجواب ٿي؛ ٻيو وري ھندستاني برابر |
ويو |
وارن مان ھو، جي ھلندي وڪرو ڪن، سو الائجي ڪيڏي |
34521 |
DYNT.utf |
. ھن جي اھڙي عجيب ھلت ھئي، جو ھو ھردلعزيز |
ويو |
مسن گذريو تہ ھن جو نالو ٻنھي طرفن ۾ مشھور ٿي |
34522 |
DYNT.utf |
. ھن جي پيءُ جي معرفت گھڻن سکرن سان ھوندي |
ويو |
ھو چالاڪ ۽ ھوشيار ھو، تنھنڪري سگھوئي مشھور ٿي |
34523 |
DYNT.utf |
. ھن کي ھن جا سفارش ناما بہ گھڻا پھتا ھئا، |
ويو |
آفيسر کي معلوم ٿي، جنھن جو ساڻس گھڻو پيار ٻجھي |
34524 |
DYNT.utf |
. ھنن عمر ۾ اھو پھريون سفر ڪيو ھو، تنھنڪري |
ويو |
سوير اچي آگبوٽ تي چڙھيا، ۽ حامدعلي وري موٽي ڳوٺ |
34525 |
DYNT.utf |
ھيون ۽ تو کي تاڪيد ڪيو ويو ھو تہ انھن جو |
ويون |
جون ھيتريون ضروري لکپڙھون تنھنجي حولي ڪيون |
34526 |
DYNT.utf |
ھيون، تن سڀني جي برخلاف ھن کي ثابتيءَ ڏيڻ |
ويون |
ماڻھن جي اڻ سمجھائي ۽ عالمن جي فضوليءَ کان پئجي |
34527 |
DYNT.utf |
. |
ويون |
مطلب تہ ھي اوچتو رنگ جو ڏٺائون، سو حيران ٿي |
34528 |
DYNT.utf |
. |
ويون |
چيائين تہ ``ھيءُ منھنجو پيارو پٽ!'' سڀ اچرج ۾ پئجي |
34529 |
DYNT.utf |
. |
ويون |
ھئي، جو سگھوئي ڇوڪريون چالاڪ ۽ سمجھ واريون ٿي |
34530 |
DYNT.utf |
. پوءِ جو ھو دانھن ڪري وڃي زينت کي چنبڙيو |
ويون |
پھريائين تہ علي رضا کي مٿان تڪڙو لھندو ڏسي ڊڄي |
34531 |
DYNT.utf |
ڪي پئي لٿا، ڪي پئي چڙھيا، ڪي پنھنجن سنگتين |
ويون؛ |
ڪناري کي سڻائو لنگر ڪيو. ڊونڊيون آگبوٽ کي وڪوڙي |
34532 |
DYNT.utf |
* تڏھن درياھ تي پل ڪانہ ھئي، آگبوٽ تي درياھ |
ويو، |
حامدعلي بہ ساڻس گڏ گاڏيءَ تي چڙھي گدوبندر تائين |
34533 |
DYNT.utf |
آءُٗ بہ اڄ سڀان ھلي وبنديس پوءِ الائجي |
ويو، |
تہ نينگريءَ جي ھيڏي ڄمار اچي ٿي آھي. پڻس ھليو |
34534 |
DYNT.utf |
آءُٗ در تي لانڍيءَ ۾ ويٺو ھوس، انھيءَ وچ |
ويو، |
حامد عليءَ وٽ ويو ھوس، حامد ڪنھن ڪم سان نڪري ٻاھر |
34535 |
DYNT.utf |
اھڙو وري اتان نڪتو. |
ويو، |
سان گيڻو ملي ٿي آئي، تنھنڪري انھيءَ نسبت ھو جھڙو |
34536 |
DYNT.utf |
باقي سندس زال ۽ ننڍو پٽ قيد ٿي ايران ڏي |
ويو، |
تہ ``اھو پاڻ تہ وڏي پٽ سوڏو لڙائيءَ ۾ مارجي |
34537 |
DYNT.utf |
پوءِ نيٺ ھن کي معافي ڏنائون، ۽ پاڻ ۾ پرچي |
ويو، |
جي پيرن تي ڪيري پيو. ھنن کي پھرين تہ روئڻ اچي |
34538 |
DYNT.utf |
تنھن ھن کي دلال جي حوالي ڪيو تہ وڪڻي ڇڏيس. |
ويو، |
مھينا رھيو. پوءِ وري اھو ماڻھو ڪنھن ٻئي پاسي ٿي |
34539 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھنن کي ٻين قيدين سان گڏ ايران ڏي |
ويو، |
منٿن ڪري، جن جي ليلائڻ تي فتحمند غنيم کي قياس اچي |
34540 |
DYNT.utf |
تيئن بمبئيءَ مان نڪرڻ جو وڌيڪ سعيو ٿي ٿين. |
ويو، |
ٿي ٿين، ۽ جيئن ھنن جو رکيل پئسو روزبروز گھٽبو ٿي |
34541 |
DYNT.utf |
تيئن پنھنجي ڌڻيءَ کي سندس ڌنڌي ۾ مدد ڏيندو |
ويو، |
کي تعليم بہ ملي، قرآن پڙھڻ سکيو ۽ جيئن وڏو ٿيندو |
34542 |
DYNT.utf |
تڏھن ھنن کي اتي گذارڻ باڪل ڏکيو لڳو. سگھوٿي |
ويو، |
ھو.جڏھن مائي شھرنالو بہ مئي ۽ حامد قيد ٿي |
34543 |
DYNT.utf |
جنھنڪري ھن کي جھڙو واپار ۾ تھڙو عزت ۾ واڌارو |
ويو، |
اميرن جي ھٿ ۾ ھئي، انھن جي درٻار ۾ ھن جو رستو ٿي |
34544 |
DYNT.utf |
زينت بانو اندر گھڙي وئي. |
ويو، |
گھر آھي، تون اندر ھلي وڃ''، سپاھي پاڻ اتان ئي موٽي |
34545 |
DYNT.utf |
سو وٺي ھليون. ڪوھ کن تائين چور جي سس بہ |
ويو، |
ڪو ڊپ نہ ڪر.'' سنئون پيچرو انھيءَ ھنڌ کان ڏکڻ ڏي |
34546 |
DYNT.utf |
سي ويچارا ڏاڍي غم ۾ ھئا. نيٺ مھينو کن ٽِڪي |
ويو، |
ٻچين آيا ھئا، سي نيا اتي ئي ھئا، تہ سندن پيءُ مري |
34547 |
DYNT.utf |
ڀلا اھا کلڻ جي مھل ھئي يا روئڻ جي؟ ھن جي |
ويو، |
او ڇنگارون ڏيئي روئڻ لڳا. ھو ويچارو حيرت ۾ پئجي |
34548 |
DYNT.utf |
۽ انھن فسادين کي آڻي قيدخاني ۾ زنجير وجھي |
ويو، |
يڪدم محلات جي چوڌاري پھرو بيھي |
34549 |
DYNT.utf |
۽ واپار جي ڪم ۾ ڏاڍو ھوشيار ٿيو. |
ويو، |
ھلائڻ ۾ ڏاڍي سولائي ٿي. ھتي رھڻ ڪري ھو مشھور ٿي |
34550 |
DYNT.utf |
۽ ھزارن ساڻھن کي فائدو پھچايائين. ھن کي |
ويو، |
پئي ولايت ۾ پھچايس. ٿوري عرصي ۾ ھي مشھور ٿي |
34551 |
DYNT.utf |
۽ ھن جي ايمانداري ڏسي سڀڪنھن ھن کي آفرين |
ويو، |
ڌنڌي ۾ مدد ڏيندو رھيو. ھتي رھي ھيءُ گھر جو ڀاتي ٿي |
34552 |
DYNT.utf |
جو ھنن ڄاتو تہ ھيءَ مائي پنھنجي پٽ جي ۽ |
ويو؛ |
ھئائون، پر ھاڻ تہ ويتر سندن وچ ۾ وڏو سنڌو پئجي |
34553 |
DYNT.utf |
وري سگھوئي چوڻ لڳو تہ ``پياري! ھي سيجون |
ويو؛ |
ائبن چئي فوجدار وري پاسي واري در کان نڪري |
34554 |
DYNT.utf |
جيڪا وڃي رھي ھئي، سا علي رضا جن سان ۽ ڪن |
ويھ |
ويئي ھئي. تنھن جا ٻہ-ٽي سبب ھئا: پھرين تہ ھنن جي اٿ- |
34555 |
DYNT.utf |
رڳو سکرن سان ھئي، تنھنڪري لياقت ۽ فضيلت |
ويھ |
جي انھيءَ ڳالھ تي خاص نظر ھوندي ھئي. ٻيو ھن جي اٿ- |
34556 |
DYNT.utf |
ھئي، تن مان ھڪڙي ماڻھوءَ پنھنجي پٽ لاءِ |
ويھ |
علي رضا جي ڪن مسلمان خاندان سان آٿ- |
34557 |
DYNT.utf |
ڪندا ھئاسين. اڄ اجھو ائين آھي، ڪڏھن ڪڏھن |
ويھ |
ھو، تڏھن تہ توکي ياد ھوندو تہ ڪھڙي نہ پاڻ ۾ اٿ - |
34558 |
DYNT.utf |
ڪندو ھو، توڙي سندس گھر جا ماڻھو ايندا ويندا |
ويھ |
آيو، ۽ ھنن سان پاڻ وقت بوقت شادي مراديءَ ۾ آٿ |
34559 |
DYNT.utf |
-ٻاويھ ڪوھ پري ھو. ڳوٺ جا ماڻھو ڪڏھن ڪڏھن |
ويھ |
اھو مھاڻن جو ڳوٺ، ڪچ جي وڏي شھر ڀڄ کان اٽڪل |
34560 |
DYNT.utf |
. صبح کان وٺي پئي بوڙي آھين، تو سان کلي ڳالھائي |
ويھ |
``امان زينت، تون بہ ذري تاٺين تہ اچي منھنجي ڀر ۾ |
34561 |
DYNT.utf |
وکن ڪاٺ جا پيپ بند ٿيل پيل ھئل ۽ اڀرندي |
ويھار |
محلات جي ھيٺان گھڙي وٿي آھي. ھڪڙي پاسي کان اٽڪل |
34562 |
DYNT.utf |
يائين؛ ھن سان اھو ذڪر چوريائين ۽ جيڪي چوڻو |
ويھار |
۾ آرام ٿي ڪيو تہ اتي حامد بہ آيو، تنھن کي سڏي ڀر ۾ |
34563 |
DYNT.utf |
تہ ويھنديس، نہ تہ ائين ھلي بند ۾ ڪين پونديس.'' |
ويھاربن |
نٿي آئي ۽ چيائبن ٿي تہ ``مون کي نڪاح ڪري گھر |
34564 |
DYNT.utf |
جو وقت ڪونھي. پنھنجي مائٽن ۽ پاڙي وارن |
ويھارڻ |
اصل ڪانھي؟ توکي خبر آھي تہ ھيڏي ساري ٻار کي گھر ۾ |
34565 |
DYNT.utf |
لڳي. بعضي وقت تہ پاڻ ڪنھن پاسي ھلي ويندي |
ويھارڻ |
ويئي، سا ھلا ھن کي پاڻ سان مدد لاءِ ھٽ تي وٺي نيئي |
34566 |
DYNT.utf |
مون کي ڏکيو ٿو لڳي. تنھن کان جيڪڏھن في الحال |
ويھارڻ |
وڌندي ويرم ڪالہ ٿيون ڪن؛ پوءِ ھيڏو سارو يار گھر ۾ |
34567 |
DYNT.utf |
ڇوڪريون اچي نڪتيون. زينت بانو ھنن ڇوڪرن |
ويھارو |
ڌيان ڏيڻ ۾ ايندو؛ تنھنڪري ٺھرايل تاريخ تي يڪدم |
34568 |
DYNT.utf |
ھئائين، جا پريندي نٿي آئي ۽ چيائبن ٿي تہ |
ويھاري |
ماءُ جي پئسن جي بہ سجھيس ٿي. رن تہ اڳيئي گھر ۾ آڻي |
34569 |
DYNT.utf |
۽ سندس لياڻي تہ ماءُ جي ھٿ ھيٺ سندس مڪتب |
ويھاريا |
منصور علي بہ ھاڻ بمبئيءَ جي ھڪڙي وڏي اسڪول ۾ پڙھڻ |
34570 |
DYNT.utf |
. پاڻيءَ ڍڪ پِي، پوءِ پاڻ ۾ ويھي مال ورھائڻ |
ويھاريائون |
ڌاري لھي پيا، ۽ زينت بانوءَ کي بہ لاھي ھڪ پاسي |
34571 |
DYNT.utf |
جو پڻ سگھوئي اھڙيءَ ھڪڙي لڙائيءَ ۾ وڙھندي |
ويھاريائون، |
نہ موٽيا. پوءِ سندس گاديءَ تي سندس ننڍي ڀاءُ کي |
34572 |
DYNT.utf |
۽ خواب جي ڳالھ ڪري ٻڌايائينس ۽ چيائينس |
ويھاريائين |
اٿاريائين، جا ٽپ ڏيئي اٿي. ھن کي آھستي پاڻ وٽ وٺي |
34573 |
DYNT.utf |
جن تي اعتبار ھوس. تھخاني مان جو ٻاھر موريءَ |
ويھاريائين، |
تھخاني جي دروازي کان ڪوٺيءَ ۾ ٻيا پنھنجا ماڻھو |
34574 |
DYNT.utf |
جو پھرين سنڌي ۽ پوءِ انگريزي بہ پڙھڻ لڳو. |
ويھاريائين، |
پٽ حامدعليءَ کي ننڍي ئي ھوندي اسڪول ۾ پڙھائڻ |
34575 |
DYNT.utf |
رات ڏينھن انھيءَ سان خوش رھندو ھو. |
ويھاريائين، |
ڌنڌو ھلائيہدو ھو، پوءِ تہ نيٺ ھڪڙي مھاڻي وٺي آڻي |
34576 |
DYNT.utf |
پوءِ دڪان بند ڪوي، ھن کي ٻار سوڌو پاڻ سان |
ويھاريس، |
بہ اشراف ۽ غرڍب، تنھن سج لٿي تائين آتيئي پاڻ وٽ |
34577 |
DYNT.utf |
اٿن.'' |
ويھاريو |
ڪري اسان جي ماڻھوءَ کان اھا ڪوٺي چڏائي، ٻئي ھنڌ |
34578 |
DYNT.utf |
ھئائينس، جا ھينئر ڪپڙا گنديون ۽ ڳھ ڳٺا |
ويھاريو |
ظھور نڪاح پڙھائي، سنگتين ۾ کارڪون ورھائي آڻي گھر |
34579 |
DYNT.utf |
۽ ھڪ ھڪ کي آئيندي جي ھلت ڪرڻ لاءِ نصيحتون |
ويھاريو، |
ڪئي. ھن مرڻ مھل پنھنجي گھر جي ڀاتين کي سڏي روبرو |
34580 |
DYNT.utf |
باغ ۽ ٻنيءَ جو بندوبست ڪري وري ويا. |
ويھاري، |
۾ ھئا. نيٺ مھينو کن ٽِڪي قبرون ٺھراٺي، دائيءَ کي |
34581 |
DYNT.utf |
پر ھڙ ۾ ڪي ڪين ھوس، جنھن سان کاڌي پيتي جو |
ويھان، |
ڪربان. پھريائين ڀانيائين تہ کنھن ڌرمسالا ۾ وڃي |
34582 |
DYNT.utf |
جو ارادو ڪيو ھئائين. ٻيو وري ھن اڳ ڳڻتي |
ويھن |
ھڪڙو تہ پاڻ چڱو مسلمان ھو ۽ مسلمان قوم سان آٿڻ- |
34583 |
DYNT.utf |
. آءُٗ ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي شھر ڏي ھلندس، واءُ |
ويھن |
کنيو تہ ``ٻيا سنگتي سڀ وڃي گڏ ٿي پنھنجن جاين تي |
34584 |
DYNT.utf |
جي جاءِ ٺاھي اٿس. تنھن ۾ ھن وانگي چڱيون |
ويھڻ |
اسان جي علي رضا جو بہ ساڳيو ئي ڊول آھي. پنھنجي |
34585 |
DYNT.utf |
جي جيڪا جاءِ ھوندي ھئي، تنھن کي ھن اچي |
ويھڻ |
ان موجب لکڻ پڙھڻ ۽ سبڻ ڀرڻ جو ڪم ڪندي ھئي. مڙس جي |
34586 |
DYNT.utf |
ضرور نہ ڄاتو. |
ويھڻ |
پر ٻيئي ڀيرا ھنن نہ ورتس. انھيءَ سبب ڪري ھن وڌيڪ |
34587 |
DYNT.utf |
لڳا. |
ويھڻ |
سان اتي رھڻ ڪري ھي واقف ٿي ويا ھئا، تن سان اٿڻ- |
34588 |
DYNT.utf |
لڳا. وري سگھوئي ٽپڙٽاڙي کڻايائون، جو خلاصي |
ويھڻ |
تڏھن البت ساھ پيٽ ۾ پين، لوڏو مغز ۾ ويھي وين، اٿي |
34589 |
DYNT.utf |
۽ خدا جي عبادت ڪرڻ اسان کي زيادہ پسند آھي.'' |
ويھڻ |
ناھي، اڳيئي گھڻو رُليا آھيون. ھينئر گوشہ نشين ٿي |
34590 |
DYNT.utf |
۾ اعتراض ڪونہ آڻينديون آھن، پر جيڪي منڊمون |
ويھڻ |
وڌيڪ نہ تہ بہ پاڻ جھڙو سمجھنديون آھن، ھنن سان اٿڻ |
34591 |
DYNT.utf |
آھن، ۽ راڄ ۾ ھڪڙو وڏيرو يا چڱو مڙس ھوندو |
ويھندا |
طرح ٻھراڙيءَ جا ماڻھو ٿيندا آھن، جي راڄ ڪري |
34592 |
DYNT.utf |
۽ آباديءَ جو شغل بہ ڪندس ۽ خدا جي بندگي |
ويھندس، |
ٽڪر ٻھراڙيءَ ۾ ھٿ ڪري، آتي گھر جوڙي گوشہ نشين ٿي |
34593 |
DYNT.utf |
نہ تہ ائين ھلي بند ۾ ڪين پونديس.'' انھيءَ |
ويھنديس، |
۽ چيائبن ٿي تہ ``مون کي نڪاح ڪري گھر ويھاربن تہ |
34594 |
DYNT.utf |
پيو. سگھوئي حقو پيئڻ سکيو |
ويھڻو |
انھن سنگنين جي معرفت ھن کي ٻين لچن سان گڏ اٿڻو |
34595 |
DYNT.utf |
نہ گفتگو ڪن؛ خاص جڏھن تازا پرڻيل ھوندا |
ويھن، |
ھتي اڪثر رواج آھي تہ مڙس زال ماڻھن جي اڳيان گڏ نہ |
34596 |
DYNT.utf |
. |
ويھون |
ڪان ٻاھر زمين جو ٽڪر ھٿ ڪري، وڃي اتي گوشہ نشين ٿي |
34597 |
DYNT.utf |
. سو ھن ويچاريءَ کي ھڪڙي ڄڻي کنڀي، کڻي بنھنجي |
ويھون |
ھلاڪي بہ مڪئيسون، ٿورڙي مال تي ڪيئن راضي ٿي |
34598 |
DYNT.utf |
جر رستو رکڻ. ھو حيدرآباد جي پسگردائيءَ |
ويھہ |
پنھنجو رستو وٺڻ ۽ رڳو ظاھري پنھنجن عزيزن سان آٿ |
34599 |
DYNT.utf |
اتي ماءُ کي اھو قصو ٻڌايو، جو ٻڌي سڀني |
ويھي |
اھو مون پڙھيو آھي، آءُٗ ٿو تو کي ٻڌايان.'' پوءِ ھن |
34600 |
DYNT.utf |
تصوير ڪڍائي. اھا ساري ڪٽنب جي تصوير ورھين |
ويھي |
تصويرن ڪڍڻ واري کي گھرائي، سڀني زالن مڙسن گڏ |
34601 |
DYNT.utf |
خيال پچائڻ لڳي. پھريائين تہ گذ ريل ڏينھن |
ويھي |
وئي کان پوءِ، زينت بالو پنھنجي منھن گھڙيءَ تائين |
34602 |
DYNT.utf |
رھنديس. بندي جي گھر کان وري بہ اللّھ جو |
ويھي |
فضل محمد جو گھر ھٿ ڪنديس، نہ تہ بہ ڪنھن مسيت ۾ وڃي |
34603 |
DYNT.utf |
رھي ھا، پر ڄاتائين تہ ماڻھو کِلندا ۽ چوندا |
ويھي |
اچي وٽانئن ٿي ويندي ھئي. ھوءَ جيڪر علي رضا جن وٽ |
34604 |
DYNT.utf |
رھي ٻا ابتا سبتا جواب ڏيئي ھليو وڃي.'' |
ويھي |
جي اڳيان اھڙي ڪا ڳالھ ڪريان، تڏھن منھن پاسي ڪري |
34605 |
DYNT.utf |
رھي ۽ اھو دلاسو ڏنائين تہ جي قسمت ۽ حياتي |
ويھي |
ويچاريءَ کي ويتر ارمان ٿيڻ لڳو، پر لاچار ماٺ ڪري |
34606 |
DYNT.utf |
رھي ۽ گھر جي ڀاتين سان ڳالھيون ٻولھيون |
ويھي |
مائٽن جي گھر آئي ھجي. پوءِ تہ دلجاءِ ڪري اتي |
34607 |
DYNT.utf |
رھي. |
ويھي |
پيو ھو، زينت کي تہ ننڊ ڪانہ ھئي. سج اڀرئي ڌاري آٿي |
34608 |
DYNT.utf |
رھي. اوڀاريون لھواريون ڳالھيون ڪيائون. |
ويھي |
پيو ھو تنھن تي ويٺي ۽ مريم سڀني جي اڳيان تڏي تي |
34609 |
DYNT.utf |
رھيا يا خط نہ پھتن، يا ڪو ٻيو سبب ھوندو. |
ويھي |
ھن کي آيو، نہ ڪو ماڻھو آيو، ڀانئيائين تہ وساري |
34610 |
DYNT.utf |
رھيا. |
ويھي |
اچي ھن گھر ۾ واويلا ٿي. ويچارا روئي پٽي ماٺ ڪري |
34611 |
DYNT.utf |
رھيا. |
ويھي |
رضا ۽ سَندس زال کي ھو. ويچارا روئي روئي ماٺ ڪري |
34612 |
DYNT.utf |
رھيا. آگبوٽ ھلڻ کان پوءِ تہ سڀڪنھن جو مٿو |
ويھي |
اٻوجھ ماڻھو ھئا، سي ڏاڪڻ تان لھندي ئي پاسو وٺي |
34613 |
DYNT.utf |
رھيا. آگبوٽ ھليو. ھنن کي ھڪڙي ڪنڊ کان جاءِ |
ويھي |
ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. پر لاچار دل ڏاڍي ڪري، خدا تي رکي |
34614 |
DYNT.utf |
رھيا. زماني جو دستور بہ ائين آھي، ٻاروھي |
ويھي |
رھيا، نيٺ ٿورو ٿورو ڪري زينت کي وساري، سھسائي |
34615 |
DYNT.utf |
رھيا. ھو سڀئي گڏجي وري مرحوم علي نواز خان |
ويھي |
پوءِ نيٺ ھن کي معافي ڏنائون، ۽ پاڻ ۾ پرچي خوش تي |
34616 |
DYNT.utf |
رھيو آھي. ماءُ تہ زال ماڻھو ڪين ايندي، |
ويھي |
ڪڍي اچي نہ سگھيو ۽ خط پھچڻ کان پوءِ بہ ماٺ ڪري |
34617 |
DYNT.utf |
رھيو آھين تہ شادي ڪين ڪندس'' |
ويھي |
ڪن، تون اچي ھيڌو سارو ٿيو آھين، تہ بہ بحث ڪري |
34618 |
DYNT.utf |
رھيو. ميرن جي صاجيءَ وئي کان پوءِ بہ ھو |
ويھي |
ملي ويئي، تنھن سان شادي ڪري پنھنجو گھر ٺاھي |
34619 |
DYNT.utf |
رھيو. ھن گھر ھلائڻ جو بندوبست ولايت ۾ چڱيءَ |
ويھي |
کان سواءِ نہ ھئي. ھو شاديءَ کان پرءِ گھر ٺاھي |
34620 |
DYNT.utf |
رھيو، ۽ نوڪر کي حڪم ڏنائين تہ ``سگھوئي ماني |
ويھي |
ھن کي شاباس شاباس ڪيائين، پاڻ ماٺ ڪري پرڀرو وڃي |
34621 |
DYNT.utf |
رھي، ۽ پرھ ڦٽيءَ مھل چور ھن کي پنھنجي گھر |
ويھي |
پِي، پنھنجي بڇڙيءَ قسمت تي افسوس کائي، صبر ڪري |
34622 |
DYNT.utf |
رھي، ۽ زينت بانو بہ ذري کان پوءِ وري اچي |
ويھي |
تيار ڪيو ھو. مريم خط ڏيئي وري اچي پنھنجي جاءِ تي |
34623 |
DYNT.utf |
رھ، خوشي سنديس، ھي نينگر ڀلنئي تہ امان |
ويھي |
مريم، اگي ٿورا مٿا ھنيا اٿم جو ھاڻ ٻڌندو، ماٺ ڪري |
34624 |
DYNT.utf |
رھ، نہ تہ ترار کڻي ٻہ اڌ ڪري وجھندو سئين.'' |
ويھي |
ٿئي، تڏھن دڙڪو ڏيئي چيائينس تہ ٺادان رن، ماٺ ڪري |
34625 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ ساڻ پنھنجي وڏائيءَ ۽ حڪم جون |
ويھي |
پوءِ |
34626 |
DYNT.utf |
صحبت ڪندا ھئا. ڪنھن آچر تي علي رضا ھنن وٽ |
ويھي |
حامد ھنن وٽ ايندڙ ھو، جو ٻئي ڄڻا ٻاھر لانڍيءَ ۾ |
34627 |
DYNT.utf |
قرآن پڙھڻ لڳي. بختاور ڪلاڪ کن ۾ سامان وٺي |
ويھي |
سمجھايو ۽ پئسا ڏيئي ھن کي روانو ڪيائين. پاڻ وري |
34628 |
DYNT.utf |
کھر جي ڀاتين کي، يا ٻيون جيڪي پاڙي جون |
ويھي |
ڪڏھن ڪڏھن ھوءَ |
34629 |
DYNT.utf |
گذريال حال جون ڳالھيون ڪرڻ لڳا. |
ويھي |
ڪري ھنن سان رنو. ٿوري دير کان پوءِ ماٺ ڪيائون، |
34630 |
DYNT.utf |
مال ورھائڻ لڳا؛ گھڻيءَ ريڙھ پيڙھ کان پوءِ |
ويھي |
ھڪ پاسي ويھاريائون. پاڻيءَ ڍڪ پِي، پوءِ پاڻ ۾ |
34631 |
DYNT.utf |
ماني کاڌائون. جيڪي واقعات زينت تي ٿي گذريا |
ويھي |
ٿي پيو. انھيءَ ڏينھن سڀني گڏجي خوشي ڪئي ۽ ھڪ ھنڌ |
34632 |
DYNT.utf |
ماني کاڌي. |
ويھي |
علي بہ اسڪول کان آيو، ۽ ماءُ، پٽ، ڌيءُ ٽنھي گڏجي |
34633 |
DYNT.utf |
محبت جون ڳالھيون ڪيون. |
ويھي |
ڪوٺيءَ ۾ آيو، جتي چئن-پنجن منٽن تائين زال مڙس |
34634 |
DYNT.utf |
مطالع ڪندا ھئا. انھيءَ بحث مان ھيءُ بہ |
ويھي |
ڪنھن وقت وري ڪو ديني يا اخلاقي علم جو ڪتاب کڻي، گڏ |
34635 |
DYNT.utf |
ونڊيو. پھريائين تہ حيا کان ڪڇيائين ڪين |
ويھي |
بہ ڪوڙ نٿي چوي. ويچاريءَ مون سان پنھنجو سڄو حال |
34636 |
DYNT.utf |
وھيو. |
ويھي |
پنھنجون جايون جڳھيون وٺي ٿانيڪو ٿي بمبئيءَ ۾ |
34637 |
DYNT.utf |
وين، اٿي ويھڻ لڳا. وري سگھوئي ٽپڙٽاڙي کڻايائون، |
ويھي |
صبح جو اٿيا، تڏھن البت ساھ پيٽ ۾ پين، لوڏو مغز ۾ |
34638 |
DYNT.utf |
ويو ۽ پوئيوارن سان واسطو ڪونہ رکيائين، |
ويھي |
ڏسان، اگرچہ پڪ ھيس تہ سندس پيءُ سانگي سان سنڌ ۾ |
34639 |
DYNT.utf |
ھڪڙي ٽوپي ڀرڻ لڳي. پوءِ تہ سگھوئي ماني |
ويھي |
- ٽي ڪلاڪ لکڻ پڙھڻ جو ڪم ڪيائين، پوءِ ڪارچوب ڪڍي |
34640 |
DYNT.utf |
ٿي، تہ جھان پيو چوندو آھي تہ ``فلاڻيءَ جي |
ويھي |
جا وجھ پيا ڳولين. ڪنھن جي نياڻي ٻہ - ٽي ڏينھن وڌيڪ |
34641 |
DYNT.utf |
ڏٺا. حامد، ماءُ کي سڏ ڪري چيو تہ ``امان! |
ويھي |
پاڻ سان آندائين، جي انھيءَ مھل ڀاءُ - ڀيڻ ٻنھي گڏ |
34642 |
DYNT.utf |
ڳالھيون ٻولھيون ڪنديون ھيون. پھرئين ڏينھن |
ويھي |
زالن سان بہ واقف ٿيون، سو ڪڏھن ڪڏھن وري انھن سان |
34643 |
DYNT.utf |
ڳالھيون ڪيون. اھي ھن جا راتوڪا سنگتي ھئا، |
ويھي |
ٽي ڄڻا انھيءَ گھر ۾ آيا، جن سان ھيبت چور گوشي تي |
34644 |
DYNT.utf |
۽ عزيز انھن کي ڏسن ۽ مبارڪون ڏين، پوءِ |
ويھي |
جي گھر اچي، ڪنوار سان ھڪ کَٽ تي ذري تائين گڏ |
34645 |
DYNT.utf |
اھا کٽ پئي اٿئي.'' |
ويھ، |
فوجدار چيو تہ ويھ، خوش ٿي |
34646 |
DYNT.utf |
تہ سڀڪي توکي موجود ڪري ٿو ڏجي.'' |
ويھ، |
تنھنجي لاءِ ڏاڍي انتظار ۾ آھي؛ تون دلجاءِ ڪري |
34647 |
DYNT.utf |
خوش ٿي ويھ، اھا کٽ پئي اٿئي.'' |
ويھ، |
فوجدار چيو تہ |
34648 |
DYNT.utf |
آھي ۽ ھن جي زال بہ دکنڻ آھي، سو گھر ۾ اڳيئي |
ويئي |
گھنڻا ڏينھن رلڻ پنڻ ڪري مون کي چڱي موچاري اچي بہ |
34649 |
DYNT.utf |
آھيان تہ مون کي ايتري آبرو ڏني اٿن، جو |
ويئي |
سو کڙيون پاکڙيون پيو موڪلي. ھڪ - ٻہ ڀيرو آءُٗ وٽن |
34650 |
DYNT.utf |
آھين. تون غريب اشراف ڏسجين ٿي، ۽ اسين پاڻ |
ويئي |
۾ آھي. تون ھن کي ماءُ وانگي آھين ۽ اسان سان بہ ٺھي |
34651 |
DYNT.utf |
آھي، تختي کي ڏيڪ ڏيندي ڪِري پيئي آھي، پر |
ويئي |
تنھن مان صاف معلوم ٿيو تہ گگھريءَ مان پاڻي پيئڻ |
34652 |
DYNT.utf |
آھي، جو تنھنجي ھٿن ۾ آھي. تون ھن کي ماءُ |
ويئي |
منھنجي پٽ جي زال مري ويئي آھي، ھوءَ ڇورو ٻار ڇڏي |
34653 |
DYNT.utf |
آھي، حق تي آنّ سھانگو نٿو ٿئي. ھاڻي وڃي |
ويئي |
پنھنجي وات وڪيل! گھوڙا گھوڙا! حق تي برڪت ملڪ مان |
34654 |
DYNT.utf |
آھي، سا ويندي ڪين. سو رات جو ضرور ڪارمنھون |
ويئي |
ڪميني ذات جي آھي، منھنجي سون رپي جي دلاسي تي ٺھي |
34655 |
DYNT.utf |
آھي، ظاھري ڪري ڏسجي بہ نڌڻڪي ٿي، تنھنڪري |
ويئي |
ڏس تہ ڇاٿي چوي.'' ايتري پڪ ھين، تہ اسان سان ٺھي |
34656 |
DYNT.utf |
آھي، ھوءَ ڇورو ٻار ڇڏي ويئي آھي، جو تنھنجي |
ويئي |
تہ ``زينب! تو کي خبر آھي، تہ منھنجي پٽ جي زال مري |
34657 |
DYNT.utf |
اٿس.'' |
ويئي |
جان بيبي بلڪل غريب زال آھي اسان سان مہبت ٻجھي |
34658 |
DYNT.utf |
اٿم.'' |
ويئي |
ڳالھيون اچي دل تي چڙھيون اٿم؛ تنھن کان ننڊ قٽي |
34659 |
DYNT.utf |
تہ صديق جي گھر ڪا وڏي اشراف ۽ نيڪ زال آئي |
ويئي |
جنھنڪري ھفتي-ٻن جي اندر ڳوٺ ۾ اھا ڳالھ مشھور ٿي |
34660 |
DYNT.utf |
تہ علي رضا جي بيبيءَ جي آئي استنبول جي |
ويئي |
جو ھوَس جاڳيو ھو؛ تنھنڪري اھا ڳالھ شھر ۾ مشھور ٿي |
34661 |
DYNT.utf |
جتي سندس ماءُ ھئي، ۽ آءُٗ بہ دھلجي بيھي |
ويئي |
ويئي، ھوءَ بہ شرم کان منھن پاسي ڪري صفي ڏي لنگھي |
34662 |
DYNT.utf |
روز بروز خبردار ۽ ڀڙ ٿيندي. |
ويئي |
ھوشيار ھئي، ويتر ھينئر جو شوق رکي سکڻ لڳي، سو |
34663 |
DYNT.utf |
کان پوءِ چور جي زال ۽ سس زينت، سان وري وڌيڪ |
ويئي |
ھنن جي |
34664 |
DYNT.utf |
وھنجڻ، تنھن کي بختاور ميٽ تيل ۽ پاڻي ڏئي |
ويئي |
بانو قرآن پڙھي پوءِ ڪارچوب ڪڍيو. مائي شھربانو |
34665 |
DYNT.utf |
ھوندي، گاڏيءَ تي ھئي، سا ڀڄ آئي ھوندي؛ |
ويئي |
ڪيڏي وبئي؛ پر ڄاتائين تہ ضرور اڌ ۾ پٺتي موٽي نہ |
34666 |
DYNT.utf |
ھئي ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ۾ فضيلت واري ۽ چالاڪ |
ويئي |
مريم وڏن وڏن گھرن ۾ آئي |
34667 |
DYNT.utf |
ھئي. |
ويئي |
بہ نيڪيءَ، خوشخلقيءَ ۽ ھوشياريءَ ڪري مشھور ٿي |
34668 |
DYNT.utf |
ھئي. |
ويئي |
زينت پيئي سودو ڏيندي ھئي، جو ھوءَ ڏسي ڏسي واقف ٿي |
34669 |
DYNT.utf |
ھئي. تنھن جا ٻہ-ٽي سبب ھئا: پھرين تہ ھنن |
ويئي |
پوءِ سرائي فتح محمد خان جي گھر کي گھڻي شڪست پھچي |
34670 |
DYNT.utf |
ھئي. جيڪو انگريزي دستور گھر رکڻ جو ھو، |
ويئي |
تہ گذريل خراب اتفاقن ڪري ھن جي طبع جي تکائي گھٽجي |
34671 |
DYNT.utf |
ھئي. ھوءَ مائي شھر بالوءَ جي صلاحڪار ۽ |
ويئي |
علي رضا جن جي وڃڻ کان اٺ-نوَ مھينا پوءِ مري |
34672 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھن اھا ڳالھ قبول ڪئي. ڀانيائين تہ |
ويئي |
تي گھڻو مھربان ھوندو ھو، ھن جي بہ ساڻس پريت ٻجھي |
34673 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھنڪري زينت بانوءَ جو خاص ڪري انھيءَ |
ويئي |
ڪري جيڪو پئسو اڳي ميڙيو ھو، تنھن کي گھڻي ڇِڪ اچي |
34674 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھنڪري مريم ڪؤنرو ۽ چلمچي کڻي ھٿ |
ويئي |
کڙا ٿيا. بختاور ٻاھر در تي مڙس ماڻھن جي سماءَ تي |
34675 |
DYNT.utf |
ھئي، جو جنھن صحبت مان اڳي ھن کي لذت ايندي |
ويئي |
خوشي ڪانہ ٿي. بڇڙائي ھن جي دل تي ايترو اٽر ڪري |
34676 |
DYNT.utf |
ھئي، سو اڇا انھيءَ جي سوءَ ۾ ھو. انھن ڀاتين |
ويئي |
ٿيو ھو جو سندس زال ھڪڙي ننڍڙي ڌيءَ ڇڏي مري |
34677 |
DYNT.utf |
ھئي، ۽ انھيءَ جو نالو مريم ھو. |
ويئي |
جا گھڻن ورھين کان وٽن رھندي آئي ۽ گھر جو ڀاتي ٿي |
34678 |
DYNT.utf |
ھئي، ۽ ٻيو اھنج بہ ڪونہ ھوس. اھائي جاءِ |
ويئي |
گھر جي تعريف ڪرڻ لڳي. زينت بانو ھنن جي گھر ۾ ٺھي |
34679 |
DYNT.utf |
ھيس. پئسو بہ چڱو موچارو گڏ ڪيو ھئائين، |
ويئي |
رضا جو ڪم چڱيءَ طرح پئي ھليو، گھڻي معرفت شھر ۾ ٿي |
34680 |
DYNT.utf |
ھيس، سا وري ياد آيس. ڪڏھن خدا جو نالو ياد |
ويئي |
ڏيھي رستا وٺڻ ضرور ٿيا. ھيترا ڏينھن مسلماني وسري |
34681 |
DYNT.utf |
ھين، ھو ٻيءَ جي تلاش ۾ ھئا. مٿين آيا شيخ |
ويئي |
۾ ٿيو، تڏھن ٻار بہ سنڀاليندي ھئي. پر آھا ھاڻي ڇڏي |
34682 |
DYNT.utf |
۽ اھي باروت جا پيپ اندر محلات جي پيٽ ۾ ڪيئن |
ويئي |
تہ اھا زال رات جو ڪير آئي ھئي، جا انھيءَ ڪوٺيءَ ۾ |
34683 |
DYNT.utf |
۽ بختاور کي رڌڻ پچائڻ ۾ مدد ڏيڻ لڳي. ٻہ |
ويئي |
ويٺي ڳالھايو - تيتري ۾ زينت بانو اٿي بورچيخاني ۾ |
34684 |
DYNT.utf |
۽ پاڻ ۾ اھڙ گَھرا ٿي ويا جو ڄڻ اڳي جا واقف |
ويئي |
حال نہ ھو، پھرين ڏينھن کان وٺي ھنن جي دل ٻجھي |
34685 |
DYNT.utf |
۽ زينت بانوءَ بہ اٿي اڳئينءَ جي نماز جو |
ويئي |
ائين چئي بختاور ھلي |
34686 |
DYNT.utf |
۽ شھربانو ٿوري تائبن خيال پچائي پچائي |
ويئي |
پوءِ تہ بختاور اٿي |
34687 |
DYNT.utf |
۽ ڏک مان مٽجي سک ٿي پيو. انھيءَ ڏينھن سڀني |
ويئي |
تاڙيون وڄائڻ لڳي. گھڙيءَ ۾ ماتم مان مٽجي شادي ٿي |
34688 |
DYNT.utf |
. |
ويئي |
آھن، پر ھتي تہ ٻنھي جي وچ ۾ روزبروز محبت مڌندي |
34689 |
DYNT.utf |
. |
ويئي |
احوال ڏنائون، نيٺ صفوران ھن کي وٺي پنھنجي گھر |
34690 |
DYNT.utf |
. |
ويئي |
استنبول جي اميرن جي بيبين کان درجي ۾ واڌو ليکجي |
34691 |
DYNT.utf |
. |
ويئي |
رھي ۽ گھر جي ڀاتين سان ڳالھيون ٻولھيون ڪري ٺھي |
34692 |
DYNT.utf |
. |
ويئي |
نہ ھنن جي ٻولي برابر سمجھي سگھي، گوڙ ۾ موڳي ٿي |
34693 |
DYNT.utf |
. |
ويئي |
ٽي طعلم ھُن پچايا، ٻہ - ٽي ھُن، جھٽ ۾ مالي تيار ٿي |
34694 |
DYNT.utf |
. |
ويئي |
پاڻ آٿي پيرن ڀر ٿي، ۽ بختاور بورچيخاني ڏي ھلي |
34695 |
DYNT.utf |
. |
ويئي |
ڏينھَن پئي ھنن سان بہ ٺھي ويئي، سندن گھر-ڀاتي ٿي |
34696 |
DYNT.utf |
. |
ويئي |
کان پوءِ تڪري آئي ۽ وري بہ ھن سان سسي ڦس ڪري ھلي |
34697 |
DYNT.utf |
. |
ويئي |
ڳالھ ٻڌي قبول ڪيو. پوءِ آيا بہ سنت ئي موڪلائي ھلي |
34698 |
DYNT.utf |
. |
ويئي |
ھلون.'' ھي ٻيئي آٿيون ۽ ھوءَ اڳين زال موڪلائي ھلي |
34699 |
DYNT.utf |
. اندر جاءِ ڏاڍي ٺاھوڪي ڏسڻ ۾ آيس. ڏاڍا گلم |
ويئي |
۾ آئي، سامھون جاءِ جا در کليا پيا ھئا تن ۾ ھلي |
34700 |
DYNT.utf |
. انگريزي ٻولي، جا ھن جي لاءِ ٿوري اھنجي |
ويئي |
پڙھڻ ۽ پنھنجي منھن محاوري ڪرڻ ڪري ڏاڍي ھوشيار ٿي |
34701 |
DYNT.utf |
. پوءِ صفي ۾ ساءُ کي چيائين تہ ``اسان ماني |
ويئي |
۽ پاسي واري ٻاھرئين در مان ڳچ جيترا ڍاڪون رکي |
34702 |
DYNT.utf |
. جھٽ ۾ وري موٽي آني، تہ بہ مائي ائين ئي |
ويئي |
ائين چئي، بختاور بورچيخاني ڏي ھلي |
34703 |
DYNT.utf |
. خود علي رضا بہ ھن جي افعالن ۽ اخلاقن تي |
ويئي |
ڏينھن پوندا ويا، تيئن سڀني جي محبت ھن سان وڌندي |
34704 |
DYNT.utf |
. سلطان انھيءَ ھنڌ زيادہ پھرو رات-ڏينھن |
ويئي |
بنديل رھندو ھو، تنھنڪري آسانيءَ سان اھڙي جاچ ڪئي |
34705 |
DYNT.utf |
. سيٺ توڙي سندس گھر جا ڀاتي ھن کي ڏسي خوش |
ويئي |
پوءِ تہ ٻئي ڏينھن زينت کي سيٺ حاجي ڏوسل جي گھر وٺي |
34706 |
DYNT.utf |
. علي رضا کي ھينئر زال جي رنڊڪ ڪانہ ھئي، |
ويئي |
جي زينت بانوءَ سان اڳي ھئي، تنھن کان ھاڻ وڌيڪ ٿي |
34707 |
DYNT.utf |
. فضل محمد ھن کي گھر ۾ ٻبو ڪم ڪرڻ نہ ڏيندو |
ويئي |
نماز ۽ قرآن پڙھڻ لڳي ۽ سگھوئي سڄي پاڙي ۾ مشھور ٿي |
34708 |
DYNT.utf |
. مطلب تہ ٿوري ئي عرصي ۾ ھنن وٽ ڪيتريون |
ويئي |
ڇڏي ھلي ويئي، ڪا گھر جي شيءِ شڪل چورائي ڀڃي |
34709 |
DYNT.utf |
. وري اچي خواب جي لڳس، ڪڏھن دل ۾ چوي تہ زال |
ويئي |
ماٺ ڪري کڻي ھائو ڪر.'' اتي شھربانوءَ جي اک پٽجي |
34710 |
DYNT.utf |
. ھن جي زال ۽ ننڍي پٽ علي نواز کي دڙڪا ڏنائون |
ويئي |
ٿپو، تنھنڪري ابران جي سرڪار کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي |
34711 |
DYNT.utf |
. ھن ويچاريءَ پنھنجي عمر پنھنجي اولاد تان |
ويئي |
معاملي کي ٻہ مھينا بہ ڪين گذريا تہ ويچاري مري |
34712 |
DYNT.utf |
. ٻڏندي ماڻھوءَ کي جيڪي پھچ ۾ اچي تنھن کي |
ويئي |
جو سمنڊ ۾ ڪِري، سو پريندي تہ تختي سوڌو ھيٺ ھلي |
34713 |
DYNT.utf |
تہ حرڪت ڪانھي.'' |
ويئينءَ |
گڏجي، مامو يا حامد ساڻ ڪري، پنھنجي پيءُ جي گھر |
34714 |
DYNT.utf |
انھن سان ڏاڍو ميلاپ رکيائين. ھن جي تعريف |
ويئي، |
بانوءَ ڏاڍي استادي ڪئي: سلطان جي سڀني حرمن وٽ |
34715 |
DYNT.utf |
پر زينت بانو، جا ھاڻي ورکائي اچي ڀينڊي |
ويئي، |
اھا زال تہ گوڙ مان کسڪي، ٻي ڪا گھٽي ڏيئي ھلي |
34716 |
DYNT.utf |
پوءِ ھن کي دڳ لائي موٽي آئي. |
ويئي، |
سو وٺي ھليون. ڪوھ کن تائين چور جي سس بہ زينت سان |
34717 |
DYNT.utf |
تنھن پنھنجي عملدار کي راضي ڪرڻ ۽ پنھنجي |
ويئي، |
ھئا. ھن سپاھيءَ کي بہ ھيءَ نڌڻڪي جوان زال ھٿ لڳي |
34718 |
DYNT.utf |
تنھن سان شادي ڪري پنھنجو گھر ٺاھي ويھي |
ويئي، |
ليکجڻ ۾ ايندو ھو. ھن کي ڪنھن سکر گھر مان ٻانھن ملي |
34719 |
DYNT.utf |
تنھنڪري سڀني اللّھ اڪبر چئي اٿيا. ٺھراءُ |
ويئي، |
ھنن سڀني رايون ورتيون غلبي راءِ علي رضا جي رٿ ۾ |
34720 |
DYNT.utf |
جا قيد مان ڇٽي ھئي ۽ گھر موٽڻ لاءِ تڪڙي |
ويئي، |
جي منھن وٽ نڪتيون. اتي ھن کي ڇڏي ھوءَ ٻي زال ھلي |
34721 |
DYNT.utf |
جو اندر يا ٻاھر ڪنھن کي بہ گمان ڪونہ پيو، |
ويئي، |
جو رگارايو؛ پر اھا سڄي رٿ اھڙيءَ تجويز سان ڪئي |
34722 |
DYNT.utf |
جو ھن کي سڳي ماءُ کان گھٽ نہ ڄاڻنديون ھيون. |
ويئي، |
ٿي گھٽايائين. ڇوڪرين جي بہ ھن سان اھڙي دل ٻجھي |
34723 |
DYNT.utf |
جو ڳالھہ ڪرڻ کان ٻاھر. |
ويئي، |
ديني ڪتابن ۾ توڙي سنڌي فارسي پڙھڻ ۾ اھڙي چالاڪ ٿي |
34724 |
DYNT.utf |
جھڙو اڳي چڱو ھو، اھڙو ھاڻ بڇڙو ٿيو. ھن کي |
ويئي، |
وڃڻ گان پوءِ ورھيہ-ٻن جي اندر ھن جي حالت ئي ڦري |
34725 |
DYNT.utf |
سا ھلا ھن کي پاڻ سان مدد لاءِ ھٽ تي وٺي |
ويئي، |
کي زينت جي اشرافت ۽ نمڪحلالي چڱيءَ طرح معلوم ٿي |
34726 |
DYNT.utf |
سندن گھر-ڀاتي ٿي ويئي. |
ويئي، |
کان گھٽ ھتي بہ نٿي مليس. ڏينھَن پئي ھنن سان بہ ٺھي |
34727 |
DYNT.utf |
سو ھاڻي پنھنجي پئسي وارو بہ ٿيو، ٻي مدد |
ويئي، |
جاءِ جمعداريءَ جي پند رھن رپين پگھار واري ملي |
34728 |
DYNT.utf |
سڀئي ھن کي اڳي کان وڌيڪ آبرو ۽ پيار ڏيڻ |
ويئي، |
ھيءَ ڳالھ جا ظاھر ٿي تنھنڪري سڀني کي حبرت وٺي |
34729 |
DYNT.utf |
وري ٿوريءَ ويرم کان پوءِ تڪري آئي ۽ وري |
ويئي، |
ڪوٺي، جنھن کي ڏينھن جو ڪلف آيل ھو، ساکولي اندر |
34730 |
DYNT.utf |
ھوءَ بہ شرم کان منھن پاسي ڪري صفي ڏي لنگھي |
ويئي، |
جي نياڻي بيٺي ھئي، ۽ سڄي ساري منھنجي نظر پئجي |
34731 |
DYNT.utf |
ھينئر مرضي ٿي ڇوڪرن جي. منھنجي ھلي ھا، |
ويئي، |
مرضي ڪھڙي آھي! ھينئر انگريز آئي مائٽن جي مرضي |
34732 |
DYNT.utf |
ھينئر ڪُتي ٻلي واري ريڙھ پيڙھ وڃي رھي. |
ويئي، |
جيڪا سندن وچ ۾ زال - مڙس واري محبت ھئي، سا تہ نڪري |
34733 |
DYNT.utf |
ڪا گھر جي شيءِ شڪل چورائي ڀڃي ويئي. مطلب |
ويئي، |
ٻي رکيائين، ٻي ڪڍي ٽين رکيائين ڪا پاڻيھي ڇڏي ھلي |
34734 |
DYNT.utf |
۽ جڏھن پنھنجو نالو بہ ٻڌائين، تڏھن پاڻ |
ويئي، |
سمھيو پيو ھو، تنھن جي بہ انھيءَ ڳالھ تي اک پٽجي |
34735 |
DYNT.utf |
۽ ستت ھڪڙي ننڍي ڪمانگري صندوق مٿي تي، ۽ |
ويئي، |
حالت ۾ ھئا، تہ در جو کڙڪو ٿيو، بختاور نڪري ٻاھر |
34736 |
DYNT.utf |
وري اچي ويچاري سنڌي پيئي. |
ويئي؛ |
جا ڪن ڏينھن کان اچي سندن وچ ۾ پئي ھئي، سا اڏامي |
34737 |
DYNT.utf |
ھنن جي وري ڏسڻ جي اميد ئي ڪانہ ھين؛ تنھنڪري |
ويئي؛ |
ويا. وري ھنن ھن کي مئو سھسايو ھو. پڪ ھين تہ ٻڏي |
34738 |
DYNT.utf |
اتي ھوءَ ٻي مائي آيا ويٺي ھئي، ٻي ھکڙي |
وييزن، |
ٻہ-ٽي گھٽيرن لنگھي ٻيئي ڄڻيرن ھڪڙي گھر ۾ گھڙي |
34739 |
DYNT.utf |
ٽي بہ وييون. پھرين تہ ڪڇيائون ڪين، ڊپ ۾ |
وييون |
ھنن جون تہ ٻہ بہ |
34740 |
DYNT.utf |
. پھرين تہ ڪڇيائون ڪين، ڊپ ۾ اونڌيون ٿي |
وييون |
ھنن جون تہ ٻہ بہ وييون ٽي بہ |
34741 |
DYNT.utf |
. زينت بانوءَ کي ھينئر کي بہ ڪين ٿي سجھيو |
وييون |
پوءِ تہ پاڻ ۾ ھيڏي ھوڏي جو ڳالھيون ڪري ٺھي |
34742 |
DYNT.utf |
اتي وبھي وري ھو گڏ ماني کائڻ ۽ پاڻ کي صحبت |
وييون، |
موٽي آئي، سا ۽ مربم ٻيئي ٿانوَ کڻي اورچيخاني ۾ |
34743 |
DYNT.utf |
پر جا لذت ھنن کي اڳي بختاور مان ايندي ھئي |
وييون، |
تہ ٿوري ئي عرصي ۾ ھنن وٽ ڪيتريون ئي زالون آيون |
34744 |
DYNT.utf |
جو ھذڪو ڪم ھيءَ پاڻھي پيئي ڪندي ھئي، جھڙوڪ |
ويُيءَ |
۾ ٽي-چار ڇوڪريون ھين، انھيءَ کان سواءِ ٻيو بہ اٿي- |
34745 |
DYNT.utf |
آھن.'' |
ويٺا |
ھن ماڙيءَ تي ھوندو ھو. پر ھينئر منجھس ٻيا ماڻھو |
34746 |
DYNT.utf |
آھن، لينگريءَ جو مامو آھي، چاچو آھي، ٻيا |
ويٺا |
چڱو ڪيئي، پر توکي خبر آھي تہ منھنجا مائٽ پاسي ۾ |
34747 |
DYNT.utf |
پنڪيون کائين ۽ شاديءَ وارن کي دل ۾ پٽين. |
ويٺا |
پنھنجي گھر ھايا وڃن؛ نہ ائين، جو سڄي رات اتي |
34748 |
DYNT.utf |
ھججو.'' انھيءَ صلاح تي سڀ ڪمر ٻڌي سانباھو |
ويٺا |
رات جو اھو ڪم شروع ڪنداسين. اوھين سڀ اشاري وھيڻا |
34749 |
DYNT.utf |
ھئا. |
ويٺا |
ٽڪر ٽيرو کاڌائون. انھيءَ ھوندي بہ اڃا موڳا ٿيا |
34750 |
DYNT.utf |
ھئا. ھي بہ پنھنجو منھن کوليو ويٺيون ھيون، |
ويٺا |
وارو بہ ڪونہ ھو. ڪيترائي ٻيا مڙس زالون اوري-پري |
34751 |
DYNT.utf |
ھئا. ڪن پئي ساني کاڌي، ڪن پئي اشارن ۽ پرولين |
ويٺا |
اچي گڏ ٿيا. اوطاق وارا ڪرد علي رضا جي لاءِ منتظر |
34752 |
DYNT.utf |
ھئا، تنھن بہ چيو تہ ``ھميشھ لاءِ نہ ھلجي، |
ويٺا |
مائٽن جي منھن لاءِ پئي سڪي، جي ھن کي مئو سھسائي |
34753 |
DYNT.utf |
ھئا، يا گھور ڪندا وتيا، تن کان لاڙڪن جي |
ويٺا |
وچين جي مھل ھئي. زينت بانو بہ ھٽن تي جيڪي ماڻھو |
34754 |
DYNT.utf |
. ھنن بہ مائٽن مان گھڻن ڏينھن کان آسرو لاھي |
ويٺا |
ڇڏي ڌارين سان گڏي آھي؛ انھيءَ ڪري ھن شاديءَ ۾ نہ |
34755 |
DYNT.utf |
. ھڪڙي باريسٽر يا وڪيل ٿي، ۽ ٻي ڊاڪٽر ٿي، |
ويٺا |
ٿي. ھي ٻيئي ڀائر اچي ڪراچي ۾ جايون جڳھيون وٺي |
34756 |
DYNT.utf |
تنھن کي مھينو-ٻہ مسَس گذريو تہ علي رضا |
ويٺا، |
ھي ٿانيڪا ٿي |
34757 |
DYNT.utf |
آھيون. منھنجو ھتي اچڻ ٿيو، تڏھن ارادو ٿيم |
ويٺل |
تہ ``ھائو مائي، آءُٗ بہ سنڌ جي آھيان. ھڪڙي پاڙي جا |
34758 |
DYNT.utf |
ھو - ٽيئي لٿا. اھا مائي جان بيبي ۽ سندس پورھيت |
ويٺل |
ھئي ۽ ھڪڙي پورھيت ساڻس ھيس ۽ ساڻن گڏ ھڪڙو جوان |
34759 |
DYNT.utf |
ھئا، تن کي بہ پئي رئڻ آيو. وري جا رات آئي، |
ويٺل |
گذاريو. ھنن جو روئڻ-پٽڻ ڏسي، پاسي ۾ جيڪي |
34760 |
DYNT.utf |
ھئي ۽ ھڪڙي پورھيت ساڻس ھيس ۽ ساڻن گڏ ھڪڙو |
ويٺل |
در تي ھڪڙي گاڏي آئي جنھن ۾ برقعي سان ھڪڙي زال |
34761 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھن جا مائٽ بہ آئي ھئا ۽ عظمت کي ملڻ |
ويٺل |
بہ خاطري ھئي. عظمت جي ماءُ عزت بي اصل ٻمبئيءَ جي |
34762 |
DYNT.utf |
آھي-پنھنجو رت آھي، ڀنھنجو ھڏ آھي-پر بختاور، |
ويٺو |
پر ٻنھنجا ڪي وري بڇڙا آھن؟ ادي الھداد جو جوان پٽ |
34763 |
DYNT.utf |
آھي. ڪي ڏينھن ھلي اتي رھون، پوءِ ڪو شھر |
ويٺو |
بمبئيءَ ۾ اسان جو پٽ اڳيئي پنھنجو ڪارخانو مچايو |
34764 |
DYNT.utf |
آھي، جوان اچي ٿيو آھي، تنھن جو بہ نيٺ بلو |
ويٺو |
جي ڳالھ دل تي ھوندي. وري جيئي شل منھنجو حامھ بہ |
34765 |
DYNT.utf |
ھو تہ ھڪڙي ٻانھيءَ ھڪڙو بند ٿيل ڪاغذ آڻي |
ويٺو |
جو سوير سلطان پنھنجي وڏي حرمخائي ۾ نماز پڙھي اچي |
34766 |
DYNT.utf |
ھو ۽ علي رضا بہ پنھنجي ڏھاڙيءَ جي نوڪري |
ويٺو |
بہ اسڪول کان موٽي آيو ھو ۽ اوطاق واري لانڍيءَ ۾ |
34767 |
DYNT.utf |
ھو. ڀاءُ ڏي وري ھن ٻيو خط ڪونہ لکيو، جو |
ويٺو |
جو علي رضا ڦول گليءَ مان لڏي، الائجي ڪھڙي ھنڌ وڃي |
34768 |
DYNT.utf |
ھوس، انھيءَ وچ ۾ اندر دانھن ٿي ۽ مائي بختاور |
ويٺو |
ڪنھن ڪم سان نڪري ٻاھر ويو، آءُٗ در تي لانڍيءَ ۾ |
34769 |
DYNT.utf |
ھوندو. پر جھڙو ھجي، تھڙو وري بہ پنھنجو |
ويٺو |
علي گونگو آھي، تہ ڀؤ ڪونھي، ٻيءُ جو گھر سنڀاليو |
34770 |
DYNT.utf |
ھوندو، اٽلندو اسان جي زينت سندس خدمت چاگريءَ |
ويٺو |
اميد علي کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪٿان ٿيندو. سڃو ڏبنھن گھر |
34771 |
DYNT.utf |
ھو، تنھن کي چيائين تہ ``ميان! جنھن مائيءَ |
ويٺو |
پڪو جڙيل ڏسڻ ۾ ٿي آيو. صفوران جو گھر وارو فضل محمد |
34772 |
DYNT.utf |
ھو، تيسبن پرواھ ڪانہ ھيس، پسر ھينٺر ٿيو |
ويٺو |
کي پرڏبھ رلائڻ ھن کي مناسب نہ آيو. جيسين ھڪ ھنڌ |
34773 |
DYNT.utf |
ھو، تڏھن بہ اصل کان وڏن وڏن صاحبلوڪن کي |
ويٺو |
ڪار چڱو پئي ھليو ۽ خود مختاريءَ ڪري بيپرواھ ٿيو |
34774 |
DYNT.utf |
ھو، ۽ حيدرآباد وارو خط، سو وڃي حيدرآباد |
ويٺو |
رضا ھٿ ڪونہ نڳو، جو اتان لڏي وري ڪنھن ٻئي ھنڌ وڃي |
34775 |
DYNT.utf |
ڳڻتي ڪرڻ تہ ھن جو مطلب ڇا ھوندو، ۽ اھڙو |
ويٺو |
ڌي لکيو. سلطان تہ خط پڙھي کڻي کيسي ۾ وڌو؛ پوءِ |
34776 |
DYNT.utf |
. |
ويٺو |
حاضر رھندس.'' ائين چئي، ھو اچي زينت بانوءَ جي ڀر ۾ |
34777 |
DYNT.utf |
جا اڳي کان بھتر ھئي. |
ويٺو، |
جي ھن ڀر بابلا تلاءَ جي پاسي ۾ ھڪڙي جاءِ ڀاڙي ڪري |
34778 |
DYNT.utf |
جو اڃا تائين انھيءَ پرڳڻي جو رئيس آھي، |
ويٺو، |
ويو. انھيءَ جو پٽ وري انھيءَ جو پٽ سندس جاءِ تي |
34779 |
DYNT.utf |
آھيان. جي امان ۽ ادي منھنجي سنڀال نہ لڌي، |
ويٺي |
پيتي جي ڏکيائي ڪانھي، پنھنجي ابي جي گھر ۾ سکي |
34780 |
DYNT.utf |
آھين. |
ويٺي |
اڃا ڪالھ ايڏي ھئينءَ، اڄ تہ ڏس، زالن جيڏي زال ٿيو |
34781 |
DYNT.utf |
آھين؛ پر حال منھنجا، جو پرڏيھ ۾ وڃي ھيکلو |
ويٺي |
سان سگھوئي ملنداسين. زينت! تون اڃا گھڻن سان گڏ |
34782 |
DYNT.utf |
آھين؟ جيئي تنھنجو اولاد، توکي ڪھڙو فڪر |
ويٺي |
ھيون. تڏھن چوڻ لڳي تہ ``ڇو مائي، اڄ ڪڀڙي فڪر ۾ |
34783 |
DYNT.utf |
اللّھ ٽڪر پيو ڏئي، سو ڇڏي، گھڻي جي لالچ |
ويٺي |
تہ ``ابا، ھيترن ماڻھن ٿي چيئي تہ آرام سان، گھر |
34784 |
DYNT.utf |
اوڏي، ۽ جان بيبي وجھ ڏسي چيو تہ ``مائي شھربانو! |
ويٺي |
اتي بختاور زينت کي ڪنھن ڪم لاءِ سڏ ڪيو، سا |
34785 |
DYNT.utf |
راند ڪئي. ائين ڪندي زينت ڪنھن ڪم پٺيان |
ويٺي |
ڇوڪري جان بيبي جي ھنج ۾ ھئي. محبوب مريم جي اڳيان |
34786 |
DYNT.utf |
صحبت ڪئي. |
ويٺي |
ڏيئي موٽي آتي آيو ھو - جو ٻنھي يارن پاڻ ۾ وري ٻاھر |
34787 |
DYNT.utf |
قرآن جو دؤر ڪيو. جڏھن ھوءَ دؤر ڪري اٿي، |
ويٺي |
تنھن جي زينت بانوءَ کي خبرئي ڪانہ ھئي، جو ھن پري |
34788 |
DYNT.utf |
قرآن جو دؤر ڪيو، ۽ سندس پٽ حامد علي، ڪتاب |
ويٺي |
بانو پاسي واريءَ ڪوٺيءَ جي اڳيان ٻاھر پينگھي ۾ |
34789 |
DYNT.utf |
کاڌائون. ليٺ کائي بس ڪيائون، جان بيبيءَ |
ويٺي |
انھيءَ طرح ڳالھيون بہ ويٺي ڪيائون ۽ ماني بہ |
34790 |
DYNT.utf |
کاڌو. تنھن چيو تہ ``مائي! اوھان کي منھنجو |
ويٺي |
ائين ڪيائين، تہ ڇا ٿيو.'' زينت، جنھن ڪنڌ ھيٺ ڪيو |
34791 |
DYNT.utf |
ھجي. پر جنھن زال کي مڙس يا وارث ساڻ ھوندو، |
ويٺي |
کڻندي، انھيءَ چئبو تہ پردو ڇڏيو، پوءِ ڀلي ڪوٽن ۾ |
34792 |
DYNT.utf |
ھوندي ھئي. |
ويٺي |
ڪيو، انھيءَ باغ مان گل ۽ نازبو پَٽي قبرن تي وجھيو |
34793 |
DYNT.utf |
ھونديس، ڀلائي ڪري سگھا موڏجو.'' |
ويٺي |
زينت بانوءَ چيس تہ ``سائين، آءُٗ ھيکلي |
34794 |
DYNT.utf |
ھوندي، تہ بہ پرواھ ڪانہ ھونديس؛ ھنن سان |
ويٺي |
جي جاچڻ کان. ھنن مان ھڪڙي مئڊم چاليھن مڙسن جي وچ ۾ |
34795 |
DYNT.utf |
ھئي ۽ جواب ڪونہ ڏنائين. شھربانوءَ چيو تہ |
ويٺي |
زينت تہ حيا کان ڪنڌ ھيٺ ڪيو |
34796 |
DYNT.utf |
ھئي. سندس نياڻي زينت بانو پاسي واريءَ ڪوٺيءَ |
ويٺي |
ھئائين. اتي ئي ماٺ ڪيو، ڳان تي ھٿ ڏيو، ڪنھن خيال ۾ |
34797 |
DYNT.utf |
ھئي. ڏندڻ-پاڻي ڪري بس ڪيو ھئائين. اتي ئي |
ويٺي |
سرائي فتح خان مرحوم جي زال، صفي ۾ منجي وجھيو |
34798 |
DYNT.utf |
ھئي، ٻي ھکڙي ڇوڪري بہ وٽس ھئي، ٻيو ماڻھو |
ويٺي |
ڄڻيرن ھڪڙي گھر ۾ گھڙي وييزن، اتي ھوءَ ٻي مائي آيا |
34799 |
DYNT.utf |
ھيس. `نبم نان، صحت جان.' آڻي اسان کي ھتي |
ويٺي |
اسان جي پاڙ ڪڍي اٿس. ڪھڙي نہ آرام سان مڙس جي ڪکن ۾ |
34800 |
DYNT.utf |
ھيس، نہ تہ ويس ٿي ھلي. ھاڻ مائي تڏھن آٿ |
ويٺي |
چڱو جو تون آئينءَ، آءُٗ بہ تنھنجي دلاسي لڳي |
34801 |
DYNT.utf |
ھين. خدا ڪري تہ خير سان لينگري وڃي شينھن |
ويٺي |
۾ پيئي ٻڏان چڙھان. اھوئي خيال ھوم، جنھن ۾ موڙھي |
34802 |
DYNT.utf |
ھيڏي ھوڏي جون ڳالھيون ڪيائون. |
ويٺي |
ويٺا ھئا. ھي بہ پنھنجو منھن کوليو ويٺيون ھيون، |
34803 |
DYNT.utf |
ٻڌائين. |
ويٺي |
۾ ڳالھايا؛ پر ھن ورندي ڪانہ ڏني، ڪُنڌ ھيٺ ڪيو |
34804 |
DYNT.utf |
ٻڌبون، تنھن چيو تہ ``ابا، ھاڻي اڳوڻيون |
ويٺي |
جان بيبي، جنھن ھي سڀ ڳالھيون ماٺ ڪري |
34805 |
DYNT.utf |
ڪندي ھئي. ڪڏھن ڪڏھن تہ سندن مٿان جا ڏاڪڻ |
ويٺي |
آئي، ۽ ھيترن جي وچ ۾ پنھنجي سنگت جي چڱيءَ طرح اٿي |
34806 |
DYNT.utf |
ڪئي. |
ويٺي |
زينت بانوءَ ڪوڙ کري، مرڪندي منھن سان ھائو ھائو |
34807 |
DYNT.utf |
ڪيائون ۽ ماني بہ ويٺي کاڌائون. ليٺ کائي |
ويٺي |
انھيءَ طرح ڳالھيون بہ |
34808 |
DYNT.utf |
ڪين ھوندينءَ، نيٺ ڪنھن سکر جو گھر وسائيندينءَ؟ |
ويٺي |
سمجھ واري آھين، توکي خبر ناھي تہ سدائين ھن گھر ۾ |
34809 |
DYNT.utf |
ڳالھايو - تيتري ۾ زينت بانو اٿي بورچيخاني |
ويٺي |
مائي جان بيبي ۽ مائي شھربانو پاڻ ۾ |
34810 |
DYNT.utf |
ڳالھيون ڪيائون ڇوڪري جان بيبي جي ھنج ۾ |
ويٺي |
زالون ٻن ٻارن سان ھيٺينءَ جاءِ ۾ گڏ ويٺيون ھيون، |
34811 |
DYNT.utf |
ڳري. |
ويٺي |
جي دل ۾ الائجي ڪھڙي واويلا ھئي، سو ڪنڌ ھيٺ ڪيو |
34812 |
DYNT.utf |
۽ فوجدار ڪپڙا ڍڪڻ لڳو؛ زينت بانوءَ پڇيس |
ويٺي |
زينت وري وڃي کطولي تي |
34813 |
DYNT.utf |
۽ مريم سڀني جي اڳيان تڏي تي ويھي رھي. اوڀاريون |
ويٺي |
زينت بانو وري پاسي ۾ ٻيو کٽولو پيو ھو تنھن تي |
34814 |
DYNT.utf |
۽ ھن کان پڇڻ لڳي تہ ``سائين! مائي صفوران |
ويٺي |
زينت |
34815 |
DYNT.utf |
۽ ٻارن کي پيئي پڙھائيندي ھئي. |
ويٺي |
اھو شغل سڀ کان وڌيڪ پسند آيو، سا ھاڻي مُلياڻي ٿي |
34816 |
DYNT.utf |
. |
ويٺي |
ڪار سمجھائي ڇڏيائون، سا انھيءَ مھل وڃي مريم وٽ |
34817 |
DYNT.utf |
. حامد اسڪول ڏي سنڀريو. بختاور کي مائي شھربانوءَ |
ويٺي |
زينت بانو نماز پڙھي وڃي قرآن جي دؤر تي پينگھي ۾ |
34818 |
DYNT.utf |
. ٻيئي گڏجي ماني کائي آٿيا. |
ويٺي |
آبرو بچائڻي ھيس، تنھنڪري ٽپ ڏيئي اچي مانيءَ تي |
34819 |
DYNT.utf |
. ڏھاڙي جاءِ صفا ڪيو، انھيءَ باغ مان گل |
ويٺي |
تمام ڪراڙي اچي ٿي ھئي، سا ؟؟؟ اريدار مجاور پٿي |
34820 |
DYNT.utf |
ھيون، ويٺي ھيڏي ھوڏي جون ڳالھيون ڪيائون. |
ويٺيون |
زالون اوري-پري ويٺا ھئا. ھي بہ پنھنجو منھن کوليو |
34821 |
DYNT.utf |
ھيون، ويٺي ڳالھيون ڪيائون ڇوڪري جان بيبي |
ويٺيون |
۾ ھو، ھو ٽيئي زالون ٻن ٻارن سان ھيٺينءَ جاءِ ۾ گڏ |
34822 |
DYNT.utf |
۽ ھيڏي ھوڏي جون ڳالھيون ڪرڻ لڳيون. |
ويٺيون |
پوءِ وري ٽيئي ڄڻيون اچي صفي ۾ |
34823 |
DYNT.utf |
. زينت بانو وري پاسي ۾ ٻيو کٽولو پيو ھو تنھن |
ويٺيون |
پوءِ وڃي سڀ صفي ۾ ويٺيون. مايون ٻيءَ ھڪڙي کٽ تي |
34824 |
DYNT.utf |
. مايون ٻيءَ ھڪڙي کٽ تي ويٺيون. زينت بانو |
ويٺيون |
لٿي. ھوءَ گھر جي ڀاتين سان ملي، پوءِ وڃي سڀ صفي ۾ |
34825 |
DYNT.utf |
. مريم ۽ بختاور پاسي کان بيھي پکو ھڻڻ لڳيون. |
ويٺيون |
بختاور سڀني جا ھٿ ڌئاربا، ٽيئي ڄڻيون مانيءَ تي |
34826 |
DYNT.utf |
اصل منھن بڇڙو ڪري چوڻ لڳي تہ ``تڏھن سائين |
ويٺي، |
مون سان ڪا دغابازي ٿي آھي، سا ڇرڪ ڀري پرڀرو رڙھي |
34827 |
DYNT.utf |
۽ جان بيبي سندس تعريف ڪرڻ لڳي تہ ``امان! |
ويٺي، |
زينت اٿي وڃي جان بيبيءَ جي پاسي ۾ |
34828 |
DYNT.utf |
۽ منھن مٿي ڪري کِلي چوڻ لڳي تہ ``ڀلا سائين، |
ويٺي، |
۾ نڪري ھلي وڃان. سا ماٺ ڪري وري وڃي پنھنجي جاءِ تي |
34829 |
DYNT.utf |
يا مُنڊي نشانيءَ لاءِ وجھجي-ٻيو ڪي ڪين |
ويڙھ |
کي سڏي، مٺائي ورھائي پڌري ڪرائجي ۽ ڪنوار کي |
34830 |
DYNT.utf |
پُسيل ڪپڙا لاھي ڏئي. ھن ائين ڪيو، پوءِ |
ويڙھجي، |
۾ ساڻي ٿي ٻيئي ھئي، تنھن کي ھڪڙي چادر ڏٺائون تہ |
34831 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڳالھ کي تہ جڏھن ھو ھن رئيس کي آڻي |
وٺ |
انھيءَ ڇوڪري زينت بانوءَ ۾ بيشڪ گھٽ ڪانھي، پر |
34832 |
DYNT.utf |
پڄ ڪري پنھنجو دفتر پورو ڪيو. آچر جي ڏينھن |
وٺ |
ڏينھن-ٻن ۾ زينت بانو بہ |
34833 |
DYNT.utf |
سک کي-ٻار تہ وڃي سکيو ٿيندو، اسين پاڻ بہ |
وٺ |
بختاور چيو تہ ``مائي، اھو سچ ٿي چوبن، پر |
34834 |
DYNT.utf |
لڳي پئي آھي. ھنن سان ڪريو ھا تہ پنھنجن مان |
وٺ |
``پوءِ حامد عايءَ جي شادي ڪيئن ٿيندي؟ اڄ تہ رڳو ڏي |
34835 |
DYNT.utf |
نہ تہ بس!'' |
وٺ |
خدا خدا ڪر، توکي چون تہ اچي ڏس، پسند پويئي تہ |
34836 |
DYNT.utf |
- پڄ ۾ ڪو نقصان نہ پھچي ھا، تڏھن بہ ھن ڄاتو |
وٺ |
اھڙي پڪائي ڪئي ھئي، جنھنڪري ٻين وانگي ھن کي اھڙو |
34837 |
DYNT.utf |
-پڄ ۾ ڪيرائي ڇڏيم. ڀاليان ٿو تہ پيپن گھليندي |
وٺ |
تھخاني ۾، جو پيپ ڌڪي وڃي گڏ ڪيم. مگر آھو ڪاغذ ڪٿي |
34838 |
DYNT.utf |
۽ جي ٿي سگھيو تہ ٻيئي گڏجي ڪنھن رستي پنھنجي |
وٺارائيندس |
سا ڪالہ رھندي، آءُٗ زال کي عام ۽ ھنر جو چڱو فائدو |
34839 |
DYNT.utf |
ڏيان.'' پر ھنن چيس تہ ``اسين جبل ۾ خوش رھندا |
وٺائي |
ڪي جوان ھلن تہ آءُٗ سلطان وٽ ھنن کي چڱيون جايون |
34840 |
DYNT.utf |
پيا. |
وٺجي |
ڪنڊ پاسي رکي ڇڏيون ھيون، جنھنڪري ھو آسانيءَ سان |
34841 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ جي عبادت بہ پوريءَ طرح ڪجي.'' |
وٺجي |
بھتر آھي تہ ھاڻي عمر جي پڇاڙيءَ ۾ ڪو آرام بہ |
34842 |
DYNT.utf |
. |
وٺجي |
ھڪ-ھڪ چوڪريءَ کان ٺھرايل پگھار يا في درماھو |
34843 |
DYNT.utf |
متان ڍر ڏلي ڪم بگڙي وڃي!'' |
وٺجي، |
دل ۾ ٺھراءُ ڪري رھي ھوندي، بھتر آھي تہ ترت جواب |
34844 |
DYNT.utf |
. |
وٺن |
ٿا ٻولين. جيڪي سندن ابي-ڏاڏي ڪيو تنھن تان ٿا عيب |
34845 |
DYNT.utf |
آيا، ڪي پنھنجي سامان جو سماءُ ڪرڻ آيا. |
وٺڻ |
لٿا، ڪي پئي چڙھيا، ڪي پنھنجن سنگتين ۽ عزيزن کي |
34846 |
DYNT.utf |
اچي ھا!'' وري چيائين تہ ``اڳئين ڀيري ھنن |
وٺڻ |
تہ ``جي منھنجي مڙس کي خبر ھجي ھا تہ جيڪر مون کي بہ |
34847 |
DYNT.utf |
اھڙو ٿو ڪري، جھڙو مائٽ ڪن، مون کان ٻچين |
وٺڻ |
چوڻ لڳي تہ ``مائي، شابس آھي ويچاري گل محمد کي، ڏپڻ |
34848 |
DYNT.utf |
ايندا ھئا. پاڻ ھنن وٽ ويندو بہ ڪتن ھو. ھن |
وٺڻ |
صاحبلوڪ پڙھڻ وارا ٿيا. ڪي تہ پاڻيھي سندس گھر سيق |
34849 |
DYNT.utf |
تي ٿيندو آھي، سو جيڪو آگبوٽ تي چڙھيو ھوندو، |
وٺڻ |
ملي، سو اتيئي پئجي رھيا. جيڪو گوڙ ماڻھن جي جابن |
34850 |
DYNT.utf |
جو بہ گھڻو وقت ملي. |
وٺڻ |
مشغولي بہ ٿئي، کاڌي پيتي جھڙي آبت بہ ٿئي ۽ آرام |
34851 |
DYNT.utf |
جو ھن کي چڱو وجھہ مليو. |
وٺڻ |
تنھنڪري ٻھراڙيءَ ۾ رھي شھر جي سڌاري مان فائدي |
34852 |
DYNT.utf |
جي اردي سان ٻيو ڌلڌو ڪونہ ڪندو ھو، تڏھن |
وٺڻ |
جيتوڻيڪ علي رضا ھينئر پيريءَ ڪري يا آرام |
34853 |
DYNT.utf |
جي اميد پيو رکندو ھو. زماني جو اٿليل پٿليل |
وٺڻ |
۽ سڌريل زال گھر ۾ ھئي، سو انھيءَ کان وڌيڪ فائدي |
34854 |
DYNT.utf |
جي نسبت دل تي ديني خطرو گذرين، تڏھن بہ |
وٺڻ |
بئنڪ ۾ رکائي ڇڏيندي ھئي. اگرچہ بئنڪ مان وياج |
34855 |
DYNT.utf |
جي ڪئي ھئي، سو اھڙو بيحيا ٿي بيھي رھيو، |
وٺڻ |
جڏھن ڏٺو تہ جنھن پٽ جي آسري اسان ڪم ڪار ڇڏي آرام |
34856 |
DYNT.utf |
سان پنھنجو ڪري ڇڏيو ھئائيڻ. |
وٺڻ |
پيو سوڪلندو ھو. نہ رڳو ايترو، پر بختاور کي بہ ڏبڻ |
34857 |
DYNT.utf |
ضرور ٿيا. ھيترا ڏينھن مسلماني وسري ويئي |
وٺڻ |
ھنن جي صحبت ڪري وري ھن کي ٿورو گھڻو ڏيھي رستا |
34858 |
DYNT.utf |
گھرجي. |
وٺڻ |
پاڻيھي ڪو وجھ مليو آھي، تڏھن انھيءَ جو فائدو |
34859 |
DYNT.utf |
لاءِ اختيار وارا آھيو.'' انھيءَ طرح ھي موڪلائي |
وٺڻ |
۽ جيڪڏھن ڪا ضرورت پئجي وڃي تہ ھڪدم اسان کي گھرائي |
34860 |
DYNT.utf |
لاءِ ماءُ جي پاران آفيس ڏي ھي پاڻ ويندو |
وٺڻ |
پيالي پاڻيءَ ۾ ھن جي ضرورت تہ قرض کڻڻ لڳو؛ پيشن |
34861 |
DYNT.utf |
لڳو ۽ اوبر سوبر جو چڪو پِي پِي اچي ٻانڌاڻي |
وٺڻ |
پيئڻ ۾ پيو. سگھوئي انھنءَ جي پٺيان ڀنگ جو سواد |
34862 |
DYNT.utf |
لڳو. پنھنجي پٽ حامدعليءَ کي ننڍي ئي ھوندي |
وٺڻ |
تہ بہ اڳ ڳڻتي ڪري ھاڻوڪي زماني جي مناسب طرح واٽ |
34863 |
DYNT.utf |
لڳو. مگر جيڪا خواري خرابي ٿي گذري ھئي، |
وٺڻ |
ٿيو، ڇالاءِ جو ھن جي نہ ھئڻ ڪري روزبروز گھڻو آرام |
34864 |
DYNT.utf |
يا بندوبست ڪرڻ بہ ضرور سمجھيائين؛ تنھنڪري |
وٺڻ |
پاڻ ظاھر ڪرڻ بہ مناسب نہ ڄاتائين، ۽ جلد سماءُ |
34865 |
DYNT.utf |
يا مُلي کان ڏينھن ڪڍائڻ يا ڏساسول جاچڻ، |
وٺڻ |
صلاح ڪري اھڙو مقرر ڪن، جو ٻنھي کي سولو ھجي. ڏڻ وار |
34866 |
DYNT.utf |
۽ رڳو ظاھري پنھنجن عزيزن سان آٿ ويھہ جر |
وٺڻ |
سبب ھن کي لاچار ٿيو. پنھنجي منھن پنھنجو رستو |
34867 |
DYNT.utf |
۾ ايندا آھن ۽ وقت بوقت جا گھور ڏيڻ ۾ ايندي |
وٺڻ |
تي بہ نہ ٺئي. مانيءَ کاڌي کان پوءِ جي پھت جا پئسا |
34868 |
DYNT.utf |
وڃن. |
وٺندا |
لاھيندا چاڙھيندا آھن، انھيءَ ڪري مڏئي ۽ ڀڄ زور |
34869 |
DYNT.utf |
يا غلام ڪري وڪڻي ڇڏينداسون. ھن ڊپ ۽ شرم |
وٺنداسون |
پٽ علي نواز کي دڙڪا ڏنائون تہ اھو وير اوھان کان |
34870 |
DYNT.utf |
يا وٺي پنھنجي ڪم نہ لڳائينداسين- ڪنھن اڙئي |
وٺنداسين |
ڪيو تہ پئسا تہ قابو رکيا ھوندا باقي وياج کڻي نہ |
34871 |
DYNT.utf |
۽ مشھور ٿيندو. |
وٺندو |
حال ۾ بہ ايندا ويا. مڪتب بہ روزبروز ويو وڌيڪ زور |
34872 |
DYNT.utf |
چوٿين پنھنجي پتيءَ ۾ زينت جي ٻانھن قبول |
وٺن، |
ٺھراءُ ڪيائون، تہ مال جا ٽي حصا ٿين، جي ٽي ڄڻا |
34873 |
DYNT.utf |
! شرم جي ڳالھ آھي، جو سکر اشراف ٿي اھڙي نيچ |
وٺو |
ٻڌو! اھڙي خسيس ماڻھوءَ جون ٿيون سو کڙبون سڙيون |
34874 |
DYNT.utf |
.' سو جي آءُٗ کڻي اھڙو پير توسان ڀريان، تہ |
وٺو |
تہ `اٽي تي اٽو، کارو نہ کٽو - ھڪڙي ھٿ ۾ ڏيو ٻئي ھٿ ۾ |
34875 |
DYNT.utf |
پر اسان کي جيئدان ڏيو.'' ھنن پھرين صفوران |
وٺو، |
ھٿ وڌن، تڏھن چيائون تہ ``اسان وٽ جيڪي آھي سو |
34876 |
DYNT.utf |
آڻي ويھاريائين، رات ڏينھن انھيءَ سان خوش |
وٺي |
اھو ڌنڌو ھلائيہدو ھو، پوءِ تہ نيٺ ھڪڙي مھاڻي |
34877 |
DYNT.utf |
آءُ. گوشت سرس آڻجئين تہ سوير ئي رڌڻ پچائڻ |
وٺي |
``اڄ مائي جان بيبي اچڻي آھي، سو سويري وڃي ڀاڄي ڀتي |
34878 |
DYNT.utf |
آئي ۽ اچي رڌڻ پچائڻ جو ڪم شروع ڪيائين. ايتري |
وٺي |
وري ويھي قرآن پڙھڻ لڳي. بختاور ڪلاڪ کن ۾ سامان |
34879 |
DYNT.utf |
آيا ھئن. |
وٺي |
ٻہ زالون ڳھن ڳٺن سميت ھن واٽ سان وينديون، سو اڳ |
34880 |
DYNT.utf |
آيا. |
وٺي |
انھن مان ھڪڙيءَ ۾ زينت کي پيرمرد مھاڻو ۽ سندس پٽ |
34881 |
DYNT.utf |
آين، اتي ھن کان پڇا ڳاڇا ٿي. ھٽ واري پنھنجو |
وٺي |
کي پوليس وارن پاڻ سان کنيو؛ ويجھي ٿاڻي تي |
34882 |
DYNT.utf |
آيو آھي، سو ھن کي غريب اشراف زال ڄاڻي مٿس |
وٺي |
تہ ڪٿان ھيءَ ٻانھن ڦُر ڪري چورائي، پنھنجي لاءِ |
34883 |
DYNT.utf |
آيو ھو. ھيءُ گھڻا ورھيہ ولايت ۾ رھيو ۽ ڪنھن |
وٺي |
ولايت ۾ ھڪڙي منڊم سان پرڻيو ھو، سا بہ ھو پاڻ سان |
34884 |
DYNT.utf |
آيو ھو، تنھن در تان ماءُ ڏي چوائي موڪليو |
وٺي |
بہ ٺريو، ۽ علي رضا ھلڻ جو وقت ڏسي، شھر ڏي وڃي گاڏي |
34885 |
DYNT.utf |
اچي بازار ۾ پيئي. |
وٺي |
۾ پؤ، پوءِ سڌي ھلي وڃ. ھن ويچاريءَ ايئن ڪيو. گھٽي |
34886 |
DYNT.utf |
اھو ڪم ھلڻ لڳندو. |
وٺي |
ڇڏيو ھئائون تہ ڏسندي مھيني جي پھرينءَ تاريخ کان |
34887 |
DYNT.utf |
ايندي ھئي. |
وٺي |
وٺي ايندي ھئي، ۽ تيار ڪرائي ھنن کي ڏيئي، پئسا |
34888 |
DYNT.utf |
ايندي ھئي، ۽ تيار ڪرائي ھنن کي ڏيئي، پئسا |
وٺي |
ڪڏھين شھر ۾ وڃي پائولين يا ٻين واڻين کان ڪپڙا |
34889 |
DYNT.utf |
پنھنجو ٻيغام چڱيءَ طرح وڃي پھچايو. پسان |
وٺي |
ٻولھائڻ ۾ فضيلت واري ۽ چالاڪ ھئي، تنھن خلاصو وقت |
34890 |
DYNT.utf |
پنھنجي جاءِ تي آيو. جيڪي خوشيءَ جا سانباھا |
وٺي |
بتيلي تي چڙھي وڃي ڪناري تي پھتا، ۽ علي رضا ھنن کي |
34891 |
DYNT.utf |
پنھنجي ساھيڙيءَ وٽ ھلنايس.'' |
وٺي |
سوير اينديس، تون سنڀري و يٺي ھججئين تہ آءُٗ تو کي |
34892 |
DYNT.utf |
پنھنجي گھر آئي، جو سندس ھٽ کان گھڻو پري |
وٺي |
پوءِ دڪان بند ڪوي، ھن کي ٻار سوڌو پاڻ سان |
34893 |
DYNT.utf |
پنھنجي گھر ويئي. |
وٺي |
بيٺي ھڪٻئي کي حال احوال ڏنائون، نيٺ صفوران ھن کي |
34894 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڪم نہ لڳائينداسين- ڪنھن اڙئي اٿڙئي |
وٺي |
تہ قابو رکيا ھوندا باقي وياج کڻي نہ وٺنداسين يا |
34895 |
DYNT.utf |
پئي بوڙي آھين، تو سان کلي ڳالھائي ڍؤ تہ |
وٺي |
تون بہ ذري تاٺين تہ اچي منھنجي ڀر ۾ ويھ. صبح کان |
34896 |
DYNT.utf |
جايون ڀري تيار ڪري ڇڏيو ھئائين. |
وٺي |
بہ ڀر ۾ ڀاڙي ڪري ڇڏيو ھو ۽ ضروري سامان مسواڙ تي |
34897 |
DYNT.utf |
جھوليءَ ۾ کنيائين. ھڪڙي ڦري کڻي ٻار جي |
وٺي |
ٿورا ڪماند جا ڇليل ٽڪر ۽ ڪيوڙن جون ڦريون ۽ ڪتل |
34898 |
DYNT.utf |
چاڙھي، ٻيو ڪو سڃاڻ ڄاڻ ويندڙ ھجي تہ ان |
وٺي |
موڪليو ۽ ان کي سمجھايائين تہ ``ھن مائيءَ کي ٽڪيٽ |
34899 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ھڪڙو مون سان ھو، پر ھتي ڪنھن پاسي |
وٺي |
زينت اڳ |
34900 |
DYNT.utf |
دانھون ڪري روئڻ لڳي. اوچتو ڪوٺيءَ جو درکليو |
وٺي |
ڪيون ھئائون، سي ڏسي نئين سر ڏک ڪرڻ ۽ زينت جو نالو |
34901 |
DYNT.utf |
دخلڪار ٿيو. |
وٺي |
بغداد مان بدلي ٿي آيو ھو. ھو پنھنجي عھدي جي چارج |
34902 |
DYNT.utf |
سڏيندو ھو، مگر زال ڪي حجاب ڪي ادب کان ھن |
وٺي |
ڇپندي. ھنن اھو رواج ڪڍيو، جو مڙس زال کي نالو |
34903 |
DYNT.utf |
سڏي، نہ مڙس زال کي-رڳو رکا سوال جواب ڪن، |
وٺي |
جڏھن تازا پرڻيل ھوندا آھن، تہ نہ زال مڙس جو نالو |
34904 |
DYNT.utf |
گھوڙي تي چاڙھي ڳوٺ ھليو. |
وٺي |
زال پتيءَ ۾ آئي ھئي، سو ھن کي لاڏ سان ٻانھن مان |
34905 |
DYNT.utf |
مريم سگھوئي پٺتي موٽي. اڳيان تہ ھنن سندس |
وٺي |
اھو جواب |
34906 |
DYNT.utf |
موڪلايائين، ھفتي جي اندر ھي سڀ گھر جا ڀاتي |
وٺي |
جي بڇاڙيءَ تائين ماڻن رھيو. پوءِ ھنن کان پگھار |
34907 |
DYNT.utf |
نہ سگھندو، ۽ شھر بہ آڏو آھي، ڪنھن پاسي |
وٺي |
درکان ٻاھر ٿيس، تہ بازار وھندي منھنجو ڪو بہ نالو |
34908 |
DYNT.utf |
نہ سڏيندي ھئي، پر انھيءَ جي بدران ھو ھڪٻئي |
وٺي |
سڏيندو ھو، مگر زال ڪي حجاب ڪي ادب کان ھن جو نالو |
34909 |
DYNT.utf |
نيئي ويھارڻ لڳي. بعضي وقت تہ پاڻ ڪنھن پاسي |
وٺي |
معلوم ٿي ويئي، سا ھلا ھن کي پاڻ سان مدد لاءِ ھٽ تي |
34910 |
DYNT.utf |
وري پنھنجي گھر آيو. انھيءَ ڪم جي پورائيءَ |
وٺي |
گھر آنائون، ٿوري وقت کان پوءِ گھوٽ، ڪنوار کي ساڻ |
34911 |
DYNT.utf |
ويا ۽ نيئي ھفتو کن پنھنجي گھر رھايائونس. |
وٺي |
جي گھر ۾ ڏڪي پيا؛ پوءِ وري زينت بانوءَ کي پاڻ سان |
34912 |
DYNT.utf |
ويندس، تيسين الاجي منھنجو وقت ڪيئن گذ |
وٺي |
۾ وڃي ھيکلو رھندس. جيسين توکي وري اچي پاڻ سان |
34913 |
DYNT.utf |
ويھاريائين ۽ خواب جي ڳالھ ڪري ٻڌايائينس |
وٺي |
کي اٿاريائين، جا ٽپ ڏيئي اٿي. ھن کي آھستي پاڻ وٽ |
34914 |
DYNT.utf |
ويھي رھيا. آگبوٽ ھلڻ کان پوءِ تہ سڀڪنھن |
وٺي |
اٻوجھ ماڻھو ھئا، سي ڏاڪڻ تان لھندي ئي پاسو |
34915 |
DYNT.utf |
ويئي. سيٺ توڙي سندس گھر جا ڀاتي ھن کي ڏسي |
وٺي |
پوءِ تہ ٻئي ڏينھن زينت کي سيٺ حاجي ڏوسل جي گھر |
34916 |
DYNT.utf |
ويئي، سڀئي ھن کي اڳي کان وڌيڪ آبرو ۽ پيار |
وٺي |
پوٽو.'' ھيءَ ڳالھ جا ظاھر ٿي تنھنڪري سڀني کي حبرت |
34917 |
DYNT.utf |
ويٺا. ھڪڙي باريسٽر يا وڪيل ٿي، ۽ ٻي ڊاڪٽر |
وٺي |
روائي ٿي. ھي ٻيئي ڀائر اچي ڪراچي ۾ جايون جڳھيون |
34918 |
DYNT.utf |
وڃان، مگر صاحب جو امتحان تمام لزديڪ آھي، |
وٺي |
ھئي تہ پنھنجي صاحب کان موڪلائي، اچي اوھان کي |
34919 |
DYNT.utf |
وڃي. تيتري ۾ علي رضا جو مامو دلاورخان، |
وٺي |
تہ مھيني-ٻن کان پوءِ موڪلائي، اچي پنھنجا ٻار ٻچا |
34920 |
DYNT.utf |
ھليون. ڪوھ کن تائين چور جي سس بہ زينت سان |
وٺي |
نہ ڪر.'' سنئون پيچرو انھيءَ ھنڌ کان ڏکڻ ڏي ويو، سو |
34921 |
DYNT.utf |
ھنن جي دل ٻجھي ويئي ۽ پاڻ ۾ اھڙ گَھرا ٿي |
وٺي |
پر ھتي اھڙو حال نہ ھو، پھرين ڏينھن کان |
34922 |
DYNT.utf |
ھٿ ڪيائين. رھيا کھيا ڪاغذ جيڪي ھئا تن جو |
وٺي |
رضا وڃي پنھني عھدي جي جاءِ تي قابو ٿيو. لکپڙھ سڀ |
34923 |
DYNT.utf |
ٻيئي طرف تياري ڪرڻ لڳا ۽ ڪپڙو گندي، ڳھ |
وٺي |
انھيءَ ڏينھن کان |
34924 |
DYNT.utf |
ٿانيڪو ٿي بمبئيءَ ۾ ويھي وھيو. |
وٺي |
ئي پئسو ڪمايو، ۽ ھو ھاڻي پنھنجون جايون جڳھيون |
34925 |
DYNT.utf |
ڏج. حامد عليءَ کي آءُٗ پاڻھي ڪن تي وجھنديس. |
وٺي |
چڱو مڀاڻي تون مون کي وري بہ چوڪريءَ جسو سماءُ |
34926 |
DYNT.utf |
ڏيان؛ انھيءَ ڪري ٻين سڀني رٿن کان اھا رٿ |
وٺي |
ننڍي ڌيءَ ٽن ورھين جي ھئي، سا ڀانيائين تہ حامد کي |
34927 |
DYNT.utf |
ڏيسڻ جو. الھيءَ جي ڪھڙي رٿ آھي؟'' |
وٺي |
ملي ھا ۽ ڌارين بہ ذمو ٿي کنيو، ٻيءَ ٻانھن ڳولائي |
34928 |
DYNT.utf |
. |
وٺي |
مست ٿي پوءِ اچي پنھنجي زال ۽ گھر جي ٻين ڀاتين کي |
34929 |
DYNT.utf |
.'' |
وٺي |
تيار ڪرائي کڻي آءُ، تہ منھنجي لاڏلي کائي آرام |
34930 |
DYNT.utf |
آيو، ۽ ھنن سان پاڻ وقت بوقت شادي مراديءَ |
وٺيو |
ماڻھنٍ سان علي نواز خان جو رستو ھوندو ھو، سو ھو |
34931 |
DYNT.utf |
رکي. |
وٺيو |
بہ زورآور آھي، ماٺ ڪيو پراون ماڻھن جون سو کڙيون |
34932 |
DYNT.utf |
آءُٗ بہ وڏو ماڻھو ليکجان. جيتوڻيڪ ھو لصل |
وٺي، |
وڏ گھري ڄاڻي، پئي مٿا ھنيائين تہ سکرن مان ٻانھن |
34933 |
DYNT.utf |
الھيءَ گھر جا سڀ ڀاني سرھا ڏسڻ ۾ آيا. چالاءِ |
وٺي، |
انھيءَ وقت کان |
34934 |
DYNT.utf |
انھيءَ ۾ ھڪڙو زنانو اسڪول وجھجي، جنھن |
وٺي، |
پھي، ھيءُ ٺھراءُ ڪيائون تہ ھڪڙي چڱي پوشيدہ جاءِ |
34935 |
DYNT.utf |
پنھنجي پنھنجي گھر ھايا وڃن؛ نہ ائين، جو |
وٺي، |
دوست حاضر ھجن، جي نڪاح کان پوءِ مٺائي يا کارڪون |
34936 |
DYNT.utf |
منھنجي دل ۾ يقين ٿيو تہ سرائي جي ڌيءُ بيشڪ |
وٺي، |
بہ ڏاڍي پوشيد گائيءَ سان رکيل ھو. انھيءَ وقت کان |
34937 |
DYNT.utf |
موڪلائي ويا. اسڪول جي انھيءَ بيان ٻڌڻ ڪري |
وٺي، |
ورتائون. تنھن کان پوءِ سڀيئي چاءِ پِي گلدستا |
34938 |
DYNT.utf |
ھونءَ ٻين جي بہ انھي ڳالھبن ڪري مون تہ |
وٺي، |
سوکو وقت اچي مٿان پوي، تہ ھنوءَ رڳو پنھنجي ڳڻتي |
34939 |
DYNT.utf |
ٻار سوڌو وڃي جيل ۾ وڌائونس. |
وٺي، |
ڏياريائون. ويچاريءَ منھن مٿو پٽيو، پر کنڀڙين کان |
34940 |
DYNT.utf |
ٽي ڏينھن برابر سلطان جو وڏي حرم وٽ رھڻ |
وٺي، |
چوائي موڪليو آھي تہ چنڊ جي پھرينءَ تاريخ کان |
34941 |
DYNT.utf |
|
وٽ |
سلطان |
34942 |
DYNT.utf |
|
وٽ |
وڏن |
34943 |
DYNT.utf |
آيو آھين، تڏھن اسين تو سان ٻيو نٿا ڪريون، |
وٽ |
نوڪري ڪئي اٿئي ۽ انگريز سرڪار جي معرفت اسان |
34944 |
DYNT.utf |
ڪيتريون ئي زالون آيون وييون، پر جا لذت |
وٽ |
شڪل چورائي ڀڃي ويئي. مطلب تہ ٿوري ئي عرصي ۾ ھنن |
34945 |
DYNT.utf |
آندائون. آنھن مان ھڪڙي تمام جوان ۽ حسين |
وٽ |
ڏاڍيءَ بھادريءَ سان وڙھيون ھيون. انھن کي سلطان |
34946 |
DYNT.utf |
آھي سو سڀ اوھان جو آھي، حجاب بلڪل ڪو نہ |
وٽ |
کي گھر جي، سو مون کان بيشڪ گھرائجو، جيڪي مون |
34947 |
DYNT.utf |
آئي ھئي، تنھن کي اھائي ڳڻتي ھئي تہ الائجي |
وٽ |
جو شوق ٿي بيٺو ھو، جنھن جي صلاح سان سندس ماءُ ھنن |
34948 |
DYNT.utf |
آءُٗ ڍير ڪندس، ٻٽ پٽيھر تنھنجي مٿان وجھندس، |
وٽ |
مون وٽ رھڻ کان توکي عار ٿو اچي! سون رپي جا-تو |
34949 |
DYNT.utf |
آيا، ۽ سلطان وٽ وڏيءَ جڳھ تي رھڻ ڪري ھن |
وٽ |
سکر ماڻھو جن جو ھنن سان رستو ھو، سي خوش ٿيا ۽ ھنن |
34950 |
DYNT.utf |
آيون، تہ پوءِ اکر ئي واتان نہ نڪرندن، پنھنجي |
وٽ |
نہ ڏٺو آھي، سو جيڪڏھن ڪنھن اتفاق سان غير ماڻھوءَ |
34951 |
DYNT.utf |
آيو، اچي مون کي ڀاڪر پائي مليو. ڏاڍو ملوڪڙو |
وٽ |
وارا ھوندا، تن جا تہ وڙڳائبا. سندس پٽ ڊوڙي مون |
34952 |
DYNT.utf |
اچ وڃ ھيس، تنھنڪري پاڻ بہ سڌري پيو ھو. پر |
وٽ |
ھو ۽ ھو وئس ايندو ھو، ۽ ھن جي معرفت چڱن چڱن ماڻھن |
34953 |
DYNT.utf |
اچڻ لڳو، ھنن جي صحبت ڪري وري ھن کي ٿورو |
وٽ |
پڻس جا واقف ھئا، ۽ جي پوءِ ھن جا واقف ٿيا ھئا تن |
34954 |
DYNT.utf |
اچي پھتي. |
وٽ |
گھٽايائين ڪين، ۽ سج لھڻ تي انھيءَ فقير جي اوتاري |
34955 |
DYNT.utf |
اميريءَ جو عھدو قبول ڪري، جو انھيءَ ڪري |
وٽ |
۾ عمر آندي اٿس، تڏھن ھن کي موڪل ڏجي تہ سلطان |
34956 |
DYNT.utf |
اميريءَ جي جاءِ قبول ڪريان. پر اوچتو استعيفا |
وٽ |
خواھش ٿي تہ نائب ڪانسل جي نوڪري ڇڏي ڏيان ۽ سلطان |
34957 |
DYNT.utf |
اوبر سوير وڃڻ ۽ ھنن سان گھڻي گستاخي رکڻ |
وٽ |
گھڻي غيرت اچڻ لڳي ۽ ناچن ۾ وڃڻ ۽ ٻين صاحبلوڪن |
34958 |
DYNT.utf |
ايندا ھئا. |
وٽ |
جي ڏينھن ڪڏھن ھي ھنن وٽ ويندا ھئا ۽ ڪڏھن ھو ھنن |
34959 |
DYNT.utf |
اينداسين ۽ اچي ڏينھن گذارينداسين، جو ٻہ |
وٽ |
تہ پنھنجي گھر خبر ڪج تہ سڀاڻي اسين اوھان |
34960 |
DYNT.utf |
ايندڙ ويندڙ آھن؛ جنھن ڳالھ ۾ امان جي مرضي |
وٽ |
جيڪا ڳالھ ڪيئي، سا مون کي اڳيئي خبر آھي، ھو اسان |
34961 |
DYNT.utf |
ايندڙ ويندڙ ھئا. ڪنھن آچر تي حامد ھنن وٽ |
وٽ |
سندن پوين جي وچ ۾ ھليو آھو، ۽ ھي، ٻئي طرف، ھڪ-ٻئي |
34962 |
DYNT.utf |
ايندڙ ھو، جو ٻئي ڄڻا ٻاھر لانڍيءَ ۾ ويھي |
وٽ |
ھڪ-ٻئي وٽ ايندڙ ويندڙ ھئا. ڪنھن آچر تي حامد ھنن |
34963 |
DYNT.utf |
برڪ ھو، تنھنڪري ھن کي انھيءَ ڪم جو ھر طرح |
وٽ |
علي رضا تہ اڱيئي انگريز سرڪار |
34964 |
DYNT.utf |
بک ھيئي تنھن کان ڀڳي آھين؟'' پر ھن چيس ``آءُٗ |
وٽ |
سان اھا ڳالھ ڪئي، تنھن ڏوراپو ڏنس تہ ``متان اسان |
34965 |
DYNT.utf |
بہ وڏا صاحبلوڪ پڙھڻ وارا ٿيا. ڪي تہ پاڻيھي |
وٽ |
ھن جي وڏن وڏن ماڻھن سان واقفيت ٿي، تنھنڪري ھن |
34966 |
DYNT.utf |
پگھاردار ٿيا. |
وٽ |
ٻہ-ٽي زالون بہ اچي رھيون، ۽ ٻہ-ٽي نوڪر بہ سلطان |
34967 |
DYNT.utf |
پنھنجي ايتري بچت ھئي، جنھن سان جيڪڏھن |
وٽ |
توڙي ٻين خير جي ڪمن ۾ لڳائي ھئي، پر تڏھن بہ اڃا ھن |
34968 |
DYNT.utf |
پنھنجي بچت جا پئسا گھڻائي ھئا، جنھنڪري |
وٽ |
رضا جي معرفت ھئي، تن کي ورھائي ڏنائون. علي رضا |
34969 |
DYNT.utf |
پورھيت ٿينءَ تہ ڇا ٿيو؟ تنھنجا لڇڻ موچارا |
وٽ |
جي ڳالھ ناھي، سڀ مسلمان ڀائر آھيون، تون اسان |
34970 |
DYNT.utf |
پھچاءِ، يا موٽي وطن تي؛ نہ تہ ڪنھن اھڙيءَ |
وٽ |
آھي، پنھنجي فضل ۽ رحم سان مون کي يا پنھنجي مڙس |
34971 |
DYNT.utf |
پھريون ھٽ چيڪو ھو، سو ھڪڙيءَ سرھاڻن وڪڻڻ |
وٽ |
ڦول گليءَ جي منھن |
34972 |
DYNT.utf |
پيا ايندا ويندا. |
وٽ |
ٿيو، جو ڄاتائون تہ پنھنجن مان بہ ڪي آھن، جي ھن |
34973 |
DYNT.utf |
پيو ويندو ھو، جو اڳي واقف ھون ۽ ھنن سان |
وٽ |
بوقت ملاقات لاءِ پيا ايندا ھئا، ۽ ھيءُ بہ انھن |
34974 |
DYNT.utf |
جيڪي آھي سو وٺو، پر اسان کي جيئدان ڏيو.'' |
وٽ |
پر جڏھن ھڪڙي چورلھي ھٿ وڌن، تڏھن چيائون تہ ``اسان |
34975 |
DYNT.utf |
جيڪي ڏيھي وڏا ماڻھو وقت بوقت ايندا ھئا، |
وٽ |
تنھن کان سواءِ علي رضا جن |
34976 |
DYNT.utf |
جيڪي ڳھ پڳھ ھئا، سي ڍڪي مائٽن کي ملڻ آئي |
وٽ |
جا ڳھ لھرايا، جي ھن کي بت تي پيل ھئا. ويچاريءَ |
34977 |
DYNT.utf |
چوريءَ واري مال مان ڪا شيءِ ڏسي، شڪ-چوريءَ |
وٽ |
ڪيل ھئا، آخر شھر کان ٻاھر ڪنھن ڳوٺ ۾ ھڪڙي ماڻھوءَ |
34978 |
DYNT.utf |
حاضر ٿيو ۽ سندس مقربن سان ھڪڙو ٿيو. اڪثر |
وٽ |
طرح پنھنجي پڪو بندوبست ڪري، علي رضا اچي سلطان |
34979 |
DYNT.utf |
رکندو ئي ڪين يا جي رکيائيہ تہ بہ محبت ڪانہ |
وٽ |
۾ شڪ پوي تہ عجب ڪونھي. تنھنڪري يا نہ مون کي پاڻ |
34980 |
DYNT.utf |
رکي، پوءِ ھڪڙي-ھڪڙي مضمون تي واري سان گفتگو |
وٽ |
چونڊي مختصر طرح جدا جدا مضمونن جي ياد داشت پاڻ |
34981 |
DYNT.utf |
رھڻ جو وارو آھي. اوھان کي ڪا ٻارڻي ھجي تہ |
وٽ |
تاريخ کان وٺي، ٽي ڏينھن برابر سلطان جو وڏي حرم |
34982 |
DYNT.utf |
رھڻ کان اسان کي ڪھڙو عار ھولدو، اسان جو |
وٽ |
پاسو ڪنديس؟ اسبن مھاڻا ماڻھو، اوھان جھڙن سردارن |
34983 |
DYNT.utf |
رھڻ کان توکي عار ٿو اچي! سون رپي جا-تو وٽ |
وٽ |
جيڪي سپاھي آھن، تن سڀني جو آءُٗ سردار آھيان. مون |
34984 |
DYNT.utf |
رھڻ لڳا، تڏھن ھوءَ بہ وٽن پئي ايندي ھئي. |
وٽ |
کي سڳي ماءُ ڪري ڄاڻندي ھئي، سي اچي محبوب عليءَ |
34985 |
DYNT.utf |
رھندو ھو. جيڪي پڙھيو ھئائين يا ٻڌو ھئائين، |
وٽ |
ڪتاب جيڪو ٿيندو ھو، سو سندس پيءُ جي ڏينھن ۾ ئي ھن |
34986 |
DYNT.utf |
زال ھوندي ايندا ھئا، تن ھاڻي اچڻ وڃڻ ڍرو |
وٽ |
پوءِ سگھوئي خبر پيئي. جيڪي منڊمون ۽ صاحبلوڪ ھن |
34987 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ کي لاھي ڇڏيو. ھن کي چيائين |
وٽ |
گاڏيءَ واري اڳڀرو وڃي، ھڪڙي گھٽيءَ جي منھن |
34988 |
DYNT.utf |
سُکيو رکندس؛ پوءِ جيڪا تنھنجي مرضي ھوندي، |
وٽ |
آءُٗ توکي ڪناري تي نيئي، پنھنجي گھر پنھنجي زال |
34989 |
DYNT.utf |
سمنڊ ۾ ھلندڙ ھيون ۽ واپار ۾ بہ ھٿ ھوس، تنھنڪري |
وٽ |
وارو ماڻھو بہ ھو. سندس ڪيتريون ئي ٻيڙيون مڏئيءَ |
34990 |
DYNT.utf |
علي رضا پاڻ بہ انھيءَ ڪم لاءِ وبو ۽ ھنن |
وٽ |
انھيءَ کان اڳي، گھڻن سکرن |
34991 |
DYNT.utf |
عمر آندي آھي، ۽ گھر جو ڀاتي ٿي رھي آھين. |
وٽ |
اڳي گھر ۾ ڏسندي ھئينءَ، سا ڪا ڏسين ٿي؟ تو بہ اسان |
34992 |
DYNT.utf |
کڻي ڇڏي، پر پوءِ ھن خيال ڪري ڏٺو تہ اھي |
وٽ |
آئي ھيس تہ انھن مان ھڪڙي يا ٻنھي کي پنھنجي ڌيءُ |
34993 |
DYNT.utf |
لاھي ڇڏ جئين.'' |
وٽ |
۽ چيائونس تہ ``ھن مائيءَ کي ڦول گليءَ جي منھن |
34994 |
DYNT.utf |
ماڻس تي چغليون ھڻڻ لڳي، جنھن تي حامد اويل |
وٽ |
تنھنڪري سنجھ-صبح جھيڙا ٿيڻ لڳا. مھاڻي، حامد |
34995 |
DYNT.utf |
معتبر ۽ عزت وارو مائھو ھو. ٽالپرن جي مڪومت |
وٽ |
ويو ھو. سرائي فتح خان ٻاڻ بہ مير مراد علي خان |
34996 |
DYNT.utf |
منشي يا ماستر ڪري رکيائينس، انھيءَ ڪري |
وٽ |
سنڌي يا فارسي يا ھندستاني پڙھندا ھئا، انھن |
34997 |
DYNT.utf |
موجود ھئا. پاڻ ھن کي وڌيڪ فرحت ۽ لذت اھا |
وٽ |
۽ فائدا منڊم جي گھر ۾ ھئڻ سان ٿيندا آھن، سي سڀ ھن |
34998 |
DYNT.utf |
مھمان ايندا.'' |
وٽ |
ڏٺا. حامد، ماءُ کي سڏ ڪري چيو تہ ``امان! سڀاڻي پان |
34999 |
DYNT.utf |
نڪتو. ھن ھن کان خبرون چارون پڇيون. ھن چيس |
وٽ |
ھي وڃي رئيس عمردرازخان |
35000 |
DYNT.utf |
نڪتيون. اتي ھن کي ڇڏي ھوءَ ٻي زال ھلي ويئي، |
وٽ |
گھڙيءَ ۾ اچي ڦول گليءَ جي منھن |
35001 |
DYNT.utf |
نڪرنداسين. |
وٽ |
۽ حياتي ھوندي تہ ھڪڙي ڏينھن اسين بہ اچي اوھان |
35002 |
DYNT.utf |
نڪرنديس.'' |
وٽ |
۽ جنھن مھل وجھ ملي سگھم، تنھن مھل اچي اوھان |
35003 |
DYNT.utf |
وري ھيون، تن انھيءَ مھل ڪنڊ پاسي رکي ڇڏيون |
وٽ |
ھين، جو ھنن کي ڪنھن لڙائيءَ جو خيال بہ ڪونہ ھو. جن |
35004 |
DYNT.utf |
وقت بوقت ملاقات لاءِ پيا ايندا ھئا، ۽ ھيءُ |
وٽ |
جڳھ تي رھڻ ڪري ھن کي مبارڪون ڏنائون. پوءِ بہ ھو ھن |
35005 |
DYNT.utf |
ويندا ھئا ۽ ڪڏھن ھو ھنن وٽ ايندا ھئا. |
وٽ |
آيا. پوءِ بہ ھفتي-ٻئي، آچر جي ڏينھن ڪڏھن ھي ھنن |
35006 |
DYNT.utf |
ويندو بہ ڪتن ھو. ھن جي پيدائش ھرطرح وڌڻ |
وٽ |
ڪي تہ پاڻيھي سندس گھر سيق وٺڻ ايندا ھئا. پاڻ ھنن |
35007 |
DYNT.utf |
ويندو ھو ۽ ھو وئس ايندو ھو، ۽ ھن جي معرفت |
وٽ |
ٻيو اھڙو شغل ڪرڻو ٿيندو ھوس، ۽ ٻاھر شھر ۾ علي رضا |
35008 |
DYNT.utf |
ويندو ھو. ۽ اھڙيءَ طرح ھو ٻئي ھڪٻئي جي گھر |
وٽ |
۾ ويھي صحبت ڪندا ھئا. ڪنھن آچر تي علي رضا ھنن |
35009 |
DYNT.utf |
ويندڙ ھئا سي بہ ھنن کان ھينئر گوشو ڪرڻ |
وٽ |
تن ھاڻي اچڻ وڃڻ ڍرو ڪيو ۽ آخر بند ڪيائون، ۽ وري جن |
35010 |
DYNT.utf |
ويو ھوس، حامد ڪنھن ڪم سان نڪري ٻاھر ويو، |
وٽ |
تہ ``دائي، اٽڪل ٻہ مھينا ٿيندا جو آءُٗ حامد عليءَ |
35011 |
DYNT.utf |
ويو ھوس، ھلڻ مھل اندران چوائي موڪليائون |
وٽ |
حامد وراڻيو تہ ``اڄ آءُٗ علي رضا |
35012 |
DYNT.utf |
ويھاريس، پوءِ دڪان بند ڪوي، ھن کي ٻار سوڌو |
وٽ |
بہ اشراف ۽ غرڍب، تنھن سج لٿي تائين آتيئي پاڻ |
35013 |
DYNT.utf |
ويھي رھي ھا، پر ڄاتائين تہ ماڻھو کِلندا |
وٽ |
تہ اچي وٽانئن ٿي ويندي ھئي. ھوءَ جيڪر علي رضا جن |
35014 |
DYNT.utf |
ويئي، انھن سان ڏاڍو ميلاپ رکيائين. ھن جي |
وٽ |
زينت بانوءَ ڏاڍي استادي ڪئي: سلطان جي سڀني حرمن |
35015 |
DYNT.utf |
ويٺي. |
وٽ |
ڪم ڪار سمجھائي ڇڏيائون، سا انھيءَ مھل وڃي مريم |
35016 |
DYNT.utf |
وٺي ويھاريائين ۽ خواب جي ڳالھ ڪري ٻڌايائينس |
وٽ |
کي اٿاريائين، جا ٽپ ڏيئي اٿي. ھن کي آھستي پاڻ |
35017 |
DYNT.utf |
وڃان، جو ھتي منھنجو ٻيو واقف ڪونھي.'' |
وٽ |
آھيون. منھنجو ھتي اچڻ ٿيو، تڏھن ارادو ٿيم تہ ھن |
35018 |
DYNT.utf |
وڃڻ جو اڄ انجام ڪيو آھي سو وڃان ٿو، ھو ڪنھن |
وٽ |
ماني کاڌي کان پوءِ حامد چيو تہ ``مون علي رضا |
35019 |
DYNT.utf |
وڌيدو ويو ۽ ھنن جي عزت زيادہ ٿيندي وئي. |
وٽ |
ڱالھ جو تہ علي رضا ۽ سندس بيبيءَ جو درجو سلطان |
35020 |
DYNT.utf |
وڏيءَ جڳھ تي رھڻ ڪري ھن کي مبارڪون ڏنائون. |
وٽ |
ھنن سان رستو ھو، سي خوش ٿيا ۽ ھنن وٽ آيا، ۽ سلطان |
35021 |
DYNT.utf |
ھلنايس.'' |
وٽ |
و يٺي ھججئين تہ آءُٗ تو کي وٺي پنھنجي ساھيڙيءَ |
35022 |
DYNT.utf |
ھن کي گھڻو مان ملندو ھو. ھن کي ڳچ جيترا |
وٽ |
پڙھيل ۽ چالاڪ ماڻھو ھوندو ھو، تنھنڪري سڀڪنھن |
35023 |
DYNT.utf |
ھنن کي چڱيون جايون وٺائي ڏيان.'' پر ھنن |
وٽ |
کي چيو تہ ``اوھان مان ڪي جوان ھلن تہ آءُٗ سلطان |
35024 |
DYNT.utf |
ھو پنج-ڇھ مھينا رھيو. پوءِ وري اھو ماڻھو |
وٽ |
بہ وارو آيو. ھن کي ھڪڙي ايرانيءَ خريد ڪيو، جنھن |
35025 |
DYNT.utf |
ھوندينءَ تہ منھنجو گھر وارو تنھنجو ضرور |
وٽ |
ماڻھو آھي، ۽ اسان کي خدا جو ڏنو سڀڪي آھي. اسان |
35026 |
DYNT.utf |
ھئي، جا پاڻس جي ڪتابن سان گڏ سندس جاءِ |
وٽ |
ھو ۽ سندس منھن پئجي ويو ھو. ھن جي تصوير بہ ڀاڻس |
35027 |
DYNT.utf |
ھڙ ۾ پئسو ڪونہ ھو، تنھنڪري ھو ماني کارائيندا |
وٽ |
ھن |
35028 |
DYNT.utf |
ھڪڙي زال آھي، پر ڏاڍي اشراف لمازڻ ۽ لکڻ |
وٽ |
گھر ۾ مائيءَ صفوران جي آڏو چري، ھن چيو تہ ``اسان |
35029 |
DYNT.utf |
ٻہ- ٽي مھينا رھيا، انھيءَ وچ ۾ ھو ھنن سان |
وٽ |
سو ٻڌي ھنن کي ارمان بہ ٿيو ۽ خوشي بہ ئي. ھيءُ ھنن |
35030 |
DYNT.utf |
ٿيو. انھيءَ تجويز مان علي رضا کي ھڪڙي ٻئي |
وٽ |
سان انگريز سرڪار جي معرفت علي رضا اچي سلطان |
35031 |
DYNT.utf |
ڏاڍي سکي ھيس. اوھان جو گھر پنھنجو گھر ٿي |
وٽ |
تنھن کان ڀڳي آھين؟'' پر ھن چيس ``آءُٗ تہ اوھ ان |
35032 |
DYNT.utf |
ڪا ٿوري ھوندي. جڏھن ڪين جھڙن جون ڌيئون |
وٽ |
خدا جي مھربانيءَ سان اھڙي سڌريل ڌيءُ آھي جو ڪنھن |
35033 |
DYNT.utf |
. پنھنجي ٻار واري آھي، سا اوھان جي ٻار جي |
وٽ |
پر جھڙي اوھان ٿي ڳولي، اھڙي آھي. رھندي بہ اوھان |
35034 |
DYNT.utf |
آگبوٽ لنگھندا آھن.'' پر زينت بانو پئي چيو |
وٽان |
توکي بمبئي يا ڪراچيءَ روانو ڪري ڇڏيون، جو مڏئي |
35035 |
DYNT.utf |
لڌو ۽ ھيءَ وري ھئي بہ نڌ ڻڪي، ۽ غير واقف، |
وٽان |
ڏٺو. جنھن قسم جو مال چوري ٿي ويو ھو، سو بہ ھن زال |
35036 |
DYNT.utf |
نڪتيون. |
وٽان |
ائين ڪندي ھي ٻيئي ڄڻيون اچي ماستر علي رضا جي گھر |
35037 |
DYNT.utf |
ٻہ - ٽي ڪتاب آڻيندو، جن ۾ ولايت جي عمارتن |
وٽان |
جو اڄ انجام ڪيو آھي سو وڃان ٿو، ھو ڪنھن صاحبلوڪ |
35038 |
DYNT.utf |
بہ ٿوريون گھڻيون شيون مليون. ھن ڄاتو ھو |
وٽانئس |
کي اچي جھليائون. سندس گھر جو جھاڙو ورتائون تہ |
35039 |
DYNT.utf |
ستر-اسي رپيا بہ لڀي پيا. ھيڪاري پڪو شڪ پين |
وٽانئس |
نلاھري گذر جي اپاءُ کان سواءِ گھمندي وتي. وري |
35040 |
DYNT.utf |
ٿي ويندي ھئي. ھوءَ جيڪر علي رضا جن وٽ ويھي |
وٽانئن |
کي ھنن سان ملڻ جي خواھش ٿيندي ھئي، تہ اچي |
35041 |
DYNT.utf |
ايندڙ ويندڙ ھو ۽ زينت بانوءَ جي مڪتب ۾ |
وٽس |
ڪيو ھن جو نالو فضل علي ھو، ھو علي رضا جو واقف ھو ۽ |
35042 |
DYNT.utf |
پئسي جي تنگي ڪانہ ھئي، تنھنڪري ھن پنھنجو |
وٽس |
گھر ھلائڻ جو بندوبست ولايت ۾ چڱيءَ طرح ڏٺو ھو، ۽ |
35043 |
DYNT.utf |
پيا حاضري ڀريندا ھئا، ۽ اڪثر ھن کي بدپيشي |
وٽس |
ھوس، ۽ تنھڻ کان سواءِ ڪيترائي سپاھي سڙا ھميشھ |
35044 |
DYNT.utf |
ھئي، ٻيو ماڻھو اتي ڪونہ ھو. ھن زال انھيءَ |
وٽس |
اتي ھوءَ ٻي مائي آيا ويٺي ھئي، ٻي ھکڙي ڇوڪري بہ |
35045 |
DYNT.utf |
آھي، جو موڪليندا، تنھنڪري انھيءَ پاسي |
وٽن |
ماءُ تہ زال ماڻھو ڪين ايندي، نڪوڪو ٻيو مڙس ماڻھو |
35046 |
DYNT.utf |
اچي رھندي ھئي. اھا شھر جي البت واقفڪار |
وٽن |
بہ زال چاند بيبيءَ جي ذات جي ھوندي ھئي، جا اڪثر |
35047 |
DYNT.utf |
اچي رھيا ھئا. انھن کان موڪلائڻ جي گھڙي |
وٽن |
انھيءَ ڏينھن حامدعلي ۽ مائي شھر بانو ۽ بختاور |
35048 |
DYNT.utf |
ايندا ھئا ۽ ٻڌندا ھئا سي کيلندا ھئا ۽ چوندا |
وٽن |
تہ سندن مائون ۽ دايون، توڙي ٻيا جيڪي ماڻھؤ |
35049 |
DYNT.utf |
ايندو ھو ۽ ڪڏھن ڪڏھن ٻہ-ٽي ڏينھن وٽن رھي |
وٽن |
وڃي. تيتري ۾ علي رضا جو مامو دلاورخان، جو اڪثر |
35050 |
DYNT.utf |
بيھان. اگرچ پھاڄ جي اڳيان ڪمائڻ ڏکيو آھي، |
وٽن |
ڪيائين تہ ``آءُٗ پاڻ ظاھر نہ ڪريان، پورھيت ٿي وڃي |
35051 |
DYNT.utf |
پئي ايندي ھئي. آھا ھاڻي پيءُ - ماءُ کي منٿون |
وٽن |
ھئي، سي اچي محبوب عليءَ وٽ رھڻ لڳا، تڏھن ھوءَ بہ |
35052 |
DYNT.utf |
پيا گذارينداسين ۽ ھو اسان جي خدمت ڪندا. |
وٽن |
کي کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪنداسين، تڏھن اسين آرام ڪري |
35053 |
DYNT.utf |
جو ڪي منڊمون ۽ صحبلوڪ ملاقات لاءِ پيا ايندا |
وٽن |
لڳدي ھئي. ھنن جي مرضي ھئي تہ اھي نہ اچن تہ چڱو. ۽ |
35054 |
DYNT.utf |
رھندي آئي ۽ گھر جو ڀاتي ٿي ويئي ھئي، ۽ انھيءَ |
وٽن |
نالو جان بيبي ھو، ۽ پورھيت ھين، جا گھڻن ورھين کان |
35055 |
DYNT.utf |
رھي بہ پوندو ھو، تنھن سندس گھر ۾ ٽڪڻ جو |
وٽن |
جو اڪثر وٽن ايندو ھو ۽ ڪڏھن ڪڏھن ٻہ-ٽي ڏينھن |
35056 |
DYNT.utf |
گھڻائي ٻانھا ٻانھيون ھوندا ھئا، پر صاجيءَ |
وٽن |
اڳي تہ |
35057 |
DYNT.utf |
مانيءَ جو ٽڪر پيو ھو، سو ڳُڙ سان ڏنائونس، |
وٽن |
۾ آئي، تڏھن ھن سان مھاڻن ڳالھايو ۽ حال ورتائونس. |
35058 |
DYNT.utf |
مھمان ھئي. ھنن کي صديق زينت جي ڳالھ ڪري |
وٽن |
ھيون، ھڪڙي انھيءَ مھاڻي جي زال ۽ ٻي سندس ڀيڻ، جا |
35059 |
DYNT.utf |
نشانيءَ طرح رھندي آئي. |
وٽن |
ڪڍائي. اھا ساري ڪٽنب جي تصوير ورھين تائين پوءِ |
35060 |
DYNT.utf |
ويئي آھيان تہ مون کي ايتري آبرو ڏني اٿن، |
وٽن |
سيٺ سو کڙيون پاکڙيون پيو موڪلي. ھڪ - ٻہ ڀيرو آءُٗ |
35061 |
DYNT.utf |
وڃڻ اڳئي بند ڪيو ھو، پر جڏھن سندس پيءُ |
وٽن |
جنھن عزت جي طالبو ھئي سا نہ مليس، تنھنڪري ھن بہ |
35062 |
DYNT.utf |
ھئي، ھڪڙو پٽ محبوب علي ھئس، جو ھينئر ٻن-اڍائن |
وٽن |
ماءُ جان بيبي ساڻس ھئي، سندس پورھيت مريم اڃا |
35063 |
DYNT.utf |
ڪو تازو مال ٻاھران آيو آھي.'' |
وٽن |
دعائون سلام بہ ڏنا اٿن ۽ ھيءَ سوکڙي بہ موڪلي اٿن، |
35064 |
DYNT.utf |
ڪيترائي صاحبلوڪ ۽ منڊمون اينديون ھيون |
وٽن |
ھٿ ڪريان. ھتي بہ ھنن سان گھڻن جي معرفت ھئي، جو |
35065 |
DYNT.utf |
بہ ڪونہ لڌو؛ تنھن مان صاف معلوم ٿيو تہ |
وٽو |
ڏاڪي جي پاسي وارو تختو بہ ڪونہ ڏٺائون، ۽ ھنن جو |
35066 |
DYNT.utf |
کڻي ڏاڪڻ تي آئي. |
وٽو |
۾ ٺرڻ لاءِ رکي ڇڏي ھئائون. تنھن مان پاڻي ڀرڻ لاءِ |
35067 |
DYNT.utf |
سوڌي تختي سان گڏ ڌو وڃي سمنڊ ۾ پيئي. ھن |
وَٽي |
ھو ۽ رڳو اشاري وھيڻو ھو، سو نيٽي پيو ۽ زينت بانو |
35068 |
DYNT.utf |
آھي؛ تنھنڪري ويچاريءَ روئي پٽي پنھنجو |
وٿ |
سڌريل، جي کريل، تہ بہ نيٺ اولاد مائٽ لاءِ وڏي |
35069 |
DYNT.utf |
جي پسنديءَ جو اھڙو جلد جواب ڏنو، سو گھڻي |
وٿ |
زينت بانوءَ جو پنھنجي دائي کي نئينءَ |
35070 |
DYNT.utf |
آھي. ھڪڙي پاسي کان اٽڪل ويھار وکن ڪاٺ جا |
وٿي |
تہ وڏي ڪشادي جاءِ آھي، جا خود محلات جي ھيٺان گھڙي |
35071 |
DYNT.utf |
جي ۽ گھر جو ٻيو ڪم ڪار بہ ڪندي ھئي ۽ پوءِ |
وڀٺيءَ |
تنھنڪري ھنن ٻي ھڪڙي پورھيت رکي ھئي، ڄا آٿيءَ |
35072 |
DYNT.utf |
ھيس، تنھنڪري پاڻ بہ سڌري پيو ھو. پر ھن کي |
وڃ |
ھو وئس ايندو ھو، ۽ ھن جي معرفت چڱن چڱن ماڻھن وٽ اچ |
35073 |
DYNT.utf |
''، سپاھي پاڻ اتان ئي موٽي ويو، زينت بانو |
وڃ |
آيو. چيائين تہ ``مائي، اھو گھر آھي، تون اندر ھلي |
35074 |
DYNT.utf |
. اتي وڃي پنھنجو ڌنڌو ڪر، ۽ جي سرڪاري نوڪريءَ |
وڃ |
اچڻ جي بدران ھن صلاح ڏنيس تہ ``اتان سڌو استنبول ڏي |
35075 |
DYNT.utf |
. پر ھن ادب سان چيس تہ آءُٗ جيڪر اھڙي مھربان |
وڃ |
ھن سان گھڻي ھئي، تنھن ھن کي گھڻو زور لاتو تہ نہ |
35076 |
DYNT.utf |
. ھن ويچاريءَ ايئن ڪيو. گھٽي وٺي اچي بازار |
وڃ |
گھٽي ڏيئي وڃي ڀينڊي بازار ۾ پؤ، پوءِ سڌي ھلي |
35077 |
DYNT.utf |
.'' سو ھن کي پاڻ اھو شغل سڀ کان وڌيڪ پسند |
وڃ |
تہ ``مائي، تون اسانجن ٻارن کي قرآن پاڙھيندي |
35078 |
DYNT.utf |
ٿو، اوھين پنھنجي لاءِ ڪو ٻيو بندوبست ڪريو. |
وڃان |
کي ٻاھر آبروءَ جھڙي نوڪري ملي آھي، سو آءُٗ اوڏي |
35079 |
DYNT.utf |
ٿو، ھو ڪنھن صاحبلوڪ وٽان ٻہ - ٽي ڪتاب آڻيندو، |
وڃان |
چيو تہ ``مون علي رضا وٽ وڃڻ جو اڄ انجام ڪيو آھي سو |
35080 |
DYNT.utf |
۽ سيٺ کي پارت ڪر تہ مون کي اوڏي روانو ڪري.'' |
وڃان |
مون کي موڪل ڏبو تہ آءُٗ پنھنجن مائٽن ڏي بمبئيءَ |
35081 |
DYNT.utf |
۽ وڃي ھنن کان گناھ بخشايان ۽ معافي گھران |
وڃان |
تڏھن ھن کي بہ دل ۾ آيو، تہ آءُٗ بہ ھن سان گڏيو |
35082 |
DYNT.utf |
. جي آءُٗ موٽي آيس ۽ اوھين ھتي ھوندؤ تہ |
وڃان |
آھي، پنھنجي جاءِ تي ٻيو عيوضي اوھان کي رکي ڏيو ٿو |
35083 |
DYNT.utf |
. سا ماٺ ڪري وري وڃي پنھنجي جاءِ تي ويٺي، |
وڃان |
الحال ڪو حيلو ڪريان، پوءِ اوبسلائيءَ ۾ نڪري ھلي |
35084 |
DYNT.utf |
. ھڪڙو تہ ھھڙي سُڃي جھنگلي ڳوٺ ۾ رھي ڪڪ ٿي |
وڃان |
سانباھو ڏسي زينت جي بہ مرضي ٿي تہ ساڻس گڏجي اوڏي |
35085 |
DYNT.utf |
.'' |
وڃان |
``مائي ڪير آھين؟'' ھن چيو تہ ``واٽھڙو آھيان، شھر ٿي |
35086 |
DYNT.utf |
پر مون کي وڃڻ تمام ضروري آھي. آءُٗ جتي ھوندس، |
وڃان، |
سان چيس تہ آءُٗ جيڪر اھڙي مھربان ڌڻيءَ کي ڇڏي ڪين |
35087 |
DYNT.utf |
جو ھتي منھنجو ٻيو واقف ڪونھي.'' |
وڃان، |
منھنجو ھتي اچڻ ٿيو، تڏھن ارادو ٿيم تہ ھن وٽ |
35088 |
DYNT.utf |
مگر صاحب جو امتحان تمام لزديڪ آھي، تنھنڪري |
وڃان، |
ھئي تہ پنھنجي صاحب کان موڪلائي، اچي اوھان کي وٺي |
35089 |
DYNT.utf |
جو شوق جاڳيس. ڪافيون ۽ راڳ پيو بڌندو ھو. |
وڃائڻ |
وري نون نون سنگتين جو واقف ٿيو، انھن سان گڏ ڳائڻ |
35090 |
DYNT.utf |
ڇڏيو اٿئي ڇا؟ ھونءَ تہ سياڻي ھوندي ھئينءَ |
وڃائي |
چرچا گھٻا ڪندي آھيان، متان انھيءَ ڪري سنڌو سيڙھو |
35091 |
DYNT.utf |
ڇڏيو. ھڪڙي پيري، ٻيا وري ڏکن تي ڏڪ آيا ھئس، |
وڃائي |
وڏي وٿ آھي؛ تنھنڪري ويچاريءَ روئي پٽي پنھنجو حال |
35092 |
DYNT.utf |
سو مون کان ڪين ٿي سگھندو.'' |
وڃايان |
گھڙيءَ جو سودو ڪري، پوءِ پشيمانيءَ ۾ مڄي ڄمار |
35093 |
DYNT.utf |
تہ بہ شڪ پوڻ يا ڳالھ ظاھر ٿيڻ جو ڊپ آھي. |
وڃبو |
تہ ``اندر وڃڻ جو رستو بند آھي. جي ڪنھن عذر سان |
35094 |
DYNT.utf |
. |
وڃبو |
ڏي بہ پيو اچبو ۽ جي دل چيو تہ بمبئيءَ بہ پيو |
35095 |
DYNT.utf |
جتي سندس ماٽي جي ڀيڻ بہ ھوندي ۽ ٻيا بہ مڃاڻپ |
وڃجي، |
جو بندوبست نہ ٿئي، تنھنڪري ھن کي بمبئيءَ ۾ ڇڏي |
35096 |
DYNT.utf |
حيدرآباد ۾، جتي رھڻ ڪري خرچ گھڻو ھلڪو بہ |
وڃن |
جو خرچ بہ البت ڳرو ھو، تنھنڪري ھنن ڄاتو تہ موٽي |
35097 |
DYNT.utf |
ٿا ۽ خطا کايو وڃن، تڏھن زالون ڇا آھن؟ انھن |
وڃن |
شيون پکڙيون پيون آھن، جو جڏھن مڙس بہ انھن تي ٺڳجي |
35098 |
DYNT.utf |
۽ نڪاح مھل ڪي ٿورا ويجھا عزيز يا گَھرا |
وڃن |
جنھن کان پوءِ گھوٽ ڪنوار پنھنجي جاءِ تي ھليا |
35099 |
DYNT.utf |
. |
وڃن |
پوءِ رات جو گاڏيءَ يا ڏوليءَ ۾ يا ڪجائي ۾ ھليا |
35100 |
DYNT.utf |
. |
وڃن |
چاڙھيندا آھن، انھيءَ ڪري مڏئي ۽ ڀڄ زور وٺندا |
35101 |
DYNT.utf |
. الائجي پنھنجي منھن ڪا ٻي رڏيڪ خرابي نہ |
وڃن |
مُڙن. جي سندن مرضي نٿا رکون تہ اسان جي ھٿن کان ٿا |
35102 |
DYNT.utf |
. جڏھن ڪڏھن ڪن عجيب غريب شين ڏسڻ جو وجھ سڻائو |
وڃن |
سواءِ يا انھيءَ جي مرضيءَ ڌاران ٻئي ڪنھن ھنڌ نہ |
35103 |
DYNT.utf |
. ھنن پنھنجي ڌيءُ عظمت بانو ۽ سندس مڙس کان |
وڃن |
تہ ھي بمبئيءَ ۾ گذاري نٿا سگھن، تنھنڪري لڏي ٿا |
35104 |
DYNT.utf |
.'' |
وڃن |
ڳجھي رھي، ظاھر نہ ٿئي تہ ڀلي ڏوھاري بہ ھٿ اچي |
35105 |
DYNT.utf |
ڪري ناراض ھئا، جو ھن سڀني سان رس رھايو |
وڃڻ |
مھل گھڻا انعام اڪرام ڪيا. سڀ امير امراءِ ھن جي |
35106 |
DYNT.utf |
اڳئي بند ڪيو ھو، پر جڏھن سندس پيءُ ۽ سندس |
وڃڻ |
عزت جي طالبو ھئي سا نہ مليس، تنھنڪري ھن بہ وٽن |
35107 |
DYNT.utf |
بہ پسند نہ ھوس. مگر جڏھن معلوم ٿيس تہ ھتي |
وڃڻ |
ٻہ-ٽي ڏينھن آرام ورتو ھئائين، تنھنڪري اتان نڪري |
35108 |
DYNT.utf |
پردي وارين گاڏين ۾ ٿيندو ھو ۽ اھا جاءِ |
وڃڻ |
اميرن جون زالون ۽ ڌيئون ھيون، تنھنڪري ھنن جو اچڻ |
35109 |
DYNT.utf |
تمام ضروري آھي. آءُٗ جتي ھوندس، اتي حضور |
وڃڻ |
جيڪر اھڙي مھربان ڌڻيءَ کي ڇڏي ڪين وڃان، پر مون کي |
35110 |
DYNT.utf |
تہ ضرور ھو. ان موجب وڃڻ جو پڪو ٺھراءُ ڪري، |
وڃڻ |
ڪي سندن وڃڻ ۾ ناراض بہ ھئا، بر زال کي مڙس ڏي |
35111 |
DYNT.utf |
جا وجھ ڳوليندي ھئي. ٻہ-ٽي ڀيرا تہ سيٺ پاڻ |
وڃڻ |
مٺن عزيزن کي وساريو ڪين ھنائين. پئي انھن ڏي |
35112 |
DYNT.utf |
جو ارادو ڪيو. |
وڃڻ |
تہ ويجھا عزيز ھئن. حامدعلي بہ ساڻن ڪراچيءَ تائين |
35113 |
DYNT.utf |
جو اڄ انجام ڪيو آھي سو وڃان ٿو، ھو ڪنھن |
وڃڻ |
ماني کاڌي کان پوءِ حامد چيو تہ ``مون علي رضا وٽ |
35114 |
DYNT.utf |
جو بہ وجھ لڳي ويندم، تڏھن صفوران واري رٿ |
وڃڻ |
۽ سيٺ جي معرفت سِگھو چِرڪو بمبئي يا ڪراچيءَ |
35115 |
DYNT.utf |
جو پڪو ٺھراءُ ڪري، خميس واري آگبوٽ ۾. زينت |
وڃڻ |
بہ ھئا، بر زال کي مڙس ڏي وڃڻ تہ ضرور ھو. ان موجب |
35116 |
DYNT.utf |
جو رستو آھي، انھن ملڪن ڏي گھرن جي ھيٺان |
وڃڻ |
پاسي واري ڪوٺيءَ مان ھيٺ محلات جي تھخاني ڏي |
35117 |
DYNT.utf |
جو رستو بند آھي. جي ڪنھن عذر سان وڃبو تہ |
وڃڻ |
کان پوءِ ھو وري آيو؛ اچي ظاھر ڪيائين تہ ``اندر |
35118 |
DYNT.utf |
جو رستو بند آھي، جو ڪنھن سبب ڪري اسان جي |
وڃڻ |
سو اڳي کان پھرو زيادہ آھي ۽ اندران بہ تھخاني ۾ |
35119 |
DYNT.utf |
جو رستو ھو. شھر ۾ ھڪڙو ميمڻ سيٺ حاجي ڏوسل |
وڃڻ |
طرح سندس زال صفوران جو بہ سکرن سکرن جي گھرن ۾ اچڻ |
35120 |
DYNT.utf |
جو لاچار ھو، ڇا لاءِ جو ھنن جو گھڻو واسطو |
وڃڻ |
جو. ميرن جي صاحبيءَ ۾ تہ ھنن کي بہ ڪجاون ۾ چڙھي |
35121 |
DYNT.utf |
جو وجھ ڪونہ مليو. |
وڃڻ |
شامل ھئا، تن کي بہ پوريءَ سنڀال رھڻ ڪري اوستائين |
35122 |
DYNT.utf |
جو ڪو اپاءُ آھي يا نہ. اٺن ڏينھن کان پوءِ |
وڃڻ |
تائين وڃڻ يا پيپن نيڻ جو وجھ آھي يا نہ ۽ اندر |
35123 |
DYNT.utf |
جي خواھش ڪانہ ھئي. چيائون تہ ``ھينئر حياتي |
وڃڻ |
پر علي رضا جن کي اوڏي |
35124 |
DYNT.utf |
جي گھڻي خواھش آھي، مگر جيسين ڪو اھڙو وجھ |
وڃڻ |
ڏنو ھو، ۽ ھو ڄاڻندا ھئا تہ ھن کي پنھنجن وارثن ڏي |
35125 |
DYNT.utf |
جي لاءِ چڱو عذر ڏنائون، جنھنڪري ڪنھن کي |
وڃڻ |
گَھرا دوست ھئن، تن کان موڪلايائون. سڀني کي سنڌ ڏي |
35126 |
DYNT.utf |
جي ھنن خواھش ڪئي. ۽ ھنن جي نڪري وڃڻ ۾ ھو |
وڃڻ |
ھڪ بنگلي ۾ ھڪڙي پاسي کان ھئا. تنھن مان بہ نڪري |
35127 |
DYNT.utf |
سان خبر چار لکندس، پوءِ تون بہ برابر لکندي |
وڃڻ |
علي رضا چيو تہ `` |
35128 |
DYNT.utf |
کان اٺ-نوَ مھينا پوءِ مري ويئي ھئي. ھوءَ |
وڃڻ |
تہ سندن ايماندار ٻانھي بختاور، علي رضا جن جي |
35129 |
DYNT.utf |
کان اڳي ھنن کي ھڪڙو وڏو ڪارخانو ڦٽائڻو |
وڃڻ |
|
35130 |
DYNT.utf |
کان پوءِ سرائي فتح محمد خان جي گھر کي گھڻي |
وڃڻ |
علي رضا جن جي سنڌ مان نڏي |
35131 |
DYNT.utf |
کان پوءِ سگھوئي خبر پيئي. جيڪي منڊمون ۽ |
وڃڻ |
انھيءَ تفاوت جي محبوب عليءَ کي زال جي |
35132 |
DYNT.utf |
کان پوءِ سگھوئي علي رضا کي سندس ڌيءُ عظمت |
وڃڻ |
محبوب عليءَ جي ولايت |
35133 |
DYNT.utf |
کان پوءِ گاڏيءَ وارو بہ آٿيو. الائجي سامت |
وڃڻ |
چورن جي |
35134 |
DYNT.utf |
کان پيو گسائيندو ھو، ڪڏھن ڪڏھن بيماريءَ |
وڃڻ |
رھيا ۽ مٿس ڪاوڙ ڪرڻ لڳا. ڪي ڏينھن تہ ھي اسڪول جي |
35135 |
DYNT.utf |
کان روڪي ڇڏيو، جو ھينئر سرائي فتح خان جو |
وڃڻ |
رفت ڪري. پنھنجيءَ زال کي بہ علي رضا ھنن جي گھر ڏي |
35136 |
DYNT.utf |
گان پوءِ ورھيہ-ٻن جي اندر ھن جي حالت ئي |
وڃڻ |
مطلب تہ علي رضا جن جي بمبئيءَ لڏي |
35137 |
DYNT.utf |
گھڻن سببن ڪري ھن کي مناسب نٿي آيو. |
وڃڻ |
۽ ٻيو وري اھو پرڳڻو روس جي بلي ھو، تنھنڪري اتي |
35138 |
DYNT.utf |
لاچار ٿيو آھي. سلطان جي دل تہ ھن ڏي صاف |
وڃڻ |
ٺاھي ٻڌايائينس تہ ھنن سببن ڪري مون کي بمبئيءَ ڏي |
35139 |
DYNT.utf |
لاءِ تيار ٿيو. ھن کي انھيءَ پاسي وڃڻ ۽ ملڪن |
وڃڻ |
ڪيو ھو، تڏھن سرڪار ھن جي ھڪدم بدلي ڪئي؛ سو اوڏي |
35140 |
DYNT.utf |
لاءِ تيار ٿيو، پر ڌيءُ جھڙي شميءِ کي پرڏبھ |
وڃڻ |
ھي انھيءَ پاسي |
35141 |
DYNT.utf |
لاءِ صفا نہ چيو ھئائون، مگر ھلت چلت ۽ ڳالھائڻ |
وڃڻ |
۽ ھنن جي نڪري وڃڻ ۾ ھو ناراض نہ ھئا. اگرچ ھنن کي |
35142 |
DYNT.utf |
لاءِ صلاح ڏني ۽ اسيد بہ ڏيکاريائوٽس تہ |
وڃڻ |
ڪري سگھندس. ٻسن-ٽسن صاحبلوڪن کيس انھيءَ جاءِ تي |
35143 |
DYNT.utf |
لڳي، پر جنھن عزت جي طالبو ھئي سا نہ مليس، |
وڃڻ |
بہ پھربن محبوب عليءَ جن جي گھر ڀاءُ ڄاڻي گھڻو |
35144 |
DYNT.utf |
مان وري نون نون سنگتين جو واقف ٿيو، انھن |
وڃڻ |
اتي |
35145 |
DYNT.utf |
مناسب نظر نہ آيس. پھريائين ھڪڙو ھوشيار |
وڃڻ |
صاحبلوڪن سان اٽڪيل ھو، تنھنڪري يڪدم ھنن کي ڇڏي |
35146 |
DYNT.utf |
يا پيپن نيڻ جو وجھ آھي يا نہ ۽ اندر وڃڻ |
وڃڻ |
سماءَ تي موڪليائون تہ جاچي اچي تہ اوطاق تائين |
35147 |
DYNT.utf |
يا ڪراچيءَ موٽڻ جو شايد چڱو وجھ ملي ويندو. |
وڃڻ |
۽ ٻيو ڄاتائين ٿي تہ وڏي شھر ۾ وري بہ بمبئيءَ ڏي |
35148 |
DYNT.utf |
ٿئي، تہ ھزارن جا ڳھ ڳٺا پائين، مون جھڙيون |
وڃڻ |
محمد جي گھر ۾ ڪا گھٽ آھي؟ سندس گھر جيڪڏھن تنھنجو |
35149 |
DYNT.utf |
ڍرو ڪيو ۽ آخر بند ڪيائون، ۽ وري جن وٽ ويندڙ |
وڃڻ |
۽ صاحبلوڪ ھن وٽ زال ھوندي ايندا ھئا، تن ھاڻي اچڻ |
35150 |
DYNT.utf |
ڪري پنھنجن اصلوڪن مائٽن سان واسطو ٽٽي |
وڃڻ |
زماني جي گردش ڪري اچي ليٺ سنڌ ۾ نڪتو ھو ۽ اتي رھي |
35151 |
DYNT.utf |
ڪري گھڻو خوش ٿيو، ڇالاءِ جو ھن جي نہ ھئڻ |
وڃڻ |
ملي، سا مڙس کي ڇڏي ولايت رواني ٿي. محبوب علي ھن جي |
35152 |
DYNT.utf |
ڪري ھي ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. ھنن کي اڪيلو ڏسي، |
وڃڻ |
ويو ھئن، جيئن اسان مٿي بہ ڏيکاريو آھي. سو ھنن جي |
35153 |
DYNT.utf |
۽ اھڙو ڪم ڪرڻ بلڪل اھنجو ھو. |
وڃڻ |
سنبريا، تن کي گڏ ڪيئن پورو ڪن، جو اندر حرمسراءِ ۾ |
35154 |
DYNT.utf |
۽ ملڪن گھمڻ جو ھوَس اڳيئي گھڻو ھو، جو خوشي |
وڃڻ |
ڪئي؛ سو اوڏي وڃڻ لاءِ تيار ٿيو. ھن کي انھيءَ پاسي |
35155 |
DYNT.utf |
۽ ھنن سان گھڻي گستاخي رکڻ بند ڪرڻ لڳو. شايد |
وڃڻ |
اچڻ لڳي ۽ ناچن ۾ وڃڻ ۽ ٻين صاحبلوڪن وٽ اوبر سوير |
35156 |
DYNT.utf |
۽ ٻين صاحبلوڪن وٽ اوبر سوير وڃڻ ۽ ھنن سان |
وڃڻ |
ھن کي ھاڻ ٿوري گھڻي غيرت اچڻ لڳي ۽ ناچن ۾ |
35157 |
DYNT.utf |
۽ ٻڏي مرڻ جي ڳالھ ياد ڪيائون، تڏھن ڏاڍو |
وڃڻ |
ٻڌي ڏاڍا خوش ٿيا، مگر جڏھن پنھنجي نياڻيءَ جي ساڻ |
35158 |
DYNT.utf |
۾ خوش ھئي ۽ مڙس، زال کي ڇڏي ڏيڻ ۾ راضي ھو. |
وڃڻ |
ھنن جي وچ ۾ ايتري ناسازي ٿي جو زال، مڙس کي ڇڏي |
35159 |
DYNT.utf |
۾ خوش ھئي، پر ڊني تہ متان چور اچي مليم ۽ |
وڃڻ |
زينت اگرچہ |
35160 |
DYNT.utf |
۾ ناراض بہ ھئا، بر زال کي مڙس ڏي وڃڻ تہ |
وڃڻ |
کي ٻڌابائين، آخر سنبت ڪرڻ لڳا. جيتوڻيڪ ڪي سندن |
35161 |
DYNT.utf |
۾ ھو ناراض نہ ھئا. اگرچ ھنن کي وڃڻ لاءِ |
وڃڻ |
مان بہ نڪري وڃڻ جي ھنن خواھش ڪئي. ۽ ھنن جي نڪري |
35162 |
DYNT.utf |
۾ ڪابہ حرڪت نہ ھئڻ گھرجي. ائين ڪرڻ ڪري ديني |
وڃڻ |
تڏھن مناسب ۽ شائستي رستي مان انھن جي ڏسڻ ۾ يا اتي |
35163 |
DYNT.utf |
آھي، پنھنجي جاءِ تي ٻيو عيوضي اوھان کي |
وڃڻو |
تہ ``مون کي ڪنھن ضروري ڪم لاءِ پنھنجي وطن ڏي |
35164 |
DYNT.utf |
بہ آھي، تڏھن بھتر آھي تہ ھينئر ئي موڪلائجي.'' |
وڃڻو |
ھلي ۽ وسعت بہ خدا موچاري ڏني آھي ۽ ليٺ مون کي ھتان |
35165 |
DYNT.utf |
نہ ٿيندو، آءُٗ توکي سکيو رکندس. ھزارن قسمن |
وڃڻو |
تہ ``ھاڻ گھڻو مٿو نہ مار، وري ڪنھن پاسي توکي |
35166 |
DYNT.utf |
ھجي، تڏھن مناسب ۽ شائستي رستي مان انھن |
وڃڻو |
ھجي، يا جڏھن ڪڏھن ڪنھن ضروري ڪم لاءِ ڪنھن ھنڌ |
35167 |
DYNT.utf |
ھو ۽ ھنن ماڻھن کي ميمڻ محلي ۾ لھڻو ھو، سو |
وڃڻو |
آڻي بندر تي لائو. زينت بانوءَ کي ڦول گليءَ ۾ |
35168 |
DYNT.utf |
ھيس، ۽ اھو شھر بہ انھيءَ ھنڌان اٺ-ڏھ ڪوھ |
وڃڻي |
روانو ڪجي. زينت بہ اڳيئي ٻڌايو ھون تہ آءُٗ شھر ڏي |
35169 |
DYNT.utf |
باقي ٻي ڪھڙي ٻيدائش اٿس، جنھن تي اسان جي |
وڃن، |
جيڪا پينشن ملي ٿي، سا مٿان ئي واڻيان قرض ۾ کنيو |
35170 |
DYNT.utf |
تڏھن زالون ڇا آھن؟ انھن کان گوشي تي رھڻ |
وڃن، |
آھن، جو جڏھن مڙس بہ انھن تي ٺڳجي وڃن ٿا ۽ خطا کايو |
35171 |
DYNT.utf |
نہ ائين، جو سڄي رات اتي ويٺا پنڪيون کائين |
وڃن؛ |
پوءِ مٺائي يا کارڪون وٺي، پنھنجي پنھنجي گھر ھايا |
35172 |
DYNT.utf |
استنبول ۽ منصورعلي وڃي لنڊن. |
وڃون |
ڪيائين تہ سڀ گڏ بغداد سان روانا ٿيون؛ اسين |
35173 |
DYNT.utf |
آتي رھيو ۽ پٽ سان واسطو ڇڏي ڏنائين. |
وڃي |
پيا ڪندا ھئا. تنھنڪري علي رضا ٻي جاءِ ڀاڙي ڪري |
35174 |
DYNT.utf |
آسمان تائين پھچائينداسين. ايندڙ جمعي ڏينھن |
وڃي |
جيسينڪ انھيءَ محلات کي سندس ڀاتين سوڌو اڏائي |
35175 |
DYNT.utf |
آسودي ٿيان.'' |
وڃي |
بہ ٻيءَ طرح آھي تہ مون کي موت ڏي، تہ قبر جي ڪنڊ ۾ |
35176 |
DYNT.utf |
اتي پھتو. ھي جابلو ملڪ ھو، تنھن ۾ ڪو شھرن |
وڃي |
انھيءَ کي ڏسڻ لاءِ علي رضا اٿي ھليو. پڇائي |
35177 |
DYNT.utf |
اتي گوشہ نشين ٿي ويھون. |
وڃي |
رھون، پوءِ ڪو شھر ڪان ٻاھر زمين جو ٽڪر ھٿ ڪري، |
35178 |
DYNT.utf |
اتيئي گرما گرم خٻر ٻتايس ۽ مبارڪ ڏنائينس |
وڃي |
بانوءَ وھنجي بس ڪيو ھو، تنھن بختاور کي سڏ ڪيو. ھن |
35179 |
DYNT.utf |
اندر باروت جي انبار کي لڳي. |
وڃي |
جو انھيءَ کي دکائڻ سان باھ اھا ناڙي ڏيئي، ڊوڙي |
35180 |
DYNT.utf |
اوج کي پھتو. ھڪڙي ڏينھن صبح جو سوير سلطان |
وڃي |
ھڪڙي ڀيري ڪو چڱو اتفاق ٿيو، جنھنڪري علي رضا |
35181 |
DYNT.utf |
اوچتو ڪردن جي اوطاق ۾ پوي ۽ ٻي قھوہخاني |
وڃي |
انھيءَ ``مقرر ڪيل رات'' جو سنجھو ٽاري، ھڪڙي ٽولي |
35182 |
DYNT.utf |
اوطاق مان ھيٺ داخل ڪياسين. پوءِ آءُٗ پاڻ |
وڃي |
ھنن چيو تہ ``پيپ صحيح سلامت اندر |
35183 |
DYNT.utf |
اوطاق ۾ ظاھر ٿين، باقي ٻيا شھر جي لشڪري |
وڃي |
صلاح ڪيائون تہ ڏھاڪو ڄڻا ھڪڙو-ٻہ ڪري اڻ لکا |
35184 |
DYNT.utf |
اھو پيغام ڏنو. ھو ھنن اچڻ جي خبر ٻڌي ڏاڍا |
وڃي |
ھن |
35185 |
DYNT.utf |
اھو ڪم ڪندو ھو. انھيءَ طرح پڙھائڻ جي ڪم |
وڃي |
سولائي ٿيندي ھئي. ڪڏھن ڪڏھن تہ ڪراچيءَ تائين بہ |
35186 |
DYNT.utf |
ايران سان سامھون ٿپو، تنھنڪري ابران جي |
وڃي |
ھيءُ جو ھن طرح ٺڳي ڪري ڀڄي ويو ۽ وري |
35187 |
DYNT.utf |
باريسٽريءَ جو ڪم ڪري.'' ۽ علي رضا کي بہ اھا |
وڃي |
محبوب عليءَ جي مرضي ھئي تہ ``بمبئيءَ ۾ |
35188 |
DYNT.utf |
باغ ۾ باغئيءَ سان ڪمائيندو ھو، ۽ گلڪاري |
وڃي |
ڇڏيو. صبح جو ۽ شام جو ٻہ-ٽي ڪلاڪ پاڻ پنھنجي سر |
35189 |
DYNT.utf |
بچيا، جيڪي سندس شاديءَ جي پھرئين ڏينھن |
وڃي |
ڪونہ ٿيو ھون، تنھنڪري گھر ۾ وري بہ اھي ساڳيا ڀاتي |
35190 |
DYNT.utf |
بختاور کي اٿاريائين، جا ٽپ ڏيئي اٿي. ھن |
وڃي |
آھي تہ الائجي ڪھڙو حال ٿيندو آھي. انھن ڳڻتين ۾ |
35191 |
DYNT.utf |
بختاور کي مدد ڏيندي آھي، اڄ مھمانن جي لاءِ |
وڃي |
شھربانوءَ چيو تہ ``مائي، ڪڏھن ڪڏھن آھئين بہ |
35192 |
DYNT.utf |
بمبئي وسائجي، جتي ھي ھيترن ڏينھن ڪري ٺھي |
وڃي |
ھتي ڪڪ ٿي پيا ۽ پير تي آين. ٺھراءُ ڪيائون تہ وري |
35193 |
DYNT.utf |
پائولين يا ٻين واڻين کان ڪپڙا وٺي ايندي |
وڃي |
۾ ھوشيار ھونديون ھيون. بختاور ڪڏھين ڪڏھين شھر ۾ |
35194 |
DYNT.utf |
پري بيٺي. فوجدار بہ اٿي کڙو ٿيو. |
وڃي |
ڀاڪر وجھڻ جي ڪوشش ڪيائين، تہ زينت دانھن ڪري |
35195 |
DYNT.utf |
پنھنجو ڌنڌو ڪر، ۽ جي سرڪاري نوڪريءَ جو |
وڃي |
ھن صلاح ڏنيس تہ ``اتان سڌو استنبول ڏي وڃ. اتي |
35196 |
DYNT.utf |
پنھنجي جاءِ تي ستي. |
وڃي |
آيس. ماٺ ڪري ڪلمو پڙھي وري سمھي رھي ۽ بختاور بہ |
35197 |
DYNT.utf |
پنھنجي جاءِ تي ويٺي، ۽ منھن مٿي ڪري کِلي |
وڃي |
پوءِ اوبسلائيءَ ۾ نڪري ھلي وڃان. سا ماٺ ڪري وري |
35198 |
DYNT.utf |
پنھنجي سس کان موڪلائي آيو ۽ ساڻس گڏ حامدعلي |
وڃي |
علي رضا ٽپڙ ٻڌي تيار ٿيو. ھلڻ جي ڏينھن صبح جو |
35199 |
DYNT.utf |
پنھنجي گھر تڙ واري ٿني، تہ پاڻ بہ خوش رھي |
وڃي |
لڳي بيٺي آھي. خير جي ھيڏي ساري ٿي آھي، خدا ڪري تہ |
35200 |
DYNT.utf |
پنھنجي ھنڌ تي ليٽي. ننڊ جي خمار ۾ ھئي، تہ |
وڃي |
جاِ ۾ آئي، انھي ڏينھن ڪچيءَ سومھڻيءَ جو پاڻ |
35201 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڪم کي لڳي. |
وڃي |
بيئي آھي. پوءِ تہ مائي بہ نڪري ٻاھر آئي، بختاور |
35202 |
DYNT.utf |
پنھنجيءَ وارا بہ ٿيا. خدا ھن جا سڀ مطلب |
وڃي |
درجي کي پھتو، ۽ پٽ جو اولاد اکين سان ڏٺائين، سي |
35203 |
DYNT.utf |
پنھني عھدي جي جاءِ تي قابو ٿيو. لکپڙھ سڀ |
وڃي |
علي رضا |
35204 |
DYNT.utf |
پھتي، جو خود محبوب علي بہ ٿڪجي پيو. |
وڃي |
ٿا ڏين. سو انھن رستن تي ھلندي ھلندي اھڙيءَ حد تي |
35205 |
DYNT.utf |
پھچايو. پسان منجھس جيڪا ضروري ڀڃ گھڙ ڪرڻي |
وڃي |
ھئي، تنھن خلاصو وقت وٺي پنھنجو ٻيغام چڱيءَ طرح |
35206 |
DYNT.utf |
پھچندا. |
وڃي |
اميد ھين تہ رات جو ٿڌ ۾ پنڌ ٿيندو، ٻئي ڏينھن سوير |
35207 |
DYNT.utf |
پھريائين رھڻ جي جاءِ جو بہ بندوبست ڪري، |
وڃي |
ٺھراءُ ڪيو تہ في الحال علي رضا بمبئيءَ وڃي، آتي |
35208 |
DYNT.utf |
پيالا پاڻي ڪندو ھو. نيٺ ٿورو ٿورو ڪري اسڪول |
وڃي |
تہ اسڪول کان رھي پوندو ھو؛ ۽ سنگتين سان باغن ۾ |
35209 |
DYNT.utf |
پيپ ٽوڙي، باروت جي ناڙي اوطاق تائين آڻي |
وڃي |
بہ ٺھراءُ ڪيائون تہ انھن ڏھن ڄڻن مان ھڪڙو-ٻہ اندر |
35210 |
DYNT.utf |
پيرين پوانس، تہ کيس ڏسي ھو سڀئي اڳيان او |
وڃي |
مٿان بيٺو، ۽ پري کان ماءُ کي ڏسي ڀانيائين تہ ڊوڙي |
35211 |
DYNT.utf |
پڇا ڪري فضل محمد جو گھر ھٿ ڪنديس، نہ تہ |
وڃي |
سگھندو، ۽ شھر بہ آڏو آھي، ڪنھن پاسي ڀڄي وينديس، ۽ |
35212 |
DYNT.utf |
پڙھو گھمائجي تہ ھھڙن پارن وارو ڪو گھوٽ |
وڃي |
ملڪ مان ويئي آھي، حق تي آنّ سھانگو نٿو ٿئي. ھاڻي |
35213 |
DYNT.utf |
ترار سان ڪم نباھين.'' پر انھيءَ ۾ ھڪڙو تہ |
وڃي |
تنھنڪري بھتر آھي تہ ٻہ-ٽي جوان ڇڏ جن تہ وجھ ڏسي، |
35214 |
DYNT.utf |
تنھن جو بلو ڪر. جيڪا اللّھ گھري ھوندي، |
وڃي |
زبنت جو سماءُ لھي ڏج. رڌڻ پچائڻ جي مھل بہ ٿي آھي، |
35215 |
DYNT.utf |
تہ پوءِ نينگريءَ جو وڏو بار مٿي تان لٿو، |
وڃي |
لڳي. تنھن کان جيڪڏھن في الحال اتيئي خيو جو ڪم ٿي |
35216 |
DYNT.utf |
تہ ھڪدم اسان کي گھرائي وٺڻ لاءِ اختيار |
وڃي |
اسين اچي ٿيو پيا وينداسين ۽ جيڪڏھن ڪا ضرورت پئجي |
35217 |
DYNT.utf |
جان بيبيءَ جي پاسي ۾ ويٺي، ۽ جان بيبي سندس |
وڃي |
زينت اٿي |
35218 |
DYNT.utf |
جان بيبيءَ جي پيرن تي ڪِري، جا ڀاڪر پائي |
وڃي |
زينت |
35219 |
DYNT.utf |
جدا رھڻ لاءِ تاڪيد پيا ڪندا ھئا. تنھنڪري |
وڃي |
مان صاف معلوم ٿي سگھيو ٿي، تہ ھو ڄڻ تہ ھنن کي |
35220 |
DYNT.utf |
جھليائون ۽ انھن جي خانہ تلاشيءَ مان چوريءَ |
وڃي |
انھيءَ چور جي ڏسڻ تہ ٻيا ٽي چور ڳولي |
35221 |
DYNT.utf |
جيل ۾ وڌائونس. |
وڃي |
منھن مٿو پٽيو، پر کنڀڙين کان وٺي، ٻار سوڌو |
35222 |
DYNT.utf |
حيدرآباد دکن کان نڪتو، جو انھيءَ تي سنڌ |
وڃي |
ڪنھن ٻئي ھنڌ وڃي ويٺو ھو، ۽ حيدرآباد وارو خط، سو |
35223 |
DYNT.utf |
رھندو ھو. |
وڃي |
ھونديون ھيون، جتي ڪڏھن ڪڏھن ھو مھينن جا مھينا |
35224 |
DYNT.utf |
رھي ھئي، سا علي رضا جن سان ۽ ڪن ٿورن بين |
وڃي |
تنھن جا ٻہ-ٽي سبب ھئا: پھرين تہ ھنن جي اٿ-ويھ جيڪا |
35225 |
DYNT.utf |
رھي. ھڪڙي ڀيري ھنن جو پاڻ ۾ ايتريقدر جھيڙو |
وڃي |
سا تہ نڪري ويئي، ھينئر ڪُتي ٻلي واري ريڙھ پيڙھ |
35226 |
DYNT.utf |
رھيا ھئن، پر شنگور بہ مري ويو ھو، باقي |
وڃي |
ھڪڙ و شيدي شنگور نالي ۽ ھڪڙي حبشياڻي بختاور نالي |
35227 |
DYNT.utf |
رئيس عمردرازخان وٽ نڪتو. ھن ھن کان خبرون |
وڃي |
ھي |
35228 |
DYNT.utf |
زال، ماءُ ۽ دائيءَ سوڌو حج بہ ڪري آيو، |
وڃي |
انھيءَ عرصي ۾ ھو ٻہ ڀيرا |
35229 |
DYNT.utf |
زينت پچيو تہ ``مائي، ھن گھٽيءَ ۾ ھڪڙو ماستر |
وڃي |
بيبي ھو. اھا مرداني ۽ چڱي زال ڏٺي ٿي، تنھن کان |
35230 |
DYNT.utf |
زينت کي چنبڙيو ۽ چميون ڏيڻ لڳو، تنھن تي |
وڃي |
تڪڙو لھندو ڏسي ڊڄي ويون. پوءِ جو ھو دانھن ڪري |
35231 |
DYNT.utf |
زينت کي چنبڙي، تنھن چيو تہ ``وري بہ خدا |
وڃي |
مريم جا اٿي |
35232 |
DYNT.utf |
سرڪاري ڪورٽ ۾ فريادڻ ٿي. باريسٽر صاحب پنھنجي |
وڃي |
ڀيري ھنن جو پاڻ ۾ ايتريقدر جھيڙو ٿي پيو، جو منڊم |
35233 |
DYNT.utf |
سکي ٿين. |
وڃي |
بختاور - خدا ڪري تہ زينت تون بہ اھڙي سکئي گھر ۾ |
35234 |
DYNT.utf |
سُکي ٿيندي. پر مائي، اوھين بہ آڪلاءُ ڪونہ |
وڃي |
تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو؟ خدا ڪندو تہ زينت مگھوئي |
35235 |
DYNT.utf |
سکيو ٿيندو، اسين پاڻ بہ سکيا ٿينداسين. |
وڃي |
چيو تہ ``مائي، اھو سچ ٿي چوبن، پر وٺ سک کي-ٻار تہ |
35236 |
DYNT.utf |
سکيون ٿين، تڏھن پڪ آھي تہ ھھڙو املھ ماڻڪ |
وڃي |
جو ڪنھن وٽ ڪا ٿوري ھوندي. جڏھن ڪين جھڙن جون ڌيئون |
35237 |
DYNT.utf |
سگھجي ٿو، مگر پيپن جھڙي شيءِ آڻڻ ۽ نيڻ |
وڃي |
جو ڊپ آھي. باقي ٻاھرينءَ اوطاق ۾ پنھنجي سر اچي |
35238 |
DYNT.utf |
سگھندي ھئي؛ لاچار سُور پيو پيئي گذاريندي |
وڃي |
حال ڏسي رت پئي روئندي ھئي. نڪي نڪري ڪنھن ٻي پاسي |
35239 |
DYNT.utf |
سگھوئي نڪري آيو. چيائين تہ ``مائي، اھو گھر |
وڃي |
تہ ``مائي، تون بيھ، تہ آءُٗ سماءُ لھان.'' اندر |
35240 |
DYNT.utf |
سمجھائي آيس، پوءِ ھن ويچاريءَ کي اندر |
وڃي |
ڏيکارڻ لاءِ ھن کي اتي آڻي ڪڍيو ھو ۽ اڳ ۾ اندر |
35241 |
DYNT.utf |
سمنڊ ۾ پيئي. ھن کي اڃا پاڻيءَ اند ران ڌڪي |
وڃي |
سو نيٽي پيو ۽ زينت بانو وَٽي سوڌي تختي سان گڏ ڌو |
35242 |
DYNT.utf |
سمنڊ ۾ پيئي.'' ھيءُ ٻڌي علي رضا نئون سنئون |
وڃي |
``ابا، تنھنجي زينت سان ڏاڍو قھر ٿيو، ويچاري اوچتي |
35243 |
DYNT.utf |
سمھي پيئي، جو گرميءَ جا ڏينھن ھئا، ۽ بختاور |
وڃي |
مائي شھربانو تہ ٻي ڪوٺيءَ ۾ |
35244 |
DYNT.utf |
سنئون ٿي سمھي رھ. ٻي خبو چار سڀڪا پڇڻ سان |
وڃي |
جان بيبي خفي مان چوڻ لڳي تہ ابا، تڏھن |
35245 |
DYNT.utf |
سنڌ حيدرآباد کان نڪتا ھئا. ھنن ويچارن جڏھن |
وڃي |
پر ھن جا ماءُ-پيءُ تہ ھينئر بمبئيءَ ۾ ڪين ھئا، ھو |
35246 |
DYNT.utf |
سڀ صفي ۾ ويٺيون. مايون ٻيءَ ھڪڙي کٽ تي ويٺيون. |
وڃي |
خان جي گھر لٿي. ھوءَ گھر جي ڀاتين سان ملي، پوءِ |
35247 |
DYNT.utf |
سڀني زالن سان، جھڙو سلطان جي بيبين سان |
وڃي |
زينت بانوءَ کي مڙس سمجھائي ڇڏيو ھو تہ اندر |
35248 |
DYNT.utf |
شادي ڪريان.'' |
وڃي |
تہ امان بہ مري تہ پوءِ پنھنجي منھن جتان اچي اتان |
35249 |
DYNT.utf |
شھر رسيا، ۽ پنھنجي مائٽن مان رستي جي واقعي |
وڃي |
ھو ٻئي ڏينھن |
35250 |
DYNT.utf |
شينھن ڪلھي چڙھي، تہ اسان کي بہ آرام ٿئي. |
وڃي |
جنھن ۾ موڙھي ويٺي ھين. خدا ڪري تہ خير سان لينگري |
35251 |
DYNT.utf |
عام حاصل ڪري، پوءِ قاعدا پڙھي باليسٽريءَ |
وڃي |
کي لنڊن موڪليان تہ پھريائين ٻہ-چار ورھيہ اتي |
35252 |
DYNT.utf |
عام مُلن ۽ آخوندن سان مٽ پونداسين ۽ ائين |
وڃي |
ھئا، تنھنڪري ڄاتائون تہ اھڙي بندوبست ڪري اسين |
35253 |
DYNT.utf |
قرآن جي دؤر تي پينگھي ۾ ويٺي. حامد اسڪول |
وڃي |
ڏھاڙيءَ وارو ڪم ڪار ڪرڻ لڳا. زينت بانو نماز پڙھي |
35254 |
DYNT.utf |
کطولي تي ويٺي ۽ فوجدار ڪپڙا ڍڪڻ لڳو؛ زينت |
وڃي |
زينت وري |
35255 |
DYNT.utf |
گاڏي وٺي آيو ھو، تنھن در تان ماءُ ڏي چوائي |
وڃي |
ڏينھن بہ ٺريو، ۽ علي رضا ھلڻ جو وقت ڏسي، شھر ڏي |
35256 |
DYNT.utf |
گھوڙي کي ٻڌي، ھنو لاھي، گاھ ڏيئي، اچي ڦڙھ |
وڃي |
جي لاءِ آندي اٿم، تنھن جو بلو ڪريو.'' پوءِ پاڻ |
35257 |
DYNT.utf |
گڏ ٿي پنھنجن جاين تي ويھن. آءُٗ ٻہ-ٽي ڏينھن |
وڃي |
علي رضا پاڻ تي اھو ذمو کنيو تہ ``ٻيا سنگتي سڀ |
35258 |
DYNT.utf |
گڏ ڪيم. مگر آھو ڪاغذ ڪٿي وٺ-پڄ ۾ ڪيرائي |
وڃي |
آءُٗ پاڻ بہ اندر ويو ھوس تھخاني ۾، جو پيپ ڌڪي |
35259 |
DYNT.utf |
گڏي. سندس ڪپڙا لھرائي قيدين جا ڪپڙا ڍڪايائونس. |
وڃي |
اڳئي پنج-ڇھ قيدياڻيون پيون ھيون، تن سان زينت بہ |
35260 |
DYNT.utf |
لنڊن. |
وڃي |
سان روانا ٿيون؛ اسين وڃون استنبول ۽ منصورعلي |
35261 |
DYNT.utf |
لھنديسانس. |
وڃي |
۽ ڏينھن سڄو پيو آھي، خدا ۾ اميد آھي تہ ڳولي |
35262 |
DYNT.utf |
لڌا. |
وڃي |
ھو ڏاڍو خوش ٿيو، جو ھن پنھنجن وڏن جا مائٽ ڳولي |
35263 |
DYNT.utf |
ماڻ جي ڪري خوشي ٿي. گھر جي ڀاتين کي خط جي |
وڃي |
کي مڙس جي نہ اچڻ کان ارمان ٿيو، مگر ھن سان جلدي |
35264 |
DYNT.utf |
مريم وٽ ويٺي. |
وڃي |
ڪري سندس ڪم ڪار سمجھائي ڇڏيائون، سا انھيءَ مھل |
35265 |
DYNT.utf |
مطلب کي بہ رسندي، تنھنڪري اھا صلاح ڪئي |
وڃي |
تہ ھيءَ سکر گھر جي آھي، اتي وڌيڪ سکي رھندي ۽ نيٺ |
35266 |
DYNT.utf |
مٿس ھٿ رکين! ھن جي گھڻي تعريف ٿو ڪرين، تنھنڪري |
وڃي |
ڪري چيس تہ ``ڌيان ڪر، متان ڀلجي وچين ۽ چڱي چڱي ڪري |
35267 |
DYNT.utf |
ناسازيءَ جھڙيءَ حد کي پھتو. |
وڃي |
مضمون بابت زباني بحث ۽ گفتگو ھلندي ھئي، جو نيٺ |
35268 |
DYNT.utf |
نہ سگھن، تنھنڪري صلاح ڪيائون تہ ڏھاڪو |
وڃي |
ھي پاڻ ۾ گھڻا ڄڻا ھئا. سي سڀ تہ انھيءَ اوطاق ۾ |
35269 |
DYNT.utf |
نڪتو ۽ جھڙي جلديءَ سان ھليو پئي آيو، اھڙي |
وڃي |
اڃا پاڻيءَ اند ران ڌڪي ٻاھر مس ڪڍيو، تہ آگبوٽ پري |
35270 |
DYNT.utf |
ويھان، پر ھڙ ۾ ڪي ڪين ھوس، جنھن سان کاڌي |
وڃي |
ڪيئن ڪربان. پھريائين ڀانيائين تہ کنھن ڌرمسالا ۾ |
35271 |
DYNT.utf |
ويھي رھنديس. بندي جي گھر کان وري بہ اللّھ |
وڃي |
ڪري فضل محمد جو گھر ھٿ ڪنديس، نہ تہ بہ ڪنھن مسيت ۾ |
35272 |
DYNT.utf |
ويھي رھيو، ۽ نوڪر کي حڪم ڏنائين تہ ``سگھوئي |
وڃي |
ٿيس، ھن کي شاباس شاباس ڪيائين، پاڻ ماٺ ڪري پرڀرو |
35273 |
DYNT.utf |
ويٺو ھو. ڀاءُ ڏي وري ھن ٻيو خط ڪونہ لکيو، |
وڃي |
ھو، جو علي رضا ڦول گليءَ مان لڏي، الائجي ڪھڙي ھنڌ |
35274 |
DYNT.utf |
ويٺو ھو، ۽ حيدرآباد وارو خط، سو وڃي حيدرآباد |
وڃي |
علي رضا ھٿ ڪونہ نڳو، جو اتان لڏي وري ڪنھن ٻئي ھنڌ |
35275 |
DYNT.utf |
وٽن بيھان. اگرچ پھاڄ جي اڳيان ڪمائڻ ڏکيو |
وڃي |
ڪيائين تہ ``آءُٗ پاڻ ظاھر نہ ڪريان، پورھيت ٿي |
35276 |
DYNT.utf |
ھن سان شامل ٿيان، سو ھاڻي ڪنھن حيلي سان |
وڃي |
۽ اڳيئي پيو خيال پچائيندو ھو، تہ وجھ ملي تہ ڀڄي |
35277 |
DYNT.utf |
ھنن کان گناھ بخشايان ۽ معافي گھران ۽ جيترو |
وڃي |
ھن کي بہ دل ۾ آيو، تہ آءُٗ بہ ھن سان گڏيو وڃان ۽ |
35278 |
DYNT.utf |
ھيکلو رھندس. جيسين توکي وري اچي پاڻ سان |
وڃي |
گھڻن سان گڏ ويٺي آھين؛ پر حال منھنجا، جو پرڏيھ ۾ |
35279 |
DYNT.utf |
ھٿ ڪري وسائي. ائي ھنن کي البت آرام آيو. |
وڃي |
کان نڪتا. ھنن پنھنجي اصلوڪي ڪَچي واري جاءِ وري |
35280 |
DYNT.utf |
ھٿ ڪريان، ۽ ڏينھن سڄو پيو آھي، خدا ۾ اميد |
وڃي |
في الحال دل ۾ اھو ٺھراءُ ڪيائين تہ ``انھي کي پڇائي |
35281 |
DYNT.utf |
ٻانھن کان ورتائين. ھوءَ بہ ھن کي ڏسي ڏاڍي |
وڃي |
اھا ساڳي صفوران منھن پئجي ويس. انھيءَ کي ڊوڙي |
35282 |
DYNT.utf |
ٻھتي ھئي: پوءِ اھڙيءَ ٻانھن جي لاءِ ڀلا |
وڃي |
ھن گھر جي واکاڻ ڳوٺ مان ھلي شھر جي ماڻھن تائين |
35283 |
DYNT.utf |
ٻيءَ منڊم سان شادي ڪري اچان، پر ھڪڙيءَ |
وڃي |
ڪرڻ جو ارادو ڪيائين. بعضي دل ۾ آيس تہ وري ولايت |
35284 |
DYNT.utf |
ٿڌيءَ ھوا ۾ بيھندي ھئي ۽ آسمان ۽ پاڻيءَ |
وڃي |
ڪڏھن ڪڏھن تہ سندن مٿان جا ڏاڪڻ جي جاءِ ھئي، اتي |
35285 |
DYNT.utf |
ڀاڄي ڀتي وٺي آءُ. گوشت سرس آڻجئين تہ سوير |
وڃي |
سڏي چيو تہ ``اڄ مائي جان بيبي اچڻي آھي، سو سويري |
35286 |
DYNT.utf |
ڀاڪر وڌائين، ۽ بيحجاب ٿي ھيترن جي اڳيان |
وڃي |
جيئن زينت بانو سامھون بيٺي ھئي، تيئن ھن کي |
35287 |
DYNT.utf |
ڀينڊي بازار ۾ پؤ، پوءِ سڌي ھلي وڃ. ھن ويچاريءَ |
وڃي |
بازار جي وچ ڌاري آھي، سو ھتان ھيءَ گھٽي ڏيئي |
35288 |
DYNT.utf |
ڌيءُ جي در تي ڪِرون، تنھنڪري نيٺ پنھنجي |
وڃي |
پر ھنن مناسب نہ ڄاتو تہ پٽ جي در تان تڙجي، وري |
35289 |
DYNT.utf |
ڌڪن - بُجن تي ڳالھ بيٺي. |
وڃي |
اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳا. ٻيئي طبع جا تيز ھئا، |
35290 |
DYNT.utf |
ڏسان، ۽ جي ٿي سگھي تہ پنھنجي پيءُ جي ڪن |
وڃي |
علي رضا جي مرضي ھئي تہ ڪوشش ڪري پنھنجو اصلوڪو وطن |
35291 |
DYNT.utf |
ڏسي تہ فوجدار جو نوڪر تڏي تي سمھيو پيو |
وڃي |
زينت بورچيخالي ۾ |
35292 |
DYNT.utf |
ڪِري آھي؛ تنھنڪري جيتوڻيڪ علي رضا انھيءَ |
وڃي |
کِلندا ۽ چوندا تہ مڙس جا ڪک چڏي، ناٺيءَ جي در تہ |
35293 |
DYNT.utf |
ڪناري تي پھتا، ۽ علي رضا ھنن کي وٺي پنھنجي |
وڃي |
ويا ھئا، پوءِ ھي بہ مرندا جھرندا، بتيلي تي چڙھي |
35294 |
DYNT.utf |
ڪنھن ٻئي ھنڌ جاءِ ورتي اٿس. سندس اصلوڪو |
وڃي |
برابر رھندو ھو، پر گھڻا ڏينھن ٿيا، جو لڏي ويو ۽ |
35295 |
DYNT.utf |
ڪوٺيءَ ۾ گھڙيس، جتي سرائيءَ جي نياڻي بيٺي |
وڃي |
ھنن کي برابر ٻڌڻ ۾ نہ آيو، ۽ آءُٗ بختاور جي پٺيان |
35296 |
DYNT.utf |
ڪوئيءَ ۾ آرام ٿي ڪيو تہ اتي حامد بہ آيو، |
وڃي |
ٻنپھرن جو وري مائيءَ شھربانوءَ |
35297 |
DYNT.utf |
ڪيڏي؛ ھن کي سجھيو ڪين ٿي تہ ڪيئن ڪربان. |
وڃي |
زينت بانو شھر ۾ اچي پھتي تہ سھي، پر ھاڻ |
35298 |
DYNT.utf |
! پر فائدي جي اسيد تي ائين ڪرڻ لاچار ڄاتائون. |
وڃي |
وجھڻو ٿيو. اگرچہ ڏک ٿي ٿين تہ ھھڙو بندوبست ڦٽي |
35299 |
DYNT.utf |
! ڍما محمد رمضان وڪيل ڪو گھٽ آھي، ڄنھن جي |
وڃي |
سيٺ جو گھر ڪو ننڍ و آھي، جتي ھزارن جو مال پيو اچي |
35300 |
DYNT.utf |
!'' |
وڃي |
بھتر آھي تہ ترت جواب وٺجي، متان ڍر ڏلي ڪم بگڙي |
35301 |
DYNT.utf |
. |
وڃي |
ڪونھي، سو اھڙو ڪو بلو ڪج جيئن ايتري حد تي ڳالھ ا |
35302 |
DYNT.utf |
. پگھار بہ تمام چڱو ۽ درجو بہ وڏو ھو، تنھنڪري |
وڃي |
رھي ٿو، تنھنجي ھيٺان نائب چي جاءِ تي علي رضا |
35303 |
DYNT.utf |
. تنھن کان سواءِ ڪن ٻيڻ ملڪن جي سير ڪرڻ ۽ |
وڃي |
ھيس تہ منھنجو مڙس بہ گويا پنھنجو فرض ادا ڪرڻ ٿو |
35304 |
DYNT.utf |
. تيتري ۾ علي رضا جو مامو دلاورخان، جو اڪثر |
وڃي |
کان پوءِ موڪلائي، اچي پنھنجا ٻار ٻچا وٺي |
35305 |
DYNT.utf |
. ھيءُ بہ ھَنجو ھاريندو پڇاڙيءَ تائين پڙھندو |
وڃي |
لکيو ھو، جو پھڻ جي دل واري ماڻھوءَ کي بہ روئڻ اچي |
35306 |
DYNT.utf |
.'' |
وڃي |
پاسي ڪري ويھي رھي ٻا ابتا سبتا جواب ڏيئي ھليو |
35307 |
DYNT.utf |
آھي-لہ لميرن مان نہ فقير مان ٿا ٽرن، گلا |
وڃيرھيو |
۽ اسين بہ ڳڻتيءَ کان ڇٽون. ھينٺر ماڻھن ۾ حال ڪونہ |
35308 |
DYNT.utf |
ويجھو پوي. وري ٻن-ٽن ڇوڪراٽن کي زنانا ڪپڙا |
وڃيو |
کڻي رکي ڌڪيون تہ ھيٺ وڃيو ٺڪاءُ ڪري ۽ تھخاني کي |
35309 |
DYNT.utf |
ٺڪاءُ ڪري ۽ تھخاني کي وڃيو ويجھو پوي. وري |
وڃيو |
آھي، جو سندس منھن تي پيپ کڻي رکي ڌڪيون تہ ھيٺ |
35310 |
DYNT.utf |
آتي وڃي پھريائين رھڻ جي جاءِ جو بہ بندوبست |
وڃي، |
۾ پھي اھو ٺھراءُ ڪيو تہ في الحال علي رضا بمبئيءَ |
35311 |
DYNT.utf |
تنھنڪري متل ڪارخانو ڇڏي ھلجي تہ عزت آبرو |
وڃي، |
ھوندا، ڪا مھل نہ ڪنھن جھڙي، متان ڪا حرڪت ٿي بہ |
35312 |
DYNT.utf |
تيئن جاچ ڪري پگھار تي ٻي ھڪ-ٻہ پڙھيل زال |
وڃي، |
زينت بانو پاڻ ٿئي ۽ جيئن ڇوڪرين جو تعداد وڌندو |
35313 |
DYNT.utf |
خاصو خاصو مال سودي سندن لاءِ ايندو ھو؛ |
وڃي، |
بمبئي ۽ ڪلڪتي، توڙي بغداد، ايران ۽ ٻين ولايتن ڏي |
35314 |
DYNT.utf |
ھڪڙي گھٽيءَ جي منھن وٽ زينت بانوءَ کي لاھي |
وڃي، |
گاڏيءَ واري اڳڀرو |
35315 |
DYNT.utf |
يا تہ رلي خراب ٿئي. جيڪا اصلي ٻاھر جي آزمودگار |
وڃي، |
ڪڏھن ڪو اھڙو حادثو اچي پوي، تہ جيڪر مشڪلات ۾ مري |
35316 |
DYNT.utf |
تڏھن ھن کي بہ دل ۾ آيو، تہ آءُٗ بہ ھن سان |
وڃي؛ |
انھن جي بندوبست ڪرڻ لاءِ آيو آھي ۽ حيدرآباد ڏي ٿو |
35317 |
DYNT.utf |
مگر مائٽ تي بہ حق آھي تہ اولاد جيڪي واجبي |
وڃي؟ |
اولاد کي ڇا اختيار آھي مائٽ جي مرضيءَ کان ٻاھر |
35318 |
DYNT.utf |
اڳتي اسان جو نوڪري ناھين.'' |
وڃ، |
ڪريون، حڪم ٿا ڏيون تہ يڪدم اسان جي درٻار مان نڪري |
35319 |
DYNT.utf |
ڏينھن ڏٺو آھي. شھر کان ٻہ-اڍائي ڪوھ اوري |
وڃ، |
ھن کي سمجھائي ڇڏيائين تہ ``سامھون ھلي |
35320 |
DYNT.utf |
پر تون نہ رھئين، نہ تہ ھھڙي جٺ نہ ٿئي ھا. |
وڃ؛ |
ٽڪر پيو ڏئي، سو ڇڏي، گھڻي جي لالچ تي پرديس ۾ نہ |
35321 |
DYNT.utf |
جو دستور، جيڪو ھلندڙ آھي سو بند ڪجي؛ چالاءِ |
وڄائڻ |
۱۰- ٻاھر دھلن وڄائڻ يا ڏواڪن ھڻڻ ۽ اندر ڍواڪ |
35322 |
DYNT.utf |
لڳي. گھڙيءَ ۾ ماتم مان مٽجي شادي ٿي ويئي |
وڄائڻ |
وري ھنن جو چرچو ڏسي، خوشيءَ کان کِلڻ ۽ تاڙيون |
35323 |
DYNT.utf |
يا ڏواڪن ھڻڻ ۽ اندر ڍواڪ وڄائڻ جو دستور، |
وڄائڻ |
۱۰- ٻاھر دھلن |
35324 |
DYNT.utf |
اٿم. ھي سامان سڀ تنھنجي لاءِ تيار ڪرايو |
وڇارايون |
سگھوئي چوڻ لڳو تہ ``پياري! ھي سيجون سڀ تنھنجي لاءِ |
35325 |
DYNT.utf |
ليٽي پيا. |
وڇائي |
اچڻ لڳيون. ھي ويچارا انھيءَ ھنڌ تختي تي فراشي |
35326 |
DYNT.utf |
سندن پاسي ۾ سمھي پيئي. جيتوڻيڪ چور جي اچڻ |
وڇائي، |
ھن کي ٽڪر مانيءَ جو ڏنائون، سو کائي، تڏو |
35327 |
DYNT.utf |
پيا ھئا، ٻہ-ٽي کٽون ٺھيون پيون ھيون. سڀ |
وڇايا |
اندر جاءِ ڏاڍي ٺاھوڪي ڏسڻ ۾ آيس. ڏاڍا گلم غاليچا |
35328 |
DYNT.utf |
۽ پاسي واري ٻاھرئين در مان ڳچ جيترا ڍاڪون |
وڇايو |
زينت بانو پاڻ واريءَ ڪوٺيءَ ۾ فرش ڪري، دسترخانو |
35329 |
DYNT.utf |
تڏھن البت لذت سان ٽڪر ٽيرو کاڌائون. انھيءَ |
وڇايو؛ |
ڪرڻ لڳا. جڏھن صفائي ٿي رھي ۽ ھنن وري پنھنجو ھنڌ |
35330 |
DYNT.utf |
کان پوءِ ملڻ ٿي آيو، سو ڪھڙو نہ سرھو ھوندو! |
وڇوڙي |
آيو. ھو پلا پنھنجي پياريءَ زال کي ھيترن ڏينھن جي |
35331 |
DYNT.utf |
تہ ملايا!'' |
وڇڙيا |
چنبڙي، تنھن چيو تہ ``وري بہ خدا جا لک شڪرانا، جنھن |
35332 |
DYNT.utf |
جي خبر نہ ھن پاسي مائٽن کي پھتي، نہ ھن پاسي. |
وڇڙيءَ |
انھيءَ طرح ويچاريءَ ھن |
35333 |
DYNT.utf |
بختاور خوش ٿي، ٻاھرڀرو ٿي سڏ ڪري زينت بالوءَ |
وڌ |
ڏھ-ٻارھن سونيون چوڙيون ھيون. اھي ڏسي، مائيءَ کان |
35334 |
DYNT.utf |
پيءُ-ماءُ سان گڏ رھڻ جي ڪوڏي ھئي، پر پنھنجي |
وڌ |
عظمت بانوءَ جي بہ دل سرڪي. ھوءَ ويچاري تہ ھنن کان |
35335 |
DYNT.utf |
تنھنجي حامد لاءِ ڪنديس، پوءِ ھٿ وس خدا |
وڌ |
جي. جيترو پنھنجي پٽ لاءِ ٿي سعيو ڪريان، تنھن کان |
35336 |
DYNT.utf |
سينگاريو. علي رضا تونگر ماڻھو نہ ھو جيئن |
وڌ |
جي جيڪا جاءِ ھوندي ھئي، تنھن کي ھن اچي اڳي کان |
35337 |
DYNT.utf |
. |
وڌ |
جو اھو خيال آھي، تڏھن منڊمن جو تہ انھي کان بہ |
35338 |
DYNT.utf |
: ھڪڙو پنھنجي مڙس ڏي بمبئيءَ ۾، ٻيو پنھنجي |
وڌا |
پنھنجا مائٽ وساري نہ ڇڏيا ھئا. ھن ٻہ خط لکي ٽپال ۾ |
35339 |
DYNT.utf |
۽ پٽس کي ڦَٽي ڇڏيائون ۽ پاڻ مال سوڌو ڀڄي |
وڌانون |
مھل گھر جو مالڪ جاڳيو، شاھوڪار کي ڌڪ ھڻي ماري |
35340 |
DYNT.utf |
۽ گمراھ ڪرڻ جون شيون پکڙيون پيون آھن، جو |
وڌائڻ |
زينت - ھيئن. جو دنيا ۾ اھڙيون حرص |
35341 |
DYNT.utf |
۽ ڪن کي قيد ڪيائون. |
وڌائون |
لشڪر سامھون ٿين، تن ھنن کي ڀڄائي ڪڍيو، ڪن کي ماري |
35342 |
DYNT.utf |
. ھڪڙو بہ ڪونہ ڀڄي سگھيو. ھو سامھان ٿيا سھي، |
وڌائون |
وڪوڙي وين. يڪدم اندر ڪاھي پيا ۽ سڀ ماڻھو قيد ڪري |
35343 |
DYNT.utf |
. |
وڌائونس |
مٿو پٽيو، پر کنڀڙين کان وٺي، ٻار سوڌو وڃي جيل ۾ |
35344 |
DYNT.utf |
ٿيون، تن جو تہ بيشڪ ضرور ھئڻ گھرجي. |
وڌائين |
علم ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ جي ڳالھيون علم ۽ عقل کي |
35345 |
DYNT.utf |
. |
وڌائين |
سا بہ ڪيائين ۽ جيڪو مڙھو مصالحو وجھڻو ھوس سو بہ |
35346 |
DYNT.utf |
مگر جيڪي صاحبلوڪ سنڌي يا فارسي يا ھندستاني |
وڌائينس، |
پٽ کي ڪنھين نوڪريءَ ۾ نہ رکيو، نہ ڪنھن واپار ۾ |
35347 |
DYNT.utf |
شھربانوءَ کان موڪلايائين، ۽ ھلڻ مھل بہ |
وڌائين، |
تيار آھي، ھاڻي اچو.'' ماني سنڀري ۽ برقعو مٿان |
35348 |
DYNT.utf |
۽ بيحجاب ٿي ھيترن جي اڳيان ھن کي چميون |
وڌائين، |
زينت بانو سامھون بيٺي ھئي، تيئن ھن کي وڃي ڀاڪر |
35349 |
DYNT.utf |
انھيءَ سگھو ئي مٿي کڻي آندس. پر آگبوٽ تان |
وڌا، |
سان ڪيرايو ھو، تنھن کي ھن ساھ جي ڊپ کان کڻي ٻک |
35350 |
DYNT.utf |
. زال جي مئي کان پوءِ ڇَھين-ستين ڏينھن پاڻ |
وڌس |
جي ھئي، ٻيو وري ھي تازو زال جو ڏک، تنھن ماري |
35351 |
DYNT.utf |
پوءِ تہ سڀئي پاڻ ۾ خوشين ۽ چرچا ڪرڻ لڳا |
وڌس، |
بيسيءَ ڊوڙ پائي مسريءَ جو ھيڏو سارو ٽڪر کڻي وات ۾ |
35352 |
DYNT.utf |
لڳي. ھي ھينئر ايتري وسعت وارا اچي ٿيا، |
وڌڻ |
پاڻ ھنن وٽ ويندو بہ ڪتن ھو. ھن جي پيدائش ھرطرح |
35353 |
DYNT.utf |
ويو. اسڪول ۾ ھي چڙھي چڙھي اچي مٿئين درجي |
وڌندو |
۾ پڙھڻ لکڻ جو شوق گھٽبو ويو ۽ لچائيءَ جو خيال |
35354 |
DYNT.utf |
ويو. زينت بانوءَ کان جيرو پڄي ٿي سگھيو، |
وڌندو |
پوءِ تہ مھيني سرمھيني ڇوڪرين جو ٿوروگھڻو تعداد |
35355 |
DYNT.utf |
وڃي، تيئن جاچ ڪري پگھار تي ٻي ھڪ-ٻہ پڙھيل |
وڌندو |
واري زينت بانو پاڻ ٿئي ۽ جيئن ڇوڪرين جو تعداد |
35356 |
DYNT.utf |
ڪين، وڏي ڳالھ تہ ھن جي تعليم جو تمام چڱو |
وڌندو |
جي سنگت بہ ٿيندين ۽ خرچ بہ ھڪڙوئي ٿيندو، گھڻو |
35357 |
DYNT.utf |
ويرم ڪالہ ٿيون ڪن؛ پوءِ ھيڏو سارو يار گھر |
وڌندي |
تہ اچي آٺ جيڏي ٿيندي. ڌيون تہ اصل ڊڀوريون آھن، |
35358 |
DYNT.utf |
ويئي. خود علي رضا بہ ھن جي افعالن ۽ اخلاقن |
وڌندي |
وڌيڪ ڏينھن پوندا ويا، تيئن سڀني جي محبت ھن سان |
35359 |
DYNT.utf |
تڏھن چيائون تہ ``اسان وٽ جيڪي آھي سو وٺو، |
وڌن، |
۾ اونڌيون ٿي پئجي رھيون؛ پر جڏھن ھڪڙي چورلھي ھٿ |
35360 |
DYNT.utf |
ھو، سو وچئون ٻيو ھو. اھو ھيءُ، تہ سندس پٽ |
وڌو |
ٽيون جنھن ڏک ھن کي سڀ کان وڌيڪ ماري |
35361 |
DYNT.utf |
۽ گھوڙا ڊوڙائي جھنگ منھن ڏبئي آٿي ھليا. |
وڌو |
کي ھڪڙي ڄڻي کنڀي، کڻي بنھنجي پٺيان گھوڙي تي |
35362 |
DYNT.utf |
۽ اڌ مئن وانگي تختي کي چنبڙ يو پيئي ھئي، |
وڌو، |
پاڻي، جو اکين، نڪ ۽ وات ۾ بيس، تنھن ھن کي موڳو ڪري |
35363 |
DYNT.utf |
پوءِ ويٺو ڳڻتي ڪرڻ تہ ھن جو مطلب ڇا ھوندو، |
وڌو؛ |
تہ ڪنھن، ڪنھن ڌي لکيو. سلطان تہ خط پڙھي کڻي کيسي ۾ |
35364 |
DYNT.utf |
اٿن، تنھنڪري اسين ھنن جا گھڻو شڪر گذار |
وڌي |
جان بچائڻ لاءِ گھڻو مٿو آھي، ۽ پنھنجي جان جو کي ۾ |
35365 |
DYNT.utf |
ويو ھو، ۽ صاحبلوڪن کي بہ پڙھڻ ۾ گھڻي سولائي |
وڌي |
ڪري رکيائينس، انھيءَ ڪري انگريزيءَ ۾ ھن جو مايو |
35366 |
DYNT.utf |
ٿو. جا چڱي شيءِ ڏٺل ناھي، پر ٻڌجي پيئي تہ |
وڌي |
شين نہ ڏسڻ ڪري اندر وارن جو حرص گھٽجي نٿو، پاڻ |
35367 |
DYNT.utf |
ٿو، انساني حالت ۾ سڌارو ٿئي ٿو، ۽ اوير |
وڌي |
جي بہ زيادہ خبر پوي ٿي. انھيءَ ڪري سمجھ وڌي ٿي، سک |
35368 |
DYNT.utf |
ٿو، علم ۽ عقل زيادہ ٿئي ٿو، خبر وڌيڪ پوي |
وڌي |
پڪو ٿو ٿئي. تنھن کان سواءِ، انھن جي ڏٺي آزمودو |
35369 |
DYNT.utf |
ٿي، سک وڌي ٿو، انساني حالت ۾ سڌارو ٿئي |
وڌي |
جي قدرت جي بہ زيادہ خبر پوي ٿي. انھيءَ ڪري سمجھ |
35370 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ ڪري اسان جي دشمنن کي پنھنجي مطلب |
وڌي |
جو جلد نيڪال ڪر، پر تو ڄاڻي واڻي انھيءَ ۾ دير |
35371 |
DYNT.utf |
. |
وڌي |
جي بہ تعليم جو بندوبست ٿئي، منھنجي پيدائش بہ |
35372 |
DYNT.utf |
. |
وڌي |
ماٺ ماٺ ڪري اوچتو ھلي نڪرجي، تہ ڀلي اڳين جي خوشي |
35373 |
DYNT.utf |
. ٻيا ٽي سنگتي بہ ڏسيائين ۽ جيئن پتيون ڪري |
وڌي |
ھن کي پڪڙيائون. پوليس جي اک ڏيکارڻ سان ھن سچي ڪري |
35374 |
DYNT.utf |
ويو ۽ ھنن جي عزت زيادہ ٿيندي وئي. |
وڌيدو |
ڱالھ جو تہ علي رضا ۽ سندس بيبيءَ جو درجو سلطان وٽ |
35375 |
DYNT.utf |
. |
وڌيس |
۾ ھو. جيئن پيري ٿي باد پيس، تيئن انھيءَ جو شوق ٿي |
35376 |
DYNT.utf |
خدا تعاليٰ اوھان جو سر بچائيندو ۽ اوھان |
وڌي، |
طرح سلطان کي مبارڪ ڏني تہ ``پنھنجي محنت خدا صاب |
35377 |
DYNT.utf |
آبرو ۽ پيار ڏيڻ لڳا، جو ھينئر سندن عزيز |
وڌيڪ |
تنھنڪري سڀني کي حبرت وٺي ويئي، سڀئي ھن کي اڳي کان |
35378 |
DYNT.utf |
آسودي بہ رھنديس، ۽ سيٺ جي معرفت سِگھو چِرڪو |
وڌيڪ |
وڃڻ بہ پسند نہ ھوس. مگر جڏھن معلوم ٿيس تہ ھتي آءُٗ |
35379 |
DYNT.utf |
آھي يا مڙس کي؟ جي شيطاني ڪمن کان پاسي ٿيڻ |
وڌيڪ |
شاھدي ڏين ٿا، تڏھن اھڙي آزمودي جو ضرور، زال کي |
35380 |
DYNT.utf |
آھي. خدا سرائيءَ کي بھشت نصيب ڪري ۽ منھنجي |
وڌيڪ |
ٻنھي گھرن جي وچ ۾ جيڪو رستو آھي، سو مائٽن کان بہ |
35381 |
DYNT.utf |
بار ڇالاءِ ٿجي؟ تنھن کان سواءِ، ننڍيءَ |
وڌيڪ |
جڏھن پاڻ مائٽن تي بار آھي، تڏھن وري زال پرڻجي |
35382 |
DYNT.utf |
بند. جي اندر تہ ڪوٽ، جي ٻاھر تہ پوش. |
وڌيڪ |
نہ ڪڍن، بند ئي بند ۾ پيون آھن. جيئن وڌيڪ سکر، تيئن |
35383 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ گستاخ رھندا ھئا، جو پَڪ ھين تہ سگھوئي |
وڌيڪ |
ڪڏھن علي رضا ۽ حامد علي پاڻ ۾ گڏبا ھئا تہ اڳي کان |
35384 |
DYNT.utf |
پسند آيو، سا ھاڻي مُلياڻي ٿي ويٺي ۽ ٻارن |
وڌيڪ |
کي قرآن پاڙھيندي وڃ.'' سو ھن کي پاڻ اھو شغل سڀ کان |
35385 |
DYNT.utf |
پسند ھيس. |
وڌيڪ |
کي وٺي ڏيان؛ انھيءَ ڪري ٻين سڀني رٿن کان اھا رٿ |
35386 |
DYNT.utf |
پوي ٿي. جنھن اھي عجائب غرائب ڏٺا آھن ۽ جنھن |
وڌيڪ |
جي ڏٺي آزمودو وڌي ٿو، علم ۽ عقل زيادہ ٿئي ٿو، خبر |
35387 |
DYNT.utf |
پيار ٿين. اڪثر جيڪي شاديون ھتي ٿين ٿيون، |
وڌيڪ |
چا سندن شادي ٿي ھئي، تنھنڪري ھڪٻئي سان حد کان |
35388 |
DYNT.utf |
پيار ڏيکاريو ھوس، ۽ اشاري طرح ايترو بہ |
وڌيڪ |
اڳيئي پيو ھوس. وري ھن ڀيري جان بيبيءَ بہ اڳي کان |
35389 |
DYNT.utf |
جي ھن کي اميد بہ ڪانہ ھئي. انھيءَ وزيريءَ |
وڌيڪ |
بادشاھ کان گھٽ جيڪو وڏو درجو ھو، سو ھاڻ ھن کي ھو. |
35390 |
DYNT.utf |
جيڪي ڏيڻو ھجي، سو شاديءَ کان پوءِ ھڪٻئي |
وڌيڪ |
۽ ضروري زپورن کان سواءِ ٻيو ڪي بہ ڪين ٺھرائجي. |
35391 |
DYNT.utf |
جٽاءُ بہ ڪندو. ٻيو تہ ھنن جو ارادو ھو تہ |
وڌيڪ |
۾، جتي رھڻ ڪري خرچ گھڻو ھلڪو بہ ٿيندو ۽ پئسو |
35392 |
DYNT.utf |
خبر ھوندي. سو ھن کي ويجھو اچي چيائين تہ |
وڌيڪ |
ڏس پڇان، تنھن کان ھيءُ سرڪاري ماڻھو آھي، ھن کي |
35393 |
DYNT.utf |
خدمت ڪرڻ لڳس. جي زال جي جيئري ئي علي رضا |
وڌيڪ |
ڪرڻ ۾ زينت بانوءَ ڪين گھٽايو. پنھنجي ٻار کان بہ |
35394 |
DYNT.utf |
خراب مثال، پردي وارن ۽ حرمخانن وارن ماڻھن |
وڌيڪ |
بہ ملي سگھندا. پر اوترا مشال، بلڪ انھيءَ کان بہ |
35395 |
DYNT.utf |
خرچ نہ ٿيندو ھوس. اھڙيءَ رٿ ڪري، ھو پاڻ |
وڌيڪ |
ويا، تڏھن خرچ گھٽائڻ لڳو. اھڙيءَ طرح جو پينشن کان |
35396 |
DYNT.utf |
خوش رھڻ لڳو. ٻيئي بنيادي ماڻھن جو اولاد |
وڌيڪ |
وري آباد ٿيو، ۽ جنھن جي صحبت ۾ ھي وري اڳي کان بہ |
35397 |
DYNT.utf |
راضي ھيون، ۽ زينت بہ چين تہ ``مائي، اوھين |
وڌيڪ |
پھاڄ مٿان ٿي پيئي، تنھنڪري ھو ٻيئي ھن جي نہ ھجڻ ۾ |
35398 |
DYNT.utf |
زور وٺندو ۽ مشھور ٿيندو. |
وڌيڪ |
ويا ۽ سُکي حال ۾ بہ ايندا ويا. مڪتب بہ روزبروز ويو |
35399 |
DYNT.utf |
سخت ھو. جيڪو دستور ميرن جي صاجيءَ کان ھليل |
وڌيڪ |
سان اھو حال نہ ھو. ھو سوائي ماڻھو ھئا، ھنن جو پردو |
35400 |
DYNT.utf |
سعيو ٿي ٿين. آخر ھو ٺھراءُ ڪري سنبريا. |
وڌيڪ |
روزبروز گھٽبو ٿي ويو، تيئن بمبئيءَ مان نڪرڻ جو |
35401 |
DYNT.utf |
سکر، تيئن وڌيڪ بند. جي اندر تہ ڪوٽ، جي ٻاھر |
وڌيڪ |
درکان ٻاھر پير نہ ڪڍن، بند ئي بند ۾ پيون آھن. جيئن |
35402 |
DYNT.utf |
سکي رھندي ۽ نيٺ وڃي مطلب کي بہ رسندي، تنھنڪري |
وڌيڪ |
پر انھن کي بہ پڪ ھئي تہ ھيءَ سکر گھر جي آھي، اتي |
35403 |
DYNT.utf |
سکيو گذاريندينءَ، جو تون پاڻ وڏي شھر جي |
وڌيڪ |
اھي، ۽ دلاسو بہ ڏنو ھئائينس تہ ``اتي تون ھن کان |
35404 |
DYNT.utf |
سونھن، نزاڪت ۽ لياقت ھئي. ھن جو نانو ``فلڪ |
وڌيڪ |
جي ھئي، تنھنڪري ھن ۾ اتي عام ماڻھن کان سؤ ڀيرا |
35405 |
DYNT.utf |
صفا رھندو ھو. |
وڌيڪ |
جي اچڻ ڪري ھنن جوگھر سڄي ڳوٺ ۾ سڌري پيو، ۽ اڳي کان |
35406 |
DYNT.utf |
صلاح ڪرڻي آھي. خدا حافظ. |
وڌيڪ |
جمعي ڏينھن ضرور اسان سان ملجو، جو اڳتي لاءِ ڪا ٻي |
35407 |
DYNT.utf |
فائدي وٺڻ جي اميد پيو رکندو ھو. زماني جو |
وڌيڪ |
ھھڙي پڙھيل ۽ سڌريل زال گھر ۾ ھئي، سو انھيءَ کان |
35408 |
DYNT.utf |
فرحت ۽ لذت اھا ھئي، جو ھي ٻيئي ھم مذھب ھئا، |
وڌيڪ |
سان ٿيندا آھن، سي سڀ ھن وٽ موجود ھئا. پاڻ ھن کي |
35409 |
DYNT.utf |
گھرج آھي. جيڪڏھن شيطان ڀت جي ٻاھران خرابيون |
وڌيڪ |
ضرور آھي، تہ يقيناً مڙس کان زالن کي علم ۽ عقل جي |
35410 |
DYNT.utf |
ماري وڌو ھو، سو وچئون ٻيو ھو. اھو ھيءُ، |
وڌيڪ |
ٽيون جنھن ڏک ھن کي سڀ کان |
35411 |
DYNT.utf |
محاورو رکي؛ تنھنڪري ھوءَ پاڻ ڪشالو کري، |
وڌيڪ |
بانوءَ کي ضروري ٿيو تہ گھر ۾ ٻاڻ بہ انھيءَ جو |
35412 |
DYNT.utf |
مشڪلات نہ درپيش اچي.'' |
وڌيڪ |
اوھان کي ڪا ٻارڻي ھجي تہ ٻاريو، متان دير پوڻ ڪري |
35413 |
DYNT.utf |
نہ تہ بہ پاڻ جھڙو سمجھنديون آھن، ھنن سان |
وڌيڪ |
ولايت واريون منڊمون اڪثر ڏيھي ماڻھن کي پاڻ کان |
35414 |
DYNT.utf |
واھپو رکڻ گھرجي. ھاڻي جي علم ۽ عقل جو ضرور |
وڌيڪ |
علم ۽ عقل جي گھرج آھي، تہ مڙسن کان زالن کي انھن جو |
35415 |
DYNT.utf |
وري ڇاھي؟'' |
وڌيڪ |
- ماني، گوشت ۽ چانور - اھو ڏھاڙي پيو کائجي، ٻيو |
35416 |
DYNT.utf |
ويھڻ ضرور نہ ڄاتو. |
وڌيڪ |
ڪئي، پر ٻيئي ڀيرا ھنن نہ ورتس. انھيءَ سبب ڪري ھن |
35417 |
DYNT.utf |
ويھي ٿي، تہ جھان پيو چوندو آھي تہ ``فلاڻيءَ |
وڌيڪ |
ڪرڻ جا وجھ پيا ڳولين. ڪنھن جي نياڻي ٻہ - ٽي ڏينھن |
35418 |
DYNT.utf |
ھوندي ھيس. ڪپڙو گندي تہ سٺو رکندي ھئي، |
وڌيڪ |
سر تي ايندو ھو. انھيءَ ھوندي بہ پوشيد گائي حد کان |
35419 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري سڀ زالون زينت بانوءَ کي ھڪڙي |
وڌيڪ |
ٻين مسلماني ٻولين سان گڏ انگريزي ٻولي ڄاڻڻ جو گڻ |
35420 |
DYNT.utf |
ھيس. دنيا ۾ جدا قسمن جي ماڻھن سان ھلت چلت |
وڌيڪ |
مڙسن ۽ ڌاربن ملڪن ۾ رلي ھئي، تنھنڪري دل جي ھمٿ |
35421 |
DYNT.utf |
ٿي ويئي. علي رضا کي ھينئر زال جي رنڊڪ ڪانہ |
وڌيڪ |
علي رضا جي زينت بانوءَ سان اڳي ھئي، تنھن کان ھاڻ |
35422 |
DYNT.utf |
ٿيو؛ سو ھوءَ ماءُ وانگي ھن کي پاليندي ھئي |
وڌيڪ |
ھن پورھيت جو کپ ھو تہ ھاڻي زال جي مئي کان پوءِ پاڻ |
35423 |
DYNT.utf |
ڏينھن پوندا ويا، تيئن سڀني جي محبت ھن سان |
وڌيڪ |
جيئن |
35424 |
DYNT.utf |
ڳالھيون ٻولھيون ڪرڻ لڳيون. اگرچہ ھن جي |
وڌيڪ |
ھنن جي ويئي کان پوءِ چور جي زال ۽ سس زينت، سان وري |
35425 |
DYNT.utf |
گھراڻي پئي ڏٺي، تنھن کي گھڻي تعظيم ڏنائون، |
وڏ |
ڏکن سورن ۾ گھڻوئي لتڙي ھئي، تڏھن بہ سنديس شڪل |
35426 |
DYNT.utf |
گھري ڄاڻي، پئي مٿا ھنيائين تہ سکرن مان |
وڏ |
ھڪ زال اڳي بہ ھيس، تہ بہ ڇوڪريءَ جي تعريف ٻڌي، |
35427 |
DYNT.utf |
ماڻھپ جي ھلت چلت ڇڏي بہ نہ سگھيو تنھنڪري |
وڏ |
اگرچہ اڳوڻي |
35428 |
DYNT.utf |
ماڻھپ ۽ ھوشياريءَ جا ڪاغذ جي ڏٺائين، تن |
وڏ |
منجھانئس خوش ٿيو. ٻيو وري ھن جا آفرين ناما ۽ ھن جي |
35429 |
DYNT.utf |
اشراف ٿا ڏسجن ۽ پنھنجيءَ وارا بہ آھن. آءُٗ |
وڏا |
زال اٿس، ڌيءَ اٿس، ماءُ اٿس، ۽ ھڪڙي پورھيت اٿس. |
35430 |
DYNT.utf |
امتحان پاس ڪيا ھئا، سول سروس جي امتحان |
وڏا |
سندس ننڍي پٽ منصور علي، جنھن ڊاڪٽريءَ جا ٻہ - چار |
35431 |
DYNT.utf |
صاحبلوڪ پڙھڻ وارا ٿيا. ڪي تہ پاڻيھي سندس |
وڏا |
جي وڏن وڏن ماڻھن سان واقفيت ٿي، تنھنڪري ھن وٽ بہ |
35432 |
DYNT.utf |
صاحبلوڪ ۽ منڊمون بہ اچي گڏ ٿيون،جو ھنن |
وڏا |
شھر جا مسلمان ۽ ھندو ھنن جي مجلس ۾ آيا، پر وڏا |
35433 |
DYNT.utf |
عملدار انھيءَ جاچ ۾ ھئا ۽ جاسوس ڦٽا ڪيل |
وڏا |
ھلي. ڪن ڏينھن تائين ڪو بہ پتو ڪو نہ پيو. پوليس جا |
35434 |
DYNT.utf |
عھدا ڪمايا ھئائون، تن جي بنسبت اھا جاءِ |
وڏا |
آرام آيو. اگرچہ جي وڏا وڏا ملڪ ڏٺا ھئائون ۽ جي وڏا |
35435 |
DYNT.utf |
ماڻھو پٺيان ھئن، ۽ ھڪ ليکي تہ سيٺ گل محمد |
وڏا |
کان ٻڌو ھو تہ اھا ٻانھن بہ آٿارڻ ۾ آھن؛ وڏا |
35436 |
DYNT.utf |
ماڻھو دعوت ڪري گھرايائين. انھن جي روبرو |
وڏا |
ھڪڙي مجلس گڏ ڪئي، جنھن ۾ ڇوڪرين جا پيءُ ۽ ٻيا وڏا |
35437 |
DYNT.utf |
ماڻھو وقت بوقت ايندا ھئا، تن کان محبوب |
وڏا |
تنھن کان سواءِ علي رضا جن وٽ جيڪي ڏيھي |
35438 |
DYNT.utf |
ماڻھو ھندو توڙي مسلمان رھندا آھن، ۽ گھڻا |
وڏا |
يعني راجا جي رھڻ جو ھنڌ آھي، تنھنڪري منجھس وڏا |
35439 |
DYNT.utf |
ماڻھو ھنن جي تعريف مان ڍاوائي نئي. اھو |
وڏا |
ڪاٽيو ھو؛ تنھن ۾ ھي اھڙا مشھور ٿي ويا ھئا، جو وڏا |
35440 |
DYNT.utf |
ماڻھو ھئا؛ تنھنڪري ھو آسائيءَ سان مقابلو |
وڏا |
ٻين ھنڌن جي تعليم جي چڱي خبر ھئي. جو ھو معتبر وڏا |
35441 |
DYNT.utf |
ملڪ ڏٺا ھئائون ۽ جي وڏا وڏا عھدا ڪمايا |
وڏا |
ڪري وسائي. ائي ھنن کي البت آرام آيو. اگرچہ جي وڏا |
35442 |
DYNT.utf |
وڏا صاحبلوڪ ۽ منڊمون بہ اچي گڏ ٿيون،جو |
وڏا |
بمبئي شھر جا مسلمان ۽ ھندو ھنن جي مجلس ۾ آيا، پر |
35443 |
DYNT.utf |
وڏا عھدا ڪمايا ھئائون، تن جي بنسبت اھا |
وڏا |
آرام آيو. اگرچہ جي وڏا وڏا ملڪ ڏٺا ھئائون ۽ جي |
35444 |
DYNT.utf |
وڏا ماڻھو پٺيان ھئن، ۽ ھڪ ليکي تہ سيٺ گل |
وڏا |
بختاور کان ٻڌو ھو تہ اھا ٻانھن بہ آٿارڻ ۾ آھن؛ |
35445 |
DYNT.utf |
وڏا ماڻھو دعوت ڪري گھرايائين. انھن جي روبرو |
وڏا |
۾ ھڪڙي مجلس گڏ ڪئي، جنھن ۾ ڇوڪرين جا پيءُ ۽ ٻيا |
35446 |
DYNT.utf |
وڏا ماڻھو ھندو توڙي مسلمان رھندا آھن، |
وڏا |
راءَ يعني راجا جي رھڻ جو ھنڌ آھي، تنھنڪري منجھس |
35447 |
DYNT.utf |
وڏا ماڻھو ھنن جي تعريف مان ڍاوائي نئي. |
وڏا |
بہ ڪاٽيو ھو؛ تنھن ۾ ھي اھڙا مشھور ٿي ويا ھئا، جو |
35448 |
DYNT.utf |
وڏا ماڻھو ھئا؛ تنھنڪري ھو آسائيءَ سان |
وڏا |
کي ٻين ھنڌن جي تعليم جي چڱي خبر ھئي. جو ھو معتبر |
35449 |
DYNT.utf |
وڏا ملڪ ڏٺا ھئائون ۽ جي وڏا وڏا عھدا ڪمايا |
وڏا |
ھٿ ڪري وسائي. ائي ھنن کي البت آرام آيو. اگرچہ جي |
35450 |
DYNT.utf |
وڏا ڏنا ھئائين، تنھنڪري ھوشياريءَ جي ڪري |
وڏا |
امتحان |
35451 |
DYNT.utf |
ڏنا ھئائين، تنھنڪري ھوشياريءَ جي ڪري ھن |
وڏا |
امتحان وڏا |
35452 |
DYNT.utf |
ڪتاب پاڻ سان آندائين، جي انھيءَ مھل ڀاءُ |
وڏا |
وانگي ھليو. پوياڙيءَ مھل حامد علي بہ آيو؛ ٻہ |
35453 |
DYNT.utf |
۽ حڪم جون ڳالھيون ڪرڻ لڳو، ۽ جيڪي سامان |
وڏائيءَ |
پوءِ ويھي زينت بانوءَ ساڻ پنھنجي |
35454 |
DYNT.utf |
نڪل ڪانہ ھئي، ۽ ھي پاڻ بہ چڱر ماڻھو ٿي ڏٺو، |
وڏماڻھپ |
وڏي ماڻھوءَ جي گھران ھن کي ٻانھن ملي. ھن جي اصل |
35455 |
DYNT.utf |
جا مائٽ ڳولي وڃي لڌا. |
وڏن |
بيان ڪري ٻڌايائين. ھو ڏاڍو خوش ٿيو، جو ھن پنھنجن |
35456 |
DYNT.utf |
جي زبان بہ ھئي؛ تنھنڪري انھيءَ جي سکڻ ۾ |
وڏن |
ٻولي سکي. فارسي ۽ عربيءَ ۾ ھوشيار ھو ۽ ترڪي ھن جي |
35457 |
DYNT.utf |
شھرن مان ھڪڙو آھي. اھو روم يا ترڪستان جي |
وڏن |
يا اسلامبول، جنھن کي قسطنطنيھ بہ چوندا آھن، سو |
35458 |
DYNT.utf |
شھرن ۾ ڏٺو ٻڌو ھئائين تہ ھاڻوڪي زماني ۾ |
وڏن |
پيو رکندو ھو. زماني جو اٿليل پٿليل ماڻھو ھو، وڏن |
35459 |
DYNT.utf |
صاحبلوڪن جون منڊمون ھن جون واقف ٿيون، |
وڏن |
توڙي ڳالھائڻ ۾ بلڪل چالاڪ ٿي. ڪيتريون ئي وڏن |
35460 |
DYNT.utf |
صاحبلوڪن کي ڪنھن آروءَ واري نوڪريءَ لاءِ |
وڏن |
ڪري بيپرواھ ٿيو ويٺو ھو، تڏھن بہ اصل کان وڏن |
35461 |
DYNT.utf |
صاحبلوڪن ۽ منڊمن کي بہ سڏڻ لڳو، جن ھن زناني |
وڏن |
جو سالياني مجلس ۾ علي رضا گورنر صاحب ۽ ٻين وڏن |
35462 |
DYNT.utf |
گھرن ۾ آئي ويئي ھئي ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ۾ |
وڏن |
مريم وڏن |
35463 |
DYNT.utf |
ماڻھن جون ڌيئون ھن مڪتب ۾ پڙھنديون ھيون، |
وڏن |
ھيترن |
35464 |
DYNT.utf |
ماڻھن چوايو. ھوءَ ھينئر سورھن ورھين جي |
وڏن |
ڌيءُ عظمت بانوءَ جي سڱ لاءِ بمبئيءَ جي ھڪڙي-ٻن |
35465 |
DYNT.utf |
ماڻھن سان اتي رھڻ ڪري ھي واقف ٿي ويا ھئا، |
وڏن |
بہ ھاڻي ترڪي ٻولي ڳالھائڻ توڙي لکڻ-پڙھڻ سکي ۽ جن |
35466 |
DYNT.utf |
ماڻھن سان اٿليو پٿليو ھو ۽ ٻيو وري ڪيترن |
وڏن |
۾ بلڪل ھوشيار ٿيو ھو. علي رضا ھلندڙ زماني جي وڏن |
35467 |
DYNT.utf |
ماڻھن سان رستو ھوس. جيتوڻيڪ شاديءَ جوان |
وڏن |
بندوبست ڪرڻ؛ جو وڏي شھر ۾ ھو، ٻئسي وارو ھو ۽ وڏن |
35468 |
DYNT.utf |
ماڻھن سان واقفيت ٿي، تنھنڪري ھن وٽ بہ وڏا |
وڏن |
ڪم ۾ فائدو پيتو. نالي مشھور ھئڻ ڪري، ھن جي وڏن |
35469 |
DYNT.utf |
ماڻھن سان واٽ آھي.'' |
وڏن |
وارو تنھنجو ضرور ڪو بندوبست ڪندو، جو ھن جي وڏن |
35470 |
DYNT.utf |
ماڻھن سان ٿي. اٺن - ڏھن مھينن جي اندر ھن |
وڏن |
ھن جي معرفت ھينئر گھڻن وڏن |
35471 |
DYNT.utf |
ماڻھنٍ سان علي نواز خان جو رستو ھوندو ھو، |
وڏن |
صاحبي قرڻ جي تفرقي کان پوءِ بہ، جن اميرن ۽ |
35472 |
DYNT.utf |
وٽ |
وڏن |
|
35473 |
DYNT.utf |
وڏن شھرن ۾ ڏٺو ٻڌو ھئائين تہ ھاڻوڪي زماني |
وڏن |
اميد پيو رکندو ھو. زماني جو اٿليل پٿليل ماڻھو ھو، |
35474 |
DYNT.utf |
وڏن صاحبلوڪن جون منڊمون ھن جون واقف ٿيون، |
وڏن |
پڙھڻ-لکڻ توڙي ڳالھائڻ ۾ بلڪل چالاڪ ٿي. ڪيتريون ئي |
35475 |
DYNT.utf |
وڏن صاحبلوڪن کي ڪنھن آروءَ واري نوڪريءَ |
وڏن |
ڪري بيپرواھ ٿيو ويٺو ھو، تڏھن بہ اصل کان |
35476 |
DYNT.utf |
وڏن صاحبلوڪن ۽ منڊمن کي بہ سڏڻ لڳو، جن |
وڏن |
ھو، جو سالياني مجلس ۾ علي رضا گورنر صاحب ۽ ٻين |
35477 |
DYNT.utf |
وڏن گھرن ۾ آئي ويئي ھئي ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ |
وڏن |
مريم |
35478 |
DYNT.utf |
وڏن ماڻھن سان اٿليو پٿليو ھو ۽ ٻيو وري |
وڏن |
۾ بلڪل ھوشيار ٿيو ھو. علي رضا ھلندڙ زماني جي |
35479 |
DYNT.utf |
وڏن ماڻھن سان رستو ھوس. جيتوڻيڪ شاديءَ |
وڏن |
وڏو بندوبست ڪرڻ؛ جو وڏي شھر ۾ ھو، ٻئسي وارو ھو ۽ |
35480 |
DYNT.utf |
وڏن ماڻھن سان واقفيت ٿي، تنھنڪري ھن وٽ |
وڏن |
پنھنجي ڪم ۾ فائدو پيتو. نالي مشھور ھئڻ ڪري، ھن جي |
35481 |
DYNT.utf |
وڏن ماڻھن سان واٽ آھي.'' |
وڏن |
گھر وارو تنھنجو ضرور ڪو بندوبست ڪندو، جو ھن جي |
35482 |
DYNT.utf |
وڏن ماڻھن سان ٿي. اٺن - ڏھن مھينن جي اندر |
وڏن |
ھن جي معرفت ھينئر گھڻن |
35483 |
DYNT.utf |
آسرو آھي، وڏي خوشي آھي؛ ادي، منھنجو بہ |
وڏو |
چيو تہ ``مائي، اھو خيال ڇو نہ آھي - گھر واري جو |
35484 |
DYNT.utf |
آفيسر ولايت ويو بہ ٿي، سو ھن جو چڱيءَ طرح |
وڏو |
جنھنڪري ھن انھيءَ ڪم تي ڪمر ٻڌي. سانگائتو ھڪڙو |
35485 |
DYNT.utf |
اصيب ھوندو. تون ڌيءَ ناھين، تون پُٽن جو |
وڏو |
کي ڏئي. جنھن گھر ۾ تون ھوندينءَ، انھيءَ گھر جو |
35486 |
DYNT.utf |
امير آھيان، شھر جا جيڪي سپاھي آھن، تن سڀني |
وڏو |
بہ آءُٗ توکي سکيو وکندس. توکي خبر ناھي تہ آءُٗ |
35487 |
DYNT.utf |
امير گھمڻ اچي ٿو، تنھن کي حرڪت ڪانہ پھچي.'' |
وڏو |
پرڳڻن ۾ حڪم پڌرو ڪرائي ڇڏيو ھو تہ ``سلطان جو فلاڻو |
35488 |
DYNT.utf |
انتضار مائٽ کي ڌيءُ جو ٿيندو آھي، سو بہ |
وڏو |
سڀ صالح ٿيا آھن ۽ پنھنجي منھن ڪم کي لڳي ويا آھن ۽ |
35489 |
DYNT.utf |
انتظار دل تان لٿو. پاڻ اڃا شھر وارن بنگلن |
وڏو |
پٺيان انھيءَ ھنڌ ٿانيڪو ڪري رھيا، تڏھن ھنن کي |
35490 |
DYNT.utf |
بار مٿي تان لٿو، وري لڳان نينگر جي پئيان. |
وڏو |
الحال اتيئي خيو جو ڪم ٿي وڃي تہ پوءِ نينگريءَ جو |
35491 |
DYNT.utf |
بچاءُ ٿيندو ۽ اھڙو آسانيءَ سان مون کي ستائي |
وڏو |
سرڪار جي معرفت ۽ ان جي ھٿان ٿيندي تہ وري بہ |
35492 |
DYNT.utf |
بندر آھي، جتي آگبوٽ اچي بيھندا آھن، جيئن |
وڏو |
مڏئي يا جنھن کي مانڊوي بہ سڏيندا آھن، سو |
35493 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪرڻ؛ جو وڏي شھر ۾ ھو، ٻئسي وارو |
وڏو |
ڪئي ھئي، پر تڏھن بہ ھينئر ھن کي لاچار ٿيو اھڙو |
35494 |
DYNT.utf |
پردو آھي مڙس، انھيءَ جو تہ قرآن ۾ بہ اشارو |
وڏو |
نٿو نڪري، جيئن ھتي آھي. منھنجي نظر ۾ زال جي لاءِ |
35495 |
DYNT.utf |
پٽ آھي، تنھنڪري سلطان کان پوءِ تخت انھيءَ |
وڏو |
ھڪڙو پٽ بہ اٿس. مگر سلطان کي پھرئين حرم مان |
35496 |
DYNT.utf |
پٽ ڏاڏي پوٽيءَ سان ۽ ننڍو پٽ ڪردقوم جي |
وڏو |
نيٺ پڪو پتو ھٿ ڪيو. سلطان کي ٻن حرمن مان پٽ ھئا، |
35497 |
DYNT.utf |
چرچو ٿيندو. ٿيو بہ ائين، مائي شھربانو ۽ |
وڏو |
زينت اوچتو نڪري ايندي تہ ڏاڍا خوش ٿيندا ۽ ھڪڙو |
35498 |
DYNT.utf |
حيا وارو ھو. اسان چيو آھي تہ ھو تمام چڱي |
وڏو |
محبوب علي ايتري بيحيائي ڪئي ھئي، تہ منصور علي |
35499 |
DYNT.utf |
درجو ھو، سو ھاڻ ھن کي ھو. وڌيڪ جي ھن کي اميد |
وڏو |
تي ھو. مسلماني بادشاھيءَ ۾ بادشاھ کان گھٽ جيڪو |
35500 |
DYNT.utf |
سنڌو پئجي ويو؛ جو ھنن ڄاتو تہ ھيءَ مائي |
وڏو |
ڪچيءَ کان کنئي ھئائون، پر ھاڻ تہ ويتر سندن وچ ۾ |
35501 |
DYNT.utf |
شاھوڪار ھو، جنھن جي ڪوٺي حيدرآباد ۾ ھئي، |
وڏو |
سيٺ گل مجمد ميمڻ ھڪڙو |
35502 |
DYNT.utf |
عھديدار ھو، ۽ علي رضا تي گھڻو مھربان ھوندو |
وڏو |
تہ توکي اسي رپيا درما ھو ڏيندس. ھو جنگي کاتي جو |
35503 |
DYNT.utf |
فرق ڏسڻ ۾ آيو. خوبصورتي ۽ پوشيد گائيءَ |
وڏو |
پر ھن کي ھتي جي ۽ ھندستان جي منڊمن ۾ |
35504 |
DYNT.utf |
گھاٽو شھر آھي. اھو ڪڇ جئ راءَ يعني راجا |
وڏو |
ڀڄ جو شھر ساري ڪڇ ۾ |
35505 |
DYNT.utf |
گھر ڀاڙي تي ھٿ ڪيو آھي. اوھان کي گھرجي تہ |
وڏو |
ھاڻي مون ٻئي ھنڌ ھڪڙو موچارو |
35506 |
DYNT.utf |
ماڻھو آھي ۽ ھزارن جو ڌڻي آھي تہ ڀؤ ڪونھي، |
وڏو |
جي بابت بہ منھنجو اھڙوئي اعتراض آھي. ھو ھينئر |
35507 |
DYNT.utf |
ماڻھو آھيان ۽ پوکيس جو عنلدار آھيان؛ مون |
وڏو |
بہ ٿوريون گھڻيون شيون مليون. ھن ڄاتو ھو تہ آءُٗ |
35508 |
DYNT.utf |
ماڻھو آھي، مگر اھڙو ڪنجوس آھي، جو کاڻي |
وڏو |
مجلس ۾ ماڻھن سندس گلا پئي ڪئي تہ پئسا ججھا اٿس ۽ |
35509 |
DYNT.utf |
ماڻھو ليکجان. جيتوڻيڪ ھو لصل غريب ماڻھو، |
وڏو |
پئي مٿا ھنيائين تہ سکرن مان ٻانھن وٺي، آءُٗ بہ |
35510 |
DYNT.utf |
ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو ھو. |
وڏو |
بہ ھاڻ وڪالت ڪري اچي بخت لڳو ھوس، سو ھينئر تمام |
35511 |
DYNT.utf |
مائٽ آھي، ڪڏھن ڪڏھن اما سان گڏجي، مامو |
وڏو |
پنھنجي پڙھڻ لکڻ ۾ مشغول رھج؛ اما کي خوش رکيو اچج، |
35512 |
DYNT.utf |
مائٽ ھئي، گھر جي لاءِ وڏي آڌر ھئي. ھن پنھنجي |
وڏو |
ڏک ٿيو. ڀلا انھيءَ سان سفرن ۾ ھنن جي سنگت ھئي، |
35513 |
DYNT.utf |
مائٽ ڪونہ ھو، رڳي ماءُ ھئي، تنھن جي ھن |
وڏو |
ھو، اھڙو ھاڻ بڇڙو ٿيو. ھن کي منح ڪرڻ وارو ٻيو ڪو |
35514 |
DYNT.utf |
مربي آھين، اسين تو کي کڻڻ آپائڻ جھڙي خسيس |
وڏو |
ھنن چيو تہ ``تون اسان جو |
35515 |
DYNT.utf |
نمازي ماڻھو ھو، ۽ ٻہ حج بہ ڪيا ھئائين. ھن |
وڏو |
ھو |
35516 |
DYNT.utf |
واقعو خير سان پورو ٿيو، تڏھن سلطان ھڪڙي |
وڏو |
جڏھن اھو |
35517 |
DYNT.utf |
وزير ٿي گذاري ويو ھو، تنھنڪري ھن کي ھيڪاري |
وڏو |
تہ وري مسلمان ھو، ۽ انھيءَ ماڻھو جو پٽ ھو جو اتي |
35518 |
DYNT.utf |
ھو جو ھن کي سمجھائي، جيڪي دشمن ھئن سي تہ |
وڏو |
پر ھو ليکيندو بہ ڪين ھوس. نڪو وري ھنن جو ٻيو ڪو |
35519 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري اتا بنگلي جو ھن پيءُ-ماءُ کي |
وڏو |
منڊم کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. محبوب عليءَ جو بنگلو |
35520 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري علي رضا گھڻو خوش ٿيو. |
وڏو |
جاءِ تي علي رضا وڃي. پگھار بہ تمام چڱو ۽ درجو بہ |
35521 |
DYNT.utf |
ٿيندو ويو، تيئن پنھنجي ڌڻيءَ کي سندس ڌنڌي |
وڏو |
ھئس. ھتي ھن کي تعليم بہ ملي، قرآن پڙھڻ سکيو ۽ جيئن |
35522 |
DYNT.utf |
ٿيندو، تسين حڪومت جي واڳ راڻيءَ جي ھٿ ۾ |
وڏو |
ملندو. اھو شھزادو اڃا تہ صغير آھي، تنھنڪري جيسين |
35523 |
DYNT.utf |
ٿيو ھو، آتي ھينئر ھي پنھنجي آل عيال سوڌو |
وڏو |
ويا. ھي اچي بنگلن ۾ لٿا. جنھن شھر ۾ علي رضا ننڍو ٿي |
35524 |
DYNT.utf |
ڀاتي ڪيو ٿي ڄاتائون. ھوءَ سرائيءَ جي اولاد |
وڏو |
ھوندي ھئي. ھن کي ٻانھي نٿي ڄاتائون، ٻر گھر جو |
35525 |
DYNT.utf |
ڇنڊو بيو، جو ڄاتائين ٿي تہ منھنجي ڌيءَ |
وڏو |
ڏکي آھي. ھنن جي اچڻ ڪري انھي ويچاريءَ جي ھانوُ تي |
35526 |
DYNT.utf |
ڏڍ آھي ۽ او کي سو کي ڪم ۾ وڏي مدد آھي. رٿ |
وڏو |
مڙس ماڻھن مان ضروري آھي ۽ پٽ جو ساڻ ھئڻ دل جي لاءِ |
35527 |
DYNT.utf |
ڏڍ ھو. |
وڏو |
کي بہ گھڻو ڏک ٿي ٿيو، جو پيءُ-ماءُ جي ھوتدي ھن کي |
35528 |
DYNT.utf |
ڪارخانو ڦٽائڻو پيو. علي رضا کي تہ آسان |
وڏو |
وڃڻ کان اڳي ھنن کي ھڪڙو |
35529 |
DYNT.utf |
ڪانسل رھي ٿو، انھيءَ جي نائبيءَ تي علي |
وڏو |
استنبول ۾ انگريز سرڪار جي طرفان ھڪڙو |
35530 |
DYNT.utf |
ڪندا آھن تہ پيريءَ ۾ آھو کين ڪم اچي. بابي |
وڏو |
ٿيو. خيال ڪيائين تہ ``پيءُ-ماءُ اولاد کي پالي |
35531 |
DYNT.utf |
ڪيو ھو، ۽ پرڻايو ھئائينس، تنھنڪري ھن سان |
وڏو |
ڀائيوار ھو. ھن پنھنجي ننڍي ڀاءَ کي پٽ وانگي پالي |
35532 |
DYNT.utf |
. تون بہ تہ اڃا ڪالھ ايڏي ھئينءَ، اڄ تہ ڏس، |
وڏو |
بختاور - ھان مائي، اڄ ننڍو سڀاڻي |
35533 |
DYNT.utf |
آبادي ھئي. ھو ھن جي لاءِ وڏي مدد ھونديون |
وڏي |
جي لاءِ ھي غنيمت ھيون. انھن جي ھوندي ھن جي گھر جي |
35534 |
DYNT.utf |
آبروءَ جھڙي جڳھہ ملي ھا، پر ھن لوڪريءَ |
وڏي |
ھئي. جيڪڏھن نوڪري ڪري ھا، تہ سرڪار مان ھن کي |
35535 |
DYNT.utf |
آڌر ھئي. ھن پنھنجي اولاد جي لاءِ گھڻو ئي |
وڏي |
سفرن ۾ ھنن جي سنگت ھئي، وڏو مائٽ ھئي، گھر جي لاءِ |
35536 |
DYNT.utf |
اسڪول ۾ پڙھڻ ويھاريا ۽ سندس لياڻي تہ ماءُ |
وڏي |
پٽ محبوب علي ۽ منصور علي بہ ھاڻ بمبئيءَ جي ھڪڙي |
35537 |
DYNT.utf |
اشراف ۽ نيڪ زال آئي آھي. |
وڏي |
ڳوٺ ۾ اھا ڳالھ مشھور ٿي ويئي تہ صديق جي گھر ڪا |
35538 |
DYNT.utf |
اوج تي ھو. مسلماني بادشاھيءَ ۾ بادشاھ کان |
وڏي |
ھئا، ۽ ذرو بہ مٿس حسد نٿي نيائون. ھينئر علي رضا |
35539 |
DYNT.utf |
اٽڪ ڏسڻ ۾ آئي. پر سندس زال جي گم ٿيڻ جي اتفاق |
وڏي |
ھن کي پريندي کان اھڙي قسم جي سڌاري جي لاءِ پردي جي |
35540 |
DYNT.utf |
بادشاھت جي گاديءَ جو ھنڌ آھي. اھو ھڪڙو |
وڏي |
يا ترڪستان جي سلطان جو تختگاہ آھي ۽ مسلمانن جي |
35541 |
DYNT.utf |
بازار ۾ پيئي. |
وڏي |
سنڀالي، نڪري ٻاھر ٿي؛ ۽ ٻن-ٽن گھٽين مان لنگھي اچي |
35542 |
DYNT.utf |
بيبي بہ ھن کي پنھنجي پھاڄ جو ماڻھو ڄاڻي، |
وڏي |
محلات جي ھڪڙي پاسي واري ڪوٺيءَ ۾ ھئي. ۽ سلطان جي |
35543 |
DYNT.utf |
بيبيءَ سان دشمني آھي ۽ ٻيو تہ تھخاني واري |
وڏي |
ھن کي معلوم ٿيو ھو تہ فتنہ خانم ڪردڻ جي سلطان جي |
35544 |
DYNT.utf |
بيبيءَ کي عرض ٿي ڪريان تہ مون کي تھخانو |
وڏي |
گھڻو شوق ڏيکاريو ۽ چيائين تہ ``ڀلا، آءُٗ سلطان جي |
35545 |
DYNT.utf |
پٽ جي ھلت ھنن کي گھڻو ناآميد ڪيو. سو في |
وڏي |
وٽن پيا گذارينداسين ۽ ھو اسان جي خدمت ڪندا. پر |
35546 |
DYNT.utf |
پٽ سوڌو کپائي ڇڏيون تہ پوءِ ضرور تخت اسان |
وڏي |
اسان رٿ ڪئي آھي تہ بادشاھ کي سندس وڏي راڻيءَ ۽ |
35547 |
DYNT.utf |
پٽ سوڌ، جو سورھن ورھين جي ڄمار جو جوان |
وڏي |
ھن سان شامل ٿيان، سو ھاڻي ڪنھن حيلي سان پنھنجي |
35548 |
DYNT.utf |
پٽ سوڏو لڙائيءَ ۾ مارجي ويو، باقي سندس |
وڏي |
ٻڏايائونس تہ ``اھو پاڻ تہ |
35549 |
DYNT.utf |
پٽ کي ولايت موڪلي. اھو ھينئر سورھن-سترھن |
وڏي |
علي رضا کي دل ۾ ھو تہ في الحال پنھنجي |
35550 |
DYNT.utf |
تجمل سان ٿي. نہ رڳو بمبئي شھر جا مسلمان |
وڏي |
دولتمند ۽ اشراف ماڻھو ھئا، تنھنڪري ھنن جي شادي |
35551 |
DYNT.utf |
حرم واري محلات، ڪوٽ جي ٻاھرينءَ ڀت کي ويجھي |
وڏي |
ھنن چيو تہ ``سلطان جي |
35552 |
DYNT.utf |
حرم وٽ رھڻ جو وارو آھي. اوھان کي ڪا ٻارڻي |
وڏي |
پھرينءَ تاريخ کان وٺي، ٽي ڏينھن برابر سلطان جو |
35553 |
DYNT.utf |
حرمخائي ۾ نماز پڙھي اچي ويٺو ھو تہ ھڪڙي |
وڏي |
اوج کي پھتو. ھڪڙي ڏينھن صبح جو سوير سلطان پنھنجي |
35554 |
DYNT.utf |
حڪم وارو ھو، مگر ڏاڍو ظالم ۽ بد چال ماڻھو |
وڏي |
شھر جي سڀني سپاھين جي مٿان داروغو ۽ عملدار ھو ۽ |
35555 |
DYNT.utf |
خاندان جي ھئي، تنھنڪري ھن ۾ اتي عام ماڻھن |
وڏي |
ھئي، ترڪن جي خوبصورتي اصل مشھور آھي، پر ھيءَ تہ |
35556 |
DYNT.utf |
خوشي آھي؛ ادي، منھنجو بہ اھڙوٿي حال آھي. |
وڏي |
اھو خيال ڇو نہ آھي - گھر واري جو وڏو آسرو آھي، |
35557 |
DYNT.utf |
خوشيءَ جي ڳالھ اھا نظر آئي تہ سکرن مسلمانن |
وڏي |
ٻين بيٺلن ماڻھن کان ٻڌي، ڏاڍو خوش ٿيا. ھنن کي |
35558 |
DYNT.utf |
درجي تي آندو ۽ انعام اڪرام ڪيائين، وڏي |
وڏي |
تعريف ڪرڻ کان پوءِ ھن علي رضا کي اميريءَ جي |
35559 |
DYNT.utf |
درجي تي ھو ۽ رڳو پنھنجي پيءُ جي ملڪ ۽ عزيزن |
وڏي |
جو ھئي، جو وڏي ڀاءُ جو اولاد ھو، پر ھيءُ پاڻ بہ |
35560 |
DYNT.utf |
درجي جا نشان ۽ ٻلا عطا ڪيائين ۽ ``مقرب السلطان'' |
وڏي |
جي وڏي درجي تي آندو ۽ انعام اڪرام ڪيائين، |
35561 |
DYNT.utf |
درجي کي پھتو آھيان، سو ھتي اصل جا امير |
وڏي |
ڌاريو ماڻھو، جو اچي خدا جي مھربانيءَ سان ھتي |
35562 |
DYNT.utf |
درجي کي پھتو، ۽ پٽ جو اولاد اکين سان ڏٺائين، |
وڏي |
جي لاءِ گھڻو ئي ڪيو ۽ سندس اولاد نيٺ صالح ٿيو ۽ |
35563 |
DYNT.utf |
راڻيءَ ۽ وڏي پٽ سوڌو کپائي ڇڏيون تہ پوءِ |
وڏي |
ھن جي اشاري سان اسان رٿ ڪئي آھي تہ بادشاھ کي سندس |
35564 |
DYNT.utf |
سفر ۾ جڏھن اڳي ڪڏھن گھر کان مون ٻاھر پيو |
وڏي |
اوھان جي پاڻ نہ اچڻ کان گھڻوئي ارمان ٿيو. ھيڏي |
35565 |
DYNT.utf |
سوداگر جي ھٿ ۾ آيو، جتي ھن البت آرام پاتو. |
وڏي |
ڇوڪر پنج ڀيرا انھيءَ بازار جو منھن ڏٺو، آخر ھڪڙي |
35566 |
DYNT.utf |
شھر جي آھين.'' ايترو بہ ٻڌايو ھئائينس تہ |
وڏي |
تون ھن کان وڌيڪ سکيو گذاريندينءَ، جو تون پاڻ |
35567 |
DYNT.utf |
شھر ڀڄ کان اٽڪل ويھ-ٻاويھ ڪوھ پري ھو. ڳوٺ |
وڏي |
اھو مھاڻن جو ڳوٺ، ڪچ جي |
35568 |
DYNT.utf |
شھر ۾ وري بہ بمبئيءَ ڏي وڃڻ يا ڪراچيءَ |
وڏي |
ڳوٺ ۾ رھي ڪڪ ٿي پيئي ھئي، ۽ ٻيو ڄاتائين ٿي تہ |
35569 |
DYNT.utf |
شھر ۾ ھو، ٻئسي وارو ھو ۽ وڏن وڏن ماڻھن سان |
وڏي |
بہ ھينئر ھن کي لاچار ٿيو اھڙو وڏو بندوبست ڪرڻ؛ جو |
35570 |
DYNT.utf |
شھر ۾ ڀلا مڙس جو پتو ڪيئن پئجي سگھندوا |
وڏي |
کي ھينئر کي بہ ڪين ٿي سجھيو تہ ڇا ڪريان! ھھڙي |
35571 |
DYNT.utf |
شيءِ آھي. جي يديءَ سان وڙھي، آن تي غالب |
وڏي |
انھن کان گوشي تي رھڻ ۽ انھن جي وڪڙ ۾ نہ اچڻ بہ |
35572 |
DYNT.utf |
صندوق ۾ رکي اچ، ۽ ميوو ٿالھيءَ ۾ وجھي، |
وڏي |
بختاور کي چيو تہ `` ھيءَ صندوقڙي کڻي وچي اندرينءَ |
35573 |
DYNT.utf |
عھدي کي پھچڻ ڪري ھن اتي جي ڪن اميرن کي پنھنجو |
وڏي |
کي اتان نڪرڻ لاءِ شايد ڪو ٻيو بہ ڳجھو سبب ھو: تمام |
35574 |
DYNT.utf |
غنيمت ھئي. |
وڏي |
ڪي بہ ڪين ھو، تڏھن بہ ھاڻوڪيءَ حالت ۾ ھنن جي لاءِ |
35575 |
DYNT.utf |
گگھري ساڻ ھين، سا سانجھن جو ڏاڪڻ جي پاسي |
وڏي |
دل نہ چيس. پاڻي پيئڻ جي لاءِ اٿي. پاڻيءَ حي ھڪڙي |
35576 |
DYNT.utf |
گھر واريءَ محلات ۾ رھي ھئي، آھا پھرين ڏينھن |
وڏي |
بيبي فتنہ خانم کان ظاھر ڪري رُسي، اچي سلطان جي |
35577 |
DYNT.utf |
گھر يعني ڏاڏي پوٽيءَ زال ساڻ گھڻي اڻبڻت |
وڏي |
پنھنجي جاچ مان معلوم ٿيو تہ ھن زال جي سلطان جي |
35578 |
DYNT.utf |
ماڻھوءَ جي گھران ھن کي ٻانھن ملي. ھن جي |
وڏي |
اٺن - ڏھن مھينن جي اندر ھن اتي شادي بہ ڪئي. ڪنھن |
35579 |
DYNT.utf |
محبوب علي باريسٽريءَ جو امتحان پاس ڪيو. |
وڏي |
رضا استنبول ۾ اميري پئي ڪمائي، تہ سندس پٽن مان |
35580 |
DYNT.utf |
محلات کي اڏائي ڇڏبندو، تنھنڪري بھتر آھي |
وڏي |
طرح سوڙھو ڪري بند رکبو ۽ دکائبو تہ انھيءَ کان بہ |
35581 |
DYNT.utf |
مدد آھي. رٿ ڪيائين تہ جيستائين ڪو ٻيو بھتر |
وڏي |
جو ساڻ ھئڻ دل جي لاءِ وڏو ڏڍ آھي ۽ او کي سو کي ڪم ۾ |
35582 |
DYNT.utf |
مدد ھونديون ھيون. |
وڏي |
جي ھوندي ھن جي گھر جي وڏي آبادي ھئي. ھو ھن جي لاءِ |
35583 |
DYNT.utf |
نہ ھئي، تنھنڪري علي رضا ڀانئيو تہ اھڙو |
وڏي |
ڪھڙيءَ طرح ڪجي، تنھن ۾ پڪي ٿي ھئي. ھوءَ اڃا عمر جي |
35584 |
DYNT.utf |
نيڪي آھي، تہ ``جت پڄڻ ناھي وس، آت ڀڄڻ ڪم |
وڏي |
بہ وڏي شيءِ آھي. جي يديءَ سان وڙھي، آن تي غالب پوڻ |
35585 |
DYNT.utf |
وٿ آھي؛ تنھنڪري ويچاريءَ روئي پٽي پنھنجو |
وڏي |
رنائين. سڌريل، جي کريل، تہ بہ نيٺ اولاد مائٽ لاءِ |
35586 |
DYNT.utf |
ھمٿ ڏيکاري سگھندي. |
وڏي |
سا اھڙن مشڪل وقتن ۾ بہ پنھنجي جاءِ ڪري وجھندي، ۽ |
35587 |
DYNT.utf |
ھوشيار ۽ علامھ ڪري ليکينديون ھيون. انھيءَ |
وڏي |
گڻ وڌيڪ ھو، تنھنڪري سڀ زالون زينت بانوءَ کي ھڪڙي |
35588 |
DYNT.utf |
ھوندي تہ موتيءَ جو داڻو ٿيندو. |
وڏي |
ڀاڪر پائي مليو. ڏاڍو ملوڪڙو ٻار آھي. ماشاءِ اللّھ |
35589 |
DYNT.utf |
ٿئي، تنھن کان سواءِ ھن کي سڱاوَڱيءَ جو |
وڏي |
بہ چيائين تہ ``مامي جي ڌيءُ اڃا ننڍڙي آھي، جڏھن ڪا |
35590 |
DYNT.utf |
ڀاءُ جو اولاد ھو، پر ھيءُ پاڻ بہ وڏي درجي |
وڏي |
ھونءَ تہ انصاف ڪري اھا گادي حق علي رضا جو ھئي، جو |
35591 |
DYNT.utf |
ڀاءُ جو پوٽو، تون ننڍي ڀاءُ جو پوٽو.'' ھيءَ |
وڏي |
``منھنجو ڏاڏو ۽ تنھنجو ڏاڏو ٻبئي ڀائر ھئا، آءُٗ |
35592 |
DYNT.utf |
ڌوم ڌام سان آڳبوٽ تي چڙھي روانا ٿيا. ڀاءُ |
وڏي |
ٽيئي جوڙا پنھنجي نوڪرن نَڙن سميت |
35593 |
DYNT.utf |
ڪارخاني ۾ رولو وجھڻو ٿيو. اگرچہ ڏک ٿي ٿين |
وڏي |
ڪو ٻيو بندوبست ڪريو. پر زينت بانوءَ کي تہ ھڪڙي |
35594 |
DYNT.utf |
ڪشادي جاءِ آھي، جا خود محلات جي ھيٺان گھڙي |
وڏي |
اندر انڌارو برابر ھو، ليڪن معلوم ٿي سگھيو ٿي تہ |
35595 |
DYNT.utf |
ڳالھ اميد علي کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪٿان ٿيندو. |
وڏي |
ڏھ نياڻيون ملن، تہ بہ آءُٗ ساڻس مٽ نہ ڪريان، پر |
35596 |
DYNT.utf |
ڳالھ تہ ھن جي تعليم جو تمام چڱو بندوبست |
وڏي |
بہ ٿيندين ۽ خرچ بہ ھڪڙوئي ٿيندو، گھڻو وڌندو ڪين، |
35597 |
DYNT.utf |
ڳالھ تہ ھن جي سفارش بہ گھڻي ٿي. |
وڏي |
جھڙو لائق ماڻھو في الحال سرڪار کي ھٿ ڪوتہ لنسڳو. |
35598 |
DYNT.utf |
ڳالھ ھئي، جو اڪثر ھن کي ھن جي صحبت ۾ رھڻو |
وڏي |
کري ٻُھر ٿي پيو ھو. علي رضا جو ھتي ھئڻ ھن جي لاءِ |
35599 |
DYNT.utf |
يا چڱو مڙس ھوندو آھي، انھيءَ جي چئي چائي |
وڏيرو |
ٿيندا آھن، جي راڄ ڪري ويھندا آھن، ۽ راڄ ۾ ھڪڙو |
35600 |
DYNT.utf |
۾ گذاريون-اھڙي سندن مراد خدا پوري ڪئي. |
وڏيڻ |
سان رھڻ لڳا. جھڙي ننڍي ھوندي کان خواھش ھين تہ |
35601 |
DYNT.utf |
جڳھ تي رھڻ ڪري ھن کي مبارڪون ڏنائون. پوءِ |
وڏيءَ |
سان رستو ھو، سي خوش ٿيا ۽ ھنن وٽ آيا، ۽ سلطان وٽ |
35602 |
DYNT.utf |
سزا جو لائق آھين، پر جڏھن ھيترا ڏينھن نوڪري |
وڏيءَ |
۽ اسان ڏي تون سچو نہ رھيو آھين، انھيءَ ڪري تون |
35603 |
DYNT.utf |
ميلاپ ۽ گَھرائي رکج، جنھنڪري انھن سان، |
وڏيڪ |
سلطان جي بيبين سان تھڙو بين خدمتگارن سان، حد کان |
35604 |
DYNT.utf |
وارا ھوندا، تن جا تہ وڙڳائبا. سندس پٽ ڊوڙي |
وڙن |
بختاور - امان! جيڪي |
35605 |
DYNT.utf |
لاءِ سنڀري آيو ۽ ڪاھ ڪري اچي ويجھو پيو |
وڙھن |
ڀرتي ملي، سو ھاڻي نئين سر تياري ڪري ايرانين سان |
35606 |
DYNT.utf |
مارجي ويو ھو. سرائي فتح خان ٻاڻ بہ مير مراد |
وڙھندي |
جي ڏينھن ۾ مشھور بھادر ٿي گذريو ھو ۽ ھڪڙي جنگ ۾ |
35607 |
DYNT.utf |
مري ويو. انھيءَ جو پٽ وري انھيءَ جو پٽ سندس |
وڙھندي |
ويھاريائون، جو پڻ سگھوئي اھڙيءَ ھڪڙي لڙائيءَ ۾ |
35608 |
DYNT.utf |
ھيون. انھن کي سلطان وٽ آندائون. آنھن مان |
وڙھيون |
بہ ھيون، جي مڙسن سان گڏ ڏاڍيءَ بھادريءَ سان |
35609 |
DYNT.utf |
آن تي غالب پوڻ وڏي نيڪي آھي، تہ ``جت پڄڻ |
وڙھي، |
انھن جي وڪڙ ۾ نہ اچڻ بہ وڏي شيءِ آھي. جي يديءَ سان |
35610 |
DYNT.utf |
. سندس پٽ ڊوڙي مون وٽ آيو، اچي مون کي ڀاڪر |
وڙڳائبا |
بختاور - امان! جيڪي وڙن وارا ھوندا، تن جا تہ |
35611 |
DYNT.utf |
جو ڪم ڪندو ھو ۽ ھرطرح اھڙيءَ ٻانھن جو لائق |
وڪالت |
پنھنجي پٽ لاءِ اھا ٻنھن گھري. اھو ھٽس جوان ھو ۽ |
35612 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لڳو - ليٺ مٿس ٿو رو گھڻو ڏنڊ بہ پيو. |
وڪالت |
وڃي سرڪاري ڪورٽ ۾ فريادڻ ٿي. باريسٽر صاحب پنھنجي |
35613 |
DYNT.utf |
ڪري اچي بخت لڳو ھوس، سو ھينئر تمام وڏو |
وڪالت |
ميربحر ھو، ۽ پڻس مسيت ۾ مسُلپي ڪندو ھو، تہ بہ ھاڻ |
35614 |
DYNT.utf |
ڪن، سو الائجي ڪيڏي ويو. ويچاري لاجواب ٿي؛ |
وڪرو |
ھلي ڏيکار.'' پر ھو تہ گھور وارن مان ھو، جي ھلندي |
35615 |
DYNT.utf |
واريءَ زال جو ھو. انھيءَ جو نالو چاند بيبي |
وڪڻڻ |
جي منھن وٽ پھريون ھٽ چيڪو ھو، سو ھڪڙيءَ سرھاڻن |
35616 |
DYNT.utf |
ھئا. ھڪڙي ڏينھن علي اواز جو بہ وارو آيو. |
وڪڻندا |
سوَ ٻارن جا روز ٿورا ٿورا ڪري، ٻانَھَن جي بازار ۾ |
35617 |
DYNT.utf |
ڇڏجي. ڪيترا سوَ ٻارن جا روز ٿورا ٿورا ڪري، |
وڪڻي |
تہ ننڍيءَ عمر وارن قيدين ۽ قيدياڻين کي غلام ڪري |
35618 |
DYNT.utf |
ڇڏيس. |
وڪڻي |
ٻئي پاسي ٿي ويو، تنھن ھن کي دلال جي حوالي ڪيو تہ |
35619 |
DYNT.utf |
ڇڏينداسون. ھن ڊپ ۽ شرم کان علي نواز جي ماءُ |
وڪڻي |
ڏنائون تہ اھو وير اوھان کان وٺنداسون يا غلام ڪري |
35620 |
DYNT.utf |
وين. يڪدم اندر ڪاھي پيا ۽ سڀ ماڻھو قيد ڪري |
وڪوڙي |
خبر تڏھن پيئي، جڏھن سرڪاري سوار ۽ پيادا اوچتو |
35621 |
DYNT.utf |
ويون؛ ڪي پئي لٿا، ڪي پئي چڙھيا، ڪي پنھنجن |
وڪوڙي |
اچي ڪناري کي سڻائو لنگر ڪيو. ڊونڊيون آگبوٽ کي |
35622 |
DYNT.utf |
پسند آيو، جو خاندانيءَ ڪري بھتر ماڻھو |
وڪيل |
پٽ لاءِ طمح ھئي. پر علي رضا کي ٻنھي مان ھُو جوان |
35623 |
DYNT.utf |
جنھن بابت انھيءَ رات سانيءَ مھل حامد ڳالھ |
وڪيل |
زينت - ڇا دائي، اھو |
35624 |
DYNT.utf |
جي بہ نہ ايتري ثي ڳالھ آھي.'' |
وڪيل |
بختاور چيو تہ ``محمد رمضان |
35625 |
DYNT.utf |
جي نالي وارو چوڻ قبول ڪيو ھن جو نالو فضل |
وڪيل |
انھيءَ خيال سان ھن انھيءَ جوان |
35626 |
DYNT.utf |
کان ھيءُ سوُ ڀيرا چڱو آھي، وري ويچارو ذمو |
وڪيل |
ٿو ڪري، جھڙو مائٽ ڪن، مون کان ٻچين تہ محمد رمضان |
35627 |
DYNT.utf |
کي ھڪڙي زال تہ اڳيئي آھي، سو پھاڄ تي ڪنھن |
وڪيل |
وانگي ٻانگون ڏيئي لولا ڇڏائيندو ھو. وري انھيءَ |
35628 |
DYNT.utf |
موڪليا ھئا. آھو ويچارو بہ پيو مٿا ھڻي. |
وڪيل |
رات شربت ۽ گلاب جا شيشا ڪين ڏٺا ھيئي؟ محمد رمضان |
35629 |
DYNT.utf |
ھو، تنھن کي وري پنھنجي طمع ھئي ۽ اگرچ ھڪ |
وڪيل |
پر ميان محمد رمضان |
35630 |
DYNT.utf |
ٿيا آھن، پسر ھاڻي ڌيئون بہ پنھنجي وات وڪيل! |
وڪيل |
تہ ``بختاور! ڏس اڄو ڪو زمانو، پُٽ تہ پنھنجي وات |
35631 |
DYNT.utf |
ٿي، ۽ ٻي ڊاڪٽر ٿي، پنھنجو ڌنڌو ھلايو، ۽ |
وڪيل |
ڪراچي ۾ جايون جڳھيون وٺي ويٺا. ھڪڙي باريسٽر يا |
35632 |
DYNT.utf |
ڪو گھٽ آھي، ڄنھن جي ھينئر مڀڪائي ٿي ھلي!'' |
وڪيل |
آھي، جتي ھزارن جو مال پيو اچي وڃي! ڍما محمد رمضان |
35633 |
DYNT.utf |
! گھوڙا گھوڙا! حق تي برڪت ملڪ مان ويئي آھي، |
وڪيل |
وات وڪيل ٿيا آھن، پسر ھاڻي ڌيئون بہ پنھنجي وات |
35634 |
DYNT.utf |
. ھاڻ تون بہ تہ امان اسان کي کڻي ٻڌاءِ تہ |
وڪيل |
ويچاريءَ کي سُجھيو ٿي تہ اڄ پٽ ڌيون سڀ آھن وات |
35635 |
DYNT.utf |
ھو، جتي سانگو ڏسي حاڪمن جي مھربانيءَ جي |
وڪيو |
ماريو، تڏھن ايرانين پڻس علي نوازخان کي غلام ڪري |
35636 |
DYNT.utf |
. سو ويچاري مئي تي مون کي خاق کلانڻي ناھي.'' |
وڪيو |
تہ جڏھن مڙس مري ويا، تڏھن زالن ٽڪن تي ٻنھنجو ٻار |
35637 |
DYNT.utf |
۾ نہ اچڻ بہ وڏي شيءِ آھي. جي يديءَ سان وڙھي، |
وڪڙ |
تڏھن زالون ڇا آھن؟ انھن کان گوشي تي رھڻ ۽ انھن جي |
35638 |
DYNT.utf |
ڪپڙن جا بہ انعام طور ڏنائونس. ھيءَ انھيءَ |
وڳا |
ڏاڍيون ڀلايون ڪيون. ڏھ- پندرھن رپيا روڪ ۽ ٻہ-ٽي |
35639 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ پھرين انھيءَ کي تنھنجي جھوٺيءَ |
ھا |
ججھيون آھن. قسم کڻي ٿي چوان تہ جي مون کي نياڻي ھجي |
35640 |
DYNT.utf |
تہ بہ جنھن لذت ڀرئي گذاري جي آميد ھيس، |
ھا |
سان ملڻ جو آسرو بہ ڪونہ رھيو، ۽ جي مليس بہ |
35641 |
DYNT.utf |
تہ پنھنجن مان ٻانھن جي ٻالھن ملي ھا ۽ ڌارين |
ھا |
ٿيندي؟ اڄ تہ رڳو ڏي وٺ لڳي پئي آھي. ھنن سان ڪريو |
35642 |
DYNT.utf |
تہ جيڪر مون کي بہ وٺڻ اچي ھا!'' وري چيائين |
ھا |
زينت کي بہ دل ۾ آيو تہ ``جي منھنجي مڙس کي خبر ھجي |
35643 |
DYNT.utf |
۽ ڌارين بہ ذمو ٿي کنيو، ٻيءَ ٻانھن ڳولائي |
ھا |
ھنن سان ڪريو ھا تہ پنھنجن مان ٻانھن جي ٻالھن ملي |
35644 |
DYNT.utf |
!'' وري چيائين تہ ``اڳئين ڀيري ھنن ماڻھن وانگي |
ھا |
منھنجي مڙس کي خبر ھجي ھا تہ جيڪر مون کي بہ وٺڻ اچي |
35645 |
DYNT.utf |
. |
ھا |
گھئو واپار يا ٻيو ڌنڌو ھلائي ھا، تہ ھلائي سگھي |
35646 |
DYNT.utf |
. انھيءَ سبب ھن کي لاچار ٿيو ڏيھي ماڻھن |
ھا |
جنھن لذت ڀرئي گذاري جي آميد ھيس، سا حاصل ڪين ٿئيس |
35647 |
DYNT.utf |
. ٻيو تہ اوھين نئين پوڄ پيدا ٿيا آھيو، سي |
ھا |
۾ نہ وڃ؛ پر تون نہ رھئين، نہ تہ ھھڙي جٺ نہ ٿئي |
35648 |
DYNT.utf |
.'' |
ھا |
منھنجي ھلي ھا، تہ اڄ آءُٗ پوٽن پڙپوٽن واري ھجان |
35649 |
DYNT.utf |
بہ سو کڙي ڪري ڏياري موڪليائين، ۽ مائي شھربانوءَ |
ھار |
ماڻس بہ مناسب ڄاتي، تھنڪري مريم جي ھٽان ڪي گلن جا |
35650 |
DYNT.utf |
. |
ھاريائين |
گنديون کنيو، منھن کي پئي مليائين ۽ ھنجون پئي |
35651 |
DYNT.utf |
بہ پيو ھو، جو انڌاريءَ ۾ چِٽو نٿي ڏٺو. ھن |
ھاريل |
ويجھو چڪاس ڪرڻ مان معلوم ٿيس تہ باروت ٿورو گھڻو |
35652 |
DYNT.utf |
پڇاڙيءَ تائين پڙھندو ويو. پنھنجي زينت |
ھاريندو |
دل واري ماڻھوءَ کي بہ روئڻ اچي وڃي. ھيءُ بہ ھَنجو |
35653 |
DYNT.utf |
ڪري ٻڌايو. |
ھال |
شنلرنج راند ڪرڻ ۾ پنھنجو ڏينھن گذاريو ھسو، سو |
35654 |
DYNT.utf |
نٿا ڀريو. پھرين، ھن سيٺ جو گھر ڪو ننڍ و |
ھام |
تہ تمام چڱا چڱا ماڻھو چون ٿا، اوھين الائجيٰ ڇو |
35655 |
DYNT.utf |
مائي، اڄ ننڍو سڀاڻي وڏو. تون بہ تہ اڃا ڪالھ |
ھان |
بختاور - |
35656 |
DYNT.utf |
ياد کري مون کي زبنت جو سماءُ لھي ڏج. رڌڻ |
ھان |
وڃي شينھن ڪلھي چڙھي، تہ اسان کي بہ آرام ٿئي. چڱو، |
35657 |
DYNT.utf |
! مائي، چادر جيڏو دسترخانو ڍاڪن ۽ رڪيبين |
ھان |
جان بيبي چيو تہ `` |
35658 |
DYNT.utf |
ابا تو ڪھڙي واجبي ڳالھ ڪئي جا مون نہ ٻڌي؟ |
ھاڻ |
جان بيبيءَ پڇيو تہ `` |
35659 |
DYNT.utf |
اجھو سگھولي ٻارن ٻچن واري ٿيندينءَ، اولاد |
ھاڻ |
لڳي ۽ ڪڏھن تہ وري چرچي طور ھن کي اشارا ڏيڻ لڳي تہ |
35660 |
DYNT.utf |
اچي زال ٿي ھشي، تنھنڪري] ھسن دل ۾ خيال ڪيو |
ھاڻ |
ڪٿي. ۽ ڌيءُ جو نيڪال] بہ نيٺ ضروري ھو ۽ ھوءَ بہ |
35661 |
DYNT.utf |
اچي ٻڍي ٿي ھئي، تنھن وفات ڪئي، انھيءَ کي |
ھاڻ |
مديني ۾ ئي ھئا، تہ علي رضا جي ماءُ جان بيبي، جا |
35662 |
DYNT.utf |
اسين اڳتي ھتي نہ رھون. جيڪي ھتي ٿو توکي |
ھاڻ |
جھليس تہ ``ابا، تڪڙ نہ ڪر، منھنجي صلاح آھي تہ |
35663 |
DYNT.utf |
اسڪول جي پٽيوالي ٿي، تنھن بہ انھيءَ ڪم |
ھاڻ |
ھنن ڇوڪرن جي گھڻي آدرڀاءُ ۽ خاطري ڪئي. مريم، جا |
35664 |
DYNT.utf |
اھا ساڳي ٻدسوڻي پيش آئي!'' |
ھاڻ |
سنڀالج، پر مون نہ سنڀاليو؛ اوھنن جي انگلن ڏي ڏٺم. |
35665 |
DYNT.utf |
اھڙو اچي لڳو آھي.'' |
ھاڻ |
مريم چيو تہ ``ھائو مائي، ھي زمانو |
35666 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ جي ھڪڙي وڏي اسڪول ۾ پڙھڻ ويھاريا |
ھاڻ |
علي رضا پنھنجا ٻيئي پٽ محبوب علي ۽ منصور علي بہ |
35667 |
DYNT.utf |
بہ ھي چڱي حال ۾ آھن، مگر وري بہ پرائي ۽ |
ھاڻ |
وارو گھر آھي. علي نواز سغل بہ لنڍڙو مڙس ڪين ھو ۽ |
35668 |
DYNT.utf |
بڇڙو ٿيو. ھن کي منح ڪرڻ وارو ٻيو ڪو وڏو |
ھاڻ |
ھن جي حالت ئي ڦري ويئي، جھڙو اڳي چڱو ھو، اھڙو |
35669 |
DYNT.utf |
پٺتي پوڻ لڳو. ماستر سندس ڪم کان ناراض رھيا |
ھاڻ |
۾ ھي چڙھي چڙھي اچي مٿئين درجي کي پھتو ھو، سو |
35670 |
DYNT.utf |
تازي منجھس ڦٽي ھئي، تنھن ڏھوڻون زور رکيو، |
ھاڻ |
جيڪا محبت |
35671 |
DYNT.utf |
تون بہ تہ امان اسان کي کڻي ٻڌاءِ تہ تنھنجو |
ھاڻ |
کي سُجھيو ٿي تہ اڄ پٽ ڌيون سڀ آھن وات وڪيل. |
35672 |
DYNT.utf |
تون قبول ڪندينءَ تہ زال مڙس کان سڀاءَ ڪري |
ھاڻ |
ٺن جي وچ ۾ اھڙو فرق آھي، جھڙو سڄي ۽ انڌي جي وچ ۾. |
35673 |
DYNT.utf |
تہ اسين سڀ ديسي ٿياسون. جھڙا اشراف توھين |
ھاڻ |
ڪڏھن ٿو ملڻ ٿئي. منھنجو مڙس بہ اصل پرديسي ھو، پر |
35674 |
DYNT.utf |
تہ ويتر سندن وچ ۾ وڏو سنڌو پئجي ويو؛ جو |
ھاڻ |
گھڻي کؤنس تہ ھنن سان ڪچيءَ کان کنئي ھئائون، پر |
35675 |
DYNT.utf |
جڏھن خداتپاليٰ اھي سڀ عذر لاٿا آھن، تڏھن |
ھاڻ |
ٻين جي بہ انھي ڳالھبن ڪري مون تہ `نہ' پئي ڪئي، پر |
35676 |
DYNT.utf |
جڏھن ھو وري بمبئيءَ ۾ آيا ۽ خدا جي فضل سان |
ھاڻ |
نہ ڏٺو، نڪي اتي وري گھڻا ڏينھن جوش گذاريائون. پر |
35677 |
DYNT.utf |
حاجي علي رضا بيگ افندي، مقرب السلطان، |
ھاڻ |
علي رضا، يا جنھن کي |
35678 |
DYNT.utf |
زور ڪري انھن سان دوستي ڳنڍڻ لڳو. جيڪي مسلمان |
ھاڻ |
ھوس. جيڪو واسطو ھوس، سو پنھنجي ڌنڌي جي ڪري. پر |
35679 |
DYNT.utf |
زينت ٻانوءَ کي ھٿ ڪري سندن گھر ٿي آئي. |
ھاڻ |
ٿي؛ تنھن کي ڪنھن پورھيت لاءِ سوال ڪيو ھئائون، سا |
35680 |
DYNT.utf |
گھڻو مٿو نہ مار، وري ڪنھن پاسي توکي وڃڻو |
ھاڻ |
ھن جو اچي پاسو ورتائين ھن کي دلاسو ڏنائين تہ `` |
35681 |
DYNT.utf |
مائي تڏھن آٿ تہ ھلون.'' ھي ٻيئي آٿيون ۽ ھوءَ |
ھاڻ |
بہ تنھنجي دلاسي لڳي ويٺي ھيس، نہ تہ ويس ٿي ھلي. |
35682 |
DYNT.utf |
مون بندوبست ڪيو آھي سو چڱو آھي، پر جنھن |
ھاڻ |
مان جن تي ڀاڙيو اٿئي سي ڪنھن ڪم جا ناھن. جيڪو |
35683 |
DYNT.utf |
نہ ھيس. ھوءَ ڌارين مڙسن ۽ ڌاربن ملڪن ۾ رلي |
ھاڻ |
مونجھ پھرين ڏينھن ۾ زينت بانوءَ کي ھوندي ھئي، سا |
35684 |
DYNT.utf |
نڪري اچي پنھنجي ڌنڌي کي لڳ.'' |
ھاڻ |
کان صلاح پڇيائين، تنھن بہ چيس تہ ``بھتر آھي تہ |
35685 |
DYNT.utf |
وري اندرين زنانن ڪمن ۾ ٿا ھٿ وجھن. نيون |
ھاڻ |
پڙھي کَري پيا آھن، ٻاھر جا ڪم تہ بگيڙيا اٿن |
35686 |
DYNT.utf |
وڃي ڪيڏي؛ ھن کي سجھيو ڪين ٿي تہ ڪيئن ڪربان. |
ھاڻ |
زينت بانو شھر ۾ اچي پھتي تہ سھي، پر |
35687 |
DYNT.utf |
وڌيڪ ٿي ويئي. علي رضا کي ھينئر زال جي رنڊڪ |
ھاڻ |
ڪري علي رضا جي زينت بانوءَ سان اڳي ھئي، تنھن کان |
35688 |
DYNT.utf |
وڪالت ڪري اچي بخت لڳو ھوس، سو ھينئر تمام |
ھاڻ |
جو ميربحر ھو، ۽ پڻس مسيت ۾ مسُلپي ڪندو ھو، تہ بہ |
35689 |
DYNT.utf |
ھر طرح خاطري ٿي. ھن ڏٺو تہ خدا جي مھربانيءَ |
ھاڻ |
پنھنجي اولاد جي نسبت ۾ علي رضا کي |
35690 |
DYNT.utf |
ھر طرح خير سان ۽ عزت آبروءَ سان ڪم پيو ھلي |
ھاڻ |
پڄ ۾ ڪو نقصان نہ پھچي ھا، تڏھن بہ ھن ڄاتو تہ جڏھن |
35691 |
DYNT.utf |
ھلو تہ ھلون.'' |
ھاڻ |
جلاوطني ڪاٽيسين، گھڻائي ورھيہ جدا رھياسين، |
35692 |
DYNT.utf |
ھن جي ھٿ ۾ آيو ۽ انھيءَ تي پنھنجو حق ڃاڻي، |
ھاڻ |
لاءِ پئي پئسو-پنجڙ ڇِلُ ڇيتير گڏ ڪندي ھئي، سو بہ |
35693 |
DYNT.utf |
ھن کي بغداد ۾ انگريز سرڪار جي ريز يڊ نٽ |
ھاڻ |
کي ڪنھن آروءَ واري نوڪريءَ لاءِ پيو چوندو ھو؛ سو |
35694 |
DYNT.utf |
ھن کي نئون ڪين ھو. ٻارھن مھينا بغداد ۾ بہ |
ھاڻ |
پوليٽيڪل ڪم |
35695 |
DYNT.utf |
ھن کي ھو. وڌيڪ جي ھن کي اميد بہ ڪانہ ھئي. |
ھاڻ |
بادشاھيءَ ۾ بادشاھ کان گھٽ جيڪو وڏو درجو ھو، سو |
35696 |
DYNT.utf |
ھنن سان گھڻي مھرباني ڪرڻ لڳا. |
ھاڻ |
خان جي گھر ويران ٿيڻ کان پوءِ پشيمان ٿيا ھئا، ۽ |
35697 |
DYNT.utf |
ھنن مغلن کي پنھنجو مائٽ ٿي ڄاتائون. ٻيئي |
ھاڻ |
بہ مائٽن مان گھڻن ڏينھن کان آسرو لاھي ڇڏيو ھو. |
35698 |
DYNT.utf |
ٻيئي گڏ جي اٿي ھليون. |
ھاڻ |
گڏجي ھلنديس، ھلي توکي ڦول گلي ڏيکار ينديس'' سي |
35699 |
DYNT.utf |
ٻڌندو، ماٺ ڪري ويھي رھ، خوشي سنديس، ھي |
ھاڻ |
مان چيو تہ ``ڇڏينس مريم، اگي ٿورا مٿا ھنيا اٿم جو |
35700 |
DYNT.utf |
ٿو چوين تہ جيڪا اوھان جي مرضي؟ منھنجي مرضي |
ھاڻ |
ڪڏائي بيھي رھئين. اھو ساڳيو تون آھين ڪو ٻيو، جو |
35701 |
DYNT.utf |
ٿوري گھڻي غيرت اچڻ لڳي ۽ ناچن ۾ وڃڻ ۽ ٻين |
ھاڻ |
ھن کي |
35702 |
DYNT.utf |
ڇڙو رھڻ تي دل نٿي چيس. زينت بانوءَ کان اڳيئي |
ھاڻ |
ھيترا ڏينھن پاڻ ٻارن ٻچن سان رھيو ھو، تنھنڪري |
35703 |
DYNT.utf |
ڪير چوندو تہ سرائي، اللّہ مرھيس، جيئرو |
ھاڻ |
ڏس تہ سھي، جينرن کان وري بہ منا گھڻي ڪم جا آھن؛ |
35704 |
DYNT.utf |
آئي، جيئن مٿي بہ اشارو ڏنو ويو آھي، جيڪي |
ھاندي |
ڇٽل ھئا، تنھنڪري ھنن جي حالت پاڙي وارن کان بھتر |
35705 |
DYNT.utf |
تان گھڻو بار ھلڪو ٿيو. ھنن کي الھيءَ ڪري |
ھانوَ |
پيءُ - ماءُ جي نڪرڻ ڪري محبوب علي ۽ سندس منڊم جي |
35706 |
DYNT.utf |
تي وڏو ڇنڊو بيو، جو ڄاتائين ٿي تہ منھنجي |
ھانوُ |
ڏاڍي ڏکي آھي. ھنن جي اچڻ ڪري انھي ويچاريءَ جي |
35707 |
DYNT.utf |
تي ڇنڊو پيو ۽ دل کي تقويت آيس. ماٺ ڪري ڪلمو |
ھانوَ |
سبب ٿيندو!'' انھيءَ دلاسي ڪري مائي شھربانوءَ جي |
35708 |
DYNT.utf |
کي وري بہ ڪو ڏڍ ھوندو ھو. |
ھانوَ |
ھئي. مگر ھو اڪثر ساڻس رھندو ھو، تنھنڪري ھن جي |
35709 |
DYNT.utf |
۾ ڌڪاءُ پئجي ويو. خبر پڇيائين، پر ھنن جو |
ھانوَ |
پئجي ويو، ڀلا اھا کلڻ جي مھل ھئي يا روئڻ جي؟ ھن جي |
35710 |
DYNT.utf |
حال ڏسي رت پئي روئندي ھئي. نڪي نڪري ڪنھن |
ھاڻوڪو |
ويچاري مائي شھربانو گذريل ڏينھن ياد ڪيو ۽ پٽ جو |
35711 |
DYNT.utf |
زماني جوگھڻو واءُ لڳل ھو، تنھن چيو تہ ``سنڌ |
ھاڻوڪي |
علي رضا، جو البت ٻاھر اٿليل پٿليل ھو، ۽ جنھن کي |
35712 |
DYNT.utf |
زماني جي مناسب طرح واٽ وٺڻ لڳو. پنھنجي |
ھاڻوڪي |
تہ اگرچ پاڻ اڳئين زماني جو ھو، تہ بہ اڳ ڳڻتي ڪري |
35713 |
DYNT.utf |
زماني ۾ زالون اھڙا عجيب عجيب ڪم ٿيون ڪن، |
ھاڻوڪي |
پٿليل ماڻھو ھو، وڏن وڏن شھرن ۾ ڏٺو ٻڌو ھئائين تہ |
35714 |
DYNT.utf |
حالت ۾ ھنن جي لاءِ وڏي غنيمت ھئي. |
ھاڻوڪيءَ |
جي بنسبت اھا جاءِ ۽ اھو ملڪ ڪي بہ ڪين ھو، تڏھن بہ |
35715 |
DYNT.utf |
آڻي تڪڙ مچائي اٿئي.'' |
ھاڻي |
طلنين؟ يا تہ چوندو ھئين تہ شادي ڪانہ کپي، يا تہ |
35716 |
DYNT.utf |
آھيان، تنھن کان بھتر ٿيندس. نيٺ اھو ٺھراءُ |
ھاڻي |
گھڻو خواھشمند ھو، جو ڄاتائين تہ انھيءَ رستي جھڙو |
35717 |
DYNT.utf |
اچڻ وڃڻ ڍرو ڪيو ۽ آخر بند ڪيائون، ۽ وري |
ھاڻي |
منڊمون ۽ صاحبلوڪ ھن وٽ زال ھوندي ايندا ھئا، تن |
35718 |
DYNT.utf |
اچو.'' ماني سنڀري ۽ برقعو مٿان وڌائين، شھربانوءَ |
ھاڻي |
در تان ماءُ ڏي چوائي موڪليو تہ ``گاڏي تيار آھي، |
35719 |
DYNT.utf |
اچي پنھنجي پيرن جي پنڌ ۽ ڀاڙي جي گاڏيءَ |
ھاڻي |
جو بہ کٽراڳ ڏسندا ويا تيئن انھيءَ کي بہ ڇڏي |
35720 |
DYNT.utf |
اچي گذر ٿيو. |
ھاڻي |
جي سوءَ ۾ ھو. انھن ڀاتين سان زينت بانوءَ جو |
35721 |
DYNT.utf |
اچي ويجھو ٿيو ھو. |
ھاڻي |
ڳالھ جو سڀني جي دل تي بار ھوندو ھو، تنھن جو فيصلو |
35722 |
DYNT.utf |
الائجي ڪٿي ھوندو، ڇا ڪندو ھوندو؟ يا موٽي |
ھاڻي |
آيو ھوندو، مون کي نہ ڏسي گھڻو ارمان ٿيو ھوندس. |
35723 |
DYNT.utf |
اوھان جي وس آھي، متان پوءِ وري مون تي ڏوھ |
ھاڻي |
رضا شوق مان چيو تہ ``تڏھن امان ھاڻي دير نہ ڪريو، |
35724 |
DYNT.utf |
اوھين تياري ڪجو اسين بہ ڪنداسين. ڪو چڱو |
ھاڻي |
اوھان جي تہ اللّھ جوڙي، اسان جي بہ کڻي جوڙبندو! |
35725 |
DYNT.utf |
اڳوڻيون ڳالھيون تہ کڻي ڇڏ، ٽي-چار مھينا |
ھاڻي |
سڀ ڳالھيون ماٺ ڪري ويٺي ٻڌبون، تنھن چيو تہ ``ابا، |
35726 |
DYNT.utf |
پاڻ ڏٺي ھئائين، تنھن جي ڏڍ تي دل ۾ اھو ٺھراءُ |
ھاڻي |
نيٺ مڙس جي جا محبت |
35727 |
DYNT.utf |
پشيمان گھڻو ئي ٿيو، ۽ پيءُ-ماءُ جي تانگھ |
ھاڻي |
محبوب علي |
35728 |
DYNT.utf |
پنھنجو ٻگھار ٻولائي ڇڏيوس.'' |
ھاڻي |
ڪندي ۽ ٻيو جيڪو ڪم ڪار چوندؤس، آھو بہ پئي ڪندي. |
35729 |
DYNT.utf |
پنھنجون جايون جڳھيون وٺي ٿانيڪو ٿي بمبئيءَ |
ھاڻي |
ٿورن ئي ڏينھن ۾ ھن گھڻو ئي پئسو ڪمايو، ۽ ھو |
35730 |
DYNT.utf |
پنھنجي پئسي وارو بہ ٿيو، ٻي مدد ماءُ جي |
ھاڻي |
جي پند رھن رپين پگھار واري ملي ويئي، سو |
35731 |
DYNT.utf |
پيءُ - ماءُ کي منٿون ڪرڻ لڳي تہ جدا رھڻ |
ھاڻي |
وٽ رھڻ لڳا، تڏھن ھوءَ بہ وٽن پئي ايندي ھئي. آھا |
35732 |
DYNT.utf |
پيءُ ۽ ڀاءُ تہ ڀڄي ويا، باقي ماءُ بچي ھيس |
ھاڻي |
ھن پنھنجي پيءُ ماءُ ۽ ڀاءُ سان گڏ خوش پئي گذاريو. |
35733 |
DYNT.utf |
پڪ اٿس تہ ڪميني ذات جي آھي، منھنجي سون |
ھاڻي |
نہ تہ ھو مون کي ھينئر جو ھينئر خراي پھچائي ھا؛ پر |
35734 |
DYNT.utf |
ترڪي ٻولي ڳالھائڻ توڙي لکڻ-پڙھڻ سکي ۽ جن |
ھاڻي |
مڙس کي ترڪي پڙھندو ڏسي، کيس بہ شوق ٿيو. سا بہ |
35735 |
DYNT.utf |
تعليم جھڙي ڄمار جا ھئا، جو ھنن کي بمبئيءَ |
ھاڻي |
تہ ماءُ جي ھٿ ھيٺ سندس مڪتب ۾ پڙھڻ لڳي. اھي ٽيئي |
35736 |
DYNT.utf |
تہ انھيءَ ساڳي لاءِ پئي رنائين. سڌريل، |
ھاڻي |
مائي شھربانوءَ کي بہ انھيءَ پت جا سور گھڻا ھئا پر |
35737 |
DYNT.utf |
تہ مرضي تنھنجي، ماڻھين ويچاريءَ تہ انھيءَ |
ھاڻي |
جي سرائيءَ ۽ علي نواز مغل جو پئڻ ۾ رستو ڪين ھو؟ |
35738 |
DYNT.utf |
جي علم ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ جي ڳالھيون |
ھاڻي |
تہ مڙسن کان زالن کي انھن جو وڌيڪ واھپو رکڻ گھرجي. |
35739 |
DYNT.utf |
جڏھن باڻيھي حق-حلال جي پورھيي جي آڇ ٿي |
ھاڻي |
گھڻائي ڏينھن مون نڌڻکيءَ سان اوھان ڀلائي ڪئي. |
35740 |
DYNT.utf |
جڏھن پاڻيھي ڪو وجھ مليو آھي، تڏھن انھيءَ |
ھاڻي |
تہ پرڏيھ ۾ وري ڪو اھسڙو چڱو بندوبست ٿئي نہ ٿئي، |
35741 |
DYNT.utf |
چنائي ڏٺو، جنھن ھن جي دل تي زيادہ اثر ڪيو. |
ھاڻي |
گڏ سندس جاءِ ۾ رکي ھولدي ھئي. تنھن کي ھن وري بہ |
35742 |
DYNT.utf |
خود علي رضا جي مرضي ھئي تہ ھھڙو ماڻھو سندس |
ھاڻي |
وري پنھنجي نوڪريءَ ۾ بہ قابو ھو. نڪي حقيقت ڪري |
35743 |
DYNT.utf |
دير نہ ڪريو، ھاڻي اوھان جي وس آھي، متان |
ھاڻي |
علي رضا شوق مان چيو تہ ``تڏھن امان |
35744 |
DYNT.utf |
زال جي مئي کان پوءِ پاڻ وڌيڪ ٿيو؛ سو ھوءَ |
ھاڻي |
زال جي جيئري ئي علي رضا کي ھن پورھيت جو کپ ھو تہ |
35745 |
DYNT.utf |
سندس شاديءَ جو سعيو ڪر. آءُٗ توکي چوندو |
ھاڻي |
بہ. زال کي ٿو چئي تہ ``توکي زينت جي ڳڻتي رھندي آھي، |
35746 |
DYNT.utf |
عمر جي پڇاڙيءَ ۾ ڪو آرام بہ وٺجي ۽ انھيءَ |
ھاڻي |
۽ اسان جي سڀکا گھرج پلي آھي، تنھنڪري بھتر آھي تہ |
35747 |
DYNT.utf |
کري ٻُھر ٿي پيو ھو. علي رضا جو ھتي ھئڻ ھن |
ھاڻي |
پٽ حامد، جو اڳي ھڪڙي سڌريل ڇوڪرو ھوندو ھو، سو |
35748 |
DYNT.utf |
گھمندي ھي شڪار منھن پئجي ويو ھون؛ يا تہ |
ھاڻي |
اھي ڌاڙي وارا چور ھئا، جي اڪثر رستا ڦريندا ھئا، ۽ |
35749 |
DYNT.utf |
مُلياڻي ٿي ويٺي ۽ ٻارن کي پيئي پڙھائيندي |
ھاڻي |
وڃ.'' سو ھن کي پاڻ اھو شغل سڀ کان وڌيڪ پسند آيو، سا |
35750 |
DYNT.utf |
منھن مٿي ڪري مون کي ڪو دلاسو ڏي، تہ منھنجي |
ھاڻي |
جا اھڙا بندوبست پئي ڪيا آھن، تڏھن پاڻ ڪير آھيون. |
35751 |
DYNT.utf |
مون تي بہ جيڪو ڪم رکو، سو ڪريان؟'' |
ھاڻي |
ڪندو تہ اوھان کي انھيءَ پورھئي جو جلد آجورو ملدو. |
35752 |
DYNT.utf |
مون کي موڪل ڏبو تہ آءُٗ پنھنجن مائٽن ڏي |
ھاڻي |
حالت ۾ سيٺ جي زال کي اچي عرض ڪيائين تہ ``مائي |
35753 |
DYNT.utf |
مون ٻئي ھنڌ ھڪڙو موچارو وڏو گھر ڀاڙي تي |
ھاڻي |
|
35754 |
DYNT.utf |
نئين سر تياري ڪري ايرانين سان وڙھن لاءِ |
ھاڻي |
جنھن شڪست کاڌي ھئي، تنھن کي وري تازي ڀرتي ملي، سو |
35755 |
DYNT.utf |
ورکائي اچي ڀينڊي بازار ۾ پئي ھئي، ۽ پاسو |
ھاڻي |
کسڪي، ٻي ڪا گھٽي ڏيئي ھلي ويئي، پر زينت بانو، جا |
35756 |
DYNT.utf |
وري ھي جو تازو ڏڪ لڳس، تنھن سبب ڪِري پيئي |
ھاڻي |
ڏکن تي ڏڪ آيا ھئس، تن ھن کي اڳھين نبيري ڇڏيو ھو، |
35757 |
DYNT.utf |
وڃي پڙھو گھمائجي تہ ھھڙن پارن وارو ڪو گھوٽ |
ھاڻي |
برڪت ملڪ مان ويئي آھي، حق تي آنّ سھانگو نٿو ٿئي. |
35758 |
DYNT.utf |
ھتان موڪلائي ھلجي. ھينئر اچي پيريءَ کي |
ھاڻي |
ورھيہ وزيري ڪمائي رھيو، تڏھن ھن جي دل ۾ پيو تہ |
35759 |
DYNT.utf |
ھر طرح سنڌ جو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو ھو. ھن |
ھاڻي |
ورھين رھڻ ڪري ۽ ھيترن ماڻھن سان واسطي رکڻ ڪري ھو |
35760 |
DYNT.utf |
ٿي پرائي گھر ۽ پرائي وس. جنھن گھر ۾ ڪن ڏينھين |
ھاڻي |
ظاھر ڪري. زينت بانو سندس صالح ڌيءَ ھئي، پر سا بہ |
35761 |
DYNT.utf |
ڇڏي ويئي ھين، ھو ٻيءَ جي تلاش ۾ ھئا. مٿين |
ھاڻي |
ٻارگھر ۾ ٿيو، تڏھن ٻار بہ سنڀاليندي ھئي. پر آھا |
35762 |
DYNT.utf |
ڌارين آھي، پر وري بہ اولاد آھي ۽ صالح تہ |
ھاڻي |
وڏو ڇنڊو بيو، جو ڄاتائين ٿي تہ منھنجي ڌيءَ اگرچہ |
35763 |
DYNT.utf |
ڌيئون بہ پنھنجي وات وڪيل! گھوڙا گھوڙا! |
ھاڻي |
اڄو ڪو زمانو، پُٽ تہ پنھنجي وات وڪيل ٿيا آھن، پسر |
35764 |
DYNT.utf |
ڏينھن ڏٺو آھي، جي سٽ پائي درکان ٻاھر ٿيس، |
ھاڻي |
زبردستي ڪندو، تنھن کان جند ڇڏائڻ جو ڪو بلو ڪجي. |
35765 |
DYNT.utf |
ڪانہ ٿيس. ٻيو وري سرائي فتح خان جي گھر جو |
ھاڻي |
ھو، تنھنڪري سڃاڻپ ۽ جا ٻيدائش اڳي ھوندي ھيس، سا |
35766 |
DYNT.utf |
ڪنھن حيلي سان پنھنجي وڏي پٽ سوڌ، جو سورھن |
ھاڻي |
ھو، تہ وجھ ملي تہ ڀڄي وڃي ھن سان شامل ٿيان، سو |
35767 |
DYNT.utf |
ڪڍي ٻاھر ڪيون ھئائون، سي ڏسي نئين سر ڏک |
ھاڻي |
ڏيءَ جي ٻڏڻ جي ڳالھ ۽ سندس ھٿن جون شيون، جي |
35768 |
DYNT.utf |
ھائو ويٺي ڪئي. |
ھائو |
دڙا ڏيڻ لڳو. زينت بانوءَ ڪوڙ کري، مرڪندي منھن سان |
35769 |
DYNT.utf |
ابا مايو. مائيءَ پنھنجا گھڻا لائق ڪيا. |
ھائو |
جان بيبيءَ ورندي ڏني تہ `` |
35770 |
DYNT.utf |
امان، اوھو. |
ھائو |
بختاور - |
35771 |
DYNT.utf |
تہ نہ ڪئي آھي؟ |
ھائو |
زينت - تڏھن دائي سچ تہ ٻڌاءِ، امان ھنن سان |
35772 |
DYNT.utf |
تہ نہ ڪئي اٿس، مگر انھن ڏي توڙي ٻين ڏي خيال |
ھائو |
بختاور - نہ امان، |
35773 |
DYNT.utf |
کئي ھوندي، تہ پوءِ ڪيئن ڳالھ ٿيندي؟'' |
ھائو |
``ابا، سو تہ چڱو، پر جي ھنن سيٺ جھڙي مڙس سان اڳئي |
35774 |
DYNT.utf |
مائي، آءُٗ بہ سنڌ جي آھيان. ھڪڙي پاڙي جا |
ھائو |
زينت بانوءَ چيو تہ `` |
35775 |
DYNT.utf |
مائي، اللَّھ تي لڄ آھي.'' |
ھائو |
شھربانوءَ چيو تہ `` |
35776 |
DYNT.utf |
مائي، اھو مون کي سجھي ٿو، ھتي برابر رھندو |
ھائو |
ھن چيس تہ `` |
35777 |
DYNT.utf |
مائي، شڪ ناھي.'' |
ھائو |
شھربانوءَ چيو تہ `` |
35778 |
DYNT.utf |
مائي، مچ ٿي چوين پر مون کي اسيد آھي تہ زينت |
ھائو |
بختاور چيو تہ `` |
35779 |
DYNT.utf |
مائي، ھي زمانو ھاڻ اھڙو اچي لڳو آھي.'' |
ھائو |
مريم چيو تہ `` |
35780 |
DYNT.utf |
ويٺي ڪئي. |
ھائو |
لڳو. زينت بانوءَ ڪوڙ کري، مرڪندي منھن سان ھائو |
35781 |
DYNT.utf |
ڪر.'' اتي شھربانوءَ جي اک پٽجي ويئي. وري |
ھائو |
نصيب ۾ ھوندا تنھن سان ڪو ڪنھن جو وس؟ ماٺ ڪري کڻي |
35782 |
DYNT.utf |
ڪندينءَ تہ سندس گھر وري آباد ٿي پوندو. |
ھائو |
جو ٺھيو ٺڪيو گھر ھلندي ھلندي ڊھي پيو. جي تون کڻي |
35783 |
DYNT.utf |
آءُٗ فضل محمد پريي مڙس جي مائٽياڻي آھيان، |
ھائو، |
زينت چيو تہ `` |
35784 |
DYNT.utf |
انھيءَ جي بابت بہ منھنجو اھڙوئي اعتراض |
ھائو، |
مائيءَ ورندي ڏني تہ `` |
35785 |
DYNT.utf |
بيشڪ ضروري آھي؛ پر جيتر يقدر مون انھيءَ |
ھائو، |
علي رضا - |
35786 |
DYNT.utf |
مائي ٻڌين ٿي، بسم اللّہ ڪري الھيءَ ڳالھ |
ھائي |
ھن کي اڳيئي خبر پئي ھئي - ڀلا ھن جو ڇٽل روح جو آھي! |
35787 |
DYNT.utf |
وڃن؛ نہ ائين، جو سڄي رات اتي ويٺا پنڪيون |
ھايا |
کان پوءِ مٺائي يا کارڪون وٺي، پنھنجي پنھنجي گھر |
35788 |
DYNT.utf |
پر تون رؤ ڪڏائي بيھي رھئين. اھو ساڳيو |
ھا، |
جو پڻھين جا واقف ھئا ۽ انھيءَ ڳالھ تي نيٺ بيھن بہ |
35789 |
DYNT.utf |
پر منھنجو وس ڪونھي. تنھنجو پٽ، سو منھنجو |
ھا، |
تہ آءُٗ پھرين انھيءَ کي تنھنجي جھوٺيءَ ۾ وجھان |
35790 |
DYNT.utf |
پر ھن لوڪريءَ کان عار ٿي ڪيو ۽ پاڻ کي گذريل |
ھا، |
ھا، تہ سرڪار مان ھن کي وڏي آبروءَ جھڙي جڳھہ ملي |
35791 |
DYNT.utf |
پر ڄاتائين تہ ماڻھو کِلندا ۽ چوندا تہ مڙس |
ھا، |
ٿي ويندي ھئي. ھوءَ جيڪر علي رضا جن وٽ ويھي رھي |
35792 |
DYNT.utf |
تہ اڄ آءُٗ پوٽن پڙپوٽن واري ھجان ھا.'' |
ھا، |
جي مرضي ويئي، ھينئر مرضي ٿي ڇوڪرن جي. منھنجي ھلي |
35793 |
DYNT.utf |
تہ سرڪار مان ھن کي وڏي آبروءَ جھڙي جڳھہ |
ھا، |
سرڪار مان پينشن ملندي ھئي. جيڪڏھن نوڪري ڪري |
35794 |
DYNT.utf |
تہ ھلائي سگھي ھا. |
ھا، |
جيڪڏھن ھو ڪو ٿورو گھئو واپار يا ٻيو ڌنڌو ھلائي |
35795 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ ھن ڄاتو تہ جڏھن ھاڻ ھر طرح خير سان |
ھا، |
ٻين وانگي ھن کي اھڙو وٺ- پڄ ۾ ڪو نقصان نہ پھچي |
35796 |
DYNT.utf |
پر ھاڻي پڪ اٿس تہ ڪميني ذات جي آھي، منھنجي |
ھا؛ |
اٿم، نہ تہ ھو مون کي ھينئر جو ھينئر خراي پھچائي |
35797 |
DYNT.utf |
داروءَ جا پيپ سودي، انھيءَ اوطاق ۾ گڏ ڪندا |
ھُتان |
ڪيو آھي. جڏھن سج لھي انڌيرو ٿيندو آھي، اسين ھِتان |
35798 |
DYNT.utf |
سڻائو آھي.'' |
ھتان |
مائي، اچ تہ آءُٗ توکي فضل محمد جو گھر لھي ڏيان، |
35799 |
DYNT.utf |
گڏ روانو ٿيو ھو، تنھن ھن کي اتي رھڻ جي لاءِ |
ھتان |
پٿ کي لنڊن ڏي موڪليو. اھو صاحبلوڪ، جنھن سان ھي |
35800 |
DYNT.utf |
موڪلائي ھلجي. ھينئر اچي پيريءَ کي ويجھو |
ھتان |
وزيري ڪمائي رھيو، تڏھن ھن جي دل ۾ پيو تہ ھاڻي |
35801 |
DYNT.utf |
وڃڻو بہ آھي، تڏھن بھتر آھي تہ ھينئر ئي |
ھتان |
پيو ھلي ۽ وسعت بہ خدا موچاري ڏني آھي ۽ ليٺ مون کي |
35802 |
DYNT.utf |
ھُتان داروءَ جا پيپ سودي، انھيءَ اوطاق |
ھِتان |
جاري ڪيو آھي. جڏھن سج لھي انڌيرو ٿيندو آھي، اسين |
35803 |
DYNT.utf |
ھيءَ گھٽي ڏيئي وڃي ڀينڊي بازار ۾ پؤ، پوءِ |
ھتان |
مليس تہ ڦول گلي ڀينڊي بازار جي وچ ڌاري آھي، سو |
35804 |
DYNT.utf |
جنھنڪري گھر جي ريڙھہ پيڙھہ ۽ اندروني معاملن |
ھتائين، |
زيادہ عقل وارو ھو: ھڪڙو تہ شادي رڳو ھڪ زال سان ڪئي |
35805 |
DYNT.utf |
آبروءَ سان ھلندو چلندو ھوندو، متان ھي |
ھتي |
واڻي سچي ڳالھ نہ ٻڌايس. ڀانئيائين تہ منھنجو مڙس |
35806 |
DYNT.utf |
آندو اٿس؛ آءُٗ لاچار اچي بند ۾ ڦاٿي آھيان |
ھتي |
خوشيءَ سان ھتي ڪين آئي آھيان، زور ظلم سان مون کي |
35807 |
DYNT.utf |
آھي. منھنجي نظر ۾ زال جي لاءِ وڏو پردو آھي |
ھتي |
آھن، تن مان پردي جي معنيٰ بند قيد نٿو نڪري، جيئن |
35808 |
DYNT.utf |
آھي، ڄڻ تہ مسلماني آھي ئي رڳو ھتي.'' |
ھتي |
ايران يا ترڪستان ۽ ٻيا، اتي اھڙي جٺ ڪانھي، جھڙي |
35809 |
DYNT.utf |
آءُٗ وڌيڪ آسودي بہ رھنديس، ۽ سيٺ جي معرفت |
ھتي |
نڪري وڃڻ بہ پسند نہ ھوس. مگر جڏھن معلوم ٿيس تہ |
35810 |
DYNT.utf |
اچا ٻيڙين ۽ سگارن جو رواج عام نہ ھو.} پھرين |
ھتي |
(۱) {(۱)تڏھن |
35811 |
DYNT.utf |
اچڻ لڳيون ۽ جيڪي ٻڙھي آٿيون، سي بلڪل خبردار |
ھتي |
ٻاھرئين ڪنھن اسڪول ۾ نہ پڙھنديون ھيون، سي ھينئر |
35812 |
DYNT.utf |
اچڻ ٿيو، تڏھن ارادو ٿيم تہ ھن وٽ وڃان، |
ھتي |
بہ سنڌ جي آھيان. ھڪڙي پاڙي جا ويٺل آھيون. منھنجو |
35813 |
DYNT.utf |
اچي ورھيہ-ٻن کان رھيو آھي، ھو ٻارن ٻچن |
ھتي |
آيا چيو تہ ``مائي، ھڪڙو ماستر آھي، |
35814 |
DYNT.utf |
اشرافن ۾ دستور ڪونھي، نڪا مون کي ڪا سجھي. |
ھتي |
خبر اسان کي اڳيئي آھي بہ، پڙھڻ لکڻ جو تہ اصلي |
35815 |
DYNT.utf |
اصل جا امير مون مان گھڻو خوش ڪين ھوندا، |
ھتي |
جي مھربانيءَ سان ھتي وڏي درجي کي پھتو آھيان، سو |
35816 |
DYNT.utf |
انھيءَ ھنڌ کان گھڻو ڪم ھو، تڏعن بہ علي |
ھتي |
ڪين ھو. ٻارھن مھينا بغداد ۾ بہ ڪيو ھئائين. اگرچہ |
35817 |
DYNT.utf |
اھڙو حال نہ ھو، پھرين ڏينھن کان وٺي ھنن |
ھتي |
مٿي ڪري نہ نھاريندي، اکر ئي ڪو نہ ڳالھائيندي. پر |
35818 |
DYNT.utf |
ايندا. گھڻا تہ ھنن سان آگبوٽ تائين بہ آيا. |
ھتي |
ڪيائون ۽ اھي آميدون پئي رکيائون تہ شل وري بہ موٽي |
35819 |
DYNT.utf |
اڪثر رواج آھي تہ مڙس زال ماڻھن جي اڳيان |
ھتي |
بہ فائدو ھو، جو ھڪٻئي سان بيحجاب ڳالھائيندا ھئا. |
35820 |
DYNT.utf |
اڳئي پنج-ڇھ قيدياڻيون پيون ھيون، تن سان |
ھتي |
جيل ۾ زنانو گھر مڙسن کان ڌار ھو. |
35821 |
DYNT.utf |
برابر رھندو ھو، پر گھڻا ڏينھن ٿيا، جو لڏي |
ھتي |
ھن چيس تہ ``ھائو مائي، اھو مون کي سجھي ٿو، |
35822 |
DYNT.utf |
بہ پردہداري ھُليل آھي، ھئي بہ آھي، ۽ ديني |
ھُتي |
زينت بانو - سو ڪيئن؟ |
35823 |
DYNT.utf |
بہ پيو ڏيندو. پنھنجو جڙيو جڪيو گھر قٽو |
ھُتي |
ھتي نہ رھون. جيڪي ھتي ٿو توکي ملي، سو اللّھ بيشڪ |
35824 |
DYNT.utf |
بہ پيئي ٿيندي.'' |
ھتي |
تہ پاڻ بہ سنڌ ۾ رھي پئو، جو چڱي موچاري پيدائش |
35825 |
DYNT.utf |
بہ نٿي مليس. ڏينھَن پئي ھنن سان بہ ٺھي ويئي، |
ھتي |
۽ جھڙي ھن گھر ۾ محيت ملندي ھيس، انھيءَ کان گھٽ |
35826 |
DYNT.utf |
بہ وقت سر نماز ۽ قرآن پڙھڻ لڳي ۽ سگھوئي |
ھتي |
انھيءَ گھر ۾ زينت کي البت چڱي وندر ٿي. ھيءَ وري |
35827 |
DYNT.utf |
بہ ھنن سان گھڻن جي معرفت ھئي، جو وٽن ڪيترائي |
ھتي |
خيال وري ھي ڪيائين تہ بمبئيءَ ۾ ڪا منڊم ھٿ ڪريان. |
35828 |
DYNT.utf |
بہ ھڪڙو زنانو مڪتب جاري ڪري، پر الھيءَ |
ھتي |
ارادو ھوس تہ جيئن بمبئيءَ ۾ ڪيو ھئائين، تيئن |
35829 |
DYNT.utf |
بيان ڏيئي نہ سگھنداسين. شال ڪنھين انسان |
ھتي |
ٿيڻ ڪري، جيڪي رڙيون سندس عزيزن ڪيون، تن جو اسين |
35830 |
DYNT.utf |
پرڻيو آھي ۽ ڌيءَ بہ ڄائي اٿس.'' انھيءَ ڪري |
ھتي |
ماستر منھنجو مڙس علي رضا آھي، جو مون کي مئو ڄاڻي |
35831 |
DYNT.utf |
پير تپي آيا. زال سان صلاح ڪيائين تہ ڪي ورھيہ |
ھتي |
انھن جي سنڀال ڪرڻ حق آھي.'' اھي خيال ڪري ھن جا |
35832 |
DYNT.utf |
تون رڳو پيٽ تي پيئي ڪمائين، ڇو نہ ڪٿي پورھيت |
ھتي |
ڏينھن ڳالھين ڪندي زينت بانوءَ کي چيو تہ ``مائي، |
35833 |
DYNT.utf |
تہ جنگي کاتي لاءِ مضيوط ٿلھا ماڻھو گھربا |
ھتي |
پر ھو بدن ۾ البت سنھڙو ھو ۽ ضعيف ڏسڻ ۾ ٿي آيو، ۽ |
35834 |
DYNT.utf |
تہ رڳو سندس بڇڙن ڪمن جي ڪري خراب قسمت آڻي |
ھتي |
سٽ جھلي نہ کگھيو. ڀلا، ھن سڄي عمر سکن ۾ گذاريو ھو. |
35835 |
DYNT.utf |
تہ عمر ساري درکان ٻاھر پير نہ ڪڍن، بند |
ھتي |
۾ ڪم ڪار يا تماشہ بينيءَ لاءِ نڪري سگھن ٿيون؛ |
35836 |
DYNT.utf |
تہ گھڻو ڪچرو پيو ھو!'' ۽ ٻڇيائينس تہ ``اھي |
ھتي |
بادشاھن جي تھخانن ۾ ڏاڍو ڪو اسباب پيو ھوندو، ٻر |
35837 |
DYNT.utf |
تہ ٻنھي جي وچ ۾ روزبروز محبت مڌندي ويئي. |
ھتي |
ڪندو ھو. سَس-ننھن جون لڙايون اڪثر ٻڌبيون آھن، پر |
35838 |
DYNT.utf |
جا ماڻھو گار سڏيندا آھن ۽ انھيءَ تي پاڻ |
ھتي |
ڪجئين. مون کي خبر آھي تہ اھڙي مائٽي جي ڳالھ کي |
35839 |
DYNT.utf |
جو رھاڪو ٿي رھڻ لڳو. |
ھتي |
تنھنڪري ٻٺتي موٽڻ جو ارادو في الحال بند ڪري، |
35840 |
DYNT.utf |
جو سڄو حال لکيس، ۽ ھن وري پنھنجو احوال |
ھتي |
ھفتي بھفتي ھڪٻئي ڏي خط لکندا رھيا. زينت بانوءَ |
35841 |
DYNT.utf |
جي پردي وارين زالن ڪڏھن ڌارئين ماڻھوءَ |
ھتي |
چالاڪي ڏيکاريندي، جھڙو ڪو ھوشيار مڙس ڏيکاري. |
35842 |
DYNT.utf |
جي رھاڪو آھي. سندس پيءُ ھڪ اسُراف دکني |
ھتي |
آيا جواب ڏنو تہ ``اھا مائي |
35843 |
DYNT.utf |
جي زالن کي ايتري علميت نہ ھئي، جيتري زينت |
ھتي |
|
35844 |
DYNT.utf |
جي صاحبلوڪن جو اھو خيال آھي، تڏھن منڊمن |
ھتي |
۽ ڏيھي ماڻھو رڳو خسيس نوڪريءَ جا لائق آھن. جڏھن |
35845 |
DYNT.utf |
جي ۽ ھندستان جي منڊمن ۾ وڏو فرق ڏسڻ ۾ آيو. |
ھتي |
پر ھن کي |
35846 |
DYNT.utf |
حرڪت ڪانہ ٿيندي.'' |
ھتي |
ڪڍي تہ خدا کي خبر. پر انھيءَ جي آءُٗ ڀانيان ٿي تہ |
35847 |
DYNT.utf |
حيدرآباد ۾ ڳچ ڏينھن رھيا، تنھنڪري البت |
ھتي |
لٿو. پاڻ اڃا شھر وارن بنگلن ۾ رھندا ھئا. ھيءُ جو |
35848 |
DYNT.utf |
رلايو اٿس.'' پر پوءِ وري ننھڻس دلاسا ڏيئي |
ھتي |
جي ڪکن ۾ ويٺي ھيس. `نبم نان، صحت جان.' آڻي اسان کي |
35849 |
DYNT.utf |
رھڻ ڪري ھو مشھور ٿي ويو، ۽ واپار جي ڪم ۾ |
ھتي |
کي اتي اچي پنھنجو واپار ھلائڻ ۾ ڏاڍي سولائي ٿي. |
35850 |
DYNT.utf |
رھئي ست-اٺ ورھيہ گذري ويا ھئا، ۽ ھن جي معرفت |
ھتي |
حرم ئي وسري ويس؛ انھيءَ مان ھڪڙو پٽ بہ ڄائس. ھن کي |
35851 |
DYNT.utf |
رھي ھيءُ گھر جو ڀاتي ٿي ويو، ۽ ھن جي ايمانداري |
ھتي |
تيئن پنھنجي ڌڻيءَ کي سندس ڌنڌي ۾ مدد ڏيندو رھيو. |
35852 |
DYNT.utf |
سکرن سکرن جون زالون برقعا منھن تي وجھيو، |
ھُتي |
علي رضا - پياري، ائين ناھي. |
35853 |
DYNT.utf |
سکي ھئي ۽ جھڙي ھن گھر ۾ محيت ملندي ھيس، |
ھتي |
انھيءَ ۾ شڪ ڪونھي تہ فضل محمد جي گھر کان زينت بانو |
35854 |
DYNT.utf |
سوير اينديس، تون سنڀري و يٺي ھججئين تہ |
ھتي |
مائيءَ ورندي ڏني تہ ``چڱو مائي، سڀاڻي صبح جو آءُٗ |
35855 |
DYNT.utf |
سڀ ماڻھو اوھان جي ڏسڻ لاءِ مشتاق آھن ۽ |
ھتي |
بہ لکي چڪو ھو تہ ``اوھين موٽي استنبول ۾ اچو، جو |
35856 |
DYNT.utf |
ضرور ڪو نہ ٿو ڏسجي. |
ھتي |
ھلايا ۽ حجتون آنديون، مگر انھن جو بيان ڪرڻ جو |
35857 |
DYNT.utf |
گھنڻا ڏينھن رلڻ پنڻ ڪري مون کي چڱي موچاري |
ھتي |
بہ آھي. آءُٗ ڳالھائينديس بہ کڻي ھندستاني، جو |
35858 |
DYNT.utf |
گھڻو رھيون آھن، سي تہ ڄاڻنديون آھن تہ اسين |
ھتي |
آھن، پر جيڪي منڊمون ھندستان ۾ پيدا ٿيون آھن، يا |
35859 |
DYNT.utf |
ماڻھو (خاص زالون) انگريزي ٻوليءَ سان ٿوري |
ھتي |
ڪري، پر الھيءَ لاءِ ھن کي ٻہ اعتراض ھئا: ھڪڙو تہ |
35860 |
DYNT.utf |
مائٽن کي ملڻ ايندي ھئي، ھن ڀيري بہ ائين |
ھتي |
گھر ۾ ڪن ڏينھن کان مھمان ھوندي ھئي، ۽ ڪڏھن ڪڏھن |
35861 |
DYNT.utf |
مختصر طرح بيان ڪرڻ ضروري ڏمجي ٿو. |
ھتي |
مٿي ڏنو ويو آھي، تنھن جي پوريءَ طرح سمجھڻ لاءِ |
35862 |
DYNT.utf |
منھنجو ٻيو واقف ڪونھي.'' |
ھتي |
ھتي اچڻ ٿيو، تڏھن ارادو ٿيم تہ ھن وٽ وڃان، جو |
35863 |
DYNT.utf |
منڊم جي آسانيءِ سان ملڻ جو آسرو بہ ڪونہ |
ھتي |
بہ ھن کي ڏسڻ ۾ نہ آئي. تنھنڪري محبوب عليءَ کي |
35864 |
DYNT.utf |
مون کي صلاح مصلحت ڏيڻ وارو ٻيو ڪير آھي؟'' |
ھتي |
۽ جيڪو حال ھوم سو بہ توسان ڪريان، جو توکان سواءِ |
35865 |
DYNT.utf |
نظر ۾ ئي ڪين آھن.'' |
ھتي |
- ٽي جايون، جن جي پاڻ ڪالھ صبح جو رٿ پئي ڪئي، سي تہ |
35866 |
DYNT.utf |
نہ رھون. جيڪي ھتي ٿو توکي ملي، سو اللّھ |
ھتي |
``ابا، تڪڙ نہ ڪر، منھنجي صلاح آھي تہ ھاڻ اسين اڳتي |
35867 |
DYNT.utf |
نھايت چڱي ۽ پسنديءَ جھڙي تعليم ڏيڻ ۾ ٿي |
ھتي |
ھئا؛ تنھنڪري ھو آسائيءَ سان مقابلو ڪري سگھيا تہ |
35868 |
DYNT.utf |
واقف ڪونھي. تنھن کان سواءِ اڄ ملڪ ۾ اشرافت |
ھتي |
زينت بانوءَ چيو تہ ``مائي سچ آھي، مگر مھنجو |
35869 |
DYNT.utf |
وڏي درجي کي پھتو آھيان، سو ھتي اصل جا امير |
ھتي |
``آءُٗ ڌاريو ماڻھو، جو اچي خدا جي مھربانيءَ سان |
35870 |
DYNT.utf |
ھن کي تعليم بہ ملي، قرآن پڙھڻ سکيو ۽ جيئن |
ھتي |
سندس ڌڻي ۽ ان جي گھر جا ماڻھو ڏاڍو پيار ڏيندا ھئس. |
35871 |
DYNT.utf |
ھوندؤ تہ آءُٗ وري بہ اوھان جو نوڪر آھيان، |
ھتي |
اوھان کي رکي ڏيو ٿو وڃان. جي آءُٗ موٽي آيس ۽ اوھين |
35872 |
DYNT.utf |
ھئڻ ھن جي لاءِ وڏي ڳالھ ھئي، جو اڪثر ھن |
ھتي |
ھوندو ھو، سو ھاڻي کري ٻُھر ٿي پيو ھو. علي رضا جو |
35873 |
DYNT.utf |
ٻين ساھيلين جي سنگت ۾؛ تنھنڪري ھو سڀ سڄوئي |
ھتي |
سڀڪا بيبي پنھنجي گھر ۾ خوش گذار بندي ھئي، جھڙو |
35874 |
DYNT.utf |
ٿو توکي ملي، سو اللّھ بيشڪ ھُتي بہ پيو |
ھتي |
صلاح آھي تہ ھاڻ اسين اڳتي ھتي نہ رھون. جيڪي |
35875 |
DYNT.utf |
ٿين ٿيون، تين ۾ گھوٽ-ڪنوار ھڪٻئي جا نا |
ھتي |
ھڪٻئي سان حد کان وڌيڪ پيار ٿين. اڪثر جيڪي شاديون |
35876 |
DYNT.utf |
ڪنھن پاسي مون کان ڇڄي جدا ٿيو آھي؛ ڳو ليومانس |
ھتي |
زينت اڳ وٺي چيو تہ ``ھڪڙو مون سان ھو، پر |
35877 |
DYNT.utf |
ڪين آئي آھيان، زور ظلم سان مون کي ھتي آندو |
ھتي |
اوھين مون تي رنج نہ ٿيو، آءُٗ پنھنجي خوشيءَ سان |
35878 |
DYNT.utf |
ڪيئن اچي پھتينءَ؟'' |
ھتي |
ڪيئن پچينءَ؟ ھيترا ڏينھن ڪٿي ڪيئن پئي گذاريئي ۽ |
35879 |
DYNT.utf |
ڪڪ ٿي پيا ۽ پير تي آين. ٺھراءُ ڪيائون تہ |
ھتي |
سگھوٿي وري حامد جي مرڻ جي خبر پين، تڏھن ھيڪاري |
35880 |
DYNT.utf |
.'' |
ھتي |
جٺ ڪانھي، جھڙي ھتي آھي، ڄڻ تہ مسلماني آھي ئي رڳو |
35881 |
DYNT.utf |
ھا.'' |
ھجان |
جي. منھنجي ھلي ھا، تہ اڄ آءُٗ پوٽن پڙپوٽن واري |
35882 |
DYNT.utf |
۽ جي امڪان ھجي تہ اھا منھنجي ڏٺل ھجي تہ |
ھجان، |
زال ھجي، ۽ آءُٗ پنھنجي سر انھيءَ ٻانھن جو واقف |
35883 |
DYNT.utf |
.'' انھيءَ صلاح تي سڀ ڪمر ٻڌي سانباھو ڪرڻ |
ھججو |
جو اھو ڪم شروع ڪنداسين. اوھين سڀ اشاري وھيڻا ويٺا |
35884 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ تو کي وٺي پنھنجي ساھيڙيءَ وٽ ھلنايس.'' |
ھججئين |
صبح جو آءُٗ ھتي سوير اينديس، تون سنڀري و يٺي |
35885 |
DYNT.utf |
تہ چڱو، جو انھن جي منڀال جو حق منھنجي ني |
ھجن |
بابي مرحوم جون نشانيون آھن، سي ڀلي منھنجي سر سان |
35886 |
DYNT.utf |
۾ وڌيڪ راضي ھيون، ۽ زينت بہ چين تہ ``مائي، |
ھجڻ |
نئين پھاڄ مٿان ٿي پيئي، تنھنڪري ھو ٻيئي ھن جي نہ |
35887 |
DYNT.utf |
انھن کي گرفتار ڪري، جو اھي سڀ انھيءَ منصوبي |
ھجن، |
جي ڀر واريءَ سراءِ ۾، ۽ جيڪي بہ ماڻھو اتي حاضر |
35888 |
DYNT.utf |
تہ اھي ڇڏي بہ پنھنجا نالائق عزيز پسند ڪنديون |
ھجن، |
زالن جو خيال ٿيندو آھي، تہ ڌاريا ڪھڙا بہ لائق |
35889 |
DYNT.utf |
جي نڪاح کان پوءِ مٺائي يا کارڪون وٺي، پنھنجي |
ھجن، |
۽ نڪاح مھل ڪي ٿورا ويجھا عزيز يا گَھرا دوست حاضر |
35890 |
DYNT.utf |
.'' |
ھجو |
ڊپ کان سواءِ جواب ڏنس تہ ``سائين؛ خير ھجي، سلامت |
35891 |
DYNT.utf |
تہ اچي، نہ تہ بس!'' |
ھجي |
ھاڻي وڃي پڙھو گھمائجي تہ ھھڙن پارن وارو ڪو گھوٽ |
35892 |
DYNT.utf |
تہ ان کي پارت ڪري پوءِ اچجئين.'' |
ھجي |
مائيءَ کي ٽڪيٽ وٺي چاڙھي، ٻيو ڪو سڃاڻ ڄاڻ ويندڙ |
35893 |
DYNT.utf |
تہ اھا منھنجي ڏٺل ھجي تہ چڱو.'' |
ھجي |
پنھنجي سر انھيءَ ٻانھن جو واقف ھجان، ۽ جي امڪان |
35894 |
DYNT.utf |
تہ بہ جتي ڪجائي جي جاءِ نہ عوندي ھئي اتي |
ھجي |
کان سواءِ ڪين نڪرندا ھئا، پوءِ ڀلي پنڌ تمام ٿورو |
35895 |
DYNT.utf |
تہ پوءِ لاچار ھڪڙي ننڍڙي قلڙي وجھجي. انھيءَ |
ھجي |
لَڪ ۾ ضرور ڪونھي. جي اصل لنڍي ھوندي کان ٽُنگ نڪتل |
35896 |
DYNT.utf |
تہ توکي بمبئي يا ڪراچيءَ روانو ڪري ڇڏيون، |
ھجي |
تہ سيٺ پاڻ بہ ھن کي چيو تہ ``مائي! جي تنھنجي مرضي |
35897 |
DYNT.utf |
تہ جيڪر ڇو نہ بيھان.'' |
ھجي |
کان سواءِ اڄ ملڪ ۾ اشرافت ڪانہ رھي آھي. ڪو سکر گھر |
35898 |
DYNT.utf |
تہ چڱو.'' |
ھجي |
جو واقف ھجان، ۽ جي امڪان ھجي تہ اھا منھنجي ڏٺل |
35899 |
DYNT.utf |
تہ رعيت مٿانس قربان آھي.'' |
ھجي |
انھيءَ ۾ جان جو بہ جو کو آھي، پر جي بادشاھ سلامت |
35900 |
DYNT.utf |
تہ مون کي معاف ڪجئين. مون کي خبر آھي تہ |
ھجي |
تہ ``ادي! تون خفي نہ تجئين. منھنجي ڳالھ ناشائستي |
35901 |
DYNT.utf |
تہ ٻاريو، متان دير پوڻ ڪري وڌيڪ مشڪلات |
ھجي |
جو وڏي حرم وٽ رھڻ جو وارو آھي. اوھان کي ڪا ٻارڻي |
35902 |
DYNT.utf |
تہ ڀلي ھجي، جنھن کي ڳالھائڻ بہ نٿو اچي، |
ھجي |
زينت - مائي، منھنجو ماروٽ |
35903 |
DYNT.utf |
ھا تہ آءُٗ پھرين انھيءَ کي تنھنجي جھوٺيءَ |
ھجي |
ججھيون آھن. قسم کڻي ٿي چوان تہ جي مون کي نياڻي |
35904 |
DYNT.utf |
ھا تہ جيڪر مون کي بہ وٺڻ اچي ھا!'' وري چيائين |
ھجي |
زينت کي بہ دل ۾ آيو تہ ``جي منھنجي مڙس کي خبر |
35905 |
DYNT.utf |
! |
ھجي |
جو خطرو بہ جاڳيو تہ متان ڪن دشمنن ڪو منصوبو ڪيو |
35906 |
DYNT.utf |
. |
ھجي |
اھا ڄڻ تہ پردي سان آھي، پوءِ ڀلي علم ماڻھن جي وچ ۾ |
35907 |
DYNT.utf |
. |
ھجي |
تہ متان ڪا اھڙي خرابيءَ جھڙي شئي لڪي پيئي |
35908 |
DYNT.utf |
. |
ھجي |
نہ ڪجي، متان ڪنھن درٻار جي امير جو انھيءَ ۾ ھٿ بہ |
35909 |
DYNT.utf |
. پر جنھن زال کي مڙس يا وارث ساڻ ھوندو، ۽ |
ھجي |
انھيءَ چئبو تہ پردو ڇڏيو، پوءِ ڀلي ڪوٽن ۾ ويٺي |
35910 |
DYNT.utf |
. پنج-اٺ ڄڻا ٻيا بہ اسان سان شامل ٿيا آھن. |
ھجي |
ڏٺو تہ منجھس ھن طرح لکيل ھو: يارو! سڀني کي خوشخبري |
35911 |
DYNT.utf |
. پوءِ تہ دلجاءِ ڪري اتي ويھي رھي ۽ گھر جي |
ھجي |
کي پيٽ ۾ ساھ پيو، جيئن نہ پنھنجن مائٽن جي گھر آئي |
35912 |
DYNT.utf |
. سو في الحال ھنن بہ انھيءَ صلاح تي ھلڻ مناسب |
ھجي |
تہ اولاد جي اکين آڏو نہ ھجي، تہ من ويجھو |
35913 |
DYNT.utf |
. ڏڻ وار وٺڻ يا مُلي کان ڏينھن ڪڍائڻ يا ڏساسول |
ھجي |
ٻيئي طرف صلاح ڪري اھڙو مقرر ڪن، جو ٻنھي کي سولو |
35914 |
DYNT.utf |
.'' ۽ ٻيون ڪي اھڙيون لٽائڻ جون ڳالھيون ڪيائين؛ |
ھجي |
۾ اندر گرمي ۽ اونداھي ھوندي، متان ڪا بلا ڀٽون نہ |
35915 |
DYNT.utf |
۽ نيڪ زال ھجي، ۽ آءُٗ پنھنجي سر انھيءَ |
ھجيس |
گڏ، انھيءَ ڳالھ جو بہ ضرور آھي تہ لکڻ پڙھڻ ايندو |
35916 |
DYNT.utf |
۽ ٻي حرڪت نہ ھجي، تہ مھيني-ٻن کان پوءِ موڪلائي، |
ھجيس |
جو بہ بندوبست ڪري، ۽ ڏسي تہ جي اتي رھڻ ڪري فائدو |
35917 |
DYNT.utf |
جو سڀ مصيبتون سر تي کڻي صبر ۽ تجمل سان ڏينھن |
ھجيس، |
بلا مان مس ڇٽي، تہ ٻيءَ ۾ اچيو ڦاسي. وري بہ شابس |
35918 |
DYNT.utf |
پر ياد نہ پوين؛ پر ماڻھو ماڻھن جھڙا، انھيءَ |
ھجين، |
مھانڊا پئي دل ۾ لڳا، جيئن تہ ھي ماڻھو ڪٿي ڪو ڏٺو |
35919 |
DYNT.utf |
يعني جيڪي ديني حق جسم ڍڪڻ ۽ لباس ڍڪڻ جا |
ھجين، |
کان روڪڻ اجايو آھي. جڏھن نڪرن، تڏھن مناسب پردو |
35920 |
DYNT.utf |
پر امير جو پٽ نہ ھوندو تہ بہ عيب ڪونھي. |
ھجي، |
چال وارو ھجي، علم ۽ ھنر وارو ھجي، پوريءَ عمر وارو |
35921 |
DYNT.utf |
پوريءَ عمر وارو ھجي، پر امير جو پٽ نہ ھوندو |
ھجي، |
وارو ھجي، چڱيءَ چال وارو ھجي، علم ۽ ھنر وارو |
35922 |
DYNT.utf |
تہ من ويجھو ھجي. سو في الحال ھنن بہ انھيءَ |
ھجي، |
۾ شامل ھو، جو ڀانئيائين تہ اولاد جي اکين آڏو نہ |
35923 |
DYNT.utf |
تہ مھيني-ٻن کان پوءِ موڪلائي، اچي پنھنجا |
ھجي، |
۽ ڏسي تہ جي اتي رھڻ ڪري فائدو ھجيس ۽ ٻي حرڪت نہ |
35924 |
DYNT.utf |
تھڙو وري بہ پنھنجو جگر آھي، تنھن کي ڪولہ |
ھجي، |
ڪونھي، ٻيءُ جو گھر سنڀاليو ويٺو ھوندو. پر جھڙو |
35925 |
DYNT.utf |
تڏھن مناسب ۽ شائستي رستي مان انھن جي ڏسڻ |
ھجي، |
يا جڏھن ڪڏھن ڪنھن ضروري ڪم لاءِ ڪنھن ھنڌ وڃڻو |
35926 |
DYNT.utf |
جن مان ڪنھن قسم جي فائدي جو امڪان ھجي، |
ھجي، |
وڃن. جڏھن ڪڏھن ڪن عجيب غريب شين ڏسڻ جو وجھ سڻائو |
35927 |
DYNT.utf |
جنھن کي ڳالھائڻ بہ نٿو اچي، چٽ گونگو آھي |
ھجي، |
زينت - مائي، منھنجو ماروٽ ھجي تہ ڀلي |
35928 |
DYNT.utf |
چڱيءَ چال وارو ھجي، علم ۽ ھنر وارو ھجي، |
ھجي، |
پوري پُني گذران وارو ھجي، مگر آبرو ۽ شرافت وارو |
35929 |
DYNT.utf |
سلامت ھجو.'' |
ھجي، |
حجاب سان پر ڊپ کان سواءِ جواب ڏنس تہ ``سائين؛ خير |
35930 |
DYNT.utf |
سو شاديءَ کان پوءِ ھڪٻئي کي ڏيئي سڱھجي |
ھجي، |
کان سواءِ ٻيو ڪي بہ ڪين ٺھرائجي. وڌيڪ جيڪي ڏيڻو |
35931 |
DYNT.utf |
سو کڻي آڻي ڏنائينس. |
ھجي، |
سرڪاري ڪم بابت ھجي، يا سلطان جي کيسي مان ڪيريو |
35932 |
DYNT.utf |
علم ۽ ھنر وارو ھجي، پوريءَ عمر وارو ھجي، |
ھجي، |
ھجي، مگر آبرو ۽ شرافت وارو ھجي، چڱيءَ چال وارو |
35933 |
DYNT.utf |
مگر آبرو ۽ شرافت وارو ھجي، چڱيءَ چال وارو |
ھجي، |
غريبت ۽ شرافت ڏي ڏسڻو آھي. پوري پُني گذران وارو |
35934 |
DYNT.utf |
يا جڏھن ڪڏھن ڪنھن ضروري ڪم لاءِ ڪنھن ھنڌ |
ھجي، |
وجھ سڻائو ھجي، جن مان ڪنھن قسم جي فائدي جو امڪان |
35935 |
DYNT.utf |
يا سلطان جي کيسي مان ڪيريو ھجي، سو کڻي |
ھجي، |
کنيو ھو، ڀانئيائين تہ متان ڪنھن سرڪاري ڪم بابت |
35936 |
DYNT.utf |
۽ آءُٗ پنھنجي سر انھيءَ ٻانھن جو واقف ھجان، |
ھجي، |
جو بہ ضرور آھي تہ لکڻ پڙھڻ ايندو ھجيس ۽ نيڪ زال |
35937 |
DYNT.utf |
ڪم ھيءَ پاڻھي پيئي ڪندي ھئي، جھڙوڪ پاڻي |
ھذڪو |
ھين، انھيءَ کان سواءِ ٻيو بہ اٿي-ويُيءَ جو |
35938 |
DYNT.utf |
طرح پسند آئي ھيس، تنھنڪري جڏھن دائيءَ |
ھر |
دل ۾ چڱيءَ طرح ويچار ڪري رھي ھئي، ۽ اعا جاءِ |
35939 |
DYNT.utf |
طرح پسند آيو، ۽ دل ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائين |
ھر |
بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ آيو ھو، تنھنڪري ھن کي آتي رھڻ |
35940 |
DYNT.utf |
طرح جو سڌارو ملڪ ۾ پئي ٿيو. وري خوشمزاج |
ھر |
حڪومت جو سارو ڪارخانو سالت ۽ صلح سان پئي ھليو، ۽ |
35941 |
DYNT.utf |
طرح جو سڌارو ٿيو آھي ۽ جتي ڪٿي مڙسن خوأ |
ھر |
علي رضا جي بيبيءَ جي آئي استنبول جي زناني عالم ۾ |
35942 |
DYNT.utf |
طرح جو سڪ اٿم.'' |
ھر |
کي اوھان کان پري گذارڻ سھنجو ٿو لڳي، اگرچہ ٻيو |
35943 |
DYNT.utf |
طرح خاطري ٿي. ھن ڏٺو تہ خدا جي مھربانيءَ |
ھر |
پنھنجي اولاد جي نسبت ۾ علي رضا کي ھاڻ |
35944 |
DYNT.utf |
طرح خير سان ۽ عزت آبروءَ سان ڪم پيو ھلي |
ھر |
۾ ڪو نقصان نہ پھچي ھا، تڏھن بہ ھن ڄاتو تہ جڏھن ھاڻ |
35945 |
DYNT.utf |
طرح سنڌ جو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو ھو. ھن کي |
ھر |
رھڻ ڪري ۽ ھيترن ماڻھن سان واسطي رکڻ ڪري ھو ھاڻي |
35946 |
DYNT.utf |
طرح طلاق جي لائق ٿي ۽ قاعدي موجب ھن کي طلاق |
ھر |
بدناميءَ جھڙيون ڳالھيون ظاھر ٿيون؛ جنھنڪري زال |
35947 |
DYNT.utf |
طرح لائق ڄاتائون؛ سو لکپڙھ سان انگريز |
ھر |
سرڪار وٽ برڪ ھو، تنھنڪري ھن کي انھيءَ ڪم جو |
35948 |
DYNT.utf |
طرح مھرباني ڪئي آھي، ۽ اسان جي سڀکا گھرج |
ھر |
ھوڏي گھمياسين. خداتعاليٰ پنھنجي فضل سان اسان تي |
35949 |
DYNT.utf |
طرح ھو ھنن کي دوستن يا عزيزن وانگي سمجھندا |
ھر |
ڪندو ھو، توڙي سندس گھر جا ماڻھو ايندا ويندا ھئا. |
35950 |
DYNT.utf |
ٿي ويو. |
ھردلعزيز |
۾ مشھور ٿي ويو. ھن جي اھڙي عجيب ھلت ھئي، جو ھو |
35951 |
DYNT.utf |
اھڙن ملڪي ڪمن جو لائق آھي. |
ھرطرح |
بہ گھڻا پھتا ھئا، سو ھن کي خاطري ٿي تہ برابر ھي |
35952 |
DYNT.utf |
اھڙيءَ ٻانھن جو لائق ھو. ٻيو وري ھڪڙو واپاري |
ھرطرح |
ٻنھن گھري. اھو ھٽس جوان ھو ۽ وڪالت جو ڪم ڪندو ھو ۽ |
35953 |
DYNT.utf |
زيادہ عقل وارو ھو: ھڪڙو تہ شادي رڳو ھڪ زال |
ھرطرح |
معلوم ٿئي ٿو تہ ھو پنھنجيءَ قوم جي ٻين ماڻھن کان |
35954 |
DYNT.utf |
ستائڻ لڳا. ھڪڙي ڀيري تہ ڪوڙي سوڙي معاملي |
ھرطرح |
سندن عزيز، جي مٿن اڳيئي ڪاوڙيل ھئا، سي ھنن کي |
35955 |
DYNT.utf |
وڌڻ لڳي. ھي ھينئر ايتري وسعت وارا اچي ٿيا، |
ھرطرح |
ھئا. پاڻ ھنن وٽ ويندو بہ ڪتن ھو. ھن جي پيدائش |
35956 |
DYNT.utf |
خرچني ھھڙي درجي تي پھچايو ھينئر اسين پنھنجين |
ھزار |
آھو کين ڪم اچي. بابي سائينءَ اسان کي تعليم ڏيئي، |
35957 |
DYNT.utf |
ربيا بئنڪ ۾ رکائي، داخلا جو ڪتاب پيءُ جي |
ھزار |
سو ھنن کي پيا پھچائين. ھنن يڪدم ائين ڪيو. ٻہ |
35958 |
DYNT.utf |
رپيا ھو ڏيئي، ھڪ ھزار رپيا ھو ڏيئي، ٻہ |
ھزار |
ڳالھيون ٻولھيون ڪري ٺھراءُ ڪيائون تہ في الحال ھڪ |
35959 |
DYNT.utf |
رپيا ھو ڏيئي، ٻہ ھزار ڪري سرڪاري بئنڪ ۾ |
ھزار |
ڪيائون تہ في الحال ھڪ ھزار رپيا ھو ڏيئي، ھڪ |
35960 |
DYNT.utf |
ڪري سرڪاري بئنڪ ۾ پيءُ جي نالي رکائن، پوءِ |
ھزار |
ھڪ ھزار رپيا ھو ڏيئي، ھڪ ھزار رپيا ھو ڏيئي، ٻہ |
35961 |
DYNT.utf |
۽ لک ڪنھين ڪم جا ڪين آھن. اھو سون روپو اڄ |
ھزار |
زينت - دائي، دنيا سازيءَ جي سک لاءِ اھي |
35962 |
DYNT.utf |
جا ڳھ ڳٺا پائين، مون جھڙيون ڏھ دايون تنھنجي |
ھزارن |
۾ ڪا گھٽ آھي؟ سندس گھر جيڪڏھن تنھنجو وڃڻ ٿئي، تہ |
35963 |
DYNT.utf |
جو خاوند ھو. ھن جون جايون مڏئيءَ ۾ بہ گھڻيون |
ھزارن |
جو بمبئي ۽ ٻين ولايتن سان واپار ھلندو ھو، ۽ |
35964 |
DYNT.utf |
جو مال پيو اچي وڃي! ڍما محمد رمضان وڪيل |
ھزارن |
نٿا ڀريو. پھرين، ھن سيٺ جو گھر ڪو ننڍ و آھي، جتي |
35965 |
DYNT.utf |
جو ڌڻي آھي تہ ڀؤ ڪونھي، پر توکي خبر آھي |
ھزارن |
اھڙوئي اعتراض آھي. ھو ھينئر وڏو ماڻھو آھي ۽ |
35966 |
DYNT.utf |
رپين جيترو مال، زيور ۽ زريءَ جا ڪمڙا ۽ |
ھزارن |
ٽي ءچار چور ھئا، جي کاٽ ھڻي اندر ويا ۽ قريباً ٽن |
35967 |
DYNT.utf |
ساڻھن کي فائدو پھچايائين. ھن کي ترڪي ٻولي |
ھزارن |
پئي ولايت ۾ پھچايس. ٿوري عرصي ۾ ھي مشھور ٿي ويو، ۽ |
35968 |
DYNT.utf |
قسمن جا توکي مال کارائيندس ۽ ڪپڙا ڍڪائيندس.'' |
ھزارن |
پاسي توکي وڃڻو نہ ٿيندو، آءُٗ توکي سکيو رکندس. |
35969 |
DYNT.utf |
ڏي گھڻو خيال نہ ھوندو ھونِ. دين آھي يا ڪونھي، |
ھستيءَ |
تہ خير، پر اصل دين جي نالي کان ڀڄدڙ ھئا. خدا جي |
35970 |
DYNT.utf |
جسي ھوشياري، چالاڪي ۽ ايمانداري سندس بسالا |
ھسن |
جي پورائيءَ جو بندوبست ڪيائين. ٿورن ئي ڏينھن ۾ |
35971 |
DYNT.utf |
جي پڙھڻ جو بندوبست نہ ٿئي، تنھنڪري ھن کي |
ھسن |
ھو. پھرين دل ۾ آيو ھوس تہ ستان بغداد ۾ يا ٻئي پاسي |
35972 |
DYNT.utf |
دل ۾ خيال ڪيو تہ پرڏيھ ۾ وري ڪو اھسڙو چڱو |
ھسن |
ضروري ھو ۽ ھوءَ بہ ھاڻ اچي زال ٿي ھشي، تنھنڪري] |
35973 |
DYNT.utf |
سو ھال ڪري ٻڌايو. |
ھسو، |
پڙھڻ يسا شنلرنج راند ڪرڻ ۾ پنھنجو ڏينھن گذاريو |
35974 |
DYNT.utf |
ٿيو ھو، پر انکريزيءَ ۾ بہ چالاڪ ھو. اگرچ |
ھشيار |
ھن چڱي تعليم ڏياري ھئي؛ سو سنڌي ۽ فارسي پڙھي تہ |
35975 |
DYNT.utf |
تنھنڪري] ھسن دل ۾ خيال ڪيو تہ پرڏيھ ۾ وري |
ھشي، |
جو نيڪال] بہ نيٺ ضروري ھو ۽ ھوءَ بہ ھاڻ اچي زال ٿي |
35976 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڏينھن جي لاءِ منتظر رھنديون ھيون. |
ھفتو |
ھتي ٻين ساھيلين جي سنگت ۾؛ تنھنڪري ھو سڀ سڄوئي |
35977 |
DYNT.utf |
کن پنھنجي گھر رھايائونس. اوري پري جا ماڻھو، |
ھفتو |
پوءِ وري زينت بانوءَ کي پاڻ سان وٺي ويا ۽ نيئي |
35978 |
DYNT.utf |
بھفتي ھڪٻئي ڏي خط لکندا رھيا. زينت بانوءَ |
ھفتي |
انھيءَ طرح |
35979 |
DYNT.utf |
جي اندر ھي سڀ گھر جا ڀاتي آگبوٽ ۾ چڙھي روانا |
ھفتي |
ماڻن رھيو. پوءِ ھنن کان پگھار وٺي موڪلايائين، |
35980 |
DYNT.utf |
علي نواز وري ٻيو مالڪ ڪيو. انھيءَ طرح ٻن |
ھفتي |
ھئي، ۽ تڏھن خريد و فروخت ھلندي ھئي. سو انھيءَ |
35981 |
DYNT.utf |
کن جي اندر ھڪڙو ڪناري وارو آگبوٽ ڪراچيءَ |
ھفتي |
کي سمجھايو. سيٺ تہ اڳيئي انھيءَ ڪم لاءِ تيار ھو. |
35982 |
DYNT.utf |
کن جي اندر، علي رضا ٽپڙ ٻڌي تيار ٿيو. ھلڻ |
ھفتي |
|
35983 |
DYNT.utf |
کن ۾ ٿئي، ڇالاءِ جو ڄاتائون تہ گھڻن ڏينھن |
ھفتي |
رٿيائون تہ مڱڻي کان شادي گھڻا ڏينھن پوءِ نہ ٿئي |
35984 |
DYNT.utf |
۾ کلندي ھئي، ۽ تڏھن خريد و فروخت ھلندي |
ھفتي |
اھا ٻانَھَن جي بازار |
35985 |
DYNT.utf |
۾ ھڪڙو ڀيرو جمعي جي ڏينھن شام جو سڀ بيبيون، |
ھفتي |
زينت بانوءَ ھڪڙي پردي واري مجلس مقرر ڪئي، جتي |
35986 |
DYNT.utf |
-ٻن جي آزمودي مان چاند بيبيءَ کي زينت جي |
ھفتي |
|
35987 |
DYNT.utf |
-ٻن جي اندر ڳوٺ ۾ اھا ڳالھ مشھور ٿي ويئي |
ھفتي |
کي قرآن ۽ حديث جون ڳالھيون ٻڌائيندي ھئي، جنھنڪري |
35988 |
DYNT.utf |
-ٻئي، آچر جي ڏينھن ڪڏھن ھي ھنن وٽ ويندا |
ھفتي |
آيا. ھڪڙو ڏينھن رھي وري پنھنجي گھر آيا. پوءِ بہ |
35989 |
DYNT.utf |
جو سڌارو ۽ انھيءَ سان گڏ جسم جو سڌارو ۽ |
ھفل |
مجلس مان زالن لاءِ دين جو سڌارو، علم جو سڌارو، |
35990 |
DYNT.utf |
ڇوڪري بہ وٽس ھئي، ٻيو ماڻھو اتي ڪونہ ھو. |
ھکڙي |
۾ گھڙي وييزن، اتي ھوءَ ٻي مائي آيا ويٺي ھئي، ٻي |
35991 |
DYNT.utf |
۾ سندس چوڻ ھنن کي برابر ٻڌڻ ۾ نہ آيو، ۽ |
ھُل |
ڊوڙيس. اگرچ بختاور پري کان پاسي پاسي بہ ڪيو، پر |
35992 |
DYNT.utf |
ھن کي پاڻ سان مدد لاءِ ھٽ تي وٺي نيئي ويھارڻ |
ھلا |
جي اشرافت ۽ نمڪحلالي چڱيءَ طرح معلوم ٿي ويئي، سا |
35993 |
DYNT.utf |
۽ پنھنجيءَ پر ۾ باريڪ جاچ ڪرڻ لڳي. جنھن |
ھلابو، |
انھن مٿين ٻنھي ڳالھين تي زينت بانوءَ گھڻو ويچار |
35994 |
DYNT.utf |
. ادب تہ بجاءِ خود، پر ڪڏھن ڪڏھن ڇوھ ۾ ناشاٿستا |
ھلائجي |
جيئن ئہ ڪنھن ڌارين ۽ نيچ ماڻھوءَ سان تڪرار |
35995 |
DYNT.utf |
جو بندوبست ولايت ۾ چڱيءَ طرح ڏٺو ھو، ۽ |
ھلائڻ |
ھئي. ھو شاديءَ کان پرءِ گھر ٺاھي ويھي رھيو. ھن گھر |
35996 |
DYNT.utf |
لڳو. |
ھلائڻ |
جڏھن لڀڻ جو امڪان نہ ڄاتائين، تڏھن وري انھيءَ کي |
35997 |
DYNT.utf |
۾ اھڙي چالاڪي ڏيکاريندي، جھڙو ڪو ھوشيار |
ھلائڻ |
بہ پرواھ ڪانہ ھونديس؛ ھنن سان گفتگو ڪرڻ توڙي حجت |
35998 |
DYNT.utf |
۾ ڏاڍي سولائي ٿي. ھتي رھڻ ڪري ھو مشھور ٿي |
ھلائڻ |
ھوندي ھئي، تنھنڪري ھن کي اتي اچي پنھنجو واپار |
35999 |
DYNT.utf |
سگھي ھا. |
ھلائي |
ھو ڪو ٿورو گھئو واپار يا ٻيو ڌنڌو ھلائي ھا، تہ |
36000 |
DYNT.utf |
ھا، تہ ھلائي سگھي ھا. |
ھلائي |
جنھن سان جيڪڏھن ھو ڪو ٿورو گھئو واپار يا ٻيو ڌنڌو |
36001 |
DYNT.utf |
. اھو پگھار سلطان ھن نظر تي ڏيارس، جو ھڪڙو |
ھلائي |
بہ اجازت ڏنائينس تہ ڀلي پنھنجي منھن بہ پيو ڌنڌو |
36002 |
DYNT.utf |
. مٿا گھڻائي ھنيائون، پر في الحال ھٿ ڪانہ |
ھلائي |
۽ پڙھيل زال ڪيئن ھٿ لڳي، جا انھيءَ متل ڪارخاني کي |
36003 |
DYNT.utf |
آھن. انھيءَ جو واپار جھڙو سمنڊ جي رستي |
ھلائيندا |
مسلمان رھندا آھن، ۽ گھڻا شاھو ڪار ۽ واپاري ڌنڌو |
36004 |
DYNT.utf |
اچن. |
ھلائيندا |
اچن ۽ اندر ٻاھر جو خرچ پکو ھميشھ وانگي چڱي طرح |
36005 |
DYNT.utf |
تہ رات جو باھ ڏيارڻ جو بندوبست پورو رکائين.'' |
ھلائينداسين |
جڏھن سڀ ڪم ڪار تيار ٿيندو، تڏھن تو کي اڳڀرو ھئان |
36006 |
DYNT.utf |
مگر ٻين مائٽن مٽن سان توڙي پنھنجي قوم وارن |
ھلائيندا، |
ڪرڻ ڪري زال مڙس پاڻ ۾ بيشڪ خوش گذاريندا ۽ گھر چڱو |
36007 |
DYNT.utf |
وتندس ۽ مزي مزي جي جاين تي گھمندو وتندس. |
ھلائيندو |
ھن ڃاتو تہ ڳاڙھو پٽڪو ٻڌي، ترار چيلھ سان ٻڌي حڪم |
36008 |
DYNT.utf |
ھو، پوءِ تہ نيٺ ھڪڙي مھاڻي وٺي آڻي ويھاريائين، |
ھلائيہدو |
نہ ڪمري ڇٽي. ڳچ وقت تائين ٻاھر جو ٻاھر اھو ڌنڌو |
36009 |
DYNT.utf |
۽ حجتون آنديون، مگر انھن جو بيان ڪرڻ جو |
ھلايا |
جي ٺھرائن ۾ ھنن ٻنھي جوانن پاڻ ۾ چڱا چڱا دليل |
36010 |
DYNT.utf |
ٽيون تہ اوير سوير پنھنجي خواھ پنھنجي ملڪ |
ھلايائين، |
کي فائدو پھچايو ۽ گھڻين حالتن ۾ خيراتي دوائون ٿي |
36011 |
DYNT.utf |
جو اھو شھر وري بہ بمبئيءَ جھڙو نمونو آھي، |
ھلايون، |
صلاح ڪيائون تہ ڪراچيءَ ۾ ھلي پنھنجو پنھنجو ڌنڌو |
36012 |
DYNT.utf |
۽ سگھو ئي ٻنھي سنڌ ۾ پنھنجو نالو ڪڍيو. |
ھلايو، |
باريسٽر يا وڪيل ٿي، ۽ ٻي ڊاڪٽر ٿي، پنھنجو ڌنڌو |
36013 |
DYNT.utf |
ٿيان؟ اتيئي لاھي ڇڏيانس. |
ھلاڪ |
ويا آھن ۽ زال بہ غير واقف ٿي ڏسجي، ڇالاءِ ايترو |
36014 |
DYNT.utf |
بہ مڪئيسون، ٿورڙي مال تي ڪيئن راضي ٿي ويھون. |
ھلاڪي |
کي جوڻ جماڻ ڏسي لچا اچي مست ٿيا، ۽ ڀانيائون ھيتري |
36015 |
DYNT.utf |
ڪانہ ڏيندس.'' حامد تہ اھي ڳالھيون علي رضا، |
ھلاڪي |
تڏھن پاڻھي پنھنجي زال جو بندوبست ڪندس، اوھان کي |
36016 |
DYNT.utf |
ڪڍي اچن، تڏھن انھن جي خدمت چاڪري ڪرڻ، ٻار |
ھلاڪيون |
جي بلي ڪيو ويو آھي، ۽ گھر سنڀالڻ، جڏھن مڙس ٻاھران |
36017 |
DYNT.utf |
اھڙو ڪڪ ڪيو ھوس، جو ٻيءَ شادي ڪرڻ کان اڳيئي |
ھلت |
وڃي ٻيءَ منڊم سان شادي ڪري اچان، پر ھڪڙيءَ جي |
36018 |
DYNT.utf |
جي نسبت ۾ ڪيتريون تي بدناميءَ جھڙيون ڳالھيون |
ھلت |
نافرمان ھئي، تنھنڪري مڙس مٿس نامھربان ھو. زال جي |
36019 |
DYNT.utf |
چلت بين عام ماڻھن جھڙي ناھي. اوھين سمجھو |
ھلت |
ڪندا آھن. پر سرائي مرحوم جي توڙي اوھان سڀني جي |
36020 |
DYNT.utf |
چلت تمام چڱي ھوندي ھئي. ۽ شڪل جو بہ موچارو |
ھلت |
ھن جي |
36021 |
DYNT.utf |
چلت جا واقف ھئا، گھر جي چڱي بندوبست رکڻ |
ھلت |
نئينءَ طرز جا ماڻھو ھئا، ۽ انگريزدان ھئا، نئين |
36022 |
DYNT.utf |
چلت جو چڱيءَ طرح وافف ھو، سو انھيءَ رٿ |
ھلت |
سھجھايائينس. حامد تہ علي رضا جو سنگتي ھو ۽ ھن جي |
36023 |
DYNT.utf |
چلت جي پوري خبر ھين. |
ھلت |
گذار پنديون ھيون، تنھنڪري ھڪ ٻئي جي حال جي ۽ |
36024 |
DYNT.utf |
چلت جي تعربف ڪرڻ لڳي ۽ ڪڏھن تہ وري چرچي |
ھلت |
بہ ھن جي دل پڪي ڪرڻ لاءِ جان بيبيءَ ۽ سندس پٽ جي |
36025 |
DYNT.utf |
چلت جي ڪري بہ اڃا ولايت واريون منڊمون اڪثر |
ھلت |
خوبصورتي ۽ پوشيد گائيءَ جي ڳالھ تہ کڻي ڇڏيو، پر |
36026 |
DYNT.utf |
چلت سندس تمام پسنديءَ جھڙي ھئي، جو سندس |
ھلت |
مالھو ھو، ھو تمام چڱيءَ شڪل وارو ۽ ڳوري رنگ جو ھو. |
36027 |
DYNT.utf |
چلت ڇڏي بہ نہ سگھيو تنھنڪري البت ڏکيائي |
ھلت |
اگرچہ اڳوڻي وڏ ماڻھپ جي |
36028 |
DYNT.utf |
چلت ڪھڙيءَ طرح ڪجي، تنھن ۾ پڪي ٿي ھئي. ھوءَ |
ھلت |
دل جي ھمٿ وڌيڪ ھيس. دنيا ۾ جدا قسمن جي ماڻھن سان |
36029 |
DYNT.utf |
چلت ۽ ڳالھائڻ مان صاف معلوم ٿي سگھيو ٿي، |
ھلت |
ھئا. اگرچ ھنن کي وڃڻ لاءِ صفا نہ چيو ھئائون، مگر |
36030 |
DYNT.utf |
چلت، انھن جي حق ورائت وغيرہ ڪري گھڻو خلل |
ھلت |
جي انھن کي اولاد ٿيندو، تہ انھن جي مذھب، انھن جي |
36031 |
DYNT.utf |
چلت، موچاري کٽڻ ڪمائڻ جي لياقت، علميت |
ھلت |
پوريءَ عمر ڏي، اشرافت، لياقت، غريبيءَ، چڱي |
36032 |
DYNT.utf |
ھنن کي گھڻو ناآميد ڪيو. سو في الحال ھو ويچارا |
ھلت |
گذارينداسين ۽ ھو اسان جي خدمت ڪندا. پر وڏي پٽ جي |
36033 |
DYNT.utf |
ھوندي ھئي جو سڀڪو مٿانئس ساھ پيو صدقو ڪندو |
ھلت |
ٻي رونق ٿي. گھر جي ٻين ڀاتين سان ھن جي اھڙي چڱي |
36034 |
DYNT.utf |
ھئي، جو ھو ھردلعزيز ٿي ويو. |
ھلت |
جو نالو ٻنھي طرفن ۾ مشھور ٿي ويو. ھن جي اھڙي عجيب |
36035 |
DYNT.utf |
ڏسي ھن کي آفرين ڪرڻ لڳا. خاص ڪري ھن جي نماز |
ھلت |
کن جي اندر ھن جي چالاڪي، نمڪ حلالي، اشرافت ۽ چڱي |
36036 |
DYNT.utf |
ڏٺي ھئائون سا ھينئر گھڻو گھٽ ڏٺائون. نيٺ |
ھلت |
وغيرہ جا شڪ گذرندا ھئا، سي لٿا. جيڪا ھن جي اجائي |
36037 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لاءِ نصيحتون ڏنائين، جي ھنن کي مرڻ |
ھلت |
ڀاتين کي سڏي روبرو ويھاريو، ۽ ھڪ ھڪ کي آئيندي جي |
36038 |
DYNT.utf |
ڪرڻي ھئي: |
ھلت |
ڪاغذ تي اٽڪايون، جن بابت شاديءَ جي ڪم ۾ ھنن کي |
36039 |
DYNT.utf |
ڪري افسوس جا ھٿ ھڻڻ لڳو. |
ھلت |
تي تازيون ٿيڻ لڳيون. ھي ڏاڍو پشيمان ٿيو، ۽ گذريءَ |
36040 |
DYNT.utf |
ڪندو ھو. پھرين ڏينھن ۾ تہ جيڪي پنھنجا قيمتي |
ھلت |
ڏاھو ۽ آزمود گار ماڻھو ھو. بلڪل چڱيءَ تجويز سان |
36041 |
DYNT.utf |
تہ اڳ ۾ ڪنھن کي خط نہ لکجي، ماٺ ماٺ ڪري |
ھلجي |
علي رضا بہ قبولدار ٿيو. پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ جي |
36042 |
DYNT.utf |
تہ عزت آبرو رھجي اچي!'' ھن کي ھيءَ بہ خبر |
ھلجي |
متان ڪا حرڪت ٿي بہ وڃي، تنھنڪري متل ڪارخانو ڇڏي |
36043 |
DYNT.utf |
. ھينئر اچي پيريءَ کي ويجھو ٿيو ھو، پنجاھي |
ھلجي |
رھيو، تڏھن ھن جي دل ۾ پيو تہ ھاڻي ھتان موڪلائي |
36044 |
DYNT.utf |
تہ بہ في الحال تہ ڪي ڏينھن ھلي پنھنجي وطن |
ھلجي، |
سھسائي ويٺا ھئا، تنھن بہ چيو تہ ``ھميشھ لاءِ نہ |
36045 |
DYNT.utf |
ھوءَ پاڻ بہ ھڪڙو زيور آھي.'' زينت بانوءَ |
ھلجي، |
تڏھن پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ ``ھن ڇوڪريءَ کي کڻي |
36046 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ سلطان وٽ ھنن کي چڱيون جايون وٺائي |
ھلن |
علي رضا ھنن کي چيو تہ ``اوھان مان ڪي جوان |
36047 |
DYNT.utf |
جو انجم ڪيو آھي. اميد تہ وقت تي اسان کي |
ھلڻ |
اسين سومر واري آگبوٽ ۾ روانا ٿينداسين. مامي جن بہ |
36048 |
DYNT.utf |
جو بيان، جو لکي تيار ڪيو ھئائين، سو مفصل |
ھلڻ |
انھن جي روبرو انھيءَ اسڪول جي شروعات ٿيڻ ۽ ڪم |
36049 |
DYNT.utf |
جو وقت ڏسي، شھر ڏي وڃي گاڏي وٺي آيو ھو، |
ھلڻ |
اتي ڏينھن بہ ٺريو، ۽ علي رضا |
36050 |
DYNT.utf |
جي طاقت بہ ڪانہ رھي ھئي، ٻيو رات بہ پئجي |
ھلڻ |
زينت کي بہ اھا صلاح پسند آئي. ھڪڙو تہ ھن کي اڳتي |
36051 |
DYNT.utf |
جي ڏينھن صبح جو وڃي پنھنجي سس کان موڪلائي |
ھلڻ |
ھفتي کن جي اندر، علي رضا ٽپڙ ٻڌي تيار ٿيو. |
36052 |
DYNT.utf |
ضرور ھو. پر خير، جيئن قسمت ۾ ھوندو، ائين |
ھلڻ |
ٻاھر پيو بہ نہ رکيوھو، تڏھن اوھان جو مون سان گڏ |
36053 |
DYNT.utf |
ضروري ڪونھي. پردي جي نسبت ۾ منھنجو مختصر |
ھلڻ |
ڳالھيون ھٿ ڪجن، پر انھن جي نامناسب ڳالھين تي |
36054 |
DYNT.utf |
کان پوءِ تہ سڀڪنھن جو مٿو ڦرڻ لڳو، ۽ قيون |
ھلڻ |
سي ڏاڪڻ تان لھندي ئي پاسو وٺي ويھي رھيا. آگبوٽ |
36055 |
DYNT.utf |
لاچار ٿين، تہ ھلندي ٽنگون پيون وچڙندين، |
ھلڻ |
پنھنجي ئي پگھر ۾ پيون ٻڏنديون؛ ۽ جي ٻاھر ماڻھن ۾ |
36056 |
DYNT.utf |
لاءِ تيار ٿيو. پھرين ماءُ کي پيرين پئي |
ھلڻ |
گڏ حامدعلي آماڻڻ جي لاءِ آيو. وچن وچن جي مھل، ھو |
36057 |
DYNT.utf |
لاءِ ٻڌل آھن، ۽ جي مشرقي قوم جي ماڻھن کي |
ھلڻ |
آھن تہ مڙس زالن جا غلام آھن ۽ ھنن جي مرضيءَ تي |
36058 |
DYNT.utf |
لاءِ ڪمر ٻڌائين. |
ھلڻ |
امير جو مطلب چڱيءَ طرح پروڙيو ۽ ھن جي چئي تي |
36059 |
DYNT.utf |
لڳندو. |
ھلڻ |
تہ ڏسندي مھيني جي پھرينءَ تاريخ کان وٺي اھو ڪم |
36060 |
DYNT.utf |
لڳي ۽ مڙس جو ھئڻ يا نہ ھئڻ ھڪجھڙو ڄاتائين. |
ھلڻ |
نافرماني ڪرڻ لڳي؛ پنھنجي مرضيءَ سان پنھنجي منھن |
36061 |
DYNT.utf |
مناسب ڄاتو. حيدرآباد ۾ پنھنجي ڌنڌي جو گھڻو |
ھلڻ |
تہ من ويجھو ھجي. سو في الحال ھنن بہ انھيءَ صلاح تي |
36062 |
DYNT.utf |
مھل اندران چوائي موڪليائون تہ پنھنجي گھر |
ھلڻ |
حامد وراڻيو تہ ``اڄ آءُٗ علي رضا وٽ ويو ھوس، |
36063 |
DYNT.utf |
مھل بہ آھستو چيائين تہ ``منھنجي ڳالھ نہ |
ھلڻ |
برقعو مٿان وڌائين، شھربانوءَ کان موڪلايائين، ۽ |
36064 |
DYNT.utf |
مھل سڏي ڀاڪر پائي پيشانيءَ تي چمي ڏنائين، |
ھلڻ |
چيائين تہ ``منھنجي ڳالھ نہ وسارج'' ۽ زينت کي وري بہ |
36065 |
DYNT.utf |
مھل گھر وارن ساڻس ڏاڍيون ڀلايون ڪيون. ڏھ- |
ھلڻ |
بانو سنڀري، سڀني کان موڪلائي ٻار ڪڇ تي ڪري ھلي. |
36066 |
DYNT.utf |
مھل گھڻا انعام اڪرام ڪيا. سڀ امير امراءِ |
ھلڻ |
انھيءَ طرح ھن مٿا مونا ھڻي موڪلايو. سلطان ھن کي |
36067 |
DYNT.utf |
.'' |
ھلنايس |
و يٺي ھججئين تہ آءُٗ تو کي وٺي پنھنجي ساھيڙيءَ وٽ |
36068 |
DYNT.utf |
ويا. ھڪڙي رات انڌاري، ٻيو گاڏيءَ جو پنڌ-پنڪيون |
ھلندا |
گھاڙو سڙڪ ڪانہ ھئي، چارو ھو، سو چارو ڏيو آھستي |
36069 |
DYNT.utf |
ھئا. صاحبيءَ وئي کان پوءِ ٿورو ٿورو ڪري |
ھلندا |
واسطو حاڪمن سان ھو، تنھنڪري رسم بہ انھن جي تي |
36070 |
DYNT.utf |
واءُ سواءُ پيو لھندس؛ انھيءَ رات سنجھي |
ھلندس، |
پنھنجن جاين تي ويھن. آءُٗ ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي شھر ڏي |
36071 |
DYNT.utf |
آھي، تھڙو خشڪيءَ جي رستي گجرات ۽ ٻين ڀاڱن |
ھلندو |
جو واپار جھڙو سمنڊ جي رستي مڏئي بندر کان ٻين پاسي |
36072 |
DYNT.utf |
چلندو ھوندو، متان ھي ماڻھو ڄاڻن تہ آءُٗ |
ھلندو |
نہ ٻڌايس. ڀانئيائين تہ منھنجو مڙس ھتي آبروءَ سان |
36073 |
DYNT.utf |
ھو. |
ھلندو |
تي نفرت ٿو ڪري. انھيءَ ڳالھ تي بہ سندن وچ ۾ تڪرار |
36074 |
DYNT.utf |
ھو. ھن جي معرفت مير صاحبن ۽ سندس درٻار جي |
ھلندو |
علي نواز جو واپار دڪان ڪڍي وبھڻ سان نہ |
36075 |
DYNT.utf |
ھو، ۽ ھزارن جو خاوند ھو. ھن جون جايون مڏئيءَ |
ھلندو |
ھوندو ھو. انھيءَ جو بمبئي ۽ ٻين ولايتن سان واپار |
36076 |
DYNT.utf |
. پر ڏٺائين تہ اھڙي سفر ۾ زال کان سواءِ ھڪڙو |
ھلندو |
مڃاڻپ وارا ھوندا ۽ جتي ھن جو پڙھڻ چگيءَ طرح پيو |
36077 |
DYNT.utf |
آھي، پر ٻنھي سان سندن مائرن جي محبت گھڻي |
ھلندي |
زالن جي ٻيگھي مچندي آھي ۽ مڙسن جي ڪابہ ڳالھ ڪانہ |
36078 |
DYNT.utf |
اھڙيءَ حد تي وڃي پھتي، جو خود محبوب علي |
ھلندي |
کي زال جو غلام ڪري ٿا ڏين. سو انھن رستن تي ھلندي |
36079 |
DYNT.utf |
جھٽ ڏئي ڪيوڙي جو ڇُڳو ۽ مُٺ ڪتل جي کڻي اٿي |
ھلندي |
ميوو ۽ وکر کاڌي جو رکيو ھو، تنھن مان ڪا زال گوڙ ۾ |
36080 |
DYNT.utf |
جيڪا قاعدي موجب واجبي مدد پڄي سگھيس، سا |
ھلندي |
زال جو ڀاءَ ھو، تنھنڪري البت ارمان ٿيس. معاملي |
36081 |
DYNT.utf |
مھل ڀيڻس چيس تہ ``ادا جي اھي ڪتاب ٿوري تائين |
ھلندي |
|
36082 |
DYNT.utf |
وڪرو ڪن، سو الائجي ڪيڏي ويو. ويچاري لاجواب |
ھلندي |
اٿئي، ھلي ڏيکار.'' پر ھو تہ گھور وارن مان ھو، جي |
36083 |
DYNT.utf |
ھلندي اھڙيءَ حد تي وڃي پھتي، جو خود محبوب |
ھلندي |
ڪري مڙس کي زال جو غلام ڪري ٿا ڏين. سو انھن رستن تي |
36084 |
DYNT.utf |
ھلندي ڊھي پيو. جي تون کڻي ھائو ڪندينءَ |
ھلندي |
ٿي، ۽ اسين پاڻ بہ اشراف آھيون. ھن جو ٺھيو ٺڪيو گھر |
36085 |
DYNT.utf |
ھئي. سو انھيءَ ھفتي علي نواز وري ٻيو مالڪ |
ھلندي |
جي بازار ھفتي ۾ کلندي ھئي، ۽ تڏھن خريد و فروخت |
36086 |
DYNT.utf |
ھئي، جو نيٺ وڃي ناسازيءَ جھڙيءَ حد کي پھتو. |
ھلندي |
۾ پھريائين انھيءَ مضمون بابت زباني بحث ۽ گفتگو |
36087 |
DYNT.utf |
ھئي، جو ھو ھڪٻئي جي صحبت مان بيزار ٿي پيا، |
ھلندي |
مطلب تہ ابتربن ڳالھين تي الھن جي وچ ۾ بحث ۽ ھوڏ |
36088 |
DYNT.utf |
ٽنگون پيون وچڙندين، جنھنڪري سڀ پيا مٿن |
ھلندي |
پيون ٻڏنديون؛ ۽ جي ٻاھر ماڻھن ۾ ھلڻ لاچار ٿين، تہ |
36089 |
DYNT.utf |
ڊھي پيو. جي تون کڻي ھائو ڪندينءَ تہ سندس |
ھلندي |
پاڻ بہ اشراف آھيون. ھن جو ٺھيو ٺڪيو گھر ھلندي |
36090 |
DYNT.utf |
ھلي توکي ڦول گلي ڏيکار ينديس'' سي ھاڻ ٻيئي |
ھلنديس، |
ستانڻ ٿي ڏٺي، تنھن ھن کي چيو تہ ``آءُٗ توسان گڏجي |
36091 |
DYNT.utf |
تہ توکي اسي رپيا درما ھو ڏيندس. ھو جنگي |
ھلندين، |
بمبئيءَ ٿي. تنھن ھن کي چيو تہ جيڪڏھن تون مون سان |
36092 |
DYNT.utf |
آھيون، تدھن ھن جو ڪم اھو لکڻ پڙھڻ سان ھوندو |
ھلنديون |
فتح خان جي ڌيءُ ڪين لکي پڙھي ڄاڻي؟ جڏھن ڪڏھن پاڻ |
36093 |
DYNT.utf |
وارو بہ ھو. کيس اولاد ڪونہ ھو، مگر ساڻس |
ھلنديءَ |
وٽ سمنڊ ۾ ھلندڙ ھيون ۽ واپار ۾ بہ ھٿ ھوس، تنھنڪري |
36094 |
DYNT.utf |
آھي سو بند ڪجي؛ چالاءِ جو شاديءَ جي گوڙ |
ھلندڙ |
يا ڏواڪن ھڻڻ ۽ اندر ڍواڪ وڄائڻ جو دستور، جيڪو |
36095 |
DYNT.utf |
آھي، تنھن کان اشراف پردي وارن مسلمان ماڻھن |
ھلندڙ |
ھنن کي خاطري ڏنائين تہ جنھن قسم جو بندوبست اڳيئي |
36096 |
DYNT.utf |
زماني جي وڏن وڏن ماڻھن سان اٿليو پٿليو |
ھلندڙ |
۾ انگريزي، فارسيءَ ۾ بلڪل ھوشيار ٿيو ھو. علي رضا |
36097 |
DYNT.utf |
ھو ۽ سلطان جي سرڪار سان جيڪو ڪم ڪار ٿيندو |
ھلندڙ |
۾ ڪا حرڪت نہ ٿي. آفيس جو ڪم گھڻو ڪري انگريزيءَ ۾ |
36098 |
DYNT.utf |
ھيون ۽ واپار ۾ بہ ھٿ ھوس، تنھنڪري ھلنديءَ |
ھلندڙ |
بہ ھو. سندس ڪيتريون ئي ٻيڙيون مڏئيءَ وٽ سمنڊ ۾ |
36099 |
DYNT.utf |
تہ ھلون.'' |
ھلو |
جلاوطني ڪاٽيسين، گھڻائي ورھيہ جدا رھياسين، ھاڻ |
36100 |
DYNT.utf |
. چيائينس تہ ``ابا، ھيترن ماڻھن ٿي چيئي تہ |
ھلون |
ماڻس تہ پريندي شرط گھڻا زور ڪيس تہ موٽي وطن |
36101 |
DYNT.utf |
.'' |
ھلون |
ڪاٽيسين، گھڻائي ورھيہ جدا رھياسين، ھاڻ ھلو تہ |
36102 |
DYNT.utf |
.'' ھي ٻيئي آٿيون ۽ ھوءَ اڳين زال موڪلائي |
ھلون |
ويٺي ھيس، نہ تہ ويس ٿي ھلي. ھاڻ مائي تڏھن آٿ تہ |
36103 |
DYNT.utf |
پوءِ کڻي سگھا وري اچجو'' سو ھوءَ بہ مڙس |
ھلو، |
کي بہ ھنن چيو تہ ``اوھين بہ ڪي ڏينھن اسان سان گڏجي |
36104 |
DYNT.utf |
آئي، تنھن کي آڻي ھن ٻانھن کان ورتو، ڀانھائين |
ھلي |
ھاڻي ورکائي اچي ڀينڊي بازار ۾ پئي ھئي، ۽ پاسو ڏيو |
36105 |
DYNT.utf |
اتي رھون، پوءِ ڪو شھر ڪان ٻاھر زمين جو |
ھلي |
پٽ اڳيئي پنھنجو ڪارخانو مچايو ويٺو آھي. ڪي ڏينھن |
36106 |
DYNT.utf |
بند ۾ ڪين پونديس.'' انھيءَ ڪري ھن کي لاچار |
ھلي |
کي نڪاح ڪري گھر ويھاربن تہ ويھنديس، نہ تہ ائين |
36107 |
DYNT.utf |
پنھنجو پنھنجو ڌنڌو ھلايون، جو اھو شھر |
ھلي |
نٿي ڏٺائون، تنھنڪري صلاح ڪيائون تہ ڪراچيءَ ۾ |
36108 |
DYNT.utf |
پنھنجي وطن گذاريون. |
ھلي |
``ھميشھ لاءِ نہ ھلجي، تہ بہ في الحال تہ ڪي ڏينھن |
36109 |
DYNT.utf |
توکي ڦول گلي ڏيکار ينديس'' سي ھاڻ ٻيئي گڏ |
ھلي |
ڏٺي، تنھن ھن کي چيو تہ ``آءُٗ توسان گڏجي ھلنديس، |
36110 |
DYNT.utf |
زيارت ڪريان.'' پر ھنن ٻڌايس تہ ``ھو جتي لڙائي |
ھلي |
ھن پنھنجي ڏاڏي جي قبر جو پڇيو تہ ``ڪٿي آھي تہ |
36111 |
DYNT.utf |
سگھندو؟ وري اتي ٻيو سڃاڻڻ وارو بہ ڪونہ |
ھلي |
ڏينھن لاھي ڇڏيو ھو. اھڙي ھنڌ ڀلا بردو ڪيترو |
36112 |
DYNT.utf |
سنڌ ۾ گذاريون. |
ھلي |
ھتي پير تپي آيا. زال سان صلاح ڪيائين تہ ڪي ورھيہ |
36113 |
DYNT.utf |
شھر جي ماڻھن تائين وڃي ٻھتي ھئي: پوءِ اھڙيءَ |
ھلي |
اھڙين ڳالھين جي ڪري، ھن گھر جي واکاڻ ڳوٺ مان |
36114 |
DYNT.utf |
مون سان گڏ رھو ۽ سندس مڙس بہ انھيءَ ڳالھ |
ھلي |
- ماءُ کي منٿون ڪرڻ لڳي تہ جدا رھڻ جي نہ ڪريو، |
36115 |
DYNT.utf |
نئين ڪارخاني تي بيھنداسين.'' |
ھلي |
کي باھ ڏينداسين تہ پوءِ رقم ئي پوري! صبح جو |
36116 |
DYNT.utf |
نڪرجي، تہ ڀلي اڳين جي خوشي وڌي. |
ھلي |
ھلجي تہ اڳ ۾ ڪنھن کي خط نہ لکجي، ماٺ ماٺ ڪري اوچتو |
36117 |
DYNT.utf |
والارين، جو انھيءَ حادثي گذرڻ بعد مڀئي |
ھلي |
شھر جي لشڪري قھوہخاني جي اتر ۾ جا سراءِ آھي، سا |
36118 |
DYNT.utf |
وبنديس پوءِ الائجي ڪنھنجن ھٿن ۾ ڳالھ ايندي |
ھلي |
ڄمار اچي ٿي آھي. پڻس ھليو ويو، آءُٗ بہ اڄ سڀان |
36119 |
DYNT.utf |
ويندي ھئي ۽ زينت پيئي سودو ڏيندي ھئي، جو |
ھلي |
تي وٺي نيئي ويھارڻ لڳي. بعضي وقت تہ پاڻ ڪنھن پاسي |
36120 |
DYNT.utf |
وينديس. |
ھلي |
کائڻو، جو ڃاڻندي ھئي تہ ڦُري کائي ھڪڙي ڏينھن |
36121 |
DYNT.utf |
ويئي ۽ زينت بانوءَ بہ اٿي اڳئينءَ جي نماز |
ھلي |
ائين چئي بختاور |
36122 |
DYNT.utf |
ويئي. |
ھلي |
تہ ھلون.'' ھي ٻيئي آٿيون ۽ ھوءَ اڳين زال موڪلائي |
36123 |
DYNT.utf |
ويئي. |
ھلي |
جي ڳالھ ٻڌي قبول ڪيو. پوءِ آيا بہ سنت ئي موڪلائي |
36124 |
DYNT.utf |
ويئي. |
ھلي |
مائي پاڻ آٿي پيرن ڀر ٿي، ۽ بختاور بورچيخاني ڏي |
36125 |
DYNT.utf |
ويئي. |
ھلي |
ويرم کان پوءِ تڪري آئي ۽ وري بہ ھن سان سسي ڦس ڪري |
36126 |
DYNT.utf |
ويئي. اندر جاءِ ڏاڍي ٺاھوڪي ڏسڻ ۾ آيس. ڏاڍا |
ھلي |
ايوان ۾ آئي، سامھون جاءِ جا در کليا پيا ھئا تن ۾ |
36127 |
DYNT.utf |
ويئي. جھٽ ۾ وري موٽي آني، تہ بہ مائي ائين |
ھلي |
ائين چئي، بختاور بورچيخاني ڏي |
36128 |
DYNT.utf |
ويئي. ٻڏندي ماڻھوءَ کي جيڪي پھچ ۾ اچي تنھن |
ھلي |
بانو جو سمنڊ ۾ ڪِري، سو پريندي تہ تختي سوڌو ھيٺ |
36129 |
DYNT.utf |
ويئي، پر زينت بانو، جا ھاڻي ورکائي اچي |
ھلي |
اھا زال تہ گوڙ مان کسڪي، ٻي ڪا گھٽي ڏيئي |
36130 |
DYNT.utf |
ويئي، جا قيد مان ڇٽي ھئي ۽ گھر موٽڻ لاءِ |
ھلي |
گليءَ جي منھن وٽ نڪتيون. اتي ھن کي ڇڏي ھوءَ ٻي زال |
36131 |
DYNT.utf |
ويئي، ڪا گھر جي شيءِ شڪل چورائي ڀڃي ويئي. |
ھلي |
ڪڍي ٻي رکيائين، ٻي ڪڍي ٽين رکيائين ڪا پاڻيھي ڇڏي |
36132 |
DYNT.utf |
وڃ''، سپاھي پاڻ اتان ئي موٽي ويو، زينت بانو |
ھلي |
نڪري آيو. چيائين تہ ``مائي، اھو گھر آھي، تون اندر |
36133 |
DYNT.utf |
وڃ. ھن ويچاريءَ ايئن ڪيو. گھٽي وٺي اچي بازار |
ھلي |
ھيءَ گھٽي ڏيئي وڃي ڀينڊي بازار ۾ پؤ، پوءِ سڌي |
36134 |
DYNT.utf |
وڃان. سا ماٺ ڪري وري وڃي پنھنجي جاءِ تي |
ھلي |
في الحال ڪو حيلو ڪريان، پوءِ اوبسلائيءَ ۾ نڪري |
36135 |
DYNT.utf |
وڃ، ڏينھن ڏٺو آھي. شھر کان ٻہ-اڍائي ڪوھ |
ھلي |
ھن کي سمجھائي ڇڏيائين تہ ``سامھون |
36136 |
DYNT.utf |
ھا، تہ اڄ آءُٗ پوٽن پڙپوٽن واري ھجان ھا.'' |
ھلي |
جي مرضي ويئي، ھينئر مرضي ٿي ڇوڪرن جي. منھنجي |
36137 |
DYNT.utf |
ڏيکار.'' پر ھو تہ گھور وارن مان ھو، جي ھلندي |
ھلي |
``ملھ ورتا اٿم.'' پڇيائونس تہ ``ڪنھن کان ورتا اٿئي، |
36138 |
DYNT.utf |
ڪردن جي ٻاھرينءَ اوطاق تي بيٺي. |
ھلي |
کي کوليائون ۽ اندر قھر جو باروت ھٿ لڳو. سرنگھ |
36139 |
DYNT.utf |
ڪوٺيءَ جو در پٽيائين. ڪوٺيءَ مان وري ھيٺ |
ھلي |
ھن ٻانھيءَ ڏٺو تہ ھيءَ معتبر زال آھي، ائين سوچي، |
36140 |
DYNT.utf |
۽ وسعت بہ خدا موچاري ڏني آھي ۽ ليٺ مون کي |
ھلي |
تہ جڏھن ھاڻ ھر طرح خير سان ۽ عزت آبروءَ سان ڪم پيو |
36141 |
DYNT.utf |
۽ ھنن بہ ديني توڙي عقلي حجتن ڏيڻ سان گھٽايو |
ھلي |
مطلب تہ ھنن ۽ زالن جي وچ ۾ چٽا ڀيٽي |
36142 |
DYNT.utf |
!'' شھربانوءَ چيو تہ ``آھي بہ چڱا آھن، پر |
ھلي |
رمضان وڪيل ڪو گھٽ آھي، ڄنھن جي ھينئر مڀڪائي ٿي |
36143 |
DYNT.utf |
. |
ھلي |
جو کائيندو ھليو ۽ پاڻ ڪماند جا ٽڪر کائيندي |
36144 |
DYNT.utf |
. |
ھلي |
ھٽ تي آئي، تنھن سان گڏ جي پنھنجو ٻار ڪڇ تي کڻي |
36145 |
DYNT.utf |
. اگرچ جھنگ مان ھيکلي پئي وئي، پر ڏينھن |
ھلي |
انھي ڏس تي زينت آٿي |
36146 |
DYNT.utf |
. ھاڻ مائي تڏھن آٿ تہ ھلون.'' ھي ٻيئي آٿيون |
ھلي |
آءُٗ بہ تنھنجي دلاسي لڳي ويٺي ھيس، نہ تہ ويس ٿي |
36147 |
DYNT.utf |
. ھلڻ مھل گھر وارن ساڻس ڏاڍيون ڀلايون ڪيون. |
ھلي |
زينت بانو سنڀري، سڀني کان موڪلائي ٻار ڪڇ تي ڪري |
36148 |
DYNT.utf |
. ٿڌ جو پنڌ سولو لڳس، پھر ڏينھن جو مس ٿيو |
ھلي |
باڻيءَ کان موڪلائي، آٿي اھو ڏکڻ وارو دڳ ڏيئي |
36149 |
DYNT.utf |
. ڪن ڏينھن تائين ڪو بہ پتو ڪو نہ پيو. پوليس |
ھلي |
ڳولا ڦولا ۽ تپاس |
36150 |
DYNT.utf |
: |
ھلي |
جي ڪوٺيءَ ۾ کڻي آئي. پوءِ تہ سندن وچ ۾ ھيٺين گفتگو |
36151 |
DYNT.utf |
ايندؤ. آگبوٽ پھچڻ ڏينھن آءُٗ پاڻھي آگبوٽ |
ھليا |
بہ ماٺو آھي، خدا ڪندو تہ خير سان تڪليف کان سواءِ |
36152 |
DYNT.utf |
ويا ۽ آگبوٽ روانو ٿبو. |
ھليا |
تہ ھنن سان آگبوٽ تائين بہ آيا. پوءِ سڀ موڪلائي |
36153 |
DYNT.utf |
ويا. ڪڏھن تہ ٽيئي ڄڻا ننڊ ۾ پئجو ٿي ويا، |
ھليا |
رات انڌاري، ٻيو گاڏيءَ جو پنڌ-پنڪيون کائيندا |
36154 |
DYNT.utf |
وڃن ۽ نڪاح مھل ڪي ٿورا ويجھا عزيز يا گَھرا |
ھليا |
ٿيڻ کپي، جنھن کان پوءِ گھوٽ ڪنوار پنھنجي جاءِ تي |
36155 |
DYNT.utf |
وڃن. |
ھليا |
ڏين، پوءِ رات جو گاڏيءَ يا ڏوليءَ ۾ يا ڪجائي ۾ |
36156 |
DYNT.utf |
. |
ھليا |
تہ ٽيئي ڄڻا ننڊ ۾ پئجو ٿي ويا، ۽ ڏاند پاڻھي ئي پئي |
36157 |
DYNT.utf |
. |
ھليا |
جو بہ خيال ٿين، تنھنڪري ھي موڪلائي توڪلائي آٿي |
36158 |
DYNT.utf |
. |
ھليا |
پاڻ ۾ ڳالھيون ڪري، ٽيئي ڄڻا سنبري ھڪڙي پاسي اٿي |
36159 |
DYNT.utf |
. |
ھليا |
گھوڙي تي وڌو ۽ گھوڙا ڊوڙائي جھنگ منھن ڏبئي آٿي |
36160 |
DYNT.utf |
. |
ھليا |
ڳوت ۽ گذريل ڏينھن اچي ياد پين سي ماٺ ڪري اوڏي آٿي |
36161 |
DYNT.utf |
. پنھنجي حد تہ لنگھايائونس، پر ٻين پرڳڻن |
ھليا |
راڄ مان گھڻائي ماڻھو رئيس سوڌو ھنن سان گڏجي |
36162 |
DYNT.utf |
۽ ويچاريءَ زينت جي پوئواري بہ ڪانہ ڪيائون. |
ھليا، |
بنھنجي ساھ جي لڳي، سي گاڏي ڊوڙائي رستو ڏيئي آٿي |
36163 |
DYNT.utf |
آھي، ھئي بہ آھي، ۽ ديني حڪم بہ اھڙوئي آھي. |
ھُليل |
زينت بانو - سو ڪيئن؟ ھُتي بہ پردہداري |
36164 |
DYNT.utf |
اچڻو ھو. |
ھليل |
کن جي اندر ھڪڙو ڪناري وارو آگبوٽ ڪراچيءَ کان |
36165 |
DYNT.utf |
ھو، سو ھليو آيو. ھنن ۾ زال ماڻھو پھريائين |
ھليل |
پردو وڌيڪ سخت ھو. جيڪو دستور ميرن جي صاجيءَ کان |
36166 |
DYNT.utf |
آھو، ۽ ھي، ٻئي طرف، ھڪ-ٻئي وٽ ايندڙ ويندڙ |
ھليو |
ھو، سو سندن مئي کان پوءِ بہ سندن پوين جي وچ ۾ |
36167 |
DYNT.utf |
آھي. انھيءَ وقت کان وئي ھوءَ انھيءَ ڳلھ |
ھليو |
تنھن مان ھن کي پڪو گمان پيو تہ منھنجي بابت ذڪر |
36168 |
DYNT.utf |
آيو. |
ھليو |
آيس، پوءِ ھن ويچاريءَ کي اندر روانو ڪري پاڻ |
36169 |
DYNT.utf |
آيو. ھنن ۾ زال ماڻھو پھريائين تہ گھڻو ڪري |
ھليو |
سخت ھو. جيڪو دستور ميرن جي صاجيءَ کان ھليل ھو، سو |
36170 |
DYNT.utf |
آيو. ھو پلا پنھنجي پياريءَ زال کي ھيترن |
ھليو |
مغل بہ چڱا خاصا ڪپڙا ڍڪيو، خوشيءَ منجھان مُرڪندو |
36171 |
DYNT.utf |
پئي آيو، اھڙي جلديءَ سان اڳتي ھليو ويو. |
ھليو |
مس ڪڍيو، تہ آگبوٽ پري وڃي نڪتو ۽ جھڙي جلديءَ سان |
36172 |
DYNT.utf |
ويو ۽ منجھانئن ھيبت نالي، جنھن کي ھيءَ |
ھليو |
قبول ڪئي. اتي سيڪو چور پنھنجو پنھنجو رستو ڏيئي |
36173 |
DYNT.utf |
ويو. |
ھليو |
جلديءَ سان ھليو پئي آيو، اھڙي جلديءَ سان اڳتي |
36174 |
DYNT.utf |
ويو. با باقي سندس ماءُ جان بيبي ۽ سندس دائي |
ھليو |
آيو ھو، سو بہ ٻہ مھينا ساڻس گڏ رھي، وري ڳوٺ |
36175 |
DYNT.utf |
ويو. حضر اميرن مان گھڻن علي رضا جي تعريف |
ھليو |
علي رضا ڪڇيو ڪين، ماٺ ڪري سير نوائي |
36176 |
DYNT.utf |
ويو. زينت بانو ٻار ڪڇ تي ڪري لھي پئي. ھوءَ |
ھليو |
ھو تہ گاڏي ھڪلي |
36177 |
DYNT.utf |
ويو، آءُٗ بہ اڄ سڀان ھلي وبنديس پوءِ الائجي |
ھليو |
ڪندي تہ نينگريءَ جي ھيڏي ڄمار اچي ٿي آھي. پڻس |
36178 |
DYNT.utf |
وڃي.'' |
ھليو |
منھن پاسي ڪري ويھي رھي ٻا ابتا سبتا جواب ڏيئي |
36179 |
DYNT.utf |
۽ پاڻ ڪماند جا ٽڪر کائيندي ھلي. |
ھليو |
ھڪڙي ڦري کڻي ٻار جي ھٿ ۾ ڏنائين، جو کائيندو |
36180 |
DYNT.utf |
۽ خود مختاريءَ ڪري بيپرواھ ٿيو ويٺو ھو، |
ھليو |
ھو، اگرچہ ھو اتي تمام خوش ھو ۽ سندس ڪم ڪار چڱو پئي |
36181 |
DYNT.utf |
۽ خوشيءَ ۽ سک ۾ پئي کذاريائون. |
ھليو |
طرح ھنن جو خانگي بندوبست تمام چڱي دستور پئي |
36182 |
DYNT.utf |
. |
ھليو |
سو ھن کي لاڏ سان ٻانھن مان وٺي گھوڙي تي چاڙھي ڳوٺ |
36183 |
DYNT.utf |
. |
ھليو |
نڪتل آھن، سي گڏجي ڏسنداسين.'' ائين چئي ھو اٿي |
36184 |
DYNT.utf |
. |
ھليو |
ھوءَ کھڻيون دانھون ڪندي ھئي، پر سندس وس ڪونہ ٿي |
36185 |
DYNT.utf |
. پوياڙيءَ مھل حامد علي بہ آيو؛ ٻہ وڏا ڪتاب |
ھليو |
کان پوءِ مائي بہ اٿي. گھر جو ڪم ڪار ڏھاڙيءَ وانگي |
36186 |
DYNT.utf |
. پڇائي وڃي اتي پھتو. ھي جابلو ملڪ ھو، تنھن |
ھليو |
انھيءَ کي ڏسڻ لاءِ علي رضا اٿي |
36187 |
DYNT.utf |
. فرياديءَ جا شاھد گواھ پڇيا ويا. ھن ويچاريءَ |
ھليو |
ٻئي ڏينھن مقدمو |
36188 |
DYNT.utf |
. ھن کي پنھنجي پياري زال زينت بانو گھر ۾ |
ھليو |
علي رضا جو خانگي بندوبست بہ اڳي جھڙو چڱو پئي |
36189 |
DYNT.utf |
. ھنن چئن چورن مان ٻن کي ڦاسي ملي ۽ ٻن کي |
ھليو |
ھئا. ھن کي گرفتار ڪياٿون ۽ پنجن ئي ڄڻن تي مقدمو |
36190 |
DYNT.utf |
. ھنن کي ھڪڙي ڪنڊ کان جاءِ ملي، سو اتيئي |
ھليو |
پر لاچار دل ڏاڍي ڪري، خدا تي رکي ويھي رھيا. آگبوٽ |
36191 |
DYNT.utf |
وينديون ھيون، ۽ وري اٺين ڏينھن گڏ ٿينديون |
ھليون |
ڪندي ھئي. ڪلاڪ-ٻہ اتي گذاري، پاڻ ۾ صحبت ڪري، وري |
36192 |
DYNT.utf |
. |
ھليون |
توکي ڦول گلي ڏيکار ينديس'' سي ھاڻ ٻيئي گڏ جي اٿي |
36193 |
DYNT.utf |
. پھريائين تہ ھڪٻئي جو حال ڏنائون ورتائون، |
ھليون |
آيا ۽ زينت بانو پاڻ ۾ ڳالھيون ڪنديون بازار ڏيئي |
36194 |
DYNT.utf |
. ڪوھ کن تائين چور جي سس بہ زينت سان ويئي، |
ھليون |
سنئون پيچرو انھيءَ ھنڌ کان ڏکڻ ڏي ويو، سو وٺي |
36195 |
DYNT.utf |
جو آسپاس وارا حيران ھئا تہ ھي الائجي ڪيميا |
ھليو، |
پوءِ بہ ھنن جو ڪارخانو اندران ئي اندر اھڙو پئي |
36196 |
DYNT.utf |
جو مختصر طور ھيٺ ڏجي ٺو! |
ھليو، |
ڪتاب پڙھندي، بردي جي نسبت ۾ ھنن جو پاڻ ۾ بحث |
36197 |
DYNT.utf |
گھڻي معرفت شھر ۾ ٿي ويئي ھيس. پئسو بہ چڱو |
ھليو، |
علي رضا جو ڪم چڱيءَ طرح پئي |
36198 |
DYNT.utf |
مٿن ڏوھ ثابت ٿيو. فتوا ملي تہ انھن سڀني |
ھليو، |
انھن فسادين تي مقصو |
36199 |
DYNT.utf |
۽ ھر طرح جو سڌارو ملڪ ۾ پئي ٿيو. وري خوشمزاج |
ھليو، |
ڏينھن حڪومت جو سارو ڪارخانو سالت ۽ صلح سان پئي |
36200 |
DYNT.utf |
تہ بازار ۾ ھڪڙو سرڪاري سپاھي ترار سان مليس، |
ھلي، |
ھيءَ اڳڀرو |
36201 |
DYNT.utf |
تھخاني کي کوليائون ۽ اندر قھر جو باروت |
ھلي، |
واقعي جي پچار ھئي. صبح ٿيو، دستوري پڇا ڳاڇا |
36202 |
DYNT.utf |
تڏھن ٻيو ڇا ڪري!'' |
ھلي، |
کان پوءِ کڻي ماٺ ڪئي آھي. جڏھن ڪٿي بہ سندس ڪانہ ٿي |
36203 |
DYNT.utf |
رستو برپٽ مان ھو؛ گھاڙو سڙڪ ڪانہ ھئي، چارو |
ھلي، |
اڳڙيءَ ۾ ٻڌل کڻي آيو، ۽ سندس حوالي ڪيائين. گاڏي |
36204 |
DYNT.utf |
سا اچي ھيٺ تھخاني ۾ بيٺي. اندر انڌارو برابر |
ھلي، |
ھلي ڪوٺيءَ جو در پٽيائين. ڪوٺيءَ مان وري ھيٺ ڏاڪڻ |
36205 |
DYNT.utf |
ڏسي تہ درکي اندران ڪلف ڏنو پيو آھي؛ فوجدار |
ھلي، |
اھو پھ پچائي، ھيڏي ھوڏي ڏسي در ڏي |
36206 |
DYNT.utf |
بہ ٿيندو ۽ پئسو وڌيڪ جٽاءُ بہ ڪندو. ٻيو |
ھلڪو |
ڄاتو تہ موٽي وڃن حيدرآباد ۾، جتي رھڻ ڪري خرچ گھڻو |
36207 |
DYNT.utf |
ٿيو. ھنن کي الھيءَ ڪري ڪا پشيماني ڪانہ |
ھلڪو |
ڪري محبوب علي ۽ سندس منڊم جي ھانوَ تان گھڻو بار |
36208 |
DYNT.utf |
کاڌي جو بندوبست ٿيندو ھو. |
ھلڪي |
رانديون ڪديون ھيون؛ ڪڏھن ڪڏھن تہ اتي چاءِ يا |
36209 |
DYNT.utf |
ھلڪي ڪم تي رکيائونس. سندس ٻار جي سنڀال |
ھلڪي |
ڪرايائونس، جنھنڪري ھٿ ئي لڦن سان ڀرجي پيس. پوءِ |
36210 |
DYNT.utf |
ڪم تي رکيائونس. سندس ٻار جي سنڀال بہ سرڪار |
ھلڪي |
جنھنڪري ھٿ ئي لڦن سان ڀرجي پيس. پوءِ ھلڪي |
36211 |
DYNT.utf |
قوم ھئا، جوان ھئا. اھڙو ھڪٻئي سان ملي ويا، |
ھم |
وڌيڪ فرحت ۽ لذت اھا ھئي، جو ھي ٻيئي ھم مذھب ھئا، |
36212 |
DYNT.utf |
مذھب ھئا، ھم قوم ھئا، جوان ھئا. اھڙو ھڪٻئي |
ھم |
ھئا. پاڻ ھن کي وڌيڪ فرحت ۽ لذت اھا ھئي، جو ھي ٻيئي |
36213 |
DYNT.utf |
ڏنائين، ھن جي سرڻ ڪري وري اچي ھن گھر ۾ واويلا |
ھم |
ڏينھن ساندھ تمام خراب حالت ۾ ھئي، نيٺ رضا خدا جي، |
36214 |
DYNT.utf |
ڀري ھئي، ۽ پرڻيل بہ نہ ھئي، انھيءَ جو نانو |
ھمت |
وٽ آندائون. آنھن مان ھڪڙي تمام جوان ۽ حسين ۽ |
36215 |
DYNT.utf |
ڪري ھن کي ڇڪي ٻيڙيءَ تي آندو. |
ھمت |
تي ڪا شيءِ ٽُلڪندي ڏسي لڙي آئي، مھاڻن ويجھو اچي، |
36216 |
DYNT.utf |
ڪري ٻہ - ٽي چلھا کڻي چاڙھيائون؛ ٻہ - ٽي طعلم |
ھمت |
۾ مدد ڏيڻ لڳي. ٻہ پھر اچي قابو ٿيا ھئا، تنھنڪري |
36217 |
DYNT.utf |
کلڻ ۽ ڏانھن اھلرون ڪرڻ لڳو، تنھن کي علي |
ھمو |
محبوب ھو؛ تنھنڪري ويجھو اچي انھيءَ سان کيڏڻ لڳا. |
36218 |
DYNT.utf |
جي دستور موجب ``لاِ بِلافِ'' بہ پڙھيو - پوءَ |
ھميشھ |
پريندي ``بسم اللَّھ'' ڪئي ۽ جان بيبيءَ تہ پنھنجي |
36219 |
DYNT.utf |
لاءِ نہ ھلجي، تہ بہ في الحال تہ ڪي ڏينھن |
ھميشھ |
جي ھن کي مئو سھسائي ويٺا ھئا، تنھن بہ چيو تہ `` |
36220 |
DYNT.utf |
وانگي چڱي طرح ھلائيندا اچن. |
ھميشھ |
آبروءَ سان گذران ڪندا اچن ۽ اندر ٻاھر جو خرچ پکو |
36221 |
DYNT.utf |
وانگي ڪپڙو کڻي جاءِ جي شين جي صفائي ڪري، |
ھميشھ |
ڪم شروع ڪيائين. ايتري ۾ زينت بانو قران پڙھي اٿي ۽ |
36222 |
DYNT.utf |
وٽس پيا حاضري ڀريندا ھئا، ۽ اڪثر ھن کي |
ھميشھ |
ھوندو ھوس، ۽ تنھڻ کان سواءِ ڪيترائي سپاھي سڙا |
36223 |
DYNT.utf |
ھڪڙي آرزو دل ۾ ھوندي ھئي، جنھن جي لاءِ |
ھميشھ |
دخليھ وخارجيھ وغيرہ ڪري سڏيندا ھئا، تنھن کي |
36224 |
DYNT.utf |
آئي، ۽ ھيترن جي وچ ۾ پنھنجي سنگت جي چڱيءَ |
ھمٿ |
۾ کلئي منھن رھڻ ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ڪري پاڻ ھن کي |
36225 |
DYNT.utf |
وڌيڪ ھيس. دنيا ۾ جدا قسمن جي ماڻھن سان ھلت |
ھمٿ |
ڌارين مڙسن ۽ ڌاربن ملڪن ۾ رلي ھئي، تنھنڪري دل جي |
36226 |
DYNT.utf |
ڏيکاري سگھندي. |
ھمٿ |
اھڙن مشڪل وقتن ۾ بہ پنھنجي جاءِ ڪري وجھندي، ۽ وڏي |
36227 |
DYNT.utf |
کي اڳيئي خبر پئي ھئي - ڀلا ھن جو ڇٽل روح |
ھن |
ھو تہ ويچارو اوھان جو دعاگو آھي. الھيءَ ڳالھ جي |
36228 |
DYNT.utf |
آٿاريو ۽ زينت جي ٻانھن ڏيئي چيائين تہ ھيءَ |
ھن |
ھڪڙي زال اڳ ئي گھر ۾ ھئي، تنھن کي ۽ پنھنجي سس کي |
36229 |
DYNT.utf |
اتي جي ڪن اميرن کي پنھنجو حاسد ڏٺو، ۽ ٻن-چئن |
ھن |
ڪو ٻيو بہ ڳجھو سبب ھو: تمام وڏي عھدي کي پھچڻ ڪري |
36230 |
DYNT.utf |
اتي شادي بہ ڪئي. ڪنھن وڏي ماڻھوءَ جي گھران |
ھن |
گھڻن وڏن وڏن ماڻھن سان ٿي. اٺن - ڏھن مھينن جي اندر |
36231 |
DYNT.utf |
اچي اڳي کان وڌ سينگاريو. علي رضا تونگر |
ھن |
ھئي. مڙس جي ويھڻ جي جيڪا جاءِ ھوندي ھئي، تنھن کي |
36232 |
DYNT.utf |
اچي پنھنجر گھر وسايو ھو. مٿامونا ھڻي ھڪڙو-ٻہ |
ھن |
جڏھن علي رضا بمبئيءَ کان موٽيِ آيو، تڏھن |
36233 |
DYNT.utf |
اچي ڳجھيءَ طرح سلطان کي مبارڪ ڏني تہ ``پنھنجي |
ھن |
اچي ويجھي ٿي. علي رضا ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي روانو ٿيو. |
36234 |
DYNT.utf |
ادب سان چيس تہ آءُٗ جيڪر اھڙي مھربان ڌڻيءَ |
ھن |
گھڻي ھئي، تنھن ھن کي گھڻو زور لاتو تہ نہ وڃ. پر |
36235 |
DYNT.utf |
اسڪول جو نالو مشھور ٿيو ۽ علي رضا ۽ زينت |
ھن |
لياقت واريون ۽ نيڪ ڏسڻ ۾ آيون؛ تنھنڪري سگھوئي |
36236 |
DYNT.utf |
البت آرام پاتو. |
ھن |
جو منھن ڏٺو، آخر ھڪڙي وڏي سوداگر جي ھٿ ۾ آيو، جتي |
36237 |
DYNT.utf |
امير وانگي پنھنجي نمڪحلالي ڏيکا ريندا.'' |
ھن |
تہ جيڪي اسان جا رعيتي ماڻھو ۽ نمڪخوار آھن، سي بہ |
36238 |
DYNT.utf |
انھيءَ جوان وڪيل جي نالي وارو چوڻ قبول |
ھن |
انھيءَ خيال سان |
36239 |
DYNT.utf |
انھيءَ حال ھوندي بہ زالن کي دلاسي ڏيڻ ۾ |
ھن |
جي ڀاءُ دلاون خان کي بہ افسوس حد کان گھڻو ٿيو، پر |
36240 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڪم تي ڪمر ٻڌي. سانگائتو ھڪڙو وڏو |
ھن |
ٻيو وري ڪيترن صاحبلوڪن بہ اھا صلاح ڏنيس؛ جنھنڪري |
36241 |
DYNT.utf |
اوچتي خراب اتفاق ڪري ڏاڍو ارمان ٿيو. ھھڙي |
ھن |
تعريف ۽ سفارش ڪئي، پر سلطان قبول نہ ڪئي. سڀني کي |
36242 |
DYNT.utf |
اھي ڳالھيون پٽ کي ڏيکاريون، پر پٽس جي ھن |
ھن |
جي حق ورائت وغيرہ ڪري گھڻو خلل ٿيڻ جو امڪان آھي. |
36243 |
DYNT.utf |
اھڙن وقتن تي ائين ٿي سمجھيو، جيئن ئہ ڪنھن |
ھن |
ھن تي ڪھڙي بہ معاملي ۾ پيءُ جو ادب ڪرڻ فرض ھو، پر |
36244 |
DYNT.utf |
اھڙي بہ ڳالھ ڪئي تہ حامد علي جمعدار جي |
ھن |
پتيون ڪري مال ورھائيو ھئائون، سو بہ ظاھر ڪيائين. |
36245 |
DYNT.utf |
اھڙي پڪائي ڪئي ھئي، جنھنڪري ٻين وانگي |
ھن |
دشمنن جي چور تي منھن کڻي مٽي، تہ عجب ڪونھي.'' اگرچ |
36246 |
DYNT.utf |
ائين ڪيو، پوءِ مٺي پاڻيءَ جو لوٽو ڏنائونس، |
ھن |
ھڪڙي چادر ڏٺائون تہ ويڙھجي، پُسيل ڪپڙا لاھي ڏئي. |
36247 |
DYNT.utf |
ايندي سان چيس تہ ``ڀلي آئينءَ، خوش چڱي ڀلي |
ھن |
بانوءَ ڀانيو، نہ صفوران جو مڙس فضل محمد ھوندو. |
36248 |
DYNT.utf |
اڃا ڳالھ پنھنجي پيءُ جي غلاميءَ ۽ خواريءَ |
ھن |
پنھنجي پيءُ جي ڪن عزيزن کي ڳولي لھان. پر ھڪڙو تہ |
36249 |
DYNT.utf |
اڳ ڳڻتي ڪري پوءِ خيال ڪيو تہ منڊم سان شادي |
ھن |
قوم سان آٿڻ- ويھن جو ارادو ڪيو ھئائين. ٻيو وري |
36250 |
DYNT.utf |
بند مان ڪيئن ڇٽان. دل ۾ چيائين تہ ``ھن ماربي |
ھن |
پوءِ ٿوريءَ دير تائين ليٽي ڳڻتيون ڪرڻ لڳي، تہ |
36251 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪري، خود علي رضا کي بہ پنھنجي ڪم |
ھن |
|
36252 |
DYNT.utf |
بہ پاڻ تي فرض ڄاتو تہ ھنن کي گھر جي ڪم ۾ |
ھن |
سان گذارڻ. ھو ھن جي پرگھور گھڻي ڪندا ھئا، تنھنڪري |
36253 |
DYNT.utf |
بہ پرواھ ڪانہ رکي. ھوءَ ويچاري گھڻو ئي |
ھن |
ٻيو ڪو وڏو مائٽ ڪونہ ھو، رڳي ماءُ ھئي، تنھن جي |
36254 |
DYNT.utf |
بہ وٽن وڃڻ اڳئي بند ڪيو ھو، پر جڏھن سندس |
ھن |
لڳي، پر جنھن عزت جي طالبو ھئي سا نہ مليس، تنھنڪري |
36255 |
DYNT.utf |
بہ ھينئر پاڻ کي دولتمند ٿي ڄاتو. ھنن جو |
ھن |
۽ انھن جي دولت سا ھينئر ھن جي دولت ھئي، تنھنڪري |
36256 |
DYNT.utf |
پاسي مائٽن کي پھتي، نہ ھن پاسي. نہ ڪو ڪڏھن |
ھن |
انھيءَ طرح ويچاريءَ ھن وڇڙيءَ جي خبر نہ |
36257 |
DYNT.utf |
پاسي ويا آھي، سو وري اڌ رات جو مس ايندا. |
ھن |
متان چور اچي مليم ۽ ماريم. مگر ھنن پڪ ڏنيس تہ ``ھو |
36258 |
DYNT.utf |
پاسي. نہ ڪو ڪڏھن انھن جو جواب ھن کي آيو، |
ھن |
ھن وڇڙيءَ جي خبر نہ ھن پاسي مائٽن کي پھتي، نہ |
36259 |
DYNT.utf |
پاڻ سلطان کي صلاح ڏني تہ اھا ڳالھ ظاھر |
ھن |
ايندي. تنھنڪري مخفي طرح جاچ ڪرڻ جو وقت پيو آھي. |
36260 |
DYNT.utf |
پاڻ کي لياقت ڪري اضافي جو حقدار ڪيو ھو، |
ھن |
بدلي مھمل رکڻ لاءِ بہ لکيو ھئائين، پر جڏھن |
36261 |
DYNT.utf |
پاڙي جو نيڪ مرد ھو، وسعت وارو ماڻھو بہ |
ھن |
فضل محمد لاڙڪ |
36262 |
DYNT.utf |
پچايا، ٻہ - ٽي ھُن، جھٽ ۾ مالي تيار ٿي ويئي. |
ھُن |
ھمت ڪري ٻہ - ٽي چلھا کڻي چاڙھيائون؛ ٻہ - ٽي طعلم |
36263 |
DYNT.utf |
پري ويٺي قرآن جو دؤر ڪيو. جڏھن ھوءَ دؤر |
ھن |
ڪئي، تنھن جي زينت بانوءَ کي خبرئي ڪانہ ھئي، جو |
36264 |
DYNT.utf |
پريي مڙس زينت بانوءَ کي دڙ دلاسو ڏنو ۽ |
ھن |
سندس نوڪر ھئا، جي ٻيڙيءَ جا جوان ڪري رکيا ھئائين. |
36265 |
DYNT.utf |
پنھنجا مائٽ وساري نہ ڇڏيا ھئا. ھن ٻہ خط |
ھن |
انھيءَ ھنڌ ھن کي آرام مليو، تہ بہ |
36266 |
DYNT.utf |
پنھنجن مائٽن کي ڪري ٻڌايا، جي ٻڌي ھنن کي |
ھن |
کاڌائون. جيڪي واقعات زينت تي ٿي گذريا ھئا، سڀ |
36267 |
DYNT.utf |
پنھنجن وڏن جا مائٽ ڳولي وڃي لڌا. |
ھن |
سفر جو بيان ڪري ٻڌايائين. ھو ڏاڍو خوش ٿيو، جو |
36268 |
DYNT.utf |
پنھنجو حال لکيو ۽ پڇاڙي ۾ لکيائين تہ ``جي |
ھن |
انھن خطن ۾ |
36269 |
DYNT.utf |
پنھنجو خانگي بندوبست بہ اھڙو رکيو، جھڙو |
ھن |
طرح ڏٺو ھو، ۽ وٽس پئسي جي تنگي ڪانہ ھئي، تنھنڪري |
36270 |
DYNT.utf |
پنھنجو سڄو حال ھنن کي ڏنو ھو، ۽ ھو ڄاڻندا |
ھن |
|
36271 |
DYNT.utf |
پنھنجو ڪم شروع ڪيو. ھو چالاڪ ۽ ھوشيار ھو، |
ھن |
بمبئيءَ ۾ |
36272 |
DYNT.utf |
پنھنجو ڪم وري ھٿ ڪيو. ھن خا صاحبلوڪ شاگرد |
ھن |
ھو ٻاڻ زيادہ خوش ٿيو، ۽ ھن جو شڪر گذار رھيو. آخر |
36273 |
DYNT.utf |
پنھنجي امير جو مطلب چڱيءَ طرح پروڙيو ۽ |
ھن |
اگرچہ سلطان کي ائين ڪرڻ اھنجو ٿي لڳو، تڏھن بہ |
36274 |
DYNT.utf |
پنھنجي اولاد جي لاءِ گھڻو ئي ڪيو ۽ سندس |
ھن |
سنگت ھئي، وڏو مائٽ ھئي، گھر جي لاءِ وڏي آڌر ھئي. |
36275 |
DYNT.utf |
پنھنجي پيءُ ماءُ ۽ ڀاءُ سان گڏ خوش پئي |
ھن |
البت آسانيءَ سان خيال ۾ اچي سگھندي: چار ڏينھن اڳي |
36276 |
DYNT.utf |
پنھنجي خانگي ڌنڌي کولڻ جي تجوبز ڪئي، ۽ |
ھن |
|
36277 |
DYNT.utf |
پنھنجي دل جي مطلب پوري ڪرڻ لاءِ مناسب وجھ |
ھن |
تڏھن خوشيءَ کان وطن ڏي موٽي آيا. حيدرآباد ۾ تہ |
36278 |
DYNT.utf |
پنھنجي دولت پنھنجي اولاد جي تعليم ۾ توڙي |
ھن |
ھو، تڏھن بہ تمام اڻھوند ڪانہ ھيس. اھو سچ آھي تہ |
36279 |
DYNT.utf |
پنھنجي زال سان صلاح ڪئي. آخر پاڻ ۾ پھي، |
ھن |
انھيءَ بابت |
36280 |
DYNT.utf |
پنھنجي مشغوليءَ جي لاءِ وقت ورھائي ڇڏيو |
ھِن |
ھٿ ۾ رھندو ھو، جھڙيءَ طرح پيءُ جي گھر ۾ ھوندو ھو. |
36281 |
DYNT.utf |
پنھنجي مڙس لاءِ لکي تيار ڪيو ھو. مريم خط |
ھن |
اھو خط زينت بانوءَ جي حال جو ھو، جو |
36282 |
DYNT.utf |
پنھنجي ننڍي ڀاءَ کي پٽ وانگي پالي وڏو ڪيو |
ھن |
ڌيئو ۽ ھڪڙو پٽ. اھو ڀاڻس بہ ڪم ۾ ساڻس ڀائيوار ھو. |
36283 |
DYNT.utf |
پنھنجي وطن ۽ قوم جي طرفان ايمانداري ۽ بھادري |
ھن |
اگرچ |
36284 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڏاڏي جي قبر جو پڇيو تہ ``ڪٿي آھي |
ھن |
|
36285 |
DYNT.utf |
پنھنجيءَ مھمانڻ جو گھڻو شڪر گذار ھوندو |
ھن |
جي سنڀال بہ ڪندي ھئي، جنھنڪري چاند بيبيءَ جو پٽ |
36286 |
DYNT.utf |
پورھيت جو کپ ھو تہ ھاڻي زال جي مئي کان پوءِ |
ھن |
وڌيڪ خدمت ڪرڻ لڳس. جي زال جي جيئري ئي علي رضا کي |
36287 |
DYNT.utf |
پيءُ-ماءُ کي رھڻ لاءِ ڏنو ۽ اڌ ۾ پاڻ رھڻ |
ھن |
عليءَ جو بنگلو وڏو ھو، تنھنڪري اتا بنگلي جو |
36288 |
DYNT.utf |
پٽ جي نسبت ۾ علي رضا ارادو ڪيو تہ ولايت |
ھن |
|
36289 |
DYNT.utf |
پڪ ڏئين تہ ضرور اتي ڪِريو آھي. |
ھن |
ضرور اسان جو ھيترن ڏينھن جو پورھيو ڪُٽ ٿيندو.'' پر |
36290 |
DYNT.utf |
تي ڪھڙي بہ معاملي ۾ پيءُ جو ادب ڪرڻ فرض |
ھن |
محبوب علي پٽ ھو، تنھنڪري |
36291 |
DYNT.utf |
جا آفرين ناما ۽ ھن جي وڏ ماڻھپ ۽ ھوشياريءَ |
ھن |
ئي ڏينھن ۾ ڪانسل صاحب منجھانئس خوش ٿيو. ٻيو وري |
36292 |
DYNT.utf |
جا خيال پيءُ جي خيالن سان ملي ٿي آيا. ھو |
ھن |
ھو. اسان چيو آھي تہ ھو تمام چڱي ۽ سالم طبع جو ھو ۽ |
36293 |
DYNT.utf |
جا خيال ٻيءَ طرح جا ھئا ۽ ھن جي طبع پيءُ |
ھن |
پرڻي ھئي. اگرچ اوترائي ورھيہ ولايت ۾ رھيو ھو، مگر |
36294 |
DYNT.utf |
جا راتوڪا سنگتي ھئا، جي وري پاڻ ۾ ايندڙ |
ھن |
جن سان ھيبت چور گوشي تي ويھي ڳالھيون ڪيون. اھي |
36295 |
DYNT.utf |
جا سفارش ناما بہ گھڻا پھتا ھئا، سو ھن کي |
ھن |
معلوم ٿي، جنھن جو ساڻس گھڻو پيار ٻجھي ويو. ھن کي |
36296 |
DYNT.utf |
جا سڀ مطلب پورا ڪيا، خدا ھن جون سڀ مرادون |
ھن |
اکين سان ڏٺائين، سي وڃي پنھنجيءَ وارا بہ ٿيا. خدا |
36297 |
DYNT.utf |
جا عزيز آھن. راڻيءَ سان سلطان جي گھڻي دل |
ھن |
سڀ فتنہ خانم جي طرف جا آھيون، اسان مان گھڻا تہ |
36298 |
DYNT.utf |
جا ماءُ-پيءُ تہ ھينئر بمبئيءَ ۾ ڪين ھئا، |
ھن |
گھڻو ئي ٿيو، ۽ پيءُ-ماءُ جي تانگھ گھڻيئي لڳيس، پر |
36299 |
DYNT.utf |
جا ماءُ-پيءُ مشھور ٿي ويا ھئا، تيئن ھيءَ |
ھن |
ٿي ھئي، نہ رڳو لکڻ-پڙھڻ ۾، پر ڳالھائڻ ۾ بہ. جيئن |
36300 |
DYNT.utf |
جا واقف ٿيا ھئا تن وٽ اچڻ لڳو، ھنن جي صحبت |
ھن |
جيڪي مسلمان سکر ماڻھو پڻس جا واقف ھئا، ۽ جي پوءِ |
36301 |
DYNT.utf |
جا ويجھا مائٽ ٿيا، تنھنڪري ھنن کي ھيڪلائيءَ |
ھن |
کي ملڻ جي لاءِ علي رضا جي گھر ايندا ھئا، سي بہ |
36302 |
DYNT.utf |
جا ھتي پير تپي آيا. زال سان صلاح ڪيائين |
ھن |
پھرين انھن جي سنڀال ڪرڻ حق آھي.'' اھي خيال ڪري |
36303 |
DYNT.utf |
جا ڪي مھانڊا پئي دل ۾ لڳا، جيئن تہ ھي ماڻھو |
ھن |
ڪونہ ھو تہ ھن کي سڃاڻن. انھيءَ ھوندي بہ ھنن کي |
36304 |
DYNT.utf |
جا ڳجھا حاسد ھئا، سي بہ ظاھري ڪري ھن کي |
ھن |
ڪري ناراض ھئا، جو ھن سڀني سان رس رھايو ھو. جيڪي |
36305 |
DYNT.utf |
جو اچي پاسو ورتائين ھن کي دلاسو ڏنائين |
ھن |
نيٺ چور آٿيو، |
36306 |
DYNT.utf |
جو احسانمند ٿيو. نڪا ٻي شڪ جي ڳالھ رھي، |
ھن |
عمردرازخان کي ڪو ڊپ ملڪ کسجڻ جو ڪونہ ٿيو، پاڻ |
36307 |
DYNT.utf |
جو ارادو ٿيو تہ محبوب عليءَ کي لنڊن موڪليان |
ھن |
جو خرچ ھو آسانيءَ سان ڪري بہ سگھيو ٿي، تنھنڪري |
36308 |
DYNT.utf |
جو بہ اھو ساڳيو شغل ھوندو ھو. انھيءَ طرح |
ھن |
جي ڪم ڪار ۾ سو گھڻو ھٿ نہ وجھندي ھئي، باقي گھر ۾ |
36309 |
DYNT.utf |
جو پتوئي ڪونہ پيو. |
ھن |
سڀئي سسا مسا ٿي ويا؛ ھيڏي ھوڏي ڳولڻ لڳس، پر |
36310 |
DYNT.utf |
جو پيءُ ترڪستان جي سرحد واري ھڪڙي جابلو |
ھن |
ھو اصل جو ترڪ ھو. |
36311 |
DYNT.utf |
جو پٽ، اڃا صغير آھي ۽ بي قصور آھي، تنھن |
ھن |
کي طلاق ڏيئي، وري جھڙي قيدڻ ھئي، اھڙي ڪجي. باقي |
36312 |
DYNT.utf |
جو پڙھڻ چگيءَ طرح پيو ھلندو. پر ڏٺائين |
ھن |
جي ڀيڻ بہ ھوندي ۽ ٻيا بہ مڃاڻپ وارا ھوندا ۽ جتي |
36313 |
DYNT.utf |
جو پڪو سنگتي ھو. سندس شڪل بہ ڏٺي ھئائين |
ھن |
ھيس، سندس گڻن جي تعريف ڀاءُ کان بہ ٻدي ھئائيڻ، جو |
36314 |
DYNT.utf |
جو چڱيءَ طرح واقف ھو، تنھن انجام ڪيو تہ |
ھن |
ٻڌي. سانگائتو ھڪڙو وڏو آفيسر ولايت ويو بہ ٿي، سو |
36315 |
DYNT.utf |
جو خالو وري آباد ٿيو، ۽ جنھن جي صحبت ۾ ھي |
ھن |
پرڻيو. ھن کي تمام جوان ۽ نيڪ زال ملي، جنھنڪري |
36316 |
DYNT.utf |
جو رستو ٿي ويو، جنھنڪري ھن کي جھڙو واپار |
ھن |
ڏينھين ٽالپرن اميرن جي ھٿ ۾ ھئي، انھن جي درٻار ۾ |
36317 |
DYNT.utf |
جو زيادہ ڏينھن لڳايا، تنھنڪري ھو ٻاڻ زيادہ |
ھن |
ڪم ۾ رُڌل ھو. ھن کي ھن جي جلد موٽڻ جي اميد ھئي، پر |
36318 |
DYNT.utf |
جو شڪر گذار رھيو. آخر ھن پنھنجو ڪم وري ھٿ |
ھن |
ڏينھن لڳايا، تنھنڪري ھو ٻاڻ زيادہ خوش ٿيو، ۽ |
36319 |
DYNT.utf |
جو گذارو اھڙي مزي سان ٿيڻ لڳو، جو محبوب |
ھن |
ھيس، ھينئر تہ زال ھن جي فرمانبردار ھئي. مطلب تہ |
36320 |
DYNT.utf |
جو مانُ رکندا ھئا، ۽ جي ھوءَ زور ڪري گھر |
ھن |
پيھڻ ۽ ڇڙڻ ۾ ھنن سان شامل ٿيندي ھئي. انھيءَ ڪري ھو |
36321 |
DYNT.utf |
جو مايو وڌي ويو ھو، ۽ صاحبلوڪن کي بہ پڙھڻ |
ھن |
يا ماستر ڪري رکيائينس، انھيءَ ڪري انگريزيءَ ۾ |
36322 |
DYNT.utf |
جو مطلب ھو تہ جڏھن في الحال خير سان وقت |
ھن |
|
36323 |
DYNT.utf |
جو مطلب ڇا ھوندو، ۽ اھڙو ڪاغذ خود منھنجي |
ھن |
تہ خط پڙھي کڻي کيسي ۾ وڌو؛ پوءِ ويٺو ڳڻتي ڪرڻ تہ |
36324 |
DYNT.utf |
جو نالو فضل علي ھو، ھو علي رضا جو واقف ھو |
ھن |
سان ھن انھيءَ جوان وڪيل جي نالي وارو چوڻ قبول ڪيو |
36325 |
DYNT.utf |
جو نالو وٺي نہ سڏيندي ھئي، پر انھيءَ جي |
ھن |
کي نالو وٺي سڏيندو ھو، مگر زال ڪي حجاب ڪي ادب کان |
36326 |
DYNT.utf |
جو نالو ٻنھي طرفن ۾ مشھور ٿي ويو. ھن جي |
ھن |
الھيءَ عھدي تي علي رضا کي ھڪڙو ورھيہ مسن گذريو تہ |
36327 |
DYNT.utf |
جو نانو ``فلڪ سوز بيگم'' ھو. |
ھن |
ماڻھن کان سؤ ڀيرا وڌيڪ سونھن، نزاڪت ۽ لياقت ھئي. |
36328 |
DYNT.utf |
جو ٺھيو ٺڪيو گھر ھلندي ھلندي ڊھي پيو. جي |
ھن |
غريب اشراف ڏسجين ٿي، ۽ اسين پاڻ بہ اشراف آھيون. |
36329 |
DYNT.utf |
جو ٻيو. ھڪڙي ۾ رھڻ فخر آھي، ٻئي ۾ رھڻ خواري |
ھن |
ھڪجھڙا چئو تہ ڀلي چئو، نہ تہ مطلب مدعا ھن جو ٻيو، |
36330 |
DYNT.utf |
جو ٻيو، ھن جو ٻيو. ھڪڙي ۾ رھڻ فخر آھي، ٻئي |
ھن |
ھئڻ ڪري ھڪجھڙا چئو تہ ڀلي چئو، نہ تہ مطلب مدعا |
36331 |
DYNT.utf |
جو ڇٽل روح جو آھي! ھائي مائي ٻڌين ٿي، بسم |
ھن |
آھي. الھيءَ ڳالھ جي ھن کي اڳيئي خبر پئي ھئي - ڀلا |
36332 |
DYNT.utf |
جو ڪم اھو لکڻ پڙھڻ سان ھوندو آھي. ڪا گھڙي |
ھن |
لکي پڙھي ڄاڻي؟ جڏھن ڪڏھن پاڻ ھلنديون آھيون، تدھن |
36333 |
DYNT.utf |
جون جايون مڏئيءَ ۾ بہ گھڻيون ھونديون ھيون، |
ھن |
ولايتن سان واپار ھلندو ھو، ۽ ھزارن جو خاوند ھو. |
36334 |
DYNT.utf |
جون سڀ مرادون پڄايون. ھيءَ پاڻ ديندار ۽ |
ھن |
وارا بہ ٿيا. خدا ھن جا سڀ مطلب پورا ڪيا، خدا |
36335 |
DYNT.utf |
جون واقف ٿيون، جي وقت بوقت اسڪول ۾ اينديون |
ھن |
چالاڪ ٿي. ڪيتريون ئي وڏن وڏن صاحبلوڪن جون منڊمون |
36336 |
DYNT.utf |
جھڙو لائق ماڻھو في الحال سرڪار کي ھٿ ڪوتہ |
ھن |
۾ بہ سندس نالو ھو، تنھنڪري اھڙيءَ نوڪريءَ لاءِ |
36337 |
DYNT.utf |
جي اجائي ھلت ڏٺي ھئائون سا ھينئر گھڻو گھٽ |
ھن |
۾ جيڪي ڪفر وغيرہ جا شڪ گذرندا ھئا، سي لٿا. جيڪا |
36338 |
DYNT.utf |
جي اچڻ ڪري ڏاڍو خوش ٿيون ۽ منجھانئس گھڻو |
ھن |
سان وري وڌيڪ ڳالھيون ٻولھيون ڪرڻ لڳيون. اگرچہ |
36339 |
DYNT.utf |
جي اشاري سان اسان رٿ ڪئي آھي تہ بادشاھ |
ھن |
سان اسان جي راڻيءَ جي گھڻي اڻڻت آھي. تنھنڪري |
36340 |
DYNT.utf |
جي اصل وڏماڻھپ نڪل ڪانہ ھئي، ۽ ھي پاڻ بہ |
ھن |
بہ ڪئي. ڪنھن وڏي ماڻھوءَ جي گھران ھن کي ٻانھن ملي. |
36341 |
DYNT.utf |
جي افعالن ۽ اخلاقن تي عاشق ٿي رھيو ھو ۽ |
ھن |
سڀني جي محبت ھن سان وڌندي ويئي. خود علي رضا بہ |
36342 |
DYNT.utf |
جي اولاد کي پنھنجو اولاد ڪري ڄاڻندو ھو. |
ھن |
ھئائينس، تنھنڪري ھن سان گھڻي محبت ھوندي ھيس، |
36343 |
DYNT.utf |
جي اھڙي چڱي ھلت ھوندي ھئي جو سڀڪو مٿانئس |
ھن |
جي گھر جي وري ٻي رونق ٿي. گھر جي ٻين ڀاتين سان |
36344 |
DYNT.utf |
جي اھڙي عجيب ھلت ھئي، جو ھو ھردلعزيز ٿي |
ھن |
مسن گذريو تہ ھن جو نالو ٻنھي طرفن ۾ مشھور ٿي ويو. |
36345 |
DYNT.utf |
جي اھڙي نظر ھوندي ھئي، جو انھيءَ ڪري ڪيترا |
ھن |
جي سڀني ڪمن ۾ ھن جي راءِ پڇي ويندي ھئي، ۽ سڀ ڪم تي |
36346 |
DYNT.utf |
جي ايتري چوڻ مان بختاور سمجھيو تہ زينت |
ھن |
بس، |
36347 |
DYNT.utf |
جي ايمانداري ڏسي سڀڪنھن ھن کي آفرين پئي |
ھن |
مدد ڏيندو رھيو. ھتي رھي ھيءُ گھر جو ڀاتي ٿي ويو، ۽ |
36348 |
DYNT.utf |
جي اٿ-ويھ رڳو سکرن سان ھئي، تنھنڪري لياقت |
ھن |
پيءُ جي انھيءَ ڳالھ تي خاص نظر ھوندي ھئي. ٻيو |
36349 |
DYNT.utf |
جي اڳيان اھڙي ڪا ڳالھ ڪريان، تڏھن منھن |
ھن |
ڏسن؛ شايد منھنجي قسمت خراب آھي، جو جڏھن آءُٗ |
36350 |
DYNT.utf |
جي اڳيان رکيائون. |
ھن |
کي خوش ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايائون ۽ جھڙو حال ھون، اھڙو |
36351 |
DYNT.utf |
جي بہ ساڻس پريت ٻجھي ويئي ھئي، تنھن اھا |
ھن |
عھديدار ھو، ۽ علي رضا تي گھڻو مھربان ھوندو ھو، |
36352 |
DYNT.utf |
جي پارت ڪندو ھو. اکرچہ ھو سڀ جھنگلي ماڻھو |
ھن |
تہ ھن کي گھڻو ڀائيندو ھو، ۽ وقت بوقت زال ۽ ڀيڻ کي |
36353 |
DYNT.utf |
جي پرگھور گھڻي ڪندا ھئا، تنھنڪري ھن بہ |
ھن |
زينت بانوءَ کي لاچار ٿيو ھنن مھاڻن سان گذارڻ. ھو |
36354 |
DYNT.utf |
جي پيدائش ھرطرح وڌڻ لڳي. ھي ھينئر ايتري |
ھن |
گھر سيق وٺڻ ايندا ھئا. پاڻ ھنن وٽ ويندو بہ ڪتن ھو. |
36355 |
DYNT.utf |
جي پيدائش ۾ گھڻي حرڪت ڪالہ رھي. |
ھن |
تڏھن بہ اھڙا ٻيا وري سگھوئي ھن کي ھٿ لڳا، جنھنڪري |
36356 |
DYNT.utf |
جي پيءُ جي معرفت گھڻن سکرن سان ھوندي ھئي، |
ھن |
چالاڪ ۽ ھوشيار ھو، تنھنڪري سگھوئي مشھور ٿي ويو. |
36357 |
DYNT.utf |
جي پيءُ-ماءُ سان گھڻي خاطر ھئي. تن ڏي علي |
ھن |
|
36358 |
DYNT.utf |
جي تصوير بہ ڀاڻس وٽ ھئي، جا پاڻس جي ڪتابن |
ھن |
مارڻ جي لاءِ اندر آيو ھو ۽ سندس منھن پئجي ويو ھو. |
36359 |
DYNT.utf |
جي تعريف اندر بہ پھتي ھئي، ۽ خبر ھين تہ |
ھن |
سڀني حرمن وٽ ويئي، انھن سان ڏاڍو ميلاپ رکيائين. |
36360 |
DYNT.utf |
جي تعريف مٿي سرڪار ۾ لکيائين، جو علي رضا |
ھن |
کڻي ڪيو، جنھنڪري ريزيڊنٽ صاحب نھايت خوش ٿيو ۽ |
36361 |
DYNT.utf |
جي تعليم جو تمام چڱو بندوبست ٿيندو.'' |
ھن |
خرچ بہ ھڪڙوئي ٿيندو، گھڻو وڌندو ڪين، وڏي ڳالھ تہ |
36362 |
DYNT.utf |
جي جا ساڻس نہ پيئي، تنھنڪري سنجھ-صبح جھيڙا |
ھن |
جو بڇڙو حال ٿيو، جو ھوءَ اچي مالڪياڻي ٿي وبٺي. |
36363 |
DYNT.utf |
جي جلد موٽڻ جي اميد ھئي، پر ھن جو زيادہ |
ھن |
ڪري ڏئي ويو ھو، سو اڃا الھيءَ ڪم ۾ رُڌل ھو. ھن کي |
36364 |
DYNT.utf |
جي چالاڪيءَ ۽ ايمانداريءَ تي گھڻو ڀروسو |
ھن |
تہ علي رضا بيگ سان انھيءَ بابت صلاح ڪريان، جو |
36365 |
DYNT.utf |
جي چالاڪي، نمڪ حلالي، اشرافت ۽ چڱي ھلت |
ھن |
سس جي اڳيان پورھيت ٿي ڪمائڻ لڳي. مھيني کن جي اندر |
36366 |
DYNT.utf |
جي چئي تي ھلڻ لاءِ ڪمر ٻڌائين. |
ھن |
تڏھن بہ ھن پنھنجي امير جو مطلب چڱيءَ طرح پروڙيو ۽ |
36367 |
DYNT.utf |
جي حالت ئي ڦري ويئي، جھڙو اڳي چڱو ھو، اھڙو |
ھن |
جن جي بمبئيءَ لڏي وڃڻ گان پوءِ ورھيہ-ٻن جي اندر |
36368 |
DYNT.utf |
جي حق ۾ ڪجو.'' ھنن قبول ڪيو. |
ھن |
آڻي ڏينديس، پوءِ اوھان کان بہ جيڪي پڄي سگھي، سو |
36369 |
DYNT.utf |
جي خواري ٿئي، تنھنڪري بدلائي ايئن ڳالھ |
ھن |
ڄاڻن تہ آءُٗ سندس زال نڌڻڪي گھمندي ڦرندي وتان، ۽ |
36370 |
DYNT.utf |
جي دل پڪي ڪرڻ لاءِ جان بيبيءَ ۽ سندس پٽ |
ھن |
کي انھيءَ پاسي تي اعتراض ڪونھي. انھيءَ ھوندي بہ |
36371 |
DYNT.utf |
جي دل تہ باغ باغ پئي ٿي، پر سندس آشنا ۽ |
ھن |
۽ عزت آبروءَ سان گذارڻ لڳو، انھيءَ خوشيءَ کان |
36372 |
DYNT.utf |
جي دل تي ايترو اٽر ڪري ويئي ھئي، جو جنھن |
ھن |
جي اچڻ ڪري حامد کي ڪا گھڻي خوشي ڪانہ ٿي. بڇڙائي |
36373 |
DYNT.utf |
جي دل تي تازيون ٿيڻ لڳيون. ھي ڏاڍو پشيمان |
ھن |
- ماءُ سان جيڪي عقوبتون ڪيون ھئائين، سي ھينئر |
36374 |
DYNT.utf |
جي دل تي چڱو اٽر پيدا ڪيو. سو ھن کي زيردست |
ھن |
ماڻھپ ۽ ھوشياريءَ جا ڪاغذ جي ڏٺائين، تن ھيڪاري |
36375 |
DYNT.utf |
جي دل تي زيادہ اثر ڪيو. مطلب تہ ھوءَ ٿوري |
ھن |
ھولدي ھئي. تنھن کي ھن وري بہ ھاڻي چنائي ڏٺو، جنھن |
36376 |
DYNT.utf |
جي دل جي خبر ھئي، تنھن ھينئر کڻي ماٺ ڪئي. |
ھن |
سنگتين جي صحبت ۾ سکيو ھو ۽ شھربانوءَ کي بہ اڳئي |
36377 |
DYNT.utf |
جي دل ۾ آيو تہ ``آءُٗ ڌاريو ماڻھو، جو اچي |
ھن |
سلطان ئي کي پاڻ ڏي منھن مٽيل دَتائين، پر تڏھن بہ |
36378 |
DYNT.utf |
جي دل ۾ پيو تہ ھاڻي ھتان موڪلائي ھلجي. ھينئر |
ھن |
علي رضا جڏھن پنج ورھيہ وزيري ڪمائي رھيو، تڏھن |
36379 |
DYNT.utf |
جي دل ۾ جا ننڍي ھوندي کان خواھٽن ھئي تہ |
ھن |
گڏجي پئي گذاريو. ھينئر علي رضا کي بک ڪانہ ھئي. مگر |
36380 |
DYNT.utf |
جي دولت ھئي، تنھنڪري ھن بہ ھينئر پاڻ کي |
ھن |
اولاد تمام دولت وارو ھو. ۽ انھن جي دولت سا ھينئر |
36381 |
DYNT.utf |
جي راہ بہ پيءُ وانگي ھئي. پر محبوب علي نہ |
ھن |
ھو، سو بہ ؟؟؟ نہ ھو. ھن جي طبع بہ پيءُ جھڙي ھئي ۽ |
36382 |
DYNT.utf |
جي راءِ پڇي ويندي ھئي، ۽ سڀ ڪم تي ھن جي |
ھن |
تنھن کان پوءِ حڪومت جي سڀني ڪمن ۾ |
36383 |
DYNT.utf |
جي رھڻ ۾ گھڻو راضي ھئي، تنھنڪري زينت بانو |
ھن |
ھئي ۽ جنھن وري ھن گھر کي بہ نڀاڳو ٿي سمجھيو، سا بہ |
36384 |
DYNT.utf |
جي زال بہ دکنڻ آھي، سو گھر ۾ اڳيئي ھندستاني |
ھن |
رلڻ پنڻ ڪري مون کي چڱي موچاري اچي بہ ويئي آھي ۽ |
36385 |
DYNT.utf |
جي زال زينت بانو بہ اھڙي ئي ديندار ھئي، |
ھن |
|
36386 |
DYNT.utf |
جي زال کي چڱي تعليم تہ اصل مليل ھئي، ٻي |
ھن |
عجيب عجيب ڪم ٿيون ڪن، جي مڙسن کان بہ مشڪل ٿي سگھن. |
36387 |
DYNT.utf |
جي زال ۽ ننڍي پٽ علي نواز کي دڙڪا ڏنائون |
ھن |
تنھنڪري ابران جي سرڪار کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي ويئي. |
36388 |
DYNT.utf |
جي سرڻ ڪري وري اچي ھن گھر ۾ واويلا ٿي. ويچارا |
ھن |
تمام خراب حالت ۾ ھئي، نيٺ رضا خدا جي، ھم ڏنائين، |
36389 |
DYNT.utf |
جي سعيي سان سڌارو ڪرڻ لڳي. زال جي تابعداريءَ |
ھن |
زال کي تعلبم ڏيڻ لڳو، جا |
36390 |
DYNT.utf |
جي سفارش بہ گھڻي ٿي. |
ھن |
في الحال سرڪار کي ھٿ ڪوتہ لنسڳو. وڏي ڳالھ تہ |
36391 |
DYNT.utf |
جي سنڌ ۾ اچڻ جو بيان ڏيون. |
ھن |
واسطو آھي، تنھن جي بيان ڪرڻ کان اڳي بھتر آھي تہ |
36392 |
DYNT.utf |
جي سڃاڻپ ٿي، جنھن ھن کي درماھو چڱو پگھار |
ھن |
سلطان تائين |
36393 |
DYNT.utf |
جي شڪل شباھت ۽ ھن جي يتيمي ڏسي مٿس ڪھل پئي |
ھن |
ھو ڏاڍو ملوڪڙو ٻار ھو. جنھن ٿي کنيس، تنھن کي |
36394 |
DYNT.utf |
جي صحبت ۾ رھڻو ٿيندو ھو، گھر ۾ تہ ھن کي |
ھن |
جو ھتي ھئڻ ھن جي لاءِ وڏي ڳالھ ھئي، جو اڪثر ھن کي |
36395 |
DYNT.utf |
جي صلاح ضرور پچڻ ۾ ايندي ھئي. |
ھن |
جيڪا انگريز سرڪار سان واسطو رکندڙ ھئي، تنھن ۾ بہ |
36396 |
DYNT.utf |
جي صلاح مصلحت پچڻ ۾ ايندي ھئي، خاص ڳالھ |
ھن |
سان ھڪڙو ٿيو. اڪثر اندرين بسا ٻاھرين ملڪي ڪمن ۾ |
36397 |
DYNT.utf |
جي ضرورت تہ قرض کڻڻ لڳو؛ پيشن وٺڻ لاءِ |
ھن |
لڳو. رنڊيبازيءَ ۾ توڙي سنگتين جي پيالي پاڻيءَ ۾ |
36398 |
DYNT.utf |
جي طبع بہ پيءُ جھڙي ھئي ۽ ھن جي راہ بہ پيءُ |
ھن |
ولايت ۾ ڍاڪٽريءَ جو ڪم سکندو ھو، سو بہ ؟؟؟ نہ ھو. |
36399 |
DYNT.utf |
جي طبع پيءُ جي طبع سان گيڻو ملي ٿي آئي، |
ھن |
ولايت ۾ رھيو ھو، مگر ھن جا خيال ٻيءَ طرح جا ھئا ۽ |
36400 |
DYNT.utf |
جي طبع جي تکائي گھٽجي ويئي ھئي. جيڪو انگريزي |
ھن |
محبوب علي طبع جو تکو ھو، تہ گذريل خراب اتفاقن ڪري |
36401 |
DYNT.utf |
جي فرمانبردار ھئي. مطلب تہ ھن جو گذارو |
ھن |
جي منڊم ھوندي ڪابہ خبر ڪانہ ھيس، ھينئر تہ زال |
36402 |
DYNT.utf |
جي گھر جي وڏي آبادي ھئي. ھو ھن جي لاءِ وڏي |
ھن |
پر علي رضا جي لاءِ ھي غنيمت ھيون. انھن جي ھوندي |
36403 |
DYNT.utf |
جي گھر ۾ منڊم ڪانہ ھئي، تہ ڪابہ حرڪت نہ |
ھن |
بہ اھڙو رکيو، جھڙو ولايت جا ماڻھو رکندا آھن. جي |
36404 |
DYNT.utf |
جي گھڻي آد رڀاءُ ڪئي، وس ٻڄندي ھن کي خوش |
ھن |
ڪريو، ھيءَ سکر اشراف گھر جي ڏسجي ٿي.'' ھنن زالن بہ |
36405 |
DYNT.utf |
جي گھڻي آدرڀاءُ ڪئي، ۽ سندس حد ۾ جيڪي چڱا |
ھن |
رئيسن وانگي روس جي شھنشاھ جو اطلاع مليل ھو، تنھن |
36406 |
DYNT.utf |
جي گھڻي تعريف ٿو ڪرين، تنھنڪري مون کي ٿو |
ھن |
ڪر، متان ڀلجي وچين ۽ چڱي چڱي ڪري وڃي مٿس ھٿ رکين! |
36407 |
DYNT.utf |
جي گھڻي خاطرداري ڪيائون. ھن کي ڇھ رپيا |
ھن |
مان سھي ڪيائون تہ ھيءَ بيشڪ اشراف آھي، تنھنڪري |
36408 |
DYNT.utf |
جي لاءِ آءُٗ چڱو بندوبست ڪندس. |
ھن |
ٿي، سو ھن جو چڱيءَ طرح واقف ھو، تنھن انجام ڪيو تہ |
36409 |
DYNT.utf |
جي لاءِ رستو صفا ڪيائين، جو حجاب ۽ دل جي |
ھن |
آئي. پر سندس زال جي گم ٿيڻ جي اتفاق اھا اٽڪ لاٿي ۽ |
36410 |
DYNT.utf |
جي لاءِ مشڪل نہ ھو. |
ھن |
۽ ٻي ڪا جوان منڊم ھٿ ڪري انھيءَ سان شادي ڪرڻ شايد |
36411 |
DYNT.utf |
جي لاءِ وڏي مدد ھونديون ھيون. |
ھن |
ھيون. انھن جي ھوندي ھن جي گھر جي وڏي آبادي ھئي. ھو |
36412 |
DYNT.utf |
جي لاءِ وڏي ڳالھ ھئي، جو اڪثر ھن کي ھن جي |
ھن |
ھو، سو ھاڻي کري ٻُھر ٿي پيو ھو. علي رضا جو ھتي ھئڻ |
36413 |
DYNT.utf |
جي لاءِ ٿوري اھنجي ھئي، تنھن ۾ بہ ھن ڏاڍو |
ھن |
ڪرڻ ڪري ڏاڍي ھوشيار ٿي ويئي. انگريزي ٻولي، جا |
36414 |
DYNT.utf |
جي لاءِ ڪا آسمان مان حور اچي، تڏھن اسان |
ھن |
جھان لاءِ ٻانھون گھڻيون ئي چڱيون پيون آھن، |
36415 |
DYNT.utf |
جي لکپڙھ ڄاڻڻ جي خبر ڪانہ ھين، نڪو زينت |
ھن |
ھن جي نماز ۽ قرآن جي شفل ڪري منجھانئس خوش ھئا. پر |
36416 |
DYNT.utf |
جي مرضيءَ جي پٺيان سندس پٽن حيدرآباد جي |
ھن |
|
36417 |
DYNT.utf |
جي مرڻ ڪري علي رضا ويچارو ھيڪلو ٿي پيو. |
ھن |
ھوءَ سٺ ورھين ڄمار جي ٿي مُئي. |
36418 |
DYNT.utf |
جي معرفت چڱن چڱن ماڻھن وٽ اچ وڃ ھيس، تنھنڪري |
ھن |
شھر ۾ علي رضا وٽ ويندو ھو ۽ ھو وئس ايندو ھو، ۽ |
36419 |
DYNT.utf |
جي معرفت سندس خدمت لاءِ سندس قوم جون ٻہ-ٽي |
ھن |
ڄائس. ھن کي ھتي رھئي ست-اٺ ورھيہ گذري ويا ھئا، ۽ |
36420 |
DYNT.utf |
جي معرفت مير صاحبن ۽ سندس درٻار جي اميرن |
ھن |
علي نواز جو واپار دڪان ڪڍي وبھڻ سان نہ ھلندو ھو. |
36421 |
DYNT.utf |
جي معرفت ھينئر گھڻن وڏن وڏن ماڻھن سان ٿي. |
ھن |
|
36422 |
DYNT.utf |
جي منڊم اگرچہ چڱي موچاري گھر جي ھئي، پر |
ھن |
ٿيو تہ مون خراب ڪم ڪيو آھي. اسان مٿي بہ چيو آھي تہ |
36423 |
DYNT.utf |
جي مئي کان پوءِ مائي شھر بانوءَ ھڪڙي پورھيت |
ھن |
|
36424 |
DYNT.utf |
جي نافرماني ڪرڻ لڳي؛ پنھنجي مرضيءَ سان |
ھن |
ڇيڪ گھمي ڏٺو ھو، سا مڙس جي روڪڻ ڪري تمام خفي ٿي. |
36425 |
DYNT.utf |
جي نسبت ۾ جيڪي ڪفر وغيرہ جا شڪ گذرندا ھئا، |
ھن |
تنھن جو وري ٿورو گھڻو واھپو رکڻ لڳو. ماڻھن کي |
36426 |
DYNT.utf |
جي نماز ۽ قرآن جي شفل ڪري منجھانئس خوش |
ھن |
اشرافت ۽ چڱي ھلت ڏسي ھن کي آفرين ڪرڻ لڳا. خاص ڪري |
36427 |
DYNT.utf |
جي نمڪ حلاليءَ ۾ ايتري اميد ھئي تہ ھي مسلمان |
ھن |
ھو ۽ انگريز سرڪار جي ملڪ جو ھو، تہ بہ سلطان کي |
36428 |
DYNT.utf |
جي نہ ھجڻ ۾ وڌيڪ راضي ھيون، ۽ زينت بہ چين |
ھن |
ھيءَ جا نئين پھاڄ مٿان ٿي پيئي، تنھنڪري ھو ٻيئي |
36429 |
DYNT.utf |
جي نہ ھئڻ ڪري روزبروز گھڻو آرام وٺڻ لڳو. |
ھن |
محبوب علي ھن جي وڃڻ ڪري گھڻو خوش ٿيو، ڇالاءِ جو |
36430 |
DYNT.utf |
جي وڃڻ ڪري ناراض ھئا، جو ھن سڀني سان رس |
ھن |
کي ھلڻ مھل گھڻا انعام اڪرام ڪيا. سڀ امير امراءِ |
36431 |
DYNT.utf |
جي وڃڻ ڪري گھڻو خوش ٿيو، ڇالاءِ جو ھن جي |
ھن |
طلاق ملي، سا مڙس کي ڇڏي ولايت رواني ٿي. محبوب علي |
36432 |
DYNT.utf |
جي وڏ ماڻھپ ۽ ھوشياريءَ جا ڪاغذ جي ڏٺائين، |
ھن |
صاحب منجھانئس خوش ٿيو. ٻيو وري ھن جا آفرين ناما ۽ |
36433 |
DYNT.utf |
جي وڏن جي زبان بہ ھئي؛ تنھنڪري انھيءَ جي |
ھن |
اھا ٻولي سکي. فارسي ۽ عربيءَ ۾ ھوشيار ھو ۽ ترڪي |
36434 |
DYNT.utf |
جي وڏن وڏن ماڻھن سان واقفيت ٿي، تنھنڪري |
ھن |
کي بہ پنھنجي ڪم ۾ فائدو پيتو. نالي مشھور ھئڻ ڪري، |
36435 |
DYNT.utf |
جي وڏن وڏن ماڻھن سان واٽ آھي.'' |
ھن |
منھنجو گھر وارو تنھنجو ضرور ڪو بندوبست ڪندو، جو |
36436 |
DYNT.utf |
جي ھانوَ کي وري بہ ڪو ڏڍ ھوندو ھو. |
ھن |
ٿيندي ھئي. مگر ھو اڪثر ساڻس رھندو ھو، تنھنڪري |
36437 |
DYNT.utf |
جي ھانوَ ۾ ڌڪاءُ پئجي ويو. خبر پڇيائين، |
ھن |
۾ پئجي ويو، ڀلا اھا کلڻ جي مھل ھئي يا روئڻ جي؟ |
36438 |
DYNT.utf |
جي ھلت چلت تمام چڱي ھوندي ھئي. ۽ شڪل جو |
ھن |
|
36439 |
DYNT.utf |
جي ھلت چلت جو چڱيءَ طرح وافف ھو، سو انھيءَ |
ھن |
طرح سھجھايائينس. حامد تہ علي رضا جو سنگتي ھو ۽ |
36440 |
DYNT.utf |
جي ھٿ ۾ آيو ۽ انھيءَ تي پنھنجو حق ڃاڻي، |
ھن |
پئي پئسو-پنجڙ ڇِلُ ڇيتير گڏ ڪندي ھئي، سو بہ ھاڻ |
36441 |
DYNT.utf |
جي ھڪدم بدلي ڪئي؛ سو اوڏي وڃڻ لاءِ تيار |
ھن |
کي لياقت ڪري اضافي جو حقدار ڪيو ھو، تڏھن سرڪار |
36442 |
DYNT.utf |
جي وئي کان پوءِ، زينت بالو پنھنجي منھن |
ھن |
|
36443 |
DYNT.utf |
جي يتيمي ڏسي مٿس ڪھل پئي آئي. |
ھن |
ٻار ھو. جنھن ٿي کنيس، تنھن کي ھن جي شڪل شباھت ۽ |
36444 |
DYNT.utf |
جي ٻانھن ڪنھن ٻيءَ سھيليءَ ڏني آھي. پر |
ھن |
تہ ``ھيءَ پورھيت اوھان جي لاءِ آندي اٿم. مون کي بہ |
36445 |
DYNT.utf |
جيڪو پتو ھٿ ڪيو ھو، سو اچي مڙس کي ٻڌايائين. |
ھن |
|
36446 |
DYNT.utf |
چرچو ڪري چيس تہ ``ڌيان ڪر، متان ڀلجي وچين |
ھن |
پنھنجي نئين زال سان ذڪر بہ ڪڍيو ھئائين، جنھن تي |
36447 |
DYNT.utf |
چيس تہ ``آءُٗ سلطان جو ھڪڙو امير آھيان، |
ھن |
عمردرازخان وٽ نڪتو. ھن ھن کان خبرون چارون پڇيون. |
36448 |
DYNT.utf |
چيس تہ ``چڱو.'' |
ھن |
ملي سگھنئي تہ کنيو اچجئين، تہ آءُٗ بہ ڏسان.'' |
36449 |
DYNT.utf |
چيس تہ ``ھائو مائي، اھو مون کي سجھي ٿو، |
ھن |
|
36450 |
DYNT.utf |
چيس ``آءُٗ تہ اوھ ان وٽ ڏاڍي سکي ھيس. اوھان |
ھن |
تہ ``متان اسان وٽ بک ھيئي تنھن کان ڀڳي آھين؟'' پر |
36451 |
DYNT.utf |
چيو تہ گھڻائي ورھيہ دل جي خوشيءَ ۽ دنيا |
ھن |
|
36452 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``آءُٗ غريب مسافر آھيان.'' ھٽ واري |
ھن |
تہ اھا آھي. ھن کي چيائين تہ ``نون چور آھين.'' |
36453 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ادي، چڱو جو تون آئينءَ، آءُٗ بہ |
ھن |
کي چيو تہ ``ادي، پورھيت تو پڇي ٿي، سا اجھا.'' |
36454 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``اسان وٽ ھڪڙي زال آھي، پر ڏاڍي اشراف |
ھن |
انھيءَ سيٺ جي گھر ۾ مائيءَ صفوران جي آڏو چري، |
36455 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``پياري، دلجاءِ ڪجئين.'' |
ھن |
|
36456 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``خبر ناھي ڇاجا آھن، مون بہ تو وانگر |
ھن |
ڪچرو پيو ھو!'' ۽ ٻڇيائينس تہ ``اھي پيپ ڇاجا ھئا؟'' |
36457 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ملھ ورتا اٿم.'' پڇيائونس تہ ``ڪنھن |
ھن |
ھٿ ڪيائون، ۽ پڇيائونس تہ ``ھي ڪٿان آندا اٿئي؟'' |
36458 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``واٽھڙو آھيان، شھر ٿي وڃان.'' |
ھن |
۽ منھن ڌوتائين. ھنن پڇيس تہ ``مائي ڪير آھين؟'' |
36459 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ٻاھر ڪو سرڪاري ڪم آھي، سو لاھي |
ھن |
|
36460 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ٻيو سڀ خير آھي. ظاھري ڪري تہ اسان |
ھن |
ھو، تنھن کان پچيائون تہ ``ڪاڪا، ٻيو تہ خير آھي؟'' |
36461 |
DYNT.utf |
چڱي تعليم ڏياري ھئي؛ سو سنڌي ۽ فارسي پڙھي |
ھن |
نالو علي رضا رکيو ھئائين، تنھن کي ننڍي ھوندي کان |
36462 |
DYNT.utf |
چڱي موچاري ننڊ ڪئي، پر رات جو ٽي-چار ڀيرا |
ھن |
جو ڊپ گھڻو ھوس، پر لاچار ٿي خدا تي ڀاڙي سمھي رھي، |
36463 |
DYNT.utf |
حالت کان بہ خراب ٿيان. |
ھن |
ويس تہ متان منھنجي پاڪ دامنيءَ ۾ شڪ اچيس ۽ اٽلندو |
36464 |
DYNT.utf |
خا صاحبلوڪ شاگرد ھن کي ڏسي خوش ٿيا. اگرچہ |
ھن |
۽ ھن جو شڪر گذار رھيو. آخر ھن پنھنجو ڪم وري ھٿ ڪيو. |
36465 |
DYNT.utf |
خط جو جواب لکجو، تہ سومر واري آگبوٽ ۾ روانا |
ھن |
قلم تازو- خميس واري آگبوٽ ۾ ضرور |
36466 |
DYNT.utf |
خوشخبريءَ جو ٿي لکيو، پر جان بيبيءَ جھليس |
ھن |
علي رضا زينت جي ماءُ ۽ ڀاءَ ڏي |
36467 |
DYNT.utf |
خيال ڪري ڏٺو تہ اھي سوکڙيون بابي مرحوم |
ھن |
ھڪڙي يا ٻنھي کي پنھنجي ڌيءُ وٽ کڻي ڇڏي، پر پوءِ |
36468 |
DYNT.utf |
خيال ڪيو تہ زال ذات جي جواني گھڻو جٽاءُ |
ھن |
شادي ڪرڻ لاءِ ٽي-چار ورھيہ ٻيا بہ گھرجنس، پر جڏھن |
36469 |
DYNT.utf |
دنيا ۾ گھڻن جاين تي ڪم نہ ايندو آھي، اٽلندو |
ھن |
کي اتي مڙس جي ڳالھ ياد آئي، جنھن چيو ھوس تہ پردو |
36470 |
DYNT.utf |
دنيا ۾ ڏک ايندا آھن، تہ ھڪٻئي پئيءَ ڪاھي |
ھن |
پنھنجي قٽل نصيب تي پئي رُنو. چوندا آھن تہ |
36471 |
DYNT.utf |
ذري تائين بس ڪئي، ڀانئيائين تہ ھوءَ ڪو |
ھن |
ائين چئي |
36472 |
DYNT.utf |
رستي سان اسان جي زندگي مزي جھڙي پيئي ڱذرندي.'' |
ھن |
حامد، خدا حياتي ڏئيس-کٽڻ ڪمائڻ جھرو ٿئي، تيسين |
36473 |
DYNT.utf |
رستي گُم ٿيڻ ڪري، جيڪي رڙيون سندس عزيزن |
ھن |
ھھڙي ڪوڏن جھڙيءَ جوان زال جي |
36474 |
DYNT.utf |
رن کي ڪا ھن سان محبت ڪانہ ھئي. ھن کي ھو ڦُرڻو |
ھن |
۽ ڳھ ڳٺا گھرڻ لڳي، تنھن جي پورائي پيو ڪندو ھو. |
36475 |
DYNT.utf |
رئيس کي آڻي ڏيکارين ۽ ھي پسند ڪري، تڏھن |
ھن |
۾ بيشڪ گھٽ ڪانھي، پر وٺ انھيءَ ڳالھ کي تہ جڏھن ھو |
36476 |
DYNT.utf |
زال انھيءَ کي چيو تہ ``ادي، پورھيت تو پڇي |
ھن |
ٻي ھکڙي ڇوڪري بہ وٽس ھئي، ٻيو ماڻھو اتي ڪونہ ھو. |
36477 |
DYNT.utf |
زال جي سلطان جي وڏي گھر يعني ڏاڏي پوٽيءَ |
ھن |
زينت بانوءَ کي اندر پنھنجي جاچ مان معلوم ٿيو تہ |
36478 |
DYNT.utf |
زال وٽان لڌو ۽ ھيءَ وري ھئي بہ نڌ ڻڪي، ۽ |
ھن |
کڻندو ڏٺو. جنھن قسم جو مال چوري ٿي ويو ھو، سو بہ |
36479 |
DYNT.utf |
زناني اسڪول جو ڪم تمام چڱيءَ طرح شروع ٿيو. |
ھن |
ڪم ۾ پنھنجي بيبيءَ کي چڱي مدد ڏني. انھيءَ طرح |
36480 |
DYNT.utf |
زناني اسڪول جي بھتريءَ جو ذڪر پنھنجن ڪنن |
ھن |
۽ ٻين وڏن وڏن صاحبلوڪن ۽ منڊمن کي بہ سڏڻ لڳو، جن |
36481 |
DYNT.utf |
سان مھرباني ڪندي ھئي. انھن مٿين ٻنھي ڳالھين |
ھن |
جي وڏي بيبي بہ ھن کي پنھنجي پھاڄ جو ماڻھو ڄاڻي، |
36482 |
DYNT.utf |
سان اھو ذڪر چوريائين ۽ جيڪي چوڻو ھوس سو |
ھن |
تہ اتي حامد بہ آيو، تنھن کي سڏي ڀر ۾ ويھار يائين؛ |
36483 |
DYNT.utf |
سان اھڙي دل ٻجھي ويئي، جو ھن کي سڳي ماءُ |
ھن |
جي سنڀال ڪرڻ ۾، ڪين ٿي گھٽايائين. ڇوڪرين جي بہ |
36484 |
DYNT.utf |
سان ايتري دل ٿي ويس، جو ڪي ڏينھن تہ ٻيا |
ھن |
|
36485 |
DYNT.utf |
سان جلدي وڃي ماڻ جي ڪري خوشي ٿي. گھر جي |
ھن |
زينت بانوءَ کي مڙس جي نہ اچڻ کان ارمان ٿيو، مگر |
36486 |
DYNT.utf |
سان چرچو ڪري چوندي ھئي تہ ``مائي، متان |
ھن |
اھڙا آھن، جھڙا علي رضا جا ننڍي ھوندي ھئا.'' ۽ |
36487 |
DYNT.utf |
سان رکندا ھئا، تنھن جي ڪا نشاني بہ ھن کي |
ھن |
بہ ھنن کان ھينئر گوشو ڪرڻ لڳا. جيڪا گستاخي ھو اڳي |
36488 |
DYNT.utf |
سان سسي ڦس ڪري ھلي ويئي. |
ھن |
ويئي، وري ٿوريءَ ويرم کان پوءِ تڪري آئي ۽ وري بہ |
36489 |
DYNT.utf |
سان شامل ٿيان، سو ھاڻي ڪنھن حيلي سان پنھنجي |
ھن |
اڳيئي پيو خيال پچائيندو ھو، تہ وجھ ملي تہ ڀڄي وڃي |
36490 |
DYNT.utf |
سان صحبت ڪرڻ جي گھڻي خواھش ڪئي. |
ھن |
جي زال آھي ۽ ڏاڍي ھوشيار آھي، تنھنڪري ھنن پاڻ |
36491 |
DYNT.utf |
سان صلاح مصلحت ٿي ڪيائين. انھيءَ بندوبست |
ھن |
جي نسبت ۾ تندرستيءَ سان واسطي رکندڙن ڪمن بابت |
36492 |
DYNT.utf |
سان کلندو ڳالھائيندو ھو. ڀلا رت جي ڇڪي |
ھن |
خاص ڪري علي رضا سان ڏاڍي دل ٻجھي وئي، سوگھڻو ڪري |
36493 |
DYNT.utf |
سان کڻي شادي ڪيائين. شادي ڪرڻ کان اڳي پيءُ |
ھن |
ٿي ويو ھو. آخر جڏھن امتحان پاس ڪيائين، تڏھن يکدم |
36494 |
DYNT.utf |
ساڻ کنيو. |
ھن |
جن مان ھڪڙي ترار ۽ ھڪڙو ڀالو نشانيءَ لاءِ |
36495 |
DYNT.utf |
سان گھڻي محبت ھوندي ھيس، ھن جي اولاد کي |
ھن |
وانگي پالي وڏو ڪيو ھو، ۽ پرڻايو ھئائينس، تنھنڪري |
36496 |
DYNT.utf |
سان گھڻي ھئي، تنھن ھن کي گھڻو زور لاتو |
ھن |
ٿيو آھي. سلطان جي دل تہ ھن ڏي صاف ھئي ۽ سندس محبت |
36497 |
DYNT.utf |
سان گڏيو وڃان ۽ وڃي ھنن کان گناھ بخشايان |
ھن |
ڏي ٿو وڃي؛ تڏھن ھن کي بہ دل ۾ آيو، تہ آءُٗ بہ |
36498 |
DYNT.utf |
سان محبت ڪانہ ھئي. ھن کي ھو ڦُرڻو کائڻو، |
ھن |
گھرڻ لڳي، تنھن جي پورائي پيو ڪندو ھو. ھن رن کي ڪا |
36499 |
DYNT.utf |
سان ملي ٺھي ويا. |
ھن |
سا ھينئر گھڻو گھٽ ڏٺائون. نيٺ ٿورو ٿورو ڪري |
36500 |
DYNT.utf |
سان مھاڻن ڳالھايو ۽ حال ورتائونس. وٽن مانيءَ |
ھن |
ڪيون ۽ منھن ڌوتو. جڏھن بت سُڪس ۽ سامت ۾ آئي، تڏھن |
36501 |
DYNT.utf |
سان واقف ھيون ۽ ٻيون بہ جن جي خواھش ٿيندي |
ھن |
۾ ھڪڙو ڀيرو جمعي جي ڏينھن شام جو سڀ بيبيون، جي |
36502 |
DYNT.utf |
سان واقف ٿي وئي ھئي. ھوءَ تہ بمبئيءَ جي |
ھن |
ڏينھن ھڪڙي ٻي قيدياڻي بہ ڇٽي. جيل ۾ رھي زينت |
36503 |
DYNT.utf |
سان وڌندي ويئي. خود علي رضا بہ ھن جي افعالن |
ھن |
جيئن وڌيڪ ڏينھن پوندا ويا، تيئن سڀني جي محبت |
36504 |
DYNT.utf |
سان ڪنھين بہ طرح پڄي نہ سگھنديس؛ تنھنڪري |
ھن |
ڏسجي، نہ زبردستي ڪرڻ کان ڊڄندو، نہ مارڻ کان. آءُٗ |
36505 |
DYNT.utf |
ساھ جي ڊپ کان کڻي ٻک وڌا، انھيءَ سگھو ئي |
ھن |
آھي. ھن کي تہ خدا تختي سان ڪيرايو ھو، تنھن کي |
36506 |
DYNT.utf |
سپاھيءَ کي بہ ھيءَ نڌڻڪي جوان زال ھٿ لڳي |
ھن |
۽ اڪثر ھن کي بدپيشي ۾ واھر ڏيو، خوش رکندا ھئا. |
36507 |
DYNT.utf |
سچي ڪري وڌي. ٻيا ٽي سنگتي بہ ڏسيائين ۽ جيئن |
ھن |
سڃاتي. ھن کي پڪڙيائون. پوليس جي اک ڏيکارڻ سان |
36508 |
DYNT.utf |
سرائيءَ جا اھي سڌريل رستا پنھنجا ئي پنھنجا |
ھن |
|
36509 |
DYNT.utf |
سرائيءَ ٻيون بہ ٻہ-ٽي چڱيون ڳالھيون ڪيون، |
ھن |
|
36510 |
DYNT.utf |
سلطان کان اچي موڪلايو، ۽ ٻہ-ٽي عذر ٺاھي |
ھن |
اھو پھ پچائي، |
36511 |
DYNT.utf |
سندس شھر ۾ ماڻھن کي فائدو پھچايو ۽ گھڻين |
ھن |
تہ سندس پيءُ جون خدمتون ھن کي ياد ھيون، ٻيون تہ |
36512 |
DYNT.utf |
سيٺ جو گھر ڪو ننڍ و آھي، جتي ھزارن جو مال |
ھن |
چون ٿا، اوھين الائجيٰ ڇو ھام نٿا ڀريو. پھرين، |
36513 |
DYNT.utf |
سڀني سان رس رھايو ھو. جيڪي ھن جا ڳجھا حاسد |
ھن |
ڪيا. سڀ امير امراءِ ھن جي وڃڻ ڪري ناراض ھئا، جو |
36514 |
DYNT.utf |
سڄي عمر سکن ۾ گذاريو ھو. ھتي تہ رڳو سندس |
ھن |
۽ جنڊ ڪڍڻا پيا، سو انھن جي سٽ جھلي نہ کگھيو. ڀلا، |
36515 |
DYNT.utf |
شاديءَ جي ڪري جيڪو پئسو اڳي ميڙيو ھو، تنھن |
ھن |
نڪي وري تمام غريب ھو، پوري پُنيءَ وسعت وارو ھو. |
36516 |
DYNT.utf |
شاديءَ ۾ سرائي فتح خان يا سندس زال جا گھڻا |
ھن |
ياد رکڻ گھرجي تہ |
36517 |
DYNT.utf |
شاديءَ ۾ نہ ويٺا. ھنن بہ مائٽن مان گھڻن |
ھن |
لڳي، مائٽن کي ڇڏي ڌارين سان گڏي آھي؛ انھيءَ ڪري |
36518 |
DYNT.utf |
شوق رکي، اھا ٻولي سکي. فارسي ۽ عربيءَ ۾ |
ھن |
ڪري البت ٿوري مشڪلات ٿي، پر چھن مھينن جي اندر |
36519 |
DYNT.utf |
صاحبلوڪ دلاسو ڏنس تہ ڪنھن ھنڌ ڪا آبروءَ |
ھن |
ٻيون پڙھايم تہ سڀڪي ٿي پوندو. وري ٻي طمع ھيس جو |
36520 |
DYNT.utf |
صلاح ڏنيس تہ ``اتان سڌو استنبول ڏي وڃ. اتي |
ھن |
پر ھندستان ڏي اچڻ جي بدران |
36521 |
DYNT.utf |
ضروري ڄاتا. تنھن کان سواءِ وقت ٽارڻ جو |
ھن |
کي گھڻي ڪم جا نہ ھئا، پر تڏھن بہ واقفيت جي لاءِ |
36522 |
DYNT.utf |
ضروري ڄاتو. تنھنڪري ٺھواءُ ڪيائين تہ سڀ |
ھن |
پنھنجي اولاد جي لاءِ حتي المقدور چڱو بندوبست ڪرڻ |
36523 |
DYNT.utf |
ضروري ڄاتي، سا ڏيئي، ھن، پٽ کي بہ روالو |
ھن |
ڏئي ۽ نيٺ سول سرجن ٿئي. انھيءَ بابت جيڪا فھمايش |
36524 |
DYNT.utf |
طرح بند ڪري ڇڏيو. |
ھن |
گھر ۾ ڪن ڏينھين چھچٽو لڳو پيو ھوندو ھو، سو خدا |
36525 |
DYNT.utf |
طرح لکيل ھو: يارو! سڀني کي خوشخبري ھجي. |
ھن |
سلطان کولي ڏٺو تہ منجھس |
36526 |
DYNT.utf |
طرح ٺڳي ڪري ڀڄي ويو ۽ وري وڃي ايران سان |
ھن |
ھيءُ جو |
36527 |
DYNT.utf |
عذر وراڻيو تہ ``بيبي! ھنن ڏينھن ۾ اندر گرمي |
ھن |
ڪونہ ڏٺو آھي، ٻلائي ڪري مون کي ڏيکاريندينءَ؟'' |
36528 |
DYNT.utf |
عظمت کي ڏٺو ھو. |
ھن |
جي مڪتب ۾ بہ ھڪ-ٻہ ڀيرا سندس اچڻ ٿيو ھو، جتي |
36529 |
DYNT.utf |
علي رضا بيگ افندي ۽ سندس بيگم جي گھڻي تعريف |
ھن |
ٿيو، تڏھن سلطان ھڪڙي خاص دربار گڏ ڪئي، جنھن ۾ |
36530 |
DYNT.utf |
علي رضا کي اميريءَ جي وڏي درجي تي آندو |
ھن |
انھيءَ تعريف ڪرڻ کان پوءِ |
36531 |
DYNT.utf |
فقير ۽ فقير ياڻيءَ جي مھرباني ڏسي رھجي |
ھن |
سندس لاءِ ڪا جاءِ ٺھي ٺڪي ڪانہ پئي ھئي، تنھنڪري |
36532 |
DYNT.utf |
قيد بہ ڪاٽيو ھو؛ تنھن ۾ ھي اھڙا مشھور ٿي |
ھن |
زينت بانو ڪيترا ڏينھن دربدر ٿيو پئي رلي، جنھن ۾ |
36533 |
DYNT.utf |
کان اڳي خرات ٿي ويا ھئا. |
ھن |
نہ تہ اھڙيءَ حالت ۾ اڳوڻي وقت جا ڪيترائي خاندان |
36534 |
DYNT.utf |
کان اڳي گھڻا مٿا ھنيا ھئائون، پر فائدي |
ھن |
سلطان جي سرڪار جي وچ ۾ ھو، جنھن جو فيصلو ڪرڻو ھو ۽ |
36535 |
DYNT.utf |
کان اڳي لکيو اٿم. منھنجي مرضي ھئي تہ پنھنجي |
ھن |
و آرزوي ديدار محبت آثار-آنڪھ اوھان جي خط جو جواب |
36536 |
DYNT.utf |
کان پوءِ جڏھن ڪڏھن علي رضا ۽ حامد علي پاڻ |
ھن |
ٻنھي جي خواھش ھئي تہ آبروءَ جھڙو بندوبست ٿئي. |
36537 |
DYNT.utf |
کان پڇا ڳاڇا ٿي. ھٽ واري پنھنجو ڇوکر ۽ ھڪڙو |
ھن |
وارن پاڻ سان کنيو؛ ويجھي ٿاڻي تي وٺي آين، اتي |
36538 |
DYNT.utf |
کان پڇڻ لڳي تہ ``سائين! مائي صفوران تہ خير |
ھن |
زينت ويٺي ۽ |
36539 |
DYNT.utf |
کان خبرون چارون پڇيون. ھن چيس تہ ``آءُٗ |
ھن |
ھي وڃي رئيس عمردرازخان وٽ نڪتو. ھن |
36540 |
DYNT.utf |
کان گوشو ڪندا ھئا، يسا تہ شھر ۾ انھن ڳالھين |
ھن |
ھئا، تنھنڪري سندس ويجھا مائٽ بہ مٿس کلندا ھئا، ۽ |
36541 |
DYNT.utf |
کان مختصر خبرچار ورتي. پگھار پنج رٻيا ۽ |
ھن |
مائيئَ |
36542 |
DYNT.utf |
کان وڌيڪ سکيو گذاريندينءَ، جو تون پاڻ |
ھن |
ھيڏو شھر اھي، ۽ دلاسو بہ ڏنو ھئائينس تہ ``اتي تون |
36543 |
DYNT.utf |
کاڌو، البت بُود ۾ آئي. |
ھن |
وٽن مانيءَ جو ٽڪر پيو ھو، سو ڳُڙ سان ڏنائونس، جو |
36544 |
DYNT.utf |
کي پوليٽيڪل کاتي ۾ نوڪري ڪرڻ جي گھڻن ڏينھن |
ھن |
|
36545 |
DYNT.utf |
کي سڄو حال ڏنائين ۽ چيائين تہ ``منھنجي |
ھن |
علي رضا ڏاڍو خوش ٿيو. سلطان سان خلوت ڪيائين، |
36546 |
DYNT.utf |
کي آتي رھڻ ھر طرح پسند آيو، ۽ دل ۾ پڪو ٺھراءُ |
ھن |
ملڪ مان نڪري، بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ آيو ھو، تنھنڪري |
36547 |
DYNT.utf |
کي آرام مليو، تہ بہ ھن پنھنجا مائٽ وساري |
ھن |
انھيءَ ھنڌ |
36548 |
DYNT.utf |
کي آفرين پئي ڪئي. |
ھن |
گھر جو ڀاتي ٿي ويو، ۽ ھن جي ايمانداري ڏسي سڀڪنھن |
36549 |
DYNT.utf |
کي آفرين ناما ۽ انعام مليا. انھيءَ عرصي |
ھن |
۾ جھڙو انگريز سرڪار کان، تھڙو ترڪي سرڪار کان |
36550 |
DYNT.utf |
کي آفرين ڪرڻ لڳا. خاص ڪري ھن جي نماز ۽ قرآن |
ھن |
ھن جي چالاڪي، نمڪ حلالي، اشرافت ۽ چڱي ھلت ڏسي |
36551 |
DYNT.utf |
کي آڻي آگبوٽ تي چاڙھيائون. ٻيا بہ ڪي ڪڇي |
ھن |
ئي ڏينھن اچي مڏئيءَ پھتي. سگھوئي آگبوٽ بہ آيو. |
36552 |
DYNT.utf |
کي آھستي پاڻ وٽ وٺي ويھاريائين ۽ خواب جي |
ھن |
ڳڻتين ۾ وڃي بختاور کي اٿاريائين، جا ٽپ ڏيئي اٿي. |
36553 |
DYNT.utf |
کي آئيندي جا دلاسا دڙا ڏيڻ لڳو. زينت بانوءَ |
ھن |
لڳو، ۽ جيڪي سامان اتي پيل ھو تنھن جو ملھ ٻڌائڻ ۽ |
36554 |
DYNT.utf |
کي آيو، نہ ڪو ماڻھو آيو، ڀانئيائين تہ وساري |
ھن |
مائٽن کي پھتي، نہ ھن پاسي. نہ ڪو ڪڏھن انھن جو جواب |
36555 |
DYNT.utf |
کي اتي آڻي ڪڍيو ھو ۽ اڳ ۾ اندر وڃي سمجھائي |
ھن |
عملدار کي راضي ڪرڻ ۽ پنھنجي سرخروئي ڏيکارڻ لاءِ |
36556 |
DYNT.utf |
کي اتي اچي پنھنجو واپار ھلائڻ ۾ ڏاڍي سولائي |
ھن |
ايران جي ماڻھن جي گھڻي آمدرفت ھوندي ھئي، تنھنڪري |
36557 |
DYNT.utf |
کي اتي رھڻ جي لاءِ چڱو بندوبست ڪرائي ڏنو |
ھن |
صاحبلوڪ، جنھن سان ھي ھتان گڏ روانو ٿيو ھو، تنھن |
36558 |
DYNT.utf |
کي اشارا ڏيڻ لڳي تہ ھاڻ اجھو سگھولي ٻارن |
ھن |
جي ھلت چلت جي تعربف ڪرڻ لڳي ۽ ڪڏھن تہ وري چرچي طور |
36559 |
DYNT.utf |
کي اگرچہ سک ۽ مشغولي گھڻي ھئي ۽ پنھنجي |
ھن |
ڏوسل جي گھر ۾ زينت بانو قريباً ٻارھن مھينا رھي. |
36560 |
DYNT.utf |
کي البت شڪ پيو. صبح جو اٿي جاچ ڪيائين: معلوم |
ھن |
جي ٻانھي آھي، جا اتي ايندڙ آھي، پر ساري ھنت ڏسي، |
36561 |
DYNT.utf |
کي اميد بہ ڪانہ ھئي. انھيءَ وزيريءَ جي |
ھن |
کان گھٽ جيڪو وڏو درجو ھو، سو ھاڻ ھن کي ھو. وڌيڪ جي |
36562 |
DYNT.utf |
کي انھن مسلماني حڪومتن ڏسڻ جو بہ گھڻو شوق |
ھن |
جي اندر ڪنھن پاسي نائب ڪانسل ٿي ويندين. سو |
36563 |
DYNT.utf |
کي انھيءَ پاسي وڃڻ ۽ ملڪن گھمڻ جو ھوَس |
ھن |
ھن جي ھڪدم بدلي ڪئي؛ سو اوڏي وڃڻ لاءِ تيار ٿيو. |
36564 |
DYNT.utf |
کي انھيءَ طرف جو رستو ڏيکاريائون، ۽ چور |
ھن |
ھيس، ۽ اھو شھر بہ انھيءَ ھنڌان اٺ-ڏھ ڪوھ مس ھو، سو |
36565 |
DYNT.utf |
کي انھيءَ ڪم جو ھر طرح لائق ڄاتائون؛ سو |
ھن |
علي رضا تہ اڱيئي انگريز سرڪار وٽ برڪ ھو، تنھنڪري |
36566 |
DYNT.utf |
کي انھيءَ ڪم لاءِ اڳيئي تيار ٿيڻو پوندو |
ھن |
پوءِ ھڪڙي-ھڪڙي مضمون تي واري سان گفتگو ڪندي ھئي. |
36567 |
DYNT.utf |
کي انھيءَ ڪم ۾ گذريو، پر ڪوبہ پتو نہ پيس. |
ھن |
اٿم، تنھنڪري گھمي ٿو ڏسان. سو اھو ڏينھن تہ مڄوئي |
36568 |
DYNT.utf |
کي انھيءَ ڪم ۾ گھڻي مدد ڏني.ھيءَ اصلي ھوشيار |
ھن |
انگريزي توڙي فارسي ۽ ھندستاني پڙھڻ لڳي ۽ علي رضا |
36569 |
DYNT.utf |
کي اھڙا ڏس ٿي ڏنائين، پر انھن کي بہ پڪ ھئي |
ھن |
صفوران بہ زينت مان ڪڪ نہ ٿي ھئي، جنھنڪري |
36570 |
DYNT.utf |
کي اھڙو وٺ- پڄ ۾ ڪو نقصان نہ پھچي ھا، تڏھن |
ھن |
اگرچ ھن اھڙي پڪائي ڪئي ھئي، جنھنڪري ٻين وانگي |
36571 |
DYNT.utf |
کي اٺ مھينا گذريا. عزتبي پيٽ سان ھئي، تنھن |
ھن |
انھيءَ طرح |
36572 |
DYNT.utf |
کي اڃا پاڻيءَ اند ران ڌڪي ٻاھر مس ڪڍيو، |
ھن |
بانو وَٽي سوڌي تختي سان گڏ ڌو وڃي سمنڊ ۾ پيئي. |
36573 |
DYNT.utf |
کي اڃا دل ۾ ھو. جيئن پيري ٿي باد پيس، تيئن |
ھن |
شغل بہ ڪندس ۽ خدا جي بندگي بہ ڪندس- تنھن جو خيال |
36574 |
DYNT.utf |
کي اڳتي ھلڻ جي طاقت بہ ڪانہ رھي ھئي، ٻيو |
ھن |
ھيکلي آھين.'' زينت کي بہ اھا صلاح پسند آئي. ھڪڙو تہ |
36575 |
DYNT.utf |
کي اڳھين نبيري ڇڏيو ھو، ھاڻي وري ھي جو |
ھن |
ڇڏيو. ھڪڙي پيري، ٻيا وري ڏکن تي ڏڪ آيا ھئس، تن |
36576 |
DYNT.utf |
کي اڳي کان وڌيڪ آبرو ۽ پيار ڏيڻ لڳا، جو |
ھن |
جا ظاھر ٿي تنھنڪري سڀني کي حبرت وٺي ويئي، سڀئي |
36577 |
DYNT.utf |
کي بت تي پيل ھئا. ويچاريءَ وٽ جيڪي ڳھ پڳھ |
ھن |
کي جيئدان ڏيو.'' ھنن پھرين صفوران جا ڳھ لھرايا، جي |
36578 |
DYNT.utf |
کي بدپيشي ۾ واھر ڏيو، خوش رکندا ھئا. ھن |
ھن |
سپاھي سڙا ھميشھ وٽس پيا حاضري ڀريندا ھئا، ۽ اڪثر |
36579 |
DYNT.utf |
کي بغداد ۾ انگريز سرڪار جي ريز يڊ نٽ جي |
ھن |
آروءَ واري نوڪريءَ لاءِ پيو چوندو ھو؛ سو ھاڻ |
36580 |
DYNT.utf |
کي بمبئيءَ ۾ ڇڏي وڃجي، جتي سندس ماٽي جي |
ھن |
ٻئي پاسي ھسن جي پڙھڻ جو بندوبست نہ ٿئي، تنھنڪري |
36581 |
DYNT.utf |
کي بہ اھا صلاح پسند آئي، سو ولايت مان روانو |
ھن |
جي سرڪاري نوڪريءَ جو چڱو وجھ مليئي تہ نوڪري ڪر.'' |
36582 |
DYNT.utf |
کي بہ پنھنجي سنگت ۾ خوش ڪري ڇڏيو. |
ھن |
پر زينت بانو تہ ڏاڍي خوشطبع ۽ ميلاپڻ ھئي، تنھن |
36583 |
DYNT.utf |
کي بہ خيال ھو. وري ڀاڻس کي ننڍي ڌيءَ ٽن |
ھن |
ڇڏي بہ پنھنجا نالائق عزيز پسند ڪنديون آھن، تيئن |
36584 |
DYNT.utf |
کي بہ دل ۾ آيو، تہ آءُٗ بہ ھن سان گڏيو وڃان |
ھن |
ڪرڻ لاءِ آيو آھي ۽ حيدرآباد ڏي ٿو وڃي؛ تڏھن |
36585 |
DYNT.utf |
کي بہ مناسب نظر نہ آئي، تنھنڪري اھڙو بندوبست |
ھن |
اميريءَ جي جاءِ قبول ڪريان. پر اوچتو استعيفا ڏيڻ |
36586 |
DYNT.utf |
کي بہ ڏباري موڪل، ٻيئي گڏ رھندا، ڌارين |
ھن |
صلاح ڏلي تہ ``جڏھن ھڪڙو بٽ اڳيئي لنڊن ۾ اٿئي، تڏھن |
36587 |
DYNT.utf |
کي پاليندي ھئي ۽ جان بيبي، جا سوڻ سڳڻ ڳنڍڻ |
ھن |
جي مئي کان پوءِ پاڻ وڌيڪ ٿيو؛ سو ھوءَ ماءُ وانگي |
36588 |
DYNT.utf |
کي پاڻ اھو شغل سڀ کان وڌيڪ پسند آيو، سا |
ھن |
``مائي، تون اسانجن ٻارن کي قرآن پاڙھيندي وڃ.'' سو |
36589 |
DYNT.utf |
کي پاڻ زيادہ عزت ڏينديون ھيون. |
ھن |
ھن کي مسافر ۽ ڌارئين ملڪ جو ٿي ڄاتائون، تنھنڪري |
36590 |
DYNT.utf |
کي پاڻ سان گڏ بتيلي تي چاڙھي آڻي بندر تي |
ھن |
۾ جيڪي رفيق ھئس ۽ جن کي مندس پارت ڪئي ھئائون، تن |
36591 |
DYNT.utf |
کي پاڻ سان مدد لاءِ ھٽ تي وٺي نيئي ويھارڻ |
ھن |
۽ نمڪحلالي چڱيءَ طرح معلوم ٿي ويئي، سا ھلا |
36592 |
DYNT.utf |
کي پريندي کان اھڙي قسم جي سڌاري جي لاءِ |
ھن |
|
36593 |
DYNT.utf |
کي پريندي ئي ايترو مانُ مليو، جو ھو نھايت |
ھن |
سفارش لکي. سو جڏھن منصور علي استنبول ۾ پھتو، تڏھن |
36594 |
DYNT.utf |
کي پنھنجا ڏينھن ياد پوڻ لڳا، پنھنجا مائٽ |
ھن |
وري |
36595 |
DYNT.utf |
کي پنھنجن وارثن ڏي وڃڻ جي گھڻي خواھش آھي، |
ھن |
پنھنجو سڄو حال ھنن کي ڏنو ھو، ۽ ھو ڄاڻندا ھئا تہ |
36596 |
DYNT.utf |
کي پنھنجي پھاڄ جو ماڻھو ڄاڻي، ھن سان مھرباني |
ھن |
پاسي واري ڪوٺيءَ ۾ ھئي. ۽ سلطان جي وڏي بيبي بہ |
36597 |
DYNT.utf |
کي پنھنجي پياري زال زينت بانو گھر ۾ ھئي. |
ھن |
علي رضا جو خانگي بندوبست بہ اڳي جھڙو چڱو پئي ھليو. |
36598 |
DYNT.utf |
کي پنھنجي جان جو بہ اچي خوف ٿيو، سو سگھوئي |
ھن |
گھڻو ھاريل بہ پيو ھو، جو انڌاريءَ ۾ چِٽو نٿي ڏٺو. |
36599 |
DYNT.utf |
کي پنھنجي زال بہ ياد پوندي ھئي ۽ ٻہ-ٽي ڀيرا |
ھن |
ڀائيندو ھو. ڪنھن مھل تہ انھيءَ پورھيت کي ڏسي، |
36600 |
DYNT.utf |
کي پنھنجي سچائيءَ ۽ ايمانداريءَ تي ايترو |
ھن |
جي ڪوشش ڪئي ھئي، پر فتحياب ٿي نہ سگھيا ھئا. |
36601 |
DYNT.utf |
کي پنھنجي گھر آڻي پھچايو. |
ھن |
افسوس کائي، صبر ڪري ويھي رھي، ۽ پرھ ڦٽيءَ مھل چور |
36602 |
DYNT.utf |
کي پنھنجي ڀاءَ الھداد جي پٽ سان ڌيءَ جي |
ھن |
ٿي. مائيءَ جي اعتراض آڻڻ جو ھيءُ بہ سبب ھو، جو |
36603 |
DYNT.utf |
کي پوري عزت ۽ آبرو ملي.'' |
ھن |
لاءِ گھرايو آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح صنڀال رھي ۽ |
36604 |
DYNT.utf |
کي پوريءَ طرح تعليم ڏيڻ لاءِ وقت ڪونہ ٿي |
ھن |
ھو، تڏھن بہ پوليٽيڪل ڪم ايترو گھڻو ھو، جو |
36605 |
DYNT.utf |
کي پھريائين ترڪي ٻولي لہ ڄاڻڻ ڪري البت |
ھن |
|
36606 |
DYNT.utf |
کي پيدائش ٿيڻ لڳي. وري سنڌ جھڙي ملڪ مان |
ھن |
ٻن-ٽن صاحبلوڪن سان بہ معرفت ٿيس. جتان ساڳيءَ طرح |
36607 |
DYNT.utf |
کي پيو پڙھائيندو ھو، تڏھن بہ پوليٽيڪل |
ھن |
پٽ منصور عليءَ جي تعليم ۾ گھڻي رنڊڪ ٿي. اگرچہ پاڻ |
36608 |
DYNT.utf |
کي پيءُ - ماءُ کان معافي گھرڻ ۽ انھن سان |
ھن |
انھن سڀني ڳالھين مان لتيجو اھو ٿيو، جو |
36609 |
DYNT.utf |
کي پيٽ ھو. ويچاريءَ ھيترا ڌڪا پيٽ سان پئي |
ھن |
۾ ھن کي ٻار بہ ڄائو، ڇالاءِ جو مڙس کان جدا ٿيڻ مھل |
36610 |
DYNT.utf |
کي پڇا ڳاڇا سان معلوم ٿيو، تہ سندس پيءُ |
ھن |
ھنڌ ڌاري پنج- اٺ اھڙا بہ پرڳڻا ھئا، آخر ھڪڙي ۾ |
36611 |
DYNT.utf |
کي پڙھائيندو ھو. جيتوڻيڪ اھي زال کي گھڻي |
ھن |
آھن، جھڙوڪ تاريخ، جاگرافي، حساب وغيوہ، سي بہ |
36612 |
DYNT.utf |
کي پڪ ٿي تہ منھنجي زال سان خير ڪونھي. |
ھن |
ڏين! گھر جا ٻيا سڀ ڀاتي ڏٺائين، زال نہ ڏٺائين، سو |
36613 |
DYNT.utf |
کي پڪو گمان پيو تہ منھنجي بابت ذڪر ھليو |
ھن |
ھيس تہ تون اسان جي گھر ڪڏھن ايندينءَ، تنھن مان |
36614 |
DYNT.utf |
کي پڪڙيائون. پوليس جي اک ڏيکارڻ سان ھن |
ھن |
۾ جھليائون. جاچ ڪرڻ سان مالڪ جي پٽ اھا شيءِ سڃاتي. |
36615 |
DYNT.utf |
کي ترڪي ٻولي سکڻي پيئي، جا ڪي پڙھيائين، |
ھن |
مشھور ٿي ويو، ۽ ھزارن ساڻھن کي فائدو پھچايائين. |
36616 |
DYNT.utf |
کي تعليم بہ ملي، قرآن پڙھڻ سکيو ۽ جيئن |
ھن |
ڌڻي ۽ ان جي گھر جا ماڻھو ڏاڍو پيار ڏيندا ھئس. ھتي |
36617 |
DYNT.utf |
کي تمام جوان ۽ نيڪ زال ملي، جنھنڪري ھن |
ھن |
ھڪڙي واپاري شاھوڪار مسلمان جي گھران ھيءُ پرڻيو. |
36618 |
DYNT.utf |
کي توڙي فرياديءَ کي پوليس وارن پاڻ سان |
ھن |
|
36619 |
DYNT.utf |
کي تہ خدا تختي سان ڪيرايو ھو، تنھن کي ھن |
ھن |
کي جيڪي پھچ ۾ اچي تنھن کي سوگھو ڪري جھليندو آھي. |
36620 |
DYNT.utf |
کي ثابتيءَ ڏيڻ جو چڱو وجھ مليو. تنھنڪري |
ھن |
جي فضوليءَ کان پئجي ويون ھيون، تن سڀني جي برخلاف |
36621 |
DYNT.utf |
کي جو سخت پورھيو ڪرڻو پيو ۽ جنڊ ڪڍڻا پيا، |
ھن |
حامد بہ قيد ۾ گھڻو نہ جاليو. |
36622 |
DYNT.utf |
کي جھڙو واپار ۾ تھڙو عزت ۾ واڌارو ڏسڻ ۾ |
ھن |
۾ ھئي، انھن جي درٻار ۾ ھن جو رستو ٿي ويو، جنھنڪري |
36623 |
DYNT.utf |
کي چميون ڏيڻ لڳو. پوءِ ٻيئي ھڪٻئي کي چنبڙي |
ھن |
ھن کي وڃي ڀاڪر وڌائين، ۽ بيحجاب ٿي ھيترن جي اڳيان |
36624 |
DYNT.utf |
کي چؤ، ڏس تہ ڇاٿي چوي.'' ايتري پڪ ھين، تہ |
ھن |
نيٺ ماءُ کي سمجھايائين تہ ``وجھ ڏسي انھيءَ باب ۾ |
36625 |
DYNT.utf |
کي چيائين تہ ``مائي، تون اسانجن ٻارن کي |
ھن |
ويئي. فضل محمد ھن کي گھر ۾ ٻبو ڪم ڪرڻ نہ ڏيندو ھو. |
36626 |
DYNT.utf |
کي چيائين تہ ``نون چور آھين.'' ھن چيو تہ ``آءُٗ |
ھن |
کي آڻي ھن ٻانھن کان ورتو، ڀانھائين تہ اھا آھي. |
36627 |
DYNT.utf |
کي چيائين تہ ``ڦول گلي اھا اٿئي.'' حٽيقت |
ھن |
ھڪڙي گھٽيءَ جي منھن وٽ زينت بانوءَ کي لاھي ڇڏيو. |
36628 |
DYNT.utf |
کي چيائين ``تہ مائي، اچ تہ آءُٗ توکي فضل |
ھن |
۾ ٻيو ڪو پھ پچائي، ھن کي گمراھ ڪرڻ جو ارادو ڪيو. |
36629 |
DYNT.utf |
کي چيو تہ جيڪڏھن تون مون سان ھلندين، تہ |
ھن |
ھو، تن مان ھڪڙي جي بدلي بمبئيءَ ٿي. تنھن |
36630 |
DYNT.utf |
کي چيو تہ ``آءُٗ توسان گڏجي ھلنديس، ھلي |
ھن |
تہ بمبئيءَ جي تر جي ھئي. ڪا ھند ستانڻ ٿي ڏٺي، تنھن |
36631 |
DYNT.utf |
کي چيو تہ ``مائي! جي تنھنجي مرضي ھجي تہ توکي |
ھن |
وڃڻ جا وجھ ڳوليندي ھئي. ٻہ-ٽي ڀيرا تہ سيٺ پاڻ بہ |
36632 |
DYNT.utf |
کي چڱو وجھہ مليو. |
ھن |
ٻھراڙيءَ ۾ رھي شھر جي سڌاري مان فائدي وٺڻ جو |
36633 |
DYNT.utf |
کي حرمسراءِ ۾ آندائين. |
ھن |
زال جي مرضيءَ پٺيان سلطان آنھيءَ سان نڪاح ڪيو ۽ |
36634 |
DYNT.utf |
کي حرڪت ڪانہ ھئي. پيءُ کان صلاح پڇيائين، |
ھن |
وڏا وڏا ڏنا ھئائين، تنھنڪري ھوشياريءَ جي ڪري |
36635 |
DYNT.utf |
کي حرڪت ڪانہ ٿي. اھا جوان ۽ تمام حسين زال |
ھن |
ماڻھو ٿي ڏٺو، تنھنڪري اھڙيءَ چڱيءَ ٻانھن ملڻ ۾ |
36636 |
DYNT.utf |
کي حرڪت ڪانھي. ھو تہ زالن جو ڪوڏيو آھي، |
ھن |
ٻاھران خرابيون ڪرائي ٿو، تہ ڀت جي اندر لنگھڻ ۾ بہ |
36637 |
DYNT.utf |
کي خاطري ٿي تہ برابر ھي ھرطرح اھڙن ملڪي |
ھن |
ويو. ھن کي ھن جا سفارش ناما بہ گھڻا پھتا ھئا، سو |
36638 |
DYNT.utf |
کي خبر پوڻ لڳي. منڊم ھوندي پيءُ - ماءُ سان |
ھن |
۾ جو تُرڪڻ گھر ۾ ھئي، تنھن جي خوبيءَ جي ھينئر |
36639 |
DYNT.utf |
کي خبر پئجي سگھي تہ ڪھڙي سال ۾ اھا ايران |
ھن |
پڙھڻ مان معلوم ٿيو ھوس، تنھن جي ڀيٽڻ کان پوءِ |
36640 |
DYNT.utf |
کي خبر پيئي تہ محبوب علي ھنن سان تمام گھڻيون |
ھن |
جڏھن آخر |
36641 |
DYNT.utf |
کي خبر ھئي تہ منھنجو پيءُ علي نوازخان اصل |
ھن |
ھوندي ھئي، جنھن جي لاءِ ھو پيو خيال پچائيندو ھو: |
36642 |
DYNT.utf |
کي ختمو ڏيئي دعا گھريائون ۽ جان بيبي، جا |
ھن |
لاءِ ويا، جو علي رضا جو پيءُ ۽ ھنن جو ڏاڏو ھو. |
36643 |
DYNT.utf |
کي خوش ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايائون ۽ جھڙو حال ھون، |
ھن |
ٿي.'' ھنن زالن بہ ھن جي گھڻي آد رڀاءُ ڪئي، وس ٻڄندي |
36644 |
DYNT.utf |
کي درماھو چڱو پگھار ٻڌي ڏنو، ۽ اھا بہ اجازت |
ھن |
سلطان تائين ھن جي سڃاڻپ ٿي، جنھن |
36645 |
DYNT.utf |
کي دل جو خطرو بہ جاڳيو تہ متان ڪن دشمنن |
ھن |
اتي ڦٽو ڪرايو آھي. ٻاروت ۽ محلات جي اشارن مان |
36646 |
DYNT.utf |
کي دل ۾ نھايت گھڻي خوشي بہ ٿي، جو ڄاتائين |
ھن |
ھتي پرڻيو آھي ۽ ڌيءَ بہ ڄائي اٿس.'' انھيءَ ڪري |
36647 |
DYNT.utf |
کي دلاسو ڏنائين تہ ``ھاڻ گھڻو مٿو نہ مار، |
ھن |
نيٺ چور آٿيو، ھن جو اچي پاسو ورتائين |
36648 |
DYNT.utf |
کي دلال جي حوالي ڪيو تہ وڪڻي ڇڏيس. |
ھن |
پوءِ وري اھو ماڻھو ڪنھن ٻئي پاسي ٿي ويو، تنھن |
36649 |
DYNT.utf |
کي دڳ لائي موٽي آئي. |
ھن |
ڪوھ کن تائين چور جي سس بہ زينت سان ويئي، پوءِ |
36650 |
DYNT.utf |
کي روانو ڪجي. زينت بہ اڳيئي ٻڌايو ھون تہ |
ھن |
ھنن کي بہ اھا صلاح آئڙي تہ |
36651 |
DYNT.utf |
کي روانو ڪيائون. |
ھن |
ٻيو بہ جيڪي مريم کي سمجھائڻو ھون، سو سمجھائي |
36652 |
DYNT.utf |
کي روانو ڪيائين. پاڻ وري ويھي قرآن پڙھڻ |
ھن |
جيڪو سامان آڻڻو ھو، تنھن جو سمجھايو ۽ پئسا ڏيئي |
36653 |
DYNT.utf |
کي زيردست ڪين ڄاڻندو ھو ۽ تمام گھڻي عزت |
ھن |
ڏٺائين، تن ھيڪاري ھن جي دل تي چڱو اٽر پيدا ڪيو. سو |
36654 |
DYNT.utf |
کي ست-اٺ ڏينھن لڳي ويا، ۽ اڃا پنھنجو داستان |
ھن |
گھڻو فرجو ملندو ھوس، سو پيئي لکندي ھئي. انھيءَ ۾ |
36655 |
DYNT.utf |
کي سجھيو ڪين ٿي تہ ڪيئن ڪربان. پھريائين |
ھن |
زينت بانو شھر ۾ اچي پھتي تہ سھي، پر ھاڻ وڃي ڪيڏي؛ |
36656 |
DYNT.utf |
کي سلطان بيعزتي ڪري ڪڍيو آھي، سو ضرور سلطان |
ھن |
ھنن کي پڪ ھئي تہ |
36657 |
DYNT.utf |
کي سلطان جي اميرن ۽ ٻين عھديدارن سان آمد |
ھن |
اھو ڪم اھڙي ڊول جو ھو، جنھنڪري سگھوئي |
36658 |
DYNT.utf |
کي سمجھائي ڇڏيائين تہ ``سامھون ھلي وڃ، |
ھن |
|
36659 |
DYNT.utf |
کي سمجھائي، جيڪي دشمن ھئن سي تہ پاڻ ھنن |
ھن |
بہ ڪين ھوس. نڪو وري ھنن جو ٻيو ڪو وڏو ھو جو |
36660 |
DYNT.utf |
کي سمھڻ جي جاءِ ڏنائون، جا پئجي رھي. چور |
ھن |
بہ ھنن ٻہ-ٽي ڳالھيون ھيڏي ھوڏي جون پچيون، پوءِ |
36661 |
DYNT.utf |
کي سندس ڏاڏي جي ھٿن جون شيون ڏيکاريائون، |
ھن |
سان گڏجي پيا، جيئن مائٽ مائٽن سان ملندا آھن. |
36662 |
DYNT.utf |
کي سيکارڻ جي اھڙي طرز ياد ھئي، جو سگھوئي |
ھن |
ويئي، جو ھن کي سڳي ماءُ کان گھٽ نہ ڄاڻنديون ھيون. |
36663 |
DYNT.utf |
کي سٺ-ستر رپيا پيدا ٿيندا ھئا. |
ھن |
بہ وڃي اھو ڪم ڪندو ھو. انھيءَ طرح پڙھائڻ جي ڪم مان |
36664 |
DYNT.utf |
کي سڀ کان وڌيڪ ماري وڌو ھو، سو وچئون ٻيو |
ھن |
ٽيون جنھن ڏک |
36665 |
DYNT.utf |
کي سڃاڻن. انھيءَ ھوندي بہ ھنن کي ھن جا ڪي |
ھن |
ڏسڻ جي اميد ئي ڪانہ ھين؛ تنھنڪري امڪان ڪونہ ھو تہ |
36666 |
DYNT.utf |
کي سڱاوَڱيءَ جو سودو پسند ناھي. آءُٗ جڏھن |
ھن |
اڃا ننڍڙي آھي، جڏھن ڪا وڏي ٿئي، تنھن کان سواءِ |
36667 |
DYNT.utf |
کي سڳي ماءُ کان گھٽ نہ ڄاڻنديون ھيون. ھن |
ھن |
ڇوڪرين جي بہ ھن سان اھڙي دل ٻجھي ويئي، جو |
36668 |
DYNT.utf |
کي شاباس شاباس ڪيائين، پاڻ ماٺ ڪري پرڀرو |
ھن |
ھي مٺا لفظ ٻڌي، فوجدار ڏاڍو خوش ٿيو. ڪاوڙ ڍري ٿيس، |
36669 |
DYNT.utf |
کي شادي نصيب ۾ ڪانھي. مون اڳھين سمجھو ٿي |
ھن |
جان بيبيءَ چيو تہ ``نڪو مريم، |
36670 |
DYNT.utf |
کي شڪار جو شوق اچي ٿيو، الھيءَ چوس تي ھي |
ھن |
ماڻھن وٽ اچ وڃ ھيس، تنھنڪري پاڻ بہ سڌري پيو ھو. پر |
36671 |
DYNT.utf |
کي طلاق ملي، سا مڙس کي ڇڏي ولايت رواني |
ھن |
جنھنڪري زال ھر طرح طلاق جي لائق ٿي ۽ قاعدي موجب |
36672 |
DYNT.utf |
کي غريب اشراف زال ڄاڻي مٿس ڪھل ڪيائون، |
ھن |
ڦُر ڪري چورائي، پنھنجي لاءِ وٺي آيو آھي، سو |
36673 |
DYNT.utf |
کي قرآن جون آيتون ۽ حديثون شاھديءَ ۾ آڻڻيون |
ھن |
جي ڪمن بابت ھوندا ھئا ۽ اڪثر حجت ۽ دليلن لاءِ |
36674 |
DYNT.utf |
کي گرفتار ڪياٿون ۽ پنجن ئي ڄڻن تي مقدمو |
ھن |
زال مھاڻيءَ جي بت تي ھنا. ٻيا ڪي لڪائي رکيل ھئا. |
36675 |
DYNT.utf |
کي گمراھ ڪرڻ جو ارادو ڪيو. ھن کي چيائين |
ھن |
مھانڊي جي چڱي ڏٺائينس، تنھن دل ۾ ٻيو ڪو پھ پچائي، |
36676 |
DYNT.utf |
کي گھر ۾ ٻبو ڪم ڪرڻ نہ ڏيندو ھو. ھن کي چيائين |
ھن |
لڳي ۽ سگھوئي سڄي پاڙي ۾ مشھور ٿي ويئي. فضل محمد |
36677 |
DYNT.utf |
کي گھمائي ڏيکاريون. پوءِ ھڪڙي ڏينھن ماني |
ھن |
نيون ۽ ٻبون اھڙيون ڏسڻ جھڙيون جايون ھيون، سي |
36678 |
DYNT.utf |
کي گھنتري ٻڌي، چيائين تہ ``مائي، مون ڪڏھن |
ھن |
راتوڪي زال جي اچڻ جو ڪوبہ ذڪر نہ چوريائين، مگر |
36679 |
DYNT.utf |
کي گھڻو ارمان ٿيو. خيال ڪيائين تہ ``پيءُ-ماءُ |
ھن |
ڪيترا ڏينھن ڌار رھي حيدرآباد روانا ٿيا آھن، تڏھن |
36680 |
DYNT.utf |
کي گھڻو زور لاتو تہ نہ وڃ. پر ھن ادب سان |
ھن |
تہ ھن ڏي صاف ھئي ۽ سندس محبت ھن سان گھڻي ھئي، تنھن |
36681 |
DYNT.utf |
کي گھڻو مان ملندو ھو. ھن کي ڳچ جيترا پئسا |
ھن |
پڙھيل ۽ چالاڪ ماڻھو ھوندو ھو، تنھنڪري سڀڪنھن وٽ |
36682 |
DYNT.utf |
کي گھڻو ئي پٽيو ٿي، پر لاچار ھئس، ڍونگ |
ھن |
ھن ويچاريءَ دل ۾ اھڙن بيحيائيءَ جي لفظن ٻڌڻ ڪري |
36683 |
DYNT.utf |
کي گھڻو ڀائيندو ھو. ڪنھن مھل تہ انھيءَ |
ھن |
رضا بہ ھن جي افعالن ۽ اخلاقن تي عاشق ٿي رھيو ھو ۽ |
36684 |
DYNT.utf |
کي گھڻو ڀائيندو ھو، ۽ وقت بوقت زال ۽ ڀيڻ |
ھن |
ھئي، تہ بہ ھن کي منع ڪندا ھئا. خاص ڪري پريو مڙس تہ |
36685 |
DYNT.utf |
کي گھڻي آساني ٿي. تيستائين ھن کي ڪم ۾ ڪا |
ھن |
ھن جي وڏن جي زبان بہ ھئي؛ تنھنڪري انھيءَ جي سکڻ ۾ |
36686 |
DYNT.utf |
کي لاچار ٿيو اھڙو وڏو بندوبست ڪرڻ؛ جو وڏي |
ھن |
سان مختصر بندوبست سان ڪئي ھئي، پر تڏھن بہ ھينئر |
36687 |
DYNT.utf |
کي لاچار ٿيو ڏيھي ماڻھن ڏي خيال ڪرڻ. |
ھن |
جي آميد ھيس، سا حاصل ڪين ٿئيس ھا. انھيءَ سبب |
36688 |
DYNT.utf |
کي لاچار ٿيو. پنھنجي منھن پنھنجو رستو وٺڻ |
ھن |
تعربف ٿيندي ھئي، تنھن تي حسد ڪندا ھئا. انھيءَ سبب |
36689 |
DYNT.utf |
کي لاچار ٿيو، پنج رٻيا خرچي، مُلي کان ظاھر |
ھن |
نہ تہ ائين ھلي بند ۾ ڪين پونديس.'' انھيءَ ڪري |
36690 |
DYNT.utf |
کي لاڏ سان ٻانھن مان وٺي گھوڙي تي چاڙھي |
ھن |
ھيبت نالي، جنھن کي ھيءَ زال پتيءَ ۾ آئي ھئي، سو |
36691 |
DYNT.utf |
کي لذت اچڻ جي اميد ھئي. |
ھن |
جي ھن کي مسُڀائي سڪ ھئي ۽ اتي جي رڳي ھوا مان بہ |
36692 |
DYNT.utf |
کي لذت ايندي ھئي، تنھن کي ھن ھينئر ڌڪارڻ |
ھن |
تي ايترو اٽر ڪري ويئي ھئي، جو جنھن صحبت مان اڳي |
36693 |
DYNT.utf |
کي ماہ بماہ ٺھرايل وقت تي رقم ملندي رھي؛ |
ھن |
ڪيو ۽ سندس لاءِ اڳواٽ پئسا بئنڪ ۾ رکي ڇڏيائين تہ |
36694 |
DYNT.utf |
کي ماءُ وانگي آھين ۽ اسان سان بہ ٺھي ويئي |
ھن |
ڇورو ٻار ڇڏي ويئي آھي، جو تنھنجي ھٿن ۾ آھي. تون |
36695 |
DYNT.utf |
کي ماءُ وانگي ڄاڻندا ھئا. پيدائش پوري پني |
ھن |
ھئي. ھن ٻارن کي ذنڍو ڪري نپايو ھو، تنھنڪري ھو |
36696 |
DYNT.utf |
کي مبارڪون ڏنائون. پوءِ بہ ھو ھن وٽ وقت |
ھن |
ٿيا ۽ ھنن وٽ آيا، ۽ سلطان وٽ وڏيءَ جڳھ تي رھڻ ڪري |
36697 |
DYNT.utf |
کي مسافر ۽ ڌارئين ملڪ جو ٿي ڄاتائون، تنھنڪري |
ھن |
تہ انھيءَ بندوبست ڪرڻ واري زينت بانو آھي ۽ وري |
36698 |
DYNT.utf |
کي مسُڀائي سڪ ھئي ۽ اتي جي رڳي ھوا مان بہ |
ھن |
ھٿ ڪرڻ مشڪل ٿيندو، تڏھن بہ رڳو اصلوڪي وطن ڏسڻ جي |
36699 |
DYNT.utf |
کي معافي ڏنائون، ۽ پاڻ ۾ پرچي خوش تي ويھي |
ھن |
ڪيري پيو. ھنن کي پھرين تہ روئڻ اچي ويو، پوءِ نيٺ |
36700 |
DYNT.utf |
کي معتبر احوال ملندو ويو. |
ھن |
ماڻھو انھن پرڳڻن ۾ پير مرد ۽ پڙھيل ھئا، تن کان |
36701 |
DYNT.utf |
کي معلوم ٿيو تہ ھنن کيس نقصان پھچائڻ جي |
ھن |
جي ڪن اميرن کي پنھنجو حاسد ڏٺو، ۽ ٻن-چئن وقتن تي |
36702 |
DYNT.utf |
کي معلوم ٿيو ھو تہ فتنہ خانم ڪردڻ جي سلطان |
ھن |
۾ ڪرد ماڻھو شامل آھن؛ ڇالاءِ جو زينت بانوءَ کان |
36703 |
DYNT.utf |
کي معلوم ٿيو ھو تہ ھيءَ ھينئر رنڙ آھي. ھوءَ |
ھن |
تي دل نٿي چيس. زينت بانوءَ کان اڳيئي ڳالھين ڪندي |
36704 |
DYNT.utf |
کي ملي! پوليس کاتي ۾ گھڙڻ جي خواھش ڪيائين، |
ھن |
۾ رھيو. جھڙا افعال ھئس، تن ۾ ٻي ڀلا ڪھڙي نوڪري |
36705 |
DYNT.utf |
کي مليو، سو خاص سندس زال ۽ ننڍن ٻارن جي |
ھن |
حوال ڪري، پاڻ کي موت کان بچايو. اھو جيئدان جو |
36706 |
DYNT.utf |
کي مناسب نہ آيو. جيسين ھڪ ھنڌ ويٺو ھو، تيسبن |
ھن |
لاءِ تيار ٿيو، پر ڌيءُ جھڙي شميءِ کي پرڏبھ رلائڻ |
36707 |
DYNT.utf |
کي مناسب نٿي آيو. |
ھن |
روس جي بلي ھو، تنھنڪري اتي وڃڻ گھڻن سببن ڪري |
36708 |
DYNT.utf |
کي منح ڪرڻ وارو ٻيو ڪو وڏو مائٽ ڪونہ ھو، |
ھن |
ئي ڦري ويئي، جھڙو اڳي چڱو ھو، اھڙو ھاڻ بڇڙو ٿيو. |
36709 |
DYNT.utf |
کي منع ڪندا ھئا. خاص ڪري پريو مڙس تہ ھن |
ھن |
ھئا، ۽ جي ھوءَ زور ڪري گھر جو ڪم ڪندي ھئي، تہ بہ |
36710 |
DYNT.utf |
کي منھنجي پاڪدامنيءَ ۾ شڪ پوي تہ عجب ڪونھي. |
ھن |
۾ پئي رھي آھيان ۽ وري اتان نڪتي آھيان تہ شايد |
36711 |
DYNT.utf |
کي موڪل ڏجي تہ سلطان وٽ اميريءَ جو عھدو |
ھن |
آھي ۽ انگريزي سرڪار جي حڪومت ۾ عمر آندي اٿس، تڏھن |
36712 |
DYNT.utf |
کي موڳو ڪري وڌو، ۽ اڌ مئن وانگي تختي کي |
ھن |
سمنڊ جو کارو پاڻي، جو اکين، نڪ ۽ وات ۾ بيس، تنھن |
36713 |
DYNT.utf |
کي مئو سھسائي ويٺا ھئا، تنھن بہ چيو تہ |
ھن |
گھڻن ڏينھن کان مائٽن جي منھن لاءِ پئي سڪي، جي |
36714 |
DYNT.utf |
کي مئو سھسايو ھو. پڪ ھين تہ ٻڏي ويئي؛ ھنن |
ھن |
جن ساڻس کڏ گذاريو ھو، سي بہ ڀلجي ويا. وري ھنن |
36715 |
DYNT.utf |
کي نئون ڪين ھو. ٻارھن مھينا بغداد ۾ بہ ڪيو |
ھن |
پوليٽيڪل ڪم ھاڻ |
36716 |
DYNT.utf |
کي واقف ڪيو. چيائونس تہ ``اسين سڀ فتنہ خانم |
ھن |
ٿيندو. تن ھورياق ھوريان پنھنجي سڄي منصوبي مان |
36717 |
DYNT.utf |
کي ورندي ڏين! گھر جا ٻيا سڀ ڀاتي ڏٺائين، |
ھن |
پئجي ويو. خبر پڇيائين، پر ھنن جو روئڻ بيھي، تہ |
36718 |
DYNT.utf |
کي وري بمبئيءَ موڪليان، با ولابت ڏي روالو |
ھن |
ڏيڻ لاءِ وقت ڪونہ ٿي مليس سو پئي خيال ڪيائين تہ |
36719 |
DYNT.utf |
کي ويجھو اچي چيائين تہ ``سائين، ڀلائي ڪري |
ھن |
ھيءُ سرڪاري ماڻھو آھي، ھن کي وڌيڪ خبر ھوندي. سو |
36720 |
DYNT.utf |
کي ويندو ڏسي ارمان ڪرڻ لڳا. نيٺ ھي موڪلائي |
ھن |
ھو. جيڪي ھن جا ڳجھا حاسد ھئا، سي بہ ظاھري ڪري |
36721 |
DYNT.utf |
کي وٺي پنھنجي گھر ويئي. |
ھن |
اتي بيٺي ھڪٻئي کي حال احوال ڏنائون، نيٺ صفوران |
36722 |
DYNT.utf |
کي وڃي ڀاڪر وڌائين، ۽ بيحجاب ٿي ھيترن جي |
ھن |
ڳاڙيندو، جيئن زينت بانو سامھون بيٺي ھئي، تيئن |
36723 |
DYNT.utf |
کي وڌيڪ خبر ھوندي. سو ھن کي ويجھو اچي چيائين |
ھن |
کان ڏس پڇان، تنھن کان ھيءُ سرڪاري ماڻھو آھي، |
36724 |
DYNT.utf |
کي وڌيڪ فرحت ۽ لذت اھا ھئي، جو ھي ٻيئي ھم |
ھن |
۾ ھئڻ سان ٿيندا آھن، سي سڀ ھن وٽ موجود ھئا. پاڻ |
36725 |
DYNT.utf |
کي وڏو ڏڍ ھو. |
ھن |
کي بہ گھڻو ڏک ٿي ٿيو، جو پيءُ-ماءُ جي ھوتدي |
36726 |
DYNT.utf |
کي وڏي آبروءَ جھڙي جڳھہ ملي ھا، پر ھن لوڪريءَ |
ھن |
ملندي ھئي. جيڪڏھن نوڪري ڪري ھا، تہ سرڪار مان |
36727 |
DYNT.utf |
کي ھاڻ ٿوري گھڻي غيرت اچڻ لڳي ۽ ناچن ۾ وڃڻ |
ھن |
|
36728 |
DYNT.utf |
کي ھتي جي ۽ ھندستان جي منڊمن ۾ وڏو فرق ڏسڻ |
ھن |
پر |
36729 |
DYNT.utf |
کي ھتي رھئي ست-اٺ ورھيہ گذري ويا ھئا، ۽ |
ھن |
ٻيا حرم ئي وسري ويس؛ انھيءَ مان ھڪڙو پٽ بہ ڄائس. |
36730 |
DYNT.utf |
کي ھلڻ مھل گھڻا انعام اڪرام ڪيا. سڀ امير |
ھن |
انھيءَ طرح ھن مٿا مونا ھڻي موڪلايو. سلطان |
36731 |
DYNT.utf |
کي ھمٿ آئي، ۽ ھيترن جي وچ ۾ پنھنجي سنگت |
ھن |
جي وچ ۾ کلئي منھن رھڻ ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ڪري پاڻ |
36732 |
DYNT.utf |
کي ھن جا سفارش ناما بہ گھڻا پھتا ھئا، سو |
ھن |
کي معلوم ٿي، جنھن جو ساڻس گھڻو پيار ٻجھي ويو. |
36733 |
DYNT.utf |
کي ھن جي جلد موٽڻ جي اميد ھئي، پر ھن جو |
ھن |
عيوضي ڪري ڏئي ويو ھو، سو اڃا الھيءَ ڪم ۾ رُڌل ھو. |
36734 |
DYNT.utf |
کي ھن جي صحبت ۾ رھڻو ٿيندو ھو، گھر ۾ تہ |
ھن |
رضا جو ھتي ھئڻ ھن جي لاءِ وڏي ڳالھ ھئي، جو اڪثر |
36735 |
DYNT.utf |
کي ھو ڦُرڻو کائڻو، جو ڃاڻندي ھئي تہ ڦُري |
ھن |
پيو ڪندو ھو. ھن رن کي ڪا ھن سان محبت ڪانہ ھئي. |
36736 |
DYNT.utf |
کي ھو. وڌيڪ جي ھن کي اميد بہ ڪانہ ھئي. انھيءَ |
ھن |
۾ بادشاھ کان گھٽ جيڪو وڏو درجو ھو، سو ھاڻ |
36737 |
DYNT.utf |
کي ھيترو فائدو حاصل ٿيو ھو، جو ھوءَ پنھنجو |
ھن |
ھو. جيڪي پڙھيو ھئائين يا ٻڌو ھئائين، تنھن مان |
36738 |
DYNT.utf |
کي ھيتري پڪ ٿي ھئي تہ انھيءَ منصوبي ۾ ڪرد |
ھن |
زينت بانوءَ کي پُٺ جي پارت ڪري پاڻ سفر تي سنڀريو. |
36739 |
DYNT.utf |
کي ھيءَ بہ خبر ھئي تہ ``بادشاھن جي طبعيت |
ھن |
متل ڪارخانو ڇڏي ھلجي تہ عزت آبرو رھجي اچي!'' |
36740 |
DYNT.utf |
کي ھيڪاري پسند ڪرڻ لڳا. |
ھن |
جو پٽ ھو جو اتي وڏو وزير ٿي گذاري ويو ھو، تنھنڪري |
36741 |
DYNT.utf |
کي ھٿ لڳا، جنھنڪري ھن جي پيدائش ۾ گھڻي |
ھن |
ڃڻا بدلي ٿي ويا ھئا، تڏھن بہ اھڙا ٻيا وري سگھوئي |
36742 |
DYNT.utf |
کي ھڪ سؤ رپيا انگريز سرڪار مان پينشن ملندي |
ھن |
۽ عزت وارو مائھو ھو. ٽالپرن جي مڪومت وئي کان پوءِ |
36743 |
DYNT.utf |
کي ھڪڙو پٽ بہ خدا ڏنو ھو، جنھن جو نالو علي |
ھن |
|
36744 |
DYNT.utf |
کي ھڪڙو ماڻھو واقف سجھيو ٿي؛ اھا ھئي صفوران، |
ھن |
ڪين ھوس، جنھن سان کاڌي پيتي جو ٻلو ڪري. ساري شھر ۾ |
36745 |
DYNT.utf |
کي ھڪڙي ايرانيءَ خريد ڪيو، جنھن وٽ ھو پنج-ڇھ |
ھن |
۾ وڪڻندا ھئا. ھڪڙي ڏينھن علي اواز جو بہ وارو آيو. |
36746 |
DYNT.utf |
کي ھڪڙي جاءِ جمعداريءَ جي پند رھن رپين |
ھن |
کڻندا ھئا. } سکر ماڻھوءَ جو اولاد ھو، تنھنڪري |
36747 |
DYNT.utf |
کي ھڪڙي زال اصلي آھي ۽ اھا بہ اھڙي سکي آھي، |
ھن |
ٿي اھڙي نيچ آدميءَ جون گاريون جھليوَ. وري جڏھن |
36748 |
DYNT.utf |
کي ھڪڙي زال اڳ ئي گھر ۾ ھئي، تنھن کي ۽ پنھنجي |
ھن |
|
36749 |
DYNT.utf |
کي ياد آيو تہ جڏھن ولايت ۾ ھوس ۽ منڊم سان |
ھن |
ھينئر |
36750 |
DYNT.utf |
کي ياد ھيون، ٻيون تہ ھن سندس شھر ۾ ماڻھن |
ھن |
ھن نظر تي ڏيارس، جو ھڪڙو تہ سندس پيءُ جون خدمتون |
36751 |
DYNT.utf |
کي ٻار بہ ڄائو، ڇالاءِ جو مڙس کان جدا ٿيڻ |
ھن |
۾ زينت بانوءَ کي ڇھ مھينا گذري ويا. انھيءَ وچ ۾ |
36752 |
DYNT.utf |
کي ٻار سوڌو پاڻ سان وٺي پنھنجي گھر آئي، |
ھن |
تائين آتيئي پاڻ وٽ ويھاريس، پوءِ دڪان بند ڪوي، |
36753 |
DYNT.utf |
کي ٻارن پڙھائڻ جي ڪم تي رکيائون، جو گھر |
ھن |
پگھار، پيٽ جي ماني، ڪپڙو گندي ٻڌي ڏنائون. اتي بہ |
36754 |
DYNT.utf |
کي ٻانھن ملي. ھن جي اصل وڏماڻھپ نڪل ڪانہ |
ھن |
ھن اتي شادي بہ ڪئي. ڪنھن وڏي ماڻھوءَ جي گھران |
36755 |
DYNT.utf |
کي ٻانھي نٿي ڄاتائون، ٻر گھر جو وڏو ڀاتي |
ھن |
بالوءَ جي صلاحڪار ۽ مددگار سنگتياڻي ھوندي ھئي. |
36756 |
DYNT.utf |
کي ٻہ اعتراض ھئا: ھڪڙو تہ ھتي ماڻھو (خاص |
ھن |
ھتي بہ ھڪڙو زنانو مڪتب جاري ڪري، پر الھيءَ لاءِ |
36757 |
DYNT.utf |
کي ٻي بہ خاطري ھئي. عظمت جي ماءُ عزت بي |
ھن |
بندوبست ڪري، علي رضا سنبت ڪرڻ لڳو. ڌيءَ جي نسبت |
36758 |
DYNT.utf |
کي ٻين لچن سان گڏ اٿڻو ويھڻو پيو. سگھوئي |
ھن |
انھن سنگنين جي معرفت |
36759 |
DYNT.utf |
کي ٽڪر مانيءَ جو ڏنائون، سو کائي، تڏو وڇائي، |
ھن |
|
36760 |
DYNT.utf |
کي ٽڪر ٽيڙو کارايائون، پر ھن ويچاريءَ |
ھن |
ڄاڻي مٿس ڪھل ڪيائون، ۽ سندس حال احوال پچيائون. |
36761 |
DYNT.utf |
کي ٿورو گھڻو ڏيھي رستا وٺڻ ضرور ٿيا. ھيترا |
ھن |
جا واقف ٿيا ھئا تن وٽ اچڻ لڳو، ھنن جي صحبت ڪري وري |
36762 |
DYNT.utf |
کي ڀيڻس زينت بانوءَ جھڙو ماڻھو ھوندو ھو، |
ھن |
جو اڪثر ھن کي ھن جي صحبت ۾ رھڻو ٿيندو ھو، گھر ۾ تہ |
36763 |
DYNT.utf |
کي ڇھ رپيا پگھار، پيٽ جي ماني، ڪپڙو گندي |
ھن |
اشراف آھي، تنھنڪري ھن جي گھڻي خاطرداري ڪيائون. |
36764 |
DYNT.utf |
کي ڇڏڻ نٿي گھريو ۽ ھڪ دفعي تہ انھيءَ بدلي |
ھن |
اگرچہ بغداد جي ريزيڊنٽ |
36765 |
DYNT.utf |
کي ڇڏي ھوءَ ٻي زال ھلي ويئي، جا قيد مان |
ھن |
گھڙيءَ ۾ اچي ڦول گليءَ جي منھن وٽ نڪتيون. اتي |
36766 |
DYNT.utf |
کي ڇڪي ٻيڙيءَ تي آندو. |
ھن |
ٽُلڪندي ڏسي لڙي آئي، مھاڻن ويجھو اچي، ھمت ڪري |
36767 |
DYNT.utf |
کي ڌارئين ملڪ ۾ ڪابہ تڪليف يا تنگي نہ ٿئي. |
ھن |
کي ماہ بماہ ٺھرايل وقت تي رقم ملندي رھي؛ جنھنڪري |
36768 |
DYNT.utf |
کي ڌڪو آيو، ۽ وري سمنڊ جو کارو پاڻي، جو |
ھن |
مٿي کڻي آندس. پر آگبوٽ تان پاڻيءَ ۾ ڪِرڻ ڪري، جو |
36769 |
DYNT.utf |
کي ڏسڻ آيا، ۽ ھنن کي مبارڪباديون ڏيڻ لڳا. |
ھن |
سندس آشنا ۽ سندس زال جا مائٺ بہ گھڻو خوش ٿيا. سڀئي |
36770 |
DYNT.utf |
کي ڏسڻ ۾ نہ آئي. تنھنڪري محبوب عليءَ کي |
ھن |
ھو اڳي ھن سان رکندا ھئا، تنھن جي ڪا نشاني بہ |
36771 |
DYNT.utf |
کي ڏسي خوش ٿيا ۽ سندس ڳالھين مان سھي ڪيائون |
ھن |
ڏوسل جي گھر وٺي ويئي. سيٺ توڙي سندس گھر جا ڀاتي |
36772 |
DYNT.utf |
کي ڏسي خوش ٿيا. اگرچہ انھيءَ وچ ۾ ھڪڙو-ٻہ |
ھن |
آخر ھن پنھنجو ڪم وري ھٿ ڪيو. ھن خا صاحبلوڪ شاگرد |
36773 |
DYNT.utf |
کي ڏسي سندس ماءُ، ڀاءُ ۽ دائي، سڀ خوشيءَ |
ھن |
|
36774 |
DYNT.utf |
کي ڏسي گھر جا جيڪي ٻہ-چار ڀاتي ھئا، سي اچي |
ھن |
مون ڳالھ ڪئي، سا اجھا خدا کڻي آندي آھي.'' پوءِ |
36775 |
DYNT.utf |
کي ڏسي ڏاڍي خوش ٿي. پوءِ تہ اتي بيٺي ھڪٻئي |
ھن |
انھيءَ کي ڊوڙي وڃي ٻانھن کان ورتائين. ھوءَ بہ |
36776 |
DYNT.utf |
کي ڏينھن جا اڍائي ڪ ٽي پھر گذريا. پوءِ ھڪڙا |
ھن |
انھيءَ حال ۾ |
36777 |
DYNT.utf |
کي ڏٺائين بہ اشراف ۽ غرڍب، تنھن سج لٿي |
ھن |
پرديس ۾ غيرواقف آھي، تنھن کي مٿس ڪھل آئي. وري |
36778 |
DYNT.utf |
کي ڪا پورھيت گھربي ھئي. ھڪڙي ڏڍنھن اھڙي |
ھن |
ھو وڏو نمازي ماڻھو ھو، ۽ ٻہ حج بہ ڪيا ھئائين. |
36779 |
DYNT.utf |
کي ڪا مشڪلات ڏسڻ ۾ ڪانہ آئي، ٿورن لي لفظن |
ھن |
ھيس، تنھنڪري جڏھن دائيءَ ساڻس ذڪر چوريو، تڏھن |
36780 |
DYNT.utf |
کي ڪري ٻڌايائون تہ ``ابا، تنھنجي زينت سان |
ھن |
جي دل پئي ڳري. آخر جيڪا ڳالھ ھئي، سا سڏڪا ڀريندي |
36781 |
DYNT.utf |
کي ڪم ۾ ڪا حرڪت نہ ٿي. آفيس جو ڪم گھڻو ڪري |
ھن |
انھيءَ جي سکڻ ۾ ھن کي گھڻي آساني ٿي. تيستائين |
36782 |
DYNT.utf |
کي ڪنھن سکر گھر مان ٻانھن ملي ويئي، تنھن |
ھن |
ڪري ھو ھاڻي ھر طرح سنڌ جو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو ھو. |
36783 |
DYNT.utf |
کي ڳچ جيترا پئسا ڏيئي موڪليندا ھئا، جو |
ھن |
ھو، تنھنڪري سڀڪنھن وٽ ھن کي گھڻو مان ملندو ھو. |
36784 |
DYNT.utf |
گرڙيون ڪيون ۽ منھن ڌوتو. جڏھن بت سُڪس ۽ |
ھن |
ڪيو، پوءِ مٺي پاڻيءَ جو لوٽو ڏنائونس، جنھن مان |
36785 |
DYNT.utf |
گھر جي بہ واقف ٿي؛ تنھن کي ڪنھن پورھيت |
ھن |
جي گھر جي واقف ھئي، پوءِ سندس ڌيءَ جي خاطر |
36786 |
DYNT.utf |
گھر جي واکاڻ ڳوٺ مان ھلي شھر جي ماڻھن تائين |
ھن |
اھڙين ڳالھين جي ڪري، |
36787 |
DYNT.utf |
گھر کي بہ نڀاڳو ٿي سمجھيو، سا بہ ھن جي رھڻ |
ھن |
۽ جان بيبي، جا سوڻ سڳڻ ڳنڍڻ واري ھئي ۽ جنھن وري |
36788 |
DYNT.utf |
گھر ھلائڻ جو بندوبست ولايت ۾ چڱيءَ طرح |
ھن |
نہ ھئي. ھو شاديءَ کان پرءِ گھر ٺاھي ويھي رھيو. |
36789 |
DYNT.utf |
گھر ۾ محيت ملندي ھيس، انھيءَ کان گھٽ ھتي |
ھن |
فضل محمد جي گھر کان زينت بانو ھتي سکي ھئي ۽ جھڙي |
36790 |
DYNT.utf |
گھر ۾ واويلا ٿي. ويچارا روئي پٽي ماٺ ڪري |
ھن |
نيٺ رضا خدا جي، ھم ڏنائين، ھن جي سرڻ ڪري وري اچي |
36791 |
DYNT.utf |
گھر ۾ ويٺي ڪين ھوندينءَ، نيٺ ڪنھن سکر جو |
ھن |
آھن. تون سمجھ واري آھين، توکي خبر ناھي تہ سدائين |
36792 |
DYNT.utf |
گھڻا حيلا حوال ڪري، پاڻ کي موت کان بچايو. |
ھن |
سوڌو بہ قيد ٿي پيو، ۽ ذري گھٽ ماريائونس ٿي، پر |
36793 |
DYNT.utf |
گھڻن اشرافن کي ڪڪ ڪري ڇڏيو ھو ۽ پوليس جي |
ھن |
عليءَ جي قيد ٿيڻ ڪري سندس دشمنن کي گھڻي خوشي ٿي. |
36794 |
DYNT.utf |
گھڻو ئي پئسو ڪمايو، ۽ ھو ھاڻي پنھنجون جايون |
ھن |
ھن ڏي گھڻو رجوع ٿيڻ لڳا، جنھنڪري ٿورن ئي ڏينھن ۾ |
36795 |
DYNT.utf |
گھڻي خوشيءَ سان قبول ڪيو. |
ھن |
تہ رات جو باھ ڏيارڻ جو بندوبست پورو رکائين.'' |
36796 |
DYNT.utf |
گھٽيءَ جي پھرئين ٻن ھٽن تان پڇا ڪئي. اتان |
ھن |
|
36797 |
DYNT.utf |
گھٽيءَ ۾ ھڪڙو ماستر علي رضا نالي سنڌ جو |
ھن |
چڱي زال ڏٺي ٿي، تنھن کان وڃي زينت پچيو تہ ``مائي، |
36798 |
DYNT.utf |
گھڙيءَ جو رنج اوھان جو کڻدس تہ حرڪت ڪانھي، |
ھن |
ڪري چوڻ لڳو تہ ``امان! سچ تان چڙو، تہ ڀلي چڙو. آءُٗ |
36799 |
DYNT.utf |
لوڪريءَ کان عار ٿي ڪيو ۽ پاڻ کي گذريل حڪومت |
ھن |
سرڪار مان ھن کي وڏي آبروءَ جھڙي جڳھہ ملي ھا، پر |
36800 |
DYNT.utf |
ماربي کي دلبو ڏيئي خوش رکيو اٿم، نہ تہ |
ھن |
ڪرڻ لڳي، تہ ھن بند مان ڪيئن ڇٽان. دل ۾ چيائين تہ `` |
36801 |
DYNT.utf |
مان ئي ٿو نڪري تڏھن پاڻ کي ٻيڻي تڪليف ۽ |
ھن |
سجھيون ٿي، تنھن ڄاتو تہ جنھن کي پردو چئجي سو مطلب |
36802 |
DYNT.utf |
مان ڪھڙو عيب ٿي ڪڍين؟'' |
ھن |
اسان کي کڻي ٻڌاءِ تہ تنھنجو ڪھڙو خيال آھي، وري |
36803 |
DYNT.utf |
مائيءَ جي گھئي پارت ڪئي. نيٺ آگبوٽ لنگر |
ھن |
جا واقف اتان چڙھيا، تن کي سيٺ جي طرفان سندس مائٽ |
36804 |
DYNT.utf |
مائيءَ چيو تہ ``منھنجي ھڪڙي ساھيڙي آھي، |
ھن |
|
36805 |
DYNT.utf |
مائيءَ سيٺ کي سمجھايو. سيٺ تہ اڳيئي انھيءَ |
ھن |
وڃان ۽ سيٺ کي پارت ڪر تہ مون کي اوڏي روانو ڪري.'' |
36806 |
DYNT.utf |
مائيءَ کي ٽڪيٽ وٺي چاڙھي، ٻيو ڪو سڃاڻ ڄاڻ |
ھن |
مائٽ سان مڏئيءَ ڏي موڪليو ۽ ان کي سمجھايائين تہ `` |
36807 |
DYNT.utf |
مائيءَ کي ڦول گليءَ جي منھن وٽ لاھي ڇڏ |
ھن |
واري کي اڳواٽ پئسا بہ ڏيئي ڇڏيائون ۽ چيائونس تہ `` |
36808 |
DYNT.utf |
مائيءَ ورندي ڏني تہ ``چڱو مائي، سڀاڻي صبح |
ھن |
|
36809 |
DYNT.utf |
ماڙيءَ تي ھوندو ھو. پر ھينئر منجھس ٻيا |
ھن |
اٿس. سندس اصلوڪو گھر بہ پري ناھي، او اھيو پريان |
36810 |
DYNT.utf |
محبوب عليءَ وانگي منڊم ڪانہ پرڻي ھئي. اگرچ |
ھن |
کي بہ اھا صلاح پسند آئي، سو ولايت مان روانو ٿيو. |
36811 |
DYNT.utf |
مرڻ مھل پنھنجي گھر جي ڀاتين کي سڏي روبرو |
ھن |
آخر ٻاھٺ ورھين جي عمر ۾ سرائيءَ وفات ڪئي. |
36812 |
DYNT.utf |
مرڪڻ ڌاران ڪڏھن ڪي ڳالھايو ھوندو. گھر جو |
ھن |
طبعيت اھڙي چڱي ھيس، جو اھو ڪونہ ھوندو، جنھن سان |
36813 |
DYNT.utf |
مغل جي گھر جو اسان جي ڳالھ سان جيڪو واسطو |
ھن |
۾ خراسان کان آيو ھو ۽ واپاري ماڻھو ھوندو ھو. |
36814 |
DYNT.utf |
ملڪ ڇڏڻ ڪري گھڻو فڪر نہ ٿي ٿين. |
ھن |
لڳن. پر ھنن جي عزازت رڳو ھڪ گھر سان ھئي، تنھنڪري |
36815 |
DYNT.utf |
مناسب نسٿي ڄاتو، تنھڪري ڪڏھن ڪڏھن بختاور |
ھن |
پر اھڙين ڳالھين ۾ تہ زينت بانوءَ کان پڇڻ ڳاڇڻ |
36816 |
DYNT.utf |
منڊم سان دل گھڻي ھئي ۽ ولايت ۾ رھڻ ڪري سڀ |
ھن |
آھي. ھن اھي ڳالھيون پٽ کي ڏيکاريون، پر پٽس جي |
36817 |
DYNT.utf |
مھاڻي جي گھڻي شڪر گذاري ڪئي، جو ھن ٻٽڻ |
ھن |
ھوءَ ويچاري خوش ٿي. |
36818 |
DYNT.utf |
مٿا مونا ھڻي موڪلايو. سلطان ھن کي ھلڻ مھل |
ھن |
انھيءَ طرح |
36819 |
DYNT.utf |
مڪتب ۾ پڙھنديون ھيون، تن جي سک-سھنج تي |
ھن |
ھيترن وڏن ماڻھن جون ڌيئون |
36820 |
DYNT.utf |
نامراد ڪيترائي ٻيا ناشائستا لفظ سندس نسبت |
ھن |
توکي مال کارائيندس ۽ ڪپڙا ڍڪائيندس.'' انھيءَ طرح |
36821 |
DYNT.utf |
نظر تي ڏيارس، جو ھڪڙو تہ سندس پيءُ جون |
ھن |
پنھنجي منھن بہ پيو ڌنڌو ھلائي. اھو پگھار سلطان |
36822 |
DYNT.utf |
نئين ڀاتيءَ جي اچڻ ڪري ھنن جوگھر سڄي ڳوٺ |
ھن |
پارت ڪندو ھو. اکرچہ ھو سڀ جھنگلي ماڻھو ھئا، تہ بہ |
36823 |
DYNT.utf |
نينگر جا مھانڊا بہ مون کي پنھنجن جا پئي |
ھن |
رنگ؟ آھي تہ بيشڪ زينت؛ مون کي اڳيئي شڪ پئي پيو، |
36824 |
DYNT.utf |
نينگري جو نڪ ۽ اکيون ۽ ڳل ساڳيا اھڙا آھن، |
ھن |
جان بيبيءَ تہ ھڪڙي ڀيري ائين بہ چيو ھو تہ `` |
36825 |
DYNT.utf |
نيٺ پڪو پتو ھٿ ڪيو. سلطان کي ٻن حرمن مان |
ھن |
اٺن-نون ڏينھن جي گَھرائي ۽ جاچ سان |
36826 |
DYNT.utf |
وانگي چڱيون شيون ۽ ڪتاب رکي ڇڏيا اٿس. سڄو |
ھن |
ئي ڊول آھي. پنھنجي ويھڻ جي جاءِ ٺاھي اٿس. تنھن ۾ |
36827 |
DYNT.utf |
واٽ سان وينديون، سو اڳ وٺي آيا ھئن. |
ھن |
ڪا کڻڪ ھين، تہ انھي رات ڪي ٻہ زالون ڳھن ڳٺن سميت |
36828 |
DYNT.utf |
ورندي ڪانہ ڏني، ڪُنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي ٻڌائين. |
ھن |
ڪيترائي ٻيا ناشائستا لفظ سندس نسبت ۾ ڳالھايا؛ پر |
36829 |
DYNT.utf |
وري بہ ھاڻي چنائي ڏٺو، جنھن ھن جي دل تي |
ھن |
جي ڪتابن سان گڏ سندس جاءِ ۾ رکي ھولدي ھئي. تنھن کي |
36830 |
DYNT.utf |
وري پنھنجو احوال ٿي ڏنس، ۽ اڪثر ٻئھي ھڪٻئي |
ھن |
خط لکندا رھيا. زينت بانوءَ ھتي جو سڄو حال لکيس، ۽ |
36831 |
DYNT.utf |
وفات ڪئي. منھنجي دل جي مرضي آھي تہ آءُٗ |
ھن |
اچي سنڌ ۾ رھي پيو ھو، جتي آءُٗ پاڻ پيدا ٿيس ۽ جتي |
36832 |
DYNT.utf |
ويچاريءَ ايئن ڪيو. گھٽي وٺي اچي بازار ۾ |
ھن |
گھٽي ڏيئي وڃي ڀينڊي بازار ۾ پؤ، پوءِ سڌي ھلي وڃ. |
36833 |
DYNT.utf |
ويچاريءَ پنھنجي عمر پنھنجي اولاد تان صدقي |
ھن |
کي ٻہ مھينا بہ ڪين گذريا تہ ويچاري مري ويئي. |
36834 |
DYNT.utf |
ويچاريءَ پئي ڏينھن ڳڻيا، تہ ڪڏھن بند مان |
ھن |
|
36835 |
DYNT.utf |
ويچاريءَ جو خدا کان سواءِ نڪو شاھد نڪو |
ھن |
ڏينھن مقدمو ھليو. فرياديءَ جا شاھد گواھ پڇيا ويا. |
36836 |
DYNT.utf |
ويچاريءَ جي دل ۾ الائجي ڪھڙي واويلا ھئي، |
ھن |
حال احوال پچيائون. ھن کي ٽڪر ٽيڙو کارايائون، پر |
36837 |
DYNT.utf |
ويچاريءَ دل ۾ اھڙن بيحيائيءَ جي لفظن ٻڌڻ |
ھن |
|
36838 |
DYNT.utf |
ويچاريءَ سندن گھڻي شڪر گذاري ڪئي ۽ ھنن |
ھن |
جي ڀاتين چڱي مدد ڏني، جھڙي ڪو مائٽ مائٽ کي ڏئي. |
36839 |
DYNT.utf |
ويچاريءَ کان بہ جيڪي پڄي سگھندو ھو، سو |
ھن |
|
36840 |
DYNT.utf |
ويچاريءَ کي اندر روانو ڪري پاڻ ھليو آيو. |
ھن |
اتي آڻي ڪڍيو ھو ۽ اڳ ۾ اندر وڃي سمجھائي آيس، پوءِ |
36841 |
DYNT.utf |
ويچاريءَ کي بہ گھڻو ڏک ٿي ٿيو، جو پيءُ-ماءُ |
ھن |
پنھنجي ڌيءُ عظمت بانو ۽ سندس مڙس کان بہ موڪلايو. |
36842 |
DYNT.utf |
ويچاريءَ کي ويتر ارمان ٿيڻ لڳو، پر لاچار |
ھن |
ماءُ کي ڏيندي ھئي. ھينئر جو ھو اتان نڪرڻ لڳا، سو |
36843 |
DYNT.utf |
ويچاريءَ کي ھڪڙي ڄڻي کنڀي، کڻي بنھنجي |
ھن |
بہ مڪئيسون، ٿورڙي مال تي ڪيئن راضي ٿي ويھون. سو |
36844 |
DYNT.utf |
ويھي اتي ماءُ کي اھو قصو ٻڌايو، جو ٻڌي |
ھن |
ھو. اھو مون پڙھيو آھي، آءُٗ ٿو تو کي ٻڌايان.'' پوءِ |
36845 |
DYNT.utf |
وٽ بہ وڏا صاحبلوڪ پڙھڻ وارا ٿيا. ڪي تہ پاڻيھي |
ھن |
ڪري، ھن جي وڏن وڏن ماڻھن سان واقفيت ٿي، تنھنڪري |
36846 |
DYNT.utf |
وٽ پنھنجي ايتري بچت ھئي، جنھن سان جيڪڏھن |
ھن |
۾ توڙي ٻين خير جي ڪمن ۾ لڳائي ھئي، پر تڏھن بہ اڃا |
36847 |
DYNT.utf |
وٽ پيا ايندا ويندا. |
ھن |
ڪونہ ٿيو، جو ڄاتائون تہ پنھنجن مان بہ ڪي آھن، جي |
36848 |
DYNT.utf |
وٽ رھندو ھو. جيڪي پڙھيو ھئائين يا ٻڌو ھئائين، |
ھن |
ڪتاب جيڪو ٿيندو ھو، سو سندس پيءُ جي ڏينھن ۾ ئي |
36849 |
DYNT.utf |
وٽ زال ھوندي ايندا ھئا، تن ھاڻي اچڻ وڃڻ |
ھن |
کان پوءِ سگھوئي خبر پيئي. جيڪي منڊمون ۽ صاحبلوڪ |
36850 |
DYNT.utf |
وٽ موجود ھئا. پاڻ ھن کي وڌيڪ فرحت ۽ لذت |
ھن |
۽ فائدا منڊم جي گھر ۾ ھئڻ سان ٿيندا آھن، سي سڀ |
36851 |
DYNT.utf |
وٽ وقت بوقت ملاقات لاءِ پيا ايندا ھئا، |
ھن |
جڳھ تي رھڻ ڪري ھن کي مبارڪون ڏنائون. پوءِ بہ ھو |
36852 |
DYNT.utf |
وٽ وڃان، جو ھتي منھنجو ٻيو واقف ڪونھي.'' |
ھن |
ويٺل آھيون. منھنجو ھتي اچڻ ٿيو، تڏھن ارادو ٿيم تہ |
36853 |
DYNT.utf |
وٽ ھڙ ۾ پئسو ڪونہ ھو، تنھنڪري ھو ماني کارائيندا |
ھن |
|
36854 |
DYNT.utf |
وڃي اتيئي گرما گرم خٻر ٻتايس ۽ مبارڪ ڏنائينس |
ھن |
بانوءَ وھنجي بس ڪيو ھو، تنھن بختاور کي سڏ ڪيو. |
36855 |
DYNT.utf |
وڃي اھو پيغام ڏنو. ھو ھنن اچڻ جي خبر ٻڌي |
ھن |
|
36856 |
DYNT.utf |
وڇڙيءَ جي خبر نہ ھن پاسي مائٽن کي پھتي، |
ھن |
انھيءَ طرح ويچاريءَ |
36857 |
DYNT.utf |
وڌيڪ ويھڻ ضرور نہ ڄاتو. |
ھن |
ڪئي، پر ٻيئي ڀيرا ھنن نہ ورتس. انھيءَ سبب ڪري |
36858 |
DYNT.utf |
ھن کان خبرون چارون پڇيون. ھن چيس تہ ``آءُٗ |
ھن |
ھي وڃي رئيس عمردرازخان وٽ نڪتو. |
36859 |
DYNT.utf |
ھيترا ڏينھن گھر ڪري رھي ڏٺو ھو، تنھنڪري |
ھن |
محبوب عليءَ ڇھ - ست مھينا ڇڙو گذاريو. پر |
36860 |
DYNT.utf |
ھينئر ڌڪارڻ لڳو؛ تنھنڪري اھا اڳوڻي آمد |
ھن |
جو جنھن صحبت مان اڳي ھن کي لذت ايندي ھئي، تنھن کي |
36861 |
DYNT.utf |
ھڪڙو خط حامد عليءَ جي معرفت گھر موڪليو، |
ھن |
بمبئيءَ ۾ پھچڻ شرط |
36862 |
DYNT.utf |
ھڪڙي ڀيري سلطان سان ڳالھ چوري ۽ مختصر طرح |
ھن |
آخر شوق جي گھڻائي کان |
36863 |
DYNT.utf |
ٻار جي بہ گھر جي ڀاتين سان، خاص ڪري علي |
ھن |
جي گھڻي تعريف ٿو ڪرين، تنھنڪري مون کي ٿو شڪ پوي.'' |
36864 |
DYNT.utf |
ٻارن کي ذنڍو ڪري نپايو ھو، تنھنڪري ھو ھن |
ھن |
بختاور ھوندي ھئي، جا ھنن کي گھڻي ڪم جي ھوندي ھئي. |
36865 |
DYNT.utf |
ٻانھن کان ورتو، ڀانھائين تہ اھا آھي. ھن |
ھن |
بازار ۾ پئي ھئي، ۽ پاسو ڏيو ھلي آئي، تنھن کي آڻي |
36866 |
DYNT.utf |
ٻانھيءَ ڏٺو تہ ھيءَ معتبر زال آھي، ائين |
ھن |
اتي |
36867 |
DYNT.utf |
ٻاھر نٿي گذاريو. |
ھن |
سنگتي ٿي ويو. اھوَ آچر جو ڏينھن ٿي ڪونہ ٿي آيو، جو |
36868 |
DYNT.utf |
ٻہ خط لکي ٽپال ۾ وڌا: ھڪڙو پنھنجي مڙس ڏي |
ھن |
مليو، تہ بہ ھن پنھنجا مائٽ وساري نہ ڇڏيا ھئا. |
36869 |
DYNT.utf |
ٻہ ڀيرا ڪوشش ڪئي، پر ٻيئي ڀيرا ھنن نہ ورتس. |
ھن |
آھن، تنھنڪري ھو تندرستيءَ جي امتحان ۾ پاس نہ ٿيو. |
36870 |
DYNT.utf |
ٻئي ننڍڙي ٻار جي سنڀال بہ ڪندي ھئي، جنھنڪري |
ھن |
جو جيڪو پورھيو مناسب ڄاڻدي ھئي اھو ڪندي ھئي، ۽ |
36871 |
DYNT.utf |
ٻيو خط ڪونہ لکيو، جو ڄاتائين تہ ھو اڃا |
ھن |
مان لڏي، الائجي ڪھڙي ھنڌ وڃي ويٺو ھو. ڀاءُ ڏي وري |
36872 |
DYNT.utf |
ٻٽڻ کان بچايس. نيٺ ھو اچي ڪناري تي پھتا. |
ھن |
ويچاري خوش ٿي. ھن مھاڻي جي گھڻي شڪر گذاري ڪئي، جو |
36873 |
DYNT.utf |
ڀر بابلا تلاءَ جي پاسي ۾ ھڪڙي جاءِ ڀاڙي |
ھن |
اچي داخل ٿيا آھيون.'' سو نڪري، وري اچي بارار جي |
36874 |
DYNT.utf |
ڀيري بہ ائين آئي ھئي، سا مھينو کن گذاري |
ھن |
ھئي، ۽ ڪڏھن ڪڏھن ھتي مائٽن کي ملڻ ايندي ھئي، |
36875 |
DYNT.utf |
ڀيري جان بيبيءَ بہ اڳي کان وڌيڪ پيار ڏيکاريو |
ھن |
پئي ڪئي، تنھن مان ٿورو گھڻو شڪ اڳيئي پيو ھوس. وري |
36876 |
DYNT.utf |
ڃاتو تہ ڳاڙھو پٽڪو ٻڌي، ترار چيلھ سان ٻڌي |
ھن |
جي خواھش ڪيائين، جو اھا نوڪري سندس ڀيت تي ھئي. |
36877 |
DYNT.utf |
ڄاتو ٿي تہ اڃا عظمت ننڍي آھي، شادي ڪرڻ |
ھن |
ماڻھو بہ ھو ۽ سندس پيءُ پنسي وارو بہ ھو. اگرچہ |
36878 |
DYNT.utf |
ڄاتو تہ جڏھن ھاڻ ھر طرح خير سان ۽ عزت آبروءَ |
ھن |
ھن کي اھڙو وٺ- پڄ ۾ ڪو نقصان نہ پھچي ھا، تڏھن بہ |
36879 |
DYNT.utf |
ڄاتو ھو تہ آءُٗ وڏو ماڻھو آھيان ۽ پوکيس |
ھن |
ورتائون تہ وٽانئس بہ ٿوريون گھڻيون شيون مليون. |
36880 |
DYNT.utf |
ڇوڪر پنج ڀيرا انھيءَ بازار جو منھن ڏٺو، |
ھن |
وري ٻيو مالڪ ڪيو. انھيءَ طرح ٻن ورھين جي اندر، |
36881 |
DYNT.utf |
ڇوڪري سان ٿي گذري ھوندي، سا لکي نٿي سگھجي، |
ھن |
اٿي ڏسي تہ ھنڌ تي امان مُئي پيئي آھي. جيڪا حالت |
36882 |
DYNT.utf |
ڇوڪريءَ کي کڻي ھلجي، ھوءَ پاڻ بہ ھڪڙو زيور |
ھن |
جو آسرو ڪونہ رھين، تڏھن پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ `` |
36883 |
DYNT.utf |
ڊپ ۽ شرم کان علي نواز جي ماءُ ھينءَ ڪيو، |
ھن |
اوھان کان وٺنداسون يا غلام ڪري وڪڻي ڇڏينداسون. |
36884 |
DYNT.utf |
ڏاڍو سڌارو ڪيو ۽ پڙھڻ-لکڻ توڙي ڳالھائڻ |
ھن |
ٻولي، جا ھن جي لاءِ ٿوري اھنجي ھئي، تنھن ۾ بہ |
36885 |
DYNT.utf |
ڏي صاف ھئي ۽ سندس محبت ھن سان گھڻي ھئي، |
ھن |
کي بمبئيءَ ڏي وڃڻ لاچار ٿيو آھي. سلطان جي دل تہ |
36886 |
DYNT.utf |
ڏي گھڻو خيال ٿي بيٺو. ماءُ سان صلاح ڪيائين، |
ھن |
ڪم ڪار سندس حوالي ھوندو ھو. تنھنڪري علي رضا کي |
36887 |
DYNT.utf |
ڏي گھڻو رجوع ٿيڻ لڳا، جنھنڪري ٿورن ئي ڏينھن |
ھن |
جي معرفت گھڻن سکرن سان ھوندي ھئي، تنھنڪري ماڻھو |
36888 |
DYNT.utf |
ڏٺو تہ خدا جي مھربانيءَ سان سڀ صالح ٿيا |
ھن |
اولاد جي نسبت ۾ علي رضا کي ھاڻ ھر طرح خاطري ٿي. |
36889 |
DYNT.utf |
ڏٺو تہ مون کي پنھنجا پئسا ملي ويا آھن ۽ |
ھن |
شال ڪنھن جو پلؤ نہ اٽڪائي، ڏاڍا لُچا ٿيندا آھن. |
36890 |
DYNT.utf |
ڦول گليءَ ۾ ٻي ھڪڙي خلاصي جاءِ ڀاڙي تي |
ھن |
ھڪڙي خلاصي جاءِ سندس حوالي ھئي. ھٺتي کن جي اندر، |
36891 |
DYNT.utf |
ڪردن ٻانھيءَ سان آھستون ڳالھيون ڪري، پاسي |
ھن |
ننڊ جي خمار ۾ ھئي، تہ ڏسي تہ ھڪڙي زال ٻاھران آئي ۽ |
36892 |
DYNT.utf |
ڪم ۾ راضي آھي جو اڳواٽ مون کي اشارو ڪيو |
ھن |
جو بہ ھيستائيب مون کي دل ۾ ويچار ھو. لاشڪ سرائي بہ |
36893 |
DYNT.utf |
ڪوھ پري آھي. ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي آھي، |
ھن |
رستي گجرات ۽ ٻين ڀاڱن سان. مڏئي جو بندر ڀڄ کان ارڙ |
36894 |
DYNT.utf |
۾ اتي عام ماڻھن کان سؤ ڀيرا وڌيڪ سونھن، |
ھن |
مشھور آھي، پر ھيءَ تہ وڏي خاندان جي ھئي، تنھنڪري |
36895 |
DYNT.utf |
۾ زينت بانوءَ اول کان آخر تائين اھڙي چڱي |
ھن |
انھيءَ وچ ۾ علي رضا لفافو کولي پڙھيو. |
36896 |
DYNT.utf |
۾ موجود آھن. توکي بہ خبر ھوندي تہ مائي جان |
ھن |
چيائين تہ ``جيڪي وصف انھيءَ ڏينھن تو ٿي چيا، سي تہ |
36897 |
DYNT.utf |
۾ ٻين مسلماني ٻولين سان گڏ انگريزي ٻولي |
ھن |
علميت نہ ھئي، جيتري زينت بانوءَ کي ھئي، پاڻ |
36898 |
DYNT.utf |
. ٻيا ڪي لڪائي رکيل ھئا. ھن کي گرفتار ڪياٿون |
ھنا |
۾ مليا ھئس، تن مان ڪي تہ سندس زال مھاڻيءَ جي بت تي |
36899 |
DYNT.utf |
. پئي انھن ڏي وڃڻ جا وجھ ڳوليندي ھئي. ٻہ-ٽي |
ھنائين |
انھيءَ ھوندي بہ پنھنجن مٺن عزيزن کي وساريو ڪين |
36900 |
DYNT.utf |
. تنھن ھڪڙي ڏينھن ڳالھين ڪندي زينت بانوءَ |
ھنائين |
واقفڪار ھئي، ۽ چڱن چڱن گھرن ۾ پورھيت ٿي بہ ڪمايو |
36901 |
DYNT.utf |
. علي رضا بہ ھڪڙي ڪري خوش ٿيو، جو ڄاتائين |
ھنائين |
۽ پوليس جي نوڪريءَ ۾ رھي ڪيترن ئي سکرن کي آزاريو |
36902 |
DYNT.utf |
ڏسي، ھن کي البت شڪ پيو. صبح جو اٿي جاچ ڪيائين: |
ھنت |
حرمسراءِ جي ٻانھي آھي، جا اتي ايندڙ آھي، پر ساري |
36903 |
DYNT.utf |
۾ ھئي. محبوب مريم جي اڳيان ويٺي راند ڪئي. |
ھنج |
ھيون، ويٺي ڳالھيون ڪيائون ڇوڪري جان بيبي جي |
36904 |
DYNT.utf |
ھاريندو پڇاڙيءَ تائين پڙھندو ويو. پنھنجي |
ھَنجو |
پھڻ جي دل واري ماڻھوءَ کي بہ روئڻ اچي وڃي. ھيءُ بہ |
36905 |
DYNT.utf |
پئي ھاريائين. |
ھنجون |
وري سندس ڪپڙا گنديون کنيو، منھن کي پئي مليائين ۽ |
36906 |
DYNT.utf |
ستانڻ ٿي ڏٺي، تنھن ھن کي چيو تہ ``آءُٗ توسان |
ھند |
واقف ٿي وئي ھئي. ھوءَ تہ بمبئيءَ جي تر جي ھئي. ڪا |
36907 |
DYNT.utf |
جا ڏيھي ماڻھو آھن؛ سچ آھي تہ ڪي خراب مثال |
ھندستان |
سي خراب ڪين ٿيون آھن. چڱو مشال پارسين جو آھي، جي |
36908 |
DYNT.utf |
جي منڊمن ۾ وڏو فرق ڏسڻ ۾ آيو. خوبصورتي ۽ |
ھندستان |
پر ھن کي ھتي جي ۽ |
36909 |
DYNT.utf |
ڏي اچڻ جي بدران ھن صلاح ڏنيس تہ ``اتان سڌو |
ھندستان |
پر |
36910 |
DYNT.utf |
۾ پيدا ٿيون آھن، يا ھتي گھڻو رھيون آھن، |
ھندستان |
ويھڻ ۾ اعتراض ڪونہ آڻينديون آھن، پر جيڪي منڊمون |
36911 |
DYNT.utf |
برابر ڳالھائڻ نہ پئي اچيس، نہ ھنن جي ٻولي |
ھندستاني |
ڪن، سو الائجي ڪيڏي ويو. ويچاري لاجواب ٿي؛ ٻيو وري |
36912 |
DYNT.utf |
پڙھڻ لڳي ۽ علي رضا ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گھڻي |
ھندستاني |
ھوءَ پاڻ ڪشالو کري، گھر ۾ انگريزي توڙي فارسي ۽ |
36913 |
DYNT.utf |
پڙھندا ھئا، انھن وٽ منشي يا ماستر ڪري رکيائينس، |
ھندستاني |
۾ وڌائينس، مگر جيڪي صاحبلوڪ سنڌي يا فارسي يا |
36914 |
DYNT.utf |
چڱيءَ طرح لکي پڙھي ڄاڻندي ھئي. تنھن مان |
ھندستاني |
بہ جوان ۽ خوبصورت ۽ نرم سڀاءَ واري ڇوڪري ھئي. |
36915 |
DYNT.utf |
زال مان ھيس، جا زينت بانوءَ جي سنڀال ھيٺ |
ھندستاني |
عظمت بانو (يا جنھن کي عظمت بي بہ ڪري سڏيندا ھئا) |
36916 |
DYNT.utf |
ٻولي، جا ڪن ڏينھن کان اچي سندن وچ ۾ پئي |
ھندستاني |
پوءِ جيئن اصل گھر جا ڀاتي ھئا، تيئن گڏ رھڻ لڳا، ۽ |
36917 |
DYNT.utf |
ڪتاب پڙھندي، بردي جي نسبت ۾ ھنن جو پاڻ |
ھندستاني |
ھڪڙي ڀيري، ڪنھن |
36918 |
DYNT.utf |
ڳالھائيندا ھوندا.'' ائين ڪندي ھي ٻيئي ڄڻيون |
ھندستاني |
ويئي آھي ۽ ھن جي زال بہ دکنڻ آھي، سو گھر ۾ اڳيئي |
36919 |
DYNT.utf |
۽ انگريزي ۽ ترڪي ڪتاب اٿلائي-پٿلائي ضروري |
ھندستاني |
تيار ٿيڻو پوندو ھو، تنھنڪري پنھنجي منھن فارسي، |
36920 |
DYNT.utf |
۽ انگريزيءَ ۾ ڏجي؛ انھيءَ سان گڏ سبڻ، ڀرڻ |
ھندستاني |
زال اشراف گھر جي مدد لاءِ ھٿ ڪجي. تعليم فارسي، |
36921 |
DYNT.utf |
جو ھتي گھنڻا ڏينھن رلڻ پنڻ ڪري مون کي چڱي |
ھندستاني، |
جي نالي کي ويجھو بہ آھي. آءُٗ ڳالھائينديس بہ کڻي |
36922 |
DYNT.utf |
فارسي ۽ انگريزي پڙھي موچاري ھوشيار ٿي |
ھندستاني، |
جوان زال ھئي ۽ حسن واري بہ ھئي. ماءُ واري مڪتب ۾ |
36923 |
DYNT.utf |
توڙي مسلمان رھندا آھن، ۽ گھڻا شاھو ڪار |
ھندو |
جي رھڻ جو ھنڌ آھي، تنھنڪري منجھس وڏا وڏا ماڻھو |
36924 |
DYNT.utf |
خواھ مسلمان سندس صحبت لاءِ مشتاق ھوندا |
ھندو |
ھوادي ھيس. طبع جو تمام حليم ھو؛ اھڙو جو شھر جا |
36925 |
DYNT.utf |
ھنن جي مجلس ۾ آيا، پر وڏا وڏا صاحبلوڪ ۽ |
ھندو |
شادي وڏي تجمل سان ٿي. نہ رڳو بمبئي شھر جا مسلمان ۽ |
36926 |
DYNT.utf |
۽ يورپين، جي ھنن جا واقف ھئا، سي ھنن کان |
ھندو |
ڪيتريون ئي گاڏيون اچي گڏ ٿيون. ڪيترائي مسلمان، |
36927 |
DYNT.utf |
جو چڱو فائدو وٺارائيندس ۽ جي ٿي سگھيو تہ |
ھنر |
وطن ۾ رھندي آھي، سا ڪالہ رھندي، آءُٗ زال کي عام ۽ |
36928 |
DYNT.utf |
وارو ھجي، پوريءَ عمر وارو ھجي، پر امير |
ھنر |
آبرو ۽ شرافت وارو ھجي، چڱيءَ چال وارو ھجي، علم ۽ |
36929 |
DYNT.utf |
واري ۽ نيڪ ڌيءَ خدا شال جھان کي ڏئي. جنھن |
ھنر |
تعريف ڪرڻ لڳي تہ ``امان! تو جھڙي پڙھيل ھوشيار ۽ |
36930 |
DYNT.utf |
آتي دفن ڪيو. |
ھنن |
جا ھاڻ اچي ٻڍي ٿي ھئي، تنھن وفات ڪئي، انھيءَ کي |
36931 |
DYNT.utf |
اجائي ڄاتي. اگرچ پريندي رپورٽ ٿيڻ مھل ڪپتان |
ھنن |
الائجي ڪيڏيءَ مھل ڪِري، تنھنڪري سمنڊ ۾ ڳولا ڪرڻ |
36932 |
DYNT.utf |
اچڻ جي خبر ٻڌي ڏاڍا خوش ٿيا، مگر جڏھن پنھنجي |
ھنن |
ھن وڃي اھو پيغام ڏنو. ھو |
36933 |
DYNT.utf |
اسان جي جان بچائڻ لاءِ گھڻو مٿو آھي، ۽ |
ھنن |
افندي ۽ سندس بيگم جي گھڻي تعريف ڪئي ۽ چيائين تہ `` |
36934 |
DYNT.utf |
اھو رواج ڪڍيو، جو مڙس زال کي نالو وٺي سڏيندو |
ھنن |
زال کي-رڳو رکا سوال جواب ڪن، سو بہ لڪندي ڇپندي. |
36935 |
DYNT.utf |
ايندي سان گاڏيءَ واري کي ڌڪو سٿي وارو ھنيو، |
ھنن |
|
36936 |
DYNT.utf |
اڳي شادي ڪري ڇڏي. |
ھنن |
جا ديني يا دنيوي خيال اڳي کان بدليل ھئس، تنھنڪري |
36937 |
DYNT.utf |
باغ ۽ ٻنيءَ جي ڪم لاءِ جيڪي ٻہ-چار ماڻھو |
ھنن |
علي رضا ۽ زينت بانو ۽ مريم ٽي ئي گڏجي اچي رھڻ لڳا. |
36938 |
DYNT.utf |
بہ انھيءَ صلاح تي ھلڻ مناسب ڄاتو. حيدرآباد |
ھنن |
جي اکين آڏو نہ ھجي، تہ من ويجھو ھجي. سو في الحال |
36939 |
DYNT.utf |
بہ ديني توڙي عقلي حجتن ڏيڻ سان گھٽايو ڪين. |
ھنن |
مطلب تہ ھنن ۽ زالن جي وچ ۾ چٽا ڀيٽي ھلي ۽ |
36940 |
DYNT.utf |
بہ مائٽن مان گھڻن ڏينھن کان آسرو لاھي ڇڏيو |
ھنن |
سان گڏي آھي؛ انھيءَ ڪري ھن شاديءَ ۾ نہ ويٺا. |
36941 |
DYNT.utf |
بہ ڄاتو تہ انھيءَ ڪم ڪرڻ ۾ عيب ڪونھي. |
ھنن |
۾ حرڪت ناھي. ماءُ سان ۽ زال سان بہ صلاح ڪيائين. |
36942 |
DYNT.utf |
بہ ڪوڙ ڪري منھن ھيٺ ڪري ھنن سان رنو. ٿوري |
ھنن |
ڏيندا اندر گھرڙي آيا ۽ اچي ھنن کي ڀاڪر پائي گڏيا. |
36943 |
DYNT.utf |
بيشڪ خير سان گذاريا، مگر رکيل پئسو گھڻو |
ھنن |
بمبئيءَ ۾ جيڪي ڏينھن ھي پنھنجي منھن رھيا، سي |
36944 |
DYNT.utf |
پاڻ ھن سان صحبت ڪرڻ جي گھڻي خواھش ڪئي. |
ھنن |
واري امير جي زال آھي ۽ ڏاڍي ھوشيار آھي، تنھنڪري |
36945 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ پھي، ٺھراءُ ڪيو تہ پئسا تہ قابو رکيا |
ھنن |
وياج وٺڻ جي نسبت دل تي ديني خطرو گذرين، تڏھن بہ |
36946 |
DYNT.utf |
پنھنجو پنھنجو پَڪو بندوبست بيھاري شاديءَ |
ھنن |
انھيءَ تجويز سان |
36947 |
DYNT.utf |
پنھنجي اصلوڪي ڪَچي واري جاءِ وري وڃي ھٿ |
ھنن |
وچ ۾ علي رضا، زينت ۽ مريم اچي حيدرآباد کان نڪتا. |
36948 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڌيءُ عظمت بانو ۽ سندس مڙس کان بہ |
ھنن |
ھي بمبئيءَ ۾ گذاري نٿا سگھن، تنھنڪري لڏي ٿا وڃن. |
36949 |
DYNT.utf |
پھرين صفوران جا ڳھ لھرايا، جي ھن کي بت |
ھنن |
``اسان وٽ جيڪي آھي سو وٺو، پر اسان کي جيئدان ڏيو.'' |
36950 |
DYNT.utf |
پڇيس تہ ``اسان جي سنگتي پھلوان خان کان اسان |
ھنن |
|
36951 |
DYNT.utf |
پڇيس تہ ``مائي ڪير آھين؟'' ھن چيو تہ ``واٽھڙو |
ھنن |
۾ آئي ۽ اچي مٽن مان پاڻي پيائين ۽ منھن ڌوتائين. |
36952 |
DYNT.utf |
پڪ ڏنيس تہ ``ھو ھن پاسي ويا آھي، سو وري اڌ |
ھنن |
خوش ھئي، پر ڊني تہ متان چور اچي مليم ۽ ماريم. مگر |
36953 |
DYNT.utf |
پڪي ڪمر ٻڌي، ٻنھي ڄڻن پھنجي پنھنجي گھر |
ھنن |
انھن تي عمل ڪرڻ لاءِ |
36954 |
DYNT.utf |
تفصيلوار لکي تيار ڪئي ۽ ان سان لاڳو ڪي |
ھنن |
اھا مٿين رٿ |
36955 |
DYNT.utf |
تي نفرت ٿو ڪري. انھيءَ ڳالھ تي بہ سندن وچ |
ھِنن |
کان بہ گھٽ ٿو سمجھي. ھُنن جي ھيتري خوشامد ٿو ڪري ۽ |
36956 |
DYNT.utf |
جا گھڻو شڪر گذار آھيون. ۽ اڳي جو اسان علي |
ھنن |
آھي، ۽ پنھنجي جان جو کي ۾ وڌي اٿن، تنھنڪري اسين |
36957 |
DYNT.utf |
جا واقف ھئا، سي اھو احوال ٻڌي، ڏاڍا حيرت |
ھنن |
کن پنھنجي گھر رھايائونس. اوري پري جا ماڻھو، جي |
36958 |
DYNT.utf |
جا واقف ھئا، سي ھنن کان موڪلائڻ ۽ ھنن کي |
ھنن |
اچي گڏ ٿيون. ڪيترائي مسلمان، ھندو ۽ يورپين، جي |
36959 |
DYNT.utf |
جا ٻار تعليم ڪري سڌرندا بہ ويا ۽ سُکي حال |
ھنن |
ورھيہ ٻيا بہ ھنن کي اتي گذريا. جھڙا ھي پاڻ، تھڙا |
36960 |
DYNT.utf |
جابلو پرڳڻن جي آبھوا جي تعريف ٻڌي سير تي |
ھنن |
پڇيون. ھن چيس تہ ``آءُٗ سلطان جو ھڪڙو امير آھيان، |
36961 |
DYNT.utf |
جو اچڻ وڃڻ پردي وارين گاڏين ۾ ٿيندو ھو |
ھنن |
اھي اميرن جون زالون ۽ ڌيئون ھيون، تنھنڪري |
36962 |
DYNT.utf |
جو ارادو ھو تہ ھي پڇاڙيءَ جا ڏينھن گوشائتو |
ھنن |
ھلڪو بہ ٿيندو ۽ پئسو وڌيڪ جٽاءُ بہ ڪندو. ٻيو تہ |
36963 |
DYNT.utf |
جو اھڙو حال ڏسي، ٻين ماڻھن جي دل پئي ڳري. |
ھنن |
اڳ ئي، ھنن سان گڏ، ھو ماءُ کي ڀاڪر پائي روئڻ لڳو. |
36964 |
DYNT.utf |
جو اھڙوئي رستو ھو. ٻيو وري فتح خان جو پٽ |
ھنن |
سرائي فتح خان جي گھر سان بہ |
36965 |
DYNT.utf |
جو بندوبست بہ ھو. |
ھنن |
۽ پاڻ ھنن سان مليو پيو گذاريندو آھي، تھڙيءَ طرح |
36966 |
DYNT.utf |
جو پاڻ ۾ ايتريقدر جھيڙو ٿي پيو، جو منڊم |
ھنن |
ھينئر ڪُتي ٻلي واري ريڙھ پيڙھ وڃي رھي. ھڪڙي ڀيري |
36967 |
DYNT.utf |
جو پاڻ ۾ بحث ھليو، جو مختصر طور ھيٺ ڏجي |
ھنن |
ڀيري، ڪنھن ھندستاني ڪتاب پڙھندي، بردي جي نسبت ۾ |
36968 |
DYNT.utf |
جو پردو وڌيڪ سخت ھو. جيڪو دستور ميرن جي |
ھنن |
خان جي گھر سان اھو حال نہ ھو. ھو سوائي ماڻھو ھئا، |
36969 |
DYNT.utf |
جو پڪو سنگتي ٿي ويو. اھوَ آچر جو ڏينھن ٿي |
ھنن |
ھو. پوءِ ٿورو ٿورو ڪري پاڻ بہ بندوق ھٿ ڪيائين، ۽ |
36970 |
DYNT.utf |
جو تجمل ڏسي ماڻھو حيران ٿي ويا. ھي اچي بنگلن |
ھنن |
نيٺ ھو اچي حيدرآباد پھتا. |
36971 |
DYNT.utf |
جو تمام سکيو گذر پيو ٿيندو ھو ۽ چڱو وقت |
ھنن |
تہ وڏيڻ ۾ گذاريون-اھڙي سندن مراد خدا پوري ڪئي. |
36972 |
DYNT.utf |
جو چرچو ڏسي، خوشيءَ کان کِلڻ ۽ تاڙيون وڄائڻ |
ھنن |
علي رضا واري پَھرَ وري |
36973 |
DYNT.utf |
جو خانگي بندوبست تمام چڱي دستور پئي ھليو |
ھنن |
پورھيت وري بہ رکڻي پيئي، جا رکيائون. انھيءَ طرح |
36974 |
DYNT.utf |
جو خوشيءَ ۾ گذرنذو ھو. سڀڪا بيبي پنھنجي |
ھنن |
مطلب تہ اھو ڪلاڪ-ٻہ جيڪو اينديون ھيون، سو |
36975 |
DYNT.utf |
جو ديني ۽ دنيوي سڌارو بہ ٿيڻ لڳو. ڇالاءِ |
ھنن |
ڪرڻ، خوش گذارڻ ۽ دل وندرائڻ جو چڱو وجھ مليو، پر |
36976 |
DYNT.utf |
جو رکيل پئسو روزبروز گھٽبو ٿي ويو، تيئن |
ھنن |
تيئن اوڏي موٽڻ جو شوق زيادہ ٿي ٿين، ۽ جيئن |
36977 |
DYNT.utf |
جو روئڻ بيھي، تہ ھن کي ورندي ڏين! گھر جا |
ھنن |
جي؟ ھن جي ھانوَ ۾ ڌڪاءُ پئجي ويو. خبر پڇيائين، پر |
36978 |
DYNT.utf |
جو روئڻ-پٽڻ ڏسي، پاسي ۾ جيڪي ويٺل ھئا، |
ھنن |
اھو سڄو ڏينھن. ھنن روئندي ۽ اوساريندي گذاريو. |
36979 |
DYNT.utf |
جو کذران تمام چڱو پيو ٿيندو ھو. ھو بہ اصل |
ھنن |
ٻيو وري علي نواز خان پاڻ سوداگري ڪندو ھو، تنھنڪري |
36980 |
DYNT.utf |
جو گذران اھڙو نہ ٿيندو جھڙو ٿيڻ گھر جي. |
ھنن |
مگر ٻين مائٽن مٽن سان توڙي پنھنجي قوم وارن سان |
36981 |
DYNT.utf |
جو گذران ٿيندو ھو؛ تنھن کان سواءِ اھا مائي |
ھنن |
سندس زال، مائي شھربانوءَ جي نالي ڪئي، جنھن تي |
36982 |
DYNT.utf |
جو گھر حيدرآباد جي ڪَچي ۾ ھو، جو مائٽن |
ھنن |
اسان چيو آھي تہ |
36983 |
DYNT.utf |
جو گھڻو واسطو حاڪمن سان ھو، تنھنڪري رسم |
ھنن |
ھنن کي بہ ڪجاون ۾ چڙھي وڃڻ جو لاچار ھو، ڇا لاءِ جو |
36984 |
DYNT.utf |
جو گڏجڻ اتفاق سان ٿيو ھو، پاڻ ۾ صلاح ڪيائون |
ھنن |
ھئي، تنھنڪري ھن بہ ھينئر پاڻ کي دولتمند ٿي ڄاتو. |
36985 |
DYNT.utf |
جو وري پاڻ ۾ خلاصو رستو دوستيءَ جو ٿي ويو |
ھنن |
ڪي ٿورا ڏينھن ھڪ اسڪول ۾ گڏ بہ پڙھي ھئا، تنھنڪري |
36986 |
DYNT.utf |
جو وٽو بہ ڪونہ لڌو؛ تنھن مان صاف معلوم |
ھنن |
آخر ڏاڪي جي پاسي وارو تختو بہ ڪونہ ڏٺائون، ۽ |
36987 |
DYNT.utf |
جو ٻيو ڪو وڏو ھو جو ھن کي سمجھائي، جيڪي |
ھنن |
پٽيدي ھئي، پر ھو ليکيندو بہ ڪين ھوس. نڪو وري |
36988 |
DYNT.utf |
جو ڏاڏو ھو. ھن کي ختمو ڏيئي دعا گھريائون |
ھنن |
جي قبر تي زيارت لاءِ ويا، جو علي رضا جو پيءُ ۽ |
36989 |
DYNT.utf |
جو ڪارخانو اندران ئي اندر اھڙو پئي ھليو، |
ھنن |
انھيءَ طرح سرائيءَ جي مرڻ کان پوءِ بہ |
36990 |
DYNT.utf |
جوگھر سڄي ڳوٺ ۾ سڌري پيو، ۽ اڳي کان وڌيڪ |
ھنن |
جھنگلي ماڻھو ھئا، تہ بہ ھن نئين ڀاتيءَ جي اچڻ ڪري |
36991 |
DYNT.utf |
جون تہ ٻہ بہ وييون ٽي بہ وييون. پھرين تہ |
ھنن |
|
36992 |
DYNT.utf |
جون مائون بہ ڪڏھن ڪڏھن ھڪٻئي جي گھر اچي |
ھنن |
ھو ٻئي ھڪٻئي جي گھر ايندا ويندا ھئا. انھيءَ طرح |
36993 |
DYNT.utf |
جون مرادون جپئري ڏسن؛ شايد منھنجي قسمت |
ھنن |
مائون ڏکن سان پٽ پالينديزن آھن، انھيءَ لاءِ تہ |
36994 |
DYNT.utf |
جي آد رڀاءَ ڏسي، زينت بانوءَ کي پيٽ ۾ ساھ |
ھنن |
گھڻي تعظيم ڏنائون، وبھار يائونس ۽ دلاسا ڏنائونس. |
36995 |
DYNT.utf |
جي آسائش لاءِ آبروءَ جھڙو بندوبست رکائجي. |
ھنن |
۾ اڪثر سکرن مسلمانن جون ڌيئون پڙھائجن. انھيءَ ۾ |
36996 |
DYNT.utf |
جي اچڻ ڪري انھي ويچاريءَ جي ھانوُ تي وڏو |
ھنن |
جو تمام خراب حال آھي ۽ مائي شھربانو ڏاڍي ڏکي آھي. |
36997 |
DYNT.utf |
جي اچڻ ڪري حامد کي ڪا گھڻي خوشي ڪانہ ٿي. |
ھنن |
۽ سندس صحبت ۾ حامد جي وري بہ سڌرڻ جي اميد ھيس. پر |
36998 |
DYNT.utf |
جي اٿ-ويھ جيڪا وڃي رھي ھئي، سا علي رضا جن |
ھنن |
پھچي ويئي ھئي. تنھن جا ٻہ-ٽي سبب ھئا: پھرين تہ |
36999 |
DYNT.utf |
جي تعريف مان ڍاوائي نئي. اھو سڀ ھنن جي سرجوشي |
ھنن |
تنھن ۾ ھي اھڙا مشھور ٿي ويا ھئا، جو وڏا وڏا ماڻھو |
37000 |
DYNT.utf |
جي تعريف ڪئي ۽ ھنن کي آئندي جي بھتريءَ |
ھنن |
آپڙائڻ لاءِ آيا. سڀڪنھن پئي افسوس ڪيو. سڀني پئي |
37001 |
DYNT.utf |
جي حالت پاڙي وارن کان بھتر ھاندي آئي، جيئن |
ھنن |
پوري بندوبست ڪري ھي قرض کان بہ ڇٽل ھئا، تنھنڪري |
37002 |
DYNT.utf |
جي خاطرداري ۽ تلافي ڪريان، سو ھو بہ پنھنجي |
ھنن |
گناھ بخشايان ۽ معافي گھران ۽ جيترو ٿي سگھي اوترو |
37003 |
DYNT.utf |
جي خراب حالت ڏسي حسد کان خوش ٿيندا ھئا. |
ھنن |
وڏو ھو جو ھن کي سمجھائي، جيڪي دشمن ھئن سي تہ پاڻ |
37004 |
DYNT.utf |
جي دل ٻجھي ويئي ۽ پاڻ ۾ اھڙ گَھرا ٿي ويا |
ھنن |
پر ھتي اھڙو حال نہ ھو، پھرين ڏينھن کان وٺي |
37005 |
DYNT.utf |
جي سرجوشي ۽ محبت، علميت، ايمانداري، اشرافت |
ھنن |
وڏا وڏا ماڻھو ھنن جي تعريف مان ڍاوائي نئي. اھو سڀ |
37006 |
DYNT.utf |
جي سنبرڻ مھل صديق کي زينت پانوءَ جي آمانت |
ھنن |
|
37007 |
DYNT.utf |
جي سنگت ھئي، وڏو مائٽ ھئي، گھر جي لاءِ |
ھنن |
بانو ۽ مريم کي ڏاڍو ڏک ٿيو. ڀلا انھيءَ سان سفرن ۾ |
37008 |
DYNT.utf |
جي سنڀال ڪرڻ ۾، ڪين ٿي گھٽايائين. ڇوڪرين |
ھنن |
۾، ھنن کي ادب اخلاق سيکارڻ ۾، ھنن کي پيار ڏيڻ ۾، |
37009 |
DYNT.utf |
جي سڃاڻپ ھئي. |
ھنن |
وڏا صاحبلوڪ ۽ منڊمون بہ اچي گڏ ٿيون،جو ھنن سان |
37010 |
DYNT.utf |
جي شادي وڏي تجمل سان ٿي. نہ رڳو بمبئي شھر |
ھنن |
ٿيو، ٻيئي طرف دولتمند ۽ اشراف ماڻھو ھئا، تنھنڪري |
37011 |
DYNT.utf |
جي صحبت ڪري وري ھن کي ٿورو گھڻو ڏيھي رستا |
ھنن |
ھئا، ۽ جي پوءِ ھن جا واقف ٿيا ھئا تن وٽ اچڻ لڳو، |
37012 |
DYNT.utf |
جي عزازت رڳو ھڪ گھر سان ھئي، تنھنڪري ھن |
ھنن |
گذاري ھئائون، اُتان نڪرڻ بہ اھنجو پئي لڳن. پر |
37013 |
DYNT.utf |
جي عزت زيادہ ٿيندي وئي. |
ھنن |
رضا ۽ سندس بيبيءَ جو درجو سلطان وٽ وڌيدو ويو ۽ |
37014 |
DYNT.utf |
جي گھر جو جيڪو پورھيو مناسب ڄاڻدي ھئي اھو |
ھنن |
ڪونہ ھو، تنھنڪري ھو ماني کارائيندا ھئس، ۽ پاڻ |
37015 |
DYNT.utf |
جي گھر ڏي وڃڻ کان روڪي ڇڏيو، جو ھينئر سرائي |
ھنن |
سندس گھر ۾ آمد رفت ڪري. پنھنجيءَ زال کي بہ علي رضا |
37016 |
DYNT.utf |
جي گھر ۾ ماتم ھو، مھيني کن جي اندر ھنن قول |
ھنن |
تہ زال کي ياد ڪري پيو ڳرندو ھو، ڏينھن جا ڏينھن |
37017 |
DYNT.utf |
جي گھر ۾ ٺھي ويئي ھئي، ۽ ٻيو اھنج بہ ڪونہ |
ھنن |
ڳالھ ڪئي، ۽ سيٺ جي گھر جي تعريف ڪرڻ لڳي. زينت بانو |
37018 |
DYNT.utf |
جي گھر ۾ ڏڪي پيا؛ پوءِ وري زينت بانوءَ |
ھنن |
شھربانو ۽ حامدعلي ٻہ ڏينھن ٻيا بہ |
37019 |
DYNT.utf |
جي لاءِ وڏي غنيمت ھئي. |
ھنن |
۽ اھو ملڪ ڪي بہ ڪين ھو، تڏھن بہ ھاڻوڪيءَ حالت ۾ |
37020 |
DYNT.utf |
جي لاءِ ٿوري نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ سرائي |
ھنن |
ضرور ٿيندي آھي. ماڻس کي جيڪا پينشن ملندي ھئي، سا |
37021 |
DYNT.utf |
جي مجلس ۾ آيا، پر وڏا وڏا صاحبلوڪ ۽ منڊمون |
ھنن |
وڏي تجمل سان ٿي. نہ رڳو بمبئي شھر جا مسلمان ۽ ھندو |
37022 |
DYNT.utf |
جي مرضي رکنديون ھيون؛ تنھنڪري ھنن ڄاتو |
ھنن |
گھڻي ھئي ۽ جھڙي ھي ھنن جي مرضي رکندڙ ھئا، تھڙي ھو |
37023 |
DYNT.utf |
جي مرضي رکندڙ ھئا، تھڙي ھو ھنن جي مرضي |
ھنن |
پر ٻنھي سان سندن مائرن جي محبت گھڻي ھئي ۽ جھڙي ھي |
37024 |
DYNT.utf |
جي مرضي ھئي تہ اھي نہ اچن تہ چڱو. ۽ وٽن جو |
ھنن |
تن کان محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم کي مٺيان لڳدي ھئي. |
37025 |
DYNT.utf |
جي مرضيءَ تي ھلڻ لاءِ ٻڌل آھن، ۽ جي مشرقي |
ھنن |
ھئي، جي ڄاڻنديون آھن تہ مڙس زالن جا غلام آھن ۽ |
37026 |
DYNT.utf |
جي موٽڻ جي اميد ڪانہ ھئي. ھي گاڏيءَ تان |
ھنن |
بہ اڳيئي موٽي آيو ھو، سو بہ اتي ھو پر ڪنھن کي بہ |
37027 |
DYNT.utf |
جي نڪري وڃڻ ۾ ھو ناراض نہ ھئا. اگرچ ھنن |
ھنن |
کان ھئا. تنھن مان بہ نڪري وڃڻ جي ھنن خواھش ڪئي. ۽ |
37028 |
DYNT.utf |
جي وچ ۾ ايتري ناسازي ٿي جو زال، مڙس کي ڇڏي |
ھنن |
معاملي ڪري محبوب عليءَ جي گھڻي بدنامي ٿي. سگھوئي |
37029 |
DYNT.utf |
جي وچ ۾ ڏڦير پوڻ لڳو. |
ھنن |
کي مِرن کان گھٽ نہ سمجھنديون آھن. سو اھڙي حال ۾ |
37030 |
DYNT.utf |
جي وري ڏسڻ جي اميد ئي ڪانہ ھين؛ تنھنڪري |
ھنن |
وري ھنن ھن کي مئو سھسايو ھو. پڪ ھين تہ ٻڏي ويئي؛ |
37031 |
DYNT.utf |
جي ويئي کان پوءِ چور جي زال ۽ سس زينت، سان |
ھنن |
|
37032 |
DYNT.utf |
جي وڃڻ ڪري ھي ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. ھنن کي اڪيلو |
ھنن |
بند ٿي ويو ھئن، جيئن اسان مٿي بہ ڏيکاريو آھي. سو |
37033 |
DYNT.utf |
جي ھيتري خوشامد ٿو ڪري ۽ ھِنن تي نفرت ٿو |
ھُنن |
جي دوستن کي انھن ڪرستانن کان بہ گھٽ ٿو سمجھي. |
37034 |
DYNT.utf |
جي ٻارن کي پيئي پڙھائيندي ھئي. |
ھنن |
سندن گھڻي شڪر گذاري ڪئي ۽ ھنن مان ملي رھندي آئي ۽ |
37035 |
DYNT.utf |
جي ٻولي برابر سمجھي سگھي، گوڙ ۾ موڳي ٿي |
ھنن |
ٻيو وري ھندستاني برابر ڳالھائڻ نہ پئي اچيس، نہ |
37036 |
DYNT.utf |
جي ڳالھ ٻڌي قبول ڪيو. پوءِ آيا بہ سنت ئي |
ھنن |
علي رضا کي خبر ڪيائون، سو بہ نھي آيو. تنھن بہ |
37037 |
DYNT.utf |
چئن چورن مان ٻن کي ڦاسي ملي ۽ ٻن کي کارو |
ھنن |
ھن کي گرفتار ڪياٿون ۽ پنجن ئي ڄڻن تي مقدمو ھليو. |
37038 |
DYNT.utf |
چيس تہ ``اسين جبل ۾ خوش رھندا آھيون، ۽ اگرچہ |
ھنن |
آءُٗ سلطان وٽ ھنن کي چڱيون جايون وٺائي ڏيان.'' پر |
37039 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``اوھين بہ ڪي ڏينھن اسان سان گڏجي |
ھنن |
پرائي گھر ۾ ھئي. تنھن کي ۽ سندس گھر واري کي بہ |
37040 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``پيپ صحيح سلامت اندر وڃي اوطاق مان |
ھنن |
|
37041 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``تون اسان جو وڏو مربي آھين، اسين |
ھنن |
|
37042 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``جيسين اسان کي پڪ نہ ڏيندين تہ ڪاغذ |
ھنن |
|
37043 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``سلطان جي وڏي حرم واري محلات، ڪوٽ |
ھنن |
|
37044 |
DYNT.utf |
خواھش ڪئي. ۽ ھنن جي نڪري وڃڻ ۾ ھو ناراض |
ھنن |
بنگلي ۾ ھڪڙي پاسي کان ھئا. تنھن مان بہ نڪري وڃڻ جي |
37045 |
DYNT.utf |
روئڻ-پٽڻ ۾ گذاري. پاڻ تہ ننڊ نہ ڪيائون، |
ھنن |
ھئا، تن کي بہ پئي رئڻ آيو. وري جا رات آئي، سا بہ |
37046 |
DYNT.utf |
روئندي ۽ اوساريندي گذاريو. ھنن جو روئڻ-پٽڻ |
ھنن |
بہ زالن کي دلاسي ڏيڻ ۾ ڪين گھٽايو. اھو سڄو ڏينھن. |
37047 |
DYNT.utf |
زالن بہ ھن جي گھڻي آد رڀاءُ ڪئي، وس ٻڄندي |
ھنن |
طرح خدمت ڪريو، ھيءَ سکر اشراف گھر جي ڏسجي ٿي.'' |
37048 |
DYNT.utf |
سان آگبوٽ تائين بہ آيا. پوءِ سڀ موڪلائي |
ھنن |
پئي رکيائون تہ شل وري بہ موٽي ھتي ايندا. گھڻا تہ |
37049 |
DYNT.utf |
سان آمدرفت جو رستو گھڻو ڪونہ ھوس. جيڪو |
ھنن |
منڊم ھوندي تہ |
37050 |
DYNT.utf |
سان اھڙا ٺھي ويا، جو ھنن کي ڇڏين ئي نہ. |
ھنن |
ئي. ھيءُ ھنن وٽ ٻہ- ٽي مھينا رھيا، انھيءَ وچ ۾ ھو |
37051 |
DYNT.utf |
سان ايتري خاطر ھوندي ھيس، جو مرڻ مھل بہ |
ھنن |
ھئي، ۽ ھو بہ کيس پنھنجي ماءُ ڪري ڄاڻندا ھئا. |
37052 |
DYNT.utf |
سان اٿڻ ويھڻ ۾ اعتراض ڪونہ آڻينديون آھن، |
ھنن |
کي پاڻ کان وڌيڪ نہ تہ بہ پاڻ جھڙو سمجھنديون آھن، |
37053 |
DYNT.utf |
سان بہ ٺھي ويئي، سندن گھر-ڀاتي ٿي ويئي. |
ھنن |
ھيس، انھيءَ کان گھٽ ھتي بہ نٿي مليس. ڏينھَن پئي |
37054 |
DYNT.utf |
سان پاڻ وقت بوقت شادي مراديءَ ۾ آٿ ويھ |
ھنن |
علي نواز خان جو رستو ھوندو ھو، سو ھو وٺيو آيو، ۽ |
37055 |
DYNT.utf |
سان تمام گھڻيون جٺيون ڪيون آھن، جنھنڪري |
ھنن |
جڏھن آخر ھن کي خبر پيئي تہ محبوب علي |
37056 |
DYNT.utf |
سان رستو ھو، سي خوش ٿيا ۽ ھنن وٽ آيا، ۽ |
ھنن |
۽ سندس بيبيءَ جي اچڻ جو ٻڌي، سڀئي سکر ماڻھو جن جو |
37057 |
DYNT.utf |
سان رنو. ٿوري دير کان پوءِ ماٺ ڪيائون، |
ھنن |
ھنن کي ڀاڪر پائي گڏيا. ھنن بہ ڪوڙ ڪري منھن ھيٺ ڪري |
37058 |
DYNT.utf |
سان سگھوئي اھڙوٺاھ کڻي ڪيو، جنھنڪري ريزيڊنٽ |
ھنن |
وري پاڻ مسلمان ۽ قابل ۽ تجويز وارو ماڻھو ھو، تنھن |
37059 |
DYNT.utf |
سان شامل ٿيندي ھئي. انھيءَ ڪري ھو ھن جو |
ھنن |
سوير ٻھاري ڏبڻ، ماني پچائڻ، توڙي آن پيھڻ ۽ ڇڙڻ ۾ |
37060 |
DYNT.utf |
سان گفتگو ڪرڻ توڙي حجت ھلائڻ ۾ اھڙي چالاڪي |
ھنن |
مڙسن جي وچ ۾ ويٺي ھوندي، تہ بہ پرواھ ڪانہ ھونديس؛ |
37061 |
DYNT.utf |
سان گفتگو ڪيائين ۽ ھنن کي خاطري ڏنائين |
ھنن |
گھڻن سکرن وٽ علي رضا پاڻ بہ انھيءَ ڪم لاءِ وبو ۽ |
37062 |
DYNT.utf |
سان گھڻن جي معرفت ھئي، جو وٽن ڪيترائي صاحبلوڪ |
ھنن |
ھي ڪيائين تہ بمبئيءَ ۾ ڪا منڊم ھٿ ڪريان. ھتي بہ |
37063 |
DYNT.utf |
سان گھڻي رھائي ھئائين، انھيءَ طرح ھنن |
ھنن |
۽ ھيءُ بہ انھن وٽ پيو ويندو ھو، جو اڳي واقف ھون ۽ |
37064 |
DYNT.utf |
سان گھڻي گستاخي رکڻ بند ڪرڻ لڳو. شايد ڪن |
ھنن |
لڳي ۽ ناچن ۾ وڃڻ ۽ ٻين صاحبلوڪن وٽ اوبر سوير وڃڻ ۽ |
37065 |
DYNT.utf |
سان گھڻي مھرباني ڪرڻ لڳا. |
ھنن |
جي گھر ويران ٿيڻ کان پوءِ پشيمان ٿيا ھئا، ۽ ھاڻ |
37066 |
DYNT.utf |
سان گڏجي ھليا. پنھنجي حد تہ لنگھايائونس، |
ھنن |
رضا جن موڪلايو. راڄ مان گھڻائي ماڻھو رئيس سوڌو |
37067 |
DYNT.utf |
سان گڏ، ھو ماءُ کي ڀاڪر پائي روئڻ لڳو. ھنن |
ھنن |
خبر ملڻ کان اڳ ئي، |
37068 |
DYNT.utf |
سان مائٽي ڪرڻ ۾ البت اعتراض ھو، اگرچ بختاور |
ھنن |
پر اسان مٿي ڏٺو آھي، تہ مائي شھربانوءَ کي |
37069 |
DYNT.utf |
سان ملڻ جي خواھش ٿيندي ھئي، تہ اچي وٽانئن |
ھنن |
ھو، حامد ۽ مھاڻيءَ جو گھر ھو. مائي شھربانوءَ کي |
37070 |
DYNT.utf |
سان ملي ويو. |
ھنن |
سلطان کي اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳو. انھيءَ رستي ھي |
37071 |
DYNT.utf |
سان مليو پيو گذاريندو آھي، تھڙيءَ طرح |
ھنن |
ھوندو آھي، انھيءَ جي چئي چائي ۾ رھندا آھن، ۽ پاڻ |
37072 |
DYNT.utf |
سان نہ ٺھيل ھوندا ھئا سي بہ سرائي فتح خان |
ھنن |
ھنن کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. زينت بانو جا مائٽ جيڪي |
37073 |
DYNT.utf |
سان ھائو تہ نہ ڪئي آھي؟ |
ھنن |
زينت - تڏھن دائي سچ تہ ٻڌاءِ، امان |
37074 |
DYNT.utf |
سان ھنن جي سڃاڻپ ھئي. |
ھنن |
پر وڏا وڏا صاحبلوڪ ۽ منڊمون بہ اچي گڏ ٿيون،جو |
37075 |
DYNT.utf |
سان ڪچيءَ کان کنئي ھئائون، پر ھاڻ تہ ويتر |
ھنن |
زال جا گھڻا مائٽ راضي نہ ھئا. ٿوري گھڻي کؤنس تہ |
37076 |
DYNT.utf |
سان ڪريو ھا تہ پنھنجن مان ٻانھن جي ٻالھن |
ھنن |
جي شادي ڪيئن ٿيندي؟ اڄ تہ رڳو ڏي وٺ لڳي پئي آھي. |
37077 |
DYNT.utf |
سان ڳالھيون بہ ڪندي ھئي. |
ھنن |
ھئي ۽ آسمان ۽ پاڻيءَ جو رنگ ڏسندي ھئي، مٿان بيٺي |
37078 |
DYNT.utf |
سان. بلڪل خبر نہ ڪجئين.'' |
ھنن |
ھيترو تاڪيد ڪري ڇڌيو ھئائينس تہ ``زينت بانوءَ جي |
37079 |
DYNT.utf |
سببن ڪري مون کي بمبئيءَ ڏي وڃڻ لاچار ٿيو |
ھنن |
کان اچي موڪلايو، ۽ ٻہ-ٽي عذر ٺاھي ٻڌايائينس تہ |
37080 |
DYNT.utf |
سرڪاري طرح ھٿ ڪئي ھئي، جنھن جي چوڌاري ھڪ |
ھنن |
گاڏين ۾ ٿيندو ھو ۽ اھا جاءِ بہ انھيءَ ڪم لاءِ |
37081 |
DYNT.utf |
سندس واٽ پئي ڏٺي، ايندي سان مائيءَ کي ۽ |
ھنن |
اھو جواب وٺي مريم سگھوئي پٺتي موٽي. اڳيان تہ |
37082 |
DYNT.utf |
سيٺ جھڙي مڙس سان اڳئي ھائو کئي ھوندي، تہ |
ھنن |
جان بيبيءَ جواب ڏنو تہ ``ابا، سو تہ چڱو، پر جي |
37083 |
DYNT.utf |
سڀني رايون ورتيون غلبي راءِ علي رضا جي |
ھنن |
|
37084 |
DYNT.utf |
سڀني گڏجي پئي گذاريو. ھينئر علي رضا کي |
ھنن |
انھيءَ طرح ٻہ-ٽي مھينا |
37085 |
DYNT.utf |
عمر ۾ اھو پھريون سفر ڪيو ھو، تنھنڪري ڏاڍا |
ھنن |
اچي آگبوٽ تي چڙھيا، ۽ حامدعلي وري موٽي ڳوٺ ويو. |
37086 |
DYNT.utf |
في الحال ٻيا پيپ سودڻ بند ڪيا ۽ ٻيو ھڪڙو |
ھنن |
خير، |
37087 |
DYNT.utf |
قبول ڪيو. |
ھنن |
اوھان کان بہ جيڪي پڄي سگھي، سو ھن جي حق ۾ ڪجو.'' |
37088 |
DYNT.utf |
قول گليءَ وارو گھر ڇڏي ڏنو، جو ماڻس چيس |
ھنن |
جا ڏينھن ھنن جي گھر ۾ ماتم ھو، مھيني کن جي اندر |
37089 |
DYNT.utf |
کان پگھار وٺي موڪلايائين، ھفتي جي اندر |
ھنن |
بہ علي رضا مھيني جي بڇاڙيءَ تائين ماڻن رھيو. پوءِ |
37090 |
DYNT.utf |
کان گناھ بخشايان ۽ معافي گھران ۽ جيترو |
ھنن |
کي بہ دل ۾ آيو، تہ آءُٗ بہ ھن سان گڏيو وڃان ۽ وڃي |
37091 |
DYNT.utf |
کان ملندو ھوس. نيٺ ھڪڙي ڏينھن مائٽ اچي |
ھنن |
گڏ ٿيا ھئس، ڇالاءِ جو ڪپڙو گندي، کاڌو پيتو ڌار |
37092 |
DYNT.utf |
کان موڪلائڻ ۽ ھنن کي آپڙائڻ لاءِ آيا. سڀڪنھن |
ھنن |
مسلمان، ھندو ۽ يورپين، جي ھنن جا واقف ھئا، سي |
37093 |
DYNT.utf |
کان موڪلائي ڇڏيو ھئائين. صبح جو سوير اھا |
ھنن |
انھيءَ طرح رات جو |
37094 |
DYNT.utf |
کان وڌ پيءُ-ماءُ سان گڏ رھڻ جي ڪوڏي ھئي، |
ھنن |
ڏسي، عظمت بانوءَ جي بہ دل سرڪي. ھوءَ ويچاري تہ |
37095 |
DYNT.utf |
کان ھينئر گوشو ڪرڻ لڳا. جيڪا گستاخي ھو |
ھنن |
ڪيو ۽ آخر بند ڪيائون، ۽ وري جن وٽ ويندڙ ھئا سي بہ |
37096 |
DYNT.utf |
کڻي بس ڪئي. پوءِ سڀيئي وري کٽولن تي ليٽي |
ھنن |
اتي زينت بہ وري آئي، تنھنڪري |
37097 |
DYNT.utf |
کي آپڙائڻ لاءِ آيا. سڀڪنھن پئي افسوس ڪيو. |
ھنن |
يورپين، جي ھنن جا واقف ھئا، سي ھنن کان موڪلائڻ ۽ |
37098 |
DYNT.utf |
کي آفرين ڪيائين ۽ دلاسو ڏنائين تہ ``سگھوئي |
ھنن |
علي رضا جو ۽ خصوصاً سندس بيبيءَ جو شڪر گذار ٿيو ۽ |
37099 |
DYNT.utf |
کي آئندي جي بھتريءَ لاءِ دعائون پئي ڪيائون |
ھنن |
سڀڪنھن پئي افسوس ڪيو. سڀني پئي ھنن جي تعريف ڪئي ۽ |
37100 |
DYNT.utf |
کي اتي گذارڻ باڪل ڏکيو لڳو. سگھوٿي وري |
ھنن |
مائي شھرنالو بہ مئي ۽ حامد قيد ٿي ويو، تڏھن |
37101 |
DYNT.utf |
کي اتي گذريا. جھڙا ھي پاڻ، تھڙا ھنن جا ٻار |
ھنن |
ڇھ-ست ورھيہ گذري ويا ھئا، اھڙا ڇھءست ورھيہ ٻيا بہ |
37102 |
DYNT.utf |
کي اچي ڏينھن ٿيو. مريم اٿي ٻھاري سھاريءَ |
ھنن |
اتي ڳالھين ڪندي، |
37103 |
DYNT.utf |
کي ادب اخلاق سيکارڻ ۾، ھنن کي پيار ڏيڻ |
ھنن |
کان جيرو پڄي ٿي سگھيو، اوترو ٻارن کي تعليم ڏيڻ ۾، |
37104 |
DYNT.utf |
کي ارمان بہ ٿيو ۽ خوشي بہ ئي. ھيءُ ھنن وٽ |
ھنن |
جو پنھنجو ۽ پنھنجي بيءُ جو بيان ڪري ٻڌايو، سو ٻڌي |
37105 |
DYNT.utf |
کي البت آرام آيو. اگرچہ جي وڏا وڏا ملڪ ڏٺا |
ھنن |
اصلوڪي ڪَچي واري جاءِ وري وڃي ھٿ ڪري وسائي. ائي |
37106 |
DYNT.utf |
کي الھيءَ ڪري ڪا پشيماني ڪانہ ٿي، پاڻ خوش |
ھنن |
علي ۽ سندس منڊم جي ھانوَ تان گھڻو بار ھلڪو ٿيو. |
37107 |
DYNT.utf |
کي اھڙي مدد قبول ڪرڻ ۾ گھڻو عار ھو، پر تڏھن |
ھنن |
تنھنڪري اھڙي اڇا ٻاجھ ڪرڻ ۾ حرڪت ڪانہ ھيس. اگرچہ |
37108 |
DYNT.utf |
کي اڪيلو ڏسي، سندن عزيز، جي مٿن اڳيئي ڪاوڙيل |
ھنن |
ڏيکاريو آھي. سو ھنن جي وڃڻ ڪري ھي ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. |
37109 |
DYNT.utf |
کي اڳي بختاور مان ايندي ھئي سا نہ آئي. |
ھنن |
۾ ھنن وٽ ڪيتريون ئي زالون آيون وييون، پر جا لذت |
37110 |
DYNT.utf |
کي برابر ٻڌڻ ۾ نہ آيو، ۽ آءُٗ بختاور جي |
ھنن |
پري کان پاسي پاسي بہ ڪيو، پر ھُل ۾ سندس چوڻ |
37111 |
DYNT.utf |
کي بمبئيءَ ۾ رھي ۽ انھيءَ مڪتب جاري ڪئي |
ھنن |
لڳي. اھي ٽيئي ھاڻي تعليم جھڙي ڄمار جا ھئا، جو |
37112 |
DYNT.utf |
کي بمبئيءَ ۾ ڪي ڏينھن گذريا. |
ھنن |
واقف ھون ۽ ھنن سان گھڻي رھائي ھئائين، انھيءَ طرح |
37113 |
DYNT.utf |
کي بنھنجي ساھ جي لڳي، سي گاڏي ڊوڙائي رستو |
ھنن |
کان ڇپ ھنيو پيو ھو، سو ھنن کي ويندو ڏسي پوءِ آٿيو. |
37114 |
DYNT.utf |
کي بہ اھا صلاح آئڙي تہ ھن کي روانو ڪجي. |
ھنن |
|
37115 |
DYNT.utf |
کي بہ ڪجاون ۾ چڙھي وڃڻ جو لاچار ھو، ڇا لاءِ |
ھنن |
جو ھوندو ھون، نہ سنڌي ڊول جو. ميرن جي صاحبيءَ ۾ تہ |
37116 |
DYNT.utf |
کي پارت ڪيائين تہ ``ھيءَ مون کي ڌيءَ وانگي |
ھنن |
مھمان ھئي. ھنن کي صديق زينت جي ڳالھ ڪري ٻڌائي، ۽ |
37117 |
DYNT.utf |
کي پرواھ ڪانہ ھئي، تنھنڪري ھڪڙي گھر ۾ رھي |
ھنن |
آھي يا ڪونھي، ماڻھوءَ کي گھر جي يا نہ، تنھن جي |
37118 |
DYNT.utf |
کي پھرين تہ روئڻ اچي ويو، پوءِ نيٺ ھن کي |
ھنن |
محبوب علي اچي پيءُ-ماءُ جي پيرن تي ڪيري پيو. |
37119 |
DYNT.utf |
کي پيا پھچائين. ھنن يڪدم ائين ڪيو. ٻہ ھزار |
ھنن |
جي نالي رکائن، پوءِ اڳتي بہ جيڪي پڄي سگھين، سو |
37120 |
DYNT.utf |
کي پيار ڏيڻ ۾، ھنن جي سنڀال ڪرڻ ۾، ڪين ٿي |
ھنن |
ٻارن کي تعليم ڏيڻ ۾، ھنن کي ادب اخلاق سيکارڻ ۾، |
37121 |
DYNT.utf |
کي پڪ ھئي تہ ھن کي سلطان بيعزتي ڪري ڪڍيو |
ھنن |
|
37122 |
DYNT.utf |
کي تہ انھيءَ مھل اھڙي ڳالھ ٻڌڻ جو تہ خيال |
ھنن |
بس ڪئي، ڀانيالين تہ ڏسان شھربانو ڇاٿي چوي، پر |
37123 |
DYNT.utf |
کي تہ اھا اميد ھئي تہ جڏھن اسين پنھنجو |
ھنن |
|
37124 |
DYNT.utf |
کي جو پنھنجو ۽ پنھنجي بيءُ جو بيان ڪري |
ھنن |
علي رضا |
37125 |
DYNT.utf |
کي چيو تہ ``اوھان مان ڪي جوان ھلن تہ آءُٗ |
ھنن |
علي رضا |
37126 |
DYNT.utf |
کي چڱيون جايون وٺائي ڏيان.'' پر ھنن چيس |
ھنن |
کي چيو تہ ``اوھان مان ڪي جوان ھلن تہ آءُٗ سلطان وٽ |
37127 |
DYNT.utf |
کي خاطري ڏنائين تہ جنھن قسم جو بندوبست |
ھنن |
بہ انھيءَ ڪم لاءِ وبو ۽ ھنن سان گفتگو ڪيائين ۽ |
37128 |
DYNT.utf |
کي خبر ڏنائين تہ ``آءُٗ ڦول گليءَ ۾ رھندو |
ھنن |
جو احوال ۽ بمبئي شھر جي تعريف ھئي. ٻئي ٽئي خط ۾ |
37129 |
DYNT.utf |
کي خوش ڪري ڪڍندي ھئي. |
ھنن |
۾ اينديون ھيون، تن سان ھيءَ گنتگو ڪندي ھئي ۽ |
37130 |
DYNT.utf |
کي دلاسا بہ پيو لکندو ھو. ھنن ڏي ائين بہ |
ھنن |
ھو ۽ ھو آتان پنھنجي ڀاءُ کي جٺيون بہ پيو ڪندو ھو ۽ |
37131 |
DYNT.utf |
کي دوستن يا عزيزن وانگي سمجھندا ھئا. |
ھنن |
توڙي سندس گھر جا ماڻھو ايندا ويندا ھئا. ھر طرح ھو |
37132 |
DYNT.utf |
کي دير ڪانہ ٿي ٿئي، اشراف تہ ھينئر پنھنجو |
ھنن |
آھي-لہ لميرن مان نہ فقير مان ٿا ٽرن، گلا ڪندي |
37133 |
DYNT.utf |
کي دڙڪا تاب ڏيڻ لڳا. |
ھنن |
ھنن کي گھڻي مال جي اميد ھئي، يا ڏس ھون، تنھنڪري |
37134 |
DYNT.utf |
کي رڌڻ پچائڻ يا ٻئي ڪم ۾ مدد ڏئي تنھنڪري |
ھنن |
نڪا وري زينت جھڙي ٻي ڌيءَ گھر ۾ ھئي، جا |
37135 |
DYNT.utf |
کي سجھيو ٿي تہ اھڙن ڪمن ۾ زالن جي ٻيگھي |
ھنن |
نئينءَ ۽ سڌريل رٿ پٺيان ڪن ۽ اڳوڻا رستا ڇڏي ڏين. |
37136 |
DYNT.utf |
کي سرائي فنح خان جي گھر اماڻي، علي رضا |
ھنن |
سندس پورھيت مريم ھئي، جن کي علي رضا اماڻڻ آيو ھو. |
37137 |
DYNT.utf |
کي صديق زينت جي ڳالھ ڪري ٻڌائي، ۽ ھنن کي |
ھنن |
مھاڻي جي زال ۽ ٻي سندس ڀيڻ، جا وٽن مھمان ھئي. |
37138 |
DYNT.utf |
کي غريب ڏسي پنھنجي پر ۾ پئسي پنجڙ جي مدد |
ھنن |
پڄي سگھندو ھو، سو بيءُ-ماءُ جي لاءِ ڪندي ھئي. |
37139 |
DYNT.utf |
کي فائدي پھچائڻ جي ڪوشش ڪئي. |
ھنن |
انھيءَ جو وجھ ڏسي زينت بانوءَ پاڻ کي مشھور ڪرڻ ۽ |
37140 |
DYNT.utf |
کي في الحال ٻيءَ ڪنھن آمدنيءَ خي اميد ڪانہ |
ھنن |
گھڻو جٽاءُ ڪين ڪندو آھي، نيٺ گھٽبو ويندو آھي، ۽ |
37141 |
DYNT.utf |
کي قيد ۾ ٻہ-ٽي مھنا گذريا. روسي لشڪر جنھن |
ھنن |
انھيءَ طرح |
37142 |
DYNT.utf |
کي کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪنداسين، تڏھن اسين آرام |
ھنن |
ھئي تہ جڏھن اسين پنھنجو مال متاع اولاد تي خرچي، |
37143 |
DYNT.utf |
کي گھر جي ڪم ۾ مدد ڏئي؛ سو اوير سوير ٻھاري |
ھنن |
گھڻي ڪندا ھئا، تنھنڪري ھن بہ پاڻ تي فرض ڄاتو تہ |
37144 |
DYNT.utf |
کي گھمڻو ڦرڻو ۽ کلڻو ڳالھائڻو ٿيندو ھو. |
ھنن |
ھو، جنھن ۾ شام جو مجلس جي ڪم لھڻ کان اڳي يا پوءِ |
37145 |
DYNT.utf |
کي گھڻو ارمان ٿيو تسہ اھڙي اشراف ۽ پڙھيل |
ھنن |
سڀئي اچي گڏ ٿيا. انھن کي سڄو احوال ٻڌايائون. |
37146 |
DYNT.utf |
کي گھڻو ناآميد ڪيو. سو في الحال ھو ويچارا |
ھنن |
۽ ھو اسان جي خدمت ڪندا. پر وڏي پٽ جي ھلت |
37147 |
DYNT.utf |
کي گھڻي مال جي اميد ھئي، يا ڏس ھون، تنھنڪري |
ھنن |
کڻي ھنن کي ھٿ ۾ ڏني؛ پر انھي تي بہ ھو راضي نہ ٿيا. |
37148 |
DYNT.utf |
کي گھڻي ڪم جي ھوندي ھئي. ھن ٻارن کي ذنڍو |
ھنن |
پر شنگور بہ مري ويو ھو، باقي بختاور ھوندي ھئي، جا |
37149 |
DYNT.utf |
کي مبارڪباديون ڏيڻ لڳا. |
ھنن |
زال جا مائٺ بہ گھڻو خوش ٿيا. سڀئي ھن کي ڏسڻ آيا، ۽ |
37150 |
DYNT.utf |
کي مرڻ گھڙيءَ تائين دل تي ڄميون بيٺيون |
ھنن |
ھڪ کي آئيندي جي ھلت ڪرڻ لاءِ نصيحتون ڏنائين، جي |
37151 |
DYNT.utf |
کي معلوم ٿيو تہ حامد جو تمام خراب حال آھي |
ھنن |
رضا جن بمبئيءَ کان موٽي آيا. آئي کان پوءِ سگھوئي |
37152 |
DYNT.utf |
کي مليا، ڏاڍا خوش ٿيا. |
ھنن |
ماڻھو سندن عزيز اتي رھندا ھئا، سي ٽپ ڏيئي اٿيا. |
37153 |
DYNT.utf |
کي وقت بوقت خرچ پکو پيو پھچائيندو ھو. |
ھنن |
جو امتحان پاس ڪيو. ھي پٽن سان لکپڙھ پيو ڪندو ھو، |
37154 |
DYNT.utf |
کي ويندو ڏسي پوءِ آٿيو. ھنن کي بنھنجي ساھ |
ھنن |
۾ آيو ھو، تڏھن آٿيو، يا ڊپ کان ڇپ ھنيو پيو ھو، سو |
37155 |
DYNT.utf |
کي وٺي پنھنجي جاءِ تي آيو. جيڪي خوشيءَ |
ھنن |
بتيلي تي چڙھي وڃي ڪناري تي پھتا، ۽ علي رضا |
37156 |
DYNT.utf |
کي وڃڻ لاءِ صفا نہ چيو ھئائون، مگر ھلت |
ھنن |
ڪئي. ۽ ھنن جي نڪري وڃڻ ۾ ھو ناراض نہ ھئا. اگرچ |
37157 |
DYNT.utf |
کي وڃي جدا رھڻ لاءِ تاڪيد پيا ڪندا ھئا. |
ھنن |
۽ ڳالھائڻ مان صاف معلوم ٿي سگھيو ٿي، تہ ھو ڄڻ تہ |
37158 |
DYNT.utf |
کي وڏو انتظار دل تان لٿو. پاڻ اڃا شھر وارن |
ھنن |
مرضيءَ پٺيان انھيءَ ھنڌ ٿانيڪو ڪري رھيا، تڏھن |
37159 |
DYNT.utf |
کي وڏي خوشيءَ جي ڳالھ اھا نظر آئي تہ سکرن |
ھنن |
کانئن توڙي ٻين بيٺلن ماڻھن کان ٻڌي، ڏاڍو خوش ٿيا. |
37160 |
DYNT.utf |
کي ھرطرح ستائڻ لڳا. ھڪڙي ڀيري تہ ڪوڙي سوڙي |
ھنن |
ڏسي، سندن عزيز، جي مٿن اڳيئي ڪاوڙيل ھئا، سي |
37161 |
DYNT.utf |
کي ھلت ڪرڻي ھئي: |
ھنن |
طرح کڻي ڪاغذ تي اٽڪايون، جن بابت شاديءَ جي ڪم ۾ |
37162 |
DYNT.utf |
کي ھن جا ڪي مھانڊا پئي دل ۾ لڳا، جيئن تہ |
ھنن |
امڪان ڪونہ ھو تہ ھن کي سڃاڻن. انھيءَ ھوندي بہ |
37163 |
DYNT.utf |
کي ھيڪلائيءَ جو گھڻو ڊپ ڪونہ ٿيو، جو ڄاتائون |
ھنن |
ايندا ھئا، سي بہ ھن جا ويجھا مائٽ ٿيا، تنھنڪري |
37164 |
DYNT.utf |
کي ھٿ ۾ ڏني؛ پر انھي تي بہ ھو راضي نہ ٿيا. |
ھنن |
لاھي ھنن کي ڏنائين؛ ۽ زينت تہ پنھنجي ھڙئي ٻڌل کڻي |
37165 |
DYNT.utf |
کي ھڪڙو وڏو ڪارخانو ڦٽائڻو پيو. علي رضا |
ھنن |
وڃڻ کان اڳي |
37166 |
DYNT.utf |
کي ھڪڙي پورھيت وري بہ رکڻي پيئي، جا رکيائون. |
ھنن |
مھربانيءَ سان علي رضا جو گھر اچي چڱو آباد ٿيو ھو. |
37167 |
DYNT.utf |
کي ھڪڙي ڪنڊ کان جاءِ ملي، سو اتيئي پئجي |
ھنن |
دل ڏاڍي ڪري، خدا تي رکي ويھي رھيا. آگبوٽ ھليو. |
37168 |
DYNT.utf |
کي ٻين قيدين سان گڏ ايران ڏي ولي آيا. ھي |
ھنن |
ليلائڻ تي فتحمند غنيم کي قياس اچي ويو، تنھنڪري |
37169 |
DYNT.utf |
کي ٻين ھنڌن جي تعليم جي چڱي خبر ھئي. جو |
ھنن |
جي حالت سڌرندي ڏسي، سندن ماءُ-پيءُ ڏاڍا خوش ٿيا. |
37170 |
DYNT.utf |
کي ڀاڪر پائي گڏيا. ھنن بہ ڪوڙ ڪري منھن ھيٺ |
ھنن |
علي روئندا اوڇنگارون ڏيندا اندر گھرڙي آيا ۽ اچي |
37171 |
DYNT.utf |
کي ڀڄائي ڪڍيو، ڪن کي ماري وڌائون ۽ ڪن کي |
ھنن |
لاءِ ڪاھ ڪئي ھئي. اڳيان ترڪي لشڪر سامھون ٿين، تن |
37172 |
DYNT.utf |
کي ڇڏي وڃڻ مناسب نظر نہ آيس. پھريائين ھڪڙو |
ھنن |
تہ ھٿ ٻن-چئن صاحبلوڪن سان اٽڪيل ھو، تنھنڪري يڪدم |
37173 |
DYNT.utf |
کي ڇڏين ئي نہ. |
ھنن |
رھيا، انھيءَ وچ ۾ ھو ھنن سان اھڙا ٺھي ويا، جو |
37174 |
DYNT.utf |
کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. زينت بانو جا مائٽ جيڪي |
ھنن |
سندن پراڻا واقف |
37175 |
DYNT.utf |
کي ڏک ۽ ارمان ٿيو. |
ھنن |
ھئا، سڀ ھن پنھنجن مائٽن کي ڪري ٻڌايا، جي ٻڌي |
37176 |
DYNT.utf |
کي ڏنا. بختاور موٽي آئي، سا ۽ مربم ٻيئي |
ھنن |
زينت وري ميز جي خاني مان سوپاريون ۽ ڦوٽا ڪڍي |
37177 |
DYNT.utf |
کي ڏنائين؛ ۽ زينت تہ پنھنجي ھڙئي ٻڌل کڻي |
ھنن |
سي ڍڪي مائٽن کي ملڻ آئي ھئي - اھي سڀ ھينئر لاھي |
37178 |
DYNT.utf |
کي ڏنو ھو، ۽ ھو ڄاڻندا ھئا تہ ھن کي پنھنجن |
ھنن |
ھن پنھنجو سڄو حال |
37179 |
DYNT.utf |
کي ڏنو ٿي، ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي، تہ ھو |
ھنن |
رکي ڇڏيا ھئا. انھن مان ھڪڙو-ٻہ زينت خوشيءَ سان |
37180 |
DYNT.utf |
کي ڏيئي، پئسا وٺي ايندي ھئي. |
ھنن |
يا ٻين واڻين کان ڪپڙا وٺي ايندي ھئي، ۽ تيار ڪرائي |
37181 |
DYNT.utf |
کي ڪنھن لڙائيءَ جو خيال بہ ڪونہ ھو. جن وٽ |
ھنن |
ٿيا سھي، پر تراريون ۽ بندوقون ساڻ نہ ھين، جو |
37182 |
DYNT.utf |
کيس نقصان پھچائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئي، پر فتحياب |
ھنن |
حاسد ڏٺو، ۽ ٻن-چئن وقتن تي ھن کي معلوم ٿيو تہ |
37183 |
DYNT.utf |
گھڻا ڏينھن گذاريا ھئا، سندس گھڻا واقف |
ھنن |
ڪم ڪري.'' ۽ علي رضا کي بہ اھا ڳالھ پسند ھئي، جو اتي |
37184 |
DYNT.utf |
گھڻي خاطري ڪئي. ھو پاڻ خوش ٿيا تہ ھي اسان |
ھنن |
ھي آبروءَ وارو ماڻھو ھو، تنھن جي |
37185 |
DYNT.utf |
لاچار ڄاڻي موڪل ڏنيس، پر انھيءَ ھوندي |
ھنن |
|
37186 |
DYNT.utf |
مان ملي رھندي آئي ۽ ھنن جي ٻارن کي پيئي |
ھنن |
کي ڏئي. ھن ويچاريءَ سندن گھڻي شڪر گذاري ڪئي ۽ |
37187 |
DYNT.utf |
مان ھڪڙي مئڊم چاليھن مڙسن جي وچ ۾ ويٺي |
ھنن |
ڪرڻ ۽ جيڪي ڪم اندر ٿي نٿا سگھن، تن جي جاچڻ کان. |
37188 |
DYNT.utf |
ماڻھن کي ميمڻ محلي ۾ لھڻو ھو، سو ھڪڙي گاڏي |
ھنن |
بندر تي لائو. زينت بانوءَ کي ڦول گليءَ ۾ وڃڻو ھو ۽ |
37189 |
DYNT.utf |
ماڻھن وانگي آيو ھوندو، مون کي نہ ڏسي گھڻو |
ھنن |
مون کي بہ وٺڻ اچي ھا!'' وري چيائين تہ ``اڳئين ڀيري |
37190 |
DYNT.utf |
مغلن جي گھر جي ڀانين جو عو. گذريءَ ملاقات |
ھنن |
ساڳيوئي حال |
37191 |
DYNT.utf |
مغلن کي پنھنجو مائٽ ٿي ڄاتائون. ٻيئي گھر |
ھنن |
مائٽن مان گھڻن ڏينھن کان آسرو لاھي ڇڏيو ھو. ھاڻ |
37192 |
DYNT.utf |
مناسب نہ ڄاتو تہ پٽ جي در تان تڙجي، وري |
ھنن |
رھو ۽ سندس مڙس بہ انھيءَ ڳالھ تي زور لائڻ لڳو. پر |
37193 |
DYNT.utf |
موچارو ننڍو بنگلو جوڙايو. ۽ انھي سان لڳ |
ھنن |
باغ سان لڳ وري |
37194 |
DYNT.utf |
مھاڻن سان گذارڻ. ھو ھن جي پرگھور گھڻي ڪندا |
ھنن |
زينت بانوءَ کي لاچار ٿيو |
37195 |
DYNT.utf |
نہ ورتا؛ چيائون تہ ``تنھنجي شئ ڀلي توکي |
ھنن |
ٿي، تہ ھو مون کي مفت کارائين پيارين ٿا. پر |
37196 |
DYNT.utf |
نہ ورتس. انھيءَ سبب ڪري ھن وڌيڪ ويھڻ ضرور |
ھنن |
۾ پاس نہ ٿيو. ھن ٻہ ڀيرا ڪوشش ڪئي، پر ٻيئي ڀيرا |
37197 |
DYNT.utf |
وچؤن ٻي رٿ ڪئي. زينت بانوءَ ھڪڙي پردي |
ھنن |
تنھنڪري |
37198 |
DYNT.utf |
ورتو. مڙيئي ٻارھن جويب زمين جا ٿيا، تن |
ھنن |
ھو. آنھيءَ سان گڏ وري ٿورو ٽڪر آباديءَ جي لاءِ بہ |
37199 |
DYNT.utf |
وري پنھنجو ھنڌ وڇايو؛ تڏھن البت لذت سان |
ھنن |
آگبوٽ کي ڌوئڻ ۽ صاف ڪرڻ لڳا. جڏھن صفائي ٿي رھي ۽ |
37200 |
DYNT.utf |
وري ھينئن ڪيو، جو زينت بانوءَ کي کڻي ڪوٺيءَ |
ھنن |
اڳيان |
37201 |
DYNT.utf |
وري ٽپڙ ٻڌا ۽ اچي بمبئيءَ کان نڪتا. |
ھنن |
ھو، سو حامد جي مرڻ کان پوءِ مھينو-اڌ گذاري، |
37202 |
DYNT.utf |
وقت بوقت پئسو زيادہ پئي خرچيو، تڏھن بہ |
ھنن |
ڌيئون ھن مڪتب ۾ پڙھنديون ھيون، تن جي سک-سھنج تي |
37203 |
DYNT.utf |
ويچارن جڏھن ڏٺو تہ جنھن پٽ جي آسري اسان |
ھنن |
۾ ڪين ھئا، ھو وڃي سنڌ حيدرآباد کان نڪتا ھئا. |
37204 |
DYNT.utf |
وٽ ڪيتريون ئي زالون آيون وييون، پر جا |
ھنن |
شيءِ شڪل چورائي ڀڃي ويئي. مطلب تہ ٿوري ئي عرصي ۾ |
37205 |
DYNT.utf |
وٽ آئي ھئي، تنھن کي اھائي ڳڻتي ھئي تہ الائجي |
ھنن |
ڪرڻ جو شوق ٿي بيٺو ھو، جنھن جي صلاح سان سندس ماءُ |
37206 |
DYNT.utf |
وٽ آيا، ۽ سلطان وٽ وڏيءَ جڳھ تي رھڻ ڪري |
ھنن |
سڀئي سکر ماڻھو جن جو ھنن سان رستو ھو، سي خوش ٿيا ۽ |
37207 |
DYNT.utf |
وٽ ايندا ھئا. |
ھنن |
آچر جي ڏينھن ڪڏھن ھي ھنن وٽ ويندا ھئا ۽ ڪڏھن ھو |
37208 |
DYNT.utf |
وٽ ايندڙ ھو، جو ٻئي ڄڻا ٻاھر لانڍيءَ ۾ |
ھنن |
طرف، ھڪ-ٻئي وٽ ايندڙ ويندڙ ھئا. ڪنھن آچر تي حامد |
37209 |
DYNT.utf |
وٽ ويندا ھئا ۽ ڪڏھن ھو ھنن وٽ ايندا ھئا. |
ھنن |
گھر آيا. پوءِ بہ ھفتي-ٻئي، آچر جي ڏينھن ڪڏھن ھي |
37210 |
DYNT.utf |
وٽ ويندو بہ ڪتن ھو. ھن جي پيدائش ھرطرح وڌڻ |
ھنن |
ٿيا. ڪي تہ پاڻيھي سندس گھر سيق وٺڻ ايندا ھئا. پاڻ |
37211 |
DYNT.utf |
وٽ ويندو ھو. ۽ اھڙيءَ طرح ھو ٻئي ھڪٻئي جي |
ھنن |
لانڍيءَ ۾ ويھي صحبت ڪندا ھئا. ڪنھن آچر تي علي رضا |
37212 |
DYNT.utf |
وٽ ٻہ- ٽي مھينا رھيا، انھيءَ وچ ۾ ھو ھنن |
ھنن |
سو ٻڌي ھنن کي ارمان بہ ٿيو ۽ خوشي بہ ئي. ھيءُ |
37213 |
DYNT.utf |
ھن کي مئو سھسايو ھو. پڪ ھين تہ ٻڏي ويئي؛ |
ھنن |
تنھنڪري جن ساڻس کڏ گذاريو ھو، سي بہ ڀلجي ويا. وري |
37214 |
DYNT.utf |
ھٿين پيرين پئي، پنھنجي ڳالھ تي آڻي بيھارين |
ھنن |
تائين سندن مائون خفي ٿيون ۽ ڪاوڙ ڪرڻ لڳيون، نيٺ |
37215 |
DYNT.utf |
يڪدم ائين ڪيو. ٻہ ھزار ربيا بئنڪ ۾ رکائي، |
ھنن |
اڳتي بہ جيڪي پڄي سگھين، سو ھنن کي پيا پھچائين. |
37216 |
DYNT.utf |
ٺھراءُ ڪيو تہ ڇنڇر جي ڏينھن حيدرآباد کان |
ھنن |
خميس واري آگبوٽ ۾ خط روانو ڪري، |
37217 |
DYNT.utf |
ٻن مختلف قسمن جي ماڻھن ۾ پھريائين انھيءَ |
ھنن |
جي ھنن کي پرواھ ڪانہ ھئي، تنھنڪري ھڪڙي گھر ۾ رھي |
37218 |
DYNT.utf |
ٻنھي جوانن پاڻ ۾ چڱا چڱا دليل ھلايا ۽ حجتون |
ھنن |
انھن مٿين ڳالھين جي ٺھرائن ۾ |
37219 |
DYNT.utf |
ٻنھي جي ھڪڙي راءِ ھئي. ان موجب پاڻ ۾ پڪو |
ھنن |
کان ٻُڌو ھئائون، تنھنڪري اھڙين ڳالھين بابت |
37220 |
DYNT.utf |
ٻنھي گڏجي يڪدل ٿي اھڙو سڌارو ڪيو، جنھن |
ھنن |
انھيءَ طرح گھر جي ڪمن ۾ |
37221 |
DYNT.utf |
ٻنھي ڄڻن اڳيئي پاڻ ۾ صلاح بہ ڪئي ھئي ۽ مرڻ |
ھنن |
مئي کان پوءِ ڇَھين-ستين ڏينھن پاڻ بہ دم ڏنانين. |
37222 |
DYNT.utf |
ٻہ ڏينھن اڳي اوڏي موڪليو ھو، تنھن کان پچيائون |
ھنن |
ائين ڪندي ھڪڙو ڪرد سوار استنبول مان آيو، جنھن کي |
37223 |
DYNT.utf |
ٻہ-ٽي ڳالھيون ھيڏي ھوڏي جون پچيون، پوءِ |
ھنن |
زينت کان بہ |
37224 |
DYNT.utf |
ٻي ھڪڙي پورھيت رکي ھئي، ڄا آٿيءَ وڀٺيءَ |
ھنن |
ساڻس ھيون. مريم ماني ڏڪيءَ جي ڪم تي ھئي، تنھنڪري |
37225 |
DYNT.utf |
ٻڌايس تہ ``ھو جتي لڙائي ۾ ماريو، آتي پوري |
ھنن |
جي قبر جو پڇيو تہ ``ڪٿي آھي تہ ھلي زيارت ڪريان.'' پر |
37226 |
DYNT.utf |
ڀائن کي سنبرندو ڏسي، عظمت بانوءَ جي بہ |
ھنن |
|
37227 |
DYNT.utf |
ڄاتو تہ اجاين زيورن تي پئسا بہ خرچ نہ ٿيندا، |
ھنن |
تہ پوءِ لاچار ھڪڙي ننڍڙي قلڙي وجھجي. انھيءَ ڪري |
37228 |
DYNT.utf |
ڄاتو تہ اسين ڪي لٺ سان، ڪي چٺ سان سڀني کي |
ھنن |
ھئا، تھڙي ھو ھنن جي مرضي رکنديون ھيون؛ تنھنڪري |
37229 |
DYNT.utf |
ڄاتو تہ بمبئيءَ ۾ اسان جو پٽ اڳيئي پنھنجو |
ھنن |
اھڙي ئي ديندار ھئي، تنھن کي اھا صلاح بڇڙي نہ لڳي. |
37230 |
DYNT.utf |
ڄاتو تہ موٽي وڃن حيدرآباد ۾، جتي رھڻ ڪري |
ھنن |
ھئي ۽ بمبئي شھر جو خرچ بہ البت ڳرو ھو، تنھنڪري |
37231 |
DYNT.utf |
ڄاتو تہ ھيءَ مائي پنھنجي پٽ جي ۽ ٻين ماڻھن |
ھنن |
پر ھاڻ تہ ويتر سندن وچ ۾ وڏو سنڌو پئجي ويو؛ جو |
37232 |
DYNT.utf |
ڇوڪرن جي گھڻي آدرڀاءُ ۽ خاطري ڪئي. مريم، |
ھنن |
تي يڪدم ويھارو ڇوڪريون اچي نڪتيون. زينت بانو |
37233 |
DYNT.utf |
ڏي ائين بہ لکي چڪو ھو تہ ``اوھين موٽي استنبول |
ھنن |
بہ پيو ڪندو ھو ۽ ھنن کي دلاسا بہ پيو لکندو ھو. |
37234 |
DYNT.utf |
ڏي ٿورو گھرڻو پئسو مدد لاءِ موڪلڻ لڳو ۽ |
ھنن |
تڏھن منصور عليءَ |
37235 |
DYNT.utf |
ڏينھن ۾ اندر گرمي ۽ اونداھي ھوندي، متان |
ھنن |
مون کي ڏيکاريندينءَ؟'' ھن عذر وراڻيو تہ ``بيبي! |
37236 |
DYNT.utf |
ڪم نہ آنديون، جو ٻيئي طرف سڌربل ماڻھو ھئا |
ھنن |
جيتوڻيڪ شاديءَ جوان اجايون رسمون اڳئين وانسگي |
37237 |
DYNT.utf |
۽ زالن جي وچ ۾ چٽا ڀيٽي ھلي ۽ ھنن بہ ديني |
ھنن |
مطلب تہ |
37238 |
DYNT.utf |
۾ زال ماڻھو پھريائين تہ گھڻو ڪري ٻاھر نڪرندي |
ھنن |
دستور ميرن جي صاجيءَ کان ھليل ھو، سو ھليو آيو. |
37239 |
DYNT.utf |
لڳو. |
ھڻڻ |
ھي ڏاڍو پشيمان ٿيو، ۽ گذريءَ ھلت ڪري افسوس جا ھٿ |
37240 |
DYNT.utf |
لڳيون. سڀني پريندي ``بسم اللَّھ'' ڪئي ۽ جان |
ھڻڻ |
مانيءَ تي ويٺيون. مريم ۽ بختاور پاسي کان بيھي پکو |
37241 |
DYNT.utf |
لڳي، جنھن تي حامد اويل سويل ماءُ سان معاملا |
ھڻڻ |
جھيڙا ٿيڻ لڳا. مھاڻي، حامد وٽ ماڻس تي چغليون |
37242 |
DYNT.utf |
۽ اندر ڍواڪ وڄائڻ جو دستور، جيڪو ھلندڙ |
ھڻڻ |
۱۰- ٻاھر دھلن وڄائڻ يا ڏواڪن |
37243 |
DYNT.utf |
اچي پنھنجن عزيزن جي مٿان بيٺو، ۽ پري کان |
ھڻندو، |
اچي چڙھيو، ۽ گوڙ ۾ ھيڏي ھوڏي جھوتون ڏيندو، ڪلھا |
37244 |
DYNT.utf |
انھن جي پرواھ ڪانہ رکي. جيٿن مناسب ڄاتائون |
ھنن، |
ماڻھن تہ منھن تي پئي مٿن ٺٺوليون ڪيون پر تڏھن بہ |
37245 |
DYNT.utf |
لاھي، گاھ ڏيئي، اچي ڦڙھ ٿي سمھي پيو. |
ھنو |
تنھن جو بلو ڪريو.'' پوءِ پاڻ وڃي گھوڙي کي ٻڌي، |
37246 |
DYNT.utf |
تنھن جي ذڪر ڪڍڻ جو وجھ مليو يا لہ؟'' |
ھنو، |
``امان، آءُٗ ائين ئي ٿو ٻڇان تہ جنھن ڪم لاءِ وبا |
37247 |
DYNT.utf |
رڳو پنھنجي ڳڻتي وٺي، ھونءَ ٻين جي بہ انھي |
ھنوءَ |
ڌاري.' خدانخواستہ اوکو سوکو وقت اچي مٿان پوي، تہ |
37248 |
DYNT.utf |
اندر ويا ۽ قريباً ٽن ھزارن رپين جيترو مال، |
ھڻي |
جي گھر کي رات جو کاٽ لڳو؛ ٽي ءچار چور ھئا، جي کاٽ |
37249 |
DYNT.utf |
ماري وڌانون ۽ پٽس کي ڦَٽي ڇڏيائون ۽ پاڻ |
ھڻي |
نڪرڻ مھل گھر جو مالڪ جاڳيو، شاھوڪار کي ڌڪ |
37250 |
DYNT.utf |
موڪلايو. سلطان ھن کي ھلڻ مھل گھڻا انعام |
ھڻي |
انھيءَ طرح ھن مٿا مونا |
37251 |
DYNT.utf |
ھڪڙو-ٻہ صاحبلوڪ ھٿ ڪيائين، جنھنڪري سندس |
ھڻي |
آيو، تڏھن ھن اچي پنھنجر گھر وسايو ھو. مٿامونا |
37252 |
DYNT.utf |
. |
ھڻي |
محمد رمضان وڪيل موڪليا ھئا. آھو ويچارو بہ پيو مٿا |
37253 |
DYNT.utf |
اٿم جو ھاڻ ٻڌندو، ماٺ ڪري ويھي رھ، خوشي |
ھنيا |
وري رنج مان چيو تہ ``ڇڏينس مريم، اگي ٿورا مٿا |
37254 |
DYNT.utf |
ھئائون، پر فائدي ۾ نبيرو نٿي ٿيو. علي رضا، |
ھنيا |
۾ ھو، جنھن جو فيصلو ڪرڻو ھو ۽ ھن کان اڳي گھڻا مٿا |
37255 |
DYNT.utf |
پر في الحال ھٿ ڪانہ لڳين، تنھنڪري لاچار |
ھنيائون، |
لڳي، جا انھيءَ متل ڪارخاني کي ھلائي. مٿا گھڻائي |
37256 |
DYNT.utf |
تہ سکرن مان ٻانھن وٺي، آءُٗ بہ وڏو ماڻھو |
ھنيائين |
تہ بہ ڇوڪريءَ جي تعريف ٻڌي، وڏ گھري ڄاڻي، پئي مٿا |
37257 |
DYNT.utf |
۽ اوير سوير سوکڙيون سڙيون پيو سوڪلندو |
ھنيا، |
پاسي ھوندا ھئا؛ تنھن پنھنجي پٽ جي لاءِ مٿا پئي |
37258 |
DYNT.utf |
ٻار آمھاڙو اچڻ لڳو، نيٺ حيلن سان ڪڍيائون، |
ھنيا؛ |
بہ ڇوٽڪارو نہ ٿيو. ڊاڪٽر کي آندائون، انھيءَ مٿا |
37259 |
DYNT.utf |
کڏ ۾، مائيءَ کي بہ انھيءَ جو خيال ڪونھي، |
ھڻينس |
بختاور - نہ امان نہ، |
37260 |
DYNT.utf |
پيو ھو، سو ھنن کي ويندو ڏسي پوءِ آٿيو. ھنن |
ھنيو |
الائجي سامت ۾ آيو ھو، تڏھن آٿيو، يا ڊپ کان ڇپ |
37261 |
DYNT.utf |
جو گوماٽجي گاڏيءَ تان ڪِري پيو ۽ ماندو |
ھنيو، |
ھنن ايندي سان گاڏيءَ واري کي ڌڪو سٿي وارو |
37262 |
DYNT.utf |
پٽ کي بہ روالو ڪيو ۽ پاڻ بہ روانو ٿيو. |
ھن، |
انھيءَ بابت جيڪا فھمايش ھن ضروري ڄاتي، سا ڏيئي، |
37263 |
DYNT.utf |
جھٽ ۾ مالي تيار ٿي ويئي. |
ھُن، |
کڻي چاڙھيائون؛ ٻہ - ٽي طعلم ھُن پچايا، ٻہ - ٽي |
37264 |
DYNT.utf |
آھي. اھو ھڪڙو قديم شھر آھي ۽ گھڻين ڳالھين |
ھنڌ |
تختگاہ آھي ۽ مسلمانن جي وڏي بادشاھت جي گاديءَ جو |
37265 |
DYNT.utf |
آھي، تنھنڪري منجھس وڏا وڏا ماڻھو ھندو |
ھنڌ |
گھاٽو شھر آھي. اھو ڪڇ جئ راءَ يعني راجا جي رھڻ جو |
37266 |
DYNT.utf |
پنھنجي قسمت آزمايان. |
ھنڌ |
پسند آيو، ۽ دل ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائين تہ اڳتي انھيءَ |
37267 |
DYNT.utf |
تختي تي فراشي وڇائي ليٽي پيا. |
ھنڌ |
مٿو ڦرڻ لڳو، ۽ قيون اچڻ لڳيون. ھي ويچارا انھيءَ |
37268 |
DYNT.utf |
تي امان مُئي پيئي آھي. جيڪا حالت ھن ڇوڪري |
ھنڌ |
صبح جو ننڍو پٽس معصوم اٿي ڏسي تہ |
37269 |
DYNT.utf |
تي اھو اتفاق ٿيو، سو ڪچ جي ڪناري کان گھڻو |
ھنڌ |
جنھن |
37270 |
DYNT.utf |
تي ليٽي. ننڊ جي خمار ۾ ھئي، تہ ڏسي تہ ھڪڙي |
ھنڌ |
آئي، انھي ڏينھن ڪچيءَ سومھڻيءَ جو پاڻ وڃي پنھنجي |
37271 |
DYNT.utf |
جاءِ ورتي اٿس. سندس اصلوڪو گھر بہ پري ناھي، |
ھنڌ |
ھو، پر گھڻا ڏينھن ٿيا، جو لڏي ويو ۽ وڃي ڪنھن ٻئي |
37272 |
DYNT.utf |
جي آھي؟'' |
ھنڌ |
زينت چيو تہ ``پوءِ ادي! اھا مائي ڪھڙي |
37273 |
DYNT.utf |
جي ھيٺان تھخاني ھئڻ جي ڳالھ بڌڻ شرط زينت |
ھنڌ |
انھيءَ |
37274 |
DYNT.utf |
چڱو لڳندو. جن ڳالھين جي کيس ڳڻتي آھي، سي |
ھنڌ |
مچ ٿي چوين پر مون کي اسيد آھي تہ زينت کي بہ اھو |
37275 |
DYNT.utf |
زيادہ پھرو رات-ڏينھن جو رگارايو؛ پر اھا |
ھنڌ |
آسانيءَ سان اھڙي جاچ ڪئي ويئي. سلطان انھيءَ |
37276 |
DYNT.utf |
شاديءَ جو بندوبست ڪري ڇڏي، پر اڳوڻو ڊپ |
ھنڌ |
خطرو ھوس تہ متان ڍرائي ڪربان، ۽ ھو وري ڪنھن ٻئي |
37277 |
DYNT.utf |
علي رضا ۽ زينت بانو ۽ مريم ٽي ئي گڏجي اچي |
ھنڌ |
جي چوڌاري اوڏڪي ننڍي ديوار کڻائي چڏيائون. انھيءَ |
37278 |
DYNT.utf |
کان گھڻو ڪم ھو، تڏعن بہ علي رضا ڪو ڪم کان |
ھنڌ |
مھينا بغداد ۾ بہ ڪيو ھئائين. اگرچہ ھتي انھيءَ |
37279 |
DYNT.utf |
کان ڏکڻ ڏي ويو، سو وٺي ھليون. ڪوھ کن تائين |
ھنڌ |
انھيءَ جو تون ڪو ڊپ نہ ڪر.'' سنئون پيچرو انھيءَ |
37280 |
DYNT.utf |
نہ وڃن. جڏھن ڪڏھن ڪن عجيب غريب شين ڏسڻ جو |
ھنڌ |
کان سواءِ يا انھيءَ جي مرضيءَ ڌاران ٻئي ڪنھن |
37281 |
DYNT.utf |
ويھاريو اٿن.'' |
ھنڌ |
سبب ڪري اسان جي ماڻھوءَ کان اھا ڪوٺي چڏائي، ٻئي |
37282 |
DYNT.utf |
ويھي ماني کاڌائون. جيڪي واقعات زينت تي |
ھنڌ |
سک ٿي پيو. انھيءَ ڏينھن سڀني گڏجي خوشي ڪئي ۽ ھڪ |
37283 |
DYNT.utf |
ويٺو ھو، تيسبن پرواھ ڪانہ ھيس، پسر ھينٺر |
ھنڌ |
شميءِ کي پرڏبھ رلائڻ ھن کي مناسب نہ آيو. جيسين ھڪ |
37284 |
DYNT.utf |
وڃڻو ھجي، تڏھن مناسب ۽ شائستي رستي مان |
ھنڌ |
امڪان ھجي، يا جڏھن ڪڏھن ڪنھن ضروري ڪم لاءِ ڪنھن |
37285 |
DYNT.utf |
وڃي ويٺو ھو. ڀاءُ ڏي وري ھن ٻيو خط ڪونہ |
ھنڌ |
ھو، جو علي رضا ڦول گليءَ مان لڏي، الائجي ڪھڙي |
37286 |
DYNT.utf |
وڃي ويٺو ھو، ۽ حيدرآباد وارو خط، سو وڃي |
ھنڌ |
علي رضا ھٿ ڪونہ نڳو، جو اتان لڏي وري ڪنھن ٻئي |
37287 |
DYNT.utf |
وڇايو؛ تڏھن البت لذت سان ٽڪر ٽيرو کاڌائون. |
ھنڌ |
۽ صاف ڪرڻ لڳا. جڏھن صفائي ٿي رھي ۽ ھنن وري پنھنجو |
37288 |
DYNT.utf |
ھن کي آرام مليو، تہ بہ ھن پنھنجا مائٽ وساري |
ھنڌ |
انھيءَ |
37289 |
DYNT.utf |
ھڪڙو موچارو وڏو گھر ڀاڙي تي ھٿ ڪيو آھي. |
ھنڌ |
ھاڻي مون ٻئي |
37290 |
DYNT.utf |
ھڪڙي پوشاڪ ٿا ڍڪين، ٻئي ھنڌ ٻي پوشاڪ. چوڻي |
ھنڌ |
رسم. جھڙيءَ طرح مسلمان سڀيئي مسلمان، پوءِ ھڪڙي |
37291 |
DYNT.utf |
ٻي پوشاڪ. چوڻي بہ آھي تہ ``جھڙو ديس، تھڙو |
ھنڌ |
مسلمان، پوءِ ھڪڙي ھنڌ ھڪڙي پوشاڪ ٿا ڍڪين، ٻئي |
37292 |
DYNT.utf |
ٿانيڪو ڪري رھيا، تڏھن ھنن کي وڏو انتظار |
ھنڌ |
رضا جا پٽ پيءُ-ماءُ کي سندن مرضيءَ پٺيان انھيءَ |
37293 |
DYNT.utf |
ڀلا بردو ڪيترو ھلي سگھندو؟ وري اتي ٻيو |
ھنڌ |
۽ سسڻس تہ برقعو پھرئين ڏينھن لاھي ڇڏيو ھو. اھڙي |
37294 |
DYNT.utf |
ڌاري پنج- اٺ اھڙا بہ پرڳڻا ھئا، آخر ھڪڙي |
ھنڌ |
انھيءَ |
37295 |
DYNT.utf |
ڪا آبروءَ جھڙي جاءِ خالي ٿي، تہ تنھنجو |
ھنڌ |
وري ٻي طمع ھيس جو ھن صاحبلوڪ دلاسو ڏنس تہ ڪنھن |
37296 |
DYNT.utf |
اٺ-ڏھ ڪوھ مس ھو، سو ھن کي انھيءَ طرف جو |
ھنڌان |
ھون تہ آءُٗ شھر ڏي وڃڻي ھيس، ۽ اھو شھر بہ انھيءَ |
37297 |
DYNT.utf |
سمنڊ تي اينديون وينديون ھيون. اھڙي ھڪڙي |
ھنڌان |
مڇي مارڻ لاءِ توڙي پاسي وارن بندرن کان انھيءَ |
37298 |
DYNT.utf |
جي تعليم جي چڱي خبر ھئي. جو ھو معتبر وڏا |
ھنڌن |
ڏسي، سندن ماءُ-پيءُ ڏاڍا خوش ٿيا. ھنن کي ٻين |
37299 |
DYNT.utf |
- جو ٻنھي يارن پاڻ ۾ وري ٻاھر ويٺي صحبت |
ھو |
رضا بہ پنھنجي ڏھاڙيءَ جي نوڪري ڏيئي موٽي آتي آيو |
37300 |
DYNT.utf |
- ٽيئي لٿا. اھا مائي جان بيبي ۽ سندس پورھيت |
ھو |
۽ ھڪڙي پورھيت ساڻس ھيس ۽ ساڻن گڏ ھڪڙو جوان ويٺل |
37301 |
DYNT.utf |
آتان پنھنجي ڀاءُ کي جٺيون بہ پيو ڪندو ھو |
ھو |
تن ڏي علي رضا وقت بوقت پنھنجو حال پيو لکندو ھو ۽ |
37302 |
DYNT.utf |
آسانيءَ سان وٺجي پيا. |
ھو |
تن انھيءَ مھل ڪنڊ پاسي رکي ڇڏيون ھيون، جنھنڪري |
37303 |
DYNT.utf |
آسانيءَ سان ڪري بہ سگھيو ٿي، تنھنڪري ھن |
ھو |
علي رضا ھينئر پئسي وارو بہ ھو ۽ اھڙي قسم جو خرچ |
37304 |
DYNT.utf |
آسائيءَ سان مقابلو ڪري سگھيا تہ ھتي نھايت |
ھو |
خبر ھئي. جو ھو معتبر وڏا وڏا ماڻھو ھئا؛ تنھنڪري |
37305 |
DYNT.utf |
اتان نڪرڻ لڳا، سو ھن ويچاريءَ کي ويتر ارمان |
ھو |
ڪري ٿورو گھڻو لِڪائي ماءُ کي ڏيندي ھئي. ھينئر جو |
37306 |
DYNT.utf |
اتي تمام خوش ھو ۽ سندس ڪم ڪار چڱو پئي ھليو |
ھو |
رضا کي ھڪڙي چڱي نوڪريءَ جو دلاسو مليو ھو، اگرچہ |
37307 |
DYNT.utf |
اتي رھندو آيو، ۽ اگرچ اڳيون اوج پوءِ ڇڏائي |
ھو |
ٺاھي ويھي رھيو. ميرن جي صاجيءَ وئي کان پوءِ بہ |
37308 |
DYNT.utf |
اتي رھي پيو. |
ھو |
واپار ۾ تھڙو عزت ۾ واڌارو ڏسڻ ۾ آيو ۽ انھيءَ سبب |
37309 |
DYNT.utf |
اچي اسان کي روئي ملندا، پوءِ زينت اوچتو |
ھو |
زينت بانوءَ کي کڻي ڪوٺيءَ ۾ لڪايائون. پڪ ھين تہ |
37310 |
DYNT.utf |
اچي حيدرآباد پھتا. ھنن جو تجمل ڏسي ماڻھو |
ھو |
نيٺ |
37311 |
DYNT.utf |
اچي زينت بانوءَ جي ڀر ۾ ويٺو. |
ھو |
۽ آءُٗ بہ تنھنجي خدمت ۾ حاضر رھندس.'' ائين چئي، |
37312 |
DYNT.utf |
اچي ڪناري تي پھتا. ڪناري کي ويجھو ھڪڙو |
ھو |
جي گھڻي شڪر گذاري ڪئي، جو ھن ٻٽڻ کان بچايس. نيٺ |
37313 |
DYNT.utf |
اسان جي خدمت ڪندا. پر وڏي پٽ جي ھلت ھنن |
ھو |
تڏھن اسين آرام ڪري وٽن پيا گذارينداسين ۽ |
37314 |
DYNT.utf |
اسان جي سرحدي پاڱن ۾ پيا دخل ڪن ۽ اسان کي |
ھو |
جي دشمنن کي پنھنجي مطلب پوري ڪرڻ جو وجھ مليو، جو |
37315 |
DYNT.utf |
اسان وٽ ايندڙ ويندڙ آھن؛ جنھن ڳالھ ۾ امان |
ھو |
گھر جي جيڪا ڳالھ ڪيئي، سا مون کي اڳيئي خبر آھي، |
37316 |
DYNT.utf |
اصل جو ترڪ ھو. ھن جو پيءُ ترڪستان جي سرحد |
ھو |
|
37317 |
DYNT.utf |
انھن ماڻھن سان چڱيءَ طرح واقف ھو ۽ اھي |
ھو |
ڪي حجاب ۽ ڪي حياکان ھو ۽ ڪي وري انھيءَ کان ھو، جو |
37318 |
DYNT.utf |
انھہيءَ تي نہ بيٺو. پيو چوندو ھو تہ آءُٗ |
ھو |
نسال باقي رھي. ھڪڙي- ٻہ ٻانھن بہ ھٿ ڪئي ھئائين پر |
37319 |
DYNT.utf |
انھيءَ بابت پڇا ڪرڻ لڳو. |
ھو |
جي لشڪر سان گڏ ايرانين سان لڙيو ھو ۽ مارجي ويو ھو. |
37320 |
DYNT.utf |
انھيءَ تڪليف کان ڇٽي ويا، ٻيون تہ سندن |
ھو |
جي ڪوشش ڪئي ھئائون، جو سندن اڻبڻت ظاھر ھئڻ ڪري |
37321 |
DYNT.utf |
انھيءَ رات اسان کي آڻي، انھيءَ شاھوڪار |
ھو |
حامد علي جمعدار جي صلاح سان اسان اھا چوري ڪئي ۽ |
37322 |
DYNT.utf |
اٿي ھليو. |
ھو |
تصويرون نڪتل آھن، سي گڏجي ڏسنداسين.'' ائين چئي |
37323 |
DYNT.utf |
اڃا ڇوڪر آھي، شايد منھنجي پٺيان اھڙا جاکوڙا |
ھو |
ھو. ڀاءُ ڏي وري ھن ٻيو خط ڪونہ لکيو، جو ڄاتائين تہ |
37324 |
DYNT.utf |
اڪثر ساڻس رھندو ھو، تنھنڪري ھن جي ھانوَ |
ھو |
ٻار جي سنڀال بہ سرڪار جي طرفان ٿيندي ھئي. مگر |
37325 |
DYNT.utf |
اڳي ھن سان رکندا ھئا، تنھن جي ڪا نشاني |
ھو |
ھئا سي بہ ھنن کان ھينئر گوشو ڪرڻ لڳا. جيڪا گستاخي |
37326 |
DYNT.utf |
بدن ۾ البت سنھڙو ھو ۽ ضعيف ڏسڻ ۾ ٿي آيو، |
ھو |
پاس ڪيا ھئا، سول سروس جي امتحان لاءِ ويو. پر |
37327 |
DYNT.utf |
بہ اصل ولائتي ماڻھو اٽڪل وارو ھو، گھر ۾ |
ھو |
ھو، تنھنڪري ھنن جو کذران تمام چڱو پيو ٿيندو ھو. |
37328 |
DYNT.utf |
بہ پنھنجي زال سان سنبريو. |
ھو |
ٿي سگھي اوترو ھنن جي خاطرداري ۽ تلافي ڪريان، سو |
37329 |
DYNT.utf |
بہ کيس پنھنجي ماءُ ڪري ڄاڻندا ھئا. ھنن |
ھو |
سرائيءَ جي اولاد کي پنھنجو اولاد ڄاڻندي ھئي، ۽ |
37330 |
DYNT.utf |
بہ ڪڏھن ڪڏھن گفتگو ڪنديون ھيون. پوءِ تہ |
ھو |
اھڙي قسم جي گفتگو ڪرڻ لاءِ پنھنجو شاگرد ڪيو، جو |
37331 |
DYNT.utf |
پاڻ انھيءَ ڳالھ ۾ خوش ھو. |
ھو |
جاءِ خالي ٿي، تہ تنھنجو بندوبست ڪندس، تنھنڪري |
37332 |
DYNT.utf |
پاڻ خوش ٿيا تہ ھي اسان جو گھڻو مدد گار ۽ |
ھو |
آبروءَ وارو ماڻھو ھو، تنھن جي ھنن گھڻي خاطري ڪئي. |
37333 |
DYNT.utf |
پاڻ سان وٺي آيو ھو. ھيءُ گھڻا ورھيہ ولايت |
ھو |
ڪين ھو، ھو ولايت ۾ ھڪڙي منڊم سان پرڻيو ھو، سا بہ |
37334 |
DYNT.utf |
پاڻ کي قرض کان بچائيندو آيو ھو، نہ تہ اھڙيءَ |
ھو |
پينشن کان وڌيڪ خرچ نہ ٿيندو ھوس. اھڙيءَ رٿ ڪري، |
37335 |
DYNT.utf |
پر ڪنھن کي بہ ھنن جي موٽڻ جي اميد ڪانہ ھئي. |
ھو |
علي رضا جو مامو بہ اڳيئي موٽي آيو ھو، سو بہ اتي |
37336 |
DYNT.utf |
پلا پنھنجي پياريءَ زال کي ھيترن ڏينھن |
ھو |
خاصا ڪپڙا ڍڪيو، خوشيءَ منجھان مُرڪندو ھليو آيو. |
37337 |
DYNT.utf |
پنج ورھيہ رھيو. |
ھو |
ھن کي اميد بہ ڪانہ ھئي. انھيءَ وزيريءَ جي عھدي تي |
37338 |
DYNT.utf |
پنج-ڇھ مھينا رھيو. پوءِ وري اھو ماڻھو ڪنھن |
ھو |
وارو آيو. ھن کي ھڪڙي ايرانيءَ خريد ڪيو، جنھن وٽ |
37339 |
DYNT.utf |
پنھنجو گذران عزت آبروءُ سان پيو ڪندو ھو. |
ھو |
اوج پوءِ ڇڏائي ويس، تڏھن بہ مناسب سوداگري ڪري، |
37340 |
DYNT.utf |
پنھنجي پيءُ-ماءُ کي گھڻن ڏينھن کان پوءِ |
ھو |
پنھنجي پٽ محبوب علي باريسنر سان اچي گڏ رھيو. |
37341 |
DYNT.utf |
پنھنجي عھدي جي چارج وٺي دخلڪار ٿيو. |
ھو |
جي نائبيءَ تي علي رضا بغداد مان بدلي ٿي آيو ھو. |
37342 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڌيءُ ۽ سندس گھر واري سان اڳي وانگي |
ھو |
ڪِرون، تنھنڪري نيٺ پنھنجي جدا جاءِ ڪيائون، جتي |
37343 |
DYNT.utf |
پنھنجيءَ قوم جي ٻين ماڻھن کان ھرطرح زيادہ |
ھو |
چڱيون ڳالھيون ڪيون، جنھن مان معلوم ٿئي ٿو تہ |
37344 |
DYNT.utf |
پھريون ڀيرو ايڏي سفر تي نڪتو ھو، پر پوءِ |
ھو |
رضا جي زال يا ٻيا گھر جا ڀاتي البت ملول ھئا، جو |
37345 |
DYNT.utf |
پيو خيال پچائيندو ھو: ھن کي خبر ھئي تہ منھنجو |
ھو |
کي ھميشھ ھڪڙي آرزو دل ۾ ھوندي ھئي، جنھن جي لاءِ |
37346 |
DYNT.utf |
پٽ ۽ ڌيءَ جي بہ دل جي ڳالھ ھٿ ڪئي ھئانين؛ |
ھو |
مائي شھربانوءَ تہ اڳيئي تَن مَن پڇي رکيو |
37347 |
DYNT.utf |
تمام چڱي ۽ سالم طبع جو ھو ۽ ھن جا خيال پيءُ |
ھو |
ھئي، تہ منصور علي وڏو حيا وارو ھو. اسان چيو آھي تہ |
37348 |
DYNT.utf |
تمام چڱيءَ شڪل وارو ۽ ڳوري رنگ جو ھو. ھلت |
ھو |
تي ھو، جو ھينئر چوويھن ورھين جو جوان مالھو ھو، |
37349 |
DYNT.utf |
تمام وڻندڙ ٻار ھو، جھڙو نالو محبوب ھوس، |
ھو |
ڪرڻ لڳا. ٻار بہ ساڻس ھو، تنھن جو پڇيائونس، |
37350 |
DYNT.utf |
تندرستيءَ جي امتحان ۾ پاس نہ ٿيو. ھن ٻہ |
ھو |
کاتي لاءِ مضيوط ٿلھا ماڻھو گھربا آھن، تنھنڪري |
37351 |
DYNT.utf |
تنھن تي ويٺي ۽ مريم سڀني جي اڳيان تڏي تي |
ھو |
کٽ تي ويٺيون. زينت بانو وري پاسي ۾ ٻيو کٽولو پيو |
37352 |
DYNT.utf |
تنھن جو ملھ ٻڌائڻ ۽ ھن کي آئيندي جا دلاسا |
ھو |
۽ حڪم جون ڳالھيون ڪرڻ لڳو، ۽ جيڪي سامان اتي پيل |
37353 |
DYNT.utf |
تنھن مان ماھوار خرچ ڪڍي رکندي ھئي، باقي |
ھو |
انھيءَ پاسي ڌيان ٿيو. مڙس جيڪي مھيني ۾ ڪمائيندو |
37354 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ ننڍو آھان، اڃا شادي ڪرڻ جو وقت |
ھو |
ھٿ ڪئي ھئائين پر ھو انھہيءَ تي نہ بيٺو. پيو چوندو |
37355 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ وڏو ماڻھو آھيان ۽ پوکيس جو عنلدار |
ھو |
تہ وٽانئس بہ ٿوريون گھڻيون شيون مليون. ھن ڄاتو |
37356 |
DYNT.utf |
تہ اندر وڃي سڀني زالن سان، جھڙو سلطان جي |
ھو |
زينت بانوءَ کي مڙس سمجھائي ڇڏيو |
37357 |
DYNT.utf |
تہ انھن جو جلد نيڪال ڪر، پر تو ڄاڻي واڻي |
ھو |
تنھنجي حولي ڪيون ويون ھيون ۽ تو کي تاڪيد ڪيو ويو |
37358 |
DYNT.utf |
تہ اولاد جو ڇا وس جو مائٽ جي سامھون ٿئي. |
ھو |
امان الائجي ڇو خفي ٿي آھي. مون تہ اڳي بہ توکي چيو |
37359 |
DYNT.utf |
تہ اھا ٻانھن بہ آٿارڻ ۾ آھن؛ وڏا وڏا ماڻھو |
ھو |
مريم چيو تہ ``مائي، مون بختاور کان ٻڌو |
37360 |
DYNT.utf |
تہ اڄ تون رڳو انھيءَ لاءِ پنڌ ڪري اچي اھڙي |
ھو |
توکي مون کان عيب ڪونھي. مگر مون کي خيال بہ ڪونہ |
37361 |
DYNT.utf |
تہ اڳھين پشيمان ٿيو ھو. منڊم وئي کان بوءِ |
ھو |
کي بہ مليو. محبوب عليءَ کي گھڻيون جٺيون ڪيائين، |
37362 |
DYNT.utf |
تہ پيادي ويندي ھئي ۽ ساڻس سندس پورھيت ۽ |
ھو |
پردي وارن ماڻھن جو دستور آھي تہ جي ٿورو پنڌ ھوندو |
37363 |
DYNT.utf |
تہ جڏھن في الحال خير سان وقت پيو گذري، |
ھو |
ھن جو مطلب |
37364 |
DYNT.utf |
تہ جڏھن ڪڏھن سندس زال ڪيڏي ٻاھر ويندي ھئي |
ھو |
علي نواز مغل اھو دستور ڪري ڇڏيو |
37365 |
DYNT.utf |
تہ زالن جو ڪوڏيو آھي، جي آسانيءَ سان سندس |
ھو |
ٿو، تہ ڀت جي اندر لنگھڻ ۾ بہ ھن کي حرڪت ڪانھي. |
37366 |
DYNT.utf |
تہ سندس سگھڙ پائيءَ جي تعريف مان ڍاپندو |
ھو |
ھئي، جو جيڪو پاڙي اوڙي جو ماڻھو ڪڏھن اتي ويندو |
37367 |
DYNT.utf |
تہ فتنہ خانم ڪردڻ جي سلطان جي وڏي بيبيءَ |
ھو |
آھن؛ ڇالاءِ جو زينت بانوءَ کان ھن کي معلوم ٿيو |
37368 |
DYNT.utf |
تہ في الحال پنھنجي وڏي پٽ کي ولايت موڪلي. |
ھو |
علي رضا کي دل ۾ |
37369 |
DYNT.utf |
تہ گاڏي ھڪلي ھليو ويو. زينت بانو ٻار ڪڇ |
ھو |
|
37370 |
DYNT.utf |
تہ گاڏي ڀاڙي ڪري آڻيندا ھئا، انھيءَ ۾ ويندا |
ھو |
مان ھڪڙو مڙس ماڻھو ويندو ھو ۽ جي پرڀرو پنڌ ھوندو |
37371 |
DYNT.utf |
تہ گھور وارن مان ھو، جي ھلندي وڪرو ڪن، |
ھو |
پڇيائونس تہ ``ڪنھن کان ورتا اٿئي، ھلي ڏيکار.'' پر |
37372 |
DYNT.utf |
تہ ويچارو اوھان جو دعاگو آھي. الھيءَ ڳالھ |
ھو |
اللّہ مرھيس، جيئرو ناھي، مون توکي انھيءَ مھل چيو |
37373 |
DYNT.utf |
تہ ھاڻي زال جي مئي کان پوءِ پاڻ وڌيڪ ٿيو؛ |
ھو |
لڳس. جي زال جي جيئري ئي علي رضا کي ھن پورھيت جو کپ |
37374 |
DYNT.utf |
تہ ھن کي سڃاڻن. انھيءَ ھوندي بہ ھنن کي ھن |
ھو |
وري ڏسڻ جي اميد ئي ڪانہ ھين؛ تنھنڪري امڪان ڪونہ |
37375 |
DYNT.utf |
تہ ھي پڇاڙيءَ جا ڏينھن گوشائتو ۽ آرام ۾ |
ھو |
۽ پئسو وڌيڪ جٽاءُ بہ ڪندو. ٻيو تہ ھنن جو ارادو |
37376 |
DYNT.utf |
تہ ھيءُ اسان کي ۽ اسان جي دوستن کي انھن |
ھو |
ڪندا ھئا. اھو حال ڏسي پاڻ علي رضا کي ارمان ٿيندو |
37377 |
DYNT.utf |
تہ ھيءَ ھينئر رنڙ آھي. ھوءَ اگرچہ پورھيت |
ھو |
بانوءَ کان اڳيئي ڳالھين ڪندي ھن کي معلوم ٿيو |
37378 |
DYNT.utf |
تہ ھڪڙي ٻانھيءَ ھڪڙو بند ٿيل ڪاغذ آڻي ڏنس. |
ھو |
سلطان پنھنجي وڏي حرمخائي ۾ نماز پڙھي اچي ويٺو |
37379 |
DYNT.utf |
تہ ``اوھين موٽي استنبول ۾ اچو، جو ھتي سڀ |
ھو |
کي دلاسا بہ پيو لکندو ھو. ھنن ڏي ائين بہ لکي چڪو |
37380 |
DYNT.utf |
تہ ``تڏھن ڀلا ڇونہ اھا پڙھيل ۽ نيڪ ۽ لائق |
ھو |
بہ انھيءَ زناني مجلس جي شريڪ آھي تہ سڀڪو چوندو |
37381 |
DYNT.utf |
تہ ``سلطان جو فلاڻو وڏو امير گھمڻ اچي ٿو، |
ھو |
جنھن انھن سرحدي پرڳڻن ۾ حڪم پڌرو ڪرائي ڇڏيو |
37382 |
DYNT.utf |
تہ ``ھن نينگري جو نڪ ۽ اکيون ۽ ڳل ساڳيا اھڙا |
ھو |
جان بيبيءَ تہ ھڪڙي ڀيري ائين بہ چيو |
37383 |
DYNT.utf |
تہ ``ڪنھن سکر ماڻھوءَ کي اشراف پورھيت گھرجي، |
ھو |
آيا جو ڪم ڪندي آھي، تنھن ٽيون ڏينھن مون کي چيو |
37384 |
DYNT.utf |
تہ ڌارئين ملڪ ۾ رھڻ ڪري جا بندش وطن ۾ رھندي |
ھو |
پنھنجي زال بہ ٿي آندائين، تڏھن سندس خاص مطلب اھو |
37385 |
DYNT.utf |
تڏھن قنات ۽ پوش واري ڪجائي کان سواءِ ڪين |
ھو |
ڪري ٻاھر نڪرندي ڪين ھئي. جڏھن ڪڏھن ضرور پوندو |
37386 |
DYNT.utf |
جتي لڙائي ۾ ماريو، آتي پوري ڇڏيائونس.'' |
ھو |
تہ ``ڪٿي آھي تہ ھلي زيارت ڪريان.'' پر ھنن ٻڌايس تہ `` |
37387 |
DYNT.utf |
جنگي کاتي جو وڏو عھديدار ھو، ۽ علي رضا |
ھو |
مون سان ھلندين، تہ توکي اسي رپيا درما ھو ڏيندس. |
37388 |
DYNT.utf |
جو اتي وڏو وزير ٿي گذاري ويو ھو، تنھنڪري |
ھو |
پر ھيءُ تہ وري مسلمان ھو، ۽ انھيءَ ماڻھو جو پٽ |
37389 |
DYNT.utf |
جو سندس زال ھڪڙي ننڍڙي ڌيءَ ڇڏي مري ويئي |
ھو |
ماني پچائڻ واري. پٽس پرڻيل ھو، پر مھينو-ڏبڍ ٿيو |
37390 |
DYNT.utf |
جو ھن کي سمجھائي، جيڪي دشمن ھئن سي تہ پاڻ |
ھو |
ھو ليکيندو بہ ڪين ھوس. نڪو وري ھنن جو ٻيو ڪو وڏو |
37391 |
DYNT.utf |
جو ھيترن ڏينھن کان پوءِ آيو ھو، تنھنڪري |
ھو |
جنھنڪري سندس پڙھائڻ جو ڪم وري شروع ٿيو. مگر |
37392 |
DYNT.utf |
جوان وڪيل پسند آيو، جو خاندانيءَ ڪري بھتر |
ھُو |
کي پنھنجي پٽ لاءِ طمح ھئي. پر علي رضا کي ٻنھي مان |
37393 |
DYNT.utf |
جھڙو تنھنجو آھي، مگر زينت بانوءَ جي ڳالھين |
ھو |
دليل ڪرڻ لڳي. اگرچہ منھنجو خيال بہ پھريائين اھڙو |
37394 |
DYNT.utf |
جھڙو ويو، اھڙو وري اتان نڪتو. |
ھو |
جي طبع سان گيڻو ملي ٿي آئي، تنھنڪري انھيءَ نسبت |
37395 |
DYNT.utf |
جيئن تہ اسان مٿي ڏيکاريو آھي، نڪي وري تمام |
ھو |
اچي اڳي کان وڌ سينگاريو. علي رضا تونگر ماڻھو نہ |
37396 |
DYNT.utf |
چالاڪ ۽ ھوشيار ھو، تنھنڪري سگھوئي مشھور |
ھو |
بمبئيءَ ۾ ھن پنھنجو ڪم شروع ڪيو. |
37397 |
DYNT.utf |
چڱو ماڻھو ھو؛ بمبئيءَ جو رھاڪو ھو، ڪنھن |
ھو |
ماڻھوءَ شيخ شھابالدين نالي سان رستو ٿي ويو ھوس. |
37398 |
DYNT.utf |
حيدرآباد جي پسگردائيءَ ۾ ڪوھہ کن پنڌ تي |
ھو |
۽ رڳو ظاھري پنھنجن عزيزن سان آٿ ويھہ جر رستو رکڻ. |
37399 |
DYNT.utf |
دانھن ڪري وڃي زينت کي چنبڙيو ۽ چميون ڏيڻ |
ھو |
علي رضا کي مٿان تڪڙو لھندو ڏسي ڊڄي ويون. پوءِ جو |
37400 |
DYNT.utf |
راضي نہ ٿيا. ھنن کي گھڻي مال جي اميد ھئي، |
ھو |
پنھنجي ھڙئي ٻڌل کڻي ھنن کي ھٿ ۾ ڏني؛ پر انھي تي بہ |
37401 |
DYNT.utf |
رستو موريءَ وانگي ٻاھر نڪتل ڏٺو ٿي، جتان |
ھو |
ٿيل پيل ھئل ۽ اڀرندي پاسي کان وري تازو کوٽيل سوڙ |
37402 |
DYNT.utf |
سامھان ٿيا سھي، پر تراريون ۽ بندوقون ساڻ |
ھو |
۽ سڀ ماڻھو قيد ڪري وڌائون. ھڪڙو بہ ڪونہ ڀڄي سگھيو. |
37403 |
DYNT.utf |
ستت ئي تياري ڪري، اچي علي رضا جي گھر جي |
ھو |
۽ ٻڏي مرڻ جي ڳالھ ياد ڪيائون، تڏھن ڏاڍو ڏک ٿين. |
37404 |
DYNT.utf |
سمجھندو ھو، تہ آءُٗ ولايت ۾ رھي بھتر ماڻھو، |
ھو |
ڪڏھن ڪڏھن ڇوھ ۾ ناشاٿستا لفظ بہ ڳالھائي ويندو ھو. |
37405 |
DYNT.utf |
سنڌ ۾ وھي پيو، ۽ پنھنجو وطن بہ وسري ويس. |
ھو |
محنتاڻو ۽ انعام اڪرام ملندو ھوس. اھڙن فائدن کان |
37406 |
DYNT.utf |
سو سارو احوال ڪري ٻڌايائينس ۽ ان سان گڏ |
ھو |
پوءِ تہ جيڪي الھيءَ ڏينھن ٿي گذريو |
37407 |
DYNT.utf |
سوائي ماڻھو ھئا، ھنن جو پردو وڌيڪ سخت ھو. |
ھو |
فتح خان جي گھر سان اھو حال نہ ھو. |
37408 |
DYNT.utf |
سڀ جھنگلي ماڻھو ھئا، تہ بہ ھن نئين ڀاتيءَ |
ھو |
۽ وقت بوقت زال ۽ ڀيڻ کي ھن جي پارت ڪندو ھو. اکرچہ |
37409 |
DYNT.utf |
سڀ سڄوئي ھفتو انھيءَ ڏينھن جي لاءِ منتظر |
ھو |
ھئي، جھڙو ھتي ٻين ساھيلين جي سنگت ۾؛ تنھنڪري |
37410 |
DYNT.utf |
سڀئي اڳيان او ڇنگارون ڏيئي روئڻ لڳا. ھو |
ھو |
ڏسي ڀانيائين تہ ڊوڙي وڃي پيرين پوانس، تہ کيس ڏسي |
37411 |
DYNT.utf |
سڀئي گڏجي وري مرحوم علي نواز خان سندن بزرگ |
ھو |
ھن کي معافي ڏنائون، ۽ پاڻ ۾ پرچي خوش تي ويھي رھيا. |
37412 |
DYNT.utf |
شاديءَ کان پرءِ گھر ٺاھي ويھي رھيو. ھن |
ھو |
اھا شادي ڪئي، سا بہ پيءُ جي صلاح کان سواءِ نہ ھئي. |
37413 |
DYNT.utf |
شھر جي سڀني سپاھين جي مٿان داروغو ۽ عملدار |
ھو |
جي فوجدار جو گھر ھو، جنھن جو نالو سمندرخان ھو. |
37414 |
DYNT.utf |
شڪل جون ڪھڙيون، لکڻ پڙھڻ جون ڪھڙيون؟ رڳو |
ھو |
انھن ٻانھن جا تہ اوترا بہ واقف ناھيون؛ نہ خبر تہ |
37415 |
DYNT.utf |
علي رضا جو واقف ھو ۽ وٽس ايندڙ ويندڙ ھو |
ھو |
جي نالي وارو چوڻ قبول ڪيو ھن جو نالو فضل علي ھو، |
37416 |
DYNT.utf |
غريب آھي، چڱي چال وارو آھي. اسان جي حال |
ھو |
منھنجي تينگر علي رضا کي تون پنھنجو ڪرين تہ چڱو؟ |
37417 |
DYNT.utf |
فارسي زبان ۾ ڪندو ھو. |
ھو |
جي سرڪار سان جيڪو ڪم ڪار ٿيندو ھو، تنھن جو آڪلاءُ |
37418 |
DYNT.utf |
کٽڻ ڪمائڻ وارو ھو ۽ جوان ھو، سڙس مئي کان |
ھو |
پٽ جي شاديءَ جو خيال گھڻن ڏينھن کان ھوندو ھو- |
37419 |
DYNT.utf |
گھڻو ڪري جھنگلي ماڻھو آھن ۽ ڦرمان تي بہ |
ھو |
سرحد تي ھڪڙي جابلو پرڳڻي، ڪردستان جا رھاڪو آھن. |
37420 |
DYNT.utf |
گڏ ماني کائڻ ۽ پاڻ کي صحبت ڪرڻ لڳيون. |
ھو |
ٻيئي ٿانوَ کڻي اورچيخاني ۾ وييون، اتي وبھي وري |
37421 |
DYNT.utf |
لصل غريب ماڻھو، ذات جو ميربحر ھو، ۽ پڻس |
ھو |
مان ٻانھن وٺي، آءُٗ بہ وڏو ماڻھو ليکجان. جيتوڻيڪ |
37422 |
DYNT.utf |
لھي پيا ۽ گاڏي واري کي اڳواٽ پئسا بہ ڏيئي |
ھو |
گاڏي ڀاڙي ڪري ميمڻ محلي تائين تہ گڏ آيا، پوءِ |
37423 |
DYNT.utf |
ليکيندو بہ ڪين ھوس. نڪو وري ھنن جو ٻيو ڪو |
ھو |
ويچاري گھڻو ئي چوندي ھيس، رئندي پٽيدي ھئي، پر |
37424 |
DYNT.utf |
ماني کارائيندا ھئس، ۽ پاڻ ھنن جي گھر جو |
ھو |
ھن وٽ ھڙ ۾ پئسو ڪونہ ھو، تنھنڪري |
37425 |
DYNT.utf |
ماءُ کي ڀاڪر پائي روئڻ لڳو. ھنن جو اھڙو |
ھو |
خبر ملڻ کان اڳ ئي، ھنن سان گڏ، |
37426 |
DYNT.utf |
مسلماني تہ خير، پر اصل دين جي نالي کان |
ھو |
پر محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم جو حال ٻيءَ طرح ھو، |
37427 |
DYNT.utf |
مشھور ٿي ويو، ۽ واپار جي ڪم ۾ ڏاڍو ھوشيار |
ھو |
پنھنجو واپار ھلائڻ ۾ ڏاڍي سولائي ٿي. ھتي رھڻ ڪري |
37428 |
DYNT.utf |
معتبر وڏا وڏا ماڻھو ھئا؛ تنھنڪري ھو آسائيءَ |
ھو |
ٿيا. ھنن کي ٻين ھنڌن جي تعليم جي چڱي خبر ھئي. جو |
37429 |
DYNT.utf |
معتبر، ھوشيار، پڙھيل ۽ چالاڪ ماڻھو ھوندو |
ھو |
مير صاحبن ۽ سندس درٻار جي اميرن سان ھوندي ھئي. |
37430 |
DYNT.utf |
مقرر وقتن تي عبادت ڪرڻ ۾ مشغول رھندو ھو. |
ھو |
مطالع ڪرڻ ۽ ٻي لکپڙھ ۾ گذاريندو ھو. انھيءَ سان گڏ |
37431 |
DYNT.utf |
مليا نہ ھئا، تنھنڪري ھڪٻئي ڏي ڏڪ ڏوراپا |
ھو |
ڳالھيون ڪيائون. ٻہ - ٽي ڏينھن لنگھي ويا ھئا جو |
37432 |
DYNT.utf |
مون کي مفت کارائين پيارين ٿا. پر ھنن نہ |
ھو |
سان ھنن کي ڏنو ٿي، ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي، تہ |
37433 |
DYNT.utf |
مون کي ھينئر جو ھينئر خراي پھچائي ھا؛ پر |
ھو |
تہ ``ھن ماربي کي دلبو ڏيئي خوش رکيو اٿم، نہ تہ |
37434 |
DYNT.utf |
مھينن جا مھينا وڃي رھندو ھو. |
ھو |
مڏئيءَ ۾ بہ گھڻيون ھونديون ھيون، جتي ڪڏھن ڪڏھن |
37435 |
DYNT.utf |
ميرن جي صاجيءَ ۾ خراسان کان آيو ھو ۽ واپاري |
ھو |
ڪَچي ۾ علي نوازخان نالي ھڪڙي مغل جو گھر ھوندو ھو. |
37436 |
DYNT.utf |
ناراض نہ ھئا. اگرچ ھنن کي وڃڻ لاءِ صفا نہ |
ھو |
بہ نڪري وڃڻ جي ھنن خواھش ڪئي. ۽ ھنن جي نڪري وڃڻ ۾ |
37437 |
DYNT.utf |
نھايت خوش ٿيو. يورپي ڊاڪٽرن جو اصلي اھڙن |
ھو |
۾ پھتو، تڏھن ھن کي پريندي ئي ايترو مانُ مليو، جو |
37438 |
DYNT.utf |
نئينءَ ۽ سڌريل رٿ پٺيان ڪن ۽ اڳوڻا رستا |
ھو |
پاڻ ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائون تہ اھا شادي، جا ٿيندي سا |
37439 |
DYNT.utf |
وري آيو؛ اچي ظاھر ڪيائين تہ ``اندر وڃڻ جو |
ھو |
اندر وڃڻ جو ڪو اپاءُ آھي يا نہ. اٺن ڏينھن کان پوءِ |
37440 |
DYNT.utf |
وري بمبئيءَ ۾ آيا ۽ خدا جي فضل سان اندر-ٻاھر |
ھو |
نڪي اتي وري گھڻا ڏينھن جوش گذاريائون. پر ھاڻ جڏھن |
37441 |
DYNT.utf |
وري ڪنھن ٻئي ھنڌ شاديءَ جو بندوبست ڪري |
ھو |
آيو آھي. ۽ اھو بہ خطرو ھوس تہ متان ڍرائي ڪربان، ۽ |
37442 |
DYNT.utf |
ولايت ۾ ھڪڙي منڊم سان پرڻيو ھو، سا بہ ھو |
ھو |
پر ھو ڇڙھو ڪين ھو، |
37443 |
DYNT.utf |
ويچارا غريبت طور گذارڻ لڳا. اھو ارادو ھون |
ھو |
وڏي پٽ جي ھلت ھنن کي گھڻو ناآميد ڪيو. سو في الحال |
37444 |
DYNT.utf |
ويچارا غريبيءَ حال ۾ وتن ڪنڌ لڪائيندا. |
ھو |
اسين پنھنجين زالن سان فرحتن ۾ پيا گذاريون ۽ |
37445 |
DYNT.utf |
ويچارو حيرت ۾ پئجي ويو، ڀلا اھا کلڻ جي |
ھو |
کيس ڏسي ھو سڀئي اڳيان او ڇنگارون ڏيئي روئڻ لڳا. |
37446 |
DYNT.utf |
وٺيو آيو، ۽ ھنن سان پاڻ وقت بوقت شادي مراديءَ |
ھو |
وڏن ماڻھنٍ سان علي نواز خان جو رستو ھوندو ھو، سو |
37447 |
DYNT.utf |
وڃي سنڌ حيدرآباد کان نڪتا ھئا. ھنن ويچارن |
ھو |
پر ھن جا ماءُ-پيءُ تہ ھينئر بمبئيءَ ۾ ڪين ھئا، |
37448 |
DYNT.utf |
وڏو نمازي ماڻھو ھو، ۽ ٻہ حج بہ ڪيا ھئائين. |
ھو |
|
37449 |
DYNT.utf |
ھاڻي پنھنجون جايون جڳھيون وٺي ٿانيڪو ٿي |
ھو |
جنھنڪري ٿورن ئي ڏينھن ۾ ھن گھڻو ئي پئسو ڪمايو، ۽ |
37450 |
DYNT.utf |
ھاڻي ھر طرح سنڌ جو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو |
ھو |
ورھين رھڻ ڪري ۽ ھيترن ماڻھن سان واسطي رکڻ ڪري |
37451 |
DYNT.utf |
ھردلعزيز ٿي ويو. |
ھو |
طرفن ۾ مشھور ٿي ويو. ھن جي اھڙي عجيب ھلت ھئي، جو |
37452 |
DYNT.utf |
ھلڻ لاءِ تيار ٿيو. پھرين ماءُ کي پيرين |
ھو |
گڏ حامدعلي آماڻڻ جي لاءِ آيو. وچن وچن جي مھل، |
37453 |
DYNT.utf |
ھن پاسي ويا آھي، سو وري اڌ رات جو مس ايندا. |
ھو |
تہ متان چور اچي مليم ۽ ماريم. مگر ھنن پڪ ڏنيس تہ `` |
37454 |
DYNT.utf |
ھن جو مانُ رکندا ھئا، ۽ جي ھوءَ زور ڪري |
ھو |
آن پيھڻ ۽ ڇڙڻ ۾ ھنن سان شامل ٿيندي ھئي. انھيءَ ڪري |
37455 |
DYNT.utf |
ھن جي پرگھور گھڻي ڪندا ھئا، تنھنڪري ھن |
ھو |
زينت بانوءَ کي لاچار ٿيو ھنن مھاڻن سان گذارڻ. |
37456 |
DYNT.utf |
ھن جي لاءِ وڏي مدد ھونديون ھيون. |
ھو |
ھيون. انھن جي ھوندي ھن جي گھر جي وڏي آبادي ھئي. |
37457 |
DYNT.utf |
ھن رئيس کي آڻي ڏيکارين ۽ ھي پسند ڪري، تڏھن |
ھو |
۾ بيشڪ گھٽ ڪانھي، پر وٺ انھيءَ ڳالھ کي تہ جڏھن |
37458 |
DYNT.utf |
ھن کي ماءُ وانگي ڄاڻندا ھئا. پيدائش پوري |
ھو |
ھوندي ھئي. ھن ٻارن کي ذنڍو ڪري نپايو ھو، تنھنڪري |
37459 |
DYNT.utf |
ھن وٽ وقت بوقت ملاقات لاءِ پيا ايندا ھئا، |
ھو |
جڳھ تي رھڻ ڪري ھن کي مبارڪون ڏنائون. پوءِ بہ |
37460 |
DYNT.utf |
ھنن اچڻ جي خبر ٻڌي ڏاڍا خوش ٿيا، مگر جڏھن |
ھو |
ھن وڃي اھو پيغام ڏنو. |
37461 |
DYNT.utf |
ھنن جي مرضي رکنديون ھيون؛ تنھنڪري ھنن |
ھو |
گھڻي ھئي ۽ جھڙي ھي ھنن جي مرضي رکندڙ ھئا، تھڙي |
37462 |
DYNT.utf |
ھنن سان اھڙا ٺھي ويا، جو ھنن کي ڇڏين ئي |
ھو |
بہ ئي. ھيءُ ھنن وٽ ٻہ- ٽي مھينا رھيا، انھيءَ وچ ۾ |
37463 |
DYNT.utf |
ھنن کي دوستن يا عزيزن وانگي سمجھندا ھئا. |
ھو |
توڙي سندس گھر جا ماڻھو ايندا ويندا ھئا. ھر طرح |
37464 |
DYNT.utf |
ھنن وٽ ايندا ھئا. |
ھو |
آچر جي ڏينھن ڪڏھن ھي ھنن وٽ ويندا ھئا ۽ ڪڏھن |
37465 |
DYNT.utf |
ھينئر استنبول ۾ گھر ڪري رھندو ھو ۽ سندس |
ھو |
جو ھو ۽ ھن جا خيال پيءُ جي خيالن سان ملي ٿي آيا. |
37466 |
DYNT.utf |
ھينئر زال کي روڪڻ لڳو. |
ھو |
ٿيون ھونديون، سي ڪنن سان ٻڌيون ھوندائين. تنھنڪري |
37467 |
DYNT.utf |
ھينئر وڏو ماڻھو آھي ۽ ھزارن جو ڌڻي آھي |
ھو |
انھيءَ جي بابت بہ منھنجو اھڙوئي اعتراض آھي. |
37468 |
DYNT.utf |
ھڪٻئي جي صحبت مان بيزار ٿي پيا، ۽ اگرچ |
ھو |
ڳالھين تي الھن جي وچ ۾ بحث ۽ ھوڏ ھلندي ھئي، جو |
37469 |
DYNT.utf |
ھڪٻئي کي سڏڻ ۾ پيار يا آبروءَ جھڙا لفظ |
ھو |
ھن جو نالو وٺي نہ سڏيندي ھئي، پر انھيءَ جي بدران |
37470 |
DYNT.utf |
ھڪٻئي کي نہ سڃاڻندا ھئا، جڏھن سڃاتاٿون، |
ھو |
بمبئيءَ ۾ اچي ٻيئي گڏ ٿيا، تڏھن بہ پھريائين تہ |
37471 |
DYNT.utf |
وئس ايندو ھو، ۽ ھن جي معرفت چڱن چڱن ماڻھن |
ھو |
ڪرڻو ٿيندو ھوس، ۽ ٻاھر شھر ۾ علي رضا وٽ ويندو ھو ۽ |
37472 |
DYNT.utf |
يا لتڙ ۾ آيو ھو، سو اکر ڊھي ويا ھئا. ٻانھيءَ |
ھو |
ھو. جي ڪو ھو، تہ بہ رات جي وقت گھم ۾ جو ٻاھر پيو |
37473 |
DYNT.utf |
ٺھراءُ ڪري سنبريا. |
ھو |
تيئن بمبئيءَ مان نڪرڻ جو وڌيڪ سعيو ٿي ٿين. آخر |
37474 |
DYNT.utf |
ٻارن ٻچن وارو آھي. زال اٿس، ڌيءَ اٿس، ماءُ |
ھو |
ھڪڙو ماستر آھي، ھتي اچي ورھيہ-ٻن کان رھيو آھي، |
37475 |
DYNT.utf |
ٻاڻ بہ انھيءَ ڳالھ تي بيٺو تہ ``اڃا منھنجي |
ھو |
رٿ ۾ ناراض لہ ٿيو باقي پنھنجي شاديءَ بابت تہ |
37476 |
DYNT.utf |
ٻاڻ زيادہ خوش ٿيو، ۽ ھن جو شڪر گذار رھيو. |
ھو |
جي اميد ھئي، پر ھن جو زيادہ ڏينھن لڳايا، تنھنڪري |
37477 |
DYNT.utf |
ٻہ ڀيرا وڃي زال، ماءُ ۽ دائيءَ سوڌو حج |
ھو |
انھيءَ عرصي ۾ |
37478 |
DYNT.utf |
ٻئي ھڪٻئي جي گھر ايندا ويندا ھئا. انھيءَ |
ھو |
ڪنھن آچر تي علي رضا ھنن وٽ ويندو ھو. ۽ اھڙيءَ طرح |
37479 |
DYNT.utf |
ٻئي ڏينھن وڃي شھر رسيا، ۽ پنھنجي مائٽن |
ھو |
|
37480 |
DYNT.utf |
ٻيءَ جي تلاش ۾ ھئا. مٿين آيا شيخ شھابالدين |
ھو |
ٻار بہ سنڀاليندي ھئي. پر آھا ھاڻي ڇڏي ويئي ھين، |
37481 |
DYNT.utf |
ٻيئي نئين زماني جا ماڻھو ھئا، نئون چلتو |
ھو |
|
37482 |
DYNT.utf |
ٻيئي ھن جي نہ ھجڻ ۾ وڌيڪ راضي ھيون، ۽ زينت |
ھو |
مگر ھيءَ جا نئين پھاڄ مٿان ٿي پيئي، تنھنڪري |
37483 |
DYNT.utf |
ٻيئي ؟؟؟ھڪٻين جي ملڪ تي ڪاھ ڪري قرون لسُٽون |
ھو |
۾ روس ۽ ايران جي وچ ۾ اڪثر لڙايون ٿينديون ھيون ۽ |
37484 |
DYNT.utf |
ٻڌ ندو تہ آءُٗ ڪھڙن ڪھڙن خراب ماڻھن جي |
ھو |
سواءِ آءُٗ جو ھيترا ڏينھن کانئس ڌار رھي آھيان ۽ |
37485 |
DYNT.utf |
ٽپ ڏيئي اٿيو، مٿان ڏاڪڻ تان دٻ دٻ ڪندو |
ھو |
ھاڻ تازي منجھس ڦٽي ھئي، تنھن ڏھوڻون زور رکيو، |
37486 |
DYNT.utf |
ٽيئي زالون ٻن ٻارن سان ھيٺينءَ جاءِ ۾ گڏ |
ھو |
ڏينھن صبح جو پھريون پھر ھو. علي رضا مٿي جاءِ ۾ ھو، |
37487 |
DYNT.utf |
ٿو سمجھي تہ اندر کيريو. |
ھو |
ويس ۾ رات جو اندر ٿي نِيو ۽ رستي ۾ ڪِري پيس، پر |
37488 |
DYNT.utf |
ڄاڻندا ھئا تہ ھن کي پنھنجن وارثن ڏي وڃڻ |
ھو |
ھن پنھنجو سڄو حال ھنن کي ڏنو ھو، ۽ |
37489 |
DYNT.utf |
ڄڻ تہ ھنن کي وڃي جدا رھڻ لاءِ تاڪيد پيا |
ھو |
ھلت چلت ۽ ڳالھائڻ مان صاف معلوم ٿي سگھيو ٿي، تہ |
37490 |
DYNT.utf |
ڇرڪ ڀري آٿيا؛ چار مڙس گھوڙن تي چڙھيل ڌُڪا |
ھو |
اڌ رات مھل گھوڙن جي ڪڙڪي کان |
37491 |
DYNT.utf |
ڇھ ورھيہ رھيا. آخر زينت بانوءَ پھرين وفات |
ھو |
گذر پيو ٿيندو ھو ۽ چڱو وقت پيو گذرندو ھو. اِتي |
37492 |
DYNT.utf |
ڇڙھو ڪين ھو، ھو ولايت ۾ ھڪڙي منڊم سان پرڻيو |
ھو |
پر |
37493 |
DYNT.utf |
ڏاھو ۽ آزمود گار ماڻھو ھو. بلڪل چڱيءَ تجويز |
ھو |
نہ سگھيو تنھنڪري البت ڏکيائي ھوندي ھيس، تڏھن بہ |
37494 |
DYNT.utf |
ڏاڍا خوش ٿيندا ھئا، ۽ انھن جي تمام گھڻي |
ھو |
۽ صحبلوڪ ملاقات لاءِ پيا ايندا ھئا، تن جي ڪري سو |
37495 |
DYNT.utf |
ڏاڍو خوش ٿيو، جو ھن پنھنجن وڏن جا مائٽ |
ھو |
پھتو، ۽ سلطان کي پنھنجي سفر جو بيان ڪري ٻڌايائين. |
37496 |
DYNT.utf |
ڏاڍو ملوڪڙو ٻار ھو. جنھن ٿي کنيس، تنھن |
ھو |
ڪا وندر تہ ٿي. الھيءَ جو نالو محبوب علي رکيائين. |
37497 |
DYNT.utf |
ڏيندس. ھو جنگي کاتي جو وڏو عھديدار ھو، |
ھو |
جيڪڏھن تون مون سان ھلندين، تہ توکي اسي رپيا درما |
37498 |
DYNT.utf |
ڏيئي، ھڪ ھزار رپيا ھو ڏيئي، ٻہ ھزار ڪري |
ھو |
ڪري ٺھراءُ ڪيائون تہ في الحال ھڪ ھزار رپيا |
37499 |
DYNT.utf |
ڏيئي، ٻہ ھزار ڪري سرڪاري بئنڪ ۾ پيءُ جي |
ھو |
تہ في الحال ھڪ ھزار رپيا ھو ڏيئي، ھڪ ھزار رپيا |
37500 |
DYNT.utf |
ڦُرڻو کائڻو، جو ڃاڻندي ھئي تہ ڦُري کائي |
ھو |
ڪندو ھو. ھن رن کي ڪا ھن سان محبت ڪانہ ھئي. ھن کي |
37501 |
DYNT.utf |
ڪندو بہ ائين ھو. ڪيترن ئي ڪمن ۾ اھڙيءَ طرح |
ھو |
نہ ڏيندو، پاڻ فائدي جھڙي مصلحت ڏسيندو. حقيقت ڪري |
37502 |
DYNT.utf |
ڪنھن صاحبلوڪ وٽان ٻہ - ٽي ڪتاب آڻيندو، |
ھو |
علي رضا وٽ وڃڻ جو اڄ انجام ڪيو آھي سو وڃان ٿو، |
37503 |
DYNT.utf |
ڪو ٿورو گھئو واپار يا ٻيو ڌنڌو ھلائي ھا، |
ھو |
اڃا ھن وٽ پنھنجي ايتري بچت ھئي، جنھن سان جيڪڏھن |
37504 |
DYNT.utf |
ڪيترا ڏينھن ڌار رھي حيدرآباد روانا ٿيا |
ھو |
علي ھنن سان تمام گھڻيون جٺيون ڪيون آھن، جنھنڪري |
37505 |
DYNT.utf |
۽ اتي رھي وڃڻ ڪري پنھنجن اصلوڪن مائٽن سان |
ھو |
ھو، جو پوءِ زماني جي گردش ڪري اچي ليٺ سنڌ ۾ نڪتو |
37506 |
DYNT.utf |
۽ اگرچ اھو کونگو ھو، ڪنھن بہ طرح ڪمائيءَ |
ھو |
ڀاءَ الھداد جي پٽ سان ڌيءَ جي شادي ڪرڻ جو ارادو |
37507 |
DYNT.utf |
۽ انگريز سرڪار جي ملڪ جو ھو، تہ بہ سلطان |
ھو |
اگرچہ ھيءُ ڌاريو |
37508 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ مھل شايد لوڏي جي ڪري نڪري پيو |
ھو |
لوھ جي ڪڙي سان آگبوٽ جي پاسي واري ڪٽھڙي سان ڳنڍيل |
37509 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ ڄمار ۾ انگريزي، فارسيءَ ۾ بلڪل |
ھو |
پٽ کي ولايت موڪلي. اھو ھينئر سورھن-سترھن ورھين جو |
37510 |
DYNT.utf |
۽ اوطاق واري لانڍيءَ ۾ ويٺو ھو ۽ علي رضا |
ھو |
جو سندس ڀاءُ حامد بہ اسڪول کان موٽي آيو |
37511 |
DYNT.utf |
۽ اھا جاءِ بہ انھيءَ ڪم لاءِ ھنن سرڪاري |
ھو |
تنھنڪري ھنن جو اچڻ وڃڻ پردي وارين گاڏين ۾ ٿيندو |
37512 |
DYNT.utf |
۽ اھي ٻانھون لکي پڙھي نہ ڄاڻنديون ھيون. |
ھو |
کان ھو، جو ھو انھن ماڻھن سان چڱيءَ طرح واقف |
37513 |
DYNT.utf |
۽ اھڙي قسم جو خرچ ھو آسانيءَ سان ڪري بہ |
ھو |
علي رضا ھينئر پئسي وارو بہ |
37514 |
DYNT.utf |
۽ اڳ ۾ اندر وڃي سمجھائي آيس، پوءِ ھن ويچاريءَ |
ھو |
۽ پنھنجي سرخروئي ڏيکارڻ لاءِ ھن کي اتي آڻي ڪڍيو |
37515 |
DYNT.utf |
۽ باقي وقت ڪتابن جي مطالع ڪرڻ ۽ ٻي لکپڙھ |
ھو |
ڪندو ھو. پوءِ وري ٻئيءَ جي ڪم جي لظرداري رکندو |
37516 |
DYNT.utf |
۽ بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ بہ سندس نالو ھو، تنھنڪري |
ھو |
ئي زبانن ۾ ھوشيار ھو، ۽ پاڻ مسلمان ۽ سکر ماڻھو |
37517 |
DYNT.utf |
۽ بمبئيءَ ۾ پڙھي ڀاءُ جھڙوئي ھوشيار ٿيو |
ھو |
ھيءُ محبوب عليءَ کان رڳو ٻہ-اڍائي ورھيہ ننڍو |
37518 |
DYNT.utf |
۽ پنھنجي زال بہ ٿي آندائين، تڏھن سندس خاص |
ھو |
جڏھن اڳئي بھبئيءَ ۾ آيو |
37519 |
DYNT.utf |
۽ پوليس جي نوڪريءَ ۾ رھي ڪيترن ئي سکرن |
ھو |
کي گھڻي خوشي ٿي. ھن گھڻن اشرافن کي ڪڪ ڪري ڇڏيو |
37520 |
DYNT.utf |
۽ ترڪي ھن جي وڏن جي زبان بہ ھئي؛ تنھنڪري |
ھو |
ھن شوق رکي، اھا ٻولي سکي. فارسي ۽ عربيءَ ۾ ھوشيار |
37521 |
DYNT.utf |
۽ تمام غريب ۽ رحمدل ماڻھو ھو، انھيءَ جو |
ھو |
چار مھاڻا ھئا: ھڪڙو ٻيڙيءَ جو مالڪ ھو، اھو پيرمرد |
37522 |
DYNT.utf |
۽ تمام گھڻي عزت ڏيندو ھوس. |
ھو |
دل تي چڱو اٽر پيدا ڪيو. سو ھن کي زيردست ڪين ڄاڻندو |
37523 |
DYNT.utf |
۽ جا سندس گھر ۾ ڪن ڏينھن کان مھمان ھوندي |
ھو |
صديق جي ڀيڻ، جنھن جو نالو صفوران |
37524 |
DYNT.utf |
۽ جاءِ جو ٻيو سامان بہ ڏاڍي پوشيد گائيءَ |
ھو |
ڪئي، ڇالاءِ جو لکڻ پڙھڻ جو سامان گھڻوئي اتي پيل |
37525 |
DYNT.utf |
۽ جوان ھو، سڙس مئي کان پوءِ ڳڻتي واڌو ٿيس، |
ھو |
خيال گھڻن ڏينھن کان ھوندو ھو- ھو کٽڻ ڪمائڻ وارو |
37526 |
DYNT.utf |
۽ جي پرڀرو پنڌ ھوندو ھو تہ گاڏي ڀاڙي ڪري |
ھو |
پورھيت ۽ سندس عزيزن مان ھڪڙو مڙس ماڻھو ويندو |
37527 |
DYNT.utf |
۽ چڱو وقت پيو گذرندو ھو. اِتي ھو ڇھ ورھيہ |
ھو |
مراد خدا پوري ڪئي. ھنن جو تمام سکيو گذر پيو ٿيندو |
37528 |
DYNT.utf |
۽ روس جي شھنشاھ جو ڍل ڀرُو ھو. انھن ڏينھن |
ھو |
ترڪستان جي سرحد واري ھڪڙي جابلو پرڳڻن جو رنيس |
37529 |
DYNT.utf |
۽ روس واري سرحدي پر ڳڻي جو رئيس ھو، ۽ منھنجو |
ھو |
۽ مختصر طرح ٻڌايائينس تہ ``منھنجو ڏاڏو اصل ترڪ |
37530 |
DYNT.utf |
۽ رڳو اشاري وھيڻو ھو، سو نيٽي پيو ۽ زينت |
ھو |
ڳنڍيل ھو ۽ انھيءَ مھل شايد لوڏي جي ڪري نڪري پيو |
37531 |
DYNT.utf |
۽ رڳو پنھنجي پيءُ جي ملڪ ۽ عزيزن کي ڏسڻ |
ھو |
وڏي ڀاءُ جو اولاد ھو، پر ھيءُ پاڻ بہ وڏي درجي تي |
37532 |
DYNT.utf |
۽ زينت بانوءَ جي مڪتب ۾ بہ ھڪ-ٻہ ڀيرا سندس |
ھو |
علي ھو، ھو علي رضا جو واقف ھو ۽ وٽس ايندڙ ويندڙ |
37533 |
DYNT.utf |
۽ ست جريب آباديءَ لاءِ ھئا، جي کوھ تي بہ |
ھو |
ٻارھن جويب زمين جا ٿيا، تن مان پنجن جريبن ۾ باغ |
37534 |
DYNT.utf |
۽ سرحدي پرڳڻي جو رئيس ھوندو ھو، جو پوءِ |
ھو |
اصلوڪو وطن ھو، ڇالاءِ جو علي رضا جو ڏاڏو پاڻ ترڪ |
37535 |
DYNT.utf |
۽ سک سان پليو ھو، تنھڪري ھوءَ ڏاڍي نازڪ |
ھو |
ظاھري صورت بہ گھٽ ڪانہ ھئي. پردي واري گھر جو ٻار |
37536 |
DYNT.utf |
۽ سلطان جي سرڪار سان جيڪو ڪم ڪار ٿيندو |
ھو |
حرڪت نہ ٿي. آفيس جو ڪم گھڻو ڪري انگريزيءَ ۾ ھلندڙ |
37537 |
DYNT.utf |
۽ سندس پيءُ پنسي وارو بہ ھو. اگرچہ ھن ڄاتو |
ھو |
وڪيل پسند آيو، جو خاندانيءَ ڪري بھتر ماڻھو بہ |
37538 |
DYNT.utf |
۽ سندس پيءُ ترڪستان جي سرحد واري پرڳڻي |
ھو |
ھن کي خبر ھئي تہ منھنجو پيءُ علي نوازخان اصل ترڪ |
37539 |
DYNT.utf |
۽ سندس منھن پئجي ويو ھو. ھن جي تصوير بہ |
ھو |
ھڪڙي ڏينھن اتفاق سان نانگ مارڻ جي لاءِ اندر آيو |
37540 |
DYNT.utf |
۽ سندس ڪارخانہ تمام زور ھو. |
ھو |
سان ملي ٿي آيا. ھو ھينئر استنبول ۾ گھر ڪري رھندو |
37541 |
DYNT.utf |
۽ سندس ڪم ڪار چڱو پئي ھليو ۽ خود مختاريءَ |
ھو |
نوڪريءَ جو دلاسو مليو ھو، اگرچہ ھو اتي تمام خوش |
37542 |
DYNT.utf |
۽ شھربانوءَ کي بہ اڳئي ھن جي دل جي خبر ھئي، |
ھو |
علي رضا، توڙي شھر جي ٻين ڪن سنگتين جي صحبت ۾ سکيو |
37543 |
DYNT.utf |
۽ ضروري سامان مسواڙ تي وٺي جايون ڀري تيار |
ھو |
تنھن ھڪڙو-ٻہ بنگلو ٻيو بہ ڀر ۾ ڀاڙي ڪري ڇڏيو |
37544 |
DYNT.utf |
۽ ضعيف ڏسڻ ۾ ٿي آيو، ۽ ھتي تہ جنگي کاتي |
ھو |
سروس جي امتحان لاءِ ويو. پر ھو بدن ۾ البت سنھڙو |
37545 |
DYNT.utf |
۽ علي رضا بہ پنھنجي ڏھاڙيءَ جي نوڪري ڏيئي |
ھو |
اسڪول کان موٽي آيو ھو ۽ اوطاق واري لانڍيءَ ۾ ويٺو |
37546 |
DYNT.utf |
۽ کائيندا بہ سڀ گڏ ھئا. پر پوءِ تہ جدا پنھنجي |
ھو |
ڪرڻ نہ ڏيندو ھو، پنھنجي خرچ تي ماني کارائيندو |
37547 |
DYNT.utf |
۽ مارجي ويو ھو. ھو انھيءَ بابت پڇا ڪرڻ لڳو. |
ھو |
رئيس ھو، سو روس جي لشڪر سان گڏ ايرانين سان لڙيو |
37548 |
DYNT.utf |
۽ مسلمان قوم سان آٿڻ- ويھن جو ارادو ڪيو |
ھو |
علي رضا البت اعتراض آندو. ھڪڙو تہ پاڻ چڱو مسلمان |
37549 |
DYNT.utf |
۽ موچارو ننڍو باغ بہ ساڻس لڳل ھو. آنھيءَ |
ھو |
زمين جو ٽڪر ھٿ ڪيو، جنھن ۾ اڳيئي ھڪڙو کوھ بہ جاري |
37550 |
DYNT.utf |
۽ واپاري ماڻھو ھوندو ھو. ھن مغل جي گھر جو |
ھو |
گھر ھوندو ھو. ھو ميرن جي صاجيءَ ۾ خراسان کان آيو |
37551 |
DYNT.utf |
۽ وري ٻي شادي ڪري البت چڱو رستو ورتو ھئائين. |
ھو |
اڳھين پشيمان ٿيو ھو. منڊم وئي کان بوءِ ھوش ۾ آيو |
37552 |
DYNT.utf |
۽ وٽس ايندڙ ويندڙ ھو ۽ زينت بانوءَ جي مڪتب |
ھو |
قبول ڪيو ھن جو نالو فضل علي ھو، ھو علي رضا جو واقف |
37553 |
DYNT.utf |
۽ وڏن وڏن ماڻھن سان رستو ھوس. جيتوڻيڪ شاديءَ |
ھو |
اھڙو وڏو بندوبست ڪرڻ؛ جو وڏي شھر ۾ ھو، ٻئسي وارو |
37554 |
DYNT.utf |
۽ وڏي حڪم وارو ھو، مگر ڏاڍو ظالم ۽ بد چال |
ھو |
ھو. ھو شھر جي سڀني سپاھين جي مٿان داروغو ۽ عملدار |
37555 |
DYNT.utf |
۽ وڪالت جو ڪم ڪندو ھو ۽ ھرطرح اھڙيءَ ٻانھن |
ھو |
پنھنجي پٽ لاءِ اھا ٻنھن گھري. اھو ھٽس جوان |
37556 |
DYNT.utf |
۽ ھاڻ بہ ھي چڱي حال ۾ آھن، مگر وري بہ پرائي |
ھو |
وارو گھر آھي. علي نواز سغل بہ لنڍڙو مڙس ڪين |
37557 |
DYNT.utf |
۽ ھرطرح اھڙيءَ ٻانھن جو لائق ھو. ٻيو وري |
ھو |
اھا ٻنھن گھري. اھو ھٽس جوان ھو ۽ وڪالت جو ڪم ڪندو |
37558 |
DYNT.utf |
۽ ھن جا خيال پيءُ جي خيالن سان ملي ٿي آيا. |
ھو |
وارو ھو. اسان چيو آھي تہ ھو تمام چڱي ۽ سالم طبع جو |
37559 |
DYNT.utf |
۽ ھن جي ھلت چلت جو چڱيءَ طرح وافف ھو، سو |
ھو |
چڱيءَ طرح سھجھايائينس. حامد تہ علي رضا جو سنگتي |
37560 |
DYNT.utf |
۽ ھن کان اڳي گھڻا مٿا ھنيا ھئائون، پر فائدي |
ھو |
۽ سلطان جي سرڪار جي وچ ۾ ھو، جنھن جو فيصلو ڪرڻو |
37561 |
DYNT.utf |
۽ ھن کي گھڻو ڀائيندو ھو. ڪنھن مھل تہ انھيءَ |
ھو |
علي رضا بہ ھن جي افعالن ۽ اخلاقن تي عاشق ٿي رھيو |
37562 |
DYNT.utf |
۽ ھنن کي دلاسا بہ پيو لکندو ھو. ھنن ڏي ائين |
ھو |
ھو ۽ ھو آتان پنھنجي ڀاءُ کي جٺيون بہ پيو ڪندو |
37563 |
DYNT.utf |
۽ ھنن ماڻھن کي ميمڻ محلي ۾ لھڻو ھو، سو ھڪڙي |
ھو |
آڻي بندر تي لائو. زينت بانوءَ کي ڦول گليءَ ۾ وڃڻو |
37564 |
DYNT.utf |
۽ ھو آتان پنھنجي ڀاءُ کي جٺيون بہ پيو ڪندو |
ھو |
ھئي. تن ڏي علي رضا وقت بوقت پنھنجو حال پيو لکندو |
37565 |
DYNT.utf |
۽ ھو وئس ايندو ھو، ۽ ھن جي معرفت چڱن چڱن |
ھو |
شغل ڪرڻو ٿيندو ھوس، ۽ ٻاھر شھر ۾ علي رضا وٽ ويندو |
37566 |
DYNT.utf |
۽ ھوءَ بہ ھاڻ اچي زال ٿي ھشي، تنھنڪري] ھسن |
ھو |
ڪڏھن ڪٿي ڪڏھن ڪٿي. ۽ ڌيءُ جو نيڪال] بہ نيٺ ضروري |
37567 |
DYNT.utf |
۽ ھڪڙي جنگ ۾ وڙھندي مارجي ويو ھو. سرائي |
ھو |
علي خان ٽالپر جي ڏينھن ۾ مشھور بھادر ٿي گذريو |
37568 |
DYNT.utf |
۽ ھڪڙي ڌيءَ عظمت بانو (يا جنھن کي عظمت بي |
ھو |
محبوب علي ھئس، جو ھينئر ٻن-اڍائن ورھين جي ڃمار جو |
37569 |
DYNT.utf |
۽ ٻہ سندس نوڪر ھئا، جي ٻيڙيءَ جا جوان ڪري |
ھو |
ماڻھو ھو، انھيءَ جو نالو صديق ھو. ٻيو سندس پٽ |
37570 |
DYNT.utf |
۽ ٻيا جيڪي ڪتاب اڪثر اسُڪولن ۾ پڙھائيندا |
ھو |
ھئائون، جنھن تي مڙس، زال کي انگريزي پڙھائيندو |
37571 |
DYNT.utf |
۽ ٻيو وري پاڻ مسلمان ۽ قابل ۽ تجويز وارو |
ھو |
جنھن سلطان جي ڪامورن سان دوستيءَ جو رستو رکيو |
37572 |
DYNT.utf |
۽ ٻيو وري ولايتي ماڻھو ھو، تنھن کي ولايتي |
ھو |
جي گاڏيءَ تي بيٺا ھئا. علي نواز خان ڏاھو ماڻھو |
37573 |
DYNT.utf |
۽ ٻيو وري ڪيترن صاحبلوڪن بہ اھا صلاح ڏنيس؛ |
ھو |
رضا ھلندڙ زماني جي وڏن وڏن ماڻھن سان اٿليو پٿليو |
37574 |
DYNT.utf |
۽ ٽين دڪڙي پورھيت ھين ماني پچائڻ واري. |
ھو |
سندس پٽ، جو ڏينھن جو ڪنھن ڪارخاني ۾ ڪمائڻ ويندو |
37575 |
DYNT.utf |
۽ ڪاوڙجي نوڪريءَ مان خارج ڪيوھو، سو فقط |
ھو |
اسان علي رضا بيگ افنديءَ کي دربار مان لوڌي ڪڍيو |
37576 |
DYNT.utf |
۽ ڪي وري انھيءَ کان ھو، جو ھو انھن ماڻھن |
ھو |
جو وقت پيو آھي. اھو سندس نٽائڻ ڪي حجاب ۽ ڪي حياکان |
37577 |
DYNT.utf |
۽ ڪيئن اتي آيو. |
ھو |
اندر يا ٻاھر واسطو آھي، اھو خط جو لڌو، سو ڪنھن جو |
37578 |
DYNT.utf |
۽ ڪڏھن ڪڏھن ٻہ-ٽي ڏينھن وٽن رھي بہ پوندو |
ھو |
۾ علي رضا جو مامو دلاورخان، جو اڪثر وٽن ايندو |
37579 |
DYNT.utf |
۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ جي آزمودي ڪري زيادہ |
ھو |
اگرچ پڙھيو رڳو سنڌي اسڪول ۾ ھو، مگر ذھين طبع جو |
37580 |
DYNT.utf |
!'' ۽ ٻڇيائينس تہ ``اھي پيپ ڇاجا ھئا؟'' ھن |
ھو |
ڏاڍو ڪو اسباب پيو ھوندو، ٻر ھتي تہ گھڻو ڪچرو پيو |
37581 |
DYNT.utf |
- موالين وانگي گوماٽيو پيو ھو. زينت بانو |
ھو |
جي خدمت پئي ڪيائين. سندس مامو تہ زالن کان بہ پري |
37582 |
DYNT.utf |
- ھو کٽڻ ڪمائڻ وارو ھو ۽ جوان ھو، سڙس مئي |
ھو |
پنھنجي پٽ جي شاديءَ جو خيال گھڻن ڏينھن کان ھوندو |
37583 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
آڻي ويھاريائين، رات ڏينھن انھيءَ سان خوش رھندو |
37584 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
اندر ھڪڙو ڪناري وارو آگبوٽ ڪراچيءَ کان ھليل اچڻو |
37585 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
بندوبست ڪندس، تنھنڪري ھو پاڻ انھيءَ ڳالھ ۾ خوش |
37586 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
بہ ھڪ-ٻہ ڀيرا سندس اچڻ ٿيو ھو، جتي ھن عظمت کي ڏٺو |
37587 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
تاڪيد ڪري ڇڏيو ھئانين، ننھن اندران ڪلف ڏيئي ڇڏيو |
37588 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
تي بار ھوندو ھو، تنھن جو فيصلو ھاڻي اچي ويجھو ٿيو |
37589 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
تڏھن پڪ ٿيس تہ انھيءَ پرڳڻي جو رئيس سندس ڏاڏو |
37590 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
جو اندر حرمسراءِ ۾ وڃڻ ۽ اھڙو ڪم ڪرڻ بلڪل اھنجو |
37591 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
جو پٽ ھن پنھنجيءَ مھمانڻ جو گھڻو شڪر گذار ھوندو |
37592 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
رھي. ھي يتيم علي نواز تڏھن ڏھن ورھين جي عمر جو مس |
37593 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
سو ھن کي انھن مسلماني حڪومتن ڏسڻ جو بہ گھڻو شوق |
37594 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
سڄي ڳوٺ ۾ سڌري پيو، ۽ اڳي کان وڌيڪ صفا رھندو |
37595 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
علميت، ايمانداري، اشرافت ۽ چڱي انتظام جو فل |
37596 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
لڳو ھوس، سو ھينئر تمام وڏو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو |
37597 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
نزاڪت ۽ لياقت ھئي. ھن جو نانو ``فلڪ سوز بيگم'' |
37598 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ننڍو ھو ۽ بمبئيءَ ۾ پڙھي ڀاءُ جھڙوئي ھوشيار ٿيو |
37599 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
نڪا ٻي شڪ جي ڳالھ رھي، حالا- جو ھي معتبر ماڻھو |
37600 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
وٺي پنھنجي گھر آئي، جو سندس ھٽ کان گھڻو پري نہ |
37601 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ٻولھائڻ جي آزمودي ڪري زيادہ ھوشيار ڏسڻ ۾ ايندو |
37602 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
پيو گذاريندو آھي، تھڙيءَ طرح ھنن جو بندوبست بہ |
37603 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
پٽ حامد علي، ڪتاب ڪڇ ۾ ڪري اسڪول ڏي روانو ٿيو |
37604 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ٿو ڪري. انھيءَ ڳالھ تي بہ سندن وچ ۾ تڪرار ھلندو |
37605 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ڀنگ گھوٽيندو ھو، يا ڪو اوتارو ۽ دائرو چتائيندو |
37606 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
کي انھيءَ ڳالھ ظاھر ڪرڻ جو في الحال ارادو ئي |
37607 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ڪار ٿيندو ھو، تنھن جو آڪلاءُ ھو فارسي زبان ۾ ڪندو |
37608 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ڪري انھيءَ سان شادي ڪرڻ شايد ھن جي لاءِ مشڪل نہ |
37609 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ڪري، ھو پنھنجو گذران عزت آبروءُ سان پيو ڪندو |
37610 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ڪندو ھو، ھنن کي وقت بوقت خرچ پکو پيو پھچائيندو |
37611 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ڪڏھن تہ اتي چاءِ يا ھلڪي کاڌي جو بندوبست ٿيندو |
37612 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
گھڻو ڏک ٿي ٿيو، جو پيءُ-ماءُ جي ھوتدي ھن کي وڏو ڏڍ |
37613 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ھئائين. ھيءُ طبع جو سالم ۽ ديندار ماڻھو ھوندو |
37614 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ھنن جو وري پاڻ ۾ خلاصو رستو دوستيءَ جو ٿي ويو |
37615 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ھو تہ سندس سگھڙ پائيءَ جي تعريف مان ڍاپندو ئي ڪين |
37616 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ھو. انھيءَ ٻانھيءَ منجھان سڀ ڪم جو پورائو ڪندو |
37617 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ھو، تنھنڪري ھن جي ھانوَ کي وري بہ ڪو ڏڍ ھوندو |
37618 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ھيس، ھن جي اولاد کي پنھنجو اولاد ڪري ڄاڻندو |
37619 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
ھيون، جتي ڪڏھن ڪڏھن ھو مھينن جا مھينا وڃي رھندو |
37620 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
۽ گھر جو ڀاتي ٿي ويئي ھئي، ۽ انھيءَ جو نالو مريم |
37621 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
۾ گھر ڪري رھندو ھو ۽ سندس ڪارخانہ تمام زور |
37622 |
DYNT.utf |
. |
ھو |
اچي انھيءَ پاڙي ۾ لڪتي، جو شھر جي اوڀرين پاسي کان |
37623 |
DYNT.utf |
. آخر جڏھن امتحان پاس ڪيائين، تڏھن يکدم |
ھو |
ولايت ۾ رھيو ۽ ڪنھن جوان منڊم سان واقف ٿي ويو |
37624 |
DYNT.utf |
. آنھيءَ سان گڏ وري ٿورو ٽڪر آباديءَ جي |
ھو |
ھڪڙو کوھ بہ جاري ھو ۽ موچارو ننڍو باغ بہ ساڻس لڳل |
37625 |
DYNT.utf |
. آھا سلطان کي کي پسند آئي. زال جي مرضيءَ |
ھو |
ھئي، ۽ پرڻيل بہ نہ ھئي، انھيءَ جو نانو فتن خانم |
37626 |
DYNT.utf |
. اِتي ھو ڇھ ورھيہ رھيا. آخر زينت بانوءَ |
ھو |
تمام سکيو گذر پيو ٿيندو ھو ۽ چڱو وقت پيو گذرندو |
37627 |
DYNT.utf |
. اسان چيو آھي تہ ھو تمام چڱي ۽ سالم طبع |
ھو |
ايتري بيحيائي ڪئي ھئي، تہ منصور علي وڏو حيا وارو |
37628 |
DYNT.utf |
. اکرچہ ھو سڀ جھنگلي ماڻھو ھئا، تہ بہ ھن |
ھو |
ھو، ۽ وقت بوقت زال ۽ ڀيڻ کي ھن جي پارت ڪندو |
37629 |
DYNT.utf |
. اگرچ پڙھيو رڳو سنڌي اسڪول ۾ ھو، مگر ذھين |
ھو |
پڙھي تہ ھشيار ٿيو ھو، پر انکريزيءَ ۾ بہ چالاڪ |
37630 |
DYNT.utf |
. اگرچہ ھن ڄاتو ٿي تہ اڃا عظمت ننڍي آھي، |
ھو |
ڪري بھتر ماڻھو بہ ھو ۽ سندس پيءُ پنسي وارو بہ |
37631 |
DYNT.utf |
. ان موجب وڃڻ جو پڪو ٺھراءُ ڪري، خميس واري |
ھو |
وڃڻ ۾ ناراض بہ ھئا، بر زال کي مڙس ڏي وڃڻ تہ ضرور |
37632 |
DYNT.utf |
. انھن ڀاتين سان زينت بانوءَ جو ھاڻي اچي |
ھو |
ڌيءَ ڇڏي مري ويئي ھئي، سو اڇا انھيءَ جي سوءَ ۾ |
37633 |
DYNT.utf |
. انھن ڏينھن ۾ روس ۽ ايران جي وچ ۾ اڪثر لڙايون |
ھو |
جابلو پرڳڻن جو رنيس ھو ۽ روس جي شھنشاھ جو ڍل ڀرُو |
37634 |
DYNT.utf |
. انھن ۾ ئلي نواز جو پيءُ بہ پنھنجي لشڪر |
ھو |
ھيٺ وارن ڪيترن ئي ننڍن حاڪمن جو لشڪر مدد لاءِ آيل |
37635 |
DYNT.utf |
. انھيءَ جو بمبئي ۽ ٻين ولايتن سان واپار |
ھو |
رستو ھو. شھر ۾ ھڪڙو ميمڻ سيٺ حاجي ڏوسل نالي ھوندو |
37636 |
DYNT.utf |
. انھيءَ جو نالو چاند بيبي ھو. اھا مرداني |
ھو |
ھٽ چيڪو ھو، سو ھڪڙيءَ سرھاڻن وڪڻڻ واريءَ زال جو |
37637 |
DYNT.utf |
. انھيءَ جي بہ پڪ خبر نہ ھيس تہ ڪيڏي وبئي؛ |
ھو |
جي ڀيڻ، جنھن کي ساڻس گڏ رستي ۾ چورن اچي ڦريو |
37638 |
DYNT.utf |
. انھيءَ سان گڏ ھو مقرر وقتن تي عبادت ڪرڻ |
ھو |
باقي وقت ڪتابن جي مطالع ڪرڻ ۽ ٻي لکپڙھ ۾ گذاريندو |
37639 |
DYNT.utf |
. انھيءَ شغل مان قري وري رنن جي صحبت پيدا |
ھو |
يڪتارو ٺاھي رکيائين، رات جو پيو اھا وندر ڪندو |
37640 |
DYNT.utf |
. انھيءَ طرح پڙھائڻ جي ڪم مان ھن کي سٺ-ستر |
ھو |
ڪڏھن ڪڏھن تہ ڪراچيءَ تائين بہ وڃي اھو ڪم ڪندو |
37641 |
DYNT.utf |
. انھيءَ طرح سندس زال صفوران جو بہ سکرن |
ھو |
چيو آھي تہ فضل محمد جو شھر ۾ سکرن سکرن سان رستو |
37642 |
DYNT.utf |
. انھيءَ طرح ھي سانھ ستيءَ سان گوشہ نشينيءَ |
ھو |
ھئي، باقي گھر ۾ ھن جو بہ اھو ساڳيو شغل ھوندو |
37643 |
DYNT.utf |
. انھيءَ کي بہ اتي رلائي ڦاڙي ڦٽو ڪيائون. |
ھو |
دکن کان نڪتو، جو انھيءَ تي سنڌ جو لفظ لکيل نہ |
37644 |
DYNT.utf |
. انھيءَ لڙائيءَ ۾ ڏاڍي خونريزي ٿي ۽ روس |
ھو |
انھن ۾ ئلي نواز جو پيءُ بہ پنھنجي لشڪر سوڌو حاضر |
37645 |
DYNT.utf |
. انھيءَ وقت کان وٺي، منھنجي دل ۾ يقين ٿيو |
ھو |
۽ جاءِ جو ٻيو سامان بہ ڏاڍي پوشيد گائيءَ سان رکيل |
37646 |
DYNT.utf |
. انھيءَ ھوندي بہ پوشيد گائي حد کان وڌيڪ |
ھو |
ٿي پوندي ھئي، تہ پوءِ سڄو بار سندس سر تي ايندو |
37647 |
DYNT.utf |
. انھيءَ ٻانھيءَ منجھان سڀ ڪم جو پورائو |
ھو |
پوري پني ھين، تنھنڪري سرائي، ٻيو نوڪر نہ رکيو |
37648 |
DYNT.utf |
. اھا سنڌ ھئي، جتي ٿوري خرچ سان ماڻھو اھڙو |
ھو |
بمبئي شھر ۾ يا ان جي آسپاس آسانيءَ سان ٿيڻ اھنجو |
37649 |
DYNT.utf |
. اھا مرداني ۽ چڱي زال ڏٺي ٿي، تنھن کان وڃي |
ھو |
وڪڻڻ واريءَ زال جو ھو. انھيءَ جو نالو چاند بيبي |
37650 |
DYNT.utf |
. اھو مون پڙھيو آھي، آءُٗ ٿو تو کي ٻڌايان.'' |
ھو |
مريم مٿي آڻي ڏنو، تنھن ۾ زينت پنھنجو سڄو حال لکيو |
37651 |
DYNT.utf |
. اھو ھيءُ، تہ سندس پٽ حامد، جو اڳي ھڪڙي |
ھو |
ڏک ھن کي سڀ کان وڌيڪ ماري وڌو ھو، سو وچئون ٻيو |
37652 |
DYNT.utf |
. اھڙي ھنڌ ڀلا بردو ڪيترو ھلي سگھندو؟ وري |
ھو |
زينت بانو ۽ سسڻس تہ برقعو پھرئين ڏينھن لاھي ڇڏيو |
37653 |
DYNT.utf |
. اھڙيءَ چالاڪي ۽ ايمانداريءَ سان ڪم ڪيائبن |
ھو |
گھڻو ڪم ھو، تڏعن بہ علي رضا ڪو ڪم کان ڊڄڻ وارو نہ |
37654 |
DYNT.utf |
. بختاور ٻھاري سھاري ڏيئي بس ڪئي ھئي، ۽ |
ھو |
آرھڙ جا ڏينھن ھئا، صپح جو سج آڀري سنئون ٿيو |
37655 |
DYNT.utf |
. بلڪل چڱيءَ تجويز سان ھلت ڪندو ھو. پھرين |
ھو |
ھوندي ھيس، تڏھن بہ ھو ڏاھو ۽ آزمود گار ماڻھو |
37656 |
DYNT.utf |
. پر خير، جيئن قسمت ۾ ھوندو، ائين ٿيندو. |
ھو |
بہ نہ رکيوھو، تڏھن اوھان جو مون سان گڏ ھلڻ ضرور |
37657 |
DYNT.utf |
. پر سندس زال جو ڀاءَ ھو، تنھنڪري البت ارمان |
ھو |
جو ڄاتائين ٿي تہ ھي ٻنھي گھرن تي ڪوڙھ جو چِٽو |
37658 |
DYNT.utf |
. پر ھن کي شڪار جو شوق اچي ٿيو، الھيءَ چوس |
ھو |
چڱن ماڻھن وٽ اچ وڃ ھيس، تنھنڪري پاڻ بہ سڌري پيو |
37659 |
DYNT.utf |
. پر ھينئر منجھس ٻيا ماڻھو ويٺا آھن.'' |
ھو |
گھر بہ پري ناھي، او اھيو پريان ھن ماڙيءَ تي ھوندو |
37660 |
DYNT.utf |
. پھرين دل ۾ آيو ھوس تہ ستان بغداد ۾ يا ٻئي |
ھو |
انھيءَ پٽ کي علي رضا ڄاڻي واڻي پاڻ سان کنيو |
37661 |
DYNT.utf |
. پھرين ڏينھن ۾ تہ جيڪي پنھنجا قيمتي زيور |
ھو |
آزمود گار ماڻھو ھو. بلڪل چڱيءَ تجويز سان ھلت ڪندو |
37662 |
DYNT.utf |
. پوءِ پنھنجي منھن سوداگريءَ جي سانسگي |
ھو |
کان پوءِ بہ علي نواز پنج-ڇھ مھينا انھيءَ گھر ۾ |
37663 |
DYNT.utf |
. پوءِ موٽي آيو؛ جو اڪثر رات جو گھر کان ٻاھر |
ھو |
تڏھن درياھ تي پل ڪانہ ھئي، آگبوٽ تي درياھ لنگھبو |
37664 |
DYNT.utf |
. پوءِ وري ٻئيءَ جي ڪم جي لظرداري رکندو |
ھو |
۽ ميون جي وڻن جي سنڀال ۽ چمنن ۽ ٻارن جي ڀڃگھڙ ڪندو |
37665 |
DYNT.utf |
. پوءِ ٿورو ٿورو ڪري پاڻ بہ بندوق ھٿ ڪيائين، |
ھو |
ٿيو تن سان گڏ اڪثر آچر جي ڏينھن شڪار تي پيو ويندو |
37666 |
DYNT.utf |
. پُٺ تي، آھا رات علي رضا جي زال يا ٻيا گھر |
ھو |
موٽي آيو؛ جو اڪثر رات جو گھر کان ٻاھر نہ رھندو |
37667 |
DYNT.utf |
. پڪ ھين تہ ٻڏي ويئي؛ ھنن جي وري ڏسڻ جي اميد |
ھو |
ھو، سي بہ ڀلجي ويا. وري ھنن ھن کي مئو سھسايو |
37668 |
DYNT.utf |
. تنھنڪري علي رضا کي ھن ڏي گھڻو خيال ٿي بيٺو. |
ھو |
ڪندي ھئي، توڙي جو ٻيو ڪم ڪار سندس حوالي ھوندو |
37669 |
DYNT.utf |
. جن وٽ وري ھيون، تن انھيءَ مھل ڪنڊ پاسي |
ھو |
نہ ھين، جو ھنن کي ڪنھن لڙائيءَ جو خيال بہ ڪونہ |
37670 |
DYNT.utf |
. جنھن ٿي کنيس، تنھن کي ھن جي شڪل شباھت ۽ |
ھو |
جو نالو محبوب علي رکيائين. ھو ڏاڍو ملوڪڙو ٻار |
37671 |
DYNT.utf |
. جھڙيءَ طرح ٻھراڙيءَ جا ماڻھو ٿيندا آھن، |
ھو |
جابلو ملڪ ھو، تنھن ۾ ڪو شھرن جھڙو بندوبست رکيل نہ |
37672 |
DYNT.utf |
. جي ڪو ھو، تہ بہ رات جي وقت گھم ۾ جو ٻاھر |
ھو |
جي پاسي ۾ ٻاھر پيو ھو.'' مٿانس اکر لکيل ڪونہ |
37673 |
DYNT.utf |
. جيتوڻيڪ اھي زال کي گھڻي ڪم جا نہ ھئا، پر |
ھو |
جاگرافي، حساب وغيوہ، سي بہ ھن کي پڙھائيندو |
37674 |
DYNT.utf |
. جيئن پيري ٿي باد پيس، تيئن انھيءَ جو شوق |
ھو |
۽ خدا جي بندگي بہ ڪندس- تنھن جو خيال ھن کي اڃا دل ۾ |
37675 |
DYNT.utf |
. جيڪو دستور ميرن جي صاجيءَ کان ھليل ھو، |
ھو |
نہ ھو. ھو سوائي ماڻھو ھئا، ھنن جو پردو وڌيڪ سخت |
37676 |
DYNT.utf |
. جيڪي پڙھيو ھئائين يا ٻڌو ھئائين، تنھن |
ھو |
ٿيندو ھو، سو سندس پيءُ جي ڏينھن ۾ ئي ھن وٽ رھندو |
37677 |
DYNT.utf |
. جيڪي ھن جا ڳجھا حاسد ھئا، سي بہ ظاھري ڪري |
ھو |
ھن جي وڃڻ ڪري ناراض ھئا، جو ھن سڀني سان رس رھايو |
37678 |
DYNT.utf |
. جڏھن آھي سڀ کپي ويا، تڏھن خرچ گھٽائڻ لڳو. |
ھو |
زيور ۽ مڻا ھئن، سي ڳاري، ٺاھہ ٺوھہ رکندو ايندو |
37679 |
DYNT.utf |
. زال جي ھلت جي نسبت ۾ ڪيتريون تي بدناميءَ |
ھو |
مڙس کان نافرمان ھئي، تنھنڪري مڙس مٿس نامھربان |
37680 |
DYNT.utf |
. زال، مڙس کان نافرمان ھئي، تنھنڪري مڙس |
ھو |
کي ڇڏي وڃڻ ۾ خوش ھئي ۽ مڙس، زال کي ڇڏي ڏيڻ ۾ راضي |
37681 |
DYNT.utf |
. زماني جو اٿليل پٿليل ماڻھو ھو، وڏن وڏن |
ھو |
سو انھيءَ کان وڌيڪ فائدي وٺڻ جي اميد پيو رکندو |
37682 |
DYNT.utf |
. زينت بانو چوڏھن پندرھن ورھين جي جوان ڇوڪري |
ھو |
ورھين جو ٿيو ھو، پر اڃا انگريزي اسڪول ۾ پڙھندو |
37683 |
DYNT.utf |
. زينت بانو ٻاھر جي ڪم ڪار ۾ سو گھڻو ھٿ نہ |
ھو |
سان گڏ ھو مقرر وقتن تي عبادت ڪرڻ ۾ مشغول رھندو |
37684 |
DYNT.utf |
. زينت بانو ۽ سسڻس تہ برقعو پھرئين ڏينھن |
ھو |
تہ زالن کان بہ پري ھو- موالين وانگي گوماٽيو پيو |
37685 |
DYNT.utf |
. سرائي فتح خان ٻاڻ بہ مير مراد علي خان وٽ |
ھو |
بھادر ٿي گذريو ھو ۽ ھڪڙي جنگ ۾ وڙھندي مارجي ويو |
37686 |
DYNT.utf |
. سَس-ننھن جون لڙايون اڪثر ٻڌبيون آھن، پر |
ھو |
ھلت ھوندي ھئي جو سڀڪو مٿانئس ساھ پيو صدقو ڪندو |
37687 |
DYNT.utf |
. سندس پيءُ، مير غلام علي خان ٽالپر جي ڏينھن |
ھو |
سرائي فتح خان، سنڌ جي ھڪڙي قديم خاندان سان |
37688 |
DYNT.utf |
. سندس شڪل بہ ڏٺي ھئائين جو ھڪڙي ڏينھن اتفاق |
ھو |
تعريف ڀاءُ کان بہ ٻدي ھئائيڻ، جو ھن جو پڪو سنگتي |
37689 |
DYNT.utf |
. سندس ڪيتريون ئي ٻيڙيون مڏئيءَ وٽ سمنڊ |
ھو |
لاڙڪ ھن پاڙي جو نيڪ مرد ھو، وسعت وارو ماڻھو بہ |
37690 |
DYNT.utf |
. سو ھينئر خدا تي ڪم رکي، توڪل ڪري اچي اتي |
ھو |
کي بمبئيءَ ۾ ڪن ورھين تائين گھر ڪري رھڻ جو ارادو |
37691 |
DYNT.utf |
. سڀڪا بيبي پنھنجي گھر ۾ خوش گذار بندي ھئي، |
ھو |
جيڪو اينديون ھيون، سو ھنن جو خوشيءَ ۾ گذرنذو |
37692 |
DYNT.utf |
. شھر ۾ ھڪڙو ميمڻ سيٺ حاجي ڏوسل نالي ھوندو |
ھو |
صفوران جو بہ سکرن سکرن جي گھرن ۾ اچڻ وڃڻ جو رستو |
37693 |
DYNT.utf |
. علي رضا بہ گھر ۾ ھو، پر مٿي ماڙي تي پنھنجي |
ھو |
رويون، تڏھن گھر جا ڀاتي سڀ حاضر ھئا. آچر جو ڏينھن |
37694 |
DYNT.utf |
. علي رضا جو ھتي ھئڻ ھن جي لاءِ وڏي ڳالھ |
ھو |
سڌريل ڇوڪرو ھوندو ھو، سو ھاڻي کري ٻُھر ٿي پيو |
37695 |
DYNT.utf |
. علي رضا مٿي جاءِ ۾ ھو، ھو ٽيئي زالون ٻن |
ھو |
دفتر پورو ڪيو. آچر جي ڏينھن صبح جو پھريون پھر |
37696 |
DYNT.utf |
. علي رضا ھلندڙ زماني جي وڏن وڏن ماڻھن سان |
ھو |
انھيءَ ڄمار ۾ انگريزي، فارسيءَ ۾ بلڪل ھوشيار ٿيو |
37697 |
DYNT.utf |
. علي نواز جي پيءُ جڏھن خبر ٻڌي تہ سندس ملڪ |
ھو |
سان وڙھن لاءِ سنڀري آيو ۽ ڪاھ ڪري اچي ويجھو پيو |
37698 |
DYNT.utf |
. کيس اولاد ڪونہ ھو، مگر ساڻس گڏ سندس ننڍو |
ھو |
ھيون ۽ واپار ۾ بہ ھٿ ھوس، تنھنڪري ھلنديءَ وارو بہ |
37699 |
DYNT.utf |
. گھر ۾ بہ پنھنجو يڪتارو ٺاھي رکيائين، رات |
ھو |
ڳائڻ وڃائڻ جو شوق جاڳيس. ڪافيون ۽ راڳ پيو بڌندو |
37700 |
DYNT.utf |
. لاشڪ سرائي بہ ھن ڪم ۾ راضي آھي جو اڳواٽ |
ھو |
ٻڌابو ھو، تنھن جو بہ ھيستائيب مون کي دل ۾ ويچار |
37701 |
DYNT.utf |
. ماءُ جي آئي کان پوءِ ويچارو پھريان ڏينھن |
ھو |
بابت دل ۾ سمجھي ھئي؛ اھو گھر برابر علي رضا جو |
37702 |
DYNT.utf |
. مائي شھربانوءَ کي ھنن سان ملڻ جي خواھش |
ھو |
سرائي فتح خان جو گھر نہ ھو، حامد ۽ مھاڻيءَ جو گھر |
37703 |
DYNT.utf |
. مريم خط ڏيئي وري اچي پنھنجي جاءِ تي ويھي |
ھو |
جي حال جو ھو، جو ھن پنھنجي مڙس لاءِ لکي تيار ڪيو |
37704 |
DYNT.utf |
. مسلماني بادشاھيءَ ۾ بادشاھ کان گھٽ جيڪو |
ھو |
بہ مٿس حسد نٿي نيائون. ھينئر علي رضا وڏي اوج تي |
37705 |
DYNT.utf |
. منڊم وئي کان بوءِ ھوش ۾ آيو ھو ۽ وري ٻي |
ھو |
کي گھڻيون جٺيون ڪيائين، ھو تہ اڳھين پشيمان ٿيو |
37706 |
DYNT.utf |
. مٿامونا ھڻي ھڪڙو-ٻہ صاحبلوڪ ھٿ ڪيائين، |
ھو |
کان موٽيِ آيو، تڏھن ھن اچي پنھنجر گھر وسايو |
37707 |
DYNT.utf |
. نہ رڳو ايترو، پر بختاور کي بہ ڏبڻ وٺڻ سان |
ھو |
پئي ھنيا، ۽ اوير سوير سوکڙيون سڙيون پيو سوڪلندو |
37708 |
DYNT.utf |
. نيٺ ٿورو ٿورو ڪري اسڪول بہ ڇڏي ڏنائين. |
ھو |
پوندو ھو؛ ۽ سنگتين سان باغن ۾ وڃي پيالا پاڻي ڪندو |
37709 |
DYNT.utf |
. نڪا مٿان عبارت ھيس، نڪا ھيٺان ڪا صحيح |
ھو |
اھو خط گونگو لکيل |
37710 |
DYNT.utf |
. نڪي حقيقت ڪري ھاڻي خود علي رضا جي مرضي |
ھو |
رفت ڇڏي ڏني ھئائين. وري پنھنجي نوڪريءَ ۾ بہ قابو |
37711 |
DYNT.utf |
. وري انھيءَ وڪيل کي ھڪڙي زال تہ اڳيئي آھي، |
ھو |
پليو، ۽ رڳو ڪڪڙ وانگي ٻانگون ڏيئي لولا ڇڏائيندو |
37712 |
DYNT.utf |
. وري ڀاڻس کي ننڍي ڌيءَ ٽن ورھين جي ھئي، |
ھو |
نالائق عزيز پسند ڪنديون آھن، تيئن ھن کي بہ خيال |
37713 |
DYNT.utf |
. ويچارا روئي روئي ماٺ ڪري ويھي رھيا. |
ھو |
ٿيو. سڀ کان گھڻو افسوس علي رضا ۽ سَندس زال کي |
37714 |
DYNT.utf |
. ويچاريءَ ھيترا ڌڪا پيٽ سان پئي کاڌا. پٽ |
ھو |
بہ ڄائو، ڇالاءِ جو مڙس کان جدا ٿيڻ مھل ھن کي پيٽ |
37715 |
DYNT.utf |
. وڌيڪ جي ھن کي اميد بہ ڪانہ ھئي. انھيءَ |
ھو |
۾ بادشاھ کان گھٽ جيڪو وڏو درجو ھو، سو ھاڻ ھن کي |
37716 |
DYNT.utf |
. ھاڻ ھنن مغلن کي پنھنجو مائٽ ٿي ڄاتائون. |
ھو |
ھنن بہ مائٽن مان گھڻن ڏينھن کان آسرو لاھي ڇڏيو |
37717 |
DYNT.utf |
. ھتي اڳئي پنج-ڇھ قيدياڻيون پيون ھيون، تن |
ھو |
جيل ۾ زنانو گھر مڙسن کان ڌار |
37718 |
DYNT.utf |
. ھتي تہ رڳو سندس بڇڙن ڪمن جي ڪري خراب قسمت |
ھو |
جي سٽ جھلي نہ کگھيو. ڀلا، ھن سڄي عمر سکن ۾ گذاريو |
37719 |
DYNT.utf |
. ھفتي کن جي اندر ھڪڙو ڪناري وارو آگبوٽ |
ھو |
سيٺ کي سمجھايو. سيٺ تہ اڳيئي انھيءَ ڪم لاءِ تيار |
37720 |
DYNT.utf |
. ھلت چلت سندس تمام پسنديءَ جھڙي ھئي، جو |
ھو |
مالھو ھو، ھو تمام چڱيءَ شڪل وارو ۽ ڳوري رنگ جو |
37721 |
DYNT.utf |
. ھِن پنھنجي مشغوليءَ جي لاءِ وقت ورھائي |
ھو |
جي ھٿ ۾ رھندو ھو، جھڙيءَ طرح پيءُ جي گھر ۾ ھوندو |
37722 |
DYNT.utf |
. ھن پنھنجي ننڍي ڀاءَ کي پٽ وانگي پالي وڏو |
ھو |
ٻہ ڌيئو ۽ ھڪڙو پٽ. اھو ڀاڻس بہ ڪم ۾ ساڻس ڀائيوار |
37723 |
DYNT.utf |
. ھن جو پيءُ ترڪستان جي سرحد واري ھڪڙي جابلو |
ھو |
ھو اصل جو ترڪ |
37724 |
DYNT.utf |
. ھن جون جايون مڏئيءَ ۾ بہ گھڻيون ھونديون |
ھو |
۽ ٻين ولايتن سان واپار ھلندو ھو، ۽ ھزارن جو خاوند |
37725 |
DYNT.utf |
. ھن جي پيدائش ھرطرح وڌڻ لڳي. ھي ھينئر ايتري |
ھو |
گھر سيق وٺڻ ايندا ھئا. پاڻ ھنن وٽ ويندو بہ ڪتن |
37726 |
DYNT.utf |
. ھن جي تصوير بہ ڀاڻس وٽ ھئي، جا پاڻس جي |
ھو |
مارڻ جي لاءِ اندر آيو ھو ۽ سندس منھن پئجي ويو |
37727 |
DYNT.utf |
. ھن جي طبع بہ پيءُ جھڙي ھئي ۽ ھن جي راہ بہ |
ھو |
گڏ ولايت ۾ ڍاڪٽريءَ جو ڪم سکندو ھو، سو بہ ؟؟؟ نہ |
37728 |
DYNT.utf |
. ھن جي معرفت مير صاحبن ۽ سندس درٻار جي اميرن |
ھو |
علي نواز جو واپار دڪان ڪڍي وبھڻ سان نہ ھلندو |
37729 |
DYNT.utf |
. ھن رن کي ڪا ھن سان محبت ڪانہ ھئي. ھن کي |
ھو |
گنديون ۽ ڳھ ڳٺا گھرڻ لڳي، تنھن جي پورائي پيو ڪندو |
37730 |
DYNT.utf |
. ھن زال انھيءَ کي چيو تہ ``ادي، پورھيت تو |
ھو |
ھئي، ٻي ھکڙي ڇوڪري بہ وٽس ھئي، ٻيو ماڻھو اتي ڪونہ |
37731 |
DYNT.utf |
. ھن شاديءَ جي ڪري جيڪو پئسو اڳي ميڙيو ھو، |
ھو |
آھي، نڪي وري تمام غريب ھو، پوري پُنيءَ وسعت وارو |
37732 |
DYNT.utf |
. ھن کي چيائين تہ ``مائي، تون اسانجن ٻارن |
ھو |
ٿي ويئي. فضل محمد ھن کي گھر ۾ ٻبو ڪم ڪرڻ نہ ڏيندو |
37733 |
DYNT.utf |
. ھن کي ختمو ڏيئي دعا گھريائون ۽ جان بيبي، |
ھو |
زيارت لاءِ ويا، جو علي رضا جو پيءُ ۽ ھنن جو ڏاڏو |
37734 |
DYNT.utf |
. ھن کي ھن جي جلد موٽڻ جي اميد ھئي، پر ھن |
ھو |
عيوضي ڪري ڏئي ويو ھو، سو اڃا الھيءَ ڪم ۾ رُڌل |
37735 |
DYNT.utf |
. ھن کي ڪنھن سکر گھر مان ٻانھن ملي ويئي، |
ھو |
رکڻ ڪري ھو ھاڻي ھر طرح سنڌ جو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو |
37736 |
DYNT.utf |
. ھن کي ڳچ جيترا پئسا ڏيئي موڪليندا ھئا، |
ھو |
ھوندو ھو، تنھنڪري سڀڪنھن وٽ ھن کي گھڻو مان ملندو |
37737 |
DYNT.utf |
. ھن مغل جي گھر جو اسان جي ڳالھ سان جيڪو |
ھو |
صاجيءَ ۾ خراسان کان آيو ھو ۽ واپاري ماڻھو ھوندو |
37738 |
DYNT.utf |
. ھنن کي سرائي فنح خان جي گھر اماڻي، علي |
ھو |
۽ سندس پورھيت مريم ھئي، جن کي علي رضا اماڻڻ آيو |
37739 |
DYNT.utf |
. ھنن کي ھڪڙي پورھيت وري بہ رکڻي پيئي، جا |
ھو |
جي مھربانيءَ سان علي رضا جو گھر اچي چڱو آباد ٿيو |
37740 |
DYNT.utf |
. ھنن ڏي ائين بہ لکي چڪو ھو تہ ``اوھين موٽي |
ھو |
جٺيون بہ پيو ڪندو ھو ۽ ھنن کي دلاسا بہ پيو لکندو |
37741 |
DYNT.utf |
. ھو انھيءَ بابت پڇا ڪرڻ لڳو. |
ھو |
جي لشڪر سان گڏ ايرانين سان لڙيو ھو ۽ مارجي ويو |
37742 |
DYNT.utf |
. ھو بہ اصل ولائتي ماڻھو اٽڪل وارو ھو، گھر |
ھو |
ڪندو ھو، تنھنڪري ھنن جو کذران تمام چڱو پيو ٿيندو |
37743 |
DYNT.utf |
. ھو پنھنجي عھدي جي چارج وٺي دخلڪار ٿيو. |
ھو |
جي نائبيءَ تي علي رضا بغداد مان بدلي ٿي آيو |
37744 |
DYNT.utf |
. ھو سمجھندو ھو، تہ آءُٗ ولايت ۾ رھي بھتر |
ھو |
پر ڪڏھن ڪڏھن ڇوھ ۾ ناشاٿستا لفظ بہ ڳالھائي ويندو |
37745 |
DYNT.utf |
. ھو سوائي ماڻھو ھئا، ھنن جو پردو وڌيڪ سخت |
ھو |
فتح خان جي گھر سان اھو حال نہ |
37746 |
DYNT.utf |
. ھو شھر جي سڀني سپاھين جي مٿان داروغو ۽ |
ھو |
شھر جي فوجدار جو گھر ھو، جنھن جو نالو سمندرخان |
37747 |
DYNT.utf |
. ھو ميرن جي صاجيءَ ۾ خراسان کان آيو ھو ۽ |
ھو |
جي ڪَچي ۾ علي نوازخان نالي ھڪڙي مغل جو گھر ھوندو |
37748 |
DYNT.utf |
. ھونءَ بہ چيائين تہ چورايل مال جو ھيترو |
ھو |
اسان کي آڻي، انھيءَ شاھوڪار جي جاءِ ۾ آماڻي ويو |
37749 |
DYNT.utf |
. ھوءَ کھڻيون دانھون ڪندي ھئي، پر سندس وس |
ھو |
اڌ ٻاھران ئي کائي، کپائي، باقي آڻي ماءُ کي ڏيندو |
37750 |
DYNT.utf |
. ھيءُ گھڻا ورھيہ ولايت ۾ رھيو ۽ ڪنھن جوان |
ھو |
۾ ھڪڙي منڊم سان پرڻيو ھو، سا بہ ھو پاڻ سان وٺي آيو |
37751 |
DYNT.utf |
. ھڪڙو اڳھين فرتوت ھو، جو عمر سندس ستر-پنجھتر |
ھو |
ويچارو ھيڪلو ٿي پيو. سارو ڏينھن غم ۾ پيو گذاريندو |
37752 |
DYNT.utf |
. ٻارھن مھينا بغداد ۾ بہ ڪيو ھئائين. اگرچہ |
ھو |
پوليٽيڪل ڪم ھاڻ ھن کي نئون ڪين |
37753 |
DYNT.utf |
. ٻارٻچو ڪو نہ ھوس، گھر ۾ ھڪڙو پاڻ رھندو |
ھو |
ھو ۽ وڏي حڪم وارو ھو، مگر ڏاڍو ظالم ۽ بد چال ماڻھو |
37754 |
DYNT.utf |
. ٻيو سندس پٽ ھو ۽ ٻہ سندس نوڪر ھئا، جي ٻيڙيءَ |
ھو |
۽ تمام غريب ۽ رحمدل ماڻھو ھو، انھيءَ جو نالو صديق |
37755 |
DYNT.utf |
. ٻيو سڀ خير آھي، اللَّھ ڪندو سگھوئي سبب |
ھو |
جي خبر آندي اٿس جو توکي انھيءَ پاسي جو انتظار |
37756 |
DYNT.utf |
. ٻيو وري سندس منڊم بحث ۾ مددگار ھوندي ھيس، |
ھو |
ھوندو ھو، تنھنڪري پاڻ زيادہ بيحيائي ڏيکاريندو |
37757 |
DYNT.utf |
. ٻيو وري فتح خان جو پٽ حامد ۽ علي رضا ڪي |
ھو |
سرائي فتح خان جي گھر سان بہ ھنن جو اھڙوئي رستو |
37758 |
DYNT.utf |
. ٻيو وري ھڪڙو واپاري سيٺ ھو، تنھن کي پنھنجي |
ھو |
وڪالت جو ڪم ڪندو ھو ۽ ھرطرح اھڙيءَ ٻانھن جو لائق |
37759 |
DYNT.utf |
. ٽالپرن جي مڪومت وئي کان پوءِ ھن کي ھڪ سؤ |
ھو |
ٻاڻ بہ مير مراد علي خان وٽ معتبر ۽ عزت وارو مائھو |
37760 |
DYNT.utf |
. ڀاءُ ڏي وري ھن ٻيو خط ڪونہ لکيو، جو ڄاتائين |
ھو |
رضا ڦول گليءَ مان لڏي، الائجي ڪھڙي ھنڌ وڃي ويٺو |
37761 |
DYNT.utf |
. ڀلا رت جي ڇڪي ڪٿي ٿي لڪي سگھي؟ |
ھو |
دل ٻجھي وئي، سوگھڻو ڪري ھن سان کلندو ڳالھائيندو |
37762 |
DYNT.utf |
. ڪنھن مھل تہ انھيءَ پورھيت کي ڏسي، ھن کي |
ھو |
۽ اخلاقن تي عاشق ٿي رھيو ھو ۽ ھن کي گھڻو ڀائيندو |
37763 |
DYNT.utf |
. ڪيترائي ٻيا مڙس زالون اوري-پري ويٺا ھئا. |
ھو |
ڪيترو ھلي سگھندو؟ وري اتي ٻيو سڃاڻڻ وارو بہ ڪونہ |
37764 |
DYNT.utf |
. ڪيترن ئي ڪمن ۾ اھڙيءَ طرح جي پو رائي ڪئي |
ھو |
جھڙي مصلحت ڏسيندو. حقيقت ڪري ھو ڪندو بہ ائين |
37765 |
DYNT.utf |
. ڪڏھن ڪڏھن تہ پاڻ ۾ مناسب ۽ شائستيون رانديون |
ھو |
يا پوءِ ھنن کي گھمڻو ڦرڻو ۽ کلڻو ڳالھائڻو ٿيندو |
37766 |
DYNT.utf |
. ڳچ رات تائين پاڻ ۾ کلي ڳالھيون ڪري سڀ سمھي |
ھو |
سنئون ٿيو، سمنڊ بہ ماٺو ھو، ڏاڍو لذت جھڙو وقت |
37767 |
DYNT.utf |
. ڳوٺ جا ماڻھو ڪڏھن ڪڏھن ڪم ساڻ اوڏي ويندا |
ھو |
ڳوٺ، ڪچ جي وڏي شھر ڀڄ کان اٽڪل ويھ-ٻاويھ ڪوھ پري |
37768 |
DYNT.utf |
. ۽ انھن جي دولت سا ھينئر ھن جي دولت ھئي، |
ھو |
ھو، تہ ڀؤ ڪونھي، پر سندس اولاد تمام دولت وارو |
37769 |
DYNT.utf |
. ۽ اھڙيءَ طرح ھو ٻئي ھڪٻئي جي گھر ايندا |
ھو |
صحبت ڪندا ھئا. ڪنھن آچر تي علي رضا ھنن وٽ ويندو |
37770 |
DYNT.utf |
.'' مٿانس اکر لکيل ڪونہ ھو. جي ڪو ھو، تہ بہ |
ھو |
آڻي ڏنس. چيائينس تہ ``محلات جي پاسي ۾ ٻاھر پيو |
37771 |
DYNT.utf |
.جڏھن مائي شھرنالو بہ مئي ۽ حامد قيد ٿي |
ھو |
ڪري خراب ڏٺائين، تنھنڪري اڪثر دل شڪستو گذاريندو |
37772 |
DYNT.utf |
.خنھن منشيءَ کي پنھنجو عيوضي ڪري ڏئي ويو |
ھو |
بمبئيءَ ۾ تہ علي رضا پنھنجو ڪارخانو متل ڇڏي ويو |
37773 |
DYNT.utf |
.} پھرين لڪي لڪي ڇڪيندو ھو، پوءِ تہ ھڪڙو |
ھو |
(۱) {(۱)تڏھن ھتي اچا ٻيڙين ۽ سگارن جو رواج عام نہ |
37774 |
DYNT.utf |
: تمام وڏي عھدي کي پھچڻ ڪري ھن اتي جي ڪن |
ھو |
علي رضا کي اتان نڪرڻ لاءِ شايد ڪو ٻيو بہ ڳجھو سبب |
37775 |
DYNT.utf |
: علي رضا کي ھڪڙي چڱي نوڪريءَ جو دلاسو مليو |
ھو |
پر انھيءَ بندوبست ڪرڻ جو ٻيو بہ ھڪڙو سبب |
37776 |
DYNT.utf |
: ھن کي خبر ھئي تہ منھنجو پيءُ علي نوازخان |
ھو |
دل ۾ ھوندي ھئي، جنھن جي لاءِ ھو پيو خيال پچائيندو |
37777 |
DYNT.utf |
: ھڪڙو تہ پاڻ انھن ماڻھن جا رڳو نالي جا واقف |
ھو |
کي معاف ڪجئينم انھن ٻانھن تي منھنجو ھي اعتراض |
37778 |
DYNT.utf |
: ھڪڙو تہ شادي رڳو ھڪ زال سان ڪئي ھتائين، |
ھو |
قوم جي ٻين ماڻھن کان ھرطرح زيادہ عقل وارو |
37779 |
DYNT.utf |
: يارو! سڀني کي خوشخبري ھجي. پنج-اٺ ڄڻا ٻيا |
ھو |
سلطان کولي ڏٺو تہ منجھس ھن طرح لکيل |
37780 |
DYNT.utf |
بدلائڻ جو بہ خيال ٿين، تنھنڪري ھي موڪلائي |
ھوا |
ٿو وڃي. تنھن کان سواءِ ڪن ٻيڻ ملڪن جي سير ڪرڻ ۽ |
37781 |
DYNT.utf |
کائڻ ويندا ھئا. انھيءَ جي سندس مڙس کي بہ |
ھوا |
ٻيا ڪي صاحبلوڪ ايندا ھئا، جي سندس منڊم سان گڏجي |
37782 |
DYNT.utf |
مان بہ ھن کي لذت اچڻ جي اميد ھئي. |
ھوا |
وطن ڏسڻ جي ھن کي مسُڀائي سڪ ھئي ۽ اتي جي رڳي |
37783 |
DYNT.utf |
۾ بيھندي ھئي ۽ آسمان ۽ پاڻيءَ جو رنگ ڏسندي |
ھوا |
تہ سندن مٿان جا ڏاڪڻ جي جاءِ ھئي، اتي وڃي ٿڌيءَ |
37784 |
DYNT.utf |
۾ ٺرڻ لاءِ رکي ڇڏي ھئائون. تنھن مان پاڻي |
ھوا |
ھين، سا سانجھن جو ڏاڪڻ جي پاسي کان رسي سان ٻڌل، |
37785 |
DYNT.utf |
آھي، اتي آءُٗ بہ پيئي رھنديس.'' اگرچہ پھرئين |
ھوادار |
ڪيو. ظاھري عذر ڪياين تہ ``اھا گوشائتي جاءِ آھي ۽ |
37786 |
DYNT.utf |
جاءِ ڀاڙي تي ورتائين، انھيءَ ۾ ضروري سامان |
ھوادار |
جنھنڪري اھڙي بندوبست ڪرڻ ۾ دير ڪانہ ٿي. ھڪڙي چڱي |
37787 |
DYNT.utf |
ھيس. طبع جو تمام حليم ھو؛ اھڙو جو شھر جا |
ھوادي |
رڳو سکرن سان ھئي، تنھنڪري لياقت ۽ فضيلت بہ گھڻي |
37788 |
DYNT.utf |
ھن کي وڏو ڏڍ ھو. |
ھوتدي |
ھن ويچاريءَ کي بہ گھڻو ڏک ٿي ٿيو، جو پيءُ-ماءُ جي |
37789 |
DYNT.utf |
ھوريان پنھنجي سڄي منصوبي مان ھن کي واقف |
ھورياق |
تہ ھي اسان جو گھڻو مدد گار ۽ صلا حڪار ٿيندو. تن |
37790 |
DYNT.utf |
پنھنجي سڄي منصوبي مان ھن کي واقف ڪيو. چيائونس |
ھوريان |
اسان جو گھڻو مدد گار ۽ صلا حڪار ٿيندو. تن ھورياق |
37791 |
DYNT.utf |
اڳيئي گھڻو ھو، جو خوشي ھيس تہ قومن-قومن |
ھوَس |
تيار ٿيو. ھن کي انھيءَ پاسي وڃڻ ۽ ملڪن گھمڻ جو |
37792 |
DYNT.utf |
تہ پردو ھن دنيا ۾ گھڻن جاين تي ڪم نہ ايندو |
ھوس |
زينت بانوءَ کي اتي مڙس جي ڳالھ ياد آئي، جنھن چيو |
37793 |
DYNT.utf |
تہ جيئن بمبئيءَ ۾ ڪيو ھئائين، تيئن ھتي |
ھوس |
پھرين ارادو |
37794 |
DYNT.utf |
تہ ستان بغداد ۾ يا ٻئي پاسي ھسن جي پڙھڻ |
ھوس |
علي رضا ڄاڻي واڻي پاڻ سان کنيو ھو. پھرين دل ۾ آيو |
37795 |
DYNT.utf |
تہ متان ڍرائي ڪربان، ۽ ھو وري ڪنھن ٻئي |
ھوس |
پاڻ ظاھر ڪرڻ جو چڱو وجھ آيو آھي. ۽ اھو بہ خطرو |
37796 |
DYNT.utf |
تھخاني ۾، جو پيپ ڌڪي وڃي گڏ ڪيم. مگر آھو |
ھوس |
مان ھيٺ داخل ڪياسين. پوءِ آءُٗ پاڻ بہ اندر ويو |
37797 |
DYNT.utf |
جاڳيو ھو؛ تنھنڪري اھا ڳالھ شھر ۾ مشھور |
ھوَس |
لاءِ اڳيئي علم جو تحصيل ڪرڻ ۽ ڪتاب مطالع ڪرڻ جو |
37798 |
DYNT.utf |
سو بہ وڌائين. |
ھوس |
ڪرڻي ھيس سا بہ ڪيائين ۽ جيڪو مڙھو مصالحو وجھڻو |
37799 |
DYNT.utf |
سو چڱيءَ طرح سھجھايائينس. حامد تہ علي رضا |
ھوس |
ويھار يائين؛ ھن سان اھو ذڪر چوريائين ۽ جيڪي چوڻو |
37800 |
DYNT.utf |
۽ منڊم سان شادي ڪرڻ جو ارادو ٿي ڪيم، تڏھن |
ھوس |
ھينئر ھن کي ياد آيو تہ جڏھن ولايت ۾ |
37801 |
DYNT.utf |
۽ ڪمائڻ جھڙو نہ ھوس، تڏھن تہ بيشڪ منھنجو |
ھوس |
علي رضا ورندي ڏني تہ ``امان! جڏھن سچ پچ عمر جو ننڍو |
37802 |
DYNT.utf |
. |
ھوس |
تختي کي چنبڙ يو پيئي ھئي، ٻيو ڪوبہ سماءُ ڪونہ |
37803 |
DYNT.utf |
. |
ھوس |
جو ھن جي چالاڪيءَ ۽ ايمانداريءَ تي گھڻو ڀروسو |
37804 |
DYNT.utf |
. |
ھوس |
ھن کي زيردست ڪين ڄاڻندو ھو ۽ تمام گھڻي عزت ڏيندو |
37805 |
DYNT.utf |
. اھا ڳالھ بہ علي رضا کي خراب لڳندي ھئي، |
ھوس |
جي سندس مڙس کي بہ خبر ھوندي ھئي، تہ بہ ڪين چوندو |
37806 |
DYNT.utf |
. اھائي جاءِ ھئي، جتي مائٽن جي ڌار ٿيڻ کان |
ھوس |
بانو ھنن جي گھر ۾ ٺھي ويئي ھئي، ۽ ٻيو اھنج بہ ڪونہ |
37807 |
DYNT.utf |
. اھڙن فائدن کان ھو سنڌ ۾ وھي پيو، ۽ پنھنجو |
ھوس |
تڪليف کڻڻ لاءِ چڱو محنتاڻو ۽ انعام اڪرام ملندو |
37808 |
DYNT.utf |
. اھڙيءَ رٿ ڪري، ھو پاڻ کي قرض کان بچائيندو |
ھوس |
لڳو. اھڙيءَ طرح جو پينشن کان وڌيڪ خرچ نہ ٿيندو |
37809 |
DYNT.utf |
. تھخاني مان جو ٻاھر موريءَ واري رستي جو |
ھوس |
۾ ٻيا پنھنجا ماڻھو ويھاريائين، جن تي اعتبار |
37810 |
DYNT.utf |
. جيتوڻيڪ شاديءَ جوان اجايون رسمون اڳئين |
ھوس |
شھر ۾ ھو، ٻئسي وارو ھو ۽ وڏن وڏن ماڻھن سان رستو |
37811 |
DYNT.utf |
. جيڪو واسطو ھوس، سو پنھنجي ڌنڌي جي ڪري. |
ھوس |
منڊم ھوندي تہ ھنن سان آمدرفت جو رستو گھڻو ڪونہ |
37812 |
DYNT.utf |
. جيڪي کانئس پڄي سگھيو ھو، سو انھن جي بھتريءَ |
ھوس |
وڏو انتضار مائٽ کي ڌيءُ جو ٿيندو آھي، سو بہ ڪونہ |
37813 |
DYNT.utf |
. سُمھڻ مھل مائيءَ کي جاڳندو ڏسي اچي پيرن |
ھوس |
سڀ کان پوءِ سمھندي ھئي، جو گھر جو ڪم ڪار ٿيندو |
37814 |
DYNT.utf |
. مگر جڏھن معلوم ٿيس تہ ھتي آءُٗ وڌيڪ آسودي |
ھوس |
ورتو ھئائين، تنھنڪري اتان نڪري وڃڻ بہ پسند نہ |
37815 |
DYNT.utf |
. نيٺ ھڪڙي ڏينھن مائٽ اچي ياد پيس ۽ مڙس جي |
ھوس |
ڇالاءِ جو ڪپڙو گندي، کاڌو پيتو ڌار ھنن کان ملندو |
37816 |
DYNT.utf |
. نڪو وري ھنن جو ٻيو ڪو وڏو ھو جو ھن کي سمجھائي، |
ھوس |
چوندي ھيس، رئندي پٽيدي ھئي، پر ھو ليکيندو بہ ڪين |
37817 |
DYNT.utf |
. وري ھن ڀيري جان بيبيءَ بہ اڳي کان وڌيڪ |
ھوس |
جا مس پس پئي ڪئي، تنھن مان ٿورو گھڻو شڪ اڳيئي پيو |
37818 |
DYNT.utf |
. ھو چڱو ماڻھو ھو؛ بمبئيءَ جو رھاڪو ھو، |
ھوس |
دکني ماڻھوءَ شيخ شھابالدين نالي سان رستو ٿي ويو |
37819 |
DYNT.utf |
(جيئن مٿي ٽئين باب ۾ ذڪر ڪيل آھي) علي رضا |
ھوس، |
وڃڻ ڪري پنھنجن اصلوڪن مائٽن سان واسطو ٽٽي ويو |
37820 |
DYNT.utf |
انھيءَ وچ ۾ اندر دانھن ٿي ۽ مائي بختاور |
ھوس، |
ڪم سان نڪري ٻاھر ويو، آءُٗ در تي لانڍيءَ ۾ ويٺو |
37821 |
DYNT.utf |
اھڙو محبوب ھو؛ تنھنڪري ويجھو اچي انھيءَ |
ھوس، |
پڇيائونس، ھو تمام وڻندڙ ٻار ھو، جھڙو نالو محبوب |
37822 |
DYNT.utf |
پر لاچار ٿي خدا تي ڀاڙي سمھي رھي، ھن چڱي |
ھوس، |
پاسي ۾ سمھي پيئي. جيتوڻيڪ چور جي اچڻ جو ڊپ گھڻو |
37823 |
DYNT.utf |
تنھن جو وري ٿورو گھڻو واھپو رکڻ لڳو. ماڻھن |
ھوس، |
ھيس، سا وري ياد آيس. ڪڏھن خدا جو نالو ياد بہ ڪونہ |
37824 |
DYNT.utf |
تنھن جي پنھنجيءَ پر ۾ جاچ ڪرائي معلوم ڪيائين |
ھوس، |
تھخاني مان جو ٻاھر موريءَ واري رستي جو ڏس مليو |
37825 |
DYNT.utf |
تنھن جي ڀيٽڻ کان پوءِ ھن کي خبر پئجي سگھي |
ھوس، |
گيري ھيس ۽ جيڪو احوال تاريخن پڙھڻ مان معلوم ٿيو |
37826 |
DYNT.utf |
تنھنکري ٻہ-ٽي آنا ڪڍي ڪنھن گھور ڙيي کان |
ھوس، |
تي ڪري لھي پئي. ھوءَ پاڻ بہ بُکي ھئي ۽ ٻار بہ بکيو |
37827 |
DYNT.utf |
تنھنڪري جيئن اڪثر زالن جو خيال ٿيندو آھي، |
ھوس، |
ڪنھن بہ طرح ڪمائيءَ ڪرڻ جھڙو نہ ھو، پر ويجھو مائٽ |
37828 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھلنديءَ وارو بہ ھو. کيس اولاد ڪونہ |
ھوس، |
مڏئيءَ وٽ سمنڊ ۾ ھلندڙ ھيون ۽ واپار ۾ بہ ھٿ |
37829 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھڪ مھينو قيد ملي ويس. رپيا، شڪ |
ھوس، |
نہ سمجھن، ٻيو وري قاعدي موجب بچاءُ جو شاھد ڪونہ |
37830 |
DYNT.utf |
تہ بہ ھوءَ پبئي نٽائيندي ھئي. |
ھوس، |
تنھنڪري جيتوڻيڪ علي رضا انھيءَ لاءِ زور بہ ڪندو |
37831 |
DYNT.utf |
تڏھن تہ بيشڪ منھنجو اھڙو اعتراض ھو، ڇالاءِ |
ھوس، |
``امان! جڏھن سچ پچ عمر جو ننڍو ھوس ۽ ڪمائڻ جھڙو نہ |
37832 |
DYNT.utf |
جنھن سان کاڌي پيتي جو ٻلو ڪري. ساري شھر |
ھوس، |
تہ کنھن ڌرمسالا ۾ وڃي ويھان، پر ھڙ ۾ ڪي ڪين |
37833 |
DYNT.utf |
جو ٻيءَ شادي ڪرڻ کان اڳيئي پئي شڪ پيس. ڏٺائين |
ھوس، |
سان شادي ڪري اچان، پر ھڪڙيءَ جي ھلت اھڙو ڪڪ ڪيو |
37834 |
DYNT.utf |
حامد ڪنھن ڪم سان نڪري ٻاھر ويو، آءُٗ در |
ھوس، |
اٽڪل ٻہ مھينا ٿيندا جو آءُٗ حامد عليءَ وٽ ويو |
37835 |
DYNT.utf |
سو پنھنجي ڌنڌي جي ڪري. پر ھاڻ زور ڪري انھن |
ھوس، |
ھنن سان آمدرفت جو رستو گھڻو ڪونہ ھوس. جيڪو واسطو |
37836 |
DYNT.utf |
سو پيئي لکندي ھئي. انھيءَ ۾ ھن کي ست-اٺ |
ھوس، |
گھر جي. گھر جي ڪم کان جيڪو ٿورو گھڻو فرجو ملندو |
37837 |
DYNT.utf |
سو چئن مھينن کان پوءِ مري ويو. |
ھوس، |
تہ رڳو سندس بڇڙن ڪمن جي ڪري خراب قسمت آڻي ڦاسايو |
37838 |
DYNT.utf |
سو لفافي تي بہ ائين لکيائين. باقي ڀاءُ |
ھوس، |
ڀاءُ جي نالي حيدرآباد ۾. مڙس جو پتو ڦول گليءَ ۾ |
37839 |
DYNT.utf |
سو ھينئر تمام وڏو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو ھو. |
ھوس، |
۾ مسُلپي ڪندو ھو، تہ بہ ھاڻ وڪالت ڪري اچي بخت لڳو |
37840 |
DYNT.utf |
سڀڪنھن کي چڱي رستي تي آڻي ڇڏيو ھئائين. |
ھوس، |
ھو، پنجاھي ورھين جي عمر ھيس. اولاد جو انتظار ڪونہ |
37841 |
DYNT.utf |
گھر ۾ ھڪڙو پاڻ رھندو ھو، ٻيو نوڪر ھوندو |
ھوس، |
ھو، مگر ڏاڍو ظالم ۽ بد چال ماڻھو ھو. ٻارٻچو ڪو نہ |
37842 |
DYNT.utf |
ليڪن مھانڊا تہ اھڙا ھئس جو ڏسندڙ جي دل |
ھوس، |
ھوندي ھئي. رنگ تمام اڇو نہ ھوس، نہ بہ نھايت وڻندڙ |
37843 |
DYNT.utf |
ماڻھن کان پري ڪين ھئي. پاسي واري تختي کي |
ھوس، |
ٻيو ڪو ڊپ ڪونہ |
37844 |
DYNT.utf |
نہ بہ نھايت وڻندڙ ھوس، ليڪن مھانڊا تہ اھڙا |
ھوس، |
ھوءَ ڏاڍي نازڪ بدن ھوندي ھئي. رنگ تمام اڇو نہ |
37845 |
DYNT.utf |
ھلڻ مھل اندران چوائي موڪليائون تہ پنھنجي |
ھوس، |
حامد وراڻيو تہ ``اڄ آءُٗ علي رضا وٽ ويو |
37846 |
DYNT.utf |
ٻي ٻولي ھيس، ٻي حالت ھيس، تنھنڪري جن ساڻس |
ھوس، |
سندس شڪل جھڪي ٿي ڦري وئي ھئي ۽ ھينئر ٻيو نالو |
37847 |
DYNT.utf |
۽ اشاري طرح ايترو بہ چئي چڪي ھيس تہ تون |
ھوس، |
ھن ڀيري جان بيبيءَ بہ اڳي کان وڌيڪ پيار ڏيکاريو |
37848 |
DYNT.utf |
۽ تنھڻ کان سواءِ ڪيترائي سپاھي سڙا ھميشھ |
ھوس، |
نہ ھوس، گھر ۾ ھڪڙو پاڻ رھندو ھو، ٻيو نوڪر ھوندو |
37849 |
DYNT.utf |
۽ ٻاھر شھر ۾ علي رضا وٽ ويندو ھو ۽ ھو وئس |
ھوس، |
جنھن سان گڏ پڙھڻو لکڻو ۽ ٻيو اھڙو شغل ڪرڻو ٿيندو |
37850 |
DYNT.utf |
۾ آيو ھو ۽ وري ٻي شادي ڪري البت چڱو رستو |
ھوش |
ھو تہ اڳھين پشيمان ٿيو ھو. منڊم وئي کان بوءِ |
37851 |
DYNT.utf |
آھي. اسان جن ٻارن کي پڙھائيندي آھي. ننڍڙو |
ھوشيار |
ھڪڙي زال آھي، پر ڏاڍي اشراف لمازڻ ۽ لکڻ پڙھڻ جي |
37852 |
DYNT.utf |
آھي، پر ماڻھو تہ انھيءَ تان بہ پيا کلندا |
ھوشيار |
چيو تہ ``مريم، تون سچي آھين، ھوءَ لکڻ پڙھن ۾ برابر |
37853 |
DYNT.utf |
آھي، تنھنڪري ھنن پاڻ ھن سان صحبت ڪرڻ جي |
ھوشيار |
ھئي، ۽ خبر ھين تہ عزت واري امير جي زال آھي ۽ ڏاڍي |
37854 |
DYNT.utf |
آھي، کٽڻ ڪمائڻ وارو آھي، سڀڪي ٿو گھر ۾ |
ھوشيار |
بہ خبر ھوندي تہ مائي جان بيبيءَ جو پٽ پڙھڻ لکڻ ۾ |
37855 |
DYNT.utf |
منشي سڃاڻپ وارو ڳولي ھٿ ڪيائين تہ ``مون |
ھوشيار |
ھنن کي ڇڏي وڃڻ مناسب نظر نہ آيس. پھريائين ھڪڙو |
37856 |
DYNT.utf |
مڙس ڏيکاري. ھتي جي پردي وارين زالن ڪڏھن |
ھوشيار |
توڙي حجت ھلائڻ ۾ اھڙي چالاڪي ڏيکاريندي، جھڙو ڪو |
37857 |
DYNT.utf |
ھو ۽ ترڪي ھن جي وڏن جي زبان بہ ھئي؛ تنھنڪري |
ھوشيار |
جي اندر ھن شوق رکي، اھا ٻولي سکي. فارسي ۽ عربيءَ ۾ |
37858 |
DYNT.utf |
ھونديون ھيون. بختاور ڪڏھين ڪڏھين شھر ۾ |
ھوشيار |
پاڻ، توڙي سندس ڌيءَ زينت بانو، سبڻ ڀرڻ جي ڪم ۾ |
37859 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري سگھوئي مشھور ٿي ويو. ھن جي |
ھوشيار |
بمبئيءَ ۾ ھن پنھنجو ڪم شروع ڪيو. ھو چالاڪ ۽ |
37860 |
DYNT.utf |
ھو، ۽ پاڻ مسلمان ۽ سکر ماڻھو ھو ۽ بمبئيءَ |
ھوشيار |
ھي ڪيترن ئي زبانن ۾ |
37861 |
DYNT.utf |
ھئي، ويتر ھينئر جو شوق رکي سکڻ لڳي، سو |
ھوشيار |
۽ علي رضا ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گھڻي مدد ڏني.ھيءَ اصلي |
37862 |
DYNT.utf |
ٿي ويئي. انگريزي ٻولي، جا ھن جي لاءِ ٿوري |
ھوشيار |
۾ مڙس کان پڙھڻ ۽ پنھنجي منھن محاوري ڪرڻ ڪري ڏاڍي |
37863 |
DYNT.utf |
ٿي ھئي، نہ رڳو لکڻ-پڙھڻ ۾، پر ڳالھائڻ ۾ |
ھوشيار |
مڪتب ۾ ھندستاني، فارسي ۽ انگريزي پڙھي موچاري |
37864 |
DYNT.utf |
ٿيو ھو. |
ھوشيار |
ورھيہ ننڍو ھو ۽ بمبئيءَ ۾ پڙھي ڀاءُ جھڙوئي |
37865 |
DYNT.utf |
ٿيو ھو. علي رضا ھلندڙ زماني جي وڏن وڏن ماڻھن |
ھوشيار |
جو ھو ۽ انھيءَ ڄمار ۾ انگريزي، فارسيءَ ۾ بلڪل |
37866 |
DYNT.utf |
ٿيو. |
ھوشيار |
ھتي رھڻ ڪري ھو مشھور ٿي ويو، ۽ واپار جي ڪم ۾ ڏاڍو |
37867 |
DYNT.utf |
ڏسڻ ۾ ايندو ھو. |
ھوشيار |
طبع جو ھو ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ جي آزمودي ڪري زيادہ |
37868 |
DYNT.utf |
۽ علامھ ڪري ليکينديون ھيون. انھيءَ جو وجھ |
ھوشيار |
ھو، تنھنڪري سڀ زالون زينت بانوءَ کي ھڪڙي وڏي |
37869 |
DYNT.utf |
۽ ھنر واري ۽ نيڪ ڌيءَ خدا شال جھان کي ڏئي. |
ھوشيار |
بيبي سندس تعريف ڪرڻ لڳي تہ ``امان! تو جھڙي پڙھيل |
37870 |
DYNT.utf |
ڏيکاري مشھور ٿي ويو. |
ھوشياري |
۾ بہ اچڻو پيو. انھيءَ ڪري ھي پنھنجي ڦڙتائي ۽ |
37871 |
DYNT.utf |
جا ڪاغذ جي ڏٺائين، تن ھيڪاري ھن جي دل تي |
ھوشياريءَ |
ٿيو. ٻيو وري ھن جا آفرين ناما ۽ ھن جي وڏ ماڻھپ ۽ |
37872 |
DYNT.utf |
جي ڪري ھن کي حرڪت ڪانہ ھئي. پيءُ کان صلاح |
ھوشياريءَ |
امتحان وڏا وڏا ڏنا ھئائين، تنھنڪري |
37873 |
DYNT.utf |
ڏي ڏسڻو، آھي - سو اھي خاصيتون انھن ماڻھن |
ھوشياريءَ |
چڱي ھلت چلت، موچاري کٽڻ ڪمائڻ جي لياقت، علميت ۽ |
37874 |
DYNT.utf |
ڪري مشھور ٿي ويئي ھئي. |
ھوشياريءَ |
ٿي ويا ھئا، تيئن ھيءَ پاڻ بہ نيڪيءَ، خوشخلقيءَ ۽ |
37875 |
DYNT.utf |
چالاڪي ۽ ايمانداري سندس بسالا آفيسر کي |
ھوشياري، |
جو بندوبست ڪيائين. ٿورن ئي ڏينھن ۾ ھسن جسي |
37876 |
DYNT.utf |
پڙھيل ۽ چالاڪ ماڻھو ھوندو ھو، تنھنڪري |
ھوشيار، |
۽ سندس درٻار جي اميرن سان ھوندي ھئي. ھو معتبر، |
37877 |
DYNT.utf |
تھڙيون سندن زالون. اھو سڀ ڇا کان آھي؟ رڳو |
ھوشيار، |
تھڙو زالن کي. انگريز ماڻھن جو حال ڏس تہ جھڙا پاڻ |
37878 |
DYNT.utf |
اسان جو ڪم اھو آھي. مون بہ رڳو انگل ٿي ڪيو، |
ھولدو، |
اوھان جھڙن سردارن وٽ رھڻ کان اسان کي ڪھڙو عار |
37879 |
DYNT.utf |
ھئي. تنھن کي ھن وري بہ ھاڻي چنائي ڏٺو، جنھن |
ھولدي |
وٽ ھئي، جا پاڻس جي ڪتابن سان گڏ سندس جاءِ ۾ رکي |
37880 |
DYNT.utf |
سو بہ توسان ڪريان، جو توکان سواءِ ھتي مون |
ھوم |
ڄاتم تہ اچي اوھان جو منھن بہ ڏسان، ۽ جيڪو حال |
37881 |
DYNT.utf |
. |
ھوم |
علي افسوس پئي کاڌو تہ ناحق منڊم سان ھٿ اٽڪايو |
37882 |
DYNT.utf |
جنھن ۾ موڙھي ويٺي ھين. خدا ڪري تہ خير سان |
ھوم، |
ئي ڳڻتيون آھن، جن ۾ پيئي ٻڏان چڙھان. اھوئي خيال |
37883 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ شھر ڏي وڃڻي ھيس، ۽ اھو شھر بہ انھيءَ |
ھون |
صلاح آئڙي تہ ھن کي روانو ڪجي. زينت بہ اڳيئي ٻڌايو |
37884 |
DYNT.utf |
تہ ننڍي پُٽ جي خبر پوي تہ پوءِ پنھنجي لاءِ |
ھون |
في الحال ھو ويچارا غريبت طور گذارڻ لڳا. اھو ارادو |
37885 |
DYNT.utf |
۽ ھنن سان گھڻي رھائي ھئائين، انھيءَ طرح |
ھون |
ھئا، ۽ ھيءُ بہ انھن وٽ پيو ويندو ھو، جو اڳي واقف |
37886 |
DYNT.utf |
. دين آھي يا ڪونھي، ماڻھوءَ کي گھر جي يا |
ھونِ |
کان ڀڄدڙ ھئا. خدا جي ھستيءَ ڏي گھڻو خيال نہ ھوندو |
37887 |
DYNT.utf |
وارا آھن، ايتري ڳالھ بس ناھي. |
ھوند |
لکڻ پڙھڻ جون ڪھڙيون؟ رڳو سندن مائٽ سکر آھن يا |
37888 |
DYNT.utf |
آھن، تنھنڪري جيسين پرڻجي گڏ ٿين، تيسين |
ھوندا |
ھتي ٿين ٿيون، تين ۾ گھوٽ-ڪنوار ھڪٻئي جا نا واقف |
37889 |
DYNT.utf |
آھن، تہ نہ زال مڙس جو نالو وٺي سڏي، نہ مڙس |
ھوندا |
گڏ نہ ويھن، نہ گفتگو ڪن؛ خاص جڏھن تازا پرڻيل |
37890 |
DYNT.utf |
باقي وياج کڻي نہ وٺنداسين يا وٺي پنھنجي |
ھوندا |
بہ ھنن پاڻ ۾ پھي، ٺھراءُ ڪيو تہ پئسا تہ قابو رکيا |
37891 |
DYNT.utf |
تنھن سان ڪو ڪنھن جو وس؟ ماٺ ڪري کڻي ھائو |
ھوندا |
ڪيو آھي سو چڱو آھي، پر جنھن کي ڏک ڏولاوا نصيب ۾ |
37892 |
DYNT.utf |
تہ غريبيءَ منجھ بہ پاڻ ۾ خوش رھندا ايندا |
ھوندا |
۾ حياتيءَ دم تائين پيا ڳن ڏيندا؛ سو جي ٻئي چڱا |
37893 |
DYNT.utf |
ھئا سي بہ سرائي فتح خان جي گھر ويران ٿيڻ |
ھوندا |
خوش ٿيا. زينت بانو جا مائٽ جيڪي ھنن سان نہ ٺھيل |
37894 |
DYNT.utf |
ھئا ۽ اڪثر حجت ۽ دليلن لاءِ ھن کي قرآن جون |
ھوندا |
ديني ڳالھين ۽ زنانن اخلاقن ۽ نيڪيءَ جي ڪمن بابت |
37895 |
DYNT.utf |
ھئا. |
ھوندا |
جو شھر جا ھندو خواھ مسلمان سندس صحبت لاءِ مشتاق |
37896 |
DYNT.utf |
ھئا. |
ھوندا |
ڪم ۾ ھڪٻئي جي ڏڍ تي رھندا ھئا ۽ ھڪٻئي جا صلاحڪار |
37897 |
DYNT.utf |
ھئا، پر صاجيءَ ڦرڻ کان پوءِ باقي ھڪڙ و |
ھوندا |
اڳي تہ وٽن گھڻائي ٻانھا ٻانھيون |
37898 |
DYNT.utf |
ھئا، جن سان آمدرفت ھوندي ھين. |
ھوندا |
ڪڏھن ڪم ساڻ اوڏي ويندا ھئا، ۽ ڪن جا مائٽ بہ اتي |
37899 |
DYNT.utf |
ھئا، ۽ پنھنجو بہ دؤر ھوندو ھو، تڏھن تہ |
ھوندا |
نصيب ڪري ۽ منھنجي گھر واري کي سرھي، سي جڏھن حيات |
37900 |
DYNT.utf |
ھئا؛ تنھن پنھنجي پٽ جي لاءِ مٿا پئي ھنيا، |
ھوندا |
۾ ھئي، ۽ سندس گماشتا ڪراچيءَ، بمبئيءَ ۽ ٻين پاسي |
37901 |
DYNT.utf |
۽ جتي ھن جو پڙھڻ چگيءَ طرح پيو ھلندو. پر |
ھوندا |
جتي سندس ماٽي جي ڀيڻ بہ ھوندي ۽ ٻيا بہ مڃاڻپ وارا |
37902 |
DYNT.utf |
.'' ائين ڪندي ھي ٻيئي ڄڻيون اچي ماستر علي |
ھوندا |
بہ دکنڻ آھي، سو گھر ۾ اڳيئي ھندستاني ڳالھائيندا |
37903 |
DYNT.utf |
.'' |
ھونداسين |
اھڙو طعام اسان کي کارايئي تہ اسين ڏھاڙي ڀڳا بيٺا |
37904 |
DYNT.utf |
نڪي ساڻس گڏيا وتنداسين، نڪي پئسا جٽا ڪندا، |
ھونداسين، |
جو ڪھڙو حال ٿيندو. اسين ٻارھوئي جيئرا ڪين |
37905 |
DYNT.utf |
. تنھنڪري ھو ھينئر زال کي روڪڻ لڳو. |
ھوندائين |
يا تہ مٿس ٽوڪون ٿيون ھونديون، سي ڪنن سان ٻڌيون |
37906 |
DYNT.utf |
تن جا تہ وڙڳائبا. سندس پٽ ڊوڙي مون وٽ آيو، |
ھوندا، |
بختاور - امان! جيڪي وڙن وارا |
37907 |
DYNT.utf |
جو مون تو کي شھبازخان ٺيڪيدار جي نياڻيءَ |
ھوندا، |
اڳوڻيون ڳالھيون تہ کڻي ڇڏ، ٽي-چار مھينا مس ٿيا |
37908 |
DYNT.utf |
ڪا مھل نہ ڪنھن جھڙي، متان ڪا حرڪت ٿي بہ |
ھوندا، |
آھيان، سو ھتي اصل جا امير مون مان گھڻو خوش ڪين |
37909 |
DYNT.utf |
تہ بہ ھوندس، يا تہ مٿس ٽوڪون ٿيون ھونديون، |
ھوندس |
بند ڪرڻ لڳو. شايد ڪن دوستن انھيءَ بابت سمجھايو |
37910 |
DYNT.utf |
۽ حضور جي اقبال کي دعا ڪندو رھندس، جي ٿي |
ھوندس |
آھي. آءُٗ جتي ھوندس، اتي حضور جو نمڪ پروردہ غلام |
37911 |
DYNT.utf |
. ھاڻي الائجي ڪٿي ھوندو، ڇا ڪندو ھوندو؟ |
ھوندس |
وانگي آيو ھوندو، مون کي نہ ڏسي گھڻو ارمان ٿيو |
37912 |
DYNT.utf |
اتي حضور جو نمڪ پروردہ غلام ھوندس ۽ حضور |
ھوندس، |
ڪين وڃان، پر مون کي وڃڻ تمام ضروري آھي. آءُٗ جتي |
37913 |
DYNT.utf |
يا تہ مٿس ٽوڪون ٿيون ھونديون، سي ڪنن سان |
ھوندس، |
شايد ڪن دوستن انھيءَ بابت سمجھايو ھوندس تہ بہ |
37914 |
DYNT.utf |
تيسين اوھان جي تانگھ رکنديس ۽ جنھن مھل |
ھوندم، |
سماءُ ملھجو، ۽ جي نہ، تہ بہ جيسين ساھ پيٽ ۾ |
37915 |
DYNT.utf |
آھي. ڪا گھڙي سبڻ ڀرڻ جو يا ٻيو ڪم ڪري تہ |
ھوندو |
پاڻ ھلنديون آھيون، تدھن ھن جو ڪم اھو لکڻ پڙھڻ سان |
37916 |
DYNT.utf |
آھي، انھيءَ جي چئي چائي ۾ رھندا آھن، ۽ |
ھوندو |
راڄ ڪري ويھندا آھن، ۽ راڄ ۾ ھڪڙو وڏيرو يا چڱو مڙس |
37917 |
DYNT.utf |
آھي، پر ھيءُ تہ وري مسلمان ھو، ۽ انھيءَ |
ھوندو |
ٿيو. يورپي ڊاڪٽرن جو اصلي اھڙن ملڪن ۾ گھڻو مانُ |
37918 |
DYNT.utf |
تہ بہ عيب ڪونھي. اھڙي ماڻھوءَ سان حياتيءَ |
ھوندو |
وارو ھجي، پوريءَ عمر وارو ھجي، پر امير جو پٽ نہ |
37919 |
DYNT.utf |
تہ سڀاڻي ڪونہ ھوندو، زال کي آسرو سون روپي |
ھوندو |
اھي ھزار ۽ لک ڪنھين ڪم جا ڪين آھن. اھو سون روپو اڄ |
37920 |
DYNT.utf |
تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو؟ خدا ڪندو تہ زينت |
ھوندو |
چيو تہ ''مائي، سچ ٿي چوين-اولاد جو فڪر مائٽن کي نہ |
37921 |
DYNT.utf |
تہ ڇا! پئسن ڏي ڏسڻو ناھي، غريبت ۽ شرافت |
ھوندو |
جو بہ گھڻو فڪر ڪونھي. غريب ھوندو تہ ڇا! دليادار |
37922 |
DYNT.utf |
تہ ڇا! دليادار ھوندو تہ ڇا! پئسن ڏي ڏسڻو |
ھوندو |
زينت - دائي، گھر جو بہ گھڻو فڪر ڪونھي. غريب |
37923 |
DYNT.utf |
تہ ڪنھن کي خبر ڪانہ پوندي تہ اھا حرڪت ڪنھن |
ھوندو |
جي يا ڪا ٻي رٿ پوءِ ڪبي. جي اسان جو بندوبست پورو |
37924 |
DYNT.utf |
تہ ڪھڙي نہ پاڻ ۾ اٿ - ويھ ڪندا ھئاسين. اڄ |
ھوندو |
ھئا، ۽ پنھنجو بہ دؤر ھوندو ھو، تڏھن تہ توکي ياد |
37925 |
DYNT.utf |
سو اوھان جي آڏو پيش ڪنداسين ۽ جيڪا چاڪري |
ھوندو |
اوعان جي خدمت ۾ اچي حاضر ٿينداسين؛ پوءِ جيڪو حال |
37926 |
DYNT.utf |
سو ٿيندو. اوھان جي تہ اللّھ جوڙي، اسان |
ھوندو |
آھي - تڏھن آءُٗ اھا ڳالھ مڃان ٿي، اڳتي جيڪي لکيي ۾ |
37927 |
DYNT.utf |
ھو تہ پيادي ويندي ھئي ۽ ساڻس سندس پورھيت |
ھوندو |
- جيئن پردي وارن ماڻھن جو دستور آھي تہ جي ٿورو پنڌ |
37928 |
DYNT.utf |
ھو تہ گاڏي ڀاڙي ڪري آڻيندا ھئا، انھيءَ |
ھوندو |
عزيزن مان ھڪڙو مڙس ماڻھو ويندو ھو ۽ جي پرڀرو پنڌ |
37929 |
DYNT.utf |
ھو- ھو کٽڻ ڪمائڻ وارو ھو ۽ جوان ھو، سڙس |
ھوندو |
کي پنھنجي پٽ جي شاديءَ جو خيال گھڻن ڏينھن کان |
37930 |
DYNT.utf |
ھو. |
ھوندو |
آڻي ڇڏيو ھئائين. ھيءُ طبع جو سالم ۽ ديندار ماڻھو |
37931 |
DYNT.utf |
ھو. |
ھوندو |
بيبيءَ جو پٽ ھن پنھنجيءَ مھمانڻ جو گھڻو شڪر گذار |
37932 |
DYNT.utf |
ھو. |
ھوندو |
رھندو ھو، تنھنڪري ھن جي ھانوَ کي وري بہ ڪو ڏڍ |
37933 |
DYNT.utf |
ھو. انھيءَ جو بمبئي ۽ ٻين ولايتن سان واپار |
ھوندو |
وڃڻ جو رستو ھو. شھر ۾ ھڪڙو ميمڻ سيٺ حاجي ڏوسل نالي |
37934 |
DYNT.utf |
ھو. انھيءَ طرح ھي سانھ ستيءَ سان گوشہ نشينيءَ |
ھوندو |
نہ وجھندي ھئي، باقي گھر ۾ ھن جو بہ اھو ساڳيو شغل |
37935 |
DYNT.utf |
ھو. پر ھينئر منجھس ٻيا ماڻھو ويٺا آھن.'' |
ھوندو |
گھر بہ پري ناھي، او اھيو پريان ھن ماڙيءَ تي |
37936 |
DYNT.utf |
ھو. تنھنڪري علي رضا کي ھن ڏي گھڻو خيال ٿي |
ھوندو |
سنڀال ڪندي ھئي، توڙي جو ٻيو ڪم ڪار سندس حوالي |
37937 |
DYNT.utf |
ھو. ھِن پنھنجي مشغوليءَ جي لاءِ وقت ورھائي |
ھوندو |
بانوءَ جي ھٿ ۾ رھندو ھو، جھڙيءَ طرح پيءُ جي گھر ۾ |
37938 |
DYNT.utf |
ھو. ھن مغل جي گھر جو اسان جي ڳالھ سان جيڪو |
ھوندو |
ميرن جي صاجيءَ ۾ خراسان کان آيو ھو ۽ واپاري ماڻھو |
37939 |
DYNT.utf |
ھو. ھو ميرن جي صاجيءَ ۾ خراسان کان آيو ھو |
ھوندو |
جي ڪَچي ۾ علي نوازخان نالي ھڪڙي مغل جو گھر |
37940 |
DYNT.utf |
ھوس، ۽ تنھڻ کان سواءِ ڪيترائي سپاھي سڙا |
ھوندو |
ڪو نہ ھوس، گھر ۾ ھڪڙو پاڻ رھندو ھو، ٻيو نوڪر |
37941 |
DYNT.utf |
ھونِ. دين آھي يا ڪونھي، ماڻھوءَ کي گھر |
ھوندو |
نالي کان ڀڄدڙ ھئا. خدا جي ھستيءَ ڏي گھڻو خيال نہ |
37942 |
DYNT.utf |
ھون، نہ سنڌي ڊول جو. ميرن جي صاحبيءَ ۾ تہ |
ھوندو |
۾ ويندا ھئا، برقعو بہ ايراني يسا پٺاڻڪي ڊول جو |
37943 |
DYNT.utf |
ھو، تنھن جو فيصلو ھاڻي اچي ويجھو ٿيو ھو. |
ھوندو |
۾ آيا. چالاءِ جو جنھن ڳالھ جو سڀني جي دل تي بار |
37944 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري پاڻ زيادہ بيحيائي ڏيکاريندو |
ھوندو |
سي ضرور چڱو ھوندو، ۽ طبع جو بہ اصل کان البت تين |
37945 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري سڀڪنھن وٽ ھن کي گھڻو مان ملندو |
ھوندو |
ھوندي ھئي. ھو معتبر، ھوشيار، پڙھيل ۽ چالاڪ ماڻھو |
37946 |
DYNT.utf |
ھو، تڏھن تہ توکي ياد ھوندو تہ ڪھڙي نہ پاڻ |
ھوندو |
کي سرھي، سي جڏھن حيات ھوندا ھئا، ۽ پنھنجو بہ دؤر |
37947 |
DYNT.utf |
ھو، جنھن سان گڏ پڙھڻو لکڻو ۽ ٻيو اھڙو شغل |
ھوندو |
ھو، گھر ۾ تہ ھن کي ڀيڻس زينت بانوءَ جھڙو ماڻھو |
37948 |
DYNT.utf |
ھو، جنھن مان چڱي پيدائش ھوندي ھيس. انھيءَ |
ھوندو |
ھو؛ بمبئيءَ جو رھاڪو ھو، ڪنھن ڇاپخاني ۾ ڀائيوار |
37949 |
DYNT.utf |
ھو، جو پوءِ زماني جي گردش ڪري اچي ليٺ سنڌ |
ھوندو |
علي رضا جو ڏاڏو پاڻ ترڪ ھو ۽ سرحدي پرڳڻي جو رئيس |
37950 |
DYNT.utf |
ھو، سو خدا ھن طرح بند ڪري ڇڏيو. |
ھوندو |
گھر ۽ پرائي وس. جنھن گھر ۾ ڪن ڏينھين چھچٽو لڳو پيو |
37951 |
DYNT.utf |
ھو، سو سندن مئي کان پوءِ بہ سندن پوين جي |
ھوندو |
حياتيءَ جي ڏينھن ۾ جو آنھن جي گھرن جو پاڻ ۾ رستو |
37952 |
DYNT.utf |
ھو، سو ھاڻي کري ٻُھر ٿي پيو ھو. علي رضا |
ھوندو |
ھيءُ، تہ سندس پٽ حامد، جو اڳي ھڪڙي سڌريل ڇوڪرو |
37953 |
DYNT.utf |
ھو، سو ھو وٺيو آيو، ۽ ھنن سان پاڻ وقت بوقت |
ھوندو |
جن اميرن ۽ وڏن ماڻھنٍ سان علي نواز خان جو رستو |
37954 |
DYNT.utf |
ھو، ھن جي بہ ساڻس پريت ٻجھي ويئي ھئي، تنھن |
ھوندو |
کاتي جو وڏو عھديدار ھو، ۽ علي رضا تي گھڻو مھربان |
37955 |
DYNT.utf |
۽ ھيءُ بہ ظاھر ظھور ڪوڙ ڪري سلطان کي اجايو |
ھوندو |
بيعزتي ڪري ڪڍيو آھي، سو ضرور سلطان جي برخلاف |
37956 |
DYNT.utf |
! آگبوٽ تي اچي چڙھيو، ۽ گوڙ ۾ ھيڏي ھوڏي جھوتون |
ھوندو |
جي وڇوڙي کان پوءِ ملڻ ٿي آيو، سو ڪھڙو نہ سرھو |
37957 |
DYNT.utf |
! ڄاتائين تہ يا ڪنھن جو بيخبريءَ کان ڪِري |
ھوندو |
۽ اھڙو ڪاغذ خود منھنجي گھر جي اندر ڪيئن آيو |
37958 |
DYNT.utf |
. |
ھوندو |
تہ وساري ويھي رھيا يا خط نہ پھتن، يا ڪو ٻيو سبب |
37959 |
DYNT.utf |
. |
ھوندو |
ٿي نہ ماڻس انھيءَ ڪم ۾ راضي آھي ۽ ڀاڻس بہ ضرور خوش |
37960 |
DYNT.utf |
. |
ھوندو |
ھو، اوترو اڄ ناھي، جيترو اڄ آھي، اوترو سڀائي نہ |
37961 |
DYNT.utf |
. اللَّھ انھيءَ کي بہ کڻي گھوٽ ڪندو. لائق |
ھوندو |
پٽ جو بہ توکي خيال نہ ھوندو، تہ ٻيو ڪنھن کي |
37962 |
DYNT.utf |
. پر جھڙو ھجي، تھڙو وري بہ پنھنجو جگر آھي، |
ھوندو |
آھي، تہ ڀؤ ڪونھي، ٻيءُ جو گھر سنڀاليو ويٺو |
37963 |
DYNT.utf |
. تون ڌيءَ ناھين، تون پُٽن جو مَٽ آھين. آءُٗ |
ھوندو |
جنھن گھر ۾ تون ھوندينءَ، انھيءَ گھر جو وڏو اصيب |
37964 |
DYNT.utf |
. گھر جو خرچ پکو ۽ حساب ڪتاب جيڪو ٿيندو ھو، |
ھوندو |
ھوندو، جنھن سان ھن مرڪڻ ڌاران ڪڏھن ڪي ڳالھايو |
37965 |
DYNT.utf |
. ھن ايندي سان چيس تہ ``ڀلي آئينءَ، خوش چڱي |
ھوندو |
آيو. زينت بانوءَ ڀانيو، نہ صفوران جو مڙس فضل محمد |
37966 |
DYNT.utf |
. ھڪڙو تہ (اللَّھ مرھيس) سرائيءَ جي گذرڻ |
ھوندو |
شھربانوءَ چيو تہ ''بختاور، ڇو نہ فڪر |
37967 |
DYNT.utf |
. ٻيو اسان موڪليو آھي، سو قابو رکجو. اوھان |
ھوندو |
باروت جو بہ اوھان اڳيئي ٿورو گھڻو انداز پھچايو |
37968 |
DYNT.utf |
. ۽ جيڪڏھن شيطان کي ٽارڻ ۽ انھيءَ کي نٽائڻ |
ھوندو |
چئي ۾ اچي سگھن ٿيون. بيبي حوا جو حال تو کي ياد |
37969 |
DYNT.utf |
.'' |
ھوندو |
ڀلائي ڪج، وسارڄ نہ؛ مون کي رات - ڏينھن توڏي ڌيان |
37970 |
DYNT.utf |
.'' پر انھيءَ جي گھڻو ڪري پڪ ھيس تہ موٽي نہ |
ھوندو |
ڪٿي ھوندو، ڇا ڪندو ھوندو؟ يا موٽي حيدرآباد ويو |
37971 |
DYNT.utf |
الائجي ڪھڙي شڪل ھونديس، لائجي ڪھڙي طبعيت |
ھوندو، |
ڳڻتيون کائيندا آھن تہ الائجي ڪھڙيءَ طرح جو ماڻھو |
37972 |
DYNT.utf |
ائين ٿيندو. جنھن ڳالھ ۾ اوھين خوش، انھيءَ |
ھوندو، |
جو مون سان گڏ ھلڻ ضرور ھو. پر خير، جيئن قسمت ۾ |
37973 |
DYNT.utf |
اين ٿيندو.'' |
ھوندو، |
وينديس ۽ وجھ ڏسي ڳالھ چورينديس، پوءَ جيئن لکيو |
37974 |
DYNT.utf |
اٽلندو اسان جي زينت سندس خدمت چاگريءَ |
ھوندو، |
علي کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪٿان ٿيندو. سڃو ڏبنھن گھر ويٺو |
37975 |
DYNT.utf |
تنھن کي خبر ھوندي. ھي ويچارا اٻوجھ ماڻھو |
ھوندو، |
جي جابن وٺڻ تي ٿيندو آھي، سو جيڪو آگبوٽ تي چڙھيو |
37976 |
DYNT.utf |
تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو. اللَّھ انھيءَ کي |
ھوندو، |
اھا ڳالھ برابر آھي. تنھنجي پٽ جو بہ توکي خيال نہ |
37977 |
DYNT.utf |
جنھن سان ھن مرڪڻ ڌاران ڪڏھن ڪي ڳالھايو |
ھوندو، |
طبعيت اھڙي چڱي ھيس، جو اھو ڪونہ |
37978 |
DYNT.utf |
جو وجھي ڇڏيو اٿن، وري جڏھن ڪم پوندن، تڏھن |
ھوندو، |
آھن، مون بہ تو وانگر ڏٺا. شايد ڪو بادشاھي سامان |
37979 |
DYNT.utf |
زال کي آسرو سون روپي جو تہ ڪونھي، انھيءَ |
ھوندو، |
ڪم جا ڪين آھن. اھو سون روپو اڄ ھوندو تہ سڀاڻي ڪونہ |
37980 |
DYNT.utf |
متان ھي ماڻھو ڄاڻن تہ آءُٗ سندس زال نڌڻڪي |
ھوندو، |
تہ منھنجو مڙس ھتي آبروءَ سان ھلندو چلندو |
37981 |
DYNT.utf |
مون کي نہ ڏسي گھڻو ارمان ٿيو ھوندس. ھاڻي |
ھوندو، |
وري چيائين تہ ``اڳئين ڀيري ھنن ماڻھن وانگي آيو |
37982 |
DYNT.utf |
ٻر ھتي تہ گھڻو ڪچرو پيو ھو!'' ۽ ٻڇيائينس |
ھوندو، |
ڀانيو تہ بادشاھن جي تھخانن ۾ ڏاڍو ڪو اسباب پيو |
37983 |
DYNT.utf |
ڇا ڪندو ھوندو؟ يا موٽي حيدرآباد ويو ھوندو.'' |
ھوندو، |
کي نہ ڏسي گھڻو ارمان ٿيو ھوندس. ھاڻي الائجي ڪٿي |
37984 |
DYNT.utf |
ڇالاءِ جو مڙس کي بمبئيءَ ۾ ڪن ورھين تائين |
ھوندو، |
پر انھيءَ جي گھڻو ڪري پڪ ھيس تہ موٽي نہ ويو |
37985 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ جي حفاظت ھيٺ ڪيڏي ايندي ويندي، |
ھوندو، |
ڪوٽن ۾ ويٺي ھجي. پر جنھن زال کي مڙس يا وارث ساڻ |
37986 |
DYNT.utf |
۽ اھڙو ڪاغذ خود منھنجي گھر جي اندر ڪيئن |
ھوندو، |
کيسي ۾ وڌو؛ پوءِ ويٺو ڳڻتي ڪرڻ تہ ھن جو مطلب ڇا |
37987 |
DYNT.utf |
۽ طبع جو بہ اصل کان البت تين ھوندو ھو، تنھنڪري |
ھوندو، |
تنھنڪري جيڪي بہ چوان ٿو يا ڪريان ٿو، سي ضرور چڱو |
37988 |
DYNT.utf |
خدا ڪندو تہ زينت مگھوئي وڃي سُکي ٿيندي. |
ھوندو؟ |
جو فڪر مائٽن کي نہ ھوندو تہ ٻيو ڪنھن کي |
37989 |
DYNT.utf |
يا موٽي حيدرآباد ويو ھوندو.'' پر انھيءَ |
ھوندو؟ |
ارمان ٿيو ھوندس. ھاڻي الائجي ڪٿي ھوندو، ڇا ڪندو |
37990 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ وري بہ اوھان جو نوڪر آھيان، نہ |
ھوندؤ |
کي رکي ڏيو ٿو وڃان. جي آءُٗ موٽي آيس ۽ اوھين ھتي |
37991 |
DYNT.utf |
اسڪول ۾ پڙھائڻ ويھاريائين، جو پھرين سنڌي |
ھوندي |
طرح واٽ وٺڻ لڳو. پنھنجي پٽ حامدعليءَ کي ننڍي ئي |
37992 |
DYNT.utf |
اوري پري گھميو ڦريو ھو، سو سجھيس ٿي، تہ |
ھوندي |
جو چڱيءَ طرح واقف ھو، اتي ڄائو نپنو ھو، ننڍي |
37993 |
DYNT.utf |
ايندا ھئا، تن ھاڻي اچڻ وڃڻ ڍرو ڪيو ۽ آخر |
ھوندي |
سگھوئي خبر پيئي. جيڪي منڊمون ۽ صاحبلوڪ ھن وٽ زال |
37994 |
DYNT.utf |
بہ اڃا موڳا ٿيا ويٺا ھئا. |
ھوندي |
تڏھن البت لذت سان ٽڪر ٽيرو کاڌائون. انھيءَ |
37995 |
DYNT.utf |
بہ پنھنجن مٺن عزيزن کي وساريو ڪين ھنائين. |
ھوندي |
ھئي ۽ پنھنجي اولاد جي وندر بہ ججھي ھئي، انھيءَ |
37996 |
DYNT.utf |
بہ پوشيد گائي حد کان وڌيڪ ھوندي ھيس. ڪپڙو |
ھوندي |
ھئي، تہ پوءِ سڄو بار سندس سر تي ايندو ھو. انھيءَ |
37997 |
DYNT.utf |
بہ زالن کي دلاسي ڏيڻ ۾ ڪين گھٽايو. اھو سڄو |
ھوندي |
خان کي بہ افسوس حد کان گھڻو ٿيو، پر ھن انھيءَ حال |
37998 |
DYNT.utf |
بہ علي رضا مھيني جي بڇاڙيءَ تائين ماڻن |
ھوندي |
ھنن لاچار ڄاڻي موڪل ڏنيس، پر انھيءَ |
37999 |
DYNT.utf |
بہ ھن جي دل پڪي ڪرڻ لاءِ جان بيبيءَ ۽ سندس |
ھوندي |
تہ زينت کي انھيءَ پاسي تي اعتراض ڪونھي. انھيءَ |
38000 |
DYNT.utf |
بہ ھنن کي ھن جا ڪي مھانڊا پئي دل ۾ لڳا، |
ھوندي |
ھين؛ تنھنڪري امڪان ڪونہ ھو تہ ھن کي سڃاڻن. انھيءَ |
38001 |
DYNT.utf |
بہ ڳچ جيتري رقم بچت ٿي پيئي ھين. |
ھوندي |
ڪيترائي لوڪر اڳيان ڪمائيندا ھئن ۽ انھيءَ |
38002 |
DYNT.utf |
پراون کي ڪير ڏيندو؟ ادي الھداد کي نياڻي |
ھوندي |
مون کي پنھنجي ڀاءُ جي اولاد جو خيال آھي. پنھنجن |
38003 |
DYNT.utf |
پيءُ - ماءُ سان جيڪي عقوبتون ڪيون ھئائين، |
ھوندي |
تنھن جي خوبيءَ جي ھينئر ھن کي خبر پوڻ لڳي. منڊم |
38004 |
DYNT.utf |
تہ پوءِ ڇا سھي. ڪري سگھندو. خدا ڪندو تہ |
ھوندي |
ڇا لکيل آھي، ڪو نالو ڪو نشان. ڪنھن کي کڻڪئي ڪانہ |
38005 |
DYNT.utf |
تہ خدا کي خبرا'' |
ھوندي |
لڇ بہ گڏيل آھي؟'' ھوءَ جواب ڏيندي ھئي تہ ``مائي، ڪا |
38006 |
DYNT.utf |
تہ مائي جان بيبيءَ جو پٽ پڙھڻ لکڻ ۾ ھوشيار |
ھوندي |
ڏينھن تو ٿي چيا، سي تہ ھن ۾ موجود آھن. توکي بہ خبر |
38007 |
DYNT.utf |
تہ موتيءَ جو داڻو ٿيندو. |
ھوندي |
پائي مليو. ڏاڍو ملوڪڙو ٻار آھي. ماشاءِ اللّھ وڏي |
38008 |
DYNT.utf |
تہ ھنن سان آمدرفت جو رستو گھڻو ڪونہ ھوس. |
ھوندي |
منڊم |
38009 |
DYNT.utf |
تہ ھڪڙي ڏينھن اسين بہ اچي اوھان وٽ نڪرنداسين. |
ھوندي |
ويھي رھي ۽ اھو دلاسو ڏنائين تہ جي قسمت ۽ حياتي |
38010 |
DYNT.utf |
تہ ڪو ڪنھن جو وس!'' |
ھوندي |
مان جواب ڏنس تہ ``بس ابا، اسان جي خدا ئنڍ قٽائي |
38011 |
DYNT.utf |
کان خواھش ھين تہ وڏيڻ ۾ گذاريون-اھڙي سندن |
ھوندي |
رضا ۽ زينت بانو ڏاڍي آرام سان رھڻ لڳا. جھڙي ننڍي |
38012 |
DYNT.utf |
کان خواھٽن ھئي تہ پيريءَ ۾ زمين جو ٽڪر |
ھوندي |
علي رضا کي بک ڪانہ ھئي. مگر ھن جي دل ۾ جا ننڍي |
38013 |
DYNT.utf |
کان ھن چڱي تعليم ڏياري ھئي؛ سو سنڌي ۽ فارسي |
ھوندي |
جنھن جو نالو علي رضا رکيو ھئائين، تنھن کي ننڍي |
38014 |
DYNT.utf |
کان ٽُنگ نڪتل ھجي تہ پوءِ لاچار ھڪڙي ننڍڙي |
ھوندي |
ڪو ٻيو زيور؛ باقي لَڪ ۾ ضرور ڪونھي. جي اصل لنڍي |
38015 |
DYNT.utf |
ھن جي گھر جي وڏي آبادي ھئي. ھو ھن جي لاءِ |
ھوندي |
ھيون، پر علي رضا جي لاءِ ھي غنيمت ھيون. انھن جي |
38016 |
DYNT.utf |
ھئا.'' ۽ ھن سان چرچو ڪري چوندي ھئي تہ ``مائي، |
ھوندي |
۽ اکيون ۽ ڳل ساڳيا اھڙا آھن، جھڙا علي رضا جا ننڍي |
38017 |
DYNT.utf |
ھئي جو سڀڪو مٿانئس ساھ پيو صدقو ڪندو ھو. |
ھوندي |
رونق ٿي. گھر جي ٻين ڀاتين سان ھن جي اھڙي چڱي ھلت |
38018 |
DYNT.utf |
ھئي. |
ھوندي |
انھيءَ باغ مان گل ۽ نازبو پَٽي قبرن تي وجھيو ويٺي |
38019 |
DYNT.utf |
ھئي. |
ھوندي |
۾ کلندي ھئي ۽ ڪم ايندي ھئي، نہ تہ بند ٿي پيئي |
38020 |
DYNT.utf |
ھئي. رنگ تمام اڇو نہ ھوس، نہ بہ نھايت وڻندڙ |
ھوندي |
ھو ۽ سک سان پليو ھو، تنھڪري ھوءَ ڏاڍي نازڪ بدن |
38021 |
DYNT.utf |
ھئي. ھن کي ٻانھي نٿي ڄاتائون، ٻر گھر جو |
ھوندي |
مائي شھر بالوءَ جي صلاحڪار ۽ مددگار سنگتياڻي |
38022 |
DYNT.utf |
ھئي. ھن ٻارن کي ذنڍو ڪري نپايو ھو، تنھنڪري |
ھوندي |
ھو، باقي بختاور ھوندي ھئي، جا ھنن کي گھڻي ڪم جي |
38023 |
DYNT.utf |
ھئي. ھو معتبر، ھوشيار، پڙھيل ۽ چالاڪ ماڻھو |
ھوندي |
ھن جي معرفت مير صاحبن ۽ سندس درٻار جي اميرن سان |
38024 |
DYNT.utf |
ھئي. ٻيو تہ سرائي فتح محمد خان جي پوري بندوبست |
ھوندي |
کي جيڪا پينشن ملندي ھئي، سا ھنن جي لاءِ ٿوري نہ |
38025 |
DYNT.utf |
ھئي. ٻيو تہ ھئي ھي امير ماڻھو ليکيل ھئا |
ھوندي |
ڪندڙ ھئا ۽ انھيءَ ڪري ڪنھن کي سکڻ جي خواھش نہ |
38026 |
DYNT.utf |
ھئي. ٻيو ھن جي اٿ-ويھ رڳو سکرن سان ھئي، |
ھوندي |
جھڙي ھئي، جو سندس پيءُ جي انھيءَ ڳالھ تي خاص نظر |
38027 |
DYNT.utf |
ھئي. ۽ شڪل جو بہ موچارو ھو، تنھنڪري سندس |
ھوندي |
ھن جي ھلت چلت تمام چڱي |
38028 |
DYNT.utf |
ھئينءَ اڄ ڇا ٿيو اٿيئي؟ |
ھوندي |
سنڌو سيڙھو وڃائي ڇڏيو اٿئي ڇا؟ ھونءَ تہ سياڻي |
38029 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھن کي ھن اچي اڳي کان وڌ سينگاريو. |
ھوندي |
۽ سبڻ ڀرڻ جو ڪم ڪندي ھئي. مڙس جي ويھڻ جي جيڪا جاءِ |
38030 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھنڪري اھڙي اڇا ٻاجھ ڪرڻ ۾ حرڪت ڪانہ |
ھوندي |
ڪرڻ ۾ ڪين گھٽائيندي ھئي. ھوءَ دولتمند جي گھر ۾ |
38031 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھنڪري ماڻھو ھن ڏي گھڻو رجوع ٿيڻ |
ھوندي |
مشھور ٿي ويو. ھن جي پيءُ جي معرفت گھڻن سکرن سان |
38032 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھنڪري ھن کي اتي اچي پنھنجو واپار |
ھوندي |
خراسان ۾ تن ڏينھين ايران جي ماڻھن جي گھڻي آمدرفت |
38033 |
DYNT.utf |
ھئي، تہ بہ ڪين چوندو ھوس. اھا ڳالھ بہ علي |
ھوندي |
ھوا کائڻ ويندا ھئا. انھيءَ جي سندس مڙس کي بہ خبر |
38034 |
DYNT.utf |
ھئي، جا اڪثر وٽن اچي رھندي ھئي. اھا شھر |
ھوندي |
پاڙي جي ھڪڙي ٻي بہ زال چاند بيبيءَ جي ذات جي |
38035 |
DYNT.utf |
ھئي، جا ھنن کي گھڻي ڪم جي ھوندي ھئي. ھن |
ھوندي |
وڃي رھيا ھئن، پر شنگور بہ مري ويو ھو، باقي بختاور |
38036 |
DYNT.utf |
ھئي، جنھن جي لاءِ ھو پيو خيال پچائيندو |
ھوندي |
ڪري سڏيندا ھئا، تنھن کي ھميشھ ھڪڙي آرزو دل ۾ |
38037 |
DYNT.utf |
ھئي، جو انھيءَ ڪري ڪيترا ڏينھن حڪومت جو |
ھوندي |
جي راءِ پڇي ويندي ھئي، ۽ سڀ ڪم تي ھن جي اھڙي نظر |
38038 |
DYNT.utf |
ھئي، جو جيڪو پاڙي اوڙي جو ماڻھو ڪڏھن اتي |
ھوندي |
شڪل اھڙيءَ تجويز سان پنھنجي پنھنجي جاءِ تي رکيل |
38039 |
DYNT.utf |
ھئي، سا ھاڻ نہ ھيس. ھوءَ ڌارين مڙسن ۽ ڌاربن |
ھوندي |
حجاب ۽ دل جي مونجھ پھرين ڏينھن ۾ زينت بانوءَ کي |
38040 |
DYNT.utf |
ھئي، ۽ ڪڏھن ڪڏھن ھتي مائٽن کي ملڻ ايندي |
ھوندي |
نالو صفوران ھو ۽ جا سندس گھر ۾ ڪن ڏينھن کان مھمان |
38041 |
DYNT.utf |
ھيس. انھيءَ کي ڌيءَ عزت بي نالي ھئي، تنھن |
ھوندي |
ڇاپخاني ۾ ڀائيوار ھوندو ھو، جنھن مان چڱي پيدائش |
38042 |
DYNT.utf |
ھيس. ڪپڙو گندي تہ سٺو رکندي ھئي، پر گھر |
ھوندي |
ايندو ھو. انھيءَ ھوندي بہ پوشيد گائي حد کان وڌيڪ |
38043 |
DYNT.utf |
ھيس، تڏھن بہ ھو ڏاھو ۽ آزمود گار ماڻھو |
ھوندي |
جي ھلت چلت ڇڏي بہ نہ سگھيو تنھنڪري البت ڏکيائي |
38044 |
DYNT.utf |
ھيس، تڪي ڪڏھن سلطان ئي کي پاڻ ڏي منھن مٽيل |
ھوندي |
تي ايترو ڀروسو ھو، جو اھڙن حاسدن جي پرواھ ئي ڪانہ |
38045 |
DYNT.utf |
ھيس، جا انھيءَ قسم جي منڊمن مان ھئي، جي |
ھوندي |
ڏيکاريندو ھو. ٻيو وري سندس منڊم بحث ۾ مددگار |
38046 |
DYNT.utf |
ھيس، جو مرڻ مھل بہ زينت بانوءَ کي باد ڪيو |
ھوندي |
پنھنجي ماءُ ڪري ڄاڻندا ھئا. ھنن سان ايتري خاطر |
38047 |
DYNT.utf |
ھيس، سا ھاڻي ڪانہ ٿيس. ٻيو وري سرائي فتح |
ھوندي |
کان پوءِ آيو ھو، تنھنڪري سڃاڻپ ۽ جا ٻيدائش اڳي |
38048 |
DYNT.utf |
ھيس، ھن جي اولاد کي پنھنجو اولاد ڪري ڄاڻندو |
ھوندي |
ھو، ۽ پرڻايو ھئائينس، تنھنڪري ھن سان گھڻي محبت |
38049 |
DYNT.utf |
ھين. |
ھوندي |
ھئا، ۽ ڪن جا مائٽ بہ اتي ھوندا ھئا، جن سان آمدرفت |
38050 |
DYNT.utf |
ڪابہ خبر ڪانہ ھيس، ھينئر تہ زال ھن جي فرمانبردار |
ھوندي |
مان ڪھڙي خوشي حاصل ٿي ٿئي، تنھن جي منڊم |
38051 |
DYNT.utf |
۽ ٻيا بہ مڃاڻپ وارا ھوندا ۽ جتي ھن جو پڙھڻ |
ھوندي |
ھن کي بمبئيءَ ۾ ڇڏي وڃجي، جتي سندس ماٽي جي ڀيڻ بہ |
38052 |
DYNT.utf |
. |
ھوندي |
ھوڏي ڏسڻ قڳي. ڊپ بہ ٿيس پر پڪ ھيس، تہ صفوران آسپاس |
38053 |
DYNT.utf |
. جڏھن ڪين جھڙن جون ڌيئون وڃي سکيون ٿين، |
ھوندي |
سان اھڙي سڌريل ڌيءُ آھي جو ڪنھن وٽ ڪا ٿوري |
38054 |
DYNT.utf |
. سو ھن کي ويجھو اچي چيائين تہ ``سائين، ڀلائي |
ھوندي |
تنھن کان ھيءُ سرڪاري ماڻھو آھي، ھن کي وڌيڪ خبر |
38055 |
DYNT.utf |
. وري جيئي شل منھنجو حامھ بہ ويٺو آھي، جوان |
ھوندي |
مائٽ آھن، انھن کي بہ نيٺ مائٽيءَ جي ڳالھ دل تي |
38056 |
DYNT.utf |
. ھي ويچارا اٻوجھ ماڻھو ھئا، سي ڏاڪڻ تان |
ھوندي |
آھي، سو جيڪو آگبوٽ تي چڙھيو ھوندو، تنھن کي خبر |
38057 |
DYNT.utf |
.'' |
ھوندي |
پر اھڙي سگھڙ ۽ ليڪ ڌيءَ ڪنھن امير جي گھر ۾ مشڪل |
38058 |
DYNT.utf |
.'' |
ھوندي |
ھو تہ ``تڏھن ڀلا ڇونہ اھا پڙھيل ۽ نيڪ ۽ لائق زال |
38059 |
DYNT.utf |
. |
ھونديس |
تي پيٽ پيئي پاريندس، پر انھن عذابن کان ڇُٽي پئي |
38060 |
DYNT.utf |
. پرڻي کان پوءِ بہ ڪنوار تہ مھينوکَن حيا |
ھونديس |
ھوندو، الائجي ڪھڙي شڪل ھونديس، لائجي ڪھڙي طبعيت |
38061 |
DYNT.utf |
لائجي ڪھڙي طبعيت ھونديس. پرڻي کان پوءِ |
ھونديس، |
ڪھڙيءَ طرح جو ماڻھو ھوندو، الائجي ڪھڙي شڪل |
38062 |
DYNT.utf |
ڀلائي ڪري سگھا موڏجو.'' |
ھونديس، |
زينت بانوءَ چيس تہ ``سائين، آءُٗ ھيکلي ويٺي |
38063 |
DYNT.utf |
ھنن سان گفتگو ڪرڻ توڙي حجت ھلائڻ ۾ اھڙي |
ھونديس؛ |
چاليھن مڙسن جي وچ ۾ ويٺي ھوندي، تہ بہ پرواھ ڪانہ |
38064 |
DYNT.utf |
تہ منھنجو گھر وارو تنھنجو ضرور ڪو بندوبست |
ھوندينءَ |
ماڻھو آھي، ۽ اسان کي خدا جو ڏنو سڀڪي آھي. اسان وٽ |
38065 |
DYNT.utf |
انھيءَ کان بہ آءُٗ توکي سکيو وکندس. توکي |
ھوندينءَ، |
سو توکي حاضر ڪري ڏيندس. جھڙو پنھنجي گھر ۾ سکي |
38066 |
DYNT.utf |
انھيءَ گھر جو وڏو اصيب ھوندو. تون ڌيءَ |
ھوندينءَ، |
۽ نيڪ ڌيءَ خدا شال جھان کي ڏئي. جنھن گھر ۾ تون |
38067 |
DYNT.utf |
نيٺ ڪنھن سکر جو گھر وسائيندينءَ؟ |
ھوندينءَ، |
آھين، توکي خبر ناھي تہ سدائين ھن گھر ۾ ويٺي ڪين |
38068 |
DYNT.utf |
ھيون. |
ھونديون |
ھن جي گھر جي وڏي آبادي ھئي. ھو ھن جي لاءِ وڏي مدد |
38069 |
DYNT.utf |
ھيون. بختاور ڪڏھين ڪڏھين شھر ۾ وڃي پائولين |
ھونديون |
توڙي سندس ڌيءَ زينت بانو، سبڻ ڀرڻ جي ڪم ۾ ھوشيار |
38070 |
DYNT.utf |
ھيون، جتي ڪڏھن ڪڏھن ھو مھينن جا مھينا وڃي |
ھونديون |
جو خاوند ھو. ھن جون جايون مڏئيءَ ۾ بہ گھڻيون |
38071 |
DYNT.utf |
سي ڪنن سان ٻڌيون ھوندائين. تنھنڪري ھو ھينئر |
ھونديون، |
سمجھايو ھوندس تہ بہ ھوندس، يا تہ مٿس ٽوڪون ٿيون |
38072 |
DYNT.utf |
ائين ڪنداسين.'' |
ھوندي، |
پنھنجي زال وٽ سُکيو رکندس؛ پوءِ جيڪا تنھنجي مرضي |
38073 |
DYNT.utf |
بھتر آھي تہ ترت جواب وٺجي، متان ڍر ڏلي |
ھوندي، |
آھي، ھيستائين مائي بہ پنھنجي دل ۾ ٺھراءُ ڪري رھي |
38074 |
DYNT.utf |
تہ بہ پرواھ ڪانہ ھونديس؛ ھنن سان گفتگو |
ھوندي، |
کان. ھنن مان ھڪڙي مئڊم چاليھن مڙسن جي وچ ۾ ويٺي |
38075 |
DYNT.utf |
تہ پوءِ ڪيئن ڳالھ ٿيندي؟'' |
ھوندي، |
تہ چڱو، پر جي ھنن سيٺ جھڙي مڙس سان اڳئي ھائو کئي |
38076 |
DYNT.utf |
تہ گھڻن ڏينھن ڪان پوءِ ٿبڻي آھي، ھڪڙي-ٻن |
ھوندي، |
آھي، پر لفظن مان معلوم ڪيائين تہ اھا خرابي جي |
38077 |
DYNT.utf |
سا اھڙن مشڪل وقتن ۾ بہ پنھنجي جاءِ ڪري |
ھوندي، |
يا تہ رلي خراب ٿئي. جيڪا اصلي ٻاھر جي آزمودگار |
38078 |
DYNT.utf |
سا پيئي ٿيندي.'' ائين چئي، مائي پاڻ آٿي |
ھوندي، |
مھل بہ ٿي آھي، وڃي تنھن جو بلو ڪر. جيڪا اللّھ گھري |
38079 |
DYNT.utf |
سا لکي نٿي سگھجي، البت آسانيءَ سان خيال |
ھوندي، |
مُئي پيئي آھي. جيڪا حالت ھن ڇوڪري سان ٿي گذري |
38080 |
DYNT.utf |
سا ٿيندي. |
ھوندي، |
ڪٿي گذارڻ جو بند وبست کريان، پوءِ جيڪا خدا گھري |
38081 |
DYNT.utf |
سا ٿيندي. مگر اوھين مون کي ٻڌايو تہ سھي |
ھوندي، |
جي پورائيءَ لاءِ ڪوشش ڪندس، پوءِ جيڪا خدا گھري |
38082 |
DYNT.utf |
سو پاڻ دنيا ۾ ڪيئن گذاريندو ۽ ٻين کي ڪيئن |
ھوندي، |
ڪمائي ايندي. جنھن کي پنھنجي فضيلت ڪابہ ڪانہ |
38083 |
DYNT.utf |
گاڏيءَ تي ھئي، سا ڀڄ آئي ھوندي؛ ۽ سندس |
ھوندي، |
وبئي؛ پر ڄاتائين تہ ضرور اڌ ۾ پٺتي موٽي نہ ويئي |
38084 |
DYNT.utf |
متان ڪا بلا ڀٽون نہ ھجي.'' ۽ ٻيون ڪي اھڙيون |
ھوندي، |
وراڻيو تہ ``بيبي! ھنن ڏينھن ۾ اندر گرمي ۽ اونداھي |
38085 |
DYNT.utf |
يا انھيءَ جي مرضيءَ ڌاران ڪيڏي ايندي ويندي، |
ھوندي، |
۾ بہ اشارو آھي. جا زال پنھنجي مڙس يا وارث کان پري |
38086 |
DYNT.utf |
۽ سندس موس جو نالو بہ سجھبس ٿي تہ فضل محمد |
ھوندي؛ |
پٺتي موٽي نہ ويئي ھوندي، گاڏيءَ تي ھئي، سا ڀڄ آئي |
38087 |
DYNT.utf |
بہ چيائين تہ چورايل مال جو ھيترو ڀاڱو حامد |
ھونءَ |
کي آڻي، انھيءَ شاھوڪار جي جاءِ ۾ آماڻي ويو ھو. |
38088 |
DYNT.utf |
تہ انصاف ڪري اھا گادي حق علي رضا جو ھئي، |
ھونءَ |
|
38089 |
DYNT.utf |
تہ جيڪي اوھين مون کي چوندؤ ائين ڪندس، |
ھونءَ |
ائين نہ چؤ، خدا تو کي سلامت رکي، تون رنج نہ ٿيءُ. |
38090 |
DYNT.utf |
تہ سياڻي ھوندي ھئينءَ اڄ ڇا ٿيو اٿيئي؟ |
ھونءَ |
متان انھيءَ ڪري سنڌو سيڙھو وڃائي ڇڏيو اٿئي ڇا؟ |
38091 |
DYNT.utf |
تہ ماءُ مالڪياڻي آھي - وڻيس تہ ڌيءَ کي تاري، |
ھونءَ |
بختاور ورندي ڏني تہ ``چوي ٿي تہ |
38092 |
DYNT.utf |
تہ مون کي حيا ٿو ٿئي، پر جڏھن اڄ تون بيحيا |
ھونءَ |
پلؤ اٽڪي، جو ساري ڄمار انھيءَ سان رھڻو ٿيندو. |
38093 |
DYNT.utf |
ٻانھن بہ ملوڪ آھي، جھڙو شڪل شباھت ۾، تھڙو |
ھونءَ |
آھي، پر ماڻھو تہ انھيءَ تان بہ پيا کلندا اٿس. |
38094 |
DYNT.utf |
ٻين جي بہ انھي ڳالھبن ڪري مون تہ `نہ' پئي |
ھونءَ |
وقت اچي مٿان پوي، تہ ھنوءَ رڳو پنھنجي ڳڻتي وٺي، |
38095 |
DYNT.utf |
اھڙو ھن جي اڳيان رکيائون. |
ھون، |
وس ٻڄندي ھن کي خوش ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايائون ۽ جھڙو حال |
38096 |
DYNT.utf |
تنھنڪري گھر ۾ وري بہ اھي ساڳيا ڀاتي وڃي |
ھون، |
ٻيو ڪو ٻار بہ اڃا ڪونہ ٿيو |
38097 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھنن کي دڙڪا تاب ڏيڻ لڳا. |
ھون، |
ھو راضي نہ ٿيا. ھنن کي گھڻي مال جي اميد ھئي، يا ڏس |
38098 |
DYNT.utf |
سو سمجھائي ھن کي روانو ڪيائون. |
ھون، |
پاسي ٿي بيٺو آھي.'' ٻيو بہ جيڪي مريم کي سمجھائڻو |
38099 |
DYNT.utf |
نہ سنڌي ڊول جو. ميرن جي صاحبيءَ ۾ تہ ھنن |
ھون، |
ھئا، برقعو بہ ايراني يسا پٺاڻڪي ڊول جو ھوندو |
38100 |
DYNT.utf |
يا تہ ڪا کڻڪ ھين، تہ انھي رات ڪي ٻہ زالون |
ھون؛ |
ڦريندا ھئا، ۽ ھاڻي گھمندي ھي شڪار منھن پئجي ويو |
38101 |
DYNT.utf |
آتي ھينئر ھي پنھنجي آل عيال سوڌو اچي نڪتو، |
ھو، |
بنگلن ۾ لٿا. جنھن شھر ۾ علي رضا ننڍو ٿي وڏو ٿيو |
38102 |
DYNT.utf |
اتي ڄائو نپنو ھو، ننڍي ھوندي اوري پري گھميو |
ھو، |
رکي ٿي سگھيو. علي رضا حيدرآباد جو چڱيءَ طرح واقف |
38103 |
DYNT.utf |
اگرچ بختاور سيٺ جي فائدي ۾ گھڻو ڳالھايو |
ھو، |
شھربانوءَ کي ھنن سان مائٽي ڪرڻ ۾ البت اعتراض |
38104 |
DYNT.utf |
اگرچہ ھو اتي تمام خوش ھو ۽ سندس ڪم ڪار چڱو |
ھو، |
سبب ھو: علي رضا کي ھڪڙي چڱي نوڪريءَ جو دلاسو مليو |
38105 |
DYNT.utf |
ان موجب لکڻ پڙھڻ ۽ سبڻ ڀرڻ جو ڪم ڪندي ھئي. |
ھو، |
ھو. ھِن پنھنجي مشغوليءَ جي لاءِ وقت ورھائي ڇڏيو |
38106 |
DYNT.utf |
انناس ھئا، انب ھئا، پپنوس ھئا، ۽ صندوقڙي |
ھو، |
جو تازو آپل ميوو ڪيدي تڏي تي رکيو-لال ڪيوڙو |
38107 |
DYNT.utf |
انھيءَ جو نالو صديق ھو. ٻيو سندس پٽ ھو ۽ |
ھو، |
مالڪ ھو، اھو پيرمرد ھو ۽ تمام غريب ۽ رحمدل ماڻھو |
38108 |
DYNT.utf |
انھيءَ طرح يڪدم عجيب ڪارخانو بيھاريائين. |
ھو، |
کولڻ جي تجوبز ڪئي، ۽ جيڪو ڊول ولايت ۾ ڏسي آيو |
38109 |
DYNT.utf |
انھيءَ مان بہ معلوم ٿيو تہ اڪثر سلطان جا |
ھو، |
ھئي، جنھن مان اندر محلات ڏي سرنگھ جو رستو نڪتل |
38110 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڏي بہ اڳواٽ انھيءَ بابت حط لکيائون. |
ھو، |
صبح جو روانو ٿجي. ڪراچيءَ ۾ علي رضا جو ڪو واقف |
38111 |
DYNT.utf |
اوترو اڄ ناھي، جيترو اڄ آھي، اوترو سڀائي |
ھو، |
آھي، ٻاروھي ڪنھن لاءِ ڏک ڪين ٿو رھي. جيترو ڪالھ |
38112 |
DYNT.utf |
اھا مشڪلات علي رضا جن حل ڪئي، جو اھڙو مناسب |
ھو، |
زالن ۾ پردي جي ھئڻ سبب تعليم جو استعمال بلڪل مشڪل |
38113 |
DYNT.utf |
اھو پيرمرد ھو ۽ تمام غريب ۽ رحمدل ماڻھو |
ھو، |
ٻيڙيءَ تي چار مھاڻا ھئا: ھڪڙو ٻيڙيءَ جو مالڪ |
38114 |
DYNT.utf |
اھو شھر جي فوجدار جو گھر ھو، جنھن جو نالو |
ھو، |
اھو گھر فضل محمد لاڙڪ جو نہ |
38115 |
DYNT.utf |
اھڙو ھاڻ بڇڙو ٿيو. ھن کي منح ڪرڻ وارو ٻيو |
ھو، |
جي اندر ھن جي حالت ئي ڦري ويئي، جھڙو اڳي چڱو |
38116 |
DYNT.utf |
اڳئين ڏينھن ماڻس سان جان بيبيءَ جا مس پس |
ھو، |
جلد جواب ڏنو، سو گھڻي خيال ۽ ويچار کان سواءِ لہ |
38117 |
DYNT.utf |
باقي بختاور ھوندي ھئي، جا ھنن کي گھڻي ڪم |
ھو، |
بختاور نالي وڃي رھيا ھئن، پر شنگور بہ مري ويو |
38118 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ متان اھڙو وقت وري |
ھو، |
پاڻ کي دولتمند ٿي ڄاتو. ھنن جو گڏجڻ اتفاق سان ٿيو |
38119 |
DYNT.utf |
پر انکريزيءَ ۾ بہ چالاڪ ھو. اگرچ پڙھيو |
ھو، |
ڏياري ھئي؛ سو سنڌي ۽ فارسي پڙھي تہ ھشيار ٿيو |
38120 |
DYNT.utf |
پر اڃا انگريزي اسڪول ۾ پڙھندو ھو. زينت |
ھو، |
حلمد علي اچي سورھن سترھن ورھين جو ٿيو |
38121 |
DYNT.utf |
پر پوءِ ٺھي ويا. |
ھو، |
البت ملول ھئا، جو ھو پھريون ڀيرو ايڏي سفر تي نڪتو |
38122 |
DYNT.utf |
پر تڏھن بہ عظمت بانو زور ڪري ٿورو گھڻو |
ھو، |
ھيس. اگرچہ ھنن کي اھڙي مدد قبول ڪرڻ ۾ گھڻو عار |
38123 |
DYNT.utf |
پر جڏھن سندس پيءُ ۽ سندس ماٽي جي ماءُ جنھن |
ھو، |
سا نہ مليس، تنھنڪري ھن بہ وٽن وڃڻ اڳئي بند ڪيو |
38124 |
DYNT.utf |
پر جڏھن لڀڻ جو امڪان نہ ڄاتائين، تڏھن وري |
ھو، |
رپورٽ ٿيڻ مھل ڪپتان آگبوٽ کڙو بہ ڪرائي ڇڏيو |
38125 |
DYNT.utf |
پر سندس مئي کان پوءِ پاڻ ماڻھن کي ڪوشش |
ھو، |
جي جيئري ئي انھيءَ نسبت ۾ ٿورو گھڻو چوڻ چائڻ ٿيو |
38126 |
DYNT.utf |
پر گھڻا ڏينھن ٿيا، جو لڏي ويو ۽ وڃي ڪنھن |
ھو، |
``ھائو مائي، اھو مون کي سجھي ٿو، ھتي برابر رھندو |
38127 |
DYNT.utf |
پر مائيءَ انھيءَ بابت مون کي چيو آھي. |
ھو، |
- امان، سچي پڇين تہ مون کي پنھنجي منھن بہ گھڻو فڪر |
38128 |
DYNT.utf |
پر مھينو-ڏبڍ ٿيو ھو جو سندس زال ھڪڙي ننڍڙي |
ھو، |
۽ ٽين دڪڙي پورھيت ھين ماني پچائڻ واري. پٽس پرڻيل |
38129 |
DYNT.utf |
پر مٿي ماڙي تي پنھنجي جاءِ ۾ ھو؛ لکڻ پڙھڻ |
ھو، |
ڀاتي سڀ حاضر ھئا. آچر جو ڏينھن ھو. علي رضا بہ گھر ۾ |
38130 |
DYNT.utf |
پر ويجھو مائٽ ھوس، تنھنڪري جيئن اڪثر زالن |
ھو، |
اھو کونگو ھو، ڪنھن بہ طرح ڪمائيءَ ڪرڻ جھڙو نہ |
38131 |
DYNT.utf |
پر ھاڻ تہ اسين سڀ ديسي ٿياسون. جھڙا اشراف |
ھو، |
ڪڏھن ڪڏھن ٿو ملڻ ٿئي. منھنجو مڙس بہ اصل پرديسي |
38132 |
DYNT.utf |
پر ھتي ڪنھن پاسي مون کان ڇڄي جدا ٿيو آھي؛ |
ھو، |
زينت اڳ وٺي چيو تہ ``ھڪڙو مون سان |
38133 |
DYNT.utf |
پر ھن اھڙن وقتن تي ائين ٿي سمجھيو، جيئن |
ھو، |
ھن تي ڪھڙي بہ معاملي ۾ پيءُ جو ادب ڪرڻ فرض |
38134 |
DYNT.utf |
پر ھيءُ پاڻ بہ وڏي درجي تي ھو ۽ رڳو پنھنجي |
ھو، |
اھا گادي حق علي رضا جو ھئي، جو وڏي ڀاءُ جو اولاد |
38135 |
DYNT.utf |
پنجاھي ورھين جي عمر ھيس. اولاد جو انتظار |
ھو، |
ھتان موڪلائي ھلجي. ھينئر اچي پيريءَ کي ويجھو ٿيو |
38136 |
DYNT.utf |
پڻس ھو، سندس زال ھئي، جنھن جو نالو جان |
ھو، |
ماڻھو اٽڪل وارو ھو، گھر ۾ ڀاتي پورا پنا ھئن-پاڻ |
38137 |
DYNT.utf |
پنھنجي خرچ تي ماني کارائيندو ھو ۽ کائيندا |
ھو، |
ڪري پنھنجي پيءُ - ماءُ کي سندن خرچ ڪرڻ نہ ڏيندو |
38138 |
DYNT.utf |
پوري پُنيءَ وسعت وارو ھو. ھن شاديءَ جي |
ھو، |
جيئن تہ اسان مٿي ڏيکاريو آھي، نڪي وري تمام غريب |
38139 |
DYNT.utf |
پھرين ڏينھن کان وٺي ھنن جي دل ٻجھي ويئي |
ھو، |
اکر ئي ڪو نہ ڳالھائيندي. پر ھتي اھڙو حال نہ |
38140 |
DYNT.utf |
پوءِ تہ نيٺ پاڻ ۾ مائٽي ٿي وين.'' |
ھو، |
دکني آھي، ذات جو شيخ آھي، تنھن سان ماستر جو رستو |
38141 |
DYNT.utf |
پوءِ تہ نيٺ ھڪڙي مھاڻي وٺي آڻي ويھاريائين، |
ھو، |
ڇٽي. ڳچ وقت تائين ٻاھر جو ٻاھر اھو ڌنڌو ھلائيہدو |
38142 |
DYNT.utf |
پوءِ تہ ھڪڙو خلاصو حقو گھر ۾ جوڙي رکيائين. |
ھو، |
پوءِ تہ ھڪڙو خلاصو حقو گھر ۾ جوڙي رکيائين. ڇڪيندو |
38143 |
DYNT.utf |
پوءِ تہ ھڪڙو خلاصو حقو گھر ۾ جوڙي رکيائين. |
ھو، |
۽ سگارن جو رواج عام نہ ھو.} پھرين لڪي لڪي ڇڪيندو |
38144 |
DYNT.utf |
تن سان بہ اھڙي دوستي رکيو آيو، جو آھي بہ |
ھو، |
۽ خليق اھڙو جو جن ٻين اميرن کان چڙھي مٿي آيو |
38145 |
DYNT.utf |
تن کي چيائين تہ خدا جي مھربانيءَ سان ۽ |
ھو، |
رضا کي تہ آسان ٿيو، جو جن صاحبلوڪن کي ٻڙھائيندو |
38146 |
DYNT.utf |
تن مان ھڪڙي جي بدلي بمبئيءَ ٿي. تنھن ھن |
ھو، |
مس گذ ريا، تہ جن صاحبلوڪن کي علي رضا پڙھائيندو |
38147 |
DYNT.utf |
تنھن انجام ڪيو تہ ھن جي لاءِ آءُٗ چڱو بندوبست |
ھو، |
آفيسر ولايت ويو بہ ٿي، سو ھن جو چڱيءَ طرح واقف |
38148 |
DYNT.utf |
تنھن بختاور کي سڏ ڪيو. ھن وڃي اتيئي گرما |
ھو، |
انھن چرچن ڪندي، مائي شھر بانوءَ وھنجي بس ڪيو |
38149 |
DYNT.utf |
تنھن تي پاڻ ۾ وقت بوقت تڪرار ڪندا ھئا. |
ھو، |
لڳندي ھئي، ۽ انھيءَ بابت بہ پٽ کي سمجھائيندو |
38150 |
DYNT.utf |
تنھن جو آڪلاءُ ھو فارسي زبان ۾ ڪندو ھو. |
ھو، |
۾ ھلندڙ ھو ۽ سلطان جي سرڪار سان جيڪو ڪم ڪار ٿيندو |
38151 |
DYNT.utf |
تنھن جو بہ ھيستائيب مون کي دل ۾ ويچار ھو. |
ھو، |
چيو ``پر بختاور، ڪالھوڪو خواب جو مون تو کي ٻڌابو |
38152 |
DYNT.utf |
تنھن جو پڇيائونس، ھو تمام وڻندڙ ٻار ھو، |
ھو، |
اوڀاريون لھواريون ڳالھيون ڪرڻ لڳا. ٻار بہ ساڻس |
38153 |
DYNT.utf |
تنھن جو سمجھايو ۽ پئسا ڏيئي ھن کي روانو |
ھو، |
مھل قرآن ٺپي، بختاور کي سڏي جيڪو سامان آڻڻو |
38154 |
DYNT.utf |
تنھن جو فيصلو ھاڻي اچي ويجھو ٿيو ھو. |
ھو، |
چالاءِ جو جنھن ڳالھ جو سڀني جي دل تي بار ھوندو |
38155 |
DYNT.utf |
تنھن جو ڀلائي ڪري اسان ڏي جواب جلد مو ڪلجئين، |
ھو، |
چوائي موڪليائين تہ ``جنھن ڳالہ جو مون تاڪيد ڪيو |
38156 |
DYNT.utf |
تنھن جي بہ انھيءَ ڳالھ تي اک پٽجي ويئي، |
ھو، |
علي رضا، جو ٿورو پرڀرو سمھيو پيو |
38157 |
DYNT.utf |
تنھن جي حاطي ۾ ھڪڙي خلاصي جاءِ سندس حوالي |
ھو، |
نڪتو. آتي پھريائين تہ جنھن بنگلي ۾ صاحب پاڻ رھندو |
38158 |
DYNT.utf |
تنھن جي ھنن گھڻي خاطري ڪئي. ھو پاڻ خوش ٿيا |
ھو، |
ھي آبروءَ وارو ماڻھو |
38159 |
DYNT.utf |
تنھن چيو تہ ``سنڌ ۾ پردي جي تمام جٺ آھي؛ |
ھو، |
پٿليل ھو، ۽ جنھن کي ھاڻوڪي زماني جوگھڻو واءُ لڳل |
38160 |
DYNT.utf |
تنھن دانھن ڪئي، تنھن تي اندران ھٽ وارو |
ھو، |
ڪم سان اندر ڪوٺيءَ ۾ ھو، ننڍڙو ڇوڪر سندس ھٽ تي |
38161 |
DYNT.utf |
تنھن در تان ماءُ ڏي چوائي موڪليو تہ ``گاڏي |
ھو، |
۽ علي رضا ھلڻ جو وقت ڏسي، شھر ڏي وڃي گاڏي وٺي آيو |
38162 |
DYNT.utf |
تنھن سان اھي پاڻ اڏامي وبا، ۽ جن انھيءَ |
ھو، |
سلطان ۽ سندس راڻي ۽ پٽ لاءِ جو باروت سنبرايو |
38163 |
DYNT.utf |
تنھن سندس گھر ۾ ٽڪڻ جو ذمو کنيو. |
ھو، |
ايندو ھو ۽ ڪڏھن ڪڏھن ٻہ-ٽي ڏينھن وٽن رھي بہ پوندو |
38164 |
DYNT.utf |
تنھن کان پچيائون تہ ``ڪاڪا، ٻيو تہ خير آھي؟'' |
ھو، |
مان آيو، جنھن کي ھنن ٻہ ڏينھن اڳي اوڏي موڪليو |
38165 |
DYNT.utf |
تنھن کي بہ صديق گھڻي پارت ڪئي. اميد ھين |
ھو، |
چاڙھي روانو ڪيائون. گاڏيءَ وارو بہ سندن راڄ مان |
38166 |
DYNT.utf |
تنھن کي پنھنجي پٽ لاءِ طمح ھئي. پر علي رضا |
ھو، |
اھڙيءَ ٻانھن جو لائق ھو. ٻيو وري ھڪڙو واپاري سيٺ |
38167 |
DYNT.utf |
تنھن کي چيائين تہ ``ميان! جنھن مائيءَ جي |
ھو، |
ڏسڻ ۾ ٿي آيو. صفوران جو گھر وارو فضل محمد ويٺو |
38168 |
DYNT.utf |
تنھن کي گھڻي ڇِڪ اچي ويئي ھئي، تنھنڪري |
ھو، |
وارو ھو. ھن شاديءَ جي ڪري جيڪو پئسو اڳي ميڙيو |
38169 |
DYNT.utf |
تنھن کي وري پنھنجي طمع ھئي ۽ اگرچ ھڪ زال |
ھو، |
پر ميان محمد رمضان وڪيل |
38170 |
DYNT.utf |
تنھن کي ولايتي مسلمالن جون رسمون سجھيون |
ھو، |
علي نواز خان ڏاھو ماڻھو ھو ۽ ٻيو وري ولايتي ماڻھو |
38171 |
DYNT.utf |
تنھن کي ھن ساھ جي ڊپ کان کڻي ٻک وڌا، انھيءَ |
ھو، |
ڪري جھليندو آھي. ھن کي تہ خدا تختي سان ڪيرايو |
38172 |
DYNT.utf |
تنھن مان ڪا زال گوڙ ۾ ھلندي جھٽ ڏئي ڪيوڙي |
ھو، |
ٿيو، جو ڪنڊ واري ھٽ تي ميوو ۽ وکر کاڌي جو رکيو |
38173 |
DYNT.utf |
تنھن ھن جي گھڻي آدرڀاءُ ڪئي، ۽ سندس حد |
ھو، |
کي بہ ٻين رئيسن وانگي روس جي شھنشاھ جو اطلاع مليل |
38174 |
DYNT.utf |
تنھن ھن کي اتي رھڻ جي لاءِ چڱو بندوبست |
ھو، |
اھو صاحبلوڪ، جنھن سان ھي ھتان گڏ روانو ٿيو |
38175 |
DYNT.utf |
تنھن ھنن سان سگھوئي اھڙوٺاھ کڻي ڪيو، جنھنڪري |
ھو، |
ھو ۽ ٻيو وري پاڻ مسلمان ۽ قابل ۽ تجويز وارو ماڻھو |
38176 |
DYNT.utf |
تنھن ۾ اھڙو آواز ٻڌڻ ۾ ڪين آيو. وري مھل |
ھو، |
آکبوٽ جو ڌمچر اڳيئي گھڻو متل ھو، ٻيو لھرن جو سٽڪو |
38177 |
DYNT.utf |
تنھن ۾ شيءِ شڪل اھڙيءَ تجويز سان پنھنجي |
ھو، |
خلاصي کيس مليل ھئي، جنھن ۾ ڀاڻس حامد بہ اچي رھندو |
38178 |
DYNT.utf |
تنھن ۾ ڪو شھرن جھڙو بندوبست رکيل نہ ھو. |
ھو، |
علي رضا اٿي ھليو. پڇائي وڃي اتي پھتو. ھي جابلو ملڪ |
38179 |
DYNT.utf |
تنھنڪري آسانيءَ سان اھڙي جاچ ڪئي ويئي. |
ھو، |
اھو گھر ڏينھن جو بنديل رھندو |
38180 |
DYNT.utf |
تنھنڪري اتا بنگلي جو ھن پيءُ-ماءُ کي رھڻ |
ھو، |
کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. محبوب عليءَ جو بنگلو وڏو |
38181 |
DYNT.utf |
تنھنڪري اتي وڃڻ گھڻن سببن ڪري ھن کي مناسب |
ھو، |
سان نہ ڪئي ھئي، ۽ ٻيو وري اھو پرڳڻو روس جي بلي |
38182 |
DYNT.utf |
تنھنڪري البت ارمان ٿيس. معاملي ھلندي جيڪا |
ھو، |
ٻنھي گھرن تي ڪوڙھ جو چِٽو ھو. پر سندس زال جو ڀاءَ |
38183 |
DYNT.utf |
تنھنڪري اھڙيءَ نوڪريءَ لاءِ ھن جھڙو لائق |
ھو، |
۽ سکر ماڻھو ھو ۽ بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ بہ سندس نالو |
38184 |
DYNT.utf |
تنھنڪري پاڻ زيادہ بيحيائي ڏيکاريندو ھو. |
ھو، |
چڱو ھوندو، ۽ طبع جو بہ اصل کان البت تين ھوندو |
38185 |
DYNT.utf |
تنھنڪري پنھنجي منھن فارسي، ھندستاني ۽ |
ھو، |
ھئي. ھن کي انھيءَ ڪم لاءِ اڳيئي تيار ٿيڻو پوندو |
38186 |
DYNT.utf |
تنھنڪري چپ کڻي ڪيائين، ماٺ ڪمو پئي ٻڌائين. |
ھو، |
کي تہ انھيءَ مھل اھڙي ڳالھ ٻڌڻ جو تہ خيال ئي ڪوٺہ |
38187 |
DYNT.utf |
تنھنڪري رسم بہ انھن جي تي ھلندا ھئا. صاحبيءَ |
ھو، |
لاچار ھو، ڇا لاءِ جو ھنن جو گھڻو واسطو حاڪمن سان |
38188 |
DYNT.utf |
تنھنڪري سگھوئي مشھور ٿي ويو. ھن جي پيءُ |
ھو، |
بمبئيءَ ۾ ھن پنھنجو ڪم شروع ڪيو. ھو چالاڪ ۽ ھوشيار |
38189 |
DYNT.utf |
تنھنڪري سندس ڌڻي ۽ ان جي گھر جا ماڻھو ڏاڍو |
ھو، |
جي ھلت چلت تمام چڱي ھوندي ھئي. ۽ شڪل جو بہ موچارو |
38190 |
DYNT.utf |
تنھنڪري سڀ زالون زينت بانوءَ کي ھڪڙي وڏي |
ھو، |
ٻولين سان گڏ انگريزي ٻولي ڄاڻڻ جو گڻ وڌيڪ |
38191 |
DYNT.utf |
تنھنڪري سڀڪنھن وٽ ھن کي گھڻو مان ملندو |
ھو، |
ھئي. ھو معتبر، ھوشيار، پڙھيل ۽ چالاڪ ماڻھو ھوندو |
38192 |
DYNT.utf |
تنھنڪري سڃاڻپ ۽ جا ٻيدائش اڳي ھوندي ھيس، |
ھو، |
وري شروع ٿيو. مگر ھو جو ھيترن ڏينھن کان پوءِ آيو |
38193 |
DYNT.utf |
تنھنڪري علي رضا گھڻو خوش ٿيو. |
ھو، |
تي علي رضا وڃي. پگھار بہ تمام چڱو ۽ درجو بہ وڏو |
38194 |
DYNT.utf |
تنھنڪري عمردرازخان کي ڪو ڊپ ملڪ کسجڻ جو |
ھو، |
تي ھو ۽ رڳو پنھنجي پيءُ جي ملڪ ۽ عزيزن کي ڏسڻ آيو |
38195 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھاڻ ڇڙو رھڻ تي دل نٿي چيس. زينت |
ھو، |
جي چڱي خبر ھيس. ھيترا ڏينھن پاڻ ٻارن ٻچن سان رھيو |
38196 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن تي ڪھڙي بہ معاملي ۾ پيءُ جو |
ھو، |
محبوب علي پٽ |
38197 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن جي ھانوَ کي وري بہ ڪو ڏڍ ھوندو |
ھو، |
سرڪار جي طرفان ٿيندي ھئي. مگر ھو اڪثر ساڻس رھندو |
38198 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن کي آتي رھڻ ھر طرح پسند آيو، |
ھو، |
وري سنڌ جھڙي ملڪ مان نڪري، بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ آيو |
38199 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن کي انھيءَ ڪم جو ھر طرح لائق |
ھو، |
علي رضا تہ اڱيئي انگريز سرڪار وٽ برڪ |
38200 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن کي ھيڪاري پسند ڪرڻ لڳا. |
ھو، |
ماڻھو جو پٽ ھو جو اتي وڏو وزير ٿي گذاري ويو |
38201 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن کي ھڪڙي جاءِ جمعداريءَ جي پند |
ھو، |
ھئا ۽ تراريون کڻندا ھئا. } سکر ماڻھوءَ جو اولاد |
38202 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھنن جو کذران تمام چڱو پيو ٿيندو |
ھو، |
ٻيو وري علي نواز خان پاڻ سوداگري ڪندو |
38203 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھنن ڄاتو تہ موٽي وڃن حيدرآباد |
ھو، |
خي اميد ڪانہ ھئي ۽ بمبئي شھر جو خرچ بہ البت ڳرو |
38204 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھو ماني کارائيندا ھئس، ۽ پاڻ ھنن |
ھو، |
ھن وٽ ھڙ ۾ پئسو ڪونہ |
38205 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھو ھن کي ماءُ وانگي ڄاڻندا ھئا. |
ھو، |
کي گھڻي ڪم جي ھوندي ھئي. ھن ٻارن کي ذنڍو ڪري نپايو |
38206 |
DYNT.utf |
تنھنڪري يڪدم ھنن کي ڇڏي وڃڻ مناسب نظر نہ |
ھو، |
لڳا. علي رضا جو تہ ھٿ ٻن-چئن صاحبلوڪن سان اٽڪيل |
38207 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ٻھراڙيءَ ۾ رھي شھر جي سڌاري مان |
ھو، |
ھو حيدرآباد جي پسگردائيءَ ۾ ڪوھہ کن پنڌ تي رھندو |
38208 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ڇڙو رھڻ گھڻو پسند نہ آيس، وري شادي |
ھو، |
ڇڙو گذاريو. پر ھن ھيترا ڏينھن گھر ڪري رھي ڏٺو |
38209 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. پر لاچار دل ڏاڍي |
ھو، |
وري موٽي ڳوٺ ويو. ھنن عمر ۾ اھو پھريون سفر ڪيو |
38210 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ڪيترن ئي غرببن سان خيراتي طرح |
ھو، |
رکڻ ڪري ڳالھائڻ مان سکيو. ھي نرم طبع جو ۽ رحمدل |
38211 |
DYNT.utf |
تنھڪري ھوءَ ڏاڍي نازڪ بدن ھوندي ھئي. رنگ |
ھو، |
ڪانہ ھئي. پردي واري گھر جو ٻار ھو ۽ سک سان پليو |
38212 |
DYNT.utf |
توڙي سندس گھر جا ماڻھو ايندا ويندا ھئا. |
ھو، |
۽ ھنن سان پاڻ وقت بوقت شادي مراديءَ ۾ آٿ ويھ ڪندو |
38213 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ ولايت ۾ رھي بھتر ماڻھو، بھتر بندوبست |
ھو، |
۾ ناشاٿستا لفظ بہ ڳالھائي ويندو ھو. ھو سمجھندو |
38214 |
DYNT.utf |
تہ بہ اڳ ڳڻتي ڪري ھاڻوڪي زماني جي مناسب |
ھو، |
ٻيو تہ اگرچ پاڻ اڳئين زماني جو |
38215 |
DYNT.utf |
تہ بہ رات جي وقت گھم ۾ جو ٻاھر پيو ھو يا |
ھو، |
پاسي ۾ ٻاھر پيو ھو.'' مٿانس اکر لکيل ڪونہ ھو. جي ڪو |
38216 |
DYNT.utf |
تہ بہ سلطان کي ھن جي نمڪ حلاليءَ ۾ ايتري |
ھو، |
اگرچہ ھيءُ ڌاريو ھو ۽ انگريز سرڪار جي ملڪ جو |
38217 |
DYNT.utf |
تہ بہ ھاڻ وڪالت ڪري اچي بخت لڳو ھوس، سو |
ھو، |
ماڻھو، ذات جو ميربحر ھو، ۽ پڻس مسيت ۾ مسُلپي ڪندو |
38218 |
DYNT.utf |
تہ سندس ننڍي پٽ منصور علي، جنھن ڊاڪٽريءَ |
ھو، |
علي رضا بمبئيءَ ۾ |
38219 |
DYNT.utf |
تہ گذريل خراب اتفاقن ڪري ھن جي طبع جي تکائي |
ھو، |
ھئا، ٻيئي شاھوڪار ھئا. جي محبوب علي طبع جو تکو |
38220 |
DYNT.utf |
تہ وجھ ملي تہ ڀڄي وڃي ھن سان شامل ٿيان، |
ھو، |
ڪاھي اچي ويجھو ٿيو آھي ۽ اڳيئي پيو خيال پچائيندو |
38221 |
DYNT.utf |
تہ ڀؤ ڪونھي، پر سندس اولاد تمام دولت وارو |
ھو، |
جيڪڏھن علي رضا ويچارو پنھنجي سر ھينئر غريب |
38222 |
DYNT.utf |
تيسبن پرواھ ڪانہ ھيس، پسر ھينٺر ٿيو نوڪر، |
ھو، |
پرڏبھ رلائڻ ھن کي مناسب نہ آيو. جيسين ھڪ ھنڌ ويٺو |
38223 |
DYNT.utf |
تڏعن بہ علي رضا ڪو ڪم کان ڊڄڻ وارو نہ ھو. |
ھو، |
۾ بہ ڪيو ھئائين. اگرچہ ھتي انھيءَ ھنڌ کان گھڻو ڪم |
38224 |
DYNT.utf |
تڏھن آٿيو، يا ڊپ کان ڇپ ھنيو پيو ھو، سو |
ھو، |
کان پوءِ گاڏيءَ وارو بہ آٿيو. الائجي سامت ۾ آيو |
38225 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ اصل کان وڏن وڏن صاحبلوڪن کي ڪنھن |
ھو، |
چڱو پئي ھليو ۽ خود مختاريءَ ڪري بيپرواھ ٿيو ويٺو |
38226 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ پوليٽيڪل ڪم ايترو گھڻو ھو، جو ھن |
ھو، |
۾ گھڻي رنڊڪ ٿي. اگرچہ پاڻ ھن کي پيو پڙھائيندو |
38227 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ تمام اڻھوند ڪانہ ھيس. اھو سچ آھي |
ھو، |
ڪري يا آرام وٺڻ جي اردي سان ٻيو ڌلڌو ڪونہ ڪندو |
38228 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ ھاڻوڪيءَ حالت ۾ ھنن جي لاءِ وڏي |
ھو، |
ھئائون، تن جي بنسبت اھا جاءِ ۽ اھو ملڪ ڪي بہ ڪين |
38229 |
DYNT.utf |
تڏھن تہ توکي ياد ھوندو تہ ڪھڙي نہ پاڻ ۾ |
ھو، |
سي جڏھن حيات ھوندا ھئا، ۽ پنھنجو بہ دؤر ھوندو |
38230 |
DYNT.utf |
تڏھن سرڪار ھن جي ھڪدم بدلي ڪئي؛ سو اوڏي |
ھو، |
پر جڏھن ھن پاڻ کي لياقت ڪري اضافي جو حقدار ڪيو |
38231 |
DYNT.utf |
تڏھن علي رضا اسڪول ۾ ھڪڙي مجلس گڏ ڪئي، |
ھو، |
ساڳيو ڏينھن موٽي آيو، جنھن ڏينھن اھو اسڪول کليو |
38232 |
DYNT.utf |
تڏھن علي رضا جي مرضي ھئي تہ ڪوشش ڪري پنھنجو |
ھو، |
جڏھن اڃا اميريءَ جي درجي تي |
38233 |
DYNT.utf |
جتي آءُٗ پاڻ پيدا ٿيس ۽ جتي ھن وفات ڪئي. |
ھو، |
زماني جي تفرقي ڪري اتان نڪري اچي سنڌ ۾ رھي پيو |
38234 |
DYNT.utf |
جتي سانگو ڏسي حاڪمن جي مھربانيءَ جي ڀروسي |
ھو، |
تڏھن ايرانين پڻس علي نوازخان کي غلام ڪري وڪيو |
38235 |
DYNT.utf |
جتي ھن عظمت کي ڏٺو ھو. |
ھو، |
۽ زينت بانوءَ جي مڪتب ۾ بہ ھڪ-ٻہ ڀيرا سندس اچڻ ٿيو |
38236 |
DYNT.utf |
جنھن جو فيصلو ڪرڻو ھو ۽ ھن کان اڳي گھڻا |
ھو، |
ھڪڙو-ٻہ ڪم انگريز سرڪار ۽ سلطان جي سرڪار جي وچ ۾ |
38237 |
DYNT.utf |
جنھن جو نالو سمندرخان ھو. ھو شھر جي سڀني |
ھو، |
فضل محمد لاڙڪ جو نہ ھو، اھو شھر جي فوجدار جو گھر |
38238 |
DYNT.utf |
جنھن جو نالو علي رضا رکيو ھئائين، تنھن |
ھو، |
ھن کي ھڪڙو پٽ بہ خدا ڏنو |
38239 |
DYNT.utf |
جنھن جي صلاح سان سندس ماءُ ھنن وٽ آئي ھئي، |
ھو، |
نتح خان جي نبائيءَ سان شادي ڪرڻ جو شوق ٿي بيٺو |
38240 |
DYNT.utf |
جنھن جي ڪوٺي حيدرآباد ۾ ھئي، ۽ سندس گماشتا |
ھو، |
سيٺ گل مجمد ميمڻ ھڪڙو وڏو شاھوڪار |
38241 |
DYNT.utf |
جنھن سان گڏ پڙھڻو لکڻو ۽ ٻيو اھڙو شغل ڪرڻو |
ھو، |
گھر ۾ تہ ھن کي ڀيڻس زينت بانوءَ جھڙو ماڻھو ھوندو |
38242 |
DYNT.utf |
جنھن مان چڱي پيدائش ھوندي ھيس. انھيءَ کي |
ھو، |
جو رھاڪو ھو، ڪنھن ڇاپخاني ۾ ڀائيوار ھوندو |
38243 |
DYNT.utf |
جنھن مان زمين کوٽي محلات ڏي موريءَ جھڙو |
ھو، |
جي اوڀارين ڀت جي ٻاھران ٿورو ويجھو ھڪڙو سُڃو گھر |
38244 |
DYNT.utf |
جنھن ۾ سندس زال زينت بانو ڪيترا ڏينھن دربدر |
ھو، |
۾ علي رضا پھرين ھڪڙو بي نام بي نشان ماستر ٿي آيو |
38245 |
DYNT.utf |
جنھن ۾ شام جو مجلس جي ڪم لھڻ کان اڳي يا |
ھو، |
سرڪاري طرح ھٿ ڪئي ھئي، جنھن جي چوڌاري ھڪ عجيب باغ |
38246 |
DYNT.utf |
جنھنڪري سگھوئي ھن کي سلطان جي اميرن ۽ ٻين |
ھو، |
اھو ڪم اھڙي ڊول جو |
38247 |
DYNT.utf |
جو انھيءَ جوان زناني ويس ۾ رات جو اندر |
ھو، |
رضا کي يڪ ٿي تہ سلطان کي جيڪو خط ھٿ لڳو ھو، سو اھو |
38248 |
DYNT.utf |
جو انڌاريءَ ۾ چِٽو نٿي ڏٺو. ھن کي پنھنجي |
ھو، |
ڪرڻ مان معلوم ٿيس تہ باروت ٿورو گھڻو ھاريل بہ پيو |
38249 |
DYNT.utf |
جو اھو تمام سھڻو ٻڌل شھر مشھور آھي، ٻيو |
ھو، |
کي گھڻن ڏينھن کان ھئي. تنھن جو ھڪڙو تہ سبب ھيءُ |
38250 |
DYNT.utf |
جو اھڙن حاسدن جي پرواھ ئي ڪانہ ھوندي ھيس، |
ھو، |
کي پنھنجي سچائيءَ ۽ ايمانداريءَ تي ايترو ڀروسو |
38251 |
DYNT.utf |
جو اڳي واقف ھون ۽ ھنن سان گھڻي رھائي ھئائين، |
ھو، |
لاءِ پيا ايندا ھئا، ۽ ھيءُ بہ انھن وٽ پيو ويندو |
38252 |
DYNT.utf |
جو پڻھين جا واقف ھئا ۽ انھيءَ ڳالھ تي نيٺ |
ھو، |
جي نياڻيءَ يسا علي بخش شيخ جي ڌيءَ جي نالي چيو |
38253 |
DYNT.utf |
جو پھڻ جي دل واري ماڻھوءَ کي بہ روئڻ اچي |
ھو، |
اھڙي چڱي ۽ ڏک ڀريءَ عبارت ۾ پنھنجو احوال لکيو |
38254 |
DYNT.utf |
جو پوءِ زماني جي گردش ڪري اچي ليٺ سنڌ ۾ |
ھو، |
جو ڏاڏو پاڻ ترڪ ھو ۽ سرحدي پرڳڻي جو رئيس ھوندو |
38255 |
DYNT.utf |
جو جڏھن روس ۽ ايران جي لڙائيءَ ۾ ماريو، |
ھو، |
ھو ۽ سندس پيءُ ترڪستان جي سرحد واري پرڳڻي جو رئيس |
38256 |
DYNT.utf |
جو خوشي ھيس تہ قومن-قومن جي ماڻھن سان واقفيت |
ھو، |
کي انھيءَ پاسي وڃڻ ۽ ملڪن گھمڻ جو ھوَس اڳيئي گھڻو |
38257 |
DYNT.utf |
جو سالياني مجلس ۾ علي رضا گورنر صاحب ۽ |
ھو، |
ڪن ورھين کان پوءِ تہ مڪتب جو اھڙو زور |
38258 |
DYNT.utf |
جو علي رضا ڦول گليءَ مان لڏي، الائجي ڪھڙي |
ھو، |
خط لکڻ لڳي، پر انھن جي پھچڻ جو تہ امڪان ئي ڪونہ |
38259 |
DYNT.utf |
جو عمر سندس ستر-پنجھتر ورھين جي ھئي، ٻيو |
ھو، |
سارو ڏينھن غم ۾ پيو گذاريندو ھو. ھڪڙو اڳھين فرتوت |
38260 |
DYNT.utf |
جو مائٽن جي حوالي ڪري آيا ھئا. علي رضا جو |
ھو، |
اسان چيو آھي تہ ھنن جو گھر حيدرآباد جي ڪَچي ۾ |
38261 |
DYNT.utf |
جو ھن پنھنجي مڙس لاءِ لکي تيار ڪيو ھو. مريم |
ھو، |
اھو خط زينت بانوءَ جي حال جو |
38262 |
DYNT.utf |
جو ھن کي پنھنجي ڀاءَ الھداد جي پٽ سان ڌيءَ |
ھو، |
ڳالھايو ٿي. مائيءَ جي اعتراض آڻڻ جو ھيءُ بہ سبب |
38263 |
DYNT.utf |
جو ھن کي پوريءَ طرح تعليم ڏيڻ لاءِ وقت |
ھو، |
پيو پڙھائيندو ھو، تڏھن بہ پوليٽيڪل ڪم ايترو گھڻو |
38264 |
DYNT.utf |
جو ھو انھن ماڻھن سان چڱيءَ طرح واقف ھو |
ھو، |
نٽائڻ ڪي حجاب ۽ ڪي حياکان ھو ۽ ڪي وري انھيءَ کان |
38265 |
DYNT.utf |
جو ھوءَ پنھنجو وقت سجايو ڪم آڻيندي ھئي. |
ھو، |
ٻڌو ھئائين، تنھن مان ھن کي ھيترو فائدو حاصل ٿيو |
38266 |
DYNT.utf |
جو ھينئر چوويھن ورھين جو جوان مالھو ھو، |
ھو، |
وفات ڪئي ھئي، ۽ گھر جو بار سڄو ئي علي رضا تي |
38267 |
DYNT.utf |
جو ھڪٻئي سان بيحجاب ڳالھائيندا ھئا. ھتي |
ھو، |
ويھي مطالع ڪندا ھئا. انھيءَ بحث مان ھيءُ بہ فائدو |
38268 |
DYNT.utf |
جو ٻئي ڄڻا ٻاھر لانڍيءَ ۾ ويھي صحبت ڪندا |
ھو، |
وٽ ايندڙ ويندڙ ھئا. ڪنھن آچر تي حامد ھنن وٽ ايندڙ |
38269 |
DYNT.utf |
جو ڀانئيائين تہ اولاد جي اکين آڏو نہ ھجي، |
ھو، |
علي رضا پاڻ بہ انھيءَ صلاح ۾ شامل |
38270 |
DYNT.utf |
جو ڄاتائين تہ انھيءَ رستي جھڙو ھاڻي آھيان، |
ھو، |
ڏئي. محبوب علي پاڻ بہ انھيءَ لاءِ گھڻو خواھشمند |
38271 |
DYNT.utf |
جھڙو نالو محبوب ھوس، اھڙو محبوب ھو؛ تنھنڪري |
ھو، |
بہ ساڻس ھو، تنھن جو پڇيائونس، ھو تمام وڻندڙ ٻار |
38272 |
DYNT.utf |
جھڙيءَ طرح پيءُ جي گھر ۾ ھوندو ھو. ھِن پنھنجي |
ھو، |
گھر جو سڄو حساب ڪتاب زينت بانوءَ جي ھٿ ۾ رھندو |
38273 |
DYNT.utf |
جي ھلندي وڪرو ڪن، سو الائجي ڪيڏي ويو. ويچاري |
ھو، |
کان ورتا اٿئي، ھلي ڏيکار.'' پر ھو تہ گھور وارن مان |
38274 |
DYNT.utf |
جي ڪو جھڙالو ڏينھن آيو تہ اسڪول کان رھي |
ھو، |
پنھنجي منھن يا پنھنجن سنگتين سان پيو گذاريندو |
38275 |
DYNT.utf |
چارو لڳو پيو ھو، ۽ وري آزاد ٿيڻ جي بہ خوشي |
ھو، |
ھلي. اگرچ جھنگ مان ھيکلي پئي وئي، پر ڏينھن ڏٺو |
38276 |
DYNT.utf |
حامد ۽ مھاڻيءَ جو گھر ھو. مائي شھربانوءَ |
ھو، |
کان روڪي ڇڏيو، جو ھينئر سرائي فتح خان جو گھر نہ |
38277 |
DYNT.utf |
رڳي ماءُ ھئي، تنھن جي ھن بہ پرواھ ڪانہ |
ھو، |
بڇڙو ٿيو. ھن کي منح ڪرڻ وارو ٻيو ڪو وڏو مائٽ ڪونہ |
38278 |
DYNT.utf |
زينت کي تہ ننڊ ڪانہ ھئي. سج اڀرئي ڌاري آٿي |
ھو، |
رھي. چور رات جو جاڳيل ھو، سو پھر-سوا تائين ستو پيو |
38279 |
DYNT.utf |
سا بہ ھو پاڻ سان وٺي آيو ھو. ھيءُ گھڻا ورھيہ |
ھو، |
پر ھو ڇڙھو ڪين ھو، ھو ولايت ۾ ھڪڙي منڊم سان پرڻيو |
38280 |
DYNT.utf |
سا مڙس جي روڪڻ ڪري تمام خفي ٿي. ھن جي نافرماني |
ھو، |
پر پريندي کان جنھن ڇيڪ گھمي ڏٺو |
38281 |
DYNT.utf |
ساکولي اندر ويئي، وري ٿوريءَ ويرم کان |
ھو، |
ڪري، پاسي واري ڪوٺي، جنھن کي ڏينھن جو ڪلف آيل |
38282 |
DYNT.utf |
سندس زال ھئي، جنھن جو نالو جان بيبي ھو، |
ھو، |
اٽڪل وارو ھو، گھر ۾ ڀاتي پورا پنا ھئن-پاڻ ھو، پڻس |
38283 |
DYNT.utf |
سو اچي مڙس کي ٻڌايائين. علي رضا ڏاڍو خوش |
ھو، |
ھن جيڪو پتو ھٿ ڪيو |
38284 |
DYNT.utf |
سو اچي ڪنھن معاملي ۾ ڦاٿو؛ سندس حد ۾ ھڪڙو |
ھو، |
مس گذريا تہ حامد علي، جو ھينئر پوليس جي نوڪريءَ ۾ |
38285 |
DYNT.utf |
سو اکر ڊھي ويا ھئا. ٻانھيءَ لنگھندي پٽ |
ھو، |
تہ بہ رات جي وقت گھم ۾ جو ٻاھر پيو ھو يا لتڙ ۾ آيو |
38286 |
DYNT.utf |
سو انھن جي بھتريءَ لاءِ ڪيو ھئائين، باقي |
ھو، |
ٿيندو آھي، سو بہ ڪونہ ھوس. جيڪي کانئس پڄي سگھيو |
38287 |
DYNT.utf |
سو انھيءَ رٿ ۾ ناراض لہ ٿيو باقي پنھنجي |
ھو، |
رضا جو سنگتي ھو ۽ ھن جي ھلت چلت جو چڱيءَ طرح وافف |
38288 |
DYNT.utf |
سو اھو ھو، جو انھيءَ جوان زناني ويس ۾ رات |
ھو، |
اتي علي رضا کي يڪ ٿي تہ سلطان کي جيڪو خط ھٿ لڳو |
38289 |
DYNT.utf |
سو اڃا الھيءَ ڪم ۾ رُڌل ھو. ھن کي ھن جي جلد |
ھو، |
ويو ھو.خنھن منشيءَ کي پنھنجو عيوضي ڪري ڏئي ويو |
38290 |
DYNT.utf |
سو اڌ ٻاھران ئي کائي، کپائي، باقي آڻي ماءُ |
ھو، |
پيشن وٺڻ لاءِ ماءُ جي پاران آفيس ڏي ھي پاڻ ويندو |
38291 |
DYNT.utf |
سو بہ اتي ھو پر ڪنھن کي بہ ھنن جي موٽڻ جي |
ھو، |
ڪري آيا ھئا. علي رضا جو مامو بہ اڳيئي موٽي آيو |
38292 |
DYNT.utf |
سو بہ ھن زال وٽان لڌو ۽ ھيءَ وري ھئي بہ |
ھو، |
زال کي کڻندو ڏٺو. جنھن قسم جو مال چوري ٿي ويو |
38293 |
DYNT.utf |
سو بہ ؟؟؟ نہ ھو. ھن جي طبع بہ پيءُ جھڙي ھئي |
ھو، |
علي، جو ساڻس گڏ ولايت ۾ ڍاڪٽريءَ جو ڪم سکندو |
38294 |
DYNT.utf |
سو بہ ٻہ مھينا ساڻس گڏ رھي، وري ڳوٺ ھليو |
ھو، |
علي رضا جو مامو، جو سندس ٻار پھچائڻ آيو |
38295 |
DYNT.utf |
سو بيءُ-ماءُ جي لاءِ ڪندي ھئي. ھنن کي غريب |
ھو، |
ھن ويچاريءَ کان بہ جيڪي پڄي سگھندو |
38296 |
DYNT.utf |
سو پھر-سوا تائين ستو پيو ھو، زينت کي تہ |
ھو، |
جي جاءِ ڏنائون، جا پئجي رھي. چور رات جو جاڳيل |
38297 |
DYNT.utf |
سو پڙھندڙن کي پاڻ خيال ۾ اچي سگھندو، اسين |
ھو، |
جيڪي زينت جي دل ۾ |
38298 |
DYNT.utf |
سو چارو ڏيو آھستي ھلندا ويا. ھڪڙي رات انڌاري، |
ھو، |
ھلي، رستو برپٽ مان ھو؛ گھاڙو سڙڪ ڪانہ ھئي، چارو |
38299 |
DYNT.utf |
سو حامد جي مرڻ کان پوءِ مھينو-اڌ گذاري، |
ھو، |
بہ ويا ھئا. علي رضا کي بہ پنھنجي ڪم جو چڱو سانسگو |
38300 |
DYNT.utf |
سو خدا ھن طرح بند ڪري ڇڏيو. |
ھو، |
وس. جنھن گھر ۾ ڪن ڏينھين چھچٽو لڳو پيو ھوندو |
38301 |
DYNT.utf |
سو روس جي لشڪر سان گڏ ايرانين سان لڙيو |
ھو، |
روس واري لڙائي ٿي ھئي، جنھن ۾ سندس ڏاڏو، جو رئيس |
38302 |
DYNT.utf |
سو سجھيس ٿي، تہ اھڙا ٽڪر زمين جا اوڏي گھڻا |
ھو، |
اتي ڄائو نپنو ھو، ننڍي ھوندي اوري پري گھميو ڦريو |
38303 |
DYNT.utf |
سو سندس پيءُ جي ڏينھن ۾ ئي ھن وٽ رھندو ھو. |
ھو، |
ھوندو. گھر جو خرچ پکو ۽ حساب ڪتاب جيڪو ٿيندو |
38304 |
DYNT.utf |
سو سندن مئي کان پوءِ بہ سندن پوين جي وچ |
ھو، |
جي ڏينھن ۾ جو آنھن جي گھرن جو پاڻ ۾ رستو ھوندو |
38305 |
DYNT.utf |
سو متان اھي پيپ باروت جا آھن. ويجھو چڪاس |
ھو، |
زينت بانوءَ کي شڪ پيو تہ گمنام خط ۾ باروت جو ذڪر |
38306 |
DYNT.utf |
سو موٽي ڪناري ڏي ويو. |
ھو، |
ٿيو، ۽ سيٺ جو مائٽ، زينت بانوءَ کي اماڻڻ آيو |
38307 |
DYNT.utf |
سو نيٽي پيو ۽ زينت بانو وَٽي سوڌي تختي |
ھو، |
شايد لوڏي جي ڪري نڪري پيو ھو ۽ رڳو اشاري وھيڻو |
38308 |
DYNT.utf |
سو وچئون ٻيو ھو. اھو ھيءُ، تہ سندس پٽ حامد، |
ھو، |
ٽيون جنھن ڏک ھن کي سڀ کان وڌيڪ ماري وڌو |
38309 |
DYNT.utf |
سو ھاڻ پٺتي پوڻ لڳو. ماستر سندس ڪم کان ناراض |
ھو، |
ويو. اسڪول ۾ ھي چڙھي چڙھي اچي مٿئين درجي کي پھتو |
38310 |
DYNT.utf |
سو ھاڻ ھن کي ھو. وڌيڪ جي ھن کي اميد بہ ڪانہ |
ھو، |
مسلماني بادشاھيءَ ۾ بادشاھ کان گھٽ جيڪو وڏو درجو |
38311 |
DYNT.utf |
سو ھاڻي کري ٻُھر ٿي پيو ھو. علي رضا جو ھتي |
ھو، |
تہ سندس پٽ حامد، جو اڳي ھڪڙي سڌريل ڇوڪرو ھوندو |
38312 |
DYNT.utf |
سو ھليو آيو. ھنن ۾ زال ماڻھو پھريائين تہ |
ھو، |
وڌيڪ سخت ھو. جيڪو دستور ميرن جي صاجيءَ کان ھليل |
38313 |
DYNT.utf |
سو ھن کي انھيءَ طرف جو رستو ڏيکاريائون، |
ھو، |
وڃڻي ھيس، ۽ اھو شھر بہ انھيءَ ھنڌان اٺ-ڏھ ڪوھ مس |
38314 |
DYNT.utf |
سو ھنن کي ويندو ڏسي پوءِ آٿيو. ھنن کي بنھنجي |
ھو، |
سامت ۾ آيو ھو، تڏھن آٿيو، يا ڊپ کان ڇپ ھنيو پيو |
38315 |
DYNT.utf |
سو ھو وٺيو آيو، ۽ ھنن سان پاڻ وقت بوقت شادي |
ھو، |
اميرن ۽ وڏن ماڻھنٍ سان علي نواز خان جو رستو ھوندو |
38316 |
DYNT.utf |
سو ھڪڙي گاڏي ڀاڙي ڪري ميمڻ محلي تائين تہ |
ھو، |
گليءَ ۾ وڃڻو ھو ۽ ھنن ماڻھن کي ميمڻ محلي ۾ لھڻو |
38317 |
DYNT.utf |
سو ھڪڙيءَ سرھاڻن وڪڻڻ واريءَ زال جو ھو. |
ھو، |
ڦول گليءَ جي منھن وٽ پھريون ھٽ چيڪو |
38318 |
DYNT.utf |
سو ڏسي تعريف ڪرڻ لڳي، ۽ چوڻ لڳي تہ ``مائي |
ھو، |
تصويرون، ڪتاب ۽ ٻيو سامان چڱي ڊول سان جاءِ ۾ رکيو |
38319 |
DYNT.utf |
سو ڳُڙ سان ڏنائونس، جو ھن کاڌو، البت بُود |
ھو، |
ڳالھايو ۽ حال ورتائونس. وٽن مانيءَ جو ٽڪر پيو |
38320 |
DYNT.utf |
سوئي ھينئر بہ رکڻ لڳا. |
ھو، |
گھٽجي ويئي ھئي. جيڪو انگريزي دستور گھر رکڻ جو |
38321 |
DYNT.utf |
سي بہ ڀلجي ويا. وري ھنن ھن کي مئو سھسايو |
ھو، |
ٻولي ھيس، ٻي حالت ھيس، تنھنڪري جن ساڻس کڏ گذاريو |
38322 |
DYNT.utf |
سي خوش ٿيا ۽ ھنن وٽ آيا، ۽ سلطان وٽ وڏيءَ |
ھو، |
جي اچڻ جو ٻڌي، سڀئي سکر ماڻھو جن جو ھنن سان رستو |
38323 |
DYNT.utf |
سڙس مئي کان پوءِ ڳڻتي واڌو ٿيس، جو ڀانيائين |
ھو، |
ڏينھن کان ھوندو ھو- ھو کٽڻ ڪمائڻ وارو ھو ۽ جوان |
38324 |
DYNT.utf |
گھر ۾ تہ ھن کي ڀيڻس زينت بانوءَ جھڙو ماڻھو |
ھو، |
ڳالھ ھئي، جو اڪثر ھن کي ھن جي صحبت ۾ رھڻو ٿيندو |
38325 |
DYNT.utf |
گھر ۾ ڀاتي پورا پنا ھئن-پاڻ ھو، پڻس ھو، |
ھو، |
پيو ٿيندو ھو. ھو بہ اصل ولائتي ماڻھو اٽڪل وارو |
38326 |
DYNT.utf |
ليڪن معلوم ٿي سگھيو ٿي تہ وڏي ڪشادي جاءِ |
ھو، |
ھلي، سا اچي ھيٺ تھخاني ۾ بيٺي. اندر انڌارو برابر |
38327 |
DYNT.utf |
مگر ذھين طبع جو ھو ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ جي |
ھو، |
۾ بہ چالاڪ ھو. اگرچ پڙھيو رڳو سنڌي اسڪول ۾ |
38328 |
DYNT.utf |
مگر زال ڪي حجاب ڪي ادب کان ھن جو نالو وٺي |
ھو، |
ھنن اھو رواج ڪڍيو، جو مڙس زال کي نالو وٺي سڏيندو |
38329 |
DYNT.utf |
مگر ساڻس گڏ سندس ننڍو ڀاءُ ۽ ڀاڄائي رھندا |
ھو، |
ھوس، تنھنڪري ھلنديءَ وارو بہ ھو. کيس اولاد ڪونہ |
38330 |
DYNT.utf |
مگر ھن جا خيال ٻيءَ طرح جا ھئا ۽ ھن جي طبع |
ھو، |
ڪانہ پرڻي ھئي. اگرچ اوترائي ورھيہ ولايت ۾ رھيو |
38331 |
DYNT.utf |
مگر ڏاڍو ظالم ۽ بد چال ماڻھو ھو. ٻارٻچو |
ھو، |
سپاھين جي مٿان داروغو ۽ عملدار ھو ۽ وڏي حڪم وارو |
38332 |
DYNT.utf |
مھيني کن جي اندر ھنن قول گليءَ وارو گھر |
ھو، |
پيو ڳرندو ھو، ڏينھن جا ڏينھن ھنن جي گھر ۾ ماتم |
38333 |
DYNT.utf |
ننڍي ھوندي اوري پري گھميو ڦريو ھو، سو سجھيس |
ھو، |
رضا حيدرآباد جو چڱيءَ طرح واقف ھو، اتي ڄائو نپنو |
38334 |
DYNT.utf |
ننڍڙو ڇوڪر سندس ھٽ تي ھو، تنھن دانھن ڪئي، |
ھو، |
جي کڻي اٿي ڀڳي ھئي. ھٽ وارو ڪم سان اندر ڪوٺيءَ ۾ |
38335 |
DYNT.utf |
نہ تہ اھڙيءَ حالت ۾ اڳوڻي وقت جا ڪيترائي |
ھو، |
اھڙيءَ رٿ ڪري، ھو پاڻ کي قرض کان بچائيندو آيو |
38336 |
DYNT.utf |
واہ جسو سھي ڪيو اٿئي. ڏس تہ سھي، جينرن کان |
ھو، |
``ٻڙي مائي! چوبن تہ سچ ٿي، مون کي دل تسان لھي ويو |
38337 |
DYNT.utf |
وسعت وارو ماڻھو بہ ھو. سندس ڪيتريون ئي |
ھو، |
فضل محمد لاڙڪ ھن پاڙي جو نيڪ مرد |
38338 |
DYNT.utf |
وڏن وڏن شھرن ۾ ڏٺو ٻڌو ھئائين تہ ھاڻوڪي |
ھو، |
جي اميد پيو رکندو ھو. زماني جو اٿليل پٿليل ماڻھو |
38339 |
DYNT.utf |
ھاڻي وري ھي جو تازو ڏڪ لڳس، تنھن سبب ڪِري |
ھو، |
وري ڏکن تي ڏڪ آيا ھئس، تن ھن کي اڳھين نبيري ڇڏيو |
38340 |
DYNT.utf |
ھن جي بہ ساڻس پريت ٻجھي ويئي ھئي، تنھن |
ھو، |
جو وڏو عھديدار ھو، ۽ علي رضا تي گھڻو مھربان ھوندو |
38341 |
DYNT.utf |
ھنن کي وقت بوقت خرچ پکو پيو پھچائيندو ھو. |
ھو، |
جو امتحان پاس ڪيو. ھي پٽن سان لکپڙھ پيو ڪندو |
38342 |
DYNT.utf |
ھو تمام چڱيءَ شڪل وارو ۽ ڳوري رنگ جو ھو. |
ھو، |
رضا تي ھو، جو ھينئر چوويھن ورھين جو جوان مالھو |
38343 |
DYNT.utf |
ھو علي رضا جو واقف ھو ۽ وٽس ايندڙ ويندڙ |
ھو، |
وڪيل جي نالي وارو چوڻ قبول ڪيو ھن جو نالو فضل علي |
38344 |
DYNT.utf |
ھو مسلماني تہ خير، پر اصل دين جي نالي کان |
ھو، |
ھئا، پر محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم جو حال ٻيءَ طرح |
38345 |
DYNT.utf |
ھو ولايت ۾ ھڪڙي منڊم سان پرڻيو ھو، سا بہ |
ھو، |
پر ھو ڇڙھو ڪين |
38346 |
DYNT.utf |
ھو ٽيئي زالون ٻن ٻارن سان ھيٺينءَ جاءِ |
ھو، |
جي ڏينھن صبح جو پھريون پھر ھو. علي رضا مٿي جاءِ ۾ |
38347 |
DYNT.utf |
ھيتري ماني ڪير کائيندو؟'' |
ھو، |
چيو تہ ``مائي شھربانو! ھيڏي تڪليف ڪرڻ جو ڪھڙو ضرور |
38348 |
DYNT.utf |
يا ڪو اوتارو ۽ دائرو چتائيندو ھو. |
ھو، |
پِي اچي ٻانڌاڻي ٿيو، ۽ ڏھاڻي پنھنجي ڀنگ گھوٽيندو |
38349 |
DYNT.utf |
ٻئسي وارو ھو ۽ وڏن وڏن ماڻھن سان رستو ھوس. |
ھو، |
کي لاچار ٿيو اھڙو وڏو بندوبست ڪرڻ؛ جو وڏي شھر ۾ |
38350 |
DYNT.utf |
ٻيو لھرن جو سٽڪو ھو، تنھن ۾ اھڙو آواز ٻڌڻ |
ھو، |
ڪري آواز بہ ٿيو، پر آکبوٽ جو ڌمچر اڳيئي گھڻو متل |
38351 |
DYNT.utf |
ٻيو نوڪر ھوندو ھوس، ۽ تنھڻ کان سواءِ ڪيترائي |
ھو، |
ماڻھو ھو. ٻارٻچو ڪو نہ ھوس، گھر ۾ ھڪڙو پاڻ رھندو |
38352 |
DYNT.utf |
ٻيڙيون ۽ ڊونڊيون مڇي مارڻ لاءِ توڙي پاسي |
ھو، |
تي اھو اتفاق ٿيو، سو ڪچ جي ڪناري کان گھڻو پري نہ |
38353 |
DYNT.utf |
ٽيون تہ ڪوٽ جي ٻاھران جا سُڃي جاءِ ھئي، |
ھو، |
ڪردڻ رھندي ھئي، جنھن جو پڻ انھيءَ ڪم ۾ بيشڪ ھٿ |
38354 |
DYNT.utf |
ڀانئيائين تہ متان ڪنھن سرڪاري ڪم بابت |
ھو، |
سو اکر ڊھي ويا ھئا. ٻانھيءَ لنگھندي پٽ تان کنيو |
38355 |
DYNT.utf |
ڀڄي نڪتو ۽ پنھنجي سرحدي قوم گڏ ڪري اچي |
ھو، |
پنھنجي وڏي پٽ سوڌ، جو سورھن ورھين جي ڄمار جو جوان |
38356 |
DYNT.utf |
ڇا لاءِ جو ھنن جو گھڻو واسطو حاڪمن سان |
ھو، |
صاحبيءَ ۾ تہ ھنن کي بہ ڪجاون ۾ چڙھي وڃڻ جو لاچار |
38357 |
DYNT.utf |
ڇالاءِ جو جيتوڻيڪ ننڍيءَ عمر ۾ اڪثر ساديءَ |
ھو، |
جھڙو نہ ھوس، تڏھن تہ بيشڪ منھنجو اھڙو اعتراض |
38358 |
DYNT.utf |
ڇالاءِ جو علي رضا جو ڏاڏو پاڻ ترڪ ھو ۽ سرحدي |
ھو، |
ٽيون تہ اھو علي رضا جي پيءُ ۽ ڏاڏي جو اصلوڪو وطن |
38359 |
DYNT.utf |
ڏاڍو لذت جھڙو وقت ھو. ڳچ رات تائين پاڻ ۾ |
ھو، |
۽ رات ٿي چنڊ بہ چڙھي سنئون ٿيو، سمنڊ بہ ماٺو |
38360 |
DYNT.utf |
ڏينھن جا ڏينھن ھنن جي گھر ۾ ماتم ھو، مھيني |
ھو، |
ويچارو پھريان ڏينھن تہ زال کي ياد ڪري پيو ڳرندو |
38361 |
DYNT.utf |
ڪنھن بہ طرح ڪمائيءَ ڪرڻ جھڙو نہ ھو، پر |
ھو، |
سان ڌيءَ جي شادي ڪرڻ جو ارادو ھو ۽ اگرچ اھو کونگو |
38362 |
DYNT.utf |
ڪنھن ڇاپخاني ۾ ڀائيوار ھوندو ھو، جنھن |
ھو، |
ٿي ويو ھوس. ھو چڱو ماڻھو ھو؛ بمبئيءَ جو رھاڪو |
38363 |
DYNT.utf |
ڪڏھن ڪڏھن بيماريءَ جي عذر تي غير حاضر رھي، |
ھو، |
لڳا. ڪي ڏينھن تہ ھي اسڪول جي وڃڻ کان پيو گسائيندو |
38364 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ ماڻھو جو پٽ ھو جو اتي وڏو وزير |
ھو، |
ملڪن ۾ گھڻو مانُ ھوندو آھي، پر ھيءُ تہ وري مسلمان |
38365 |
DYNT.utf |
۽ بعضي تہ ٻيا ڪي صاحبلوڪ ايندا ھئا، جي |
ھو، |
علي منڊم سوڌو اڪثر صاحبلوڪي ناچن ۽ مجلسن ۾ ويندو |
38366 |
DYNT.utf |
۽ پاڻ مسلمان ۽ سکر ماڻھو ھو ۽ بمبئيءَ جھڙي |
ھو، |
ھي ڪيترن ئي زبانن ۾ ھوشيار |
38367 |
DYNT.utf |
۽ پرڻايو ھئائينس، تنھنڪري ھن سان گھڻي |
ھو، |
ھو. ھن پنھنجي ننڍي ڀاءَ کي پٽ وانگي پالي وڏو ڪيو |
38368 |
DYNT.utf |
۽ پڻس مسيت ۾ مسُلپي ڪندو ھو، تہ بہ ھاڻ وڪالت |
ھو، |
ليکجان. جيتوڻيڪ ھو لصل غريب ماڻھو، ذات جو ميربحر |
38369 |
DYNT.utf |
۽ پورھيت ھين، جا گھڻن ورھين کان وٽن رھندي |
ھو، |
ھو، پڻس ھو، سندس زال ھئي، جنھن جو نالو جان بيبي |
38370 |
DYNT.utf |
۽ جنھن کي ھاڻوڪي زماني جوگھڻو واءُ لڳل |
ھو، |
علي رضا، جو البت ٻاھر اٿليل پٿليل |
38371 |
DYNT.utf |
۽ حيدرآباد وارو خط، سو وڃي حيدرآباد دکن |
ھو، |
ڪونہ نڳو، جو اتان لڏي وري ڪنھن ٻئي ھنڌ وڃي ويٺو |
38372 |
DYNT.utf |
۽ زينت بانو بہ انھن جي سکڻ جي خواھشمند |
ھو، |
ڄاتا. تنھن کان سواءِ وقت ٽارڻ جو بہ اھو چڱو اپاءُ |
38373 |
DYNT.utf |
۽ صاحبلوڪن کي بہ پڙھڻ ۾ گھڻي سولائي ٿيندي |
ھو، |
انھيءَ ڪري انگريزيءَ ۾ ھن جو مايو وڌي ويو |
38374 |
DYNT.utf |
۽ علي رضا تي گھڻو مھربان ھوندو ھو، ھن جي |
ھو، |
رپيا درما ھو ڏيندس. ھو جنگي کاتي جو وڏو عھديدار |
38375 |
DYNT.utf |
۽ گلڪاري ۽ ميون جي وڻن جي سنڀال ۽ چمنن ۽ |
ھو، |
پاڻ پنھنجي سر وڃي باغ ۾ باغئيءَ سان ڪمائيندو |
38376 |
DYNT.utf |
۽ منھنجو پيءُ زماني جي تفرقي ڪري اتان نڪري |
ھو، |
ڏاڏو اصل ترڪ ھو ۽ روس واري سرحدي پر ڳڻي جو رئيس |
38377 |
DYNT.utf |
۽ وري آزاد ٿيڻ جي بہ خوشي ھيس، تنھن ۾ پنڌ |
ھو، |
مان ھيکلي پئي وئي، پر ڏينھن ڏٺو ھو، چارو لڳو پيو |
38378 |
DYNT.utf |
۽ وقت بوقت زال ۽ ڀيڻ کي ھن جي پارت ڪندو |
ھو، |
ڪندا ھئا. خاص ڪري پريو مڙس تہ ھن کي گھڻو ڀائيندو |
38379 |
DYNT.utf |
۽ وٽس پئسي جي تنگي ڪانہ ھئي، تنھنڪري ھن |
ھو، |
ھن گھر ھلائڻ جو بندوبست ولايت ۾ چڱيءَ طرح ڏٺو |
38380 |
DYNT.utf |
۽ ھزارن جو خاوند ھو. ھن جون جايون مڏئيءَ |
ھو، |
ھو. انھيءَ جو بمبئي ۽ ٻين ولايتن سان واپار ھلندو |
38381 |
DYNT.utf |
۽ ھن جي معرفت چڱن چڱن ماڻھن وٽ اچ وڃ ھيس، |
ھو، |
۽ ٻاھر شھر ۾ علي رضا وٽ ويندو ھو ۽ ھو وئس ايندو |
38382 |
DYNT.utf |
۽ ھو ڄاڻندا ھئا تہ ھن کي پنھنجن وارثن ڏي |
ھو، |
ھن پنھنجو سڄو حال ھنن کي ڏنو |
38383 |
DYNT.utf |
۽ ھيترو سارو ميوو ۽ ھڪڙي سھڻي پيتي مال |
ھو، |
جو ڪين ڏٺو ھيئي، جو سيٺ گل محمد جو ماڻھو در تي آيو |
38384 |
DYNT.utf |
۽ ٻہ حج بہ ڪيا ھئائين. ھن کي ڪا پورھيت گھربي |
ھو، |
ھو وڏو نمازي ماڻھو |
38385 |
DYNT.utf |
اھڙو جو شھر جا ھندو خواھ مسلمان سندس صحبت |
ھو؛ |
لياقت ۽ فضيلت بہ گھڻي ھوادي ھيس. طبع جو تمام حليم |
38386 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ جو رھاڪو ھو، ڪنھن ڇاپخاني ۾ ڀائيوار |
ھو؛ |
شھابالدين نالي سان رستو ٿي ويو ھوس. ھو چڱو ماڻھو |
38387 |
DYNT.utf |
تنھن کان سواءِ اھا مائي پاڻ، توڙي سندس |
ھو؛ |
جي نالي ڪئي، جنھن تي ھنن جو گذران ٿيندو |
38388 |
DYNT.utf |
تنھن ۾ ھي اھڙا مشھور ٿي ويا ھئا، جو وڏا |
ھو؛ |
ڏينھن دربدر ٿيو پئي رلي، جنھن ۾ ھن قيد بہ ڪاٽيو |
38389 |
DYNT.utf |
تنھنڪري اھا ڳالھ شھر ۾ مشھور ٿي ويئي تہ |
ھو؛ |
علم جو تحصيل ڪرڻ ۽ ڪتاب مطالع ڪرڻ جو ھوَس جاڳيو |
38390 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ويجھو اچي انھيءَ سان کيڏڻ لڳا. |
ھو؛ |
وڻندڙ ٻار ھو، جھڙو نالو محبوب ھوس، اھڙو محبوب |
38391 |
DYNT.utf |
جو علي رضا جن بمبئيءَ کان موٽي آيا. آئي |
ھو؛ |
حامد عليءَ جو ۽ سرائي فتح خان جي گھر جو اھو حال |
38392 |
DYNT.utf |
سو ھاڻ ھن کي بغداد ۾ انگريز سرڪار جي ريز |
ھو؛ |
کي ڪنھن آروءَ واري نوڪريءَ لاءِ پيو چوندو |
38393 |
DYNT.utf |
گھاڙو سڙڪ ڪانہ ھئي، چارو ھو، سو چارو ڏيو |
ھو؛ |
آيو، ۽ سندس حوالي ڪيائين. گاڏي ھلي، رستو برپٽ مان |
38394 |
DYNT.utf |
لکڻ پڙھڻ جو ڪم ٿي ڪيائين. مائي ھيٺ آئي. |
ھو؛ |
علي رضا بہ گھر ۾ ھو، پر مٿي ماڙي تي پنھنجي جاءِ ۾ |
38395 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ تڪليف کڻڻ لاءِ چڱو محنتاڻو ۽ انعام |
ھو؛ |
ڏي وڃي، خاصو خاصو مال سودي سندن لاءِ ايندو |
38396 |
DYNT.utf |
۽ سنگتين سان باغن ۾ وڃي پيالا پاڻي ڪندو |
ھو؛ |
ھو، جي ڪو جھڙالو ڏينھن آيو تہ اسڪول کان رھي پوندو |
38397 |
DYNT.utf |
ھاڻي تہ مرضي تنھنجي، ماڻھين ويچاريءَ تہ |
ھو؟ |
اسان جي سرائيءَ ۽ علي نواز مغل جو پئڻ ۾ رستو ڪين |
38398 |
DYNT.utf |
ھلندي ھئي، جو ھو ھڪٻئي جي صحبت مان بيزار |
ھوڏ |
مطلب تہ ابتربن ڳالھين تي الھن جي وچ ۾ بحث ۽ |
38399 |
DYNT.utf |
وري شام جو سرائي قتح جان جي گھر جا ڀاتي |
ھوڏانھن |
|
38400 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ ۾ پيءُ - پٽ جو گڏ رھندا ھئا، تن |
ھوڏي |
|
38401 |
DYNT.utf |
جو ڳالھيون ڪري ٺھي وييون. زينت بانوءَ کي |
ھوڏي |
پوءِ تہ پاڻ ۾ ھيڏي |
38402 |
DYNT.utf |
جون پچيون، پوءِ ھن کي سمھڻ جي جاءِ ڏنائون، |
ھوڏي |
زينت کان بہ ھنن ٻہ-ٽي ڳالھيون ھيڏي |
38403 |
DYNT.utf |
جون جايون گھمي ڏٺائين، تہ متان ڪا اھڙي |
ھوڏي |
حرمسراءِ جي اندرسڀني حرمخانن ۾ گھمڻ ويو ۽ ھيڏي |
38404 |
DYNT.utf |
جون ڳالھيون ڪرڻ لڳيون. |
ھوڏي |
پوءِ وري ٽيئي ڄڻيون اچي صفي ۾ ويٺيون ۽ ھيڏي |
38405 |
DYNT.utf |
جون ڳالھيون ڪيائون. |
ھوڏي |
ھي بہ پنھنجو منھن کوليو ويٺيون ھيون، ويٺي ھيڏي |
38406 |
DYNT.utf |
جھوتون ڏيندو، ڪلھا ھڻندو، اچي پنھنجن عزيزن |
ھوڏي |
نہ سرھو ھوندو! آگبوٽ تي اچي چڙھيو، ۽ گوڙ ۾ ھيڏي |
38407 |
DYNT.utf |
گھمياسين. خداتعاليٰ پنھنجي فضل سان اسان |
ھوڏي |
گھڻائي ورھيہ دل جي خوشيءَ ۽ دنيا جي لالڃ تي ھيڏي |
38408 |
DYNT.utf |
وري زينت بانوءَ دل ۾ پئي ويچار ڪيو تہ عزت |
ھوڏي |
|
38409 |
DYNT.utf |
ٿي چوين تہ سيٺ جو پٽ اڃا گرانٺ جيڏو آھي، |
ھوڏي |
زينت - اھڙو سڪ ڪھڙي ڪم جو؟ |
38410 |
DYNT.utf |
ڊوڙڻ لڳو. |
ھوڏي |
تنھن تي اندران ھٽ وارو بہ نڪتو؛ سوھٽ تان لھي ھيڏي |
38411 |
DYNT.utf |
ڏسڻ قڳي. ڊپ بہ ٿيس پر پڪ ھيس، تہ صفوران |
ھوڏي |
تي ڪي تراريون بندوقون بہ پيون ھيون. ھوءَ ھيڏي |
38412 |
DYNT.utf |
ڏسي در ڏي ھلي، ڏسي تہ درکي اندران ڪلف ڏنو |
ھوڏي |
اھو پھ پچائي، ھيڏي |
38413 |
DYNT.utf |
ڏٺائين، سڀ سمھيا پيا ھئا، ڪنھن کي جاڳائڻ |
ھوڏي |
ڌاري زينت بانوءَ کي سجاڳي ٿي، ڏاڍي آڃ لڳيس. ھيڏي |
38414 |
DYNT.utf |
ڳولڻ لڳس، پر ھن جو پتوئي ڪونہ پيو. |
ھوڏي |
مريم کي سڏ ڪيائين. سڀئي سسا مسا ٿي ويا؛ ھيڏي |
38415 |
DYNT.utf |
پارن وارو ڪو گھوٽ ھجي تہ اچي، نہ تہ بس!'' |
ھھڙن |
تي آنّ سھانگو نٿو ٿئي. ھاڻي وڃي پڙھو گھمائجي تہ |
38416 |
DYNT.utf |
ڪمن ۾ جڏھن نڙيءَ تي لت ايندي، تڏھن ڌيءَ |
ھھڙن |
حڪم کان ڌيءُ کي پير ٻاھر ڪڍڻ مناسب ناھي، تڏھن بہ |
38417 |
DYNT.utf |
املھ ماڻڪ رھجي ڪين ويندو. خدا تي کڻي رک، |
ھھڙو |
ڪين جھڙن جون ڌيئون وڃي سکيون ٿين، تڏھن پڪ آھي تہ |
38418 |
DYNT.utf |
بندوبست ڦٽي وڃي! پر فائدي جي اسيد تي ائين |
ھھڙو |
وڏي ڪارخاني ۾ رولو وجھڻو ٿيو. اگرچہ ڏک ٿي ٿين تہ |
38419 |
DYNT.utf |
حادثو ۽ سمنڊ جون لھرون ۽ اڪيلائي! ساھ مُٺ |
ھھڙو |
پر ڪيڏي ھڪڙي نازڪ پردي ۾ پيتل ضعيف زال، ۽ ڪيڏي |
38420 |
DYNT.utf |
ديون جھڙو پورھيو ڪيو آھي. خدا ڪندو تہ اوھان |
ھھڙو |
چيو تہ ``يارو! آفرين آھي اوھان شينھن مڙسن کي، جن |
38421 |
DYNT.utf |
سڻڀو طعام تہ ڏينھن ٿيا آھن، مون اکئين بہ |
ھھڙو |
بہ ٿورو آھي! آءُٗ تہ کائيندي آھيان ٻہ - ٽي گرنھن، |
38422 |
DYNT.utf |
شھر آھي، ھيڏو شھر اھي، ۽ دلاسو بہ ڏنو ھئائينس |
ھھڙو |
کان سواءِ صفوران بہ ڀڄ جون ڳالھيون ٻڌايون ھيس تہ |
38423 |
DYNT.utf |
ماڻھو سندس گھر ۾ آمد رفت ڪري. پنھنجيءَ |
ھھڙو |
ھو. نڪي حقيقت ڪري ھاڻي خود علي رضا جي مرضي ھئي تہ |
38424 |
DYNT.utf |
پڙھيل ۽ سڌريل زال گھر ۾ ھئي، سو انھيءَ |
ھھڙي |
علي رضا کي |
38425 |
DYNT.utf |
جٺ نہ ٿئي ھا. ٻيو تہ اوھين نئين پوڄ پيدا |
ھھڙي |
جي لالچ تي پرديس ۾ نہ وڃ؛ پر تون نہ رھئين، نہ تہ |
38426 |
DYNT.utf |
حال ۾ ڏٺو، ۽ ڄاتائين تہ ھيءَ پرديس ۾ غيرواقف |
ھھڙي |
ھئي ۽ موچاريءَ وسعت واري ھئي، تنھن، جو زينت کي |
38427 |
DYNT.utf |
درجي تي پھچايو ھينئر اسين پنھنجين زالن |
ھھڙي |
اچي. بابي سائينءَ اسان کي تعليم ڏيئي، ھزار خرچني |
38428 |
DYNT.utf |
سُڃي جھنگلي ڳوٺ ۾ رھي ڪڪ ٿي پيئي ھئي، ۽ |
ھھڙي |
زينت جي بہ مرضي ٿي تہ ساڻس گڏجي اوڏي وڃان. ھڪڙو تہ |
38429 |
DYNT.utf |
مشھور امير جي بيعز تيءَ جي خبر جھٽ چوڌاري |
ھھڙي |
سڀني کي ھن اوچتي خراب اتفاق ڪري ڏاڍو ارمان ٿيو. |
38430 |
DYNT.utf |
وڏي شھر ۾ ڀلا مڙس جو پتو ڪيئن پئجي سگھندوا |
ھھڙي |
بانوءَ کي ھينئر کي بہ ڪين ٿي سجھيو تہ ڇا ڪريان! |
38431 |
DYNT.utf |
ڪوڏن جھڙيءَ جوان زال جي ھن رستي گُم ٿيڻ |
ھھڙي |
|
38432 |
DYNT.utf |
پر ھاڻي تہ انھيءَ ساڳي لاءِ پئي رنائين. |
ھئا |
ويچاري مائي شھربانوءَ کي بہ انھيءَ پت جا سور گھڻا |
38433 |
DYNT.utf |
تن جو پڇي ڳاڇي نيڪال ڪيائين ۽ جيڪي ڪم ڪرڻا |
ھئا |
ٿيو. لکپڙھ سڀ وٺي ھٿ ڪيائين. رھيا کھيا ڪاغذ جيڪي |
38434 |
DYNT.utf |
تن وٽ اچڻ لڳو، ھنن جي صحبت ڪري وري ھن کي |
ھئا |
ماڻھو پڻس جا واقف ھئا، ۽ جي پوءِ ھن جا واقف ٿيا |
38435 |
DYNT.utf |
تن ۾ ھلي ويئي. اندر جاءِ ڏاڍي ٺاھوڪي ڏسڻ |
ھئا |
لنگھي ايوان ۾ آئي، سامھون جاءِ جا در کليا پيا |
38436 |
DYNT.utf |
تنھنجي لاءِ. |
ھئا |
بختاور چيو تہ `` سو برابر، پر آيا |
38437 |
DYNT.utf |
تہ اڳي کان وڌيڪ پاڻ ۾ گستاخ رھندا ھئا، |
ھئا |
کان پوءِ جڏھن ڪڏھن علي رضا ۽ حامد علي پاڻ ۾ گڏبا |
38438 |
DYNT.utf |
تہ ھن کي پنھنجن وارثن ڏي وڃڻ جي گھڻي خواھش |
ھئا |
ھن پنھنجو سڄو حال ھنن کي ڏنو ھو، ۽ ھو ڄاڻندا |
38439 |
DYNT.utf |
تہ ھي الائجي ڪيميا گر آھن ڪينءَ، جو آبروءَ |
ھئا |
ئي اندر اھڙو پئي ھليو، جو آسپاس وارا حيران |
38440 |
DYNT.utf |
تہ ``ڇوڪرا انگريزي پڙھي کَري پيا آھن، ٻاھر |
ھئا |
وٽن ايندا ھئا ۽ ٻڌندا ھئا سي کيلندا ھئا ۽ چوندا |
38441 |
DYNT.utf |
جو ھو مليا نہ ھئا، تنھنڪري ھڪٻئي ڏي ڏڪ |
ھئا |
لھواريون ڳالھيون ڪيائون. ٻہ - ٽي ڏينھن لنگھي ويا |
38442 |
DYNT.utf |
سي آڻي مائي جان بيپيءَ کي ڏيکاريائين، |
ھئا |
نماز پڙھيائون. پوءِ زينت جيڪي ٽوپيون ۽ چولا ڀريا |
38443 |
DYNT.utf |
سي بہ سرائي فتح خان جي گھر ويران ٿيڻ کان |
ھئا |
ٿيا. زينت بانو جا مائٽ جيڪي ھنن سان نہ ٺھيل ھوندا |
38444 |
DYNT.utf |
سي بہ ھنن کان ھينئر گوشو ڪرڻ لڳا. جيڪا گستاخي |
ھئا |
وڃڻ ڍرو ڪيو ۽ آخر بند ڪيائون، ۽ وري جن وٽ ويندڙ |
38445 |
DYNT.utf |
سي کيلندا ھئا ۽ چوندا ھئا تہ ``ڇوڪرا انگريزي |
ھئا |
توڙي ٻيا جيڪي ماڻھؤ وٽن ايندا ھئا ۽ ٻڌندا |
38446 |
DYNT.utf |
۽ اميراڻي آٿ-وبھ ڪندا ھئا، تنھنڪري ڄاتائون |
ھئا |
نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ ھئي ھي امير ماڻھو ليکيل |
38447 |
DYNT.utf |
۽ ان جي تياريءَ بابت پاڻ ۾ صلاح ڪندا ھئا. |
ھئا |
۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ ايندڙ شاديءَ جي نسبت ۾ گفتگو ڪندا |
38448 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ ڪري ڪنھن کي سکڻ جي خواھش نہ ھوندي |
ھئا |
زالون) انگريزي ٻوليءَ سان ٿوري گھڻي نفرت ڪندڙ |
38449 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ ڳالھ تي نيٺ بيھن بہ ھا، پر تون |
ھئا |
بخش شيخ جي ڌيءَ جي نالي چيو ھو، جو پڻھين جا واقف |
38450 |
DYNT.utf |
۽ اھي ڪرد وقت بوقت سلطان کان موڪلائي پنھنجي |
ھئا |
مان بہ معلوم ٿيو تہ اڪثر سلطان جا ڪردي نوڪر رھندا |
38451 |
DYNT.utf |
۽ اڪثر حجت ۽ دليلن لاءِ ھن کي قرآن جون آيتون |
ھئا |
ڳالھين ۽ زنانن اخلاقن ۽ نيڪيءَ جي ڪمن بابت ھوندا |
38452 |
DYNT.utf |
۽ تراريون کڻندا ھئا. } سکر ماڻھوءَ جو اولاد |
ھئا |
وتندس. * {* اڳين ڏينھن ۾ پوليس وارا ڳڙھو پٽڪو ٻڌندا |
38453 |
DYNT.utf |
۽ جاسوس ڦٽا ڪيل ھئا، آخر شھر کان ٻاھر ڪنھن |
ھئا |
بہ پتو ڪو نہ پيو. پوليس جا وڏا عملدار انھيءَ جاچ ۾ |
38454 |
DYNT.utf |
۽ چوندا ھئا تہ ``ڇوڪرا انگريزي پڙھي کَري |
ھئا |
جيڪي ماڻھؤ وٽن ايندا ھئا ۽ ٻڌندا ھئا سي کيلندا |
38455 |
DYNT.utf |
۽ عظمت کي ملڻ جي لاءِ علي رضا جي گھر ايندا |
ھئا |
بي اصل ٻمبئيءَ جي ويٺل ھئي، تنھن جا مائٽ بہ آئي |
38456 |
DYNT.utf |
۽ نئين زماني ۾ پيدا ٿيا ھئا. |
ھئا |
وانسگي ھنن ڪم نہ آنديون، جو ٻيئي طرف سڌربل ماڻھو |
38457 |
DYNT.utf |
۽ واھ جي پاڻيءَ جي بہ مدد اچي ٿي سگھين. |
ھئا |
آباديءَ لاءِ ھئا، جي کوھ تي بہ آباد ٿي سگھڻ جھڙا |
38458 |
DYNT.utf |
۽ ھن جي طبع پيءُ جي طبع سان گيڻو ملي ٿي |
ھئا |
ورھيہ ولايت ۾ رھيو ھو، مگر ھن جا خيال ٻيءَ طرح جا |
38459 |
DYNT.utf |
۽ ھڪٻئي جا صلاحڪار ھوندا ھئا. |
ھئا |
ٻيئي گھر سڀڪنھن ڪم ۾ ھڪٻئي جي ڏڍ تي رھندا |
38460 |
DYNT.utf |
۽ ٻڌندا ھئا سي کيلندا ھئا ۽ چوندا ھئا تہ |
ھئا |
مائون ۽ دايون، توڙي ٻيا جيڪي ماڻھؤ وٽن ايندا |
38461 |
DYNT.utf |
۽ ڪيتريون ئي ٻيون ڳالھيون جي مسلمان ھئڻ |
ھئا |
ديندار ھئا، پنھنجي نماز ۽ قرآن جي شغل ۾ رھندا |
38462 |
DYNT.utf |
۽ ڪڏھن ھو ھنن وٽ ايندا ھئا. |
ھئا |
بہ ھفتي-ٻئي، آچر جي ڏينھن ڪڏھن ھي ھنن وٽ ويندا |
38463 |
DYNT.utf |
) ھندستاني زال مان ھيس، جا زينت بانوءَ جي |
ھئا |
ڌيءَ عظمت بانو (يا جنھن کي عظمت بي بہ ڪري سڏيندا |
38464 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
تڏھن بہ گڏ رھڻ ڪري پاڻ کي چڱي نصيب وارا سمجھندا |
38465 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
جا ھندو خواھ مسلمان سندس صحبت لاءِ مشتاق ھوندا |
38466 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
جي جاءِ نہ عوندي ھئي اتي لاچار ڏولي ڪم آڻيندا |
38467 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
سمجھائيندو ھو، تنھن تي پاڻ ۾ وقت بوقت تڪرار ڪندا |
38468 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
سي تہ پاڻ ھنن جي خراب حالت ڏسي حسد کان خوش ٿيندا |
38469 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
طرح پڙھائڻ جي ڪم مان ھن کي سٺ-ستر رپيا پيدا ٿيندا |
38470 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
مھانڊا تہ اھڙا ھئس جو ڏسندڙ جي دل ۾ چپي ويندا |
38471 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
وقت جا ڪيترائي خاندان ھن کان اڳي خرات ٿي ويا |
38472 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
ويئي ۽ پاڻ ۾ اھڙ گَھرا ٿي ويا جو ڄڻ اڳي جا واقف |
38473 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
ٻيئي طرف سڌربل ماڻھو ھئا ۽ نئين زماني ۾ پيدا ٿيا |
38474 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
ٽيرو کاڌائون. انھيءَ ھوندي بہ اڃا موڳا ٿيا ويٺا |
38475 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
ڪندا ھئا ۽ ان جي تياريءَ بابت پاڻ ۾ صلاح ڪندا |
38476 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
ڪڏھن ھي ھنن وٽ ويندا ھئا ۽ ڪڏھن ھو ھنن وٽ ايندا |
38477 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
ھر طرح ھو ھنن کي دوستن يا عزيزن وانگي سمجھندا |
38478 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
ھڪٻئي جي ڏڍ تي رھندا ھئا ۽ ھڪٻئي جا صلاحڪار ھوندا |
38479 |
DYNT.utf |
. |
ھئا |
۾ سيٺ جون جايون جڳھيون ھيون ۽ سندس ماڻھو رھندا |
38480 |
DYNT.utf |
. آچر جو ڏينھن ھو. علي رضا بہ گھر ۾ ھو، پر |
ھئا |
جڏھن ھي ٻيئي انہ رويون، تڏھن گھر جا ڀاتي سڀ حاضر |
38481 |
DYNT.utf |
. آخر سرحد وارا جابلو ملڪ جھاڳي، انھن پرڳڻن |
ھئا |
سفر تي نڪتو. ساڻس ڪي خد متکار ۽ سرڪاري ماڻھو بہ |
38482 |
DYNT.utf |
. آھو ويچارو بہ پيو مٿا ھڻي. |
ھئا |
جا شيشا ڪين ڏٺا ھيئي؟ محمد رمضان وڪيل موڪليا |
38483 |
DYNT.utf |
. اگرچ ھنن کي وڃڻ لاءِ صفا نہ چيو ھئائون، |
ھئا |
جي ھنن خواھش ڪئي. ۽ ھنن جي نڪري وڃڻ ۾ ھو ناراض نہ |
38484 |
DYNT.utf |
. انھن کان موڪلائڻ جي گھڙي بہ آئي. ڏاڍا روئڻ |
ھئا |
حامدعلي ۽ مائي شھر بانو ۽ بختاور وٽن اچي رھيا |
38485 |
DYNT.utf |
. انھن مان ھڪڙو-ٻہ زينت خوشيءَ سان ھنن کي |
ھئا |
پٺيان پنھنجي وسلن ۾ امانت طرح لڪائي رکي ڇڏيا |
38486 |
DYNT.utf |
. انھيءَ بحث مان ھيءُ بہ فائدو ھو، جو ھڪٻئي |
ھئا |
يا اخلاقي علم جو ڪتاب کڻي، گڏ ويھي مطالع ڪندا |
38487 |
DYNT.utf |
. انھيءَ جي سندس مڙس کي بہ خبر ھوندي ھئي، |
ھئا |
ايندا ھئا، جي سندس منڊم سان گڏجي ھوا کائڻ ويندا |
38488 |
DYNT.utf |
. انھيءَ سبب ھن کي لاچار ٿيو. پنھنجي منھن |
ھئا |
ڪري جيڪا سندس تعربف ٿيندي ھئي، تنھن تي حسد ڪندا |
38489 |
DYNT.utf |
. انھيءَ طرح ھنن جون مائون بہ ڪڏھن ڪڏھن |
ھئا |
ھو. ۽ اھڙيءَ طرح ھو ٻئي ھڪٻئي جي گھر ايندا ويندا |
38490 |
DYNT.utf |
. اھو حال ڏسي پاڻ علي رضا کي ارمان ٿيندو |
ھئا |
ڏاڍا خوش ٿيندا ھئا، ۽ انھن جي تمام گھڻي خدمت ڪندا |
38491 |
DYNT.utf |
. اھڙو ھڪٻئي سان ملي ويا، جو حد کان ٻاھر. |
ھئا |
اھا ھئي، جو ھي ٻيئي ھم مذھب ھئا، ھم قوم ھئا، جوان |
38492 |
DYNT.utf |
. پاڻ ھن کي وڌيڪ فرحت ۽ لذت اھا ھئي، جو ھي |
ھئا |
منڊم جي گھر ۾ ھئڻ سان ٿيندا آھن، سي سڀ ھن وٽ موجود |
38493 |
DYNT.utf |
. پاڻ ھنن وٽ ويندو بہ ڪتن ھو. ھن جي پيدائش |
ھئا |
وارا ٿيا. ڪي تہ پاڻيھي سندس گھر سيق وٺڻ ايندا |
38494 |
DYNT.utf |
. پر پوءِ تہ جدا پنھنجي منھن کائيندا پيئندا |
ھئا |
خرچ تي ماني کارائيندو ھو ۽ کائيندا بہ سڀ گڏ |
38495 |
DYNT.utf |
. پر ھن جي لکپڙھ ڄاڻڻ جي خبر ڪانہ ھين، نڪو |
ھئا |
خاص ڪري ھن جي نماز ۽ قرآن جي شفل ڪري منجھانئس خوش |
38496 |
DYNT.utf |
. پويون حج ڪري رھيا ھئا، تنھن کان پوءِ اڃا |
ھئا |
ھئا، ۽ اڪثر سلطان جا امير سال بسال اوڏي ويندا |
38497 |
DYNT.utf |
. پيدائش پوري پني ھين، تنھنڪري سرائي، ٻيو |
ھئا |
ڪري نپايو ھو، تنھنڪري ھو ھن کي ماءُ وانگي ڄاڻندا |
38498 |
DYNT.utf |
. تنھن مان بہ نڪري وڃڻ جي ھنن خواھش ڪئي. |
ھئا |
پيئندا ھئا، باقي رھندا ھڪ بنگلي ۾ ھڪڙي پاسي کان |
38499 |
DYNT.utf |
. تنھنڪري علي رضا ٻي جاءِ ڀاڙي ڪري وڃي آتي |
ھئا |
تہ ھو ڄڻ تہ ھنن کي وڃي جدا رھڻ لاءِ تاڪيد پيا ڪندا |
38500 |
DYNT.utf |
. جي محبوب علي طبع جو تکو ھو، تہ گذريل خراب |
ھئا |
ٻيئي بنيادي ماڻھن جو اولاد ھئا، ٻيئي شاھوڪار |
38501 |
DYNT.utf |
. خاص ڪري پريو مڙس تہ ھن کي گھڻو ڀائيندو |
ھئا |
زور ڪري گھر جو ڪم ڪندي ھئي، تہ بہ ھن کي منع ڪندا |
38502 |
DYNT.utf |
. خدا جي ھستيءَ ڏي گھڻو خيال نہ ھوندو ھونِ. |
ھئا |
ھو مسلماني تہ خير، پر اصل دين جي نالي کان ڀڄدڙ |
38503 |
DYNT.utf |
. سي سڀ تہ انھيءَ اوطاق ۾ وڃي نہ سگھن، تنھنڪري |
ھئا |
جو اڌ رات مھل اندر باھ لڳائجي. ھي پاڻ ۾ گھڻا ڄڻا |
38504 |
DYNT.utf |
. صاحبيءَ وئي کان پوءِ ٿورو ٿورو ڪري ڪجاوا |
ھئا |
حاڪمن سان ھو، تنھنڪري رسم بہ انھن جي تي ھلندا |
38505 |
DYNT.utf |
. علي رضا جو مامو بہ اڳيئي موٽي آيو ھو، سو |
ھئا |
حيدرآباد جي ڪَچي ۾ ھو، جو مائٽن جي حوالي ڪري آيا |
38506 |
DYNT.utf |
. علي رضا کي بہ پنھنجي ڪم جو چڱو سانسگو ھو، |
ھئا |
بمبئي وسائجي، جتي ھي ھيترن ڏينھن ڪري ٺھي بہ ويا |
38507 |
DYNT.utf |
. علي نواز خان ڏاھو ماڻھو ھو ۽ ٻيو وري ولايتي |
ھئا |
اچي پنھنجي پيرن جي پنڌ ۽ ڀاڙي جي گاڏيءَ تي بيٺا |
38508 |
DYNT.utf |
. گھوڙا گاڏيون رکيائون، ڪيترائي لوڪر اڳيان |
ھئا |
وسعت وارا اچي ٿيا، جو تمام چڱي بنگلي ۾ رھندا |
38509 |
DYNT.utf |
. مٿين آيا شيخ شھابالدين جي گھر جي واقف |
ھئا |
ھئي. پر آھا ھاڻي ڇڏي ويئي ھين، ھو ٻيءَ جي تلاش ۾ |
38510 |
DYNT.utf |
. نيٺ مھينو کن ٽِڪي قبرون ٺھراٺي، دائيءَ |
ھئا |
ئي ھئا، تہ سندن پيءُ مري ويو، سي ويچارا ڏاڍي غم ۾ |
38511 |
DYNT.utf |
. ويچاريءَ وٽ جيڪي ڳھ پڳھ ھئا، سي ڍڪي مائٽن |
ھئا |
ھنن پھرين صفوران جا ڳھ لھرايا، جي ھن کي بت تي پيل |
38512 |
DYNT.utf |
. ھتي اڪثر رواج آھي تہ مڙس زال ماڻھن جي اڳيان |
ھئا |
ھيءُ بہ فائدو ھو، جو ھڪٻئي سان بيحجاب ڳالھائيندا |
38513 |
DYNT.utf |
. ھر طرح ھو ھنن کي دوستن يا عزيزن وانگي سمجھندا |
ھئا |
ويھ ڪندو ھو، توڙي سندس گھر جا ماڻھو ايندا ويندا |
38514 |
DYNT.utf |
. ھن سپاھيءَ کي بہ ھيءَ نڌڻڪي جوان زال ھٿ |
ھئا |
ھئا، ۽ اڪثر ھن کي بدپيشي ۾ واھر ڏيو، خوش رکندا |
38515 |
DYNT.utf |
. ھن کي پنھنجي سچائيءَ ۽ ايمانداريءَ تي |
ھئا |
پھچائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئي، پر فتحياب ٿي نہ سگھيا |
38516 |
DYNT.utf |
. ھن کي گرفتار ڪياٿون ۽ پنجن ئي ڄڻن تي مقدمو |
ھئا |
سندس زال مھاڻيءَ جي بت تي ھنا. ٻيا ڪي لڪائي رکيل |
38517 |
DYNT.utf |
. ھن ٻہ خط لکي ٽپال ۾ وڌا: ھڪڙو پنھنجي مڙس |
ھئا |
کي آرام مليو، تہ بہ ھن پنھنجا مائٽ وساري نہ ڇڏيا |
38518 |
DYNT.utf |
. ھنن سان ايتري خاطر ھوندي ھيس، جو مرڻ مھل |
ھئا |
ڄاڻندي ھئي، ۽ ھو بہ کيس پنھنجي ماءُ ڪري ڄاڻندا |
38519 |
DYNT.utf |
. ھنن ويچارن جڏھن ڏٺو تہ جنھن پٽ جي آسري |
ھئا |
بمبئيءَ ۾ ڪين ھئا، ھو وڃي سنڌ حيدرآباد کان نڪتا |
38520 |
DYNT.utf |
. ھي بہ پنھنجو منھن کوليو ويٺيون ھيون، ويٺي |
ھئا |
بہ ڪونہ ھو. ڪيترائي ٻيا مڙس زالون اوري-پري ويٺا |
38521 |
DYNT.utf |
. ھيءُ جو ھتي حيدرآباد ۾ ڳچ ڏينھن رھيا، |
ھئا |
انتظار دل تان لٿو. پاڻ اڃا شھر وارن بنگلن ۾ رھندا |
38522 |
DYNT.utf |
. ھڪڙي اھڙي لڙائيءَ ۾ ڪن سببن ؟؟؟ڪري، ايران |
ھئا |
ٻيئي ؟؟؟ھڪٻين جي ملڪ تي ڪاھ ڪري قرون لسُٽون ڪندا |
38523 |
DYNT.utf |
. ھڪڙي ڏينھن علي اواز جو بہ وارو آيو. ھن |
ھئا |
جا روز ٿورا ٿورا ڪري، ٻانَھَن جي بازار ۾ وڪڻندا |
38524 |
DYNT.utf |
. } سکر ماڻھوءَ جو اولاد ھو، تنھنڪري ھن کي |
ھئا |
۾ پوليس وارا ڳڙھو پٽڪو ٻڌندا ھئا ۽ تراريون کڻندا |
38525 |
DYNT.utf |
. ٻانھيءَ لنگھندي پٽ تان کنيو ھو، ڀانئيائين |
ھئا |
۾ جو ٻاھر پيو ھو يا لتڙ ۾ آيو ھو، سو اکر ڊھي ويا |
38526 |
DYNT.utf |
. ٿوري گھڻي کؤنس تہ ھنن سان ڪچيءَ کان کنئي |
ھئا |
۾ سرائي فتح خان يا سندس زال جا گھڻا مائٽ راضي نہ |
38527 |
DYNT.utf |
. ڪلاڪ-اڌ تائين پاڻ ۾ ڳالھيون ڪري، ٽيئي |
ھئا |
وري پاڻ ۾ ايندڙ رات جي چوريءَ جي ڪا صلاح ڪرڻ آيا |
38528 |
DYNT.utf |
. ڪن پئي ساني کاڌي، ڪن پئي اشارن ۽ پرولين |
ھئا |
گڏ ٿيا. اوطاق وارا ڪرد علي رضا جي لاءِ منتظر ويٺا |
38529 |
DYNT.utf |
. ڪنھن آچر تي حامد ھنن وٽ ايندڙ ھو، جو ٻئي |
ھئا |
۾ ھليو آھو، ۽ ھي، ٻئي طرف، ھڪ-ٻئي وٽ ايندڙ ويندڙ |
38530 |
DYNT.utf |
. ڪنھن آچر تي علي رضا ھنن وٽ ويندو ھو. ۽ اھڙيءَ |
ھئا |
ھو، جو ٻئي ڄڻا ٻاھر لانڍيءَ ۾ ويھي صحبت ڪندا |
38531 |
DYNT.utf |
.'' ۽ ھن سان چرچو ڪري چوندي ھئي تہ ``مائي، |
ھئا |
۽ ڳل ساڳيا اھڙا آھن، جھڙا علي رضا جا ننڍي ھوندي |
38532 |
DYNT.utf |
: پھرين تہ ھنن جي اٿ-ويھ جيڪا وڃي رھي ھئي، |
ھئا |
گھر کي گھڻي شڪست پھچي ويئي ھئي. تنھن جا ٻہ-ٽي سبب |
38533 |
DYNT.utf |
: ھڪڙو تہ ھتي ماڻھو (خاص زالون) انگريزي ٻوليءَ |
ھئا |
مڪتب جاري ڪري، پر الھيءَ لاءِ ھن کي ٻہ اعتراض |
38534 |
DYNT.utf |
: ھڪڙو ٻيڙيءَ جو مالڪ ھو، اھو پيرمرد ھو |
ھئا |
انھيءَ ٻيڙيءَ تي چار مھاڻا |
38535 |
DYNT.utf |
: يعني علي رضا ، سندس زال زينت بانو، سندس |
ھئا |
ڀاتي وڃي بچيا، جيڪي سندس شاديءَ جي پھرئين ڏينھن |
38536 |
DYNT.utf |
: ٻہ ڌيئو ۽ ھڪڙو پٽ. اھو ڀاڻس بہ ڪم ۾ ساڻس |
ھئا |
ننڍو ڀاءُ ۽ ڀاڄائي رھندا ھئا، جن کي ٽي ننڍا ٻار |
38537 |
DYNT.utf |
. اڄ اجھو ائين آھي، ڪڏھن ڪڏھن ٿو ملڻ ٿئي. |
ھئاسين |
تہ توکي ياد ھوندو تہ ڪھڙي نہ پاڻ ۾ اٿ - ويھ ڪندا |
38538 |
DYNT.utf |
۽ دلجاءِ ڏلي ھئائين. آءُٗ سو ڀانيان ٿي |
ھئالين |
بہ ھن ڪم ۾ راضي آھي جو اڳواٽ مون کي اشارو ڪيو |
38539 |
DYNT.utf |
ھلائينداسين تہ رات جو باھ ڏيارڻ جو بندوبست |
ھئان |
جڏھن سڀ ڪم ڪار تيار ٿيندو، تڏھن تو کي اڳڀرو |
38540 |
DYNT.utf |
سا بلڪل چالاڪ ٿي ويثي ھئي. |
ھئاڻينس، |
زال کي چڱي تعليم تہ اصل مليل ھئي، ٻي وري پاڻ ڏني |
38541 |
DYNT.utf |
ننھن اندران ڪلف ڏيئي ڇڏيو ھو. |
ھئانين، |
اڳ ڳڻتي ڪري نوڪر کي سو گھائيءَ جو تاڪيد ڪري ڇڏيو |
38542 |
DYNT.utf |
تنھن مختصر طرح جواب ڏنس تہ ``مائي جان بيبيءَ |
ھئانين؛ |
مَن پڇي رکيو ھو پٽ ۽ ڌيءَ جي بہ دل جي ڳالھ ھٿ ڪئي |
38543 |
DYNT.utf |
تہ اسان کي انھيءَ باغ واري بنگلي ۾ دفن |
ھئائون |
اڳيئي پاڻ ۾ صلاح بہ ڪئي ھئي ۽ مرڻ مھل وصيت بہ ڪئي |
38544 |
DYNT.utf |
تہ اسان کي ڪو اشراف ماڻھو ڳولائي ڏي.'' |
ھئائون |
ڇڏي وين؛ ٻيءَ جي ڳولا ۾ آھن. مون کي بہ منٿ ڪئي |
38545 |
DYNT.utf |
تہ ٻہ-ٽي ٻوليون ٻڙھائڻ ۾ اينديون، تڏھن |
ھئائون |
جڏھن اھڙي رٿ ڪئي |
38546 |
DYNT.utf |
تہ ڏسندي مھيني جي پھرينءَ تاريخ کان وٺي |
ھئائون |
ڪي ڪوچ بہ وجھارائي ڇڏيائين. پاڻ ۾ ٺھراءُ ڪري ڇڏيو |
38547 |
DYNT.utf |
سا ھينئر گھڻو گھٽ ڏٺائون. نيٺ ٿورو ٿورو |
ھئائون |
جا شڪ گذرندا ھئا، سي لٿا. جيڪا ھن جي اجائي ھلت ڏٺي |
38548 |
DYNT.utf |
۽ جي وڏا وڏا عھدا ڪمايا ھئائون، تن جي بنسبت |
ھئائون |
ائي ھنن کي البت آرام آيو. اگرچہ جي وڏا وڏا ملڪ ڏٺا |
38549 |
DYNT.utf |
۽ چڱن چڱن ماڻھن کان ٻُڌو ھئائون، تنھنڪري |
ھئائون |
ھئا، نئون چلتو ڏٺو ھئائون، ان بابت ڪتابن ۾ پڙھيو |
38550 |
DYNT.utf |
. |
ھئائون |
مان زمين کوٽي محلات ڏي موريءَ جھڙو رستو ٺاھيو |
38551 |
DYNT.utf |
. تنھن مان پاڻي ڀرڻ لاءِ وٽو کڻي ڏاڪڻ تي |
ھئائون |
جي پاسي کان رسي سان ٻڌل، ھوا ۾ ٺرڻ لاءِ رکي ڇڏي |
38552 |
DYNT.utf |
اُتان نڪرڻ بہ اھنجو پئي لڳن. پر ھنن جي عزازت |
ھئائون، |
ھئي، ٻئي پاسي ارمان ٿيو، جو جتي عمر ساري گذاري |
38553 |
DYNT.utf |
ان بابت ڪتابن ۾ پڙھيو ھئائون ۽ چڱن چڱن |
ھئائون، |
ھو ٻيئي نئين زماني جا ماڻھو ھئا، نئون چلتو ڏٺو |
38554 |
DYNT.utf |
پر اھا سگھوئي ڇڏي وين؛ ٻيءَ جي ڳولا ۾ آھن. |
ھئائون، |
ٿورا ڏينھن ٿيندا جو ٻار جي لاءِ ھڪڙي پورھيت رکي |
38555 |
DYNT.utf |
پر فائدي ۾ نبيرو نٿي ٿيو. علي رضا، جنھن |
ھئائون، |
جنھن جو فيصلو ڪرڻو ھو ۽ ھن کان اڳي گھڻا مٿا ھنيا |
38556 |
DYNT.utf |
پر ھاڻ تہ ويتر سندن وچ ۾ وڏو سنڌو پئجي ويو؛ |
ھئائون، |
نہ ھئا. ٿوري گھڻي کؤنس تہ ھنن سان ڪچيءَ کان کنئي |
38557 |
DYNT.utf |
تن جي بنسبت اھا جاءِ ۽ اھو ملڪ ڪي بہ ڪين |
ھئائون، |
جي وڏا وڏا ملڪ ڏٺا ھئائون ۽ جي وڏا وڏا عھدا ڪمايا |
38558 |
DYNT.utf |
تن ھن کي پاڻ سان گڏ بتيلي تي چاڙھي آڻي بندر |
ھئائون، |
آگبوٽ ۾ جيڪي رفيق ھئس ۽ جن کي مندس پارت ڪئي |
38559 |
DYNT.utf |
تنھن ھڪڙو-ٻہ بنگلو ٻيو بہ ڀر ۾ ڀاڙي ڪري |
ھئائون، |
آڳبوٽ تي چڙھي روانا ٿيا. ڀاءُ ڏي اڳڀرو خط لکيو |
38560 |
DYNT.utf |
تنھن ۾ پريندي ئي حامد آڻي ھٿ ڳنڍيا. ماڻس |
ھئائون، |
مٿي بہ اشارو ڏنو ويو آھي، جيڪي ٿورو گھڻو گڏ ڪيو |
38561 |
DYNT.utf |
تنھنڪري اھڙين ڳالھين بابت ھنن ٻنھي جي |
ھئائون، |
ڪتابن ۾ پڙھيو ھئائون ۽ چڱن چڱن ماڻھن کان ٻُڌو |
38562 |
DYNT.utf |
جنھن تي مڙس، زال کي انگريزي پڙھائيندو |
ھئائون، |
پريندي کان گھڻي ڪوشش ڪئي. ھڪڙو وقت مقرر ڪري ڇڏيو |
38563 |
DYNT.utf |
جو سندن اڻبڻت ظاھر ھئڻ ڪري ھو انھيءَ تڪليف |
ھئائون، |
۾ حامد ۽ سندس ماءُ کي ڪورٽ ۾ بہ آڻائڻ جي ڪوشش ڪئي |
38564 |
DYNT.utf |
سا ھاڻ زينت ٻانوءَ کي ھٿ ڪري سندن گھر ٿي |
ھئائون، |
جي بہ واقف ٿي؛ تنھن کي ڪنھن پورھيت لاءِ سوال ڪيو |
38565 |
DYNT.utf |
سو بہ ظاھر ڪيائين. ھن اھڙي بہ ڳالھ ڪئي تہ |
ھئائون، |
ٽي سنگتي بہ ڏسيائين ۽ جيئن پتيون ڪري مال ورھائيو |
38566 |
DYNT.utf |
سي ڏسي نئين سر ڏک ڪرڻ ۽ زينت جو نالو وٺي |
ھئائون، |
ڳالھ ۽ سندس ھٿن جون شيون، جي ھاڻي ڪڍي ٻاھر ڪيون |
38567 |
DYNT.utf |
مگر ھلت چلت ۽ ڳالھائڻ مان صاف معلوم ٿي |
ھئائون، |
۾ ھو ناراض نہ ھئا. اگرچ ھنن کي وڃڻ لاءِ صفا نہ چيو |
38568 |
DYNT.utf |
پر جيئن غربب ٿيندا ويا ۽ ڏوليءَ جو بہ کٽراڳ |
ھئائون؛ |
ٿورو ڪري ڪجاوا ڇڏي، ڏوليءَ ۾ چڙھڻ جي رسم ورتي |
38569 |
DYNT.utf |
پر ھو انھہيءَ تي نہ بيٺو. پيو چوندو ھو تہ |
ھئائين |
مڙس جو نسال باقي رھي. ھڪڙي- ٻہ ٻانھن بہ ھٿ ڪئي |
38570 |
DYNT.utf |
تہ ھاڻوڪي زماني ۾ زالون اھڙا عجيب عجيب |
ھئائين |
جو اٿليل پٿليل ماڻھو ھو، وڏن وڏن شھرن ۾ ڏٺو ٻڌو |
38571 |
DYNT.utf |
تہ ھڪڙي جوان منڊم سان مون کي شادي ڪرڻ جو |
ھئائين |
شادي ڪيائين. شادي ڪرڻ کان اڳي پيءُ کي اطلاع ڏنو |
38572 |
DYNT.utf |
جو ھڪڙي ڏينھن اتفاق سان نانگ مارڻ جي لاءِ |
ھئائين |
ٻدي ھئائيڻ، جو ھن جو پڪو سنگتي ھو. سندس شڪل بہ ڏٺي |
38573 |
DYNT.utf |
يا ٻڌو ھئائين، تنھن مان ھن کي ھيترو فائدو |
ھئائين |
سندس پيءُ جي ڏينھن ۾ ئي ھن وٽ رھندو ھو. جيڪي پڙھيو |
38574 |
DYNT.utf |
. |
ھئائين |
ضروري سامان مسواڙ تي وٺي جايون ڀري تيار ڪري ڇڏيو |
38575 |
DYNT.utf |
. |
ھئائين |
ڌيءَ بہ ڄائي ھيس، جنھن جو نالو آمرازادي رکيو |
38576 |
DYNT.utf |
. |
ھئائين |
گھڻي اڻبڻت ھئي، جو ھڪٻئي جو گھڻو شڪوو ڪندو ٻڌو |
38577 |
DYNT.utf |
. |
ھئائين |
ھوش ۾ آيو ھو ۽ وري ٻي شادي ڪري البت چڱو رستو ورتو |
38578 |
DYNT.utf |
. |
ھئائين |
۽ نيٺ وڃي مطلب کي بہ رسندي، تنھنڪري اھا صلاح ڪئي |
38579 |
DYNT.utf |
. آءُٗ سو ڀانيان ٿي تہ الھيءَ جو تعبير اجھو |
ھئائين |
آھي جو اڳواٽ مون کي اشارو ڪيو ھئالين ۽ دلجاءِ ڏلي |
38580 |
DYNT.utf |
. اتي ئي ماٺ ڪيو، ڳان تي ھٿ ڏيو، ڪنھن خيال |
ھئائين |
صفي ۾ منجي وجھيو ويٺي ھئي. ڏندڻ-پاڻي ڪري بس ڪيو |
38581 |
DYNT.utf |
. اگرچہ ھتي انھيءَ ھنڌ کان گھڻو ڪم ھو، تڏعن |
ھئائين |
ھاڻ ھن کي نئون ڪين ھو. ٻارھن مھينا بغداد ۾ بہ ڪيو |
38582 |
DYNT.utf |
. صبح جو سوير اھا مائي ھٽ تي آئي، تنھن سان |
ھئائين |
انھيءَ طرح رات جو ھنن کان موڪلائي ڇڏيو |
38583 |
DYNT.utf |
. مطلب ڱالھ جو تہ علي رضا ۽ سندس بيبيءَ جو |
ھئائين |
ائين ھو. ڪيترن ئي ڪمن ۾ اھڙيءَ طرح جي پو رائي ڪئي |
38584 |
DYNT.utf |
. وري پنھنجي نوڪريءَ ۾ بہ قابو ھو. نڪي حقيقت |
ھئائين |
ڌڪارڻ لڳو؛ تنھنڪري اھا اڳوڻي آمد رفت ڇڏي ڏني |
38585 |
DYNT.utf |
. ھن پريي مڙس زينت بانوءَ کي دڙ دلاسو ڏنو |
ھئائين |
ھو ۽ ٻہ سندس نوڪر ھئا، جي ٻيڙيءَ جا جوان ڪري رکيا |
38586 |
DYNT.utf |
. ھن کي ڪا پورھيت گھربي ھئي. ھڪڙي ڏڍنھن اھڙي |
ھئائين |
ھو وڏو نمازي ماڻھو ھو، ۽ ٻہ حج بہ ڪيا |
38587 |
DYNT.utf |
. ھوءَ بہ جوان ۽ خوبصورت ۽ نرم سڀاءَ واري |
ھئائين |
عزت بي نالي ھئي، تنھن سان شاديءَ جو بندوبست ڪيو |
38588 |
DYNT.utf |
. ھيءُ طبع جو سالم ۽ ديندار ماڻھو ھوندو |
ھئائين |
انتظار ڪونہ ھوس، سڀڪنھن کي چڱي رستي تي آڻي ڇڏيو |
38589 |
DYNT.utf |
. ٻيو وري ھن اڳ ڳڻتي ڪري پوءِ خيال ڪيو تہ |
ھئائين |
مسلمان ھو ۽ مسلمان قوم سان آٿڻ- ويھن جو ارادو ڪيو |
38590 |
DYNT.utf |
. |
ھئائيڻ |
پر بختاور کي بہ ڏبڻ وٺڻ سان پنھنجو ڪري ڇڏيو |
38591 |
DYNT.utf |
تہ ``اتي تون ھن کان وڌيڪ سکيو گذاريندينءَ، |
ھئائينس |
ھيس تہ ھھڙو شھر آھي، ھيڏو شھر اھي، ۽ دلاسو بہ ڏنو |
38592 |
DYNT.utf |
تہ ``زينت بانوءَ جي ھنن سان. بلڪل خبر نہ |
ھئائينس |
جو بمبئيءَ کان آيا آھن.'' پر ھيترو تاڪيد ڪري ڇڌيو |
38593 |
DYNT.utf |
تہ ``منھنجو گھر وارو فضل محمد لاڙڪن جي پاڙي |
ھئائينس |
جو تون پاڻ وڏي شھر جي آھين.'' ايترو بہ ٻڌايو |
38594 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن سان گھڻي محبت ھوندي ھيس، ھن |
ھئائينس، |
ننڍي ڀاءَ کي پٽ وانگي پالي وڏو ڪيو ھو، ۽ پرڻايو |
38595 |
DYNT.utf |
جا ھينئر ڪپڙا گنديون ۽ ڳھ ڳٺا گھرڻ لڳي، |
ھئائينس، |
پڙھائي، سنگتين ۾ کارڪون ورھائي آڻي گھر ويھاريو |
38596 |
DYNT.utf |
انھيءَ طرح ھنن کي بمبئيءَ ۾ ڪي ڏينھن گذريا. |
ھئائين، |
ويندو ھو، جو اڳي واقف ھون ۽ ھنن سان گھڻي رھائي |
38597 |
DYNT.utf |
باقي سڀ ننگ کڻي اللّہ تي رکيائين. |
ھئائين، |
کانئس پڄي سگھيو ھو، سو انھن جي بھتريءَ لاءِ ڪيو |
38598 |
DYNT.utf |
پر جڏھن ھن پاڻ کي لياقت ڪري اضافي جو حقدار |
ھئائين، |
۽ ھڪ دفعي تہ انھيءَ بدلي مھمل رکڻ لاءِ بہ لکيو |
38599 |
DYNT.utf |
پئي ڳڻتيون کاڌائين تہ ڪيئن ڪريان. ڪنھن |
ھئائين، |
ليڪن اڃا دل ۾ پڪو ٺھراءُ ڪونہ ڪيو |
38600 |
DYNT.utf |
تنھن جي ڏڍ تي دل ۾ اھو ٺھراءُ ڪيائين تہ |
ھئائين، |
نيٺ مڙس جي جا محبت ھاڻي پاڻ ڏٺي |
38601 |
DYNT.utf |
تنھن کي ننڍي ھوندي کان ھن چڱي تعليم ڏياري |
ھئائين، |
ھڪڙو پٽ بہ خدا ڏنو ھو، جنھن جو نالو علي رضا رکيو |
38602 |
DYNT.utf |
تنھن مان ھن کي ھيترو فائدو حاصل ٿيو ھو، |
ھئائين، |
۾ ئي ھن وٽ رھندو ھو. جيڪي پڙھيو ھئائين يا ٻڌو |
38603 |
DYNT.utf |
تنھنڪري اتان نڪري وڃڻ بہ پسند نہ ھوس. مگر |
ھئائين، |
مائٽن جي ڌار ٿيڻ کان پوءِ ٻہ-ٽي ڏينھن آرام ورتو |
38604 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھوشياريءَ جي ڪري ھن کي حرڪت ڪانہ |
ھئائين، |
امتحان وڏا وڏا ڏنا |
38605 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ٻٺتي موٽڻ جو ارادو في الحال بند |
ھئائين، |
معرفت شھر ۾ ٿي ويئي ھيس. پئسو بہ چڱو موچارو گڏ ڪيو |
38606 |
DYNT.utf |
تہ ھڪڙي ڏينھن جان بيبيءَ سڏي چيس تہ ``زينب! |
ھئائين، |
لڳي ويا، ۽ اڃا پنھنجو داستان لکي پورو نہ ڪيو |
38607 |
DYNT.utf |
تيئن ھتي بہ ھڪڙو زنانو مڪتب جاري ڪري، پر |
ھئائين، |
پھرين ارادو ھوس تہ جيئن بمبئيءَ ۾ ڪيو |
38608 |
DYNT.utf |
جا پريندي نٿي آئي ۽ چيائبن ٿي تہ ``مون کي |
ھئائين، |
پئسن جي بہ سجھيس ٿي. رن تہ اڳيئي گھر ۾ آڻي ويھاري |
38609 |
DYNT.utf |
جنھن تي ھن چرچو ڪري چيس تہ ``ڌيان ڪر، متان |
ھئائين، |
ڀيرا انھيءَ بابت پنھنجي نئين زال سان ذڪر بہ ڪڍيو |
38610 |
DYNT.utf |
سو مفصل ڪري ٻڌايائين. |
ھئائين، |
جي شروعات ٿيڻ ۽ ڪم ھلڻ جو بيان، جو لکي تيار ڪيو |
38611 |
DYNT.utf |
سي ھينئر ھن جي دل تي تازيون ٿيڻ لڳيون. ھي |
ھئائين، |
لڳي. منڊم ھوندي پيءُ - ماءُ سان جيڪي عقوبتون ڪيون |
38612 |
DYNT.utf |
سي ھينئر ڏک ۽ عذاب ٿي پيا. ويچارو گذريون |
ھئائين، |
پنھنجي جاءِ تي آيو. جيڪي خوشيءَ جا سانباھا ڪيا |
38613 |
DYNT.utf |
جو ھن جو پڪو سنگتي ھو. سندس شڪل بہ ڏٺي ھئائين |
ھئائيڻ، |
ساري ھيس، سندس گڻن جي تعريف ڀاءُ کان بہ ٻدي |
38614 |
DYNT.utf |
۽ ٻيو منجھس درياھ جي مسافريءَ جو احوال |
ھئائين؛ |
ھيون. انھيءَ ۾ خيرسلامتيءَ سان پھچڻ جي خبر لکي |
38615 |
DYNT.utf |
آخر شھر کان ٻاھر ڪنھن ڳوٺ ۾ ھڪڙي ماڻھوءَ |
ھئا، |
جا وڏا عملدار انھيءَ جاچ ۾ ھئا ۽ جاسوس ڦٽا ڪيل |
38616 |
DYNT.utf |
آخر ھڪڙي ۾ ھن کي پڇا ڳاڇا سان معلوم ٿيو، |
ھئا، |
انھيءَ ھنڌ ڌاري پنج- اٺ اھڙا بہ پرڳڻا |
38617 |
DYNT.utf |
آءُٗ وڏي ڀاءُ جو پوٽو، تون ننڍي ڀاءُ جو |
ھئا، |
ٻڌايس، تہ ``منھنجو ڏاڏو ۽ تنھنجو ڏاڏو ٻبئي ڀائر |
38618 |
DYNT.utf |
انب ھئا، پپنوس ھئا، ۽ صندوقڙي تہ مائيءَ |
ھئا، |
آپل ميوو ڪيدي تڏي تي رکيو-لال ڪيوڙو ھو، انناس |
38619 |
DYNT.utf |
انھن تي زور ڪري عمل ڪيائون. اگرچہ گھڻن |
ھئا، |
پورائيءَ ۾ جيڪي جيڪي ٺھراءُ ٻنھي طرفن ڪري ڇڏيا |
38620 |
DYNT.utf |
انھن جي پورائيءَ جو بندوبست ڪيائين. ٿورن |
ھئا، |
تن جو پڇي ڳاڇي نيڪال ڪيائين ۽ جيڪي ڪم ڪرڻا درپيش |
38621 |
DYNT.utf |
انھن وٽ منشي يا ماستر ڪري رکيائينس، انھيءَ |
ھئا، |
جيڪي صاحبلوڪ سنڌي يا فارسي يا ھندستاني پڙھندا |
38622 |
DYNT.utf |
انھيءَ ۾ ويندا ھئا، برقعو بہ ايراني يسا |
ھئا، |
۽ جي پرڀرو پنڌ ھوندو ھو تہ گاڏي ڀاڙي ڪري آڻيندا |
38623 |
DYNT.utf |
اھڙا ڇھءست ورھيہ ٻيا بہ ھنن کي اتي گذريا. |
ھئا، |
۽ انھيءَ مڪتب جاري ڪئي بہ ڇھ-ست ورھيہ گذري ويا |
38624 |
DYNT.utf |
باقي رھندا ھڪ بنگلي ۾ ھڪڙي پاسي کان ھئا. |
ھئا، |
گڏ ھئا. پر پوءِ تہ جدا پنھنجي منھن کائيندا پيئندا |
38625 |
DYNT.utf |
بر زال کي مڙس ڏي وڃڻ تہ ضرور ھو. ان موجب |
ھئا، |
آخر سنبت ڪرڻ لڳا. جيتوڻيڪ ڪي سندن وڃڻ ۾ ناراض بہ |
38626 |
DYNT.utf |
برقعو بہ ايراني يسا پٺاڻڪي ڊول جو ھوندو |
ھئا، |
ھو تہ گاڏي ڀاڙي ڪري آڻيندا ھئا، انھيءَ ۾ ويندا |
38627 |
DYNT.utf |
پپنوس ھئا، ۽ صندوقڙي تہ مائيءَ پاڻ کولي-منجھس |
ھئا، |
ڪيدي تڏي تي رکيو-لال ڪيوڙو ھو، انناس ھئا، انب |
38628 |
DYNT.utf |
پر تڏھن بہ واقفيت جي لاءِ ھن ضروري ڄاتا. |
ھئا، |
کي پڙھائيندو ھو. جيتوڻيڪ اھي زال کي گھڻي ڪم جا نہ |
38629 |
DYNT.utf |
پر صاجيءَ ڦرڻ کان پوءِ باقي ھڪڙ و شيدي |
ھئا، |
اڳي تہ وٽن گھڻائي ٻانھا ٻانھيون ھوندا |
38630 |
DYNT.utf |
پر محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم جو حال ٻيءَ |
ھئا، |
جي مسلمان ھئڻ سان لاڳو آھن، تن کي مدنظر رکندا |
38631 |
DYNT.utf |
پنھنجي نماز ۽ قرآن جي شغل ۾ رھندا ھئا ۽ |
ھئا، |
بندوبست رکڻ وارا ھئا، تڏھن نہ مسلمان ھئا، ديندار |
38632 |
DYNT.utf |
پوءِ ھي بہ مرندا جھرندا، بتيلي تي چڙھي |
ھئا، |
آخر ٻيو چارو ڪونہ ٿيو. ماڻھو تہ ٻيا سڀ لھي ويا |
38633 |
DYNT.utf |
پوءِ ڀلي پنڌ تمام ٿورو ھجي تہ بہ جتي ڪجائي |
ھئا، |
تڏھن قنات ۽ پوش واري ڪجائي کان سواءِ ڪين نڪرندا |
38634 |
DYNT.utf |
تن تي تہ اسان جي زينت جو خيال ئي ڪونھي، |
ھئا، |
پنھنجا ٿي چوين يا جيڪي ٻيا پراوا اسان اڳي رٿيا |
38635 |
DYNT.utf |
تن جي وچ ۾ البت کؤلس ڦٽائي ٿيڻ لڳي. اگرچ |
ھئا، |
ھوڏي بمبئيءَ ۾ پيءُ - پٽ جو گڏ رھندا |
38636 |
DYNT.utf |
تن جي ڪري سو ھو ڏاڍا خوش ٿيندا ھئا، ۽ انھن |
ھئا، |
۽ وٽن جو ڪي منڊمون ۽ صحبلوڪ ملاقات لاءِ پيا ايندا |
38637 |
DYNT.utf |
تن سان اٿڻ-ويھڻ لڳا. |
ھئا، |
سکي ۽ جن وڏن ماڻھن سان اتي رھڻ ڪري ھي واقف ٿي ويا |
38638 |
DYNT.utf |
تن کان محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم کي مٺيان |
ھئا، |
علي رضا جن وٽ جيڪي ڏيھي وڏا ماڻھو وقت بوقت ايندا |
38639 |
DYNT.utf |
تن کان ھن کي معتبر احوال ملندو ويو. |
ھئا، |
جيڪي ماڻھو انھن پرڳڻن ۾ پير مرد ۽ پڙھيل |
38640 |
DYNT.utf |
تن کي بہ پوريءَ سنڀال رھڻ ڪري اوستائين |
ھئا، |
۾ ڪو باروت لڌو آھي ۽ جيڪي دشمن آنھيءَ ڪم ۾ شامل |
38641 |
DYNT.utf |
تن کي بہ پئي رئڻ آيو. وري جا رات آئي، سا |
ھئا، |
گذاريو. ھنن جو روئڻ-پٽڻ ڏسي، پاسي ۾ جيڪي ويٺل |
38642 |
DYNT.utf |
تن کي ڏاڍو ارمان ٿيو. سڀ کان گھڻو افسوس |
ھئا، |
تمام نيڪ زال ھئي، جنھنڪري جيڪي سندس خير خواہ |
38643 |
DYNT.utf |
تن ھاڻي اچڻ وڃڻ ڍرو ڪيو ۽ آخر بند ڪيائون، |
ھئا، |
پيئي. جيڪي منڊمون ۽ صاحبلوڪ ھن وٽ زال ھوندي ايندا |
38644 |
DYNT.utf |
تنھن بہ چيو تہ ``ھميشھ لاءِ نہ ھلجي، تہ |
ھئا، |
جي منھن لاءِ پئي سڪي، جي ھن کي مئو سھسائي ويٺا |
38645 |
DYNT.utf |
تنھن جي ڪا نشاني بہ ھن کي ڏسڻ ۾ نہ آئي. تنھنڪري |
ھئا، |
گوشو ڪرڻ لڳا. جيڪا گستاخي ھو اڳي ھن سان رکندا |
38646 |
DYNT.utf |
تنھن کان پوءِ اڃا مديني ۾ ئي ھئا، تہ علي |
ھئا، |
امير سال بسال اوڏي ويندا ھئا. پويون حج ڪري رھيا |
38647 |
DYNT.utf |
تنھن کي ھميشھ ھڪڙي آرزو دل ۾ ھوندي ھئي، |
ھئا، |
وزير ڪل ممالڪ دخليھ وخارجيھ وغيرہ ڪري سڏيندا |
38648 |
DYNT.utf |
تنھنڪري سندس ويجھا مائٽ بہ مٿس کلندا ھئا، |
ھئا، |
پنھنجا ھئا، سندس قوم جي رستن کان بلڪل ٻيءَ طرح جا |
38649 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھمت ڪري ٻہ - ٽي چلھا کڻي چاڙھيائون؛ |
ھئا، |
کي رڌڻ پچائڻ ۾ مدد ڏيڻ لڳي. ٻہ پھر اچي قابو ٿيا |
38650 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن بہ پاڻ تي فرض ڄاتو تہ ھنن کي |
ھئا، |
ھنن مھاڻن سان گذارڻ. ھو ھن جي پرگھور گھڻي ڪندا |
38651 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھنن جو وري پاڻ ۾ خلاصو رستو دوستيءَ |
ھئا، |
حامد ۽ علي رضا ڪي ٿورا ڏينھن ھڪ اسڪول ۾ گڏ بہ پڙھي |
38652 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھنن جي حالت پاڙي وارن کان بھتر |
ھئا، |
محمد خان جي پوري بندوبست ڪري ھي قرض کان بہ ڇٽل |
38653 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھنن جي شادي وڏي تجمل سان ٿي. نہ |
ھئا، |
جو بندوبست ٿيو، ٻيئي طرف دولتمند ۽ اشراف ماڻھو |
38654 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھڪٻئي ڏي ڏڪ ڏوراپا ڪڍيائون. |
ھئا، |
ڪيائون. ٻہ - ٽي ڏينھن لنگھي ويا ھئا جو ھو مليا نہ |
38655 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ٻنھي جي خواھش ھئي تہ آبروءَ جھڙو |
ھئا، |
ٻنھي گھرن ۾ اھا پھرين شادي ھئي ۽ ٻيئي سکر ماڻھو |
38656 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ڄاتائون تہ اھڙي بندوبست ڪري اسين |
ھئا، |
ھئي ھي امير ماڻھو ليکيل ھئا ۽ اميراڻي آٿ-وبھ ڪندا |
38657 |
DYNT.utf |
تہ بہ ھن نئين ڀاتيءَ جي اچڻ ڪري ھنن جوگھر |
ھئا، |
کي ھن جي پارت ڪندو ھو. اکرچہ ھو سڀ جھنگلي ماڻھو |
38658 |
DYNT.utf |
تہ در جو کڙڪو ٿيو، بختاور نڪري ٻاھر ويئي، |
ھئا، |
گھر جا ڀاتي انھيءَ حالت ۾ |
38659 |
DYNT.utf |
تہ سندن پيءُ مري ويو، سي ويچارا ڏاڍي غم |
ھئا، |
مرڻ جي خبر ٻڌي ٻارين ٻچين آيا ھئا، سي نيا اتي ئي |
38660 |
DYNT.utf |
تہ علي رضا جي ماءُ جان بيبي، جا ھاڻ اچي |
ھئا، |
حج ڪري رھيا ھئا، تنھن کان پوءِ اڃا مديني ۾ ئي |
38661 |
DYNT.utf |
تہ علي رضا ماءُ کي چيو تہ ``امان، بھتر صلاح |
ھئا، |
جو عو. گذريءَ ملاقات کي ٽي يا چار ڏينھن مس گذريا |
38662 |
DYNT.utf |
تھڙي ھو ھنن جي مرضي رکنديون ھيون؛ تنھنڪري |
ھئا، |
جي محبت گھڻي ھئي ۽ جھڙي ھي ھنن جي مرضي رکندڙ |
38663 |
DYNT.utf |
تيئن گڏ رھڻ لڳا، ۽ ھندستاني ٻولي، جا ڪن |
ھئا، |
کي بہ ڍءُ ڪرايائين. پوءِ جيئن اصل گھر جا ڀاتي |
38664 |
DYNT.utf |
تيئن ھيءَ پاڻ بہ نيڪيءَ، خوشخلقيءَ ۽ ھوشياريءَ |
ھئا، |
پر ڳالھائڻ ۾ بہ. جيئن ھن جا ماءُ-پيءُ مشھور ٿي ويا |
38665 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ اھڙا ٻيا وري سگھوئي ھن کي ھٿ لڳا، |
ھئا، |
خوش ٿيا. اگرچہ انھيءَ وچ ۾ ھڪڙو-ٻہ ڃڻا بدلي ٿي ويا |
38666 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ گڏ رھڻ ڪري پاڻ کي چڱي نصيب وارا |
ھئا، |
گڏ ايران ڏي ولي آيا. ھي چار ڄڻا اگرچ پرڏيھ ۾ قيدي |
38667 |
DYNT.utf |
تڏھن نہ مسلمان ھئا، ديندار ھئا، پنھنجي |
ھئا، |
ھلت چلت جا واقف ھئا، گھر جي چڱي بندوبست رکڻ وارا |
38668 |
DYNT.utf |
جن سان آمدرفت ھوندي ھين. |
ھئا، |
ڪم ساڻ اوڏي ويندا ھئا، ۽ ڪن جا مائٽ بہ اتي ھوندا |
38669 |
DYNT.utf |
جن سوڌو ھوءَ سمنڊ ۾ ڪِري ھئي، اھي پھرين |
ھئا، |
زينت بانوءَ کي بت تي سؤ-سوا جا زيور بہ |
38670 |
DYNT.utf |
جن کي ٽي ننڍا ٻار ھئا: ٻہ ڌيئو ۽ ھڪڙو پٽ. |
ھئا، |
ھو، مگر ساڻس گڏ سندس ننڍو ڀاءُ ۽ ڀاڄائي رھندا |
38671 |
DYNT.utf |
جن مان گھڻن سان علي رضا جي معرفت ھئي، تن |
ھئا، |
قانون ٺاھي ڇاپايائون ۽ جيڪي شھر جاسکر-سکر مسلمان |
38672 |
DYNT.utf |
جنھنڪري اھڙي بندوبست ڪرڻ ۾ دير ڪانہ ٿي. |
ھئا، |
ڏنائون. علي رضا وٽ پنھنجي بچت جا پئسا گھڻائي |
38673 |
DYNT.utf |
جو انھيءَ ڪري زينت بانو گويا استنبول جي |
ھئا، |
لاءِ ڏياري سوڪليو. انھيءَ کي ھي فخر سمجھندا |
38674 |
DYNT.utf |
جو بمبئي ۽ ڪلڪتي، توڙي بغداد، ايران ۽ ٻين |
ھئا، |
مان ملندو ھو. ھن کي ڳچ جيترا پئسا ڏيئي موڪليندا |
38675 |
DYNT.utf |
جو پَڪ ھين تہ سگھوئي مائٽ ٿينداسين ۽ ڪڏھن |
ھئا، |
پاڻ ۾ گڏبا ھئا تہ اڳي کان وڌيڪ پاڻ ۾ گستاخ رھندا |
38676 |
DYNT.utf |
جو وڏا وڏا ماڻھو ھنن جي تعريف مان ڍاوائي |
ھئا، |
۾ ھن قيد بہ ڪاٽيو ھو؛ تنھن ۾ ھي اھڙا مشھور ٿي ويا |
38677 |
DYNT.utf |
جو ھن سڀني سان رس رھايو ھو. جيڪي ھن جا ڳجھا |
ھئا، |
اڪرام ڪيا. سڀ امير امراءِ ھن جي وڃڻ ڪري ناراض |
38678 |
DYNT.utf |
جو ھنن کي بمبئيءَ ۾ رھي ۽ انھيءَ مڪتب جاري |
ھئا، |
مڪتب ۾ پڙھڻ لڳي. اھي ٽيئي ھاڻي تعليم جھڙي ڄمار جا |
38679 |
DYNT.utf |
جو ھو پھريون ڀيرو ايڏي سفر تي نڪتو ھو، |
ھئا، |
رات علي رضا جي زال يا ٻيا گھر جا ڀاتي البت ملول |
38680 |
DYNT.utf |
جوان ھئا. اھڙو ھڪٻئي سان ملي ويا، جو حد |
ھئا، |
فرحت ۽ لذت اھا ھئي، جو ھي ٻيئي ھم مذھب ھئا، ھم قوم |
38681 |
DYNT.utf |
جي اڪثر رستا ڦريندا ھئا، ۽ ھاڻي گھمندي |
ھئا، |
۽ تراريون کڻي مٿن ڪاھي آيا. اھي ڌاڙي وارا چور |
38682 |
DYNT.utf |
جي سندس منڊم سان گڏجي ھوا کائڻ ويندا ھئا. |
ھئا، |
مجلسن ۾ ويندو ھو، ۽ بعضي تہ ٻيا ڪي صاحبلوڪ ايندا |
38683 |
DYNT.utf |
جي کاٽ ھڻي اندر ويا ۽ قريباً ٽن ھزارن رپين |
ھئا، |
شاھوڪار جي گھر کي رات جو کاٽ لڳو؛ ٽي ءچار چور |
38684 |
DYNT.utf |
جي کوھ تي بہ آباد ٿي سگھڻ جھڙا ھئا ۽ واھ |
ھئا، |
تن مان پنجن جريبن ۾ باغ ھو ۽ ست جريب آباديءَ لاءِ |
38685 |
DYNT.utf |
جي وري پاڻ ۾ ايندڙ رات جي چوريءَ جي ڪا صلاح |
ھئا، |
گوشي تي ويھي ڳالھيون ڪيون. اھي ھن جا راتوڪا سنگتي |
38686 |
DYNT.utf |
جي ٻيڙيءَ جا جوان ڪري رکيا ھئائين. ھن پريي |
ھئا، |
جو نالو صديق ھو. ٻيو سندس پٽ ھو ۽ ٻہ سندس نوڪر |
38687 |
DYNT.utf |
جيئن تہ پيارا، يا جان، يا سائين، يا صاحب. |
ھئا، |
ھڪٻئي کي سڏڻ ۾ پيار يا آبروءَ جھڙا لفظ ڪم آڻيندا |
38688 |
DYNT.utf |
جڏھن سڃاتاٿون، تڏھن خوشيءَ کان وطن ڏي |
ھئا، |
ٿيا، تڏھن بہ پھريائين تہ ھو ھڪٻئي کي نہ سڃاڻندا |
38689 |
DYNT.utf |
ديندار ھئا، پنھنجي نماز ۽ قرآن جي شغل ۾ |
ھئا، |
گھر جي چڱي بندوبست رکڻ وارا ھئا، تڏھن نہ مسلمان |
38690 |
DYNT.utf |
سندس قوم جي رستن کان بلڪل ٻيءَ طرح جا ھئا، |
ھئا، |
ھن سرائيءَ جا اھي سڌريل رستا پنھنجا ئي پنھنجا |
38691 |
DYNT.utf |
سندس گھڻا واقف ھئا، سندس ڌيءُ اتي ھئي، |
ھئا، |
اھا ڳالھ پسند ھئي، جو اتي ھنن گھڻا ڏينھن گذاريا |
38692 |
DYNT.utf |
سندس ڌيءُ اتي ھئي، تنھنڪري محبوب علي ولايت |
ھئا، |
جو اتي ھنن گھڻا ڏينھن گذاريا ھئا، سندس گھڻا واقف |
38693 |
DYNT.utf |
سو ھن کي خاطري ٿي تہ برابر ھي ھرطرح اھڙن |
ھئا، |
پيار ٻجھي ويو. ھن کي ھن جا سفارش ناما بہ گھڻا پھتا |
38694 |
DYNT.utf |
سول سروس جي امتحان لاءِ ويو. پر ھو بدن ۾ |
ھئا، |
علي، جنھن ڊاڪٽريءَ جا ٻہ - چار وڏا امتحان پاس ڪيا |
38695 |
DYNT.utf |
سي اچي گڏ ٿيا. |
ھئا، |
آندي آھي.'' پوءِ ھن کي ڏسي گھر جا جيڪي ٻہ-چار ڀاتي |
38696 |
DYNT.utf |
سي اھو احوال ٻڌي، ڏاڍا حيرت ۾ پيا ۽ خوش |
ھئا، |
گھر رھايائونس. اوري پري جا ماڻھو، جي ھنن جا واقف |
38697 |
DYNT.utf |
سي بہ ظاھري ڪري ھن کي ويندو ڏسي ارمان ڪرڻ |
ھئا، |
جو ھن سڀني سان رس رھايو ھو. جيڪي ھن جا ڳجھا حاسد |
38698 |
DYNT.utf |
سي بہ ھن جا ويجھا مائٽ ٿيا، تنھنڪري ھنن |
ھئا، |
آئي ھئا ۽ عظمت کي ملڻ جي لاءِ علي رضا جي گھر ايندا |
38699 |
DYNT.utf |
سي لٿا. جيڪا ھن جي اجائي ھلت ڏٺي ھئائون |
ھئا، |
ماڻھن کي ھن جي نسبت ۾ جيڪي ڪفر وغيرہ جا شڪ گذرندا |
38700 |
DYNT.utf |
سي نيا اتي ئي ھئا، تہ سندن پيءُ مري ويو، |
ھئا، |
جي بروقت ماءُ جي مرڻ جي خبر ٻڌي ٻارين ٻچين آيا |
38701 |
DYNT.utf |
سي ھنن کان موڪلائڻ ۽ ھنن کي آپڙائڻ لاءِ |
ھئا، |
ڪيترائي مسلمان، ھندو ۽ يورپين، جي ھنن جا واقف |
38702 |
DYNT.utf |
سي ھنن کي ھرطرح ستائڻ لڳا. ھڪڙي ڀيري تہ |
ھئا، |
ھنن کي اڪيلو ڏسي، سندن عزيز، جي مٿن اڳيئي ڪاوڙيل |
38703 |
DYNT.utf |
سي ھوءَ پئي اتي پاڻيءَ ۾ ٽُلڪي، ۽ لھرن |
ھئا، |
صبح ٿيڻ ۾ باقي جيڪي ٻہ-ٽي ڪلاڪ |
38704 |
DYNT.utf |
سي ٽپ ڏيئي اٿيا. ھنن کي مليا، ڏاڍا خوش ٿيا. |
ھئا، |
گھڙي آيا. جيڪي ٻہ-ٽي ماڻھو سندن عزيز اتي رھندا |
38705 |
DYNT.utf |
سي ڍڪي مائٽن کي ملڻ آئي ھئي - اھي سڀ ھينئر |
ھئا، |
جي ھن کي بت تي پيل ھئا. ويچاريءَ وٽ جيڪي ڳھ پڳھ |
38706 |
DYNT.utf |
سي ڏاڪڻ تان لھندي ئي پاسو وٺي ويھي رھيا. |
ھئا، |
ھوندو، تنھن کي خبر ھوندي. ھي ويچارا اٻوجھ ماڻھو |
38707 |
DYNT.utf |
سڀ ھن پنھنجن مائٽن کي ڪري ٻڌايا، جي ٻڌي |
ھئا، |
ويھي ماني کاڌائون. جيڪي واقعات زينت تي ٿي گذريا |
38708 |
DYNT.utf |
صپح جو سج آڀري سنئون ٿيو ھو. بختاور ٻھاري |
ھئا، |
آرھڙ جا ڏينھن |
38709 |
DYNT.utf |
گھر جي چڱي بندوبست رکڻ وارا ھئا، تڏھن نہ |
ھئا، |
ماڻھو ھئا، ۽ انگريزدان ھئا، نئين ھلت چلت جا واقف |
38710 |
DYNT.utf |
نئون چلتو ڏٺو ھئائون، ان بابت ڪتابن ۾ پڙھيو |
ھئا، |
ھو ٻيئي نئين زماني جا ماڻھو |
38711 |
DYNT.utf |
نئين ھلت چلت جا واقف ھئا، گھر جي چڱي بندوبست |
ھئا، |
بانو بہ نئينءَ طرز جا ماڻھو ھئا، ۽ انگريزدان |
38712 |
DYNT.utf |
وڃي ڌڪن - بُجن تي ڳالھ بيٺي. |
ھئا، |
ڪرڻ لڳا، اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳا. ٻيئي طبع جا تيز |
38713 |
DYNT.utf |
وڏو پٽ ڏاڏي پوٽيءَ سان ۽ ننڍو پٽ ڪردقوم |
ھئا، |
سان ھن نيٺ پڪو پتو ھٿ ڪيو. سلطان کي ٻن حرمن مان پٽ |
38714 |
DYNT.utf |
ھم قوم ھئا، جوان ھئا. اھڙو ھڪٻئي سان ملي |
ھئا، |
ھن کي وڌيڪ فرحت ۽ لذت اھا ھئي، جو ھي ٻيئي ھم مذھب |
38715 |
DYNT.utf |
ھنن جو پردو وڌيڪ سخت ھو. جيڪو دستور ميرن |
ھئا، |
فتح خان جي گھر سان اھو حال نہ ھو. ھو سوائي ماڻھو |
38716 |
DYNT.utf |
ھو وڃي سنڌ حيدرآباد کان نڪتا ھئا. ھنن ويچارن |
ھئا، |
لڳيس، پر ھن جا ماءُ-پيءُ تہ ھينئر بمبئيءَ ۾ ڪين |
38717 |
DYNT.utf |
ھڪڙي جوڙي سچن موتين جي دٻليءَ ۾ پيل ھئي، |
ھئا، |
تہ مائيءَ پاڻ کولي-منجھس چڱا چڱا ريشم جا ٽڪرا |
38718 |
DYNT.utf |
يا گھور ڪندا وتيا، تن کان لاڙڪن جي پاڙي |
ھئا، |
جي مھل ھئي. زينت بانو بہ ھٽن تي جيڪي ماڻھو ويٺا |
38719 |
DYNT.utf |
يسا تہ شھر ۾ انھن ڳالھين ڪري جيڪا سندس |
ھئا، |
ويجھا مائٽ بہ مٿس کلندا ھئا، ۽ ھن کان گوشو ڪندا |
38720 |
DYNT.utf |
ٻہ-ٽي کٽون ٺھيون پيون ھيون. سڀ شيءِ چڱي |
ھئا، |
ڏاڍي ٺاھوڪي ڏسڻ ۾ آيس. ڏاڍا گلم غاليچا وڇايا پيا |
38721 |
DYNT.utf |
ٻيئي شاھوڪار ھئا. جي محبوب علي طبع جو تکو |
ھئا، |
بہ وڌيڪ خوش رھڻ لڳو. ٻيئي بنيادي ماڻھن جو اولاد |
38722 |
DYNT.utf |
ڪنھن کي جاڳائڻ بہ دل نہ چيس. پاڻي پيئڻ جي |
ھئا، |
ٿي، ڏاڍي آڃ لڳيس. ھيڏي ھوڏي ڏٺائين، سڀ سمھيا پيا |
38723 |
DYNT.utf |
۽ انگريزدان ھئا، نئين ھلت چلت جا واقف ھئا، |
ھئا، |
علي رضا توڙي زينت بانو بہ نئينءَ طرز جا ماڻھو |
38724 |
DYNT.utf |
۽ انھن جي تمام گھڻي خدمت ڪندا ھئا. اھو حال |
ھئا، |
پيا ايندا ھئا، تن جي ڪري سو ھو ڏاڍا خوش ٿيندا |
38725 |
DYNT.utf |
۽ اڪثر سلطان جا امير سال بسال اوڏي ويندا |
ھئا، |
سوڌو حج بہ ڪري آيو، جو اتان مڪو ۽ مدينو سڻاوا |
38726 |
DYNT.utf |
۽ اڪثر ھن کي بدپيشي ۾ واھر ڏيو، خوش رکندا |
ھئا، |
ڪيترائي سپاھي سڙا ھميشھ وٽس پيا حاضري ڀريندا |
38727 |
DYNT.utf |
۽ بختاور جنھن زينت کي خلاصي وقت ۾ ملڻ جو |
ھئا، |
تہ ٻي ڪوٺيءَ ۾ وڃي سمھي پيئي، جو گرميءَ جا ڏينھن |
38728 |
DYNT.utf |
۽ پنھنجو بہ دؤر ھوندو ھو، تڏھن تہ توکي |
ھئا، |
ڪري ۽ منھنجي گھر واري کي سرھي، سي جڏھن حيات ھوندا |
38729 |
DYNT.utf |
۽ جي پوءِ ھن جا واقف ٿيا ھئا تن وٽ اچڻ لڳو، |
ھئا، |
دوستي ڳنڍڻ لڳو. جيڪي مسلمان سکر ماڻھو پڻس جا واقف |
38730 |
DYNT.utf |
۽ جي ھوءَ زور ڪري گھر جو ڪم ڪندي ھئي، تہ |
ھئا، |
شامل ٿيندي ھئي. انھيءَ ڪري ھو ھن جو مانُ رکندا |
38731 |
DYNT.utf |
۽ ذرو بہ مٿس حسد نٿي نيائون. ھينئر علي رضا |
ھئا، |
دوستي رکيو آيو، جو آھي بہ مٿانئس سر گھوري بيٺا |
38732 |
DYNT.utf |
۽ صندوقڙي تہ مائيءَ پاڻ کولي-منجھس چڱا |
ھئا، |
تي رکيو-لال ڪيوڙو ھو، انناس ھئا، انب ھئا، پپنوس |
38733 |
DYNT.utf |
۽ ھاڻ ھنن سان گھڻي مھرباني ڪرڻ لڳا. |
ھئا، |
فتح خان جي گھر ويران ٿيڻ کان پوءِ پشيمان ٿيا |
38734 |
DYNT.utf |
۽ ھاڻي گھمندي ھي شڪار منھن پئجي ويو ھون؛ |
ھئا، |
آيا. اھي ڌاڙي وارا چور ھئا، جي اڪثر رستا ڦريندا |
38735 |
DYNT.utf |
۽ ھن جي معرفت سندس خدمت لاءِ سندس قوم جون |
ھئا، |
پٽ بہ ڄائس. ھن کي ھتي رھئي ست-اٺ ورھيہ گذري ويا |
38736 |
DYNT.utf |
۽ ھن کان گوشو ڪندا ھئا، يسا تہ شھر ۾ انھن |
ھئا، |
طرح جا ھئا، تنھنڪري سندس ويجھا مائٽ بہ مٿس کلندا |
38737 |
DYNT.utf |
۽ ھيءُ بہ انھن وٽ پيو ويندو ھو، جو اڳي واقف |
ھئا، |
پوءِ بہ ھو ھن وٽ وقت بوقت ملاقات لاءِ پيا ايندا |
38738 |
DYNT.utf |
۽ ڪن جا مائٽ بہ اتي ھوندا ھئا، جن سان آمدرفت |
ھئا، |
پري ھو. ڳوٺ جا ماڻھو ڪڏھن ڪڏھن ڪم ساڻ اوڏي ويندا |
38739 |
DYNT.utf |
تنھن پنھنجي پٽ جي لاءِ مٿا پئي ھنيا، ۽ |
ھئا؛ |
۽ سندس گماشتا ڪراچيءَ، بمبئيءَ ۽ ٻين پاسي ھوندا |
38740 |
DYNT.utf |
تنھنڪري علي رضا ۽ آسانيءَ سان انھن ڪردي |
ھئا؛ |
بوقت سلطان کان موڪلائي پنھنجي وطن ايندا ويندا |
38741 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھو آسائيءَ سان مقابلو ڪري سگھيا |
ھئا؛ |
جي تعليم جي چڱي خبر ھئي. جو ھو معتبر وڏا وڏا ماڻھو |
38742 |
DYNT.utf |
'' ھن چيو تہ ``خبر ناھي ڇاجا آھن، مون بہ تو |
ھئا؟ |
تہ گھڻو ڪچرو پيو ھو!'' ۽ ٻڇيائينس تہ ``اھي پيپ ڇاجا |
38743 |
DYNT.utf |
جو ڏسندڙ جي دل ۾ چپي ويندا ھئا. |
ھئس |
ھوس، نہ بہ نھايت وڻندڙ ھوس، ليڪن مھانڊا تہ اھڙا |
38744 |
DYNT.utf |
۽ جن کي مندس پارت ڪئي ھئائون، تن ھن کي پاڻ |
ھئس |
آگبوٽ ۾ جيڪي رفيق |
38745 |
DYNT.utf |
. |
ھئس |
جيڪا خواري خرابي ٿي گذري ھئي، تنھن جو ارمان دل ۾ |
38746 |
DYNT.utf |
. ھتي ھن کي تعليم بہ ملي، قرآن پڙھڻ سکيو |
ھئس |
سندس ڌڻي ۽ ان جي گھر جا ماڻھو ڏاڍو پيار ڏيندا |
38747 |
DYNT.utf |
. ھوءَ ڏاڍي نيڪ زال ھئي، تنھن خدا تي کڻي |
ھئس |
لھر ۾ پئي ڀانيائين تہ اجھا ٻڏيس، پر اڃا ڏينھن |
38748 |
DYNT.utf |
خرچ ڪري حامد کي بہ پرڻائي ڏيندس!'' |
ھئسا |
سوُ ڀيرا چڱو آھي، وري ويچارو ذمو بہ کڻي ٿو تہ |
38749 |
DYNT.utf |
پر ھيترا ڪشالا ۽ ھيڏا جا کرڙا جي ڪڍيائين، |
ھئس، |
جواني گم ٿي وئي ھئي. جدا ٿئي ٻہ ورھيہ کن مس ٿيا |
38750 |
DYNT.utf |
تن مان ڪي تہ سندس زال مھاڻيءَ جي بت تي ھنا. |
ھئس، |
ڪنھن جو شڪ ڪو نہ پوندو، سو جيڪي جيور پتيءَ ۾ مليا |
38751 |
DYNT.utf |
تن ھن کي اڳھين نبيري ڇڏيو ھو، ھاڻي وري |
ھئس، |
حال وڃائي ڇڏيو. ھڪڙي پيري، ٻيا وري ڏکن تي ڏڪ آيا |
38752 |
DYNT.utf |
تن ۾ ٻي ڀلا ڪھڙي نوڪري ھن کي ملي! پوليس |
ھئس، |
ٿيس، تڏھن ڪنھن نوڪريءَ جي ڳولا ۾ رھيو. جھڙا افعال |
38753 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھنن اڳي شادي ڪري ڇڏي. |
ھئس، |
ڪري سڀ طرح جا ديني يا دنيوي خيال اڳي کان بدليل |
38754 |
DYNT.utf |
جو ھينئر ٻن-اڍائن ورھين جي ڃمار جو ھو ۽ |
ھئس، |
سندس پورھيت مريم اڃا وٽن ھئي، ھڪڙو پٽ محبوب علي |
38755 |
DYNT.utf |
ڇالاءِ جو ڪپڙو گندي، کاڌو پيتو ڌار ھنن |
ھئس، |
سو ھينئر پنھنجي پگھار مان ئي سٺ. ستر رپيا گڏ ٿيا |
38756 |
DYNT.utf |
ڍونگ ڪري پنھنجي آبرو بچائڻي ھيس، تنھنڪري |
ھئس، |
جي لفظن ٻڌڻ ڪري ھن کي گھڻو ئي پٽيو ٿي، پر لاچار |
38757 |
DYNT.utf |
۽ پاڻ ھنن جي گھر جو جيڪو پورھيو مناسب ڄاڻدي |
ھئس، |
وٽ ھڙ ۾ پئسو ڪونہ ھو، تنھنڪري ھو ماني کارائيندا |
38758 |
DYNT.utf |
۽ اڀرندي پاسي کان وري تازو کوٽيل سوڙ ھو |
ھئل |
پاسي کان اٽڪل ويھار وکن ڪاٺ جا پيپ بند ٿيل پيل |
38759 |
DYNT.utf |
سي تہ پاڻ ھنن جي خراب حالت ڏسي حسد کان خوش |
ھئن |
ھنن جو ٻيو ڪو وڏو ھو جو ھن کي سمجھائي، جيڪي دشمن |
38760 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ ھوندي بہ ڳچ جيتري رقم بچت ٿي پيئي |
ھئن |
گاڏيون رکيائون، ڪيترائي لوڪر اڳيان ڪمائيندا |
38761 |
DYNT.utf |
-پاڻ ھو، پڻس ھو، سندس زال ھئي، جنھن جو نالو |
ھئن |
ولائتي ماڻھو اٽڪل وارو ھو، گھر ۾ ڀاتي پورا پنا |
38762 |
DYNT.utf |
. |
ھئن |
ڳھن ڳٺن سميت ھن واٽ سان وينديون، سو اڳ وٺي آيا |
38763 |
DYNT.utf |
. حامدعلي بہ ساڻن ڪراچيءَ تائين وڃڻ جو ارادو |
ھئن |
بہ آئي. ڏاڍا روئڻ ڪيائون- نيٺ بہ تہ ويجھا عزيز |
38764 |
DYNT.utf |
جي ڳالھ بڌڻ شرط زينت بانوءَ کي زيادہ شڪ |
ھئڻ |
انھيءَ ھنڌ جي ھيٺان تھخاني |
38765 |
DYNT.utf |
دل جي لاءِ وڏو ڏڍ آھي ۽ او کي سو کي ڪم ۾ |
ھئڻ |
ٻيو سنگتي بہ مڙس ماڻھن مان ضروري آھي ۽ پٽ جو ساڻ |
38766 |
DYNT.utf |
دھرجن. ڪنن جي لاءِ ھڪ جُت پنڙا يا دُر، ھٿن |
ھئڻ |
۶- زيور وسعت آھر رڳا ھيٺيان يا انھن مان ڪي |
38767 |
DYNT.utf |
سان لاڳو آھن، تن کي مدنظر رکندا ھئا، پر |
ھئڻ |
۾ رھندا ھئا ۽ ڪيتريون ئي ٻيون ڳالھيون جي مسلمان |
38768 |
DYNT.utf |
سان ٿيندا آھن، سي سڀ ھن وٽ موجود ھئا. پاڻ |
ھئڻ |
صفائي، رٿ ۽ جيڪي سھنج ۽ فائدا منڊم جي گھر ۾ |
38769 |
DYNT.utf |
سبب تعليم جو استعمال بلڪل مشڪل ھو، اھا |
ھئڻ |
اھا نظر آئي تہ سکرن مسلمانن جي زالن ۾ پردي جي |
38770 |
DYNT.utf |
گھر جي؟'' |
ھئڻ |
۾ ويٺي آھين؟ جيئي تنھنجو اولاد، توکي ڪھڙو فڪر |
38771 |
DYNT.utf |
گھرجي. |
ھئڻ |
علم ۽ عقل کي وڌائين ٿيون، تن جو تہ بيشڪ ضرور |
38772 |
DYNT.utf |
گھرجي. ائين ڪرڻ ڪري ديني حڪم بہ بجا آڻي |
ھئڻ |
رستي مان انھن جي ڏسڻ ۾ يا اتي وڃڻ ۾ ڪابہ حرڪت نہ |
38773 |
DYNT.utf |
گھرجي، اھڙي صحبت جنھن مان ٻنھي کي خوشي |
ھئڻ |
۾ پڙھيو اٿم تہ زال مڙص جي وچ ۾ صحبت وارو سلوڪ |
38774 |
DYNT.utf |
ھن جي لاءِ وڏي ڳالھ ھئي، جو اڪثر ھن کي ھن |
ھئڻ |
ھو، سو ھاڻي کري ٻُھر ٿي پيو ھو. علي رضا جو ھتي |
38775 |
DYNT.utf |
ھڪجھڙو ڄاتائين. انھيءَ ڪري ٻنھي جي وچ ۾ |
ھئڻ |
مرضيءَ سان پنھنجي منھن ھلڻ لڳي ۽ مڙس جو ھئڻ يا نہ |
38776 |
DYNT.utf |
يا نہ ھئڻ ھڪجھڙو ڄاتائين. انھيءَ ڪري ٻنھي |
ھئڻ |
پنھنجي مرضيءَ سان پنھنجي منھن ھلڻ لڳي ۽ مڙس جو |
38777 |
DYNT.utf |
ڪري روزبروز گھڻو آرام وٺڻ لڳو. مگر جيڪا |
ھئڻ |
علي ھن جي وڃڻ ڪري گھڻو خوش ٿيو، ڇالاءِ جو ھن جي نہ |
38778 |
DYNT.utf |
ڪري ھو انھيءَ تڪليف کان ڇٽي ويا، ٻيون تہ |
ھئڻ |
۾ بہ آڻائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئائون، جو سندن اڻبڻت ظاھر |
38779 |
DYNT.utf |
ڪري ھڪجھڙا چئو تہ ڀلي چئو، نہ تہ مطلب مدعا |
ھئڻ |
ٻاھرينءَ ديوار يا ڪوٽ ھئڻ ڪري ۽ ٻاھر نڪرڻ جي منع |
38780 |
DYNT.utf |
ڪري ٻاھرئين ڪنھن اسڪول ۾ نہ پڙھنديون ھيون، |
ھئڻ |
اشراف مسلمان خاندان جون ڇوڪريون پوري بندوبست نہ |
38781 |
DYNT.utf |
ڪري ۽ ٻاھر نڪرڻ جي منع ھئڻ ڪري ھڪجھڙا چئو |
ھئڻ |
توھين زورآور آھيو. رڳو ٻاھرينءَ ديوار يا ڪوٽ |
38782 |
DYNT.utf |
ڪري، ھن جي وڏن وڏن ماڻھن سان واقفيت ٿي، |
ھئڻ |
علي رضا کي بہ پنھنجي ڪم ۾ فائدو پيتو. نالي مشھور |
38783 |
DYNT.utf |
. |
ھئڻ |
پر پاڻ ٻاھر جي ڪمن ۾ مڙس جي مددگار ۽ صلاحکار |
38784 |
DYNT.utf |
پر شنگور بہ مري ويو ھو، باقي بختاور ھوندي |
ھئن، |
شنگور نالي ۽ ھڪڙي حبشياڻي بختاور نالي وڃي رھيا |
38785 |
DYNT.utf |
تن کان موڪلايائون. سڀني کي سنڌ ڏي وڃڻ جي |
ھئن، |
جيڪي پنھنجا گَھرا دوست |
38786 |
DYNT.utf |
جيئن اسان مٿي بہ ڏيکاريو آھي. سو ھنن جي |
ھئن، |
مائٽن ۽ عزيزن سان تہ رستو گھڻو ڪري بند ٿي ويو |
38787 |
DYNT.utf |
سي ڳاري، ٺاھہ ٺوھہ رکندو ايندو ھو. جڏھن |
ھئن، |
ھو. پھرين ڏينھن ۾ تہ جيڪي پنھنجا قيمتي زيور ۽ مڻا |
38788 |
DYNT.utf |
۽ ھڪ ليکي تہ سيٺ گل محمد جي پٽ جو نالو بہ |
ھئن، |
تہ اھا ٻانھن بہ آٿارڻ ۾ آھن؛ وڏا وڏا ماڻھو پٺيان |
38789 |
DYNT.utf |
اچي مالڪياڻي ٿي وبٺي. ھن جي جا ساڻس نہ پيئي، |
ھوءَ |
مائي شھربانو ويچاريءَ جو بڇڙو حال ٿيو، جو |
38790 |
DYNT.utf |
اگرچہ پورھيت ھئي، پر گھر ۾ زال ئي وانگي |
ھوءَ |
ڪندي ھن کي معلوم ٿيو ھو تہ ھيءَ ھينئر رنڙ آھي. |
38791 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڳلھ تي خيال ڪرڻ لڳي، علي رضا جي |
ھوءَ |
تہ منھنجي بابت ذڪر ھليو آھي. انھيءَ وقت کان وئي |
38792 |
DYNT.utf |
اڃا عمر جي وڏي نہ ھئي، تنھنڪري علي رضا |
ھوءَ |
سان ھلت چلت ڪھڙيءَ طرح ڪجي، تنھن ۾ پڪي ٿي ھئي. |
38793 |
DYNT.utf |
اڳين زال موڪلائي ھلي ويئي. |
ھوءَ |
ٿي ھلي. ھاڻ مائي تڏھن آٿ تہ ھلون.'' ھي ٻيئي آٿيون ۽ |
38794 |
DYNT.utf |
بہ جوان ۽ خوبصورت ۽ نرم سڀاءَ واري ڇوڪري |
ھوءَ |
نالي ھئي، تنھن سان شاديءَ جو بندوبست ڪيو ھئائين. |
38795 |
DYNT.utf |
بہ شرم کان منھن پاسي ڪري صفي ڏي لنگھي ويئي |
ھوءَ |
نياڻي بيٺي ھئي، ۽ سڄي ساري منھنجي نظر پئجي ويئي، |
38796 |
DYNT.utf |
بہ مڙس سوڌي سنبري. |
ھوءَ |
اسان سان گڏجي ھلو، پوءِ کڻي سگھا وري اچجو'' سو |
38797 |
DYNT.utf |
بہ وٽن پئي ايندي ھئي. آھا ھاڻي پيءُ - ماءُ |
ھوءَ |
ڄاڻندي ھئي، سي اچي محبوب عليءَ وٽ رھڻ لڳا، تڏھن |
38798 |
DYNT.utf |
بہ ھاڻ اچي زال ٿي ھشي، تنھنڪري] ھسن دل ۾ |
ھوءَ |
ڪٿي ڪڏھن ڪٿي. ۽ ڌيءُ جو نيڪال] بہ نيٺ ضروري ھو ۽ |
38799 |
DYNT.utf |
بہ ھن کي ڏسي ڏاڍي خوش ٿي. پوءِ تہ اتي بيٺي |
ھوءَ |
پئجي ويس. انھيءَ کي ڊوڙي وڃي ٻانھن کان ورتائين. |
38800 |
DYNT.utf |
بيمار ٿي پوندي ھئي، تہ پوءِ سڄو بار سندس |
ھوءَ |
بختاور کي رڌڻ پچائڻ ۾ بہ مدد ڏيندي ھئي؛ ۽ جيڪڏھن |
38801 |
DYNT.utf |
پاڻ بہ بُکي ھئي ۽ ٻار بہ بکيو ھوس، تنھنکري |
ھوءَ |
ھڪلي ھليو ويو. زينت بانو ٻار ڪڇ تي ڪري لھي پئي. |
38802 |
DYNT.utf |
پاڻ بہ ھڪڙو زيور آھي.'' زينت بانوءَ کي جوڻ |
ھوءَ |
پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ ``ھن ڇوڪريءَ کي کڻي ھلجي، |
38803 |
DYNT.utf |
پاڻ ڪشالو کري، گھر ۾ انگريزي توڙي فارسي |
ھوءَ |
گھر ۾ ٻاڻ بہ انھيءَ جو وڌيڪ محاورو رکي؛ تنھنڪري |
38804 |
DYNT.utf |
پاڻيءَ ۾ ڀچي پيئي ھئي، ۽ ڌڪن ۾ ساڻي ٿي ٻيئي |
ھوءَ |
|
38805 |
DYNT.utf |
پبئي نٽائيندي ھئي. |
ھوءَ |
علي رضا انھيءَ لاءِ زور بہ ڪندو ھوس، تہ بہ |
38806 |
DYNT.utf |
پنھنجو وقت سجايو ڪم آڻيندي ھئي. مھل تي |
ھوءَ |
تنھن مان ھن کي ھيترو فائدو حاصل ٿيو ھو، جو |
38807 |
DYNT.utf |
پنھنجي مڙس علي رضا جي پڇا ڪرڻ لڳي. |
ھوءَ |
پڇي پڪ ڪئي، تہ ڦول گلي برابر اھا آھي. پڪ ڪري پوءِ |
38808 |
DYNT.utf |
پئي اتي پاڻيءَ ۾ ٽُلڪي، ۽ لھرن تي لڏي. جڏھن |
ھوءَ |
صبح ٿيڻ ۾ باقي جيڪي ٻہ-ٽي ڪلاڪ ھئا، سي |
38809 |
DYNT.utf |
تمام نيڪ زال ھئي، جنھنڪري جيڪي سندس خير |
ھوءَ |
ويچاريءَ پنھنجي عمر پنھنجي اولاد تان صدقي ڪئي. |
38810 |
DYNT.utf |
تہ بمبئيءَ جي تر جي ھئي. ڪا ھند ستانڻ ٿي |
ھوءَ |
بہ ڇٽي. جيل ۾ رھي زينت ھن سان واقف ٿي وئي ھئي. |
38811 |
DYNT.utf |
تہ ھٿ ڇُھڻ کان پري بيئي آھي. اھي ٻہ - ٽي |
ھوءَ |
بختاور چيو تہ ``مائي، |
38812 |
DYNT.utf |
جواب ڏيندي ھئي تہ ``مائي، ڪا ھوندي تہ خدا |
ھوءَ |
تہ ``مائي، متان ڪا تو ۾ اسان جي لڇ بہ گڏيل آھي؟'' |
38813 |
DYNT.utf |
جيڪر علي رضا جن وٽ ويھي رھي ھا، پر ڄاتائين |
ھوءَ |
جي خواھش ٿيندي ھئي، تہ اچي وٽانئن ٿي ويندي ھئي. |
38814 |
DYNT.utf |
دولتمند جي گھر ۾ ھوندي ھئي، تنھنڪري اھڙي |
ھوءَ |
پر ۾ پئسي پنجڙ جي مدد ڪرڻ ۾ ڪين گھٽائيندي ھئي. |
38815 |
DYNT.utf |
دؤر ڪري اٿي، تڏھن دستور موجب صبح جا ٻہ |
ھوءَ |
ڪانہ ھئي، جو ھن پري ويٺي قرآن جو دؤر ڪيو. جڏھن |
38816 |
DYNT.utf |
زور ڪري گھر جو ڪم ڪندي ھئي، تہ بہ ھن کي |
ھوءَ |
ھئي. انھيءَ ڪري ھو ھن جو مانُ رکندا ھئا، ۽ جي |
38817 |
DYNT.utf |
سرائيءَ جي اولاد کي پنھنجو اولاد ڄاڻندي |
ھوءَ |
نٿي ڄاتائون، ٻر گھر جو وڏو ڀاتي ڪيو ٿي ڄاتائون. |
38818 |
DYNT.utf |
سمنڊ ۾ ڪِري ھئي، اھي پھرين ئي ڏينھن پريي |
ھوءَ |
بانوءَ کي بت تي سؤ-سوا جا زيور بہ ھئا، جن سوڌو |
38819 |
DYNT.utf |
سٺ ورھين ڄمار جي ٿي مُئي. ھن جي مرڻ ڪري |
ھوءَ |
|
38820 |
DYNT.utf |
قرآن ۽ ديني ڪتابن ۾ توڙي سنڌي فارسي پڙھڻ |
ھوءَ |
سنگت مان، ۽ ڪي ھڪڙي پيرمرد آخوند جي پڙھائڻ ڪري، |
38821 |
DYNT.utf |
کھڻيون دانھون ڪندي ھئي، پر سندس وس ڪونہ |
ھوءَ |
ٻاھران ئي کائي، کپائي، باقي آڻي ماءُ کي ڏيندو ھو. |
38822 |
DYNT.utf |
گھر جي ڀاتين سان ملي، پوءِ وڃي سڀ صفي ۾ |
ھوءَ |
پورھيت سميت اچي سرائي فتح علي خان جي گھر لٿي. |
38823 |
DYNT.utf |
لکڻ پڙھن ۾ برابر ھوشيار آھي، پر ماڻھو تہ |
ھوءَ |
جان بيبيءَ چيو تہ ``مريم، تون سچي آھين، |
38824 |
DYNT.utf |
ماءُ وانگي ھن کي پاليندي ھئي ۽ جان بيبي، |
ھوءَ |
کپ ھو تہ ھاڻي زال جي مئي کان پوءِ پاڻ وڌيڪ ٿيو؛ سو |
38825 |
DYNT.utf |
مائي شھر بالوءَ جي صلاحڪار ۽ مددگار سنگتياڻي |
ھوءَ |
رضا جن جي وڃڻ کان اٺ-نوَ مھينا پوءِ مري ويئي ھئي. |
38826 |
DYNT.utf |
مائي وري انھيءَ مان بہ پنج عيب ڪڍندي.'' |
ھوءَ |
ئي ڪونھي، تنھنڪري جي اتيئي راضي ٿئي تہ بہ چڱو، پر |
38827 |
DYNT.utf |
ويچاري بہ پھربن محبوب عليءَ جن جي گھر ڀاءُ |
ھوءَ |
سندن ڌيءُ عظمت بانو ۽ آن جي مڙس بہ گھڻي خاطري ڏلي. |
38828 |
DYNT.utf |
ويچاري تہ ھنن کان وڌ پيءُ-ماءُ سان گڏ رھڻ |
ھوءَ |
ڀائن کي سنبرندو ڏسي، عظمت بانوءَ جي بہ دل سرڪي. |
38829 |
DYNT.utf |
ويچاري خوش ٿي. ھن مھاڻي جي گھڻي شڪر گذاري |
ھوءَ |
|
38830 |
DYNT.utf |
ويچاري گھڻو ئي چوندي ھيس، رئندي پٽيدي |
ھوءَ |
ھو، رڳي ماءُ ھئي، تنھن جي ھن بہ پرواھ ڪانہ رکي. |
38831 |
DYNT.utf |
ويچاري ڪيترا ڏينھن دربدر ھئي. |
ھوءَ |
سندس زال جي سمنڊ ۾ کِرڻ جو اتفاق ٿي پيو، جنھنڪري |
38832 |
DYNT.utf |
ويھي کھر جي ڀاتين کي، يا ٻيون جيڪي پاڙي |
ھوءَ |
ڪڏھن ڪڏھن |
38833 |
DYNT.utf |
ھينئر سورھن ورھين جي جوان زال ھئي ۽ حسن |
ھوءَ |
جي سڱ لاءِ بمبئيءَ جي ھڪڙي-ٻن وڏن ماڻھن چوايو. |
38834 |
DYNT.utf |
ھيڏي ھوڏي ڏسڻ قڳي. ڊپ بہ ٿيس پر پڪ ھيس، |
ھوءَ |
ھڪ-ٻن جاين تي ڪي تراريون بندوقون بہ پيون ھيون. |
38835 |
DYNT.utf |
ھيڪاري خوش ٿي. |
ھوءَ |
ھئا سي آڻي مائي جان بيپيءَ کي ڏيکاريائين، جي ڏسي |
38836 |
DYNT.utf |
ٻي زال ھلي ويئي، جا قيد مان ڇٽي ھئي ۽ گھر |
ھوءَ |
۾ اچي ڦول گليءَ جي منھن وٽ نڪتيون. اتي ھن کي ڇڏي |
38837 |
DYNT.utf |
ٻي مائي آيا ويٺي ھئي، ٻي ھکڙي ڇوڪري بہ |
ھوءَ |
لنگھي ٻيئي ڄڻيرن ھڪڙي گھر ۾ گھڙي وييزن، اتي |
38838 |
DYNT.utf |
ٿوري عرصي منجھ پنھنجي دل ۾ چڱيءَ طرح ويچار |
ھوءَ |
چنائي ڏٺو، جنھن ھن جي دل تي زيادہ اثر ڪيو. مطلب تہ |
38839 |
DYNT.utf |
ڇورو ٻار ڇڏي ويئي آھي، جو تنھنجي ھٿن ۾ |
ھوءَ |
تو کي خبر آھي، تہ منھنجي پٽ جي زال مري ويئي آھي، |
38840 |
DYNT.utf |
ڌارين مڙسن ۽ ڌاربن ملڪن ۾ رلي ھئي، تنھنڪري |
ھوءَ |
ڏينھن ۾ زينت بانوءَ کي ھوندي ھئي، سا ھاڻ نہ ھيس. |
38841 |
DYNT.utf |
ڏاڍي نازڪ بدن ھوندي ھئي. رنگ تمام اڇو نہ |
ھوءَ |
پردي واري گھر جو ٻار ھو ۽ سک سان پليو ھو، تنھڪري |
38842 |
DYNT.utf |
ڏاڍي نيڪ زال ھئي، تنھن خدا تي کڻي توڪل |
ھوءَ |
۾ پئي ڀانيائين تہ اجھا ٻڏيس، پر اڃا ڏينھن ھئس. |
38843 |
DYNT.utf |
ڏسي ڏسي واقف ٿي ويئي ھئي. |
ھوءَ |
پاسي ھلي ويندي ھئي ۽ زينت پيئي سودو ڏيندي ھئي، جو |
38844 |
DYNT.utf |
ڪردڻ رھندي ھئي، جنھن جو پڻ انھيءَ ڪم ۾ |
ھوءَ |
سان دشمني آھي ۽ ٻيو تہ تھخاني واري ڪوٺيءَ ۾ |
38845 |
DYNT.utf |
ڪو جواب ڏيندي، زينت بانو تہ پڪي ھئي. دل |
ھوءَ |
ائين چئي ھن ذري تائين بس ڪئي، ڀانئيائين تہ |
38846 |
DYNT.utf |
.'' شھربانوءَ پڇيو تہ ``پوءِ نيٺ شير ڪي لوغان؛ |
ھوءِ |
``ٻيو ڇا تي، اجھو انھيءَ ڳالھ تي جنھن جو تاڪيد ڪيو |
38847 |
DYNT.utf |
- اھي سڀ ھينئر لاھي ھنن کي ڏنائين؛ ۽ زينت |
ھئي |
وٽ جيڪي ڳھ پڳھ ھئا، سي ڍڪي مائٽن کي ملڻ آئي |
38848 |
DYNT.utf |
- جيئن پردي وارن ماڻھن جو دستور آھي تہ جي |
ھئي |
ڪري ڇڏيو ھو تہ جڏھن ڪڏھن سندس زال ڪيڏي ٻاھر ويندي |
38849 |
DYNT.utf |
- ڀلا ھن جو ڇٽل روح جو آھي! ھائي مائي ٻڌين |
ھئي |
جو دعاگو آھي. الھيءَ ڳالھ جي ھن کي اڳيئي خبر پئي |
38850 |
DYNT.utf |
اتي لاچار ڏولي ڪم آڻيندا ھئا. |
ھئي |
تمام ٿورو ھجي تہ بہ جتي ڪجائي جي جاءِ نہ عوندي |
38851 |
DYNT.utf |
اھو ڪندي ھئي، ۽ ھن ٻئي ننڍڙي ٻار جي سنڀال |
ھئي |
ھئس، ۽ پاڻ ھنن جي گھر جو جيڪو پورھيو مناسب ڄاڻدي |
38852 |
DYNT.utf |
بہ آھي، ۽ ديني حڪم بہ اھڙوئي آھي. |
ھئي |
زينت بانو - سو ڪيئن؟ ھُتي بہ پردہداري ھُليل آھي، |
38853 |
DYNT.utf |
بہ نڌ ڻڪي، ۽ غير واقف، سو ڀانيا ئون تہ فقير |
ھئي |
چوري ٿي ويو ھو، سو بہ ھن زال وٽان لڌو ۽ ھيءَ وري |
38854 |
DYNT.utf |
تہ ``مائي، متان ڪا تو ۾ اسان جي لڇ بہ گڏيل |
ھئي |
رضا جا ننڍي ھوندي ھئا.'' ۽ ھن سان چرچو ڪري چوندي |
38855 |
DYNT.utf |
تہ آبروءَ جھڙو بندوبست ٿئي. ھن کان پوءِ |
ھئي |
ھئي ۽ ٻيئي سکر ماڻھو ھئا، تنھنڪري ٻنھي جي خواھش |
38856 |
DYNT.utf |
تہ الائجي اھا ٻانھن ملي يا نہ ملي. سو اڃا |
ھئي |
سان سندس ماءُ ھنن وٽ آئي ھئي، تنھن کي اھائي ڳڻتي |
38857 |
DYNT.utf |
تہ انھيءَ منصوبي ۾ ڪرد ماڻھو شامل آھن؛ |
ھئي |
جي پارت ڪري پاڻ سفر تي سنڀريو. ھن کي ھيتري پڪ ٿي |
38858 |
DYNT.utf |
تہ انھيءَ ڏينھن حامد چرچن ۾ ڇا پئي چيو؟'' |
ھئي |
چون تہ اسين چونڊي پنھنجي ٻانھن وئنداسين. ٻڌو ڪين |
38859 |
DYNT.utf |
تہ اھي نہ اچن تہ چڱو. ۽ وٽن جو ڪي منڊمون |
ھئي |
عليءَ ۽ سندس منڊم کي مٺيان لڳدي ھئي. ھنن جي مرضي |
38860 |
DYNT.utf |
تہ پنھنجي صاحب کان موڪلائي، اچي اوھان |
ھئي |
جي خط جو جواب ھن کان اڳي لکيو اٿم. منھنجي مرضي |
38861 |
DYNT.utf |
تہ پيريءَ ۾ زمين جو ٽڪر ٻھراڙيءَ ۾ ھٿ ڪري، |
ھئي |
ڪانہ ھئي. مگر ھن جي دل ۾ جا ننڍي ھوندي کان خواھٽن |
38862 |
DYNT.utf |
تہ جن ٽن ڄڻن کي شڪار ڪرڻ لاءِ سنبريا، تن |
ھئي |
ڪرڻ وارا پنھنجا سر سھسائين، ٻيو وري اھا مشڪلات |
38863 |
DYNT.utf |
تہ جڏھن اسين پنھنجو مال متاع اولاد تي خرچي، |
ھئي |
ھنن کي تہ اھا اميد |
38864 |
DYNT.utf |
تہ زال مڙس جي زيردست آھي، پر سمجھندي ھئي |
ھئي |
ھئي. مڙس تي آڊڪ نہ ايندي ھيس. ائين ڪبن ڄاڻندي |
38865 |
DYNT.utf |
تہ سرائيءَ سان سندس عزيز بہ او تريقدر ساز |
ھئي |
کي ڪوشش ڪرڻ سولي ٿي. خاص ڪري جڏھن سڀني کي خبر |
38866 |
DYNT.utf |
تہ شادي ڪرڻ ڪري مڙس کي زال جو غلام ڪري ٿا |
ھئي |
ڄاڻندي ھئي تہ زال مڙس جي زيردست آھي، پر سمجھندي |
38867 |
DYNT.utf |
تہ فلاڻي بيبي بہ انھيءَ زناني مجلس جي شريڪ |
ھئي |
۽ جتي ڪٿي مڙسن خوأ زالن ۾ ڪا اھڙي ڳالھ نڪرندي |
38868 |
DYNT.utf |
تہ منھنجو پيءُ علي نوازخان اصل ترڪ ھو ۽ |
ھئي |
جنھن جي لاءِ ھو پيو خيال پچائيندو ھو: ھن کي خبر |
38869 |
DYNT.utf |
تہ ھن کي سلطان بيعزتي ڪري ڪڍيو آھي، سو |
ھئي |
ھنن کي پڪ |
38870 |
DYNT.utf |
تہ ھھڙو ماڻھو سندس گھر ۾ آمد رفت ڪري. پنھنجيءَ |
ھئي |
بہ قابو ھو. نڪي حقيقت ڪري ھاڻي خود علي رضا جي مرضي |
38871 |
DYNT.utf |
تہ ھي مسلمان آھي، دينذار آھي، نيڪ آھي، |
ھئي |
ھو، تہ بہ سلطان کي ھن جي نمڪ حلاليءَ ۾ ايتري اميد |
38872 |
DYNT.utf |
تہ ھيءَ سکر گھر جي آھي، اتي وڌيڪ سکي رھندي |
ھئي |
جنھنڪري ھن کي اھڙا ڏس ٿي ڏنائين، پر انھن کي بہ پڪ |
38873 |
DYNT.utf |
تہ ھيءَ ويندي ڪين، پر تڏھن بہ اڳ ڳڻتي ڪري |
ھئي |
درکي اندران ڪلف ڏنو پيو آھي؛ فوجدار کي اگرچہ پڪ |
38874 |
DYNT.utf |
تہ ``بادشاھن جي طبعيت رنگين ٿيندي آھي. گاھي |
ھئي |
ڇڏي ھلجي تہ عزت آبرو رھجي اچي!'' ھن کي ھيءَ بہ خبر |
38875 |
DYNT.utf |
تہ ``بمبئيءَ ۾ وڃي باريسٽريءَ جو ڪم ڪري.'' |
ھئي |
محبوب عليءَ جي مرضي |
38876 |
DYNT.utf |
تہ ``گڏ ٿيل باروت شايد پورو نہ پوي ۽ ساري |
ھئي |
ٻڌي، سڀ اچي گڏ ٿيا ۽ صلاح ڪرڻ لڳا. ڪن جي صلاح |
38877 |
DYNT.utf |
تہ ``مائي، ڪا ھوندي تہ خدا کي خبرا'' |
ھئي |
ڪا تو ۾ اسان جي لڇ بہ گڏيل آھي؟'' ھوءَ جواب ڏيندي |
38878 |
DYNT.utf |
تہ ڦُري کائي ھڪڙي ڏينھن ھلي وينديس. |
ھئي |
محبت ڪانہ ھئي. ھن کي ھو ڦُرڻو کائڻو، جو ڃاڻندي |
38879 |
DYNT.utf |
تہ ڪوشش ڪري پنھنجو اصلوڪو وطن وڃي ڏسان، |
ھئي |
اڃا اميريءَ جي درجي تي ھو، تڏھن علي رضا جي مرضي |
38880 |
DYNT.utf |
جو سڀڪو مٿانئس ساھ پيو صدقو ڪندو ھو. سَس-ننھن |
ھئي |
ٿي. گھر جي ٻين ڀاتين سان ھن جي اھڙي چڱي ھلت ھوندي |
38881 |
DYNT.utf |
سا نہ آئي. |
ھئي |
آيون وييون، پر جا لذت ھنن کي اڳي بختاور مان ايندي |
38882 |
DYNT.utf |
سا نہ مليس، تنھنڪري ھن بہ وٽن وڃڻ اڳئي |
ھئي |
گھر ڀاءُ ڄاڻي گھڻو وڃڻ لڳي، پر جنھن عزت جي طالبو |
38883 |
DYNT.utf |
صفوران، صديق مھاڻي جي ڀيڻ، جنھن کي ساڻس |
ھئي |
ساري شھر ۾ ھن کي ھڪڙو ماڻھو واقف سجھيو ٿي؛ اھا |
38884 |
DYNT.utf |
ھي امير ماڻھو ليکيل ھئا ۽ اميراڻي آٿ-وبھ |
ھئي |
ڪري ڪنھن کي سکڻ جي خواھش نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ |
38885 |
DYNT.utf |
يا روئڻ جي؟ ھن جي ھانوَ ۾ ڌڪاءُ پئجي ويو. |
ھئي |
لڳا. ھو ويچارو حيرت ۾ پئجي ويو، ڀلا اھا کلڻ جي مھل |
38886 |
DYNT.utf |
۽ بمبئيءَ ۾ آئي ٽي مھينا مس گذرين تہ ويائي |
ھئي |
زينت بانو وري بہ پيٽ سان |
38887 |
DYNT.utf |
۽ آسمان ۽ پاڻيءَ جو رنگ ڏسندي ھئي، مٿان |
ھئي |
جا ڏاڪڻ جي جاءِ ھئي، اتي وڃي ٿڌيءَ ھوا ۾ بيھندي |
38888 |
DYNT.utf |
۽ اتي جي رڳي ھوا مان بہ ھن کي لذت اچڻ جي |
ھئي |
تڏھن بہ رڳو اصلوڪي وطن ڏسڻ جي ھن کي مسُڀائي سڪ |
38889 |
DYNT.utf |
۽ اگرچ ھڪ زال اڳي بہ ھيس، تہ بہ ڇوڪريءَ |
ھئي |
ميان محمد رمضان وڪيل ھو، تنھن کي وري پنھنجي طمع |
38890 |
DYNT.utf |
۽ اھي مضمون خاص ڪن ديني ڳالھين ۽ زنانن |
ھئي |
ضروري ڳالھيون ڪاغذ تي اٽڪائي ايندي |
38891 |
DYNT.utf |
۽ بمبئي شھر جو خرچ بہ البت ڳرو ھو، تنھنڪري |
ھئي |
۽ ھنن کي في الحال ٻيءَ ڪنھن آمدنيءَ خي اميد ڪانہ |
38892 |
DYNT.utf |
۽ پاڻ کي سڀ کان مٿي سمجھندي ھئي ۽ ٽنڊ ٽوپي |
ھئي |
اگرچہ چڱي موچاري گھر جي ھئي، پر طبعيت جي البت شوخ |
38893 |
DYNT.utf |
۽ پنھنجي اولاد جي وندر بہ ججھي ھئي، انھيءَ |
ھئي |
ٻارھن مھينا رھي. ھن کي اگرچہ سک ۽ مشغولي گھڻي |
38894 |
DYNT.utf |
۽ پوءِ جڏھن ٻارگھر ۾ ٿيو، تڏھن ٻار بہ سنڀاليندي |
ھئي |
ڄا آٿيءَ وڀٺيءَ جي ۽ گھر جو ٻيو ڪم ڪار بہ ڪندي |
38895 |
DYNT.utf |
۽ جا ھينئر ورھيہ-ڏيڍ جي ھئي. |
ھئي |
زال مان ھيس، جا زينت بانوءَ جي سنڀال ھيٺ |
38896 |
DYNT.utf |
۽ جان بيبي، جا سوڻ سڳڻ ڳنڍڻ واري ھئي ۽ جنھن |
ھئي |
پاڻ وڌيڪ ٿيو؛ سو ھوءَ ماءُ وانگي ھن کي پاليندي |
38897 |
DYNT.utf |
۽ جنھن وري ھن گھر کي بہ نڀاڳو ٿي سمجھيو، |
ھئي |
کي پاليندي ھئي ۽ جان بيبي، جا سوڻ سڳڻ ڳنڍڻ واري |
38898 |
DYNT.utf |
۽ جواب ڪونہ ڏنائين. شھربانوءَ چيو تہ ``مائي! |
ھئي |
زينت تہ حيا کان ڪنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي |
38899 |
DYNT.utf |
۽ جھڙي ھن گھر ۾ محيت ملندي ھيس، انھيءَ |
ھئي |
شڪ ڪونھي تہ فضل محمد جي گھر کان زينت بانو ھتي سکي |
38900 |
DYNT.utf |
۽ جھڙي ھي ھنن جي مرضي رکندڙ ھئا، تھڙي ھو |
ھئي |
ھلندي آھي، پر ٻنھي سان سندن مائرن جي محبت گھڻي |
38901 |
DYNT.utf |
۽ حسن واري بہ ھئي. ماءُ واري مڪتب ۾ ھندستاني، |
ھئي |
ماڻھن چوايو. ھوءَ ھينئر سورھن ورھين جي جوان زال |
38902 |
DYNT.utf |
۽ زينت پيئي سودو ڏيندي ھئي، جو ھوءَ ڏسي |
ھئي |
ويھارڻ لڳي. بعضي وقت تہ پاڻ ڪنھن پاسي ھلي ويندي |
38903 |
DYNT.utf |
۽ ساڻس سندس پورھيت ۽ سندس عزيزن مان ھڪڙو |
ھئي |
دستور آھي تہ جي ٿورو پنڌ ھوندو ھو تہ پيادي ويندي |
38904 |
DYNT.utf |
۽ سندس صحبت ۾ حامد جي وري بہ سڌرڻ جي اميد |
ھئي |
آھي ۽ صالح تہ آھي ۽ علي رضا کي بہ پٽ وانگي ڃڻندي |
38905 |
DYNT.utf |
۽ سندس محبت ھن سان گھڻي ھئي، تنھن ھن کي |
ھئي |
ڏي وڃڻ لاچار ٿيو آھي. سلطان جي دل تہ ھن ڏي صاف |
38906 |
DYNT.utf |
۽ گھر موٽڻ لاءِ تڪڙي ھئي. زينت بانوءَ وري |
ھئي |
اتي ھن کي ڇڏي ھوءَ ٻي زال ھلي ويئي، جا قيد مان ڇٽي |
38907 |
DYNT.utf |
۽ مرڻ مھل وصيت بہ ڪئي ھئائون تہ اسان کي |
ھئي |
بہ دم ڏنانين. ھنن ٻنھي ڄڻن اڳيئي پاڻ ۾ صلاح بہ ڪئي |
38908 |
DYNT.utf |
۽ موچاريءَ وسعت واري ھئي، تنھن، جو زينت |
ھئي |
چاند بيبي بہ چڱي زال |
38909 |
DYNT.utf |
۽ مھل تي سبندي ڀريندي ھئي. |
ھئي |
وقت سجايو ڪم آڻيندي ھئي. مھل تي لکندي پڙھندي |
38910 |
DYNT.utf |
۽ مڙس جي فرمانبردار ھئي. اگرچہ وطن کي ۽ |
ھئي |
فلڪ سوز بيگم بہ چڱيءَ طبعيت جي زال ھئي، عغل واري |
38911 |
DYNT.utf |
۽ مڙس، زال کي ڇڏي ڏيڻ ۾ راضي ھو. زال، مڙس |
ھئي |
وچ ۾ ايتري ناسازي ٿي جو زال، مڙس کي ڇڏي وڃڻ ۾ خوش |
38912 |
DYNT.utf |
۽ ولايت ۾ رھڻ ڪري سڀ طرح جا ديني يا دنيوي |
ھئي |
پٽ کي ڏيکاريون، پر پٽس جي ھن منڊم سان دل گھڻي |
38913 |
DYNT.utf |
۽ ھن جي راہ بہ پيءُ وانگي ھئي. پر محبوب |
ھئي |
سکندو ھو، سو بہ ؟؟؟ نہ ھو. ھن جي طبع بہ پيءُ جھڙي |
38914 |
DYNT.utf |
۽ ھنن کي خوش ڪري ڪڍندي ھئي. |
ھئي |
اسڪول ۾ اينديون ھيون، تن سان ھيءَ گنتگو ڪندي |
38915 |
DYNT.utf |
۽ ھينئر ٻيو نالو ھوس، ٻي ٻولي ھيس، ٻي حالت |
ھئي |
ڏک سٺائين، تنھنڪري بيشڪ سندس شڪل جھڪي ٿي ڦري وئي |
38916 |
DYNT.utf |
۽ ھڪڙي پورھيت ساڻس ھيس ۽ ساڻن گڏ ھڪڙو جوان |
ھئي |
تي ھڪڙي گاڏي آئي جنھن ۾ برقعي سان ھڪڙي زال ويٺل |
38917 |
DYNT.utf |
۽ ٻار بہ بکيو ھوس، تنھنکري ٻہ-ٽي آنا ڪڍي |
ھئي |
زينت بانو ٻار ڪڇ تي ڪري لھي پئي. ھوءَ پاڻ بہ بُکي |
38918 |
DYNT.utf |
۽ ٻہ-ٽي ڀيرا انھيءَ بابت پنھنجي نئين زال |
ھئي |
پورھيت کي ڏسي، ھن کي پنھنجي زال بہ ياد پوندي |
38919 |
DYNT.utf |
۽ ٻيئي سکر ماڻھو ھئا، تنھنڪري ٻنھي جي خواھش |
ھئي |
ڳھ ڳٽو جوڙائڻ لڳا. ٻنھي گھرن ۾ اھا پھرين شادي |
38920 |
DYNT.utf |
۽ ٽنڊ ٽوپي ۽ گھمڻ ڦوڻ جي گھڻي شوقين ھئي. |
ھئي |
طبعيت جي البت شوخ ھئي ۽ پاڻ کي سڀ کان مٿي سمجھندي |
38921 |
DYNT.utf |
۽ ڪم ايندي ھئي، نہ تہ بند ٿي پيئي ھوندي |
ھئي |
آھي. اھا ڪردڻ ٻانھيءَ واري ڪوٺي بہ سياري ۾ کلندي |
38922 |
DYNT.utf |
۽ ڪيئن ٿي، انھيءَ لاءِ تہ متان ڪو شڪ پويس. |
ھئي |
ڇڏي، نڪي، نڪي پڃيائينس تہ اندرين کوٽيل موري ڇاجي |
38923 |
DYNT.utf |
۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ۾ فضيلت واري ۽ چالاڪ |
ھئي |
مريم وڏن وڏن گھرن ۾ آئي ويئي |
38924 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
آڻڻيون پونديون ھيون ۽ انھن جي سمجھاڻي ڏيڻي پوندي |
38925 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
باغ مان گل ۽ نازبو پَٽي قبرن تي وجھيو ويٺي ھوندي |
38926 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
بانوءَ جي سنڀال ھيٺ ھئي ۽ جا ھينئر ورھيہ-ڏيڍ جي |
38927 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
تن سان ھيءَ گنتگو ڪندي ھئي ۽ ھنن کي خوش ڪري ڪڍندي |
38928 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
رنگ ڏسندي ھئي، مٿان بيٺي ھنن سان ڳالھيون بہ ڪندي |
38929 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
رکندڙ ھئي، تنھن ۾ بہ ھن جي صلاح ضرور پچڻ ۾ ايندي |
38930 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
سا ھاڻي مُلياڻي ٿي ويٺي ۽ ٻارن کي پيئي پڙھائيندي |
38931 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
لاءِ زور بہ ڪندو ھوس، تہ بہ ھوءَ پبئي نٽائيندي |
38932 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
مان ملي رھندي آئي ۽ ھنن جي ٻارن کي پيئي پڙھائيندي |
38933 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
مھل تي لکندي پڙھندي ھئي ۽ مھل تي سبندي ڀريندي |
38934 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
نيڪيءَ، خوشخلقيءَ ۽ ھوشياريءَ ڪري مشھور ٿي ويئي |
38935 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
نٿي ٿي سگھيس، لاچار ڏکيو سکيو گذران پبئي ڪندي |
38936 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
وڃي سگھندي ھئي؛ لاچار سُور پيو پيئي گذاريندي |
38937 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
ٻي وري پاڻ ڏني ھئاڻينس، سا بلڪل چالاڪ ٿي ويثي |
38938 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
پاسي ۾ ھڪڙي جاءِ ڀاڙي ڪري ويٺو، جا اڳي کان بھتر |
38939 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
پيئي سودو ڏيندي ھئي، جو ھوءَ ڏسي ڏسي واقف ٿي ويئي |
38940 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
ٿي پيو، جنھنڪري ھوءَ ويچاري ڪيترا ڏينھن دربدر |
38941 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
کلندي ھئي ۽ ڪم ايندي ھئي، نہ تہ بند ٿي پيئي ھوندي |
38942 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
ھئي ۽ اتي جي رڳي ھوا مان بہ ھن کي لذت اچڻ جي اميد |
38943 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
ھئي، ۽ تيار ڪرائي ھنن کي ڏيئي، پئسا وٺي ايندي |
38944 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
ھو. سو ھينئر خدا تي ڪم رکي، توڪل ڪري اچي اتي نڪتي |
38945 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
ھو، تڏھن بہ ھاڻوڪيءَ حالت ۾ ھنن جي لاءِ وڏي غنيمت |
38946 |
DYNT.utf |
. |
ھئي |
۽ منڊمون بہ اچي گڏ ٿيون،جو ھنن سان ھنن جي سڃاڻپ |
38947 |
DYNT.utf |
. آھا ھاڻي پيءُ - ماءُ کي منٿون ڪرڻ لڳي تہ |
ھئي |
عليءَ وٽ رھڻ لڳا، تڏھن ھوءَ بہ وٽن پئي ايندي |
38948 |
DYNT.utf |
. اگرچ اوترائي ورھيہ ولايت ۾ رھيو ھو، مگر |
ھئي |
روانو ٿيو. ھن محبوب عليءَ وانگي منڊم ڪانہ پرڻي |
38949 |
DYNT.utf |
. اگرچہ بئنڪ مان وياج وٺڻ جي نسبت دل تي ديني |
ھئي |
ھئي، باقي ٻيو سڀ مڙس جي معرفت بئنڪ ۾ رکائي ڇڏيندي |
38950 |
DYNT.utf |
. اگرچہ وطن کي ۽ مائتن کي ڇڏڻ اھنجو بہ ٿي |
ھئي |
جي زال ھئي، عغل واري ھئي ۽ مڙس جي فرمانبردار |
38951 |
DYNT.utf |
. ان موجب پاڻ ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائون تہ اھا |
ھئي |
تنھنڪري اھڙين ڳالھين بابت ھنن ٻنھي جي ھڪڙي راءِ |
38952 |
DYNT.utf |
. انھن مٿين ٻنھي ڳالھين تي زينت بانوءَ گھڻو |
ھئي |
پنھنجي پھاڄ جو ماڻھو ڄاڻي، ھن سان مھرباني ڪندي |
38953 |
DYNT.utf |
. انھن ڳڻتين کائيندي بہ ڪي ڏبنھن لنگھي ويس. |
ھئي |
چوريندي ھئي، نہ تہ پنھنجي منھن پئي پھہ پچائيندي |
38954 |
DYNT.utf |
. انھيءَ حادثي جي، رات سڄيءَ ۾ ڪنھن کي بہ |
ھئي |
تنھن ۾ اھڙو آواز ٻڌڻ ۾ ڪين آيو. وري مھل بہ لنڊ جي |
38955 |
DYNT.utf |
. انھيءَ وزيريءَ جي عھدي تي ھو پنج ورھيہ |
ھئي |
ھو، سو ھاڻ ھن کي ھو. وڌيڪ جي ھن کي اميد بہ ڪانہ |
38956 |
DYNT.utf |
. انھيءَ ڪري ھو ھن جو مانُ رکندا ھئا، ۽ جي |
ھئي |
پچائڻ، توڙي آن پيھڻ ۽ ڇڙڻ ۾ ھنن سان شامل ٿيندي |
38957 |
DYNT.utf |
. انھيءَ ۾ ھن کي ست-اٺ ڏينھن لڳي ويا، ۽ اڃا |
ھئي |
کان جيڪو ٿورو گھڻو فرجو ملندو ھوس، سو پيئي لکندي |
38958 |
DYNT.utf |
. اھا شھر جي البت واقفڪار ھئي، ۽ چڱن چڱن |
ھئي |
بيبيءَ جي ذات جي ھوندي ھئي، جا اڪثر وٽن اچي رھندي |
38959 |
DYNT.utf |
. اڳيان ترڪي لشڪر سامھون ٿين، تن ھنن کي |
ھئي |
آھن. انھن ترڪستان جي سرحد تي لُٽ جي لاءِ ڪاھ ڪئي |
38960 |
DYNT.utf |
. پاسي واري تختي کي ٽيڪ ڏيئي، گگھريءَ مان |
ھئي |
ٻيو ڪو ڊپ ڪونہ ھوس، ماڻھن کان پري ڪين |
38961 |
DYNT.utf |
. پاڻ کان بہ رڌڻ پچائن جو توڙي ٻيو ڪم ڪار |
ھئي |
ڪم ۾ مدد ڏئي تنھنڪري ماثي شھر بانو ويچاري ڏکي ٿي |
38962 |
DYNT.utf |
. پر آھا ھاڻي ڇڏي ويئي ھين، ھو ٻيءَ جي تلاش |
ھئي |
۽ پوءِ جڏھن ٻارگھر ۾ ٿيو، تڏھن ٻار بہ سنڀاليندي |
38963 |
DYNT.utf |
. پر پوءِ اڪثر پئي ويندي ھئي، مگر رھندي |
ھئي |
ھئي، آھا پھرين ڏينھن ۾ اصل فتنہ خانم ڏي ڪين ويندي |
38964 |
DYNT.utf |
. پر علي رضا کي ٻنھي مان ھُو جوان وڪيل پسند |
ھئي |
ھڪڙو واپاري سيٺ ھو، تنھن کي پنھنجي پٽ لاءِ طمح |
38965 |
DYNT.utf |
. پر محبوب علي نہ رھيو، شادي ڪيائين ۽ سگھو |
ھئي |
جي طبع بہ پيءُ جھڙي ھئي ۽ ھن جي راہ بہ پيءُ وانگي |
38966 |
DYNT.utf |
. پردي واري گھر جو ٻار ھو ۽ سک سان پليو ھو، |
ھئي |
مٿي تعريف لکي آھي، تہ سندس ظاھري صورت بہ گھٽ ڪانہ |
38967 |
DYNT.utf |
. پوءِ جڏھن اھا ڳالھ ياد پوندي ھيس، تڏھن |
ھئي |
ھڪڙي ڀيري تہ سندس ماءُ ساڻس تکو ڳالھائي رنج بہ ٿي |
38968 |
DYNT.utf |
. پيءُ کان صلاح پڇيائين، تنھن بہ چيس تہ |
ھئي |
ھئائين، تنھنڪري ھوشياريءَ جي ڪري ھن کي حرڪت ڪانہ |
38969 |
DYNT.utf |
. تن ڏي علي رضا وقت بوقت پنھنجو حال پيو لکندو |
ھئي |
ھن جي پيءُ-ماءُ سان گھڻي خاطر |
38970 |
DYNT.utf |
. تنھن جا ٻہ-ٽي سبب ھئا: پھرين تہ ھنن جي اٿ-ويھ |
ھئي |
سرائي فتح محمد خان جي گھر کي گھڻي شڪست پھچي ويئي |
38971 |
DYNT.utf |
. تنھن جو ھڪڙو تہ سبب ھيءُ ھو، جو اھو تمام |
ھئي |
انھيءَ شھر ڏسڻ جي خواھش علي رضا کي گھڻن ڏينھن کان |
38972 |
DYNT.utf |
. تنھن کي ھن وري بہ ھاڻي چنائي ڏٺو، جنھن |
ھئي |
جا پاڻس جي ڪتابن سان گڏ سندس جاءِ ۾ رکي ھولدي |
38973 |
DYNT.utf |
. تنھن کي ۽ سندس گھر واري کي بہ ھنن چيو تہ |
ھئي |
رھڻ جي ڪوڏي ھئي، پر پنھنجي وس نہ ھئي، پرائي گھر ۾ |
38974 |
DYNT.utf |
. تنھن مان ھڪڙي ڌيءَ بہ ڄائي ھيس، جنھن جو |
ھئي |
ڇوڪري ھئي. ھندستاني چڱيءَ طرح لکي پڙھي ڄاڻندي |
38975 |
DYNT.utf |
. جدا ٿئي ٻہ ورھيہ کن مس ٿيا ھئس، پر ھيترا |
ھئي |
زينت بانوءَ جي نڪاسونھن نکا جواني گم ٿي وئي |
38976 |
DYNT.utf |
. جو ھو معتبر وڏا وڏا ماڻھو ھئا؛ تنھنڪري |
ھئي |
ڏاڍا خوش ٿيا. ھنن کي ٻين ھنڌن جي تعليم جي چڱي خبر |
38977 |
DYNT.utf |
. جي سندس باطني سيرت جي اسان مٿي تعريف لکي |
ھئي |
ھو. زينت بانو چوڏھن پندرھن ورھين جي جوان ڇوڪري |
38978 |
DYNT.utf |
. جيڪا پوشيدگي، صفائي، رٿ ۽ جيڪي سھنج ۽ |
ھئي |
آھن. جي ھن جي گھر ۾ منڊم ڪانہ ھئي، تہ ڪابہ حرڪت نہ |
38979 |
DYNT.utf |
. جيڪو انگريزي دستور گھر رکڻ جو ھو، سوئي |
ھئي |
خراب اتفاقن ڪري ھن جي طبع جي تکائي گھٽجي ويئي |
38980 |
DYNT.utf |
. جيڪڏھن نوڪري ڪري ھا، تہ سرڪار مان ھن کي |
ھئي |
ھن کي ھڪ سؤ رپيا انگريز سرڪار مان پينشن ملندي |
38981 |
DYNT.utf |
. جڏھن ڪڏھن ضرور پوندو ھو تڏھن قنات ۽ پوش |
ھئي |
۾ زال ماڻھو پھريائين تہ گھڻو ڪري ٻاھر نڪرندي ڪين |
38982 |
DYNT.utf |
. چيائون تہ ``ھينئر حياتي جي پڇاڙيءَ ۾ دربدر |
ھئي |
پر علي رضا جن کي اوڏي وڃڻ جي خواھش ڪانہ |
38983 |
DYNT.utf |
. دل ۾ تہ گھڻوئي خوش ھئي، ۽ پئي چيائين `انڌو |
ھئي |
تہ ھوءَ ڪو جواب ڏيندي، زينت بانو تہ پڪي |
38984 |
DYNT.utf |
. رنگ تمام اڇو نہ ھوس، نہ بہ نھايت وڻندڙ |
ھئي |
۽ سک سان پليو ھو، تنھڪري ھوءَ ڏاڍي نازڪ بدن ھوندي |
38985 |
DYNT.utf |
. زينت بانو بہ ھٽن تي جيڪي ماڻھو ويٺا ھئا، |
ھئي |
ماڻھو گھڻائي پئي آيا ويا، وچين وچين جي مھل |
38986 |
DYNT.utf |
. زينت بانوءَ وري بہ ٻن-چثن دڪانن وارن کان |
ھئي |
ھلي ويئي، جا قيد مان ڇٽي ھئي ۽ گھر موٽڻ لاءِ تڪڙي |
38987 |
DYNT.utf |
. سج اڀرئي ڌاري آٿي ويھي رھي. |
ھئي |
سو پھر-سوا تائين ستو پيو ھو، زينت کي تہ ننڊ ڪانہ |
38988 |
DYNT.utf |
. سندس زال جي سمنڊ ۾ کِرڻ جو اتفاق ٿي پيو، |
ھئي |
فائدو رسائينداسين. پر تڏھن تہ خدا جي مرضي ائين نہ |
38989 |
DYNT.utf |
. سندس ماءُ جان بيبي ساڻس ھئي، سندس پورھيت |
ھئي |
پئي ھليو. ھن کي پنھنجي پياري زال زينت بانو گھر ۾ |
38990 |
DYNT.utf |
. سندس نياڻي زينت بانو پاسي واريءَ ڪوٺيءَ |
ھئي |
اتي ئي ماٺ ڪيو، ڳان تي ھٿ ڏيو، ڪنھن خيال ۾ ويٺي |
38991 |
DYNT.utf |
. سو انھيءَ ھفتي علي نواز وري ٻيو مالڪ ڪيو. |
ھئي |
بازار ھفتي ۾ کلندي ھئي، ۽ تڏھن خريد و فروخت ھلندي |
38992 |
DYNT.utf |
. سڀڪنھن لھر ۾ پئي ڀانيائين تہ اجھا ٻڏيس، |
ھئي |
۽ سمنڊ جون لھرون ۽ اڪيلائي! ساھ مُٺ ۾ ڪيو پيئي |
38993 |
DYNT.utf |
. صبح ٿيو، دستوري پڇا ڳاڇا ھلي، تھخاني کي |
ھئي |
رات ماڻھن ننڊ ڪانہ ڪئي، انھيءَ واقعي جي پچار |
38994 |
DYNT.utf |
. عظمت جي ماءُ عزت بي اصل ٻمبئيءَ جي ويٺل |
ھئي |
رضا سنبت ڪرڻ لڳو. ڌيءَ جي نسبت ھن کي ٻي بہ خاطري |
38995 |
DYNT.utf |
. ماءُ واري مڪتب ۾ ھندستاني، فارسي ۽ انگريزي |
ھئي |
ھينئر سورھن ورھين جي جوان زال ھئي ۽ حسن واري بہ |
38996 |
DYNT.utf |
. محبوب مريم جي اڳيان ويٺي راند ڪئي. ائين |
ھئي |
ويٺي ڳالھيون ڪيائون ڇوڪري جان بيبي جي ھنج ۾ |
38997 |
DYNT.utf |
. مطلب تہ ھن جو گذارو اھڙي مزي سان ٿيڻ لڳو، |
ھئي |
ڪابہ خبر ڪانہ ھيس، ھينئر تہ زال ھن جي فرمانبردار |
38998 |
DYNT.utf |
. مگر ھن جي دل ۾ جا ننڍي ھوندي کان خواھٽن |
ھئي |
سڀني گڏجي پئي گذاريو. ھينئر علي رضا کي بک ڪانہ |
38999 |
DYNT.utf |
. مگر ھو اڪثر ساڻس رھندو ھو، تنھنڪري ھن |
ھئي |
سندس ٻار جي سنڀال بہ سرڪار جي طرفان ٿيندي |
39000 |
DYNT.utf |
. مھل تي لکندي پڙھندي ھئي ۽ مھل تي سبندي |
ھئي |
حاصل ٿيو ھو، جو ھوءَ پنھنجو وقت سجايو ڪم آڻيندي |
39001 |
DYNT.utf |
. مڙس تي آڊڪ نہ ايندي ھيس. ائين ڪبن ڄاڻندي |
ھئي |
سمجھندي ھئي ۽ ٽنڊ ٽوپي ۽ گھمڻ ڦوڻ جي گھڻي شوقين |
39002 |
DYNT.utf |
. مڙس جي ويھڻ جي جيڪا جاءِ ھوندي ھئي، تنھن |
ھئي |
ڇڏيو ھو، ان موجب لکڻ پڙھڻ ۽ سبڻ ڀرڻ جو ڪم ڪندي |
39003 |
DYNT.utf |
. نڪي نڪري ڪنھن ٻي پاسي وڃي سگھندي ھئي؛ |
ھئي |
ياد ڪيو ۽ پٽ جو ھاڻوڪو حال ڏسي رت پئي روئندي |
39004 |
DYNT.utf |
. ھن پنھنجي اولاد جي لاءِ گھڻو ئي ڪيو ۽ سندس |
ھئي |
جي سنگت ھئي، وڏو مائٽ ھئي، گھر جي لاءِ وڏي آڌر |
39005 |
DYNT.utf |
. ھن جو نانو ``فلڪ سوز بيگم'' ھو. |
ھئي |
عام ماڻھن کان سؤ ڀيرا وڌيڪ سونھن، نزاڪت ۽ لياقت |
39006 |
DYNT.utf |
. ھن کي انھيءَ ڪم لاءِ اڳيئي تيار ٿيڻو پوندو |
ھئي |
رکي، پوءِ ھڪڙي-ھڪڙي مضمون تي واري سان گفتگو ڪندي |
39007 |
DYNT.utf |
. ھن کي ھو ڦُرڻو کائڻو، جو ڃاڻندي ھئي تہ |
ھئي |
پورائي پيو ڪندو ھو. ھن رن کي ڪا ھن سان محبت ڪانہ |
39008 |
DYNT.utf |
. ھن کي ٻانھي نٿي ڄاتائون، ٻر گھر جو وڏو |
ھئي |
شھر بالوءَ جي صلاحڪار ۽ مددگار سنگتياڻي ھوندي |
39009 |
DYNT.utf |
. ھن ٻارن کي ذنڍو ڪري نپايو ھو، تنھنڪري |
ھئي |
باقي بختاور ھوندي ھئي، جا ھنن کي گھڻي ڪم جي ھوندي |
39010 |
DYNT.utf |
. ھن ڃاتو تہ ڳاڙھو پٽڪو ٻڌي، ترار چيلھ سان |
ھئي |
۾ گھڙڻ جي خواھش ڪيائين، جو اھا نوڪري سندس ڀيت تي |
39011 |
DYNT.utf |
. ھندستاني چڱيءَ طرح لکي پڙھي ڄاڻندي ھئي. |
ھئي |
ھوءَ بہ جوان ۽ خوبصورت ۽ نرم سڀاءَ واري ڇوڪري |
39012 |
DYNT.utf |
. ھنن جي مرضي ھئي تہ اھي نہ اچن تہ چڱو. ۽ |
ھئي |
ھئا، تن کان محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم کي مٺيان لڳدي |
39013 |
DYNT.utf |
. ھنن کي صديق زينت جي ڳالھ ڪري ٻڌائي، ۽ ھنن |
ھئي |
انھيءَ مھاڻي جي زال ۽ ٻي سندس ڀيڻ، جا وٽن مھمان |
39014 |
DYNT.utf |
. ھنن کي غريب ڏسي پنھنجي پر ۾ پئسي پنجڙ جي |
ھئي |
بہ جيڪي پڄي سگھندو ھو، سو بيءُ-ماءُ جي لاءِ ڪندي |
39015 |
DYNT.utf |
. ھو شاديءَ کان پرءِ گھر ٺاھي ويھي رھيو. |
ھئي |
جا اھا شادي ڪئي، سا بہ پيءُ جي صلاح کان سواءِ نہ |
39016 |
DYNT.utf |
. ھو معتبر، ھوشيار، پڙھيل ۽ چالاڪ ماڻھو |
ھئي |
معرفت مير صاحبن ۽ سندس درٻار جي اميرن سان ھوندي |
39017 |
DYNT.utf |
. ھو ھن جي لاءِ وڏي مدد ھونديون ھيون. |
ھئي |
غنيمت ھيون. انھن جي ھوندي ھن جي گھر جي وڏي آبادي |
39018 |
DYNT.utf |
. ھوءَ اڃا عمر جي وڏي نہ ھئي، تنھنڪري علي |
ھئي |
ماڻھن سان ھلت چلت ڪھڙيءَ طرح ڪجي، تنھن ۾ پڪي ٿي |
39019 |
DYNT.utf |
. ھوءَ تہ بمبئيءَ جي تر جي ھئي. ڪا ھند ستانڻ |
ھئي |
قيدياڻي بہ ڇٽي. جيل ۾ رھي زينت ھن سان واقف ٿي وئي |
39020 |
DYNT.utf |
. ھوءَ جيڪر علي رضا جن وٽ ويھي رھي ھا، پر |
ھئي |
ملڻ جي خواھش ٿيندي ھئي، تہ اچي وٽانئن ٿي ويندي |
39021 |
DYNT.utf |
. ھوءَ دولتمند جي گھر ۾ ھوندي ھئي، تنھنڪري |
ھئي |
پنھنجي پر ۾ پئسي پنجڙ جي مدد ڪرڻ ۾ ڪين گھٽائيندي |
39022 |
DYNT.utf |
. ھوءَ مائي شھر بالوءَ جي صلاحڪار ۽ مددگار |
ھئي |
علي رضا جن جي وڃڻ کان اٺ-نوَ مھينا پوءِ مري ويئي |
39023 |
DYNT.utf |
. ھي گاڏيءَ تان لھي پنھنجي اصلوڪي گھر گھڙي |
ھئي |
بہ اتي ھو پر ڪنھن کي بہ ھنن جي موٽڻ جي اميد ڪانہ |
39024 |
DYNT.utf |
. ھينئر جو ھو اتان نڪرڻ لڳا، سو ھن ويچاريءَ |
ھئي |
عظمت بانو زور ڪري ٿورو گھڻو لِڪائي ماءُ کي ڏيندي |
39025 |
DYNT.utf |
. ھٺتي کن جي اندر، ھن ڦول گليءَ ۾ ٻي ھڪڙي |
ھئي |
ھو، تنھن جي حاطي ۾ ھڪڙي خلاصي جاءِ سندس حوالي |
39026 |
DYNT.utf |
. ھٽ وارو ڪم سان اندر ڪوٺيءَ ۾ ھو، ننڍڙو |
ھئي |
جھٽ ڏئي ڪيوڙي جو ڇُڳو ۽ مُٺ ڪتل جي کڻي اٿي ڀڳي |
39027 |
DYNT.utf |
. ھڪ-ٻن جاين تي ڪي تراريون بندوقون بہ پيون |
ھئي |
کٽون ٺھيون پيون ھيون. سڀ شيءِ چڱي ڊول سان رکي |
39028 |
DYNT.utf |
. ھڪڙي ڏڍنھن اھڙي ڳالھ انھيءَ سيٺ جي گھر |
ھئي |
ھو، ۽ ٻہ حج بہ ڪيا ھئائين. ھن کي ڪا پورھيت گھربي |
39029 |
DYNT.utf |
. ٻہ-ٽي ڀيرا تہ سيٺ پاڻ بہ ھن کي چيو تہ ``مائي! |
ھئي |
وساريو ڪين ھنائين. پئي انھن ڏي وڃڻ جا وجھ ڳوليندي |
39030 |
DYNT.utf |
. ٻئي گھر ۾ بہ ٻہ-چار مھينا رھيا، نيٺ ٿورو |
ھئي |
اھا ڪاوڙ سٺي، جواب ڪونہ ڏنائين، جو اھا ڏک جي مھل |
39031 |
DYNT.utf |
. ٻئي ٽئي خط ۾ ھنن کي خبر ڏنائين تہ ``آءُٗ |
ھئي |
درياھ جي مسافريءَ جو احوال ۽ بمبئي شھر جي تعريف |
39032 |
DYNT.utf |
. ٻيو تہ سرائي فتح محمد خان جي پوري بندوبست |
ھئي |
پينشن ملندي ھئي، سا ھنن جي لاءِ ٿوري نہ ھوندي |
39033 |
DYNT.utf |
. ٻيو تہ ھئي ھي امير ماڻھو ليکيل ھئا ۽ اميراڻي |
ھئي |
ھئا ۽ انھيءَ ڪري ڪنھن کي سکڻ جي خواھش نہ ھوندي |
39034 |
DYNT.utf |
. ٻيو ھن جي اٿ-ويھ رڳو سکرن سان ھئي، تنھنڪري |
ھئي |
ھئي، جو سندس پيءُ جي انھيءَ ڳالھ تي خاص نظر ھوندي |
39035 |
DYNT.utf |
. ڏندڻ-پاڻي ڪري بس ڪيو ھئائين. اتي ئي ماٺ |
ھئي |
سرائي فتح خان مرحوم جي زال، صفي ۾ منجي وجھيو ويٺي |
39036 |
DYNT.utf |
. ڪا ھند ستانڻ ٿي ڏٺي، تنھن ھن کي چيو تہ |
ھئي |
ھن سان واقف ٿي وئي ھئي. ھوءَ تہ بمبئيءَ جي تر جي |
39037 |
DYNT.utf |
. ڪلاڪ-ٻہ اتي گذاري، پاڻ ۾ صحبت ڪري، وري |
ھئي |
مجلس ۾ زينت بانو اٿي ڪنھن خاص مضمون تي گفتگو ڪندي |
39038 |
DYNT.utf |
. ڪڏھن ڪڏھن تہ سندن مٿان جا ڏاڪڻ جي جاءِ |
ھئي |
جي وچ ۾ پنھنجي سنگت جي چڱيءَ طرح اٿي ويٺي ڪندي |
39039 |
DYNT.utf |
. ڪڏھن ڪڏھن تہ ڪراچيءَ تائين بہ وڃي اھو |
ھئي |
ويو ھو، ۽ صاحبلوڪن کي بہ پڙھڻ ۾ گھڻي سولائي ٿيندي |
39040 |
DYNT.utf |
. ۽ سلطان جي وڏي بيبي بہ ھن کي پنھنجي پھاڄ |
ھئي |
رھندي انھيءَ محلات جي ھڪڙي پاسي واري ڪوٺيءَ ۾ |
39041 |
DYNT.utf |
. ۽ شڪل جو بہ موچارو ھو، تنھنڪري سندس ڌڻي |
ھئي |
ھن جي ھلت چلت تمام چڱي ھوندي |
39042 |
DYNT.utf |
: |
ھئي |
اٽڪايون، جن بابت شاديءَ جي ڪم ۾ ھنن کي ھلت ڪرڻي |
39043 |
DYNT.utf |
: پوءِ اھڙيءَ ٻانھن جي لاءِ ڀلا ڪھڙو اشراف |
ھئي |
جي واکاڻ ڳوٺ مان ھلي شھر جي ماڻھن تائين وڃي ٻھتي |
39044 |
DYNT.utf |
تہ شادي ڪانہ کپي، يا تہ ھاڻي آڻي تڪڙ مچائي |
ھئين |
ابا! تون تہ تريءَ تي بھشت ٿو طلنين؟ يا تہ چوندو |
39045 |
DYNT.utf |
اڄ ڇا ٿيو اٿيئي؟ |
ھئينءَ |
سيڙھو وڃائي ڇڏيو اٿئي ڇا؟ ھونءَ تہ سياڻي ھوندي |
39046 |
DYNT.utf |
اڄ تہ ڏس، زالن جيڏي زال ٿيو ويٺي آھين. |
ھئينءَ، |
مائي، اڄ ننڍو سڀاڻي وڏو. تون بہ تہ اڃا ڪالھ ايڏي |
39047 |
DYNT.utf |
سا ڪا ڏسين ٿي؟ تو بہ اسان وٽ عمر آندي آھي، |
ھئينءَ، |
تہ ڄڻ سرائي ڪالھ مثو آھي. جا خوشي اڳي گھر ۾ ڏسندي |
39048 |
DYNT.utf |
آگبوٽ تي درياھ لنگھبو ھو. پوءِ موٽي آيو؛ |
ھئي، |
چڙھي گدوبندر تائين ويو، * تڏھن درياھ تي پل ڪانہ |
39049 |
DYNT.utf |
آھا پھرين ڏينھن ۾ اصل فتنہ خانم ڏي ڪين |
ھئي، |
ڪري رُسي، اچي سلطان جي وڏي گھر واريءَ محلات ۾ رھي |
39050 |
DYNT.utf |
اتي وڃي ٿڌيءَ ھوا ۾ بيھندي ھئي ۽ آسمان |
ھئي، |
ڪندي ھئي. ڪڏھن ڪڏھن تہ سندن مٿان جا ڏاڪڻ جي جاءِ |
39051 |
DYNT.utf |
اتي ٿورن ڏينھن ٿائين رھڻ جي لاءِ زينت بانوءَ |
ھئي، |
ڪرڻ لڳي. جنھن جاءِ ۾ اھا ڪرد ٻانھي رُسي اچي رھي |
39052 |
DYNT.utf |
انھن جي درٻار ۾ ھن جو رستو ٿي ويو، جنھنڪري |
ھئي، |
سنڌ ۾ آيو. سنڌ تن ڏينھين ٽالپرن اميرن جي ھٿ ۾ |
39053 |
DYNT.utf |
انھيءَ جو نانو فتن خانم ھو. آھا سلطان کي |
ھئي، |
ھڪڙي تمام جوان ۽ حسين ۽ ھمت ڀري ھئي، ۽ پرڻيل بہ نہ |
39054 |
DYNT.utf |
انھيءَ ھوندي بہ پنھنجن مٺن عزيزن کي وساريو |
ھئي، |
۽ مشغولي گھڻي ھئي ۽ پنھنجي اولاد جي وندر بہ ججھي |
39055 |
DYNT.utf |
اھي پھرين ئي ڏينھن پريي مڙس صديق مالڪياڻيءَ |
ھئي، |
سؤ-سوا جا زيور بہ ھئا، جن سوڌو ھوءَ سمنڊ ۾ ڪِري |
39056 |
DYNT.utf |
اھڙي ڪجي. باقي ھن جو پٽ، اڃا صغير آھي ۽ |
ھئي، |
ڪجي، ۽ راڻي فتنہ خانم کي طلاق ڏيئي، وري جھڙي قيدڻ |
39057 |
DYNT.utf |
باقي گھر ۾ ھن جو بہ اھو ساڳيو شغل ھوندو |
ھئي، |
زينت بانو ٻاھر جي ڪم ڪار ۾ سو گھڻو ھٿ نہ وجھندي |
39058 |
DYNT.utf |
باقي ٻيو سڀ مڙس جي معرفت بئنڪ ۾ رکائي ڇڏيندي |
ھئي، |
۾ ڪمائيندو ھو تنھن مان ماھوار خرچ ڪڍي رکندي |
39059 |
DYNT.utf |
پاڻ ھن ۾ ٻين مسلماني ٻولين سان گڏ انگريزي |
ھئي، |
زالن کي ايتري علميت نہ ھئي، جيتري زينت بانوءَ کي |
39060 |
DYNT.utf |
پر بمبئيءَ جي گاڏيءَ وارن سان خدا شال |
ھئي، |
تہ ``ڦول گلي اھا اٿئي.'' حٽيقت ڪري ڦول گلي اڃا پري |
39061 |
DYNT.utf |
پر انھيءَ جي بدران ھو ھڪٻئي کي سڏڻ ۾ پيار |
ھئي، |
زال ڪي حجاب ڪي ادب کان ھن جو نالو وٺي نہ سڏيندي |
39062 |
DYNT.utf |
پر پنھنجي وس نہ ھئي، پرائي گھر ۾ ھئي. تنھن |
ھئي، |
ويچاري تہ ھنن کان وڌ پيءُ-ماءُ سان گڏ رھڻ جي ڪوڏي |
39063 |
DYNT.utf |
پر تڏھن بہ اڃا ھن وٽ پنھنجي ايتري بچت ھئي، |
ھئي، |
اولاد جي تعليم ۾ توڙي ٻين خير جي ڪمن ۾ لڳائي |
39064 |
DYNT.utf |
پر تڏھن بہ ھينئر ھن کي لاچار ٿيو اھڙو وڏو |
ھئي، |
رضا پنھنجي شادي زينت سان مختصر بندوبست سان ڪئي |
39065 |
DYNT.utf |
پر سا بہ ھاڻي ٿي پرائي گھر ۽ پرائي وس. جنھن |
ھئي، |
سندس نالو نشان ظاھر ڪري. زينت بانو سندس صالح ڌيءَ |
39066 |
DYNT.utf |
پر سندس وس ڪونہ ٿي ھليو. |
ھئي، |
آڻي ماءُ کي ڏيندو ھو. ھوءَ کھڻيون دانھون ڪندي |
39067 |
DYNT.utf |
پر طبعيت جي البت شوخ ھئي ۽ پاڻ کي سڀ کان |
ھئي، |
بہ چيو آھي تہ ھن جي منڊم اگرچہ چڱي موچاري گھر جي |
39068 |
DYNT.utf |
پر فتحياب ٿي نہ سگھيا ھئا. ھن کي پنھنجي |
ھئي، |
کي معلوم ٿيو تہ ھنن کيس نقصان پھچائڻ جي ڪوشش ڪئي |
39069 |
DYNT.utf |
پر گھر مان جا ھڪڙي ڪوٺي خلاصي کيس مليل |
ھئي، |
حد کان وڌيڪ ھوندي ھيس. ڪپڙو گندي تہ سٺو رکندي |
39070 |
DYNT.utf |
پر گھر ۾ زال ئي وانگي ٻارجي سنڀال ڪندي |
ھئي، |
ٿيو ھو تہ ھيءَ ھينئر رنڙ آھي. ھوءَ اگرچہ پورھيت |
39071 |
DYNT.utf |
پر ھن جو زيادہ ڏينھن لڳايا، تنھنڪري ھو |
ھئي، |
الھيءَ ڪم ۾ رُڌل ھو. ھن کي ھن جي جلد موٽڻ جي اميد |
39072 |
DYNT.utf |
پر ھو ليکيندو بہ ڪين ھوس. نڪو وري ھنن جو |
ھئي، |
رکي. ھوءَ ويچاري گھڻو ئي چوندي ھيس، رئندي پٽيدي |
39073 |
DYNT.utf |
پر ڊني تہ متان چور اچي مليم ۽ ماريم. مگر |
ھئي، |
زينت اگرچہ وڃڻ ۾ خوش |
39074 |
DYNT.utf |
پرائي گھر ۾ ھئي. تنھن کي ۽ سندس گھر واري |
ھئي، |
پيءُ-ماءُ سان گڏ رھڻ جي ڪوڏي ھئي، پر پنھنجي وس نہ |
39075 |
DYNT.utf |
پوءِ سندس ڌيءَ جي خاطر ھن گھر جي بہ واقف |
ھئي، |
تلاش ۾ ھئا. مٿين آيا شيخ شھابالدين جي گھر جي واقف |
39076 |
DYNT.utf |
ترڪن جي خوبصورتي اصل مشھور آھي، پر ھيءَ |
ھئي، |
ملڻ ۾ ھن کي حرڪت ڪانہ ٿي. اھا جوان ۽ تمام حسين زال |
39077 |
DYNT.utf |
تن کي ورھائي ڏنائون. علي رضا وٽ پنھنجي |
ھئي، |
مسلمان ھئا، جن مان گھڻن سان علي رضا جي معرفت |
39078 |
DYNT.utf |
تن مان ھڪڙي ماڻھوءَ پنھنجي پٽ لاءِ اھا |
ھئي، |
علي رضا جي ڪن مسلمان خاندان سان آٿ-ويھ |
39079 |
DYNT.utf |
تنھن اھا ڳالھ قبول ڪئي. ڀانيائين تہ آسي |
ھئي، |
مھربان ھوندو ھو، ھن جي بہ ساڻس پريت ٻجھي ويئي |
39080 |
DYNT.utf |
تنھن تي حسد ڪندا ھئا. انھيءَ سبب ھن کي لاچار |
ھئي، |
تہ شھر ۾ انھن ڳالھين ڪري جيڪا سندس تعربف ٿيندي |
39081 |
DYNT.utf |
تنھن جا مائٽ بہ آئي ھئا ۽ عظمت کي ملڻ جي |
ھئي، |
ھئي. عظمت جي ماءُ عزت بي اصل ٻمبئيءَ جي ويٺل |
39082 |
DYNT.utf |
تنھن جو ارمان دل ۾ ھئس. |
ھئي، |
گھڻو آرام وٺڻ لڳو. مگر جيڪا خواري خرابي ٿي گذري |
39083 |
DYNT.utf |
تنھن جي خوبيءَ جي ھينئر ھن کي خبر پوڻ لڳي. |
ھئي، |
سندس ڀاءُ منصور عليءَ کي استنبول ۾ جو تُرڪڻ گھر ۾ |
39084 |
DYNT.utf |
تنھن جي روح کي بہ ختمي جو ثواب بخشيائون. |
ھئي، |
ڏيئي دعا گھريائون ۽ جان بيبي، جا مديني ۾ پوريل |
39085 |
DYNT.utf |
تنھن جي مدت بہ اچي پوري ٿي ھئي، تنھن کي |
ھئي، |
انھيءَ طرح ھن کي اٺ مھينا گذريا. عزتبي پيٽ سان |
39086 |
DYNT.utf |
تنھن جي نيٺ پڇاڙي سُرھي ٿي، ۽ مُئي کان |
ھئي، |
جون سڀ مرادون پڄايون. ھيءَ پاڻ ديندار ۽ نيڪ زال |
39087 |
DYNT.utf |
تنھن جي ھن بہ پرواھ ڪانہ رکي. ھوءَ ويچاري |
ھئي، |
کي منح ڪرڻ وارو ٻيو ڪو وڏو مائٽ ڪونہ ھو، رڳي ماءُ |
39088 |
DYNT.utf |
تنھن خدا تي کڻي توڪل رکي. بڏي مرڻ جي پڪ |
ھئي، |
تہ اجھا ٻڏيس، پر اڃا ڏينھن ھئس. ھوءَ ڏاڍي نيڪ زال |
39089 |
DYNT.utf |
تنھن خلاصو وقت وٺي پنھنجو ٻيغام چڱيءَ |
ھئي، |
ويئي ھئي ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ۾ فضيلت واري ۽ چالاڪ |
39090 |
DYNT.utf |
تنھن سان شاديءَ جو بندوبست ڪيو ھئائين. |
ھئي، |
چڱي پيدائش ھوندي ھيس. انھيءَ کي ڌيءَ عزت بي نالي |
39091 |
DYNT.utf |
تنھن کان ھاڻ وڌيڪ ٿي ويئي. علي رضا کي ھينئر |
ھئي، |
ڀاتين جي، خاص ڪري علي رضا جي زينت بانوءَ سان اڳي |
39092 |
DYNT.utf |
تنھن کي اھا صلاح بڇڙي نہ لڳي. ھنن ڄاتو تہ |
ھئي، |
ھن جي زال زينت بانو بہ اھڙي ئي ديندار |
39093 |
DYNT.utf |
تنھن کي اھائي ڳڻتي ھئي تہ الائجي اھا ٻانھن |
ھئي، |
ٿي بيٺو ھو، جنھن جي صلاح سان سندس ماءُ ھنن وٽ آئي |
39094 |
DYNT.utf |
تنھن کي وري تازي ڀرتي ملي، سو ھاڻي نئين |
ھئي، |
قيد ۾ ٻہ-ٽي مھنا گذريا. روسي لشڪر جنھن شڪست کاڌي |
39095 |
DYNT.utf |
تنھن کي ويم جا سور اچي ٿيا. دائي گھرايائون، |
ھئي، |
عزتبي پيٽ سان ھئي، تنھن جي مدت بہ اچي پوري ٿي |
39096 |
DYNT.utf |
تنھن کي ھن اچي اڳي کان وڌ سينگاريو. علي |
ھئي، |
ڀرڻ جو ڪم ڪندي ھئي. مڙس جي ويھڻ جي جيڪا جاءِ ھوندي |
39097 |
DYNT.utf |
تنھن کي ھن ھينئر ڌڪارڻ لڳو؛ تنھنڪري اھا |
ھئي، |
ويئي ھئي، جو جنھن صحبت مان اڳي ھن کي لذت ايندي |
39098 |
DYNT.utf |
تنھن کي ھڪڙي چادر ڏٺائون تہ ويڙھجي، پُسيل |
ھئي، |
ھوءَ پاڻيءَ ۾ ڀچي پيئي ھئي، ۽ ڌڪن ۾ ساڻي ٿي ٻيئي |
39099 |
DYNT.utf |
تنھن کي ۽ پنھنجي سس کي ھن آٿاريو ۽ زينت |
ھئي، |
ھن کي ھڪڙي زال اڳ ئي گھر ۾ |
39100 |
DYNT.utf |
تنھن وفات ڪئي، انھيءَ کي ھنن آتي دفن ڪيو. |
ھئي، |
تہ علي رضا جي ماءُ جان بيبي، جا ھاڻ اچي ٻڍي ٿي |
39101 |
DYNT.utf |
تنھن ھن کي بہ پنھنجي سنگت ۾ خوش ڪري ڇڏيو. |
ھئي، |
رھڻ ڳرو لڳو، پر زينت بانو تہ ڏاڍي خوشطبع ۽ ميلاپڻ |
39102 |
DYNT.utf |
تنھن ھن کي گھڻو زور لاتو تہ نہ وڃ. پر ھن |
ھئي، |
جي دل تہ ھن ڏي صاف ھئي ۽ سندس محبت ھن سان گھڻي |
39103 |
DYNT.utf |
تنھن ھينئر کڻي ماٺ ڪئي. |
ھئي، |
۾ سکيو ھو ۽ شھربانوءَ کي بہ اڳئي ھن جي دل جي خبر |
39104 |
DYNT.utf |
تنھن ڏھوڻون زور رکيو، ھو ٽپ ڏيئي اٿيو، |
ھئي، |
جيڪا محبت ھاڻ تازي منجھس ڦٽي |
39105 |
DYNT.utf |
تنھن ۾ بہ ھن جي صلاح ضرور پچڻ ۾ ايندي ھئي. |
ھئي، |
ھئي، خاص ڳالھ جيڪا انگريز سرڪار سان واسطو رکندڙ |
39106 |
DYNT.utf |
تنھن ۾ بہ ھن ڏاڍو سڌارو ڪيو ۽ پڙھڻ-لکڻ توڙي |
ھئي، |
ٿي ويئي. انگريزي ٻولي، جا ھن جي لاءِ ٿوري اھنجي |
39107 |
DYNT.utf |
تنھن، جو زينت کي ھھڙي حال ۾ ڏٺو، ۽ ڄاتائين |
ھئي، |
چاند بيبي بہ چڱي زال ھئي ۽ موچاريءَ وسعت واري |
39108 |
DYNT.utf |
تنھنڪري اکھون مٿي کڻي دائيءَ ڏي ڏسي وري |
ھئي، |
پر زينت پنھَنجي دوُر ڪرڻ ۾ مشغول |
39109 |
DYNT.utf |
تنھنڪري اھڙي اڇا ٻاجھ ڪرڻ ۾ حرڪت ڪانہ ھيس. |
ھئي، |
۾ ڪين گھٽائيندي ھئي. ھوءَ دولتمند جي گھر ۾ ھوندي |
39110 |
DYNT.utf |
تنھنڪري دل جي ھمٿ وڌيڪ ھيس. دنيا ۾ جدا قسمن |
ھئي، |
سا ھاڻ نہ ھيس. ھوءَ ڌارين مڙسن ۽ ڌاربن ملڪن ۾ رلي |
39111 |
DYNT.utf |
تنھنڪري زينت بانو ماڻنن ڳنڍي آئي. |
ھئي، |
کي بہ نڀاڳو ٿي سمجھيو، سا بہ ھن جي رھڻ ۾ گھڻو راضي |
39112 |
DYNT.utf |
تنھنڪري زينت بانوءَ جو خاص ڪري انھيءَ |
ھئي، |
جيڪو پئسو اڳي ميڙيو ھو، تنھن کي گھڻي ڇِڪ اچي ويئي |
39113 |
DYNT.utf |
تنھنڪري علي رضا ڀانئيو تہ اھڙو ڪو بندوبست |
ھئي، |
طرح ڪجي، تنھن ۾ پڪي ٿي ھئي. ھوءَ اڃا عمر جي وڏي نہ |
39114 |
DYNT.utf |
تنھنڪري لياقت ۽ فضيلت بہ گھڻي ھوادي ھيس. |
ھئي، |
خاص نظر ھوندي ھئي. ٻيو ھن جي اٿ-ويھ رڳو سکرن سان |
39115 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ماڻھو ھن ڏي گھڻو رجوع ٿيڻ لڳا، |
ھئي، |
ٿي ويو. ھن جي پيءُ جي معرفت گھڻن سکرن سان ھوندي |
39116 |
DYNT.utf |
تنھنڪري محبوب علي ولايت مان بمبئيءَ آيو. |
ھئي، |
گذاريا ھئا، سندس گھڻا واقف ھئا، سندس ڌيءُ اتي |
39117 |
DYNT.utf |
تنھنڪري مريم ڪؤنرو ۽ چلمچي کڻي ھٿ ڌئارين. |
ھئي، |
ٿيا. بختاور ٻاھر در تي مڙس ماڻھن جي سماءَ تي ويئي |
39118 |
DYNT.utf |
تنھنڪري مڙس مٿس نامھربان ھو. زال جي ھلت |
ھئي، |
زال کي ڇڏي ڏيڻ ۾ راضي ھو. زال، مڙس کان نافرمان |
39119 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن بہ ھينئر پاڻ کي دولتمند ٿي ڄاتو. |
ھئي، |
دولت وارو ھو. ۽ انھن جي دولت سا ھينئر ھن جي دولت |
39120 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن پنھنجو خانگي بندوبست بہ اھڙو |
ھئي، |
ولايت ۾ چڱيءَ طرح ڏٺو ھو، ۽ وٽس پئسي جي تنگي ڪانہ |
39121 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن فقير ۽ فقير ياڻيءَ جي مھرباني |
ھئي، |
اڳيان شھر ۾ بہ سندس لاءِ ڪا جاءِ ٺھي ٺڪي ڪانہ پئي |
39122 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن کي اتي اچي پنھنجو واپار ھلائڻ |
ھئي، |
۾ تن ڏينھين ايران جي ماڻھن جي گھڻي آمدرفت ھوندي |
39123 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن ملڪ ڇڏڻ ڪري گھڻو فڪر نہ ٿي ٿين. |
ھئي، |
بہ اھنجو پئي لڳن. پر ھنن جي عزازت رڳو ھڪ گھر سان |
39124 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن ۾ اتي عام ماڻھن کان سؤ ڀيرا |
ھئي، |
خوبصورتي اصل مشھور آھي، پر ھيءَ تہ وڏي خاندان جي |
39125 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھنن ٻي ھڪڙي پورھيت رکي ھئي، ڄا |
ھئي، |
۽ سندس دائي ساڻس ھيون. مريم ماني ڏڪيءَ جي ڪم تي |
39126 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھڪٻئي سان حد کان وڌيڪ پيار ٿين. |
ھئي، |
سيڪ ۽ ھيتريءَ محبت کان پوءِ چا سندن شادي ٿي |
39127 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھڪڙي گھر ۾ رھي ھنن ٻن مختلف قسمن |
ھئي، |
کي گھر جي يا نہ، تنھن جي ھنن کي پرواھ ڪانہ |
39128 |
DYNT.utf |
توڙي جو ٻيو ڪم ڪار سندس حوالي ھوندو ھو. |
ھئي، |
ھئي، پر گھر ۾ زال ئي وانگي ٻارجي سنڀال ڪندي |
39129 |
DYNT.utf |
تہ اچي وٽانئن ٿي ويندي ھئي. ھوءَ جيڪر علي |
ھئي، |
ھو. مائي شھربانوءَ کي ھنن سان ملڻ جي خواھش ٿيندي |
39130 |
DYNT.utf |
تہ بہ ھن کي منع ڪندا ھئا. خاص ڪري پريو مڙس |
ھئي، |
مانُ رکندا ھئا، ۽ جي ھوءَ زور ڪري گھر جو ڪم ڪندي |
39131 |
DYNT.utf |
تہ بہ ڪين چوندو ھوس. اھا ڳالھ بہ علي رضا |
ھئي، |
ويندا ھئا. انھيءَ جي سندس مڙس کي بہ خبر ھوندي |
39132 |
DYNT.utf |
تہ پوءِ سڄو بار سندس سر تي ايندو ھو. انھيءَ |
ھئي، |
۾ بہ مدد ڏيندي ھئي؛ ۽ جيڪڏھن ھوءَ بيمار ٿي پوندي |
39133 |
DYNT.utf |
تہ شايد نيٺ آءُٗ مري وينديس ۽ جھان وانگي |
ھئي، |
ياد پوندي ھيس، تڏھن اڪٽر انھيءَ ڏک کان رئندي |
39134 |
DYNT.utf |
تہ منصور علي وڏو حيا وارو ھو. اسان چيو آھي |
ھئي، |
علي رضا جي پُٽن مان محبوب علي ايتري بيحيائي ڪئي |
39135 |
DYNT.utf |
تہ ڏسي تہ ھڪڙي زال ٻاھران آئي ۽ ھن ڪردن |
ھئي، |
جو پاڻ وڃي پنھنجي ھنڌ تي ليٽي. ننڊ جي خمار ۾ |
39136 |
DYNT.utf |
تہ ڪابہ حرڪت نہ ھئي. جيڪا پوشيدگي، صفائي، |
ھئي، |
ولايت جا ماڻھو رکندا آھن. جي ھن جي گھر ۾ منڊم ڪانہ |
39137 |
DYNT.utf |
تہ ڪو خلاصو وقت ڏسي ڪنھن ڪاغذ تي پنھنجو |
ھئي، |
ظاھر ٿيڻ کان ھينئر ظاھر ٿيڻ بھتر آھي. انھيءَ رٿ ۾ |
39138 |
DYNT.utf |
تيئن ھن کي وڃي ڀاڪر وڌائين، ۽ بيحجاب ٿي |
ھئي، |
ڪندو، ڳوڙھا ڳاڙيندو، جيئن زينت بانو سامھون بيٺي |
39139 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ سنديس شڪل وڏ گھراڻي پئي ڏٺي، تنھن |
ھئي، |
اگرچہ زينت ويچاري ڏکن سورن ۾ گھڻوئي لتڙي |
39140 |
DYNT.utf |
تڏھن سندس نسبت ۾، اھڙو خط بہ اطلاع لاءِ |
ھئي، |
مدد گھربل ھيس سا ڏنائينس، ۽ جڏھن تہ اھا روس جي حد |
39141 |
DYNT.utf |
جا انھيءَ ڪوٺيءَ ۾ ويئي ۽ اھي باروت جا |
ھئي، |
جي اڃا صفائي ڪانہ ٺتي تہ اھا زال رات جو ڪير آئي |
39142 |
DYNT.utf |
جا اڪثر وٽن اچي رھندي ھئي. اھا شھر جي البت |
ھئي، |
پاڙي جي ھڪڙي ٻي بہ زال چاند بيبيءَ جي ذات جي ھوندي |
39143 |
DYNT.utf |
جا پاڻس جي ڪتابن سان گڏ سندس جاءِ ۾ رکي |
ھئي، |
ھو ۽ سندس منھن پئجي ويو ھو. ھن جي تصوير بہ ڀاڻس وٽ |
39144 |
DYNT.utf |
جا ھنن کي رڌڻ پچائڻ يا ٻئي ڪم ۾ مدد ڏئي |
ھئي، |
نڪا وري زينت جھڙي ٻي ڌيءَ گھر ۾ |
39145 |
DYNT.utf |
جا ھنن کي گھڻي ڪم جي ھوندي ھئي. ھن ٻارن |
ھئي، |
ھئن، پر شنگور بہ مري ويو ھو، باقي بختاور ھوندي |
39146 |
DYNT.utf |
جتي مائٽن جي ڌار ٿيڻ کان پوءِ ٻہ-ٽي ڏينھن |
ھئي، |
۾ ٺھي ويئي ھئي، ۽ ٻيو اھنج بہ ڪونہ ھوس. اھائي جاءِ |
39147 |
DYNT.utf |
جتي ٿوري خرچ سان ماڻھو اھڙو بندوبست رکي |
ھئي، |
۾ يا ان جي آسپاس آسانيءَ سان ٿيڻ اھنجو ھو. اھا سنڌ |
39148 |
DYNT.utf |
جن کي علي رضا اماڻڻ آيو ھو. ھنن کي سرائي |
ھئي، |
- ٽيئي لٿا. اھا مائي جان بيبي ۽ سندس پورھيت مريم |
39149 |
DYNT.utf |
جنھن جو پڻ انھيءَ ڪم ۾ بيشڪ ھٿ ھو، ٽيون |
ھئي، |
۽ ٻيو تہ تھخاني واري ڪوٺيءَ ۾ ھوءَ ڪردڻ رھندي |
39150 |
DYNT.utf |
جنھن جو نالو جان بيبي ھو، ۽ پورھيت ھين، |
ھئي، |
گھر ۾ ڀاتي پورا پنا ھئن-پاڻ ھو، پڻس ھو، سندس زال |
39151 |
DYNT.utf |
جنھن جي چوڌاري ھڪ عجيب باغ ھو، جنھن ۾ شام |
ھئي، |
اھا جاءِ بہ انھيءَ ڪم لاءِ ھنن سرڪاري طرح ھٿ ڪئي |
39152 |
DYNT.utf |
جنھن جي لاءِ ھو پيو خيال پچائيندو ھو: ھن |
ھئي، |
سڏيندا ھئا، تنھن کي ھميشھ ھڪڙي آرزو دل ۾ ھوندي |
39153 |
DYNT.utf |
جنھن جي لڇڻن جي چڱي خبر ھيس. ھيترا ڏينھن |
ھئي، |
زال جي رنڊڪ ڪانہ ھئي، جوان پورھيت گھر ۾ موجود |
39154 |
DYNT.utf |
جنھن جي ڳالھ مريم ٿي ڪئي، ڇالاءِ جو لکڻ |
ھئي، |
تي نڪري آيس. اھا ڪوٺي بہ شايد سرائي جي نياڻيءَ جي |
39155 |
DYNT.utf |
جنھن سان جيڪڏھن ھو ڪو ٿورو گھئو واپار يا |
ھئي، |
لڳائي ھئي، پر تڏھن بہ اڃا ھن وٽ پنھنجي ايتري بچت |
39156 |
DYNT.utf |
جنھن مان اندر محلات ڏي سرنگھ جو رستو نڪتل |
ھئي، |
۾ بيشڪ ھٿ ھو، ٽيون تہ ڪوٽ جي ٻاھران جا سُڃي جاءِ |
39157 |
DYNT.utf |
جنھن ۾ سندس ڏاڏو، جو رئيس ھو، سو روس جي |
ھئي، |
سگھي تہ ڪھڙي سال ۾ اھا ايران ۽ روس واري لڙائي ٿي |
39158 |
DYNT.utf |
جنھن ۾ ڀاڻس حامد بہ اچي رھندو ھو، تنھن |
ھئي، |
رکندي ھئي، پر گھر مان جا ھڪڙي ڪوٺي خلاصي کيس مليل |
39159 |
DYNT.utf |
جنھنڪري جيڪي سندس خير خواہ ھئا، تن کي ڏاڍو |
ھئي، |
عمر پنھنجي اولاد تان صدقي ڪئي. ھوءَ تمام نيڪ زال |
39160 |
DYNT.utf |
جنھنڪري چاند بيبيءَ جو پٽ ھن پنھنجيءَ |
ھئي، |
اھو ڪندي ھئي، ۽ ھن ٻئي ننڍڙي ٻار جي سنڀال بہ ڪندي |
39161 |
DYNT.utf |
جنھنڪري ھفتي-ٻن جي اندر ڳوٺ ۾ اھا ڳالھ |
ھئي، |
ھيون، انھن کي قرآن ۽ حديث جون ڳالھيون ٻڌائيندي |
39162 |
DYNT.utf |
جنھنڪري ھن کي اھڙا ڏس ٿي ڏنائين، پر انھن |
ھئي، |
صفوران بہ زينت مان ڪڪ نہ ٿي |
39163 |
DYNT.utf |
جنھنڪري ٻين وانگي ھن کي اھڙو وٺ- پڄ ۾ ڪو |
ھئي، |
کڻي مٽي، تہ عجب ڪونھي.'' اگرچ ھن اھڙي پڪائي ڪئي |
39164 |
DYNT.utf |
جو اتي ھنن گھڻا ڏينھن گذاريا ھئا، سندس |
ھئي، |
جو ڪم ڪري.'' ۽ علي رضا کي بہ اھا ڳالھ پسند |
39165 |
DYNT.utf |
جو انھيءَ ڪري ڪيترا ڏينھن حڪومت جو سارو |
ھئي، |
پڇي ويندي ھئي، ۽ سڀ ڪم تي ھن جي اھڙي نظر ھوندي |
39166 |
DYNT.utf |
جو اڪثر ھن کي ھن جي صحبت ۾ رھڻو ٿيندو ھو، |
ھئي، |
ٿي پيو ھو. علي رضا جو ھتي ھئڻ ھن جي لاءِ وڏي ڳالھ |
39167 |
DYNT.utf |
جو جنھن صحبت مان اڳي ھن کي لذت ايندي ھئي، |
ھئي، |
ڪانہ ٿي. بڇڙائي ھن جي دل تي ايترو اٽر ڪري ويئي |
39168 |
DYNT.utf |
جو جيڪو پاڙي اوڙي جو ماڻھو ڪڏھن اتي ويندو |
ھئي، |
تجويز سان پنھنجي پنھنجي جاءِ تي رکيل ھوندي |
39169 |
DYNT.utf |
جو سگھوئي ڇوڪريون چالاڪ ۽ سمجھ واريون |
ھئي، |
نہ ڄاڻنديون ھيون. ھن کي سيکارڻ جي اھڙي طرز ياد |
39170 |
DYNT.utf |
جو سندس پيءُ جي انھيءَ ڳالھ تي خاص نظر |
ھئي، |
۽ ڳوري رنگ جو ھو. ھلت چلت سندس تمام پسنديءَ جھڙي |
39171 |
DYNT.utf |
جو گھر جو ڪم ڪار ٿيندو ھوس. سُمھڻ مھل مائيءَ |
ھئي، |
کائي سڀيئي سَمُھي پيا. بختاور سڀ کان پوءِ سمھندي |
39172 |
DYNT.utf |
جو نيٺ وڃي ناسازيءَ جھڙيءَ حد کي پھتو. |
ھئي، |
انھيءَ مضمون بابت زباني بحث ۽ گفتگو ھلندي |
39173 |
DYNT.utf |
جو وٽن ڪيترائي صاحبلوڪ ۽ منڊمون اينديون |
ھئي، |
۾ ڪا منڊم ھٿ ڪريان. ھتي بہ ھنن سان گھڻن جي معرفت |
39174 |
DYNT.utf |
جو وڏي ڀاءُ جو اولاد ھو، پر ھيءُ پاڻ بہ |
ھئي، |
ھونءَ تہ انصاف ڪري اھا گادي حق علي رضا جو |
39175 |
DYNT.utf |
جو ھن پري ويٺي قرآن جو دؤر ڪيو. جڏھن ھوءَ |
ھئي، |
گفتگو پئي ڪئي، تنھن جي زينت بانوءَ کي خبرئي ڪانہ |
39176 |
DYNT.utf |
جو ھو ھردلعزيز ٿي ويو. |
ھئي، |
نالو ٻنھي طرفن ۾ مشھور ٿي ويو. ھن جي اھڙي عجيب ھلت |
39177 |
DYNT.utf |
جو ھو ھڪٻئي جي صحبت مان بيزار ٿي پيا، ۽ |
ھئي، |
تہ ابتربن ڳالھين تي الھن جي وچ ۾ بحث ۽ ھوڏ ھلندي |
39178 |
DYNT.utf |
جو ھوءَ ڏسي ڏسي واقف ٿي ويئي ھئي. |
ھئي، |
ڪنھن پاسي ھلي ويندي ھئي ۽ زينت پيئي سودو ڏيندي |
39179 |
DYNT.utf |
جو ھي ٻيئي ھم مذھب ھئا، ھم قوم ھئا، جوان |
ھئي، |
سڀ ھن وٽ موجود ھئا. پاڻ ھن کي وڌيڪ فرحت ۽ لذت اھا |
39180 |
DYNT.utf |
جو ھڪٻئي جو گھڻو شڪوو ڪندو ٻڌو ھئائين. |
ھئي، |
جي وڏي گھر يعني ڏاڏي پوٽيءَ زال ساڻ گھڻي اڻبڻت |
39181 |
DYNT.utf |
جو ڄاتائين ٿي نہ پنھنجي چالاڪي ۽ ايمانداريءَ |
ھئي، |
کاتي ۾ نوڪري ڪرڻ جي گھڻن ڏينھن کان خواھش |
39182 |
DYNT.utf |
جوان پورھيت گھر ۾ موجود ھئي، جنھن جي لڇڻن |
ھئي، |
وڌيڪ ٿي ويئي. علي رضا کي ھينئر زال جي رنڊڪ ڪانہ |
39183 |
DYNT.utf |
جھڙو ھتي ٻين ساھيلين جي سنگت ۾؛ تنھنڪري |
ھئي، |
۾ گذرنذو ھو. سڀڪا بيبي پنھنجي گھر ۾ خوش گذار بندي |
39184 |
DYNT.utf |
جھڙوڪ پاڻي پبارڻ، ٻارن جا ڪپڙا سبڻ، ٻارن |
ھئي، |
ٻيو بہ اٿي-ويُيءَ جو ھذڪو ڪم ھيءَ پاڻھي پيئي ڪندي |
39185 |
DYNT.utf |
جي ڄاڻنديون آھن تہ مڙس زالن جا غلام آھن |
ھئي، |
۾ مددگار ھوندي ھيس، جا انھيءَ قسم جي منڊمن مان |
39186 |
DYNT.utf |
جيتري زينت بانوءَ کي ھئي، پاڻ ھن ۾ ٻين |
ھئي، |
ھتي جي زالن کي ايتري علميت نہ |
39187 |
DYNT.utf |
جيئن زينت بانو انھيءَ ماستر بابت دل ۾ سمجھي |
ھئي، |
حقيقت جي ڳالھ بہ ائين |
39188 |
DYNT.utf |
چارو ھو، سو چارو ڏيو آھستي ھلندا ويا. ھڪڙي |
ھئي، |
گاڏي ھلي، رستو برپٽ مان ھو؛ گھاڙو سڙڪ ڪانہ |
39189 |
DYNT.utf |
چوڻ لڳي تہ ``ڀلو ٿئيس، ناحق رلائي، اسان |
ھئي، |
پھرئين ڏينھن تہ جان بيبيءَ پنھنجي پٽ تي ڪاوڙي |
39190 |
DYNT.utf |
خاص ڳالھ جيڪا انگريز سرڪار سان واسطو رکندڙ |
ھئي، |
ٻاھرين ملڪي ڪمن ۾ ھن جي صلاح مصلحت پچڻ ۾ ايندي |
39191 |
DYNT.utf |
سا اڏامي ويئي؛ وري اچي ويچاري سنڌي پيئي. |
ھئي، |
ھندستاني ٻولي، جا ڪن ڏينھن کان اچي سندن وچ ۾ پئي |
39192 |
DYNT.utf |
سا بہ ويندي رھي. ھي يتيم علي نواز تڏھن ڏھن |
ھئي، |
بچي ھيس جا پرڏيھ ۾ ھيڏڙي ٻار جي انگل کڻڻ واري |
39193 |
DYNT.utf |
سا تہ نڪري ويئي، ھينئر ڪُتي ٻلي واري ريڙھ |
ھئي، |
آخر جيڪا سندن وچ ۾ زال - مڙس واري محبت |
39194 |
DYNT.utf |
سا سڏڪا ڀريندي ھن کي ڪري ٻڌايائون تہ ``ابا، |
ھئي، |
حال ڏسي، ٻين ماڻھن جي دل پئي ڳري. آخر جيڪا ڳالھ |
39195 |
DYNT.utf |
سا علي رضا جن سان ۽ ڪن ٿورن بين ماڻھن سان؛ |
ھئي، |
ٻہ-ٽي سبب ھئا: پھرين تہ ھنن جي اٿ-ويھ جيڪا وڃي رھي |
39196 |
DYNT.utf |
سا لنگھي اوتاري ۾ آئي ۽ اچي مٽن مان پاڻي |
ھئي، |
ھيءَ ويچاري ٿڪجي پئي |
39197 |
DYNT.utf |
سا مھينو کن گذاري وري اوڏي سنبري. انھيءَ |
ھئي، |
ھتي مائٽن کي ملڻ ايندي ھئي، ھن ڀيري بہ ائين آئي |
39198 |
DYNT.utf |
سا ھاڻ نہ ھيس. ھوءَ ڌارين مڙسن ۽ ڌاربن ملڪن |
ھئي، |
۽ دل جي مونجھ پھرين ڏينھن ۾ زينت بانوءَ کي ھوندي |
39199 |
DYNT.utf |
سا ھنن جي لاءِ ٿوري نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ |
ھئي، |
تہ گھرج ضرور ٿيندي آھي. ماڻس کي جيڪا پينشن ملندي |
39200 |
DYNT.utf |
سا ؟؟؟ اريدار مجاور پٿي ويٺي. ڏھاڙي جاءِ |
ھئي، |
قبر تي ويچاري مريم، جا پڻ ھينئر تمام ڪراڙي اچي ٿي |
39201 |
DYNT.utf |
سا ڀانيائين تہ حامد کي وٺي ڏيان؛ انھيءَ |
ھئي، |
کي بہ خيال ھو. وري ڀاڻس کي ننڍي ڌيءَ ٽن ورھين جي |
39202 |
DYNT.utf |
سا ڀڄ آئي ھوندي؛ ۽ سندس موس جو نالو بہ سجھبس |
ھئي، |
تہ ضرور اڌ ۾ پٺتي موٽي نہ ويئي ھوندي، گاڏيءَ تي |
39203 |
DYNT.utf |
سندس پورھيت مريم اڃا وٽن ھئي، ھڪڙو پٽ محبوب |
ھئي، |
زال زينت بانو گھر ۾ ھئي. سندس ماءُ جان بيبي ساڻس |
39204 |
DYNT.utf |
سو انھيءَ کان وڌيڪ فائدي وٺڻ جي اميد پيو |
ھئي، |
علي رضا کي ھھڙي پڙھيل ۽ سڌريل زال گھر ۾ |
39205 |
DYNT.utf |
سو اھڙو بيحيا ٿي بيھي رھيو، جو آحر اسان |
ھئي، |
تہ جنھن پٽ جي آسري اسان ڪم ڪار ڇڏي آرام وٺڻ جي ڪئي |
39206 |
DYNT.utf |
سو اڇا انھيءَ جي سوءَ ۾ ھو. انھن ڀاتين سان |
ھئي، |
ٿيو ھو جو سندس زال ھڪڙي ننڍڙي ڌيءَ ڇڏي مري ويئي |
39207 |
DYNT.utf |
سو بہ ھاڻ ھن جي ھٿ ۾ آيو ۽ انھيءَ تي پنھنجو |
ھئي، |
انھيءَ لاءِ پئي پئسو-پنجڙ ڇِلُ ڇيتير گڏ ڪندي |
39208 |
DYNT.utf |
سو پٽ سوڌو دشمن سان جنگ ڪندي مارجي ويو. |
ھئي، |
۾ ڪين گھٽايو، پر تڏھن بہ سندس حياتي اچي پوري ٿي |
39209 |
DYNT.utf |
سو ھن کي لاڏ سان ٻانھن مان وٺي گھوڙي تي |
ھئي، |
منجھانئن ھيبت نالي، جنھن کي ھيءَ زال پتيءَ ۾ آئي |
39210 |
DYNT.utf |
سو ڪنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي ڳري. |
ھئي، |
پر ھن ويچاريءَ جي دل ۾ الائجي ڪھڙي واويلا |
39211 |
DYNT.utf |
سي اچي گڏ ٿينديون ھيون. انھيءَ زنانيءَ |
ھئي، |
جي ھن سان واقف ھيون ۽ ٻيون بہ جن جي خواھش ٿيندي |
39212 |
DYNT.utf |
سي اچي محبوب عليءَ وٽ رھڻ لڳا، تڏھن ھوءَ |
ھئي، |
۽ سندس ماٽي جي ماءُ جنھن کي سڳي ماءُ ڪري ڄاڻندي |
39213 |
DYNT.utf |
سڀني جي خدمت پئي ڪيائين. سندس مامو تہ زالن |
ھئي، |
منجھن وري بہ زينت بانو سجاڳ ۽ چالاڪ |
39214 |
DYNT.utf |
عغل واري ھئي ۽ مڙس جي فرمانبردار ھئي. اگرچہ |
ھئي، |
بيبي فلڪ سوز بيگم بہ چڱيءَ طبعيت جي زال |
39215 |
DYNT.utf |
گھر جي لاءِ وڏي آڌر ھئي. ھن پنھنجي اولاد |
ھئي، |
ڀلا انھيءَ سان سفرن ۾ ھنن جي سنگت ھئي، وڏو مائٽ |
39216 |
DYNT.utf |
مگر رھندي انھيءَ محلات جي ھڪڙي پاسي واري |
ھئي، |
خانم ڏي ڪين ويندي ھئي. پر پوءِ اڪثر پئي ويندي |
39217 |
DYNT.utf |
مٿان بيٺي ھنن سان ڳالھيون بہ ڪندي ھئي. |
ھئي، |
ھوا ۾ بيھندي ھئي ۽ آسمان ۽ پاڻيءَ جو رنگ ڏسندي |
39218 |
DYNT.utf |
نہ تہ بند ٿي پيئي ھوندي ھئي. |
ھئي، |
ٻانھيءَ واري ڪوٺي بہ سياري ۾ کلندي ھئي ۽ ڪم ايندي |
39219 |
DYNT.utf |
نہ تہ پنھنجي منھن پئي پھہ پچائيندي ھئي. |
ھئي، |
ڄاتو، تنھڪري ڪڏھن ڪڏھن بختاور سان ڳالھہ چوريندي |
39220 |
DYNT.utf |
نہ رڳو لکڻ-پڙھڻ ۾، پر ڳالھائڻ ۾ بہ. جيئن |
ھئي، |
ھندستاني، فارسي ۽ انگريزي پڙھي موچاري ھوشيار ٿي |
39221 |
DYNT.utf |
نيٺ رضا خدا جي، ھم ڏنائين، ھن جي سرڻ ڪري |
ھئي، |
عزتبي ويچاري ٽي ڏينھن ساندھ تمام خراب حالت ۾ |
39222 |
DYNT.utf |
ويتر ھينئر جو شوق رکي سکڻ لڳي، سو ويئي |
ھئي، |
ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گھڻي مدد ڏني.ھيءَ اصلي ھوشيار |
39223 |
DYNT.utf |
وڏو مائٽ ھئي، گھر جي لاءِ وڏي آڌر ھئي. ھن |
ھئي، |
کي ڏاڍو ڏک ٿيو. ڀلا انھيءَ سان سفرن ۾ ھنن جي سنگت |
39224 |
DYNT.utf |
ھن ڀيري بہ ائين آئي ھئي، سا مھينو کن گذاري |
ھئي، |
ھوندي ھئي، ۽ ڪڏھن ڪڏھن ھتي مائٽن کي ملڻ ايندي |
39225 |
DYNT.utf |
ھڪڙو پٽ محبوب علي ھئس، جو ھينئر ٻن-اڍائن |
ھئي، |
ماءُ جان بيبي ساڻس ھئي، سندس پورھيت مريم اڃا وٽن |
39226 |
DYNT.utf |
يا ڏس ھون، تنھنڪري ھنن کي دڙڪا تاب ڏيڻ |
ھئي، |
انھي تي بہ ھو راضي نہ ٿيا. ھنن کي گھڻي مال جي اميد |
39227 |
DYNT.utf |
ٻئي پاسي ارمان ٿيو، جو جتي عمر ساري گذاري |
ھئي، |
جي ڀاتين کي ھڪڙي پاسي خوشي ٿي، جو فائدي جي آميد |
39228 |
DYNT.utf |
ٻي وري پاڻ ڏني ھئاڻينس، سا بلڪل چالاڪ ٿي |
ھئي، |
مشڪل ٿي سگھن. ھن جي زال کي چڱي تعليم تہ اصل مليل |
39229 |
DYNT.utf |
ٻي ھکڙي ڇوڪري بہ وٽس ھئي، ٻيو ماڻھو اتي |
ھئي، |
ھڪڙي گھر ۾ گھڙي وييزن، اتي ھوءَ ٻي مائي آيا ويٺي |
39230 |
DYNT.utf |
ٻيو رات بہ پئجي آئي ھئي، ۽ اڳيان شھر ۾ بہ |
ھئي، |
آئي. ھڪڙو تہ ھن کي اڳتي ھلڻ جي طاقت بہ ڪانہ رھي |
39231 |
DYNT.utf |
ٻيو سندس پٽ، جو ڏينھن جو ڪنھن ڪارخاني ۾ |
ھئي، |
چاند بيبيءَ جي گھر ۾ رڳو ھڪڙي پاڻ رھندي |
39232 |
DYNT.utf |
ٻيو ماڻھو اتي ڪونہ ھو. ھن زال انھيءَ کي |
ھئي، |
ھوءَ ٻي مائي آيا ويٺي ھئي، ٻي ھکڙي ڇوڪري بہ وٽس |
39233 |
DYNT.utf |
ٻيو وري ھي تازو زال جو ڏک، تنھن ماري وڌس. |
ھئي، |
اڳھين فرتوت ھو، جو عمر سندس ستر-پنجھتر ورھين جي |
39234 |
DYNT.utf |
ٻيو ڪوبہ سماءُ ڪونہ ھوس. |
ھئي، |
موڳو ڪري وڌو، ۽ اڌ مئن وانگي تختي کي چنبڙ يو پيئي |
39235 |
DYNT.utf |
ڄا آٿيءَ وڀٺيءَ جي ۽ گھر جو ٻيو ڪم ڪار بہ |
ھئي، |
جي ڪم تي ھئي، تنھنڪري ھنن ٻي ھڪڙي پورھيت رکي |
39236 |
DYNT.utf |
ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي تہ اڪثر خود مختار |
ھئي، |
تجويز مان علي رضا کي ھڪڙي ٻئي فائدي جي بہ اميد |
39237 |
DYNT.utf |
۽ آءُٗ بہ دھلجي بيھي رھيس. پوءِ تہ مائي |
ھئي، |
کان منھن پاسي ڪري صفي ڏي لنگھي ويئي جتي سندس ماءُ |
39238 |
DYNT.utf |
۽ اعا جاءِ ھر طرح پسند آئي ھيس، تنھنڪري |
ھئي، |
عرصي منجھ پنھنجي دل ۾ چڱيءَ طرح ويچار ڪري رھي |
39239 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ بابت بہ پٽ کي سمجھائيندو ھو، تنھن |
ھئي، |
ڪين چوندو ھوس. اھا ڳالھ بہ علي رضا کي خراب لڳندي |
39240 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ جو نالو مريم ھو. |
ھئي، |
ورھين کان وٽن رھندي آئي ۽ گھر جو ڀاتي ٿي ويئي |
39241 |
DYNT.utf |
۽ اڳيان شھر ۾ بہ سندس لاءِ ڪا جاءِ ٺھي ٺڪي |
ھئي، |
ھلڻ جي طاقت بہ ڪانہ رھي ھئي، ٻيو رات بہ پئجي آئي |
39242 |
DYNT.utf |
۽ پاسو ڏيو ھلي آئي، تنھن کي آڻي ھن ٻانھن |
ھئي، |
زينت بانو، جا ھاڻي ورکائي اچي ڀينڊي بازار ۾ پئي |
39243 |
DYNT.utf |
۽ پرڻيل بہ نہ ھئي، انھيءَ جو نانو فتن خانم |
ھئي، |
آندائون. آنھن مان ھڪڙي تمام جوان ۽ حسين ۽ ھمت ڀري |
39244 |
DYNT.utf |
۽ پئي چيائين `انڌو گھري اللّھ کان ٻہ اکيون' |
ھئي، |
ڏيندي، زينت بانو تہ پڪي ھئي. دل ۾ تہ گھڻوئي خوش |
39245 |
DYNT.utf |
۽ تيار ڪرائي ھنن کي ڏيئي، پئسا وٺي ايندي |
ھئي، |
شھر ۾ وڃي پائولين يا ٻين واڻين کان ڪپڙا وٺي ايندي |
39246 |
DYNT.utf |
۽ تڏھن خريد و فروخت ھلندي ھئي. سو انھيءَ |
ھئي، |
اھا ٻانَھَن جي بازار ھفتي ۾ کلندي |
39247 |
DYNT.utf |
۽ جنھن لاءِ ھيتري جاکوڙ پئي ڪڍيم، تنھن |
ھئي، |
بہ ٿي، جو ڄاتائين تہ جنھن مڙس سان منھنجي ھيتري دل |
39248 |
DYNT.utf |
۽ چڱن چڱن گھرن ۾ پورھيت ٿي بہ ڪمايو ھنائين. |
ھئي، |
اڪثر وٽن اچي رھندي ھئي. اھا شھر جي البت واقفڪار |
39249 |
DYNT.utf |
۽ خبر ھين تہ عزت واري امير جي زال آھي ۽ |
ھئي، |
سان ڏاڍو ميلاپ رکيائين. ھن جي تعريف اندر بہ پھتي |
39250 |
DYNT.utf |
۽ سندس گماشتا ڪراچيءَ، بمبئيءَ ۽ ٻين پاسي |
ھئي، |
ھڪڙو وڏو شاھوڪار ھو، جنھن جي ڪوٺي حيدرآباد ۾ |
39251 |
DYNT.utf |
۽ سوکڙپون ائين ئي تڏي تي رکيون ھيون. تڏھن |
ھئي، |
موٽي آني، تہ بہ مائي ائين ئي ڳلن کي ھٿ ڏيو وبلي |
39252 |
DYNT.utf |
۽ سڀ ڪم تي ھن جي اھڙي نظر ھوندي ھئي، جو |
ھئي، |
کان پوءِ حڪومت جي سڀني ڪمن ۾ ھن جي راءِ پڇي ويندي |
39253 |
DYNT.utf |
۽ سڄي ساري منھنجي نظر پئجي ويئي، ھوءَ بہ |
ھئي، |
وڃي ڪوٺيءَ ۾ گھڙيس، جتي سرائيءَ جي نياڻي بيٺي |
39254 |
DYNT.utf |
۽ گھر جو بار سڄو ئي علي رضا تي ھو، جو ھينئر |
ھئي، |
ٿا، تنھن کان ٻہ ورھيہ کن اڳي علي نوازخان وفات ڪئي |
39255 |
DYNT.utf |
۽ ھن ٻئي ننڍڙي ٻار جي سنڀال بہ ڪندي ھئي، |
ھئي، |
جي گھر جو جيڪو پورھيو مناسب ڄاڻدي ھئي اھو ڪندي |
39256 |
DYNT.utf |
۽ ھو بہ کيس پنھنجي ماءُ ڪري ڄاڻندا ھئا. |
ھئي، |
ھوءَ سرائيءَ جي اولاد کي پنھنجو اولاد ڄاڻندي |
39257 |
DYNT.utf |
۽ ھي پاڻ بہ چڱر ماڻھو ٿي ڏٺو، تنھنڪري اھڙيءَ |
ھئي، |
گھران ھن کي ٻانھن ملي. ھن جي اصل وڏماڻھپ نڪل ڪانہ |
39258 |
DYNT.utf |
۽ ٻيو اھنج بہ ڪونہ ھوس. اھائي جاءِ ھئي، |
ھئي، |
جي تعريف ڪرڻ لڳي. زينت بانو ھنن جي گھر ۾ ٺھي ويئي |
39259 |
DYNT.utf |
۽ ٻيو وري اھو پرڳڻو روس جي بلي ھو، تنھنڪري |
ھئي، |
جي غلاميءَ ۽ خواريءَ جي شرم کان ڪنھن سان نہ ڪئي |
39260 |
DYNT.utf |
۽ ٻيو ڄاتائين ٿي تہ وڏي شھر ۾ وري بہ بمبئيءَ |
ھئي، |
ھڪڙو تہ ھھڙي سُڃي جھنگلي ڳوٺ ۾ رھي ڪڪ ٿي پيئي |
39261 |
DYNT.utf |
۽ ٿانوَ ٿپو مَلي پئي بورچيخاني ۾ رکياٿين، |
ھئي، |
آڀري سنئون ٿيو ھو. بختاور ٻھاري سھاري ڏيئي بس ڪئي |
39262 |
DYNT.utf |
۽ ڌڪن ۾ ساڻي ٿي ٻيئي ھئي، تنھن کي ھڪڙي چادر |
ھئي، |
ھوءَ پاڻيءَ ۾ ڀچي پيئي |
39263 |
DYNT.utf |
۽ ڏھ-ٻارھن سونيون چوڙيون ھيون. اھي ڏسي، |
ھئي، |
جا ٽڪرا ھئا، ھڪڙي جوڙي سچن موتين جي دٻليءَ ۾ پيل |
39264 |
DYNT.utf |
۽ ڪڏھن ڪڏھن ھتي مائٽن کي ملڻ ايندي ھئي، |
ھئي، |
ھو ۽ جا سندس گھر ۾ ڪن ڏينھن کان مھمان ھوندي |
39265 |
DYNT.utf |
انھيءَ لاءِ پئي پئسو-پنجڙ ڇِلُ ڇيتير گڏ |
ھئي؛ |
ئي حامد آڻي ھٿ ڳنڍيا. ماڻس کي سندس شاديءَ جي ڳڻتي |
39266 |
DYNT.utf |
اھو گھر برابر علي رضا جو ھو. ماءُ جي آئي |
ھئي؛ |
ھئي، جيئن زينت بانو انھيءَ ماستر بابت دل ۾ سمجھي |
39267 |
DYNT.utf |
تنھنڪري انھيءَ جي سکڻ ۾ ھن کي گھڻي آساني |
ھئي؛ |
۽ عربيءَ ۾ ھوشيار ھو ۽ ترڪي ھن جي وڏن جي زبان بہ |
39268 |
DYNT.utf |
سو سنڌي ۽ فارسي پڙھي تہ ھشيار ٿيو ھو، پر |
ھئي؛ |
تنھن کي ننڍي ھوندي کان ھن چڱي تعليم ڏياري |
39269 |
DYNT.utf |
لاچار سُور پيو پيئي گذاريندي ھئي. |
ھئي؛ |
پئي روئندي ھئي. نڪي نڪري ڪنھن ٻي پاسي وڃي سگھندي |
39270 |
DYNT.utf |
۽ جيڪڏھن ھوءَ بيمار ٿي پوندي ھئي، تہ پوءِ |
ھئي؛ |
پنھنجي دائيءَ بختاور کي رڌڻ پچائڻ ۾ بہ مدد ڏيندي |
39271 |
DYNT.utf |
آبروءَ وارو ماڻھو ھو، تنھن جي ھنن گھڻي |
ھي |
|
39272 |
DYNT.utf |
اچي بنگلن ۾ لٿا. جنھن شھر ۾ علي رضا ننڍو |
ھي |
پھتا. ھنن جو تجمل ڏسي ماڻھو حيران ٿي ويا. |
39273 |
DYNT.utf |
اسان جو گھڻو مدد گار ۽ صلا حڪار ٿيندو. تن |
ھي |
ھو، تنھن جي ھنن گھڻي خاطري ڪئي. ھو پاڻ خوش ٿيا تہ |
39274 |
DYNT.utf |
اسڪول جي وڃڻ کان پيو گسائيندو ھو، ڪڏھن |
ھي |
ڪم کان ناراض رھيا ۽ مٿس ڪاوڙ ڪرڻ لڳا. ڪي ڏينھن تہ |
39275 |
DYNT.utf |
اعتراض ھو: ھڪڙو تہ پاڻ انھن ماڻھن جا رڳو |
ھي |
``جيجل، مون کي معاف ڪجئينم انھن ٻانھن تي منھنجو |
39276 |
DYNT.utf |
الائجي ڪيميا گر آھن ڪينءَ، جو آبروءَ سان |
ھي |
ئي اندر اھڙو پئي ھليو، جو آسپاس وارا حيران ھئا تہ |
39277 |
DYNT.utf |
امير ماڻھو ليکيل ھئا ۽ اميراڻي آٿ-وبھ ڪندا |
ھي |
ڪري ڪنھن کي سکڻ جي خواھش نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ ھئي |
39278 |
DYNT.utf |
انھيءَ پاسي وڃڻ لاءِ تيار ٿيو، پر ڌيءُ |
ھي |
|
39279 |
DYNT.utf |
اوچتو رنگ جو ڏٺائون، سو حيران ٿي ويون. |
ھي |
تہ ھيءُ الائجي چريو ٿيو آھي، يا ڪينءَ! مطلب تہ |
39280 |
DYNT.utf |
اھڙا مشھور ٿي ويا ھئا، جو وڏا وڏا ماڻھو |
ھي |
ٿيو پئي رلي، جنھن ۾ ھن قيد بہ ڪاٽيو ھو؛ تنھن ۾ |
39281 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ ۾ گذاري نٿا سگھن، تنھنڪري لڏي |
ھي |
ڏنائون، جنھنڪري ڪنھن کي بہ اھڙو شڪ ڪونہ پيو تہ |
39282 |
DYNT.utf |
بہ پنھنجو منھن کوليو ويٺيون ھيون، ويٺي |
ھي |
ڪونہ ھو. ڪيترائي ٻيا مڙس زالون اوري-پري ويٺا ھئا. |
39283 |
DYNT.utf |
بہ مرندا جھرندا، بتيلي تي چڙھي وڃي ڪناري |
ھي |
چارو ڪونہ ٿيو. ماڻھو تہ ٻيا سڀ لھي ويا ھئا، پوءِ |
39284 |
DYNT.utf |
بيحيا ماڻھو ٿو ڏسجي، نہ زبردستي ڪرڻ کان |
ھي |
زينت ڄاتو تہ |
39285 |
DYNT.utf |
پاسي وارين ٻن-ٽن زالن سان بہ واقف ٿيون، |
ھي |
|
39286 |
DYNT.utf |
پاڻ بہ چڱر ماڻھو ٿي ڏٺو، تنھنڪري اھڙيءَ |
ھي |
ھن کي ٻانھن ملي. ھن جي اصل وڏماڻھپ نڪل ڪانہ ھئي، ۽ |
39287 |
DYNT.utf |
پاڻ ويندو ھو، سو اڌ ٻاھران ئي کائي، کپائي، |
ھي |
قرض کڻڻ لڳو؛ پيشن وٺڻ لاءِ ماءُ جي پاران آفيس ڏي |
39288 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ گھڻا ڄڻا ھئا. سي سڀ تہ انھيءَ اوطاق |
ھي |
۽ ٻيءَ تاريخ رات جو اڌ رات مھل اندر باھ لڳائجي. |
39289 |
DYNT.utf |
پاڻ، تھڙا ھنن جا ٻار تعليم ڪري سڌرندا بہ |
ھي |
اھڙا ڇھءست ورھيہ ٻيا بہ ھنن کي اتي گذريا. جھڙا |
39290 |
DYNT.utf |
پريندي پنھنجي پٽ محبوب علي باريسنر سان |
ھي |
بمبئيءَ ۾ |
39291 |
DYNT.utf |
پسند ڪري، تڏھن چئجي.'' |
ھي |
ڳالھ کي تہ جڏھن ھو ھن رئيس کي آڻي ڏيکارين ۽ |
39292 |
DYNT.utf |
پلٽڻ جي سپاھين سان واقف ٿيو تن سان گڏ اڪثر |
ھي |
ھو. پر ھن کي شڪار جو شوق اچي ٿيو، الھيءَ چوس تي |
39293 |
DYNT.utf |
پنھنجي آل عيال سوڌو اچي نڪتو، ۽ عزت آبروءَ |
ھي |
جنھن شھر ۾ علي رضا ننڍو ٿي وڏو ٿيو ھو، آتي ھينئر |
39294 |
DYNT.utf |
پنھنجي بيبي ۽ دائيءَ سوڌو انھيءَ سفر تي |
ھي |
انھيءَ بندوبست سان |
39295 |
DYNT.utf |
پنھنجي منھن رھيا، سي ھنن بيشڪ خير سان گذاريا، |
ھي |
بمبئيءَ ۾ جيڪي ڏينھن |
39296 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڦڙتائي ۽ ھوشياري ڏيکاري مشھور ٿي |
ھي |
تہ خود سلطان جي دربار ۾ بہ اچڻو پيو. انھيءَ ڪري |
39297 |
DYNT.utf |
پيغام ٻڌي، سڀ اچي گڏ ٿيا ۽ صلاح ڪرڻ لڳا. |
ھي |
|
39298 |
DYNT.utf |
پٽن سان لکپڙھ پيو ڪندو ھو، ھنن کي وقت بوقت |
ھي |
مان وڏي محبوب علي باريسٽريءَ جو امتحان پاس ڪيو. |
39299 |
DYNT.utf |
پڇاڙيءَ جا ڏينھن گوشائتو ۽ آرام ۾ گذاريون، |
ھي |
پئسو وڌيڪ جٽاءُ بہ ڪندو. ٻيو تہ ھنن جو ارادو ھو تہ |
39300 |
DYNT.utf |
تازو زال جو ڏک، تنھن ماري وڌس. زال جي مئي |
ھي |
ھو، جو عمر سندس ستر-پنجھتر ورھين جي ھئي، ٻيو وري |
39301 |
DYNT.utf |
جابلو ملڪ ھو، تنھن ۾ ڪو شھرن جھڙو بندوبست |
ھي |
کي ڏسڻ لاءِ علي رضا اٿي ھليو. پڇائي وڃي اتي پھتو. |
39302 |
DYNT.utf |
جو تازو ڏڪ لڳس، تنھن سبب ڪِري پيئي ۽ انھنءَ |
ھي |
آيا ھئس، تن ھن کي اڳھين نبيري ڇڏيو ھو، ھاڻي وري |
39303 |
DYNT.utf |
چار ڄڻا اگرچ پرڏيھ ۾ قيدي ھئا، تڏھن بہ |
ھي |
تنھنڪري ھنن کي ٻين قيدين سان گڏ ايران ڏي ولي آيا. |
39304 |
DYNT.utf |
چڙھي چڙھي اچي مٿئين درجي کي پھتو ھو، سو |
ھي |
گھٽبو ويو ۽ لچائيءَ جو خيال وڌندو ويو. اسڪول ۾ |
39305 |
DYNT.utf |
چڱي حال ۾ آھن، مگر وري بہ پرائي ۽ پنھنجي |
ھي |
گھر آھي. علي نواز سغل بہ لنڍڙو مڙس ڪين ھو ۽ ھاڻ بہ |
39306 |
DYNT.utf |
حلرو تنھنجو رڌل آھي. ڪھڙو نہ چڱو سواد منجھن |
ھي |
مون کي سسُجھي ٿو ھيءُ چاشني، پلاءُ ۽ کيرڻي، توڙي |
39307 |
DYNT.utf |
زالون ويچاريون پھريائين تہ علي رضا کي |
ھي |
|
39308 |
DYNT.utf |
زمانو ھاڻ اھڙو اچي لڳو آھي.'' |
ھي |
مريم چيو تہ ``ھائو مائي، |
39309 |
DYNT.utf |
سامان سڀ تنھنجي لاءِ تيار ڪرايو اٿم، تون |
ھي |
تہ ``پياري! ھي سيجون سڀ تنھنجي لاءِ وڇارايون اٿم. |
39310 |
DYNT.utf |
سانھ ستيءَ سان گوشہ نشينيءَ ۾ گذارڻ لڳا. |
ھي |
گھر ۾ ھن جو بہ اھو ساڳيو شغل ھوندو ھو. انھيءَ طرح |
39311 |
DYNT.utf |
سنبريا. پر جدا ٿيڻ کان اڳ ٻنھي ڀائرن، خاص |
ھي |
اھا صلاح پڪي ڪري |
39312 |
DYNT.utf |
سيجون سڀ تنھنجي لاءِ وڇارايون اٿم. ھي سامان |
ھي |
در کان نڪري ويو؛ وري سگھوئي چوڻ لڳو تہ ``پياري! |
39313 |
DYNT.utf |
سڀ گھر جا ڀاتي آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيا ۽ |
ھي |
پوءِ ھنن کان پگھار وٺي موڪلايائين، ھفتي جي اندر |
39314 |
DYNT.utf |
سڀ ڳالھيون ماٺ ڪري ويٺي ٻڌبون، تنھن چيو |
ھي |
جان بيبي، جنھن |
39315 |
DYNT.utf |
شڪار منھن پئجي ويو ھون؛ يا تہ ڪا کڻڪ ھين، |
ھي |
چور ھئا، جي اڪثر رستا ڦريندا ھئا، ۽ ھاڻي گھمندي |
39316 |
DYNT.utf |
غنيمت ھيون. انھن جي ھوندي ھن جي گھر جي وڏي |
ھي |
۽ مريم اچي پوڙھيون ٿيون ھيون، پر علي رضا جي لاءِ |
39317 |
DYNT.utf |
فخر سمجھندا ھئا، جو انھيءَ ڪري زينت بانو |
ھي |
علي رضا جي بيبيءَ لاءِ ڏياري سوڪليو. انھيءَ کي |
39318 |
DYNT.utf |
قرض کان بہ ڇٽل ھئا، تنھنڪري ھنن جي حالت |
ھي |
ٻيو تہ سرائي فتح محمد خان جي پوري بندوبست ڪري |
39319 |
DYNT.utf |
گاڏيءَ تان لھي پنھنجي اصلوڪي گھر گھڙي |
ھي |
اتي ھو پر ڪنھن کي بہ ھنن جي موٽڻ جي اميد ڪانہ ھئي. |
39320 |
DYNT.utf |
لئون ڀاتي جو گھر ۾ آيو، تنھنڪري مائي شھربانو |
ھي |
|
39321 |
DYNT.utf |
ماڻھو ڄاڻن تہ آءُٗ سندس زال نڌڻڪي گھمندي |
ھي |
مڙس ھتي آبروءَ سان ھلندو چلندو ھوندو، متان |
39322 |
DYNT.utf |
ماڻھو ڪٿي ڪو ڏٺو ھجين، پر ياد نہ پوين؛ |
ھي |
بہ ھنن کي ھن جا ڪي مھانڊا پئي دل ۾ لڳا، جيئن تہ |
39323 |
DYNT.utf |
مسلمان آھي، دينذار آھي، نيڪ آھي، پڙھيل |
ھي |
بہ سلطان کي ھن جي نمڪ حلاليءَ ۾ ايتري اميد ھئي تہ |
39324 |
DYNT.utf |
مشھور ٿي ويو، ۽ ھزارن ساڻھن کي فائدو پھچايائين. |
ھي |
جنھن ھيستائين پئي ولايت ۾ پھچايس. ٿوري عرصي ۾ |
39325 |
DYNT.utf |
معتبر ماڻھو ھو. |
ھي |
جو احسانمند ٿيو. نڪا ٻي شڪ جي ڳالھ رھي، حالا- جو |
39326 |
DYNT.utf |
موڪلائي توڪلائي آٿي ھليا. |
ھي |
جي سير ڪرڻ ۽ ھوا بدلائڻ جو بہ خيال ٿين، تنھنڪري |
39327 |
DYNT.utf |
موڪلائي لڪتو. ۽ پنھنجي عيال سوڌو اچي بمبئيءَ |
ھي |
سي بہ ظاھري ڪري ھن کي ويندو ڏسي ارمان ڪرڻ لڳا. نيٺ |
39328 |
DYNT.utf |
موڪلائي ڪراچيءَ آيا ۽ عظمت بانو بہ موڪلائي |
ھي |
کي گھرائي وٺڻ لاءِ اختيار وارا آھيو.'' انھيءَ طرح |
39329 |
DYNT.utf |
مٺا لفظ ٻڌي، فوجدار ڏاڍو خوش ٿيو. ڪاوڙ |
ھي |
|
39330 |
DYNT.utf |
نرم طبع جو ۽ رحمدل ھو، تنھنڪري ڪيترن ئي |
ھي |
ڪي ماڻھن سان واھپي رکڻ ڪري ڳالھائڻ مان سکيو. |
39331 |
DYNT.utf |
نينگر ڀلنئي تہ امان بہ مري تہ پوءِ پنھنجي |
ھي |
اٿم جو ھاڻ ٻڌندو، ماٺ ڪري ويھي رھ، خوشي سنديس، |
39332 |
DYNT.utf |
واقف ٿي ويا ھئا، تن سان اٿڻ-ويھڻ لڳا. |
ھي |
توڙي لکڻ-پڙھڻ سکي ۽ جن وڏن ماڻھن سان اتي رھڻ ڪري |
39333 |
DYNT.utf |
وري اڳي کان بہ وڌيڪ خوش رھڻ لڳو. ٻيئي بنيادي |
ھي |
جنھنڪري ھن جو خالو وري آباد ٿيو، ۽ جنھن جي صحبت ۾ |
39334 |
DYNT.utf |
ويچارا انھيءَ ھنڌ تختي تي فراشي وڇائي |
ھي |
پوءِ تہ سڀڪنھن جو مٿو ڦرڻ لڳو، ۽ قيون اچڻ لڳيون. |
39335 |
DYNT.utf |
ويچارا اٻوجھ ماڻھو ھئا، سي ڏاڪڻ تان لھندي |
ھي |
سو جيڪو آگبوٽ تي چڙھيو ھوندو، تنھن کي خبر ھوندي. |
39336 |
DYNT.utf |
وڃي رئيس عمردرازخان وٽ نڪتو. ھن ھن کان |
ھي |
|
39337 |
DYNT.utf |
ھتان گڏ روانو ٿيو ھو، تنھن ھن کي اتي رھڻ |
ھي |
پٿ کي لنڊن ڏي موڪليو. اھو صاحبلوڪ، جنھن سان |
39338 |
DYNT.utf |
ھرطرح اھڙن ملڪي ڪمن جو لائق آھي. |
ھي |
ناما بہ گھڻا پھتا ھئا، سو ھن کي خاطري ٿي تہ برابر |
39339 |
DYNT.utf |
ھنن جي مرضي رکندڙ ھئا، تھڙي ھو ھنن جي مرضي |
ھي |
پر ٻنھي سان سندن مائرن جي محبت گھڻي ھئي ۽ جھڙي |
39340 |
DYNT.utf |
ھنن سان ملي ويو. |
ھي |
سلطان کي اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳو. انھيءَ رستي |
39341 |
DYNT.utf |
ھنن وٽ ويندا ھئا ۽ ڪڏھن ھو ھنن وٽ ايندا |
ھي |
گھر آيا. پوءِ بہ ھفتي-ٻئي، آچر جي ڏينھن ڪڏھن |
39342 |
DYNT.utf |
ھيترن ڏينھن ڪري ٺھي بہ ويا ھئا. علي رضا |
ھي |
آين. ٺھراءُ ڪيائون تہ وري وڃي بمبئي وسائجي، جتي |
39343 |
DYNT.utf |
ھينئر ايتري وسعت وارا اچي ٿيا، جو تمام |
ھي |
وٽ ويندو بہ ڪتن ھو. ھن جي پيدائش ھرطرح وڌڻ لڳي. |
39344 |
DYNT.utf |
يتيم علي نواز تڏھن ڏھن ورھين جي عمر جو |
ھي |
۾ ھيڏڙي ٻار جي انگل کڻڻ واري ھئي، سا بہ ويندي رھي. |
39345 |
DYNT.utf |
ٻنھي گھرن تي ڪوڙھ جو چِٽو ھو. پر سندس زال |
ھي |
علي رضا بہ ھڪڙي ڪري خوش ٿيو، جو ڄاتائين ٿي تہ |
39346 |
DYNT.utf |
ٻيو ورھيہ ٿو لنگھي تہ مون کي نہ سجھي تہ |
ھي |
مون اکئين بہ ڪو نہ ڏٺو آھي. منھنجي گھر واري کي |
39347 |
DYNT.utf |
ٻيئي آٿيون ۽ ھوءَ اڳين زال موڪلائي ھلي |
ھي |
ھيس، نہ تہ ويس ٿي ھلي. ھاڻ مائي تڏھن آٿ تہ ھلون.'' |
39348 |
DYNT.utf |
ٻيئي انہ رويون، تڏھن گھر جا ڀاتي سڀ حاضر |
ھي |
جڏھن |
39349 |
DYNT.utf |
ٻيئي ھم مذھب ھئا، ھم قوم ھئا، جوان ھئا. |
ھي |
موجود ھئا. پاڻ ھن کي وڌيڪ فرحت ۽ لذت اھا ھئي، جو |
39350 |
DYNT.utf |
ٻيئي ڀائر اچي ڪراچي ۾ جايون جڳھيون وٺي |
ھي |
بہ موڪلائي پنھنجي مڙس سوڌو بمبئيءَ ڏي روائي ٿي. |
39351 |
DYNT.utf |
ٻيئي ڄڻيون اچي ماستر علي رضا جي گھر وٽان |
ھي |
۾ اڳيئي ھندستاني ڳالھائيندا ھوندا.'' ائين ڪندي |
39352 |
DYNT.utf |
ٿانيڪا ٿي ويٺا، تنھن کي مھينو-ٻہ مسَس گذريو |
ھي |
|
39353 |
DYNT.utf |
ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. ھنن کي اڪيلو ڏسي، سندن |
ھي |
جيئن اسان مٿي بہ ڏيکاريو آھي. سو ھنن جي وڃڻ ڪري |
39354 |
DYNT.utf |
ڏاڍو پشيمان ٿيو، ۽ گذريءَ ھلت ڪري افسوس |
ھي |
ھئائين، سي ھينئر ھن جي دل تي تازيون ٿيڻ لڳيون. |
39355 |
DYNT.utf |
ڪھڙو رنگ؟ آھي تہ بيشڪ زينت؛ مون کي اڳيئي |
ھي |
ماڻ لڳيس ۽ چوڻ لڳي تہ ``ابا، مون سان تہ ڳالھ ڪر؛ |
39356 |
DYNT.utf |
ڪيائين تہ بمبئيءَ ۾ ڪا منڊم ھٿ ڪريان. ھتي |
ھي |
ٻيو خيال وري |
39357 |
DYNT.utf |
ڪيترن ئي زبانن ۾ ھوشيار ھو، ۽ پاڻ مسلمان |
ھي |
|
39358 |
DYNT.utf |
ڪٿان آندا اٿئي؟'' ھن چيو تہ ``ملھ ورتا اٿم.'' |
ھي |
پٽي سندس ڪيوڙو ۽ ڪتل ھٿ ڪيائون، ۽ پڇيائونس تہ `` |
39359 |
DYNT.utf |
ڳچ تائين فڪر ۾ رھيو. پاڻ ظاھر ڪرڻ بہ مناسب |
ھي |
|
39360 |
DYNT.utf |
چور گوشي تي ويھي ڳالھيون ڪيون. اھي ھن جا |
ھيبت |
گذريا. پوءِ ھڪڙا ٽي ڄڻا انھيءَ گھر ۾ آيا، جن سان |
39361 |
DYNT.utf |
نالي، جنھن کي ھيءَ زال پتيءَ ۾ آئي ھئي، |
ھيبت |
چور پنھنجو پنھنجو رستو ڏيئي ھليو ويو ۽ منجھانئن |
39362 |
DYNT.utf |
ڌڪا پيٽ سان پئي کاڌا. پٽ ڄمڻ ڪري زينت توڙي |
ھيترا |
جو مڙس کان جدا ٿيڻ مھل ھن کي پيٽ ھو. ويچاريءَ |
39363 |
DYNT.utf |
ڏينھن پاڻ ٻارن ٻچن سان رھيو ھو، تنھنڪري |
ھيترا |
گھر ۾ موجود ھئي، جنھن جي لڇڻن جي چڱي خبر ھيس. |
39364 |
DYNT.utf |
ڏينھن کانئس ڌار رھي آھيان ۽ ھو ٻڌ ندو تہ |
ھيترا |
گڏ رھڻ ڏاڍو مشڪل ٿيندو. تنھن کان سواءِ آءُٗ جو |
39365 |
DYNT.utf |
ڏينھن گھر ڪري رھي ڏٺو ھو، تنھنڪري ڇڙو رھڻ |
ھيترا |
محبوب عليءَ ڇھ - ست مھينا ڇڙو گذاريو. پر ھن |
39366 |
DYNT.utf |
ڏينھن مسلماني وسري ويئي ھيس، سا وري ياد |
ھيترا |
ڪري وري ھن کي ٿورو گھڻو ڏيھي رستا وٺڻ ضرور ٿيا. |
39367 |
DYNT.utf |
ڏينھن نوڪري ڪئي اٿئي ۽ انگريز سرڪار جي |
ھيترا |
انھيءَ ڪري تون وڏيءَ سزا جو لائق آھين، پر جڏھن |
39368 |
DYNT.utf |
ڏينھن ڪٿي ڪيئن پئي گذاريئي ۽ ھتي ڪيئن اچي |
ھيترا |
امان زينت! ٻڌاءِ تہ سھي، تہ تون ٻڏي ڪيئن پچينءَ؟ |
39369 |
DYNT.utf |
ڪشالا ۽ ھيڏا جا کرڙا جي ڪڍيائين، پنڌ ڪيائين، |
ھيترا |
گم ٿي وئي ھئي. جدا ٿئي ٻہ ورھيہ کن مس ٿيا ھئس، پر |
39370 |
DYNT.utf |
جي اڳيان ھن کي چميون ڏيڻ لڳو. پوءِ ٻيئي |
ھيترن |
بيٺي ھئي، تيئن ھن کي وڃي ڀاڪر وڌائين، ۽ بيحجاب ٿي |
39371 |
DYNT.utf |
جي مرضي ڏسي علي رضا بہ قبولدار ٿيو. پاڻ |
ھيترن |
|
39372 |
DYNT.utf |
جي وچ ۾ پنھنجي سنگت جي چڱيءَ طرح اٿي ويٺي |
ھيترن |
رھڻ ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ڪري پاڻ ھن کي ھمٿ آئي، ۽ |
39373 |
DYNT.utf |
جي وچ ۾ چڱي گفتگو ۽ چڱي مضمون ۽ چڱي حجت |
ھيترن |
ھيون. پوءِ تہ گھڻن ئي کي انھيءَ جو اچي شوق ٿيو ۽ |
39374 |
DYNT.utf |
ماڻھن سان واسطي رکڻ ڪري ھو ھاڻي ھر طرح |
ھيترن |
ايترن ورھين رھڻ ڪري ۽ |
39375 |
DYNT.utf |
ماڻھن ٿي چيئي تہ آرام سان، گھر ويٺي اللّھ |
ھيترن |
گھڻا زور ڪيس تہ موٽي وطن ھلون. چيائينس تہ ``ابا، |
39376 |
DYNT.utf |
وڏن ماڻھن جون ڌيئون ھن مڪتب ۾ پڙھنديون |
ھيترن |
|
39377 |
DYNT.utf |
ڏينھن جو پورھيو ڪُٽ ٿيندو.'' پر ھن پڪ ڏئين |
ھيترن |
نہ رھيو، تيسين اسين سسجھنداسين تہ ضرور اسان جو |
39378 |
DYNT.utf |
ڏينھن جي وڇوڙي کان پوءِ ملڻ ٿي آيو، سو |
ھيترن |
مُرڪندو ھليو آيو. ھو پلا پنھنجي پياريءَ زال کي |
39379 |
DYNT.utf |
ڏينھن کان پوءِ آيو ھو، تنھنڪري سڃاڻپ ۽ |
ھيترن |
جنھنڪري سندس پڙھائڻ جو ڪم وري شروع ٿيو. مگر ھو جو |
39380 |
DYNT.utf |
ڏينھن ڪري ٺھي بہ ويا ھئا. علي رضا کي بہ |
ھيترن |
ٺھراءُ ڪيائون تہ وري وڃي بمبئي وسائجي، جتي ھي |
39381 |
DYNT.utf |
تاڪيد ڪري ڇڌيو ھئائينس تہ ``زينت بانوءَ |
ھيترو |
ڏي، تہ فلاڻا اڄ صبح جو بمبئيءَ کان آيا آھن.'' پر |
39382 |
DYNT.utf |
سارو ميوو ۽ ھڪڙي سھڻي پيتي مال جي آءُٗ |
ھيترو |
ڏٺو ھيئي، جو سيٺ گل محمد جو ماڻھو در تي آيو ھو، ۽ |
39383 |
DYNT.utf |
فائدو حاصل ٿيو ھو، جو ھوءَ پنھنجو وقت سجايو |
ھيترو |
جيڪي پڙھيو ھئائين يا ٻڌو ھئائين، تنھن مان ھن کي |
39384 |
DYNT.utf |
ڀاڱو حامد عليءَ کي مليو آھي. |
ھيترو |
۾ آماڻي ويو ھو. ھونءَ بہ چيائين تہ چورايل مال جو |
39385 |
DYNT.utf |
پنڌ تان رڳو پيءُ-ماُ جي ڏسڻ ۽ انھن جي بندوبست |
ھيتري |
تنھن جڏھن ڏٺو تہ منھنجو ننڍو ڀاءُ |
39386 |
DYNT.utf |
پڪ ٿي ھئي تہ انھيءَ منصوبي ۾ ڪرد ماڻھو |
ھيتري |
بانوءَ کي پُٺ جي پارت ڪري پاڻ سفر تي سنڀريو. ھن کي |
39387 |
DYNT.utf |
جاکوڙ پئي ڪڍيم، تنھن سان نيٺ ملڻ جو وقت |
ھيتري |
تہ جنھن مڙس سان منھنجي ھيتري دل ھئي، ۽ جنھن لاءِ |
39388 |
DYNT.utf |
خراري ٿي اٿم، متان ٻيءَ مان انھيءَ کان |
ھيتري |
ڪرڻ کان اڳيئي پئي شڪ پيس. ڏٺائين تہ ھڪڙيءَ منجھان |
39389 |
DYNT.utf |
خوشامد ٿو ڪري ۽ ھِنن تي نفرت ٿو ڪري. انھيءَ |
ھيتري |
کي انھن ڪرستانن کان بہ گھٽ ٿو سمجھي. ھُنن جي |
39390 |
DYNT.utf |
دل ھئي، ۽ جنھن لاءِ ھيتري جاکوڙ پئي ڪڍيم، |
ھيتري |
خوشي بہ ٿي، جو ڄاتائين تہ جنھن مڙس سان منھنجي |
39391 |
DYNT.utf |
عزت ڏيانس ٿو، سو نمڪ حراميءَ ڪري ڪا خراب |
ھيتري |
آھي؛ تنھن سان جو آءُٗ ھيتري مھرباني ڪريان ٿو ۽ |
39392 |
DYNT.utf |
ماني ڪير کائيندو؟'' |
ھيتري |
تہ ``مائي شھربانو! ھيڏي تڪليف ڪرڻ جو ڪھڙو ضرور ھو، |
39393 |
DYNT.utf |
مھرباني آھي، متان سڀاڻي حاسدن جي گلا تي |
ھيتري |
و گاھي بدشنامي خلعت دھند. اڄ سلطان جي مون سان |
39394 |
DYNT.utf |
مھرباني ڪريان ٿو ۽ ھيتري عزت ڏيانس ٿو، |
ھيتري |
جو چڱيءَ طرح واقفڪار آھي؛ تنھن سان جو آءُٗ |
39395 |
DYNT.utf |
ھلاڪي بہ مڪئيسون، ٿورڙي مال تي ڪيئن راضي |
ھيتري |
کي جوڻ جماڻ ڏسي لچا اچي مست ٿيا، ۽ ڀانيائون |
39396 |
DYNT.utf |
ڳالھ معلوم ٿي تہ انھيءَ تھخاني ۾ باروت |
ھيتري |
کي عرض ڪيائين تہ ``قبلا! خدا جي مھربانيءَ سان |
39397 |
DYNT.utf |
ضروري لکپڙھون تنھنجي حولي ڪيون ويون ھيون |
ھيتريون |
۽ ڪاوڙ ڪيائينس ۽ چيائينس تہ ``ٻاھرين حڪومتن جون |
39398 |
DYNT.utf |
سيڪ ۽ ھيتريءَ محبت کان پوءِ چا سندن شادي |
ھيتريءَ |
جي گڏ رھڻ جو اسين ڪھڙو ذڪر لکون؟ ھيتريءَ واقفيت، |
39399 |
DYNT.utf |
محبت کان پوءِ چا سندن شادي ٿي ھئي، تنھنڪري |
ھيتريءَ |
ڪھڙو ذڪر لکون؟ ھيتريءَ واقفيت، ھيتريءَ سيڪ ۽ |
39400 |
DYNT.utf |
واقفيت، ھيتريءَ سيڪ ۽ ھيتريءَ محبت کان |
ھيتريءَ |
گھوٽ ڪنوار جي گڏ رھڻ جو اسين ڪھڙو ذڪر لکون؟ |
39401 |
DYNT.utf |
تہ انھن مان ھڪڙي يا ٻنھي کي پنھنجي ڌيءُ |
ھيس |
اگرچہ پريندي بمبئيءَ ۾ صلاح آئي |
39402 |
DYNT.utf |
تہ تون اسان جي گھر ڪڏھن ايندينءَ، تنھن |
ھيس |
پيار ڏيکاريو ھوس، ۽ اشاري طرح ايترو بہ چئي چڪي |
39403 |
DYNT.utf |
تہ سندس پيءُ سانگي سان سنڌ ۾ ويھي ويو ۽ |
ھيس |
آھي تڏھن ابي-ڏاڏي جي ڄمڻ جي جاءِ ڏسان، اگرچہ پڪ |
39404 |
DYNT.utf |
تہ قومن-قومن جي ماڻھن سان واقفيت ٿئي ۽ |
ھيس |
وڃڻ ۽ ملڪن گھمڻ جو ھوَس اڳيئي گھڻو ھو، جو خوشي |
39405 |
DYNT.utf |
تہ منھنجو مڙس بہ گويا پنھنجو فرض ادا ڪرڻ |
ھيس |
تڏھن بہ مڙس کي خوش رکڻ فرض ٿي ڄاتائين ۽ اھا بہ خبر |
39406 |
DYNT.utf |
تہ موٽي نہ ويو ھوندو، ڇالاءِ جو مڙس کي |
ھيس |
حيدرآباد ويو ھوندو.'' پر انھيءَ جي گھڻو ڪري پڪ |
39407 |
DYNT.utf |
تہ ھھڙو شھر آھي، ھيڏو شھر اھي، ۽ دلاسو |
ھيس |
تنھن کان سواءِ صفوران بہ ڀڄ جون ڳالھيون ٻڌايون |
39408 |
DYNT.utf |
تہ ڪيڏي وبئي؛ پر ڄاتائين تہ ضرور اڌ ۾ پٺتي |
ھيس |
گڏ رستي ۾ چورن اچي ڦريو ھو. انھيءَ جي بہ پڪ خبر نہ |
39409 |
DYNT.utf |
جا پرڏيھ ۾ ھيڏڙي ٻار جي انگل کڻڻ واري ھئي، |
ھيس |
ھاڻي پيءُ ۽ ڀاءُ تہ ڀڄي ويا، باقي ماءُ بچي |
39410 |
DYNT.utf |
جو ھن صاحبلوڪ دلاسو ڏنس تہ ڪنھن ھنڌ ڪا |
ھيس |
آساميون ٻيون پڙھايم تہ سڀڪي ٿي پوندو. وري ٻي طمع |
39411 |
DYNT.utf |
سا بہ ڪيائين ۽ جيڪو مڙھو مصالحو وجھڻو ھوس |
ھيس |
طرح وڃي پھچايو. پسان منجھس جيڪا ضروري ڀڃ گھڙ ڪرڻي |
39412 |
DYNT.utf |
سا ڏنائينس، ۽ جڏھن تہ اھا روس جي حد ھئي، |
ھيس |
ٻڌي خوشي سان قبول ڪئي، پاڻ جيڪا ضروري مدد گھربل |
39413 |
DYNT.utf |
۽ جيڪو احوال تاريخن پڙھڻ مان معلوم ٿيو |
ھيس |
جيڪا پيءُ جي باد گيري |
39414 |
DYNT.utf |
۽ ساڻن گڏ ھڪڙو جوان ويٺل ھو - ٽيئي لٿا. اھا |
ھيس |
۾ برقعي سان ھڪڙي زال ويٺل ھئي ۽ ھڪڙي پورھيت ساڻس |
39415 |
DYNT.utf |
. |
ھيس |
انھيءَ ڪري ٻين سڀني رٿن کان اھا رٿ وڌيڪ پسند |
39416 |
DYNT.utf |
. اگرچہ ھنن کي اھڙي مدد قبول ڪرڻ ۾ گھڻو عار |
ھيس |
ھوندي ھئي، تنھنڪري اھڙي اڇا ٻاجھ ڪرڻ ۾ حرڪت ڪانہ |
39417 |
DYNT.utf |
. انھيءَ کي ڌيءَ عزت بي نالي ھئي، تنھن سان |
ھيس |
۾ ڀائيوار ھوندو ھو، جنھن مان چڱي پيدائش ھوندي |
39418 |
DYNT.utf |
. اولاد جو انتظار ڪونہ ھوس، سڀڪنھن کي چڱي |
ھيس |
اچي پيريءَ کي ويجھو ٿيو ھو، پنجاھي ورھين جي عمر |
39419 |
DYNT.utf |
. اوھان جو گھر پنھنجو گھر ٿي ڄاڻان؛ پر آخر |
ھيس |
ڀڳي آھين؟'' پر ھن چيس ``آءُٗ تہ اوھ ان وٽ ڏاڍي سکي |
39420 |
DYNT.utf |
. اھو سچ آھي تہ ھن پنھنجي دولت پنھنجي اولاد |
ھيس |
ٻيو ڌلڌو ڪونہ ڪندو ھو، تڏھن بہ تمام اڻھوند ڪانہ |
39421 |
DYNT.utf |
. ائين ڪبن ڄاڻندي ھئي تہ زال مڙس جي زيردست |
ھيس |
۽ گھمڻ ڦوڻ جي گھڻي شوقين ھئي. مڙس تي آڊڪ نہ ايندي |
39422 |
DYNT.utf |
. پر ھنن جي اچڻ ڪري حامد کي ڪا گھڻي خوشي |
ھيس |
ھئي ۽ سندس صحبت ۾ حامد جي وري بہ سڌرڻ جي اميد |
39423 |
DYNT.utf |
. پئسو بہ چڱو موچارو گڏ ڪيو ھئائين، تنھنڪري |
ھيس |
ڪم چڱيءَ طرح پئي ھليو، گھڻي معرفت شھر ۾ ٿي ويئي |
39424 |
DYNT.utf |
. دنيا ۾ جدا قسمن جي ماڻھن سان ھلت چلت ڪھڙيءَ |
ھيس |
۽ ڌاربن ملڪن ۾ رلي ھئي، تنھنڪري دل جي ھمٿ وڌيڪ |
39425 |
DYNT.utf |
. سندس صلاحکاريون ھيون ھڪڙي بختاور ۽ ٻي |
ھيس |
ٻاھرئين ماڻھوءَ سان صلاح ڪرڻ لاءِ بہ دل نہ چوندي |
39426 |
DYNT.utf |
. طبع جو تمام حليم ھو؛ اھڙو جو شھر جا ھندو |
ھيس |
سان ھئي، تنھنڪري لياقت ۽ فضيلت بہ گھڻي ھوادي |
39427 |
DYNT.utf |
. ھوءَ ڌارين مڙسن ۽ ڌاربن ملڪن ۾ رلي ھئي، |
ھيس |
پھرين ڏينھن ۾ زينت بانوءَ کي ھوندي ھئي، سا ھاڻ نہ |
39428 |
DYNT.utf |
. ھيترا ڏينھن پاڻ ٻارن ٻچن سان رھيو ھو، |
ھيس |
پورھيت گھر ۾ موجود ھئي، جنھن جي لڇڻن جي چڱي خبر |
39429 |
DYNT.utf |
. `نبم نان، صحت جان.' آڻي اسان کي ھتي رلايو |
ھيس |
جي پاڙ ڪڍي اٿس. ڪھڙي نہ آرام سان مڙس جي ڪکن ۾ ويٺي |
39430 |
DYNT.utf |
. ڪپڙو گندي تہ سٺو رکندي ھئي، پر گھر مان |
ھيس |
ھو. انھيءَ ھوندي بہ پوشيد گائي حد کان وڌيڪ ھوندي |
39431 |
DYNT.utf |
مون کي دل ۾ ويچار ھو. لاشڪ سرائي بہ ھن ڪم |
ھيستائيب |
ڪالھوڪو خواب جو مون تو کي ٻڌابو ھو، تنھن جو بہ |
39432 |
DYNT.utf |
پئي ولايت ۾ پھچايس. ٿوري عرصي ۾ ھي مشھور |
ھيستائين |
پئسن جي مدد پريندي کان پيءُ جي ھيس، جنھن |
39433 |
DYNT.utf |
مائي بہ پنھنجي دل ۾ ٺھراءُ ڪري رھي ھوندي، |
ھيستائين |
تہ سرائيءَ جي گھران سماءُ ولجي تہ ڪھڙو حال آھي، |
39434 |
DYNT.utf |
اجھا اندر رکي آھي. |
ھيس، |
سارو ميوو ۽ ھڪڙي سھڻي پيتي مال جي آءُٗ کڻي آئي |
39435 |
DYNT.utf |
انھيءَ کان گھٽ ھتي بہ نٿي مليس. ڏينھَن |
ھيس، |
زينت بانو ھتي سکي ھئي ۽ جھڙي ھن گھر ۾ محيت ملندي |
39436 |
DYNT.utf |
پسر ھينٺر ٿيو نوڪر، پرائي وس، ڪڏھن ڪٿي |
ھيس، |
نہ آيو. جيسين ھڪ ھنڌ ويٺو ھو، تيسبن پرواھ ڪانہ |
39437 |
DYNT.utf |
تنھن جو پتو پيم ۽ اھا شيءِ بہ لڌيم، مگر |
ھيس، |
پڪ ٿيس تہ جنھن ڳالھ جي پٺيان |
39438 |
DYNT.utf |
تنھن ۾ پنڌ ڪرڻ سان گھٽايائين ڪين، ۽ سج |
ھيس، |
ڏٺو ھو، چارو لڳو پيو ھو، ۽ وري آزاد ٿيڻ جي بہ خوشي |
39439 |
DYNT.utf |
تنھنڪري اھا گھڙي فرصت ڄاڻي، اللّھ کي باد |
ھيس، |
زال ھئي، تنھن خدا تي کڻي توڪل رکي. بڏي مرڻ جي پڪ |
39440 |
DYNT.utf |
تنھنڪري پاڻ بہ سڌري پيو ھو. پر ھن کي شڪار |
ھيس، |
وئس ايندو ھو، ۽ ھن جي معرفت چڱن چڱن ماڻھن وٽ اچ وڃ |
39441 |
DYNT.utf |
تنھنڪري جن ساڻس کڏ گذاريو ھو، سي بہ ڀلجي |
ھيس، |
ھئي ۽ ھينئر ٻيو نالو ھوس، ٻي ٻولي ھيس، ٻي حالت |
39442 |
DYNT.utf |
تنھنڪري جڏھن دائيءَ ساڻس ذڪر چوريو، تڏھن |
ھيس، |
طرح ويچار ڪري رھي ھئي، ۽ اعا جاءِ ھر طرح پسند آئي |
39443 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ٽپ ڏيئي اچي مانيءَ تي ويٺي. ٻيئي |
ھيس، |
ٿي، پر لاچار ھئس، ڍونگ ڪري پنھنجي آبرو بچائڻي |
39444 |
DYNT.utf |
تہ بہ ڇوڪريءَ جي تعريف ٻڌي، وڏ گھري ڄاڻي، |
ھيس، |
تنھن کي وري پنھنجي طمع ھئي ۽ اگرچ ھڪ زال اڳي بہ |
39445 |
DYNT.utf |
تہ صفوران آسپاس ھوندي. |
ھيس، |
پيون ھيون. ھوءَ ھيڏي ھوڏي ڏسڻ قڳي. ڊپ بہ ٿيس پر پڪ |
39446 |
DYNT.utf |
تڏھن اڪٽر انھيءَ ڏک کان رئندي ھئي، تہ شايد |
ھيس، |
رنج بہ ٿي ھئي. پوءِ جڏھن اھا ڳالھ ياد پوندي |
39447 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ ھو ڏاھو ۽ آزمود گار ماڻھو ھو. بلڪل |
ھيس، |
چلت ڇڏي بہ نہ سگھيو تنھنڪري البت ڏکيائي ھوندي |
39448 |
DYNT.utf |
تڏھن پنھنجي اولاد جي لاءِ حتي المقدور |
ھيس، |
صلاح علي رضا کي بہ پسند آئي، جڏھن خدا وسعت بہ ڏني |
39449 |
DYNT.utf |
تڪي ڪڏھن سلطان ئي کي پاڻ ڏي منھن مٽيل دَتائين، |
ھيس، |
ڀروسو ھو، جو اھڙن حاسدن جي پرواھ ئي ڪانہ ھوندي |
39450 |
DYNT.utf |
جا انھيءَ قسم جي منڊمن مان ھئي، جي ڄاڻنديون |
ھيس، |
ھو. ٻيو وري سندس منڊم بحث ۾ مددگار ھوندي |
39451 |
DYNT.utf |
جا زينت بانوءَ جي سنڀال ھيٺ ھئي ۽ جا ھينئر |
ھيس، |
کي عظمت بي بہ ڪري سڏيندا ھئا) ھندستاني زال مان |
39452 |
DYNT.utf |
جنھن جو نالو آمرازادي رکيو ھئائين. |
ھيس، |
لکي پڙھي ڄاڻندي ھئي. تنھن مان ھڪڙي ڌيءَ بہ ڄائي |
39453 |
DYNT.utf |
جنھن ھيستائين پئي ولايت ۾ پھچايس. ٿوري |
ھيس، |
بيھاريائين. پئسن جي مدد پريندي کان پيءُ جي |
39454 |
DYNT.utf |
جو اھو ڪونہ ھوندو، جنھن سان ھن مرڪڻ ڌاران |
ھيس، |
طبعيت اھڙي چڱي |
39455 |
DYNT.utf |
جو مرڻ مھل بہ زينت بانوءَ کي باد ڪيو پئي |
ھيس، |
ماءُ ڪري ڄاڻندا ھئا. ھنن سان ايتري خاطر ھوندي |
39456 |
DYNT.utf |
رئندي پٽيدي ھئي، پر ھو ليکيندو بہ ڪين ھوس. |
ھيس، |
ھن بہ پرواھ ڪانہ رکي. ھوءَ ويچاري گھڻو ئي چوندي |
39457 |
DYNT.utf |
سا بہ جاڳي، چوڻ لڳيس تہ ``مائي ڇو اڄ تو کي |
ھيس، |
ٿڌا ساھ کنيائين ۽ آٿلي پٿلي. مريم جا ويجھو ستل |
39458 |
DYNT.utf |
سا حاصل ڪين ٿئيس ھا. انھيءَ سبب ھن کي لاچار |
ھيس، |
۽ جي مليس بہ ھا تہ بہ جنھن لذت ڀرئي گذاري جي آميد |
39459 |
DYNT.utf |
سا وري ياد آيس. ڪڏھن خدا جو نالو ياد بہ |
ھيس، |
رستا وٺڻ ضرور ٿيا. ھيترا ڏينھن مسلماني وسري ويئي |
39460 |
DYNT.utf |
سا ھاڻي ڪانہ ٿيس. ٻيو وري سرائي فتح خان |
ھيس، |
پوءِ آيو ھو، تنھنڪري سڃاڻپ ۽ جا ٻيدائش اڳي ھوندي |
39461 |
DYNT.utf |
سا ڏئي علي رضا آٿيو، ۽ زال کي پيار ڏيئي |
ھيس، |
انھيءَ طرح جيڪا ضروري فھمائش ڏيڻي |
39462 |
DYNT.utf |
سندس گڻن جي تعريف ڀاءُ کان بہ ٻدي ھئائيڻ، |
ھيس، |
تي خيال ڪرڻ لڳي، علي رضا جي گھر جي خبرچار ساري |
39463 |
DYNT.utf |
نہ تہ ويس ٿي ھلي. ھاڻ مائي تڏھن آٿ تہ ھلون.'' |
ھيس، |
چڱو جو تون آئينءَ، آءُٗ بہ تنھنجي دلاسي لڳي ويٺي |
39464 |
DYNT.utf |
نڪا ھيٺان ڪا صحيح ھيس؛ جنھن مان خبر پوي |
ھيس، |
اھو خط گونگو لکيل ھو. نڪا مٿان عبارت |
39465 |
DYNT.utf |
ھن جي اولاد کي پنھنجو اولاد ڪري ڄاڻندو |
ھيس، |
۽ پرڻايو ھئائينس، تنھنڪري ھن سان گھڻي محبت ھوندي |
39466 |
DYNT.utf |
ھينئر تہ زال ھن جي فرمانبردار ھئي. مطلب |
ھيس، |
حاصل ٿي ٿئي، تنھن جي منڊم ھوندي ڪابہ خبر ڪانہ |
39467 |
DYNT.utf |
ٻي حالت ھيس، تنھنڪري جن ساڻس کڏ گذاريو |
ھيس، |
جھڪي ٿي ڦري وئي ھئي ۽ ھينئر ٻيو نالو ھوس، ٻي ٻولي |
39468 |
DYNT.utf |
۽ اھو شھر بہ انھيءَ ھنڌان اٺ-ڏھ ڪوھ مس ھو، |
ھيس، |
ڪجي. زينت بہ اڳيئي ٻڌايو ھون تہ آءُٗ شھر ڏي وڃڻي |
39469 |
DYNT.utf |
جنھن مان خبر پوي تہ ڪنھن، ڪنھن ڌي لکيو. |
ھيس؛ |
لکيل ھو. نڪا مٿان عبارت ھيس، نڪا ھيٺان ڪا صحيح |
39470 |
DYNT.utf |
رھندس. جيسين توکي وري اچي پاڻ سان وٺي ويندس، |
ھيکلو |
سان گڏ ويٺي آھين؛ پر حال منھنجا، جو پرڏيھ ۾ وڃي |
39471 |
DYNT.utf |
آھين.'' زينت کي بہ اھا صلاح پسند آئي. ھڪڙو |
ھيکلي |
رات ٽڪڻ جي صلاح ڪيس ۽ چيائينس تہ ``رات ٿي پوي تون |
39472 |
DYNT.utf |
پئي وئي، پر ڏينھن ڏٺو ھو، چارو لڳو پيو |
ھيکلي |
انھي ڏس تي زينت آٿي ھلي. اگرچ جھنگ مان |
39473 |
DYNT.utf |
ويٺي ھونديس، ڀلائي ڪري سگھا موڏجو.'' |
ھيکلي |
زينت بانوءَ چيس تہ ``سائين، آءُٗ |
39474 |
DYNT.utf |
تہ انھيءَ بندوبست ڪرڻ واري زينت بانو آھي |
ھين |
انھيءَ ڏينھن جي لاءِ منتظر رھنديون ھيون. اھا خبر |
39475 |
DYNT.utf |
تہ رات جو ٿڌ ۾ پنڌ ٿيندو، ٻئي ڏينھن سوير |
ھين |
راڄ مان ھو، تنھن کي بہ صديق گھڻي پارت ڪئي. اميد |
39476 |
DYNT.utf |
تہ سگھوئي مائٽ ٿينداسين ۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ |
ھين |
ھئا تہ اڳي کان وڌيڪ پاڻ ۾ گستاخ رھندا ھئا، جو پَڪ |
39477 |
DYNT.utf |
تہ عزت واري امير جي زال آھي ۽ ڏاڍي ھوشيار |
ھين |
رکيائين. ھن جي تعريف اندر بہ پھتي ھئي، ۽ خبر |
39478 |
DYNT.utf |
تہ وڏيڻ ۾ گذاريون-اھڙي سندن مراد خدا پوري |
ھين |
ڏاڍي آرام سان رھڻ لڳا. جھڙي ننڍي ھوندي کان خواھش |
39479 |
DYNT.utf |
تہ ھو اچي اسان کي روئي ملندا، پوءِ زينت |
ھين |
ڪيو، جو زينت بانوءَ کي کڻي ڪوٺيءَ ۾ لڪايائون. پڪ |
39480 |
DYNT.utf |
تہ ٻڏي ويئي؛ ھنن جي وري ڏسڻ جي اميد ئي ڪانہ |
ھين |
ھو، سي بہ ڀلجي ويا. وري ھنن ھن کي مئو سھسايو ھو. پڪ |
39481 |
DYNT.utf |
ماني پچائڻ واري. پٽس پرڻيل ھو، پر مھينو-ڏبڍ |
ھين |
ڪنھن ڪارخاني ۾ ڪمائڻ ويندو ھو ۽ ٽين دڪڙي پورھيت |
39482 |
DYNT.utf |
ڇا؟'' |
ھين |
لينت پڇيو تہ ``منھنجي لاءِ؟ منھنجي ڏسڻ جي سک بئي |
39483 |
DYNT.utf |
. |
ھين |
تنھنڪري ھڪ ٻئي جي حال جي ۽ ھلت چلت جي پوري خبر |
39484 |
DYNT.utf |
. |
ھين |
ڪن جا مائٽ بہ اتي ھوندا ھئا، جن سان آمدرفت ھوندي |
39485 |
DYNT.utf |
. |
ھين |
ھئن ۽ انھيءَ ھوندي بہ ڳچ جيتري رقم بچت ٿي پيئي |
39486 |
DYNT.utf |
. خدا ڪري تہ خير سان لينگري وڃي شينھن ڪلھي |
ھين |
ٻڏان چڙھان. اھوئي خيال ھوم، جنھن ۾ موڙھي ويٺي |
39487 |
DYNT.utf |
تہ سيٺ گل محمد چڱو ماڻھو آھي ۽ سندس ننڍو |
ھينءَ |
شھربانوءَ چيو تہ ``سو |
39488 |
DYNT.utf |
ڪيو، جو رات جو سمھڻ مھل زھر ذرو کائي ڇڏيائين. |
ھينءَ |
وڪڻي ڇڏينداسون. ھن ڊپ ۽ شرم کان علي نواز جي ماءُ |
39489 |
DYNT.utf |
آھن؟ جيسين اسان جو حامد، خدا حياتي ڏئيس-کٽڻ |
ھينئر |
پيو گذري، تڏھن بہ جي دوُر پاڻ اڳي ڏٺا آھن، سي ڪي |
39490 |
DYNT.utf |
اچي پيريءَ کي ويجھو ٿيو ھو، پنجاھي ورھين |
ھينئر |
تڏھن ھن جي دل ۾ پيو تہ ھاڻي ھتان موڪلائي ھلجي. |
39491 |
DYNT.utf |
اسان جو وارث آھي. گھر ۾ ھينئر مڙس ماڻھو |
ھينئر |
تي وجھنديس. ليٺ اھو بہ ھيڏو سارو اچي ٿيو آھي، ليٺ |
39492 |
DYNT.utf |
استنبول ۾ گھر ڪري رھندو ھو ۽ سندس ڪارخانہ |
ھينئر |
جو ھو ۽ ھن جا خيال پيءُ جي خيالن سان ملي ٿي آيا. ھو |
39493 |
DYNT.utf |
اسين پنھنجين زالن سان فرحتن ۾ پيا گذاريون |
ھينئر |
کي تعليم ڏيئي، ھزار خرچني ھھڙي درجي تي پھچايو |
39494 |
DYNT.utf |
انگريز آئي مائٽن جي مرضي ويئي، ھينئر مرضي |
ھينئر |
چوين تہ جيڪا اوھان جي مرضي؟ منھنجي مرضي ڪھڙي آھي! |
39495 |
DYNT.utf |
اوھان کي خوش ڪري زال پرڻجي، مرڻ گھڙيءَ |
ھينئر |
ھن گھڙيءَ جو رنج اوھان جو کڻدس تہ حرڪت ڪانھي، مگر |
39496 |
DYNT.utf |
ايتري وسعت وارا اچي ٿيا، جو تمام چڱي بنگلي |
ھينئر |
وٽ ويندو بہ ڪتن ھو. ھن جي پيدائش ھرطرح وڌڻ لڳي. ھي |
39497 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ ۾ ڪين ھئا، ھو وڃي سنڌ حيدرآباد |
ھينئر |
جي تانگھ گھڻيئي لڳيس، پر ھن جا ماءُ-پيءُ تہ |
39498 |
DYNT.utf |
بہ رکڻ لڳا. |
ھينئر |
ويئي ھئي. جيڪو انگريزي دستور گھر رکڻ جو ھو، سوئي |
39499 |
DYNT.utf |
پاڻ کي دولتمند ٿي ڄاتو. ھنن جو گڏجڻ اتفاق |
ھينئر |
جي دولت سا ھينئر ھن جي دولت ھئي، تنھنڪري ھن بہ |
39500 |
DYNT.utf |
پنھنجو ڪنڌ لڪايو وتن گذاريندا.`` |
ھينئر |
ٿا ٽرن، گلا ڪندي ھنن کي دير ڪانہ ٿي ٿئي، اشراف تہ |
39501 |
DYNT.utf |
پنھنجي پگھار مان ئي سٺ. ستر رپيا گڏ ٿيا |
ھينئر |
پئسا بہ گڏ ڪريان؛ متان ڪا ويل نہ ڪنھن جھڙي! سو |
39502 |
DYNT.utf |
پوليس جي نوڪريءَ ۾ ھو، سو اچي ڪنھن معاملي |
ھينئر |
رضا جن جي آئي کي ڇھ مھينا مس گذريا تہ حامد علي، جو |
39503 |
DYNT.utf |
پئسي وارو بہ ھو ۽ اھڙي قسم جو خرچ ھو آسانيءَ |
ھينئر |
علي رضا |
39504 |
DYNT.utf |
پيريءَ ڪري يا آرام وٺڻ جي اردي سان ٻيو |
ھينئر |
جيتوڻيڪ علي رضا |
39505 |
DYNT.utf |
تمام وڏو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو ھو. |
ھينئر |
ڪندو ھو، تہ بہ ھاڻ وڪالت ڪري اچي بخت لڳو ھوس، سو |
39506 |
DYNT.utf |
تمام ڪراڙي اچي ٿي ھئي، سا ؟؟؟ اريدار مجاور |
ھينئر |
ٿيندو آھي. انھن جي قبر تي ويچاري مريم، جا پڻ |
39507 |
DYNT.utf |
تہ زال ھن جي فرمانبردار ھئي. مطلب تہ ھن |
ھينئر |
ٿي ٿئي، تنھن جي منڊم ھوندي ڪابہ خبر ڪانہ ھيس، |
39508 |
DYNT.utf |
جو شوق رکي سکڻ لڳي، سو ويئي روز بروز خبردار |
ھينئر |
ڪم ۾ گھڻي مدد ڏني.ھيءَ اصلي ھوشيار ھئي، ويتر |
39509 |
DYNT.utf |
جو ھو اتان نڪرڻ لڳا، سو ھن ويچاريءَ کي |
ھينئر |
بانو زور ڪري ٿورو گھڻو لِڪائي ماءُ کي ڏيندي ھئي. |
39510 |
DYNT.utf |
جو ھينئر خراي پھچائي ھا؛ پر ھاڻي پڪ اٿس |
ھينئر |
ماربي کي دلبو ڏيئي خوش رکيو اٿم، نہ تہ ھو مون کي |
39511 |
DYNT.utf |
چوويھن ورھين جو جوان مالھو ھو، ھو تمام |
ھينئر |
ڪئي ھئي، ۽ گھر جو بار سڄو ئي علي رضا تي ھو، جو |
39512 |
DYNT.utf |
حياتي جي پڇاڙيءَ ۾ دربدر ٿيڻ چڱو ناھي، |
ھينئر |
رضا جن کي اوڏي وڃڻ جي خواھش ڪانہ ھئي. چيائون تہ `` |
39513 |
DYNT.utf |
خدا تي ڪم رکي، توڪل ڪري اچي اتي نڪتي ھئي. |
ھينئر |
۾ ڪن ورھين تائين گھر ڪري رھڻ جو ارادو ھو. سو |
39514 |
DYNT.utf |
خدا جي مھربانيءَ سان علي رضا جو گھر اچي |
ھينئر |
۽ پٽ ڄائس، جنھن جو نالو منصور علي رکيائون. سو |
39515 |
DYNT.utf |
خراي پھچائي ھا؛ پر ھاڻي پڪ اٿس تہ ڪميني |
ھينئر |
دلبو ڏيئي خوش رکيو اٿم، نہ تہ ھو مون کي ھينئر جو |
39516 |
DYNT.utf |
رنڙ آھي. ھوءَ اگرچہ پورھيت ھئي، پر گھر |
ھينئر |
کان اڳيئي ڳالھين ڪندي ھن کي معلوم ٿيو ھو تہ ھيءَ |
39517 |
DYNT.utf |
زال جي رنڊڪ ڪانہ ھئي، جوان پورھيت گھر ۾ |
ھينئر |
سان اڳي ھئي، تنھن کان ھاڻ وڌيڪ ٿي ويئي. علي رضا کي |
39518 |
DYNT.utf |
زال کي روڪڻ لڳو. |
ھينئر |
ھونديون، سي ڪنن سان ٻڌيون ھوندائين. تنھنڪري ھو |
39519 |
DYNT.utf |
سرائي فتح خان جو گھر نہ ھو، حامد ۽ مھاڻيءَ |
ھينئر |
کي بہ علي رضا ھنن جي گھر ڏي وڃڻ کان روڪي ڇڏيو، جو |
39520 |
DYNT.utf |
سندن عزيز ظاھر ٿي پيو. |
ھينئر |
سڀئي ھن کي اڳي کان وڌيڪ آبرو ۽ پيار ڏيڻ لڳا، جو |
39521 |
DYNT.utf |
سورھن ورھين جي جوان زال ھئي ۽ حسن واري |
ھينئر |
سڱ لاءِ بمبئيءَ جي ھڪڙي-ٻن وڏن ماڻھن چوايو. ھوءَ |
39522 |
DYNT.utf |
سورھن-سترھن ورھين جو ھو ۽ انھيءَ ڄمار ۾ |
ھينئر |
۾ ھو تہ في الحال پنھنجي وڏي پٽ کي ولايت موڪلي. اھو |
39523 |
DYNT.utf |
ظاھر ٿيڻ بھتر آھي. انھيءَ رٿ ۾ ھئي، تہ ڪو |
ھينئر |
ڏڍ تي دل ۾ اھو ٺھراءُ ڪيائين تہ پوءِ ظاھر ٿيڻ کان |
39524 |
DYNT.utf |
علي رضا کي بک ڪانہ ھئي. مگر ھن جي دل ۾ جا |
ھينئر |
انھيءَ طرح ٻہ-ٽي مھينا ھنن سڀني گڏجي پئي گذاريو. |
39525 |
DYNT.utf |
علي رضا وڏي اوج تي ھو. مسلماني بادشاھيءَ |
ھينئر |
سر گھوري بيٺا ھئا، ۽ ذرو بہ مٿس حسد نٿي نيائون. |
39526 |
DYNT.utf |
غريب ھو، تہ ڀؤ ڪونھي، پر سندس اولاد تمام |
ھينئر |
جيڪڏھن علي رضا ويچارو پنھنجي سر |
39527 |
DYNT.utf |
کڻي ماٺ ڪئي. |
ھينئر |
۽ شھربانوءَ کي بہ اڳئي ھن جي دل جي خبر ھئي، تنھن |
39528 |
DYNT.utf |
کي بہ ڪين ٿي سجھيو تہ ڇا ڪريان! ھھڙي وڏي |
ھينئر |
ھوڏي جو ڳالھيون ڪري ٺھي وييون. زينت بانوءَ کي |
39529 |
DYNT.utf |
گوشو ڪرڻ لڳا. جيڪا گستاخي ھو اڳي ھن سان |
ھينئر |
بند ڪيائون، ۽ وري جن وٽ ويندڙ ھئا سي بہ ھنن کان |
39530 |
DYNT.utf |
گوشہ نشين ٿي ويھڻ ۽ خدا جي عبادت ڪرڻ اسان |
ھينئر |
۾ دربدر ٿيڻ چڱو ناھي، اڳيئي گھڻو رُليا آھيون. |
39531 |
DYNT.utf |
گھڻن وڏن وڏن ماڻھن سان ٿي. اٺن - ڏھن مھينن |
ھينئر |
ھن جي معرفت |
39532 |
DYNT.utf |
گھڻو گھٽ ڏٺائون. نيٺ ٿورو ٿورو ڪري ھن سان |
ھينئر |
ھئا، سي لٿا. جيڪا ھن جي اجائي ھلت ڏٺي ھئائون سا |
39533 |
DYNT.utf |
لاھي ھنن کي ڏنائين؛ ۽ زينت تہ پنھنجي ھڙئي |
ھينئر |
ڳھ پڳھ ھئا، سي ڍڪي مائٽن کي ملڻ آئي ھئي - اھي سڀ |
39534 |
DYNT.utf |
مرضي ٿي ڇوڪرن جي. منھنجي ھلي ھا، تہ اڄ آءُٗ |
ھينئر |
ڪھڙي آھي! ھينئر انگريز آئي مائٽن جي مرضي ويئي، |
39535 |
DYNT.utf |
منجھس ٻيا ماڻھو ويٺا آھن.'' |
ھينئر |
پري ناھي، او اھيو پريان ھن ماڙيءَ تي ھوندو ھو. پر |
39536 |
DYNT.utf |
مڀڪائي ٿي ھلي!'' شھربانوءَ چيو تہ ``آھي بہ |
ھينئر |
اچي وڃي! ڍما محمد رمضان وڪيل ڪو گھٽ آھي، ڄنھن جي |
39537 |
DYNT.utf |
مڙس ماڻھو اھوئي آھي.'' |
ھينئر |
اچي ٿيو آھي، ليٺ ھينئر اسان جو وارث آھي. گھر ۾ |
39538 |
DYNT.utf |
ورھيہ-ڏيڍ جي ھئي. |
ھينئر |
زال مان ھيس، جا زينت بانوءَ جي سنڀال ھيٺ ھئي ۽ جا |
39539 |
DYNT.utf |
وڏو ماڻھو آھي ۽ ھزارن جو ڌڻي آھي تہ ڀؤ |
ھينئر |
انھيءَ جي بابت بہ منھنجو اھڙوئي اعتراض آھي. ھو |
39540 |
DYNT.utf |
ھتي اچڻ لڳيون ۽ جيڪي ٻڙھي آٿيون، سي بلڪل |
ھينئر |
ڪري ٻاھرئين ڪنھن اسڪول ۾ نہ پڙھنديون ھيون، سي |
39541 |
DYNT.utf |
ھن جي دل تي تازيون ٿيڻ لڳيون. ھي ڏاڍو پشيمان |
ھينئر |
پيءُ - ماءُ سان جيڪي عقوبتون ڪيون ھئائين، سي |
39542 |
DYNT.utf |
ھن جي دولت ھئي، تنھنڪري ھن بہ ھينئر پاڻ |
ھينئر |
پر سندس اولاد تمام دولت وارو ھو. ۽ انھن جي دولت سا |
39543 |
DYNT.utf |
ھن کي خبر پوڻ لڳي. منڊم ھوندي پيءُ - ماءُ |
ھينئر |
استنبول ۾ جو تُرڪڻ گھر ۾ ھئي، تنھن جي خوبيءَ جي |
39544 |
DYNT.utf |
ھن کي لاچار ٿيو اھڙو وڏو بندوبست ڪرڻ؛ جو |
ھينئر |
زينت سان مختصر بندوبست سان ڪئي ھئي، پر تڏھن بہ |
39545 |
DYNT.utf |
ھن کي ياد آيو تہ جڏھن ولايت ۾ ھوس ۽ منڊم |
ھينئر |
|
39546 |
DYNT.utf |
ھي پنھنجي آل عيال سوڌو اچي نڪتو، ۽ عزت |
ھينئر |
۾ لٿا. جنھن شھر ۾ علي رضا ننڍو ٿي وڏو ٿيو ھو، آتي |
39547 |
DYNT.utf |
ئي موڪلائجي.'' |
ھينئر |
۽ ليٺ مون کي ھتان وڃڻو بہ آھي، تڏھن بھتر آھي تہ |
39548 |
DYNT.utf |
ٻن-اڍائن ورھين جي ڃمار جو ھو ۽ ھڪڙي ڌيءَ |
ھينئر |
مريم اڃا وٽن ھئي، ھڪڙو پٽ محبوب علي ھئس، جو |
39549 |
DYNT.utf |
ٻيو نالو ھوس، ٻي ٻولي ھيس، ٻي حالت ھيس، |
ھينئر |
تنھنڪري بيشڪ سندس شڪل جھڪي ٿي ڦري وئي ھئي ۽ |
39550 |
DYNT.utf |
ڇا چوان، آءُٗ پاڻيھي ڳالھ ڳاڻي ڏينھن-ٻن |
ھينئر |
ڪري، منھن مٿي ڪرڻ لڳس. زينت چيو تہ ``مائي، آءُٗ |
39551 |
DYNT.utf |
ڌڪارڻ لڳو؛ تنھنڪري اھا اڳوڻي آمد رفت ڇڏي |
ھينئر |
جنھن صحبت مان اڳي ھن کي لذت ايندي ھئي، تنھن کي ھن |
39552 |
DYNT.utf |
ڏک ۽ عذاب ٿي پيا. ويچارو گذريون ڳالھيون |
ھينئر |
تي آيو. جيڪي خوشيءَ جا سانباھا ڪيا ھئائين، سي |
39553 |
DYNT.utf |
ڪپڙا گنديون ۽ ڳھ ڳٺا گھرڻ لڳي، تنھن جي |
ھينئر |
۾ کارڪون ورھائي آڻي گھر ويھاريو ھئائينس، جا |
39554 |
DYNT.utf |
ڪُتي ٻلي واري ريڙھ پيڙھ وڃي رھي. ھڪڙي ڀيري |
ھينئر |
وچ ۾ زال - مڙس واري محبت ھئي، سا تہ نڪري ويئي، |
39555 |
DYNT.utf |
ڪيو، جو زينت بانوءَ کي کڻي ڪوٺيءَ ۾ لڪايائون. |
ھينئن |
اڳيان ھنن وري |
39556 |
DYNT.utf |
انھيءَ کان سواءِ ٻيو بہ اٿي-ويُيءَ جو ھذڪو |
ھين، |
پڙھائڻ جي ڪم تي رکيائون، جو گھر ۾ ٽي-چار ڇوڪريون |
39557 |
DYNT.utf |
تنھنڪري سرائي، ٻيو نوڪر نہ رکيو ھو. انھيءَ |
ھين، |
ھو ھن کي ماءُ وانگي ڄاڻندا ھئا. پيدائش پوري پني |
39558 |
DYNT.utf |
تہ اسان سان ٺھي ويئي آھي، ظاھري ڪري ڏسجي |
ھين، |
انھيءَ باب ۾ ھن کي چؤ، ڏس تہ ڇاٿي چوي.'' ايتري پڪ |
39559 |
DYNT.utf |
تہ انھي رات ڪي ٻہ زالون ڳھن ڳٺن سميت ھن |
ھين، |
گھمندي ھي شڪار منھن پئجي ويو ھون؛ يا تہ ڪا کڻڪ |
39560 |
DYNT.utf |
جا گھڻن ورھين کان وٽن رھندي آئي ۽ گھر جو |
ھين، |
سندس زال ھئي، جنھن جو نالو جان بيبي ھو، ۽ پورھيت |
39561 |
DYNT.utf |
جو ھنن کي ڪنھن لڙائيءَ جو خيال بہ ڪونہ |
ھين، |
ھو سامھان ٿيا سھي، پر تراريون ۽ بندوقون ساڻ نہ |
39562 |
DYNT.utf |
سا سانجھن جو ڏاڪڻ جي پاسي کان رسي سان ٻڌل، |
ھين، |
پيئڻ جي لاءِ اٿي. پاڻيءَ حي ھڪڙي وڏي گگھري ساڻ |
39563 |
DYNT.utf |
نڪو زينت ٻانوءَ کي انھيءَ ڳالھ ظاھر ڪرڻ |
ھين، |
منجھانئس خوش ھئا. پر ھن جي لکپڙھ ڄاڻڻ جي خبر ڪانہ |
39564 |
DYNT.utf |
ھو ٻيءَ جي تلاش ۾ ھئا. مٿين آيا شيخ شھابالدين |
ھين، |
تڏھن ٻار بہ سنڀاليندي ھئي. پر آھا ھاڻي ڇڏي ويئي |
39565 |
DYNT.utf |
تنھنڪري امڪان ڪونہ ھو تہ ھن کي سڃاڻن. انھيءَ |
ھين؛ |
پڪ ھين تہ ٻڏي ويئي؛ ھنن جي وري ڏسڻ جي اميد ئي ڪانہ |
39566 |
DYNT.utf |
ماڻھن ۾ حال ڪونہ وڃيرھيو آھي-لہ لميرن مان |
ھينٺر |
ٿني، تہ پاڻ بہ خوش رھي ۽ اسين بہ ڳڻتيءَ کان ڇٽون. |
39567 |
DYNT.utf |
ٿيو نوڪر، پرائي وس، ڪڏھن ڪٿي ڪڏھن ڪٿي. |
ھينٺر |
جيسين ھڪ ھنڌ ويٺو ھو، تيسبن پرواھ ڪانہ ھيس، پسر |
39568 |
DYNT.utf |
ھڪڙي بختاور ۽ ٻي سندس جوان ۽ پڙھيل ڌيءَ |
ھيون |
صلاح ڪرڻ لاءِ بہ دل نہ چوندي ھيس. سندس صلاحکاريون |
39569 |
DYNT.utf |
۽ انھن جي سمجھاڻي ڏيڻي پوندي ھئي. |
ھيون |
قرآن جون آيتون ۽ حديثون شاھديءَ ۾ آڻڻيون پونديون |
39570 |
DYNT.utf |
۽ تو کي تاڪيد ڪيو ويو ھو تہ انھن جو جلد |
ھيون |
جون ھيتريون ضروري لکپڙھون تنھنجي حولي ڪيون ويون |
39571 |
DYNT.utf |
۽ سندس ماڻھو رھندا ھئا. |
ھيون |
پيئي آھي ۽ انھيءَ مڏئيءَ ۾ سيٺ جون جايون جڳھيون |
39572 |
DYNT.utf |
۽ واپار ۾ بہ ھٿ ھوس، تنھنڪري ھلنديءَ وارو |
ھيون |
ھو. سندس ڪيتريون ئي ٻيڙيون مڏئيءَ وٽ سمنڊ ۾ ھلندڙ |
39573 |
DYNT.utf |
۽ ھو ٻيئي ؟؟؟ھڪٻين جي ملڪ تي ڪاھ ڪري قرون |
ھيون |
ڏينھن ۾ روس ۽ ايران جي وچ ۾ اڪثر لڙايون ٿينديون |
39574 |
DYNT.utf |
۽ ٻي ڪا جوان منڊم ھٿ ڪري انھيءَ سان شادي |
ھيون |
ھئي، جو وٽن ڪيترائي صاحبلوڪ ۽ منڊمون اينديون |
39575 |
DYNT.utf |
۽ ٻيون بہ جن جي خواھش ٿيندي ھئي، سي اچي |
ھيون |
جمعي جي ڏينھن شام جو سڀ بيبيون، جي ھن سان واقف |
39576 |
DYNT.utf |
. |
ھيون |
جي وڏي آبادي ھئي. ھو ھن جي لاءِ وڏي مدد ھونديون |
39577 |
DYNT.utf |
. |
ھيون |
ٿي ڄاتائون، تنھنڪري ھن کي پاڻ زيادہ عزت ڏينديون |
39578 |
DYNT.utf |
. |
ھيون |
ھليون وينديون ھيون، ۽ وري اٺين ڏينھن گڏ ٿينديون |
39579 |
DYNT.utf |
. انھن جي ھوندي ھن جي گھر جي وڏي آبادي ھئي. |
ھيون |
پوڙھيون ٿيون ھيون، پر علي رضا جي لاءِ ھي غنيمت |
39580 |
DYNT.utf |
. انھن کي سلطان وٽ آندائون. آنھن مان ھڪڙي |
ھيون |
ھيون، جي مڙسن سان گڏ ڏاڍيءَ بھادريءَ سان وڙھيون |
39581 |
DYNT.utf |
. انھيءَ جو وجھ ڏسي زينت بانوءَ پاڻ کي مشھور |
ھيون |
بانوءَ کي ھڪڙي وڏي ھوشيار ۽ علامھ ڪري ليکينديون |
39582 |
DYNT.utf |
. انھيءَ زنانيءَ مجلس ۾ زينت بانو اٿي ڪنھن |
ھيون |
ٻيون بہ جن جي خواھش ٿيندي ھئي، سي اچي گڏ ٿينديون |
39583 |
DYNT.utf |
. انھيءَ سبب ڪري ھڪڙي ڀيري تہ سندس ماءُ |
ھيون |
طرح واقف ھو ۽ اھي ٻانھون لکي پڙھي نہ ڄاڻنديون |
39584 |
DYNT.utf |
. انھيءَ ۾ خيرسلامتيءَ سان پھچڻ جي خبر لکي |
ھيون |
زال زينت بانوءَ کي مايو، جنھن کي اوڏانھن اکيون |
39585 |
DYNT.utf |
. اھا خبر ھين تہ انھيءَ بندوبست ڪرڻ واري |
ھيون |
سڀ سڄوئي ھفتو انھيءَ ڏينھن جي لاءِ منتظر رھنديون |
39586 |
DYNT.utf |
. اھي ڏسي، مائيءَ کان وڌ بختاور خوش ٿي، |
ھيون |
جي دٻليءَ ۾ پيل ھئي، ۽ ڏھ-ٻارھن سونيون چوڙيون |
39587 |
DYNT.utf |
. اھڙي ھڪڙي ٻيڙي اوچتو آسپاس جي لنگھي، سا |
ھيون |
بندرن کان انھيءَ ھنڌان سمنڊ تي اينديون وينديون |
39588 |
DYNT.utf |
. باقي رھي ڏٺي جي ڳالھ، سو ابا، ڪنھن کي کُٽيءَ |
ھيون |
۽ نماز پڙھنديون، سو تہ اھي نينگريون بہ ڄاڻنديون |
39589 |
DYNT.utf |
. بختاور ڪڏھين ڪڏھين شھر ۾ وڃي پائولين يا |
ھيون |
ڌيءَ زينت بانو، سبڻ ڀرڻ جي ڪم ۾ ھوشيار ھونديون |
39590 |
DYNT.utf |
. پھرئين ڏينھن تہ جان بيبيءَ پنھنجي پٽ تي |
ھيون |
ڪڏھن وري انھن سان ويھي ڳالھيون ٻولھيون ڪنديون |
39591 |
DYNT.utf |
. پوءِ تہ گھڻن ئي کي انھيءَ جو اچي شوق ٿيو |
ھيون |
شاگرد ڪيو، جو ھو بہ ڪڏھن ڪڏھن گفتگو ڪنديون |
39592 |
DYNT.utf |
. تڏھن چوڻ لڳي تہ ``ڇو مائي، اڄ ڪڀڙي فڪر ۾ |
ھيون |
ھٿ ڏيو وبلي ھئي، ۽ سوکڙپون ائين ئي تڏي تي رکيون |
39593 |
DYNT.utf |
. سندس مرڻ کان پوءِ سرڪار پينشن سؤ رپيي |
ھيون |
جي ھنن کي مرڻ گھڙيءَ تائين دل تي ڄميون بيٺيون |
39594 |
DYNT.utf |
. سڀ شيءِ چڱي ڊول سان رکي ھئي. ھڪ-ٻن جاين |
ھيون |
گلم غاليچا وڇايا پيا ھئا، ٻہ-ٽي کٽون ٺھيون پيون |
39595 |
DYNT.utf |
. مريم ماني ڏڪيءَ جي ڪم تي ھئي، تنھنڪري |
ھيون |
ويو. با باقي سندس ماءُ جان بيبي ۽ سندس دائي ساڻس |
39596 |
DYNT.utf |
. ھن کي سيکارڻ جي اھڙي طرز ياد ھئي، جو سگھوئي |
ھيون |
ٻجھي ويئي، جو ھن کي سڳي ماءُ کان گھٽ نہ ڄاڻنديون |
39597 |
DYNT.utf |
. ھوءَ ھيڏي ھوڏي ڏسڻ قڳي. ڊپ بہ ٿيس پر پڪ |
ھيون |
رکي ھئي. ھڪ-ٻن جاين تي ڪي تراريون بندوقون بہ پيون |
39598 |
DYNT.utf |
انھن کي قرآن ۽ حديث جون ڳالھيون ٻڌائيندي |
ھيون، |
کي، يا ٻيون جيڪي پاڙي جون زالون اتي اينديون |
39599 |
DYNT.utf |
پر علي رضا جي لاءِ ھي غنيمت ھيون. انھن جي |
ھيون، |
جان بيبي ۽ مريم اچي پوڙھيون ٿيون |
39600 |
DYNT.utf |
تن انھيءَ مھل ڪنڊ پاسي رکي ڇڏيون ھيون، |
ھيون، |
ھنن کي ڪنھن لڙائيءَ جو خيال بہ ڪونہ ھو. جن وٽ وري |
39601 |
DYNT.utf |
تن جي سک-سھنج تي ھنن وقت بوقت پئسو زيادہ |
ھيون، |
ھيترن وڏن ماڻھن جون ڌيئون ھن مڪتب ۾ پڙھنديون |
39602 |
DYNT.utf |
تن سان زينت بہ وڃي گڏي. سندس ڪپڙا لھرائي |
ھيون، |
مڙسن کان ڌار ھو. ھتي اڳئي پنج-ڇھ قيدياڻيون پيون |
39603 |
DYNT.utf |
تن سان ھيءَ گنتگو ڪندي ھئي ۽ ھنن کي خوش |
ھيون، |
ھن جون واقف ٿيون، جي وقت بوقت اسڪول ۾ اينديون |
39604 |
DYNT.utf |
تن سڀني جي برخلاف ھن کي ثابتيءَ ڏيڻ جو |
ھيون، |
جي اڻ سمجھائي ۽ عالمن جي فضوليءَ کان پئجي ويون |
39605 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھنن جو اچڻ وڃڻ پردي وارين گاڏين |
ھيون، |
اھي اميرن جون زالون ۽ ڌيئون |
39606 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھڪ ٻئي جي حال جي ۽ ھلت چلت جي پوري |
ھيون، |
بہ ڪڏھن ڪڏھن ھڪٻئي جي گھر اچي ڏينھن گذار پنديون |
39607 |
DYNT.utf |
جتي ڪڏھن ڪڏھن ھو مھينن جا مھينا وڃي رھندو |
ھيون، |
خاوند ھو. ھن جون جايون مڏئيءَ ۾ بہ گھڻيون ھونديون |
39608 |
DYNT.utf |
جنھنڪري ھو آسانيءَ سان وٺجي پيا. |
ھيون، |
جن وٽ وري ھيون، تن انھيءَ مھل ڪنڊ پاسي رکي ڇڏيون |
39609 |
DYNT.utf |
جي مڙسن سان گڏ ڏاڍيءَ بھادريءَ سان وڙھيون |
ھيون، |
قيدين ۾ ٻہ-ٽي زالون بہ |
39610 |
DYNT.utf |
سو ھنن جو خوشيءَ ۾ گذرنذو ھو. سڀڪا بيبي |
ھيون، |
مطلب تہ اھو ڪلاڪ-ٻہ جيڪو اينديون |
39611 |
DYNT.utf |
سي ھن کي گھمائي ڏيکاريون. پوءِ ھڪڙي ڏينھن |
ھيون، |
جون واھيون، نيون ۽ ٻبون اھڙيون ڏسڻ جھڙيون جايون |
39612 |
DYNT.utf |
سي ھينئر ھتي اچڻ لڳيون ۽ جيڪي ٻڙھي آٿيون، |
ھيون، |
نہ ھئڻ ڪري ٻاھرئين ڪنھن اسڪول ۾ نہ پڙھنديون |
39613 |
DYNT.utf |
مگر ھيءَ جا نئين پھاڄ مٿان ٿي پيئي، تنھنڪري |
ھيون، |
ھن جي اچڻ ڪري ڏاڍو خوش ٿيون ۽ منجھانئس گھڻو راضي |
39614 |
DYNT.utf |
ويٺي ھيڏي ھوڏي جون ڳالھيون ڪيائون. |
ھيون، |
اوري-پري ويٺا ھئا. ھي بہ پنھنجو منھن کوليو ويٺيون |
39615 |
DYNT.utf |
ويٺي ڳالھيون ڪيائون ڇوڪري جان بيبي جي |
ھيون، |
ٽيئي زالون ٻن ٻارن سان ھيٺينءَ جاءِ ۾ گڏ ويٺيون |
39616 |
DYNT.utf |
ھڪڙي انھيءَ مھاڻي جي زال ۽ ٻي سندس ڀيڻ، |
ھيون، |
انھيءَ گھر ۾ ٻہ زالون ٻيون بہ |
39617 |
DYNT.utf |
ٻيون تہ ھن سندس شھر ۾ ماڻھن کي فائدو پھچايو |
ھيون، |
ڏيارس، جو ھڪڙو تہ سندس پيءُ جون خدمتون ھن کي ياد |
39618 |
DYNT.utf |
۽ زينت بہ چين تہ ``مائي، اوھين مون تي رنج |
ھيون، |
ٿي پيئي، تنھنڪري ھو ٻيئي ھن جي نہ ھجڻ ۾ وڌيڪ راضي |
39619 |
DYNT.utf |
۽ وري اٺين ڏينھن گڏ ٿينديون ھيون. |
ھيون، |
اتي گذاري، پاڻ ۾ صحبت ڪري، وري ھليون وينديون |
39620 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھنن ڄاتو تہ اسين ڪي لٺ سان، ڪي |
ھيون؛ |
جي مرضي رکندڙ ھئا، تھڙي ھو ھنن جي مرضي رکنديون |
39621 |
DYNT.utf |
ڪڏھن ڪڏھن تہ اتي چاءِ يا ھلڪي کاڌي جو بندوبست |
ھيون؛ |
ڪڏھن تہ پاڻ ۾ مناسب ۽ شائستيون رانديون ڪديون |
39622 |
DYNT.utf |
آھي، تہ زالن کي اصل ديوارن جي اندر بند |
ھيءُ |
ھلڻ ضروري ڪونھي. پردي جي نسبت ۾ منھنجو مختصر مطلب |
39623 |
DYNT.utf |
اسان کي ۽ اسان جي دوستن کي انھن ڪرستانن |
ھيءُ |
ھئا. اھو حال ڏسي پاڻ علي رضا کي ارمان ٿيندو ھو تہ |
39624 |
DYNT.utf |
اصلي ھوشيار ھئي، ويتر ھينئر جو شوق رکي |
ھيءَ |
پڙھڻ لڳي ۽ علي رضا ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گھڻي مدد ڏني. |
39625 |
DYNT.utf |
الائجي چريو ٿيو آھي، يا ڪينءَ! مطلب تہ |
ھيءُ |
کي چنبڙيو ۽ چميون ڏيڻ لڳو، تنھن تي ڄاتائون تہ |
39626 |
DYNT.utf |
انھيءَ ئي ڏينھن اچي مڏئيءَ پھتي. سگھوئي |
ھيءَ |
رپيا روڪ ۽ ٻہ-ٽي وڳا ڪپڙن جا بہ انعام طور ڏنائونس. |
39627 |
DYNT.utf |
اڳڀرو ھلي، تہ بازار ۾ ھڪڙو سرڪاري سپاھي |
ھيءَ |
|
39628 |
DYNT.utf |
بہ انھن وٽ پيو ويندو ھو، جو اڳي واقف ھون |
ھيءُ |
بہ ھو ھن وٽ وقت بوقت ملاقات لاءِ پيا ايندا ھئا، ۽ |
39629 |
DYNT.utf |
بہ پنھنجي نُونھن منڊم کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. |
ھيءُ |
پيءُ-ماءُ کي گھڻن ڏينھن کان پوءِ ڏي خوش ٿيو. |
39630 |
DYNT.utf |
بہ چيائين تہ ``مامي جي ڌيءُ اڃا ننڍڙي آھي، |
ھيءُ |
آھي، نڪو اڃا آءُٗ کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ٿيو آھيان.'' ٻيو |
39631 |
DYNT.utf |
بہ خبر ھئي تہ ``بادشاھن جي طبعيت رنگين ٿيندي |
ھيءَ |
متل ڪارخانو ڇڏي ھلجي تہ عزت آبرو رھجي اچي!'' ھن کي |
39632 |
DYNT.utf |
بہ سبب ھو، جو ھن کي پنھنجي ڀاءَ الھداد |
ھيءُ |
فائدي ۾ گھڻو ڳالھايو ٿي. مائيءَ جي اعتراض آڻڻ جو |
39633 |
DYNT.utf |
بہ ظاھر ظھور ڪوڙ ڪري سلطان کي اجايو سجايو |
ھيءُ |
ڪري ڪڍيو آھي، سو ضرور سلطان جي برخلاف ھوندو ۽ |
39634 |
DYNT.utf |
بہ فائدو ھو، جو ھڪٻئي سان بيحجاب ڳالھائيندا |
ھيءُ |
ڪتاب کڻي، گڏ ويھي مطالع ڪندا ھئا. انھيءَ بحث مان |
39635 |
DYNT.utf |
بہ ھَنجو ھاريندو پڇاڙيءَ تائين پڙھندو |
ھيءُ |
ھو، جو پھڻ جي دل واري ماڻھوءَ کي بہ روئڻ اچي وڃي. |
39636 |
DYNT.utf |
بہ ٺھراءُ ڪيائون تہ انھن ڏھن ڄڻن مان ھڪڙو-ٻہ |
ھيءُ |
|
39637 |
DYNT.utf |
بہ ڳالھ معلوم ٿيس تہ ھڪڙي ڪرد زال بيبي |
ھيءَ |
|
39638 |
DYNT.utf |
بھتر بندوبست آھي، جتي خاص ڌيان ڏيڻ ۾ ايندو؛ |
ھيءُ |
تنھن کان اشراف پردي وارن مسلمان ماڻھن جي لاءِ |
39639 |
DYNT.utf |
بيشڪ اشراف آھي، تنھنڪري ھن جي گھڻي خاطرداري |
ھيءَ |
ھن کي ڏسي خوش ٿيا ۽ سندس ڳالھين مان سھي ڪيائون تہ |
39640 |
DYNT.utf |
پاڻ بہ نيڪيءَ، خوشخلقيءَ ۽ ھوشياريءَ ڪري |
ھيءَ |
۾ بہ. جيئن ھن جا ماءُ-پيءُ مشھور ٿي ويا ھئا، تيئن |
39641 |
DYNT.utf |
پاڻ بہ وڏي درجي تي ھو ۽ رڳو پنھنجي پيءُ |
ھيءُ |
حق علي رضا جو ھئي، جو وڏي ڀاءُ جو اولاد ھو، پر |
39642 |
DYNT.utf |
پاڻ ديندار ۽ نيڪ زال ھئي، تنھن جي نيٺ پڇاڙي |
ھيءَ |
جا سڀ مطلب پورا ڪيا، خدا ھن جون سڀ مرادون پڄايون. |
39643 |
DYNT.utf |
پاڻھي پيئي ڪندي ھئي، جھڙوڪ پاڻي پبارڻ، |
ھيءَ |
انھيءَ کان سواءِ ٻيو بہ اٿي-ويُيءَ جو ھذڪو ڪم |
39644 |
DYNT.utf |
پرديس ۾ غيرواقف آھي، تنھن کي مٿس ڪھل آئي. |
ھيءَ |
تنھن، جو زينت کي ھھڙي حال ۾ ڏٺو، ۽ ڄاتائين تہ |
39645 |
DYNT.utf |
پرڻيو. ھن کي تمام جوان ۽ نيڪ زال ملي، جنھنڪري |
ھيءُ |
ڪانہ ٿي. ھڪڙي واپاري شاھوڪار مسلمان جي گھران |
39646 |
DYNT.utf |
پورھيت اوھان جي لاءِ آندي اٿم. مون کي بہ |
ھيءَ |
ڪم ٿي ڪيائين. مائي ھيٺ آئي. آيا مائيءَ کي چيو تہ `` |
39647 |
DYNT.utf |
تہ اچي ڏس، ڪھڙيون نہ مزي جون شيون آيون |
ھيءُ |
ٿي سڏ ڪري زينت بالوءَ کي چيائين تہ ``امان زينت، |
39648 |
DYNT.utf |
تہ وري مسلمان ھو، ۽ انھيءَ ماڻھو جو پٽ |
ھيءُ |
جو اصلي اھڙن ملڪن ۾ گھڻو مانُ ھوندو آھي، پر |
39649 |
DYNT.utf |
تہ وڏي خاندان جي ھئي، تنھنڪري ھن ۾ اتي |
ھيءَ |
حسين زال ھئي، ترڪن جي خوبصورتي اصل مشھور آھي، پر |
39650 |
DYNT.utf |
جا نئين پھاڄ مٿان ٿي پيئي، تنھنڪري ھو ٻيئي |
ھيءَ |
ڪري ڏاڍو خوش ٿيون ۽ منجھانئس گھڻو راضي ھيون، مگر |
39651 |
DYNT.utf |
جو ھتي حيدرآباد ۾ ڳچ ڏينھن رھيا، تنھنڪري |
ھيءُ |
دل تان لٿو. پاڻ اڃا شھر وارن بنگلن ۾ رھندا ھئا. |
39652 |
DYNT.utf |
جو ھن طرح ٺڳي ڪري ڀڄي ويو ۽ وري وڃي ايران |
ھيءُ |
|
39653 |
DYNT.utf |
چاشني، پلاءُ ۽ کيرڻي، توڙي ھي حلرو تنھنجو |
ھيءُ |
امان، تو بہ ڪين گھٽايو آھي. مون کي سسُجھي ٿو |
39654 |
DYNT.utf |
خوشيءَ سان راضي نہ ٿي ٿئي، تڏھن دڙڪو ڏيئي |
ھيءَ |
ٿيو، ۽ ڀڄڻ جو رستو بند ڏٺائين. جڏھن فوجدار ڏٺو تہ |
39655 |
DYNT.utf |
زال پتيءَ ۾ آئي ھئي، سو ھن کي لاڏ سان ٻانھن |
ھيءَ |
رستو ڏيئي ھليو ويو ۽ منجھانئن ھيبت نالي، جنھن کي |
39656 |
DYNT.utf |
زينت آھي. ڀانيائون تہ گھڻي روئڻ ڪري مٿو |
ھيءَ |
ڪپڙن ئي ۾ نہ ماپي سگھيا. اعتبار نہ آين تہ ڪا سچ پچ |
39657 |
DYNT.utf |
سرڪاري ماڻھو آھي، ھن کي وڌيڪ خبر ھوندي. |
ھيءُ |
گھميو. ڀانيائين تہ ٻئي ڪنھن کان ڏس پڇان، تنھن کان |
39658 |
DYNT.utf |
سکر اشراف گھر جي ڏسجي ٿي.'' ھنن زالن بہ ھن |
ھيءَ |
کي ڌيءَ وانگي آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح خدمت ڪريو، |
39659 |
DYNT.utf |
سکر گھر جي آھي، اتي وڌيڪ سکي رھندي ۽ نيٺ |
ھيءَ |
ھن کي اھڙا ڏس ٿي ڏنائين، پر انھن کي بہ پڪ ھئي تہ |
39660 |
DYNT.utf |
سوُ ڀيرا چڱو آھي، وري ويچارو ذمو بہ کڻي |
ھيءُ |
جھڙو مائٽ ڪن، مون کان ٻچين تہ محمد رمضان وڪيل کان |
39661 |
DYNT.utf |
سوکڙي بہ موڪلي اٿن، وٽن ڪو تازو مال ٻاھران |
ھيءَ |
سيٺ گل محمد جي گھران، دعائون سلام بہ ڏنا اٿن ۽ |
39662 |
DYNT.utf |
صندوقڙي کڻي وچي اندرينءَ وڏي صندوق ۾ رکي |
ھيءَ |
وري بہ پڙھڻ کي لڳي رھي. مائيءَ بختاور کي چيو تہ `` |
39663 |
DYNT.utf |
طبع جو سالم ۽ ديندار ماڻھو ھوندو ھو. |
ھيءُ |
ڪونہ ھوس، سڀڪنھن کي چڱي رستي تي آڻي ڇڏيو ھئائين. |
39664 |
DYNT.utf |
غيرواقف زال آھي. وري جوان جماڻ، مھانڊي |
ھيءَ |
انھيءَ گفتگو مان سپاھيءَ ايترو سمجھيو، تہ |
39665 |
DYNT.utf |
گنتگو ڪندي ھئي ۽ ھنن کي خوش ڪري ڪڍندي ھئي. |
ھيءَ |
ٿيون، جي وقت بوقت اسڪول ۾ اينديون ھيون، تن سان |
39666 |
DYNT.utf |
گھر پنھنجو ڄاڻ، منھنجا ماڻھو بہ تنھنجي |
ھيءُ |
اٿم. ھي سامان سڀ تنھنجي لاءِ تيار ڪرايو اٿم، تون |
39667 |
DYNT.utf |
گھر جو ڀاتي ٿي ويو، ۽ ھن جي ايمانداري ڏسي |
ھيءُ |
ڌڻيءَ کي سندس ڌنڌي ۾ مدد ڏيندو رھيو. ھتي رھي |
39668 |
DYNT.utf |
گھڻا ورھيہ ولايت ۾ رھيو ۽ ڪنھن جوان منڊم |
ھيءُ |
منڊم سان پرڻيو ھو، سا بہ ھو پاڻ سان وٺي آيو ھو. |
39669 |
DYNT.utf |
گھٽي ڏيئي وڃي ڀينڊي بازار ۾ پؤ، پوءِ سڌي |
ھيءَ |
تہ ڦول گلي ڀينڊي بازار جي وچ ڌاري آھي، سو ھتان |
39670 |
DYNT.utf |
مائي پنھنجي پٽ جي ۽ ٻين ماڻھن جي ڳالھ تي |
ھيءَ |
ويتر سندن وچ ۾ وڏو سنڌو پئجي ويو؛ جو ھنن ڄاتو تہ |
39671 |
DYNT.utf |
محبوب عليءَ کان رڳو ٻہ-اڍائي ورھيہ ننڍو |
ھيءُ |
ڏي روالو ڪريان تہ ڀلي ڀاءُ سان گڏ رھي، پڙھي. |
39672 |
DYNT.utf |
مريم رڌڻ پچائڻ واري بيٺي آھي، کڻي پڇينس.'' |
ھيءَ |
لنگھي تہ مون کي نہ سجھي تہ مون پيٽ ڀسري ماني کاڌي. |
39673 |
DYNT.utf |
معتبر زال آھي، ائين سوچي، ھلي ڪوٺيءَ جو |
ھيءَ |
اتي ھن ٻانھيءَ ڏٺو تہ |
39674 |
DYNT.utf |
منھنجو پيارو پٽ!'' سڀ اچرج ۾ پئجي ويون. |
ھيءُ |
زينت.'' ۽ محبوب عليءَ کي کڻي چميون ڏيئي چيائين تہ `` |
39675 |
DYNT.utf |
منھنجي پياري زينت.'' ۽ محبوب عليءَ کي کڻي |
ھيءَ |
وجھي اچي ماءُ جي اڳيان بيٺو ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان، |
39676 |
DYNT.utf |
مون کي ڌيءَ وانگي آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح |
ھيءَ |
زينت جي ڳالھ ڪري ٻڌائي، ۽ ھنن کي پارت ڪيائين تہ `` |
39677 |
DYNT.utf |
نڌڻڪي جوان زال ھٿ لڳي ويئي، تنھن پنھنجي |
ھيءَ |
۾ واھر ڏيو، خوش رکندا ھئا. ھن سپاھيءَ کي بہ |
39678 |
DYNT.utf |
وري ھتي بہ وقت سر نماز ۽ قرآن پڙھڻ لڳي ۽ |
ھيءَ |
انھيءَ گھر ۾ زينت کي البت چڱي وندر ٿي. |
39679 |
DYNT.utf |
وري ھئي بہ نڌ ڻڪي، ۽ غير واقف، سو ڀانيا |
ھيءَ |
قسم جو مال چوري ٿي ويو ھو، سو بہ ھن زال وٽان لڌو ۽ |
39680 |
DYNT.utf |
ويچاري ٿڪجي پئي ھئي، سا لنگھي اوتاري ۾ |
ھيءَ |
|
39681 |
DYNT.utf |
ويندي ڪين، پر تڏھن بہ اڳ ڳڻتي ڪري نوڪر |
ھيءَ |
اندران ڪلف ڏنو پيو آھي؛ فوجدار کي اگرچہ پڪ ھئي تہ |
39682 |
DYNT.utf |
ھنن وٽ ٻہ- ٽي مھينا رھيا، انھيءَ وچ ۾ ھو |
ھيءُ |
ٻڌايو، سو ٻڌي ھنن کي ارمان بہ ٿيو ۽ خوشي بہ ئي. |
39683 |
DYNT.utf |
ھو، جو اھو تمام سھڻو ٻڌل شھر مشھور آھي، |
ھيءُ |
علي رضا کي گھڻن ڏينھن کان ھئي. تنھن جو ھڪڙو تہ سبب |
39684 |
DYNT.utf |
ھينئر رنڙ آھي. ھوءَ اگرچہ پورھيت ھئي، پر |
ھيءَ |
کان اڳيئي ڳالھين ڪندي ھن کي معلوم ٿيو ھو تہ |
39685 |
DYNT.utf |
ھٿ منھن ڌوئي نماز پڙھي، فقير ۽ فقير باڻيءَ |
ھيءَ |
نيٺ خير جو صبح ٿيو. |
39686 |
DYNT.utf |
``سوکڙي اوھان جي لاءِ آندي اٿم، تنھن جو |
ھيءَ |
سس کي ھن آٿاريو ۽ زينت جي ٻانھن ڏيئي چيائين تہ |
39687 |
DYNT.utf |
ٺھراءُ ڪيائون تہ ھڪڙي چڱي پوشيدہ جاءِ |
ھيءُ |
بابت ھن پنھنجي زال سان صلاح ڪئي. آخر پاڻ ۾ پھي، |
39688 |
DYNT.utf |
ٻانھن ڦُر ڪري چورائي، پنھنجي لاءِ وٺي |
ھيءَ |
چور جي زال ۽ سس سمجھيو تہ ڪٿان |
39689 |
DYNT.utf |
ٻاھران آيو آھي، ڀلائي ڪري مٿي پھچائي اچ، |
ھيءُ |
ھٿ ۾ کڻي آئي، ۽ مريم جي ھٿ ڏئي چيائين تہ ``ادي، |
39690 |
DYNT.utf |
ٻڌي علي رضا نئون سنئون روئڻ لڳو. ڀلا اوچتو |
ھيءُ |
سان ڏاڍو قھر ٿيو، ويچاري اوچتي وڃي سمنڊ ۾ پيئي.'' |
39691 |
DYNT.utf |
ڇا آند و اٿيئي؟'' بختاور چيو تہ ``مائي، سيٺ |
ھيءُ |
مائي شھربانوءَ پڇيو تہ ``بختاور، |
39692 |
DYNT.utf |
ڌاريو ھو ۽ انگريز سرڪار جي ملڪ جو ھو، تہ |
ھيءُ |
اگرچہ |
39693 |
DYNT.utf |
ڏک بہ ٿيس تہ ``جڏھن ٻي زال پرڻيو آھي، تڏھن |
ھيءُ |
سان نيٺ ملڻ جو وقت نزديڪ اچي ٿيو آھي، پر پوءِ |
39694 |
DYNT.utf |
ڪا خراب چال واري آھي، جھلي ڪورٽ ۾ رجوع |
ھيءَ |
ستر-اسي رپيا بہ لڀي پيا. ھيڪاري پڪو شڪ پين تہ |
39695 |
DYNT.utf |
ڪا خيالي شڪل آھي. پر نيٺ جڏھن معلوم ٿين |
ھيءَ |
ڀانيائون تہ گھڻي روئڻ ڪري مٿو ڦري ويو اٿئون ۽ |
39696 |
DYNT.utf |
ڳالھ جا ظاھر ٿي تنھنڪري سڀني کي حبرت وٺي |
ھيءَ |
آءُٗ وڏي ڀاءُ جو پوٽو، تون ننڍي ڀاءُ جو پوٽو.'' |
39697 |
DYNT.utf |
بہ چيائين تہ ``راڻي فتنہ خانم چوائي موڪليو |
ھيئن |
جھڙي شيءِ آڻڻ ۽ نيڻ ھيڏي پھري جي اندر مشڪل آھي.'' ۽ |
39698 |
DYNT.utf |
بہ لکيائين تہ ``ڪو ھڪڙو ڇڱو بنگلو بہ لڳو |
ھيئن |
۽ جيڪا چاڪري پڄي سگھي، سا ڪنداسين.'' پيءُ ڏي |
39699 |
DYNT.utf |
. جو دنيا ۾ اھڙيون حرص وڌائڻ ۽ گمراھ ڪرڻ |
ھيئن |
زينت - |
39700 |
DYNT.utf |
لکيو: |
ھيئنءَ |
خميس واري آگبوٽ ۾. زينت بانوءَ مڙس جي خط جو جواب |
39701 |
DYNT.utf |
تنھن کان ڀڳي آھين؟'' پر ھن چيس ``آءُٗ تہ |
ھيئي |
اھا ڳالھ ڪئي، تنھن ڏوراپو ڏنس تہ ``متان اسان وٽ بک |
39702 |
DYNT.utf |
جو سيٺ گل محمد جو ماڻھو در تي آيو ھو، ۽ |
ھيئي، |
بختاور - ڇو امان، صبح جو ڪين ڏٺو |
39703 |
DYNT.utf |
محمد رمضان وڪيل موڪليا ھئا. آھو ويچارو |
ھيئي؟ |
- ڇو اڳنين جمعي رات شربت ۽ گلاب جا شيشا ڪين ڏٺا |
39704 |
DYNT.utf |
تہ سندس پٽ حامد، جو اڳي ھڪڙي سڌريل ڇوڪرو |
ھيءُ، |
کي سڀ کان وڌيڪ ماري وڌو ھو، سو وچئون ٻيو ھو. اھو |
39705 |
DYNT.utf |
ٻئي طرف، ھڪ-ٻئي وٽ ايندڙ ويندڙ ھئا. ڪنھن |
ھي، |
سندن مئي کان پوءِ بہ سندن پوين جي وچ ۾ ھليو آھو، ۽ |
39706 |
DYNT.utf |
آئي. آيا مائيءَ کي چيو تہ ``ھيءَ پورھيت |
ھيٺ |
پنھنجي جاءِ ۾ ھو؛ لکڻ پڙھڻ جو ڪم ٿي ڪيائين. مائي |
39707 |
DYNT.utf |
بند ڪيائون. |
ھيٺ |
سندس ڪردي زالن کي توڙي مڙسن کي بہ جدا جاءِ ۾ پھري |
39708 |
DYNT.utf |
پنھنجي مڙس ۽ پھاڄ ۽ سس جي اڳيان پورھيت |
ھيٺ |
آخر زينت بانو، ``زينب'' جي نالي |
39709 |
DYNT.utf |
تھخاني ۾ بيٺي. اندر انڌارو برابر ھو، ليڪن |
ھيٺ |
در پٽيائين. ڪوٺيءَ مان وري ھيٺ ڏاڪڻ ھلي، سا اچي |
39710 |
DYNT.utf |
داخل ڪياسين. پوءِ آءُٗ پاڻ بہ اندر ويو |
ھيٺ |
ھنن چيو تہ ``پيپ صحيح سلامت اندر وڃي اوطاق مان |
39711 |
DYNT.utf |
سندس مڪتب ۾ پڙھڻ لڳي. اھي ٽيئي ھاڻي تعليم |
ھيٺ |
اسڪول ۾ پڙھڻ ويھاريا ۽ سندس لياڻي تہ ماءُ جي ھٿ |
39712 |
DYNT.utf |
محلات جي تھخاني ڏي وڃڻ جو رستو آھي، انھن |
ھيٺ |
ڪيائين: معلوم ٿيس تہ انھيءَ پاسي واري ڪوٺيءَ مان |
39713 |
DYNT.utf |
وارن ڪيترن ئي ننڍن حاڪمن جو لشڪر مدد لاءِ |
ھيٺ |
روس جي لشڪر ۾ سندس ھٿ |
39714 |
DYNT.utf |
وڃيو ٺڪاءُ ڪري ۽ تھخاني کي وڃيو ويجھو پوي. |
ھيٺ |
لاھين آھي، جو سندس منھن تي پيپ کڻي رکي ڌڪيون تہ |
39715 |
DYNT.utf |
ھلي ويئي. ٻڏندي ماڻھوءَ کي جيڪي پھچ ۾ اچي |
ھيٺ |
زينت بانو جو سمنڊ ۾ ڪِري، سو پريندي تہ تختي سوڌو |
39716 |
DYNT.utf |
ھئي ۽ جا ھينئر ورھيہ-ڏيڍ جي ھئي. |
ھيٺ |
ھندستاني زال مان ھيس، جا زينت بانوءَ جي سنڀال |
39717 |
DYNT.utf |
ڏاڪڻ ھلي، سا اچي ھيٺ تھخاني ۾ بيٺي. اندر |
ھيٺ |
سوچي، ھلي ڪوٺيءَ جو در پٽيائين. ڪوٺيءَ مان وري |
39718 |
DYNT.utf |
ڏجي ٺو! |
ھيٺ |
بردي جي نسبت ۾ ھنن جو پاڻ ۾ بحث ھليو، جو مختصر طور |
39719 |
DYNT.utf |
ڪري ھنن سان رنو. ٿوري دير کان پوءِ ماٺ ڪيائون، |
ھيٺ |
۽ اچي ھنن کي ڀاڪر پائي گڏيا. ھنن بہ ڪوڙ ڪري منھن |
39720 |
DYNT.utf |
ڪيو ويٺي کاڌو. تنھن چيو تہ ``مائي! اوھان |
ھيٺ |
لاءِ جي ائين ڪيائين، تہ ڇا ٿيو.'' زينت، جنھن ڪنڌ |
39721 |
DYNT.utf |
ڪيو ويٺي ھئي ۽ جواب ڪونہ ڏنائين. شھربانوءَ |
ھيٺ |
زينت تہ حيا کان ڪنڌ |
39722 |
DYNT.utf |
ڪيو ويٺي ٻڌائين. |
ھيٺ |
سندس نسبت ۾ ڳالھايا؛ پر ھن ورندي ڪانہ ڏني، ڪُنڌ |
39723 |
DYNT.utf |
ڪيو ويٺي ڳري. |
ھيٺ |
ويچاريءَ جي دل ۾ الائجي ڪھڙي واويلا ھئي، سو ڪنڌ |
39724 |
DYNT.utf |
ڪيڏي ايندي ويندي، اھا ڄڻ تہ پردي سان آھي، |
ھيٺ |
زال کي مڙس يا وارث ساڻ ھوندو، ۽ انھيءَ جي حفاظت |
39725 |
DYNT.utf |
تھخانن جوڙڻ جو دستور آھي، جتي سياري جي |
ھيٺان |
تھخاني ڏي وڃڻ جو رستو آھي، انھن ملڪن ڏي گھرن جي |
39726 |
DYNT.utf |
تھخاني ھئڻ جي ڳالھ بڌڻ شرط زينت بانوءَ |
ھيٺان |
انھيءَ ھنڌ جي |
39727 |
DYNT.utf |
رکي ايندا آھن. اسان انھيءَ ڪم ۾ ٻہ مھينا |
ھيٺان |
۾ گھڙي، آھي پيپ گھلي، تھخاني ۾ سلطان جي محلات جي |
39728 |
DYNT.utf |
کوٽي کوٽي اسان انھيءَ محلات جي تھخاني |
ھيٺان |
ٻاھران ڪردن جي اوطاق آھي، انھيءَ سان زمين جي |
39729 |
DYNT.utf |
گھڙي وٿي آھي. ھڪڙي پاسي کان اٽڪل ويھار |
ھيٺان |
سگھيو ٿي تہ وڏي ڪشادي جاءِ آھي، جا خود محلات جي |
39730 |
DYNT.utf |
نائب چي جاءِ تي علي رضا وڃي. پگھار بہ تمام |
ھيٺان |
۾ انگريز سرڪار جو جيڪو ڪانسل رھي ٿو، تنھنجي |
39731 |
DYNT.utf |
ڪا صحيح ھيس؛ جنھن مان خبر پوي تہ ڪنھن، |
ھيٺان |
اھو خط گونگو لکيل ھو. نڪا مٿان عبارت ھيس، نڪا |
39732 |
DYNT.utf |
يا انھن مان ڪي ھئڻ دھرجن. ڪنن جي لاءِ ھڪ |
ھيٺيان |
۶- زيور وسعت آھر رڳا |
39733 |
DYNT.utf |
گالھ جي اڃا صفائي ڪانہ ٺتي تہ اھا زال رات |
ھيٺين |
ھيس، تنھن جو پتو پيم ۽ اھا شيءِ بہ لڌيم، مگر |
39734 |
DYNT.utf |
گفتگو ھلي: |
ھيٺين |
زينت بانو جي ڪوٺيءَ ۾ کڻي آئي. پوءِ تہ سندن وچ ۾ |
39735 |
DYNT.utf |
جاءِ ۾ گڏ ويٺيون ھيون، ويٺي ڳالھيون ڪيائون |
ھيٺينءَ |
علي رضا مٿي جاءِ ۾ ھو، ھو ٽيئي زالون ٻن ٻارن سان |
39736 |
DYNT.utf |
خط زينت بانوءَ جي نالي آيو. |
ھيٺيون |
ڏيڍ مھيني کن کان پوءِ آخر |
39737 |
DYNT.utf |
سارو ٿيو آھين، تہ بہ بحث ڪري ويھي رھيو |
ھيڌو |
اميدون پوريون ڪن ۽ انھن جو خالو آباد ڪن، تون اچي |
39738 |
DYNT.utf |
جا کرڙا جي ڪڍيائين، پنڌ ڪيائين، قيد ڪاٽيائين، |
ھيڏا |
جدا ٿئي ٻہ ورھيہ کن مس ٿيا ھئس، پر ھيترا ڪشالا ۽ |
39739 |
DYNT.utf |
سارو اچي ٿيو آھي، ليٺ ھينئر اسان جو وارث |
ھيڏو |
عليءَ کي آءُٗ پاڻھي ڪن تي وجھنديس. ليٺ اھو بہ |
39740 |
DYNT.utf |
سارو يار گھر ۾ ويھارڻ مون کي ڏکيو ٿو لڳي. |
ھيڏو |
اصل ڊڀوريون آھن، وڌندي ويرم ڪالہ ٿيون ڪن؛ پوءِ |
39741 |
DYNT.utf |
سارو ٽڪر کڻي وات ۾ وڌس، پوءِ تہ سڀئي پاڻ |
ھيڏو |
جان بيسيءَ ڊوڙ پائي مسريءَ جو |
39742 |
DYNT.utf |
شھر اھي، ۽ دلاسو بہ ڏنو ھئائينس تہ ``اتي |
ھيڏو |
بہ ڀڄ جون ڳالھيون ٻڌايون ھيس تہ ھھڙو شھر آھي، |
39743 |
DYNT.utf |
اچي ٿيو آھي، جھان جون مائون ڏکن سان پٽ |
ھيڏوسارو |
بيبيءَ ورندي ڏني تہ ``پھرين علي رضا جي شاديءَ جي- |
39744 |
DYNT.utf |
پھري جي اندر مشڪل آھي.'' ۽ ھيئن بہ چيائين |
ھيڏي |
سر اچي وڃي سگھجي ٿو، مگر پيپن جھڙي شيءِ آڻڻ ۽ نيڻ |
39745 |
DYNT.utf |
تڪليف ڪرڻ جو ڪھڙو ضرور ھو، ھيتري ماني ڪير |
ھيڏي |
جان بيبيءَ چيو تہ ``مائي شھربانو! |
39746 |
DYNT.utf |
چور اڳڀرو اچي ڪنھن کوھيءَ ڌاري لھي پيا، |
ھيڏي |
۽ پنھنجي مائٽن مان رستي جي واقعي جو بيان ڪرڻ لڳا؛ |
39747 |
DYNT.utf |
ساري ٻار کي گھر ۾ ويھارڻ جو وقت ڪونھي. پنھنجي |
ھيڏي |
ڌيءُ! تڏھن تنھنجي مرضي اصل ڪانھي؟ توکي خبر آھي تہ |
39748 |
DYNT.utf |
ساري ٿي آھي، خدا ڪري تہ وڃي پنھنجي گھر |
ھيڏي |
زينت جي ڳالھ مون کي ڪُک ۾ ڪان لڳي بيٺي آھي. خير جي |
39749 |
DYNT.utf |
قصي لکڻ لاءِ بہ وقت ۽ وجھ گھر جي. گھر جي |
ھيڏي |
پر |
39750 |
DYNT.utf |
نھاريائين، تہ بہ نظرَ نہ آيس. ڀاءُ کي اٿاريائين، |
ھيڏي |
جان بيبيءَ اک پٽي، ڏسي تہ زينت بانو ڪانھي. ھيڏي |
39751 |
DYNT.utf |
وري خود زينت بانو گھر ۾ مڙس کان پڙھڻ ۽ پنھنجي |
ھيڏي |
پئي خرچيو، تڏھن بہ اپت خرچ کان گھڻو مٿي ٿي آين. |
39752 |
DYNT.utf |
وڏي سفر ۾ جڏھن اڳي ڪڏھن گھر کان مون ٻاھر |
ھيڏي |
اگرچہ اوھان جي پاڻ نہ اچڻ کان گھڻوئي ارمان ٿيو. |
39753 |
DYNT.utf |
ھوڏي جو ڳالھيون ڪري ٺھي وييون. زينت بانوءَ |
ھيڏي |
پوءِ تہ پاڻ ۾ |
39754 |
DYNT.utf |
ھوڏي جون پچيون، پوءِ ھن کي سمھڻ جي جاءِ |
ھيڏي |
زينت کان بہ ھنن ٻہ-ٽي ڳالھيون |
39755 |
DYNT.utf |
ھوڏي جون جايون گھمي ڏٺائين، تہ متان ڪا |
ھيڏي |
تہ پاڻ حرمسراءِ جي اندرسڀني حرمخانن ۾ گھمڻ ويو ۽ |
39756 |
DYNT.utf |
ھوڏي جون ڳالھيون ڪرڻ لڳيون. |
ھيڏي |
پوءِ وري ٽيئي ڄڻيون اچي صفي ۾ ويٺيون ۽ |
39757 |
DYNT.utf |
ھوڏي جون ڳالھيون ڪيائون. |
ھيڏي |
ھئا. ھي بہ پنھنجو منھن کوليو ويٺيون ھيون، ويٺي |
39758 |
DYNT.utf |
ھوڏي جھوتون ڏيندو، ڪلھا ھڻندو، اچي پنھنجن |
ھيڏي |
سو ڪھڙو نہ سرھو ھوندو! آگبوٽ تي اچي چڙھيو، ۽ گوڙ ۾ |
39759 |
DYNT.utf |
ھوڏي گھمياسين. خداتعاليٰ پنھنجي فضل سان |
ھيڏي |
تہ گھڻائي ورھيہ دل جي خوشيءَ ۽ دنيا جي لالڃ تي |
39760 |
DYNT.utf |
ھوڏي ڊوڙڻ لڳو. |
ھيڏي |
ڪئي، تنھن تي اندران ھٽ وارو بہ نڪتو؛ سوھٽ تان لھي |
39761 |
DYNT.utf |
ھوڏي ڏسڻ قڳي. ڊپ بہ ٿيس پر پڪ ھيس، تہ صفوران |
ھيڏي |
جاين تي ڪي تراريون بندوقون بہ پيون ھيون. ھوءَ |
39762 |
DYNT.utf |
ھوڏي ڏسي در ڏي ھلي، ڏسي تہ درکي اندران |
ھيڏي |
اھو پھ پچائي، |
39763 |
DYNT.utf |
ھوڏي ڏٺائين، سڀ سمھيا پيا ھئا، ڪنھن کي |
ھيڏي |
بجي ڌاري زينت بانوءَ کي سجاڳي ٿي، ڏاڍي آڃ لڳيس. |
39764 |
DYNT.utf |
ھوڏي ڳولڻ لڳس، پر ھن جو پتوئي ڪونہ پيو. |
ھيڏي |
مريم کي سڏ ڪيائين. سڀئي سسا مسا ٿي ويا؛ |
39765 |
DYNT.utf |
ھيڏي نھاريائين، تہ بہ نظرَ نہ آيس. ڀاءُ |
ھيڏي |
سوير جان بيبيءَ اک پٽي، ڏسي تہ زينت بانو ڪانھي. |
39766 |
DYNT.utf |
ڄمار اچي ٿي آھي. پڻس ھليو ويو، آءُٗ بہ اڄ |
ھيڏي |
ڪانہ اچي پئي آھي. ائين ڪندي ڪندي تہ نينگريءَ جي |
39767 |
DYNT.utf |
ٻار جي انگل کڻڻ واري ھئي، سا بہ ويندي رھي. |
ھيڏڙي |
۽ ڀاءُ تہ ڀڄي ويا، باقي ماءُ بچي ھيس جا پرڏيھ ۾ |
39768 |
DYNT.utf |
پسند ڪرڻ لڳا. |
ھيڪاري |
ھو جو اتي وڏو وزير ٿي گذاري ويو ھو، تنھنڪري ھن کي |
39769 |
DYNT.utf |
پڪو شڪ پين تہ ھيءَ ڪا خراب چال واري آھي، |
ھيڪاري |
گھمندي وتي. وري وٽانئس ستر-اسي رپيا بہ لڀي پيا. |
39770 |
DYNT.utf |
خوش ٿي. |
ھيڪاري |
آڻي مائي جان بيپيءَ کي ڏيکاريائين، جي ڏسي ھوءَ |
39771 |
DYNT.utf |
ھتي ڪڪ ٿي پيا ۽ پير تي آين. ٺھراءُ ڪيائون |
ھيڪاري |
ڏکيو لڳو. سگھوٿي وري حامد جي مرڻ جي خبر پين، تڏھن |
39772 |
DYNT.utf |
ھن جي دل تي چڱو اٽر پيدا ڪيو. سو ھن کي زيردست |
ھيڪاري |
ھن جي وڏ ماڻھپ ۽ ھوشياريءَ جا ڪاغذ جي ڏٺائين، تن |
39773 |
DYNT.utf |
جو گھڻو ڊپ ڪونہ ٿيو، جو ڄاتائون تہ پنھنجن |
ھيڪلائيءَ |
ھئا، سي بہ ھن جا ويجھا مائٽ ٿيا، تنھنڪري ھنن کي |
39774 |
DYNT.utf |
ٿي پيو. سارو ڏينھن غم ۾ پيو گذاريندو ھو. |
ھيڪلو |
ڄمار جي ٿي مُئي. ھن جي مرڻ ڪري علي رضا ويچارو |
39775 |
DYNT.utf |
کن جي اندر، ھن ڦول گليءَ ۾ ٻي ھڪڙي خلاصي |
ھٺتي |
تنھن جي حاطي ۾ ھڪڙي خلاصي جاءِ سندس حوالي ھئي. |
39776 |
DYNT.utf |
۾ آءُٗ گھڻو خوش آھيان. اوھان جي صلاح مون |
ھٺڻ |
راڻيءَ تان قربان آھيان. اھڙي بيقدر سلطان جي نہ |
39777 |
DYNT.utf |
تي آئي، تنھن سان گڏ جي پنھنجو ٻار ڪڇ تي |
ھٽ |
ھنن کان موڪلائي ڇڏيو ھئائين. صبح جو سوير اھا مائي |
39778 |
DYNT.utf |
تي ميوو ۽ وکر کاڌي جو رکيو ھو، تنھن مان |
ھٽ |
ڪنڊ تي پھچڻ کان اڳي ھڪڙو اتفاق ٿيو، جو ڪنڊ واري |
39779 |
DYNT.utf |
تي وٺي نيئي ويھارڻ لڳي. بعضي وقت تہ پاڻ |
ھٽ |
طرح معلوم ٿي ويئي، سا ھلا ھن کي پاڻ سان مدد لاءِ |
39780 |
DYNT.utf |
تي ھو، تنھن دانھن ڪئي، تنھن تي اندران ھٽ |
ھٽ |
ھٽ وارو ڪم سان اندر ڪوٺيءَ ۾ ھو، ننڍڙو ڇوڪر سندس |
39781 |
DYNT.utf |
چيڪو ھو، سو ھڪڙيءَ سرھاڻن وڪڻڻ واريءَ |
ھٽ |
ڦول گليءَ جي منھن وٽ پھريون |
39782 |
DYNT.utf |
کان گھڻو پري نہ ھو. |
ھٽ |
کي ٻار سوڌو پاڻ سان وٺي پنھنجي گھر آئي، جو سندس |
39783 |
DYNT.utf |
وارو بہ نڪتو؛ سوھٽ تان لھي ھيڏي ھوڏي ڊوڙڻ |
ھٽ |
سندس ھٽ تي ھو، تنھن دانھن ڪئي، تنھن تي اندران |
39784 |
DYNT.utf |
وارو ڪم سان اندر ڪوٺيءَ ۾ ھو، ننڍڙو ڇوڪر |
ھٽ |
ڏئي ڪيوڙي جو ڇُڳو ۽ مُٺ ڪتل جي کڻي اٿي ڀڳي ھئي. |
39785 |
DYNT.utf |
واري پنھنجو ڇوکر ۽ ھڪڙو ٻيو شاھد ڏذو، جن |
ھٽ |
ويجھي ٿاڻي تي وٺي آين، اتي ھن کان پڇا ڳاڇا ٿي. |
39786 |
DYNT.utf |
واري کي ڪيوڙو ۽ ڪتل ڏسي پڪ ٿي؛ ``فرياد فرياد'' |
ھٽ |
چور آھين.'' ھن چيو تہ ``آءُٗ غريب مسافر آھيان.'' |
39787 |
DYNT.utf |
ڪي گلن جا ھار بہ سو کڙي ڪري ڏياري موڪليائين، |
ھٽان |
اھا صلاح ماڻس بہ مناسب ڄاتي، تھنڪري مريم جي |
39788 |
DYNT.utf |
جوان ھو ۽ وڪالت جو ڪم ڪندو ھو ۽ ھرطرح اھڙيءَ |
ھٽس |
ھڪڙي ماڻھوءَ پنھنجي پٽ لاءِ اھا ٻنھن گھري. اھو |
39789 |
DYNT.utf |
تان پڇا ڪئي. اتان جواب مليس تہ ڦول گلي ڀينڊي |
ھٽن |
ھن گھٽيءَ جي پھرئين ٻن |
39790 |
DYNT.utf |
تي جيڪي ماڻھو ويٺا ھئا، يا گھور ڪندا وتيا، |
ھٽن |
پئي آيا ويا، وچين وچين جي مھل ھئي. زينت بانو بہ |
39791 |
DYNT.utf |
آھي. انھيءَ جاسوسپ لاءِ پاڻ تہ مڙس ساڻھو |
ھٿ |
لڌو آھي، سو ضرور ڪنھن زال ماڻھوءَ جو بہ انھيءَ ۾ |
39792 |
DYNT.utf |
اچي وڃن.'' |
ھٿ |
اھا ڳالھ ڳجھي رھي، ظاھر نہ ٿئي تہ ڀلي ڏوھاري بہ |
39793 |
DYNT.utf |
ايندءِ، پوءِ شادي ڪندين؟'' |
ھٿ |
ڏاڙھي ٿيندءِ، تہ پوءِ پرڻبين؟ يا قارون جو خزانو |
39794 |
DYNT.utf |
اٽڪايو ھوم. |
ھٿ |
لڳو، جو محبوب علي افسوس پئي کاڌو تہ ناحق منڊم سان |
39795 |
DYNT.utf |
بہ ھجي. |
ھٿ |
ظاھر نہ ڪجي، متان ڪنھن درٻار جي امير جو انھيءَ ۾ |
39796 |
DYNT.utf |
جا لکيل خط پئي پڙھيائين، ۽ واڪا ڪيو پئي |
ھٿ |
گذريون ڳالھيون ياد ڪيو پئي ڳريو، ۽ ذري ذري زال جي |
39797 |
DYNT.utf |
رکي چيو تہ ``امان، ائين نہ چؤ، خدا تو کي |
ھٿ |
علي رضا ماءُ جي پيرن تي |
39798 |
DYNT.utf |
رکين! ھن جي گھڻي تعريف ٿو ڪرين، تنھنڪري |
ھٿ |
تہ ``ڌيان ڪر، متان ڀلجي وچين ۽ چڱي چڱي ڪري وڃي مٿس |
39799 |
DYNT.utf |
لڳا، جنھنڪري ھن جي پيدائش ۾ گھڻي حرڪت ڪالہ |
ھٿ |
ٿي ويا ھئا، تڏھن بہ اھڙا ٻيا وري سگھوئي ھن کي |
39800 |
DYNT.utf |
لڳو ھو، سو اھو ھو، جو انھيءَ جوان زناني |
ھٿ |
اتي علي رضا کي يڪ ٿي تہ سلطان کي جيڪو خط |
39801 |
DYNT.utf |
لڳو. سرنگھ ھلي ڪردن جي ٻاھرينءَ اوطاق تي |
ھٿ |
ڳاڇا ھلي، تھخاني کي کوليائون ۽ اندر قھر جو باروت |
39802 |
DYNT.utf |
لڳي ويئي، تنھن پنھنجي عملدار کي راضي ڪرڻ |
ھٿ |
رکندا ھئا. ھن سپاھيءَ کي بہ ھيءَ نڌڻڪي جوان زال |
39803 |
DYNT.utf |
لڳيئي تہ مون کي ٻڌائج، پگھار چڱو ملندس.'' |
ھٿ |
``ڪنھن سکر ماڻھوءَ کي اشراف پورھيت گھرجي، سو ڪا |
39804 |
DYNT.utf |
لڳي، جا انھيءَ متل ڪارخاني کي ھلائي. مٿا |
ھٿ |
کي گھڻو ارمان ٿيو تسہ اھڙي اشراف ۽ پڙھيل زال ڪيئن |
39805 |
DYNT.utf |
منھن ڌوئي نماز پڙھي، فقير ۽ فقير باڻيءَ |
ھٿ |
نيٺ خير جو صبح ٿيو. ھيءَ |
39806 |
DYNT.utf |
نہ آيو، تڏھين اوھان کي سوال ڪيم.'' |
ھٿ |
ڪنھن پاسي مون کان ڇڄي جدا ٿيو آھي؛ ڳو ليومانس پر |
39807 |
DYNT.utf |
نہ اچي، تنھنڪري ھڪڙي تصويرن ڪڍڻ واري کي |
ھٿ |
ٿيو ھو، پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ متان اھڙو وقت وري |
39808 |
DYNT.utf |
نہ وجھندي ھئي، باقي گھر ۾ ھن جو بہ اھو ساڳيو |
ھٿ |
مشغول رھندو ھو. زينت بانو ٻاھر جي ڪم ڪار ۾ سو گھڻو |
39809 |
DYNT.utf |
وجھن. نيون ٻوليون ٿا ٻولين. جيڪي سندن ابي-ڏاڏي |
ھٿ |
جا ڪم تہ بگيڙيا اٿن ھاڻ وري اندرين زنانن ڪمن ۾ ٿا |
39810 |
DYNT.utf |
وس خدا جي آھي.'' |
ھٿ |
ڪريان، تنھن کان وڌ تنھنجي حامد لاءِ ڪنديس، پوءِ |
39811 |
DYNT.utf |
وڌن، تڏھن چيائون تہ ``اسان وٽ جيڪي آھي سو |
ھٿ |
ڊپ ۾ اونڌيون ٿي پئجي رھيون؛ پر جڏھن ھڪڙي چورلھي |
39812 |
DYNT.utf |
ھڻڻ لڳو. |
ھٿ |
ھي ڏاڍو پشيمان ٿيو، ۽ گذريءَ ھلت ڪري افسوس جا |
39813 |
DYNT.utf |
ھوس، تنھنڪري ھلنديءَ وارو بہ ھو. کيس اولاد |
ھٿ |
ٻيڙيون مڏئيءَ وٽ سمنڊ ۾ ھلندڙ ھيون ۽ واپار ۾ بہ |
39814 |
DYNT.utf |
ھو، ٽيون تہ ڪوٽ جي ٻاھران جا سُڃي جاءِ |
ھٿ |
ھوءَ ڪردڻ رھندي ھئي، جنھن جو پڻ انھيءَ ڪم ۾ بيشڪ |
39815 |
DYNT.utf |
ھيٺ سندس مڪتب ۾ پڙھڻ لڳي. اھي ٽيئي ھاڻي |
ھٿ |
وڏي اسڪول ۾ پڙھڻ ويھاريا ۽ سندس لياڻي تہ ماءُ جي |
39816 |
DYNT.utf |
ھيٺ وارن ڪيترن ئي ننڍن حاڪمن جو لشڪر مدد |
ھٿ |
روس جي لشڪر ۾ سندس |
39817 |
DYNT.utf |
ئي لڦن سان ڀرجي پيس. پوءِ ھلڪي ھلڪي ڪم تي |
ھٿ |
چار-پنج ڏينھن سخت پورھيو ڪرايائونس، جنھنڪري |
39818 |
DYNT.utf |
ٻن-چئن صاحبلوڪن سان اٽڪيل ھو، تنھنڪري |
ھٿ |
پوءِ تہ سڀ سانباھو ڪرڻ لڳا. علي رضا جو تہ |
39819 |
DYNT.utf |
ڇُھڻ کان پري بيئي آھي. اھي ٻہ - ٽي جايون، |
ھٿ |
بختاور چيو تہ ``مائي، ھوءَ تہ |
39820 |
DYNT.utf |
ڌئاربا، ٽيئي ڄڻيون مانيءَ تي ويٺيون. مريم |
ھٿ |
بختاور سڀني جا |
39821 |
DYNT.utf |
ڌئارين. زينت وري ميز جي خاني مان سوپاريون |
ھٿ |
تي ويئي ھئي، تنھنڪري مريم ڪؤنرو ۽ چلمچي کڻي |
39822 |
DYNT.utf |
ڏئي چيائين تہ ``ادي، ھيءُ ٻاھران آيو آھي، |
ھٿ |
سگھوئي ھڪڙو بند ڪيل لفافو ھٿ ۾ کڻي آئي، ۽ مريم جي |
39823 |
DYNT.utf |
ڏيو وبلي ھئي، ۽ سوکڙپون ائين ئي تڏي تي |
ھٿ |
جھٽ ۾ وري موٽي آني، تہ بہ مائي ائين ئي ڳلن کي |
39824 |
DYNT.utf |
ڏيو، ڪنھن خيال ۾ ويٺي ھئي. سندس نياڻي زينت |
ھٿ |
ڪري بس ڪيو ھئائين. اتي ئي ماٺ ڪيو، ڳان تي |
39825 |
DYNT.utf |
ڪانہ لڳين، تنھنڪري لاچار اھو اسڪول بند |
ھٿ |
کي ھلائي. مٿا گھڻائي ھنيائون، پر في الحال |
39826 |
DYNT.utf |
ڪجن، پر انھن جي نامناسب ڳالھين تي ھلڻ ضروري |
ھٿ |
اھڙو مطلب ناھي. غير قومن جون مناسب ڳالھيون |
39827 |
DYNT.utf |
ڪجي. تعليم فارسي، ھندستاني ۽ انگريزيءَ |
ھٿ |
پگھار تي ٻي ھڪ-ٻہ پڙھيل زال اشراف گھر جي مدد لاءِ |
39828 |
DYNT.utf |
ڪرڻ مشڪل ٿيندو، تڏھن بہ رڳو اصلوڪي وطن |
ھٿ |
سان واسطو ڪونہ رکيائين، تنھنڪري سندس عزيزن کي |
39829 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ۽ انھن سان دوستي رکڻ سولي ڳالھ ٿيندي. |
ھٿ |
پنھنجي مطلب حاصل ڪرڻ لاءِ مون کي اوھان جا دشمن |
39830 |
DYNT.utf |
ڪري انھيءَ سان شادي ڪرڻ شايد ھن جي لاءِ |
ھٿ |
صاحبلوڪ ۽ منڊمون اينديون ھيون ۽ ٻي ڪا جوان منڊم |
39831 |
DYNT.utf |
ڪري بہ سگھبا. |
ھٿ |
تہ اھڙا ٽڪر زمين جا اوڏي گھڻا آھن ۽ آسانيءَ سان |
39832 |
DYNT.utf |
ڪري پوڪ-راھ جو بندوبست ڪريون، جنھنڪري |
ھٿ |
۽ آرام ۾ گذاريون، ۽ جي ٿي سگھي تہ ڪو زمين جو ٽڪر |
39833 |
DYNT.utf |
ڪري سندن گھر ٿي آئي. |
ھٿ |
لاءِ سوال ڪيو ھئائون، سا ھاڻ زينت ٻانوءَ کي |
39834 |
DYNT.utf |
ڪري وسائي. ائي ھنن کي البت آرام آيو. اگرچہ |
ھٿ |
نڪتا. ھنن پنھنجي اصلوڪي ڪَچي واري جاءِ وري وڃي |
39835 |
DYNT.utf |
ڪريان. ھتي بہ ھنن سان گھڻن جي معرفت ھئي، |
ھٿ |
ٻيو خيال وري ھي ڪيائين تہ بمبئيءَ ۾ ڪا منڊم |
39836 |
DYNT.utf |
ڪريان، ۽ ڏينھن سڄو پيو آھي، خدا ۾ اميد |
ھٿ |
دل ۾ اھو ٺھراءُ ڪيائين تہ ``انھي کي پڇائي وڃي |
39837 |
DYNT.utf |
ڪريان؟'' |
ھٿ |
حق-حلال جي پورھيي جي آڇ ٿي آھي، ڌڏھن ڇو نہ آھو |
39838 |
DYNT.utf |
ڪري، آتي گھر جوڙي گوشہ نشين ٿي ويھندس، |
ھٿ |
کان خواھٽن ھئي تہ پيريءَ ۾ زمين جو ٽڪر ٻھراڙيءَ ۾ |
39839 |
DYNT.utf |
ڪري، وڃي اتي گوشہ نشين ٿي ويھون. |
ھٿ |
ھلي اتي رھون، پوءِ ڪو شھر ڪان ٻاھر زمين جو ٽڪر |
39840 |
DYNT.utf |
ڪنديس، نہ تہ بہ ڪنھن مسيت ۾ وڃي ويھي رھنديس. |
ھٿ |
پاسي ڀڄي وينديس، ۽ وڃي پڇا ڪري فضل محمد جو گھر |
39841 |
DYNT.utf |
ڪوتہ لنسڳو. وڏي ڳالھ تہ ھن جي سفارش بہ گھڻي |
ھٿ |
لاءِ ھن جھڙو لائق ماڻھو في الحال سرڪار کي |
39842 |
DYNT.utf |
ڪونہ نڳو، جو اتان لڏي وري ڪنھن ٻئي ھنڌ |
ھٿ |
کي ڦول گليءَ ۾ رلائي رلائي بيٺا تہ ميان علي رضا |
39843 |
DYNT.utf |
ڪئي ھئانين؛ تنھن مختصر طرح جواب ڏنس تہ |
ھٿ |
تَن مَن پڇي رکيو ھو پٽ ۽ ڌيءَ جي بہ دل جي ڳالھ |
39844 |
DYNT.utf |
ڪئي ھئائين پر ھو انھہيءَ تي نہ بيٺو. پيو |
ھٿ |
تہ منھنجي مڙس جو نسال باقي رھي. ھڪڙي- ٻہ ٻانھن بہ |
39845 |
DYNT.utf |
ڪئي ھئي، جنھن جي چوڌاري ھڪ عجيب باغ ھو، |
ھٿ |
ھو ۽ اھا جاءِ بہ انھيءَ ڪم لاءِ ھنن سرڪاري طرح |
39846 |
DYNT.utf |
ڪيائون، ۽ پڇيائونس تہ ``ھي ڪٿان آندا اٿئي؟'' |
ھٿ |
جو سپاھي اچي نکتو. جھولي پٽي سندس ڪيوڙو ۽ ڪتل |
39847 |
DYNT.utf |
ڪيائين تہ ``مون کي ڪنھن ضروري ڪم لاءِ پنھنجي |
ھٿ |
آيس. پھريائين ھڪڙو ھوشيار منشي سڃاڻپ وارو ڳولي |
39848 |
DYNT.utf |
ڪيائين. رھيا کھيا ڪاغذ جيڪي ھئا تن جو پڇي |
ھٿ |
وڃي پنھني عھدي جي جاءِ تي قابو ٿيو. لکپڙھ سڀ وٺي |
39849 |
DYNT.utf |
ڪيائين، جنھنڪري سندس پڙھائڻ جو ڪم وري |
ھٿ |
پنھنجر گھر وسايو ھو. مٿامونا ھڻي ھڪڙو-ٻہ صاحبلوڪ |
39850 |
DYNT.utf |
ڪيائين، ۽ ھنن جو پڪو سنگتي ٿي ويو. اھوَ |
ھٿ |
تي پيو ويندو ھو. پوءِ ٿورو ٿورو ڪري پاڻ بہ بندوق |
39851 |
DYNT.utf |
ڪيو آھي. اوھان کي گھرجي تہ ايندڙ سومر واري |
ھٿ |
ھاڻي مون ٻئي ھنڌ ھڪڙو موچارو وڏو گھر ڀاڙي تي |
39852 |
DYNT.utf |
ڪيو پئي لاٿائون. ويچاريءَ زينت کي بہ دل |
ھٿ |
آگبوٽ تي چڙھي آيا ۽ پنھنجن ڄاڻن سڃاڻن کي ڳولي |
39853 |
DYNT.utf |
ڪيو ھو، سو اچي مڙس کي ٻڌايائين. علي رضا |
ھٿ |
ھن جيڪو پتو |
39854 |
DYNT.utf |
ڪيو. سلطان کي ٻن حرمن مان پٽ ھئا، وڏو پٽ |
ھٿ |
اٺن-نون ڏينھن جي گَھرائي ۽ جاچ سان ھن نيٺ پڪو پتو |
39855 |
DYNT.utf |
ڪيو. ھن خا صاحبلوڪ شاگرد ھن کي ڏسي خوش ٿيا. |
ھٿ |
ٿيو، ۽ ھن جو شڪر گذار رھيو. آخر ھن پنھنجو ڪم وري |
39856 |
DYNT.utf |
ڪيو، جنھن ۾ اڳيئي ھڪڙو کوھ بہ جاري ھو ۽ |
ھٿ |
جي آڀرندي ڏي ڪوھ-ڏيڍ پنڌ تي ھڪڙو چڱو زمين جو ٽڪر |
39857 |
DYNT.utf |
ڳنڍيا. ماڻس کي سندس شاديءَ جي ڳڻتي ھئي؛ |
ھٿ |
گھڻو گڏ ڪيو ھئائون، تنھن ۾ پريندي ئي حامد آڻي |
39858 |
DYNT.utf |
۾ آيو ۽ انھيءَ تي پنھنجو حق ڃاڻي، کپائڻ |
ھٿ |
پئسو-پنجڙ ڇِلُ ڇيتير گڏ ڪندي ھئي، سو بہ ھاڻ ھن جي |
39859 |
DYNT.utf |
۾ آيو، جتي ھن البت آرام پاتو. |
ھٿ |
انھيءَ بازار جو منھن ڏٺو، آخر ھڪڙي وڏي سوداگر جي |
39860 |
DYNT.utf |
۾ رھندو ھو، جھڙيءَ طرح پيءُ جي گھر ۾ ھوندو |
ھٿ |
گھر جو سڄو حساب ڪتاب زينت بانوءَ جي |
39861 |
DYNT.utf |
۾ رھندي. پوءِ احين سڀ چڱي حال ۾ گذارينداسين |
ھٿ |
جيسين وڏو ٿيندو، تسين حڪومت جي واڳ راڻيءَ جي |
39862 |
DYNT.utf |
۾ کڻي آڻي مائيءَ جي آڏو تڏي تي رکيائين. |
ھٿ |
ننڍي ڪمانگري صندوق مٿي تي، ۽ ھڪڙي ڇٻي ميوي جي |
39863 |
DYNT.utf |
۾ کڻي آئي، ۽ مريم جي ھٿ ڏئي چيائين تہ ``ادي، |
ھٿ |
ڪنھن ڪم پٺيان آٿي، سگھوئي ھڪڙو بند ڪيل لفافو |
39864 |
DYNT.utf |
۾ وٺو.' سو جي آءُٗ کڻي اھڙو پير توسان ڀريان، |
ھٿ |
ٿا تہ `اٽي تي اٽو، کارو نہ کٽو - ھڪڙي ھٿ ۾ ڏيو ٻئي |
39865 |
DYNT.utf |
۾ ھئي، انھن جي درٻار ۾ ھن جو رستو ٿي ويو، |
ھٿ |
جي سانگي سنڌ ۾ آيو. سنڌ تن ڏينھين ٽالپرن اميرن جي |
39866 |
DYNT.utf |
۾ ڏنائونس ۽ پورھيت کي جس شابس ڪري سندس |
ھٿ |
تنھن کي علي رضا ۽ ٻين کنيو، چميون ڏنائونس ۽ ٽول |
39867 |
DYNT.utf |
۾ ڏنائين، جو کائيندو ھليو ۽ پاڻ ڪماند جا |
ھٿ |
۽ ڪتل وٺي جھوليءَ ۾ کنيائين. ھڪڙي ڦري کڻي ٻار جي |
39868 |
DYNT.utf |
۾ ڏني؛ پر انھي تي بہ ھو راضي نہ ٿيا. ھنن |
ھٿ |
کي ڏنائين؛ ۽ زينت تہ پنھنجي ھڙئي ٻڌل کڻي ھنن کي |
39869 |
DYNT.utf |
۾ ڏيو ٻئي ھٿ ۾ وٺو.' سو جي آءُٗ کڻي اھڙو |
ھٿ |
مائٽ بہ چون ٿا تہ `اٽي تي اٽو، کارو نہ کٽو - ھڪڙي |
39870 |
DYNT.utf |
ٿيندي تہ وري بہ وڏو بچاءُ ٿيندو ۽ اھڙو |
ھٿان |
جي منھنجي مقرري انگريز سرڪار جي معرفت ۽ ان جي |
39871 |
DYNT.utf |
جون شيون ڏيکاريائون، جن مان ھڪڙي ترار |
ھٿن |
جيئن مائٽ مائٽن سان ملندا آھن. ھن کي سندس ڏاڏي جي |
39872 |
DYNT.utf |
جون شيون، جي ھاڻي ڪڍي ٻاھر ڪيون ھئائون، |
ھٿن |
وري بہ پنھنجي ڏيءَ جي ٻڏڻ جي ڳالھ ۽ سندس |
39873 |
DYNT.utf |
جي لاءِ مُنڊي، ٻانھن لاءِ ڪنگڻ يا ڪنگڻيون |
ھٿن |
مان ڪي ھئڻ دھرجن. ڪنن جي لاءِ ھڪ جُت پنڙا يا دُر، |
39874 |
DYNT.utf |
کان ٿا وڃن. الائجي پنھنجي منھن ڪا ٻي رڏيڪ |
ھٿن |
ڇوڪرا نٿا مُڙن. جي سندن مرضي نٿا رکون تہ اسان جي |
39875 |
DYNT.utf |
۾ آھي. تون ھن کي ماءُ وانگي آھين ۽ اسان |
ھٿن |
ويئي آھي، ھوءَ ڇورو ٻار ڇڏي ويئي آھي، جو تنھنجي |
39876 |
DYNT.utf |
۾ ڳالھ ايندي - انھيءَ جو مرم ٿو مون کي ماري.'' |
ھٿن |
آءُٗ بہ اڄ سڀان ھلي وبنديس پوءِ الائجي ڪنھنجن |
39877 |
DYNT.utf |
قرار آھي، ۽ اسان جي قبر جنگ جو ميدان آھي.'' |
ھٿيار |
جنگي ماڻھو آھيون، اسان جو ملڪ ٽ آھي، اسان جو |
39878 |
DYNT.utf |
پيرين پئي، پنھنجي ڳالھ تي آڻي بيھارين |
ھٿين |
سندن مائون خفي ٿيون ۽ ڪاوڙ ڪرڻ لڳيون، نيٺ ھنن |
39879 |
DYNT.utf |
آھي-پر بختاور، آءُٗ ڇتي ٿي پيئي آھيان، |
ھڏ |
الھداد جو جوان پٽ ويٺو آھي-پنھنجو رت آھي، ڀنھنجو |
39880 |
DYNT.utf |
۾ پئسو ڪونہ ھو، تنھنڪري ھو ماني کارائيندا |
ھڙ |
ھن وٽ |
39881 |
DYNT.utf |
۾ ڪي ڪين ھوس، جنھن سان کاڌي پيتي جو ٻلو |
ھڙ |
ڀانيائين تہ کنھن ڌرمسالا ۾ وڃي ويھان، پر |
39882 |
DYNT.utf |
ٻڌل کڻي ھنن کي ھٿ ۾ ڏني؛ پر انھي تي بہ ھو |
ھڙئي |
اھي سڀ ھينئر لاھي ھنن کي ڏنائين؛ ۽ زينت تہ پنھنجي |
39883 |
DYNT.utf |
- ٻہ ڀيرو آءُٗ وٽن ويئي آھيان تہ مون کي |
ھڪ |
آھن، جو ويچارو سيٺ سو کڙيون پاکڙيون پيو موڪلي. |
39884 |
DYNT.utf |
اسُراف دکني آھي، ذات جو شيخ آھي، تنھن سان |
ھڪ |
جواب ڏنو تہ ``اھا مائي ھتي جي رھاڪو آھي. سندس پيءُ |
39885 |
DYNT.utf |
اسڪول ۾ گڏ بہ پڙھي ھئا، تنھنڪري ھنن جو |
ھڪ |
ٻيو وري فتح خان جو پٽ حامد ۽ علي رضا ڪي ٿورا ڏينھن |
39886 |
DYNT.utf |
بنگلي ۾ ھڪڙي پاسي کان ھئا. تنھن مان بہ نڪري |
ھڪ |
جدا پنھنجي منھن کائيندا پيئندا ھئا، باقي رھندا |
39887 |
DYNT.utf |
پاسي ويھاريائون. پاڻيءَ ڍڪ پِي، پوءِ پاڻ |
ھڪ |
کوھيءَ ڌاري لھي پيا، ۽ زينت بانوءَ کي بہ لاھي |
39888 |
DYNT.utf |
پيري مون ڏٺي بہ آھي، مون کي گھڻو پسند آھي.'' |
ھڪ |
گھر جا اسين چڱيءَ طرح واقف آھيون. اھا ٻانھن |
39889 |
DYNT.utf |
جُت پنڙا يا دُر، ھٿن جي لاءِ مُنڊي، ٻانھن |
ھڪ |
رڳا ھيٺيان يا انھن مان ڪي ھئڻ دھرجن. ڪنن جي لاءِ |
39890 |
DYNT.utf |
چوڪريءَ کان ٺھرايل پگھار يا في درماھو |
ھڪ |
ضروري تعليم ڏيڻ ۾ اچي. انھيءَ پورھئي جي بدران ھڪ- |
39891 |
DYNT.utf |
دفعي تہ انھيءَ بدلي مھمل رکڻ لاءِ بہ لکيو |
ھڪ |
اگرچہ بغداد جي ريزيڊنٽ ھن کي ڇڏڻ نٿي گھريو ۽ |
39892 |
DYNT.utf |
زال اڳي بہ ھيس، تہ بہ ڇوڪريءَ جي تعريف |
ھڪ |
رمضان وڪيل ھو، تنھن کي وري پنھنجي طمع ھئي ۽ اگرچ |
39893 |
DYNT.utf |
زال سان ڪئي ھتائين، جنھنڪري گھر جي ريڙھہ |
ھڪ |
کان ھرطرح زيادہ عقل وارو ھو: ھڪڙو تہ شادي رڳو |
39894 |
DYNT.utf |
سؤ رپيا انگريز سرڪار مان پينشن ملندي |
ھڪ |
وارو مائھو ھو. ٽالپرن جي مڪومت وئي کان پوءِ ھن کي |
39895 |
DYNT.utf |
عجيب باغ ھو، جنھن ۾ شام جو مجلس جي ڪم لھڻ |
ھڪ |
ڪم لاءِ ھنن سرڪاري طرح ھٿ ڪئي ھئي، جنھن جي چوڌاري |
39896 |
DYNT.utf |
کي آئيندي جي ھلت ڪرڻ لاءِ نصيحتون ڏنائين، |
ھڪ |
پنھنجي گھر جي ڀاتين کي سڏي روبرو ويھاريو، ۽ ھڪ |
39897 |
DYNT.utf |
کَٽ تي ذري تائين گڏ ويھي ۽ عزيز انھن کي |
ھڪ |
گھوٽ نڪاح کان پوءِ ڪنوار جي گھر اچي، ڪنوار سان |
39898 |
DYNT.utf |
گھر سان ھئي، تنھنڪري ھن ملڪ ڇڏڻ ڪري گھڻو |
ھڪ |
اُتان نڪرڻ بہ اھنجو پئي لڳن. پر ھنن جي عزازت رڳو |
39899 |
DYNT.utf |
ليکي تہ سيٺ گل محمد جي پٽ جو نالو بہ مٿس |
ھڪ |
ٻانھن بہ آٿارڻ ۾ آھن؛ وڏا وڏا ماڻھو پٺيان ھئن، ۽ |
39900 |
DYNT.utf |
مھينو قيد ملي ويس. رپيا، شڪ ۽ چوريءَ جا |
ھڪ |
وري قاعدي موجب بچاءُ جو شاھد ڪونہ ھوس، تنھنڪري |
39901 |
DYNT.utf |
ھزار رپيا ھو ڏيئي، ھڪ ھزار رپيا ھو ڏيئي، |
ھڪ |
۾ ڳالھيون ٻولھيون ڪري ٺھراءُ ڪيائون تہ في الحال |
39902 |
DYNT.utf |
ھزار رپيا ھو ڏيئي، ٻہ ھزار ڪري سرڪاري بئنڪ |
ھڪ |
ٺھراءُ ڪيائون تہ في الحال ھڪ ھزار رپيا ھو ڏيئي، |
39903 |
DYNT.utf |
ھنڌ ويھي ماني کاڌائون. جيڪي واقعات زينت |
ھڪ |
مٽجي سک ٿي پيو. انھيءَ ڏينھن سڀني گڏجي خوشي ڪئي ۽ |
39904 |
DYNT.utf |
ھنڌ ويٺو ھو، تيسبن پرواھ ڪانہ ھيس، پسر |
ھڪ |
شميءِ کي پرڏبھ رلائڻ ھن کي مناسب نہ آيو. جيسين |
39905 |
DYNT.utf |
ھڪ کي آئيندي جي ھلت ڪرڻ لاءِ نصيحتون ڏنائين، |
ھڪ |
مھل پنھنجي گھر جي ڀاتين کي سڏي روبرو ويھاريو، ۽ |
39906 |
DYNT.utf |
ٻئي جي حال جي ۽ ھلت چلت جي پوري خبر ھين. |
ھڪ |
ھڪٻئي جي گھر اچي ڏينھن گذار پنديون ھيون، تنھنڪري |
39907 |
DYNT.utf |
-ھڪ چوڪريءَ کان ٺھرايل پگھار يا في درماھو |
ھڪ |
بہ ضروري تعليم ڏيڻ ۾ اچي. انھيءَ پورھئي جي بدران |
39908 |
DYNT.utf |
-ٻن جاين تي ڪي تراريون بندوقون بہ پيون ھيون. |
ھڪ |
کٽون ٺھيون پيون ھيون. سڀ شيءِ چڱي ڊول سان رکي ھئي. |
39909 |
DYNT.utf |
-ٻہ پڙھيل زال اشراف گھر جي مدد لاءِ ھٿ ڪجي. |
ھڪ |
جو تعداد وڌندو وڃي، تيئن جاچ ڪري پگھار تي ٻي |
39910 |
DYNT.utf |
-ٻہ ڀيرا سندس اچڻ ٿيو ھو، جتي ھن عظمت کي |
ھڪ |
ھو ۽ وٽس ايندڙ ويندڙ ھو ۽ زينت بانوءَ جي مڪتب ۾ بہ |
39911 |
DYNT.utf |
-ٻئي وٽ ايندڙ ويندڙ ھئا. ڪنھن آچر تي حامد |
ھڪ |
پوءِ بہ سندن پوين جي وچ ۾ ھليو آھو، ۽ ھي، ٻئي طرف، |
39912 |
DYNT.utf |
آھن. چڱا آھن تہ ٻيئي چڱا آھن، نہ تہ ٻيئي |
ھڪجھڙا |
شھربانوءَ ورندي ڏني تہ منھنجي نظلو ۾ ٻيئي |
39913 |
DYNT.utf |
چئو تہ ڀلي چئو، نہ تہ مطلب مدعا ھن جو ٻيو، |
ھڪجھڙا |
ديوار يا ڪوٽ ھئڻ ڪري ۽ ٻاھر نڪرڻ جي منع ھئڻ ڪري |
39914 |
DYNT.utf |
ڄاتائين. انھيءَ ڪري ٻنھي جي وچ ۾ ناسازي |
ھڪجھڙو |
سان پنھنجي منھن ھلڻ لڳي ۽ مڙس جو ھئڻ يا نہ ھئڻ |
39915 |
DYNT.utf |
اسان کي گھرائي وٺڻ لاءِ اختيار وارا آھيو.'' |
ھڪدم |
ٿيو پيا وينداسين ۽ جيڪڏھن ڪا ضرورت پئجي وڃي تہ |
39916 |
DYNT.utf |
بدلي ڪئي؛ سو اوڏي وڃڻ لاءِ تيار ٿيو. ھن |
ھڪدم |
لياقت ڪري اضافي جو حقدار ڪيو ھو، تڏھن سرڪار ھن جي |
39917 |
DYNT.utf |
ڪري آيا، چيائون تہ ``مال ڪڍو.'' |
ھڪل |
گاڏيءَ تان ڪِري پيو ۽ ماندو ٿي ويو. پوءِ زالن تي |
39918 |
DYNT.utf |
ھليو ويو. زينت بانو ٻار ڪڇ تي ڪري لھي پئي. |
ھڪلي |
ھو تہ گاڏي |
39919 |
DYNT.utf |
پئيءَ ڪاھي اچي ڪنڌ تي ڪڙڪندا آھن؛ سو سچ |
ھڪٻئي |
پئي رُنو. چوندا آھن تہ ھن دنيا ۾ ڏک ايندا آھن، تہ |
39920 |
DYNT.utf |
جا صلاحڪار ھوندا ھئا. |
ھڪٻئي |
ٻيئي گھر سڀڪنھن ڪم ۾ ھڪٻئي جي ڏڍ تي رھندا ھئا ۽ |
39921 |
DYNT.utf |
جا نا واقف ھوندا آھن، تنھنڪري جيسين پرڻجي |
ھڪٻئي |
اڪثر جيڪي شاديون ھتي ٿين ٿيون، تين ۾ گھوٽ-ڪنوار |
39922 |
DYNT.utf |
جو حال ڏنائون ورتائون، پوءِ زينت بانوءَ |
ھڪٻئي |
۾ ڳالھيون ڪنديون بازار ڏيئي ھليون. پھريائين تہ |
39923 |
DYNT.utf |
جو گھڻو شڪوو ڪندو ٻڌو ھئائين. |
ھڪٻئي |
گھر يعني ڏاڏي پوٽيءَ زال ساڻ گھڻي اڻبڻت ھئي، جو |
39924 |
DYNT.utf |
جي سنگت بہ ٿيندين ۽ خرچ بہ ھڪڙوئي ٿيندو، |
ھڪٻئي |
ھن کي بہ ڏباري موڪل، ٻيئي گڏ رھندا، ڌارين ملڪ ۾ |
39925 |
DYNT.utf |
جي سنڀال رکڻ بہ ڏکي ٿي ٿني. |
ھڪٻئي |
ڪري ھڪڙو تہ ڏيتي ليتي جو خرچ بہ ٿئي ٿو ۽ ٻيو تہ |
39926 |
DYNT.utf |
جي صحبت مان بيزار ٿي پيا، ۽ اگرچ پھرين |
ھڪٻئي |
ڳالھين تي الھن جي وچ ۾ بحث ۽ ھوڏ ھلندي ھئي، جو ھو |
39927 |
DYNT.utf |
جي گھر اچي ڏينھن گذار پنديون ھيون، تنھنڪري |
ھڪٻئي |
ويندا ھئا. انھيءَ طرح ھنن جون مائون بہ ڪڏھن ڪڏھن |
39928 |
DYNT.utf |
جي گھر ايندا ويندا ھئا. انھيءَ طرح ھنن |
ھڪٻئي |
تي علي رضا ھنن وٽ ويندو ھو. ۽ اھڙيءَ طرح ھو ٻئي |
39929 |
DYNT.utf |
جي ڏڍ تي رھندا ھئا ۽ ھڪٻئي جا صلاحڪار ھوندا |
ھڪٻئي |
کي پنھنجو مائٽ ٿي ڄاتائون. ٻيئي گھر سڀڪنھن ڪم ۾ |
39930 |
DYNT.utf |
سان انھيءَ خرفناڪ واردات جا چرچا ڪيا. |
ھڪٻئي |
ھئا. ڪن پئي ساني کاڌي، ڪن پئي اشارن ۽ پرولين ۾ |
39931 |
DYNT.utf |
سان بيحجاب ڳالھائيندا ھئا. ھتي اڪثر رواج |
ھڪٻئي |
ڪندا ھئا. انھيءَ بحث مان ھيءُ بہ فائدو ھو، جو |
39932 |
DYNT.utf |
سان تڪرار ڪرڻ لڳا، اجايو سجايو ڳالھائڻ |
ھڪٻئي |
ڄاتائين. انھيءَ ڪري ٻنھي جي وچ ۾ ناسازي پيدا ٿي، |
39933 |
DYNT.utf |
سان حد کان وڌيڪ پيار ٿين. اڪثر جيڪي شاديون |
ھڪٻئي |
محبت کان پوءِ چا سندن شادي ٿي ھئي، تنھنڪري |
39934 |
DYNT.utf |
سان ملي ويا، جو حد کان ٻاھر. |
ھڪٻئي |
جو ھي ٻيئي ھم مذھب ھئا، ھم قوم ھئا، جوان ھئا. اھڙو |
39935 |
DYNT.utf |
کان جدا رھڻ جي شڪايت پئي لکي، ۽ خدا کي سوال |
ھڪٻئي |
لکيس، ۽ ھن وري پنھنجو احوال ٿي ڏنس، ۽ اڪثر ٻئھي |
39936 |
DYNT.utf |
کي چنبڙي ويا ۽ اوڇنگارون ڏيئي روئڻ لڳا. |
ھڪٻئي |
ٿي ھيترن جي اڳيان ھن کي چميون ڏيڻ لڳو. پوءِ ٻيئي |
39937 |
DYNT.utf |
کي حال احوال ڏنائون، نيٺ صفوران ھن کي وٺي |
ھڪٻئي |
ھوءَ بہ ھن کي ڏسي ڏاڍي خوش ٿي. پوءِ تہ اتي بيٺي |
39938 |
DYNT.utf |
کي سڏڻ ۾ پيار يا آبروءَ جھڙا لفظ ڪم آڻيندا |
ھڪٻئي |
جو نالو وٺي نہ سڏيندي ھئي، پر انھيءَ جي بدران ھو |
39939 |
DYNT.utf |
کي نہ سڃاڻندا ھئا، جڏھن سڃاتاٿون، تڏھن |
ھڪٻئي |
بمبئيءَ ۾ اچي ٻيئي گڏ ٿيا، تڏھن بہ پھريائين تہ ھو |
39940 |
DYNT.utf |
کي ڏاڍا پيار جا ڀاڪر پاتائون. |
ھڪٻئي |
زينت بانو آھي. تڏھن سڀ اٿي انھيءَ سان گڏجڻ لڳا ۽ |
39941 |
DYNT.utf |
کي ڏيئي سڱھجي ٿو. |
ھڪٻئي |
ٺھرائجي. وڌيڪ جيڪي ڏيڻو ھجي، سو شاديءَ کان پوءِ |
39942 |
DYNT.utf |
ڏي خط لکندا رھيا. زينت بانوءَ ھتي جو سڄو |
ھڪٻئي |
انھيءَ طرح ھفتي بھفتي |
39943 |
DYNT.utf |
ڏي ڏڪ ڏوراپا ڪڍيائون. |
ھڪٻئي |
ٽي ڏينھن لنگھي ويا ھئا جو ھو مليا نہ ھئا، تنھنڪري |
39944 |
DYNT.utf |
و شيدي شنگور نالي ۽ ھڪڙي حبشياڻي بختاور |
ھڪڙ |
ٻانھيون ھوندا ھئا، پر صاجيءَ ڦرڻ کان پوءِ باقي |
39945 |
DYNT.utf |
ٽي ڄڻا انھيءَ گھر ۾ آيا، جن سان ھيبت چور |
ھڪڙا |
حال ۾ ھن کي ڏينھن جا اڍائي ڪ ٽي پھر گذريا. پوءِ |
39946 |
DYNT.utf |
ڪم خاص مردن لاءِ آھن ۽ ٻيا وري خاص زالن |
ھڪڙا |
عقلي ڪتابن مان معلوم آھي، تہ ھڪڙيون ڳالھيون ۽ |
39947 |
DYNT.utf |
کي پسند ايندي، سا ٻين کي نہ بہ ايندي. مون |
ھڪڙن |
خبر پوندي، سا بہ وچ وارن جي معرفت، سو جيڪا شيءِ |
39948 |
DYNT.utf |
- ٻہ پوليس جو سپاھي اچي نکتو. جھولي پٽي |
ھڪڙو |
کي ڪيوڙو ۽ ڪتل ڏسي پڪ ٿي؛ ``فرياد فرياد'' ڪيائين تہ |
39949 |
DYNT.utf |
آھي. اھو روم يا ترڪستان جي سلطان جو تختگاہ |
ھڪڙو |
جنھن کي قسطنطنيھ بہ چوندا آھن، سو وڏن شھرن مان |
39950 |
DYNT.utf |
اتفاق ٿيو، جو ڪنڊ واري ھٽ تي ميوو ۽ وکر |
ھڪڙو |
ڪنڊ تي پھچڻ کان اڳي |
39951 |
DYNT.utf |
امير آھيان، ھنن جابلو پرڳڻن جي آبھوا جي |
ھڪڙو |
کان خبرون چارون پڇيون. ھن چيس تہ ``آءُٗ سلطان جو |
39952 |
DYNT.utf |
اڳھين فرتوت ھو، جو عمر سندس ستر-پنجھتر |
ھڪڙو |
ھيڪلو ٿي پيو. سارو ڏينھن غم ۾ پيو گذاريندو ھو. |
39953 |
DYNT.utf |
بند ٿيل ڪاغذ آڻي ڏنس. چيائينس تہ ``محلات |
ھڪڙو |
حرمخائي ۾ نماز پڙھي اچي ويٺو ھو تہ ھڪڙي ٻانھيءَ |
39954 |
DYNT.utf |
بند ڪيل لفافو ھٿ ۾ کڻي آئي، ۽ مريم جي ھٿ |
ھڪڙو |
ڪئي. ائين ڪندي زينت ڪنھن ڪم پٺيان آٿي، سگھوئي |
39955 |
DYNT.utf |
بہ ڪونہ ڀڄي سگھيو. ھو سامھان ٿيا سھي، پر |
ھڪڙو |
وين. يڪدم اندر ڪاھي پيا ۽ سڀ ماڻھو قيد ڪري وڌائون. |
39956 |
DYNT.utf |
بي نام بي نشان ماستر ٿي آيو ھو، جنھن ۾ سندس |
ھڪڙو |
انھيءَ طرح جنھن بمبئيءَ شھو ۾ علي رضا پھرين |
39957 |
DYNT.utf |
بٽ اڳيئي لنڊن ۾ اٿئي، تڏھن ھن کي بہ ڏباري |
ھڪڙو |
ڪن دوستن بہ علي رضا کي اھا صلاح ڏلي تہ ``جڏھن |
39958 |
DYNT.utf |
پاڻ رھندو ھو، ٻيو نوڪر ھوندو ھوس، ۽ تنھڻ |
ھڪڙو |
ظالم ۽ بد چال ماڻھو ھو. ٻارٻچو ڪو نہ ھوس، گھر ۾ |
39959 |
DYNT.utf |
پنھنجي مڙس ڏي بمبئيءَ ۾، ٻيو پنھنجي ڀاءُ |
ھڪڙو |
مائٽ وساري نہ ڇڏيا ھئا. ھن ٻہ خط لکي ٽپال ۾ وڌا: |
39960 |
DYNT.utf |
پٽ بہ اٿس. مگر سلطان کي پھرئين حرم مان وڏو |
ھڪڙو |
آھن. راڻيءَ سان سلطان جي گھڻي دل آھي ۽ منجھانئس |
39961 |
DYNT.utf |
پٽ بہ خدا ڏنو ھو، جنھن جو نالو علي رضا رکيو |
ھڪڙو |
ھن کي |
39962 |
DYNT.utf |
پٽ بہ ڄائس. ھن کي ھتي رھئي ست-اٺ ورھيہ گذري |
ھڪڙو |
جو ڪي ڏينھن تہ ٻيا حرم ئي وسري ويس؛ انھيءَ مان |
39963 |
DYNT.utf |
پٽ محبوب علي ھئس، جو ھينئر ٻن-اڍائن ورھين |
ھڪڙو |
جان بيبي ساڻس ھئي، سندس پورھيت مريم اڃا وٽن ھئي، |
39964 |
DYNT.utf |
پٽ. اھو ڀاڻس بہ ڪم ۾ ساڻس ڀائيوار ھو. ھن |
ھڪڙو |
ڀاڄائي رھندا ھئا، جن کي ٽي ننڍا ٻار ھئا: ٻہ ڌيئو ۽ |
39965 |
DYNT.utf |
تہ (اللَّھ مرھيس) سرائيءَ جي گذرڻ کان پؤ |
ھڪڙو |
شھربانوءَ چيو تہ ''بختاور، ڇو نہ فڪر ھوندو. |
39966 |
DYNT.utf |
تہ ائين ڪرڻ وارا پنھنجا سر سھسائين، ٻيو |
ھڪڙو |
تہ وجھ ڏسي، وڃي ترار سان ڪم نباھين.'' پر انھيءَ ۾ |
39967 |
DYNT.utf |
تہ پاڻ انھن ماڻھن جا رڳو نالي جا واقف آھيون، |
ھڪڙو |
کي معاف ڪجئينم انھن ٻانھن تي منھنجو ھي اعتراض ھو: |
39968 |
DYNT.utf |
تہ پاڻ چڱو مسلمان ھو ۽ مسلمان قوم سان آٿڻ- |
ھڪڙو |
شادي ڪرڻ جو ارادو آھي. علي رضا البت اعتراض آندو. |
39969 |
DYNT.utf |
تہ سبب ھيءُ ھو، جو اھو تمام سھڻو ٻڌل شھر |
ھڪڙو |
جي خواھش علي رضا کي گھڻن ڏينھن کان ھئي. تنھن جو |
39970 |
DYNT.utf |
تہ سندس پيءُ جون خدمتون ھن کي ياد ھيون، |
ھڪڙو |
ڌنڌو ھلائي. اھو پگھار سلطان ھن نظر تي ڏيارس، جو |
39971 |
DYNT.utf |
تہ سندس ٻولي پوريءَ طرح نہ سمجھن، ٻيو وري |
ھڪڙو |
بچاءَ ۾ دانھون ڪيائين، حجت دليل ڏنائين، پر |
39972 |
DYNT.utf |
تہ شادي رڳو ھڪ زال سان ڪئي ھتائين، جنھنڪري |
ھڪڙو |
قوم جي ٻين ماڻھن کان ھرطرح زيادہ عقل وارو ھو: |
39973 |
DYNT.utf |
تہ ھتي ماڻھو (خاص زالون) انگريزي ٻوليءَ |
ھڪڙو |
جاري ڪري، پر الھيءَ لاءِ ھن کي ٻہ اعتراض ھئا: |
39974 |
DYNT.utf |
تہ ھن اڃا ڳالھ پنھنجي پيءُ جي غلاميءَ ۽ |
ھڪڙو |
سگھي تہ پنھنجي پيءُ جي ڪن عزيزن کي ڳولي لھان. پر |
39975 |
DYNT.utf |
تہ ھن کي اڳتي ھلڻ جي طاقت بہ ڪانہ رھي ھئي، |
ھڪڙو |
پوي تون ھيکلي آھين.'' زينت کي بہ اھا صلاح پسند آئي. |
39976 |
DYNT.utf |
تہ ھھڙي سُڃي جھنگلي ڳوٺ ۾ رھي ڪڪ ٿي پيئي |
ھڪڙو |
ڏسي زينت جي بہ مرضي ٿي تہ ساڻس گڏجي اوڏي وڃان. |
39977 |
DYNT.utf |
تہ ڏيتي ليتي جو خرچ بہ ٿئي ٿو ۽ ٻيو تہ ھڪٻئي |
ھڪڙو |
ٿئي، ڇالاءِ جو ڄاتائون تہ گھڻن ڏينھن وچ ۾ پوڻ ڪري |
39978 |
DYNT.utf |
جوان ويٺل ھو - ٽيئي لٿا. اھا مائي جان بيبي |
ھڪڙو |
زال ويٺل ھئي ۽ ھڪڙي پورھيت ساڻس ھيس ۽ ساڻن گڏ |
39979 |
DYNT.utf |
چڱو انعام علي رضا جي بيبيءَ لاءِ ڏياري |
ھڪڙو |
اھا مشھوري سلطان جي ڪنن پيئي، جنھن |
39980 |
DYNT.utf |
چڱو زمين جو ٽڪر ھٿ ڪيو، جنھن ۾ اڳيئي ھڪڙو |
ھڪڙو |
سندس پٽن حيدرآباد جي آڀرندي ڏي ڪوھ-ڏيڍ پنڌ تي |
39981 |
DYNT.utf |
خط حامد عليءَ جي معرفت گھر موڪليو، جو سندس |
ھڪڙو |
بمبئيءَ ۾ پھچڻ شرط ھن |
39982 |
DYNT.utf |
خلاصو حقو گھر ۾ جوڙي رکيائين. تنھن کان |
ھڪڙو |
خلاصو حقو گھر ۾ جوڙي رکيائين. ڇڪيندو ھو، پوءِ تہ |
39983 |
DYNT.utf |
خلاصو حقو گھر ۾ جوڙي رکيائين. ڇڪيندو ھو، |
ھڪڙو |
رواج عام نہ ھو.} پھرين لڪي لڪي ڇڪيندو ھو، پوءِ تہ |
39984 |
DYNT.utf |
خون ٿيو. ڪنھن شاھوڪار جي گھر کي رات جو کاٽ |
ھڪڙو |
۾ ھو، سو اچي ڪنھن معاملي ۾ ڦاٿو؛ سندس حد ۾ |
39985 |
DYNT.utf |
زنانو اسڪول وجھجي، جنھن ۾ اڪثر سکرن مسلمانن |
ھڪڙو |
ڪيائون تہ ھڪڙي چڱي پوشيدہ جاءِ وٺي، انھيءَ ۾ |
39986 |
DYNT.utf |
زنانو مڪتب جاري ڪري، پر الھيءَ لاءِ ھن |
ھڪڙو |
ھوس تہ جيئن بمبئيءَ ۾ ڪيو ھئائين، تيئن ھتي بہ |
39987 |
DYNT.utf |
زيور آھي.'' زينت بانوءَ کي جوڻ جماڻ ڏسي |
ھڪڙو |
ڪيائون تہ ``ھن ڇوڪريءَ کي کڻي ھلجي، ھوءَ پاڻ بہ |
39988 |
DYNT.utf |
سال، جو علي رضا بغداد ۾ رھيو، تنھنڪري سندس |
ھڪڙو |
اھو |
39989 |
DYNT.utf |
سائينءَ جي خدمت ۾ ڏيندس.'' |
ھڪڙو |
بہ اچي ڪنھن وقت حاضر ٿيندس، نہ تہ پنھنجن پٽن مان |
39990 |
DYNT.utf |
سبب ھو: علي رضا کي ھڪڙي چڱي نوڪريءَ جو دلاسو |
ھڪڙو |
پر انھيءَ بندوبست ڪرڻ جو ٻيو بہ |
39991 |
DYNT.utf |
سرڪاري سپاھي ترار سان مليس، جو شھر ۾ نظر |
ھڪڙو |
ھيءَ اڳڀرو ھلي، تہ بازار ۾ |
39992 |
DYNT.utf |
سُڃو گھر ھو، جنھن مان زمين کوٽي محلات ڏي |
ھڪڙو |
ڪيائين تہ ڪوٽ جي اوڀارين ڀت جي ٻاھران ٿورو ويجھو |
39993 |
DYNT.utf |
عجيب ڪارخانو ۽ عجائبخانو آھي. انھيءَ ۾ |
ھڪڙو |
علي رضا - پياري! ائين نہ ڇؤ. دنيا |
39994 |
DYNT.utf |
فقير ۽ سندس زال رھن ٿا. اتي جي ٿڪجين تہ |
ھڪڙو |
ڪوھ اوري دڳ سان ھڪڙي کوھي ۽ مڪان اٿئي، جتي |
39995 |
DYNT.utf |
قداور مڙس ڪپڙن گندين ٺھيل نکري آيو. زينت |
ھڪڙو |
ائين ڪندي پاسي واري در کان |
39996 |
DYNT.utf |
قديم شھر آھي ۽ گھڻين ڳالھين ڪري دنيا ۾ |
ھڪڙو |
مسلمانن جي وڏي بادشاھت جي گاديءَ جو ھنڌ آھي. اھو |
39997 |
DYNT.utf |
کوھ بہ جاري ھو ۽ موچارو ننڍو باغ بہ ساڻس |
ھڪڙو |
پنڌ تي ھڪڙو چڱو زمين جو ٽڪر ھٿ ڪيو، جنھن ۾ اڳيئي |
39998 |
DYNT.utf |
ماستر آھي، ھتي اچي ورھيہ-ٻن کان رھيو آھي، |
ھڪڙو |
آيا چيو تہ ``مائي، |
39999 |
DYNT.utf |
ماستر علي رضا نالي سنڌ جو ماڻھو رھي ٿو، |
ھڪڙو |
ٿي، تنھن کان وڃي زينت پچيو تہ ``مائي، ھن گھٽيءَ ۾ |
40000 |
DYNT.utf |
ماڻھو سماءَ تي موڪليائون تہ جاچي اچي تہ |
ھڪڙو |
خير، ھنن في الحال ٻيا پيپ سودڻ بند ڪيا ۽ ٻيو |