| 20001 | DYNT.utf | ھئا، سي ٽپ ڏيئي اٿيا. ھنن کي مليا، ڏاڍا | رھندا | گھر گھڙي آيا. جيڪي ٻہ-ٽي ماڻھو سندن عزيز اتي |
| 20002 | DYNT.utf | ھڪ بنگلي ۾ ھڪڙي پاسي کان ھئا. تنھن مان بہ | رھندا | پوءِ تہ جدا پنھنجي منھن کائيندا پيئندا ھئا، باقي |
| 20003 | DYNT.utf | ڌارين ملڪ ۾ ھڪٻئي جي سنگت بہ ٿيندين ۽ خرچ | رھندا، | لنڊن ۾ اٿئي، تڏھن ھن کي بہ ڏباري موڪل، ٻيئي گڏ |
| 20004 | DYNT.utf | . جيسين توکي وري اچي پاڻ سان وٺي ويندس، | رھندس | گڏ ويٺي آھين؛ پر حال منھنجا، جو پرڏيھ ۾ وڃي ھيکلو |
| 20005 | DYNT.utf | .'' ائين چئي، ھو اچي زينت بانوءَ جي ڀر ۾ ويٺو. | رھندس | بہ تنھنجي خدمت ڪندا ۽ آءُٗ بہ تنھنجي خدمت ۾ حاضر |
| 20006 | DYNT.utf | جي ٿي سگھيو، تہ وري بہ اچي ڪنھن وقت حاضر | رھندس، | نمڪ پروردہ غلام ھوندس ۽ حضور جي اقبال کي دعا ڪندو |
| 20007 | DYNT.utf | آھيان، آتي منھنجي نالي خط لکندا رھجو.'' | رھندو | ٽئي خط ۾ ھنن کي خبر ڏنائين تہ ``آءُٗ ڦول گليءَ ۾ |
| 20008 | DYNT.utf | آيو، ۽ اگرچ اڳيون اوج پوءِ ڇڏائي ويس، تڏھن | رھندو | ويھي رھيو. ميرن جي صاجيءَ وئي کان پوءِ بہ ھو اتي |
| 20009 | DYNT.utf | ھو ۽ سندس ڪارخانہ تمام زور ھو. | رھندو | خيالن سان ملي ٿي آيا. ھو ھينئر استنبول ۾ گھر ڪري |
| 20010 | DYNT.utf | ھو. | رھندو | وٺي آڻي ويھاريائين، رات ڏينھن انھيءَ سان خوش |
| 20011 | DYNT.utf | ھو. | رھندو | ھنن جوگھر سڄي ڳوٺ ۾ سڌري پيو، ۽ اڳي کان وڌيڪ صفا |
| 20012 | DYNT.utf | ھو. | رھندو | ھيون، جتي ڪڏھن ڪڏھن ھو مھينن جا مھينا وڃي |
| 20013 | DYNT.utf | ھو. پُٺ تي، آھا رات علي رضا جي زال يا ٻيا | رھندو | ھو. پوءِ موٽي آيو؛ جو اڪثر رات جو گھر کان ٻاھر نہ |
| 20014 | DYNT.utf | ھو. جيڪي پڙھيو ھئائين يا ٻڌو ھئائين، تنھن | رھندو | جيڪو ٿيندو ھو، سو سندس پيءُ جي ڏينھن ۾ ئي ھن وٽ |
| 20015 | DYNT.utf | ھو. زينت بانو ٻاھر جي ڪم ڪار ۾ سو گھڻو ھٿ | رھندو | انھيءَ سان گڏ ھو مقرر وقتن تي عبادت ڪرڻ ۾ مشغول |
| 20016 | DYNT.utf | ھو، پر گھڻا ڏينھن ٿيا، جو لڏي ويو ۽ وڃي | رھندو | چيس تہ ``ھائو مائي، اھو مون کي سجھي ٿو، ھتي برابر |
| 20017 | DYNT.utf | ھو، تنھن جي حاطي ۾ ھڪڙي خلاصي جاءِ سندس | رھندو | کان نڪتو. آتي پھريائين تہ جنھن بنگلي ۾ صاحب پاڻ |
| 20018 | DYNT.utf | ھو، تنھن ۾ شيءِ شڪل اھڙيءَ تجويز سان پنھنجي | رھندو | ڪوٺي خلاصي کيس مليل ھئي، جنھن ۾ ڀاڻس حامد بہ اچي |
| 20019 | DYNT.utf | ھو، تنھنڪري آسانيءَ سان اھڙي جاچ ڪئي ويئي. | رھندو | اھو گھر ڏينھن جو بنديل |
| 20020 | DYNT.utf | ھو، تنھنڪري ھن جي ھانوَ کي وري بہ ڪو ڏڍ | رھندو | بہ سرڪار جي طرفان ٿيندي ھئي. مگر ھو اڪثر ساڻس |
| 20021 | DYNT.utf | ھو، تنھنڪري ٻھراڙيءَ ۾ رھي شھر جي سڌاري | رھندو | رکڻ. ھو حيدرآباد جي پسگردائيءَ ۾ ڪوھہ کن پنڌ تي |
| 20022 | DYNT.utf | ھو، جھڙيءَ طرح پيءُ جي گھر ۾ ھوندو ھو. ھِن | رھندو | گھر جو سڄو حساب ڪتاب زينت بانوءَ جي ھٿ ۾ |
| 20023 | DYNT.utf | ھو، ٻيو نوڪر ھوندو ھوس، ۽ تنھڻ کان سواءِ | رھندو | بد چال ماڻھو ھو. ٻارٻچو ڪو نہ ھوس، گھر ۾ ھڪڙو پاڻ |
| 20024 | DYNT.utf | آھي، سا ڪالہ رھندي، آءُٗ زال کي عام ۽ ھنر | رھندي | مطلب اھو ھو تہ ڌارئين ملڪ ۾ رھڻ ڪري جا بندش وطن ۾ |
| 20025 | DYNT.utf | آھي، ھاڻي سندس شاديءَ جو سعيو ڪر. آءُٗ | رھندي | مٺائيءَ جو بہ. زال کي ٿو چئي تہ ``توکي زينت جي ڳڻتي |
| 20026 | DYNT.utf | آئي ۽ گھر جو ڀاتي ٿي ويئي ھئي، ۽ انھيءَ | رھندي | جان بيبي ھو، ۽ پورھيت ھين، جا گھڻن ورھين کان وٽن |
| 20027 | DYNT.utf | آئي ۽ ھنن جي ٻارن کي پيئي پڙھائيندي ھئي. | رھندي | ھن ويچاريءَ سندن گھڻي شڪر گذاري ڪئي ۽ ھنن مان ملي |
| 20028 | DYNT.utf | آئي. | رھندي | ڪٽنب جي تصوير ورھين تائين پوءِ وٽن نشانيءَ طرح |
| 20029 | DYNT.utf | انھيءَ محلات جي ھڪڙي پاسي واري ڪوٺيءَ | رھندي | ڏي ڪين ويندي ھئي. پر پوءِ اڪثر پئي ويندي ھئي، مگر |
| 20030 | DYNT.utf | بہ اوھان وٽ. پنھنجي ٻار واري آھي، سا اوھان | رھندي | سھيليءَ ڏني آھي. پر جھڙي اوھان ٿي ڳولي، اھڙي آھي. |
| 20031 | DYNT.utf | ھئي. اھا شھر جي البت واقفڪار ھئي، ۽ چڱن | رھندي | چاند بيبيءَ جي ذات جي ھوندي ھئي، جا اڪثر وٽن اچي |
| 20032 | DYNT.utf | ھئي، جنھن جو پڻ انھيءَ ڪم ۾ بيشڪ ھٿ ھو، | رھندي | آھي ۽ ٻيو تہ تھخاني واري ڪوٺيءَ ۾ ھوءَ ڪردڻ |
| 20033 | DYNT.utf | ھئي، ٻيو سندس پٽ، جو ڏينھن جو ڪنھن ڪارخاني | رھندي | چاند بيبيءَ جي گھر ۾ رڳو ھڪڙي پاڻ |
| 20034 | DYNT.utf | ۽ نيٺ وڃي مطلب کي بہ رسندي، تنھنڪري اھا | رھندي | کي بہ پڪ ھئي تہ ھيءَ سکر گھر جي آھي، اتي وڌيڪ سکي |
| 20035 | DYNT.utf | . پوءِ احين سڀ چڱي حال ۾ گذارينداسين ۽ اسان | رھندي | جيسين وڏو ٿيندو، تسين حڪومت جي واڳ راڻيءَ جي ھٿ ۾ |
| 20036 | DYNT.utf | . بندي جي گھر کان وري بہ اللّھ جو گھر چڱو | رھنديس | جو گھر ھٿ ڪنديس، نہ تہ بہ ڪنھن مسيت ۾ وڃي ويھي |
| 20037 | DYNT.utf | .'' اگرچہ پھرئين ڏينھن انھي ٻانھيءَ کي زينت | رھنديس | گوشائتي جاءِ آھي ۽ ھوادار آھي، اتي آءُٗ بہ پيئي |
| 20038 | DYNT.utf | ۽ سيٺ جي معرفت سِگھو چِرڪو بمبئي يا ڪراچيءَ | رھنديس، | ھوس. مگر جڏھن معلوم ٿيس تہ ھتي آءُٗ وڌيڪ آسودي بہ |
| 20039 | DYNT.utf | ھيون. اھا خبر ھين تہ انھيءَ بندوبست ڪرڻ | رھنديون | ھو سڀ سڄوئي ھفتو انھيءَ ڏينھن جي لاءِ منتظر |
| 20040 | DYNT.utf | آءُٗ زال کي عام ۽ ھنر جو چڱو فائدو وٺارائيندس | رھندي، | ملڪ ۾ رھڻ ڪري جا بندش وطن ۾ رھندي آھي، سا ڪالہ |
| 20041 | DYNT.utf | پيو، تڏھن پنھنجو اصلوڪو ڳوت ۽ گذريل ڏينھن | رھڻو | اھڙو بيحيا ٿي بيھي رھيو، جو آحر اسان کي کانئس جدا |
| 20042 | DYNT.utf | تيندو آھي. اھا ڪردڻ ٻانھيءَ واري ڪوٺي بہ | رھڻو | تھخانن جوڙڻ جو دستور آھي، جتي سياري جي موسم ۾ |
| 20043 | DYNT.utf | ٿيندو ھو، گھر ۾ تہ ھن کي ڀيڻس زينت بانوءَ | رھڻو | جي لاءِ وڏي ڳالھ ھئي، جو اڪثر ھن کي ھن جي صحبت ۾ |
| 20044 | DYNT.utf | ٿيندو. ھونءَ تہ مون کي حيا ٿو ٿئي، پر جڏھن | رھڻو | ماڻھوءَ سان پلؤ اٽڪي، جو ساري ڄمار انھيءَ سان |
| 20045 | DYNT.utf | ۽ سندس مڙس بہ انھيءَ ڳالھ تي زور لائڻ لڳو. | رھو | ڪرڻ لڳي تہ جدا رھڻ جي نہ ڪريو، ھلي مون سان گڏ |
| 20046 | DYNT.utf | . جيڪي اولاد جا حق آھن، سي سڀ اسين ادا ڪنداسين | رھو | اوھان جي ڏسڻ لاءِ مشتاق آھن ۽ اچي اسان جي اکين تي |
| 20047 | DYNT.utf | رھون | باب پند | |
| 20048 | DYNT.utf | . جيڪي ھتي ٿو توکي ملي، سو اللّھ بيشڪ ھُتي | رھون | نہ ڪر، منھنجي صلاح آھي تہ ھاڻ اسين اڳتي ھتي نہ |
| 20049 | DYNT.utf | پوءِ ڪو شھر ڪان ٻاھر زمين جو ٽڪر ھٿ ڪري، | رھون، | پنھنجو ڪارخانو مچايو ويٺو آھي. ڪي ڏينھن ھلي اتي |
| 20050 | DYNT.utf | ست-اٺ ورھيہ گذري ويا ھئا، ۽ ھن جي معرفت | رھئي | ئي وسري ويس؛ انھيءَ مان ھڪڙو پٽ بہ ڄائس. ھن کي ھتي |
| 20051 | DYNT.utf | . اھو ساڳيو تون آھين ڪو ٻيو، جو ھاڻ ٿو چوين | رھئين | ڳالھ تي نيٺ بيھن بہ ھا، پر تون رؤ ڪڏائي بيھي |
| 20052 | DYNT.utf | نہ تہ ھھڙي جٺ نہ ٿئي ھا. ٻيو تہ اوھين نئين | رھئين، | سو ڇڏي، گھڻي جي لالچ تي پرديس ۾ نہ وڃ؛ پر تون نہ |
| 20053 | DYNT.utf | آھي. ڪو سکر گھر ھجي تہ جيڪر ڇو نہ بيھان.'' | رھي | واقف ڪونھي. تنھن کان سواءِ اڄ ملڪ ۾ اشرافت ڪانہ |
| 20054 | DYNT.utf | آھيان ۽ وري اتان نڪتي آھيان تہ شايد ھن | رھي | ٻڌ ندو تہ آءُٗ ڪھڙن ڪھڙن خراب ماڻھن جي چنبن ۾ پئي |
| 20055 | DYNT.utf | آھيان ۽ ھو ٻڌ ندو تہ آءُٗ ڪھڙن ڪھڙن خراب | رھي | تنھن کان سواءِ آءُٗ جو ھيترا ڏينھن کانئس ڌار |
| 20056 | DYNT.utf | آھين. ٻيو زينت جي ڳالھ مون کي ڪُک ۾ ڪان | رھي | ٿي؟ تو بہ اسان وٽ عمر آندي آھي، ۽ گھر جو ڀاتي ٿي |
| 20057 | DYNT.utf | آھي، پنھنجي فضل ۽ رحم سان مون کي يا پنھنجي | رھي | ستايو آھي. اڳتي ڪنھين مصيبت جي کڻڻ جي طاقت ڪانہ |
| 20058 | DYNT.utf | بہ پوندو ھو، تنھن سندس گھر ۾ ٽڪڻ جو ذمو | رھي | جو اڪثر وٽن ايندو ھو ۽ ڪڏھن ڪڏھن ٻہ-ٽي ڏينھن وٽن |
| 20059 | DYNT.utf | بھتر ماڻھو، بھتر بندوبست ۽ بھتر صحبت ڏسي | رھي | ڳالھائي ويندو ھو. ھو سمجھندو ھو، تہ آءُٗ ولايت ۾ |
| 20060 | DYNT.utf | پوندو ھو؛ ۽ سنگتين سان باغن ۾ وڃي پيالا | رھي | گذاريندو ھو، جي ڪو جھڙالو ڏينھن آيو تہ اسڪول کان |
| 20061 | DYNT.utf | پئو، جو چڱي موچاري پيدائش ھتي بہ پيئي ٿيندي.'' | رھي | ڪي ٻين صلاح ڏنين تہ ``جي ٿي سگھيوَ تہ پاڻ بہ سنڌ ۾ |
| 20062 | DYNT.utf | پيو ھو، جتي آءُٗ پاڻ پيدا ٿيس ۽ جتي ھن وفات | رھي | پيءُ زماني جي تفرقي ڪري اتان نڪري اچي سنڌ ۾ |
| 20063 | DYNT.utf | پيو ۽ وطن وسري ويس. | رھي | ھو، جتي سانگو ڏسي حاڪمن جي مھربانيءَ جي ڀروسي تي |
| 20064 | DYNT.utf | پيو. | رھي | ۾ تھڙو عزت ۾ واڌارو ڏسڻ ۾ آيو ۽ انھيءَ سبب ھو اتي |
| 20065 | DYNT.utf | پيو. ڀيڻ کي بہ گڏيو ۽ ڀاءُ کي بہ مليو. محبوب | رھي | مان روانو ٿيو، سو پھربن آيو بمبئي ۾، اتي ڪي ڏينھن |
| 20066 | DYNT.utf | حيدرآباد روانا ٿيا آھن، تڏھن ھن کي گھڻو | رھي | جٺيون ڪيون آھن، جنھنڪري ھو ڪيترا ڏينھن ڌار |
| 20067 | DYNT.utf | زينت ھن سان واقف ٿي وئي ھئي. ھوءَ تہ بمبئيءَ | رھي | انھيءَ ساڳئي ڏينھن ھڪڙي ٻي قيدياڻي بہ ڇٽي. جيل ۾ |
| 20068 | DYNT.utf | شھر جي سڌاري مان فائدي وٺڻ جو ھن کي چڱو | رھي | ۾ ڪوھہ کن پنڌ تي رھندو ھو، تنھنڪري ٻھراڙيءَ ۾ |
| 20069 | DYNT.utf | نڪري آئي. | رھي | لاءِ تہ متان ڪو شڪ پويس. ھڪڙو-ٻہ ڏينھن ٻيو بہ |
| 20070 | DYNT.utf | وري پنھنجي گھر آيا. پوءِ بہ ھفتي-ٻئي، آچر | رھي | گڏ جي، ڪنوار جي پيڪي گھر آيا. ھڪڙو ڏينھن |
| 20071 | DYNT.utf | وڃڻ ڪري پنھنجن اصلوڪن مائٽن سان واسطو | رھي | پوءِ زماني جي گردش ڪري اچي ليٺ سنڌ ۾ نڪتو ھو ۽ اتي |
| 20072 | DYNT.utf | ھا، پر ڄاتائين تہ ماڻھو کِلندا ۽ چوندا | رھي | وٽانئن ٿي ويندي ھئي. ھوءَ جيڪر علي رضا جن وٽ ويھي |
| 20073 | DYNT.utf | ھنن ٻن مختلف قسمن جي ماڻھن ۾ پھريائين انھيءَ | رھي | تنھن جي ھنن کي پرواھ ڪانہ ھئي، تنھنڪري ھڪڙي گھر ۾ |
| 20074 | DYNT.utf | ھوندي، بھتر آھي تہ ترت جواب وٺجي، متان | رھي | حال آھي، ھيستائين مائي بہ پنھنجي دل ۾ ٺھراءُ ڪري |
| 20075 | DYNT.utf | ھئي، آھا پھرين ڏينھن ۾ اصل فتنہ خانم ڏي | رھي | ڪري رُسي، اچي سلطان جي وڏي گھر واريءَ محلات ۾ |
| 20076 | DYNT.utf | ھئي، اتي ٿورن ڏينھن ٿائين رھڻ جي لاءِ زينت | رھي | جاچ ڪرڻ لڳي. جنھن جاءِ ۾ اھا ڪرد ٻانھي رُسي اچي |
| 20077 | DYNT.utf | ھئي، سا علي رضا جن سان ۽ ڪن ٿورن بين ماڻھن | رھي | جا ٻہ-ٽي سبب ھئا: پھرين تہ ھنن جي اٿ-ويھ جيڪا وڃي |
| 20078 | DYNT.utf | ھئي، ٻيو رات بہ پئجي آئي ھئي، ۽ اڳيان شھر | رھي | پسند آئي. ھڪڙو تہ ھن کي اڳتي ھلڻ جي طاقت بہ ڪانہ |
| 20079 | DYNT.utf | ھئي، ۽ اعا جاءِ ھر طرح پسند آئي ھيس، تنھنڪري | رھي | ٿوري عرصي منجھ پنھنجي دل ۾ چڱيءَ طرح ويچار ڪري |
| 20080 | DYNT.utf | ھيءُ گھر جو ڀاتي ٿي ويو، ۽ ھن جي ايمانداري | رھي | پنھنجي ڌڻيءَ کي سندس ڌنڌي ۾ مدد ڏيندو رھيو. ھتي |
| 20081 | DYNT.utf | ٻا ابتا سبتا جواب ڏيئي ھليو وڃي.'' | رھي | اھڙي ڪا ڳالھ ڪريان، تڏھن منھن پاسي ڪري ويھي |
| 20082 | DYNT.utf | ٿو، انھيءَ جي نائبيءَ تي علي رضا بغداد | رھي | استنبول ۾ انگريز سرڪار جي طرفان ھڪڙو وڏو ڪانسل |
| 20083 | DYNT.utf | ٿو، تنھن جي گھر جو ڀلائي ڪري ڏس ڏيندينءَ؟'' | رھي | ھن گھٽيءَ ۾ ھڪڙو ماستر علي رضا نالي سنڌ جو ماڻھو |
| 20084 | DYNT.utf | ٿو، تنھنجي ھيٺان نائب چي جاءِ تي علي رضا | رھي | حڪم پھتو تہ استنبول ۾ انگريز سرڪار جو جيڪو ڪانسل |
| 20085 | DYNT.utf | ڏٺو ھو، تنھنڪري ڇڙو رھڻ گھڻو پسند نہ آيس، | رھي | - ست مھينا ڇڙو گذاريو. پر ھن ھيترا ڏينھن گھر ڪري |
| 20086 | DYNT.utf | ڏٺي جي ڳالھ، سو ابا، ڪنھن کي کُٽيءَ کنيو | رھي | سو تہ اھي نينگريون بہ ڄاڻنديون ھيون. باقي |
| 20087 | DYNT.utf | ڪيترن ئي سکرن کي آزاريو ھنائين. علي رضا | رھي | اشرافن کي ڪڪ ڪري ڇڏيو ھو ۽ پوليس جي نوڪريءَ ۾ |
| 20088 | DYNT.utf | ڪڪ ٿي پيئي ھئي، ۽ ٻيو ڄاتائين ٿي تہ وڏي | رھي | گڏجي اوڏي وڃان. ھڪڙو تہ ھھڙي سُڃي جھنگلي ڳوٺ ۾ |
| 20089 | DYNT.utf | ۽ اسين بہ ڳڻتيءَ کان ڇٽون. ھينٺر ماڻھن | رھي | ڪري تہ وڃي پنھنجي گھر تڙ واري ٿني، تہ پاڻ بہ خوش |
| 20090 | DYNT.utf | ۽ انھيءَ مڪتب جاري ڪئي بہ ڇھ-ست ورھيہ گذري | رھي | ھاڻي تعليم جھڙي ڄمار جا ھئا، جو ھنن کي بمبئيءَ ۾ |
| 20091 | DYNT.utf | ۽ اھو دلاسو ڏنائين تہ جي قسمت ۽ حياتي ھوندي | رھي | کي ويتر ارمان ٿيڻ لڳو، پر لاچار ماٺ ڪري ويھي |
| 20092 | DYNT.utf | ۽ بختاور بہ وڃي پنھنجي جاءِ تي ستي. | رھي | پيو ۽ دل کي تقويت آيس. ماٺ ڪري ڪلمو پڙھي وري سمھي |
| 20093 | DYNT.utf | ۽ گھر جي ڀاتين سان ڳالھيون ٻولھيون ڪري | رھي | مائٽن جي گھر آئي ھجي. پوءِ تہ دلجاءِ ڪري اتي ويھي |
| 20094 | DYNT.utf | ۽ مخفي جاچ ڪري، ۽ آءُٗ ٻاھر جاچ ڪندس؛ اميد | رھي | اجازت ملي تہ منھنجي بيبي ڪي ڏينھن حرمسراءِ ۾ اچي |
| 20095 | DYNT.utf | ۽ ھن کي پوري عزت ۽ آبرو ملي.'' | رھي | ڪرڻ لاءِ گھرايو آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح صنڀال |
| 20096 | DYNT.utf | ۽ ھنن وري پنھنجو ھنڌ وڇايو؛ تڏھن البت لذت | رھي | خلاصي آگبوٽ کي ڌوئڻ ۽ صاف ڪرڻ لڳا. جڏھن صفائي ٿي |
| 20097 | DYNT.utf | . | رھي | بڇڙا خواب ڏسي دانھن ڪري آٿي، وري ڪلمو پڙھي سمھي |
| 20098 | DYNT.utf | . | رھي | زينت کي تہ ننڊ ڪانہ ھئي. سج اڀرئي ڌاري آٿي ويھي |
| 20099 | DYNT.utf | . | رھي | کي ھٿ لڳا، جنھنڪري ھن جي پيدائش ۾ گھڻي حرڪت ڪالہ |
| 20100 | DYNT.utf | . اوڀاريون لھواريون ڳالھيون ڪيائون. ٻہ | رھي | ھو تنھن تي ويٺي ۽ مريم سڀني جي اڳيان تڏي تي ويھي |
| 20101 | DYNT.utf | . جيترو ڪالھ ھو، اوترو اڄ ناھي، جيترو اڄ | رھي | جو دستور بہ ائين آھي، ٻاروھي ڪنھن لاءِ ڏک ڪين ٿو |
| 20102 | DYNT.utf | . چور رات جو جاڳيل ھو، سو پھر-سوا تائين ستو | رھي | پچيون، پوءِ ھن کي سمھڻ جي جاءِ ڏنائون، جا پئجي |
| 20103 | DYNT.utf | . خواب ۾ ٿي ڏسي تہ سرائي، سندس گھر وارو ٻاھران | رھي | ويئي ۽ شھربانو ٿوري تائبن خيال پچائي پچائي سمھي |
| 20104 | DYNT.utf | . مائيءَ بختاور کي چيو تہ `` ھيءَ صندوقڙي | رھي | اکھون مٿي کڻي دائيءَ ڏي ڏسي وري بہ پڙھڻ کي لڳي |
| 20105 | DYNT.utf | . ھن کي اگرچہ سک ۽ مشغولي گھڻي ھئي ۽ پنھنجي | رھي | سيٺ ڏوسل جي گھر ۾ زينت بانو قريباً ٻارھن مھينا |
| 20106 | DYNT.utf | . ھي يتيم علي نواز تڏھن ڏھن ورھين جي عمر | رھي | ۾ ھيڏڙي ٻار جي انگل کڻڻ واري ھئي، سا بہ ويندي |
| 20107 | DYNT.utf | . ھڪڙي ڀيري ھنن جو پاڻ ۾ ايتريقدر جھيڙو | رھي | تہ نڪري ويئي، ھينئر ڪُتي ٻلي واري ريڙھ پيڙھ وڃي |
| 20108 | DYNT.utf | . ھڪڙي- ٻہ ٻانھن بہ ھٿ ڪئي ھئائين پر ھو انھہيءَ | رھي | واڌو ٿيس، جو ڀانيائين تہ منھنجي مڙس جو نسال باقي |
| 20109 | DYNT.utf | کھيا ڪاغذ جيڪي ھئا تن جو پڇي ڳاڇي نيڪال | رھيا | عھدي جي جاءِ تي قابو ٿيو. لکپڙھ سڀ وٺي ھٿ ڪيائين. |
| 20110 | DYNT.utf | ھئا. انھن کان موڪلائڻ جي گھڙي بہ آئي. ڏاڍا | رھيا | ڏينھن حامدعلي ۽ مائي شھر بانو ۽ بختاور وٽن اچي |
| 20111 | DYNT.utf | ھئا، تنھن کان پوءِ اڃا مديني ۾ ئي ھئا، | رھيا | جا امير سال بسال اوڏي ويندا ھئا. پويون حج ڪري |
| 20112 | DYNT.utf | ھئن، پر شنگور بہ مري ويو ھو، باقي بختاور | رھيا | و شيدي شنگور نالي ۽ ھڪڙي حبشياڻي بختاور نالي وڃي |
| 20113 | DYNT.utf | يا خط نہ پھتن، يا ڪو ٻيو سبب ھوندو. | رھيا | کي آيو، نہ ڪو ماڻھو آيو، ڀانئيائين تہ وساري ويھي |
| 20114 | DYNT.utf | ۽ مٿس ڪاوڙ ڪرڻ لڳا. ڪي ڏينھن تہ ھي اسڪول | رھيا | ھو، سو ھاڻ پٺتي پوڻ لڳو. ماستر سندس ڪم کان ناراض |
| 20115 | DYNT.utf | . | رھيا | وقت ھو. ڳچ رات تائين پاڻ ۾ کلي ڳالھيون ڪري سڀ سمھي |
| 20116 | DYNT.utf | . | رھيا | ھن گھر ۾ واويلا ٿي. ويچارا روئي پٽي ماٺ ڪري ويھي |
| 20117 | DYNT.utf | . | رھيا | ۽ سَندس زال کي ھو. ويچارا روئي روئي ماٺ ڪري ويھي |
| 20118 | DYNT.utf | . آخر زينت بانوءَ پھرين وفات ڪئي. | رھيا | ٿيندو ھو ۽ چڱو وقت پيو گذرندو ھو. اِتي ھو ڇھ ورھيہ |
| 20119 | DYNT.utf | . آگبوٽ ھلڻ کان پوءِ تہ سڀڪنھن جو مٿو ڦرڻ | رھيا | ماڻھو ھئا، سي ڏاڪڻ تان لھندي ئي پاسو وٺي ويھي |
| 20120 | DYNT.utf | . آگبوٽ ھليو. ھنن کي ھڪڙي ڪنڊ کان جاءِ ملي، | رھيا | اٻاڻڪا ٿيا. پر لاچار دل ڏاڍي ڪري، خدا تي رکي ويھي |
| 20121 | DYNT.utf | . جيڪو گوڙ ماڻھن جي جابن وٺڻ تي ٿيندو آھي، | رھيا | ھليو. ھنن کي ھڪڙي ڪنڊ کان جاءِ ملي، سو اتيئي پئجي |
| 20122 | DYNT.utf | . زماني جو دستور بہ ائين آھي، ٻاروھي ڪنھن | رھيا | نيٺ ٿورو ٿورو ڪري زينت کي وساري، سھسائي ويھي |
| 20123 | DYNT.utf | . زينت بانوءَ ھتي جو سڄو حال لکيس، ۽ ھن وري | رھيا | انھيءَ طرح ھفتي بھفتي ھڪٻئي ڏي خط لکندا |
| 20124 | DYNT.utf | . ھو سڀئي گڏجي وري مرحوم علي نواز خان سندن | رھيا | نيٺ ھن کي معافي ڏنائون، ۽ پاڻ ۾ پرچي خوش تي ويھي |
| 20125 | DYNT.utf | ھاڻ ھلو تہ ھلون.'' | رھياسين، | وتون! گھڻوئي جلاوطني ڪاٽيسين، گھڻائي ورھيہ جدا |
| 20126 | DYNT.utf | انھيءَ وچ ۾ ھو ھنن سان اھڙا ٺھي ويا، جو | رھيا، | ارمان بہ ٿيو ۽ خوشي بہ ئي. ھيءُ ھنن وٽ ٻہ- ٽي مھينا |
| 20127 | DYNT.utf | تنھنڪري البت ٺھي ويا. ڪي سندن مرضي ٿي، | رھيا، | ۾ رھندا ھئا. ھيءُ جو ھتي حيدرآباد ۾ ڳچ ڏينھن |
| 20128 | DYNT.utf | تڏھن ھنن کي وڏو انتظار دل تان لٿو. پاڻ اڃا | رھيا، | کي سندن مرضيءَ پٺيان انھيءَ ھنڌ ٿانيڪو ڪري |
| 20129 | DYNT.utf | سي ھنن بيشڪ خير سان گذاريا، مگر رکيل پئسو | رھيا، | بمبئيءَ ۾ جيڪي ڏينھن ھي پنھنجي منھن |
| 20130 | DYNT.utf | نيٺ ٿورو ٿورو ڪري زينت کي وساري، سھسائي | رھيا، | جو اھا ڏک جي مھل ھئي. ٻئي گھر ۾ بہ ٻہ-چار مھينا |
| 20131 | DYNT.utf | . پوءِ تہ مائي بختاور صفي ۽ ڪوٺيءَ جي وچ | رھيس | ويئي جتي سندس ماءُ ھئي، ۽ آءُٗ بہ دھلجي بيھي |
| 20132 | DYNT.utf | تڏھن پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ ``ھن ڇوڪريءَ کي | رھين، | نيٺ جڏھن ٻئي وسيلي جو آسرو ڪونہ |
| 20133 | DYNT.utf | آھي. ماءُ تہ زال ماڻھو ڪين ايندي، نڪوڪو | رھيو | اچي نہ سگھيو ۽ خط پھچڻ کان پوءِ بہ ماٺ ڪري ويھي |
| 20134 | DYNT.utf | آھين تہ شادي ڪين ڪندس'' | رھيو | تون اچي ھيڌو سارو ٿيو آھين، تہ بہ بحث ڪري ويھي |
| 20135 | DYNT.utf | آھين، انھيءَ ڪري تون وڏيءَ سزا جو لائق | رھيو | انھن سان ڪا رساڪاري آھي ۽ اسان ڏي تون سچو نہ |
| 20136 | DYNT.utf | آھي، ھو ٻارن ٻچن وارو آھي. زال اٿس، ڌيءَ | رھيو | تہ ``مائي، ھڪڙو ماستر آھي، ھتي اچي ورھيہ-ٻن کان |
| 20137 | DYNT.utf | ھو ۽ ھن کي گھڻو ڀائيندو ھو. ڪنھن مھل تہ | رھيو | خود علي رضا بہ ھن جي افعالن ۽ اخلاقن تي عاشق ٿي |
| 20138 | DYNT.utf | ھو، تنھنڪري ھاڻ ڇڙو رھڻ تي دل نٿي چيس. زينت | رھيو | لڇڻن جي چڱي خبر ھيس. ھيترا ڏينھن پاڻ ٻارن ٻچن سان |
| 20139 | DYNT.utf | ھو، مگر ھن جا خيال ٻيءَ طرح جا ھئا ۽ ھن | رھيو | منڊم ڪانہ پرڻي ھئي. اگرچ اوترائي ورھيہ ولايت ۾ |
| 20140 | DYNT.utf | ٻاھر جو ڪم، سو مون تي آھي، پاڻيھي آءُٗ | رھيو | تہ ``منھنجي بيبيءَ ايترو حال معلوم ڪيو آھي، باقي |
| 20141 | DYNT.utf | ۽ پٽ سان واسطو ڇڏي ڏنائين. | رھيو | ھئا. تنھنڪري علي رضا ٻي جاءِ ڀاڙي ڪري وڃي آتي |
| 20142 | DYNT.utf | ۽ ڪنھن جوان منڊم سان واقف ٿي ويو ھو. آخر | رھيو | بہ ھو پاڻ سان وٺي آيو ھو. ھيءُ گھڻا ورھيہ ولايت ۾ |
| 20143 | DYNT.utf | . | رھيو | ڪانہ ھئي. انھيءَ وزيريءَ جي عھدي تي ھو پنج ورھيہ |
| 20144 | DYNT.utf | . آخر ھن پنھنجو ڪم وري ھٿ ڪيو. ھن خا صاحبلوڪ | رھيو | تنھنڪري ھو ٻاڻ زيادہ خوش ٿيو، ۽ ھن جو شڪر گذار |
| 20145 | DYNT.utf | . پاڻ ظاھر ڪرڻ بہ مناسب نہ ڄاتائين، ۽ جلد | رھيو | ھي ڳچ تائين فڪر ۾ |
| 20146 | DYNT.utf | . پر انھن ٻن ورھين ۾ جھڙو انگريز سرڪار کان، | رھيو | انھيءَ عھدي تي علي رضا ڪل ٻہ ورھيہ |
| 20147 | DYNT.utf | . پوءِ وري اھو ماڻھو ڪنھن ٻئي پاسي ٿي ويو، | رھيو | ھڪڙي ايرانيءَ خريد ڪيو، جنھن وٽ ھو پنج-ڇھ مھينا |
| 20148 | DYNT.utf | . پوءِ ھنن کان پگھار وٺي موڪلايائين، ھفتي | رھيو | ھوندي بہ علي رضا مھيني جي بڇاڙيءَ تائين ماڻن |
| 20149 | DYNT.utf | . جھڙا افعال ھئس، تن ۾ ٻي ڀلا ڪھڙي نوڪري | رھيو | بہ پورت ڪانہ ٿيس، تڏھن ڪنھن نوڪريءَ جي ڳولا ۾ |
| 20150 | DYNT.utf | . ميرن جي صاجيءَ وئي کان پوءِ بہ ھو اتي رھندو | رھيو | ملي ويئي، تنھن سان شادي ڪري پنھنجو گھر ٺاھي ويھي |
| 20151 | DYNT.utf | . ھتي رھي ھيءُ گھر جو ڀاتي ٿي ويو، ۽ ھن جي | رھيو | ويو، تيئن پنھنجي ڌڻيءَ کي سندس ڌنڌي ۾ مدد ڏيندو |
| 20152 | DYNT.utf | . ھن گھر ھلائڻ جو بندوبست ولايت ۾ چڱيءَ | رھيو | سواءِ نہ ھئي. ھو شاديءَ کان پرءِ گھر ٺاھي ويھي |
| 20153 | DYNT.utf | . ھو پنھنجي پيءُ-ماءُ کي گھڻن ڏينھن کان | رھيو | ھي پريندي پنھنجي پٽ محبوب علي باريسنر سان اچي گڏ |
| 20154 | DYNT.utf | آھن، سي تہ ڄاڻنديون آھن تہ اسين آسمان مان | رھيون | جيڪي منڊمون ھندستان ۾ پيدا ٿيون آھن، يا ھتي گھڻو |
| 20155 | DYNT.utf | ۽ ٻہ-ٽي نوڪر بہ سلطان وٽ پگھاردار ٿيا. | رھيون، | سندس خدمت لاءِ سندس قوم جون ٻہ-ٽي زالون بہ اچي |
| 20156 | DYNT.utf | پر جڏھن ھڪڙي چورلھي ھٿ وڌن، تڏھن چيائون | رھيون؛ | وييون. پھرين تہ ڪڇيائون ڪين، ڊپ ۾ اونڌيون ٿي پئجي |
| 20157 | DYNT.utf | تنھنڪري سندس پٽ منصور عليءَ جي تعليم ۾ | رھيو، | اھو ھڪڙو سال، جو علي رضا بغداد ۾ |
| 20158 | DYNT.utf | تيسين اسين سسجھنداسين تہ ضرور اسان جو | رھيو، | تہ ``جيسين اسان کي پڪ نہ ڏيندين تہ ڪاغذ ٻاھر نہ |
| 20159 | DYNT.utf | تڏھن ھن جي دل ۾ پيو تہ ھاڻي ھتان موڪلائي | رھيو، | علي رضا جڏھن پنج ورھيہ وزيري ڪمائي |
| 20160 | DYNT.utf | جو آحر اسان کي کانئس جدا رھڻو پيو، تڏھن | رھيو، | ڇڏي آرام وٺڻ جي ڪئي ھئي، سو اھڙو بيحيا ٿي بيھي |
| 20161 | DYNT.utf | شادي ڪيائين ۽ سگھو ئي زال سوڌو روانو ٿيو | رھيو، | ھئي ۽ ھن جي راہ بہ پيءُ وانگي ھئي. پر محبوب علي نہ |
| 20162 | DYNT.utf | ۽ جي مليس بہ ھا تہ بہ جنھن لذت ڀرئي گذاري | رھيو، | کي ھتي منڊم جي آسانيءِ سان ملڻ جو آسرو بہ ڪونہ |
| 20163 | DYNT.utf | ۽ نوڪر کي حڪم ڏنائين تہ ``سگھوئي ماني تيار | رھيو، | شاباس شاباس ڪيائين، پاڻ ماٺ ڪري پرڀرو وڃي ويھي |
| 20164 | DYNT.utf | پنھنجي منھن يا پنھنجن سنگتين سان پيو گذاريندو | رھي، | ھو، ڪڏھن ڪڏھن بيماريءَ جي عذر تي غير حاضر |
| 20165 | DYNT.utf | پڙھي. ھيءُ محبوب عليءَ کان رڳو ٻہ-اڍائي | رھي، | با ولابت ڏي روالو ڪريان تہ ڀلي ڀاءُ سان گڏ |
| 20166 | DYNT.utf | حالا- جو ھي معتبر ماڻھو ھو. | رھي، | ٿيو، پاڻ ھن جو احسانمند ٿيو. نڪا ٻي شڪ جي ڳالھ |
| 20167 | DYNT.utf | ظاھر نہ ٿئي تہ ڀلي ڏوھاري بہ ھٿ اچي وڃن.'' | رھي، | ڪرائجي ۽ ايتري بہ خبرداري رکجي تہ اھا ڳالھ ڳجھي |
| 20168 | DYNT.utf | وري ڳوٺ ھليو ويو. با باقي سندس ماءُ جان | رھي، | جو سندس ٻار پھچائڻ آيو ھو، سو بہ ٻہ مھينا ساڻس گڏ |
| 20169 | DYNT.utf | ھن چڱي موچاري ننڊ ڪئي، پر رات جو ٽي-چار | رھي، | اچڻ جو ڊپ گھڻو ھوس، پر لاچار ٿي خدا تي ڀاڙي سمھي |
| 20170 | DYNT.utf | ۽ پرھ ڦٽيءَ مھل چور ھن کي پنھنجي گھر آڻي | رھي، | پنھنجي بڇڙيءَ قسمت تي افسوس کائي، صبر ڪري ويھي |
| 20171 | DYNT.utf | ۽ زينت بانو بہ ذري کان پوءِ وري اچي سندس | رھي، | ڪيو ھو. مريم خط ڏيئي وري اچي پنھنجي جاءِ تي ويھي |
| 20172 | DYNT.utf | جنھنڪري ھن کي ڌارئين ملڪ ۾ ڪابہ تڪليف يا | رھي؛ | ڇڏيائين تہ ھن کي ماہ بماہ ٺھرايل وقت تي رقم ملندي |
| 20173 | DYNT.utf | خوشي سنديس، ھي نينگر ڀلنئي تہ امان بہ مري | رھ، | اگي ٿورا مٿا ھنيا اٿم جو ھاڻ ٻڌندو، ماٺ ڪري ويھي |
| 20174 | DYNT.utf | نہ تہ ترار کڻي ٻہ اڌ ڪري وجھندو سئين.'' | رھ، | تڏھن دڙڪو ڏيئي چيائينس تہ ٺادان رن، ماٺ ڪري ويھي |
| 20175 | DYNT.utf | آيو. وري جا رات آئي، سا بہ ھنن روئڻ-پٽڻ | رئڻ | روئڻ-پٽڻ ڏسي، پاسي ۾ جيڪي ويٺل ھئا، تن کي بہ پئي |
| 20176 | DYNT.utf | پٽيدي ھئي، پر ھو ليکيندو بہ ڪين ھوس. نڪو | رئندي | بہ پرواھ ڪانہ رکي. ھوءَ ويچاري گھڻو ئي چوندي ھيس، |
| 20177 | DYNT.utf | ھئي، تہ شايد نيٺ آءُٗ مري وينديس ۽ جھان | رئندي | اھا ڳالھ ياد پوندي ھيس، تڏھن اڪٽر انھيءَ ڏک کان |
| 20178 | DYNT.utf | ڪڏائي بيھي رھئين. اھو ساڳيو تون آھين ڪو | رؤ | واقف ھئا ۽ انھيءَ ڳالھ تي نيٺ بيھن بہ ھا، پر تون |
| 20179 | DYNT.utf | اچي ويو، پوءِ نيٺ ھن کي معافي ڏنائون، ۽ | روئڻ | اچي پيءُ-ماءُ جي پيرن تي ڪيري پيو. ھنن کي پھرين تہ |
| 20180 | DYNT.utf | اچي وڃي. ھيءُ بہ ھَنجو ھاريندو پڇاڙيءَ | روئڻ | احوال لکيو ھو، جو پھڻ جي دل واري ماڻھوءَ کي بہ |
| 20181 | DYNT.utf | بيھي، تہ ھن کي ورندي ڏين! گھر جا ٻيا سڀ | روئڻ | جي ھانوَ ۾ ڌڪاءُ پئجي ويو. خبر پڇيائين، پر ھنن جو |
| 20182 | DYNT.utf | جي؟ ھن جي ھانوَ ۾ ڌڪاءُ پئجي ويو. خبر پڇيائين، | روئڻ | ويچارو حيرت ۾ پئجي ويو، ڀلا اھا کلڻ جي مھل ھئي يا |
| 20183 | DYNT.utf | لڳا. | روئڻ | پوءِ ٻيئي ھڪٻئي کي چنبڙي ويا ۽ اوڇنگارون ڏيئي |
| 20184 | DYNT.utf | لڳا. ھو ويچارو حيرت ۾ پئجي ويو، ڀلا اھا | روئڻ | پوانس، تہ کيس ڏسي ھو سڀئي اڳيان او ڇنگارون ڏيئي |
| 20185 | DYNT.utf | لڳو. ھنن جو اھڙو حال ڏسي، ٻين ماڻھن جي دل | روئڻ | ملڻ کان اڳ ئي، ھنن سان گڏ، ھو ماءُ کي ڀاڪر پائي |
| 20186 | DYNT.utf | لڳو. ڀلا اوچتو سمنڊ ۾ ٻڏي مرڻ جو موت شال | روئڻ | وڃي سمنڊ ۾ پيئي.'' ھيءُ ٻڌي علي رضا نئون سنئون |
| 20187 | DYNT.utf | لڳي. اوچتو ڪوٺيءَ جو درکليو ۽ زينت جيئري | روئڻ | ڏسي نئين سر ڏک ڪرڻ ۽ زينت جو نالو وٺي دانھون ڪري |
| 20188 | DYNT.utf | لڳي، پوءِ خدا کي سوال ڪرڻ لڳي تہ ``يا الھي! | روئڻ | خيال پچائڻ لڳي. پھريائين تہ گذ ريل ڏينھن ياد ڪري |
| 20189 | DYNT.utf | ڪري مٿو ڦري ويو اٿئون ۽ ھيءَ ڪا خيالي شڪل | روئڻ | نہ آين تہ ڪا سچ پچ ھيءَ زينت آھي. ڀانيائون تہ گھڻي |
| 20190 | DYNT.utf | ڪيائون- نيٺ بہ تہ ويجھا عزيز ھئن. حامدعلي | روئڻ | رھيا ھئا. انھن کان موڪلائڻ جي گھڙي بہ آئي. ڏاڍا |
| 20191 | DYNT.utf | -پٽڻ ڏسي، پاسي ۾ جيڪي ويٺل ھئا، تن کي بہ | روئڻ | سڄو ڏينھن. ھنن روئندي ۽ اوساريندي گذاريو. ھنن جو |
| 20192 | DYNT.utf | -پٽڻ ۾ گذاري. پاڻ تہ ننڊ نہ ڪيائون، پر ٻين | روئڻ | تن کي بہ پئي رئڻ آيو. وري جا رات آئي، سا بہ ھنن |
| 20193 | DYNT.utf | اوڇنگارون ڏيندا اندر گھرڙي آيا ۽ اچي ھنن | روئندا | چرچو ٿيندو. ٿيو بہ ائين، مائي شھربانو ۽ حامد علي |
| 20194 | DYNT.utf | اچي داخل ٿيا آھيون.'' سو نڪري، وري اچي بارار | روئندي | ڏنو، جو ماڻس چيس تہ ``اھو گھر نڀاڳو آھي، جنھن ۾ |
| 20195 | DYNT.utf | ھئي. نڪي نڪري ڪنھن ٻي پاسي وڃي سگھندي ھئي؛ | روئندي | گذريل ڏينھن ياد ڪيو ۽ پٽ جو ھاڻوڪو حال ڏسي رت پئي |
| 20196 | DYNT.utf | ۽ اوساريندي گذاريو. ھنن جو روئڻ-پٽڻ ڏسي، | روئندي | زالن کي دلاسي ڏيڻ ۾ ڪين گھٽايو. اھو سڄو ڏينھن. ھنن |
| 20197 | DYNT.utf | پٽي پنھنجو حال وڃائي ڇڏيو. ھڪڙي پيري، ٻيا | روئي | نيٺ اولاد مائٽ لاءِ وڏي وٿ آھي؛ تنھنڪري ويچاريءَ |
| 20198 | DYNT.utf | پٽي ماٺ ڪري ويھي رھيا. | روئي | ھن جي سرڻ ڪري وري اچي ھن گھر ۾ واويلا ٿي. ويچارا |
| 20199 | DYNT.utf | روئي ماٺ ڪري ويھي رھيا. | روئي | کان گھڻو افسوس علي رضا ۽ سَندس زال کي ھو. ويچارا |
| 20200 | DYNT.utf | ماٺ ڪري ويھي رھيا. | روئي | گھڻو افسوس علي رضا ۽ سَندس زال کي ھو. ويچارا روئي |
| 20201 | DYNT.utf | ملندا، پوءِ زينت اوچتو نڪري ايندي تہ ڏاڍا | روئي | کي کڻي ڪوٺيءَ ۾ لڪايائون. پڪ ھين تہ ھو اچي اسان کي |
| 20202 | DYNT.utf | آھي، جنھن جو نالو عمردرازخان آھي.'' | رئيس | سندس جاءِ تي ويٺو، جو اڃا تائين انھيءَ پرڳڻي جو |
| 20203 | DYNT.utf | پرڻجي. انھيءَ ڇوڪري زينت بانوءَ ۾ بيشڪ | رئيس | ھن جي لاءِ ڪا آسمان مان حور اچي، تڏھن اسان جو |
| 20204 | DYNT.utf | جي اولاد سان ڪو آھي؟'' | رئيس | پوءِ پڇا ڪرڻ لڳو تہ ``انھيءَ |
| 20205 | DYNT.utf | سندس ڏاڏو ھو. | رئيس | واري ڳالھ ملي آئي. تڏھن پڪ ٿيس تہ انھيءَ پرڳڻي جو |
| 20206 | DYNT.utf | سوڌو ھنن سان گڏجي ھليا. پنھنجي حد تہ لنگھايائونس، | رئيس | نيٺ علي رضا جن موڪلايو. راڄ مان گھڻائي ماڻھو |
| 20207 | DYNT.utf | عمردرازخان وٽ نڪتو. ھن ھن کان خبرون چارون | رئيس | ھي وڃي |
| 20208 | DYNT.utf | کي آڻي ڏيکارين ۽ ھي پسند ڪري، تڏھن چئجي.'' | رئيس | گھٽ ڪانھي، پر وٺ انھيءَ ڳالھ کي تہ جڏھن ھو ھن |
| 20209 | DYNT.utf | ھوندو ھو، جو پوءِ زماني جي گردش ڪري اچي | رئيس | جو علي رضا جو ڏاڏو پاڻ ترڪ ھو ۽ سرحدي پرڳڻي جو |
| 20210 | DYNT.utf | ھو، جو جڏھن روس ۽ ايران جي لڙائيءَ ۾ ماريو، | رئيس | ترڪ ھو ۽ سندس پيءُ ترڪستان جي سرحد واري پرڳڻي جو |
| 20211 | DYNT.utf | ھو، سو روس جي لشڪر سان گڏ ايرانين سان لڙيو | رئيس | ۽ روس واري لڙائي ٿي ھئي، جنھن ۾ سندس ڏاڏو، جو |
| 20212 | DYNT.utf | ھو، ۽ منھنجو پيءُ زماني جي تفرقي ڪري اتان | رئيس | ڏاڏو اصل ترڪ ھو ۽ روس واري سرحدي پر ڳڻي جو |
| 20213 | DYNT.utf | وانگي روس جي شھنشاھ جو اطلاع مليل ھو، تنھن | رئيسن | عمردرازخان کي بہ ٻين |
| 20214 | DYNT.utf | تہ جن صاحبلوڪن کي علي رضا پڙھائيندو ھو، | ريا، | انھيءَ شاديءَ کي پنج-ڇھ مھينا مس گذ |
| 20215 | DYNT.utf | يڊ نٽ جي نائبيءَ جي جڳھ ملي. | ريز | چوندو ھو؛ سو ھاڻ ھن کي بغداد ۾ انگريز سرڪار جي |
| 20216 | DYNT.utf | صاحب نھايت خوش ٿيو ۽ ھن جي تعريف مٿي سرڪار | ريزيڊنٽ | ھو، تنھن ھنن سان سگھوئي اھڙوٺاھ کڻي ڪيو، جنھنڪري |
| 20217 | DYNT.utf | ھن کي ڇڏڻ نٿي گھريو ۽ ھڪ دفعي تہ انھيءَ | ريزيڊنٽ | اگرچہ بغداد جي |
| 20218 | DYNT.utf | جا ٽڪرا ھئا، ھڪڙي جوڙي سچن موتين جي دٻليءَ | ريشم | ھئا، ۽ صندوقڙي تہ مائيءَ پاڻ کولي-منجھس چڱا چڱا |
| 20219 | DYNT.utf | ڏينھن ياد ڪري روئڻ لڳي، پوءِ خدا کي سوال | ريل | گھڙيءَ تائين ويھي خيال پچائڻ لڳي. پھريائين تہ گذ |
| 20220 | DYNT.utf | .'' | ريندا | آھن، سي بہ ھن امير وانگي پنھنجي نمڪحلالي ڏيکا |
| 20221 | DYNT.utf | پيڙھ کان پوءِ اھو ٺھراءُ ڪيائون، تہ مال | ريڙھ | ڍڪ پِي، پوءِ پاڻ ۾ ويھي مال ورھائڻ لڳا؛ گھڻيءَ |
| 20222 | DYNT.utf | پيڙھ وڃي رھي. ھڪڙي ڀيري ھنن جو پاڻ ۾ ايتريقدر | ريڙھ | محبت ھئي، سا تہ نڪري ويئي، ھينئر ڪُتي ٻلي واري |
| 20223 | DYNT.utf | پيڙھہ ۽ اندروني معاملن کان بہ ڇٽي پيو ۽ | ريڙھہ | تہ شادي رڳو ھڪ زال سان ڪئي ھتائين، جنھنڪري گھر جي |
| 20224 | DYNT.utf | خرچي، مُلي کان ظاھر ظھور نڪاح پڙھائي، | رٻيا | ۾ ڪين پونديس.'' انھيءَ ڪري ھن کي لاچار ٿيو، پنج |
| 20225 | DYNT.utf | ۽ پيٽ جي ماني ٺھرايائون. علي رضا کي خبر | رٻيا | مائيئَ ھن کان مختصر خبرچار ورتي. پگھار پنج |
| 20226 | DYNT.utf | آھي، مائي جان بيبيءَ چيو تہ حامد کي پنھنجو | رٿ | شھربانوءَ ورندي ڏني تہ ``ڪھڙي |
| 20227 | DYNT.utf | آھي؟'' | رٿ | ٻيءَ ٻانھن ڳولائي وٺي ڏيسڻ جو. الھيءَ جي ڪھڙي |
| 20228 | DYNT.utf | اھڙيءَ تجويز سان ڪئي ويئي، جو اندر يا ٻاھر | رٿ | ھنڌ زيادہ پھرو رات-ڏينھن جو رگارايو؛ پر اھا سڄي |
| 20229 | DYNT.utf | پوءِ ڪبي. جي اسان جو بندوبست پورو ھوندو | رٿ | فتح ٿي تہ بس، نہ تہ وري ترار سان مارڻ جي يا ڪا ٻي |
| 20230 | DYNT.utf | پئي ڪئي، سي تہ ھتي نظر ۾ ئي ڪين آھن.'' | رٿ | بيئي آھي. اھي ٻہ - ٽي جايون، جن جي پاڻ ڪالھ صبح جو |
| 20231 | DYNT.utf | پٺيان ڪن ۽ اڳوڻا رستا ڇڏي ڏين. ھنن کي سجھيو | رٿ | ڪيائون تہ اھا شادي، جا ٿيندي سا ھو نئينءَ ۽ سڌريل |
| 20232 | DYNT.utf | جي ڪنھن پکيءَ کي بہ خبر ڪانھي، باقي محلات | رٿ | ھن چيو تہ ``ٻيو سڀ خير آھي. ظاھري ڪري تہ اسان جي |
| 20233 | DYNT.utf | فيصل نہ ٿئي، تنھنڪري بھتر آھي تہ ٻہ-ٽي | رٿ | صلاح ھئي تہ ``گڏ ٿيل باروت شايد پورو نہ پوي ۽ ساري |
| 20234 | DYNT.utf | قبول ڪيائين. | رٿ | وڃڻ جو بہ وجھ لڳي ويندم، تڏھن صفوران واري |
| 20235 | DYNT.utf | وڌيڪ پسند ھيس. | رٿ | حامد کي وٺي ڏيان؛ انھيءَ ڪري ٻين سڀني رٿن کان اھا |
| 20236 | DYNT.utf | ھنن تفصيلوار لکي تيار ڪئي ۽ ان سان لاڳو | رٿ | اھا مٿين |
| 20237 | DYNT.utf | ڏسي: عرض ڪرڻ لڳو تہ ``سائين! اوھين سڀاڻي | رٿ | اھو بندوبست پورو رکائي، علي رضا سلطان کي ھڪڙي ٻي |
| 20238 | DYNT.utf | ڪري ڪو ڏينھن مقرر ڪري، انھيءَ مال مان پورائي | رٿ | کي اڏائي ڇڏبندو، تنھنڪري بھتر آھي تہ دير نہ ڪجي، |
| 20239 | DYNT.utf | ڪري، ھو پاڻ کي قرض کان بچائيندو آيو ھو، | رٿ | طرح جو پينشن کان وڌيڪ خرچ نہ ٿيندو ھوس. اھڙيءَ |
| 20240 | DYNT.utf | ڪئي آھي تہ بادشاھ کي سندس وڏي راڻيءَ ۽ | رٿ | جي گھڻي اڻڻت آھي. تنھنڪري ھن جي اشاري سان اسان |
| 20241 | DYNT.utf | ڪئي اٿن. | رٿ | ائين بہ چوڻ ۾ ايندو تہ انھيءَ رستي پئسي اماڻڻ جي |
| 20242 | DYNT.utf | ڪئي اٿوَ؟'' | رٿ | تہ ڪھڙيءَ طرح بادشاھ ۽ سندس راڻي ۽ پٽ کي کپائڻ جي |
| 20243 | DYNT.utf | ڪئي ھئائون تہ ٻہ-ٽي ٻوليون ٻڙھائڻ ۾ اينديون، | رٿ | جڏھن اھڙي |
| 20244 | DYNT.utf | ڪئي. زينت بانوءَ ھڪڙي پردي واري مجلس مقرر | رٿ | تنھنڪري ھنن وچؤن ٻي |
| 20245 | DYNT.utf | ڪيائون تہ برجستو لشڪر پيادن ۽ سوارن جو | رٿ | تنھن کان پوءِ |
| 20246 | DYNT.utf | ڪيائين تہ جيستائين ڪو ٻيو بھتر بندوبست | رٿ | جي لاءِ وڏو ڏڍ آھي ۽ او کي سو کي ڪم ۾ وڏي مدد آھي. |
| 20247 | DYNT.utf | ۽ جيڪي سھنج ۽ فائدا منڊم جي گھر ۾ ھئڻ سان | رٿ | ھئي، تہ ڪابہ حرڪت نہ ھئي. جيڪا پوشيدگي، صفائي، |
| 20248 | DYNT.utf | ۾ ناراض لہ ٿيو باقي پنھنجي شاديءَ بابت | رٿ | ھو ۽ ھن جي ھلت چلت جو چڱيءَ طرح وافف ھو، سو انھيءَ |
| 20249 | DYNT.utf | ۾ ويئي، تنھنڪري سڀني اللّھ اڪبر چئي اٿيا. | رٿ | ھنن سڀني رايون ورتيون غلبي راءِ علي رضا جي |
| 20250 | DYNT.utf | ۾ ھئي، تہ ڪو خلاصو وقت ڏسي ڪنھن ڪاغذ تي | رٿ | پوءِ ظاھر ٿيڻ کان ھينئر ظاھر ٿيڻ بھتر آھي. انھيءَ |
| 20251 | DYNT.utf | کان اھا رٿ وڌيڪ پسند ھيس. | رٿن | تہ حامد کي وٺي ڏيان؛ انھيءَ ڪري ٻين سڀني |
| 20252 | DYNT.utf | ھئا، تن تي تہ اسان جي زينت جو خيال ئي ڪونھي، | رٿيا | پر جيڪي پنھنجا ٿي چوين يا جيڪي ٻيا پراوا اسان اڳي |
| 20253 | DYNT.utf | تہ مڱڻي کان شادي گھڻا ڏينھن پوءِ نہ ٿئي | رٿيائون | ۱- پھرين ڳالھ اھا |
| 20254 | DYNT.utf | ڏسي، زينت بانوءَ کي پيٽ ۾ ساھ پيو، جيئن | رڀاءَ | ڏنائون، وبھار يائونس ۽ دلاسا ڏنائونس. ھنن جي آد |
| 20255 | DYNT.utf | ڪئي، وس ٻڄندي ھن کي خوش ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايائون | رڀاءُ | اشراف گھر جي ڏسجي ٿي.'' ھنن زالن بہ ھن جي گھڻي آد |
| 20256 | DYNT.utf | آھي. ڪھڙو نہ چڱو سواد منجھن رکيو اٿئي! پر | رڌل | ھيءُ چاشني، پلاءُ ۽ کيرڻي، توڙي ھي حلرو تنھنجو |
| 20257 | DYNT.utf | کاڌو پسند آيو تہ منھنجو پورھيو سجايو ٿيو.'' | رڌل | ڪيو ويٺي کاڌو. تنھن چيو تہ ``مائي! اوھان کي منھنجو |
| 20258 | DYNT.utf | ھو. ھن کي ھن جي جلد موٽڻ جي اميد ھئي، پر | رُڌل | پنھنجو عيوضي ڪري ڏئي ويو ھو، سو اڃا الھيءَ ڪم ۾ |
| 20259 | DYNT.utf | پچائن جو توڙي ٻيو ڪم ڪار نٿي ٿي سگھيس، | رڌڻ | ماثي شھر بانو ويچاري ڏکي ٿي ھئي. پاڻ کان بہ |
| 20260 | DYNT.utf | پچائڻ جو ڪم شروع ڪيائين. ايتري ۾ زينت بانو | رڌڻ | پڙھڻ لڳي. بختاور ڪلاڪ کن ۾ سامان وٺي آئي ۽ اچي |
| 20261 | DYNT.utf | پچائڻ جو ڪم ٿئي''، ۽ ڌيءُ کي بہ سڏي چيائين | رڌڻ | وڃي ڀاڄي ڀتي وٺي آءُ. گوشت سرس آڻجئين تہ سوير ئي |
| 20262 | DYNT.utf | پچائڻ جي مھل بہ ٿي آھي، وڃي تنھن جو بلو | رڌڻ | ٿئي. چڱو، ھان ياد کري مون کي زبنت جو سماءُ لھي ڏج. |
| 20263 | DYNT.utf | پچائڻ واري بيٺي آھي، کڻي پڇينس.'' | رڌڻ | کي نہ سجھي تہ مون پيٽ ڀسري ماني کاڌي. ھيءَ مريم |
| 20264 | DYNT.utf | پچائڻ يا ٻئي ڪم ۾ مدد ڏئي تنھنڪري ماثي | رڌڻ | نڪا وري زينت جھڙي ٻي ڌيءَ گھر ۾ ھئي، جا ھنن کي |
| 20265 | DYNT.utf | پچائڻ ۾ بہ مدد ڏيندي ھئي؛ ۽ جيڪڏھن ھوءَ | رڌڻ | نہ رڳو ايترو، پر اڪئر پنھنجي دائيءَ بختاور کي |
| 20266 | DYNT.utf | پچائڻ ۾ مدد ڏيڻ لڳي. ٻہ پھر اچي قابو ٿيا | رڌڻ | ۾ زينت بانو اٿي بورچيخاني ۾ ويئي ۽ بختاور کي |
| 20267 | DYNT.utf | خرابي نہ ڪن تنھنڪري لاچار آھيون.'' | رڏيڪ | اسان جي ھٿن کان ٿا وڃن. الائجي پنھنجي منھن ڪا ٻي |
| 20268 | DYNT.utf | اچي ويجھو ٿين ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان جيجي! خير | رڙھي | ۽ جڏھن پنھنجو نالو بہ ٻڌائين، تڏھن پاڻ سجاڳ ٿيو، |
| 20269 | DYNT.utf | ويٺي، اصل منھن بڇڙو ڪري چوڻ لڳي تہ ``تڏھن | رڙھي | تہ مون سان ڪا دغابازي ٿي آھي، سا ڇرڪ ڀري پرڀرو |
| 20270 | DYNT.utf | سندس عزيزن ڪيون، تن جو اسين ھتي بيان ڏيئي | رڙيون | ڪوڏن جھڙيءَ جوان زال جي ھن رستي گُم ٿيڻ ڪري، جيڪي |
| 20271 | DYNT.utf | ۾ وجھي ڪپ مٿانئس رکي، زينت بانو جي ڪوٺيءَ | رڪابيءَ | جو وجھ پئي ڳوليو، سا ڪيوڙي جون ٻٽي ڦريون ۽ انناس |
| 20272 | DYNT.utf | سان ڀرجي ويو آھي؛ اڃا بہ ٿورو آھي! آءُٗ | رڪيبين | بيبي چيو تہ ``ھان! مائي، چادر جيڏو دسترخانو ڍاڪن ۽ |
| 20273 | DYNT.utf | ھيٺيان يا انھن مان ڪي ھئڻ دھرجن. ڪنن جي | رڳا | ۶- زيور وسعت آھر |
| 20274 | DYNT.utf | اشاري وھيڻو ھو، سو نيٽي پيو ۽ زينت بانو | رڳو | ھو ۽ انھيءَ مھل شايد لوڏي جي ڪري نڪري پيو ھو ۽ |
| 20275 | DYNT.utf | اصلوڪي وطن ڏسڻ جي ھن کي مسُڀائي سڪ ھئي | رڳو | تنھنڪري سندس عزيزن کي ھٿ ڪرڻ مشڪل ٿيندو، تڏھن بہ |
| 20276 | DYNT.utf | انگل ٿي ڪيو، اسان جا انگل نيٺ اوھين امير | رڳو | اسان کي ڪھڙو عار ھولدو، اسان جو ڪم اھو آھي. مون بہ |
| 20277 | DYNT.utf | انھيءَ لاءِ پنڌ ڪري اچي اھڙي ڳالھ مون سان | رڳو | عيب ڪونھي. مگر مون کي خيال بہ ڪونہ ھو تہ اڄ تون |
| 20278 | DYNT.utf | انھيءَ ڪم لاءِ نہ آيس. ڪيترا نہ ڏينھن ٿي | رڳو | جان بيبيءَ چيو تہ ``ادي! ائين متان چوين، آءُٗ |
| 20279 | DYNT.utf | اھو فائدو نہ نڪتو تہ پردي وارين اشراف زالن | رڳو | انھيءَ انتظام مان |
| 20280 | DYNT.utf | ايترو پر پاڻ ٻاھر جي ڪمن ۾ مڙس جي مددگار | رڳو | اچڻ ۽ زال جو ڪم آھي گھر جو سڀ ڪم ڪار سنڀالڻ؛ نہ |
| 20281 | DYNT.utf | ايترو، پر اڪئر پنھنجي دائيءَ بختاور کي | رڳو | نہ |
| 20282 | DYNT.utf | ايترو، پر بختاور کي بہ ڏبڻ وٺڻ سان پنھنجو | رڳو | ۽ اوير سوير سوکڙيون سڙيون پيو سوڪلندو ھو. نہ |
| 20283 | DYNT.utf | بمبئي شھر جا مسلمان ۽ ھندو ھنن جي مجلس | رڳو | ھئا، تنھنڪري ھنن جي شادي وڏي تجمل سان ٿي. نہ |
| 20284 | DYNT.utf | پنھنجي پيءُ جي ملڪ ۽ عزيزن کي ڏسڻ آيو ھو، | رڳو | ڀاءُ جو اولاد ھو، پر ھيءُ پاڻ بہ وڏي درجي تي ھو ۽ |
| 20285 | DYNT.utf | پنھنجي ڳڻتي وٺي، ھونءَ ٻين جي بہ انھي ڳالھبن | رڳو | خدانخواستہ اوکو سوکو وقت اچي مٿان پوي، تہ ھنوءَ |
| 20286 | DYNT.utf | پيءُ-ماُ جي ڏسڻ ۽ انھن جي بندوبست ڪرڻ لاءِ | رڳو | تنھن جڏھن ڏٺو تہ منھنجو ننڍو ڀاءُ ھيتري پنڌ تان |
| 20287 | DYNT.utf | پيٽ تي پيئي ڪمائين، ڇو نہ ڪٿي پورھيت بيھين؟ | رڳو | ڳالھين ڪندي زينت بانوءَ کي چيو تہ ``مائي، ھتي تون |
| 20288 | DYNT.utf | خسيس نوڪريءَ جا لائق آھن. جڏھن ھتي جي صاحبلوڪن | رڳو | آھن تہ اسين آسمان مان لٿيون آھيون ۽ ڏيھي ماڻھو |
| 20289 | DYNT.utf | خيالي آھي، حقيقت ڪري آھي ئي ڪونہ. | رڳو | جنھن بپ کان زالن کي مڙس ٻاھر نہ ٿا ڪڍن، سو ڊپ |
| 20290 | DYNT.utf | دھل جو بہ ڏونڪو نہ لڳو. گھڻن مون کي چيو | رڳو | ڏنگا آھيو. شا-يءَ جا سڳڻ ساٺ بند ڪرائي ڇڏيوَ، |
| 20291 | DYNT.utf | رکا سوال جواب ڪن، سو بہ لڪندي ڇپندي. ھنن | رڳو | آھن، تہ نہ زال مڙس جو نالو وٺي سڏي، نہ مڙس زال کي- |
| 20292 | DYNT.utf | سکبي گذران لاءِ ٿي چيو، نہ تہ جيئي تنھنجو | رڳو | ڏني تہ ``اھو مائي سچ آھي، اھا تہ کير ۾ کنڊ آھي. مون |
| 20293 | DYNT.utf | سکرن سان ھئي، تنھنڪري لياقت ۽ فضيلت بہ | رڳو | انھيءَ ڳالھ تي خاص نظر ھوندي ھئي. ٻيو ھن جي اٿ-ويھ |
| 20294 | DYNT.utf | سندس بڇڙن ڪمن جي ڪري خراب قسمت آڻي ڦاسايو | رڳو | نہ کگھيو. ڀلا، ھن سڄي عمر سکن ۾ گذاريو ھو. ھتي تہ |
| 20295 | DYNT.utf | سندن مائٽ سکر آھن يا ھوند وارا آھن، ايتري | رڳو | نہ خبر تہ ھو شڪل جون ڪھڙيون، لکڻ پڙھڻ جون ڪھڙيون؟ |
| 20296 | DYNT.utf | سنڌي اسڪول ۾ ھو، مگر ذھين طبع جو ھو ۽ ڳالھائڻ | رڳو | ٿيو ھو، پر انکريزيءَ ۾ بہ چالاڪ ھو. اگرچ پڙھيو |
| 20297 | DYNT.utf | ظاھري پنھنجن عزيزن سان آٿ ويھہ جر رستو | رڳو | ھن کي لاچار ٿيو. پنھنجي منھن پنھنجو رستو وٺڻ ۽ |
| 20298 | DYNT.utf | عذاب سھڻو پوندو.'' | رڳو | رکندو ئي ڪين يا جي رکيائيہ تہ بہ محبت ڪانہ ڏيندو |
| 20299 | DYNT.utf | علي رضا ڏي پئي لکيائين. | رڳو | جو موڪليندا، تنھنڪري انھيءَ پاسي جو خيال ڇڏي، |
| 20300 | DYNT.utf | گھوٽ نڪاح کان پوءِ ڪنوار جي گھر اچي، ڪنوار | رڳو | ٻاھر مڙسن ۾ يا اندر زالن ۾ ٿيندا آھن سي بند رکجن. |
| 20301 | DYNT.utf | لکڻ-پڙھڻ ۾، پر ڳالھائڻ ۾ بہ. جيئن ھن جا | رڳو | فارسي ۽ انگريزي پڙھي موچاري ھوشيار ٿي ھئي، نہ |
| 20302 | DYNT.utf | مسيت جي ٽڪرن تي پليو، ۽ رڳو ڪڪڙ وانگي ٻانگون | رڳو | جو ڌڻي آھي تہ ڀؤ ڪونھي، پر توکي خبر آھي تہ پڻس |
| 20303 | DYNT.utf | نالي جا واقف آھيون، انھن ٻانھن جا تہ اوترا | رڳو | تي منھنجو ھي اعتراض ھو: ھڪڙو تہ پاڻ انھن ماڻھن جا |
| 20304 | DYNT.utf | ھتي.'' | رڳو | اھڙي جٺ ڪانھي، جھڙي ھتي آھي، ڄڻ تہ مسلماني آھي ئي |
| 20305 | DYNT.utf | ھڪ زال سان ڪئي ھتائين، جنھنڪري گھر جي ريڙھہ | رڳو | ماڻھن کان ھرطرح زيادہ عقل وارو ھو: ھڪڙو تہ شادي |
| 20306 | DYNT.utf | ھڪ گھر سان ھئي، تنھنڪري ھن ملڪ ڇڏڻ ڪري | رڳو | اُتان نڪرڻ بہ اھنجو پئي لڳن. پر ھنن جي عزازت |
| 20307 | DYNT.utf | ھڪڙي پاڻ رھندي ھئي، ٻيو سندس پٽ، جو ڏينھن | رڳو | چاند بيبيءَ جي گھر ۾ |
| 20308 | DYNT.utf | ٻاھر آمدرفت ڪرڻ ۽ جيڪي ڪم اندر ٿي نٿا سگھن، | رڳو | پاڻ ھوشيار، تھڙيون سندن زالون. اھو سڀ ڇا کان آھي؟ |
| 20309 | DYNT.utf | ٻاھرينءَ ديوار يا ڪوٽ ھئڻ ڪري ۽ ٻاھر نڪرڻ | رڳو | زينت بانو - سائين، توھين زورآور آھيو. |
| 20310 | DYNT.utf | ٻہ-اڍائي ورھيہ ننڍو ھو ۽ بمبئيءَ ۾ پڙھي | رڳو | ڀلي ڀاءُ سان گڏ رھي، پڙھي. ھيءُ محبوب عليءَ کان |
| 20311 | DYNT.utf | ڌارياڻيءَ جو عيب ڪڍي تہ خدا کي خبر. پر انھيءَ | رڳو | آھي پوري وھيءَ وارو آھي، صورت جو موچارو آھي - |
| 20312 | DYNT.utf | ڏسڻ جي لاءِ نہ آھن، پر انھن جي ڏٺي سندس | رڳو | ڪيون آھن، جي سندس قدرت جون نشانيون آھن. اھي سڀ |
| 20313 | DYNT.utf | ڏي وٺ لڳي پئي آھي. ھنن سان ڪريو ھا تہ پنھنجن | رڳو | تہ ``پوءِ حامد عايءَ جي شادي ڪيئن ٿيندي؟ اڄ تہ |
| 20314 | DYNT.utf | ڪن ٿورن عزبزن کي سڏي، مٺائي ورھائي پڌري | رڳو | ۲- مڱڻي ۾ |
| 20315 | DYNT.utf | ڪڪڙ وانگي ٻانگون ڏيئي لولا ڇڏائيندو ھو. | رڳو | پر توکي خبر آھي تہ پڻس رڳو مسيت جي ٽڪرن تي پليو، ۽ |
| 20316 | DYNT.utf | فضولي آھي، چوندا آھن تہ `پاڻ نہ پاري ڪتا | رڳي | وري جيستائين پنھنجو کٽيو ڪونھي، تيستائين شادي |
| 20317 | DYNT.utf | ماءُ ھئي، تنھن جي ھن بہ پرواھ ڪانہ رکي. | رڳي | ٿيو. ھن کي منح ڪرڻ وارو ٻيو ڪو وڏو مائٽ ڪونہ ھو، |
| 20318 | DYNT.utf | ھوا مان بہ ھن کي لذت اچڻ جي اميد ھئي. | رڳي | اصلوڪي وطن ڏسڻ جي ھن کي مسُڀائي سڪ ھئي ۽ اتي جي |
| 20319 | DYNT.utf | ينت جان، زورآور تہ تون آھين. تون ڀانئين | ز | علي رضا - |
| 20320 | DYNT.utf | - مڙس واري محبت ھئي، سا تہ نڪري ويئي، ھينئر | زال | آخر جيڪا سندن وچ ۾ |
| 20321 | DYNT.utf | آھي اسان سان مہبت ٻجھي ويئي اٿس.'' | زال | ديئي، مھمان خوش ٿي ويا. مائي جان بيبي بلڪل غريب |
| 20322 | DYNT.utf | آھي ۽ ڏاڍي ھوشيار آھي، تنھنڪري ھنن پاڻ | زال | اندر بہ پھتي ھئي، ۽ خبر ھين تہ عزت واري امير جي |
| 20323 | DYNT.utf | آھي. وري جوان جماڻ، مھانڊي جي چڱي ڏٺائينس، | زال | گفتگو مان سپاھيءَ ايترو سمجھيو، تہ ھيءَ غيرواقف |
| 20324 | DYNT.utf | آھي، ائين سوچي، ھلي ڪوٺيءَ جو در پٽيائين. | زال | اتي ھن ٻانھيءَ ڏٺو تہ ھيءَ معتبر |
| 20325 | DYNT.utf | آھي، پر ڏاڍي اشراف لمازڻ ۽ لکڻ پڙھڻ جي | زال | مائيءَ صفوران جي آڏو چري، ھن چيو تہ ``اسان وٽ ھڪڙي |
| 20326 | DYNT.utf | آئي آھي. | زال | مشھور ٿي ويئي تہ صديق جي گھر ڪا وڏي اشراف ۽ نيڪ |
| 20327 | DYNT.utf | اشراف گھر جي مدد لاءِ ھٿ ڪجي. تعليم فارسي، | زال | وڌندو وڃي، تيئن جاچ ڪري پگھار تي ٻي ھڪ-ٻہ پڙھيل |
| 20328 | DYNT.utf | اصلي آھي ۽ اھا بہ اھڙي سکي آھي، تڏھن ٻي | زال | نيچ آدميءَ جون گاريون جھليوَ. وري جڏھن ھن کي ھڪڙي |
| 20329 | DYNT.utf | انھيءَ کي چيو تہ ``ادي، پورھيت تو پڇي ٿي، | زال | ھکڙي ڇوڪري بہ وٽس ھئي، ٻيو ماڻھو اتي ڪونہ ھو. ھن |
| 20330 | DYNT.utf | اٿس، ڌيءَ اٿس، ماءُ اٿس، ۽ ھڪڙي پورھيت | زال | اچي ورھيہ-ٻن کان رھيو آھي، ھو ٻارن ٻچن وارو آھي. |
| 20331 | DYNT.utf | اڳ ئي گھر ۾ ھئي، تنھن کي ۽ پنھنجي سس کي | زال | ھن کي ھڪڙي |
| 20332 | DYNT.utf | اڳي بہ ھيس، تہ بہ ڇوڪريءَ جي تعريف ٻڌي، | زال | وڪيل ھو، تنھن کي وري پنھنجي طمع ھئي ۽ اگرچ ھڪ |
| 20333 | DYNT.utf | بہ دکنڻ آھي، سو گھر ۾ اڳيئي ھندستاني ڳالھائيندا | زال | پنڻ ڪري مون کي چڱي موچاري اچي بہ ويئي آھي ۽ ھن جي |
| 20334 | DYNT.utf | بہ غير واقف ٿي ڏسجي، ڇالاءِ ايترو ھلاڪ | زال | آھن. ھن ڏٺو تہ مون کي پنھنجا پئسا ملي ويا آھن ۽ |
| 20335 | DYNT.utf | بہ ياد پوندي ھئي ۽ ٻہ-ٽي ڀيرا انھيءَ بابت | زال | ڪنھن مھل تہ انھيءَ پورھيت کي ڏسي، ھن کي پنھنجي |
| 20336 | DYNT.utf | بہ ٿي آندائين، تڏھن سندس خاص مطلب اھو ھو | زال | جڏھن اڳئي بھبئيءَ ۾ آيو ھو ۽ پنھنجي |
| 20337 | DYNT.utf | بي پردي نہ ٿئي. بي پردي ۽ آگھاڙيءَ ۾ ڪھڙو | زال | ۾ ڪھڙي حرڪت؟ زال جي لاءِ تہ پردو آھي، شال ڪابہ |
| 20338 | DYNT.utf | بيبي فتنہ خانم کان ظاھر ڪري رُسي، اچي سلطان | زال | ھيءَ بہ ڳالھ معلوم ٿيس تہ ھڪڙي ڪرد |
| 20339 | DYNT.utf | پتيءَ ۾ آئي ھئي، سو ھن کي لاڏ سان ٻانھن | زال | ڏيئي ھليو ويو ۽ منجھانئن ھيبت نالي، جنھن کي ھيءَ |
| 20340 | DYNT.utf | پرڻجي وڌيڪ بار ڇالاءِ ٿجي؟ تنھن کان سواءِ، | زال | تہ ماڻھو جڏھن پاڻ مائٽن تي بار آھي، تڏھن وري |
| 20341 | DYNT.utf | پرڻجي، مرڻ گھڙيءَ جو سودو ڪري، پوءِ پشيمانيءَ | زال | جو کڻدس تہ حرڪت ڪانھي، مگر ھينئر اوھان کي خوش ڪري |
| 20342 | DYNT.utf | پرڻيو آھي، تڏھن الائجي مون سان خاطر ٿئيس | زال | اچي ٿيو آھي، پر پوءِ ھيءُ ڏک بہ ٿيس تہ ``جڏھن ٻي |
| 20343 | DYNT.utf | پنھنجي مڙس يا وارث کان پري ھوندي، يا انھيءَ | زال | پردو آھي مڙس، انھيءَ جو تہ قرآن ۾ بہ اشارو آھي. جا |
| 20344 | DYNT.utf | پوءِ جيڪر ڪا مشڪل ملي. | زال | ڏھ دايون تنھنجي اڳيان ڪمائين. دنيا ۾ اھڙي سکي |
| 20345 | DYNT.utf | تہ اڳيئي آھي، سو پھاڄ تي ڪنھن کي کُٽيءَ | زال | ڏيئي لولا ڇڏائيندو ھو. وري انھيءَ وڪيل کي ھڪڙي |
| 20346 | DYNT.utf | تہ گوڙ مان کسڪي، ٻي ڪا گھٽي ڏيئي ھلي ويئي، | زال | اھا |
| 20347 | DYNT.utf | تي ڪڏھن ڪو اھڙو حادثو اچي پوي، تہ جيڪر | زال | تي سرديون گرميون رکيون آھن، خدانخواستہ اھڙيءَ |
| 20348 | DYNT.utf | جا گھڻا مائٽ راضي نہ ھئا. ٿوري گھڻي کؤنس | زال | ياد رکڻ گھرجي تہ ھن شاديءَ ۾ سرائي فتح خان يا سندس |
| 20349 | DYNT.utf | جا مائٺ بہ گھڻو خوش ٿيا. سڀئي ھن کي ڏسڻ | زال | ھن جي دل تہ باغ باغ پئي ٿي، پر سندس آشنا ۽ سندس |
| 20350 | DYNT.utf | جو بندوبست ڪندس، اوھان کي ھلاڪي ڪانہ ڏيندس.'' | زال | آءُٗ جڏھن شادي ڪرڻ جھڙو ٿيس، تڏھن پاڻھي پنھنجي |
| 20351 | DYNT.utf | جو بہ زيادہ سڌارو ٿئي، منھنجي اولاد جي | زال | ڀانئيو تہ اھڙو ڪو بندوبست ڪريان، جنھنڪري منھنجي |
| 20352 | DYNT.utf | جو غلام ڪري ٿا ڏين. سو انھن رستن تي ھلندي | زال | زيردست آھي، پر سمجھندي ھئي تہ شادي ڪرڻ ڪري مڙس کي |
| 20353 | DYNT.utf | جو نالو عزت بي آھي.'' | زال | ڏني تہ ``مائي، نالو تہ مون کي نٿو اچي، باقي سندس |
| 20354 | DYNT.utf | جو ھو. انھيءَ جو نالو چاند بيبي ھو. اھا | زال | پھريون ھٽ چيڪو ھو، سو ھڪڙيءَ سرھاڻن وڪڻڻ واريءَ |
| 20355 | DYNT.utf | جو ڀاءَ ھو، تنھنڪري البت ارمان ٿيس. معاملي | زال | ٿي تہ ھي ٻنھي گھرن تي ڪوڙھ جو چِٽو ھو. پر سندس |
| 20356 | DYNT.utf | جو ڏک، تنھن ماري وڌس. زال جي مئي کان پوءِ | زال | عمر سندس ستر-پنجھتر ورھين جي ھئي، ٻيو وري ھي تازو |
| 20357 | DYNT.utf | جو ڪم آھي گھر جو سڀ ڪم ڪار سنڀالڻ؛ نہ رڳو | زال | الحقيقت مڙس جو ڪم آھي پورھيو ڪري کٽي ڪمائي اچڻ ۽ |
| 20358 | DYNT.utf | جي اچڻ جو ڪوبہ ذڪر نہ چوريائين، مگر ھن | زال | بانوءَ کي زيادہ شڪ پيو. انھي ٻانھيءَ سان راتوڪي |
| 20359 | DYNT.utf | جي پارت ڪيائينس. وري مريم کي ڀاڪر پائي | زال | پھرين ماءُ کي پيرين پئي موڪلايائين، ۽ پنھنجي |
| 20360 | DYNT.utf | جي تابعداريءَ مان ڪھڙي خوشي حاصل ٿي ٿئي، | زال | کي تعلبم ڏيڻ لڳو، جا ھن جي سعيي سان سڌارو ڪرڻ لڳي. |
| 20361 | DYNT.utf | جي جيئري ئي علي رضا کي ھن پورھيت جو کپ ھو | زال | گھٽايو. پنھنجي ٻار کان بہ وڌيڪ خدمت ڪرڻ لڳس. جي |
| 20362 | DYNT.utf | جي خدمت جو تاڪيد ڪيائين. پوءِ پنھنجي ڪوٺيءَ | زال | وري مريم کي ڀاڪر پائي موڪلايائين. ۽ انھيءَ کي بہ |
| 20363 | DYNT.utf | جي خواب جي تعبير ابتڙ ٿيندي آھي سو الائجي | زال | پٽجي ويئي. وري اچي خواب جي لڳس، ڪڏھن دل ۾ چوي تہ |
| 20364 | DYNT.utf | جي رنڊڪ ڪانہ ھئي، جوان پورھيت گھر ۾ موجود | زال | ھئي، تنھن کان ھاڻ وڌيڪ ٿي ويئي. علي رضا کي ھينئر |
| 20365 | DYNT.utf | جي سلطان جي وڏي گھر يعني ڏاڏي پوٽيءَ زال | زال | بانوءَ کي اندر پنھنجي جاچ مان معلوم ٿيو تہ ھن |
| 20366 | DYNT.utf | جي سمنڊ ۾ کِرڻ جو اتفاق ٿي پيو، جنھنڪري | زال | پر تڏھن تہ خدا جي مرضي ائين نہ ھئي. سندس |
| 20367 | DYNT.utf | جي گم ٿيڻ جي اتفاق اھا اٽڪ لاٿي ۽ ھن جي | زال | سڌاري جي لاءِ پردي جي وڏي اٽڪ ڏسڻ ۾ آئي. پر سندس |
| 20368 | DYNT.utf | جي لاءِ تہ پردو آھي، شال ڪابہ زال بي پردي | زال | زينت بانو - پوءِ سائين، انھيءَ ۾ ڪھڙي حرڪت؟ |
| 20369 | DYNT.utf | جي لاءِ وڏو پردو آھي مڙس، انھيءَ جو تہ | زال | بند قيد نٿو نڪري، جيئن ھتي آھي. منھنجي نظر ۾ |
| 20370 | DYNT.utf | جي مرضيءَ پٺيان سلطان آنھيءَ سان نڪاح | زال | جو نانو فتن خانم ھو. آھا سلطان کي کي پسند آئي. |
| 20371 | DYNT.utf | جي مئي کان پوءِ پاڻ وڌيڪ ٿيو؛ سو ھوءَ ماءُ | زال | جي جيئري ئي علي رضا کي ھن پورھيت جو کپ ھو تہ ھاڻي |
| 20372 | DYNT.utf | جي مئي کان پوءِ ڇَھين-ستين ڏينھن پاڻ بہ | زال | جي ھئي، ٻيو وري ھي تازو زال جو ڏک، تنھن ماري وڌس. |
| 20373 | DYNT.utf | جي وڃڻ کان پوءِ سگھوئي خبر پيئي. جيڪي منڊمون | زال | انھيءَ تفاوت جي محبوب عليءَ کي |
| 20374 | DYNT.utf | جي ھلت جي نسبت ۾ ڪيتريون تي بدناميءَ جھڙيون | زال | کان نافرمان ھئي، تنھنڪري مڙس مٿس نامھربان ھو. |
| 20375 | DYNT.utf | جي ھن رستي گُم ٿيڻ ڪري، جيڪي رڙيون سندس | زال | ھھڙي ڪوڏن جھڙيءَ جوان |
| 20376 | DYNT.utf | جي ھٿ جا لکيل خط پئي پڙھيائين، ۽ واڪا ڪيو | زال | گذريون ڳالھيون ياد ڪيو پئي ڳريو، ۽ ذري ذري |
| 20377 | DYNT.utf | چاند بيبيءَ جي ذات جي ھوندي ھئي، جا اڪثر | زال | پاڙي جي ھڪڙي ٻي بہ |
| 20378 | DYNT.utf | ذات جي جواني گھڻو جٽاءُ نٿي ڪري ۽ وجھ چڱو | زال | ورھيہ ٻيا بہ گھرجنس، پر جڏھن ھن خيال ڪيو تہ |
| 20379 | DYNT.utf | رات جو ڪير آئي ھئي، جا انھيءَ ڪوٺيءَ ۾ | زال | لڌيم، مگر ھيٺين گالھ جي اڃا صفائي ڪانہ ٺتي تہ اھا |
| 20380 | DYNT.utf | رات ٽڪڻ جي صلاح ڪيس ۽ چيائينس تہ ``رات ٿي | زال | فقير جي |
| 20381 | DYNT.utf | رھن ٿا. اتي جي ٿڪجين تہ لڙي پاڻي پيجئين | زال | سان ھڪڙي کوھي ۽ مڪان اٿئي، جتي ھڪڙو فقير ۽ سندس |
| 20382 | DYNT.utf | زينت بانو بہ اھڙي ئي ديندار ھئي، تنھن کي | زال | ھن جي |
| 20383 | DYNT.utf | زينت بانو گھر ۾ ھئي. سندس ماءُ جان بيبي | زال | بہ اڳي جھڙو چڱو پئي ھليو. ھن کي پنھنجي پياري |
| 20384 | DYNT.utf | زينت بانو ڪيترا ڏينھن دربدر ٿيو پئي رلي، | زال | ھڪڙو بي نام بي نشان ماستر ٿي آيو ھو، جنھن ۾ سندس |
| 20385 | DYNT.utf | زينت بانو، پنھنجي ماءُ جان بيبي، پنھنجي | زال | جو سفر چڱي آرام سان ڪاٽي، نيٺ علي رضا پنھنجي |
| 20386 | DYNT.utf | زينت بانو، سندس ماءُ جان بيبي ۽ سندس دائي | زال | شاديءَ جي پھرئين ڏينھن ھئا: يعني علي رضا ، سندس |
| 20387 | DYNT.utf | زينت بانوءَ کي مايو، جنھن کي اوڏانھن اکيون | زال | ھڪڙو خط حامد عليءَ جي معرفت گھر موڪليو، جو سندس |
| 20388 | DYNT.utf | سان بہ صلاح ڪيائين. ھنن بہ ڄاتو تہ انھيءَ | زال | آھي، تڏھن اھڙي مائٽي ڪرڻ ۾ حرڪت ناھي. ماءُ سان ۽ |
| 20389 | DYNT.utf | سان خير ڪونھي. | زال | ڏٺائين، زال نہ ڏٺائين، سو ھن کي پڪ ٿي تہ منھنجي |
| 20390 | DYNT.utf | سان ذڪر بہ ڪڍيو ھئائين، جنھن تي ھن چرچو | زال | پوندي ھئي ۽ ٻہ-ٽي ڀيرا انھيءَ بابت پنھنجي نئين |
| 20391 | DYNT.utf | سان سنبريو. | زال | ھنن جي خاطرداري ۽ تلافي ڪريان، سو ھو بہ پنھنجي |
| 20392 | DYNT.utf | سان صلاح ڪئي. آخر پاڻ ۾ پھي، ھيءُ ٺھراءُ | زال | انھيءَ بابت ھن پنھنجي |
| 20393 | DYNT.utf | سان صلاح ڪيائين تہ ڪي ورھيہ ھلي سنڌ ۾ گذاريون. | زال | ڪرڻ حق آھي.'' اھي خيال ڪري ھن جا ھتي پير تپي آيا. |
| 20394 | DYNT.utf | ساڻ گھڻي اڻبڻت ھئي، جو ھڪٻئي جو گھڻو شڪوو | زال | تہ ھن زال جي سلطان جي وڏي گھر يعني ڏاڏي پوٽيءَ |
| 20395 | DYNT.utf | سان منھنجي ڏيٺ آھي. ٿورا ڏينھن ٿيندا جو | زال | وارا بہ آھن. آءُٗ سندن گھر ويندي آھيان، جو سندس |
| 20396 | DYNT.utf | سان ڪئي ھتائين، جنھنڪري گھر جي ريڙھہ پيڙھہ | زال | کان ھرطرح زيادہ عقل وارو ھو: ھڪڙو تہ شادي رڳو ھڪ |
| 20397 | DYNT.utf | سوڌو روانو ٿيو ۽ اچي بمبئيءَ نڪتو. | زال | ھئي. پر محبوب علي نہ رھيو، شادي ڪيائين ۽ سگھو ئي |
| 20398 | DYNT.utf | صفوران جو بہ سکرن سکرن جي گھرن ۾ اچڻ وڃڻ | زال | جو شھر ۾ سکرن سکرن سان رستو ھو. انھيءَ طرح سندس |
| 20399 | DYNT.utf | کان سواءِ ھڪڙو ٻيو سنگتي بہ مڙس ماڻھن مان | زال | پڙھڻ چگيءَ طرح پيو ھلندو. پر ڏٺائين تہ اھڙي سفر ۾ |
| 20400 | DYNT.utf | کي آسرو سون روپي جو تہ ڪونھي، انھيءَ ماڻھوءَ | زال | آھن. اھو سون روپو اڄ ھوندو تہ سڀاڻي ڪونہ ھوندو، |
| 20401 | DYNT.utf | کي اچي عرض ڪيائين تہ ``مائي ھاڻي مون کي | زال | انھيءَ اٻاڻڪي حالت ۾ سيٺ جي |
| 20402 | DYNT.utf | کي انگريزي پڙھائيندو ھو ۽ ٻيا جيڪي ڪتاب | زال | ڪئي. ھڪڙو وقت مقرر ڪري ڇڏيو ھئائون، جنھن تي مڙس، |
| 20403 | DYNT.utf | کي بہ علي رضا ھنن جي گھر ڏي وڃڻ کان روڪي | زال | تہ ھھڙو ماڻھو سندس گھر ۾ آمد رفت ڪري. پنھنجيءَ |
| 20404 | DYNT.utf | کي پيار ڏيئي موڪلائي نڪري ٻاھر آيو. حامدعلي | زال | ضروري فھمائش ڏيڻي ھيس، سا ڏئي علي رضا آٿيو، ۽ |
| 20405 | DYNT.utf | کي تعلبم ڏيڻ لڳو، جا ھن جي سعيي سان سڌارو | زال | |
| 20406 | DYNT.utf | کي چيائين تہ ``مائي، مون ڀانيو تہ بادشاھن | زال | ٻاھر اچي انھيءَ |
| 20407 | DYNT.utf | کي چڱي تعليم تہ اصل مليل ھئي، ٻي وري پاڻ | زال | ڪم ٿيون ڪن، جي مڙسن کان بہ مشڪل ٿي سگھن. ھن جي |
| 20408 | DYNT.utf | کي روڪڻ لڳو. | زال | سي ڪنن سان ٻڌيون ھوندائين. تنھنڪري ھو ھينئر |
| 20409 | DYNT.utf | کي عام ۽ ھنر جو چڱو فائدو وٺارائيندس ۽ | زال | ڪري جا بندش وطن ۾ رھندي آھي، سا ڪالہ رھندي، آءُٗ |
| 20410 | DYNT.utf | کي کڻندو ڏٺو. جنھن قسم جو مال چوري ٿي ويو | زال | ڇوکر ۽ ھڪڙو ٻيو شاھد ڏذو، جن چيو تہ اسان انھيءَ |
| 20411 | DYNT.utf | کي گھڻي ڪم جا نہ ھئا، پر تڏھن بہ واقفيت | زال | حساب وغيوہ، سي بہ ھن کي پڙھائيندو ھو. جيتوڻيڪ اھي |
| 20412 | DYNT.utf | کي مڙس يا وارث ساڻ ھوندو، ۽ انھيءَ جي حفاظت | زال | تہ پردو ڇڏيو، پوءِ ڀلي ڪوٽن ۾ ويٺي ھجي. پر جنھن |
| 20413 | DYNT.utf | کي مڙس ڏي وڃڻ تہ ضرور ھو. ان موجب وڃڻ جو | زال | ڪرڻ لڳا. جيتوڻيڪ ڪي سندن وڃڻ ۾ ناراض بہ ھئا، بر |
| 20414 | DYNT.utf | کي نالو وٺي سڏيندو ھو، مگر زال ڪي حجاب | زال | ڪن، سو بہ لڪندي ڇپندي. ھنن اھو رواج ڪڍيو، جو مڙس |
| 20415 | DYNT.utf | کي وڌيڪ آھي يا مڙس کي؟ جي شيطاني ڪمن کان | زال | بہ اھا شاھدي ڏين ٿا، تڏھن اھڙي آزمودي جو ضرور، |
| 20416 | DYNT.utf | کي ھو. ويچارا روئي روئي ماٺ ڪري ويھي رھيا. | زال | ڏاڍو ارمان ٿيو. سڀ کان گھڻو افسوس علي رضا ۽ سَندس |
| 20417 | DYNT.utf | کي ھيترن ڏينھن جي وڇوڙي کان پوءِ ملڻ ٿي | زال | منجھان مُرڪندو ھليو آيو. ھو پلا پنھنجي پياريءَ |
| 20418 | DYNT.utf | کي ياد ڪري پيو ڳرندو ھو، ڏينھن جا ڏينھن | زال | ھو. ماءُ جي آئي کان پوءِ ويچارو پھريان ڏينھن تہ |
| 20419 | DYNT.utf | کي ٿو چئي تہ ``توکي زينت جي ڳڻتي رھندي آھي، | زال | ڪپڙن جون کڻائي آيو آھي ۽ ھڪڙو ڪُنو مٺائيءَ جو بہ. |
| 20420 | DYNT.utf | کي ڇڏي ڏيڻ ۾ راضي ھو. زال، مڙس کان نافرمان | زال | ناسازي ٿي جو زال، مڙس کي ڇڏي وڃڻ ۾ خوش ھئي ۽ مڙس، |
| 20421 | DYNT.utf | کي-رڳو رکا سوال جواب ڪن، سو بہ لڪندي ڇپندي. | زال | ھوندا آھن، تہ نہ زال مڙس جو نالو وٺي سڏي، نہ مڙس |
| 20422 | DYNT.utf | گوڙ ۾ ھلندي جھٽ ڏئي ڪيوڙي جو ڇُڳو ۽ مُٺ | زال | واري ھٽ تي ميوو ۽ وکر کاڌي جو رکيو ھو، تنھن مان ڪا |
| 20423 | DYNT.utf | گھر ۾ ھئي، سو انھيءَ کان وڌيڪ فائدي وٺڻ | زال | علي رضا کي ھھڙي پڙھيل ۽ سڌريل |
| 20424 | DYNT.utf | مان ھيس، جا زينت بانوءَ جي سنڀال ھيٺ ھئي | زال | (يا جنھن کي عظمت بي بہ ڪري سڏيندا ھئا) ھندستاني |
| 20425 | DYNT.utf | مان. ڪرد ماڻھو ايران جي سرحد تي ھڪڙي جابلو | زال | وڏو پٽ ڏاڏي پوٽيءَ سان ۽ ننڍو پٽ ڪردقوم جي ھڪڙيءَ |
| 20426 | DYNT.utf | ماڻھن جي اڳيان گڏ نہ ويھن، نہ گفتگو ڪن؛ | زال | بيحجاب ڳالھائيندا ھئا. ھتي اڪثر رواج آھي تہ مڙس |
| 20427 | DYNT.utf | ماڻھو پھريائين تہ گھڻو ڪري ٻاھر نڪرندي | زال | ميرن جي صاجيءَ کان ھليل ھو، سو ھليو آيو. ھنن ۾ |
| 20428 | DYNT.utf | ماڻھو ڪين ايندي، نڪوڪو ٻيو مڙس ماڻھو وٽن | زال | خط پھچڻ کان پوءِ بہ ماٺ ڪري ويھي رھيو آھي. ماءُ تہ |
| 20429 | DYNT.utf | ماڻھوءَ جو بہ انھيءَ ۾ ھٿ آھي. انھيءَ جاسوسپ | زال | ڪاغذ، جو حرمخاني جي اندر لڌو آھي، سو ضرور ڪنھن |
| 20430 | DYNT.utf | مري ويئي آھي، ھوءَ ڇورو ٻار ڇڏي ويئي آھي، | زال | چيو تہ ``زينب! تو کي خبر آھي، تہ منھنجي پٽ جي |
| 20431 | DYNT.utf | ملي، جنھنڪري ھن جو خالو وري آباد ٿيو، ۽ | زال | مسلمان جي گھران ھيءُ پرڻيو. ھن کي تمام جوان ۽ نيڪ |
| 20432 | DYNT.utf | موڪلائي ھلي ويئي. | زال | مائي تڏھن آٿ تہ ھلون.'' ھي ٻيئي آٿيون ۽ ھوءَ اڳين |
| 20433 | DYNT.utf | مھاڻيءَ جي بت تي ھنا. ٻيا ڪي لڪائي رکيل | زال | سو جيڪي جيور پتيءَ ۾ مليا ھئس، تن مان ڪي تہ سندس |
| 20434 | DYNT.utf | مڙس پاڻ ۾ بيشڪ خوش گذاريندا ۽ گھر چڱو ھلائيندا، | زال | ڳڻتي ڪري پوءِ خيال ڪيو تہ منڊم سان شادي ڪرڻ ڪري |
| 20435 | DYNT.utf | مڙس جا مائٽ کين ڪم ايندا - پنھنجي سر پاڻ | زال | نڪي ساڻس گڏيا وتنداسين، نڪي پئسا جٽا ڪندا، لڪي |
| 20436 | DYNT.utf | مڙس جو نالو وٺي سڏي، نہ مڙس زال کي-رڳو رکا | زال | نہ گفتگو ڪن؛ خاص جڏھن تازا پرڻيل ھوندا آھن، تہ نہ |
| 20437 | DYNT.utf | مڙس جي زيردست آھي، پر سمجھندي ھئي تہ شادي | زال | مڙس تي آڊڪ نہ ايندي ھيس. ائين ڪبن ڄاڻندي ھئي تہ |
| 20438 | DYNT.utf | مڙس کان سڀاءَ ڪري ضعيف ۽ گھٽ عقل واري آھي. | زال | جھڙو سڄي ۽ انڌي جي وچ ۾. ھاڻ تون قبول ڪندينءَ تہ |
| 20439 | DYNT.utf | مڙس ويھي محبت جون ڳالھيون ڪيون. | زال | پنھنجي ڪوٺيءَ ۾ آيو، جتي چئن-پنجن منٽن تائين |
| 20440 | DYNT.utf | مڙص جي وچ ۾ صحبت وارو سلوڪ ھئڻ گھرجي، اھڙي | زال | - ٽي گھڙيون گذاري تہ سگھبيون. ڪتابن ۾ پڙھيو اٿم تہ |
| 20441 | DYNT.utf | نہ ڏٺائين، سو ھن کي پڪ ٿي تہ منھنجي زال | زال | تہ ھن کي ورندي ڏين! گھر جا ٻيا سڀ ڀاتي ڏٺائين، |
| 20442 | DYNT.utf | نڌڻڪي گھمندي ڦرندي وتان، ۽ ھن جي خواري | زال | چلندو ھوندو، متان ھي ماڻھو ڄاڻن تہ آءُٗ سندس |
| 20443 | DYNT.utf | ويٺل ھئي ۽ ھڪڙي پورھيت ساڻس ھيس ۽ ساڻن | زال | ڌاري در تي ھڪڙي گاڏي آئي جنھن ۾ برقعي سان ھڪڙي |
| 20444 | DYNT.utf | وٽ سُکيو رکندس؛ پوءِ جيڪا تنھنجي مرضي | زال | ڪر، آءُٗ توکي ڪناري تي نيئي، پنھنجي گھر پنھنجي |
| 20445 | DYNT.utf | وٽان لڌو ۽ ھيءَ وري ھئي بہ نڌ ڻڪي، ۽ غير | زال | ڏٺو. جنھن قسم جو مال چوري ٿي ويو ھو، سو بہ ھن |
| 20446 | DYNT.utf | ھجي، ۽ آءُٗ پنھنجي سر انھيءَ ٻانھن جو واقف | زال | ڳالھ جو بہ ضرور آھي تہ لکڻ پڙھڻ ايندو ھجيس ۽ نيڪ |
| 20447 | DYNT.utf | ھر طرح طلاق جي لائق ٿي ۽ قاعدي موجب ھن کي | زال | تي بدناميءَ جھڙيون ڳالھيون ظاھر ٿيون؛ جنھنڪري |
| 20448 | DYNT.utf | ھلي ويئي، جا قيد مان ڇٽي ھئي ۽ گھر موٽڻ | زال | ڦول گليءَ جي منھن وٽ نڪتيون. اتي ھن کي ڇڏي ھوءَ ٻي |
| 20449 | DYNT.utf | ھن جي فرمانبردار ھئي. مطلب تہ ھن جو گذارو | زال | تنھن جي منڊم ھوندي ڪابہ خبر ڪانہ ھيس، ھينئر تہ |
| 20450 | DYNT.utf | ھوندي ايندا ھئا، تن ھاڻي اچڻ وڃڻ ڍرو ڪيو | زال | پوءِ سگھوئي خبر پيئي. جيڪي منڊمون ۽ صاحبلوڪ ھن وٽ |
| 20451 | DYNT.utf | ھوندي.'' | زال | چوندو ھو تہ ``تڏھن ڀلا ڇونہ اھا پڙھيل ۽ نيڪ ۽ لائق |
| 20452 | DYNT.utf | ھئي ۽ حسن واري بہ ھئي. ماءُ واري مڪتب ۾ | زال | وڏن ماڻھن چوايو. ھوءَ ھينئر سورھن ورھين جي جوان |
| 20453 | DYNT.utf | ھئي ۽ موچاريءَ وسعت واري ھئي، تنھن، جو | زال | چاند بيبي بہ چڱي |
| 20454 | DYNT.utf | ھئي، ترڪن جي خوبصورتي اصل مشھور آھي، پر | زال | ملڻ ۾ ھن کي حرڪت ڪانہ ٿي. اھا جوان ۽ تمام حسين |
| 20455 | DYNT.utf | ھئي، تنھن جي نيٺ پڇاڙي سُرھي ٿي، ۽ مُئي | زال | ھن جون سڀ مرادون پڄايون. ھيءَ پاڻ ديندار ۽ نيڪ |
| 20456 | DYNT.utf | ھئي، تنھن خدا تي کڻي توڪل رکي. بڏي مرڻ جي | زال | تہ اجھا ٻڏيس، پر اڃا ڏينھن ھئس. ھوءَ ڏاڍي نيڪ |
| 20457 | DYNT.utf | ھئي، جنھن جو نالو جان بيبي ھو، ۽ پورھيت | زال | ھو، گھر ۾ ڀاتي پورا پنا ھئن-پاڻ ھو، پڻس ھو، سندس |
| 20458 | DYNT.utf | ھئي، جنھنڪري جيڪي سندس خير خواہ ھئا، تن | زال | عمر پنھنجي اولاد تان صدقي ڪئي. ھوءَ تمام نيڪ |
| 20459 | DYNT.utf | ھئي، عغل واري ھئي ۽ مڙس جي فرمانبردار ھئي. | زال | بيبي فلڪ سوز بيگم بہ چڱيءَ طبعيت جي |
| 20460 | DYNT.utf | ھٿ لڳي ويئي، تنھن پنھنجي عملدار کي راضي | زال | خوش رکندا ھئا. ھن سپاھيءَ کي بہ ھيءَ نڌڻڪي جوان |
| 20461 | DYNT.utf | ھڪڙي ننڍڙي ڌيءَ ڇڏي مري ويئي ھئي، سو اڇا | زال | واري. پٽس پرڻيل ھو، پر مھينو-ڏبڍ ٿيو ھو جو سندس |
| 20462 | DYNT.utf | ئي وانگي ٻارجي سنڀال ڪندي ھئي، توڙي جو | زال | ھينئر رنڙ آھي. ھوءَ اگرچہ پورھيت ھئي، پر گھر ۾ |
| 20463 | DYNT.utf | يا ٻيا گھر جا ڀاتي البت ملول ھئا، جو ھو | زال | کان ٻاھر نہ رھندو ھو. پُٺ تي، آھا رات علي رضا جي |
| 20464 | DYNT.utf | ٻاھران آئي ۽ ھن ڪردن ٻانھيءَ سان آھستون | زال | ھنڌ تي ليٽي. ننڊ جي خمار ۾ ھئي، تہ ڏسي تہ ھڪڙي |
| 20465 | DYNT.utf | ٿي ھشي، تنھنڪري] ھسن دل ۾ خيال ڪيو تہ پرڏيھ | زال | ۽ ڌيءُ جو نيڪال] بہ نيٺ ضروري ھو ۽ ھوءَ بہ ھاڻ اچي |
| 20466 | DYNT.utf | ٿيو ويٺي آھين. | زال | بہ تہ اڃا ڪالھ ايڏي ھئينءَ، اڄ تہ ڏس، زالن جيڏي |
| 20467 | DYNT.utf | ڄاڻي مٿس ڪھل ڪيائون، ۽ سندس حال احوال پچيائون. | زال | پنھنجي لاءِ وٺي آيو آھي، سو ھن کي غريب اشراف |
| 20468 | DYNT.utf | ڏٺي ٿي، تنھن کان وڃي زينت پچيو تہ ``مائي، | زال | ھو. انھيءَ جو نالو چاند بيبي ھو. اھا مرداني ۽ چڱي |
| 20469 | DYNT.utf | ڪي حجاب ڪي ادب کان ھن جو نالو وٺي نہ سڏيندي | زال | رواج ڪڍيو، جو مڙس زال کي نالو وٺي سڏيندو ھو، مگر |
| 20470 | DYNT.utf | ڪيئن ھٿ لڳي، جا انھيءَ متل ڪارخاني کي ھلائي. | زال | ھنن کي گھڻو ارمان ٿيو تسہ اھڙي اشراف ۽ پڙھيل |
| 20471 | DYNT.utf | ڪيڏي ٻاھر ويندي ھئي - جيئن پردي وارن ماڻھن | زال | نواز مغل اھو دستور ڪري ڇڏيو ھو تہ جڏھن ڪڏھن سندس |
| 20472 | DYNT.utf | ۽ دائي اٿي سنبريا. انھيءَ ڏينھن حامدعلي | زال | آيو ۽ علي رضا جي گھر جا ڀاتي، يعني سندس ماءُ ۽ |
| 20473 | DYNT.utf | ۽ سس زينت، سان وري وڌيڪ ڳالھيون ٻولھيون | زال | ھنن جي ويئي کان پوءِ چور جي |
| 20474 | DYNT.utf | ۽ سس سمجھيو تہ ڪٿان ھيءَ ٻانھن ڦُر ڪري | زال | چور جي |
| 20475 | DYNT.utf | ۽ گھر جي ٻين ڀاتين کي وٺي. | زال | عادت اٿس، جو اڪثر شراب پيي مست ٿي پوءِ اچي پنھنجي |
| 20476 | DYNT.utf | ۽ ننڍن ٻارن جي منٿن ڪري، جن جي ليلائڻ تي | زال | کان بچايو. اھو جيئدان جو ھن کي مليو، سو خاص سندس |
| 20477 | DYNT.utf | ۽ ننڍو پٽ قيد ٿي ايران ڏي ويا، جتان وري | زال | پاڻ تہ وڏي پٽ سوڏو لڙائيءَ ۾ مارجي ويو، باقي سندس |
| 20478 | DYNT.utf | ۽ ننڍي پٽ علي نواز کي دڙڪا ڏنائون تہ اھو | زال | ابران جي سرڪار کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي ويئي. ھن جي |
| 20479 | DYNT.utf | ۽ ٻارٻچا ٻيا بہ ٿي پوندا، تنھنڪري پھرين | زال | وتن ڪنڌ لڪائيندا. انسان جي حياتي الاجي ڪيتري آھي! |
| 20480 | DYNT.utf | ۽ ٻن پٽن سوڌو بہ قيد ٿي پيو، ۽ ذري گھٽ ماريائونس | زال | مڙس ۽ زالون ۽ ٻار قيد ٿيا. علي نواز جو پيءُ پنھنجي |
| 20481 | DYNT.utf | ۽ ٻي سندس ڀيڻ، جا وٽن مھمان ھئي. ھنن کي | زال | گھر ۾ ٻہ زالون ٻيون بہ ھيون، ھڪڙي انھيءَ مھاڻي جي |
| 20482 | DYNT.utf | ۽ ڀيڻ کي ھن جي پارت ڪندو ھو. اکرچہ ھو سڀ | زال | ڪري پريو مڙس تہ ھن کي گھڻو ڀائيندو ھو، ۽ وقت بوقت |
| 20483 | DYNT.utf | -مڙس ٻنھي ديني ۽ علمي سڌاري ۾ بہ پريندي | زال | |
| 20484 | DYNT.utf | بہ ھن جي گھڻي آد رڀاءُ ڪئي، وس ٻڄندي ھن | زالن | خدمت ڪريو، ھيءَ سکر اشراف گھر جي ڏسجي ٿي.'' ھنن |
| 20485 | DYNT.utf | تي رکيا ويا آھن. | زالن | ٻار ڄڻڻ، انھن جي سئڀال ۽ پرورش ڪرڻ-اھي ڪم وري |
| 20486 | DYNT.utf | تي ھڪل ڪري آيا، چيائون تہ ``مال ڪڍو.'' | زالن | گوماٽجي گاڏيءَ تان ڪِري پيو ۽ ماندو ٿي ويو. پوءِ |
| 20487 | DYNT.utf | جا غلام آھن ۽ ھنن جي مرضيءَ تي ھلڻ لاءِ | زالن | قسم جي منڊمن مان ھئي، جي ڄاڻنديون آھن تہ مڙس |
| 20488 | DYNT.utf | جو خيال ٿيندو آھي، تہ ڌاريا ڪھڙا بہ لائق | زالن | جھڙو نہ ھو، پر ويجھو مائٽ ھوس، تنھنڪري جيئن اڪثر |
| 20489 | DYNT.utf | جو ڪوڏيو آھي، جي آسانيءَ سان سندس چئي ۾ | زالن | تہ ڀت جي اندر لنگھڻ ۾ بہ ھن کي حرڪت ڪانھي. ھو تہ |
| 20490 | DYNT.utf | جي حالت ڪا بھتر ٿي ٿئي؟ | زالن | تون ڀانئين ٿي تہ انھيءَ پردي واري بند ۾ رھڻ ڪري |
| 20491 | DYNT.utf | جي لاءِ آھن. خدا تعاليٰ سڀ ڪنھن تي پنھنجي | زالن | ڳالھيون ۽ ھڪڙا ڪم خاص مردن لاءِ آھن ۽ ٻيا وري خاص |
| 20492 | DYNT.utf | جي وچ ۾ چٽا ڀيٽي ھلي ۽ ھنن بہ ديني توڙي | زالن | مطلب تہ ھنن ۽ |
| 20493 | DYNT.utf | جي ٻاھر نڪرڻ ڪري سندن گمراھ ٿيڻ جو ڊپ ڪونھي؟ | زالن | زينت - تڏھن |
| 20494 | DYNT.utf | جي ٻيگھي مچندي آھي ۽ مڙسن جي ڪابہ ڳالھ | زالن | اڳوڻا رستا ڇڏي ڏين. ھنن کي سجھيو ٿي تہ اھڙن ڪمن ۾ |
| 20495 | DYNT.utf | جيڏي زال ٿيو ويٺي آھين. | زالن | وڏو. تون بہ تہ اڃا ڪالھ ايڏي ھئينءَ، اڄ تہ ڏس، |
| 20496 | DYNT.utf | سان بہ واقف ٿيون، سو ڪڏھن ڪڏھن وري انھن | زالن | ھي پاسي وارين ٻن-ٽن |
| 20497 | DYNT.utf | سان فرحتن ۾ پيا گذاريون ۽ ھو ويچارا غريبيءَ | زالن | خرچني ھھڙي درجي تي پھچايو ھينئر اسين پنھنجين |
| 20498 | DYNT.utf | سان، جھڙو سلطان جي بيبين سان تھڙو بين خدمتگارن | زالن | بانوءَ کي مڙس سمجھائي ڇڏيو ھو تہ اندر وڃي سڀني |
| 20499 | DYNT.utf | کان بہ پري ھو- موالين وانگي گوماٽيو پيو | زالن | چالاڪ ھئي، سڀني جي خدمت پئي ڪيائين. سندس مامو تہ |
| 20500 | DYNT.utf | کي اصل ديوارن جي اندر بند رکڻ ۽ بلڪل نڪرڻ | زالن | پردي جي نسبت ۾ منھنجو مختصر مطلب ھيءُ آھي، تہ |
| 20501 | DYNT.utf | کي انھن جو وڌيڪ واھپو رکڻ گھرجي. ھاڻي جي | زالن | کي نٽائڻ ۾ علم ۽ عقل جي گھرج آھي، تہ مڙسن کان |
| 20502 | DYNT.utf | کي ايتري علميت نہ ھئي، جيتري زينت بانوءَ | زالن | ھتي جي |
| 20503 | DYNT.utf | کي توڙي مڙسن کي بہ جدا جاءِ ۾ پھري ھيٺ بند | زالن | بھاريائون. انھيءَ دم راڻي فتنہ خانم ۽ سندس ڪردي |
| 20504 | DYNT.utf | کي دلاسي ڏيڻ ۾ ڪين گھٽايو. اھو سڄو ڏينھن. | زالن | افسوس حد کان گھڻو ٿيو، پر ھن انھيءَ حال ھوندي بہ |
| 20505 | DYNT.utf | کي شھر نيڪالي ڏيئي روانو ڪجي، ۽ راڻي فتنہ | زالن | ٿيو. فتوا ملي تہ انھن سڀني کي توب جي منھن ۾ ڏجي، |
| 20506 | DYNT.utf | کي علم ۽ عقل جي وڌيڪ گھرج آھي. جيڪڏھن شيطان | زالن | ڪرڻ لاءِ علم ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ يقيناً مڙس کان |
| 20507 | DYNT.utf | کي مناسب طرح صحبت ڪرڻ، خوش گذارڻ ۽ دل وندرائڻ | زالن | مان رڳو اھو فائدو نہ نڪتو تہ پردي وارين اشراف |
| 20508 | DYNT.utf | کي مڙس ٻاھر نہ ٿا ڪڍن، سو ڊپ رڳو خيالي آھي، | زالن | ڏي بلڪل خيال بہ ڪونہ ٿو ٿئي؛ تنھنڪري جنھن بپ کان |
| 20509 | DYNT.utf | کي. انگريز ماڻھن جو حال ڏس تہ جھڙا پاڻ ھوشيار، | زالن | سان واسطو آھي. آھي جھڙو مڙسن کي ضروري آھن، تھڙو |
| 20510 | DYNT.utf | لاءِ دين جو سڌارو، علم جو سڌارو، ھفل جو | زالن | جو چڱو وجھ مليو. تنھنڪري چئبو تہ انھيءَ مجلس مان |
| 20511 | DYNT.utf | مڙسن گڏ ويھي تصوير ڪڍائي. اھا ساري ڪٽنب | زالن | تنھنڪري ھڪڙي تصويرن ڪڍڻ واري کي گھرائي، سڀني |
| 20512 | DYNT.utf | ٽڪن تي ٻنھنجو ٻار وڪيو. سو ويچاري مئي تي | زالن | اھو ڪم ڪيائون، يا چوندا تہ جڏھن مڙس مري ويا، تڏھن |
| 20513 | DYNT.utf | ڪڏھن ڌارئين ماڻھوءَ جو منھن نہ ڏٺو آھي، | زالن | جھڙو ڪو ھوشيار مڙس ڏيکاري. ھتي جي پردي وارين |
| 20514 | DYNT.utf | ۾ پردي جي ھئڻ سبب تعليم جو استعمال بلڪل | زالن | وڏي خوشيءَ جي ڳالھ اھا نظر آئي تہ سکرن مسلمانن جي |
| 20515 | DYNT.utf | ۾ ٿيندا آھن سي بند رکجن. رڳو گھوٽ نڪاح کان | زالن | بہ قسم جا سڳڻ ساٺ، سي اڪثر ٻاھر مڙسن ۾ يا اندر |
| 20516 | DYNT.utf | ۾ ڪا اھڙي ڳالھ نڪرندي ھئي تہ فلاڻي بيبي | زالن | عالم ۾ ھر طرح جو سڌارو ٿيو آھي ۽ جتي ڪٿي مڙسن خوأ |
| 20517 | DYNT.utf | آيون وييون، پر جا لذت ھنن کي اڳي بختاور | زالون | ويئي. مطلب تہ ٿوري ئي عرصي ۾ ھنن وٽ ڪيتريون ئي |
| 20518 | DYNT.utf | اتي اينديون ھيون، انھن کي قرآن ۽ حديث جون | زالون | ھوءَ ويھي کھر جي ڀاتين کي، يا ٻيون جيڪي پاڙي جون |
| 20519 | DYNT.utf | اوري-پري ويٺا ھئا. ھي بہ پنھنجو منھن کوليو | زالون | اتي ٻيو سڃاڻڻ وارو بہ ڪونہ ھو. ڪيترائي ٻيا مڙس |
| 20520 | DYNT.utf | اھڙا عجيب عجيب ڪم ٿيون ڪن، جي مڙسن کان | زالون | وڏن وڏن شھرن ۾ ڏٺو ٻڌو ھئائين تہ ھاڻوڪي زماني ۾ |
| 20521 | DYNT.utf | ائين ٻاھر نڪرن ٿيون، سي خراب ڪين ٿيون آھن. | زالون | علي رضا - ڪھڙو ڊپ آھي. جن قومن جون |
| 20522 | DYNT.utf | برقعا منھن تي وجھيو، ٻاھر پنڌ يا گاڏين | زالون | علي رضا - پياري، ائين ناھي. ھُتي سکرن سکرن جون |
| 20523 | DYNT.utf | بہ اچي رھيون، ۽ ٻہ-ٽي نوڪر بہ سلطان وٽ پگھاردار | زالون | ۽ ھن جي معرفت سندس خدمت لاءِ سندس قوم جون ٻہ-ٽي |
| 20524 | DYNT.utf | بہ ھيون، جي مڙسن سان گڏ ڏاڍيءَ بھادريءَ | زالون | قيدين ۾ ٻہ-ٽي |
| 20525 | DYNT.utf | ججھيون آھن. قسم کڻي ٿي چوان تہ جي مون کي | زالون | انھيءَ کي بہ کڻي گھوٽ ڪندو. لائق پٽن جي لاءِ لائق |
| 20526 | DYNT.utf | زينت بانوءَ کي ھڪڙي وڏي ھوشيار ۽ علامھ | زالون | گڏ انگريزي ٻولي ڄاڻڻ جو گڻ وڌيڪ ھو، تنھنڪري سڀ |
| 20527 | DYNT.utf | ويچاريون پھريائين تہ علي رضا کي مٿان تڪڙو | زالون | ھي |
| 20528 | DYNT.utf | ٻن ٻارن سان ھيٺينءَ جاءِ ۾ گڏ ويٺيون ھيون، | زالون | جو پھريون پھر ھو. علي رضا مٿي جاءِ ۾ ھو، ھو ٽيئي |
| 20529 | DYNT.utf | ٻيون بہ ھيون، ھڪڙي انھيءَ مھاڻي جي زال | زالون | انھيءَ گھر ۾ ٻہ |
| 20530 | DYNT.utf | ڀلي ٻاھر وتن گھمنديون ڦرنديون، ۽ ڌارين | زالون | - تڏھن سائين، اوھان جو مطلب آھي تہ مئذمن وانگي |
| 20531 | DYNT.utf | ڇا آھن؟ انھن کان گوشي تي رھڻ ۽ انھن جي وڪڙ | زالون | مڙس بہ انھن تي ٺڳجي وڃن ٿا ۽ خطا کايو وڃن، تڏھن |
| 20532 | DYNT.utf | ڳھن ڳٺن سميت ھن واٽ سان وينديون، سو اڳ | زالون | پئجي ويو ھون؛ يا تہ ڪا کڻڪ ھين، تہ انھي رات ڪي ٻہ |
| 20533 | DYNT.utf | ۽ ٻار قيد ٿيا. علي نواز جو پيءُ پنھنجي زال | زالون | ماڻھو ماريا. جيڪا قرمار ٿي، تنھن ۾ ڪيترائي مڙس ۽ |
| 20534 | DYNT.utf | ۽ ڌيئون ھيون، تنھنڪري ھنن جو اچڻ وڃڻ پردي | زالون | اھي اميرن جون |
| 20535 | DYNT.utf | ) انگريزي ٻوليءَ سان ٿوري گھڻي نفرت ڪندڙ | زالون | لاءِ ھن کي ٻہ اعتراض ھئا: ھڪڙو تہ ھتي ماڻھو (خاص |
| 20536 | DYNT.utf | . اھو سڀ ڇا کان آھي؟ رڳو ٻاھر آمدرفت ڪرڻ | زالون | ماڻھن جو حال ڏس تہ جھڙا پاڻ ھوشيار، تھڙيون سندن |
| 20537 | DYNT.utf | مڙسين علي رضا ۽ زينت بانوءَ سان گڏجي پيا، | زالين | پوءِ |
| 20538 | DYNT.utf | صفي ۾ منجي وجھيو ويٺي ھئي. ڏندڻ-پاڻي ڪري | زال، | ۾ رکياٿين، مائي شھربانو، سرائي فتح خان مرحوم جي |
| 20539 | DYNT.utf | ماءُ ۽ دائيءَ سوڌو حج بہ ڪري آيو، جو اتان | زال، | انھيءَ عرصي ۾ ھو ٻہ ڀيرا وڃي |
| 20540 | DYNT.utf | مائي شھربانوءَ جي نالي ڪئي، جنھن تي ھنن | زال، | سرڪار پينشن سؤ رپيي مان گھٽائي پنجاھہ ڪري، سندس |
| 20541 | DYNT.utf | مڙس کان نافرمان ھئي، تنھنڪري مڙس مٿس نامھربان | زال، | ڇڏي وڃڻ ۾ خوش ھئي ۽ مڙس، زال کي ڇڏي ڏيڻ ۾ راضي ھو. |
| 20542 | DYNT.utf | مڙس کي ڇڏي وڃڻ ۾ خوش ھئي ۽ مڙس، زال کي ڇڏي | زال، | بدنامي ٿي. سگھوئي ھنن جي وچ ۾ ايتري ناسازي ٿي جو |
| 20543 | DYNT.utf | ۽ ڪيڏي ھھڙو حادثو ۽ سمنڊ جون لھرون ۽ اڪيلائي! | زال، | سماءُ پيس. پر ڪيڏي ھڪڙي نازڪ پردي ۾ پيتل ضعيف |
| 20544 | DYNT.utf | ڄاڻي واڻي پردي ۾ رھڻ ڪري وريامن جو ڪم ٿيون | زانون | ``جت پڄڻ ناھي وس، آت ڀڄڻ ڪم وريام جو.'' سو حقيقت ڪري |
| 20545 | DYNT.utf | بہ ھئي؛ تنھنڪري انھيءَ جي سکڻ ۾ ھن کي گھڻي | زبان | فارسي ۽ عربيءَ ۾ ھوشيار ھو ۽ ترڪي ھن جي وڏن جي |
| 20546 | DYNT.utf | ۾ ڪندو ھو. | زبان | سان جيڪو ڪم ڪار ٿيندو ھو، تنھن جو آڪلاءُ ھو فارسي |
| 20547 | DYNT.utf | ۾ ھوشيار ھو، ۽ پاڻ مسلمان ۽ سکر ماڻھو ھو | زبانن | ھي ڪيترن ئي |
| 20548 | DYNT.utf | بحث ۽ گفتگو ھلندي ھئي، جو نيٺ وڃي ناسازيءَ | زباني | مختلف قسمن جي ماڻھن ۾ پھريائين انھيءَ مضمون بابت |
| 20549 | DYNT.utf | ڪرڻ کان ڊڄندو، نہ مارڻ کان. آءُٗ ھن سان | زبردستي | زينت ڄاتو تہ ھي بيحيا ماڻھو ٿو ڏسجي، نہ |
| 20550 | DYNT.utf | ڪندو، تنھن کان جند ڇڏائڻ جو ڪو بلو ڪجي. | زبردستي | سا ويندي ڪين. سو رات جو ضرور ڪارمنھون مون سان |
| 20551 | DYNT.utf | جو سماءُ لھي ڏج. رڌڻ پچائڻ جي مھل بہ ٿي | زبنت | تہ اسان کي بہ آرام ٿئي. چڱو، ھان ياد کري مون کي |
| 20552 | DYNT.utf | کي سکيو رکندا؟'' | زبنت | وڃن، باقي ٻي ڪھڙي ٻيدائش اٿس، جنھن تي اسان جي |
| 20553 | DYNT.utf | کان سواءِ ٻيو ڪي بہ ڪين ٺھرائجي. وڌيڪ جيڪي | زپورن | ۴- ڏاج چئن جوڙن ڪپڙن ۽ ضروري |
| 20554 | DYNT.utf | جا ڪمڙا ۽ نقدي چوري ڪري کنيائون، نڪرڻ مھل | زريءَ | اندر ويا ۽ قريباً ٽن ھزارن رپين جيترو مال، زيور ۽ |
| 20555 | DYNT.utf | ڏٺا آھن. | زمانا | پيو ڏيندو. چؤ دائي سچ آھي ڪ ڪوڙ؟ تو بہ گھڻا |
| 20556 | DYNT.utf | جون ڳالھيون اچي دل تي چڙھيون اٿم؛ تنھن | زمانسازيءَ | جان بيبيءَ چيو تہ ``بس مريم، |
| 20557 | DYNT.utf | ھاڻ اھڙو اچي لڳو آھي.'' | زمانو | مريم چيو تہ ``ھائو مائي، ھي |
| 20558 | DYNT.utf | پُٽ تہ پنھنجي وات وڪيل ٿيا آھن، پسر ھاڻي | زمانو، | شھربانوءَ چيو تہ ``بختاور! ڏس اڄو ڪو |
| 20559 | DYNT.utf | جا ماڻھو ھئا، نئون چلتو ڏٺو ھئائون، ان | زماني | ھو ٻيئي نئين |
| 20560 | DYNT.utf | جو آزمودو بہ حاصل ٿئي، سو پاڻ گھڻو خوش | زماني | خوشي ھيس تہ قومن-قومن جي ماڻھن سان واقفيت ٿئي ۽ |
| 20561 | DYNT.utf | جو اھو دستور آھي، نبين ولين بہ پنھنجن ٻارن | زماني | جھڙي ناھي. اوھين سمجھو عقل وارا آھيو - ڄاڻو ٿا تہ |
| 20562 | DYNT.utf | جو اٿليل پٿليل ماڻھو ھو، وڏن وڏن شھرن ۾ | زماني | انھيءَ کان وڌيڪ فائدي وٺڻ جي اميد پيو رکندو ھو. |
| 20563 | DYNT.utf | جو دستور بہ ائين آھي، ٻاروھي ڪنھن لاءِ | زماني | ٿورو ٿورو ڪري زينت کي وساري، سھسائي ويھي رھيا. |
| 20564 | DYNT.utf | جو ھو، تہ بہ اڳ ڳڻتي ڪري ھاڻوڪي زماني جي | زماني | ٻيو تہ اگرچ پاڻ اڳئين |
| 20565 | DYNT.utf | جوگھڻو واءُ لڳل ھو، تنھن چيو تہ ``سنڌ ۾ | زماني | جو البت ٻاھر اٿليل پٿليل ھو، ۽ جنھن کي ھاڻوڪي |
| 20566 | DYNT.utf | جي تفرقي ڪري اتان نڪري اچي سنڌ ۾ رھي پيو | زماني | ۽ روس واري سرحدي پر ڳڻي جو رئيس ھو، ۽ منھنجو پيءُ |
| 20567 | DYNT.utf | جي گردش مون کي گھڻو ستايو آھي. اڳتي ڪنھين | زماني | روئڻ لڳي، پوءِ خدا کي سوال ڪرڻ لڳي تہ ``يا الھي! |
| 20568 | DYNT.utf | جي گردش ڪري اچي ليٺ سنڌ ۾ نڪتو ھو ۽ اتي | زماني | ترڪ ھو ۽ سرحدي پرڳڻي جو رئيس ھوندو ھو، جو پوءِ |
| 20569 | DYNT.utf | جي مناسب طرح واٽ وٺڻ لڳو. پنھنجي پٽ حامدعليءَ | زماني | پاڻ اڳئين زماني جو ھو، تہ بہ اڳ ڳڻتي ڪري ھاڻوڪي |
| 20570 | DYNT.utf | جي وڏن وڏن ماڻھن سان اٿليو پٿليو ھو ۽ ٻيو | زماني | فارسيءَ ۾ بلڪل ھوشيار ٿيو ھو. علي رضا ھلندڙ |
| 20571 | DYNT.utf | ۾ پيدا ٿيا ھئا. | زماني | ڪم نہ آنديون، جو ٻيئي طرف سڌربل ماڻھو ھئا ۽ نئين |
| 20572 | DYNT.utf | ۾ زالون اھڙا عجيب عجيب ڪم ٿيون ڪن، جي مڙسن | زماني | ماڻھو ھو، وڏن وڏن شھرن ۾ ڏٺو ٻڌو ھئائين تہ ھاڻوڪي |
| 20573 | DYNT.utf | ۾ سڀڪنھن کي اھڙن ڪمن لاءِ گھڻمون ڳالھيون | زمانيسمازيءَ | تہ ``مائي! اھي تون پنھنجا لائق ٿي ڪرين، مگر وري بہ |
| 20574 | DYNT.utf | جا اوڏي گھڻا آھن ۽ آسانيءَ سان ھٿ ڪري بہ | زمين | اوري پري گھميو ڦريو ھو، سو سجھيس ٿي، تہ اھڙا ٽڪر |
| 20575 | DYNT.utf | جا ٿيا، تن مان پنجن جريبن ۾ باغ ھو ۽ ست | زمين | ٽڪر آباديءَ جي لاءِ بہ ھنن ورتو. مڙيئي ٻارھن جويب |
| 20576 | DYNT.utf | جو ٽڪر ھٿ ڪري پوڪ-راھ جو بندوبست ڪريون، | زمين | گوشائتو ۽ آرام ۾ گذاريون، ۽ جي ٿي سگھي تہ ڪو |
| 20577 | DYNT.utf | جو ٽڪر ھٿ ڪري، وڃي اتي گوشہ نشين ٿي ويھون. | زمين | آھي. ڪي ڏينھن ھلي اتي رھون، پوءِ ڪو شھر ڪان ٻاھر |
| 20578 | DYNT.utf | جو ٽڪر ھٿ ڪيو، جنھن ۾ اڳيئي ھڪڙو کوھ بہ | زمين | پٽن حيدرآباد جي آڀرندي ڏي ڪوھ-ڏيڍ پنڌ تي ھڪڙو چڱو |
| 20579 | DYNT.utf | جو ٽڪر ٻھراڙيءَ ۾ ھٿ ڪري، آتي گھر جوڙي | زمين | جي دل ۾ جا ننڍي ھوندي کان خواھٽن ھئي تہ پيريءَ ۾ |
| 20580 | DYNT.utf | جي چوڌاري اوڏڪي ننڍي ديوار کڻائي چڏيائون. | زمين | ھڪڙي ننڍي سھڻي مسيت بہ ٺھرايائون، ۽ انھيءَ ساري |
| 20581 | DYNT.utf | جي ھيٺان کوٽي کوٽي اسان انھيءَ محلات جي | زمين | ڀت جي ويجھو ٻاھران ڪردن جي اوطاق آھي، انھيءَ سان |
| 20582 | DYNT.utf | کوٽي محلات ڏي موريءَ جھڙو رستو ٺاھيو ھئائون. | زمين | جي ٻاھران ٿورو ويجھو ھڪڙو سُڃو گھر ھو، جنھن مان |
| 20583 | DYNT.utf | ڪپڙا ڍڪائي، سانجھيءَ جي ويل سلطان جي ڪردي | زنانا | ۽ تھخاني کي وڃيو ويجھو پوي. وري ٻن-ٽن ڇوڪراٽن کي |
| 20584 | DYNT.utf | اخلاقن ۽ نيڪيءَ جي ڪمن بابت ھوندا ھئا ۽ | زنانن | اٽڪائي ايندي ھئي ۽ اھي مضمون خاص ڪن ديني ڳالھين ۽ |
| 20585 | DYNT.utf | ڪمن ۾ ٿا ھٿ وجھن. نيون ٻوليون ٿا ٻولين. | زنانن | پيا آھن، ٻاھر جا ڪم تہ بگيڙيا اٿن ھاڻ وري اندرين |
| 20586 | DYNT.utf | اسڪول وجھجي، جنھن ۾ اڪثر سکرن مسلمانن | زنانو | تہ ھڪڙي چڱي پوشيدہ جاءِ وٺي، انھيءَ ۾ ھڪڙو |
| 20587 | DYNT.utf | گھر مڙسن کان ڌار ھو. ھتي اڳئي پنج-ڇھ قيدياڻيون | زنانو | جيل ۾ |
| 20588 | DYNT.utf | مڪتب جاري ڪري، پر الھيءَ لاءِ ھن کي ٻہ | زنانو | تہ جيئن بمبئيءَ ۾ ڪيو ھئائين، تيئن ھتي بہ ھڪڙو |
| 20589 | DYNT.utf | اسڪول جو ڪم تمام چڱيءَ طرح شروع ٿيو. پوءِ | زناني | ڪم ۾ پنھنجي بيبيءَ کي چڱي مدد ڏني. انھيءَ طرح ھن |
| 20590 | DYNT.utf | اسڪول جي بھتريءَ جو ذڪر پنھنجن ڪنن سان | زناني | ٻين وڏن وڏن صاحبلوڪن ۽ منڊمن کي بہ سڏڻ لڳو، جن ھن |
| 20591 | DYNT.utf | عالم ۾ ھر طرح جو سڌارو ٿيو آھي ۽ جتي ڪٿي | زناني | ٿي ويئي تہ علي رضا جي بيبيءَ جي آئي استنبول جي |
| 20592 | DYNT.utf | مجلس جي شريڪ آھي تہ سڀڪو چوندو ھو تہ ``تڏھن | زناني | ۾ ڪا اھڙي ڳالھ نڪرندي ھئي تہ فلاڻي بيبي بہ انھيءَ |
| 20593 | DYNT.utf | ويس ۾ رات جو اندر ٿي نِيو ۽ رستي ۾ ڪِري | زناني | کي جيڪو خط ھٿ لڳو ھو، سو اھو ھو، جو انھيءَ جوان |
| 20594 | DYNT.utf | مجلس ۾ زينت بانو اٿي ڪنھن خاص مضمون تي | زنانيءَ | خواھش ٿيندي ھئي، سي اچي گڏ ٿينديون ھيون. انھيءَ |
| 20595 | DYNT.utf | وجھي سوڙھو ڪيائون، ۽ مٿن مخت پھرو بھاريائون. | زنجير | پھرو بيھي ويو، ۽ انھن فسادين کي آڻي قيدخاني ۾ |
| 20596 | DYNT.utf | مزي جھڙي پيئي ڱذرندي.'' | زندگي | ڪمائڻ جھرو ٿئي، تيسين ھن رستي سان اسان جي |
| 20597 | DYNT.utf | اٿس، تڏھن بہ اصل جي توکي خبر آھي تہ ذات | زور | غريب ٿو ٻڌجي، پر جيتوڻيڪ ٻڃنديءَ وارو آھي ۽ بخت |
| 20598 | DYNT.utf | بہ ڪندو ھوس، تہ بہ ھوءَ پبئي نٽائيندي ھئي. | زور | ڪِري آھي؛ تنھنڪري جيتوڻيڪ علي رضا انھيءَ لاءِ |
| 20599 | DYNT.utf | رکيس، تڏھن مون سان حسُجت دليل ڪرڻ لڳي. | زور | حيا کان ڪڇيائين ڪين ٿي، پر جڏھن تنھنجي چئي تي مون |
| 20600 | DYNT.utf | رکيو، ھو ٽپ ڏيئي اٿيو، مٿان ڏاڪڻ تان دٻ | زور | جيڪا محبت ھاڻ تازي منجھس ڦٽي ھئي، تنھن ڏھوڻون |
| 20601 | DYNT.utf | ظلم سان مون کي ھتي آندو اٿس؛ آءُٗ لاچار | زور | ٿيو، آءُٗ پنھنجي خوشيءَ سان ھتي ڪين آئي آھيان، |
| 20602 | DYNT.utf | لاتو تہ نہ وڃ. پر ھن ادب سان چيس تہ آءُٗ | زور | ھئي ۽ سندس محبت ھن سان گھڻي ھئي، تنھن ھن کي گھڻو |
| 20603 | DYNT.utf | لائڻ لڳو. پر ھنن مناسب نہ ڄاتو تہ پٽ جي | زور | ھلي مون سان گڏ رھو ۽ سندس مڙس بہ انھيءَ ڳالھ تي |
| 20604 | DYNT.utf | وٺندا وڃن. | زور | ۽ مال لاھيندا چاڙھيندا آھن، انھيءَ ڪري مڏئي ۽ ڀڄ |
| 20605 | DYNT.utf | وٺندو ۽ مشھور ٿيندو. | زور | سُکي حال ۾ بہ ايندا ويا. مڪتب بہ روزبروز ويو وڌيڪ |
| 20606 | DYNT.utf | ھو. | زور | استنبول ۾ گھر ڪري رھندو ھو ۽ سندس ڪارخانہ تمام |
| 20607 | DYNT.utf | ھو، جو سالياني مجلس ۾ علي رضا گورنر صاحب | زور | ڪن ورھين کان پوءِ تہ مڪتب جو اھڙو |
| 20608 | DYNT.utf | ڏيڻ لڳيس ۽ آھستي چوڻ لڳيس تہ ``مائي! اڄ ڏينھن | زور | سُمھڻ مھل مائيءَ کي جاڳندو ڏسي اچي پيرن کي بہ |
| 20609 | DYNT.utf | ڪري انھن سان دوستي ڳنڍڻ لڳو. جيڪي مسلمان | زور | ھوس. جيڪو واسطو ھوس، سو پنھنجي ڌنڌي جي ڪري. پر ھاڻ |
| 20610 | DYNT.utf | ڪري پنھنجي پيءُ - ماءُ کي سندن خرچ ڪرڻ نہ | زور | مان بيزار ٿي پيا، ۽ اگرچ پھرين ڏينھن ۾ محبوب علي |
| 20611 | DYNT.utf | ڪري عمل ڪيائون. اگرچہ گھڻن ماڻھن تہ منھن | زور | جيڪي جيڪي ٺھراءُ ٻنھي طرفن ڪري ڇڏيا ھئا، انھن تي |
| 20612 | DYNT.utf | ڪري گھر جو ڪم ڪندي ھئي، تہ بہ ھن کي منع | زور | ھئي. انھيءَ ڪري ھو ھن جو مانُ رکندا ھئا، ۽ جي ھوءَ |
| 20613 | DYNT.utf | ڪري ٿورو گھڻو لِڪائي ماءُ کي ڏيندي ھئي. | زور | مدد قبول ڪرڻ ۾ گھڻو عار ھو، پر تڏھن بہ عظمت بانو |
| 20614 | DYNT.utf | ڪيس تہ موٽي وطن ھلون. چيائينس تہ ``ابا، | زور | ماڻس تہ پريندي شرط گھڻا |
| 20615 | DYNT.utf | آھين، ماڻھن جا ٻار اڃا ڪمائڻ جھڙاي نہ ٿين، | زورآور | مريم چيو تہ ``ابا، مائي سچ ٿي چوي، تون تہ ڏاڍو |
| 20616 | DYNT.utf | آھيو. رڳو ٻاھرينءَ ديوار يا ڪوٽ ھئڻ ڪري | زورآور | زينت بانو - سائين، توھين |
| 20617 | DYNT.utf | آھي، ماٺ ڪيو پراون ماڻھن جون سو کڙيون وٺيو | زورآور | زينت - (البت منھن ۾ گھنڊ وجھي)، امان بہ |
| 20618 | DYNT.utf | تہ تون آھين. تون ڀانئين ٿي تہ انھيءَ پردي | زورآور | علي رضا -ز ينت جان، |
| 20619 | DYNT.utf | جو ڍڪ ڏئي تہ پيي پاڻ کي بہ عذاب کان ڇڏايان | زھر | ڪندا ڇا؟ امان اھڙو قھر ڪيئن ڪندي؟ تنھن کان مون کي |
| 20620 | DYNT.utf | ذرو کائي ڇڏيائين. | زھر | علي نواز جي ماءُ ھينءَ ڪيو، جو رات جو سمھڻ مھل |
| 20621 | DYNT.utf | آھي ۽ اندران بہ تھخاني ۾ وڃڻ جو رستو بند | زيادہ | خبر ڪانھي، باقي محلات جي چوڌاري سو اڳي کان پھرو |
| 20622 | DYNT.utf | اثر ڪيو. مطلب تہ ھوءَ ٿوري عرصي منجھ پنھنجي | زيادہ | تنھن کي ھن وري بہ ھاڻي چنائي ڏٺو، جنھن ھن جي دل تي |
| 20623 | DYNT.utf | بيحيائي ڏيکاريندو ھو. ٻيو وري سندس منڊم | زيادہ | طبع جو بہ اصل کان البت تين ھوندو ھو، تنھنڪري پاڻ |
| 20624 | DYNT.utf | پسند آھي.'' | زيادہ | گوشہ نشين ٿي ويھڻ ۽ خدا جي عبادت ڪرڻ اسان کي |
| 20625 | DYNT.utf | پھرو رات-ڏينھن جو رگارايو؛ پر اھا سڄي رٿ | زيادہ | آسانيءَ سان اھڙي جاچ ڪئي ويئي. سلطان انھيءَ ھنڌ |
| 20626 | DYNT.utf | پئي خرچيو، تڏھن بہ اپت خرچ کان گھڻو مٿي | زيادہ | پڙھنديون ھيون، تن جي سک-سھنج تي ھنن وقت بوقت پئسو |
| 20627 | DYNT.utf | پڪو ٿو ٿئي. تنھن کان سواءِ، انھن جي ڏٺي | زيادہ | سندس قدرت جي زيادہ خبر پوي ٿي ۽ منجھس ديني اعتقاد |
| 20628 | DYNT.utf | خبر پوي ٿي ۽ منجھس ديني اعتقاد زيادہ پڪو | زيادہ | ڏسڻ جي لاءِ نہ آھن، پر انھن جي ڏٺي سندس قدرت جي |
| 20629 | DYNT.utf | خبر پوي ٿي. انھيءَ ڪري سمجھ وڌي ٿي، سک وڌي | زيادہ | سگھجن ٿا، ۽ جھان جي توڙي خدا تعاليٰ جي قدرت جي بہ |
| 20630 | DYNT.utf | خوش ٿيو، ۽ ھن جو شڪر گذار رھيو. آخر ھن پنھنجو | زيادہ | ھئي، پر ھن جو زيادہ ڏينھن لڳايا، تنھنڪري ھو ٻاڻ |
| 20631 | DYNT.utf | سلام. سڀني گھر جي ڀاتين کي سلام پھچن. | زيادہ | تي ايندس. مگر تاڪيد ڄاڻي، انھيءَ ڏينھن روانا ٿجو. |
| 20632 | DYNT.utf | سڌارو ٿئي، منھنجي اولاد جي بہ تعليم جو | زيادہ | اھڙو ڪو بندوبست ڪريان، جنھنڪري منھنجي زال جو بہ |
| 20633 | DYNT.utf | شڪ پيو. انھي ٻانھيءَ سان راتوڪي زال جي | زيادہ | ھيٺان تھخاني ھئڻ جي ڳالھ بڌڻ شرط زينت بانوءَ کي |
| 20634 | DYNT.utf | عزت ڏينديون ھيون. | زيادہ | ۽ ڌارئين ملڪ جو ٿي ڄاتائون، تنھنڪري ھن کي پاڻ |
| 20635 | DYNT.utf | عقل وارو ھو: ھڪڙو تہ شادي رڳو ھڪ زال سان | زيادہ | ٿئي ٿو تہ ھو پنھنجيءَ قوم جي ٻين ماڻھن کان ھرطرح |
| 20636 | DYNT.utf | نياز. گھر جي سڀني ڀاتين جا سلام پھچن - ``زينت'' | زيادہ | جو انجم ڪيو آھي. اميد تہ وقت تي اسان کي ملندؤ. |
| 20637 | DYNT.utf | ھوشيار ڏسڻ ۾ ايندو ھو. | زيادہ | ذھين طبع جو ھو ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ جي آزمودي ڪري |
| 20638 | DYNT.utf | ٿئي ٿو، خبر وڌيڪ پوي ٿي. جنھن اھي عجائب | زيادہ | کان سواءِ، انھن جي ڏٺي آزمودو وڌي ٿو، علم ۽ عقل |
| 20639 | DYNT.utf | ٿي ٿين، ۽ جيئن ھنن جو رکيل پئسو روزبروز | زيادہ | اھي خيال پئي پچايائون، تيئن اوڏي موٽڻ جو شوق |
| 20640 | DYNT.utf | ٿيندي وئي. | زيادہ | بيبيءَ جو درجو سلطان وٽ وڌيدو ويو ۽ ھنن جي عزت |
| 20641 | DYNT.utf | ڏينھن لڳايا، تنھنڪري ھو ٻاڻ زيادہ خوش | زيادہ | رُڌل ھو. ھن کي ھن جي جلد موٽڻ جي اميد ھئي، پر ھن جو |
| 20642 | DYNT.utf | لاءِ ويا، جو علي رضا جو پيءُ ۽ ھنن جو ڏاڏو | زيارت | گڏجي وري مرحوم علي نواز خان سندن بزرگ جي قبر تي |
| 20643 | DYNT.utf | ڪريان.'' پر ھنن ٻڌايس تہ ``ھو جتي لڙائي ۾ | زيارت | ھن پنھنجي ڏاڏي جي قبر جو پڇيو تہ ``ڪٿي آھي تہ ھلي |
| 20644 | DYNT.utf | آھي، پر سمجھندي ھئي تہ شادي ڪرڻ ڪري مڙس | زيردست | نہ ايندي ھيس. ائين ڪبن ڄاڻندي ھئي تہ زال مڙس جي |
| 20645 | DYNT.utf | ڪين ڄاڻندو ھو ۽ تمام گھڻي عزت ڏيندو ھوس. | زيردست | تن ھيڪاري ھن جي دل تي چڱو اٽر پيدا ڪيو. سو ھن کي |
| 20646 | DYNT.utf | کڻي رکديس، جو زينت جي نالي کي ويجھو بہ | زينب | ڏٺم، تڏھن کڻي ظاھر ٿينديس. تيسسين پنھنجو نالو |
| 20647 | DYNT.utf | ! تو کي خبر آھي، تہ منھنجي پٽ جي زال مري | زينب | منھنجي سائڻ آھين، ڀلي چؤ.'' جان بيبيءَ چيو تہ `` |
| 20648 | DYNT.utf | ! ھڪڙي ڳالھ چَوئين، جي چڙين نہ؟'' زينت بانو | زينب | ڪيو ھئائين، تہ ھڪڙي ڏينھن جان بيبيءَ سڏي چيس تہ `` |
| 20649 | DYNT.utf | '' جي نالي ھيٺ پنھنجي مڙس ۽ پھاڄ ۽ سس جي اڳيان | زينب | آخر زينت بانو، `` |
| 20650 | DYNT.utf | - (البت منھن ۾ گھنڊ وجھي)، امان بہ زورآور | زينت | |
| 20651 | DYNT.utf | - آءُٗ ڀانيان ٿي تہ ٿئي ٿي. جي بھتر نہ ٿي | زينت | |
| 20652 | DYNT.utf | - اھا اوھان جي حجت بيشڪ قوي آھي، مگر ديني | زينت | |
| 20653 | DYNT.utf | - اھو تہ سائين ٺھيو، پر پردي جي نسبت ۾ جو | زينت | |
| 20654 | DYNT.utf | - اھڙو سڪ ڪھڙي ڪم جو؟ ھوڏي ٿي چوين تہ سيٺ | زينت | |
| 20655 | DYNT.utf | - بيشڪ اھو ضرور آھي، مگر ڏسي وائسي کوھ ۾ | زينت | |
| 20656 | DYNT.utf | - پر سائين! اھڙين شين جي ڏسڻ جو ڪھڙو ضرور؟ | زينت | |
| 20657 | DYNT.utf | - پوءِ تنھنجو ڇا؟ | زينت | |
| 20658 | DYNT.utf | - تڏھن دائي سچ تہ ٻڌاءِ، امان ھنن سان ھائو | زينت | |
| 20659 | DYNT.utf | - تڏھن زالن جي ٻاھر نڪرڻ ڪري سندن گمراھ | زينت | |
| 20660 | DYNT.utf | - تڏھن سائين، اوھان جو مطلب آھي تہ مئذمن | زينت | |
| 20661 | DYNT.utf | - دائي. وس پڄندي تون نہ گھٽائج. تون مون کي | زينت | |
| 20662 | DYNT.utf | - دائي، اڄ تون اللھ ۽ رسول جي تعريف ڇڏي، | زينت | |
| 20663 | DYNT.utf | - دائي، تون الائجي ڇا ٿي چوين، آءُٗ تہ نٿي | زينت | |
| 20664 | DYNT.utf | - دائي، خدا خدا ڪر. نڪي پيءُ - ماءُ جي حياتي | زينت | |
| 20665 | DYNT.utf | - دائي، دنيا سازيءَ جي سک لاءِ اھي ھزار | زينت | |
| 20666 | DYNT.utf | - دائي، گھر جو بہ گھڻو فڪر ڪونھي. غريب ھوندو | زينت | |
| 20667 | DYNT.utf | - دائي، واہ واہ. اڄ تون سنڀري مون کي گاريون | زينت | |
| 20668 | DYNT.utf | - دائي، ڇا آندو اٿئي؟ | زينت | |
| 20669 | DYNT.utf | - سو تہ سچ آھي، مگر دائي، تون دعا ڪر تہ ڪنھن | زينت | |
| 20670 | DYNT.utf | - مائي، منھنجو ماروٽ ھجي تہ ڀلي ھجي، جنھن | زينت | |
| 20671 | DYNT.utf | - واہ دائي واہ، اھڙي ڪميني ماڻھوءَ جا ٿيون | زينت | |
| 20672 | DYNT.utf | - ھيئن. جو دنيا ۾ اھڙيون حرص وڌائڻ ۽ گمراھ | زينت | |
| 20673 | DYNT.utf | - ٻيا ڪھڙا؟ | زينت | |
| 20674 | DYNT.utf | - ڇا دائي، اھو وڪيل جنھن بابت انھيءَ رات | زينت | |
| 20675 | DYNT.utf | - ڪٿان آيون آھن؟ | زينت | |
| 20676 | DYNT.utf | آھي. ڀانيائون تہ گھڻي روئڻ ڪري مٿو ڦري | زينت | ئي ۾ نہ ماپي سگھيا. اعتبار نہ آين تہ ڪا سچ پچ ھيءَ |
| 20677 | DYNT.utf | آٿي ھلي. اگرچ جھنگ مان ھيکلي پئي وئي، پر | زينت | انھي ڏس تي |
| 20678 | DYNT.utf | اگرچہ وڃڻ ۾ خوش ھئي، پر ڊني تہ متان چور | زينت | |
| 20679 | DYNT.utf | امان، انھيءَ ۾ ڇا آھي؟ ڌيون نيٺ پرايون | زينت | بختاور - |
| 20680 | DYNT.utf | امان، تو بہ ڪين گھٽايو آھي. مون کي سسُجھي | زينت | جان بيبيءَ چيو تہ `` |
| 20681 | DYNT.utf | انھيءَ مھل قرآن ٺپي، بختاور کي سڏي جيڪو | زينت | |
| 20682 | DYNT.utf | اوچتو نڪري ايندي تہ ڏاڍا خوش ٿيندا ۽ ھڪڙو | زينت | پڪ ھين تہ ھو اچي اسان کي روئي ملندا، پوءِ |
| 20683 | DYNT.utf | اٿي وڃي جان بيبيءَ جي پاسي ۾ ويٺي، ۽ جان | زينت | |
| 20684 | DYNT.utf | اڳ وٺي چيو تہ ``ھڪڙو مون سان ھو، پر ھتي ڪنھن | زينت | |
| 20685 | DYNT.utf | بالو پنھنجي منھن گھڙيءَ تائين ويھي خيال | زينت | ھن جي وئي کان پوءِ، |
| 20686 | DYNT.utf | بالوءَ کي چيائين تہ ``امان زينت، ھيءُ تہ | زينت | مائيءَ کان وڌ بختاور خوش ٿي، ٻاھرڀرو ٿي سڏ ڪري |
| 20687 | DYNT.utf | بانو - پوءِ سائين، انھيءَ ۾ ڪھڙي حرڪت؟ | زينت | |
| 20688 | DYNT.utf | بانو - سائين، توھين زورآور آھيو. رڳو ٻاھرينءَ | زينت | |
| 20689 | DYNT.utf | بانو - سو ڪيئن؟ ھُتي بہ پردہداري ھُليل | زينت | |
| 20690 | DYNT.utf | بانو آھي ۽ وري ھن کي مسافر ۽ ڌارئين ملڪ | زينت | ھيون. اھا خبر ھين تہ انھيءَ بندوبست ڪرڻ واري |
| 20691 | DYNT.utf | بانو آھي. تڏھن سڀ اٿي انھيءَ سان گڏجڻ لڳا | زينت | شڪل آھي. پر نيٺ جڏھن معلوم ٿين تہ نہ، ساڳي اھا |
| 20692 | DYNT.utf | بانو اچي اندر ٿي، ۽ سندس لاءِ سلطان تاڪيد | زينت | ٻئي ڏينھن سوير |
| 20693 | DYNT.utf | بانو اندر گھڙي وئي. | زينت | تون اندر ھلي وڃ''، سپاھي پاڻ اتان ئي موٽي ويو، |
| 20694 | DYNT.utf | بانو اندر لنگھي ايوان ۾ آئي، سامھون جاءِ | زينت | |
| 20695 | DYNT.utf | بانو انھيءَ ماستر بابت دل ۾ سمجھي ھئي؛ | زينت | حقيقت جي ڳالھ بہ ائين ھئي، جيئن |
| 20696 | DYNT.utf | بانو انھيءَ ڪم لاءِ چونڊي مختصر طرح جدا | زينت | پر ھنن جو ديني ۽ دنيوي سڌارو بہ ٿيڻ لڳو. ڇالاءِ جو |
| 20697 | DYNT.utf | بانو اٿي بورچيخاني ۾ ويئي ۽ بختاور کي رڌڻ | زينت | بيبي ۽ مائي شھربانو پاڻ ۾ ويٺي ڳالھايو - تيتري ۾ |
| 20698 | DYNT.utf | بانو اٿي ڪنھن خاص مضمون تي گفتگو ڪندي ھئي. | زينت | سي اچي گڏ ٿينديون ھيون. انھيءَ زنانيءَ مجلس ۾ |
| 20699 | DYNT.utf | بانو بہ انھن جي سکڻ جي خواھشمند ٿي. | زينت | تنھن کان سواءِ وقت ٽارڻ جو بہ اھو چڱو اپاءُ ھو، ۽ |
| 20700 | DYNT.utf | بانو بہ اھڙي ئي ديندار ھئي، تنھن کي اھا | زينت | ھن جي زال |
| 20701 | DYNT.utf | بانو بہ پنھنجي سر محنت ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايو. | زينت | کان ھن کي آفرين ناما ۽ انعام مليا. انھيءَ عرصي ۾ |
| 20702 | DYNT.utf | بانو بہ ذري کان پوءِ وري اچي سندس اڳيان | زينت | مريم خط ڏيئي وري اچي پنھنجي جاءِ تي ويھي رھي، ۽ |
| 20703 | DYNT.utf | بانو بہ نئينءَ طرز جا ماڻھو ھئا، ۽ انگريزدان | زينت | وچ ۾ البت کؤلس ڦٽائي ٿيڻ لڳي. اگرچ علي رضا توڙي |
| 20704 | DYNT.utf | بانو بہ وٺ پڄ ڪري پنھنجو دفتر پورو ڪيو. | زينت | ڏينھن-ٻن ۾ |
| 20705 | DYNT.utf | بانو بہ ھٽن تي جيڪي ماڻھو ويٺا ھئا، يا | زينت | ماڻھو گھڻائي پئي آيا ويا، وچين وچين جي مھل ھئي. |
| 20706 | DYNT.utf | بانو پاسي واريءَ ڪوٺيءَ جي اڳيان ٻاھر | زينت | ڳان تي ھٿ ڏيو، ڪنھن خيال ۾ ويٺي ھئي. سندس نياڻي |
| 20707 | DYNT.utf | بانو پاڻ واريءَ ڪوٺيءَ ۾ فرش ڪري، دسترخانو | زينت | |
| 20708 | DYNT.utf | بانو پاڻ ٿئي ۽ جيئن ڇوڪرين جو تعداد وڌندو | زينت | لاءِ آبروءَ جھڙو بندوبست رکائجي. سيکارڻ واري |
| 20709 | DYNT.utf | بانو پاڻ ۾ ڳالھيون ڪنديون بازار ڏيئي ھليون. | زينت | آيا ۽ |
| 20710 | DYNT.utf | بانو پئي چيو تہ ``اڃا تہ اوھان سان منھنجي | زينت | ڪري ڇڏيون، جو مڏئي وٽان آگبوٽ لنگھندا آھن.'' پر |
| 20711 | DYNT.utf | بانو تہ پڪي ھئي. دل ۾ تہ گھڻوئي خوش ھئي، | زينت | تائين بس ڪئي، ڀانئيائين تہ ھوءَ ڪو جواب ڏيندي، |
| 20712 | DYNT.utf | بانو تہ ڏاڍي خوشطبع ۽ ميلاپڻ ھئي، تنھن | زينت | ٻانھيءَ کي زينت بانوءَ جو اتي رھڻ ڳرو لڳو، پر |
| 20713 | DYNT.utf | بانو جا مائٽ جيڪي ھنن سان نہ ٺھيل ھوندا | زينت | سندن پراڻا واقف ھنن کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. |
| 20714 | DYNT.utf | بانو جنھن ڏينھن انھيءَ جاِ ۾ آئي، انھي | زينت | |
| 20715 | DYNT.utf | بانو جو سمنڊ ۾ ڪِري، سو پريندي تہ تختي | زينت | |
| 20716 | DYNT.utf | بانو جي شاديءَ بابت جا گفتگو پئي ڪئي، تنھن | زينت | باب ۾ چيو ويو آھي تہ مائي شھربانو ۽ بختاور، |
| 20717 | DYNT.utf | بانو جي ڪوٺيءَ ۾ کڻي آئي. پوءِ تہ سندن وچ | زينت | ٻٽي ڦريون ۽ انناس رڪابيءَ ۾ وجھي ڪپ مٿانئس رکي، |
| 20718 | DYNT.utf | بانو چوڻ لڳيس تہ ``پيارا، پوءِ نيٺ اوھين | زينت | |
| 20719 | DYNT.utf | بانو چوڏھن پندرھن ورھين جي جوان ڇوڪري | زينت | جو ٿيو ھو، پر اڃا انگريزي اسڪول ۾ پڙھندو ھو. |
| 20720 | DYNT.utf | بانو چيو تہ ``مائي، تون منھنجي سائڻ آھين، | زينت | سڏي چيس تہ ``زينب! ھڪڙي ڳالھ چَوئين، جي چڙين نہ؟'' |
| 20721 | DYNT.utf | بانو سامھون بيٺي ھئي، تيئن ھن کي وڃي ڀاڪر | زينت | جان، منھنجي پياري!'' ڪندو، ڳوڙھا ڳاڙيندو، جيئن |
| 20722 | DYNT.utf | بانو سجاڳ ۽ چالاڪ ھئي، سڀني جي خدمت پئي | زينت | منجھن وري بہ |
| 20723 | DYNT.utf | بانو سندس صالح ڌيءَ ھئي، پر سا بہ ھاڻي | زينت | پوئتي اھڙو ڪونہ بچيو، جو سندس نالو نشان ظاھر ڪري. |
| 20724 | DYNT.utf | بانو سنڀري، سڀني کان موڪلائي ٻار ڪڇ تي | زينت | |
| 20725 | DYNT.utf | بانو شھر ۾ اچي پھتي تہ سھي، پر ھاڻ وڃي ڪيڏي؛ | زينت | |
| 20726 | DYNT.utf | بانو قرآن پڙھي پوءِ ڪارچوب ڪڍيو. مائي شھربانو | زينت | ٻيو ڏبنھن ٿيو، پھر سوا سج چڙھيو؛ |
| 20727 | DYNT.utf | بانو قران پڙھي اٿي ۽ ھميشھ وانگي ڪپڙو کڻي | زينت | وٺي آئي ۽ اچي رڌڻ پچائڻ جو ڪم شروع ڪيائين. ايتري ۾ |
| 20728 | DYNT.utf | بانو قريباً ٻارھن مھينا رھي. ھن کي اگرچہ | زينت | سيٺ ڏوسل جي گھر ۾ |
| 20729 | DYNT.utf | بانو گويا استنبول جي اميرن جي بيبين کان | زينت | انھيءَ کي ھي فخر سمجھندا ھئا، جو انھيءَ ڪري |
| 20730 | DYNT.utf | بانو گھر ۾ مڙس کان پڙھڻ ۽ پنھنجي منھن محاوري | زينت | تڏھن بہ اپت خرچ کان گھڻو مٿي ٿي آين. ھيڏي وري خود |
| 20731 | DYNT.utf | بانو گھر ۾ ھئي. سندس ماءُ جان بيبي ساڻس | زينت | بہ اڳي جھڙو چڱو پئي ھليو. ھن کي پنھنجي پياري زال |
| 20732 | DYNT.utf | بانو گھڻن ڏينھن کان مائٽن جي منھن لاءِ | زينت | جان بيبيءَ جي ڳالھ کي مريم پشتي ڏني. |
| 20733 | DYNT.utf | بانو گھڻو خوش ٿيا ۽ پٽ کي دعائون ڪرڻ لڳا. | زينت | اتي ڪي ڏينھن گڏحي گذاريون.'' اھا خبر ٻڌي علي رضا ۽ |
| 20734 | DYNT.utf | بانو ماڻنن ڳنڍي آئي. | زينت | سمجھيو، سا بہ ھن جي رھڻ ۾ گھڻو راضي ھئي، تنھنڪري |
| 20735 | DYNT.utf | بانو نماز پڙھي وڃي قرآن جي دؤر تي پينگھي | زينت | ٿيو. گھر جا ڀاتي اٿي ڏھاڙيءَ وارو ڪم ڪار ڪرڻ لڳا. |
| 20736 | DYNT.utf | بانو وري بہ پيٽ سان ھئي ۽ بمبئيءَ ۾ آئي | زينت | |
| 20737 | DYNT.utf | بانو وري پاسي ۾ ٻيو کٽولو پيو ھو تنھن تي | زينت | وڃي سڀ صفي ۾ ويٺيون. مايون ٻيءَ ھڪڙي کٽ تي ويٺيون. |
| 20738 | DYNT.utf | بانو وَٽي سوڌي تختي سان گڏ ڌو وڃي سمنڊ | زينت | نڪري پيو ھو ۽ رڳو اشاري وھيڻو ھو، سو نيٽي پيو ۽ |
| 20739 | DYNT.utf | بانو ھتي سکي ھئي ۽ جھڙي ھن گھر ۾ محيت ملندي | زينت | انھيءَ ۾ شڪ ڪونھي تہ فضل محمد جي گھر کان |
| 20740 | DYNT.utf | بانو ھنن جي گھر ۾ ٺھي ويئي ھئي، ۽ ٻيو اھنج | زينت | سان ڳالھ ڪئي، ۽ سيٺ جي گھر جي تعريف ڪرڻ لڳي. |
| 20741 | DYNT.utf | بانو ھنن ڇوڪرن جي گھڻي آدرڀاءُ ۽ خاطري | زينت | ٺھرايل تاريخ تي يڪدم ويھارو ڇوڪريون اچي نڪتيون. |
| 20742 | DYNT.utf | بانو ٻار ڪڇ تي ڪري لھي پئي. ھوءَ پاڻ بہ | زينت | ھو تہ گاڏي ھڪلي ھليو ويو. |
| 20743 | DYNT.utf | بانو ٻاھر جي ڪم ڪار ۾ سو گھڻو ھٿ نہ وجھندي | زينت | سان گڏ ھو مقرر وقتن تي عبادت ڪرڻ ۾ مشغول رھندو ھو. |
| 20744 | DYNT.utf | بانو ٿورو ٿورو ڪري ٻين بہ ٻن-چئن بيبين | زينت | |
| 20745 | DYNT.utf | بانو ٿي پٺ ۾. ٻہ-ٽي گھٽيون وروڪڙ ڏيئي، سپاھي | زينت | سپاھي ٿيو اڳ ۾، |
| 20746 | DYNT.utf | بانو ڏاڍي آرام سان رھڻ لڳا. جھڙي ننڍي ھوندي | زينت | انھيءَ نئينءَ جاءِ تي علي رضا ۽ |
| 20747 | DYNT.utf | بانو ڪانھي. ھيڏي ھيڏي نھاريائين، تہ بہ | زينت | ڪانہ پيئي. صبح جو سوير جان بيبيءَ اک پٽي، ڏسي تہ |
| 20748 | DYNT.utf | بانو ڪيترا ڏينھن دربدر ٿيو پئي رلي، جنھن | زينت | بي نام بي نشان ماستر ٿي آيو ھو، جنھن ۾ سندس زال |
| 20749 | DYNT.utf | بانو ۽ سسڻس تہ برقعو پھرئين ڏينھن لاھي | زينت | زالن کان بہ پري ھو- موالين وانگي گوماٽيو پيو ھو. |
| 20750 | DYNT.utf | بانو ۽ مريم کي ڏاڍو ڏک ٿيو. ڀلا انھيءَ سان | زينت | انھيءَ ماءُ جي لاءِ علي رضا توڙي |
| 20751 | DYNT.utf | بانو ۽ مريم ٽي ئي گڏجي اچي رھڻ لڳا. ھنن | زينت | ننڍي ديوار کڻائي چڏيائون. انھيءَ ھنڌ علي رضا ۽ |
| 20752 | DYNT.utf | بانو. پر اھڙين ڳالھين ۾ تہ زينت بانوءَ | زينت | ھيون ھڪڙي بختاور ۽ ٻي سندس جوان ۽ پڙھيل ڌيءَ |
| 20753 | DYNT.utf | بانو، پنھنجي ماءُ جان بيبي، پنھنجي ننڍي | زينت | جو سفر چڱي آرام سان ڪاٽي، نيٺ علي رضا پنھنجي زال |
| 20754 | DYNT.utf | بانو، جا ھاڻي ورکائي اچي ڀينڊي بازار ۾ | زينت | زال تہ گوڙ مان کسڪي، ٻي ڪا گھٽي ڏيئي ھلي ويئي، پر |
| 20755 | DYNT.utf | بانو، چاند بيبيءَ سان اھا ڳالھ ڪئي، تنھن | زينت | رات جو |
| 20756 | DYNT.utf | بانو، سبڻ ڀرڻ جي ڪم ۾ ھوشيار ھونديون ھيون. | زينت | ھو؛ تنھن کان سواءِ اھا مائي پاڻ، توڙي سندس ڌيءَ |
| 20757 | DYNT.utf | بانو، سندس ماءُ جان بيبي ۽ سندس دائي مريم. | زينت | جي پھرئين ڏينھن ھئا: يعني علي رضا ، سندس زال |
| 20758 | DYNT.utf | بانو، ``زينب'' جي نالي ھيٺ پنھنجي مڙس ۽ پھاڄ | زينت | آخر |
| 20759 | DYNT.utf | بانوءَ ارادو ڪيو. ظاھري عذر ڪياين تہ ``اھا | زينت | اچي رھي ھئي، اتي ٿورن ڏينھن ٿائين رھڻ جي لاءِ |
| 20760 | DYNT.utf | بانوءَ اول کان آخر تائين اھڙي چڱي ۽ ڏک | زينت | انھيءَ وچ ۾ علي رضا لفافو کولي پڙھيو. ھن ۾ |
| 20761 | DYNT.utf | بانوءَ بہ اٿي اڳئينءَ جي نماز جو سعيو ڪيو. | زينت | ائين چئي بختاور ھلي ويئي ۽ |
| 20762 | DYNT.utf | بانوءَ پاڻ کي مشھور ڪرڻ ۽ ھنن کي فائدي | زينت | ۽ علامھ ڪري ليکينديون ھيون. انھيءَ جو وجھ ڏسي |
| 20763 | DYNT.utf | بانوءَ پنھنجو گھڻو شوق ڏيکاريو ۽ چيائين | زينت | ۽ ٻيون ڪي اھڙيون لٽائڻ جون ڳالھيون ڪيائين؛ پر |
| 20764 | DYNT.utf | بانوءَ پنھنجي دل ۾ اھو ويچار ڪيو تہ ``لاشڪ | زينت | اھي ڳالھيون ٻڌي |
| 20765 | DYNT.utf | بانوءَ پھرين وفات ڪئي. | زينت | چڱو وقت پيو گذرندو ھو. اِتي ھو ڇھ ورھيہ رھيا. آخر |
| 20766 | DYNT.utf | بانوءَ پڇيس تہ ``سائين ڪيڏي ٿا سنڀرو؟'' | زينت | زينت وري وڃي کطولي تي ويٺي ۽ فوجدار ڪپڙا ڍڪڻ لڳو؛ |
| 20767 | DYNT.utf | بانوءَ پڇيس تہ ``مائي، اھو ڪنھن جو گھر آھي، | زينت | پھريائين تہ ھڪٻئي جو حال ڏنائون ورتائون، پوءِ |
| 20768 | DYNT.utf | بانوءَ تہ ڳالھ نٽائي ڇڏي، نڪي، نڪي پڃيائينس | زينت | خير، |
| 20769 | DYNT.utf | بانوءَ جا سکر ماڻھو واقف ٿي ويا. | زينت | سگھوئي ھن اسڪول جو نالو مشھور ٿيو ۽ علي رضا ۽ |
| 20770 | DYNT.utf | بانوءَ جو اتي رھڻ ڳرو لڳو، پر زينت بانو | زينت | پيئي رھنديس.'' اگرچہ پھرئين ڏينھن انھي ٻانھيءَ کي |
| 20771 | DYNT.utf | بانوءَ جو پنھنجي دائي کي نئينءَ وٿ جي پسنديءَ | زينت | |
| 20772 | DYNT.utf | بانوءَ جو خاص ڪري انھيءَ پاسي ڌيان ٿيو. | زينت | ميڙيو ھو، تنھن کي گھڻي ڇِڪ اچي ويئي ھئي، تنھنڪري |
| 20773 | DYNT.utf | بانوءَ جو ھاڻي اچي گذر ٿيو. | زينت | ھئي، سو اڇا انھيءَ جي سوءَ ۾ ھو. انھن ڀاتين سان |
| 20774 | DYNT.utf | بانوءَ جون شڪر گذار ٿيون. | زينت | ۽ دل ۽ دماغ جو سڌارو پيدا ٿيو؛ تنھنڪري اھي سڀ |
| 20775 | DYNT.utf | بانوءَ جھڙو ماڻھو ھوندو ھو، جنھن سان گڏ | زينت | کي ھن جي صحبت ۾ رھڻو ٿيندو ھو، گھر ۾ تہ ھن کي ڀيڻس |
| 20776 | DYNT.utf | بانوءَ جي اچڻ ڪري مغلن جي گھر جي وري ٻي | زينت | |
| 20777 | DYNT.utf | بانوءَ جي تعريف نئين سو ڪيائين جا ٻڌي، | زينت | گذريو ھو سو سارو احوال ڪري ٻڌايائينس ۽ ان سان گڏ |
| 20778 | DYNT.utf | بانوءَ جي حال جو ھو، جو ھن پنھنجي مڙس لاءِ | زينت | اھو خط |
| 20779 | DYNT.utf | بانوءَ جي سنڀال ھيٺ ھئي ۽ جا ھينئر ورھيہ-ڏيڍ | زينت | بي بہ ڪري سڏيندا ھئا) ھندستاني زال مان ھيس، جا |
| 20780 | DYNT.utf | بانوءَ جي مڪتب ۾ بہ ھڪ-ٻہ ڀيرا سندس اچڻ | زينت | ھو، ھو علي رضا جو واقف ھو ۽ وٽس ايندڙ ويندڙ ھو ۽ |
| 20781 | DYNT.utf | بانوءَ جي نالي آيو. | زينت | ڏيڍ مھيني کن کان پوءِ آخر ھيٺيون خط |
| 20782 | DYNT.utf | بانوءَ جي نڪاسونھن نکا جواني گم ٿي وئي | زينت | |
| 20783 | DYNT.utf | بانوءَ جي ھنن سان. بلڪل خبر نہ ڪجئين.'' | زينت | کان آيا آھن.'' پر ھيترو تاڪيد ڪري ڇڌيو ھئائينس تہ `` |
| 20784 | DYNT.utf | بانوءَ جي ھٿ ۾ رھندو ھو، جھڙيءَ طرح پيءُ | زينت | گھر جو سڄو حساب ڪتاب |
| 20785 | DYNT.utf | بانوءَ جي ڀر ۾ ويٺو. | زينت | بہ تنھنجي خدمت ۾ حاضر رھندس.'' ائين چئي، ھو اچي |
| 20786 | DYNT.utf | بانوءَ جي ڳالھين ٻڌڻ کان پوءِ ڄاڻان ٿي | زينت | خيال بہ پھريائين اھڙو ھو جھڙو تنھنجو آھي، مگر |
| 20787 | DYNT.utf | بانوءَ چيس تہ ``سائين، آءُٗ ھيکلي ويٺي | زينت | |
| 20788 | DYNT.utf | بانوءَ چيو تہ ``مائي سچ آھي، مگر مھنجو ھتي | زينت | |
| 20789 | DYNT.utf | بانوءَ چيو تہ ``مائي، جي اھڙي ڳالھ آھي ۽ | زينت | |
| 20790 | DYNT.utf | بانوءَ چيو تہ ``ھائو مائي، آءُٗ بہ سنڌ جي | زينت | |
| 20791 | DYNT.utf | بانوءَ حجاب سان پر ڊپ کان سواءِ جواب ڏنس | زينت | |
| 20792 | DYNT.utf | بانوءَ دعا ڪيس ۽ چيائينس تہ ``مھرباني اوھان | زينت | |
| 20793 | DYNT.utf | بانوءَ دل ۾ پئي ويچار ڪيو تہ عزت بي جي مرڻ | زينت | ھوڏي وري |
| 20794 | DYNT.utf | بانوءَ سان اڳي ھئي، تنھن کان ھاڻ وڌيڪ ٿي | زينت | جا محبت ۽ الفت گھر جي ڀاتين جي، خاص ڪري علي رضا جي |
| 20795 | DYNT.utf | بانوءَ ساڻ پنھنجي وڏائيءَ ۽ حڪم جون ڳالھيون | زينت | پوءِ ويھي |
| 20796 | DYNT.utf | بانوءَ سان گھر جا ڀاتي اوڀاريون لھواريون | زينت | |
| 20797 | DYNT.utf | بانوءَ سان گڏجي پيا، جيئن مائٽ مائٽن سان | زينت | پوءِ زالين مڙسين علي رضا ۽ |
| 20798 | DYNT.utf | بانوءَ سان ڳالھ ڪئي، ۽ سيٺ جي گھر جي تعريف | زينت | صفوران گھر اچي |
| 20799 | DYNT.utf | بانوءَ کان اڳيئي ڳالھين ڪندي ھن کي معلوم | زينت | سان رھيو ھو، تنھنڪري ھاڻ ڇڙو رھڻ تي دل نٿي چيس. |
| 20800 | DYNT.utf | بانوءَ کان پڇڻ ڳاڇڻ ھن مناسب نسٿي ڄاتو، | زينت | جوان ۽ پڙھيل ڌيءَ زينت بانو. پر اھڙين ڳالھين ۾ تہ |
| 20801 | DYNT.utf | بانوءَ کان جيرو پڄي ٿي سگھيو، اوترو ٻارن | زينت | سرمھيني ڇوڪرين جو ٿوروگھڻو تعداد وڌندو ويو. |
| 20802 | DYNT.utf | بانوءَ کان ھن کي معلوم ٿيو ھو تہ فتنہ خانم | زينت | تہ انھيءَ منصوبي ۾ ڪرد ماڻھو شامل آھن؛ ڇالاءِ جو |
| 20803 | DYNT.utf | بانوءَ کي اتي مڙس جي ڳالھ ياد آئي، جنھن | زينت | |
| 20804 | DYNT.utf | بانوءَ کي اماڻڻ آيو ھو، سو موٽي ڪناري ڏي | زينت | ڪئي. نيٺ آگبوٽ لنگر کڻي روانو ٿيو، ۽ سيٺ جو مائٽ، |
| 20805 | DYNT.utf | بانوءَ کي اندر پنھنجي جاچ مان معلوم ٿيو | زينت | |
| 20806 | DYNT.utf | بانوءَ کي انھيءَ گھر جي ڀاتين چڱي مدد ڏني، | زينت | وبم ۾ بہ |
| 20807 | DYNT.utf | بانوءَ کي باد ڪيو پئي رنائين ۽ سڀني دعائون | زينت | ھئا. ھنن سان ايتري خاطر ھوندي ھيس، جو مرڻ مھل بہ |
| 20808 | DYNT.utf | بانوءَ کي بت تي سؤ-سوا جا زيور بہ ھئا، | زينت | |
| 20809 | DYNT.utf | بانوءَ کي بہ سڏيو تہ ``جاني، اچ تہ ماني | زينت | نيٺ ماني وذائي آيا، فرش تي رکيائون. فوجدار |
| 20810 | DYNT.utf | بانوءَ کي بہ گھرئي گھر ۾ تعليم ڏيڻ لڳو. | زينت | نہ رکيائين. پٽ جي تہ ڳالھہ ڇڏيو، پر پنھنجي نياڻي |
| 20811 | DYNT.utf | بانوءَ کي بہ لاھي ھڪ پاسي ويھاريائون. پاڻيءَ | زينت | ھيڏي چور اڳڀرو اچي ڪنھن کوھيءَ ڌاري لھي پيا، ۽ |
| 20812 | DYNT.utf | بانوءَ کي پاڻ سان وٺي ويا ۽ نيئي ھفتو کن | زينت | ٻہ ڏينھن ٻيا بہ ھنن جي گھر ۾ ڏڪي پيا؛ پوءِ وري |
| 20813 | DYNT.utf | بانوءَ کي پاڻ ڊپ ٿيو، ۽ ڀڄڻ جو رستو بند | زينت | اتي ڪي ٻہ سپاھي ٻيا بہ ٻاھران آيا، تن کي ڏسي، |
| 20814 | DYNT.utf | بانوءَ کي پيٽ ۾ ساھ پيو، جيئن نہ پنھنجن | زينت | يائونس ۽ دلاسا ڏنائونس. ھنن جي آد رڀاءَ ڏسي، |
| 20815 | DYNT.utf | بانوءَ کي پُٺ جي پارت ڪري پاڻ سفر تي سنڀريو. | زينت | انھيءَ جو وجھ ڏسي علي رضا |
| 20816 | DYNT.utf | بانوءَ کي تہ ھڪڙي وڏي ڪارخاني ۾ رولو وجھڻو | زينت | ٿو، اوھين پنھنجي لاءِ ڪو ٻيو بندوبست ڪريو. پر |
| 20817 | DYNT.utf | بانوءَ کي جوڻ جماڻ ڏسي لچا اچي مست ٿيا، | زينت | ڇوڪريءَ کي کڻي ھلجي، ھوءَ پاڻ بہ ھڪڙو زيور آھي.'' |
| 20818 | DYNT.utf | بانوءَ کي چيو تہ ``مائي، ھتي تون رڳو پيٽ | زينت | ٿي بہ ڪمايو ھنائين. تنھن ھڪڙي ڏينھن ڳالھين ڪندي |
| 20819 | DYNT.utf | بانوءَ کي خبرئي ڪانہ ھئي، جو ھن پري ويٺي | زينت | بانو جي شاديءَ بابت جا گفتگو پئي ڪئي، تنھن جي |
| 20820 | DYNT.utf | بانوءَ کي دڙ دلاسو ڏنو ۽ چيائينس تہ ``تون | زينت | جي ٻيڙيءَ جا جوان ڪري رکيا ھئائين. ھن پريي مڙس |
| 20821 | DYNT.utf | بانوءَ کي زيادہ شڪ پيو. انھي ٻانھيءَ سان | زينت | انھيءَ ھنڌ جي ھيٺان تھخاني ھئڻ جي ڳالھ بڌڻ شرط |
| 20822 | DYNT.utf | بانوءَ کي سجاڳي ٿي، ڏاڍي آڃ لڳيس. ھيڏي | زينت | رات جو ٻين-ٽين بجي ڌاري |
| 20823 | DYNT.utf | بانوءَ کي سيٺ پنھنجي ڪنھن مائٽ سان مڏئيءَ | زينت | |
| 20824 | DYNT.utf | بانوءَ کي شڪ پيو تہ گمنام خط ۾ باروت جو | زينت | |
| 20825 | DYNT.utf | بانوءَ کي ضروري ٿيو تہ گھر ۾ ٻاڻ بہ انھيءَ | زينت | ھئائون تہ ٻہ-ٽي ٻوليون ٻڙھائڻ ۾ اينديون، تڏھن |
| 20826 | DYNT.utf | بانوءَ کي کڻي ڪوٺيءَ ۾ لڪايائون. پڪ ھين | زينت | اڳيان ھنن وري ھينئن ڪيو، جو |
| 20827 | DYNT.utf | بانوءَ کي لاچار ٿيو ھنن مھاڻن سان گذارڻ. | زينت | |
| 20828 | DYNT.utf | بانوءَ کي لاھي ڇڏيو. ھن کي چيائين تہ ``ڦول | زينت | گاڏيءَ واري اڳڀرو وڃي، ھڪڙي گھٽيءَ جي منھن وٽ |
| 20829 | DYNT.utf | بانوءَ کي مايو، جنھن کي اوڏانھن اکيون | زينت | خط حامد عليءَ جي معرفت گھر موڪليو، جو سندس زال |
| 20830 | DYNT.utf | بانوءَ کي مڙس جي نہ اچڻ کان ارمان ٿيو، | زينت | انھيءَ خط پڙھڻ ڪري |
| 20831 | DYNT.utf | بانوءَ کي مڙس سمجھائي ڇڏيو ھو تہ اندر وڃي | زينت | |
| 20832 | DYNT.utf | بانوءَ کي ھوندي ھئي، سا ھاڻ نہ ھيس. ھوءَ | زينت | صفا ڪيائين، جو حجاب ۽ دل جي مونجھ پھرين ڏينھن ۾ |
| 20833 | DYNT.utf | بانوءَ کي ھئي، پاڻ ھن ۾ ٻين مسلماني ٻولين | زينت | ھتي جي زالن کي ايتري علميت نہ ھئي، جيتري |
| 20834 | DYNT.utf | بانوءَ کي ھينئر کي بہ ڪين ٿي سجھيو تہ ڇا | زينت | پوءِ تہ پاڻ ۾ ھيڏي ھوڏي جو ڳالھيون ڪري ٺھي وييون. |
| 20835 | DYNT.utf | بانوءَ کي ھڪڙي وڏي ھوشيار ۽ علامھ ڪري ليکينديون | زينت | ٻولي ڄاڻڻ جو گڻ وڌيڪ ھو، تنھنڪري سڀ زالون |
| 20836 | DYNT.utf | بانوءَ کي ڇھ مھينا گذري ويا. انھيءَ وچ | زينت | فضل محمد جي گھر ۾ |
| 20837 | DYNT.utf | بانوءَ کي ڦول گليءَ ۾ وڃڻو ھو ۽ ھنن ماڻھن | زينت | ھن کي پاڻ سان گڏ بتيلي تي چاڙھي آڻي بندر تي لائو. |
| 20838 | DYNT.utf | بانوءَ گھڻو ويچار ھلابو، ۽ پنھنجيءَ پر | زينت | سان مھرباني ڪندي ھئي. انھن مٿين ٻنھي ڳالھين تي |
| 20839 | DYNT.utf | بانوءَ مڙس جي خط جو جواب ھيئنءَ لکيو: | زينت | ان موجب وڃڻ جو پڪو ٺھراءُ ڪري، خميس واري آگبوٽ ۾. |
| 20840 | DYNT.utf | بانوءَ وري بہ ٻن-چثن دڪانن وارن کان پڇي | زينت | ويئي، جا قيد مان ڇٽي ھئي ۽ گھر موٽڻ لاءِ تڪڙي ھئي. |
| 20841 | DYNT.utf | بانوءَ ھتي جو سڄو حال لکيس، ۽ ھن وري پنھنجو | زينت | انھيءَ طرح ھفتي بھفتي ھڪٻئي ڏي خط لکندا رھيا. |
| 20842 | DYNT.utf | بانوءَ ھڪڙي پردي واري مجلس مقرر ڪئي، جتي | زينت | تنھنڪري ھنن وچؤن ٻي رٿ ڪئي. |
| 20843 | DYNT.utf | بانوءَ ڀانيو تہ ڪا حرمسراءِ جي ٻانھي آھي، | زينت | |
| 20844 | DYNT.utf | بانوءَ ڀانيو، نہ صفوران جو مڙس فضل محمد | زينت | در کان ھڪڙو قداور مڙس ڪپڙن گندين ٺھيل نکري آيو. |
| 20845 | DYNT.utf | بانوءَ ڄاڻي واڻي سچي ڳالھ نہ ٻڌايس. ڀانئيائين | زينت | |
| 20846 | DYNT.utf | بانوءَ ڏاڍي استادي ڪئي: سلطان جي سڀني حرمن | زينت | |
| 20847 | DYNT.utf | بانوءَ ڪوڙ کري، مرڪندي منھن سان ھائو ھائو | زينت | جو ملھ ٻڌائڻ ۽ ھن کي آئيندي جا دلاسا دڙا ڏيڻ لڳو. |
| 20848 | DYNT.utf | بانوءَ ڪين گھٽايو. پنھنجي ٻار کان بہ وڌيڪ | زينت | کي ٻاٽليءَ سان کير پيارڻ، توڙي ٻي سنڀال ڪرڻ ۾ |
| 20849 | DYNT.utf | بانوءَ ۾ بيشڪ گھٽ ڪانھي، پر وٺ انھيءَ ڳالھ | زينت | حور اچي، تڏھن اسان جو رئيس پرڻجي. انھيءَ ڇوڪري |
| 20850 | DYNT.utf | بورچيخالي ۾ وڃي ڏسي تہ فوجدار جو نوڪر تڏي | زينت | |
| 20851 | DYNT.utf | بہ اڳيئي ٻڌايو ھون تہ آءُٗ شھر ڏي وڃڻي | زينت | ھنن کي بہ اھا صلاح آئڙي تہ ھن کي روانو ڪجي. |
| 20852 | DYNT.utf | بہ پنھنجي جاءِ کي اھڙو سينگاريو آھي جو | زينت | رکيو ھو، سو ڏسي تعريف ڪرڻ لڳي، ۽ چوڻ لڳي تہ ``مائي |
| 20853 | DYNT.utf | بہ چين تہ ``مائي، اوھين مون تي رنج نہ ٿيو، | زينت | تنھنڪري ھو ٻيئي ھن جي نہ ھجڻ ۾ وڌيڪ راضي ھيون، ۽ |
| 20854 | DYNT.utf | بہ وري آئي، تنھنڪري ھنن کڻي بس ڪئي. پوءِ | زينت | اتي |
| 20855 | DYNT.utf | بہ وڃي گڏي. سندس ڪپڙا لھرائي قيدين جا ڪپڙا | زينت | ھو. ھتي اڳئي پنج-ڇھ قيدياڻيون پيون ھيون، تن سان |
| 20856 | DYNT.utf | پاڻ ۾ ڏاڍي چٽا ڀيٽي کاڌي آھي'' | زينت | لڳيس ۽ آھستي چوڻ لڳيس تہ ``مائي! اڄ ڏينھن جو مون ۽ |
| 20857 | DYNT.utf | پانوءَ جي آمانت ياد پيئي، سو ڊوڙ پائي سڀ | زينت | ھنن جي سنبرڻ مھل صديق کي |
| 20858 | DYNT.utf | پچيو تہ ``مائي، ھن گھٽيءَ ۾ ھڪڙو ماستر علي | زينت | بيبي ھو. اھا مرداني ۽ چڱي زال ڏٺي ٿي، تنھن کان وڃي |
| 20859 | DYNT.utf | پنھنجو سڄو حال لکيو ھو. اھو مون پڙھيو آھي، | زينت | ``امان! اھو ڪاغذ جو مون کي مريم مٿي آڻي ڏنو، تنھن ۾ |
| 20860 | DYNT.utf | پنھَنجي دوُر ڪرڻ ۾ مشغول ھئي، تنھنڪري | زينت | پر |
| 20861 | DYNT.utf | پيئي سودو ڏيندي ھئي، جو ھوءَ ڏسي ڏسي واقف | زينت | لڳي. بعضي وقت تہ پاڻ ڪنھن پاسي ھلي ويندي ھئي ۽ |
| 20862 | DYNT.utf | پڇيو تہ ``ٻار ڪيڏو آھي؟'' | زينت | |
| 20863 | DYNT.utf | تون بہ اھڙي سکئي گھر ۾ وڃي سکي ٿين. | زينت | بختاور - خدا ڪري تہ |
| 20864 | DYNT.utf | توڙي فضل محمد جي گھر جا ڀاتي ڏاڍا خوش ٿيا. | زينت | ويچاريءَ ھيترا ڌڪا پيٽ سان پئي کاڌا. پٽ ڄمڻ ڪري |
| 20865 | DYNT.utf | تہ اچي آٺ جيڏي ٿيندي. ڌيون تہ اصل ڊڀوريون | زينت | جيسنائين حامد جي بندوبست لاءِ ترسنديس، تيستائين |
| 20866 | DYNT.utf | تہ پنھنجي ھڙئي ٻڌل کڻي ھنن کي ھٿ ۾ ڏني؛ | زينت | ملڻ آئي ھئي - اھي سڀ ھينئر لاھي ھنن کي ڏنائين؛ ۽ |
| 20867 | DYNT.utf | تہ حيا کان في الحال ورندي ڪالہ ڏايس، تڏھن | زينت | |
| 20868 | DYNT.utf | تہ حيا کان ڪنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي ھئي ۽ جواب ڪونہ | زينت | |
| 20869 | DYNT.utf | تي ٿي گذريا ھئا، سڀ ھن پنھنجن مائٽن کي | زينت | خوشي ڪئي ۽ ھڪ ھنڌ ويھي ماني کاڌائون. جيڪي واقعات |
| 20870 | DYNT.utf | جا اکر بہ صاف سڃاتائين. | زينت | ھَنجو ھاريندو پڇاڙيءَ تائين پڙھندو ويو. پنھنجي |
| 20871 | DYNT.utf | جسم و جان من، سلامت. بعد از سلام شوق انجام | زينت | خط- ``عزيز مھربان من، |
| 20872 | DYNT.utf | جو پاسو ورتائين. چوڻ لسڳيس تہ ``امان ڪيئن | زينت | کي بختاور ميٽ تيل ۽ پاڻي ڏئي آئي. پاڻ وجھ ڏسي، اچي |
| 20873 | DYNT.utf | جو خيال ئي ڪونھي، تنھنڪري جي اتيئي راضي | زينت | ٻيا پراوا اسان اڳي رٿيا ھئا، تن تي تہ اسان جي |
| 20874 | DYNT.utf | جو نالو وٺي دانھون ڪري روئڻ لڳي. اوچتو | زينت | ڪڍي ٻاھر ڪيون ھئائون، سي ڏسي نئين سر ڏک ڪرڻ ۽ |
| 20875 | DYNT.utf | جھڙي ٻي ڌيءَ گھر ۾ ھئي، جا ھنن کي رڌڻ پچائڻ | زينت | نڪا وري |
| 20876 | DYNT.utf | جي اشرافت ۽ نمڪحلالي چڱيءَ طرح معلوم ٿي | زينت | ھفتي-ٻن جي آزمودي مان چاند بيبيءَ کي |
| 20877 | DYNT.utf | جي بہ مرضي ٿي تہ ساڻس گڏجي اوڏي وڃان. ھڪڙو | زينت | کن گذاري وري اوڏي سنبري. انھيءَ جو سانباھو ڏسي |
| 20878 | DYNT.utf | جي پوئواري بہ ڪانہ ڪيائون. | زينت | سي گاڏي ڊوڙائي رستو ڏيئي آٿي ھليا، ۽ ويچاريءَ |
| 20879 | DYNT.utf | جي دل ۾ ھو، سو پڙھندڙن کي پاڻ خيال ۾ اچي | زينت | جيڪي |
| 20880 | DYNT.utf | جي ماءُ ۽ ڀاءَ ڏي ھن خوشخبريءَ جو ٿي لکيو، | زينت | علي رضا |
| 20881 | DYNT.utf | جي نالي کي ويجھو بہ آھي. آءُٗ ڳالھائينديس | زينت | ٿينديس. تيسسين پنھنجو نالو زينب کڻي رکديس، جو |
| 20882 | DYNT.utf | جي ٻانھن قبول ڪئي. اتي سيڪو چور پنھنجو | زينت | ٽي حصا ٿين، جي ٽي ڄڻا وٺن، چوٿين پنھنجي پتيءَ ۾ |
| 20883 | DYNT.utf | جي ٻانھن ڏيئي چيائين تہ ھيءَ ``سوکڙي اوھان | زينت | ئي گھر ۾ ھئي، تنھن کي ۽ پنھنجي سس کي ھن آٿاريو ۽ |
| 20884 | DYNT.utf | جي ڇٽڻ جو ڏينھن آيو. پنھنجا ڪپڙا ڍڪايائونس | زينت | تہ ڪڏھن بند مان نڪرنديس. آخر مھينو پورو ٿيو ۽ |
| 20885 | DYNT.utf | جي ڪوٺيءَ ۾ بيٺي ۽ جيڪي گل ۽ تصويرون، ڪتاب | زينت | جان بيبي ٿوري دير تائين |
| 20886 | DYNT.utf | جي ڳالھ مون کي ڪُک ۾ ڪان لڳي بيٺي آھي. خير | زينت | وٽ عمر آندي آھي، ۽ گھر جو ڀاتي ٿي رھي آھين. ٻيو |
| 20887 | DYNT.utf | جي ڳالھ ڪري ٻڌائي، ۽ ھنن کي پارت ڪيائين | زينت | زال ۽ ٻي سندس ڀيڻ، جا وٽن مھمان ھئي. ھنن کي صديق |
| 20888 | DYNT.utf | جي ڳڻتي رھندي آھي، ھاڻي سندس شاديءَ جو | زينت | ۽ ھڪڙو ڪُنو مٺائيءَ جو بہ. زال کي ٿو چئي تہ ``توکي |
| 20889 | DYNT.utf | جيئري جا ڳندي ٻاھر نڪري، چوڻ لڳي تہ ``جيجل | زينت | وٺي دانھون ڪري روئڻ لڳي. اوچتو ڪوٺيءَ جو درکليو ۽ |
| 20890 | DYNT.utf | جيڪي ٽوپيون ۽ چولا ڀريا ھئا سي آڻي مائي | زينت | وري وضو ڪري اڳئينءَ جي نماز پڙھيائون. پوءِ |
| 20891 | DYNT.utf | چيو تہ ``پوءِ ادي! اھا مائي ڪھڙي ھنڌ جي آھي؟'' | زينت | |
| 20892 | DYNT.utf | چيو تہ ``دالي، امان الائجي ڇو خفي ٿي آھي. | زينت | |
| 20893 | DYNT.utf | چيو تہ ``مائي، آءُٗ ھينئر ڇا چوان، آءُٗ | زينت | سھي.'' ائين چئي ٻانھن ڊگھي ڪري، منھن مٿي ڪرڻ لڳس. |
| 20894 | DYNT.utf | چيو تہ ``ھائو، آءُٗ فضل محمد پريي مڙس جي | زينت | |
| 20895 | DYNT.utf | خدا جي مھربانيءَ سان اھڙي سڌريل ڌيءُ آھي | زينت | شال پنھنجي اولاد جون مرادون ڏسندينءَ. اسان جي |
| 20896 | DYNT.utf | خوشيءَ سان ھنن کي ڏنو ٿي، ڇالاءِ جو ڄاتائين | زينت | ۾ امانت طرح لڪائي رکي ڇڏيا ھئا. انھن مان ھڪڙو-ٻہ |
| 20897 | DYNT.utf | دانھن ڪري وڃي پري بيٺي. فوجدار بہ اٿي کڙو | زينت | چئي ٻانھون ڊگھيري ڀاڪر وجھڻ جي ڪوشش ڪيائين، تہ |
| 20898 | DYNT.utf | سان مختصر بندوبست سان ڪئي ھئي، پر تڏھن | زينت | اگرچہ علي رضا پنھنجي شادي |
| 20899 | DYNT.utf | سان ويئي، پوءِ ھن کي دڳ لائي موٽي آئي. | زينت | ڏي ويو، سو وٺي ھليون. ڪوھ کن تائين چور جي سس بہ |
| 20900 | DYNT.utf | سان ڏاڍو قھر ٿيو، ويچاري اوچتي وڃي سمنڊ | زينت | سڏڪا ڀريندي ھن کي ڪري ٻڌايائون تہ ``ابا، تنھنجي |
| 20901 | DYNT.utf | سان ڪٿان مٽ ٿيندو؟ مائي، پنھنجي ڀاءُ جي | زينت | سرائي اميد علي چڱو آھي، جوان آھي، پر منھنجي |
| 20902 | DYNT.utf | سندس خدمت چاگريءَ ۾ ملاڪ موندي! سوائي الھداد | زينت | ٿيندو. سڃو ڏبنھن گھر ويٺو ھوندو، اٽلندو اسان جي |
| 20903 | DYNT.utf | کان بہ ھنن ٻہ-ٽي ڳالھيون ھيڏي ھوڏي جون | زينت | |
| 20904 | DYNT.utf | کي اتي اکين مان پاڻي اچڻ لڳو، سو آگھي مڙس | زينت | |
| 20905 | DYNT.utf | کي البت چڱي وندر ٿي. ھيءَ وري ھتي بہ وقت | زينت | انھيءَ گھر ۾ |
| 20906 | DYNT.utf | کي انھيءَ پاسي تي اعتراض ڪونھي. انھيءَ | زينت | بس، ھن جي ايتري چوڻ مان بختاور سمجھيو تہ |
| 20907 | DYNT.utf | کي بہ اھا صلاح پسند آئي. ھڪڙو تہ ھن کي اڳتي | زينت | ڪيس ۽ چيائينس تہ ``رات ٿي پوي تون ھيکلي آھين.'' |
| 20908 | DYNT.utf | کي بہ اھو ھنڌ چڱو لڳندو. جن ڳالھين جي کيس | زينت | تہ ``ھائو مائي، مچ ٿي چوين پر مون کي اسيد آھي تہ |
| 20909 | DYNT.utf | کي بہ دل ۾ آيو تہ ``جي منھنجي مڙس کي خبر | زينت | ڄاڻن سڃاڻن کي ڳولي ھٿ ڪيو پئي لاٿائون. ويچاريءَ |
| 20910 | DYNT.utf | کي بہ شڪ پيو تہ مون سان ڪا دغابازي ٿي آھي، | زينت | اتي |
| 20911 | DYNT.utf | کي پيرمرد مھاڻو ۽ سندس پٽ وٺي آيا. | زينت | ڏھ-پندرھن ڀُونگيون ڏٺيون ٿي. انھن مان ھڪڙيءَ ۾ |
| 20912 | DYNT.utf | کي تہ ننڊ ڪانہ ھئي. سج اڀرئي ڌاري آٿي ويھي | زينت | چور رات جو جاڳيل ھو، سو پھر-سوا تائين ستو پيو ھو، |
| 20913 | DYNT.utf | کي چنبڙيو ۽ چميون ڏيڻ لڳو، تنھن تي ڄاتائون | زينت | تڪڙو لھندو ڏسي ڊڄي ويون. پوءِ جو ھو دانھن ڪري وڃي |
| 20914 | DYNT.utf | کي چنبڙي، تنھن چيو تہ ``وري بہ خدا جا لک | زينت | مريم جا اٿي وڃي |
| 20915 | DYNT.utf | کي چيائين تہ ``مائي، تون بيھ، تہ آءُٗ سماءُ | زينت | گھٽيون وروڪڙ ڏيئي، سپاھي ھڪڙي در تي اچي بيٺو. |
| 20916 | DYNT.utf | کي خلاصي وقت ۾ ملڻ جو وجھ پئي ڳوليو، سا | زينت | سمھي پيئي، جو گرميءَ جا ڏينھن ھئا، ۽ بختاور جنھن |
| 20917 | DYNT.utf | کي سيٺ حاجي ڏوسل جي گھر وٺي ويئي. سيٺ توڙي | زينت | پوءِ تہ ٻئي ڏينھن |
| 20918 | DYNT.utf | کي وري بہ ھلڻ مھل سڏي ڀاڪر پائي پيشانيءَ | زينت | مھل بہ آھستو چيائين تہ ``منھنجي ڳالھ نہ وسارج'' ۽ |
| 20919 | DYNT.utf | کي وساري، سھسائي ويھي رھيا. زماني جو دستور | زينت | ٻئي گھر ۾ بہ ٻہ-چار مھينا رھيا، نيٺ ٿورو ٿورو ڪري |
| 20920 | DYNT.utf | کي ھھڙي حال ۾ ڏٺو، ۽ ڄاتائين تہ ھيءَ پرديس | زينت | بہ چڱي زال ھئي ۽ موچاريءَ وسعت واري ھئي، تنھن، جو |
| 20921 | DYNT.utf | کي ڏاندن جي گاڏيءَ تي چاڙھي روانو ڪيائون. | زينت | سانجھيءَ جو ماني ٽڪي کاڌي کان پوءِ صفوران ۽ |
| 20922 | DYNT.utf | کي ڪنھن ڪم لاءِ سڏ ڪيو، سا ويٺي اوڏي، ۽ | زينت | اتي بختاور |
| 20923 | DYNT.utf | کي ڳچيءَ ۾ ٻانھون وجھي اچي ماءُ جي اڳيان | زينت | سگھوئي علي رضا |
| 20924 | DYNT.utf | مان ڪڪ نہ ٿي ھئي، جنھنڪري ھن کي اھڙا ڏس | زينت | صفوران بہ |
| 20925 | DYNT.utf | مگھوئي وڃي سُکي ٿيندي. پر مائي، اوھين بہ | زينت | کي نہ ھوندو تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو؟ خدا ڪندو تہ |
| 20926 | DYNT.utf | ورندي ڏلي تہ ``ڪھڙو سماءُ! خير سان پلڪ گذري | زينت | |
| 20927 | DYNT.utf | ورندي ڏني تہ ``مائي! آءُٗ حاضر آھيان. اوھين | زينت | |
| 20928 | DYNT.utf | وري پڇيس تہ ``مائي، انھيءَ ماستر جو نالو | زينت | |
| 20929 | DYNT.utf | وري ميز جي خاني مان سوپاريون ۽ ڦوٽا ڪڍي | زينت | ھئي، تنھنڪري مريم ڪؤنرو ۽ چلمچي کڻي ھٿ ڌئارين. |
| 20930 | DYNT.utf | وري وڃي کطولي تي ويٺي ۽ فوجدار ڪپڙا ڍڪڻ | زينت | |
| 20931 | DYNT.utf | ويچاري ڏکن سورن ۾ گھڻوئي لتڙي ھئي، تڏھن | زينت | اگرچہ |
| 20932 | DYNT.utf | ويٺي ۽ ھن کان پڇڻ لڳي تہ ``سائين! مائي صفوران | زينت | |
| 20933 | DYNT.utf | وڃي جان بيبيءَ جي پيرن تي ڪِري، جا ڀاڪر | زينت | |
| 20934 | DYNT.utf | ھن سان واقف ٿي وئي ھئي. ھوءَ تہ بمبئيءَ | زينت | ساڳئي ڏينھن ھڪڙي ٻي قيدياڻي بہ ڇٽي. جيل ۾ رھي |
| 20935 | DYNT.utf | ٻانوءَ کي انھيءَ ڳالھ ظاھر ڪرڻ جو في الحال | زينت | خوش ھئا. پر ھن جي لکپڙھ ڄاڻڻ جي خبر ڪانہ ھين، نڪو |
| 20936 | DYNT.utf | ٻانوءَ کي ھٿ ڪري سندن گھر ٿي آئي. | زينت | تنھن کي ڪنھن پورھيت لاءِ سوال ڪيو ھئائون، سا ھاڻ |
| 20937 | DYNT.utf | ڄاتو تہ وري بہ مڙس جي ڪا نشاني مون سان ٿي، | زينت | |
| 20938 | DYNT.utf | ڄاتو تہ ھي بيحيا ماڻھو ٿو ڏسجي، نہ زبردستي | زينت | |
| 20939 | DYNT.utf | ڪنھن ڪم پٺيان آٿي، سگھوئي ھڪڙو بند ڪيل | زينت | ھئي. محبوب مريم جي اڳيان ويٺي راند ڪئي. ائين ڪندي |
| 20940 | DYNT.utf | ۽ مريم اچي حيدرآباد کان نڪتا. ھنن پنھنجي | زينت | انھيءَ وچ ۾ علي رضا، |
| 20941 | DYNT.utf | ! تون اڃا گھڻن سان گڏ ويٺي آھين؛ پر حال منھنجا، | زينت | آھي، خدا ڪندو، تہ وري خير سان سگھوئي ملنداسين. |
| 20942 | DYNT.utf | ! ٻڌاءِ تہ سھي، تہ تون ٻڏي ڪيئن پچينءَ؟ | زينت | نينگر جا مھانڊا بہ مون کي پنھنجن جا پئي لگا؛ امان |
| 20943 | DYNT.utf | '' | زينت | زيادہ نياز. گھر جي سڀني ڀاتين جا سلام پھچن - `` |
| 20944 | DYNT.utf | .'' ۽ محبوب عليءَ کي کڻي چميون ڏيئي چيائين | زينت | اڳيان بيٺو ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان، ھيءَ منھنجي پياري |
| 20945 | DYNT.utf | تون بہ ذري تاٺين تہ اچي منھنجي ڀر ۾ ويھ. | زينت، | جان بيبيءَ چيو تہ ``امان |
| 20946 | DYNT.utf | جنھن ڪنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي کاڌو. تنھن چيو تہ | زينت، | اڄ مھمانن جي لاءِ جي ائين ڪيائين، تہ ڇا ٿيو.'' |
| 20947 | DYNT.utf | سان وري وڌيڪ ڳالھيون ٻولھيون ڪرڻ لڳيون. | زينت، | ھنن جي ويئي کان پوءِ چور جي زال ۽ سس |
| 20948 | DYNT.utf | سچ ٿي چوين، پر تنھنجي ماءُ جي سا اھا مرضي | زينت، | بختاور - امان |
| 20949 | DYNT.utf | ھيءُ تہ اچي ڏس، ڪھڙيون نہ مزي جون شيون | زينت، | ٻاھرڀرو ٿي سڏ ڪري زينت بالوءَ کي چيائين تہ ``امان |
| 20950 | DYNT.utf | مون کي اڳيئي شڪ پئي پيو، ھن نينگر جا مھانڊا | زينت؛ | مون سان تہ ڳالھ ڪر؛ ھي ڪھڙو رنگ؟ آھي تہ بيشڪ |
| 20951 | DYNT.utf | آھي.'' زينت بانوءَ کي جوڻ جماڻ ڏسي لچا اچي | زيور | تہ ``ھن ڇوڪريءَ کي کڻي ھلجي، ھوءَ پاڻ بہ ھڪڙو |
| 20952 | DYNT.utf | بہ ھئا، جن سوڌو ھوءَ سمنڊ ۾ ڪِري ھئي، اھي | زيور | زينت بانوءَ کي بت تي سؤ-سوا جا |
| 20953 | DYNT.utf | وسعت آھر رڳا ھيٺيان يا انھن مان ڪي ھئڻ | زيور | ۶- |
| 20954 | DYNT.utf | ۽ زريءَ جا ڪمڙا ۽ نقدي چوري ڪري کنيائون، | زيور | ھڻي اندر ويا ۽ قريباً ٽن ھزارن رپين جيترو مال، |
| 20955 | DYNT.utf | ۽ مڻا ھئن، سي ڳاري، ٺاھہ ٺوھہ رکندو ايندو | زيور | ھلت ڪندو ھو. پھرين ڏينھن ۾ تہ جيڪي پنھنجا قيمتي |
| 20956 | DYNT.utf | تي پئسا بہ خرچ نہ ٿيندا، نڪ ۽ ڪن بہ گھڻن | زيورن | ننڍڙي قلڙي وجھجي. انھيءَ ڪري ھنن ڄاتو تہ اجاين |
| 20957 | DYNT.utf | باقي لَڪ ۾ ضرور ڪونھي. جي اصل لنڍي ھوندي | زيور؛ | ڪنگڻ يا ڪنگڻيون ۽ ڳچيءَ لاءِ دُھري يا اھڙو ڪو ٻيو |
| 20958 | DYNT.utf | اجھا خدا کڻي آندي آھي.'' پوءِ ھن کي ڏسي گھر | سا | تہ ``ميان! جنھن مائيءَ جي نالي مون ڳالھ ڪئي، |
| 20959 | DYNT.utf | اجھا.'' ھن چيو تہ ``ادي، چڱو جو تون آئينءَ، | سا | ھن زال انھيءَ کي چيو تہ ``ادي، پورھيت تو پڇي ٿي، |
| 20960 | DYNT.utf | اچي ھيٺ تھخاني ۾ بيٺي. اندر انڌارو برابر | سا | جو در پٽيائين. ڪوٺيءَ مان وري ھيٺ ڏاڪڻ ھلي، |
| 20961 | DYNT.utf | اصل بند ڪجي. | سا | ۾ ايندا آھن ۽ وقت بوقت جا گھور ڏيڻ ۾ ايندي آھي، |
| 20962 | DYNT.utf | انھيءَ مھل وڃي مريم وٽ ويٺي. | سا | کي جس شابس ڪري سندس ڪم ڪار سمجھائي ڇڏيائون، |
| 20963 | DYNT.utf | اوھان جي ٻار جي سنڀال بہ چڱي ڪندي ۽ ٻيو | سا | اھڙي آھي. رھندي بہ اوھان وٽ. پنھنجي ٻار واري آھي، |
| 20964 | DYNT.utf | اھا مرضي آھي. | سا | بختاور - امان زينت، سچ ٿي چوين، پر تنھنجي ماءُ جي |
| 20965 | DYNT.utf | اھڙن مشڪل وقتن ۾ بہ پنھنجي جاءِ ڪري وجھندي، | سا | رلي خراب ٿئي. جيڪا اصلي ٻاھر جي آزمودگار ھوندي، |
| 20966 | DYNT.utf | اڏامي ويئي؛ وري اچي ويچاري سنڌي پيئي. | سا | ٻولي، جا ڪن ڏينھن کان اچي سندن وچ ۾ پئي ھئي، |
| 20967 | DYNT.utf | بلڪل چالاڪ ٿي ويثي ھئي. | سا | تعليم تہ اصل مليل ھئي، ٻي وري پاڻ ڏني ھئاڻينس، |
| 20968 | DYNT.utf | بہ پيءُ جي صلاح کان سواءِ نہ ھئي. ھو شاديءَ | سا | منصور عليءَ جا اھا شادي ڪئي، |
| 20969 | DYNT.utf | بہ جاڳي، چوڻ لڳيس تہ ``مائي ڇو اڄ تو کي ننڍ | سا | ساھ کنيائين ۽ آٿلي پٿلي. مريم جا ويجھو ستل ھيس، |
| 20970 | DYNT.utf | بہ وچ وارن جي معرفت، سو جيڪا شيءِ ھڪڙن | سا | اوھان کي جيڪا خبر پوندي، |
| 20971 | DYNT.utf | بہ ويندي رھي. ھي يتيم علي نواز تڏھن ڏھن | سا | ھيس جا پرڏيھ ۾ ھيڏڙي ٻار جي انگل کڻڻ واري ھئي، |
| 20972 | DYNT.utf | بہ ھاڻي ترڪي ٻولي ڳالھائڻ توڙي لکڻ-پڙھڻ | سا | گھٽايو. مڙس کي ترڪي پڙھندو ڏسي، کيس بہ شوق ٿيو. |
| 20973 | DYNT.utf | بہ ھاڻي ٿي پرائي گھر ۽ پرائي وس. جنھن گھر | سا | نشان ظاھر ڪري. زينت بانو سندس صالح ڌيءَ ھئي، پر |
| 20974 | DYNT.utf | بہ ھن جي رھڻ ۾ گھڻو راضي ھئي، تنھنڪري زينت | سا | واري ھئي ۽ جنھن وري ھن گھر کي بہ نڀاڳو ٿي سمجھيو، |
| 20975 | DYNT.utf | بہ ھنن روئڻ-پٽڻ ۾ گذاري. پاڻ تہ ننڊ نہ ڪيائون، | سا | ويٺل ھئا، تن کي بہ پئي رئڻ آيو. وري جا رات آئي، |
| 20976 | DYNT.utf | بہ ھو پاڻ سان وٺي آيو ھو. ھيءُ گھڻا ورھيہ | سا | ڇڙھو ڪين ھو، ھو ولايت ۾ ھڪڙي منڊم سان پرڻيو ھو، |
| 20977 | DYNT.utf | بہ ڏنائين پر ان مان حاصل ڪي ڪين ٿيو. | سا | ھلندي جيڪا قاعدي موجب واجبي مدد پڄي سگھيس، |
| 20978 | DYNT.utf | بہ ڪيائين ۽ جيڪو مڙھو مصالحو وجھڻو ھوس | سا | وڃي پھچايو. پسان منجھس جيڪا ضروري ڀڃ گھڙ ڪرڻي ھيس |
| 20979 | DYNT.utf | پري کان پاڻيءَ تي ڪا شيءِ ٽُلڪندي ڏسي لڙي | سا | ھيون. اھڙي ھڪڙي ٻيڙي اوچتو آسپاس جي لنگھي، |
| 20980 | DYNT.utf | پيئي ٿيندي.'' ائين چئي، مائي پاڻ آٿي پيرن | سا | آھي، وڃي تنھن جو بلو ڪر. جيڪا اللّھ گھري ھوندي، |
| 20981 | DYNT.utf | تہ نڪري ويئي، ھينئر ڪُتي ٻلي واري ريڙھ | سا | آخر جيڪا سندن وچ ۾ زال - مڙس واري محبت ھئي، |
| 20982 | DYNT.utf | حاصل ڪين ٿئيس ھا. انھيءَ سبب ھن کي لاچار | سا | مليس بہ ھا تہ بہ جنھن لذت ڀرئي گذاري جي آميد ھيس، |
| 20983 | DYNT.utf | خوشيءَ سان گذرندي، باقي پوءِ جي خبر ناھي | سا | ٿي تہ اھڙي اجائي بندوبست ڪري اسان جي مھل في الحال |
| 20984 | DYNT.utf | سانجھن جو ڏاڪڻ جي پاسي کان رسي سان ٻڌل، | سا | جي لاءِ اٿي. پاڻيءَ حي ھڪڙي وڏي گگھري ساڻ ھين، |
| 20985 | DYNT.utf | سڏڪا ڀريندي ھن کي ڪري ٻڌايائون تہ ``ابا، | سا | ڏسي، ٻين ماڻھن جي دل پئي ڳري. آخر جيڪا ڳالھ ھئي، |
| 20986 | DYNT.utf | علي رضا جن سان ۽ ڪن ٿورن بين ماڻھن سان؛ | سا | سبب ھئا: پھرين تہ ھنن جي اٿ-ويھ جيڪا وڃي رھي ھئي، |
| 20987 | DYNT.utf | لکي نٿي سگھجي، البت آسانيءَ سان خيال ۾ | سا | پيئي آھي. جيڪا حالت ھن ڇوڪري سان ٿي گذري ھوندي، |
| 20988 | DYNT.utf | لنگھي اوتاري ۾ آئي ۽ اچي مٽن مان پاڻي پيائين | سا | ھيءَ ويچاري ٿڪجي پئي ھئي، |
| 20989 | DYNT.utf | ماٺ ڪري وري وڃي پنھنجي جاءِ تي ويٺي، ۽ | سا | ڪو حيلو ڪريان، پوءِ اوبسلائيءَ ۾ نڪري ھلي وڃان. |
| 20990 | DYNT.utf | منھنجي حامد کي ڏيندو، ۽ سندس پٽ اسيد عليءَ | سا | پراون کي ڪير ڏيندو؟ ادي الھداد کي نياڻي اھي، |
| 20991 | DYNT.utf | مون کي اڳيئي خبر آھي، ھو اسان وٽ ايندڙ | سا | جيڪا امان جي مرضي. انھيءَ گھر جي جيڪا ڳالھ ڪيئي، |
| 20992 | DYNT.utf | مون کي قبول آھي.'' | سا | ايندڙ ويندڙ آھن؛ جنھن ڳالھ ۾ امان جي مرضي ٿيندي، |
| 20993 | DYNT.utf | مھينو کن گذاري وري اوڏي سنبري. انھيءَ جو | سا | مائٽن کي ملڻ ايندي ھئي، ھن ڀيري بہ ائين آئي ھئي، |
| 20994 | DYNT.utf | مٿان ئي واڻيان قرض ۾ کنيو وڃن، باقي ٻي | سا | ۾ ملاڪ موندي! سوائي الھداد کي جيڪا پينشن ملي ٿي، |
| 20995 | DYNT.utf | مڙس جي روڪڻ ڪري تمام خفي ٿي. ھن جي نافرماني | سا | پر پريندي کان جنھن ڇيڪ گھمي ڏٺو ھو، |
| 20996 | DYNT.utf | مڙس کي ڇڏي ولايت رواني ٿي. محبوب علي ھن | سا | طرح طلاق جي لائق ٿي ۽ قاعدي موجب ھن کي طلاق ملي، |
| 20997 | DYNT.utf | نہ آئي. | سا | وييون، پر جا لذت ھنن کي اڳي بختاور مان ايندي ھئي |
| 20998 | DYNT.utf | نہ مليس، تنھنڪري ھن بہ وٽن وڃڻ اڳئي بند | سا | ڀاءُ ڄاڻي گھڻو وڃڻ لڳي، پر جنھن عزت جي طالبو ھئي |
| 20999 | DYNT.utf | وري ياد آيس. ڪڏھن خدا جو نالو ياد بہ ڪونہ | سا | وٺڻ ضرور ٿيا. ھيترا ڏينھن مسلماني وسري ويئي ھيس، |
| 21000 | DYNT.utf | ويندي ڪين. سو رات جو ضرور ڪارمنھون مون | سا | جي آھي، منھنجي سون رپي جي دلاسي تي ٺھي ويئي آھي، |
| 21001 | DYNT.utf | ويٺي اوڏي، ۽ جان بيبي وجھ ڏسي چيو تہ ``مائي | سا | اتي بختاور زينت کي ڪنھن ڪم لاءِ سڏ ڪيو، |
| 21002 | DYNT.utf | ھاڻ زينت ٻانوءَ کي ھٿ ڪري سندن گھر ٿي آئي. | سا | ٿي؛ تنھن کي ڪنھن پورھيت لاءِ سوال ڪيو ھئائون، |
| 21003 | DYNT.utf | ھاڻ نہ ھيس. ھوءَ ڌارين مڙسن ۽ ڌاربن ملڪن | سا | جي مونجھ پھرين ڏينھن ۾ زينت بانوءَ کي ھوندي ھئي، |
| 21004 | DYNT.utf | ھاڻي مُلياڻي ٿي ويٺي ۽ ٻارن کي پيئي پڙھائيندي | سا | وڃ.'' سو ھن کي پاڻ اھو شغل سڀ کان وڌيڪ پسند آيو، |
| 21005 | DYNT.utf | ھاڻي ڪانہ ٿيس. ٻيو وري سرائي فتح خان جي | سا | آيو ھو، تنھنڪري سڃاڻپ ۽ جا ٻيدائش اڳي ھوندي ھيس، |
| 21006 | DYNT.utf | ھلا ھن کي پاڻ سان مدد لاءِ ھٽ تي وٺي نيئي | سا | جي اشرافت ۽ نمڪحلالي چڱيءَ طرح معلوم ٿي ويئي، |
| 21007 | DYNT.utf | ھلي والارين، جو انھيءَ حادثي گذرڻ بعد | سا | ٻيا شھر جي لشڪري قھوہخاني جي اتر ۾ جا سراءِ آھي، |
| 21008 | DYNT.utf | ھنن جي لاءِ ٿوري نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ سرائي | سا | ضرور ٿيندي آھي. ماڻس کي جيڪا پينشن ملندي ھئي، |
| 21009 | DYNT.utf | ھو نئينءَ ۽ سڌريل رٿ پٺيان ڪن ۽ اڳوڻا رستا | سا | پاڻ ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائون تہ اھا شادي، جا ٿيندي |
| 21010 | DYNT.utf | ھينئر گھڻو گھٽ ڏٺائون. نيٺ ٿورو ٿورو ڪري | سا | ھئا، سي لٿا. جيڪا ھن جي اجائي ھلت ڏٺي ھئائون |
| 21011 | DYNT.utf | ھينئر ھن جي دولت ھئي، تنھنڪري ھن بہ ھينئر | سا | پر سندس اولاد تمام دولت وارو ھو. ۽ انھن جي دولت |
| 21012 | DYNT.utf | ؟؟؟ اريدار مجاور پٿي ويٺي. ڏھاڙي جاءِ صفا | سا | ويچاري مريم، جا پڻ ھينئر تمام ڪراڙي اچي ٿي ھئي، |
| 21013 | DYNT.utf | ٻين کي نہ بہ ايندي. مون کي تہ ٻين سڀني ڳالھين | سا | وارن جي معرفت، سو جيڪا شيءِ ھڪڙن کي پسند ايندي، |
| 21014 | DYNT.utf | ٿيندي. | سا | جو بند وبست کريان، پوءِ جيڪا خدا گھري ھوندي، |
| 21015 | DYNT.utf | ٿيندي. مگر اوھين مون کي ٻڌايو تہ سھي تہ | سا | لاءِ ڪوشش ڪندس، پوءِ جيڪا خدا گھري ھوندي، |
| 21016 | DYNT.utf | ڀانيائين تہ حامد کي وٺي ڏيان؛ انھيءَ ڪري | سا | بہ خيال ھو. وري ڀاڻس کي ننڍي ڌيءَ ٽن ورھين جي ھئي، |
| 21017 | DYNT.utf | ڀڄ آئي ھوندي؛ ۽ سندس موس جو نالو بہ سجھبس | سا | ضرور اڌ ۾ پٺتي موٽي نہ ويئي ھوندي، گاڏيءَ تي ھئي، |
| 21018 | DYNT.utf | ڇرڪ ڀري پرڀرو رڙھي ويٺي، اصل منھن بڇڙو | سا | زينت کي بہ شڪ پيو تہ مون سان ڪا دغابازي ٿي آھي، |
| 21019 | DYNT.utf | ڏنائينس، ۽ جڏھن تہ اھا روس جي حد ھئي، تڏھن | سا | خوشي سان قبول ڪئي، پاڻ جيڪا ضروري مدد گھربل ھيس |
| 21020 | DYNT.utf | ڏئي علي رضا آٿيو، ۽ زال کي پيار ڏيئي موڪلائي | سا | انھيءَ طرح جيڪا ضروري فھمائش ڏيڻي ھيس، |
| 21021 | DYNT.utf | ڏيئي، ھن، پٽ کي بہ روالو ڪيو ۽ پاڻ بہ روانو | سا | سرجن ٿئي. انھيءَ بابت جيڪا فھمايش ھن ضروري ڄاتي، |
| 21022 | DYNT.utf | ڪا ڏسين ٿي؟ تو بہ اسان وٽ عمر آندي آھي، | سا | ڪالھ مثو آھي. جا خوشي اڳي گھر ۾ ڏسندي ھئينءَ، |
| 21023 | DYNT.utf | ڪالہ رھندي، آءُٗ زال کي عام ۽ ھنر جو چڱو | سا | تہ ڌارئين ملڪ ۾ رھڻ ڪري جا بندش وطن ۾ رھندي آھي، |
| 21024 | DYNT.utf | ڪريو، تہ خدا اوھان کي اجر ڏيندو.'' | سا | آھيان ۽ منھنجي جند ڇڏائڻ لاءِ جيڪا مدد پڄيوَ، |
| 21025 | DYNT.utf | ڪنداسين.'' پيءُ ڏي ھيئن بہ لکيائين تہ ``ڪو | سا | اوھان جي آڏو پيش ڪنداسين ۽ جيڪا چاڪري پڄي سگھي، |
| 21026 | DYNT.utf | ڪيوڙي جون ٻٽي ڦريون ۽ انناس رڪابيءَ ۾ وجھي | سا | جنھن زينت کي خلاصي وقت ۾ ملڻ جو وجھ پئي ڳوليو، |
| 21027 | DYNT.utf | ڳتڻ ڳڻي پوءِ توکي جواب ڏينديس.'' | سا | ڪمن جي لاءِ خيال ڪرڻ ۽ اڳ - پوءِ ڳڻڻ ضروري آھي، |
| 21028 | DYNT.utf | ۽ مربم ٻيئي ٿانوَ کڻي اورچيخاني ۾ وييون، | سا | سوپاريون ۽ ڦوٽا ڪڍي ھنن کي ڏنا. بختاور موٽي آئي، |
| 21029 | DYNT.utf | جو گھڻو شوق ٿيندو آھي، مگر جيڪي پڙھيو اٿم | ساديءَ | اعتراض ھو، ڇالاءِ جو جيتوڻيڪ ننڍيءَ عمر ۾ اڪثر |
| 21030 | DYNT.utf | اچي ٿيو آھي، ليٺ ھينئر اسان جو وارث آھي. | سارو | کي آءُٗ پاڻھي ڪن تي وجھنديس. ليٺ اھو بہ ھيڏو |
| 21031 | DYNT.utf | احوال ڪري ٻڌايائينس ۽ ان سان گڏ زينت بانوءَ | سارو | پوءِ تہ جيڪي الھيءَ ڏينھن ٿي گذريو ھو سو |
| 21032 | DYNT.utf | ميوو ۽ ھڪڙي سھڻي پيتي مال جي آءُٗ کڻي آئي | سارو | جو سيٺ گل محمد جو ماڻھو در تي آيو ھو، ۽ ھيترو |
| 21033 | DYNT.utf | يار گھر ۾ ويھارڻ مون کي ڏکيو ٿو لڳي. تنھن | سارو | ڊڀوريون آھن، وڌندي ويرم ڪالہ ٿيون ڪن؛ پوءِ ھيڏو |
| 21034 | DYNT.utf | ٽڪر کڻي وات ۾ وڌس، پوءِ تہ سڀئي پاڻ ۾ خوشين | سارو | جان بيسيءَ ڊوڙ پائي مسريءَ جو ھيڏو |
| 21035 | DYNT.utf | ٿيو آھين، تہ بہ بحث ڪري ويھي رھيو آھين | سارو | پوريون ڪن ۽ انھن جو خالو آباد ڪن، تون اچي ھيڌو |
| 21036 | DYNT.utf | ڏينھن خوشيءَ ۾ گذاريائون. | سارو | پر پڇاڙيءَ ۾ وري بہ سڀني خدا جو شڪرانو ڪيو ۽ اھو |
| 21037 | DYNT.utf | ڏينھن غم ۾ پيو گذاريندو ھو. ھڪڙو اڳھين | سارو | مُئي. ھن جي مرڻ ڪري علي رضا ويچارو ھيڪلو ٿي پيو. |
| 21038 | DYNT.utf | ڪارخانو سالت ۽ صلح سان پئي ھليو، ۽ ھر طرح | سارو | ھوندي ھئي، جو انھيءَ ڪري ڪيترا ڏينھن حڪومت جو |
| 21039 | DYNT.utf | خبر آھي - توکان کجھو ڪرن آھي. آءُٗ نٿي چوان | ساري | ھو غريب آھي، چڱي چال وارو آھي. اسان جي حال جي توکي |
| 21040 | DYNT.utf | درکان ٻاھر پير نہ ڪڍن، بند ئي بند ۾ پيون | ساري | يا تماشہ بينيءَ لاءِ نڪري سگھن ٿيون؛ ھتي تہ عمر |
| 21041 | DYNT.utf | رات ماڻھن ننڊ ڪانہ ڪئي، انھيءَ واقعي جي | ساري | شھر ۾ غلغلو پئجي ويو. |
| 21042 | DYNT.utf | رٿ فيصل نہ ٿئي، تنھنڪري بھتر آھي تہ ٻہ-ٽي | ساري | ڪن جي صلاح ھئي تہ ``گڏ ٿيل باروت شايد پورو نہ پوي ۽ |
| 21043 | DYNT.utf | زمين جي چوڌاري اوڏڪي ننڍي ديوار کڻائي | ساري | لڳ ھڪڙي ننڍي سھڻي مسيت بہ ٺھرايائون، ۽ انھيءَ |
| 21044 | DYNT.utf | شھر ۾ ھن کي ھڪڙو ماڻھو واقف سجھيو ٿي؛ اھا | ساري | پر ھڙ ۾ ڪي ڪين ھوس، جنھن سان کاڌي پيتي جو ٻلو ڪري. |
| 21045 | DYNT.utf | گذاري ھئائون، اُتان نڪرڻ بہ اھنجو پئي | ساري | فائدي جي آميد ھئي، ٻئي پاسي ارمان ٿيو، جو جتي عمر |
| 21046 | DYNT.utf | منھنجي نظر پئجي ويئي، ھوءَ بہ شرم کان منھن | ساري | ۾ گھڙيس، جتي سرائيءَ جي نياڻي بيٺي ھئي، ۽ سڄي |
| 21047 | DYNT.utf | ھنت ڏسي، ھن کي البت شڪ پيو. صبح جو اٿي جاچ | ساري | تہ ڪا حرمسراءِ جي ٻانھي آھي، جا اتي ايندڙ آھي، پر |
| 21048 | DYNT.utf | ھيس، سندس گڻن جي تعريف ڀاءُ کان بہ ٻدي | ساري | ڳلھ تي خيال ڪرڻ لڳي، علي رضا جي گھر جي خبرچار |
| 21049 | DYNT.utf | ٻار کي گھر ۾ ويھارڻ جو وقت ڪونھي. پنھنجي | ساري | تڏھن تنھنجي مرضي اصل ڪانھي؟ توکي خبر آھي تہ ھيڏي |
| 21050 | DYNT.utf | ٿي آھي، خدا ڪري تہ وڃي پنھنجي گھر تڙ واري | ساري | جي ڳالھ مون کي ڪُک ۾ ڪان لڳي بيٺي آھي. خير جي ھيڏي |
| 21051 | DYNT.utf | ڄمار انھيءَ سان رھڻو ٿيندو. ھونءَ تہ مون | ساري | ڪر تہ ڪنھن سچي پچي لائق ماڻھوءَ سان پلؤ اٽڪي، جو |
| 21052 | DYNT.utf | ڪٽنب جي تصوير ورھين تائين پوءِ وٽن نشانيءَ | ساري | گھرائي، سڀني زالن مڙسن گڏ ويھي تصوير ڪڍائي. اھا |
| 21053 | DYNT.utf | ڪڇ ۾ وڏو گھاٽو شھر آھي. اھو ڪڇ جئ راءَ | ساري | ڀڄ جو شھر |
| 21054 | DYNT.utf | ۾ نہ آھن. | ساز | کي خبر ھئي تہ سرائيءَ سان سندس عزيز بہ او تريقدر |
| 21055 | DYNT.utf | جي سک لاءِ اھي ھزار ۽ لک ڪنھين ڪم جا ڪين | سازيءَ | زينت - دائي، دنيا |
| 21056 | DYNT.utf | اندر ويئي، وري ٿوريءَ ويرم کان پوءِ تڪري | ساکولي | ڪري، پاسي واري ڪوٺي، جنھن کي ڏينھن جو ڪلف آيل ھو، |
| 21057 | DYNT.utf | بسال اوڏي ويندا ھئا. پويون حج ڪري رھيا | سال | اتان مڪو ۽ مدينو سڻاوا ھئا، ۽ اڪثر سلطان جا امير |
| 21058 | DYNT.utf | بسال بھتر ٿيندو ويو. جن اشراف مسلمان خاندان | سال | انھيءَ طرح مڪتب |
| 21059 | DYNT.utf | ۾ اھا ايران ۽ روس واري لڙائي ٿي ھئي، جنھن | سال | تنھن جي ڀيٽڻ کان پوءِ ھن کي خبر پئجي سگھي تہ ڪھڙي |
| 21060 | DYNT.utf | ۽ صلح سان پئي ھليو، ۽ ھر طرح جو سڌارو ملڪ | سالت | جو انھيءَ ڪري ڪيترا ڏينھن حڪومت جو سارو ڪارخانو |
| 21061 | DYNT.utf | طبع جو ھو ۽ ھن جا خيال پيءُ جي خيالن سان | سالم | علي وڏو حيا وارو ھو. اسان چيو آھي تہ ھو تمام چڱي ۽ |
| 21062 | DYNT.utf | ۽ ديندار ماڻھو ھوندو ھو. | سالم | کي چڱي رستي تي آڻي ڇڏيو ھئائين. ھيءُ طبع جو |
| 21063 | DYNT.utf | مجلس ۾ علي رضا گورنر صاحب ۽ ٻين وڏن وڏن | سالياني | ڪن ورھين کان پوءِ تہ مڪتب جو اھڙو زور ھو، جو |
| 21064 | DYNT.utf | جو علي رضا بغداد ۾ رھيو، تنھنڪري سندس پٽ | سال، | اھو ھڪڙو |
| 21065 | DYNT.utf | آڻڻو ھو، تنھن جو سمجھايو ۽ پئسا ڏيئي ھن | سامان | زينت انھيءَ مھل قرآن ٺپي، بختاور کي سڏي جيڪو |
| 21066 | DYNT.utf | اتي پيل ھو تنھن جو ملھ ٻڌائڻ ۽ ھن کي آئيندي | سامان | پنھنجي وڏائيءَ ۽ حڪم جون ڳالھيون ڪرڻ لڳو، ۽ جيڪي |
| 21067 | DYNT.utf | بہ ڏاڍي پوشيد گائيءَ سان رکيل ھو. انھيءَ | سامان | لکڻ پڙھڻ جو سامان گھڻوئي اتي پيل ھو ۽ جاءِ جو ٻيو |
| 21068 | DYNT.utf | جو سماءُ ڪرڻ آيا. | سامان | ڪي پنھنجن سنگتين ۽ عزيزن کي وٺڻ آيا، ڪي پنھنجي |
| 21069 | DYNT.utf | چڱي ڊول سان جاءِ ۾ رکيو ھو، سو ڏسي تعريف | سامان | جي ڪوٺيءَ ۾ بيٺي ۽ جيڪي گل ۽ تصويرون، ڪتاب ۽ ٻيو |
| 21070 | DYNT.utf | سڀ تنھنجي لاءِ تيار ڪرايو اٿم، تون ھيءُ | سامان | ``پياري! ھي سيجون سڀ تنھنجي لاءِ وڇارايون اٿم. ھي |
| 21071 | DYNT.utf | گھڻوئي اتي پيل ھو ۽ جاءِ جو ٻيو سامان بہ | سامان | جنھن جي ڳالھ مريم ٿي ڪئي، ڇالاءِ جو لکڻ پڙھڻ جو |
| 21072 | DYNT.utf | مسواڙ تي وٺي جايون ڀري تيار ڪري ڇڏيو ھئائين. | سامان | ھڪڙو-ٻہ بنگلو ٻيو بہ ڀر ۾ ڀاڙي ڪري ڇڏيو ھو ۽ ضروري |
| 21073 | DYNT.utf | وٺي آئي ۽ اچي رڌڻ پچائڻ جو ڪم شروع ڪيائين. | سامان | پاڻ وري ويھي قرآن پڙھڻ لڳي. بختاور ڪلاڪ کن ۾ |
| 21074 | DYNT.utf | ھوندو، جو وجھي ڇڏيو اٿن، وري جڏھن ڪم پوندن، | سامان | ڇاجا آھن، مون بہ تو وانگر ڏٺا. شايد ڪو بادشاھي |
| 21075 | DYNT.utf | ڪرسين، مبزن ۽ بينچن جو وجھارائين ۽ ٻارن | سامان | چڱي ھوادار جاءِ ڀاڙي تي ورتائين، انھيءَ ۾ ضروري |
| 21076 | DYNT.utf | ۾ آئي، تڏھن ھن سان مھاڻن ڳالھايو ۽ حال | سامت | مان ھن گرڙيون ڪيون ۽ منھن ڌوتو. جڏھن بت سُڪس ۽ |
| 21077 | DYNT.utf | ۾ آيو ھو، تڏھن آٿيو، يا ڊپ کان ڇپ ھنيو پيو | سامت | چورن جي وڃڻ کان پوءِ گاڏيءَ وارو بہ آٿيو. الائجي |
| 21078 | DYNT.utf | ٿيا سھي، پر تراريون ۽ بندوقون ساڻ نہ ھين، | سامھان | ماڻھو قيد ڪري وڌائون. ھڪڙو بہ ڪونہ ڀڄي سگھيو. ھو |
| 21079 | DYNT.utf | بيٺي ھئي، تيئن ھن کي وڃي ڀاڪر وڌائين، ۽ | سامھون | پياري!'' ڪندو، ڳوڙھا ڳاڙيندو، جيئن زينت بانو |
| 21080 | DYNT.utf | جاءِ جا در کليا پيا ھئا تن ۾ ھلي ويئي. اندر | سامھون | زينت بانو اندر لنگھي ايوان ۾ آئي، |
| 21081 | DYNT.utf | ھلي وڃ، ڏينھن ڏٺو آھي. شھر کان ٻہ-اڍائي | سامھون | ھن کي سمجھائي ڇڏيائين تہ `` |
| 21082 | DYNT.utf | ٿپو، تنھنڪري ابران جي سرڪار کي ڏاڍي ڪاوڙ | سامھون | ھيءُ جو ھن طرح ٺڳي ڪري ڀڄي ويو ۽ وري وڃي ايران سان |
| 21083 | DYNT.utf | ٿئي. منھنجي مرضي ڪھڙي آھي! جيڪا امان جي | سامھون | تہ اڳي بہ توکي چيو ھو تہ اولاد جو ڇا وس جو مائٽ جي |
| 21084 | DYNT.utf | ٿين، تن ھنن کي ڀڄائي ڪڍيو، ڪن کي ماري وڌائون | سامھون | سرحد تي لُٽ جي لاءِ ڪاھ ڪئي ھئي. اڳيان ترڪي لشڪر |
| 21085 | DYNT.utf | ٿيڻ، کٽڻ ڪمائڻ، مڙسن جي بلي ڪيو ويو آھي، | سامھون | ڪم وکي ٿو. ٻاھر گھمڻ قرڻ، جنگيون ڪرڻ، دشمنن کي |
| 21086 | DYNT.utf | مھرباني ڪندي ھئي. انھن مٿين ٻنھي ڳالھين | سان | وڏي بيبي بہ ھن کي پنھنجي پھاڄ جو ماڻھو ڄاڻي، ھن |
| 21087 | DYNT.utf | آرام ۾ ۽ خدا جي بندگيءَ ۾ اچي پورا ٿين. | سان | ڪر يون، جنھنڪري ٻاقي حياتيءَ جا ڏينھن خير |
| 21088 | DYNT.utf | آگبوٽ تائين بہ آيا. پوءِ سڀ موڪلائي ھليا | سان | رکيائون تہ شل وري بہ موٽي ھتي ايندا. گھڻا تہ ھنن |
| 21089 | DYNT.utf | آگبوٽ جي پاسي واري ڪٽھڙي سان ڳنڍيل ھو ۽ | سان | پاڻي ٿي ڪڍيائين تہ اوچتو اھو تختو، جو لوھ جي ڪڙي |
| 21090 | DYNT.utf | آمد رفت ۽ گفتگو ڪرڻي بئي ۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ | سان | سگھوئي ھن کي سلطان جي اميرن ۽ ٻين عھديدارن |
| 21091 | DYNT.utf | آمدرفت جو رستو گھڻو ڪونہ ھوس. جيڪو واسطو | سان | منڊم ھوندي تہ ھنن |
| 21092 | DYNT.utf | آمدرفت ھوندي ھين. | سان | اوڏي ويندا ھئا، ۽ ڪن جا مائٽ بہ اتي ھوندا ھئا، جن |
| 21093 | DYNT.utf | آندائين، جي انھيءَ مھل ڀاءُ - ڀيڻ ٻنھي | سان | پوياڙيءَ مھل حامد علي بہ آيو؛ ٻہ وڏا ڪتاب پاڻ |
| 21094 | DYNT.utf | آھستون ڳالھيون ڪري، پاسي واري ڪوٺي، جنھن | سان | تہ ڏسي تہ ھڪڙي زال ٻاھران آئي ۽ ھن ڪردن ٻانھيءَ |
| 21095 | DYNT.utf | آھي، پوءِ ڀلي علم ماڻھن جي وچ ۾ ھجي. | سان | جي حفاظت ھيٺ ڪيڏي ايندي ويندي، اھا ڄڻ تہ پردي |
| 21096 | DYNT.utf | آءُٗ سرائيءَ جي گھر وينديس ۽ وجھ ڏسي ڳالھ | سان | جان بيبيءَ چيو تہ ``چڱو ابا، ڏينھن-ٻن ۾ ڪنھن عذر |
| 21097 | DYNT.utf | آٿ ويھہ جر رستو رکڻ. ھو حيدرآباد جي پسگردائيءَ | سان | منھن پنھنجو رستو وٺڻ ۽ رڳو ظاھري پنھنجن عزيزن |
| 21098 | DYNT.utf | آٿ-ويھ ھئي، تن مان ھڪڙي ماڻھوءَ پنھنجي | سان | علي رضا جي ڪن مسلمان خاندان |
| 21099 | DYNT.utf | آٿڻ- ويھن جو ارادو ڪيو ھئائين. ٻيو وري ھن | سان | آندو. ھڪڙو تہ پاڻ چڱو مسلمان ھو ۽ مسلمان قوم |
| 21100 | DYNT.utf | آڏائي ڇڏڻ لاءِ بہ ملڪ جو باروت گھرجي. جڏھن | سان | مھيني کن جو ڪم آھي. اھڙيءَ طرح محلات کي ھڪڙي ڌڪ |
| 21101 | DYNT.utf | آڳبوٽ تي چڙھي روانا ٿيا. ڀاءُ ڏي اڳڀرو | سان | ٽيئي جوڙا پنھنجي نوڪرن نَڙن سميت وڏي ڌوم ڌام |
| 21102 | DYNT.utf | اتي رھڻ ڪري ھي واقف ٿي ويا ھئا، تن سان اٿڻ-ويھڻ | سان | ٻولي ڳالھائڻ توڙي لکڻ-پڙھڻ سکي ۽ جن وڏن ماڻھن |
| 21103 | DYNT.utf | اچي بغداد ۾ وارد ٿيو. | سان | پنھنجي ننڍي پٽ منصور علي ۽ پنھنجي دائي مريم |
| 21104 | DYNT.utf | اچي پھتي؟ خوش چڱي ڀلي تہ آھي؟'' | سان | ۽ ھن کان پڇڻ لڳي تہ ``سائين! مائي صفوران تہ خير |
| 21105 | DYNT.utf | اچي گڏ رھيو. ھو پنھنجي پيءُ-ماءُ کي گھڻن | سان | بمبئيءَ ۾ ھي پريندي پنھنجي پٽ محبوب علي باريسنر |
| 21106 | DYNT.utf | اسان اھا چوري ڪئي ۽ ھو انھيءَ رات اسان | سان | ھن اھڙي بہ ڳالھ ڪئي تہ حامد علي جمعدار جي صلاح |
| 21107 | DYNT.utf | اسان تي ھر طرح مھرباني ڪئي آھي، ۽ اسان | سان | لالڃ تي ھيڏي ھوڏي گھمياسين. خداتعاليٰ پنھنجي فضل |
| 21108 | DYNT.utf | اسان جي راڻيءَ جي گھڻي اڻڻت آھي. تنھنڪري | سان | سلطان کان پوءِ تخت انھيءَ کي ملندو. انھيءَ |
| 21109 | DYNT.utf | اسان جي زندگي مزي جھڙي پيئي ڱذرندي.'' | سان | خدا حياتي ڏئيس-کٽڻ ڪمائڻ جھرو ٿئي، تيسين ھن رستي |
| 21110 | DYNT.utf | اسان رٿ ڪئي آھي تہ بادشاھ کي سندس وڏي راڻيءَ | سان | جي راڻيءَ جي گھڻي اڻڻت آھي. تنھنڪري ھن جي اشاري |
| 21111 | DYNT.utf | استنبول ڇڏي ڪردستان ڏي آيو. | سان | علي رضا ۽ آسانيءَ سان انھن ڪردي نوڪرن جي واھر |
| 21112 | DYNT.utf | اندر ڪوٺيءَ ۾ ھو، ننڍڙو ڇوڪر سندس ھٽ تي | سان | جو ڇُڳو ۽ مُٺ ڪتل جي کڻي اٿي ڀڳي ھئي. ھٽ وارو ڪم |
| 21113 | DYNT.utf | اندر-ٻاھر آرام سان رھڻ لڳا، تڏھن علي رضا | سان | پر ھاڻ جڏھن ھو وري بمبئيءَ ۾ آيا ۽ خدا جي فضل |
| 21114 | DYNT.utf | انگريز سرڪار جي معرفت علي رضا اچي سلطان | سان | ھن کي انھيءَ ڪم جو ھر طرح لائق ڄاتائون؛ سو لکپڙھ |
| 21115 | DYNT.utf | انھن ڪردي نوڪرن جي واھر سان استنبول ڇڏي | سان | وطن ايندا ويندا ھئا؛ تنھنڪري علي رضا ۽ آسانيءَ |
| 21116 | DYNT.utf | انھيءَ بابت صلاح ڪريان، جو ھن جي چالاڪيءَ | سان | پتو نہ پيس. شام جو مناسب ڄاتائين تہ علي رضا بيگ |
| 21117 | DYNT.utf | انھيءَ خرفناڪ واردات جا چرچا ڪيا. | سان | ڪن پئي ساني کاڌي، ڪن پئي اشارن ۽ پرولين ۾ ھڪٻئي |
| 21118 | DYNT.utf | انھيءَ ڪردن ٻانھيءَ کي ڪڍائي، سندس ڌياڻيءَ | سان | علي رضا جي صلاح سان سلطان يڪدم ھڪڙي نہ ٻئي عذر |
| 21119 | DYNT.utf | اوھان ڀلائي ڪئي. ھاڻي جڏھن باڻيھي حق-حلال | سان | ٻارن ٻچن وارا آھيو. گھڻائي ڏينھن مون نڌڻکيءَ |
| 21120 | DYNT.utf | اھا ڳالھ ڪئي، تنھن ڏوراپو ڏنس تہ ``متان | سان | رات جو زينت بانو، چاند بيبيءَ |
| 21121 | DYNT.utf | اھو حال نہ ھو. ھو سوائي ماڻھو ھئا، ھنن جو | سان | فتح خان جي گھر |
| 21122 | DYNT.utf | اھو ذڪر چوريائين ۽ جيڪي چوڻو ھوس سو چڱيءَ | سان | اتي حامد بہ آيو، تنھن کي سڏي ڀر ۾ ويھار يائين؛ ھن |
| 21123 | DYNT.utf | اھو ذڪر ٿي چورين، يا امان ڪو اشارو ڏنو | سان | آسري ڇا لڳبو؟ پر دائي سچ تہ چؤ، تون اڄ پاڻھي مون |
| 21124 | DYNT.utf | اھو ڏينھن گذريو، ۽ رات ٿي چنڊ بہ چڙھي سنئون | سان | وري ننھڻس دلاسا ڏيئي بس ڪرايس. انھيءَ طرح خير |
| 21125 | DYNT.utf | اھي پاڻ اڏامي وبا، ۽ جن انھيءَ ڪم ۾ واھر | سان | ۽ سندس راڻي ۽ پٽ لاءِ جو باروت سنبرايو ھو، تنھن |
| 21126 | DYNT.utf | اھڙا ٺھي ويا، جو ھنن کي ڇڏين ئي نہ. | سان | ھيءُ ھنن وٽ ٻہ- ٽي مھينا رھيا، انھيءَ وچ ۾ ھو ھنن |
| 21127 | DYNT.utf | اھڙو واقعو نہ ٿئي؛ شال ڪنھن جي مٿان اھڙي | سان | اسين ھتي بيان ڏيئي نہ سگھنداسين. شال ڪنھين انسان |
| 21128 | DYNT.utf | اھڙي جاچ ڪئي ويئي. سلطان انھيءَ ھنڌ زيادہ | سان | اھو گھر ڏينھن جو بنديل رھندو ھو، تنھنڪري آسانيءَ |
| 21129 | DYNT.utf | اھڙي دل ٻجھي ويئي، جو ھن کي سڳي ماءُ کان | سان | جي سنڀال ڪرڻ ۾، ڪين ٿي گھٽايائين. ڇوڪرين جي بہ ھن |
| 21130 | DYNT.utf | اھڙي سڌريل ڌيءُ آھي جو ڪنھن وٽ ڪا ٿوري | سان | مرادون ڏسندينءَ. اسان جي زينت خدا جي مھربانيءَ |
| 21131 | DYNT.utf | ايتري خاطر ھوندي ھيس، جو مرڻ مھل بہ زينت | سان | ھئي، ۽ ھو بہ کيس پنھنجي ماءُ ڪري ڄاڻندا ھئا. ھنن |
| 21132 | DYNT.utf | ايتري دل ٿي ويس، جو ڪي ڏينھن تہ ٻيا حرم | سان | ھن |
| 21133 | DYNT.utf | اٽڪيل ھو، تنھنڪري يڪدم ھنن کي ڇڏي وڃڻ مناسب | سان | سانباھو ڪرڻ لڳا. علي رضا جو تہ ھٿ ٻن-چئن صاحبلوڪن |
| 21134 | DYNT.utf | اٿليو پٿليو ھو ۽ ٻيو وري ڪيترن صاحبلوڪن | سان | ٿيو ھو. علي رضا ھلندڙ زماني جي وڏن وڏن ماڻھن |
| 21135 | DYNT.utf | اٿڻ ويھڻ ۾ اعتراض ڪونہ آڻينديون آھن، پر | سان | پاڻ کان وڌيڪ نہ تہ بہ پاڻ جھڙو سمجھنديون آھن، ھنن |
| 21136 | DYNT.utf | اٿڻ-ويھڻ لڳا. | سان | وڏن ماڻھن سان اتي رھڻ ڪري ھي واقف ٿي ويا ھئا، تن |
| 21137 | DYNT.utf | اڳتي ھليو ويو. | سان | نڪتو ۽ جھڙي جلديءَ سان ھليو پئي آيو، اھڙي جلديءَ |
| 21138 | DYNT.utf | اڳئي ھائو کئي ھوندي، تہ پوءِ ڪيئن ڳالھ | سان | ڏنو تہ ``ابا، سو تہ چڱو، پر جي ھنن سيٺ جھڙي مڙس |
| 21139 | DYNT.utf | اڳي وانگي رس رھائيندا آيا. | سان | جاءِ ڪيائون، جتي ھو پنھنجي ڌيءُ ۽ سندس گھر واري |
| 21140 | DYNT.utf | اڳي ھئي، تنھن کان ھاڻ وڌيڪ ٿي ويئي. علي | سان | گھر جي ڀاتين جي، خاص ڪري علي رضا جي زينت بانوءَ |
| 21141 | DYNT.utf | باغن ۾ وڃي پيالا پاڻي ڪندو ھو. نيٺ ٿورو | سان | ڏينھن آيو تہ اسڪول کان رھي پوندو ھو؛ ۽ سنگتين |
| 21142 | DYNT.utf | باھ اھا ناڙي ڏيئي، ڊوڙي وڃي اندر باروت | سان | جي ناڙي اوطاق تائين آڻي ڇڏين، جو انھيءَ کي دکائڻ |
| 21143 | DYNT.utf | بہ اوچتو اھا جُٺ ٿني، تنھنڪري جي منھنجي | سان | آھي؛ سو متان ٻين اميرن جي حسد ڪري يا ٻيءَ طرح مون |
| 21144 | DYNT.utf | بہ اھڙي دوستي رکيو آيو، جو آھي بہ مٿانئس | سان | خليق اھڙو جو جن ٻين اميرن کان چڙھي مٿي آيو ھو، تن |
| 21145 | DYNT.utf | بہ دوستي پڪي ۽ قائم ٿيندي. | سان | انھيءَ حڪومت کي بہ فائدو ٿيندو ۽ انگريز سرڪال |
| 21146 | DYNT.utf | بہ صلاح ڪيائين. ھنن بہ ڄاتو تہ انھيءَ ڪم | سان | تڏھن اھڙي مائٽي ڪرڻ ۾ حرڪت ناھي. ماءُ سان ۽ زال |
| 21147 | DYNT.utf | بہ معرفت ٿيس. جتان ساڳيءَ طرح ھن کي پيدائش | سان | صاحب جي معرفت ٻين ٻن-ٽن صاحبلوڪن |
| 21148 | DYNT.utf | بہ واقف ٿيون، سو ڪڏھن ڪڏھن وري انھن سان | سان | ھي پاسي وارين ٻن-ٽن زالن |
| 21149 | DYNT.utf | بہ ھنن جو اھڙوئي رستو ھو. ٻيو وري فتح خان | سان | سرائي فتح خان جي گھر |
| 21150 | DYNT.utf | بہ ٺھي ويئي آھين. تون غريب اشراف ڏسجين | سان | تنھنجي ھٿن ۾ آھي. تون ھن کي ماءُ وانگي آھين ۽ اسان |
| 21151 | DYNT.utf | بہ ٺھي ويئي، سندن گھر-ڀاتي ٿي ويئي. | سان | انھيءَ کان گھٽ ھتي بہ نٿي مليس. ڏينھَن پئي ھنن |
| 21152 | DYNT.utf | بيحجاب ڳالھائيندا ھئا. ھتي اڪثر رواج آھي | سان | ھئا. انھيءَ بحث مان ھيءُ بہ فائدو ھو، جو ھڪٻئي |
| 21153 | DYNT.utf | پاڻ وقت بوقت شادي مراديءَ ۾ آٿ ويھ ڪندو | سان | نواز خان جو رستو ھوندو ھو، سو ھو وٺيو آيو، ۽ ھنن |
| 21154 | DYNT.utf | پر ڊپ کان سواءِ جواب ڏنس تہ ``سائين؛ خير | سان | زينت بانوءَ حجاب |
| 21155 | DYNT.utf | پرڻيو ھو، سا بہ ھو پاڻ سان وٺي آيو ھو. ھيءُ | سان | پر ھو ڇڙھو ڪين ھو، ھو ولايت ۾ ھڪڙي منڊم |
| 21156 | DYNT.utf | پلؤ اٽڪي، جو ساري ڄمار انھيءَ سان رھڻو | سان | مگر دائي، تون دعا ڪر تہ ڪنھن سچي پچي لائق ماڻھوءَ |
| 21157 | DYNT.utf | پليو ھو، تنھڪري ھوءَ ڏاڍي نازڪ بدن ھوندي | سان | صورت بہ گھٽ ڪانہ ھئي. پردي واري گھر جو ٻار ھو ۽ سک |
| 21158 | DYNT.utf | پلڪ گذري ديئي، مھمان خوش ٿي ويا. مائي جان | سان | زينت ورندي ڏلي تہ ``ڪھڙو سماءُ! خير |
| 21159 | DYNT.utf | پنھنجو سڄو حال ويھي ونڊيو. پھريائين تہ | سان | آھي، مگر تنھنجي ڌيءَ بہ ڪوڙ نٿي چوي. ويچاريءَ مون |
| 21160 | DYNT.utf | پنھنجو ڪري ڇڏيو ھئائيڻ. | سان | سوڪلندو ھو. نہ رڳو ايترو، پر بختاور کي بہ ڏبڻ وٺڻ |
| 21161 | DYNT.utf | پنھنجي پنھنجي جاءِ تي رکيل ھوندي ھئي، | سان | بہ اچي رھندو ھو، تنھن ۾ شيءِ شڪل اھڙيءَ تجويز |
| 21162 | DYNT.utf | پنھنجي منھن ھلڻ لڳي ۽ مڙس جو ھئڻ يا نہ ھئڻ | سان | خفي ٿي. ھن جي نافرماني ڪرڻ لڳي؛ پنھنجي مرضيءَ |
| 21163 | DYNT.utf | پنھنجي وڏي پٽ سوڌ، جو سورھن ورھين جي ڄمار | سان | تہ ڀڄي وڃي ھن سان شامل ٿيان، سو ھاڻي ڪنھن حيلي |
| 21164 | DYNT.utf | پنھنجي ڪم کي لڳو، جھڙو پنھنجي وطن ۾. | سان | ڏنائينس. تنھن کان پوءِ محبوب علي اھرڙي آرام |
| 21165 | DYNT.utf | پنھنجيون ٻاھون ڊگھيون ڪري چيس تہ ``منھنجي | سان | فوجدار محبت |
| 21166 | DYNT.utf | پورو ٿيو، تڏھن سلطان ھڪڙي خاص دربار گڏ | سان | جڏھن اھو وڏو واقعو خير |
| 21167 | DYNT.utf | پورھيت بيھنديس.'' | سان | اھڙي ڳالھ آھي ۽ گھر سکرن جو آھي، تہ آءُٗ خوشيءَ |
| 21168 | DYNT.utf | پھچڻ جي خبر لکي ھئائين؛ ۽ ٻيو منجھس درياھ | سان | جنھن کي اوڏانھن اکيون ھيون. انھيءَ ۾ خيرسلامتيءَ |
| 21169 | DYNT.utf | پئجي سگھندي، ۽ اھڙي خبر اسان کي اڳيئي آھي | سان | تڏھن وڃي سنئون ٿي سمھي رھ. ٻي خبو چار سڀڪا پڇڻ |
| 21170 | DYNT.utf | پئي کاڌا. پٽ ڄمڻ ڪري زينت توڙي فضل محمد | سان | جدا ٿيڻ مھل ھن کي پيٽ ھو. ويچاريءَ ھيترا ڌڪا پيٽ |
| 21171 | DYNT.utf | پئي ھليو، ۽ ھر طرح جو سڌارو ملڪ ۾ پئي ٿيو. | سان | ڪري ڪيترا ڏينھن حڪومت جو سارو ڪارخانو سالت ۽ صلح |
| 21172 | DYNT.utf | پيو گذاريندو ھو، جي ڪو جھڙالو ڏينھن آيو | سان | تي غير حاضر رھي، پنھنجي منھن يا پنھنجن سنگتين |
| 21173 | DYNT.utf | پيو ڪندو ھو. | سان | بہ مناسب سوداگري ڪري، ھو پنھنجو گذران عزت آبروءُ |
| 21174 | DYNT.utf | پٽ پالينديزن آھن، انھيءَ لاءِ تہ ھنن جون | سان | جي- ھيڏوسارو اچي ٿيو آھي، جھان جون مائون ڏکن |
| 21175 | DYNT.utf | پڄاڻي ٿي. | سان | طرح انھن نيڪ، ديندار ۽ ايماندار مائھن جي خير |
| 21176 | DYNT.utf | تماشا ۽ ناچ ڪنديون؟ | سان | ڀلي ٻاھر وتن گھمنديون ڦرنديون، ۽ ڌارين ماڻھن |
| 21177 | DYNT.utf | تمام گھڻيون جٺيون ڪيون آھن، جنھنڪري ھو | سان | جڏھن آخر ھن کي خبر پيئي تہ محبوب علي ھنن |
| 21178 | DYNT.utf | توڙي پنھنجي قوم وارن سان ھنن جو گذران اھڙو | سان | گذاريندا ۽ گھر چڱو ھلائيندا، مگر ٻين مائٽن مٽن |
| 21179 | DYNT.utf | توڙي ٻين عزيزن سان وري پر چاءُ ڪرڻ ۽ ميلاپ | سان | ٿيو، جو ھن کي پيءُ - ماءُ کان معافي گھرڻ ۽ انھن |
| 21180 | DYNT.utf | تہ رستو گھڻو ڪري بند ٿي ويو ھئن، جيئن اسان | سان | رضا جن سان ۽ ڪن ٿورن بين ماڻھن سان؛ مائٽن ۽ عزيزن |
| 21181 | DYNT.utf | تہ ڳالھ ڪر؛ ھي ڪھڙو رنگ؟ آھي تہ بيشڪ زينت؛ | سان | جا ڀاڪر پائي ماڻ لڳيس ۽ چوڻ لڳي تہ ``ابا، مون |
| 21182 | DYNT.utf | تھڙو بين خدمتگارن سان، حد کان وڏيڪ ميلاپ | سان | ھو تہ اندر وڃي سڀني زالن سان، جھڙو سلطان جي بيبين |
| 21183 | DYNT.utf | تڪرار ھلائجي. ادب تہ بجاءِ خود، پر ڪڏھن | سان | ائين ٿي سمجھيو، جيئن ئہ ڪنھن ڌارين ۽ نيچ ماڻھوءَ |
| 21184 | DYNT.utf | تڪرار ڪرڻ لڳا، اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳا. | سان | انھيءَ ڪري ٻنھي جي وچ ۾ ناسازي پيدا ٿي، ھڪٻئي |
| 21185 | DYNT.utf | تڪليف کان سواءِ ھليا ايندؤ. آگبوٽ پھچڻ | سان | پھچي سگھندؤ. سمنڊ بہ ماٺو آھي، خدا ڪندو تہ خير |
| 21186 | DYNT.utf | جان بيبيءَ جا مس پس پئي ڪئي، تنھن مان ٿورو | سان | خيال ۽ ويچار کان سواءِ لہ ھو، اڳئين ڏينھن ماڻس |
| 21187 | DYNT.utf | جان بيبيءَ وارو ذڪر ڪڍيو ۽ چيائينس تہ ``مون | سان | سمھي پيا، تڏھن شھربانوءَ پنھنجي صلاحڪار بختاور |
| 21188 | DYNT.utf | جاءِ ۾ رکيو ھو، سو ڏسي تعريف ڪرڻ لڳي، ۽ | سان | ۽ جيڪي گل ۽ تصويرون، ڪتاب ۽ ٻيو سامان چڱي ڊول |
| 21189 | DYNT.utf | جلدي وڃي ماڻ جي ڪري خوشي ٿي. گھر جي ڀاتين | سان | بانوءَ کي مڙس جي نہ اچڻ کان ارمان ٿيو، مگر ھن |
| 21190 | DYNT.utf | جنگ ڪندي مارجي ويو. | سان | بہ سندس حياتي اچي پوري ٿي ھئي، سو پٽ سوڌو دشمن |
| 21191 | DYNT.utf | جو آءُٗ ھيتري مھرباني ڪريان ٿو ۽ ھيتري | سان | آھي ۽ ٻنھي حڪومتن جو چڱيءَ طرح واقفڪار آھي؛ تنھن |
| 21192 | DYNT.utf | جيڪو واسطو آھي، تنھن جي بيان ڪرڻ کان اڳي | سان | ماڻھو ھوندو ھو. ھن مغل جي گھر جو اسان جي ڳالھ |
| 21193 | DYNT.utf | جيڪو ڪم ڪار ٿيندو ھو، تنھن جو آڪلاءُ ھو | سان | ڪم گھڻو ڪري انگريزيءَ ۾ ھلندڙ ھو ۽ سلطان جي سرڪار |
| 21194 | DYNT.utf | جيڪي عقوبتون ڪيون ھئائين، سي ھينئر ھن | سان | جي ھينئر ھن کي خبر پوڻ لڳي. منڊم ھوندي پيءُ - ماءُ |
| 21195 | DYNT.utf | جيڪڏھن ھو ڪو ٿورو گھئو واپار يا ٻيو ڌنڌو | سان | پر تڏھن بہ اڃا ھن وٽ پنھنجي ايتري بچت ھئي، جنھن |
| 21196 | DYNT.utf | چرچو ڪري چوندي ھئي تہ ``مائي، متان ڪا تو | سان | اھڙا آھن، جھڙا علي رضا جا ننڍي ھوندي ھئا.'' ۽ ھن |
| 21197 | DYNT.utf | چورين ٿي، تڏھن آءُٗ بہ توکي بي حجاب ٿي | سان | اڄ تون بيحيا ٿي بيٺي آھين، ۽ اھڙي ڳالھ سڌي مون |
| 21198 | DYNT.utf | چيس تہ آءُٗ جيڪر اھڙي مھربان ڌڻيءَ کي ڇڏي | سان | ھئي، تنھن ھن کي گھڻو زور لاتو تہ نہ وڃ. پر ھن ادب |
| 21199 | DYNT.utf | چيس تہ ``ڀلي آئينءَ، خوش چڱي ڀلي آھين؟'' | سان | ڀانيو، نہ صفوران جو مڙس فضل محمد ھوندو. ھن ايندي |
| 21200 | DYNT.utf | چڱيءَ طرح واقف ھو ۽ اھي ٻانھون لکي پڙھي | سان | ھو ۽ ڪي وري انھيءَ کان ھو، جو ھو انھن ماڻھن |
| 21201 | DYNT.utf | حد کان وڌيڪ پيار ٿين. اڪثر جيڪي شاديون | سان | محبت کان پوءِ چا سندن شادي ٿي ھئي، تنھنڪري ھڪٻئي |
| 21202 | DYNT.utf | حسُجت دليل ڪرڻ لڳي. اگرچہ منھنجو خيال بہ | سان | ٿي، پر جڏھن تنھنجي چئي تي مون زور رکيس، تڏھن مون |
| 21203 | DYNT.utf | حياتيءَ جا ڏينھن گذاريان. جي قسمت ۾ اڃا | سان | اھڙيءَ امن واري جاءِ تي پھچاءِ، جتي عزت ۽ آبروءَ |
| 21204 | DYNT.utf | حياتيءَ جون ٻہ - ٽي گھڙيون گذاري تہ سگھبيون. | سان | امير جو پٽ نہ ھوندو تہ بہ عيب ڪونھي. اھڙي ماڻھوءَ |
| 21205 | DYNT.utf | خاطر ٿئيس يا نہ. ٻيو تہ ساڳئي گھر ۾ ۽ پھاڄ | سان | بہ ٿيس تہ ``جڏھن ٻي زال پرڻيو آھي، تڏھن الائجي مون |
| 21206 | DYNT.utf | خبر چار لکندس، پوءِ تون بہ برابر لکندي | سان | علي رضا چيو تہ ``وڃڻ |
| 21207 | DYNT.utf | خدا شال ڪنھن جو پلؤ نہ اٽڪائي، ڏاڍا لُچا | سان | ڦول گلي اڃا پري ھئي، پر بمبئيءَ جي گاڏيءَ وارن |
| 21208 | DYNT.utf | خلوت ڪيائين، ھن کي سڄو حال ڏنائين ۽ چيائين | سان | اچي مڙس کي ٻڌايائين. علي رضا ڏاڍو خوش ٿيو. سلطان |
| 21209 | DYNT.utf | خوش رھندو ھو. | سان | ھڪڙي مھاڻي وٺي آڻي ويھاريائين، رات ڏينھن انھيءَ |
| 21210 | DYNT.utf | خوشيءَ جي خبر آندي اٿس جو توکي انھيءَ پاسي | سان | ``مائي! اسان جو سرائي اسان سڀني جو دعاگو آھي، خير |
| 21211 | DYNT.utf | خيال ۾ اچي سگھندي: چار ڏينھن اڳي ھن پنھنجي | سان | ٿي گذري ھوندي، سا لکي نٿي سگھجي، البت آسانيءَ |
| 21212 | DYNT.utf | خير ڪونھي. | سان | زال نہ ڏٺائين، سو ھن کي پڪ ٿي تہ منھنجي زال |
| 21213 | DYNT.utf | خيراتي طرح ڀلايون ڪيائين. | سان | ھي نرم طبع جو ۽ رحمدل ھو، تنھنڪري ڪيترن ئي غرببن |
| 21214 | DYNT.utf | دشمني آھي ۽ ٻيو تہ تھخاني واري ڪوٺيءَ | سان | ٿيو ھو تہ فتنہ خانم ڪردڻ جي سلطان جي وڏي بيبيءَ |
| 21215 | DYNT.utf | دل گھڻي ھئي ۽ ولايت ۾ رھڻ ڪري سڀ طرح جا | سان | ھن اھي ڳالھيون پٽ کي ڏيکاريون، پر پٽس جي ھن منڊم |
| 21216 | DYNT.utf | دوستي رکڻ سولي ڳالھ ٿيندي. پوءِ اگرچہ انھيءَ | سان | حاصل ڪرڻ لاءِ مون کي اوھان جا دشمن ھٿ ڪرڻ ۽ انھن |
| 21217 | DYNT.utf | دوستي ڳنڍڻ لڳو. جيڪي مسلمان سکر ماڻھو پڻس | سان | ھوس، سو پنھنجي ڌنڌي جي ڪري. پر ھاڻ زور ڪري انھن |
| 21218 | DYNT.utf | دوستيءَ جو رستو رکيو ھو ۽ ٻيو وري پاڻ مسلمان | سان | ۾ نبيرو نٿي ٿيو. علي رضا، جنھن سلطان جي ڪامورن |
| 21219 | DYNT.utf | ذڪر بہ ڪڍيو ھئائين، جنھن تي ھن چرچو ڪري | سان | ھئي ۽ ٻہ-ٽي ڀيرا انھيءَ بابت پنھنجي نئين زال |
| 21220 | DYNT.utf | راتوڪي زال جي اچڻ جو ڪوبہ ذڪر نہ چوريائين، | سان | بڌڻ شرط زينت بانوءَ کي زيادہ شڪ پيو. انھي ٻانھيءَ |
| 21221 | DYNT.utf | راضي نہ ٿي ٿئي، تڏھن دڙڪو ڏيئي چيائينس | سان | رستو بند ڏٺائين. جڏھن فوجدار ڏٺو تہ ھيءَ خوشيءَ |
| 21222 | DYNT.utf | رس رھايو ھو. جيڪي ھن جا ڳجھا حاسد ھئا، سي | سان | امير امراءِ ھن جي وڃڻ ڪري ناراض ھئا، جو ھن سڀني |
| 21223 | DYNT.utf | رستو جاري ڪيو آھي. جڏھن سج لھي انڌيرو ٿيندو | سان | کوٽي اسان انھيءَ محلات جي تھخاني تائين سرنگھن |
| 21224 | DYNT.utf | رستو ھو. انھيءَ طرح سندس زال صفوران جو | سان | اسان مٿي چيو آھي تہ فضل محمد جو شھر ۾ سکرن سکرن |
| 21225 | DYNT.utf | رستو ھوس. جيتوڻيڪ شاديءَ جوان اجايون رسمون | سان | ڪرڻ؛ جو وڏي شھر ۾ ھو، ٻئسي وارو ھو ۽ وڏن وڏن ماڻھن |
| 21226 | DYNT.utf | رستو ھو، سي خوش ٿيا ۽ ھنن وٽ آيا، ۽ سلطان | سان | بيبيءَ جي اچڻ جو ٻڌي، سڀئي سکر ماڻھو جن جو ھنن |
| 21227 | DYNT.utf | رستو ٿي ويو ھوس. ھو چڱو ماڻھو ھو؛ بمبئيءَ | سان | ھڪڙي دکني ماڻھوءَ شيخ شھابالدين نالي |
| 21228 | DYNT.utf | رکندا ھئا، تنھن جي ڪا نشاني بہ ھن کي ڏسڻ | سان | ھنن کان ھينئر گوشو ڪرڻ لڳا. جيڪا گستاخي ھو اڳي ھن |
| 21229 | DYNT.utf | رکي ھئي. ھڪ-ٻن جاين تي ڪي تراريون بندوقون | سان | ھئا، ٻہ-ٽي کٽون ٺھيون پيون ھيون. سڀ شيءِ چڱي ڊول |
| 21230 | DYNT.utf | رکيل ھو. انھيءَ وقت کان وٺي، منھنجي دل | سان | پيل ھو ۽ جاءِ جو ٻيو سامان بہ ڏاڍي پوشيد گائيءَ |
| 21231 | DYNT.utf | رنو. ٿوري دير کان پوءِ ماٺ ڪيائون، ويھي | سان | کي ڀاڪر پائي گڏيا. ھنن بہ ڪوڙ ڪري منھن ھيٺ ڪري ھنن |
| 21232 | DYNT.utf | روانا ٿيون؛ اسين وڃون استنبول ۽ منصورعلي | سان | ضروري ڄاتو. تنھنڪري ٺھواءُ ڪيائين تہ سڀ گڏ بغداد |
| 21233 | DYNT.utf | رھڻ لڳا. جھڙي ننڍي ھوندي کان خواھش ھين | سان | نئينءَ جاءِ تي علي رضا ۽ زينت بانو ڏاڍي آرام |
| 21234 | DYNT.utf | رھڻ لڳا، تڏھن علي رضا کي وري پنھنجو اصدوڪو | سان | وري بمبئيءَ ۾ آيا ۽ خدا جي فضل سان اندر-ٻاھر آرام |
| 21235 | DYNT.utf | رھڻ لڳو. | سان | بندوبست ڪري منصور علي تمام چڱي آبروءَ ۽ آسائش |
| 21236 | DYNT.utf | رھڻو ٿيندو. ھونءَ تہ مون کي حيا ٿو ٿئي، | سان | لائق ماڻھوءَ سان پلؤ اٽڪي، جو ساري ڄمار انھيءَ |
| 21237 | DYNT.utf | رھيو ھو، تنھنڪري ھاڻ ڇڙو رھڻ تي دل نٿي | سان | جي لڇڻن جي چڱي خبر ھيس. ھيترا ڏينھن پاڻ ٻارن ٻچن |
| 21238 | DYNT.utf | زبردستي ڪندو، تنھن کان جند ڇڏائڻ جو ڪو | سان | آھي، سا ويندي ڪين. سو رات جو ضرور ڪارمنھون مون |
| 21239 | DYNT.utf | زمين جي ھيٺان کوٽي کوٽي اسان انھيءَ محلات | سان | ڀت جي ويجھو ٻاھران ڪردن جي اوطاق آھي، انھيءَ |
| 21240 | DYNT.utf | زينت بانوءَ جو ھاڻي اچي گذر ٿيو. | سان | ويئي ھئي، سو اڇا انھيءَ جي سوءَ ۾ ھو. انھن ڀاتين |
| 21241 | DYNT.utf | زينت بہ وڃي گڏي. سندس ڪپڙا لھرائي قيدين | سان | ڌار ھو. ھتي اڳئي پنج-ڇھ قيدياڻيون پيون ھيون، تن |
| 21242 | DYNT.utf | سامھون ٿپو، تنھنڪري ابران جي سرڪار کي | سان | ھيءُ جو ھن طرح ٺڳي ڪري ڀڄي ويو ۽ وري وڃي ايران |
| 21243 | DYNT.utf | سسي ڦس ڪري ھلي ويئي. | سان | وري ٿوريءَ ويرم کان پوءِ تڪري آئي ۽ وري بہ ھن |
| 21244 | DYNT.utf | سفرن ۾ ھنن جي سنگت ھئي، وڏو مائٽ ھئي، گھر | سان | توڙي زينت بانو ۽ مريم کي ڏاڍو ڏک ٿيو. ڀلا انھيءَ |
| 21245 | DYNT.utf | سگھوئي اھڙوٺاھ کڻي ڪيو، جنھنڪري ريزيڊنٽ | سان | پاڻ مسلمان ۽ قابل ۽ تجويز وارو ماڻھو ھو، تنھن ھنن |
| 21246 | DYNT.utf | سگھوئي ملنداسين. زينت! تون اڃا گھڻن سان | سان | تہ ``بس پياري، قسمت ائين آھي، خدا ڪندو، تہ وري خير |
| 21247 | DYNT.utf | سلطان جي گھڻي دل آھي ۽ منجھانئس ھڪڙو پٽ | سان | جا آھيون، اسان مان گھڻا تہ ھن جا عزيز آھن. راڻيءَ |
| 21248 | DYNT.utf | سلطان يڪدم ھڪڙي نہ ٻئي عذر سان انھيءَ ڪردن | سان | علي رضا جي صلاح |
| 21249 | DYNT.utf | سنبريو. | سان | جي خاطرداري ۽ تلافي ڪريان، سو ھو بہ پنھنجي زال |
| 21250 | DYNT.utf | سندس پلؤ ٿو ٻڌجي. انھيءَ جي جڏھن اڃا خبرئي | سان | سون روپي جو تہ ڪونھي، انھيءَ ماڻھوءَ جو آھي جنھن |
| 21251 | DYNT.utf | سندس چئي ۾ اچي سگھن ٿيون. بيبي حوا جو حال | سان | حرڪت ڪانھي. ھو تہ زالن جو ڪوڏيو آھي، جي آسانيءَ |
| 21252 | DYNT.utf | سندس عزيز بہ او تريقدر ساز ۾ نہ آھن. | سان | سولي ٿي. خاص ڪري جڏھن سڀني کي خبر ھئي تہ سرائيءَ |
| 21253 | DYNT.utf | سندس ماءُ ھنن وٽ آئي ھئي، تنھن کي اھائي | سان | سان شادي ڪرڻ جو شوق ٿي بيٺو ھو، جنھن جي صلاح |
| 21254 | DYNT.utf | سندن مائرن جي محبت گھڻي ھئي ۽ جھڙي ھي ھنن | سان | آھي ۽ مڙسن جي ڪابہ ڳالھ ڪانہ ھلندي آھي، پر ٻنھي |
| 21255 | DYNT.utf | سنڌ ۾ ويھي ويو ۽ پوئيوارن سان واسطو ڪونہ | سان | ڄمڻ جي جاءِ ڏسان، اگرچہ پڪ ھيس تہ سندس پيءُ سانگي |
| 21256 | DYNT.utf | سڀ صالح ٿيا آھن ۽ پنھنجي منھن ڪم کي لڳي | سان | کي ھاڻ ھر طرح خاطري ٿي. ھن ڏٺو تہ خدا جي مھربانيءَ |
| 21257 | DYNT.utf | سڀني کي آڻي پنھنجي رستي تي بيھارينداسين. | سان | ھيون؛ تنھنڪري ھنن ڄاتو تہ اسين ڪي لٺ سان، ڪي چٺ |
| 21258 | DYNT.utf | سڌارو ڪرڻ لڳي. زال جي تابعداريءَ مان ڪھڙي | سان | زال کي تعلبم ڏيڻ لڳو، جا ھن جي سعيي |
| 21259 | DYNT.utf | شادي ڪرڻ جو ارادو ٿي ڪيم، تڏھن پيءُ بہ | سان | ھينئر ھن کي ياد آيو تہ جڏھن ولايت ۾ ھوس ۽ منڊم |
| 21260 | DYNT.utf | شادي ڪرڻ جو شوق ٿي بيٺو ھو، جنھن جي صلاح | سان | جي ذڪر چُرئي کان ٻوءِ سرائي نتح خان جي نبائيءَ |
| 21261 | DYNT.utf | شادي ڪرڻ شايد ھن جي لاءِ مشڪل نہ ھو. | سان | اينديون ھيون ۽ ٻي ڪا جوان منڊم ھٿ ڪري انھيءَ |
| 21262 | DYNT.utf | شادي ڪرڻ ڪري زال مڙس پاڻ ۾ بيشڪ خوش گذاريندا | سان | ٻيو وري ھن اڳ ڳڻتي ڪري پوءِ خيال ڪيو تہ منڊم |
| 21263 | DYNT.utf | شادي ڪري اچان، پر ھڪڙيءَ جي ھلت اھڙو ڪڪ | سان | ڪيائين. بعضي دل ۾ آيس تہ وري ولايت وڃي ٻيءَ منڊم |
| 21264 | DYNT.utf | شادي ڪري پنھنجو گھر ٺاھي ويھي رھيو. ميرن | سان | ھو. ھن کي ڪنھن سکر گھر مان ٻانھن ملي ويئي، تنھن |
| 21265 | DYNT.utf | شاديءَ جو بندوبست ڪيو ھئائين. ھوءَ بہ جوان | سان | ھوندي ھيس. انھيءَ کي ڌيءَ عزت بي نالي ھئي، تنھن |
| 21266 | DYNT.utf | شامل ٿيا آھن. باروت جو بہ اوھان اڳيئي ٿورو | سان | يارو! سڀني کي خوشخبري ھجي. پنج-اٺ ڄڻا ٻيا بہ اسان |
| 21267 | DYNT.utf | شامل ٿيان، سو ھاڻي ڪنھن حيلي سان پنھنجي | سان | پيو خيال پچائيندو ھو، تہ وجھ ملي تہ ڀڄي وڃي ھن |
| 21268 | DYNT.utf | شامل ٿيندي ھئي. انھيءَ ڪري ھو ھن جو مانُ | سان | ٻھاري ڏبڻ، ماني پچائڻ، توڙي آن پيھڻ ۽ ڇڙڻ ۾ ھنن |
| 21269 | DYNT.utf | صحبت ڪرڻ جي گھڻي خواھش ڪئي. | سان | جي زال آھي ۽ ڏاڍي ھوشيار آھي، تنھنڪري ھنن پاڻ ھن |
| 21270 | DYNT.utf | صلاح مصلحت ٿي ڪيائين. انھيءَ بندوبست ڪري | سان | جي نسبت ۾ تندرستيءَ سان واسطي رکندڙن ڪمن بابت ھن |
| 21271 | DYNT.utf | صلاح ڪرڻ لاءِ بہ دل نہ چوندي ھيس. سندس صلاحکاريون | سان | کاڌائين تہ ڪيئن ڪريان. ڪنھن ٻاھرئين ماڻھوءَ |
| 21272 | DYNT.utf | صلاح ڪئي. آخر پاڻ ۾ پھي، ھيءُ ٺھراءُ ڪيائون | سان | انھيءَ بابت ھن پنھنجي زال |
| 21273 | DYNT.utf | صلاح ڪيائين تہ ڪي ورھيہ ھلي سنڌ ۾ گذاريون. | سان | حق آھي.'' اھي خيال ڪري ھن جا ھتي پير تپي آيا. زال |
| 21274 | DYNT.utf | صلاح ڪيائين، تنھن کي بہ اھا ڳالھ وڻي. مريم | سان | تنھنڪري علي رضا کي ھن ڏي گھڻو خيال ٿي بيٺو. ماءُ |
| 21275 | DYNT.utf | ظاھر ظھور مون تي رنج ٿي مون کي درٻار مان | سان | ڏسي: عرض ڪرڻ لڳو تہ ``سائين! اوھين سڀاڻي ڪنھن عذر |
| 21276 | DYNT.utf | علي رضا اچي استنبول ۾ پھتو. | سان | انھن مٿين ڀاتين |
| 21277 | DYNT.utf | علي رضا جو گھر اچي چڱو آباد ٿيو ھو. ھنن | سان | منصور علي رکيائون. سو ھينئر خدا جي مھربانيءَ |
| 21278 | DYNT.utf | علي رضا جي معرفت ھئي، تن کي ورھائي ڏنائون. | سان | ۽ جيڪي شھر جاسکر-سکر مسلمان ھئا، جن مان گھڻن |
| 21279 | DYNT.utf | علي نواز خان جو رستو ھوندو ھو، سو ھو وٺيو | سان | قرڻ جي تفرقي کان پوءِ بہ، جن اميرن ۽ وڏن ماڻھنٍ |
| 21280 | DYNT.utf | غير ماڻھوءَ وٽ آيون، تہ پوءِ اکر ئي واتان | سان | ماڻھوءَ جو منھن نہ ڏٺو آھي، سو جيڪڏھن ڪنھن اتفاق |
| 21281 | DYNT.utf | فرحتن ۾ پيا گذاريون ۽ ھو ويچارا غريبيءَ | سان | ھھڙي درجي تي پھچايو ھينئر اسين پنھنجين زالن |
| 21282 | DYNT.utf | قبرون جوڙئي ڇڏيائون ۽ سندن سيرانديءَ کان | سان | صفي ۾ لڳو لڳ پوريائون ۽ سندن وصيت موجب پڪي گچ |
| 21283 | DYNT.utf | قبول ڪئي، پاڻ جيڪا ضروري مدد گھربل ھيس | سان | سلطان اھا ڳالھ ٻڌي خوشي |
| 21284 | DYNT.utf | قبول ڪيو. | سان | ڏيارڻ جو بندوبست پورو رکائين.'' ھن گھڻي خوشيءَ |
| 21285 | DYNT.utf | کانئن توڙي ٻين بيٺلن ماڻھن کان ٻڌي، ڏاڍو | سان | جن ھن زناني اسڪول جي بھتريءَ جو ذڪر پنھنجن ڪنن |
| 21286 | DYNT.utf | کاڌي پيتي جو ٻلو ڪري. ساري شھر ۾ ھن کي ھڪڙو | سان | ڌرمسالا ۾ وڃي ويھان، پر ھڙ ۾ ڪي ڪين ھوس، جنھن |
| 21287 | DYNT.utf | کلندو ڳالھائيندو ھو. ڀلا رت جي ڇڪي ڪٿي | سان | ڪري علي رضا سان ڏاڍي دل ٻجھي وئي، سوگھڻو ڪري ھن |
| 21288 | DYNT.utf | کلي ڳالھائي ڍؤ تہ ڪريان.'' | سان | اچي منھنجي ڀر ۾ ويھ. صبح کان وٺي پئي بوڙي آھين، تو |
| 21289 | DYNT.utf | کڻي شادي ڪيائين. شادي ڪرڻ کان اڳي پيءُ | سان | ويو ھو. آخر جڏھن امتحان پاس ڪيائين، تڏھن يکدم ھن |
| 21290 | DYNT.utf | کنيو ھو. پھرين دل ۾ آيو ھوس تہ ستان بغداد | سان | انھيءَ پٽ کي علي رضا ڄاڻي واڻي پاڻ |
| 21291 | DYNT.utf | کنيو؛ ويجھي ٿاڻي تي وٺي آين، اتي ھن کان | سان | ھن کي توڙي فرياديءَ کي پوليس وارن پاڻ |
| 21292 | DYNT.utf | کير پيارڻ، توڙي ٻي سنڀال ڪرڻ ۾ زينت بانوءَ | سان | ڌيءَ، عزتبيءَ جي ويچاري ڇوري ٿي، تنھن کي ٻاٽليءَ |
| 21293 | DYNT.utf | کيڏڻ لڳا. ھمو کلڻ ۽ ڏانھن اھلرون ڪرڻ لڳو، | سان | ھوس، اھڙو محبوب ھو؛ تنھنڪري ويجھو اچي انھيءَ |
| 21294 | DYNT.utf | گاڏيءَ واري کي ڌڪو سٿي وارو ھنيو، جو گوماٽجي | سان | ھنن ايندي |
| 21295 | DYNT.utf | گذارڻ لڳو، انھيءَ خوشيءَ کان ھن جي دل تہ | سان | ھي پنھنجي آل عيال سوڌو اچي نڪتو، ۽ عزت آبروءَ |
| 21296 | DYNT.utf | گذارڻ. ھو ھن جي پرگھور گھڻي ڪندا ھئا، تنھنڪري | سان | زينت بانوءَ کي لاچار ٿيو ھنن مھاڻن |
| 21297 | DYNT.utf | گذاريا، مگر رکيل پئسو گھڻو جٽاءُ ڪين ڪندو | سان | ۾ جيڪي ڏينھن ھي پنھنجي منھن رھيا، سي ھنن بيشڪ خير |
| 21298 | DYNT.utf | گذران ڪندا اچن ۽ اندر ٻاھر جو خرچ پکو ھميشھ | سان | ھئا تہ ھي الائجي ڪيميا گر آھن ڪينءَ، جو آبروءَ |
| 21299 | DYNT.utf | گذرندي، باقي پوءِ جي خبر ناھي تہ نينگريءَ | سان | اجائي بندوبست ڪري اسان جي مھل في الحال سا خوشيءَ |
| 21300 | DYNT.utf | گفتگو ڪرڻ توڙي حجت ھلائڻ ۾ اھڙي چالاڪي | سان | جي وچ ۾ ويٺي ھوندي، تہ بہ پرواھ ڪانہ ھونديس؛ ھنن |
| 21301 | DYNT.utf | گفتگو ڪندي ھئي. ھن کي انھيءَ ڪم لاءِ اڳيئي | سان | ياد داشت پاڻ وٽ رکي، پوءِ ھڪڙي-ھڪڙي مضمون تي واري |
| 21302 | DYNT.utf | گفتگو ڪيائين ۽ ھنن کي خاطري ڏنائين تہ جنھن | سان | سکرن وٽ علي رضا پاڻ بہ انھيءَ ڪم لاءِ وبو ۽ ھنن |
| 21303 | DYNT.utf | گوشہ نشينيءَ ۾ گذارڻ لڳا. | سان | اھو ساڳيو شغل ھوندو ھو. انھيءَ طرح ھي سانھ ستيءَ |
| 21304 | DYNT.utf | گھر جا ڀاتي اوڀاريون لھواريون ڳالھيون | سان | زينت بانوءَ |
| 21305 | DYNT.utf | گھڻن جي معرفت ھئي، جو وٽن ڪيترائي صاحبلوڪ | سان | ڪيائين تہ بمبئيءَ ۾ ڪا منڊم ھٿ ڪريان. ھتي بہ ھنن |
| 21306 | DYNT.utf | گھڻي خاطر ھئي. تن ڏي علي رضا وقت بوقت پنھنجو | سان | ھن جي پيءُ-ماءُ |
| 21307 | DYNT.utf | گھڻي رھائي ھئائين، انھيءَ طرح ھنن کي بمبئيءَ | سان | بہ انھن وٽ پيو ويندو ھو، جو اڳي واقف ھون ۽ ھنن |
| 21308 | DYNT.utf | گھڻي گستاخي رکڻ بند ڪرڻ لڳو. شايد ڪن دوستن | سان | ۽ ناچن ۾ وڃڻ ۽ ٻين صاحبلوڪن وٽ اوبر سوير وڃڻ ۽ ھنن |
| 21309 | DYNT.utf | گھڻي محبت ھوندي ھيس، ھن جي اولاد کي پنھنجو | سان | پالي وڏو ڪيو ھو، ۽ پرڻايو ھئائينس، تنھنڪري ھن |
| 21310 | DYNT.utf | گھڻي مھرباني ڪرڻ لڳا. | سان | گھر ويران ٿيڻ کان پوءِ پشيمان ٿيا ھئا، ۽ ھاڻ ھنن |
| 21311 | DYNT.utf | گھڻي ھئي، تنھن ھن کي گھڻو زور لاتو تہ نہ | سان | آھي. سلطان جي دل تہ ھن ڏي صاف ھئي ۽ سندس محبت ھن |
| 21312 | DYNT.utf | گھنڊڻي ٻڌڻ سنڀري آھين؟ | سان | تہ سيٺ جو پٽ اڃا گرانٺ جيڏو آھي، سو تون متان آٺ |
| 21313 | DYNT.utf | گھٽايائين ڪين، ۽ سج لھڻ تي انھيءَ فقير | سان | ھو، ۽ وري آزاد ٿيڻ جي بہ خوشي ھيس، تنھن ۾ پنڌ ڪرڻ |
| 21314 | DYNT.utf | گھٽايو ڪين. ٿوري تائين سندن مائون خفي ٿيون | سان | وچ ۾ چٽا ڀيٽي ھلي ۽ ھنن بہ ديني توڙي عقلي حجتن ڏيڻ |
| 21315 | DYNT.utf | گيڻو ملي ٿي آئي، تنھنڪري انھيءَ نسبت ھو | سان | ھن جا خيال ٻيءَ طرح جا ھئا ۽ ھن جي طبع پيءُ جي طبع |
| 21316 | DYNT.utf | گڏ انگريزي ٻولي ڄاڻڻ جو گڻ وڌيڪ ھو، تنھنڪري | سان | زينت بانوءَ کي ھئي، پاڻ ھن ۾ ٻين مسلماني ٻولين |
| 21317 | DYNT.utf | گڏ ايران ڏي ولي آيا. ھي چار ڄڻا اگرچ پرڏيھ | سان | غنيم کي قياس اچي ويو، تنھنڪري ھنن کي ٻين قيدين |
| 21318 | DYNT.utf | گڏ ايرانين سان لڙيو ھو ۽ مارجي ويو ھو. ھو | سان | ھئي، جنھن ۾ سندس ڏاڏو، جو رئيس ھو، سو روس جي لشڪر |
| 21319 | DYNT.utf | گڏ اٿڻو ويھڻو پيو. سگھوئي حقو پيئڻ سکيو | سان | انھن سنگنين جي معرفت ھن کي ٻين لچن |
| 21320 | DYNT.utf | گڏ اڪثر آچر جي ڏينھن شڪار تي پيو ويندو | سان | الھيءَ چوس تي ھي پلٽڻ جي سپاھين سان واقف ٿيو تن |
| 21321 | DYNT.utf | گڏ بتيلي تي چاڙھي آڻي بندر تي لائو. زينت | سان | ھئس ۽ جن کي مندس پارت ڪئي ھئائون، تن ھن کي پاڻ |
| 21322 | DYNT.utf | گڏ پڙھڻو لکڻو ۽ ٻيو اھڙو شغل ڪرڻو ٿيندو | سان | ھن کي ڀيڻس زينت بانوءَ جھڙو ماڻھو ھوندو ھو، جنھن |
| 21323 | DYNT.utf | گڏ جسم جو سڌارو ۽ دل ۽ دماغ جو سڌارو پيدا | سان | دين جو سڌارو، علم جو سڌارو، ھفل جو سڌارو ۽ انھيءَ |
| 21324 | DYNT.utf | گڏ جي پنھنجو ٻار ڪڇ تي کڻي ھلي. | سان | ڇڏيو ھئائين. صبح جو سوير اھا مائي ھٽ تي آئي، تنھن |
| 21325 | DYNT.utf | گڏ خوش پئي گذاريو. ھاڻي پيءُ ۽ ڀاءُ تہ ڀڄي | سان | سگھندي: چار ڏينھن اڳي ھن پنھنجي پيءُ ماءُ ۽ ڀاءُ |
| 21326 | DYNT.utf | گڏ رھڻ جي ڪوڏي ھئي، پر پنھنجي وس نہ ھئي، | سان | جي بہ دل سرڪي. ھوءَ ويچاري تہ ھنن کان وڌ پيءُ-ماءُ |
| 21327 | DYNT.utf | گڏ رھڻ ڏاڍو مشڪل ٿيندو. تنھن کان سواءِ | سان | مون سان خاطر ٿئيس يا نہ. ٻيو تہ ساڳئي گھر ۾ ۽ پھاڄ |
| 21328 | DYNT.utf | گڏ رھو ۽ سندس مڙس بہ انھيءَ ڳالھ تي زور | سان | کي منٿون ڪرڻ لڳي تہ جدا رھڻ جي نہ ڪريو، ھلي مون |
| 21329 | DYNT.utf | گڏ رھي، پڙھي. ھيءُ محبوب عليءَ کان رڳو | سان | موڪليان، با ولابت ڏي روالو ڪريان تہ ڀلي ڀاءُ |
| 21330 | DYNT.utf | گڏ زينت بانوءَ جي تعريف نئين سو ڪيائين | سان | ٿي گذريو ھو سو سارو احوال ڪري ٻڌايائينس ۽ ان |
| 21331 | DYNT.utf | گڏ سبڻ، ڀرڻ ۽ ٻيو انگريزي سئي ۽ ڪُنڍيءَ | سان | تعليم فارسي، ھندستاني ۽ انگريزيءَ ۾ ڏجي؛ انھيءَ |
| 21332 | DYNT.utf | گڏ سندس جاءِ ۾ رکي ھولدي ھئي. تنھن کي ھن | سان | ھو. ھن جي تصوير بہ ڀاڻس وٽ ھئي، جا پاڻس جي ڪتابن |
| 21333 | DYNT.utf | گڏ وري ٿورو ٽڪر آباديءَ جي لاءِ بہ ھنن | سان | جاري ھو ۽ موچارو ننڍو باغ بہ ساڻس لڳل ھو. آنھيءَ |
| 21334 | DYNT.utf | گڏ ويٺي آھين؛ پر حال منھنجا، جو پرڏيھ ۾ | سان | وري خير سان سگھوئي ملنداسين. زينت! تون اڃا گھڻن |
| 21335 | DYNT.utf | گڏ ھلڻ ضرور ھو. پر خير، جيئن قسمت ۾ ھوندو، | سان | کان مون ٻاھر پيو بہ نہ رکيوھو، تڏھن اوھان جو مون |
| 21336 | DYNT.utf | گڏ ھو مقرر وقتن تي عبادت ڪرڻ ۾ مشغول رھندو | سان | جي مطالع ڪرڻ ۽ ٻي لکپڙھ ۾ گذاريندو ھو. انھيءَ |
| 21337 | DYNT.utf | گڏ ڌو وڃي سمنڊ ۾ پيئي. ھن کي اڃا پاڻيءَ | سان | وھيڻو ھو، سو نيٽي پيو ۽ زينت بانو وَٽي سوڌي تختي |
| 21338 | DYNT.utf | گڏ ڏاڍيءَ بھادريءَ سان وڙھيون ھيون. انھن | سان | قيدين ۾ ٻہ-ٽي زالون بہ ھيون، جي مڙسن |
| 21339 | DYNT.utf | گڏ ڳائڻ وڃائڻ جو شوق جاڳيس. ڪافيون ۽ راڳ | سان | اتي وڃڻ مان وري نون نون سنگتين جو واقف ٿيو، انھن |
| 21340 | DYNT.utf | گڏجڻ لڳا ۽ ھڪٻئي کي ڏاڍا پيار جا ڀاڪر پاتائون. | سان | تہ نہ، ساڳي اھا زينت بانو آھي. تڏھن سڀ اٿي انھيءَ |
| 21341 | DYNT.utf | گڏجي پيا، جيئن مائٽ مائٽن سان ملندا آھن. | سان | پوءِ زالين مڙسين علي رضا ۽ زينت بانوءَ |
| 21342 | DYNT.utf | گڏجي ھلو، پوءِ کڻي سگھا وري اچجو'' سو ھوءَ | سان | گھر واري کي بہ ھنن چيو تہ ``اوھين بہ ڪي ڏينھن اسان |
| 21343 | DYNT.utf | گڏجي ھليا. پنھنجي حد تہ لنگھايائونس، پر | سان | جن موڪلايو. راڄ مان گھڻائي ماڻھو رئيس سوڌو ھنن |
| 21344 | DYNT.utf | گڏجي ھوا کائڻ ويندا ھئا. انھيءَ جي سندس | سان | ۽ بعضي تہ ٻيا ڪي صاحبلوڪ ايندا ھئا، جي سندس منڊم |
| 21345 | DYNT.utf | گڏجي، مامو يا حامد ساڻ ڪري، پنھنجي پيءُ | سان | اما کي خوش رکيو اچج، وڏو مائٽ آھي، ڪڏھن ڪڏھن اما |
| 21346 | DYNT.utf | گڏي آھي؛ انھيءَ ڪري ھن شاديءَ ۾ نہ ويٺا. | سان | جي ۽ ٻين ماڻھن جي ڳالھ تي لڳي، مائٽن کي ڇڏي ڌارين |
| 21347 | DYNT.utf | گڏي اندر موڪليندا آھيون، جي اندر تھخاني | سان | ڪپڙا ڍڪائي، سانجھيءَ جي ويل سلطان جي ڪردي ٻانھين |
| 21348 | DYNT.utf | گڏيو ايندو. ٻہ ڏينھن اتان اڳڀرو نڪرندؤ، | سان | ۾ چڙھي روانا ٿيو. مامي ڏي بہ خط لکيو اٿم، سو اوھان |
| 21349 | DYNT.utf | گڏيو وڃان ۽ وڃي ھنن کان گناھ بخشايان ۽ | سان | ڏي ٿو وڃي؛ تڏھن ھن کي بہ دل ۾ آيو، تہ آءُٗ بہ ھن |
| 21350 | DYNT.utf | گڏيو. | سان | نڪتو ۽ پنھنجي سرحدي قوم گڏ ڪري اچي روسي بادشاھ |
| 21351 | DYNT.utf | گڏ، انھيءَ ڳالھ جو بہ ضرور آھي تہ لکڻ پڙھڻ | سان | سا ٻين کي نہ بہ ايندي. مون کي تہ ٻين سڀني ڳالھين |
| 21352 | DYNT.utf | گڏ، ھو ماءُ کي ڀاڪر پائي روئڻ لڳو. ھنن جو | سان | خبر ملڻ کان اڳ ئي، ھنن |
| 21353 | DYNT.utf | لاڳو آھن، تن کي مدنظر رکندا ھئا، پر محبوب | سان | ھئا ۽ ڪيتريون ئي ٻيون ڳالھيون جي مسلمان ھئڻ |
| 21354 | DYNT.utf | لاڳو ڪي مناسب قانون ٺاھي ڇاپايائون ۽ جيڪي | سان | اھا مٿين رٿ ھنن تفصيلوار لکي تيار ڪئي ۽ ان |
| 21355 | DYNT.utf | لکپڙھ پيو ڪندو ھو، ھنن کي وقت بوقت خرچ | سان | محبوب علي باريسٽريءَ جو امتحان پاس ڪيو. ھي پٽن |
| 21356 | DYNT.utf | لينگري وڃي شينھن ڪلھي چڙھي، تہ اسان کي | سان | خيال ھوم، جنھن ۾ موڙھي ويٺي ھين. خدا ڪري تہ خير |
| 21357 | DYNT.utf | لڙيو ھو ۽ مارجي ويو ھو. ھو انھيءَ بابت پڇا | سان | ڏاڏو، جو رئيس ھو، سو روس جي لشڪر سان گڏ ايرانين |
| 21358 | DYNT.utf | لڳ وري ھنن موچارو ننڍو بنگلو جوڙايو. ۽ | سان | باغ |
| 21359 | DYNT.utf | لڳ ھڪڙي ننڍي سھڻي مسيت بہ ٺھرايائون، ۽ | سان | سان لڳ وري ھنن موچارو ننڍو بنگلو جوڙايو. ۽ انھي |
| 21360 | DYNT.utf | مارڻ جي يا ڪا ٻي رٿ پوءِ ڪبي. جي اسان جو | سان | مان پورائي ڪجي. جي فتح ٿي تہ بس، نہ تہ وري ترار |
| 21361 | DYNT.utf | ماستر جو رستو ھو، پوءِ تہ نيٺ پاڻ ۾ مائٽي | سان | پيءُ ھڪ اسُراف دکني آھي، ذات جو شيخ آھي، تنھن |
| 21362 | DYNT.utf | مالڪ جي پٽ اھا شيءِ سڃاتي. ھن کي پڪڙيائون. | سان | مان ڪا شيءِ ڏسي، شڪ-چوريءَ ۾ جھليائون. جاچ ڪرڻ |
| 21363 | DYNT.utf | ماڻھو اھڙو بندوبست رکي ٿي سگھيو. علي رضا | سان | سان ٿيڻ اھنجو ھو. اھا سنڌ ھئي، جتي ٿوري خرچ |
| 21364 | DYNT.utf | مائيءَ کي ۽ علي رضا کي مبارڪ ڏنائين. | سان | پٺتي موٽي. اڳيان تہ ھنن سندس واٽ پئي ڏٺي، ايندي |
| 21365 | DYNT.utf | مائٽي ڪرڻ ۾ البت اعتراض ھو، اگرچ بختاور | سان | پر اسان مٿي ڏٺو آھي، تہ مائي شھربانوءَ کي ھنن |
| 21366 | DYNT.utf | محبت ڪانہ ھئي. ھن کي ھو ڦُرڻو کائڻو، جو | سان | لڳي، تنھن جي پورائي پيو ڪندو ھو. ھن رن کي ڪا ھن |
| 21367 | DYNT.utf | محبت ڪرڻ لاءِ گھرايو آھي، تنھن جي چڱيءَ | سان | ڪري ڇڏيو، تہ اسان انھي بيبيءَ کي اندر رھڻ ۽ حرمن |
| 21368 | DYNT.utf | مختصر بندوبست سان ڪئي ھئي، پر تڏھن بہ ھينئر | سان | اگرچہ علي رضا پنھنجي شادي زينت |
| 21369 | DYNT.utf | مدد لاءِ ھٽ تي وٺي نيئي ويھارڻ لڳي. بعضي | سان | چڱيءَ طرح معلوم ٿي ويئي، سا ھلا ھن کي پاڻ |
| 21370 | DYNT.utf | معاملا ڪرڻ لڳو ۽ اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳو. | سان | تي چغليون ھڻڻ لڳي، جنھن تي حامد اويل سويل ماءُ |
| 21371 | DYNT.utf | معلوم ٿيو، تہ سندس پيءُ واري ڳالھ ملي آئي. | سان | اٺ اھڙا بہ پرڳڻا ھئا، آخر ھڪڙي ۾ ھن کي پڇا ڳاڇا |
| 21372 | DYNT.utf | مقابلو ڪري سگھيا تہ ھتي نھايت چڱي ۽ پسنديءَ | سان | ھو معتبر وڏا وڏا ماڻھو ھئا؛ تنھنڪري ھو آسائيءَ |
| 21373 | DYNT.utf | ملجو، جو اڳتي لاءِ ڪا ٻي وڌيڪ صلاح ڪرڻي | سان | تائين پھچائينداسين. ايندڙ جمعي ڏينھن ضرور اسان |
| 21374 | DYNT.utf | ملڻ جو آسرو بہ ڪونہ رھيو، ۽ جي مليس بہ ھا | سان | آئي. تنھنڪري محبوب عليءَ کي ھتي منڊم جي آسانيءِ |
| 21375 | DYNT.utf | ملڻ جي خواھش ٿيندي ھئي، تہ اچي وٽانئن ٿي | سان | حامد ۽ مھاڻيءَ جو گھر ھو. مائي شھربانوءَ کي ھنن |
| 21376 | DYNT.utf | ملندا آھن. ھن کي سندس ڏاڏي جي ھٿن جون شيون | سان | رضا ۽ زينت بانوءَ سان گڏجي پيا، جيئن مائٽ مائٽن |
| 21377 | DYNT.utf | ملي ويا، جو حد کان ٻاھر. | سان | ھم مذھب ھئا، ھم قوم ھئا، جوان ھئا. اھڙو ھڪٻئي |
| 21378 | DYNT.utf | ملي ويو. | سان | کي اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳو. انھيءَ رستي ھي ھنن |
| 21379 | DYNT.utf | ملي ٺھي ويا. | سان | سا ھينئر گھڻو گھٽ ڏٺائون. نيٺ ٿورو ٿورو ڪري ھن |
| 21380 | DYNT.utf | ملي ٿي آيا. ھو ھينئر استنبول ۾ گھر ڪري رھندو | سان | چڱي ۽ سالم طبع جو ھو ۽ ھن جا خيال پيءُ جي خيالن |
| 21381 | DYNT.utf | مليس، جو شھر ۾ نظر داريءَ لاءِ پئي گھميو. | سان | ھيءَ اڳڀرو ھلي، تہ بازار ۾ ھڪڙو سرڪاري سپاھي ترار |
| 21382 | DYNT.utf | مليو پيو گذاريندو آھي، تھڙيءَ طرح ھنن | سان | آھي، انھيءَ جي چئي چائي ۾ رھندا آھن، ۽ پاڻ ھنن |
| 21383 | DYNT.utf | ملي، پوءِ وڃي سڀ صفي ۾ ويٺيون. مايون ٻيءَ | سان | سرائي فتح علي خان جي گھر لٿي. ھوءَ گھر جي ڀاتين |
| 21384 | DYNT.utf | منھنجي روزي لکيل آھي، ڪنھن ڏينھن اوھان | سان | آھن.'' پر زينت بانو پئي چيو تہ ``اڃا تہ اوھان |
| 21385 | DYNT.utf | منھنجي ھيتري دل ھئي، ۽ جنھن لاءِ ھيتري | سان | ۾ نھايت گھڻي خوشي بہ ٿي، جو ڄاتائين تہ جنھن مڙس |
| 21386 | DYNT.utf | منھنجي ڏيٺ آھي. ٿورا ڏينھن ٿيندا جو ٻار | سان | بہ آھن. آءُٗ سندن گھر ويندي آھيان، جو سندس زال |
| 21387 | DYNT.utf | مون کي ستائي سگھندا. | سان | ٿيندي تہ وري بہ وڏو بچاءُ ٿيندو ۽ اھڙو آسانيءَ |
| 21388 | DYNT.utf | مون کي شادي ڪرڻ جو ارادو آھي. علي رضا البت | سان | اڳي پيءُ کي اطلاع ڏنو ھئائين تہ ھڪڙي جوان منڊم |
| 21389 | DYNT.utf | مون کي ھتي آندو اٿس؛ آءُٗ لاچار اچي بند | سان | پنھنجي خوشيءَ سان ھتي ڪين آئي آھيان، زور ظلم |
| 21390 | DYNT.utf | مون کي يا پنھنجي مڙس وٽ پھچاءِ، يا موٽي | سان | جي کڻڻ جي طاقت ڪانہ رھي آھي، پنھنجي فضل ۽ رحم |
| 21391 | DYNT.utf | مہبت ٻجھي ويئي اٿس.'' | سان | خوش ٿي ويا. مائي جان بيبي بلڪل غريب زال آھي اسان |
| 21392 | DYNT.utf | مھاڻن ڳالھايو ۽ حال ورتائونس. وٽن مانيءَ | سان | ۽ منھن ڌوتو. جڏھن بت سُڪس ۽ سامت ۾ آئي، تڏھن ھن |
| 21393 | DYNT.utf | مٽ پونداسين ۽ ائين بہ چوڻ ۾ ايندو تہ انھيءَ | سان | تہ اھڙي بندوبست ڪري اسين وڃي عام مُلن ۽ آخوندن |
| 21394 | DYNT.utf | مڏئيءَ ڏي موڪليو ۽ ان کي سمجھايائين تہ | سان | زينت بانوءَ کي سيٺ پنھنجي ڪنھن مائٽ |
| 21395 | DYNT.utf | مڙس جي ڪکن ۾ ويٺي ھيس. `نبم نان، صحت جان.' | سان | ناحق رلائي، اسان جي پاڙ ڪڍي اٿس. ڪھڙي نہ آرام |
| 21396 | DYNT.utf | نانگ مارڻ جي لاءِ اندر آيو ھو ۽ سندس منھن | سان | ھو. سندس شڪل بہ ڏٺي ھئائين جو ھڪڙي ڏينھن اتفاق |
| 21397 | DYNT.utf | نظر نہ ايندي.'' | سان | ارمان ٿيندو، جو اھڙي ٻانھن مون کي وري آسانيءَ |
| 21398 | DYNT.utf | ننگ ڪر.'' | سان | جا غلام آھيون، ائين ڄاڻي تون کڻي منھنجي علي رضا |
| 21399 | DYNT.utf | نہ ھلندو ھو. ھن جي معرفت مير صاحبن ۽ سندس | سان | علي نواز جو واپار دڪان ڪڍي وبھڻ |
| 21400 | DYNT.utf | نہ ٺھيل ھوندا ھئا سي بہ سرائي فتح خان جي | سان | کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. زينت بانو جا مائٽ جيڪي ھنن |
| 21401 | DYNT.utf | نہ ڪئي ھئي، ۽ ٻيو وري اھو پرڳڻو روس جي بلي | سان | پنھنجي پيءُ جي غلاميءَ ۽ خواريءَ جي شرم کان ڪنھن |
| 21402 | DYNT.utf | نھارڻ ضرور ٿئي ٿو، پوءِ انھيءَ ڏي بلڪل | سان | تنھن تي پھرين ھڪڙو ٻہ ڀيرا چتائي ڏسڻ يا خيال |
| 21403 | DYNT.utf | نيٺ ملڻ جو وقت نزديڪ اچي ٿيو آھي، پر پوءِ | سان | دل ھئي، ۽ جنھن لاءِ ھيتري جاکوڙ پئي ڪڍيم، تنھن |
| 21404 | DYNT.utf | نڪاح ڪيو ۽ ھن کي حرمسراءِ ۾ آندائين. | سان | کي کي پسند آئي. زال جي مرضيءَ پٺيان سلطان آنھيءَ |
| 21405 | DYNT.utf | نڪري ٻاھر ويو، آءُٗ در تي لانڍيءَ ۾ ويٺو | سان | ٿيندا جو آءُٗ حامد عليءَ وٽ ويو ھوس، حامد ڪنھن ڪم |
| 21406 | DYNT.utf | واپار ھلندو ھو، ۽ ھزارن جو خاوند ھو. ھن | سان | ڏوسل نالي ھوندو ھو. انھيءَ جو بمبئي ۽ ٻين ولايتن |
| 21407 | DYNT.utf | واسطو آھي. آھي جھڙو مڙسن کي ضروري آھن، | سان | ۽ شين جو آءُٗ ذڪر ٿو ڪريان، تن جو عقل ۽ نيڪيءَ |
| 21408 | DYNT.utf | واسطو رکندڙ ھئي، تنھن ۾ بہ ھن جي صلاح ضرور | سان | پچڻ ۾ ايندي ھئي، خاص ڳالھ جيڪا انگريز سرڪار |
| 21409 | DYNT.utf | واسطو ٽٽي ويو ھوس، (جيئن مٿي ٽئين باب ۾ | سان | ۾ نڪتو ھو ۽ اتي رھي وڃڻ ڪري پنھنجن اصلوڪن مائٽن |
| 21410 | DYNT.utf | واسطو ڇڏي ڏنائين. | سان | علي رضا ٻي جاءِ ڀاڙي ڪري وڃي آتي رھيو ۽ پٽ |
| 21411 | DYNT.utf | واسطو ڪونہ رکيائين، تنھنڪري سندس عزيزن | سان | تہ سندس پيءُ سانگي سان سنڌ ۾ ويھي ويو ۽ پوئيوارن |
| 21412 | DYNT.utf | واسطي رکڻ ڪري ھو ھاڻي ھر طرح سنڌ جو ماڻھو | سان | ايترن ورھين رھڻ ڪري ۽ ھيترن ماڻھن |
| 21413 | DYNT.utf | واسطي رکندڙن ڪمن بابت ھن سان صلاح مصلحت | سان | سوير پنھنجي خواھ پنھنجي ملڪ جي نسبت ۾ تندرستيءَ |
| 21414 | DYNT.utf | واقف ھيون ۽ ٻيون بہ جن جي خواھش ٿيندي ھئي، | سان | ۾ ھڪڙو ڀيرو جمعي جي ڏينھن شام جو سڀ بيبيون، جي ھن |
| 21415 | DYNT.utf | واقف ٿي ويو ھو. آخر جڏھن امتحان پاس ڪيائين، | سان | ھو. ھيءُ گھڻا ورھيہ ولايت ۾ رھيو ۽ ڪنھن جوان منڊم |
| 21416 | DYNT.utf | واقف ٿي وئي ھئي. ھوءَ تہ بمبئيءَ جي تر جي | سان | ڏينھن ھڪڙي ٻي قيدياڻي بہ ڇٽي. جيل ۾ رھي زينت ھن |
| 21417 | DYNT.utf | واقف ٿيو تن سان گڏ اڪثر آچر جي ڏينھن شڪار | سان | جو شوق اچي ٿيو، الھيءَ چوس تي ھي پلٽڻ جي سپاھين |
| 21418 | DYNT.utf | واقفيت ٿئي ۽ زماني جو آزمودو بہ حاصل ٿئي، | سان | اڳيئي گھڻو ھو، جو خوشي ھيس تہ قومن-قومن جي ماڻھن |
| 21419 | DYNT.utf | واقفيت ٿي، تنھنڪري ھن وٽ بہ وڏا صاحبلوڪ | سان | پيتو. نالي مشھور ھئڻ ڪري، ھن جي وڏن وڏن ماڻھن |
| 21420 | DYNT.utf | واھپي رکڻ ڪري ڳالھائڻ مان سکيو. ھي نرم | سان | کي ترڪي ٻولي سکڻي پيئي، جا ڪي پڙھيائين، ڪي ماڻھن |
| 21421 | DYNT.utf | واٽ آھي.'' | سان | ضرور ڪو بندوبست ڪندو، جو ھن جي وڏن وڏن ماڻھن |
| 21422 | DYNT.utf | وري پر چاءُ ڪرڻ ۽ ميلاپ رکڻ جو حد کان گھڻو | سان | - ماءُ کان معافي گھرڻ ۽ انھن سان توڙي ٻين عزيزن |
| 21423 | DYNT.utf | وري وڌيڪ ڳالھيون ٻولھيون ڪرڻ لڳيون. اگرچہ | سان | ھنن جي ويئي کان پوءِ چور جي زال ۽ سس زينت، |
| 21424 | DYNT.utf | وقت پيو گذري، تڏھن ڀلي ساھ پٽي ٻہ-ٽي پئسا | سان | ھن جو مطلب ھو تہ جڏھن في الحال خير |
| 21425 | DYNT.utf | وينديون، سو اڳ وٺي آيا ھئن. | سان | ھين، تہ انھي رات ڪي ٻہ زالون ڳھن ڳٺن سميت ھن واٽ |
| 21426 | DYNT.utf | ويھي ڳالھيون ٻولھيون ڪنديون ھيون. پھرئين | سان | زالن سان بہ واقف ٿيون، سو ڪڏھن ڪڏھن وري انھن |
| 21427 | DYNT.utf | ويئي، پوءِ ھن کي دڳ لائي موٽي آئي. | سان | ويو، سو وٺي ھليون. ڪوھ کن تائين چور جي سس بہ زينت |
| 21428 | DYNT.utf | وٺجي پيا. | سان | مھل ڪنڊ پاسي رکي ڇڏيون ھيون، جنھنڪري ھو آسانيءَ |
| 21429 | DYNT.utf | وٺي آيو ھو. ھيءُ گھڻا ورھيہ ولايت ۾ رھيو | سان | ھو ولايت ۾ ھڪڙي منڊم سان پرڻيو ھو، سا بہ ھو پاڻ |
| 21430 | DYNT.utf | وٺي پنھنجي گھر آئي، جو سندس ھٽ کان گھڻو | سان | وٽ ويھاريس، پوءِ دڪان بند ڪوي، ھن کي ٻار سوڌو پاڻ |
| 21431 | DYNT.utf | وٺي ويا ۽ نيئي ھفتو کن پنھنجي گھر رھايائونس. | سان | ھنن جي گھر ۾ ڏڪي پيا؛ پوءِ وري زينت بانوءَ کي پاڻ |
| 21432 | DYNT.utf | وٺي ويندس، تيسين الاجي منھنجو وقت ڪيئن | سان | پرڏيھ ۾ وڃي ھيکلو رھندس. جيسين توکي وري اچي پاڻ |
| 21433 | DYNT.utf | وڃبو تہ بہ شڪ پوڻ يا ڳالھ ظاھر ٿيڻ جو ڊپ | سان | ڪيائين تہ ``اندر وڃڻ جو رستو بند آھي. جي ڪنھن عذر |
| 21434 | DYNT.utf | وڌندي ويئي. خود علي رضا بہ ھن جي افعالن | سان | جيئن وڌيڪ ڏينھن پوندا ويا، تيئن سڀني جي محبت ھن |
| 21435 | DYNT.utf | وڙھن لاءِ سنڀري آيو ۽ ڪاھ ڪري اچي ويجھو | سان | تازي ڀرتي ملي، سو ھاڻي نئين سر تياري ڪري ايرانين |
| 21436 | DYNT.utf | وڙھيون ھيون. انھن کي سلطان وٽ آندائون. | سان | زالون بہ ھيون، جي مڙسن سان گڏ ڏاڍيءَ بھادريءَ |
| 21437 | DYNT.utf | وڙھي، آن تي غالب پوڻ وڏي نيڪي آھي، تہ ``جت | سان | ۽ انھن جي وڪڙ ۾ نہ اچڻ بہ وڏي شيءِ آھي. جي يديءَ |
| 21438 | DYNT.utf | ھائو ھائو ويٺي ڪئي. | سان | دڙا ڏيڻ لڳو. زينت بانوءَ ڪوڙ کري، مرڪندي منھن |
| 21439 | DYNT.utf | ھائو تہ نہ ڪئي آھي؟ | سان | زينت - تڏھن دائي سچ تہ ٻڌاءِ، امان ھنن |
| 21440 | DYNT.utf | ھتي وڏي درجي کي پھتو آھيان، سو ھتي اصل | سان | تہ ``آءُٗ ڌاريو ماڻھو، جو اچي خدا جي مھربانيءَ |
| 21441 | DYNT.utf | ھتي ڪين آئي آھيان، زور ظلم سان مون کي ھتي | سان | اوھين مون تي رنج نہ ٿيو، آءُٗ پنھنجي خوشيءَ |
| 21442 | DYNT.utf | ھجن تہ چڱو، جو انھن جي منڀال جو حق منھنجي | سان | بابي مرحوم جون نشانيون آھن، سي ڀلي منھنجي سر |
| 21443 | DYNT.utf | ھلت چلت ڪھڙيءَ طرح ڪجي، تنھن ۾ پڪي ٿي ھئي. | سان | دل جي ھمٿ وڌيڪ ھيس. دنيا ۾ جدا قسمن جي ماڻھن |
| 21444 | DYNT.utf | ھلت ڪندو ھو. پھرين ڏينھن ۾ تہ جيڪي پنھنجا | سان | بہ ھو ڏاھو ۽ آزمود گار ماڻھو ھو. بلڪل چڱيءَ تجويز |
| 21445 | DYNT.utf | ھلندو چلندو ھوندو، متان ھي ماڻھو ڄاڻن | سان | نہ ٻڌايس. ڀانئيائين تہ منھنجو مڙس ھتي آبروءَ |
| 21446 | DYNT.utf | ھلندين، تہ توکي اسي رپيا درما ھو ڏيندس. | سان | بدلي بمبئيءَ ٿي. تنھن ھن کي چيو تہ جيڪڏھن تون مون |
| 21447 | DYNT.utf | ھليو پئي آيو، اھڙي جلديءَ سان اڳتي ھليو | سان | ٻاھر مس ڪڍيو، تہ آگبوٽ پري وڃي نڪتو ۽ جھڙي جلديءَ |
| 21448 | DYNT.utf | ھن انھيءَ جوان وڪيل جي نالي وارو چوڻ قبول | سان | انھيءَ خيال |
| 21449 | DYNT.utf | ھن جي اھڙي چڱي ھلت ھوندي ھئي جو سڀڪو مٿانئس | سان | مغلن جي گھر جي وري ٻي رونق ٿي. گھر جي ٻين ڀاتين |
| 21450 | DYNT.utf | ھن سچي ڪري وڌي. ٻيا ٽي سنگتي بہ ڏسيائين | سان | شيءِ سڃاتي. ھن کي پڪڙيائون. پوليس جي اک ڏيکارڻ |
| 21451 | DYNT.utf | ھن مرڪڻ ڌاران ڪڏھن ڪي ڳالھايو ھوندو. گھر | سان | طبعيت اھڙي چڱي ھيس، جو اھو ڪونہ ھوندو، جنھن |
| 21452 | DYNT.utf | ھن نيٺ پڪو پتو ھٿ ڪيو. سلطان کي ٻن حرمن | سان | اٺن-نون ڏينھن جي گَھرائي ۽ جاچ |
| 21453 | DYNT.utf | ھنن پنھنجو پنھنجو پَڪو بندوبست بيھاري | سان | انھيءَ تجويز |
| 21454 | DYNT.utf | ھنن جو گذران اھڙو نہ ٿيندو جھڙو ٿيڻ گھر | سان | مگر ٻين مائٽن مٽن سان توڙي پنھنجي قوم وارن |
| 21455 | DYNT.utf | ھنن جي سڃاڻپ ھئي. | سان | پر وڏا وڏا صاحبلوڪ ۽ منڊمون بہ اچي گڏ ٿيون،جو ھنن |
| 21456 | DYNT.utf | ھنن کي ڏنو ٿي، ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي، تہ | سان | لڪائي رکي ڇڏيا ھئا. انھن مان ھڪڙو-ٻہ زينت خوشيءَ |
| 21457 | DYNT.utf | ھو. سندس پيءُ، مير غلام علي خان ٽالپر جي | سان | سرائي فتح خان، سنڌ جي ھڪڙي قديم خاندان |
| 21458 | DYNT.utf | ھوندو آھي. ڪا گھڙي سبڻ ڀرڻ جو يا ٻيو ڪم | سان | پاڻ ھلنديون آھيون، تدھن ھن جو ڪم اھو لکڻ پڙھڻ |
| 21459 | DYNT.utf | ھوندي ھئي. ھو معتبر، ھوشيار، پڙھيل ۽ چالاڪ | سان | ھو. ھن جي معرفت مير صاحبن ۽ سندس درٻار جي اميرن |
| 21460 | DYNT.utf | ھوندي ھئي، تنھنڪري ماڻھو ھن ڏي گھڻو رجوع | سان | مشھور ٿي ويو. ھن جي پيءُ جي معرفت گھڻن سکرن |
| 21461 | DYNT.utf | ھو، پر ھتي ڪنھن پاسي مون کان ڇڄي جدا ٿيو | سان | زينت اڳ وٺي چيو تہ ``ھڪڙو مون |
| 21462 | DYNT.utf | ھو، تنھنڪري رسم بہ انھن جي تي ھلندا ھئا. | سان | جو لاچار ھو، ڇا لاءِ جو ھنن جو گھڻو واسطو حاڪمن |
| 21463 | DYNT.utf | ھئي ۽ بمبئيءَ ۾ آئي ٽي مھينا مس گذرين تہ | سان | زينت بانو وري بہ پيٽ |
| 21464 | DYNT.utf | ھئي، تنھن جي مدت بہ اچي پوري ٿي ھئي، تنھن | سان | انھيءَ طرح ھن کي اٺ مھينا گذريا. عزتبي پيٽ |
| 21465 | DYNT.utf | ھئي، تنھنڪري لياقت ۽ فضيلت بہ گھڻي ھوادي | سان | تي خاص نظر ھوندي ھئي. ٻيو ھن جي اٿ-ويھ رڳو سکرن |
| 21466 | DYNT.utf | ھئي، تنھنڪري ھن ملڪ ڇڏڻ ڪري گھڻو فڪر نہ | سان | نڪرڻ بہ اھنجو پئي لڳن. پر ھنن جي عزازت رڳو ھڪ گھر |
| 21467 | DYNT.utf | ھي پنھنجي بيبي ۽ دائيءَ سوڌو انھيءَ سفر | سان | انھيءَ بندوبست |
| 21468 | DYNT.utf | ھي ھتان گڏ روانو ٿيو ھو، تنھن ھن کي اتي | سان | پنھنجي پٿ کي لنڊن ڏي موڪليو. اھو صاحبلوڪ، جنھن |
| 21469 | DYNT.utf | ھيبت چور گوشي تي ويھي ڳالھيون ڪيون. اھي | سان | پھر گذريا. پوءِ ھڪڙا ٽي ڄڻا انھيءَ گھر ۾ آيا، جن |
| 21470 | DYNT.utf | ھيتري مھرباني آھي، متان سڀاڻي حاسدن جي | سان | برنجند و گاھي بدشنامي خلعت دھند. اڄ سلطان جي مون |
| 21471 | DYNT.utf | ھيتري ڳالھ معلوم ٿي تہ انھيءَ تھخاني ۾ | سان | سلطان کي عرض ڪيائين تہ ``قبلا! خدا جي مھربانيءَ |
| 21472 | DYNT.utf | ھيءَ گنتگو ڪندي ھئي ۽ ھنن کي خوش ڪري ڪڍندي | سان | واقف ٿيون، جي وقت بوقت اسڪول ۾ اينديون ھيون، تن |
| 21473 | DYNT.utf | ھيٺينءَ جاءِ ۾ گڏ ويٺيون ھيون، ويٺي ڳالھيون | سان | ھو. علي رضا مٿي جاءِ ۾ ھو، ھو ٽيئي زالون ٻن ٻارن |
| 21474 | DYNT.utf | ھٿ اٽڪايو ھوم. | سان | ٿيڻ لڳو، جو محبوب علي افسوس پئي کاڌو تہ ناحق منڊم |
| 21475 | DYNT.utf | ھٿ ڪري بہ سگھبا. | سان | ٿي، تہ اھڙا ٽڪر زمين جا اوڏي گھڻا آھن ۽ آسانيءَ |
| 21476 | DYNT.utf | ھڪ کَٽ تي ذري تائين گڏ ويھي ۽ عزيز انھن | سان | رڳو گھوٽ نڪاح کان پوءِ ڪنوار جي گھر اچي، ڪنوار |
| 21477 | DYNT.utf | ھڪڙو ٿيو. اڪثر اندرين بسا ٻاھرين ملڪي ڪمن | سان | ڪري، علي رضا اچي سلطان وٽ حاضر ٿيو ۽ سندس مقربن |
| 21478 | DYNT.utf | ھڪڙي زال ويٺل ھئي ۽ ھڪڙي پورھيت ساڻس ھيس | سان | نائبن بجي ڌاري در تي ھڪڙي گاڏي آئي جنھن ۾ برقعي |
| 21479 | DYNT.utf | ھڪڙي کوھي ۽ مڪان اٿئي، جتي ھڪڙو فقير ۽ | سان | وڃ، ڏينھن ڏٺو آھي. شھر کان ٻہ-اڍائي ڪوھ اوري دڳ |
| 21480 | DYNT.utf | ٺاھ-ٺوھ رکڻ البت مشڪل ڪم آھي. ھڪڙو-ٻہ ڪم | سان | ڌارينءَ حڪومت |
| 21481 | DYNT.utf | ٺھي ويئي آھي، ظاھري ڪري ڏسجي بہ نڌڻڪي ٿي، | سان | ھن کي چؤ، ڏس تہ ڇاٿي چوي.'' ايتري پڪ ھين، تہ اسان |
| 21482 | DYNT.utf | ٻانھن مان وٺي گھوڙي تي چاڙھي ڳوٺ ھليو. | سان | جنھن کي ھيءَ زال پتيءَ ۾ آئي ھئي، سو ھن کي لاڏ |
| 21483 | DYNT.utf | ٻيو نٿا ڪريون، حڪم ٿا ڏيون تہ يڪدم اسان | سان | سرڪار جي معرفت اسان وٽ آيو آھين، تڏھن اسين تو |
| 21484 | DYNT.utf | ٻيو ڌلڌو ڪونہ ڪندو ھو، تڏھن بہ تمام اڻھوند | سان | علي رضا ھينئر پيريءَ ڪري يا آرام وٺڻ جي اردي |
| 21485 | DYNT.utf | ٻڌل، ھوا ۾ ٺرڻ لاءِ رکي ڇڏي ھئائون. تنھن | سان | گگھري ساڻ ھين، سا سانجھن جو ڏاڪڻ جي پاسي کان رسي |
| 21486 | DYNT.utf | ٻڌي حڪم ھلائيندو وتندس ۽ مزي مزي جي جاين | سان | ڀيت تي ھئي. ھن ڃاتو تہ ڳاڙھو پٽڪو ٻڌي، ترار چيلھ |
| 21487 | DYNT.utf | ٻڌيون ھوندائين. تنھنڪري ھو ھينئر زال کي | سان | تہ بہ ھوندس، يا تہ مٿس ٽوڪون ٿيون ھونديون، سي ڪنن |
| 21488 | DYNT.utf | ٽڪر ٽيرو کاڌائون. انھيءَ ھوندي بہ اڃا موڳا | سان | ٿي رھي ۽ ھنن وري پنھنجو ھنڌ وڇايو؛ تڏھن البت لذت |
| 21489 | DYNT.utf | ٿوري گھڻي نفرت ڪندڙ ھئا ۽ انھيءَ ڪري ڪنھن | سان | ھئا: ھڪڙو تہ ھتي ماڻھو (خاص زالون) انگريزي ٻوليءَ |
| 21490 | DYNT.utf | ٿي گذري ھوندي، سا لکي نٿي سگھجي، البت آسانيءَ | سان | تہ ھنڌ تي امان مُئي پيئي آھي. جيڪا حالت ھن ڇوڪري |
| 21491 | DYNT.utf | ٿي. اٺن - ڏھن مھينن جي اندر ھن اتي شادي بہ | سان | ھن جي معرفت ھينئر گھڻن وڏن وڏن ماڻھن |
| 21492 | DYNT.utf | ٿي. نہ رڳو بمبئي شھر جا مسلمان ۽ ھندو ھنن | سان | ۽ اشراف ماڻھو ھئا، تنھنڪري ھنن جي شادي وڏي تجمل |
| 21493 | DYNT.utf | ٿيڻ اھنجو ھو. اھا سنڌ ھئي، جتي ٿوري خرچ | سان | بندوبست تہ بمبئي شھر ۾ يا ان جي آسپاس آسانيءَ |
| 21494 | DYNT.utf | ٿيڻ لڳو، جو محبوب علي افسوس پئي کاڌو تہ | سان | جي فرمانبردار ھئي. مطلب تہ ھن جو گذارو اھڙي مزي |
| 21495 | DYNT.utf | ٿيندا آھن، سي سڀ ھن وٽ موجود ھئا. پاڻ ھن | سان | صفائي، رٿ ۽ جيڪي سھنج ۽ فائدا منڊم جي گھر ۾ ھئڻ |
| 21496 | DYNT.utf | ٿيو ھو، پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ متان اھڙو | سان | ھينئر پاڻ کي دولتمند ٿي ڄاتو. ھنن جو گڏجڻ اتفاق |
| 21497 | DYNT.utf | ٿي، ۽ پرديس جي ڏکن ڏوجھرن ۾ ڪا سنگت، ڪا | سان | زينت ڄاتو تہ وري بہ مڙس جي ڪا نشاني مون |
| 21498 | DYNT.utf | ڀرجي پيس. پوءِ ھلڪي ھلڪي ڪم تي رکيائونس. | سان | ڏينھن سخت پورھيو ڪرايائونس، جنھنڪري ھٿ ئي لڦن |
| 21499 | DYNT.utf | ڀرجي ويو آھي؛ اڃا بہ ٿورو آھي! آءُٗ تہ کائيندي | سان | تہ ``ھان! مائي، چادر جيڏو دسترخانو ڍاڪن ۽ رڪيبين |
| 21500 | DYNT.utf | ڊوھ ٿيو آھي!'' | سان | لڳي تہ ``تڏھن سائين تون فضل محمد ناھين، تڏھن مون |
| 21501 | DYNT.utf | ڌيءَ جي شادي ڪرڻ جو ارادو ھو ۽ اگرچ اھو | سان | ھيءُ بہ سبب ھو، جو ھن کي پنھنجي ڀاءَ الھداد جي پٽ |
| 21502 | DYNT.utf | ڏاڍو قھر ٿيو، ويچاري اوچتي وڃي سمنڊ ۾ پيئي.'' | سان | ڀريندي ھن کي ڪري ٻڌايائون تہ ``ابا، تنھنجي زينت |
| 21503 | DYNT.utf | ڏاڍو ميلاپ رکيائين. ھن جي تعريف اندر بہ | سان | ڏاڍي استادي ڪئي: سلطان جي سڀني حرمن وٽ ويئي، انھن |
| 21504 | DYNT.utf | ڏاڍي دل ٻجھي وئي، سوگھڻو ڪري ھن سان کلندو | سان | ھن ٻار جي بہ گھر جي ڀاتين سان، خاص ڪري علي رضا |
| 21505 | DYNT.utf | ڏاڍي مدد گاري ڪئي آھي.'' | سان | اڳوڻو درجو ڏيندي، خاص جڏھن ٻڌندي تہ تو اسان |
| 21506 | DYNT.utf | ڏاڍي وھڪ آھي. انھيءَ بندر تي ڪراچيءَ ۽ | سان | ھن ڪوھ پري آھي. ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي آھي، جنھن |
| 21507 | DYNT.utf | ڏنائونس، جو ھن کاڌو، البت بُود ۾ آئي. | سان | ۽ حال ورتائونس. وٽن مانيءَ جو ٽڪر پيو ھو، سو ڳُڙ |
| 21508 | DYNT.utf | ڏينھن ڪاٽيو آئي. | سان | بہ شابس ھجيس، جو سڀ مصيبتون سر تي کڻي صبر ۽ تجمل |
| 21509 | DYNT.utf | ڏٺائين، سي وڃي پنھنجيءَ وارا بہ ٿيا. خدا | سان | صالح ٿيو ۽ وڏي درجي کي پھتو، ۽ پٽ جو اولاد اکين |
| 21510 | DYNT.utf | ڪا دغابازي ٿي آھي، سا ڇرڪ ڀري پرڀرو رڙھي | سان | اتي زينت کي بہ شڪ پيو تہ مون |
| 21511 | DYNT.utf | ڪا رساڪاري آھي ۽ اسان ڏي تون سچو نہ رھيو | سان | پيا دخل ڪن ۽ اسان کي معلوم ٿيو آھي تہ تنھنجي انھن |
| 21512 | DYNT.utf | ڪاٽي، نيٺ علي رضا پنھنجي زال زينت بانو، | سان | درياھ جو سفر چڱي آرام |
| 21513 | DYNT.utf | ڪچيءَ کان کنئي ھئائون، پر ھاڻ تہ ويتر سندن | سان | جا گھڻا مائٽ راضي نہ ھئا. ٿوري گھڻي کؤنس تہ ھنن |
| 21514 | DYNT.utf | ڪري بہ سگھيو ٿي، تنھنڪري ھن جو ارادو ٿيو | سان | پئسي وارو بہ ھو ۽ اھڙي قسم جو خرچ ھو آسانيءَ |
| 21515 | DYNT.utf | ڪريو ھا تہ پنھنجن مان ٻانھن جي ٻالھن ملي | سان | شادي ڪيئن ٿيندي؟ اڄ تہ رڳو ڏي وٺ لڳي پئي آھي. ھنن |
| 21516 | DYNT.utf | ڪم پيو ھلي ۽ وسعت بہ خدا موچاري ڏني آھي | سان | بہ ھن ڄاتو تہ جڏھن ھاڻ ھر طرح خير سان ۽ عزت آبروءَ |
| 21517 | DYNT.utf | ڪم نباھين.'' پر انھيءَ ۾ ھڪڙو تہ ائين ڪرڻ | سان | بھتر آھي تہ ٻہ-ٽي جوان ڇڏ جن تہ وجھ ڏسي، وڃي ترار |
| 21518 | DYNT.utf | ڪم ڪيائبن جو ٿورن ئي ڏينھن ۾ ڪانسل صاحب | سان | کان ڊڄڻ وارو نہ ھو. اھڙيءَ چالاڪي ۽ ايمانداريءَ |
| 21519 | DYNT.utf | ڪمائيندو ھو، ۽ گلڪاري ۽ ميون جي وڻن جي | سان | شام جو ٻہ-ٽي ڪلاڪ پاڻ پنھنجي سر وڃي باغ ۾ باغئيءَ |
| 21520 | DYNT.utf | ڪندينءَ!'' | سان | اڄ تون رڳو انھيءَ لاءِ پنڌ ڪري اچي اھڙي ڳالھ مون |
| 21521 | DYNT.utf | ڪنھين بہ طرح پڄي نہ سگھنديس؛ تنھنڪري في | سان | نہ زبردستي ڪرڻ کان ڊڄندو، نہ مارڻ کان. آءُٗ ھن |
| 21522 | DYNT.utf | ڪو آھي؟'' | سان | پوءِ پڇا ڪرڻ لڳو تہ ``انھيءَ رئيس جي اولاد |
| 21523 | DYNT.utf | ڪو ڪنھن جو وس؟ ماٺ ڪري کڻي ھائو ڪر.'' اتي | سان | چڱو آھي، پر جنھن کي ڏک ڏولاوا نصيب ۾ ھوندا تنھن |
| 21524 | DYNT.utf | ڪئي ويئي، جو اندر يا ٻاھر ڪنھن کي بہ گمان | سان | رات-ڏينھن جو رگارايو؛ پر اھا سڄي رٿ اھڙيءَ تجويز |
| 21525 | DYNT.utf | ڪئي ھتائين، جنھنڪري گھر جي ريڙھہ پيڙھہ | سان | ھرطرح زيادہ عقل وارو ھو: ھڪڙو تہ شادي رڳو ھڪ زال |
| 21526 | DYNT.utf | ڪئي ھئي، پر تڏھن بہ ھينئر ھن کي لاچار ٿيو | سان | اگرچہ علي رضا پنھنجي شادي زينت سان مختصر بندوبست |
| 21527 | DYNT.utf | ڪيرايو ھو، تنھن کي ھن ساھ جي ڊپ کان کڻي | سان | تنھن کي سوگھو ڪري جھليندو آھي. ھن کي تہ خدا تختي |
| 21528 | DYNT.utf | ڪٿان مٽ ٿيندو؟ مائي، پنھنجي ڀاءُ جي پاران | سان | سرائي اميد علي چڱو آھي، جوان آھي، پر منھنجي زينت |
| 21529 | DYNT.utf | ڪڃرين ۽ رنگيلين جي حاضري ڀرڻ لڳو، پوءِ | سان | جي صحبت پيدا ٿيس، پھر يائين پلٽڻ جي سپاھين ۽ ٻين |
| 21530 | DYNT.utf | ڪڍيائون، مئل نڪتو. عزتبي ويچاري ٽي ڏينھن | سان | انھيءَ مٿا ھنيا؛ ٻار آمھاڙو اچڻ لڳو، نيٺ حيلن |
| 21531 | DYNT.utf | ڳالھ چوري ڏسنديس. | سان | اللَّھ شال توکي ملائيندو. چڱو امان، آءُٗ مائيءَ |
| 21532 | DYNT.utf | ڳالھ چوري ۽ مختصر طرح ٻڌايائينس تہ ``منھنجو | سان | آخر شوق جي گھڻائي کان ھن ھڪڙي ڀيري سلطان |
| 21533 | DYNT.utf | ڳالھ ڪئي، ۽ سيٺ جي گھر جي تعريف ڪرڻ لڳي. | سان | صفوران گھر اچي زينت بانوءَ |
| 21534 | DYNT.utf | ڳالھہ چوريندي ھئي، نہ تہ پنھنجي منھن پئي | سان | ڳاڇڻ ھن مناسب نسٿي ڄاتو، تنھڪري ڪڏھن ڪڏھن بختاور |
| 21535 | DYNT.utf | ڳالھئين پوندو، پوءِ آءُٗ پاڻيھي خاطري | سان | لکي کڻي ڏيانس. پوءِ جڏھن خبر پيس، تڏھن ضرور مون |
| 21536 | DYNT.utf | ڳالھيون بہ ڪندي ھئي. | سان | ۽ آسمان ۽ پاڻيءَ جو رنگ ڏسندي ھئي، مٿان بيٺي ھنن |
| 21537 | DYNT.utf | ڳالھيون ٻولھيون ڪري ٺھي ويئي. | سان | پوءِ تہ دلجاءِ ڪري اتي ويھي رھي ۽ گھر جي ڀاتين |
| 21538 | DYNT.utf | ڳنڍيل ھو ۽ انھيءَ مھل شايد لوڏي جي ڪري | سان | تختو، جو لوھ جي ڪڙي سان آگبوٽ جي پاسي واري ڪٽھڙي |
| 21539 | DYNT.utf | ۽ اوھان جي مدد سان، مون کي ٻاھر آبروءَ | سان | ٻڙھائيندو ھو، تن کي چيائين تہ خدا جي مھربانيءَ |
| 21540 | DYNT.utf | ۽ زال سان بہ صلاح ڪيائين. ھنن بہ ڄاتو تہ | سان | بہ لڳو آھي، تڏھن اھڙي مائٽي ڪرڻ ۾ حرڪت ناھي. ماءُ |
| 21541 | DYNT.utf | ۽ عزت آبروءَ سان ڪم پيو ھلي ۽ وسعت بہ خدا | سان | نہ پھچي ھا، تڏھن بہ ھن ڄاتو تہ جڏھن ھاڻ ھر طرح خير |
| 21542 | DYNT.utf | ۽ ننڍو پٽ ڪردقوم جي ھڪڙيءَ زال مان. ڪرد | سان | سلطان کي ٻن حرمن مان پٽ ھئا، وڏو پٽ ڏاڏي پوٽيءَ |
| 21543 | DYNT.utf | ۽ ڪن ٿورن بين ماڻھن سان؛ مائٽن ۽ عزيزن | سان | تہ ھنن جي اٿ-ويھ جيڪا وڃي رھي ھئي، سا علي رضا جن |
| 21544 | DYNT.utf | . بلڪل خبر نہ ڪجئين.'' | سان | تاڪيد ڪري ڇڌيو ھئائينس تہ ``زينت بانوءَ جي ھنن |
| 21545 | DYNT.utf | . مڏئي جو بندر ڀڄ کان ارڙ ھن ڪوھ پري آھي. | سان | ھلندو آھي، تھڙو خشڪيءَ جي رستي گجرات ۽ ٻين ڀاڱن |
| 21546 | DYNT.utf | اوڏي ويندا ھئا، ۽ ڪن جا مائٽ بہ اتي ھوندا | ساڻ | ويھ-ٻاويھ ڪوھ پري ھو. ڳوٺ جا ماڻھو ڪڏھن ڪڏھن ڪم |
| 21547 | DYNT.utf | اٿس، جي راضي ٿي تہ الھيءَ جي ٻانھن اوھان | ساڻ | آھي. اسان جن ٻارن کي پڙھائيندي آھي. ننڍڙو ٻار بہ |
| 21548 | DYNT.utf | بہ ٿيس. | ساڻ | طرف جو رستو ڏيکاريائون، ۽ چور جي سس ڳچ تائين |
| 21549 | DYNT.utf | پنھنجي وڏائيءَ ۽ حڪم جون ڳالھيون ڪرڻ لڳو، | ساڻ | پوءِ ويھي زينت بانوءَ |
| 21550 | DYNT.utf | کنيو. | ساڻ | جن مان ھڪڙي ترار ۽ ھڪڙو ڀالو نشانيءَ لاءِ ھن |
| 21551 | DYNT.utf | گھڻي اڻبڻت ھئي، جو ھڪٻئي جو گھڻو شڪوو ڪندو | ساڻ | ھن زال جي سلطان جي وڏي گھر يعني ڏاڏي پوٽيءَ زال |
| 21552 | DYNT.utf | نہ کنيئي؟'' | ساڻ | سپاھيءَ چيو تہ ``مائٽن مان ٻيو ڪو مڙس ماڻھو |
| 21553 | DYNT.utf | نہ ھين، جو ھنن کي ڪنھن لڙائيءَ جو خيال | ساڻ | سگھيو. ھو سامھان ٿيا سھي، پر تراريون ۽ بندوقون |
| 21554 | DYNT.utf | وٺي وري پنھنجي گھر آيو. انھيءَ ڪم جي پورائيءَ | ساڻ | جي گھر آنائون، ٿوري وقت کان پوءِ گھوٽ، ڪنوار کي |
| 21555 | DYNT.utf | وڃڻ ۽ ٻڏي مرڻ جي ڳالھ ياد ڪيائون، تڏھن | ساڻ | خبر ٻڌي ڏاڍا خوش ٿيا، مگر جڏھن پنھنجي نياڻيءَ جي |
| 21556 | DYNT.utf | ھوندو، ۽ انھيءَ جي حفاظت ھيٺ ڪيڏي ايندي | ساڻ | ڀلي ڪوٽن ۾ ويٺي ھجي. پر جنھن زال کي مڙس يا وارث |
| 21557 | DYNT.utf | ھئڻ دل جي لاءِ وڏو ڏڍ آھي ۽ او کي سو کي ڪم | ساڻ | ھڪڙو ٻيو سنگتي بہ مڙس ماڻھن مان ضروري آھي ۽ پٽ جو |
| 21558 | DYNT.utf | ھين، سا سانجھن جو ڏاڪڻ جي پاسي کان رسي | ساڻ | پاڻي پيئڻ جي لاءِ اٿي. پاڻيءَ حي ھڪڙي وڏي گگھري |
| 21559 | DYNT.utf | ڪري، پنھنجي پيءُ جي گھر ويئينءَ تہ حرڪت | ساڻ | مائٽ آھي، ڪڏھن ڪڏھن اما سان گڏجي، مامو يا حامد |
| 21560 | DYNT.utf | ڪري، سمند رخان فوجدار روانو ٿيو ۽ نوڪر | ساڻ | انھيءَ مھل سنڀري، آھي ٻيئي سپاھي |
| 21561 | DYNT.utf | ڪيا ھئائين، سي ھينئر ڏک ۽ عذاب ٿي پيا. ويچارو | سانباھا | رضا ھنن کي وٺي پنھنجي جاءِ تي آيو. جيڪي خوشيءَ جا |
| 21562 | DYNT.utf | ڏسي زينت جي بہ مرضي ٿي تہ ساڻس گڏجي اوڏي | سانباھو | ھئي، سا مھينو کن گذاري وري اوڏي سنبري. انھيءَ جو |
| 21563 | DYNT.utf | ڪرڻ لڳا. | سانباھو | اشاري وھيڻا ويٺا ھججو.'' انھيءَ صلاح تي سڀ ڪمر ٻڌي |
| 21564 | DYNT.utf | ڪرڻ لڳا. علي رضا جو تہ ھٿ ٻن-چئن صاحبلوڪن | سانباھو | پوءِ تہ سڀ |
| 21565 | DYNT.utf | جو ڏاڪڻ جي پاسي کان رسي سان ٻڌل، ھوا ۾ ٺرڻ | سانجھن | جي لاءِ اٿي. پاڻيءَ حي ھڪڙي وڏي گگھري ساڻ ھين، سا |
| 21566 | DYNT.utf | جو ماني ٽڪي کاڌي کان پوءِ صفوران ۽ زينت | سانجھيءَ | نيٺ پڪو ٺھراءُ ڪري، ھڪڙي ڏينھن |
| 21567 | DYNT.utf | جي ويل سلطان جي ڪردي ٻانھين سان گڏي اندر | سانجھيءَ | ويجھو پوي. وري ٻن-ٽن ڇوڪراٽن کي زنانا ڪپڙا ڍڪائي، |
| 21568 | DYNT.utf | تمام خراب حالت ۾ ھئي، نيٺ رضا خدا جي، ھم | ساندھ | سان ڪڍيائون، مئل نڪتو. عزتبي ويچاري ٽي ڏينھن |
| 21569 | DYNT.utf | اھڙو پير کڻنداسين، تہ ماڻھو اسان تي کلندا | ساڻس | بہ اصل جي توکي خبر آھي تہ ذات جو ميمڻ آھي. جي اسين |
| 21570 | DYNT.utf | پريت ٻجھي ويئي ھئي، تنھن اھا ڳالھ قبول | ساڻس | ھو، ۽ علي رضا تي گھڻو مھربان ھوندو ھو، ھن جي بہ |
| 21571 | DYNT.utf | تکو ڳالھائي رنج بہ ٿي ھئي. پوءِ جڏھن اھا | ساڻس | ھيون. انھيءَ سبب ڪري ھڪڙي ڀيري تہ سندس ماءُ |
| 21572 | DYNT.utf | ذڪر چوريو، تڏھن ھن کي ڪا مشڪلات ڏسڻ ۾ ڪانہ | ساڻس | جاءِ ھر طرح پسند آئي ھيس، تنھنڪري جڏھن دائيءَ |
| 21573 | DYNT.utf | رھندو ھو، تنھنڪري ھن جي ھانوَ کي وري بہ | ساڻس | جي سنڀال بہ سرڪار جي طرفان ٿيندي ھئي. مگر ھو اڪثر |
| 21574 | DYNT.utf | سندس پورھيت ۽ سندس عزيزن مان ھڪڙو مڙس ماڻھو | ساڻس | آھي تہ جي ٿورو پنڌ ھوندو ھو تہ پيادي ويندي ھئي ۽ |
| 21575 | DYNT.utf | کڏ گذاريو ھو، سي بہ ڀلجي ويا. وري ھنن ھن | ساڻس | نالو ھوس، ٻي ٻولي ھيس، ٻي حالت ھيس، تنھنڪري جن |
| 21576 | DYNT.utf | گھڻو پيار ٻجھي ويو. ھن کي ھن جا سفارش ناما | ساڻس | ايمانداري سندس بسالا آفيسر کي معلوم ٿي، جنھن جو |
| 21577 | DYNT.utf | گڏ اچي آگبوٽ ۾ چڙھيو، ۽ اچي نيٺ بمبئيءَ | ساڻس | علي رضا ڪراچيءَ ۾ پنھنجي صاحب کي اچي گڏيو. |
| 21578 | DYNT.utf | گڏ حامدعلي آماڻڻ جي لاءِ آيو. وچن وچن جي | ساڻس | جي ڏينھن صبح جو وڃي پنھنجي سس کان موڪلائي آيو ۽ |
| 21579 | DYNT.utf | گڏ رستي ۾ چورن اچي ڦريو ھو. انھيءَ جي بہ | ساڻس | ٿي؛ اھا ھئي صفوران، صديق مھاڻي جي ڀيڻ، جنھن کي |
| 21580 | DYNT.utf | گڏ رھي، وري ڳوٺ ھليو ويو. با باقي سندس ماءُ | ساڻس | مامو، جو سندس ٻار پھچائڻ آيو ھو، سو بہ ٻہ مھينا |
| 21581 | DYNT.utf | گڏ سندس ننڍو ڀاءُ ۽ ڀاڄائي رھندا ھئا، جن | ساڻس | ھلنديءَ وارو بہ ھو. کيس اولاد ڪونہ ھو، مگر |
| 21582 | DYNT.utf | گڏ گاڏيءَ تي چڙھي گدوبندر تائين ويو، * | ساڻس | کي پيار ڏيئي موڪلائي نڪري ٻاھر آيو. حامدعلي بہ |
| 21583 | DYNT.utf | گڏ ولايت ۾ ڍاڪٽريءَ جو ڪم سکندو ھو، سو | ساڻس | شاديءَ ۾ محبوب عليءَ جو ننڍو ڀاءُ منصور علي، جو |
| 21584 | DYNT.utf | گڏجي اوڏي وڃان. ھڪڙو تہ ھھڙي سُڃي جھنگلي | ساڻس | انھيءَ جو سانباھو ڏسي زينت جي بہ مرضي ٿي تہ |
| 21585 | DYNT.utf | گڏي ڇڏي، اندر ٻنھنجي کھر ۾ مس گھڙي، تہ | ساڻس | ھئي تہ الائجي اھا ٻانھن ملي يا نہ ملي. سو اڃا |
| 21586 | DYNT.utf | گڏيا وتنداسين، نڪي پئسا جٽا ڪندا، لڪي | ساڻس | حال ٿيندو. اسين ٻارھوئي جيئرا ڪين ھونداسين، نڪي |
| 21587 | DYNT.utf | لڳل ھو. آنھيءَ سان گڏ وري ٿورو ٽڪر آباديءَ | ساڻس | ۾ اڳيئي ھڪڙو کوھ بہ جاري ھو ۽ موچارو ننڍو باغ بہ |
| 21588 | DYNT.utf | مٽ نہ ڪريان، پر وڏي ڳالھ اميد علي کٽڻ ڪمائڻ | ساڻس | پيئي چرر-سندس بدران ڏھ نياڻيون ملن، تہ بہ آءُٗ |
| 21589 | DYNT.utf | نہ پيئي، تنھنڪري سنجھ-صبح جھيڙا ٿيڻ لڳا. | ساڻس | حال ٿيو، جو ھوءَ اچي مالڪياڻي ٿي وبٺي. ھن جي جا |
| 21590 | DYNT.utf | ھو، تنھن جو پڇيائونس، ھو تمام وڻندڙ ٻار | ساڻس | ڀاتي اوڀاريون لھواريون ڳالھيون ڪرڻ لڳا. ٻار بہ |
| 21591 | DYNT.utf | ھئي، سندس پورھيت مريم اڃا وٽن ھئي، ھڪڙو | ساڻس | پياري زال زينت بانو گھر ۾ ھئي. سندس ماءُ جان بيبي |
| 21592 | DYNT.utf | ھيس ۽ ساڻن گڏ ھڪڙو جوان ويٺل ھو - ٽيئي لٿا. | ساڻس | جنھن ۾ برقعي سان ھڪڙي زال ويٺل ھئي ۽ ھڪڙي پورھيت |
| 21593 | DYNT.utf | ھيون. مريم ماني ڏڪيءَ جي ڪم تي ھئي، تنھنڪري | ساڻس | ھليو ويو. با باقي سندس ماءُ جان بيبي ۽ سندس دائي |
| 21594 | DYNT.utf | ڀائيوار ھو. ھن پنھنجي ننڍي ڀاءَ کي پٽ وانگي | ساڻس | ننڍا ٻار ھئا: ٻہ ڌيئو ۽ ھڪڙو پٽ. اھو ڀاڻس بہ ڪم ۾ |
| 21595 | DYNT.utf | ڏاڍيون ڀلايون ڪيون. ڏھ- پندرھن رپيا روڪ | ساڻس | کان موڪلائي ٻار ڪڇ تي ڪري ھلي. ھلڻ مھل گھر وارن |
| 21596 | DYNT.utf | ڪي خد متکار ۽ سرڪاري ماڻھو بہ ھئا. آخر سرحد | ساڻس | ھي پنھنجي بيبي ۽ دائيءَ سوڌو انھيءَ سفر تي نڪتو. |
| 21597 | DYNT.utf | ھو، سو حامد جي مرڻ کان پوءِ مھينو-اڌ گذاري، | سانسگو | ڪري ٺھي بہ ويا ھئا. علي رضا کي بہ پنھنجي ڪم جو چڱو |
| 21598 | DYNT.utf | خراسان ۾ آيو. خراسان ۾ تن ڏينھين ايران | سانسگي | انھيءَ گھر ۾ ھو. پوءِ پنھنجي منھن سوداگريءَ جي |
| 21599 | DYNT.utf | ھڪڙو وڏو آفيسر ولايت ويو بہ ٿي، سو ھن جو | سانگائتو | اھا صلاح ڏنيس؛ جنھنڪري ھن انھيءَ ڪم تي ڪمر ٻڌي. |
| 21600 | DYNT.utf | ڏسي حاڪمن جي مھربانيءَ جي ڀروسي تي رھي | سانگو | ايرانين پڻس علي نوازخان کي غلام ڪري وڪيو ھو، جتي |
| 21601 | DYNT.utf | سان سنڌ ۾ ويھي ويو ۽ پوئيوارن سان واسطو | سانگي | جي ڄمڻ جي جاءِ ڏسان، اگرچہ پڪ ھيس تہ سندس پيءُ |
| 21602 | DYNT.utf | سنڌ ۾ آيو. سنڌ تن ڏينھين ٽالپرن اميرن جي | سانگي | مان وري علي نواز، ڪي سير ڪرڻ لاءِ ۽ ڪي واپار جي |
| 21603 | DYNT.utf | گڏ ھڪڙو جوان ويٺل ھو - ٽيئي لٿا. اھا مائي | ساڻن | سان ھڪڙي زال ويٺل ھئي ۽ ھڪڙي پورھيت ساڻس ھيس ۽ |
| 21604 | DYNT.utf | ڪراچيءَ تائين وڃڻ جو ارادو ڪيو. | ساڻن | روئڻ ڪيائون- نيٺ بہ تہ ويجھا عزيز ھئن. حامدعلي بہ |
| 21605 | DYNT.utf | ستيءَ سان گوشہ نشينيءَ ۾ گذارڻ لڳا. | سانھ | ۾ ھن جو بہ اھو ساڳيو شغل ھوندو ھو. انھيءَ طرح ھي |
| 21606 | DYNT.utf | کي فائدو پھچايائين. ھن کي ترڪي ٻولي سکڻي | ساڻھن | ۾ پھچايس. ٿوري عرصي ۾ ھي مشھور ٿي ويو، ۽ ھزارن |
| 21607 | DYNT.utf | ٿي جاچ ڪري سگھي، تنھنڪري سلطان کي عرض ڪيائين | ساڻھو | بہ انھيءَ ۾ ھٿ آھي. انھيءَ جاسوسپ لاءِ پاڻ تہ مڙس |
| 21608 | DYNT.utf | کاڌي، ڪن پئي اشارن ۽ پرولين ۾ ھڪٻئي سان | ساني | وارا ڪرد علي رضا جي لاءِ منتظر ويٺا ھئا. ڪن پئي |
| 21609 | DYNT.utf | ٿي پيئي. مريم جو بہ چرين جھڙو حال ٿي پيو؛ | ساڻي | آفت نہ اچي، جان بيبي ويچاري منھن-مٿو پٽي پٽي |
| 21610 | DYNT.utf | ٿي ٻيئي ھئي، تنھن کي ھڪڙي چادر ڏٺائون تہ | ساڻي | ھوءَ پاڻيءَ ۾ ڀچي پيئي ھئي، ۽ ڌڪن ۾ |
| 21611 | DYNT.utf | مھل حامد ڳالھ ڪئي تہ ڪنھن مجلس ۾ ماڻھن | سانيءَ | زينت - ڇا دائي، اھو وڪيل جنھن بابت انھيءَ رات |
| 21612 | DYNT.utf | جھڙو سلطان جي بيبين سان تھڙو بين خدمتگارن | سان، | کي مڙس سمجھائي ڇڏيو ھو تہ اندر وڃي سڀني زالن |
| 21613 | DYNT.utf | حد کان وڏيڪ ميلاپ ۽ گَھرائي رکج، جنھنڪري | سان، | سان، جھڙو سلطان جي بيبين سان تھڙو بين خدمتگارن |
| 21614 | DYNT.utf | خاص ڪري علي رضا سان ڏاڍي دل ٻجھي وئي، سوگھڻو | سان، | مون کي ٿو شڪ پوي.'' ھن ٻار جي بہ گھر جي ڀاتين |
| 21615 | DYNT.utf | گھر ويٺي اللّھ ٽڪر پيو ڏئي، سو ڇڏي، گھڻي | سان، | چيائينس تہ ``ابا، ھيترن ماڻھن ٿي چيئي تہ آرام |
| 21616 | DYNT.utf | مون کي ٻاھر آبروءَ جھڙي نوڪري ملي آھي، | سان، | کي چيائين تہ خدا جي مھربانيءَ سان ۽ اوھان جي مدد |
| 21617 | DYNT.utf | ڪي چٺ سان سڀني کي آڻي پنھنجي رستي تي بيھارينداسين. | سان، | رکنديون ھيون؛ تنھنڪري ھنن ڄاتو تہ اسين ڪي لٺ |
| 21618 | DYNT.utf | ڪي حامد جي سنگت مان، ۽ ڪي ھڪڙي پيرمرد آخوند | سان، | کي بہ گھرئي گھر ۾ تعليم ڏيڻ لڳو. ڪي سندس ڪوشش |
| 21619 | DYNT.utf | ڳالھين ڪندي ڪا ٻاڦ ٻاھر نڪري پوي تہ چڱو. | سان، | حد کان وڏيڪ ميلاپ ۽ گَھرائي رکج، جنھنڪري انھن |
| 21620 | DYNT.utf | مائٽن ۽ عزيزن سان تہ رستو گھڻو ڪري بند | سان؛ | وڃي رھي ھئي، سا علي رضا جن سان ۽ ڪن ٿورن بين ماڻھن |
| 21621 | DYNT.utf | پيو صدقو ڪندو ھو. سَس-ننھن جون لڙايون اڪثر | ساھ | سان ھن جي اھڙي چڱي ھلت ھوندي ھئي جو سڀڪو مٿانئس |
| 21622 | DYNT.utf | پيو، اگرچہ اوھان جي پاڻ نہ اچڻ کان گھڻوئي | ساھ | جو خط بھتو. جلد ملڻ جي خوشيءَ کان مُئيءَ دل ۾ |
| 21623 | DYNT.utf | پيو، جيئن نہ پنھنجن مائٽن جي گھر آئي ھجي. | ساھ | ھنن جي آد رڀاءَ ڏسي، زينت بانوءَ کي پيٽ ۾ |
| 21624 | DYNT.utf | پيٽ ۾ پين، لوڏو مغز ۾ ويھي وين، اٿي ويھڻ | ساھ | نہ کاڌي جھڙو، ننڊ کڻي وين. صبح جو اٿيا، تڏھن البت |
| 21625 | DYNT.utf | پيٽ ۾ ھوندم، تيسين اوھان جي تانگھ رکنديس | ساھ | تہ منھنجو سماءُ ملھجو، ۽ جي نہ، تہ بہ جيسين |
| 21626 | DYNT.utf | پٽي ٻہ-ٽي پئسا بہ گڏ ڪريان؛ متان ڪا ويل | ساھ | تہ جڏھن في الحال خير سان وقت پيو گذري، تڏھن ڀلي |
| 21627 | DYNT.utf | تہ پٽڻ ڏينم. خدا سڀ چڱي ڪندوا'' | ساھ | ماڻس چيس تہ ``ابا! برقعو تہ لاھن ڏينم، |
| 21628 | DYNT.utf | جي لڳي، سي گاڏي ڊوڙائي رستو ڏيئي آٿي ھليا، | ساھ | ھو، سو ھنن کي ويندو ڏسي پوءِ آٿيو. ھنن کي بنھنجي |
| 21629 | DYNT.utf | جي ڊپ کان کڻي ٻک وڌا، انھيءَ سگھو ئي مٿي | ساھ | آھي. ھن کي تہ خدا تختي سان ڪيرايو ھو، تنھن کي ھن |
| 21630 | DYNT.utf | کنيائين ۽ آٿلي پٿلي. مريم جا ويجھو ستل | ساھ | ھڪڙي ڀيري رات جو جان بيبي جي ننڊ اچي قٽي، پئي ٿڌا |
| 21631 | DYNT.utf | مُٺ ۾ ڪيو پيئي ھئي. سڀڪنھن لھر ۾ پئي ڀانيائين | ساھ | ۽ ڪيڏي ھھڙو حادثو ۽ سمنڊ جون لھرون ۽ اڪيلائي! |
| 21632 | DYNT.utf | کڻجئين.'' | ساھي | سندس زال رھن ٿا. اتي جي ٿڪجين تہ لڙي پاڻي پيجئين ۽ |
| 21633 | DYNT.utf | جي سنگت ۾؛ تنھنڪري ھو سڀ سڄوئي ھفتو انھيءَ | ساھيلين | بيبي پنھنجي گھر ۾ خوش گذار بندي ھئي، جھڙو ھتي ٻين |
| 21634 | DYNT.utf | آھي، اھا آيا جو ڪم ڪندي آھي، تنھن ٽيون | ساھيڙي | ھن مائيءَ چيو تہ ``منھنجي ھڪڙي |
| 21635 | DYNT.utf | وٽ ھلنايس.'' | ساھيڙيءَ | تون سنڀري و يٺي ھججئين تہ آءُٗ تو کي وٺي پنھنجي |
| 21636 | DYNT.utf | کي چيائين تہ ``اسان ماني تيار آھي'' پر انھيءَ | ساءُ | در مان ڳچ جيترا ڍاڪون رکي ويئي. پوءِ صفي ۾ |
| 21637 | DYNT.utf | آھين، ڀلي چؤ.'' جان بيبيءَ چيو تہ ``زينب! | سائڻ | جي چڙين نہ؟'' زينت بانو چيو تہ ``مائي، تون منھنجي |
| 21638 | DYNT.utf | تون فضل محمد ناھين، تڏھن مون سان ڊوھ ٿيو | سائين | رڙھي ويٺي، اصل منھن بڇڙو ڪري چوڻ لڳي تہ ``تڏھن |
| 21639 | DYNT.utf | ٺھيو، پر پردي جي نسبت ۾ جو ديني حڪم آھي، | سائين | زينت - اھو تہ |
| 21640 | DYNT.utf | ڪيڏي ٿا سنڀرو؟'' | سائين | ويٺي ۽ فوجدار ڪپڙا ڍڪڻ لڳو؛ زينت بانوءَ پڇيس تہ `` |
| 21641 | DYNT.utf | ! اجازت ملي تہ منھنجي بيبي ڪي ڏينھن حرمسراءِ | سائين | ٿي جاچ ڪري سگھي، تنھنڪري سلطان کي عرض ڪيائين تہ `` |
| 21642 | DYNT.utf | ! اوھين سڀاڻي ڪنھن عذر سان ظاھر ظھور مون | سائين | علي رضا سلطان کي ھڪڙي ٻي رٿ ڏسي: عرض ڪرڻ لڳو تہ `` |
| 21643 | DYNT.utf | ! اھڙين شين جي ڏسڻ جو ڪھڙو ضرور؟ | سائين | زينت - پر |
| 21644 | DYNT.utf | ! مائي صفوران تہ خير سان اچي پھتي؟ خوش چڱي | سائين | زينت ويٺي ۽ ھن کان پڇڻ لڳي تہ `` |
| 21645 | DYNT.utf | جي دشمنن کي آل عيال سوڌو ناس ڪن؛ ڪھڙن ماڻھن | سائينجن | وقت تي الھيءَ کي باھ ڏيئي، محلات کي آڏائي ڇڏيسن ۽ |
| 21646 | DYNT.utf | اسان کي تعليم ڏيئي، ھزار خرچني ھھڙي درجي | سائينءَ | پالي وڏو ڪندا آھن تہ پيريءَ ۾ آھو کين ڪم اچي. بابي |
| 21647 | DYNT.utf | جي خدمت ۾ ڏيندس.'' | سائينءَ | ڪنھن وقت حاضر ٿيندس، نہ تہ پنھنجن پٽن مان ھڪڙو |
| 21648 | DYNT.utf | آءُٗ حاضر آھيان. منھنجي ڇا مجال جو آءُٗ | سائين، | جاءِ تي ويٺي، ۽ منھن مٿي ڪري کِلي چوڻ لڳي تہ ``ڀلا |
| 21649 | DYNT.utf | آءُٗ ھيکلي ويٺي ھونديس، ڀلائي ڪري سگھا | سائين، | زينت بانوءَ چيس تہ `` |
| 21650 | DYNT.utf | انھيءَ ۾ ڪھڙي حرڪت؟ زال جي لاءِ تہ پردو | سائين، | زينت بانو - پوءِ |
| 21651 | DYNT.utf | اوھان جو مطلب آھي تہ مئذمن وانگي زالون | سائين، | زينت - تڏھن |
| 21652 | DYNT.utf | توھين زورآور آھيو. رڳو ٻاھرينءَ ديوار | سائين، | زينت بانو - |
| 21653 | DYNT.utf | يا صاحب. | سائين، | جھڙا لفظ ڪم آڻيندا ھئا، جيئن تہ پيارا، يا جان، يا |
| 21654 | DYNT.utf | ڀلائي ڪري مون کي ڏس ڏي تہ لاڙڪن جو پاڙو | سائين، | کي وڌيڪ خبر ھوندي. سو ھن کي ويجھو اچي چيائين تہ `` |
| 21655 | DYNT.utf | خير ھجي، سلامت ھجو.'' | سائين؛ | زينت بانوءَ حجاب سان پر ڊپ کان سواءِ جواب ڏنس تہ `` |
| 21656 | DYNT.utf | آھيون، اسين اوھان جا غلام آھيون، ائين | سائٽ | کجھو ڪرن آھي. آءُٗ نٿي چوان تہ اسين اوھان جا |
| 21657 | DYNT.utf | بند ڪرائي ڇڏيوَ، رڳو دھل جو بہ ڏونڪو نہ | ساٺ | پيدا ٿيا آھيو، سي ڏاڍا ڏنگا آھيو. شا-يءَ جا سڳڻ |
| 21658 | DYNT.utf | سي اڪثر ٻاھر مڙسن ۾ يا اندر زالن ۾ ٿيندا | ساٺ، | ۸- ڪنھن بہ قسم جا سڳڻ |
| 21659 | DYNT.utf | گھر ۾ ۽ پھاڄ سان گڏ رھڻ ڏاڍو مشڪل ٿيندو. | ساڳئي | آھي، تڏھن الائجي مون سان خاطر ٿئيس يا نہ. ٻيو تہ |
| 21660 | DYNT.utf | ڏينھن ھڪڙي ٻي قيدياڻي بہ ڇٽي. جيل ۾ رھي | ساڳئي | پنھنجا ڪپڙا ڍڪايائونس ۽ موڪل ڏنائونس. انھيءَ |
| 21661 | DYNT.utf | اھا زينت بانو آھي. تڏھن سڀ اٿي انھيءَ سان | ساڳي | ڪا خيالي شڪل آھي. پر نيٺ جڏھن معلوم ٿين تہ نہ، |
| 21662 | DYNT.utf | صفوران منھن پئجي ويس. انھيءَ کي ڊوڙي وڃي | ساڳي | سٽون ڏيندي، فضل محمد جو گھر پڇائيندي، اوچتو اھا |
| 21663 | DYNT.utf | لاءِ پئي رنائين. سڌريل، جي کريل، تہ بہ | ساڳي | کي بہ انھيءَ پت جا سور گھڻا ھئا پر ھاڻي تہ انھيءَ |
| 21664 | DYNT.utf | ٻدسوڻي پيش آئي!'' | ساڳي | پر مون نہ سنڀاليو؛ اوھنن جي انگلن ڏي ڏٺم. ھاڻ اھا |
| 21665 | DYNT.utf | اھڙا آھن، جھڙا علي رضا جا ننڍي ھوندي ھئا.'' | ساڳيا | ائين بہ چيو ھو تہ ``ھن نينگري جو نڪ ۽ اکيون ۽ ڳل |
| 21666 | DYNT.utf | ڀاتي وڃي بچيا، جيڪي سندس شاديءَ جي پھرئين | ساڳيا | ٻار بہ اڃا ڪونہ ٿيو ھون، تنھنڪري گھر ۾ وري بہ اھي |
| 21667 | DYNT.utf | تون آھين ڪو ٻيو، جو ھاڻ ٿو چوين تہ جيڪا | ساڳيو | نيٺ بيھن بہ ھا، پر تون رؤ ڪڏائي بيھي رھئين. اھو |
| 21668 | DYNT.utf | شغل ھوندو ھو. انھيءَ طرح ھي سانھ ستيءَ | ساڳيو | سو گھڻو ھٿ نہ وجھندي ھئي، باقي گھر ۾ ھن جو بہ اھو |
| 21669 | DYNT.utf | ئي ڊول آھي. پنھنجي ويھڻ جي جاءِ ٺاھي اٿس. | ساڳيو | سينگاريو آھي جو ڇا چئجي! اسان جي علي رضا جو بہ |
| 21670 | DYNT.utf | ڏينھن موٽي آيو، جنھن ڏينھن اھو اسڪول کليو | ساڳيو | بندوبست کي ٻارھن مھينا گذزيا، يعني جڏھن اھو |
| 21671 | DYNT.utf | طرح ھن کي پيدائش ٿيڻ لڳي. وري سنڌ جھڙي ملڪ | ساڳيءَ | معرفت ٻين ٻن-ٽن صاحبلوڪن سان بہ معرفت ٿيس. جتان |
| 21672 | DYNT.utf | گاڏيءَ تي چڙھي پٺتي موٽي ويو. | ساڳيءَ | ھو. ھنن کي سرائي فنح خان جي گھر اماڻي، علي رضا وري |
| 21673 | DYNT.utf | حال ھنن مغلن جي گھر جي ڀانين جو عو. گذريءَ | ساڳيوئي | |
| 21674 | DYNT.utf | تعليم جو استعمال بلڪل مشڪل ھو، اھا مشڪلات | سبب | اھا نظر آئي تہ سکرن مسلمانن جي زالن ۾ پردي جي ھئڻ |
| 21675 | DYNT.utf | ھن کي لاچار ٿيو ڏيھي ماڻھن ڏي خيال ڪرڻ. | سبب | گذاري جي آميد ھيس، سا حاصل ڪين ٿئيس ھا. انھيءَ |
| 21676 | DYNT.utf | ھن کي لاچار ٿيو. پنھنجي منھن پنھنجو رستو | سبب | تعربف ٿيندي ھئي، تنھن تي حسد ڪندا ھئا. انھيءَ |
| 21677 | DYNT.utf | ھو اتي رھي پيو. | سبب | جھڙو واپار ۾ تھڙو عزت ۾ واڌارو ڏسڻ ۾ آيو ۽ انھيءَ |
| 21678 | DYNT.utf | ھو: تمام وڏي عھدي کي پھچڻ ڪري ھن اتي جي | سبب | علي رضا کي اتان نڪرڻ لاءِ شايد ڪو ٻيو بہ ڳجھو |
| 21679 | DYNT.utf | ھو: علي رضا کي ھڪڙي چڱي نوڪريءَ جو دلاسو | سبب | پر انھيءَ بندوبست ڪرڻ جو ٻيو بہ ھڪڙو |
| 21680 | DYNT.utf | ھوندو. | سبب | تہ وساري ويھي رھيا يا خط نہ پھتن، يا ڪو ٻيو |
| 21681 | DYNT.utf | ھو، جو ھن کي پنھنجي ڀاءَ الھداد جي پٽ سان | سبب | گھڻو ڳالھايو ٿي. مائيءَ جي اعتراض آڻڻ جو ھيءُ بہ |
| 21682 | DYNT.utf | ھئا: پھرين تہ ھنن جي اٿ-ويھ جيڪا وڃي رھي | سبب | جي گھر کي گھڻي شڪست پھچي ويئي ھئي. تنھن جا ٻہ-ٽي |
| 21683 | DYNT.utf | ھيءُ ھو، جو اھو تمام سھڻو ٻڌل شھر مشھور | سبب | علي رضا کي گھڻن ڏينھن کان ھئي. تنھن جو ھڪڙو تہ |
| 21684 | DYNT.utf | ٿيندو!'' انھيءَ دلاسي ڪري مائي شھربانوءَ | سبب | جو انتظار ھو. ٻيو سڀ خير آھي، اللَّھ ڪندو سگھوئي |
| 21685 | DYNT.utf | ڪري اسان جي ماڻھوءَ کان اھا ڪوٺي چڏائي، | سبب | ۽ اندران بہ تھخاني ۾ وڃڻ جو رستو بند آھي، جو ڪنھن |
| 21686 | DYNT.utf | ڪِري پيئي ۽ انھنءَ معاملي کي ٻہ مھينا بہ | سبب | نبيري ڇڏيو ھو، ھاڻي وري ھي جو تازو ڏڪ لڳس، تنھن |
| 21687 | DYNT.utf | ڪري ھن وڌيڪ ويھڻ ضرور نہ ڄاتو. | سبب | ڀيرا ڪوشش ڪئي، پر ٻيئي ڀيرا ھنن نہ ورتس. انھيءَ |
| 21688 | DYNT.utf | ڪري ھڪڙي ڀيري تہ سندس ماءُ ساڻس تکو ڳالھائي | سبب | ھو ۽ اھي ٻانھون لکي پڙھي نہ ڄاڻنديون ھيون. انھيءَ |
| 21689 | DYNT.utf | ؟؟؟ڪري، ايران جو لشڪر فتحياب ٿيو ۽ روسي | سببن | ڪري قرون لسُٽون ڪندا ھئا. ھڪڙي اھڙي لڙائيءَ ۾ ڪن |
| 21690 | DYNT.utf | ڪري مون کي بمبئيءَ ڏي وڃڻ لاچار ٿيو آھي. | سببن | اچي موڪلايو، ۽ ٻہ-ٽي عذر ٺاھي ٻڌايائينس تہ ھنن |
| 21691 | DYNT.utf | ڪري ھن کي مناسب نٿي آيو. | سببن | وري اھو پرڳڻو روس جي بلي ھو، تنھنڪري اتي وڃڻ گھڻن |
| 21692 | DYNT.utf | جواب ڏيئي ھليو وڃي.'' | سبتا | ڳالھ ڪريان، تڏھن منھن پاسي ڪري ويھي رھي ٻا ابتا |
| 21693 | DYNT.utf | ڀرڻ جو يا ٻيو ڪم ڪري تہ ڪري، نہ تہ اھا ڪوٺي | سبڻ | تدھن ھن جو ڪم اھو لکڻ پڙھڻ سان ھوندو آھي. ڪا گھڙي |
| 21694 | DYNT.utf | ڀرڻ جو ڪم ڪندي ھئي. مڙس جي ويھڻ جي جيڪا | سبڻ | جي لاءِ وقت ورھائي ڇڏيو ھو، ان موجب لکڻ پڙھڻ ۽ |
| 21695 | DYNT.utf | ڀرڻ جي ڪم ۾ ھوشيار ھونديون ھيون. بختاور | سبڻ | سواءِ اھا مائي پاڻ، توڙي سندس ڌيءَ زينت بانو، |
| 21696 | DYNT.utf | ڀريندي ھئي. | سبندي | ڪم آڻيندي ھئي. مھل تي لکندي پڙھندي ھئي ۽ مھل تي |
| 21697 | DYNT.utf | ٻارن کي وھنجارڻ. | سبڻ، | پيئي ڪندي ھئي، جھڙوڪ پاڻي پبارڻ، ٻارن جا ڪپڙا |
| 21698 | DYNT.utf | ڀرڻ ۽ ٻيو انگريزي سئي ۽ ڪُنڍيءَ يا آنُ | سبڻ، | فارسي، ھندستاني ۽ انگريزيءَ ۾ ڏجي؛ انھيءَ سان گڏ |
| 21699 | DYNT.utf | آھن، تن سڀني جو آءُٗ سردار آھيان. مون وٽ | سپاھي | توکي خبر ناھي تہ آءُٗ وڏو امير آھيان، شھر جا جيڪي |
| 21700 | DYNT.utf | اچي نکتو. جھولي پٽي سندس ڪيوڙو ۽ ڪتل ھٿ | سپاھي | پڪ ٿي؛ ``فرياد فرياد'' ڪيائين تہ ھڪڙو - ٻہ پوليس جو |
| 21701 | DYNT.utf | پاڻ اتان ئي موٽي ويو، زينت بانو اندر گھڙي | سپاھي | چيائين تہ ``مائي، اھو گھر آھي، تون اندر ھلي وڃ''، |
| 21702 | DYNT.utf | ترار سان مليس، جو شھر ۾ نظر داريءَ لاءِ | سپاھي | ھيءَ اڳڀرو ھلي، تہ بازار ۾ ھڪڙو سرڪاري |
| 21703 | DYNT.utf | ساڻ ڪري، سمند رخان فوجدار روانو ٿيو ۽ نوڪر | سپاھي | انھيءَ مھل سنڀري، آھي ٻيئي |
| 21704 | DYNT.utf | سڙا ھميشھ وٽس پيا حاضري ڀريندا ھئا، ۽ اڪثر | سپاھي | ھو، ٻيو نوڪر ھوندو ھوس، ۽ تنھڻ کان سواءِ ڪيترائي |
| 21705 | DYNT.utf | ھڪڙي در تي اچي بيٺو. زينت کي چيائين تہ ``مائي، | سپاھي | اڳ ۾، زينت بانو ٿي پٺ ۾. ٻہ-ٽي گھٽيون وروڪڙ ڏيئي، |
| 21706 | DYNT.utf | ٻيا بہ ٻاھران آيا، تن کي ڏسي، زينت بانوءَ | سپاھي | اتي ڪي ٻہ |
| 21707 | DYNT.utf | ٿيو اڳ ۾، زينت بانو ٿي پٺ ۾. ٻہ-ٽي گھٽيون | سپاھي | |
| 21708 | DYNT.utf | جي مٿان داروغو ۽ عملدار ھو ۽ وڏي حڪم وارو | سپاھين | گھر ھو، جنھن جو نالو سمندرخان ھو. ھو شھر جي سڀني |
| 21709 | DYNT.utf | سان واقف ٿيو تن سان گڏ اڪثر آچر جي ڏينھن | سپاھين | کي شڪار جو شوق اچي ٿيو، الھيءَ چوس تي ھي پلٽڻ جي |
| 21710 | DYNT.utf | ۽ ٻين سان ڪڃرين ۽ رنگيلين جي حاضري ڀرڻ | سپاھين | قري وري رنن جي صحبت پيدا ٿيس، پھر يائين پلٽڻ جي |
| 21711 | DYNT.utf | ايترو سمجھيو، تہ ھيءَ غيرواقف زال آھي. | سپاھيءَ | انھيءَ گفتگو مان |
| 21712 | DYNT.utf | پڇيس تہ ``ڇو ماڻي! تون ڪا نئين آئي آھين ڇا؟'' | سپاھيءَ | |
| 21713 | DYNT.utf | چيو تہ ``مائٽن مان ٻيو ڪو مڙس ماڻھو ساڻ | سپاھيءَ | |
| 21714 | DYNT.utf | کي بہ ھيءَ نڌڻڪي جوان زال ھٿ لڳي ويئي، | سپاھيءَ | ۽ اڪثر ھن کي بدپيشي ۾ واھر ڏيو، خوش رکندا ھئا. ھن |
| 21715 | DYNT.utf | جريب آباديءَ لاءِ ھئا، جي کوھ تي بہ آباد | ست | جويب زمين جا ٿيا، تن مان پنجن جريبن ۾ باغ ھو ۽ |
| 21716 | DYNT.utf | مھينا ڇڙو گذاريو. پر ھن ھيترا ڏينھن گھر | ست | محبوب عليءَ ڇھ - |
| 21717 | DYNT.utf | ورھيہ گذري ويا ھئا، اھڙا ڇھءست ورھيہ ٻيا | ست | ھنن کي بمبئيءَ ۾ رھي ۽ انھيءَ مڪتب جاري ڪئي بہ ڇھ- |
| 21718 | DYNT.utf | -اٺ ورھيہ گذري ويا ھئا، ۽ ھن جي معرفت سندس | ست | ويس؛ انھيءَ مان ھڪڙو پٽ بہ ڄائس. ھن کي ھتي رھئي |
| 21719 | DYNT.utf | -اٺ ڏينھن لڳي ويا، ۽ اڃا پنھنجو داستان لکي | ست | فرجو ملندو ھوس، سو پيئي لکندي ھئي. انھيءَ ۾ ھن کي |
| 21720 | DYNT.utf | بغداد ۾ يا ٻئي پاسي ھسن جي پڙھڻ جو بندوبست | ستان | ڄاڻي واڻي پاڻ سان کنيو ھو. پھرين دل ۾ آيو ھوس تہ |
| 21721 | DYNT.utf | ٿي ڏٺي، تنھن ھن کي چيو تہ ``آءُٗ توسان گڏجي | ستانڻ | ٿي وئي ھئي. ھوءَ تہ بمبئيءَ جي تر جي ھئي. ڪا ھند |
| 21722 | DYNT.utf | لڳا. ھڪڙي ڀيري تہ ڪوڙي سوڙي معاملي ۾ حامد | ستائڻ | عزيز، جي مٿن اڳيئي ڪاوڙيل ھئا، سي ھنن کي ھرطرح |
| 21723 | DYNT.utf | سگھندا. | ستائي | وري بہ وڏو بچاءُ ٿيندو ۽ اھڙو آسانيءَ سان مون کي |
| 21724 | DYNT.utf | آھي. اڳتي ڪنھين مصيبت جي کڻڻ جي طاقت ڪانہ | ستايو | ڪرڻ لڳي تہ ``يا الھي! زماني جي گردش مون کي گھڻو |
| 21725 | DYNT.utf | ھڪڙي ننڍي ڪمانگري صندوق مٿي تي، ۽ ھڪڙي | ستت | ھئا، تہ در جو کڙڪو ٿيو، بختاور نڪري ٻاھر ويئي، ۽ |
| 21726 | DYNT.utf | ئي تياري ڪري، اچي علي رضا جي گھر جي در تي | ستت | ۽ ٻڏي مرڻ جي ڳالھ ياد ڪيائون، تڏھن ڏاڍو ڏک ٿين. ھو |
| 21727 | DYNT.utf | رپيا پيدا ٿيندا ھئا. | ستر | ڪم ڪندو ھو. انھيءَ طرح پڙھائڻ جي ڪم مان ھن کي سٺ- |
| 21728 | DYNT.utf | رپيا گڏ ٿيا ھئس، ڇالاءِ جو ڪپڙو گندي، کاڌو | ستر | ويل نہ ڪنھن جھڙي! سو ھينئر پنھنجي پگھار مان ئي سٺ. |
| 21729 | DYNT.utf | -اسي رپيا بہ لڀي پيا. ھيڪاري پڪو شڪ پين تہ | ستر | گذر جي اپاءُ کان سواءِ گھمندي وتي. وري وٽانئس |
| 21730 | DYNT.utf | -پنجھتر ورھين جي ھئي، ٻيو وري ھي تازو زال | ستر | پيو گذاريندو ھو. ھڪڙو اڳھين فرتوت ھو، جو عمر سندس |
| 21731 | DYNT.utf | ورھين جو ھو ۽ انھيءَ ڄمار ۾ انگريزي، فارسيءَ | سترھن | پنھنجي وڏي پٽ کي ولايت موڪلي. اھو ھينئر سورھن- |
| 21732 | DYNT.utf | ورھين جو ٿيو ھو، پر اڃا انگريزي اسڪول ۾ | سترھن | حلمد علي اچي سورھن |
| 21733 | DYNT.utf | سترھون | باب | |
| 21734 | DYNT.utf | ھيس، سا بہ جاڳي، چوڻ لڳيس تہ ``مائي ڇو اڄ | ستل | پئي ٿڌا ساھ کنيائين ۽ آٿلي پٿلي. مريم جا ويجھو |
| 21735 | DYNT.utf | پيو ھو، زينت کي تہ ننڊ ڪانہ ھئي. سج اڀرئي | ستو | جا پئجي رھي. چور رات جو جاڳيل ھو، سو پھر-سوا تائين |
| 21736 | DYNT.utf | ستون | باب | |
| 21737 | DYNT.utf | . | ستي | پڙھي وري سمھي رھي ۽ بختاور بہ وڃي پنھنجي جاءِ تي |
| 21738 | DYNT.utf | ڏينھن پاڻ بہ دم ڏنانين. ھنن ٻنھي ڄڻن اڳيئي | ستين | جو ڏک، تنھن ماري وڌس. زال جي مئي کان پوءِ ڇَھين- |
| 21739 | DYNT.utf | سان گوشہ نشينيءَ ۾ گذارڻ لڳا. | ستيءَ | جو بہ اھو ساڳيو شغل ھوندو ھو. انھيءَ طرح ھي سانھ |
| 21740 | DYNT.utf | آڀري سنئون ٿيو ھو. بختاور ٻھاري سھاري ڏيئي | سج | آرھڙ جا ڏينھن ھئا، صپح جو |
| 21741 | DYNT.utf | اڀرئي ڌاري آٿي ويھي رھي. | سج | پھر-سوا تائين ستو پيو ھو، زينت کي تہ ننڊ ڪانہ ھئي. |
| 21742 | DYNT.utf | چڙھيو؛ زينت بانو قرآن پڙھي پوءِ ڪارچوب | سج | ٻيو ڏبنھن ٿيو، پھر سوا |
| 21743 | DYNT.utf | لھڻ تي انھيءَ فقير جي اوتاري وٽ اچي پھتي. | سج | بہ خوشي ھيس، تنھن ۾ پنڌ ڪرڻ سان گھٽايائين ڪين، ۽ |
| 21744 | DYNT.utf | لھي انڌيرو ٿيندو آھي، اسين ھِتان ھُتان | سج | تھخاني تائين سرنگھن سان رستو جاري ڪيو آھي. جڏھن |
| 21745 | DYNT.utf | لٿي تائين آتيئي پاڻ وٽ ويھاريس، پوءِ دڪان | سج | ڪھل آئي. وري ھن کي ڏٺائين بہ اشراف ۽ غرڍب، تنھن |
| 21746 | DYNT.utf | ٿيو.'' | سجايو | کي منھنجو رڌل کاڌو پسند آيو تہ منھنجو پورھيو |
| 21747 | DYNT.utf | ڪم آڻيندي ھئي. مھل تي لکندي پڙھندي ھئي | سجايو | ھن کي ھيترو فائدو حاصل ٿيو ھو، جو ھوءَ پنھنجو وقت |
| 21748 | DYNT.utf | ڳالھائڻ لڳا. ٻيئي طبع جا تيز ھئا، وڃي ڌڪن | سجايو | ۾ ناسازي پيدا ٿي، ھڪٻئي سان تڪرار ڪرڻ لڳا، اجايو |
| 21749 | DYNT.utf | ڳالھائڻ لڳو. انھيءَ رستي ھي ھنن سان ملي | سجايو | ھوندو ۽ ھيءُ بہ ظاھر ظھور ڪوڙ ڪري سلطان کي اجايو |
| 21750 | DYNT.utf | ڳالھائڻ لڳو. ويچاري مائي شھربانو گذريل | سجايو | تي حامد اويل سويل ماءُ سان معاملا ڪرڻ لڳو ۽ اجايو |
| 21751 | DYNT.utf | ٿيو، رڙھي اچي ويجھو ٿين ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان | سجاڳ | ويئي، ۽ جڏھن پنھنجو نالو بہ ٻڌائين، تڏھن پاڻ |
| 21752 | DYNT.utf | ڇوڪري | سجاڳ | |
| 21753 | DYNT.utf | ۽ چالاڪ ھئي، سڀني جي خدمت پئي ڪيائين. سندس | سجاڳ | منجھن وري بہ زينت بانو |
| 21754 | DYNT.utf | ٿي، ڏاڍي آڃ لڳيس. ھيڏي ھوڏي ڏٺائين، سڀ | سجاڳي | رات جو ٻين-ٽين بجي ڌاري زينت بانوءَ کي |
| 21755 | DYNT.utf | ٿي تہ فضل محمد آھي ۽ لاڙڪن جي پاڙي جو چڱو | سجھبس | تي ھئي، سا ڀڄ آئي ھوندي؛ ۽ سندس موس جو نالو بہ |
| 21756 | DYNT.utf | تہ مون پيٽ ڀسري ماني کاڌي. ھيءَ مريم رڌڻ | سجھي | گھر واري کي ھي ٻيو ورھيہ ٿو لنگھي تہ مون کي نہ |
| 21757 | DYNT.utf | ٿو، ھتي برابر رھندو ھو، پر گھڻا ڏينھن ٿيا، | سجھي | ھن چيس تہ ``ھائو مائي، اھو مون کي |
| 21758 | DYNT.utf | ٿي. ڇو، سرائي فتح خان جي ڌيءُ ڪين لکي پڙھي | سُجھي | تہ ``مائي، لکڻ پڙھڻ واري ٻانھن بہ ھڪڙي تہ مون کي |
| 21759 | DYNT.utf | . نڪا وري ڌين کي ڪا منشگيري ڪمائڻي يا سرڪار | سجھي | تہ اصلي ھتي اشرافن ۾ دستور ڪونھي، نڪا مون کي ڪا |
| 21760 | DYNT.utf | ٿي. رن تہ اڳيئي گھر ۾ آڻي ويھاري ھئائين، | سجھيس | پئسي وارو بہ ٿيو، ٻي مدد ماءُ جي پئسن جي بہ |
| 21761 | DYNT.utf | ٿي، تہ اھڙا ٽڪر زمين جا اوڏي گھڻا آھن ۽ | سجھيس | نپنو ھو، ننڍي ھوندي اوري پري گھميو ڦريو ھو، سو |
| 21762 | DYNT.utf | تہ ڇا ڪريان! ھھڙي وڏي شھر ۾ ڀلا مڙس جو پتو | سجھيو | ڪري ٺھي وييون. زينت بانوءَ کي ھينئر کي بہ ڪين ٿي |
| 21763 | DYNT.utf | ٿي تہ اھڙن ڪمن ۾ زالن جي ٻيگھي مچندي آھي | سجھيو | ۽ سڌريل رٿ پٺيان ڪن ۽ اڳوڻا رستا ڇڏي ڏين. ھنن کي |
| 21764 | DYNT.utf | ٿي تہ اڄ پٽ ڌيون سڀ آھن وات وڪيل. ھاڻ تون | سُجھيو | جي لاءِ. مائيءَ ورندي ڪانہ ڏنيس. ڀلا ويچاريءَ کي |
| 21765 | DYNT.utf | ٿي؛ اھا ھئي صفوران، صديق مھاڻي جي ڀيڻ، | سجھيو | پيتي جو ٻلو ڪري. ساري شھر ۾ ھن کي ھڪڙو ماڻھو واقف |
| 21766 | DYNT.utf | ڪين ٿي تہ ڪيئن ڪربان. پھريائين ڀانيائين | سجھيو | بانو شھر ۾ اچي پھتي تہ سھي، پر ھاڻ وڃي ڪيڏي؛ ھن کي |
| 21767 | DYNT.utf | ٿي، تنھن ڄاتو تہ جنھن کي پردو چئجي سو مطلب | سجھيون | ماڻھو ھو، تنھن کي ولايتي مسلمالن جون رسمون |
| 21768 | DYNT.utf | آھي بختاور، مگر اھڙي بہ ڪانہ اچي پئي آھي. | سچ | مائي شھربانوءَ چيو تہ ``اھو |
| 21769 | DYNT.utf | آھي پر جيڪي پنھنجا ٿي چوين يا جيڪي ٻيا | سچ | بختاور چيو تہ ``مائي، سو |
| 21770 | DYNT.utf | آھي تہ ھن پنھنجي دولت پنھنجي اولاد جي تعليم | سچ | ڪونہ ڪندو ھو، تڏھن بہ تمام اڻھوند ڪانہ ھيس. اھو |
| 21771 | DYNT.utf | آھي تہ ڪي خراب مثال اھڙين قومن مان بہ ملي | سچ | پارسين جو آھي، جي ھندستان جا ڏيھي ماڻھو آھن؛ |
| 21772 | DYNT.utf | آھي ڪ ڪوڙ؟ تو بہ گھڻا زمانا ڏٺا آھن. | سچ | اتي سڄو گھر دوزخ جي ڏيکاري پيو ڏيندو. چؤ دائي |
| 21773 | DYNT.utf | آھي. اڃا ھڪڙيءَ بلا مان مس ڇٽي، تہ ٻيءَ | سچ | تہ ھڪٻئي پئيءَ ڪاھي اچي ڪنڌ تي ڪڙڪندا آھن؛ سو |
| 21774 | DYNT.utf | آھي، اھا تہ کير ۾ کنڊ آھي. مون رڳو سکبي | سچ | بختاور ورندي ڏني تہ ``اھو مائي |
| 21775 | DYNT.utf | آھي، پر آءُٗ ڀانيان ٿو تہ ٻاھر نہ نڪرڻ | سچ | علي رضا - اھو |
| 21776 | DYNT.utf | آھي، پر بختاور! ڏک سک بہ پنھنجن ۾ چڱو، پراون | سچ | شھربانوءَ چيو ``سو |
| 21777 | DYNT.utf | آھي، پر جنھن پردي جي اھا تعريف آھي، آھو | سچ | علي رضا - اھو |
| 21778 | DYNT.utf | آھي، مگر جن ڳالھين ۽ شين جو آءُٗ ذڪر ٿو | سچ | علي رضا- |
| 21779 | DYNT.utf | آھي، مگر دائي، تون دعا ڪر تہ ڪنھن سچي پچي | سچ | زينت - سو تہ |
| 21780 | DYNT.utf | آھي، مگر مھنجو ھتي واقف ڪونھي. تنھن کان | سچ | زينت بانوءَ چيو تہ ``مائي |
| 21781 | DYNT.utf | پچ عمر جو ننڍو ھوس ۽ ڪمائڻ جھڙو نہ ھوس، | سچ | علي رضا ورندي ڏني تہ ``امان! جڏھن |
| 21782 | DYNT.utf | پچ ھيءَ زينت آھي. ڀانيائون تہ گھڻي روئڻ | سچ | کان ڪپڙن ئي ۾ نہ ماپي سگھيا. اعتبار نہ آين تہ ڪا |
| 21783 | DYNT.utf | تان چڙو، تہ ڀلي چڙو. آءُٗ ھن گھڙيءَ جو رنج | سچ | علي رضا حجت ڪري چوڻ لڳو تہ ``امان! |
| 21784 | DYNT.utf | تہ چؤ، تون اڄ پاڻھي مون سان اھو ذڪر ٿي | سچ | يا کرندو، تڏھن انھيءَ جي آسري ڇا لڳبو؟ پر دائي |
| 21785 | DYNT.utf | تہ ٻڌاءِ، امان ھنن سان ھائو تہ نہ ڪئي آھي؟ | سچ | زينت - تڏھن دائي |
| 21786 | DYNT.utf | چئج - آءُٗ توکان پنھنجو حال ڳجھو ڪين رکندي | سچ | سان اھو ذڪر ٿي چورين، يا امان ڪو اشارو ڏنو اٿئي؟ |
| 21787 | DYNT.utf | ٿي چوان. | سچ | مون سان چورين ٿي، تڏھن آءُٗ بہ توکي بي حجاب ٿي |
| 21788 | DYNT.utf | ٿي چوبن، پر وٺ سک کي-ٻار تہ وڃي سکيو ٿيندو، | سچ | بختاور چيو تہ ``مائي، اھو |
| 21789 | DYNT.utf | ٿي چوين-اولاد جو فڪر مائٽن کي نہ ھوندو | سچ | بختاور چيو تہ ''مائي، |
| 21790 | DYNT.utf | ٿي چوين. جھڙي تون ڏاھي آھين. اھڙو گھر وارو | سچ | بختاور - جيجل، |
| 21791 | DYNT.utf | ٿي چوين، اھا ڳالھ برابر آھي. تنھنجي پٽ | سچ | جان بيبيءَ چيو تہ ``مائي، |
| 21792 | DYNT.utf | ٿي چوين، پر تنھنجي ماءُ جي سا اھا مرضي | سچ | بختاور - امان زينت، |
| 21793 | DYNT.utf | ٿي چوي، تون تہ ڏاڍو زورآور آھين، ماڻھن | سچ | مريم چيو تہ ``ابا، مائي |
| 21794 | DYNT.utf | ٿي چيائون. سندس ڀاءُ منصور عليءَ کي استنبول | سچ | منع ٿي ڪئي ۽ ننڍي ڀاءُ بہ ٿي ڪئي، سو اڳ ڳڻتيءَ ڪري |
| 21795 | DYNT.utf | ٿي، مون کي دل تسان لھي ويو ھو، واہ جسو سھي | سچ | بختاور جواب ڏنو تہ ``ٻڙي مائي! چوبن تہ |
| 21796 | DYNT.utf | ۽ ايمانداريءَ تي ايترو ڀروسو ھو، جو اھڙن | سچائيءَ | ڪئي ھئي، پر فتحياب ٿي نہ سگھيا ھئا. ھن کي پنھنجي |
| 21797 | DYNT.utf | موتين جي دٻليءَ ۾ پيل ھئي، ۽ ڏھ-ٻارھن سونيون | سچن | کولي-منجھس چڱا چڱا ريشم جا ٽڪرا ھئا، ھڪڙي جوڙي |
| 21798 | DYNT.utf | نہ رھيو آھين، انھيءَ ڪري تون وڏيءَ سزا | سچو | تہ تنھنجي انھن سان ڪا رساڪاري آھي ۽ اسان ڏي تون |
| 21799 | DYNT.utf | آھين، ھوءَ لکڻ پڙھن ۾ برابر ھوشيار آھي، | سچي | جان بيبيءَ چيو تہ ``مريم، تون |
| 21800 | DYNT.utf | آھي، مگر تنھنجي ڌيءَ بہ ڪوڙ نٿي چوي. ويچاريءَ | سچي | بختاور چيو تہ ``مائي تنھنجي ڳالھ |
| 21801 | DYNT.utf | پچي لائق ماڻھوءَ سان پلؤ اٽڪي، جو ساري | سچي | زينت - سو تہ سچ آھي، مگر دائي، تون دعا ڪر تہ ڪنھن |
| 21802 | DYNT.utf | پڇين تہ مون کي پنھنجي منھن بہ گھڻو فڪر | سچي | بختاور - امان، |
| 21803 | DYNT.utf | ڪري وڌي. ٻيا ٽي سنگتي بہ ڏسيائين ۽ جيئن | سچي | سڃاتي. ھن کي پڪڙيائون. پوليس جي اک ڏيکارڻ سان ھن |
| 21804 | DYNT.utf | ڳالھ نہ ٻڌايس. ڀانئيائين تہ منھنجو مڙس | سچي | زينت بانوءَ ڄاڻي واڻي |
| 21805 | DYNT.utf | پورھيو ڪرايائونس، جنھنڪري ھٿ ئي لڦن سان | سخت | قيدين جا ڪپڙا ڍڪايائونس. پھريائين چار-پنج ڏينھن |
| 21806 | DYNT.utf | پورھيو ڪرڻو پيو ۽ جنڊ ڪڍڻا پيا، سو انھن | سخت | حامد بہ قيد ۾ گھڻو نہ جاليو. ھن کي جو |
| 21807 | DYNT.utf | قيد مليو. | سخت | ڦاسي ملي ۽ ٻن کي کارو پاڻي آيو ۽ حامد کي پنج ورھيہ |
| 21808 | DYNT.utf | ھو. جيڪو دستور ميرن جي صاجيءَ کان ھليل | سخت | حال نہ ھو. ھو سوائي ماڻھو ھئا، ھنن جو پردو وڌيڪ |
| 21809 | DYNT.utf | ٿيڻ لڳا. ٻہ ڏينھن لنگھي ويا، تہ بہ ڇوٽڪارو | سخت | کي ويم جا سور اچي ٿيا. دائي گھرايائون، پر سور |
| 21810 | DYNT.utf | ھن گھر ۾ ويٺي ڪين ھوندينءَ، نيٺ ڪنھن سکر | سدائين | پرايون آھن. تون سمجھ واري آھين، توکي خبر ناھي تہ |
| 21811 | DYNT.utf | ٿيندي!'' | سدوري | اللّھ ڪندو تہ سندس ننڍڙي ڀبڻ چڱي ٿھندي، سڀاڳي |
| 21812 | DYNT.utf | اچي وڃي سگھجي ٿو، مگر پيپن جھڙي شيءِ آڻڻ | سر | ظاھر ٿيڻ جو ڊپ آھي. باقي ٻاھرينءَ اوطاق ۾ پنھنجي |
| 21813 | DYNT.utf | انھيءَ ٻانھن جو واقف ھجان، ۽ جي امڪان ھجي | سر | لکڻ پڙھڻ ايندو ھجيس ۽ نيڪ زال ھجي، ۽ آءُٗ پنھنجي |
| 21814 | DYNT.utf | بچائيندو ۽ اوھان جي دشمنن جو خانو خراب | سر | تہ ``پنھنجي محنت خدا صاب وڌي، خدا تعاليٰ اوھان جو |
| 21815 | DYNT.utf | پاڻ ۾ حياتيءَ دم تائين پيا ڳن ڏيندا؛ سو | سر | ڪندا، لڪي زال مڙس جا مائٽ کين ڪم ايندا - پنھنجي |
| 21816 | DYNT.utf | تان ٽريل ڏسي، خدا جو شڪرانو ڪيائين ۽ علي | سر | ۽ ان جي خراب نتيجي تي خيال ڪري ڏڪي ويو ۽ انھڙي بلا |
| 21817 | DYNT.utf | تي آھي. | سر | سان ھجن تہ چڱو، جو انھن جي منڀال جو حق منھنجي ني |
| 21818 | DYNT.utf | تي ايندو ھو. انھيءَ ھوندي بہ پوشيد گائي | سر | ھوءَ بيمار ٿي پوندي ھئي، تہ پوءِ سڄو بار سندس |
| 21819 | DYNT.utf | تي کڻي صبر ۽ تجمل سان ڏينھن ڪاٽيو آئي. | سر | ٻيءَ ۾ اچيو ڦاسي. وري بہ شابس ھجيس، جو سڀ مصيبتون |
| 21820 | DYNT.utf | تياري ڪري ايرانين سان وڙھن لاءِ سنڀري | سر | کاڌي ھئي، تنھن کي وري تازي ڀرتي ملي، سو ھاڻي نئين |
| 21821 | DYNT.utf | سان ھجن تہ چڱو، جو انھن جي منڀال جو حق منھنجي | سر | بابي مرحوم جون نشانيون آھن، سي ڀلي منھنجي |
| 21822 | DYNT.utf | سھسائين، ٻيو وري اھا مشڪلات ھئي تہ جن ٽن | سر | نباھين.'' پر انھيءَ ۾ ھڪڙو تہ ائين ڪرڻ وارا پنھنجا |
| 21823 | DYNT.utf | گھوري بيٺا ھئا، ۽ ذرو بہ مٿس حسد نٿي نيائون. | سر | تن سان بہ اھڙي دوستي رکيو آيو، جو آھي بہ مٿانئس |
| 21824 | DYNT.utf | محنت ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايو. مڙس کي ترڪي پڙھندو | سر | ۽ انعام مليا. انھيءَ عرصي ۾ زينت بانو بہ پنھنجي |
| 21825 | DYNT.utf | نماز ۽ قرآن پڙھڻ لڳي ۽ سگھوئي سڄي پاڙي | سر | ۾ زينت کي البت چڱي وندر ٿي. ھيءَ وري ھتي بہ وقت |
| 21826 | DYNT.utf | وڃي باغ ۾ باغئيءَ سان ڪمائيندو ھو، ۽ گلڪاري | سر | ورھائي ڇڏيو. صبح جو ۽ شام جو ٻہ-ٽي ڪلاڪ پاڻ پنھنجي |
| 21827 | DYNT.utf | ھينئر غريب ھو، تہ ڀؤ ڪونھي، پر سندس اولاد | سر | جيڪڏھن علي رضا ويچارو پنھنجي |
| 21828 | DYNT.utf | ڏک ڪرڻ ۽ زينت جو نالو وٺي دانھون ڪري روئڻ | سر | شيون، جي ھاڻي ڪڍي ٻاھر ڪيون ھئائون، سي ڏسي نئين |
| 21829 | DYNT.utf | آھي، سا ھلي والارين، جو انھيءَ حادثي گذرڻ | سراءِ | ٿين، باقي ٻيا شھر جي لشڪري قھوہخاني جي اتر ۾ جا |
| 21830 | DYNT.utf | ۾، ۽ جيڪي بہ ماڻھو اتي حاضر ھجن، انھن کي | سراءِ | ڪردن جي اوطاق ۾ پوي ۽ ٻي قھوہخاني جي ڀر واريءَ |
| 21831 | DYNT.utf | اسان سڀني جو دعاگو آھي، خير سان خوشيءَ | سرائي | بختاور چيس تہ ``مائي! اسان جو |
| 21832 | DYNT.utf | اميد علي چڱو آھي، جوان آھي، پر منھنجي زينت | سرائي | بختاور چيو تہ ``مائي، |
| 21833 | DYNT.utf | بہ ھن ڪم ۾ راضي آھي جو اڳواٽ مون کي اشارو | سرائي | ھو، تنھن جو بہ ھيستائيب مون کي دل ۾ ويچار ھو. لاشڪ |
| 21834 | DYNT.utf | جي نياڻيءَ جي ھئي، جنھن جي ڳالھ مريم ٿي | سرائي | لٺ تي لڙڪائي دو تي نڪري آيس. اھا ڪوٺي بہ شايد |
| 21835 | DYNT.utf | جي ڌيءُ بيشڪ صورت واري بہ آھي، لکڻ پڙھڻ | سرائي | ھو. انھيءَ وقت کان وٺي، منھنجي دل ۾ يقين ٿيو تہ |
| 21836 | DYNT.utf | فتح خان جو گھر نہ ھو، حامد ۽ مھاڻيءَ جو | سرائي | علي رضا ھنن جي گھر ڏي وڃڻ کان روڪي ڇڏيو، جو ھينئر |
| 21837 | DYNT.utf | فتح خان جي گھر جو اھو حال ھو؛ جو علي رضا | سرائي | حامد عليءَ جو ۽ |
| 21838 | DYNT.utf | فتح خان جي گھر جو حال، حامد جي بدچاليءَ | سرائي | ٻيدائش اڳي ھوندي ھيس، سا ھاڻي ڪانہ ٿيس. ٻيو وري |
| 21839 | DYNT.utf | فتح خان جي گھر سان بہ ھنن جو اھڙوئي رستو | سرائي | |
| 21840 | DYNT.utf | فتح خان جي گھر ويران ٿيڻ کان پوءِ پشيمان | سرائي | بانو جا مائٽ جيڪي ھنن سان نہ ٺھيل ھوندا ھئا سي بہ |
| 21841 | DYNT.utf | فتح خان جي گھر ڏياري موڪليو تہ ``حامد عليءَ | سرائي | پھچڻ شرط علي رضا ھڪڙي کي سمجھائي، |
| 21842 | DYNT.utf | فتح خان جي ڌيءُ ڪين لکي پڙھي ڄاڻي؟ جڏھن | سرائي | پڙھڻ واري ٻانھن بہ ھڪڙي تہ مون کي سُجھي ٿي. ڇو، |
| 21843 | DYNT.utf | فتح خان مرحوم جو گھر سڄوئي ويران ٿي ويو. | سرائي | انھنءَ طرح |
| 21844 | DYNT.utf | فتح خان مرحوم جي زال، صفي ۾ منجي وجھيو | سرائي | ٿپو مَلي پئي بورچيخاني ۾ رکياٿين، مائي شھربانو، |
| 21845 | DYNT.utf | فتح خان يا سندس زال جا گھڻا مائٽ راضي نہ | سرائي | ياد رکڻ گھرجي تہ ھن شاديءَ ۾ |
| 21846 | DYNT.utf | فتح خان ٻاڻ بہ مير مراد علي خان وٽ معتبر | سرائي | ٿي گذريو ھو ۽ ھڪڙي جنگ ۾ وڙھندي مارجي ويو ھو. |
| 21847 | DYNT.utf | فتح خان، سنڌ جي ھڪڙي قديم خاندان سان ھو. | سرائي | |
| 21848 | DYNT.utf | فتح علي خان جي گھر لٿي. ھوءَ گھر جي ڀاتين | سرائي | مطلب ڳالھ جو تہ مائي جان بيبي پورھيت سميت اچي |
| 21849 | DYNT.utf | فتح محمد خان جي پوري بندوبست ڪري ھي قرض | سرائي | ھئي، سا ھنن جي لاءِ ٿوري نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ |
| 21850 | DYNT.utf | فتح محمد خان جي گھر کي گھڻي شڪست پھچي ويئي | سرائي | علي رضا جن جي سنڌ مان نڏي وڃڻ کان پوءِ |
| 21851 | DYNT.utf | فنح خان جي گھر اماڻي، علي رضا وري ساڳيءَ | سرائي | مريم ھئي، جن کي علي رضا اماڻڻ آيو ھو. ھنن کي |
| 21852 | DYNT.utf | قتح جان جي گھر جا ڀاتي ٻاڻ ۾ گڏ ٿيا ۽ جان | سرائي | ھوڏانھن وري شام جو |
| 21853 | DYNT.utf | مرحوم جي توڙي اوھان سڀني جي ھلت چلت بين | سرائي | آھن ۽ انھيءَ تي پاڻ ۾ گھڻا جھيڙا ڪندا آھن. پر |
| 21854 | DYNT.utf | نتح خان جي نبائيءَ سان شادي ڪرڻ جو شوق | سرائي | رضا، جنھن کي انھيءَ ڏينھن جي ذڪر چُرئي کان ٻوءِ |
| 21855 | DYNT.utf | ڪالھ مثو آھي. جا خوشي اڳي گھر ۾ ڏسندي ھئينءَ، | سرائي | مھنو ٿو ڏسجي، تہ بہ آءُٗ ائين ٿي سمجھان تہ ڄڻ |
| 21856 | DYNT.utf | جا اھي سڌريل رستا پنھنجا ئي پنھنجا ھئا، | سرائيءَ | ھن |
| 21857 | DYNT.utf | جو گھر | سرائيءَ | |
| 21858 | DYNT.utf | جي اولاد کي پنھنجو اولاد ڄاڻندي ھئي، ۽ | سرائيءَ | ڄاتائون، ٻر گھر جو وڏو ڀاتي ڪيو ٿي ڄاتائون. ھوءَ |
| 21859 | DYNT.utf | جي جيئري ئي انھيءَ نسبت ۾ ٿورو گھڻو چوڻ | سرائيءَ | ڪھڙو اشراف ۽ عزت وارو ماڻھو خواھشسنھ نہ ٿيندو؟ |
| 21860 | DYNT.utf | جي گذرڻ کان پؤ سڄو بار مون تي ليٽي پيو. | سرائيءَ | ''بختاور، ڇو نہ فڪر ھوندو. ھڪڙو تہ (اللَّھ مرھيس) |
| 21861 | DYNT.utf | جي گھر وينديس ۽ وجھ ڏسي ڳالھ چورينديس، | سرائيءَ | چيو تہ ``چڱو ابا، ڏينھن-ٻن ۾ ڪنھن عذر سان آءُٗ |
| 21862 | DYNT.utf | جي گھران سماءُ ولجي تہ ڪھڙو حال آھي، ھيستائين | سرائيءَ | تہ علي رضا ماءُ کي چيو تہ ``امان، بھتر صلاح آھي تہ |
| 21863 | DYNT.utf | جي مرڻ کان پوءِ بہ ھنن جو ڪارخانو اندران | سرائيءَ | انھيءَ طرح |
| 21864 | DYNT.utf | جي نياڻي بيٺي ھئي، ۽ سڄي ساري منھنجي نظر | سرائيءَ | ۽ آءُٗ بختاور جي پٺيان وڃي ڪوٺيءَ ۾ گھڙيس، جتي |
| 21865 | DYNT.utf | سان سندس عزيز بہ او تريقدر ساز ۾ نہ آھن. | سرائيءَ | ڪوشش ڪرڻ سولي ٿي. خاص ڪري جڏھن سڀني کي خبر ھئي تہ |
| 21866 | DYNT.utf | کي بھشت نصيب ڪري ۽ منھنجي گھر واري کي سرھي، | سرائيءَ | وچ ۾ جيڪو رستو آھي، سو مائٽن کان بہ وڌيڪ آھي. خدا |
| 21867 | DYNT.utf | وفات ڪئي. ھن مرڻ مھل پنھنجي گھر جي ڀاتين | سرائيءَ | آخر ٻاھٺ ورھين جي عمر ۾ |
| 21868 | DYNT.utf | ٻيون بہ ٻہ-ٽي چڱيون ڳالھيون ڪيون، جنھن | سرائيءَ | ھن |
| 21869 | DYNT.utf | ۽ علي نواز مغل جو پئڻ ۾ رستو ڪين ھو؟ ھاڻي | سرائيءَ | جو آھي، ڌاريو آھي تہ بہ مائٽن وانگر آھي. اسان جي |
| 21870 | DYNT.utf | اللّہ مرھيس، جيئرو ناھي، مون توکي انھيءَ | سرائي، | کان وري بہ منا گھڻي ڪم جا آھن؛ ھاڻ ڪير چوندو تہ |
| 21871 | DYNT.utf | سندس گھر وارو ٻاھران ڪنھن سفر کان آيو آھي | سرائي، | تائبن خيال پچائي پچائي سمھي رھي. خواب ۾ ٿي ڏسي تہ |
| 21872 | DYNT.utf | ٻيو نوڪر نہ رکيو ھو. انھيءَ ٻانھيءَ منجھان | سرائي، | وانگي ڄاڻندا ھئا. پيدائش پوري پني ھين، تنھنڪري |
| 21873 | DYNT.utf | ٿئي. انھيءَ بابت جيڪا فھمايش ھن ضروري ڄاتي، | سرجن | جو علم سکي ۽ ڊاڪٽريءَ جو استحان ڏئي ۽ نيٺ سول |
| 21874 | DYNT.utf | ۽ محبت، علميت، ايمانداري، اشرافت ۽ چڱي | سرجوشي | ماڻھو ھنن جي تعريف مان ڍاوائي نئي. اھو سڀ ھنن جي |
| 21875 | DYNT.utf | تي آڻي ڇڏيائونس، پوءِ موڪلائي ويا. | سرحد | پر ٻين پرڳڻن مان بہ اماڻي روس ۽ ترڪستان جي |
| 21876 | DYNT.utf | تي لُٽ جي لاءِ ڪاھ ڪئي ھئي. اڳيان ترڪي لشڪر | سرحد | آھن ۽ ڦرمان تي بہ گذ ران ڪندا آھن. انھن ترڪستان جي |
| 21877 | DYNT.utf | تي ھڪڙي جابلو پرڳڻي، ڪردستان جا رھاڪو | سرحد | پٽ ڪردقوم جي ھڪڙيءَ زال مان. ڪرد ماڻھو ايران جي |
| 21878 | DYNT.utf | وارا جابلو ملڪ جھاڳي، انھن پرڳڻن ۾ آيو. | سرحد | نڪتو. ساڻس ڪي خد متکار ۽ سرڪاري ماڻھو بہ ھئا. آخر |
| 21879 | DYNT.utf | واري پرڳڻي جو رئيس ھو، جو جڏھن روس ۽ ايران | سرحد | علي نوازخان اصل ترڪ ھو ۽ سندس پيءُ ترڪستان جي |
| 21880 | DYNT.utf | واري ھڪڙي جابلو پرڳڻن جو رنيس ھو ۽ روس | سرحد | ھو اصل جو ترڪ ھو. ھن جو پيءُ ترڪستان جي |
| 21881 | DYNT.utf | پاڱن ۾ پيا دخل ڪن ۽ اسان کي معلوم ٿيو آھي | سرحدي | پنھنجي مطلب پوري ڪرڻ جو وجھ مليو، جو ھو اسان جي |
| 21882 | DYNT.utf | پر ڳڻي جو رئيس ھو، ۽ منھنجو پيءُ زماني | سرحدي | ٻڌايائينس تہ ``منھنجو ڏاڏو اصل ترڪ ھو ۽ روس واري |
| 21883 | DYNT.utf | پرڳڻن ۾ حڪم پڌرو ڪرائي ڇڏيو ھو تہ ``سلطان | سرحدي | اطلاع لاءِ روس جي شھنشاھ ڏي موڪليائين، جنھن انھن |
| 21884 | DYNT.utf | پرڳڻي جو رئيس ھوندو ھو، جو پوءِ زماني جي | سرحدي | وطن ھو، ڇالاءِ جو علي رضا جو ڏاڏو پاڻ ترڪ ھو ۽ |
| 21885 | DYNT.utf | قوم گڏ ڪري اچي روسي بادشاھ سان گڏيو. | سرحدي | سورھن ورھين جي ڄمار جو جوان ھو، ڀڄي نڪتو ۽ پنھنجي |
| 21886 | DYNT.utf | ڏيکارڻ لاءِ ھن کي اتي آڻي ڪڍيو ھو ۽ اڳ ۾ | سرخروئي | ويئي، تنھن پنھنجي عملدار کي راضي ڪرڻ ۽ پنھنجي |
| 21887 | DYNT.utf | آھيان. مون وٽ رھڻ کان توکي عار ٿو اچي! سون | سردار | آھيان، شھر جا جيڪي سپاھي آھن، تن سڀني جو آءُٗ |
| 21888 | DYNT.utf | وٽ رھڻ کان اسان کي ڪھڙو عار ھولدو، اسان | سردارن | جو آءُٗ پاسو ڪنديس؟ اسبن مھاڻا ماڻھو، اوھان جھڙن |
| 21889 | DYNT.utf | گرميون رکيون آھن، خدانخواستہ اھڙيءَ زال | سرديون | پيون وچڙندين، جنھنڪري سڀ پيا مٿن کلندا. انسان تي |
| 21890 | DYNT.utf | آڻجئين تہ سوير ئي رڌڻ پچائڻ جو ڪم ٿئي''، | سرس | اچڻي آھي، سو سويري وڃي ڀاڄي ڀتي وٺي آءُ. گوشت |
| 21891 | DYNT.utf | ڇوڪرين جو ٿوروگھڻو تعداد وڌندو ويو. زينت | سرمھيني | جو ڪم تمام چڱيءَ طرح شروع ٿيو. پوءِ تہ مھيني |
| 21892 | DYNT.utf | ڪري وري اچي ھن گھر ۾ واويلا ٿي. ويچارا روئي | سرڻ | خراب حالت ۾ ھئي، نيٺ رضا خدا جي، ھم ڏنائين، ھن جي |
| 21893 | DYNT.utf | جو رستو نڪتل ھو، انھيءَ مان بہ معلوم ٿيو | سرنگھ | ٻاھران جا سُڃي جاءِ ھئي، جنھن مان اندر محلات ڏي |
| 21894 | DYNT.utf | ھلي ڪردن جي ٻاھرينءَ اوطاق تي بيٺي. | سرنگھ | تھخاني کي کوليائون ۽ اندر قھر جو باروت ھٿ لڳو. |
| 21895 | DYNT.utf | سان رستو جاري ڪيو آھي. جڏھن سج لھي انڌيرو | سرنگھن | کوٽي کوٽي اسان انھيءَ محلات جي تھخاني تائين |
| 21896 | DYNT.utf | جي امتحان لاءِ ويو. پر ھو بدن ۾ البت سنھڙو | سروس | ڊاڪٽريءَ جا ٻہ - چار وڏا امتحان پاس ڪيا ھئا، سول |
| 21897 | DYNT.utf | ڏسڻ ۾ آيا. چالاءِ جو جنھن ڳالھ جو سڀني جي | سرھا | انھيءَ وقت کان وٺي، الھيءَ گھر جا سڀ ڀاني |
| 21898 | DYNT.utf | وڪڻڻ واريءَ زال جو ھو. انھيءَ جو نالو چاند | سرھاڻن | ڦول گليءَ جي منھن وٽ پھريون ھٽ چيڪو ھو، سو ھڪڙيءَ |
| 21899 | DYNT.utf | ھوندو! آگبوٽ تي اچي چڙھيو، ۽ گوڙ ۾ ھيڏي | سرھو | ڏينھن جي وڇوڙي کان پوءِ ملڻ ٿي آيو، سو ڪھڙو نہ |
| 21900 | DYNT.utf | ٿي، ۽ مُئي کان پوءِ بہ چڱي ۽ پاڪ جاءِ نصيب | سُرھي | ھيءَ پاڻ ديندار ۽ نيڪ زال ھئي، تنھن جي نيٺ پڇاڙي |
| 21901 | DYNT.utf | سي جڏھن حيات ھوندا ھئا، ۽ پنھنجو بہ دؤر | سرھي، | خدا سرائيءَ کي بھشت نصيب ڪري ۽ منھنجي گھر واري کي |
| 21902 | DYNT.utf | پينشن سؤ رپيي مان گھٽائي پنجاھہ ڪري، | سرڪار | تائين دل تي ڄميون بيٺيون ھيون. سندس مرڻ کان پوءِ |
| 21903 | DYNT.utf | جو جيڪو ڪانسل رھي ٿو، تنھنجي ھيٺان نائب | سرڪار | سگھوئي حڪم پھتو تہ استنبول ۾ انگريز |
| 21904 | DYNT.utf | جي حڪومت ۾ عمر آندي اٿس، تڏھن ھن کي موڪل | سرڪار | مسلمان ۽ آبروءَ وارو ۽ پڙھيل ماڻھو آھي ۽ انگريزي |
| 21905 | DYNT.utf | جي ريز يڊ نٽ جي نائبيءَ جي جڳھ ملي. | سرڪار | لاءِ پيو چوندو ھو؛ سو ھاڻ ھن کي بغداد ۾ انگريز |
| 21906 | DYNT.utf | جي طرفان ھڪڙو وڏو ڪانسل رھي ٿو، انھيءَ | سرڪار | استنبول ۾ انگريز |
| 21907 | DYNT.utf | جي طرفان ٿيندي ھئي. مگر ھو اڪثر ساڻس رھندو | سرڪار | ھلڪي ھلڪي ڪم تي رکيائونس. سندس ٻار جي سنڀال بہ |
| 21908 | DYNT.utf | جي معرفت اسان وٽ آيو آھين، تڏھن اسين تو | سرڪار | پر جڏھن ھيترا ڏينھن نوڪري ڪئي اٿئي ۽ انگريز |
| 21909 | DYNT.utf | جي معرفت علي رضا اچي سلطان وٽ ٿيو. انھيءَ | سرڪار | ڪم جو ھر طرح لائق ڄاتائون؛ سو لکپڙھ سان انگريز |
| 21910 | DYNT.utf | جي معرفت ۽ ان جي ھٿان ٿيندي تہ وري بہ وڏو | سرڪار | اھا جُٺ ٿني، تنھنڪري جي منھنجي مقرري انگريز |
| 21911 | DYNT.utf | جي ملڪ جو ھو، تہ بہ سلطان کي ھن جي نمڪ حلاليءَ | سرڪار | اگرچہ ھيءُ ڌاريو ھو ۽ انگريز |
| 21912 | DYNT.utf | جي نوڪري ڏيڻي آھي، جو مائٽ پڙھائينن پڙھي | سرڪار | کي ڪا سجھي. نڪا وري ڌين کي ڪا منشگيري ڪمائڻي يا |
| 21913 | DYNT.utf | جي وچ ۾ ھو، جنھن جو فيصلو ڪرڻو ھو ۽ ھن کان | سرڪار | مشڪل ڪم آھي. ھڪڙو-ٻہ ڪم انگريز سرڪار ۽ سلطان جي |
| 21914 | DYNT.utf | سان جيڪو ڪم ڪار ٿيندو ھو، تنھن جو آڪلاءُ | سرڪار | جو ڪم گھڻو ڪري انگريزيءَ ۾ ھلندڙ ھو ۽ سلطان جي |
| 21915 | DYNT.utf | سان واسطو رکندڙ ھئي، تنھن ۾ بہ ھن جي صلاح | سرڪار | صلاح مصلحت پچڻ ۾ ايندي ھئي، خاص ڳالھ جيڪا انگريز |
| 21916 | DYNT.utf | کان ھن کي آفرين ناما ۽ انعام مليا. انھيءَ | سرڪار | انھن ٻن ورھين ۾ جھڙو انگريز سرڪار کان، تھڙو ترڪي |
| 21917 | DYNT.utf | کان، تھڙو ترڪي سرڪار کان ھن کي آفرين ناما | سرڪار | ڪل ٻہ ورھيہ رھيو. پر انھن ٻن ورھين ۾ جھڙو انگريز |
| 21918 | DYNT.utf | کي ھٿ ڪوتہ لنسڳو. وڏي ڳالھ تہ ھن جي سفارش | سرڪار | اھڙيءَ نوڪريءَ لاءِ ھن جھڙو لائق ماڻھو في الحال |
| 21919 | DYNT.utf | کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي ويئي. ھن جي زال ۽ ننڍي | سرڪار | ۽ وري وڃي ايران سان سامھون ٿپو، تنھنڪري ابران جي |
| 21920 | DYNT.utf | مان پينشن ملندي ھئي. جيڪڏھن نوڪري ڪري ھا، | سرڪار | جي مڪومت وئي کان پوءِ ھن کي ھڪ سؤ رپيا انگريز |
| 21921 | DYNT.utf | مان ھن کي وڏي آبروءَ جھڙي جڳھہ ملي ھا، | سرڪار | مان پينشن ملندي ھئي. جيڪڏھن نوڪري ڪري ھا، تہ |
| 21922 | DYNT.utf | وٽ برڪ ھو، تنھنڪري ھن کي انھيءَ ڪم جو ھر | سرڪار | علي رضا تہ اڱيئي انگريز |
| 21923 | DYNT.utf | ھن جي ھڪدم بدلي ڪئي؛ سو اوڏي وڃڻ لاءِ تيار | سرڪار | ھن پاڻ کي لياقت ڪري اضافي جو حقدار ڪيو ھو، تڏھن |
| 21924 | DYNT.utf | ۽ سلطان جي سرڪار جي وچ ۾ ھو، جنھن جو فيصلو | سرڪار | ٺاھ-ٺوھ رکڻ البت مشڪل ڪم آھي. ھڪڙو-ٻہ ڪم انگريز |
| 21925 | DYNT.utf | ۾ لکيائين، جو علي رضا جي نالي آفربن نامو | سرڪار | ريزيڊنٽ صاحب نھايت خوش ٿيو ۽ ھن جي تعريف مٿي |
| 21926 | DYNT.utf | بئنڪ ۾ پيءُ جي نالي رکائن، پوءِ اڳتي بہ | سرڪاري | رپيا ھو ڏيئي، ھڪ ھزار رپيا ھو ڏيئي، ٻہ ھزار ڪري |
| 21927 | DYNT.utf | سپاھي ترار سان مليس، جو شھر ۾ نظر داريءَ | سرڪاري | ھيءَ اڳڀرو ھلي، تہ بازار ۾ ھڪڙو |
| 21928 | DYNT.utf | سوار ۽ پيادا اوچتو وڪوڙي وين. يڪدم اندر | سرڪاري | خبر تڏھن پيئي، جڏھن |
| 21929 | DYNT.utf | طرح ھٿ ڪئي ھئي، جنھن جي چوڌاري ھڪ عجيب | سرڪاري | گاڏين ۾ ٿيندو ھو ۽ اھا جاءِ بہ انھيءَ ڪم لاءِ ھنن |
| 21930 | DYNT.utf | ماڻھو آھي، ھن کي وڌيڪ خبر ھوندي. سو ھن کي | سرڪاري | ڀانيائين تہ ٻئي ڪنھن کان ڏس پڇان، تنھن کان ھيءُ |
| 21931 | DYNT.utf | ماڻھو بہ ھئا. آخر سرحد وارا جابلو ملڪ جھاڳي، | سرڪاري | سوڌو انھيءَ سفر تي نڪتو. ساڻس ڪي خد متکار ۽ |
| 21932 | DYNT.utf | نوڪريءَ جو چڱو وجھ مليئي تہ نوڪري ڪر.'' | سرڪاري | سڌو استنبول ڏي وڃ. اتي وڃي پنھنجو ڌنڌو ڪر، ۽ جي |
| 21933 | DYNT.utf | ڪم آھي، سو لاھي جھٽ ۾ وري ٿو اچان.'' | سرڪاري | ھن چيو تہ ``ٻاھر ڪو |
| 21934 | DYNT.utf | ڪم بابت ھجي، يا سلطان جي کيسي مان ڪيريو | سرڪاري | لنگھندي پٽ تان کنيو ھو، ڀانئيائين تہ متان ڪنھن |
| 21935 | DYNT.utf | ڪورٽ ۾ فريادڻ ٿي. باريسٽر صاحب پنھنجي وڪالت | سرڪاري | ھنن جو پاڻ ۾ ايتريقدر جھيڙو ٿي پيو، جو منڊم وڃي |
| 21936 | DYNT.utf | سان بہ دوستي پڪي ۽ قائم ٿيندي. | سرڪال | ڪري انھيءَ حڪومت کي بہ فائدو ٿيندو ۽ انگريز |
| 21937 | DYNT.utf | . ھوءَ ويچاري تہ ھنن کان وڌ پيءُ-ماءُ سان | سرڪي | ھنن ڀائن کي سنبرندو ڏسي، عظمت بانوءَ جي بہ دل |
| 21938 | DYNT.utf | جو لائق آھين، پر جڏھن ھيترا ڏينھن نوڪري | سزا | ڏي تون سچو نہ رھيو آھين، انھيءَ ڪري تون وڏيءَ |
| 21939 | DYNT.utf | ٿيا. | سزاباب | اڏامي وبا، ۽ جن انھيءَ ڪم ۾ واھر ٿي ڏني، سي بہ آخر |
| 21940 | DYNT.utf | بہ زينت سان ويئي، پوءِ ھن کي دڳ لائي موٽي | سس | کان ڏکڻ ڏي ويو، سو وٺي ھليون. ڪوھ کن تائين چور جي |
| 21941 | DYNT.utf | جي اڳيان پورھيت ٿي ڪمائڻ لڳي. مھيني کن | سس | زينت بانو، ``زينب'' جي نالي ھيٺ پنھنجي مڙس ۽ پھاڄ ۽ |
| 21942 | DYNT.utf | زينت، سان وري وڌيڪ ڳالھيون ٻولھيون ڪرڻ | سس | ھنن جي ويئي کان پوءِ چور جي زال ۽ |
| 21943 | DYNT.utf | سمجھيو تہ ڪٿان ھيءَ ٻانھن ڦُر ڪري چورائي، | سس | چور جي زال ۽ |
| 21944 | DYNT.utf | کان موڪلائي آيو ۽ ساڻس گڏ حامدعلي آماڻڻ | سس | ٽپڙ ٻڌي تيار ٿيو. ھلڻ جي ڏينھن صبح جو وڃي پنھنجي |
| 21945 | DYNT.utf | کي ھن آٿاريو ۽ زينت جي ٻانھن ڏيئي چيائين | سس | ھن کي ھڪڙي زال اڳ ئي گھر ۾ ھئي، تنھن کي ۽ پنھنجي |
| 21946 | DYNT.utf | ڳچ تائين ساڻ بہ ٿيس. | سس | سو ھن کي انھيءَ طرف جو رستو ڏيکاريائون، ۽ چور جي |
| 21947 | DYNT.utf | -ننھن جون لڙايون اڪثر ٻڌبيون آھن، پر ھتي | سَس | ھوندي ھئي جو سڀڪو مٿانئس ساھ پيو صدقو ڪندو ھو. |
| 21948 | DYNT.utf | مسا ٿي ويا؛ ھيڏي ھوڏي ڳولڻ لڳس، پر ھن جو | سسا | آيس. ڀاءُ کي اٿاريائين، مريم کي سڏ ڪيائين. سڀئي |
| 21949 | DYNT.utf | تہ ضرور اسان جو ھيترن ڏينھن جو پورھيو ڪُٽ | سسجھنداسين | کي پڪ نہ ڏيندين تہ ڪاغذ ٻاھر نہ رھيو، تيسين اسين |
| 21950 | DYNT.utf | ٿو ھيءُ چاشني، پلاءُ ۽ کيرڻي، توڙي ھي حلرو | سسُجھي | چيو تہ ``زينت امان، تو بہ ڪين گھٽايو آھي. مون کي |
| 21951 | DYNT.utf | تہ برقعو پھرئين ڏينھن لاھي ڇڏيو ھو. اھڙي | سسڻس | پري ھو- موالين وانگي گوماٽيو پيو ھو. زينت بانو ۽ |
| 21952 | DYNT.utf | ڦس ڪري ھلي ويئي. | سسي | وري ٿوريءَ ويرم کان پوءِ تڪري آئي ۽ وري بہ ھن سان |
| 21953 | DYNT.utf | ٿي ٿين. آخر ھو ٺھراءُ ڪري سنبريا. | سعيو | گھٽبو ٿي ويو، تيئن بمبئيءَ مان نڪرڻ جو وڌيڪ |
| 21954 | DYNT.utf | ڪر. آءُٗ توکي چوندو آھيان تہ انھن پنھنجن | سعيو | زينت جي ڳڻتي رھندي آھي، ھاڻي سندس شاديءَ جو |
| 21955 | DYNT.utf | ڪريان، تنھن کان وڌ تنھنجي حامد لاءِ ڪنديس، | سعيو | خوش ٿينديس، تھڙو حامد جي. جيترو پنھنجي پٽ لاءِ ٿي |
| 21956 | DYNT.utf | ڪيو. | سعيو | جي ڪئي، ۽ علي رضا ۽ جان بيبيءَ بہ ائي نماز پڙھڻ جو |
| 21957 | DYNT.utf | ڪيو. ذري کان پوءِ مائي بہ اٿي. گھر جو ڪم | سعيو | ھلي ويئي ۽ زينت بانوءَ بہ اٿي اڳئينءَ جي نماز جو |
| 21958 | DYNT.utf | ڪيو. نيٺ ٻنھي طرفن صلاح ڪري پنھنجي سھنج | سعيو | ھنن پنھنجو پنھنجو پَڪو بندوبست بيھاري شاديءَ جو |
| 21959 | DYNT.utf | سان سڌارو ڪرڻ لڳي. زال جي تابعداريءَ مان | سعيي | زال کي تعلبم ڏيڻ لڳو، جا ھن جي |
| 21960 | DYNT.utf | بہ لنڍڙو مڙس ڪين ھو ۽ ھاڻ بہ ھي چڱي حال | سغل | کي خبر آھي تہ اھو بہ اہروءَ وارو گھر آھي. علي نواز |
| 21961 | DYNT.utf | بہ گھڻي ٿي. | سفارش | في الحال سرڪار کي ھٿ ڪوتہ لنسڳو. وڏي ڳالھ تہ ھن جي |
| 21962 | DYNT.utf | لکي. سو جڏھن منصور علي استنبول ۾ پھتو، | سفارش | جي معرفت سلطان ڏي پنھنجي پٽ ڊاڪٽر منصور عليءَ جي |
| 21963 | DYNT.utf | ناما بہ گھڻا پھتا ھئا، سو ھن کي خاطري ٿي | سفارش | ٿي، جنھن جو ساڻس گھڻو پيار ٻجھي ويو. ھن کي ھن جا |
| 21964 | DYNT.utf | ڪئي، پر سلطان قبول نہ ڪئي. سڀني کي ھن اوچتي | سفارش | ھليو ويو. حضر اميرن مان گھڻن علي رضا جي تعريف ۽ |
| 21965 | DYNT.utf | تي سنڀريو. ھن کي ھيتري پڪ ٿي ھئي تہ انھيءَ | سفر | ڏسي علي رضا زينت بانوءَ کي پُٺ جي پارت ڪري پاڻ |
| 21966 | DYNT.utf | تي نڪتو ھو، پر پوءِ ٺھي ويا. | سفر | گھر جا ڀاتي البت ملول ھئا، جو ھو پھريون ڀيرو ايڏي |
| 21967 | DYNT.utf | تي نڪتو. ساڻس ڪي خد متکار ۽ سرڪاري ماڻھو | سفر | بندوبست سان ھي پنھنجي بيبي ۽ دائيءَ سوڌو انھيءَ |
| 21968 | DYNT.utf | جو بيان ڪري ٻڌايائين. ھو ڏاڍو خوش ٿيو، | سفر | علي رضا وري اچي استنبول پھتو، ۽ سلطان کي پنھنجي |
| 21969 | DYNT.utf | چڱي آرام سان ڪاٽي، نيٺ علي رضا پنھنجي زال | سفر | درياھ جو |
| 21970 | DYNT.utf | کان آيو آھي - ٻہ - ٽي ڳنڍڙيون ڪپڙن جون کڻائي | سفر | خواب ۾ ٿي ڏسي تہ سرائي، سندس گھر وارو ٻاھران ڪنھن |
| 21971 | DYNT.utf | ڪري پنجين- ڇھين مھينن کان پوءِ علي رضا | سفر | اھو |
| 21972 | DYNT.utf | ڪيو ھو، تنھنڪري ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. پر لاچار | سفر | ۽ حامدعلي وري موٽي ڳوٺ ويو. ھنن عمر ۾ اھو پھريون |
| 21973 | DYNT.utf | ۾ جڏھن اڳي ڪڏھن گھر کان مون ٻاھر پيو بہ | سفر | جي پاڻ نہ اچڻ کان گھڻوئي ارمان ٿيو. ھيڏي وڏي |
| 21974 | DYNT.utf | ۾ زال کان سواءِ ھڪڙو ٻيو سنگتي بہ مڙس ماڻھن | سفر | ھن جو پڙھڻ چگيءَ طرح پيو ھلندو. پر ڏٺائين تہ اھڙي |
| 21975 | DYNT.utf | ۾ ھنن جي سنگت ھئي، وڏو مائٽ ھئي، گھر جي | سفرن | زينت بانو ۽ مريم کي ڏاڍو ڏک ٿيو. ڀلا انھيءَ سان |
| 21976 | DYNT.utf | بہ پنھنجن ۾ چڱو، پراون جو سونُ بہ گھوربو. | سک | شھربانوءَ چيو ``سو سچ آھي، پر بختاور! ڏک |
| 21977 | DYNT.utf | بئي ھين ڇا؟'' | سک | لينت پڇيو تہ ``منھنجي لاءِ؟ منھنجي ڏسڻ جي |
| 21978 | DYNT.utf | سان پليو ھو، تنھڪري ھوءَ ڏاڍي نازڪ بدن | سک | صورت بہ گھٽ ڪانہ ھئي. پردي واري گھر جو ٻار ھو ۽ |
| 21979 | DYNT.utf | سنڀال جو پورو بندوبست ڪري، علي رضا سنبت | سک | ڌيءَ جو ڪم آڪلائي ۽ سندس |
| 21980 | DYNT.utf | کي-ٻار تہ وڃي سکيو ٿيندو، اسين پاڻ بہ سکيا | سک | بختاور چيو تہ ``مائي، اھو سچ ٿي چوبن، پر وٺ |
| 21981 | DYNT.utf | لاءِ اھي ھزار ۽ لک ڪنھين ڪم جا ڪين آھن. | سک | زينت - دائي، دنيا سازيءَ جي |
| 21982 | DYNT.utf | وڌي ٿو، انساني حالت ۾ سڌارو ٿئي ٿو، ۽ اوير | سک | جي بہ زيادہ خبر پوي ٿي. انھيءَ ڪري سمجھ وڌي ٿي، |
| 21983 | DYNT.utf | ٿي پيو. انھيءَ ڏينھن سڀني گڏجي خوشي ڪئي | سک | گھڙيءَ ۾ ماتم مان مٽجي شادي ٿي ويئي ۽ ڏک مان مٽجي |
| 21984 | DYNT.utf | ۽ مشغولي گھڻي ھئي ۽ پنھنجي اولاد جي وندر | سک | ۾ زينت بانو قريباً ٻارھن مھينا رھي. ھن کي اگرچہ |
| 21985 | DYNT.utf | ۾ پئي کذاريائون. | سک | خانگي بندوبست تمام چڱي دستور پئي ھليو ۽ خوشيءَ ۽ |
| 21986 | DYNT.utf | -سھنج تي ھنن وقت بوقت پئسو زيادہ پئي خرچيو، | سک | ماڻھن جون ڌيئون ھن مڪتب ۾ پڙھنديون ھيون، تن جي |
| 21987 | DYNT.utf | گذران لاءِ ٿي چيو، نہ تہ جيئي تنھنجو ڀائٽيو، | سکبي | تہ ``اھو مائي سچ آھي، اھا تہ کير ۾ کنڊ آھي. مون رڳو |
| 21988 | DYNT.utf | آھن يا ھوند وارا آھن، ايتري ڳالھ بس ناھي. | سکر | جون ڪھڙيون، لکڻ پڙھڻ جون ڪھڙيون؟ رڳو سندن مائٽ |
| 21989 | DYNT.utf | اشراف گھر جي ڏسجي ٿي.'' ھنن زالن بہ ھن جي | سکر | وانگي آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح خدمت ڪريو، ھيءَ |
| 21990 | DYNT.utf | اشراف ٿي اھڙي نيچ آدميءَ جون گاريون جھليوَ. | سکر | جون ٿيون سو کڙبون سڙيون وٺو! شرم جي ڳالھ آھي، جو |
| 21991 | DYNT.utf | جو گھر وسائيندينءَ؟ | سکر | تہ سدائين ھن گھر ۾ ويٺي ڪين ھوندينءَ، نيٺ ڪنھن |
| 21992 | DYNT.utf | گھر جي آھي، اتي وڌيڪ سکي رھندي ۽ نيٺ وڃي | سکر | کي اھڙا ڏس ٿي ڏنائين، پر انھن کي بہ پڪ ھئي تہ ھيءَ |
| 21993 | DYNT.utf | گھر مان ٻانھن ملي ويئي، تنھن سان شادي ڪري | سکر | ھر طرح سنڌ جو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو ھو. ھن کي ڪنھن |
| 21994 | DYNT.utf | گھر ھجي تہ جيڪر ڇو نہ بيھان.'' | سکر | تنھن کان سواءِ اڄ ملڪ ۾ اشرافت ڪانہ رھي آھي. ڪو |
| 21995 | DYNT.utf | ماڻھو پڻس جا واقف ھئا، ۽ جي پوءِ ھن جا واقف | سکر | ھاڻ زور ڪري انھن سان دوستي ڳنڍڻ لڳو. جيڪي مسلمان |
| 21996 | DYNT.utf | ماڻھو جن جو ھنن سان رستو ھو، سي خوش ٿيا | سکر | علي رضا ۽ سندس بيبيءَ جي اچڻ جو ٻڌي، سڀئي |
| 21997 | DYNT.utf | ماڻھو واقف ٿي ويا. | سکر | جو نالو مشھور ٿيو ۽ علي رضا ۽ زينت بانوءَ جا |
| 21998 | DYNT.utf | ماڻھو ھو ۽ بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ بہ سندس نالو | سکر | ھي ڪيترن ئي زبانن ۾ ھوشيار ھو، ۽ پاڻ مسلمان ۽ |
| 21999 | DYNT.utf | ماڻھو ھئا، تنھنڪري ٻنھي جي خواھش ھئي تہ | سکر | جوڙائڻ لڳا. ٻنھي گھرن ۾ اھا پھرين شادي ھئي ۽ ٻيئي |
| 22000 | DYNT.utf | ماڻھوءَ جو اولاد ھو، تنھنڪري ھن کي ھڪڙي | سکر | وارا ڳڙھو پٽڪو ٻڌندا ھئا ۽ تراريون کڻندا ھئا. } |
| 22001 | DYNT.utf | ماڻھوءَ کي اشراف پورھيت گھرجي، سو ڪا ھٿ | سکر | ڪندي آھي، تنھن ٽيون ڏينھن مون کي چيو ھو تہ ``ڪنھن |
| 22002 | DYNT.utf | مسلمان ھئا، جن مان گھڻن سان علي رضا جي | سکر | ڪي مناسب قانون ٺاھي ڇاپايائون ۽ جيڪي شھر جاسکر- |
| 22003 | DYNT.utf | جو آھي، تہ آءُٗ خوشيءَ سان پورھيت بيھنديس.'' | سکرن | زينت بانوءَ چيو تہ ``مائي، جي اھڙي ڳالھ آھي ۽ گھر |
| 22004 | DYNT.utf | جون زالون برقعا منھن تي وجھيو، ٻاھر پنڌ | سکرن | علي رضا - پياري، ائين ناھي. ھُتي سکرن |
| 22005 | DYNT.utf | جي گھرن ۾ اچڻ وڃڻ جو رستو ھو. شھر ۾ ھڪڙو | سکرن | رستو ھو. انھيءَ طرح سندس زال صفوران جو بہ سکرن |
| 22006 | DYNT.utf | سان رستو ھو. انھيءَ طرح سندس زال صفوران | سکرن | اسان مٿي چيو آھي تہ فضل محمد جو شھر ۾ سکرن |
| 22007 | DYNT.utf | سان ھوندي ھئي، تنھنڪري ماڻھو ھن ڏي گھڻو | سکرن | سگھوئي مشھور ٿي ويو. ھن جي پيءُ جي معرفت گھڻن |
| 22008 | DYNT.utf | سان ھئي، تنھنڪري لياقت ۽ فضيلت بہ گھڻي | سکرن | ڳالھ تي خاص نظر ھوندي ھئي. ٻيو ھن جي اٿ-ويھ رڳو |
| 22009 | DYNT.utf | سکرن جون زالون برقعا منھن تي وجھيو، ٻاھر | سکرن | علي رضا - پياري، ائين ناھي. ھُتي |
| 22010 | DYNT.utf | سکرن جي گھرن ۾ اچڻ وڃڻ جو رستو ھو. شھر ۾ | سکرن | سان رستو ھو. انھيءَ طرح سندس زال صفوران جو بہ |
| 22011 | DYNT.utf | سکرن سان رستو ھو. انھيءَ طرح سندس زال صفوران | سکرن | اسان مٿي چيو آھي تہ فضل محمد جو شھر ۾ |
| 22012 | DYNT.utf | کي آزاريو ھنائين. علي رضا بہ ھڪڙي ڪري خوش | سکرن | ڪڪ ڪري ڇڏيو ھو ۽ پوليس جي نوڪريءَ ۾ رھي ڪيترن ئي |
| 22013 | DYNT.utf | مان ٻانھن وٺي، آءُٗ بہ وڏو ماڻھو ليکجان. | سکرن | جي تعريف ٻڌي، وڏ گھري ڄاڻي، پئي مٿا ھنيائين تہ |
| 22014 | DYNT.utf | مسلمانن جون ڌيئون پڙھائجن. انھيءَ ۾ ھنن | سکرن | انھيءَ ۾ ھڪڙو زنانو اسڪول وجھجي، جنھن ۾ اڪثر |
| 22015 | DYNT.utf | مسلمانن جي زالن ۾ پردي جي ھئڻ سبب تعليم | سکرن | خوش ٿيا. ھنن کي وڏي خوشيءَ جي ڳالھ اھا نظر آئي تہ |
| 22016 | DYNT.utf | وٽ علي رضا پاڻ بہ انھيءَ ڪم لاءِ وبو ۽ ھنن | سکرن | انھيءَ کان اڳي، گھڻن |
| 22017 | DYNT.utf | تيئن وڌيڪ بند. جي اندر تہ ڪوٽ، جي ٻاھر تہ | سکر، | ٻاھر پير نہ ڪڍن، بند ئي بند ۾ پيون آھن. جيئن وڌيڪ |
| 22018 | DYNT.utf | ۾ گذاريو ھو. ھتي تہ رڳو سندس بڇڙن ڪمن جي | سکن | پيا، سو انھن جي سٽ جھلي نہ کگھيو. ڀلا، ھن سڄي عمر |
| 22019 | DYNT.utf | جي خواھش نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ ھئي ھي امير | سکڻ | سان ٿوري گھڻي نفرت ڪندڙ ھئا ۽ انھيءَ ڪري ڪنھن کي |
| 22020 | DYNT.utf | جي خواھشمند ٿي. | سکڻ | جو بہ اھو چڱو اپاءُ ھو، ۽ زينت بانو بہ انھن جي |
| 22021 | DYNT.utf | لڳي، سو ويئي روز بروز خبردار ۽ ڀڙ ٿيندي. | سکڻ | ڏني.ھيءَ اصلي ھوشيار ھئي، ويتر ھينئر جو شوق رکي |
| 22022 | DYNT.utf | ۾ ھن کي گھڻي آساني ٿي. تيستائين ھن کي ڪم | سکڻ | ترڪي ھن جي وڏن جي زبان بہ ھئي؛ تنھنڪري انھيءَ جي |
| 22023 | DYNT.utf | آھن سي ڇڏايو يڃن، ۽ ننڍي وھيءَ جا ٻار جيڪي | سکڻا | ننڍيءَ وھيءَ جي شاديءَ ڪري سڌاري جا ڪم جيڪي |
| 22024 | DYNT.utf | ھو، سو بہ ؟؟؟ نہ ھو. ھن جي طبع بہ پيءُ جھڙي | سکندو | ڀاءُ منصور علي، جو ساڻس گڏ ولايت ۾ ڍاڪٽريءَ جو ڪم |
| 22025 | DYNT.utf | پيئي، جا ڪي پڙھيائين، ڪي ماڻھن سان واھپي | سکڻي | ۽ ھزارن ساڻھن کي فائدو پھچايائين. ھن کي ترڪي ٻولي |
| 22026 | DYNT.utf | اوتري پيريءَ ۾ اوھان جي ڪنداسين.'' | سکھندي، | حق آھن، سي سڀ اسين ادا ڪنداسين ۽ جيتري خدمت پڄي |
| 22027 | DYNT.utf | شاديءَ جو بندوبست ٿيو، ٻيئي طرف دولتمند | سکھوئي | آخر |
| 22028 | DYNT.utf | گھر ۾ وڃي سکي ٿين. | سکئي | بختاور - خدا ڪري تہ زينت تون بہ اھڙي |
| 22029 | DYNT.utf | آھي، تڏھن ٻي ڪھڙيءَ کي انھيءَ کڏ ۾ پوڻ | سکي | وري جڏھن ھن کي ھڪڙي زال اصلي آھي ۽ اھا بہ اھڙي |
| 22030 | DYNT.utf | حال ۾ بہ ايندا ويا. مڪتب بہ روزبروز ويو | سُکي | ھي پاڻ، تھڙا ھنن جا ٻار تعليم ڪري سڌرندا بہ ويا ۽ |
| 22031 | DYNT.utf | رھندي ۽ نيٺ وڃي مطلب کي بہ رسندي، تنھنڪري | سکي | انھن کي بہ پڪ ھئي تہ ھيءَ سکر گھر جي آھي، اتي وڌيڪ |
| 22032 | DYNT.utf | زال پوءِ جيڪر ڪا مشڪل ملي. | سکي | جھڙيون ڏھ دايون تنھنجي اڳيان ڪمائين. دنيا ۾ اھڙي |
| 22033 | DYNT.utf | ويٺي آھيان. جي امان ۽ ادي منھنجي سنڀال | سکي | کي کاڌي پيتي جي ڏکيائي ڪانھي، پنھنجي ابي جي گھر ۾ |
| 22034 | DYNT.utf | ھوندينءَ، انھيءَ کان بہ آءُٗ توکي سکيو | سکي | سو توکي حاضر ڪري ڏيندس. جھڙو پنھنجي گھر ۾ |
| 22035 | DYNT.utf | ھئي ۽ جھڙي ھن گھر ۾ محيت ملندي ھيس، انھيءَ | سکي | ۾ شڪ ڪونھي تہ فضل محمد جي گھر کان زينت بانو ھتي |
| 22036 | DYNT.utf | ھيس. اوھان جو گھر پنھنجو گھر ٿي ڄاڻان؛ | سکي | کان ڀڳي آھين؟'' پر ھن چيس ``آءُٗ تہ اوھ ان وٽ ڏاڍي |
| 22037 | DYNT.utf | ٿين. | سکي | بختاور - خدا ڪري تہ زينت تون بہ اھڙي سکئي گھر ۾ وڃي |
| 22038 | DYNT.utf | ٿيندي. پر مائي، اوھين بہ آڪلاءُ ڪونہ ٿا | سُکي | تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو؟ خدا ڪندو تہ زينت مگھوئي وڃي |
| 22039 | DYNT.utf | ۽ جن وڏن ماڻھن سان اتي رھڻ ڪري ھي واقف ٿي | سکي | ٿيو. سا بہ ھاڻي ترڪي ٻولي ڳالھائڻ توڙي لکڻ-پڙھڻ |
| 22040 | DYNT.utf | ۽ ڊاڪٽريءَ جو استحان ڏئي ۽ نيٺ سول سرجن | سکي | نسبت ۾ علي رضا ارادو ڪيو تہ ولايت ۾ طبابت جو علم |
| 22041 | DYNT.utf | . فارسي ۽ عربيءَ ۾ ھوشيار ھو ۽ ترڪي ھن جي | سکي | ٿي، پر چھن مھينن جي اندر ھن شوق رکي، اھا ٻولي |
| 22042 | DYNT.utf | ٿينداسين. اگرچ خير جو وقت چڱو پيو گذري، | سکيا | پر وٺ سک کي-ٻار تہ وڃي سکيو ٿيندو، اسين پاڻ بہ |
| 22043 | DYNT.utf | سکيو | کي ٻين لچن سان گڏ اٿڻو ويھڻو پيو. سگھوئي حقو پيئڻ | |
| 22044 | DYNT.utf | رکندا؟'' | سکيو | باقي ٻي ڪھڙي ٻيدائش اٿس، جنھن تي اسان جي زبنت کي |
| 22045 | DYNT.utf | رکندس. ھزارن قسمن جا توکي مال کارائيندس | سکيو | مار، وري ڪنھن پاسي توکي وڃڻو نہ ٿيندو، آءُٗ توکي |
| 22046 | DYNT.utf | رکندس؛ پوءِ جيڪا تنھنجي مرضي ھوندي، ائين | سُکيو | توکي ڪناري تي نيئي، پنھنجي گھر پنھنجي زال وٽ |
| 22047 | DYNT.utf | گذاريندينءَ، جو تون پاڻ وڏي شھر جي آھين.'' | سکيو | ۽ دلاسو بہ ڏنو ھئائينس تہ ``اتي تون ھن کان وڌيڪ |
| 22048 | DYNT.utf | گذر پيو ٿيندو ھو ۽ چڱو وقت پيو گذرندو ھو. | سکيو | گذاريون-اھڙي سندن مراد خدا پوري ڪئي. ھنن جو تمام |
| 22049 | DYNT.utf | گذران پبئي ڪندي ھئي. | سکيو | پچائن جو توڙي ٻيو ڪم ڪار نٿي ٿي سگھيس، لاچار ڏکيو |
| 22050 | DYNT.utf | وکندس. توکي خبر ناھي تہ آءُٗ وڏو امير آھيان، | سکيو | گھر ۾ سکي ھوندينءَ، انھيءَ کان بہ آءُٗ توکي |
| 22051 | DYNT.utf | ھو ۽ شھربانوءَ کي بہ اڳئي ھن جي دل جي خبر | سکيو | علي رضا، توڙي شھر جي ٻين ڪن سنگتين جي صحبت ۾ |
| 22052 | DYNT.utf | ٿيندو، اسين پاڻ بہ سکيا ٿينداسين. اگرچ | سکيو | تہ ``مائي، اھو سچ ٿي چوبن، پر وٺ سک کي-ٻار تہ وڃي |
| 22053 | DYNT.utf | ۽ جيئن وڏو ٿيندو ويو، تيئن پنھنجي ڌڻيءَ | سکيو | پيار ڏيندا ھئس. ھتي ھن کي تعليم بہ ملي، قرآن پڙھڻ |
| 22054 | DYNT.utf | . ھي نرم طبع جو ۽ رحمدل ھو، تنھنڪري ڪيترن | سکيو | پڙھيائين، ڪي ماڻھن سان واھپي رکڻ ڪري ڳالھائڻ مان |
| 22055 | DYNT.utf | ٿين، تڏھن پڪ آھي تہ ھھڙو املھ ماڻڪ رھجي | سکيون | وٽ ڪا ٿوري ھوندي. جڏھن ڪين جھڙن جون ڌيئون وڃي |
| 22056 | DYNT.utf | جو رواج عام نہ ھو.} پھرين لڪي لڪي ڇڪيندو | سگارن | (۱) {(۱)تڏھن ھتي اچا ٻيڙين ۽ |
| 22057 | DYNT.utf | موڏجو.'' | سگھا | چيس تہ ``سائين، آءُٗ ھيکلي ويٺي ھونديس، ڀلائي ڪري |
| 22058 | DYNT.utf | وري اچجو'' سو ھوءَ بہ مڙس سوڌي سنبري. | سگھا | تہ ``اوھين بہ ڪي ڏينھن اسان سان گڏجي ھلو، پوءِ کڻي |
| 22059 | DYNT.utf | . | سگھبا | ٽڪر زمين جا اوڏي گھڻا آھن ۽ آسانيءَ سان ھٿ ڪري بہ |
| 22060 | DYNT.utf | . ڪتابن ۾ پڙھيو اٿم تہ زال مڙص جي وچ ۾ صحبت | سگھبيون | ماڻھوءَ سان حياتيءَ جون ٻہ - ٽي گھڙيون گذاري تہ |
| 22061 | DYNT.utf | ٿا، ۽ جھان جي توڙي خدا تعاليٰ جي قدرت جي | سگھجن | نہ ھئڻ گھرجي. ائين ڪرڻ ڪري ديني حڪم بہ بجا آڻي |
| 22062 | DYNT.utf | ٿو، مگر پيپن جھڙي شيءِ آڻڻ ۽ نيڻ ھيڏي پھري | سگھجي | ڊپ آھي. باقي ٻاھرينءَ اوطاق ۾ پنھنجي سر اچي وڃي |
| 22063 | DYNT.utf | البت آسانيءَ سان خيال ۾ اچي سگھندي: چار | سگھجي، | جيڪا حالت ھن ڇوڪري سان ٿي گذري ھوندي، سا لکي نٿي |
| 22064 | DYNT.utf | تنھن مھل اچي اوھان وٽ نڪرنديس.'' | سگھم، | تيسين اوھان جي تانگھ رکنديس ۽ جنھن مھل وجھ ملي |
| 22065 | DYNT.utf | ٿيون. بيبي حوا جو حال تو کي ياد ھوندو. ۽ | سگھن | زالن جو ڪوڏيو آھي، جي آسانيءَ سان سندس چئي ۾ اچي |
| 22066 | DYNT.utf | ٿيون؛ ھتي تہ عمر ساري درکان ٻاھر پير نہ | سگھن | پنڌ يا گاڏين ۾ ڪم ڪار يا تماشہ بينيءَ لاءِ نڪري |
| 22067 | DYNT.utf | . ھن جي زال کي چڱي تعليم تہ اصل مليل ھئي، | سگھن | اھڙا عجيب عجيب ڪم ٿيون ڪن، جي مڙسن کان بہ مشڪل ٿي |
| 22068 | DYNT.utf | جھڙا ھئا ۽ واھ جي پاڻيءَ جي بہ مدد اچي ٿي | سگھڻ | ۽ ست جريب آباديءَ لاءِ ھئا، جي کوھ تي بہ آباد ٿي |
| 22069 | DYNT.utf | . | سگھندا | وڏو بچاءُ ٿيندو ۽ اھڙو آسانيءَ سان مون کي ستائي |
| 22070 | DYNT.utf | . پر اوترا مشال، بلڪ انھيءَ کان بہ وڌيڪ | سگھندا | آھن؛ سچ آھي تہ ڪي خراب مثال اھڙين قومن مان بہ ملي |
| 22071 | DYNT.utf | . ٿورن جي ڪري گھڻا ڪين مسندا. | سگھندا | مثال، پردي وارن ۽ حرمخانن وارن ماڻھن جا بہ ملي |
| 22072 | DYNT.utf | . شال ڪنھين انسان سان اھڙو واقعو نہ ٿئي؛ | سگھنداسين | سندس عزيزن ڪيون، تن جو اسين ھتي بيان ڏيئي نہ |
| 22073 | DYNT.utf | . ٻسن-ٽسن صاحبلوڪن کيس انھيءَ جاءِ تي وڃڻ | سگھندس | چالاڪي ۽ ايمانداريءَ ڪري پاڻ کي مسئھور ڪري |
| 22074 | DYNT.utf | ھو، سو بيءُ-ماءُ جي لاءِ ڪندي ھئي. ھنن کي | سگھندو | ھن ويچاريءَ کان بہ جيڪي پڄي |
| 22075 | DYNT.utf | . خدا ڪندو تہ سڀ خير ٿيندو.'' | سگھندو | نشان. ڪنھن کي کڻڪئي ڪانہ ھوندي تہ پوءِ ڇا سھي. ڪري |
| 22076 | DYNT.utf | .'' | سگھندو | پشيمانيءَ ۾ مڄي ڄمار وڃايان سو مون کان ڪين ٿي |
| 22077 | DYNT.utf | دل ۾ ٺھرايائين تہ في الحال ڪٿي گذارڻ جو | سگھندوا | ڇا ڪريان! ھھڙي وڏي شھر ۾ ڀلا مڙس جو پتو ڪيئن پئجي |
| 22078 | DYNT.utf | اسين بيان ڪرڻ ضروري نٿا ڄاڻون. ويچاري سور | سگھندو، | جيڪي زينت جي دل ۾ ھو، سو پڙھندڙن کي پاڻ خيال ۾ اچي |
| 22079 | DYNT.utf | سو آءُٗ ڪندس ۽ جيڪو ڪم اوھين مون تي رکندؤ، | سگھندو، | جي صلاح مون کي گھڻو پسند آھي. مون کان جيڪي پڄي |
| 22080 | DYNT.utf | ۽ شھر بہ آڏو آھي، ڪنھن پاسي ڀڄي وينديس، | سگھندو، | ٻاھر ٿيس، تہ بازار وھندي منھنجو ڪو بہ نالو وٺي نہ |
| 22081 | DYNT.utf | وري اتي ٻيو سڃاڻڻ وارو بہ ڪونہ ھو. ڪيترائي | سگھندو؟ | ڏينھن لاھي ڇڏيو ھو. اھڙي ھنڌ ڀلا بردو ڪيترو ھلي |
| 22082 | DYNT.utf | . سمنڊ بہ ماٺو آھي، خدا ڪندو تہ خير سان تڪليف | سگھندؤ | ٻہ ڏينھن اتان اڳڀرو نڪرندؤ، تہ مھيني تي پھچي |
| 22083 | DYNT.utf | ھئي؛ لاچار سُور پيو پيئي گذاريندي ھئي. | سگھندي | ڏسي رت پئي روئندي ھئي. نڪي نڪري ڪنھن ٻي پاسي وڃي |
| 22084 | DYNT.utf | . | سگھندي | ۾ بہ پنھنجي جاءِ ڪري وجھندي، ۽ وڏي ھمٿ ڏيکاري |
| 22085 | DYNT.utf | : چار ڏينھن اڳي ھن پنھنجي پيءُ ماءُ ۽ ڀاءُ | سگھندي | سا لکي نٿي سگھجي، البت آسانيءَ سان خيال ۾ اچي |
| 22086 | DYNT.utf | تنھنڪري في الحال ڪو حيلو ڪريان، پوءِ اوبسلائيءَ | سگھنديس؛ | نہ مارڻ کان. آءُٗ ھن سان ڪنھين بہ طرح پڄي نہ |
| 22087 | DYNT.utf | ۽ اھڙي خبر اسان کي اڳيئي آھي بہ، پڙھڻ لکڻ | سگھندي، | وڃي سنئون ٿي سمھي رھ. ٻي خبو چار سڀڪا پڇڻ سان پئجي |
| 22088 | DYNT.utf | تہ کنيو اچجئين، تہ آءُٗ بہ ڏسان.'' ھن چيس | سگھنئي | مھل ڀيڻس چيس تہ ``ادا جي اھي ڪتاب ٿوري تائين ملي |
| 22089 | DYNT.utf | تن جي جاچڻ کان. ھنن مان ھڪڙي مئڊم چاليھن | سگھن، | آھي؟ رڳو ٻاھر آمدرفت ڪرڻ ۽ جيڪي ڪم اندر ٿي نٿا |
| 22090 | DYNT.utf | تنھنڪري صلاح ڪيائون تہ ڏھاڪو ڄڻا ھڪڙو-ٻہ | سگھن، | پاڻ ۾ گھڻا ڄڻا ھئا. سي سڀ تہ انھيءَ اوطاق ۾ وڃي نہ |
| 22091 | DYNT.utf | تنھنڪري لڏي ٿا وڃن. ھنن پنھنجي ڌيءُ عظمت | سگھن، | کي بہ اھڙو شڪ ڪونہ پيو تہ ھي بمبئيءَ ۾ گذاري نٿا |
| 22092 | DYNT.utf | چِرڪو بمبئي يا ڪراچيءَ وڃڻ جو بہ وجھ لڳي | سِگھو | تہ ھتي آءُٗ وڌيڪ آسودي بہ رھنديس، ۽ سيٺ جي معرفت |
| 22093 | DYNT.utf | ئي زال سوڌو روانو ٿيو ۽ اچي بمبئيءَ نڪتو. | سگھو | وانگي ھئي. پر محبوب علي نہ رھيو، شادي ڪيائين ۽ |
| 22094 | DYNT.utf | ئي مٿي کڻي آندس. پر آگبوٽ تان پاڻيءَ ۾ ڪِرڻ | سگھو | ھو، تنھن کي ھن ساھ جي ڊپ کان کڻي ٻک وڌا، انھيءَ |
| 22095 | DYNT.utf | ئي ٻنھي سنڌ ۾ پنھنجو نالو ڪڍيو. | سگھو | يا وڪيل ٿي، ۽ ٻي ڊاڪٽر ٿي، پنھنجو ڌنڌو ھلايو، ۽ |
| 22096 | DYNT.utf | ٻارن ٻچن واري ٿيندينءَ، اولاد جو سيڪ ايندءِ؛ | سگھولي | تہ وري چرچي طور ھن کي اشارا ڏيڻ لڳي تہ ھاڻ اجھو |
| 22097 | DYNT.utf | وري حامد جي مرڻ جي خبر پين، تڏھن ھيڪاري | سگھوٿي | قيد ٿي ويو، تڏھن ھنن کي اتي گذارڻ باڪل ڏکيو لڳو. |
| 22098 | DYNT.utf | آگبوٽ بہ آيو. ھن کي آڻي آگبوٽ تي چاڙھيائون. | سگھوئي | ڏنائونس. ھيءَ انھيءَ ئي ڏينھن اچي مڏئيءَ پھتي. |
| 22099 | DYNT.utf | آءُٗ اوھان کي انھيءَ نمڪ حلاليءَ جو انعام | سگھوئي | گذار ٿيو ۽ ھنن کي آفرين ڪيائين ۽ دلاسو ڏنائين تہ `` |
| 22100 | DYNT.utf | انھنءَ جي پٺيان ڀنگ جو سواد وٺڻ لڳو ۽ اوبر | سگھوئي | گھر ۾ جوڙي رکيائين. تنھن کان پوءِ چرش پيئڻ ۾ پيو. |
| 22101 | DYNT.utf | اوعان جي خدمت ۾ اچي حاضر ٿينداسين؛ پوءِ | سگھوئي | تہ ``اسين استنبول مان روانا ٿيون ٿا اميد آھي تہ |
| 22102 | DYNT.utf | اھڙوٺاھ کڻي ڪيو، جنھنڪري ريزيڊنٽ صاحب | سگھوئي | مسلمان ۽ قابل ۽ تجويز وارو ماڻھو ھو، تنھن ھنن سان |
| 22103 | DYNT.utf | اھڙيءَ ھڪڙي لڙائيءَ ۾ وڙھندي مري ويو. انھيءَ | سگھوئي | گاديءَ تي سندس ننڍي ڀاءُ کي ويھاريائون، جو پڻ |
| 22104 | DYNT.utf | ائين ٿيندو.'' | سگھوئي | اسان جي گھر جو در پوربو. سو اھڙا صالح پٽ آھن، تہ |
| 22105 | DYNT.utf | پٺتي موٽي. اڳيان تہ ھنن سندس واٽ پئي ڏٺي، | سگھوئي | اھو جواب وٺي مريم |
| 22106 | DYNT.utf | چوڻ لڳو تہ ``پياري! ھي سيجون سڀ تنھنجي لاءِ | سگھوئي | چئي فوجدار وري پاسي واري در کان نڪري ويو؛ وري |
| 22107 | DYNT.utf | حقو پيئڻ سکيو | سگھوئي | جي معرفت ھن کي ٻين لچن سان گڏ اٿڻو ويھڻو پيو. |
| 22108 | DYNT.utf | حڪم پھتو تہ استنبول ۾ انگريز سرڪار جو جيڪو | سگھوئي | |
| 22109 | DYNT.utf | حڪم جاري ٿيو تہ ننڍيءَ عمر وارن قيدين ۽ | سگھوئي | انھيءَ وقت کان پوءِ |
| 22110 | DYNT.utf | خبر پيئي. جيڪي منڊمون ۽ صاحبلوڪ ھن وٽ زال | سگھوئي | تفاوت جي محبوب عليءَ کي زال جي وڃڻ کان پوءِ |
| 22111 | DYNT.utf | سبب ٿيندو!'' انھيءَ دلاسي ڪري مائي شھربانوءَ | سگھوئي | پاسي جو انتظار ھو. ٻيو سڀ خير آھي، اللَّھ ڪندو |
| 22112 | DYNT.utf | سڄي پاڙي ۾ مشھور ٿي ويئي. فضل محمد ھن کي | سگھوئي | ٿي. ھيءَ وري ھتي بہ وقت سر نماز ۽ قرآن پڙھڻ لڳي ۽ |
| 22113 | DYNT.utf | شھر جي عمارتن منھن ڪڍيو، ۽ بندر جا جھاز | سگھوئي | ٽاڙي ٻڌڻ لڳا، جو پري کان بمبئيءَ جا جبل پئي ڏٺا. |
| 22114 | DYNT.utf | علي رضا زينت کي ڳچيءَ ۾ ٻانھون وجھي اچي | سگھوئي | |
| 22115 | DYNT.utf | علي رضا کي سندس ڌيءُ عظمت بانوءَ جي سڱ | سگھوئي | محبوب عليءَ جي ولايت وڃڻ کان پوءِ |
| 22116 | DYNT.utf | ماني تيار ٿي ۽ حامد علي بہ اسڪول کان آيو، | سگھوئي | پوءِ ڪارچوب ڪڍي ويھي ھڪڙي ٽوپي ڀرڻ لڳي. پوءِ تہ |
| 22117 | DYNT.utf | ماني تيار ڪرائي کڻي آءُ، تہ منھنجي لاڏلي | سگھوئي | ڪري پرڀرو وڃي ويھي رھيو، ۽ نوڪر کي حڪم ڏنائين تہ `` |
| 22118 | DYNT.utf | مائٽ ٿينداسين ۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ ايندڙ شاديءَ | سگھوئي | اڳي کان وڌيڪ پاڻ ۾ گستاخ رھندا ھئا، جو پَڪ ھين تہ |
| 22119 | DYNT.utf | محبوب عليءَ کي معلوم ٿيو تہ مون خراب ڪم | سگھوئي | کي الھيءَ ڪري ڪا پشيماني ڪانہ ٿي، پاڻ خوش ٿيا. پر |
| 22120 | DYNT.utf | مشھور ٿي ويو. ھن جي پيءُ جي معرفت گھڻن سکرن | سگھوئي | پنھنجو ڪم شروع ڪيو. ھو چالاڪ ۽ ھوشيار ھو، تنھنڪري |
| 22121 | DYNT.utf | ملنداسين. زينت! تون اڃا گھڻن سان گڏ ويٺي | سگھوئي | پياري، قسمت ائين آھي، خدا ڪندو، تہ وري خير سان |
| 22122 | DYNT.utf | نڪري آيو. چيائين تہ ``مائي، اھو گھر آھي، | سگھوئي | تہ ``مائي، تون بيھ، تہ آءُٗ سماءُ لھان.'' اندر وڃي |
| 22123 | DYNT.utf | وري آئي، ۽ سوبرڪي ڳالھ پوري، وري بہ چوڻ | سگھوئي | بختاور ائين ڪيو. |
| 22124 | DYNT.utf | وري پٺتي موٽي. | سگھوئي | نٿي ڏٺو. ھن کي پنھنجي جان جو بہ اچي خوف ٿيو، سو |
| 22125 | DYNT.utf | ھن اسڪول جو نالو مشھور ٿيو ۽ علي رضا ۽ زينت | سگھوئي | خبردار لياقت واريون ۽ نيڪ ڏسڻ ۾ آيون؛ تنھنڪري |
| 22126 | DYNT.utf | ھن کي سلطان جي اميرن ۽ ٻين عھديدارن سان | سگھوئي | اھو ڪم اھڙي ڊول جو ھو، جنھنڪري |
| 22127 | DYNT.utf | ھن کي ھٿ لڳا، جنھنڪري ھن جي پيدائش ۾ گھڻي | سگھوئي | ھڪڙو-ٻہ ڃڻا بدلي ٿي ويا ھئا، تڏھن بہ اھڙا ٻيا وري |
| 22128 | DYNT.utf | ھنن جي وچ ۾ ايتري ناسازي ٿي جو زال، مڙس | سگھوئي | انھيءَ معاملي ڪري محبوب عليءَ جي گھڻي بدنامي ٿي. |
| 22129 | DYNT.utf | ھنن کي معلوم ٿيو تہ حامد جو تمام خراب حال | سگھوئي | جو علي رضا جن بمبئيءَ کان موٽي آيا. آئي کان پوءِ |
| 22130 | DYNT.utf | ھڪڙو بند ڪيل لفافو ھٿ ۾ کڻي آئي، ۽ مريم | سگھوئي | ويٺي راند ڪئي. ائين ڪندي زينت ڪنھن ڪم پٺيان آٿي، |
| 22131 | DYNT.utf | ھڪڙي ڪڍي ٻي رکيائين، ٻي ڪڍي ٽين رکيائين | سگھوئي | نمڪ حلال ٻانھيءَ جو منھن ڪيڏانھن پورھيت جو منھن. |
| 22132 | DYNT.utf | ٽپڙٽاڙي کڻايائون، جو خلاصي آگبوٽ کي ڌوئڻ | سگھوئي | پيٽ ۾ پين، لوڏو مغز ۾ ويھي وين، اٿي ويھڻ لڳا. وري |
| 22133 | DYNT.utf | ڇوڪريون چالاڪ ۽ سمجھ واريون ٿي ويون. | سگھوئي | ھيون. ھن کي سيکارڻ جي اھڙي طرز ياد ھئي، جو |
| 22134 | DYNT.utf | ڇڏي وين؛ ٻيءَ جي ڳولا ۾ آھن. مون کي بہ منٿ | سگھوئي | جو ٻار جي لاءِ ھڪڙي پورھيت رکي ھئائون، پر اھا |
| 22135 | DYNT.utf | اوترو ھنن جي خاطرداري ۽ تلافي ڪريان، سو | سگھي | وڃي ھنن کان گناھ بخشايان ۽ معافي گھران ۽ جيترو ٿي |
| 22136 | DYNT.utf | تہ پنھنجي پيءُ جي ڪن عزيزن کي ڳولي لھان. | سگھي | تہ ڪوشش ڪري پنھنجو اصلوڪو وطن وڃي ڏسان، ۽ جي ٿي |
| 22137 | DYNT.utf | تہ ڪو زمين جو ٽڪر ھٿ ڪري پوڪ-راھ جو بندوبست | سگھي | جا ڏينھن گوشائتو ۽ آرام ۾ گذاريون، ۽ جي ٿي |
| 22138 | DYNT.utf | تہ ڪھڙي سال ۾ اھا ايران ۽ روس واري لڙائي | سگھي | ٿيو ھوس، تنھن جي ڀيٽڻ کان پوءِ ھن کي خبر پئجي |
| 22139 | DYNT.utf | ھا. | سگھي | ڪو ٿورو گھئو واپار يا ٻيو ڌنڌو ھلائي ھا، تہ ھلائي |
| 22140 | DYNT.utf | تہ ھتي نھايت چڱي ۽ پسنديءَ جھڙي تعليم ڏيڻ | سگھيا | وڏا ماڻھو ھئا؛ تنھنڪري ھو آسائيءَ سان مقابلو ڪري |
| 22141 | DYNT.utf | ھئا. ھن کي پنھنجي سچائيءَ ۽ ايمانداريءَ | سگھيا | کيس نقصان پھچائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئي، پر فتحياب ٿي نہ |
| 22142 | DYNT.utf | . اعتبار نہ آين تہ ڪا سچ پچ ھيءَ زينت آھي. | سگھيا | ڀاءُ ۽ دائي، سڀ خوشيءَ کان ڪپڙن ئي ۾ نہ ماپي |
| 22143 | DYNT.utf | سا بہ ڏنائين پر ان مان حاصل ڪي ڪين ٿيو. | سگھيس، | ٿيس. معاملي ھلندي جيڪا قاعدي موجب واجبي مدد پڄي |
| 22144 | DYNT.utf | لاچار ڏکيو سکيو گذران پبئي ڪندي ھئي. | سگھيس، | پاڻ کان بہ رڌڻ پچائن جو توڙي ٻيو ڪم ڪار نٿي ٿي |
| 22145 | DYNT.utf | . | سگھين | ٿي سگھڻ جھڙا ھئا ۽ واھ جي پاڻيءَ جي بہ مدد اچي ٿي |
| 22146 | DYNT.utf | سو ھنن کي پيا پھچائين. ھنن يڪدم ائين ڪيو. | سگھين، | بئنڪ ۾ پيءُ جي نالي رکائن، پوءِ اڳتي بہ جيڪي پڄي |
| 22147 | DYNT.utf | تنھنڪري البت ڏکيائي ھوندي ھيس، تڏھن بہ | سگھيو | اگرچہ اڳوڻي وڏ ماڻھپ جي ھلت چلت ڇڏي بہ نہ |
| 22148 | DYNT.utf | تہ پاڻ بہ سنڌ ۾ رھي پئو، جو چڱي موچاري پيدائش | سگھيوَ | ويا. ڪي سندن مرضي ٿي، ڪي ٻين صلاح ڏنين تہ ``جي ٿي |
| 22149 | DYNT.utf | تہ منھنجو سماءُ ملھجو، ۽ جي نہ، تہ بہ جيسين | سگھيوَ | ۾ ھن پنھنجو حال لکيو ۽ پڇاڙي ۾ لکيائين تہ ``جي ٿي |
| 22150 | DYNT.utf | تہ ٻيئي گڏجي ڪنھن رستي پنھنجي قوم وارن | سگھيو | زال کي عام ۽ ھنر جو چڱو فائدو وٺارائيندس ۽ جي ٿي |
| 22151 | DYNT.utf | ھو، سو انھن جي بھتريءَ لاءِ ڪيو ھئائين، | سگھيو | ڌيءُ جو ٿيندو آھي، سو بہ ڪونہ ھوس. جيڪي کانئس پڄي |
| 22152 | DYNT.utf | ٿي تہ وڏي ڪشادي جاءِ آھي، جا خود محلات | سگھيو | ۾ بيٺي. اندر انڌارو برابر ھو، ليڪن معلوم ٿي |
| 22153 | DYNT.utf | ٿي، تنھنڪري ھن جو ارادو ٿيو تہ محبوب عليءَ | سگھيو | وارو بہ ھو ۽ اھڙي قسم جو خرچ ھو آسانيءَ سان ڪري بہ |
| 22154 | DYNT.utf | ٿي، تہ ھو ڄڻ تہ ھنن کي وڃي جدا رھڻ لاءِ | سگھيو | ھئائون، مگر ھلت چلت ۽ ڳالھائڻ مان صاف معلوم ٿي |
| 22155 | DYNT.utf | ۽ خط پھچڻ کان پوءِ بہ ماٺ ڪري ويھي رھيو | سگھيو | آھي، شايد منھنجي پٺيان اھڙا جاکوڙا ڪڍي اچي نہ |
| 22156 | DYNT.utf | . علي رضا حيدرآباد جو چڱيءَ طرح واقف ھو، | سگھيو | ھئي، جتي ٿوري خرچ سان ماڻھو اھڙو بندوبست رکي ٿي |
| 22157 | DYNT.utf | . ھو سامھان ٿيا سھي، پر تراريون ۽ بندوقون | سگھيو | پيا ۽ سڀ ماڻھو قيد ڪري وڌائون. ھڪڙو بہ ڪونہ ڀڄي |
| 22158 | DYNT.utf | اوترو ٻارن کي تعليم ڏيڻ ۾، ھنن کي ادب اخلاق | سگھيو، | تعداد وڌندو ويو. زينت بانوءَ کان جيرو پڄي ٿي |
| 22159 | DYNT.utf | تہ وري بہ اچي ڪنھن وقت حاضر ٿيندس، نہ تہ | سگھيو، | ھوندس ۽ حضور جي اقبال کي دعا ڪندو رھندس، جي ٿي |
| 22160 | DYNT.utf | تنھنڪري سلطان کي عرض ڪيائين تہ ``سائين! | سگھي، | انھيءَ جاسوسپ لاءِ پاڻ تہ مڙس ساڻھو ٿي جاچ ڪري |
| 22161 | DYNT.utf | سا ڪنداسين.'' پيءُ ڏي ھيئن بہ لکيائين تہ | سگھي، | سو اوھان جي آڏو پيش ڪنداسين ۽ جيڪا چاڪري پڄي |
| 22162 | DYNT.utf | سو ھن جي حق ۾ ڪجو.'' ھنن قبول ڪيو. | سگھي، | اوھان کي آڻي ڏينديس، پوءِ اوھان کان بہ جيڪي پڄي |
| 22163 | DYNT.utf | گوڙ ۾ موڳي ٿي ويئي. | سگھي، | ڳالھائڻ نہ پئي اچيس، نہ ھنن جي ٻولي برابر سمجھي |
| 22164 | DYNT.utf | نڪي وري مون کي اوھان کان پري گذارڻ سھنجو | سگھي؛ | جو امتحان تمام لزديڪ آھي، تنھنڪري مون کي ڇڏي نٿو |
| 22165 | DYNT.utf | سگھي؟ | سان کلندو ڳالھائيندو ھو. ڀلا رت جي ڇڪي ڪٿي ٿي لڪي | |
| 22166 | DYNT.utf | پائيءَ جي تعريف مان ڍاپندو ئي ڪين ھو. | سگھڙ | جيڪو پاڙي اوڙي جو ماڻھو ڪڏھن اتي ويندو ھو تہ سندس |
| 22167 | DYNT.utf | ۽ ليڪ ڌيءَ ڪنھن امير جي گھر ۾ مشڪل ھوندي.'' | سگھڙ | آءُٗ چوندي آھيان تہ مون بہ گھر گھڻا ڏٺا، پر اھڙي |
| 22168 | DYNT.utf | واري بہ آھي!'' | سگھڙپائيءَ | بيشڪ صورت واري بہ آھي، لکڻ پڙھڻ واري بہ آھي، ۽ |
| 22169 | DYNT.utf | بہ ڏنا اٿن ۽ ھيءَ سوکڙي بہ موڪلي اٿن، وٽن | سلام | چيو تہ ``مائي، سيٺ گل محمد جي گھران، دعائون |
| 22170 | DYNT.utf | پھچن - ``زينت'' | سلام | اسان کي ملندؤ. زيادہ نياز. گھر جي سڀني ڀاتين جا |
| 22171 | DYNT.utf | پھچن. | سلام | ڏينھن روانا ٿجو. زيادہ سلام. سڀني گھر جي ڀاتين کي |
| 22172 | DYNT.utf | شوق انجام و آرزوي ديدار محبت آثار-آنڪھ | سلام | ``عزيز مھربان من، زينت جسم و جان من، سلامت. بعد از |
| 22173 | DYNT.utf | . سڀني گھر جي ڀاتين کي سلام پھچن. | سلام | مگر تاڪيد ڄاڻي، انھيءَ ڏينھن روانا ٿجو. زيادہ |
| 22174 | DYNT.utf | اندر وڃي اوطاق مان ھيٺ داخل ڪياسين. پوءِ | سلامت | ھنن چيو تہ ``پيپ صحيح |
| 22175 | DYNT.utf | رکي، تون رنج نہ ٿيءُ. ھونءَ تہ جيڪي اوھين | سلامت | تي ھٿ رکي چيو تہ ``امان، ائين نہ چؤ، خدا تو کي |
| 22176 | DYNT.utf | ھجو.'' | سلامت | سان پر ڊپ کان سواءِ جواب ڏنس تہ ``سائين؛ خير ھجي، |
| 22177 | DYNT.utf | ھجي تہ رعيت مٿانس قربان آھي.'' | سلامت | اگرچہ انھيءَ ۾ جان جو بہ جو کو آھي، پر جي بادشاھ |
| 22178 | DYNT.utf | . بعد از سلام شوق انجام و آرزوي ديدار محبت | سلامت | خط- ``عزيز مھربان من، زينت جسم و جان من، |
| 22179 | DYNT.utf | . بعد تسليمات لياز آيات و اشتياق ملاقات | سلامت | خط- ``شوھر مھربان، عزيز از جان |
| 22180 | DYNT.utf | آنھيءَ سان نڪاح ڪيو ۽ ھن کي حرمسراءِ ۾ | سلطان | ھو. آھا سلطان کي کي پسند آئي. زال جي مرضيءَ پٺيان |
| 22181 | DYNT.utf | انھيءَ ھنڌ زيادہ پھرو رات-ڏينھن جو رگارايو؛ | سلطان | رھندو ھو، تنھنڪري آسانيءَ سان اھڙي جاچ ڪئي ويئي. |
| 22182 | DYNT.utf | اھا خبر ٻڌي، گھڻو خوش ٿيو ۽ علي رضا جو | سلطان | |
| 22183 | DYNT.utf | اھا ڳالھ ٻڌي خوشي سان قبول ڪئي، پاڻ جيڪا | سلطان | |
| 22184 | DYNT.utf | اھڙي خوفناڪ منصوبي جو ذڪر ٻڌي ۽ ان جي خراب | سلطان | |
| 22185 | DYNT.utf | بيعزتي ڪري ڪڍيو آھي، سو ضرور سلطان جي برخلاف | سلطان | ھنن کي پڪ ھئي تہ ھن کي |
| 22186 | DYNT.utf | پنھنجي وڏي حرمخائي ۾ نماز پڙھي اچي ويٺو | سلطان | علي رضا وڃي اوج کي پھتو. ھڪڙي ڏينھن صبح جو سوير |
| 22187 | DYNT.utf | تائين ھن جي سڃاڻپ ٿي، جنھن ھن کي درماھو | سلطان | |
| 22188 | DYNT.utf | تاڪيد ڪري ڇڏيو، تہ اسان انھي بيبيءَ کي | سلطان | ٻئي ڏينھن سوير زينت بانو اچي اندر ٿي، ۽ سندس لاءِ |
| 22189 | DYNT.utf | تہ خط پڙھي کڻي کيسي ۾ وڌو؛ پوءِ ويٺو ڳڻتي | سلطان | صحيح ھيس؛ جنھن مان خبر پوي تہ ڪنھن، ڪنھن ڌي لکيو. |
| 22190 | DYNT.utf | جا امير سال بسال اوڏي ويندا ھئا. پويون | سلطان | بہ ڪري آيو، جو اتان مڪو ۽ مدينو سڻاوا ھئا، ۽ اڪثر |
| 22191 | DYNT.utf | جا ڪردي نوڪر رھندا ھئا ۽ اھي ڪرد وقت بوقت | سلطان | جو رستو نڪتل ھو، انھيءَ مان بہ معلوم ٿيو تہ اڪثر |
| 22192 | DYNT.utf | جو تختگاہ آھي ۽ مسلمانن جي وڏي بادشاھت | سلطان | سو وڏن شھرن مان ھڪڙو آھي. اھو روم يا ترڪستان جي |
| 22193 | DYNT.utf | جو تھخانو ڪونہ ڏٺو آھي، ٻلائي ڪري مون کي | سلطان | مگر ھن کي گھنتري ٻڌي، چيائين تہ ``مائي، مون ڪڏھن |
| 22194 | DYNT.utf | جو فلاڻو وڏو امير گھمڻ اچي ٿو، تنھن کي | سلطان | انھن سرحدي پرڳڻن ۾ حڪم پڌرو ڪرائي ڇڏيو ھو تہ `` |
| 22195 | DYNT.utf | جو وڏي حرم وٽ رھڻ جو وارو آھي. اوھان کي | سلطان | تہ چنڊ جي پھرينءَ تاريخ کان وٺي، ٽي ڏينھن برابر |
| 22196 | DYNT.utf | جو ھڪڙو امير آھيان، ھنن جابلو پرڳڻن جي | سلطان | نڪتو. ھن ھن کان خبرون چارون پڇيون. ھن چيس تہ ``آءُٗ |
| 22197 | DYNT.utf | جي اميرن ۽ ٻين عھديدارن سان آمد رفت ۽ گفتگو | سلطان | اھو ڪم اھڙي ڊول جو ھو، جنھنڪري سگھوئي ھن کي |
| 22198 | DYNT.utf | جي برخلاف ھوندو ۽ ھيءُ بہ ظاھر ظھور ڪوڙ | سلطان | ھئي تہ ھن کي سلطان بيعزتي ڪري ڪڍيو آھي، سو ضرور |
| 22199 | DYNT.utf | جي بيبين سان تھڙو بين خدمتگارن سان، حد | سلطان | سمجھائي ڇڏيو ھو تہ اندر وڃي سڀني زالن سان، جھڙو |
| 22200 | DYNT.utf | جي دربار ۾ بہ اچڻو پيو. انھيءَ ڪري ھي پنھنجي | سلطان | سان آمد رفت ۽ گفتگو ڪرڻي بئي ۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ خود |
| 22201 | DYNT.utf | جي دل تہ ھن ڏي صاف ھئي ۽ سندس محبت ھن سان | سلطان | ھنن سببن ڪري مون کي بمبئيءَ ڏي وڃڻ لاچار ٿيو آھي. |
| 22202 | DYNT.utf | جي سرڪار جي وچ ۾ ھو، جنھن جو فيصلو ڪرڻو | سلطان | رکڻ البت مشڪل ڪم آھي. ھڪڙو-ٻہ ڪم انگريز سرڪار ۽ |
| 22203 | DYNT.utf | جي سرڪار سان جيڪو ڪم ڪار ٿيندو ھو، تنھن | سلطان | نہ ٿي. آفيس جو ڪم گھڻو ڪري انگريزيءَ ۾ ھلندڙ ھو ۽ |
| 22204 | DYNT.utf | جي سڀني حرمن وٽ ويئي، انھن سان ڏاڍو ميلاپ | سلطان | زينت بانوءَ ڏاڍي استادي ڪئي: |
| 22205 | DYNT.utf | جي طرفان انگريزي ڪانسل کي منٿ ڪرڻ ۾ آئي | سلطان | نظر نہ آئي، تنھنڪري اھڙو بندوبست ڪيائين، جو |
| 22206 | DYNT.utf | جي کيسي مان ڪيريو ھجي، سو کڻي آڻي ڏنائينس. | سلطان | ڀانئيائين تہ متان ڪنھن سرڪاري ڪم بابت ھجي، يا |
| 22207 | DYNT.utf | جي گھڻي دل آھي ۽ منجھانئس ھڪڙو پٽ بہ اٿس. | سلطان | اسان مان گھڻا تہ ھن جا عزيز آھن. راڻيءَ سان |
| 22208 | DYNT.utf | جي محلات جي ھيٺان رکي ايندا آھن. اسان انھيءَ | سلطان | جي اندر تھخاني ۾ گھڙي، آھي پيپ گھلي، تھخاني ۾ |
| 22209 | DYNT.utf | جي مون سان ھيتري مھرباني آھي، متان سڀاڻي | سلطان | گاھي بسلامي برنجند و گاھي بدشنامي خلعت دھند. اڄ |
| 22210 | DYNT.utf | جي نہ ھٺڻ ۾ آءُٗ گھڻو خوش آھيان. اوھان جي | سلطان | چيو تہ آءُٗ راڻيءَ تان قربان آھيان. اھڙي بيقدر |
| 22211 | DYNT.utf | جي وڏي بيبي بہ ھن کي پنھنجي پھاڄ جو ماڻھو | سلطان | انھيءَ محلات جي ھڪڙي پاسي واري ڪوٺيءَ ۾ ھئي. ۽ |
| 22212 | DYNT.utf | جي وڏي بيبيءَ سان دشمني آھي ۽ ٻيو تہ تھخاني | سلطان | کان ھن کي معلوم ٿيو ھو تہ فتنہ خانم ڪردڻ جي |
| 22213 | DYNT.utf | جي وڏي بيبيءَ کي عرض ٿي ڪريان تہ مون کي | سلطان | پنھنجو گھڻو شوق ڏيکاريو ۽ چيائين تہ ``ڀلا، آءُٗ |
| 22214 | DYNT.utf | جي وڏي حرم واري محلات، ڪوٽ جي ٻاھرينءَ | سلطان | ھنن چيو تہ `` |
| 22215 | DYNT.utf | جي وڏي گھر واريءَ محلات ۾ رھي ھئي، آھا | سلطان | ڪرد زال بيبي فتنہ خانم کان ظاھر ڪري رُسي، اچي |
| 22216 | DYNT.utf | جي وڏي گھر يعني ڏاڏي پوٽيءَ زال ساڻ گھڻي | سلطان | کي اندر پنھنجي جاچ مان معلوم ٿيو تہ ھن زال جي |
| 22217 | DYNT.utf | جي ڪامورن سان دوستيءَ جو رستو رکيو ھو ۽ | سلطان | ھئائون، پر فائدي ۾ نبيرو نٿي ٿيو. علي رضا، جنھن |
| 22218 | DYNT.utf | جي ڪردي ٻانھين سان گڏي اندر موڪليندا آھيون، | سلطان | ڇوڪراٽن کي زنانا ڪپڙا ڍڪائي، سانجھيءَ جي ويل |
| 22219 | DYNT.utf | جي ڪنن پيئي، جنھن ھڪڙو چڱو انعام علي رضا | سلطان | اھا مشھوري |
| 22220 | DYNT.utf | سان خلوت ڪيائين، ھن کي سڄو حال ڏنائين | سلطان | ھو، سو اچي مڙس کي ٻڌايائين. علي رضا ڏاڍو خوش ٿيو. |
| 22221 | DYNT.utf | سان ڳالھ چوري ۽ مختصر طرح ٻڌايائينس تہ | سلطان | آخر شوق جي گھڻائي کان ھن ھڪڙي ڀيري |
| 22222 | DYNT.utf | سڀني جي اڳيان علي رضا کي سڏي ناشائستو ڳالھايو | سلطان | ٻئي ڏينھن صبح جو جڏھن درٻار گڏ ٿي، تڏھن |
| 22223 | DYNT.utf | ظاھر ڪيو تہ محلاتن جي عمارتن ۾ ڦير گھير | سلطان | ورتو، تہ اڄ سلطان ڪپئن ڪنڊ ڪري ٿو حويلي گھمي! پر |
| 22224 | DYNT.utf | قبول نہ ڪئي. سڀني کي ھن اوچتي خراب اتفاق | سلطان | اميرن مان گھڻن علي رضا جي تعريف ۽ سفارش ڪئي، پر |
| 22225 | DYNT.utf | کان اچي موڪلايو، ۽ ٻہ-ٽي عذر ٺاھي ٻڌايائينس | سلطان | اھو پھ پچائي، ھن |
| 22226 | DYNT.utf | کان پوءِ تخت انھيءَ کي ملندو. انھيءَ سان | سلطان | مگر سلطان کي پھرئين حرم مان وڏو پٽ آھي، تنھنڪري |
| 22227 | DYNT.utf | کان موڪلائي پنھنجي وطن ايندا ويندا ھئا؛ | سلطان | سلطان جا ڪردي نوڪر رھندا ھئا ۽ اھي ڪرد وقت بوقت |
| 22228 | DYNT.utf | کولي ڏٺو تہ منجھس ھن طرح لکيل ھو: يارو! | سلطان | |
| 22229 | DYNT.utf | کي اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳو. انھيءَ رستي | سلطان | سلطان جي برخلاف ھوندو ۽ ھيءُ بہ ظاھر ظھور ڪوڙ ڪري |
| 22230 | DYNT.utf | کي ائين ڪرڻ اھنجو ٿي لڳو، تڏھن بہ ھن پنھنجي | سلطان | اگرچہ |
| 22231 | DYNT.utf | کي پنھنجي سفر جو بيان ڪري ٻڌايائين. ھو | سلطان | مھينن کان پوءِ علي رضا وري اچي استنبول پھتو، ۽ |
| 22232 | DYNT.utf | کي پھرئين حرم مان وڏو پٽ آھي، تنھنڪري سلطان | سلطان | جي گھڻي دل آھي ۽ منجھانئس ھڪڙو پٽ بہ اٿس. مگر |
| 22233 | DYNT.utf | کي جيڪو خط ھٿ لڳو ھو، سو اھو ھو، جو انھيءَ | سلطان | اتي علي رضا کي يڪ ٿي تہ |
| 22234 | DYNT.utf | کي صلاح ڏني تہ اھا ڳالھ ظاھر نہ ڪجي، متان | سلطان | تنھنڪري مخفي طرح جاچ ڪرڻ جو وقت پيو آھي. ھن پاڻ |
| 22235 | DYNT.utf | کي عرض ڪيائين تہ ``سائين! اجازت ملي تہ منھنجي | سلطان | لاءِ پاڻ تہ مڙس ساڻھو ٿي جاچ ڪري سگھي، تنھنڪري |
| 22236 | DYNT.utf | کي عرض ڪيائين تہ ``قبلا! خدا جي مھربانيءَ | سلطان | |
| 22237 | DYNT.utf | کي کي پسند آئي. زال جي مرضيءَ پٺيان سلطان | سلطان | ۽ پرڻيل بہ نہ ھئي، انھيءَ جو نانو فتن خانم ھو. آھا |
| 22238 | DYNT.utf | کي مبارڪ ڏني تہ ``پنھنجي محنت خدا صاب وڌي، | سلطان | رضا ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي روانو ٿيو. ھن اچي ڳجھيءَ طرح |
| 22239 | DYNT.utf | کي ھن جي نمڪ حلاليءَ ۾ ايتري اميد ھئي تہ | سلطان | ھيءُ ڌاريو ھو ۽ انگريز سرڪار جي ملڪ جو ھو، تہ بہ |
| 22240 | DYNT.utf | کي ھڪڙي ٻي رٿ ڏسي: عرض ڪرڻ لڳو تہ ``سائين! | سلطان | اھو بندوبست پورو رکائي، علي رضا |
| 22241 | DYNT.utf | کي ٻن حرمن مان پٽ ھئا، وڏو پٽ ڏاڏي پوٽيءَ | سلطان | ڏينھن جي گَھرائي ۽ جاچ سان ھن نيٺ پڪو پتو ھٿ ڪيو. |
| 22242 | DYNT.utf | وٽ | سلطان | |
| 22243 | DYNT.utf | وٽ آندائون. آنھن مان ھڪڙي تمام جوان ۽ حسين | سلطان | سان گڏ ڏاڍيءَ بھادريءَ سان وڙھيون ھيون. انھن کي |
| 22244 | DYNT.utf | وٽ اميريءَ جو عھدو قبول ڪري، جو انھيءَ | سلطان | جي حڪومت ۾ عمر آندي اٿس، تڏھن ھن کي موڪل ڏجي تہ |
| 22245 | DYNT.utf | وٽ اميريءَ جي جاءِ قبول ڪريان. پر اوچتو | سلطان | رضا جي خواھش ٿي تہ نائب ڪانسل جي نوڪري ڇڏي ڏيان ۽ |
| 22246 | DYNT.utf | وٽ پگھاردار ٿيا. | سلطان | قوم جون ٻہ-ٽي زالون بہ اچي رھيون، ۽ ٻہ-ٽي نوڪر بہ |
| 22247 | DYNT.utf | وٽ حاضر ٿيو ۽ سندس مقربن سان ھڪڙو ٿيو. اڪثر | سلطان | انھيءَ طرح پنھنجي پڪو بندوبست ڪري، علي رضا اچي |
| 22248 | DYNT.utf | وٽ وڌيدو ويو ۽ ھنن جي عزت زيادہ ٿيندي وئي. | سلطان | مطلب ڱالھ جو تہ علي رضا ۽ سندس بيبيءَ جو درجو |
| 22249 | DYNT.utf | وٽ وڏيءَ جڳھ تي رھڻ ڪري ھن کي مبارڪون ڏنائون. | سلطان | جن جو ھنن سان رستو ھو، سي خوش ٿيا ۽ ھنن وٽ آيا، ۽ |
| 22250 | DYNT.utf | وٽ ھنن کي چڱيون جايون وٺائي ڏيان.'' پر ھنن | سلطان | رضا ھنن کي چيو تہ ``اوھان مان ڪي جوان ھلن تہ آءُٗ |
| 22251 | DYNT.utf | وٽ ٿيو. انھيءَ تجويز مان علي رضا کي ھڪڙي | سلطان | سو لکپڙھ سان انگريز سرڪار جي معرفت علي رضا اچي |
| 22252 | DYNT.utf | ھن کي ھلڻ مھل گھڻا انعام اڪرام ڪيا. سڀ امير | سلطان | انھيءَ طرح ھن مٿا مونا ھڻي موڪلايو. |
| 22253 | DYNT.utf | ھن نظر تي ڏيارس، جو ھڪڙو تہ سندس پيءُ جون | سلطان | تہ ڀلي پنھنجي منھن بہ پيو ڌنڌو ھلائي. اھو پگھار |
| 22254 | DYNT.utf | ھڪڙي خاص دربار گڏ ڪئي، جنھن ۾ ھن علي رضا | سلطان | جڏھن اھو وڏو واقعو خير سان پورو ٿيو، تڏھن |
| 22255 | DYNT.utf | ئي کي پاڻ ڏي منھن مٽيل دَتائين، پر تڏھن | سلطان | اھڙن حاسدن جي پرواھ ئي ڪانہ ھوندي ھيس، تڪي ڪڏھن |
| 22256 | DYNT.utf | يڪدم ھڪڙي نہ ٻئي عذر سان انھيءَ ڪردن ٻانھيءَ | سلطان | علي رضا جي صلاح سان |
| 22257 | DYNT.utf | ڏي پنھنجي پٽ ڊاڪٽر منصور عليءَ جي سفارش | سلطان | علي رضا استنبول جي اميرن ڏي ۽ انھن جي معرفت |
| 22258 | DYNT.utf | ڪپئن ڪنڊ ڪري ٿو حويلي گھمي! پر سلطان ظاھر | سلطان | اندر جي ماڻھن کي پاڻ حيرت ورتو، تہ اڄ |
| 22259 | DYNT.utf | ۽ سندس اميرن جي لالچائڻ تي، علي رضا جي | سلطان | ڪي اھڙي مشھوريءَ ڪري ۽ ڪي |
| 22260 | DYNT.utf | ۽ سندس راڻي ۽ پٽ لاءِ جو باروت سنبرايو | سلطان | نيٺ انھيءَ فيصلي جي تعميل ٿي، جن فسادين |
| 22261 | DYNT.utf | ناھي، اتي سڄو گھر دوزخ جي ڏيکاري پيو ڏيندو. | سلوڪ | صحبت ڪري سڄو گھر بہ پيو کيلندو. جتي اھڙو مزو ۽ |
| 22262 | DYNT.utf | ھئڻ گھرجي، اھڙي صحبت جنھن مان ٻنھي کي خوشي | سلوڪ | ڪتابن ۾ پڙھيو اٿم تہ زال مڙص جي وچ ۾ صحبت وارو |
| 22263 | DYNT.utf | پيس. پر ڪيڏي ھڪڙي نازڪ پردي ۾ پيتل ضعيف | سماءُ | ۾ ٽُلڪي، ۽ لھرن تي لڏي. جڏھن ڏينھن ٿيو، تڏھن البت |
| 22264 | DYNT.utf | تي موڪليائون تہ جاچي اچي تہ اوطاق تائين | سماءَ | في الحال ٻيا پيپ سودڻ بند ڪيا ۽ ٻيو ھڪڙو ماڻھو |
| 22265 | DYNT.utf | تي ويئي ھئي، تنھنڪري مريم ڪؤنرو ۽ چلمچي | سماءَ | ۽ سڀ اٿي کڙا ٿيا. بختاور ٻاھر در تي مڙس ماڻھن جي |
| 22266 | DYNT.utf | لھان.'' اندر وڃي سگھوئي نڪري آيو. چيائين | سماءُ | بيٺو. زينت کي چيائين تہ ``مائي، تون بيھ، تہ آءُٗ |
| 22267 | DYNT.utf | لھي ڏج. رڌڻ پچائڻ جي مھل بہ ٿي آھي، وڃي | سماءُ | کي بہ آرام ٿئي. چڱو، ھان ياد کري مون کي زبنت جو |
| 22268 | DYNT.utf | لھي ڏينم-تہ سندس ڇا خيال آھي، تو نپايو | سماءُ | جي مون کي ڪا خبر ٿي پوي. ڏينھن-ٻن ۾ تون ڪو |
| 22269 | DYNT.utf | ملھجو، ۽ جي نہ، تہ بہ جيسين ساھ پيٽ ۾ ھوندم، | سماءُ | لکيو ۽ پڇاڙي ۾ لکيائين تہ ``جي ٿي سگھيوَ تہ منھنجو |
| 22270 | DYNT.utf | ولجي تہ ڪھڙو حال آھي، ھيستائين مائي بہ | سماءُ | چيو تہ ``امان، بھتر صلاح آھي تہ سرائيءَ جي گھران |
| 22271 | DYNT.utf | وٺڻ يا بندوبست ڪرڻ بہ ضرور سمجھيائين؛ | سماءُ | ۾ رھيو. پاڻ ظاھر ڪرڻ بہ مناسب نہ ڄاتائين، ۽ جلد |
| 22272 | DYNT.utf | وٺي ڏج. حامد عليءَ کي آءُٗ پاڻھي ڪن تي وجھنديس. | سماءُ | بختاور، چڱو مڀاڻي تون مون کي وري بہ چوڪريءَ جسو |
| 22273 | DYNT.utf | ڪرڻ آيا. | سماءُ | سنگتين ۽ عزيزن کي وٺڻ آيا، ڪي پنھنجي سامان جو |
| 22274 | DYNT.utf | ڪونہ ھوس. | سماءُ | ۽ اڌ مئن وانگي تختي کي چنبڙ يو پيئي ھئي، ٻيو ڪوبہ |
| 22275 | DYNT.utf | ۽ ٻيئي.'' | سماءُ | چوڻ لسڳيس تہ ``امان ڪيئن ڪالھو ڪن مھمالن جو ڪو |
| 22276 | DYNT.utf | ! خير سان پلڪ گذري ديئي، مھمان خوش ٿي ويا. | سماءُ | زينت ورندي ڏلي تہ ``ڪھڙو |
| 22277 | DYNT.utf | واري آھين، توکي خبر ناھي تہ سدائين ھن گھر | سمجھ | امان، انھيءَ ۾ ڇا آھي؟ ڌيون نيٺ پرايون آھن. تون |
| 22278 | DYNT.utf | واريون ٿي ويون. | سمجھ | جي اھڙي طرز ياد ھئي، جو سگھوئي ڇوڪريون چالاڪ ۽ |
| 22279 | DYNT.utf | وڌي ٿي، سک وڌي ٿو، انساني حالت ۾ سڌارو | سمجھ | تعاليٰ جي قدرت جي بہ زيادہ خبر پوي ٿي. انھيءَ ڪري |
| 22280 | DYNT.utf | تہ ڄڻ سرائي ڪالھ مثو آھي. جا خوشي اڳي گھر | سمجھان | قضيي کي ارھون مھنو ٿو ڏسجي، تہ بہ آءُٗ ائين ٿي |
| 22281 | DYNT.utf | . | سمجھان | زينت - دائي، تون الائجي ڇا ٿي چوين، آءُٗ تہ نٿي |
| 22282 | DYNT.utf | ڏيڻي پوندي ھئي. | سمجھاڻي | ۽ حديثون شاھديءَ ۾ آڻڻيون پونديون ھيون ۽ انھن جي |
| 22283 | DYNT.utf | ھون، سو سمجھائي ھن کي روانو ڪيائون. | سمجھائڻو | انھيءَ پاسي ٿي بيٺو آھي.'' ٻيو بہ جيڪي مريم کي |
| 22284 | DYNT.utf | آيس، پوءِ ھن ويچاريءَ کي اندر روانو ڪري | سمجھائي | ڏيکارڻ لاءِ ھن کي اتي آڻي ڪڍيو ھو ۽ اڳ ۾ اندر وڃي |
| 22285 | DYNT.utf | روانو ڪر ۽ پوءِ مانيءَ ٽيڪي جي نظر رکجئين | سمجھائي | کي بہ سڏي چيائين تہ ``امان! بختاور کي پئسا ڏيئي، |
| 22286 | DYNT.utf | ھن کي روانو ڪيائون. | سمجھائي | بيٺو آھي.'' ٻيو بہ جيڪي مريم کي سمجھائڻو ھون، سو |
| 22287 | DYNT.utf | ڇڏيائون، سا انھيءَ مھل وڃي مريم وٽ ويٺي. | سمجھائي | ھٿ ۾ ڏنائونس ۽ پورھيت کي جس شابس ڪري سندس ڪم ڪار |
| 22288 | DYNT.utf | ڇڏيائين تہ ``سامھون ھلي وڃ، ڏينھن ڏٺو آھي. | سمجھائي | ھن کي |
| 22289 | DYNT.utf | ڇڏيو ھو تہ اندر وڃي سڀني زالن سان، جھڙو | سمجھائي | زينت بانوءَ کي مڙس |
| 22290 | DYNT.utf | ۽ عالمن جي فضوليءَ کان پئجي ويون ھيون، | سمجھائي | ۽ وسوسا ۽ ٻيون اعتراض جھڙيون ڳالھيون ماڻھن جي اڻ |
| 22291 | DYNT.utf | ٿي نہ ماڻس انھيءَ ڪم ۾ راضي آھي ۽ ڀاڻس بہ | سمجھائين | مرضي ڏيکاريائين، جو بختاور جي ڳالھائڻ مان صاف |
| 22292 | DYNT.utf | ھو، تنھن تي پاڻ ۾ وقت بوقت تڪرار ڪندا ھئا. | سمجھائيندو | علي رضا کي خراب لڳندي ھئي، ۽ انھيءَ بابت بہ پٽ کي |
| 22293 | DYNT.utf | جيڪي دشمن ھئن سي تہ پاڻ ھنن جي خراب حالت | سمجھائي، | بہ ڪين ھوس. نڪو وري ھنن جو ٻيو ڪو وڏو ھو جو ھن کي |
| 22294 | DYNT.utf | سرائي فتح خان جي گھر ڏياري موڪليو تہ ``حامد | سمجھائي، | پھچڻ شرط علي رضا ھڪڙي کي |
| 22295 | DYNT.utf | تہ ``وجھ ڏسي انھيءَ باب ۾ ھن کي چؤ، ڏس تہ | سمجھايائين | ڪنواري ڪانہ ٿي ڦَٻي، من رنڙ ڦَٻئي!'' نيٺ ماءُ کي |
| 22296 | DYNT.utf | تہ ``ھن مائيءَ کي ٽڪيٽ وٺي چاڙھي، ٻيو ڪو | سمجھايائين | سيٺ پنھنجي ڪنھن مائٽ سان مڏئيءَ ڏي موڪليو ۽ ان کي |
| 22297 | DYNT.utf | ھوندس تہ بہ ھوندس، يا تہ مٿس ٽوڪون ٿيون | سمجھايو | گستاخي رکڻ بند ڪرڻ لڳو. شايد ڪن دوستن انھيءَ بابت |
| 22298 | DYNT.utf | ۽ پئسا ڏيئي ھن کي روانو ڪيائين. پاڻ وري | سمجھايو | ٺپي، بختاور کي سڏي جيڪو سامان آڻڻو ھو، تنھن جو |
| 22299 | DYNT.utf | . سيٺ تہ اڳيئي انھيءَ ڪم لاءِ تيار ھو. ھفتي | سمجھايو | ڪر تہ مون کي اوڏي روانو ڪري.'' ھن مائيءَ سيٺ کي |
| 22300 | DYNT.utf | گھرجي تہ پردي ۽ قيد ۾ فرق ڪونھي، حرمخاني | سمجھڻ | پردي جي اھا تعريف آھي، آھو اِھو بند ناھي. تڏھن |
| 22301 | DYNT.utf | لاءِ ھتي مختصر طرح بيان ڪرڻ ضروري ڏمجي | سمجھڻ | جو جيڪو ذڪر مٿي ڏنو ويو آھي، تنھن جي پوريءَ طرح |
| 22302 | DYNT.utf | ھئا. | سمجھندا | قيدي ھئا، تڏھن بہ گڏ رھڻ ڪري پاڻ کي چڱي نصيب وارا |
| 22303 | DYNT.utf | ھئا. | سمجھندا | ويندا ھئا. ھر طرح ھو ھنن کي دوستن يا عزيزن وانگي |
| 22304 | DYNT.utf | ھئا، جو انھيءَ ڪري زينت بانو گويا استنبول | سمجھندا | رضا جي بيبيءَ لاءِ ڏياري سوڪليو. انھيءَ کي ھي فخر |
| 22305 | DYNT.utf | ھو، تہ آءُٗ ولايت ۾ رھي بھتر ماڻھو، بھتر | سمجھندو | ڪڏھن ڇوھ ۾ ناشاٿستا لفظ بہ ڳالھائي ويندو ھو. ھو |
| 22306 | DYNT.utf | ھئي تہ شادي ڪرڻ ڪري مڙس کي زال جو غلام ڪري | سمجھندي | ائين ڪبن ڄاڻندي ھئي تہ زال مڙس جي زيردست آھي، پر |
| 22307 | DYNT.utf | ھئي ۽ ٽنڊ ٽوپي ۽ گھمڻ ڦوڻ جي گھڻي شوقين | سمجھندي | ھئي، پر طبعيت جي البت شوخ ھئي ۽ پاڻ کي سڀ کان مٿي |
| 22308 | DYNT.utf | آھن. سو اھڙي حال ۾ ھنن جي وچ ۾ ڏڦير پوڻ لڳو. | سمجھنديون | آھن، ۽ جي مشرقي قوم جي ماڻھن کي مِرن کان گھٽ نہ |
| 22309 | DYNT.utf | آھن، ھنن سان اٿڻ ويھڻ ۾ اعتراض ڪونہ آڻينديون | سمجھنديون | اڪثر ڏيھي ماڻھن کي پاڻ کان وڌيڪ نہ تہ بہ پاڻ جھڙو |
| 22310 | DYNT.utf | ٻيو وري قاعدي موجب بچاءُ جو شاھد ڪونہ ھوس، | سمجھن، | دليل ڏنائين، پر ھڪڙو تہ سندس ٻولي پوريءَ طرح نہ |
| 22311 | DYNT.utf | عقل وارا آھيو - ڄاڻو ٿا تہ زماني جو اھو | سمجھو | سڀني جي ھلت چلت بين عام ماڻھن جھڙي ناھي. اوھين |
| 22312 | DYNT.utf | ٿي تہ اسان جي گھر جو در پوربو. سو اھڙا صالح | سمجھو | تہ ``نڪو مريم، ھن کي شادي نصيب ۾ ڪانھي. مون اڳھين |
| 22313 | DYNT.utf | تہ اندر کيريو. | سمجھي | ۾ رات جو اندر ٿي نِيو ۽ رستي ۾ ڪِري پيس، پر ھو ٿو |
| 22314 | DYNT.utf | سگھي، گوڙ ۾ موڳي ٿي ويئي. | سمجھي | برابر ڳالھائڻ نہ پئي اچيس، نہ ھنن جي ٻولي برابر |
| 22315 | DYNT.utf | ھئي؛ اھو گھر برابر علي رضا جو ھو. ماءُ جي | سمجھي | ائين ھئي، جيئن زينت بانو انھيءَ ماستر بابت دل ۾ |
| 22316 | DYNT.utf | . ھُنن جي ھيتري خوشامد ٿو ڪري ۽ ھِنن تي نفرت | سمجھي | کي ۽ اسان جي دوستن کي انھن ڪرستانن کان بہ گھٽ ٿو |
| 22317 | DYNT.utf | . | سمجھيائين | حڪومت جو نمڪخوار ڄاڻي، خانگي گذران کي فخر ٿي |
| 22318 | DYNT.utf | تنھنڪري پھريائين تہ پاڻ حرمسراءِ جي اندرسڀني | سمجھيائين؛ | ڄاتائين، ۽ جلد سماءُ وٺڻ يا بندوبست ڪرڻ بہ ضرور |
| 22319 | DYNT.utf | تہ زينت کي انھيءَ پاسي تي اعتراض ڪونھي. | سمجھيو | بس، ھن جي ايتري چوڻ مان بختاور |
| 22320 | DYNT.utf | تہ ڪٿان ھيءَ ٻانھن ڦُر ڪري چورائي، پنھنجي | سمجھيو | چور جي زال ۽ سس |
| 22321 | DYNT.utf | تہ ھيءَ غيرواقف زال آھي. وري جوان جماڻ، | سمجھيو، | انھيءَ گفتگو مان سپاھيءَ ايترو |
| 22322 | DYNT.utf | جيئن ئہ ڪنھن ڌارين ۽ نيچ ماڻھوءَ سان تڪرار | سمجھيو، | پيءُ جو ادب ڪرڻ فرض ھو، پر ھن اھڙن وقتن تي ائين ٿي |
| 22323 | DYNT.utf | سا بہ ھن جي رھڻ ۾ گھڻو راضي ھئي، تنھنڪري | سمجھيو، | سڳڻ ڳنڍڻ واري ھئي ۽ جنھن وري ھن گھر کي بہ نڀاڳو ٿي |
| 22324 | DYNT.utf | رخان فوجدار روانو ٿيو ۽ نوڪر کي پارت ڪري | سمند | انھيءَ مھل سنڀري، آھي ٻيئي سپاھي ساڻ ڪري، |
| 22325 | DYNT.utf | ھو. ھو شھر جي سڀني سپاھين جي مٿان داروغو | سمندرخان | نہ ھو، اھو شھر جي فوجدار جو گھر ھو، جنھن جو نالو |
| 22326 | DYNT.utf | بہ ماٺو آھي، خدا ڪندو تہ خير سان تڪليف | سمنڊ | اتان اڳڀرو نڪرندؤ، تہ مھيني تي پھچي سگھندؤ. |
| 22327 | DYNT.utf | بہ ماٺو ھو، ڏاڍو لذت جھڙو وقت ھو. ڳچ رات | سمنڊ | اھو ڏينھن گذريو، ۽ رات ٿي چنڊ بہ چڙھي سنئون ٿيو، |
| 22328 | DYNT.utf | تي اينديون وينديون ھيون. اھڙي ھڪڙي ٻيڙي | سمنڊ | مارڻ لاءِ توڙي پاسي وارن بندرن کان انھيءَ ھنڌان |
| 22329 | DYNT.utf | جو کارو پاڻي، جو اکين، نڪ ۽ وات ۾ بيس، تنھن | سمنڊ | تان پاڻيءَ ۾ ڪِرڻ ڪري، جو ھن کي ڌڪو آيو، ۽ وري |
| 22330 | DYNT.utf | جون لھرون ۽ اڪيلائي! ساھ مُٺ ۾ ڪيو پيئي | سمنڊ | نازڪ پردي ۾ پيتل ضعيف زال، ۽ ڪيڏي ھھڙو حادثو ۽ |
| 22331 | DYNT.utf | جي رستي مڏئي بندر کان ٻين پاسي ھلندو آھي، | سمنڊ | ۽ واپاري ڌنڌو ھلائيندا آھن. انھيءَ جو واپار جھڙو |
| 22332 | DYNT.utf | ۾ پيئي. ھن کي اڃا پاڻيءَ اند ران ڌڪي ٻاھر | سمنڊ | نيٽي پيو ۽ زينت بانو وَٽي سوڌي تختي سان گڏ ڌو وڃي |
| 22333 | DYNT.utf | ۾ پيئي.'' ھيءُ ٻڌي علي رضا نئون سنئون روئڻ | سمنڊ | تنھنجي زينت سان ڏاڍو قھر ٿيو، ويچاري اوچتي وڃي |
| 22334 | DYNT.utf | ۾ کِرڻ جو اتفاق ٿي پيو، جنھنڪري ھوءَ ويچاري | سمنڊ | پر تڏھن تہ خدا جي مرضي ائين نہ ھئي. سندس زال جي |
| 22335 | DYNT.utf | ۾ ھلندڙ ھيون ۽ واپار ۾ بہ ھٿ ھوس، تنھنڪري | سمنڊ | ماڻھو بہ ھو. سندس ڪيتريون ئي ٻيڙيون مڏئيءَ وٽ |
| 22336 | DYNT.utf | ۾ ٻڏي مرڻ جو موت شال ڪنھن دشمن کي بہ نصيب | سمنڊ | ھيءُ ٻڌي علي رضا نئون سنئون روئڻ لڳو. ڀلا اوچتو |
| 22337 | DYNT.utf | ۾ ڪِري ھئي، اھي پھرين ئي ڏينھن پريي مڙس | سمنڊ | کي بت تي سؤ-سوا جا زيور بہ ھئا، جن سوڌو ھوءَ |
| 22338 | DYNT.utf | ۾ ڪِري، سو پريندي تہ تختي سوڌو ھيٺ ھلي | سمنڊ | زينت بانو جو |
| 22339 | DYNT.utf | ۾ ڳولا ڪرڻ ھنن اجائي ڄاتي. اگرچ پريندي | سمنڊ | آھي، پر رات جو الائجي ڪيڏيءَ مھل ڪِري، تنھنڪري |
| 22340 | DYNT.utf | جي جاءِ ڏنائون، جا پئجي رھي. چور رات جو | سمھڻ | ھنن ٻہ-ٽي ڳالھيون ھيڏي ھوڏي جون پچيون، پوءِ ھن کي |
| 22341 | DYNT.utf | مھل زھر ذرو کائي ڇڏيائين. | سمھڻ | ڊپ ۽ شرم کان علي نواز جي ماءُ ھينءَ ڪيو، جو رات جو |
| 22342 | DYNT.utf | مھل مائيءَ کي جاڳندو ڏسي اچي پيرن کي بہ | سُمھڻ | کان پوءِ سمھندي ھئي، جو گھر جو ڪم ڪار ٿيندو ھوس. |
| 22343 | DYNT.utf | ھئي، جو گھر جو ڪم ڪار ٿيندو ھوس. سُمھڻ مھل | سمھندي | ٽِڪي کائي سڀيئي سَمُھي پيا. بختاور سڀ کان پوءِ |
| 22344 | DYNT.utf | پيا. بختاور سڀ کان پوءِ سمھندي ھئي، جو | سَمُھي | پوءِ تہ خير جي رات آئي؛ ماني ٽِڪي کائي سڀيئي |
| 22345 | DYNT.utf | پيا، تڏھن شھربانوءَ پنھنجي صلاحڪار بختاور | سمھي | رات جو جڏھن سڀ ماني کائي |
| 22346 | DYNT.utf | پيو. | سمھي | وڃي گھوڙي کي ٻڌي، ھنو لاھي، گاھ ڏيئي، اچي ڦڙھ ٿي |
| 22347 | DYNT.utf | پيئي. جيتوڻيڪ چور جي اچڻ جو ڊپ گھڻو ھوس، | سمھي | جو ڏنائون، سو کائي، تڏو وڇائي، سندن پاسي ۾ |
| 22348 | DYNT.utf | پيئي، جو گرميءَ جا ڏينھن ھئا، ۽ بختاور | سمھي | مائي شھربانو تہ ٻي ڪوٺيءَ ۾ وڃي |
| 22349 | DYNT.utf | رھ. ٻي خبو چار سڀڪا پڇڻ سان پئجي سگھندي، | سمھي | جان بيبي خفي مان چوڻ لڳي تہ ابا، تڏھن وڃي سنئون ٿي |
| 22350 | DYNT.utf | رھي ۽ بختاور بہ وڃي پنھنجي جاءِ تي ستي. | سمھي | ڇنڊو پيو ۽ دل کي تقويت آيس. ماٺ ڪري ڪلمو پڙھي وري |
| 22351 | DYNT.utf | رھي. | سمھي | ڀيرا بڇڙا خواب ڏسي دانھن ڪري آٿي، وري ڪلمو پڙھي |
| 22352 | DYNT.utf | رھي. خواب ۾ ٿي ڏسي تہ سرائي، سندس گھر وارو | سمھي | اٿي ويئي ۽ شھربانو ٿوري تائبن خيال پچائي پچائي |
| 22353 | DYNT.utf | رھيا. | سمھي | جھڙو وقت ھو. ڳچ رات تائين پاڻ ۾ کلي ڳالھيون ڪري سڀ |
| 22354 | DYNT.utf | رھي، ھن چڱي موچاري ننڊ ڪئي، پر رات جو ٽي-چار | سمھي | چور جي اچڻ جو ڊپ گھڻو ھوس، پر لاچار ٿي خدا تي ڀاڙي |
| 22355 | DYNT.utf | پيا ھئا، ڪنھن کي جاڳائڻ بہ دل نہ چيس. پاڻي | سمھيا | کي سجاڳي ٿي، ڏاڍي آڃ لڳيس. ھيڏي ھوڏي ڏٺائين، سڀ |
| 22356 | DYNT.utf | پيو آھي ۽ ٻہ-ٽي ڪنجيون، ڌاڳي ۾ ٻڌل بورچيخاني | سمھيو | زينت بورچيخالي ۾ وڃي ڏسي تہ فوجدار جو نوڪر تڏي تي |
| 22357 | DYNT.utf | پيو ھو، تنھن جي بہ انھيءَ ڳالھ تي اک پٽجي | سمھيو | علي رضا، جو ٿورو پرڀرو |
| 22358 | DYNT.utf | اچي سرائي فتح علي خان جي گھر لٿي. ھوءَ گھر | سميت | مطلب ڳالھ جو تہ مائي جان بيبي پورھيت |
| 22359 | DYNT.utf | وڏي ڌوم ڌام سان آڳبوٽ تي چڙھي روانا ٿيا. | سميت | ٽيئي جوڙا پنھنجي نوڪرن نَڙن |
| 22360 | DYNT.utf | ھن واٽ سان وينديون، سو اڳ وٺي آيا ھئن. | سميت | يا تہ ڪا کڻڪ ھين، تہ انھي رات ڪي ٻہ زالون ڳھن ڳٺن |
| 22361 | DYNT.utf | ھئا، ۽ اڪثر سلطان جا امير سال بسال اوڏي | سڻاوا | ۽ دائيءَ سوڌو حج بہ ڪري آيو، جو اتان مڪو ۽ مدينو |
| 22362 | DYNT.utf | آھي.'' | سڻائو | اچ تہ آءُٗ توکي فضل محمد جو گھر لھي ڏيان، ھتان |
| 22363 | DYNT.utf | لنگر ڪيو. ڊونڊيون آگبوٽ کي وڪوڙي ويون؛ | سڻائو | ۽ بندر جا جھاز ڏسڻ ۾ آيا، آگبوٽ اچي ڪناري کي |
| 22364 | DYNT.utf | ھجي، جن مان ڪنھن قسم جي فائدي جو امڪان | سڻائو | ھنڌ نہ وڃن. جڏھن ڪڏھن ڪن عجيب غريب شين ڏسڻ جو وجھ |
| 22365 | DYNT.utf | ڪرڻ لڳا. جيتوڻيڪ ڪي سندن وڃڻ ۾ ناراض بہ | سنبت | مان واقف ڪيائين، ماءُ ۽ ڀاءُ کي ٻڌابائين، آخر |
| 22366 | DYNT.utf | ڪرڻ لڳو. ڌيءَ جي نسبت ھن کي ٻي بہ خاطري | سنبت | ۽ سندس سک سنڀال جو پورو بندوبست ڪري، علي رضا |
| 22367 | DYNT.utf | ھو، تنھن سان اھي پاڻ اڏامي وبا، ۽ جن انھيءَ | سنبرايو | جن فسادين سلطان ۽ سندس راڻي ۽ پٽ لاءِ جو باروت |
| 22368 | DYNT.utf | مھل صديق کي زينت پانوءَ جي آمانت ياد پيئي، | سنبرڻ | ھنن جي |
| 22369 | DYNT.utf | ڏسي، عظمت بانوءَ جي بہ دل سرڪي. ھوءَ ويچاري | سنبرندو | ھنن ڀائن کي |
| 22370 | DYNT.utf | ھڪڙي پاسي اٿي ھليا. | سنبري | ھئا. ڪلاڪ-اڌ تائين پاڻ ۾ ڳالھيون ڪري، ٽيئي ڄڻا |
| 22371 | DYNT.utf | . | سنبري | ھلو، پوءِ کڻي سگھا وري اچجو'' سو ھوءَ بہ مڙس سوڌي |
| 22372 | DYNT.utf | . انھيءَ جو سانباھو ڏسي زينت جي بہ مرضي | سنبري | ڀيري بہ ائين آئي ھئي، سا مھينو کن گذاري وري اوڏي |
| 22373 | DYNT.utf | . | سنبريا | مان نڪرڻ جو وڌيڪ سعيو ٿي ٿين. آخر ھو ٺھراءُ ڪري |
| 22374 | DYNT.utf | . انھيءَ ڏينھن حامدعلي ۽ مائي شھر بانو ۽ | سنبريا | جي گھر جا ڀاتي، يعني سندس ماءُ ۽ زال ۽ دائي اٿي |
| 22375 | DYNT.utf | . پر جدا ٿيڻ کان اڳ ٻنھي ڀائرن، خاص منصورعلي | سنبريا | اھا صلاح پڪي ڪري ھي |
| 22376 | DYNT.utf | تن کي گڏ ڪيئن پورو ڪن، جو اندر حرمسراءِ | سنبريا، | وري اھا مشڪلات ھئي تہ جن ٽن ڄڻن کي شڪار ڪرڻ لاءِ |
| 22377 | DYNT.utf | . | سنبريو | خاطرداري ۽ تلافي ڪريان، سو ھو بہ پنھنجي زال سان |
| 22378 | DYNT.utf | ئي موڪلائي ھلي ويئي. | سنت | آيو. تنھن بہ ھنن جي ڳالھ ٻڌي قبول ڪيو. پوءِ آيا بہ |
| 22379 | DYNT.utf | -صبح جھيڙا ٿيڻ لڳا. مھاڻي، حامد وٽ ماڻس | سنجھ | مالڪياڻي ٿي وبٺي. ھن جي جا ساڻس نہ پيئي، تنھنڪري |
| 22380 | DYNT.utf | ٽاري، ھڪڙي ٽولي وڃي اوچتو ڪردن جي اوطاق | سنجھو | ۽ سوارن جو تيار رکجي، جو انھيءَ ``مقرر ڪيل رات'' جو |
| 22381 | DYNT.utf | جو ڏھين بجي اندر پورو ٿيو ٿيڻ کپي، جنھن | سنجھي | ۷- نڪاح |
| 22382 | DYNT.utf | مان ڪردن واريءَ اوطاق ۾ ايندس، پوءِ اڌ | سنجھي | شھر ڏي ھلندس، واءُ سواءُ پيو لھندس؛ انھيءَ رات |
| 22383 | DYNT.utf | آشنا ۽ سندس زال جا مائٺ بہ گھڻو خوش ٿيا. | سندس | انھيءَ خوشيءَ کان ھن جي دل تہ باغ باغ پئي ٿي، پر |
| 22384 | DYNT.utf | اچڻ ٿيو ھو، جتي ھن عظمت کي ڏٺو ھو. | سندس | ويندڙ ھو ۽ زينت بانوءَ جي مڪتب ۾ بہ ھڪ-ٻہ ڀيرا |
| 22385 | DYNT.utf | اصلوڪو گھر بہ پري ناھي، او اھيو پريان ھن | سندس | ٿيا، جو لڏي ويو ۽ وڃي ڪنھن ٻئي ھنڌ جاءِ ورتي اٿس. |
| 22386 | DYNT.utf | اميرن جي لالچائڻ تي، علي رضا جي خواھش ٿي | سندس | ڪي اھڙي مشھوريءَ ڪري ۽ ڪي سلطان ۽ |
| 22387 | DYNT.utf | اولاد تمام دولت وارو ھو. ۽ انھن جي دولت | سندس | ويچارو پنھنجي سر ھينئر غريب ھو، تہ ڀؤ ڪونھي، پر |
| 22388 | DYNT.utf | اولاد نيٺ صالح ٿيو ۽ وڏي درجي کي پھتو، | سندس | وڏي آڌر ھئي. ھن پنھنجي اولاد جي لاءِ گھڻو ئي ڪيو ۽ |
| 22389 | DYNT.utf | اڳيان بيٺي. | سندس | تي ويھي رھي، ۽ زينت بانو بہ ذري کان پوءِ وري اچي |
| 22390 | DYNT.utf | باطني سيرت جي اسان مٿي تعريف لکي آھي، تہ | سندس | بانو چوڏھن پندرھن ورھين جي جوان ڇوڪري ھئي. جي |
| 22391 | DYNT.utf | بدران ڏھ نياڻيون ملن، تہ بہ آءُٗ ساڻس مٽ | سندس | مائي، پنھنجي ڀاءُ جي پاران چڙين تہ ڀلي پيئي چرر- |
| 22392 | DYNT.utf | بسالا آفيسر کي معلوم ٿي، جنھن جو ساڻس گھڻو | سندس | ئي ڏينھن ۾ ھسن جسي ھوشياري، چالاڪي ۽ ايمانداري |
| 22393 | DYNT.utf | بيبيءَ جو درجو سلطان وٽ وڌيدو ويو ۽ ھنن | سندس | جي پو رائي ڪئي ھئائين. مطلب ڱالھ جو تہ علي رضا ۽ |
| 22394 | DYNT.utf | بيبيءَ جو شڪر گذار ٿيو ۽ ھنن کي آفرين ڪيائين | سندس | اھا خبر ٻڌي، گھڻو خوش ٿيو ۽ علي رضا جو ۽ خصوصاً |
| 22395 | DYNT.utf | بيبيءَ جي اچڻ جو ٻڌي، سڀئي سکر ماڻھو جن | سندس | علي رضا ۽ |
| 22396 | DYNT.utf | بيبيءَ کي اھڙي چڱي بندوبست ڪرڻ تي آفرين | سندس | ۽ حال ڏسڻ ڪري، ماڻھو نھايت خوش ٿيا ۽ علي رضا کي ۽ |
| 22397 | DYNT.utf | بيگم جي گھڻي تعريف ڪئي ۽ چيائين تہ ``ھنن | سندس | خاص دربار گڏ ڪئي، جنھن ۾ ھن علي رضا بيگ افندي ۽ |
| 22398 | DYNT.utf | بڇڙن ڪمن جي ڪري خراب قسمت آڻي ڦاسايو ھوس، | سندس | کگھيو. ڀلا، ھن سڄي عمر سکن ۾ گذاريو ھو. ھتي تہ رڳو |
| 22399 | DYNT.utf | پلؤ ٿو ٻڌجي. انھيءَ جي جڏھن اڃا خبرئي | سندس | روپي جو تہ ڪونھي، انھيءَ ماڻھوءَ جو آھي جنھن سان |
| 22400 | DYNT.utf | پورھيت مريم اڃا وٽن ھئي، ھڪڙو پٽ محبوب | سندس | زينت بانو گھر ۾ ھئي. سندس ماءُ جان بيبي ساڻس ھئي، |
| 22401 | DYNT.utf | پورھيت مريم ھئي، جن کي علي رضا اماڻڻ آيو | سندس | ھڪڙو جوان ويٺل ھو - ٽيئي لٿا. اھا مائي جان بيبي ۽ |
| 22402 | DYNT.utf | پورھيت ۽ سندس عزيزن مان ھڪڙو مڙس ماڻھو | سندس | تہ جي ٿورو پنڌ ھوندو ھو تہ پيادي ويندي ھئي ۽ ساڻس |
| 22403 | DYNT.utf | پيءُ پنسي وارو بہ ھو. اگرچہ ھن ڄاتو ٿي | سندس | پسند آيو، جو خاندانيءَ ڪري بھتر ماڻھو بہ ھو ۽ |
| 22404 | DYNT.utf | پيءُ ترڪستان جي سرحد واري پرڳڻي جو رئيس | سندس | خبر ھئي تہ منھنجو پيءُ علي نوازخان اصل ترڪ ھو ۽ |
| 22405 | DYNT.utf | پيءُ جون خدمتون ھن کي ياد ھيون، ٻيون تہ | سندس | اھو پگھار سلطان ھن نظر تي ڏيارس، جو ھڪڙو تہ |
| 22406 | DYNT.utf | پيءُ جي انھيءَ ڳالھ تي خاص نظر ھوندي ھئي. | سندس | رنگ جو ھو. ھلت چلت سندس تمام پسنديءَ جھڙي ھئي، جو |
| 22407 | DYNT.utf | پيءُ جي ڏينھن ۾ ئي ھن وٽ رھندو ھو. جيڪي | سندس | گھر جو خرچ پکو ۽ حساب ڪتاب جيڪو ٿيندو ھو، سو |
| 22408 | DYNT.utf | پيءُ سانگي سان سنڌ ۾ ويھي ويو ۽ پوئيوارن | سندس | ابي-ڏاڏي جي ڄمڻ جي جاءِ ڏسان، اگرچہ پڪ ھيس تہ |
| 22409 | DYNT.utf | پيءُ واري ڳالھ ملي آئي. تڏھن پڪ ٿيس تہ انھيءَ | سندس | ھئا، آخر ھڪڙي ۾ ھن کي پڇا ڳاڇا سان معلوم ٿيو، تہ |
| 22410 | DYNT.utf | پيءُ ھڪ اسُراف دکني آھي، ذات جو شيخ آھي، | سندس | آيا جواب ڏنو تہ ``اھا مائي ھتي جي رھاڪو آھي. |
| 22411 | DYNT.utf | پيءُ ۽ سندس ماٽي جي ماءُ جنھن کي سڳي ماءُ | سندس | تنھنڪري ھن بہ وٽن وڃڻ اڳئي بند ڪيو ھو، پر جڏھن |
| 22412 | DYNT.utf | پيءُ، کٽڻ ڪمائڻ جي ڪھڙي پروا ٿيندي؟ جھڙو | سندس | پنھنجي مامي جو پٽ اٿئي، پنھنجو رت اٿئي. جيئي |
| 22413 | DYNT.utf | پيءُ، مير غلام علي خان ٽالپر جي ڏينھن ۾ | سندس | سرائي فتح خان، سنڌ جي ھڪڙي قديم خاندان سان ھو. |
| 22414 | DYNT.utf | پٽ اسيد عليءَ کي آءُٗ کڻنديس. اھڙي چڱي | سندس | الھداد کي نياڻي اھي، سا منھنجي حامد کي ڏيندو، ۽ |
| 22415 | DYNT.utf | پٽ جي ھلت چلت جي تعربف ڪرڻ لڳي ۽ ڪڏھن تہ | سندس | ھوندي بہ ھن جي دل پڪي ڪرڻ لاءِ جان بيبيءَ ۽ |
| 22416 | DYNT.utf | پٽ حامد علي، ڪتاب ڪڇ ۾ ڪري اسڪول ڏي روانو | سندس | جي اڳيان ٻاھر پينگھي ۾ ويٺي قرآن جو دؤر ڪيو، ۽ |
| 22417 | DYNT.utf | پٽ حامد، جو اڳي ھڪڙي سڌريل ڇوڪرو ھوندو | سندس | وڌيڪ ماري وڌو ھو، سو وچئون ٻيو ھو. اھو ھيءُ، تہ |
| 22418 | DYNT.utf | پٽ منصور عليءَ جي تعليم ۾ گھڻي رنڊڪ ٿي. | سندس | اھو ھڪڙو سال، جو علي رضا بغداد ۾ رھيو، تنھنڪري |
| 22419 | DYNT.utf | پٽ وٺي آيا. | سندس | ٿي. انھن مان ھڪڙيءَ ۾ زينت کي پيرمرد مھاڻو ۽ |
| 22420 | DYNT.utf | پٽ ھو ۽ ٻہ سندس نوڪر ھئا، جي ٻيڙيءَ جا جوان | سندس | ۽ رحمدل ماڻھو ھو، انھيءَ جو نالو صديق ھو. ٻيو |
| 22421 | DYNT.utf | پٽ ڊوڙي مون وٽ آيو، اچي مون کي ڀاڪر پائي | سندس | - امان! جيڪي وڙن وارا ھوندا، تن جا تہ وڙڳائبا. |
| 22422 | DYNT.utf | پٽن حيدرآباد جي آڀرندي ڏي ڪوھ-ڏيڍ پنڌ تي | سندس | ھن جي مرضيءَ جي پٺيان |
| 22423 | DYNT.utf | پٽن مان وڏي محبوب علي باريسٽريءَ جو امتحان | سندس | علي رضا استنبول ۾ اميري پئي ڪمائي، تہ |
| 22424 | DYNT.utf | پٽ، جو ڏينھن جو ڪنھن ڪارخاني ۾ ڪمائڻ ويندو | سندس | چاند بيبيءَ جي گھر ۾ رڳو ھڪڙي پاڻ رھندي ھئي، ٻيو |
| 22425 | DYNT.utf | پڙھائڻ جو ڪم وري شروع ٿيو. مگر ھو جو ھيترن | سندس | مٿامونا ھڻي ھڪڙو-ٻہ صاحبلوڪ ھٿ ڪيائين، جنھنڪري |
| 22426 | DYNT.utf | تعربف ٿيندي ھئي، تنھن تي حسد ڪندا ھئا. | سندس | گوشو ڪندا ھئا، يسا تہ شھر ۾ انھن ڳالھين ڪري جيڪا |
| 22427 | DYNT.utf | تعريف ڪرڻ لڳي تہ ``امان! تو جھڙي پڙھيل ھوشيار | سندس | زينت اٿي وڃي جان بيبيءَ جي پاسي ۾ ويٺي، ۽ جان بيبي |
| 22428 | DYNT.utf | تمام پسنديءَ جھڙي ھئي، جو سندس پيءُ جي | سندس | ھو تمام چڱيءَ شڪل وارو ۽ ڳوري رنگ جو ھو. ھلت چلت |
| 22429 | DYNT.utf | جاءِ تي خبر ڏي، تہ فلاڻا اڄ صبح جو بمبئيءَ | سندس | فتح خان جي گھر ڏياري موڪليو تہ ``حامد عليءَ کي ۽ |
| 22430 | DYNT.utf | جاءِ تي ويٺو، جو اڃا تائين انھيءَ پرڳڻي | سندس | ۾ وڙھندي مري ويو. انھيءَ جو پٽ وري انھيءَ جو پٽ |
| 22431 | DYNT.utf | جاءِ ۾ رکي ھولدي ھئي. تنھن کي ھن وري بہ | سندس | جي تصوير بہ ڀاڻس وٽ ھئي، جا پاڻس جي ڪتابن سان گڏ |
| 22432 | DYNT.utf | جوان ۽ پڙھيل ڌيءَ زينت بانو. پر اھڙين ڳالھين | سندس | چوندي ھيس. سندس صلاحکاريون ھيون ھڪڙي بختاور ۽ ٻي |
| 22433 | DYNT.utf | چوڻ ھنن کي برابر ٻڌڻ ۾ نہ آيو، ۽ آءُٗ بختاور | سندس | اگرچ بختاور پري کان پاسي پاسي بہ ڪيو، پر ھُل ۾ |
| 22434 | DYNT.utf | چئي ۾ اچي سگھن ٿيون. بيبي حوا جو حال تو | سندس | ڪانھي. ھو تہ زالن جو ڪوڏيو آھي، جي آسانيءَ سان |
| 22435 | DYNT.utf | حال احوال پچيائون. ھن کي ٽڪر ٽيڙو کارايائون، | سندس | سو ھن کي غريب اشراف زال ڄاڻي مٿس ڪھل ڪيائون، ۽ |
| 22436 | DYNT.utf | حد ۾ جيڪي چڱا چڱا باغ، جبلن جون واھيون، | سندس | جو اطلاع مليل ھو، تنھن ھن جي گھڻي آدرڀاءُ ڪئي، ۽ |
| 22437 | DYNT.utf | حد ۾ ھڪڙو خون ٿيو. ڪنھن شاھوڪار جي گھر کي | سندس | پوليس جي نوڪريءَ ۾ ھو، سو اچي ڪنھن معاملي ۾ ڦاٿو؛ |
| 22438 | DYNT.utf | حوالي ھوندو ھو. تنھنڪري علي رضا کي ھن ڏي | سندس | ئي وانگي ٻارجي سنڀال ڪندي ھئي، توڙي جو ٻيو ڪم ڪار |
| 22439 | DYNT.utf | حوالي ھئي. ھٺتي کن جي اندر، ھن ڦول گليءَ | سندس | صاحب پاڻ رھندو ھو، تنھن جي حاطي ۾ ھڪڙي خلاصي جاءِ |
| 22440 | DYNT.utf | حوالي ڪيائين. گاڏي ھلي، رستو برپٽ مان ھو؛ | سندس | پيئي، سو ڊوڙ پائي سڀ ڳھ اڳڙيءَ ۾ ٻڌل کڻي آيو، ۽ |
| 22441 | DYNT.utf | حياتي اچي پوري ٿي ھئي، سو پٽ سوڌو دشمن | سندس | ۽ بھادري ڏيکارڻ ۾ ڪين گھٽايو، پر تڏھن بہ |
| 22442 | DYNT.utf | خاص مطلب اھو ھو تہ ڌارئين ملڪ ۾ رھڻ ڪري | سندس | بھبئيءَ ۾ آيو ھو ۽ پنھنجي زال بہ ٿي آندائين، تڏھن |
| 22443 | DYNT.utf | خدمت چاگريءَ ۾ ملاڪ موندي! سوائي الھداد | سندس | سڃو ڏبنھن گھر ويٺو ھوندو، اٽلندو اسان جي زينت |
| 22444 | DYNT.utf | خدمت لاءِ سندس قوم جون ٻہ-ٽي زالون بہ اچي | سندس | ھتي رھئي ست-اٺ ورھيہ گذري ويا ھئا، ۽ ھن جي معرفت |
| 22445 | DYNT.utf | خير خواہ ھئا، تن کي ڏاڍو ارمان ٿيو. سڀ کان | سندس | تان صدقي ڪئي. ھوءَ تمام نيڪ زال ھئي، جنھنڪري جيڪي |
| 22446 | DYNT.utf | دائي ساڻس ھيون. مريم ماني ڏڪيءَ جي ڪم تي | سندس | وري ڳوٺ ھليو ويو. با باقي سندس ماءُ جان بيبي ۽ |
| 22447 | DYNT.utf | دائي مريم. | سندس | رضا ، سندس زال زينت بانو، سندس ماءُ جان بيبي ۽ |
| 22448 | DYNT.utf | درٻار جي اميرن سان ھوندي ھئي. ھو معتبر، | سندس | ڪڍي وبھڻ سان نہ ھلندو ھو. ھن جي معرفت مير صاحبن ۽ |
| 22449 | DYNT.utf | دشمنن کي گھڻي خوشي ٿي. ھن گھڻن اشرافن کي | سندس | حامد عليءَ جي قيد ٿيڻ ڪري |
| 22450 | DYNT.utf | راڻي ۽ پٽ کي کپائڻ جي رٿ ڪئي اٿوَ؟'' | سندس | اوھين مون کي ٻڌايو تہ سھي تہ ڪھڙيءَ طرح بادشاھ ۽ |
| 22451 | DYNT.utf | راڻي ۽ پٽ لاءِ جو باروت سنبرايو ھو، تنھن | سندس | نيٺ انھيءَ فيصلي جي تعميل ٿي، جن فسادين سلطان ۽ |
| 22452 | DYNT.utf | زال جا گھڻا مائٽ راضي نہ ھئا. ٿوري گھڻي | سندس | ياد رکڻ گھرجي تہ ھن شاديءَ ۾ سرائي فتح خان يا |
| 22453 | DYNT.utf | زال جا مائٺ بہ گھڻو خوش ٿيا. سڀئي ھن کي | سندس | کان ھن جي دل تہ باغ باغ پئي ٿي، پر سندس آشنا ۽ |
| 22454 | DYNT.utf | زال جو نالو عزت بي آھي.'' | سندس | ورندي ڏني تہ ``مائي، نالو تہ مون کي نٿو اچي، باقي |
| 22455 | DYNT.utf | زال جو ڀاءَ ھو، تنھنڪري البت ارمان ٿيس. | سندس | ڄاتائين ٿي تہ ھي ٻنھي گھرن تي ڪوڙھ جو چِٽو ھو. پر |
| 22456 | DYNT.utf | زال جي سمنڊ ۾ کِرڻ جو اتفاق ٿي پيو، جنھنڪري | سندس | رسائينداسين. پر تڏھن تہ خدا جي مرضي ائين نہ ھئي. |
| 22457 | DYNT.utf | زال جي گم ٿيڻ جي اتفاق اھا اٽڪ لاٿي ۽ ھن | سندس | قسم جي سڌاري جي لاءِ پردي جي وڏي اٽڪ ڏسڻ ۾ آئي. پر |
| 22458 | DYNT.utf | زال رھن ٿا. اتي جي ٿڪجين تہ لڙي پاڻي پيجئين | سندس | دڳ سان ھڪڙي کوھي ۽ مڪان اٿئي، جتي ھڪڙو فقير ۽ |
| 22459 | DYNT.utf | زال زينت بانو ڪيترا ڏينھن دربدر ٿيو پئي | سندس | پھرين ھڪڙو بي نام بي نشان ماستر ٿي آيو ھو، جنھن ۾ |
| 22460 | DYNT.utf | زال زينت بانو، سندس ماءُ جان بيبي ۽ سندس | سندس | سندس شاديءَ جي پھرئين ڏينھن ھئا: يعني علي رضا ، |
| 22461 | DYNT.utf | زال زينت بانوءَ کي مايو، جنھن کي اوڏانھن | سندس | شرط ھن ھڪڙو خط حامد عليءَ جي معرفت گھر موڪليو، جو |
| 22462 | DYNT.utf | زال سان منھنجي ڏيٺ آھي. ٿورا ڏينھن ٿيندا | سندس | وارا بہ آھن. آءُٗ سندن گھر ويندي آھيان، جو |
| 22463 | DYNT.utf | زال صفوران جو بہ سکرن سکرن جي گھرن ۾ اچڻ | سندس | محمد جو شھر ۾ سکرن سکرن سان رستو ھو. انھيءَ طرح |
| 22464 | DYNT.utf | زال کي ھو. ويچارا روئي روئي ماٺ ڪري ويھي | سَندس | تن کي ڏاڍو ارمان ٿيو. سڀ کان گھڻو افسوس علي رضا ۽ |
| 22465 | DYNT.utf | زال مھاڻيءَ جي بت تي ھنا. ٻيا ڪي لڪائي رکيل | سندس | سو جيڪي جيور پتيءَ ۾ مليا ھئس، تن مان ڪي تہ |
| 22466 | DYNT.utf | زال نڌڻڪي گھمندي ڦرندي وتان، ۽ ھن جي خواري | سندس | ھلندو چلندو ھوندو، متان ھي ماڻھو ڄاڻن تہ آءُٗ |
| 22467 | DYNT.utf | زال ھئي، جنھن جو نالو جان بيبي ھو، ۽ پورھيت | سندس | وارو ھو، گھر ۾ ڀاتي پورا پنا ھئن-پاڻ ھو، پڻس ھو، |
| 22468 | DYNT.utf | زال ھڪڙي ننڍڙي ڌيءَ ڇڏي مري ويئي ھئي، سو | سندس | پچائڻ واري. پٽس پرڻيل ھو، پر مھينو-ڏبڍ ٿيو ھو جو |
| 22469 | DYNT.utf | زال ڪيڏي ٻاھر ويندي ھئي - جيئن پردي وارن | سندس | علي نواز مغل اھو دستور ڪري ڇڏيو ھو تہ جڏھن ڪڏھن |
| 22470 | DYNT.utf | زال ۽ ننڍن ٻارن جي منٿن ڪري، جن جي ليلائڻ | سندس | کي موت کان بچايو. اھو جيئدان جو ھن کي مليو، سو خاص |
| 22471 | DYNT.utf | زال ۽ ننڍو پٽ قيد ٿي ايران ڏي ويا، جتان | سندس | ``اھو پاڻ تہ وڏي پٽ سوڏو لڙائيءَ ۾ مارجي ويو، باقي |
| 22472 | DYNT.utf | زال، مائي شھربانوءَ جي نالي ڪئي، جنھن | سندس | پوءِ سرڪار پينشن سؤ رپيي مان گھٽائي پنجاھہ ڪري، |
| 22473 | DYNT.utf | ستر-پنجھتر ورھين جي ھئي، ٻيو وري ھي تازو | سندس | غم ۾ پيو گذاريندو ھو. ھڪڙو اڳھين فرتوت ھو، جو عمر |
| 22474 | DYNT.utf | سر تي ايندو ھو. انھيءَ ھوندي بہ پوشيد گائي | سندس | ۽ جيڪڏھن ھوءَ بيمار ٿي پوندي ھئي، تہ پوءِ سڄو بار |
| 22475 | DYNT.utf | سک سنڀال جو پورو بندوبست ڪري، علي رضا سنبت | سندس | ڌيءَ جو ڪم آڪلائي ۽ |
| 22476 | DYNT.utf | سگھڙ پائيءَ جي تعريف مان ڍاپندو ئي ڪين | سندس | جو جيڪو پاڙي اوڙي جو ماڻھو ڪڏھن اتي ويندو ھو تہ |
| 22477 | DYNT.utf | شاديءَ جو سعيو ڪر. آءُٗ توکي چوندو آھيان | سندس | کي ٿو چئي تہ ``توکي زينت جي ڳڻتي رھندي آھي، ھاڻي |
| 22478 | DYNT.utf | شاديءَ جي پھرئين ڏينھن ھئا: يعني علي رضا | سندس | گھر ۾ وري بہ اھي ساڳيا ڀاتي وڃي بچيا، جيڪي |
| 22479 | DYNT.utf | شاديءَ جي ڳڻتي ھئي؛ انھيءَ لاءِ پئي پئسو-پنجڙ | سندس | تنھن ۾ پريندي ئي حامد آڻي ھٿ ڳنڍيا. ماڻس کي |
| 22480 | DYNT.utf | شھر ۾ ماڻھن کي فائدو پھچايو ۽ گھڻين حالتن | سندس | سندس پيءُ جون خدمتون ھن کي ياد ھيون، ٻيون تہ ھن |
| 22481 | DYNT.utf | شڪل بہ ڏٺي ھئائين جو ھڪڙي ڏينھن اتفاق سان | سندس | ڀاءُ کان بہ ٻدي ھئائيڻ، جو ھن جو پڪو سنگتي ھو. |
| 22482 | DYNT.utf | شڪل جھڪي ٿي ڦري وئي ھئي ۽ ھينئر ٻيو نالو | سندس | ڪاٽيائين، جنڊ ڪڍيائين، ڏک سٺائين، تنھنڪري بيشڪ |
| 22483 | DYNT.utf | صالح ڌيءَ ھئي، پر سا بہ ھاڻي ٿي پرائي گھر | سندس | ڪونہ بچيو، جو سندس نالو نشان ظاھر ڪري. زينت بانو |
| 22484 | DYNT.utf | صحبت لاءِ مشتاق ھوندا ھئا. | سندس | جو تمام حليم ھو؛ اھڙو جو شھر جا ھندو خواھ مسلمان |
| 22485 | DYNT.utf | صحبت ۾ حامد جي وري بہ سڌرڻ جي اميد ھيس. | سندس | ۽ صالح تہ آھي ۽ علي رضا کي بہ پٽ وانگي ڃڻندي ھئي ۽ |
| 22486 | DYNT.utf | صلاحکاريون ھيون ھڪڙي بختاور ۽ ٻي سندس | سندس | ماڻھوءَ سان صلاح ڪرڻ لاءِ بہ دل نہ چوندي ھيس. |
| 22487 | DYNT.utf | ظاھري صورت بہ گھٽ ڪانہ ھئي. پردي واري گھر | سندس | جي سندس باطني سيرت جي اسان مٿي تعريف لکي آھي، تہ |
| 22488 | DYNT.utf | عزيز بہ او تريقدر ساز ۾ نہ آھن. | سندس | ٿي. خاص ڪري جڏھن سڀني کي خبر ھئي تہ سرائيءَ سان |
| 22489 | DYNT.utf | عزيز ۽ پاڙيسري مٿس کلڻ ۽ ٽوڪون ڪرڻ لڳا، | سندس | سنڌي ۽ پوءِ انگريزي بہ پڙھڻ لڳو. اگرچ انھيءَ ڪري |
| 22490 | DYNT.utf | عزيزن کي ھٿ ڪرڻ مشڪل ٿيندو، تڏھن بہ رڳو | سندس | ويو ۽ پوئيوارن سان واسطو ڪونہ رکيائين، تنھنڪري |
| 22491 | DYNT.utf | عزيزن مان ھڪڙو مڙس ماڻھو ويندو ھو ۽ جي | سندس | ھوندو ھو تہ پيادي ويندي ھئي ۽ ساڻس سندس پورھيت ۽ |
| 22492 | DYNT.utf | عزيزن ڪيون، تن جو اسين ھتي بيان ڏيئي نہ | سندس | جوان زال جي ھن رستي گُم ٿيڻ ڪري، جيڪي رڙيون |
| 22493 | DYNT.utf | فضيلت ۽ ماليءَ جي چڱي ٿيڻ وغيرہ جون ڳالھيون | سندس | جي گھر جا ڀاتي ٻاڻ ۾ گڏ ٿيا ۽ جان بيبيءَ جي اچڻ ۽ |
| 22494 | DYNT.utf | قدرت جون نشانيون آھن. اھي سڀ رڳو ڏسڻ جي | سندس | ۾ خدا تعاليٰ ڪروڙين شيون پيدا ڪيون آھن، جي |
| 22495 | DYNT.utf | قدرت جي زيادہ خبر پوي ٿي ۽ منجھس ديني اعتقاد | سندس | آھن. اھي سڀ رڳو ڏسڻ جي لاءِ نہ آھن، پر انھن جي ڏٺي |
| 22496 | DYNT.utf | قوم جون ٻہ-ٽي زالون بہ اچي رھيون، ۽ ٻہ-ٽي | سندس | ورھيہ گذري ويا ھئا، ۽ ھن جي معرفت سندس خدمت لاءِ |
| 22497 | DYNT.utf | قوم جي رستن کان بلڪل ٻيءَ طرح جا ھئا، تنھنڪري | سندس | سرائيءَ جا اھي سڌريل رستا پنھنجا ئي پنھنجا ھئا، |
| 22498 | DYNT.utf | گاديءَ تي سندس ننڍي ڀاءُ کي ويھاريائون، | سندس | پٽ قيد ٿي ايران ڏي ويا، جتان وري نہ موٽيا. پوءِ |
| 22499 | DYNT.utf | گلا پئي ڪئي تہ پئسا ججھا اٿس ۽ وڏو ماڻھو | سندس | رات سانيءَ مھل حامد ڳالھ ڪئي تہ ڪنھن مجلس ۾ ماڻھن |
| 22500 | DYNT.utf | گماشتا ڪراچيءَ، بمبئيءَ ۽ ٻين پاسي ھوندا | سندس | وڏو شاھوڪار ھو، جنھن جي ڪوٺي حيدرآباد ۾ ھئي، ۽ |
| 22501 | DYNT.utf | گڻن جي تعريف ڀاءُ کان بہ ٻدي ھئائيڻ، جو | سندس | خيال ڪرڻ لڳي، علي رضا جي گھر جي خبرچار ساري ھيس، |
| 22502 | DYNT.utf | گھر جا ماڻھو ايندا ويندا ھئا. ھر طرح ھو | سندس | پاڻ وقت بوقت شادي مراديءَ ۾ آٿ ويھ ڪندو ھو، توڙي |
| 22503 | DYNT.utf | گھر جا ڀاتي ھن کي ڏسي خوش ٿيا ۽ سندس ڳالھين | سندس | زينت کي سيٺ حاجي ڏوسل جي گھر وٺي ويئي. سيٺ توڙي |
| 22504 | DYNT.utf | گھر جو جھاڙو ورتائون تہ وٽانئس بہ ٿوريون | سندس | جو ٿورو گھڻو مال مليو. حامد کي اچي جھليائون. |
| 22505 | DYNT.utf | گھر جيڪڏھن تنھنجو وڃڻ ٿئي، تہ ھزارن جا | سندس | بختاور - ڇو مائي، سيٺ گل محمد جي گھر ۾ ڪا گھٽ آھي؟ |
| 22506 | DYNT.utf | گھر سيق وٺڻ ايندا ھئا. پاڻ ھنن وٽ ويندو | سندس | ھن وٽ بہ وڏا صاحبلوڪ پڙھڻ وارا ٿيا. ڪي تہ پاڻيھي |
| 22507 | DYNT.utf | گھر وارو ٻاھران ڪنھن سفر کان آيو آھي - ٻہ | سندس | پچائي پچائي سمھي رھي. خواب ۾ ٿي ڏسي تہ سرائي، |
| 22508 | DYNT.utf | گھر واري سان اڳي وانگي رس رھائيندا آيا. | سندس | نيٺ پنھنجي جدا جاءِ ڪيائون، جتي ھو پنھنجي ڌيءُ ۽ |
| 22509 | DYNT.utf | گھر واري کي بہ ھنن چيو تہ ``اوھين بہ ڪي ڏينھن | سندس | پر پنھنجي وس نہ ھئي، پرائي گھر ۾ ھئي. تنھن کي ۽ |
| 22510 | DYNT.utf | گھر وري آباد ٿي پوندو. پاڻ سڀ گڏيا خوش پيا | سندس | ھلندي ھلندي ڊھي پيو. جي تون کڻي ھائو ڪندينءَ تہ |
| 22511 | DYNT.utf | گھر ۾ آمد رفت ڪري. پنھنجيءَ زال کي بہ علي | سندس | ڪري ھاڻي خود علي رضا جي مرضي ھئي تہ ھھڙو ماڻھو |
| 22512 | DYNT.utf | گھر ۾ ٽڪڻ جو ذمو کنيو. | سندس | ۽ ڪڏھن ڪڏھن ٻہ-ٽي ڏينھن وٽن رھي بہ پوندو ھو، تنھن |
| 22513 | DYNT.utf | گھر ۾ ڪن ڏينھن کان مھمان ھوندي ھئي، ۽ ڪڏھن | سندس | صديق جي ڀيڻ، جنھن جو نالو صفوران ھو ۽ جا |
| 22514 | DYNT.utf | گھڻا واقف ھئا، سندس ڌيءُ اتي ھئي، تنھنڪري | سندس | ڳالھ پسند ھئي، جو اتي ھنن گھڻا ڏينھن گذاريا ھئا، |
| 22515 | DYNT.utf | لاءِ اڳواٽ پئسا بئنڪ ۾ رکي ڇڏيائين تہ ھن | سندس | اھو ٺھراءُ ڪري، علي رضا پنھنجي پٽ کي روانو ڪيو ۽ |
| 22516 | DYNT.utf | لاءِ سلطان تاڪيد ڪري ڇڏيو، تہ اسان انھي | سندس | ٻئي ڏينھن سوير زينت بانو اچي اندر ٿي، ۽ |
| 22517 | DYNT.utf | لاءِ ڪا جاءِ ٺھي ٺڪي ڪانہ پئي ھئي، تنھنڪري | سندس | رھي ھئي، ٻيو رات بہ پئجي آئي ھئي، ۽ اڳيان شھر ۾ بہ |
| 22518 | DYNT.utf | لياڻي تہ ماءُ جي ھٿ ھيٺ سندس مڪتب ۾ پڙھڻ | سندس | بہ ھاڻ بمبئيءَ جي ھڪڙي وڏي اسڪول ۾ پڙھڻ ويھاريا ۽ |
| 22519 | DYNT.utf | مامو تہ زالن کان بہ پري ھو- موالين وانگي | سندس | بانو سجاڳ ۽ چالاڪ ھئي، سڀني جي خدمت پئي ڪيائين. |
| 22520 | DYNT.utf | ماڻھو رھندا ھئا. | سندس | آھي ۽ انھيءَ مڏئيءَ ۾ سيٺ جون جايون جڳھيون ھيون ۽ |
| 22521 | DYNT.utf | ماءُ جان بيبي ساڻس ھئي، سندس پورھيت مريم | سندس | ھليو. ھن کي پنھنجي پياري زال زينت بانو گھر ۾ ھئي. |
| 22522 | DYNT.utf | ماءُ جان بيبي ۽ سندس دائي ساڻس ھيون. مريم | سندس | بہ ٻہ مھينا ساڻس گڏ رھي، وري ڳوٺ ھليو ويو. با باقي |
| 22523 | DYNT.utf | ماءُ جان بيبي ۽ سندس دائي مريم. | سندس | ڏينھن ھئا: يعني علي رضا ، سندس زال زينت بانو، |
| 22524 | DYNT.utf | ماءُ ساڻس تکو ڳالھائي رنج بہ ٿي ھئي. پوءِ | سندس | نہ ڄاڻنديون ھيون. انھيءَ سبب ڪري ھڪڙي ڀيري تہ |
| 22525 | DYNT.utf | ماءُ کي ڪورٽ ۾ بہ آڻائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئائون، | سندس | ستائڻ لڳا. ھڪڙي ڀيري تہ ڪوڙي سوڙي معاملي ۾ حامد ۽ |
| 22526 | DYNT.utf | ماءُ ھنن وٽ آئي ھئي، تنھن کي اھائي ڳڻتي | سندس | سان شادي ڪرڻ جو شوق ٿي بيٺو ھو، جنھن جي صلاح سان |
| 22527 | DYNT.utf | ماءُ ھئي، ۽ آءُٗ بہ دھلجي بيھي رھيس. پوءِ | سندس | بہ شرم کان منھن پاسي ڪري صفي ڏي لنگھي ويئي جتي |
| 22528 | DYNT.utf | ماءُ ۽ زال ۽ دائي اٿي سنبريا. انھيءَ ڏينھن | سندس | ڇنڇر جو ڏينھن آيو ۽ علي رضا جي گھر جا ڀاتي، يعني |
| 22529 | DYNT.utf | ماءُ، ڀاءُ ۽ دائي، سڀ خوشيءَ کان ڪپڙن ئي | سندس | ھن کي ڏسي |
| 22530 | DYNT.utf | مائٽ ھن مائيءَ جي گھئي پارت ڪئي. نيٺ آگبوٽ | سندس | مھاڻا سيٺ جا واقف اتان چڙھيا، تن کي سيٺ جي طرفان |
| 22531 | DYNT.utf | ماٽي جي ماءُ جنھن کي سڳي ماءُ ڪري ڄاڻندي | سندس | ھن بہ وٽن وڃڻ اڳئي بند ڪيو ھو، پر جڏھن سندس پيءُ ۽ |
| 22532 | DYNT.utf | ماٽي جي ڀيڻ بہ ھوندي ۽ ٻيا بہ مڃاڻپ وارا | سندس | نہ ٿئي، تنھنڪري ھن کي بمبئيءَ ۾ ڇڏي وڃجي، جتي |
| 22533 | DYNT.utf | محبت ھن سان گھڻي ھئي، تنھن ھن کي گھڻو زور | سندس | وڃڻ لاچار ٿيو آھي. سلطان جي دل تہ ھن ڏي صاف ھئي ۽ |
| 22534 | DYNT.utf | مرضيءَ پٺيان. اسان کي اميد آھي تہ جيڪي | سندس | مان خارج ڪيوھو، سو فقط وقت، صلاح ۽ تجويز لاءِ ۽ |
| 22535 | DYNT.utf | مرڻ کان پوءِ سرڪار پينشن سؤ رپيي مان گھٽائي | سندس | ھنن کي مرڻ گھڙيءَ تائين دل تي ڄميون بيٺيون ھيون. |
| 22536 | DYNT.utf | مقربن سان ھڪڙو ٿيو. اڪثر اندرين بسا ٻاھرين | سندس | پڪو بندوبست ڪري، علي رضا اچي سلطان وٽ حاضر ٿيو ۽ |
| 22537 | DYNT.utf | ملڪ جو بادشاھ ڪاھي اچي ويجھو ٿيو آھي ۽ | سندس | اچي ويجھو پيو ھو. علي نواز جي پيءُ جڏھن خبر ٻڌي تہ |
| 22538 | DYNT.utf | منھن پئجي ويو ھو. ھن جي تصوير بہ ڀاڻس وٽ | سندس | ڏينھن اتفاق سان نانگ مارڻ جي لاءِ اندر آيو ھو ۽ |
| 22539 | DYNT.utf | منھن تي پيپ کڻي رکي ڌڪيون تہ ھيٺ وڃيو ٺڪاءُ | سندس | ۾ گڏ ڪندا آھيون. اھا موري اھڙي لاھين آھي، جو |
| 22540 | DYNT.utf | منڊم بحث ۾ مددگار ھوندي ھيس، جا انھيءَ | سندس | تنھنڪري پاڻ زيادہ بيحيائي ڏيکاريندو ھو. ٻيو وري |
| 22541 | DYNT.utf | منڊم جو حال ٻيءَ طرح ھو، ھو مسلماني تہ | سندس | لاڳو آھن، تن کي مدنظر رکندا ھئا، پر محبوب عليءَ ۽ |
| 22542 | DYNT.utf | منڊم جي ھانوَ تان گھڻو بار ھلڪو ٿيو. ھنن | سندس | پيءُ - ماءُ جي نڪرڻ ڪري محبوب علي ۽ |
| 22543 | DYNT.utf | منڊم سان گڏجي ھوا کائڻ ويندا ھئا. انھيءَ | سندس | ويندو ھو، ۽ بعضي تہ ٻيا ڪي صاحبلوڪ ايندا ھئا، جي |
| 22544 | DYNT.utf | منڊم کي مٺيان لڳدي ھئي. ھنن جي مرضي ھئي | سندس | ماڻھو وقت بوقت ايندا ھئا، تن کان محبوب عليءَ ۽ |
| 22545 | DYNT.utf | موس جو نالو بہ سجھبس ٿي تہ فضل محمد آھي | سندس | نہ ويئي ھوندي، گاڏيءَ تي ھئي، سا ڀڄ آئي ھوندي؛ ۽ |
| 22546 | DYNT.utf | مئي کان پوءِ پاڻ ماڻھن کي ڪوشش ڪرڻ سولي | سندس | ئي انھيءَ نسبت ۾ ٿورو گھڻو چوڻ چائڻ ٿيو ھو، پر |
| 22547 | DYNT.utf | مڙس بہ انھيءَ ڳالھ تي زور لائڻ لڳو. پر ھنن | سندس | لڳي تہ جدا رھڻ جي نہ ڪريو، ھلي مون سان گڏ رھو ۽ |
| 22548 | DYNT.utf | مڙس کان بہ موڪلايو. ھن ويچاريءَ کي بہ گھڻو | سندس | تنھنڪري لڏي ٿا وڃن. ھنن پنھنجي ڌيءُ عظمت بانو ۽ |
| 22549 | DYNT.utf | مڙس کي بہ خبر ھوندي ھئي، تہ بہ ڪين چوندو | سندس | سندس منڊم سان گڏجي ھوا کائڻ ويندا ھئا. انھيءَ جي |
| 22550 | DYNT.utf | مڪتب ۾ پڙھڻ لڳي. اھي ٽيئي ھاڻي تعليم جھڙي | سندس | ۾ پڙھڻ ويھاريا ۽ سندس لياڻي تہ ماءُ جي ھٿ ھيٺ |
| 22551 | DYNT.utf | نالو نشان ظاھر ڪري. زينت بانو سندس صالح | سندس | سڄوئي ويران ٿي ويو. باقي پوئتي اھڙو ڪونہ بچيو، جو |
| 22552 | DYNT.utf | نالو ھو، تنھنڪري اھڙيءَ نوڪريءَ لاءِ ھن | سندس | پاڻ مسلمان ۽ سکر ماڻھو ھو ۽ بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ بہ |
| 22553 | DYNT.utf | نسبت ۾ ڳالھايا؛ پر ھن ورندي ڪانہ ڏني، ڪُنڌ | سندس | انھيءَ طرح ھن نامراد ڪيترائي ٻيا ناشائستا لفظ |
| 22554 | DYNT.utf | نسبت ۾، اھڙو خط بہ اطلاع لاءِ روس جي شھنشاھ | سندس | ھيس سا ڏنائينس، ۽ جڏھن تہ اھا روس جي حد ھئي، تڏھن |
| 22555 | DYNT.utf | ننڍو پٽ بہ غريب ٿو ٻڌجي، پر جيتوڻيڪ ٻڃنديءَ | سندس | چيو تہ ``سو ھينءَ تہ سيٺ گل محمد چڱو ماڻھو آھي ۽ |
| 22556 | DYNT.utf | ننڍو ڀاءُ ۽ ڀاڄائي رھندا ھئا، جن کي ٽي | سندس | وارو بہ ھو. کيس اولاد ڪونہ ھو، مگر ساڻس گڏ |
| 22557 | DYNT.utf | ننڍي پٽ منصور علي، جنھن ڊاڪٽريءَ جا ٻہ | سندس | علي رضا بمبئيءَ ۾ ھو، تہ |
| 22558 | DYNT.utf | ننڍي ڀاءُ کي ويھاريائون، جو پڻ سگھوئي | سندس | ڏي ويا، جتان وري نہ موٽيا. پوءِ سندس گاديءَ تي |
| 22559 | DYNT.utf | ننڍڙي ڀبڻ چڱي ٿھندي، سڀاڳي سدوري ٿيندي!'' | سندس | پنھنجو جگر آھي، تنھن کي ڪولہ ڇڏبو؟ اللّھ ڪندو تہ |
| 22560 | DYNT.utf | نوڪر ھئا، جي ٻيڙيءَ جا جوان ڪري رکيا ھئائين. | سندس | ھو، انھيءَ جو نالو صديق ھو. ٻيو سندس پٽ ھو ۽ ٻہ |
| 22561 | DYNT.utf | نياڻي زينت بانو پاسي واريءَ ڪوٺيءَ جي | سندس | ئي ماٺ ڪيو، ڳان تي ھٿ ڏيو، ڪنھن خيال ۾ ويٺي ھئي. |
| 22562 | DYNT.utf | نٽائڻ ڪي حجاب ۽ ڪي حياکان ھو ۽ ڪي وري انھيءَ | سندس | آءُٗ ننڍو آھان، اڃا شادي ڪرڻ جو وقت پيو آھي. اھو |
| 22563 | DYNT.utf | واٽ پئي ڏٺي، ايندي سان مائيءَ کي ۽ علي | سندس | اھو جواب وٺي مريم سگھوئي پٺتي موٽي. اڳيان تہ ھنن |
| 22564 | DYNT.utf | وس ڪونہ ٿي ھليو. | سندس | ماءُ کي ڏيندو ھو. ھوءَ کھڻيون دانھون ڪندي ھئي، پر |
| 22565 | DYNT.utf | ويجھا مائٽ بہ مٿس کلندا ھئا، ۽ ھن کان گوشو | سندس | قوم جي رستن کان بلڪل ٻيءَ طرح جا ھئا، تنھنڪري |
| 22566 | DYNT.utf | وڏي راڻيءَ ۽ وڏي پٽ سوڌو کپائي ڇڏيون تہ | سندس | ھن جي اشاري سان اسان رٿ ڪئي آھي تہ بادشاھ کي |
| 22567 | DYNT.utf | ھٽ تي ھو، تنھن دانھن ڪئي، تنھن تي اندران | سندس | ھئي. ھٽ وارو ڪم سان اندر ڪوٺيءَ ۾ ھو، ننڍڙو ڇوڪر |
| 22568 | DYNT.utf | ھٽ کان گھڻو پري نہ ھو. | سندس | ھن کي ٻار سوڌو پاڻ سان وٺي پنھنجي گھر آئي، جو |
| 22569 | DYNT.utf | ھٿ ھيٺ وارن ڪيترن ئي ننڍن حاڪمن جو لشڪر | سندس | روس جي لشڪر ۾ |
| 22570 | DYNT.utf | ھٿن جون شيون، جي ھاڻي ڪڍي ٻاھر ڪيون ھئائون، | سندس | شھربانوءَ وري بہ پنھنجي ڏيءَ جي ٻڏڻ جي ڳالھ ۽ |
| 22571 | DYNT.utf | ٻار پھچائڻ آيو ھو، سو بہ ٻہ مھينا ساڻس | سندس | علي رضا جو مامو، جو |
| 22572 | DYNT.utf | ٻار جي سنڀال بہ سرڪار جي طرفان ٿيندي ھئي. | سندس | لڦن سان ڀرجي پيس. پوءِ ھلڪي ھلڪي ڪم تي رکيائونس. |
| 22573 | DYNT.utf | ٻولي پوريءَ طرح نہ سمجھن، ٻيو وري قاعدي | سندس | ۾ دانھون ڪيائين، حجت دليل ڏنائين، پر ھڪڙو تہ |
| 22574 | DYNT.utf | ڀاتين سوڌو اڏائي وڃي آسمان تائين پھچائينداسين. | سندس | ٻيو بہ پيا موڪلينداسين، جيسينڪ انھيءَ محلات کي |
| 22575 | DYNT.utf | ڀاءُ حامد بہ اسڪول کان موٽي آيو ھو ۽ اوطاق | سندس | مٿانئس دسترخانو وجھي ٻاھر در تي موڪليائين، جو |
| 22576 | DYNT.utf | ڀاءُ منصور عليءَ کي استنبول ۾ جو تُرڪڻ | سندس | ڀاءُ بہ ٿي ڪئي، سو اڳ ڳڻتيءَ ڪري سچ ٿي چيائون. |
| 22577 | DYNT.utf | ڀيت تي ھئي. ھن ڃاتو تہ ڳاڙھو پٽڪو ٻڌي، ترار | سندس | پوليس کاتي ۾ گھڙڻ جي خواھش ڪيائين، جو اھا نوڪري |
| 22578 | DYNT.utf | ڀيڻ، جا وٽن مھمان ھئي. ھنن کي صديق زينت | سندس | زالون ٻيون بہ ھيون، ھڪڙي انھيءَ مھاڻي جي زال ۽ ٻي |
| 22579 | DYNT.utf | ڇا خيال آھي، تو نپايو اٿس، توکان پنھنجو | سندس | ڪا خبر ٿي پوي. ڏينھن-ٻن ۾ تون ڪو سماءُ لھي ڏينم-تہ |
| 22580 | DYNT.utf | ڌڻي ۽ ان جي گھر جا ماڻھو ڏاڍو پيار ڏيندا | سندس | چڱي ھوندي ھئي. ۽ شڪل جو بہ موچارو ھو، تنھنڪري |
| 22581 | DYNT.utf | ڌڻيءَ ۽ ڌڃاڻيءَ جي پيرانديءَ کان جوڙايائرن. | سندس | مھينن کان پوءِ مريم بہ موڪلايو، تنھن جي بہ قبر |
| 22582 | DYNT.utf | ڌنڌي ۾ مدد ڏيندو رھيو. ھتي رھي ھيءُ گھر | سندس | سکيو ۽ جيئن وڏو ٿيندو ويو، تيئن پنھنجي ڌڻيءَ کي |
| 22583 | DYNT.utf | ڌياڻيءَ فتنہ خانم ڏي موڪليو ۽ انھيءَ تھخاني | سندس | نہ ٻئي عذر سان انھيءَ ڪردن ٻانھيءَ کي ڪڍائي، |
| 22584 | DYNT.utf | ڌيءُ اتي ھئي، تنھنڪري محبوب علي ولايت | سندس | ھنن گھڻا ڏينھن گذاريا ھئا، سندس گھڻا واقف ھئا، |
| 22585 | DYNT.utf | ڌيءَ جي خاطر ھن گھر جي بہ واقف ٿي؛ تنھن | سندس | مٿين آيا شيخ شھابالدين جي گھر جي واقف ھئي، پوءِ |
| 22586 | DYNT.utf | ڌيءَ زينت بانو، سبڻ ڀرڻ جي ڪم ۾ ھوشيار | سندس | ٿيندو ھو؛ تنھن کان سواءِ اھا مائي پاڻ، توڙي |
| 22587 | DYNT.utf | ڌيءُ عظمت بانوءَ جي سڱ لاءِ بمبئيءَ جي | سندس | عليءَ جي ولايت وڃڻ کان پوءِ سگھوئي علي رضا کي |
| 22588 | DYNT.utf | ڏاڏو ھو. | سندس | ڳالھ ملي آئي. تڏھن پڪ ٿيس تہ انھيءَ پرڳڻي جو رئيس |
| 22589 | DYNT.utf | ڏاڏو، جو رئيس ھو، سو روس جي لشڪر سان گڏ | سندس | سال ۾ اھا ايران ۽ روس واري لڙائي ٿي ھئي، جنھن ۾ |
| 22590 | DYNT.utf | ڏاڏي جي ھٿن جون شيون ڏيکاريائون، جن مان | سندس | گڏجي پيا، جيئن مائٽ مائٽن سان ملندا آھن. ھن کي |
| 22591 | DYNT.utf | ڪارخانہ تمام زور ھو. | سندس | ملي ٿي آيا. ھو ھينئر استنبول ۾ گھر ڪري رھندو ھو ۽ |
| 22592 | DYNT.utf | ڪانہ ٿي ھلي، تڏھن ٻيو ڇا ڪري!'' | سندس | ڏينھن کان پوءِ کڻي ماٺ ڪئي آھي. جڏھن ڪٿي بہ |
| 22593 | DYNT.utf | ڪپڙا گنديون کنيو، منھن کي پئي مليائين | سندس | خط پئي پڙھيائين، ۽ واڪا ڪيو پئي رنائين. يا وري |
| 22594 | DYNT.utf | ڪپڙا لھرائي قيدين جا ڪپڙا ڍڪايائونس. پھريائين | سندس | قيدياڻيون پيون ھيون، تن سان زينت بہ وڃي گڏي. |
| 22595 | DYNT.utf | ڪردي زالن کي توڙي مڙسن کي بہ جدا جاءِ ۾ | سندس | مخت پھرو بھاريائون. انھيءَ دم راڻي فتنہ خانم ۽ |
| 22596 | DYNT.utf | ڪم کان ناراض رھيا ۽ مٿس ڪاوڙ ڪرڻ لڳا. ڪي | سندس | مٿئين درجي کي پھتو ھو، سو ھاڻ پٺتي پوڻ لڳو. ماستر |
| 22597 | DYNT.utf | ڪم ڪار چڱو پئي ھليو ۽ خود مختاريءَ ڪري | سندس | جو دلاسو مليو ھو، اگرچہ ھو اتي تمام خوش ھو ۽ |
| 22598 | DYNT.utf | ڪم ڪار سمجھائي ڇڏيائون، سا انھيءَ مھل | سندس | ۽ ٽول ھٿ ۾ ڏنائونس ۽ پورھيت کي جس شابس ڪري |
| 22599 | DYNT.utf | ڪوشش سان، ڪي حامد جي سنگت مان، ۽ ڪي ھڪڙي | سندس | زينت بانوءَ کي بہ گھرئي گھر ۾ تعليم ڏيڻ لڳو. ڪي |
| 22600 | DYNT.utf | ڪيتريون ئي ٻيڙيون مڏئيءَ وٽ سمنڊ ۾ ھلندڙ | سندس | لاڙڪ ھن پاڙي جو نيڪ مرد ھو، وسعت وارو ماڻھو بہ ھو. |
| 22601 | DYNT.utf | ڪيوڙو ۽ ڪتل ھٿ ڪيائون، ۽ پڇيائونس تہ ``ھي | سندس | تہ ھڪڙو - ٻہ پوليس جو سپاھي اچي نکتو. جھولي پٽي |
| 22602 | DYNT.utf | ڳالھين مان سھي ڪيائون تہ ھيءَ بيشڪ اشراف | سندس | سيٺ توڙي سندس گھر جا ڀاتي ھن کي ڏسي خوش ٿيا ۽ |
| 22603 | DYNT.utf | ابي-ڏاڏي ڪيو تنھن تان ٿا عيب وٺن. | سندن | زنانن ڪمن ۾ ٿا ھٿ وجھن. نيون ٻوليون ٿا ٻولين. جيڪي |
| 22604 | DYNT.utf | اڻبڻت ظاھر ھئڻ ڪري ھو انھيءَ تڪليف کان | سندن | ماءُ کي ڪورٽ ۾ بہ آڻائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئائون، جو |
| 22605 | DYNT.utf | ايماندار ٻانھي بختاور، علي رضا جن جي وڃڻ | سندن | ظاھر ھئڻ ڪري ھو انھيءَ تڪليف کان ڇٽي ويا، ٻيون تہ |
| 22606 | DYNT.utf | بزرگ جي قبر تي زيارت لاءِ ويا، جو علي رضا | سندن | تي ويھي رھيا. ھو سڀئي گڏجي وري مرحوم علي نواز خان |
| 22607 | DYNT.utf | پاسي ۾ سمھي پيئي. جيتوڻيڪ چور جي اچڻ جو | سندن | ھن کي ٽڪر مانيءَ جو ڏنائون، سو کائي، تڏو وڇائي، |
| 22608 | DYNT.utf | پراڻا واقف ھنن کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. زينت | سندن | |
| 22609 | DYNT.utf | پوين جي وچ ۾ ھليو آھو، ۽ ھي، ٻئي طرف، ھڪ-ٻئي | سندن | جو پاڻ ۾ رستو ھوندو ھو، سو سندن مئي کان پوءِ بہ |
| 22610 | DYNT.utf | پيءُ مري ويو، سي ويچارا ڏاڍي غم ۾ ھئا. نيٺ | سندن | خبر ٻڌي ٻارين ٻچين آيا ھئا، سي نيا اتي ئي ھئا، تہ |
| 22611 | DYNT.utf | خرچ ڪرڻ نہ ڏيندو ھو، پنھنجي خرچ تي ماني | سندن | ڏينھن ۾ محبوب علي زور ڪري پنھنجي پيءُ - ماءُ کي |
| 22612 | DYNT.utf | راڄ مان ھو، تنھن کي بہ صديق گھڻي پارت ڪئي. | سندن | جي گاڏيءَ تي چاڙھي روانو ڪيائون. گاڏيءَ وارو بہ |
| 22613 | DYNT.utf | زالون. اھو سڀ ڇا کان آھي؟ رڳو ٻاھر آمدرفت | سندن | ماڻھن جو حال ڏس تہ جھڙا پاڻ ھوشيار، تھڙيون |
| 22614 | DYNT.utf | سيرانديءَ کان ھڪڙي ننڍي مسجد بہ ٺھرائي | سندن | ۽ سندن وصيت موجب پڪي گچ سان قبرون جوڙئي ڇڏيائون ۽ |
| 22615 | DYNT.utf | شادي ٿي ھئي، تنھنڪري ھڪٻئي سان حد کان وڌيڪ | سندن | واقفيت، ھيتريءَ سيڪ ۽ ھيتريءَ محبت کان پوءِ چا |
| 22616 | DYNT.utf | عزيز اتي رھندا ھئا، سي ٽپ ڏيئي اٿيا. ھنن | سندن | لھي پنھنجي اصلوڪي گھر گھڙي آيا. جيڪي ٻہ-ٽي ماڻھو |
| 22617 | DYNT.utf | عزيز ظاھر ٿي پيو. | سندن | ھن کي اڳي کان وڌيڪ آبرو ۽ پيار ڏيڻ لڳا، جو ھينئر |
| 22618 | DYNT.utf | عزيز، جي مٿن اڳيئي ڪاوڙيل ھئا، سي ھنن کي | سندن | جي وڃڻ ڪري ھي ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. ھنن کي اڪيلو ڏسي، |
| 22619 | DYNT.utf | گمراھ ٿيڻ جو ڊپ ڪونھي؟ | سندن | زينت - تڏھن زالن جي ٻاھر نڪرڻ ڪري |
| 22620 | DYNT.utf | گھر ويندي آھيان، جو سندس زال سان منھنجي | سندن | وڏا اشراف ٿا ڏسجن ۽ پنھنجيءَ وارا بہ آھن. آءُٗ |
| 22621 | DYNT.utf | گھر ٿي آئي. | سندن | سوال ڪيو ھئائون، سا ھاڻ زينت ٻانوءَ کي ھٿ ڪري |
| 22622 | DYNT.utf | گھر-ڀاتي ٿي ويئي. | سندن | ھتي بہ نٿي مليس. ڏينھَن پئي ھنن سان بہ ٺھي ويئي، |
| 22623 | DYNT.utf | گھڻي شڪر گذاري ڪئي ۽ ھنن مان ملي رھندي | سندن | مدد ڏني، جھڙي ڪو مائٽ مائٽ کي ڏئي. ھن ويچاريءَ |
| 22624 | DYNT.utf | لاءِ ايندو ھو؛ ۽ انھيءَ تڪليف کڻڻ لاءِ | سندن | ايران ۽ ٻين ولايتن ڏي وڃي، خاصو خاصو مال سودي |
| 22625 | DYNT.utf | ماءُ-پيءُ ڏاڍا خوش ٿيا. ھنن کي ٻين ھنڌن | سندن | ڇوڪرين جي حالت سڌرندي ڏسي، |
| 22626 | DYNT.utf | مائرن جي محبت گھڻي ھئي ۽ جھڙي ھي ھنن جي | سندن | ۽ مڙسن جي ڪابہ ڳالھ ڪانہ ھلندي آھي، پر ٻنھي سان |
| 22627 | DYNT.utf | مائون خفي ٿيون ۽ ڪاوڙ ڪرڻ لڳيون، نيٺ ھنن | سندن | توڙي عقلي حجتن ڏيڻ سان گھٽايو ڪين. ٿوري تائين |
| 22628 | DYNT.utf | مائون ۽ دايون، توڙي ٻيا جيڪي ماڻھؤ وٽن | سندن | ٻنھي ڄڻن پھنجي پنھنجي گھر ڳالھ چوري. پھر يائين تہ |
| 22629 | DYNT.utf | مائٽ سکر آھن يا ھوند وارا آھن، ايتري ڳالھ | سندن | تہ ھو شڪل جون ڪھڙيون، لکڻ پڙھڻ جون ڪھڙيون؟ رڳو |
| 22630 | DYNT.utf | مراد خدا پوري ڪئي. ھنن جو تمام سکيو گذر | سندن | ننڍي ھوندي کان خواھش ھين تہ وڏيڻ ۾ گذاريون-اھڙي |
| 22631 | DYNT.utf | مرضي نٿا رکون تہ اسان جي ھٿن کان ٿا وڃن. | سندن | کي اوھين چئو تہ اسين ڇا ڪريون ڇوڪرا نٿا مُڙن. جي |
| 22632 | DYNT.utf | مرضي ٿي، ڪي ٻين صلاح ڏنين تہ ``جي ٿي سگھيوَ | سندن | ۾ ڳچ ڏينھن رھيا، تنھنڪري البت ٺھي ويا. ڪي |
| 22633 | DYNT.utf | مرضيءَ پٺيان انھيءَ ھنڌ ٿانيڪو ڪري رھيا، | سندن | جڏھن علي رضا جا پٽ پيءُ-ماءُ کي |
| 22634 | DYNT.utf | مئي کان پوءِ بہ سندن پوين جي وچ ۾ ھليو آھو، | سندن | ڏينھن ۾ جو آنھن جي گھرن جو پاڻ ۾ رستو ھوندو ھو، سو |
| 22635 | DYNT.utf | مٿان جا ڏاڪڻ جي جاءِ ھئي، اتي وڃي ٿڌيءَ | سندن | سنگت جي چڱيءَ طرح اٿي ويٺي ڪندي ھئي. ڪڏھن ڪڏھن تہ |
| 22636 | DYNT.utf | وچ ۾ پئي ھئي، سا اڏامي ويئي؛ وري اچي ويچاري | سندن | گڏ رھڻ لڳا، ۽ ھندستاني ٻولي، جا ڪن ڏينھن کان اچي |
| 22637 | DYNT.utf | وچ ۾ تڪرار ھلندو ھو. | سندن | ٿو ڪري ۽ ھِنن تي نفرت ٿو ڪري. انھيءَ ڳالھ تي بہ |
| 22638 | DYNT.utf | وچ ۾ زال - مڙس واري محبت ھئي، سا تہ نڪري | سندن | آخر جيڪا |
| 22639 | DYNT.utf | وچ ۾ وڏو سنڌو پئجي ويو؛ جو ھنن ڄاتو تہ ھيءَ | سندن | تہ ھنن سان ڪچيءَ کان کنئي ھئائون، پر ھاڻ تہ ويتر |
| 22640 | DYNT.utf | وچ ۾ ھيٺين گفتگو ھلي: | سندن | رکي، زينت بانو جي ڪوٺيءَ ۾ کڻي آئي. پوءِ تہ |
| 22641 | DYNT.utf | وصيت موجب پڪي گچ سان قبرون جوڙئي ڇڏيائون | سندن | کي اندر بنگلي جي وچين صفي ۾ لڳو لڳ پوريائون ۽ |
| 22642 | DYNT.utf | وڃڻ ۾ ناراض بہ ھئا، بر زال کي مڙس ڏي وڃڻ | سندن | ۽ ڀاءُ کي ٻڌابائين، آخر سنبت ڪرڻ لڳا. جيتوڻيڪ ڪي |
| 22643 | DYNT.utf | ھڪڙي بھادري آھي، اھا بہ سندن ھڪڙي تعريف | سندن | واڻي پردي ۾ رھڻ ڪري وريامن جو ڪم ٿيون ڪن. اھا بہ |
| 22644 | DYNT.utf | ھڪڙي تعريف آھي. | سندن | جو ڪم ٿيون ڪن. اھا بہ سندن ھڪڙي بھادري آھي، اھا بہ |
| 22645 | DYNT.utf | ڌيءُ عظمت بانو ۽ آن جي مڙس بہ گھڻي خاطري | سندن | علي رضا جن کي |
| 22646 | DYNT.utf | ڪمائي، ڪم سڀ کي پنھنجي ڪمائي ايندي. جنھن | سندن | خدا ڪر. نڪي پيءُ - ماءُ جي حياتي جٽاءُ ڪندي، نڪي |
| 22647 | DYNT.utf | شڪل وڏ گھراڻي پئي ڏٺي، تنھن کي گھڻي تعظيم | سنديس | زينت ويچاري ڏکن سورن ۾ گھڻوئي لتڙي ھئي، تڏھن بہ |
| 22648 | DYNT.utf | ھي نينگر ڀلنئي تہ امان بہ مري تہ پوءِ پنھنجي | سنديس، | مٿا ھنيا اٿم جو ھاڻ ٻڌندو، ماٺ ڪري ويھي رھ، خوشي |
| 22649 | DYNT.utf | بہ ٿيندين ۽ خرچ بہ ھڪڙوئي ٿيندو، گھڻو وڌندو | سنگت | ڏباري موڪل، ٻيئي گڏ رھندا، ڌارين ملڪ ۾ ھڪٻئي جي |
| 22650 | DYNT.utf | جي چڱيءَ طرح اٿي ويٺي ڪندي ھئي. ڪڏھن ڪڏھن | سنگت | ڪري پاڻ ھن کي ھمٿ آئي، ۽ ھيترن جي وچ ۾ پنھنجي |
| 22651 | DYNT.utf | مان، ۽ ڪي ھڪڙي پيرمرد آخوند جي پڙھائڻ ڪري، | سنگت | گھر ۾ تعليم ڏيڻ لڳو. ڪي سندس ڪوشش سان، ڪي حامد جي |
| 22652 | DYNT.utf | ھئي، وڏو مائٽ ھئي، گھر جي لاءِ وڏي آڌر | سنگت | مريم کي ڏاڍو ڏک ٿيو. ڀلا انھيءَ سان سفرن ۾ ھنن جي |
| 22653 | DYNT.utf | ۾ خوش ڪري ڇڏيو. | سنگت | تہ ڏاڍي خوشطبع ۽ ميلاپڻ ھئي، تنھن ھن کي بہ پنھنجي |
| 22654 | DYNT.utf | ۾؛ تنھنڪري ھو سڀ سڄوئي ھفتو انھيءَ ڏينھن | سنگت | گھر ۾ خوش گذار بندي ھئي، جھڙو ھتي ٻين ساھيلين جي |
| 22655 | DYNT.utf | بہ مڙس ماڻھن مان ضروري آھي ۽ پٽ جو ساڻ ھئڻ | سنگتي | پر ڏٺائين تہ اھڙي سفر ۾ زال کان سواءِ ھڪڙو ٻيو |
| 22656 | DYNT.utf | بہ ڏسيائين ۽ جيئن پتيون ڪري مال ورھائيو | سنگتي | پوليس جي اک ڏيکارڻ سان ھن سچي ڪري وڌي. ٻيا ٽي |
| 22657 | DYNT.utf | پھلوان خان کان اسان جي ڪاغذ جو جواب آندءِ؟'' | سنگتي | ھنن پڇيس تہ ``اسان جي |
| 22658 | DYNT.utf | سڀ وڃي گڏ ٿي پنھنجن جاين تي ويھن. آءُٗ ٻہ-ٽي | سنگتي | علي رضا پاڻ تي اھو ذمو کنيو تہ ``ٻيا |
| 22659 | DYNT.utf | ھو ۽ ھن جي ھلت چلت جو چڱيءَ طرح وافف ھو، | سنگتي | ھوس سو چڱيءَ طرح سھجھايائينس. حامد تہ علي رضا جو |
| 22660 | DYNT.utf | ھو. سندس شڪل بہ ڏٺي ھئائين جو ھڪڙي ڏينھن | سنگتي | گڻن جي تعريف ڀاءُ کان بہ ٻدي ھئائيڻ، جو ھن جو پڪو |
| 22661 | DYNT.utf | ھئا، جي وري پاڻ ۾ ايندڙ رات جي چوريءَ جي | سنگتي | چور گوشي تي ويھي ڳالھيون ڪيون. اھي ھن جا راتوڪا |
| 22662 | DYNT.utf | ٿي ويو. اھوَ آچر جو ڏينھن ٿي ڪونہ ٿي آيو، | سنگتي | ٿورو ڪري پاڻ بہ بندوق ھٿ ڪيائين، ۽ ھنن جو پڪو |
| 22663 | DYNT.utf | ھوندي ھئي. ھن کي ٻانھي نٿي ڄاتائون، ٻر | سنگتياڻي | ھئي. ھوءَ مائي شھر بالوءَ جي صلاحڪار ۽ مددگار |
| 22664 | DYNT.utf | جو واقف ٿيو، انھن سان گڏ ڳائڻ وڃائڻ جو | سنگتين | اتي وڃڻ مان وري نون نون |
| 22665 | DYNT.utf | جي پيالي پاڻيءَ ۾ ھن جي ضرورت تہ قرض کڻڻ | سنگتين | تي پنھنجو حق ڃاڻي، کپائڻ لڳو. رنڊيبازيءَ ۾ توڙي |
| 22666 | DYNT.utf | جي صحبت ۾ سکيو ھو ۽ شھربانوءَ کي بہ اڳئي | سنگتين | حامد تہ اھي ڳالھيون علي رضا، توڙي شھر جي ٻين ڪن |
| 22667 | DYNT.utf | سان باغن ۾ وڃي پيالا پاڻي ڪندو ھو. نيٺ ٿورو | سنگتين | ڪو جھڙالو ڏينھن آيو تہ اسڪول کان رھي پوندو ھو؛ ۽ |
| 22668 | DYNT.utf | سان پيو گذاريندو ھو، جي ڪو جھڙالو ڏينھن | سنگتين | جي عذر تي غير حاضر رھي، پنھنجي منھن يا پنھنجن |
| 22669 | DYNT.utf | ۽ عزيزن کي وٺڻ آيا، ڪي پنھنجي سامان جو | سنگتين | وڪوڙي ويون؛ ڪي پئي لٿا، ڪي پئي چڙھيا، ڪي پنھنجن |
| 22670 | DYNT.utf | ۾ کارڪون ورھائي آڻي گھر ويھاريو ھئائينس، | سنگتين | پنج رٻيا خرچي، مُلي کان ظاھر ظھور نڪاح پڙھائي، |
| 22671 | DYNT.utf | ڪا وندر تہ ٿي. الھيءَ جو نالو محبوب علي | سنگت، | جي ڪا نشاني مون سان ٿي، ۽ پرديس جي ڏکن ڏوجھرن ۾ ڪا |
| 22672 | DYNT.utf | جي معرفت ھن کي ٻين لچن سان گڏ اٿڻو ويھڻو | سنگنين | انھن |
| 22673 | DYNT.utf | ھو ۽ ضعيف ڏسڻ ۾ ٿي آيو، ۽ ھتي تہ جنگي کاتي | سنھڙو | ھئا، سول سروس جي امتحان لاءِ ويو. پر ھو بدن ۾ البت |
| 22674 | DYNT.utf | وجھ ڏٺم، تڏھن کڻي ظاھر ٿينديس. تيسسين پنھنجو | سڻئو | بہ مون کي پنھنجي مڙس ڏي ڏسڻو آھي. جڏھن ڪو مناسب ۽ |
| 22675 | DYNT.utf | پيچرو انھيءَ ھنڌ کان ڏکڻ ڏي ويو، سو وٺي | سنئون | وري اڌ رات جو مس ايندا. انھيءَ جو تون ڪو ڊپ نہ ڪر.'' |
| 22676 | DYNT.utf | روئڻ لڳو. ڀلا اوچتو سمنڊ ۾ ٻڏي مرڻ جو موت | سنئون | اوچتي وڃي سمنڊ ۾ پيئي.'' ھيءُ ٻڌي علي رضا نئون |
| 22677 | DYNT.utf | ٿي سمھي رھ. ٻي خبو چار سڀڪا پڇڻ سان پئجي | سنئون | جان بيبي خفي مان چوڻ لڳي تہ ابا، تڏھن وڃي |
| 22678 | DYNT.utf | ٿيو ھو. بختاور ٻھاري سھاري ڏيئي بس ڪئي | سنئون | آرھڙ جا ڏينھن ھئا، صپح جو سج آڀري |
| 22679 | DYNT.utf | ٿيو، سمنڊ بہ ماٺو ھو، ڏاڍو لذت جھڙو وقت | سنئون | طرح خير سان اھو ڏينھن گذريو، ۽ رات ٿي چنڊ بہ چڙھي |
| 22680 | DYNT.utf | بہ چڱي ڪندي ۽ ٻيو جيڪو ڪم ڪار چوندؤس، | سنڀال | اوھان وٽ. پنھنجي ٻار واري آھي، سا اوھان جي ٻار جي |
| 22681 | DYNT.utf | بہ سرڪار جي طرفان ٿيندي ھئي. مگر ھو اڪثر | سنڀال | پيس. پوءِ ھلڪي ھلڪي ڪم تي رکيائونس. سندس ٻار جي |
| 22682 | DYNT.utf | بہ ڪندي ھئي، جنھنڪري چاند بيبيءَ جو پٽ | سنڀال | ڄاڻدي ھئي اھو ڪندي ھئي، ۽ ھن ٻئي ننڍڙي ٻار جي |
| 22683 | DYNT.utf | جو پورو بندوبست ڪري، علي رضا سنبت ڪرڻ لڳو. | سنڀال | ڌيءَ جو ڪم آڪلائي ۽ سندس سک |
| 22684 | DYNT.utf | رکجئين. | سنڀال | روانو ٿيو ۽ نوڪر کي پارت ڪري ويو تہ مھمان جي |
| 22685 | DYNT.utf | رکڻ بہ ڏکي ٿي ٿني. | سنڀال | تہ ڏيتي ليتي جو خرچ بہ ٿئي ٿو ۽ ٻيو تہ ھڪٻئي جي |
| 22686 | DYNT.utf | رھڻ ڪري اوستائين وڃڻ جو وجھ ڪونہ مليو. | سنڀال | ۽ جيڪي دشمن آنھيءَ ڪم ۾ شامل ھئا، تن کي بہ پوريءَ |
| 22687 | DYNT.utf | نہ لڌي، تہ پنھنجن بازن جي پورھئي ۽ سئيءَ | سنڀال | ابي جي گھر ۾ سکي ويٺي آھيان. جي امان ۽ ادي منھنجي |
| 22688 | DYNT.utf | ھيٺ ھئي ۽ جا ھينئر ورھيہ-ڏيڍ جي ھئي. | سنڀال | ھئا) ھندستاني زال مان ھيس، جا زينت بانوءَ جي |
| 22689 | DYNT.utf | ڪرڻ حق آھي.'' اھي خيال ڪري ھن جا ھتي پير | سنڀال | ۽ ٻارٻچا ٻيا بہ ٿي پوندا، تنھنڪري پھرين انھن جي |
| 22690 | DYNT.utf | ڪرڻ ۾ زينت بانوءَ ڪين گھٽايو. پنھنجي ٻار | سنڀال | ڇوري ٿي، تنھن کي ٻاٽليءَ سان کير پيارڻ، توڙي ٻي |
| 22691 | DYNT.utf | ڪرڻ ۾، ڪين ٿي گھٽايائين. ڇوڪرين جي بہ ھن | سنڀال | کي ادب اخلاق سيکارڻ ۾، ھنن کي پيار ڏيڻ ۾، ھنن جي |
| 22692 | DYNT.utf | ڪندي ھئي، توڙي جو ٻيو ڪم ڪار سندس حوالي | سنڀال | اگرچہ پورھيت ھئي، پر گھر ۾ زال ئي وانگي ٻارجي |
| 22693 | DYNT.utf | ۽ چمنن ۽ ٻارن جي ڀڃگھڙ ڪندو ھو. پوءِ وري | سنڀال | سان ڪمائيندو ھو، ۽ گلڪاري ۽ ميون جي وڻن جي |
| 22694 | DYNT.utf | پر مون نہ سنڀاليو؛ اوھنن جي انگلن ڏي ڏٺم. | سنڀالج، | نڀاڳي، خراب ڪم ٿي ڪرين، سوڻن سڳڻن جي ڳالھ اٿئي، |
| 22695 | DYNT.utf | جڏھن مڙس ٻاھران ھلاڪيون ڪڍي اچن، تڏھن | سنڀالڻ، | ٿيڻ، کٽڻ ڪمائڻ، مڙسن جي بلي ڪيو ويو آھي، ۽ گھر |
| 22696 | DYNT.utf | نہ رڳو ايترو پر پاڻ ٻاھر جي ڪمن ۾ مڙس جي | سنڀالڻ؛ | ڪري کٽي ڪمائي اچڻ ۽ زال جو ڪم آھي گھر جو سڀ ڪم ڪار |
| 22697 | DYNT.utf | ھئي. پر آھا ھاڻي ڇڏي ويئي ھين، ھو ٻيءَ جي | سنڀاليندي | بہ ڪندي ھئي ۽ پوءِ جڏھن ٻارگھر ۾ ٿيو، تڏھن ٻار بہ |
| 22698 | DYNT.utf | ويٺو ھوندو. پر جھڙو ھجي، تھڙو وري بہ پنھنجو | سنڀاليو | اميد علي گونگو آھي، تہ ڀؤ ڪونھي، ٻيءُ جو گھر |
| 22699 | DYNT.utf | اوھنن جي انگلن ڏي ڏٺم. ھاڻ اھا ساڳي ٻدسوڻي | سنڀاليو؛ | ڪرين، سوڻن سڳڻن جي ڳالھ اٿئي، سنڀالج، پر مون نہ |
| 22700 | DYNT.utf | نڪري ٻاھر ٿي؛ ۽ ٻن-ٽن گھٽين مان لنگھي اچي | سنڀالي، | ڪڍي اچي ٻاھريون در پٽيائين ۽ وري در ورائي خدا کي |
| 22701 | DYNT.utf | '' | سنڀرو؟ | ڪپڙا ڍڪڻ لڳو؛ زينت بانوءَ پڇيس تہ ``سائين ڪيڏي ٿا |
| 22702 | DYNT.utf | آھين؟ | سنڀري | اڃا گرانٺ جيڏو آھي، سو تون متان آٺ سان گھنڊڻي ٻڌڻ |
| 22703 | DYNT.utf | آيو ۽ ڪاھ ڪري اچي ويجھو پيو ھو. علي نواز | سنڀري | سو ھاڻي نئين سر تياري ڪري ايرانين سان وڙھن لاءِ |
| 22704 | DYNT.utf | مون کي گاريون ڏيڻ آئي آھين ڇا؟ آءُٗ توکي | سنڀري | زينت - دائي، واہ واہ. اڄ تون |
| 22705 | DYNT.utf | و يٺي ھججئين تہ آءُٗ تو کي وٺي پنھنجي ساھيڙيءَ | سنڀري | مائي، سڀاڻي صبح جو آءُٗ ھتي سوير اينديس، تون |
| 22706 | DYNT.utf | ۽ برقعو مٿان وڌائين، شھربانوءَ کان موڪلايائين، | سنڀري | چوائي موڪليو تہ ``گاڏي تيار آھي، ھاڻي اچو.'' ماني |
| 22707 | DYNT.utf | . بختاور کي مائي شھربانوءَ سڏي چيو تہ ``اڄ | سنڀريو | وڃي قرآن جي دؤر تي پينگھي ۾ ويٺي. حامد اسڪول ڏي |
| 22708 | DYNT.utf | . ھن کي ھيتري پڪ ٿي ھئي تہ انھيءَ منصوبي | سنڀريو | علي رضا زينت بانوءَ کي پُٺ جي پارت ڪري پاڻ سفر تي |
| 22709 | DYNT.utf | آھي ٻيئي سپاھي ساڻ ڪري، سمند رخان فوجدار | سنڀري، | انھيءَ مھل |
| 22710 | DYNT.utf | سڀني کان موڪلائي ٻار ڪڇ تي ڪري ھلي. ھلڻ | سنڀري، | زينت بانو |
| 22711 | DYNT.utf | طعام تہ ڏينھن ٿيا آھن، مون اکئين بہ ڪو | سڻڀو | آھي! آءُٗ تہ کائيندي آھيان ٻہ - ٽي گرنھن، ھھڙو |
| 22712 | DYNT.utf | تن ڏينھين ٽالپرن اميرن جي ھٿ ۾ ھئي، انھن | سنڌ | ڪي سير ڪرڻ لاءِ ۽ ڪي واپار جي سانگي سنڌ ۾ آيو. |
| 22713 | DYNT.utf | جو لفظ لکيل نہ ھو. انھيءَ کي بہ اتي رلائي | سنڌ | خط، سو وڃي حيدرآباد دکن کان نڪتو، جو انھيءَ تي |
| 22714 | DYNT.utf | جو ماڻھو رھي ٿو، تنھن جي گھر جو ڀلائي ڪري | سنڌ | تہ ``مائي، ھن گھٽيءَ ۾ ھڪڙو ماستر علي رضا نالي |
| 22715 | DYNT.utf | جو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو ھو. ھن کي ڪنھن سکر | سنڌ | ۽ ھيترن ماڻھن سان واسطي رکڻ ڪري ھو ھاڻي ھر طرح |
| 22716 | DYNT.utf | جھڙي ملڪ مان نڪري، بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ آيو | سنڌ | ٿيس. جتان ساڳيءَ طرح ھن کي پيدائش ٿيڻ لڳي. وري |
| 22717 | DYNT.utf | جي آھيان. ھڪڙي پاڙي جا ويٺل آھيون. منھنجو | سنڌ | زينت بانوءَ چيو تہ ``ھائو مائي، آءُٗ بہ |
| 22718 | DYNT.utf | جي ھڪڙي قديم خاندان سان ھو. سندس پيءُ، | سنڌ | سرائي فتح خان، |
| 22719 | DYNT.utf | حيدرآباد کان نڪتا ھئا. ھنن ويچارن جڏھن | سنڌ | جا ماءُ-پيءُ تہ ھينئر بمبئيءَ ۾ ڪين ھئا، ھو وڃي |
| 22720 | DYNT.utf | مان نڏي وڃڻ کان پوءِ سرائي فتح محمد خان | سنڌ | علي رضا جن جي |
| 22721 | DYNT.utf | ھئي، جتي ٿوري خرچ سان ماڻھو اھڙو بندوبست | سنڌ | شھر ۾ يا ان جي آسپاس آسانيءَ سان ٿيڻ اھنجو ھو. اھا |
| 22722 | DYNT.utf | ڏي وڃڻ جي لاءِ چڱو عذر ڏنائون، جنھنڪري | سنڌ | گَھرا دوست ھئن، تن کان موڪلايائون. سڀني کي |
| 22723 | DYNT.utf | ۾ آيو. سنڌ تن ڏينھين ٽالپرن اميرن جي ھٿ | سنڌ | وري علي نواز، ڪي سير ڪرڻ لاءِ ۽ ڪي واپار جي سانگي |
| 22724 | DYNT.utf | ۾ اچڻ جو بيان ڏيون. | سنڌ | آھي، تنھن جي بيان ڪرڻ کان اڳي بھتر آھي تہ ھن جي |
| 22725 | DYNT.utf | ۾ پردي جي تمام جٺ آھي؛ جيڪي مسلماني ملڪ | سنڌ | کي ھاڻوڪي زماني جوگھڻو واءُ لڳل ھو، تنھن چيو تہ `` |
| 22726 | DYNT.utf | ۾ پنھنجو نالو ڪڍيو. | سنڌ | ۽ ٻي ڊاڪٽر ٿي، پنھنجو ڌنڌو ھلايو، ۽ سگھو ئي ٻنھي |
| 22727 | DYNT.utf | ۾ رھي پئو، جو چڱي موچاري پيدائش ھتي بہ | سنڌ | ٿي، ڪي ٻين صلاح ڏنين تہ ``جي ٿي سگھيوَ تہ پاڻ بہ |
| 22728 | DYNT.utf | ۾ رھي پيو ھو، جتي آءُٗ پاڻ پيدا ٿيس ۽ جتي | سنڌ | ۽ منھنجو پيءُ زماني جي تفرقي ڪري اتان نڪري اچي |
| 22729 | DYNT.utf | ۾ گذاريون. | سنڌ | پير تپي آيا. زال سان صلاح ڪيائين تہ ڪي ورھيہ ھلي |
| 22730 | DYNT.utf | ۾ نڪتو ھو ۽ اتي رھي وڃڻ ڪري پنھنجن اصلوڪن | سنڌ | رئيس ھوندو ھو، جو پوءِ زماني جي گردش ڪري اچي ليٺ |
| 22731 | DYNT.utf | ۾ وھي پيو، ۽ پنھنجو وطن بہ وسري ويس. | سنڌ | ۽ انعام اڪرام ملندو ھوس. اھڙن فائدن کان ھو |
| 22732 | DYNT.utf | ۾ ويھي ويو ۽ پوئيوارن سان واسطو ڪونہ رکيائين، | سنڌ | جي جاءِ ڏسان، اگرچہ پڪ ھيس تہ سندس پيءُ سانگي سان |
| 22733 | DYNT.utf | پئجي ويو؛ جو ھنن ڄاتو تہ ھيءَ مائي پنھنجي | سنڌو | کان کنئي ھئائون، پر ھاڻ تہ ويتر سندن وچ ۾ وڏو |
| 22734 | DYNT.utf | سيڙھو وڃائي ڇڏيو اٿئي ڇا؟ ھونءَ تہ سياڻي | سنڌو | ڪري، توسان چرچا گھٻا ڪندي آھيان، متان انھيءَ ڪري |
| 22735 | DYNT.utf | اسڪول ۾ ھو، مگر ذھين طبع جو ھو ۽ ڳالھائڻ | سنڌي | ھو، پر انکريزيءَ ۾ بہ چالاڪ ھو. اگرچ پڙھيو رڳو |
| 22736 | DYNT.utf | پيئي. | سنڌي | سندن وچ ۾ پئي ھئي، سا اڏامي ويئي؛ وري اچي ويچاري |
| 22737 | DYNT.utf | فارسي پڙھڻ ۾ اھڙي چالاڪ ٿي ويئي، جو ڳالھہ | سنڌي | جي پڙھائڻ ڪري، ھوءَ قرآن ۽ ديني ڪتابن ۾ توڙي |
| 22738 | DYNT.utf | يا فارسي يا ھندستاني پڙھندا ھئا، انھن | سنڌي | رکيو، نہ ڪنھن واپار ۾ وڌائينس، مگر جيڪي صاحبلوڪ |
| 22739 | DYNT.utf | ڊول جو. ميرن جي صاحبيءَ ۾ تہ ھنن کي بہ ڪجاون | سنڌي | برقعو بہ ايراني يسا پٺاڻڪي ڊول جو ھوندو ھون، نہ |
| 22740 | DYNT.utf | ۽ پوءِ انگريزي بہ پڙھڻ لڳو. اگرچ انھيءَ | سنڌي | ئي ھوندي اسڪول ۾ پڙھائڻ ويھاريائين، جو پھرين |
| 22741 | DYNT.utf | ۽ فارسي پڙھي تہ ھشيار ٿيو ھو، پر انکريزيءَ | سنڌي | تنھن کي ننڍي ھوندي کان ھن چڱي تعليم ڏياري ھئي؛ سو |
| 22742 | DYNT.utf | آگھي مڙس کي چوڻ لڳي تہ ``تڏھن جان، خط لکڻ | سو | زينت کي اتي اکين مان پاڻي اچڻ لڳو، |
| 22743 | DYNT.utf | آءُٗ اوڏي وڃان ٿو، اوھين پنھنجي لاءِ ڪو | سو | مدد سان، مون کي ٻاھر آبروءَ جھڙي نوڪري ملي آھي، |
| 22744 | DYNT.utf | آءُٗ ڪندس ۽ جيڪو ڪم اوھين مون تي رکندؤ، | سو | مون کي گھڻو پسند آھي. مون کان جيڪي پڄي سگھندو، |
| 22745 | DYNT.utf | ابا ڪيئن ڏٺيئي؟'' | سو | مريم پڇيو تہ `` |
| 22746 | DYNT.utf | ابا، ڪنھن کي کُٽيءَ کنيو آھي جو ڌيءُ بہ | سو | نينگريون بہ ڄاڻنديون ھيون. باقي رھي ڏٺي جي ڳالھ، |
| 22747 | DYNT.utf | اتيئي پئجي رھيا. جيڪو گوڙ ماڻھن جي جابن | سو | رھيا. آگبوٽ ھليو. ھنن کي ھڪڙي ڪنڊ کان جاءِ ملي، |
| 22748 | DYNT.utf | اچي مار' آءُٗ اندر ڊوڙيس. اگرچ بختاور پري | سو | کي چيائين تہ `ابا! اندر ڪوٺيءَ ۾ نانگ نڪتو آھي، |
| 22749 | DYNT.utf | اچي مڙس کي ٻڌايائين. علي رضا ڏاڍو خوش ٿيو. | سو | ھن جيڪو پتو ھٿ ڪيو ھو، |
| 22750 | DYNT.utf | اچي ڪنھن معاملي ۾ ڦاٿو؛ سندس حد ۾ ھڪڙو | سو | تہ حامد علي، جو ھينئر پوليس جي نوڪريءَ ۾ ھو، |
| 22751 | DYNT.utf | اکر ڊھي ويا ھئا. ٻانھيءَ لنگھندي پٽ تان | سو | بہ رات جي وقت گھم ۾ جو ٻاھر پيو ھو يا لتڙ ۾ آيو ھو، |
| 22752 | DYNT.utf | الائجي ڇا ٿيندو. ڪڏھن چوي تہ مئو ماڻھو | سو | دل ۾ چوي تہ زال جي خواب جي تعبير ابتڙ ٿيندي آھي |
| 22753 | DYNT.utf | الائجي ڪيڏي ويو. ويچاري لاجواب ٿي؛ ٻيو | سو | پر ھو تہ گھور وارن مان ھو، جي ھلندي وڪرو ڪن، |
| 22754 | DYNT.utf | اللّھ بيشڪ ھُتي بہ پيو ڏيندو. پنھنجو جڙيو | سو | ھاڻ اسين اڳتي ھتي نہ رھون. جيڪي ھتي ٿو توکي ملي، |
| 22755 | DYNT.utf | انھن جي بھتريءَ لاءِ ڪيو ھئائين، باقي | سو | آھي، سو بہ ڪونہ ھوس. جيڪي کانئس پڄي سگھيو ھو، |
| 22756 | DYNT.utf | انھن جي سٽ جھلي نہ کگھيو. ڀلا، ھن سڄي عمر | سو | ھن کي جو سخت پورھيو ڪرڻو پيو ۽ جنڊ ڪڍڻا پيا، |
| 22757 | DYNT.utf | انھن رستن تي ھلندي ھلندي اھڙيءَ حد تي وڃي | سو | ھئي تہ شادي ڪرڻ ڪري مڙس کي زال جو غلام ڪري ٿا ڏين. |
| 22758 | DYNT.utf | انھيءَ رٿ ۾ ناراض لہ ٿيو باقي پنھنجي شاديءَ | سو | جو سنگتي ھو ۽ ھن جي ھلت چلت جو چڱيءَ طرح وافف ھو، |
| 22759 | DYNT.utf | انھيءَ کان وڌيڪ فائدي وٺڻ جي اميد پيو رکندو | سو | علي رضا کي ھھڙي پڙھيل ۽ سڌريل زال گھر ۾ ھئي، |
| 22760 | DYNT.utf | انھيءَ ھفتي علي نواز وري ٻيو مالڪ ڪيو. | سو | ھفتي ۾ کلندي ھئي، ۽ تڏھن خريد و فروخت ھلندي ھئي. |
| 22761 | DYNT.utf | اوھان جي آڏو پيش ڪنداسين ۽ جيڪا چاڪري پڄي | سو | جي خدمت ۾ اچي حاضر ٿينداسين؛ پوءِ جيڪو حال ھوندو |
| 22762 | DYNT.utf | اوھان سان گڏيو ايندو. ٻہ ڏينھن اتان اڳڀرو | سو | آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيو. مامي ڏي بہ خط لکيو اٿم، |
| 22763 | DYNT.utf | اوير سوير ٻھاري ڏبڻ، ماني پچائڻ، توڙي | سو | بہ پاڻ تي فرض ڄاتو تہ ھنن کي گھر جي ڪم ۾ مدد ڏئي؛ |
| 22764 | DYNT.utf | اوڏي وڃڻ لاءِ تيار ٿيو. ھن کي انھيءَ پاسي | سو | جو حقدار ڪيو ھو، تڏھن سرڪار ھن جي ھڪدم بدلي ڪئي؛ |
| 22765 | DYNT.utf | اھو ھو، جو انھيءَ جوان زناني ويس ۾ رات | سو | اتي علي رضا کي يڪ ٿي تہ سلطان کي جيڪو خط ھٿ لڳو ھو، |
| 22766 | DYNT.utf | اھو ڏينھن تہ مڄوئي ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گذريو، | سو | گھير ۽ ڀڃ گھڙ ڪرائڻي اٿم، تنھنڪري گھمي ٿو ڏسان. |
| 22767 | DYNT.utf | اھي خاصيتون انھن ماڻھن ۾ ناھن.'' | سو | ڪمائڻ جي لياقت، علميت ۽ ھوشياريءَ ڏي ڏسڻو، آھي - |
| 22768 | DYNT.utf | اھڙا صالح پٽ آھن، تہ سگھوئي ائين ٿيندو.'' | سو | مون اڳھين سمجھو ٿي تہ اسان جي گھر جو در پوربو. |
| 22769 | DYNT.utf | اھڙو بيحيا ٿي بيھي رھيو، جو آحر اسان کي | سو | پٽ جي آسري اسان ڪم ڪار ڇڏي آرام وٺڻ جي ڪئي ھئي، |
| 22770 | DYNT.utf | اھڙو ڪو بلو ڪج جيئن ايتري حد تي ڳالھ ا وڃي. | سو | تڏھن ڌيءَ کي بہ ذانھن ڪرڻ کان ڪو عيب ڪونھي، |
| 22771 | DYNT.utf | اھڙي حال ۾ ھنن جي وچ ۾ ڏڦير پوڻ لڳو. | سو | قوم جي ماڻھن کي مِرن کان گھٽ نہ سمجھنديون آھن. |
| 22772 | DYNT.utf | اڃا ساڻس گڏي ڇڏي، اندر ٻنھنجي کھر ۾ مس | سو | اھائي ڳڻتي ھئي تہ الائجي اھا ٻانھن ملي يا نہ ملي. |
| 22773 | DYNT.utf | اڃا الھيءَ ڪم ۾ رُڌل ھو. ھن کي ھن جي جلد | سو | ھو.خنھن منشيءَ کي پنھنجو عيوضي ڪري ڏئي ويو ھو، |
| 22774 | DYNT.utf | اڇا انھيءَ جي سوءَ ۾ ھو. انھن ڀاتين سان | سو | ھو جو سندس زال ھڪڙي ننڍڙي ڌيءَ ڇڏي مري ويئي ھئي، |
| 22775 | DYNT.utf | اڌ ٻاھران ئي کائي، کپائي، باقي آڻي ماءُ | سو | وٺڻ لاءِ ماءُ جي پاران آفيس ڏي ھي پاڻ ويندو ھو، |
| 22776 | DYNT.utf | اڳ وٺي آيا ھئن. | سو | رات ڪي ٻہ زالون ڳھن ڳٺن سميت ھن واٽ سان وينديون، |
| 22777 | DYNT.utf | اڳ ڳڻتيءَ ڪري سچ ٿي چيائون. سندس ڀاءُ منصور | سو | پيءُ بہ مون کي منع ٿي ڪئي ۽ ننڍي ڀاءُ بہ ٿي ڪئي، |
| 22778 | DYNT.utf | اڳي کان پھرو زيادہ آھي ۽ اندران بہ تھخاني | سو | ڪنھن پکيءَ کي بہ خبر ڪانھي، باقي محلات جي چوڌاري |
| 22779 | DYNT.utf | برابر، پر آيا ھئا تنھنجي لاءِ. | سو | بختاور چيو تہ `` |
| 22780 | DYNT.utf | بند ڪجي؛ چالاءِ جو شاديءَ جي گوڙ ۾ دھل | سو | ھڻڻ ۽ اندر ڍواڪ وڄائڻ جو دستور، جيڪو ھلندڙ آھي |
| 22781 | DYNT.utf | بہ اتي ھو پر ڪنھن کي بہ ھنن جي موٽڻ جي اميد | سو | ڪري آيا ھئا. علي رضا جو مامو بہ اڳيئي موٽي آيو ھو، |
| 22782 | DYNT.utf | بہ توسان ڪريان، جو توکان سواءِ ھتي مون | سو | ڄاتم تہ اچي اوھان جو منھن بہ ڏسان، ۽ جيڪو حال ھوم |
| 22783 | DYNT.utf | بہ ظاھر ڪيائين. ھن اھڙي بہ ڳالھ ڪئي تہ حامد | سو | بہ ڏسيائين ۽ جيئن پتيون ڪري مال ورھائيو ھئائون، |
| 22784 | DYNT.utf | بہ لڪندي ڇپندي. ھنن اھو رواج ڪڍيو، جو مڙس | سو | نالو وٺي سڏي، نہ مڙس زال کي-رڳو رکا سوال جواب ڪن، |
| 22785 | DYNT.utf | بہ نھي آيو. تنھن بہ ھنن جي ڳالھ ٻڌي قبول | سو | ۽ پيٽ جي ماني ٺھرايائون. علي رضا کي خبر ڪيائون، |
| 22786 | DYNT.utf | بہ وڌائين. | سو | ھيس سا بہ ڪيائين ۽ جيڪو مڙھو مصالحو وجھڻو ھوس |
| 22787 | DYNT.utf | بہ ھاڻ ھن جي ھٿ ۾ آيو ۽ انھيءَ تي پنھنجو | سو | لاءِ پئي پئسو-پنجڙ ڇِلُ ڇيتير گڏ ڪندي ھئي، |
| 22788 | DYNT.utf | بہ ھن زال وٽان لڌو ۽ ھيءَ وري ھئي بہ نڌ | سو | زال کي کڻندو ڏٺو. جنھن قسم جو مال چوري ٿي ويو ھو، |
| 22789 | DYNT.utf | بہ ؟؟؟ نہ ھو. ھن جي طبع بہ پيءُ جھڙي ھئي | سو | علي، جو ساڻس گڏ ولايت ۾ ڍاڪٽريءَ جو ڪم سکندو ھو، |
| 22790 | DYNT.utf | بہ ٻہ مھينا ساڻس گڏ رھي، وري ڳوٺ ھليو ويو. | سو | علي رضا جو مامو، جو سندس ٻار پھچائڻ آيو ھو، |
| 22791 | DYNT.utf | بہ ڪونہ ھوس. جيڪي کانئس پڄي سگھيو ھو، سو | سو | ويا آھن ۽ وڏو انتضار مائٽ کي ڌيءُ جو ٿيندو آھي، |
| 22792 | DYNT.utf | بيءُ-ماءُ جي لاءِ ڪندي ھئي. ھنن کي غريب | سو | ھن ويچاريءَ کان بہ جيڪي پڄي سگھندو ھو، |
| 22793 | DYNT.utf | پاڻ دنيا ۾ ڪيئن گذاريندو ۽ ٻين کي ڪيئن | سو | ايندي. جنھن کي پنھنجي فضيلت ڪابہ ڪانہ ھوندي، |
| 22794 | DYNT.utf | پاڻ گھڻو خوش ٿيو. | سو | سان واقفيت ٿئي ۽ زماني جو آزمودو بہ حاصل ٿئي، |
| 22795 | DYNT.utf | پريندي تہ تختي سوڌو ھيٺ ھلي ويئي. ٻڏندي | سو | زينت بانو جو سمنڊ ۾ ڪِري، |
| 22796 | DYNT.utf | پنھنجي ڌنڌي جي ڪري. پر ھاڻ زور ڪري انھن | سو | سان آمدرفت جو رستو گھڻو ڪونہ ھوس. جيڪو واسطو ھوس، |
| 22797 | DYNT.utf | پھاڄ تي ڪنھن کي کُٽيءَ کنيو آھي جو پنھنجو | سو | ھو. وري انھيءَ وڪيل کي ھڪڙي زال تہ اڳيئي آھي، |
| 22798 | DYNT.utf | پھر-سوا تائين ستو پيو ھو، زينت کي تہ ننڊ | سو | جي جاءِ ڏنائون، جا پئجي رھي. چور رات جو جاڳيل ھو، |
| 22799 | DYNT.utf | پھربن آيو بمبئي ۾، اتي ڪي ڏينھن رھي پيو. | سو | منصور علي جو استنبول مان روانو ٿيو، |
| 22800 | DYNT.utf | پئي خيال ڪيائين تہ ھن کي وري بمبئيءَ موڪليان، | سو | ھن کي پوريءَ طرح تعليم ڏيڻ لاءِ وقت ڪونہ ٿي مليس |
| 22801 | DYNT.utf | پيئي لکندي ھئي. انھيءَ ۾ ھن کي ست-اٺ ڏينھن | سو | جي. گھر جي ڪم کان جيڪو ٿورو گھڻو فرجو ملندو ھوس، |
| 22802 | DYNT.utf | پٽ سوڌو دشمن سان جنگ ڪندي مارجي ويو. | سو | گھٽايو، پر تڏھن بہ سندس حياتي اچي پوري ٿي ھئي، |
| 22803 | DYNT.utf | پڙھندڙن کي پاڻ خيال ۾ اچي سگھندو، اسين | سو | جيڪي زينت جي دل ۾ ھو، |
| 22804 | DYNT.utf | توکي حاضر ڪري ڏيندس. جھڙو پنھنجي گھر ۾ | سو | ڇو ٿي ڊٻين؟ تون ڊپ ڪونہ ڪر. جيڪي تون طلبيندينءَ |
| 22805 | DYNT.utf | تون متان آٺ سان گھنڊڻي ٻڌڻ سنڀري آھين؟ | سو | جو؟ ھوڏي ٿي چوين تہ سيٺ جو پٽ اڃا گرانٺ جيڏو آھي، |
| 22806 | DYNT.utf | تہ آھي جتي ڪٿي جي رسم. جھڙيءَ طرح مسلمان | سو | ۾ ڪھڙو فرق؟ باقي ٿيو برقعو يا پوش يا ڪوٽ، |
| 22807 | DYNT.utf | تہ آءُٗ بہ ڄاڻان ٿي پر جڏھن نينگري پيرئي | سو | پرڻائينديس، تيئن حامد جي لاءِ بہ گھٽائينديس ڪين. |
| 22808 | DYNT.utf | تہ اھي نينگريون بہ ڄاڻنديون ھيون. باقي | سو | جو مائٽ پڙھائينن پڙھي پڙھي قرآن ۽ نماز پڙھنديون، |
| 22809 | DYNT.utf | تہ پورو ڪرڻ حق آھي. | سو | آخر اھو جھان جو دستور آھي - خدا ۽ رسول جو حڪم آھي، |
| 22810 | DYNT.utf | تہ چڱو پر جي اھڙو طعام اسان کي کارايئي | سو | جان بيبيءَ چرچو ڪري چيس تہ `` |
| 22811 | DYNT.utf | تہ چڱو، پر جي ھنن سيٺ جھڙي مڙس سان اڳئي | سو | جان بيبيءَ جواب ڏنو تہ ``ابا، |
| 22812 | DYNT.utf | تہ سچ آھي، مگر دائي، تون دعا ڪر تہ ڪنھن | سو | زينت - |
| 22813 | DYNT.utf | جاچ ڪري پوءِ عرض ڪرڻ ۾ ايندو، في الحال | سو | کي آل عيال سوڌو ناس ڪن؛ ڪھڙن ماڻھن جو اھو ڪم آھي، |
| 22814 | DYNT.utf | جي آءُٗ کڻي اھڙو پير توسان ڀريان، تہ مائٽن | سو | تي اٽو، کارو نہ کٽو - ھڪڙي ھٿ ۾ ڏيو ٻئي ھٿ ۾ وٺو.' |
| 22815 | DYNT.utf | جي چڱيءَ طرح سوڙھو ڪري بند رکبو ۽ دکائبو | سو | ڏني تہ ``جيترو باروت اوھين چئو ٿا تہ گڏ ٿيو آھي، |
| 22816 | DYNT.utf | جي ٻئي چڱا ھوندا تہ غريبيءَ منجھ بہ پاڻ | سو | - پنھنجي سر پاڻ ۾ حياتيءَ دم تائين پيا ڳن ڏيندا؛ |
| 22817 | DYNT.utf | جيئن اھي خيال پئي پچايائون، تيئن اوڏي | سو | لڳا. دستور آھي تہ ڏکن ۾ گذريل ڏينھن ياد پوندا آھن. |
| 22818 | DYNT.utf | جيڪا شيءِ ھڪڙن کي پسند ايندي، سا ٻين کي | سو | اوھان کي جيڪا خبر پوندي، سا بہ وچ وارن جي معرفت، |
| 22819 | DYNT.utf | جيڪو آگبوٽ تي چڙھيو ھوندو، تنھن کي خبر | سو | رھيا. جيڪو گوڙ ماڻھن جي جابن وٺڻ تي ٿيندو آھي، |
| 22820 | DYNT.utf | جيڪي جيور پتيءَ ۾ مليا ھئس، تن مان ڪي تہ | سو | جو عنلدار آھيان؛ مون ۾ ڪنھن جو شڪ ڪو نہ پوندو، |
| 22821 | DYNT.utf | جيڪڏھن ڪنھن اتفاق سان غير ماڻھوءَ وٽ آيون، | سو | زالن ڪڏھن ڌارئين ماڻھوءَ جو منھن نہ ڏٺو آھي، |
| 22822 | DYNT.utf | جڏھن منصور علي استنبول ۾ پھتو، تڏھن ھن | سو | ڏي پنھنجي پٽ ڊاڪٽر منصور عليءَ جي سفارش لکي. |
| 22823 | DYNT.utf | چارو ڏيو آھستي ھلندا ويا. ھڪڙي رات انڌاري، | سو | رستو برپٽ مان ھو؛ گھاڙو سڙڪ ڪانہ ھئي، چارو ھو، |
| 22824 | DYNT.utf | چئن مھينن کان پوءِ مري ويو. | سو | سندس بڇڙن ڪمن جي ڪري خراب قسمت آڻي ڦاسايو ھوس، |
| 22825 | DYNT.utf | چڱو آھي، پر جنھن کي ڏک ڏولاوا نصيب ۾ ھوندا | سو | سي ڪنھن ڪم جا ناھن. جيڪو ھاڻ مون بندوبست ڪيو آھي |
| 22826 | DYNT.utf | چڱيءَ طرح سھجھايائينس. حامد تہ علي رضا | سو | يائين؛ ھن سان اھو ذڪر چوريائين ۽ جيڪي چوڻو ھوس |
| 22827 | DYNT.utf | حامد جي مرڻ کان پوءِ مھينو-اڌ گذاري، ھنن | سو | ويا ھئا. علي رضا کي بہ پنھنجي ڪم جو چڱو سانسگو ھو، |
| 22828 | DYNT.utf | حقيقت ڪري زانون ڄاڻي واڻي پردي ۾ رھڻ ڪري | سو | نيڪي آھي، تہ ``جت پڄڻ ناھي وس، آت ڀڄڻ ڪم وريام جو.'' |
| 22829 | DYNT.utf | حيران ٿي ويون. | سو | آھي، يا ڪينءَ! مطلب تہ ھي اوچتو رنگ جو ڏٺائون، |
| 22830 | DYNT.utf | خاص سندس زال ۽ ننڍن ٻارن جي منٿن ڪري، جن | سو | پاڻ کي موت کان بچايو. اھو جيئدان جو ھن کي مليو، |
| 22831 | DYNT.utf | خدا ھن طرح بند ڪري ڇڏيو. | سو | وس. جنھن گھر ۾ ڪن ڏينھين چھچٽو لڳو پيو ھوندو ھو، |
| 22832 | DYNT.utf | رات جو ضرور ڪارمنھون مون سان زبردستي ڪندو، | سو | سون رپي جي دلاسي تي ٺھي ويئي آھي، سا ويندي ڪين. |
| 22833 | DYNT.utf | روس جي لشڪر سان گڏ ايرانين سان لڙيو ھو | سو | واري لڙائي ٿي ھئي، جنھن ۾ سندس ڏاڏو، جو رئيس ھو، |
| 22834 | DYNT.utf | سارو احوال ڪري ٻڌايائينس ۽ ان سان گڏ زينت | سو | پوءِ تہ جيڪي الھيءَ ڏينھن ٿي گذريو ھو |
| 22835 | DYNT.utf | سجھيس ٿي، تہ اھڙا ٽڪر زمين جا اوڏي گھڻا | سو | ڄائو نپنو ھو، ننڍي ھوندي اوري پري گھميو ڦريو ھو، |
| 22836 | DYNT.utf | سچ آھي پر جيڪي پنھنجا ٿي چوين يا جيڪي ٻيا | سو | بختاور چيو تہ ``مائي، |
| 22837 | DYNT.utf | سچ آھي. اڃا ھڪڙيءَ بلا مان مس ڇٽي، تہ ٻيءَ | سو | آھن، تہ ھڪٻئي پئيءَ ڪاھي اچي ڪنڌ تي ڪڙڪندا آھن؛ |
| 22838 | DYNT.utf | سچ آھي، پر بختاور! ڏک سک بہ پنھنجن ۾ چڱو، | سو | شھربانوءَ چيو `` |
| 22839 | DYNT.utf | سگھوئي وري پٺتي موٽي. | سو | چِٽو نٿي ڏٺو. ھن کي پنھنجي جان جو بہ اچي خوف ٿيو، |
| 22840 | DYNT.utf | سمجھائي ھن کي روانو ڪيائون. | سو | ٿي بيٺو آھي.'' ٻيو بہ جيڪي مريم کي سمجھائڻو ھون، |
| 22841 | DYNT.utf | سندس پيءُ جي ڏينھن ۾ ئي ھن وٽ رھندو ھو. | سو | ھوندو. گھر جو خرچ پکو ۽ حساب ڪتاب جيڪو ٿيندو ھو، |
| 22842 | DYNT.utf | سندن مئي کان پوءِ بہ سندن پوين جي وچ ۾ ھليو | سو | جي ڏينھن ۾ جو آنھن جي گھرن جو پاڻ ۾ رستو ھوندو ھو، |
| 22843 | DYNT.utf | سنڌي ۽ فارسي پڙھي تہ ھشيار ٿيو ھو، پر انکريزيءَ | سو | تنھن کي ننڍي ھوندي کان ھن چڱي تعليم ڏياري ھئي؛ |
| 22844 | DYNT.utf | سويري وڃي ڀاڄي ڀتي وٺي آءُ. گوشت سرس آڻجئين | سو | شھربانوءَ سڏي چيو تہ ``اڄ مائي جان بيبي اچڻي آھي، |
| 22845 | DYNT.utf | سڀ اوھان جو آھي، حجاب بلڪل ڪو نہ ڪجو.'' | سو | گھر جي، سو مون کان بيشڪ گھرائجو، جيڪي مون وٽ آھي |
| 22846 | DYNT.utf | سڀني ڇوڪرين جي مائٽن کي اطلاع ڏناٿون، | سو | |
| 22847 | DYNT.utf | شاديءَ کان پوءِ ھڪٻئي کي ڏيئي سڱھجي ٿو. | سو | سواءِ ٻيو ڪي بہ ڪين ٺھرائجي. وڌيڪ جيڪي ڏيڻو ھجي، |
| 22848 | DYNT.utf | ضرور سلطان جي برخلاف ھوندو ۽ ھيءُ بہ ظاھر | سو | ھنن کي پڪ ھئي تہ ھن کي سلطان بيعزتي ڪري ڪڍيو آھي، |
| 22849 | DYNT.utf | ضرور ڪنھن زال ماڻھوءَ جو بہ انھيءَ ۾ ھٿ | سو | ۾ ڄاتو تہ اھڙو ڪاغذ، جو حرمخاني جي اندر لڌو آھي، |
| 22850 | DYNT.utf | فقط وقت، صلاح ۽ تجويز لاءِ ۽ سندس مرضيءَ | سو | لوڌي ڪڍيو ھو ۽ ڪاوڙجي نوڪريءَ مان خارج ڪيوھو، |
| 22851 | DYNT.utf | في الحال ھنن بہ انھيءَ صلاح تي ھلڻ مناسب | سو | تہ اولاد جي اکين آڏو نہ ھجي، تہ من ويجھو ھجي. |
| 22852 | DYNT.utf | في الحال ھو ويچارا غريبت طور گذارڻ لڳا. | سو | ڪندا. پر وڏي پٽ جي ھلت ھنن کي گھڻو ناآميد ڪيو. |
| 22853 | DYNT.utf | قابو رکجو. اوھان جي اطلاع اچڻ تي ٻيو بہ | سو | گھڻو انداز پھچايو ھوندو. ٻيو اسان موڪليو آھي، |
| 22854 | DYNT.utf | کائي، تڏو وڇائي، سندن پاسي ۾ سمھي پيئي. | سو | ھن کي ٽڪر مانيءَ جو ڏنائون، |
| 22855 | DYNT.utf | کڻي آڻي ڏنائينس. | سو | ڪم بابت ھجي، يا سلطان جي کيسي مان ڪيريو ھجي، |
| 22856 | DYNT.utf | کي ڪم ۾ وڏي مدد آھي. رٿ ڪيائين تہ جيستائين | سو | آھي ۽ پٽ جو ساڻ ھئڻ دل جي لاءِ وڏو ڏڍ آھي ۽ او کي |
| 22857 | DYNT.utf | کڙبون سڙيون وٺو! شرم جي ڳالھ آھي، جو سکر | سو | لياپا نڙا توھين ٻڌو! اھڙي خسيس ماڻھوءَ جون ٿيون |
| 22858 | DYNT.utf | کڙي ڪري ڏياري موڪليائين، ۽ مائي شھربانوءَ | سو | مناسب ڄاتي، تھنڪري مريم جي ھٽان ڪي گلن جا ھار بہ |
| 22859 | DYNT.utf | کڙيون پاکڙيون پيو موڪلي. ھڪ - ٻہ ڀيرو آءُٗ | سو | بختاور - ڪيترا ڏينھن ٿيا آھن، جو ويچارو سيٺ |
| 22860 | DYNT.utf | کڙيون وٺيو رکي. | سو | امان بہ زورآور آھي، ماٺ ڪيو پراون ماڻھن جون |
| 22861 | DYNT.utf | گھائيءَ جو تاڪيد ڪري ڇڏيو ھئانين، ننھن | سو | تہ ھيءَ ويندي ڪين، پر تڏھن بہ اڳ ڳڻتي ڪري نوڪر کي |
| 22862 | DYNT.utf | گھر ۾ اڳيئي ھندستاني ڳالھائيندا ھوندا.'' | سو | موچاري اچي بہ ويئي آھي ۽ ھن جي زال بہ دکنڻ آھي، |
| 22863 | DYNT.utf | گھڻو ھٿ نہ وجھندي ھئي، باقي گھر ۾ ھن جو | سو | ڪرڻ ۾ مشغول رھندو ھو. زينت بانو ٻاھر جي ڪم ڪار ۾ |
| 22864 | DYNT.utf | گھڻي خيال ۽ ويچار کان سواءِ لہ ھو، اڳئين | سو | کي نئينءَ وٿ جي پسنديءَ جو اھڙو جلد جواب ڏنو، |
| 22865 | DYNT.utf | لاھي جھٽ ۾ وري ٿو اچان.'' | سو | ھن چيو تہ ``ٻاھر ڪو سرڪاري ڪم آھي، |
| 22866 | DYNT.utf | لفافي تي بہ ائين لکيائين. باقي ڀاءُ واري | سو | جي نالي حيدرآباد ۾. مڙس جو پتو ڦول گليءَ ۾ ھوس، |
| 22867 | DYNT.utf | لکپڙھ سان انگريز سرڪار جي معرفت علي رضا | سو | تنھنڪري ھن کي انھيءَ ڪم جو ھر طرح لائق ڄاتائون؛ |
| 22868 | DYNT.utf | مائٽن کان بہ وڌيڪ آھي. خدا سرائيءَ کي بھشت | سو | خبر آھي تہ اسان ٻنھي گھرن جي وچ ۾ جيڪو رستو آھي، |
| 22869 | DYNT.utf | متان اھي پيپ باروت جا آھن. ويجھو چڪاس ڪرڻ | سو | بانوءَ کي شڪ پيو تہ گمنام خط ۾ باروت جو ذڪر ھو، |
| 22870 | DYNT.utf | متان ٻين اميرن جي حسد ڪري يا ٻيءَ طرح مون | سو | تڏھن گھڙيءَ ۾ فقير کي چاڙھي نيئي امير ڪندو آھي؛ |
| 22871 | DYNT.utf | مطلب ھن مان ئي ٿو نڪري تڏھن پاڻ کي ٻيڻي | سو | رسمون سجھيون ٿي، تنھن ڄاتو تہ جنھن کي پردو چئجي |
| 22872 | DYNT.utf | مفصل ڪري ٻڌايائين. | سو | ٿيڻ ۽ ڪم ھلڻ جو بيان، جو لکي تيار ڪيو ھئائين، |
| 22873 | DYNT.utf | منھنجو پٽ آھي - جھڙو آءُٗ علي رضا جي شاديءَ | سو | ۾ وجھان ھا، پر منھنجو وس ڪونھي. تنھنجو پٽ، |
| 22874 | DYNT.utf | مون تي آھي، پاڻيھي آءُٗ ڪندس.'' | سو | ايترو حال معلوم ڪيو آھي، باقي رھيو ٻاھر جو ڪم، |
| 22875 | DYNT.utf | مون کان بيشڪ گھرائجو، جيڪي مون وٽ آھي سو | سو | موڪلڻ لڳو ۽ لکيائين تہ ``جيڪي اوھان کي گھر جي، |
| 22876 | DYNT.utf | مون کان ڪين ٿي سگھندو.'' | سو | جو سودو ڪري، پوءِ پشيمانيءَ ۾ مڄي ڄمار وڃايان |
| 22877 | DYNT.utf | مون کي عيب ڏسڻ ۾ ڪونہ ٿو اچي؟'' | سو | ڪونھي، اھو مون کي بہ نٿو وڻي، باقي سيٺ جي گھر ۾ |
| 22878 | DYNT.utf | مون کي ڪي مھينا رخصت ملي؟'' | سو | جي مرضي آھي تہ آءُٗ پنھنجو اصلوڪو وطن گھمي ڏسان، |
| 22879 | DYNT.utf | موٽي ڪناري ڏي ويو. | سو | ٿيو، ۽ سيٺ جو مائٽ، زينت بانوءَ کي اماڻڻ آيو ھو، |
| 22880 | DYNT.utf | نمڪ حراميءَ ڪري ڪا خراب صلاح نہ ڏيندو، | سو | ھيتري مھرباني ڪريان ٿو ۽ ھيتري عزت ڏيانس ٿو، |
| 22881 | DYNT.utf | نہ ڪاري ڇٽي، نہ ڪمري ڇٽي. ڳچ وقت تائين ٻاھر | سو | پوءِ ٿورو ٿورو ٿي اچي رنڊيبازيءَ جي عادت پيس، |
| 22882 | DYNT.utf | نيٽي پيو ۽ زينت بانو وَٽي سوڌي تختي سان | سو | لوڏي جي ڪري نڪري پيو ھو ۽ رڳو اشاري وھيڻو ھو، |
| 22883 | DYNT.utf | نڪري، وري اچي بارار جي ھن ڀر بابلا تلاءَ | سو | گھر نڀاڳو آھي، جنھن ۾ روئندي اچي داخل ٿيا آھيون.'' |
| 22884 | DYNT.utf | وچئون ٻيو ھو. اھو ھيءُ، تہ سندس پٽ حامد، | سو | ٽيون جنھن ڏک ھن کي سڀ کان وڌيڪ ماري وڌو ھو، |
| 22885 | DYNT.utf | وري اڌ رات جو مس ايندا. انھيءَ جو تون ڪو | سو | ۽ ماريم. مگر ھنن پڪ ڏنيس تہ ``ھو ھن پاسي ويا آھي، |
| 22886 | DYNT.utf | ولايت مان روانو ٿيو. ھن محبوب عليءَ وانگي | سو | مليئي تہ نوڪري ڪر.'' ھن کي بہ اھا صلاح پسند آئي، |
| 22887 | DYNT.utf | ويچاري مئي تي مون کي خاق کلانڻي ناھي.'' | سو | مڙس مري ويا، تڏھن زالن ٽڪن تي ٻنھنجو ٻار وڪيو. |
| 22888 | DYNT.utf | ويئي روز بروز خبردار ۽ ڀڙ ٿيندي. | سو | اصلي ھوشيار ھئي، ويتر ھينئر جو شوق رکي سکڻ لڳي، |
| 22889 | DYNT.utf | وٺو، پر اسان کي جيئدان ڏيو.'' ھنن پھرين | سو | چورلھي ھٿ وڌن، تڏھن چيائون تہ ``اسان وٽ جيڪي آھي |
| 22890 | DYNT.utf | وٺي ھليون. ڪوھ کن تائين چور جي سس بہ زينت | سو | ڊپ نہ ڪر.'' سنئون پيچرو انھيءَ ھنڌ کان ڏکڻ ڏي ويو، |
| 22891 | DYNT.utf | وڃان ٿو، ھو ڪنھن صاحبلوڪ وٽان ٻہ - ٽي ڪتاب | سو | چيو تہ ``مون علي رضا وٽ وڃڻ جو اڄ انجام ڪيو آھي |
| 22892 | DYNT.utf | وڃي حيدرآباد دکن کان نڪتو، جو انھيءَ تي | سو | وري ڪنھن ٻئي ھنڌ وڃي ويٺو ھو، ۽ حيدرآباد وارو خط، |
| 22893 | DYNT.utf | وڏن شھرن مان ھڪڙو آھي. اھو روم يا ترڪستان | سو | يا اسلامبول، جنھن کي قسطنطنيھ بہ چوندا آھن، |
| 22894 | DYNT.utf | وڏو بندر آھي، جتي آگبوٽ اچي بيھندا آھن، | سو | مڏئي يا جنھن کي مانڊوي بہ سڏيندا آھن، |
| 22895 | DYNT.utf | ھال ڪري ٻڌايو. | سو | يسا شنلرنج راند ڪرڻ ۾ پنھنجو ڏينھن گذاريو ھسو، |
| 22896 | DYNT.utf | ھاڻ پٺتي پوڻ لڳو. ماستر سندس ڪم کان ناراض | سو | اسڪول ۾ ھي چڙھي چڙھي اچي مٿئين درجي کي پھتو ھو، |
| 22897 | DYNT.utf | ھاڻ ھن کي بغداد ۾ انگريز سرڪار جي ريز يڊ | سو | کي ڪنھن آروءَ واري نوڪريءَ لاءِ پيو چوندو ھو؛ |
| 22898 | DYNT.utf | ھاڻ ھن کي ھو. وڌيڪ جي ھن کي اميد بہ ڪانہ | سو | بادشاھيءَ ۾ بادشاھ کان گھٽ جيڪو وڏو درجو ھو، |
| 22899 | DYNT.utf | ھاڻي پنھنجي پئسي وارو بہ ٿيو، ٻي مدد ماءُ | سو | جمعداريءَ جي پند رھن رپين پگھار واري ملي ويئي، |
| 22900 | DYNT.utf | ھاڻي کري ٻُھر ٿي پيو ھو. علي رضا جو ھتي | سو | سندس پٽ حامد، جو اڳي ھڪڙي سڌريل ڇوڪرو ھوندو ھو، |
| 22901 | DYNT.utf | ھاڻي نئين سر تياري ڪري ايرانين سان وڙھن | سو | جنھن شڪست کاڌي ھئي، تنھن کي وري تازي ڀرتي ملي، |
| 22902 | DYNT.utf | ھاڻي ڪنھن حيلي سان پنھنجي وڏي پٽ سوڌ، جو | سو | ھو، تہ وجھ ملي تہ ڀڄي وڃي ھن سان شامل ٿيان، |
| 22903 | DYNT.utf | ھتان ھيءَ گھٽي ڏيئي وڃي ڀينڊي بازار ۾ پؤ، | سو | جواب مليس تہ ڦول گلي ڀينڊي بازار جي وچ ڌاري آھي، |
| 22904 | DYNT.utf | ھتي اصل جا امير مون مان گھڻو خوش ڪين ھوندا، | سو | خدا جي مھربانيءَ سان ھتي وڏي درجي کي پھتو آھيان، |
| 22905 | DYNT.utf | ھليو آيو. ھنن ۾ زال ماڻھو پھريائين تہ گھڻو | سو | سخت ھو. جيڪو دستور ميرن جي صاجيءَ کان ھليل ھو، |
| 22906 | DYNT.utf | ھن جو چڱيءَ طرح واقف ھو، تنھن انجام ڪيو | سو | ڪمر ٻڌي. سانگائتو ھڪڙو وڏو آفيسر ولايت ويو بہ ٿي، |
| 22907 | DYNT.utf | ھن جي حق ۾ ڪجو.'' ھنن قبول ڪيو. | سو | کي آڻي ڏينديس، پوءِ اوھان کان بہ جيڪي پڄي سگھي، |
| 22908 | DYNT.utf | ھن کي انھن مسلماني حڪومتن ڏسڻ جو بہ گھڻو | سو | ورھيہ-ٻن جي اندر ڪنھن پاسي نائب ڪانسل ٿي ويندين. |
| 22909 | DYNT.utf | ھن کي انھيءَ طرف جو رستو ڏيکاريائون، ۽ | سو | ھيس، ۽ اھو شھر بہ انھيءَ ھنڌان اٺ-ڏھ ڪوھ مس ھو، |
| 22910 | DYNT.utf | ھن کي پاڻ اھو شغل سڀ کان وڌيڪ پسند آيو، | سو | تہ ``مائي، تون اسانجن ٻارن کي قرآن پاڙھيندي وڃ.'' |
| 22911 | DYNT.utf | ھن کي پڪ ٿي تہ منھنجي زال سان خير ڪونھي. | سو | ڏين! گھر جا ٻيا سڀ ڀاتي ڏٺائين، زال نہ ڏٺائين، |
| 22912 | DYNT.utf | ھن کي خاطري ٿي تہ برابر ھي ھرطرح اھڙن ملڪي | سو | ٻجھي ويو. ھن کي ھن جا سفارش ناما بہ گھڻا پھتا ھئا، |
| 22913 | DYNT.utf | ھن کي زيردست ڪين ڄاڻندو ھو ۽ تمام گھڻي | سو | جي ڏٺائين، تن ھيڪاري ھن جي دل تي چڱو اٽر پيدا ڪيو. |
| 22914 | DYNT.utf | ھن کي غريب اشراف زال ڄاڻي مٿس ڪھل ڪيائون، | سو | ٻانھن ڦُر ڪري چورائي، پنھنجي لاءِ وٺي آيو آھي، |
| 22915 | DYNT.utf | ھن کي لاڏ سان ٻانھن مان وٺي گھوڙي تي چاڙھي | سو | ھيبت نالي، جنھن کي ھيءَ زال پتيءَ ۾ آئي ھئي، |
| 22916 | DYNT.utf | ھن کي ويجھو اچي چيائين تہ ``سائين، ڀلائي | سو | کان ھيءُ سرڪاري ماڻھو آھي، ھن کي وڌيڪ خبر ھوندي. |
| 22917 | DYNT.utf | ھن ويچاريءَ کي ويتر ارمان ٿيڻ لڳو، پر لاچار | سو | ماءُ کي ڏيندي ھئي. ھينئر جو ھو اتان نڪرڻ لڳا، |
| 22918 | DYNT.utf | ھن ويچاريءَ کي ھڪڙي ڄڻي کنڀي، کڻي بنھنجي | سو | بہ مڪئيسون، ٿورڙي مال تي ڪيئن راضي ٿي ويھون. |
| 22919 | DYNT.utf | ھنن جو خوشيءَ ۾ گذرنذو ھو. سڀڪا بيبي پنھنجي | سو | مطلب تہ اھو ڪلاڪ-ٻہ جيڪو اينديون ھيون، |
| 22920 | DYNT.utf | ھنن جي وڃڻ ڪري ھي ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. ھنن کي | سو | ڪري بند ٿي ويو ھئن، جيئن اسان مٿي بہ ڏيکاريو آھي. |
| 22921 | DYNT.utf | ھنن کي پيا پھچائين. ھنن يڪدم ائين ڪيو. ٻہ | سو | پيءُ جي نالي رکائن، پوءِ اڳتي بہ جيڪي پڄي سگھين، |
| 22922 | DYNT.utf | ھنن کي ويندو ڏسي پوءِ آٿيو. ھنن کي بنھنجي | سو | ۾ آيو ھو، تڏھن آٿيو، يا ڊپ کان ڇپ ھنيو پيو ھو، |
| 22923 | DYNT.utf | ھو بہ پنھنجي زال سان سنبريو. | سو | ٿي سگھي اوترو ھنن جي خاطرداري ۽ تلافي ڪريان، |
| 22924 | DYNT.utf | ھو وٺيو آيو، ۽ ھنن سان پاڻ وقت بوقت شادي | سو | ۽ وڏن ماڻھنٍ سان علي نواز خان جو رستو ھوندو ھو، |
| 22925 | DYNT.utf | ھو ڏاڍا خوش ٿيندا ھئا، ۽ انھن جي تمام گھڻي | سو | ۽ صحبلوڪ ملاقات لاءِ پيا ايندا ھئا، تن جي ڪري |
| 22926 | DYNT.utf | ھوءَ بہ مڙس سوڌي سنبري. | سو | ڏينھن اسان سان گڏجي ھلو، پوءِ کڻي سگھا وري اچجو'' |
| 22927 | DYNT.utf | ھوءَ ماءُ وانگي ھن کي پاليندي ھئي ۽ جان | سو | جو کپ ھو تہ ھاڻي زال جي مئي کان پوءِ پاڻ وڌيڪ ٿيو؛ |
| 22928 | DYNT.utf | ھينءَ تہ سيٺ گل محمد چڱو ماڻھو آھي ۽ سندس | سو | شھربانوءَ چيو تہ `` |
| 22929 | DYNT.utf | ھينئر پنھنجي پگھار مان ئي سٺ. ستر رپيا | سو | ٻہ-ٽي پئسا بہ گڏ ڪريان؛ متان ڪا ويل نہ ڪنھن جھڙي! |
| 22930 | DYNT.utf | ھينئر تمام وڏو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو ھو. | سو | ڪندو ھو، تہ بہ ھاڻ وڪالت ڪري اچي بخت لڳو ھوس، |
| 22931 | DYNT.utf | ھينئر خدا تي ڪم رکي، توڪل ڪري اچي اتي نڪتي | سو | بمبئيءَ ۾ ڪن ورھين تائين گھر ڪري رھڻ جو ارادو ھو. |
| 22932 | DYNT.utf | ھينئر خدا جي مھربانيءَ سان علي رضا جو گھر | سو | ويائي ۽ پٽ ڄائس، جنھن جو نالو منصور علي رکيائون. |
| 22933 | DYNT.utf | ھڪڙي گاڏي ڀاڙي ڪري ميمڻ محلي تائين تہ گڏ | سو | ۾ وڃڻو ھو ۽ ھنن ماڻھن کي ميمڻ محلي ۾ لھڻو ھو، |
| 22934 | DYNT.utf | ھڪڙيءَ سرھاڻن وڪڻڻ واريءَ زال جو ھو. انھيءَ | سو | ڦول گليءَ جي منھن وٽ پھريون ھٽ چيڪو ھو، |
| 22935 | DYNT.utf | ٻارن جا روز ٿورا ٿورا ڪري، ٻانَھَن جي بازار | سوَ | قيدين ۽ قيدياڻين کي غلام ڪري وڪڻي ڇڏجي. ڪيترا |
| 22936 | DYNT.utf | ٻڌي ھنن کي ارمان بہ ٿيو ۽ خوشي بہ ئي. ھيءُ | سو | ھنن کي جو پنھنجو ۽ پنھنجي بيءُ جو بيان ڪري ٻڌايو، |
| 22937 | DYNT.utf | ٻڌي ۽ ان تي خيال ڪري.'' | سو | مگر مائٽ تي بہ حق آھي تہ اولاد جيڪي واجبي چوي |
| 22938 | DYNT.utf | ٿيندو. اوھان جي تہ اللّھ جوڙي، اسان جي | سو | آءُٗ اھا ڳالھ مڃان ٿي، اڳتي جيڪي لکيي ۾ ھوندو |
| 22939 | DYNT.utf | ڀانيا ئون تہ فقير ياڻي آھي، جا ڪنھن نلاھري | سو | زال وٽان لڌو ۽ ھيءَ وري ھئي بہ نڌ ڻڪي، ۽ غير واقف، |
| 22940 | DYNT.utf | ڀانيان ٿي تہ الھيءَ جو تعبير اجھو اھو آھي!'' | سو | مون کي اشارو ڪيو ھئالين ۽ دلجاءِ ڏلي ھئائين. آءُٗ |
| 22941 | DYNT.utf | ڀلا ڪيئن؟'' | سو | بختاور ٻڇيو |
| 22942 | DYNT.utf | ڀيرا چڱو آھي، وري ويچارو ذمو بہ کڻي ٿو | سوُ | مائٽ ڪن، مون کان ٻچين تہ محمد رمضان وڪيل کان ھيءُ |
| 22943 | DYNT.utf | ڇڏي، گھڻي جي لالچ تي پرديس ۾ نہ وڃ؛ پر تون | سو | ٿي چيئي تہ آرام سان، گھر ويٺي اللّھ ٽڪر پيو ڏئي، |
| 22944 | DYNT.utf | ڊپ رڳو خيالي آھي، حقيقت ڪري آھي ئي ڪونہ. | سو | تنھنڪري جنھن بپ کان زالن کي مڙس ٻاھر نہ ٿا ڪڍن، |
| 22945 | DYNT.utf | ڊوڙ پائي سڀ ڳھ اڳڙيءَ ۾ ٻڌل کڻي آيو، ۽ سندس | سو | سنبرڻ مھل صديق کي زينت پانوءَ جي آمانت ياد پيئي، |
| 22946 | DYNT.utf | ڏسي تعريف ڪرڻ لڳي، ۽ چوڻ لڳي تہ ``مائي زينت | سو | ڪتاب ۽ ٻيو سامان چڱي ڊول سان جاءِ ۾ رکيو ھو، |
| 22947 | DYNT.utf | ڪا ھٿ لڳيئي تہ مون کي ٻڌائج، پگھار چڱو | سو | ھو تہ ``ڪنھن سکر ماڻھوءَ کي اشراف پورھيت گھرجي، |
| 22948 | DYNT.utf | ڪچ جي ڪناري کان گھڻو پري نہ ھو، ٻيڙيون | سو | جنھن ھنڌ تي اھو اتفاق ٿيو، |
| 22949 | DYNT.utf | ڪريان؟'' | سو | جو جلد آجورو ملدو. ھاڻي مون تي بہ جيڪو ڪم رکو، |
| 22950 | DYNT.utf | ڪنھن جو ھو ۽ ڪيئن اتي آيو. | سو | ماڻھن جو اندر يا ٻاھر واسطو آھي، اھو خط جو لڌو، |
| 22951 | DYNT.utf | ڪنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي ڳري. | سو | پر ھن ويچاريءَ جي دل ۾ الائجي ڪھڙي واويلا ھئي، |
| 22952 | DYNT.utf | ڪھڙو نہ سرھو ھوندو! آگبوٽ تي اچي چڙھيو، | سو | زال کي ھيترن ڏينھن جي وڇوڙي کان پوءِ ملڻ ٿي آيو، |
| 22953 | DYNT.utf | ڪيائون تہ ائين. ٻنھي کي اندر بنگلي جي وچين | سو | تہ اسان کي انھيءَ باغ واري بنگلي ۾ دفن ڪجو، |
| 22954 | DYNT.utf | ڪيائين جا ٻڌي، علي رضا گھڻو خوش ٿيو. | سو | ٻڌايائينس ۽ ان سان گڏ زينت بانوءَ جي تعريف نئين |
| 22955 | DYNT.utf | ڪيئن؟ | سو | علي رضا - |
| 22956 | DYNT.utf | ڪيئن؟ ھُتي بہ پردہداري ھُليل آھي، ھئي | سو | زينت بانو - |
| 22957 | DYNT.utf | ڪڏھن ڪڏھن وري انھن سان ويھي ڳالھيون ٻولھيون | سو | ھي پاسي وارين ٻن-ٽن زالن سان بہ واقف ٿيون، |
| 22958 | DYNT.utf | ڳُڙ سان ڏنائونس، جو ھن کاڌو، البت بُود | سو | ڳالھايو ۽ حال ورتائونس. وٽن مانيءَ جو ٽڪر پيو ھو، |
| 22959 | DYNT.utf | تائين ستو پيو ھو، زينت کي تہ ننڊ ڪانہ ھئي. | سوا | ڏنائون، جا پئجي رھي. چور رات جو جاڳيل ھو، سو پھر- |
| 22960 | DYNT.utf | جا زيور بہ ھئا، جن سوڌو ھوءَ سمنڊ ۾ ڪِري | سوا | زينت بانوءَ کي بت تي سؤ- |
| 22961 | DYNT.utf | سج چڙھيو؛ زينت بانو قرآن پڙھي پوءِ ڪارچوب | سوا | ٻيو ڏبنھن ٿيو، پھر |
| 22962 | DYNT.utf | منجھن رکيو اٿئي! پر ناحق منھنجي خاطر اڄ | سواد | ۽ کيرڻي، توڙي ھي حلرو تنھنجو رڌل آھي. ڪھڙو نہ چڱو |
| 22963 | DYNT.utf | وٺڻ لڳو ۽ اوبر سوبر جو چڪو پِي پِي اچي ٻانڌاڻي | سواد | چرش پيئڻ ۾ پيو. سگھوئي انھنءَ جي پٺيان ڀنگ جو |
| 22964 | DYNT.utf | استنبول مان آيو، جنھن کي ھنن ٻہ ڏينھن اڳي | سوار | ائين ڪندي ھڪڙو ڪرد |
| 22965 | DYNT.utf | ۽ پيادا اوچتو وڪوڙي وين. يڪدم اندر ڪاھي | سوار | خبر تڏھن پيئي، جڏھن سرڪاري |
| 22966 | DYNT.utf | جو تيار رکجي، جو انھيءَ ``مقرر ڪيل رات'' | سوارن | تنھن کان پوءِ رٿ ڪيائون تہ برجستو لشڪر پيادن ۽ |
| 22967 | DYNT.utf | کي مائٽن کان بہ پياري آھين.'' | سواسان | پورھيت ٿينءَ تہ ڇا ٿيو؟ تنھنجا لڇڻ موچارا آھن، |
| 22968 | DYNT.utf | پئي ڪيائون تہ ڪا جلد اسان جي قسمت گڏ ٿئي. | سوال | ٻئھي ھڪٻئي کان جدا رھڻ جي شڪايت پئي لکي، ۽ خدا کي |
| 22969 | DYNT.utf | جواب ڪن، سو بہ لڪندي ڇپندي. ھنن اھو رواج | سوال | نہ زال مڙس جو نالو وٺي سڏي، نہ مڙس زال کي-رڳو رکا |
| 22970 | DYNT.utf | ڪرڻ لڳي تہ ``يا الھي! زماني جي گردش مون کي | سوال | تہ گذ ريل ڏينھن ياد ڪري روئڻ لڳي، پوءِ خدا کي |
| 22971 | DYNT.utf | ڪيم.'' | سوال | ٿيو آھي؛ ڳو ليومانس پر ھٿ نہ آيو، تڏھين اوھان کي |
| 22972 | DYNT.utf | ڪيو ھئائون، سا ھاڻ زينت ٻانوءَ کي ھٿ ڪري | سوال | ھن گھر جي بہ واقف ٿي؛ تنھن کي ڪنھن پورھيت لاءِ |
| 22973 | DYNT.utf | آءُٗ جو ھيترا ڏينھن کانئس ڌار رھي آھيان | سواءِ | گھر ۾ ۽ پھاڄ سان گڏ رھڻ ڏاڍو مشڪل ٿيندو. تنھن کان |
| 22974 | DYNT.utf | اھا مائي پاڻ، توڙي سندس ڌيءَ زينت بانو، | سواءِ | نالي ڪئي، جنھن تي ھنن جو گذران ٿيندو ھو؛ تنھن کان |
| 22975 | DYNT.utf | اڄ ملڪ ۾ اشرافت ڪانہ رھي آھي. ڪو سکر گھر | سواءِ | ``مائي سچ آھي، مگر مھنجو ھتي واقف ڪونھي. تنھن کان |
| 22976 | DYNT.utf | پيو لھندس؛ انھيءَ رات سنجھي مان ڪردن واريءَ | سواءُ | تي ويھن. آءُٗ ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي شھر ڏي ھلندس، واءُ |
| 22977 | DYNT.utf | جواب ڏنس تہ ``سائين؛ خير ھجي، سلامت ھجو.'' | سواءِ | زينت بانوءَ حجاب سان پر ڊپ کان |
| 22978 | DYNT.utf | شرعي بہ منع آھي. | سواءِ | شاديءَ جي گوڙ ۾ دھل مرڳو گڙٻڙ وجھو ڏين-تنھن کان |
| 22979 | DYNT.utf | صفوران بہ ڀڄ جون ڳالھيون ٻڌايون ھيس تہ | سواءِ | ڪراچيءَ موٽڻ جو شايد چڱو وجھ ملي ويندو. تنھن کان |
| 22980 | DYNT.utf | علي رضا جن وٽ جيڪي ڏيھي وڏا ماڻھو وقت بوقت | سواءِ | تنھن کان |
| 22981 | DYNT.utf | قرآن پڙھائڻ ۽ ديني علم جي بہ ضروري تعليم | سواءِ | سئي ۽ ڪُنڍيءَ يا آنُ جو ڪم سيکارجي. تنھن کان |
| 22982 | DYNT.utf | گھمندي وتي. وري وٽانئس ستر-اسي رپيا بہ | سواءِ | تہ فقير ياڻي آھي، جا ڪنھن نلاھري گذر جي اپاءُ کان |
| 22983 | DYNT.utf | لہ ھو، اڳئين ڏينھن ماڻس سان جان بيبيءَ | سواءِ | جو اھڙو جلد جواب ڏنو، سو گھڻي خيال ۽ ويچار کان |
| 22984 | DYNT.utf | مڙئي ڪوڙ آھي.'' | سواءِ | ۾ نڪري پوندءِ. بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ پنھنجي پئسي کان |
| 22985 | DYNT.utf | نہ ھئي. ھو شاديءَ کان پرءِ گھر ٺاھي ويھي | سواءِ | عليءَ جا اھا شادي ڪئي، سا بہ پيءُ جي صلاح کان |
| 22986 | DYNT.utf | نڪو شاھد نڪو گواھ، نڪو واقف، نڪو سڃاڻو. | سواءِ | جا شاھد گواھ پڇيا ويا. ھن ويچاريءَ جو خدا کان |
| 22987 | DYNT.utf | وري جي انھن کي اولاد ٿيندو، تہ انھن جي | سواءِ | جو گذران اھڙو نہ ٿيندو جھڙو ٿيڻ گھر جي. تنھن کان |
| 22988 | DYNT.utf | وقت ٽارڻ جو بہ اھو چڱو اپاءُ ھو، ۽ زينت | سواءِ | پر تڏھن بہ واقفيت جي لاءِ ھن ضروري ڄاتا. تنھن کان |
| 22989 | DYNT.utf | ھتي مون کي صلاح مصلحت ڏيڻ وارو ٻيو ڪير | سواءِ | ڏسان، ۽ جيڪو حال ھوم سو بہ توسان ڪريان، جو توکان |
| 22990 | DYNT.utf | ھليا ايندؤ. آگبوٽ پھچڻ ڏينھن آءُٗ پاڻھي | سواءِ | سمنڊ بہ ماٺو آھي، خدا ڪندو تہ خير سان تڪليف کان |
| 22991 | DYNT.utf | ھن کي سڱاوَڱيءَ جو سودو پسند ناھي. آءُٗ | سواءِ | جي ڌيءُ اڃا ننڍڙي آھي، جڏھن ڪا وڏي ٿئي، تنھن کان |
| 22992 | DYNT.utf | ھڪڙو ٻيو سنگتي بہ مڙس ماڻھن مان ضروري آھي | سواءِ | طرح پيو ھلندو. پر ڏٺائين تہ اھڙي سفر ۾ زال کان |
| 22993 | DYNT.utf | يا انھيءَ جي مرضيءَ ڌاران ٻئي ڪنھن ھنڌ | سواءِ | ۽ لباس ڍڪڻ جا آھن، سي پورا ڪجن، ۽ پنھنجي وارث کان |
| 22994 | DYNT.utf | ٻيو بہ اٿي-ويُيءَ جو ھذڪو ڪم ھيءَ پاڻھي | سواءِ | رکيائون، جو گھر ۾ ٽي-چار ڇوڪريون ھين، انھيءَ کان |
| 22995 | DYNT.utf | ٻيو ڪي بہ ڪين ٺھرائجي. وڌيڪ جيڪي ڏيڻو ھجي، | سواءِ | ۴- ڏاج چئن جوڙن ڪپڙن ۽ ضروري زپورن کان |
| 22996 | DYNT.utf | ڪن ٻيڻ ملڪن جي سير ڪرڻ ۽ ھوا بدلائڻ جو بہ | سواءِ | مڙس بہ گويا پنھنجو فرض ادا ڪرڻ ٿو وڃي. تنھن کان |
| 22997 | DYNT.utf | ڪيترائي سپاھي سڙا ھميشھ وٽس پيا حاضري | سواءِ | ھڪڙو پاڻ رھندو ھو، ٻيو نوڪر ھوندو ھوس، ۽ تنھڻ کان |
| 22998 | DYNT.utf | ڪين نڪرندا ھئا، پوءِ ڀلي پنڌ تمام ٿورو | سواءِ | ڪڏھن ضرور پوندو ھو تڏھن قنات ۽ پوش واري ڪجائي کان |
| 22999 | DYNT.utf | الھداد کي جيڪا پينشن ملي ٿي، سا مٿان ئي | سوائي | اسان جي زينت سندس خدمت چاگريءَ ۾ ملاڪ موندي! |
| 23000 | DYNT.utf | ماڻھو ھئا، ھنن جو پردو وڌيڪ سخت ھو. جيڪو | سوائي | فتح خان جي گھر سان اھو حال نہ ھو. ھو |
| 23001 | DYNT.utf | انھن جي ڏٺي آزمودو وڌي ٿو، علم ۽ عقل زيادہ | سواءِ، | ٿي ۽ منجھس ديني اعتقاد زيادہ پڪو ٿو ٿئي. تنھن کان |
| 23002 | DYNT.utf | ننڍيءَ وھيءَ جي شاديءَ ڪري سڌاري جا ڪم | سواءِ، | تڏھن وري زال پرڻجي وڌيڪ بار ڇالاءِ ٿجي؟ تنھن کان |
| 23003 | DYNT.utf | جو چڪو پِي پِي اچي ٻانڌاڻي ٿيو، ۽ ڏھاڻي | سوبر | سگھوئي انھنءَ جي پٺيان ڀنگ جو سواد وٺڻ لڳو ۽ اوبر |
| 23004 | DYNT.utf | جي اتفاقن مھل مشڪلات ۾ ڦاسڻ کان بہ ڇٽجي | سوبر | ٿي، سک وڌي ٿو، انساني حالت ۾ سڌارو ٿئي ٿو، ۽ اوير |
| 23005 | DYNT.utf | ڳالھ پوري، وري بہ چوڻ لڳي تہ ``مائي، شابس | سوبرڪي | بختاور ائين ڪيو. سگھوئي وري آئي، ۽ |
| 23006 | DYNT.utf | ۽ ڦوٽا ڪڍي ھنن کي ڏنا. بختاور موٽي آئي، | سوپاريون | ۽ چلمچي کڻي ھٿ ڌئارين. زينت وري ميز جي خاني مان |
| 23007 | DYNT.utf | ھلي ڪوٺيءَ جو در پٽيائين. ڪوٺيءَ مان وري | سوچي، | اتي ھن ٻانھيءَ ڏٺو تہ ھيءَ معتبر زال آھي، ائين |
| 23008 | DYNT.utf | بيمار ٿيو، ۽ مرڻ جو وقت ويجھو ڏٺائين، تڏھن | سوداگر | جڏھن اھو |
| 23009 | DYNT.utf | جي ھٿ ۾ آيو، جتي ھن البت آرام پاتو. | سوداگر | پنج ڀيرا انھيءَ بازار جو منھن ڏٺو، آخر ھڪڙي وڏي |
| 23010 | DYNT.utf | ڪري، ھو پنھنجو گذران عزت آبروءُ سان پيو | سوداگري | ۽ اگرچ اڳيون اوج پوءِ ڇڏائي ويس، تڏھن بہ مناسب |
| 23011 | DYNT.utf | ڪندو ھو، تنھنڪري ھنن جو کذران تمام چڱو | سوداگري | ٻيو وري علي نواز خان پاڻ |
| 23012 | DYNT.utf | جي سانسگي خراسان ۾ آيو. خراسان ۾ تن ڏينھين | سوداگريءَ | پنج-ڇھ مھينا انھيءَ گھر ۾ ھو. پوءِ پنھنجي منھن |
| 23013 | DYNT.utf | بند ڪيا ۽ ٻيو ھڪڙو ماڻھو سماءَ تي موڪليائون | سودڻ | خير، ھنن في الحال ٻيا پيپ |
| 23014 | DYNT.utf | پسند ناھي. آءُٗ جڏھن شادي ڪرڻ جھڙو ٿيس، | سودو | ڪا وڏي ٿئي، تنھن کان سواءِ ھن کي سڱاوَڱيءَ جو |
| 23015 | DYNT.utf | ڏيندي ھئي، جو ھوءَ ڏسي ڏسي واقف ٿي ويئي | سودو | وقت تہ پاڻ ڪنھن پاسي ھلي ويندي ھئي ۽ زينت پيئي |
| 23016 | DYNT.utf | ڪري، پوءِ پشيمانيءَ ۾ مڄي ڄمار وڃايان | سودو | ھينئر اوھان کي خوش ڪري زال پرڻجي، مرڻ گھڙيءَ جو |
| 23017 | DYNT.utf | سندن لاءِ ايندو ھو؛ ۽ انھيءَ تڪليف کڻڻ | سودي | بغداد، ايران ۽ ٻين ولايتن ڏي وڃي، خاصو خاصو مال |
| 23018 | DYNT.utf | انھيءَ اوطاق ۾ گڏ ڪندا آھيون. اھا موري | سودي، | انڌيرو ٿيندو آھي، اسين ھِتان ھُتان داروءَ جا پيپ |
| 23019 | DYNT.utf | اچي ٿيا. دائي گھرايائون، پر سور سخت ٿيڻ | سور | تنھن جي مدت بہ اچي پوري ٿي ھئي، تنھن کي ويم جا |
| 23020 | DYNT.utf | پيو پيئي گذاريندي ھئي. | سُور | ھئي. نڪي نڪري ڪنھن ٻي پاسي وڃي سگھندي ھئي؛ لاچار |
| 23021 | DYNT.utf | پِي، پنھنجي بڇڙيءَ قسمت تي افسوس کائي، | سور | سگھندو، اسين بيان ڪرڻ ضروري نٿا ڄاڻون. ويچاري |
| 23022 | DYNT.utf | سخت ٿيڻ لڳا. ٻہ ڏينھن لنگھي ويا، تہ بہ ڇوٽڪارو | سور | تنھن کي ويم جا سور اچي ٿيا. دائي گھرايائون، پر |
| 23023 | DYNT.utf | گھڻا ھئا پر ھاڻي تہ انھيءَ ساڳي لاءِ پئي | سور | ويچاري مائي شھربانوءَ کي بہ انھيءَ پت جا |
| 23024 | DYNT.utf | ۾ گھڻوئي لتڙي ھئي، تڏھن بہ سنديس شڪل وڏ | سورن | اگرچہ زينت ويچاري ڏکن |
| 23025 | DYNT.utf | سترھن ورھين جو ٿيو ھو، پر اڃا انگريزي اسڪول | سورھن | حلمد علي اچي |
| 23026 | DYNT.utf | ورھين جي جوان زال ھئي ۽ حسن واري بہ ھئي. | سورھن | بمبئيءَ جي ھڪڙي-ٻن وڏن ماڻھن چوايو. ھوءَ ھينئر |
| 23027 | DYNT.utf | ورھين جي ڄمار جو جوان ھو، ڀڄي نڪتو ۽ پنھنجي | سورھن | ٿيان، سو ھاڻي ڪنھن حيلي سان پنھنجي وڏي پٽ سوڌ، جو |
| 23028 | DYNT.utf | -سترھن ورھين جو ھو ۽ انھيءَ ڄمار ۾ انگريزي، | سورھن | في الحال پنھنجي وڏي پٽ کي ولايت موڪلي. اھو ھينئر |
| 23029 | DYNT.utf | سورھون | باب | |
| 23030 | DYNT.utf | بيگم بہ چڱيءَ طبعيت جي زال ھئي، عغل واري | سوز | بيبي فلڪ |
| 23031 | DYNT.utf | بيگم'' ھو. | سوز | وڌيڪ سونھن، نزاڪت ۽ لياقت ھئي. ھن جو نانو ``فلڪ |
| 23032 | DYNT.utf | وقت اچي مٿان پوي، تہ ھنوءَ رڳو پنھنجي ڳڻتي | سوکو | آھن تہ `پاڻ نہ پاري ڪتا ڌاري.' خدانخواستہ اوکو |
| 23033 | DYNT.utf | ائين ئي تڏي تي رکيون ھيون. تڏھن چوڻ لڳي | سوکڙپون | آني، تہ بہ مائي ائين ئي ڳلن کي ھٿ ڏيو وبلي ھئي، ۽ |
| 23034 | DYNT.utf | اوھان جي لاءِ آندي اٿم، تنھن جو بلو ڪريو.'' | سوکڙي | کي ھن آٿاريو ۽ زينت جي ٻانھن ڏيئي چيائين تہ ھيءَ `` |
| 23035 | DYNT.utf | بہ موڪلي اٿن، وٽن ڪو تازو مال ٻاھران آيو | سوکڙي | گل محمد جي گھران، دعائون سلام بہ ڏنا اٿن ۽ ھيءَ |
| 23036 | DYNT.utf | بابي مرحوم جون نشانيون آھن، سي ڀلي منھنجي | سوکڙيون | ڌيءُ وٽ کڻي ڇڏي، پر پوءِ ھن خيال ڪري ڏٺو تہ اھي |
| 23037 | DYNT.utf | سڙيون پيو سوڪلندو ھو. نہ رڳو ايترو، پر | سوکڙيون | تنھن پنھنجي پٽ جي لاءِ مٿا پئي ھنيا، ۽ اوير سوير |
| 23038 | DYNT.utf | ڪري ھن سان کلندو ڳالھائيندو ھو. ڀلا رت | سوگھڻو | ڀاتين سان، خاص ڪري علي رضا سان ڏاڍي دل ٻجھي وئي، |
| 23039 | DYNT.utf | ڪري جھليندو آھي. ھن کي تہ خدا تختي سان ڪيرايو | سوگھو | ھلي ويئي. ٻڏندي ماڻھوءَ کي جيڪي پھچ ۾ اچي تنھن کي |
| 23040 | DYNT.utf | سرجن ٿئي. انھيءَ بابت جيڪا فھمايش ھن ضروري | سول | ۾ طبابت جو علم سکي ۽ ڊاڪٽريءَ جو استحان ڏئي ۽ نيٺ |
| 23041 | DYNT.utf | سروس جي امتحان لاءِ ويو. پر ھو بدن ۾ البت | سول | جنھن ڊاڪٽريءَ جا ٻہ - چار وڏا امتحان پاس ڪيا ھئا، |
| 23042 | DYNT.utf | ٿي. ھتي رھڻ ڪري ھو مشھور ٿي ويو، ۽ واپار | سولائي | تنھنڪري ھن کي اتي اچي پنھنجو واپار ھلائڻ ۾ ڏاڍي |
| 23043 | DYNT.utf | ٿيندي ھئي. ڪڏھن ڪڏھن تہ ڪراچيءَ تائين بہ | سولائي | جو مايو وڌي ويو ھو، ۽ صاحبلوڪن کي بہ پڙھڻ ۾ گھڻي |
| 23044 | DYNT.utf | لڳس، پھر ڏينھن جو مس ٿيو تہ اچي ڀڄ جي شھر | سولو | موڪلائي، آٿي اھو ڏکڻ وارو دڳ ڏيئي ھلي. ٿڌ جو پنڌ |
| 23045 | DYNT.utf | ھجي. ڏڻ وار وٺڻ يا مُلي کان ڏينھن ڪڍائڻ | سولو | ڏينھن ٻيئي طرف صلاح ڪري اھڙو مقرر ڪن، جو ٻنھي کي |
| 23046 | DYNT.utf | ٿي. خاص ڪري جڏھن سڀني کي خبر ھئي تہ سرائيءَ | سولي | ھو، پر سندس مئي کان پوءِ پاڻ ماڻھن کي ڪوشش ڪرڻ |
| 23047 | DYNT.utf | ڳالھ ٿيندي. پوءِ اگرچہ انھيءَ ۾ جان جو | سولي | مون کي اوھان جا دشمن ھٿ ڪرڻ ۽ انھن سان دوستي رکڻ |
| 23048 | DYNT.utf | جي ڏينھن سوير اچي آگبوٽ تي چڙھيا، ۽ حامدعلي | سومر | رات جو ڪراچيءَ پھتا. آچر جو ڏينھن اتي گذاري، |
| 23049 | DYNT.utf | جي ڏينھن صبح جو روانو ٿجي. ڪراچيءَ ۾ علي | سومر | کان نڪرجي، آچر جي ڏينھن ڪراچيءَ ۾ رھجي، ۽ |
| 23050 | DYNT.utf | واري آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيو. مامي ڏي بہ | سومر | گھر ڀاڙي تي ھٿ ڪيو آھي. اوھان کي گھرجي تہ ايندڙ |
| 23051 | DYNT.utf | واري آگبوٽ ۾ روانا ٿينداسين. مامي جن بہ | سومر | خوش، انھيءَ ۾ آءُٗ بہ خوش. اوھان جي حڪم موجب اسين |
| 23052 | DYNT.utf | واري آگبوٽ ۾ روانا ٿينداسين، تہ مون کي | سومر | خميس واري آگبوٽ ۾ ضرور ھن خط جو جواب لکجو، تہ |
| 23053 | DYNT.utf | جو پاڻ وڃي پنھنجي ھنڌ تي ليٽي. ننڊ جي خمار | سومھڻيءَ | جنھن ڏينھن انھيءَ جاِ ۾ آئي، انھي ڏينھن ڪچيءَ |
| 23054 | DYNT.utf | بہ گھوربو. مون کي بہ اھي ئي ڳڻتيون آھن، | سونُ | سچ آھي، پر بختاور! ڏک سک بہ پنھنجن ۾ چڱو، پراون جو |
| 23055 | DYNT.utf | رپي جا-تو وٽ آءُٗ ڍير ڪندس، ٻٽ پٽيھر تنھنجي | سون | آءُٗ سردار آھيان. مون وٽ رھڻ کان توکي عار ٿو اچي! |
| 23056 | DYNT.utf | رپي جي دلاسي تي ٺھي ويئي آھي، سا ويندي | سون | ھا؛ پر ھاڻي پڪ اٿس تہ ڪميني ذات جي آھي، منھنجي |
| 23057 | DYNT.utf | رپي ۽ عزيزي خويشيءَ ڏي اوترو ڏسڻو ناھي، | سون | ڌيءُ جي ڳالھ مڙيئي ٻڌڻ گھرجي. چوي ٿي تہ اھڙي ڪم ۾ |
| 23058 | DYNT.utf | روپو اڄ ھوندو تہ سڀاڻي ڪونہ ھوندو، زال | سون | جي سک لاءِ اھي ھزار ۽ لک ڪنھين ڪم جا ڪين آھن. اھو |
| 23059 | DYNT.utf | روپي جو تہ ڪونھي، انھيءَ ماڻھوءَ جو آھي | سون | روپو اڄ ھوندو تہ سڀاڻي ڪونہ ھوندو، زال کي آسرو |
| 23060 | DYNT.utf | سڳڻ ڳنڍڻ واري ھئي ۽ جنھن وري ھن گھر کي بہ | سوڻ | ھوءَ ماءُ وانگي ھن کي پاليندي ھئي ۽ جان بيبي، جا |
| 23061 | DYNT.utf | سڳڻن جي ڳالھ اٿئي، سنڀالج، پر مون نہ سنڀاليو؛ | سوڻن | نہ لڳو. گھڻن مون کي چيو تہ نڀاڳي، خراب ڪم ٿي ڪرين، |
| 23062 | DYNT.utf | نزاڪت ۽ لياقت ھئي. ھن جو نانو ``فلڪ سوز بيگم'' | سونھن، | ھئي، تنھنڪري ھن ۾ اتي عام ماڻھن کان سؤ ڀيرا وڌيڪ |
| 23063 | DYNT.utf | چوڙيون ھيون. اھي ڏسي، مائيءَ کان وڌ بختاور | سونيون | جوڙي سچن موتين جي دٻليءَ ۾ پيل ھئي، ۽ ڏھ-ٻارھن |
| 23064 | DYNT.utf | تان لھي ھيڏي ھوڏي ڊوڙڻ لڳو. | سوھٽ | تنھن دانھن ڪئي، تنھن تي اندران ھٽ وارو بہ نڪتو؛ |
| 23065 | DYNT.utf | اچي آگبوٽ تي چڙھيا، ۽ حامدعلي وري موٽي | سوير | پھتا. آچر جو ڏينھن اتي گذاري، سومر جي ڏينھن |
| 23066 | DYNT.utf | اسين اچي ٿيو پيا وينداسين ۽ جيڪڏھن ڪا ضرورت | سوير | ۽ دعا گھريائون، ۽ اھو دلاسو بہ ڏنائون تہ ``اوير |
| 23067 | DYNT.utf | اھا مائي ھٽ تي آئي، تنھن سان گڏ جي پنھنجو | سوير | طرح رات جو ھنن کان موڪلائي ڇڏيو ھئائين. صبح جو |
| 23068 | DYNT.utf | اينديس، تون سنڀري و يٺي ھججئين تہ آءُٗ | سوير | ورندي ڏني تہ ``چڱو مائي، سڀاڻي صبح جو آءُٗ ھتي |
| 23069 | DYNT.utf | پنھنجي خواھ پنھنجي ملڪ جي نسبت ۾ تندرستيءَ | سوير | حالتن ۾ خيراتي دوائون ٿي ھلايائين، ٽيون تہ اوير |
| 23070 | DYNT.utf | پنھنجي دل جي خوشيءَ جي لاءِ يا ڌنڌي پٺيان | سوير | اھو شھر وري بہ بمبئيءَ جھڙو نمونو آھي، پوءِ اوير |
| 23071 | DYNT.utf | جان بيبيءَ اک پٽي، ڏسي تہ زينت بانو ڪانھي. | سوير | جي، رات سڄيءَ ۾ ڪنھن کي بہ خبر ڪانہ پيئي. صبح جو |
| 23072 | DYNT.utf | زينت بانو اچي اندر ٿي، ۽ سندس لاءِ سلطان | سوير | ٻئي ڏينھن |
| 23073 | DYNT.utf | سلطان پنھنجي وڏي حرمخائي ۾ نماز پڙھي اچي | سوير | علي رضا وڃي اوج کي پھتو. ھڪڙي ڏينھن صبح جو |
| 23074 | DYNT.utf | سوکڙيون سڙيون پيو سوڪلندو ھو. نہ رڳو ايترو، | سوير | ھئا؛ تنھن پنھنجي پٽ جي لاءِ مٿا پئي ھنيا، ۽ اوير |
| 23075 | DYNT.utf | وڃڻ ۽ ھنن سان گھڻي گستاخي رکڻ بند ڪرڻ لڳو. | سوير | غيرت اچڻ لڳي ۽ ناچن ۾ وڃڻ ۽ ٻين صاحبلوڪن وٽ اوبر |
| 23076 | DYNT.utf | وڃي پھچندا. | سوير | ڪئي. اميد ھين تہ رات جو ٿڌ ۾ پنڌ ٿيندو، ٻئي ڏينھن |
| 23077 | DYNT.utf | ئي رڌڻ پچائڻ جو ڪم ٿئي''، ۽ ڌيءُ کي بہ سڏي | سوير | سو سويري وڃي ڀاڄي ڀتي وٺي آءُ. گوشت سرس آڻجئين تہ |
| 23078 | DYNT.utf | ٻھاري ڏبڻ، ماني پچائڻ، توڙي آن پيھڻ ۽ ڇڙڻ | سوير | تي فرض ڄاتو تہ ھنن کي گھر جي ڪم ۾ مدد ڏئي؛ سو اوير |
| 23079 | DYNT.utf | وڃي ڀاڄي ڀتي وٺي آءُ. گوشت سرس آڻجئين تہ | سويري | سڏي چيو تہ ``اڄ مائي جان بيبي اچڻي آھي، سو |
| 23080 | DYNT.utf | ماءُ سان معاملا ڪرڻ لڳو ۽ اجايو سجايو ڳالھائڻ | سويل | حامد وٽ ماڻس تي چغليون ھڻڻ لڳي، جنھن تي حامد اويل |
| 23081 | DYNT.utf | اچي بمبئيءَ پھتو. | سوڌو | ارمان ڪرڻ لڳا. نيٺ ھي موڪلائي لڪتو. ۽ پنھنجي عيال |
| 23082 | DYNT.utf | اچي نڪتو، ۽ عزت آبروءَ سان گذارڻ لڳو، انھيءَ | سوڌو | ننڍو ٿي وڏو ٿيو ھو، آتي ھينئر ھي پنھنجي آل عيال |
| 23083 | DYNT.utf | انھيءَ سفر تي نڪتو. ساڻس ڪي خد متکار ۽ سرڪاري | سوڌو | انھيءَ بندوبست سان ھي پنھنجي بيبي ۽ دائيءَ |
| 23084 | DYNT.utf | اڏائي وڃي آسمان تائين پھچائينداسين. ايندڙ | سوڌو | موڪلينداسين، جيسينڪ انھيءَ محلات کي سندس ڀاتين |
| 23085 | DYNT.utf | اڪثر صاحبلوڪي ناچن ۽ مجلسن ۾ ويندو ھو، | سوڌو | وري صحبوب علي منڊم |
| 23086 | DYNT.utf | بمبئيءَ ڏي روائي ٿي. ھي ٻيئي ڀائر اچي ڪراچي | سوڌو | ڪراچيءَ آيا ۽ عظمت بانو بہ موڪلائي پنھنجي مڙس |
| 23087 | DYNT.utf | بہ قيد ٿي پيو، ۽ ذري گھٽ ماريائونس ٿي، | سوڌو | ٻار قيد ٿيا. علي نواز جو پيءُ پنھنجي زال ۽ ٻن پٽن |
| 23088 | DYNT.utf | پاڻ سان وٺي پنھنجي گھر آئي، جو سندس ھٽ | سوڌو | پاڻ وٽ ويھاريس، پوءِ دڪان بند ڪوي، ھن کي ٻار |
| 23089 | DYNT.utf | حاضر ھو. انھيءَ لڙائيءَ ۾ ڏاڍي خونريزي | سوڌو | آيل ھو. انھن ۾ ئلي نواز جو پيءُ بہ پنھنجي لشڪر |
| 23090 | DYNT.utf | حج بہ ڪري آيو، جو اتان مڪو ۽ مدينو سڻاوا | سوڌو | انھيءَ عرصي ۾ ھو ٻہ ڀيرا وڃي زال، ماءُ ۽ دائيءَ |
| 23091 | DYNT.utf | دشمن سان جنگ ڪندي مارجي ويو. | سوڌو | پر تڏھن بہ سندس حياتي اچي پوري ٿي ھئي، سو پٽ |
| 23092 | DYNT.utf | روانو ٿيو ۽ اچي بمبئيءَ نڪتو. | سوڌو | پر محبوب علي نہ رھيو، شادي ڪيائين ۽ سگھو ئي زال |
| 23093 | DYNT.utf | کپائي ڇڏيون تہ پوءِ ضرور تخت اسان جي راڻيءَ | سوڌو | رٿ ڪئي آھي تہ بادشاھ کي سندس وڏي راڻيءَ ۽ وڏي پٽ |
| 23094 | DYNT.utf | ناس ڪن؛ ڪھڙن ماڻھن جو اھو ڪم آھي، سو جاچ | سوڌو | کي آڏائي ڇڏيسن ۽ سائينجن جي دشمنن کي آل عيال |
| 23095 | DYNT.utf | وڃي جيل ۾ وڌائونس. | سوڌو | ويچاريءَ منھن مٿو پٽيو، پر کنڀڙين کان وٺي، ٻار |
| 23096 | DYNT.utf | ھنن سان گڏجي ھليا. پنھنجي حد تہ لنگھايائونس، | سوڌو | نيٺ علي رضا جن موڪلايو. راڄ مان گھڻائي ماڻھو رئيس |
| 23097 | DYNT.utf | ھوءَ سمنڊ ۾ ڪِري ھئي، اھي پھرين ئي ڏينھن | سوڌو | زينت بانوءَ کي بت تي سؤ-سوا جا زيور بہ ھئا، جن |
| 23098 | DYNT.utf | ھيٺ ھلي ويئي. ٻڏندي ماڻھوءَ کي جيڪي پھچ | سوڌو | زينت بانو جو سمنڊ ۾ ڪِري، سو پريندي تہ تختي |
| 23099 | DYNT.utf | ڀڄي ويا. | سوڌو | ھڻي ماري وڌانون ۽ پٽس کي ڦَٽي ڇڏيائون ۽ پاڻ مال |
| 23100 | DYNT.utf | تختي سان گڏ ڌو وڃي سمنڊ ۾ پيئي. ھن کي اڃا | سوڌي | رڳو اشاري وھيڻو ھو، سو نيٽي پيو ۽ زينت بانو وَٽي |
| 23101 | DYNT.utf | سنبري. | سوڌي | گڏجي ھلو، پوءِ کڻي سگھا وري اچجو'' سو ھوءَ بہ مڙس |
| 23102 | DYNT.utf | جو سورھن ورھين جي ڄمار جو جوان ھو، ڀڄي | سوڌ، | شامل ٿيان، سو ھاڻي ڪنھن حيلي سان پنھنجي وڏي پٽ |
| 23103 | DYNT.utf | لڙائيءَ ۾ مارجي ويو، باقي سندس زال ۽ ننڍو | سوڏو | ٻڏايائونس تہ ``اھو پاڻ تہ وڏي پٽ |
| 23104 | DYNT.utf | ھو رستو موريءَ وانگي ٻاھر نڪتل ڏٺو ٿي، | سوڙ | بند ٿيل پيل ھئل ۽ اڀرندي پاسي کان وري تازو کوٽيل |
| 23105 | DYNT.utf | ڪري بند رکبو ۽ دکائبو تہ انھيءَ کان بہ | سوڙھو | باروت اوھين چئو ٿا تہ گڏ ٿيو آھي، سو جي چڱيءَ طرح |
| 23106 | DYNT.utf | ڪيائون، ۽ مٿن مخت پھرو بھاريائون. انھيءَ | سوڙھو | ويو، ۽ انھن فسادين کي آڻي قيدخاني ۾ زنجير وجھي |
| 23107 | DYNT.utf | معاملي ۾ حامد ۽ سندس ماءُ کي ڪورٽ ۾ بہ آڻائڻ | سوڙي | ھئا، سي ھنن کي ھرطرح ستائڻ لڳا. ھڪڙي ڀيري تہ ڪوڙي |
| 23108 | DYNT.utf | ھو. نہ رڳو ايترو، پر بختاور کي بہ ڏبڻ وٺڻ | سوڪلندو | لاءِ مٿا پئي ھنيا، ۽ اوير سوير سوکڙيون سڙيون پيو |
| 23109 | DYNT.utf | . انھيءَ کي ھي فخر سمجھندا ھئا، جو انھيءَ | سوڪليو | جنھن ھڪڙو چڱو انعام علي رضا جي بيبيءَ لاءِ ڏياري |
| 23110 | DYNT.utf | ڏيئي بس ڪئي ھئي، ۽ ٿانوَ ٿپو مَلي پئي بورچيخاني | سھاري | ھئا، صپح جو سج آڀري سنئون ٿيو ھو. بختاور ٻھاري |
| 23111 | DYNT.utf | جي ڪئي، ۽ علي رضا ۽ جان بيبيءَ بہ ائي نماز | سھاريءَ | ڳالھين ڪندي، ھنن کي اچي ڏينھن ٿيو. مريم اٿي ٻھاري |
| 23112 | DYNT.utf | نٿو ٿئي. ھاڻي وڃي پڙھو گھمائجي تہ ھھڙن | سھانگو | گھوڙا! حق تي برڪت ملڪ مان ويئي آھي، حق تي آنّ |
| 23113 | DYNT.utf | . حامد تہ علي رضا جو سنگتي ھو ۽ ھن جي ھلت | سھجھايائينس | سان اھو ذڪر چوريائين ۽ جيڪي چوڻو ھوس سو چڱيءَ طرح |
| 23114 | DYNT.utf | ويھي رھيا. زماني جو دستور بہ ائين آھي، | سھسائي | مھينا رھيا، نيٺ ٿورو ٿورو ڪري زينت کي وساري، |
| 23115 | DYNT.utf | ويٺا ھئا، تنھن بہ چيو تہ ``ھميشھ لاءِ نہ | سھسائي | کان مائٽن جي منھن لاءِ پئي سڪي، جي ھن کي مئو |
| 23116 | DYNT.utf | ٻيو وري اھا مشڪلات ھئي تہ جن ٽن ڄڻن کي شڪار | سھسائين، | پر انھيءَ ۾ ھڪڙو تہ ائين ڪرڻ وارا پنھنجا سر |
| 23117 | DYNT.utf | ھو. پڪ ھين تہ ٻڏي ويئي؛ ھنن جي وري ڏسڻ جي | سھسايو | کڏ گذاريو ھو، سي بہ ڀلجي ويا. وري ھنن ھن کي مئو |
| 23118 | DYNT.utf | تي ھنن وقت بوقت پئسو زيادہ پئي خرچيو، تڏھن | سھنج | ماڻھن جون ڌيئون ھن مڪتب ۾ پڙھنديون ھيون، تن جي سک- |
| 23119 | DYNT.utf | موجب شاديءَ جي لاءِ ھڪڙو ڏينھن مقرر ڪيو. | سھنج | شاديءَ جو سعيو ڪيو. نيٺ ٻنھي طرفن صلاح ڪري پنھنجي |
| 23120 | DYNT.utf | ۽ فائدا منڊم جي گھر ۾ ھئڻ سان ٿيندا آھن، | سھنج | ڪابہ حرڪت نہ ھئي. جيڪا پوشيدگي، صفائي، رٿ ۽ جيڪي |
| 23121 | DYNT.utf | ٿو لڳي، اگرچہ ٻيو ھر طرح جو سڪ اٿم.'' | سھنجو | ڇڏي نٿو سگھي؛ نڪي وري مون کي اوھان کان پري گذارڻ |
| 23122 | DYNT.utf | پوندو.'' | سھڻو | ڪين يا جي رکيائيہ تہ بہ محبت ڪانہ ڏيندو رڳو عذاب |
| 23123 | DYNT.utf | ٻڌل شھر مشھور آھي، ٻيو تہ مسلمانن جي گادي | سھڻو | کان ھئي. تنھن جو ھڪڙو تہ سبب ھيءُ ھو، جو اھو تمام |
| 23124 | DYNT.utf | پيتي مال جي آءُٗ کڻي آئي ھيس، اجھا اندر | سھڻي | جو ماڻھو در تي آيو ھو، ۽ ھيترو سارو ميوو ۽ ھڪڙي |
| 23125 | DYNT.utf | مسيت بہ ٺھرايائون، ۽ انھيءَ ساري زمين | سھڻي | موچارو ننڍو بنگلو جوڙايو. ۽ انھي سان لڳ ھڪڙي ننڍي |
| 23126 | DYNT.utf | تہ ڪھڙيءَ طرح بادشاھ ۽ سندس راڻي ۽ پٽ کي | سھي | گھري ھوندي، سا ٿيندي. مگر اوھين مون کي ٻڌايو تہ |
| 23127 | DYNT.utf | ڪيائون تہ ھيءَ بيشڪ اشراف آھي، تنھنڪري | سھي | گھر جا ڀاتي ھن کي ڏسي خوش ٿيا ۽ سندس ڳالھين مان |
| 23128 | DYNT.utf | ڪيو اٿئي. ڏس تہ سھي، جينرن کان وري بہ منا | سھي | چوبن تہ سچ ٿي، مون کي دل تسان لھي ويو ھو، واہ جسو |
| 23129 | DYNT.utf | . ڪري سگھندو. خدا ڪندو تہ سڀ خير ٿيندو.'' | سھي | نالو ڪو نشان. ڪنھن کي کڻڪئي ڪانہ ھوندي تہ پوءِ ڇا |
| 23130 | DYNT.utf | .'' ائين چئي ٻانھن ڊگھي ڪري، منھن مٿي ڪرڻ | سھي | وانگي آھيان، مون کان ڪھڙو حال ٿي لڪائين، ڪڇ تہ |
| 23131 | DYNT.utf | ڏني آھي. پر جھڙي اوھان ٿي ڳولي، اھڙي آھي. | سھيليءَ | جي لاءِ آندي اٿم. مون کي بہ ھن جي ٻانھن ڪنھن ٻيءَ |
| 23132 | DYNT.utf | پر تراريون ۽ بندوقون ساڻ نہ ھين، جو ھنن | سھي، | ڪري وڌائون. ھڪڙو بہ ڪونہ ڀڄي سگھيو. ھو سامھان ٿيا |
| 23133 | DYNT.utf | پر ھاڻ وڃي ڪيڏي؛ ھن کي سجھيو ڪين ٿي تہ ڪيئن | سھي، | زينت بانو شھر ۾ اچي پھتي تہ |
| 23134 | DYNT.utf | تہ تون ٻڏي ڪيئن پچينءَ؟ ھيترا ڏينھن ڪٿي | سھي، | بہ مون کي پنھنجن جا پئي لگا؛ امان زينت! ٻڌاءِ تہ |
| 23135 | DYNT.utf | جينرن کان وري بہ منا گھڻي ڪم جا آھن؛ ھاڻ | سھي، | کي دل تسان لھي ويو ھو، واہ جسو سھي ڪيو اٿئي. ڏس تہ |
| 23136 | DYNT.utf | مگر بمبئيءَ واري کي ڦول گليءَ ۾ رلائي رلائي | سھي، | اھي خط ويا تہ |
| 23137 | DYNT.utf | رپيا انگريز سرڪار مان پينشن ملندي ھئي. | سؤ | مائھو ھو. ٽالپرن جي مڪومت وئي کان پوءِ ھن کي ھڪ |
| 23138 | DYNT.utf | رپيي مان گھٽائي پنجاھہ ڪري، سندس زال، | سؤ | ڄميون بيٺيون ھيون. سندس مرڻ کان پوءِ سرڪار پينشن |
| 23139 | DYNT.utf | ڀيرا وڌيڪ سونھن، نزاڪت ۽ لياقت ھئي. ھن | سؤ | وڏي خاندان جي ھئي، تنھنڪري ھن ۾ اتي عام ماڻھن کان |
| 23140 | DYNT.utf | ۾ ھو. انھن ڀاتين سان زينت بانوءَ جو ھاڻي | سوءَ | ننڍڙي ڌيءَ ڇڏي مري ويئي ھئي، سو اڇا انھيءَ جي |
| 23141 | DYNT.utf | -سوا جا زيور بہ ھئا، جن سوڌو ھوءَ سمنڊ ۾ | سؤ | زينت بانوءَ کي بت تي |
| 23142 | DYNT.utf | ھينئر بہ رکڻ لڳا. | سوئي | گھٽجي ويئي ھئي. جيڪو انگريزي دستور گھر رکڻ جو ھو، |
| 23143 | DYNT.utf | ۽ ڪُنڍيءَ يا آنُ جو ڪم سيکارجي. تنھن کان | سئي | ۾ ڏجي؛ انھيءَ سان گڏ سبڻ، ڀرڻ ۽ ٻيو انگريزي |
| 23144 | DYNT.utf | .'' | سئين | ماٺ ڪري ويھي رھ، نہ تہ ترار کڻي ٻہ اڌ ڪري وجھندو |
| 23145 | DYNT.utf | جي ڪمائيءَ تي پيٽ پيئي پاريندس، پر انھن | سئيءَ | منھنجي سنڀال نہ لڌي، تہ پنھنجن بازن جي پورھئي ۽ |
| 23146 | DYNT.utf | ۽ پرورش ڪرڻ-اھي ڪم وري زالن تي رکيا ويا | سئڀال | تڏھن انھن جي خدمت چاڪري ڪرڻ، ٻار ڄڻڻ، انھن جي |
| 23147 | DYNT.utf | آڻي مائي جان بيپيءَ کي ڏيکاريائين، جي | سي | پڙھيائون. پوءِ زينت جيڪي ٽوپيون ۽ چولا ڀريا ھئا |
| 23148 | DYNT.utf | آھستي ڪڍي اچي ٻاھريون در پٽيائين ۽ وري | سي | ۾ ٻڌل بورچيخاني واري در جي ڪلف ۾ لڳيون پيون آھن، |
| 23149 | DYNT.utf | اچي گڏ ٿيا. | سي | آھي.'' پوءِ ھن کي ڏسي گھر جا جيڪي ٻہ-چار ڀاتي ھئا، |
| 23150 | DYNT.utf | اچي گڏ ٿينديون ھيون. انھيءَ زنانيءَ مجلس | سي | ھن سان واقف ھيون ۽ ٻيون بہ جن جي خواھش ٿيندي ھئي، |
| 23151 | DYNT.utf | اچي محبوب عليءَ وٽ رھڻ لڳا، تڏھن ھوءَ بہ | سي | ماٽي جي ماءُ جنھن کي سڳي ماءُ ڪري ڄاڻندي ھئي، |
| 23152 | DYNT.utf | اھو احوال ٻڌي، ڏاڍا حيرت ۾ پيا ۽ خوش ٿيا | سي | رھايائونس. اوري پري جا ماڻھو، جي ھنن جا واقف ھئا، |
| 23153 | DYNT.utf | اڪثر ضعيف ٿا ٿين، ۽ ننڍي وھيءَ جي شاديءَ | سي | سي ڇڏايو يڃن، ۽ ننڍي وھيءَ جا ٻار جيڪي ڄمن ٿا، |
| 23154 | DYNT.utf | اڪثر ٻاھر مڙسن ۾ يا اندر زالن ۾ ٿيندا آھن | سي | ۸- ڪنھن بہ قسم جا سڳڻ ساٺ، |
| 23155 | DYNT.utf | بلڪل خبردار لياقت واريون ۽ نيڪ ڏسڻ ۾ آيون؛ | سي | ھيون، سي ھينئر ھتي اچڻ لڳيون ۽ جيڪي ٻڙھي آٿيون، |
| 23156 | DYNT.utf | بند رکجن. رڳو گھوٽ نڪاح کان پوءِ ڪنوار | سي | ساٺ، سي اڪثر ٻاھر مڙسن ۾ يا اندر زالن ۾ ٿيندا آھن |
| 23157 | DYNT.utf | بہ آخر سزاباب ٿيا. | سي | اھي پاڻ اڏامي وبا، ۽ جن انھيءَ ڪم ۾ واھر ٿي ڏني، |
| 23158 | DYNT.utf | بہ ائين پيا چون تہ اسين چونڊي پنھنجي ٻانھن | سي | جي پئيان. اڄ تہ نينگرا بہ انگريزي پڙھيا آھن، |
| 23159 | DYNT.utf | بہ چونڊي رکيا. | سي | ۽ ٻنيءَ جي ڪم لاءِ جيڪي ٻہ-چار ماڻھو ضروري ڄاتا، |
| 23160 | DYNT.utf | بہ سرائي فتح خان جي گھر ويران ٿيڻ کان پوءِ | سي | زينت بانو جا مائٽ جيڪي ھنن سان نہ ٺھيل ھوندا ھئا |
| 23161 | DYNT.utf | بہ ظاھري ڪري ھن کي ويندو ڏسي ارمان ڪرڻ | سي | ھن سڀني سان رس رھايو ھو. جيڪي ھن جا ڳجھا حاسد ھئا، |
| 23162 | DYNT.utf | بہ ھن امير وانگي پنھنجي نمڪحلالي ڏيکا | سي | آھي تہ جيڪي اسان جا رعيتي ماڻھو ۽ نمڪخوار آھن، |
| 23163 | DYNT.utf | بہ ھن جا ويجھا مائٽ ٿيا، تنھنڪري ھنن کي | سي | ۽ عظمت کي ملڻ جي لاءِ علي رضا جي گھر ايندا ھئا، |
| 23164 | DYNT.utf | بہ ھن کي پڙھائيندو ھو. جيتوڻيڪ اھي زال | سي | آھن، جھڙوڪ تاريخ، جاگرافي، حساب وغيوہ، |
| 23165 | DYNT.utf | بہ ھنن کان ھينئر گوشو ڪرڻ لڳا. جيڪا گستاخي | سي | ڍرو ڪيو ۽ آخر بند ڪيائون، ۽ وري جن وٽ ويندڙ ھئا |
| 23166 | DYNT.utf | بہ ڀلجي ويا. وري ھنن ھن کي مئو سھسايو ھو. | سي | ھيس، ٻي حالت ھيس، تنھنڪري جن ساڻس کڏ گذاريو ھو، |
| 23167 | DYNT.utf | پورا ڪجن، ۽ پنھنجي وارث کان سواءِ يا انھيءَ | سي | يعني جيڪي ديني حق جسم ڍڪڻ ۽ لباس ڍڪڻ جا آھن، |
| 23168 | DYNT.utf | تہ پاڻ ھنن جي خراب حالت ڏسي حسد کان خوش | سي | جو ٻيو ڪو وڏو ھو جو ھن کي سمجھائي، جيڪي دشمن ھئن |
| 23169 | DYNT.utf | تہ سڀ مائي جان بيبيءَ جي ٻت ۾ موجود آھن | سي | بہ اھو ھنڌ چڱو لڳندو. جن ڳالھين جي کيس ڳڻتي آھي، |
| 23170 | DYNT.utf | تہ ھتي نظر ۾ ئي ڪين آھن.'' | سي | ٻہ - ٽي جايون، جن جي پاڻ ڪالھ صبح جو رٿ پئي ڪئي، |
| 23171 | DYNT.utf | تہ ھن ۾ موجود آھن. توکي بہ خبر ھوندي تہ | سي | وري چيائين تہ ``جيڪي وصف انھيءَ ڏينھن تو ٿي چيا، |
| 23172 | DYNT.utf | تہ ڄاڻنديون آھن تہ اسين آسمان مان لٿيون | سي | ھندستان ۾ پيدا ٿيون آھن، يا ھتي گھڻو رھيون آھن، |
| 23173 | DYNT.utf | جڏھن حيات ھوندا ھئا، ۽ پنھنجو بہ دؤر ھوندو | سي | کي بھشت نصيب ڪري ۽ منھنجي گھر واري کي سرھي، |
| 23174 | DYNT.utf | خراب ڪين ٿيون آھن. چڱو مشال پارسين جو آھي، | سي | ڊپ آھي. جن قومن جون زالون ائين ٻاھر نڪرن ٿيون، |
| 23175 | DYNT.utf | خوش ٿيا ۽ ھنن وٽ آيا، ۽ سلطان وٽ وڏيءَ جڳھ | سي | اچڻ جو ٻڌي، سڀئي سکر ماڻھو جن جو ھنن سان رستو ھو، |
| 23176 | DYNT.utf | سڀ اسين ادا ڪنداسين ۽ جيتري خدمت پڄي سکھندي، | سي | ۽ اچي اسان جي اکين تي رھو. جيڪي اولاد جا حق آھن، |
| 23177 | DYNT.utf | سڀ تہ انھيءَ اوطاق ۾ وڃي نہ سگھن، تنھنڪري | سي | اڌ رات مھل اندر باھ لڳائجي. ھي پاڻ ۾ گھڻا ڄڻا ھئا. |
| 23178 | DYNT.utf | سڀ ھن وٽ موجود ھئا. پاڻ ھن کي وڌيڪ فرحت | سي | سھنج ۽ فائدا منڊم جي گھر ۾ ھئڻ سان ٿيندا آھن، |
| 23179 | DYNT.utf | ضرور چڱو ھوندو، ۽ طبع جو بہ اصل کان البت | سي | آيو آھيان، تنھنڪري جيڪي بہ چوان ٿو يا ڪريان ٿو، |
| 23180 | DYNT.utf | کيلندا ھئا ۽ چوندا ھئا تہ ``ڇوڪرا انگريزي | سي | توڙي ٻيا جيڪي ماڻھؤ وٽن ايندا ھئا ۽ ٻڌندا ھئا |
| 23181 | DYNT.utf | گاڏي ڊوڙائي رستو ڏيئي آٿي ھليا، ۽ ويچاريءَ | سي | کي ويندو ڏسي پوءِ آٿيو. ھنن کي بنھنجي ساھ جي لڳي، |
| 23182 | DYNT.utf | گڏجي ڏسنداسين.'' ائين چئي ھو اٿي ھليو. | سي | ولايت جي عمارتن ۽ ڪارخالن جون تصويرون نڪتل آھن، |
| 23183 | DYNT.utf | لٿا. جيڪا ھن جي اجائي ھلت ڏٺي ھئائون سا | سي | کي ھن جي نسبت ۾ جيڪي ڪفر وغيرہ جا شڪ گذرندا ھئا، |
| 23184 | DYNT.utf | ماٺ ڪري اوڏي آٿي ھليا. | سي | تڏھن پنھنجو اصلوڪو ڳوت ۽ گذريل ڏينھن اچي ياد پين |
| 23185 | DYNT.utf | نيا اتي ئي ھئا، تہ سندن پيءُ مري ويو، سي | سي | بروقت ماءُ جي مرڻ جي خبر ٻڌي ٻارين ٻچين آيا ھئا، |
| 23186 | DYNT.utf | ويچارا ڏاڍي غم ۾ ھئا. نيٺ مھينو کن ٽِڪي | سي | آيا ھئا، سي نيا اتي ئي ھئا، تہ سندن پيءُ مري ويو، |
| 23187 | DYNT.utf | وڃي پنھنجيءَ وارا بہ ٿيا. خدا ھن جا سڀ مطلب | سي | وڏي درجي کي پھتو، ۽ پٽ جو اولاد اکين سان ڏٺائين، |
| 23188 | DYNT.utf | ھاڻ ٻيئي گڏ جي اٿي ھليون. | سي | توسان گڏجي ھلنديس، ھلي توکي ڦول گلي ڏيکار ينديس'' |
| 23189 | DYNT.utf | ھن کي گھمائي ڏيکاريون. پوءِ ھڪڙي ڏينھن | سي | نيون ۽ ٻبون اھڙيون ڏسڻ جھڙيون جايون ھيون، |
| 23190 | DYNT.utf | ھنن بيشڪ خير سان گذاريا، مگر رکيل پئسو | سي | بمبئيءَ ۾ جيڪي ڏينھن ھي پنھنجي منھن رھيا، |
| 23191 | DYNT.utf | ھنن کان موڪلائڻ ۽ ھنن کي آپڙائڻ لاءِ آيا. | سي | مسلمان، ھندو ۽ يورپين، جي ھنن جا واقف ھئا، |
| 23192 | DYNT.utf | ھنن کي ھرطرح ستائڻ لڳا. ھڪڙي ڀيري تہ ڪوڙي | سي | اڪيلو ڏسي، سندن عزيز، جي مٿن اڳيئي ڪاوڙيل ھئا، |
| 23193 | DYNT.utf | ھوءَ پئي اتي پاڻيءَ ۾ ٽُلڪي، ۽ لھرن تي | سي | صبح ٿيڻ ۾ باقي جيڪي ٻہ-ٽي ڪلاڪ ھئا، |
| 23194 | DYNT.utf | ھينئر ھتي اچڻ لڳيون ۽ جيڪي ٻڙھي آٿيون، | سي | ھئڻ ڪري ٻاھرئين ڪنھن اسڪول ۾ نہ پڙھنديون ھيون، |
| 23195 | DYNT.utf | ھينئر ھن جي دل تي تازيون ٿيڻ لڳيون. ھي ڏاڍو | سي | ھوندي پيءُ - ماءُ سان جيڪي عقوبتون ڪيون ھئائين، |
| 23196 | DYNT.utf | ھينئر ڏک ۽ عذاب ٿي پيا. ويچارو گذريون ڳالھيون | سي | جاءِ تي آيو. جيڪي خوشيءَ جا سانباھا ڪيا ھئائين، |
| 23197 | DYNT.utf | ٽپ ڏيئي اٿيا. ھنن کي مليا، ڏاڍا خوش ٿيا. | سي | آيا. جيڪي ٻہ-ٽي ماڻھو سندن عزيز اتي رھندا ھئا، |
| 23198 | DYNT.utf | ڀلي منھنجي سر سان ھجن تہ چڱو، جو انھن جي | سي | ڏٺو تہ اھي سوکڙيون بابي مرحوم جون نشانيون آھن، |
| 23199 | DYNT.utf | ڇڏايو يڃن، ۽ ننڍي وھيءَ جا ٻار جيڪي ڄمن | سي | وھيءَ جي شاديءَ ڪري سڌاري جا ڪم جيڪي سکڻا آھن |
| 23200 | DYNT.utf | ڍڪي مائٽن کي ملڻ آئي ھئي - اھي سڀ ھينئر | سي | ھن کي بت تي پيل ھئا. ويچاريءَ وٽ جيڪي ڳھ پڳھ ھئا، |
| 23201 | DYNT.utf | ڏاڍا ڏنگا آھيو. شا-يءَ جا سڳڻ ساٺ بند ڪرائي | سي | جٺ نہ ٿئي ھا. ٻيو تہ اوھين نئين پوڄ پيدا ٿيا آھيو، |
| 23202 | DYNT.utf | ڏاڪڻ تان لھندي ئي پاسو وٺي ويھي رھيا. آگبوٽ | سي | تنھن کي خبر ھوندي. ھي ويچارا اٻوجھ ماڻھو ھئا، |
| 23203 | DYNT.utf | ڏسي نئين سر ڏک ڪرڻ ۽ زينت جو نالو وٺي دانھون | سي | سندس ھٿن جون شيون، جي ھاڻي ڪڍي ٻاھر ڪيون ھئائون، |
| 23204 | DYNT.utf | ڪنن سان ٻڌيون ھوندائين. تنھنڪري ھو ھينئر | سي | ھوندس تہ بہ ھوندس، يا تہ مٿس ٽوڪون ٿيون ھونديون، |
| 23205 | DYNT.utf | ڪنھن ڪم جا ناھن. جيڪو ھاڻ مون بندوبست ڪيو | سي | کان پراوا چڱا اٿئي ۽ پراون مان جن تي ڀاڙيو اٿئي |
| 23206 | DYNT.utf | ڪھڙيون ڳالھيون؟'' | سي | مريم چيو تہ ``مائي! |
| 23207 | DYNT.utf | ڪي ھينئر آھن؟ جيسين اسان جو حامد، خدا حياتي | سي | چڱو پيو گذري، تڏھن بہ جي دوُر پاڻ اڳي ڏٺا آھن، |
| 23208 | DYNT.utf | ڳاري، ٺاھہ ٺوھہ رکندو ايندو ھو. جڏھن آھي | سي | ڏينھن ۾ تہ جيڪي پنھنجا قيمتي زيور ۽ مڻا ھئن، |
| 23209 | DYNT.utf | جي موسم ۾ رھڻو تيندو آھي. اھا ڪردڻ ٻانھيءَ | سياري | ڏي گھرن جي ھيٺان تھخانن جوڙڻ جو دستور آھي، جتي |
| 23210 | DYNT.utf | ۾ کلندي ھئي ۽ ڪم ايندي ھئي، نہ تہ بند ٿي | سياري | ۾ رھڻو تيندو آھي. اھا ڪردڻ ٻانھيءَ واري ڪوٺي بہ |
| 23211 | DYNT.utf | ھوندي ھئينءَ اڄ ڇا ٿيو اٿيئي؟ | سياڻي | ڪري سنڌو سيڙھو وڃائي ڇڏيو اٿئي ڇا؟ ھونءَ تہ |
| 23212 | DYNT.utf | سڀ تنھنجي لاءِ وڇارايون اٿم. ھي سامان سڀ | سيجون | در کان نڪري ويو؛ وري سگھوئي چوڻ لڳو تہ ``پياري! ھي |
| 23213 | DYNT.utf | تي نڪتو آھيان.'' | سير | آھيان، ھنن جابلو پرڳڻن جي آبھوا جي تعريف ٻڌي |
| 23214 | DYNT.utf | نوائي ھليو ويو. حضر اميرن مان گھڻن علي | سير | علي رضا ڪڇيو ڪين، ماٺ ڪري |
| 23215 | DYNT.utf | ڪرڻ لاءِ ۽ ڪي واپار جي سانگي سنڌ ۾ آيو. | سير | خراسان مان وري علي نواز، ڪي |
| 23216 | DYNT.utf | ڪرڻ ۽ ھوا بدلائڻ جو بہ خيال ٿين، تنھنڪري | سير | فرض ادا ڪرڻ ٿو وڃي. تنھن کان سواءِ ڪن ٻيڻ ملڪن جي |
| 23217 | DYNT.utf | کان ھڪڙي ننڍي مسجد بہ ٺھرائي ڇڏيائون، | سيرانديءَ | وصيت موجب پڪي گچ سان قبرون جوڙئي ڇڏيائون ۽ سندن |
| 23218 | DYNT.utf | جي اسان مٿي تعريف لکي آھي، تہ سندس ظاھري | سيرت | پندرھن ورھين جي جوان ڇوڪري ھئي. جي سندس باطني |
| 23219 | DYNT.utf | وٺڻ ايندا ھئا. پاڻ ھنن وٽ ويندو بہ ڪتن ھو. | سيق | وڏا صاحبلوڪ پڙھڻ وارا ٿيا. ڪي تہ پاڻيھي سندس گھر |
| 23220 | DYNT.utf | . تنھن کان سواءِ قرآن پڙھائڻ ۽ ديني علم | سيکارجي | سبڻ، ڀرڻ ۽ ٻيو انگريزي سئي ۽ ڪُنڍيءَ يا آنُ جو ڪم |
| 23221 | DYNT.utf | جي اھڙي طرز ياد ھئي، جو سگھوئي ڇوڪريون | سيکارڻ | جو ھن کي سڳي ماءُ کان گھٽ نہ ڄاڻنديون ھيون. ھن کي |
| 23222 | DYNT.utf | واري زينت بانو پاڻ ٿئي ۽ جيئن ڇوڪرين جو | سيکارڻ | ۾ ھنن جي آسائش لاءِ آبروءَ جھڙو بندوبست رکائجي. |
| 23223 | DYNT.utf | ۾، ھنن کي پيار ڏيڻ ۾، ھنن جي سنڀال ڪرڻ ۾، | سيکارڻ | اوترو ٻارن کي تعليم ڏيڻ ۾، ھنن کي ادب اخلاق |
| 23224 | DYNT.utf | آھي جو ڇا چئجي! اسان جي علي رضا جو بہ ساڳيو | سينگاريو | ۽ چوڻ لڳي تہ ``مائي زينت بہ پنھنجي جاءِ کي اھڙو |
| 23225 | DYNT.utf | . علي رضا تونگر ماڻھو نہ ھو جيئن تہ اسان | سينگاريو | جي جيڪا جاءِ ھوندي ھئي، تنھن کي ھن اچي اڳي کان وڌ |
| 23226 | DYNT.utf | پاڻ بہ ھن کي چيو تہ ``مائي! جي تنھنجي مرضي | سيٺ | پئي انھن ڏي وڃڻ جا وجھ ڳوليندي ھئي. ٻہ-ٽي ڀيرا تہ |
| 23227 | DYNT.utf | پنھنجي ڪنھن مائٽ سان مڏئيءَ ڏي موڪليو | سيٺ | زينت بانوءَ کي |
| 23228 | DYNT.utf | توڙي سندس گھر جا ڀاتي ھن کي ڏسي خوش ٿيا | سيٺ | ٻئي ڏينھن زينت کي سيٺ حاجي ڏوسل جي گھر وٺي ويئي. |
| 23229 | DYNT.utf | تہ اڳيئي انھيءَ ڪم لاءِ تيار ھو. ھفتي کن | سيٺ | مون کي اوڏي روانو ڪري.'' ھن مائيءَ سيٺ کي سمجھايو. |
| 23230 | DYNT.utf | جا واقف اتان چڙھيا، تن کي سيٺ جي طرفان | سيٺ | ھن کي آڻي آگبوٽ تي چاڙھيائون. ٻيا بہ ڪي ڪڇي مھاڻا |
| 23231 | DYNT.utf | جو پٽ اڃا گرانٺ جيڏو آھي، سو تون متان آٺ | سيٺ | زينت - اھڙو سڪ ڪھڙي ڪم جو؟ ھوڏي ٿي چوين تہ |
| 23232 | DYNT.utf | جو گھر ڪو ننڍ و آھي، جتي ھزارن جو مال پيو | سيٺ | چون ٿا، اوھين الائجيٰ ڇو ھام نٿا ڀريو. پھرين، ھن |
| 23233 | DYNT.utf | جو مائٽ، زينت بانوءَ کي اماڻڻ آيو ھو، سو | سيٺ | جي گھئي پارت ڪئي. نيٺ آگبوٽ لنگر کڻي روانو ٿيو، ۽ |
| 23234 | DYNT.utf | جون جايون جڳھيون ھيون ۽ سندس ماڻھو رھندا | سيٺ | ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي آھي ۽ انھيءَ مڏئيءَ ۾ |
| 23235 | DYNT.utf | جھڙي مڙس سان اڳئي ھائو کئي ھوندي، تہ پوءِ | سيٺ | جان بيبيءَ جواب ڏنو تہ ``ابا، سو تہ چڱو، پر جي ھنن |
| 23236 | DYNT.utf | جي تعريف ۾ پيئي آھين، ٻيو خير تہ آھي؟ | سيٺ | دائي، اڄ تون اللھ ۽ رسول جي تعريف ڇڏي، اچي انھيءَ |
| 23237 | DYNT.utf | جي زال کي اچي عرض ڪيائين تہ ``مائي ھاڻي | سيٺ | انھيءَ اٻاڻڪي حالت ۾ |
| 23238 | DYNT.utf | جي طرفان سندس مائٽ ھن مائيءَ جي گھئي پارت | سيٺ | ٻيا بہ ڪي ڪڇي مھاڻا سيٺ جا واقف اتان چڙھيا، تن کي |
| 23239 | DYNT.utf | جي فائدي ۾ گھڻو ڳالھايو ٿي. مائيءَ جي اعتراض | سيٺ | ھنن سان مائٽي ڪرڻ ۾ البت اعتراض ھو، اگرچ بختاور |
| 23240 | DYNT.utf | جي گھر جي تعريف ڪرڻ لڳي. زينت بانو ھنن جي | سيٺ | صفوران گھر اچي زينت بانوءَ سان ڳالھ ڪئي، ۽ |
| 23241 | DYNT.utf | جي گھر ۾ سو مون کي عيب ڏسڻ ۾ ڪونہ ٿو اچي؟'' | سيٺ | چوين ٿي، غلط ڪونھي، اھو مون کي بہ نٿو وڻي، باقي |
| 23242 | DYNT.utf | جي گھر ۾ مائيءَ صفوران جي آڏو چري، ھن چيو | سيٺ | ڪا پورھيت گھربي ھئي. ھڪڙي ڏڍنھن اھڙي ڳالھ انھيءَ |
| 23243 | DYNT.utf | جي معرفت سِگھو چِرڪو بمبئي يا ڪراچيءَ | سيٺ | معلوم ٿيس تہ ھتي آءُٗ وڌيڪ آسودي بہ رھنديس، ۽ |
| 23244 | DYNT.utf | حاجي ڏوسل جي گھر وٺي ويئي. سيٺ توڙي سندس | سيٺ | پوءِ تہ ٻئي ڏينھن زينت کي |
| 23245 | DYNT.utf | حاجي ڏوسل نالي ھوندو ھو. انھيءَ جو بمبئي | سيٺ | سکرن جي گھرن ۾ اچڻ وڃڻ جو رستو ھو. شھر ۾ ھڪڙو ميمڻ |
| 23246 | DYNT.utf | سو کڙيون پاکڙيون پيو موڪلي. ھڪ - ٻہ ڀيرو | سيٺ | بختاور - ڪيترا ڏينھن ٿيا آھن، جو ويچارو |
| 23247 | DYNT.utf | کي پارت ڪر تہ مون کي اوڏي روانو ڪري.'' ھن | سيٺ | موڪل ڏبو تہ آءُٗ پنھنجن مائٽن ڏي بمبئيءَ وڃان ۽ |
| 23248 | DYNT.utf | کي سمجھايو. سيٺ تہ اڳيئي انھيءَ ڪم لاءِ | سيٺ | کي پارت ڪر تہ مون کي اوڏي روانو ڪري.'' ھن مائيءَ |
| 23249 | DYNT.utf | گل مجمد ميمڻ ھڪڙو وڏو شاھوڪار ھو، جنھن | سيٺ | |
| 23250 | DYNT.utf | گل محمد جو ماڻھو در تي آيو ھو، ۽ ھيترو سارو | سيٺ | بختاور - ڇو امان، صبح جو ڪين ڏٺو ھيئي، جو |
| 23251 | DYNT.utf | گل محمد جي پٽ جو نالو بہ مٿس پيو آھي، تہ | سيٺ | ۾ آھن؛ وڏا وڏا ماڻھو پٺيان ھئن، ۽ ھڪ ليکي تہ |
| 23252 | DYNT.utf | گل محمد جي گھر ۾ ڪا گھٽ آھي؟ سندس گھر جيڪڏھن | سيٺ | بختاور - ڇو مائي، |
| 23253 | DYNT.utf | گل محمد جي گھران، دعائون سلام بہ ڏنا اٿن | سيٺ | ھيءُ ڇا آند و اٿيئي؟'' بختاور چيو تہ ``مائي، |
| 23254 | DYNT.utf | گل محمد چڱو ماڻھو آھي ۽ سندس ننڍو پٽ بہ | سيٺ | شھربانوءَ چيو تہ ``سو ھينءَ تہ |
| 23255 | DYNT.utf | ھو، تنھن کي پنھنجي پٽ لاءِ طمح ھئي. پر علي | سيٺ | اھڙيءَ ٻانھن جو لائق ھو. ٻيو وري ھڪڙو واپاري |
| 23256 | DYNT.utf | ڏوسل جي گھر ۾ زينت بانو قريباً ٻارھن مھينا | سيٺ | |
| 23257 | DYNT.utf | وڃائي ڇڏيو اٿئي ڇا؟ ھونءَ تہ سياڻي ھوندي | سيڙھو | توسان چرچا گھٻا ڪندي آھيان، متان انھيءَ ڪري سنڌو |
| 23258 | DYNT.utf | ايندءِ؛ ڳالھ لہ مڃيندا تہ پاڻھي ڪاوڙ لڳند | سيڪ | ھاڻ اجھو سگھولي ٻارن ٻچن واري ٿيندينءَ، اولاد جو |
| 23259 | DYNT.utf | جھليئي.'' | سيڪ | رکيو اٿئي! پر ناحق منھنجي خاطر اڄ بورچيخاني جو |
| 23260 | DYNT.utf | ۽ ھيتريءَ محبت کان پوءِ چا سندن شادي ٿي | سيڪ | جو اسين ڪھڙو ذڪر لکون؟ ھيتريءَ واقفيت، ھيتريءَ |
| 23261 | DYNT.utf | چور پنھنجو پنھنجو رستو ڏيئي ھليو ويو ۽ | سيڪو | چوٿين پنھنجي پتيءَ ۾ زينت جي ٻانھن قبول ڪئي. اتي |
| 23262 | DYNT.utf | ورھين ڄمار جي ٿي مُئي. ھن جي مرڻ ڪري علي | سٺ | ھوءَ |
| 23263 | DYNT.utf | -ستر رپيا پيدا ٿيندا ھئا. | سٺ | اھو ڪم ڪندو ھو. انھيءَ طرح پڙھائڻ جي ڪم مان ھن کي |
| 23264 | DYNT.utf | . ستر رپيا گڏ ٿيا ھئس، ڇالاءِ جو ڪپڙو گندي، | سٺ | ڪا ويل نہ ڪنھن جھڙي! سو ھينئر پنھنجي پگھار مان ئي |
| 23265 | DYNT.utf | تنھنڪري بيشڪ سندس شڪل جھڪي ٿي ڦري وئي ھئي | سٺائين، | پنڌ ڪيائين، قيد ڪاٽيائين، جنڊ ڪڍيائين، ڏک |
| 23266 | DYNT.utf | رکندي ھئي، پر گھر مان جا ھڪڙي ڪوٺي خلاصي | سٺو | بہ پوشيد گائي حد کان وڌيڪ ھوندي ھيس. ڪپڙو گندي تہ |
| 23267 | DYNT.utf | جواب ڪونہ ڏنائين، جو اھا ڏک جي مھل ھئي. | سٺي، | علي رضا تہ ماٺ ڪري اھا ڪاوڙ |
| 23268 | DYNT.utf | پائي درکان ٻاھر ٿيس، تہ بازار وھندي منھنجو | سٽ | جند ڇڏائڻ جو ڪو بلو ڪجي. ھاڻي ڏينھن ڏٺو آھي، جي |
| 23269 | DYNT.utf | جھلي نہ کگھيو. ڀلا، ھن سڄي عمر سکن ۾ گذاريو | سٽ | جو سخت پورھيو ڪرڻو پيو ۽ جنڊ ڪڍڻا پيا، سو انھن جي |
| 23270 | DYNT.utf | ڏيندي، فضل محمد جو گھر پڇائيندي، اوچتو | سٽون | اتي |
| 23271 | DYNT.utf | ھو، تنھن ۾ اھڙو آواز ٻڌڻ ۾ ڪين آيو. وري | سٽڪو | پر آکبوٽ جو ڌمچر اڳيئي گھڻو متل ھو، ٻيو لھرن جو |
| 23272 | DYNT.utf | وارو ھنيو، جو گوماٽجي گاڏيءَ تان ڪِري | سٿي | ھنن ايندي سان گاڏيءَ واري کي ڌڪو |
| 23273 | DYNT.utf | آھن وات وڪيل. ھاڻ تون بہ تہ امان اسان کي | سڀ | ڏنيس. ڀلا ويچاريءَ کي سُجھيو ٿي تہ اڄ پٽ ڌيون |
| 23274 | DYNT.utf | اچرج ۾ پئجي ويون. | سڀ | کڻي چميون ڏيئي چيائين تہ ``ھيءُ منھنجو پيارو پٽ!'' |
| 23275 | DYNT.utf | اچي گڏ ٿيا ۽ صلاح ڪرڻ لڳا. ڪن جي صلاح ھئي | سڀ | ھي پيغام ٻڌي، |
| 23276 | DYNT.utf | اسين ادا ڪنداسين ۽ جيتري خدمت پڄي سکھندي، | سڀ | اچي اسان جي اکين تي رھو. جيڪي اولاد جا حق آھن، سي |
| 23277 | DYNT.utf | اشاري وھيڻا ويٺا ھججو.'' انھيءَ صلاح تي | سڀ | ايندس، پوءِ اڌ رات جو اھو ڪم شروع ڪنداسين. اوھين |
| 23278 | DYNT.utf | امير امراءِ ھن جي وڃڻ ڪري ناراض ھئا، جو | سڀ | سلطان ھن کي ھلڻ مھل گھڻا انعام اڪرام ڪيا. |
| 23279 | DYNT.utf | انھيءَ منصوبي ۾ شامل آھن. | سڀ | بہ ماڻھو اتي حاضر ھجن، انھن کي گرفتار ڪري، جو اھي |
| 23280 | DYNT.utf | اوھان جو آھي، حجاب بلڪل ڪو نہ ڪجو.'' | سڀ | جي، سو مون کان بيشڪ گھرائجو، جيڪي مون وٽ آھي سو |
| 23281 | DYNT.utf | اٿي انھيءَ سان گڏجڻ لڳا ۽ ھڪٻئي کي ڏاڍا | سڀ | معلوم ٿين تہ نہ، ساڳي اھا زينت بانو آھي. تڏھن |
| 23282 | DYNT.utf | اٿي کڙا ٿيا. بختاور ٻاھر در تي مڙس ماڻھن | سڀ | ليٺ کائي بس ڪيائون، جان بيبيءَ دعا گھري، ۽ |
| 23283 | DYNT.utf | بند رکجي. | سڀ | وٺڻ يا مُلي کان ڏينھن ڪڍائڻ يا ڏساسول جاچڻ، اھو |
| 23284 | DYNT.utf | بيبيون، جي ھن سان واقف ھيون ۽ ٻيون بہ جن | سڀ | ڪئي، جتي ھفتي ۾ ھڪڙو ڀيرو جمعي جي ڏينھن شام جو |
| 23285 | DYNT.utf | پيا مٿن کلندا. انسان تي سرديون گرميون رکيون | سڀ | لاچار ٿين، تہ ھلندي ٽنگون پيون وچڙندين، جنھنڪري |
| 23286 | DYNT.utf | تنھنجي لاءِ تيار ڪرايو اٿم، تون ھيءُ گھر | سڀ | ھي سيجون سڀ تنھنجي لاءِ وڇارايون اٿم. ھي سامان |
| 23287 | DYNT.utf | تنھنجي لاءِ وڇارايون اٿم. ھي سامان سڀ تنھنجي | سڀ | نڪري ويو؛ وري سگھوئي چوڻ لڳو تہ ``پياري! ھي سيجون |
| 23288 | DYNT.utf | تہ انھيءَ اوطاق ۾ وڃي نہ سگھن، تنھنڪري | سڀ | رات مھل اندر باھ لڳائجي. ھي پاڻ ۾ گھڻا ڄڻا ھئا. سي |
| 23289 | DYNT.utf | جھنگلي ماڻھو ھئا، تہ بہ ھن نئين ڀاتيءَ | سڀ | وقت بوقت زال ۽ ڀيڻ کي ھن جي پارت ڪندو ھو. اکرچہ ھو |
| 23290 | DYNT.utf | چڱي حال ۾ گذارينداسين ۽ اسان کي يقين آھي | سڀ | تسين حڪومت جي واڳ راڻيءَ جي ھٿ ۾ رھندي. پوءِ احين |
| 23291 | DYNT.utf | چڱي ڪندوا'' | سڀ | تہ ``ابا! برقعو تہ لاھن ڏينم، ساھ تہ پٽڻ ڏينم. خدا |
| 23292 | DYNT.utf | حاضر ھئا. آچر جو ڏينھن ھو. علي رضا بہ گھر | سڀ | جڏھن ھي ٻيئي انہ رويون، تڏھن گھر جا ڀاتي |
| 23293 | DYNT.utf | خوشيءَ کان ڪپڙن ئي ۾ نہ ماپي سگھيا. اعتبار | سڀ | ھن کي ڏسي سندس ماءُ، ڀاءُ ۽ دائي، |
| 23294 | DYNT.utf | خير آھي. ظاھري ڪري تہ اسان جي رٿ جي ڪنھن | سڀ | پچيائون تہ ``ڪاڪا، ٻيو تہ خير آھي؟'' ھن چيو تہ ``ٻيو |
| 23295 | DYNT.utf | خير آھي، اللَّھ ڪندو سگھوئي سبب ٿيندو!'' | سڀ | آندي اٿس جو توکي انھيءَ پاسي جو انتظار ھو. ٻيو |
| 23296 | DYNT.utf | خير ٿيندو.'' | سڀ | ڪانہ ھوندي تہ پوءِ ڇا سھي. ڪري سگھندو. خدا ڪندو تہ |
| 23297 | DYNT.utf | خير ڪندو. تون شال پنھنجي اولاد جون مرادون | سڀ | بختاور چيو تہ ``مائي! خدا |
| 23298 | DYNT.utf | ديسي ٿياسون. جھڙا اشراف توھين آھيو، تھڙا | سڀ | ٿئي. منھنجو مڙس بہ اصل پرديسي ھو، پر ھاڻ تہ اسين |
| 23299 | DYNT.utf | رڳو ڏسڻ جي لاءِ نہ آھن، پر انھن جي ڏٺي سندس | سڀ | پيدا ڪيون آھن، جي سندس قدرت جون نشانيون آھن. اھي |
| 23300 | DYNT.utf | زالون زينت بانوءَ کي ھڪڙي وڏي ھوشيار ۽ | سڀ | سان گڏ انگريزي ٻولي ڄاڻڻ جو گڻ وڌيڪ ھو، تنھنڪري |
| 23301 | DYNT.utf | زينت بانوءَ جون شڪر گذار ٿيون. | سڀ | سڌارو ۽ دل ۽ دماغ جو سڌارو پيدا ٿيو؛ تنھنڪري اھي |
| 23302 | DYNT.utf | سانباھو ڪرڻ لڳا. علي رضا جو تہ ھٿ ٻن-چئن | سڀ | پوءِ تہ |
| 23303 | DYNT.utf | سمھي رھيا. | سڀ | جھڙو وقت ھو. ڳچ رات تائين پاڻ ۾ کلي ڳالھيون ڪري |
| 23304 | DYNT.utf | سمھيا پيا ھئا، ڪنھن کي جاڳائڻ بہ دل نہ | سڀ | کي سجاڳي ٿي، ڏاڍي آڃ لڳيس. ھيڏي ھوڏي ڏٺائين، |
| 23305 | DYNT.utf | سڄوئي ھفتو انھيءَ ڏينھن جي لاءِ منتظر | سڀ | ھئي، جھڙو ھتي ٻين ساھيلين جي سنگت ۾؛ تنھنڪري ھو |
| 23306 | DYNT.utf | شيءِ چڱي ڊول سان رکي ھئي. ھڪ-ٻن جاين تي | سڀ | غاليچا وڇايا پيا ھئا، ٻہ-ٽي کٽون ٺھيون پيون ھيون. |
| 23307 | DYNT.utf | صالح ٿيا آھن ۽ پنھنجي منھن ڪم کي لڳي ويا | سڀ | ھر طرح خاطري ٿي. ھن ڏٺو تہ خدا جي مھربانيءَ سان |
| 23308 | DYNT.utf | صفي ۾ ويٺيون. مايون ٻيءَ ھڪڙي کٽ تي ويٺيون. | سڀ | جي گھر لٿي. ھوءَ گھر جي ڀاتين سان ملي، پوءِ وڃي |
| 23309 | DYNT.utf | طرح جا ديني يا دنيوي خيال اڳي کان بدليل | سڀ | پٽس جي ھن منڊم سان دل گھڻي ھئي ۽ ولايت ۾ رھڻ ڪري |
| 23310 | DYNT.utf | عذر لاٿا آھن، تڏھن آءُٗ پاڻ راضي آھيان، | سڀ | ڪري مون تہ `نہ' پئي ڪئي، پر ھاڻ جڏھن خداتپاليٰ اھي |
| 23311 | DYNT.utf | فتنہ خانم جي طرف جا آھيون، اسان مان گھڻا | سڀ | سڄي منصوبي مان ھن کي واقف ڪيو. چيائونس تہ ``اسين |
| 23312 | DYNT.utf | فسادي، ڪيل انجام موجب ٺھرايل جاءِ تي اچي | سڀ | گفتگو ۾ حشر جي رات پٿي سڏيو. انھيءَ حشر جي رات، |
| 23313 | DYNT.utf | کان پوءِ سمھندي ھئي، جو گھر جو ڪم ڪار ٿيندو | سڀ | رات آئي؛ ماني ٽِڪي کائي سڀيئي سَمُھي پيا. بختاور |
| 23314 | DYNT.utf | کان گھڻو افسوس علي رضا ۽ سَندس زال کي ھو. | سڀ | جيڪي سندس خير خواہ ھئا، تن کي ڏاڍو ارمان ٿيو. |
| 23315 | DYNT.utf | کان مٿي سمجھندي ھئي ۽ ٽنڊ ٽوپي ۽ گھمڻ ڦوڻ | سڀ | گھر جي ھئي، پر طبعيت جي البت شوخ ھئي ۽ پاڻ کي |
| 23316 | DYNT.utf | کان وڌيڪ پسند آيو، سا ھاڻي مُلياڻي ٿي ويٺي | سڀ | ٻارن کي قرآن پاڙھيندي وڃ.'' سو ھن کي پاڻ اھو شغل |
| 23317 | DYNT.utf | کان وڌيڪ ماري وڌو ھو، سو وچئون ٻيو ھو. اھو | سڀ | ٽيون جنھن ڏک ھن کي |
| 23318 | DYNT.utf | کپي ويا، تڏھن خرچ گھٽائڻ لڳو. اھڙيءَ طرح | سڀ | ھئن، سي ڳاري، ٺاھہ ٺوھہ رکندو ايندو ھو. جڏھن آھي |
| 23319 | DYNT.utf | کي پنھنجي ڪمائي ايندي. جنھن کي پنھنجي فضيلت | سڀ | - ماءُ جي حياتي جٽاءُ ڪندي، نڪي سندن ڪمائي، ڪم |
| 23320 | DYNT.utf | گھر جا ڀاتي آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيا ۽ پنجين | سڀ | ھنن کان پگھار وٺي موڪلايائين، ھفتي جي اندر ھي |
| 23321 | DYNT.utf | گھر جا ڀاتي اچي بغداد جا رھاڪو ٿيا. | سڀ | آءُٗ پاڻ پيو پڙھائيندوسانس. انھيءَ طرح اھي |
| 23322 | DYNT.utf | گڏ بغداد سان روانا ٿيون؛ اسين وڃون استنبول | سڀ | ڪرڻ ھن ضروري ڄاتو. تنھنڪري ٺھواءُ ڪيائين تہ |
| 23323 | DYNT.utf | گڏ ھئا. پر پوءِ تہ جدا پنھنجي منھن کائيندا | سڀ | ھو، پنھنجي خرچ تي ماني کارائيندو ھو ۽ کائيندا بہ |
| 23324 | DYNT.utf | گڏيا خوش پيا گذارينداسين. اھا مسلماني | سڀ | ھائو ڪندينءَ تہ سندس گھر وري آباد ٿي پوندو. پاڻ |
| 23325 | DYNT.utf | لھي ويا ھئا، پوءِ ھي بہ مرندا جھرندا، بتيلي | سڀ | آخر ٻيو چارو ڪونہ ٿيو. ماڻھو تہ ٻيا |
| 23326 | DYNT.utf | ماڻھو اوھان جي ڏسڻ لاءِ مشتاق آھن ۽ اچي | سڀ | لکي چڪو ھو تہ ``اوھين موٽي استنبول ۾ اچو، جو ھتي |
| 23327 | DYNT.utf | ماڻھو قيد ڪري وڌائون. ھڪڙو بہ ڪونہ ڀڄي | سڀ | ۽ پيادا اوچتو وڪوڙي وين. يڪدم اندر ڪاھي پيا ۽ |
| 23328 | DYNT.utf | ماڻھو ٽپڙ ٽپڙ ٽاڙي ٻڌڻ لڳا، جو پري کان | سڀ | وري جو ٽيون ڏينھن ٿيو، تنھن تي |
| 23329 | DYNT.utf | ماني کائي سمھي پيا، تڏھن شھربانوءَ پنھنجي | سڀ | رات جو جڏھن |
| 23330 | DYNT.utf | مائي جان بيبيءَ جي ٻت ۾ موجود آھن ٻڙھڻ | سڀ | ھنڌ چڱو لڳندو. جن ڳالھين جي کيس ڳڻتي آھي، سي تہ |
| 23331 | DYNT.utf | مرادون پڄايون. ھيءَ پاڻ ديندار ۽ نيڪ زال | سڀ | بہ ٿيا. خدا ھن جا سڀ مطلب پورا ڪيا، خدا ھن جون |
| 23332 | DYNT.utf | مسلمان ڀائر آھيون، تون اسان وٽ پورھيت | سڀ | اھا مسلماني پر آھي، ڪا مھڻي جي ڳالھ ناھي، |
| 23333 | DYNT.utf | مصيبتون سر تي کڻي صبر ۽ تجمل سان ڏينھن | سڀ | مس ڇٽي، تہ ٻيءَ ۾ اچيو ڦاسي. وري بہ شابس ھجيس، جو |
| 23334 | DYNT.utf | مطلب پورا ڪيا، خدا ھن جون سڀ مرادون پڄايون. | سڀ | ڏٺائين، سي وڃي پنھنجيءَ وارا بہ ٿيا. خدا ھن جا |
| 23335 | DYNT.utf | موڪلائي ھليا ويا ۽ آگبوٽ روانو ٿبو. | سڀ | ايندا. گھڻا تہ ھنن سان آگبوٽ تائين بہ آيا. پوءِ |
| 23336 | DYNT.utf | مڙس جي معرفت بئنڪ ۾ رکائي ڇڏيندي ھئي. اگرچہ | سڀ | ھو تنھن مان ماھوار خرچ ڪڍي رکندي ھئي، باقي ٻيو |
| 23337 | DYNT.utf | ننگ کڻي اللّہ تي رکيائين. | سڀ | ھو، سو انھن جي بھتريءَ لاءِ ڪيو ھئائين، باقي |
| 23338 | DYNT.utf | وٺي ھٿ ڪيائين. رھيا کھيا ڪاغذ جيڪي ھئا | سڀ | علي رضا وڃي پنھني عھدي جي جاءِ تي قابو ٿيو. لکپڙھ |
| 23339 | DYNT.utf | وڃي گڏ ٿي پنھنجن جاين تي ويھن. آءُٗ ٻہ-ٽي | سڀ | علي رضا پاڻ تي اھو ذمو کنيو تہ ``ٻيا سنگتي |
| 23340 | DYNT.utf | ھن پنھنجن مائٽن کي ڪري ٻڌايا، جي ٻڌي ھنن | سڀ | ماني کاڌائون. جيڪي واقعات زينت تي ٿي گذريا ھئا، |
| 23341 | DYNT.utf | ھن وٽ موجود ھئا. پاڻ ھن کي وڌيڪ فرحت ۽ لذت | سڀ | سھنج ۽ فائدا منڊم جي گھر ۾ ھئڻ سان ٿيندا آھن، سي |
| 23342 | DYNT.utf | ھنن جي سرجوشي ۽ محبت، علميت، ايمانداري، | سڀ | جو وڏا وڏا ماڻھو ھنن جي تعريف مان ڍاوائي نئي. اھو |
| 23343 | DYNT.utf | ھينئر لاھي ھنن کي ڏنائين؛ ۽ زينت تہ پنھنجي | سڀ | جيڪي ڳھ پڳھ ھئا، سي ڍڪي مائٽن کي ملڻ آئي ھئي - اھي |
| 23344 | DYNT.utf | ڀاتي ڏٺائين، زال نہ ڏٺائين، سو ھن کي پڪ | سڀ | ھنن جو روئڻ بيھي، تہ ھن کي ورندي ڏين! گھر جا ٻيا |
| 23345 | DYNT.utf | ڀاني سرھا ڏسڻ ۾ آيا. چالاءِ جو جنھن ڳالھ | سڀ | انھيءَ وقت کان وٺي، الھيءَ گھر جا |
| 23346 | DYNT.utf | ڇا کان آھي؟ رڳو ٻاھر آمدرفت ڪرڻ ۽ جيڪي | سڀ | حال ڏس تہ جھڙا پاڻ ھوشيار، تھڙيون سندن زالون. اھو |
| 23347 | DYNT.utf | ڪم تي ھن جي اھڙي نظر ھوندي ھئي، جو انھيءَ | سڀ | حڪومت جي سڀني ڪمن ۾ ھن جي راءِ پڇي ويندي ھئي، ۽ |
| 23348 | DYNT.utf | ڪم جو پورائو ڪندو ھو. | سڀ | ٻيو نوڪر نہ رکيو ھو. انھيءَ ٻانھيءَ منجھان |
| 23349 | DYNT.utf | ڪم ڪار تيار ٿيندو، تڏھن تو کي اڳڀرو ھئان | سڀ | کي کڻڻ آپائڻ جھڙي خسيس ڪم ۾ ڪين لڳائينداسين. جڏھن |
| 23350 | DYNT.utf | ڪم ڪار سنڀالڻ؛ نہ رڳو ايترو پر پاڻ ٻاھر | سڀ | پورھيو ڪري کٽي ڪمائي اچڻ ۽ زال جو ڪم آھي گھر جو |
| 23351 | DYNT.utf | ڪمر ٻڌي سانباھو ڪرڻ لڳا. | سڀ | اوھين سڀ اشاري وھيڻا ويٺا ھججو.'' انھيءَ صلاح تي |
| 23352 | DYNT.utf | ڪنھن تي پنھنجي وسعت آھر ڪم وکي ٿو. ٻاھر | سڀ | آھن ۽ ٻيا وري خاص زالن جي لاءِ آھن. خدا تعاليٰ |
| 23353 | DYNT.utf | ڳالھيون ماٺ ڪري ويٺي ٻڌبون، تنھن چيو تہ | سڀ | جان بيبي، جنھن ھي |
| 23354 | DYNT.utf | ڳھ اڳڙيءَ ۾ ٻڌل کڻي آيو، ۽ سندس حوالي ڪيائين. | سڀ | کي زينت پانوءَ جي آمانت ياد پيئي، سو ڊوڙ پائي |
| 23355 | DYNT.utf | ھلي وبنديس پوءِ الائجي ڪنھنجن ھٿن ۾ ڳالھ | سڀان | جي ھيڏي ڄمار اچي ٿي آھي. پڻس ھليو ويو، آءُٗ بہ اڄ |
| 23356 | DYNT.utf | اسين اوھان وٽ اينداسين ۽ اچي ڏينھن گذارينداسين، | سڀاڻي | اندران چوائي موڪليائون تہ پنھنجي گھر خبر ڪج تہ |
| 23357 | DYNT.utf | پان وٽ مھمان ايندا.'' | سڀاڻي | گڏ ويھي ڏٺا. حامد، ماءُ کي سڏ ڪري چيو تہ ``امان! |
| 23358 | DYNT.utf | حاسدن جي گلا تي ۽ دشمنن جي چور تي منھن کڻي | سڀاڻي | دھند. اڄ سلطان جي مون سان ھيتري مھرباني آھي، متان |
| 23359 | DYNT.utf | صبح جو آءُٗ ھتي سوير اينديس، تون سنڀري | سڀاڻي | ھن مائيءَ ورندي ڏني تہ ``چڱو مائي، |
| 23360 | DYNT.utf | وڏو. تون بہ تہ اڃا ڪالھ ايڏي ھئينءَ، اڄ | سڀاڻي | بختاور - ھان مائي، اڄ ننڍو |
| 23361 | DYNT.utf | ڪنھن عذر سان ظاھر ظھور مون تي رنج ٿي مون | سڀاڻي | کي ھڪڙي ٻي رٿ ڏسي: عرض ڪرڻ لڳو تہ ``سائين! اوھين |
| 23362 | DYNT.utf | ڪونہ ھوندو، زال کي آسرو سون روپي جو تہ | سڀاڻي | ۽ لک ڪنھين ڪم جا ڪين آھن. اھو سون روپو اڄ ھوندو تہ |
| 23363 | DYNT.utf | واري ڇوڪري ھئي. ھندستاني چڱيءَ طرح لکي | سڀاءَ | بندوبست ڪيو ھئائين. ھوءَ بہ جوان ۽ خوبصورت ۽ نرم |
| 23364 | DYNT.utf | ڪري ضعيف ۽ گھٽ عقل واري آھي. ديني ڪتاب بہ | سڀاءَ | انڌي جي وچ ۾. ھاڻ تون قبول ڪندينءَ تہ زال مڙس کان |
| 23365 | DYNT.utf | نہ ھوندو. | سڀائي | ڪالھ ھو، اوترو اڄ ناھي، جيترو اڄ آھي، اوترو |
| 23366 | DYNT.utf | سدوري ٿيندي!'' | سڀاڳي | ڇڏبو؟ اللّھ ڪندو تہ سندس ننڍڙي ڀبڻ چڱي ٿھندي، |
| 23367 | DYNT.utf | گھرج پلي آھي، تنھنڪري بھتر آھي تہ ھاڻي | سڀکا | فضل سان اسان تي ھر طرح مھرباني ڪئي آھي، ۽ اسان جي |
| 23368 | DYNT.utf | اللّھ اڪبر چئي اٿيا. ٺھراءُ ڪيائون تہ چنڊ | سڀني | ورتيون غلبي راءِ علي رضا جي رٿ ۾ ويئي، تنھنڪري |
| 23369 | DYNT.utf | پريندي ``بسم اللَّھ'' ڪئي ۽ جان بيبيءَ تہ | سڀني | مريم ۽ بختاور پاسي کان بيھي پکو ھڻڻ لڳيون. |
| 23370 | DYNT.utf | پئي ھنن جي تعريف ڪئي ۽ ھنن کي آئندي جي بھتريءَ | سڀني | ۽ ھنن کي آپڙائڻ لاءِ آيا. سڀڪنھن پئي افسوس ڪيو. |
| 23371 | DYNT.utf | جا ھٿ ڌئاربا، ٽيئي ڄڻيون مانيءَ تي ويٺيون. | سڀني | بختاور |
| 23372 | DYNT.utf | جو آءُٗ سردار آھيان. مون وٽ رھڻ کان توکي | سڀني | تہ آءُٗ وڏو امير آھيان، شھر جا جيڪي سپاھي آھن، تن |
| 23373 | DYNT.utf | جو دعاگو آھي، خير سان خوشيءَ جي خبر آندي | سڀني | بختاور چيس تہ ``مائي! اسان جو سرائي اسان |
| 23374 | DYNT.utf | جي اڳيان تڏي تي ويھي رھي. اوڀاريون لھواريون | سڀني | وري پاسي ۾ ٻيو کٽولو پيو ھو تنھن تي ويٺي ۽ مريم |
| 23375 | DYNT.utf | جي اڳيان علي رضا کي سڏي ناشائستو ڳالھايو | سڀني | ٻئي ڏينھن صبح جو جڏھن درٻار گڏ ٿي، تڏھن سلطان |
| 23376 | DYNT.utf | جي برخلاف ھن کي ثابتيءَ ڏيڻ جو چڱو وجھ | سڀني | ۽ عالمن جي فضوليءَ کان پئجي ويون ھيون، تن |
| 23377 | DYNT.utf | جي خدمت پئي ڪيائين. سندس مامو تہ زالن کان | سڀني | منجھن وري بہ زينت بانو سجاڳ ۽ چالاڪ ھئي، |
| 23378 | DYNT.utf | جي دل تي بار ھوندو ھو، تنھن جو فيصلو ھاڻي | سڀني | جا سڀ ڀاني سرھا ڏسڻ ۾ آيا. چالاءِ جو جنھن ڳالھ جو |
| 23379 | DYNT.utf | جي محبت ھن سان وڌندي ويئي. خود علي رضا بہ | سڀني | جيئن وڌيڪ ڏينھن پوندا ويا، تيئن |
| 23380 | DYNT.utf | جي ھلت چلت بين عام ماڻھن جھڙي ناھي. اوھين | سڀني | گھڻا جھيڙا ڪندا آھن. پر سرائي مرحوم جي توڙي اوھان |
| 23381 | DYNT.utf | حرمن وٽ ويئي، انھن سان ڏاڍو ميلاپ رکيائين. | سڀني | زينت بانوءَ ڏاڍي استادي ڪئي: سلطان جي |
| 23382 | DYNT.utf | خدا جو شڪرانو ڪيو ۽ اھو سارو ڏينھن خوشيءَ | سڀني | جو ٻڌي سڀني کي ڏاڍو ڏک ٿيو؛ پر پڇاڙيءَ ۾ وري بہ |
| 23383 | DYNT.utf | دعائون ڪندي دم ڏنائين. | سڀني | جو مرڻ مھل بہ زينت بانوءَ کي باد ڪيو پئي رنائين ۽ |
| 23384 | DYNT.utf | رايون ورتيون غلبي راءِ علي رضا جي رٿ ۾ | سڀني | ھنن |
| 23385 | DYNT.utf | رٿن کان اھا رٿ وڌيڪ پسند ھيس. | سڀني | سا ڀانيائين تہ حامد کي وٺي ڏيان؛ انھيءَ ڪري ٻين |
| 23386 | DYNT.utf | زالن سان، جھڙو سلطان جي بيبين سان تھڙو | سڀني | زينت بانوءَ کي مڙس سمجھائي ڇڏيو ھو تہ اندر وڃي |
| 23387 | DYNT.utf | زالن مڙسن گڏ ويھي تصوير ڪڍائي. اھا ساري | سڀني | نہ اچي، تنھنڪري ھڪڙي تصويرن ڪڍڻ واري کي گھرائي، |
| 23388 | DYNT.utf | سان رس رھايو ھو. جيڪي ھن جا ڳجھا حاسد ھئا، | سڀني | سڀ امير امراءِ ھن جي وڃڻ ڪري ناراض ھئا، جو ھن |
| 23389 | DYNT.utf | سپاھين جي مٿان داروغو ۽ عملدار ھو ۽ وڏي | سڀني | جو گھر ھو، جنھن جو نالو سمندرخان ھو. ھو شھر جي |
| 23390 | DYNT.utf | کان موڪلائي ٻار ڪڇ تي ڪري ھلي. ھلڻ مھل گھر | سڀني | زينت بانو سنڀري، |
| 23391 | DYNT.utf | کي آڻي پنھنجي رستي تي بيھارينداسين. پوءِ | سڀني | تنھنڪري ھنن ڄاتو تہ اسين ڪي لٺ سان، ڪي چٺ سان |
| 23392 | DYNT.utf | کي توب جي منھن ۾ ڏجي، زالن کي شھر نيڪالي | سڀني | تي مقصو ھليو، مٿن ڏوھ ثابت ٿيو. فتوا ملي تہ انھن |
| 23393 | DYNT.utf | کي حبرت وٺي ويئي، سڀئي ھن کي اڳي کان وڌيڪ | سڀني | ننڍي ڀاءُ جو پوٽو.'' ھيءَ ڳالھ جا ظاھر ٿي تنھنڪري |
| 23394 | DYNT.utf | کي خبر ھئي تہ سرائيءَ سان سندس عزيز بہ | سڀني | پوءِ پاڻ ماڻھن کي ڪوشش ڪرڻ سولي ٿي. خاص ڪري جڏھن |
| 23395 | DYNT.utf | کي خوشخبري ھجي. پنج-اٺ ڄڻا ٻيا بہ اسان سان | سڀني | سلطان کولي ڏٺو تہ منجھس ھن طرح لکيل ھو: يارو! |
| 23396 | DYNT.utf | کي سنڌ ڏي وڃڻ جي لاءِ چڱو عذر ڏنائون، جنھنڪري | سڀني | جيڪي پنھنجا گَھرا دوست ھئن، تن کان موڪلايائون. |
| 23397 | DYNT.utf | کي ھن اوچتي خراب اتفاق ڪري ڏاڍو ارمان ٿيو. | سڀني | رضا جي تعريف ۽ سفارش ڪئي، پر سلطان قبول نہ ڪئي. |
| 23398 | DYNT.utf | کي ڏاڍو ڏک ٿيو؛ پر پڇاڙيءَ ۾ وري بہ سڀني | سڀني | پوءِ ھن ويھي اتي ماءُ کي اھو قصو ٻڌايو، جو ٻڌي |
| 23399 | DYNT.utf | گھر جي ڀاتين کي سلام پھچن. | سڀني | تاڪيد ڄاڻي، انھيءَ ڏينھن روانا ٿجو. زيادہ سلام. |
| 23400 | DYNT.utf | گھر جي ڀاتين کي ھڪڙي پاسي خوشي ٿي، جو فائدي | سڀني | اھا ڳالھ علي رضا پنھنجي گھر اچي ڪئي. |
| 23401 | DYNT.utf | گڏجي پئي گذاريو. ھينئر علي رضا کي بک ڪانہ | سڀني | انھيءَ طرح ٻہ-ٽي مھينا ھنن |
| 23402 | DYNT.utf | گڏجي خوشي ڪئي ۽ ھڪ ھنڌ ويھي ماني کاڌائون. | سڀني | شادي ٿي ويئي ۽ ڏک مان مٽجي سک ٿي پيو. انھيءَ ڏينھن |
| 23403 | DYNT.utf | ڀاتين جا سلام پھچن - ``زينت'' | سڀني | اميد تہ وقت تي اسان کي ملندؤ. زيادہ نياز. گھر جي |
| 23404 | DYNT.utf | ڇوڪرين جي مائٽن کي اطلاع ڏناٿون، جنھن | سڀني | سو |
| 23405 | DYNT.utf | ڪمن ۾ ھن جي راءِ پڇي ويندي ھئي، ۽ سڀ ڪم | سڀني | تنھن کان پوءِ حڪومت جي |
| 23406 | DYNT.utf | ڳالھين سان گڏ، انھيءَ ڳالھ جو بہ ضرور آھي | سڀني | پسند ايندي، سا ٻين کي نہ بہ ايندي. مون کي تہ ٻين |
| 23407 | DYNT.utf | ڳالھين مان لتيجو اھو ٿيو، جو ھن کي پيءُ | سڀني | انھن |
| 23408 | DYNT.utf | اچي گڏ ٿيا. انھن کي سڄو احوال ٻڌايائون. | سڀئي | جي مائٽن کي اطلاع ڏناٿون، جنھن تي ٺھرايل ڏينھن |
| 23409 | DYNT.utf | اڳيان او ڇنگارون ڏيئي روئڻ لڳا. ھو ويچارو | سڀئي | ڀانيائين تہ ڊوڙي وڃي پيرين پوانس، تہ کيس ڏسي ھو |
| 23410 | DYNT.utf | پاڻ ۾ خوشين ۽ چرچا ڪرڻ لڳا ۽ علي رضا تہ | سڀئي | مسريءَ جو ھيڏو سارو ٽڪر کڻي وات ۾ وڌس، پوءِ تہ |
| 23411 | DYNT.utf | سسا مسا ٿي ويا؛ ھيڏي ھوڏي ڳولڻ لڳس، پر | سڀئي | نہ آيس. ڀاءُ کي اٿاريائين، مريم کي سڏ ڪيائين. |
| 23412 | DYNT.utf | سکر ماڻھو جن جو ھنن سان رستو ھو، سي خوش | سڀئي | علي رضا ۽ سندس بيبيءَ جي اچڻ جو ٻڌي، |
| 23413 | DYNT.utf | گڏجي وري مرحوم علي نواز خان سندن بزرگ جي | سڀئي | کي معافي ڏنائون، ۽ پاڻ ۾ پرچي خوش تي ويھي رھيا. ھو |
| 23414 | DYNT.utf | ھن کي اڳي کان وڌيڪ آبرو ۽ پيار ڏيڻ لڳا، | سڀئي | ڳالھ جا ظاھر ٿي تنھنڪري سڀني کي حبرت وٺي ويئي، |
| 23415 | DYNT.utf | ھن کي ڏسڻ آيا، ۽ ھنن کي مبارڪباديون ڏيڻ | سڀئي | پر سندس آشنا ۽ سندس زال جا مائٺ بہ گھڻو خوش ٿيا. |
| 23416 | DYNT.utf | چاءِ پِي گلدستا وٺي، موڪلائي ويا. اسڪول | سڀيئي | پوءِ ڇوڪرين جو امتحان ورتائون. تنھن کان پوءِ |
| 23417 | DYNT.utf | سَمُھي پيا. بختاور سڀ کان پوءِ سمھندي ھئي، | سڀيئي | ڀلي اچن.'' پوءِ تہ خير جي رات آئي؛ ماني ٽِڪي کائي |
| 23418 | DYNT.utf | مسلمان، پوءِ ھڪڙي ھنڌ ھڪڙي پوشاڪ ٿا ڍڪين، | سڀيئي | ڪوٽ، سو تہ آھي جتي ڪٿي جي رسم. جھڙيءَ طرح مسلمان |
| 23419 | DYNT.utf | وري کٽولن تي ليٽي پيون، ۽ ٿورو آرام ڪري | سڀيئي | اتي زينت بہ وري آئي، تنھنڪري ھنن کڻي بس ڪئي. پوءِ |
| 23420 | DYNT.utf | بيبي پنھنجي گھر ۾ خوش گذار بندي ھئي، جھڙو | سڀڪا | جيڪو اينديون ھيون، سو ھنن جو خوشيءَ ۾ گذرنذو ھو. |
| 23421 | DYNT.utf | پڇڻ سان پئجي سگھندي، ۽ اھڙي خبر اسان کي | سڀڪا | لڳي تہ ابا، تڏھن وڃي سنئون ٿي سمھي رھ. ٻي خبو چار |
| 23422 | DYNT.utf | پئي افسوس ڪيو. سڀني پئي ھنن جي تعريف ڪئي | سڀڪنھن | ھئا، سي ھنن کان موڪلائڻ ۽ ھنن کي آپڙائڻ لاءِ آيا. |
| 23423 | DYNT.utf | جو مٿو ڦرڻ لڳو، ۽ قيون اچڻ لڳيون. ھي ويچارا | سڀڪنھن | ئي پاسو وٺي ويھي رھيا. آگبوٽ ھلڻ کان پوءِ تہ |
| 23424 | DYNT.utf | کي اھڙن ڪمن لاءِ گھڻمون ڳالھيون ڳڻڻيون | سڀڪنھن | پنھنجا لائق ٿي ڪرين، مگر وري بہ زمانيسمازيءَ ۾ |
| 23425 | DYNT.utf | کي چڱي رستي تي آڻي ڇڏيو ھئائين. ھيءُ طبع | سڀڪنھن | ورھين جي عمر ھيس. اولاد جو انتظار ڪونہ ھوس، |
| 23426 | DYNT.utf | لھر ۾ پئي ڀانيائين تہ اجھا ٻڏيس، پر اڃا | سڀڪنھن | سمنڊ جون لھرون ۽ اڪيلائي! ساھ مُٺ ۾ ڪيو پيئي ھئي. |
| 23427 | DYNT.utf | وٽ ھن کي گھڻو مان ملندو ھو. ھن کي ڳچ جيترا | سڀڪنھن | ھوشيار، پڙھيل ۽ چالاڪ ماڻھو ھوندو ھو، تنھنڪري |
| 23428 | DYNT.utf | ھن کي آفرين پئي ڪئي. | سڀڪنھن | ھيءُ گھر جو ڀاتي ٿي ويو، ۽ ھن جي ايمانداري ڏسي |
| 23429 | DYNT.utf | ڪم ۾ ھڪٻئي جي ڏڍ تي رھندا ھئا ۽ ھڪٻئي جا | سڀڪنھن | ھاڻ ھنن مغلن کي پنھنجو مائٽ ٿي ڄاتائون. ٻيئي گھر |
| 23430 | DYNT.utf | پنھنجي ٻار جو بندوبست ٻاڻ ڪرڻ لڳو. | سڀڪو | ڪانہ لڳين، تنھنڪري لاچار اھو اسڪول بند ڪيائون. |
| 23431 | DYNT.utf | چوندو ھو تہ ``تڏھن ڀلا ڇونہ اھا پڙھيل ۽ | سڀڪو | تہ فلاڻي بيبي بہ انھيءَ زناني مجلس جي شريڪ آھي تہ |
| 23432 | DYNT.utf | مٿانئس ساھ پيو صدقو ڪندو ھو. سَس-ننھن جون | سڀڪو | جي ٻين ڀاتين سان ھن جي اھڙي چڱي ھلت ھوندي ھئي جو |
| 23433 | DYNT.utf | آھي. اسان وٽ ھوندينءَ تہ منھنجو گھر وارو | سڀڪي | مرد آھي ۽ اشراف ماڻھو آھي، ۽ اسان کي خدا جو ڏنو |
| 23434 | DYNT.utf | توکي موجود ڪري ٿو ڏجي.'' | سڀڪي | لاءِ ڏاڍي انتظار ۾ آھي؛ تون دلجاءِ ڪري ويھ، تہ |
| 23435 | DYNT.utf | ٿو گھر ۾ اچين، شڪل صورت جو چڱو آھي، جوان | سڀڪي | جو پٽ پڙھڻ لکڻ ۾ ھوشيار آھي، کٽڻ ڪمائڻ وارو آھي، |
| 23436 | DYNT.utf | ٿي پوندو. وري ٻي طمع ھيس جو ھن صاحبلوڪ دلاسو | سڀڪي | اِھي ٿيا، اھڙيون ٻہ-چار آساميون ٻيون پڙھايم تہ |
| 23437 | DYNT.utf | . | سڃاتائين | تائين پڙھندو ويو. پنھنجي زينت جا اکر بہ صاف |
| 23438 | DYNT.utf | تڏھن خوشيءَ کان وطن ڏي موٽي آيا. حيدرآباد | سڃاتاٿون، | بہ پھريائين تہ ھو ھڪٻئي کي نہ سڃاڻندا ھئا، جڏھن |
| 23439 | DYNT.utf | . ھن کي پڪڙيائون. پوليس جي اک ڏيکارڻ سان | سڃاتي | ۾ جھليائون. جاچ ڪرڻ سان مالڪ جي پٽ اھا شيءِ |
| 23440 | DYNT.utf | ڄاڻ ويندڙ ھجي تہ ان کي پارت ڪري پوءِ اچجئين.'' | سڃاڻ | تہ ``ھن مائيءَ کي ٽڪيٽ وٺي چاڙھي، ٻيو ڪو |
| 23441 | DYNT.utf | وارو ڳولي ھٿ ڪيائين تہ ``مون کي ڪنھن ضروري | سڃاڻپ | وڃڻ مناسب نظر نہ آيس. پھريائين ھڪڙو ھوشيار منشي |
| 23442 | DYNT.utf | ھئي. | سڃاڻپ | صاحبلوڪ ۽ منڊمون بہ اچي گڏ ٿيون،جو ھنن سان ھنن جي |
| 23443 | DYNT.utf | ٿي، جنھن ھن کي درماھو چڱو پگھار ٻڌي ڏنو، | سڃاڻپ | سلطان تائين ھن جي |
| 23444 | DYNT.utf | ۽ جا ٻيدائش اڳي ھوندي ھيس، سا ھاڻي ڪانہ | سڃاڻپ | مگر ھو جو ھيترن ڏينھن کان پوءِ آيو ھو، تنھنڪري |
| 23445 | DYNT.utf | کي ڳولي ھٿ ڪيو پئي لاٿائون. ويچاريءَ زينت | سڃاڻن | گھڻائي ماڻھو آگبوٽ تي چڙھي آيا ۽ پنھنجن ڄاڻن |
| 23446 | DYNT.utf | وارو بہ ڪونہ ھو. ڪيترائي ٻيا مڙس زالون | سڃاڻڻ | اھڙي ھنڌ ڀلا بردو ڪيترو ھلي سگھندو؟ وري اتي ٻيو |
| 23447 | DYNT.utf | . انھيءَ ھوندي بہ ھنن کي ھن جا ڪي مھانڊا | سڃاڻن | اميد ئي ڪانہ ھين؛ تنھنڪري امڪان ڪونہ ھو تہ ھن کي |
| 23448 | DYNT.utf | ھئا، جڏھن سڃاتاٿون، تڏھن خوشيءَ کان وطن | سڃاڻندا | ٻيئي گڏ ٿيا، تڏھن بہ پھريائين تہ ھو ھڪٻئي کي نہ |
| 23449 | DYNT.utf | . گھڻوئي بچاءَ ۾ دانھون ڪيائين، حجت دليل | سڃاڻو | جو خدا کان سواءِ نڪو شاھد نڪو گواھ، نڪو واقف، نڪو |
| 23450 | DYNT.utf | گھر ھو، جنھن مان زمين کوٽي محلات ڏي موريءَ | سُڃو | تہ ڪوٽ جي اوڀارين ڀت جي ٻاھران ٿورو ويجھو ھڪڙو |
| 23451 | DYNT.utf | ڏبنھن گھر ويٺو ھوندو، اٽلندو اسان جي زينت | سڃو | پر وڏي ڳالھ اميد علي کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪٿان ٿيندو. |
| 23452 | DYNT.utf | خيال انھيءَ پاسي ٿي بيٺو آھي.'' ٻيو بہ جيڪي | سڃوئي | ڀلائي ڪري اسان ڏي جواب جلد مو ڪلجئين، جو اسان جو |
| 23453 | DYNT.utf | جاءِ ھئي، جنھن مان اندر محلات ڏي سرنگھ | سُڃي | انھيءَ ڪم ۾ بيشڪ ھٿ ھو، ٽيون تہ ڪوٽ جي ٻاھران جا |
| 23454 | DYNT.utf | جھنگلي ڳوٺ ۾ رھي ڪڪ ٿي پيئي ھئي، ۽ ٻيو ڄاتائين | سُڃي | جي بہ مرضي ٿي تہ ساڻس گڏجي اوڏي وڃان. ھڪڙو تہ ھھڙي |
| 23455 | DYNT.utf | احوال ٻڌايائون. ھنن کي گھڻو ارمان ٿيو تسہ | سڄو | جنھن تي ٺھرايل ڏينھن سڀئي اچي گڏ ٿيا. انھن کي |
| 23456 | DYNT.utf | بار سندس سر تي ايندو ھو. انھيءَ ھوندي بہ | سڄو | ھئي؛ ۽ جيڪڏھن ھوءَ بيمار ٿي پوندي ھئي، تہ پوءِ |
| 23457 | DYNT.utf | بار مون تي ليٽي پيو. قضيي کي ارھون مھنو | سڄو | ھڪڙو تہ (اللَّھ مرھيس) سرائيءَ جي گذرڻ کان پؤ |
| 23458 | DYNT.utf | پيو آھي، خدا ۾ اميد آھي تہ ڳولي وڃي لھنديسانس. | سڄو | ڪيائين تہ ``انھي کي پڇائي وڃي ھٿ ڪريان، ۽ ڏينھن |
| 23459 | DYNT.utf | حال لکيس، ۽ ھن وري پنھنجو احوال ٿي ڏنس، | سڄو | بھفتي ھڪٻئي ڏي خط لکندا رھيا. زينت بانوءَ ھتي جو |
| 23460 | DYNT.utf | حال لکيو ھو. اھو مون پڙھيو آھي، آءُٗ ٿو | سڄو | جو مون کي مريم مٿي آڻي ڏنو، تنھن ۾ زينت پنھنجو |
| 23461 | DYNT.utf | حال ويھي ونڊيو. پھريائين تہ حيا کان ڪڇيائين | سڄو | ڌيءَ بہ ڪوڙ نٿي چوي. ويچاريءَ مون سان پنھنجو |
| 23462 | DYNT.utf | حال ھنن کي ڏنو ھو، ۽ ھو ڄاڻندا ھئا تہ ھن | سڄو | ھن پنھنجو |
| 23463 | DYNT.utf | حال ڏنائين ۽ چيائين تہ ``منھنجي بيبيءَ | سڄو | رضا ڏاڍو خوش ٿيو. سلطان سان خلوت ڪيائين، ھن کي |
| 23464 | DYNT.utf | حساب ڪتاب زينت بانوءَ جي ھٿ ۾ رھندو ھو، | سڄو | گھر جو |
| 23465 | DYNT.utf | گھر بہ پيو کيلندو. جتي اھڙو مزو ۽ سلوڪ ناھي، | سڄو | حالت سڏري، ٻنھي جو وقت چڱو گذري. اھڙيءَ صحبت ڪري |
| 23466 | DYNT.utf | گھر دوزخ جي ڏيکاري پيو ڏيندو. چؤ دائي | سڄو | گھر بہ پيو کيلندو. جتي اھڙو مزو ۽ سلوڪ ناھي، اتي |
| 23467 | DYNT.utf | ئي علي رضا تي ھو، جو ھينئر چوويھن ورھين | سڄو | کن اڳي علي نوازخان وفات ڪئي ھئي، ۽ گھر جو بار |
| 23468 | DYNT.utf | ڏينھن انھيءَ ۾ پوريو پيو آھي.'' | سڄو | تنھن ۾ ھن وانگي چڱيون شيون ۽ ڪتاب رکي ڇڏيا اٿس. |
| 23469 | DYNT.utf | ڏينھن. ھنن روئندي ۽ اوساريندي گذاريو. ھنن | سڄو | حال ھوندي بہ زالن کي دلاسي ڏيڻ ۾ ڪين گھٽايو. اھو |
| 23470 | DYNT.utf | ويران ٿي ويو. باقي پوئتي اھڙو ڪونہ بچيو، | سڄوئي | انھنءَ طرح سرائي فتح خان مرحوم جو گھر |
| 23471 | DYNT.utf | ھفتو انھيءَ ڏينھن جي لاءِ منتظر رھنديون | سڄوئي | جھڙو ھتي ٻين ساھيلين جي سنگت ۾؛ تنھنڪري ھو سڀ |
| 23472 | DYNT.utf | پاڙي ۾ مشھور ٿي ويئي. فضل محمد ھن کي گھر | سڄي | وري ھتي بہ وقت سر نماز ۽ قرآن پڙھڻ لڳي ۽ سگھوئي |
| 23473 | DYNT.utf | رات اتي ويٺا پنڪيون کائين ۽ شاديءَ وارن | سڄي | وٺي، پنھنجي پنھنجي گھر ھايا وڃن؛ نہ ائين، جو |
| 23474 | DYNT.utf | رٿ اھڙيءَ تجويز سان ڪئي ويئي، جو اندر يا | سڄي | ھنڌ زيادہ پھرو رات-ڏينھن جو رگارايو؛ پر اھا |
| 23475 | DYNT.utf | ساري منھنجي نظر پئجي ويئي، ھوءَ بہ شرم | سڄي | ڪوٺيءَ ۾ گھڙيس، جتي سرائيءَ جي نياڻي بيٺي ھئي، ۽ |
| 23476 | DYNT.utf | عمر سکن ۾ گذاريو ھو. ھتي تہ رڳو سندس بڇڙن | سڄي | جنڊ ڪڍڻا پيا، سو انھن جي سٽ جھلي نہ کگھيو. ڀلا، ھن |
| 23477 | DYNT.utf | منصوبي مان ھن کي واقف ڪيو. چيائونس تہ ``اسين | سڄي | مدد گار ۽ صلا حڪار ٿيندو. تن ھورياق ھوريان پنھنجي |
| 23478 | DYNT.utf | ڳوٺ ۾ سڌري پيو، ۽ اڳي کان وڌيڪ صفا رھندو | سڄي | ھئا، تہ بہ ھن نئين ڀاتيءَ جي اچڻ ڪري ھنن جوگھر |
| 23479 | DYNT.utf | ۽ انڌي جي وچ ۾. ھاڻ تون قبول ڪندينءَ تہ | سڄي | ۽ جنھن نہ ڏٺا آھن، ٺن جي وچ ۾ اھڙو فرق آھي، جھڙو |
| 23480 | DYNT.utf | ۾ ڪنھن کي بہ خبر ڪانہ پيئي. صبح جو سوير | سڄيءَ | آيو. وري مھل بہ لنڊ جي ھئي. انھيءَ حادثي جي، رات |
| 23481 | DYNT.utf | بہ ٿيڻ لڳو. ڇالاءِ جو زينت بانو انھيءَ | سڌارو | وندرائڻ جو چڱو وجھ مليو، پر ھنن جو ديني ۽ دنيوي |
| 23482 | DYNT.utf | پيدا ٿيو؛ تنھنڪري اھي سڀ زينت بانوءَ جون | سڌارو | سڌارو ۽ انھيءَ سان گڏ جسم جو سڌارو ۽ دل ۽ دماغ جو |
| 23483 | DYNT.utf | ملڪ ۾ پئي ٿيو. وري خوشمزاج ملنساز ۽ خليق | سڌارو | سارو ڪارخانو سالت ۽ صلح سان پئي ھليو، ۽ ھر طرح جو |
| 23484 | DYNT.utf | ٿئي ٿو، ۽ اوير سوبر جي اتفاقن مھل مشڪلات | سڌارو | انھيءَ ڪري سمجھ وڌي ٿي، سک وڌي ٿو، انساني حالت ۾ |
| 23485 | DYNT.utf | ٿئي، منھنجي اولاد جي بہ تعليم جو بندوبست | سڌارو | ڪو بندوبست ڪريان، جنھنڪري منھنجي زال جو بہ زيادہ |
| 23486 | DYNT.utf | ٿيو آھي ۽ جتي ڪٿي مڙسن خوأ زالن ۾ ڪا اھڙي | سڌارو | بيبيءَ جي آئي استنبول جي زناني عالم ۾ ھر طرح جو |
| 23487 | DYNT.utf | ڪرڻ لڳي. زال جي تابعداريءَ مان ڪھڙي خوشي | سڌارو | زال کي تعلبم ڏيڻ لڳو، جا ھن جي سعيي سان |
| 23488 | DYNT.utf | ڪيو ۽ پڙھڻ-لکڻ توڙي ڳالھائڻ ۾ بلڪل چالاڪ | سڌارو | جا ھن جي لاءِ ٿوري اھنجي ھئي، تنھن ۾ بہ ھن ڏاڍو |
| 23489 | DYNT.utf | ڪيو، جنھن مان ڏسڻ واري کي جيڪر صاف معلوم | سڌارو | انھيءَ طرح گھر جي ڪمن ۾ ھنن ٻنھي گڏجي يڪدل ٿي اھڙو |
| 23490 | DYNT.utf | ۽ انھيءَ سان گڏ جسم جو سڌارو ۽ دل ۽ دماغ | سڌارو | مان زالن لاءِ دين جو سڌارو، علم جو سڌارو، ھفل جو |
| 23491 | DYNT.utf | ۽ دل ۽ دماغ جو سڌارو پيدا ٿيو؛ تنھنڪري | سڌارو | علم جو سڌارو، ھفل جو سڌارو ۽ انھيءَ سان گڏ جسم جو |
| 23492 | DYNT.utf | علم جو سڌارو، ھفل جو سڌارو ۽ انھيءَ سان | سڌارو، | تنھنڪري چئبو تہ انھيءَ مجلس مان زالن لاءِ دين جو |
| 23493 | DYNT.utf | ھفل جو سڌارو ۽ انھيءَ سان گڏ جسم جو سڌارو | سڌارو، | تہ انھيءَ مجلس مان زالن لاءِ دين جو سڌارو، علم جو |
| 23494 | DYNT.utf | جا ڪم جيڪي سکڻا آھن سي ڇڏايو يڃن، ۽ ننڍي | سڌاري | ٿجي؟ تنھن کان سواءِ، ننڍيءَ وھيءَ جي شاديءَ ڪري |
| 23495 | DYNT.utf | جي لاءِ پردي جي وڏي اٽڪ ڏسڻ ۾ آئي. پر سندس | سڌاري | ھن کي پريندي کان اھڙي قسم جي |
| 23496 | DYNT.utf | مان فائدي وٺڻ جو ھن کي چڱو وجھہ مليو. | سڌاري | کن پنڌ تي رھندو ھو، تنھنڪري ٻھراڙيءَ ۾ رھي شھر جي |
| 23497 | DYNT.utf | ۾ بہ پريندي کان گھڻي ڪوشش ڪئي. ھڪڙو وقت | سڌاري | زال-مڙس ٻنھي ديني ۽ علمي |
| 23498 | DYNT.utf | ماڻھو ھئا ۽ نئين زماني ۾ پيدا ٿيا ھئا. | سڌربل | رسمون اڳئين وانسگي ھنن ڪم نہ آنديون، جو ٻيئي طرف |
| 23499 | DYNT.utf | جي اميد ھيس. پر ھنن جي اچڻ ڪري حامد کي ڪا | سڌرڻ | بہ پٽ وانگي ڃڻندي ھئي ۽ سندس صحبت ۾ حامد جي وري بہ |
| 23500 | DYNT.utf | بہ ويا ۽ سُکي حال ۾ بہ ايندا ويا. مڪتب بہ | سڌرندا | اتي گذريا. جھڙا ھي پاڻ، تھڙا ھنن جا ٻار تعليم ڪري |
| 23501 | DYNT.utf | يا کرندو، تڏھن انھيءَ جي آسري ڇا لڳبو؟ | سڌرندو | جڏھن اڃا خبرئي ڪانھي تہ چڱو ٿيندو يا بڇڙو ٿيندو، |
| 23502 | DYNT.utf | ڏسي، سندن ماءُ-پيءُ ڏاڍا خوش ٿيا. ھنن کي | سڌرندي | ڇوڪرين جي حالت |
| 23503 | DYNT.utf | پيو ھو. پر ھن کي شڪار جو شوق اچي ٿيو، الھيءَ | سڌري | معرفت چڱن چڱن ماڻھن وٽ اچ وڃ ھيس، تنھنڪري پاڻ بہ |
| 23504 | DYNT.utf | پيو، ۽ اڳي کان وڌيڪ صفا رھندو ھو. | سڌري | بہ ھن نئين ڀاتيءَ جي اچڻ ڪري ھنن جوگھر سڄي ڳوٺ ۾ |
| 23505 | DYNT.utf | رستا پنھنجا ئي پنھنجا ھئا، سندس قوم جي | سڌريل | ھن سرائيءَ جا اھي |
| 23506 | DYNT.utf | رٿ پٺيان ڪن ۽ اڳوڻا رستا ڇڏي ڏين. ھنن کي | سڌريل | ڪيائون تہ اھا شادي، جا ٿيندي سا ھو نئينءَ ۽ |
| 23507 | DYNT.utf | زال گھر ۾ ھئي، سو انھيءَ کان وڌيڪ فائدي | سڌريل | علي رضا کي ھھڙي پڙھيل ۽ |
| 23508 | DYNT.utf | ڇوڪرو ھوندو ھو، سو ھاڻي کري ٻُھر ٿي پيو | سڌريل | ٻيو ھو. اھو ھيءُ، تہ سندس پٽ حامد، جو اڳي ھڪڙي |
| 23509 | DYNT.utf | ڌيءُ آھي جو ڪنھن وٽ ڪا ٿوري ھوندي. جڏھن | سڌريل | ڏسندينءَ. اسان جي زينت خدا جي مھربانيءَ سان اھڙي |
| 23510 | DYNT.utf | جي کريل، تہ بہ نيٺ اولاد مائٽ لاءِ وڏي | سڌريل، | گھڻا ھئا پر ھاڻي تہ انھيءَ ساڳي لاءِ پئي رنائين. |
| 23511 | DYNT.utf | استنبول ڏي وڃ. اتي وڃي پنھنجو ڌنڌو ڪر، | سڌو | پر ھندستان ڏي اچڻ جي بدران ھن صلاح ڏنيس تہ ``اتان |
| 23512 | DYNT.utf | مون سان چورين ٿي، تڏھن آءُٗ بہ توکي بي | سڌي | پر جڏھن اڄ تون بيحيا ٿي بيٺي آھين، ۽ اھڙي ڳالھ |
| 23513 | DYNT.utf | ھلي وڃ. ھن ويچاريءَ ايئن ڪيو. گھٽي وٺي اچي | سڌي | ھتان ھيءَ گھٽي ڏيئي وڃي ڀينڊي بازار ۾ پؤ، پوءِ |
| 23514 | DYNT.utf | ڪري چيو تہ ``امان! سڀاڻي پان وٽ مھمان ايندا.'' | سڏ | مھل ڀاءُ - ڀيڻ ٻنھي گڏ ويھي ڏٺا. حامد، ماءُ کي |
| 23515 | DYNT.utf | ڪري زينت بالوءَ کي چيائين تہ ``امان زينت، | سڏ | اھي ڏسي، مائيءَ کان وڌ بختاور خوش ٿي، ٻاھرڀرو ٿي |
| 23516 | DYNT.utf | ڪيائين. سڀئي سسا مسا ٿي ويا؛ ھيڏي ھوڏي | سڏ | تہ بہ نظرَ نہ آيس. ڀاءُ کي اٿاريائين، مريم کي |
| 23517 | DYNT.utf | ڪيو. ھن وڃي اتيئي گرما گرم خٻر ٻتايس ۽ مبارڪ | سڏ | مائي شھر بانوءَ وھنجي بس ڪيو ھو، تنھن بختاور کي |
| 23518 | DYNT.utf | ڪيو، سا ويٺي اوڏي، ۽ جان بيبي وجھ ڏسي چيو | سڏ | اتي بختاور زينت کي ڪنھن ڪم لاءِ |
| 23519 | DYNT.utf | جنھنڪري اجايو خرچ مانيءَ تي بہ نہ ٺئي. | سڏجن، | ۽ ڪنواريتا اندر جي. پورا پنا ماڻھو، عزيز ۽ دوست |
| 23520 | DYNT.utf | ٻنھي جو وقت چڱو گذري. اھڙيءَ صحبت ڪري سڄو | سڏري، | صحبت جنھن مان ٻنھي کي خوشي حاصل ٿئي، ٻنھي جي حالت |
| 23521 | DYNT.utf | لڳو، جن ھن زناني اسڪول جي بھتريءَ جو ذڪر | سڏڻ | گورنر صاحب ۽ ٻين وڏن وڏن صاحبلوڪن ۽ منڊمن کي بہ |
| 23522 | DYNT.utf | ۾ پيار يا آبروءَ جھڙا لفظ ڪم آڻيندا ھئا، | سڏڻ | وٺي نہ سڏيندي ھئي، پر انھيءَ جي بدران ھو ھڪٻئي کي |
| 23523 | DYNT.utf | جيڪو سامان آڻڻو ھو، تنھن جو سمجھايو ۽ پئسا | سڏي | زينت انھيءَ مھل قرآن ٺپي، بختاور کي |
| 23524 | DYNT.utf | چيائين تہ ``امان! بختاور کي پئسا ڏيئي، سمجھائي | سڏي | تہ سوير ئي رڌڻ پچائڻ جو ڪم ٿئي''، ۽ ڌيءُ کي بہ |
| 23525 | DYNT.utf | چيس تہ ``زينب! ھڪڙي ڳالھ چَوئين، جي چڙين | سڏي | لکي پورو نہ ڪيو ھئائين، تہ ھڪڙي ڏينھن جان بيبيءَ |
| 23526 | DYNT.utf | چيو تہ ``اڄ مائي جان بيبي اچڻي آھي، سو سويري | سڏي | حامد اسڪول ڏي سنڀريو. بختاور کي مائي شھربانوءَ |
| 23527 | DYNT.utf | روبرو ويھاريو، ۽ ھڪ ھڪ کي آئيندي جي ھلت | سڏي | وفات ڪئي. ھن مرڻ مھل پنھنجي گھر جي ڀاتين کي |
| 23528 | DYNT.utf | ناشائستو ڳالھايو ۽ ڪاوڙ ڪيائينس ۽ چيائينس | سڏي | درٻار گڏ ٿي، تڏھن سلطان سڀني جي اڳيان علي رضا کي |
| 23529 | DYNT.utf | ڀاڪر پائي پيشانيءَ تي چمي ڏنائين، ۽ چيالينس | سڏي | ``منھنجي ڳالھ نہ وسارج'' ۽ زينت کي وري بہ ھلڻ مھل |
| 23530 | DYNT.utf | ڀر ۾ ويھار يائين؛ ھن سان اھو ذڪر چوريائين | سڏي | ڪوئيءَ ۾ آرام ٿي ڪيو تہ اتي حامد بہ آيو، تنھن کي |
| 23531 | DYNT.utf | آھن ۽ انھيءَ تي پاڻ ۾ گھڻا جھيڙا ڪندا آھن. | سڏيندا | خبر آھي تہ اھڙي مائٽي جي ڳالھ کي ھتي جا ماڻھو گار |
| 23532 | DYNT.utf | آھن، سو وڏو بندر آھي، جتي آگبوٽ اچي بيھندا | سڏيندا | مڏئي يا جنھن کي مانڊوي بہ |
| 23533 | DYNT.utf | ھئا) ھندستاني زال مان ھيس، جا زينت بانوءَ | سڏيندا | ۽ ھڪڙي ڌيءَ عظمت بانو (يا جنھن کي عظمت بي بہ ڪري |
| 23534 | DYNT.utf | ھئا، تنھن کي ھميشھ ھڪڙي آرزو دل ۾ ھوندي | سڏيندا | السلطان، وزير ڪل ممالڪ دخليھ وخارجيھ وغيرہ ڪري |
| 23535 | DYNT.utf | ھو، مگر زال ڪي حجاب ڪي ادب کان ھن جو نالو | سڏيندو | ڇپندي. ھنن اھو رواج ڪڍيو، جو مڙس زال کي نالو وٺي |
| 23536 | DYNT.utf | ھئي، پر انھيءَ جي بدران ھو ھڪٻئي کي سڏڻ | سڏيندي | ھو، مگر زال ڪي حجاب ڪي ادب کان ھن جو نالو وٺي نہ |
| 23537 | DYNT.utf | تہ ``جاني، اچ تہ ماني کائون.'' | سڏيو | آيا، فرش تي رکيائون. فوجدار زينت بانوءَ کي بہ |
| 23538 | DYNT.utf | . انھيءَ حشر جي رات، سڀ فسادي، ڪيل انجام | سڏيو | جنھن کي انھن فسادين پنھنجي گفتگو ۾ حشر جي رات پٿي |
| 23539 | DYNT.utf | مٺائي ورھائي پڌري ڪرائجي ۽ ڪنوار کي ويڙھ | سڏي، | ۲- مڱڻي ۾ رڳو ڪن ٿورن عزبزن کي |
| 23540 | DYNT.utf | نہ مڙس زال کي-رڳو رکا سوال جواب ڪن، سو بہ | سڏي، | تازا پرڻيل ھوندا آھن، تہ نہ زال مڙس جو نالو وٺي |
| 23541 | DYNT.utf | ڀريندي ھن کي ڪري ٻڌايائون تہ ``ابا، تنھنجي | سڏڪا | ٻين ماڻھن جي دل پئي ڳري. آخر جيڪا ڳالھ ھئي، سا |
| 23542 | DYNT.utf | ھميشھ وٽس پيا حاضري ڀريندا ھئا، ۽ اڪثر | سڙا | نوڪر ھوندو ھوس، ۽ تنھڻ کان سواءِ ڪيترائي سپاھي |
| 23543 | DYNT.utf | مئي کان پوءِ ڳڻتي واڌو ٿيس، جو ڀانيائين | سڙس | کان ھوندو ھو- ھو کٽڻ ڪمائڻ وارو ھو ۽ جوان ھو، |
| 23544 | DYNT.utf | پيو سوڪلندو ھو. نہ رڳو ايترو، پر بختاور | سڙيون | پٽ جي لاءِ مٿا پئي ھنيا، ۽ اوير سوير سوکڙيون |
| 23545 | DYNT.utf | وٺو! شرم جي ڳالھ آھي، جو سکر اشراف ٿي اھڙي | سڙيون | توھين ٻڌو! اھڙي خسيس ماڻھوءَ جون ٿيون سو کڙبون |
| 23546 | DYNT.utf | لڳي پيئي آھي ۽ انھيءَ مڏئيءَ ۾ سيٺ جون | سڙڪ | آھي، تہ اھو ڀڄ کان ارڙھن ڪوھ پري آھي، ۽ وچ ۾ شاھي |
| 23547 | DYNT.utf | لڳي پيئي آھي، جنھن سان ڏاڍي وھڪ آھي. انھيءَ | سڙڪ | مڏئي جو بندر ڀڄ کان ارڙ ھن ڪوھ پري آھي. ۽ وچ ۾ شاھي |
| 23548 | DYNT.utf | ڪانہ ھئي، چارو ھو، سو چارو ڏيو آھستي ھلندا | سڙڪ | حوالي ڪيائين. گاڏي ھلي، رستو برپٽ مان ھو؛ گھاڙو |
| 23549 | DYNT.utf | اٿم.'' | سڪ | کان پري گذارڻ سھنجو ٿو لڳي، اگرچہ ٻيو ھر طرح جو |
| 23550 | DYNT.utf | ھئي ۽ اتي جي رڳي ھوا مان بہ ھن کي لذت اچڻ | سڪ | تڏھن بہ رڳو اصلوڪي وطن ڏسڻ جي ھن کي مسُڀائي |
| 23551 | DYNT.utf | ڪھڙي ڪم جو؟ ھوڏي ٿي چوين تہ سيٺ جو پٽ اڃا | سڪ | زينت - اھڙو |
| 23552 | DYNT.utf | ۽ سامت ۾ آئي، تڏھن ھن سان مھاڻن ڳالھايو | سُڪس | جنھن مان ھن گرڙيون ڪيون ۽ منھن ڌوتو. جڏھن بت |
| 23553 | DYNT.utf | جي ھن کي مئو سھسائي ويٺا ھئا، تنھن بہ چيو | سڪي، | زينت بانو گھڻن ڏينھن کان مائٽن جي منھن لاءِ پئي |
| 23554 | DYNT.utf | لاءِ بمبئيءَ جي ھڪڙي-ٻن وڏن ماڻھن چوايو. | سڱ | پوءِ سگھوئي علي رضا کي سندس ڌيءُ عظمت بانوءَ جي |
| 23555 | DYNT.utf | جو سودو پسند ناھي. آءُٗ جڏھن شادي ڪرڻ جھڙو | سڱاوَڱيءَ | ننڍڙي آھي، جڏھن ڪا وڏي ٿئي، تنھن کان سواءِ ھن کي |
| 23556 | DYNT.utf | ٿو. | سڱھجي | جيڪي ڏيڻو ھجي، سو شاديءَ کان پوءِ ھڪٻئي کي ڏيئي |
| 23557 | DYNT.utf | ساٺ بند ڪرائي ڇڏيوَ، رڳو دھل جو بہ ڏونڪو | سڳڻ | پوڄ پيدا ٿيا آھيو، سي ڏاڍا ڏنگا آھيو. شا-يءَ جا |
| 23558 | DYNT.utf | ساٺ، سي اڪثر ٻاھر مڙسن ۾ يا اندر زالن ۾ | سڳڻ | ۸- ڪنھن بہ قسم جا |
| 23559 | DYNT.utf | ڳنڍڻ واري ھئي ۽ جنھن وري ھن گھر کي بہ نڀاڳو | سڳڻ | ماءُ وانگي ھن کي پاليندي ھئي ۽ جان بيبي، جا سوڻ |
| 23560 | DYNT.utf | جي ڳالھ اٿئي، سنڀالج، پر مون نہ سنڀاليو؛ | سڳڻن | گھڻن مون کي چيو تہ نڀاڳي، خراب ڪم ٿي ڪرين، سوڻن |
| 23561 | DYNT.utf | ماءُ کان گھٽ نہ ڄاڻنديون ھيون. ھن کي سيکارڻ | سڳي | ڇوڪرين جي بہ ھن سان اھڙي دل ٻجھي ويئي، جو ھن کي |
| 23562 | DYNT.utf | ماءُ ڪري ڄاڻندي ھئي، سي اچي محبوب عليءَ | سڳي | ھو، پر جڏھن سندس پيءُ ۽ سندس ماٽي جي ماءُ جنھن کي |
| 23563 | DYNT.utf | -يءَ جا سڳڻ ساٺ بند ڪرائي ڇڏيوَ، رڳو دھل | شا | اوھين نئين پوڄ پيدا ٿيا آھيو، سي ڏاڍا ڏنگا آھيو. |
| 23564 | DYNT.utf | شاباس ڪيائين، پاڻ ماٺ ڪري پرڀرو وڃي ويھي | شاباس | لفظ ٻڌي، فوجدار ڏاڍو خوش ٿيو. ڪاوڙ ڍري ٿيس، ھن کي |
| 23565 | DYNT.utf | ڪيائين، پاڻ ماٺ ڪري پرڀرو وڃي ويھي رھيو، | شاباس | فوجدار ڏاڍو خوش ٿيو. ڪاوڙ ڍري ٿيس، ھن کي شاباس |
| 23566 | DYNT.utf | آھي ويچاري گل محمد کي، ڏپڻ وٺڻ اھڙو ٿو | شابس | آئي، ۽ سوبرڪي ڳالھ پوري، وري بہ چوڻ لڳي تہ ``مائي، |
| 23567 | DYNT.utf | جس اٿئي!'' | شابس | ۾ اوھان کي جواب ڏينديس.'' جان بيبيءَ چيو تہ ``مائي |
| 23568 | DYNT.utf | ھجيس، جو سڀ مصيبتون سر تي کڻي صبر ۽ تجمل | شابس | ھڪڙيءَ بلا مان مس ڇٽي، تہ ٻيءَ ۾ اچيو ڦاسي. وري بہ |
| 23569 | DYNT.utf | ڪري سندس ڪم ڪار سمجھائي ڇڏيائون، سا انھيءَ | شابس | چميون ڏنائونس ۽ ٽول ھٿ ۾ ڏنائونس ۽ پورھيت کي جس |
| 23570 | DYNT.utf | شادي | مبارڪ | |
| 23571 | DYNT.utf | بہ ٿي بوندي.'' | شادي | ڪو چڱو وار ڏسي في الحال مڱڻي جو بندوبست ڪجي، پوءِ |
| 23572 | DYNT.utf | بہ ڪئي. ڪنھن وڏي ماڻھوءَ جي گھران ھن کي | شادي | وڏن ماڻھن سان ٿي. اٺن - ڏھن مھينن جي اندر ھن اتي |
| 23573 | DYNT.utf | رڳو ھڪ زال سان ڪئي ھتائين، جنھنڪري گھر | شادي | جي ٻين ماڻھن کان ھرطرح زيادہ عقل وارو ھو: ھڪڙو تہ |
| 23574 | DYNT.utf | رڳي فضولي آھي، چوندا آھن تہ `پاڻ نہ پاري | شادي | ٿو. وري جيستائين پنھنجو کٽيو ڪونھي، تيستائين |
| 23575 | DYNT.utf | زينت سان مختصر بندوبست سان ڪئي ھئي، پر | شادي | اگرچہ علي رضا پنھنجي |
| 23576 | DYNT.utf | گھڻا ڏينھن پوءِ نہ ٿئي ھفتي کن ۾ ٿئي، ڇالاءِ | شادي | ۱- پھرين ڳالھ اھا رٿيائون تہ مڱڻي کان |
| 23577 | DYNT.utf | مراديءَ ۾ آٿ ويھ ڪندو ھو، توڙي سندس گھر | شادي | ھوندو ھو، سو ھو وٺيو آيو، ۽ ھنن سان پاڻ وقت بوقت |
| 23578 | DYNT.utf | نصيب ۾ ڪانھي. مون اڳھين سمجھو ٿي تہ اسان | شادي | جان بيبيءَ چيو تہ ``نڪو مريم، ھن کي |
| 23579 | DYNT.utf | وڏي تجمل سان ٿي. نہ رڳو بمبئي شھر جا مسلمان | شادي | طرف دولتمند ۽ اشراف ماڻھو ھئا، تنھنڪري ھنن جي |
| 23580 | DYNT.utf | ھئي ۽ ٻيئي سکر ماڻھو ھئا، تنھنڪري ٻنھي | شادي | گندي، ڳھ ڳٽو جوڙائڻ لڳا. ٻنھي گھرن ۾ اھا پھرين |
| 23581 | DYNT.utf | ٿي ويئي ۽ ڏک مان مٽجي سک ٿي پيو. انھيءَ | شادي | کِلڻ ۽ تاڙيون وڄائڻ لڳي. گھڙيءَ ۾ ماتم مان مٽجي |
| 23582 | DYNT.utf | ٿي ھئي، تنھنڪري ھڪٻئي سان حد کان وڌيڪ پيار | شادي | ھيتريءَ سيڪ ۽ ھيتريءَ محبت کان پوءِ چا سندن |
| 23583 | DYNT.utf | ڪانہ کپي، يا تہ ھاڻي آڻي تڪڙ مچائي اٿئي.'' | شادي | تہ تريءَ تي بھشت ٿو طلنين؟ يا تہ چوندو ھئين تہ |
| 23584 | DYNT.utf | ڪرڻ جو ارادو آھي. علي رضا البت اعتراض آندو. | شادي | کي اطلاع ڏنو ھئائين تہ ھڪڙي جوان منڊم سان مون کي |
| 23585 | DYNT.utf | ڪرڻ جو ارادو ھو ۽ اگرچ اھو کونگو ھو، ڪنھن | شادي | ھو، جو ھن کي پنھنجي ڀاءَ الھداد جي پٽ سان ڌيءَ جي |
| 23586 | DYNT.utf | ڪرڻ جو ارادو ٿي ڪيم، تڏھن پيءُ بہ مون کي | شادي | ھينئر ھن کي ياد آيو تہ جڏھن ولايت ۾ ھوس ۽ منڊم سان |
| 23587 | DYNT.utf | ڪرڻ جو ارادو ڪيائين. بعضي دل ۾ آيس تہ وري | شادي | رھي ڏٺو ھو، تنھنڪري ڇڙو رھڻ گھڻو پسند نہ آيس، وري |
| 23588 | DYNT.utf | ڪرڻ جو شوق ٿي بيٺو ھو، جنھن جي صلاح سان | شادي | ذڪر چُرئي کان ٻوءِ سرائي نتح خان جي نبائيءَ سان |
| 23589 | DYNT.utf | ڪرڻ جو وقت پيو آھي. اھو سندس نٽائڻ ڪي حجاب | شادي | تي نہ بيٺو. پيو چوندو ھو تہ آءُٗ ننڍو آھان، اڃا |
| 23590 | DYNT.utf | ڪرڻ جھڙو ٿيس، تڏھن پاڻھي پنھنجي زال جو | شادي | ھن کي سڱاوَڱيءَ جو سودو پسند ناھي. آءُٗ جڏھن |
| 23591 | DYNT.utf | ڪرڻ شايد ھن جي لاءِ مشڪل نہ ھو. | شادي | اينديون ھيون ۽ ٻي ڪا جوان منڊم ھٿ ڪري انھيءَ سان |
| 23592 | DYNT.utf | ڪرڻ کان اڳي پيءُ کي اطلاع ڏنو ھئائين تہ | شادي | پاس ڪيائين، تڏھن يکدم ھن سان کڻي شادي ڪيائين. |
| 23593 | DYNT.utf | ڪرڻ کان اڳيئي پئي شڪ پيس. ڏٺائين تہ ھڪڙيءَ | شادي | اچان، پر ھڪڙيءَ جي ھلت اھڙو ڪڪ ڪيو ھوس، جو ٻيءَ |
| 23594 | DYNT.utf | ڪرڻ لاءِ ٽي-چار ورھيہ ٻيا بہ گھرجنس، پر | شادي | بہ ھو. اگرچہ ھن ڄاتو ٿي تہ اڃا عظمت ننڍي آھي، |
| 23595 | DYNT.utf | ڪرڻ مان ڇا حاصل آھي. پھربن تہ ماڻھو جڏھن | شادي | ۽ ڏٺو اٿم، تنھن موجب ڄاڻان ٿو تہ ننڍيءَ ڄمار ۾ |
| 23596 | DYNT.utf | ڪرڻ ڪري زال مڙس پاڻ ۾ بيشڪ خوش گذاريندا | شادي | ٻيو وري ھن اڳ ڳڻتي ڪري پوءِ خيال ڪيو تہ منڊم سان |
| 23597 | DYNT.utf | ڪرڻ ڪري مڙس کي زال جو غلام ڪري ٿا ڏين. سو | شادي | ھئي تہ زال مڙس جي زيردست آھي، پر سمجھندي ھئي تہ |
| 23598 | DYNT.utf | ڪري اچان، پر ھڪڙيءَ جي ھلت اھڙو ڪڪ ڪيو | شادي | بعضي دل ۾ آيس تہ وري ولايت وڃي ٻيءَ منڊم سان |
| 23599 | DYNT.utf | ڪري البت چڱو رستو ورتو ھئائين. | شادي | ٿيو ھو. منڊم وئي کان بوءِ ھوش ۾ آيو ھو ۽ وري ٻي |
| 23600 | DYNT.utf | ڪري پنھنجو گھر ٺاھي ويھي رھيو. ميرن جي | شادي | ھن کي ڪنھن سکر گھر مان ٻانھن ملي ويئي، تنھن سان |
| 23601 | DYNT.utf | ڪري ڇڏي. | شادي | يا دنيوي خيال اڳي کان بدليل ھئس، تنھنڪري ھنن اڳي |
| 23602 | DYNT.utf | ڪريان.'' | شادي | امان بہ مري تہ پوءِ پنھنجي منھن جتان اچي اتان وڃي |
| 23603 | DYNT.utf | ڪندين؟'' | شادي | پوءِ پرڻبين؟ يا قارون جو خزانو ھٿ ايندءِ، پوءِ |
| 23604 | DYNT.utf | ڪئي، سا بہ پيءُ جي صلاح کان سواءِ نہ ھئي. | شادي | منصور عليءَ جا اھا |
| 23605 | DYNT.utf | ڪيائين ۽ سگھو ئي زال سوڌو روانو ٿيو ۽ اچي | شادي | ھن جي راہ بہ پيءُ وانگي ھئي. پر محبوب علي نہ رھيو، |
| 23606 | DYNT.utf | ڪيائين. شادي ڪرڻ کان اڳي پيءُ کي اطلاع | شادي | آخر جڏھن امتحان پاس ڪيائين، تڏھن يکدم ھن سان کڻي |
| 23607 | DYNT.utf | ڪين ڪندس'' | شادي | سارو ٿيو آھين، تہ بہ بحث ڪري ويھي رھيو آھين تہ |
| 23608 | DYNT.utf | ڪيئن ٿيندي؟ اڄ تہ رڳو ڏي وٺ لڳي پئي آھي. | شادي | بختاور وري پڇيو تہ ``پوءِ حامد عايءَ جي |
| 23609 | DYNT.utf | ھتي ٿين ٿيون، تين ۾ گھوٽ-ڪنوار ھڪٻئي جا | شاديون | تنھنڪري ھڪٻئي سان حد کان وڌيڪ پيار ٿين. اڪثر جيڪي |
| 23610 | DYNT.utf | بابت تہ ھو ٻاڻ بہ انھيءَ ڳالھ تي بيٺو تہ | شاديءَ | وافف ھو، سو انھيءَ رٿ ۾ ناراض لہ ٿيو باقي پنھنجي |
| 23611 | DYNT.utf | بابت جا گفتگو پئي ڪئي، تنھن جي زينت بانوءَ | شاديءَ | ويو آھي تہ مائي شھربانو ۽ بختاور، زينت بانو جي |
| 23612 | DYNT.utf | جو بندوبست ٿيو، ٻيئي طرف دولتمند ۽ اشراف | شاديءَ | آخر سکھوئي |
| 23613 | DYNT.utf | جو بندوبست ڪري ڇڏي، پر اڳوڻو ڊپ بہ دل تان | شاديءَ | ھوس تہ متان ڍرائي ڪربان، ۽ ھو وري ڪنھن ٻئي ھنڌ |
| 23614 | DYNT.utf | جو بندوبست ڪيو ھئائين. ھوءَ بہ جوان ۽ خوبصورت | شاديءَ | ھيس. انھيءَ کي ڌيءَ عزت بي نالي ھئي، تنھن سان |
| 23615 | DYNT.utf | جو خيال گھڻن ڏينھن کان ھوندو ھو- ھو کٽڻ | شاديءَ | جان بيبيءَ کي پنھنجي پٽ جي |
| 23616 | DYNT.utf | جو سعيو ڪر. آءُٗ توکي چوندو آھيان تہ انھن | شاديءَ | ٿو چئي تہ ``توکي زينت جي ڳڻتي رھندي آھي، ھاڻي سندس |
| 23617 | DYNT.utf | جو سعيو ڪيو. نيٺ ٻنھي طرفن صلاح ڪري پنھنجي | شاديءَ | تجويز سان ھنن پنھنجو پنھنجو پَڪو بندوبست بيھاري |
| 23618 | DYNT.utf | جو ڏينھن ٻيئي طرف صلاح ڪري اھڙو مقرر ڪن، | شاديءَ | ۳- |
| 23619 | DYNT.utf | جوان اجايون رسمون اڳئين وانسگي ھنن ڪم | شاديءَ | وارو ھو ۽ وڏن وڏن ماڻھن سان رستو ھوس. جيتوڻيڪ |
| 23620 | DYNT.utf | جي پھرئين ڏينھن ھئا: يعني علي رضا ، سندس | شاديءَ | گھر ۾ وري بہ اھي ساڳيا ڀاتي وڃي بچيا، جيڪي سندس |
| 23621 | DYNT.utf | جي تڪڙ ڪالہ پيئي آھي، نڪو اڃا آءُٗ کٽڻ | شاديءَ | تہ ھو ٻاڻ بہ انھيءَ ڳالھ تي بيٺو تہ ``اڃا منھنجي |
| 23622 | DYNT.utf | جي گوڙ ۾ دھل مرڳو گڙٻڙ وجھو ڏين-تنھن کان | شاديءَ | جو دستور، جيڪو ھلندڙ آھي سو بند ڪجي؛ چالاءِ جو |
| 23623 | DYNT.utf | جي لاءِ ھڪڙو ڏينھن مقرر ڪيو. انھيءَ ڏينھن | شاديءَ | سعيو ڪيو. نيٺ ٻنھي طرفن صلاح ڪري پنھنجي سھنج موجب |
| 23624 | DYNT.utf | جي ماني ٿئي، گھوٽيتا ٻاھر جي ڪن ۽ ڪنواريتا | شاديءَ | ۹- شاديءَ جي ٻئي ڏينھن يا ان جي اڳئين ڏينھن، |
| 23625 | DYNT.utf | جي نسبت ۾ گفتگو ڪندا ھئا ۽ ان جي تياريءَ | شاديءَ | ھين تہ سگھوئي مائٽ ٿينداسين ۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ ايندڙ |
| 23626 | DYNT.utf | جي ٻئي ڏينھن يا ان جي اڳئين ڏينھن، شاديءَ | شاديءَ | ۹- |
| 23627 | DYNT.utf | جي ٽئين ڏينھن وري گھوٽ-ڪنوار گڏ جي، ڪنوار | شاديءَ | |
| 23628 | DYNT.utf | جي ڪري جيڪو پئسو اڳي ميڙيو ھو، تنھن کي | شاديءَ | وري تمام غريب ھو، پوري پُنيءَ وسعت وارو ھو. ھن |
| 23629 | DYNT.utf | جي ڪم ۾ ھنن کي ھلت ڪرڻي ھئي: | شاديءَ | ڳالھيون مختصر طرح کڻي ڪاغذ تي اٽڪايون، جن بابت |
| 23630 | DYNT.utf | جي ڳڻتي ھئي؛ انھيءَ لاءِ پئي پئسو-پنجڙ | شاديءَ | تنھن ۾ پريندي ئي حامد آڻي ھٿ ڳنڍيا. ماڻس کي سندس |
| 23631 | DYNT.utf | جي- ھيڏوسارو اچي ٿيو آھي، جھان جون مائون | شاديءَ | جان بيبيءَ ورندي ڏني تہ ``پھرين علي رضا جي |
| 23632 | DYNT.utf | کان بک چڱي، اھڙي شاديءَ کان ڏک چڱو. مون | شاديءَ | خدا جي واسطي انھيءَ مرض کان مون کي ڇڏائجئين. اھڙي |
| 23633 | DYNT.utf | کان پرءِ گھر ٺاھي ويھي رھيو. ھن گھر ھلائڻ | شاديءَ | شادي ڪئي، سا بہ پيءُ جي صلاح کان سواءِ نہ ھئي. ھو |
| 23634 | DYNT.utf | کان پوءِ ھڪٻئي کي ڏيئي سڱھجي ٿو. | شاديءَ | ٻيو ڪي بہ ڪين ٺھرائجي. وڌيڪ جيڪي ڏيڻو ھجي، سو |
| 23635 | DYNT.utf | کان ڏک چڱو. مون کي کاڌي پيتي جي ڏکيائي ڪانھي، | شاديءَ | کان مون کي ڇڏائجئين. اھڙي شاديءَ کان بک چڱي، اھڙي |
| 23636 | DYNT.utf | کي پنج-ڇھ مھينا مس گذ ريا، تہ جن صاحبلوڪن | شاديءَ | انھيءَ |
| 23637 | DYNT.utf | وارن کي دل ۾ پٽين. | شاديءَ | وڃن؛ نہ ائين، جو سڄي رات اتي ويٺا پنڪيون کائين ۽ |
| 23638 | DYNT.utf | ڪري سڌاري جا ڪم جيڪي سکڻا آھن سي ڇڏايو | شاديءَ | بار ڇالاءِ ٿجي؟ تنھن کان سواءِ، ننڍيءَ وھيءَ جي |
| 23639 | DYNT.utf | ڪري ماڻھو پاڻ بہ جلد پيريءَ ۽ ضعيفيءَ کي | شاديءَ | جيڪي ڄمن ٿا، سي اڪثر ضعيف ٿا ٿين، ۽ ننڍي وھيءَ جي |
| 23640 | DYNT.utf | ۾ خوش ٿينديس، تھڙو حامد جي. جيترو پنھنجي | شاديءَ | تنھنجو پٽ، سو منھنجو پٽ آھي - جھڙو آءُٗ علي رضا جي |
| 23641 | DYNT.utf | ۾ سرائي فتح خان يا سندس زال جا گھڻا مائٽ | شاديءَ | ياد رکڻ گھرجي تہ ھن |
| 23642 | DYNT.utf | ۾ محبوب عليءَ جو ننڍو ڀاءُ منصور علي، جو | شاديءَ | انھن جي |
| 23643 | DYNT.utf | ۾ نہ ويٺا. ھنن بہ مائٽن مان گھڻن ڏينھن کان | شاديءَ | مائٽن کي ڇڏي ڌارين سان گڏي آھي؛ انھيءَ ڪري ھن |
| 23644 | DYNT.utf | جا ٿيندي سا ھو نئينءَ ۽ سڌريل رٿ پٺيان | شادي، | راءِ ھئي. ان موجب پاڻ ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائون تہ اھا |
| 23645 | DYNT.utf | ھن کي ڏسي خوش ٿيا. اگرچہ انھيءَ وچ ۾ ھڪڙو-ٻہ | شاگرد | رھيو. آخر ھن پنھنجو ڪم وري ھٿ ڪيو. ھن خا صاحبلوڪ |
| 23646 | DYNT.utf | ڪيو، جو ھو بہ ڪڏھن ڪڏھن گفتگو ڪنديون ھيون. | شاگرد | بيبين کي اھڙي قسم جي گفتگو ڪرڻ لاءِ پنھنجو |
| 23647 | DYNT.utf | پنھنجي اولاد جون مرادون ڏسندينءَ. اسان | شال | بختاور چيو تہ ``مائي! خدا سڀ خير ڪندو. تون |
| 23648 | DYNT.utf | توکي ملائيندو. چڱو امان، آءُٗ مائيءَ سان | شال | ٿي چوين. جھڙي تون ڏاھي آھين. اھڙو گھر وارو اللَّھ |
| 23649 | DYNT.utf | جھان جو اولاد صالح ڪري - ڇا پٽ، ڇا ڌيءَ.'' | شال | جواب ڪونہ ڏنائين. شھربانوءَ چيو تہ ``مائي! اللَّھ |
| 23650 | DYNT.utf | جھان کي ڏئي. جنھن گھر ۾ تون ھوندينءَ، انھيءَ | شال | تو جھڙي پڙھيل ھوشيار ۽ ھنر واري ۽ نيڪ ڌيءَ خدا |
| 23651 | DYNT.utf | ڪابہ زال بي پردي نہ ٿئي. بي پردي ۽ آگھاڙيءَ | شال | انھيءَ ۾ ڪھڙي حرڪت؟ زال جي لاءِ تہ پردو آھي، |
| 23652 | DYNT.utf | ڪنھن جو پلؤ نہ اٽڪائي، ڏاڍا لُچا ٿيندا | شال | اڃا پري ھئي، پر بمبئيءَ جي گاڏيءَ وارن سان خدا |
| 23653 | DYNT.utf | ڪنھن جي مٿان اھڙي اوچتي آفت نہ اچي، جان | شال | شال ڪنھين انسان سان اھڙو واقعو نہ ٿئي؛ |
| 23654 | DYNT.utf | ڪنھن دشمن کي بہ نصيب نہ ٿئي. | شال | سنئون روئڻ لڳو. ڀلا اوچتو سمنڊ ۾ ٻڏي مرڻ جو موت |
| 23655 | DYNT.utf | ڪنھين انسان سان اھڙو واقعو نہ ٿئي؛ شال | شال | ڪيون، تن جو اسين ھتي بيان ڏيئي نہ سگھنداسين. |
| 23656 | DYNT.utf | جو سرائي قتح جان جي گھر جا ڀاتي ٻاڻ ۾ گڏ | شام | ھوڏانھن وري |
| 23657 | DYNT.utf | جو سڀ بيبيون، جي ھن سان واقف ھيون ۽ ٻيون | شام | مجلس مقرر ڪئي، جتي ھفتي ۾ ھڪڙو ڀيرو جمعي جي ڏينھن |
| 23658 | DYNT.utf | جو مجلس جي ڪم لھڻ کان اڳي يا پوءِ ھنن کي | شام | ھٿ ڪئي ھئي، جنھن جي چوڌاري ھڪ عجيب باغ ھو، جنھن ۾ |
| 23659 | DYNT.utf | جو مناسب ڄاتائين تہ علي رضا بيگ سان انھيءَ | شام | مڄوئي ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گذريو، پر ڪوبہ پتو نہ پيس. |
| 23660 | DYNT.utf | جو ٻہ-ٽي ڪلاڪ پاڻ پنھنجي سر وڃي باغ ۾ باغئيءَ | شام | علي رضا پنھنجو وقت ورھائي ڇڏيو. صبح جو ۽ |
| 23661 | DYNT.utf | آھن. | شامل | انھن کي گرفتار ڪري، جو اھي سڀ انھيءَ منصوبي ۾ |
| 23662 | DYNT.utf | آھن؛ ڇالاءِ جو زينت بانوءَ کان ھن کي معلوم | شامل | کي ھيتري پڪ ٿي ھئي تہ انھيءَ منصوبي ۾ ڪرد ماڻھو |
| 23663 | DYNT.utf | ھو، جو ڀانئيائين تہ اولاد جي اکين آڏو نہ | شامل | علي رضا پاڻ بہ انھيءَ صلاح ۾ |
| 23664 | DYNT.utf | ھئا، تن کي بہ پوريءَ سنڀال رھڻ ڪري اوستائين | شامل | تھخاني ۾ ڪو باروت لڌو آھي ۽ جيڪي دشمن آنھيءَ ڪم ۾ |
| 23665 | DYNT.utf | ٿيا آھن. باروت جو بہ اوھان اڳيئي ٿورو گھڻو | شامل | سڀني کي خوشخبري ھجي. پنج-اٺ ڄڻا ٻيا بہ اسان سان |
| 23666 | DYNT.utf | ٿيان، سو ھاڻي ڪنھن حيلي سان پنھنجي وڏي | شامل | خيال پچائيندو ھو، تہ وجھ ملي تہ ڀڄي وڃي ھن سان |
| 23667 | DYNT.utf | ٿيندي ھئي. انھيءَ ڪري ھو ھن جو مانُ رکندا | شامل | ڏبڻ، ماني پچائڻ، توڙي آن پيھڻ ۽ ڇڙڻ ۾ ھنن سان |
| 23668 | DYNT.utf | گواھ پڇيا ويا. ھن ويچاريءَ جو خدا کان سواءِ | شاھد | ٻئي ڏينھن مقدمو ھليو. فرياديءَ جا |
| 23669 | DYNT.utf | نڪو گواھ، نڪو واقف، نڪو سڃاڻو. گھڻوئي بچاءَ | شاھد | گواھ پڇيا ويا. ھن ويچاريءَ جو خدا کان سواءِ نڪو |
| 23670 | DYNT.utf | ڏذو، جن چيو تہ اسان انھيءَ زال کي کڻندو | شاھد | ھن کان پڇا ڳاڇا ٿي. ھٽ واري پنھنجو ڇوکر ۽ ھڪڙو ٻيو |
| 23671 | DYNT.utf | ڪونہ ھوس، تنھنڪري ھڪ مھينو قيد ملي ويس. | شاھد | پوريءَ طرح نہ سمجھن، ٻيو وري قاعدي موجب بچاءُ جو |
| 23672 | DYNT.utf | ڏني تہ ``ابا، آھي بہ ائين.'' | شاھدي | مريم بہ |
| 23673 | DYNT.utf | ڏين ٿا، تڏھن اھڙي آزمودي جو ضرور، زال کي | شاھدي | ڪري ضعيف ۽ گھٽ عقل واري آھي. ديني ڪتاب بہ اھا |
| 23674 | DYNT.utf | ۾ آڻڻيون پونديون ھيون ۽ انھن جي سمجھاڻي | شاھديءَ | حجت ۽ دليلن لاءِ ھن کي قرآن جون آيتون ۽ حديثون |
| 23675 | DYNT.utf | ڪار ۽ واپاري ڌنڌو ھلائيندا آھن. انھيءَ | شاھو | وڏا وڏا ماڻھو ھندو توڙي مسلمان رھندا آھن، ۽ گھڻا |
| 23676 | DYNT.utf | جي جاءِ ۾ آماڻي ويو ھو. ھونءَ بہ چيائين | شاھوڪار | اھا چوري ڪئي ۽ ھو انھيءَ رات اسان کي آڻي، انھيءَ |
| 23677 | DYNT.utf | جي گھر کي رات جو کاٽ لڳو؛ ٽي ءچار چور ھئا، | شاھوڪار | ڪنھن معاملي ۾ ڦاٿو؛ سندس حد ۾ ھڪڙو خون ٿيو. ڪنھن |
| 23678 | DYNT.utf | کي ڌڪ ھڻي ماري وڌانون ۽ پٽس کي ڦَٽي ڇڏيائون | شاھوڪار | چوري ڪري کنيائون، نڪرڻ مھل گھر جو مالڪ جاڳيو، |
| 23679 | DYNT.utf | مسلمان جي گھران ھيءُ پرڻيو. ھن کي تمام | شاھوڪار | گھر مان ٻانھن ملڻ ۾ حرڪت ڪانہ ٿي. ھڪڙي واپاري |
| 23680 | DYNT.utf | ناھي، تہ اسان کان غريب بہ ناھي، باقي اميد | شاھوڪار | ماٿيءَ چيو تہ ``گذران خير جو پيو ٿيندو، جي ادو |
| 23681 | DYNT.utf | ھو، جنھن جي ڪوٺي حيدرآباد ۾ ھئي، ۽ سندس | شاھوڪار | سيٺ گل مجمد ميمڻ ھڪڙو وڏو |
| 23682 | DYNT.utf | ھئا. جي محبوب علي طبع جو تکو ھو، تہ گذريل | شاھوڪار | خوش رھڻ لڳو. ٻيئي بنيادي ماڻھن جو اولاد ھئا، ٻيئي |
| 23683 | DYNT.utf | سڙڪ لڳي پيئي آھي ۽ انھيءَ مڏئيءَ ۾ سيٺ | شاھي | ويو آھي، تہ اھو ڀڄ کان ارڙھن ڪوھ پري آھي، ۽ وچ ۾ |
| 23684 | DYNT.utf | سڙڪ لڳي پيئي آھي، جنھن سان ڏاڍي وھڪ آھي. | شاھي | سان. مڏئي جو بندر ڀڄ کان ارڙ ھن ڪوھ پري آھي. ۽ وچ ۾ |
| 23685 | DYNT.utf | رستي مان انھن جي ڏسڻ ۾ يا اتي وڃڻ ۾ ڪابہ | شائستي | ضروري ڪم لاءِ ڪنھن ھنڌ وڃڻو ھجي، تڏھن مناسب ۽ |
| 23686 | DYNT.utf | رانديون ڪديون ھيون؛ ڪڏھن ڪڏھن تہ اتي چاءِ | شائستيون | ڳالھائڻو ٿيندو ھو. ڪڏھن ڪڏھن تہ پاڻ ۾ مناسب ۽ |
| 23687 | DYNT.utf | پورو نہ پوي ۽ ساري رٿ فيصل نہ ٿئي، تنھنڪري | شايد | ۽ صلاح ڪرڻ لڳا. ڪن جي صلاح ھئي تہ ``گڏ ٿيل باروت |
| 23688 | DYNT.utf | چڱو وجھ ملي ويندو. تنھن کان سواءِ صفوران | شايد | شھر ۾ وري بہ بمبئيءَ ڏي وڃڻ يا ڪراچيءَ موٽڻ جو |
| 23689 | DYNT.utf | سرائي جي نياڻيءَ جي ھئي، جنھن جي ڳالھ مريم | شايد | بلا ماري، لٺ تي لڙڪائي دو تي نڪري آيس. اھا ڪوٺي بہ |
| 23690 | DYNT.utf | لوڏي جي ڪري نڪري پيو ھو ۽ رڳو اشاري وھيڻو | شايد | جي پاسي واري ڪٽھڙي سان ڳنڍيل ھو ۽ انھيءَ مھل |
| 23691 | DYNT.utf | منھنجي پٺيان اھڙا جاکوڙا ڪڍي اچي نہ سگھيو | شايد | ٻيو خط ڪونہ لکيو، جو ڄاتائين تہ ھو اڃا ڇوڪر آھي، |
| 23692 | DYNT.utf | منھنجي قسمت خراب آھي، جو جڏھن آءُٗ ھن جي | شايد | آھن، انھيءَ لاءِ تہ ھنن جون مرادون جپئري ڏسن؛ |
| 23693 | DYNT.utf | نيٺ آءُٗ مري وينديس ۽ جھان وانگي پنھنجي | شايد | پوندي ھيس، تڏھن اڪٽر انھيءَ ڏک کان رئندي ھئي، تہ |
| 23694 | DYNT.utf | ورھيہ-ٻن جي اندر ڪنھن پاسي نائب ڪانسل ٿي | شايد | تي وڃڻ لاءِ صلاح ڏني ۽ اسيد بہ ڏيکاريائوٽس تہ |
| 23695 | DYNT.utf | ھن جي لاءِ مشڪل نہ ھو. | شايد | ھيون ۽ ٻي ڪا جوان منڊم ھٿ ڪري انھيءَ سان شادي ڪرڻ |
| 23696 | DYNT.utf | ھن کي منھنجي پاڪدامنيءَ ۾ شڪ پوي تہ عجب | شايد | جي چنبن ۾ پئي رھي آھيان ۽ وري اتان نڪتي آھيان تہ |
| 23697 | DYNT.utf | ڪن دوستن انھيءَ بابت سمجھايو ھوندس تہ | شايد | سوير وڃڻ ۽ ھنن سان گھڻي گستاخي رکڻ بند ڪرڻ لڳو. |
| 23698 | DYNT.utf | ڪو بادشاھي سامان ھوندو، جو وجھي ڇڏيو اٿن، | شايد | ھن چيو تہ ``خبر ناھي ڇاجا آھن، مون بہ تو وانگر ڏٺا. |
| 23699 | DYNT.utf | ڪو ٻيو بہ ڳجھو سبب ھو: تمام وڏي عھدي کي | شايد | علي رضا کي اتان نڪرڻ لاءِ |
| 23700 | DYNT.utf | ۽ ھن جي يتيمي ڏسي مٿس ڪھل پئي آئي. | شباھت | ملوڪڙو ٻار ھو. جنھن ٿي کنيس، تنھن کي ھن جي شڪل |
| 23701 | DYNT.utf | ۾، تھڙو لڄ حيا ۾.'' | شباھت | پيا کلندا اٿس. ھونءَ ٻانھن بہ ملوڪ آھي، جھڙو شڪل |
| 23702 | DYNT.utf | پيئڻ جي بہ عادت اٿس، جو اڪثر شراب پيي مست | شراب | کي دڙڪا تاب ڏيو ڦريو پنھنجو گھر پيو ڀري، ۽ ٻيو تہ |
| 23703 | DYNT.utf | پيي مست ٿي پوءِ اچي پنھنجي زال ۽ گھر جي | شراب | ڀري، ۽ ٻيو تہ شراب پيئڻ جي بہ عادت اٿس، جو اڪثر |
| 23704 | DYNT.utf | وارو ھجي، چڱيءَ چال وارو ھجي، علم ۽ ھنر | شرافت | ڏي ڏسڻو آھي. پوري پُني گذران وارو ھجي، مگر آبرو ۽ |
| 23705 | DYNT.utf | ڏي ڏسڻو آھي. پوري پُني گذران وارو ھجي، | شرافت | دليادار ھوندو تہ ڇا! پئسن ڏي ڏسڻو ناھي، غريبت ۽ |
| 23706 | DYNT.utf | ۽ گلاب جا شيشا ڪين ڏٺا ھيئي؟ محمد رمضان | شربت | بختاور - ڇو اڳنين جمعي رات |
| 23707 | DYNT.utf | زينت بانوءَ کي زيادہ شڪ پيو. انھي ٻانھيءَ | شرط | انھيءَ ھنڌ جي ھيٺان تھخاني ھئڻ جي ڳالھ بڌڻ |
| 23708 | DYNT.utf | علي رضا ھڪڙي کي سمجھائي، سرائي فتح خان | شرط | پھچڻ |
| 23709 | DYNT.utf | گھڻا زور ڪيس تہ موٽي وطن ھلون. چيائينس | شرط | ماڻس تہ پريندي |
| 23710 | DYNT.utf | ھن ھڪڙو خط حامد عليءَ جي معرفت گھر موڪليو، | شرط | بمبئيءَ ۾ پھچڻ |
| 23711 | DYNT.utf | بہ منع آھي. | شرعي | جي گوڙ ۾ دھل مرڳو گڙٻڙ وجھو ڏين-تنھن کان سواءِ |
| 23712 | DYNT.utf | جي ڳالھ آھي، جو سکر اشراف ٿي اھڙي نيچ آدميءَ | شرم | اھڙي خسيس ماڻھوءَ جون ٿيون سو کڙبون سڙيون وٺو! |
| 23713 | DYNT.utf | کان علي نواز جي ماءُ ھينءَ ڪيو، جو رات | شرم | کان وٺنداسون يا غلام ڪري وڪڻي ڇڏينداسون. ھن ڊپ ۽ |
| 23714 | DYNT.utf | کان منھن پاسي ڪري صفي ڏي لنگھي ويئي جتي | شرم | ھئي، ۽ سڄي ساري منھنجي نظر پئجي ويئي، ھوءَ بہ |
| 23715 | DYNT.utf | کان ڪنھن سان نہ ڪئي ھئي، ۽ ٻيو وري اھو پرڳڻو | شرم | ھن اڃا ڳالھ پنھنجي پيءُ جي غلاميءَ ۽ خواريءَ جي |
| 23716 | DYNT.utf | ڇو ٿي ڪرين؟ آءُٗ تو کي بہ ماءُ وانگي آھيان، | شرم | ڳالھ نہ وڻيئي؟ مون کي رنج ڪندينءَ؟ صاف جواب ۾ |
| 23717 | DYNT.utf | ٿيو. پوءِ تہ مھيني سرمھيني ڇوڪرين جو ٿوروگھڻو | شروع | انھيءَ طرح ھن زناني اسڪول جو ڪم تمام چڱيءَ طرح |
| 23718 | DYNT.utf | ٿيو. مگر ھو جو ھيترن ڏينھن کان پوءِ آيو | شروع | صاحبلوڪ ھٿ ڪيائين، جنھنڪري سندس پڙھائڻ جو ڪم وري |
| 23719 | DYNT.utf | ڪنداسين. اوھين سڀ اشاري وھيڻا ويٺا ھججو.'' | شروع | ڪردن واريءَ اوطاق ۾ ايندس، پوءِ اڌ رات جو اھو ڪم |
| 23720 | DYNT.utf | ڪيائين. ايتري ۾ زينت بانو قران پڙھي اٿي | شروع | ڪلاڪ کن ۾ سامان وٺي آئي ۽ اچي رڌڻ پچائڻ جو ڪم |
| 23721 | DYNT.utf | ڪيو. ھو چالاڪ ۽ ھوشيار ھو، تنھنڪري سگھوئي | شروع | بمبئيءَ ۾ ھن پنھنجو ڪم |
| 23722 | DYNT.utf | ٿيڻ ۽ ڪم ھلڻ جو بيان، جو لکي تيار ڪيو ھئائين، | شروعات | ڪري گھرايائين. انھن جي روبرو انھيءَ اسڪول جي |
| 23723 | DYNT.utf | آھي تہ سڀڪو چوندو ھو تہ ``تڏھن ڀلا ڇونہ | شريڪ | نڪرندي ھئي تہ فلاڻي بيبي بہ انھيءَ زناني مجلس جي |
| 23724 | DYNT.utf | بہ ڪندس ۽ خدا جي بندگي بہ ڪندس- تنھن جو | شغل | آتي گھر جوڙي گوشہ نشين ٿي ويھندس، ۽ آباديءَ جو |
| 23725 | DYNT.utf | سڀ کان وڌيڪ پسند آيو، سا ھاڻي مُلياڻي ٿي | شغل | ٻارن کي قرآن پاڙھيندي وڃ.'' سو ھن کي پاڻ اھو |
| 23726 | DYNT.utf | مان قري وري رنن جي صحبت پيدا ٿيس، پھر يائين | شغل | ٺاھي رکيائين، رات جو پيو اھا وندر ڪندو ھو. انھيءَ |
| 23727 | DYNT.utf | ھوندو ھو. انھيءَ طرح ھي سانھ ستيءَ سان | شغل | ھٿ نہ وجھندي ھئي، باقي گھر ۾ ھن جو بہ اھو ساڳيو |
| 23728 | DYNT.utf | ڪرڻو ٿيندو ھوس، ۽ ٻاھر شھر ۾ علي رضا وٽ | شغل | ماڻھو ھوندو ھو، جنھن سان گڏ پڙھڻو لکڻو ۽ ٻيو اھڙو |
| 23729 | DYNT.utf | ۾ رھندا ھئا ۽ ڪيتريون ئي ٻيون ڳالھيون جي | شغل | نہ مسلمان ھئا، ديندار ھئا، پنھنجي نماز ۽ قرآن جي |
| 23730 | DYNT.utf | ڪري منجھانئس خوش ھئا. پر ھن جي لکپڙھ ڄاڻڻ | شفل | ھن کي آفرين ڪرڻ لڳا. خاص ڪري ھن جي نماز ۽ قرآن جي |
| 23731 | DYNT.utf | منھنجو حامھ بہ ويٺو آھي، جوان اچي ٿيو آھي، | شل | کي بہ نيٺ مائٽيءَ جي ڳالھ دل تي ھوندي. وري جيئي |
| 23732 | DYNT.utf | وري بہ موٽي ھتي ايندا. گھڻا تہ ھنن سان آگبوٽ | شل | دعائون پئي ڪيائون ۽ اھي آميدون پئي رکيائون تہ |
| 23733 | DYNT.utf | کي پرڏبھ رلائڻ ھن کي مناسب نہ آيو. جيسين | شميءِ | ھي انھيءَ پاسي وڃڻ لاءِ تيار ٿيو، پر ڌيءُ جھڙي |
| 23734 | DYNT.utf | بہ مري ويو ھو، باقي بختاور ھوندي ھئي، جا | شنگور | نالي ۽ ھڪڙي حبشياڻي بختاور نالي وڃي رھيا ھئن، پر |
| 23735 | DYNT.utf | نالي ۽ ھڪڙي حبشياڻي بختاور نالي وڃي رھيا | شنگور | ھوندا ھئا، پر صاجيءَ ڦرڻ کان پوءِ باقي ھڪڙ و شيدي |
| 23736 | DYNT.utf | راند ڪرڻ ۾ پنھنجو ڏينھن گذاريو ھسو، سو | شنلرنج | وري جھڙيءَ ملرح علي رضا چي صحبت ۾ ڪتابن پڙھڻ يسا |
| 23737 | DYNT.utf | ھئي ۽ پاڻ کي سڀ کان مٿي سمجھندي ھئي ۽ ٽنڊ | شوخ | اگرچہ چڱي موچاري گھر جي ھئي، پر طبعيت جي البت |
| 23738 | DYNT.utf | اچي ٿيو، الھيءَ چوس تي ھي پلٽڻ جي سپاھين | شوق | ھيس، تنھنڪري پاڻ بہ سڌري پيو ھو. پر ھن کي شڪار جو |
| 23739 | DYNT.utf | انجام و آرزوي ديدار محبت آثار-آنڪھ اوھان | شوق | مھربان من، زينت جسم و جان من، سلامت. بعد از سلام |
| 23740 | DYNT.utf | پيدا ٿيو. | شوق | سان وري پر چاءُ ڪرڻ ۽ ميلاپ رکڻ جو حد کان گھڻو |
| 23741 | DYNT.utf | جاڳيس. ڪافيون ۽ راڳ پيو بڌندو ھو. گھر ۾ | شوق | نون سنگتين جو واقف ٿيو، انھن سان گڏ ڳائڻ وڃائڻ جو |
| 23742 | DYNT.utf | جي گھڻائي کان ھن ھڪڙي ڀيري سلطان سان ڳالھ | شوق | آخر |
| 23743 | DYNT.utf | رکي سکڻ لڳي، سو ويئي روز بروز خبردار ۽ | شوق | گھڻي مدد ڏني.ھيءَ اصلي ھوشيار ھئي، ويتر ھينئر جو |
| 23744 | DYNT.utf | رکي، اھا ٻولي سکي. فارسي ۽ عربيءَ ۾ ھوشيار | شوق | ڪري البت ٿوري مشڪلات ٿي، پر چھن مھينن جي اندر ھن |
| 23745 | DYNT.utf | زيادہ ٿي ٿين، ۽ جيئن ھنن جو رکيل پئسو روزبروز | شوق | سو جيئن اھي خيال پئي پچايائون، تيئن اوڏي موٽڻ جو |
| 23746 | DYNT.utf | گھٽبو ويو ۽ لچائيءَ جو خيال وڌندو ويو. | شوق | اھڙن ڪنن ڪمن ڪري حامد ۾ پڙھڻ لکڻ جو |
| 23747 | DYNT.utf | مان چيو تہ ``تڏھن امان ھاڻي دير نہ ڪريو، | شوق | علي رضا |
| 23748 | DYNT.utf | ھو. | شوق | سو ھن کي انھن مسلماني حڪومتن ڏسڻ جو بہ گھڻو |
| 23749 | DYNT.utf | ٿي بيٺو ھو، جنھن جي صلاح سان سندس ماءُ | شوق | ٻوءِ سرائي نتح خان جي نبائيءَ سان شادي ڪرڻ جو |
| 23750 | DYNT.utf | ٿي وڌيس. | شوق | اڃا دل ۾ ھو. جيئن پيري ٿي باد پيس، تيئن انھيءَ جو |
| 23751 | DYNT.utf | ٿيندو آھي، مگر جيڪي پڙھيو اٿم ۽ ڏٺو اٿم، | شوق | جو جيتوڻيڪ ننڍيءَ عمر ۾ اڪثر ساديءَ جو گھڻو |
| 23752 | DYNT.utf | ٿيو ۽ ھيترن جي وچ ۾ چڱي گفتگو ۽ چڱي مضمون | شوق | ڪنديون ھيون. پوءِ تہ گھڻن ئي کي انھيءَ جو اچي |
| 23753 | DYNT.utf | ٿيو. سا بہ ھاڻي ترڪي ٻولي ڳالھائڻ توڙي | شوق | ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايو. مڙس کي ترڪي پڙھندو ڏسي، کيس بہ |
| 23754 | DYNT.utf | ڏيکاريو ۽ چيائين تہ ``ڀلا، آءُٗ سلطان جي | شوق | جون ڳالھيون ڪيائين؛ پر زينت بانوءَ پنھنجو گھڻو |
| 23755 | DYNT.utf | ھئي. مڙس تي آڊڪ نہ ايندي ھيس. ائين ڪبن ڄاڻندي | شوقين | کان مٿي سمجھندي ھئي ۽ ٽنڊ ٽوپي ۽ گھمڻ ڦوڻ جي گھڻي |
| 23756 | DYNT.utf | مھربان، عزيز از جان سلامت. بعد تسليمات | شوھر | خط- `` |
| 23757 | DYNT.utf | چيو تہ ``مائي، اھو خيال ڇو نہ آھي - گھر واري | شہربانوءَ | |
| 23758 | DYNT.utf | جي گھر جي واقف ھئي، پوءِ سندس ڌيءَ جي خاطر | شھابالدين | ڇڏي ويئي ھين، ھو ٻيءَ جي تلاش ۾ ھئا. مٿين آيا شيخ |
| 23759 | DYNT.utf | نالي سان رستو ٿي ويو ھوس. ھو چڱو ماڻھو ھو؛ | شھابالدين | ھڪڙي دکني ماڻھوءَ شيخ |
| 23760 | DYNT.utf | ٺيڪيدار جي نياڻيءَ يسا علي بخش شيخ جي ڌيءَ | شھبازخان | تہ کڻي ڇڏ، ٽي-چار مھينا مس ٿيا ھوندا، جو مون تو کي |
| 23761 | DYNT.utf | آھي ۽ گھڻين ڳالھين ڪري دنيا ۾ مشھور آھي. | شھر | وڏي بادشاھت جي گاديءَ جو ھنڌ آھي. اھو ھڪڙو قديم |
| 23762 | DYNT.utf | آھي. اھو ڪڇ جئ راءَ يعني راجا جي رھڻ جو | شھر | ڀڄ جو شھر ساري ڪڇ ۾ وڏو گھاٽو |
| 23763 | DYNT.utf | آھي، ھيڏو شھر اھي، ۽ دلاسو بہ ڏنو ھئائينس | شھر | صفوران بہ ڀڄ جون ڳالھيون ٻڌايون ھيس تہ ھھڙو |
| 23764 | DYNT.utf | اھي، ۽ دلاسو بہ ڏنو ھئائينس تہ ``اتي تون | شھر | ڀڄ جون ڳالھيون ٻڌايون ھيس تہ ھھڙو شھر آھي، ھيڏو |
| 23765 | DYNT.utf | بالوءَ جي صلاحڪار ۽ مددگار سنگتياڻي ھوندي | شھر | وڃڻ کان اٺ-نوَ مھينا پوءِ مري ويئي ھئي. ھوءَ مائي |
| 23766 | DYNT.utf | بانو ويچاري ڏکي ٿي ھئي. پاڻ کان بہ رڌڻ پچائن | شھر | ھنن کي رڌڻ پچائڻ يا ٻئي ڪم ۾ مدد ڏئي تنھنڪري ماثي |
| 23767 | DYNT.utf | بانو ۽ بختاور وٽن اچي رھيا ھئا. انھن کان | شھر | ۽ دائي اٿي سنبريا. انھيءَ ڏينھن حامدعلي ۽ مائي |
| 23768 | DYNT.utf | بانوءَ وھنجي بس ڪيو ھو، تنھن بختاور کي | شھر | انھن چرچن ڪندي، مائي |
| 23769 | DYNT.utf | بانوءَ ھڪڙي پورھيت رکي پر ڪيڏانھن نمڪ | شھر | ھن جي مئي کان پوءِ مائي |
| 23770 | DYNT.utf | بہ آڏو آھي، ڪنھن پاسي ڀڄي وينديس، ۽ وڃي | شھر | تہ بازار وھندي منھنجو ڪو بہ نالو وٺي نہ سگھندو، ۽ |
| 23771 | DYNT.utf | بہ انھيءَ ھنڌان اٺ-ڏھ ڪوھ مس ھو، سو ھن کي | شھر | بہ اڳيئي ٻڌايو ھون تہ آءُٗ شھر ڏي وڃڻي ھيس، ۽ اھو |
| 23772 | DYNT.utf | جا جيڪي سپاھي آھن، تن سڀني جو آءُٗ سردار | شھر | سکيو وکندس. توکي خبر ناھي تہ آءُٗ وڏو امير آھيان، |
| 23773 | DYNT.utf | جا مسلمان ۽ ھندو ھنن جي مجلس ۾ آيا، پر وڏا | شھر | تنھنڪري ھنن جي شادي وڏي تجمل سان ٿي. نہ رڳو بمبئي |
| 23774 | DYNT.utf | جا ھندو خواھ مسلمان سندس صحبت لاءِ مشتاق | شھر | بہ گھڻي ھوادي ھيس. طبع جو تمام حليم ھو؛ اھڙو جو |
| 23775 | DYNT.utf | جاسکر-سکر مسلمان ھئا، جن مان گھڻن سان علي | شھر | ان سان لاڳو ڪي مناسب قانون ٺاھي ڇاپايائون ۽ جيڪي |
| 23776 | DYNT.utf | جو خرچ بہ البت ڳرو ھو، تنھنڪري ھنن ڄاتو | شھر | الحال ٻيءَ ڪنھن آمدنيءَ خي اميد ڪانہ ھئي ۽ بمبئي |
| 23777 | DYNT.utf | جي آھين.'' ايترو بہ ٻڌايو ھئائينس تہ ``منھنجو | شھر | تون ھن کان وڌيڪ سکيو گذاريندينءَ، جو تون پاڻ وڏي |
| 23778 | DYNT.utf | جي البت واقفڪار ھئي، ۽ چڱن چڱن گھرن ۾ پورھيت | شھر | ذات جي ھوندي ھئي، جا اڪثر وٽن اچي رھندي ھئي. اھا |
| 23779 | DYNT.utf | جي اوڀرين پاسي کان ھو. | شھر | ڏس پڇائيندي پڇائيندي، اچي انھيءَ پاڙي ۾ لڪتي، جو |
| 23780 | DYNT.utf | جي تعريف ھئي. ٻئي ٽئي خط ۾ ھنن کي خبر ڏنائين | شھر | ۽ ٻيو منجھس درياھ جي مسافريءَ جو احوال ۽ بمبئي |
| 23781 | DYNT.utf | جي سڀني سپاھين جي مٿان داروغو ۽ عملدار | شھر | جي فوجدار جو گھر ھو، جنھن جو نالو سمندرخان ھو. ھو |
| 23782 | DYNT.utf | جي سڌاري مان فائدي وٺڻ جو ھن کي چڱو وجھہ | شھر | ۾ ڪوھہ کن پنڌ تي رھندو ھو، تنھنڪري ٻھراڙيءَ ۾ رھي |
| 23783 | DYNT.utf | جي عمارتن منھن ڪڍيو، ۽ بندر جا جھاز ڏسڻ | شھر | لڳا، جو پري کان بمبئيءَ جا جبل پئي ڏٺا. سگھوئي |
| 23784 | DYNT.utf | جي فوجدار جو گھر ھو، جنھن جو نالو سمندرخان | شھر | اھو گھر فضل محمد لاڙڪ جو نہ ھو، اھو |
| 23785 | DYNT.utf | جي لشڪري قھوہخاني جي اتر ۾ جا سراءِ آھي، | شھر | ھڪڙو-ٻہ ڪري اڻ لکا وڃي اوطاق ۾ ظاھر ٿين، باقي ٻيا |
| 23786 | DYNT.utf | جي ماڻھن تائين وڃي ٻھتي ھئي: پوءِ اھڙيءَ | شھر | اھڙين ڳالھين جي ڪري، ھن گھر جي واکاڻ ڳوٺ مان ھلي |
| 23787 | DYNT.utf | جي ٻين ڪن سنگتين جي صحبت ۾ سکيو ھو ۽ شھربانوءَ | شھر | ڪانہ ڏيندس.'' حامد تہ اھي ڳالھيون علي رضا، توڙي |
| 23788 | DYNT.utf | رسيا، ۽ پنھنجي مائٽن مان رستي جي واقعي | شھر | ھو ٻئي ڏينھن وڃي |
| 23789 | DYNT.utf | ساري ڪڇ ۾ وڏو گھاٽو شھر آھي. اھو ڪڇ جئ | شھر | ڀڄ جو |
| 23790 | DYNT.utf | کان لڪتي. | شھر | جو پنڌ سولو لڳس، پھر ڏينھن جو مس ٿيو تہ اچي ڀڄ جي |
| 23791 | DYNT.utf | کان ٻاھر ڪنھن ڳوٺ ۾ ھڪڙي ماڻھوءَ وٽ چوريءَ | شھر | عملدار انھيءَ جاچ ۾ ھئا ۽ جاسوس ڦٽا ڪيل ھئا، آخر |
| 23792 | DYNT.utf | کان ٻہ-اڍائي ڪوھ اوري دڳ سان ھڪڙي کوھي | شھر | ڇڏيائين تہ ``سامھون ھلي وڃ، ڏينھن ڏٺو آھي. |
| 23793 | DYNT.utf | مشھور آھي، ٻيو تہ مسلمانن جي گادي ۽ اسلامي | شھر | تنھن جو ھڪڙو تہ سبب ھيءُ ھو، جو اھو تمام سھڻو ٻڌل |
| 23794 | DYNT.utf | نيڪالي ڏيئي روانو ڪجي، ۽ راڻي فتنہ خانم | شھر | ملي تہ انھن سڀني کي توب جي منھن ۾ ڏجي، زالن کي |
| 23795 | DYNT.utf | وارن بنگلن ۾ رھندا ھئا. ھيءُ جو ھتي حيدرآباد | شھر | رھيا، تڏھن ھنن کي وڏو انتظار دل تان لٿو. پاڻ اڃا |
| 23796 | DYNT.utf | وري بہ بمبئيءَ جھڙو نمونو آھي، پوءِ اوير | شھر | ڪراچيءَ ۾ ھلي پنھنجو پنھنجو ڌنڌو ھلايون، جو اھو |
| 23797 | DYNT.utf | ٻالوءَ چيو ``پر بختاور، ڪالھوڪو خواب جو | شھر | |
| 23798 | DYNT.utf | ٿي وڃان.'' | شھر | تہ ``مائي ڪير آھين؟'' ھن چيو تہ ``واٽھڙو آھيان، |
| 23799 | DYNT.utf | ڀڄ کان اٽڪل ويھ-ٻاويھ ڪوھ پري ھو. ڳوٺ جا | شھر | اھو مھاڻن جو ڳوٺ، ڪچ جي وڏي |
| 23800 | DYNT.utf | ڏسڻ جي خواھش علي رضا کي گھڻن ڏينھن کان | شھر | انھيءَ |
| 23801 | DYNT.utf | ڏي وڃڻي ھيس، ۽ اھو شھر بہ انھيءَ ھنڌان | شھر | ھن کي روانو ڪجي. زينت بہ اڳيئي ٻڌايو ھون تہ آءُٗ |
| 23802 | DYNT.utf | ڏي وڃي گاڏي وٺي آيو ھو، تنھن در تان ماءُ | شھر | اتي ڏينھن بہ ٺريو، ۽ علي رضا ھلڻ جو وقت ڏسي، |
| 23803 | DYNT.utf | ڏي ھلندس، واءُ سواءُ پيو لھندس؛ انھيءَ | شھر | گڏ ٿي پنھنجن جاين تي ويھن. آءُٗ ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي |
| 23804 | DYNT.utf | ڪان ٻاھر زمين جو ٽڪر ھٿ ڪري، وڃي اتي گوشہ | شھر | مچايو ويٺو آھي. ڪي ڏينھن ھلي اتي رھون، پوءِ ڪو |
| 23805 | DYNT.utf | ۾ آيو ھو، تنھنڪري ھن کي آتي رھڻ ھر طرح پسند | شھر | ٿيڻ لڳي. وري سنڌ جھڙي ملڪ مان نڪري، بمبئيءَ جھڙي |
| 23806 | DYNT.utf | ۾ اچي پھتي تہ سھي، پر ھاڻ وڃي ڪيڏي؛ ھن کي | شھر | زينت بانو |
| 23807 | DYNT.utf | ۾ انھن ڳالھين ڪري جيڪا سندس تعربف ٿيندي | شھر | بہ مٿس کلندا ھئا، ۽ ھن کان گوشو ڪندا ھئا، يسا تہ |
| 23808 | DYNT.utf | ۾ بہ سندس لاءِ ڪا جاءِ ٺھي ٺڪي ڪانہ پئي | شھر | بہ ڪانہ رھي ھئي، ٻيو رات بہ پئجي آئي ھئي، ۽ اڳيان |
| 23809 | DYNT.utf | ۾ بہ سندس نالو ھو، تنھنڪري اھڙيءَ نوڪريءَ | شھر | ھو، ۽ پاڻ مسلمان ۽ سکر ماڻھو ھو ۽ بمبئيءَ جھڙي |
| 23810 | DYNT.utf | ۾ پنھنجي پئسي کان سواءِ مڙئي ڪوڙ آھي.'' | شھر | ٻہ-ٽي رپيا مھيني ۾ نڪري پوندءِ. بمبئيءَ جھڙي |
| 23811 | DYNT.utf | ۾ سکرن سکرن سان رستو ھو. انھيءَ طرح سندس | شھر | اسان مٿي چيو آھي تہ فضل محمد جو |
| 23812 | DYNT.utf | ۾ علي رضا ننڍو ٿي وڏو ٿيو ھو، آتي ھينئر | شھر | ڏسي ماڻھو حيران ٿي ويا. ھي اچي بنگلن ۾ لٿا. جنھن |
| 23813 | DYNT.utf | ۾ علي رضا وٽ ويندو ھو ۽ ھو وئس ايندو ھو، | شھر | پڙھڻو لکڻو ۽ ٻيو اھڙو شغل ڪرڻو ٿيندو ھوس، ۽ ٻاھر |
| 23814 | DYNT.utf | ۾ غلغلو پئجي ويو. ساري رات ماڻھن ننڊ ڪانہ | شھر | |
| 23815 | DYNT.utf | ۾ ماڻھن کي فائدو پھچايو ۽ گھڻين حالتن ۾ | شھر | پيءُ جون خدمتون ھن کي ياد ھيون، ٻيون تہ ھن سندس |
| 23816 | DYNT.utf | ۾ مشھور ٿي ويئي تہ علي رضا جي بيبيءَ جي | شھر | مطالع ڪرڻ جو ھوَس جاڳيو ھو؛ تنھنڪري اھا ڳالھ |
| 23817 | DYNT.utf | ۾ نظر داريءَ لاءِ پئي گھميو. ڀانيائين تہ | شھر | تہ بازار ۾ ھڪڙو سرڪاري سپاھي ترار سان مليس، جو |
| 23818 | DYNT.utf | ۾ وري بہ بمبئيءَ ڏي وڃڻ يا ڪراچيءَ موٽڻ | شھر | ڳوٺ ۾ رھي ڪڪ ٿي پيئي ھئي، ۽ ٻيو ڄاتائين ٿي تہ وڏي |
| 23819 | DYNT.utf | ۾ وڃي پائولين يا ٻين واڻين کان ڪپڙا وٺي | شھر | جي ڪم ۾ ھوشيار ھونديون ھيون. بختاور ڪڏھين ڪڏھين |
| 23820 | DYNT.utf | ۾ ھن کي ھڪڙو ماڻھو واقف سجھيو ٿي؛ اھا ھئي | شھر | ۾ ڪي ڪين ھوس، جنھن سان کاڌي پيتي جو ٻلو ڪري. ساري |
| 23821 | DYNT.utf | ۾ ھو، ٻئسي وارو ھو ۽ وڏن وڏن ماڻھن سان رستو | شھر | ھن کي لاچار ٿيو اھڙو وڏو بندوبست ڪرڻ؛ جو وڏي |
| 23822 | DYNT.utf | ۾ ھڪڙو ميمڻ سيٺ حاجي ڏوسل نالي ھوندو ھو. | شھر | جو بہ سکرن سکرن جي گھرن ۾ اچڻ وڃڻ جو رستو ھو. |
| 23823 | DYNT.utf | ۾ يا ان جي آسپاس آسانيءَ سان ٿيڻ اھنجو | شھر | پر اھڙو بندوبست تہ بمبئي |
| 23824 | DYNT.utf | ۾ ٿي ويئي ھيس. پئسو بہ چڱو موچارو گڏ ڪيو | شھر | علي رضا جو ڪم چڱيءَ طرح پئي ھليو، گھڻي معرفت |
| 23825 | DYNT.utf | ۾ ڀلا مڙس جو پتو ڪيئن پئجي سگھندوا دل ۾ | شھر | کي ھينئر کي بہ ڪين ٿي سجھيو تہ ڇا ڪريان! ھھڙي وڏي |
| 23826 | DYNT.utf | پاڻ ۾ ويٺي ڳالھايو - تيتري ۾ زينت بانو اٿي | شھربانو | مائي جان بيبي ۽ مائي |
| 23827 | DYNT.utf | تہ ٻي ڪوٺيءَ ۾ وڃي سمھي پيئي، جو گرميءَ | شھربانو | مائي |
| 23828 | DYNT.utf | گذريل ڏينھن ياد ڪيو ۽ پٽ جو ھاڻوڪو حال | شھربانو | ڪرڻ لڳو ۽ اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳو. ويچاري مائي |
| 23829 | DYNT.utf | ويچاريءَ جو بڇڙو حال ٿيو، جو ھوءَ اچي مالڪياڻي | شھربانو | ھي لئون ڀاتي جو گھر ۾ آيو، تنھنڪري مائي |
| 23830 | DYNT.utf | ويئي وھنجڻ، تنھن کي بختاور ميٽ تيل ۽ پاڻي | شھربانو | زينت بانو قرآن پڙھي پوءِ ڪارچوب ڪڍيو. مائي |
| 23831 | DYNT.utf | ٿوري تائبن خيال پچائي پچائي سمھي رھي. خواب | شھربانو | پوءِ تہ بختاور اٿي ويئي ۽ |
| 23832 | DYNT.utf | ڇاٿي چوي، پر ھنن کي تہ انھيءَ مھل اھڙي | شھربانو | جان بيبيءَ بس ڪئي، ڀانيالين تہ ڏسان |
| 23833 | DYNT.utf | ڏاڍي ڏکي آھي. ھنن جي اچڻ ڪري انھي ويچاريءَ | شھربانو | کي معلوم ٿيو تہ حامد جو تمام خراب حال آھي ۽ مائي |
| 23834 | DYNT.utf | ۽ بختاور، زينت بانو جي شاديءَ بابت جا گفتگو | شھربانو | پھرئين باب ۾ چيو ويو آھي تہ مائي |
| 23835 | DYNT.utf | ۽ حامد علي روئندا اوڇنگارون ڏيندا اندر | شھربانو | ٿيندا ۽ ھڪڙو وڏو چرچو ٿيندو. ٿيو بہ ائين، مائي |
| 23836 | DYNT.utf | ۽ حامدعلي ٻہ ڏينھن ٻيا بہ ھنن جي گھر ۾ ڏڪي | شھربانو | |
| 23837 | DYNT.utf | ! مون کي ڪو ٿورڙو عرض ڪرڻو آھي.'' | شھربانو | سا ويٺي اوڏي، ۽ جان بيبي وجھ ڏسي چيو تہ ``مائي |
| 23838 | DYNT.utf | ! ھيڏي تڪليف ڪرڻ جو ڪھڙو ضرور ھو، ھيتري | شھربانو | جان بيبيءَ چيو تہ ``مائي |
| 23839 | DYNT.utf | تڏھن مون کي نااميھ ٿي ڪرين؟ منھنجو عرض | شھربانو، | جان بيبيءَ چيو تہ ``ادي |
| 23840 | DYNT.utf | سرائي فتح خان مرحوم جي زال، صفي ۾ منجي | شھربانو، | ۽ ٿانوَ ٿپو مَلي پئي بورچيخاني ۾ رکياٿين، مائي |
| 23841 | DYNT.utf | پنھنجي صلاحڪار بختاور سان جان بيبيءَ وارو | شھربانوءَ | رات جو جڏھن سڀ ماني کائي سمھي پيا، تڏھن |
| 23842 | DYNT.utf | پڇيو تہ ``بختاور، ھيءُ ڇا آند و اٿيئي؟'' | شھربانوءَ | مائي |
| 23843 | DYNT.utf | پڇيو تہ ``پوءِ نيٺ شير ڪي لوغان؛ ڪھڙو خيال | شھربانوءَ | تي، اجھو انھيءَ ڳالھ تي جنھن جو تاڪيد ڪيو ھوءِ.'' |
| 23844 | DYNT.utf | تہ اڳيئي تَن مَن پڇي رکيو ھو پٽ ۽ ڌيءَ جي | شھربانوءَ | مائي |
| 23845 | DYNT.utf | جي اک پٽجي ويئي. وري اچي خواب جي لڳس، ڪڏھن | شھربانوءَ | تنھن سان ڪو ڪنھن جو وس؟ ماٺ ڪري کڻي ھائو ڪر.'' اتي |
| 23846 | DYNT.utf | جي نالي ڪئي، جنھن تي ھنن جو گذران ٿيندو | شھربانوءَ | سؤ رپيي مان گھٽائي پنجاھہ ڪري، سندس زال، مائي |
| 23847 | DYNT.utf | جي ھانوَ تي ڇنڊو پيو ۽ دل کي تقويت آيس. | شھربانوءَ | ڪندو سگھوئي سبب ٿيندو!'' انھيءَ دلاسي ڪري مائي |
| 23848 | DYNT.utf | چيو تہ ''بختاور، ڇو نہ فڪر ھوندو. ھڪڙو تہ | شھربانوءَ | |
| 23849 | DYNT.utf | چيو تہ ``آھي بہ چڱا آھن، پر ٻنھنجا ڪي وري | شھربانوءَ | وڪيل ڪو گھٽ آھي، ڄنھن جي ھينئر مڀڪائي ٿي ھلي!'' |
| 23850 | DYNT.utf | چيو تہ ``اھو سچ آھي بختاور، مگر اھڙي بہ | شھربانوءَ | مائي |
| 23851 | DYNT.utf | چيو تہ ``اڙي، اھڙي گذر کان ٻنھنجو غريباڻو | شھربانوءَ | |
| 23852 | DYNT.utf | چيو تہ ``بختاور! ڏس اڄو ڪو زمانو، پُٽ تہ | شھربانوءَ | |
| 23853 | DYNT.utf | چيو تہ ``تڏھن، بختاور، چڱو مڀاڻي تون مون | شھربانوءَ | |
| 23854 | DYNT.utf | چيو تہ ``سو ھينءَ تہ سيٺ گل محمد چڱو ماڻھو | شھربانوءَ | |
| 23855 | DYNT.utf | چيو تہ ``مائي ڀلي چؤ.'' | شھربانوءَ | |
| 23856 | DYNT.utf | چيو تہ ``مائي ڪھڙي تڪليف - ماني، گوشت ۽ چانور | شھربانوءَ | |
| 23857 | DYNT.utf | چيو تہ ``مائي! اللَّھ شال جھان جو اولاد | شھربانوءَ | حيا کان ڪنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي ھئي ۽ جواب ڪونہ ڏنائين. |
| 23858 | DYNT.utf | چيو تہ ``مائي! اھي تون پنھنجا لائق ٿي ڪرين، | شھربانوءَ | |
| 23859 | DYNT.utf | چيو تہ ``مائي، ڪڏھن ڪڏھن آھئين بہ وڃي بختاور | شھربانوءَ | |
| 23860 | DYNT.utf | چيو تہ ``مون کي تہ ڏسڻ ۾ اچي ٿو، مون کي پنھنجي | شھربانوءَ | |
| 23861 | DYNT.utf | چيو تہ ``ھائو مائي، اللَّھ تي لڄ آھي.'' | شھربانوءَ | |
| 23862 | DYNT.utf | چيو تہ ``ھائو مائي، شڪ ناھي.'' | شھربانوءَ | |
| 23863 | DYNT.utf | چيو ``سو سچ آھي، پر بختاور! ڏک سک بہ پنھنجن | شھربانوءَ | |
| 23864 | DYNT.utf | سڏي چيو تہ ``اڄ مائي جان بيبي اچڻي آھي، | شھربانوءَ | ۾ ويٺي. حامد اسڪول ڏي سنڀريو. بختاور کي مائي |
| 23865 | DYNT.utf | کان موڪلايائين، ۽ ھلڻ مھل بہ آھستو چيائين | شھربانوءَ | آھي، ھاڻي اچو.'' ماني سنڀري ۽ برقعو مٿان وڌائين، |
| 23866 | DYNT.utf | کي اچي مبارڪون ڏيڻ لڳا. | شھربانوءَ | سي اھو احوال ٻڌي، ڏاڍا حيرت ۾ پيا ۽ خوش ٿيا ۽ مائي |
| 23867 | DYNT.utf | کي بہ انھيءَ پت جا سور گھڻا ھئا پر ھاڻي | شھربانوءَ | ويچاري مائي |
| 23868 | DYNT.utf | کي بہ اڳئي ھن جي دل جي خبر ھئي، تنھن ھينئر | شھربانوءَ | رضا، توڙي شھر جي ٻين ڪن سنگتين جي صحبت ۾ سکيو ھو ۽ |
| 23869 | DYNT.utf | کي ھنن سان مائٽي ڪرڻ ۾ البت اعتراض ھو، | شھربانوءَ | پر اسان مٿي ڏٺو آھي، تہ مائي |
| 23870 | DYNT.utf | کي ھنن سان ملڻ جي خواھش ٿيندي ھئي، تہ اچي | شھربانوءَ | خان جو گھر نہ ھو، حامد ۽ مھاڻيءَ جو گھر ھو. مائي |
| 23871 | DYNT.utf | منھن مٿي ڪري چيو تہ ``ادي! تون منھنجي ڀيڻ | شھربانوءَ | تڏھن لاچار |
| 23872 | DYNT.utf | ورندي ڏلي تہ ``ادي، چڱو ڪيئي، پر توکي خبر | شھربانوءَ | |
| 23873 | DYNT.utf | ورندي ڏني تہ منھنجي نظلو ۾ ٻيئي ھڪجھڙا | شھربانوءَ | |
| 23874 | DYNT.utf | ورندي ڏني تہ ``ادي! آءُٗ ائين ڪين ٿي چوان. | شھربانوءَ | |
| 23875 | DYNT.utf | ورندي ڏني تہ ``ڪھڙي رٿ آھي، مائي جان بيبيءَ | شھربانوءَ | |
| 23876 | DYNT.utf | وري بہ پنھنجي ڏيءَ جي ٻڏڻ جي ڳالھ ۽ سندس | شھربانوءَ | پر مائي |
| 23877 | DYNT.utf | وري پڇيو تہ ``نيٺ ڇا ٿي چوي؟'' | شھربانوءَ | |
| 23878 | DYNT.utf | وڃي ڪوئيءَ ۾ آرام ٿي ڪيو تہ اتي حامد بہ | شھربانوءَ | ٻنپھرن جو وري مائيءَ |
| 23879 | DYNT.utf | ڏي چوائي موڪليائين تہ ``جنھن ڳالہ جو مون | شھربانوءَ | گلن جا ھار بہ سو کڙي ڪري ڏياري موڪليائين، ۽ مائي |
| 23880 | DYNT.utf | جھڙو بندوبست رکيل نہ ھو. جھڙيءَ طرح ٻھراڙيءَ | شھرن | پڇائي وڃي اتي پھتو. ھي جابلو ملڪ ھو، تنھن ۾ ڪو |
| 23881 | DYNT.utf | مان ھڪڙو آھي. اھو روم يا ترڪستان جي سلطان | شھرن | اسلامبول، جنھن کي قسطنطنيھ بہ چوندا آھن، سو وڏن |
| 23882 | DYNT.utf | ۾ ڏٺو ٻڌو ھئائين تہ ھاڻوڪي زماني ۾ زالون | شھرن | رکندو ھو. زماني جو اٿليل پٿليل ماڻھو ھو، وڏن وڏن |
| 23883 | DYNT.utf | بہ مئي ۽ حامد قيد ٿي ويو، تڏھن ھنن کي اتي | شھرنالو | تنھنڪري اڪثر دل شڪستو گذاريندو ھو.جڏھن مائي |
| 23884 | DYNT.utf | اڃا تہ صغير آھي، تنھنڪري جيسين وڏو ٿيندو، | شھزادو | کي ملندو ۽ بادشاھ جي مرڻ جي ڪري جلد اھو ملندو. اھو |
| 23885 | DYNT.utf | جو اطلاع مليل ھو، تنھن ھن جي گھڻي آدرڀاءُ | شھنشاھ | عمردرازخان کي بہ ٻين رئيسن وانگي روس جي |
| 23886 | DYNT.utf | جو ڍل ڀرُو ھو. انھن ڏينھن ۾ روس ۽ ايران | شھنشاھ | جي سرحد واري ھڪڙي جابلو پرڳڻن جو رنيس ھو ۽ روس جي |
| 23887 | DYNT.utf | ڏي موڪليائين، جنھن انھن سرحدي پرڳڻن ۾ | شھنشاھ | تڏھن سندس نسبت ۾، اھڙو خط بہ اطلاع لاءِ روس جي |
| 23888 | DYNT.utf | ۾ علي رضا پھرين ھڪڙو بي نام بي نشان ماستر | شھو | انھيءَ طرح جنھن بمبئيءَ |
| 23889 | DYNT.utf | لڪي پيئي ھجي. | شئي | جايون گھمي ڏٺائين، تہ متان ڪا اھڙي خرابيءَ جھڙي |
| 23890 | DYNT.utf | آھي، تنھن سان ماستر جو رستو ھو، پوءِ تہ | شيخ | رھاڪو آھي. سندس پيءُ ھڪ اسُراف دکني آھي، ذات جو |
| 23891 | DYNT.utf | جي ڌيءَ جي نالي چيو ھو، جو پڻھين جا واقف | شيخ | تو کي شھبازخان ٺيڪيدار جي نياڻيءَ يسا علي بخش |
| 23892 | DYNT.utf | شھابالدين جي گھر جي واقف ھئي، پوءِ سندس | شيخ | ھاڻي ڇڏي ويئي ھين، ھو ٻيءَ جي تلاش ۾ ھئا. مٿين آيا |
| 23893 | DYNT.utf | شھابالدين نالي سان رستو ٿي ويو ھوس. ھو | شيخ | ھڪڙي دکني ماڻھوءَ |
| 23894 | DYNT.utf | شنگور نالي ۽ ھڪڙي حبشياڻي بختاور نالي | شيدي | ھوندا ھئا، پر صاجيءَ ڦرڻ کان پوءِ باقي ھڪڙ و |
| 23895 | DYNT.utf | ڪي لوغان؛ ڪھڙو خيال ڏٺئي ڇوڪريءَ جو؟'' | شير | جو تاڪيد ڪيو ھوءِ.'' شھربانوءَ پڇيو تہ ``پوءِ نيٺ |
| 23896 | DYNT.utf | ڪين ڏٺا ھيئي؟ محمد رمضان وڪيل موڪليا ھئا. | شيشا | بختاور - ڇو اڳنين جمعي رات شربت ۽ گلاب جا |
| 23897 | DYNT.utf | کي ٽارڻ ۽ انھيءَ کي نٽائڻ ۾ علم ۽ عقل جي | شيطان | ٿيون. بيبي حوا جو حال تو کي ياد ھوندو. ۽ جيڪڏھن |
| 23898 | DYNT.utf | ڀت جي ٻاھران خرابيون ڪرائي ٿو، تہ ڀت جي | شيطان | مڙس کان زالن کي علم ۽ عقل جي وڌيڪ گھرج آھي. جيڪڏھن |
| 23899 | DYNT.utf | ڪمن کان پاسي ٿيڻ يا انھن کي ڌڪي پاسي ڪرڻ | شيطاني | آزمودي جو ضرور، زال کي وڌيڪ آھي يا مڙس کي؟ جي |
| 23900 | DYNT.utf | جو آءُٗ ذڪر ٿو ڪريان، تن جو عقل ۽ نيڪيءَ | شين | علي رضا-سچ آھي، مگر جن ڳالھين ۽ |
| 23901 | DYNT.utf | جي صفائي ڪري، پوءِ پنھنجي ڪم کي لڳي. | شين | بانو قران پڙھي اٿي ۽ ھميشھ وانگي ڪپڙو کڻي جاءِ جي |
| 23902 | DYNT.utf | جي ڏسڻ جو ڪھڙو ضرور؟ | شين | زينت - پر سائين! اھڙين |
| 23903 | DYNT.utf | نہ ڏسڻ ڪري اندر وارن جو حرص گھٽجي نٿو، | شين | پر آءُٗ ڀانيان ٿو تہ ٻاھر نہ نڪرڻ ڪري يا دنيائي |
| 23904 | DYNT.utf | ڏسڻ جو وجھ سڻائو ھجي، جن مان ڪنھن قسم جي | شين | ڌاران ٻئي ڪنھن ھنڌ نہ وڃن. جڏھن ڪڏھن ڪن عجيب غريب |
| 23905 | DYNT.utf | مڙسن کي، جن ھھڙو ديون جھڙو پورھيو ڪيو آھي. | شينھن | ڪري حيرت ۾ پئجي چيو تہ ``يارو! آفرين آھي اوھان |
| 23906 | DYNT.utf | ڪلھي چڙھي، تہ اسان کي بہ آرام ٿئي. چڱو، | شينھن | ۾ موڙھي ويٺي ھين. خدا ڪري تہ خير سان لينگري وڃي |
| 23907 | DYNT.utf | آيون آھن! '' | شيون | تہ ``امان زينت، ھيءُ تہ اچي ڏس، ڪھڙيون نہ مزي جون |
| 23908 | DYNT.utf | پکڙيون پيون آھن، جو جڏھن مڙس بہ انھن تي | شيون | - ھيئن. جو دنيا ۾ اھڙيون حرص وڌائڻ ۽ گمراھ ڪرڻ جون |
| 23909 | DYNT.utf | پيدا ڪيون آھن، جي سندس قدرت جون نشانيون | شيون | ۽ عجائبخانو آھي. انھيءَ ۾ خدا تعاليٰ ڪروڙين |
| 23910 | DYNT.utf | مليون. ھن ڄاتو ھو تہ آءُٗ وڏو ماڻھو آھيان | شيون | گھر جو جھاڙو ورتائون تہ وٽانئس بہ ٿوريون گھڻيون |
| 23911 | DYNT.utf | ڏيکاريائون، جن مان ھڪڙي ترار ۽ ھڪڙو ڀالو | شيون | مائٽن سان ملندا آھن. ھن کي سندس ڏاڏي جي ھٿن جون |
| 23912 | DYNT.utf | ۽ ڪتاب رکي ڇڏيا اٿس. سڄو ڏينھن انھيءَ ۾ | شيون | ويھڻ جي جاءِ ٺاھي اٿس. تنھن ۾ ھن وانگي چڱيون |
| 23913 | DYNT.utf | جي ھاڻي ڪڍي ٻاھر ڪيون ھئائون، سي ڏسي نئين | شيون، | وري بہ پنھنجي ڏيءَ جي ٻڏڻ جي ڳالھ ۽ سندس ھٿن جون |
| 23914 | DYNT.utf | آڻڻ ۽ نيڻ ھيڏي پھري جي اندر مشڪل آھي.'' ۽ | شيءِ | اوطاق ۾ پنھنجي سر اچي وڃي سگھجي ٿو، مگر پيپن جھڙي |
| 23915 | DYNT.utf | آھي. جي يديءَ سان وڙھي، آن تي غالب پوڻ وڏي | شيءِ | انھن کان گوشي تي رھڻ ۽ انھن جي وڪڙ ۾ نہ اچڻ بہ وڏي |
| 23916 | DYNT.utf | بہ لڌيم، مگر ھيٺين گالھ جي اڃا صفائي ڪانہ | شيءِ | تہ جنھن ڳالھ جي پٺيان ھيس، تنھن جو پتو پيم ۽ اھا |
| 23917 | DYNT.utf | پريندي نئين ڏسڻ ۾ ايندي، تنھن تي پھرين | شيءِ | جي خواھش رکندو تہ ھڪڙي وقت ڪوشش بہ ڪندو، ۽ جا |
| 23918 | DYNT.utf | چڱي ڊول سان رکي ھئي. ھڪ-ٻن جاين تي ڪي تراريون | شيءِ | وڇايا پيا ھئا، ٻہ-ٽي کٽون ٺھيون پيون ھيون. سڀ |
| 23919 | DYNT.utf | سڃاتي. ھن کي پڪڙيائون. پوليس جي اک ڏيکارڻ | شيءِ | شڪ-چوريءَ ۾ جھليائون. جاچ ڪرڻ سان مالڪ جي پٽ اھا |
| 23920 | DYNT.utf | شڪل اھڙيءَ تجويز سان پنھنجي پنھنجي جاءِ | شيءِ | ھئي، جنھن ۾ ڀاڻس حامد بہ اچي رھندو ھو، تنھن ۾ |
| 23921 | DYNT.utf | شڪل چورائي ڀڃي ويئي. مطلب تہ ٿوري ئي عرصي | شيءِ | ڪڍي ٽين رکيائين ڪا پاڻيھي ڇڏي ھلي ويئي، ڪا گھر جي |
| 23922 | DYNT.utf | ھڪڙن کي پسند ايندي، سا ٻين کي نہ بہ ايندي. | شيءِ | جيڪا خبر پوندي، سا بہ وچ وارن جي معرفت، سو جيڪا |
| 23923 | DYNT.utf | ٽُلڪندي ڏسي لڙي آئي، مھاڻن ويجھو اچي، | شيءِ | اوچتو آسپاس جي لنگھي، سا پري کان پاڻيءَ تي ڪا |
| 23924 | DYNT.utf | ڀلي توکي ڪم اچي.'' | شئ | پيارين ٿا. پر ھنن نہ ورتا؛ چيائون تہ ``تنھنجي |
| 23925 | DYNT.utf | ڏسي، شڪ-چوريءَ ۾ جھليائون. جاچ ڪرڻ سان | شيءِ | ڪنھن ڳوٺ ۾ ھڪڙي ماڻھوءَ وٽ چوريءَ واري مال مان ڪا |
| 23926 | DYNT.utf | ڏٺل ناھي، پر ٻڌجي پيئي تہ تمام ويجھي بہ | شيءِ | ڪري اندر وارن جو حرص گھٽجي نٿو، پاڻ وڌي ٿو. جا چڱي |
| 23927 | DYNT.utf | اچيس ۽ اٽلندو ھن حالت کان بہ خراب ٿيان. | شڪ | ڊپ بہ دل تان نٿي ويس تہ متان منھنجي پاڪ دامنيءَ ۾ |
| 23928 | DYNT.utf | اڳيئي پيو ھوس. وري ھن ڀيري جان بيبيءَ بہ | شڪ | جان بيبيءَ جا مس پس پئي ڪئي، تنھن مان ٿورو گھڻو |
| 23929 | DYNT.utf | پوڻ يا ڳالھ ظاھر ٿيڻ جو ڊپ آھي. باقي ٻاھرينءَ | شڪ | وڃڻ جو رستو بند آھي. جي ڪنھن عذر سان وڃبو تہ بہ |
| 23930 | DYNT.utf | پوي تہ عجب ڪونھي. تنھنڪري يا نہ مون کي پاڻ | شڪ | نڪتي آھيان تہ شايد ھن کي منھنجي پاڪدامنيءَ ۾ |
| 23931 | DYNT.utf | پوي.'' ھن ٻار جي بہ گھر جي ڀاتين سان، خاص | شڪ | رکين! ھن جي گھڻي تعريف ٿو ڪرين، تنھنڪري مون کي ٿو |
| 23932 | DYNT.utf | پويس. ھڪڙو-ٻہ ڏينھن ٻيو بہ رھي نڪري آئي. | شڪ | موري ڇاجي ھئي ۽ ڪيئن ٿي، انھيءَ لاءِ تہ متان ڪو |
| 23933 | DYNT.utf | پئي پيو، ھن نينگر جا مھانڊا بہ مون کي پنھنجن | شڪ | ڪر؛ ھي ڪھڙو رنگ؟ آھي تہ بيشڪ زينت؛ مون کي اڳيئي |
| 23934 | DYNT.utf | پيس. ڏٺائين تہ ھڪڙيءَ منجھان ھيتري خراري | شڪ | اھڙو ڪڪ ڪيو ھوس، جو ٻيءَ شادي ڪرڻ کان اڳيئي پئي |
| 23935 | DYNT.utf | پين تہ ھيءَ ڪا خراب چال واري آھي، جھلي | شڪ | وري وٽانئس ستر-اسي رپيا بہ لڀي پيا. ھيڪاري پڪو |
| 23936 | DYNT.utf | پيو تہ گمنام خط ۾ باروت جو ذڪر ھو، سو متان | شڪ | زينت بانوءَ کي |
| 23937 | DYNT.utf | پيو تہ مون سان ڪا دغابازي ٿي آھي، سا ڇرڪ | شڪ | اتي زينت کي بہ |
| 23938 | DYNT.utf | پيو. انھي ٻانھيءَ سان راتوڪي زال جي اچڻ | شڪ | تھخاني ھئڻ جي ڳالھ بڌڻ شرط زينت بانوءَ کي زيادہ |
| 23939 | DYNT.utf | پيو. صبح جو اٿي جاچ ڪيائين: معلوم ٿيس تہ | شڪ | جا اتي ايندڙ آھي، پر ساري ھنت ڏسي، ھن کي البت |
| 23940 | DYNT.utf | جي ڳالھ رھي، حالا- جو ھي معتبر ماڻھو ھو. | شڪ | کسجڻ جو ڪونہ ٿيو، پاڻ ھن جو احسانمند ٿيو. نڪا ٻي |
| 23941 | DYNT.utf | گذرندا ھئا، سي لٿا. جيڪا ھن جي اجائي ھلت | شڪ | رکڻ لڳو. ماڻھن کي ھن جي نسبت ۾ جيڪي ڪفر وغيرہ جا |
| 23942 | DYNT.utf | لاھڻ لاءِ پڪائي ڪري ماٺ کڻي ڪيائين. جان | شڪ | ۽ پئي چيائين `انڌو گھري اللّھ کان ٻہ اکيون' پر |
| 23943 | DYNT.utf | ناھي.'' | شڪ | تہ سيٺ گل محمد جي پٽ جو نالو بہ مٿس پيو آھي، تہ |
| 23944 | DYNT.utf | ناھي.'' | شڪ | شھربانوءَ چيو تہ ``ھائو مائي، |
| 23945 | DYNT.utf | ڪو نہ پوندو، سو جيڪي جيور پتيءَ ۾ مليا | شڪ | آھيان ۽ پوکيس جو عنلدار آھيان؛ مون ۾ ڪنھن جو |
| 23946 | DYNT.utf | ڪونہ پيو تہ ھي بمبئيءَ ۾ گذاري نٿا سگھن، | شڪ | جي لاءِ چڱو عذر ڏنائون، جنھنڪري ڪنھن کي بہ اھڙو |
| 23947 | DYNT.utf | ڪونھي تہ فضل محمد جي گھر کان زينت بانو | شڪ | انھيءَ ۾ |
| 23948 | DYNT.utf | ۽ چوريءَ جا ڄاڻي ضبط ڪيائون ۽ ڪيوڙو ۽ ڪتل | شڪ | ڪونہ ھوس، تنھنڪري ھڪ مھينو قيد ملي ويس. رپيا، |
| 23949 | DYNT.utf | -چوريءَ ۾ جھليائون. جاچ ڪرڻ سان مالڪ جي | شڪ | ھڪڙي ماڻھوءَ وٽ چوريءَ واري مال مان ڪا شيءِ ڏسي، |
| 23950 | DYNT.utf | تي پيو ويندو ھو. پوءِ ٿورو ٿورو ڪري پاڻ | شڪار | سپاھين سان واقف ٿيو تن سان گڏ اڪثر آچر جي ڏينھن |
| 23951 | DYNT.utf | جو شوق اچي ٿيو، الھيءَ چوس تي ھي پلٽڻ جي | شڪار | وٽ اچ وڃ ھيس، تنھنڪري پاڻ بہ سڌري پيو ھو. پر ھن کي |
| 23952 | DYNT.utf | منھن پئجي ويو ھون؛ يا تہ ڪا کڻڪ ھين، تہ | شڪار | ھئا، جي اڪثر رستا ڦريندا ھئا، ۽ ھاڻي گھمندي ھي |
| 23953 | DYNT.utf | ڪرڻ لاءِ سنبريا، تن کي گڏ ڪيئن پورو ڪن، | شڪار | سھسائين، ٻيو وري اھا مشڪلات ھئي تہ جن ٽن ڄڻن کي |
| 23954 | DYNT.utf | پئي لکي، ۽ خدا کي سوال پئي ڪيائون تہ ڪا | شڪايت | احوال ٿي ڏنس، ۽ اڪثر ٻئھي ھڪٻئي کان جدا رھڻ جي |
| 23955 | DYNT.utf | گذار آھيون. ۽ اڳي جو اسان علي رضا بيگ افنديءَ | شڪر | جان جو کي ۾ وڌي اٿن، تنھنڪري اسين ھنن جا گھڻو |
| 23956 | DYNT.utf | گذار رھيو. آخر ھن پنھنجو ڪم وري ھٿ ڪيو. | شڪر | لڳايا، تنھنڪري ھو ٻاڻ زيادہ خوش ٿيو، ۽ ھن جو |
| 23957 | DYNT.utf | گذار ھوندو ھو. | شڪر | چاند بيبيءَ جو پٽ ھن پنھنجيءَ مھمانڻ جو گھڻو |
| 23958 | DYNT.utf | گذار ٿيو ۽ ھنن کي آفرين ڪيائين ۽ دلاسو | شڪر | گھڻو خوش ٿيو ۽ علي رضا جو ۽ خصوصاً سندس بيبيءَ جو |
| 23959 | DYNT.utf | گذار ٿيون. | شڪر | سڌارو پيدا ٿيو؛ تنھنڪري اھي سڀ زينت بانوءَ جون |
| 23960 | DYNT.utf | گذاري ڪئي ۽ ھنن مان ملي رھندي آئي ۽ ھنن | شڪر | جھڙي ڪو مائٽ مائٽ کي ڏئي. ھن ويچاريءَ سندن گھڻي |
| 23961 | DYNT.utf | گذاري ڪئي، جو ھن ٻٽڻ کان بچايس. نيٺ ھو اچي | شڪر | ھوءَ ويچاري خوش ٿي. ھن مھاڻي جي گھڻي |
| 23962 | DYNT.utf | جنھن وڇڙيا تہ ملايا!'' | شڪرانا، | وڃي زينت کي چنبڙي، تنھن چيو تہ ``وري بہ خدا جا لک |
| 23963 | DYNT.utf | ڪيائين ۽ علي رضا کي آفرين ڪيائين. | شڪرانو | ڪري ڏڪي ويو ۽ انھڙي بلا سر تان ٽريل ڏسي، خدا جو |
| 23964 | DYNT.utf | ڪيو ۽ اھو سارو ڏينھن خوشيءَ ۾ گذاريائون. | شڪرانو | کي ڏاڍو ڏک ٿيو؛ پر پڇاڙيءَ ۾ وري بہ سڀني خدا جو |
| 23965 | DYNT.utf | آئي. | شڪست | ؟؟؟ڪري، ايران جو لشڪر فتحياب ٿيو ۽ روسي لشڪر کي |
| 23966 | DYNT.utf | پھچي ويئي ھئي. تنھن جا ٻہ-ٽي سبب ھئا: پھرين | شڪست | وڃڻ کان پوءِ سرائي فتح محمد خان جي گھر کي گھڻي |
| 23967 | DYNT.utf | کاڌي ھئي، تنھن کي وري تازي ڀرتي ملي، سو | شڪست | طرح ھنن کي قيد ۾ ٻہ-ٽي مھنا گذريا. روسي لشڪر جنھن |
| 23968 | DYNT.utf | گذاريندو ھو.جڏھن مائي شھرنالو بہ مئي ۽ | شڪستو | جي بدچاليءَ ڪري خراب ڏٺائين، تنھنڪري اڪثر دل |
| 23969 | DYNT.utf | آھي. پر نيٺ جڏھن معلوم ٿين تہ نہ، ساڳي اھا | شڪل | گھڻي روئڻ ڪري مٿو ڦري ويو اٿئون ۽ ھيءَ ڪا خيالي |
| 23970 | DYNT.utf | اھڙيءَ تجويز سان پنھنجي پنھنجي جاءِ تي | شڪل | جنھن ۾ ڀاڻس حامد بہ اچي رھندو ھو، تنھن ۾ شيءِ |
| 23971 | DYNT.utf | بہ ڏٺي ھئائين جو ھڪڙي ڏينھن اتفاق سان نانگ | شڪل | کان بہ ٻدي ھئائيڻ، جو ھن جو پڪو سنگتي ھو. سندس |
| 23972 | DYNT.utf | جو بہ موچارو ھو، تنھنڪري سندس ڌڻي ۽ ان | شڪل | ھن جي ھلت چلت تمام چڱي ھوندي ھئي. ۽ |
| 23973 | DYNT.utf | جون ڪھڙيون، لکڻ پڙھڻ جون ڪھڙيون؟ رڳو سندن | شڪل | ٻانھن جا تہ اوترا بہ واقف ناھيون؛ نہ خبر تہ ھو |
| 23974 | DYNT.utf | جھڪي ٿي ڦري وئي ھئي ۽ ھينئر ٻيو نالو ھوس، | شڪل | جنڊ ڪڍيائين، ڏک سٺائين، تنھنڪري بيشڪ سندس |
| 23975 | DYNT.utf | چورائي ڀڃي ويئي. مطلب تہ ٿوري ئي عرصي ۾ | شڪل | رکيائين ڪا پاڻيھي ڇڏي ھلي ويئي، ڪا گھر جي شيءِ |
| 23976 | DYNT.utf | شباھت ۽ ھن جي يتيمي ڏسي مٿس ڪھل پئي آئي. | شڪل | ھو ڏاڍو ملوڪڙو ٻار ھو. جنھن ٿي کنيس، تنھن کي ھن جي |
| 23977 | DYNT.utf | شباھت ۾، تھڙو لڄ حيا ۾.'' | شڪل | بہ پيا کلندا اٿس. ھونءَ ٻانھن بہ ملوڪ آھي، جھڙو |
| 23978 | DYNT.utf | صورت جو چڱو آھي، جوان جماڻ آھي، اشراف گھر | شڪل | آھي، کٽڻ ڪمائڻ وارو آھي، سڀڪي ٿو گھر ۾ اچين، |
| 23979 | DYNT.utf | وارو ۽ ڳوري رنگ جو ھو. ھلت چلت سندس تمام | شڪل | چوويھن ورھين جو جوان مالھو ھو، ھو تمام چڱيءَ |
| 23980 | DYNT.utf | وڏ گھراڻي پئي ڏٺي، تنھن کي گھڻي تعظيم ڏنائون، | شڪل | ويچاري ڏکن سورن ۾ گھڻوئي لتڙي ھئي، تڏھن بہ سنديس |
| 23981 | DYNT.utf | ھونديس، لائجي ڪھڙي طبعيت ھونديس. پرڻي | شڪل | تہ الائجي ڪھڙيءَ طرح جو ماڻھو ھوندو، الائجي ڪھڙي |
| 23982 | DYNT.utf | ڪندو ٻڌو ھئائين. | شڪوو | پوٽيءَ زال ساڻ گھڻي اڻبڻت ھئي، جو ھڪٻئي جو گھڻو |
| 23983 | DYNT.utf | وڌي، خدا تعاليٰ اوھان جو سر بچائيندو ۽ | صاب | طرح سلطان کي مبارڪ ڏني تہ ``پنھنجي محنت خدا |
| 23984 | DYNT.utf | کان ھليل ھو، سو ھليو آيو. ھنن ۾ زال ماڻھو | صاجيءَ | ھئا، ھنن جو پردو وڌيڪ سخت ھو. جيڪو دستور ميرن جي |
| 23985 | DYNT.utf | وئي کان پوءِ بہ ھو اتي رھندو آيو، ۽ اگرچ | صاجيءَ | سان شادي ڪري پنھنجو گھر ٺاھي ويھي رھيو. ميرن جي |
| 23986 | DYNT.utf | ڦرڻ کان پوءِ باقي ھڪڙ و شيدي شنگور نالي | صاجيءَ | اڳي تہ وٽن گھڻائي ٻانھا ٻانھيون ھوندا ھئا، پر |
| 23987 | DYNT.utf | ۾ خراسان کان آيو ھو ۽ واپاري ماڻھو ھوندو | صاجيءَ | نوازخان نالي ھڪڙي مغل جو گھر ھوندو ھو. ھو ميرن جي |
| 23988 | DYNT.utf | پاڻ رھندو ھو، تنھن جي حاطي ۾ ھڪڙي خلاصي | صاحب | بمبئيءَ کان نڪتو. آتي پھريائين تہ جنھن بنگلي ۾ |
| 23989 | DYNT.utf | پنھنجي وڪالت ڪرڻ لڳو - ليٺ مٿس ٿو رو گھڻو | صاحب | پيو، جو منڊم وڃي سرڪاري ڪورٽ ۾ فريادڻ ٿي. باريسٽر |
| 23990 | DYNT.utf | جو امتحان تمام لزديڪ آھي، تنھنڪري مون | صاحب | صاحب کان موڪلائي، اچي اوھان کي وٺي وڃان، مگر |
| 23991 | DYNT.utf | جي معرفت ٻين ٻن-ٽن صاحبلوڪن سان بہ معرفت | صاحب | |
| 23992 | DYNT.utf | کان موڪلائي، اچي اوھان کي وٺي وڃان، مگر | صاحب | ھن کان اڳي لکيو اٿم. منھنجي مرضي ھئي تہ پنھنجي |
| 23993 | DYNT.utf | کي اچي گڏيو. ساڻس گڏ اچي آگبوٽ ۾ چڙھيو، | صاحب | علي رضا ڪراچيءَ ۾ پنھنجي |
| 23994 | DYNT.utf | منجھانئس خوش ٿيو. ٻيو وري ھن جا آفرين ناما | صاحب | سان ڪم ڪيائبن جو ٿورن ئي ڏينھن ۾ ڪانسل |
| 23995 | DYNT.utf | نھايت خوش ٿيو ۽ ھن جي تعريف مٿي سرڪار ۾ | صاحب | ھنن سان سگھوئي اھڙوٺاھ کڻي ڪيو، جنھنڪري ريزيڊنٽ |
| 23996 | DYNT.utf | ۽ ٻين وڏن وڏن صاحبلوڪن ۽ منڊمن کي بہ سڏڻ | صاحب | جو اھڙو زور ھو، جو سالياني مجلس ۾ علي رضا گورنر |
| 23997 | DYNT.utf | . | صاحب | آڻيندا ھئا، جيئن تہ پيارا، يا جان، يا سائين، يا |
| 23998 | DYNT.utf | ايندا ھئا، جي سندس منڊم سان گڏجي ھوا کائڻ | صاحبلوڪ | ناچن ۽ مجلسن ۾ ويندو ھو، ۽ بعضي تہ ٻيا ڪي |
| 23999 | DYNT.utf | پڙھڻ وارا ٿيا. ڪي تہ پاڻيھي سندس گھر سيق | صاحبلوڪ | وڏن وڏن ماڻھن سان واقفيت ٿي، تنھنڪري ھن وٽ بہ وڏا |
| 24000 | DYNT.utf | دلاسو ڏنس تہ ڪنھن ھنڌ ڪا آبروءَ جھڙي جاءِ | صاحبلوڪ | ٻيون پڙھايم تہ سڀڪي ٿي پوندو. وري ٻي طمع ھيس جو ھن |
| 24001 | DYNT.utf | سنڌي يا فارسي يا ھندستاني پڙھندا ھئا، | صاحبلوڪ | ۾ نہ رکيو، نہ ڪنھن واپار ۾ وڌائينس، مگر جيڪي |
| 24002 | DYNT.utf | شاگرد ھن کي ڏسي خوش ٿيا. اگرچہ انھيءَ وچ | صاحبلوڪ | شڪر گذار رھيو. آخر ھن پنھنجو ڪم وري ھٿ ڪيو. ھن خا |
| 24003 | DYNT.utf | وٽان ٻہ - ٽي ڪتاب آڻيندو، جن ۾ ولايت جي | صاحبلوڪ | رضا وٽ وڃڻ جو اڄ انجام ڪيو آھي سو وڃان ٿو، ھو ڪنھن |
| 24004 | DYNT.utf | ھن وٽ زال ھوندي ايندا ھئا، تن ھاڻي اچڻ | صاحبلوڪ | جي وڃڻ کان پوءِ سگھوئي خبر پيئي. جيڪي منڊمون ۽ |
| 24005 | DYNT.utf | ھٿ ڪيائين، جنھنڪري سندس پڙھائڻ جو ڪم وري | صاحبلوڪ | ھن اچي پنھنجر گھر وسايو ھو. مٿامونا ھڻي ھڪڙو-ٻہ |
| 24006 | DYNT.utf | ۽ منڊمون اينديون ھيون ۽ ٻي ڪا جوان منڊم | صاحبلوڪ | ھتي بہ ھنن سان گھڻن جي معرفت ھئي، جو وٽن ڪيترائي |
| 24007 | DYNT.utf | ۽ منڊمون بہ اچي گڏ ٿيون،جو ھنن سان ھنن | صاحبلوڪ | شھر جا مسلمان ۽ ھندو ھنن جي مجلس ۾ آيا، پر وڏا وڏا |
| 24008 | DYNT.utf | بہ اھا صلاح ڏنيس؛ جنھنڪري ھن انھيءَ ڪم | صاحبلوڪن | وڏن وڏن ماڻھن سان اٿليو پٿليو ھو ۽ ٻيو وري ڪيترن |
| 24009 | DYNT.utf | جو اھو خيال آھي، تڏھن منڊمن جو تہ انھي | صاحبلوڪن | ماڻھو رڳو خسيس نوڪريءَ جا لائق آھن. جڏھن ھتي جي |
| 24010 | DYNT.utf | جون منڊمون ھن جون واقف ٿيون، جي وقت بوقت | صاحبلوڪن | توڙي ڳالھائڻ ۾ بلڪل چالاڪ ٿي. ڪيتريون ئي وڏن وڏن |
| 24011 | DYNT.utf | سان اٽڪيل ھو، تنھنڪري يڪدم ھنن کي ڇڏي وڃڻ | صاحبلوڪن | پوءِ تہ سڀ سانباھو ڪرڻ لڳا. علي رضا جو تہ ھٿ ٻن-چئن |
| 24012 | DYNT.utf | سان بہ معرفت ٿيس. جتان ساڳيءَ طرح ھن کي | صاحبلوڪن | صاحب جي معرفت ٻين ٻن-ٽن |
| 24013 | DYNT.utf | کي بہ پڙھڻ ۾ گھڻي سولائي ٿيندي ھئي. ڪڏھن | صاحبلوڪن | انھيءَ ڪري انگريزيءَ ۾ ھن جو مايو وڌي ويو ھو، ۽ |
| 24014 | DYNT.utf | کي علي رضا پڙھائيندو ھو، تن مان ھڪڙي جي | صاحبلوڪن | انھيءَ شاديءَ کي پنج-ڇھ مھينا مس گذ ريا، تہ جن |
| 24015 | DYNT.utf | کي ٻڙھائيندو ھو، تن کي چيائين تہ خدا جي | صاحبلوڪن | ڪارخانو ڦٽائڻو پيو. علي رضا کي تہ آسان ٿيو، جو جن |
| 24016 | DYNT.utf | کي ڪنھن آروءَ واري نوڪريءَ لاءِ پيو چوندو | صاحبلوڪن | ڪري بيپرواھ ٿيو ويٺو ھو، تڏھن بہ اصل کان وڏن وڏن |
| 24017 | DYNT.utf | کيس انھيءَ جاءِ تي وڃڻ لاءِ صلاح ڏني ۽ | صاحبلوڪن | ڪري پاڻ کي مسئھور ڪري سگھندس. ٻسن-ٽسن |
| 24018 | DYNT.utf | وٽ اوبر سوير وڃڻ ۽ ھنن سان گھڻي گستاخي | صاحبلوڪن | ھن کي ھاڻ ٿوري گھڻي غيرت اچڻ لڳي ۽ ناچن ۾ وڃڻ ۽ ٻين |
| 24019 | DYNT.utf | ۽ منڊمن کي بہ سڏڻ لڳو، جن ھن زناني اسڪول | صاحبلوڪن | سالياني مجلس ۾ علي رضا گورنر صاحب ۽ ٻين وڏن وڏن |
| 24020 | DYNT.utf | ناچن ۽ مجلسن ۾ ويندو ھو، ۽ بعضي تہ ٻيا ڪي | صاحبلوڪي | وري صحبوب علي منڊم سوڌو اڪثر |
| 24021 | DYNT.utf | جنھن سان ھي ھتان گڏ روانو ٿيو ھو، تنھن | صاحبلوڪ، | صلاح ڪري علي رضا پنھنجي پٿ کي لنڊن ڏي موڪليو. اھو |
| 24022 | DYNT.utf | ۽ سندس درٻار جي اميرن سان ھوندي ھئي. ھو | صاحبن | دڪان ڪڍي وبھڻ سان نہ ھلندو ھو. ھن جي معرفت مير |
| 24023 | DYNT.utf | قرڻ جي تفرقي کان پوءِ بہ، جن اميرن ۽ وڏن | صاحبي | |
| 24024 | DYNT.utf | وئي کان پوءِ ٿورو ٿورو ڪري ڪجاوا ڇڏي، ڏوليءَ | صاحبيءَ | سان ھو، تنھنڪري رسم بہ انھن جي تي ھلندا ھئا. |
| 24025 | DYNT.utf | ۾ تہ ھنن کي بہ ڪجاون ۾ چڙھي وڃڻ جو لاچار | صاحبيءَ | پٺاڻڪي ڊول جو ھوندو ھون، نہ سنڌي ڊول جو. ميرن جي |
| 24026 | DYNT.utf | جواب ۾ شرم ڇو ٿي ڪرين؟ آءُٗ تو کي بہ ماءُ | صاف | تڏھن منھنجي ڳالھ نہ وڻيئي؟ مون کي رنج ڪندينءَ؟ |
| 24027 | DYNT.utf | سمجھائين ٿي نہ ماڻس انھيءَ ڪم ۾ راضي آھي | صاف | طرح مرضي ڏيکاريائين، جو بختاور جي ڳالھائڻ مان |
| 24028 | DYNT.utf | سڃاتائين. | صاف | پڇاڙيءَ تائين پڙھندو ويو. پنھنجي زينت جا اکر بہ |
| 24029 | DYNT.utf | معلوم ٿئي تہ في الحقيقت مڙس جو ڪم آھي پورھيو | صاف | يڪدل ٿي اھڙو سڌارو ڪيو، جنھن مان ڏسڻ واري کي جيڪر |
| 24030 | DYNT.utf | معلوم ٿي سگھيو ٿي، تہ ھو ڄڻ تہ ھنن کي وڃي | صاف | لاءِ صفا نہ چيو ھئائون، مگر ھلت چلت ۽ ڳالھائڻ مان |
| 24031 | DYNT.utf | معلوم ٿيو تہ گگھريءَ مان پاڻي پيئڻ ويئي | صاف | ڪونہ ڏٺائون، ۽ ھنن جو وٽو بہ ڪونہ لڌو؛ تنھن مان |
| 24032 | DYNT.utf | ھئي ۽ سندس محبت ھن سان گھڻي ھئي، تنھن ھن | صاف | بمبئيءَ ڏي وڃڻ لاچار ٿيو آھي. سلطان جي دل تہ ھن ڏي |
| 24033 | DYNT.utf | ڪرڻ لڳا. جڏھن صفائي ٿي رھي ۽ ھنن وري پنھنجو | صاف | ٽپڙٽاڙي کڻايائون، جو خلاصي آگبوٽ کي ڌوئڻ ۽ |
| 24034 | DYNT.utf | پٽ آھن، تہ سگھوئي ائين ٿيندو.'' | صالح | اڳھين سمجھو ٿي تہ اسان جي گھر جو در پوربو. سو اھڙا |
| 24035 | DYNT.utf | تہ آھي ۽ علي رضا کي بہ پٽ وانگي ڃڻندي ھئي | صالح | ڌيءَ اگرچہ ھاڻي ڌارين آھي، پر وري بہ اولاد آھي ۽ |
| 24036 | DYNT.utf | ٿيا آھن ۽ پنھنجي منھن ڪم کي لڳي ويا آھن | صالح | ھر طرح خاطري ٿي. ھن ڏٺو تہ خدا جي مھربانيءَ سان سڀ |
| 24037 | DYNT.utf | ٿيو ۽ وڏي درجي کي پھتو، ۽ پٽ جو اولاد اکين | صالح | پنھنجي اولاد جي لاءِ گھڻو ئي ڪيو ۽ سندس اولاد نيٺ |
| 24038 | DYNT.utf | ڌيءَ ھئي، پر سا بہ ھاڻي ٿي پرائي گھر ۽ پرائي | صالح | بچيو، جو سندس نالو نشان ظاھر ڪري. زينت بانو سندس |
| 24039 | DYNT.utf | ڪري - ڇا پٽ، ڇا ڌيءَ.'' | صالح | شھربانوءَ چيو تہ ``مائي! اللَّھ شال جھان جو اولاد |
| 24040 | DYNT.utf | جا ٻہ - ٽي ڪلاڪ لکڻ پڙھڻ جو ڪم ڪيائين، پوءِ | صبح | دؤر ڪيو. جڏھن ھوءَ دؤر ڪري اٿي، تڏھن دستور موجب |
| 24041 | DYNT.utf | جو آءُٗ ھتي سوير اينديس، تون سنڀري و يٺي | صبح | ھن مائيءَ ورندي ڏني تہ ``چڱو مائي، سڀاڻي |
| 24042 | DYNT.utf | جو اچي ڪوٽڙيءَ کان پھرئين پور ۾ پتڻ لنگھيا. | صبح | گھر جا ڀاتي آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيا ۽ پنجين ڏينھن |
| 24043 | DYNT.utf | جو اٿي جاچ ڪيائين: معلوم ٿيس تہ انھيءَ | صبح | ايندڙ آھي، پر ساري ھنت ڏسي، ھن کي البت شڪ پيو. |
| 24044 | DYNT.utf | جو اٿيا، تڏھن البت ساھ پيٽ ۾ پين، لوڏو | صبح | پيتو. رات جو بہ کاڌو نہ کاڌي جھڙو، ننڊ کڻي وين. |
| 24045 | DYNT.utf | جو بمبئيءَ کان آيا آھن.'' پر ھيترو تاڪيد | صبح | ``حامد عليءَ کي ۽ سندس جاءِ تي خبر ڏي، تہ فلاڻا اڄ |
| 24046 | DYNT.utf | جو پھريون پھر ھو. علي رضا مٿي جاءِ ۾ ھو، | صبح | بہ وٺ پڄ ڪري پنھنجو دفتر پورو ڪيو. آچر جي ڏينھن |
| 24047 | DYNT.utf | جو جڏھن درٻار گڏ ٿي، تڏھن سلطان سڀني جي | صبح | ٻئي ڏينھن |
| 24048 | DYNT.utf | جو روانو ٿجي. ڪراچيءَ ۾ علي رضا جو ڪو واقف | صبح | آچر جي ڏينھن ڪراچيءَ ۾ رھجي، ۽ سومر جي ڏينھن |
| 24049 | DYNT.utf | جو رٿ پئي ڪئي، سي تہ ھتي نظر ۾ ئي ڪين آھن.'' | صبح | کان پري بيئي آھي. اھي ٻہ - ٽي جايون، جن جي پاڻ ڪالھ |
| 24050 | DYNT.utf | جو سوير اھا مائي ھٽ تي آئي، تنھن سان گڏ | صبح | انھيءَ طرح رات جو ھنن کان موڪلائي ڇڏيو ھئائين. |
| 24051 | DYNT.utf | جو سوير جان بيبيءَ اک پٽي، ڏسي تہ زينت | صبح | حادثي جي، رات سڄيءَ ۾ ڪنھن کي بہ خبر ڪانہ پيئي. |
| 24052 | DYNT.utf | جو سوير سلطان پنھنجي وڏي حرمخائي ۾ نماز | صبح | ٿيو، جنھنڪري علي رضا وڃي اوج کي پھتو. ھڪڙي ڏينھن |
| 24053 | DYNT.utf | جو ننڍو پٽس معصوم اٿي ڏسي تہ ھنڌ تي امان | صبح | |
| 24054 | DYNT.utf | جو وڃي پنھنجي سس کان موڪلائي آيو ۽ ساڻس | صبح | کن جي اندر، علي رضا ٽپڙ ٻڌي تيار ٿيو. ھلڻ جي ڏينھن |
| 24055 | DYNT.utf | جو ھلي نئين ڪارخاني تي بيھنداسين.'' | صبح | جو انھيءَ کي باھ ڏينداسين تہ پوءِ رقم ئي پوري! |
| 24056 | DYNT.utf | جو ڪين ڏٺو ھيئي، جو سيٺ گل محمد جو ماڻھو | صبح | بختاور - ڇو امان، |
| 24057 | DYNT.utf | جو ۽ شام جو ٻہ-ٽي ڪلاڪ پاڻ پنھنجي سر وڃي | صبح | علي رضا پنھنجو وقت ورھائي ڇڏيو. |
| 24058 | DYNT.utf | جھيڙا ٿيڻ لڳا. مھاڻي، حامد وٽ ماڻس تي چغليون | صبح | ٿي وبٺي. ھن جي جا ساڻس نہ پيئي، تنھنڪري سنجھ- |
| 24059 | DYNT.utf | کان وٺي پئي بوڙي آھين، تو سان کلي ڳالھائي | صبح | زينت، تون بہ ذري تاٺين تہ اچي منھنجي ڀر ۾ ويھ. |
| 24060 | DYNT.utf | ٿيڻ ۾ باقي جيڪي ٻہ-ٽي ڪلاڪ ھئا، سي ھوءَ | صبح | |
| 24061 | DYNT.utf | ٿيو. گھر جا ڀاتي اٿي ڏھاڙيءَ وارو ڪم ڪار | صبح | رات گذري |
| 24062 | DYNT.utf | ٿيو. ھيءَ ھٿ منھن ڌوئي نماز پڙھي، فقير | صبح | نيٺ خير جو |
| 24063 | DYNT.utf | ٿيو، دستوري پڇا ڳاڇا ھلي، تھخاني کي کوليائون | صبح | رات ماڻھن ننڊ ڪانہ ڪئي، انھيءَ واقعي جي پچار ھئي. |
| 24064 | DYNT.utf | ڪري ويھي رھي، ۽ پرھ ڦٽيءَ مھل چور ھن کي | صبر | سور پِي، پنھنجي بڇڙيءَ قسمت تي افسوس کائي، |
| 24065 | DYNT.utf | ۽ تجمل سان ڏينھن ڪاٽيو آئي. | صبر | ڦاسي. وري بہ شابس ھجيس، جو سڀ مصيبتون سر تي کڻي |
| 24066 | DYNT.utf | جو سج آڀري سنئون ٿيو ھو. بختاور ٻھاري سھاري | صپح | آرھڙ جا ڏينھن ھئا، |
| 24067 | DYNT.utf | پيدا ٿيس، پھر يائين پلٽڻ جي سپاھين ۽ ٻين | صحبت | اھا وندر ڪندو ھو. انھيءَ شغل مان قري وري رنن جي |
| 24068 | DYNT.utf | جنھن مان ٻنھي کي خوشي حاصل ٿئي، ٻنھي جي | صحبت | تہ زال مڙص جي وچ ۾ صحبت وارو سلوڪ ھئڻ گھرجي، اھڙي |
| 24069 | DYNT.utf | لاءِ مشتاق ھوندا ھئا. | صحبت | حليم ھو؛ اھڙو جو شھر جا ھندو خواھ مسلمان سندس |
| 24070 | DYNT.utf | مان اڳي ھن کي لذت ايندي ھئي، تنھن کي ھن | صحبت | ھن جي دل تي ايترو اٽر ڪري ويئي ھئي، جو جنھن |
| 24071 | DYNT.utf | مان بيزار ٿي پيا، ۽ اگرچ پھرين ڏينھن ۾ | صحبت | الھن جي وچ ۾ بحث ۽ ھوڏ ھلندي ھئي، جو ھو ھڪٻئي جي |
| 24072 | DYNT.utf | وارو سلوڪ ھئڻ گھرجي، اھڙي صحبت جنھن مان | صحبت | تہ سگھبيون. ڪتابن ۾ پڙھيو اٿم تہ زال مڙص جي وچ ۾ |
| 24073 | DYNT.utf | ڏسي آيو آھيان، تنھنڪري جيڪي بہ چوان ٿو | صحبت | آءُٗ ولايت ۾ رھي بھتر ماڻھو، بھتر بندوبست ۽ بھتر |
| 24074 | DYNT.utf | ڪرڻ جي گھڻي خواھش ڪئي. | صحبت | زال آھي ۽ ڏاڍي ھوشيار آھي، تنھنڪري ھنن پاڻ ھن سان |
| 24075 | DYNT.utf | ڪرڻ لڳيون. | صحبت | ۾ وييون، اتي وبھي وري ھو گڏ ماني کائڻ ۽ پاڻ کي |
| 24076 | DYNT.utf | ڪرڻ، خوش گذارڻ ۽ دل وندرائڻ جو چڱو وجھ | صحبت | نہ نڪتو تہ پردي وارين اشراف زالن کي مناسب طرح |
| 24077 | DYNT.utf | ڪري سڄو گھر بہ پيو کيلندو. جتي اھڙو مزو | صحبت | ٻنھي جي حالت سڏري، ٻنھي جو وقت چڱو گذري. اھڙيءَ |
| 24078 | DYNT.utf | ڪري وري ھن کي ٿورو گھڻو ڏيھي رستا وٺڻ ضرور | صحبت | ۽ جي پوءِ ھن جا واقف ٿيا ھئا تن وٽ اچڻ لڳو، ھنن جي |
| 24079 | DYNT.utf | ڪري، وري ھليون وينديون ھيون، ۽ وري اٺين | صحبت | مضمون تي گفتگو ڪندي ھئي. ڪلاڪ-ٻہ اتي گذاري، پاڻ ۾ |
| 24080 | DYNT.utf | ڪندا ھئا. ڪنھن آچر تي علي رضا ھنن وٽ ويندو | صحبت | ھنن وٽ ايندڙ ھو، جو ٻئي ڄڻا ٻاھر لانڍيءَ ۾ ويھي |
| 24081 | DYNT.utf | ڪئي. | صحبت | موٽي آتي آيو ھو - جو ٻنھي يارن پاڻ ۾ وري ٻاھر ويٺي |
| 24082 | DYNT.utf | ڪيائون، نہ گذريل وقت جي ڳالھ اچي چري، ايران | صحبت | ڏيکاريون. پوءِ ھڪڙي ڏينھن ماني کائي، پاڻ ۾ ودھي |
| 24083 | DYNT.utf | ۾ حامد جي وري بہ سڌرڻ جي اميد ھيس. پر ھنن | صحبت | تہ آھي ۽ علي رضا کي بہ پٽ وانگي ڃڻندي ھئي ۽ سندس |
| 24084 | DYNT.utf | ۾ رھڻو ٿيندو ھو، گھر ۾ تہ ھن کي ڀيڻس زينت | صحبت | ھئڻ ھن جي لاءِ وڏي ڳالھ ھئي، جو اڪثر ھن کي ھن جي |
| 24085 | DYNT.utf | ۾ سکيو ھو ۽ شھربانوءَ کي بہ اڳئي ھن جي دل | صحبت | اھي ڳالھيون علي رضا، توڙي شھر جي ٻين ڪن سنگتين جي |
| 24086 | DYNT.utf | ۾ ھي وري اڳي کان بہ وڌيڪ خوش رھڻ لڳو. ٻيئي | صحبت | ملي، جنھنڪري ھن جو خالو وري آباد ٿيو، ۽ جنھن جي |
| 24087 | DYNT.utf | ۾ ڪتابن پڙھڻ يسا شنلرنج راند ڪرڻ ۾ پنھنجو | صحبت | پاڻ ۾ ڪرڻ لڳا ۽ حامد وري جھڙيءَ ملرح علي رضا چي |
| 24088 | DYNT.utf | ملاقات لاءِ پيا ايندا ھئا، تن جي ڪري سو | صحبلوڪ | مرضي ھئي تہ اھي نہ اچن تہ چڱو. ۽ وٽن جو ڪي منڊمون ۽ |
| 24089 | DYNT.utf | علي منڊم سوڌو اڪثر صاحبلوڪي ناچن ۽ مجلسن | صحبوب | وري |
| 24090 | DYNT.utf | جان.' آڻي اسان کي ھتي رلايو اٿس.'' پر پوءِ | صحت | ڪھڙي نہ آرام سان مڙس جي ڪکن ۾ ويٺي ھيس. `نبم نان، |
| 24091 | DYNT.utf | سلامت اندر وڃي اوطاق مان ھيٺ داخل ڪياسين. | صحيح | ھنن چيو تہ ``پيپ |
| 24092 | DYNT.utf | ھيس؛ جنھن مان خبر پوي تہ ڪنھن، ڪنھن ڌي | صحيح | گونگو لکيل ھو. نڪا مٿان عبارت ھيس، نڪا ھيٺان ڪا |
| 24093 | DYNT.utf | ڪندو ھو. سَس-ننھن جون لڙايون اڪثر ٻڌبيون | صدقو | جي اھڙي چڱي ھلت ھوندي ھئي جو سڀڪو مٿانئس ساھ پيو |
| 24094 | DYNT.utf | ڪئي. ھوءَ تمام نيڪ زال ھئي، جنھنڪري جيڪي | صدقي | ويئي. ھن ويچاريءَ پنھنجي عمر پنھنجي اولاد تان |
| 24095 | DYNT.utf | خير گھُر! خدا توکي پُٽن پوٽن ويارو ڪندو، | صدقي، | بختاور - دائي |
| 24096 | DYNT.utf | جي گھر ڪا وڏي اشراف ۽ نيڪ زال آئي آھي. | صديق | ھفتي-ٻن جي اندر ڳوٺ ۾ اھا ڳالھ مشھور ٿي ويئي تہ |
| 24097 | DYNT.utf | جي ڀيڻ، جنھن جو نالو صفوران ھو ۽ جا سندس | صديق | |
| 24098 | DYNT.utf | زينت جي ڳالھ ڪري ٻڌائي، ۽ ھنن کي پارت ڪيائين | صديق | جي زال ۽ ٻي سندس ڀيڻ، جا وٽن مھمان ھئي. ھنن کي |
| 24099 | DYNT.utf | کي زينت پانوءَ جي آمانت ياد پيئي، سو ڊوڙ | صديق | ھنن جي سنبرڻ مھل |
| 24100 | DYNT.utf | گھڻي پارت ڪئي. اميد ھين تہ رات جو ٿڌ ۾ پنڌ | صديق | گاڏيءَ وارو بہ سندن راڄ مان ھو، تنھن کي بہ |
| 24101 | DYNT.utf | مالڪياڻيءَ جي مرضيءَ پٺيان پنھنجي وسلن | صديق | ھوءَ سمنڊ ۾ ڪِري ھئي، اھي پھرين ئي ڏينھن پريي مڙس |
| 24102 | DYNT.utf | مھاڻي جي ڀيڻ، جنھن کي ساڻس گڏ رستي ۾ چورن | صديق | ۾ ھن کي ھڪڙو ماڻھو واقف سجھيو ٿي؛ اھا ھئي صفوران، |
| 24103 | DYNT.utf | ھو. ٻيو سندس پٽ ھو ۽ ٻہ سندس نوڪر ھئا، جي | صديق | ھو ۽ تمام غريب ۽ رحمدل ماڻھو ھو، انھيءَ جو نالو |
| 24104 | DYNT.utf | آھي ۽ بي قصور آھي، تنھن کي الڳ ڪري انھيءَ | صغير | وري جھڙي قيدڻ ھئي، اھڙي ڪجي. باقي ھن جو پٽ، اڃا |
| 24105 | DYNT.utf | آھي، تنھنڪري جيسين وڏو ٿيندو، تسين حڪومت | صغير | جي مرڻ جي ڪري جلد اھو ملندو. اھو شھزادو اڃا تہ |
| 24106 | DYNT.utf | رھندو ھو. | صفا | ڪري ھنن جوگھر سڄي ڳوٺ ۾ سڌري پيو، ۽ اڳي کان وڌيڪ |
| 24107 | DYNT.utf | نہ چيو ھئائون، مگر ھلت چلت ۽ ڳالھائڻ مان | صفا | نڪري وڃڻ ۾ ھو ناراض نہ ھئا. اگرچ ھنن کي وڃڻ لاءِ |
| 24108 | DYNT.utf | ڪيائين، جو حجاب ۽ دل جي مونجھ پھرين ڏينھن | صفا | جي گم ٿيڻ جي اتفاق اھا اٽڪ لاٿي ۽ ھن جي لاءِ رستو |
| 24109 | DYNT.utf | ڪيو، انھيءَ باغ مان گل ۽ نازبو پَٽي قبرن | صفا | ٿي ھئي، سا ؟؟؟ اريدار مجاور پٿي ويٺي. ڏھاڙي جاءِ |
| 24110 | DYNT.utf | ٿي رھي ۽ ھنن وري پنھنجو ھنڌ وڇايو؛ تڏھن | صفائي | جو خلاصي آگبوٽ کي ڌوئڻ ۽ صاف ڪرڻ لڳا. جڏھن |
| 24111 | DYNT.utf | ڪانہ ٺتي تہ اھا زال رات جو ڪير آئي ھئي، | صفائي | پتو پيم ۽ اھا شيءِ بہ لڌيم، مگر ھيٺين گالھ جي اڃا |
| 24112 | DYNT.utf | ڪري، پوءِ پنھنجي ڪم کي لڳي. | صفائي | پڙھي اٿي ۽ ھميشھ وانگي ڪپڙو کڻي جاءِ جي شين جي |
| 24113 | DYNT.utf | رٿ ۽ جيڪي سھنج ۽ فائدا منڊم جي گھر ۾ ھئڻ | صفائي، | منڊم ڪانہ ھئي، تہ ڪابہ حرڪت نہ ھئي. جيڪا پوشيدگي، |
| 24114 | DYNT.utf | آسپاس ھوندي. | صفوران | ھوءَ ھيڏي ھوڏي ڏسڻ قڳي. ڊپ بہ ٿيس پر پڪ ھيس، تہ |
| 24115 | DYNT.utf | بہ زينت مان ڪڪ نہ ٿي ھئي، جنھنڪري ھن کي | صفوران | |
| 24116 | DYNT.utf | بہ ڀڄ جون ڳالھيون ٻڌايون ھيس تہ ھھڙو شھر | صفوران | موٽڻ جو شايد چڱو وجھ ملي ويندو. تنھن کان سواءِ |
| 24117 | DYNT.utf | تہ خير سان اچي پھتي؟ خوش چڱي ڀلي تہ آھي؟'' | صفوران | زينت ويٺي ۽ ھن کان پڇڻ لڳي تہ ``سائين! مائي |
| 24118 | DYNT.utf | جا ڳھ لھرايا، جي ھن کي بت تي پيل ھئا. ويچاريءَ | صفوران | آھي سو وٺو، پر اسان کي جيئدان ڏيو.'' ھنن پھرين |
| 24119 | DYNT.utf | جو بہ سکرن سکرن جي گھرن ۾ اچڻ وڃڻ جو رستو | صفوران | شھر ۾ سکرن سکرن سان رستو ھو. انھيءَ طرح سندس زال |
| 24120 | DYNT.utf | جو گھر وارو فضل محمد ويٺو ھو، تنھن کي چيائين | صفوران | اھو گھر بہ چڱو پڪو جڙيل ڏسڻ ۾ ٿي آيو. |
| 24121 | DYNT.utf | جو مڙس فضل محمد ھوندو. ھن ايندي سان چيس | صفوران | ڪپڙن گندين ٺھيل نکري آيو. زينت بانوءَ ڀانيو، نہ |
| 24122 | DYNT.utf | جي آڏو چري، ھن چيو تہ ``اسان وٽ ھڪڙي زال | صفوران | ھڪڙي ڏڍنھن اھڙي ڳالھ انھيءَ سيٺ جي گھر ۾ مائيءَ |
| 24123 | DYNT.utf | گھر اچي زينت بانوءَ سان ڳالھ ڪئي، ۽ سيٺ | صفوران | |
| 24124 | DYNT.utf | منھن پئجي ويس. انھيءَ کي ڊوڙي وڃي ٻانھن | صفوران | ڏيندي، فضل محمد جو گھر پڇائيندي، اوچتو اھا ساڳي |
| 24125 | DYNT.utf | واري رٿ قبول ڪيائين. | صفوران | بمبئي يا ڪراچيءَ وڃڻ جو بہ وجھ لڳي ويندم، تڏھن |
| 24126 | DYNT.utf | ھن کي وٺي پنھنجي گھر ويئي. | صفوران | پوءِ تہ اتي بيٺي ھڪٻئي کي حال احوال ڏنائون، نيٺ |
| 24127 | DYNT.utf | ھو ۽ جا سندس گھر ۾ ڪن ڏينھن کان مھمان ھوندي | صفوران | صديق جي ڀيڻ، جنھن جو نالو |
| 24128 | DYNT.utf | ۽ زينت کي ڏاندن جي گاڏيءَ تي چاڙھي روانو | صفوران | ھڪڙي ڏينھن سانجھيءَ جو ماني ٽڪي کاڌي کان پوءِ |
| 24129 | DYNT.utf | صديق مھاڻي جي ڀيڻ، جنھن کي ساڻس گڏ رستي | صفوران، | شھر ۾ ھن کي ھڪڙو ماڻھو واقف سجھيو ٿي؛ اھا ھئي |
| 24130 | DYNT.utf | ڏي لنگھي ويئي جتي سندس ماءُ ھئي، ۽ آءُٗ | صفي | نظر پئجي ويئي، ھوءَ بہ شرم کان منھن پاسي ڪري |
| 24131 | DYNT.utf | ۽ ڪوٺيءَ جي وچ وارو دو ڏيئي ڇڏيو، ۽ ڪوٺيءَ | صفي | ۽ آءُٗ بہ دھلجي بيھي رھيس. پوءِ تہ مائي بختاور |
| 24132 | DYNT.utf | ۾ ساءُ کي چيائين تہ ``اسان ماني تيار آھي'' | صفي | واري ٻاھرئين در مان ڳچ جيترا ڍاڪون رکي ويئي. پوءِ |
| 24133 | DYNT.utf | ۾ لڳو لڳ پوريائون ۽ سندن وصيت موجب پڪي | صفي | سو ڪيائون تہ ائين. ٻنھي کي اندر بنگلي جي وچين |
| 24134 | DYNT.utf | ۾ منجي وجھيو ويٺي ھئي. ڏندڻ-پاڻي ڪري بس | صفي | مائي شھربانو، سرائي فتح خان مرحوم جي زال، |
| 24135 | DYNT.utf | ۾ ويٺيون ۽ ھيڏي ھوڏي جون ڳالھيون ڪرڻ لڳيون. | صفي | پوءِ وري ٽيئي ڄڻيون اچي |
| 24136 | DYNT.utf | ۾ ويٺيون. مايون ٻيءَ ھڪڙي کٽ تي ويٺيون. | صفي | جي گھر لٿي. ھوءَ گھر جي ڀاتين سان ملي، پوءِ وڃي سڀ |
| 24137 | DYNT.utf | حڪار ٿيندو. تن ھورياق ھوريان پنھنجي سڄي | صلا | ڪئي. ھو پاڻ خوش ٿيا تہ ھي اسان جو گھڻو مدد گار ۽ |
| 24138 | DYNT.utf | آھي تہ سرائيءَ جي گھران سماءُ ولجي تہ ڪھڙو | صلاح | گذريا ھئا، تہ علي رضا ماءُ کي چيو تہ ``امان، بھتر |
| 24139 | DYNT.utf | آھي تہ ھاڻ اسين اڳتي ھتي نہ رھون. جيڪي ھتي | صلاح | پر جان بيبيءَ جھليس تہ ``ابا، تڪڙ نہ ڪر، منھنجي |
| 24140 | DYNT.utf | آئي ھيس تہ انھن مان ھڪڙي يا ٻنھي کي پنھنجي | صلاح | اگرچہ پريندي بمبئيءَ ۾ |
| 24141 | DYNT.utf | آئڙي تہ ھن کي روانو ڪجي. زينت بہ اڳيئي ٻڌايو | صلاح | ھنن کي بہ اھا |
| 24142 | DYNT.utf | بہ ڪئي ھئي ۽ مرڻ مھل وصيت بہ ڪئي ھئائون | صلاح | ڏينھن پاڻ بہ دم ڏنانين. ھنن ٻنھي ڄڻن اڳيئي پاڻ ۾ |
| 24143 | DYNT.utf | بڇڙي نہ لڳي. ھنن ڄاتو تہ بمبئيءَ ۾ اسان | صلاح | زال زينت بانو بہ اھڙي ئي ديندار ھئي، تنھن کي اھا |
| 24144 | DYNT.utf | پسند آئي. ھڪڙو تہ ھن کي اڳتي ھلڻ جي طاقت | صلاح | تہ ``رات ٿي پوي تون ھيکلي آھين.'' زينت کي بہ اھا |
| 24145 | DYNT.utf | پسند آئي، سو ولايت مان روانو ٿيو. ھن محبوب | صلاح | جو چڱو وجھ مليئي تہ نوڪري ڪر.'' ھن کي بہ اھا |
| 24146 | DYNT.utf | پڇيائين، تنھن بہ چيس تہ ``بھتر آھي تہ ھاڻ | صلاح | ھوشياريءَ جي ڪري ھن کي حرڪت ڪانہ ھئي. پيءُ کان |
| 24147 | DYNT.utf | پڪي ڪري ھي سنبريا. پر جدا ٿيڻ کان اڳ ٻنھي | صلاح | اھا |
| 24148 | DYNT.utf | تي سڀ ڪمر ٻڌي سانباھو ڪرڻ لڳا. | صلاح | ڪنداسين. اوھين سڀ اشاري وھيڻا ويٺا ھججو.'' انھيءَ |
| 24149 | DYNT.utf | تي ھلڻ مناسب ڄاتو. حيدرآباد ۾ پنھنجي ڌنڌي | صلاح | نہ ھجي، تہ من ويجھو ھجي. سو في الحال ھنن بہ انھيءَ |
| 24150 | DYNT.utf | سان اسان اھا چوري ڪئي ۽ ھو انھيءَ رات اسان | صلاح | ڪيائين. ھن اھڙي بہ ڳالھ ڪئي تہ حامد علي جمعدار جي |
| 24151 | DYNT.utf | سان سلطان يڪدم ھڪڙي نہ ٻئي عذر سان انھيءَ | صلاح | علي رضا جي |
| 24152 | DYNT.utf | سان سندس ماءُ ھنن وٽ آئي ھئي، تنھن کي اھائي | صلاح | نبائيءَ سان شادي ڪرڻ جو شوق ٿي بيٺو ھو، جنھن جي |
| 24153 | DYNT.utf | ضرور پچڻ ۾ ايندي ھئي. | صلاح | انگريز سرڪار سان واسطو رکندڙ ھئي، تنھن ۾ بہ ھن جي |
| 24154 | DYNT.utf | علي رضا کي بہ پسند آئي، جڏھن خدا وسعت بہ | صلاح | اھا |
| 24155 | DYNT.utf | کان سواءِ نہ ھئي. ھو شاديءَ کان پرءِ گھر | صلاح | منصور عليءَ جا اھا شادي ڪئي، سا بہ پيءُ جي |
| 24156 | DYNT.utf | ماڻس بہ مناسب ڄاتي، تھنڪري مريم جي ھٽان | صلاح | اھا |
| 24157 | DYNT.utf | مصلحت پچڻ ۾ ايندي ھئي، خاص ڳالھ جيڪا انگريز | صلاح | ھڪڙو ٿيو. اڪثر اندرين بسا ٻاھرين ملڪي ڪمن ۾ ھن جي |
| 24158 | DYNT.utf | مصلحت ٿي ڪيائين. انھيءَ بندوبست ڪري منصور | صلاح | ۾ تندرستيءَ سان واسطي رکندڙن ڪمن بابت ھن سان |
| 24159 | DYNT.utf | مصلحت ڏيڻ وارو ٻيو ڪير آھي؟'' | صلاح | ھوم سو بہ توسان ڪريان، جو توکان سواءِ ھتي مون کي |
| 24160 | DYNT.utf | مصلحت ڪرڻ کان جھليندو ڪو ڪونہ.'' | صلاح | پوندي تہ اھا حرڪت ڪنھن ڪئي، پوءِ وري بہ اسان کي |
| 24161 | DYNT.utf | مون کي گھڻو پسند آھي. مون کان جيڪي پڄي سگھندو، | صلاح | سلطان جي نہ ھٺڻ ۾ آءُٗ گھڻو خوش آھيان. اوھان جي |
| 24162 | DYNT.utf | نہ ڏيندو، پاڻ فائدي جھڙي مصلحت ڏسيندو. | صلاح | ۽ ھيتري عزت ڏيانس ٿو، سو نمڪ حراميءَ ڪري ڪا خراب |
| 24163 | DYNT.utf | ھئي تہ ``گڏ ٿيل باروت شايد پورو نہ پوي ۽ | صلاح | ھي پيغام ٻڌي، سڀ اچي گڏ ٿيا ۽ صلاح ڪرڻ لڳا. ڪن جي |
| 24164 | DYNT.utf | ڏلي تہ ``جڏھن ھڪڙو بٽ اڳيئي لنڊن ۾ اٿئي، | صلاح | ڪن دوستن بہ علي رضا کي اھا |
| 24165 | DYNT.utf | ڏني تہ اھا ڳالھ ظاھر نہ ڪجي، متان ڪنھن | صلاح | مخفي طرح جاچ ڪرڻ جو وقت پيو آھي. ھن پاڻ سلطان کي |
| 24166 | DYNT.utf | ڏني تہ ``جيترو باروت اوھين چئو ٿا تہ گڏ | صلاح | علي رضا |
| 24167 | DYNT.utf | ڏني ۽ اسيد بہ ڏيکاريائوٽس تہ شايد ورھيہ-ٻن | صلاح | ٻسن-ٽسن صاحبلوڪن کيس انھيءَ جاءِ تي وڃڻ لاءِ |
| 24168 | DYNT.utf | ڏنيس تہ ``اتان سڌو استنبول ڏي وڃ. اتي وڃي | صلاح | پر ھندستان ڏي اچڻ جي بدران ھن |
| 24169 | DYNT.utf | ڏنيس؛ جنھنڪري ھن انھيءَ ڪم تي ڪمر ٻڌي. | صلاح | اٿليو پٿليو ھو ۽ ٻيو وري ڪيترن صاحبلوڪن بہ اھا |
| 24170 | DYNT.utf | ڏنين تہ ``جي ٿي سگھيوَ تہ پاڻ بہ سنڌ ۾ رھي | صلاح | تنھنڪري البت ٺھي ويا. ڪي سندن مرضي ٿي، ڪي ٻين |
| 24171 | DYNT.utf | ڪرڻ آيا ھئا. ڪلاڪ-اڌ تائين پاڻ ۾ ڳالھيون | صلاح | سنگتي ھئا، جي وري پاڻ ۾ ايندڙ رات جي چوريءَ جي ڪا |
| 24172 | DYNT.utf | ڪرڻ لاءِ بہ دل نہ چوندي ھيس. سندس صلاحکاريون | صلاح | کاڌائين تہ ڪيئن ڪريان. ڪنھن ٻاھرئين ماڻھوءَ سان |
| 24173 | DYNT.utf | ڪرڻ لڳا. ڪن جي صلاح ھئي تہ ``گڏ ٿيل باروت | صلاح | ھي پيغام ٻڌي، سڀ اچي گڏ ٿيا ۽ |
| 24174 | DYNT.utf | ڪرڻي آھي. خدا حافظ. | صلاح | ڏينھن ضرور اسان سان ملجو، جو اڳتي لاءِ ڪا ٻي وڌيڪ |
| 24175 | DYNT.utf | ڪري اھڙو مقرر ڪن، جو ٻنھي کي سولو ھجي. ڏڻ | صلاح | ۳- شاديءَ جو ڏينھن ٻيئي طرف |
| 24176 | DYNT.utf | ڪري پنھنجي سھنج موجب شاديءَ جي لاءِ ھڪڙو | صلاح | بندوبست بيھاري شاديءَ جو سعيو ڪيو. نيٺ ٻنھي طرفن |
| 24177 | DYNT.utf | ڪري علي رضا پنھنجي پٿ کي لنڊن ڏي موڪليو. | صلاح | آخر اھا |
| 24178 | DYNT.utf | ڪريان، جو ھن جي چالاڪيءَ ۽ ايمانداريءَ | صلاح | جو مناسب ڄاتائين تہ علي رضا بيگ سان انھيءَ بابت |
| 24179 | DYNT.utf | ڪندا ھئا. | صلاح | نسبت ۾ گفتگو ڪندا ھئا ۽ ان جي تياريءَ بابت پاڻ ۾ |
| 24180 | DYNT.utf | ڪنداسين.'' | صلاح | آھي تہ ڪو پتو ڪڍي ڏينداسين، نہ تہ پوءِ وري ڪا ٻي |
| 24181 | DYNT.utf | ڪئي ھئائين. | صلاح | سکي رھندي ۽ نيٺ وڃي مطلب کي بہ رسندي، تنھنڪري اھا |
| 24182 | DYNT.utf | ڪئي. آخر پاڻ ۾ پھي، ھيءُ ٺھراءُ ڪيائون | صلاح | انھيءَ بابت ھن پنھنجي زال سان |
| 24183 | DYNT.utf | ڪيائون تہ جي ھلجي تہ اڳ ۾ ڪنھن کي خط نہ | صلاح | ھيترن جي مرضي ڏسي علي رضا بہ قبولدار ٿيو. پاڻ ۾ |
| 24184 | DYNT.utf | ڪيائون تہ متان اھڙو وقت وري ھٿ نہ اچي، | صلاح | ٿي ڄاتو. ھنن جو گڏجڻ اتفاق سان ٿيو ھو، پاڻ ۾ |
| 24185 | DYNT.utf | ڪيائون تہ ``ھن ڇوڪريءَ کي کڻي ھلجي، ھوءَ | صلاح | نيٺ جڏھن ٻئي وسيلي جو آسرو ڪونہ رھين، تڏھن پاڻ ۾ |
| 24186 | DYNT.utf | ڪيائون تہ ڏھاڪو ڄڻا ھڪڙو-ٻہ ڪري اڻ لکا | صلاح | ھئا. سي سڀ تہ انھيءَ اوطاق ۾ وڃي نہ سگھن، تنھنڪري |
| 24187 | DYNT.utf | ڪيائون تہ ڪراچيءَ ۾ ھلي پنھنجو پنھنجو | صلاح | ۾ پنھنجي ڌنڌي جو گھڻو چالو نٿي ڏٺائون، تنھنڪري |
| 24188 | DYNT.utf | ڪيائين تہ ڪي ورھيہ ھلي سنڌ ۾ گذاريون. | صلاح | آھي.'' اھي خيال ڪري ھن جا ھتي پير تپي آيا. زال سان |
| 24189 | DYNT.utf | ڪيائين. ھنن بہ ڄاتو تہ انھيءَ ڪم ڪرڻ ۾ عيب | صلاح | اھڙي مائٽي ڪرڻ ۾ حرڪت ناھي. ماءُ سان ۽ زال سان بہ |
| 24190 | DYNT.utf | ڪيائين، تنھن کي بہ اھا ڳالھ وڻي. مريم بہ | صلاح | علي رضا کي ھن ڏي گھڻو خيال ٿي بيٺو. ماءُ سان |
| 24191 | DYNT.utf | ڪيس ۽ چيائينس تہ ``رات ٿي پوي تون ھيکلي | صلاح | فقير جي زال رات ٽڪڻ جي |
| 24192 | DYNT.utf | ۽ تجويز لاءِ ۽ سندس مرضيءَ پٺيان. اسان | صلاح | ھو ۽ ڪاوڙجي نوڪريءَ مان خارج ڪيوھو، سو فقط وقت، |
| 24193 | DYNT.utf | ۾ شامل ھو، جو ڀانئيائين تہ اولاد جي اکين | صلاح | علي رضا پاڻ بہ انھيءَ |
| 24194 | DYNT.utf | ھئڻ. | صلاحکار | نہ رڳو ايترو پر پاڻ ٻاھر جي ڪمن ۾ مڙس جي مددگار ۽ |
| 24195 | DYNT.utf | ھيون ھڪڙي بختاور ۽ ٻي سندس جوان ۽ پڙھيل | صلاحکاريون | سان صلاح ڪرڻ لاءِ بہ دل نہ چوندي ھيس. سندس |
| 24196 | DYNT.utf | بختاور سان جان بيبيءَ وارو ذڪر ڪڍيو ۽ چيائينس | صلاحڪار | سڀ ماني کائي سمھي پيا، تڏھن شھربانوءَ پنھنجي |
| 24197 | DYNT.utf | ھوندا ھئا. | صلاحڪار | سڀڪنھن ڪم ۾ ھڪٻئي جي ڏڍ تي رھندا ھئا ۽ ھڪٻئي جا |
| 24198 | DYNT.utf | ۽ مددگار سنگتياڻي ھوندي ھئي. ھن کي ٻانھي | صلاحڪار | مھينا پوءِ مري ويئي ھئي. ھوءَ مائي شھر بالوءَ جي |
| 24199 | DYNT.utf | سان پئي ھليو، ۽ ھر طرح جو سڌارو ملڪ ۾ پئي | صلح | ڪري ڪيترا ڏينھن حڪومت جو سارو ڪارخانو سالت ۽ |
| 24200 | DYNT.utf | مٿي تي، ۽ ھڪڙي ڇٻي ميوي جي ھٿ ۾ کڻي آڻي | صندوق | بختاور نڪري ٻاھر ويئي، ۽ ستت ھڪڙي ننڍي ڪمانگري |
| 24201 | DYNT.utf | ۾ رکي اچ، ۽ ميوو ٿالھيءَ ۾ وجھي، مٿي جاري | صندوق | کي چيو تہ `` ھيءَ صندوقڙي کڻي وچي اندرينءَ وڏي |
| 24202 | DYNT.utf | تہ مائيءَ پاڻ کولي-منجھس چڱا چڱا ريشم جا | صندوقڙي | ڪيوڙو ھو، انناس ھئا، انب ھئا، پپنوس ھئا، ۽ |
| 24203 | DYNT.utf | کڻي وچي اندرينءَ وڏي صندوق ۾ رکي اچ، ۽ | صندوقڙي | بہ پڙھڻ کي لڳي رھي. مائيءَ بختاور کي چيو تہ `` ھيءَ |
| 24204 | DYNT.utf | رھي ۽ ھن کي پوري عزت ۽ آبرو ملي.'' | صنڀال | سان محبت ڪرڻ لاءِ گھرايو آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح |
| 24205 | DYNT.utf | بہ گھٽ ڪانہ ھئي. پردي واري گھر جو ٻار ھو | صورت | سيرت جي اسان مٿي تعريف لکي آھي، تہ سندس ظاھري |
| 24206 | DYNT.utf | جو چڱو آھي، جوان جماڻ آھي، اشراف گھر جو | صورت | آھي، کٽڻ ڪمائڻ وارو آھي، سڀڪي ٿو گھر ۾ اچين، شڪل |
| 24207 | DYNT.utf | جو موچارو آھي - رڳو ڌارياڻيءَ جو عيب ڪڍي | صورت | جو آھي، کئتڻ ڪمائڻ وارو آھي پوري وھيءَ وارو آھي، |
| 24208 | DYNT.utf | واري بہ آھي، لکڻ پڙھڻ واري بہ آھي، ۽ سگھڙپائيءَ | صورت | وٺي، منھنجي دل ۾ يقين ٿيو تہ سرائي جي ڌيءُ بيشڪ |
| 24209 | DYNT.utf | ڪيائون ۽ ڪيوڙو ۽ ڪتل فرياديءَ کي ڏياريائون. | ضبط | ھڪ مھينو قيد ملي ويس. رپيا، شڪ ۽ چوريءَ جا ڄاڻي |
| 24210 | DYNT.utf | آھي تہ لکڻ پڙھڻ ايندو ھجيس ۽ نيڪ زال ھجي، | ضرور | کي تہ ٻين سڀني ڳالھين سان گڏ، انھيءَ ڳالھ جو بہ |
| 24211 | DYNT.utf | آھي، تہ جي ڳالھيون علم ۽ عقل کي وڌائين | ضرور | انھن جو وڌيڪ واھپو رکڻ گھرجي. ھاڻي جي علم ۽ عقل جو |
| 24212 | DYNT.utf | آھي، تہ يقيناً مڙس کان زالن کي علم ۽ عقل | ضرور | پاسي ٿيڻ يا انھن کي ڌڪي پاسي ڪرڻ لاءِ علم ۽ عقل جو |
| 24213 | DYNT.utf | آھي، مگر ڏسي وائسي کوھ ۾ ٽپو بہ نہ ڏجي. | ضرور | زينت - بيشڪ اھو |
| 24214 | DYNT.utf | آھي؟ | ضرور | نسبت ۾ جو ديني حڪم آھي، تنھن تي بہ تہ ڪو ڌيان ڏبڻ |
| 24215 | DYNT.utf | اتي ڪِريو آھي. | ضرور | ڏينھن جو پورھيو ڪُٽ ٿيندو.'' پر ھن پڪ ڏئين تہ |
| 24216 | DYNT.utf | اسان جو ھيترن ڏينھن جو پورھيو ڪُٽ ٿيندو.'' | ضرور | تہ ڪاغذ ٻاھر نہ رھيو، تيسين اسين سسجھنداسين تہ |
| 24217 | DYNT.utf | اسان سان ملجو، جو اڳتي لاءِ ڪا ٻي وڌيڪ | ضرور | وڃي آسمان تائين پھچائينداسين. ايندڙ جمعي ڏينھن |
| 24218 | DYNT.utf | اڌ ۾ پٺتي موٽي نہ ويئي ھوندي، گاڏيءَ تي | ضرور | جي بہ پڪ خبر نہ ھيس تہ ڪيڏي وبئي؛ پر ڄاتائين تہ |
| 24219 | DYNT.utf | پچڻ ۾ ايندي ھئي. | ضرور | سرڪار سان واسطو رکندڙ ھئي، تنھن ۾ بہ ھن جي صلاح |
| 24220 | DYNT.utf | پوندو ھو تڏھن قنات ۽ پوش واري ڪجائي کان | ضرور | تہ گھڻو ڪري ٻاھر نڪرندي ڪين ھئي. جڏھن ڪڏھن |
| 24221 | DYNT.utf | تخت اسان جي راڻيءَ جي پٽ کي ملندو ۽ بادشاھ | ضرور | سندس وڏي راڻيءَ ۽ وڏي پٽ سوڌو کپائي ڇڏيون تہ پوءِ |
| 24222 | DYNT.utf | چڱو ھوندو، ۽ طبع جو بہ اصل کان البت تين | ضرور | آھيان، تنھنڪري جيڪي بہ چوان ٿو يا ڪريان ٿو، سي |
| 24223 | DYNT.utf | خواھش رکندو. جي خواھش رکندو تہ ھڪڙي وقت | ضرور | طبعيت جو اھو ميل آھي تہ انھيءَ کي ڏسڻ جي ماڻھو |
| 24224 | DYNT.utf | خوش ھوندو. | ضرور | ٿي نہ ماڻس انھيءَ ڪم ۾ راضي آھي ۽ ڀاڻس بہ |
| 24225 | DYNT.utf | سلطان جي برخلاف ھوندو ۽ ھيءُ بہ ظاھر ظھور | ضرور | کي پڪ ھئي تہ ھن کي سلطان بيعزتي ڪري ڪڍيو آھي، سو |
| 24226 | DYNT.utf | سمجھيائين؛ تنھنڪري پھريائين تہ پاڻ حرمسراءِ | ضرور | نہ ڄاتائين، ۽ جلد سماءُ وٺڻ يا بندوبست ڪرڻ بہ |
| 24227 | DYNT.utf | مون سان ڳالھئين پوندو، پوءِ آءُٗ پاڻيھي | ضرور | پريو احوال لکي کڻي ڏيانس. پوءِ جڏھن خبر پيس، تڏھن |
| 24228 | DYNT.utf | نہ ڄاتو. | ضرور | ڀيرا ھنن نہ ورتس. انھيءَ سبب ڪري ھن وڌيڪ ويھڻ |
| 24229 | DYNT.utf | ھن خط جو جواب لکجو، تہ سومر واري آگبوٽ | ضرور | قلم تازو- خميس واري آگبوٽ ۾ |
| 24230 | DYNT.utf | ھو. ان موجب وڃڻ جو پڪو ٺھراءُ ڪري، خميس | ضرور | سندن وڃڻ ۾ ناراض بہ ھئا، بر زال کي مڙس ڏي وڃڻ تہ |
| 24231 | DYNT.utf | ھو. پر خير، جيئن قسمت ۾ ھوندو، ائين ٿيندو. | ضرور | پيو بہ نہ رکيوھو، تڏھن اوھان جو مون سان گڏ ھلڻ |
| 24232 | DYNT.utf | ھو، ھيتري ماني ڪير کائيندو؟'' | ضرور | چيو تہ ``مائي شھربانو! ھيڏي تڪليف ڪرڻ جو ڪھڙو |
| 24233 | DYNT.utf | ھئڻ گھرجي. | ضرور | ڳالھيون علم ۽ عقل کي وڌائين ٿيون، تن جو تہ بيشڪ |
| 24234 | DYNT.utf | ٿئي ٿو، پوءِ انھيءَ ڏي بلڪل خيال بہ ڪونہ | ضرور | تي پھرين ھڪڙو ٻہ ڀيرا چتائي ڏسڻ يا خيال سان نھارڻ |
| 24235 | DYNT.utf | ٿيا. ھيترا ڏينھن مسلماني وسري ويئي ھيس، | ضرور | ھنن جي صحبت ڪري وري ھن کي ٿورو گھڻو ڏيھي رستا وٺڻ |
| 24236 | DYNT.utf | ٿيندي آھي. ماڻس کي جيڪا پينشن ملندي ھئي، | ضرور | اھڙن ڪمن ۾ جيڪو لڳندو آعي تنھن کي پئسي جي تہ گھرج |
| 24237 | DYNT.utf | ڪارمنھون مون سان زبردستي ڪندو، تنھن کان | ضرور | جي دلاسي تي ٺھي ويئي آھي، سا ويندي ڪين. سو رات جو |
| 24238 | DYNT.utf | ڪنھن زال ماڻھوءَ جو بہ انھيءَ ۾ ھٿ آھي. | ضرور | ڄاتو تہ اھڙو ڪاغذ، جو حرمخاني جي اندر لڌو آھي، سو |
| 24239 | DYNT.utf | ڪو بندوبست ڪندو، جو ھن جي وڏن وڏن ماڻھن | ضرور | آھي. اسان وٽ ھوندينءَ تہ منھنجو گھر وارو تنھنجو |
| 24240 | DYNT.utf | ڪو نہ ٿو ڏسجي. | ضرور | ھلايا ۽ حجتون آنديون، مگر انھن جو بيان ڪرڻ جو ھتي |
| 24241 | DYNT.utf | ڪولھي. | ضرور | ۵- ڏاج ڏيکارڻ جو ڪو بہ |
| 24242 | DYNT.utf | ڪونھي. جي اصل لنڍي ھوندي کان ٽُنگ نڪتل | ضرور | ڳچيءَ لاءِ دُھري يا اھڙو ڪو ٻيو زيور؛ باقي لَڪ ۾ |
| 24243 | DYNT.utf | پئجي وڃي تہ ھڪدم اسان کي گھرائي وٺڻ لاءِ | ضرورت | ``اوير سوير اسين اچي ٿيو پيا وينداسين ۽ جيڪڏھن ڪا |
| 24244 | DYNT.utf | تہ قرض کڻڻ لڳو؛ پيشن وٺڻ لاءِ ماءُ جي پاران | ضرورت | رنڊيبازيءَ ۾ توڙي سنگتين جي پيالي پاڻيءَ ۾ ھن جي |
| 24245 | DYNT.utf | آھن، تھڙو زالن کي. انگريز ماڻھن جو حال | ضروري | تن جو عقل ۽ نيڪيءَ سان واسطو آھي. آھي جھڙو مڙسن کي |
| 24246 | DYNT.utf | آھي ۽ پٽ جو ساڻ ھئڻ دل جي لاءِ وڏو ڏڍ آھي | ضروري | ۾ زال کان سواءِ ھڪڙو ٻيو سنگتي بہ مڙس ماڻھن مان |
| 24247 | DYNT.utf | آھي. آءُٗ جتي ھوندس، اتي حضور جو نمڪ پروردہ | ضروري | مھربان ڌڻيءَ کي ڇڏي ڪين وڃان، پر مون کي وڃڻ تمام |
| 24248 | DYNT.utf | آھي، سا ڳتڻ ڳڻي پوءِ توکي جواب ڏينديس.'' | ضروري | چيو تہ اھڙن ڪمن جي لاءِ خيال ڪرڻ ۽ اڳ - پوءِ ڳڻڻ |
| 24249 | DYNT.utf | آھي؛ پر جيتر يقدر مون انھيءَ نسبت ۾ ديني | ضروري | علي رضا - ھائو، بيشڪ |
| 24250 | DYNT.utf | تعليم ڏيڻ ۾ اچي. انھيءَ پورھئي جي بدران | ضروري | تنھن کان سواءِ قرآن پڙھائڻ ۽ ديني علم جي بہ |
| 24251 | DYNT.utf | زپورن کان سواءِ ٻيو ڪي بہ ڪين ٺھرائجي. | ضروري | ۴- ڏاج چئن جوڙن ڪپڙن ۽ |
| 24252 | DYNT.utf | سامان مسواڙ تي وٺي جايون ڀري تيار ڪري ڇڏيو | ضروري | تنھن ھڪڙو-ٻہ بنگلو ٻيو بہ ڀر ۾ ڀاڙي ڪري ڇڏيو ھو ۽ |
| 24253 | DYNT.utf | سامان ڪرسين، مبزن ۽ بينچن جو وجھارائين | ضروري | ھڪڙي چڱي ھوادار جاءِ ڀاڙي تي ورتائين، انھيءَ ۾ |
| 24254 | DYNT.utf | فھمائش ڏيڻي ھيس، سا ڏئي علي رضا آٿيو، ۽ | ضروري | انھيءَ طرح جيڪا |
| 24255 | DYNT.utf | لکپڙھون تنھنجي حولي ڪيون ويون ھيون ۽ تو | ضروري | ڪيائينس ۽ چيائينس تہ ``ٻاھرين حڪومتن جون ھيتريون |
| 24256 | DYNT.utf | مدد گھربل ھيس سا ڏنائينس، ۽ جڏھن تہ اھا | ضروري | سلطان اھا ڳالھ ٻڌي خوشي سان قبول ڪئي، پاڻ جيڪا |
| 24257 | DYNT.utf | نٿا ڄاڻون. ويچاري سور پِي، پنھنجي بڇڙيءَ | ضروري | پڙھندڙن کي پاڻ خيال ۾ اچي سگھندو، اسين بيان ڪرڻ |
| 24258 | DYNT.utf | ھو ۽ ھوءَ بہ ھاڻ اچي زال ٿي ھشي، تنھنڪري] | ضروري | وس، ڪڏھن ڪٿي ڪڏھن ڪٿي. ۽ ڌيءُ جو نيڪال] بہ نيٺ |
| 24259 | DYNT.utf | ٿيو تہ گھر ۾ ٻاڻ بہ انھيءَ جو وڌيڪ محاورو | ضروري | ٻوليون ٻڙھائڻ ۾ اينديون، تڏھن زينت بانوءَ کي |
| 24260 | DYNT.utf | ڀڃ گھڙ ڪرڻي ھيس سا بہ ڪيائين ۽ جيڪو مڙھو | ضروري | ٻيغام چڱيءَ طرح وڃي پھچايو. پسان منجھس جيڪا |
| 24261 | DYNT.utf | ڄاتا. تنھن کان سواءِ وقت ٽارڻ جو بہ اھو | ضروري | کي گھڻي ڪم جا نہ ھئا، پر تڏھن بہ واقفيت جي لاءِ ھن |
| 24262 | DYNT.utf | ڄاتا، سي بہ چونڊي رکيا. | ضروري | لڳا. ھنن باغ ۽ ٻنيءَ جي ڪم لاءِ جيڪي ٻہ-چار ماڻھو |
| 24263 | DYNT.utf | ڄاتو. تنھنڪري ٺھواءُ ڪيائين تہ سڀ گڏ بغداد | ضروري | اولاد جي لاءِ حتي المقدور چڱو بندوبست ڪرڻ ھن |
| 24264 | DYNT.utf | ڄاتي، سا ڏيئي، ھن، پٽ کي بہ روالو ڪيو ۽ | ضروري | ۽ نيٺ سول سرجن ٿئي. انھيءَ بابت جيڪا فھمايش ھن |
| 24265 | DYNT.utf | ڏمجي ٿو. | ضروري | جي پوريءَ طرح سمجھڻ لاءِ ھتي مختصر طرح بيان ڪرڻ |
| 24266 | DYNT.utf | ڪم لاءِ پنھنجي وطن ڏي وڃڻو آھي، پنھنجي | ضروري | منشي سڃاڻپ وارو ڳولي ھٿ ڪيائين تہ ``مون کي ڪنھن |
| 24267 | DYNT.utf | ڪم لاءِ ڪنھن ھنڌ وڃڻو ھجي، تڏھن مناسب ۽ | ضروري | ڪنھن قسم جي فائدي جو امڪان ھجي، يا جڏھن ڪڏھن ڪنھن |
| 24268 | DYNT.utf | ڪونھي. پردي جي نسبت ۾ منھنجو مختصر مطلب | ضروري | ڳالھيون ھٿ ڪجن، پر انھن جي نامناسب ڳالھين تي ھلڻ |
| 24269 | DYNT.utf | ڳالھيون ڪاغذ تي اٽڪائي ايندي ھئي ۽ اھي | ضروري | ھندستاني ۽ انگريزي ۽ ترڪي ڪتاب اٿلائي-پٿلائي |
| 24270 | DYNT.utf | زال کي وڌيڪ آھي يا مڙس کي؟ جي شيطاني ڪمن | ضرور، | ڪتاب بہ اھا شاھدي ڏين ٿا، تڏھن اھڙي آزمودي جو |
| 24271 | DYNT.utf | ضرور؟ | نڪري تڏھن پاڻ کي ٻيڻي تڪليف ۽ خرچ ۾ وجھڻ جو ڪھڙو | |
| 24272 | DYNT.utf | ضرور؟ | زينت - پر سائين! اھڙين شين جي ڏسڻ جو ڪھڙو | |
| 24273 | DYNT.utf | زال، ۽ ڪيڏي ھھڙو حادثو ۽ سمنڊ جون لھرون | ضعيف | البت سماءُ پيس. پر ڪيڏي ھڪڙي نازڪ پردي ۾ پيتل |
| 24274 | DYNT.utf | ٿا ٿين، ۽ ننڍي وھيءَ جي شاديءَ ڪري ماڻھو | ضعيف | يڃن، ۽ ننڍي وھيءَ جا ٻار جيڪي ڄمن ٿا، سي اڪثر |
| 24275 | DYNT.utf | ڏسڻ ۾ ٿي آيو، ۽ ھتي تہ جنگي کاتي لاءِ مضيوط | ضعيف | جي امتحان لاءِ ويو. پر ھو بدن ۾ البت سنھڙو ھو ۽ |
| 24276 | DYNT.utf | ۽ گھٽ عقل واري آھي. ديني ڪتاب بہ اھا شاھدي | ضعيف | ۾. ھاڻ تون قبول ڪندينءَ تہ زال مڙس کان سڀاءَ ڪري |
| 24277 | DYNT.utf | کي پھچي ٿو. وري جيستائين پنھنجو کٽيو ڪونھي، | ضعيفيءَ | وھيءَ جي شاديءَ ڪري ماڻھو پاڻ بہ جلد پيريءَ ۽ |
| 24278 | DYNT.utf | بہ ڪانہ رھي ھئي، ٻيو رات بہ پئجي آئي ھئي، | طاقت | کي بہ اھا صلاح پسند آئي. ھڪڙو تہ ھن کي اڳتي ھلڻ جي |
| 24279 | DYNT.utf | ڪانہ رھي آھي، پنھنجي فضل ۽ رحم سان مون | طاقت | مون کي گھڻو ستايو آھي. اڳتي ڪنھين مصيبت جي کڻڻ جي |
| 24280 | DYNT.utf | ھئي سا نہ مليس، تنھنڪري ھن بہ وٽن وڃڻ اڳئي | طالبو | جن جي گھر ڀاءُ ڄاڻي گھڻو وڃڻ لڳي، پر جنھن عزت جي |
| 24281 | DYNT.utf | جو علم سکي ۽ ڊاڪٽريءَ جو استحان ڏئي ۽ نيٺ | طبابت | ھن پٽ جي نسبت ۾ علي رضا ارادو ڪيو تہ ولايت ۾ |
| 24282 | DYNT.utf | بہ پيءُ جھڙي ھئي ۽ ھن جي راہ بہ پيءُ وانگي | طبع | ۾ ڍاڪٽريءَ جو ڪم سکندو ھو، سو بہ ؟؟؟ نہ ھو. ھن جي |
| 24283 | DYNT.utf | پيءُ جي طبع سان گيڻو ملي ٿي آئي، تنھنڪري | طبع | ۾ رھيو ھو، مگر ھن جا خيال ٻيءَ طرح جا ھئا ۽ ھن جي |
| 24284 | DYNT.utf | جا تيز ھئا، وڃي ڌڪن - بُجن تي ڳالھ بيٺي. | طبع | سان تڪرار ڪرڻ لڳا، اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳا. ٻيئي |
| 24285 | DYNT.utf | جو بہ اصل کان البت تين ھوندو ھو، تنھنڪري | طبع | جيڪي بہ چوان ٿو يا ڪريان ٿو، سي ضرور چڱو ھوندو، ۽ |
| 24286 | DYNT.utf | جو تکو ھو، تہ گذريل خراب اتفاقن ڪري ھن | طبع | جو اولاد ھئا، ٻيئي شاھوڪار ھئا. جي محبوب علي |
| 24287 | DYNT.utf | جو تمام حليم ھو؛ اھڙو جو شھر جا ھندو خواھ | طبع | سان ھئي، تنھنڪري لياقت ۽ فضيلت بہ گھڻي ھوادي ھيس. |
| 24288 | DYNT.utf | جو سالم ۽ ديندار ماڻھو ھوندو ھو. | طبع | ھوس، سڀڪنھن کي چڱي رستي تي آڻي ڇڏيو ھئائين. ھيءُ |
| 24289 | DYNT.utf | جو ھو ۽ ھن جا خيال پيءُ جي خيالن سان ملي | طبع | حيا وارو ھو. اسان چيو آھي تہ ھو تمام چڱي ۽ سالم |
| 24290 | DYNT.utf | جو ھو ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ جي آزمودي ڪري زيادہ | طبع | ھو. اگرچ پڙھيو رڳو سنڌي اسڪول ۾ ھو، مگر ذھين |
| 24291 | DYNT.utf | جو ۽ رحمدل ھو، تنھنڪري ڪيترن ئي غرببن سان | طبع | ماڻھن سان واھپي رکڻ ڪري ڳالھائڻ مان سکيو. ھي نرم |
| 24292 | DYNT.utf | جي تکائي گھٽجي ويئي ھئي. جيڪو انگريزي دستور | طبع | علي طبع جو تکو ھو، تہ گذريل خراب اتفاقن ڪري ھن جي |
| 24293 | DYNT.utf | سان گيڻو ملي ٿي آئي، تنھنڪري انھيءَ نسبت | طبع | مگر ھن جا خيال ٻيءَ طرح جا ھئا ۽ ھن جي طبع پيءُ جي |
| 24294 | DYNT.utf | اھڙي چڱي ھيس، جو اھو ڪونہ ھوندو، جنھن سان | طبعيت | |
| 24295 | DYNT.utf | جو اھو ميل آھي تہ انھيءَ کي ڏسڻ جي ماڻھو | طبعيت | ٻاھران آھي يا ان جي ڏسڻ جي بہ جاءِ آھي، تہ انساني |
| 24296 | DYNT.utf | جي البت شوخ ھئي ۽ پاڻ کي سڀ کان مٿي سمجھندي | طبعيت | آھي تہ ھن جي منڊم اگرچہ چڱي موچاري گھر جي ھئي، پر |
| 24297 | DYNT.utf | جي زال ھئي، عغل واري ھئي ۽ مڙس جي فرمانبردار | طبعيت | بيبي فلڪ سوز بيگم بہ چڱيءَ |
| 24298 | DYNT.utf | رنگين ٿيندي آھي. گاھي بسلامي برنجند و گاھي | طبعيت | رھجي اچي!'' ھن کي ھيءَ بہ خبر ھئي تہ ``بادشاھن جي |
| 24299 | DYNT.utf | ھونديس. پرڻي کان پوءِ بہ ڪنوار تہ مھينوکَن | طبعيت | ماڻھو ھوندو، الائجي ڪھڙي شڪل ھونديس، لائجي ڪھڙي |
| 24300 | DYNT.utf | آھي تہ مون کي موت ڏي، تہ قبر جي ڪنڊ ۾ وڃي | طرح | حياتيءَ جا ڏينھن گذاريان. جي قسمت ۾ اڃا بہ ٻيءَ |
| 24301 | DYNT.utf | انھن نيڪ، ديندار ۽ ايماندار مائھن جي خير | طرح | ۽ ڌڃاڻيءَ جي پيرانديءَ کان جوڙايائرن. انھيءَ |
| 24302 | DYNT.utf | اھي سڀ گھر جا ڀاتي اچي بغداد جا رھاڪو ٿيا. | طرح | تيستائين آءُٗ پاڻ پيو پڙھائيندوسانس. انھيءَ |
| 24303 | DYNT.utf | ايترو بہ چئي چڪي ھيس تہ تون اسان جي گھر | طرح | بيبيءَ بہ اڳي کان وڌيڪ پيار ڏيکاريو ھوس، ۽ اشاري |
| 24304 | DYNT.utf | اٿي ويٺي ڪندي ھئي. ڪڏھن ڪڏھن تہ سندن مٿان | طرح | کي ھمٿ آئي، ۽ ھيترن جي وچ ۾ پنھنجي سنگت جي چڱيءَ |
| 24305 | DYNT.utf | بادشاھ ۽ سندس راڻي ۽ پٽ کي کپائڻ جي رٿ ڪئي | طرح | سا ٿيندي. مگر اوھين مون کي ٻڌايو تہ سھي تہ ڪھڙيءَ |
| 24306 | DYNT.utf | بند ڪري ڇڏيو. | طرح | گھر ۾ ڪن ڏينھين چھچٽو لڳو پيو ھوندو ھو، سو خدا ھن |
| 24307 | DYNT.utf | بيان ڪرڻ ضروري ڏمجي ٿو. | طرح | ويو آھي، تنھن جي پوريءَ طرح سمجھڻ لاءِ ھتي مختصر |
| 24308 | DYNT.utf | پروڙيو ۽ ھن جي چئي تي ھلڻ لاءِ ڪمر ٻڌائين. | طرح | ٿي لڳو، تڏھن بہ ھن پنھنجي امير جو مطلب چڱيءَ |
| 24309 | DYNT.utf | پسند آئي ھيس، تنھنڪري جڏھن دائيءَ ساڻس | طرح | دل ۾ چڱيءَ طرح ويچار ڪري رھي ھئي، ۽ اعا جاءِ ھر |
| 24310 | DYNT.utf | پسند آيو، ۽ دل ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائين تہ اڳتي | طرح | جھڙي شھر ۾ آيو ھو، تنھنڪري ھن کي آتي رھڻ ھر |
| 24311 | DYNT.utf | پنج-ڇھ مھينا گذري ويا. جا محبت ۽ الفت گھر | طرح | انھيءَ |
| 24312 | DYNT.utf | پنھنجي پڪو بندوبست ڪري، علي رضا اچي سلطان | طرح | انھيءَ |
| 24313 | DYNT.utf | پئي ھليو، گھڻي معرفت شھر ۾ ٿي ويئي ھيس. | طرح | علي رضا جو ڪم چڱيءَ |
| 24314 | DYNT.utf | پيو ھلندو. پر ڏٺائين تہ اھڙي سفر ۾ زال کان | طرح | ۽ ٻيا بہ مڃاڻپ وارا ھوندا ۽ جتي ھن جو پڙھڻ چگيءَ |
| 24315 | DYNT.utf | پيءُ جي گھر ۾ ھوندو ھو. ھِن پنھنجي مشغوليءَ | طرح | حساب ڪتاب زينت بانوءَ جي ھٿ ۾ رھندو ھو، جھڙيءَ |
| 24316 | DYNT.utf | پڄي نہ سگھنديس؛ تنھنڪري في الحال ڪو حيلو | طرح | ڪرڻ کان ڊڄندو، نہ مارڻ کان. آءُٗ ھن سان ڪنھين بہ |
| 24317 | DYNT.utf | پڙھائڻ جي ڪم مان ھن کي سٺ-ستر رپيا پيدا | طرح | تہ ڪراچيءَ تائين بہ وڃي اھو ڪم ڪندو ھو. انھيءَ |
| 24318 | DYNT.utf | تعليم ڏيڻ لاءِ وقت ڪونہ ٿي مليس سو پئي | طرح | بہ پوليٽيڪل ڪم ايترو گھڻو ھو، جو ھن کي پوريءَ |
| 24319 | DYNT.utf | تہ پوءِ ٻنھي کي جٺين جو گذران ڪرڻو پوندو.'' | طرح | غريبيءَ منجھ بہ پاڻ ۾ خوش رھندا ايندا ۽ جي ٻيءَ |
| 24320 | DYNT.utf | جا ديني يا دنيوي خيال اڳي کان بدليل ھئس، | طرح | جي ھن منڊم سان دل گھڻي ھئي ۽ ولايت ۾ رھڻ ڪري سڀ |
| 24321 | DYNT.utf | جا ھئا ۽ ھن جي طبع پيءُ جي طبع سان گيڻو | طرح | ورھيہ ولايت ۾ رھيو ھو، مگر ھن جا خيال ٻيءَ |
| 24322 | DYNT.utf | جا ھئا، تنھنڪري سندس ويجھا مائٽ بہ مٿس | طرح | ئي پنھنجا ھئا، سندس قوم جي رستن کان بلڪل ٻيءَ |
| 24323 | DYNT.utf | جاچ ڪرائي؛ آخر ڏاڪي جي پاسي وارو تختو بہ | طرح | ڪپتان کي رپورٽ ڪيائون، جنھن چڱيءَ |
| 24324 | DYNT.utf | جاچ ڪرڻ جو وقت پيو آھي. ھن پاڻ سلطان کي | طرح | ٿبڻي آھي، ھڪڙي-ٻن ڏينھن ۾ ڪين ايندي. تنھنڪري مخفي |
| 24325 | DYNT.utf | جدا جدا مضمونن جي ياد داشت پاڻ وٽ رکي، | طرح | ڇالاءِ جو زينت بانو انھيءَ ڪم لاءِ چونڊي مختصر |
| 24326 | DYNT.utf | جنھن بمبئيءَ شھو ۾ علي رضا پھرين ھڪڙو بي | طرح | انھيءَ |
| 24327 | DYNT.utf | جو پينشن کان وڌيڪ خرچ نہ ٿيندو ھوس. اھڙيءَ | طرح | جڏھن آھي سڀ کپي ويا، تڏھن خرچ گھٽائڻ لڳو. اھڙيءَ |
| 24328 | DYNT.utf | جو سڌارو ملڪ ۾ پئي ٿيو. وري خوشمزاج ملنساز | طرح | جو سارو ڪارخانو سالت ۽ صلح سان پئي ھليو، ۽ ھر |
| 24329 | DYNT.utf | جو سڌارو ٿيو آھي ۽ جتي ڪٿي مڙسن خوأ زالن | طرح | رضا جي بيبيءَ جي آئي استنبول جي زناني عالم ۾ ھر |
| 24330 | DYNT.utf | جو سڪ اٿم.'' | طرح | کي اوھان کان پري گذارڻ سھنجو ٿو لڳي، اگرچہ ٻيو ھر |
| 24331 | DYNT.utf | جو ماڻھو ھوندو، الائجي ڪھڙي شڪل ھونديس، | طرح | تيسين پيا ڳڻتيون کائيندا آھن تہ الائجي ڪھڙيءَ |
| 24332 | DYNT.utf | جواب ڏنس تہ ``مائي جان بيبيءَ کي منھنجي | طرح | ۽ ڌيءَ جي بہ دل جي ڳالھ ھٿ ڪئي ھئانين؛ تنھن مختصر |
| 24333 | DYNT.utf | جي پو رائي ڪئي ھئائين. مطلب ڱالھ جو تہ علي | طرح | ڪري ھو ڪندو بہ ائين ھو. ڪيترن ئي ڪمن ۾ اھڙيءَ |
| 24334 | DYNT.utf | جيڪا ضروري فھمائش ڏيڻي ھيس، سا ڏئي علي | طرح | انھيءَ |
| 24335 | DYNT.utf | خاطري ٿي. ھن ڏٺو تہ خدا جي مھربانيءَ سان | طرح | پنھنجي اولاد جي نسبت ۾ علي رضا کي ھاڻ ھر |
| 24336 | DYNT.utf | خدمت ڪريو، ھيءَ سکر اشراف گھر جي ڏسجي ٿي.'' | طرح | تہ ``ھيءَ مون کي ڌيءَ وانگي آھي، تنھن جي چڱيءَ |
| 24337 | DYNT.utf | خير سان اھو ڏينھن گذريو، ۽ رات ٿي چنڊ بہ | طرح | پر پوءِ وري ننھڻس دلاسا ڏيئي بس ڪرايس. انھيءَ |
| 24338 | DYNT.utf | خير سان ۽ عزت آبروءَ سان ڪم پيو ھلي ۽ وسعت | طرح | نقصان نہ پھچي ھا، تڏھن بہ ھن ڄاتو تہ جڏھن ھاڻ ھر |
| 24339 | DYNT.utf | رات جو ھنن کان موڪلائي ڇڏيو ھئائين. صبح | طرح | انھيءَ |
| 24340 | DYNT.utf | رھندي آئي. | طرح | ساري ڪٽنب جي تصوير ورھين تائين پوءِ وٽن نشانيءَ |
| 24341 | DYNT.utf | سرائي فتح خان مرحوم جو گھر سڄوئي ويران | طرح | انھنءَ |
| 24342 | DYNT.utf | سرائيءَ جي مرڻ کان پوءِ بہ ھنن جو ڪارخانو | طرح | انھيءَ |
| 24343 | DYNT.utf | سلطان کي مبارڪ ڏني تہ ``پنھنجي محنت خدا | طرح | علي رضا ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي روانو ٿيو. ھن اچي ڳجھيءَ |
| 24344 | DYNT.utf | سمجھڻ لاءِ ھتي مختصر طرح بيان ڪرڻ ضروري | طرح | گھر جو جيڪو ذڪر مٿي ڏنو ويو آھي، تنھن جي پوريءَ |
| 24345 | DYNT.utf | سندس زال صفوران جو بہ سکرن سکرن جي گھرن | طرح | تہ فضل محمد جو شھر ۾ سکرن سکرن سان رستو ھو. انھيءَ |
| 24346 | DYNT.utf | سنڌ جو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو ھو. ھن کي ڪنھن | طرح | ڪري ۽ ھيترن ماڻھن سان واسطي رکڻ ڪري ھو ھاڻي ھر |
| 24347 | DYNT.utf | سوڙھو ڪري بند رکبو ۽ دکائبو تہ انھيءَ کان | طرح | باروت اوھين چئو ٿا تہ گڏ ٿيو آھي، سو جي چڱيءَ |
| 24348 | DYNT.utf | سھجھايائينس. حامد تہ علي رضا جو سنگتي ھو | طرح | ھن سان اھو ذڪر چوريائين ۽ جيڪي چوڻو ھوس سو چڱيءَ |
| 24349 | DYNT.utf | شروع ٿيو. پوءِ تہ مھيني سرمھيني ڇوڪرين | طرح | ڏني. انھيءَ طرح ھن زناني اسڪول جو ڪم تمام چڱيءَ |
| 24350 | DYNT.utf | صحبت ڪرڻ، خوش گذارڻ ۽ دل وندرائڻ جو چڱو | طرح | فائدو نہ نڪتو تہ پردي وارين اشراف زالن کي مناسب |
| 24351 | DYNT.utf | صنڀال رھي ۽ ھن کي پوري عزت ۽ آبرو ملي.'' | طرح | حرمن سان محبت ڪرڻ لاءِ گھرايو آھي، تنھن جي چڱيءَ |
| 24352 | DYNT.utf | طلاق جي لائق ٿي ۽ قاعدي موجب ھن کي طلاق | طرح | جھڙيون ڳالھيون ظاھر ٿيون؛ جنھنڪري زال ھر |
| 24353 | DYNT.utf | کڻي ڪاغذ تي اٽڪايون، جن بابت شاديءَ جي | طرح | پوءِ تہ ٻنھي گڏجي ڪي مکيہ ڳالھيون مختصر |
| 24354 | DYNT.utf | گھر جي ڪمن ۾ ھنن ٻنھي گڏجي يڪدل ٿي اھڙو | طرح | انھيءَ |
| 24355 | DYNT.utf | لائق ڄاتائون؛ سو لکپڙھ سان انگريز سرڪار | طرح | سرڪار وٽ برڪ ھو، تنھنڪري ھن کي انھيءَ ڪم جو ھر |
| 24356 | DYNT.utf | لکي پڙھي ڄاڻندي ھئي. تنھن مان ھڪڙي ڌيءَ | طرح | ۽ نرم سڀاءَ واري ڇوڪري ھئي. ھندستاني چڱيءَ |
| 24357 | DYNT.utf | لکيل ھو: يارو! سڀني کي خوشخبري ھجي. پنج-اٺ | طرح | سلطان کولي ڏٺو تہ منجھس ھن |
| 24358 | DYNT.utf | لڪائي رکي ڇڏيا ھئا. انھن مان ھڪڙو-ٻہ زينت | طرح | مالڪياڻيءَ جي مرضيءَ پٺيان پنھنجي وسلن ۾ امانت |
| 24359 | DYNT.utf | محلات کي ھڪڙي ڌڪ سان آڏائي ڇڏڻ لاءِ بہ | طرح | پورھيو ڪيو آھي ۽ اڃا مھيني کن جو ڪم آھي. اھڙيءَ |
| 24360 | DYNT.utf | مرضي ڏيکاريائين، جو بختاور جي ڳالھائڻ | طرح | کي ڪا مشڪلات ڏسڻ ۾ ڪانہ آئي، ٿورن لي لفظن ۾ اشاري |
| 24361 | DYNT.utf | مسلمان سڀيئي مسلمان، پوءِ ھڪڙي ھنڌ ھڪڙي | طرح | يا پوش يا ڪوٽ، سو تہ آھي جتي ڪٿي جي رسم. جھڙيءَ |
| 24362 | DYNT.utf | معلوم ٿي ويئي، سا ھلا ھن کي پاڻ سان مدد | طرح | چاند بيبيءَ کي زينت جي اشرافت ۽ نمڪحلالي چڱيءَ |
| 24363 | DYNT.utf | مون سان بہ اوچتو اھا جُٺ ٿني، تنھنڪري جي | طرح | ڪندو آھي؛ سو متان ٻين اميرن جي حسد ڪري يا ٻيءَ |
| 24364 | DYNT.utf | مھرباني ڪئي آھي، ۽ اسان جي سڀکا گھرج پلي | طرح | گھمياسين. خداتعاليٰ پنھنجي فضل سان اسان تي ھر |
| 24365 | DYNT.utf | مڪتب سال بسال بھتر ٿيندو ويو. جن اشراف | طرح | انھيءَ |
| 24366 | DYNT.utf | نہ سمجھن، ٻيو وري قاعدي موجب بچاءُ جو شاھد | طرح | حجت دليل ڏنائين، پر ھڪڙو تہ سندس ٻولي پوريءَ |
| 24367 | DYNT.utf | وافف ھو، سو انھيءَ رٿ ۾ ناراض لہ ٿيو باقي | طرح | تہ علي رضا جو سنگتي ھو ۽ ھن جي ھلت چلت جو چڱيءَ |
| 24368 | DYNT.utf | واقف آھيون. اھا ٻانھن ھڪ پيري مون ڏٺي بہ | طرح | تہ مون کي بہ پسند آھي. انھيءَ گھر جا اسين چڱيءَ |
| 24369 | DYNT.utf | واقف ھو ۽ اھي ٻانھون لکي پڙھي نہ ڄاڻنديون | طرح | ڪي وري انھيءَ کان ھو، جو ھو انھن ماڻھن سان چڱيءَ |
| 24370 | DYNT.utf | واقف ھو، اتي ڄائو نپنو ھو، ننڍي ھوندي اوري | طرح | بندوبست رکي ٿي سگھيو. علي رضا حيدرآباد جو چڱيءَ |
| 24371 | DYNT.utf | واقف ھو، تنھن انجام ڪيو تہ ھن جي لاءِ آءُٗ | طرح | ھڪڙو وڏو آفيسر ولايت ويو بہ ٿي، سو ھن جو چڱيءَ |
| 24372 | DYNT.utf | واقفڪار آھي؛ تنھن سان جو آءُٗ ھيتري مھرباني | طرح | پڙھيل آھي، آزمود گار آھي ۽ ٻنھي حڪومتن جو چڱيءَ |
| 24373 | DYNT.utf | واٽ وٺڻ لڳو. پنھنجي پٽ حامدعليءَ کي ننڍي | طرح | جو ھو، تہ بہ اڳ ڳڻتي ڪري ھاڻوڪي زماني جي مناسب |
| 24374 | DYNT.utf | ويچار ڪري رھي ھئي، ۽ اعا جاءِ ھر طرح پسند | طرح | مطلب تہ ھوءَ ٿوري عرصي منجھ پنھنجي دل ۾ چڱيءَ |
| 24375 | DYNT.utf | ويچاريءَ ھن وڇڙيءَ جي خبر نہ ھن پاسي مائٽن | طرح | انھيءَ |
| 24376 | DYNT.utf | وڃي پھچايو. پسان منجھس جيڪا ضروري ڀڃ گھڙ | طرح | چالاڪ ھئي، تنھن خلاصو وقت وٺي پنھنجو ٻيغام چڱيءَ |
| 24377 | DYNT.utf | ھفتي بھفتي ھڪٻئي ڏي خط لکندا رھيا. زينت | طرح | انھيءَ |
| 24378 | DYNT.utf | ھلائيندا اچن. | طرح | ڪندا اچن ۽ اندر ٻاھر جو خرچ پکو ھميشھ وانگي چڱي |
| 24379 | DYNT.utf | ھن زناني اسڪول جو ڪم تمام چڱيءَ طرح شروع | طرح | انھيءَ ڪم ۾ پنھنجي بيبيءَ کي چڱي مدد ڏني. انھيءَ |
| 24380 | DYNT.utf | ھن کي اٺ مھينا گذريا. عزتبي پيٽ سان ھئي، | طرح | انھيءَ |
| 24381 | DYNT.utf | ھن کي پيدائش ٿيڻ لڳي. وري سنڌ جھڙي ملڪ مان | طرح | ٻين ٻن-ٽن صاحبلوڪن سان بہ معرفت ٿيس. جتان ساڳيءَ |
| 24382 | DYNT.utf | ھن مٿا مونا ھڻي موڪلايو. سلطان ھن کي ھلڻ | طرح | انھيءَ |
| 24383 | DYNT.utf | ھن نامراد ڪيترائي ٻيا ناشائستا لفظ سندس | طرح | جا توکي مال کارائيندس ۽ ڪپڙا ڍڪائيندس.'' انھيءَ |
| 24384 | DYNT.utf | ھنن جو بندوبست بہ ھو. | طرح | آھن، ۽ پاڻ ھنن سان مليو پيو گذاريندو آھي، تھڙيءَ |
| 24385 | DYNT.utf | ھنن جو خانگي بندوبست تمام چڱي دستور پئي | طرح | ھڪڙي پورھيت وري بہ رکڻي پيئي، جا رکيائون. انھيءَ |
| 24386 | DYNT.utf | ھنن جون مائون بہ ڪڏھن ڪڏھن ھڪٻئي جي گھر | طرح | طرح ھو ٻئي ھڪٻئي جي گھر ايندا ويندا ھئا. انھيءَ |
| 24387 | DYNT.utf | ھنن کي بمبئيءَ ۾ ڪي ڏينھن گذريا. | طرح | اڳي واقف ھون ۽ ھنن سان گھڻي رھائي ھئائين، انھيءَ |
| 24388 | DYNT.utf | ھنن کي قيد ۾ ٻہ-ٽي مھنا گذريا. روسي لشڪر | طرح | انھيءَ |
| 24389 | DYNT.utf | ھو ھنن کي دوستن يا عزيزن وانگي سمجھندا | طرح | ھو، توڙي سندس گھر جا ماڻھو ايندا ويندا ھئا. ھر |
| 24390 | DYNT.utf | ھو ٻئي ھڪٻئي جي گھر ايندا ويندا ھئا. انھيءَ | طرح | ھئا. ڪنھن آچر تي علي رضا ھنن وٽ ويندو ھو. ۽ اھڙيءَ |
| 24391 | DYNT.utf | ھو، ھو مسلماني تہ خير، پر اصل دين جي نالي | طرح | رکندا ھئا، پر محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم جو حال ٻيءَ |
| 24392 | DYNT.utf | ھي سانھ ستيءَ سان گوشہ نشينيءَ ۾ گذارڻ | طرح | باقي گھر ۾ ھن جو بہ اھو ساڳيو شغل ھوندو ھو. انھيءَ |
| 24393 | DYNT.utf | ھي موڪلائي ڪراچيءَ آيا ۽ عظمت بانو بہ موڪلائي | طرح | کي گھرائي وٺڻ لاءِ اختيار وارا آھيو.'' انھيءَ |
| 24394 | DYNT.utf | ھٿ ڪئي ھئي، جنھن جي چوڌاري ھڪ عجيب باغ | طرح | ٿيندو ھو ۽ اھا جاءِ بہ انھيءَ ڪم لاءِ ھنن سرڪاري |
| 24395 | DYNT.utf | يڪدم عجيب ڪارخانو بيھاريائين. پئسن جي | طرح | تجوبز ڪئي، ۽ جيڪو ڊول ولايت ۾ ڏسي آيو ھو، انھيءَ |
| 24396 | DYNT.utf | ٺڳي ڪري ڀڄي ويو ۽ وري وڃي ايران سان سامھون | طرح | ھيءُ جو ھن |
| 24397 | DYNT.utf | ٻن ورھين جي اندر، ھن ڇوڪر پنج ڀيرا انھيءَ | طرح | سو انھيءَ ھفتي علي نواز وري ٻيو مالڪ ڪيو. انھيءَ |
| 24398 | DYNT.utf | ٻہ-ٽي مھينا ھنن سڀني گڏجي پئي گذاريو. ھينئر | طرح | انھيءَ |
| 24399 | DYNT.utf | ٻھراڙيءَ جا ماڻھو ٿيندا آھن، جي راڄ ڪري | طرح | تنھن ۾ ڪو شھرن جھڙو بندوبست رکيل نہ ھو. جھڙيءَ |
| 24400 | DYNT.utf | ٻڌايائينس تہ ``منھنجو ڏاڏو اصل ترڪ ھو ۽ | طرح | کان ھن ھڪڙي ڀيري سلطان سان ڳالھ چوري ۽ مختصر |
| 24401 | DYNT.utf | ڀلايون ڪيائين. | طرح | جو ۽ رحمدل ھو، تنھنڪري ڪيترن ئي غرببن سان خيراتي |
| 24402 | DYNT.utf | ڏٺو ھو، ۽ وٽس پئسي جي تنگي ڪانہ ھئي، تنھنڪري | طرح | ويھي رھيو. ھن گھر ھلائڻ جو بندوبست ولايت ۾ چڱيءَ |
| 24403 | DYNT.utf | ڪجي.'' | طرح | ۾ ڪو آرام بہ وٺجي ۽ انھيءَ جي عبادت بہ پوريءَ |
| 24404 | DYNT.utf | ڪجي، تنھن ۾ پڪي ٿي ھئي. ھوءَ اڃا عمر جي | طرح | ھيس. دنيا ۾ جدا قسمن جي ماڻھن سان ھلت چلت ڪھڙيءَ |
| 24405 | DYNT.utf | ڪمائيءَ ڪرڻ جھڙو نہ ھو، پر ويجھو مائٽ ھوس، | طرح | شادي ڪرڻ جو ارادو ھو ۽ اگرچ اھو کونگو ھو، ڪنھن بہ |
| 24406 | DYNT.utf | ڳالھيون بہ ويٺي ڪيائون ۽ ماني بہ ويٺي کاڌائون. | طرح | انھيءَ |
| 24407 | DYNT.utf | جا ماڻھو ھئا، ۽ انگريزدان ھئا، نئين ھلت | طرز | ٿيڻ لڳي. اگرچ علي رضا توڙي زينت بانو بہ نئينءَ |
| 24408 | DYNT.utf | ياد ھئي، جو سگھوئي ڇوڪريون چالاڪ ۽ سمجھ | طرز | کان گھٽ نہ ڄاڻنديون ھيون. ھن کي سيکارڻ جي اھڙي |
| 24409 | DYNT.utf | تياري ڪرڻ لڳا ۽ ڪپڙو گندي، ڳھ ڳٽو جوڙائڻ | طرف | انھيءَ ڏينھن کان وٺي ٻيئي |
| 24410 | DYNT.utf | جا آھيون، اسان مان گھڻا تہ ھن جا عزيز آھن. | طرف | ھن کي واقف ڪيو. چيائونس تہ ``اسين سڀ فتنہ خانم جي |
| 24411 | DYNT.utf | جا گھڻا ماڻھو ماريا. جيڪا قرمار ٿي، تنھن | طرف | ھو. انھيءَ لڙائيءَ ۾ ڏاڍي خونريزي ٿي ۽ روس جي |
| 24412 | DYNT.utf | جو رستو ڏيکاريائون، ۽ چور جي سس ڳچ تائين | طرف | بہ انھيءَ ھنڌان اٺ-ڏھ ڪوھ مس ھو، سو ھن کي انھيءَ |
| 24413 | DYNT.utf | دولتمند ۽ اشراف ماڻھو ھئا، تنھنڪري ھنن | طرف | آخر سکھوئي شاديءَ جو بندوبست ٿيو، ٻيئي |
| 24414 | DYNT.utf | سڌربل ماڻھو ھئا ۽ نئين زماني ۾ پيدا ٿيا | طرف | رسمون اڳئين وانسگي ھنن ڪم نہ آنديون، جو ٻيئي |
| 24415 | DYNT.utf | صلاح ڪري اھڙو مقرر ڪن، جو ٻنھي کي سولو | طرف | ۳- شاديءَ جو ڏينھن ٻيئي |
| 24416 | DYNT.utf | انگريزي ڪانسل کي منٿ ڪرڻ ۾ آئي تہ جڏھن | طرفان | نہ آئي، تنھنڪري اھڙو بندوبست ڪيائين، جو سلطان جي |
| 24417 | DYNT.utf | ايمانداري ۽ بھادري ڏيکارڻ ۾ ڪين گھٽايو، | طرفان | اگرچ ھن پنھنجي وطن ۽ قوم جي |
| 24418 | DYNT.utf | سندس مائٽ ھن مائيءَ جي گھئي پارت ڪئي. نيٺ | طرفان | ڪي ڪڇي مھاڻا سيٺ جا واقف اتان چڙھيا، تن کي سيٺ جي |
| 24419 | DYNT.utf | ھڪڙو وڏو ڪانسل رھي ٿو، انھيءَ جي نائبيءَ | طرفان | استنبول ۾ انگريز سرڪار جي |
| 24420 | DYNT.utf | ٿيندي ھئي. مگر ھو اڪثر ساڻس رھندو ھو، تنھنڪري | طرفان | ڪم تي رکيائونس. سندس ٻار جي سنڀال بہ سرڪار جي |
| 24421 | DYNT.utf | صلاح ڪري پنھنجي سھنج موجب شاديءَ جي لاءِ | طرفن | پَڪو بندوبست بيھاري شاديءَ جو سعيو ڪيو. نيٺ ٻنھي |
| 24422 | DYNT.utf | ڪري ڇڏيا ھئا، انھن تي زور ڪري عمل ڪيائون. | طرفن | انھيءَ ڪم جي پورائيءَ ۾ جيڪي جيڪي ٺھراءُ ٻنھي |
| 24423 | DYNT.utf | ۾ مشھور ٿي ويو. ھن جي اھڙي عجيب ھلت ھئي، | طرفن | رضا کي ھڪڙو ورھيہ مسن گذريو تہ ھن جو نالو ٻنھي |
| 24424 | DYNT.utf | ھڪ-ٻئي وٽ ايندڙ ويندڙ ھئا. ڪنھن آچر تي حامد | طرف، | کان پوءِ بہ سندن پوين جي وچ ۾ ھليو آھو، ۽ ھي، ٻئي |
| 24425 | DYNT.utf | اسان کي کارايئي تہ اسين ڏھاڙي ڀڳا بيٺا | طعام | جان بيبيءَ چرچو ڪري چيس تہ ``سو تہ چڱو پر جي اھڙو |
| 24426 | DYNT.utf | تہ ڏينھن ٿيا آھن، مون اکئين بہ ڪو نہ ڏٺو | طعام | آءُٗ تہ کائيندي آھيان ٻہ - ٽي گرنھن، ھھڙو سڻڀو |
| 24427 | DYNT.utf | ھُن پچايا، ٻہ - ٽي ھُن، جھٽ ۾ مالي تيار | طعلم | ھمت ڪري ٻہ - ٽي چلھا کڻي چاڙھيائون؛ ٻہ - ٽي |
| 24428 | DYNT.utf | جي لائق ٿي ۽ قاعدي موجب ھن کي طلاق ملي، | طلاق | جھڙيون ڳالھيون ظاھر ٿيون؛ جنھنڪري زال ھر طرح |
| 24429 | DYNT.utf | ملي، سا مڙس کي ڇڏي ولايت رواني ٿي. محبوب | طلاق | زال ھر طرح طلاق جي لائق ٿي ۽ قاعدي موجب ھن کي |
| 24430 | DYNT.utf | ڏيئي، وري جھڙي قيدڻ ھئي، اھڙي ڪجي. باقي | طلاق | کي شھر نيڪالي ڏيئي روانو ڪجي، ۽ راڻي فتنہ خانم کي |
| 24431 | DYNT.utf | سو توکي حاضر ڪري ڏيندس. جھڙو پنھنجي گھر | طلبيندينءَ | ``منھنجي جان! ڇو ٿي ڊٻين؟ تون ڊپ ڪونہ ڪر. جيڪي تون |
| 24432 | DYNT.utf | يا تہ چوندو ھئين تہ شادي ڪانہ کپي، يا تہ | طلنين؟ | ٻيبيءَ چيو تہ ``مار، ابا! تون تہ تريءَ تي بھشت ٿو |
| 24433 | DYNT.utf | ھئي. پر علي رضا کي ٻنھي مان ھُو جوان وڪيل | طمح | وري ھڪڙو واپاري سيٺ ھو، تنھن کي پنھنجي پٽ لاءِ |
| 24434 | DYNT.utf | ھئي ۽ اگرچ ھڪ زال اڳي بہ ھيس، تہ بہ ڇوڪريءَ | طمع | پر ميان محمد رمضان وڪيل ھو، تنھن کي وري پنھنجي |
| 24435 | DYNT.utf | ھيس جو ھن صاحبلوڪ دلاسو ڏنس تہ ڪنھن ھنڌ | طمع | آساميون ٻيون پڙھايم تہ سڀڪي ٿي پوندو. وري ٻي |
| 24436 | DYNT.utf | گذارڻ لڳا. اھو ارادو ھون تہ ننڍي پُٽ جي | طور | کي گھڻو ناآميد ڪيو. سو في الحال ھو ويچارا غريبت |
| 24437 | DYNT.utf | ھن کي اشارا ڏيڻ لڳي تہ ھاڻ اجھو سگھولي | طور | پٽ جي ھلت چلت جي تعربف ڪرڻ لڳي ۽ ڪڏھن تہ وري چرچي |
| 24438 | DYNT.utf | ھيٺ ڏجي ٺو! | طور | بردي جي نسبت ۾ ھنن جو پاڻ ۾ بحث ھليو، جو مختصر |
| 24439 | DYNT.utf | ڏنائونس. ھيءَ انھيءَ ئي ڏينھن اچي مڏئيءَ | طور | ڏھ- پندرھن رپيا روڪ ۽ ٻہ-ٽي وڳا ڪپڙن جا بہ انعام |
| 24440 | DYNT.utf | ۽ بد چال ماڻھو ھو. ٻارٻچو ڪو نہ ھوس، گھر | ظالم | داروغو ۽ عملدار ھو ۽ وڏي حڪم وارو ھو، مگر ڏاڍو |
| 24441 | DYNT.utf | ظھور مون تي رنج ٿي مون کي درٻار مان لوڌائي | ظاھر | عرض ڪرڻ لڳو تہ ``سائين! اوھين سڀاڻي ڪنھن عذر سان |
| 24442 | DYNT.utf | ظھور نڪاح پڙھائي، سنگتين ۾ کارڪون ورھائي | ظاھر | ڪري ھن کي لاچار ٿيو، پنج رٻيا خرچي، مُلي کان |
| 24443 | DYNT.utf | ظھور ڪوڙ ڪري سلطان کي اجايو سجايو ڳالھائڻ | ظاھر | ڪڍيو آھي، سو ضرور سلطان جي برخلاف ھوندو ۽ ھيءُ بہ |
| 24444 | DYNT.utf | نہ ٿئي تہ ڀلي ڏوھاري بہ ھٿ اچي وڃن.'' | ظاھر | ۽ ايتري بہ خبرداري رکجي تہ اھا ڳالھ ڳجھي رھي، |
| 24445 | DYNT.utf | نہ ڪجي، متان ڪنھن درٻار جي امير جو انھيءَ | ظاھر | وقت پيو آھي. ھن پاڻ سلطان کي صلاح ڏني تہ اھا ڳالھ |
| 24446 | DYNT.utf | نہ ڪريان، پورھيت ٿي وڃي وٽن بيھان. اگرچ | ظاھر | اھي ڳڻتيون ڳڻي، دل ۾ ٺھراءُ ڪيائين تہ ``آءُٗ پاڻ |
| 24447 | DYNT.utf | ھئڻ ڪري ھو انھيءَ تڪليف کان ڇٽي ويا، ٻيون | ظاھر | ڪورٽ ۾ بہ آڻائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئائون، جو سندن اڻبڻت |
| 24448 | DYNT.utf | ٿي پيو. | ظاھر | کان وڌيڪ آبرو ۽ پيار ڏيڻ لڳا، جو ھينئر سندن عزيز |
| 24449 | DYNT.utf | ٿي تنھنڪري سڀني کي حبرت وٺي ويئي، سڀئي | ظاھر | جو پوٽو، تون ننڍي ڀاءُ جو پوٽو.'' ھيءَ ڳالھ جا |
| 24450 | DYNT.utf | ٿيڻ بھتر آھي. انھيءَ رٿ ۾ ھئي، تہ ڪو خلاصو | ظاھر | دل ۾ اھو ٺھراءُ ڪيائين تہ پوءِ ظاھر ٿيڻ کان ھينئر |
| 24451 | DYNT.utf | ٿيڻ جو ڊپ آھي. باقي ٻاھرينءَ اوطاق ۾ پنھنجي | ظاھر | بند آھي. جي ڪنھن عذر سان وڃبو تہ بہ شڪ پوڻ يا ڳالھ |
| 24452 | DYNT.utf | ٿيڻ کان ھينئر ظاھر ٿيڻ بھتر آھي. انھيءَ | ظاھر | تنھن جي ڏڍ تي دل ۾ اھو ٺھراءُ ڪيائين تہ پوءِ |
| 24453 | DYNT.utf | ٿينديس. تيسسين پنھنجو نالو زينب کڻي رکديس، | ظاھر | ڏسڻو آھي. جڏھن ڪو مناسب ۽ سڻئو وجھ ڏٺم، تڏھن کڻي |
| 24454 | DYNT.utf | ٿين، باقي ٻيا شھر جي لشڪري قھوہخاني جي | ظاھر | تہ ڏھاڪو ڄڻا ھڪڙو-ٻہ ڪري اڻ لکا وڃي اوطاق ۾ |
| 24455 | DYNT.utf | ٿيون؛ جنھنڪري زال ھر طرح طلاق جي لائق ٿي | ظاھر | ھلت جي نسبت ۾ ڪيتريون تي بدناميءَ جھڙيون ڳالھيون |
| 24456 | DYNT.utf | ڪرڻ بہ مناسب نہ ڄاتائين، ۽ جلد سماءُ وٺڻ | ظاھر | ھي ڳچ تائين فڪر ۾ رھيو. پاڻ |
| 24457 | DYNT.utf | ڪرڻ جو چڱو وجھ آيو آھي. ۽ اھو بہ خطرو ھوس | ظاھر | دل ۾ پئي ويچار ڪيو تہ عزت بي جي مرڻ کان پوءِ پاڻ |
| 24458 | DYNT.utf | ڪرڻ جو في الحال ارادو ئي ھو. | ظاھر | جي خبر ڪانہ ھين، نڪو زينت ٻانوءَ کي انھيءَ ڳالھ |
| 24459 | DYNT.utf | ڪري رُسي، اچي سلطان جي وڏي گھر واريءَ محلات | ظاھر | ڳالھ معلوم ٿيس تہ ھڪڙي ڪرد زال بيبي فتنہ خانم کان |
| 24460 | DYNT.utf | ڪري. زينت بانو سندس صالح ڌيءَ ھئي، پر سا | ظاھر | ويو. باقي پوئتي اھڙو ڪونہ بچيو، جو سندس نالو نشان |
| 24461 | DYNT.utf | ڪيائين تہ ``اندر وڃڻ جو رستو بند آھي. جي | ظاھر | آھي يا نہ. اٺن ڏينھن کان پوءِ ھو وري آيو؛ اچي |
| 24462 | DYNT.utf | ڪيائين. ھن اھڙي بہ ڳالھ ڪئي تہ حامد علي | ظاھر | ۽ جيئن پتيون ڪري مال ورھائيو ھئائون، سو بہ |
| 24463 | DYNT.utf | ڪيو تہ محلاتن جي عمارتن ۾ ڦير گھير ۽ ڀڃ | ظاھر | تہ اڄ سلطان ڪپئن ڪنڊ ڪري ٿو حويلي گھمي! پر سلطان |
| 24464 | DYNT.utf | پنھنجن عزيزن سان آٿ ويھہ جر رستو رکڻ. ھو | ظاھري | کي لاچار ٿيو. پنھنجي منھن پنھنجو رستو وٺڻ ۽ رڳو |
| 24465 | DYNT.utf | صورت بہ گھٽ ڪانہ ھئي. پردي واري گھر جو ٻار | ظاھري | باطني سيرت جي اسان مٿي تعريف لکي آھي، تہ سندس |
| 24466 | DYNT.utf | عذر ڪياين تہ ``اھا گوشائتي جاءِ آھي ۽ ھوادار | ظاھري | ڏينھن ٿائين رھڻ جي لاءِ زينت بانوءَ ارادو ڪيو. |
| 24467 | DYNT.utf | ڪري تہ اسان جي رٿ جي ڪنھن پکيءَ کي بہ خبر | ظاھري | ``ڪاڪا، ٻيو تہ خير آھي؟'' ھن چيو تہ ``ٻيو سڀ خير آھي. |
| 24468 | DYNT.utf | ڪري ھن کي ويندو ڏسي ارمان ڪرڻ لڳا. نيٺ ھي | ظاھري | سان رس رھايو ھو. جيڪي ھن جا ڳجھا حاسد ھئا، سي بہ |
| 24469 | DYNT.utf | ڪري ڏسجي بہ نڌڻڪي ٿي، تنھنڪري پورھيت جي | ظاھري | چوي.'' ايتري پڪ ھين، تہ اسان سان ٺھي ويئي آھي، |
| 24470 | DYNT.utf | سان مون کي ھتي آندو اٿس؛ آءُٗ لاچار اچي | ظلم | آءُٗ پنھنجي خوشيءَ سان ھتي ڪين آئي آھيان، زور |
| 24471 | DYNT.utf | مون تي رنج ٿي مون کي درٻار مان لوڌائي ڪڍو | ظھور | ڪرڻ لڳو تہ ``سائين! اوھين سڀاڻي ڪنھن عذر سان ظاھر |
| 24472 | DYNT.utf | نڪاح پڙھائي، سنگتين ۾ کارڪون ورھائي آڻي | ظھور | ڪري ھن کي لاچار ٿيو، پنج رٻيا خرچي، مُلي کان ظاھر |
| 24473 | DYNT.utf | ڪوڙ ڪري سلطان کي اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳو. | ظھور | آھي، سو ضرور سلطان جي برخلاف ھوندو ۽ ھيءُ بہ ظاھر |
| 24474 | DYNT.utf | اٿس، جو اڪثر شراب پيي مست ٿي پوءِ اچي پنھنجي | عادت | ڦريو پنھنجو گھر پيو ڀري، ۽ ٻيو تہ شراب پيئڻ جي بہ |
| 24475 | DYNT.utf | پيس، سو نہ ڪاري ڇٽي، نہ ڪمري ڇٽي. ڳچ وقت | عادت | ڀرڻ لڳو، پوءِ ٿورو ٿورو ٿي اچي رنڊيبازيءَ جي |
| 24476 | DYNT.utf | نہ اچڻ گھرجي. منھنجي مرضي آھي تہ منھنجي | عار | اسان کي اوھان کان عار ڪونھي، اوھان کي اسان کان |
| 24477 | DYNT.utf | ھولدو، اسان جو ڪم اھو آھي. مون بہ رڳو انگل | عار | ماڻھو، اوھان جھڙن سردارن وٽ رھڻ کان اسان کي ڪھڙو |
| 24478 | DYNT.utf | ھو، پر تڏھن بہ عظمت بانو زور ڪري ٿورو گھڻو | عار | ڪانہ ھيس. اگرچہ ھنن کي اھڙي مدد قبول ڪرڻ ۾ گھڻو |
| 24479 | DYNT.utf | ٿو اچي! سون رپي جا-تو وٽ آءُٗ ڍير ڪندس، | عار | تن سڀني جو آءُٗ سردار آھيان. مون وٽ رھڻ کان توکي |
| 24480 | DYNT.utf | ٿي ڪيو ۽ پاڻ کي گذريل حڪومت جو نمڪخوار | عار | کي وڏي آبروءَ جھڙي جڳھہ ملي ھا، پر ھن لوڪريءَ کان |
| 24481 | DYNT.utf | ڪونھي، اوھان کي اسان کان عار نہ اچڻ گھرجي. | عار | توھين آھيو، تھڙا اسين آھيون. اسان کي اوھان کان |
| 24482 | DYNT.utf | ٿي رھيو ھو ۽ ھن کي گھڻو ڀائيندو ھو. ڪنھن | عاشق | ويئي. خود علي رضا بہ ھن جي افعالن ۽ اخلاقن تي |
| 24483 | DYNT.utf | ۾ ھر طرح جو سڌارو ٿيو آھي ۽ جتي ڪٿي مڙسن | عالم | ويئي تہ علي رضا جي بيبيءَ جي آئي استنبول جي زناني |
| 24484 | DYNT.utf | جي فضوليءَ کان پئجي ويون ھيون، تن سڀني | عالمن | ٻيون اعتراض جھڙيون ڳالھيون ماڻھن جي اڻ سمجھائي ۽ |
| 24485 | DYNT.utf | حاصل ڪري، پوءِ قاعدا پڙھي باليسٽريءَ جو | عام | کي لنڊن موڪليان تہ پھريائين ٻہ-چار ورھيہ اتي وڃي |
| 24486 | DYNT.utf | ماڻھن جھڙي ناھي. اوھين سمجھو عقل وارا آھيو | عام | پر سرائي مرحوم جي توڙي اوھان سڀني جي ھلت چلت بين |
| 24487 | DYNT.utf | ماڻھن کان سؤ ڀيرا وڌيڪ سونھن، نزاڪت ۽ | عام | پر ھيءَ تہ وڏي خاندان جي ھئي، تنھنڪري ھن ۾ اتي |
| 24488 | DYNT.utf | مُلن ۽ آخوندن سان مٽ پونداسين ۽ ائين بہ | عام | تنھنڪري ڄاتائون تہ اھڙي بندوبست ڪري اسين وڃي |
| 24489 | DYNT.utf | نہ ھو.} پھرين لڪي لڪي ڇڪيندو ھو، پوءِ تہ | عام | (۱) {(۱)تڏھن ھتي اچا ٻيڙين ۽ سگارن جو رواج |
| 24490 | DYNT.utf | ۽ ھنر جو چڱو فائدو وٺارائيندس ۽ جي ٿي سگھيو | عام | بندش وطن ۾ رھندي آھي، سا ڪالہ رھندي، آءُٗ زال کي |
| 24491 | DYNT.utf | جي شادي ڪيئن ٿيندي؟ اڄ تہ رڳو ڏي وٺ لڳي | عايءَ | بختاور وري پڇيو تہ ``پوءِ حامد |
| 24492 | DYNT.utf | بہ پوريءَ طرح ڪجي.'' | عبادت | ھاڻي عمر جي پڇاڙيءَ ۾ ڪو آرام بہ وٺجي ۽ انھيءَ جي |
| 24493 | DYNT.utf | ڪرڻ اسان کي زيادہ پسند آھي.'' | عبادت | رُليا آھيون. ھينئر گوشہ نشين ٿي ويھڻ ۽ خدا جي |
| 24494 | DYNT.utf | ڪرڻ ۾ مشغول رھندو ھو. زينت بانو ٻاھر جي | عبادت | ۾ گذاريندو ھو. انھيءَ سان گڏ ھو مقرر وقتن تي |
| 24495 | DYNT.utf | ھيس، نڪا ھيٺان ڪا صحيح ھيس؛ جنھن مان خبر | عبارت | اھو خط گونگو لکيل ھو. نڪا مٿان |
| 24496 | DYNT.utf | ۾ پنھنجو احوال لکيو ھو، جو پھڻ جي دل واري | عبارت | زينت بانوءَ اول کان آخر تائين اھڙي چڱي ۽ ڏک ڀريءَ |
| 24497 | DYNT.utf | غرائب ڏٺا آھن ۽ جنھن نہ ڏٺا آھن، ٺن جي وچ | عجائب | علم ۽ عقل زيادہ ٿئي ٿو، خبر وڌيڪ پوي ٿي. جنھن اھي |
| 24498 | DYNT.utf | آھي. انھيءَ ۾ خدا تعاليٰ ڪروڙين شيون پيدا | عجائبخانو | رضا - پياري! ائين نہ ڇؤ. دنيا ھڪڙو عجيب ڪارخانو ۽ |
| 24499 | DYNT.utf | ڪونھي. تنھنڪري يا نہ مون کي پاڻ وٽ رکندو | عجب | آھيان تہ شايد ھن کي منھنجي پاڪدامنيءَ ۾ شڪ پوي تہ |
| 24500 | DYNT.utf | ڪونھي.'' اگرچ ھن اھڙي پڪائي ڪئي ھئي، جنھنڪري | عجب | حاسدن جي گلا تي ۽ دشمنن جي چور تي منھن کڻي مٽي، تہ |
| 24501 | DYNT.utf | باغ ھو، جنھن ۾ شام جو مجلس جي ڪم لھڻ کان | عجيب | لاءِ ھنن سرڪاري طرح ھٿ ڪئي ھئي، جنھن جي چوڌاري ھڪ |
| 24502 | DYNT.utf | عجيب ڪم ٿيون ڪن، جي مڙسن کان بہ مشڪل ٿي | عجيب | ۾ ڏٺو ٻڌو ھئائين تہ ھاڻوڪي زماني ۾ زالون اھڙا |
| 24503 | DYNT.utf | غريب شين ڏسڻ جو وجھ سڻائو ھجي، جن مان ڪنھن | عجيب | جي مرضيءَ ڌاران ٻئي ڪنھن ھنڌ نہ وڃن. جڏھن ڪڏھن ڪن |
| 24504 | DYNT.utf | ھلت ھئي، جو ھو ھردلعزيز ٿي ويو. | عجيب | تہ ھن جو نالو ٻنھي طرفن ۾ مشھور ٿي ويو. ھن جي اھڙي |
| 24505 | DYNT.utf | ڪارخانو بيھاريائين. پئسن جي مدد پريندي | عجيب | ۽ جيڪو ڊول ولايت ۾ ڏسي آيو ھو، انھيءَ طرح يڪدم |
| 24506 | DYNT.utf | ڪارخانو ۽ عجائبخانو آھي. انھيءَ ۾ خدا تعاليٰ | عجيب | علي رضا - پياري! ائين نہ ڇؤ. دنيا ھڪڙو |
| 24507 | DYNT.utf | ڪم ٿيون ڪن، جي مڙسن کان بہ مشڪل ٿي سگھن. | عجيب | ڏٺو ٻڌو ھئائين تہ ھاڻوڪي زماني ۾ زالون اھڙا عجيب |
| 24508 | DYNT.utf | سھڻو پوندو.'' | عذاب | ئي ڪين يا جي رکيائيہ تہ بہ محبت ڪانہ ڏيندو رڳو |
| 24509 | DYNT.utf | کان ڇٽي پوندا. | عذاب | ٿيندا، نڪ ۽ ڪن بہ گھڻن ٽُنگن ڪڍڻ ۽ گھڻي بار کڻڻ جي |
| 24510 | DYNT.utf | کان ڇڏايان ۽ ٻين کي بہ. | عذاب | تنھن کان مون کي زھر جو ڍڪ ڏئي تہ پيي پاڻ کي بہ |
| 24511 | DYNT.utf | ٿي پيا. ويچارو گذريون ڳالھيون ياد ڪيو پئي | عذاب | جيڪي خوشيءَ جا سانباھا ڪيا ھئائين، سي ھينئر ڏک ۽ |
| 24512 | DYNT.utf | کان ڇُٽي پئي ھونديس. | عذابن | ۽ سئيءَ جي ڪمائيءَ تي پيٽ پيئي پاريندس، پر انھن |
| 24513 | DYNT.utf | ۾ گذاريائون، نڪو کاڌو نڪو پيتو. رات جو | عذابن | پھريون ڏينھن تہ ڏاڍو |
| 24514 | DYNT.utf | تي غير حاضر رھي، پنھنجي منھن يا پنھنجن | عذر | وڃڻ کان پيو گسائيندو ھو، ڪڏھن ڪڏھن بيماريءَ جي |
| 24515 | DYNT.utf | جوڙي وات ۾ ڏنائون تہ ``جيڪو اوھان کي انھيءَ | عذر | ھٿين پيرين پئي، پنھنجي ڳالھ تي آڻي بيھارين ۽ اھو |
| 24516 | DYNT.utf | سان آءُٗ سرائيءَ جي گھر وينديس ۽ وجھ ڏسي | عذر | جان بيبيءَ چيو تہ ``چڱو ابا، ڏينھن-ٻن ۾ ڪنھن |
| 24517 | DYNT.utf | سان انھيءَ ڪردن ٻانھيءَ کي ڪڍائي، سندس | عذر | علي رضا جي صلاح سان سلطان يڪدم ھڪڙي نہ ٻئي |
| 24518 | DYNT.utf | سان ظاھر ظھور مون تي رنج ٿي مون کي درٻار | عذر | ٻي رٿ ڏسي: عرض ڪرڻ لڳو تہ ``سائين! اوھين سڀاڻي ڪنھن |
| 24519 | DYNT.utf | سان وڃبو تہ بہ شڪ پوڻ يا ڳالھ ظاھر ٿيڻ جو | عذر | ظاھر ڪيائين تہ ``اندر وڃڻ جو رستو بند آھي. جي ڪنھن |
| 24520 | DYNT.utf | لاٿا آھن، تڏھن آءُٗ پاڻ راضي آھيان، جيڪا | عذر | مون تہ `نہ' پئي ڪئي، پر ھاڻ جڏھن خداتپاليٰ اھي سڀ |
| 24521 | DYNT.utf | وراڻيو تہ ``بيبي! ھنن ڏينھن ۾ اندر گرمي | عذر | ڪونہ ڏٺو آھي، ٻلائي ڪري مون کي ڏيکاريندينءَ؟'' ھن |
| 24522 | DYNT.utf | ٺاھي ٻڌايائينس تہ ھنن سببن ڪري مون کي بمبئيءَ | عذر | اھو پھ پچائي، ھن سلطان کان اچي موڪلايو، ۽ ٻہ-ٽي |
| 24523 | DYNT.utf | ڏنائون، جنھنڪري ڪنھن کي بہ اھڙو شڪ ڪونہ | عذر | تن کان موڪلايائون. سڀني کي سنڌ ڏي وڃڻ جي لاءِ چڱو |
| 24524 | DYNT.utf | ڪياين تہ ``اھا گوشائتي جاءِ آھي ۽ ھوادار | عذر | ٿائين رھڻ جي لاءِ زينت بانوءَ ارادو ڪيو. ظاھري |
| 24525 | DYNT.utf | ۾ ھوشيار ھو ۽ ترڪي ھن جي وڏن جي زبان بہ | عربيءَ | مھينن جي اندر ھن شوق رکي، اھا ٻولي سکي. فارسي ۽ |
| 24526 | DYNT.utf | منجھ پنھنجي دل ۾ چڱيءَ طرح ويچار ڪري رھي | عرصي | جنھن ھن جي دل تي زيادہ اثر ڪيو. مطلب تہ ھوءَ ٿوري |
| 24527 | DYNT.utf | ۾ زينت بانو بہ پنھنجي سر محنت ڪرڻ ۾ ڪين | عرصي | سرڪار کان ھن کي آفرين ناما ۽ انعام مليا. انھيءَ |
| 24528 | DYNT.utf | ۾ ھنن وٽ ڪيتريون ئي زالون آيون وييون، | عرصي | گھر جي شيءِ شڪل چورائي ڀڃي ويئي. مطلب تہ ٿوري ئي |
| 24529 | DYNT.utf | ۾ ھو ٻہ ڀيرا وڃي زال، ماءُ ۽ دائيءَ سوڌو | عرصي | انھيءَ |
| 24530 | DYNT.utf | ۾ ھي مشھور ٿي ويو، ۽ ھزارن ساڻھن کي فائدو | عرصي | جي ھيس، جنھن ھيستائين پئي ولايت ۾ پھچايس. ٿوري |
| 24531 | DYNT.utf | قبول نہ ڪيئي. منھنجي اڇي مٿي ڏي نہ ڏٺئي؟'' | عرض | ``ادي شھربانو، تڏھن مون کي نااميھ ٿي ڪرين؟ منھنجو |
| 24532 | DYNT.utf | ٿي ڪريان تہ مون کي تھخانو گھمائي ڏيکارڻ | عرض | ۽ چيائين تہ ``ڀلا، آءُٗ سلطان جي وڏي بيبيءَ کي |
| 24533 | DYNT.utf | ڪرڻ لڳو تہ ``سائين! اوھين سڀاڻي ڪنھن عذر | عرض | پورو رکائي، علي رضا سلطان کي ھڪڙي ٻي رٿ ڏسي: |
| 24534 | DYNT.utf | ڪرڻ ۾ ايندو، في الحال اڳ ڳڻتي ڪري انھيءَ | عرض | ناس ڪن؛ ڪھڙن ماڻھن جو اھو ڪم آھي، سو جاچ ڪري پوءِ |
| 24535 | DYNT.utf | ڪرڻو آھي.'' | عرض | وجھ ڏسي چيو تہ ``مائي شھربانو! مون کي ڪو ٿورڙو |
| 24536 | DYNT.utf | ڪنديس.'' | عرض | روزي لکيل آھي، ڪنھن ڏينھن اوھان کي آءُٗ پاڻيھي |
| 24537 | DYNT.utf | ڪيائين تہ ``سائين! اجازت ملي تہ منھنجي بيبي | عرض | تہ مڙس ساڻھو ٿي جاچ ڪري سگھي، تنھنڪري سلطان کي |
| 24538 | DYNT.utf | ڪيائين تہ ``قبلا! خدا جي مھربانيءَ سان ھيتري | عرض | سلطان کي |
| 24539 | DYNT.utf | ڪيائين تہ ``مائي ھاڻي مون کي موڪل ڏبو تہ | عرض | انھيءَ اٻاڻڪي حالت ۾ سيٺ جي زال کي اچي |
| 24540 | DYNT.utf | - اوھان جو خط بھتو. جلد ملڻ جي خوشيءَ کان | عرض | بعد تسليمات لياز آيات و اشتياق ملاقات محبت آثار |
| 24541 | DYNT.utf | رڳو ھڪ گھر سان ھئي، تنھنڪري ھن ملڪ ڇڏڻ | عزازت | ھئائون، اُتان نڪرڻ بہ اھنجو پئي لڳن. پر ھنن جي |
| 24542 | DYNT.utf | کي سڏي، مٺائي ورھائي پڌري ڪرائجي ۽ ڪنوار | عزبزن | ۲- مڱڻي ۾ رڳو ڪن ٿورن |
| 24543 | DYNT.utf | آبرو رھجي اچي!'' ھن کي ھيءَ بہ خبر ھئي تہ | عزت | حرڪت ٿي بہ وڃي، تنھنڪري متل ڪارخانو ڇڏي ھلجي تہ |
| 24544 | DYNT.utf | آبروءُ سان پيو ڪندو ھو. | عزت | ويس، تڏھن بہ مناسب سوداگري ڪري، ھو پنھنجو گذران |
| 24545 | DYNT.utf | آبروءَ سان گذارڻ لڳو، انھيءَ خوشيءَ کان | عزت | ھو، آتي ھينئر ھي پنھنجي آل عيال سوڌو اچي نڪتو، ۽ |
| 24546 | DYNT.utf | آبروءَ سان ڪم پيو ھلي ۽ وسعت بہ خدا موچاري | عزت | ھا، تڏھن بہ ھن ڄاتو تہ جڏھن ھاڻ ھر طرح خير سان ۽ |
| 24547 | DYNT.utf | بي آھي.'' | عزت | نالو تہ مون کي نٿو اچي، باقي سندس زال جو نالو |
| 24548 | DYNT.utf | بي اصل ٻمبئيءَ جي ويٺل ھئي، تنھن جا مائٽ | عزت | ڌيءَ جي نسبت ھن کي ٻي بہ خاطري ھئي. عظمت جي ماءُ |
| 24549 | DYNT.utf | بي جي مرڻ کان پوءِ پاڻ ظاھر ڪرڻ جو چڱو وجھ | عزت | ھوڏي وري زينت بانوءَ دل ۾ پئي ويچار ڪيو تہ |
| 24550 | DYNT.utf | بي نالي ھئي، تنھن سان شاديءَ جو بندوبست | عزت | ھو، جنھن مان چڱي پيدائش ھوندي ھيس. انھيءَ کي ڌيءَ |
| 24551 | DYNT.utf | جي طالبو ھئي سا نہ مليس، تنھنڪري ھن بہ | عزت | عليءَ جن جي گھر ڀاءُ ڄاڻي گھڻو وڃڻ لڳي، پر جنھن |
| 24552 | DYNT.utf | زيادہ ٿيندي وئي. | عزت | ۽ سندس بيبيءَ جو درجو سلطان وٽ وڌيدو ويو ۽ ھنن جي |
| 24553 | DYNT.utf | وارو ماڻھو خواھشسنھ نہ ٿيندو؟ سرائيءَ | عزت | ھئي: پوءِ اھڙيءَ ٻانھن جي لاءِ ڀلا ڪھڙو اشراف ۽ |
| 24554 | DYNT.utf | وارو مائھو ھو. ٽالپرن جي مڪومت وئي کان | عزت | سرائي فتح خان ٻاڻ بہ مير مراد علي خان وٽ معتبر ۽ |
| 24555 | DYNT.utf | واري امير جي زال آھي ۽ ڏاڍي ھوشيار آھي، | عزت | ھن جي تعريف اندر بہ پھتي ھئي، ۽ خبر ھين تہ |
| 24556 | DYNT.utf | ڏيانس ٿو، سو نمڪ حراميءَ ڪري ڪا خراب صلاح | عزت | تنھن سان جو آءُٗ ھيتري مھرباني ڪريان ٿو ۽ ھيتري |
| 24557 | DYNT.utf | ڏيندو ھوس. | عزت | ڪيو. سو ھن کي زيردست ڪين ڄاڻندو ھو ۽ تمام گھڻي |
| 24558 | DYNT.utf | ڏينديون ھيون. | عزت | ملڪ جو ٿي ڄاتائون، تنھنڪري ھن کي پاڻ زيادہ |
| 24559 | DYNT.utf | ۽ آبرو ملي.'' | عزت | آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح صنڀال رھي ۽ ھن کي پوري |
| 24560 | DYNT.utf | ۽ آبروءَ سان حياتيءَ جا ڏينھن گذاريان. | عزت | نہ تہ ڪنھن اھڙيءَ امن واري جاءِ تي پھچاءِ، جتي |
| 24561 | DYNT.utf | ۾ واڌارو ڏسڻ ۾ آيو ۽ انھيءَ سبب ھو اتي رھي | عزت | جو رستو ٿي ويو، جنھنڪري ھن کي جھڙو واپار ۾ تھڙو |
| 24562 | DYNT.utf | پيٽ سان ھئي، تنھن جي مدت بہ اچي پوري ٿي | عزتبي | انھيءَ طرح ھن کي اٺ مھينا گذريا. |
| 24563 | DYNT.utf | ويچاري ٽي ڏينھن ساندھ تمام خراب حالت ۾ | عزتبي | آمھاڙو اچڻ لڳو، نيٺ حيلن سان ڪڍيائون، مئل نڪتو. |
| 24564 | DYNT.utf | جي ويچاري ڇوري ٿي، تنھن کي ٻاٽليءَ سان | عزتبيءَ | ننڍڙي ڌيءَ، |
| 24565 | DYNT.utf | آھن. راڻيءَ سان سلطان جي گھڻي دل آھي ۽ منجھانئس | عزيز | فتنہ خانم جي طرف جا آھيون، اسان مان گھڻا تہ ھن جا |
| 24566 | DYNT.utf | اتي رھندا ھئا، سي ٽپ ڏيئي اٿيا. ھنن کي مليا، | عزيز | پنھنجي اصلوڪي گھر گھڙي آيا. جيڪي ٻہ-ٽي ماڻھو سندن |
| 24567 | DYNT.utf | از جان سلامت. بعد تسليمات لياز آيات و اشتياق | عزيز | خط- ``شوھر مھربان، |
| 24568 | DYNT.utf | انھن کي ڏسن ۽ مبارڪون ڏين، پوءِ رات جو | عزيز | گھر اچي، ڪنوار سان ھڪ کَٽ تي ذري تائين گڏ ويھي ۽ |
| 24569 | DYNT.utf | بہ او تريقدر ساز ۾ نہ آھن. | عزيز | خاص ڪري جڏھن سڀني کي خبر ھئي تہ سرائيءَ سان سندس |
| 24570 | DYNT.utf | پسند ڪنديون آھن، تيئن ھن کي بہ خيال ھو. | عزيز | ڪھڙا بہ لائق ھجن، تہ اھي ڇڏي بہ پنھنجا نالائق |
| 24571 | DYNT.utf | ظاھر ٿي پيو. | عزيز | اڳي کان وڌيڪ آبرو ۽ پيار ڏيڻ لڳا، جو ھينئر سندن |
| 24572 | DYNT.utf | مھربان من، زينت جسم و جان من، سلامت. بعد | عزيز | خط- `` |
| 24573 | DYNT.utf | ھئن. حامدعلي بہ ساڻن ڪراچيءَ تائين وڃڻ | عزيز | جي گھڙي بہ آئي. ڏاڍا روئڻ ڪيائون- نيٺ بہ تہ ويجھا |
| 24574 | DYNT.utf | يا گَھرا دوست حاضر ھجن، جي نڪاح کان پوءِ | عزيز | پنھنجي جاءِ تي ھليا وڃن ۽ نڪاح مھل ڪي ٿورا ويجھا |
| 24575 | DYNT.utf | ۽ پاڙيسري مٿس کلڻ ۽ ٽوڪون ڪرڻ لڳا، تہ بہ | عزيز | ۽ پوءِ انگريزي بہ پڙھڻ لڳو. اگرچ انھيءَ ڪري سندس |
| 24576 | DYNT.utf | ۽ دوست سڏجن، جنھنڪري اجايو خرچ مانيءَ | عزيز | ٻاھر جي ڪن ۽ ڪنواريتا اندر جي. پورا پنا ماڻھو، |
| 24577 | DYNT.utf | جي مٿان بيٺو، ۽ پري کان ماءُ کي ڏسي ڀانيائين | عزيزن | ۾ ھيڏي ھوڏي جھوتون ڏيندو، ڪلھا ھڻندو، اچي پنھنجن |
| 24578 | DYNT.utf | سان آٿ ويھہ جر رستو رکڻ. ھو حيدرآباد جي | عزيزن | پنھنجي منھن پنھنجو رستو وٺڻ ۽ رڳو ظاھري پنھنجن |
| 24579 | DYNT.utf | سان تہ رستو گھڻو ڪري بند ٿي ويو ھئن، جيئن | عزيزن | سا علي رضا جن سان ۽ ڪن ٿورن بين ماڻھن سان؛ مائٽن ۽ |
| 24580 | DYNT.utf | سان وري پر چاءُ ڪرڻ ۽ ميلاپ رکڻ جو حد کان | عزيزن | کي پيءُ - ماءُ کان معافي گھرڻ ۽ انھن سان توڙي ٻين |
| 24581 | DYNT.utf | کي وساريو ڪين ھنائين. پئي انھن ڏي وڃڻ جا | عزيزن | جي وندر بہ ججھي ھئي، انھيءَ ھوندي بہ پنھنجن مٺن |
| 24582 | DYNT.utf | کي وٺڻ آيا، ڪي پنھنجي سامان جو سماءُ ڪرڻ | عزيزن | ڪي پئي لٿا، ڪي پئي چڙھيا، ڪي پنھنجن سنگتين ۽ |
| 24583 | DYNT.utf | کي ھٿ ڪرڻ مشڪل ٿيندو، تڏھن بہ رڳو اصلوڪي | عزيزن | ۽ پوئيوارن سان واسطو ڪونہ رکيائين، تنھنڪري سندس |
| 24584 | DYNT.utf | کي ڏسڻ آيو ھو، تنھنڪري عمردرازخان کي ڪو | عزيزن | پاڻ بہ وڏي درجي تي ھو ۽ رڳو پنھنجي پيءُ جي ملڪ ۽ |
| 24585 | DYNT.utf | کي ڳولي لھان. پر ھڪڙو تہ ھن اڃا ڳالھ پنھنجي | عزيزن | وطن وڃي ڏسان، ۽ جي ٿي سگھي تہ پنھنجي پيءُ جي ڪن |
| 24586 | DYNT.utf | مان ھڪڙو مڙس ماڻھو ويندو ھو ۽ جي پرڀرو | عزيزن | ھو تہ پيادي ويندي ھئي ۽ ساڻس سندس پورھيت ۽ سندس |
| 24587 | DYNT.utf | وانگي سمجھندا ھئا. | عزيزن | ماڻھو ايندا ويندا ھئا. ھر طرح ھو ھنن کي دوستن يا |
| 24588 | DYNT.utf | ڪيون، تن جو اسين ھتي بيان ڏيئي نہ سگھنداسين. | عزيزن | جوان زال جي ھن رستي گُم ٿيڻ ڪري، جيڪي رڙيون سندس |
| 24589 | DYNT.utf | خويشيءَ ڏي اوترو ڏسڻو ناھي، پوريءَ عمر | عزيزي | مڙيئي ٻڌڻ گھرجي. چوي ٿي تہ اھڙي ڪم ۾ سون رپي ۽ |
| 24590 | DYNT.utf | جي مٿن اڳيئي ڪاوڙيل ھئا، سي ھنن کي ھرطرح | عزيز، | ڪري ھي ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. ھنن کي اڪيلو ڏسي، سندن |
| 24591 | DYNT.utf | ڪيائين ۽ ``مقرب السلطان'' لقب ڏنائينس. | عطا | آندو ۽ انعام اڪرام ڪيائين، وڏي درجي جا نشان ۽ ٻلا |
| 24592 | DYNT.utf | بانو (يا جنھن کي عظمت بي بہ ڪري سڏيندا ھئا) | عظمت | جو ھينئر ٻن-اڍائن ورھين جي ڃمار جو ھو ۽ ھڪڙي ڌيءَ |
| 24593 | DYNT.utf | بانو بہ موڪلائي پنھنجي مڙس سوڌو بمبئيءَ | عظمت | وارا آھيو.'' انھيءَ طرح ھي موڪلائي ڪراچيءَ آيا ۽ |
| 24594 | DYNT.utf | بانو زور ڪري ٿورو گھڻو لِڪائي ماءُ کي ڏيندي | عظمت | ھنن کي اھڙي مدد قبول ڪرڻ ۾ گھڻو عار ھو، پر تڏھن بہ |
| 24595 | DYNT.utf | بانو ۽ آن جي مڙس بہ گھڻي خاطري ڏلي. ھوءَ | عظمت | علي رضا جن کي سندن ڌيءُ |
| 24596 | DYNT.utf | بانو ۽ سندس مڙس کان بہ موڪلايو. ھن ويچاريءَ | عظمت | نٿا سگھن، تنھنڪري لڏي ٿا وڃن. ھنن پنھنجي ڌيءُ |
| 24597 | DYNT.utf | بانوءَ جي بہ دل سرڪي. ھوءَ ويچاري تہ ھنن | عظمت | ھنن ڀائن کي سنبرندو ڏسي، |
| 24598 | DYNT.utf | بانوءَ جي سڱ لاءِ بمبئيءَ جي ھڪڙي-ٻن وڏن | عظمت | جي ولايت وڃڻ کان پوءِ سگھوئي علي رضا کي سندس ڌيءُ |
| 24599 | DYNT.utf | بي بہ ڪري سڏيندا ھئا) ھندستاني زال مان | عظمت | جي ڃمار جو ھو ۽ ھڪڙي ڌيءَ عظمت بانو (يا جنھن کي |
| 24600 | DYNT.utf | جي ماءُ عزت بي اصل ٻمبئيءَ جي ويٺل ھئي، | عظمت | سنبت ڪرڻ لڳو. ڌيءَ جي نسبت ھن کي ٻي بہ خاطري ھئي. |
| 24601 | DYNT.utf | کي ملڻ جي لاءِ علي رضا جي گھر ايندا ھئا، | عظمت | ٻمبئيءَ جي ويٺل ھئي، تنھن جا مائٽ بہ آئي ھئا ۽ |
| 24602 | DYNT.utf | کي ڏٺو ھو. | عظمت | جي مڪتب ۾ بہ ھڪ-ٻہ ڀيرا سندس اچڻ ٿيو ھو، جتي ھن |
| 24603 | DYNT.utf | ننڍي آھي، شادي ڪرڻ لاءِ ٽي-چار ورھيہ ٻيا | عظمت | پيءُ پنسي وارو بہ ھو. اگرچہ ھن ڄاتو ٿي تہ اڃا |
| 24604 | DYNT.utf | واري ھئي ۽ مڙس جي فرمانبردار ھئي. اگرچہ | عغل | بيبي فلڪ سوز بيگم بہ چڱيءَ طبعيت جي زال ھئي، |
| 24605 | DYNT.utf | جو ضرور آھي، تہ جي ڳالھيون علم ۽ عقل کي | عقل | کي انھن جو وڌيڪ واھپو رکڻ گھرجي. ھاڻي جي علم ۽ |
| 24606 | DYNT.utf | جو ضرور آھي، تہ يقيناً مڙس کان زالن کي | عقل | کان پاسي ٿيڻ يا انھن کي ڌڪي پاسي ڪرڻ لاءِ علم ۽ |
| 24607 | DYNT.utf | جي گھرج آھي، تہ مڙسن کان زالن کي انھن جو | عقل | ۽ جيڪڏھن شيطان کي ٽارڻ ۽ انھيءَ کي نٽائڻ ۾ علم ۽ |
| 24608 | DYNT.utf | جي وڌيڪ گھرج آھي. جيڪڏھن شيطان ڀت جي ٻاھران | عقل | ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ يقيناً مڙس کان زالن کي علم ۽ |
| 24609 | DYNT.utf | زيادہ ٿئي ٿو، خبر وڌيڪ پوي ٿي. جنھن اھي | عقل | تنھن کان سواءِ، انھن جي ڏٺي آزمودو وڌي ٿو، علم ۽ |
| 24610 | DYNT.utf | کي وڌائين ٿيون، تن جو تہ بيشڪ ضرور ھئڻ | عقل | ھاڻي جي علم ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ جي ڳالھيون علم ۽ |
| 24611 | DYNT.utf | وارا آھيو - ڄاڻو ٿا تہ زماني جو اھو دستور | عقل | جي ھلت چلت بين عام ماڻھن جھڙي ناھي. اوھين سمجھو |
| 24612 | DYNT.utf | وارو ھو: ھڪڙو تہ شادي رڳو ھڪ زال سان ڪئي | عقل | تہ ھو پنھنجيءَ قوم جي ٻين ماڻھن کان ھرطرح زيادہ |
| 24613 | DYNT.utf | واري آھي. ديني ڪتاب بہ اھا شاھدي ڏين ٿا، | عقل | قبول ڪندينءَ تہ زال مڙس کان سڀاءَ ڪري ضعيف ۽ گھٽ |
| 24614 | DYNT.utf | ۽ نيڪيءَ سان واسطو آھي. آھي جھڙو مڙسن کي | عقل | مگر جن ڳالھين ۽ شين جو آءُٗ ذڪر ٿو ڪريان، تن جو |
| 24615 | DYNT.utf | حجتن ڏيڻ سان گھٽايو ڪين. ٿوري تائين سندن | عقلي | ھنن ۽ زالن جي وچ ۾ چٽا ڀيٽي ھلي ۽ ھنن بہ ديني توڙي |
| 24616 | DYNT.utf | ڪتابن مان معلوم آھي، تہ ھڪڙيون ڳالھيون | عقلي | - اھا اوھان جي حجت بيشڪ قوي آھي، مگر ديني توڙي |
| 24617 | DYNT.utf | ڪيون ھئائين، سي ھينئر ھن جي دل تي تازيون | عقوبتون | ھن کي خبر پوڻ لڳي. منڊم ھوندي پيءُ - ماءُ سان جيڪي |
| 24618 | DYNT.utf | ڪري ليکينديون ھيون. انھيءَ جو وجھ ڏسي زينت | علامھ | سڀ زالون زينت بانوءَ کي ھڪڙي وڏي ھوشيار ۽ |
| 24619 | DYNT.utf | بہ حاصل ٿئي ۽ دبني توڙي دنيوي اعتراض بہ | علم | حل ڪئي، جو اھڙو مناسب بندوبست رکيائون، جنھنڪري |
| 24620 | DYNT.utf | جو تحصيل ڪرڻ ۽ ڪتاب مطالع ڪرڻ جو ھوَس جاڳيو | علم | ۾ چڱي گفتگو ۽ چڱي مضمون ۽ چڱي حجت آڻڻ لاءِ اڳيئي |
| 24621 | DYNT.utf | جو سڌارو، ھفل جو سڌارو ۽ انھيءَ سان گڏ | علم | چئبو تہ انھيءَ مجلس مان زالن لاءِ دين جو سڌارو، |
| 24622 | DYNT.utf | جو ڪتاب کڻي، گڏ ويھي مطالع ڪندا ھئا. انھيءَ | علم | ڪنھن وقت وري ڪو ديني يا اخلاقي |
| 24623 | DYNT.utf | جي بہ ضروري تعليم ڏيڻ ۾ اچي. انھيءَ پورھئي | علم | جو ڪم سيکارجي. تنھن کان سواءِ قرآن پڙھائڻ ۽ ديني |
| 24624 | DYNT.utf | جي خاص جاءِ آھي، ٽيون تہ اھو علي رضا جي | علم | مشھور آھي، ٻيو تہ مسلمانن جي گادي ۽ اسلامي دين ۽ |
| 24625 | DYNT.utf | سکي ۽ ڊاڪٽريءَ جو استحان ڏئي ۽ نيٺ سول | علم | پٽ جي نسبت ۾ علي رضا ارادو ڪيو تہ ولايت ۾ طبابت جو |
| 24626 | DYNT.utf | ماڻھن جي وچ ۾ ھجي. | علم | ايندي ويندي، اھا ڄڻ تہ پردي سان آھي، پوءِ ڀلي |
| 24627 | DYNT.utf | ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ جي ڳالھيون علم ۽ عقل | علم | کان زالن کي انھن جو وڌيڪ واھپو رکڻ گھرجي. ھاڻي جي |
| 24628 | DYNT.utf | ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ يقيناً مڙس کان زالن | علم | ڪمن کان پاسي ٿيڻ يا انھن کي ڌڪي پاسي ڪرڻ لاءِ |
| 24629 | DYNT.utf | ۽ عقل جي گھرج آھي، تہ مڙسن کان زالن کي انھن | علم | ھوندو. ۽ جيڪڏھن شيطان کي ٽارڻ ۽ انھيءَ کي نٽائڻ ۾ |
| 24630 | DYNT.utf | ۽ عقل جي وڌيڪ گھرج آھي. جيڪڏھن شيطان ڀت | علم | علم ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ يقيناً مڙس کان زالن کي |
| 24631 | DYNT.utf | ۽ عقل زيادہ ٿئي ٿو، خبر وڌيڪ پوي ٿي. جنھن | علم | ٿئي. تنھن کان سواءِ، انھن جي ڏٺي آزمودو وڌي ٿو، |
| 24632 | DYNT.utf | ۽ عقل کي وڌائين ٿيون، تن جو تہ بيشڪ ضرور | علم | ھاڻي جي علم ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ جي ڳالھيون |
| 24633 | DYNT.utf | ۽ ھنر وارو ھجي، پوريءَ عمر وارو ھجي، پر | علم | مگر آبرو ۽ شرافت وارو ھجي، چڱيءَ چال وارو ھجي، |
| 24634 | DYNT.utf | سڌاري ۾ بہ پريندي کان گھڻي ڪوشش ڪئي. ھڪڙو | علمي | زال-مڙس ٻنھي ديني ۽ |
| 24635 | DYNT.utf | نہ ھئي، جيتري زينت بانوءَ کي ھئي، پاڻ ھن | علميت | ھتي جي زالن کي ايتري |
| 24636 | DYNT.utf | ۽ ھوشياريءَ ڏي ڏسڻو، آھي - سو اھي خاصيتون | علميت | غريبيءَ، چڱي ھلت چلت، موچاري کٽڻ ڪمائڻ جي لياقت، |
| 24637 | DYNT.utf | ايمانداري، اشرافت ۽ چڱي انتظام جو فل ھو. | علميت، | مان ڍاوائي نئي. اھو سڀ ھنن جي سرجوشي ۽ محبت، |
| 24638 | DYNT.utf | اچي پيءُ-ماءُ جي پيرن تي ڪيري پيو. ھنن کي | علي | محبوب |
| 24639 | DYNT.utf | اچي سورھن سترھن ورھين جو ٿيو ھو، پر اڃا | علي | حلمد |
| 24640 | DYNT.utf | استنبول ۾ پھتو، تڏھن ھن کي پريندي ئي ايترو | علي | پٽ ڊاڪٽر منصور عليءَ جي سفارش لکي. سو جڏھن منصور |
| 24641 | DYNT.utf | افسوس پئي کاڌو تہ ناحق منڊم سان ھٿ اٽڪايو | علي | تہ ھن جو گذارو اھڙي مزي سان ٿيڻ لڳو، جو محبوب |
| 24642 | DYNT.utf | اواز جو بہ وارو آيو. ھن کي ھڪڙي ايرانيءَ | علي | ڪري، ٻانَھَن جي بازار ۾ وڪڻندا ھئا. ھڪڙي ڏينھن |
| 24643 | DYNT.utf | اھرڙي آرام سان پنھنجي ڪم کي لڳو، جھڙو پنھنجي | علي | ۽ ٻي معرفت بہ ڪرائي ڏنائينس. تنھن کان پوءِ محبوب |
| 24644 | DYNT.utf | ايتري بيحيائي ڪئي ھئي، تہ منصور علي وڏو | علي | علي رضا جي پُٽن مان محبوب |
| 24645 | DYNT.utf | باريسنر سان اچي گڏ رھيو. ھو پنھنجي پيءُ-ماءُ | علي | بمبئيءَ ۾ ھي پريندي پنھنجي پٽ محبوب |
| 24646 | DYNT.utf | باريسٽريءَ جو امتحان پاس ڪيو. ھي پٽن سان | علي | ۾ اميري پئي ڪمائي، تہ سندس پٽن مان وڏي محبوب |
| 24647 | DYNT.utf | بخش شيخ جي ڌيءَ جي نالي چيو ھو، جو پڻھين | علي | جو مون تو کي شھبازخان ٺيڪيدار جي نياڻيءَ يسا |
| 24648 | DYNT.utf | بہ آيو؛ ٻہ وڏا ڪتاب پاڻ سان آندائين، جي | علي | جو ڪم ڪار ڏھاڙيءَ وانگي ھليو. پوياڙيءَ مھل حامد |
| 24649 | DYNT.utf | بہ اسڪول کان آيو، ۽ ماءُ، پٽ، ڌيءُ ٽنھي | علي | ٽوپي ڀرڻ لڳي. پوءِ تہ سگھوئي ماني تيار ٿي ۽ حامد |
| 24650 | DYNT.utf | بہ ھاڻ بمبئيءَ جي ھڪڙي وڏي اسڪول ۾ پڙھڻ | علي | علي رضا پنھنجا ٻيئي پٽ محبوب علي ۽ منصور |
| 24651 | DYNT.utf | بہ ٿڪجي پيو. | علي | ھلندي ھلندي اھڙيءَ حد تي وڃي پھتي، جو خود محبوب |
| 24652 | DYNT.utf | پاڻ بہ انھيءَ لاءِ گھڻو خواھشمند ھو، جو | علي | پوءِ قاعدا پڙھي باليسٽريءَ جو امتحان ڏئي. محبوب |
| 24653 | DYNT.utf | پاڻ ۾ گڏبا ھئا تہ اڳي کان وڌيڪ پاڻ ۾ گستاخ | علي | بندوبست ٿئي. ھن کان پوءِ جڏھن ڪڏھن علي رضا ۽ حامد |
| 24654 | DYNT.utf | پٽ ھو، تنھنڪري ھن تي ڪھڙي بہ معاملي ۾ پيءُ | علي | محبوب |
| 24655 | DYNT.utf | تمام چڱي آبروءَ ۽ آسائش سان رھڻ لڳو. | علي | صلاح مصلحت ٿي ڪيائين. انھيءَ بندوبست ڪري منصور |
| 24656 | DYNT.utf | جمعدار جي صلاح سان اسان اھا چوري ڪئي ۽ | علي | سو بہ ظاھر ڪيائين. ھن اھڙي بہ ڳالھ ڪئي تہ حامد |
| 24657 | DYNT.utf | جو استنبول مان روانو ٿيو، سو پھربن آيو | علي | منصور |
| 24658 | DYNT.utf | چڱو آھي، جوان آھي، پر منھنجي زينت سان ڪٿان | علي | بختاور چيو تہ ``مائي، سرائي اميد |
| 24659 | DYNT.utf | خان جي گھر لٿي. ھوءَ گھر جي ڀاتين سان ملي، | علي | جو تہ مائي جان بيبي پورھيت سميت اچي سرائي فتح |
| 24660 | DYNT.utf | خان وٽ معتبر ۽ عزت وارو مائھو ھو. ٽالپرن | علي | مارجي ويو ھو. سرائي فتح خان ٻاڻ بہ مير مراد |
| 24661 | DYNT.utf | خان ٽالپر جي ڏينھن ۾ مشھور بھادر ٿي گذريو | علي | جي ھڪڙي قديم خاندان سان ھو. سندس پيءُ، مير غلام |
| 24662 | DYNT.utf | رضا - اھو سچ آھي، پر آءُٗ ڀانيان ٿو تہ ٻاھر | علي | |
| 24663 | DYNT.utf | رضا - اھو سچ آھي، پر جنھن پردي جي اھا تعريف | علي | |
| 24664 | DYNT.utf | رضا - پياري! ائين نہ ڇؤ. دنيا ھڪڙو عجيب | علي | |
| 24665 | DYNT.utf | رضا - پياري، ائين ناھي. ھُتي سکرن سکرن جون | علي | |
| 24666 | DYNT.utf | رضا - سو ڪيئن؟ | علي | |
| 24667 | DYNT.utf | رضا - منھنجو اھڙو مطلب ناھي. غير قومن جون | علي | |
| 24668 | DYNT.utf | رضا - ھائو، بيشڪ ضروري آھي؛ پر جيتر يقدر | علي | |
| 24669 | DYNT.utf | رضا - ڪھڙو ڊپ آھي. جن قومن جون زالون ائين | علي | |
| 24670 | DYNT.utf | رضا -ز ينت جان، زورآور تہ تون آھين. تون | علي | |
| 24671 | DYNT.utf | رضا آھي، جو مون کي مئو ڄاڻي ھتي پرڻيو آھي | علي | دل ۾ اھو ويچار ڪيو تہ ``لاشڪ اھو ماستر منھنجو مڙس |
| 24672 | DYNT.utf | رضا آٿيو، ۽ زال کي پيار ڏيئي موڪلائي نڪري | علي | انھيءَ طرح جيڪا ضروري فھمائش ڏيڻي ھيس، سا ڏئي |
| 24673 | DYNT.utf | رضا اچي استنبول ۾ پھتو. | علي | انھن مٿين ڀاتين سان |
| 24674 | DYNT.utf | رضا اچي سلطان وٽ حاضر ٿيو ۽ سندس مقربن | علي | انھيءَ طرح پنھنجي پڪو بندوبست ڪري، |
| 24675 | DYNT.utf | رضا اچي سلطان وٽ ٿيو. انھيءَ تجويز مان | علي | لائق ڄاتائون؛ سو لکپڙھ سان انگريز سرڪار جي معرفت |
| 24676 | DYNT.utf | رضا ارادو ڪيو تہ ولايت ۾ طبابت جو علم سکي | علي | ھن پٽ جي نسبت ۾ |
| 24677 | DYNT.utf | رضا استنبول جي اميرن ڏي ۽ انھن جي معرفت | علي | |
| 24678 | DYNT.utf | رضا استنبول ۾ اميري پئي ڪمائي، تہ سندس | علي | |
| 24679 | DYNT.utf | رضا اسڪول ۾ ھڪڙي مجلس گڏ ڪئي، جنھن ۾ ڇوڪرين | علي | موٽي آيو، جنھن ڏينھن اھو اسڪول کليو ھو، تڏھن |
| 24680 | DYNT.utf | رضا البت اعتراض آندو. ھڪڙو تہ پاڻ چڱو مسلمان | علي | ھڪڙي جوان منڊم سان مون کي شادي ڪرڻ جو ارادو آھي. |
| 24681 | DYNT.utf | رضا اماڻڻ آيو ھو. ھنن کي سرائي فنح خان جي | علي | اھا مائي جان بيبي ۽ سندس پورھيت مريم ھئي، جن کي |
| 24682 | DYNT.utf | رضا انھيءَ لاءِ زور بہ ڪندو ھوس، تہ بہ | علي | ناٺيءَ جي در تہ وڃي ڪِري آھي؛ تنھنڪري جيتوڻيڪ |
| 24683 | DYNT.utf | رضا اھا ڳالھ ٻڌي ڍونگ ڪري حيرت ۾ پئجي چيو | علي | |
| 24684 | DYNT.utf | رضا اٿي ھليو. پڇائي وڃي اتي پھتو. ھي جابلو | علي | انھيءَ کي ڏسڻ لاءِ |
| 24685 | DYNT.utf | رضا بغداد مان بدلي ٿي آيو ھو. ھو پنھنجي | علي | ھڪڙو وڏو ڪانسل رھي ٿو، انھيءَ جي نائبيءَ تي |
| 24686 | DYNT.utf | رضا بغداد ۾ رھيو، تنھنڪري سندس پٽ منصور | علي | اھو ھڪڙو سال، جو |
| 24687 | DYNT.utf | رضا بمبئيءَ کان موٽيِ آيو، تڏھن ھن اچي | علي | جڏھن |
| 24688 | DYNT.utf | رضا بمبئيءَ وڃي، آتي وڃي پھريائين رھڻ | علي | آخر ٻنھي گھرن پاڻ ۾ پھي اھو ٺھراءُ ڪيو تہ في الحال |
| 24689 | DYNT.utf | رضا بمبئيءَ ۾ ھو، تہ سندس ننڍي پٽ منصور | علي | |
| 24690 | DYNT.utf | رضا بہ پنھنجي ڏھاڙيءَ جي نوڪري ڏيئي موٽي | علي | کان موٽي آيو ھو ۽ اوطاق واري لانڍيءَ ۾ ويٺو ھو ۽ |
| 24691 | DYNT.utf | رضا بہ خط ڏسي گھڻو ڊنو. پڪ ٿيس تہ ڪا خرابي | علي | |
| 24692 | DYNT.utf | رضا بہ قبولدار ٿيو. پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ | علي | ھيترن جي مرضي ڏسي |
| 24693 | DYNT.utf | رضا بہ گھر ۾ ھو، پر مٿي ماڙي تي پنھنجي جاءِ | علي | تڏھن گھر جا ڀاتي سڀ حاضر ھئا. آچر جو ڏينھن ھو. |
| 24694 | DYNT.utf | رضا بہ منھن مٿي ڪري چيو تہ ``امان! جي اھا | علي | تڏھن |
| 24695 | DYNT.utf | رضا بہ ھن جي افعالن ۽ اخلاقن تي عاشق ٿي | علي | ويا، تيئن سڀني جي محبت ھن سان وڌندي ويئي. خود |
| 24696 | DYNT.utf | رضا بہ ھڪڙي ڪري خوش ٿيو، جو ڄاتائين ٿي | علي | جي نوڪريءَ ۾ رھي ڪيترن ئي سکرن کي آزاريو ھنائين. |
| 24697 | DYNT.utf | رضا بيگ افندي ۽ سندس بيگم جي گھڻي تعريف | علي | ٿيو، تڏھن سلطان ھڪڙي خاص دربار گڏ ڪئي، جنھن ۾ ھن |
| 24698 | DYNT.utf | رضا بيگ افنديءَ کي دربار مان لوڌي ڪڍيو | علي | اسين ھنن جا گھڻو شڪر گذار آھيون. ۽ اڳي جو اسان |
| 24699 | DYNT.utf | رضا بيگ افندي، مقرب السلطان، وزير ڪل ممالڪ | علي | علي رضا، يا جنھن کي ھاڻ حاجي |
| 24700 | DYNT.utf | رضا بيگ سان انھيءَ بابت صلاح ڪريان، جو | علي | پر ڪوبہ پتو نہ پيس. شام جو مناسب ڄاتائين تہ |
| 24701 | DYNT.utf | رضا پاڻ بہ انھيءَ صلاح ۾ شامل ھو، جو ڀانئيائين | علي | |
| 24702 | DYNT.utf | رضا پاڻ بہ انھيءَ ڪم لاءِ وبو ۽ ھنن سان | علي | انھيءَ کان اڳي، گھڻن سکرن وٽ |
| 24703 | DYNT.utf | رضا پاڻ تي اھو ذمو کنيو تہ ``ٻيا سنگتي سڀ | علي | |
| 24704 | DYNT.utf | رضا پنھنجا ٻيئي پٽ محبوب علي ۽ منصور علي | علي | |
| 24705 | DYNT.utf | رضا پنھنجو وقت ورھائي ڇڏيو. صبح جو ۽ شام | علي | |
| 24706 | DYNT.utf | رضا پنھنجو ڪارخانو متل ڇڏي ويو ھو.خنھن | علي | بمبئيءَ ۾ تہ |
| 24707 | DYNT.utf | رضا پنھنجي پٽ کي روانو ڪيو ۽ سندس لاءِ | علي | آھيان، تنھن کان بھتر ٿيندس. نيٺ اھو ٺھراءُ ڪري، |
| 24708 | DYNT.utf | رضا پنھنجي پٿ کي لنڊن ڏي موڪليو. اھو صاحبلوڪ، | علي | آخر اھا صلاح ڪري |
| 24709 | DYNT.utf | رضا پنھنجي زال زينت بانو، پنھنجي ماءُ | علي | درياھ جو سفر چڱي آرام سان ڪاٽي، نيٺ |
| 24710 | DYNT.utf | رضا پنھنجي شادي زينت سان مختصر بندوبست | علي | اگرچہ |
| 24711 | DYNT.utf | رضا پنھنجي گھر اچي ڪئي. سڀني گھر جي ڀاتين | علي | اھا ڳالھ |
| 24712 | DYNT.utf | رضا پھرين ھڪڙو بي نام بي نشان ماستر ٿي | علي | انھيءَ طرح جنھن بمبئيءَ شھو ۾ |
| 24713 | DYNT.utf | رضا پڙھائيندو ھو، تن مان ھڪڙي جي بدلي بمبئيءَ | علي | کي پنج-ڇھ مھينا مس گذ ريا، تہ جن صاحبلوڪن کي |
| 24714 | DYNT.utf | رضا تونگر ماڻھو نہ ھو جيئن تہ اسان مٿي | علي | ھوندي ھئي، تنھن کي ھن اچي اڳي کان وڌ سينگاريو. |
| 24715 | DYNT.utf | رضا توڙي زينت بانو بہ نئينءَ طرز جا ماڻھو | علي | ھئا، تن جي وچ ۾ البت کؤلس ڦٽائي ٿيڻ لڳي. اگرچ |
| 24716 | DYNT.utf | رضا توڙي زينت بانو ۽ مريم کي ڏاڍو ڏک ٿيو. | علي | انھيءَ ماءُ جي لاءِ |
| 24717 | DYNT.utf | رضا تہ اڱيئي انگريز سرڪار وٽ برڪ ھو، تنھنڪري | علي | |
| 24718 | DYNT.utf | رضا تہ پنھنجن ڪپڙن ۾ نہ ٿي ماپيو. | علي | ۾ وڌس، پوءِ تہ سڀئي پاڻ ۾ خوشين ۽ چرچا ڪرڻ لڳا ۽ |
| 24719 | DYNT.utf | رضا تہ ماٺ ڪري اھا ڪاوڙ سٺي، جواب ڪونہ | علي | |
| 24720 | DYNT.utf | رضا تي گھڻو مھربان ھوندو ھو، ھن جي بہ ساڻس | علي | درما ھو ڏيندس. ھو جنگي کاتي جو وڏو عھديدار ھو، ۽ |
| 24721 | DYNT.utf | رضا تي ھو، جو ھينئر چوويھن ورھين جو جوان | علي | اڳي علي نوازخان وفات ڪئي ھئي، ۽ گھر جو بار سڄو ئي |
| 24722 | DYNT.utf | رضا جا پٽ پيءُ-ماءُ کي سندن مرضيءَ پٺيان | علي | جڏھن |
| 24723 | DYNT.utf | رضا جا ننڍي ھوندي ھئا.'' ۽ ھن سان چرچو ڪري | علي | نينگري جو نڪ ۽ اکيون ۽ ڳل ساڳيا اھڙا آھن، جھڙا |
| 24724 | DYNT.utf | رضا جن بمبئيءَ کان موٽي آيا. آئي کان پوءِ | علي | عليءَ جو ۽ سرائي فتح خان جي گھر جو اھو حال ھو؛ جو |
| 24725 | DYNT.utf | رضا جن جي آئي کي ڇھ مھينا مس گذريا تہ حامد | علي | |
| 24726 | DYNT.utf | رضا جن جي بمبئيءَ لڏي وڃڻ گان پوءِ ورھيہ-ٻن | علي | مطلب تہ |
| 24727 | DYNT.utf | رضا جن جي رواني ٿيڻ جو ڏينھن آيو، تڏھن | علي | جڏھن |
| 24728 | DYNT.utf | رضا جن جي سنڌ مان نڏي وڃڻ کان پوءِ سرائي | علي | |
| 24729 | DYNT.utf | رضا جن جي وڃڻ کان اٺ-نوَ مھينا پوءِ مري | علي | کان ڇٽي ويا، ٻيون تہ سندن ايماندار ٻانھي بختاور، |
| 24730 | DYNT.utf | رضا جن حل ڪئي، جو اھڙو مناسب بندوبست رکيائون، | علي | سبب تعليم جو استعمال بلڪل مشڪل ھو، اھا مشڪلات |
| 24731 | DYNT.utf | رضا جن سان ۽ ڪن ٿورن بين ماڻھن سان؛ مائٽن | علي | ھئا: پھرين تہ ھنن جي اٿ-ويھ جيڪا وڃي رھي ھئي، سا |
| 24732 | DYNT.utf | رضا جن کي اوڏي وڃڻ جي خواھش ڪانہ ھئي. چيائون | علي | پر |
| 24733 | DYNT.utf | رضا جن کي سندن ڌيءُ عظمت بانو ۽ آن جي مڙس | علي | |
| 24734 | DYNT.utf | رضا جن موڪلايو. راڄ مان گھڻائي ماڻھو رئيس | علي | نيٺ |
| 24735 | DYNT.utf | رضا جن وٽ جيڪي ڏيھي وڏا ماڻھو وقت بوقت | علي | تنھن کان سواءِ |
| 24736 | DYNT.utf | رضا جن وٽ ويھي رھي ھا، پر ڄاتائين تہ ماڻھو | علي | ٿيندي ھئي، تہ اچي وٽانئن ٿي ويندي ھئي. ھوءَ جيڪر |
| 24737 | DYNT.utf | رضا جو بہ ساڳيو ئي ڊول آھي. پنھنجي ويھڻ | علي | جاءِ کي اھڙو سينگاريو آھي جو ڇا چئجي! اسان جي |
| 24738 | DYNT.utf | رضا جو پيءُ ۽ ھنن جو ڏاڏو ھو. ھن کي ختمو | علي | نواز خان سندن بزرگ جي قبر تي زيارت لاءِ ويا، جو |
| 24739 | DYNT.utf | رضا جو تہ ھٿ ٻن-چئن صاحبلوڪن سان اٽڪيل | علي | پوءِ تہ سڀ سانباھو ڪرڻ لڳا. |
| 24740 | DYNT.utf | رضا جو خانگي بندوبست بہ اڳي جھڙو چڱو پئي | علي | |
| 24741 | DYNT.utf | رضا جو سنگتي ھو ۽ ھن جي ھلت چلت جو چڱيءَ | علي | ۽ جيڪي چوڻو ھوس سو چڱيءَ طرح سھجھايائينس. حامد تہ |
| 24742 | DYNT.utf | رضا جو گھر اچي چڱو آباد ٿيو ھو. ھنن کي ھڪڙي | علي | منصور علي رکيائون. سو ھينئر خدا جي مھربانيءَ سان |
| 24743 | DYNT.utf | رضا جو مامو بہ اڳيئي موٽي آيو ھو، سو بہ | علي | جي ڪَچي ۾ ھو، جو مائٽن جي حوالي ڪري آيا ھئا. |
| 24744 | DYNT.utf | رضا جو مامو دلاورخان، جو اڪثر وٽن ايندو | علي | پوءِ موڪلائي، اچي پنھنجا ٻار ٻچا وٺي وڃي. تيتري ۾ |
| 24745 | DYNT.utf | رضا جو مامو، جو سندس ٻار پھچائڻ آيو ھو، | علي | |
| 24746 | DYNT.utf | رضا جو واقف ھو ۽ وٽس ايندڙ ويندڙ ھو ۽ زينت | علي | نالي وارو چوڻ قبول ڪيو ھن جو نالو فضل علي ھو، ھو |
| 24747 | DYNT.utf | رضا جو ھتي ھئڻ ھن جي لاءِ وڏي ڳالھ ھئي، | علي | سڌريل ڇوڪرو ھوندو ھو، سو ھاڻي کري ٻُھر ٿي پيو ھو. |
| 24748 | DYNT.utf | رضا جو ھو. ماءُ جي آئي کان پوءِ ويچارو پھريان | علي | انھيءَ ماستر بابت دل ۾ سمجھي ھئي؛ اھو گھر برابر |
| 24749 | DYNT.utf | رضا جو ھئي، جو وڏي ڀاءُ جو اولاد ھو، پر | علي | ھونءَ تہ انصاف ڪري اھا گادي حق |
| 24750 | DYNT.utf | رضا جو ڏاڏو پاڻ ترڪ ھو ۽ سرحدي پرڳڻي جو | علي | رضا جي پيءُ ۽ ڏاڏي جو اصلوڪو وطن ھو، ڇالاءِ جو |
| 24751 | DYNT.utf | رضا جو ڪم چڱيءَ طرح پئي ھليو، گھڻي معرفت | علي | |
| 24752 | DYNT.utf | رضا جو ڪو واقف ھو، انھيءَ ڏي بہ اڳواٽ انھيءَ | علي | رھجي، ۽ سومر جي ڏينھن صبح جو روانو ٿجي. ڪراچيءَ ۾ |
| 24753 | DYNT.utf | رضا جو ۽ خصوصاً سندس بيبيءَ جو شڪر گذار | علي | سلطان اھا خبر ٻڌي، گھڻو خوش ٿيو ۽ |
| 24754 | DYNT.utf | رضا جي بيبيءَ جي آئي استنبول جي زناني عالم | علي | جاڳيو ھو؛ تنھنڪري اھا ڳالھ شھر ۾ مشھور ٿي ويئي تہ |
| 24755 | DYNT.utf | رضا جي بيبيءَ لاءِ ڏياري سوڪليو. انھيءَ | علي | اھا مشھوري سلطان جي ڪنن پيئي، جنھن ھڪڙو چڱو انعام |
| 24756 | DYNT.utf | رضا جي پيءُ ۽ ڏاڏي جو اصلوڪو وطن ھو، ڇالاءِ | علي | ۽ اسلامي دين ۽ علم جي خاص جاءِ آھي، ٽيون تہ اھو |
| 24757 | DYNT.utf | رضا جي پُٽن مان محبوب علي ايتري بيحيائي | علي | |
| 24758 | DYNT.utf | رضا جي پڇا ڪرڻ لڳي. | علي | گلي برابر اھا آھي. پڪ ڪري پوءِ ھوءَ پنھنجي مڙس |
| 24759 | DYNT.utf | رضا جي تعريف ۽ سفارش ڪئي، پر سلطان قبول | علي | ماٺ ڪري سير نوائي ھليو ويو. حضر اميرن مان گھڻن |
| 24760 | DYNT.utf | رضا جي خواھش ٿي تہ نائب ڪانسل جي نوڪري | علي | ڪري ۽ ڪي سلطان ۽ سندس اميرن جي لالچائڻ تي، |
| 24761 | DYNT.utf | رضا جي رٿ ۾ ويئي، تنھنڪري سڀني اللّھ اڪبر | علي | ھنن سڀني رايون ورتيون غلبي راءِ |
| 24762 | DYNT.utf | رضا جي زال يا ٻيا گھر جا ڀاتي البت ملول | علي | رات جو گھر کان ٻاھر نہ رھندو ھو. پُٺ تي، آھا رات |
| 24763 | DYNT.utf | رضا جي زينت بانوءَ سان اڳي ھئي، تنھن کان | علي | گذري ويا. جا محبت ۽ الفت گھر جي ڀاتين جي، خاص ڪري |
| 24764 | DYNT.utf | رضا جي شاديءَ جي- ھيڏوسارو اچي ٿيو آھي، | علي | جان بيبيءَ ورندي ڏني تہ ``پھرين |
| 24765 | DYNT.utf | رضا جي شاديءَ ۾ خوش ٿينديس، تھڙو حامد جي. | علي | وس ڪونھي. تنھنجو پٽ، سو منھنجو پٽ آھي - جھڙو آءُٗ |
| 24766 | DYNT.utf | رضا جي صلاح سان سلطان يڪدم ھڪڙي نہ ٻئي | علي | |
| 24767 | DYNT.utf | رضا جي گھر ايندا ھئا، سي بہ ھن جا ويجھا | علي | ھئي، تنھن جا مائٽ بہ آئي ھئا ۽ عظمت کي ملڻ جي لاءِ |
| 24768 | DYNT.utf | رضا جي گھر جا ڀاتي، يعني سندس ماءُ ۽ زال | علي | نيٺ ڇنڇر جو ڏينھن آيو ۽ |
| 24769 | DYNT.utf | رضا جي گھر جي خبرچار ساري ھيس، سندس گڻن | علي | وقت کان وئي ھوءَ انھيءَ ڳلھ تي خيال ڪرڻ لڳي، |
| 24770 | DYNT.utf | رضا جي گھر جي در تي لٿا. | علي | تڏھن ڏاڍو ڏک ٿين. ھو ستت ئي تياري ڪري، اچي |
| 24771 | DYNT.utf | رضا جي گھر وٽان نڪتيون. | علي | ھوندا.'' ائين ڪندي ھي ٻيئي ڄڻيون اچي ماستر |
| 24772 | DYNT.utf | رضا جي لاءِ منتظر ويٺا ھئا. ڪن پئي ساني | علي | موجب ٺھرايل جاءِ تي اچي گڏ ٿيا. اوطاق وارا ڪرد |
| 24773 | DYNT.utf | رضا جي لاءِ ھي غنيمت ھيون. انھن جي ھوندي | علي | جان بيبي ۽ مريم اچي پوڙھيون ٿيون ھيون، پر |
| 24774 | DYNT.utf | رضا جي ماءُ جان بيبي، جا ھاڻ اچي ٻڍي ٿي | علي | رھيا ھئا، تنھن کان پوءِ اڃا مديني ۾ ئي ھئا، تہ |
| 24775 | DYNT.utf | رضا جي مرضي ھئي تہ ھھڙو ماڻھو سندس گھر | علي | نوڪريءَ ۾ بہ قابو ھو. نڪي حقيقت ڪري ھاڻي خود |
| 24776 | DYNT.utf | رضا جي مرضي ھئي تہ ڪوشش ڪري پنھنجو اصلوڪو | علي | جڏھن اڃا اميريءَ جي درجي تي ھو، تڏھن |
| 24777 | DYNT.utf | رضا جي معرفت ھئي، تن کي ورھائي ڏنائون. | علي | ۽ جيڪي شھر جاسکر-سکر مسلمان ھئا، جن مان گھڻن سان |
| 24778 | DYNT.utf | رضا جي نالي آفربن نامو آيو. | علي | خوش ٿيو ۽ ھن جي تعريف مٿي سرڪار ۾ لکيائين، جو |
| 24779 | DYNT.utf | رضا جي ڪن مسلمان خاندان سان آٿ-ويھ ھئي، | علي | |
| 24780 | DYNT.utf | رضا جڏھن پنج ورھيہ وزيري ڪمائي رھيو، تڏھن | علي | |
| 24781 | DYNT.utf | رضا چي صحبت ۾ ڪتابن پڙھڻ يسا شنلرنج راند | علي | جون ڳالھيون پاڻ ۾ ڪرڻ لڳا ۽ حامد وري جھڙيءَ ملرح |
| 24782 | DYNT.utf | رضا چيو تہ آءُٗ راڻيءَ تان قربان آھيان. | علي | |
| 24783 | DYNT.utf | رضا چيو تہ ``امان، آءُٗ ائين ئي ٿو ٻڇان | علي | |
| 24784 | DYNT.utf | رضا چيو تہ ``پوءِ خير، پر مون کي بيشڪ ارمان | علي | |
| 24785 | DYNT.utf | رضا چيو تہ ``جيجل، مون کي معاف ڪجئينم انھن | علي | |
| 24786 | DYNT.utf | رضا چيو تہ ``دائي، اٽڪل ٻہ مھينا ٿيندا جو | علي | |
| 24787 | DYNT.utf | رضا چيو تہ ``وڃڻ سان خبر چار لکندس، پوءِ | علي | |
| 24788 | DYNT.utf | رضا حجت ڪري چوڻ لڳو تہ ``امان! سچ تان چڙو، | علي | |
| 24789 | DYNT.utf | رضا حيدرآباد جو چڱيءَ طرح واقف ھو، اتي | علي | جتي ٿوري خرچ سان ماڻھو اھڙو بندوبست رکي ٿي سگھيو. |
| 24790 | DYNT.utf | رضا خيرات جي ماني ڪئي ۽ پنھنجا دوست گڏ | علي | ٻئي ڏينھن |
| 24791 | DYNT.utf | رضا دل ۾ ڄاتو تہ اھڙو ڪاغذ، جو حرمخاني | علي | |
| 24792 | DYNT.utf | رضا رکيو ھئائين، تنھن کي ننڍي ھوندي کان | علي | ھن کي ھڪڙو پٽ بہ خدا ڏنو ھو، جنھن جو نالو |
| 24793 | DYNT.utf | رضا زينت بانوءَ کي پُٺ جي پارت ڪري پاڻ | علي | انھيءَ جو وجھ ڏسي |
| 24794 | DYNT.utf | رضا زينت جي ماءُ ۽ ڀاءَ ڏي ھن خوشخبريءَ | علي | |
| 24795 | DYNT.utf | رضا زينت کي ڳچيءَ ۾ ٻانھون وجھي اچي ماءُ | علي | سگھوئي |
| 24796 | DYNT.utf | رضا سان ننگ ڪر.'' | علي | اوھان جا غلام آھيون، ائين ڄاڻي تون کڻي منھنجي |
| 24797 | DYNT.utf | رضا سان ڏاڍي دل ٻجھي وئي، سوگھڻو ڪري ھن | علي | ٿو شڪ پوي.'' ھن ٻار جي بہ گھر جي ڀاتين سان، خاص ڪري |
| 24798 | DYNT.utf | رضا سلطان کي ھڪڙي ٻي رٿ ڏسي: عرض ڪرڻ لڳو | علي | اھو بندوبست پورو رکائي، |
| 24799 | DYNT.utf | رضا سنبت ڪرڻ لڳو. ڌيءَ جي نسبت ھن کي ٻي | علي | جو ڪم آڪلائي ۽ سندس سک سنڀال جو پورو بندوبست ڪري، |
| 24800 | DYNT.utf | رضا شوق مان چيو تہ ``تڏھن امان ھاڻي دير | علي | |
| 24801 | DYNT.utf | رضا صلاح ڏني تہ ``جيترو باروت اوھين چئو | علي | |
| 24802 | DYNT.utf | رضا کي آفرين ڪيائين. | علي | انھڙي بلا سر تان ٽريل ڏسي، خدا جو شڪرانو ڪيائين ۽ |
| 24803 | DYNT.utf | رضا کي اتان نڪرڻ لاءِ شايد ڪو ٻيو بہ ڳجھو | علي | |
| 24804 | DYNT.utf | رضا کي ارمان ٿيندو ھو تہ ھيءُ اسان کي ۽ | علي | ۽ انھن جي تمام گھڻي خدمت ڪندا ھئا. اھو حال ڏسي پاڻ |
| 24805 | DYNT.utf | رضا کي اميريءَ جي وڏي درجي تي آندو ۽ انعام | علي | انھيءَ تعريف ڪرڻ کان پوءِ ھن |
| 24806 | DYNT.utf | رضا کي اھا صلاح ڏلي تہ ``جڏھن ھڪڙو بٽ اڳيئي | علي | ڪن دوستن بہ |
| 24807 | DYNT.utf | رضا کي بک ڪانہ ھئي. مگر ھن جي دل ۾ جا ننڍي | علي | طرح ٻہ-ٽي مھينا ھنن سڀني گڏجي پئي گذاريو. ھينئر |
| 24808 | DYNT.utf | رضا کي بہ اھا ڳالھ پسند ھئي، جو اتي ھنن | علي | ھئي تہ ``بمبئيءَ ۾ وڃي باريسٽريءَ جو ڪم ڪري.'' ۽ |
| 24809 | DYNT.utf | رضا کي بہ پسند آئي، جڏھن خدا وسعت بہ ڏني | علي | اھا صلاح |
| 24810 | DYNT.utf | رضا کي بہ پنھنجي ڪم جو چڱو سانسگو ھو، سو | علي | وسائجي، جتي ھي ھيترن ڏينھن ڪري ٺھي بہ ويا ھئا. |
| 24811 | DYNT.utf | رضا کي بہ پنھنجي ڪم ۾ فائدو پيتو. نالي مشھور | علي | ھن بندوبست ڪري، خود |
| 24812 | DYNT.utf | رضا کي بہ پٽ وانگي ڃڻندي ھئي ۽ سندس صحبت | علي | ڌارين آھي، پر وري بہ اولاد آھي ۽ صالح تہ آھي ۽ |
| 24813 | DYNT.utf | رضا کي پرڻائينديس، تيئن حامد جي لاءِ بہ | علي | چيو تہ حامد کي پنھنجو پٽ ڪري ٿي ڄاڻان - جيئن |
| 24814 | DYNT.utf | رضا کي تون پنھنجو ڪرين تہ چڱو؟ ھو غريب | علي | عار نہ اچڻ گھرجي. منھنجي مرضي آھي تہ منھنجي تينگر |
| 24815 | DYNT.utf | رضا کي تہ آسان ٿيو، جو جن صاحبلوڪن کي ٻڙھائيندو | علي | وڃڻ کان اڳي ھنن کي ھڪڙو وڏو ڪارخانو ڦٽائڻو پيو. |
| 24816 | DYNT.utf | رضا کي خبر ڪيائون، سو بہ نھي آيو. تنھن بہ | علي | ورتي. پگھار پنج رٻيا ۽ پيٽ جي ماني ٺھرايائون. |
| 24817 | DYNT.utf | رضا کي خراب لڳندي ھئي، ۽ انھيءَ بابت بہ | علي | بہ خبر ھوندي ھئي، تہ بہ ڪين چوندو ھوس. اھا ڳالھ بہ |
| 24818 | DYNT.utf | رضا کي دل ۾ ھو تہ في الحال پنھنجي وڏي پٽ | علي | |
| 24819 | DYNT.utf | رضا کي سندس ڌيءُ عظمت بانوءَ جي سڱ لاءِ | علي | محبوب عليءَ جي ولايت وڃڻ کان پوءِ سگھوئي |
| 24820 | DYNT.utf | رضا کي سڏي ناشائستو ڳالھايو ۽ ڪاوڙ ڪيائينس | علي | صبح جو جڏھن درٻار گڏ ٿي، تڏھن سلطان سڀني جي اڳيان |
| 24821 | DYNT.utf | رضا کي گھڻن ڏينھن کان ھئي. تنھن جو ھڪڙو | علي | انھيءَ شھر ڏسڻ جي خواھش |
| 24822 | DYNT.utf | رضا کي مبارڪ ڏنائين. | علي | تہ ھنن سندس واٽ پئي ڏٺي، ايندي سان مائيءَ کي ۽ |
| 24823 | DYNT.utf | رضا کي منصور عليءَ جو خط آيو تہ ``اسين استنبول | علي | ھي ٿانيڪا ٿي ويٺا، تنھن کي مھينو-ٻہ مسَس گذريو تہ |
| 24824 | DYNT.utf | رضا کي مٿان تڪڙو لھندو ڏسي ڊڄي ويون. پوءِ | علي | ھي زالون ويچاريون پھريائين تہ |
| 24825 | DYNT.utf | رضا کي وري پنھنجو اصدوڪو خيال دل ۾ جاڳيو. | علي | ۽ خدا جي فضل سان اندر-ٻاھر آرام سان رھڻ لڳا، تڏھن |
| 24826 | DYNT.utf | رضا کي ھاڻ ھر طرح خاطري ٿي. ھن ڏٺو تہ خدا | علي | پنھنجي اولاد جي نسبت ۾ |
| 24827 | DYNT.utf | رضا کي ھن پورھيت جو کپ ھو تہ ھاڻي زال جي | علي | ٻار کان بہ وڌيڪ خدمت ڪرڻ لڳس. جي زال جي جيئري ئي |
| 24828 | DYNT.utf | رضا کي ھن ڏي گھڻو خيال ٿي بيٺو. ماءُ سان | علي | توڙي جو ٻيو ڪم ڪار سندس حوالي ھوندو ھو. تنھنڪري |
| 24829 | DYNT.utf | رضا کي ھھڙي پڙھيل ۽ سڌريل زال گھر ۾ ھئي، | علي | |
| 24830 | DYNT.utf | رضا کي ھينئر زال جي رنڊڪ ڪانہ ھئي، جوان | علي | بانوءَ سان اڳي ھئي، تنھن کان ھاڻ وڌيڪ ٿي ويئي. |
| 24831 | DYNT.utf | رضا کي ھڪڙو ورھيہ مسن گذريو تہ ھن جو نالو | علي | مطلب تہ الھيءَ عھدي تي |
| 24832 | DYNT.utf | رضا کي ھڪڙي چڱي نوڪريءَ جو دلاسو مليو ھو، | علي | پر انھيءَ بندوبست ڪرڻ جو ٻيو بہ ھڪڙو سبب ھو: |
| 24833 | DYNT.utf | رضا کي ھڪڙي ٻئي فائدي جي بہ اميد ھئي، ڇالاءِ | علي | معرفت علي رضا اچي سلطان وٽ ٿيو. انھيءَ تجويز مان |
| 24834 | DYNT.utf | رضا کي يڪ ٿي تہ سلطان کي جيڪو خط ھٿ لڳو | علي | اتي |
| 24835 | DYNT.utf | رضا کي ٻنھي مان ھُو جوان وڪيل پسند آيو، | علي | واپاري سيٺ ھو، تنھن کي پنھنجي پٽ لاءِ طمح ھئي. پر |
| 24836 | DYNT.utf | رضا کي ۽ سندس بيبيءَ کي اھڙي چڱي بندوبست | علي | بيان ٻڌڻ ڪري ۽ حال ڏسڻ ڪري، ماڻھو نھايت خوش ٿيا ۽ |
| 24837 | DYNT.utf | رضا گورنر صاحب ۽ ٻين وڏن وڏن صاحبلوڪن ۽ | علي | پوءِ تہ مڪتب جو اھڙو زور ھو، جو سالياني مجلس ۾ |
| 24838 | DYNT.utf | رضا گھڻو خوش ٿيو. | علي | وڃي. پگھار بہ تمام چڱو ۽ درجو بہ وڏو ھو، تنھنڪري |
| 24839 | DYNT.utf | رضا گھڻو خوش ٿيو. | علي | گڏ زينت بانوءَ جي تعريف نئين سو ڪيائين جا ٻڌي، |
| 24840 | DYNT.utf | رضا لفافو کولي پڙھيو. ھن ۾ زينت بانوءَ | علي | انھيءَ وچ ۾ |
| 24841 | DYNT.utf | رضا ماءُ جي پيرن تي ھٿ رکي چيو تہ ``امان، | علي | |
| 24842 | DYNT.utf | رضا ماءُ کي چيو تہ ``امان! اھو ڪاغذ جو مون | علي | |
| 24843 | DYNT.utf | رضا ماءُ کي چيو تہ ``امان، بھتر صلاح آھي | علي | گذريءَ ملاقات کي ٽي يا چار ڏينھن مس گذريا ھئا، تہ |
| 24844 | DYNT.utf | رضا مسلمان ۽ آبروءَ وارو ۽ پڙھيل ماڻھو | علي | جي طرفان انگريزي ڪانسل کي منٿ ڪرڻ ۾ آئي تہ جڏھن |
| 24845 | DYNT.utf | رضا مغل بہ چڱا خاصا ڪپڙا ڍڪيو، خوشيءَ منجھان | علي | ھڪڙي بتيلي ۾ |
| 24846 | DYNT.utf | رضا مھيني جي بڇاڙيءَ تائين ماڻن رھيو. پوءِ | علي | ھنن لاچار ڄاڻي موڪل ڏنيس، پر انھيءَ ھوندي بہ |
| 24847 | DYNT.utf | رضا مٿي جاءِ ۾ ھو، ھو ٽيئي زالون ٻن ٻارن | علي | دفتر پورو ڪيو. آچر جي ڏينھن صبح جو پھريون پھر ھو. |
| 24848 | DYNT.utf | رضا نالي سنڌ جو ماڻھو رھي ٿو، تنھن جي گھر | علي | وڃي زينت پچيو تہ ``مائي، ھن گھٽيءَ ۾ ھڪڙو ماستر |
| 24849 | DYNT.utf | رضا ننڍو ٿي وڏو ٿيو ھو، آتي ھينئر ھي پنھنجي | علي | ماڻھو حيران ٿي ويا. ھي اچي بنگلن ۾ لٿا. جنھن شھر ۾ |
| 24850 | DYNT.utf | رضا نئون سنئون روئڻ لڳو. ڀلا اوچتو سمنڊ | علي | قھر ٿيو، ويچاري اوچتي وڃي سمنڊ ۾ پيئي.'' ھيءُ ٻڌي |
| 24851 | DYNT.utf | رضا واري پَھرَ وري ھنن جو چرچو ڏسي، خوشيءَ | علي | |
| 24852 | DYNT.utf | رضا ورندي ڏني تہ ``امان! جڏھن سچ پچ عمر جو | علي | |
| 24853 | DYNT.utf | رضا ورندي ڏني تہ ``بس پياري، قسمت ائين آھي، | علي | |
| 24854 | DYNT.utf | رضا وري اچي استنبول پھتو، ۽ سلطان کي پنھنجي | علي | اھو سفر ڪري پنجين- ڇھين مھينن کان پوءِ |
| 24855 | DYNT.utf | رضا وري ساڳيءَ گاڏيءَ تي چڙھي پٺتي موٽي | علي | اماڻڻ آيو ھو. ھنن کي سرائي فنح خان جي گھر اماڻي، |
| 24856 | DYNT.utf | رضا وقت بوقت پنھنجو حال پيو لکندو ھو ۽ | علي | ھن جي پيءُ-ماءُ سان گھڻي خاطر ھئي. تن ڏي |
| 24857 | DYNT.utf | رضا ويچارو پنھنجي سر ھينئر غريب ھو، تہ | علي | جيڪڏھن |
| 24858 | DYNT.utf | رضا ويچارو ھيڪلو ٿي پيو. سارو ڏينھن غم | علي | ھوءَ سٺ ورھين ڄمار جي ٿي مُئي. ھن جي مرڻ ڪري |
| 24859 | DYNT.utf | رضا وٽ پنھنجي بچت جا پئسا گھڻائي ھئا، جنھنڪري | علي | سان علي رضا جي معرفت ھئي، تن کي ورھائي ڏنائون. |
| 24860 | DYNT.utf | رضا وٽ ويندو ھو ۽ ھو وئس ايندو ھو، ۽ ھن | علي | لکڻو ۽ ٻيو اھڙو شغل ڪرڻو ٿيندو ھوس، ۽ ٻاھر شھر ۾ |
| 24861 | DYNT.utf | رضا وٽ ويو ھوس، ھلڻ مھل اندران چوائي موڪليائون | علي | حامد وراڻيو تہ ``اڄ آءُٗ |
| 24862 | DYNT.utf | رضا وٽ وڃڻ جو اڄ انجام ڪيو آھي سو وڃان ٿو، | علي | ماني کاڌي کان پوءِ حامد چيو تہ ``مون |
| 24863 | DYNT.utf | رضا وڃي اوج کي پھتو. ھڪڙي ڏينھن صبح جو سوير | علي | ھڪڙي ڀيري ڪو چڱو اتفاق ٿيو، جنھنڪري |
| 24864 | DYNT.utf | رضا وڃي پنھني عھدي جي جاءِ تي قابو ٿيو. | علي | |
| 24865 | DYNT.utf | رضا وڃي. پگھار بہ تمام چڱو ۽ درجو بہ وڏو | علي | جيڪو ڪانسل رھي ٿو، تنھنجي ھيٺان نائب چي جاءِ تي |
| 24866 | DYNT.utf | رضا وڏي اوج تي ھو. مسلماني بادشاھيءَ ۾ | علي | بيٺا ھئا، ۽ ذرو بہ مٿس حسد نٿي نيائون. ھينئر |
| 24867 | DYNT.utf | رضا ھلڻ جو وقت ڏسي، شھر ڏي وڃي گاڏي وٺي | علي | اتي ڏينھن بہ ٺريو، ۽ |
| 24868 | DYNT.utf | رضا ھلندڙ زماني جي وڏن وڏن ماڻھن سان اٿليو | علي | ڄمار ۾ انگريزي، فارسيءَ ۾ بلڪل ھوشيار ٿيو ھو. |
| 24869 | DYNT.utf | رضا ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گھڻي مدد ڏني.ھيءَ | علي | گھر ۾ انگريزي توڙي فارسي ۽ ھندستاني پڙھڻ لڳي ۽ |
| 24870 | DYNT.utf | رضا ھنن جي گھر ڏي وڃڻ کان روڪي ڇڏيو، جو | علي | ماڻھو سندس گھر ۾ آمد رفت ڪري. پنھنجيءَ زال کي بہ |
| 24871 | DYNT.utf | رضا ھنن کي جو پنھنجو ۽ پنھنجي بيءُ جو بيان | علي | |
| 24872 | DYNT.utf | رضا ھنن کي چيو تہ ``اوھان مان ڪي جوان ھلن | علي | |
| 24873 | DYNT.utf | رضا ھنن کي وٺي پنھنجي جاءِ تي آيو. جيڪي | علي | مرندا جھرندا، بتيلي تي چڙھي وڃي ڪناري تي پھتا، ۽ |
| 24874 | DYNT.utf | رضا ھنن وٽ ويندو ھو. ۽ اھڙيءَ طرح ھو ٻئي | علي | ٻاھر لانڍيءَ ۾ ويھي صحبت ڪندا ھئا. ڪنھن آچر تي |
| 24875 | DYNT.utf | رضا ھينئر پئسي وارو بہ ھو ۽ اھڙي قسم جو | علي | |
| 24876 | DYNT.utf | رضا ھينئر پيريءَ ڪري يا آرام وٺڻ جي اردي | علي | جيتوڻيڪ |
| 24877 | DYNT.utf | رضا ھٿ ڪونہ نڳو، جو اتان لڏي وري ڪنھن ٻئي | علي | واري کي ڦول گليءَ ۾ رلائي رلائي بيٺا تہ ميان |
| 24878 | DYNT.utf | رضا ھڪڙي کي سمجھائي، سرائي فتح خان جي گھر | علي | پھچڻ شرط |
| 24879 | DYNT.utf | رضا ، سندس زال زينت بانو، سندس ماءُ جان | علي | بچيا، جيڪي سندس شاديءَ جي پھرئين ڏينھن ھئا: يعني |
| 24880 | DYNT.utf | رضا ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي روانو ٿيو. ھن اچي ڳجھيءَ | علي | چنڊ جي پھرين تاريخ بہ اچي ويجھي ٿي. |
| 24881 | DYNT.utf | رضا ٻي جاءِ ڀاڙي ڪري وڃي آتي رھيو ۽ پٽ سان | علي | کي وڃي جدا رھڻ لاءِ تاڪيد پيا ڪندا ھئا. تنھنڪري |
| 24882 | DYNT.utf | رضا ٻڌايس، تہ ``منھنجو ڏاڏو ۽ تنھنجو ڏاڏو | علي | آخر ڳالھين ڪندي وجھ ڏسي، |
| 24883 | DYNT.utf | رضا ٽپڙ ٻڌي تيار ٿيو. ھلڻ جي ڏينھن صبح جو | علي | ھفتي کن جي اندر، |
| 24884 | DYNT.utf | رضا ڀانئيو تہ اھڙو ڪو بندوبست ڪريان، جنھنڪري | علي | ۾ پڪي ٿي ھئي. ھوءَ اڃا عمر جي وڏي نہ ھئي، تنھنڪري |
| 24885 | DYNT.utf | رضا ڀانئيو تہ جڏھن خدا وسعت ڏني آھي ۽ وجھ | علي | ٽٽي ويو ھوس، (جيئن مٿي ٽئين باب ۾ ذڪر ڪيل آھي) |
| 24886 | DYNT.utf | رضا ڄاڻي واڻي پاڻ سان کنيو ھو. پھرين دل | علي | انھيءَ پٽ کي |
| 24887 | DYNT.utf | رضا ڏاڍو خوش ٿيو. سلطان سان خلوت ڪيائين، | علي | ھن جيڪو پتو ھٿ ڪيو ھو، سو اچي مڙس کي ٻڌايائين. |
| 24888 | DYNT.utf | رضا ڏي پئي لکيائين. | علي | موڪليندا، تنھنڪري انھيءَ پاسي جو خيال ڇڏي، رڳو |
| 24889 | DYNT.utf | رضا ڦول گليءَ مان لڏي، الائجي ڪھڙي ھنڌ | علي | لڳي، پر انھن جي پھچڻ جو تہ امڪان ئي ڪونہ ھو، جو |
| 24890 | DYNT.utf | رضا ڪراچيءَ ۾ پنھنجي صاحب کي اچي گڏيو. | علي | |
| 24891 | DYNT.utf | رضا ڪل ٻہ ورھيہ رھيو. پر انھن ٻن ورھين ۾ | علي | انھيءَ عھدي تي |
| 24892 | DYNT.utf | رضا ڪو ڪم کان ڊڄڻ وارو نہ ھو. اھڙيءَ چالاڪي | علي | اگرچہ ھتي انھيءَ ھنڌ کان گھڻو ڪم ھو، تڏعن بہ |
| 24893 | DYNT.utf | رضا ڪي ٿورا ڏينھن ھڪ اسڪول ۾ گڏ بہ پڙھي | علي | جو اھڙوئي رستو ھو. ٻيو وري فتح خان جو پٽ حامد ۽ |
| 24894 | DYNT.utf | رضا ڪڇيو ڪين، ماٺ ڪري سير نوائي ھليو ويو. | علي | |
| 24895 | DYNT.utf | رضا ۽ آسانيءَ سان انھن ڪردي نوڪرن جي واھر | علي | کان موڪلائي پنھنجي وطن ايندا ويندا ھئا؛ تنھنڪري |
| 24896 | DYNT.utf | رضا ۽ جان بيبيءَ بہ ائي نماز پڙھڻ جو سعيو | علي | اچي ڏينھن ٿيو. مريم اٿي ٻھاري سھاريءَ جي ڪئي، ۽ |
| 24897 | DYNT.utf | رضا ۽ حامد علي پاڻ ۾ گڏبا ھئا تہ اڳي کان | علي | تہ آبروءَ جھڙو بندوبست ٿئي. ھن کان پوءِ جڏھن ڪڏھن |
| 24898 | DYNT.utf | رضا ۽ زينت بانو گھڻو خوش ٿيا ۽ پٽ کي دعائون | علي | پوءِ اتي ڪي ڏينھن گڏحي گذاريون.'' اھا خبر ٻڌي |
| 24899 | DYNT.utf | رضا ۽ زينت بانو ڏاڍي آرام سان رھڻ لڳا. جھڙي | علي | انھيءَ نئينءَ جاءِ تي |
| 24900 | DYNT.utf | رضا ۽ زينت بانو ۽ مريم ٽي ئي گڏجي اچي رھڻ | علي | اوڏڪي ننڍي ديوار کڻائي چڏيائون. انھيءَ ھنڌ |
| 24901 | DYNT.utf | رضا ۽ زينت بانوءَ جا سکر ماڻھو واقف ٿي | علي | تنھنڪري سگھوئي ھن اسڪول جو نالو مشھور ٿيو ۽ |
| 24902 | DYNT.utf | رضا ۽ زينت بانوءَ سان گڏجي پيا، جيئن مائٽ | علي | پوءِ زالين مڙسين |
| 24903 | DYNT.utf | رضا ۽ سندس بيبيءَ جو درجو سلطان وٽ وڌيدو | علي | اھڙيءَ طرح جي پو رائي ڪئي ھئائين. مطلب ڱالھ جو تہ |
| 24904 | DYNT.utf | رضا ۽ سندس بيبيءَ جي اچڻ جو ٻڌي، سڀئي سکر | علي | |
| 24905 | DYNT.utf | رضا ۽ سَندس زال کي ھو. ويچارا روئي روئي | علي | خواہ ھئا، تن کي ڏاڍو ارمان ٿيو. سڀ کان گھڻو افسوس |
| 24906 | DYNT.utf | رضا ۽ ٻين کنيو، چميون ڏنائونس ۽ ٽول ھٿ | علي | کيڏڻ لڳا. ھمو کلڻ ۽ ڏانھن اھلرون ڪرڻ لڳو، تنھن کي |
| 24907 | DYNT.utf | رضا'' | علي | آگبوٽ ۾ روانا ٿينداسين، تہ مون کي تسلي ٿئي. `` |
| 24908 | DYNT.utf | رضا-سچ آھي، مگر جن ڳالھين ۽ شين جو آءُٗ | علي | |
| 24909 | DYNT.utf | رضا، توڙي شھر جي ٻين ڪن سنگتين جي صحبت | علي | اوھان کي ھلاڪي ڪانہ ڏيندس.'' حامد تہ اھي ڳالھيون |
| 24910 | DYNT.utf | رضا، جنھن سلطان جي ڪامورن سان دوستيءَ | علي | گھڻا مٿا ھنيا ھئائون، پر فائدي ۾ نبيرو نٿي ٿيو. |
| 24911 | DYNT.utf | رضا، جنھن کي انھيءَ ڏينھن جي ذڪر چُرئي | علي | |
| 24912 | DYNT.utf | رضا، جو البت ٻاھر اٿليل پٿليل ھو، ۽ جنھن | علي | |
| 24913 | DYNT.utf | رضا، جو ٿورو پرڀرو سمھيو پيو ھو، تنھن جي | علي | |
| 24914 | DYNT.utf | رضا، زينت ۽ مريم اچي حيدرآباد کان نڪتا. | علي | انھيءَ وچ ۾ |
| 24915 | DYNT.utf | رضا، يا جنھن کي ھاڻ حاجي علي رضا بيگ افندي، | علي | |
| 24916 | DYNT.utf | رکيائون. سو ھينئر خدا جي مھربانيءَ سان | علي | مس گذرين تہ ويائي ۽ پٽ ڄائس، جنھن جو نالو منصور |
| 24917 | DYNT.utf | رکيائين. ھو ڏاڍو ملوڪڙو ٻار ھو. جنھن ٿي | علي | ۾ ڪا سنگت، ڪا وندر تہ ٿي. الھيءَ جو نالو محبوب |
| 24918 | DYNT.utf | روئندا اوڇنگارون ڏيندا اندر گھرڙي آيا | علي | وڏو چرچو ٿيندو. ٿيو بہ ائين، مائي شھربانو ۽ حامد |
| 24919 | DYNT.utf | زور ڪري پنھنجي پيءُ - ماءُ کي سندن خرچ ڪرڻ | علي | صحبت مان بيزار ٿي پيا، ۽ اگرچ پھرين ڏينھن ۾ محبوب |
| 24920 | DYNT.utf | طبع جو تکو ھو، تہ گذريل خراب اتفاقن ڪري | علي | ماڻھن جو اولاد ھئا، ٻيئي شاھوڪار ھئا. جي محبوب |
| 24921 | DYNT.utf | کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪٿان ٿيندو. سڃو ڏبنھن گھر | علي | تہ بہ آءُٗ ساڻس مٽ نہ ڪريان، پر وڏي ڳالھ اميد |
| 24922 | DYNT.utf | گونگو آھي، تہ ڀؤ ڪونھي، ٻيءُ جو گھر سنڀاليو | علي | ناھي، تہ اسان کان غريب بہ ناھي، باقي اميد |
| 24923 | DYNT.utf | منڊم سوڌو اڪثر صاحبلوڪي ناچن ۽ مجلسن ۾ | علي | وري صحبوب |
| 24924 | DYNT.utf | نواز پنج-ڇھ مھينا انھيءَ گھر ۾ ھو. پوءِ | علي | ڌليءَ جي مرڻ کان پوءِ بہ |
| 24925 | DYNT.utf | نواز پنھنجي پٽ کي ڪنھين نوڪريءَ ۾ نہ رکيو، | علي | |
| 24926 | DYNT.utf | نواز تڏھن ڏھن ورھين جي عمر جو مس ھو. | علي | ٻار جي انگل کڻڻ واري ھئي، سا بہ ويندي رھي. ھي يتيم |
| 24927 | DYNT.utf | نواز جو پيءُ پنھنجي زال ۽ ٻن پٽن سوڌو بہ | علي | ٿي، تنھن ۾ ڪيترائي مڙس ۽ زالون ۽ ٻار قيد ٿيا. |
| 24928 | DYNT.utf | نواز جو واپار دڪان ڪڍي وبھڻ سان نہ ھلندو | علي | |
| 24929 | DYNT.utf | نواز جي پيءُ جڏھن خبر ٻڌي تہ سندس ملڪ جو | علي | وڙھن لاءِ سنڀري آيو ۽ ڪاھ ڪري اچي ويجھو پيو ھو. |
| 24930 | DYNT.utf | نواز جي ماءُ ھينءَ ڪيو، جو رات جو سمھڻ | علي | يا غلام ڪري وڪڻي ڇڏينداسون. ھن ڊپ ۽ شرم کان |
| 24931 | DYNT.utf | نواز خان پاڻ سوداگري ڪندو ھو، تنھنڪري | علي | ٻيو وري |
| 24932 | DYNT.utf | نواز خان جو رستو ھوندو ھو، سو ھو وٺيو آيو، | علي | جي تفرقي کان پوءِ بہ، جن اميرن ۽ وڏن ماڻھنٍ سان |
| 24933 | DYNT.utf | نواز خان سندن بزرگ جي قبر تي زيارت لاءِ | علي | ۾ پرچي خوش تي ويھي رھيا. ھو سڀئي گڏجي وري مرحوم |
| 24934 | DYNT.utf | نواز خان ڏاھو ماڻھو ھو ۽ ٻيو وري ولايتي | علي | پنھنجي پيرن جي پنڌ ۽ ڀاڙي جي گاڏيءَ تي بيٺا ھئا. |
| 24935 | DYNT.utf | نواز سغل بہ لنڍڙو مڙس ڪين ھو ۽ ھاڻ بہ ھي | علي | تہ ``مون کي خبر آھي تہ اھو بہ اہروءَ وارو گھر آھي. |
| 24936 | DYNT.utf | نواز کي دڙڪا ڏنائون تہ اھو وير اوھان کان | علي | سرڪار کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي ويئي. ھن جي زال ۽ ننڍي پٽ |
| 24937 | DYNT.utf | نواز کي ڳچ جيترا پئسا ڏيئي آزاد ڪري ڇڏيائين. | علي | ڪري پنھنجو مال پنھنجي اولاد کي ورھائي ڏنائين، ۽ |
| 24938 | DYNT.utf | نواز مغل اھو دستور ڪري ڇڏيو ھو تہ جڏھن | علي | |
| 24939 | DYNT.utf | نواز مغل جو پئڻ ۾ رستو ڪين ھو؟ ھاڻي تہ مرضي | علي | آھي تہ بہ مائٽن وانگر آھي. اسان جي سرائيءَ ۽ |
| 24940 | DYNT.utf | نواز وري ٻيو مالڪ ڪيو. انھيءَ طرح ٻن ورھين | علي | ۽ تڏھن خريد و فروخت ھلندي ھئي. سو انھيءَ ھفتي |
| 24941 | DYNT.utf | نواز ۽ فتح خان جي حياتيءَ جي ڏينھن ۾ جو | علي | |
| 24942 | DYNT.utf | نوازخان اصل ترڪ ھو ۽ سندس پيءُ ترڪستان | علي | خيال پچائيندو ھو: ھن کي خبر ھئي تہ منھنجو پيءُ |
| 24943 | DYNT.utf | نوازخان کي غلام ڪري وڪيو ھو، جتي سانگو | علي | روس ۽ ايران جي لڙائيءَ ۾ ماريو، تڏھن ايرانين پڻس |
| 24944 | DYNT.utf | نوازخان نالي ھڪڙي مغل جو گھر ھوندو ھو. | علي | حيدرآباد جي ڪَچي ۾ |
| 24945 | DYNT.utf | نوازخان وفات ڪئي ھئي، ۽ گھر جو بار سڄو | علي | جي ڳالھ اسين ڪريون ٿا، تنھن کان ٻہ ورھيہ کن اڳي |
| 24946 | DYNT.utf | نواز، ڪي سير ڪرڻ لاءِ ۽ ڪي واپار جي سانگي | علي | خراسان مان وري |
| 24947 | DYNT.utf | نہ رھيو، شادي ڪيائين ۽ سگھو ئي زال سوڌو | علي | جھڙي ھئي ۽ ھن جي راہ بہ پيءُ وانگي ھئي. پر محبوب |
| 24948 | DYNT.utf | ولايت مان بمبئيءَ آيو. | علي | گھڻا واقف ھئا، سندس ڌيءُ اتي ھئي، تنھنڪري محبوب |
| 24949 | DYNT.utf | وڏو حيا وارو ھو. اسان چيو آھي تہ ھو تمام | علي | مان محبوب علي ايتري بيحيائي ڪئي ھئي، تہ منصور |
| 24950 | DYNT.utf | ھاڻي پشيمان گھڻو ئي ٿيو، ۽ پيءُ-ماءُ جي | علي | محبوب |
| 24951 | DYNT.utf | ھن جي وڃڻ ڪري گھڻو خوش ٿيو، ڇالاءِ جو ھن | علي | کي طلاق ملي، سا مڙس کي ڇڏي ولايت رواني ٿي. محبوب |
| 24952 | DYNT.utf | ھنن سان تمام گھڻيون جٺيون ڪيون آھن، جنھنڪري | علي | جڏھن آخر ھن کي خبر پيئي تہ محبوب |
| 24953 | DYNT.utf | ھو، ھو علي رضا جو واقف ھو ۽ وٽس ايندڙ ويندڙ | علي | وڪيل جي نالي وارو چوڻ قبول ڪيو ھن جو نالو فضل |
| 24954 | DYNT.utf | ھئس، جو ھينئر ٻن-اڍائن ورھين جي ڃمار جو | علي | ھئي، سندس پورھيت مريم اڃا وٽن ھئي، ھڪڙو پٽ محبوب |
| 24955 | DYNT.utf | ۽ پنھنجي دائي مريم سان اچي بغداد ۾ وارد | علي | بانو، پنھنجي ماءُ جان بيبي، پنھنجي ننڍي پٽ منصور |
| 24956 | DYNT.utf | ۽ سندس منڊم جي ھانوَ تان گھڻو بار ھلڪو | علي | پيءُ - ماءُ جي نڪرڻ ڪري محبوب |
| 24957 | DYNT.utf | ۽ منصور علي بہ ھاڻ بمبئيءَ جي ھڪڙي وڏي | علي | علي رضا پنھنجا ٻيئي پٽ محبوب |
| 24958 | DYNT.utf | ۽ منصور علي، جي بروقت ماءُ جي مرڻ جي خبر | علي | محبوب |
| 24959 | DYNT.utf | جا اھا شادي ڪئي، سا بہ پيءُ جي صلاح کان | عليءَ | منصور |
| 24960 | DYNT.utf | جن جي گھر ڀاءُ ڄاڻي گھڻو وڃڻ لڳي، پر جنھن | عليءَ | مڙس بہ گھڻي خاطري ڏلي. ھوءَ ويچاري بہ پھربن محبوب |
| 24961 | DYNT.utf | جو بنگلو وڏو ھو، تنھنڪري اتا بنگلي جو ھن | عليءَ | بہ پنھنجي نُونھن منڊم کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. محبوب |
| 24962 | DYNT.utf | جو خط آيو تہ ``اسين استنبول مان روانا ٿيون | عليءَ | تنھن کي مھينو-ٻہ مسَس گذريو تہ علي رضا کي منصور |
| 24963 | DYNT.utf | جو ننڍو ڀاءُ منصور علي، جو ساڻس گڏ ولايت | عليءَ | انھن جي شاديءَ ۾ محبوب |
| 24964 | DYNT.utf | جو ۽ سرائي فتح خان جي گھر جو اھو حال ھو؛ | عليءَ | حامد |
| 24965 | DYNT.utf | جي تعليم ۾ گھڻي رنڊڪ ٿي. اگرچہ پاڻ ھن کي | عليءَ | جو علي رضا بغداد ۾ رھيو، تنھنڪري سندس پٽ منصور |
| 24966 | DYNT.utf | جي سفارش لکي. سو جڏھن منصور علي استنبول | عليءَ | ڏي ۽ انھن جي معرفت سلطان ڏي پنھنجي پٽ ڊاڪٽر منصور |
| 24967 | DYNT.utf | جي قيد ٿيڻ ڪري سندس دشمنن کي گھڻي خوشي | عليءَ | حامد |
| 24968 | DYNT.utf | جي گھڻي بدنامي ٿي. سگھوئي ھنن جي وچ ۾ ايتري | عليءَ | انھيءَ معاملي ڪري محبوب |
| 24969 | DYNT.utf | جي مرضي ھئي تہ ``بمبئيءَ ۾ وڃي باريسٽريءَ | عليءَ | محبوب |
| 24970 | DYNT.utf | جي معرفت گھر موڪليو، جو سندس زال زينت بانوءَ | عليءَ | بمبئيءَ ۾ پھچڻ شرط ھن ھڪڙو خط حامد |
| 24971 | DYNT.utf | جي ولايت وڃڻ کان پوءِ سگھوئي علي رضا کي | عليءَ | محبوب |
| 24972 | DYNT.utf | کان رڳو ٻہ-اڍائي ورھيہ ننڍو ھو ۽ بمبئيءَ | عليءَ | ڪريان تہ ڀلي ڀاءُ سان گڏ رھي، پڙھي. ھيءُ محبوب |
| 24973 | DYNT.utf | کي آءُٗ پاڻھي ڪن تي وجھنديس. ليٺ اھو بہ | عليءَ | تون مون کي وري بہ چوڪريءَ جسو سماءُ وٺي ڏج. حامد |
| 24974 | DYNT.utf | کي آءُٗ کڻنديس. اھڙي چڱي ڳالھ ٻي ڪھڙي؟'' | عليءَ | اھي، سا منھنجي حامد کي ڏيندو، ۽ سندس پٽ اسيد |
| 24975 | DYNT.utf | کي استنبول ۾ جو تُرڪڻ گھر ۾ ھئي، تنھن جي | عليءَ | سو اڳ ڳڻتيءَ ڪري سچ ٿي چيائون. سندس ڀاءُ منصور |
| 24976 | DYNT.utf | کي زال جي وڃڻ کان پوءِ سگھوئي خبر پيئي. | عليءَ | انھيءَ تفاوت جي محبوب |
| 24977 | DYNT.utf | کي کڻي چميون ڏيئي چيائين تہ ``ھيءُ منھنجو | عليءَ | لڳو تہ ``امان، ھيءَ منھنجي پياري زينت.'' ۽ محبوب |
| 24978 | DYNT.utf | کي گھڻيون جٺيون ڪيائين، ھو تہ اڳھين پشيمان | عليءَ | رھي پيو. ڀيڻ کي بہ گڏيو ۽ ڀاءُ کي بہ مليو. محبوب |
| 24979 | DYNT.utf | کي لنڊن موڪليان تہ پھريائين ٻہ-چار ورھيہ | عليءَ | ڪري بہ سگھيو ٿي، تنھنڪري ھن جو ارادو ٿيو تہ محبوب |
| 24980 | DYNT.utf | کي معلوم ٿيو تہ مون خراب ڪم ڪيو آھي. اسان | عليءَ | ڪا پشيماني ڪانہ ٿي، پاڻ خوش ٿيا. پر سگھوئي محبوب |
| 24981 | DYNT.utf | کي مليو آھي. | عليءَ | ھونءَ بہ چيائين تہ چورايل مال جو ھيترو ڀاڱو حامد |
| 24982 | DYNT.utf | کي ھتي منڊم جي آسانيءِ سان ملڻ جو آسرو | عليءَ | جي ڪا نشاني بہ ھن کي ڏسڻ ۾ نہ آئي. تنھنڪري محبوب |
| 24983 | DYNT.utf | کي ڪنھن اشراف گھر مان ٻانھن ملڻ ۾ حرڪت | عليءَ | پوءِ تہ محبوب |
| 24984 | DYNT.utf | کي ۽ سندس جاءِ تي خبر ڏي، تہ فلاڻا اڄ صبح | عليءَ | سرائي فتح خان جي گھر ڏياري موڪليو تہ ``حامد |
| 24985 | DYNT.utf | وانگي منڊم ڪانہ پرڻي ھئي. اگرچ اوترائي | عليءَ | صلاح پسند آئي، سو ولايت مان روانو ٿيو. ھن محبوب |
| 24986 | DYNT.utf | وٽ رھڻ لڳا، تڏھن ھوءَ بہ وٽن پئي ايندي | عليءَ | جنھن کي سڳي ماءُ ڪري ڄاڻندي ھئي، سي اچي محبوب |
| 24987 | DYNT.utf | وٽ ويو ھوس، حامد ڪنھن ڪم سان نڪري ٻاھر | عليءَ | چيو تہ ``دائي، اٽڪل ٻہ مھينا ٿيندا جو آءُٗ حامد |
| 24988 | DYNT.utf | ھنن ڏي ٿورو گھرڻو پئسو مدد لاءِ موڪلڻ لڳو | عليءَ | تڏھن منصور |
| 24989 | DYNT.utf | ڇھ - ست مھينا ڇڙو گذاريو. پر ھن ھيترا ڏينھن | عليءَ | محبوب |
| 24990 | DYNT.utf | ۽ سندس منڊم جو حال ٻيءَ طرح ھو، ھو مسلماني | عليءَ | ھئڻ سان لاڳو آھن، تن کي مدنظر رکندا ھئا، پر محبوب |
| 24991 | DYNT.utf | ۽ سندس منڊم کي مٺيان لڳدي ھئي. ھنن جي مرضي | عليءَ | ڏيھي وڏا ماڻھو وقت بوقت ايندا ھئا، تن کان محبوب |
| 24992 | DYNT.utf | جنھن ڊاڪٽريءَ جا ٻہ - چار وڏا امتحان پاس | علي، | علي رضا بمبئيءَ ۾ ھو، تہ سندس ننڍي پٽ منصور |
| 24993 | DYNT.utf | جو ساڻس گڏ ولايت ۾ ڍاڪٽريءَ جو ڪم سکندو | علي، | انھن جي شاديءَ ۾ محبوب عليءَ جو ننڍو ڀاءُ منصور |
| 24994 | DYNT.utf | جو ھينئر پوليس جي نوڪريءَ ۾ ھو، سو اچي | علي، | علي رضا جن جي آئي کي ڇھ مھينا مس گذريا تہ حامد |
| 24995 | DYNT.utf | جي بروقت ماءُ جي مرڻ جي خبر ٻڌي ٻارين ٻچين | علي، | محبوب علي ۽ منصور |
| 24996 | DYNT.utf | ڪتاب ڪڇ ۾ ڪري اسڪول ڏي روانو ٿيو ھو. | علي، | پينگھي ۾ ويٺي قرآن جو دؤر ڪيو، ۽ سندس پٽ حامد |
| 24997 | DYNT.utf | منھن ڪڍيو، ۽ بندر جا جھاز ڏسڻ ۾ آيا، آگبوٽ | عمارتن | جو پري کان بمبئيءَ جا جبل پئي ڏٺا. سگھوئي شھر جي |
| 24998 | DYNT.utf | ۽ ڪارخالن جون تصويرون نڪتل آھن، سي گڏجي | عمارتن | صاحبلوڪ وٽان ٻہ - ٽي ڪتاب آڻيندو، جن ۾ ولايت جي |
| 24999 | DYNT.utf | ۾ ڦير گھير ۽ ڀڃ گھڙ ڪرائڻي اٿم، تنھنڪري | عمارتن | ڪري ٿو حويلي گھمي! پر سلطان ظاھر ڪيو تہ محلاتن جي |
| 25000 | DYNT.utf | آندي آھي، ۽ گھر جو ڀاتي ٿي رھي آھين. ٻيو | عمر | گھر ۾ ڏسندي ھئينءَ، سا ڪا ڏسين ٿي؟ تو بہ اسان وٽ |
| 25001 | DYNT.utf | آندي اٿس، تڏھن ھن کي موڪل ڏجي تہ سلطان | عمر | وارو ۽ پڙھيل ماڻھو آھي ۽ انگريزي سرڪار جي حڪومت ۾ |
| 25002 | DYNT.utf | پنھنجي اولاد تان صدقي ڪئي. ھوءَ تمام نيڪ | عمر | ڪين گذريا تہ ويچاري مري ويئي. ھن ويچاريءَ پنھنجي |
| 25003 | DYNT.utf | جو مس ھو. | عمر | بہ ويندي رھي. ھي يتيم علي نواز تڏھن ڏھن ورھين جي |
| 25004 | DYNT.utf | جو ننڍو ھوس ۽ ڪمائڻ جھڙو نہ ھوس، تڏھن تہ | عمر | علي رضا ورندي ڏني تہ ``امان! جڏھن سچ پچ |
| 25005 | DYNT.utf | جي پڇاڙيءَ ۾ ڪو آرام بہ وٺجي ۽ انھيءَ جي | عمر | جي سڀکا گھرج پلي آھي، تنھنڪري بھتر آھي تہ ھاڻي |
| 25006 | DYNT.utf | جي وڏي نہ ھئي، تنھنڪري علي رضا ڀانئيو تہ | عمر | چلت ڪھڙيءَ طرح ڪجي، تنھن ۾ پڪي ٿي ھئي. ھوءَ اڃا |
| 25007 | DYNT.utf | ساري درکان ٻاھر پير نہ ڪڍن، بند ئي بند | عمر | ڪار يا تماشہ بينيءَ لاءِ نڪري سگھن ٿيون؛ ھتي تہ |
| 25008 | DYNT.utf | ساري گذاري ھئائون، اُتان نڪرڻ بہ اھنجو | عمر | جو فائدي جي آميد ھئي، ٻئي پاسي ارمان ٿيو، جو جتي |
| 25009 | DYNT.utf | سکن ۾ گذاريو ھو. ھتي تہ رڳو سندس بڇڙن ڪمن | عمر | ڪڍڻا پيا، سو انھن جي سٽ جھلي نہ کگھيو. ڀلا، ھن سڄي |
| 25010 | DYNT.utf | سندس ستر-پنجھتر ورھين جي ھئي، ٻيو وري ھي | عمر | غم ۾ پيو گذاريندو ھو. ھڪڙو اڳھين فرتوت ھو، جو |
| 25011 | DYNT.utf | وارن قيدين ۽ قيدياڻين کي غلام ڪري وڪڻي | عمر | انھيءَ وقت کان پوءِ سگھوئي حڪم جاري ٿيو تہ ننڍيءَ |
| 25012 | DYNT.utf | وارو ھجي، پر امير جو پٽ نہ ھوندو تہ بہ عيب | عمر | چڱيءَ چال وارو ھجي، علم ۽ ھنر وارو ھجي، پوريءَ |
| 25013 | DYNT.utf | ھيس. اولاد جو انتظار ڪونہ ھوس، سڀڪنھن کي | عمر | اچي پيريءَ کي ويجھو ٿيو ھو، پنجاھي ورھين جي |
| 25014 | DYNT.utf | ڏي، اشرافت، لياقت، غريبيءَ، چڱي ھلت چلت، | عمر | رپي ۽ عزيزي خويشيءَ ڏي اوترو ڏسڻو ناھي، پوريءَ |
| 25015 | DYNT.utf | ۾ اھو پھريون سفر ڪيو ھو، تنھنڪري ڏاڍا اٻاڻڪا | عمر | آگبوٽ تي چڙھيا، ۽ حامدعلي وري موٽي ڳوٺ ويو. ھنن |
| 25016 | DYNT.utf | ۾ اڪثر ساديءَ جو گھڻو شوق ٿيندو آھي، مگر | عمر | منھنجو اھڙو اعتراض ھو، ڇالاءِ جو جيتوڻيڪ ننڍيءَ |
| 25017 | DYNT.utf | ۾ سرائيءَ وفات ڪئي. ھن مرڻ مھل پنھنجي گھر | عمر | آخر ٻاھٺ ورھين جي |
| 25018 | DYNT.utf | آھي.'' | عمردرازخان | اڃا تائين انھيءَ پرڳڻي جو رئيس آھي، جنھن جو نالو |
| 25019 | DYNT.utf | کي بہ ٻين رئيسن وانگي روس جي شھنشاھ جو | عمردرازخان | |
| 25020 | DYNT.utf | کي ڪو ڊپ ملڪ کسجڻ جو ڪونہ ٿيو، پاڻ ھن جو | عمردرازخان | پنھنجي پيءُ جي ملڪ ۽ عزيزن کي ڏسڻ آيو ھو، تنھنڪري |
| 25021 | DYNT.utf | وٽ نڪتو. ھن ھن کان خبرون چارون پڇيون. ھن | عمردرازخان | ھي وڃي رئيس |
| 25022 | DYNT.utf | ڪرڻ لاءِ ھنن پڪي ڪمر ٻڌي، ٻنھي ڄڻن پھنجي | عمل | انھن تي |
| 25023 | DYNT.utf | ڪيائون. اگرچہ گھڻن ماڻھن تہ منھن تي پئي | عمل | ٺھراءُ ٻنھي طرفن ڪري ڇڏيا ھئا، انھن تي زور ڪري |
| 25024 | DYNT.utf | انھيءَ جاچ ۾ ھئا ۽ جاسوس ڦٽا ڪيل ھئا، آخر | عملدار | ڪن ڏينھن تائين ڪو بہ پتو ڪو نہ پيو. پوليس جا وڏا |
| 25025 | DYNT.utf | کي راضي ڪرڻ ۽ پنھنجي سرخروئي ڏيکارڻ لاءِ | عملدار | بہ ھيءَ نڌڻڪي جوان زال ھٿ لڳي ويئي، تنھن پنھنجي |
| 25026 | DYNT.utf | ھو ۽ وڏي حڪم وارو ھو، مگر ڏاڍو ظالم ۽ بد | عملدار | ھو. ھو شھر جي سڀني سپاھين جي مٿان داروغو ۽ |
| 25027 | DYNT.utf | آھيان؛ مون ۾ ڪنھن جو شڪ ڪو نہ پوندو، سو | عنلدار | ھن ڄاتو ھو تہ آءُٗ وڏو ماڻھو آھيان ۽ پوکيس جو |
| 25028 | DYNT.utf | . گذريءَ ملاقات کي ٽي يا چار ڏينھن مس گذريا | عو | ساڳيوئي حال ھنن مغلن جي گھر جي ڀانين جو |
| 25029 | DYNT.utf | ھئي اتي لاچار ڏولي ڪم آڻيندا ھئا. | عوندي | ڀلي پنڌ تمام ٿورو ھجي تہ بہ جتي ڪجائي جي جاءِ نہ |
| 25030 | DYNT.utf | ڪمايا ھئائون، تن جي بنسبت اھا جاءِ ۽ اھو | عھدا | آيو. اگرچہ جي وڏا وڏا ملڪ ڏٺا ھئائون ۽ جي وڏا وڏا |
| 25031 | DYNT.utf | قبول ڪري، جو انھيءَ ڪري انھيءَ حڪومت کي | عھدو | اٿس، تڏھن ھن کي موڪل ڏجي تہ سلطان وٽ اميريءَ جو |
| 25032 | DYNT.utf | تي علي رضا کي ھڪڙو ورھيہ مسن گذريو تہ ھن | عھدي | مطلب تہ الھيءَ |
| 25033 | DYNT.utf | تي علي رضا ڪل ٻہ ورھيہ رھيو. پر انھن ٻن | عھدي | انھيءَ |
| 25034 | DYNT.utf | تي ھو پنج ورھيہ رھيو. | عھدي | وڌيڪ جي ھن کي اميد بہ ڪانہ ھئي. انھيءَ وزيريءَ جي |
| 25035 | DYNT.utf | جي جاءِ تي قابو ٿيو. لکپڙھ سڀ وٺي ھٿ ڪيائين. | عھدي | علي رضا وڃي پنھني |
| 25036 | DYNT.utf | جي چارج وٺي دخلڪار ٿيو. | عھدي | تي علي رضا بغداد مان بدلي ٿي آيو ھو. ھو پنھنجي |
| 25037 | DYNT.utf | کي پھچڻ ڪري ھن اتي جي ڪن اميرن کي پنھنجو | عھدي | نڪرڻ لاءِ شايد ڪو ٻيو بہ ڳجھو سبب ھو: تمام وڏي |
| 25038 | DYNT.utf | ھو، ۽ علي رضا تي گھڻو مھربان ھوندو ھو، | عھديدار | توکي اسي رپيا درما ھو ڏيندس. ھو جنگي کاتي جو وڏو |
| 25039 | DYNT.utf | سان آمد رفت ۽ گفتگو ڪرڻي بئي ۽ ڪڏھن ڪڏھن | عھديدارن | جو ھو، جنھنڪري سگھوئي ھن کي سلطان جي اميرن ۽ ٻين |
| 25040 | DYNT.utf | سوڌو اچي بمبئيءَ پھتو. | عيال | ڏسي ارمان ڪرڻ لڳا. نيٺ ھي موڪلائي لڪتو. ۽ پنھنجي |
| 25041 | DYNT.utf | سوڌو اچي نڪتو، ۽ عزت آبروءَ سان گذارڻ لڳو، | عيال | رضا ننڍو ٿي وڏو ٿيو ھو، آتي ھينئر ھي پنھنجي آل |
| 25042 | DYNT.utf | سوڌو ناس ڪن؛ ڪھڙن ماڻھن جو اھو ڪم آھي، | عيال | محلات کي آڏائي ڇڏيسن ۽ سائينجن جي دشمنن کي آل |
| 25043 | DYNT.utf | وٺن. | عيب | ٿا ٻولين. جيڪي سندن ابي-ڏاڏي ڪيو تنھن تان ٿا |
| 25044 | DYNT.utf | ٿي ڪڍين؟'' | عيب | ٻڌاءِ تہ تنھنجو ڪھڙو خيال آھي، وري ھن مان ڪھڙو |
| 25045 | DYNT.utf | ڏسڻ ۾ ڪونہ ٿو اچي؟'' | عيب | اھو مون کي بہ نٿو وڻي، باقي سيٺ جي گھر ۾ سو مون کي |
| 25046 | DYNT.utf | ڪونھي. | عيب | سان بہ صلاح ڪيائين. ھنن بہ ڄاتو تہ انھيءَ ڪم ڪرڻ ۾ |
| 25047 | DYNT.utf | ڪونھي. اھڙي ماڻھوءَ سان حياتيءَ جون ٻہ | عيب | پوريءَ عمر وارو ھجي، پر امير جو پٽ نہ ھوندو تہ بہ |
| 25048 | DYNT.utf | ڪونھي. مگر مون کي خيال بہ ڪونہ ھو تہ اڄ | عيب | اھڙن ڪمن ۾ مون کي توکان عيب ڪونھي، توکي مون کان |
| 25049 | DYNT.utf | ڪونھي، توکي مون کان عيب ڪونھي. مگر مون | عيب | آھين، مائٽن وانگي آھين. اھڙن ڪمن ۾ مون کي توکان |
| 25050 | DYNT.utf | ڪونھي، سو اھڙو ڪو بلو ڪج جيئن ايتري حد | عيب | تي لت ايندي، تڏھن ڌيءَ کي بہ ذانھن ڪرڻ کان ڪو |
| 25051 | DYNT.utf | ڪڍندي.'' | عيب | ٿئي تہ بہ چڱو، پر ھوءَ مائي وري انھيءَ مان بہ پنج |
| 25052 | DYNT.utf | ڪڍي تہ خدا کي خبر. پر انھيءَ جي آءُٗ ڀانيان | عيب | وارو آھي، صورت جو موچارو آھي - رڳو ڌارياڻيءَ جو |
| 25053 | DYNT.utf | اوھان کي رکي ڏيو ٿو وڃان. جي آءُٗ موٽي آيس | عيوضي | لاءِ پنھنجي وطن ڏي وڃڻو آھي، پنھنجي جاءِ تي ٻيو |
| 25054 | DYNT.utf | ڪري ڏئي ويو ھو، سو اڃا الھيءَ ڪم ۾ رُڌل | عيوضي | ڪارخانو متل ڇڏي ويو ھو.خنھن منشيءَ کي پنھنجو |
| 25055 | DYNT.utf | پوڻ وڏي نيڪي آھي، تہ ``جت پڄڻ ناھي وس، آت | غالب | ۾ نہ اچڻ بہ وڏي شيءِ آھي. جي يديءَ سان وڙھي، آن تي |
| 25056 | DYNT.utf | وڇايا پيا ھئا، ٻہ-ٽي کٽون ٺھيون پيون ھيون. | غاليچا | ويئي. اندر جاءِ ڏاڍي ٺاھوڪي ڏسڻ ۾ آيس. ڏاڍا گلم |
| 25057 | DYNT.utf | ڏٺا آھن ۽ جنھن نہ ڏٺا آھن، ٺن جي وچ ۾ اھڙو | غرائب | عقل زيادہ ٿئي ٿو، خبر وڌيڪ پوي ٿي. جنھن اھي عجائب |
| 25058 | DYNT.utf | کي رستي لايو ٿا.'' | غربب | دعا ڪيس ۽ چيائينس تہ ``مھرباني اوھان جي، جو مون |
| 25059 | DYNT.utf | ٿيندا ويا ۽ ڏوليءَ جو بہ کٽراڳ ڏسندا ويا | غربب | ڇڏي، ڏوليءَ ۾ چڙھڻ جي رسم ورتي ھئائون؛ پر جيئن |
| 25060 | DYNT.utf | سان خيراتي طرح ڀلايون ڪيائين. | غرببن | سکيو. ھي نرم طبع جو ۽ رحمدل ھو، تنھنڪري ڪيترن ئي |
| 25061 | DYNT.utf | کي بہ ڍءُ ڪرايائين. پوءِ جيئن اصل گھر جا | غربي | ۽ پنھنجا دوست گڏ ڪري، انھن کي بہ کارايائين ۽ غريب |
| 25062 | DYNT.utf | آھي، چڱي چال وارو آھي. اسان جي حال جي توکي | غريب | تينگر علي رضا کي تون پنھنجو ڪرين تہ چڱو؟ ھو |
| 25063 | DYNT.utf | اشراف زال ڄاڻي مٿس ڪھل ڪيائون، ۽ سندس حال | غريب | ڦُر ڪري چورائي، پنھنجي لاءِ وٺي آيو آھي، سو ھن کي |
| 25064 | DYNT.utf | اشراف ڏسجين ٿي، ۽ اسين پاڻ بہ اشراف آھيون. | غريب | ماءُ وانگي آھين ۽ اسان سان بہ ٺھي ويئي آھين. تون |
| 25065 | DYNT.utf | بہ ناھي، باقي اميد علي گونگو آھي، تہ ڀؤ | غريب | جو پيو ٿيندو، جي ادو شاھوڪار ناھي، تہ اسان کان |
| 25066 | DYNT.utf | زال آھي اسان سان مہبت ٻجھي ويئي اٿس.'' | غريب | گذري ديئي، مھمان خوش ٿي ويا. مائي جان بيبي بلڪل |
| 25067 | DYNT.utf | شين ڏسڻ جو وجھ سڻائو ھجي، جن مان ڪنھن قسم | غريب | ڌاران ٻئي ڪنھن ھنڌ نہ وڃن. جڏھن ڪڏھن ڪن عجيب |
| 25068 | DYNT.utf | غربي کي بہ ڍءُ ڪرايائين. پوءِ جيئن اصل | غريب | ڪئي ۽ پنھنجا دوست گڏ ڪري، انھن کي بہ کارايائين ۽ |
| 25069 | DYNT.utf | ماڻھو، ذات جو ميربحر ھو، ۽ پڻس مسيت ۾ مسُلپي | غريب | وٺي، آءُٗ بہ وڏو ماڻھو ليکجان. جيتوڻيڪ ھو لصل |
| 25070 | DYNT.utf | مسافر آھيان.'' ھٽ واري کي ڪيوڙو ۽ ڪتل ڏسي | غريب | ھن کي چيائين تہ ``نون چور آھين.'' ھن چيو تہ ``آءُٗ |
| 25071 | DYNT.utf | ھوندو تہ ڇا! دليادار ھوندو تہ ڇا! پئسن ڏي | غريب | زينت - دائي، گھر جو بہ گھڻو فڪر ڪونھي. |
| 25072 | DYNT.utf | ھو، پوري پُنيءَ وسعت وارو ھو. ھن شاديءَ | غريب | نہ ھو جيئن تہ اسان مٿي ڏيکاريو آھي، نڪي وري تمام |
| 25073 | DYNT.utf | ھو، تہ ڀؤ ڪونھي، پر سندس اولاد تمام دولت | غريب | جيڪڏھن علي رضا ويچارو پنھنجي سر ھينئر |
| 25074 | DYNT.utf | ٿو ٻڌجي، پر جيتوڻيڪ ٻڃنديءَ وارو آھي ۽ | غريب | تہ سيٺ گل محمد چڱو ماڻھو آھي ۽ سندس ننڍو پٽ بہ |
| 25075 | DYNT.utf | ڏسي پنھنجي پر ۾ پئسي پنجڙ جي مدد ڪرڻ ۾ ڪين | غريب | سگھندو ھو، سو بيءُ-ماءُ جي لاءِ ڪندي ھئي. ھنن کي |
| 25076 | DYNT.utf | ۽ رحمدل ماڻھو ھو، انھيءَ جو نالو صديق ھو. | غريب | ھئا: ھڪڙو ٻيڙيءَ جو مالڪ ھو، اھو پيرمرد ھو ۽ تمام |
| 25077 | DYNT.utf | ٽڪر چڱو.'' | غريباڻو | شھربانوءَ چيو تہ ``اڙي، اھڙي گذر کان ٻنھنجو |
| 25078 | DYNT.utf | طور گذارڻ لڳا. اھو ارادو ھون تہ ننڍي پُٽ | غريبت | ھلت ھنن کي گھڻو ناآميد ڪيو. سو في الحال ھو ويچارا |
| 25079 | DYNT.utf | ۽ شرافت ڏي ڏسڻو آھي. پوري پُني گذران وارو | غريبت | تہ ڇا! دليادار ھوندو تہ ڇا! پئسن ڏي ڏسڻو ناھي، |
| 25080 | DYNT.utf | کي دڙڪا تاب ڏيو ڦريو پنھنجو گھر پيو ڀري، | غريبن | تان کَل بہ نہ لاھي ۽ پائي بہ خدا جي واٽ ۾ نہ ڏئي، |
| 25081 | DYNT.utf | حال ۾ وتن ڪنڌ لڪائيندا. انسان جي حياتي | غريبيءَ | پنھنجين زالن سان فرحتن ۾ پيا گذاريون ۽ ھو ويچارا |
| 25082 | DYNT.utf | منجھ بہ پاڻ ۾ خوش رھندا ايندا ۽ جي ٻيءَ | غريبيءَ | دم تائين پيا ڳن ڏيندا؛ سو جي ٻئي چڱا ھوندا تہ |
| 25083 | DYNT.utf | چڱي ھلت چلت، موچاري کٽڻ ڪمائڻ جي لياقت، | غريبيءَ، | اوترو ڏسڻو ناھي، پوريءَ عمر ڏي، اشرافت، لياقت، |
| 25084 | DYNT.utf | تنھن سج لٿي تائين آتيئي پاڻ وٽ ويھاريس، | غرڍب، | تنھن کي مٿس ڪھل آئي. وري ھن کي ڏٺائين بہ اشراف ۽ |
| 25085 | DYNT.utf | آھن ۽ ھنن جي مرضيءَ تي ھلڻ لاءِ ٻڌل آھن، | غلام | جي منڊمن مان ھئي، جي ڄاڻنديون آھن تہ مڙس زالن جا |
| 25086 | DYNT.utf | آھيون، ائين ڄاڻي تون کڻي منھنجي علي رضا | غلام | چوان تہ اسين اوھان جا سائٽ آھيون، اسين اوھان جا |
| 25087 | DYNT.utf | علي خان ٽالپر جي ڏينھن ۾ مشھور بھادر ٿي | غلام | سنڌ جي ھڪڙي قديم خاندان سان ھو. سندس پيءُ، مير |
| 25088 | DYNT.utf | ھوندس ۽ حضور جي اقبال کي دعا ڪندو رھندس، | غلام | ضروري آھي. آءُٗ جتي ھوندس، اتي حضور جو نمڪ پروردہ |
| 25089 | DYNT.utf | ڪري وڪڻي ڇڏجي. ڪيترا سوَ ٻارن جا روز ٿورا | غلام | جاري ٿيو تہ ننڍيءَ عمر وارن قيدين ۽ قيدياڻين کي |
| 25090 | DYNT.utf | ڪري وڪڻي ڇڏينداسون. ھن ڊپ ۽ شرم کان علي | غلام | کي دڙڪا ڏنائون تہ اھو وير اوھان کان وٺنداسون يا |
| 25091 | DYNT.utf | ڪري وڪيو ھو، جتي سانگو ڏسي حاڪمن جي مھربانيءَ | غلام | لڙائيءَ ۾ ماريو، تڏھن ايرانين پڻس علي نوازخان کي |
| 25092 | DYNT.utf | ڪري ٿا ڏين. سو انھن رستن تي ھلندي ھلندي | غلام | آھي، پر سمجھندي ھئي تہ شادي ڪرڻ ڪري مڙس کي زال جو |
| 25093 | DYNT.utf | ۽ خواريءَ جي شرم کان ڪنھن سان نہ ڪئي ھئي، | غلاميءَ | ڳولي لھان. پر ھڪڙو تہ ھن اڃا ڳالھ پنھنجي پيءُ جي |
| 25094 | DYNT.utf | راءِ علي رضا جي رٿ ۾ ويئي، تنھنڪري سڀني | غلبي | ھنن سڀني رايون ورتيون |
| 25095 | DYNT.utf | ڪونھي، اھو مون کي بہ نٿو وڻي، باقي سيٺ | غلط | بختاور چيو تہ ``اھو جيڪي چوين ٿي، |
| 25096 | DYNT.utf | فرزند | غلطڪار | |
| 25097 | DYNT.utf | پئجي ويو. ساري رات ماڻھن ننڊ ڪانہ ڪئي، | غلغلو | شھر ۾ |
| 25098 | DYNT.utf | ۾ پيو گذاريندو ھو. ھڪڙو اڳھين فرتوت ھو، | غم | مرڻ ڪري علي رضا ويچارو ھيڪلو ٿي پيو. سارو ڏينھن |
| 25099 | DYNT.utf | ۾ ھئا. نيٺ مھينو کن ٽِڪي قبرون ٺھراٺي، | غم | اتي ئي ھئا، تہ سندن پيءُ مري ويو، سي ويچارا ڏاڍي |
| 25100 | DYNT.utf | کي قياس اچي ويو، تنھنڪري ھنن کي ٻين قيدين | غنيم | ۽ ننڍن ٻارن جي منٿن ڪري، جن جي ليلائڻ تي فتحمند |
| 25101 | DYNT.utf | ھئي. | غنيمت | ڪين ھو، تڏھن بہ ھاڻوڪيءَ حالت ۾ ھنن جي لاءِ وڏي |
| 25102 | DYNT.utf | ھيون. انھن جي ھوندي ھن جي گھر جي وڏي آبادي | غنيمت | مريم اچي پوڙھيون ٿيون ھيون، پر علي رضا جي لاءِ ھي |
| 25103 | DYNT.utf | حاضر رھي، پنھنجي منھن يا پنھنجن سنگتين | غير | پيو گسائيندو ھو، ڪڏھن ڪڏھن بيماريءَ جي عذر تي |
| 25104 | DYNT.utf | قومن جون مناسب ڳالھيون ھٿ ڪجن، پر انھن | غير | علي رضا - منھنجو اھڙو مطلب ناھي. |
| 25105 | DYNT.utf | ماڻھوءَ وٽ آيون، تہ پوءِ اکر ئي واتان نہ | غير | جو منھن نہ ڏٺو آھي، سو جيڪڏھن ڪنھن اتفاق سان |
| 25106 | DYNT.utf | واقف ٿي ڏسجي، ڇالاءِ ايترو ھلاڪ ٿيان؟ | غير | ھن ڏٺو تہ مون کي پنھنجا پئسا ملي ويا آھن ۽ زال بہ |
| 25107 | DYNT.utf | واقف، سو ڀانيا ئون تہ فقير ياڻي آھي، جا | غير | سو بہ ھن زال وٽان لڌو ۽ ھيءَ وري ھئي بہ نڌ ڻڪي، ۽ |
| 25108 | DYNT.utf | اچڻ لڳي ۽ ناچن ۾ وڃڻ ۽ ٻين صاحبلوڪن وٽ اوبر | غيرت | ھن کي ھاڻ ٿوري گھڻي |
| 25109 | DYNT.utf | آھي، تنھن کي مٿس ڪھل آئي. وري ھن کي ڏٺائين | غيرواقف | زينت کي ھھڙي حال ۾ ڏٺو، ۽ ڄاتائين تہ ھيءَ پرديس ۾ |
| 25110 | DYNT.utf | زال آھي. وري جوان جماڻ، مھانڊي جي چڱي ڏٺائينس، | غيرواقف | انھيءَ گفتگو مان سپاھيءَ ايترو سمجھيو، تہ ھيءَ |
| 25111 | DYNT.utf | پڙھڻ ۾ اھڙي چالاڪ ٿي ويئي، جو ڳالھہ ڪرڻ | فارسي | جي پڙھائڻ ڪري، ھوءَ قرآن ۽ ديني ڪتابن ۾ توڙي سنڌي |
| 25112 | DYNT.utf | پڙھي تہ ھشيار ٿيو ھو، پر انکريزيءَ ۾ بہ | فارسي | ننڍي ھوندي کان ھن چڱي تعليم ڏياري ھئي؛ سو سنڌي ۽ |
| 25113 | DYNT.utf | زبان ۾ ڪندو ھو. | فارسي | سرڪار سان جيڪو ڪم ڪار ٿيندو ھو، تنھن جو آڪلاءُ ھو |
| 25114 | DYNT.utf | يا ھندستاني پڙھندا ھئا، انھن وٽ منشي يا | فارسي | ڪنھن واپار ۾ وڌائينس، مگر جيڪي صاحبلوڪ سنڌي يا |
| 25115 | DYNT.utf | ۽ انگريزي پڙھي موچاري ھوشيار ٿي ھئي، نہ | فارسي | ھئي ۽ حسن واري بہ ھئي. ماءُ واري مڪتب ۾ ھندستاني، |
| 25116 | DYNT.utf | ۽ عربيءَ ۾ ھوشيار ھو ۽ ترڪي ھن جي وڏن جي | فارسي | ٿي، پر چھن مھينن جي اندر ھن شوق رکي، اھا ٻولي سکي. |
| 25117 | DYNT.utf | ۽ ھندستاني پڙھڻ لڳي ۽ علي رضا ھن کي انھيءَ | فارسي | تنھنڪري ھوءَ پاڻ ڪشالو کري، گھر ۾ انگريزي توڙي |
| 25118 | DYNT.utf | ۾ بلڪل ھوشيار ٿيو ھو. علي رضا ھلندڙ زماني | فارسيءَ | سورھن-سترھن ورھين جو ھو ۽ انھيءَ ڄمار ۾ انگريزي، |
| 25119 | DYNT.utf | ھندستاني ۽ انگريزي ۽ ترڪي ڪتاب اٿلائي-پٿلائي | فارسي، | اڳيئي تيار ٿيڻو پوندو ھو، تنھنڪري پنھنجي منھن |
| 25120 | DYNT.utf | ھندستاني ۽ انگريزيءَ ۾ ڏجي؛ انھيءَ سان | فارسي، | پڙھيل زال اشراف گھر جي مدد لاءِ ھٿ ڪجي. تعليم |
| 25121 | DYNT.utf | منڊم جي گھر ۾ ھئڻ سان ٿيندا آھن، سي سڀ ھن | فائدا | نہ ھئي. جيڪا پوشيدگي، صفائي، رٿ ۽ جيڪي سھنج ۽ |
| 25122 | DYNT.utf | کان ھو سنڌ ۾ وھي پيو، ۽ پنھنجو وطن بہ وسري | فائدن | لاءِ چڱو محنتاڻو ۽ انعام اڪرام ملندو ھوس. اھڙن |
| 25123 | DYNT.utf | پھچايائين. ھن کي ترڪي ٻولي سکڻي پيئي، جا | فائدو | ٿوري عرصي ۾ ھي مشھور ٿي ويو، ۽ ھزارن ساڻھن کي |
| 25124 | DYNT.utf | پھچايو ۽ گھڻين حالتن ۾ خيراتي دوائون ٿي | فائدو | ھن کي ياد ھيون، ٻيون تہ ھن سندس شھر ۾ ماڻھن کي |
| 25125 | DYNT.utf | پيتو. نالي مشھور ھئڻ ڪري، ھن جي وڏن وڏن | فائدو | ھن بندوبست ڪري، خود علي رضا کي بہ پنھنجي ڪم ۾ |
| 25126 | DYNT.utf | حاصل ٿيو ھو، جو ھوءَ پنھنجو وقت سجايو ڪم | فائدو | پڙھيو ھئائين يا ٻڌو ھئائين، تنھن مان ھن کي ھيترو |
| 25127 | DYNT.utf | رسائينداسين. پر تڏھن تہ خدا جي مرضي ائين | فائدو | سگھيو تہ ٻيئي گڏجي ڪنھن رستي پنھنجي قوم وارن کي |
| 25128 | DYNT.utf | نہ نڪتو تہ پردي وارين اشراف زالن کي مناسب | فائدو | انھيءَ انتظام مان رڳو اھو |
| 25129 | DYNT.utf | وٺارائيندس ۽ جي ٿي سگھيو تہ ٻيئي گڏجي ڪنھن | فائدو | آھي، سا ڪالہ رھندي، آءُٗ زال کي عام ۽ ھنر جو چڱو |
| 25130 | DYNT.utf | وٺڻ گھرجي. | فائدو | ھاڻي جڏھن پاڻيھي ڪو وجھ مليو آھي، تڏھن انھيءَ جو |
| 25131 | DYNT.utf | ھجيس ۽ ٻي حرڪت نہ ھجي، تہ مھيني-ٻن کان پوءِ | فائدو | جي جاءِ جو بہ بندوبست ڪري، ۽ ڏسي تہ جي اتي رھڻ ڪري |
| 25132 | DYNT.utf | ھو، جو ھڪٻئي سان بيحجاب ڳالھائيندا ھئا. | فائدو | گڏ ويھي مطالع ڪندا ھئا. انھيءَ بحث مان ھيءُ بہ |
| 25133 | DYNT.utf | ٿيندو ۽ انگريز سرڪال سان بہ دوستي پڪي ۽ | فائدو | عھدو قبول ڪري، جو انھيءَ ڪري انھيءَ حڪومت کي بہ |
| 25134 | DYNT.utf | پھچائڻ جي ڪوشش ڪئي. | فائدي | جو وجھ ڏسي زينت بانوءَ پاڻ کي مشھور ڪرڻ ۽ ھنن کي |
| 25135 | DYNT.utf | جو امڪان ھجي، يا جڏھن ڪڏھن ڪنھن ضروري ڪم | فائدي | غريب شين ڏسڻ جو وجھ سڻائو ھجي، جن مان ڪنھن قسم جي |
| 25136 | DYNT.utf | جھڙي مصلحت ڏسيندو. حقيقت ڪري ھو ڪندو بہ | فائدي | ٿو، سو نمڪ حراميءَ ڪري ڪا خراب صلاح نہ ڏيندو، پاڻ |
| 25137 | DYNT.utf | جي آميد ھئي، ٻئي پاسي ارمان ٿيو، جو جتي | فائدي | ڪئي. سڀني گھر جي ڀاتين کي ھڪڙي پاسي خوشي ٿي، جو |
| 25138 | DYNT.utf | جي اسيد تي ائين ڪرڻ لاچار ڄاتائون. | فائدي | ٿيو. اگرچہ ڏک ٿي ٿين تہ ھھڙو بندوبست ڦٽي وڃي! پر |
| 25139 | DYNT.utf | جي بہ اميد ھئي، ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي تہ | فائدي | وٽ ٿيو. انھيءَ تجويز مان علي رضا کي ھڪڙي ٻئي |
| 25140 | DYNT.utf | وٺڻ جو ھن کي چڱو وجھہ مليو. | فائدي | ھو، تنھنڪري ٻھراڙيءَ ۾ رھي شھر جي سڌاري مان |
| 25141 | DYNT.utf | وٺڻ جي اميد پيو رکندو ھو. زماني جو اٿليل | فائدي | پڙھيل ۽ سڌريل زال گھر ۾ ھئي، سو انھيءَ کان وڌيڪ |
| 25142 | DYNT.utf | ۾ گھڻو ڳالھايو ٿي. مائيءَ جي اعتراض آڻڻ | فائدي | مائٽي ڪرڻ ۾ البت اعتراض ھو، اگرچ بختاور سيٺ جي |
| 25143 | DYNT.utf | ۾ نبيرو نٿي ٿيو. علي رضا، جنھن سلطان جي | فائدي | ڪرڻو ھو ۽ ھن کان اڳي گھڻا مٿا ھنيا ھئائون، پر |
| 25144 | DYNT.utf | خان جو پٽ حامد ۽ علي رضا ڪي ٿورا ڏينھن ھڪ | فتح | خان جي گھر سان بہ ھنن جو اھڙوئي رستو ھو. ٻيو وري |
| 25145 | DYNT.utf | خان جو گھر نہ ھو، حامد ۽ مھاڻيءَ جو گھر | فتح | ھنن جي گھر ڏي وڃڻ کان روڪي ڇڏيو، جو ھينئر سرائي |
| 25146 | DYNT.utf | خان جي حياتيءَ جي ڏينھن ۾ جو آنھن جي گھرن | فتح | علي نواز ۽ |
| 25147 | DYNT.utf | خان جي گھر جو اھو حال ھو؛ جو علي رضا جن | فتح | حامد عليءَ جو ۽ سرائي |
| 25148 | DYNT.utf | خان جي گھر جو حال، حامد جي بدچاليءَ ڪري | فتح | اڳي ھوندي ھيس، سا ھاڻي ڪانہ ٿيس. ٻيو وري سرائي |
| 25149 | DYNT.utf | خان جي گھر سان اھو حال نہ ھو. ھو سوائي ماڻھو | فتح | |
| 25150 | DYNT.utf | خان جي گھر سان بہ ھنن جو اھڙوئي رستو ھو. | فتح | سرائي |
| 25151 | DYNT.utf | خان جي گھر ويران ٿيڻ کان پوءِ پشيمان ٿيا | فتح | مائٽ جيڪي ھنن سان نہ ٺھيل ھوندا ھئا سي بہ سرائي |
| 25152 | DYNT.utf | خان جي گھر ڏياري موڪليو تہ ``حامد عليءَ | فتح | پھچڻ شرط علي رضا ھڪڙي کي سمجھائي، سرائي |
| 25153 | DYNT.utf | خان جي ڌيءُ ڪين لکي پڙھي ڄاڻي؟ جڏھن ڪڏھن | فتح | واري ٻانھن بہ ھڪڙي تہ مون کي سُجھي ٿي. ڇو، سرائي |
| 25154 | DYNT.utf | خان مرحوم جو گھر سڄوئي ويران ٿي ويو. باقي | فتح | انھنءَ طرح سرائي |
| 25155 | DYNT.utf | خان مرحوم جي زال، صفي ۾ منجي وجھيو ويٺي | فتح | پئي بورچيخاني ۾ رکياٿين، مائي شھربانو، سرائي |
| 25156 | DYNT.utf | خان يا سندس زال جا گھڻا مائٽ راضي نہ ھئا. | فتح | ياد رکڻ گھرجي تہ ھن شاديءَ ۾ سرائي |
| 25157 | DYNT.utf | خان ٻاڻ بہ مير مراد علي خان وٽ معتبر ۽ عزت | فتح | گذريو ھو ۽ ھڪڙي جنگ ۾ وڙھندي مارجي ويو ھو. سرائي |
| 25158 | DYNT.utf | خان، سنڌ جي ھڪڙي قديم خاندان سان ھو. سندس | فتح | سرائي |
| 25159 | DYNT.utf | علي خان جي گھر لٿي. ھوءَ گھر جي ڀاتين سان | فتح | ڳالھ جو تہ مائي جان بيبي پورھيت سميت اچي سرائي |
| 25160 | DYNT.utf | محمد خان جي پوري بندوبست ڪري ھي قرض کان | فتح | سا ھنن جي لاءِ ٿوري نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ سرائي |
| 25161 | DYNT.utf | محمد خان جي گھر کي گھڻي شڪست پھچي ويئي | فتح | علي رضا جن جي سنڌ مان نڏي وڃڻ کان پوءِ سرائي |
| 25162 | DYNT.utf | ٿي تہ بس، نہ تہ وري ترار سان مارڻ جي يا | فتح | ڪو ڏينھن مقرر ڪري، انھيءَ مال مان پورائي ڪجي. جي |
| 25163 | DYNT.utf | غنيم کي قياس اچي ويو، تنھنڪري ھنن کي ٻين | فتحمند | سندس زال ۽ ننڍن ٻارن جي منٿن ڪري، جن جي ليلائڻ تي |
| 25164 | DYNT.utf | آحن نہ؟'' | فتحون | ٻنھنجي کھر ۾ مس گھڙي، تہ ٻڇڻ لسڳس تہ ``ڪيئن اسان، |
| 25165 | DYNT.utf | ٿي نہ سگھيا ھئا. ھن کي پنھنجي سچائيءَ ۽ | فتحياب | ٿيو تہ ھنن کيس نقصان پھچائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئي، پر |
| 25166 | DYNT.utf | ٿيو ۽ روسي لشڪر کي شڪست آئي. | فتحياب | اھڙي لڙائيءَ ۾ ڪن سببن ؟؟؟ڪري، ايران جو لشڪر |
| 25167 | DYNT.utf | خانم ھو. آھا سلطان کي کي پسند آئي. زال جي | فتن | ۽ ھمت ڀري ھئي، ۽ پرڻيل بہ نہ ھئي، انھيءَ جو نانو |
| 25168 | DYNT.utf | خانم پنھنجو اڳوڻو درجو ڏيندي، خاص جڏھن | فتنہ | ۽ اسان کي يقين آھي تہ تو جھڙي امير کي راڻي |
| 25169 | DYNT.utf | خانم جي طرف جا آھيون، اسان مان گھڻا تہ | فتنہ | منصوبي مان ھن کي واقف ڪيو. چيائونس تہ ``اسين سڀ |
| 25170 | DYNT.utf | خانم چوائي موڪليو آھي تہ چنڊ جي پھرينءَ | فتنہ | پھري جي اندر مشڪل آھي.'' ۽ ھيئن بہ چيائين تہ ``راڻي |
| 25171 | DYNT.utf | خانم کان ظاھر ڪري رُسي، اچي سلطان جي وڏي | فتنہ | ھيءَ بہ ڳالھ معلوم ٿيس تہ ھڪڙي ڪرد زال بيبي |
| 25172 | DYNT.utf | خانم کي طلاق ڏيئي، وري جھڙي قيدڻ ھئي، اھڙي | فتنہ | ۾ ڏجي، زالن کي شھر نيڪالي ڏيئي روانو ڪجي، ۽ راڻي |
| 25173 | DYNT.utf | خانم ڏي موڪليو ۽ انھيءَ تھخاني جي دروازي | فتنہ | سان انھيءَ ڪردن ٻانھيءَ کي ڪڍائي، سندس ڌياڻيءَ |
| 25174 | DYNT.utf | خانم ڏي ڪين ويندي ھئي. پر پوءِ اڪثر پئي | فتنہ | گھر واريءَ محلات ۾ رھي ھئي، آھا پھرين ڏينھن ۾ اصل |
| 25175 | DYNT.utf | خانم ڪردڻ جي سلطان جي وڏي بيبيءَ سان دشمني | فتنہ | ڇالاءِ جو زينت بانوءَ کان ھن کي معلوم ٿيو ھو تہ |
| 25176 | DYNT.utf | خانم ۽ سندس ڪردي زالن کي توڙي مڙسن کي بہ | فتنہ | ڪيائون، ۽ مٿن مخت پھرو بھاريائون. انھيءَ دم راڻي |
| 25177 | DYNT.utf | ملي تہ انھن سڀني کي توب جي منھن ۾ ڏجي، زالن | فتوا | انھن فسادين تي مقصو ھليو، مٿن ڏوھ ثابت ٿيو. |
| 25178 | DYNT.utf | آھي، ٻئي ۾ رھڻ خواري آھي. | فخر | نہ تہ مطلب مدعا ھن جو ٻيو، ھن جو ٻيو. ھڪڙي ۾ رھڻ |
| 25179 | DYNT.utf | سمجھندا ھئا، جو انھيءَ ڪري زينت بانو گويا | فخر | علي رضا جي بيبيءَ لاءِ ڏياري سوڪليو. انھيءَ کي ھي |
| 25180 | DYNT.utf | ٿي سمجھيائين. | فخر | کي گذريل حڪومت جو نمڪخوار ڄاڻي، خانگي گذران کي |
| 25181 | DYNT.utf | وڇائي ليٽي پيا. | فراشي | ۽ قيون اچڻ لڳيون. ھي ويچارا انھيءَ ھنڌ تختي تي |
| 25182 | DYNT.utf | ھو، جو عمر سندس ستر-پنجھتر ورھين جي ھئي، | فرتوت | پيو. سارو ڏينھن غم ۾ پيو گذاريندو ھو. ھڪڙو اڳھين |
| 25183 | DYNT.utf | ملندو ھوس، سو پيئي لکندي ھئي. انھيءَ ۾ | فرجو | بہ وقت ۽ وجھ گھر جي. گھر جي ڪم کان جيڪو ٿورو گھڻو |
| 25184 | DYNT.utf | ۽ لذت اھا ھئي، جو ھي ٻيئي ھم مذھب ھئا، ھم | فرحت | ٿيندا آھن، سي سڀ ھن وٽ موجود ھئا. پاڻ ھن کي وڌيڪ |
| 25185 | DYNT.utf | ۾ پيا گذاريون ۽ ھو ويچارا غريبيءَ حال ۾ | فرحتن | ھھڙي درجي تي پھچايو ھينئر اسين پنھنجين زالن سان |
| 25186 | DYNT.utf | فرزند | غلطڪار | |
| 25187 | DYNT.utf | تي رکيائون. فوجدار زينت بانوءَ کي بہ سڏيو | فرش | نيٺ ماني وذائي آيا، |
| 25188 | DYNT.utf | ڪري، دسترخانو وڇايو ۽ پاسي واري ٻاھرئين | فرش | زينت بانو پاڻ واريءَ ڪوٺيءَ ۾ |
| 25189 | DYNT.utf | ڄاڻي، اللّھ کي باد ڪرڻ ۽ ڪلما پڙھڻ لڳي. | فرصت | کڻي توڪل رکي. بڏي مرڻ جي پڪ ھيس، تنھنڪري اھا گھڙي |
| 25190 | DYNT.utf | ادا ڪرڻ ٿو وڃي. تنھن کان سواءِ ڪن ٻيڻ ملڪن | فرض | ۽ اھا بہ خبر ھيس تہ منھنجو مڙس بہ گويا پنھنجو |
| 25191 | DYNT.utf | ھو، پر ھن اھڙن وقتن تي ائين ٿي سمجھيو، | فرض | تنھنڪري ھن تي ڪھڙي بہ معاملي ۾ پيءُ جو ادب ڪرڻ |
| 25192 | DYNT.utf | ٿي ڄاتائين ۽ اھا بہ خبر ھيس تہ منھنجو مڙس | فرض | کي ڇڏڻ اھنجو بہ ٿي لڳس، پر تڏھن بہ مڙس کي خوش رکڻ |
| 25193 | DYNT.utf | ڄاتو تہ ھنن کي گھر جي ڪم ۾ مدد ڏئي؛ سو اوير | فرض | ھن جي پرگھور گھڻي ڪندا ھئا، تنھنڪري ھن بہ پاڻ تي |
| 25194 | DYNT.utf | آھي، جھڙو سڄي ۽ انڌي جي وچ ۾. ھاڻ تون قبول | فرق | غرائب ڏٺا آھن ۽ جنھن نہ ڏٺا آھن، ٺن جي وچ ۾ اھڙو |
| 25195 | DYNT.utf | ڏسڻ ۾ آيو. خوبصورتي ۽ پوشيد گائيءَ جي ڳالھ | فرق | پر ھن کي ھتي جي ۽ ھندستان جي منڊمن ۾ وڏو |
| 25196 | DYNT.utf | ڪونھي، حرمخاني ۽ بنديخاني ۾ تفاوت ڪونھي؟ | فرق | اِھو بند ناھي. تڏھن سمجھڻ گھرجي تہ پردي ۽ قيد ۾ |
| 25197 | DYNT.utf | باقي ٿيو برقعو يا پوش يا ڪوٽ، سو تہ آھي | فرق؟ | ڪابہ زال بي پردي نہ ٿئي. بي پردي ۽ آگھاڙيءَ ۾ ڪھڙو |
| 25198 | DYNT.utf | ھئي. اگرچہ وطن کي ۽ مائتن کي ڇڏڻ اھنجو بہ | فرمانبردار | بہ چڱيءَ طبعيت جي زال ھئي، عغل واري ھئي ۽ مڙس جي |
| 25199 | DYNT.utf | ھئي. مطلب تہ ھن جو گذارو اھڙي مزي سان ٿيڻ | فرمانبردار | منڊم ھوندي ڪابہ خبر ڪانہ ھيس، ھينئر تہ زال ھن جي |
| 25200 | DYNT.utf | ھلندي ھئي. سو انھيءَ ھفتي علي نواز وري | فروخت | ٻانَھَن جي بازار ھفتي ۾ کلندي ھئي، ۽ تڏھن خريد و |
| 25201 | DYNT.utf | فرياد'' ڪيائين تہ ھڪڙو - ٻہ پوليس جو سپاھي | فرياد | مسافر آھيان.'' ھٽ واري کي ڪيوڙو ۽ ڪتل ڏسي پڪ ٿي؛ `` |
| 25202 | DYNT.utf | '' ڪيائين تہ ھڪڙو - ٻہ پوليس جو سپاھي اچي | فرياد | آھيان.'' ھٽ واري کي ڪيوڙو ۽ ڪتل ڏسي پڪ ٿي؛ ``فرياد |
| 25203 | DYNT.utf | ٿي. باريسٽر صاحب پنھنجي وڪالت ڪرڻ لڳو - | فريادڻ | ايتريقدر جھيڙو ٿي پيو، جو منڊم وڃي سرڪاري ڪورٽ ۾ |
| 25204 | DYNT.utf | جا شاھد گواھ پڇيا ويا. ھن ويچاريءَ جو خدا | فرياديءَ | ٻئي ڏينھن مقدمو ھليو. |
| 25205 | DYNT.utf | کي پوليس وارن پاڻ سان کنيو؛ ويجھي ٿاڻي | فرياديءَ | ھن کي توڙي |
| 25206 | DYNT.utf | کي ڏياريائون. ويچاريءَ منھن مٿو پٽيو، | فرياديءَ | شڪ ۽ چوريءَ جا ڄاڻي ضبط ڪيائون ۽ ڪيوڙو ۽ ڪتل |
| 25207 | DYNT.utf | پنھنجي گفتگو ۾ حشر جي رات پٿي سڏيو. انھيءَ | فسادين | آخر چنڊ جي ٻي رات آئي، جنھن کي انھن |
| 25208 | DYNT.utf | تي مقصو ھليو، مٿن ڏوھ ثابت ٿيو. فتوا ملي | فسادين | انھن |
| 25209 | DYNT.utf | سلطان ۽ سندس راڻي ۽ پٽ لاءِ جو باروت سنبرايو | فسادين | نيٺ انھيءَ فيصلي جي تعميل ٿي، جن |
| 25210 | DYNT.utf | کي آڻي قيدخاني ۾ زنجير وجھي سوڙھو ڪيائون، | فسادين | يڪدم محلات جي چوڌاري پھرو بيھي ويو، ۽ انھن |
| 25211 | DYNT.utf | ڪيل انجام موجب ٺھرايل جاءِ تي اچي گڏ ٿيا. | فسادي، | گفتگو ۾ حشر جي رات پٿي سڏيو. انھيءَ حشر جي رات، سڀ |
| 25212 | DYNT.utf | سان اسان تي ھر طرح مھرباني ڪئي آھي، ۽ اسان | فضل | جي لالڃ تي ھيڏي ھوڏي گھمياسين. خداتعاليٰ پنھنجي |
| 25213 | DYNT.utf | سان اندر-ٻاھر آرام سان رھڻ لڳا، تڏھن علي | فضل | پر ھاڻ جڏھن ھو وري بمبئيءَ ۾ آيا ۽ خدا جي |
| 25214 | DYNT.utf | علي ھو، ھو علي رضا جو واقف ھو ۽ وٽس ايندڙ | فضل | جوان وڪيل جي نالي وارو چوڻ قبول ڪيو ھن جو نالو |
| 25215 | DYNT.utf | محمد آھي ۽ لاڙڪن جي پاڙي جو چڱو مڙس آھي. | فضل | سا ڀڄ آئي ھوندي؛ ۽ سندس موس جو نالو بہ سجھبس ٿي تہ |
| 25216 | DYNT.utf | محمد پريي مڙس جي مائٽياڻي آھيان، انھيءَ | فضل | زينت چيو تہ ``ھائو، آءُٗ |
| 25217 | DYNT.utf | محمد جو شھر ۾ سکرن سکرن سان رستو ھو. انھيءَ | فضل | اسان مٿي چيو آھي تہ |
| 25218 | DYNT.utf | محمد جو گھر پڇائيندي، اوچتو اھا ساڳي صفوران | فضل | اتي سٽون ڏيندي، |
| 25219 | DYNT.utf | محمد جو گھر لھي ڏيان، ھتان سڻائو آھي.'' | فضل | ارادو ڪيو. ھن کي چيائين ``تہ مائي، اچ تہ آءُٗ توکي |
| 25220 | DYNT.utf | محمد جو گھر ھٿ ڪنديس، نہ تہ بہ ڪنھن مسيت | فضل | بہ آڏو آھي، ڪنھن پاسي ڀڄي وينديس، ۽ وڃي پڇا ڪري |
| 25221 | DYNT.utf | محمد جي گھر جا ڀاتي ڏاڍا خوش ٿيا. | فضل | ھيترا ڌڪا پيٽ سان پئي کاڌا. پٽ ڄمڻ ڪري زينت توڙي |
| 25222 | DYNT.utf | محمد جي گھر کان زينت بانو ھتي سکي ھئي ۽ | فضل | انھيءَ ۾ شڪ ڪونھي تہ |
| 25223 | DYNT.utf | محمد جي گھر ۾ زينت بانوءَ کي ڇھ مھينا گذري | فضل | |
| 25224 | DYNT.utf | محمد لاڙڪ جو نہ ھو، اھو شھر جي فوجدار جو | فضل | اھو گھر |
| 25225 | DYNT.utf | محمد لاڙڪ ھن پاڙي جو نيڪ مرد ھو، وسعت وارو | فضل | |
| 25226 | DYNT.utf | محمد لاڙڪن جي پاڙي جو نيڪ مرد آھي ۽ اشراف | فضل | ايترو بہ ٻڌايو ھئائينس تہ ``منھنجو گھر وارو |
| 25227 | DYNT.utf | محمد ناھين، تڏھن مون سان ڊوھ ٿيو آھي!'' | فضل | اصل منھن بڇڙو ڪري چوڻ لڳي تہ ``تڏھن سائين تون |
| 25228 | DYNT.utf | محمد ويٺو ھو، تنھن کي چيائين تہ ``ميان! | فضل | بہ چڱو پڪو جڙيل ڏسڻ ۾ ٿي آيو. صفوران جو گھر وارو |
| 25229 | DYNT.utf | محمد ھن کي گھر ۾ ٻبو ڪم ڪرڻ نہ ڏيندو ھو. | فضل | ۽ قرآن پڙھڻ لڳي ۽ سگھوئي سڄي پاڙي ۾ مشھور ٿي ويئي. |
| 25230 | DYNT.utf | محمد ھوندو. ھن ايندي سان چيس تہ ``ڀلي آئينءَ، | فضل | نکري آيو. زينت بانوءَ ڀانيو، نہ صفوران جو مڙس |
| 25231 | DYNT.utf | ۽ رحم سان مون کي يا پنھنجي مڙس وٽ پھچاءِ، | فضل | ڪنھين مصيبت جي کڻڻ جي طاقت ڪانہ رھي آھي، پنھنجي |
| 25232 | DYNT.utf | آھي، چوندا آھن تہ `پاڻ نہ پاري ڪتا ڌاري.' | فضولي | جيستائين پنھنجو کٽيو ڪونھي، تيستائين شادي رڳي |
| 25233 | DYNT.utf | کان پئجي ويون ھيون، تن سڀني جي برخلاف ھن | فضوليءَ | جھڙيون ڳالھيون ماڻھن جي اڻ سمجھائي ۽ عالمن جي |
| 25234 | DYNT.utf | بہ گھڻي ھوادي ھيس. طبع جو تمام حليم ھو؛ | فضيلت | ھن جي اٿ-ويھ رڳو سکرن سان ھئي، تنھنڪري لياقت ۽ |
| 25235 | DYNT.utf | واري ۽ چالاڪ ھئي، تنھن خلاصو وقت وٺي پنھنجو | فضيلت | وڏن وڏن گھرن ۾ آئي ويئي ھئي ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ۾ |
| 25236 | DYNT.utf | ڪابہ ڪانہ ھوندي، سو پاڻ دنيا ۾ ڪيئن گذاريندو | فضيلت | ڪم سڀ کي پنھنجي ڪمائي ايندي. جنھن کي پنھنجي |
| 25237 | DYNT.utf | ۽ ماليءَ جي چڱي ٿيڻ وغيرہ جون ڳالھيون پاڻ | فضيلت | جا ڀاتي ٻاڻ ۾ گڏ ٿيا ۽ جان بيبيءَ جي اچڻ ۽ سندس |
| 25238 | DYNT.utf | وقت، صلاح ۽ تجويز لاءِ ۽ سندس مرضيءَ پٺيان. | فقط | لوڌي ڪڍيو ھو ۽ ڪاوڙجي نوڪريءَ مان خارج ڪيوھو، سو |
| 25239 | DYNT.utf | باڻيءَ کان موڪلائي، آٿي اھو ڏکڻ وارو دڳ | فقير | جو صبح ٿيو. ھيءَ ھٿ منھن ڌوئي نماز پڙھي، فقير ۽ |
| 25240 | DYNT.utf | جي اوتاري وٽ اچي پھتي. | فقير | ۾ پنڌ ڪرڻ سان گھٽايائين ڪين، ۽ سج لھڻ تي انھيءَ |
| 25241 | DYNT.utf | جي زال رات ٽڪڻ جي صلاح ڪيس ۽ چيائينس تہ | فقير | |
| 25242 | DYNT.utf | کي چاڙھي نيئي امير ڪندو آھي؛ سو متان ٻين | فقير | ڪندو آھي ۽ جڏھن راضي ٿيندو آھي، تڏھن گھڙيءَ ۾ |
| 25243 | DYNT.utf | مان ٿا ٽرن، گلا ڪندي ھنن کي دير ڪانہ ٿي | فقير | ماڻھن ۾ حال ڪونہ وڃيرھيو آھي-لہ لميرن مان نہ |
| 25244 | DYNT.utf | ياڻي آھي، جا ڪنھن نلاھري گذر جي اپاءُ کان | فقير | وري ھئي بہ نڌ ڻڪي، ۽ غير واقف، سو ڀانيا ئون تہ |
| 25245 | DYNT.utf | ياڻيءَ جي مھرباني ڏسي رھجي پيئي. | فقير | ڪا جاءِ ٺھي ٺڪي ڪانہ پئي ھئي، تنھنڪري ھن فقير ۽ |
| 25246 | DYNT.utf | ڪندو آھي ۽ جڏھن راضي ٿيندو آھي، تڏھن گھڙيءَ | فقير | جڏھن ڪاوڙبو آھي، تڏھن گھڙيءَ ۾ امير کي لاھي آڻي |
| 25247 | DYNT.utf | ۽ سندس زال رھن ٿا. اتي جي ٿڪجين تہ لڙي پاڻي | فقير | ڪوھ اوري دڳ سان ھڪڙي کوھي ۽ مڪان اٿئي، جتي ھڪڙو |
| 25248 | DYNT.utf | ۽ فقير باڻيءَ کان موڪلائي، آٿي اھو ڏکڻ | فقير | نيٺ خير جو صبح ٿيو. ھيءَ ھٿ منھن ڌوئي نماز پڙھي، |
| 25249 | DYNT.utf | ۽ فقير ياڻيءَ جي مھرباني ڏسي رھجي پيئي. | فقير | لاءِ ڪا جاءِ ٺھي ٺڪي ڪانہ پئي ھئي، تنھنڪري ھن |
| 25250 | DYNT.utf | ھو. | فل | ۽ محبت، علميت، ايمانداري، اشرافت ۽ چڱي انتظام جو |
| 25251 | DYNT.utf | اڄ صبح جو بمبئيءَ کان آيا آھن.'' پر ھيترو | فلاڻا | تہ ``حامد عليءَ کي ۽ سندس جاءِ تي خبر ڏي، تہ |
| 25252 | DYNT.utf | وڏو امير گھمڻ اچي ٿو، تنھن کي حرڪت ڪانہ | فلاڻو | سرحدي پرڳڻن ۾ حڪم پڌرو ڪرائي ڇڏيو ھو تہ ``سلطان جو |
| 25253 | DYNT.utf | بيبي بہ انھيءَ زناني مجلس جي شريڪ آھي تہ | فلاڻي | ڪٿي مڙسن خوأ زالن ۾ ڪا اھڙي ڳالھ نڪرندي ھئي تہ |
| 25254 | DYNT.utf | جي لاءِ گھوٽ ڪونہ ٿو لڀين.'' انھيءَ ۾ وري | فلاڻيءَ | - ٽي ڏينھن وڌيڪ ويھي ٿي، تہ جھان پيو چوندو آھي تہ `` |
| 25255 | DYNT.utf | سوز بيگم بہ چڱيءَ طبعيت جي زال ھئي، عغل | فلڪ | بيبي |
| 25256 | DYNT.utf | سوز بيگم'' ھو. | فلڪ | ڀيرا وڌيڪ سونھن، نزاڪت ۽ لياقت ھئي. ھن جو نانو `` |
| 25257 | DYNT.utf | خان جي گھر اماڻي، علي رضا وري ساڳيءَ گاڏيءَ | فنح | مريم ھئي، جن کي علي رضا اماڻڻ آيو ھو. ھنن کي سرائي |
| 25258 | DYNT.utf | ڦٽايائون؛ آخر جھڪا ٿيا. | فنڊ | ۾ گذاري. پاڻ تہ ننڊ نہ ڪيائون، پر ٻين جي بہ |
| 25259 | DYNT.utf | بہ اٿي کڙو ٿيو. | فوجدار | جي ڪوشش ڪيائين، تہ زينت دانھن ڪري وڃي پري بيٺي. |
| 25260 | DYNT.utf | جو گھر ھو، جنھن جو نالو سمندرخان ھو. ھو | فوجدار | اھو گھر فضل محمد لاڙڪ جو نہ ھو، اھو شھر جي |
| 25261 | DYNT.utf | جو نوڪر تڏي تي سمھيو پيو آھي ۽ ٻہ-ٽي ڪنجيون، | فوجدار | زينت بورچيخالي ۾ وڃي ڏسي تہ |
| 25262 | DYNT.utf | چيو تہ ويھ، خوش ٿي ويھ، اھا کٽ پئي اٿئي.'' | فوجدار | |
| 25263 | DYNT.utf | روانو ٿيو ۽ نوڪر کي پارت ڪري ويو تہ مھمان | فوجدار | مھل سنڀري، آھي ٻيئي سپاھي ساڻ ڪري، سمند رخان |
| 25264 | DYNT.utf | زينت بانوءَ کي بہ سڏيو تہ ``جاني، اچ تہ | فوجدار | نيٺ ماني وذائي آيا، فرش تي رکيائون. |
| 25265 | DYNT.utf | کي اگرچہ پڪ ھئي تہ ھيءَ ويندي ڪين، پر تڏھن | فوجدار | در ڏي ھلي، ڏسي تہ درکي اندران ڪلف ڏنو پيو آھي؛ |
| 25266 | DYNT.utf | محبت سان پنھنجيون ٻاھون ڊگھيون ڪري چيس | فوجدار | |
| 25267 | DYNT.utf | وري پاسي واري در کان نڪري ويو؛ وري سگھوئي | فوجدار | ائبن چئي |
| 25268 | DYNT.utf | ڏاڍو خوش ٿيو. ڪاوڙ ڍري ٿيس، ھن کي شاباس | فوجدار | ھي مٺا لفظ ٻڌي، |
| 25269 | DYNT.utf | ڏٺو تہ ھيءَ خوشيءَ سان راضي نہ ٿي ٿئي، | فوجدار | کي پاڻ ڊپ ٿيو، ۽ ڀڄڻ جو رستو بند ڏٺائين. جڏھن |
| 25270 | DYNT.utf | ڪپڙا ڍڪڻ لڳو؛ زينت بانوءَ پڇيس تہ ``سائين | فوجدار | زينت وري وڃي کطولي تي ويٺي ۽ |
| 25271 | DYNT.utf | ڪوڙ ڪري چيو تہ ``خوش چڱي ڀلي آھي، تنھنجي | فوجدار | |
| 25272 | DYNT.utf | ڏيڻي ھيس، سا ڏئي علي رضا آٿيو، ۽ زال کي | فھمائش | انھيءَ طرح جيڪا ضروري |
| 25273 | DYNT.utf | ھن ضروري ڄاتي، سا ڏيئي، ھن، پٽ کي بہ روالو | فھمايش | استحان ڏئي ۽ نيٺ سول سرجن ٿئي. انھيءَ بابت جيڪا |
| 25274 | DYNT.utf | الحال اتيئي خيو جو ڪم ٿي وڃي تہ پوءِ نينگريءَ | في | گھر ۾ ويھارڻ مون کي ڏکيو ٿو لڳي. تنھن کان جيڪڏھن |
| 25275 | DYNT.utf | الحال ارادو ئي ھو. | في | ھين، نڪو زينت ٻانوءَ کي انھيءَ ڳالھ ظاھر ڪرڻ جو |
| 25276 | DYNT.utf | الحال اڳ ڳڻتي ڪري انھيءَ جي نظر رکائجي | في | جو اھو ڪم آھي، سو جاچ ڪري پوءِ عرض ڪرڻ ۾ ايندو، |
| 25277 | DYNT.utf | الحال بند ڪري، ھتي جو رھاڪو ٿي رھڻ لڳو. | في | موچارو گڏ ڪيو ھئائين، تنھنڪري ٻٺتي موٽڻ جو ارادو |
| 25278 | DYNT.utf | الحال پنھنجي وڏي پٽ کي ولايت موڪلي. اھو | في | علي رضا کي دل ۾ ھو تہ |
| 25279 | DYNT.utf | الحال تہ ڪي ڏينھن ھلي پنھنجي وطن گذاريون. | في | ھئا، تنھن بہ چيو تہ ``ھميشھ لاءِ نہ ھلجي، تہ بہ |
| 25280 | DYNT.utf | الحال خير سان وقت پيو گذري، تڏھن ڀلي ساھ | في | ھن جو مطلب ھو تہ جڏھن |
| 25281 | DYNT.utf | الحال دل ۾ اھو ٺھراءُ ڪيائين تہ ``انھي کي | في | ٿي تہ فضل محمد آھي ۽ لاڙڪن جي پاڙي جو چڱو مڙس آھي. |
| 25282 | DYNT.utf | الحال سا خوشيءَ سان گذرندي، باقي پوءِ | في | ڄاڻان ٿي تہ اھڙي اجائي بندوبست ڪري اسان جي مھل |
| 25283 | DYNT.utf | الحال سرڪار کي ھٿ ڪوتہ لنسڳو. وڏي ڳالھ | في | تنھنڪري اھڙيءَ نوڪريءَ لاءِ ھن جھڙو لائق ماڻھو |
| 25284 | DYNT.utf | الحال علي رضا بمبئيءَ وڃي، آتي وڃي پھريائين | في | آخر ٻنھي گھرن پاڻ ۾ پھي اھو ٺھراءُ ڪيو تہ |
| 25285 | DYNT.utf | الحال مڱڻي جو بندوبست ڪجي، پوءِ شادي بہ | في | اوھين تياري ڪجو اسين بہ ڪنداسين. ڪو چڱو وار ڏسي |
| 25286 | DYNT.utf | الحال ورندي ڪالہ ڏايس، تڏھن ٻاڻ وري چيائين | في | زينت تہ حيا کان |
| 25287 | DYNT.utf | الحال ھنن بہ انھيءَ صلاح تي ھلڻ مناسب ڄاتو. | في | تہ اولاد جي اکين آڏو نہ ھجي، تہ من ويجھو ھجي. سو |
| 25288 | DYNT.utf | الحال ھو ويچارا غريبت طور گذارڻ لڳا. اھو | في | ڪندا. پر وڏي پٽ جي ھلت ھنن کي گھڻو ناآميد ڪيو. سو |
| 25289 | DYNT.utf | الحال ھٿ ڪانہ لڳين، تنھنڪري لاچار اھو | في | متل ڪارخاني کي ھلائي. مٿا گھڻائي ھنيائون، پر |
| 25290 | DYNT.utf | الحال ھڪ ھزار رپيا ھو ڏيئي، ھڪ ھزار رپيا | في | ڪيو. پاڻ ۾ ڳالھيون ٻولھيون ڪري ٺھراءُ ڪيائون تہ |
| 25291 | DYNT.utf | الحال ٻيا پيپ سودڻ بند ڪيا ۽ ٻيو ھڪڙو ماڻھو | في | خير، ھنن |
| 25292 | DYNT.utf | الحال ٻيءَ ڪنھن آمدنيءَ خي اميد ڪانہ ھئي | في | جٽاءُ ڪين ڪندو آھي، نيٺ گھٽبو ويندو آھي، ۽ ھنن کي |
| 25293 | DYNT.utf | الحال ڪو حيلو ڪريان، پوءِ اوبسلائيءَ ۾ | في | آءُٗ ھن سان ڪنھين بہ طرح پڄي نہ سگھنديس؛ تنھنڪري |
| 25294 | DYNT.utf | الحال ڪٿي گذارڻ جو بند وبست کريان، پوءِ | في | مڙس جو پتو ڪيئن پئجي سگھندوا دل ۾ ٺھرايائين تہ |
| 25295 | DYNT.utf | الحقيقت مڙس جو ڪم آھي پورھيو ڪري کٽي ڪمائي | في | ڪيو، جنھن مان ڏسڻ واري کي جيڪر صاف معلوم ٿئي تہ |
| 25296 | DYNT.utf | درماھو وٺجي. | في | جي بدران ھڪ-ھڪ چوڪريءَ کان ٺھرايل پگھار يا |
| 25297 | DYNT.utf | نہ ٿئي، تنھنڪري بھتر آھي تہ ٻہ-ٽي جوان | فيصل | ھئي تہ ``گڏ ٿيل باروت شايد پورو نہ پوي ۽ ساري رٿ |
| 25298 | DYNT.utf | ھاڻي اچي ويجھو ٿيو ھو. | فيصلو | جنھن ڳالھ جو سڀني جي دل تي بار ھوندو ھو، تنھن جو |
| 25299 | DYNT.utf | ڪرڻو ھو ۽ ھن کان اڳي گھڻا مٿا ھنيا ھئائون، | فيصلو | انگريز سرڪار ۽ سلطان جي سرڪار جي وچ ۾ ھو، جنھن جو |
| 25300 | DYNT.utf | جي تعميل ٿي، جن فسادين سلطان ۽ سندس راڻي | فيصلي | نيٺ انھيءَ |
| 25301 | DYNT.utf | فڪر | نياڻيءَ جو | |
| 25302 | DYNT.utf | مائٽن کي نہ ھوندو تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو؟ | فڪر | بختاور چيو تہ ''مائي، سچ ٿي چوين-اولاد جو |
| 25303 | DYNT.utf | نہ ٿي ٿين. | فڪر | رڳو ھڪ گھر سان ھئي، تنھنڪري ھن ملڪ ڇڏڻ ڪري گھڻو |
| 25304 | DYNT.utf | نہ ڪر.'' | فڪر | خدا تي کڻي رک، پاڻھي پنھنجا ڪم ڪندو. دل ۾ ڪو بہ |
| 25305 | DYNT.utf | ھوندو. ھڪڙو تہ (اللَّھ مرھيس) سرائيءَ جي | فڪر | شھربانوءَ چيو تہ ''بختاور، ڇو نہ |
| 25306 | DYNT.utf | ھو، پر مائيءَ انھيءَ بابت مون کي چيو آھي. | فڪر | - امان، سچي پڇين تہ مون کي پنھنجي منھن بہ گھڻو |
| 25307 | DYNT.utf | ھئڻ گھر جي؟'' | فڪر | فڪر ۾ ويٺي آھين؟ جيئي تنھنجو اولاد، توکي ڪھڙو |
| 25308 | DYNT.utf | ٿي بيٺو آھي.'' | فڪر | ۽ خواب جي ڳالھ ڪري ٻڌايائينس ۽ چيائينس تہ ``مون کي |
| 25309 | DYNT.utf | ڪونھي. غريب ھوندو تہ ڇا! دليادار ھوندو | فڪر | زينت - دائي، گھر جو بہ گھڻو |
| 25310 | DYNT.utf | ۾ رھيو. پاڻ ظاھر ڪرڻ بہ مناسب نہ ڄاتائين، | فڪر | ھي ڳچ تائين |
| 25311 | DYNT.utf | ۾ ويٺي آھين؟ جيئي تنھنجو اولاد، توکي ڪھڙو | فڪر | تي رکيون ھيون. تڏھن چوڻ لڳي تہ ``ڇو مائي، اڄ ڪڀڙي |
| 25312 | DYNT.utf | ۽ تجويز وارو ماڻھو ھو، تنھن ھنن سان سگھوئي | قابل | دوستيءَ جو رستو رکيو ھو ۽ ٻيو وري پاڻ مسلمان ۽ |
| 25313 | DYNT.utf | رکجو. اوھان جي اطلاع اچڻ تي ٻيو بہ پيا موڪلينداسين، | قابو | گھڻو انداز پھچايو ھوندو. ٻيو اسان موڪليو آھي، سو |
| 25314 | DYNT.utf | رکيا ھوندا باقي وياج کڻي نہ وٺنداسين يا | قابو | تڏھن بہ ھنن پاڻ ۾ پھي، ٺھراءُ ڪيو تہ پئسا تہ |
| 25315 | DYNT.utf | ھو. نڪي حقيقت ڪري ھاڻي خود علي رضا جي مرضي | قابو | آمد رفت ڇڏي ڏني ھئائين. وري پنھنجي نوڪريءَ ۾ بہ |
| 25316 | DYNT.utf | ٿيا ھئا، تنھنڪري ھمت ڪري ٻہ - ٽي چلھا کڻي | قابو | ۽ بختاور کي رڌڻ پچائڻ ۾ مدد ڏيڻ لڳي. ٻہ پھر اچي |
| 25317 | DYNT.utf | ٿيو. لکپڙھ سڀ وٺي ھٿ ڪيائين. رھيا کھيا ڪاغذ | قابو | علي رضا وڃي پنھني عھدي جي جاءِ تي |
| 25318 | DYNT.utf | جو خزانو ھٿ ايندءِ، پوءِ شادي ڪندين؟'' | قارون | ٿو ڪمايان. اڇي ڏاڙھي ٿيندءِ، تہ پوءِ پرڻبين؟ يا |
| 25319 | DYNT.utf | پڙھي باليسٽريءَ جو امتحان ڏئي. محبوب علي | قاعدا | پھريائين ٻہ-چار ورھيہ اتي وڃي عام حاصل ڪري، پوءِ |
| 25320 | DYNT.utf | موجب بچاءُ جو شاھد ڪونہ ھوس، تنھنڪري ھڪ | قاعدي | پر ھڪڙو تہ سندس ٻولي پوريءَ طرح نہ سمجھن، ٻيو وري |
| 25321 | DYNT.utf | موجب واجبي مدد پڄي سگھيس، سا بہ ڏنائين | قاعدي | ھو، تنھنڪري البت ارمان ٿيس. معاملي ھلندي جيڪا |
| 25322 | DYNT.utf | موجب ھن کي طلاق ملي، سا مڙس کي ڇڏي ولايت | قاعدي | ظاھر ٿيون؛ جنھنڪري زال ھر طرح طلاق جي لائق ٿي ۽ |
| 25323 | DYNT.utf | ٺاھي ڇاپايائون ۽ جيڪي شھر جاسکر-سکر مسلمان | قانون | ھنن تفصيلوار لکي تيار ڪئي ۽ ان سان لاڳو ڪي مناسب |
| 25324 | DYNT.utf | ٿيندي. | قائم | بہ فائدو ٿيندو ۽ انگريز سرڪال سان بہ دوستي پڪي ۽ |
| 25325 | DYNT.utf | تي زيارت لاءِ ويا، جو علي رضا جو پيءُ ۽ | قبر | ھو سڀئي گڏجي وري مرحوم علي نواز خان سندن بزرگ جي |
| 25326 | DYNT.utf | تي ويچاري مريم، جا پڻ ھينئر تمام ڪراڙي | قبر | ڇڏيائون، جيئن اڪثر دستور ٿيندو آھي. انھن جي |
| 25327 | DYNT.utf | جنگ جو ميدان آھي.'' | قبر | جو ملڪ ٽ آھي، اسان جو ھٿيار قرار آھي، ۽ اسان جي |
| 25328 | DYNT.utf | جو پڇيو تہ ``ڪٿي آھي تہ ھلي زيارت ڪريان.'' | قبر | ھن پنھنجي ڏاڏي جي |
| 25329 | DYNT.utf | جي ڪنڊ ۾ وڃي آسودي ٿيان.'' | قبر | جي قسمت ۾ اڃا بہ ٻيءَ طرح آھي تہ مون کي موت ڏي، تہ |
| 25330 | DYNT.utf | سندس ڌڻيءَ ۽ ڌڃاڻيءَ جي پيرانديءَ کان | قبر | مھينن کان پوءِ مريم بہ موڪلايو، تنھن جي بہ |
| 25331 | DYNT.utf | تي وجھيو ويٺي ھوندي ھئي. | قبرن | جاءِ صفا ڪيو، انھيءَ باغ مان گل ۽ نازبو پَٽي |
| 25332 | DYNT.utf | جوڙئي ڇڏيائون ۽ سندن سيرانديءَ کان ھڪڙي | قبرون | صفي ۾ لڳو لڳ پوريائون ۽ سندن وصيت موجب پڪي گچ سان |
| 25333 | DYNT.utf | ٺھراٺي، دائيءَ کي ويھاري، باغ ۽ ٻنيءَ | قبرون | ويو، سي ويچارا ڏاڍي غم ۾ ھئا. نيٺ مھينو کن ٽِڪي |
| 25334 | DYNT.utf | ! خدا جي مھربانيءَ سان ھيتري ڳالھ معلوم | قبلا | سلطان کي عرض ڪيائين تہ `` |
| 25335 | DYNT.utf | آھي. بوءَ ڪھڙي بہ ڏکيائي اسان جي نظر آئي، | قبول | پاران رعائون ڏج، ۽ چنچ تہ تو واري ڳالھ اسان کي |
| 25336 | DYNT.utf | آھي.'' | قبول | آھن؛ جنھن ڳالھ ۾ امان جي مرضي ٿيندي، سا مون کي |
| 25337 | DYNT.utf | نہ ڪئي. سڀني کي ھن اوچتي خراب اتفاق ڪري | قبول | مان گھڻن علي رضا جي تعريف ۽ سفارش ڪئي، پر سلطان |
| 25338 | DYNT.utf | نہ ڪيئي. منھنجي اڇي مٿي ڏي نہ ڏٺئي؟'' | قبول | شھربانو، تڏھن مون کي نااميھ ٿي ڪرين؟ منھنجو عرض |
| 25339 | DYNT.utf | ڪرڻ ۾ گھڻو عار ھو، پر تڏھن بہ عظمت بانو | قبول | ٻاجھ ڪرڻ ۾ حرڪت ڪانہ ھيس. اگرچہ ھنن کي اھڙي مدد |
| 25340 | DYNT.utf | ڪريان. پر اوچتو استعيفا ڏيڻ ھن کي بہ مناسب | قبول | جي نوڪري ڇڏي ڏيان ۽ سلطان وٽ اميريءَ جي جاءِ |
| 25341 | DYNT.utf | ڪري، جو انھيءَ ڪري انھيءَ حڪومت کي بہ فائدو | قبول | تڏھن ھن کي موڪل ڏجي تہ سلطان وٽ اميريءَ جو عھدو |
| 25342 | DYNT.utf | ڪندينءَ تہ زال مڙس کان سڀاءَ ڪري ضعيف ۽ | قبول | وچ ۾ اھڙو فرق آھي، جھڙو سڄي ۽ انڌي جي وچ ۾. ھاڻ تون |
| 25343 | DYNT.utf | ڪئي. اتي سيڪو چور پنھنجو پنھنجو رستو ڏيئي | قبول | جي ٽي ڄڻا وٺن، چوٿين پنھنجي پتيءَ ۾ زينت جي ٻانھن |
| 25344 | DYNT.utf | ڪئي. ڀانيائين تہ آسي رپيا اِھي ٿيا، اھڙيون | قبول | ھن جي بہ ساڻس پريت ٻجھي ويئي ھئي، تنھن اھا ڳالھ |
| 25345 | DYNT.utf | ڪئي، پاڻ جيڪا ضروري مدد گھربل ھيس سا ڏنائينس، | قبول | سلطان اھا ڳالھ ٻڌي خوشي سان |
| 25346 | DYNT.utf | ڪيائين. | قبول | وڃڻ جو بہ وجھ لڳي ويندم، تڏھن صفوران واري رٿ |
| 25347 | DYNT.utf | ڪيو ھن جو نالو فضل علي ھو، ھو علي رضا جو | قبول | خيال سان ھن انھيءَ جوان وڪيل جي نالي وارو چوڻ |
| 25348 | DYNT.utf | ڪيو. | قبول | جو بندوبست پورو رکائين.'' ھن گھڻي خوشيءَ سان |
| 25349 | DYNT.utf | ڪيو. | قبول | کان بہ جيڪي پڄي سگھي، سو ھن جي حق ۾ ڪجو.'' ھنن |
| 25350 | DYNT.utf | ڪيو. پوءِ آيا بہ سنت ئي موڪلائي ھلي ويئي. | قبول | خبر ڪيائون، سو بہ نھي آيو. تنھن بہ ھنن جي ڳالھ ٻڌي |
| 25351 | DYNT.utf | ٿيو. پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ جي ھلجي تہ اڳ | قبولدار | ھيترن جي مرضي ڏسي علي رضا بہ |
| 25352 | DYNT.utf | جان جي گھر جا ڀاتي ٻاڻ ۾ گڏ ٿيا ۽ جان بيبيءَ | قتح | ھوڏانھن وري شام جو سرائي |
| 25353 | DYNT.utf | مڙس ڪپڙن گندين ٺھيل نکري آيو. زينت بانوءَ | قداور | ائين ڪندي پاسي واري در کان ھڪڙو |
| 25354 | DYNT.utf | جون نشانيون آھن. اھي سڀ رڳو ڏسڻ جي لاءِ | قدرت | ۾ خدا تعاليٰ ڪروڙين شيون پيدا ڪيون آھن، جي سندس |
| 25355 | DYNT.utf | جي بہ زيادہ خبر پوي ٿي. انھيءَ ڪري سمجھ | قدرت | بہ بجا آڻي سگھجن ٿا، ۽ جھان جي توڙي خدا تعاليٰ جي |
| 25356 | DYNT.utf | جي زيادہ خبر پوي ٿي ۽ منجھس ديني اعتقاد | قدرت | اھي سڀ رڳو ڏسڻ جي لاءِ نہ آھن، پر انھن جي ڏٺي سندس |
| 25357 | DYNT.utf | خاندان سان ھو. سندس پيءُ، مير غلام علي | قديم | سرائي فتح خان، سنڌ جي ھڪڙي |
| 25358 | DYNT.utf | شھر آھي ۽ گھڻين ڳالھين ڪري دنيا ۾ مشھور | قديم | جي وڏي بادشاھت جي گاديءَ جو ھنڌ آھي. اھو ھڪڙو |
| 25359 | DYNT.utf | پاڙھيندي وڃ.'' سو ھن کي پاڻ اھو شغل سڀ کان | قرآن | ھو. ھن کي چيائين تہ ``مائي، تون اسانجن ٻارن کي |
| 25360 | DYNT.utf | پڙھائڻ ۽ ديني علم جي بہ ضروري تعليم ڏيڻ | قرآن | ۽ ڪُنڍيءَ يا آنُ جو ڪم سيکارجي. تنھن کان سواءِ |
| 25361 | DYNT.utf | پڙھڻ سکيو ۽ جيئن وڏو ٿيندو ويو، تيئن پنھنجي | قرآن | ڏاڍو پيار ڏيندا ھئس. ھتي ھن کي تعليم بہ ملي، |
| 25362 | DYNT.utf | پڙھڻ لڳي ۽ سگھوئي سڄي پاڙي ۾ مشھور ٿي ويئي. | قرآن | کي البت چڱي وندر ٿي. ھيءَ وري ھتي بہ وقت سر نماز ۽ |
| 25363 | DYNT.utf | پڙھڻ لڳي. بختاور ڪلاڪ کن ۾ سامان وٺي آئي | قرآن | ۽ پئسا ڏيئي ھن کي روانو ڪيائين. پاڻ وري ويھي |
| 25364 | DYNT.utf | پڙھي پوءِ ڪارچوب ڪڍيو. مائي شھربانو ويئي | قرآن | ٻيو ڏبنھن ٿيو، پھر سوا سج چڙھيو؛ زينت بانو |
| 25365 | DYNT.utf | جو دؤر ڪيو. جڏھن ھوءَ دؤر ڪري اٿي، تڏھن | قرآن | جي زينت بانوءَ کي خبرئي ڪانہ ھئي، جو ھن پري ويٺي |
| 25366 | DYNT.utf | جو دؤر ڪيو، ۽ سندس پٽ حامد علي، ڪتاب ڪڇ | قرآن | پاسي واريءَ ڪوٺيءَ جي اڳيان ٻاھر پينگھي ۾ ويٺي |
| 25367 | DYNT.utf | جون آيتون ۽ حديثون شاھديءَ ۾ آڻڻيون پونديون | قرآن | ڪمن بابت ھوندا ھئا ۽ اڪثر حجت ۽ دليلن لاءِ ھن کي |
| 25368 | DYNT.utf | جي دؤر تي پينگھي ۾ ويٺي. حامد اسڪول ڏي | قرآن | وارو ڪم ڪار ڪرڻ لڳا. زينت بانو نماز پڙھي وڃي |
| 25369 | DYNT.utf | جي شغل ۾ رھندا ھئا ۽ ڪيتريون ئي ٻيون ڳالھيون | قرآن | تڏھن نہ مسلمان ھئا، ديندار ھئا، پنھنجي نماز ۽ |
| 25370 | DYNT.utf | جي شفل ڪري منجھانئس خوش ھئا. پر ھن جي لکپڙھ | قرآن | ھلت ڏسي ھن کي آفرين ڪرڻ لڳا. خاص ڪري ھن جي نماز ۽ |
| 25371 | DYNT.utf | ٺپي، بختاور کي سڏي جيڪو سامان آڻڻو ھو، | قرآن | زينت انھيءَ مھل |
| 25372 | DYNT.utf | ۽ حديث جون ڳالھيون ٻڌائيندي ھئي، جنھنڪري | قرآن | جيڪي پاڙي جون زالون اتي اينديون ھيون، انھن کي |
| 25373 | DYNT.utf | ۽ ديني ڪتابن ۾ توڙي سنڌي فارسي پڙھڻ ۾ اھڙي | قرآن | مان، ۽ ڪي ھڪڙي پيرمرد آخوند جي پڙھائڻ ڪري، ھوءَ |
| 25374 | DYNT.utf | ۽ نماز پڙھنديون، سو تہ اھي نينگريون بہ | قرآن | جي نوڪري ڏيڻي آھي، جو مائٽ پڙھائينن پڙھي پڙھي |
| 25375 | DYNT.utf | ۾ بہ اشارو آھي. جا زال پنھنجي مڙس يا وارث | قرآن | نظر ۾ زال جي لاءِ وڏو پردو آھي مڙس، انھيءَ جو تہ |
| 25376 | DYNT.utf | آھي، ۽ اسان جي قبر جنگ جو ميدان آھي.'' | قرار | ماڻھو آھيون، اسان جو ملڪ ٽ آھي، اسان جو ھٿيار |
| 25377 | DYNT.utf | پڙھي اٿي ۽ ھميشھ وانگي ڪپڙو کڻي جاءِ جي | قران | رڌڻ پچائڻ جو ڪم شروع ڪيائين. ايتري ۾ زينت بانو |
| 25378 | DYNT.utf | آھي.'' | قربان | جو کو آھي، پر جي بادشاھ سلامت ھجي تہ رعيت مٿانس |
| 25379 | DYNT.utf | آھيان. اھڙي بيقدر سلطان جي نہ ھٺڻ ۾ آءُٗ | قربان | علي رضا چيو تہ آءُٗ راڻيءَ تان |
| 25380 | DYNT.utf | کان بچائيندو آيو ھو، نہ تہ اھڙيءَ حالت | قرض | وڌيڪ خرچ نہ ٿيندو ھوس. اھڙيءَ رٿ ڪري، ھو پاڻ کي |
| 25381 | DYNT.utf | کان بہ ڇٽل ھئا، تنھنڪري ھنن جي حالت پاڙي | قرض | ٻيو تہ سرائي فتح محمد خان جي پوري بندوبست ڪري ھي |
| 25382 | DYNT.utf | کڻڻ لڳو؛ پيشن وٺڻ لاءِ ماءُ جي پاران آفيس | قرض | ۾ توڙي سنگتين جي پيالي پاڻيءَ ۾ ھن جي ضرورت تہ |
| 25383 | DYNT.utf | ۾ کنيو وڃن، باقي ٻي ڪھڙي ٻيدائش اٿس، جنھن | قرض | الھداد کي جيڪا پينشن ملي ٿي، سا مٿان ئي واڻيان |
| 25384 | DYNT.utf | آھي.'' | قرق | بہ ھي چڱي حال ۾ آھن، مگر وري بہ پرائي ۽ پنھنجي ۾ |
| 25385 | DYNT.utf | ٿي، تنھن ۾ ڪيترائي مڙس ۽ زالون ۽ ٻار قيد | قرمار | خونريزي ٿي ۽ روس جي طرف جا گھڻا ماڻھو ماريا. جيڪا |
| 25386 | DYNT.utf | جي تفرقي کان پوءِ بہ، جن اميرن ۽ وڏن ماڻھنٍ | قرڻ | صاحبي |
| 25387 | DYNT.utf | جنگيون ڪرڻ، دشمنن کي سامھون ٿيڻ، کٽڻ ڪمائڻ، | قرڻ، | سڀ ڪنھن تي پنھنجي وسعت آھر ڪم وکي ٿو. ٻاھر گھمڻ |
| 25388 | DYNT.utf | لسُٽون ڪندا ھئا. ھڪڙي اھڙي لڙائيءَ ۾ ڪن | قرون | ٿينديون ھيون ۽ ھو ٻيئي ؟؟؟ھڪٻين جي ملڪ تي ڪاھ ڪري |
| 25389 | DYNT.utf | وري رنن جي صحبت پيدا ٿيس، پھر يائين پلٽڻ | قري | رات جو پيو اھا وندر ڪندو ھو. انھيءَ شغل مان |
| 25390 | DYNT.utf | ٻارھن مھينا رھي. ھن کي اگرچہ سک ۽ مشغولي | قريباً | سيٺ ڏوسل جي گھر ۾ زينت بانو |
| 25391 | DYNT.utf | ٽن ھزارن رپين جيترو مال، زيور ۽ زريءَ جا | قريباً | جو کاٽ لڳو؛ ٽي ءچار چور ھئا، جي کاٽ ھڻي اندر ويا ۽ |
| 25392 | DYNT.utf | بہ چوندا آھن، سو وڏن شھرن مان ھڪڙو آھي. | قسطنطنيھ | استنبول يا اسلامبول، جنھن کي |
| 25393 | DYNT.utf | جا سڳڻ ساٺ، سي اڪثر ٻاھر مڙسن ۾ يا اندر | قسم | ۸- ڪنھن بہ |
| 25394 | DYNT.utf | جو بندوبست اڳيئي ھلندڙ آھي، تنھن کان اشراف | قسم | سان گفتگو ڪيائين ۽ ھنن کي خاطري ڏنائين تہ جنھن |
| 25395 | DYNT.utf | جو خرچ ھو آسانيءَ سان ڪري بہ سگھيو ٿي، | قسم | علي رضا ھينئر پئسي وارو بہ ھو ۽ اھڙي |
| 25396 | DYNT.utf | جو گھر، ڪھڙي قسم جو ماڻھو چگو نظر ٿو اچي، | قسم | بختاور - تڏھن پوءِ نيٺ ڪيئن ڪجي؟ توکي الائجي ڪھڙي |
| 25397 | DYNT.utf | جو مال چوري ٿي ويو ھو، سو بہ ھن زال وٽان | قسم | ڏذو، جن چيو تہ اسان انھيءَ زال کي کڻندو ڏٺو. جنھن |
| 25398 | DYNT.utf | جو ماڻھو چگو نظر ٿو اچي، اسين تہ اجھي اھڙا | قسم | نيٺ ڪيئن ڪجي؟ توکي الائجي ڪھڙي قسم جو گھر، ڪھڙي |
| 25399 | DYNT.utf | جي سڌاري جي لاءِ پردي جي وڏي اٽڪ ڏسڻ ۾ آئي. | قسم | ھن کي پريندي کان اھڙي |
| 25400 | DYNT.utf | جي فائدي جو امڪان ھجي، يا جڏھن ڪڏھن ڪنھن | قسم | عجيب غريب شين ڏسڻ جو وجھ سڻائو ھجي، جن مان ڪنھن |
| 25401 | DYNT.utf | جي گفتگو ڪرڻ لاءِ پنھنجو شاگرد ڪيو، جو | قسم | بانو ٿورو ٿورو ڪري ٻين بہ ٻن-چئن بيبين کي اھڙي |
| 25402 | DYNT.utf | جي منڊمن مان ھئي، جي ڄاڻنديون آھن تہ مڙس | قسم | وري سندس منڊم بحث ۾ مددگار ھوندي ھيس، جا انھيءَ |
| 25403 | DYNT.utf | کڻي ٿي چوان تہ جي مون کي نياڻي ھجي ھا تہ | قسم | ڪندو. لائق پٽن جي لاءِ لائق زالون ججھيون آھن. |
| 25404 | DYNT.utf | آزمايان. | قسمت | دل ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائين تہ اڳتي انھيءَ ھنڌ پنھنجي |
| 25405 | DYNT.utf | آڻي ڦاسايو ھوس، سو چئن مھينن کان پوءِ مري | قسمت | ۾ گذاريو ھو. ھتي تہ رڳو سندس بڇڙن ڪمن جي ڪري خراب |
| 25406 | DYNT.utf | ائين آھي، خدا ڪندو، تہ وري خير سان سگھوئي | قسمت | علي رضا ورندي ڏني تہ ``بس پياري، |
| 25407 | DYNT.utf | تي افسوس کائي، صبر ڪري ويھي رھي، ۽ پرھ | قسمت | ضروري نٿا ڄاڻون. ويچاري سور پِي، پنھنجي بڇڙيءَ |
| 25408 | DYNT.utf | خراب آھي، جو جڏھن آءُٗ ھن جي اڳيان اھڙي | قسمت | لاءِ تہ ھنن جون مرادون جپئري ڏسن؛ شايد منھنجي |
| 25409 | DYNT.utf | گڏ ٿئي. | قسمت | لکي، ۽ خدا کي سوال پئي ڪيائون تہ ڪا جلد اسان جي |
| 25410 | DYNT.utf | ۽ حياتي ھوندي تہ ھڪڙي ڏينھن اسين بہ اچي | قسمت | لاچار ماٺ ڪري ويھي رھي ۽ اھو دلاسو ڏنائين تہ جي |
| 25411 | DYNT.utf | ۾ اڃا بہ ٻيءَ طرح آھي تہ مون کي موت ڏي، | قسمت | جتي عزت ۽ آبروءَ سان حياتيءَ جا ڏينھن گذاريان. جي |
| 25412 | DYNT.utf | ۾ ھوندو، ائين ٿيندو. جنھن ڳالھ ۾ اوھين | قسمت | تڏھن اوھان جو مون سان گڏ ھلڻ ضرور ھو. پر خير، جيئن |
| 25413 | DYNT.utf | جا توکي مال کارائيندس ۽ ڪپڙا ڍڪائيندس.'' | قسمن | توکي وڃڻو نہ ٿيندو، آءُٗ توکي سکيو رکندس. ھزارن |
| 25414 | DYNT.utf | جي ماڻھن سان ھلت چلت ڪھڙيءَ طرح ڪجي، تنھن | قسمن | ۾ رلي ھئي، تنھنڪري دل جي ھمٿ وڌيڪ ھيس. دنيا ۾ جدا |
| 25415 | DYNT.utf | جي ماڻھن ۾ پھريائين انھيءَ مضمون بابت | قسمن | ڪانہ ھئي، تنھنڪري ھڪڙي گھر ۾ رھي ھنن ٻن مختلف |
| 25416 | DYNT.utf | کي لڳا آھيو؟'' | قصن | جيجي! خير تہ آھي، اڄ وري ننڊ قٽائي، اچي انھن |
| 25417 | DYNT.utf | ٻڌايو، جو ٻڌي سڀني کي ڏاڍو ڏک ٿيو؛ پر پڇاڙيءَ | قصو | ٿو تو کي ٻڌايان.'' پوءِ ھن ويھي اتي ماءُ کي اھو |
| 25418 | DYNT.utf | آھي، تنھن کي الڳ ڪري انھيءَ جي خلاصيءَ | قصور | ھئي، اھڙي ڪجي. باقي ھن جو پٽ، اڃا صغير آھي ۽ بي |
| 25419 | DYNT.utf | لکڻ لاءِ بہ وقت ۽ وجھ گھر جي. گھر جي ڪم کان | قصي | پر ھيڏي |
| 25420 | DYNT.utf | کي ارھون مھنو ٿو ڏسجي، تہ بہ آءُٗ ائين | قضيي | سرائيءَ جي گذرڻ کان پؤ سڄو بار مون تي ليٽي پيو. |
| 25421 | DYNT.utf | تازو- خميس واري آگبوٽ ۾ ضرور ھن خط جو جواب | قلم | |
| 25422 | DYNT.utf | وجھجي. انھيءَ ڪري ھنن ڄاتو تہ اجاين زيورن | قلڙي | ھوندي کان ٽُنگ نڪتل ھجي تہ پوءِ لاچار ھڪڙي ننڍڙي |
| 25423 | DYNT.utf | ۽ پوش واري ڪجائي کان سواءِ ڪين نڪرندا ھئا، | قنات | ٻاھر نڪرندي ڪين ھئي. جڏھن ڪڏھن ضرور پوندو ھو تڏھن |
| 25424 | DYNT.utf | گليءَ وارو گھر ڇڏي ڏنو، جو ماڻس چيس تہ | قول | ڏينھن ھنن جي گھر ۾ ماتم ھو، مھيني کن جي اندر ھنن |
| 25425 | DYNT.utf | ترڪن جي آھيون، مگر ابي- ڏاڏي کان روس جا | قوم | ھنن چيس تہ ``اسين جبل ۾ خوش رھندا آھيون، ۽ اگرچہ |
| 25426 | DYNT.utf | جون ٻہ-ٽي زالون بہ اچي رھيون، ۽ ٻہ-ٽي نوڪر | قوم | گذري ويا ھئا، ۽ ھن جي معرفت سندس خدمت لاءِ سندس |
| 25427 | DYNT.utf | جي رستن کان بلڪل ٻيءَ طرح جا ھئا، تنھنڪري | قوم | جا اھي سڌريل رستا پنھنجا ئي پنھنجا ھئا، سندس |
| 25428 | DYNT.utf | جي طرفان ايمانداري ۽ بھادري ڏيکارڻ ۾ ڪين | قوم | اگرچ ھن پنھنجي وطن ۽ |
| 25429 | DYNT.utf | جي ماڻھن کي مِرن کان گھٽ نہ سمجھنديون آھن. | قوم | ۽ ھنن جي مرضيءَ تي ھلڻ لاءِ ٻڌل آھن، ۽ جي مشرقي |
| 25430 | DYNT.utf | جي ٻين ماڻھن کان ھرطرح زيادہ عقل وارو ھو: | قوم | ڪيون، جنھن مان معلوم ٿئي ٿو تہ ھو پنھنجيءَ |
| 25431 | DYNT.utf | سان آٿڻ- ويھن جو ارادو ڪيو ھئائين. ٻيو وري | قوم | اعتراض آندو. ھڪڙو تہ پاڻ چڱو مسلمان ھو ۽ مسلمان |
| 25432 | DYNT.utf | گڏ ڪري اچي روسي بادشاھ سان گڏيو. | قوم | ورھين جي ڄمار جو جوان ھو، ڀڄي نڪتو ۽ پنھنجي سرحدي |
| 25433 | DYNT.utf | وارن سان ھنن جو گذران اھڙو نہ ٿيندو جھڙو | قوم | چڱو ھلائيندا، مگر ٻين مائٽن مٽن سان توڙي پنھنجي |
| 25434 | DYNT.utf | وارن کي فائدو رسائينداسين. پر تڏھن تہ خدا | قوم | ۽ جي ٿي سگھيو تہ ٻيئي گڏجي ڪنھن رستي پنھنجي |
| 25435 | DYNT.utf | ھئا، جوان ھئا. اھڙو ھڪٻئي سان ملي ويا، | قوم | فرحت ۽ لذت اھا ھئي، جو ھي ٻيئي ھم مذھب ھئا، ھم |
| 25436 | DYNT.utf | جون زالون ائين ٻاھر نڪرن ٿيون، سي خراب | قومن | علي رضا - ڪھڙو ڊپ آھي. جن |
| 25437 | DYNT.utf | جون مناسب ڳالھيون ھٿ ڪجن، پر انھن جي نامناسب | قومن | علي رضا - منھنجو اھڙو مطلب ناھي. غير |
| 25438 | DYNT.utf | جي ماڻھن سان واقفيت ٿئي ۽ زماني جو آزمودو | قومن | گھمڻ جو ھوَس اڳيئي گھڻو ھو، جو خوشي ھيس تہ قومن- |
| 25439 | DYNT.utf | مان بہ ملي سگھندا. پر اوترا مشال، بلڪ انھيءَ | قومن | جا ڏيھي ماڻھو آھن؛ سچ آھي تہ ڪي خراب مثال اھڙين |
| 25440 | DYNT.utf | -قومن جي ماڻھن سان واقفيت ٿئي ۽ زماني جو | قومن | ۽ ملڪن گھمڻ جو ھوَس اڳيئي گھڻو ھو، جو خوشي ھيس تہ |
| 25441 | DYNT.utf | آھي، مگر ديني توڙي عقلي ڪتابن مان معلوم | قوي | زينت - اھا اوھان جي حجت بيشڪ |
| 25442 | DYNT.utf | جو باروت ھٿ لڳو. سرنگھ ھلي ڪردن جي ٻاھرينءَ | قھر | دستوري پڇا ڳاڇا ھلي، تھخاني کي کوليائون ۽ اندر |
| 25443 | DYNT.utf | ٿيو، ويچاري اوچتي وڃي سمنڊ ۾ پيئي.'' ھيءُ | قھر | ھن کي ڪري ٻڌايائون تہ ``ابا، تنھنجي زينت سان ڏاڍو |
| 25444 | DYNT.utf | ڪيئن ڪندي؟ تنھن کان مون کي زھر جو ڍڪ ڏئي | قھر | گونگو آھي تنھن جي حوالي مون کي ڪندا ڇا؟ امان اھڙو |
| 25445 | DYNT.utf | جي اتر ۾ جا سراءِ آھي، سا ھلي والارين، | قھوہخاني | لکا وڃي اوطاق ۾ ظاھر ٿين، باقي ٻيا شھر جي لشڪري |
| 25446 | DYNT.utf | جي ڀر واريءَ سراءِ ۾، ۽ جيڪي بہ ماڻھو اتي | قھوہخاني | ھڪڙي ٽولي وڃي اوچتو ڪردن جي اوطاق ۾ پوي ۽ ٻي |
| 25447 | DYNT.utf | اچي ويو، تنھنڪري ھنن کي ٻين قيدين سان گڏ | قياس | ٻارن جي منٿن ڪري، جن جي ليلائڻ تي فتحمند غنيم کي |
| 25448 | DYNT.utf | بہ ڪاٽيو ھو؛ تنھن ۾ ھي اھڙا مشھور ٿي ويا | قيد | بانو ڪيترا ڏينھن دربدر ٿيو پئي رلي، جنھن ۾ ھن |
| 25449 | DYNT.utf | مان ڇٽي ھئي ۽ گھر موٽڻ لاءِ تڪڙي ھئي. زينت | قيد | وٽ نڪتيون. اتي ھن کي ڇڏي ھوءَ ٻي زال ھلي ويئي، جا |
| 25450 | DYNT.utf | ملي ويس. رپيا، شڪ ۽ چوريءَ جا ڄاڻي ضبط ڪيائون | قيد | موجب بچاءُ جو شاھد ڪونہ ھوس، تنھنڪري ھڪ مھينو |
| 25451 | DYNT.utf | مليو. | قيد | ملي ۽ ٻن کي کارو پاڻي آيو ۽ حامد کي پنج ورھيہ سخت |
| 25452 | DYNT.utf | نٿو نڪري، جيئن ھتي آھي. منھنجي نظر ۾ زال | قيد | ۾ ديني ڪتاب ڏٺا آھن، تن مان پردي جي معنيٰ بند |
| 25453 | DYNT.utf | ٿي ايران ڏي ويا، جتان وري نہ موٽيا. پوءِ | قيد | سوڏو لڙائيءَ ۾ مارجي ويو، باقي سندس زال ۽ ننڍو پٽ |
| 25454 | DYNT.utf | ٿي پيو، ۽ ذري گھٽ ماريائونس ٿي، پر ھن گھڻا | قيد | ٿيا. علي نواز جو پيءُ پنھنجي زال ۽ ٻن پٽن سوڌو بہ |
| 25455 | DYNT.utf | ٿي ويو، تڏھن ھنن کي اتي گذارڻ باڪل ڏکيو | قيد | گذاريندو ھو.جڏھن مائي شھرنالو بہ مئي ۽ حامد |
| 25456 | DYNT.utf | ٿيا. علي نواز جو پيءُ پنھنجي زال ۽ ٻن پٽن | قيد | جيڪا قرمار ٿي، تنھن ۾ ڪيترائي مڙس ۽ زالون ۽ ٻار |
| 25457 | DYNT.utf | ٿيڻ ڪري سندس دشمنن کي گھڻي خوشي ٿي. ھن گھڻن | قيد | حامد عليءَ جي |
| 25458 | DYNT.utf | ڪاٽيائين، جنڊ ڪڍيائين، ڏک سٺائين، تنھنڪري | قيد | ڪشالا ۽ ھيڏا جا کرڙا جي ڪڍيائين، پنڌ ڪيائين، |
| 25459 | DYNT.utf | ڪري وڌائون. ھڪڙو بہ ڪونہ ڀڄي سگھيو. ھو سامھان | قيد | اوچتو وڪوڙي وين. يڪدم اندر ڪاھي پيا ۽ سڀ ماڻھو |
| 25460 | DYNT.utf | ڪيائون. | قيد | تن ھنن کي ڀڄائي ڪڍيو، ڪن کي ماري وڌائون ۽ ڪن کي |
| 25461 | DYNT.utf | ۾ فرق ڪونھي، حرمخاني ۽ بنديخاني ۾ تفاوت | قيد | آھو اِھو بند ناھي. تڏھن سمجھڻ گھرجي تہ پردي ۽ |
| 25462 | DYNT.utf | ۾ گھڻو نہ جاليو. ھن کي جو سخت پورھيو ڪرڻو | قيد | حامد بہ |
| 25463 | DYNT.utf | ۾ ٻہ-ٽي مھنا گذريا. روسي لشڪر جنھن شڪست | قيد | انھيءَ طرح ھنن کي |
| 25464 | DYNT.utf | ۾ زنجير وجھي سوڙھو ڪيائون، ۽ مٿن مخت پھرو | قيدخاني | جي چوڌاري پھرو بيھي ويو، ۽ انھن فسادين کي آڻي |
| 25465 | DYNT.utf | ھئي، اھڙي ڪجي. باقي ھن جو پٽ، اڃا صغير آھي | قيدڻ | ڪجي، ۽ راڻي فتنہ خانم کي طلاق ڏيئي، وري جھڙي |
| 25466 | DYNT.utf | ھئا، تڏھن بہ گڏ رھڻ ڪري پاڻ کي چڱي نصيب | قيدي | سان گڏ ايران ڏي ولي آيا. ھي چار ڄڻا اگرچ پرڏيھ ۾ |
| 25467 | DYNT.utf | بہ ڇٽي. جيل ۾ رھي زينت ھن سان واقف ٿي وئي | قيدياڻي | ۽ موڪل ڏنائونس. انھيءَ ساڳئي ڏينھن ھڪڙي ٻي |
| 25468 | DYNT.utf | کي غلام ڪري وڪڻي ڇڏجي. ڪيترا سوَ ٻارن جا | قيدياڻين | سگھوئي حڪم جاري ٿيو تہ ننڍيءَ عمر وارن قيدين ۽ |
| 25469 | DYNT.utf | پيون ھيون، تن سان زينت بہ وڃي گڏي. سندس | قيدياڻيون | جيل ۾ زنانو گھر مڙسن کان ڌار ھو. ھتي اڳئي پنج-ڇھ |
| 25470 | DYNT.utf | جا ڪپڙا ڍڪايائونس. پھريائين چار-پنج ڏينھن | قيدين | ھيون، تن سان زينت بہ وڃي گڏي. سندس ڪپڙا لھرائي |
| 25471 | DYNT.utf | سان گڏ ايران ڏي ولي آيا. ھي چار ڄڻا اگرچ | قيدين | فتحمند غنيم کي قياس اچي ويو، تنھنڪري ھنن کي ٻين |
| 25472 | DYNT.utf | ۽ قيدياڻين کي غلام ڪري وڪڻي ڇڏجي. ڪيترا | قيدين | کان پوءِ سگھوئي حڪم جاري ٿيو تہ ننڍيءَ عمر وارن |
| 25473 | DYNT.utf | ۾ ٻہ-ٽي زالون بہ ھيون، جي مڙسن سان گڏ ڏاڍيءَ | قيدين | |
| 25474 | DYNT.utf | زيور ۽ مڻا ھئن، سي ڳاري، ٺاھہ ٺوھہ رکندو | قيمتي | سان ھلت ڪندو ھو. پھرين ڏينھن ۾ تہ جيڪي پنھنجا |
| 25475 | DYNT.utf | اچڻ لڳيون. ھي ويچارا انھيءَ ھنڌ تختي تي | قيون | آگبوٽ ھلڻ کان پوءِ تہ سڀڪنھن جو مٿو ڦرڻ لڳو، ۽ |
| 25476 | DYNT.utf | ھوندي تہ ڪو ڪنھن جو وس!'' | قٽائي | البت رنج مان جواب ڏنس تہ ``بس ابا، اسان جي خدا ئنڍ |
| 25477 | DYNT.utf | اچي انھن قصن کي لڳا آھيو؟'' | قٽائي، | ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان جيجي! خير تہ آھي، اڄ وري ننڊ |
| 25478 | DYNT.utf | نصيب تي پئي رُنو. چوندا آھن تہ ھن دنيا ۾ | قٽل | ويچاريءَ پنھنجي |
| 25479 | DYNT.utf | ڪيو، پرديس ۾ پراون گھرن ۾ رھندا وتون! گھڻوئي | قٽو | بيشڪ ھُتي بہ پيو ڏيندو. پنھنجو جڙيو جڪيو گھر |
| 25480 | DYNT.utf | ويئي اٿم.'' | قٽي | جون ڳالھيون اچي دل تي چڙھيون اٿم؛ تنھن کان ننڊ |
| 25481 | DYNT.utf | پئي ٿڌا ساھ کنيائين ۽ آٿلي پٿلي. مريم جا | قٽي، | ھڪڙي ڀيري رات جو جان بيبي جي ننڊ اچي |
| 25482 | DYNT.utf | . ڊپ بہ ٿيس پر پڪ ھيس، تہ صفوران آسپاس ھوندي. | قڳي | تراريون بندوقون بہ پيون ھيون. ھوءَ ھيڏي ھوڏي ڏسڻ |
| 25483 | DYNT.utf | جو وڏو عھديدار ھو، ۽ علي رضا تي گھڻو مھربان | کاتي | ھلندين، تہ توکي اسي رپيا درما ھو ڏيندس. ھو جنگي |
| 25484 | DYNT.utf | لاءِ مضيوط ٿلھا ماڻھو گھربا آھن، تنھنڪري | کاتي | ۾ البت سنھڙو ھو ۽ ضعيف ڏسڻ ۾ ٿي آيو، ۽ ھتي تہ جنگي |
| 25485 | DYNT.utf | ۾ گھڙڻ جي خواھش ڪيائين، جو اھا نوڪري سندس | کاتي | افعال ھئس، تن ۾ ٻي ڀلا ڪھڙي نوڪري ھن کي ملي! پوليس |
| 25486 | DYNT.utf | ۾ نوڪري ڪرڻ جي گھڻن ڏينھن کان خواھش ھئي، | کاتي | ھن کي پوليٽيڪل |
| 25487 | DYNT.utf | پيارين ٿا. پر ھنن نہ ورتا؛ چيائون تہ ``تنھنجي | کارائين | کي ڏنو ٿي، ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي، تہ ھو مون کي مفت |
| 25488 | DYNT.utf | ھئس، ۽ پاڻ ھنن جي گھر جو جيڪو پورھيو مناسب | کارائيندا | ھن وٽ ھڙ ۾ پئسو ڪونہ ھو، تنھنڪري ھو ماني |
| 25489 | DYNT.utf | . | کارائيندا | ڪھڙي پروا ٿيندي؟ جھڙو پاڻ کائيندا، اھڙو توکي پيا |
| 25490 | DYNT.utf | ۽ ڪپڙا ڍڪائيندس.'' انھيءَ طرح ھن نامراد | کارائيندس | آءُٗ توکي سکيو رکندس. ھزارن قسمن جا توکي مال |
| 25491 | DYNT.utf | ھو ۽ کائيندا بہ سڀ گڏ ھئا. پر پوءِ تہ جدا | کارائيندو | کي سندن خرچ ڪرڻ نہ ڏيندو ھو، پنھنجي خرچ تي ماني |
| 25492 | DYNT.utf | پر ھن ويچاريءَ جي دل ۾ الائجي ڪھڙي واويلا | کارايائون، | ڪيائون، ۽ سندس حال احوال پچيائون. ھن کي ٽڪر ٽيڙو |
| 25493 | DYNT.utf | ۽ غريب غربي کي بہ ڍءُ ڪرايائين. پوءِ جيئن | کارايائين | جي ماني ڪئي ۽ پنھنجا دوست گڏ ڪري، انھن کي بہ |
| 25494 | DYNT.utf | تہ اسين ڏھاڙي ڀڳا بيٺا ھونداسين.'' | کارايئي | چرچو ڪري چيس تہ ``سو تہ چڱو پر جي اھڙو طعام اسان کي |
| 25495 | DYNT.utf | پاڻي آيو ۽ حامد کي پنج ورھيہ سخت قيد مليو. | کارو | ھليو. ھنن چئن چورن مان ٻن کي ڦاسي ملي ۽ ٻن کي |
| 25496 | DYNT.utf | پاڻي، جو اکين، نڪ ۽ وات ۾ بيس، تنھن ھن کي | کارو | پاڻيءَ ۾ ڪِرڻ ڪري، جو ھن کي ڌڪو آيو، ۽ وري سمنڊ جو |
| 25497 | DYNT.utf | نہ کٽو - ھڪڙي ھٿ ۾ ڏيو ٻئي ھٿ ۾ وٺو.' سو جي | کارو | بلو ڪرڻو اٿم. اڄ تہ مائٽ بہ چون ٿا تہ `اٽي تي اٽو، |
| 25498 | DYNT.utf | ورھائي آڻي گھر ويھاريو ھئائينس، جا ھينئر | کارڪون | خرچي، مُلي کان ظاھر ظھور نڪاح پڙھائي، سنگتين ۾ |
| 25499 | DYNT.utf | وٺي، پنھنجي پنھنجي گھر ھايا وڃن؛ نہ ائين، | کارڪون | يا گَھرا دوست حاضر ھجن، جي نڪاح کان پوءِ مٺائي يا |
| 25500 | DYNT.utf | آخر تائين اھڙي چڱي ۽ ڏک ڀريءَ عبارت ۾ پنھنجو | کان | ۾ علي رضا لفافو کولي پڙھيو. ھن ۾ زينت بانوءَ اول |
| 25501 | DYNT.utf | آسرو لاھي ڇڏيو ھو. ھاڻ ھنن مغلن کي پنھنجو | کان | ھن شاديءَ ۾ نہ ويٺا. ھنن بہ مائٽن مان گھڻن ڏينھن |
| 25502 | DYNT.utf | آھي؟ رڳو ٻاھر آمدرفت ڪرڻ ۽ جيڪي ڪم اندر | کان | تہ جھڙا پاڻ ھوشيار، تھڙيون سندن زالون. اھو سڀ ڇا |
| 25503 | DYNT.utf | آيا آھن.'' پر ھيترو تاڪيد ڪري ڇڌيو ھئائينس | کان | ۽ سندس جاءِ تي خبر ڏي، تہ فلاڻا اڄ صبح جو بمبئيءَ |
| 25504 | DYNT.utf | آيو آھي - ٻہ - ٽي ڳنڍڙيون ڪپڙن جون کڻائي | کان | ۾ ٿي ڏسي تہ سرائي، سندس گھر وارو ٻاھران ڪنھن سفر |
| 25505 | DYNT.utf | آيو ھو ۽ واپاري ماڻھو ھوندو ھو. ھن مغل جي | کان | مغل جو گھر ھوندو ھو. ھو ميرن جي صاجيءَ ۾ خراسان |
| 25506 | DYNT.utf | آيو، ۽ ماءُ، پٽ، ڌيءُ ٽنھي گڏجي ويھي ماني | کان | پوءِ تہ سگھوئي ماني تيار ٿي ۽ حامد علي بہ اسڪول |
| 25507 | DYNT.utf | اچي سندن وچ ۾ پئي ھئي، سا اڏامي ويئي؛ وري | کان | تيئن گڏ رھڻ لڳا، ۽ ھندستاني ٻولي، جا ڪن ڏينھن |
| 25508 | DYNT.utf | اچي موڪلايو، ۽ ٻہ-ٽي عذر ٺاھي ٻڌايائينس | کان | اھو پھ پچائي، ھن سلطان |
| 25509 | DYNT.utf | ارمان ٿيو، مگر ھن سان جلدي وڃي ماڻ جي ڪري | کان | انھيءَ خط پڙھڻ ڪري زينت بانوءَ کي مڙس جي نہ اچڻ |
| 25510 | DYNT.utf | ارڙ ھن ڪوھ پري آھي. ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي | کان | جي رستي گجرات ۽ ٻين ڀاڱن سان. مڏئي جو بندر ڀڄ |
| 25511 | DYNT.utf | ارڙھن ڪوھ پري آھي، ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي | کان | اچي بيھندا آھن، جيئن مٿي چيو ويو آھي، تہ اھو ڀڄ |
| 25512 | DYNT.utf | اسان جي ڪاغذ جو جواب آندءِ؟'' | کان | ھنن پڇيس تہ ``اسان جي سنگتي پھلوان خان |
| 25513 | DYNT.utf | اسان کي ڪھڙو عار ھولدو، اسان جو ڪم اھو | کان | اسبن مھاڻا ماڻھو، اوھان جھڙن سردارن وٽ رھڻ |
| 25514 | DYNT.utf | اشراف پردي وارن مسلمان ماڻھن جي لاءِ ھيءُ | کان | تہ جنھن قسم جو بندوبست اڳيئي ھلندڙ آھي، تنھن |
| 25515 | DYNT.utf | البت تين ھوندو ھو، تنھنڪري پاڻ زيادہ بيحيائي | کان | ٿو يا ڪريان ٿو، سي ضرور چڱو ھوندو، ۽ طبع جو بہ اصل |
| 25516 | DYNT.utf | انھيءَ ھنڌان سمنڊ تي اينديون وينديون ھيون. | کان | ۽ ڊونڊيون مڇي مارڻ لاءِ توڙي پاسي وارن بندرن |
| 25517 | DYNT.utf | اھا رٿ وڌيڪ پسند ھيس. | کان | تہ حامد کي وٺي ڏيان؛ انھيءَ ڪري ٻين سڀني رٿن |
| 25518 | DYNT.utf | اھا ڪوٺي چڏائي، ٻئي ھنڌ ويھاريو اٿن.'' | کان | جو رستو بند آھي، جو ڪنھن سبب ڪري اسان جي ماڻھوءَ |
| 25519 | DYNT.utf | اھڙي قسم جي سڌاري جي لاءِ پردي جي وڏي اٽڪ | کان | ھن کي پريندي |
| 25520 | DYNT.utf | اٺ-نوَ مھينا پوءِ مري ويئي ھئي. ھوءَ مائي | کان | تہ سندن ايماندار ٻانھي بختاور، علي رضا جن جي وڃڻ |
| 25521 | DYNT.utf | اٽڪل ويھ-ٻاويھ ڪوھ پري ھو. ڳوٺ جا ماڻھو | کان | اھو مھاڻن جو ڳوٺ، ڪچ جي وڏي شھر ڀڄ |
| 25522 | DYNT.utf | اٽڪل ويھار وکن ڪاٺ جا پيپ بند ٿيل پيل ھئل | کان | جا خود محلات جي ھيٺان گھڙي وٿي آھي. ھڪڙي پاسي |
| 25523 | DYNT.utf | اڳ ئي، ھنن سان گڏ، ھو ماءُ کي ڀاڪر پائي | کان | خبر ملڻ |
| 25524 | DYNT.utf | اڳ ٻنھي ڀائرن، خاص منصورعلي پنھنجي پيءُ-ماءُ | کان | اھا صلاح پڪي ڪري ھي سنبريا. پر جدا ٿيڻ |
| 25525 | DYNT.utf | اڳي بندر تي ڪيتريون ئي گاڏيون اچي گڏ ٿيون. | کان | جن جي رواني ٿيڻ جو ڏينھن آيو، تڏھن آگبوٽ تي چڙھڻ |
| 25526 | DYNT.utf | اڳي بھتر آھي تہ ھن جي سنڌ ۾ اچڻ جو بيان | کان | اسان جي ڳالھ سان جيڪو واسطو آھي، تنھن جي بيان ڪرڻ |
| 25527 | DYNT.utf | اڳي پيءُ کي اطلاع ڏنو ھئائين تہ ھڪڙي جوان | کان | تڏھن يکدم ھن سان کڻي شادي ڪيائين. شادي ڪرڻ |
| 25528 | DYNT.utf | اڳي خرات ٿي ويا ھئا. | کان | تہ اھڙيءَ حالت ۾ اڳوڻي وقت جا ڪيترائي خاندان ھن |
| 25529 | DYNT.utf | اڳي گھڻا مٿا ھنيا ھئائون، پر فائدي ۾ نبيرو | کان | جي سرڪار جي وچ ۾ ھو، جنھن جو فيصلو ڪرڻو ھو ۽ ھن |
| 25530 | DYNT.utf | اڳي لکيو اٿم. منھنجي مرضي ھئي تہ پنھنجي | کان | آرزوي ديدار محبت آثار-آنڪھ اوھان جي خط جو جواب ھن |
| 25531 | DYNT.utf | اڳي ھنن کي ھڪڙو وڏو ڪارخانو ڦٽائڻو پيو. | کان | وڃڻ |
| 25532 | DYNT.utf | اڳي ھڪڙو اتفاق ٿيو، جو ڪنڊ واري ھٽ تي ميوو | کان | ڪنڊ تي پھچڻ |
| 25533 | DYNT.utf | اڳي ھڪڙي لنڍي خونچي ۾ ڪي ڍاڪون رکي، مٿانئس | کان | ساءُ کي چيائين تہ ``اسان ماني تيار آھي'' پر انھيءَ |
| 25534 | DYNT.utf | اڳي يا پوءِ ھنن کي گھمڻو ڦرڻو ۽ کلڻو ڳالھائڻو | کان | ھڪ عجيب باغ ھو، جنھن ۾ شام جو مجلس جي ڪم لھڻ |
| 25535 | DYNT.utf | اڳيئي پئي شڪ پيس. ڏٺائين تہ ھڪڙيءَ منجھان | کان | ھڪڙيءَ جي ھلت اھڙو ڪڪ ڪيو ھوس، جو ٻيءَ شادي ڪرڻ |
| 25536 | DYNT.utf | اڳيئي ڳالھين ڪندي ھن کي معلوم ٿيو ھو تہ | کان | تنھنڪري ھاڻ ڇڙو رھڻ تي دل نٿي چيس. زينت بانوءَ |
| 25537 | DYNT.utf | اڳي، گھڻن سکرن وٽ علي رضا پاڻ بہ انھيءَ | کان | انھيءَ |
| 25538 | DYNT.utf | بچائيندو آيو ھو، نہ تہ اھڙيءَ حالت ۾ اڳوڻي | کان | خرچ نہ ٿيندو ھوس. اھڙيءَ رٿ ڪري، ھو پاڻ کي قرض |
| 25539 | DYNT.utf | بچايس. نيٺ ھو اچي ڪناري تي پھتا. ڪناري کي | کان | خوش ٿي. ھن مھاڻي جي گھڻي شڪر گذاري ڪئي، جو ھن ٻٽڻ |
| 25540 | DYNT.utf | بچايو. اھو جيئدان جو ھن کي مليو، سو خاص | کان | ٿي، پر ھن گھڻا حيلا حوال ڪري، پاڻ کي موت |
| 25541 | DYNT.utf | بدليل ھئس، تنھنڪري ھنن اڳي شادي ڪري ڇڏي. | کان | ۽ ولايت ۾ رھڻ ڪري سڀ طرح جا ديني يا دنيوي خيال اڳي |
| 25542 | DYNT.utf | برطرف ڪري ڇڏيو، جو انھيءَ ڪري پنھنجي مطلب | کان | تي رنج ٿي مون کي درٻار مان لوڌائي ڪڍو ۽ نوڪريءَ |
| 25543 | DYNT.utf | بک چڱي، اھڙي شاديءَ کان ڏک چڱو. مون کي کاڌي | کان | انھيءَ مرض کان مون کي ڇڏائجئين. اھڙي شاديءَ |
| 25544 | DYNT.utf | بلڪل ٻيءَ طرح جا ھئا، تنھنڪري سندس ويجھا | کان | رستا پنھنجا ئي پنھنجا ھئا، سندس قوم جي رستن |
| 25545 | DYNT.utf | بمبئيءَ جا جبل پئي ڏٺا. سگھوئي شھر جي عمارتن | کان | تنھن تي سڀ ماڻھو ٽپڙ ٽپڙ ٽاڙي ٻڌڻ لڳا، جو پري |
| 25546 | DYNT.utf | بہ آءُٗ توکي سکيو وکندس. توکي خبر ناھي | کان | ڏيندس. جھڙو پنھنجي گھر ۾ سکي ھوندينءَ، انھيءَ |
| 25547 | DYNT.utf | بہ پري ھو- موالين وانگي گوماٽيو پيو ھو. | کان | ھئي، سڀني جي خدمت پئي ڪيائين. سندس مامو تہ زالن |
| 25548 | DYNT.utf | بہ پياري آھين.'' | کان | ڇا ٿيو؟ تنھنجا لڇڻ موچارا آھن، سواسان کي مائٽن |
| 25549 | DYNT.utf | بہ جيڪي پڄي سگھندو ھو، سو بيءُ-ماءُ جي | کان | ھن ويچاريءَ |
| 25550 | DYNT.utf | بہ جيڪي پڄي سگھي، سو ھن جي حق ۾ ڪجو.'' ھنن | کان | الھيءَ جي ٻانھن اوھان کي آڻي ڏينديس، پوءِ اوھان |
| 25551 | DYNT.utf | بہ خراب ٿيان. | کان | منھنجي پاڪ دامنيءَ ۾ شڪ اچيس ۽ اٽلندو ھن حالت |
| 25552 | DYNT.utf | بہ رڌڻ پچائن جو توڙي ٻيو ڪم ڪار نٿي ٿي سگھيس، | کان | ڏئي تنھنڪري ماثي شھر بانو ويچاري ڏکي ٿي ھئي. پاڻ |
| 25553 | DYNT.utf | بہ گھڻي ٿئيم. | کان | منجھان ھيتري خراري ٿي اٿم، متان ٻيءَ مان انھيءَ |
| 25554 | DYNT.utf | بہ گھٽ ٿو سمجھي. ھُنن جي ھيتري خوشامد ٿو | کان | تہ ھيءُ اسان کي ۽ اسان جي دوستن کي انھن ڪرستانن |
| 25555 | DYNT.utf | بہ مشڪل ٿي سگھن. ھن جي زال کي چڱي تعليم | کان | زماني ۾ زالون اھڙا عجيب عجيب ڪم ٿيون ڪن، جي مڙسن |
| 25556 | DYNT.utf | بہ مور وينديس ۽ منھنجو ڇوڪرو بہ رھجي ويندو.'' | کان | سو جي آءُٗ کڻي اھڙو پير توسان ڀريان، تہ مائٽن |
| 25557 | DYNT.utf | بہ موڪلايو. ھن ويچاريءَ کي بہ گھڻو ڏک ٿي | کان | لڏي ٿا وڃن. ھنن پنھنجي ڌيءُ عظمت بانو ۽ سندس مڙس |
| 25558 | DYNT.utf | بہ وڌ. | کان | صاحبلوڪن جو اھو خيال آھي، تڏھن منڊمن جو تہ انھي |
| 25559 | DYNT.utf | بہ وڌيڪ آھي. خدا سرائيءَ کي بھشت نصيب ڪري | کان | تہ اسان ٻنھي گھرن جي وچ ۾ جيڪو رستو آھي، سو مائٽن |
| 25560 | DYNT.utf | بہ وڌيڪ خدمت ڪرڻ لڳس. جي زال جي جيئري ئي | کان | ٻي سنڀال ڪرڻ ۾ زينت بانوءَ ڪين گھٽايو. پنھنجي ٻار |
| 25561 | DYNT.utf | بہ وڌيڪ خراب مثال، پردي وارن ۽ حرمخانن | کان | قومن مان بہ ملي سگھندا. پر اوترا مشال، بلڪ انھيءَ |
| 25562 | DYNT.utf | بہ وڌيڪ خوش رھڻ لڳو. ٻيئي بنيادي ماڻھن | کان | جو خالو وري آباد ٿيو، ۽ جنھن جي صحبت ۾ ھي وري اڳي |
| 25563 | DYNT.utf | بہ وڏي محلات کي اڏائي ڇڏبندو، تنھنڪري | کان | چڱيءَ طرح سوڙھو ڪري بند رکبو ۽ دکائبو تہ انھيءَ |
| 25564 | DYNT.utf | بہ ھنن ٻہ-ٽي ڳالھيون ھيڏي ھوڏي جون پچيون، | کان | زينت |
| 25565 | DYNT.utf | بہ ٻدي ھئائيڻ، جو ھن جو پڪو سنگتي ھو. سندس | کان | جي گھر جي خبرچار ساري ھيس، سندس گڻن جي تعريف ڀاءُ |
| 25566 | DYNT.utf | بہ ڇٽجي ٿو. | کان | ٿئي ٿو، ۽ اوير سوبر جي اتفاقن مھل مشڪلات ۾ ڦاسڻ |
| 25567 | DYNT.utf | بہ ڇٽل ھئا، تنھنڪري ھنن جي حالت پاڙي وارن | کان | تہ سرائي فتح محمد خان جي پوري بندوبست ڪري ھي قرض |
| 25568 | DYNT.utf | بہ ڇٽي پيو ۽ خرچ جي ڪفايت بہ ٿيس. | کان | جنھنڪري گھر جي ريڙھہ پيڙھہ ۽ اندروني معاملن |
| 25569 | DYNT.utf | بھتر ھاندي آئي، جيئن مٿي بہ اشارو ڏنو ويو | کان | قرض کان بہ ڇٽل ھئا، تنھنڪري ھنن جي حالت پاڙي وارن |
| 25570 | DYNT.utf | بھتر ھئي. | کان | تلاءَ جي پاسي ۾ ھڪڙي جاءِ ڀاڙي ڪري ويٺو، جا اڳي |
| 25571 | DYNT.utf | بھتر ٿيندس. نيٺ اھو ٺھراءُ ڪري، علي رضا | کان | جو ڄاتائين تہ انھيءَ رستي جھڙو ھاڻي آھيان، تنھن |
| 25572 | DYNT.utf | بوءِ ھوش ۾ آيو ھو ۽ وري ٻي شادي ڪري البت | کان | جٺيون ڪيائين، ھو تہ اڳھين پشيمان ٿيو ھو. منڊم وئي |
| 25573 | DYNT.utf | بيشڪ گھرائجو، جيڪي مون وٽ آھي سو سڀ اوھان | کان | لڳو ۽ لکيائين تہ ``جيڪي اوھان کي گھر جي، سو مون |
| 25574 | DYNT.utf | بيھي پکو ھڻڻ لڳيون. سڀني پريندي ``بسم اللَّھ'' | کان | ٽيئي ڄڻيون مانيءَ تي ويٺيون. مريم ۽ بختاور پاسي |
| 25575 | DYNT.utf | پاسي پاسي بہ ڪيو، پر ھُل ۾ سندس چوڻ ھنن | کان | آھي، سو اچي مار' آءُٗ اندر ڊوڙيس. اگرچ بختاور پري |
| 25576 | DYNT.utf | پاسي ٿيڻ يا انھن کي ڌڪي پاسي ڪرڻ لاءِ علم | کان | جو ضرور، زال کي وڌيڪ آھي يا مڙس کي؟ جي شيطاني ڪمن |
| 25577 | DYNT.utf | پاڻيءَ تي ڪا شيءِ ٽُلڪندي ڏسي لڙي آئي، | کان | ھيون. اھڙي ھڪڙي ٻيڙي اوچتو آسپاس جي لنگھي، سا پري |
| 25578 | DYNT.utf | پچيائون تہ ``ڪاڪا، ٻيو تہ خير آھي؟'' ھن چيو | کان | جنھن کي ھنن ٻہ ڏينھن اڳي اوڏي موڪليو ھو، تنھن |
| 25579 | DYNT.utf | پراوا چڱا اٿئي ۽ پراون مان جن تي ڀاڙيو | کان | جو سعيو ڪر. آءُٗ توکي چوندو آھيان تہ انھن پنھنجن |
| 25580 | DYNT.utf | پرءِ گھر ٺاھي ويھي رھيو. ھن گھر ھلائڻ جو | کان | سا بہ پيءُ جي صلاح کان سواءِ نہ ھئي. ھو شاديءَ |
| 25581 | DYNT.utf | پري بيئي آھي. اھي ٻہ - ٽي جايون، جن جي پاڻ | کان | بختاور چيو تہ ``مائي، ھوءَ تہ ھٿ ڇُھڻ |
| 25582 | DYNT.utf | پري گذارڻ سھنجو ٿو لڳي، اگرچہ ٻيو ھر طرح | کان | تنھنڪري مون کي ڇڏي نٿو سگھي؛ نڪي وري مون کي اوھان |
| 25583 | DYNT.utf | پري ھوندي، يا انھيءَ جي مرضيءَ ڌاران ڪيڏي | کان | تہ قرآن ۾ بہ اشارو آھي. جا زال پنھنجي مڙس يا وارث |
| 25584 | DYNT.utf | پري ڪين ھئي. پاسي واري تختي کي ٽيڪ ڏيئي، | کان | ٻيو ڪو ڊپ ڪونہ ھوس، ماڻھن |
| 25585 | DYNT.utf | پگھار وٺي موڪلايائين، ھفتي جي اندر ھي | کان | رضا مھيني جي بڇاڙيءَ تائين ماڻن رھيو. پوءِ ھنن |
| 25586 | DYNT.utf | پھرو زيادہ آھي ۽ اندران بہ تھخاني ۾ وڃڻ | کان | کي بہ خبر ڪانھي، باقي محلات جي چوڌاري سو اڳي |
| 25587 | DYNT.utf | پھرئين پور ۾ پتڻ لنگھيا. | کان | ۾ چڙھي روانا ٿيا ۽ پنجين ڏينھن صبح جو اچي ڪوٽڙيءَ |
| 25588 | DYNT.utf | پئجي ويون ھيون، تن سڀني جي برخلاف ھن کي | کان | ڳالھيون ماڻھن جي اڻ سمجھائي ۽ عالمن جي فضوليءَ |
| 25589 | DYNT.utf | پوءِ آخر ھيٺيون خط زينت بانوءَ جي نالي | کان | ڏيڍ مھيني کن |
| 25590 | DYNT.utf | پوءِ آيو ھو، تنھنڪري سڃاڻپ ۽ جا ٻيدائش | کان | پڙھائڻ جو ڪم وري شروع ٿيو. مگر ھو جو ھيترن ڏينھن |
| 25591 | DYNT.utf | پوءِ اھو ٺھراءُ ڪيائون، تہ مال جا ٽي حصا | کان | پوءِ پاڻ ۾ ويھي مال ورھائڻ لڳا؛ گھڻيءَ ريڙھ پيڙھ |
| 25592 | DYNT.utf | پوءِ اڃا مديني ۾ ئي ھئا، تہ علي رضا جي ماءُ | کان | بسال اوڏي ويندا ھئا. پويون حج ڪري رھيا ھئا، تنھن |
| 25593 | DYNT.utf | پوءِ باقي ھڪڙ و شيدي شنگور نالي ۽ ھڪڙي | کان | گھڻائي ٻانھا ٻانھيون ھوندا ھئا، پر صاجيءَ ڦرڻ |
| 25594 | DYNT.utf | پوءِ بہ چڱي ۽ پاڪ جاءِ نصيب ٿيس. | کان | ۽ نيڪ زال ھئي، تنھن جي نيٺ پڇاڙي سُرھي ٿي، ۽ مُئي |
| 25595 | DYNT.utf | پوءِ بہ سندن پوين جي وچ ۾ ھليو آھو، ۽ ھي، | کان | آنھن جي گھرن جو پاڻ ۾ رستو ھوندو ھو، سو سندن مئي |
| 25596 | DYNT.utf | پوءِ بہ علي نواز پنج-ڇھ مھينا انھيءَ گھر | کان | ڌليءَ جي مرڻ |
| 25597 | DYNT.utf | پوءِ بہ ماٺ ڪري ويھي رھيو آھي. ماءُ تہ زال | کان | پٺيان اھڙا جاکوڙا ڪڍي اچي نہ سگھيو ۽ خط پھچڻ |
| 25598 | DYNT.utf | پوءِ بہ ھنن جو ڪارخانو اندران ئي اندر اھڙو | کان | انھيءَ طرح سرائيءَ جي مرڻ |
| 25599 | DYNT.utf | پوءِ بہ ھو اتي رھندو آيو، ۽ اگرچ اڳيون | کان | ڪري پنھنجو گھر ٺاھي ويھي رھيو. ميرن جي صاجيءَ وئي |
| 25600 | DYNT.utf | پوءِ بہ ڪنوار تہ مھينوکَن حيا کان ڪنڌ مٿي | کان | ڪھڙي شڪل ھونديس، لائجي ڪھڙي طبعيت ھونديس. پرڻي |
| 25601 | DYNT.utf | پوءِ بہ، جن اميرن ۽ وڏن ماڻھنٍ سان علي | کان | صاحبي قرڻ جي تفرقي |
| 25602 | DYNT.utf | پوءِ پاڻ ظاھر ڪرڻ جو چڱو وجھ آيو آھي. ۽ | کان | زينت بانوءَ دل ۾ پئي ويچار ڪيو تہ عزت بي جي مرڻ |
| 25603 | DYNT.utf | پوءِ پاڻ ماڻھن کي ڪوشش ڪرڻ سولي ٿي. خاص | کان | نسبت ۾ ٿورو گھڻو چوڻ چائڻ ٿيو ھو، پر سندس مئي |
| 25604 | DYNT.utf | پوءِ پاڻ وڌيڪ ٿيو؛ سو ھوءَ ماءُ وانگي ھن | کان | علي رضا کي ھن پورھيت جو کپ ھو تہ ھاڻي زال جي مئي |
| 25605 | DYNT.utf | پوءِ پشيمان ٿيا ھئا، ۽ ھاڻ ھنن سان گھڻي | کان | ھوندا ھئا سي بہ سرائي فتح خان جي گھر ويران ٿيڻ |
| 25606 | DYNT.utf | پوءِ تخت انھيءَ کي ملندو. انھيءَ سان اسان | کان | کي پھرئين حرم مان وڏو پٽ آھي، تنھنڪري سلطان |
| 25607 | DYNT.utf | پوءِ تہ سڀڪنھن جو مٿو ڦرڻ لڳو، ۽ قيون اچڻ | کان | ڏاڪڻ تان لھندي ئي پاسو وٺي ويھي رھيا. آگبوٽ ھلڻ |
| 25608 | DYNT.utf | پوءِ تہ مڪتب جو اھڙو زور ھو، جو سالياني | کان | ڪن ورھين |
| 25609 | DYNT.utf | پوءِ تڪري آئي ۽ وري بہ ھن سان سسي ڦس ڪري | کان | جو ڪلف آيل ھو، ساکولي اندر ويئي، وري ٿوريءَ ويرم |
| 25610 | DYNT.utf | پوءِ جي پھت جا پئسا وٺڻ ۾ ايندا آھن ۽ وقت | کان | اجايو خرچ مانيءَ تي بہ نہ ٺئي. مانيءَ کاڌي |
| 25611 | DYNT.utf | پوءِ جڏھن ڪڏھن علي رضا ۽ حامد علي پاڻ ۾ | کان | ٻنھي جي خواھش ھئي تہ آبروءَ جھڙو بندوبست ٿئي. ھن |
| 25612 | DYNT.utf | پوءِ چا سندن شادي ٿي ھئي، تنھنڪري ھڪٻئي | کان | ھيتريءَ واقفيت، ھيتريءَ سيڪ ۽ ھيتريءَ محبت |
| 25613 | DYNT.utf | پوءِ چرش پيئڻ ۾ پيو. سگھوئي انھنءَ جي پٺيان | کان | پوءِ تہ ھڪڙو خلاصو حقو گھر ۾ جوڙي رکيائين. تنھن |
| 25614 | DYNT.utf | پوءِ چور جي زال ۽ سس زينت، سان وري وڌيڪ | کان | ھنن جي ويئي |
| 25615 | DYNT.utf | پوءِ حامد چيو تہ ``مون علي رضا وٽ وڃڻ جو | کان | ماني کاڌي |
| 25616 | DYNT.utf | پوءِ حڪومت جي سڀني ڪمن ۾ ھن جي راءِ پڇي | کان | تنھن |
| 25617 | DYNT.utf | پوءِ رٿ ڪيائون تہ برجستو لشڪر پيادن ۽ سوارن | کان | تنھن |
| 25618 | DYNT.utf | پوءِ سرائي فتح محمد خان جي گھر کي گھڻي | کان | علي رضا جن جي سنڌ مان نڏي وڃڻ |
| 25619 | DYNT.utf | پوءِ سرڪار پينشن سؤ رپيي مان گھٽائي پنجاھہ | کان | گھڙيءَ تائين دل تي ڄميون بيٺيون ھيون. سندس مرڻ |
| 25620 | DYNT.utf | پوءِ سگھوئي حڪم جاري ٿيو تہ ننڍيءَ عمر | کان | انھيءَ وقت |
| 25621 | DYNT.utf | پوءِ سگھوئي خبر پيئي. جيڪي منڊمون ۽ صاحبلوڪ | کان | انھيءَ تفاوت جي محبوب عليءَ کي زال جي وڃڻ |
| 25622 | DYNT.utf | پوءِ سگھوئي علي رضا کي سندس ڌيءُ عظمت بانوءَ | کان | محبوب عليءَ جي ولايت وڃڻ |
| 25623 | DYNT.utf | پوءِ سگھوئي ھنن کي معلوم ٿيو تہ حامد جو | کان | حال ھو؛ جو علي رضا جن بمبئيءَ کان موٽي آيا. آئي |
| 25624 | DYNT.utf | پوءِ سمھندي ھئي، جو گھر جو ڪم ڪار ٿيندو | کان | آئي؛ ماني ٽِڪي کائي سڀيئي سَمُھي پيا. بختاور سڀ |
| 25625 | DYNT.utf | پوءِ سڀيئي چاءِ پِي گلدستا وٺي، موڪلائي | کان | پوءِ ڇوڪرين جو امتحان ورتائون. تنھن |
| 25626 | DYNT.utf | پؤ سڄو بار مون تي ليٽي پيو. قضيي کي ارھون | کان | فڪر ھوندو. ھڪڙو تہ (اللَّھ مرھيس) سرائيءَ جي گذرڻ |
| 25627 | DYNT.utf | پوءِ صفوران ۽ زينت کي ڏاندن جي گاڏيءَ تي | کان | ٺھراءُ ڪري، ھڪڙي ڏينھن سانجھيءَ جو ماني ٽڪي کاڌي |
| 25628 | DYNT.utf | پوءِ علي رضا وري اچي استنبول پھتو، ۽ سلطان | کان | اھو سفر ڪري پنجين- ڇھين مھينن |
| 25629 | DYNT.utf | پوءِ کڻي ماٺ ڪئي آھي. جڏھن ڪٿي بہ سندس ڪانہ | کان | تہ مرضي تنھنجي، ماڻھين ويچاريءَ تہ انھيءَ ڏينھن |
| 25630 | DYNT.utf | پوءِ گاڏيءَ وارو بہ آٿيو. الائجي سامت ۾ | کان | چورن جي وڃڻ |
| 25631 | DYNT.utf | پوءِ گھوٽ ڪنوار پنھنجي جاءِ تي ھليا وڃن | کان | سنجھي جو ڏھين بجي اندر پورو ٿيو ٿيڻ کپي، جنھن |
| 25632 | DYNT.utf | پوءِ گھوٽ، ڪنوار کي ساڻ وٺي وري پنھنجي | کان | نڪاح پڙھيو. گھوٽ کي ڪنوار جي گھر آنائون، ٿوري وقت |
| 25633 | DYNT.utf | پوءِ مائي بہ اٿي. گھر جو ڪم ڪار ڏھاڙيءَ | کان | بانوءَ بہ اٿي اڳئينءَ جي نماز جو سعيو ڪيو. ذري |
| 25634 | DYNT.utf | پوءِ مائي شھر بانوءَ ھڪڙي پورھيت رکي پر | کان | ھن جي مئي |
| 25635 | DYNT.utf | پوءِ ماٺ ڪيائون، ويھي گذريال حال جون ڳالھيون | کان | ھنن بہ ڪوڙ ڪري منھن ھيٺ ڪري ھنن سان رنو. ٿوري دير |
| 25636 | DYNT.utf | پوءِ محبوب علي اھرڙي آرام سان پنھنجي ڪم | کان | ڪرائي ڏنو ۽ ٻي معرفت بہ ڪرائي ڏنائينس. تنھن |
| 25637 | DYNT.utf | پوءِ مري ويو. | کان | ڪمن جي ڪري خراب قسمت آڻي ڦاسايو ھوس، سو چئن مھينن |
| 25638 | DYNT.utf | پوءِ مريم بہ موڪلايو، تنھن جي بہ قبر سندس | کان | پنجن-ڇھن مھينن |
| 25639 | DYNT.utf | پوءِ ملڻ ٿي آيو، سو ڪھڙو نہ سرھو ھوندو! | کان | پلا پنھنجي پياريءَ زال کي ھيترن ڏينھن جي وڇوڙي |
| 25640 | DYNT.utf | پوءِ موڪلائي، اچي پنھنجا ٻار ٻچا وٺي وڃي. | کان | رھڻ ڪري فائدو ھجيس ۽ ٻي حرڪت نہ ھجي، تہ مھيني-ٻن |
| 25641 | DYNT.utf | پوءِ مھينو-اڌ گذاري، ھنن وري ٽپڙ ٻڌا ۽ | کان | کي بہ پنھنجي ڪم جو چڱو سانسگو ھو، سو حامد جي مرڻ |
| 25642 | DYNT.utf | پوءِ مٺائي يا کارڪون وٺي، پنھنجي پنھنجي | کان | ٿورا ويجھا عزيز يا گَھرا دوست حاضر ھجن، جي نڪاح |
| 25643 | DYNT.utf | پوءِ وري اچي سندس اڳيان بيٺي. | کان | اچي پنھنجي جاءِ تي ويھي رھي، ۽ زينت بانو بہ ذري |
| 25644 | DYNT.utf | پوءِ ويچارو پھريان ڏينھن تہ زال کي ياد | کان | ھئي؛ اھو گھر برابر علي رضا جو ھو. ماءُ جي آئي |
| 25645 | DYNT.utf | پوءِ ھن علي رضا کي اميريءَ جي وڏي درجي | کان | انھيءَ تعريف ڪرڻ |
| 25646 | DYNT.utf | پوءِ ھن کي خبر پئجي سگھي تہ ڪھڙي سال ۾ اھا | کان | تاريخن پڙھڻ مان معلوم ٿيو ھوس، تنھن جي ڀيٽڻ |
| 25647 | DYNT.utf | پوءِ ھن کي ھڪ سؤ رپيا انگريز سرڪار مان | کان | وٽ معتبر ۽ عزت وارو مائھو ھو. ٽالپرن جي مڪومت وئي |
| 25648 | DYNT.utf | پوءِ ھو وري آيو؛ اچي ظاھر ڪيائين تہ ``اندر | کان | يا نہ ۽ اندر وڃڻ جو ڪو اپاءُ آھي يا نہ. اٺن ڏينھن |
| 25649 | DYNT.utf | پوءِ ھڪٻئي کي ڏيئي سڱھجي ٿو. | کان | ڪي بہ ڪين ٺھرائجي. وڌيڪ جيڪي ڏيڻو ھجي، سو شاديءَ |
| 25650 | DYNT.utf | پوءِ ٻہ-ٽي ڏينھن آرام ورتو ھئائين، تنھنڪري | کان | بہ ڪونہ ھوس. اھائي جاءِ ھئي، جتي مائٽن جي ڌار ٿيڻ |
| 25651 | DYNT.utf | پوءِ ٿورو ٿورو ڪري ڪجاوا ڇڏي، ڏوليءَ ۾ | کان | تنھنڪري رسم بہ انھن جي تي ھلندا ھئا. صاحبيءَ وئي |
| 25652 | DYNT.utf | پوءِ ڄاڻان ٿي تہ اھڙي اجائي بندوبست ڪري | کان | جھڙو تنھنجو آھي، مگر زينت بانوءَ جي ڳالھين ٻڌڻ |
| 25653 | DYNT.utf | پوءِ ڇَھين-ستين ڏينھن پاڻ بہ دم ڏنانين. | کان | وري ھي تازو زال جو ڏک، تنھن ماري وڌس. زال جي مئي |
| 25654 | DYNT.utf | پوءِ ڏي خوش ٿيو. ھيءُ بہ پنھنجي نُونھن | کان | اچي گڏ رھيو. ھو پنھنجي پيءُ-ماءُ کي گھڻن ڏينھن |
| 25655 | DYNT.utf | پوءِ ڪنوار جي گھر اچي، ڪنوار سان ھڪ کَٽ | کان | اندر زالن ۾ ٿيندا آھن سي بند رکجن. رڳو گھوٽ نڪاح |
| 25656 | DYNT.utf | پوءِ ڳڻتي واڌو ٿيس، جو ڀانيائين تہ منھنجي | کان | ھوندو ھو- ھو کٽڻ ڪمائڻ وارو ھو ۽ جوان ھو، سڙس مئي |
| 25657 | DYNT.utf | پوءِ، آگبوٽ اچي بمبئيءَ پھتو. گھڻائي ماڻھو | کان | ٻئي ڏينھن ٻنپھرن |
| 25658 | DYNT.utf | پوءِ، زينت بالو پنھنجي منھن گھڙيءَ تائين | کان | ھن جي وئي |
| 25659 | DYNT.utf | پيو گسائيندو ھو، ڪڏھن ڪڏھن بيماريءَ جي | کان | ۽ مٿس ڪاوڙ ڪرڻ لڳا. ڪي ڏينھن تہ ھي اسڪول جي وڃڻ |
| 25660 | DYNT.utf | پيءُ جي ھيس، جنھن ھيستائين پئي ولايت ۾ | کان | يڪدم عجيب ڪارخانو بيھاريائين. پئسن جي مدد پريندي |
| 25661 | DYNT.utf | پڇا ڳاڇا ٿي. ھٽ واري پنھنجو ڇوکر ۽ ھڪڙو | کان | وارن پاڻ سان کنيو؛ ويجھي ٿاڻي تي وٺي آين، اتي ھن |
| 25662 | DYNT.utf | پڇڻ لڳي تہ ``سائين! مائي صفوران تہ خير سان | کان | زينت ويٺي ۽ ھن |
| 25663 | DYNT.utf | پڇڻ ڳاڇڻ ھن مناسب نسٿي ڄاتو، تنھڪري ڪڏھن | کان | ڌيءَ زينت بانو. پر اھڙين ڳالھين ۾ تہ زينت بانوءَ |
| 25664 | DYNT.utf | پڇي پڪ ڪئي، تہ ڦول گلي برابر اھا آھي. پڪ | کان | تڪڙي ھئي. زينت بانوءَ وري بہ ٻن-چثن دڪانن وارن |
| 25665 | DYNT.utf | پڇي ڏس تہ ڪيترا ڀيرا اسين تنھنجون ڳالھيون | کان | پُٽن جو مَٽ آھين. آءُٗ خوشامند نٿي ڪريان. مريم |
| 25666 | DYNT.utf | پڇيائين تہ `` دائي، تون ڪا ڳالھ ٻڌاءِ، ڪڏھن | کان | وري مربم |
| 25667 | DYNT.utf | پڙھڻ ۽ پنھنجي منھن محاوري ڪرڻ ڪري ڏاڍي | کان | گھڻو مٿي ٿي آين. ھيڏي وري خود زينت بانو گھر ۾ مڙس |
| 25668 | DYNT.utf | توکي عار ٿو اچي! سون رپي جا-تو وٽ آءُٗ ڍير | کان | آھن، تن سڀني جو آءُٗ سردار آھيان. مون وٽ رھڻ |
| 25669 | DYNT.utf | جاءِ ملي، سو اتيئي پئجي رھيا. جيڪو گوڙ | کان | خدا تي رکي ويھي رھيا. آگبوٽ ھليو. ھنن کي ھڪڙي ڪنڊ |
| 25670 | DYNT.utf | جدا رھڻ جي شڪايت پئي لکي، ۽ خدا کي سوال | کان | ۽ ھن وري پنھنجو احوال ٿي ڏنس، ۽ اڪثر ٻئھي ھڪٻئي |
| 25671 | DYNT.utf | جدا ٿيڻ مھل ھن کي پيٽ ھو. ويچاريءَ ھيترا | کان | ويا. انھيءَ وچ ۾ ھن کي ٻار بہ ڄائو، ڇالاءِ جو مڙس |
| 25672 | DYNT.utf | جند ڇڏائڻ جو ڪو بلو ڪجي. ھاڻي ڏينھن ڏٺو | کان | رات جو ضرور ڪارمنھون مون سان زبردستي ڪندو، تنھن |
| 25673 | DYNT.utf | جنھن ڇيڪ گھمي ڏٺو ھو، سا مڙس جي روڪڻ ڪري | کان | پر پريندي |
| 25674 | DYNT.utf | جوڙايائرن. انھيءَ طرح انھن نيڪ، ديندار | کان | تنھن جي بہ قبر سندس ڌڻيءَ ۽ ڌڃاڻيءَ جي پيرانديءَ |
| 25675 | DYNT.utf | جھليندو ڪو ڪونہ.'' | کان | حرڪت ڪنھن ڪئي، پوءِ وري بہ اسان کي صلاح مصلحت ڪرڻ |
| 25676 | DYNT.utf | جيرو پڄي ٿي سگھيو، اوترو ٻارن کي تعليم | کان | ڇوڪرين جو ٿوروگھڻو تعداد وڌندو ويو. زينت بانوءَ |
| 25677 | DYNT.utf | جيڪو ٿورو گھڻو فرجو ملندو ھوس، سو پيئي | کان | پر ھيڏي قصي لکڻ لاءِ بہ وقت ۽ وجھ گھر جي. گھر جي ڪم |
| 25678 | DYNT.utf | جيڪي پڄي سگھندو، سو آءُٗ ڪندس ۽ جيڪو ڪم | کان | خوش آھيان. اوھان جي صلاح مون کي گھڻو پسند آھي. مون |
| 25679 | DYNT.utf | جيڪڏھن في الحال اتيئي خيو جو ڪم ٿي وڃي | کان | سارو يار گھر ۾ ويھارڻ مون کي ڏکيو ٿو لڳي. تنھن |
| 25680 | DYNT.utf | چڙھي مٿي آيو ھو، تن سان بہ اھڙي دوستي رکيو | کان | وري خوشمزاج ملنساز ۽ خليق اھڙو جو جن ٻين اميرن |
| 25681 | DYNT.utf | خبرون چارون پڇيون. ھن چيس تہ ``آءُٗ سلطان | کان | ھي وڃي رئيس عمردرازخان وٽ نڪتو. ھن ھن |
| 25682 | DYNT.utf | خواھش ھئي، جو ڄاتائين ٿي نہ پنھنجي چالاڪي | کان | ھن کي پوليٽيڪل کاتي ۾ نوڪري ڪرڻ جي گھڻن ڏينھن |
| 25683 | DYNT.utf | خواھش ھين تہ وڏيڻ ۾ گذاريون-اھڙي سندن مراد | کان | زينت بانو ڏاڍي آرام سان رھڻ لڳا. جھڙي ننڍي ھوندي |
| 25684 | DYNT.utf | خواھٽن ھئي تہ پيريءَ ۾ زمين جو ٽڪر ٻھراڙيءَ | کان | رضا کي بک ڪانہ ھئي. مگر ھن جي دل ۾ جا ننڍي ھوندي |
| 25685 | DYNT.utf | خوش ٿيندا ھئا. | کان | جيڪي دشمن ھئن سي تہ پاڻ ھنن جي خراب حالت ڏسي حسد |
| 25686 | DYNT.utf | درجي ۾ واڌو ليکجي ويئي. | کان | ڪري زينت بانو گويا استنبول جي اميرن جي بيبين |
| 25687 | DYNT.utf | رسي سان ٻڌل، ھوا ۾ ٺرڻ لاءِ رکي ڇڏي ھئائون. | کان | ھڪڙي وڏي گگھري ساڻ ھين، سا سانجھن جو ڏاڪڻ جي پاسي |
| 25688 | DYNT.utf | روس جا ڍل ڀرو آھيون تنھنڪري تئون رستو رکڻ | کان | آھيون، ۽ اگرچہ قوم ترڪن جي آھيون، مگر ابي- ڏاڏي |
| 25689 | DYNT.utf | روڪڻ اجايو آھي. جڏھن نڪرن، تڏھن مناسب پردو | کان | تہ زالن کي اصل ديوارن جي اندر بند رکڻ ۽ بلڪل نڪرڻ |
| 25690 | DYNT.utf | روڪي ڇڏيو، جو ھينئر سرائي فتح خان جو گھر | کان | ڪري. پنھنجيءَ زال کي بہ علي رضا ھنن جي گھر ڏي وڃڻ |
| 25691 | DYNT.utf | رھي پوندو ھو؛ ۽ سنگتين سان باغن ۾ وڃي پيالا | کان | پيو گذاريندو ھو، جي ڪو جھڙالو ڏينھن آيو تہ اسڪول |
| 25692 | DYNT.utf | رھيو آھي، ھو ٻارن ٻچن وارو آھي. زال اٿس، | کان | چيو تہ ``مائي، ھڪڙو ماستر آھي، ھتي اچي ورھيہ-ٻن |
| 25693 | DYNT.utf | رئندي ھئي، تہ شايد نيٺ آءُٗ مري وينديس | کان | جڏھن اھا ڳالھ ياد پوندي ھيس، تڏھن اڪٽر انھيءَ ڏک |
| 25694 | DYNT.utf | رڳو ٻہ-اڍائي ورھيہ ننڍو ھو ۽ بمبئيءَ ۾ | کان | تہ ڀلي ڀاءُ سان گڏ رھي، پڙھي. ھيءُ محبوب عليءَ |
| 25695 | DYNT.utf | زالن کي انھن جو وڌيڪ واھپو رکڻ گھرجي. ھاڻي | کان | ۽ انھيءَ کي نٽائڻ ۾ علم ۽ عقل جي گھرج آھي، تہ مڙسن |
| 25696 | DYNT.utf | زالن کي علم ۽ عقل جي وڌيڪ گھرج آھي. جيڪڏھن | کان | ڪرڻ لاءِ علم ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ يقيناً مڙس |
| 25697 | DYNT.utf | زالن کي مڙس ٻاھر نہ ٿا ڪڍن، سو ڊپ رڳو خيالي | کان | ڏي بلڪل خيال بہ ڪونہ ٿو ٿئي؛ تنھنڪري جنھن بپ |
| 25698 | DYNT.utf | زينت بانو ھتي سکي ھئي ۽ جھڙي ھن گھر ۾ محيت | کان | انھيءَ ۾ شڪ ڪونھي تہ فضل محمد جي گھر |
| 25699 | DYNT.utf | سواءِ آءُٗ جو ھيترا ڏينھن کانئس ڌار رھي | کان | گھر ۾ ۽ پھاڄ سان گڏ رھڻ ڏاڍو مشڪل ٿيندو. تنھن |
| 25700 | DYNT.utf | سواءِ اھا مائي پاڻ، توڙي سندس ڌيءَ زينت | کان | جي نالي ڪئي، جنھن تي ھنن جو گذران ٿيندو ھو؛ تنھن |
| 25701 | DYNT.utf | سواءِ اڄ ملڪ ۾ اشرافت ڪانہ رھي آھي. ڪو سکر | کان | تہ ``مائي سچ آھي، مگر مھنجو ھتي واقف ڪونھي. تنھن |
| 25702 | DYNT.utf | سواءِ جواب ڏنس تہ ``سائين؛ خير ھجي، سلامت | کان | زينت بانوءَ حجاب سان پر ڊپ |
| 25703 | DYNT.utf | سواءِ شرعي بہ منع آھي. | کان | جو شاديءَ جي گوڙ ۾ دھل مرڳو گڙٻڙ وجھو ڏين-تنھن |
| 25704 | DYNT.utf | سواءِ صفوران بہ ڀڄ جون ڳالھيون ٻڌايون | کان | يا ڪراچيءَ موٽڻ جو شايد چڱو وجھ ملي ويندو. تنھن |
| 25705 | DYNT.utf | سواءِ علي رضا جن وٽ جيڪي ڏيھي وڏا ماڻھو | کان | تنھن |
| 25706 | DYNT.utf | سواءِ قرآن پڙھائڻ ۽ ديني علم جي بہ ضروري | کان | انگريزي سئي ۽ ڪُنڍيءَ يا آنُ جو ڪم سيکارجي. تنھن |
| 25707 | DYNT.utf | سواءِ گھمندي وتي. وري وٽانئس ستر-اسي رپيا | کان | ئون تہ فقير ياڻي آھي، جا ڪنھن نلاھري گذر جي اپاءُ |
| 25708 | DYNT.utf | سواءِ لہ ھو، اڳئين ڏينھن ماڻس سان جان بيبيءَ | کان | جو اھڙو جلد جواب ڏنو، سو گھڻي خيال ۽ ويچار |
| 25709 | DYNT.utf | سواءِ مڙئي ڪوڙ آھي.'' | کان | ۾ نڪري پوندءِ. بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ پنھنجي پئسي |
| 25710 | DYNT.utf | سواءِ نہ ھئي. ھو شاديءَ کان پرءِ گھر ٺاھي | کان | منصور عليءَ جا اھا شادي ڪئي، سا بہ پيءُ جي صلاح |
| 25711 | DYNT.utf | سواءِ نڪو شاھد نڪو گواھ، نڪو واقف، نڪو | کان | جا شاھد گواھ پڇيا ويا. ھن ويچاريءَ جو خدا |
| 25712 | DYNT.utf | سواءِ وري جي انھن کي اولاد ٿيندو، تہ انھن | کان | ھنن جو گذران اھڙو نہ ٿيندو جھڙو ٿيڻ گھر جي. تنھن |
| 25713 | DYNT.utf | سواءِ وقت ٽارڻ جو بہ اھو چڱو اپاءُ ھو، | کان | پر تڏھن بہ واقفيت جي لاءِ ھن ضروري ڄاتا. تنھن |
| 25714 | DYNT.utf | سواءِ ھليا ايندؤ. آگبوٽ پھچڻ ڏينھن آءُٗ | کان | سمنڊ بہ ماٺو آھي، خدا ڪندو تہ خير سان تڪليف |
| 25715 | DYNT.utf | سواءِ ھن کي سڱاوَڱيءَ جو سودو پسند ناھي. | کان | جي ڌيءُ اڃا ننڍڙي آھي، جڏھن ڪا وڏي ٿئي، تنھن |
| 25716 | DYNT.utf | سواءِ ھڪڙو ٻيو سنگتي بہ مڙس ماڻھن مان ضروري | کان | چگيءَ طرح پيو ھلندو. پر ڏٺائين تہ اھڙي سفر ۾ زال |
| 25717 | DYNT.utf | سواءِ يا انھيءَ جي مرضيءَ ڌاران ٻئي ڪنھن | کان | ڍڪڻ ۽ لباس ڍڪڻ جا آھن، سي پورا ڪجن، ۽ پنھنجي وارث |
| 25718 | DYNT.utf | سواءِ ٻيو بہ اٿي-ويُيءَ جو ھذڪو ڪم ھيءَ | کان | تي رکيائون، جو گھر ۾ ٽي-چار ڇوڪريون ھين، انھيءَ |
| 25719 | DYNT.utf | سواءِ ٻيو ڪي بہ ڪين ٺھرائجي. وڌيڪ جيڪي | کان | ۴- ڏاج چئن جوڙن ڪپڙن ۽ ضروري زپورن |
| 25720 | DYNT.utf | سواءِ ڪن ٻيڻ ملڪن جي سير ڪرڻ ۽ ھوا بدلائڻ | کان | مڙس بہ گويا پنھنجو فرض ادا ڪرڻ ٿو وڃي. تنھن |
| 25721 | DYNT.utf | سواءِ ڪيترائي سپاھي سڙا ھميشھ وٽس پيا | کان | ۾ ھڪڙو پاڻ رھندو ھو، ٻيو نوڪر ھوندو ھوس، ۽ تنھڻ |
| 25722 | DYNT.utf | سواءِ ڪين نڪرندا ھئا، پوءِ ڀلي پنڌ تمام | کان | ڪڏھن ضرور پوندو ھو تڏھن قنات ۽ پوش واري ڪجائي |
| 25723 | DYNT.utf | سواءِ، انھن جي ڏٺي آزمودو وڌي ٿو، علم ۽ | کان | پوي ٿي ۽ منجھس ديني اعتقاد زيادہ پڪو ٿو ٿئي. تنھن |
| 25724 | DYNT.utf | سواءِ، ننڍيءَ وھيءَ جي شاديءَ ڪري سڌاري | کان | تڏھن وري زال پرڻجي وڌيڪ بار ڇالاءِ ٿجي؟ تنھن |
| 25725 | DYNT.utf | سؤ ڀيرا وڌيڪ سونھن، نزاڪت ۽ لياقت ھئي. | کان | تہ وڏي خاندان جي ھئي، تنھنڪري ھن ۾ اتي عام ماڻھن |
| 25726 | DYNT.utf | سڀاءَ ڪري ضعيف ۽ گھٽ عقل واري آھي. ديني | کان | ۽ انڌي جي وچ ۾. ھاڻ تون قبول ڪندينءَ تہ زال مڙس |
| 25727 | DYNT.utf | شادي گھڻا ڏينھن پوءِ نہ ٿئي ھفتي کن ۾ ٿئي، | کان | ۱- پھرين ڳالھ اھا رٿيائون تہ مڱڻي |
| 25728 | DYNT.utf | صلاح پڇيائين، تنھن بہ چيس تہ ``بھتر آھي | کان | ھوشياريءَ جي ڪري ھن کي حرڪت ڪانہ ھئي. پيءُ |
| 25729 | DYNT.utf | ظاھر ظھور نڪاح پڙھائي، سنگتين ۾ کارڪون | کان | انھيءَ ڪري ھن کي لاچار ٿيو، پنج رٻيا خرچي، مُلي |
| 25730 | DYNT.utf | ظاھر ڪري رُسي، اچي سلطان جي وڏي گھر واريءَ | کان | بہ ڳالھ معلوم ٿيس تہ ھڪڙي ڪرد زال بيبي فتنہ خانم |
| 25731 | DYNT.utf | عار نہ اچڻ گھرجي. منھنجي مرضي آھي تہ منھنجي | کان | آھيون. اسان کي اوھان کان عار ڪونھي، اوھان کي اسان |
| 25732 | DYNT.utf | عار ٿي ڪيو ۽ پاڻ کي گذريل حڪومت جو نمڪخوار | کان | ھن کي وڏي آبروءَ جھڙي جڳھہ ملي ھا، پر ھن لوڪريءَ |
| 25733 | DYNT.utf | عار ڪونھي، اوھان کي اسان کان عار نہ اچڻ | کان | اشراف توھين آھيو، تھڙا اسين آھيون. اسان کي اوھان |
| 25734 | DYNT.utf | علي نواز جي ماءُ ھينءَ ڪيو، جو رات جو سمھڻ | کان | وٺنداسون يا غلام ڪري وڪڻي ڇڏينداسون. ھن ڊپ ۽ شرم |
| 25735 | DYNT.utf | عيب ڪونھي. مگر مون کي خيال بہ ڪونہ ھو تہ | کان | آھين. اھڙن ڪمن ۾ مون کي توکان عيب ڪونھي، توکي مون |
| 25736 | DYNT.utf | غريب بہ ناھي، باقي اميد علي گونگو آھي، | کان | خير جو پيو ٿيندو، جي ادو شاھوڪار ناھي، تہ اسان |
| 25737 | DYNT.utf | في الحال ورندي ڪالہ ڏايس، تڏھن ٻاڻ وري | کان | زينت تہ حيا |
| 25738 | DYNT.utf | کِلڻ ۽ تاڙيون وڄائڻ لڳي. گھڙيءَ ۾ ماتم | کان | علي رضا واري پَھرَ وري ھنن جو چرچو ڏسي، خوشيءَ |
| 25739 | DYNT.utf | کنئي ھئائون، پر ھاڻ تہ ويتر سندن وچ ۾ وڏو | کان | راضي نہ ھئا. ٿوري گھڻي کؤنس تہ ھنن سان ڪچيءَ |
| 25740 | DYNT.utf | کڻي ٻک وڌا، انھيءَ سگھو ئي مٿي کڻي آندس. | کان | کي تہ خدا تختي سان ڪيرايو ھو، تنھن کي ھن ساھ جي ڊپ |
| 25741 | DYNT.utf | گناھ بخشايان ۽ معافي گھران ۽ جيترو ٿي سگھي | کان | بہ دل ۾ آيو، تہ آءُٗ بہ ھن سان گڏيو وڃان ۽ وڃي ھنن |
| 25742 | DYNT.utf | گوشو ڪندا ھئا، يسا تہ شھر ۾ انھن ڳالھين | کان | تنھنڪري سندس ويجھا مائٽ بہ مٿس کلندا ھئا، ۽ ھن |
| 25743 | DYNT.utf | گوشي تي رھڻ ۽ انھن جي وڪڙ ۾ نہ اچڻ بہ وڏي | کان | وڃن ٿا ۽ خطا کايو وڃن، تڏھن زالون ڇا آھن؟ انھن |
| 25744 | DYNT.utf | گھر جي ڌياڻي ٿيڻ ۾ گھڻو خوش ٿيندي. | کان | ڪري ڏسجي بہ نڌڻڪي ٿي، تنھنڪري پورھيت جي درجي |
| 25745 | DYNT.utf | گھڻو افسوس علي رضا ۽ سَندس زال کي ھو. ويچارا | کان | جيڪي سندس خير خواہ ھئا، تن کي ڏاڍو ارمان ٿيو. سڀ |
| 25746 | DYNT.utf | گھڻو پري نہ ھو. | کان | ٻار سوڌو پاڻ سان وٺي پنھنجي گھر آئي، جو سندس ھٽ |
| 25747 | DYNT.utf | گھڻو پري نہ ھو، ٻيڙيون ۽ ڊونڊيون مڇي مارڻ | کان | جنھن ھنڌ تي اھو اتفاق ٿيو، سو ڪچ جي ڪناري |
| 25748 | DYNT.utf | گھڻو شوق پيدا ٿيو. | کان | ٻين عزيزن سان وري پر چاءُ ڪرڻ ۽ ميلاپ رکڻ جو حد |
| 25749 | DYNT.utf | گھڻو مٿي ٿي آين. ھيڏي وري خود زينت بانو | کان | وقت بوقت پئسو زيادہ پئي خرچيو، تڏھن بہ اپت خرچ |
| 25750 | DYNT.utf | گھڻو ٿيو، پر ھن انھيءَ حال ھوندي بہ زالن | کان | ۽ جان بيبيءَ جي ڀاءُ دلاون خان کي بہ افسوس حد |
| 25751 | DYNT.utf | گھڻو ڪم ھو، تڏعن بہ علي رضا ڪو ڪم کان ڊڄڻ | کان | مھينا بغداد ۾ بہ ڪيو ھئائين. اگرچہ ھتي انھيءَ ھنڌ |
| 25752 | DYNT.utf | گھڻوئي ارمان ٿيو. ھيڏي وڏي سفر ۾ جڏھن اڳي | کان | مُئيءَ دل ۾ ساھ پيو، اگرچہ اوھان جي پاڻ نہ اچڻ |
| 25753 | DYNT.utf | گھڻي ڪوشش ڪئي. ھڪڙو وقت مقرر ڪري ڇڏيو ھئائون، | کان | زال-مڙس ٻنھي ديني ۽ علمي سڌاري ۾ بہ پريندي |
| 25754 | DYNT.utf | گھٽ جيڪو وڏو درجو ھو، سو ھاڻ ھن کي ھو. وڌيڪ | کان | علي رضا وڏي اوج تي ھو. مسلماني بادشاھيءَ ۾ بادشاھ |
| 25755 | DYNT.utf | گھٽ نہ سمجھنديون آھن. سو اھڙي حال ۾ ھنن | کان | ھلڻ لاءِ ٻڌل آھن، ۽ جي مشرقي قوم جي ماڻھن کي مِرن |
| 25756 | DYNT.utf | گھٽ نہ ڄاڻنديون ھيون. ھن کي سيکارڻ جي اھڙي | کان | جي بہ ھن سان اھڙي دل ٻجھي ويئي، جو ھن کي سڳي ماءُ |
| 25757 | DYNT.utf | گھٽ ھتي بہ نٿي مليس. ڏينھَن پئي ھنن سان | کان | سکي ھئي ۽ جھڙي ھن گھر ۾ محيت ملندي ھيس، انھيءَ |
| 25758 | DYNT.utf | لاڙڪن جي پاڙي جو ڏس پڇائيندي پڇائيندي، | کان | ھٽن تي جيڪي ماڻھو ويٺا ھئا، يا گھور ڪندا وتيا، تن |
| 25759 | DYNT.utf | لڪتي. | کان | پنڌ سولو لڳس، پھر ڏينھن جو مس ٿيو تہ اچي ڀڄ جي شھر |
| 25760 | DYNT.utf | ماءُ کي ڏسي ڀانيائين تہ ڊوڙي وڃي پيرين | کان | ڪلھا ھڻندو، اچي پنھنجن عزيزن جي مٿان بيٺو، ۽ پري |
| 25761 | DYNT.utf | مائٽن جي منھن لاءِ پئي سڪي، جي ھن کي مئو | کان | جي ڳالھ کي مريم پشتي ڏني. زينت بانو گھڻن ڏينھن |
| 25762 | DYNT.utf | محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم کي مٺيان لڳدي ھئي. | کان | جن وٽ جيڪي ڏيھي وڏا ماڻھو وقت بوقت ايندا ھئا، تن |
| 25763 | DYNT.utf | مختصر خبرچار ورتي. پگھار پنج رٻيا ۽ پيٽ | کان | مائيئَ ھن |
| 25764 | DYNT.utf | معافي گھرڻ ۽ انھن سان توڙي ٻين عزيزن سان | کان | ڳالھين مان لتيجو اھو ٿيو، جو ھن کي پيءُ - ماءُ |
| 25765 | DYNT.utf | ملندو ھوس. نيٺ ھڪڙي ڏينھن مائٽ اچي ياد | کان | ٿيا ھئس، ڇالاءِ جو ڪپڙو گندي، کاڌو پيتو ڌار ھنن |
| 25766 | DYNT.utf | منھن پاسي ڪري صفي ڏي لنگھي ويئي جتي سندس | کان | ھئي، ۽ سڄي ساري منھنجي نظر پئجي ويئي، ھوءَ بہ شرم |
| 25767 | DYNT.utf | مون کي زھر جو ڍڪ ڏئي تہ پيي پاڻ کي بہ عذاب | کان | مون کي ڪندا ڇا؟ امان اھڙو قھر ڪيئن ڪندي؟ تنھن |
| 25768 | DYNT.utf | مون کي ڇڏائجئين. اھڙي شاديءَ کان بک چڱي، | کان | پاريندو؟ نہ دائي نہ، خدا جي واسطي انھيءَ مرض |
| 25769 | DYNT.utf | مون ٻاھر پيو بہ نہ رکيوھو، تڏھن اوھان جو | کان | ارمان ٿيو. ھيڏي وڏي سفر ۾ جڏھن اڳي ڪڏھن گھر |
| 25770 | DYNT.utf | موٽي آيا. آئي کان پوءِ سگھوئي ھنن کي معلوم | کان | خان جي گھر جو اھو حال ھو؛ جو علي رضا جن بمبئيءَ |
| 25771 | DYNT.utf | موٽي آيو ھو ۽ اوطاق واري لانڍيءَ ۾ ويٺو | کان | ٻاھر در تي موڪليائين، جو سندس ڀاءُ حامد بہ اسڪول |
| 25772 | DYNT.utf | موٽيِ آيو، تڏھن ھن اچي پنھنجر گھر وسايو | کان | جڏھن علي رضا بمبئيءَ |
| 25773 | DYNT.utf | موڪلائڻ جي گھڙي بہ آئي. ڏاڍا روئڻ ڪيائون- | کان | ۽ مائي شھر بانو ۽ بختاور وٽن اچي رھيا ھئا. انھن |
| 25774 | DYNT.utf | موڪلائڻ ۽ ھنن کي آپڙائڻ لاءِ آيا. سڀڪنھن | کان | مسلمان، ھندو ۽ يورپين، جي ھنن جا واقف ھئا، سي ھنن |
| 25775 | DYNT.utf | موڪلائي آيو ۽ ساڻس گڏ حامدعلي آماڻڻ جي | کان | ٻڌي تيار ٿيو. ھلڻ جي ڏينھن صبح جو وڃي پنھنجي سس |
| 25776 | DYNT.utf | موڪلائي پنھنجي وطن ايندا ويندا ھئا؛ تنھنڪري | کان | جا ڪردي نوڪر رھندا ھئا ۽ اھي ڪرد وقت بوقت سلطان |
| 25777 | DYNT.utf | موڪلائي ٻار ڪڇ تي ڪري ھلي. ھلڻ مھل گھر وارن | کان | زينت بانو سنڀري، سڀني |
| 25778 | DYNT.utf | موڪلائي ڇڏيو ھئائين. صبح جو سوير اھا مائي | کان | انھيءَ طرح رات جو ھنن |
| 25779 | DYNT.utf | موڪلائي، آٿي اھو ڏکڻ وارو دڳ ڏيئي ھلي. | کان | ھيءَ ھٿ منھن ڌوئي نماز پڙھي، فقير ۽ فقير باڻيءَ |
| 25780 | DYNT.utf | موڪلائي، اچي اوھان کي وٺي وڃان، مگر صاحب | کان | کان اڳي لکيو اٿم. منھنجي مرضي ھئي تہ پنھنجي صاحب |
| 25781 | DYNT.utf | موڪلايائون. سڀني کي سنڌ ڏي وڃڻ جي لاءِ | کان | جيڪي پنھنجا گَھرا دوست ھئن، تن |
| 25782 | DYNT.utf | موڪلايائين، ۽ ھلڻ مھل بہ آھستو چيائين | کان | اچو.'' ماني سنڀري ۽ برقعو مٿان وڌائين، شھربانوءَ |
| 25783 | DYNT.utf | مھمان ھوندي ھئي، ۽ ڪڏھن ڪڏھن ھتي مائٽن | کان | جنھن جو نالو صفوران ھو ۽ جا سندس گھر ۾ ڪن ڏينھن |
| 25784 | DYNT.utf | مُئيءَ دل ۾ ساھ پيو، اگرچہ اوھان جي پاڻ | کان | محبت آثار عرض- اوھان جو خط بھتو. جلد ملڻ جي خوشيءَ |
| 25785 | DYNT.utf | مٿي سمجھندي ھئي ۽ ٽنڊ ٽوپي ۽ گھمڻ ڦوڻ جي | کان | گھر جي ھئي، پر طبعيت جي البت شوخ ھئي ۽ پاڻ کي سڀ |
| 25786 | DYNT.utf | ناراض رھيا ۽ مٿس ڪاوڙ ڪرڻ لڳا. ڪي ڏينھن | کان | کي پھتو ھو، سو ھاڻ پٺتي پوڻ لڳو. ماستر سندس ڪم |
| 25787 | DYNT.utf | نافرمان ھئي، تنھنڪري مڙس مٿس نامھربان | کان | ۾ خوش ھئي ۽ مڙس، زال کي ڇڏي ڏيڻ ۾ راضي ھو. زال، مڙس |
| 25788 | DYNT.utf | ننڊ قٽي ويئي اٿم.'' | کان | جون ڳالھيون اچي دل تي چڙھيون اٿم؛ تنھن |
| 25789 | DYNT.utf | نڪتا ھئا. ھنن ويچارن جڏھن ڏٺو تہ جنھن پٽ | کان | تہ ھينئر بمبئيءَ ۾ ڪين ھئا، ھو وڃي سنڌ حيدرآباد |
| 25790 | DYNT.utf | نڪتا. | کان | مھينو-اڌ گذاري، ھنن وري ٽپڙ ٻڌا ۽ اچي بمبئيءَ |
| 25791 | DYNT.utf | نڪتا. ھنن پنھنجي اصلوڪي ڪَچي واري جاءِ | کان | انھيءَ وچ ۾ علي رضا، زينت ۽ مريم اچي حيدرآباد |
| 25792 | DYNT.utf | نڪتو. آتي پھريائين تہ جنھن بنگلي ۾ صاحب | کان | ساڻس گڏ اچي آگبوٽ ۾ چڙھيو، ۽ اچي نيٺ بمبئيءَ |
| 25793 | DYNT.utf | نڪتو، جو انھيءَ تي سنڌ جو لفظ لکيل نہ ھو. | کان | ويٺو ھو، ۽ حيدرآباد وارو خط، سو وڃي حيدرآباد دکن |
| 25794 | DYNT.utf | نڪرجي، آچر جي ڏينھن ڪراچيءَ ۾ رھجي، ۽ سومر | کان | ڪري، ھنن ٺھراءُ ڪيو تہ ڇنڇر جي ڏينھن حيدرآباد |
| 25795 | DYNT.utf | نڪري ويو؛ وري سگھوئي چوڻ لڳو تہ ``پياري! | کان | ائبن چئي فوجدار وري پاسي واري در |
| 25796 | DYNT.utf | ورتا اٿئي، ھلي ڏيکار.'' پر ھو تہ گھور وارن | کان | ھن چيو تہ ``ملھ ورتا اٿم.'' پڇيائونس تہ ``ڪنھن |
| 25797 | DYNT.utf | ورتائين. ھوءَ بہ ھن کي ڏسي ڏاڍي خوش ٿي. | کان | صفوران منھن پئجي ويس. انھيءَ کي ڊوڙي وڃي ٻانھن |
| 25798 | DYNT.utf | ورتو، ڀانھائين تہ اھا آھي. ھن کي چيائين | کان | پئي ھئي، ۽ پاسو ڏيو ھلي آئي، تنھن کي آڻي ھن ٻانھن |
| 25799 | DYNT.utf | وري بہ اللّھ جو گھر چڱو آھي، پاڻھي لولو | کان | نہ تہ بہ ڪنھن مسيت ۾ وڃي ويھي رھنديس. بندي جي گھر |
| 25800 | DYNT.utf | وري بہ منا گھڻي ڪم جا آھن؛ ھاڻ ڪير چوندو | کان | لھي ويو ھو، واہ جسو سھي ڪيو اٿئي. ڏس تہ سھي، جينرن |
| 25801 | DYNT.utf | وري تازو کوٽيل سوڙ ھو رستو موريءَ وانگي | کان | وکن ڪاٺ جا پيپ بند ٿيل پيل ھئل ۽ اڀرندي پاسي |
| 25802 | DYNT.utf | وطن ڏي موٽي آيا. حيدرآباد ۾ تہ ھن پنھنجي | کان | کي نہ سڃاڻندا ھئا، جڏھن سڃاتاٿون، تڏھن خوشيءَ |
| 25803 | DYNT.utf | وٺنداسون يا غلام ڪري وڪڻي ڇڏينداسون. ھن | کان | ننڍي پٽ علي نواز کي دڙڪا ڏنائون تہ اھو وير اوھان |
| 25804 | DYNT.utf | وٺي اھو ڪم ھلڻ لڳندو. | کان | ڪري ڇڏيو ھئائون تہ ڏسندي مھيني جي پھرينءَ تاريخ |
| 25805 | DYNT.utf | وٺي پئي بوڙي آھين، تو سان کلي ڳالھائي ڍؤ | کان | زينت، تون بہ ذري تاٺين تہ اچي منھنجي ڀر ۾ ويھ. صبح |
| 25806 | DYNT.utf | وٺي ھنن جي دل ٻجھي ويئي ۽ پاڻ ۾ اھڙ گَھرا | کان | نہ ڳالھائيندي. پر ھتي اھڙو حال نہ ھو، پھرين ڏينھن |
| 25807 | DYNT.utf | وٺي ٻيئي طرف تياري ڪرڻ لڳا ۽ ڪپڙو گندي، | کان | انھيءَ ڏينھن |
| 25808 | DYNT.utf | وٺي، الھيءَ گھر جا سڀ ڀاني سرھا ڏسڻ ۾ آيا. | کان | انھيءَ وقت |
| 25809 | DYNT.utf | وٺي، منھنجي دل ۾ يقين ٿيو تہ سرائي جي ڌيءُ | کان | بہ ڏاڍي پوشيد گائيءَ سان رکيل ھو. انھيءَ وقت |
| 25810 | DYNT.utf | وٺي، ٻار سوڌو وڃي جيل ۾ وڌائونس. | کان | کي ڏياريائون. ويچاريءَ منھن مٿو پٽيو، پر کنڀڙين |
| 25811 | DYNT.utf | وٺي، ٽي ڏينھن برابر سلطان جو وڏي حرم وٽ | کان | خانم چوائي موڪليو آھي تہ چنڊ جي پھرينءَ تاريخ |
| 25812 | DYNT.utf | وٽن رھندي آئي ۽ گھر جو ڀاتي ٿي ويئي ھئي، | کان | جو نالو جان بيبي ھو، ۽ پورھيت ھين، جا گھڻن ورھين |
| 25813 | DYNT.utf | وڃي زينت پچيو تہ ``مائي، ھن گھٽيءَ ۾ ھڪڙو | کان | چاند بيبي ھو. اھا مرداني ۽ چڱي زال ڏٺي ٿي، تنھن |
| 25814 | DYNT.utf | وڌ بختاور خوش ٿي، ٻاھرڀرو ٿي سڏ ڪري زينت | کان | ۽ ڏھ-ٻارھن سونيون چوڙيون ھيون. اھي ڏسي، مائيءَ |
| 25815 | DYNT.utf | وڌ پيءُ-ماءُ سان گڏ رھڻ جي ڪوڏي ھئي، پر | کان | عظمت بانوءَ جي بہ دل سرڪي. ھوءَ ويچاري تہ ھنن |
| 25816 | DYNT.utf | وڌ تنھنجي حامد لاءِ ڪنديس، پوءِ ھٿ وس خدا | کان | حامد جي. جيترو پنھنجي پٽ لاءِ ٿي سعيو ڪريان، تنھن |
| 25817 | DYNT.utf | وڌ سينگاريو. علي رضا تونگر ماڻھو نہ ھو | کان | ويھڻ جي جيڪا جاءِ ھوندي ھئي، تنھن کي ھن اچي اڳي |
| 25818 | DYNT.utf | وڌيڪ آبرو ۽ پيار ڏيڻ لڳا، جو ھينئر سندن | کان | ٿي تنھنڪري سڀني کي حبرت وٺي ويئي، سڀئي ھن کي اڳي |
| 25819 | DYNT.utf | وڌيڪ پاڻ ۾ گستاخ رھندا ھئا، جو پَڪ ھين | کان | جڏھن ڪڏھن علي رضا ۽ حامد علي پاڻ ۾ گڏبا ھئا تہ اڳي |
| 25820 | DYNT.utf | وڌيڪ پسند آيو، سا ھاڻي مُلياڻي ٿي ويٺي | کان | ٻارن کي قرآن پاڙھيندي وڃ.'' سو ھن کي پاڻ اھو شغل سڀ |
| 25821 | DYNT.utf | وڌيڪ پيار ٿين. اڪثر جيڪي شاديون ھتي ٿين | کان | پوءِ چا سندن شادي ٿي ھئي، تنھنڪري ھڪٻئي سان حد |
| 25822 | DYNT.utf | وڌيڪ پيار ڏيکاريو ھوس، ۽ اشاري طرح ايترو | کان | شڪ اڳيئي پيو ھوس. وري ھن ڀيري جان بيبيءَ بہ اڳي |
| 25823 | DYNT.utf | وڌيڪ خرچ نہ ٿيندو ھوس. اھڙيءَ رٿ ڪري، ھو | کان | کپي ويا، تڏھن خرچ گھٽائڻ لڳو. اھڙيءَ طرح جو پينشن |
| 25824 | DYNT.utf | وڌيڪ سکيو گذاريندينءَ، جو تون پاڻ وڏي | کان | شھر اھي، ۽ دلاسو بہ ڏنو ھئائينس تہ ``اتي تون ھن |
| 25825 | DYNT.utf | وڌيڪ صفا رھندو ھو. | کان | جي اچڻ ڪري ھنن جوگھر سڄي ڳوٺ ۾ سڌري پيو، ۽ اڳي |
| 25826 | DYNT.utf | وڌيڪ فائدي وٺڻ جي اميد پيو رکندو ھو. زماني | کان | کي ھھڙي پڙھيل ۽ سڌريل زال گھر ۾ ھئي، سو انھيءَ |
| 25827 | DYNT.utf | وڌيڪ ماري وڌو ھو، سو وچئون ٻيو ھو. اھو ھيءُ، | کان | ٽيون جنھن ڏک ھن کي سڀ |
| 25828 | DYNT.utf | وڌيڪ نہ تہ بہ پاڻ جھڙو سمجھنديون آھن، ھنن | کان | اڃا ولايت واريون منڊمون اڪثر ڏيھي ماڻھن کي پاڻ |
| 25829 | DYNT.utf | وڌيڪ ھوندي ھيس. ڪپڙو گندي تہ سٺو رکندي | کان | سر تي ايندو ھو. انھيءَ ھوندي بہ پوشيد گائي حد |
| 25830 | DYNT.utf | وڏن وڏن صاحبلوڪن کي ڪنھن آروءَ واري نوڪريءَ | کان | مختاريءَ ڪري بيپرواھ ٿيو ويٺو ھو، تڏھن بہ اصل |
| 25831 | DYNT.utf | وڏيڪ ميلاپ ۽ گَھرائي رکج، جنھنڪري انھن | کان | سلطان جي بيبين سان تھڙو بين خدمتگارن سان، حد |
| 25832 | DYNT.utf | ھاڻ وڌيڪ ٿي ويئي. علي رضا کي ھينئر زال جي | کان | خاص ڪري علي رضا جي زينت بانوءَ سان اڳي ھئي، تنھن |
| 25833 | DYNT.utf | ھرطرح زيادہ عقل وارو ھو: ھڪڙو تہ شادي رڳو | کان | مان معلوم ٿئي ٿو تہ ھو پنھنجيءَ قوم جي ٻين ماڻھن |
| 25834 | DYNT.utf | ھليل اچڻو ھو. | کان | ھو. ھفتي کن جي اندر ھڪڙو ڪناري وارو آگبوٽ ڪراچيءَ |
| 25835 | DYNT.utf | ھليل ھو، سو ھليو آيو. ھنن ۾ زال ماڻھو پھريائين | کان | جو پردو وڌيڪ سخت ھو. جيڪو دستور ميرن جي صاجيءَ |
| 25836 | DYNT.utf | ھن جو نالو وٺي نہ سڏيندي ھئي، پر انھيءَ | کان | زال کي نالو وٺي سڏيندو ھو، مگر زال ڪي حجاب ڪي ادب |
| 25837 | DYNT.utf | ھن جي دل تہ باغ باغ پئي ٿي، پر سندس آشنا | کان | نڪتو، ۽ عزت آبروءَ سان گذارڻ لڳو، انھيءَ خوشيءَ |
| 25838 | DYNT.utf | ھن چڱي تعليم ڏياري ھئي؛ سو سنڌي ۽ فارسي | کان | جو نالو علي رضا رکيو ھئائين، تنھن کي ننڍي ھوندي |
| 25839 | DYNT.utf | ھن کي آفرين ناما ۽ انعام مليا. انھيءَ عرصي | کان | ورھين ۾ جھڙو انگريز سرڪار کان، تھڙو ترڪي سرڪار |
| 25840 | DYNT.utf | ھن کي معتبر احوال ملندو ويو. | کان | جيڪي ماڻھو انھن پرڳڻن ۾ پير مرد ۽ پڙھيل ھئا، تن |
| 25841 | DYNT.utf | ھن کي معلوم ٿيو ھو تہ فتنہ خانم ڪردڻ جي | کان | ۾ ڪرد ماڻھو شامل آھن؛ ڇالاءِ جو زينت بانوءَ |
| 25842 | DYNT.utf | ھن ھڪڙي ڀيري سلطان سان ڳالھ چوري ۽ مختصر | کان | آخر شوق جي گھڻائي |
| 25843 | DYNT.utf | ھو سنڌ ۾ وھي پيو، ۽ پنھنجو وطن بہ وسري ويس. | کان | چڱو محنتاڻو ۽ انعام اڪرام ملندو ھوس. اھڙن فائدن |
| 25844 | DYNT.utf | ھو ڇرڪ ڀري آٿيا؛ چار مڙس گھوڙن تي چڙھيل | کان | اڌ رات مھل گھوڙن جي ڪڙڪي |
| 25845 | DYNT.utf | ھو. | کان | اچي انھيءَ پاڙي ۾ لڪتي، جو شھر جي اوڀرين پاسي |
| 25846 | DYNT.utf | ھوندو ھو- ھو کٽڻ ڪمائڻ وارو ھو ۽ جوان ھو، | کان | بيبيءَ کي پنھنجي پٽ جي شاديءَ جو خيال گھڻن ڏينھن |
| 25847 | DYNT.utf | ھو، جو ھو انھن ماڻھن سان چڱيءَ طرح واقف | کان | سندس نٽائڻ ڪي حجاب ۽ ڪي حياکان ھو ۽ ڪي وري انھيءَ |
| 25848 | DYNT.utf | ھئا. تنھن مان بہ نڪري وڃڻ جي ھنن خواھش ڪئي. | کان | پيئندا ھئا، باقي رھندا ھڪ بنگلي ۾ ھڪڙي پاسي |
| 25849 | DYNT.utf | ھئي. تنھن جو ھڪڙو تہ سبب ھيءُ ھو، جو اھو | کان | انھيءَ شھر ڏسڻ جي خواھش علي رضا کي گھڻن ڏينھن |
| 25850 | DYNT.utf | ھينئر ظاھر ٿيڻ بھتر آھي. انھيءَ رٿ ۾ ھئي، | کان | جي ڏڍ تي دل ۾ اھو ٺھراءُ ڪيائين تہ پوءِ ظاھر ٿيڻ |
| 25851 | DYNT.utf | ھينئر گوشو ڪرڻ لڳا. جيڪا گستاخي ھو اڳي | کان | ۽ آخر بند ڪيائون، ۽ وري جن وٽ ويندڙ ھئا سي بہ ھنن |
| 25852 | DYNT.utf | ھيءُ سرڪاري ماڻھو آھي، ھن کي وڌيڪ خبر ھوندي. | کان | پئي گھميو. ڀانيائين تہ ٻئي ڪنھن کان ڏس پڇان، تنھن |
| 25853 | DYNT.utf | ھيءُ سوُ ڀيرا چڱو آھي، وري ويچارو ذمو بہ | کان | جھڙو مائٽ ڪن، مون کان ٻچين تہ محمد رمضان وڪيل |
| 25854 | DYNT.utf | ھڪڙو قداور مڙس ڪپڙن گندين ٺھيل نکري آيو. | کان | ائين ڪندي پاسي واري در |
| 25855 | DYNT.utf | ھڪڙي ننڍي مسجد بہ ٺھرائي ڇڏيائون، جيئن | کان | پڪي گچ سان قبرون جوڙئي ڇڏيائون ۽ سندن سيرانديءَ |
| 25856 | DYNT.utf | وئي ھوءَ انھيءَ ڳلھ تي خيال ڪرڻ لڳي، علي | کان | گمان پيو تہ منھنجي بابت ذڪر ھليو آھي. انھيءَ وقت |
| 25857 | DYNT.utf | ``منھنجي جان، منھنجي پياري!'' ڪندو، ڳوڙھا | کان | اٿيو، مٿان ڏاڪڻ تان دٻ دٻ ڪندو تڪڙو لٿو، ۽ پري |
| 25858 | DYNT.utf | ٺھرايل پگھار يا في درماھو وٺجي. | کان | ڏيڻ ۾ اچي. انھيءَ پورھئي جي بدران ھڪ-ھڪ چوڪريءَ |
| 25859 | DYNT.utf | ٻاھر نہ رھندو ھو. پُٺ تي، آھا رات علي رضا | کان | لنگھبو ھو. پوءِ موٽي آيو؛ جو اڪثر رات جو گھر |
| 25860 | DYNT.utf | ٻاھر وڃي؟ مگر مائٽ تي بہ حق آھي تہ اولاد | کان | ائين ڪندس، اولاد کي ڇا اختيار آھي مائٽ جي مرضيءَ |
| 25861 | DYNT.utf | ٻاھر ڪنھن ڳوٺ ۾ ھڪڙي ماڻھوءَ وٽ چوريءَ | کان | انھيءَ جاچ ۾ ھئا ۽ جاسوس ڦٽا ڪيل ھئا، آخر شھر |
| 25862 | DYNT.utf | ٻاھر. | کان | فارسي پڙھڻ ۾ اھڙي چالاڪ ٿي ويئي، جو ڳالھہ ڪرڻ |
| 25863 | DYNT.utf | ٻاھر. | کان | قوم ھئا، جوان ھئا. اھڙو ھڪٻئي سان ملي ويا، جو حد |
| 25864 | DYNT.utf | ٻاھر. | کان | ويئي آھيان تہ مون کي ايتري آبرو ڏني اٿن، جو حد |
| 25865 | DYNT.utf | ٻچين تہ محمد رمضان وڪيل کان ھيءُ سوُ ڀيرا | کان | محمد کي، ڏپڻ وٺڻ اھڙو ٿو ڪري، جھڙو مائٽ ڪن، مون |
| 25866 | DYNT.utf | ٻنھنجو غريباڻو ٽڪر چڱو.'' | کان | شھربانوءَ چيو تہ ``اڙي، اھڙي گذر |
| 25867 | DYNT.utf | ٻہ اکيون' پر شڪ لاھڻ لاءِ پڪائي ڪري ماٺ | کان | تہ گھڻوئي خوش ھئي، ۽ پئي چيائين `انڌو گھري اللّھ |
| 25868 | DYNT.utf | ٻہ ورھيہ کن اڳي علي نوازخان وفات ڪئي ھئي، | کان | جنھن وقت جي ڳالھ اسين ڪريون ٿا، تنھن |
| 25869 | DYNT.utf | ٻہ-اڍائي ڪوھ اوري دڳ سان ھڪڙي کوھي ۽ مڪان | کان | ڇڏيائين تہ ``سامھون ھلي وڃ، ڏينھن ڏٺو آھي. شھر |
| 25870 | DYNT.utf | ٻوءِ سرائي نتح خان جي نبائيءَ سان شادي | کان | علي رضا، جنھن کي انھيءَ ڏينھن جي ذڪر چُرئي |
| 25871 | DYNT.utf | ٻين پاسي ھلندو آھي، تھڙو خشڪيءَ جي رستي | کان | آھن. انھيءَ جو واپار جھڙو سمنڊ جي رستي مڏئي بندر |
| 25872 | DYNT.utf | ٻڌو ھو تہ اھا ٻانھن بہ آٿارڻ ۾ آھن؛ وڏا | کان | مريم چيو تہ ``مائي، مون بختاور |
| 25873 | DYNT.utf | ٻُڌو ھئائون، تنھنڪري اھڙين ڳالھين بابت | کان | ان بابت ڪتابن ۾ پڙھيو ھئائون ۽ چڱن چڱن ماڻھن |
| 25874 | DYNT.utf | ٻڌي، ڏاڍو خوش ٿيا. ھنن کي وڏي خوشيءَ جي | کان | جو ذڪر پنھنجن ڪنن سان کانئن توڙي ٻين بيٺلن ماڻھن |
| 25875 | DYNT.utf | ٽُنگ نڪتل ھجي تہ پوءِ لاچار ھڪڙي ننڍڙي | کان | زيور؛ باقي لَڪ ۾ ضرور ڪونھي. جي اصل لنڍي ھوندي |
| 25876 | DYNT.utf | ٿا وڃن. الائجي پنھنجي منھن ڪا ٻي رڏيڪ خرابي | کان | نٿا مُڙن. جي سندن مرضي نٿا رکون تہ اسان جي ھٿن |
| 25877 | DYNT.utf | ٿورا ڪماند جا ڇليل ٽڪر ۽ ڪيوڙن جون ڦريون | کان | بہ بکيو ھوس، تنھنکري ٻہ-ٽي آنا ڪڍي ڪنھن گھور ڙيي |
| 25878 | DYNT.utf | ڀڄدڙ ھئا. خدا جي ھستيءَ ڏي گھڻو خيال نہ | کان | طرح ھو، ھو مسلماني تہ خير، پر اصل دين جي نالي |
| 25879 | DYNT.utf | ڀڳي آھين؟'' پر ھن چيس ``آءُٗ تہ اوھ ان وٽ | کان | تنھن ڏوراپو ڏنس تہ ``متان اسان وٽ بک ھيئي تنھن |
| 25880 | DYNT.utf | ڇپ ھنيو پيو ھو، سو ھنن کي ويندو ڏسي پوءِ | کان | بہ آٿيو. الائجي سامت ۾ آيو ھو، تڏھن آٿيو، يا ڊپ |
| 25881 | DYNT.utf | ڇٽون. ھينٺر ماڻھن ۾ حال ڪونہ وڃيرھيو آھي-لہ | کان | تڙ واري ٿني، تہ پاڻ بہ خوش رھي ۽ اسين بہ ڳڻتيءَ |
| 25882 | DYNT.utf | ڇٽي پوندا. | کان | نڪ ۽ ڪن بہ گھڻن ٽُنگن ڪڍڻ ۽ گھڻي بار کڻڻ جي عذاب |
| 25883 | DYNT.utf | ڇُٽي پئي ھونديس. | کان | جي ڪمائيءَ تي پيٽ پيئي پاريندس، پر انھن عذابن |
| 25884 | DYNT.utf | ڇٽي ويا، ٻيون تہ سندن ايماندار ٻانھي بختاور، | کان | جو سندن اڻبڻت ظاھر ھئڻ ڪري ھو انھيءَ تڪليف |
| 25885 | DYNT.utf | ڇڄي جدا ٿيو آھي؛ ڳو ليومانس پر ھٿ نہ آيو، | کان | وٺي چيو تہ ``ھڪڙو مون سان ھو، پر ھتي ڪنھن پاسي مون |
| 25886 | DYNT.utf | ڇڏايان ۽ ٻين کي بہ. | کان | کان مون کي زھر جو ڍڪ ڏئي تہ پيي پاڻ کي بہ عذاب |
| 25887 | DYNT.utf | ڊڄڻ وارو نہ ھو. اھڙيءَ چالاڪي ۽ ايمانداريءَ | کان | انھيءَ ھنڌ کان گھڻو ڪم ھو، تڏعن بہ علي رضا ڪو ڪم |
| 25888 | DYNT.utf | ڊڄندو، نہ مارڻ کان. آءُٗ ھن سان ڪنھين بہ | کان | ڄاتو تہ ھي بيحيا ماڻھو ٿو ڏسجي، نہ زبردستي ڪرڻ |
| 25889 | DYNT.utf | ڌار ھو. ھتي اڳئي پنج-ڇھ قيدياڻيون پيون | کان | جيل ۾ زنانو گھر مڙسن |
| 25890 | DYNT.utf | ڌيءُ کي پير ٻاھر ڪڍڻ مناسب ناھي، تڏھن بہ | کان | ڪري امان کي انھيءَ ڳالھ تان لاھ. اگرچ ماءُ جي حڪم |
| 25891 | DYNT.utf | ڏس پڇان، تنھن کان ھيءُ سرڪاري ماڻھو آھي، | کان | ۾ نظر داريءَ لاءِ پئي گھميو. ڀانيائين تہ ٻئي ڪنھن |
| 25892 | DYNT.utf | ڏک چڱو. مون کي کاڌي پيتي جي ڏکيائي ڪانھي، | کان | کي ڇڏائجئين. اھڙي شاديءَ کان بک چڱي، اھڙي شاديءَ |
| 25893 | DYNT.utf | ڏکڻ ڏي ويو، سو وٺي ھليون. ڪوھ کن تائين چور | کان | جو تون ڪو ڊپ نہ ڪر.'' سنئون پيچرو انھيءَ ھنڌ |
| 25894 | DYNT.utf | ڏينھن ڪڍائڻ يا ڏساسول جاچڻ، اھو سڀ بند | کان | مقرر ڪن، جو ٻنھي کي سولو ھجي. ڏڻ وار وٺڻ يا مُلي |
| 25895 | DYNT.utf | ڪپڙا وٺي ايندي ھئي، ۽ تيار ڪرائي ھنن کي | کان | ڪڏھين ڪڏھين شھر ۾ وڃي پائولين يا ٻين واڻين |
| 25896 | DYNT.utf | ڪپڙن ئي ۾ نہ ماپي سگھيا. اعتبار نہ آين تہ | کان | ھن کي ڏسي سندس ماءُ، ڀاءُ ۽ دائي، سڀ خوشيءَ |
| 25897 | DYNT.utf | ڪِري پيو آھي، يا تہ ڪنھن ڄاڻي واڻي منھنجي | کان | ڪيئن آيو ھوندو! ڄاتائين تہ يا ڪنھن جو بيخبريءَ |
| 25898 | DYNT.utf | ڪنھن سان نہ ڪئي ھئي، ۽ ٻيو وري اھو پرڳڻو | کان | اڃا ڳالھ پنھنجي پيءُ جي غلاميءَ ۽ خواريءَ جي شرم |
| 25899 | DYNT.utf | ڪنڌ مٿي ئي نہ کڻندي، ڏانھنس منھن ئي مٿي | کان | ھونديس. پرڻي کان پوءِ بہ ڪنوار تہ مھينوکَن حيا |
| 25900 | DYNT.utf | ڪنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي ھئي ۽ جواب ڪونہ ڏنائين. | کان | زينت تہ حيا |
| 25901 | DYNT.utf | ڪو عيب ڪونھي، سو اھڙو ڪو بلو ڪج جيئن ايتري | کان | جڏھن نڙيءَ تي لت ايندي، تڏھن ڌيءَ کي بہ ذانھن ڪرڻ |
| 25902 | DYNT.utf | ڪوٺيءَ ۾ ٻيا پنھنجا ماڻھو ويھاريائين، | کان | فتنہ خانم ڏي موڪليو ۽ انھيءَ تھخاني جي دروازي |
| 25903 | DYNT.utf | ڪھڙو حال ٿي لڪائين، ڪڇ تہ سھي.'' ائين چئي | کان | ڇو ٿي ڪرين؟ آءُٗ تو کي بہ ماءُ وانگي آھيان، مون |
| 25904 | DYNT.utf | ڪين ٿي سگھندو.'' | کان | ڪري، پوءِ پشيمانيءَ ۾ مڄي ڄمار وڃايان سو مون |
| 25905 | DYNT.utf | ڪڇيائين ڪين ٿي، پر جڏھن تنھنجي چئي تي مون | کان | سان پنھنجو سڄو حال ويھي ونڊيو. پھريائين تہ حيا |
| 25906 | DYNT.utf | . آءُٗ ھن سان ڪنھين بہ طرح پڄي نہ سگھنديس؛ | کان | ماڻھو ٿو ڏسجي، نہ زبردستي ڪرڻ کان ڊڄندو، نہ مارڻ |
| 25907 | DYNT.utf | . ھنن مان ھڪڙي مئڊم چاليھن مڙسن جي وچ ۾ ويٺي | کان | آمدرفت ڪرڻ ۽ جيڪي ڪم اندر ٿي نٿا سگھن، تن جي جاچڻ |
| 25908 | DYNT.utf | پڄي سگھيو ھو، سو انھن جي بھتريءَ لاءِ ڪيو | کانئس | مائٽ کي ڌيءُ جو ٿيندو آھي، سو بہ ڪونہ ھوس. جيڪي |
| 25909 | DYNT.utf | جدا رھڻو پيو، تڏھن پنھنجو اصلوڪو ڳوت ۽ | کانئس | ھئي، سو اھڙو بيحيا ٿي بيھي رھيو، جو آحر اسان کي |
| 25910 | DYNT.utf | ڌار رھي آھيان ۽ ھو ٻڌ ندو تہ آءُٗ ڪھڙن ڪھڙن | کانئس | مشڪل ٿيندو. تنھن کان سواءِ آءُٗ جو ھيترا ڏينھن |
| 25911 | DYNT.utf | توڙي ٻين بيٺلن ماڻھن کان ٻڌي، ڏاڍو خوش | کانئن | ھن زناني اسڪول جي بھتريءَ جو ذڪر پنھنجن ڪنن سان |
| 25912 | DYNT.utf | مانيءَ تان کَل بہ نہ لاھي ۽ پائي بہ خدا | کاڻي | ججھا اٿس ۽ وڏو ماڻھو آھي، مگر اھڙو ڪنجوس آھي، جو |
| 25913 | DYNT.utf | تھڙو ترڪي سرڪار کان ھن کي آفرين ناما ۽ | کان، | ورھيہ رھيو. پر انھن ٻن ورھين ۾ جھڙو انگريز سرڪار |
| 25914 | DYNT.utf | ٻيو وڌيڪ وري ڇاھي؟'' | کائجي، | ڪھڙي تڪليف - ماني، گوشت ۽ چانور - اھو ڏھاڙي پيو |
| 25915 | DYNT.utf | لڳيون. | کائڻ | ھميشھ جي دستور موجب ``لاِ بِلافِ'' بہ پڙھيو - پوءَ |
| 25916 | DYNT.utf | ويندا ھئا. انھيءَ جي سندس مڙس کي بہ خبر | کائڻ | ڪي صاحبلوڪ ايندا ھئا، جي سندس منڊم سان گڏجي ھوا |
| 25917 | DYNT.utf | ۽ پاڻ کي صحبت ڪرڻ لڳيون. | کائڻ | کڻي اورچيخاني ۾ وييون، اتي وبھي وري ھو گڏ ماني |
| 25918 | DYNT.utf | جو ڃاڻندي ھئي تہ ڦُري کائي ھڪڙي ڏينھن ھلي | کائڻو، | ھن رن کي ڪا ھن سان محبت ڪانہ ھئي. ھن کي ھو ڦُرڻو |
| 25919 | DYNT.utf | .'' | کائون | زينت بانوءَ کي بہ سڏيو تہ ``جاني، اچ تہ ماني |
| 25920 | DYNT.utf | آرام وٺي.'' | کائي | ``سگھوئي ماني تيار ڪرائي کڻي آءُ، تہ منھنجي لاڏلي |
| 25921 | DYNT.utf | آٿيا. | کائي | ٽپ ڏيئي اچي مانيءَ تي ويٺي. ٻيئي گڏجي ماني |
| 25922 | DYNT.utf | بس ڪيائون، جان بيبيءَ دعا گھري، ۽ سڀ اٿي | کائي | بہ ويٺي ڪيائون ۽ ماني بہ ويٺي کاڌائون. ليٺ |
| 25923 | DYNT.utf | سمھي پيا، تڏھن شھربانوءَ پنھنجي صلاحڪار | کائي | رات جو جڏھن سڀ ماني |
| 25924 | DYNT.utf | سڀيئي سَمُھي پيا. بختاور سڀ کان پوءِ سمھندي | کائي | ``ابا ڀلي اچن.'' پوءِ تہ خير جي رات آئي؛ ماني ٽِڪي |
| 25925 | DYNT.utf | ھڪڙي ڏينھن ھلي وينديس. | کائي | ھئي. ھن کي ھو ڦُرڻو کائڻو، جو ڃاڻندي ھئي تہ ڦُري |
| 25926 | DYNT.utf | ڇڏيائين. | کائي | جي ماءُ ھينءَ ڪيو، جو رات جو سمھڻ مھل زھر ذرو |
| 25927 | DYNT.utf | ۽ شاديءَ وارن کي دل ۾ پٽين. | کائين | گھر ھايا وڃن؛ نہ ائين، جو سڄي رات اتي ويٺا پنڪيون |
| 25928 | DYNT.utf | آھن تہ الائجي ڪھڙيءَ طرح جو ماڻھو ھوندو، | کائيندا | تنھنڪري جيسين پرڻجي گڏ ٿين، تيسين پيا ڳڻتيون |
| 25929 | DYNT.utf | بہ سڀ گڏ ھئا. پر پوءِ تہ جدا پنھنجي منھن | کائيندا | نہ ڏيندو ھو، پنھنجي خرچ تي ماني کارائيندو ھو ۽ |
| 25930 | DYNT.utf | پيئندا ھئا، باقي رھندا ھڪ بنگلي ۾ ھڪڙي | کائيندا | ۽ کائيندا بہ سڀ گڏ ھئا. پر پوءِ تہ جدا پنھنجي منھن |
| 25931 | DYNT.utf | ھليا ويا. ڪڏھن تہ ٽيئي ڄڻا ننڊ ۾ پئجو ٿي | کائيندا | ويا. ھڪڙي رات انڌاري، ٻيو گاڏيءَ جو پنڌ-پنڪيون |
| 25932 | DYNT.utf | اھڙو توکي پيا کارائيندا. | کائيندا، | پيءُ، کٽڻ ڪمائڻ جي ڪھڙي پروا ٿيندي؟ جھڙو پاڻ |
| 25933 | DYNT.utf | ھليو ۽ پاڻ ڪماند جا ٽڪر کائيندي ھلي. | کائيندو | ۾ کنيائين. ھڪڙي ڦري کڻي ٻار جي ھٿ ۾ ڏنائين، جو |
| 25934 | DYNT.utf | '' | کائيندو؟ | ھيڏي تڪليف ڪرڻ جو ڪھڙو ضرور ھو، ھيتري ماني ڪير |
| 25935 | DYNT.utf | آھيان ٻہ - ٽي گرنھن، ھھڙو سڻڀو طعام تہ ڏينھن | کائيندي | رڪيبين سان ڀرجي ويو آھي؛ اڃا بہ ٿورو آھي! آءُٗ تہ |
| 25936 | DYNT.utf | بہ ڪي ڏبنھن لنگھي ويس. | کائيندي | تہ پنھنجي منھن پئي پھہ پچائيندي ھئي. انھن ڳڻتين |
| 25937 | DYNT.utf | ھلي. | کائيندي | ھٿ ۾ ڏنائين، جو کائيندو ھليو ۽ پاڻ ڪماند جا ٽڪر |
| 25938 | DYNT.utf | پاڻ ۾ ودھي صحبت ڪيائون، نہ گذريل وقت جي | کائي، | سي ھن کي گھمائي ڏيکاريون. پوءِ ھڪڙي ڏينھن ماني |
| 25939 | DYNT.utf | تڏو وڇائي، سندن پاسي ۾ سمھي پيئي. جيتوڻيڪ | کائي، | ھن کي ٽڪر مانيءَ جو ڏنائون، سو |
| 25940 | DYNT.utf | صبر ڪري ويھي رھي، ۽ پرھ ڦٽيءَ مھل چور ھن | کائي، | ويچاري سور پِي، پنھنجي بڇڙيءَ قسمت تي افسوس |
| 25941 | DYNT.utf | کپائي، باقي آڻي ماءُ کي ڏيندو ھو. ھوءَ | کائي، | جي پاران آفيس ڏي ھي پاڻ ويندو ھو، سو اڌ ٻاھران ئي |
| 25942 | DYNT.utf | وڃن، تڏھن زالون ڇا آھن؟ انھن کان گوشي تي | کايو | پيون آھن، جو جڏھن مڙس بہ انھن تي ٺڳجي وڃن ٿا ۽ خطا |
| 25943 | DYNT.utf | لڳو؛ ٽي ءچار چور ھئا، جي کاٽ ھڻي اندر ويا | کاٽ | حد ۾ ھڪڙو خون ٿيو. ڪنھن شاھوڪار جي گھر کي رات جو |
| 25944 | DYNT.utf | ھڻي اندر ويا ۽ قريباً ٽن ھزارن رپين جيترو | کاٽ | جي گھر کي رات جو کاٽ لڳو؛ ٽي ءچار چور ھئا، جي |
| 25945 | DYNT.utf | . پٽ ڄمڻ ڪري زينت توڙي فضل محمد جي گھر جا | کاڌا | مھل ھن کي پيٽ ھو. ويچاريءَ ھيترا ڌڪا پيٽ سان پئي |
| 25946 | DYNT.utf | . انھيءَ ھوندي بہ اڃا موڳا ٿيا ويٺا ھئا. | کاڌائون | وري پنھنجو ھنڌ وڇايو؛ تڏھن البت لذت سان ٽڪر ٽيرو |
| 25947 | DYNT.utf | . جيڪي واقعات زينت تي ٿي گذريا ھئا، سڀ ھن | کاڌائون | ڏينھن سڀني گڏجي خوشي ڪئي ۽ ھڪ ھنڌ ويھي ماني |
| 25948 | DYNT.utf | . ليٺ کائي بس ڪيائون، جان بيبيءَ دعا گھري، | کاڌائون | انھيءَ طرح ڳالھيون بہ ويٺي ڪيائون ۽ ماني بہ ويٺي |
| 25949 | DYNT.utf | رات ٿي نڪاح پڙھيو. گھوٽ کي ڪنوار جي گھر | کاڌائون؛ | توڙي ڪنواريتن ماڻھن کي دعوت ڏني. ماڻھو آيا، ماني |
| 25950 | DYNT.utf | تہ ڪيئن ڪريان. ڪنھن ٻاھرئين ماڻھوءَ سان | کاڌائين | اڃا دل ۾ پڪو ٺھراءُ ڪونہ ڪيو ھئائين، پئي ڳڻتيون |
| 25951 | DYNT.utf | پسند آيو تہ منھنجو پورھيو سجايو ٿيو.'' | کاڌو | ويٺي کاڌو. تنھن چيو تہ ``مائي! اوھان کي منھنجو رڌل |
| 25952 | DYNT.utf | پيتو ڌار ھنن کان ملندو ھوس. نيٺ ھڪڙي ڏينھن | کاڌو | ئي سٺ. ستر رپيا گڏ ٿيا ھئس، ڇالاءِ جو ڪپڙو گندي، |
| 25953 | DYNT.utf | تہ ناحق منڊم سان ھٿ اٽڪايو ھوم. | کاڌو | اھڙي مزي سان ٿيڻ لڳو، جو محبوب علي افسوس پئي |
| 25954 | DYNT.utf | نہ کاڌي جھڙو، ننڊ کڻي وين. صبح جو اٿيا، | کاڌو | عذابن ۾ گذاريائون، نڪو کاڌو نڪو پيتو. رات جو بہ |
| 25955 | DYNT.utf | نڪو پيتو. رات جو بہ کاڌو نہ کاڌي جھڙو، ننڊ | کاڌو | پھريون ڏينھن تہ ڏاڍو عذابن ۾ گذاريائون، نڪو |
| 25956 | DYNT.utf | . تنھن چيو تہ ``مائي! اوھان کي منھنجو رڌل | کاڌو | ڪيائين، تہ ڇا ٿيو.'' زينت، جنھن ڪنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي |
| 25957 | DYNT.utf | البت بُود ۾ آئي. | کاڌو، | مانيءَ جو ٽڪر پيو ھو، سو ڳُڙ سان ڏنائونس، جو ھن |
| 25958 | DYNT.utf | آھي'' | کاڌي | ``مائي! اڄ ڏينھن جو مون ۽ زينت پاڻ ۾ ڏاڍي چٽا ڀيٽي |
| 25959 | DYNT.utf | پيتي جو ٻلو ڪري. ساري شھر ۾ ھن کي ھڪڙو ماڻھو | کاڌي | ڌرمسالا ۾ وڃي ويھان، پر ھڙ ۾ ڪي ڪين ھوس، جنھن سان |
| 25960 | DYNT.utf | پيتي جھڙي آبت بہ ٿئي ۽ آرام وٺڻ جو بہ گھڻو | کاڌي | ڪريون، جنھنڪري مشغوليءَ جي مشغولي بہ ٿئي، |
| 25961 | DYNT.utf | پيتي جي ڏکيائي ڪانھي، پنھنجي ابي جي گھر | کاڌي | شاديءَ کان بک چڱي، اھڙي شاديءَ کان ڏک چڱو. مون کي |
| 25962 | DYNT.utf | جو بندوبست ٿيندو ھو. | کاڌي | ڪديون ھيون؛ ڪڏھن ڪڏھن تہ اتي چاءِ يا ھلڪي |
| 25963 | DYNT.utf | جو رکيو ھو، تنھن مان ڪا زال گوڙ ۾ ھلندي | کاڌي | اڳي ھڪڙو اتفاق ٿيو، جو ڪنڊ واري ھٽ تي ميوو ۽ وکر |
| 25964 | DYNT.utf | جھڙو، ننڊ کڻي وين. صبح جو اٿيا، تڏھن البت | کاڌي | ۾ گذاريائون، نڪو کاڌو نڪو پيتو. رات جو بہ کاڌو نہ |
| 25965 | DYNT.utf | کان پوءِ جي پھت جا پئسا وٺڻ ۾ ايندا آھن | کاڌي | جنھنڪري اجايو خرچ مانيءَ تي بہ نہ ٺئي. مانيءَ |
| 25966 | DYNT.utf | کان پوءِ حامد چيو تہ ``مون علي رضا وٽ وڃڻ | کاڌي | ماني |
| 25967 | DYNT.utf | کان پوءِ صفوران ۽ زينت کي ڏاندن جي گاڏيءَ | کاڌي | پڪو ٺھراءُ ڪري، ھڪڙي ڏينھن سانجھيءَ جو ماني ٽڪي |
| 25968 | DYNT.utf | ھئي، تنھن کي وري تازي ڀرتي ملي، سو ھاڻي | کاڌي | ھنن کي قيد ۾ ٻہ-ٽي مھنا گذريا. روسي لشڪر جنھن شڪست |
| 25969 | DYNT.utf | . | کاڌي | کان آيو، ۽ ماءُ، پٽ، ڌيءُ ٽنھي گڏجي ويھي ماني |
| 25970 | DYNT.utf | . ھيءَ مريم رڌڻ پچائڻ واري بيٺي آھي، کڻي | کاڌي | ٿو لنگھي تہ مون کي نہ سجھي تہ مون پيٽ ڀسري ماني |
| 25971 | DYNT.utf | ڪن پئي اشارن ۽ پرولين ۾ ھڪٻئي سان انھيءَ | کاڌي، | ڪرد علي رضا جي لاءِ منتظر ويٺا ھئا. ڪن پئي ساني |
| 25972 | DYNT.utf | ھو تہ ھاڻي زال جي مئي کان پوءِ پاڻ وڌيڪ | کپ | لڳس. جي زال جي جيئري ئي علي رضا کي ھن پورھيت جو |
| 25973 | DYNT.utf | جي رٿ ڪئي اٿوَ؟'' | کپائڻ | تہ سھي تہ ڪھڙيءَ طرح بادشاھ ۽ سندس راڻي ۽ پٽ کي |
| 25974 | DYNT.utf | لڳو. رنڊيبازيءَ ۾ توڙي سنگتين جي پيالي | کپائڻ | بہ ھاڻ ھن جي ھٿ ۾ آيو ۽ انھيءَ تي پنھنجو حق ڃاڻي، |
| 25975 | DYNT.utf | ڇڏيون تہ پوءِ ضرور تخت اسان جي راڻيءَ جي | کپائي | آھي تہ بادشاھ کي سندس وڏي راڻيءَ ۽ وڏي پٽ سوڌو |
| 25976 | DYNT.utf | باقي آڻي ماءُ کي ڏيندو ھو. ھوءَ کھڻيون | کپائي، | آفيس ڏي ھي پاڻ ويندو ھو، سو اڌ ٻاھران ئي کائي، |
| 25977 | DYNT.utf | ويا، تڏھن خرچ گھٽائڻ لڳو. اھڙيءَ طرح جو | کپي | سي ڳاري، ٺاھہ ٺوھہ رکندو ايندو ھو. جڏھن آھي سڀ |
| 25978 | DYNT.utf | جنھن کان پوءِ گھوٽ ڪنوار پنھنجي جاءِ تي | کپي، | ۷- نڪاح سنجھي جو ڏھين بجي اندر پورو ٿيو ٿيڻ |
| 25979 | DYNT.utf | يا تہ ھاڻي آڻي تڪڙ مچائي اٿئي.'' | کپي، | تي بھشت ٿو طلنين؟ يا تہ چوندو ھئين تہ شادي ڪانہ |
| 25980 | DYNT.utf | ڪرن آھي. آءُٗ نٿي چوان تہ اسين اوھان جا | کجھو | وارو آھي. اسان جي حال جي توکي ساري خبر آھي - توکان |
| 25981 | DYNT.utf | . | کذاريائون | تمام چڱي دستور پئي ھليو ۽ خوشيءَ ۽ سک ۾ پئي |
| 25982 | DYNT.utf | تمام چڱو پيو ٿيندو ھو. ھو بہ اصل ولائتي | کذران | علي نواز خان پاڻ سوداگري ڪندو ھو، تنھنڪري ھنن جو |
| 25983 | DYNT.utf | جو اتفاق ٿي پيو، جنھنڪري ھوءَ ويچاري ڪيترا | کِرڻ | تہ خدا جي مرضي ائين نہ ھئي. سندس زال جي سمنڊ ۾ |
| 25984 | DYNT.utf | تڏھن انھيءَ جي آسري ڇا لڳبو؟ پر دائي سچ | کرندو، | ڪانھي تہ چڱو ٿيندو يا بڇڙو ٿيندو، سڌرندو يا |
| 25985 | DYNT.utf | پيا آھن، ٻاھر جا ڪم تہ بگيڙيا اٿن ھاڻ وري | کَري | سي کيلندا ھئا ۽ چوندا ھئا تہ ``ڇوڪرا انگريزي پڙھي |
| 25986 | DYNT.utf | مون کي زبنت جو سماءُ لھي ڏج. رڌڻ پچائڻ جي | کري | ڪلھي چڙھي، تہ اسان کي بہ آرام ٿئي. چڱو، ھان ياد |
| 25987 | DYNT.utf | ٻُھر ٿي پيو ھو. علي رضا جو ھتي ھئڻ ھن جي | کري | حامد، جو اڳي ھڪڙي سڌريل ڇوڪرو ھوندو ھو، سو ھاڻي |
| 25988 | DYNT.utf | بہ پنھنجا، ٻريا بہ پنھنجا. پنھنجي مامي | کَريا | ڪندو، تنھنجون مرادون اسان کي ڏبکاربندو. پر امان، |
| 25989 | DYNT.utf | پوءِ جيڪا خدا گھري ھوندي، سا ٿيندي. | کريان، | دل ۾ ٺھرايائين تہ في الحال ڪٿي گذارڻ جو بند وبست |
| 25990 | DYNT.utf | تہ بہ نيٺ اولاد مائٽ لاءِ وڏي وٿ آھي؛ تنھنڪري | کريل، | پر ھاڻي تہ انھيءَ ساڳي لاءِ پئي رنائين. سڌريل، جي |
| 25991 | DYNT.utf | گھر ۾ انگريزي توڙي فارسي ۽ ھندستاني پڙھڻ | کري، | جو وڌيڪ محاورو رکي؛ تنھنڪري ھوءَ پاڻ ڪشالو |
| 25992 | DYNT.utf | مرڪندي منھن سان ھائو ھائو ويٺي ڪئي. | کري، | کي آئيندي جا دلاسا دڙا ڏيڻ لڳو. زينت بانوءَ ڪوڙ |
| 25993 | DYNT.utf | جي ڪڍيائين، پنڌ ڪيائين، قيد ڪاٽيائين، | کرڙا | ٻہ ورھيہ کن مس ٿيا ھئس، پر ھيترا ڪشالا ۽ ھيڏا جا |
| 25994 | DYNT.utf | جو ڪونہ ٿيو، پاڻ ھن جو احسانمند ٿيو. نڪا | کسجڻ | کي ڏسڻ آيو ھو، تنھنڪري عمردرازخان کي ڪو ڊپ ملڪ |
| 25995 | DYNT.utf | ٻي ڪا گھٽي ڏيئي ھلي ويئي، پر زينت بانو، | کسڪي، | اھا زال تہ گوڙ مان |
| 25996 | DYNT.utf | تي ويٺي ۽ فوجدار ڪپڙا ڍڪڻ لڳو؛ زينت بانوءَ | کطولي | زينت وري وڃي |
| 25997 | DYNT.utf | . ڀلا، ھن سڄي عمر سکن ۾ گذاريو ھو. ھتي تہ | کگھيو | ڪرڻو پيو ۽ جنڊ ڪڍڻا پيا، سو انھن جي سٽ جھلي نہ |
| 25998 | DYNT.utf | بہ نہ لاھي ۽ پائي بہ خدا جي واٽ ۾ نہ ڏئي، | کَل | آھي، مگر اھڙو ڪنجوس آھي، جو کاڻي مانيءَ تان |
| 25999 | DYNT.utf | ناھي.'' | کلانڻي | تي ٻنھنجو ٻار وڪيو. سو ويچاري مئي تي مون کي خاق |
| 26000 | DYNT.utf | جي مھل ھئي يا روئڻ جي؟ ھن جي ھانوَ ۾ ڌڪاءُ | کلڻ | ڏيئي روئڻ لڳا. ھو ويچارو حيرت ۾ پئجي ويو، ڀلا اھا |
| 26001 | DYNT.utf | ۽ تاڙيون وڄائڻ لڳي. گھڙيءَ ۾ ماتم مان مٽجي | کِلڻ | رضا واري پَھرَ وري ھنن جو چرچو ڏسي، خوشيءَ کان |
| 26002 | DYNT.utf | ۽ ٽوڪن ڪرڻ جا وجھ پيا ڳولين. ڪنھن جي نياڻي | کلڻ | مائٽن ۽ پاڙي وارن جي حال جي توکي خبر آھي تہ |
| 26003 | DYNT.utf | ۽ ٽوڪون ڪرڻ لڳا، تہ بہ انھيءَ جي پرواھ | کلڻ | پڙھڻ لڳو. اگرچ انھيءَ ڪري سندس عزيز ۽ پاڙيسري مٿس |
| 26004 | DYNT.utf | ۽ ڏانھن اھلرون ڪرڻ لڳو، تنھن کي علي رضا | کلڻ | ھو؛ تنھنڪري ويجھو اچي انھيءَ سان کيڏڻ لڳا. ھمو |
| 26005 | DYNT.utf | اٿس. ھونءَ ٻانھن بہ ملوڪ آھي، جھڙو شڪل | کلندا | ۾ برابر ھوشيار آھي، پر ماڻھو تہ انھيءَ تان بہ پيا |
| 26006 | DYNT.utf | تہ پئسن جي لالچ تي اھو ڪم ڪيائون، يا چوندا | کلندا | جي اسين ساڻس اھڙو پير کڻنداسين، تہ ماڻھو اسان تي |
| 26007 | DYNT.utf | ھئا، ۽ ھن کان گوشو ڪندا ھئا، يسا تہ شھر | کلندا | ٻيءَ طرح جا ھئا، تنھنڪري سندس ويجھا مائٽ بہ مٿس |
| 26008 | DYNT.utf | ۽ چوندا تہ مڙس جا ڪک چڏي، ناٺيءَ جي در تہ | کِلندا | علي رضا جن وٽ ويھي رھي ھا، پر ڄاتائين تہ ماڻھو |
| 26009 | DYNT.utf | . انسان تي سرديون گرميون رکيون آھن، خدانخواستہ | کلندا | تہ ھلندي ٽنگون پيون وچڙندين، جنھنڪري سڀ پيا مٿن |
| 26010 | DYNT.utf | ڳالھائيندو ھو. ڀلا رت جي ڇڪي ڪٿي ٿي لڪي | کلندو | علي رضا سان ڏاڍي دل ٻجھي وئي، سوگھڻو ڪري ھن سان |
| 26011 | DYNT.utf | ھئي ۽ ڪم ايندي ھئي، نہ تہ بند ٿي پيئي ھوندي | کلندي | تيندو آھي. اھا ڪردڻ ٻانھيءَ واري ڪوٺي بہ سياري ۾ |
| 26012 | DYNT.utf | ھئي، ۽ تڏھن خريد و فروخت ھلندي ھئي. سو انھيءَ | کلندي | اھا ٻانَھَن جي بازار ھفتي ۾ |
| 26013 | DYNT.utf | ڳالھائڻو ٿيندو ھو. ڪڏھن ڪڏھن تہ پاڻ ۾ مناسب | کلڻو | مجلس جي ڪم لھڻ کان اڳي يا پوءِ ھنن کي گھمڻو ڦرڻو ۽ |
| 26014 | DYNT.utf | منھن رھڻ ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ڪري پاڻ ھن کي | کلئي | ايندو آھي، اٽلندو تڪليف ڏيندو آھي. ماڻھن جي وچ ۾ |
| 26015 | DYNT.utf | چوڻ لڳي تہ ``ڀلا سائين، آءُٗ حاضر آھيان. | کِلي | ڪري وري وڃي پنھنجي جاءِ تي ويٺي، ۽ منھن مٿي ڪري |
| 26016 | DYNT.utf | چيس تہ ``ابا، تو کي ڪنواري ڪانہ ٿي ڦَٻي، | کلي | سان صلاح ڪيائين، تنھن کي بہ اھا ڳالھ وڻي. مريم بہ |
| 26017 | DYNT.utf | چيو تہ ``ٻڙا ابا، خدا خدا ڪر، توکي چون تہ | کِلي | اتي مريم بہ |
| 26018 | DYNT.utf | ڳالھائي ڍؤ تہ ڪريان.'' | کلي | منھنجي ڀر ۾ ويھ. صبح کان وٺي پئي بوڙي آھين، تو سان |
| 26019 | DYNT.utf | ڳالھيون ڪري سڀ سمھي رھيا. | کلي | ماٺو ھو، ڏاڍو لذت جھڙو وقت ھو. ڳچ رات تائين پاڻ ۾ |
| 26020 | DYNT.utf | پيا ھئا تن ۾ ھلي ويئي. اندر جاءِ ڏاڍي ٺاھوڪي | کليا | بانو اندر لنگھي ايوان ۾ آئي، سامھون جاءِ جا در |
| 26021 | DYNT.utf | ھو، تڏھن علي رضا اسڪول ۾ ھڪڙي مجلس گڏ ڪئي، | کليو | اھو ساڳيو ڏينھن موٽي آيو، جنھن ڏينھن اھو اسڪول |
| 26022 | DYNT.utf | اڳي علي نوازخان وفات ڪئي ھئي، ۽ گھر جو | کن | جنھن وقت جي ڳالھ اسين ڪريون ٿا، تنھن کان ٻہ ورھيہ |
| 26023 | DYNT.utf | پنھنجي گھر رھايائونس. اوري پري جا ماڻھو، | کن | وري زينت بانوءَ کي پاڻ سان وٺي ويا ۽ نيئي ھفتو |
| 26024 | DYNT.utf | پنڌ تي رھندو ھو، تنھنڪري ٻھراڙيءَ ۾ رھي | کن | جر رستو رکڻ. ھو حيدرآباد جي پسگردائيءَ ۾ ڪوھہ |
| 26025 | DYNT.utf | تائين چور جي سس بہ زينت سان ويئي، پوءِ | کن | انھيءَ ھنڌ کان ڏکڻ ڏي ويو، سو وٺي ھليون. ڪوھ |
| 26026 | DYNT.utf | جو ڪم آھي. اھڙيءَ طرح محلات کي ھڪڙي ڌڪ سان | کن | انھيءَ ڪم ۾ ٻہ مھينا پورھيو ڪيو آھي ۽ اڃا مھيني |
| 26027 | DYNT.utf | جي اندر ھن جي چالاڪي، نمڪ حلالي، اشرافت | کن | ۽ پھاڄ ۽ سس جي اڳيان پورھيت ٿي ڪمائڻ لڳي. مھيني |
| 26028 | DYNT.utf | جي اندر ھنن قول گليءَ وارو گھر ڇڏي ڏنو، | کن | ھو، ڏينھن جا ڏينھن ھنن جي گھر ۾ ماتم ھو، مھيني |
| 26029 | DYNT.utf | جي اندر ھڪڙو ڪناري وارو آگبوٽ ڪراچيءَ | کن | سيٺ تہ اڳيئي انھيءَ ڪم لاءِ تيار ھو. ھفتي |
| 26030 | DYNT.utf | جي اندر، علي رضا ٽپڙ ٻڌي تيار ٿيو. ھلڻ جي | کن | ھفتي |
| 26031 | DYNT.utf | جي اندر، ھن ڦول گليءَ ۾ ٻي ھڪڙي خلاصي جاءِ | کن | جي حاطي ۾ ھڪڙي خلاصي جاءِ سندس حوالي ھئي. ھٺتي |
| 26032 | DYNT.utf | کان پوءِ آخر ھيٺيون خط زينت بانوءَ جي نالي | کن | ڏيڍ مھيني |
| 26033 | DYNT.utf | گذاري وري اوڏي سنبري. انھيءَ جو سانباھو | کن | ملڻ ايندي ھئي، ھن ڀيري بہ ائين آئي ھئي، سا مھينو |
| 26034 | DYNT.utf | مس ٿيا ھئس، پر ھيترا ڪشالا ۽ ھيڏا جا کرڙا | کن | نکا جواني گم ٿي وئي ھئي. جدا ٿئي ٻہ ورھيہ |
| 26035 | DYNT.utf | ٽِڪي قبرون ٺھراٺي، دائيءَ کي ويھاري، باغ | کن | پيءُ مري ويو، سي ويچارا ڏاڍي غم ۾ ھئا. نيٺ مھينو |
| 26036 | DYNT.utf | ۾ سامان وٺي آئي ۽ اچي رڌڻ پچائڻ جو ڪم شروع | کن | ڪيائين. پاڻ وري ويھي قرآن پڙھڻ لڳي. بختاور ڪلاڪ |
| 26037 | DYNT.utf | ۾ ٿئي، ڇالاءِ جو ڄاتائون تہ گھڻن ڏينھن | کن | تہ مڱڻي کان شادي گھڻا ڏينھن پوءِ نہ ٿئي ھفتي |
| 26038 | DYNT.utf | آيو آھي ۽ ھڪڙو ڪُنو مٺائيءَ جو بہ. زال کي | کڻائي | ڪنھن سفر کان آيو آھي - ٻہ - ٽي ڳنڍڙيون ڪپڙن جون |
| 26039 | DYNT.utf | چڏيائون. انھيءَ ھنڌ علي رضا ۽ زينت بانو | کڻائي | ۽ انھيءَ ساري زمين جي چوڌاري اوڏڪي ننڍي ديوار |
| 26040 | DYNT.utf | جو خلاصي آگبوٽ کي ڌوئڻ ۽ صاف ڪرڻ لڳا. جڏھن | کڻايائون، | مغز ۾ ويھي وين، اٿي ويھڻ لڳا. وري سگھوئي ٽپڙٽاڙي |
| 26041 | DYNT.utf | .'' | کڻجئين | زال رھن ٿا. اتي جي ٿڪجين تہ لڙي پاڻي پيجئين ۽ ساھي |
| 26042 | DYNT.utf | تہ حرڪت ڪانھي، مگر ھينئر اوھان کي خوش ڪري | کڻدس | چڙو، تہ ڀلي چڙو. آءُٗ ھن گھڙيءَ جو رنج اوھان جو |
| 26043 | DYNT.utf | آپائڻ جھڙي خسيس ڪم ۾ ڪين لڳائينداسين. جڏھن | کڻڻ | ھنن چيو تہ ``تون اسان جو وڏو مربي آھين، اسين تو کي |
| 26044 | DYNT.utf | جي طاقت ڪانہ رھي آھي، پنھنجي فضل ۽ رحم | کڻڻ | گردش مون کي گھڻو ستايو آھي. اڳتي ڪنھين مصيبت جي |
| 26045 | DYNT.utf | جي عذاب کان ڇٽي پوندا. | کڻڻ | خرچ نہ ٿيندا، نڪ ۽ ڪن بہ گھڻن ٽُنگن ڪڍڻ ۽ گھڻي بار |
| 26046 | DYNT.utf | لاءِ چڱو محنتاڻو ۽ انعام اڪرام ملندو ھوس. | کڻڻ | خاصو مال سودي سندن لاءِ ايندو ھو؛ ۽ انھيءَ تڪليف |
| 26047 | DYNT.utf | لڳو؛ پيشن وٺڻ لاءِ ماءُ جي پاران آفيس ڏي | کڻڻ | توڙي سنگتين جي پيالي پاڻيءَ ۾ ھن جي ضرورت تہ قرض |
| 26048 | DYNT.utf | واري ھئي، سا بہ ويندي رھي. ھي يتيم علي نواز | کڻڻ | باقي ماءُ بچي ھيس جا پرڏيھ ۾ ھيڏڙي ٻار جي انگل |
| 26049 | DYNT.utf | ھئا. } سکر ماڻھوءَ جو اولاد ھو، تنھنڪري | کڻندا | ڏينھن ۾ پوليس وارا ڳڙھو پٽڪو ٻڌندا ھئا ۽ تراريون |
| 26050 | DYNT.utf | تہ ماڻھو اسان تي کلندا تہ پئسن جي لالچ | کڻنداسين، | خبر آھي تہ ذات جو ميمڻ آھي. جي اسين ساڻس اھڙو پير |
| 26051 | DYNT.utf | ڏٺو. جنھن قسم جو مال چوري ٿي ويو ھو، سو | کڻندو | ۽ ھڪڙو ٻيو شاھد ڏذو، جن چيو تہ اسان انھيءَ زال کي |
| 26052 | DYNT.utf | !'' | کڻندو | انگل ٿي ڪيو، اسان جا انگل نيٺ اوھين امير ماڻھو |
| 26053 | DYNT.utf | . اھڙي چڱي ڳالھ ٻي ڪھڙي؟'' | کڻنديس | حامد کي ڏيندو، ۽ سندس پٽ اسيد عليءَ کي آءُٗ |
| 26054 | DYNT.utf | انھيءَ چئبو تہ پردو ڇڏيو، پوءِ ڀلي ڪوٽن | کڻندي، | مرضيءَ ڌاران ڪيڏي ايندي ويندي، يا ڪي اجايا پير |
| 26055 | DYNT.utf | ڏانھنس منھن ئي مٿي ڪري نہ نھاريندي، اکر | کڻندي، | پوءِ بہ ڪنوار تہ مھينوکَن حيا کان ڪنڌ مٿي ئي نہ |
| 26056 | DYNT.utf | ڌرمسالا ۾ وڃي ويھان، پر ھڙ ۾ ڪي ڪين ھوس، | کنھن | سجھيو ڪين ٿي تہ ڪيئن ڪربان. پھريائين ڀانيائين تہ |
| 26057 | DYNT.utf | ھئائون، پر ھاڻ تہ ويتر سندن وچ ۾ وڏو سنڌو | کنئي | راضي نہ ھئا. ٿوري گھڻي کؤنس تہ ھنن سان ڪچيءَ کان |
| 26058 | DYNT.utf | آندس. پر آگبوٽ تان پاڻيءَ ۾ ڪِرڻ ڪري، جو | کڻي | کي ھن ساھ جي ڊپ کان کڻي ٻک وڌا، انھيءَ سگھو ئي مٿي |
| 26059 | DYNT.utf | آندي آھي.'' پوءِ ھن کي ڏسي گھر جا جيڪي ٻہ-چار | کڻي | جنھن مائيءَ جي نالي مون ڳالھ ڪئي، سا اجھا خدا |
| 26060 | DYNT.utf | آڻي مائيءَ جي آڏو تڏي تي رکيائين. | کڻي | ڪمانگري صندوق مٿي تي، ۽ ھڪڙي ڇٻي ميوي جي ھٿ ۾ |
| 26061 | DYNT.utf | آڻي ڏنائينس. | کڻي | ڪم بابت ھجي، يا سلطان جي کيسي مان ڪيريو ھجي، سو |
| 26062 | DYNT.utf | آئي ھيس، اجھا اندر رکي آھي. | کڻي | ۽ ھيترو سارو ميوو ۽ ھڪڙي سھڻي پيتي مال جي آءُٗ |
| 26063 | DYNT.utf | آئي. پوءِ تہ سندن وچ ۾ ھيٺين گفتگو ھلي: | کڻي | ۾ وجھي ڪپ مٿانئس رکي، زينت بانو جي ڪوٺيءَ ۾ |
| 26064 | DYNT.utf | آئي، ۽ مريم جي ھٿ ڏئي چيائين تہ ``ادي، ھيءُ | کڻي | ڪنھن ڪم پٺيان آٿي، سگھوئي ھڪڙو بند ڪيل لفافو ھٿ ۾ |
| 26065 | DYNT.utf | آءُ، تہ منھنجي لاڏلي کائي آرام وٺي.'' | کڻي | ۽ نوڪر کي حڪم ڏنائين تہ ``سگھوئي ماني تيار ڪرائي |
| 26066 | DYNT.utf | آيو، ۽ سندس حوالي ڪيائين. گاڏي ھلي، رستو | کڻي | جي آمانت ياد پيئي، سو ڊوڙ پائي سڀ ڳھ اڳڙيءَ ۾ ٻڌل |
| 26067 | DYNT.utf | اللّہ تي رکيائين. | کڻي | سو انھن جي بھتريءَ لاءِ ڪيو ھئائين، باقي سڀ ننگ |
| 26068 | DYNT.utf | اورچيخاني ۾ وييون، اتي وبھي وري ھو گڏ ماني | کڻي | ھنن کي ڏنا. بختاور موٽي آئي، سا ۽ مربم ٻيئي ٿانوَ |
| 26069 | DYNT.utf | اھڙو پير توسان ڀريان، تہ مائٽن کان بہ مور | کڻي | نہ کٽو - ھڪڙي ھٿ ۾ ڏيو ٻئي ھٿ ۾ وٺو.' سو جي آءُٗ |
| 26070 | DYNT.utf | اٿي ڀڳي ھئي. ھٽ وارو ڪم سان اندر ڪوٺيءَ | کڻي | زال گوڙ ۾ ھلندي جھٽ ڏئي ڪيوڙي جو ڇُڳو ۽ مُٺ ڪتل جي |
| 26071 | DYNT.utf | بس ڪئي. پوءِ سڀيئي وري کٽولن تي ليٽي پيون، | کڻي | اتي زينت بہ وري آئي، تنھنڪري ھنن |
| 26072 | DYNT.utf | بنھنجي پٺيان گھوڙي تي وڌو ۽ گھوڙا ڊوڙائي | کڻي | راضي ٿي ويھون. سو ھن ويچاريءَ کي ھڪڙي ڄڻي کنڀي، |
| 26073 | DYNT.utf | پڇينس.'' | کڻي | ماني کاڌي. ھيءَ مريم رڌڻ پچائڻ واري بيٺي آھي، |
| 26074 | DYNT.utf | توڪل رکي. بڏي مرڻ جي پڪ ھيس، تنھنڪري اھا | کڻي | اڃا ڏينھن ھئس. ھوءَ ڏاڍي نيڪ زال ھئي، تنھن خدا تي |
| 26075 | DYNT.utf | جاءِ جي شين جي صفائي ڪري، پوءِ پنھنجي ڪم | کڻي | ۾ زينت بانو قران پڙھي اٿي ۽ ھميشھ وانگي ڪپڙو |
| 26076 | DYNT.utf | جوڙبندو! ھاڻي اوھين تياري ڪجو اسين بہ ڪنداسين. | کڻي | سو ٿيندو. اوھان جي تہ اللّھ جوڙي، اسان جي بہ |
| 26077 | DYNT.utf | چاڙھيائون؛ ٻہ - ٽي طعلم ھُن پچايا، ٻہ - | کڻي | پھر اچي قابو ٿيا ھئا، تنھنڪري ھمت ڪري ٻہ - ٽي چلھا |
| 26078 | DYNT.utf | چميون ڏيئي چيائين تہ ``ھيءُ منھنجو پيارو | کڻي | ``امان، ھيءَ منھنجي پياري زينت.'' ۽ محبوب عليءَ کي |
| 26079 | DYNT.utf | دائيءَ ڏي ڏسي وري بہ پڙھڻ کي لڳي رھي. مائيءَ | کڻي | پنھَنجي دوُر ڪرڻ ۾ مشغول ھئي، تنھنڪري اکھون مٿي |
| 26080 | DYNT.utf | رکديس، جو زينت جي نالي کي ويجھو بہ آھي. | کڻي | تڏھن کڻي ظاھر ٿينديس. تيسسين پنھنجو نالو زينب |
| 26081 | DYNT.utf | رکي ڌڪيون تہ ھيٺ وڃيو ٺڪاءُ ڪري ۽ تھخاني | کڻي | اھا موري اھڙي لاھين آھي، جو سندس منھن تي پيپ |
| 26082 | DYNT.utf | رک، پاڻھي پنھنجا ڪم ڪندو. دل ۾ ڪو بہ فڪر | کڻي | پڪ آھي تہ ھھڙو املھ ماڻڪ رھجي ڪين ويندو. خدا تي |
| 26083 | DYNT.utf | روانو ٿيو، ۽ سيٺ جو مائٽ، زينت بانوءَ کي | کڻي | مائٽ ھن مائيءَ جي گھئي پارت ڪئي. نيٺ آگبوٽ لنگر |
| 26084 | DYNT.utf | سگھا وري اچجو'' سو ھوءَ بہ مڙس سوڌي سنبري. | کڻي | چيو تہ ``اوھين بہ ڪي ڏينھن اسان سان گڏجي ھلو، پوءِ |
| 26085 | DYNT.utf | شادي ڪيائين. شادي ڪرڻ کان اڳي پيءُ کي اطلاع | کڻي | ھو. آخر جڏھن امتحان پاس ڪيائين، تڏھن يکدم ھن سان |
| 26086 | DYNT.utf | صبر ۽ تجمل سان ڏينھن ڪاٽيو آئي. | کڻي | ۾ اچيو ڦاسي. وري بہ شابس ھجيس، جو سڀ مصيبتون سر تي |
| 26087 | DYNT.utf | ظاھر ٿينديس. تيسسين پنھنجو نالو زينب کڻي | کڻي | ڏي ڏسڻو آھي. جڏھن ڪو مناسب ۽ سڻئو وجھ ڏٺم، تڏھن |
| 26088 | DYNT.utf | کيسي ۾ وڌو؛ پوءِ ويٺو ڳڻتي ڪرڻ تہ ھن جو | کڻي | خبر پوي تہ ڪنھن، ڪنھن ڌي لکيو. سلطان تہ خط پڙھي |
| 26089 | DYNT.utf | گھوٽ ڪندو. لائق پٽن جي لاءِ لائق زالون | کڻي | ھوندو، تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو. اللَّھ انھيءَ کي بہ |
| 26090 | DYNT.utf | ماٺ ڪئي آھي. جڏھن ڪٿي بہ سندس ڪانہ ٿي ھلي، | کڻي | ماڻھين ويچاريءَ تہ انھيءَ ڏينھن کان پوءِ |
| 26091 | DYNT.utf | ماٺ ڪئي. | کڻي | کي بہ اڳئي ھن جي دل جي خبر ھئي، تنھن ھينئر |
| 26092 | DYNT.utf | منھنجي علي رضا سان ننگ ڪر.'' | کڻي | آھيون، اسين اوھان جا غلام آھيون، ائين ڄاڻي تون |
| 26093 | DYNT.utf | مٽي، تہ عجب ڪونھي.'' اگرچ ھن اھڙي پڪائي | کڻي | متان سڀاڻي حاسدن جي گلا تي ۽ دشمنن جي چور تي منھن |
| 26094 | DYNT.utf | مٿن ڪاھي آيا. اھي ڌاڙي وارا چور ھئا، جي | کڻي | ڀري آٿيا؛ چار مڙس گھوڙن تي چڙھيل ڌُڪا ۽ تراريون |
| 26095 | DYNT.utf | نہ وٺنداسين يا وٺي پنھنجي ڪم نہ لڳائينداسين- | کڻي | ٺھراءُ ڪيو تہ پئسا تہ قابو رکيا ھوندا باقي وياج |
| 26096 | DYNT.utf | وات ۾ وڌس، پوءِ تہ سڀئي پاڻ ۾ خوشين ۽ چرچا | کڻي | جان بيسيءَ ڊوڙ پائي مسريءَ جو ھيڏو سارو ٽڪر |
| 26097 | DYNT.utf | وچي اندرينءَ وڏي صندوق ۾ رکي اچ، ۽ ميوو | کڻي | لڳي رھي. مائيءَ بختاور کي چيو تہ `` ھيءَ صندوقڙي |
| 26098 | DYNT.utf | وين. صبح جو اٿيا، تڏھن البت ساھ پيٽ ۾ پين، | کڻي | کاڌو نڪو پيتو. رات جو بہ کاڌو نہ کاڌي جھڙو، ننڊ |
| 26099 | DYNT.utf | ھائو ڪر.'' اتي شھربانوءَ جي اک پٽجي ويئي. | کڻي | نصيب ۾ ھوندا تنھن سان ڪو ڪنھن جو وس؟ ماٺ ڪري |
| 26100 | DYNT.utf | ھائو ڪندينءَ تہ سندس گھر وري آباد ٿي پوندو. | کڻي | ھن جو ٺھيو ٺڪيو گھر ھلندي ھلندي ڊھي پيو. جي تون |
| 26101 | DYNT.utf | ھلجي، ھوءَ پاڻ بہ ھڪڙو زيور آھي.'' زينت | کڻي | رھين، تڏھن پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ ``ھن ڇوڪريءَ کي |
| 26102 | DYNT.utf | ھلي. | کڻي | مائي ھٽ تي آئي، تنھن سان گڏ جي پنھنجو ٻار ڪڇ تي |
| 26103 | DYNT.utf | ھندستاني، جو ھتي گھنڻا ڏينھن رلڻ پنڻ ڪري | کڻي | زينت جي نالي کي ويجھو بہ آھي. آءُٗ ڳالھائينديس بہ |
| 26104 | DYNT.utf | ھنن کي ھٿ ۾ ڏني؛ پر انھي تي بہ ھو راضي نہ | کڻي | لاھي ھنن کي ڏنائين؛ ۽ زينت تہ پنھنجي ھڙئي ٻڌل |
| 26105 | DYNT.utf | ھٿ ڌئارين. زينت وري ميز جي خاني مان سوپاريون | کڻي | سماءَ تي ويئي ھئي، تنھنڪري مريم ڪؤنرو ۽ چلمچي |
| 26106 | DYNT.utf | ٻار جي ھٿ ۾ ڏنائين، جو کائيندو ھليو ۽ پاڻ | کڻي | جون ڦريون ۽ ڪتل وٺي جھوليءَ ۾ کنيائين. ھڪڙي ڦري |
| 26107 | DYNT.utf | ٻک وڌا، انھيءَ سگھو ئي مٿي کڻي آندس. پر | کڻي | خدا تختي سان ڪيرايو ھو، تنھن کي ھن ساھ جي ڊپ کان |
| 26108 | DYNT.utf | ٻہ اڌ ڪري وجھندو سئين.'' | کڻي | چيائينس تہ ٺادان رن، ماٺ ڪري ويھي رھ، نہ تہ ترار |
| 26109 | DYNT.utf | ٻڌاءِ تہ تنھنجو ڪھڙو خيال آھي، وري ھن مان | کڻي | ڌيون سڀ آھن وات وڪيل. ھاڻ تون بہ تہ امان اسان کي |
| 26110 | DYNT.utf | ٿو تہ ھئسا خرچ ڪري حامد کي بہ پرڻائي ڏيندس!'' | کڻي | وڪيل کان ھيءُ سوُ ڀيرا چڱو آھي، وري ويچارو ذمو بہ |
| 26111 | DYNT.utf | ٿي چوان تہ جي مون کي نياڻي ھجي ھا تہ آءُٗ | کڻي | ڪندو. لائق پٽن جي لاءِ لائق زالون ججھيون آھن. قسم |
| 26112 | DYNT.utf | ڇڏيو، پر ھلت چلت جي ڪري بہ اڃا ولايت واريون | کڻي | فرق ڏسڻ ۾ آيو. خوبصورتي ۽ پوشيد گائيءَ جي ڳالھ تہ |
| 26113 | DYNT.utf | ڇڏي، پر پوءِ ھن خيال ڪري ڏٺو تہ اھي سوکڙيون | کڻي | ھيس تہ انھن مان ھڪڙي يا ٻنھي کي پنھنجي ڌيءُ وٽ |
| 26114 | DYNT.utf | ڇڏ، ٽي-چار مھينا مس ٿيا ھوندا، جو مون تو | کڻي | ٻڌبون، تنھن چيو تہ ``ابا، ھاڻي اڳوڻيون ڳالھيون تہ |
| 26115 | DYNT.utf | ڏاڪڻ تي آئي. | کڻي | لاءِ رکي ڇڏي ھئائون. تنھن مان پاڻي ڀرڻ لاءِ وٽو |
| 26116 | DYNT.utf | ڏيانس. پوءِ جڏھن خبر پيس، تڏھن ضرور مون | کڻي | وقت ڏسي ڪنھن ڪاغذ تي پنھنجو ڏک پريو احوال لکي |
| 26117 | DYNT.utf | ڪاغذ تي اٽڪايون، جن بابت شاديءَ جي ڪم ۾ | کڻي | پوءِ تہ ٻنھي گڏجي ڪي مکيہ ڳالھيون مختصر طرح |
| 26118 | DYNT.utf | ڪوٺيءَ ۾ لڪايائون. پڪ ھين تہ ھو اچي اسان | کڻي | اڳيان ھنن وري ھينئن ڪيو، جو زينت بانوءَ کي |
| 26119 | DYNT.utf | ڪيائين. جان بيبيءَ وري چيس تہ ``مائي، تڏھن | کڻي | اللّھ کان ٻہ اکيون' پر شڪ لاھڻ لاءِ پڪائي ڪري ماٺ |
| 26120 | DYNT.utf | ڪيائين، ماٺ ڪمو پئي ٻڌائين. | کڻي | اھڙي ڳالھ ٻڌڻ جو تہ خيال ئي ڪوٺہ ھو، تنھنڪري چپ |
| 26121 | DYNT.utf | ڪيو، جنھنڪري ريزيڊنٽ صاحب نھايت خوش ٿيو | کڻي | تجويز وارو ماڻھو ھو، تنھن ھنن سان سگھوئي اھڙوٺاھ |
| 26122 | DYNT.utf | نڪرڻ مھل گھر جو مالڪ جاڳيو، شاھوڪار کي | کنيائون، | جيترو مال، زيور ۽ زريءَ جا ڪمڙا ۽ نقدي چوري ڪري |
| 26123 | DYNT.utf | ۽ آٿلي پٿلي. مريم جا ويجھو ستل ھيس، سا بہ | کنيائين | ڀيري رات جو جان بيبي جي ننڊ اچي قٽي، پئي ٿڌا ساھ |
| 26124 | DYNT.utf | . ھڪڙي ڦري کڻي ٻار جي ھٿ ۾ ڏنائين، جو کائيندو | کنيائين | جا ڇليل ٽڪر ۽ ڪيوڙن جون ڦريون ۽ ڪتل وٺي جھوليءَ ۾ |
| 26125 | DYNT.utf | تنھن کي ھن جي شڪل شباھت ۽ ھن جي يتيمي ڏسي | کنيس، | محبوب علي رکيائين. ھو ڏاڍو ملوڪڙو ٻار ھو. جنھن ٿي |
| 26126 | DYNT.utf | آھي جو پنھنجو ٻار ڏبندو!'' | کنيو | ھڪڙي زال تہ اڳيئي آھي، سو پھاڄ تي ڪنھن کي کُٽيءَ |
| 26127 | DYNT.utf | آھي جو ڌيءُ بہ تو کي ڏين ۽ اڳواٽ بہ ڏيکاري | کنيو | باقي رھي ڏٺي جي ڳالھ، سو ابا، ڪنھن کي کُٽيءَ |
| 26128 | DYNT.utf | اچجئين، تہ آءُٗ بہ ڏسان.'' ھن چيس تہ ``چڱو.'' | کنيو | چيس تہ ``ادا جي اھي ڪتاب ٿوري تائين ملي سگھنئي تہ |
| 26129 | DYNT.utf | تہ ``ٻيا سنگتي سڀ وڃي گڏ ٿي پنھنجن جاين | کنيو | علي رضا پاڻ تي اھو ذمو |
| 26130 | DYNT.utf | وڃن، باقي ٻي ڪھڙي ٻيدائش اٿس، جنھن تي اسان | کنيو | کي جيڪا پينشن ملي ٿي، سا مٿان ئي واڻيان قرض ۾ |
| 26131 | DYNT.utf | ھو. پھرين دل ۾ آيو ھوس تہ ستان بغداد ۾ يا | کنيو | انھيءَ پٽ کي علي رضا ڄاڻي واڻي پاڻ سان |
| 26132 | DYNT.utf | ھو، ڀانئيائين تہ متان ڪنھن سرڪاري ڪم بابت | کنيو | ھو، سو اکر ڊھي ويا ھئا. ٻانھيءَ لنگھندي پٽ تان |
| 26133 | DYNT.utf | . | کنيو | جن مان ھڪڙي ترار ۽ ھڪڙو ڀالو نشانيءَ لاءِ ھن ساڻ |
| 26134 | DYNT.utf | . | کنيو | وٽن رھي بہ پوندو ھو، تنھن سندس گھر ۾ ٽڪڻ جو ذمو |
| 26135 | DYNT.utf | چميون ڏنائونس ۽ ٽول ھٿ ۾ ڏنائونس ۽ پورھيت | کنيو، | کلڻ ۽ ڏانھن اھلرون ڪرڻ لڳو، تنھن کي علي رضا ۽ ٻين |
| 26136 | DYNT.utf | منھن کي پئي مليائين ۽ ھنجون پئي ھاريائين. | کنيو، | ۽ واڪا ڪيو پئي رنائين. يا وري سندس ڪپڙا گنديون |
| 26137 | DYNT.utf | ٻيءَ ٻانھن ڳولائي وٺي ڏيسڻ جو. الھيءَ جي | کنيو، | مان ٻانھن جي ٻالھن ملي ھا ۽ ڌارين بہ ذمو ٿي |
| 26138 | DYNT.utf | ويجھي ٿاڻي تي وٺي آين، اتي ھن کان پڇا ڳاڇا | کنيو؛ | ھن کي توڙي فرياديءَ کي پوليس وارن پاڻ سان |
| 26139 | DYNT.utf | '' | کنيئي؟ | سپاھيءَ چيو تہ ``مائٽن مان ٻيو ڪو مڙس ماڻھو ساڻ نہ |
| 26140 | DYNT.utf | گڏ ويھي مطالع ڪندا ھئا. انھيءَ بحث مان | کڻي، | ڪنھن وقت وري ڪو ديني يا اخلاقي علم جو ڪتاب |
| 26141 | DYNT.utf | کڻي بنھنجي پٺيان گھوڙي تي وڌو ۽ گھوڙا ڊوڙائي | کنڀي، | تي ڪيئن راضي ٿي ويھون. سو ھن ويچاريءَ کي ھڪڙي ڄڻي |
| 26142 | DYNT.utf | کان وٺي، ٻار سوڌو وڃي جيل ۾ وڌائونس. | کنڀڙين | کي ڏياريائون. ويچاريءَ منھن مٿو پٽيو، پر |
| 26143 | DYNT.utf | آھي. مون رڳو سکبي گذران لاءِ ٿي چيو، نہ | کنڊ | بختاور ورندي ڏني تہ ``اھو مائي سچ آھي، اھا تہ کير ۾ |
| 26144 | DYNT.utf | ھين، تہ انھي رات ڪي ٻہ زالون ڳھن ڳٺن سميت | کڻڪ | ۽ ھاڻي گھمندي ھي شڪار منھن پئجي ويو ھون؛ يا تہ ڪا |
| 26145 | DYNT.utf | ڪانہ ھوندي تہ پوءِ ڇا سھي. ڪري سگھندو. خدا | کڻڪئي | لڌو تہ منجھس ڇا لکيل آھي، ڪو نالو ڪو نشان. ڪنھن کي |
| 26146 | DYNT.utf | آھي، پر جي بادشاھ سلامت ھجي تہ رعيت مٿانس | کو | سولي ڳالھ ٿيندي. پوءِ اگرچہ انھيءَ ۾ جان جو بہ جو |
| 26147 | DYNT.utf | جي تجوبز ڪئي، ۽ جيڪو ڊول ولايت ۾ ڏسي آيو | کولڻ | ھن پنھنجي خانگي ڌنڌي |
| 26148 | DYNT.utf | پڙھيو. ھن ۾ زينت بانوءَ اول کان آخر تائين | کولي | انھيءَ وچ ۾ علي رضا لفافو |
| 26149 | DYNT.utf | ڏٺو تہ منجھس ھن طرح لکيل ھو: يارو! سڀني | کولي | سلطان |
| 26150 | DYNT.utf | -منجھس چڱا چڱا ريشم جا ٽڪرا ھئا، ھڪڙي جوڙي | کولي | ھئا، انب ھئا، پپنوس ھئا، ۽ صندوقڙي تہ مائيءَ پاڻ |
| 26151 | DYNT.utf | ۽ اندر قھر جو باروت ھٿ لڳو. سرنگھ ھلي ڪردن | کوليائون | پچار ھئي. صبح ٿيو، دستوري پڇا ڳاڇا ھلي، تھخاني کي |
| 26152 | DYNT.utf | ويٺيون ھيون، ويٺي ھيڏي ھوڏي جون ڳالھيون | کوليو | مڙس زالون اوري-پري ويٺا ھئا. ھي بہ پنھنجو منھن |
| 26153 | DYNT.utf | ھو، ڪنھن بہ طرح ڪمائيءَ ڪرڻ جھڙو نہ ھو، | کونگو | جي پٽ سان ڌيءَ جي شادي ڪرڻ جو ارادو ھو ۽ اگرچ اھو |
| 26154 | DYNT.utf | بہ جاري ھو ۽ موچارو ننڍو باغ بہ ساڻس لڳل | کوھ | تي ھڪڙو چڱو زمين جو ٽڪر ھٿ ڪيو، جنھن ۾ اڳيئي ھڪڙو |
| 26155 | DYNT.utf | تي بہ آباد ٿي سگھڻ جھڙا ھئا ۽ واھ جي پاڻيءَ | کوھ | جريبن ۾ باغ ھو ۽ ست جريب آباديءَ لاءِ ھئا، جي |
| 26156 | DYNT.utf | ۾ ٽپو بہ نہ ڏجي. | کوھ | زينت - بيشڪ اھو ضرور آھي، مگر ڏسي وائسي |
| 26157 | DYNT.utf | ۽ مڪان اٿئي، جتي ھڪڙو فقير ۽ سندس زال رھن | کوھي | ڏٺو آھي. شھر کان ٻہ-اڍائي ڪوھ اوري دڳ سان ھڪڙي |
| 26158 | DYNT.utf | ڌاري لھي پيا، ۽ زينت بانوءَ کي بہ لاھي | کوھيءَ | جي واقعي جو بيان ڪرڻ لڳا؛ ھيڏي چور اڳڀرو اچي ڪنھن |
| 26159 | DYNT.utf | اسان انھيءَ محلات جي تھخاني تائين سرنگھن | کوٽي | ڪردن جي اوطاق آھي، انھيءَ سان زمين جي ھيٺان کوٽي |
| 26160 | DYNT.utf | کوٽي اسان انھيءَ محلات جي تھخاني تائين | کوٽي | ڪردن جي اوطاق آھي، انھيءَ سان زمين جي ھيٺان |
| 26161 | DYNT.utf | محلات ڏي موريءَ جھڙو رستو ٺاھيو ھئائون. | کوٽي | ٿورو ويجھو ھڪڙو سُڃو گھر ھو، جنھن مان زمين |
| 26162 | DYNT.utf | سوڙ ھو رستو موريءَ وانگي ٻاھر نڪتل ڏٺو | کوٽيل | جا پيپ بند ٿيل پيل ھئل ۽ اڀرندي پاسي کان وري تازو |
| 26163 | DYNT.utf | موري ڇاجي ھئي ۽ ڪيئن ٿي، انھيءَ لاءِ تہ | کوٽيل | تہ ڳالھ نٽائي ڇڏي، نڪي، نڪي پڃيائينس تہ اندرين |
| 26164 | DYNT.utf | تڏھن جيسنائين حامد جي بندوبست لاءِ ترسنديس، | کوڙي، | سو تہ آءُٗ بہ ڄاڻان ٿي پر جڏھن نينگري پيرئي نٿي |
| 26165 | DYNT.utf | جي ڀاتين کي، يا ٻيون جيڪي پاڙي جون زالون | کھر | ڪڏھن ڪڏھن ھوءَ ويھي |
| 26166 | DYNT.utf | ۾ مس گھڙي، تہ ٻڇڻ لسڳس تہ ``ڪيئن اسان، فتحون | کھر | ملي يا نہ ملي. سو اڃا ساڻس گڏي ڇڏي، اندر ٻنھنجي |
| 26167 | DYNT.utf | دانھون ڪندي ھئي، پر سندس وس ڪونہ ٿي ھليو. | کھڻيون | ئي کائي، کپائي، باقي آڻي ماءُ کي ڏيندو ھو. ھوءَ |
| 26168 | DYNT.utf | ڪاغذ جيڪي ھئا تن جو پڇي ڳاڇي نيڪال ڪيائين | کھيا | جي جاءِ تي قابو ٿيو. لکپڙھ سڀ وٺي ھٿ ڪيائين. رھيا |
| 26169 | DYNT.utf | ڪمائڻ وارو آھي پوري وھيءَ وارو آھي، صورت | کئتڻ | ۾ موجود آھن ٻڙھڻ لکڻ وارو آھي، اشراف گھر جو آھي، |
| 26170 | DYNT.utf | ڦٽائي ٿيڻ لڳي. اگرچ علي رضا توڙي زينت بانو | کؤلس | ۾ پيءُ - پٽ جو گڏ رھندا ھئا، تن جي وچ ۾ البت |
| 26171 | DYNT.utf | تہ ھنن سان ڪچيءَ کان کنئي ھئائون، پر ھاڻ | کؤنس | يا سندس زال جا گھڻا مائٽ راضي نہ ھئا. ٿوري گھڻي |
| 26172 | DYNT.utf | ھوندي، تہ پوءِ ڪيئن ڳالھ ٿيندي؟'' | کئي | سو تہ چڱو، پر جي ھنن سيٺ جھڙي مڙس سان اڳئي ھائو |
| 26173 | DYNT.utf | پوليٽيڪل کاتي ۾ نوڪري ڪرڻ جي گھڻن ڏينھن | کي | ھن |
| 26174 | DYNT.utf | سڄو حال ڏنائين ۽ چيائين تہ ``منھنجي بيبيءَ | کي | علي رضا ڏاڍو خوش ٿيو. سلطان سان خلوت ڪيائين، ھن |
| 26175 | DYNT.utf | آپڙائڻ لاءِ آيا. سڀڪنھن پئي افسوس ڪيو. | کي | جي ھنن جا واقف ھئا، سي ھنن کان موڪلائڻ ۽ ھنن |
| 26176 | DYNT.utf | آتي رھڻ ھر طرح پسند آيو، ۽ دل ۾ پڪو ٺھراءُ | کي | مان نڪري، بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ آيو ھو، تنھنڪري ھن |
| 26177 | DYNT.utf | آرام مليو، تہ بہ ھن پنھنجا مائٽ وساري نہ | کي | انھيءَ ھنڌ ھن |
| 26178 | DYNT.utf | آزاريو ھنائين. علي رضا بہ ھڪڙي ڪري خوش | کي | ڇڏيو ھو ۽ پوليس جي نوڪريءَ ۾ رھي ڪيترن ئي سکرن |
| 26179 | DYNT.utf | آسرو سون روپي جو تہ ڪونھي، انھيءَ ماڻھوءَ | کي | اھو سون روپو اڄ ھوندو تہ سڀاڻي ڪونہ ھوندو، زال |
| 26180 | DYNT.utf | آفرين پئي ڪئي. | کي | جو ڀاتي ٿي ويو، ۽ ھن جي ايمانداري ڏسي سڀڪنھن ھن |
| 26181 | DYNT.utf | آفرين ناما ۽ انعام مليا. انھيءَ عرصي ۾ | کي | ۾ جھڙو انگريز سرڪار کان، تھڙو ترڪي سرڪار کان ھن |
| 26182 | DYNT.utf | آفرين ڪرڻ لڳا. خاص ڪري ھن جي نماز ۽ قرآن | کي | ھن جي چالاڪي، نمڪ حلالي، اشرافت ۽ چڱي ھلت ڏسي ھن |
| 26183 | DYNT.utf | آفرين ڪيائين ۽ دلاسو ڏنائين تہ ``سگھوئي | کي | رضا جو ۽ خصوصاً سندس بيبيءَ جو شڪر گذار ٿيو ۽ ھنن |
| 26184 | DYNT.utf | آفرين ڪيائين. | کي | سر تان ٽريل ڏسي، خدا جو شڪرانو ڪيائين ۽ علي رضا |
| 26185 | DYNT.utf | آل عيال سوڌو ناس ڪن؛ ڪھڙن ماڻھن جو اھو | کي | ڏيئي، محلات کي آڏائي ڇڏيسن ۽ سائينجن جي دشمنن |
| 26186 | DYNT.utf | آندائون، انھيءَ مٿا ھنيا؛ ٻار آمھاڙو اچڻ | کي | ٻہ ڏينھن لنگھي ويا، تہ بہ ڇوٽڪارو نہ ٿيو. ڊاڪٽر |
| 26187 | DYNT.utf | آڻي آگبوٽ تي چاڙھيائون. ٻيا بہ ڪي ڪڇي مھاڻا | کي | ئي ڏينھن اچي مڏئيءَ پھتي. سگھوئي آگبوٽ بہ آيو. ھن |
| 26188 | DYNT.utf | آڻي پنھنجي رستي تي بيھارينداسين. پوءِ | کي | ھنن ڄاتو تہ اسين ڪي لٺ سان، ڪي چٺ سان سڀني |
| 26189 | DYNT.utf | آڻي قيدخاني ۾ زنجير وجھي سوڙھو ڪيائون، | کي | يڪدم محلات جي چوڌاري پھرو بيھي ويو، ۽ انھن فسادين |
| 26190 | DYNT.utf | آڻي ھن ٻانھن کان ورتو، ڀانھائين تہ اھا | کي | ڀينڊي بازار ۾ پئي ھئي، ۽ پاسو ڏيو ھلي آئي، تنھن |
| 26191 | DYNT.utf | آڻي ڏيکارين ۽ ھي پسند ڪري، تڏھن چئجي.'' | کي | ڪانھي، پر وٺ انھيءَ ڳالھ کي تہ جڏھن ھو ھن رئيس |
| 26192 | DYNT.utf | آڻي ڏينديس، پوءِ اوھان کان بہ جيڪي پڄي | کي | بہ ساڻ اٿس، جي راضي ٿي تہ الھيءَ جي ٻانھن اوھان |
| 26193 | DYNT.utf | آڻي، انھيءَ شاھوڪار جي جاءِ ۾ آماڻي ويو | کي | صلاح سان اسان اھا چوري ڪئي ۽ ھو انھيءَ رات اسان |
| 26194 | DYNT.utf | آھستي پاڻ وٽ وٺي ويھاريائين ۽ خواب جي ڳالھ | کي | ۾ وڃي بختاور کي اٿاريائين، جا ٽپ ڏيئي اٿي. ھن |
| 26195 | DYNT.utf | آئندي جي بھتريءَ لاءِ دعائون پئي ڪيائون | کي | پئي افسوس ڪيو. سڀني پئي ھنن جي تعريف ڪئي ۽ ھنن |
| 26196 | DYNT.utf | آئيندي جا دلاسا دڙا ڏيڻ لڳو. زينت بانوءَ | کي | ۽ جيڪي سامان اتي پيل ھو تنھن جو ملھ ٻڌائڻ ۽ ھن |
| 26197 | DYNT.utf | آئيندي جي ھلت ڪرڻ لاءِ نصيحتون ڏنائين، | کي | پنھنجي گھر جي ڀاتين کي سڏي روبرو ويھاريو، ۽ ھڪ ھڪ |
| 26198 | DYNT.utf | آءُٗ پاڻھي ڪن تي وجھنديس. ليٺ اھو بہ ھيڏو | کي | کي وري بہ چوڪريءَ جسو سماءُ وٺي ڏج. حامد عليءَ |
| 26199 | DYNT.utf | آءُٗ پاڻيھي عرض ڪنديس.'' | کي | اوھان سان منھنجي روزي لکيل آھي، ڪنھن ڏينھن اوھان |
| 26200 | DYNT.utf | آءُٗ کڻنديس. اھڙي چڱي ڳالھ ٻي ڪھڙي؟'' | کي | سا منھنجي حامد کي ڏيندو، ۽ سندس پٽ اسيد عليءَ |
| 26201 | DYNT.utf | آيو، نہ ڪو ماڻھو آيو، ڀانئيائين تہ وساري | کي | کي پھتي، نہ ھن پاسي. نہ ڪو ڪڏھن انھن جو جواب ھن |
| 26202 | DYNT.utf | آڏائي ڇڏيسن ۽ سائينجن جي دشمنن کي آل عيال | کي | لاءِ تہ لھرايل وقت تي الھيءَ کي باھ ڏيئي، محلات |
| 26203 | DYNT.utf | اتان نڪرڻ لاءِ شايد ڪو ٻيو بہ ڳجھو سبب | کي | علي رضا |
| 26204 | DYNT.utf | اتي آڻي ڪڍيو ھو ۽ اڳ ۾ اندر وڃي سمجھائي | کي | کي راضي ڪرڻ ۽ پنھنجي سرخروئي ڏيکارڻ لاءِ ھن |
| 26205 | DYNT.utf | اتي اچي پنھنجو واپار ھلائڻ ۾ ڏاڍي سولائي | کي | جي ماڻھن جي گھڻي آمدرفت ھوندي ھئي، تنھنڪري ھن |
| 26206 | DYNT.utf | اتي اکين مان پاڻي اچڻ لڳو، سو آگھي مڙس | کي | زينت |
| 26207 | DYNT.utf | اتي رھڻ جي لاءِ چڱو بندوبست ڪرائي ڏنو ۽ | کي | جنھن سان ھي ھتان گڏ روانو ٿيو ھو، تنھن ھن |
| 26208 | DYNT.utf | اتي گذارڻ باڪل ڏکيو لڳو. سگھوٿي وري حامد | کي | مائي شھرنالو بہ مئي ۽ حامد قيد ٿي ويو، تڏھن ھنن |
| 26209 | DYNT.utf | اتي گذريا. جھڙا ھي پاڻ، تھڙا ھنن جا ٻار | کي | ورھيہ گذري ويا ھئا، اھڙا ڇھءست ورھيہ ٻيا بہ ھنن |
| 26210 | DYNT.utf | اتي مڙس جي ڳالھ ياد آئي، جنھن چيو ھوس تہ | کي | زينت بانوءَ |
| 26211 | DYNT.utf | اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳو. انھيءَ رستي ھي | کي | جي برخلاف ھوندو ۽ ھيءُ بہ ظاھر ظھور ڪوڙ ڪري سلطان |
| 26212 | DYNT.utf | اجر ڏيندو.'' | کي | ڇڏائڻ لاءِ جيڪا مدد پڄيوَ، سا ڪريو، تہ خدا اوھان |
| 26213 | DYNT.utf | اچي جھليائون. سندس گھر جو جھاڙو ورتائون | کي | تلاشيءَ مان چوريءَ جو ٿورو گھڻو مال مليو. حامد |
| 26214 | DYNT.utf | اچي عرض ڪيائين تہ ``مائي ھاڻي مون کي موڪل | کي | انھيءَ اٻاڻڪي حالت ۾ سيٺ جي زال |
| 26215 | DYNT.utf | اچي گڏيو. ساڻس گڏ اچي آگبوٽ ۾ چڙھيو، ۽ اچي | کي | علي رضا ڪراچيءَ ۾ پنھنجي صاحب |
| 26216 | DYNT.utf | اچي مبارڪون ڏيڻ لڳا. | کي | ٻڌي، ڏاڍا حيرت ۾ پيا ۽ خوش ٿيا ۽ مائي شھربانوءَ |
| 26217 | DYNT.utf | اچي ڏينھن ٿيو. مريم اٿي ٻھاري سھاريءَ جي | کي | اتي ڳالھين ڪندي، ھنن |
| 26218 | DYNT.utf | ادب اخلاق سيکارڻ ۾، ھنن کي پيار ڏيڻ ۾، | کي | جيرو پڄي ٿي سگھيو، اوترو ٻارن کي تعليم ڏيڻ ۾، ھنن |
| 26219 | DYNT.utf | ارمان بہ ٿيو ۽ خوشي بہ ئي. ھيءُ ھنن وٽ ٻہ- | کي | ۽ پنھنجي بيءُ جو بيان ڪري ٻڌايو، سو ٻڌي ھنن |
| 26220 | DYNT.utf | ارمان ٿيندو ھو تہ ھيءُ اسان کي ۽ اسان جي | کي | تمام گھڻي خدمت ڪندا ھئا. اھو حال ڏسي پاڻ علي رضا |
| 26221 | DYNT.utf | ارھون مھنو ٿو ڏسجي، تہ بہ آءُٗ ائين ٿي | کي | جي گذرڻ کان پؤ سڄو بار مون تي ليٽي پيو. قضيي |
| 26222 | DYNT.utf | اسان کان عار نہ اچڻ گھرجي. منھنجي مرضي | کي | اسين آھيون. اسان کي اوھان کان عار ڪونھي، اوھان |
| 26223 | DYNT.utf | استنبول ۾ جو تُرڪڻ گھر ۾ ھئي، تنھن جي خوبيءَ | کي | اڳ ڳڻتيءَ ڪري سچ ٿي چيائون. سندس ڀاءُ منصور عليءَ |
| 26224 | DYNT.utf | اسيد آھي تہ زينت کي بہ اھو ھنڌ چڱو لڳندو. | کي | بختاور چيو تہ ``ھائو مائي، مچ ٿي چوين پر مون |
| 26225 | DYNT.utf | اشارا ڏيڻ لڳي تہ ھاڻ اجھو سگھولي ٻارن ٻچن | کي | ھلت چلت جي تعربف ڪرڻ لڳي ۽ ڪڏھن تہ وري چرچي طور ھن |
| 26226 | DYNT.utf | اشارو ڪيو ھئالين ۽ دلجاءِ ڏلي ھئائين. آءُٗ | کي | ھو. لاشڪ سرائي بہ ھن ڪم ۾ راضي آھي جو اڳواٽ مون |
| 26227 | DYNT.utf | اشراف پورھيت گھرجي، سو ڪا ھٿ لڳيئي تہ مون | کي | ٽيون ڏينھن مون کي چيو ھو تہ ``ڪنھن سکر ماڻھوءَ |
| 26228 | DYNT.utf | اصل ديوارن جي اندر بند رکڻ ۽ بلڪل نڪرڻ | کي | جي نسبت ۾ منھنجو مختصر مطلب ھيءُ آھي، تہ زالن |
| 26229 | DYNT.utf | اطلاع ڏناٿون، جنھن تي ٺھرايل ڏينھن سڀئي | کي | سو سڀني ڇوڪرين جي مائٽن |
| 26230 | DYNT.utf | اطلاع ڏنو ھئائين تہ ھڪڙي جوان منڊم سان | کي | ھن سان کڻي شادي ڪيائين. شادي ڪرڻ کان اڳي پيءُ |
| 26231 | DYNT.utf | اگرچہ پڪ ھئي تہ ھيءَ ويندي ڪين، پر تڏھن | کي | ھلي، ڏسي تہ درکي اندران ڪلف ڏنو پيو آھي؛ فوجدار |
| 26232 | DYNT.utf | اگرچہ سک ۽ مشغولي گھڻي ھئي ۽ پنھنجي اولاد | کي | جي گھر ۾ زينت بانو قريباً ٻارھن مھينا رھي. ھن |
| 26233 | DYNT.utf | البت آرام آيو. اگرچہ جي وڏا وڏا ملڪ ڏٺا | کي | ڪَچي واري جاءِ وري وڃي ھٿ ڪري وسائي. ائي ھنن |
| 26234 | DYNT.utf | البت چڱي وندر ٿي. ھيءَ وري ھتي بہ وقت سر | کي | انھيءَ گھر ۾ زينت |
| 26235 | DYNT.utf | البت شڪ پيو. صبح جو اٿي جاچ ڪيائين: معلوم | کي | ٻانھي آھي، جا اتي ايندڙ آھي، پر ساري ھنت ڏسي، ھن |
| 26236 | DYNT.utf | الھيءَ ڪري ڪا پشيماني ڪانہ ٿي، پاڻ خوش | کي | ۽ سندس منڊم جي ھانوَ تان گھڻو بار ھلڪو ٿيو. ھنن |
| 26237 | DYNT.utf | الڳ ڪري انھيءَ جي خلاصيءَ تعليم جو بندوبست | کي | باقي ھن جو پٽ، اڃا صغير آھي ۽ بي قصور آھي، تنھن |
| 26238 | DYNT.utf | اماڻڻ آيو ھو، سو موٽي ڪناري ڏي ويو. | کي | لنگر کڻي روانو ٿيو، ۽ سيٺ جو مائٽ، زينت بانوءَ |
| 26239 | DYNT.utf | اميد آھي تہ جيڪي اسان جا رعيتي ماڻھو ۽ | کي | وقت، صلاح ۽ تجويز لاءِ ۽ سندس مرضيءَ پٺيان. اسان |
| 26240 | DYNT.utf | اميد بہ ڪانہ ھئي. انھيءَ وزيريءَ جي عھدي | کي | گھٽ جيڪو وڏو درجو ھو، سو ھاڻ ھن کي ھو. وڌيڪ جي ھن |
| 26241 | DYNT.utf | اميريءَ جي وڏي درجي تي آندو ۽ انعام اڪرام | کي | انھيءَ تعريف ڪرڻ کان پوءِ ھن علي رضا |
| 26242 | DYNT.utf | انتظار ٿئي.'' | کي | لڳي تہ ``تڏھن جان، خط لکڻ جو تاڪيد رکجو، متان اسان |
| 26243 | DYNT.utf | اندر بنگلي جي وچين صفي ۾ لڳو لڳ پوريائون | کي | باغ واري بنگلي ۾ دفن ڪجو، سو ڪيائون تہ ائين. ٻنھي |
| 26244 | DYNT.utf | اندر پنھنجي جاچ مان معلوم ٿيو تہ ھن زال | کي | زينت بانوءَ |
| 26245 | DYNT.utf | اندر روانو ڪري پاڻ ھليو آيو. | کي | ھو ۽ اڳ ۾ اندر وڃي سمجھائي آيس، پوءِ ھن ويچاريءَ |
| 26246 | DYNT.utf | اندر رھڻ ۽ حرمن سان محبت ڪرڻ لاءِ گھرايو | کي | لاءِ سلطان تاڪيد ڪري ڇڏيو، تہ اسان انھي بيبيءَ |
| 26247 | DYNT.utf | انگريزي پڙھائيندو ھو ۽ ٻيا جيڪي ڪتاب اڪثر | کي | ھڪڙو وقت مقرر ڪري ڇڏيو ھئائون، جنھن تي مڙس، زال |
| 26248 | DYNT.utf | انھن جو وڌيڪ واھپو رکڻ گھرجي. ھاڻي جي علم | کي | کي نٽائڻ ۾ علم ۽ عقل جي گھرج آھي، تہ مڙسن کان زالن |
| 26249 | DYNT.utf | انھن فسادين پنھنجي گفتگو ۾ حشر جي رات پٿي | کي | آخر چنڊ جي ٻي رات آئي، جنھن |
| 26250 | DYNT.utf | انھن مسلماني حڪومتن ڏسڻ جو بہ گھڻو شوق | کي | جي اندر ڪنھن پاسي نائب ڪانسل ٿي ويندين. سو ھن |
| 26251 | DYNT.utf | انھن ڪرستانن کان بہ گھٽ ٿو سمجھي. ھُنن | کي | کي ارمان ٿيندو ھو تہ ھيءُ اسان کي ۽ اسان جي دوستن |
| 26252 | DYNT.utf | انھيءَ باب ۾ چوي ۽ ٽوڪ ڪري، تنھن کي اوھين | کي | ۽ اھو عذر جوڙي وات ۾ ڏنائون تہ ``جيڪو اوھان |
| 26253 | DYNT.utf | انھيءَ باغ واري بنگلي ۾ دفن ڪجو، سو ڪيائون | کي | بہ ڪئي ھئي ۽ مرڻ مھل وصيت بہ ڪئي ھئائون تہ اسان |
| 26254 | DYNT.utf | انھيءَ پاسي تي اعتراض ڪونھي. انھيءَ ھوندي | کي | بس، ھن جي ايتري چوڻ مان بختاور سمجھيو تہ زينت |
| 26255 | DYNT.utf | انھيءَ پاسي وڃڻ ۽ ملڪن گھمڻ جو ھوَس اڳيئي | کي | ھن جي ھڪدم بدلي ڪئي؛ سو اوڏي وڃڻ لاءِ تيار ٿيو. ھن |
| 26256 | DYNT.utf | انھيءَ پورھئي جو جلد آجورو ملدو. ھاڻي مون | کي | ھھڙو ديون جھڙو پورھيو ڪيو آھي. خدا ڪندو تہ اوھان |
| 26257 | DYNT.utf | انھيءَ جو اچي شوق ٿيو ۽ ھيترن جي وچ ۾ چڱي | کي | بہ ڪڏھن ڪڏھن گفتگو ڪنديون ھيون. پوءِ تہ گھڻن ئي |
| 26258 | DYNT.utf | انھيءَ طرف جو رستو ڏيکاريائون، ۽ چور جي | کي | ۽ اھو شھر بہ انھيءَ ھنڌان اٺ-ڏھ ڪوھ مس ھو، سو ھن |
| 26259 | DYNT.utf | انھيءَ کڏ ۾ پوڻ تي دل چوندي؟ | کي | اصلي آھي ۽ اھا بہ اھڙي سکي آھي، تڏھن ٻي ڪھڙيءَ |
| 26260 | DYNT.utf | انھيءَ گھر جي ڀاتين چڱي مدد ڏني، جھڙي ڪو | کي | وبم ۾ بہ زينت بانوءَ |
| 26261 | DYNT.utf | انھيءَ نمڪ حلاليءَ جو انعام ڏيندس.'' | کي | ڪيائين ۽ دلاسو ڏنائين تہ ``سگھوئي آءُٗ اوھان |
| 26262 | DYNT.utf | انھيءَ ڏينھن جي ذڪر چُرئي کان ٻوءِ سرائي | کي | علي رضا، جنھن |
| 26263 | DYNT.utf | انھيءَ ڪم جو ھر طرح لائق ڄاتائون؛ سو لکپڙھ | کي | رضا تہ اڱيئي انگريز سرڪار وٽ برڪ ھو، تنھنڪري ھن |
| 26264 | DYNT.utf | انھيءَ ڪم لاءِ اڳيئي تيار ٿيڻو پوندو ھو، | کي | ھڪڙي-ھڪڙي مضمون تي واري سان گفتگو ڪندي ھئي. ھن |
| 26265 | DYNT.utf | انھيءَ ڪم ۾ گذريو، پر ڪوبہ پتو نہ پيس. شام | کي | تنھنڪري گھمي ٿو ڏسان. سو اھو ڏينھن تہ مڄوئي ھن |
| 26266 | DYNT.utf | انھيءَ ڪم ۾ گھڻي مدد ڏني.ھيءَ اصلي ھوشيار | کي | توڙي فارسي ۽ ھندستاني پڙھڻ لڳي ۽ علي رضا ھن |
| 26267 | DYNT.utf | انھيءَ ڳالھ تان لاھ. اگرچ ماءُ جي حڪم کان | کي | مون کي ماءُ وانگي ڀائيندي آھين، ڀلائي ڪري امان |
| 26268 | DYNT.utf | انھيءَ ڳالھ ظاھر ڪرڻ جو في الحال ارادو | کي | ھن جي لکپڙھ ڄاڻڻ جي خبر ڪانہ ھين، نڪو زينت ٻانوءَ |
| 26269 | DYNT.utf | اولاد ٿيندو، تہ انھن جي مذھب، انھن جي ھلت | کي | ٿيندو جھڙو ٿيڻ گھر جي. تنھن کان سواءِ وري جي انھن |
| 26270 | DYNT.utf | اوھان جا دشمن ھٿ ڪرڻ ۽ انھن سان دوستي رکڻ | کي | جو انھيءَ ڪري پنھنجي مطلب حاصل ڪرڻ لاءِ مون |
| 26271 | DYNT.utf | اوھان کان پري گذارڻ سھنجو ٿو لڳي، اگرچہ | کي | آھي، تنھنڪري مون کي ڇڏي نٿو سگھي؛ نڪي وري مون |
| 26272 | DYNT.utf | اوھان کان عار ڪونھي، اوھان کي اسان کان | کي | جھڙا اشراف توھين آھيو، تھڙا اسين آھيون. اسان |
| 26273 | DYNT.utf | اوھين چئو تہ اسين ڇا ڪريون ڇوڪرا نٿا مُڙن. | کي | ``جيڪو اوھان کي انھيءَ باب ۾ چوي ۽ ٽوڪ ڪري، تنھن |
| 26274 | DYNT.utf | اوڏانھن اکيون ھيون. انھيءَ ۾ خيرسلامتيءَ | کي | موڪليو، جو سندس زال زينت بانوءَ کي مايو، جنھن |
| 26275 | DYNT.utf | اوڏي روانو ڪري.'' ھن مائيءَ سيٺ کي سمجھايو. | کي | مائٽن ڏي بمبئيءَ وڃان ۽ سيٺ کي پارت ڪر تہ مون |
| 26276 | DYNT.utf | اوڏي وڃڻ جي خواھش ڪانہ ھئي. چيائون تہ ``ھينئر | کي | پر علي رضا جن |
| 26277 | DYNT.utf | اھا صلاح بڇڙي نہ لڳي. ھنن ڄاتو تہ بمبئيءَ | کي | ھن جي زال زينت بانو بہ اھڙي ئي ديندار ھئي، تنھن |
| 26278 | DYNT.utf | اھا صلاح ڏلي تہ ``جڏھن ھڪڙو بٽ اڳيئي لنڊن | کي | ڪن دوستن بہ علي رضا |
| 26279 | DYNT.utf | اھائي ڳڻتي ھئي تہ الائجي اھا ٻانھن ملي | کي | جنھن جي صلاح سان سندس ماءُ ھنن وٽ آئي ھئي، تنھن |
| 26280 | DYNT.utf | اھو قصو ٻڌايو، جو ٻڌي سڀني کي ڏاڍو ڏک ٿيو؛ | کي | آھي، آءُٗ ٿو تو کي ٻڌايان.'' پوءِ ھن ويھي اتي ماءُ |
| 26281 | DYNT.utf | اھڙا ڏس ٿي ڏنائين، پر انھن کي بہ پڪ ھئي | کي | صفوران بہ زينت مان ڪڪ نہ ٿي ھئي، جنھنڪري ھن |
| 26282 | DYNT.utf | اھڙن ڪمن لاءِ گھڻمون ڳالھيون ڳڻڻيون آھن.'' | کي | لائق ٿي ڪرين، مگر وري بہ زمانيسمازيءَ ۾ سڀڪنھن |
| 26283 | DYNT.utf | اھڙو سينگاريو آھي جو ڇا چئجي! اسان جي علي | کي | ڪرڻ لڳي، ۽ چوڻ لڳي تہ ``مائي زينت بہ پنھنجي جاءِ |
| 26284 | DYNT.utf | اھڙو وٺ- پڄ ۾ ڪو نقصان نہ پھچي ھا، تڏھن | کي | اگرچ ھن اھڙي پڪائي ڪئي ھئي، جنھنڪري ٻين وانگي ھن |
| 26285 | DYNT.utf | اھڙي چڱي بندوبست ڪرڻ تي آفرين چيائون. | کي | ماڻھو نھايت خوش ٿيا ۽ علي رضا کي ۽ سندس بيبيءَ |
| 26286 | DYNT.utf | اھڙي قسم جي گفتگو ڪرڻ لاءِ پنھنجو شاگرد | کي | زينت بانو ٿورو ٿورو ڪري ٻين بہ ٻن-چئن بيبين |
| 26287 | DYNT.utf | اھڙي مدد قبول ڪرڻ ۾ گھڻو عار ھو، پر تڏھن | کي | اھڙي اڇا ٻاجھ ڪرڻ ۾ حرڪت ڪانہ ھيس. اگرچہ ھنن |
| 26288 | DYNT.utf | ائين ڪرڻ اھنجو ٿي لڳو، تڏھن بہ ھن پنھنجي | کي | اگرچہ سلطان |
| 26289 | DYNT.utf | ايتري آبرو ڏني اٿن، جو حد کان ٻاھر. | کي | پيو موڪلي. ھڪ - ٻہ ڀيرو آءُٗ وٽن ويئي آھيان تہ مون |
| 26290 | DYNT.utf | ايتري علميت نہ ھئي، جيتري زينت بانوءَ | کي | ھتي جي زالن |
| 26291 | DYNT.utf | اٺ مھينا گذريا. عزتبي پيٽ سان ھئي، تنھن | کي | انھيءَ طرح ھن |
| 26292 | DYNT.utf | اٿاريائين، جا ٽپ ڏيئي اٿي. ھن کي آھستي | کي | ڪھڙو حال ٿيندو آھي. انھن ڳڻتين ۾ وڃي بختاور |
| 26293 | DYNT.utf | اٿاريائين، مريم کي سڏ ڪيائين. سڀئي سسا | کي | ھيڏي ھيڏي نھاريائين، تہ بہ نظرَ نہ آيس. ڀاءُ |
| 26294 | DYNT.utf | اٿڻ جو وقت نہ ملي.'' | کي | ڪر ۽ پوءِ مانيءَ ٽيڪي جي نظر رکجئين متان مون |
| 26295 | DYNT.utf | اڃا پاڻيءَ اند ران ڌڪي ٻاھر مس ڪڍيو، تہ | کي | بانو وَٽي سوڌي تختي سان گڏ ڌو وڃي سمنڊ ۾ پيئي. ھن |
| 26296 | DYNT.utf | اڃا دل ۾ ھو. جيئن پيري ٿي باد پيس، تيئن | کي | بہ ڪندس ۽ خدا جي بندگي بہ ڪندس- تنھن جو خيال ھن |
| 26297 | DYNT.utf | اڏائي ڇڏبندو، تنھنڪري بھتر آھي تہ دير | کي | ڪري بند رکبو ۽ دکائبو تہ انھيءَ کان بہ وڏي محلات |
| 26298 | DYNT.utf | اڪيلو ڏسي، سندن عزيز، جي مٿن اڳيئي ڪاوڙيل | کي | آھي. سو ھنن جي وڃڻ ڪري ھي ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. ھنن |
| 26299 | DYNT.utf | اڳتي ھلڻ جي طاقت بہ ڪانہ رھي ھئي، ٻيو رات | کي | آھين.'' زينت کي بہ اھا صلاح پسند آئي. ھڪڙو تہ ھن |
| 26300 | DYNT.utf | اڳواٽ پئسا بہ ڏيئي ڇڏيائون ۽ چيائونس تہ | کي | محلي تائين تہ گڏ آيا، پوءِ ھو لھي پيا ۽ گاڏي واري |
| 26301 | DYNT.utf | اڳھين نبيري ڇڏيو ھو، ھاڻي وري ھي جو تازو | کي | ڇڏيو. ھڪڙي پيري، ٻيا وري ڏکن تي ڏڪ آيا ھئس، تن ھن |
| 26302 | DYNT.utf | اڳي بختاور مان ايندي ھئي سا نہ آئي. | کي | وٽ ڪيتريون ئي زالون آيون وييون، پر جا لذت ھنن |
| 26303 | DYNT.utf | اڳي کان وڌيڪ آبرو ۽ پيار ڏيڻ لڳا، جو ھينئر | کي | جا ظاھر ٿي تنھنڪري سڀني کي حبرت وٺي ويئي، سڀئي ھن |
| 26304 | DYNT.utf | اڳيئي آھي بہ، پڙھڻ لکڻ جو تہ اصلي ھتي اشرافن | کي | خبو چار سڀڪا پڇڻ سان پئجي سگھندي، ۽ اھڙي خبر اسان |
| 26305 | DYNT.utf | اڳيئي خبر آھي، ھو اسان وٽ ايندڙ ويندڙ آھن؛ | کي | جي مرضي. انھيءَ گھر جي جيڪا ڳالھ ڪيئي، سا مون |
| 26306 | DYNT.utf | اڳيئي خبر پئي ھئي - ڀلا ھن جو ڇٽل روح جو | کي | تہ ويچارو اوھان جو دعاگو آھي. الھيءَ ڳالھ جي ھن |
| 26307 | DYNT.utf | اڳيئي شڪ پئي پيو، ھن نينگر جا مھانڊا بہ | کي | تہ ڳالھ ڪر؛ ھي ڪھڙو رنگ؟ آھي تہ بيشڪ زينت؛ مون |
| 26308 | DYNT.utf | اڳڀرو ھئان ھلائينداسين تہ رات جو باھ ڏيارڻ | کي | لڳائينداسين. جڏھن سڀ ڪم ڪار تيار ٿيندو، تڏھن تو |
| 26309 | DYNT.utf | باد ڪرڻ ۽ ڪلما پڙھڻ لڳي. | کي | مرڻ جي پڪ ھيس، تنھنڪري اھا گھڙي فرصت ڄاڻي، اللّھ |
| 26310 | DYNT.utf | باد ڪيو پئي رنائين ۽ سڀني دعائون ڪندي دم | کي | ايتري خاطر ھوندي ھيس، جو مرڻ مھل بہ زينت بانوءَ |
| 26311 | DYNT.utf | باھ ڏينداسين تہ پوءِ رقم ئي پوري! صبح جو | کي | تڏھن ھڪڙو ڏينھن ٺھرائي، رات جو انھيءَ |
| 26312 | DYNT.utf | باھ ڏيئي، محلات کي آڏائي ڇڏيسن ۽ سائينجن | کي | پئي ٿيو آھي، انھيءَ لاءِ تہ لھرايل وقت تي الھيءَ |
| 26313 | DYNT.utf | بت تي پيل ھئا. ويچاريءَ وٽ جيڪي ڳھ پڳھ ھئا، | کي | جيئدان ڏيو.'' ھنن پھرين صفوران جا ڳھ لھرايا، جي ھن |
| 26314 | DYNT.utf | بت تي سؤ-سوا جا زيور بہ ھئا، جن سوڌو ھوءَ | کي | زينت بانوءَ |
| 26315 | DYNT.utf | بختاور ميٽ تيل ۽ پاڻي ڏئي آئي. پاڻ وجھ ڏسي، | کي | پوءِ ڪارچوب ڪڍيو. مائي شھربانو ويئي وھنجڻ، تنھن |
| 26316 | DYNT.utf | بدپيشي ۾ واھر ڏيو، خوش رکندا ھئا. ھن سپاھيءَ | کي | سڙا ھميشھ وٽس پيا حاضري ڀريندا ھئا، ۽ اڪثر ھن |
| 26317 | DYNT.utf | برابر ٻڌڻ ۾ نہ آيو، ۽ آءُٗ بختاور جي پٺيان | کي | پري کان پاسي پاسي بہ ڪيو، پر ھُل ۾ سندس چوڻ ھنن |
| 26318 | DYNT.utf | بسند آھي، تہ مون کي بہ پسند آھي. انھيءَ | کي | بہ منھن مٿي ڪري چيو تہ ``امان! جي اھا ٻانھن اوھان |
| 26319 | DYNT.utf | بغداد ۾ انگريز سرڪار جي ريز يڊ نٽ جي نائبيءَ | کي | آروءَ واري نوڪريءَ لاءِ پيو چوندو ھو؛ سو ھاڻ ھن |
| 26320 | DYNT.utf | بک ڪانہ ھئي. مگر ھن جي دل ۾ جا ننڍي ھوندي | کي | مھينا ھنن سڀني گڏجي پئي گذاريو. ھينئر علي رضا |
| 26321 | DYNT.utf | بمبئيءَ ڏي وڃڻ لاچار ٿيو آھي. سلطان جي | کي | ۽ ٻہ-ٽي عذر ٺاھي ٻڌايائينس تہ ھنن سببن ڪري مون |
| 26322 | DYNT.utf | بمبئيءَ ۾ رھي ۽ انھيءَ مڪتب جاري ڪئي بہ | کي | لڳي. اھي ٽيئي ھاڻي تعليم جھڙي ڄمار جا ھئا، جو ھنن |
| 26323 | DYNT.utf | بمبئيءَ ۾ ڇڏي وڃجي، جتي سندس ماٽي جي ڀيڻ | کي | پاسي ھسن جي پڙھڻ جو بندوبست نہ ٿئي، تنھنڪري ھن |
| 26324 | DYNT.utf | بمبئيءَ ۾ ڪن ورھين تائين گھر ڪري رھڻ جو | کي | ڪري پڪ ھيس تہ موٽي نہ ويو ھوندو، ڇالاءِ جو مڙس |
| 26325 | DYNT.utf | بمبئيءَ ۾ ڪي ڏينھن گذريا. | کي | ھون ۽ ھنن سان گھڻي رھائي ھئائين، انھيءَ طرح ھنن |
| 26326 | DYNT.utf | بند ڪرائجي ۽ ايتري بہ خبرداري رکجي تہ اھا | کي | الحال اڳ ڳڻتي ڪري انھيءَ جي نظر رکائجي يا انھيءَ |
| 26327 | DYNT.utf | بنھنجي ساھ جي لڳي، سي گاڏي ڊوڙائي رستو | کي | ڇپ ھنيو پيو ھو، سو ھنن کي ويندو ڏسي پوءِ آٿيو. ھنن |
| 26328 | DYNT.utf | بہ آرام ٿئي. چڱو، ھان ياد کري مون کي زبنت | کي | تہ خير سان لينگري وڃي شينھن ڪلھي چڙھي، تہ اسان |
| 26329 | DYNT.utf | بہ اتي رلائي ڦاڙي ڦٽو ڪيائون. | کي | نڪتو، جو انھيءَ تي سنڌ جو لفظ لکيل نہ ھو. انھيءَ |
| 26330 | DYNT.utf | بہ افسوس حد کان گھڻو ٿيو، پر ھن انھيءَ | کي | جھڙو حال ٿي پيو؛ ۽ جان بيبيءَ جي ڀاءُ دلاون خان |
| 26331 | DYNT.utf | بہ انھيءَ پت جا سور گھڻا ھئا پر ھاڻي تہ | کي | ويچاري مائي شھربانوءَ |
| 26332 | DYNT.utf | بہ انھيءَ جو خيال ڪونھي، مگر مائيءَ جي | کي | بختاور - نہ امان نہ، ھڻينس کڏ ۾، مائيءَ |
| 26333 | DYNT.utf | بہ اھا صلاح آئڙي تہ ھن کي روانو ڪجي. زينت | کي | ھنن |
| 26334 | DYNT.utf | بہ اھا صلاح پسند آئي. ھڪڙو تہ ھن کي اڳتي | کي | ۽ چيائينس تہ ``رات ٿي پوي تون ھيکلي آھين.'' زينت |
| 26335 | DYNT.utf | بہ اھا صلاح پسند آئي، سو ولايت مان روانو | کي | سرڪاري نوڪريءَ جو چڱو وجھ مليئي تہ نوڪري ڪر.'' ھن |
| 26336 | DYNT.utf | بہ اھا ڳالھ پسند ھئي، جو اتي ھنن گھڻا ڏينھن | کي | ``بمبئيءَ ۾ وڃي باريسٽريءَ جو ڪم ڪري.'' ۽ علي رضا |
| 26337 | DYNT.utf | بہ اھا ڳالھ وڻي. مريم بہ کلي چيس تہ ``ابا، | کي | ڏي گھڻو خيال ٿي بيٺو. ماءُ سان صلاح ڪيائين، تنھن |
| 26338 | DYNT.utf | بہ اھو ھنڌ چڱو لڳندو. جن ڳالھين جي کيس ڳڻتي | کي | ``ھائو مائي، مچ ٿي چوين پر مون کي اسيد آھي تہ زينت |
| 26339 | DYNT.utf | بہ اھي ئي ڳڻتيون آھن، جن ۾ پيئي ٻڏان چڙھان. | کي | سک بہ پنھنجن ۾ چڱو، پراون جو سونُ بہ گھوربو. مون |
| 26340 | DYNT.utf | بہ اھڙو شڪ ڪونہ پيو تہ ھي بمبئيءَ ۾ گذاري | کي | سنڌ ڏي وڃڻ جي لاءِ چڱو عذر ڏنائون، جنھنڪري ڪنھن |
| 26341 | DYNT.utf | بہ اڳئي ھن جي دل جي خبر ھئي، تنھن ھينئر | کي | جي ٻين ڪن سنگتين جي صحبت ۾ سکيو ھو ۽ شھربانوءَ |
| 26342 | DYNT.utf | بہ پرڻائي ڏيندس!'' | کي | وري ويچارو ذمو بہ کڻي ٿو تہ ھئسا خرچ ڪري حامد |
| 26343 | DYNT.utf | بہ پسند آھي. انھيءَ گھر جا اسين چڱيءَ طرح | کي | تہ ``امان! جي اھا ٻانھن اوھان کي بسند آھي، تہ مون |
| 26344 | DYNT.utf | بہ پسند آئي، جڏھن خدا وسعت بہ ڏني ھيس، | کي | اھا صلاح علي رضا |
| 26345 | DYNT.utf | بہ پنھنجي سنگت ۾ خوش ڪري ڇڏيو. | کي | پر زينت بانو تہ ڏاڍي خوشطبع ۽ ميلاپڻ ھئي، تنھن ھن |
| 26346 | DYNT.utf | بہ پنھنجي ڪم جو چڱو سانسگو ھو، سو حامد | کي | جتي ھي ھيترن ڏينھن ڪري ٺھي بہ ويا ھئا. علي رضا |
| 26347 | DYNT.utf | بہ پنھنجي ڪم ۾ فائدو پيتو. نالي مشھور ھئڻ | کي | ھن بندوبست ڪري، خود علي رضا |
| 26348 | DYNT.utf | بہ پوريءَ سنڀال رھڻ ڪري اوستائين وڃڻ جو | کي | لڌو آھي ۽ جيڪي دشمن آنھيءَ ڪم ۾ شامل ھئا، تن |
| 26349 | DYNT.utf | بہ پئي رئڻ آيو. وري جا رات آئي، سا بہ ھنن | کي | ھنن جو روئڻ-پٽڻ ڏسي، پاسي ۾ جيڪي ويٺل ھئا، تن |
| 26350 | DYNT.utf | بہ پٽ وانگي ڃڻندي ھئي ۽ سندس صحبت ۾ حامد | کي | آھي، پر وري بہ اولاد آھي ۽ صالح تہ آھي ۽ علي رضا |
| 26351 | DYNT.utf | بہ پڙھڻ ۾ گھڻي سولائي ٿيندي ھئي. ڪڏھن ڪڏھن | کي | ڪري انگريزيءَ ۾ ھن جو مايو وڌي ويو ھو، ۽ صاحبلوڪن |
| 26352 | DYNT.utf | بہ پڪ ھئي تہ ھيءَ سکر گھر جي آھي، اتي وڌيڪ | کي | ٿي ھئي، جنھنڪري ھن کي اھڙا ڏس ٿي ڏنائين، پر انھن |
| 26353 | DYNT.utf | بہ جدا جاءِ ۾ پھري ھيٺ بند ڪيائون. | کي | دم راڻي فتنہ خانم ۽ سندس ڪردي زالن کي توڙي مڙسن |
| 26354 | DYNT.utf | بہ خبر ھوندي ھئي، تہ بہ ڪين چوندو ھوس. اھا | کي | سان گڏجي ھوا کائڻ ويندا ھئا. انھيءَ جي سندس مڙس |
| 26355 | DYNT.utf | بہ خبر ڪانہ پيئي. صبح جو سوير جان بيبيءَ | کي | بہ لنڊ جي ھئي. انھيءَ حادثي جي، رات سڄيءَ ۾ ڪنھن |
| 26356 | DYNT.utf | بہ خبر ڪانھي، باقي محلات جي چوڌاري سو اڳي | کي | سڀ خير آھي. ظاھري ڪري تہ اسان جي رٿ جي ڪنھن پکيءَ |
| 26357 | DYNT.utf | بہ ختمي جو ثواب بخشيائون. | کي | ۽ جان بيبي، جا مديني ۾ پوريل ھئي، تنھن جي روح |
| 26358 | DYNT.utf | بہ خيال ھو. وري ڀاڻس کي ننڍي ڌيءَ ٽن ورھين | کي | بہ پنھنجا نالائق عزيز پسند ڪنديون آھن، تيئن ھن |
| 26359 | DYNT.utf | بہ دل ۾ آيو تہ ``جي منھنجي مڙس کي خبر ھجي | کي | سڃاڻن کي ڳولي ھٿ ڪيو پئي لاٿائون. ويچاريءَ زينت |
| 26360 | DYNT.utf | بہ دل ۾ آيو، تہ آءُٗ بہ ھن سان گڏيو وڃان | کي | ڪرڻ لاءِ آيو آھي ۽ حيدرآباد ڏي ٿو وڃي؛ تڏھن ھن |
| 26361 | DYNT.utf | بہ ذانھن ڪرڻ کان ڪو عيب ڪونھي، سو اھڙو | کي | بہ ھھڙن ڪمن ۾ جڏھن نڙيءَ تي لت ايندي، تڏھن ڌيءَ |
| 26362 | DYNT.utf | بہ رسندي، تنھنڪري اھا صلاح ڪئي ھئائين. | کي | سکر گھر جي آھي، اتي وڌيڪ سکي رھندي ۽ نيٺ وڃي مطلب |
| 26363 | DYNT.utf | بہ روالو ڪيو ۽ پاڻ بہ روانو ٿيو. | کي | بابت جيڪا فھمايش ھن ضروري ڄاتي، سا ڏيئي، ھن، پٽ |
| 26364 | DYNT.utf | بہ روئڻ اچي وڃي. ھيءُ بہ ھَنجو ھاريندو | کي | ۾ پنھنجو احوال لکيو ھو، جو پھڻ جي دل واري ماڻھوءَ |
| 26365 | DYNT.utf | بہ زال جي خدمت جو تاڪيد ڪيائين. پوءِ پنھنجي | کي | وري مريم کي ڀاڪر پائي موڪلايائين. ۽ انھيءَ |
| 26366 | DYNT.utf | بہ زور ڏيڻ لڳيس ۽ آھستي چوڻ لڳيس تہ ``مائي! | کي | ھوس. سُمھڻ مھل مائيءَ کي جاڳندو ڏسي اچي پيرن |
| 26367 | DYNT.utf | بہ سڏڻ لڳو، جن ھن زناني اسڪول جي بھتريءَ | کي | علي رضا گورنر صاحب ۽ ٻين وڏن وڏن صاحبلوڪن ۽ منڊمن |
| 26368 | DYNT.utf | بہ سڏي چيائين تہ ``امان! بختاور کي پئسا | کي | آڻجئين تہ سوير ئي رڌڻ پچائڻ جو ڪم ٿئي''، ۽ ڌيءُ |
| 26369 | DYNT.utf | بہ سڏيو تہ ``جاني، اچ تہ ماني کائون.'' | کي | وذائي آيا، فرش تي رکيائون. فوجدار زينت بانوءَ |
| 26370 | DYNT.utf | بہ شڪ پيو تہ مون سان ڪا دغابازي ٿي آھي، | کي | اتي زينت |
| 26371 | DYNT.utf | بہ صديق گھڻي پارت ڪئي. اميد ھين تہ رات جو | کي | ڪيائون. گاڏيءَ وارو بہ سندن راڄ مان ھو، تنھن |
| 26372 | DYNT.utf | بہ عذاب کان ڇڏايان ۽ ٻين کي بہ. | کي | ڪندي؟ تنھن کان مون کي زھر جو ڍڪ ڏئي تہ پيي پاڻ |
| 26373 | DYNT.utf | بہ علي رضا ھنن جي گھر ڏي وڃڻ کان روڪي ڇڏيو، | کي | ھھڙو ماڻھو سندس گھر ۾ آمد رفت ڪري. پنھنجيءَ زال |
| 26374 | DYNT.utf | بہ فائدو ٿيندو ۽ انگريز سرڪال سان بہ دوستي | کي | جو عھدو قبول ڪري، جو انھيءَ ڪري انھيءَ حڪومت |
| 26375 | DYNT.utf | بہ کارايائين ۽ غريب غربي کي بہ ڍءُ ڪرايائين. | کي | رضا خيرات جي ماني ڪئي ۽ پنھنجا دوست گڏ ڪري، انھن |
| 26376 | DYNT.utf | بہ کڻي گھوٽ ڪندو. لائق پٽن جي لاءِ لائق | کي | نہ ھوندو، تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو. اللَّھ انھيءَ |
| 26377 | DYNT.utf | بہ گمان ڪونہ پيو، تہ تھخاني ۾ ڪو باروت | کي | اھڙيءَ تجويز سان ڪئي ويئي، جو اندر يا ٻاھر ڪنھن |
| 26378 | DYNT.utf | بہ گھرئي گھر ۾ تعليم ڏيڻ لڳو. ڪي سندس ڪوشش | کي | پٽ جي تہ ڳالھہ ڇڏيو، پر پنھنجي نياڻي زينت بانوءَ |
| 26379 | DYNT.utf | بہ گھڻو ڏک ٿي ٿيو، جو پيءُ-ماءُ جي ھوتدي | کي | عظمت بانو ۽ سندس مڙس کان بہ موڪلايو. ھن ويچاريءَ |
| 26380 | DYNT.utf | بہ گڏيو ۽ ڀاءُ کي بہ مليو. محبوب عليءَ کي | کي | سو پھربن آيو بمبئي ۾، اتي ڪي ڏينھن رھي پيو. ڀيڻ |
| 26381 | DYNT.utf | بہ لاھي ھڪ پاسي ويھاريائون. پاڻيءَ ڍڪ پِي، | کي | اچي ڪنھن کوھيءَ ڌاري لھي پيا، ۽ زينت بانوءَ |
| 26382 | DYNT.utf | بہ ماءُ وانگي آھيان، مون کان ڪھڙو حال ٿي | کي | رنج ڪندينءَ؟ صاف جواب ۾ شرم ڇو ٿي ڪرين؟ آءُٗ تو |
| 26383 | DYNT.utf | بہ مليو. محبوب عليءَ کي گھڻيون جٺيون ڪيائين، | کي | ۾، اتي ڪي ڏينھن رھي پيو. ڀيڻ کي بہ گڏيو ۽ ڀاءُ |
| 26384 | DYNT.utf | بہ مناسب نظر نہ آئي، تنھنڪري اھڙو بندوبست | کي | جي جاءِ قبول ڪريان. پر اوچتو استعيفا ڏيڻ ھن |
| 26385 | DYNT.utf | بہ منٿ ڪئي ھئائون تہ اسان کي ڪو اشراف ماڻھو | کي | پر اھا سگھوئي ڇڏي وين؛ ٻيءَ جي ڳولا ۾ آھن. مون |
| 26386 | DYNT.utf | بہ نصيب نہ ٿئي. | کي | لڳو. ڀلا اوچتو سمنڊ ۾ ٻڏي مرڻ جو موت شال ڪنھن دشمن |
| 26387 | DYNT.utf | بہ نيٺ مائٽيءَ جي ڳالھ دل تي ھوندي. وري | کي | جو مامو آھي، چاچو آھي، ٻيا ڪيترا مائٽ آھن، انھن |
| 26388 | DYNT.utf | بہ نٿو وڻي، باقي سيٺ جي گھر ۾ سو مون کي | کي | چيو تہ ``اھو جيڪي چوين ٿي، غلط ڪونھي، اھو مون |
| 26389 | DYNT.utf | بہ نڀاڳو ٿي سمجھيو، سا بہ ھن جي رھڻ ۾ گھڻو | کي | بيبي، جا سوڻ سڳڻ ڳنڍڻ واري ھئي ۽ جنھن وري ھن گھر |
| 26390 | DYNT.utf | بہ وٺڻ اچي ھا!'' وري چيائين تہ ``اڳئين ڀيري | کي | ۾ آيو تہ ``جي منھنجي مڙس کي خبر ھجي ھا تہ جيڪر مون |
| 26391 | DYNT.utf | بہ ھن جي ٻانھن ڪنھن ٻيءَ سھيليءَ ڏني آھي. | کي | چيو تہ ``ھيءَ پورھيت اوھان جي لاءِ آندي اٿم. مون |
| 26392 | DYNT.utf | بہ ھنن جي موٽڻ جي اميد ڪانہ ھئي. ھي گاڏيءَ | کي | جو مامو بہ اڳيئي موٽي آيو ھو، سو بہ اتي ھو پر ڪنھن |
| 26393 | DYNT.utf | بہ ھنن چيو تہ ``اوھين بہ ڪي ڏينھن اسان سان | کي | نہ ھئي، پرائي گھر ۾ ھئي. تنھن کي ۽ سندس گھر واري |
| 26394 | DYNT.utf | بہ ھيءَ نڌڻڪي جوان زال ھٿ لڳي ويئي، تنھن | کي | کي بدپيشي ۾ واھر ڏيو، خوش رکندا ھئا. ھن سپاھيءَ |
| 26395 | DYNT.utf | بہ ٻين رئيسن وانگي روس جي شھنشاھ جو اطلاع | کي | عمردرازخان |
| 26396 | DYNT.utf | بہ ڇڏي ھاڻي اچي پنھنجي پيرن جي پنڌ ۽ ڀاڙي | کي | ويا ۽ ڏوليءَ جو بہ کٽراڳ ڏسندا ويا تيئن انھيءَ |
| 26397 | DYNT.utf | بہ ڍءُ ڪرايائين. پوءِ جيئن اصل گھر جا ڀاتي | کي | دوست گڏ ڪري، انھن کي بہ کارايائين ۽ غريب غربي |
| 26398 | DYNT.utf | بہ ڏباري موڪل، ٻيئي گڏ رھندا، ڌارين ملڪ | کي | ڏلي تہ ``جڏھن ھڪڙو بٽ اڳيئي لنڊن ۾ اٿئي، تڏھن ھن |
| 26399 | DYNT.utf | بہ ڏبڻ وٺڻ سان پنھنجو ڪري ڇڏيو ھئائيڻ. | کي | سڙيون پيو سوڪلندو ھو. نہ رڳو ايترو، پر بختاور |
| 26400 | DYNT.utf | بہ ڪجاون ۾ چڙھي وڃڻ جو لاچار ھو، ڇا لاءِ | کي | ھون، نہ سنڌي ڊول جو. ميرن جي صاحبيءَ ۾ تہ ھنن |
| 26401 | DYNT.utf | بہ ڪين ٿي سجھيو تہ ڇا ڪريان! ھھڙي وڏي شھر | کي | جو ڳالھيون ڪري ٺھي وييون. زينت بانوءَ کي ھينئر |
| 26402 | DYNT.utf | بہ. | کي | جو ڍڪ ڏئي تہ پيي پاڻ کي بہ عذاب کان ڇڏايان ۽ ٻين |
| 26403 | DYNT.utf | بھشت نصيب ڪري ۽ منھنجي گھر واري کي سرھي، | کي | رستو آھي، سو مائٽن کان بہ وڌيڪ آھي. خدا سرائيءَ |
| 26404 | DYNT.utf | بيشڪ ارمان ٿيندو، جو اھڙي ٻانھن مون کي | کي | علي رضا چيو تہ ``پوءِ خير، پر مون |
| 26405 | DYNT.utf | پارت ڪر تہ مون کي اوڏي روانو ڪري.'' ھن مائيءَ | کي | ڏبو تہ آءُٗ پنھنجن مائٽن ڏي بمبئيءَ وڃان ۽ سيٺ |
| 26406 | DYNT.utf | پارت ڪري پوءِ اچجئين.'' | کي | ٽڪيٽ وٺي چاڙھي، ٻيو ڪو سڃاڻ ڄاڻ ويندڙ ھجي تہ ان |
| 26407 | DYNT.utf | پارت ڪري ويو تہ مھمان جي سنڀال رکجئين. | کي | سپاھي ساڻ ڪري، سمند رخان فوجدار روانو ٿيو ۽ نوڪر |
| 26408 | DYNT.utf | پارت ڪيائين تہ ``ھيءَ مون کي ڌيءَ وانگي | کي | ھئي. ھنن کي صديق زينت جي ڳالھ ڪري ٻڌائي، ۽ ھنن |
| 26409 | DYNT.utf | پالي وڏو ڪندا آھن تہ پيريءَ ۾ آھو کين ڪم | کي | گھڻو ارمان ٿيو. خيال ڪيائين تہ ``پيءُ-ماءُ اولاد |
| 26410 | DYNT.utf | پاليندي ھئي ۽ جان بيبي، جا سوڻ سڳڻ ڳنڍڻ | کي | مئي کان پوءِ پاڻ وڌيڪ ٿيو؛ سو ھوءَ ماءُ وانگي ھن |
| 26411 | DYNT.utf | پاڻ اھو شغل سڀ کان وڌيڪ پسند آيو، سا ھاڻي | کي | تون اسانجن ٻارن کي قرآن پاڙھيندي وڃ.'' سو ھن |
| 26412 | DYNT.utf | پاڻ حيرت ورتو، تہ اڄ سلطان ڪپئن ڪنڊ ڪري | کي | اندر جي ماڻھن |
| 26413 | DYNT.utf | پاڻ خيال ۾ اچي سگھندو، اسين بيان ڪرڻ ضروري | کي | جيڪي زينت جي دل ۾ ھو، سو پڙھندڙن |
| 26414 | DYNT.utf | پاڻ زيادہ عزت ڏينديون ھيون. | کي | کي مسافر ۽ ڌارئين ملڪ جو ٿي ڄاتائون، تنھنڪري ھن |
| 26415 | DYNT.utf | پاڻ سان گڏ بتيلي تي چاڙھي آڻي بندر تي لائو. | کي | جيڪي رفيق ھئس ۽ جن کي مندس پارت ڪئي ھئائون، تن ھن |
| 26416 | DYNT.utf | پاڻ سان مدد لاءِ ھٽ تي وٺي نيئي ويھارڻ | کي | ۽ نمڪحلالي چڱيءَ طرح معلوم ٿي ويئي، سا ھلا ھن |
| 26417 | DYNT.utf | پاڻ سان وٺي ويا ۽ نيئي ھفتو کن پنھنجي گھر | کي | ٻيا بہ ھنن جي گھر ۾ ڏڪي پيا؛ پوءِ وري زينت بانوءَ |
| 26418 | DYNT.utf | پاڻ کان وڌيڪ نہ تہ بہ پاڻ جھڙو سمجھنديون | کي | ڪري بہ اڃا ولايت واريون منڊمون اڪثر ڏيھي ماڻھن |
| 26419 | DYNT.utf | پاڻ وٽ رکندو ئي ڪين يا جي رکيائيہ تہ بہ | کي | ۾ شڪ پوي تہ عجب ڪونھي. تنھنڪري يا نہ مون |
| 26420 | DYNT.utf | پاڻ ڊپ ٿيو، ۽ ڀڄڻ جو رستو بند ڏٺائين. جڏھن | کي | سپاھي ٻيا بہ ٻاھران آيا، تن کي ڏسي، زينت بانوءَ |
| 26421 | DYNT.utf | پاڻ ڏي منھن مٽيل دَتائين، پر تڏھن بہ ھن | کي | جي پرواھ ئي ڪانہ ھوندي ھيس، تڪي ڪڏھن سلطان ئي |
| 26422 | DYNT.utf | پردو چئجي سو مطلب ھن مان ئي ٿو نڪري تڏھن | کي | مسلمالن جون رسمون سجھيون ٿي، تنھن ڄاتو تہ جنھن |
| 26423 | DYNT.utf | پرڻائي پنھنجون آسون ۽ اميدون پوريون ڪن | کي | ماڻھن جا ٻار اڃا ڪمائڻ جھڙاي نہ ٿين، تہ مائٽ انھن |
| 26424 | DYNT.utf | پرڻائينديس، تيئن حامد جي لاءِ بہ گھٽائينديس | کي | تہ حامد کي پنھنجو پٽ ڪري ٿي ڄاڻان - جيئن علي رضا |
| 26425 | DYNT.utf | پرواھ ڪانہ ھئي، تنھنڪري ھڪڙي گھر ۾ رھي | کي | يا ڪونھي، ماڻھوءَ کي گھر جي يا نہ، تنھن جي ھنن |
| 26426 | DYNT.utf | پريندي کان اھڙي قسم جي سڌاري جي لاءِ پردي | کي | ھن |
| 26427 | DYNT.utf | پريندي ئي ايترو مانُ مليو، جو ھو نھايت | کي | لکي. سو جڏھن منصور علي استنبول ۾ پھتو، تڏھن ھن |
| 26428 | DYNT.utf | پرڏبھ رلائڻ ھن کي مناسب نہ آيو. جيسين ھڪ | کي | پاسي وڃڻ لاءِ تيار ٿيو، پر ڌيءُ جھڙي شميءِ |
| 26429 | DYNT.utf | پسند آئي. زال جي مرضيءَ پٺيان سلطان آنھيءَ | کي | نہ ھئي، انھيءَ جو نانو فتن خانم ھو. آھا سلطان کي |
| 26430 | DYNT.utf | پسند ايندي، سا ٻين کي نہ بہ ايندي. مون کي | کي | پوندي، سا بہ وچ وارن جي معرفت، سو جيڪا شيءِ ھڪڙن |
| 26431 | DYNT.utf | پسند نٿو اچي.'' | کي | روس جا ڍل ڀرو آھيون تنھنڪري تئون رستو رکڻ اسان |
| 26432 | DYNT.utf | پنج ورھيہ سخت قيد مليو. | کي | مان ٻن کي ڦاسي ملي ۽ ٻن کي کارو پاڻي آيو ۽ حامد |
| 26433 | DYNT.utf | پنج-ڇھ مھينا مس گذ ريا، تہ جن صاحبلوڪن | کي | انھيءَ شاديءَ |
| 26434 | DYNT.utf | پنھنجا پئسا ملي ويا آھن ۽ زال بہ غير واقف | کي | نہ اٽڪائي، ڏاڍا لُچا ٿيندا آھن. ھن ڏٺو تہ مون |
| 26435 | DYNT.utf | پنھنجا ڏينھن ياد پوڻ لڳا، پنھنجا مائٽ | کي | وري ھن |
| 26436 | DYNT.utf | پنھنجن جا پئي لگا؛ امان زينت! ٻڌاءِ تہ | کي | کي اڳيئي شڪ پئي پيو، ھن نينگر جا مھانڊا بہ مون |
| 26437 | DYNT.utf | پنھنجن وارثن ڏي وڃڻ جي گھڻي خواھش آھي، | کي | سڄو حال ھنن کي ڏنو ھو، ۽ ھو ڄاڻندا ھئا تہ ھن |
| 26438 | DYNT.utf | پنھنجو اولاد ڄاڻندي ھئي، ۽ ھو بہ کيس پنھنجي | کي | جو وڏو ڀاتي ڪيو ٿي ڄاتائون. ھوءَ سرائيءَ جي اولاد |
| 26439 | DYNT.utf | پنھنجو اولاد ڪري ڄاڻندو ھو. | کي | تنھنڪري ھن سان گھڻي محبت ھوندي ھيس، ھن جي اولاد |
| 26440 | DYNT.utf | پنھنجو پٽ ڪري ٿي ڄاڻان - جيئن علي رضا کي | کي | ڏني تہ ``ڪھڙي رٿ آھي، مائي جان بيبيءَ چيو تہ حامد |
| 26441 | DYNT.utf | پنھنجو حاسد ڏٺو، ۽ ٻن-چئن وقتن تي ھن کي | کي | ھو: تمام وڏي عھدي کي پھچڻ ڪري ھن اتي جي ڪن اميرن |
| 26442 | DYNT.utf | پنھنجو عيوضي ڪري ڏئي ويو ھو، سو اڃا الھيءَ | کي | رضا پنھنجو ڪارخانو متل ڇڏي ويو ھو.خنھن منشيءَ |
| 26443 | DYNT.utf | پنھنجو مائٽ ٿي ڄاتائون. ٻيئي گھر سڀڪنھن | کي | گھڻن ڏينھن کان آسرو لاھي ڇڏيو ھو. ھاڻ ھنن مغلن |
| 26444 | DYNT.utf | پنھنجي پھاڄ جو ماڻھو ڄاڻي، ھن سان مھرباني | کي | پاسي واري ڪوٺيءَ ۾ ھئي. ۽ سلطان جي وڏي بيبي بہ ھن |
| 26445 | DYNT.utf | پنھنجي پياري زال زينت بانو گھر ۾ ھئي. سندس | کي | رضا جو خانگي بندوبست بہ اڳي جھڙو چڱو پئي ھليو. ھن |
| 26446 | DYNT.utf | پنھنجي پٽ جي شاديءَ جو خيال گھڻن ڏينھن | کي | جان بيبيءَ |
| 26447 | DYNT.utf | پنھنجي پٽ لاءِ طمح ھئي. پر علي رضا کي ٻنھي | کي | جو لائق ھو. ٻيو وري ھڪڙو واپاري سيٺ ھو، تنھن |
| 26448 | DYNT.utf | پنھنجي جان جو بہ اچي خوف ٿيو، سو سگھوئي | کي | ھاريل بہ پيو ھو، جو انڌاريءَ ۾ چِٽو نٿي ڏٺو. ھن |
| 26449 | DYNT.utf | پنھنجي زال بہ ياد پوندي ھئي ۽ ٻہ-ٽي ڀيرا | کي | ڀائيندو ھو. ڪنھن مھل تہ انھيءَ پورھيت کي ڏسي، ھن |
| 26450 | DYNT.utf | پنھنجي سچائيءَ ۽ ايمانداريءَ تي ايترو | کي | جي ڪوشش ڪئي ھئي، پر فتحياب ٿي نہ سگھيا ھئا. ھن |
| 26451 | DYNT.utf | پنھنجي سفر جو بيان ڪري ٻڌايائين. ھو ڏاڍو | کي | کان پوءِ علي رضا وري اچي استنبول پھتو، ۽ سلطان |
| 26452 | DYNT.utf | پنھنجي فضيلت ڪابہ ڪانہ ھوندي، سو پاڻ دنيا | کي | نڪي سندن ڪمائي، ڪم سڀ کي پنھنجي ڪمائي ايندي. جنھن |
| 26453 | DYNT.utf | پنھنجي گھر آڻي پھچايو. | کي | کائي، صبر ڪري ويھي رھي، ۽ پرھ ڦٽيءَ مھل چور ھن |
| 26454 | DYNT.utf | پنھنجي مطلب پوري ڪرڻ جو وجھ مليو، جو ھو | کي | واڻي انھيءَ ۾ دير وڌي ۽ انھيءَ ڪري اسان جي دشمنن |
| 26455 | DYNT.utf | پنھنجي منھن بہ گھڻو فڪر ھو، پر مائيءَ انھيءَ | کي | بختاور - امان، سچي پڇين تہ مون |
| 26456 | DYNT.utf | پنھنجي مڙس ڏي ڏسڻو آھي. جڏھن ڪو مناسب ۽ | کي | اگرچ پھاڄ جي اڳيان ڪمائڻ ڏکيو آھي، پر تڏھن بہ مون |
| 26457 | DYNT.utf | پنھنجي ڀاءَ الھداد جي پٽ سان ڌيءَ جي شادي | کي | ٿي. مائيءَ جي اعتراض آڻڻ جو ھيءُ بہ سبب ھو، جو ھن |
| 26458 | DYNT.utf | پنھنجي ڀاءُ جي اولاد جو خيال آھي. پنھنجن | کي | شھربانوءَ چيو تہ ``مون کي تہ ڏسڻ ۾ اچي ٿو، مون |
| 26459 | DYNT.utf | پنھنجي ڌيءُ وٽ کڻي ڇڏي، پر پوءِ ھن خيال | کي | بمبئيءَ ۾ صلاح آئي ھيس تہ انھن مان ھڪڙي يا ٻنھي |
| 26460 | DYNT.utf | پنھنجي ڪمائي ايندي. جنھن کي پنھنجي فضيلت | کي | - ماءُ جي حياتي جٽاءُ ڪندي، نڪي سندن ڪمائي، ڪم سڀ |
| 26461 | DYNT.utf | پوري عزت ۽ آبرو ملي.'' | کي | لاءِ گھرايو آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح صنڀال رھي ۽ ھن |
| 26462 | DYNT.utf | پوريءَ طرح تعليم ڏيڻ لاءِ وقت ڪونہ ٿي مليس | کي | ھو، تڏھن بہ پوليٽيڪل ڪم ايترو گھڻو ھو، جو ھن |
| 26463 | DYNT.utf | پوليس وارن پاڻ سان کنيو؛ ويجھي ٿاڻي تي | کي | ھن کي توڙي فرياديءَ |
| 26464 | DYNT.utf | پھتو آھيان، سو ھتي اصل جا امير مون مان | کي | ماڻھو، جو اچي خدا جي مھربانيءَ سان ھتي وڏي درجي |
| 26465 | DYNT.utf | پھتو ھو، سو ھاڻ پٺتي پوڻ لڳو. ماستر سندس | کي | وڌندو ويو. اسڪول ۾ ھي چڙھي چڙھي اچي مٿئين درجي |
| 26466 | DYNT.utf | پھتو. | کي | ۽ گفتگو ھلندي ھئي، جو نيٺ وڃي ناسازيءَ جھڙيءَ حد |
| 26467 | DYNT.utf | پھتو. ھڪڙي ڏينھن صبح جو سوير سلطان پنھنجي | کي | ڀيري ڪو چڱو اتفاق ٿيو، جنھنڪري علي رضا وڃي اوج |
| 26468 | DYNT.utf | پھتو، ۽ پٽ جو اولاد اکين سان ڏٺائين، سي | کي | گھڻو ئي ڪيو ۽ سندس اولاد نيٺ صالح ٿيو ۽ وڏي درجي |
| 26469 | DYNT.utf | پھتي، نہ ھن پاسي. نہ ڪو ڪڏھن انھن جو جواب | کي | طرح ويچاريءَ ھن وڇڙيءَ جي خبر نہ ھن پاسي مائٽن |
| 26470 | DYNT.utf | پھچڻ ڪري ھن اتي جي ڪن اميرن کي پنھنجو حاسد | کي | لاءِ شايد ڪو ٻيو بہ ڳجھو سبب ھو: تمام وڏي عھدي |
| 26471 | DYNT.utf | پھچي ٿو. وري جيستائين پنھنجو کٽيو ڪونھي، | کي | جي شاديءَ ڪري ماڻھو پاڻ بہ جلد پيريءَ ۽ ضعيفيءَ |
| 26472 | DYNT.utf | پھرئين حرم مان وڏو پٽ آھي، تنھنڪري سلطان | کي | گھڻي دل آھي ۽ منجھانئس ھڪڙو پٽ بہ اٿس. مگر سلطان |
| 26473 | DYNT.utf | پھريائين ترڪي ٻولي لہ ڄاڻڻ ڪري البت ٿوري | کي | ھن |
| 26474 | DYNT.utf | پھرين تہ روئڻ اچي ويو، پوءِ نيٺ ھن کي معافي | کي | محبوب علي اچي پيءُ-ماءُ جي پيرن تي ڪيري پيو. ھنن |
| 26475 | DYNT.utf | پئسا ڏيئي، سمجھائي روانو ڪر ۽ پوءِ مانيءَ | کي | ڪم ٿئي''، ۽ ڌيءُ کي بہ سڏي چيائين تہ ``امان! بختاور |
| 26476 | DYNT.utf | پئسي جي تہ گھرج ضرور ٿيندي آھي. ماڻس کي | کي | اھڙن ڪمن ۾ جيڪو لڳندو آعي تنھن |
| 26477 | DYNT.utf | پئي مليائين ۽ ھنجون پئي ھاريائين. | کي | پئي رنائين. يا وري سندس ڪپڙا گنديون کنيو، منھن |
| 26478 | DYNT.utf | پيا پھچائين. ھنن يڪدم ائين ڪيو. ٻہ ھزار | کي | نالي رکائن، پوءِ اڳتي بہ جيڪي پڄي سگھين، سو ھنن |
| 26479 | DYNT.utf | پيار ڏيڻ ۾، ھنن جي سنڀال ڪرڻ ۾، ڪين ٿي گھٽايائين. | کي | کي تعليم ڏيڻ ۾، ھنن کي ادب اخلاق سيکارڻ ۾، ھنن |
| 26480 | DYNT.utf | پيار ڏيئي موڪلائي نڪري ٻاھر آيو. حامدعلي | کي | ضروري فھمائش ڏيڻي ھيس، سا ڏئي علي رضا آٿيو، ۽ زال |
| 26481 | DYNT.utf | پيدائش ٿيڻ لڳي. وري سنڌ جھڙي ملڪ مان نڪري، | کي | صاحبلوڪن سان بہ معرفت ٿيس. جتان ساڳيءَ طرح ھن |
| 26482 | DYNT.utf | پير ٻاھر ڪڍڻ مناسب ناھي، تڏھن بہ ھھڙن ڪمن | کي | کي انھيءَ ڳالھ تان لاھ. اگرچ ماءُ جي حڪم کان ڌيءُ |
| 26483 | DYNT.utf | پيرمرد مھاڻو ۽ سندس پٽ وٺي آيا. | کي | ڀُونگيون ڏٺيون ٿي. انھن مان ھڪڙيءَ ۾ زينت |
| 26484 | DYNT.utf | پيرين پئي موڪلايائين، ۽ پنھنجي زال جي | کي | وچن وچن جي مھل، ھو ھلڻ لاءِ تيار ٿيو. پھرين ماءُ |
| 26485 | DYNT.utf | پيو پڙھائيندو ھو، تڏھن بہ پوليٽيڪل ڪم | کي | منصور عليءَ جي تعليم ۾ گھڻي رنڊڪ ٿي. اگرچہ پاڻ ھن |
| 26486 | DYNT.utf | پيءُ - ماءُ کان معافي گھرڻ ۽ انھن سان توڙي | کي | انھن سڀني ڳالھين مان لتيجو اھو ٿيو، جو ھن |
| 26487 | DYNT.utf | پيئي پڙھائيندي ھئي. | کي | کان وڌيڪ پسند آيو، سا ھاڻي مُلياڻي ٿي ويٺي ۽ ٻارن |
| 26488 | DYNT.utf | پيئي پڙھائيندي ھئي. | کي | گذاري ڪئي ۽ ھنن مان ملي رھندي آئي ۽ ھنن جي ٻارن |
| 26489 | DYNT.utf | پيٽ ھو. ويچاريءَ ھيترا ڌڪا پيٽ سان پئي | کي | کي ٻار بہ ڄائو، ڇالاءِ جو مڙس کان جدا ٿيڻ مھل ھن |
| 26490 | DYNT.utf | پيٽ ۾ ساھ پيو، جيئن نہ پنھنجن مائٽن جي | کي | ۽ دلاسا ڏنائونس. ھنن جي آد رڀاءَ ڏسي، زينت بانوءَ |
| 26491 | DYNT.utf | پُٺ جي پارت ڪري پاڻ سفر تي سنڀريو. ھن کي | کي | انھيءَ جو وجھ ڏسي علي رضا زينت بانوءَ |
| 26492 | DYNT.utf | پٽ وانگي پالي وڏو ڪيو ھو، ۽ پرڻايو ھئائينس، | کي | ڀاڻس بہ ڪم ۾ ساڻس ڀائيوار ھو. ھن پنھنجي ننڍي ڀاءَ |
| 26493 | DYNT.utf | پڇا ڳاڇا سان معلوم ٿيو، تہ سندس پيءُ واري | کي | ھنڌ ڌاري پنج- اٺ اھڙا بہ پرڳڻا ھئا، آخر ھڪڙي ۾ ھن |
| 26494 | DYNT.utf | پڇائي وڃي ھٿ ڪريان، ۽ ڏينھن سڄو پيو آھي، | کي | مڙس آھي. في الحال دل ۾ اھو ٺھراءُ ڪيائين تہ ``انھي |
| 26495 | DYNT.utf | پڙھائيندو ھو. جيتوڻيڪ اھي زال کي گھڻي ڪم | کي | آھن، جھڙوڪ تاريخ، جاگرافي، حساب وغيوہ، سي بہ ھن |
| 26496 | DYNT.utf | پڙھائيندي آھي. ننڍڙو ٻار بہ ساڻ اٿس، جي | کي | لمازڻ ۽ لکڻ پڙھڻ جي ھوشيار آھي. اسان جن ٻارن |
| 26497 | DYNT.utf | پڪ نہ ڏيندين تہ ڪاغذ ٻاھر نہ رھيو، تيسين | کي | ھنن چيو تہ ``جيسين اسان |
| 26498 | DYNT.utf | پڪ ھئي تہ ھن کي سلطان بيعزتي ڪري ڪڍيو آھي، | کي | ھنن |
| 26499 | DYNT.utf | پڪ ٿي تہ منھنجي زال سان خير ڪونھي. | کي | گھر جا ٻيا سڀ ڀاتي ڏٺائين، زال نہ ڏٺائين، سو ھن |
| 26500 | DYNT.utf | پڪو گمان پيو تہ منھنجي بابت ذڪر ھليو آھي. | کي | ھيس تہ تون اسان جي گھر ڪڏھن ايندينءَ، تنھن مان ھن |
| 26501 | DYNT.utf | پڪڙيائون. پوليس جي اک ڏيکارڻ سان ھن سچي | کي | جاچ ڪرڻ سان مالڪ جي پٽ اھا شيءِ سڃاتي. ھن |
| 26502 | DYNT.utf | تاري، وڻيس تہ ٻوڙي، مگر اھڙي ڪم ۾ ڌيءُ | کي | ٿي تہ ھونءَ تہ ماءُ مالڪياڻي آھي - وڻيس تہ ڌيءَ |
| 26503 | DYNT.utf | تاڪيد ڪيو ويو ھو تہ انھن جو جلد نيڪال ڪر، | کي | ضروري لکپڙھون تنھنجي حولي ڪيون ويون ھيون ۽ تو |
| 26504 | DYNT.utf | ترڪي پڙھندو ڏسي، کيس بہ شوق ٿيو. سا بہ ھاڻي | کي | زينت بانو بہ پنھنجي سر محنت ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايو. مڙس |
| 26505 | DYNT.utf | ترڪي ٻولي سکڻي پيئي، جا ڪي پڙھيائين، ڪي | کي | ٿي ويو، ۽ ھزارن ساڻھن کي فائدو پھچايائين. ھن |
| 26506 | DYNT.utf | تسلي ٿئي. ``علي رضا'' | کي | تہ سومر واري آگبوٽ ۾ روانا ٿينداسين، تہ مون |
| 26507 | DYNT.utf | تعلبم ڏيڻ لڳو، جا ھن جي سعيي سان سڌارو | کي | زال |
| 26508 | DYNT.utf | تعليم بہ ملي، قرآن پڙھڻ سکيو ۽ جيئن وڏو | کي | ۽ ان جي گھر جا ماڻھو ڏاڍو پيار ڏيندا ھئس. ھتي ھن |
| 26509 | DYNT.utf | تعليم ڏيڻ ۾، ھنن کي ادب اخلاق سيکارڻ ۾، | کي | زينت بانوءَ کان جيرو پڄي ٿي سگھيو، اوترو ٻارن |
| 26510 | DYNT.utf | تعليم ڏيئي، ھزار خرچني ھھڙي درجي تي پھچايو | کي | آھن تہ پيريءَ ۾ آھو کين ڪم اچي. بابي سائينءَ اسان |
| 26511 | DYNT.utf | تقويت آيس. ماٺ ڪري ڪلمو پڙھي وري سمھي رھي | کي | ڪري مائي شھربانوءَ جي ھانوَ تي ڇنڊو پيو ۽ دل |
| 26512 | DYNT.utf | تمام جوان ۽ نيڪ زال ملي، جنھنڪري ھن جو | کي | واپاري شاھوڪار مسلمان جي گھران ھيءُ پرڻيو. ھن |
| 26513 | DYNT.utf | تنھنجي جھوٺيءَ ۾ وجھان ھا، پر منھنجو وس | کي | تہ جي مون کي نياڻي ھجي ھا تہ آءُٗ پھرين انھيءَ |
| 26514 | DYNT.utf | توب جي منھن ۾ ڏجي، زالن کي شھر نيڪالي ڏيئي | کي | ھليو، مٿن ڏوھ ثابت ٿيو. فتوا ملي تہ انھن سڀني |
| 26515 | DYNT.utf | توکان عيب ڪونھي، توکي مون کان عيب ڪونھي. | کي | منھنجي ڀيڻ آھين، مائٽن وانگي آھين. اھڙن ڪمن ۾ مون |
| 26516 | DYNT.utf | تون پنھنجو ڪرين تہ چڱو؟ ھو غريب آھي، چڱي | کي | گھرجي. منھنجي مرضي آھي تہ منھنجي تينگر علي رضا |
| 26517 | DYNT.utf | توڙي فرياديءَ کي پوليس وارن پاڻ سان کنيو؛ | کي | ھن |
| 26518 | DYNT.utf | توڙي مڙسن کي بہ جدا جاءِ ۾ پھري ھيٺ بند | کي | انھيءَ دم راڻي فتنہ خانم ۽ سندس ڪردي زالن |
| 26519 | DYNT.utf | تہ آسان ٿيو، جو جن صاحبلوڪن کي ٻڙھائيندو | کي | اڳي ھنن کي ھڪڙو وڏو ڪارخانو ڦٽائڻو پيو. علي رضا |
| 26520 | DYNT.utf | تہ انھيءَ مھل اھڙي ڳالھ ٻڌڻ جو تہ خيال | کي | ڪئي، ڀانيالين تہ ڏسان شھربانو ڇاٿي چوي، پر ھنن |
| 26521 | DYNT.utf | تہ اھا اميد ھئي تہ جڏھن اسين پنھنجو مال | کي | ھنن |
| 26522 | DYNT.utf | تہ جڏھن ھو ھن رئيس کي آڻي ڏيکارين ۽ ھي پسند | کي | زينت بانوءَ ۾ بيشڪ گھٽ ڪانھي، پر وٺ انھيءَ ڳالھ |
| 26523 | DYNT.utf | تہ خدا تختي سان ڪيرايو ھو، تنھن کي ھن ساھ | کي | جيڪي پھچ ۾ اچي تنھن کي سوگھو ڪري جھليندو آھي. ھن |
| 26524 | DYNT.utf | تہ ننڊ ڪانہ ھئي. سج اڀرئي ڌاري آٿي ويھي | کي | جو جاڳيل ھو، سو پھر-سوا تائين ستو پيو ھو، زينت |
| 26525 | DYNT.utf | تہ ھڪڙي وڏي ڪارخاني ۾ رولو وجھڻو ٿيو. اگرچہ | کي | پنھنجي لاءِ ڪو ٻيو بندوبست ڪريو. پر زينت بانوءَ |
| 26526 | DYNT.utf | تہ ٻين سڀني ڳالھين سان گڏ، انھيءَ ڳالھ | کي | ھڪڙن کي پسند ايندي، سا ٻين کي نہ بہ ايندي. مون |
| 26527 | DYNT.utf | تہ ڏسڻ ۾ اچي ٿو، مون کي پنھنجي ڀاءُ جي اولاد | کي | شھربانوءَ چيو تہ ``مون |
| 26528 | DYNT.utf | تھخانو گھمائي ڏيکارڻ لاءِ حڪم ڪري؟'' | کي | آءُٗ سلطان جي وڏي بيبيءَ کي عرض ٿي ڪريان تہ مون |
| 26529 | DYNT.utf | ثابتيءَ ڏيڻ جو چڱو وجھ مليو. تنھنڪري چئبو | کي | فضوليءَ کان پئجي ويون ھيون، تن سڀني جي برخلاف ھن |
| 26530 | DYNT.utf | جاڳائڻ بہ دل نہ چيس. پاڻي پيئڻ جي لاءِ اٿي. | کي | آڃ لڳيس. ھيڏي ھوڏي ڏٺائين، سڀ سمھيا پيا ھئا، ڪنھن |
| 26531 | DYNT.utf | جاڳندو ڏسي اچي پيرن کي بہ زور ڏيڻ لڳيس | کي | ھئي، جو گھر جو ڪم ڪار ٿيندو ھوس. سُمھڻ مھل مائيءَ |
| 26532 | DYNT.utf | جس شابس ڪري سندس ڪم ڪار سمجھائي ڇڏيائون، | کي | کنيو، چميون ڏنائونس ۽ ٽول ھٿ ۾ ڏنائونس ۽ پورھيت |
| 26533 | DYNT.utf | جو پنھنجو ۽ پنھنجي بيءُ جو بيان ڪري ٻڌايو، | کي | علي رضا ھنن |
| 26534 | DYNT.utf | جو سخت پورھيو ڪرڻو پيو ۽ جنڊ ڪڍڻا پيا، | کي | حامد بہ قيد ۾ گھڻو نہ جاليو. ھن |
| 26535 | DYNT.utf | جواب ڏينديس.'' جان بيبيءَ چيو تہ ``مائي شابس | کي | ڇا چوان، آءُٗ پاڻيھي ڳالھ ڳاڻي ڏينھن-ٻن ۾ اوھان |
| 26536 | DYNT.utf | جوڻ جماڻ ڏسي لچا اچي مست ٿيا، ۽ ڀانيائون | کي | کڻي ھلجي، ھوءَ پاڻ بہ ھڪڙو زيور آھي.'' زينت بانوءَ |
| 26537 | DYNT.utf | جھڙو واپار ۾ تھڙو عزت ۾ واڌارو ڏسڻ ۾ آيو | کي | انھن جي درٻار ۾ ھن جو رستو ٿي ويو، جنھنڪري ھن |
| 26538 | DYNT.utf | جيئدان ڏيو.'' ھنن پھرين صفوران جا ڳھ لھرايا، | کي | تڏھن چيائون تہ ``اسان وٽ جيڪي آھي سو وٺو، پر اسان |
| 26539 | DYNT.utf | جيڪا پينشن ملندي ھئي، سا ھنن جي لاءِ ٿوري | کي | آعي تنھن کي پئسي جي تہ گھرج ضرور ٿيندي آھي. ماڻس |
| 26540 | DYNT.utf | جيڪا پينشن ملي ٿي، سا مٿان ئي واڻيان قرض | کي | سندس خدمت چاگريءَ ۾ ملاڪ موندي! سوائي الھداد |
| 26541 | DYNT.utf | جيڪا خبر پوندي، سا بہ وچ وارن جي معرفت، | کي | اوھان |
| 26542 | DYNT.utf | جيڪر صاف معلوم ٿئي تہ في الحقيقت مڙس جو | کي | گڏجي يڪدل ٿي اھڙو سڌارو ڪيو، جنھن مان ڏسڻ واري |
| 26543 | DYNT.utf | جيڪو خط ھٿ لڳو ھو، سو اھو ھو، جو انھيءَ | کي | اتي علي رضا کي يڪ ٿي تہ سلطان |
| 26544 | DYNT.utf | جيڪي پھچ ۾ اچي تنھن کي سوگھو ڪري جھليندو | کي | پريندي تہ تختي سوڌو ھيٺ ھلي ويئي. ٻڏندي ماڻھوءَ |
| 26545 | DYNT.utf | جٺين جو گذران ڪرڻو پوندو.'' | کي | پاڻ ۾ خوش رھندا ايندا ۽ جي ٻيءَ طرح تہ پوءِ ٻنھي |
| 26546 | DYNT.utf | جٺيون بہ پيو ڪندو ھو ۽ ھنن کي دلاسا بہ پيو | کي | پنھنجو حال پيو لکندو ھو ۽ ھو آتان پنھنجي ڀاءُ |
| 26547 | DYNT.utf | چاڙھي نيئي امير ڪندو آھي؛ سو متان ٻين اميرن | کي | آھي ۽ جڏھن راضي ٿيندو آھي، تڏھن گھڙيءَ ۾ فقير |
| 26548 | DYNT.utf | چميون ڏيڻ لڳو. پوءِ ٻيئي ھڪٻئي کي چنبڙي | کي | کي وڃي ڀاڪر وڌائين، ۽ بيحجاب ٿي ھيترن جي اڳيان ھن |
| 26549 | DYNT.utf | چنبڙ يو پيئي ھئي، ٻيو ڪوبہ سماءُ ڪونہ ھوس. | کي | بيس، تنھن ھن کي موڳو ڪري وڌو، ۽ اڌ مئن وانگي تختي |
| 26550 | DYNT.utf | چنبڙي ويا ۽ اوڇنگارون ڏيئي روئڻ لڳا. | کي | جي اڳيان ھن کي چميون ڏيڻ لڳو. پوءِ ٻيئي ھڪٻئي |
| 26551 | DYNT.utf | چنبڙيو ۽ چميون ڏيڻ لڳو، تنھن تي ڄاتائون | کي | لھندو ڏسي ڊڄي ويون. پوءِ جو ھو دانھن ڪري وڃي زينت |
| 26552 | DYNT.utf | چنبڙي، تنھن چيو تہ ``وري بہ خدا جا لک شڪرانا، | کي | مريم جا اٿي وڃي زينت |
| 26553 | DYNT.utf | چوڻ لڳي تہ ``تڏھن جان، خط لکڻ جو تاڪيد رکجو، | کي | زينت کي اتي اکين مان پاڻي اچڻ لڳو، سو آگھي مڙس |
| 26554 | DYNT.utf | چوندؤ ائين ڪندس، اولاد کي ڇا اختيار آھي | کي | رکي، تون رنج نہ ٿيءُ. ھونءَ تہ جيڪي اوھين مون |
| 26555 | DYNT.utf | چؤ، ڏس تہ ڇاٿي چوي.'' ايتري پڪ ھين، تہ اسان | کي | ماءُ کي سمجھايائين تہ ``وجھ ڏسي انھيءَ باب ۾ ھن |
| 26556 | DYNT.utf | چيائين تہ خدا جي مھربانيءَ سان ۽ اوھان | کي | تہ آسان ٿيو، جو جن صاحبلوڪن کي ٻڙھائيندو ھو، تن |
| 26557 | DYNT.utf | چيائين تہ `ابا! اندر ڪوٺيءَ ۾ نانگ نڪتو | کي | ۾ اندر دانھن ٿي ۽ مائي بختاور ڊوڙي در تي آئي، مون |
| 26558 | DYNT.utf | چيائين تہ ``اسان ماني تيار آھي'' پر انھيءَ | کي | در مان ڳچ جيترا ڍاڪون رکي ويئي. پوءِ صفي ۾ ساءُ |
| 26559 | DYNT.utf | چيائين تہ ``امان زينت، ھيءُ تہ اچي ڏس، ڪھڙيون | کي | وڌ بختاور خوش ٿي، ٻاھرڀرو ٿي سڏ ڪري زينت بالوءَ |
| 26560 | DYNT.utf | چيائين تہ ``مائي، تون اسانجن ٻارن کي قرآن | کي | فضل محمد ھن کي گھر ۾ ٻبو ڪم ڪرڻ نہ ڏيندو ھو. ھن |
| 26561 | DYNT.utf | چيائين تہ ``مائي، تون بيھ، تہ آءُٗ سماءُ | کي | وروڪڙ ڏيئي، سپاھي ھڪڙي در تي اچي بيٺو. زينت |
| 26562 | DYNT.utf | چيائين تہ ``مائي، مون ڀانيو تہ بادشاھن | کي | ٻاھر اچي انھيءَ زال |
| 26563 | DYNT.utf | چيائين تہ ``ميان! جنھن مائيءَ جي نالي مون | کي | ٿي آيو. صفوران جو گھر وارو فضل محمد ويٺو ھو، تنھن |
| 26564 | DYNT.utf | چيائين تہ ``نون چور آھين.'' ھن چيو تہ ``آءُٗ | کي | کي آڻي ھن ٻانھن کان ورتو، ڀانھائين تہ اھا آھي. ھن |
| 26565 | DYNT.utf | چيائين تہ ``ڦول گلي اھا اٿئي.'' حٽيقت ڪري | کي | گھٽيءَ جي منھن وٽ زينت بانوءَ کي لاھي ڇڏيو. ھن |
| 26566 | DYNT.utf | چيائين ``تہ مائي، اچ تہ آءُٗ توکي فضل محمد | کي | ٻيو ڪو پھ پچائي، ھن کي گمراھ ڪرڻ جو ارادو ڪيو. ھن |
| 26567 | DYNT.utf | چيو آھي. | کي | منھن بہ گھڻو فڪر ھو، پر مائيءَ انھيءَ بابت مون |
| 26568 | DYNT.utf | چيو تہ جيڪڏھن تون مون سان ھلندين، تہ توکي | کي | ھو، تن مان ھڪڙي جي بدلي بمبئيءَ ٿي. تنھن ھن |
| 26569 | DYNT.utf | چيو تہ نڀاڳي، خراب ڪم ٿي ڪرين، سوڻن سڳڻن | کي | ڪرائي ڇڏيوَ، رڳو دھل جو بہ ڏونڪو نہ لڳو. گھڻن مون |
| 26570 | DYNT.utf | چيو تہ `` ھيءَ صندوقڙي کڻي وچي اندرينءَ | کي | ڏي ڏسي وري بہ پڙھڻ کي لڳي رھي. مائيءَ بختاور |
| 26571 | DYNT.utf | چيو تہ ``آءُٗ توسان گڏجي ھلنديس، ھلي توکي | کي | بمبئيءَ جي تر جي ھئي. ڪا ھند ستانڻ ٿي ڏٺي، تنھن ھن |
| 26572 | DYNT.utf | چيو تہ ``ادي، پورھيت تو پڇي ٿي، سا اجھا.'' | کي | بہ وٽس ھئي، ٻيو ماڻھو اتي ڪونہ ھو. ھن زال انھيءَ |
| 26573 | DYNT.utf | چيو تہ ``امان! اھو ڪاغذ جو مون کي مريم مٿي | کي | علي رضا ماءُ |
| 26574 | DYNT.utf | چيو تہ ``امان، بھتر صلاح آھي تہ سرائيءَ | کي | کي ٽي يا چار ڏينھن مس گذريا ھئا، تہ علي رضا ماءُ |
| 26575 | DYNT.utf | چيو تہ ``اوھان مان ڪي جوان ھلن تہ آءُٗ سلطان | کي | علي رضا ھنن |
| 26576 | DYNT.utf | چيو تہ ``مائي! جي تنھنجي مرضي ھجي تہ توکي | کي | جا وجھ ڳوليندي ھئي. ٻہ-ٽي ڀيرا تہ سيٺ پاڻ بہ ھن |
| 26577 | DYNT.utf | چيو تہ ``مائي، ھتي تون رڳو پيٽ تي پيئي ڪمائين، | کي | ھنائين. تنھن ھڪڙي ڏينھن ڳالھين ڪندي زينت بانوءَ |
| 26578 | DYNT.utf | چيو تہ ``ھيءَ پورھيت اوھان جي لاءِ آندي | کي | لکڻ پڙھڻ جو ڪم ٿي ڪيائين. مائي ھيٺ آئي. آيا مائيءَ |
| 26579 | DYNT.utf | چيو ھو تہ ``ڪنھن سکر ماڻھوءَ کي اشراف پورھيت | کي | آھي، اھا آيا جو ڪم ڪندي آھي، تنھن ٽيون ڏينھن مون |
| 26580 | DYNT.utf | چڱو وجھہ مليو. | کي | ٻھراڙيءَ ۾ رھي شھر جي سڌاري مان فائدي وٺڻ جو ھن |
| 26581 | DYNT.utf | چڱي تعليم تہ اصل مليل ھئي، ٻي وري پاڻ ڏني | کي | ڪم ٿيون ڪن، جي مڙسن کان بہ مشڪل ٿي سگھن. ھن جي زال |
| 26582 | DYNT.utf | چڱي رستي تي آڻي ڇڏيو ھئائين. ھيءُ طبع جو | کي | جي عمر ھيس. اولاد جو انتظار ڪونہ ھوس، سڀڪنھن |
| 26583 | DYNT.utf | چڱي مدد ڏني. انھيءَ طرح ھن زناني اسڪول | کي | جي پٽيوالي ٿي، تنھن بہ انھيءَ ڪم ۾ پنھنجي بيبيءَ |
| 26584 | DYNT.utf | چڱي موچاري اچي بہ ويئي آھي ۽ ھن جي زال بہ | کي | کڻي ھندستاني، جو ھتي گھنڻا ڏينھن رلڻ پنڻ ڪري مون |
| 26585 | DYNT.utf | چڱي نصيب وارا سمجھندا ھئا. | کي | ڄڻا اگرچ پرڏيھ ۾ قيدي ھئا، تڏھن بہ گڏ رھڻ ڪري پاڻ |
| 26586 | DYNT.utf | چڱيون جايون وٺائي ڏيان.'' پر ھنن چيس تہ | کي | تہ ``اوھان مان ڪي جوان ھلن تہ آءُٗ سلطان وٽ ھنن |
| 26587 | DYNT.utf | حال احوال ڏنائون، نيٺ صفوران ھن کي وٺي | کي | بہ ھن کي ڏسي ڏاڍي خوش ٿي. پوءِ تہ اتي بيٺي ھڪٻئي |
| 26588 | DYNT.utf | حبرت وٺي ويئي، سڀئي ھن کي اڳي کان وڌيڪ | کي | ڀاءُ جو پوٽو.'' ھيءَ ڳالھ جا ظاھر ٿي تنھنڪري سڀني |
| 26589 | DYNT.utf | حرمسراءِ ۾ آندائين. | کي | جي مرضيءَ پٺيان سلطان آنھيءَ سان نڪاح ڪيو ۽ ھن |
| 26590 | DYNT.utf | حرڪت ڪانہ پھچي.'' | کي | ھو تہ ``سلطان جو فلاڻو وڏو امير گھمڻ اچي ٿو، تنھن |
| 26591 | DYNT.utf | حرڪت ڪانہ ھئي. پيءُ کان صلاح پڇيائين، تنھن | کي | وڏا وڏا ڏنا ھئائين، تنھنڪري ھوشياريءَ جي ڪري ھن |
| 26592 | DYNT.utf | حرڪت ڪانہ ٿي. اھا جوان ۽ تمام حسين زال ھئي، | کي | ٿي ڏٺو، تنھنڪري اھڙيءَ چڱيءَ ٻانھن ملڻ ۾ ھن |
| 26593 | DYNT.utf | حرڪت ڪانھي. ھو تہ زالن جو ڪوڏيو آھي، جي | کي | خرابيون ڪرائي ٿو، تہ ڀت جي اندر لنگھڻ ۾ بہ ھن |
| 26594 | DYNT.utf | حيا ٿو ٿئي، پر جڏھن اڄ تون بيحيا ٿي بيٺي | کي | جو ساري ڄمار انھيءَ سان رھڻو ٿيندو. ھونءَ تہ مون |
| 26595 | DYNT.utf | حڪم ڏنائين تہ ``سگھوئي ماني تيار ڪرائي | کي | ڪيائين، پاڻ ماٺ ڪري پرڀرو وڃي ويھي رھيو، ۽ نوڪر |
| 26596 | DYNT.utf | خاطري ٿي تہ برابر ھي ھرطرح اھڙن ملڪي ڪمن | کي | ھن کي ھن جا سفارش ناما بہ گھڻا پھتا ھئا، سو ھن |
| 26597 | DYNT.utf | خاطري ڏنائين تہ جنھن قسم جو بندوبست اڳيئي | کي | انھيءَ ڪم لاءِ وبو ۽ ھنن سان گفتگو ڪيائين ۽ ھنن |
| 26598 | DYNT.utf | خاق کلانڻي ناھي.'' | کي | زالن ٽڪن تي ٻنھنجو ٻار وڪيو. سو ويچاري مئي تي مون |
| 26599 | DYNT.utf | خبر آھي تہ اھو بہ اہروءَ وارو گھر آھي. علي | کي | سان جان بيبيءَ وارو ذڪر ڪڍيو ۽ چيائينس تہ ``مون |
| 26600 | DYNT.utf | خبر آھي تہ اھڙي مائٽي جي ڳالھ کي ھتي جا | کي | ڳالھ ناشائستي ھجي تہ مون کي معاف ڪجئين. مون |
| 26601 | DYNT.utf | خبر آھي، تہ منھنجي پٽ جي زال مري ويئي آھي، | کي | سائڻ آھين، ڀلي چؤ.'' جان بيبيءَ چيو تہ ``زينب! تو |
| 26602 | DYNT.utf | خبر پوڻ لڳي. منڊم ھوندي پيءُ - ماءُ سان | کي | ۾ جو تُرڪڻ گھر ۾ ھئي، تنھن جي خوبيءَ جي ھينئر ھن |
| 26603 | DYNT.utf | خبر پئجي سگھي تہ ڪھڙي سال ۾ اھا ايران ۽ | کي | پڙھڻ مان معلوم ٿيو ھوس، تنھن جي ڀيٽڻ کان پوءِ ھن |
| 26604 | DYNT.utf | خبر پيئي تہ محبوب علي ھنن سان تمام گھڻيون | کي | جڏھن آخر ھن |
| 26605 | DYNT.utf | خبر ھجي ھا تہ جيڪر مون کي بہ وٺڻ اچي ھا!'' | کي | ويچاريءَ زينت کي بہ دل ۾ آيو تہ ``جي منھنجي مڙس |
| 26606 | DYNT.utf | خبر ھوندي. ھي ويچارا اٻوجھ ماڻھو ھئا، سي | کي | تي ٿيندو آھي، سو جيڪو آگبوٽ تي چڙھيو ھوندو، تنھن |
| 26607 | DYNT.utf | خبر ھئي تہ سرائيءَ سان سندس عزيز بہ او | کي | پاڻ ماڻھن کي ڪوشش ڪرڻ سولي ٿي. خاص ڪري جڏھن سڀني |
| 26608 | DYNT.utf | خبر ھئي تہ منھنجو پيءُ علي نوازخان اصل | کي | ھئي، جنھن جي لاءِ ھو پيو خيال پچائيندو ھو: ھن |
| 26609 | DYNT.utf | خبر ڏنائين تہ ``آءُٗ ڦول گليءَ ۾ رھندو آھيان، | کي | احوال ۽ بمبئي شھر جي تعريف ھئي. ٻئي ٽئي خط ۾ ھنن |
| 26610 | DYNT.utf | خبر ڪانہ پوندي تہ اھا حرڪت ڪنھن ڪئي، پوءِ | کي | پوءِ ڪبي. جي اسان جو بندوبست پورو ھوندو تہ ڪنھن |
| 26611 | DYNT.utf | خبر ڪيائون، سو بہ نھي آيو. تنھن بہ ھنن جي | کي | پگھار پنج رٻيا ۽ پيٽ جي ماني ٺھرايائون. علي رضا |
| 26612 | DYNT.utf | خبر. پر انھيءَ جي آءُٗ ڀانيان ٿي تہ ھتي | کي | جو موچارو آھي - رڳو ڌارياڻيءَ جو عيب ڪڍي تہ خدا |
| 26613 | DYNT.utf | خبرا'' | کي | ھوءَ جواب ڏيندي ھئي تہ ``مائي، ڪا ھوندي تہ خدا |
| 26614 | DYNT.utf | خبرئي ڪانہ ھئي، جو ھن پري ويٺي قرآن جو | کي | بابت جا گفتگو پئي ڪئي، تنھن جي زينت بانوءَ |
| 26615 | DYNT.utf | ختمو ڏيئي دعا گھريائون ۽ جان بيبي، جا مديني | کي | لاءِ ويا، جو علي رضا جو پيءُ ۽ ھنن جو ڏاڏو ھو. ھن |
| 26616 | DYNT.utf | خدا جو ڏنو سڀڪي آھي. اسان وٽ ھوندينءَ تہ | کي | جي پاڙي جو نيڪ مرد آھي ۽ اشراف ماڻھو آھي، ۽ اسان |
| 26617 | DYNT.utf | خراب لڳندي ھئي، ۽ انھيءَ بابت بہ پٽ کي | کي | ھئي، تہ بہ ڪين چوندو ھوس. اھا ڳالھ بہ علي رضا |
| 26618 | DYNT.utf | خط جي مضمون مان واقف ڪيائين، ماءُ ۽ ڀاءُ | کي | ھن سان جلدي وڃي ماڻ جي ڪري خوشي ٿي. گھر جي ڀاتين |
| 26619 | DYNT.utf | خط نہ لکجي، ماٺ ماٺ ڪري اوچتو ھلي نڪرجي، | کي | ٿيو. پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ جي ھلجي تہ اڳ ۾ ڪنھن |
| 26620 | DYNT.utf | خلاصي وقت ۾ ملڻ جو وجھ پئي ڳوليو، سا ڪيوڙي | کي | پيئي، جو گرميءَ جا ڏينھن ھئا، ۽ بختاور جنھن زينت |
| 26621 | DYNT.utf | خوش رکڻ فرض ٿي ڄاتائين ۽ اھا بہ خبر ھيس | کي | کي ۽ مائتن کي ڇڏڻ اھنجو بہ ٿي لڳس، پر تڏھن بہ مڙس |
| 26622 | DYNT.utf | خوش رکيو اچج، وڏو مائٽ آھي، ڪڏھن ڪڏھن اما | کي | وري ملون، تيتر پنھنجي پڙھڻ لکڻ ۾ مشغول رھج؛ اما |
| 26623 | DYNT.utf | خوش ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايائون ۽ جھڙو حال ھون، | کي | ھنن زالن بہ ھن جي گھڻي آد رڀاءُ ڪئي، وس ٻڄندي ھن |
| 26624 | DYNT.utf | خوش ڪري زال پرڻجي، مرڻ گھڙيءَ جو سودو ڪري، | کي | رنج اوھان جو کڻدس تہ حرڪت ڪانھي، مگر ھينئر اوھان |
| 26625 | DYNT.utf | خوش ڪري ڪڍندي ھئي. | کي | ۾ اينديون ھيون، تن سان ھيءَ گنتگو ڪندي ھئي ۽ ھنن |
| 26626 | DYNT.utf | خوشخبري ھجي. پنج-اٺ ڄڻا ٻيا بہ اسان سان | کي | سلطان کولي ڏٺو تہ منجھس ھن طرح لکيل ھو: يارو! سڀني |
| 26627 | DYNT.utf | خوشي حاصل ٿئي، ٻنھي جي حالت سڏري، ٻنھي | کي | وارو سلوڪ ھئڻ گھرجي، اھڙي صحبت جنھن مان ٻنھي |
| 26628 | DYNT.utf | خيال بہ ڪونہ ھو تہ اڄ تون رڳو انھيءَ لاءِ | کي | توکان عيب ڪونھي، توکي مون کان عيب ڪونھي. مگر مون |
| 26629 | DYNT.utf | دربار مان لوڌي ڪڍيو ھو ۽ ڪاوڙجي نوڪريءَ | کي | شڪر گذار آھيون. ۽ اڳي جو اسان علي رضا بيگ افنديءَ |
| 26630 | DYNT.utf | درماھو چڱو پگھار ٻڌي ڏنو، ۽ اھا بہ اجازت | کي | سلطان تائين ھن جي سڃاڻپ ٿي، جنھن ھن |
| 26631 | DYNT.utf | درٻار مان لوڌائي ڪڍو ۽ نوڪريءَ کان برطرف | کي | سڀاڻي ڪنھن عذر سان ظاھر ظھور مون تي رنج ٿي مون |
| 26632 | DYNT.utf | دعا ڪندو رھندس، جي ٿي سگھيو، تہ وري بہ | کي | اتي حضور جو نمڪ پروردہ غلام ھوندس ۽ حضور جي اقبال |
| 26633 | DYNT.utf | دعائون ڪرڻ لڳا. | کي | اھا خبر ٻڌي علي رضا ۽ زينت بانو گھڻو خوش ٿيا ۽ پٽ |
| 26634 | DYNT.utf | دعوت ڏني. ماڻھو آيا، ماني کاڌائون؛ رات | کي | ڪيو. انھيءَ ڏينھن جي گھوٽيتن توڙي ڪنواريتن ماڻھن |
| 26635 | DYNT.utf | دکائڻ سان باھ اھا ناڙي ڏيئي، ڊوڙي وڃي اندر | کي | باروت جي ناڙي اوطاق تائين آڻي ڇڏين، جو انھيءَ |
| 26636 | DYNT.utf | دل تسان لھي ويو ھو، واہ جسو سھي ڪيو اٿئي. | کي | بختاور جواب ڏنو تہ ``ٻڙي مائي! چوبن تہ سچ ٿي، مون |
| 26637 | DYNT.utf | دل جو خطرو بہ جاڳيو تہ متان ڪن دشمنن ڪو | کي | اتي ڦٽو ڪرايو آھي. ٻاروت ۽ محلات جي اشارن مان ھن |
| 26638 | DYNT.utf | دل ۾ پٽين. | کي | جو سڄي رات اتي ويٺا پنڪيون کائين ۽ شاديءَ وارن |
| 26639 | DYNT.utf | دل ۾ نھايت گھڻي خوشي بہ ٿي، جو ڄاتائين | کي | ھتي پرڻيو آھي ۽ ڌيءَ بہ ڄائي اٿس.'' انھيءَ ڪري ھن |
| 26640 | DYNT.utf | دل ۾ ويچار ھو. لاشڪ سرائي بہ ھن ڪم ۾ راضي | کي | جو مون تو کي ٻڌابو ھو، تنھن جو بہ ھيستائيب مون |
| 26641 | DYNT.utf | دل ۾ ھو تہ في الحال پنھنجي وڏي پٽ کي ولايت | کي | علي رضا |
| 26642 | DYNT.utf | دلاسا بہ پيو لکندو ھو. ھنن ڏي ائين بہ لکي | کي | ھو آتان پنھنجي ڀاءُ کي جٺيون بہ پيو ڪندو ھو ۽ ھنن |
| 26643 | DYNT.utf | دلاسو ڏنائين تہ ``ھاڻ گھڻو مٿو نہ مار، وري | کي | نيٺ چور آٿيو، ھن جو اچي پاسو ورتائين ھن |
| 26644 | DYNT.utf | دلاسي ڏيڻ ۾ ڪين گھٽايو. اھو سڄو ڏينھن. ھنن | کي | حد کان گھڻو ٿيو، پر ھن انھيءَ حال ھوندي بہ زالن |
| 26645 | DYNT.utf | دلال جي حوالي ڪيو تہ وڪڻي ڇڏيس. | کي | پوءِ وري اھو ماڻھو ڪنھن ٻئي پاسي ٿي ويو، تنھن ھن |
| 26646 | DYNT.utf | دلبو ڏيئي خوش رکيو اٿم، نہ تہ ھو مون کي | کي | تہ ھن بند مان ڪيئن ڇٽان. دل ۾ چيائين تہ ``ھن ماربي |
| 26647 | DYNT.utf | دوستن يا عزيزن وانگي سمجھندا ھئا. | کي | سندس گھر جا ماڻھو ايندا ويندا ھئا. ھر طرح ھو ھنن |
| 26648 | DYNT.utf | دولتمند ٿي ڄاتو. ھنن جو گڏجڻ اتفاق سان | کي | سا ھينئر ھن جي دولت ھئي، تنھنڪري ھن بہ ھينئر پاڻ |
| 26649 | DYNT.utf | دير ڪانہ ٿي ٿئي، اشراف تہ ھينئر پنھنجو | کي | آھي-لہ لميرن مان نہ فقير مان ٿا ٽرن، گلا ڪندي ھنن |
| 26650 | DYNT.utf | دڙ دلاسو ڏنو ۽ چيائينس تہ ``تون مون کي ڌيءَ | کي | جا جوان ڪري رکيا ھئائين. ھن پريي مڙس زينت بانوءَ |
| 26651 | DYNT.utf | دڙڪا تاب ڏيڻ لڳا. | کي | کي گھڻي مال جي اميد ھئي، يا ڏس ھون، تنھنڪري ھنن |
| 26652 | DYNT.utf | دڙڪا تاب ڏيو ڦريو پنھنجو گھر پيو ڀري، ۽ | کي | بہ نہ لاھي ۽ پائي بہ خدا جي واٽ ۾ نہ ڏئي، غريبن |
| 26653 | DYNT.utf | دڙڪا ڏنائون تہ اھو وير اوھان کان وٺنداسون | کي | ڏاڍي ڪاوڙ لڳي ويئي. ھن جي زال ۽ ننڍي پٽ علي نواز |
| 26654 | DYNT.utf | دڳ لائي موٽي آئي. | کي | ڪوھ کن تائين چور جي سس بہ زينت سان ويئي، پوءِ ھن |
| 26655 | DYNT.utf | ذنڍو ڪري نپايو ھو، تنھنڪري ھو ھن کي ماءُ | کي | ھوندي ھئي، جا ھنن کي گھڻي ڪم جي ھوندي ھئي. ھن ٻارن |
| 26656 | DYNT.utf | رات - ڏينھن توڏي ڌيان ھوندو.'' | کي | جان بيبيءَ چيو تہ ``تڏھن ڀلائي ڪج، وسارڄ نہ؛ مون |
| 26657 | DYNT.utf | رات جو کاٽ لڳو؛ ٽي ءچار چور ھئا، جي کاٽ | کي | ڦاٿو؛ سندس حد ۾ ھڪڙو خون ٿيو. ڪنھن شاھوڪار جي گھر |
| 26658 | DYNT.utf | راضي ڪرڻ ۽ پنھنجي سرخروئي ڏيکارڻ لاءِ | کي | نڌڻڪي جوان زال ھٿ لڳي ويئي، تنھن پنھنجي عملدار |
| 26659 | DYNT.utf | راڻي فتنہ خانم پنھنجو اڳوڻو درجو ڏيندي، | کي | ۾ گذارينداسين ۽ اسان کي يقين آھي تہ تو جھڙي امير |
| 26660 | DYNT.utf | رپورٽ ڪيائون، جنھن چڱيءَ طرح جاچ ڪرائي؛ | کي | ڪپتان |
| 26661 | DYNT.utf | رستي لايو ٿا.'' | کي | ڪيس ۽ چيائينس تہ ``مھرباني اوھان جي، جو مون غربب |
| 26662 | DYNT.utf | رکي ڏيو ٿو وڃان. جي آءُٗ موٽي آيس ۽ اوھين | کي | وطن ڏي وڃڻو آھي، پنھنجي جاءِ تي ٻيو عيوضي اوھان |
| 26663 | DYNT.utf | رنج ڪندينءَ؟ صاف جواب ۾ شرم ڇو ٿي ڪرين؟ | کي | وري چيس تہ ``مائي، تڏھن منھنجي ڳالھ نہ وڻيئي؟ مون |
| 26664 | DYNT.utf | روانو ڪجي. زينت بہ اڳيئي ٻڌايو ھون تہ آءُٗ | کي | ھنن کي بہ اھا صلاح آئڙي تہ ھن |
| 26665 | DYNT.utf | روانو ڪيائون. | کي | ٻيو بہ جيڪي مريم کي سمجھائڻو ھون، سو سمجھائي ھن |
| 26666 | DYNT.utf | روانو ڪيائين. پاڻ وري ويھي قرآن پڙھڻ لڳي. | کي | سامان آڻڻو ھو، تنھن جو سمجھايو ۽ پئسا ڏيئي ھن |
| 26667 | DYNT.utf | روانو ڪيو ۽ سندس لاءِ اڳواٽ پئسا بئنڪ ۾ | کي | بھتر ٿيندس. نيٺ اھو ٺھراءُ ڪري، علي رضا پنھنجي پٽ |
| 26668 | DYNT.utf | روڪڻ لڳو. | کي | سي ڪنن سان ٻڌيون ھوندائين. تنھنڪري ھو ھينئر زال |
| 26669 | DYNT.utf | رھڻ لاءِ ڏنو ۽ اڌ ۾ پاڻ رھڻ لڳا. | کي | بنگلو وڏو ھو، تنھنڪري اتا بنگلي جو ھن پيءُ-ماءُ |
| 26670 | DYNT.utf | روئي ملندا، پوءِ زينت اوچتو نڪري ايندي | کي | کي کڻي ڪوٺيءَ ۾ لڪايائون. پڪ ھين تہ ھو اچي اسان |
| 26671 | DYNT.utf | رڌڻ پچائڻ يا ٻئي ڪم ۾ مدد ڏئي تنھنڪري ماثي | کي | نڪا وري زينت جھڙي ٻي ڌيءَ گھر ۾ ھئي، جا ھنن |
| 26672 | DYNT.utf | رڌڻ پچائڻ ۾ بہ مدد ڏيندي ھئي؛ ۽ جيڪڏھن | کي | نہ رڳو ايترو، پر اڪئر پنھنجي دائيءَ بختاور |
| 26673 | DYNT.utf | رڌڻ پچائڻ ۾ مدد ڏيڻ لڳي. ٻہ پھر اچي قابو | کي | - تيتري ۾ زينت بانو اٿي بورچيخاني ۾ ويئي ۽ بختاور |
| 26674 | DYNT.utf | زال جو غلام ڪري ٿا ڏين. سو انھن رستن تي | کي | جي زيردست آھي، پر سمجھندي ھئي تہ شادي ڪرڻ ڪري مڙس |
| 26675 | DYNT.utf | زال جي وڃڻ کان پوءِ سگھوئي خبر پيئي. جيڪي | کي | انھيءَ تفاوت جي محبوب عليءَ |
| 26676 | DYNT.utf | زبنت جو سماءُ لھي ڏج. رڌڻ پچائڻ جي مھل بہ | کي | چڙھي، تہ اسان کي بہ آرام ٿئي. چڱو، ھان ياد کري مون |
| 26677 | DYNT.utf | زنانا ڪپڙا ڍڪائي، سانجھيءَ جي ويل سلطان | کي | ڪري ۽ تھخاني کي وڃيو ويجھو پوي. وري ٻن-ٽن ڇوڪراٽن |
| 26678 | DYNT.utf | زھر جو ڍڪ ڏئي تہ پيي پاڻ کي بہ عذاب کان | کي | کي ڪندا ڇا؟ امان اھڙو قھر ڪيئن ڪندي؟ تنھن کان مون |
| 26679 | DYNT.utf | زيادہ پسند آھي.'' | کي | ھينئر گوشہ نشين ٿي ويھڻ ۽ خدا جي عبادت ڪرڻ اسان |
| 26680 | DYNT.utf | زيادہ شڪ پيو. انھي ٻانھيءَ سان راتوڪي زال | کي | جي ھيٺان تھخاني ھئڻ جي ڳالھ بڌڻ شرط زينت بانوءَ |
| 26681 | DYNT.utf | زيردست ڪين ڄاڻندو ھو ۽ تمام گھڻي عزت ڏيندو | کي | تن ھيڪاري ھن جي دل تي چڱو اٽر پيدا ڪيو. سو ھن |
| 26682 | DYNT.utf | زينت بانوءَ جو اتي رھڻ ڳرو لڳو، پر زينت | کي | بہ پيئي رھنديس.'' اگرچہ پھرئين ڏينھن انھي ٻانھيءَ |
| 26683 | DYNT.utf | زينت پانوءَ جي آمانت ياد پيئي، سو ڊوڙ پائي | کي | ھنن جي سنبرڻ مھل صديق |
| 26684 | DYNT.utf | زينت جي اشرافت ۽ نمڪحلالي چڱيءَ طرح معلوم | کي | ھفتي-ٻن جي آزمودي مان چاند بيبيءَ |
| 26685 | DYNT.utf | سامھون ٿيڻ، کٽڻ ڪمائڻ، مڙسن جي بلي ڪيو | کي | آھر ڪم وکي ٿو. ٻاھر گھمڻ قرڻ، جنگيون ڪرڻ، دشمنن |
| 26686 | DYNT.utf | ساڻ وٺي وري پنھنجي گھر آيو. انھيءَ ڪم جي | کي | جي گھر آنائون، ٿوري وقت کان پوءِ گھوٽ، ڪنوار |
| 26687 | DYNT.utf | ساڻس گڏ رستي ۾ چورن اچي ڦريو ھو. انھيءَ | کي | ٿي؛ اھا ھئي صفوران، صديق مھاڻي جي ڀيڻ، جنھن |
| 26688 | DYNT.utf | ست-اٺ ڏينھن لڳي ويا، ۽ اڃا پنھنجو داستان | کي | فرجو ملندو ھوس، سو پيئي لکندي ھئي. انھيءَ ۾ ھن |
| 26689 | DYNT.utf | ستائي سگھندا. | کي | تہ وري بہ وڏو بچاءُ ٿيندو ۽ اھڙو آسانيءَ سان مون |
| 26690 | DYNT.utf | سجاڳي ٿي، ڏاڍي آڃ لڳيس. ھيڏي ھوڏي ڏٺائين، | کي | رات جو ٻين-ٽين بجي ڌاري زينت بانوءَ |
| 26691 | DYNT.utf | سجھي ٿو، ھتي برابر رھندو ھو، پر گھڻا ڏينھن | کي | ھن چيس تہ ``ھائو مائي، اھو مون |
| 26692 | DYNT.utf | سُجھي ٿي. ڇو، سرائي فتح خان جي ڌيءُ ڪين | کي | چيو تہ ``مائي، لکڻ پڙھڻ واري ٻانھن بہ ھڪڙي تہ مون |
| 26693 | DYNT.utf | سجھيو ٿي تہ اھڙن ڪمن ۾ زالن جي ٻيگھي مچندي | کي | ۽ سڌريل رٿ پٺيان ڪن ۽ اڳوڻا رستا ڇڏي ڏين. ھنن |
| 26694 | DYNT.utf | سُجھيو ٿي تہ اڄ پٽ ڌيون سڀ آھن وات وڪيل. | کي | پٽ جي لاءِ. مائيءَ ورندي ڪانہ ڏنيس. ڀلا ويچاريءَ |
| 26695 | DYNT.utf | سجھيو ڪين ٿي تہ ڪيئن ڪربان. پھريائين ڀانيائين | کي | بانو شھر ۾ اچي پھتي تہ سھي، پر ھاڻ وڃي ڪيڏي؛ ھن |
| 26696 | DYNT.utf | سرائي فنح خان جي گھر اماڻي، علي رضا وري | کي | پورھيت مريم ھئي، جن کي علي رضا اماڻڻ آيو ھو. ھنن |
| 26697 | DYNT.utf | سرھي، سي جڏھن حيات ھوندا ھئا، ۽ پنھنجو | کي | خدا سرائيءَ کي بھشت نصيب ڪري ۽ منھنجي گھر واري |
| 26698 | DYNT.utf | سسُجھي ٿو ھيءُ چاشني، پلاءُ ۽ کيرڻي، توڙي | کي | چيو تہ ``زينت امان، تو بہ ڪين گھٽايو آھي. مون |
| 26699 | DYNT.utf | سکڻ جي خواھش نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ ھئي ھي | کي | سان ٿوري گھڻي نفرت ڪندڙ ھئا ۽ انھيءَ ڪري ڪنھن |
| 26700 | DYNT.utf | سکيو رکندا؟'' | کي | باقي ٻي ڪھڙي ٻيدائش اٿس، جنھن تي اسان جي زبنت |
| 26701 | DYNT.utf | سلام پھچن. | کي | ڏينھن روانا ٿجو. زيادہ سلام. سڀني گھر جي ڀاتين |
| 26702 | DYNT.utf | سلامت رکي، تون رنج نہ ٿيءُ. ھونءَ تہ جيڪي | کي | پيرن تي ھٿ رکي چيو تہ ``امان، ائين نہ چؤ، خدا تو |
| 26703 | DYNT.utf | سلطان بيعزتي ڪري ڪڍيو آھي، سو ضرور سلطان | کي | ھنن کي پڪ ھئي تہ ھن |
| 26704 | DYNT.utf | سلطان جي اميرن ۽ ٻين عھديدارن سان آمد رفت | کي | اھو ڪم اھڙي ڊول جو ھو، جنھنڪري سگھوئي ھن |
| 26705 | DYNT.utf | سلطان وٽ آندائون. آنھن مان ھڪڙي تمام جوان | کي | سان گڏ ڏاڍيءَ بھادريءَ سان وڙھيون ھيون. انھن |
| 26706 | DYNT.utf | سمجھائڻو ھون، سو سمجھائي ھن کي روانو ڪيائون. | کي | خيال انھيءَ پاسي ٿي بيٺو آھي.'' ٻيو بہ جيڪي مريم |
| 26707 | DYNT.utf | سمجھائي ڇڏيائين تہ ``سامھون ھلي وڃ، ڏينھن | کي | ھن |
| 26708 | DYNT.utf | سمجھائيندو ھو، تنھن تي پاڻ ۾ وقت بوقت تڪرار | کي | بہ علي رضا کي خراب لڳندي ھئي، ۽ انھيءَ بابت بہ پٽ |
| 26709 | DYNT.utf | سمجھائي، جيڪي دشمن ھئن سي تہ پاڻ ھنن جي | کي | بہ ڪين ھوس. نڪو وري ھنن جو ٻيو ڪو وڏو ھو جو ھن |
| 26710 | DYNT.utf | سمجھائي، سرائي فتح خان جي گھر ڏياري موڪليو | کي | پھچڻ شرط علي رضا ھڪڙي |
| 26711 | DYNT.utf | سمجھايائين تہ ``وجھ ڏسي انھيءَ باب ۾ ھن | کي | کي ڪنواري ڪانہ ٿي ڦَٻي، من رنڙ ڦَٻئي!'' نيٺ ماءُ |
| 26712 | DYNT.utf | سمجھايائين تہ ``ھن مائيءَ کي ٽڪيٽ وٺي چاڙھي، | کي | کي سيٺ پنھنجي ڪنھن مائٽ سان مڏئيءَ ڏي موڪليو ۽ ان |
| 26713 | DYNT.utf | سمجھايو. سيٺ تہ اڳيئي انھيءَ ڪم لاءِ تيار | کي | پارت ڪر تہ مون کي اوڏي روانو ڪري.'' ھن مائيءَ سيٺ |
| 26714 | DYNT.utf | سمھڻ جي جاءِ ڏنائون، جا پئجي رھي. چور رات | کي | بہ ھنن ٻہ-ٽي ڳالھيون ھيڏي ھوڏي جون پچيون، پوءِ ھن |
| 26715 | DYNT.utf | سڻائو لنگر ڪيو. ڊونڊيون آگبوٽ کي وڪوڙي | کي | ڪڍيو، ۽ بندر جا جھاز ڏسڻ ۾ آيا، آگبوٽ اچي ڪناري |
| 26716 | DYNT.utf | سنبرندو ڏسي، عظمت بانوءَ جي بہ دل سرڪي. | کي | ھنن ڀائن |
| 26717 | DYNT.utf | سندس شاديءَ جي ڳڻتي ھئي؛ انھيءَ لاءِ پئي | کي | ھئائون، تنھن ۾ پريندي ئي حامد آڻي ھٿ ڳنڍيا. ماڻس |
| 26718 | DYNT.utf | سندس وڏي راڻيءَ ۽ وڏي پٽ سوڌو کپائي ڇڏيون | کي | تنھنڪري ھن جي اشاري سان اسان رٿ ڪئي آھي تہ بادشاھ |
| 26719 | DYNT.utf | سندس ڀاتين سوڌو اڏائي وڃي آسمان تائين | کي | تي ٻيو بہ پيا موڪلينداسين، جيسينڪ انھيءَ محلات |
| 26720 | DYNT.utf | سندس ڌنڌي ۾ مدد ڏيندو رھيو. ھتي رھي ھيءُ | کي | سکيو ۽ جيئن وڏو ٿيندو ويو، تيئن پنھنجي ڌڻيءَ |
| 26721 | DYNT.utf | سندس ڌيءُ عظمت بانوءَ جي سڱ لاءِ بمبئيءَ | کي | محبوب عليءَ جي ولايت وڃڻ کان پوءِ سگھوئي علي رضا |
| 26722 | DYNT.utf | سندس ڏاڏي جي ھٿن جون شيون ڏيکاريائون، | کي | سان گڏجي پيا، جيئن مائٽ مائٽن سان ملندا آھن. ھن |
| 26723 | DYNT.utf | سندن خرچ ڪرڻ نہ ڏيندو ھو، پنھنجي خرچ تي | کي | ڏينھن ۾ محبوب علي زور ڪري پنھنجي پيءُ - ماءُ |
| 26724 | DYNT.utf | سندن مرضيءَ پٺيان انھيءَ ھنڌ ٿانيڪو ڪري | کي | جڏھن علي رضا جا پٽ پيءُ-ماءُ |
| 26725 | DYNT.utf | سندن ڌيءُ عظمت بانو ۽ آن جي مڙس بہ گھڻي | کي | علي رضا جن |
| 26726 | DYNT.utf | سنڀالي، نڪري ٻاھر ٿي؛ ۽ ٻن-ٽن گھٽين مان | کي | ڪڍي اچي ٻاھريون در پٽيائين ۽ وري در ورائي خدا |
| 26727 | DYNT.utf | سنڌ ڏي وڃڻ جي لاءِ چڱو عذر ڏنائون، جنھنڪري | کي | پنھنجا گَھرا دوست ھئن، تن کان موڪلايائون. سڀني |
| 26728 | DYNT.utf | سو کي ڪم ۾ وڏي مدد آھي. رٿ ڪيائين تہ جيستائين | کي | آھي ۽ پٽ جو ساڻ ھئڻ دل جي لاءِ وڏو ڏڍ آھي ۽ او |
| 26729 | DYNT.utf | سو گھائيءَ جو تاڪيد ڪري ڇڏيو ھئانين، ننھن | کي | تہ ھيءَ ويندي ڪين، پر تڏھن بہ اڳ ڳڻتي ڪري نوڪر |
| 26730 | DYNT.utf | سوال پئي ڪيائون تہ ڪا جلد اسان جي قسمت | کي | ٻئھي ھڪٻئي کان جدا رھڻ جي شڪايت پئي لکي، ۽ خدا |
| 26731 | DYNT.utf | سوال ڪرڻ لڳي تہ ``يا الھي! زماني جي گردش | کي | تہ گذ ريل ڏينھن ياد ڪري روئڻ لڳي، پوءِ خدا |
| 26732 | DYNT.utf | سوال ڪيم.'' | کي | جدا ٿيو آھي؛ ڳو ليومانس پر ھٿ نہ آيو، تڏھين اوھان |
| 26733 | DYNT.utf | سوگھو ڪري جھليندو آھي. ھن کي تہ خدا تختي | کي | ھلي ويئي. ٻڏندي ماڻھوءَ کي جيڪي پھچ ۾ اچي تنھن |
| 26734 | DYNT.utf | سولو ھجي. ڏڻ وار وٺڻ يا مُلي کان ڏينھن ڪڍائڻ | کي | جو ڏينھن ٻيئي طرف صلاح ڪري اھڙو مقرر ڪن، جو ٻنھي |
| 26735 | DYNT.utf | سيکارڻ جي اھڙي طرز ياد ھئي، جو سگھوئي ڇوڪريون | کي | جو ھن کي سڳي ماءُ کان گھٽ نہ ڄاڻنديون ھيون. ھن |
| 26736 | DYNT.utf | سيٺ پنھنجي ڪنھن مائٽ سان مڏئيءَ ڏي موڪليو | کي | زينت بانوءَ |
| 26737 | DYNT.utf | سيٺ جي طرفان سندس مائٽ ھن مائيءَ جي گھئي | کي | ٻيا بہ ڪي ڪڇي مھاڻا سيٺ جا واقف اتان چڙھيا، تن |
| 26738 | DYNT.utf | سيٺ حاجي ڏوسل جي گھر وٺي ويئي. سيٺ توڙي | کي | پوءِ تہ ٻئي ڏينھن زينت |
| 26739 | DYNT.utf | سٺ-ستر رپيا پيدا ٿيندا ھئا. | کي | وڃي اھو ڪم ڪندو ھو. انھيءَ طرح پڙھائڻ جي ڪم مان ھن |
| 26740 | DYNT.utf | سڀ کان مٿي سمجھندي ھئي ۽ ٽنڊ ٽوپي ۽ گھمڻ | کي | موچاري گھر جي ھئي، پر طبعيت جي البت شوخ ھئي ۽ پاڻ |
| 26741 | DYNT.utf | سڀ کان وڌيڪ ماري وڌو ھو، سو وچئون ٻيو ھو. | کي | ٽيون جنھن ڏک ھن |
| 26742 | DYNT.utf | سڃاڻن. انھيءَ ھوندي بہ ھنن کي ھن جا ڪي مھانڊا | کي | جي اميد ئي ڪانہ ھين؛ تنھنڪري امڪان ڪونہ ھو تہ ھن |
| 26743 | DYNT.utf | سڄو احوال ٻڌايائون. ھنن کي گھڻو ارمان ٿيو | کي | جنھن تي ٺھرايل ڏينھن سڀئي اچي گڏ ٿيا. انھن |
| 26744 | DYNT.utf | سڏ ڪري چيو تہ ``امان! سڀاڻي پان وٽ مھمان | کي | انھيءَ مھل ڀاءُ - ڀيڻ ٻنھي گڏ ويھي ڏٺا. حامد، ماءُ |
| 26745 | DYNT.utf | سڏ ڪيائين. سڀئي سسا مسا ٿي ويا؛ ھيڏي ھوڏي | کي | تہ بہ نظرَ نہ آيس. ڀاءُ کي اٿاريائين، مريم |
| 26746 | DYNT.utf | سڏ ڪيو. ھن وڃي اتيئي گرما گرم خٻر ٻتايس | کي | مائي شھر بانوءَ وھنجي بس ڪيو ھو، تنھن بختاور |
| 26747 | DYNT.utf | سڏڻ ۾ پيار يا آبروءَ جھڙا لفظ ڪم آڻيندا | کي | وٺي نہ سڏيندي ھئي، پر انھيءَ جي بدران ھو ھڪٻئي |
| 26748 | DYNT.utf | سڏي جيڪو سامان آڻڻو ھو، تنھن جو سمجھايو | کي | زينت انھيءَ مھل قرآن ٺپي، بختاور |
| 26749 | DYNT.utf | سڏي روبرو ويھاريو، ۽ ھڪ ھڪ کي آئيندي جي | کي | سرائيءَ وفات ڪئي. ھن مرڻ مھل پنھنجي گھر جي ڀاتين |
| 26750 | DYNT.utf | سڏي ناشائستو ڳالھايو ۽ ڪاوڙ ڪيائينس ۽ | کي | درٻار گڏ ٿي، تڏھن سلطان سڀني جي اڳيان علي رضا |
| 26751 | DYNT.utf | سڏي ڀر ۾ ويھار يائين؛ ھن سان اھو ذڪر چوريائين | کي | وڃي ڪوئيءَ ۾ آرام ٿي ڪيو تہ اتي حامد بہ آيو، تنھن |
| 26752 | DYNT.utf | سڏي، مٺائي ورھائي پڌري ڪرائجي ۽ ڪنوار | کي | ۲- مڱڻي ۾ رڳو ڪن ٿورن عزبزن |
| 26753 | DYNT.utf | سڱاوَڱيءَ جو سودو پسند ناھي. آءُٗ جڏھن | کي | اڃا ننڍڙي آھي، جڏھن ڪا وڏي ٿئي، تنھن کان سواءِ ھن |
| 26754 | DYNT.utf | سڳي ماءُ کان گھٽ نہ ڄاڻنديون ھيون. ھن کي | کي | ڇوڪرين جي بہ ھن سان اھڙي دل ٻجھي ويئي، جو ھن |
| 26755 | DYNT.utf | سڳي ماءُ ڪري ڄاڻندي ھئي، سي اچي محبوب عليءَ | کي | ھو، پر جڏھن سندس پيءُ ۽ سندس ماٽي جي ماءُ جنھن |
| 26756 | DYNT.utf | شاباس شاباس ڪيائين، پاڻ ماٺ ڪري پرڀرو | کي | لفظ ٻڌي، فوجدار ڏاڍو خوش ٿيو. ڪاوڙ ڍري ٿيس، ھن |
| 26757 | DYNT.utf | شادي نصيب ۾ ڪانھي. مون اڳھين سمجھو ٿي تہ | کي | جان بيبيءَ چيو تہ ``نڪو مريم، ھن |
| 26758 | DYNT.utf | شادي ڪرڻ جو ارادو آھي. علي رضا البت اعتراض | کي | کي اطلاع ڏنو ھئائين تہ ھڪڙي جوان منڊم سان مون |
| 26759 | DYNT.utf | شھبازخان ٺيڪيدار جي نياڻيءَ يسا علي بخش | کي | تہ کڻي ڇڏ، ٽي-چار مھينا مس ٿيا ھوندا، جو مون تو |
| 26760 | DYNT.utf | شھر نيڪالي ڏيئي روانو ڪجي، ۽ راڻي فتنہ | کي | فتوا ملي تہ انھن سڀني کي توب جي منھن ۾ ڏجي، زالن |
| 26761 | DYNT.utf | شڪ پيو تہ گمنام خط ۾ باروت جو ذڪر ھو، سو | کي | زينت بانوءَ |
| 26762 | DYNT.utf | شڪار جو شوق اچي ٿيو، الھيءَ چوس تي ھي پلٽڻ | کي | وٽ اچ وڃ ھيس، تنھنڪري پاڻ بہ سڌري پيو ھو. پر ھن |
| 26763 | DYNT.utf | شڪار ڪرڻ لاءِ سنبريا، تن کي گڏ ڪيئن پورو | کي | سر سھسائين، ٻيو وري اھا مشڪلات ھئي تہ جن ٽن ڄڻن |
| 26764 | DYNT.utf | شڪست آئي. | کي | ؟؟؟ڪري، ايران جو لشڪر فتحياب ٿيو ۽ روسي لشڪر |
| 26765 | DYNT.utf | صحبت ڪرڻ لڳيون. | کي | ۾ وييون، اتي وبھي وري ھو گڏ ماني کائڻ ۽ پاڻ |
| 26766 | DYNT.utf | صديق زينت جي ڳالھ ڪري ٻڌائي، ۽ ھنن کي پارت | کي | مھاڻي جي زال ۽ ٻي سندس ڀيڻ، جا وٽن مھمان ھئي. ھنن |
| 26767 | DYNT.utf | صلاح مصلحت ڏيڻ وارو ٻيو ڪير آھي؟'' | کي | حال ھوم سو بہ توسان ڪريان، جو توکان سواءِ ھتي مون |
| 26768 | DYNT.utf | صلاح مصلحت ڪرڻ کان جھليندو ڪو ڪونہ.'' | کي | ڪانہ پوندي تہ اھا حرڪت ڪنھن ڪئي، پوءِ وري بہ اسان |
| 26769 | DYNT.utf | صلاح ڏني تہ اھا ڳالھ ظاھر نہ ڪجي، متان | کي | مخفي طرح جاچ ڪرڻ جو وقت پيو آھي. ھن پاڻ سلطان |
| 26770 | DYNT.utf | ضروري آھن، تھڙو زالن کي. انگريز ماڻھن جو | کي | تن جو عقل ۽ نيڪيءَ سان واسطو آھي. آھي جھڙو مڙسن |
| 26771 | DYNT.utf | ضروري ٿيو تہ گھر ۾ ٻاڻ بہ انھيءَ جو وڌيڪ | کي | ٻہ-ٽي ٻوليون ٻڙھائڻ ۾ اينديون، تڏھن زينت بانوءَ |
| 26772 | DYNT.utf | طلاق ملي، سا مڙس کي ڇڏي ولايت رواني ٿي. | کي | زال ھر طرح طلاق جي لائق ٿي ۽ قاعدي موجب ھن |
| 26773 | DYNT.utf | طلاق ڏيئي، وري جھڙي قيدڻ ھئي، اھڙي ڪجي. | کي | کي شھر نيڪالي ڏيئي روانو ڪجي، ۽ راڻي فتنہ خانم |
| 26774 | DYNT.utf | عام ۽ ھنر جو چڱو فائدو وٺارائيندس ۽ جي | کي | جا بندش وطن ۾ رھندي آھي، سا ڪالہ رھندي، آءُٗ زال |
| 26775 | DYNT.utf | عرض ٿي ڪريان تہ مون کي تھخانو گھمائي ڏيکارڻ | کي | ۽ چيائين تہ ``ڀلا، آءُٗ سلطان جي وڏي بيبيءَ |
| 26776 | DYNT.utf | عرض ڪيائين تہ ``سائين! اجازت ملي تہ منھنجي | کي | پاڻ تہ مڙس ساڻھو ٿي جاچ ڪري سگھي، تنھنڪري سلطان |
| 26777 | DYNT.utf | عرض ڪيائين تہ ``قبلا! خدا جي مھربانيءَ سان | کي | سلطان |
| 26778 | DYNT.utf | عظمت بي بہ ڪري سڏيندا ھئا) ھندستاني زال | کي | ورھين جي ڃمار جو ھو ۽ ھڪڙي ڌيءَ عظمت بانو (يا جنھن |
| 26779 | DYNT.utf | علم ۽ عقل جي وڌيڪ گھرج آھي. جيڪڏھن شيطان | کي | علم ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ يقيناً مڙس کان زالن |
| 26780 | DYNT.utf | علي رضا اماڻڻ آيو ھو. ھنن کي سرائي فنح خان | کي | لٿا. اھا مائي جان بيبي ۽ سندس پورھيت مريم ھئي، جن |
| 26781 | DYNT.utf | علي رضا پڙھائيندو ھو، تن مان ھڪڙي جي بدلي | کي | شاديءَ کي پنج-ڇھ مھينا مس گذ ريا، تہ جن صاحبلوڪن |
| 26782 | DYNT.utf | علي رضا ڄاڻي واڻي پاڻ سان کنيو ھو. پھرين | کي | انھيءَ پٽ |
| 26783 | DYNT.utf | علي رضا ۽ ٻين کنيو، چميون ڏنائونس ۽ ٽول | کي | کيڏڻ لڳا. ھمو کلڻ ۽ ڏانھن اھلرون ڪرڻ لڳو، تنھن |
| 26784 | DYNT.utf | عيب ڏسڻ ۾ ڪونہ ٿو اچي؟'' | کي | اھو مون کي بہ نٿو وڻي، باقي سيٺ جي گھر ۾ سو مون |
| 26785 | DYNT.utf | غريب اشراف زال ڄاڻي مٿس ڪھل ڪيائون، ۽ سندس | کي | ڦُر ڪري چورائي، پنھنجي لاءِ وٺي آيو آھي، سو ھن |
| 26786 | DYNT.utf | غريب ڏسي پنھنجي پر ۾ پئسي پنجڙ جي مدد ڪرڻ | کي | پڄي سگھندو ھو، سو بيءُ-ماءُ جي لاءِ ڪندي ھئي. ھنن |
| 26787 | DYNT.utf | غلام ڪري وڪڻي ڇڏجي. ڪيترا سوَ ٻارن جا روز | کي | حڪم جاري ٿيو تہ ننڍيءَ عمر وارن قيدين ۽ قيدياڻين |
| 26788 | DYNT.utf | غلام ڪري وڪيو ھو، جتي سانگو ڏسي حاڪمن جي | کي | جي لڙائيءَ ۾ ماريو، تڏھن ايرانين پڻس علي نوازخان |
| 26789 | DYNT.utf | فائدو پھچايائين. ھن کي ترڪي ٻولي سکڻي پيئي، | کي | ٿوري عرصي ۾ ھي مشھور ٿي ويو، ۽ ھزارن ساڻھن |
| 26790 | DYNT.utf | فائدو پھچايو ۽ گھڻين حالتن ۾ خيراتي دوائون | کي | ھن کي ياد ھيون، ٻيون تہ ھن سندس شھر ۾ ماڻھن |
| 26791 | DYNT.utf | فائدو رسائينداسين. پر تڏھن تہ خدا جي مرضي | کي | ٿي سگھيو تہ ٻيئي گڏجي ڪنھن رستي پنھنجي قوم وارن |
| 26792 | DYNT.utf | فائدي پھچائڻ جي ڪوشش ڪئي. | کي | جو وجھ ڏسي زينت بانوءَ پاڻ کي مشھور ڪرڻ ۽ ھنن |
| 26793 | DYNT.utf | فخر ٿي سمجھيائين. | کي | پاڻ کي گذريل حڪومت جو نمڪخوار ڄاڻي، خانگي گذران |
| 26794 | DYNT.utf | في الحال ٻيءَ ڪنھن آمدنيءَ خي اميد ڪانہ | کي | جٽاءُ ڪين ڪندو آھي، نيٺ گھٽبو ويندو آھي، ۽ ھنن |
| 26795 | DYNT.utf | فڪر ٿي بيٺو آھي.'' | کي | ۽ خواب جي ڳالھ ڪري ٻڌايائينس ۽ چيائينس تہ ``مون |
| 26796 | DYNT.utf | قبول آھي. بوءَ ڪھڙي بہ ڏکيائي اسان جي نظر | کي | پاران رعائون ڏج، ۽ چنچ تہ تو واري ڳالھ اسان |
| 26797 | DYNT.utf | قبول آھي.'' | کي | ويندڙ آھن؛ جنھن ڳالھ ۾ امان جي مرضي ٿيندي، سا مون |
| 26798 | DYNT.utf | قرآن پاڙھيندي وڃ.'' سو ھن کي پاڻ اھو شغل | کي | ڏيندو ھو. ھن کي چيائين تہ ``مائي، تون اسانجن ٻارن |
| 26799 | DYNT.utf | قرآن جون آيتون ۽ حديثون شاھديءَ ۾ آڻڻيون | کي | جي ڪمن بابت ھوندا ھئا ۽ اڪثر حجت ۽ دليلن لاءِ ھن |
| 26800 | DYNT.utf | قرآن ۽ حديث جون ڳالھيون ٻڌائيندي ھئي، | کي | ٻيون جيڪي پاڙي جون زالون اتي اينديون ھيون، انھن |
| 26801 | DYNT.utf | قرض کان بچائيندو آيو ھو، نہ تہ اھڙيءَ حالت | کي | کان وڌيڪ خرچ نہ ٿيندو ھوس. اھڙيءَ رٿ ڪري، ھو پاڻ |
| 26802 | DYNT.utf | قسطنطنيھ بہ چوندا آھن، سو وڏن شھرن مان | کي | استنبول يا اسلامبول، جنھن |
| 26803 | DYNT.utf | قياس اچي ويو، تنھنڪري ھنن کي ٻين قيدين | کي | ٻارن جي منٿن ڪري، جن جي ليلائڻ تي فتحمند غنيم |
| 26804 | DYNT.utf | قيد ڪيائون. | کي | ٿين، تن ھنن کي ڀڄائي ڪڍيو، ڪن کي ماري وڌائون ۽ ڪن |
| 26805 | DYNT.utf | قيد ۾ ٻہ-ٽي مھنا گذريا. روسي لشڪر جنھن شڪست | کي | انھيءَ طرح ھنن |
| 26806 | DYNT.utf | کارايئي تہ اسين ڏھاڙي ڀڳا بيٺا ھونداسين.'' | کي | چرچو ڪري چيس تہ ``سو تہ چڱو پر جي اھڙو طعام اسان |
| 26807 | DYNT.utf | کارو پاڻي آيو ۽ حامد کي پنج ورھيہ سخت قيد | کي | مقدمو ھليو. ھنن چئن چورن مان ٻن کي ڦاسي ملي ۽ ٻن |
| 26808 | DYNT.utf | کانئس جدا رھڻو پيو، تڏھن پنھنجو اصلوڪو | کي | ڪئي ھئي، سو اھڙو بيحيا ٿي بيھي رھيو، جو آحر اسان |
| 26809 | DYNT.utf | کاڌي پيتي جي ڏکيائي ڪانھي، پنھنجي ابي | کي | شاديءَ کان بک چڱي، اھڙي شاديءَ کان ڏک چڱو. مون |
| 26810 | DYNT.utf | کپائڻ جي رٿ ڪئي اٿوَ؟'' | کي | تہ سھي تہ ڪھڙيءَ طرح بادشاھ ۽ سندس راڻي ۽ پٽ |
| 26811 | DYNT.utf | کڻڻ آپائڻ جھڙي خسيس ڪم ۾ ڪين لڳائينداسين. | کي | ھنن چيو تہ ``تون اسان جو وڏو مربي آھين، اسين تو |
| 26812 | DYNT.utf | کڻندو ڏٺو. جنھن قسم جو مال چوري ٿي ويو ھو، | کي | ۽ ھڪڙو ٻيو شاھد ڏذو، جن چيو تہ اسان انھيءَ زال |
| 26813 | DYNT.utf | کڻي چميون ڏيئي چيائين تہ ``ھيءُ منھنجو | کي | تہ ``امان، ھيءَ منھنجي پياري زينت.'' ۽ محبوب عليءَ |
| 26814 | DYNT.utf | کڻي ھلجي، ھوءَ پاڻ بہ ھڪڙو زيور آھي.'' زينت | کي | ڪونہ رھين، تڏھن پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ ``ھن ڇوڪريءَ |
| 26815 | DYNT.utf | کڻي ٻڌاءِ تہ تنھنجو ڪھڙو خيال آھي، وري | کي | پٽ ڌيون سڀ آھن وات وڪيل. ھاڻ تون بہ تہ امان اسان |
| 26816 | DYNT.utf | کڻي ڪوٺيءَ ۾ لڪايائون. پڪ ھين تہ ھو اچي | کي | اڳيان ھنن وري ھينئن ڪيو، جو زينت بانوءَ |
| 26817 | DYNT.utf | کڻڪئي ڪانہ ھوندي تہ پوءِ ڇا سھي. ڪري سگھندو. | کي | لڌو تہ منجھس ڇا لکيل آھي، ڪو نالو ڪو نشان. ڪنھن |
| 26818 | DYNT.utf | کوليائون ۽ اندر قھر جو باروت ھٿ لڳو. سرنگھ | کي | جي پچار ھئي. صبح ٿيو، دستوري پڇا ڳاڇا ھلي، تھخاني |
| 26819 | DYNT.utf | کي پسند آئي. زال جي مرضيءَ پٺيان سلطان | کي | بہ نہ ھئي، انھيءَ جو نانو فتن خانم ھو. آھا سلطان |
| 26820 | DYNT.utf | کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪنداسين، تڏھن اسين آرام | کي | تہ جڏھن اسين پنھنجو مال متاع اولاد تي خرچي، ھنن |
| 26821 | DYNT.utf | کُٽيءَ کنيو آھي جو پنھنجو ٻار ڏبندو!'' | کي | وڪيل کي ھڪڙي زال تہ اڳيئي آھي، سو پھاڄ تي ڪنھن |
| 26822 | DYNT.utf | کُٽيءَ کنيو آھي جو ڌيءُ بہ تو کي ڏين ۽ اڳواٽ | کي | ڄاڻنديون ھيون. باقي رھي ڏٺي جي ڳالھ، سو ابا، ڪنھن |
| 26823 | DYNT.utf | گاريون ڏيڻ آئي آھين ڇا؟ آءُٗ توکي ماءُ | کي | زينت - دائي، واہ واہ. اڄ تون سنڀري مون |
| 26824 | DYNT.utf | گذريل حڪومت جو نمڪخوار ڄاڻي، خانگي گذران | کي | جڳھہ ملي ھا، پر ھن لوڪريءَ کان عار ٿي ڪيو ۽ پاڻ |
| 26825 | DYNT.utf | گرفتار ڪري، جو اھي سڀ انھيءَ منصوبي ۾ شامل | کي | سراءِ ۾، ۽ جيڪي بہ ماڻھو اتي حاضر ھجن، انھن |
| 26826 | DYNT.utf | گرفتار ڪياٿون ۽ پنجن ئي ڄڻن تي مقدمو ھليو. | کي | مھاڻيءَ جي بت تي ھنا. ٻيا ڪي لڪائي رکيل ھئا. ھن |
| 26827 | DYNT.utf | گمان بہ ڪونہ پيو. | کي | پوين؛ پر ماڻھو ماڻھن جھڙا، انھيءَ پاسي ڏي ڪنھن |
| 26828 | DYNT.utf | گمراھ ڪرڻ جو ارادو ڪيو. ھن کي چيائين ``تہ | کي | جي چڱي ڏٺائينس، تنھن دل ۾ ٻيو ڪو پھ پچائي، ھن |
| 26829 | DYNT.utf | گھر جي يا نہ، تنھن جي ھنن کي پرواھ ڪانہ | کي | خيال نہ ھوندو ھونِ. دين آھي يا ڪونھي، ماڻھوءَ |
| 26830 | DYNT.utf | گھر جي ڪم ۾ مدد ڏئي؛ سو اوير سوير ٻھاري | کي | ڪندا ھئا، تنھنڪري ھن بہ پاڻ تي فرض ڄاتو تہ ھنن |
| 26831 | DYNT.utf | گھر جي، سو مون کان بيشڪ گھرائجو، جيڪي مون | کي | پئسو مدد لاءِ موڪلڻ لڳو ۽ لکيائين تہ ``جيڪي اوھان |
| 26832 | DYNT.utf | گھر ۾ ويھارڻ جو وقت ڪونھي. پنھنجي مائٽن | کي | مرضي اصل ڪانھي؟ توکي خبر آھي تہ ھيڏي ساري ٻار |
| 26833 | DYNT.utf | گھر ۾ ٻبو ڪم ڪرڻ نہ ڏيندو ھو. ھن کي چيائين | کي | لڳي ۽ سگھوئي سڄي پاڙي ۾ مشھور ٿي ويئي. فضل محمد ھن |
| 26834 | DYNT.utf | گھرائي وٺڻ لاءِ اختيار وارا آھيو.'' انھيءَ | کي | وينداسين ۽ جيڪڏھن ڪا ضرورت پئجي وڃي تہ ھڪدم اسان |
| 26835 | DYNT.utf | گھرائي، سڀني زالن مڙسن گڏ ويھي تصوير ڪڍائي. | کي | وقت وري ھٿ نہ اچي، تنھنڪري ھڪڙي تصويرن ڪڍڻ واري |
| 26836 | DYNT.utf | گھرجي تہ ايندڙ سومر واري آگبوٽ ۾ چڙھي روانا | کي | ھنڌ ھڪڙو موچارو وڏو گھر ڀاڙي تي ھٿ ڪيو آھي. اوھان |
| 26837 | DYNT.utf | گھمائي ڏيکاريون. پوءِ ھڪڙي ڏينھن ماني | کي | نيون ۽ ٻبون اھڙيون ڏسڻ جھڙيون جايون ھيون، سي ھن |
| 26838 | DYNT.utf | گھمڻو ڦرڻو ۽ کلڻو ڳالھائڻو ٿيندو ھو. ڪڏھن | کي | جنھن ۾ شام جو مجلس جي ڪم لھڻ کان اڳي يا پوءِ ھنن |
| 26839 | DYNT.utf | گھنتري ٻڌي، چيائين تہ ``مائي، مون ڪڏھن | کي | راتوڪي زال جي اچڻ جو ڪوبہ ذڪر نہ چوريائين، مگر ھن |
| 26840 | DYNT.utf | گھڻن ڏينھن کان پوءِ ڏي خوش ٿيو. ھيءُ بہ | کي | علي باريسنر سان اچي گڏ رھيو. ھو پنھنجي پيءُ-ماءُ |
| 26841 | DYNT.utf | گھڻن ڏينھن کان ھئي. تنھن جو ھڪڙو تہ سبب | کي | انھيءَ شھر ڏسڻ جي خواھش علي رضا |
| 26842 | DYNT.utf | گھڻو ارمان ٿيو تسہ اھڙي اشراف ۽ پڙھيل زال | کي | سڀئي اچي گڏ ٿيا. انھن کي سڄو احوال ٻڌايائون. ھنن |
| 26843 | DYNT.utf | گھڻو ارمان ٿيو. خيال ڪيائين تہ ``پيءُ-ماءُ | کي | ڏينھن ڌار رھي حيدرآباد روانا ٿيا آھن، تڏھن ھن |
| 26844 | DYNT.utf | گھڻو پسند آھي. مون کان جيڪي پڄي سگھندو، | کي | جي نہ ھٺڻ ۾ آءُٗ گھڻو خوش آھيان. اوھان جي صلاح مون |
| 26845 | DYNT.utf | گھڻو پسند آھي.'' | کي | واقف آھيون. اھا ٻانھن ھڪ پيري مون ڏٺي بہ آھي، مون |
| 26846 | DYNT.utf | گھڻو زور لاتو تہ نہ وڃ. پر ھن ادب سان چيس | کي | ھن ڏي صاف ھئي ۽ سندس محبت ھن سان گھڻي ھئي، تنھن ھن |
| 26847 | DYNT.utf | گھڻو ستايو آھي. اڳتي ڪنھين مصيبت جي کڻڻ | کي | خدا کي سوال ڪرڻ لڳي تہ ``يا الھي! زماني جي گردش مون |
| 26848 | DYNT.utf | گھڻو مان ملندو ھو. ھن کي ڳچ جيترا پئسا ڏيئي | کي | ۽ چالاڪ ماڻھو ھوندو ھو، تنھنڪري سڀڪنھن وٽ ھن |
| 26849 | DYNT.utf | گھڻو ناآميد ڪيو. سو في الحال ھو ويچارا | کي | ۽ ھو اسان جي خدمت ڪندا. پر وڏي پٽ جي ھلت ھنن |
| 26850 | DYNT.utf | گھڻو ئي پٽيو ٿي، پر لاچار ھئس، ڍونگ ڪري | کي | ويچاريءَ دل ۾ اھڙن بيحيائيءَ جي لفظن ٻڌڻ ڪري ھن |
| 26851 | DYNT.utf | گھڻو ڀائيندو ھو. ڪنھن مھل تہ انھيءَ پورھيت | کي | بہ ھن جي افعالن ۽ اخلاقن تي عاشق ٿي رھيو ھو ۽ ھن |
| 26852 | DYNT.utf | گھڻو ڀائيندو ھو، ۽ وقت بوقت زال ۽ ڀيڻ کي | کي | تہ بہ ھن کي منع ڪندا ھئا. خاص ڪري پريو مڙس تہ ھن |
| 26853 | DYNT.utf | گھڻي آساني ٿي. تيستائين ھن کي ڪم ۾ ڪا حرڪت | کي | جي وڏن جي زبان بہ ھئي؛ تنھنڪري انھيءَ جي سکڻ ۾ ھن |
| 26854 | DYNT.utf | گھڻي تعظيم ڏنائون، وبھار يائونس ۽ دلاسا | کي | ھئي، تڏھن بہ سنديس شڪل وڏ گھراڻي پئي ڏٺي، تنھن |
| 26855 | DYNT.utf | گھڻي خوشي ٿي. ھن گھڻن اشرافن کي ڪڪ ڪري ڇڏيو | کي | حامد عليءَ جي قيد ٿيڻ ڪري سندس دشمنن |
| 26856 | DYNT.utf | گھڻي شڪست پھچي ويئي ھئي. تنھن جا ٻہ-ٽي سبب | کي | مان نڏي وڃڻ کان پوءِ سرائي فتح محمد خان جي گھر |
| 26857 | DYNT.utf | گھڻي مال جي اميد ھئي، يا ڏس ھون، تنھنڪري | کي | ھنن کي ھٿ ۾ ڏني؛ پر انھي تي بہ ھو راضي نہ ٿيا. ھنن |
| 26858 | DYNT.utf | گھڻي ڇِڪ اچي ويئي ھئي، تنھنڪري زينت بانوءَ | کي | ھو. ھن شاديءَ جي ڪري جيڪو پئسو اڳي ميڙيو ھو، تنھن |
| 26859 | DYNT.utf | گھڻي ڪم جا نہ ھئا، پر تڏھن بہ واقفيت جي | کي | وغيوہ، سي بہ ھن کي پڙھائيندو ھو. جيتوڻيڪ اھي زال |
| 26860 | DYNT.utf | گھڻي ڪم جي ھوندي ھئي. ھن ٻارن کي ذنڍو ڪري | کي | بہ مري ويو ھو، باقي بختاور ھوندي ھئي، جا ھنن |
| 26861 | DYNT.utf | گھڻيون جٺيون ڪيائين، ھو تہ اڳھين پشيمان | کي | پيو. ڀيڻ کي بہ گڏيو ۽ ڀاءُ کي بہ مليو. محبوب عليءَ |
| 26862 | DYNT.utf | گھڻيون منٿون ڪيون پنھنجي پٽ جي لاءِ. مائيءَ | کي | ٻانھن گھرڻ ۾ مائي جان بييءَ اسان جي مائيءَ |
| 26863 | DYNT.utf | گڏ ڪيئن پورو ڪن، جو اندر حرمسراءِ ۾ وڃڻ | کي | ھئي تہ جن ٽن ڄڻن کي شڪار ڪرڻ لاءِ سنبريا، تن |
| 26864 | DYNT.utf | لاچار ٿيو اھڙو وڏو بندوبست ڪرڻ؛ جو وڏي | کي | مختصر بندوبست سان ڪئي ھئي، پر تڏھن بہ ھينئر ھن |
| 26865 | DYNT.utf | لاچار ٿيو ھنن مھاڻن سان گذارڻ. ھو ھن جي | کي | زينت بانوءَ |
| 26866 | DYNT.utf | لاچار ٿيو ڏيھي ماڻھن ڏي خيال ڪرڻ. | کي | جي آميد ھيس، سا حاصل ڪين ٿئيس ھا. انھيءَ سبب ھن |
| 26867 | DYNT.utf | لاچار ٿيو. پنھنجي منھن پنھنجو رستو وٺڻ | کي | ٿيندي ھئي، تنھن تي حسد ڪندا ھئا. انھيءَ سبب ھن |
| 26868 | DYNT.utf | لاچار ٿيو، پنج رٻيا خرچي، مُلي کان ظاھر | کي | نہ تہ ائين ھلي بند ۾ ڪين پونديس.'' انھيءَ ڪري ھن |
| 26869 | DYNT.utf | لاھي آڻي فقير ڪندو آھي ۽ جڏھن راضي ٿيندو | کي | مختار بادشاھ جڏھن ڪاوڙبو آھي، تڏھن گھڙيءَ ۾ امير |
| 26870 | DYNT.utf | لاھي ڇڏيو. ھن کي چيائين تہ ``ڦول گلي اھا | کي | اڳڀرو وڃي، ھڪڙي گھٽيءَ جي منھن وٽ زينت بانوءَ |
| 26871 | DYNT.utf | لاڏ سان ٻانھن مان وٺي گھوڙي تي چاڙھي ڳوٺ | کي | نالي، جنھن کي ھيءَ زال پتيءَ ۾ آئي ھئي، سو ھن |
| 26872 | DYNT.utf | لذت اچڻ جي اميد ھئي. | کي | جي ھن کي مسُڀائي سڪ ھئي ۽ اتي جي رڳي ھوا مان بہ ھن |
| 26873 | DYNT.utf | لذت ايندي ھئي، تنھن کي ھن ھينئر ڌڪارڻ لڳو؛ | کي | ايترو اٽر ڪري ويئي ھئي، جو جنھن صحبت مان اڳي ھن |
| 26874 | DYNT.utf | لنڊن موڪليان تہ پھريائين ٻہ-چار ورھيہ | کي | سگھيو ٿي، تنھنڪري ھن جو ارادو ٿيو تہ محبوب عليءَ |
| 26875 | DYNT.utf | لنڊن ڏي موڪليو. اھو صاحبلوڪ، جنھن سان ھي | کي | آخر اھا صلاح ڪري علي رضا پنھنجي پٿ |
| 26876 | DYNT.utf | لياقت ڪري اضافي جو حقدار ڪيو ھو، تڏھن سرڪار | کي | بدلي مھمل رکڻ لاءِ بہ لکيو ھئائين، پر جڏھن ھن پاڻ |
| 26877 | DYNT.utf | لڳ.'' | کي | بہ چيس تہ ``بھتر آھي تہ ھاڻ نڪري اچي پنھنجي ڌنڌي |
| 26878 | DYNT.utf | لڳا آھيو؟'' | کي | جيجي! خير تہ آھي، اڄ وري ننڊ قٽائي، اچي انھن قصن |
| 26879 | DYNT.utf | لڳو، جھڙو پنھنجي وطن ۾. | کي | تنھن کان پوءِ محبوب علي اھرڙي آرام سان پنھنجي ڪم |
| 26880 | DYNT.utf | لڳي رھي. مائيءَ بختاور کي چيو تہ `` ھيءَ | کي | تنھنڪري اکھون مٿي کڻي دائيءَ ڏي ڏسي وري بہ پڙھڻ |
| 26881 | DYNT.utf | لڳي ويا آھن ۽ وڏو انتضار مائٽ کي ڌيءُ جو | کي | جي مھربانيءَ سان سڀ صالح ٿيا آھن ۽ پنھنجي منھن ڪم |
| 26882 | DYNT.utf | لڳي. | کي | باھ اھا ناڙي ڏيئي، ڊوڙي وڃي اندر باروت جي انبار |
| 26883 | DYNT.utf | لڳي. | کي | ڪپڙو کڻي جاءِ جي شين جي صفائي ڪري، پوءِ پنھنجي ڪم |
| 26884 | DYNT.utf | لڳي. | کي | تہ مائي بہ نڪري ٻاھر آئي، بختاور وڃي پنھنجي ڪم |
| 26885 | DYNT.utf | ماري وڌائون ۽ ڪن کي قيد ڪيائون. | کي | ترڪي لشڪر سامھون ٿين، تن ھنن کي ڀڄائي ڪڍيو، ڪن |
| 26886 | DYNT.utf | ماري.'' | کي | ڪنھنجن ھٿن ۾ ڳالھ ايندي - انھيءَ جو مرم ٿو مون |
| 26887 | DYNT.utf | مانڊوي بہ سڏيندا آھن، سو وڏو بندر آھي، | کي | مڏئي يا جنھن |
| 26888 | DYNT.utf | ماہ بماہ ٺھرايل وقت تي رقم ملندي رھي؛ جنھنڪري | کي | ۽ سندس لاءِ اڳواٽ پئسا بئنڪ ۾ رکي ڇڏيائين تہ ھن |
| 26889 | DYNT.utf | ماءُ وانگي آھين ۽ اسان سان بہ ٺھي ويئي | کي | ڇورو ٻار ڇڏي ويئي آھي، جو تنھنجي ھٿن ۾ آھي. تون ھن |
| 26890 | DYNT.utf | ماءُ وانگي ڀائيندي آھين، ڀلائي ڪري امان | کي | زينت - دائي. وس پڄندي تون نہ گھٽائج. تون مون |
| 26891 | DYNT.utf | ماءُ وانگي ڄاڻندا ھئا. پيدائش پوري پني | کي | ھئي. ھن ٻارن کي ذنڍو ڪري نپايو ھو، تنھنڪري ھو ھن |
| 26892 | DYNT.utf | مائي شھربانوءَ سڏي چيو تہ ``اڄ مائي جان | کي | تي پينگھي ۾ ويٺي. حامد اسڪول ڏي سنڀريو. بختاور |
| 26893 | DYNT.utf | مائٽن کان بہ پياري آھين.'' | کي | ٿينءَ تہ ڇا ٿيو؟ تنھنجا لڇڻ موچارا آھن، سواسان |
| 26894 | DYNT.utf | مايو، جنھن کي اوڏانھن اکيون ھيون. انھيءَ | کي | جي معرفت گھر موڪليو، جو سندس زال زينت بانوءَ |
| 26895 | DYNT.utf | مبارڪ ڏنائين. | کي | سندس واٽ پئي ڏٺي، ايندي سان مائيءَ کي ۽ علي رضا |
| 26896 | DYNT.utf | مبارڪ ڏني تہ ``پنھنجي محنت خدا صاب وڌي، | کي | ڏينھن اڳي روانو ٿيو. ھن اچي ڳجھيءَ طرح سلطان |
| 26897 | DYNT.utf | مبارڪباديون ڏيڻ لڳا. | کي | جا مائٺ بہ گھڻو خوش ٿيا. سڀئي ھن کي ڏسڻ آيا، ۽ ھنن |
| 26898 | DYNT.utf | مبارڪون ڏنائون. پوءِ بہ ھو ھن وٽ وقت بوقت | کي | ۽ ھنن وٽ آيا، ۽ سلطان وٽ وڏيءَ جڳھ تي رھڻ ڪري ھن |
| 26899 | DYNT.utf | مدد ڏيندي آھي، اڄ مھمانن جي لاءِ جي ائين | کي | چيو تہ ``مائي، ڪڏھن ڪڏھن آھئين بہ وڃي بختاور |
| 26900 | DYNT.utf | مدنظر رکندا ھئا، پر محبوب عليءَ ۽ سندس | کي | ئي ٻيون ڳالھيون جي مسلمان ھئڻ سان لاڳو آھن، تن |
| 26901 | DYNT.utf | مِرن کان گھٽ نہ سمجھنديون آھن. سو اھڙي | کي | تي ھلڻ لاءِ ٻڌل آھن، ۽ جي مشرقي قوم جي ماڻھن |
| 26902 | DYNT.utf | مرڻ گھڙيءَ تائين دل تي ڄميون بيٺيون ھيون. | کي | کي آئيندي جي ھلت ڪرڻ لاءِ نصيحتون ڏنائين، جي ھنن |
| 26903 | DYNT.utf | مريم پشتي ڏني. زينت بانو گھڻن ڏينھن کان | کي | جان بيبيءَ جي ڳالھ |
| 26904 | DYNT.utf | مريم مٿي آڻي ڏنو، تنھن ۾ زينت پنھنجو سڄو | کي | علي رضا ماءُ کي چيو تہ ``امان! اھو ڪاغذ جو مون |
| 26905 | DYNT.utf | مسافر ۽ ڌارئين ملڪ جو ٿي ڄاتائون، تنھنڪري | کي | تہ انھيءَ بندوبست ڪرڻ واري زينت بانو آھي ۽ وري ھن |
| 26906 | DYNT.utf | مسئھور ڪري سگھندس. ٻسن-ٽسن صاحبلوڪن کيس | کي | ٿي نہ پنھنجي چالاڪي ۽ ايمانداريءَ ڪري پاڻ |
| 26907 | DYNT.utf | مسُڀائي سڪ ھئي ۽ اتي جي رڳي ھوا مان بہ ھن | کي | ڪرڻ مشڪل ٿيندو، تڏھن بہ رڳو اصلوڪي وطن ڏسڻ جي ھن |
| 26908 | DYNT.utf | مشھور ڪرڻ ۽ ھنن کي فائدي پھچائڻ جي ڪوشش | کي | ھيون. انھيءَ جو وجھ ڏسي زينت بانوءَ پاڻ |
| 26909 | DYNT.utf | معاف ڪجئين. مون کي خبر آھي تہ اھڙي مائٽي | کي | تون خفي نہ تجئين. منھنجي ڳالھ ناشائستي ھجي تہ مون |
| 26910 | DYNT.utf | معاف ڪجئينم انھن ٻانھن تي منھنجو ھي اعتراض | کي | علي رضا چيو تہ ``جيجل، مون |
| 26911 | DYNT.utf | معافي ڏنائون، ۽ پاڻ ۾ پرچي خوش تي ويھي | کي | پيو. ھنن کي پھرين تہ روئڻ اچي ويو، پوءِ نيٺ ھن |
| 26912 | DYNT.utf | معتبر احوال ملندو ويو. | کي | ماڻھو انھن پرڳڻن ۾ پير مرد ۽ پڙھيل ھئا، تن کان ھن |
| 26913 | DYNT.utf | معلوم ٿيو آھي تہ تنھنجي انھن سان ڪا رساڪاري | کي | مليو، جو ھو اسان جي سرحدي پاڱن ۾ پيا دخل ڪن ۽ اسان |
| 26914 | DYNT.utf | معلوم ٿيو تہ حامد جو تمام خراب حال آھي | کي | جن بمبئيءَ کان موٽي آيا. آئي کان پوءِ سگھوئي ھنن |
| 26915 | DYNT.utf | معلوم ٿيو تہ مون خراب ڪم ڪيو آھي. اسان مٿي | کي | ڪانہ ٿي، پاڻ خوش ٿيا. پر سگھوئي محبوب عليءَ |
| 26916 | DYNT.utf | معلوم ٿيو تہ ھنن کيس نقصان پھچائڻ جي ڪوشش | کي | ڪن اميرن کي پنھنجو حاسد ڏٺو، ۽ ٻن-چئن وقتن تي ھن |
| 26917 | DYNT.utf | معلوم ٿيو ھو تہ فتنہ خانم ڪردڻ جي سلطان | کي | ڪرد ماڻھو شامل آھن؛ ڇالاءِ جو زينت بانوءَ کان ھن |
| 26918 | DYNT.utf | معلوم ٿيو ھو تہ ھيءَ ھينئر رنڙ آھي. ھوءَ | کي | دل نٿي چيس. زينت بانوءَ کان اڳيئي ڳالھين ڪندي ھن |
| 26919 | DYNT.utf | معلوم ٿي، جنھن جو ساڻس گھڻو پيار ٻجھي ويو. | کي | ھوشياري، چالاڪي ۽ ايمانداري سندس بسالا آفيسر |
| 26920 | DYNT.utf | مفت کارائين پيارين ٿا. پر ھنن نہ ورتا؛ | کي | ھنن کي ڏنو ٿي، ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي، تہ ھو مون |
| 26921 | DYNT.utf | ملڻ آئي ھئي - اھي سڀ ھينئر لاھي ھنن کي ڏنائين؛ | کي | ھئا. ويچاريءَ وٽ جيڪي ڳھ پڳھ ھئا، سي ڍڪي مائٽن |
| 26922 | DYNT.utf | ملڻ ايندي ھئي، ھن ڀيري بہ ائين آئي ھئي، | کي | ڏينھن کان مھمان ھوندي ھئي، ۽ ڪڏھن ڪڏھن ھتي مائٽن |
| 26923 | DYNT.utf | ملڻ جي لاءِ علي رضا جي گھر ايندا ھئا، سي | کي | جي ويٺل ھئي، تنھن جا مائٽ بہ آئي ھئا ۽ عظمت |
| 26924 | DYNT.utf | ملندو ۽ بادشاھ جي مرڻ جي ڪري جلد اھو ملندو. | کي | کپائي ڇڏيون تہ پوءِ ضرور تخت اسان جي راڻيءَ جي پٽ |
| 26925 | DYNT.utf | ملندو. انھيءَ سان اسان جي راڻيءَ جي گھڻي | کي | وڏو پٽ آھي، تنھنڪري سلطان کان پوءِ تخت انھيءَ |
| 26926 | DYNT.utf | ملندؤ. زيادہ نياز. گھر جي سڀني ڀاتين جا | کي | جن بہ ھلڻ جو انجم ڪيو آھي. اميد تہ وقت تي اسان |
| 26927 | DYNT.utf | ملي! پوليس کاتي ۾ گھڙڻ جي خواھش ڪيائين، | کي | ۾ رھيو. جھڙا افعال ھئس، تن ۾ ٻي ڀلا ڪھڙي نوڪري ھن |
| 26928 | DYNT.utf | مليا، ڏاڍا خوش ٿيا. | کي | سندن عزيز اتي رھندا ھئا، سي ٽپ ڏيئي اٿيا. ھنن |
| 26929 | DYNT.utf | مليو آھي. | کي | بہ چيائين تہ چورايل مال جو ھيترو ڀاڱو حامد عليءَ |
| 26930 | DYNT.utf | مليو، سو خاص سندس زال ۽ ننڍن ٻارن جي منٿن | کي | حوال ڪري، پاڻ کي موت کان بچايو. اھو جيئدان جو ھن |
| 26931 | DYNT.utf | مناسب طرح صحبت ڪرڻ، خوش گذارڻ ۽ دل وندرائڻ | کي | رڳو اھو فائدو نہ نڪتو تہ پردي وارين اشراف زالن |
| 26932 | DYNT.utf | مناسب نہ آيو. جيسين ھڪ ھنڌ ويٺو ھو، تيسبن | کي | تيار ٿيو، پر ڌيءُ جھڙي شميءِ کي پرڏبھ رلائڻ ھن |
| 26933 | DYNT.utf | مناسب نٿي آيو. | کي | روس جي بلي ھو، تنھنڪري اتي وڃڻ گھڻن سببن ڪري ھن |
| 26934 | DYNT.utf | منح ڪرڻ وارو ٻيو ڪو وڏو مائٽ ڪونہ ھو، رڳي | کي | ڦري ويئي، جھڙو اڳي چڱو ھو، اھڙو ھاڻ بڇڙو ٿيو. ھن |
| 26935 | DYNT.utf | مندس پارت ڪئي ھئائون، تن ھن کي پاڻ سان | کي | آگبوٽ ۾ جيڪي رفيق ھئس ۽ جن |
| 26936 | DYNT.utf | منصور عليءَ جو خط آيو تہ ``اسين استنبول | کي | ٿي ويٺا، تنھن کي مھينو-ٻہ مسَس گذريو تہ علي رضا |
| 26937 | DYNT.utf | منع ٿي ڪئي ۽ ننڍي ڀاءُ بہ ٿي ڪئي، سو اڳ | کي | سان شادي ڪرڻ جو ارادو ٿي ڪيم، تڏھن پيءُ بہ مون |
| 26938 | DYNT.utf | منع ڪندا ھئا. خاص ڪري پريو مڙس تہ ھن کي | کي | ۽ جي ھوءَ زور ڪري گھر جو ڪم ڪندي ھئي، تہ بہ ھن |
| 26939 | DYNT.utf | منھنجو رڌل کاڌو پسند آيو تہ منھنجو پورھيو | کي | ڪنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي کاڌو. تنھن چيو تہ ``مائي! اوھان |
| 26940 | DYNT.utf | منھنجي پاران رعائون ڏج، ۽ چنچ تہ تو واري | کي | تنھن مختصر طرح جواب ڏنس تہ ``مائي جان بيبيءَ |
| 26941 | DYNT.utf | منھنجي پاڪدامنيءَ ۾ شڪ پوي تہ عجب ڪونھي. | کي | ۾ پئي رھي آھيان ۽ وري اتان نڪتي آھيان تہ شايد ھن |
| 26942 | DYNT.utf | منٿ ڪرڻ ۾ آئي تہ جڏھن علي رضا مسلمان ۽ آبروءَ | کي | بندوبست ڪيائين، جو سلطان جي طرفان انگريزي ڪانسل |
| 26943 | DYNT.utf | منٿون ڪرڻ لڳي تہ جدا رھڻ جي نہ ڪريو، ھلي | کي | ھوءَ بہ وٽن پئي ايندي ھئي. آھا ھاڻي پيءُ - ماءُ |
| 26944 | DYNT.utf | موت کان بچايو. اھو جيئدان جو ھن کي مليو، | کي | گھٽ ماريائونس ٿي، پر ھن گھڻا حيلا حوال ڪري، پاڻ |
| 26945 | DYNT.utf | موت ڏي، تہ قبر جي ڪنڊ ۾ وڃي آسودي ٿيان.'' | کي | گذاريان. جي قسمت ۾ اڃا بہ ٻيءَ طرح آھي تہ مون |
| 26946 | DYNT.utf | موڪل ڏبو تہ آءُٗ پنھنجن مائٽن ڏي بمبئيءَ | کي | ۾ سيٺ جي زال کي اچي عرض ڪيائين تہ ``مائي ھاڻي مون |
| 26947 | DYNT.utf | موڪل ڏجي تہ سلطان وٽ اميريءَ جو عھدو قبول | کي | ۽ انگريزي سرڪار جي حڪومت ۾ عمر آندي اٿس، تڏھن ھن |
| 26948 | DYNT.utf | موڳو ڪري وڌو، ۽ اڌ مئن وانگي تختي کي چنبڙ | کي | جو کارو پاڻي، جو اکين، نڪ ۽ وات ۾ بيس، تنھن ھن |
| 26949 | DYNT.utf | مھينو-ٻہ مسَس گذريو تہ علي رضا کي منصور | کي | ھي ٿانيڪا ٿي ويٺا، تنھن |
| 26950 | DYNT.utf | مئو سھسائي ويٺا ھئا، تنھن بہ چيو تہ ``ھميشھ | کي | گھڻن ڏينھن کان مائٽن جي منھن لاءِ پئي سڪي، جي ھن |
| 26951 | DYNT.utf | مئو سھسايو ھو. پڪ ھين تہ ٻڏي ويئي؛ ھنن جي | کي | جن ساڻس کڏ گذاريو ھو، سي بہ ڀلجي ويا. وري ھنن ھن |
| 26952 | DYNT.utf | مئو ڄاڻي ھتي پرڻيو آھي ۽ ڌيءَ بہ ڄائي اٿس.'' | کي | تہ ``لاشڪ اھو ماستر منھنجو مڙس علي رضا آھي، جو مون |
| 26953 | DYNT.utf | ميمڻ محلي ۾ لھڻو ھو، سو ھڪڙي گاڏي ڀاڙي | کي | زينت بانوءَ کي ڦول گليءَ ۾ وڃڻو ھو ۽ ھنن ماڻھن |
| 26954 | DYNT.utf | مٺيان لڳدي ھئي. ھنن جي مرضي ھئي تہ اھي نہ | کي | بوقت ايندا ھئا، تن کان محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم |
| 26955 | DYNT.utf | مٿان تڪڙو لھندو ڏسي ڊڄي ويون. پوءِ جو ھو | کي | ھي زالون ويچاريون پھريائين تہ علي رضا |
| 26956 | DYNT.utf | مٿس ڪھل آئي. وري ھن کي ڏٺائين بہ اشراف ۽ | کي | ڏٺو، ۽ ڄاتائين تہ ھيءَ پرديس ۾ غيرواقف آھي، تنھن |
| 26957 | DYNT.utf | مڙس جي نہ اچڻ کان ارمان ٿيو، مگر ھن سان | کي | انھيءَ خط پڙھڻ ڪري زينت بانوءَ |
| 26958 | DYNT.utf | مڙس سمجھائي ڇڏيو ھو تہ اندر وڃي سڀني زالن | کي | زينت بانوءَ |
| 26959 | DYNT.utf | مڙس يا وارث ساڻ ھوندو، ۽ انھيءَ جي حفاظت | کي | پردو ڇڏيو، پوءِ ڀلي ڪوٽن ۾ ويٺي ھجي. پر جنھن زال |
| 26960 | DYNT.utf | مڙس ٻاھر نہ ٿا ڪڍن، سو ڊپ رڳو خيالي آھي، | کي | خيال بہ ڪونہ ٿو ٿئي؛ تنھنڪري جنھن بپ کان زالن |
| 26961 | DYNT.utf | مڙس ڏي وڃڻ تہ ضرور ھو. ان موجب وڃڻ جو پڪو | کي | لڳا. جيتوڻيڪ ڪي سندن وڃڻ ۾ ناراض بہ ھئا، بر زال |
| 26962 | DYNT.utf | نااميھ ٿي ڪرين؟ منھنجو عرض قبول نہ ڪيئي. | کي | جان بيبيءَ چيو تہ ``ادي شھربانو، تڏھن مون |
| 26963 | DYNT.utf | نالو وٺي سڏيندو ھو، مگر زال ڪي حجاب ڪي | کي | سو بہ لڪندي ڇپندي. ھنن اھو رواج ڪڍيو، جو مڙس زال |
| 26964 | DYNT.utf | ننڍ نٿي اچي؟'' | کي | ستل ھيس، سا بہ جاڳي، چوڻ لڳيس تہ ``مائي ڇو اڄ تو |
| 26965 | DYNT.utf | ننڍي ھوندي کان ھن چڱي تعليم ڏياري ھئي؛ | کي | ڏنو ھو، جنھن جو نالو علي رضا رکيو ھئائين، تنھن |
| 26966 | DYNT.utf | ننڍي ئي ھوندي اسڪول ۾ پڙھائڻ ويھاريائين، | کي | جي مناسب طرح واٽ وٺڻ لڳو. پنھنجي پٽ حامدعليءَ |
| 26967 | DYNT.utf | ننڍي ڌيءَ ٽن ورھين جي ھئي، سا ڀانيائين | کي | پسند ڪنديون آھن، تيئن ھن کي بہ خيال ھو. وري ڀاڻس |
| 26968 | DYNT.utf | نہ بہ ايندي. مون کي تہ ٻين سڀني ڳالھين سان | کي | جي معرفت، سو جيڪا شيءِ ھڪڙن کي پسند ايندي، سا ٻين |
| 26969 | DYNT.utf | نہ سجھي تہ مون پيٽ ڀسري ماني کاڌي. ھيءَ | کي | منھنجي گھر واري کي ھي ٻيو ورھيہ ٿو لنگھي تہ مون |
| 26970 | DYNT.utf | نہ سڃاڻندا ھئا، جڏھن سڃاتاٿون، تڏھن خوشيءَ | کي | ۾ اچي ٻيئي گڏ ٿيا، تڏھن بہ پھريائين تہ ھو ھڪٻئي |
| 26971 | DYNT.utf | نہ ھوندو تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو؟ خدا ڪندو | کي | چيو تہ ''مائي، سچ ٿي چوين-اولاد جو فڪر مائٽن |
| 26972 | DYNT.utf | نہ ڏسي گھڻو ارمان ٿيو ھوندس. ھاڻي الائجي | کي | تہ ``اڳئين ڀيري ھنن ماڻھن وانگي آيو ھوندو، مون |
| 26973 | DYNT.utf | نئون ڪين ھو. ٻارھن مھينا بغداد ۾ بہ ڪيو | کي | پوليٽيڪل ڪم ھاڻ ھن |
| 26974 | DYNT.utf | نئينءَ وٿ جي پسنديءَ جو اھڙو جلد جواب ڏنو، | کي | زينت بانوءَ جو پنھنجي دائي |
| 26975 | DYNT.utf | نياڻي اھي، سا منھنجي حامد کي ڏيندو، ۽ سندس | کي | آھي. پنھنجن ھوندي پراون کي ڪير ڏيندو؟ ادي الھداد |
| 26976 | DYNT.utf | نياڻي ھجي ھا تہ آءُٗ پھرين انھيءَ کي تنھنجي | کي | لائق زالون ججھيون آھن. قسم کڻي ٿي چوان تہ جي مون |
| 26977 | DYNT.utf | نٽائڻ ۾ علم ۽ عقل جي گھرج آھي، تہ مڙسن کان | کي | تو کي ياد ھوندو. ۽ جيڪڏھن شيطان کي ٽارڻ ۽ انھيءَ |
| 26978 | DYNT.utf | نٿو اچي، باقي سندس زال جو نالو عزت بي آھي.'' | کي | آيا ورندي ڏني تہ ``مائي، نالو تہ مون |
| 26979 | DYNT.utf | نڪاح ڪري گھر ويھاربن تہ ويھنديس، نہ تہ | کي | ھئائين، جا پريندي نٿي آئي ۽ چيائبن ٿي تہ ``مون |
| 26980 | DYNT.utf | واقف ڪيو. چيائونس تہ ``اسين سڀ فتنہ خانم | کي | ٿيندو. تن ھورياق ھوريان پنھنجي سڄي منصوبي مان ھن |
| 26981 | DYNT.utf | ورندي ڏين! گھر جا ٻيا سڀ ڀاتي ڏٺائين، زال | کي | پئجي ويو. خبر پڇيائين، پر ھنن جو روئڻ بيھي، تہ ھن |
| 26982 | DYNT.utf | ورھائي ڏنائون. علي رضا وٽ پنھنجي بچت جا | کي | ھئا، جن مان گھڻن سان علي رضا جي معرفت ھئي، تن |
| 26983 | DYNT.utf | ورھائي ڏنائين، ۽ علي نواز کي ڳچ جيترا پئسا | کي | ڏٺائين، تڏھن وصيت ڪري پنھنجو مال پنھنجي اولاد |
| 26984 | DYNT.utf | وري آسانيءَ سان نظر نہ ايندي.'' | کي | پر مون کي بيشڪ ارمان ٿيندو، جو اھڙي ٻانھن مون |
| 26985 | DYNT.utf | وري بمبئيءَ موڪليان، با ولابت ڏي روالو | کي | لاءِ وقت ڪونہ ٿي مليس سو پئي خيال ڪيائين تہ ھن |
| 26986 | DYNT.utf | وري بہ چوڪريءَ جسو سماءُ وٺي ڏج. حامد عليءَ | کي | چيو تہ ``تڏھن، بختاور، چڱو مڀاڻي تون مون |
| 26987 | DYNT.utf | وري بہ ھلڻ مھل سڏي ڀاڪر پائي پيشانيءَ تي | کي | بہ آھستو چيائين تہ ``منھنجي ڳالھ نہ وسارج'' ۽ زينت |
| 26988 | DYNT.utf | وري بہ ڪو ڏڍ ھوندو ھو. | کي | مگر ھو اڪثر ساڻس رھندو ھو، تنھنڪري ھن جي ھانوَ |
| 26989 | DYNT.utf | وري پنھنجو اصدوڪو خيال دل ۾ جاڳيو. | کي | فضل سان اندر-ٻاھر آرام سان رھڻ لڳا، تڏھن علي رضا |
| 26990 | DYNT.utf | وري پنھنجي طمع ھئي ۽ اگرچ ھڪ زال اڳي بہ | کي | پر ميان محمد رمضان وڪيل ھو، تنھن |
| 26991 | DYNT.utf | وري تازي ڀرتي ملي، سو ھاڻي نئين سر تياري | کي | مھنا گذريا. روسي لشڪر جنھن شڪست کاڌي ھئي، تنھن |
| 26992 | DYNT.utf | وساريو ڪين ھنائين. پئي انھن ڏي وڃڻ جا وجھ | کي | بہ ججھي ھئي، انھيءَ ھوندي بہ پنھنجن مٺن عزيزن |
| 26993 | DYNT.utf | وساري، سھسائي ويھي رھيا. زماني جو دستور | کي | ۾ بہ ٻہ-چار مھينا رھيا، نيٺ ٿورو ٿورو ڪري زينت |
| 26994 | DYNT.utf | وقت بوقت خرچ پکو پيو پھچائيندو ھو. | کي | امتحان پاس ڪيو. ھي پٽن سان لکپڙھ پيو ڪندو ھو، ھنن |
| 26995 | DYNT.utf | ولايت موڪلي. اھو ھينئر سورھن-سترھن ورھين | کي | علي رضا کي دل ۾ ھو تہ في الحال پنھنجي وڏي پٽ |
| 26996 | DYNT.utf | ولايتي مسلمالن جون رسمون سجھيون ٿي، تنھن | کي | خان ڏاھو ماڻھو ھو ۽ ٻيو وري ولايتي ماڻھو ھو، تنھن |
| 26997 | DYNT.utf | وھنجارڻ. | کي | ھئي، جھڙوڪ پاڻي پبارڻ، ٻارن جا ڪپڙا سبڻ، ٻارن |
| 26998 | DYNT.utf | ويتر ارمان ٿيڻ لڳو، پر لاچار ماٺ ڪري ويھي | کي | ھئي. ھينئر جو ھو اتان نڪرڻ لڳا، سو ھن ويچاريءَ |
| 26999 | DYNT.utf | ويجھو اچي چيائين تہ ``سائين، ڀلائي ڪري | کي | سرڪاري ماڻھو آھي، ھن کي وڌيڪ خبر ھوندي. سو ھن |
| 27000 | DYNT.utf | ويجھو بہ آھي. آءُٗ ڳالھائينديس بہ کڻي ھندستاني، | کي | پنھنجو نالو زينب کڻي رکديس، جو زينت جي نالي |
| 27001 | DYNT.utf | ويجھو ھڪڙو ننڍو ڳوٺ مھاڻن جو ڏسڻ ۾ آيو، | کي | ھن ٻٽڻ کان بچايس. نيٺ ھو اچي ڪناري تي پھتا. ڪناري |
| 27002 | DYNT.utf | ويجھو ٿيو ھو، پنجاھي ورھين جي عمر ھيس. | کي | ۾ پيو تہ ھاڻي ھتان موڪلائي ھلجي. ھينئر اچي پيريءَ |
| 27003 | DYNT.utf | ويجھي آھي، انھيءَ ڀت جي ويجھو ٻاھران ڪردن | کي | ``سلطان جي وڏي حرم واري محلات، ڪوٽ جي ٻاھرينءَ ڀت |
| 27004 | DYNT.utf | ويم جا سور اچي ٿيا. دائي گھرايائون، پر | کي | پيٽ سان ھئي، تنھن جي مدت بہ اچي پوري ٿي ھئي، تنھن |
| 27005 | DYNT.utf | ويندو ڏسي ارمان ڪرڻ لڳا. نيٺ ھي موڪلائي | کي | ھو. جيڪي ھن جا ڳجھا حاسد ھئا، سي بہ ظاھري ڪري ھن |
| 27006 | DYNT.utf | ويندو ڏسي پوءِ آٿيو. ھنن کي بنھنجي ساھ | کي | ھو، تڏھن آٿيو، يا ڊپ کان ڇپ ھنيو پيو ھو، سو ھنن |
| 27007 | DYNT.utf | ويھاريائون، جو پڻ سگھوئي اھڙيءَ ھڪڙي لڙائيءَ | کي | وري نہ موٽيا. پوءِ سندس گاديءَ تي سندس ننڍي ڀاءُ |
| 27008 | DYNT.utf | ويھاري، باغ ۽ ٻنيءَ جو بندوبست ڪري وري | کي | غم ۾ ھئا. نيٺ مھينو کن ٽِڪي قبرون ٺھراٺي، دائيءَ |
| 27009 | DYNT.utf | ويڙھ يا مُنڊي نشانيءَ لاءِ وجھجي-ٻيو ڪي | کي | عزبزن کي سڏي، مٺائي ورھائي پڌري ڪرائجي ۽ ڪنوار |
| 27010 | DYNT.utf | وٺڻ آيا، ڪي پنھنجي سامان جو سماءُ ڪرڻ آيا. | کي | پئي لٿا، ڪي پئي چڙھيا، ڪي پنھنجن سنگتين ۽ عزيزن |
| 27011 | DYNT.utf | وٺي پنھنجي جاءِ تي آيو. جيڪي خوشيءَ جا | کي | بتيلي تي چڙھي وڃي ڪناري تي پھتا، ۽ علي رضا ھنن |
| 27012 | DYNT.utf | وٺي پنھنجي ساھيڙيءَ وٽ ھلنايس.'' | کي | سوير اينديس، تون سنڀري و يٺي ھججئين تہ آءُٗ تو |
| 27013 | DYNT.utf | وٺي پنھنجي گھر ويئي. | کي | بيٺي ھڪٻئي کي حال احوال ڏنائون، نيٺ صفوران ھن |
| 27014 | DYNT.utf | وٺي وڃان، مگر صاحب جو امتحان تمام لزديڪ | کي | مرضي ھئي تہ پنھنجي صاحب کان موڪلائي، اچي اوھان |
| 27015 | DYNT.utf | وٺي ڏيان؛ انھيءَ ڪري ٻين سڀني رٿن کان اھا | کي | کي ننڍي ڌيءَ ٽن ورھين جي ھئي، سا ڀانيائين تہ حامد |
| 27016 | DYNT.utf | وٺي. | کي | پيي مست ٿي پوءِ اچي پنھنجي زال ۽ گھر جي ٻين ڀاتين |
| 27017 | DYNT.utf | وڃڻ تمام ضروري آھي. آءُٗ جتي ھوندس، اتي | کي | جيڪر اھڙي مھربان ڌڻيءَ کي ڇڏي ڪين وڃان، پر مون |
| 27018 | DYNT.utf | وڃڻ لاءِ صفا نہ چيو ھئائون، مگر ھلت چلت | کي | ڪئي. ۽ ھنن جي نڪري وڃڻ ۾ ھو ناراض نہ ھئا. اگرچ ھنن |
| 27019 | DYNT.utf | وڃي جدا رھڻ لاءِ تاڪيد پيا ڪندا ھئا. تنھنڪري | کي | مان صاف معلوم ٿي سگھيو ٿي، تہ ھو ڄڻ تہ ھنن |
| 27020 | DYNT.utf | وڃي ڀاڪر وڌائين، ۽ بيحجاب ٿي ھيترن جي اڳيان | کي | ڳاڙيندو، جيئن زينت بانو سامھون بيٺي ھئي، تيئن ھن |
| 27021 | DYNT.utf | وڃيو ويجھو پوي. وري ٻن-ٽن ڇوڪراٽن کي زنانا | کي | پيپ کڻي رکي ڌڪيون تہ ھيٺ وڃيو ٺڪاءُ ڪري ۽ تھخاني |
| 27022 | DYNT.utf | وڌائين ٿيون، تن جو تہ بيشڪ ضرور ھئڻ گھرجي. | کي | جي علم ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ جي ڳالھيون علم ۽ عقل |
| 27023 | DYNT.utf | وڌيڪ آھي يا مڙس کي؟ جي شيطاني ڪمن کان پاسي | کي | اھا شاھدي ڏين ٿا، تڏھن اھڙي آزمودي جو ضرور، زال |
| 27024 | DYNT.utf | وڌيڪ خبر ھوندي. سو ھن کي ويجھو اچي چيائين | کي | کان ڏس پڇان، تنھن کان ھيءُ سرڪاري ماڻھو آھي، ھن |
| 27025 | DYNT.utf | وڌيڪ فرحت ۽ لذت اھا ھئي، جو ھي ٻيئي ھم مذھب | کي | ۾ ھئڻ سان ٿيندا آھن، سي سڀ ھن وٽ موجود ھئا. پاڻ ھن |
| 27026 | DYNT.utf | وڏو انتظار دل تان لٿو. پاڻ اڃا شھر وارن | کي | پٺيان انھيءَ ھنڌ ٿانيڪو ڪري رھيا، تڏھن ھنن |
| 27027 | DYNT.utf | وڏو ڏڍ ھو. | کي | کي بہ گھڻو ڏک ٿي ٿيو، جو پيءُ-ماءُ جي ھوتدي ھن |
| 27028 | DYNT.utf | وڏي آبروءَ جھڙي جڳھہ ملي ھا، پر ھن لوڪريءَ | کي | ملندي ھئي. جيڪڏھن نوڪري ڪري ھا، تہ سرڪار مان ھن |
| 27029 | DYNT.utf | وڏي خوشيءَ جي ڳالھ اھا نظر آئي تہ سکرن | کي | توڙي ٻين بيٺلن ماڻھن کان ٻڌي، ڏاڍو خوش ٿيا. ھنن |
| 27030 | DYNT.utf | وڪوڙي ويون؛ ڪي پئي لٿا، ڪي پئي چڙھيا، ڪي | کي | آگبوٽ اچي ڪناري کي سڻائو لنگر ڪيو. ڊونڊيون آگبوٽ |
| 27031 | DYNT.utf | ھاڻ حاجي علي رضا بيگ افندي، مقرب السلطان، | کي | علي رضا، يا جنھن |
| 27032 | DYNT.utf | ھاڻ ھر طرح خاطري ٿي. ھن ڏٺو تہ خدا جي مھربانيءَ | کي | پنھنجي اولاد جي نسبت ۾ علي رضا |
| 27033 | DYNT.utf | ھاڻ ٿوري گھڻي غيرت اچڻ لڳي ۽ ناچن ۾ وڃڻ | کي | ھن |
| 27034 | DYNT.utf | ھاڻوڪي زماني جوگھڻو واءُ لڳل ھو، تنھن | کي | علي رضا، جو البت ٻاھر اٿليل پٿليل ھو، ۽ جنھن |
| 27035 | DYNT.utf | ھتان وڃڻو بہ آھي، تڏھن بھتر آھي تہ ھينئر | کي | ڪم پيو ھلي ۽ وسعت بہ خدا موچاري ڏني آھي ۽ ليٺ مون |
| 27036 | DYNT.utf | ھتي آندو اٿس؛ آءُٗ لاچار اچي بند ۾ ڦاٿي | کي | خوشيءَ سان ھتي ڪين آئي آھيان، زور ظلم سان مون |
| 27037 | DYNT.utf | ھتي جا ماڻھو گار سڏيندا آھن ۽ انھيءَ تي | کي | معاف ڪجئين. مون کي خبر آھي تہ اھڙي مائٽي جي ڳالھ |
| 27038 | DYNT.utf | ھتي جي ۽ ھندستان جي منڊمن ۾ وڏو فرق ڏسڻ | کي | پر ھن |
| 27039 | DYNT.utf | ھتي رلايو اٿس.'' پر پوءِ وري ننھڻس دلاسا | کي | مڙس جي ڪکن ۾ ويٺي ھيس. `نبم نان، صحت جان.' آڻي اسان |
| 27040 | DYNT.utf | ھتي رھئي ست-اٺ ورھيہ گذري ويا ھئا، ۽ ھن | کي | حرم ئي وسري ويس؛ انھيءَ مان ھڪڙو پٽ بہ ڄائس. ھن |
| 27041 | DYNT.utf | ھتي منڊم جي آسانيءِ سان ملڻ جو آسرو بہ | کي | نشاني بہ ھن کي ڏسڻ ۾ نہ آئي. تنھنڪري محبوب عليءَ |
| 27042 | DYNT.utf | ھرطرح ستائڻ لڳا. ھڪڙي ڀيري تہ ڪوڙي سوڙي | کي | ڏسي، سندن عزيز، جي مٿن اڳيئي ڪاوڙيل ھئا، سي ھنن |
| 27043 | DYNT.utf | ھلائڻ لڳو. | کي | پر جڏھن لڀڻ جو امڪان نہ ڄاتائين، تڏھن وري انھيءَ |
| 27044 | DYNT.utf | ھلائي. مٿا گھڻائي ھنيائون، پر في الحال | کي | ۽ پڙھيل زال ڪيئن ھٿ لڳي، جا انھيءَ متل ڪارخاني |
| 27045 | DYNT.utf | ھلاڪي ڪانہ ڏيندس.'' حامد تہ اھي ڳالھيون | کي | تڏھن پاڻھي پنھنجي زال جو بندوبست ڪندس، اوھان |
| 27046 | DYNT.utf | ھلت ڪرڻي ھئي: | کي | کڻي ڪاغذ تي اٽڪايون، جن بابت شاديءَ جي ڪم ۾ ھنن |
| 27047 | DYNT.utf | ھلڻ مھل گھڻا انعام اڪرام ڪيا. سڀ امير امراءِ | کي | انھيءَ طرح ھن مٿا مونا ھڻي موڪلايو. سلطان ھن |
| 27048 | DYNT.utf | ھميشھ ھڪڙي آرزو دل ۾ ھوندي ھئي، جنھن جي | کي | ممالڪ دخليھ وخارجيھ وغيرہ ڪري سڏيندا ھئا، تنھن |
| 27049 | DYNT.utf | ھمٿ آئي، ۽ ھيترن جي وچ ۾ پنھنجي سنگت جي | کي | وچ ۾ کلئي منھن رھڻ ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ڪري پاڻ ھن |
| 27050 | DYNT.utf | ھن آٿاريو ۽ زينت جي ٻانھن ڏيئي چيائين تہ | کي | ھن کي ھڪڙي زال اڳ ئي گھر ۾ ھئي، تنھن کي ۽ پنھنجي سس |
| 27051 | DYNT.utf | ھن اچي اڳي کان وڌ سينگاريو. علي رضا تونگر | کي | ھئي. مڙس جي ويھڻ جي جيڪا جاءِ ھوندي ھئي، تنھن |
| 27052 | DYNT.utf | ھن اوچتي خراب اتفاق ڪري ڏاڍو ارمان ٿيو. | کي | جي تعريف ۽ سفارش ڪئي، پر سلطان قبول نہ ڪئي. سڀني |
| 27053 | DYNT.utf | ھن پورھيت جو کپ ھو تہ ھاڻي زال جي مئي کان | کي | بہ وڌيڪ خدمت ڪرڻ لڳس. جي زال جي جيئري ئي علي رضا |
| 27054 | DYNT.utf | ھن جا سفارش ناما بہ گھڻا پھتا ھئا، سو ھن | کي | کي معلوم ٿي، جنھن جو ساڻس گھڻو پيار ٻجھي ويو. ھن |
| 27055 | DYNT.utf | ھن جا ڪي مھانڊا پئي دل ۾ لڳا، جيئن تہ ھي | کي | امڪان ڪونہ ھو تہ ھن کي سڃاڻن. انھيءَ ھوندي بہ ھنن |
| 27056 | DYNT.utf | ھن جي پارت ڪندو ھو. اکرچہ ھو سڀ جھنگلي ماڻھو | کي | مڙس تہ ھن کي گھڻو ڀائيندو ھو، ۽ وقت بوقت زال ۽ ڀيڻ |
| 27057 | DYNT.utf | ھن جي جلد موٽڻ جي اميد ھئي، پر ھن جو زيادہ | کي | ڪري ڏئي ويو ھو، سو اڃا الھيءَ ڪم ۾ رُڌل ھو. ھن |
| 27058 | DYNT.utf | ھن جي شڪل شباھت ۽ ھن جي يتيمي ڏسي مٿس ڪھل | کي | ھو ڏاڍو ملوڪڙو ٻار ھو. جنھن ٿي کنيس، تنھن |
| 27059 | DYNT.utf | ھن جي صحبت ۾ رھڻو ٿيندو ھو، گھر ۾ تہ ھن | کي | رضا جو ھتي ھئڻ ھن جي لاءِ وڏي ڳالھ ھئي، جو اڪثر ھن |
| 27060 | DYNT.utf | ھن جي نسبت ۾ جيڪي ڪفر وغيرہ جا شڪ گذرندا | کي | ھوس، تنھن جو وري ٿورو گھڻو واھپو رکڻ لڳو. ماڻھن |
| 27061 | DYNT.utf | ھن جي نمڪ حلاليءَ ۾ ايتري اميد ھئي تہ ھي | کي | ڌاريو ھو ۽ انگريز سرڪار جي ملڪ جو ھو، تہ بہ سلطان |
| 27062 | DYNT.utf | ھن ساھ جي ڊپ کان کڻي ٻک وڌا، انھيءَ سگھو | کي | آھي. ھن کي تہ خدا تختي سان ڪيرايو ھو، تنھن |
| 27063 | DYNT.utf | ھن وري بہ ھاڻي چنائي ڏٺو، جنھن ھن جي دل | کي | جي ڪتابن سان گڏ سندس جاءِ ۾ رکي ھولدي ھئي. تنھن |
| 27064 | DYNT.utf | ھن ھينئر ڌڪارڻ لڳو؛ تنھنڪري اھا اڳوڻي | کي | جو جنھن صحبت مان اڳي ھن کي لذت ايندي ھئي، تنھن |
| 27065 | DYNT.utf | ھن ڏي گھڻو خيال ٿي بيٺو. ماءُ سان صلاح ڪيائين، | کي | ٻيو ڪم ڪار سندس حوالي ھوندو ھو. تنھنڪري علي رضا |
| 27066 | DYNT.utf | ھنن آتي دفن ڪيو. | کي | جا ھاڻ اچي ٻڍي ٿي ھئي، تنھن وفات ڪئي، انھيءَ |
| 27067 | DYNT.utf | ھنن سان مائٽي ڪرڻ ۾ البت اعتراض ھو، اگرچ | کي | پر اسان مٿي ڏٺو آھي، تہ مائي شھربانوءَ |
| 27068 | DYNT.utf | ھنن سان ملڻ جي خواھش ٿيندي ھئي، تہ اچي | کي | نہ ھو، حامد ۽ مھاڻيءَ جو گھر ھو. مائي شھربانوءَ |
| 27069 | DYNT.utf | ھنن ٻہ ڏينھن اڳي اوڏي موڪليو ھو، تنھن کان | کي | ائين ڪندي ھڪڙو ڪرد سوار استنبول مان آيو، جنھن |
| 27070 | DYNT.utf | ھو ڦُرڻو کائڻو، جو ڃاڻندي ھئي تہ ڦُري کائي | کي | پيو ڪندو ھو. ھن رن کي ڪا ھن سان محبت ڪانہ ھئي. ھن |
| 27071 | DYNT.utf | ھو. ويچارا روئي روئي ماٺ ڪري ويھي رھيا. | کي | ارمان ٿيو. سڀ کان گھڻو افسوس علي رضا ۽ سَندس زال |
| 27072 | DYNT.utf | ھو. وڌيڪ جي ھن کي اميد بہ ڪانہ ھئي. انھيءَ | کي | ۾ بادشاھ کان گھٽ جيڪو وڏو درجو ھو، سو ھاڻ ھن |
| 27073 | DYNT.utf | ھوندو. اللَّھ انھيءَ کي بہ کڻي گھوٽ ڪندو. | کي | تنھنجي پٽ جو بہ توکي خيال نہ ھوندو، تہ ٻيو ڪنھن |
| 27074 | DYNT.utf | ھوندو؟ خدا ڪندو تہ زينت مگھوئي وڃي سُکي | کي | چوين-اولاد جو فڪر مائٽن کي نہ ھوندو تہ ٻيو ڪنھن |
| 27075 | DYNT.utf | ھوندي ھئي، سا ھاڻ نہ ھيس. ھوءَ ڌارين مڙسن | کي | جو حجاب ۽ دل جي مونجھ پھرين ڏينھن ۾ زينت بانوءَ |
| 27076 | DYNT.utf | ھھڙي پڙھيل ۽ سڌريل زال گھر ۾ ھئي، سو انھيءَ | کي | علي رضا |
| 27077 | DYNT.utf | ھھڙي حال ۾ ڏٺو، ۽ ڄاتائين تہ ھيءَ پرديس | کي | زال ھئي ۽ موچاريءَ وسعت واري ھئي، تنھن، جو زينت |
| 27078 | DYNT.utf | ھئي، پاڻ ھن ۾ ٻين مسلماني ٻولين سان گڏ | کي | جي زالن کي ايتري علميت نہ ھئي، جيتري زينت بانوءَ |
| 27079 | DYNT.utf | ھي فخر سمجھندا ھئا، جو انھيءَ ڪري زينت | کي | علي رضا جي بيبيءَ لاءِ ڏياري سوڪليو. انھيءَ |
| 27080 | DYNT.utf | ھي ٻيو ورھيہ ٿو لنگھي تہ مون کي نہ سجھي | کي | آھن، مون اکئين بہ ڪو نہ ڏٺو آھي. منھنجي گھر واري |
| 27081 | DYNT.utf | ھيترن ڏينھن جي وڇوڙي کان پوءِ ملڻ ٿي آيو، | کي | مُرڪندو ھليو آيو. ھو پلا پنھنجي پياريءَ زال |
| 27082 | DYNT.utf | ھيترو فائدو حاصل ٿيو ھو، جو ھوءَ پنھنجو | کي | ھو. جيڪي پڙھيو ھئائين يا ٻڌو ھئائين، تنھن مان ھن |
| 27083 | DYNT.utf | ھيتري پڪ ٿي ھئي تہ انھيءَ منصوبي ۾ ڪرد | کي | بانوءَ کي پُٺ جي پارت ڪري پاڻ سفر تي سنڀريو. ھن |
| 27084 | DYNT.utf | ھينئر جو ھينئر خراي پھچائي ھا؛ پر ھاڻي | کي | ``ھن ماربي کي دلبو ڏيئي خوش رکيو اٿم، نہ تہ ھو مون |
| 27085 | DYNT.utf | ھينئر زال جي رنڊڪ ڪانہ ھئي، جوان پورھيت | کي | سان اڳي ھئي، تنھن کان ھاڻ وڌيڪ ٿي ويئي. علي رضا |
| 27086 | DYNT.utf | ھينئر کي بہ ڪين ٿي سجھيو تہ ڇا ڪريان! ھھڙي | کي | ۾ ھيڏي ھوڏي جو ڳالھيون ڪري ٺھي وييون. زينت بانوءَ |
| 27087 | DYNT.utf | ھيءَ بہ خبر ھئي تہ ``بادشاھن جي طبعيت رنگين | کي | متل ڪارخانو ڇڏي ھلجي تہ عزت آبرو رھجي اچي!'' ھن |
| 27088 | DYNT.utf | ھيءَ زال پتيءَ ۾ آئي ھئي، سو ھن کي لاڏ سان | کي | رستو ڏيئي ھليو ويو ۽ منجھانئن ھيبت نالي، جنھن |
| 27089 | DYNT.utf | ھيڪاري پسند ڪرڻ لڳا. | کي | پٽ ھو جو اتي وڏو وزير ٿي گذاري ويو ھو، تنھنڪري ھن |
| 27090 | DYNT.utf | ھيڪلائيءَ جو گھڻو ڊپ ڪونہ ٿيو، جو ڄاتائون | کي | ھئا، سي بہ ھن جا ويجھا مائٽ ٿيا، تنھنڪري ھنن |
| 27091 | DYNT.utf | ھٿ لڳا، جنھنڪري ھن جي پيدائش ۾ گھڻي حرڪت | کي | بدلي ٿي ويا ھئا، تڏھن بہ اھڙا ٻيا وري سگھوئي ھن |
| 27092 | DYNT.utf | ھٿ ڏيو وبلي ھئي، ۽ سوکڙپون ائين ئي تڏي | کي | ويئي. جھٽ ۾ وري موٽي آني، تہ بہ مائي ائين ئي ڳلن |
| 27093 | DYNT.utf | ھٿ ڪرڻ مشڪل ٿيندو، تڏھن بہ رڳو اصلوڪي وطن | کي | سان واسطو ڪونہ رکيائين، تنھنڪري سندس عزيزن |
| 27094 | DYNT.utf | ھٿ ڪري سندن گھر ٿي آئي. | کي | پورھيت لاءِ سوال ڪيو ھئائون، سا ھاڻ زينت ٻانوءَ |
| 27095 | DYNT.utf | ھٿ ڪوتہ لنسڳو. وڏي ڳالھ تہ ھن جي سفارش بہ | کي | نوڪريءَ لاءِ ھن جھڙو لائق ماڻھو في الحال سرڪار |
| 27096 | DYNT.utf | ھٿ ۾ ڏني؛ پر انھي تي بہ ھو راضي نہ ٿيا. ھنن | کي | ھنن کي ڏنائين؛ ۽ زينت تہ پنھنجي ھڙئي ٻڌل کڻي ھنن |
| 27097 | DYNT.utf | ھڪ سؤ رپيا انگريز سرڪار مان پينشن ملندي | کي | وارو مائھو ھو. ٽالپرن جي مڪومت وئي کان پوءِ ھن |
| 27098 | DYNT.utf | ھڪڙو پٽ بہ خدا ڏنو ھو، جنھن جو نالو علي | کي | ھن |
| 27099 | DYNT.utf | ھڪڙو ماڻھو واقف سجھيو ٿي؛ اھا ھئي صفوران، | کي | ھوس، جنھن سان کاڌي پيتي جو ٻلو ڪري. ساري شھر ۾ ھن |
| 27100 | DYNT.utf | ھڪڙو ورھيہ مسن گذريو تہ ھن جو نالو ٻنھي | کي | مطلب تہ الھيءَ عھدي تي علي رضا |
| 27101 | DYNT.utf | ھڪڙو وڏو ڪارخانو ڦٽائڻو پيو. علي رضا کي | کي | وڃڻ کان اڳي ھنن |
| 27102 | DYNT.utf | ھڪڙي ايرانيءَ خريد ڪيو، جنھن وٽ ھو پنج-ڇھ | کي | وڪڻندا ھئا. ھڪڙي ڏينھن علي اواز جو بہ وارو آيو. ھن |
| 27103 | DYNT.utf | ھڪڙي پاسي خوشي ٿي، جو فائدي جي آميد ھئي، | کي | علي رضا پنھنجي گھر اچي ڪئي. سڀني گھر جي ڀاتين |
| 27104 | DYNT.utf | ھڪڙي پورھيت وري بہ رکڻي پيئي، جا رکيائون. | کي | سان علي رضا جو گھر اچي چڱو آباد ٿيو ھو. ھنن |
| 27105 | DYNT.utf | ھڪڙي جاءِ جمعداريءَ جي پند رھن رپين پگھار | کي | کڻندا ھئا. } سکر ماڻھوءَ جو اولاد ھو، تنھنڪري ھن |
| 27106 | DYNT.utf | ھڪڙي چادر ڏٺائون تہ ويڙھجي، پُسيل ڪپڙا | کي | ۾ ڀچي پيئي ھئي، ۽ ڌڪن ۾ ساڻي ٿي ٻيئي ھئي، تنھن |
| 27107 | DYNT.utf | ھڪڙي چڱي نوڪريءَ جو دلاسو مليو ھو، اگرچہ | کي | انھيءَ بندوبست ڪرڻ جو ٻيو بہ ھڪڙو سبب ھو: علي رضا |
| 27108 | DYNT.utf | ھڪڙي زال اصلي آھي ۽ اھا بہ اھڙي سکي آھي، | کي | ٿي اھڙي نيچ آدميءَ جون گاريون جھليوَ. وري جڏھن ھن |
| 27109 | DYNT.utf | ھڪڙي زال اڳ ئي گھر ۾ ھئي، تنھن کي ۽ پنھنجي | کي | ھن |
| 27110 | DYNT.utf | ھڪڙي زال تہ اڳيئي آھي، سو پھاڄ تي ڪنھن | کي | ٻانگون ڏيئي لولا ڇڏائيندو ھو. وري انھيءَ وڪيل |
| 27111 | DYNT.utf | ھڪڙي وڏي ھوشيار ۽ علامھ ڪري ليکينديون | کي | ڄاڻڻ جو گڻ وڌيڪ ھو، تنھنڪري سڀ زالون زينت بانوءَ |
| 27112 | DYNT.utf | ھڪڙي ٻئي فائدي جي بہ اميد ھئي، ڇالاءِ جو | کي | رضا اچي سلطان وٽ ٿيو. انھيءَ تجويز مان علي رضا |
| 27113 | DYNT.utf | ھڪڙي ٻي رٿ ڏسي: عرض ڪرڻ لڳو تہ ``سائين! اوھين | کي | اھو بندوبست پورو رکائي، علي رضا سلطان |
| 27114 | DYNT.utf | ھڪڙي ڄڻي کنڀي، کڻي بنھنجي پٺيان گھوڙي | کي | ٿورڙي مال تي ڪيئن راضي ٿي ويھون. سو ھن ويچاريءَ |
| 27115 | DYNT.utf | ھڪڙي ڌڪ سان آڏائي ڇڏڻ لاءِ بہ ملڪ جو باروت | کي | ڪيو آھي ۽ اڃا مھيني کن جو ڪم آھي. اھڙيءَ طرح محلات |
| 27116 | DYNT.utf | ھڪڙي ڪنڊ کان جاءِ ملي، سو اتيئي پئجي رھيا. | کي | دل ڏاڍي ڪري، خدا تي رکي ويھي رھيا. آگبوٽ ھليو. ھنن |
| 27117 | DYNT.utf | يا پنھنجي مڙس وٽ پھچاءِ، يا موٽي وطن تي؛ | کي | جي طاقت ڪانہ رھي آھي، پنھنجي فضل ۽ رحم سان مون |
| 27118 | DYNT.utf | ياد آيو تہ جڏھن ولايت ۾ ھوس ۽ منڊم سان شادي | کي | ھينئر ھن |
| 27119 | DYNT.utf | ياد ھوندو. ۽ جيڪڏھن شيطان کي ٽارڻ ۽ انھيءَ | کي | سان سندس چئي ۾ اچي سگھن ٿيون. بيبي حوا جو حال تو |
| 27120 | DYNT.utf | ياد ھيون، ٻيون تہ ھن سندس شھر ۾ ماڻھن کي | کي | نظر تي ڏيارس، جو ھڪڙو تہ سندس پيءُ جون خدمتون ھن |
| 27121 | DYNT.utf | ياد ڪري پيو ڳرندو ھو، ڏينھن جا ڏينھن ھنن | کي | ماءُ جي آئي کان پوءِ ويچارو پھريان ڏينھن تہ زال |
| 27122 | DYNT.utf | يقين آھي تہ تو جھڙي امير کي راڻي فتنہ خانم | کي | رھندي. پوءِ احين سڀ چڱي حال ۾ گذارينداسين ۽ اسان |
| 27123 | DYNT.utf | يڪ ٿي تہ سلطان کي جيڪو خط ھٿ لڳو ھو، سو | کي | اتي علي رضا |
| 27124 | DYNT.utf | ٻار بہ ڄائو، ڇالاءِ جو مڙس کان جدا ٿيڻ | کي | ۾ زينت بانوءَ کي ڇھ مھينا گذري ويا. انھيءَ وچ ۾ ھن |
| 27125 | DYNT.utf | ٻار سوڌو پاڻ سان وٺي پنھنجي گھر آئي، جو | کي | آتيئي پاڻ وٽ ويھاريس، پوءِ دڪان بند ڪوي، ھن |
| 27126 | DYNT.utf | ٻارن پڙھائڻ جي ڪم تي رکيائون، جو گھر ۾ | کي | پيٽ جي ماني، ڪپڙو گندي ٻڌي ڏنائون. اتي بہ ھن |
| 27127 | DYNT.utf | ٻارھن مھينا گذزيا، يعني جڏھن اھو ساڳيو | کي | جڏھن انھيءَ بندوبست |
| 27128 | DYNT.utf | ٻانھن ملي. ھن جي اصل وڏماڻھپ نڪل ڪانہ ھئي، | کي | ھن اتي شادي بہ ڪئي. ڪنھن وڏي ماڻھوءَ جي گھران ھن |
| 27129 | DYNT.utf | ٻانھي نٿي ڄاتائون، ٻر گھر جو وڏو ڀاتي ڪيو | کي | جي صلاحڪار ۽ مددگار سنگتياڻي ھوندي ھئي. ھن |
| 27130 | DYNT.utf | ٻاھر آبروءَ جھڙي نوڪري ملي آھي، سو آءُٗ | کي | تہ خدا جي مھربانيءَ سان ۽ اوھان جي مدد سان، مون |
| 27131 | DYNT.utf | ٻاٽليءَ سان کير پيارڻ، توڙي ٻي سنڀال ڪرڻ | کي | ننڍڙي ڌيءَ، عزتبيءَ جي ويچاري ڇوري ٿي، تنھن |
| 27132 | DYNT.utf | ٻن حرمن مان پٽ ھئا، وڏو پٽ ڏاڏي پوٽيءَ | کي | جي گَھرائي ۽ جاچ سان ھن نيٺ پڪو پتو ھٿ ڪيو. سلطان |
| 27133 | DYNT.utf | ٻنھي مان ھُو جوان وڪيل پسند آيو، جو خاندانيءَ | کي | سيٺ ھو، تنھن کي پنھنجي پٽ لاءِ طمح ھئي. پر علي رضا |
| 27134 | DYNT.utf | ٻہ اعتراض ھئا: ھڪڙو تہ ھتي ماڻھو (خاص زالون) | کي | بہ ھڪڙو زنانو مڪتب جاري ڪري، پر الھيءَ لاءِ ھن |
| 27135 | DYNT.utf | ٻہ مھينا بہ ڪين گذريا تہ ويچاري مري ويئي. | کي | تازو ڏڪ لڳس، تنھن سبب ڪِري پيئي ۽ انھنءَ معاملي |
| 27136 | DYNT.utf | ٻي بہ خاطري ھئي. عظمت جي ماءُ عزت بي اصل | کي | ڪري، علي رضا سنبت ڪرڻ لڳو. ڌيءَ جي نسبت ھن |
| 27137 | DYNT.utf | ٻين قيدين سان گڏ ايران ڏي ولي آيا. ھي چار | کي | تي فتحمند غنيم کي قياس اچي ويو، تنھنڪري ھنن |
| 27138 | DYNT.utf | ٻين لچن سان گڏ اٿڻو ويھڻو پيو. سگھوئي حقو | کي | انھن سنگنين جي معرفت ھن |
| 27139 | DYNT.utf | ٻين ھنڌن جي تعليم جي چڱي خبر ھئي. جو ھو | کي | حالت سڌرندي ڏسي، سندن ماءُ-پيءُ ڏاڍا خوش ٿيا. ھنن |
| 27140 | DYNT.utf | ٻيڻي تڪليف ۽ خرچ ۾ وجھڻ جو ڪھڙو ضرور؟ | کي | کي پردو چئجي سو مطلب ھن مان ئي ٿو نڪري تڏھن پاڻ |
| 27141 | DYNT.utf | ٻڌابائين، آخر سنبت ڪرڻ لڳا. جيتوڻيڪ ڪي | کي | ڀاتين کي خط جي مضمون مان واقف ڪيائين، ماءُ ۽ ڀاءُ |
| 27142 | DYNT.utf | ٻڌابو ھو، تنھن جو بہ ھيستائيب مون کي دل | کي | شھر ٻالوءَ چيو ``پر بختاور، ڪالھوڪو خواب جو مون تو |
| 27143 | DYNT.utf | ٻڌائج، پگھار چڱو ملندس.'' | کي | کي اشراف پورھيت گھرجي، سو ڪا ھٿ لڳيئي تہ مون |
| 27144 | DYNT.utf | ٻڌايان.'' پوءِ ھن ويھي اتي ماءُ کي اھو قصو | کي | سڄو حال لکيو ھو. اھو مون پڙھيو آھي، آءُٗ ٿو تو |
| 27145 | DYNT.utf | ٻڌايائين. علي رضا ڏاڍو خوش ٿيو. سلطان سان | کي | ھن جيڪو پتو ھٿ ڪيو ھو، سو اچي مڙس |
| 27146 | DYNT.utf | ٻڌايو تہ سھي تہ ڪھڙيءَ طرح بادشاھ ۽ سندس | کي | پوءِ جيڪا خدا گھري ھوندي، سا ٿيندي. مگر اوھين مون |
| 27147 | DYNT.utf | ٻڌي، ھنو لاھي، گاھ ڏيئي، اچي ڦڙھ ٿي سمھي | کي | آندي اٿم، تنھن جو بلو ڪريو.'' پوءِ پاڻ وڃي گھوڙي |
| 27148 | DYNT.utf | ٻڙھائيندو ھو، تن کي چيائين تہ خدا جي مھربانيءَ | کي | پيو. علي رضا کي تہ آسان ٿيو، جو جن صاحبلوڪن |
| 27149 | DYNT.utf | ٽارڻ ۽ انھيءَ کي نٽائڻ ۾ علم ۽ عقل جي گھرج | کي | بيبي حوا جو حال تو کي ياد ھوندو. ۽ جيڪڏھن شيطان |
| 27150 | DYNT.utf | ٽي ننڍا ٻار ھئا: ٻہ ڌيئو ۽ ھڪڙو پٽ. اھو ڀاڻس | کي | مگر ساڻس گڏ سندس ننڍو ڀاءُ ۽ ڀاڄائي رھندا ھئا، جن |
| 27151 | DYNT.utf | ٽي يا چار ڏينھن مس گذريا ھئا، تہ علي رضا | کي | حال ھنن مغلن جي گھر جي ڀانين جو عو. گذريءَ ملاقات |
| 27152 | DYNT.utf | ٽيڪ ڏيئي، گگھريءَ مان پاڻي ٿي ڪڍيائين | کي | ڪونہ ھوس، ماڻھن کان پري ڪين ھئي. پاسي واري تختي |
| 27153 | DYNT.utf | ٽڪر مانيءَ جو ڏنائون، سو کائي، تڏو وڇائي، | کي | ھن |
| 27154 | DYNT.utf | ٽڪر ٽيڙو کارايائون، پر ھن ويچاريءَ جي | کي | ڄاڻي مٿس ڪھل ڪيائون، ۽ سندس حال احوال پچيائون. ھن |
| 27155 | DYNT.utf | ٽڪيٽ وٺي چاڙھي، ٻيو ڪو سڃاڻ ڄاڻ ويندڙ ھجي | کي | ڏي موڪليو ۽ ان کي سمجھايائين تہ ``ھن مائيءَ |
| 27156 | DYNT.utf | ٿو چئي تہ ``توکي زينت جي ڳڻتي رھندي آھي، | کي | جون کڻائي آيو آھي ۽ ھڪڙو ڪُنو مٺائيءَ جو بہ. زال |
| 27157 | DYNT.utf | ٿو شڪ پوي.'' ھن ٻار جي بہ گھر جي ڀاتين سان، | کي | ھٿ رکين! ھن جي گھڻي تعريف ٿو ڪرين، تنھنڪري مون |
| 27158 | DYNT.utf | ٿورو گھڻو ڏيھي رستا وٺڻ ضرور ٿيا. ھيترا | کي | واقف ٿيا ھئا تن وٽ اچڻ لڳو، ھنن جي صحبت ڪري وري ھن |
| 27159 | DYNT.utf | ڀاڪر پائي روئڻ لڳو. ھنن جو اھڙو حال ڏسي، | کي | خبر ملڻ کان اڳ ئي، ھنن سان گڏ، ھو ماءُ |
| 27160 | DYNT.utf | ڀاڪر پائي گڏيا. ھنن بہ ڪوڙ ڪري منھن ھيٺ | کي | روئندا اوڇنگارون ڏيندا اندر گھرڙي آيا ۽ اچي ھنن |
| 27161 | DYNT.utf | ڀاڪر پائي مليو. ڏاڍو ملوڪڙو ٻار آھي. ماشاءِ | کي | تن جا تہ وڙڳائبا. سندس پٽ ڊوڙي مون وٽ آيو، اچي مون |
| 27162 | DYNT.utf | ڀاڪر پائي موڪلايائين. ۽ انھيءَ کي بہ زال | کي | ۽ پنھنجي زال جي پارت ڪيائينس. وري مريم |
| 27163 | DYNT.utf | ڀيڻس زينت بانوءَ جھڙو ماڻھو ھوندو ھو، | کي | اڪثر ھن کي ھن جي صحبت ۾ رھڻو ٿيندو ھو، گھر ۾ تہ ھن |
| 27164 | DYNT.utf | ڀڄائي ڪڍيو، ڪن کي ماري وڌائون ۽ ڪن کي قيد | کي | ڪاھ ڪئي ھئي. اڳيان ترڪي لشڪر سامھون ٿين، تن ھنن |
| 27165 | DYNT.utf | ڇا اختيار آھي مائٽ جي مرضيءَ کان ٻاھر وڃي؟ | کي | تہ جيڪي اوھين مون کي چوندؤ ائين ڪندس، اولاد |
| 27166 | DYNT.utf | ڇھ رپيا پگھار، پيٽ جي ماني، ڪپڙو گندي ٻڌي | کي | آھي، تنھنڪري ھن جي گھڻي خاطرداري ڪيائون. ھن |
| 27167 | DYNT.utf | ڇھ مھينا گذري ويا. انھيءَ وچ ۾ ھن کي ٻار | کي | فضل محمد جي گھر ۾ زينت بانوءَ |
| 27168 | DYNT.utf | ڇھ مھينا مس گذريا تہ حامد علي، جو ھينئر | کي | علي رضا جن جي آئي |
| 27169 | DYNT.utf | ڇڏائجئين. اھڙي شاديءَ کان بک چڱي، اھڙي | کي | نہ دائي نہ، خدا جي واسطي انھيءَ مرض کان مون |
| 27170 | DYNT.utf | ڇڏڻ اھنجو بہ ٿي لڳس، پر تڏھن بہ مڙس کي خوش | کي | ھئي ۽ مڙس جي فرمانبردار ھئي. اگرچہ وطن کي ۽ مائتن |
| 27171 | DYNT.utf | ڇڏڻ نٿي گھريو ۽ ھڪ دفعي تہ انھيءَ بدلي | کي | اگرچہ بغداد جي ريزيڊنٽ ھن |
| 27172 | DYNT.utf | ڇڏي نٿو سگھي؛ نڪي وري مون کي اوھان کان | کي | مگر صاحب جو امتحان تمام لزديڪ آھي، تنھنڪري مون |
| 27173 | DYNT.utf | ڇڏي ولايت رواني ٿي. محبوب علي ھن جي وڃڻ | کي | جي لائق ٿي ۽ قاعدي موجب ھن کي طلاق ملي، سا مڙس |
| 27174 | DYNT.utf | ڇڏي وڃڻ مناسب نظر نہ آيس. پھريائين ھڪڙو | کي | ٻن-چئن صاحبلوڪن سان اٽڪيل ھو، تنھنڪري يڪدم ھنن |
| 27175 | DYNT.utf | ڇڏي وڃڻ ۾ خوش ھئي ۽ مڙس، زال کي ڇڏي ڏيڻ | کي | ٿي. سگھوئي ھنن جي وچ ۾ ايتري ناسازي ٿي جو زال، مڙس |
| 27176 | DYNT.utf | ڇڏي ھوءَ ٻي زال ھلي ويئي، جا قيد مان ڇٽي | کي | گھڙيءَ ۾ اچي ڦول گليءَ جي منھن وٽ نڪتيون. اتي ھن |
| 27177 | DYNT.utf | ڇڏي ڌارين سان گڏي آھي؛ انھيءَ ڪري ھن شاديءَ | کي | پنھنجي پٽ جي ۽ ٻين ماڻھن جي ڳالھ تي لڳي، مائٽن |
| 27178 | DYNT.utf | ڇڏي ڏيڻ ۾ راضي ھو. زال، مڙس کان نافرمان | کي | ٿي جو زال، مڙس کي ڇڏي وڃڻ ۾ خوش ھئي ۽ مڙس، زال |
| 27179 | DYNT.utf | ڇڏي ڪين وڃان، پر مون کي وڃڻ تمام ضروري | کي | پر ھن ادب سان چيس تہ آءُٗ جيڪر اھڙي مھربان ڌڻيءَ |
| 27180 | DYNT.utf | ڇڏين ئي نہ. | کي | رھيا، انھيءَ وچ ۾ ھو ھنن سان اھڙا ٺھي ويا، جو ھنن |
| 27181 | DYNT.utf | ڇڪي ٻيڙيءَ تي آندو. | کي | ٽُلڪندي ڏسي لڙي آئي، مھاڻن ويجھو اچي، ھمت ڪري ھن |
| 27182 | DYNT.utf | ڊوڙي وڃي ٻانھن کان ورتائين. ھوءَ بہ ھن | کي | اوچتو اھا ساڳي صفوران منھن پئجي ويس. انھيءَ |
| 27183 | DYNT.utf | ڌارئين ملڪ ۾ ڪابہ تڪليف يا تنگي نہ ٿئي. | کي | ماہ بماہ ٺھرايل وقت تي رقم ملندي رھي؛ جنھنڪري ھن |
| 27184 | DYNT.utf | ڌوئڻ ۽ صاف ڪرڻ لڳا. جڏھن صفائي ٿي رھي ۽ | کي | لڳا. وري سگھوئي ٽپڙٽاڙي کڻايائون، جو خلاصي آگبوٽ |
| 27185 | DYNT.utf | ڌيءُ جو ٿيندو آھي، سو بہ ڪونہ ھوس. جيڪي | کي | ۽ پنھنجي منھن ڪم کي لڳي ويا آھن ۽ وڏو انتضار مائٽ |
| 27186 | DYNT.utf | ڌيءَ عزت بي نالي ھئي، تنھن سان شاديءَ جو | کي | ھوندو ھو، جنھن مان چڱي پيدائش ھوندي ھيس. انھيءَ |
| 27187 | DYNT.utf | ڌيءَ وانگي آھين، ٻيو ڊپ نہ ڪر، آءُٗ توکي | کي | زينت بانوءَ کي دڙ دلاسو ڏنو ۽ چيائينس تہ ``تون مون |
| 27188 | DYNT.utf | ڌيءَ وانگي آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح خدمت | کي | ڳالھ ڪري ٻڌائي، ۽ ھنن کي پارت ڪيائين تہ ``ھيءَ مون |
| 27189 | DYNT.utf | ڌڪ ھڻي ماري وڌانون ۽ پٽس کي ڦَٽي ڇڏيائون | کي | ڪري کنيائون، نڪرڻ مھل گھر جو مالڪ جاڳيو، شاھوڪار |
| 27190 | DYNT.utf | ڌڪو آيو، ۽ وري سمنڊ جو کارو پاڻي، جو اکين، | کي | کڻي آندس. پر آگبوٽ تان پاڻيءَ ۾ ڪِرڻ ڪري، جو ھن |
| 27191 | DYNT.utf | ڌڪو سٿي وارو ھنيو، جو گوماٽجي گاڏيءَ تان | کي | ھنن ايندي سان گاڏيءَ واري |
| 27192 | DYNT.utf | ڌڪي پاسي ڪرڻ لاءِ علم ۽ عقل جو ضرور آھي، | کي | آھي يا مڙس کي؟ جي شيطاني ڪمن کان پاسي ٿيڻ يا انھن |
| 27193 | DYNT.utf | ڏاندن جي گاڏيءَ تي چاڙھي روانو ڪيائون. | کي | سانجھيءَ جو ماني ٽڪي کاڌي کان پوءِ صفوران ۽ زينت |
| 27194 | DYNT.utf | ڏاڍا پيار جا ڀاڪر پاتائون. | کي | بانو آھي. تڏھن سڀ اٿي انھيءَ سان گڏجڻ لڳا ۽ ھڪٻئي |
| 27195 | DYNT.utf | ڏاڍو ارمان ٿيو. سڀ کان گھڻو افسوس علي رضا | کي | نيڪ زال ھئي، جنھنڪري جيڪي سندس خير خواہ ھئا، تن |
| 27196 | DYNT.utf | ڏاڍو ڏک ٿيو. ڀلا انھيءَ سان سفرن ۾ ھنن جي | کي | انھيءَ ماءُ جي لاءِ علي رضا توڙي زينت بانو ۽ مريم |
| 27197 | DYNT.utf | ڏاڍو ڏک ٿيو؛ پر پڇاڙيءَ ۾ وري بہ سڀني خدا | کي | ھن ويھي اتي ماءُ کي اھو قصو ٻڌايو، جو ٻڌي سڀني |
| 27198 | DYNT.utf | ڏاڍي ڪاوڙ لڳي ويئي. ھن جي زال ۽ ننڍي پٽ | کي | وڃي ايران سان سامھون ٿپو، تنھنڪري ابران جي سرڪار |
| 27199 | DYNT.utf | ڏبکاربندو. پر امان، کَريا بہ پنھنجا، ٻريا | کي | توکي پُٽن پوٽن ويارو ڪندو، تنھنجون مرادون اسان |
| 27200 | DYNT.utf | ڏس ڏي تہ لاڙڪن جو پاڙو ڪھڙي پاسي آھي؟'' | کي | ھن کي ويجھو اچي چيائين تہ ``سائين، ڀلائي ڪري مون |
| 27201 | DYNT.utf | ڏسڻ آيا، ۽ ھنن کي مبارڪباديون ڏيڻ لڳا. | کي | آشنا ۽ سندس زال جا مائٺ بہ گھڻو خوش ٿيا. سڀئي ھن |
| 27202 | DYNT.utf | ڏسڻ آيو ھو، تنھنڪري عمردرازخان کي ڪو ڊپ | کي | بہ وڏي درجي تي ھو ۽ رڳو پنھنجي پيءُ جي ملڪ ۽ عزيزن |
| 27203 | DYNT.utf | ڏسڻ جي ماڻھو ضرور خواھش رکندو. جي خواھش | کي | آھي، تہ انساني طبعيت جو اھو ميل آھي تہ انھيءَ |
| 27204 | DYNT.utf | ڏسڻ لاءِ علي رضا اٿي ھليو. پڇائي وڃي اتي | کي | انھيءَ |
| 27205 | DYNT.utf | ڏسن ۽ مبارڪون ڏين، پوءِ رات جو گاڏيءَ يا | کي | ڪنوار سان ھڪ کَٽ تي ذري تائين گڏ ويھي ۽ عزيز انھن |
| 27206 | DYNT.utf | ڏسڻ ۾ نہ آئي. تنھنڪري محبوب عليءَ کي ھتي | کي | ھو اڳي ھن سان رکندا ھئا، تنھن جي ڪا نشاني بہ ھن |
| 27207 | DYNT.utf | ڏسي خوش ٿيا ۽ سندس ڳالھين مان سھي ڪيائون | کي | ڏوسل جي گھر وٺي ويئي. سيٺ توڙي سندس گھر جا ڀاتي ھن |
| 27208 | DYNT.utf | ڏسي خوش ٿيا. اگرچہ انھيءَ وچ ۾ ھڪڙو-ٻہ ڃڻا | کي | ھن پنھنجو ڪم وري ھٿ ڪيو. ھن خا صاحبلوڪ شاگرد ھن |
| 27209 | DYNT.utf | ڏسي سندس ماءُ، ڀاءُ ۽ دائي، سڀ خوشيءَ کان | کي | ھن |
| 27210 | DYNT.utf | ڏسي گھر جا جيڪي ٻہ-چار ڀاتي ھئا، سي اچي | کي | مون ڳالھ ڪئي، سا اجھا خدا کڻي آندي آھي.'' پوءِ ھن |
| 27211 | DYNT.utf | ڏسي گھڻو خوش ٿيا. زينت بانو جا مائٽ جيڪي | کي | سندن پراڻا واقف ھنن |
| 27212 | DYNT.utf | ڏسي گھڻو خوش ٿيا. محبوب عليءَ جو بنگلو | کي | کان پوءِ ڏي خوش ٿيو. ھيءُ بہ پنھنجي نُونھن منڊم |
| 27213 | DYNT.utf | ڏسي ڀانيائين تہ ڊوڙي وڃي پيرين پوانس، | کي | اچي پنھنجن عزيزن جي مٿان بيٺو، ۽ پري کان ماءُ |
| 27214 | DYNT.utf | ڏسي ڏاڍي خوش ٿي. پوءِ تہ اتي بيٺي ھڪٻئي | کي | انھيءَ کي ڊوڙي وڃي ٻانھن کان ورتائين. ھوءَ بہ ھن |
| 27215 | DYNT.utf | ڏسي، زينت بانوءَ کي پاڻ ڊپ ٿيو، ۽ ڀڄڻ جو | کي | اتي ڪي ٻہ سپاھي ٻيا بہ ٻاھران آيا، تن |
| 27216 | DYNT.utf | ڏسي، ھن کي پنھنجي زال بہ ياد پوندي ھئي | کي | ھن کي گھڻو ڀائيندو ھو. ڪنھن مھل تہ انھيءَ پورھيت |
| 27217 | DYNT.utf | ڏک ڏولاوا نصيب ۾ ھوندا تنھن سان ڪو ڪنھن | کي | جيڪو ھاڻ مون بندوبست ڪيو آھي سو چڱو آھي، پر جنھن |
| 27218 | DYNT.utf | ڏک ۽ ارمان ٿيو. | کي | ھئا، سڀ ھن پنھنجن مائٽن کي ڪري ٻڌايا، جي ٻڌي ھنن |
| 27219 | DYNT.utf | ڏکيو ٿو لڳي. تنھن کان جيڪڏھن في الحال اتيئي | کي | ڪالہ ٿيون ڪن؛ پوءِ ھيڏو سارو يار گھر ۾ ويھارڻ مون |
| 27220 | DYNT.utf | ڏنا. بختاور موٽي آئي، سا ۽ مربم ٻيئي ٿانوَ | کي | زينت وري ميز جي خاني مان سوپاريون ۽ ڦوٽا ڪڍي ھنن |
| 27221 | DYNT.utf | ڏنائين؛ ۽ زينت تہ پنھنجي ھڙئي ٻڌل کڻي ھنن | کي | ڍڪي مائٽن کي ملڻ آئي ھئي - اھي سڀ ھينئر لاھي ھنن |
| 27222 | DYNT.utf | ڏنو ھو، ۽ ھو ڄاڻندا ھئا تہ ھن کي پنھنجن | کي | ھن پنھنجو سڄو حال ھنن |
| 27223 | DYNT.utf | ڏنو ٿي، ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي، تہ ھو مون | کي | ڇڏيا ھئا. انھن مان ھڪڙو-ٻہ زينت خوشيءَ سان ھنن |
| 27224 | DYNT.utf | ڏئي. جنھن گھر ۾ تون ھوندينءَ، انھيءَ گھر | کي | پڙھيل ھوشيار ۽ ھنر واري ۽ نيڪ ڌيءَ خدا شال جھان |
| 27225 | DYNT.utf | ڏئي. ھن ويچاريءَ سندن گھڻي شڪر گذاري ڪئي | کي | گھر جي ڀاتين چڱي مدد ڏني، جھڙي ڪو مائٽ مائٽ |
| 27226 | DYNT.utf | ڏياريائون. ويچاريءَ منھن مٿو پٽيو، پر | کي | چوريءَ جا ڄاڻي ضبط ڪيائون ۽ ڪيوڙو ۽ ڪتل فرياديءَ |
| 27227 | DYNT.utf | ڏيکاريائين، جي ڏسي ھوءَ ھيڪاري خوش ٿي. | کي | ٽوپيون ۽ چولا ڀريا ھئا سي آڻي مائي جان بيپيءَ |
| 27228 | DYNT.utf | ڏيکاريندينءَ؟'' ھن عذر وراڻيو تہ ``بيبي! | کي | ڪڏھن سلطان جو تھخانو ڪونہ ڏٺو آھي، ٻلائي ڪري مون |
| 27229 | DYNT.utf | ڏيکاريون، پر پٽس جي ھن منڊم سان دل گھڻي | کي | ڪري گھڻو خلل ٿيڻ جو امڪان آھي. ھن اھي ڳالھيون پٽ |
| 27230 | DYNT.utf | ڏين ۽ اڳواٽ بہ ڏيکاري ڏين!'' | کي | سو ابا، ڪنھن کي کُٽيءَ کنيو آھي جو ڌيءُ بہ تو |
| 27231 | DYNT.utf | ڏيندو ھو. ھوءَ کھڻيون دانھون ڪندي ھئي، | کي | ھو، سو اڌ ٻاھران ئي کائي، کپائي، باقي آڻي ماءُ |
| 27232 | DYNT.utf | ڏيندو، ۽ سندس پٽ اسيد عليءَ کي آءُٗ کڻنديس. | کي | ڏيندو؟ ادي الھداد کي نياڻي اھي، سا منھنجي حامد |
| 27233 | DYNT.utf | ڏيندي ھئي. ھينئر جو ھو اتان نڪرڻ لڳا، سو | کي | تڏھن بہ عظمت بانو زور ڪري ٿورو گھڻو لِڪائي ماءُ |
| 27234 | DYNT.utf | ڏينھن جا اڍائي ڪ ٽي پھر گذريا. پوءِ ھڪڙا | کي | انھيءَ حال ۾ ھن |
| 27235 | DYNT.utf | ڏينھن جو ڪلف آيل ھو، ساکولي اندر ويئي، | کي | سان آھستون ڳالھيون ڪري، پاسي واري ڪوٺي، جنھن |
| 27236 | DYNT.utf | ڏيئي سڱھجي ٿو. | کي | وڌيڪ جيڪي ڏيڻو ھجي، سو شاديءَ کان پوءِ ھڪٻئي |
| 27237 | DYNT.utf | ڏيئي ڇڏينداسين. | کي | ڪنھن اڙئي اٿڙئي ڪم ۾ آڻينداسين- يا تہ ڪنھن |
| 27238 | DYNT.utf | ڏيئي، پئسا وٺي ايندي ھئي. | کي | واڻين کان ڪپڙا وٺي ايندي ھئي، ۽ تيار ڪرائي ھنن |
| 27239 | DYNT.utf | ڏيڪ ڏيندي ڪِري پيئي آھي، پر رات جو الائجي | کي | ٿيو تہ گگھريءَ مان پاڻي پيئڻ ويئي آھي، تختي |
| 27240 | DYNT.utf | ڏٺائين بہ اشراف ۽ غرڍب، تنھن سج لٿي تائين | کي | پرديس ۾ غيرواقف آھي، تنھن کي مٿس ڪھل آئي. وري ھن |
| 27241 | DYNT.utf | ڏٺو ھو. | کي | مڪتب ۾ بہ ھڪ-ٻہ ڀيرا سندس اچڻ ٿيو ھو، جتي ھن عظمت |
| 27242 | DYNT.utf | ڏڍ اچي.'' | کي | منھن مٿي ڪري مون کي ڪو دلاسو ڏي، تہ منھنجي دل |
| 27243 | DYNT.utf | ڦاسي ملي ۽ ٻن کي کارو پاڻي آيو ۽ حامد کي | کي | ۽ پنجن ئي ڄڻن تي مقدمو ھليو. ھنن چئن چورن مان ٻن |
| 27244 | DYNT.utf | ڦول گليءَ جي منھن وٽ لاھي ڇڏ جئين.'' | کي | پئسا بہ ڏيئي ڇڏيائون ۽ چيائونس تہ ``ھن مائيءَ |
| 27245 | DYNT.utf | ڦول گليءَ ۾ رلائي رلائي بيٺا تہ ميان علي | کي | اھي خط ويا تہ سھي، مگر بمبئيءَ واري |
| 27246 | DYNT.utf | ڦول گليءَ ۾ وڃڻو ھو ۽ ھنن ماڻھن کي ميمڻ | کي | گڏ بتيلي تي چاڙھي آڻي بندر تي لائو. زينت بانوءَ |
| 27247 | DYNT.utf | ڦَٽي ڇڏيائون ۽ پاڻ مال سوڌو ڀڄي ويا. | کي | مالڪ جاڳيو، شاھوڪار کي ڌڪ ھڻي ماري وڌانون ۽ پٽس |
| 27248 | DYNT.utf | ڪا پورھيت گھربي ھئي. ھڪڙي ڏڍنھن اھڙي ڳالھ | کي | ھو وڏو نمازي ماڻھو ھو، ۽ ٻہ حج بہ ڪيا ھئائين. ھن |
| 27249 | DYNT.utf | ڪا خبر ٿي پوي. ڏينھن-ٻن ۾ تون ڪو سماءُ لھي | کي | ٿي پيئي آھيان، ڪيئن ڪريان. نہ وري نينگريءَ جي مون |
| 27250 | DYNT.utf | ڪا سجھي. نڪا وري ڌين کي ڪا منشگيري ڪمائڻي | کي | لکڻ جو تہ اصلي ھتي اشرافن ۾ دستور ڪونھي، نڪا مون |
| 27251 | DYNT.utf | ڪا گھڻي خوشي ڪانہ ٿي. بڇڙائي ھن جي دل تي | کي | جي وري بہ سڌرڻ جي اميد ھيس. پر ھنن جي اچڻ ڪري حامد |
| 27252 | DYNT.utf | ڪا مشڪلات ڏسڻ ۾ ڪانہ آئي، ٿورن لي لفظن | کي | ھيس، تنھنڪري جڏھن دائيءَ ساڻس ذڪر چوريو، تڏھن ھن |
| 27253 | DYNT.utf | ڪا منشگيري ڪمائڻي يا سرڪار جي نوڪري ڏيڻي | کي | ۾ دستور ڪونھي، نڪا مون کي ڪا سجھي. نڪا وري ڌين |
| 27254 | DYNT.utf | ڪا ھن سان محبت ڪانہ ھئي. ھن کي ھو ڦُرڻو | کي | ڳھ ڳٺا گھرڻ لڳي، تنھن جي پورائي پيو ڪندو ھو. ھن رن |
| 27255 | DYNT.utf | ڪا ٻارڻي ھجي تہ ٻاريو، متان دير پوڻ ڪري | کي | برابر سلطان جو وڏي حرم وٽ رھڻ جو وارو آھي. اوھان |
| 27256 | DYNT.utf | ڪري ٻڌايائون تہ ``ابا، تنھنجي زينت سان | کي | دل پئي ڳري. آخر جيڪا ڳالھ ھئي، سا سڏڪا ڀريندي ھن |
| 27257 | DYNT.utf | ڪري ٻڌايا، جي ٻڌي ھنن کي ڏک ۽ ارمان ٿيو. | کي | واقعات زينت تي ٿي گذريا ھئا، سڀ ھن پنھنجن مائٽن |
| 27258 | DYNT.utf | ڪُک ۾ ڪان لڳي بيٺي آھي. خير جي ھيڏي ساري | کي | ۽ گھر جو ڀاتي ٿي رھي آھين. ٻيو زينت جي ڳالھ مون |
| 27259 | DYNT.utf | ڪم ۾ وڏي مدد آھي. رٿ ڪيائين تہ جيستائين | کي | ۽ پٽ جو ساڻ ھئڻ دل جي لاءِ وڏو ڏڍ آھي ۽ او کي سو |
| 27260 | DYNT.utf | ڪم ۾ ڪا حرڪت نہ ٿي. آفيس جو ڪم گھڻو ڪري انگريزيءَ | کي | انھيءَ جي سکڻ ۾ ھن کي گھڻي آساني ٿي. تيستائين ھن |
| 27261 | DYNT.utf | ڪندا ڇا؟ امان اھڙو قھر ڪيئن ڪندي؟ تنھن | کي | بہ نٿو اچي، چٽ گونگو آھي تنھن جي حوالي مون |
| 27262 | DYNT.utf | ڪنوار جي گھر آنائون، ٿوري وقت کان پوءِ | کي | ماڻھو آيا، ماني کاڌائون؛ رات ٿي نڪاح پڙھيو. گھوٽ |
| 27263 | DYNT.utf | ڪنواري ڪانہ ٿي ڦَٻي، من رنڙ ڦَٻئي!'' نيٺ | کي | کي بہ اھا ڳالھ وڻي. مريم بہ کلي چيس تہ ``ابا، تو |
| 27264 | DYNT.utf | ڪنھن آروءَ واري نوڪريءَ لاءِ پيو چوندو | کي | ٿيو ويٺو ھو، تڏھن بہ اصل کان وڏن وڏن صاحبلوڪن |
| 27265 | DYNT.utf | ڪنھن اشراف گھر مان ٻانھن ملڻ ۾ حرڪت ڪانہ | کي | پوءِ تہ محبوب عليءَ |
| 27266 | DYNT.utf | ڪنھن پورھيت لاءِ سوال ڪيو ھئائون، سا ھاڻ | کي | پوءِ سندس ڌيءَ جي خاطر ھن گھر جي بہ واقف ٿي؛ تنھن |
| 27267 | DYNT.utf | ڪنھن سکر گھر مان ٻانھن ملي ويئي، تنھن سان | کي | ھو ھاڻي ھر طرح سنڌ جو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو ھو. ھن |
| 27268 | DYNT.utf | ڪنھن ضروري ڪم لاءِ پنھنجي وطن ڏي وڃڻو آھي، | کي | ھوشيار منشي سڃاڻپ وارو ڳولي ھٿ ڪيائين تہ ``مون |
| 27269 | DYNT.utf | ڪنھن لڙائيءَ جو خيال بہ ڪونہ ھو. جن وٽ وري | کي | ٿيا سھي، پر تراريون ۽ بندوقون ساڻ نہ ھين، جو ھنن |
| 27270 | DYNT.utf | ڪنھن ڪم لاءِ سڏ ڪيو، سا ويٺي اوڏي، ۽ جان | کي | اتي بختاور زينت |
| 27271 | DYNT.utf | ڪنھين نوڪريءَ ۾ نہ رکيو، نہ ڪنھن واپار | کي | علي نواز پنھنجي پٽ |
| 27272 | DYNT.utf | ڪو اشراف ماڻھو ڳولائي ڏي.'' | کي | جي ڳولا ۾ آھن. مون کي بہ منٿ ڪئي ھئائون تہ اسان |
| 27273 | DYNT.utf | ڪو دلاسو ڏي، تہ منھنجي دل کي ڏڍ اچي.'' | کي | آھن، تڏھن پاڻ ڪير آھيون. ھاڻي منھن مٿي ڪري مون |
| 27274 | DYNT.utf | ڪو ٿورڙو عرض ڪرڻو آھي.'' | کي | ۽ جان بيبي وجھ ڏسي چيو تہ ``مائي شھربانو! مون |
| 27275 | DYNT.utf | ڪو ڊپ ملڪ کسجڻ جو ڪونہ ٿيو، پاڻ ھن جو احسانمند | کي | جي ملڪ ۽ عزيزن کي ڏسڻ آيو ھو، تنھنڪري عمردرازخان |
| 27276 | DYNT.utf | ڪورٽ ۾ بہ آڻائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئائون، جو | کي | ھڪڙي ڀيري تہ ڪوڙي سوڙي معاملي ۾ حامد ۽ سندس ماءُ |
| 27277 | DYNT.utf | ڪوشش ڪرڻ سولي ٿي. خاص ڪري جڏھن سڀني کي خبر | کي | چوڻ چائڻ ٿيو ھو، پر سندس مئي کان پوءِ پاڻ ماڻھن |
| 27278 | DYNT.utf | ڪولہ ڇڏبو؟ اللّھ ڪندو تہ سندس ننڍڙي ڀبڻ | کي | پر جھڙو ھجي، تھڙو وري بہ پنھنجو جگر آھي، تنھن |
| 27279 | DYNT.utf | ڪھڙو عار ھولدو، اسان جو ڪم اھو آھي. مون | کي | مھاڻا ماڻھو، اوھان جھڙن سردارن وٽ رھڻ کان اسان |
| 27280 | DYNT.utf | ڪي مھينا رخصت ملي؟'' | کي | آھي تہ آءُٗ پنھنجو اصلوڪو وطن گھمي ڏسان، سو مون |
| 27281 | DYNT.utf | ڪير ڏيندو؟ ادي الھداد کي نياڻي اھي، سا | کي | ڀاءُ جي اولاد جو خيال آھي. پنھنجن ھوندي پراون |
| 27282 | DYNT.utf | ڪيوڙو ۽ ڪتل ڏسي پڪ ٿي؛ ``فرياد فرياد'' ڪيائين | کي | آھين.'' ھن چيو تہ ``آءُٗ غريب مسافر آھيان.'' ھٽ واري |
| 27283 | DYNT.utf | ڪيئن پاريندو؟ نہ دائي نہ، خدا جي واسطي | کي | ڪانہ ھوندي، سو پاڻ دنيا ۾ ڪيئن گذاريندو ۽ ٻين |
| 27284 | DYNT.utf | ڪڍائي، سندس ڌياڻيءَ فتنہ خانم ڏي موڪليو | کي | يڪدم ھڪڙي نہ ٻئي عذر سان انھيءَ ڪردن ٻانھيءَ |
| 27285 | DYNT.utf | ڪڪ ڪري ڇڏيو ھو ۽ پوليس جي نوڪريءَ ۾ رھي | کي | ڪري سندس دشمنن کي گھڻي خوشي ٿي. ھن گھڻن اشرافن |
| 27286 | DYNT.utf | ڳالھائڻ بہ نٿو اچي، چٽ گونگو آھي تنھن جي | کي | زينت - مائي، منھنجو ماروٽ ھجي تہ ڀلي ھجي، جنھن |
| 27287 | DYNT.utf | ڳچ جيترا پئسا ڏيئي آزاد ڪري ڇڏيائين. | کي | مال پنھنجي اولاد کي ورھائي ڏنائين، ۽ علي نواز |
| 27288 | DYNT.utf | ڳچ جيترا پئسا ڏيئي موڪليندا ھئا، جو بمبئي | کي | ھو، تنھنڪري سڀڪنھن وٽ ھن کي گھڻو مان ملندو ھو. ھن |
| 27289 | DYNT.utf | ڳچيءَ ۾ ٻانھون وجھي اچي ماءُ جي اڳيان بيٺو | کي | سگھوئي علي رضا زينت |
| 27290 | DYNT.utf | ڳراٽڙي پاتائين. | کي | آھيان، ٻڏي ڪين مئي آھيان.'' ائين چئي ڊوڙي اچي ماءُ |
| 27291 | DYNT.utf | ڳولي لھان. پر ھڪڙو تہ ھن اڃا ڳالھ پنھنجي | کي | وڃي ڏسان، ۽ جي ٿي سگھي تہ پنھنجي پيءُ جي ڪن عزيزن |
| 27292 | DYNT.utf | ڳولي ھٿ ڪيو پئي لاٿائون. ويچاريءَ زينت | کي | ماڻھو آگبوٽ تي چڙھي آيا ۽ پنھنجن ڄاڻن سڃاڻن |
| 27293 | DYNT.utf | ۽ اسان جي دوستن کي انھن ڪرستانن کان بہ | کي | ڏسي پاڻ علي رضا کي ارمان ٿيندو ھو تہ ھيءُ اسان |
| 27294 | DYNT.utf | ۽ پنھنجي سس کي ھن آٿاريو ۽ زينت جي ٻانھن | کي | ھن کي ھڪڙي زال اڳ ئي گھر ۾ ھئي، تنھن |
| 27295 | DYNT.utf | ۽ سندس بيبيءَ کي اھڙي چڱي بندوبست ڪرڻ تي | کي | ڪري ۽ حال ڏسڻ ڪري، ماڻھو نھايت خوش ٿيا ۽ علي رضا |
| 27296 | DYNT.utf | ۽ سندس جاءِ تي خبر ڏي، تہ فلاڻا اڄ صبح جو | کي | سرائي فتح خان جي گھر ڏياري موڪليو تہ ``حامد عليءَ |
| 27297 | DYNT.utf | ۽ سندس گھر واري کي بہ ھنن چيو تہ ``اوھين | کي | ھئي، پر پنھنجي وس نہ ھئي، پرائي گھر ۾ ھئي. تنھن |
| 27298 | DYNT.utf | ۽ علي رضا کي مبارڪ ڏنائين. | کي | اڳيان تہ ھنن سندس واٽ پئي ڏٺي، ايندي سان مائيءَ |
| 27299 | DYNT.utf | ۽ مائتن کي ڇڏڻ اھنجو بہ ٿي لڳس، پر تڏھن | کي | عغل واري ھئي ۽ مڙس جي فرمانبردار ھئي. اگرچہ وطن |
| 27300 | DYNT.utf | ۾ وڌي اٿن، تنھنڪري اسين ھنن جا گھڻو شڪر | کي | جي جان بچائڻ لاءِ گھڻو مٿو آھي، ۽ پنھنجي جان جو |
| 27301 | DYNT.utf | -رڳو رکا سوال جواب ڪن، سو بہ لڪندي ڇپندي. | کي | آھن، تہ نہ زال مڙس جو نالو وٺي سڏي، نہ مڙس زال |
| 27302 | DYNT.utf | -ٻار تہ وڃي سکيو ٿيندو، اسين پاڻ بہ سکيا | کي | بختاور چيو تہ ``مائي، اھو سچ ٿي چوبن، پر وٺ سک |
| 27303 | DYNT.utf | . انگريز ماڻھن جو حال ڏس تہ جھڙا پاڻ ھوشيار، | کي | واسطو آھي. آھي جھڙو مڙسن کي ضروري آھن، تھڙو زالن |
| 27304 | DYNT.utf | پيارڻ، توڙي ٻي سنڀال ڪرڻ ۾ زينت بانوءَ | کير | عزتبيءَ جي ويچاري ڇوري ٿي، تنھن کي ٻاٽليءَ سان |
| 27305 | DYNT.utf | ۾ کنڊ آھي. مون رڳو سکبي گذران لاءِ ٿي چيو، | کير | بختاور ورندي ڏني تہ ``اھو مائي سچ آھي، اھا تہ |
| 27306 | DYNT.utf | توڙي ھي حلرو تنھنجو رڌل آھي. ڪھڙو نہ چڱو | کيرڻي، | گھٽايو آھي. مون کي سسُجھي ٿو ھيءُ چاشني، پلاءُ ۽ |
| 27307 | DYNT.utf | . | کيريو | ٿي نِيو ۽ رستي ۾ ڪِري پيس، پر ھو ٿو سمجھي تہ اندر |
| 27308 | DYNT.utf | انھيءَ جاءِ تي وڃڻ لاءِ صلاح ڏني ۽ اسيد | کيس | ڪري پاڻ کي مسئھور ڪري سگھندس. ٻسن-ٽسن صاحبلوڪن |
| 27309 | DYNT.utf | اولاد ڪونہ ھو، مگر ساڻس گڏ سندس ننڍو ڀاءُ | کيس | ۽ واپار ۾ بہ ھٿ ھوس، تنھنڪري ھلنديءَ وارو بہ ھو. |
| 27310 | DYNT.utf | بہ شوق ٿيو. سا بہ ھاڻي ترڪي ٻولي ڳالھائڻ | کيس | سر محنت ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايو. مڙس کي ترڪي پڙھندو ڏسي، |
| 27311 | DYNT.utf | پنھنجي ماءُ ڪري ڄاڻندا ھئا. ھنن سان ايتري | کيس | جي اولاد کي پنھنجو اولاد ڄاڻندي ھئي، ۽ ھو بہ |
| 27312 | DYNT.utf | مليل ھئي، جنھن ۾ ڀاڻس حامد بہ اچي رھندو | کيس | تہ سٺو رکندي ھئي، پر گھر مان جا ھڪڙي ڪوٺي خلاصي |
| 27313 | DYNT.utf | نقصان پھچائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئي، پر فتحياب | کيس | حاسد ڏٺو، ۽ ٻن-چئن وقتن تي ھن کي معلوم ٿيو تہ ھنن |
| 27314 | DYNT.utf | ڏسي ھو سڀئي اڳيان او ڇنگارون ڏيئي روئڻ | کيس | ماءُ کي ڏسي ڀانيائين تہ ڊوڙي وڃي پيرين پوانس، تہ |
| 27315 | DYNT.utf | ڳڻتي آھي، سي تہ سڀ مائي جان بيبيءَ جي ٻت | کيس | آھي تہ زينت کي بہ اھو ھنڌ چڱو لڳندو. جن ڳالھين جي |
| 27316 | DYNT.utf | مان ڪيريو ھجي، سو کڻي آڻي ڏنائينس. | کيسي | تہ متان ڪنھن سرڪاري ڪم بابت ھجي، يا سلطان جي |
| 27317 | DYNT.utf | ۾ وڌو؛ پوءِ ويٺو ڳڻتي ڪرڻ تہ ھن جو مطلب | کيسي | پوي تہ ڪنھن، ڪنھن ڌي لکيو. سلطان تہ خط پڙھي کڻي |
| 27318 | DYNT.utf | ھئا ۽ چوندا ھئا تہ ``ڇوڪرا انگريزي پڙھي | کيلندا | توڙي ٻيا جيڪي ماڻھؤ وٽن ايندا ھئا ۽ ٻڌندا ھئا سي |
| 27319 | DYNT.utf | . جتي اھڙو مزو ۽ سلوڪ ناھي، اتي سڄو گھر دوزخ | کيلندو | جو وقت چڱو گذري. اھڙيءَ صحبت ڪري سڄو گھر بہ پيو |
| 27320 | DYNT.utf | ڪم اچي. بابي سائينءَ اسان کي تعليم ڏيئي، | کين | اولاد کي پالي وڏو ڪندا آھن تہ پيريءَ ۾ آھو |
| 27321 | DYNT.utf | ڪم ايندا - پنھنجي سر پاڻ ۾ حياتيءَ دم تائين | کين | وتنداسين، نڪي پئسا جٽا ڪندا، لڪي زال مڙس جا مائٽ |
| 27322 | DYNT.utf | جن ھھڙو ديون جھڙو پورھيو ڪيو آھي. خدا ڪندو | کي، | ۾ پئجي چيو تہ ``يارو! آفرين آھي اوھان شينھن مڙسن |
| 27323 | DYNT.utf | يا ٻيون جيڪي پاڙي جون زالون اتي اينديون | کي، | ڪڏھن ڪڏھن ھوءَ ويھي کھر جي ڀاتين |
| 27324 | DYNT.utf | ڏپڻ وٺڻ اھڙو ٿو ڪري، جھڙو مائٽ ڪن، مون | کي، | وري بہ چوڻ لڳي تہ ``مائي، شابس آھي ويچاري گل محمد |
| 27325 | DYNT.utf | جي شيطاني ڪمن کان پاسي ٿيڻ يا انھن کي ڌڪي | کي؟ | تڏھن اھڙي آزمودي جو ضرور، زال کي وڌيڪ آھي يا مڙس |
| 27326 | DYNT.utf | لڳا. ھمو کلڻ ۽ ڏانھن اھلرون ڪرڻ لڳو، تنھن | کيڏڻ | ھوس، اھڙو محبوب ھو؛ تنھنڪري ويجھو اچي انھيءَ سان |
| 27327 | DYNT.utf | پئي اٿئي.'' | کٽ | فوجدار چيو تہ ويھ، خوش ٿي ويھ، اھا |
| 27328 | DYNT.utf | تي ذري تائين گڏ ويھي ۽ عزيز انھن کي ڏسن | کَٽ | گھوٽ نڪاح کان پوءِ ڪنوار جي گھر اچي، ڪنوار سان ھڪ |
| 27329 | DYNT.utf | تي ويٺيون. زينت بانو وري پاسي ۾ ٻيو کٽولو | کٽ | ملي، پوءِ وڃي سڀ صفي ۾ ويٺيون. مايون ٻيءَ ھڪڙي |
| 27330 | DYNT.utf | ڏسندا ويا تيئن انھيءَ کي بہ ڇڏي ھاڻي اچي | کٽراڳ | ھئائون؛ پر جيئن غربب ٿيندا ويا ۽ ڏوليءَ جو بہ |
| 27331 | DYNT.utf | ڪمائڻ جھرو ٿئي، تيسين ھن رستي سان اسان | کٽڻ | ڪي ھينئر آھن؟ جيسين اسان جو حامد، خدا حياتي ڏئيس- |
| 27332 | DYNT.utf | ڪمائڻ جھڙو ٿيو آھيان.'' ٻيو ھيءُ بہ چيائين | کٽڻ | منھنجي شاديءَ جي تڪڙ ڪالہ پيئي آھي، نڪو اڃا آءُٗ |
| 27333 | DYNT.utf | ڪمائڻ جھڙو ڪنداسين، تڏھن اسين آرام ڪري | کٽڻ | جڏھن اسين پنھنجو مال متاع اولاد تي خرچي، ھنن کي |
| 27334 | DYNT.utf | ڪمائڻ جھڙو ڪٿان ٿيندو. سڃو ڏبنھن گھر ويٺو | کٽڻ | تہ بہ آءُٗ ساڻس مٽ نہ ڪريان، پر وڏي ڳالھ اميد علي |
| 27335 | DYNT.utf | ڪمائڻ جي لياقت، علميت ۽ ھوشياريءَ ڏي ڏسڻو، | کٽڻ | ڏي، اشرافت، لياقت، غريبيءَ، چڱي ھلت چلت، موچاري |
| 27336 | DYNT.utf | ڪمائڻ جي ڪھڙي پروا ٿيندي؟ جھڙو پاڻ کائيندا، | کٽڻ | مامي جو پٽ اٿئي، پنھنجو رت اٿئي. جيئي سندس پيءُ، |
| 27337 | DYNT.utf | ڪمائڻ وارو آھي، سڀڪي ٿو گھر ۾ اچين، شڪل | کٽڻ | تہ مائي جان بيبيءَ جو پٽ پڙھڻ لکڻ ۾ ھوشيار آھي، |
| 27338 | DYNT.utf | ڪمائڻ وارو ھو ۽ جوان ھو، سڙس مئي کان پوءِ | کٽڻ | پٽ جي شاديءَ جو خيال گھڻن ڏينھن کان ھوندو ھو- ھو |
| 27339 | DYNT.utf | ڪمائڻ، مڙسن جي بلي ڪيو ويو آھي، ۽ گھر سنڀالڻ، | کٽڻ | ٻاھر گھمڻ قرڻ، جنگيون ڪرڻ، دشمنن کي سامھون ٿيڻ، |
| 27340 | DYNT.utf | - ھڪڙي ھٿ ۾ ڏيو ٻئي ھٿ ۾ وٺو.' سو جي آءُٗ | کٽو | اٿم. اڄ تہ مائٽ بہ چون ٿا تہ `اٽي تي اٽو، کارو نہ |
| 27341 | DYNT.utf | تي ليٽي پيون، ۽ ٿورو آرام ڪري اٿيون، وري | کٽولن | وري آئي، تنھنڪري ھنن کڻي بس ڪئي. پوءِ سڀيئي وري |
| 27342 | DYNT.utf | پيو ھو تنھن تي ويٺي ۽ مريم سڀني جي اڳيان | کٽولو | ٻيءَ ھڪڙي کٽ تي ويٺيون. زينت بانو وري پاسي ۾ ٻيو |
| 27343 | DYNT.utf | ٺھيون پيون ھيون. سڀ شيءِ چڱي ڊول سان رکي | کٽون | ڏسڻ ۾ آيس. ڏاڍا گلم غاليچا وڇايا پيا ھئا، ٻہ-ٽي |
| 27344 | DYNT.utf | ڪمائي اچڻ ۽ زال جو ڪم آھي گھر جو سڀ ڪم ڪار | کٽي | معلوم ٿئي تہ في الحقيقت مڙس جو ڪم آھي پورھيو ڪري |
| 27345 | DYNT.utf | ڪونھي، تيستائين شادي رڳي فضولي آھي، چوندا | کٽيو | پيريءَ ۽ ضعيفيءَ کي پھچي ٿو. وري جيستائين پنھنجو |
| 27346 | DYNT.utf | کنيو آھي جو پنھنجو ٻار ڏبندو!'' | کُٽيءَ | وڪيل کي ھڪڙي زال تہ اڳيئي آھي، سو پھاڄ تي ڪنھن کي |
| 27347 | DYNT.utf | کنيو آھي جو ڌيءُ بہ تو کي ڏين ۽ اڳواٽ بہ | کُٽيءَ | ھيون. باقي رھي ڏٺي جي ڳالھ، سو ابا، ڪنھن کي |
| 27348 | DYNT.utf | گذاريو ھو، سي بہ ڀلجي ويا. وري ھنن ھن کي | کڏ | ھوس، ٻي ٻولي ھيس، ٻي حالت ھيس، تنھنڪري جن ساڻس |
| 27349 | DYNT.utf | ۾ پوڻ تي دل چوندي؟ | کڏ | ۽ اھا بہ اھڙي سکي آھي، تڏھن ٻي ڪھڙيءَ کي انھيءَ |
| 27350 | DYNT.utf | ۾، مائيءَ کي بہ انھيءَ جو خيال ڪونھي، مگر | کڏ | بختاور - نہ امان نہ، ھڻينس |
| 27351 | DYNT.utf | ٿيا. بختاور ٻاھر در تي مڙس ماڻھن جي سماءَ | کڙا | ليٺ کائي بس ڪيائون، جان بيبيءَ دعا گھري، ۽ سڀ اٿي |
| 27352 | DYNT.utf | سڙيون وٺو! شرم جي ڳالھ آھي، جو سکر اشراف | کڙبون | نڙا توھين ٻڌو! اھڙي خسيس ماڻھوءَ جون ٿيون سو |
| 27353 | DYNT.utf | بہ ڪرائي ڇڏيو ھو، پر جڏھن لڀڻ جو امڪان | کڙو | ڄاتي. اگرچ پريندي رپورٽ ٿيڻ مھل ڪپتان آگبوٽ |
| 27354 | DYNT.utf | ٿيو. | کڙو | تہ زينت دانھن ڪري وڃي پري بيٺي. فوجدار بہ اٿي |
| 27355 | DYNT.utf | ڪري ڏياري موڪليائين، ۽ مائي شھربانوءَ | کڙي | ڄاتي، تھنڪري مريم جي ھٽان ڪي گلن جا ھار بہ سو |
| 27356 | DYNT.utf | پاکڙيون پيو موڪلي. ھڪ - ٻہ ڀيرو آءُٗ وٽن | کڙيون | بختاور - ڪيترا ڏينھن ٿيا آھن، جو ويچارو سيٺ سو |
| 27357 | DYNT.utf | وٺيو رکي. | کڙيون | امان بہ زورآور آھي، ماٺ ڪيو پراون ماڻھن جون سو |
| 27358 | DYNT.utf | ٿيو، بختاور نڪري ٻاھر ويئي، ۽ ستت ھڪڙي | کڙڪو | گھر جا ڀاتي انھيءَ حالت ۾ ھئا، تہ در جو |
| 27359 | DYNT.utf | حق علي رضا جو ھئي، جو وڏي ڀاءُ جو اولاد | گادي | ھونءَ تہ انصاف ڪري اھا |
| 27360 | DYNT.utf | ۽ اسلامي دين ۽ علم جي خاص جاءِ آھي، ٽيون | گادي | تمام سھڻو ٻڌل شھر مشھور آھي، ٻيو تہ مسلمانن جي |
| 27361 | DYNT.utf | تي سندس ننڍي ڀاءُ کي ويھاريائون، جو پڻ | گاديءَ | قيد ٿي ايران ڏي ويا، جتان وري نہ موٽيا. پوءِ سندس |
| 27362 | DYNT.utf | جو ھنڌ آھي. اھو ھڪڙو قديم شھر آھي ۽ گھڻين | گاديءَ | سلطان جو تختگاہ آھي ۽ مسلمانن جي وڏي بادشاھت جي |
| 27363 | DYNT.utf | آھي ۽ ٻنھي حڪومتن جو چڱيءَ طرح واقفڪار | گار | آھي، دينذار آھي، نيڪ آھي، پڙھيل آھي، آزمود |
| 27364 | DYNT.utf | سڏيندا آھن ۽ انھيءَ تي پاڻ ۾ گھڻا جھيڙا | گار | کي خبر آھي تہ اھڙي مائٽي جي ڳالھ کي ھتي جا ماڻھو |
| 27365 | DYNT.utf | ماڻھو ھو. بلڪل چڱيءَ تجويز سان ھلت ڪندو | گار | البت ڏکيائي ھوندي ھيس، تڏھن بہ ھو ڏاھو ۽ آزمود |
| 27366 | DYNT.utf | ۽ صلا حڪار ٿيندو. تن ھورياق ھوريان پنھنجي | گار | خاطري ڪئي. ھو پاڻ خوش ٿيا تہ ھي اسان جو گھڻو مدد |
| 27367 | DYNT.utf | ڪئي آھي.'' | گاري | ڏيندي، خاص جڏھن ٻڌندي تہ تو اسان سان ڏاڍي مدد |
| 27368 | DYNT.utf | جھليوَ. وري جڏھن ھن کي ھڪڙي زال اصلي آھي | گاريون | جي ڳالھ آھي، جو سکر اشراف ٿي اھڙي نيچ آدميءَ جون |
| 27369 | DYNT.utf | ڏيڻ آئي آھين ڇا؟ آءُٗ توکي ماءُ وانگي ڄاڻي | گاريون | زينت - دائي، واہ واہ. اڄ تون سنڀري مون کي |
| 27370 | DYNT.utf | جي اڃا صفائي ڪانہ ٺتي تہ اھا زال رات جو | گالھ | تنھن جو پتو پيم ۽ اھا شيءِ بہ لڌيم، مگر ھيٺين |
| 27371 | DYNT.utf | پوءِ ورھيہ-ٻن جي اندر ھن جي حالت ئي ڦري | گان | مطلب تہ علي رضا جن جي بمبئيءَ لڏي وڃڻ |
| 27372 | DYNT.utf | ڏيئي، اچي ڦڙھ ٿي سمھي پيو. | گاھ | بلو ڪريو.'' پوءِ پاڻ وڃي گھوڙي کي ٻڌي، ھنو لاھي، |
| 27373 | DYNT.utf | بدشنامي خلعت دھند. اڄ سلطان جي مون سان | گاھي | جي طبعيت رنگين ٿيندي آھي. گاھي بسلامي برنجند و |
| 27374 | DYNT.utf | بسلامي برنجند و گاھي بدشنامي خلعت دھند. | گاھي | بہ خبر ھئي تہ ``بادشاھن جي طبعيت رنگين ٿيندي آھي. |
| 27375 | DYNT.utf | حد کان وڌيڪ ھوندي ھيس. ڪپڙو گندي تہ سٺو | گائي | بار سندس سر تي ايندو ھو. انھيءَ ھوندي بہ پوشيد |
| 27376 | DYNT.utf | جي ڳالھ تہ کڻي ڇڏيو، پر ھلت چلت جي ڪري بہ | گائيءَ | جي منڊمن ۾ وڏو فرق ڏسڻ ۾ آيو. خوبصورتي ۽ پوشيد |
| 27377 | DYNT.utf | سان رکيل ھو. انھيءَ وقت کان وٺي، منھنجي | گائيءَ | اتي پيل ھو ۽ جاءِ جو ٻيو سامان بہ ڏاڍي پوشيد |
| 27378 | DYNT.utf | آئي جنھن ۾ برقعي سان ھڪڙي زال ويٺل ھئي | گاڏي | نائبن بجي ڌاري در تي ھڪڙي |
| 27379 | DYNT.utf | تيار آھي، ھاڻي اچو.'' ماني سنڀري ۽ برقعو | گاڏي | وٺي آيو ھو، تنھن در تان ماءُ ڏي چوائي موڪليو تہ `` |
| 27380 | DYNT.utf | واري کي اڳواٽ پئسا بہ ڏيئي ڇڏيائون ۽ چيائونس | گاڏي | ڪري ميمڻ محلي تائين تہ گڏ آيا، پوءِ ھو لھي پيا ۽ |
| 27381 | DYNT.utf | وٺي آيو ھو، تنھن در تان ماءُ ڏي چوائي موڪليو | گاڏي | بہ ٺريو، ۽ علي رضا ھلڻ جو وقت ڏسي، شھر ڏي وڃي |
| 27382 | DYNT.utf | ھلي، رستو برپٽ مان ھو؛ گھاڙو سڙڪ ڪانہ ھئي، | گاڏي | سڀ ڳھ اڳڙيءَ ۾ ٻڌل کڻي آيو، ۽ سندس حوالي ڪيائين. |
| 27383 | DYNT.utf | ھڪلي ھليو ويو. زينت بانو ٻار ڪڇ تي ڪري لھي | گاڏي | ھو تہ |
| 27384 | DYNT.utf | ڀاڙي ڪري آڻيندا ھئا، انھيءَ ۾ ويندا ھئا، | گاڏي | مڙس ماڻھو ويندو ھو ۽ جي پرڀرو پنڌ ھوندو ھو تہ |
| 27385 | DYNT.utf | ڀاڙي ڪري ميمڻ محلي تائين تہ گڏ آيا، پوءِ | گاڏي | ھو ۽ ھنن ماڻھن کي ميمڻ محلي ۾ لھڻو ھو، سو ھڪڙي |
| 27386 | DYNT.utf | ڊوڙائي رستو ڏيئي آٿي ھليا، ۽ ويچاريءَ | گاڏي | ويندو ڏسي پوءِ آٿيو. ھنن کي بنھنجي ساھ جي لڳي، سي |
| 27387 | DYNT.utf | ۾ ٿيندو ھو ۽ اھا جاءِ بہ انھيءَ ڪم لاءِ | گاڏين | ۽ ڌيئون ھيون، تنھنڪري ھنن جو اچڻ وڃڻ پردي وارين |
| 27388 | DYNT.utf | ۾ ڪم ڪار يا تماشہ بينيءَ لاءِ نڪري سگھن | گاڏين | سکرن جون زالون برقعا منھن تي وجھيو، ٻاھر پنڌ يا |
| 27389 | DYNT.utf | اچي گڏ ٿيون. ڪيترائي مسلمان، ھندو ۽ يورپين، | گاڏيون | تڏھن آگبوٽ تي چڙھڻ کان اڳي بندر تي ڪيتريون ئي |
| 27390 | DYNT.utf | رکيائون، ڪيترائي لوڪر اڳيان ڪمائيندا | گاڏيون | اچي ٿيا، جو تمام چڱي بنگلي ۾ رھندا ھئا. گھوڙا |
| 27391 | DYNT.utf | تان لھي پنھنجي اصلوڪي گھر گھڙي آيا. جيڪي | گاڏيءَ | ھو پر ڪنھن کي بہ ھنن جي موٽڻ جي اميد ڪانہ ھئي. ھي |
| 27392 | DYNT.utf | تان ڪِري پيو ۽ ماندو ٿي ويو. پوءِ زالن تي | گاڏيءَ | سان گاڏيءَ واري کي ڌڪو سٿي وارو ھنيو، جو گوماٽجي |
| 27393 | DYNT.utf | تي بيٺا ھئا. علي نواز خان ڏاھو ماڻھو ھو | گاڏيءَ | کي بہ ڇڏي ھاڻي اچي پنھنجي پيرن جي پنڌ ۽ ڀاڙي جي |
| 27394 | DYNT.utf | تي چاڙھي روانو ڪيائون. گاڏيءَ وارو بہ سندن | گاڏيءَ | ماني ٽڪي کاڌي کان پوءِ صفوران ۽ زينت کي ڏاندن جي |
| 27395 | DYNT.utf | تي چڙھي پٺتي موٽي ويو. | گاڏيءَ | کي سرائي فنح خان جي گھر اماڻي، علي رضا وري ساڳيءَ |
| 27396 | DYNT.utf | تي چڙھي گدوبندر تائين ويو، * تڏھن درياھ | گاڏيءَ | ڏيئي موڪلائي نڪري ٻاھر آيو. حامدعلي بہ ساڻس گڏ |
| 27397 | DYNT.utf | تي چڙھي نڪتا. رات جو ڪراچيءَ پھتا. آچر جو | گاڏيءَ | نيٺ موڪلائي توڪلائي، |
| 27398 | DYNT.utf | تي ھئي، سا ڀڄ آئي ھوندي؛ ۽ سندس موس جو نالو | گاڏيءَ | پر ڄاتائين تہ ضرور اڌ ۾ پٺتي موٽي نہ ويئي ھوندي، |
| 27399 | DYNT.utf | جو پنڌ-پنڪيون کائيندا ھليا ويا. ڪڏھن تہ | گاڏيءَ | سو چارو ڏيو آھستي ھلندا ويا. ھڪڙي رات انڌاري، ٻيو |
| 27400 | DYNT.utf | وارن سان خدا شال ڪنھن جو پلؤ نہ اٽڪائي، | گاڏيءَ | حٽيقت ڪري ڦول گلي اڃا پري ھئي، پر بمبئيءَ جي |
| 27401 | DYNT.utf | وارو بہ آٿيو. الائجي سامت ۾ آيو ھو، تڏھن | گاڏيءَ | چورن جي وڃڻ کان پوءِ |
| 27402 | DYNT.utf | وارو بہ سندن راڄ مان ھو، تنھن کي بہ صديق | گاڏيءَ | ۽ زينت کي ڏاندن جي گاڏيءَ تي چاڙھي روانو ڪيائون. |
| 27403 | DYNT.utf | واري اڳڀرو وڃي، ھڪڙي گھٽيءَ جي منھن وٽ | گاڏيءَ | |
| 27404 | DYNT.utf | واري کي ڌڪو سٿي وارو ھنيو، جو گوماٽجي گاڏيءَ | گاڏيءَ | ھنن ايندي سان |
| 27405 | DYNT.utf | يا ڏوليءَ ۾ يا ڪجائي ۾ ھليا وڃن. | گاڏيءَ | ۽ عزيز انھن کي ڏسن ۽ مبارڪون ڏين، پوءِ رات جو |
| 27406 | DYNT.utf | ۽ ٻين ڀاڱن سان. مڏئي جو بندر ڀڄ کان ارڙ | گجرات | بندر کان ٻين پاسي ھلندو آھي، تھڙو خشڪيءَ جي رستي |
| 27407 | DYNT.utf | سان قبرون جوڙئي ڇڏيائون ۽ سندن سيرانديءَ | گچ | وچين صفي ۾ لڳو لڳ پوريائون ۽ سندن وصيت موجب پڪي |
| 27408 | DYNT.utf | تائين ويو، * تڏھن درياھ تي پل ڪانہ ھئي، | گدوبندر | نڪري ٻاھر آيو. حامدعلي بہ ساڻس گڏ گاڏيءَ تي چڙھي |
| 27409 | DYNT.utf | ران ڪندا آھن. انھن ترڪستان جي سرحد تي لُٽ | گذ | آھن. ھو گھڻو ڪري جھنگلي ماڻھو آھن ۽ ڦرمان تي بہ |
| 27410 | DYNT.utf | رندو!'' | گذ | پاڻ سان وٺي ويندس، تيسين الاجي منھنجو وقت ڪيئن |
| 27411 | DYNT.utf | ريا، تہ جن صاحبلوڪن کي علي رضا پڙھائيندو | گذ | انھيءَ شاديءَ کي پنج-ڇھ مھينا مس |
| 27412 | DYNT.utf | ريل ڏينھن ياد ڪري روئڻ لڳي، پوءِ خدا کي | گذ | گھڙيءَ تائين ويھي خيال پچائڻ لڳي. پھريائين تہ |
| 27413 | DYNT.utf | آھيون. ۽ اڳي جو اسان علي رضا بيگ افنديءَ | گذار | جان جو کي ۾ وڌي اٿن، تنھنڪري اسين ھنن جا گھڻو شڪر |
| 27414 | DYNT.utf | بندي ھئي، جھڙو ھتي ٻين ساھيلين جي سنگت | گذار | جو خوشيءَ ۾ گذرنذو ھو. سڀڪا بيبي پنھنجي گھر ۾ خوش |
| 27415 | DYNT.utf | پنديون ھيون، تنھنڪري ھڪ ٻئي جي حال جي ۽ | گذار | ھنن جون مائون بہ ڪڏھن ڪڏھن ھڪٻئي جي گھر اچي ڏينھن |
| 27416 | DYNT.utf | رھيو. آخر ھن پنھنجو ڪم وري ھٿ ڪيو. ھن خا | گذار | لڳايا، تنھنڪري ھو ٻاڻ زيادہ خوش ٿيو، ۽ ھن جو شڪر |
| 27417 | DYNT.utf | ھوندو ھو. | گذار | چاند بيبيءَ جو پٽ ھن پنھنجيءَ مھمانڻ جو گھڻو شڪر |
| 27418 | DYNT.utf | ٿيو ۽ ھنن کي آفرين ڪيائين ۽ دلاسو ڏنائين | گذار | خوش ٿيو ۽ علي رضا جو ۽ خصوصاً سندس بيبيءَ جو شڪر |
| 27419 | DYNT.utf | ٿيون. | گذار | پيدا ٿيو؛ تنھنڪري اھي سڀ زينت بانوءَ جون شڪر |
| 27420 | DYNT.utf | باڪل ڏکيو لڳو. سگھوٿي وري حامد جي مرڻ جي | گذارڻ | شھرنالو بہ مئي ۽ حامد قيد ٿي ويو، تڏھن ھنن کي اتي |
| 27421 | DYNT.utf | جو بند وبست کريان، پوءِ جيڪا خدا گھري ھوندي، | گذارڻ | ڪيئن پئجي سگھندوا دل ۾ ٺھرايائين تہ في الحال ڪٿي |
| 27422 | DYNT.utf | سھنجو ٿو لڳي، اگرچہ ٻيو ھر طرح جو سڪ اٿم.'' | گذارڻ | مون کي ڇڏي نٿو سگھي؛ نڪي وري مون کي اوھان کان پري |
| 27423 | DYNT.utf | لڳا. | گذارڻ | ھو. انھيءَ طرح ھي سانھ ستيءَ سان گوشہ نشينيءَ ۾ |
| 27424 | DYNT.utf | لڳا. اھو ارادو ھون تہ ننڍي پُٽ جي خبر پوي | گذارڻ | گھڻو ناآميد ڪيو. سو في الحال ھو ويچارا غريبت طور |
| 27425 | DYNT.utf | لڳو، انھيءَ خوشيءَ کان ھن جي دل تہ باغ | گذارڻ | ھي پنھنجي آل عيال سوڌو اچي نڪتو، ۽ عزت آبروءَ سان |
| 27426 | DYNT.utf | ۽ دل وندرائڻ جو چڱو وجھ مليو، پر ھنن جو | گذارڻ | پردي وارين اشراف زالن کي مناسب طرح صحبت ڪرڻ، خوش |
| 27427 | DYNT.utf | . ھو ھن جي پرگھور گھڻي ڪندا ھئا، تنھنڪري | گذارڻ | زينت بانوءَ کي لاچار ٿيو ھنن مھاڻن سان |
| 27428 | DYNT.utf | اھڙي مزي سان ٿيڻ لڳو، جو محبوب علي افسوس | گذارو | ھينئر تہ زال ھن جي فرمانبردار ھئي. مطلب تہ ھن جو |
| 27429 | DYNT.utf | تہ سگھبيون. ڪتابن ۾ پڙھيو اٿم تہ زال مڙص | گذاري | اھڙي ماڻھوءَ سان حياتيءَ جون ٻہ - ٽي گھڙيون |
| 27430 | DYNT.utf | جي آميد ھيس، سا حاصل ڪين ٿئيس ھا. انھيءَ | گذاري | بہ ڪونہ رھيو، ۽ جي مليس بہ ھا تہ بہ جنھن لذت ڀرئي |
| 27431 | DYNT.utf | نٿا سگھن، تنھنڪري لڏي ٿا وڃن. ھنن پنھنجي | گذاري | ڪنھن کي بہ اھڙو شڪ ڪونہ پيو تہ ھي بمبئيءَ ۾ |
| 27432 | DYNT.utf | وري اوڏي سنبري. انھيءَ جو سانباھو ڏسي زينت | گذاري | ايندي ھئي، ھن ڀيري بہ ائين آئي ھئي، سا مھينو کن |
| 27433 | DYNT.utf | ويو ھو، تنھنڪري ھن کي ھيڪاري پسند ڪرڻ لڳا. | گذاري | ھو، ۽ انھيءَ ماڻھو جو پٽ ھو جو اتي وڏو وزير ٿي |
| 27434 | DYNT.utf | ھئائون، اُتان نڪرڻ بہ اھنجو پئي لڳن. پر | گذاري | جي آميد ھئي، ٻئي پاسي ارمان ٿيو، جو جتي عمر ساري |
| 27435 | DYNT.utf | ڪئي ۽ ھنن مان ملي رھندي آئي ۽ ھنن جي ٻارن | گذاري | ڪو مائٽ مائٽ کي ڏئي. ھن ويچاريءَ سندن گھڻي شڪر |
| 27436 | DYNT.utf | ڪئي، جو ھن ٻٽڻ کان بچايس. نيٺ ھو اچي ڪناري | گذاري | ھوءَ ويچاري خوش ٿي. ھن مھاڻي جي گھڻي شڪر |
| 27437 | DYNT.utf | . پاڻ تہ ننڊ نہ ڪيائون، پر ٻين جي بہ فنڊ | گذاري | پئي رئڻ آيو. وري جا رات آئي، سا بہ ھنن روئڻ-پٽڻ ۾ |
| 27438 | DYNT.utf | ھئا، سندس گھڻا واقف ھئا، سندس ڌيءُ اتي | گذاريا | کي بہ اھا ڳالھ پسند ھئي، جو اتي ھنن گھڻا ڏينھن |
| 27439 | DYNT.utf | . جي قسمت ۾ اڃا بہ ٻيءَ طرح آھي تہ مون کي | گذاريان | تي پھچاءِ، جتي عزت ۽ آبروءَ سان حياتيءَ جا ڏينھن |
| 27440 | DYNT.utf | . | گذاريائون | سڀني خدا جو شڪرانو ڪيو ۽ اھو سارو ڏينھن خوشيءَ ۾ |
| 27441 | DYNT.utf | . پر ھاڻ جڏھن ھو وري بمبئيءَ ۾ آيا ۽ خدا | گذاريائون | لاءِ مناسب وجھ نہ ڏٺو، نڪي اتي وري گھڻا ڏينھن جوش |
| 27442 | DYNT.utf | نڪو کاڌو نڪو پيتو. رات جو بہ کاڌو نہ کاڌي | گذاريائون، | پھريون ڏينھن تہ ڏاڍو عذابن ۾ |
| 27443 | DYNT.utf | مگر رکيل پئسو گھڻو جٽاءُ ڪين ڪندو آھي، | گذاريا، | ڏينھن ھي پنھنجي منھن رھيا، سي ھنن بيشڪ خير سان |
| 27444 | DYNT.utf | ۽ گھر چڱو ھلائيندا، مگر ٻين مائٽن مٽن سان | گذاريندا | تہ منڊم سان شادي ڪرڻ ڪري زال مڙس پاڻ ۾ بيشڪ خوش |
| 27445 | DYNT.utf | .`` | گذاريندا | ڪانہ ٿي ٿئي، اشراف تہ ھينئر پنھنجو ڪنڌ لڪايو وتن |
| 27446 | DYNT.utf | ۽ اسان کي يقين آھي تہ تو جھڙي امير کي راڻي | گذارينداسين | واڳ راڻيءَ جي ھٿ ۾ رھندي. پوءِ احين سڀ چڱي حال ۾ |
| 27447 | DYNT.utf | ۽ ھو اسان جي خدمت ڪندا. پر وڏي پٽ جي ھلت | گذارينداسين | ڪمائڻ جھڙو ڪنداسين، تڏھن اسين آرام ڪري وٽن پيا |
| 27448 | DYNT.utf | . اھا مسلماني پر آھي، ڪا مھڻي جي ڳالھ ناھي، | گذارينداسين | تہ سندس گھر وري آباد ٿي پوندو. پاڻ سڀ گڏيا خوش پيا |
| 27449 | DYNT.utf | جو ٻہ - ٽي ڏينھن ٿي ويا آھن، تہ نہ آيا آھيون.'' | گذارينداسين، | ڪج تہ سڀاڻي اسين اوھان وٽ اينداسين ۽ اچي ڏينھن |
| 27450 | DYNT.utf | آھي، تھڙيءَ طرح ھنن جو بندوبست بہ ھو. | گذاريندو | جي چئي چائي ۾ رھندا آھن، ۽ پاڻ ھنن سان مليو پيو |
| 27451 | DYNT.utf | ھو. انھيءَ سان گڏ ھو مقرر وقتن تي عبادت | گذاريندو | ھو ۽ باقي وقت ڪتابن جي مطالع ڪرڻ ۽ ٻي لکپڙھ ۾ |
| 27452 | DYNT.utf | ھو. ھڪڙو اڳھين فرتوت ھو، جو عمر سندس ستر-پنجھتر | گذاريندو | علي رضا ويچارو ھيڪلو ٿي پيو. سارو ڏينھن غم ۾ پيو |
| 27453 | DYNT.utf | ھو.جڏھن مائي شھرنالو بہ مئي ۽ حامد قيد | گذاريندو | بدچاليءَ ڪري خراب ڏٺائين، تنھنڪري اڪثر دل شڪستو |
| 27454 | DYNT.utf | ھو، جي ڪو جھڙالو ڏينھن آيو تہ اسڪول کان | گذاريندو | حاضر رھي، پنھنجي منھن يا پنھنجن سنگتين سان پيو |
| 27455 | DYNT.utf | ۽ ٻين کي ڪيئن پاريندو؟ نہ دائي نہ، خدا | گذاريندو | پنھنجي فضيلت ڪابہ ڪانہ ھوندي، سو پاڻ دنيا ۾ ڪيئن |
| 27456 | DYNT.utf | ھئي. | گذاريندي | ڪنھن ٻي پاسي وڃي سگھندي ھئي؛ لاچار سُور پيو پيئي |
| 27457 | DYNT.utf | جو تون پاڻ وڏي شھر جي آھين.'' ايترو بہ ٻڌايو | گذاريندينءَ، | دلاسو بہ ڏنو ھئائينس تہ ``اتي تون ھن کان وڌيڪ سکيو |
| 27458 | DYNT.utf | ھسو، سو ھال ڪري ٻڌايو. | گذاريو | ۾ ڪتابن پڙھڻ يسا شنلرنج راند ڪرڻ ۾ پنھنجو ڏينھن |
| 27459 | DYNT.utf | ھو. ھتي تہ رڳو سندس بڇڙن ڪمن جي ڪري خراب | گذاريو | سو انھن جي سٽ جھلي نہ کگھيو. ڀلا، ھن سڄي عمر سکن ۾ |
| 27460 | DYNT.utf | ھو، سي بہ ڀلجي ويا. وري ھنن ھن کي مئو سھسايو | گذاريو | ھوس، ٻي ٻولي ھيس، ٻي حالت ھيس، تنھنڪري جن ساڻس کڏ |
| 27461 | DYNT.utf | . | گذاريو | اھوَ آچر جو ڏينھن ٿي ڪونہ ٿي آيو، جو ھن ٻاھر نٿي |
| 27462 | DYNT.utf | . پر ھن ھيترا ڏينھن گھر ڪري رھي ڏٺو ھو، تنھنڪري | گذاريو | محبوب عليءَ ڇھ - ست مھينا ڇڙو |
| 27463 | DYNT.utf | . ھاڻي پيءُ ۽ ڀاءُ تہ ڀڄي ويا، باقي ماءُ | گذاريو | اڳي ھن پنھنجي پيءُ ماءُ ۽ ڀاءُ سان گڏ خوش پئي |
| 27464 | DYNT.utf | . ھنن جو روئڻ-پٽڻ ڏسي، پاسي ۾ جيڪي ويٺل ھئا، | گذاريو | ڪين گھٽايو. اھو سڄو ڏينھن. ھنن روئندي ۽ اوساريندي |
| 27465 | DYNT.utf | . ھينئر علي رضا کي بک ڪانہ ھئي. مگر ھن جي | گذاريو | انھيءَ طرح ٻہ-ٽي مھينا ھنن سڀني گڏجي پئي |
| 27466 | DYNT.utf | ۽ ھو ويچارا غريبيءَ حال ۾ وتن ڪنڌ لڪائيندا. | گذاريون | پھچايو ھينئر اسين پنھنجين زالن سان فرحتن ۾ پيا |
| 27467 | DYNT.utf | -اھڙي سندن مراد خدا پوري ڪئي. ھنن جو تمام | گذاريون | رھڻ لڳا. جھڙي ننڍي ھوندي کان خواھش ھين تہ وڏيڻ ۾ |
| 27468 | DYNT.utf | . | گذاريون | تپي آيا. زال سان صلاح ڪيائين تہ ڪي ورھيہ ھلي سنڌ ۾ |
| 27469 | DYNT.utf | . | گذاريون | ھلجي، تہ بہ في الحال تہ ڪي ڏينھن ھلي پنھنجي وطن |
| 27470 | DYNT.utf | .'' اھا خبر ٻڌي علي رضا ۽ زينت بانو گھڻو خوش | گذاريون | ڇڏجو تہ اچي انھيءَ ۾ لھون، پوءِ اتي ڪي ڏينھن گڏحي |
| 27471 | DYNT.utf | ۽ جي ٿي سگھي تہ ڪو زمين جو ٽڪر ھٿ ڪري پوڪ-راھ | گذاريون، | ارادو ھو تہ ھي پڇاڙيءَ جا ڏينھن گوشائتو ۽ آرام ۾ |
| 27472 | DYNT.utf | ۽ ھتي ڪيئن اچي پھتينءَ؟'' | گذاريئي | تہ تون ٻڏي ڪيئن پچينءَ؟ ھيترا ڏينھن ڪٿي ڪيئن پئي |
| 27473 | DYNT.utf | پاڻ ۾ صحبت ڪري، وري ھليون وينديون ھيون، | گذاري، | اٿي ڪنھن خاص مضمون تي گفتگو ڪندي ھئي. ڪلاڪ-ٻہ اتي |
| 27474 | DYNT.utf | سومر جي ڏينھن سوير اچي آگبوٽ تي چڙھيا، | گذاري، | چڙھي نڪتا. رات جو ڪراچيءَ پھتا. آچر جو ڏينھن اتي |
| 27475 | DYNT.utf | ھنن وري ٽپڙ ٻڌا ۽ اچي بمبئيءَ کان نڪتا. | گذاري، | چڱو سانسگو ھو، سو حامد جي مرڻ کان پوءِ مھينو-اڌ |
| 27476 | DYNT.utf | پيو ٿيندو ھو ۽ چڱو وقت پيو گذرندو ھو. اِتي | گذر | سندن مراد خدا پوري ڪئي. ھنن جو تمام سکيو |
| 27477 | DYNT.utf | جي اپاءُ کان سواءِ گھمندي وتي. وري وٽانئس | گذر | سو ڀانيا ئون تہ فقير ياڻي آھي، جا ڪنھن نلاھري |
| 27478 | DYNT.utf | کان ٻنھنجو غريباڻو ٽڪر چڱو.'' | گذر | شھربانوءَ چيو تہ ``اڙي، اھڙي |
| 27479 | DYNT.utf | ٿيو. | گذر | سوءَ ۾ ھو. انھن ڀاتين سان زينت بانوءَ جو ھاڻي اچي |
| 27480 | DYNT.utf | ڪرڻو آھي، حياتيءَ جو دم لنڳھائڻو آھي.'' | گذر | وڏي خوشي آھي؛ ادي، منھنجو بہ اھڙوٿي حال آھي. بس |
| 27481 | DYNT.utf | اھڙو نہ ٿيندو جھڙو ٿيڻ گھر جي. تنھن کان | گذران | ٻين مائٽن مٽن سان توڙي پنھنجي قوم وارن سان ھنن جو |
| 27482 | DYNT.utf | پبئي ڪندي ھئي. | گذران | جو توڙي ٻيو ڪم ڪار نٿي ٿي سگھيس، لاچار ڏکيو سکيو |
| 27483 | DYNT.utf | خير جو پيو ٿيندو، جي ادو شاھوڪار ناھي، | گذران | ماٿيءَ چيو تہ `` |
| 27484 | DYNT.utf | عزت آبروءُ سان پيو ڪندو ھو. | گذران | ڇڏائي ويس، تڏھن بہ مناسب سوداگري ڪري، ھو پنھنجو |
| 27485 | DYNT.utf | کي فخر ٿي سمجھيائين. | گذران | ڪيو ۽ پاڻ کي گذريل حڪومت جو نمڪخوار ڄاڻي، خانگي |
| 27486 | DYNT.utf | لاءِ ٿي چيو، نہ تہ جيئي تنھنجو ڀائٽيو، | گذران | مائي سچ آھي، اھا تہ کير ۾ کنڊ آھي. مون رڳو سکبي |
| 27487 | DYNT.utf | لاءِ ڪنھن پڪي بندوبست ڪرڻ جو ٺھراءُ ڪيو. | گذران | اڳ ٻنھي ڀائرن، خاص منصورعلي پنھنجي پيءُ-ماءُ جي |
| 27488 | DYNT.utf | وارو ھجي، مگر آبرو ۽ شرافت وارو ھجي، چڱيءَ | گذران | ڏسڻو ناھي، غريبت ۽ شرافت ڏي ڏسڻو آھي. پوري پُني |
| 27489 | DYNT.utf | ٿيندو ھو؛ تنھن کان سواءِ اھا مائي پاڻ، | گذران | زال، مائي شھربانوءَ جي نالي ڪئي، جنھن تي ھنن جو |
| 27490 | DYNT.utf | ڪرڻو پوندو.'' | گذران | رھندا ايندا ۽ جي ٻيءَ طرح تہ پوءِ ٻنھي کي جٺين جو |
| 27491 | DYNT.utf | ڪندا اچن ۽ اندر ٻاھر جو خرچ پکو ھميشھ وانگي | گذران | تہ ھي الائجي ڪيميا گر آھن ڪينءَ، جو آبروءَ سان |
| 27492 | DYNT.utf | بعد مڀئي اچي اتي گڏ ٿين. | گذرڻ | ۾ جا سراءِ آھي، سا ھلي والارين، جو انھيءَ حادثي |
| 27493 | DYNT.utf | کان پؤ سڄو بار مون تي ليٽي پيو. قضيي کي | گذرڻ | ڇو نہ فڪر ھوندو. ھڪڙو تہ (اللَّھ مرھيس) سرائيءَ جي |
| 27494 | DYNT.utf | ھئا، سي لٿا. جيڪا ھن جي اجائي ھلت ڏٺي ھئائون | گذرندا | لڳو. ماڻھن کي ھن جي نسبت ۾ جيڪي ڪفر وغيرہ جا شڪ |
| 27495 | DYNT.utf | ھو. اِتي ھو ڇھ ورھيہ رھيا. آخر زينت بانوءَ | گذرندو | ھنن جو تمام سکيو گذر پيو ٿيندو ھو ۽ چڱو وقت پيو |
| 27496 | DYNT.utf | باقي پوءِ جي خبر ناھي تہ نينگريءَ جو ڪھڙو | گذرندي، | بندوبست ڪري اسان جي مھل في الحال سا خوشيءَ سان |
| 27497 | DYNT.utf | ھو. سڀڪا بيبي پنھنجي گھر ۾ خوش گذار بندي | گذرنذو | اھو ڪلاڪ-ٻہ جيڪو اينديون ھيون، سو ھنن جو خوشيءَ ۾ |
| 27498 | DYNT.utf | ديئي، مھمان خوش ٿي ويا. مائي جان بيبي بلڪل | گذري | زينت ورندي ڏلي تہ ``ڪھڙو سماءُ! خير سان پلڪ |
| 27499 | DYNT.utf | صبح ٿيو. گھر جا ڀاتي اٿي ڏھاڙيءَ وارو ڪم | گذري | رات |
| 27500 | DYNT.utf | ويا ھئا، اھڙا ڇھءست ورھيہ ٻيا بہ ھنن کي | گذري | ۾ رھي ۽ انھيءَ مڪتب جاري ڪئي بہ ڇھ-ست ورھيہ |
| 27501 | DYNT.utf | ويا ھئا، ۽ ھن جي معرفت سندس خدمت لاءِ سندس | گذري | مان ھڪڙو پٽ بہ ڄائس. ھن کي ھتي رھئي ست-اٺ ورھيہ |
| 27502 | DYNT.utf | ويا. انھيءَ وچ ۾ ھن کي ٻار بہ ڄائو، ڇالاءِ | گذري | فضل محمد جي گھر ۾ زينت بانوءَ کي ڇھ مھينا |
| 27503 | DYNT.utf | ويا. جا محبت ۽ الفت گھر جي ڀاتين جي، خاص | گذري | انھيءَ طرح پنج-ڇھ مھينا |
| 27504 | DYNT.utf | ھوندي، سا لکي نٿي سگھجي، البت آسانيءَ | گذري | تي امان مُئي پيئي آھي. جيڪا حالت ھن ڇوڪري سان ٿي |
| 27505 | DYNT.utf | ھئي، تنھن جو ارمان دل ۾ ھئس. | گذري | گھڻو آرام وٺڻ لڳو. مگر جيڪا خواري خرابي ٿي |
| 27506 | DYNT.utf | . اھڙيءَ صحبت ڪري سڄو گھر بہ پيو کيلندو. | گذري | خوشي حاصل ٿئي، ٻنھي جي حالت سڏري، ٻنھي جو وقت چڱو |
| 27507 | DYNT.utf | تہ حامد علي، جو ھينئر پوليس جي نوڪريءَ | گذريا | علي رضا جن جي آئي کي ڇھ مھينا مس |
| 27508 | DYNT.utf | تہ ويچاري مري ويئي. ھن ويچاريءَ پنھنجي | گذريا | سبب ڪِري پيئي ۽ انھنءَ معاملي کي ٻہ مھينا بہ ڪين |
| 27509 | DYNT.utf | ھئا، تہ علي رضا ماءُ کي چيو تہ ``امان، بھتر | گذريا | ڀانين جو عو. گذريءَ ملاقات کي ٽي يا چار ڏينھن مس |
| 27510 | DYNT.utf | ھئا، سڀ ھن پنھنجن مائٽن کي ڪري ٻڌايا، جي | گذريا | ھڪ ھنڌ ويھي ماني کاڌائون. جيڪي واقعات زينت تي ٿي |
| 27511 | DYNT.utf | . | گذريا | ھئائين، انھيءَ طرح ھنن کي بمبئيءَ ۾ ڪي ڏينھن |
| 27512 | DYNT.utf | . پوءِ ھڪڙا ٽي ڄڻا انھيءَ گھر ۾ آيا، جن سان | گذريا | انھيءَ حال ۾ ھن کي ڏينھن جا اڍائي ڪ ٽي پھر |
| 27513 | DYNT.utf | . جھڙا ھي پاڻ، تھڙا ھنن جا ٻار تعليم ڪري | گذريا | گذري ويا ھئا، اھڙا ڇھءست ورھيہ ٻيا بہ ھنن کي اتي |
| 27514 | DYNT.utf | . روسي لشڪر جنھن شڪست کاڌي ھئي، تنھن کي | گذريا | انھيءَ طرح ھنن کي قيد ۾ ٻہ-ٽي مھنا |
| 27515 | DYNT.utf | . عزتبي پيٽ سان ھئي، تنھن جي مدت بہ اچي پوري | گذريا | انھيءَ طرح ھن کي اٺ مھينا |
| 27516 | DYNT.utf | حال جون ڳالھيون ڪرڻ لڳا. | گذريال | ھنن سان رنو. ٿوري دير کان پوءِ ماٺ ڪيائون، ويھي |
| 27517 | DYNT.utf | حڪومت جو نمڪخوار ڄاڻي، خانگي گذران کي | گذريل | جڳھہ ملي ھا، پر ھن لوڪريءَ کان عار ٿي ڪيو ۽ پاڻ کي |
| 27518 | DYNT.utf | خراب اتفاقن ڪري ھن جي طبع جي تکائي گھٽجي | گذريل | ٻيئي شاھوڪار ھئا. جي محبوب علي طبع جو تکو ھو، تہ |
| 27519 | DYNT.utf | وقت جي ڳالھ اچي چري، ايران ۽ روس واري لڙائيءَ | گذريل | ھڪڙي ڏينھن ماني کائي، پاڻ ۾ ودھي صحبت ڪيائون، نہ |
| 27520 | DYNT.utf | ڏينھن اچي ياد پين سي ماٺ ڪري اوڏي آٿي ھليا. | گذريل | کي کانئس جدا رھڻو پيو، تڏھن پنھنجو اصلوڪو ڳوت ۽ |
| 27521 | DYNT.utf | ڏينھن ياد پوندا آھن. سو جيئن اھي خيال پئي | گذريل | لڳا، پنھنجا مائٽ ياد پوڻ لڳا. دستور آھي تہ ڏکن ۾ |
| 27522 | DYNT.utf | ڏينھن ياد ڪيو ۽ پٽ جو ھاڻوڪو حال ڏسي رت | گذريل | ۽ اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳو. ويچاري مائي شھربانو |
| 27523 | DYNT.utf | تہ ويائي ۽ پٽ ڄائس، جنھن جو نالو منصور | گذرين | وري بہ پيٽ سان ھئي ۽ بمبئيءَ ۾ آئي ٽي مھينا مس |
| 27524 | DYNT.utf | تڏھن بہ ھنن پاڻ ۾ پھي، ٺھراءُ ڪيو تہ پئسا | گذرين، | اگرچہ بئنڪ مان وياج وٺڻ جي نسبت دل تي ديني خطرو |
| 27525 | DYNT.utf | تہ علي رضا کي منصور عليءَ جو خط آيو تہ ``اسين | گذريو | ھي ٿانيڪا ٿي ويٺا، تنھن کي مھينو-ٻہ مسَس |
| 27526 | DYNT.utf | تہ ھن جو نالو ٻنھي طرفن ۾ مشھور ٿي ويو. | گذريو | مطلب تہ الھيءَ عھدي تي علي رضا کي ھڪڙو ورھيہ مسن |
| 27527 | DYNT.utf | ھو سو سارو احوال ڪري ٻڌايائينس ۽ ان سان | گذريو | پوءِ تہ جيڪي الھيءَ ڏينھن ٿي |
| 27528 | DYNT.utf | ھو ۽ ھڪڙي جنگ ۾ وڙھندي مارجي ويو ھو. سرائي | گذريو | مير غلام علي خان ٽالپر جي ڏينھن ۾ مشھور بھادر ٿي |
| 27529 | DYNT.utf | . | گذريو | اھو ڏينھن تہ خير جو |
| 27530 | DYNT.utf | ڳالھيون ياد ڪيو پئي ڳريو، ۽ ذري ذري زال | گذريون | ڪيا ھئائين، سي ھينئر ڏک ۽ عذاب ٿي پيا. ويچارو |
| 27531 | DYNT.utf | پر ڪوبہ پتو نہ پيس. شام جو مناسب ڄاتائين | گذريو، | ٿو ڏسان. سو اھو ڏينھن تہ مڄوئي ھن کي انھيءَ ڪم ۾ |
| 27532 | DYNT.utf | ۽ رات ٿي چنڊ بہ چڙھي سنئون ٿيو، سمنڊ بہ | گذريو، | دلاسا ڏيئي بس ڪرايس. انھيءَ طرح خير سان اھو ڏينھن |
| 27533 | DYNT.utf | ملاقات کي ٽي يا چار ڏينھن مس گذريا ھئا، | گذريءَ | ساڳيوئي حال ھنن مغلن جي گھر جي ڀانين جو عو. |
| 27534 | DYNT.utf | ھلت ڪري افسوس جا ھٿ ھڻڻ لڳو. | گذريءَ | جي دل تي تازيون ٿيڻ لڳيون. ھي ڏاڍو پشيمان ٿيو، ۽ |
| 27535 | DYNT.utf | تڏھن بہ جي دوُر پاڻ اڳي ڏٺا آھن، سي ڪي ھينئر | گذري، | پاڻ بہ سکيا ٿينداسين. اگرچ خير جو وقت چڱو پيو |
| 27536 | DYNT.utf | تڏھن ڀلي ساھ پٽي ٻہ-ٽي پئسا بہ گڏ ڪريان؛ | گذري، | ھن جو مطلب ھو تہ جڏھن في الحال خير سان وقت پيو |
| 27537 | DYNT.utf | يعني جڏھن اھو ساڳيو ڏينھن موٽي آيو، جنھن | گذزيا، | جڏھن انھيءَ بندوبست کي ٻارھن مھينا |
| 27538 | DYNT.utf | آھن ڪينءَ، جو آبروءَ سان گذران ڪندا اچن | گر | ھليو، جو آسپاس وارا حيران ھئا تہ ھي الائجي ڪيميا |
| 27539 | DYNT.utf | جيڏو آھي، سو تون متان آٺ سان گھنڊڻي ٻڌڻ | گرانٺ | - اھڙو سڪ ڪھڙي ڪم جو؟ ھوڏي ٿي چوين تہ سيٺ جو پٽ اڃا |
| 27540 | DYNT.utf | مون کي گھڻو ستايو آھي. اڳتي ڪنھين مصيبت | گردش | پوءِ خدا کي سوال ڪرڻ لڳي تہ ``يا الھي! زماني جي |
| 27541 | DYNT.utf | ڪري اچي ليٺ سنڌ ۾ نڪتو ھو ۽ اتي رھي وڃڻ | گردش | ۽ سرحدي پرڳڻي جو رئيس ھوندو ھو، جو پوءِ زماني جي |
| 27542 | DYNT.utf | ڪري، جو اھي سڀ انھيءَ منصوبي ۾ شامل آھن. | گرفتار | سراءِ ۾، ۽ جيڪي بہ ماڻھو اتي حاضر ھجن، انھن کي |
| 27543 | DYNT.utf | ڪياٿون ۽ پنجن ئي ڄڻن تي مقدمو ھليو. ھنن | گرفتار | مھاڻيءَ جي بت تي ھنا. ٻيا ڪي لڪائي رکيل ھئا. ھن کي |
| 27544 | DYNT.utf | خٻر ٻتايس ۽ مبارڪ ڏنائينس تہ ڌيڻين مس مس | گرم | ڪيو ھو، تنھن بختاور کي سڏ ڪيو. ھن وڃي اتيئي گرما |
| 27545 | DYNT.utf | گرم خٻر ٻتايس ۽ مبارڪ ڏنائينس تہ ڌيڻين | گرما | بس ڪيو ھو، تنھن بختاور کي سڏ ڪيو. ھن وڃي اتيئي |
| 27546 | DYNT.utf | ۽ اونداھي ھوندي، متان ڪا بلا ڀٽون نہ ھجي.'' | گرمي | ھن عذر وراڻيو تہ ``بيبي! ھنن ڏينھن ۾ اندر |
| 27547 | DYNT.utf | رکيون آھن، خدانخواستہ اھڙيءَ زال تي ڪڏھن | گرميون | جنھنڪري سڀ پيا مٿن کلندا. انسان تي سرديون |
| 27548 | DYNT.utf | جا ڏينھن ھئا، ۽ بختاور جنھن زينت کي خلاصي | گرميءَ | مائي شھربانو تہ ٻي ڪوٺيءَ ۾ وڃي سمھي پيئي، جو |
| 27549 | DYNT.utf | ھھڙو سڻڀو طعام تہ ڏينھن ٿيا آھن، مون اکئين | گرنھن، | اڃا بہ ٿورو آھي! آءُٗ تہ کائيندي آھيان ٻہ - ٽي |
| 27550 | DYNT.utf | ڪيون ۽ منھن ڌوتو. جڏھن بت سُڪس ۽ سامت ۾ | گرڙيون | پوءِ مٺي پاڻيءَ جو لوٽو ڏنائونس، جنھن مان ھن |
| 27551 | DYNT.utf | ھو، ڪڏھن ڪڏھن بيماريءَ جي عذر تي غير حاضر | گسائيندو | ڪاوڙ ڪرڻ لڳا. ڪي ڏينھن تہ ھي اسڪول جي وڃڻ کان پيو |
| 27552 | DYNT.utf | رھندا ھئا، جو پَڪ ھين تہ سگھوئي مائٽ ٿينداسين | گستاخ | ۽ حامد علي پاڻ ۾ گڏبا ھئا تہ اڳي کان وڌيڪ پاڻ ۾ |
| 27553 | DYNT.utf | رکڻ بند ڪرڻ لڳو. شايد ڪن دوستن انھيءَ بابت | گستاخي | ۽ ٻين صاحبلوڪن وٽ اوبر سوير وڃڻ ۽ ھنن سان گھڻي |
| 27554 | DYNT.utf | ھو اڳي ھن سان رکندا ھئا، تنھن جي ڪا نشاني | گستاخي | ويندڙ ھئا سي بہ ھنن کان ھينئر گوشو ڪرڻ لڳا. جيڪا |
| 27555 | DYNT.utf | ڪري، توسان چرچا گھٻا ڪندي آھيان، متان | گستاخي | ڏيڻ آئي آھين ڇا؟ آءُٗ توکي ماءُ وانگي ڄاڻي |
| 27556 | DYNT.utf | پئي ڪئي، تنھن جي زينت بانوءَ کي خبرئي ڪانہ | گفتگو | شھربانو ۽ بختاور، زينت بانو جي شاديءَ بابت جا |
| 27557 | DYNT.utf | مان سپاھيءَ ايترو سمجھيو، تہ ھيءَ غيرواقف | گفتگو | انھيءَ |
| 27558 | DYNT.utf | ھلندي ھئي، جو نيٺ وڃي ناسازيءَ جھڙيءَ | گفتگو | ماڻھن ۾ پھريائين انھيءَ مضمون بابت زباني بحث ۽ |
| 27559 | DYNT.utf | ھلي: | گفتگو | بانو جي ڪوٺيءَ ۾ کڻي آئي. پوءِ تہ سندن وچ ۾ ھيٺين |
| 27560 | DYNT.utf | ڪرڻ توڙي حجت ھلائڻ ۾ اھڙي چالاڪي ڏيکاريندي، | گفتگو | وچ ۾ ويٺي ھوندي، تہ بہ پرواھ ڪانہ ھونديس؛ ھنن سان |
| 27561 | DYNT.utf | ڪرڻ لاءِ پنھنجو شاگرد ڪيو، جو ھو بہ ڪڏھن | گفتگو | ٿورو ٿورو ڪري ٻين بہ ٻن-چئن بيبين کي اھڙي قسم جي |
| 27562 | DYNT.utf | ڪرڻي بئي ۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ خود سلطان جي دربار | گفتگو | ھن کي سلطان جي اميرن ۽ ٻين عھديدارن سان آمد رفت ۽ |
| 27563 | DYNT.utf | ڪندا ھئا ۽ ان جي تياريءَ بابت پاڻ ۾ صلاح | گفتگو | ٿينداسين ۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ ايندڙ شاديءَ جي نسبت ۾ |
| 27564 | DYNT.utf | ڪندي ھئي. ھن کي انھيءَ ڪم لاءِ اڳيئي تيار | گفتگو | داشت پاڻ وٽ رکي، پوءِ ھڪڙي-ھڪڙي مضمون تي واري سان |
| 27565 | DYNT.utf | ڪندي ھئي. ڪلاڪ-ٻہ اتي گذاري، پاڻ ۾ صحبت | گفتگو | زنانيءَ مجلس ۾ زينت بانو اٿي ڪنھن خاص مضمون تي |
| 27566 | DYNT.utf | ڪنديون ھيون. پوءِ تہ گھڻن ئي کي انھيءَ | گفتگو | ڪرڻ لاءِ پنھنجو شاگرد ڪيو، جو ھو بہ ڪڏھن ڪڏھن |
| 27567 | DYNT.utf | ڪن؛ خاص جڏھن تازا پرڻيل ھوندا آھن، تہ نہ | گفتگو | رواج آھي تہ مڙس زال ماڻھن جي اڳيان گڏ نہ ويھن، نہ |
| 27568 | DYNT.utf | ڪيائين ۽ ھنن کي خاطري ڏنائين تہ جنھن قسم | گفتگو | وٽ علي رضا پاڻ بہ انھيءَ ڪم لاءِ وبو ۽ ھنن سان |
| 27569 | DYNT.utf | ۽ چڱي مضمون ۽ چڱي حجت آڻڻ لاءِ اڳيئي علم | گفتگو | ئي کي انھيءَ جو اچي شوق ٿيو ۽ ھيترن جي وچ ۾ چڱي |
| 27570 | DYNT.utf | ۾ حشر جي رات پٿي سڏيو. انھيءَ حشر جي رات، | گفتگو | آخر چنڊ جي ٻي رات آئي، جنھن کي انھن فسادين پنھنجي |
| 27571 | DYNT.utf | ساڻ ھين، سا سانجھن جو ڏاڪڻ جي پاسي کان | گگھري | نہ چيس. پاڻي پيئڻ جي لاءِ اٿي. پاڻيءَ حي ھڪڙي وڏي |
| 27572 | DYNT.utf | مان پاڻي پيئڻ ويئي آھي، تختي کي ڏيڪ ڏيندي | گگھريءَ | ھنن جو وٽو بہ ڪونہ لڌو؛ تنھن مان صاف معلوم ٿيو تہ |
| 27573 | DYNT.utf | مان پاڻي ٿي ڪڍيائين تہ اوچتو اھو تختو، | گگھريءَ | کان پري ڪين ھئي. پاسي واري تختي کي ٽيڪ ڏيئي، |
| 27574 | DYNT.utf | مجمد ميمڻ ھڪڙو وڏو شاھوڪار ھو، جنھن جي | گل | سيٺ |
| 27575 | DYNT.utf | محمد جو ماڻھو در تي آيو ھو، ۽ ھيترو سارو | گل | بختاور - ڇو امان، صبح جو ڪين ڏٺو ھيئي، جو سيٺ |
| 27576 | DYNT.utf | محمد جي پٽ جو نالو بہ مٿس پيو آھي، تہ شڪ | گل | ۾ آھن؛ وڏا وڏا ماڻھو پٺيان ھئن، ۽ ھڪ ليکي تہ سيٺ |
| 27577 | DYNT.utf | محمد جي گھر ۾ ڪا گھٽ آھي؟ سندس گھر جيڪڏھن | گل | بختاور - ڇو مائي، سيٺ |
| 27578 | DYNT.utf | محمد جي گھران، دعائون سلام بہ ڏنا اٿن ۽ | گل | ھيءُ ڇا آند و اٿيئي؟'' بختاور چيو تہ ``مائي، سيٺ |
| 27579 | DYNT.utf | محمد چڱو ماڻھو آھي ۽ سندس ننڍو پٽ بہ غريب | گل | شھربانوءَ چيو تہ ``سو ھينءَ تہ سيٺ |
| 27580 | DYNT.utf | محمد کي، ڏپڻ وٺڻ اھڙو ٿو ڪري، جھڙو مائٽ | گل | پوري، وري بہ چوڻ لڳي تہ ``مائي، شابس آھي ويچاري |
| 27581 | DYNT.utf | ۽ تصويرون، ڪتاب ۽ ٻيو سامان چڱي ڊول سان | گل | بيبي ٿوري دير تائين زينت جي ڪوٺيءَ ۾ بيٺي ۽ جيڪي |
| 27582 | DYNT.utf | ۽ نازبو پَٽي قبرن تي وجھيو ويٺي ھوندي ھئي. | گل | پٿي ويٺي. ڏھاڙي جاءِ صفا ڪيو، انھيءَ باغ مان |
| 27583 | DYNT.utf | آھي. آخر اھو جھان جو دستور آھي - خدا ۽ رسول | گلا | گھوٽ ڪونہ ٿو لڀين.'' انھيءَ ۾ وري بہ امان، اسان جي |
| 27584 | DYNT.utf | پئي ڪئي تہ پئسا ججھا اٿس ۽ وڏو ماڻھو آھي، | گلا | مھل حامد ڳالھ ڪئي تہ ڪنھن مجلس ۾ ماڻھن سندس |
| 27585 | DYNT.utf | تي ۽ دشمنن جي چور تي منھن کڻي مٽي، تہ عجب | گلا | مون سان ھيتري مھرباني آھي، متان سڀاڻي حاسدن جي |
| 27586 | DYNT.utf | ڪندي ھنن کي دير ڪانہ ٿي ٿئي، اشراف تہ ھينئر | گلا | ڪونہ وڃيرھيو آھي-لہ لميرن مان نہ فقير مان ٿا ٽرن، |
| 27587 | DYNT.utf | جا شيشا ڪين ڏٺا ھيئي؟ محمد رمضان وڪيل موڪليا | گلاب | بختاور - ڇو اڳنين جمعي رات شربت ۽ |
| 27588 | DYNT.utf | وٺي، موڪلائي ويا. اسڪول جي انھيءَ بيان | گلدستا | جو امتحان ورتائون. تنھن کان پوءِ سڀيئي چاءِ پِي |
| 27589 | DYNT.utf | غاليچا وڇايا پيا ھئا، ٻہ-ٽي کٽون ٺھيون | گلم | ۾ ھلي ويئي. اندر جاءِ ڏاڍي ٺاھوڪي ڏسڻ ۾ آيس. ڏاڍا |
| 27590 | DYNT.utf | جا ھار بہ سو کڙي ڪري ڏياري موڪليائين، ۽ | گلن | صلاح ماڻس بہ مناسب ڄاتي، تھنڪري مريم جي ھٽان ڪي |
| 27591 | DYNT.utf | اھا اٿئي.'' حٽيقت ڪري ڦول گلي اڃا پري ھئي، | گلي | وٽ زينت بانوءَ کي لاھي ڇڏيو. ھن کي چيائين تہ ``ڦول |
| 27592 | DYNT.utf | اڃا پري ھئي، پر بمبئيءَ جي گاڏيءَ وارن | گلي | ھن کي چيائين تہ ``ڦول گلي اھا اٿئي.'' حٽيقت ڪري ڦول |
| 27593 | DYNT.utf | برابر اھا آھي. پڪ ڪري پوءِ ھوءَ پنھنجي | گلي | وري بہ ٻن-چثن دڪانن وارن کان پڇي پڪ ڪئي، تہ ڦول |
| 27594 | DYNT.utf | ڀينڊي بازار جي وچ ڌاري آھي، سو ھتان ھيءَ | گلي | پھرئين ٻن ھٽن تان پڇا ڪئي. اتان جواب مليس تہ ڦول |
| 27595 | DYNT.utf | ڏيکار ينديس'' سي ھاڻ ٻيئي گڏ جي اٿي ھليون. | گلي | کي چيو تہ ``آءُٗ توسان گڏجي ھلنديس، ھلي توکي ڦول |
| 27596 | DYNT.utf | جي منھن وٽ پھريون ھٽ چيڪو ھو، سو ھڪڙيءَ | گليءَ | ڦول |
| 27597 | DYNT.utf | جي منھن وٽ لاھي ڇڏ جئين.'' | گليءَ | بہ ڏيئي ڇڏيائون ۽ چيائونس تہ ``ھن مائيءَ کي ڦول |
| 27598 | DYNT.utf | جي منھن وٽ نڪتيون. اتي ھن کي ڇڏي ھوءَ ٻي | گليءَ | گھڙيءَ ۾ اچي ڦول |
| 27599 | DYNT.utf | مان لڏي، الائجي ڪھڙي ھنڌ وڃي ويٺو ھو. ڀاءُ | گليءَ | جي پھچڻ جو تہ امڪان ئي ڪونہ ھو، جو علي رضا ڦول |
| 27600 | DYNT.utf | وارو گھر ڇڏي ڏنو، جو ماڻس چيس تہ ``اھو گھر | گليءَ | ھنن جي گھر ۾ ماتم ھو، مھيني کن جي اندر ھنن قول |
| 27601 | DYNT.utf | ۾ رلائي رلائي بيٺا تہ ميان علي رضا ھٿ ڪونہ | گليءَ | اھي خط ويا تہ سھي، مگر بمبئيءَ واري کي ڦول |
| 27602 | DYNT.utf | ۾ رھندو آھيان، آتي منھنجي نالي خط لکندا | گليءَ | ھئي. ٻئي ٽئي خط ۾ ھنن کي خبر ڏنائين تہ ``آءُٗ ڦول |
| 27603 | DYNT.utf | ۾ وڃڻو ھو ۽ ھنن ماڻھن کي ميمڻ محلي ۾ لھڻو | گليءَ | تي چاڙھي آڻي بندر تي لائو. زينت بانوءَ کي ڦول |
| 27604 | DYNT.utf | ۾ ھوس، سو لفافي تي بہ ائين لکيائين. باقي | گليءَ | پنھنجي ڀاءُ جي نالي حيدرآباد ۾. مڙس جو پتو ڦول |
| 27605 | DYNT.utf | ۾ ٻي ھڪڙي خلاصي جاءِ ڀاڙي تي ورتي، ۽ آني | گليءَ | جاءِ سندس حوالي ھئي. ھٺتي کن جي اندر، ھن ڦول |
| 27606 | DYNT.utf | ۽ ميون جي وڻن جي سنڀال ۽ چمنن ۽ ٻارن جي | گلڪاري | پنھنجي سر وڃي باغ ۾ باغئيءَ سان ڪمائيندو ھو، ۽ |
| 27607 | DYNT.utf | ٿي وئي ھئي. جدا ٿئي ٻہ ورھيہ کن مس ٿيا ھئس، | گم | زينت بانوءَ جي نڪاسونھن نکا جواني |
| 27608 | DYNT.utf | ٿيڻ جي اتفاق اھا اٽڪ لاٿي ۽ ھن جي لاءِ رستو | گم | جي لاءِ پردي جي وڏي اٽڪ ڏسڻ ۾ آئي. پر سندس زال جي |
| 27609 | DYNT.utf | ٿيڻ ڪري، جيڪي رڙيون سندس عزيزن ڪيون، تن | گُم | ھھڙي ڪوڏن جھڙيءَ جوان زال جي ھن رستي |
| 27610 | DYNT.utf | ڪراچيءَ، بمبئيءَ ۽ ٻين پاسي ھوندا ھئا؛ | گماشتا | شاھوڪار ھو، جنھن جي ڪوٺي حيدرآباد ۾ ھئي، ۽ سندس |
| 27611 | DYNT.utf | بہ ڪونہ پيو. | گمان | پر ماڻھو ماڻھن جھڙا، انھيءَ پاسي ڏي ڪنھن کي |
| 27612 | DYNT.utf | پيو تہ منھنجي بابت ذڪر ھليو آھي. انھيءَ | گمان | تون اسان جي گھر ڪڏھن ايندينءَ، تنھن مان ھن کي پڪو |
| 27613 | DYNT.utf | ڪونہ پيو، تہ تھخاني ۾ ڪو باروت لڌو آھي | گمان | تجويز سان ڪئي ويئي، جو اندر يا ٻاھر ڪنھن کي بہ |
| 27614 | DYNT.utf | ٿيڻ جو ڊپ ڪونھي؟ | گمراھ | زينت - تڏھن زالن جي ٻاھر نڪرڻ ڪري سندن |
| 27615 | DYNT.utf | ڪرڻ جو ارادو ڪيو. ھن کي چيائين ``تہ مائي، | گمراھ | جي چڱي ڏٺائينس، تنھن دل ۾ ٻيو ڪو پھ پچائي، ھن کي |
| 27616 | DYNT.utf | ڪرڻ جون شيون پکڙيون پيون آھن، جو جڏھن مڙس | گمراھ | زينت - ھيئن. جو دنيا ۾ اھڙيون حرص وڌائڻ ۽ |
| 27617 | DYNT.utf | خط ۾ باروت جو ذڪر ھو، سو متان اھي پيپ باروت | گمنام | زينت بانوءَ کي شڪ پيو تہ |
| 27618 | DYNT.utf | وڌيڪ ھو، تنھنڪري سڀ زالون زينت بانوءَ | گڻ | ۾ ٻين مسلماني ٻولين سان گڏ انگريزي ٻولي ڄاڻڻ جو |
| 27619 | DYNT.utf | بخشايان ۽ معافي گھران ۽ جيترو ٿي سگھي اوترو | گناھ | ۾ آيو، تہ آءُٗ بہ ھن سان گڏيو وڃان ۽ وڃي ھنن کان |
| 27620 | DYNT.utf | ڪندي ھئي ۽ ھنن کي خوش ڪري ڪڍندي ھئي. | گنتگو | جي وقت بوقت اسڪول ۾ اينديون ھيون، تن سان ھيءَ |
| 27621 | DYNT.utf | تہ سٺو رکندي ھئي، پر گھر مان جا ھڪڙي ڪوٺي | گندي | ھوندي بہ پوشيد گائي حد کان وڌيڪ ھوندي ھيس. ڪپڙو |
| 27622 | DYNT.utf | ٻڌي ڏنائون. اتي بہ ھن کي ٻارن پڙھائڻ جي | گندي | ڪيائون. ھن کي ڇھ رپيا پگھار، پيٽ جي ماني، ڪپڙو |
| 27623 | DYNT.utf | ٺھيل نکري آيو. زينت بانوءَ ڀانيو، نہ صفوران | گندين | ائين ڪندي پاسي واري در کان ھڪڙو قداور مڙس ڪپڙن |
| 27624 | DYNT.utf | کنيو، منھن کي پئي مليائين ۽ ھنجون پئي ھاريائين. | گنديون | پڙھيائين، ۽ واڪا ڪيو پئي رنائين. يا وري سندس ڪپڙا |
| 27625 | DYNT.utf | ۽ ڳھ ڳٺا گھرڻ لڳي، تنھن جي پورائي پيو ڪندو | گنديون | ورھائي آڻي گھر ويھاريو ھئائينس، جا ھينئر ڪپڙا |
| 27626 | DYNT.utf | کاڌو پيتو ڌار ھنن کان ملندو ھوس. نيٺ ھڪڙي | گندي، | مان ئي سٺ. ستر رپيا گڏ ٿيا ھئس، ڇالاءِ جو ڪپڙو |
| 27627 | DYNT.utf | ڳھ ڳٽو جوڙائڻ لڳا. ٻنھي گھرن ۾ اھا پھرين | گندي، | ڏينھن کان وٺي ٻيئي طرف تياري ڪرڻ لڳا ۽ ڪپڙو |
| 27628 | DYNT.utf | جي تعريف ڀاءُ کان بہ ٻدي ھئائيڻ، جو ھن | گڻن | ڪرڻ لڳي، علي رضا جي گھر جي خبرچار ساري ھيس، سندس |
| 27629 | DYNT.utf | پڇيا ويا. ھن ويچاريءَ جو خدا کان سواءِ | گواھ | ٻئي ڏينھن مقدمو ھليو. فرياديءَ جا شاھد |
| 27630 | DYNT.utf | نڪو واقف، نڪو سڃاڻو. گھڻوئي بچاءَ ۾ دانھون | گواھ، | ويا. ھن ويچاريءَ جو خدا کان سواءِ نڪو شاھد نڪو |
| 27631 | DYNT.utf | صاحب ۽ ٻين وڏن وڏن صاحبلوڪن ۽ منڊمن کي | گورنر | تہ مڪتب جو اھڙو زور ھو، جو سالياني مجلس ۾ علي رضا |
| 27632 | DYNT.utf | ۽ آرام ۾ گذاريون، ۽ جي ٿي سگھي تہ ڪو زمين | گوشائتو | ٻيو تہ ھنن جو ارادو ھو تہ ھي پڇاڙيءَ جا ڏينھن |
| 27633 | DYNT.utf | جاءِ آھي ۽ ھوادار آھي، اتي آءُٗ بہ پيئي | گوشائتي | زينت بانوءَ ارادو ڪيو. ظاھري عذر ڪياين تہ ``اھا |
| 27634 | DYNT.utf | سرس آڻجئين تہ سوير ئي رڌڻ پچائڻ جو ڪم ٿئي''، | گوشت | جان بيبي اچڻي آھي، سو سويري وڃي ڀاڄي ڀتي وٺي آءُ. |
| 27635 | DYNT.utf | ۽ چانور - اھو ڏھاڙي پيو کائجي، ٻيو وڌيڪ | گوشت | شھربانوءَ چيو تہ ``مائي ڪھڙي تڪليف - ماني، |
| 27636 | DYNT.utf | ڪرڻ لڳا. جيڪا گستاخي ھو اڳي ھن سان رکندا | گوشو | ڪيائون، ۽ وري جن وٽ ويندڙ ھئا سي بہ ھنن کان ھينئر |
| 27637 | DYNT.utf | ڪندا ھئا، يسا تہ شھر ۾ انھن ڳالھين ڪري | گوشو | سندس ويجھا مائٽ بہ مٿس کلندا ھئا، ۽ ھن کان |
| 27638 | DYNT.utf | نشين ٿي ويھڻ ۽ خدا جي عبادت ڪرڻ اسان کي | گوشہ | ٿيڻ چڱو ناھي، اڳيئي گھڻو رُليا آھيون. ھينئر |
| 27639 | DYNT.utf | نشين ٿي ويھندس، ۽ آباديءَ جو شغل بہ ڪندس | گوشہ | ۾ زمين جو ٽڪر ٻھراڙيءَ ۾ ھٿ ڪري، آتي گھر جوڙي |
| 27640 | DYNT.utf | نشين ٿي ويھون. | گوشہ | پوءِ ڪو شھر ڪان ٻاھر زمين جو ٽڪر ھٿ ڪري، وڃي اتي |
| 27641 | DYNT.utf | نشينيءَ ۾ گذارڻ لڳا. | گوشہ | ساڳيو شغل ھوندو ھو. انھيءَ طرح ھي سانھ ستيءَ سان |
| 27642 | DYNT.utf | تي رھڻ ۽ انھن جي وڪڙ ۾ نہ اچڻ بہ وڏي شيءِ | گوشي | ٿا ۽ خطا کايو وڃن، تڏھن زالون ڇا آھن؟ انھن کان |
| 27643 | DYNT.utf | تي ويھي ڳالھيون ڪيون. اھي ھن جا راتوڪا | گوشي | ھڪڙا ٽي ڄڻا انھيءَ گھر ۾ آيا، جن سان ھيبت چور |
| 27644 | DYNT.utf | گاڏيءَ تان ڪِري پيو ۽ ماندو ٿي ويو. پوءِ | گوماٽجي | ايندي سان گاڏيءَ واري کي ڌڪو سٿي وارو ھنيو، جو |
| 27645 | DYNT.utf | پيو ھو. زينت بانو ۽ سسڻس تہ برقعو پھرئين | گوماٽيو | سندس مامو تہ زالن کان بہ پري ھو- موالين وانگي |
| 27646 | DYNT.utf | آھي تنھن جي حوالي مون کي ڪندا ڇا؟ امان | گونگو | ھجي تہ ڀلي ھجي، جنھن کي ڳالھائڻ بہ نٿو اچي، چٽ |
| 27647 | DYNT.utf | آھي، تہ ڀؤ ڪونھي، ٻيءُ جو گھر سنڀاليو | گونگو | ناھي، تہ اسان کان غريب بہ ناھي، باقي اميد علي |
| 27648 | DYNT.utf | لکيل ھو. نڪا مٿان عبارت ھيس، نڪا ھيٺان | گونگو | اھو خط |
| 27649 | DYNT.utf | استنبول جي اميرن جي بيبين کان درجي ۾ واڌو | گويا | کي ھي فخر سمجھندا ھئا، جو انھيءَ ڪري زينت بانو |
| 27650 | DYNT.utf | پنھنجو فرض ادا ڪرڻ ٿو وڃي. تنھن کان سواءِ | گويا | فرض ٿي ڄاتائين ۽ اھا بہ خبر ھيس تہ منھنجو مڙس بہ |
| 27651 | DYNT.utf | مان کسڪي، ٻي ڪا گھٽي ڏيئي ھلي ويئي، پر | گوڙ | اھا زال تہ |
| 27652 | DYNT.utf | ماڻھن جي جابن وٺڻ تي ٿيندو آھي، سو جيڪو | گوڙ | ھڪڙي ڪنڊ کان جاءِ ملي، سو اتيئي پئجي رھيا. جيڪو |
| 27653 | DYNT.utf | ۾ دھل مرڳو گڙٻڙ وجھو ڏين-تنھن کان سواءِ | گوڙ | جيڪو ھلندڙ آھي سو بند ڪجي؛ چالاءِ جو شاديءَ جي |
| 27654 | DYNT.utf | ۾ موڳي ٿي ويئي. | گوڙ | نہ پئي اچيس، نہ ھنن جي ٻولي برابر سمجھي سگھي، |
| 27655 | DYNT.utf | ۾ ھلندي جھٽ ڏئي ڪيوڙي جو ڇُڳو ۽ مُٺ ڪتل | گوڙ | ھٽ تي ميوو ۽ وکر کاڌي جو رکيو ھو، تنھن مان ڪا زال |
| 27656 | DYNT.utf | ۾ ھيڏي ھوڏي جھوتون ڏيندو، ڪلھا ھڻندو، | گوڙ | آيو، سو ڪھڙو نہ سرھو ھوندو! آگبوٽ تي اچي چڙھيو، ۽ |
| 27657 | DYNT.utf | جو تاڪيد ڪري ڇڏيو ھئانين، ننھن اندران | گھائيءَ | ھيءَ ويندي ڪين، پر تڏھن بہ اڳ ڳڻتي ڪري نوڪر کي سو |
| 27658 | DYNT.utf | شھر آھي. اھو ڪڇ جئ راءَ يعني راجا جي رھڻ | گھاٽو | ڀڄ جو شھر ساري ڪڇ ۾ وڏو |
| 27659 | DYNT.utf | سڙڪ ڪانہ ھئي، چارو ھو، سو چارو ڏيو آھستي | گھاڙو | ۽ سندس حوالي ڪيائين. گاڏي ھلي، رستو برپٽ مان ھو؛ |
| 27660 | DYNT.utf | گھر | سرائيءَ جو | |
| 27661 | DYNT.utf | کان مون ٻاھر پيو بہ نہ رکيوھو، تڏھن اوھان | گھر | گھڻوئي ارمان ٿيو. ھيڏي وڏي سفر ۾ جڏھن اڳي ڪڏھن |
| 27662 | DYNT.utf | آنائون، ٿوري وقت کان پوءِ گھوٽ، ڪنوار | گھر | ماني کاڌائون؛ رات ٿي نڪاح پڙھيو. گھوٽ کي ڪنوار جي |
| 27663 | DYNT.utf | آڻي پھچايو. | گھر | ڪري ويھي رھي، ۽ پرھ ڦٽيءَ مھل چور ھن کي پنھنجي |
| 27664 | DYNT.utf | آھي. علي نواز سغل بہ لنڍڙو مڙس ڪين ھو ۽ | گھر | چيائينس تہ ``مون کي خبر آھي تہ اھو بہ اہروءَ وارو |
| 27665 | DYNT.utf | آھي، تون اندر ھلي وڃ''، سپاھي پاڻ اتان ئي | گھر | اندر وڃي سگھوئي نڪري آيو. چيائين تہ ``مائي، اھو |
| 27666 | DYNT.utf | آھي، جتي پورھيت گھرجي ٿي؟`` | گھر | پوءِ زينت بانوءَ پڇيس تہ ``مائي، اھو ڪنھن جو |
| 27667 | DYNT.utf | آئي ھجي. پوءِ تہ دلجاءِ ڪري اتي ويھي رھي | گھر | بانوءَ کي پيٽ ۾ ساھ پيو، جيئن نہ پنھنجن مائٽن جي |
| 27668 | DYNT.utf | آئي، جو سندس ھٽ کان گھڻو پري نہ ھو. | گھر | دڪان بند ڪوي، ھن کي ٻار سوڌو پاڻ سان وٺي پنھنجي |
| 27669 | DYNT.utf | آيا. پوءِ بہ ھفتي-ٻئي، آچر جي ڏينھن ڪڏھن | گھر | ڪنوار جي پيڪي گھر آيا. ھڪڙو ڏينھن رھي وري پنھنجي |
| 27670 | DYNT.utf | آيا. ھڪڙو ڏينھن رھي وري پنھنجي گھر آيا. | گھر | جي ٽئين ڏينھن وري گھوٽ-ڪنوار گڏ جي، ڪنوار جي پيڪي |
| 27671 | DYNT.utf | آيو. انھيءَ ڪم جي پورائيءَ ۾ جيڪي جيڪي | گھر | وقت کان پوءِ گھوٽ، ڪنوار کي ساڻ وٺي وري پنھنجي |
| 27672 | DYNT.utf | اچي چڱو آباد ٿيو ھو. ھنن کي ھڪڙي پورھيت | گھر | رکيائون. سو ھينئر خدا جي مھربانيءَ سان علي رضا جو |
| 27673 | DYNT.utf | اچي زينت بانوءَ سان ڳالھ ڪئي، ۽ سيٺ جي | گھر | صفوران |
| 27674 | DYNT.utf | اچي ڏينھن گذار پنديون ھيون، تنھنڪري ھڪ | گھر | انھيءَ طرح ھنن جون مائون بہ ڪڏھن ڪڏھن ھڪٻئي جي |
| 27675 | DYNT.utf | اچي ڪئي. سڀني گھر جي ڀاتين کي ھڪڙي پاسي | گھر | اھا ڳالھ علي رضا پنھنجي |
| 27676 | DYNT.utf | اچي، ڪنوار سان ھڪ کَٽ تي ذري تائين گڏ ويھي | گھر | آھن سي بند رکجن. رڳو گھوٽ نڪاح کان پوءِ ڪنوار جي |
| 27677 | DYNT.utf | اماڻي، علي رضا وري ساڳيءَ گاڏيءَ تي چڙھي | گھر | کي علي رضا اماڻڻ آيو ھو. ھنن کي سرائي فنح خان جي |
| 27678 | DYNT.utf | ايندا ويندا ھئا. انھيءَ طرح ھنن جون مائون | گھر | رضا ھنن وٽ ويندو ھو. ۽ اھڙيءَ طرح ھو ٻئي ھڪٻئي جي |
| 27679 | DYNT.utf | ايندا ھئا، سي بہ ھن جا ويجھا مائٽ ٿيا، | گھر | مائٽ بہ آئي ھئا ۽ عظمت کي ملڻ جي لاءِ علي رضا جي |
| 27680 | DYNT.utf | ايندينءَ!'' | گھر | گھر پيا اچون، تون الائجي ڪھڙي ڏينھن اسان جي |
| 27681 | DYNT.utf | برابر علي رضا جو ھو. ماءُ جي آئي کان پوءِ | گھر | زينت بانو انھيءَ ماستر بابت دل ۾ سمجھي ھئي؛ اھو |
| 27682 | DYNT.utf | بہ پري ناھي، او اھيو پريان ھن ماڙيءَ تي | گھر | ويو ۽ وڃي ڪنھن ٻئي ھنڌ جاءِ ورتي اٿس. سندس اصلوڪو |
| 27683 | DYNT.utf | بہ پيو کيلندو. جتي اھڙو مزو ۽ سلوڪ ناھي، | گھر | سڏري، ٻنھي جو وقت چڱو گذري. اھڙيءَ صحبت ڪري سڄو |
| 27684 | DYNT.utf | بہ چڱو پڪو جڙيل ڏسڻ ۾ ٿي آيو. صفوران جو | گھر | اھو |
| 27685 | DYNT.utf | پنھنجو گھر ٿي ڄاڻان؛ پر آخر اوھين پنھنجن | گھر | ھن چيس ``آءُٗ تہ اوھ ان وٽ ڏاڍي سکي ھيس. اوھان جو |
| 27686 | DYNT.utf | پنھنجو ڄاڻ، منھنجا ماڻھو بہ تنھنجي خدمت | گھر | ھي سامان سڀ تنھنجي لاءِ تيار ڪرايو اٿم، تون ھيءُ |
| 27687 | DYNT.utf | پنھنجي زال وٽ سُکيو رکندس؛ پوءِ جيڪا تنھنجي | گھر | ٻيو ڊپ نہ ڪر، آءُٗ توکي ڪناري تي نيئي، پنھنجي |
| 27688 | DYNT.utf | پيا اچون، تون الائجي ڪھڙي ڏينھن اسان جي | گھر | چمي ڏنائين، ۽ چيالينس تہ ``امان، اسين تہ تنھنجي |
| 27689 | DYNT.utf | پيو ڀري، ۽ ٻيو تہ شراب پيئڻ جي بہ عادت اٿس، | گھر | واٽ ۾ نہ ڏئي، غريبن کي دڙڪا تاب ڏيو ڦريو پنھنجو |
| 27690 | DYNT.utf | پڇائيندي، اوچتو اھا ساڳي صفوران منھن پئجي | گھر | اتي سٽون ڏيندي، فضل محمد جو |
| 27691 | DYNT.utf | تڙ واري ٿني، تہ پاڻ بہ خوش رھي ۽ اسين بہ | گھر | خير جي ھيڏي ساري ٿي آھي، خدا ڪري تہ وڃي پنھنجي |
| 27692 | DYNT.utf | جا اسين چڱيءَ طرح واقف آھيون. اھا ٻانھن | گھر | اوھان کي بسند آھي، تہ مون کي بہ پسند آھي. انھيءَ |
| 27693 | DYNT.utf | جا جيڪي ٻہ-چار ڀاتي ھئا، سي اچي گڏ ٿيا. | گھر | ڪئي، سا اجھا خدا کڻي آندي آھي.'' پوءِ ھن کي ڏسي |
| 27694 | DYNT.utf | جا سڀ ڀاني سرھا ڏسڻ ۾ آيا. چالاءِ جو جنھن | گھر | انھيءَ وقت کان وٺي، الھيءَ |
| 27695 | DYNT.utf | جا ماڻھو ايندا ويندا ھئا. ھر طرح ھو ھنن | گھر | وقت بوقت شادي مراديءَ ۾ آٿ ويھ ڪندو ھو، توڙي سندس |
| 27696 | DYNT.utf | جا ماڻھو ڏاڍو پيار ڏيندا ھئس. ھتي ھن کي | گھر | ۽ شڪل جو بہ موچارو ھو، تنھنڪري سندس ڌڻي ۽ ان جي |
| 27697 | DYNT.utf | جا ٻيا سڀ ڀاتي ڏٺائين، زال نہ ڏٺائين، سو | گھر | پڇيائين، پر ھنن جو روئڻ بيھي، تہ ھن کي ورندي ڏين! |
| 27698 | DYNT.utf | جا ڀاتي آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيا ۽ پنجين | گھر | ھنن کان پگھار وٺي موڪلايائين، ھفتي جي اندر ھي سڀ |
| 27699 | DYNT.utf | جا ڀاتي اچي بغداد جا رھاڪو ٿيا. | گھر | آءُٗ پاڻ پيو پڙھائيندوسانس. انھيءَ طرح اھي سڀ |
| 27700 | DYNT.utf | جا ڀاتي البت ملول ھئا، جو ھو پھريون ڀيرو | گھر | نہ رھندو ھو. پُٺ تي، آھا رات علي رضا جي زال يا ٻيا |
| 27701 | DYNT.utf | جا ڀاتي انھيءَ حالت ۾ ھئا، تہ در جو کڙڪو | گھر | |
| 27702 | DYNT.utf | جا ڀاتي اوڀاريون لھواريون ڳالھيون ڪرڻ | گھر | زينت بانوءَ سان |
| 27703 | DYNT.utf | جا ڀاتي اٿي ڏھاڙيءَ وارو ڪم ڪار ڪرڻ لڳا. | گھر | رات گذري صبح ٿيو. |
| 27704 | DYNT.utf | جا ڀاتي سڀ حاضر ھئا. آچر جو ڏينھن ھو. علي | گھر | جڏھن ھي ٻيئي انہ رويون، تڏھن |
| 27705 | DYNT.utf | جا ڀاتي ھن کي ڏسي خوش ٿيا ۽ سندس ڳالھين | گھر | کي سيٺ حاجي ڏوسل جي گھر وٺي ويئي. سيٺ توڙي سندس |
| 27706 | DYNT.utf | جا ڀاتي ھئا، تيئن گڏ رھڻ لڳا، ۽ ھندستاني | گھر | ۽ غريب غربي کي بہ ڍءُ ڪرايائين. پوءِ جيئن اصل |
| 27707 | DYNT.utf | جا ڀاتي ٻاڻ ۾ گڏ ٿيا ۽ جان بيبيءَ جي اچڻ | گھر | ھوڏانھن وري شام جو سرائي قتح جان جي |
| 27708 | DYNT.utf | جا ڀاتي ڏاڍا خوش ٿيا. | گھر | پيٽ سان پئي کاڌا. پٽ ڄمڻ ڪري زينت توڙي فضل محمد جي |
| 27709 | DYNT.utf | جا ڀاتي، يعني سندس ماءُ ۽ زال ۽ دائي اٿي | گھر | نيٺ ڇنڇر جو ڏينھن آيو ۽ علي رضا جي |
| 27710 | DYNT.utf | جو آھي، کئتڻ ڪمائڻ وارو آھي پوري وھيءَ | گھر | بيبيءَ جي ٻت ۾ موجود آھن ٻڙھڻ لکڻ وارو آھي، اشراف |
| 27711 | DYNT.utf | جو آھي، ڌاريو آھي تہ بہ مائٽن وانگر آھي. | گھر | ۾ اچين، شڪل صورت جو چڱو آھي، جوان جماڻ آھي، اشراف |
| 27712 | DYNT.utf | جو اسان جي ڳالھ سان جيڪو واسطو آھي، تنھن | گھر | کان آيو ھو ۽ واپاري ماڻھو ھوندو ھو. ھن مغل جي |
| 27713 | DYNT.utf | جو اھو حال ھو؛ جو علي رضا جن بمبئيءَ کان | گھر | حامد عليءَ جو ۽ سرائي فتح خان جي |
| 27714 | DYNT.utf | جو بار سڄو ئي علي رضا تي ھو، جو ھينئر چوويھن | گھر | کان ٻہ ورھيہ کن اڳي علي نوازخان وفات ڪئي ھئي، ۽ |
| 27715 | DYNT.utf | جو بہ گھڻو فڪر ڪونھي. غريب ھوندو تہ ڇا! | گھر | زينت - دائي، |
| 27716 | DYNT.utf | جو جھاڙو ورتائون تہ وٽانئس بہ ٿوريون گھڻيون | گھر | جو ٿورو گھڻو مال مليو. حامد کي اچي جھليائون. سندس |
| 27717 | DYNT.utf | جو جيڪو پورھيو مناسب ڄاڻدي ھئي اھو ڪندي | گھر | ھو، تنھنڪري ھو ماني کارائيندا ھئس، ۽ پاڻ ھنن جي |
| 27718 | DYNT.utf | جو جيڪو ذڪر مٿي ڏنو ويو آھي، تنھن جي پوريءَ | گھر | انھيءَ |
| 27719 | DYNT.utf | جو حال، حامد جي بدچاليءَ ڪري خراب ڏٺائين، | گھر | ھيس، سا ھاڻي ڪانہ ٿيس. ٻيو وري سرائي فتح خان جي |
| 27720 | DYNT.utf | جو خرچ پکو ۽ حساب ڪتاب جيڪو ٿيندو ھو، سو | گھر | جنھن سان ھن مرڪڻ ڌاران ڪڏھن ڪي ڳالھايو ھوندو. |
| 27721 | DYNT.utf | جو در پوربو. سو اھڙا صالح پٽ آھن، تہ سگھوئي | گھر | شادي نصيب ۾ ڪانھي. مون اڳھين سمجھو ٿي تہ اسان جي |
| 27722 | DYNT.utf | جو سڀ ڪم ڪار سنڀالڻ؛ نہ رڳو ايترو پر پاڻ | گھر | جو ڪم آھي پورھيو ڪري کٽي ڪمائي اچڻ ۽ زال جو ڪم آھي |
| 27723 | DYNT.utf | جو سڄو حساب ڪتاب زينت بانوءَ جي ھٿ ۾ رھندو | گھر | |
| 27724 | DYNT.utf | جو مالڪ جاڳيو، شاھوڪار کي ڌڪ ھڻي ماري وڌانون | گھر | ۽ زريءَ جا ڪمڙا ۽ نقدي چوري ڪري کنيائون، نڪرڻ مھل |
| 27725 | DYNT.utf | جو وڏو اصيب ھوندو. تون ڌيءَ ناھين، تون | گھر | شال جھان کي ڏئي. جنھن گھر ۾ تون ھوندينءَ، انھيءَ |
| 27726 | DYNT.utf | جو وڏو ڀاتي ڪيو ٿي ڄاتائون. ھوءَ سرائيءَ | گھر | سنگتياڻي ھوندي ھئي. ھن کي ٻانھي نٿي ڄاتائون، ٻر |
| 27727 | DYNT.utf | جو ٻار ھو ۽ سک سان پليو ھو، تنھڪري ھوءَ | گھر | تہ سندس ظاھري صورت بہ گھٽ ڪانہ ھئي. پردي واري |
| 27728 | DYNT.utf | جو ٻيو ڪم ڪار بہ ڪندي ھئي ۽ پوءِ جڏھن ٻارگھر | گھر | ھنن ٻي ھڪڙي پورھيت رکي ھئي، ڄا آٿيءَ وڀٺيءَ جي ۽ |
| 27729 | DYNT.utf | جو ڀاتي ٿي رھي آھين. ٻيو زينت جي ڳالھ مون | گھر | سا ڪا ڏسين ٿي؟ تو بہ اسان وٽ عمر آندي آھي، ۽ |
| 27730 | DYNT.utf | جو ڀاتي ٿي ويو، ۽ ھن جي ايمانداري ڏسي سڀڪنھن | گھر | ڌڻيءَ کي سندس ڌنڌي ۾ مدد ڏيندو رھيو. ھتي رھي ھيءُ |
| 27731 | DYNT.utf | جو ڀاتي ٿي ويئي ھئي، ۽ انھيءَ جو نالو مريم | گھر | ۽ پورھيت ھين، جا گھڻن ورھين کان وٽن رھندي آئي ۽ |
| 27732 | DYNT.utf | جو ڀلائي ڪري ڏس ڏيندينءَ؟'' | گھر | ماستر علي رضا نالي سنڌ جو ماڻھو رھي ٿو، تنھن جي |
| 27733 | DYNT.utf | جو ڪم ڪار ٿيندو ھوس. سُمھڻ مھل مائيءَ کي | گھر | سَمُھي پيا. بختاور سڀ کان پوءِ سمھندي ھئي، جو |
| 27734 | DYNT.utf | جو ڪم ڪار ڏھاڙيءَ وانگي ھليو. پوياڙيءَ | گھر | جي نماز جو سعيو ڪيو. ذري کان پوءِ مائي بہ اٿي. |
| 27735 | DYNT.utf | جو ڪم ڪندي ھئي، تہ بہ ھن کي منع ڪندا ھئا. | گھر | ڪري ھو ھن جو مانُ رکندا ھئا، ۽ جي ھوءَ زور ڪري |
| 27736 | DYNT.utf | جوڙي گوشہ نشين ٿي ويھندس، ۽ آباديءَ جو | گھر | تہ پيريءَ ۾ زمين جو ٽڪر ٻھراڙيءَ ۾ ھٿ ڪري، آتي |
| 27737 | DYNT.utf | جي آھي، اتي وڌيڪ سکي رھندي ۽ نيٺ وڃي مطلب | گھر | ڏس ٿي ڏنائين، پر انھن کي بہ پڪ ھئي تہ ھيءَ سکر |
| 27738 | DYNT.utf | جي اندر ڪيئن آيو ھوندو! ڄاتائين تہ يا ڪنھن | گھر | تہ ھن جو مطلب ڇا ھوندو، ۽ اھڙو ڪاغذ خود منھنجي |
| 27739 | DYNT.utf | جي بہ واقف ٿي؛ تنھن کي ڪنھن پورھيت لاءِ | گھر | جي گھر جي واقف ھئي، پوءِ سندس ڌيءَ جي خاطر ھن |
| 27740 | DYNT.utf | جي تعريف ڪرڻ لڳي. زينت بانو ھنن جي گھر ۾ | گھر | صفوران گھر اچي زينت بانوءَ سان ڳالھ ڪئي، ۽ سيٺ جي |
| 27741 | DYNT.utf | جي جيڪا ڳالھ ڪيئي، سا مون کي اڳيئي خبر | گھر | منھنجي مرضي ڪھڙي آھي! جيڪا امان جي مرضي. انھيءَ |
| 27742 | DYNT.utf | جي چڱي بندوبست رکڻ وارا ھئا، تڏھن نہ مسلمان | گھر | ھئا، ۽ انگريزدان ھئا، نئين ھلت چلت جا واقف ھئا، |
| 27743 | DYNT.utf | جي خبرچار ساري ھيس، سندس گڻن جي تعريف ڀاءُ | گھر | وئي ھوءَ انھيءَ ڳلھ تي خيال ڪرڻ لڳي، علي رضا جي |
| 27744 | DYNT.utf | جي در تي لٿا. | گھر | ڏاڍو ڏک ٿين. ھو ستت ئي تياري ڪري، اچي علي رضا جي |
| 27745 | DYNT.utf | جي ريڙھہ پيڙھہ ۽ اندروني معاملن کان بہ | گھر | ھڪڙو تہ شادي رڳو ھڪ زال سان ڪئي ھتائين، جنھنڪري |
| 27746 | DYNT.utf | جي سڀني ڀاتين جا سلام پھچن - ``زينت'' | گھر | آھي. اميد تہ وقت تي اسان کي ملندؤ. زيادہ نياز. |
| 27747 | DYNT.utf | جي شيءِ شڪل چورائي ڀڃي ويئي. مطلب تہ ٿوري | گھر | ٻي ڪڍي ٽين رکيائين ڪا پاڻيھي ڇڏي ھلي ويئي، ڪا |
| 27748 | DYNT.utf | جي لاءِ وڏي آڌر ھئي. ھن پنھنجي اولاد جي | گھر | انھيءَ سان سفرن ۾ ھنن جي سنگت ھئي، وڏو مائٽ ھئي، |
| 27749 | DYNT.utf | جي مدد لاءِ ھٿ ڪجي. تعليم فارسي، ھندستاني | گھر | تيئن جاچ ڪري پگھار تي ٻي ھڪ-ٻہ پڙھيل زال اشراف |
| 27750 | DYNT.utf | جي واقف ھئي، پوءِ سندس ڌيءَ جي خاطر ھن | گھر | ھو ٻيءَ جي تلاش ۾ ھئا. مٿين آيا شيخ شھابالدين جي |
| 27751 | DYNT.utf | جي واکاڻ ڳوٺ مان ھلي شھر جي ماڻھن تائين | گھر | اھڙين ڳالھين جي ڪري، ھن |
| 27752 | DYNT.utf | جي وري ٻي رونق ٿي. گھر جي ٻين ڀاتين سان | گھر | زينت بانوءَ جي اچڻ ڪري مغلن جي |
| 27753 | DYNT.utf | جي وڏي آبادي ھئي. ھو ھن جي لاءِ وڏي مدد | گھر | علي رضا جي لاءِ ھي غنيمت ھيون. انھن جي ھوندي ھن جي |
| 27754 | DYNT.utf | جي ھئي، پر طبعيت جي البت شوخ ھئي ۽ پاڻ کي | گھر | مٿي بہ چيو آھي تہ ھن جي منڊم اگرچہ چڱي موچاري |
| 27755 | DYNT.utf | جي يا نہ، تنھن جي ھنن کي پرواھ ڪانہ ھئي، | گھر | خيال نہ ھوندو ھونِ. دين آھي يا ڪونھي، ماڻھوءَ کي |
| 27756 | DYNT.utf | جي ٻين ڀاتين سان ھن جي اھڙي چڱي ھلت ھوندي | گھر | بانوءَ جي اچڻ ڪري مغلن جي گھر جي وري ٻي رونق ٿي. |
| 27757 | DYNT.utf | جي ٻين ڀاتين کي وٺي. | گھر | جو اڪثر شراب پيي مست ٿي پوءِ اچي پنھنجي زال ۽ |
| 27758 | DYNT.utf | جي ڀاتين جي، خاص ڪري علي رضا جي زينت بانوءَ | گھر | انھيءَ طرح پنج-ڇھ مھينا گذري ويا. جا محبت ۽ الفت |
| 27759 | DYNT.utf | جي ڀاتين چڱي مدد ڏني، جھڙي ڪو مائٽ مائٽ | گھر | وبم ۾ بہ زينت بانوءَ کي انھيءَ |
| 27760 | DYNT.utf | جي ڀاتين سان ملي، پوءِ وڃي سڀ صفي ۾ ويٺيون. | گھر | سميت اچي سرائي فتح علي خان جي گھر لٿي. ھوءَ |
| 27761 | DYNT.utf | جي ڀاتين سان ڳالھيون ٻولھيون ڪري ٺھي ويئي. | گھر | جي گھر آئي ھجي. پوءِ تہ دلجاءِ ڪري اتي ويھي رھي ۽ |
| 27762 | DYNT.utf | جي ڀاتين سان، خاص ڪري علي رضا سان ڏاڍي | گھر | ٿو ڪرين، تنھنڪري مون کي ٿو شڪ پوي.'' ھن ٻار جي بہ |
| 27763 | DYNT.utf | جي ڀاتين کي خط جي مضمون مان واقف ڪيائين، | گھر | ارمان ٿيو، مگر ھن سان جلدي وڃي ماڻ جي ڪري خوشي ٿي. |
| 27764 | DYNT.utf | جي ڀاتين کي سلام پھچن. | گھر | ڄاڻي، انھيءَ ڏينھن روانا ٿجو. زيادہ سلام. سڀني |
| 27765 | DYNT.utf | جي ڀاتين کي سڏي روبرو ويھاريو، ۽ ھڪ ھڪ | گھر | جي عمر ۾ سرائيءَ وفات ڪئي. ھن مرڻ مھل پنھنجي |
| 27766 | DYNT.utf | جي ڀاتين کي ھڪڙي پاسي خوشي ٿي، جو فائدي | گھر | اھا ڳالھ علي رضا پنھنجي گھر اچي ڪئي. سڀني |
| 27767 | DYNT.utf | جي ڀانين جو عو. گذريءَ ملاقات کي ٽي يا چار | گھر | ساڳيوئي حال ھنن مغلن جي |
| 27768 | DYNT.utf | جي ڌياڻي ٿيڻ ۾ گھڻو خوش ٿيندي. | گھر | ڪري ڏسجي بہ نڌڻڪي ٿي، تنھنڪري پورھيت جي درجي کان |
| 27769 | DYNT.utf | جي ڏسجي ٿي.'' ھنن زالن بہ ھن جي گھڻي آد رڀاءُ | گھر | آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح خدمت ڪريو، ھيءَ سکر اشراف |
| 27770 | DYNT.utf | جي ڪم کان جيڪو ٿورو گھڻو فرجو ملندو ھوس، | گھر | پر ھيڏي قصي لکڻ لاءِ بہ وقت ۽ وجھ گھر جي. |
| 27771 | DYNT.utf | جي ڪم ۾ مدد ڏئي؛ سو اوير سوير ٻھاري ڏبڻ، | گھر | ڪندا ھئا، تنھنڪري ھن بہ پاڻ تي فرض ڄاتو تہ ھنن کي |
| 27772 | DYNT.utf | جي ڪمن ۾ ھنن ٻنھي گڏجي يڪدل ٿي اھڙو سڌارو | گھر | انھيءَ طرح |
| 27773 | DYNT.utf | جي. تنھن کان سواءِ وري جي انھن کي اولاد | گھر | قوم وارن سان ھنن جو گذران اھڙو نہ ٿيندو جھڙو ٿيڻ |
| 27774 | DYNT.utf | جي. گھر جي ڪم کان جيڪو ٿورو گھڻو فرجو ملندو | گھر | پر ھيڏي قصي لکڻ لاءِ بہ وقت ۽ وجھ |
| 27775 | DYNT.utf | جي، سو مون کان بيشڪ گھرائجو، جيڪي مون وٽ | گھر | مدد لاءِ موڪلڻ لڳو ۽ لکيائين تہ ``جيڪي اوھان کي |
| 27776 | DYNT.utf | جي؟'' | گھر | ويٺي آھين؟ جيئي تنھنجو اولاد، توکي ڪھڙو فڪر ھئڻ |
| 27777 | DYNT.utf | جيڪڏھن تنھنجو وڃڻ ٿئي، تہ ھزارن جا ڳھ ڳٺا | گھر | - ڇو مائي، سيٺ گل محمد جي گھر ۾ ڪا گھٽ آھي؟ سندس |
| 27778 | DYNT.utf | چڱو آھي، پاڻھي لولو مانيءَ جو پيو ملندو!'' | گھر | ۾ وڃي ويھي رھنديس. بندي جي گھر کان وري بہ اللّھ جو |
| 27779 | DYNT.utf | چڱو ھلائيندا، مگر ٻين مائٽن مٽن سان توڙي | گھر | شادي ڪرڻ ڪري زال مڙس پاڻ ۾ بيشڪ خوش گذاريندا ۽ |
| 27780 | DYNT.utf | حيدرآباد جي ڪَچي ۾ ھو، جو مائٽن جي حوالي | گھر | اسان چيو آھي تہ ھنن جو |
| 27781 | DYNT.utf | خبر ڪج تہ سڀاڻي اسين اوھان وٽ اينداسين | گھر | ھوس، ھلڻ مھل اندران چوائي موڪليائون تہ پنھنجي |
| 27782 | DYNT.utf | دوزخ جي ڏيکاري پيو ڏيندو. چؤ دائي سچ آھي | گھر | بہ پيو کيلندو. جتي اھڙو مزو ۽ سلوڪ ناھي، اتي سڄو |
| 27783 | DYNT.utf | رکڻ جو ھو، سوئي ھينئر بہ رکڻ لڳا. | گھر | طبع جي تکائي گھٽجي ويئي ھئي. جيڪو انگريزي دستور |
| 27784 | DYNT.utf | رھايائونس. اوري پري جا ماڻھو، جي ھنن جا | گھر | بانوءَ کي پاڻ سان وٺي ويا ۽ نيئي ھفتو کن پنھنجي |
| 27785 | DYNT.utf | سان اھو حال نہ ھو. ھو سوائي ماڻھو ھئا، ھنن | گھر | فتح خان جي |
| 27786 | DYNT.utf | سان بہ ھنن جو اھڙوئي رستو ھو. ٻيو وري فتح | گھر | سرائي فتح خان جي |
| 27787 | DYNT.utf | سان ھئي، تنھنڪري ھن ملڪ ڇڏڻ ڪري گھڻو فڪر | گھر | نڪرڻ بہ اھنجو پئي لڳن. پر ھنن جي عزازت رڳو ھڪ |
| 27788 | DYNT.utf | سکرن جو آھي، تہ آءُٗ خوشيءَ سان پورھيت | گھر | زينت بانوءَ چيو تہ ``مائي، جي اھڙي ڳالھ آھي ۽ |
| 27789 | DYNT.utf | سنڀالڻ، جڏھن مڙس ٻاھران ھلاڪيون ڪڍي اچن، | گھر | سامھون ٿيڻ، کٽڻ ڪمائڻ، مڙسن جي بلي ڪيو ويو آھي، ۽ |
| 27790 | DYNT.utf | سنڀاليو ويٺو ھوندو. پر جھڙو ھجي، تھڙو وري | گھر | باقي اميد علي گونگو آھي، تہ ڀؤ ڪونھي، ٻيءُ جو |
| 27791 | DYNT.utf | سيق وٺڻ ايندا ھئا. پاڻ ھنن وٽ ويندو بہ ڪتن | گھر | بہ وڏا صاحبلوڪ پڙھڻ وارا ٿيا. ڪي تہ پاڻيھي سندس |
| 27792 | DYNT.utf | سڀڪنھن ڪم ۾ ھڪٻئي جي ڏڍ تي رھندا ھئا ۽ ھڪٻئي | گھر | ھو. ھاڻ ھنن مغلن کي پنھنجو مائٽ ٿي ڄاتائون. ٻيئي |
| 27793 | DYNT.utf | سڄوئي ويران ٿي ويو. باقي پوئتي اھڙو ڪونہ | گھر | انھنءَ طرح سرائي فتح خان مرحوم جو |
| 27794 | DYNT.utf | فضل محمد لاڙڪ جو نہ ھو، اھو شھر جي فوجدار | گھر | اھو |
| 27795 | DYNT.utf | قٽو ڪيو، پرديس ۾ پراون گھرن ۾ رھندا وتون! | گھر | سو اللّھ بيشڪ ھُتي بہ پيو ڏيندو. پنھنجو جڙيو جڪيو |
| 27796 | DYNT.utf | کان زينت بانو ھتي سکي ھئي ۽ جھڙي ھن گھر | گھر | انھيءَ ۾ شڪ ڪونھي تہ فضل محمد جي |
| 27797 | DYNT.utf | کان وري بہ اللّھ جو گھر چڱو آھي، پاڻھي | گھر | نہ تہ بہ ڪنھن مسيت ۾ وڃي ويھي رھنديس. بندي جي |
| 27798 | DYNT.utf | کان ٻاھر نہ رھندو ھو. پُٺ تي، آھا رات علي | گھر | تي درياھ لنگھبو ھو. پوءِ موٽي آيو؛ جو اڪثر رات جو |
| 27799 | DYNT.utf | کي بہ نڀاڳو ٿي سمجھيو، سا بہ ھن جي رھڻ ۾ | گھر | ۽ جان بيبي، جا سوڻ سڳڻ ڳنڍڻ واري ھئي ۽ جنھن وري ھن |
| 27800 | DYNT.utf | کي رات جو کاٽ لڳو؛ ٽي ءچار چور ھئا، جي کاٽ | گھر | ۾ ڦاٿو؛ سندس حد ۾ ھڪڙو خون ٿيو. ڪنھن شاھوڪار جي |
| 27801 | DYNT.utf | کي گھڻي شڪست پھچي ويئي ھئي. تنھن جا ٻہ-ٽي | گھر | جي سنڌ مان نڏي وڃڻ کان پوءِ سرائي فتح محمد خان جي |
| 27802 | DYNT.utf | گھڻا ڏٺا، پر اھڙي سگھڙ ۽ ليڪ ڌيءَ ڪنھن | گھر | ڌيئن جو ذڪر نڪري، تڏھن آءُٗ چوندي آھيان تہ مون بہ |
| 27803 | DYNT.utf | گھڙي آيا. جيڪي ٻہ-ٽي ماڻھو سندن عزيز اتي | گھر | جي اميد ڪانہ ھئي. ھي گاڏيءَ تان لھي پنھنجي اصلوڪي |
| 27804 | DYNT.utf | لھي ڏيان، ھتان سڻائو آھي.'' | گھر | کي چيائين ``تہ مائي، اچ تہ آءُٗ توکي فضل محمد جو |
| 27805 | DYNT.utf | لٿي. ھوءَ گھر جي ڀاتين سان ملي، پوءِ وڃي | گھر | جان بيبي پورھيت سميت اچي سرائي فتح علي خان جي |
| 27806 | DYNT.utf | مان جا ھڪڙي ڪوٺي خلاصي کيس مليل ھئي، جنھن | گھر | وڌيڪ ھوندي ھيس. ڪپڙو گندي تہ سٺو رکندي ھئي، پر |
| 27807 | DYNT.utf | مان ٻانھن ملڻ ۾ حرڪت ڪانہ ٿي. ھڪڙي واپاري | گھر | پوءِ تہ محبوب عليءَ کي ڪنھن اشراف |
| 27808 | DYNT.utf | مان ٻانھن ملي ويئي، تنھن سان شادي ڪري پنھنجو | گھر | طرح سنڌ جو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو ھو. ھن کي ڪنھن سکر |
| 27809 | DYNT.utf | موٽڻ لاءِ تڪڙي ھئي. زينت بانوءَ وري بہ | گھر | کي ڇڏي ھوءَ ٻي زال ھلي ويئي، جا قيد مان ڇٽي ھئي ۽ |
| 27810 | DYNT.utf | موڪليو، جو سندس زال زينت بانوءَ کي مايو، | گھر | بمبئيءَ ۾ پھچڻ شرط ھن ھڪڙو خط حامد عليءَ جي معرفت |
| 27811 | DYNT.utf | مڙسن کان ڌار ھو. ھتي اڳئي پنج-ڇھ قيدياڻيون | گھر | جيل ۾ زنانو |
| 27812 | DYNT.utf | نہ ھو، حامد ۽ مھاڻيءَ جو گھر ھو. مائي شھربانوءَ | گھر | ڏي وڃڻ کان روڪي ڇڏيو، جو ھينئر سرائي فتح خان جو |
| 27813 | DYNT.utf | نڀاڳو آھي، جنھن ۾ روئندي اچي داخل ٿيا آھيون.'' | گھر | قول گليءَ وارو گھر ڇڏي ڏنو، جو ماڻس چيس تہ ``اھو |
| 27814 | DYNT.utf | وارن ساڻس ڏاڍيون ڀلايون ڪيون. ڏھ- پندرھن | گھر | سڀني کان موڪلائي ٻار ڪڇ تي ڪري ھلي. ھلڻ مھل |
| 27815 | DYNT.utf | وارو اللَّھ شال توکي ملائيندو. چڱو امان، | گھر | بختاور - جيجل، سچ ٿي چوين. جھڙي تون ڏاھي آھين. اھڙو |
| 27816 | DYNT.utf | وارو تنھنجو ضرور ڪو بندوبست ڪندو، جو ھن | گھر | خدا جو ڏنو سڀڪي آھي. اسان وٽ ھوندينءَ تہ منھنجو |
| 27817 | DYNT.utf | وارو فضل محمد لاڙڪن جي پاڙي جو نيڪ مرد | گھر | شھر جي آھين.'' ايترو بہ ٻڌايو ھئائينس تہ ``منھنجو |
| 27818 | DYNT.utf | وارو فضل محمد ويٺو ھو، تنھن کي چيائين تہ | گھر | اھو گھر بہ چڱو پڪو جڙيل ڏسڻ ۾ ٿي آيو. صفوران جو |
| 27819 | DYNT.utf | وارو ٻاھران ڪنھن سفر کان آيو آھي - ٻہ - ٽي | گھر | پچائي سمھي رھي. خواب ۾ ٿي ڏسي تہ سرائي، سندس |
| 27820 | DYNT.utf | واري جو وڏو آسرو آھي، وڏي خوشي آھي؛ ادي، | گھر | شہربانوءَ چيو تہ ``مائي، اھو خيال ڇو نہ آھي - |
| 27821 | DYNT.utf | واري سان اڳي وانگي رس رھائيندا آيا. | گھر | جدا جاءِ ڪيائون، جتي ھو پنھنجي ڌيءُ ۽ سندس |
| 27822 | DYNT.utf | واري کي بہ ھنن چيو تہ ``اوھين بہ ڪي ڏينھن | گھر | پنھنجي وس نہ ھئي، پرائي گھر ۾ ھئي. تنھن کي ۽ سندس |
| 27823 | DYNT.utf | واري کي سرھي، سي جڏھن حيات ھوندا ھئا، ۽ | گھر | وڌيڪ آھي. خدا سرائيءَ کي بھشت نصيب ڪري ۽ منھنجي |
| 27824 | DYNT.utf | واري کي ھي ٻيو ورھيہ ٿو لنگھي تہ مون کي | گھر | ڏينھن ٿيا آھن، مون اکئين بہ ڪو نہ ڏٺو آھي. منھنجي |
| 27825 | DYNT.utf | واريءَ محلات ۾ رھي ھئي، آھا پھرين ڏينھن | گھر | فتنہ خانم کان ظاھر ڪري رُسي، اچي سلطان جي وڏي |
| 27826 | DYNT.utf | وري آباد ٿي پوندو. پاڻ سڀ گڏيا خوش پيا گذارينداسين. | گھر | ھلندي ڊھي پيو. جي تون کڻي ھائو ڪندينءَ تہ سندس |
| 27827 | DYNT.utf | وسائيندينءَ؟ | گھر | ھن گھر ۾ ويٺي ڪين ھوندينءَ، نيٺ ڪنھن سکر جو |
| 27828 | DYNT.utf | وسايو ھو. مٿامونا ھڻي ھڪڙو-ٻہ صاحبلوڪ ھٿ | گھر | رضا بمبئيءَ کان موٽيِ آيو، تڏھن ھن اچي پنھنجر |
| 27829 | DYNT.utf | ويران ٿيڻ کان پوءِ پشيمان ٿيا ھئا، ۽ ھاڻ | گھر | ھنن سان نہ ٺھيل ھوندا ھئا سي بہ سرائي فتح خان جي |
| 27830 | DYNT.utf | ويندي آھيان، جو سندس زال سان منھنجي ڏيٺ | گھر | اشراف ٿا ڏسجن ۽ پنھنجيءَ وارا بہ آھن. آءُٗ سندن |
| 27831 | DYNT.utf | وينديس ۽ وجھ ڏسي ڳالھ چورينديس، پوءَ جيئن | گھر | ``چڱو ابا، ڏينھن-ٻن ۾ ڪنھن عذر سان آءُٗ سرائيءَ جي |
| 27832 | DYNT.utf | وينديس.'' | گھر | فضل محمد پريي مڙس جي مائٽياڻي آھيان، انھيءَ جي |
| 27833 | DYNT.utf | ويھاربن تہ ويھنديس، نہ تہ ائين ھلي بند | گھر | جا پريندي نٿي آئي ۽ چيائبن ٿي تہ ``مون کي نڪاح ڪري |
| 27834 | DYNT.utf | ويھاريو ھئائينس، جا ھينئر ڪپڙا گنديون | گھر | ظھور نڪاح پڙھائي، سنگتين ۾ کارڪون ورھائي آڻي |
| 27835 | DYNT.utf | ويئي. | گھر | کي حال احوال ڏنائون، نيٺ صفوران ھن کي وٺي پنھنجي |
| 27836 | DYNT.utf | ويئينءَ تہ حرڪت ڪانھي.'' | گھر | سان گڏجي، مامو يا حامد ساڻ ڪري، پنھنجي پيءُ جي |
| 27837 | DYNT.utf | ويٺو ھوندو، اٽلندو اسان جي زينت سندس خدمت | گھر | اميد علي کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪٿان ٿيندو. سڃو ڏبنھن |
| 27838 | DYNT.utf | ويٺي اللّھ ٽڪر پيو ڏئي، سو ڇڏي، گھڻي جي | گھر | تہ ``ابا، ھيترن ماڻھن ٿي چيئي تہ آرام سان، |
| 27839 | DYNT.utf | وٺي ويئي. سيٺ توڙي سندس گھر جا ڀاتي ھن کي | گھر | پوءِ تہ ٻئي ڏينھن زينت کي سيٺ حاجي ڏوسل جي |
| 27840 | DYNT.utf | وٽان نڪتيون. | گھر | ائين ڪندي ھي ٻيئي ڄڻيون اچي ماستر علي رضا جي |
| 27841 | DYNT.utf | ھايا وڃن؛ نہ ائين، جو سڄي رات اتي ويٺا | گھر | نڪاح کان پوءِ مٺائي يا کارڪون وٺي، پنھنجي پنھنجي |
| 27842 | DYNT.utf | ھجي تہ جيڪر ڇو نہ بيھان.'' | گھر | کان سواءِ اڄ ملڪ ۾ اشرافت ڪانہ رھي آھي. ڪو سکر |
| 27843 | DYNT.utf | ھلائڻ جو بندوبست ولايت ۾ چڱيءَ طرح ڏٺو | گھر | نہ ھئي. ھو شاديءَ کان پرءِ گھر ٺاھي ويھي رھيو. ھن |
| 27844 | DYNT.utf | ھلندي ھلندي ڊھي پيو. جي تون کڻي ھائو ڪندينءَ | گھر | ٿي، ۽ اسين پاڻ بہ اشراف آھيون. ھن جو ٺھيو ٺڪيو |
| 27845 | DYNT.utf | ھو. مائي شھربانوءَ کي ھنن سان ملڻ جي خواھش | گھر | سرائي فتح خان جو گھر نہ ھو، حامد ۽ مھاڻيءَ جو |
| 27846 | DYNT.utf | ھوندو ھو. ھو ميرن جي صاجيءَ ۾ خراسان کان | گھر | حيدرآباد جي ڪَچي ۾ علي نوازخان نالي ھڪڙي مغل جو |
| 27847 | DYNT.utf | ھو، جنھن جو نالو سمندرخان ھو. ھو شھر جي | گھر | گھر فضل محمد لاڙڪ جو نہ ھو، اھو شھر جي فوجدار جو |
| 27848 | DYNT.utf | ھو، جنھن مان زمين کوٽي محلات ڏي موريءَ | گھر | ڪوٽ جي اوڀارين ڀت جي ٻاھران ٿورو ويجھو ھڪڙو سُڃو |
| 27849 | DYNT.utf | ھٿ ڪنديس، نہ تہ بہ ڪنھن مسيت ۾ وڃي ويھي | گھر | ڪنھن پاسي ڀڄي وينديس، ۽ وڃي پڇا ڪري فضل محمد جو |
| 27850 | DYNT.utf | يعني ڏاڏي پوٽيءَ زال ساڻ گھڻي اڻبڻت ھئي، | گھر | جاچ مان معلوم ٿيو تہ ھن زال جي سلطان جي وڏي |
| 27851 | DYNT.utf | ٺاھي ويھي رھيو. ميرن جي صاجيءَ وئي کان | گھر | گھر مان ٻانھن ملي ويئي، تنھن سان شادي ڪري پنھنجو |
| 27852 | DYNT.utf | ٺاھي ويھي رھيو. ھن گھر ھلائڻ جو بندوبست | گھر | پيءُ جي صلاح کان سواءِ نہ ھئي. ھو شاديءَ کان پرءِ |
| 27853 | DYNT.utf | ٿي آئي. | گھر | ڪيو ھئائون، سا ھاڻ زينت ٻانوءَ کي ھٿ ڪري سندن |
| 27854 | DYNT.utf | ٿي ڄاڻان؛ پر آخر اوھين پنھنجن ٻارن ٻچن | گھر | تہ اوھ ان وٽ ڏاڍي سکي ھيس. اوھان جو گھر پنھنجو |
| 27855 | DYNT.utf | ڀاءُ ڄاڻي گھڻو وڃڻ لڳي، پر جنھن عزت جي | گھر | خاطري ڏلي. ھوءَ ويچاري بہ پھربن محبوب عليءَ جن جي |
| 27856 | DYNT.utf | ڀاڙي تي ھٿ ڪيو آھي. اوھان کي گھرجي تہ ايندڙ | گھر | ھاڻي مون ٻئي ھنڌ ھڪڙو موچارو وڏو |
| 27857 | DYNT.utf | ڇڏي ڏنو، جو ماڻس چيس تہ ``اھو گھر نڀاڳو | گھر | ۾ ماتم ھو، مھيني کن جي اندر ھنن قول گليءَ وارو |
| 27858 | DYNT.utf | ڏي وڃڻ کان روڪي ڇڏيو، جو ھينئر سرائي فتح | گھر | ۾ آمد رفت ڪري. پنھنجيءَ زال کي بہ علي رضا ھنن جي |
| 27859 | DYNT.utf | ڏياري موڪليو تہ ``حامد عليءَ کي ۽ سندس جاءِ | گھر | شرط علي رضا ھڪڙي کي سمجھائي، سرائي فتح خان جي |
| 27860 | DYNT.utf | ڏينھن جو بنديل رھندو ھو، تنھنڪري آسانيءَ | گھر | اھو |
| 27861 | DYNT.utf | ڪا وڏي اشراف ۽ نيڪ زال آئي آھي. | گھر | جي اندر ڳوٺ ۾ اھا ڳالھ مشھور ٿي ويئي تہ صديق جي |
| 27862 | DYNT.utf | ڪري رھڻ جو ارادو ھو. سو ھينئر خدا تي ڪم | گھر | ھوندو، ڇالاءِ جو مڙس کي بمبئيءَ ۾ ڪن ورھين تائين |
| 27863 | DYNT.utf | ڪري رھندو ھو ۽ سندس ڪارخانہ تمام زور ھو. | گھر | پيءُ جي خيالن سان ملي ٿي آيا. ھو ھينئر استنبول ۾ |
| 27864 | DYNT.utf | ڪري رھي ڏٺو ھو، تنھنڪري ڇڙو رھڻ گھڻو پسند | گھر | عليءَ ڇھ - ست مھينا ڇڙو گذاريو. پر ھن ھيترا ڏينھن |
| 27865 | DYNT.utf | ڪو ننڍ و آھي، جتي ھزارن جو مال پيو اچي وڃي! | گھر | اوھين الائجيٰ ڇو ھام نٿا ڀريو. پھرين، ھن سيٺ جو |
| 27866 | DYNT.utf | ڪڏھن ايندينءَ، تنھن مان ھن کي پڪو گمان | گھر | ۽ اشاري طرح ايترو بہ چئي چڪي ھيس تہ تون اسان جي |
| 27867 | DYNT.utf | ڳالھ چوري. پھر يائين تہ سندن مائون ۽ دايون، | گھر | ڪرڻ لاءِ ھنن پڪي ڪمر ٻڌي، ٻنھي ڄڻن پھنجي پنھنجي |
| 27868 | DYNT.utf | ۽ پرائي وس. جنھن گھر ۾ ڪن ڏينھين چھچٽو لڳو | گھر | بانو سندس صالح ڌيءَ ھئي، پر سا بہ ھاڻي ٿي پرائي |
| 27869 | DYNT.utf | ۾ آمد رفت ڪري. پنھنجيءَ زال کي بہ علي رضا | گھر | ھاڻي خود علي رضا جي مرضي ھئي تہ ھھڙو ماڻھو سندس |
| 27870 | DYNT.utf | ۾ آڻي ويھاري ھئائين، جا پريندي نٿي آئي | گھر | ٻي مدد ماءُ جي پئسن جي بہ سجھيس ٿي. رن تہ اڳيئي |
| 27871 | DYNT.utf | ۾ آيا، جن سان ھيبت چور گوشي تي ويھي ڳالھيون | گھر | جا اڍائي ڪ ٽي پھر گذريا. پوءِ ھڪڙا ٽي ڄڻا انھيءَ |
| 27872 | DYNT.utf | ۾ آيو، تنھنڪري مائي شھربانو ويچاريءَ جو | گھر | ھي لئون ڀاتي جو |
| 27873 | DYNT.utf | ۾ اچين، شڪل صورت جو چڱو آھي، جوان جماڻ | گھر | لکڻ ۾ ھوشيار آھي، کٽڻ ڪمائڻ وارو آھي، سڀڪي ٿو |
| 27874 | DYNT.utf | ۾ انگريزي توڙي فارسي ۽ ھندستاني پڙھڻ لڳي | گھر | جو وڌيڪ محاورو رکي؛ تنھنڪري ھوءَ پاڻ ڪشالو کري، |
| 27875 | DYNT.utf | ۾ اڳيئي ھندستاني ڳالھائيندا ھوندا.'' ائين | گھر | موچاري اچي بہ ويئي آھي ۽ ھن جي زال بہ دکنڻ آھي، سو |
| 27876 | DYNT.utf | ۾ بہ پنھنجو يڪتارو ٺاھي رکيائين، رات جو | گھر | وڃائڻ جو شوق جاڳيس. ڪافيون ۽ راڳ پيو بڌندو ھو. |
| 27877 | DYNT.utf | ۾ بہ ٻہ-چار مھينا رھيا، نيٺ ٿورو ٿورو ڪري | گھر | سٺي، جواب ڪونہ ڏنائين، جو اھا ڏک جي مھل ھئي. ٻئي |
| 27878 | DYNT.utf | ۾ تعليم ڏيڻ لڳو. ڪي سندس ڪوشش سان، ڪي حامد | گھر | ڇڏيو، پر پنھنجي نياڻي زينت بانوءَ کي بہ گھرئي |
| 27879 | DYNT.utf | ۾ تون ھوندينءَ، انھيءَ گھر جو وڏو اصيب | گھر | ۽ ھنر واري ۽ نيڪ ڌيءَ خدا شال جھان کي ڏئي. جنھن |
| 27880 | DYNT.utf | ۾ تہ ھن کي ڀيڻس زينت بانوءَ جھڙو ماڻھو | گھر | ھئي، جو اڪثر ھن کي ھن جي صحبت ۾ رھڻو ٿيندو ھو، |
| 27881 | DYNT.utf | ۾ جوڙي رکيائين. تنھن کان پوءِ چرش پيئڻ | گھر | ۾ جوڙي رکيائين. ڇڪيندو ھو، پوءِ تہ ھڪڙو خلاصو حقو |
| 27882 | DYNT.utf | ۾ جوڙي رکيائين. ڇڪيندو ھو، پوءِ تہ ھڪڙو | گھر | پھرين لڪي لڪي ڇڪيندو ھو، پوءِ تہ ھڪڙو خلاصو حقو |
| 27883 | DYNT.utf | ۾ خوش گذار بندي ھئي، جھڙو ھتي ٻين ساھيلين | گھر | سو ھنن جو خوشيءَ ۾ گذرنذو ھو. سڀڪا بيبي پنھنجي |
| 27884 | DYNT.utf | ۾ رھي ھنن ٻن مختلف قسمن جي ماڻھن ۾ پھريائين | گھر | نہ، تنھن جي ھنن کي پرواھ ڪانہ ھئي، تنھنڪري ھڪڙي |
| 27885 | DYNT.utf | ۾ رڳو ھڪڙي پاڻ رھندي ھئي، ٻيو سندس پٽ، | گھر | چاند بيبيءَ جي |
| 27886 | DYNT.utf | ۾ زال ئي وانگي ٻارجي سنڀال ڪندي ھئي، توڙي | گھر | تہ ھيءَ ھينئر رنڙ آھي. ھوءَ اگرچہ پورھيت ھئي، پر |
| 27887 | DYNT.utf | ۾ زينت بانو قريباً ٻارھن مھينا رھي. ھن | گھر | سيٺ ڏوسل جي |
| 27888 | DYNT.utf | ۾ زينت بانوءَ کي ڇھ مھينا گذري ويا. انھيءَ | گھر | فضل محمد جي |
| 27889 | DYNT.utf | ۾ زينت کي البت چڱي وندر ٿي. ھيءَ وري ھتي | گھر | انھيءَ |
| 27890 | DYNT.utf | ۾ سکي ويٺي آھيان. جي امان ۽ ادي منھنجي سنڀال | گھر | مون کي کاڌي پيتي جي ڏکيائي ڪانھي، پنھنجي ابي جي |
| 27891 | DYNT.utf | ۾ سکي ھوندينءَ، انھيءَ کان بہ آءُٗ توکي | گھر | طلبيندينءَ سو توکي حاضر ڪري ڏيندس. جھڙو پنھنجي |
| 27892 | DYNT.utf | ۾ سو مون کي عيب ڏسڻ ۾ ڪونہ ٿو اچي؟'' | گھر | ٿي، غلط ڪونھي، اھو مون کي بہ نٿو وڻي، باقي سيٺ جي |
| 27893 | DYNT.utf | ۾ گھڙي وييزن، اتي ھوءَ ٻي مائي آيا ويٺي | گھر | ٻہ-ٽي گھٽيرن لنگھي ٻيئي ڄڻيرن ھڪڙي |
| 27894 | DYNT.utf | ۾ ماتم ھو، مھيني کن جي اندر ھنن قول گليءَ | گھر | کي ياد ڪري پيو ڳرندو ھو، ڏينھن جا ڏينھن ھنن جي |
| 27895 | DYNT.utf | ۾ مائيءَ صفوران جي آڏو چري، ھن چيو تہ ``اسان | گھر | گھربي ھئي. ھڪڙي ڏڍنھن اھڙي ڳالھ انھيءَ سيٺ جي |
| 27896 | DYNT.utf | ۾ محيت ملندي ھيس، انھيءَ کان گھٽ ھتي بہ | گھر | محمد جي گھر کان زينت بانو ھتي سکي ھئي ۽ جھڙي ھن |
| 27897 | DYNT.utf | ۾ مشڪل ھوندي.'' | گھر | گھڻا ڏٺا، پر اھڙي سگھڙ ۽ ليڪ ڌيءَ ڪنھن امير جي |
| 27898 | DYNT.utf | ۾ منڊم ڪانہ ھئي، تہ ڪابہ حرڪت نہ ھئي. جيڪا | گھر | رکيو، جھڙو ولايت جا ماڻھو رکندا آھن. جي ھن جي |
| 27899 | DYNT.utf | ۾ موجود ھئي، جنھن جي لڇڻن جي چڱي خبر ھيس. | گھر | رضا کي ھينئر زال جي رنڊڪ ڪانہ ھئي، جوان پورھيت |
| 27900 | DYNT.utf | ۾ مڙس کان پڙھڻ ۽ پنھنجي منھن محاوري ڪرڻ | گھر | خرچ کان گھڻو مٿي ٿي آين. ھيڏي وري خود زينت بانو |
| 27901 | DYNT.utf | ۾ واويلا ٿي. ويچارا روئي پٽي ماٺ ڪري ويھي | گھر | رضا خدا جي، ھم ڏنائين، ھن جي سرڻ ڪري وري اچي ھن |
| 27902 | DYNT.utf | ۾ وري بہ اھي ساڳيا ڀاتي وڃي بچيا، جيڪي | گھر | ٻيو ڪو ٻار بہ اڃا ڪونہ ٿيو ھون، تنھنڪري |
| 27903 | DYNT.utf | ۾ ويھارڻ جو وقت ڪونھي. پنھنجي مائٽن ۽ پاڙي | گھر | مرضي اصل ڪانھي؟ توکي خبر آھي تہ ھيڏي ساري ٻار کي |
| 27904 | DYNT.utf | ۾ ويھارڻ مون کي ڏکيو ٿو لڳي. تنھن کان جيڪڏھن | گھر | آھن، وڌندي ويرم ڪالہ ٿيون ڪن؛ پوءِ ھيڏو سارو يار |
| 27905 | DYNT.utf | ۾ ويٺي ڪين ھوندينءَ، نيٺ ڪنھن سکر جو گھر | گھر | تون سمجھ واري آھين، توکي خبر ناھي تہ سدائين ھن |
| 27906 | DYNT.utf | ۾ وڃي سکي ٿين. | گھر | بختاور - خدا ڪري تہ زينت تون بہ اھڙي سکئي |
| 27907 | DYNT.utf | ۾ ھن جو بہ اھو ساڳيو شغل ھوندو ھو. انھيءَ | گھر | ٻاھر جي ڪم ڪار ۾ سو گھڻو ھٿ نہ وجھندي ھئي، باقي |
| 27908 | DYNT.utf | ۾ ھو. پوءِ پنھنجي منھن سوداگريءَ جي سانسگي | گھر | جي مرڻ کان پوءِ بہ علي نواز پنج-ڇھ مھينا انھيءَ |
| 27909 | DYNT.utf | ۾ ھوندو ھو. ھِن پنھنجي مشغوليءَ جي لاءِ | گھر | زينت بانوءَ جي ھٿ ۾ رھندو ھو، جھڙيءَ طرح پيءُ جي |
| 27910 | DYNT.utf | ۾ ھوندي ھئي، تنھنڪري اھڙي اڇا ٻاجھ ڪرڻ | گھر | جي مدد ڪرڻ ۾ ڪين گھٽائيندي ھئي. ھوءَ دولتمند جي |
| 27911 | DYNT.utf | ۾ ھو، پر مٿي ماڙي تي پنھنجي جاءِ ۾ ھو؛ لکڻ | گھر | جا ڀاتي سڀ حاضر ھئا. آچر جو ڏينھن ھو. علي رضا بہ |
| 27912 | DYNT.utf | ۾ ھئڻ سان ٿيندا آھن، سي سڀ ھن وٽ موجود ھئا. | گھر | پوشيدگي، صفائي، رٿ ۽ جيڪي سھنج ۽ فائدا منڊم جي |
| 27913 | DYNT.utf | ۾ ھئي. تنھن کي ۽ سندس گھر واري کي بہ ھنن | گھر | گڏ رھڻ جي ڪوڏي ھئي، پر پنھنجي وس نہ ھئي، پرائي |
| 27914 | DYNT.utf | ۾ ھئي. سندس ماءُ جان بيبي ساڻس ھئي، سندس | گھر | چڱو پئي ھليو. ھن کي پنھنجي پياري زال زينت بانو |
| 27915 | DYNT.utf | ۾ ھئي، تنھن جي خوبيءَ جي ھينئر ھن کي خبر | گھر | سندس ڀاءُ منصور عليءَ کي استنبول ۾ جو تُرڪڻ |
| 27916 | DYNT.utf | ۾ ھئي، تنھن کي ۽ پنھنجي سس کي ھن آٿاريو | گھر | ھن کي ھڪڙي زال اڳ ئي |
| 27917 | DYNT.utf | ۾ ھئي، جا ھنن کي رڌڻ پچائڻ يا ٻئي ڪم ۾ مدد | گھر | نڪا وري زينت جھڙي ٻي ڌيءَ |
| 27918 | DYNT.utf | ۾ ھئي، سو انھيءَ کان وڌيڪ فائدي وٺڻ جي | گھر | علي رضا کي ھھڙي پڙھيل ۽ سڌريل زال |
| 27919 | DYNT.utf | ۾ ھينئر مڙس ماڻھو اھوئي آھي.'' | گھر | سارو اچي ٿيو آھي، ليٺ ھينئر اسان جو وارث آھي. |
| 27920 | DYNT.utf | ۾ ھڪڙو پاڻ رھندو ھو، ٻيو نوڪر ھوندو ھوس، | گھر | مگر ڏاڍو ظالم ۽ بد چال ماڻھو ھو. ٻارٻچو ڪو نہ ھوس، |
| 27921 | DYNT.utf | ۾ ٺھي ويئي ھئي، ۽ ٻيو اھنج بہ ڪونہ ھوس. | گھر | ۽ سيٺ جي گھر جي تعريف ڪرڻ لڳي. زينت بانو ھنن جي |
| 27922 | DYNT.utf | ۾ ٻاڻ بہ انھيءَ جو وڌيڪ محاورو رکي؛ تنھنڪري | گھر | ۾ اينديون، تڏھن زينت بانوءَ کي ضروري ٿيو تہ |
| 27923 | DYNT.utf | ۾ ٻبو ڪم ڪرڻ نہ ڏيندو ھو. ھن کي چيائين تہ | گھر | ۽ سگھوئي سڄي پاڙي ۾ مشھور ٿي ويئي. فضل محمد ھن کي |
| 27924 | DYNT.utf | ۾ ٻہ زالون ٻيون بہ ھيون، ھڪڙي انھيءَ مھاڻي | گھر | انھيءَ |
| 27925 | DYNT.utf | ۾ ٽي-چار ڇوڪريون ھين، انھيءَ کان سواءِ | گھر | اتي بہ ھن کي ٻارن پڙھائڻ جي ڪم تي رکيائون، جو |
| 27926 | DYNT.utf | ۾ ٽڪڻ جو ذمو کنيو. | گھر | ڪڏھن ٻہ-ٽي ڏينھن وٽن رھي بہ پوندو ھو، تنھن سندس |
| 27927 | DYNT.utf | ۾ ڀاتي پورا پنا ھئن-پاڻ ھو، پڻس ھو، سندس | گھر | ٿيندو ھو. ھو بہ اصل ولائتي ماڻھو اٽڪل وارو ھو، |
| 27928 | DYNT.utf | ۾ ڏسندي ھئينءَ، سا ڪا ڏسين ٿي؟ تو بہ اسان | گھر | ٿي سمجھان تہ ڄڻ سرائي ڪالھ مثو آھي. جا خوشي اڳي |
| 27929 | DYNT.utf | ۾ ڏڪي پيا؛ پوءِ وري زينت بانوءَ کي پاڻ | گھر | شھربانو ۽ حامدعلي ٻہ ڏينھن ٻيا بہ ھنن جي |
| 27930 | DYNT.utf | ۾ ڪا گھٽ آھي؟ سندس گھر جيڪڏھن تنھنجو وڃڻ | گھر | بختاور - ڇو مائي، سيٺ گل محمد جي |
| 27931 | DYNT.utf | ۾ ڪن ڏينھن کان مھمان ھوندي ھئي، ۽ ڪڏھن | گھر | صديق جي ڀيڻ، جنھن جو نالو صفوران ھو ۽ جا سندس |
| 27932 | DYNT.utf | ۾ ڪن ڏينھين چھچٽو لڳو پيو ھوندو ھو، سو | گھر | ھئي، پر سا بہ ھاڻي ٿي پرائي گھر ۽ پرائي وس. جنھن |
| 27933 | DYNT.utf | ۾ ۽ پھاڄ سان گڏ رھڻ ڏاڍو مشڪل ٿيندو. تنھن | گھر | تڏھن الائجي مون سان خاطر ٿئيس يا نہ. ٻيو تہ ساڳئي |
| 27934 | DYNT.utf | ! خدا توکي پُٽن پوٽن ويارو ڪندو، تنھنجون | گھُر | بختاور - دائي صدقي، خير |
| 27935 | DYNT.utf | -ڀاتي ٿي ويئي. | گھر | بہ نٿي مليس. ڏينھَن پئي ھنن سان بہ ٺھي ويئي، سندن |
| 27936 | DYNT.utf | دوست حاضر ھجن، جي نڪاح کان پوءِ مٺائي يا | گَھرا | جاءِ تي ھليا وڃن ۽ نڪاح مھل ڪي ٿورا ويجھا عزيز يا |
| 27937 | DYNT.utf | دوست ھئن، تن کان موڪلايائون. سڀني کي سنڌ | گَھرا | جيڪي پنھنجا |
| 27938 | DYNT.utf | ٿي ويا جو ڄڻ اڳي جا واقف ھئا. | گَھرا | ڏينھن کان وٺي ھنن جي دل ٻجھي ويئي ۽ پاڻ ۾ اھڙ |
| 27939 | DYNT.utf | سماءُ ولجي تہ ڪھڙو حال آھي، ھيستائين مائي | گھران | ماءُ کي چيو تہ ``امان، بھتر صلاح آھي تہ سرائيءَ جي |
| 27940 | DYNT.utf | ھن کي ٻانھن ملي. ھن جي اصل وڏماڻھپ نڪل ڪانہ | گھران | جي اندر ھن اتي شادي بہ ڪئي. ڪنھن وڏي ماڻھوءَ جي |
| 27941 | DYNT.utf | ھيءُ پرڻيو. ھن کي تمام جوان ۽ نيڪ زال ملي، | گھران | ملڻ ۾ حرڪت ڪانہ ٿي. ھڪڙي واپاري شاھوڪار مسلمان جي |
| 27942 | DYNT.utf | ۽ جيترو ٿي سگھي اوترو ھنن جي خاطرداري ۽ | گھران | سان گڏيو وڃان ۽ وڃي ھنن کان گناھ بخشايان ۽ معافي |
| 27943 | DYNT.utf | پئي ڏٺي، تنھن کي گھڻي تعظيم ڏنائون، وبھار | گھراڻي | ڏکن سورن ۾ گھڻوئي لتڙي ھئي، تڏھن بہ سنديس شڪل وڏ |
| 27944 | DYNT.utf | دعائون سلام بہ ڏنا اٿن ۽ ھيءَ سوکڙي بہ | گھران، | آند و اٿيئي؟'' بختاور چيو تہ ``مائي، سيٺ گل محمد جي |
| 27945 | DYNT.utf | جيڪي مون وٽ آھي سو سڀ اوھان جو آھي، حجاب | گھرائجو، | لکيائين تہ ``جيڪي اوھان کي گھر جي، سو مون کان بيشڪ |
| 27946 | DYNT.utf | رکج، جنھنڪري انھن سان، ڳالھين ڪندي ڪا | گَھرائي | سان تھڙو بين خدمتگارن سان، حد کان وڏيڪ ميلاپ ۽ |
| 27947 | DYNT.utf | وٺڻ لاءِ اختيار وارا آھيو.'' انھيءَ طرح | گھرائي | ۽ جيڪڏھن ڪا ضرورت پئجي وڃي تہ ھڪدم اسان کي |
| 27948 | DYNT.utf | ۽ جاچ سان ھن نيٺ پڪو پتو ھٿ ڪيو. سلطان کي | گَھرائي | اٺن-نون ڏينھن جي |
| 27949 | DYNT.utf | سڀني زالن مڙسن گڏ ويھي تصوير ڪڍائي. اھا | گھرائي، | وري ھٿ نہ اچي، تنھنڪري ھڪڙي تصويرن ڪڍڻ واري کي |
| 27950 | DYNT.utf | پر سور سخت ٿيڻ لڳا. ٻہ ڏينھن لنگھي ويا، | گھرايائون، | اچي پوري ٿي ھئي، تنھن کي ويم جا سور اچي ٿيا. دائي |
| 27951 | DYNT.utf | . انھن جي روبرو انھيءَ اسڪول جي شروعات ٿيڻ | گھرايائين | ۾ ڇوڪرين جا پيءُ ۽ ٻيا وڏا وڏا ماڻھو دعوت ڪري |
| 27952 | DYNT.utf | آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح صنڀال رھي ۽ ھن کي | گھرايو | انھي بيبيءَ کي اندر رھڻ ۽ حرمن سان محبت ڪرڻ لاءِ |
| 27953 | DYNT.utf | آھن، تنھنڪري ھو تندرستيءَ جي امتحان ۾ | گھربا | ٿي آيو، ۽ ھتي تہ جنگي کاتي لاءِ مضيوط ٿلھا ماڻھو |
| 27954 | DYNT.utf | ھيس سا ڏنائينس، ۽ جڏھن تہ اھا روس جي حد | گھربل | ڳالھ ٻڌي خوشي سان قبول ڪئي، پاڻ جيڪا ضروري مدد |
| 27955 | DYNT.utf | ھئي. ھڪڙي ڏڍنھن اھڙي ڳالھ انھيءَ سيٺ جي | گھربي | ماڻھو ھو، ۽ ٻہ حج بہ ڪيا ھئائين. ھن کي ڪا پورھيت |
| 27956 | DYNT.utf | آھي. جيڪڏھن شيطان ڀت جي ٻاھران خرابيون | گھرج | آھي، تہ يقيناً مڙس کان زالن کي علم ۽ عقل جي وڌيڪ |
| 27957 | DYNT.utf | آھي، تہ مڙسن کان زالن کي انھن جو وڌيڪ واھپو | گھرج | شيطان کي ٽارڻ ۽ انھيءَ کي نٽائڻ ۾ علم ۽ عقل جي |
| 27958 | DYNT.utf | پلي آھي، تنھنڪري بھتر آھي تہ ھاڻي عمر جي | گھرج | اسان تي ھر طرح مھرباني ڪئي آھي، ۽ اسان جي سڀکا |
| 27959 | DYNT.utf | ضرور ٿيندي آھي. ماڻس کي جيڪا پينشن ملندي | گھرج | اھڙن ڪمن ۾ جيڪو لڳندو آعي تنھن کي پئسي جي تہ |
| 27960 | DYNT.utf | پر جڏھن ھن خيال ڪيو تہ زال ذات جي جواني | گھرجنس، | عظمت ننڍي آھي، شادي ڪرڻ لاءِ ٽي-چار ورھيہ ٻيا بہ |
| 27961 | DYNT.utf | تہ ايندڙ سومر واري آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيو. | گھرجي | ھڪڙو موچارو وڏو گھر ڀاڙي تي ھٿ ڪيو آھي. اوھان کي |
| 27962 | DYNT.utf | تہ پردي ۽ قيد ۾ فرق ڪونھي، حرمخاني ۽ بنديخاني | گھرجي | جي اھا تعريف آھي، آھو اِھو بند ناھي. تڏھن سمجھڻ |
| 27963 | DYNT.utf | تہ ھن شاديءَ ۾ سرائي فتح خان يا سندس زال | گھرجي | ياد رکڻ |
| 27964 | DYNT.utf | ٿي؟`` | گھرجي | پڇيس تہ ``مائي، اھو ڪنھن جو گھر آھي، جتي پورھيت |
| 27965 | DYNT.utf | . | گھرجي | علم ۽ عقل کي وڌائين ٿيون، تن جو تہ بيشڪ ضرور ھئڻ |
| 27966 | DYNT.utf | . | گھرجي | پاڻيھي ڪو وجھ مليو آھي، تڏھن انھيءَ جو فائدو وٺڻ |
| 27967 | DYNT.utf | . ائين ڪرڻ ڪري ديني حڪم بہ بجا آڻي سگھجن | گھرجي | مان انھن جي ڏسڻ ۾ يا اتي وڃڻ ۾ ڪابہ حرڪت نہ ھئڻ |
| 27968 | DYNT.utf | . جڏھن تھخاني جو گھڻو ڀاڱو ڀرينداسين، تڏھن | گھرجي | کي ھڪڙي ڌڪ سان آڏائي ڇڏڻ لاءِ بہ ملڪ جو باروت |
| 27969 | DYNT.utf | . چوي ٿي تہ اھڙي ڪم ۾ سون رپي ۽ عزيزي خويشيءَ | گھرجي | تہ ٻوڙي، مگر اھڙي ڪم ۾ ڌيءُ جي ڳالھ مڙيئي ٻڌڻ |
| 27970 | DYNT.utf | . منھنجي مرضي آھي تہ منھنجي تينگر علي رضا | گھرجي | اوھان کان عار ڪونھي، اوھان کي اسان کان عار نہ اچڻ |
| 27971 | DYNT.utf | . ھاڻي جي علم ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ جي ڳالھيون | گھرجي | آھي، تہ مڙسن کان زالن کي انھن جو وڌيڪ واھپو رکڻ |
| 27972 | DYNT.utf | اھڙي صحبت جنھن مان ٻنھي کي خوشي حاصل ٿئي، | گھرجي، | ۾ پڙھيو اٿم تہ زال مڙص جي وچ ۾ صحبت وارو سلوڪ ھئڻ |
| 27973 | DYNT.utf | سو ڪا ھٿ لڳيئي تہ مون کي ٻڌائج، پگھار چڱو | گھرجي، | کي چيو ھو تہ ``ڪنھن سکر ماڻھوءَ کي اشراف پورھيت |
| 27974 | DYNT.utf | پاڻ ۾ پھي اھو ٺھراءُ ڪيو تہ في الحال علي | گھرن | آخر ٻنھي |
| 27975 | DYNT.utf | تي ڪوڙھ جو چِٽو ھو. پر سندس زال جو ڀاءَ | گھرن | رضا بہ ھڪڙي ڪري خوش ٿيو، جو ڄاتائين ٿي تہ ھي ٻنھي |
| 27976 | DYNT.utf | جو پاڻ ۾ رستو ھوندو ھو، سو سندن مئي کان | گھرن | نواز ۽ فتح خان جي حياتيءَ جي ڏينھن ۾ جو آنھن جي |
| 27977 | DYNT.utf | جي وچ ۾ جيڪو رستو آھي، سو مائٽن کان بہ وڌيڪ | گھرن | بيبيءَ چيو تہ ``مائي، توکي خبر آھي تہ اسان ٻنھي |
| 27978 | DYNT.utf | جي ھيٺان تھخانن جوڙڻ جو دستور آھي، جتي | گھرن | محلات جي تھخاني ڏي وڃڻ جو رستو آھي، انھن ملڪن ڏي |
| 27979 | DYNT.utf | ۾ آئي ويئي ھئي ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ۾ فضيلت | گھرن | مريم وڏن وڏن |
| 27980 | DYNT.utf | ۾ اچڻ وڃڻ جو رستو ھو. شھر ۾ ھڪڙو ميمڻ سيٺ | گھرن | ھو. انھيءَ طرح سندس زال صفوران جو بہ سکرن سکرن جي |
| 27981 | DYNT.utf | ۾ اھا پھرين شادي ھئي ۽ ٻيئي سکر ماڻھو ھئا، | گھرن | ڪرڻ لڳا ۽ ڪپڙو گندي، ڳھ ڳٽو جوڙائڻ لڳا. ٻنھي |
| 27982 | DYNT.utf | ۾ پورھيت ٿي بہ ڪمايو ھنائين. تنھن ھڪڙي | گھرن | رھندي ھئي. اھا شھر جي البت واقفڪار ھئي، ۽ چڱن چڱن |
| 27983 | DYNT.utf | ۾ رھندا وتون! گھڻوئي جلاوطني ڪاٽيسين، | گھرن | پنھنجو جڙيو جڪيو گھر قٽو ڪيو، پرديس ۾ پراون |
| 27984 | DYNT.utf | لڳي، تنھن جي پورائي پيو ڪندو ھو. ھن رن کي | گھرڻ | ويھاريو ھئائينس، جا ھينئر ڪپڙا گنديون ۽ ڳھ ڳٺا |
| 27985 | DYNT.utf | ۽ انھن سان توڙي ٻين عزيزن سان وري پر چاءُ | گھرڻ | مان لتيجو اھو ٿيو، جو ھن کي پيءُ - ماءُ کان معافي |
| 27986 | DYNT.utf | ۾ مائي جان بييءَ اسان جي مائيءَ کي گھڻيون | گھرڻ | بختاور جواب ڏنو تہ `` تنھنجي ٻانھن |
| 27987 | DYNT.utf | پئسو مدد لاءِ موڪلڻ لڳو ۽ لکيائين تہ ``جيڪي | گھرڻو | تڏھن منصور عليءَ ھنن ڏي ٿورو |
| 27988 | DYNT.utf | گھر ۾ تعليم ڏيڻ لڳو. ڪي سندس ڪوشش سان، ڪي | گھرئي | تہ ڳالھہ ڇڏيو، پر پنھنجي نياڻي زينت بانوءَ کي بہ |
| 27989 | DYNT.utf | اللّھ کان ٻہ اکيون' پر شڪ لاھڻ لاءِ پڪائي | گھري | ھئي. دل ۾ تہ گھڻوئي خوش ھئي، ۽ پئي چيائين `انڌو |
| 27990 | DYNT.utf | ھوندي، سا پيئي ٿيندي.'' ائين چئي، مائي پاڻ | گھري | جي مھل بہ ٿي آھي، وڃي تنھن جو بلو ڪر. جيڪا اللّھ |
| 27991 | DYNT.utf | ھوندي، سا ٿيندي. | گھري | الحال ڪٿي گذارڻ جو بند وبست کريان، پوءِ جيڪا خدا |
| 27992 | DYNT.utf | ھوندي، سا ٿيندي. مگر اوھين مون کي ٻڌايو | گھري | انھيءَ جي پورائيءَ لاءِ ڪوشش ڪندس، پوءِ جيڪا خدا |
| 27993 | DYNT.utf | ڄاڻي، پئي مٿا ھنيائين تہ سکرن مان ٻانھن | گھري | ھڪ زال اڳي بہ ھيس، تہ بہ ڇوڪريءَ جي تعريف ٻڌي، وڏ |
| 27994 | DYNT.utf | . اھو ھٽس جوان ھو ۽ وڪالت جو ڪم ڪندو ھو ۽ | گھري | ھئي، تن مان ھڪڙي ماڻھوءَ پنھنجي پٽ لاءِ اھا ٻنھن |
| 27995 | DYNT.utf | ۽ جان بيبي، جا مديني ۾ پوريل ھئي، تنھن | گھريائون | رضا جو پيءُ ۽ ھنن جو ڏاڏو ھو. ھن کي ختمو ڏيئي دعا |
| 27996 | DYNT.utf | ۽ اھو دلاسو بہ ڏنائون تہ ``اوير سوير اسين | گھريائون، | جي حوالي ڪيائون ۽ پيرين پئي موڪلايائون، ۽ دعا |
| 27997 | DYNT.utf | ۽ ھڪ دفعي تہ انھيءَ بدلي مھمل رکڻ لاءِ | گھريو | اگرچہ بغداد جي ريزيڊنٽ ھن کي ڇڏڻ نٿي |
| 27998 | DYNT.utf | ۽ سڀ اٿي کڙا ٿيا. بختاور ٻاھر در تي مڙس | گھري، | ويٺي کاڌائون. ليٺ کائي بس ڪيائون، جان بيبيءَ دعا |
| 27999 | DYNT.utf | ڪھڙي قسم جو ماڻھو چگو نظر ٿو اچي، اسين | گھر، | - تڏھن پوءِ نيٺ ڪيئن ڪجي؟ توکي الائجي ڪھڙي قسم جو |
| 28000 | DYNT.utf | آيا ۽ اچي ھنن کي ڀاڪر پائي گڏيا. ھنن بہ | گھرڙي | شھربانو ۽ حامد علي روئندا اوڇنگارون ڏيندا اندر |
| 28001 | DYNT.utf | اندر تھخاني ۾ ڪِري پيو!'' | گھليندي | ڪاغذ ڪٿي وٺ-پڄ ۾ ڪيرائي ڇڏيم. ڀاليان ٿو تہ پيپن |
| 28002 | DYNT.utf | تھخاني ۾ سلطان جي محلات جي ھيٺان رکي ايندا | گھلي، | موڪليندا آھيون، جي اندر تھخاني ۾ گھڙي، آھي پيپ |
| 28003 | DYNT.utf | ۾ جو ٻاھر پيو ھو يا لتڙ ۾ آيو ھو، سو اکر | گھم | مٿانس اکر لکيل ڪونہ ھو. جي ڪو ھو، تہ بہ رات جي وقت |
| 28004 | DYNT.utf | تہ ھھڙن پارن وارو ڪو گھوٽ ھجي تہ اچي، نہ | گھمائجي | ويئي آھي، حق تي آنّ سھانگو نٿو ٿئي. ھاڻي وڃي پڙھو |
| 28005 | DYNT.utf | ڏيکارڻ لاءِ حڪم ڪري؟'' | گھمائي | جي وڏي بيبيءَ کي عرض ٿي ڪريان تہ مون کي تھخانو |
| 28006 | DYNT.utf | ڏيکاريون. پوءِ ھڪڙي ڏينھن ماني کائي، پاڻ | گھمائي | ۽ ٻبون اھڙيون ڏسڻ جھڙيون جايون ھيون، سي ھن کي |
| 28007 | DYNT.utf | اچي ٿو، تنھن کي حرڪت ڪانہ پھچي.'' | گھمڻ | پڌرو ڪرائي ڇڏيو ھو تہ ``سلطان جو فلاڻو وڏو امير |
| 28008 | DYNT.utf | جو ھوَس اڳيئي گھڻو ھو، جو خوشي ھيس تہ قومن-قومن | گھمڻ | وڃڻ لاءِ تيار ٿيو. ھن کي انھيءَ پاسي وڃڻ ۽ ملڪن |
| 28009 | DYNT.utf | قرڻ، جنگيون ڪرڻ، دشمنن کي سامھون ٿيڻ، | گھمڻ | تعاليٰ سڀ ڪنھن تي پنھنجي وسعت آھر ڪم وکي ٿو. ٻاھر |
| 28010 | DYNT.utf | ويو ۽ ھيڏي ھوڏي جون جايون گھمي ڏٺائين، | گھمڻ | پھريائين تہ پاڻ حرمسراءِ جي اندرسڀني حرمخانن ۾ |
| 28011 | DYNT.utf | ڦوڻ جي گھڻي شوقين ھئي. مڙس تي آڊڪ نہ ايندي | گھمڻ | ھئي ۽ پاڻ کي سڀ کان مٿي سمجھندي ھئي ۽ ٽنڊ ٽوپي ۽ |
| 28012 | DYNT.utf | وتندس. * {* اڳين ڏينھن ۾ پوليس وارا ڳڙھو | گھمندو | سان ٻڌي حڪم ھلائيندو وتندس ۽ مزي مزي جي جاين تي |
| 28013 | DYNT.utf | وتي. وري وٽانئس ستر-اسي رپيا بہ لڀي پيا. | گھمندي | ياڻي آھي، جا ڪنھن نلاھري گذر جي اپاءُ کان سواءِ |
| 28014 | DYNT.utf | ھي شڪار منھن پئجي ويو ھون؛ يا تہ ڪا کڻڪ | گھمندي | وارا چور ھئا، جي اڪثر رستا ڦريندا ھئا، ۽ ھاڻي |
| 28015 | DYNT.utf | ڦرندي وتان، ۽ ھن جي خواري ٿئي، تنھنڪري | گھمندي | ھوندو، متان ھي ماڻھو ڄاڻن تہ آءُٗ سندس زال نڌڻڪي |
| 28016 | DYNT.utf | ڦرنديون، ۽ ڌارين ماڻھن سان تماشا ۽ ناچ | گھمنديون | جو مطلب آھي تہ مئذمن وانگي زالون ڀلي ٻاھر وتن |
| 28017 | DYNT.utf | ڦرڻو ۽ کلڻو ڳالھائڻو ٿيندو ھو. ڪڏھن ڪڏھن | گھمڻو | ۾ شام جو مجلس جي ڪم لھڻ کان اڳي يا پوءِ ھنن کي |
| 28018 | DYNT.utf | ٿو ڏسان. سو اھو ڏينھن تہ مڄوئي ھن کي انھيءَ | گھمي | جي عمارتن ۾ ڦير گھير ۽ ڀڃ گھڙ ڪرائڻي اٿم، تنھنڪري |
| 28019 | DYNT.utf | ڏسان، سو مون کي ڪي مھينا رخصت ملي؟'' | گھمي | منھنجي دل جي مرضي آھي تہ آءُٗ پنھنجو اصلوڪو وطن |
| 28020 | DYNT.utf | ڏٺائين، تہ متان ڪا اھڙي خرابيءَ جھڙي شئي | گھمي | حرمخانن ۾ گھمڻ ويو ۽ ھيڏي ھوڏي جون جايون |
| 28021 | DYNT.utf | ڏٺو ھو، سا مڙس جي روڪڻ ڪري تمام خفي ٿي. | گھمي | پر پريندي کان جنھن ڇيڪ |
| 28022 | DYNT.utf | ! پر سلطان ظاھر ڪيو تہ محلاتن جي عمارتن | گھمي | پاڻ حيرت ورتو، تہ اڄ سلطان ڪپئن ڪنڊ ڪري ٿو حويلي |
| 28023 | DYNT.utf | . خداتعاليٰ پنھنجي فضل سان اسان تي ھر طرح | گھمياسين | ورھيہ دل جي خوشيءَ ۽ دنيا جي لالڃ تي ھيڏي ھوڏي |
| 28024 | DYNT.utf | ڦريو ھو، سو سجھيس ٿي، تہ اھڙا ٽڪر زمين | گھميو | واقف ھو، اتي ڄائو نپنو ھو، ننڍي ھوندي اوري پري |
| 28025 | DYNT.utf | . ڀانيائين تہ ٻئي ڪنھن کان ڏس پڇان، تنھن | گھميو | سپاھي ترار سان مليس، جو شھر ۾ نظر داريءَ لاءِ پئي |
| 28026 | DYNT.utf | آھن ۽ آسانيءَ سان ھٿ ڪري بہ سگھبا. | گھڻا | ڦريو ھو، سو سجھيس ٿي، تہ اھڙا ٽڪر زمين جا اوڏي |
| 28027 | DYNT.utf | انعام اڪرام ڪيا. سڀ امير امراءِ ھن جي وڃڻ | گھڻا | طرح ھن مٿا مونا ھڻي موڪلايو. سلطان ھن کي ھلڻ مھل |
| 28028 | DYNT.utf | پھتا ھئا، سو ھن کي خاطري ٿي تہ برابر ھي | گھڻا | ساڻس گھڻو پيار ٻجھي ويو. ھن کي ھن جا سفارش ناما بہ |
| 28029 | DYNT.utf | تہ ھن جا عزيز آھن. راڻيءَ سان سلطان جي گھڻي | گھڻا | تہ ``اسين سڀ فتنہ خانم جي طرف جا آھيون، اسان مان |
| 28030 | DYNT.utf | تہ ھنن سان آگبوٽ تائين بہ آيا. پوءِ سڀ موڪلائي | گھڻا | آميدون پئي رکيائون تہ شل وري بہ موٽي ھتي ايندا. |
| 28031 | DYNT.utf | جھيڙا ڪندا آھن. پر سرائي مرحوم جي توڙي | گھڻا | کي ھتي جا ماڻھو گار سڏيندا آھن ۽ انھيءَ تي پاڻ ۾ |
| 28032 | DYNT.utf | حيلا حوال ڪري، پاڻ کي موت کان بچايو. اھو | گھڻا | سوڌو بہ قيد ٿي پيو، ۽ ذري گھٽ ماريائونس ٿي، پر ھن |
| 28033 | DYNT.utf | زمانا ڏٺا آھن. | گھڻا | جي ڏيکاري پيو ڏيندو. چؤ دائي سچ آھي ڪ ڪوڙ؟ تو بہ |
| 28034 | DYNT.utf | زور ڪيس تہ موٽي وطن ھلون. چيائينس تہ ``ابا، | گھڻا | ماڻس تہ پريندي شرط |
| 28035 | DYNT.utf | شاھو ڪار ۽ واپاري ڌنڌو ھلائيندا آھن. انھيءَ | گھڻا | وڏا وڏا ماڻھو ھندو توڙي مسلمان رھندا آھن، ۽ |
| 28036 | DYNT.utf | لائق ڪيا. آخر خويشيءَ جو ڪم آھي، چيائين | گھڻا | ورندي ڏني تہ ``ھائو ابا مايو. مائيءَ پنھنجا |
| 28037 | DYNT.utf | ماڻھو ماريا. جيڪا قرمار ٿي، تنھن ۾ ڪيترائي | گھڻا | انھيءَ لڙائيءَ ۾ ڏاڍي خونريزي ٿي ۽ روس جي طرف جا |
| 28038 | DYNT.utf | مائٽ راضي نہ ھئا. ٿوري گھڻي کؤنس تہ ھنن | گھڻا | گھرجي تہ ھن شاديءَ ۾ سرائي فتح خان يا سندس زال جا |
| 28039 | DYNT.utf | مٿا ھنيا ھئائون، پر فائدي ۾ نبيرو نٿي ٿيو. | گھڻا | جي وچ ۾ ھو، جنھن جو فيصلو ڪرڻو ھو ۽ ھن کان اڳي |
| 28040 | DYNT.utf | واقف ھئا، سندس ڌيءُ اتي ھئي، تنھنڪري محبوب | گھڻا | پسند ھئي، جو اتي ھنن گھڻا ڏينھن گذاريا ھئا، سندس |
| 28041 | DYNT.utf | ورھيہ ولايت ۾ رھيو ۽ ڪنھن جوان منڊم سان | گھڻا | سان پرڻيو ھو، سا بہ ھو پاڻ سان وٺي آيو ھو. ھيءُ |
| 28042 | DYNT.utf | ھئا پر ھاڻي تہ انھيءَ ساڳي لاءِ پئي رنائين. | گھڻا | ويچاري مائي شھربانوءَ کي بہ انھيءَ پت جا سور |
| 28043 | DYNT.utf | ڄڻا ھئا. سي سڀ تہ انھيءَ اوطاق ۾ وڃي نہ | گھڻا | تاريخ رات جو اڌ رات مھل اندر باھ لڳائجي. ھي پاڻ ۾ |
| 28044 | DYNT.utf | ڏينھن پوءِ نہ ٿئي ھفتي کن ۾ ٿئي، ڇالاءِ | گھڻا | ۱- پھرين ڳالھ اھا رٿيائون تہ مڱڻي کان شادي |
| 28045 | DYNT.utf | ڏينھن جوش گذاريائون. پر ھاڻ جڏھن ھو وري | گھڻا | مطلب پوري ڪرڻ لاءِ مناسب وجھ نہ ڏٺو، نڪي اتي وري |
| 28046 | DYNT.utf | ڏينھن گذاريا ھئا، سندس گھڻا واقف ھئا، | گھڻا | ۽ علي رضا کي بہ اھا ڳالھ پسند ھئي، جو اتي ھنن |
| 28047 | DYNT.utf | ڏينھن ٿيا، جو لڏي ويو ۽ وڃي ڪنھن ٻئي ھنڌ | گھڻا | مائي، اھو مون کي سجھي ٿو، ھتي برابر رھندو ھو، پر |
| 28048 | DYNT.utf | ڏٺا، پر اھڙي سگھڙ ۽ ليڪ ڌيءَ ڪنھن امير | گھڻا | جو ذڪر نڪري، تڏھن آءُٗ چوندي آھيان تہ مون بہ گھر |
| 28049 | DYNT.utf | ڪين مسندا. | گھڻا | حرمخانن وارن ماڻھن جا بہ ملي سگھندا. ٿورن جي ڪري |
| 28050 | DYNT.utf | پئي آيا ويا، وچين وچين جي مھل ھئي. زينت | گھڻائي | ماڻھو |
| 28051 | DYNT.utf | کان ھن ھڪڙي ڀيري سلطان سان ڳالھ چوري ۽ | گھڻائي | آخر شوق جي |
| 28052 | DYNT.utf | ماڻھو آگبوٽ تي چڙھي آيا ۽ پنھنجن ڄاڻن سڃاڻن | گھڻائي | ڏينھن ٻنپھرن کان پوءِ، آگبوٽ اچي بمبئيءَ پھتو. |
| 28053 | DYNT.utf | ماڻھو رئيس سوڌو ھنن سان گڏجي ھليا. پنھنجي | گھڻائي | نيٺ علي رضا جن موڪلايو. راڄ مان |
| 28054 | DYNT.utf | ورھيہ جدا رھياسين، ھاڻ ھلو تہ ھلون.'' | گھڻائي | پراون گھرن ۾ رھندا وتون! گھڻوئي جلاوطني ڪاٽيسين، |
| 28055 | DYNT.utf | ورھيہ دل جي خوشيءَ ۽ دنيا جي لالڃ تي ھيڏي | گھڻائي | ھن چيو تہ |
| 28056 | DYNT.utf | ھنيائون، پر في الحال ھٿ ڪانہ لڳين، تنھنڪري | گھڻائي | ڪيئن ھٿ لڳي، جا انھيءَ متل ڪارخاني کي ھلائي. مٿا |
| 28057 | DYNT.utf | ھئا، جنھنڪري اھڙي بندوبست ڪرڻ ۾ دير ڪانہ | گھڻائي | کي ورھائي ڏنائون. علي رضا وٽ پنھنجي بچت جا پئسا |
| 28058 | DYNT.utf | ٻانھا ٻانھيون ھوندا ھئا، پر صاجيءَ ڦرڻ | گھڻائي | اڳي تہ وٽن |
| 28059 | DYNT.utf | ڏينھن مون نڌڻکيءَ سان اوھان ڀلائي ڪئي. | گھڻائي | ٿي ڄاڻان؛ پر آخر اوھين پنھنجن ٻارن ٻچن وارا آھيو. |
| 28060 | DYNT.utf | ٻڌي، چيائين تہ ``مائي، مون ڪڏھن سلطان جو | گھنتري | زال جي اچڻ جو ڪوبہ ذڪر نہ چوريائين، مگر ھن کي |
| 28061 | DYNT.utf | ڳالھيون ڳڻڻيون آھن.'' | گھڻمون | وري بہ زمانيسمازيءَ ۾ سڀڪنھن کي اھڙن ڪمن لاءِ |
| 28062 | DYNT.utf | اشرافن کي ڪڪ ڪري ڇڏيو ھو ۽ پوليس جي نوڪريءَ | گھڻن | جي قيد ٿيڻ ڪري سندس دشمنن کي گھڻي خوشي ٿي. ھن |
| 28063 | DYNT.utf | جاين تي ڪم نہ ايندو آھي، اٽلندو تڪليف ڏيندو | گھڻن | جي ڳالھ ياد آئي، جنھن چيو ھوس تہ پردو ھن دنيا ۾ |
| 28064 | DYNT.utf | جي معرفت ھئي، جو وٽن ڪيترائي صاحبلوڪ ۽ | گھڻن | تہ بمبئيءَ ۾ ڪا منڊم ھٿ ڪريان. ھتي بہ ھنن سان |
| 28065 | DYNT.utf | سان علي رضا جي معرفت ھئي، تن کي ورھائي | گھڻن | ۽ جيڪي شھر جاسکر-سکر مسلمان ھئا، جن مان |
| 28066 | DYNT.utf | سان گڏ ويٺي آھين؛ پر حال منھنجا، جو پرڏيھ | گھڻن | تہ وري خير سان سگھوئي ملنداسين. زينت! تون اڃا |
| 28067 | DYNT.utf | سببن ڪري ھن کي مناسب نٿي آيو. | گھڻن | ٻيو وري اھو پرڳڻو روس جي بلي ھو، تنھنڪري اتي وڃڻ |
| 28068 | DYNT.utf | سکرن سان ھوندي ھئي، تنھنڪري ماڻھو ھن ڏي | گھڻن | تنھنڪري سگھوئي مشھور ٿي ويو. ھن جي پيءُ جي معرفت |
| 28069 | DYNT.utf | سکرن وٽ علي رضا پاڻ بہ انھيءَ ڪم لاءِ وبو | گھڻن | انھيءَ کان اڳي، |
| 28070 | DYNT.utf | علي رضا جي تعريف ۽ سفارش ڪئي، پر سلطان | گھڻن | ڪين، ماٺ ڪري سير نوائي ھليو ويو. حضر اميرن مان |
| 28071 | DYNT.utf | ماڻھن تہ منھن تي پئي مٿن ٺٺوليون ڪيون پر | گھڻن | ڪري ڇڏيا ھئا، انھن تي زور ڪري عمل ڪيائون. اگرچہ |
| 28072 | DYNT.utf | مون کي چيو تہ نڀاڳي، خراب ڪم ٿي ڪرين، سوڻن | گھڻن | ساٺ بند ڪرائي ڇڏيوَ، رڳو دھل جو بہ ڏونڪو نہ لڳو. |
| 28073 | DYNT.utf | ورھين کان وٽن رھندي آئي ۽ گھر جو ڀاتي ٿي | گھڻن | ھئي، جنھن جو نالو جان بيبي ھو، ۽ پورھيت ھين، جا |
| 28074 | DYNT.utf | وڏن وڏن ماڻھن سان ٿي. اٺن - ڏھن مھينن جي | گھڻن | ھن جي معرفت ھينئر |
| 28075 | DYNT.utf | ئي کي انھيءَ جو اچي شوق ٿيو ۽ ھيترن جي وچ | گھڻن | جو ھو بہ ڪڏھن ڪڏھن گفتگو ڪنديون ھيون. پوءِ تہ |
| 28076 | DYNT.utf | ٽُنگن ڪڍڻ ۽ گھڻي بار کڻڻ جي عذاب کان ڇٽي | گھڻن | تہ اجاين زيورن تي پئسا بہ خرچ نہ ٿيندا، نڪ ۽ ڪن بہ |
| 28077 | DYNT.utf | ڏينھن کان آسرو لاھي ڇڏيو ھو. ھاڻ ھنن مغلن | گھڻن | انھيءَ ڪري ھن شاديءَ ۾ نہ ويٺا. ھنن بہ مائٽن مان |
| 28078 | DYNT.utf | ڏينھن کان پوءِ ڏي خوش ٿيو. ھيءُ بہ پنھنجي | گھڻن | باريسنر سان اچي گڏ رھيو. ھو پنھنجي پيءُ-ماءُ کي |
| 28079 | DYNT.utf | ڏينھن کان خواھش ھئي، جو ڄاتائين ٿي نہ پنھنجي | گھڻن | ھن کي پوليٽيڪل کاتي ۾ نوڪري ڪرڻ جي |
| 28080 | DYNT.utf | ڏينھن کان مائٽن جي منھن لاءِ پئي سڪي، جي | گھڻن | جان بيبيءَ جي ڳالھ کي مريم پشتي ڏني. زينت بانو |
| 28081 | DYNT.utf | ڏينھن کان ھوندو ھو- ھو کٽڻ ڪمائڻ وارو ھو | گھڻن | جان بيبيءَ کي پنھنجي پٽ جي شاديءَ جو خيال |
| 28082 | DYNT.utf | ڏينھن کان ھئي. تنھن جو ھڪڙو تہ سبب ھيءُ | گھڻن | انھيءَ شھر ڏسڻ جي خواھش علي رضا کي |
| 28083 | DYNT.utf | ڏينھن وچ ۾ پوڻ ڪري ھڪڙو تہ ڏيتي ليتي جو | گھڻن | پوءِ نہ ٿئي ھفتي کن ۾ ٿئي، ڇالاءِ جو ڄاتائون تہ |
| 28084 | DYNT.utf | ڏينھن ڪان پوءِ ٿبڻي آھي، ھڪڙي-ٻن ڏينھن | گھڻن | لفظن مان معلوم ڪيائين تہ اھا خرابي جي ھوندي، تہ |
| 28085 | DYNT.utf | ڏينھن رلڻ پنڻ ڪري مون کي چڱي موچاري اچي | گھنڻا | بہ آھي. آءُٗ ڳالھائينديس بہ کڻي ھندستاني، جو ھتي |
| 28086 | DYNT.utf | خوش ٿيو ۽ علي رضا جو ۽ خصوصاً سندس بيبيءَ | گھڻو | سلطان اھا خبر ٻڌي، |
| 28087 | DYNT.utf | آرام وٺڻ لڳو. مگر جيڪا خواري خرابي ٿي گذري | گھڻو | گھڻو خوش ٿيو، ڇالاءِ جو ھن جي نہ ھئڻ ڪري روزبروز |
| 28088 | DYNT.utf | ارمان ٿيو تسہ اھڙي اشراف ۽ پڙھيل زال ڪيئن | گھڻو | اچي گڏ ٿيا. انھن کي سڄو احوال ٻڌايائون. ھنن کي |
| 28089 | DYNT.utf | ارمان ٿيو ھوندس. ھاڻي الائجي ڪٿي ھوندو، | گھڻو | ڀيري ھنن ماڻھن وانگي آيو ھوندو، مون کي نہ ڏسي |
| 28090 | DYNT.utf | ارمان ٿيو. خيال ڪيائين تہ ``پيءُ-ماءُ اولاد | گھڻو | ڏينھن ڌار رھي حيدرآباد روانا ٿيا آھن، تڏھن ھن کي |
| 28091 | DYNT.utf | افسوس علي رضا ۽ سَندس زال کي ھو. ويچارا | گھڻو | سندس خير خواہ ھئا، تن کي ڏاڍو ارمان ٿيو. سڀ کان |
| 28092 | DYNT.utf | انداز پھچايو ھوندو. ٻيو اسان موڪليو آھي، | گھڻو | سان شامل ٿيا آھن. باروت جو بہ اوھان اڳيئي ٿورو |
| 28093 | DYNT.utf | بار ھلڪو ٿيو. ھنن کي الھيءَ ڪري ڪا پشيماني | گھڻو | جي نڪرڻ ڪري محبوب علي ۽ سندس منڊم جي ھانوَ تان |
| 28094 | DYNT.utf | پري نہ ھو. | گھڻو | سوڌو پاڻ سان وٺي پنھنجي گھر آئي، جو سندس ھٽ کان |
| 28095 | DYNT.utf | پري نہ ھو، ٻيڙيون ۽ ڊونڊيون مڇي مارڻ لاءِ | گھڻو | جنھن ھنڌ تي اھو اتفاق ٿيو، سو ڪچ جي ڪناري کان |
| 28096 | DYNT.utf | پسند آھي. مون کان جيڪي پڄي سگھندو، سو آءُٗ | گھڻو | نہ ھٺڻ ۾ آءُٗ گھڻو خوش آھيان. اوھان جي صلاح مون کي |
| 28097 | DYNT.utf | پسند آھي.'' | گھڻو | آھيون. اھا ٻانھن ھڪ پيري مون ڏٺي بہ آھي، مون کي |
| 28098 | DYNT.utf | پسند نہ آيس، وري شادي ڪرڻ جو ارادو ڪيائين. | گھڻو | ھيترا ڏينھن گھر ڪري رھي ڏٺو ھو، تنھنڪري ڇڙو رھڻ |
| 28099 | DYNT.utf | پيار ٻجھي ويو. ھن کي ھن جا سفارش ناما بہ | گھڻو | سندس بسالا آفيسر کي معلوم ٿي، جنھن جو ساڻس |
| 28100 | DYNT.utf | جٽاءُ نٿي ڪري ۽ وجھ چڱو بہ لڳو آھي، تڏھن | گھڻو | گھرجنس، پر جڏھن ھن خيال ڪيو تہ زال ذات جي جواني |
| 28101 | DYNT.utf | جٽاءُ ڪين ڪندو آھي، نيٺ گھٽبو ويندو آھي، | گھڻو | رھيا، سي ھنن بيشڪ خير سان گذاريا، مگر رکيل پئسو |
| 28102 | DYNT.utf | چالو نٿي ڏٺائون، تنھنڪري صلاح ڪيائون تہ | گھڻو | صلاح تي ھلڻ مناسب ڄاتو. حيدرآباد ۾ پنھنجي ڌنڌي جو |
| 28103 | DYNT.utf | چوڻ چائڻ ٿيو ھو، پر سندس مئي کان پوءِ پاڻ | گھڻو | نہ ٿيندو؟ سرائيءَ جي جيئري ئي انھيءَ نسبت ۾ ٿورو |
| 28104 | DYNT.utf | خلل ٿيڻ جو امڪان آھي. ھن اھي ڳالھيون پٽ | گھڻو | مذھب، انھن جي ھلت چلت، انھن جي حق ورائت وغيرہ ڪري |
| 28105 | DYNT.utf | خواھشمند ھو، جو ڄاتائين تہ انھيءَ رستي | گھڻو | جو امتحان ڏئي. محبوب علي پاڻ بہ انھيءَ لاءِ |
| 28106 | DYNT.utf | خوش آھيان. اوھان جي صلاح مون کي گھڻو پسند | گھڻو | قربان آھيان. اھڙي بيقدر سلطان جي نہ ھٺڻ ۾ آءُٗ |
| 28107 | DYNT.utf | خوش ٿيا ۽ پٽ کي دعائون ڪرڻ لڳا. | گھڻو | گڏحي گذاريون.'' اھا خبر ٻڌي علي رضا ۽ زينت بانو |
| 28108 | DYNT.utf | خوش ٿيا. زينت بانو جا مائٽ جيڪي ھنن سان | گھڻو | سندن پراڻا واقف ھنن کي ڏسي |
| 28109 | DYNT.utf | خوش ٿيا. سڀئي ھن کي ڏسڻ آيا، ۽ ھنن کي مبارڪباديون | گھڻو | باغ باغ پئي ٿي، پر سندس آشنا ۽ سندس زال جا مائٺ بہ |
| 28110 | DYNT.utf | خوش ٿيا. محبوب عليءَ جو بنگلو وڏو ھو، تنھنڪري | گھڻو | ڏي خوش ٿيو. ھيءُ بہ پنھنجي نُونھن منڊم کي ڏسي |
| 28111 | DYNT.utf | خوش ٿيندي. | گھڻو | ٿي، تنھنڪري پورھيت جي درجي کان گھر جي ڌياڻي ٿيڻ ۾ |
| 28112 | DYNT.utf | خوش ٿيو. | گھڻو | بانوءَ جي تعريف نئين سو ڪيائين جا ٻڌي، علي رضا |
| 28113 | DYNT.utf | خوش ٿيو. | گھڻو | بہ تمام چڱو ۽ درجو بہ وڏو ھو، تنھنڪري علي رضا |
| 28114 | DYNT.utf | خوش ٿيو. | گھڻو | واقفيت ٿئي ۽ زماني جو آزمودو بہ حاصل ٿئي، سو پاڻ |
| 28115 | DYNT.utf | خوش ٿيو، ڇالاءِ جو ھن جي نہ ھئڻ ڪري روزبروز | گھڻو | مڙس کي ڇڏي ولايت رواني ٿي. محبوب علي ھن جي وڃڻ ڪري |
| 28116 | DYNT.utf | خوش ڪين ھوندا، ڪا مھل نہ ڪنھن جھڙي، متان | گھڻو | درجي کي پھتو آھيان، سو ھتي اصل جا امير مون مان |
| 28117 | DYNT.utf | خيال نہ ھوندو ھونِ. دين آھي يا ڪونھي، ماڻھوءَ | گھڻو | پر اصل دين جي نالي کان ڀڄدڙ ھئا. خدا جي ھستيءَ ڏي |
| 28118 | DYNT.utf | خيال ٿي بيٺو. ماءُ سان صلاح ڪيائين، تنھن | گھڻو | ڪار سندس حوالي ھوندو ھو. تنھنڪري علي رضا کي ھن ڏي |
| 28119 | DYNT.utf | راضي ھئي، تنھنڪري زينت بانو ماڻنن ڳنڍي | گھڻو | ھن گھر کي بہ نڀاڳو ٿي سمجھيو، سا بہ ھن جي رھڻ ۾ |
| 28120 | DYNT.utf | راضي ھيون، مگر ھيءَ جا نئين پھاڄ مٿان ٿي | گھڻو | اگرچہ ھن جي اچڻ ڪري ڏاڍو خوش ٿيون ۽ منجھانئس |
| 28121 | DYNT.utf | رجوع ٿيڻ لڳا، جنھنڪري ٿورن ئي ڏينھن ۾ ھن | گھڻو | گھڻن سکرن سان ھوندي ھئي، تنھنڪري ماڻھو ھن ڏي |
| 28122 | DYNT.utf | رُليا آھيون. ھينئر گوشہ نشين ٿي ويھڻ ۽ | گھڻو | حياتي جي پڇاڙيءَ ۾ دربدر ٿيڻ چڱو ناھي، اڳيئي |
| 28123 | DYNT.utf | رھيون آھن، سي تہ ڄاڻنديون آھن تہ اسين آسمان | گھڻو | پر جيڪي منڊمون ھندستان ۾ پيدا ٿيون آھن، يا ھتي |
| 28124 | DYNT.utf | زور لاتو تہ نہ وڃ. پر ھن ادب سان چيس تہ آءُٗ | گھڻو | ڏي صاف ھئي ۽ سندس محبت ھن سان گھڻي ھئي، تنھن ھن کي |
| 28125 | DYNT.utf | ستايو آھي. اڳتي ڪنھين مصيبت جي کڻڻ جي طاقت | گھڻو | کي سوال ڪرڻ لڳي تہ ``يا الھي! زماني جي گردش مون کي |
| 28126 | DYNT.utf | شوق پيدا ٿيو. | گھڻو | عزيزن سان وري پر چاءُ ڪرڻ ۽ ميلاپ رکڻ جو حد کان |
| 28127 | DYNT.utf | شوق ھو. | گھڻو | ٿي ويندين. سو ھن کي انھن مسلماني حڪومتن ڏسڻ جو بہ |
| 28128 | DYNT.utf | شوق ٿيندو آھي، مگر جيڪي پڙھيو اٿم ۽ ڏٺو | گھڻو | ڇالاءِ جو جيتوڻيڪ ننڍيءَ عمر ۾ اڪثر ساديءَ جو |
| 28129 | DYNT.utf | شوق ڏيکاريو ۽ چيائين تہ ``ڀلا، آءُٗ سلطان | گھڻو | لٽائڻ جون ڳالھيون ڪيائين؛ پر زينت بانوءَ پنھنجو |
| 28130 | DYNT.utf | شڪ اڳيئي پيو ھوس. وري ھن ڀيري جان بيبيءَ | گھڻو | سان جان بيبيءَ جا مس پس پئي ڪئي، تنھن مان ٿورو |
| 28131 | DYNT.utf | شڪر گذار آھيون. ۽ اڳي جو اسان علي رضا بيگ | گھڻو | ۽ پنھنجي جان جو کي ۾ وڌي اٿن، تنھنڪري اسين ھنن جا |
| 28132 | DYNT.utf | شڪر گذار ھوندو ھو. | گھڻو | جنھنڪري چاند بيبيءَ جو پٽ ھن پنھنجيءَ مھمانڻ جو |
| 28133 | DYNT.utf | شڪوو ڪندو ٻڌو ھئائين. | گھڻو | ڏاڏي پوٽيءَ زال ساڻ گھڻي اڻبڻت ھئي، جو ھڪٻئي جو |
| 28134 | DYNT.utf | عار ھو، پر تڏھن بہ عظمت بانو زور ڪري ٿورو | گھڻو | ۾ حرڪت ڪانہ ھيس. اگرچہ ھنن کي اھڙي مدد قبول ڪرڻ ۾ |
| 28135 | DYNT.utf | فرجو ملندو ھوس، سو پيئي لکندي ھئي. انھيءَ | گھڻو | لاءِ بہ وقت ۽ وجھ گھر جي. گھر جي ڪم کان جيڪو ٿورو |
| 28136 | DYNT.utf | فڪر نہ ٿي ٿين. | گھڻو | عزازت رڳو ھڪ گھر سان ھئي، تنھنڪري ھن ملڪ ڇڏڻ ڪري |
| 28137 | DYNT.utf | فڪر ھو، پر مائيءَ انھيءَ بابت مون کي چيو | گھڻو | بختاور - امان، سچي پڇين تہ مون کي پنھنجي منھن بہ |
| 28138 | DYNT.utf | فڪر ڪونھي. غريب ھوندو تہ ڇا! دليادار ھوندو | گھڻو | زينت - دائي، گھر جو بہ |
| 28139 | DYNT.utf | گھٽ ڏٺائون. نيٺ ٿورو ٿورو ڪري ھن سان ملي | گھڻو | سي لٿا. جيڪا ھن جي اجائي ھلت ڏٺي ھئائون سا ھينئر |
| 28140 | DYNT.utf | گڏ ڪيو ھئائون، تنھن ۾ پريندي ئي حامد آڻي | گھڻو | آئي، جيئن مٿي بہ اشارو ڏنو ويو آھي، جيڪي ٿورو |
| 28141 | DYNT.utf | لِڪائي ماءُ کي ڏيندي ھئي. ھينئر جو ھو اتان | گھڻو | ۾ گھڻو عار ھو، پر تڏھن بہ عظمت بانو زور ڪري ٿورو |
| 28142 | DYNT.utf | مال مليو. حامد کي اچي جھليائون. سندس گھر | گھڻو | ۽ انھن جي خانہ تلاشيءَ مان چوريءَ جو ٿورو |
| 28143 | DYNT.utf | مان ملندو ھو. ھن کي ڳچ جيترا پئسا ڏيئي موڪليندا | گھڻو | ۽ چالاڪ ماڻھو ھوندو ھو، تنھنڪري سڀڪنھن وٽ ھن کي |
| 28144 | DYNT.utf | مانُ ھوندو آھي، پر ھيءُ تہ وري مسلمان ھو، | گھڻو | نھايت خوش ٿيو. يورپي ڊاڪٽرن جو اصلي اھڙن ملڪن ۾ |
| 28145 | DYNT.utf | متل ھو، ٻيو لھرن جو سٽڪو ھو، تنھن ۾ اھڙو | گھڻو | جي ڪِرڻ ڪري آواز بہ ٿيو، پر آکبوٽ جو ڌمچر اڳيئي |
| 28146 | DYNT.utf | مدد گار ۽ صلا حڪار ٿيندو. تن ھورياق ھوريان | گھڻو | ھنن گھڻي خاطري ڪئي. ھو پاڻ خوش ٿيا تہ ھي اسان جو |
| 28147 | DYNT.utf | مھربان ھوندو ھو، ھن جي بہ ساڻس پريت ٻجھي | گھڻو | ھو جنگي کاتي جو وڏو عھديدار ھو، ۽ علي رضا تي |
| 28148 | DYNT.utf | مٿو آھي، ۽ پنھنجي جان جو کي ۾ وڌي اٿن، تنھنڪري | گھڻو | تعريف ڪئي ۽ چيائين تہ ``ھنن اسان جي جان بچائڻ لاءِ |
| 28149 | DYNT.utf | مٿو نہ مار، وري ڪنھن پاسي توکي وڃڻو نہ | گھڻو | ھن جو اچي پاسو ورتائين ھن کي دلاسو ڏنائين تہ ``ھاڻ |
| 28150 | DYNT.utf | مٿي ٿي آين. ھيڏي وري خود زينت بانو گھر ۾ | گھڻو | بوقت پئسو زيادہ پئي خرچيو، تڏھن بہ اپت خرچ کان |
| 28151 | DYNT.utf | ناآميد ڪيو. سو في الحال ھو ويچارا غريبت | گھڻو | ۽ ھو اسان جي خدمت ڪندا. پر وڏي پٽ جي ھلت ھنن کي |
| 28152 | DYNT.utf | نہ جاليو. ھن کي جو سخت پورھيو ڪرڻو پيو ۽ | گھڻو | حامد بہ قيد ۾ |
| 28153 | DYNT.utf | واسطو حاڪمن سان ھو، تنھنڪري رسم بہ انھن | گھڻو | بہ ڪجاون ۾ چڙھي وڃڻ جو لاچار ھو، ڇا لاءِ جو ھنن جو |
| 28154 | DYNT.utf | واھپو رکڻ لڳو. ماڻھن کي ھن جي نسبت ۾ جيڪي | گھڻو | خدا جو نالو ياد بہ ڪونہ ھوس، تنھن جو وري ٿورو |
| 28155 | DYNT.utf | وقت ملي. | گھڻو | بہ ٿئي، کاڌي پيتي جھڙي آبت بہ ٿئي ۽ آرام وٺڻ جو بہ |
| 28156 | DYNT.utf | ويچار ھلابو، ۽ پنھنجيءَ پر ۾ باريڪ جاچ | گھڻو | ڪندي ھئي. انھن مٿين ٻنھي ڳالھين تي زينت بانوءَ |
| 28157 | DYNT.utf | وڃڻ لڳي، پر جنھن عزت جي طالبو ھئي سا نہ | گھڻو | ويچاري بہ پھربن محبوب عليءَ جن جي گھر ڀاءُ ڄاڻي |
| 28158 | DYNT.utf | وڌندو ڪين، وڏي ڳالھ تہ ھن جي تعليم جو تمام | گھڻو | ۾ ھڪٻئي جي سنگت بہ ٿيندين ۽ خرچ بہ ھڪڙوئي ٿيندو، |
| 28159 | DYNT.utf | ھاريل بہ پيو ھو، جو انڌاريءَ ۾ چِٽو نٿي | گھڻو | آھن. ويجھو چڪاس ڪرڻ مان معلوم ٿيس تہ باروت ٿورو |
| 28160 | DYNT.utf | ھلڪو بہ ٿيندو ۽ پئسو وڌيڪ جٽاءُ بہ ڪندو. | گھڻو | ھنن ڄاتو تہ موٽي وڃن حيدرآباد ۾، جتي رھڻ ڪري خرچ |
| 28161 | DYNT.utf | ھوس، پر لاچار ٿي خدا تي ڀاڙي سمھي رھي، | گھڻو | سندن پاسي ۾ سمھي پيئي. جيتوڻيڪ چور جي اچڻ جو ڊپ |
| 28162 | DYNT.utf | ھو، جو خوشي ھيس تہ قومن-قومن جي ماڻھن سان | گھڻو | ھن کي انھيءَ پاسي وڃڻ ۽ ملڪن گھمڻ جو ھوَس اڳيئي |
| 28163 | DYNT.utf | ھو، جو ھن کي پوريءَ طرح تعليم ڏيڻ لاءِ | گھڻو | کي پيو پڙھائيندو ھو، تڏھن بہ پوليٽيڪل ڪم ايترو |
| 28164 | DYNT.utf | ھٿ نہ وجھندي ھئي، باقي گھر ۾ ھن جو بہ اھو | گھڻو | ۾ مشغول رھندو ھو. زينت بانو ٻاھر جي ڪم ڪار ۾ سو |
| 28165 | DYNT.utf | ئي پئسو ڪمايو، ۽ ھو ھاڻي پنھنجون جايون | گھڻو | ڏي گھڻو رجوع ٿيڻ لڳا، جنھنڪري ٿورن ئي ڏينھن ۾ ھن |
| 28166 | DYNT.utf | ئي پٽيو ٿي، پر لاچار ھئس، ڍونگ ڪري پنھنجي | گھڻو | دل ۾ اھڙن بيحيائيءَ جي لفظن ٻڌڻ ڪري ھن کي |
| 28167 | DYNT.utf | ئي چوندي ھيس، رئندي پٽيدي ھئي، پر ھو ليکيندو | گھڻو | ھئي، تنھن جي ھن بہ پرواھ ڪانہ رکي. ھوءَ ويچاري |
| 28168 | DYNT.utf | ئي ٿيو، ۽ پيءُ-ماءُ جي تانگھ گھڻيئي لڳيس، | گھڻو | محبوب علي ھاڻي پشيمان |
| 28169 | DYNT.utf | ئي ڪيو ۽ سندس اولاد نيٺ صالح ٿيو ۽ وڏي درجي | گھڻو | گھر جي لاءِ وڏي آڌر ھئي. ھن پنھنجي اولاد جي لاءِ |
| 28170 | DYNT.utf | ٿيو، پر ھن انھيءَ حال ھوندي بہ زالن کي | گھڻو | ۽ جان بيبيءَ جي ڀاءُ دلاون خان کي بہ افسوس حد کان |
| 28171 | DYNT.utf | ڀائيندو ھو. ڪنھن مھل تہ انھيءَ پورھيت کي | گھڻو | ھن جي افعالن ۽ اخلاقن تي عاشق ٿي رھيو ھو ۽ ھن کي |
| 28172 | DYNT.utf | ڀائيندو ھو، ۽ وقت بوقت زال ۽ ڀيڻ کي ھن جي | گھڻو | تہ بہ ھن کي منع ڪندا ھئا. خاص ڪري پريو مڙس تہ ھن کي |
| 28173 | DYNT.utf | ڀاڱو ڀرينداسين، تڏھن ھڪڙو ڏينھن ٺھرائي، | گھڻو | ڇڏڻ لاءِ بہ ملڪ جو باروت گھرجي. جڏھن تھخاني جو |
| 28174 | DYNT.utf | ڀروسو ھوس. | گھڻو | صلاح ڪريان، جو ھن جي چالاڪيءَ ۽ ايمانداريءَ تي |
| 28175 | DYNT.utf | ڊپ ڪونہ ٿيو، جو ڄاتائون تہ پنھنجن مان بہ | گھڻو | جا ويجھا مائٽ ٿيا، تنھنڪري ھنن کي ھيڪلائيءَ جو |
| 28176 | DYNT.utf | ڊنو. پڪ ٿيس تہ ڪا خرابي درپيش آھي، پر لفظن | گھڻو | علي رضا بہ خط ڏسي |
| 28177 | DYNT.utf | ڏک ٿي ٿيو، جو پيءُ-ماءُ جي ھوتدي ھن کي وڏو | گھڻو | بانو ۽ سندس مڙس کان بہ موڪلايو. ھن ويچاريءَ کي بہ |
| 28178 | DYNT.utf | ڏنڊ بہ پيو. | گھڻو | باريسٽر صاحب پنھنجي وڪالت ڪرڻ لڳو - ليٺ مٿس ٿو رو |
| 28179 | DYNT.utf | ڏيھي رستا وٺڻ ضرور ٿيا. ھيترا ڏينھن مسلماني | گھڻو | ھئا تن وٽ اچڻ لڳو، ھنن جي صحبت ڪري وري ھن کي ٿورو |
| 28180 | DYNT.utf | ڪچرو پيو ھو!'' ۽ ٻڇيائينس تہ ``اھي پيپ ڇاجا | گھڻو | جي تھخانن ۾ ڏاڍو ڪو اسباب پيو ھوندو، ٻر ھتي تہ |
| 28181 | DYNT.utf | ڪري انگريزيءَ ۾ ھلندڙ ھو ۽ سلطان جي سرڪار | گھڻو | ٿي. تيستائين ھن کي ڪم ۾ ڪا حرڪت نہ ٿي. آفيس جو ڪم |
| 28182 | DYNT.utf | ڪري بند ٿي ويو ھئن، جيئن اسان مٿي بہ ڏيکاريو | گھڻو | ڪن ٿورن بين ماڻھن سان؛ مائٽن ۽ عزيزن سان تہ رستو |
| 28183 | DYNT.utf | ڪري پڪ ھيس تہ موٽي نہ ويو ھوندو، ڇالاءِ | گھڻو | ھوندو؟ يا موٽي حيدرآباد ويو ھوندو.'' پر انھيءَ جي |
| 28184 | DYNT.utf | ڪري جھنگلي ماڻھو آھن ۽ ڦرمان تي بہ گذ ران | گھڻو | تي ھڪڙي جابلو پرڳڻي، ڪردستان جا رھاڪو آھن. ھو |
| 28185 | DYNT.utf | ڪري ٻاھر نڪرندي ڪين ھئي. جڏھن ڪڏھن ضرور | گھڻو | ھليل ھو، سو ھليو آيو. ھنن ۾ زال ماڻھو پھريائين تہ |
| 28186 | DYNT.utf | ڪم ھو، تڏعن بہ علي رضا ڪو ڪم کان ڊڄڻ وارو | گھڻو | بغداد ۾ بہ ڪيو ھئائين. اگرچہ ھتي انھيءَ ھنڌ کان |
| 28187 | DYNT.utf | ڪونہ ھوس. جيڪو واسطو ھوس، سو پنھنجي ڌنڌي | گھڻو | منڊم ھوندي تہ ھنن سان آمدرفت جو رستو |
| 28188 | DYNT.utf | ڳالھايو ٿي. مائيءَ جي اعتراض آڻڻ جو ھيءُ | گھڻو | ڪرڻ ۾ البت اعتراض ھو، اگرچ بختاور سيٺ جي فائدي ۾ |
| 28189 | DYNT.utf | اتي پيل ھو ۽ جاءِ جو ٻيو سامان بہ ڏاڍي پوشيد | گھڻوئي | جي ڳالھ مريم ٿي ڪئي، ڇالاءِ جو لکڻ پڙھڻ جو سامان |
| 28190 | DYNT.utf | ارمان ٿيو. ھيڏي وڏي سفر ۾ جڏھن اڳي ڪڏھن | گھڻوئي | دل ۾ ساھ پيو، اگرچہ اوھان جي پاڻ نہ اچڻ کان |
| 28191 | DYNT.utf | بچاءَ ۾ دانھون ڪيائين، حجت دليل ڏنائين، | گھڻوئي | کان سواءِ نڪو شاھد نڪو گواھ، نڪو واقف، نڪو سڃاڻو. |
| 28192 | DYNT.utf | جلاوطني ڪاٽيسين، گھڻائي ورھيہ جدا رھياسين، | گھڻوئي | گھر قٽو ڪيو، پرديس ۾ پراون گھرن ۾ رھندا وتون! |
| 28193 | DYNT.utf | خوش ھئي، ۽ پئي چيائين `انڌو گھري اللّھ | گھڻوئي | ھوءَ ڪو جواب ڏيندي، زينت بانو تہ پڪي ھئي. دل ۾ تہ |
| 28194 | DYNT.utf | لتڙي ھئي، تڏھن بہ سنديس شڪل وڏ گھراڻي پئي | گھڻوئي | اگرچہ زينت ويچاري ڏکن سورن ۾ |
| 28195 | DYNT.utf | آد رڀاءُ ڪئي، وس ٻڄندي ھن کي خوش ڪرڻ ۾ ڪين | گھڻي | ھيءَ سکر اشراف گھر جي ڏسجي ٿي.'' ھنن زالن بہ ھن جي |
| 28196 | DYNT.utf | آدرڀاءُ ڪئي، ۽ سندس حد ۾ جيڪي چڱا چڱا باغ، | گھڻي | وانگي روس جي شھنشاھ جو اطلاع مليل ھو، تنھن ھن جي |
| 28197 | DYNT.utf | آدرڀاءُ ۽ خاطري ڪئي. مريم، جا ھاڻ اسڪول | گھڻي | ڇوڪريون اچي نڪتيون. زينت بانو ھنن ڇوڪرن جي |
| 28198 | DYNT.utf | آساني ٿي. تيستائين ھن کي ڪم ۾ ڪا حرڪت نہ | گھڻي | وڏن جي زبان بہ ھئي؛ تنھنڪري انھيءَ جي سکڻ ۾ ھن کي |
| 28199 | DYNT.utf | آمدرفت ھوندي ھئي، تنھنڪري ھن کي اتي اچي | گھڻي | ۾ آيو. خراسان ۾ تن ڏينھين ايران جي ماڻھن جي |
| 28200 | DYNT.utf | اڻبڻت ھئي، جو ھڪٻئي جو گھڻو شڪوو ڪندو ٻڌو | گھڻي | زال جي سلطان جي وڏي گھر يعني ڏاڏي پوٽيءَ زال ساڻ |
| 28201 | DYNT.utf | اڻڻت آھي. تنھنڪري ھن جي اشاري سان اسان | گھڻي | تخت انھيءَ کي ملندو. انھيءَ سان اسان جي راڻيءَ جي |
| 28202 | DYNT.utf | بار کڻڻ جي عذاب کان ڇٽي پوندا. | گھڻي | پئسا بہ خرچ نہ ٿيندا، نڪ ۽ ڪن بہ گھڻن ٽُنگن ڪڍڻ ۽ |
| 28203 | DYNT.utf | بدنامي ٿي. سگھوئي ھنن جي وچ ۾ ايتري ناسازي | گھڻي | انھيءَ معاملي ڪري محبوب عليءَ جي |
| 28204 | DYNT.utf | پارت ڪئي. اميد ھين تہ رات جو ٿڌ ۾ پنڌ ٿيندو، | گھڻي | گاڏيءَ وارو بہ سندن راڄ مان ھو، تنھن کي بہ صديق |
| 28205 | DYNT.utf | تعريف ٿو ڪرين، تنھنڪري مون کي ٿو شڪ پوي.'' | گھڻي | ڀلجي وچين ۽ چڱي چڱي ڪري وڃي مٿس ھٿ رکين! ھن جي |
| 28206 | DYNT.utf | تعريف ڪئي ۽ چيائين تہ ``ھنن اسان جي جان | گھڻي | گڏ ڪئي، جنھن ۾ ھن علي رضا بيگ افندي ۽ سندس بيگم جي |
| 28207 | DYNT.utf | تعظيم ڏنائون، وبھار يائونس ۽ دلاسا ڏنائونس. | گھڻي | ھئي، تڏھن بہ سنديس شڪل وڏ گھراڻي پئي ڏٺي، تنھن کي |
| 28208 | DYNT.utf | تنھنجي ماروٽ اميدعليءَ ڏي آھي. | گھڻي | کي بہ انھيءَ جو خيال ڪونھي، مگر مائيءَ جي مرضي |
| 28209 | DYNT.utf | جي لالچ تي پرديس ۾ نہ وڃ؛ پر تون نہ رھئين، | گھڻي | تہ آرام سان، گھر ويٺي اللّھ ٽڪر پيو ڏئي، سو ڇڏي، |
| 28210 | DYNT.utf | حرڪت ڪالہ رھي. | گھڻي | وري سگھوئي ھن کي ھٿ لڳا، جنھنڪري ھن جي پيدائش ۾ |
| 28211 | DYNT.utf | خاطر ھئي. تن ڏي علي رضا وقت بوقت پنھنجو | گھڻي | ھن جي پيءُ-ماءُ سان |
| 28212 | DYNT.utf | خاطرداري ڪيائون. ھن کي ڇھ رپيا پگھار، پيٽ | گھڻي | سھي ڪيائون تہ ھيءَ بيشڪ اشراف آھي، تنھنڪري ھن جي |
| 28213 | DYNT.utf | خاطري ڏلي. ھوءَ ويچاري بہ پھربن محبوب عليءَ | گھڻي | علي رضا جن کي سندن ڌيءُ عظمت بانو ۽ آن جي مڙس بہ |
| 28214 | DYNT.utf | خاطري ڪئي. ھو پاڻ خوش ٿيا تہ ھي اسان جو | گھڻي | ھي آبروءَ وارو ماڻھو ھو، تنھن جي ھنن |
| 28215 | DYNT.utf | خدمت ڪندا ھئا. اھو حال ڏسي پاڻ علي رضا کي | گھڻي | تن جي ڪري سو ھو ڏاڍا خوش ٿيندا ھئا، ۽ انھن جي تمام |
| 28216 | DYNT.utf | خواھش آھي، مگر جيسين ڪو اھڙو وجھ ملي، تيسين | گھڻي | ۽ ھو ڄاڻندا ھئا تہ ھن کي پنھنجن وارثن ڏي وڃڻ جي |
| 28217 | DYNT.utf | خواھش ڪئي. | گھڻي | ھوشيار آھي، تنھنڪري ھنن پاڻ ھن سان صحبت ڪرڻ جي |
| 28218 | DYNT.utf | خوشي بہ ٿي، جو ڄاتائين تہ جنھن مڙس سان | گھڻي | ۽ ڌيءَ بہ ڄائي اٿس.'' انھيءَ ڪري ھن کي دل ۾ نھايت |
| 28219 | DYNT.utf | خوشي ٿي. ھن گھڻن اشرافن کي ڪڪ ڪري ڇڏيو ھو | گھڻي | حامد عليءَ جي قيد ٿيڻ ڪري سندس دشمنن کي |
| 28220 | DYNT.utf | خوشي ڪانہ ٿي. بڇڙائي ھن جي دل تي ايترو اٽر | گھڻي | بہ سڌرڻ جي اميد ھيس. پر ھنن جي اچڻ ڪري حامد کي ڪا |
| 28221 | DYNT.utf | خوشيءَ سان قبول ڪيو. | گھڻي | تہ رات جو باھ ڏيارڻ جو بندوبست پورو رکائين.'' ھن |
| 28222 | DYNT.utf | خيال ۽ ويچار کان سواءِ لہ ھو، اڳئين ڏينھن | گھڻي | کي نئينءَ وٿ جي پسنديءَ جو اھڙو جلد جواب ڏنو، سو |
| 28223 | DYNT.utf | دل آھي ۽ منجھانئس ھڪڙو پٽ بہ اٿس. مگر سلطان | گھڻي | مان گھڻا تہ ھن جا عزيز آھن. راڻيءَ سان سلطان جي |
| 28224 | DYNT.utf | رنڊڪ ٿي. اگرچہ پاڻ ھن کي پيو پڙھائيندو | گھڻي | ۾ رھيو، تنھنڪري سندس پٽ منصور عليءَ جي تعليم ۾ |
| 28225 | DYNT.utf | رھائي ھئائين، انھيءَ طرح ھنن کي بمبئيءَ | گھڻي | بہ انھن وٽ پيو ويندو ھو، جو اڳي واقف ھون ۽ ھنن سان |
| 28226 | DYNT.utf | روئڻ ڪري مٿو ڦري ويو اٿئون ۽ ھيءَ ڪا خيالي | گھڻي | نہ آين تہ ڪا سچ پچ ھيءَ زينت آھي. ڀانيائون تہ |
| 28227 | DYNT.utf | سولائي ٿيندي ھئي. ڪڏھن ڪڏھن تہ ڪراچيءَ | گھڻي | ۾ ھن جو مايو وڌي ويو ھو، ۽ صاحبلوڪن کي بہ پڙھڻ ۾ |
| 28228 | DYNT.utf | شوقين ھئي. مڙس تي آڊڪ نہ ايندي ھيس. ائين | گھڻي | کي سڀ کان مٿي سمجھندي ھئي ۽ ٽنڊ ٽوپي ۽ گھمڻ ڦوڻ جي |
| 28229 | DYNT.utf | شڪر گذاري ڪئي ۽ ھنن مان ملي رھندي آئي ۽ | گھڻي | ڏني، جھڙي ڪو مائٽ مائٽ کي ڏئي. ھن ويچاريءَ سندن |
| 28230 | DYNT.utf | شڪر گذاري ڪئي، جو ھن ٻٽڻ کان بچايس. نيٺ | گھڻي | ھوءَ ويچاري خوش ٿي. ھن مھاڻي جي |
| 28231 | DYNT.utf | شڪست پھچي ويئي ھئي. تنھن جا ٻہ-ٽي سبب ھئا: | گھڻي | مان نڏي وڃڻ کان پوءِ سرائي فتح محمد خان جي گھر کي |
| 28232 | DYNT.utf | عزت ڏيندو ھوس. | گھڻي | اٽر پيدا ڪيو. سو ھن کي زيردست ڪين ڄاڻندو ھو ۽ تمام |
| 28233 | DYNT.utf | غيرت اچڻ لڳي ۽ ناچن ۾ وڃڻ ۽ ٻين صاحبلوڪن | گھڻي | ھن کي ھاڻ ٿوري |
| 28234 | DYNT.utf | کؤنس تہ ھنن سان ڪچيءَ کان کنئي ھئائون، | گھڻي | فتح خان يا سندس زال جا گھڻا مائٽ راضي نہ ھئا. ٿوري |
| 28235 | DYNT.utf | گستاخي رکڻ بند ڪرڻ لڳو. شايد ڪن دوستن انھيءَ | گھڻي | ۾ وڃڻ ۽ ٻين صاحبلوڪن وٽ اوبر سوير وڃڻ ۽ ھنن سان |
| 28236 | DYNT.utf | مال جي اميد ھئي، يا ڏس ھون، تنھنڪري ھنن | گھڻي | کي ھٿ ۾ ڏني؛ پر انھي تي بہ ھو راضي نہ ٿيا. ھنن کي |
| 28237 | DYNT.utf | محبت ھوندي ھيس، ھن جي اولاد کي پنھنجو اولاد | گھڻي | وڏو ڪيو ھو، ۽ پرڻايو ھئائينس، تنھنڪري ھن سان |
| 28238 | DYNT.utf | مدد ڏني.ھيءَ اصلي ھوشيار ھئي، ويتر ھينئر | گھڻي | ۽ ھندستاني پڙھڻ لڳي ۽ علي رضا ھن کي انھيءَ ڪم ۾ |
| 28239 | DYNT.utf | معرفت شھر ۾ ٿي ويئي ھيس. پئسو بہ چڱو موچارو | گھڻي | علي رضا جو ڪم چڱيءَ طرح پئي ھليو، |
| 28240 | DYNT.utf | مھرباني ڪرڻ لڳا. | گھڻي | ويران ٿيڻ کان پوءِ پشيمان ٿيا ھئا، ۽ ھاڻ ھنن سان |
| 28241 | DYNT.utf | نفرت ڪندڙ ھئا ۽ انھيءَ ڪري ڪنھن کي سکڻ | گھڻي | تہ ھتي ماڻھو (خاص زالون) انگريزي ٻوليءَ سان ٿوري |
| 28242 | DYNT.utf | ھوادي ھيس. طبع جو تمام حليم ھو؛ اھڙو جو | گھڻي | اٿ-ويھ رڳو سکرن سان ھئي، تنھنڪري لياقت ۽ فضيلت بہ |
| 28243 | DYNT.utf | ھئي ۽ پنھنجي اولاد جي وندر بہ ججھي ھئي، | گھڻي | قريباً ٻارھن مھينا رھي. ھن کي اگرچہ سک ۽ مشغولي |
| 28244 | DYNT.utf | ھئي ۽ جھڙي ھي ھنن جي مرضي رکندڙ ھئا، تھڙي | گھڻي | ڪانہ ھلندي آھي، پر ٻنھي سان سندن مائرن جي محبت |
| 28245 | DYNT.utf | ھئي ۽ ولايت ۾ رھڻ ڪري سڀ طرح جا ديني يا | گھڻي | ڳالھيون پٽ کي ڏيکاريون، پر پٽس جي ھن منڊم سان دل |
| 28246 | DYNT.utf | ھئي، تنھن ھن کي گھڻو زور لاتو تہ نہ وڃ. | گھڻي | سلطان جي دل تہ ھن ڏي صاف ھئي ۽ سندس محبت ھن سان |
| 28247 | DYNT.utf | ٿئيم. | گھڻي | ھيتري خراري ٿي اٿم، متان ٻيءَ مان انھيءَ کان بہ |
| 28248 | DYNT.utf | ٿي. | گھڻي | سرڪار کي ھٿ ڪوتہ لنسڳو. وڏي ڳالھ تہ ھن جي سفارش بہ |
| 28249 | DYNT.utf | ڇِڪ اچي ويئي ھئي، تنھنڪري زينت بانوءَ | گھڻي | ھن شاديءَ جي ڪري جيڪو پئسو اڳي ميڙيو ھو، تنھن کي |
| 28250 | DYNT.utf | ڪم جا آھن؛ ھاڻ ڪير چوندو تہ سرائي، اللّہ | گھڻي | جسو سھي ڪيو اٿئي. ڏس تہ سھي، جينرن کان وري بہ منا |
| 28251 | DYNT.utf | ڪم جا نہ ھئا، پر تڏھن بہ واقفيت جي لاءِ | گھڻي | سي بہ ھن کي پڙھائيندو ھو. جيتوڻيڪ اھي زال کي |
| 28252 | DYNT.utf | ڪم جي ھوندي ھئي. ھن ٻارن کي ذنڍو ڪري نپايو | گھڻي | بہ مري ويو ھو، باقي بختاور ھوندي ھئي، جا ھنن کي |
| 28253 | DYNT.utf | ڪندا ھئا، تنھنڪري ھن بہ پاڻ تي فرض ڄاتو | گھڻي | کي لاچار ٿيو ھنن مھاڻن سان گذارڻ. ھو ھن جي پرگھور |
| 28254 | DYNT.utf | ڪوشش ڪئي. ھڪڙو وقت مقرر ڪري ڇڏيو ھئائون، | گھڻي | زال-مڙس ٻنھي ديني ۽ علمي سڌاري ۾ بہ پريندي کان |
| 28255 | DYNT.utf | حالتن ۾ خيراتي دوائون ٿي ھلايائين، ٽيون | گھڻين | ٻيون تہ ھن سندس شھر ۾ ماڻھن کي فائدو پھچايو ۽ |
| 28256 | DYNT.utf | ڳالھين ڪري دنيا ۾ مشھور آھي. | گھڻين | جي گاديءَ جو ھنڌ آھي. اھو ھڪڙو قديم شھر آھي ۽ |
| 28257 | DYNT.utf | جٺيون ڪيائين، ھو تہ اڳھين پشيمان ٿيو ھو. | گھڻيون | ڀيڻ کي بہ گڏيو ۽ ڀاءُ کي بہ مليو. محبوب عليءَ کي |
| 28258 | DYNT.utf | جٺيون ڪيون آھن، جنھنڪري ھو ڪيترا ڏينھن | گھڻيون | جڏھن آخر ھن کي خبر پيئي تہ محبوب علي ھنن سان تمام |
| 28259 | DYNT.utf | شيون مليون. ھن ڄاتو ھو تہ آءُٗ وڏو ماڻھو | گھڻيون | سندس گھر جو جھاڙو ورتائون تہ وٽانئس بہ ٿوريون |
| 28260 | DYNT.utf | منٿون ڪيون پنھنجي پٽ جي لاءِ. مائيءَ ورندي | گھڻيون | ٻانھن گھرڻ ۾ مائي جان بييءَ اسان جي مائيءَ کي |
| 28261 | DYNT.utf | ھونديون ھيون، جتي ڪڏھن ڪڏھن ھو مھينن جا | گھڻيون | ھو، ۽ ھزارن جو خاوند ھو. ھن جون جايون مڏئيءَ ۾ بہ |
| 28262 | DYNT.utf | ئي چڱيون پيون آھن، ھن جي لاءِ ڪا آسمان | گھڻيون | جان بيبيءَ چيو تہ ``مائي، جھان لاءِ ٻانھون |
| 28263 | DYNT.utf | ريڙھ پيڙھ کان پوءِ اھو ٺھراءُ ڪيائون، | گھڻيءَ | پاڻيءَ ڍڪ پِي، پوءِ پاڻ ۾ ويھي مال ورھائڻ لڳا؛ |
| 28264 | DYNT.utf | لڳيس، پر ھن جا ماءُ-پيءُ تہ ھينئر بمبئيءَ | گھڻيئي | علي ھاڻي پشيمان گھڻو ئي ٿيو، ۽ پيءُ-ماءُ جي تانگھ |
| 28265 | DYNT.utf | وجھي)، امان بہ زورآور آھي، ماٺ ڪيو پراون | گھنڊ | زينت - (البت منھن ۾ |
| 28266 | DYNT.utf | ٻڌڻ سنڀري آھين؟ | گھنڊڻي | سيٺ جو پٽ اڃا گرانٺ جيڏو آھي، سو تون متان آٺ سان |
| 28267 | DYNT.utf | وارن مان ھو، جي ھلندي وڪرو ڪن، سو الائجي | گھور | تہ ``ڪنھن کان ورتا اٿئي، ھلي ڏيکار.'' پر ھو تہ |
| 28268 | DYNT.utf | ڏيڻ ۾ ايندي آھي، سا اصل بند ڪجي. | گھور | پوءِ جي پھت جا پئسا وٺڻ ۾ ايندا آھن ۽ وقت بوقت جا |
| 28269 | DYNT.utf | ڙيي کان ٿورا ڪماند جا ڇليل ٽڪر ۽ ڪيوڙن | گھور | ھئي ۽ ٻار بہ بکيو ھوس، تنھنکري ٻہ-ٽي آنا ڪڍي ڪنھن |
| 28270 | DYNT.utf | ڪندا وتيا، تن کان لاڙڪن جي پاڙي جو ڏس پڇائيندي | گھور | ھئي. زينت بانو بہ ھٽن تي جيڪي ماڻھو ويٺا ھئا، يا |
| 28271 | DYNT.utf | . مون کي بہ اھي ئي ڳڻتيون آھن، جن ۾ پيئي | گھوربو | پر بختاور! ڏک سک بہ پنھنجن ۾ چڱو، پراون جو سونُ بہ |
| 28272 | DYNT.utf | بيٺا ھئا، ۽ ذرو بہ مٿس حسد نٿي نيائون. ھينئر | گھوري | سان بہ اھڙي دوستي رکيو آيو، جو آھي بہ مٿانئس سر |
| 28273 | DYNT.utf | کي ڪنوار جي گھر آنائون، ٿوري وقت کان پوءِ | گھوٽ | ڏني. ماڻھو آيا، ماني کاڌائون؛ رات ٿي نڪاح پڙھيو. |
| 28274 | DYNT.utf | نڪاح کان پوءِ ڪنوار جي گھر اچي، ڪنوار سان | گھوٽ | مڙسن ۾ يا اندر زالن ۾ ٿيندا آھن سي بند رکجن. رڳو |
| 28275 | DYNT.utf | ھجي تہ اچي، نہ تہ بس!'' | گھوٽ | ٿئي. ھاڻي وڃي پڙھو گھمائجي تہ ھھڙن پارن وارو ڪو |
| 28276 | DYNT.utf | ڪندو. لائق پٽن جي لاءِ لائق زالون ججھيون | گھوٽ | تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو. اللَّھ انھيءَ کي بہ کڻي |
| 28277 | DYNT.utf | ڪنوار پنھنجي جاءِ تي ھليا وڃن ۽ نڪاح مھل | گھوٽ | جو ڏھين بجي اندر پورو ٿيو ٿيڻ کپي، جنھن کان پوءِ |
| 28278 | DYNT.utf | ڪنوار جي گڏ رھڻ جو اسين ڪھڙو ذڪر لکون؟ | گھوٽ | |
| 28279 | DYNT.utf | ڪونہ ٿو لڀين.'' انھيءَ ۾ وري بہ امان، اسان | گھوٽ | ٿي، تہ جھان پيو چوندو آھي تہ ``فلاڻيءَ جي لاءِ |
| 28280 | DYNT.utf | -ڪنوار گڏ جي، ڪنوار جي پيڪي گھر آيا. ھڪڙو | گھوٽ | شاديءَ جي ٽئين ڏينھن وري |
| 28281 | DYNT.utf | -ڪنوار ھڪٻئي جا نا واقف ھوندا آھن، تنھنڪري | گھوٽ | پيار ٿين. اڪثر جيڪي شاديون ھتي ٿين ٿيون، تين ۾ |
| 28282 | DYNT.utf | ٻاھر جي ڪن ۽ ڪنواريتا اندر جي. پورا پنا | گھوٽيتا | ڏينھن يا ان جي اڳئين ڏينھن، شاديءَ جي ماني ٿئي، |
| 28283 | DYNT.utf | توڙي ڪنواريتن ماڻھن کي دعوت ڏني. ماڻھو | گھوٽيتن | جي لاءِ ھڪڙو ڏينھن مقرر ڪيو. انھيءَ ڏينھن جي |
| 28284 | DYNT.utf | ھو، يا ڪو اوتارو ۽ دائرو چتائيندو ھو. | گھوٽيندو | چڪو پِي پِي اچي ٻانڌاڻي ٿيو، ۽ ڏھاڻي پنھنجي ڀنگ |
| 28285 | DYNT.utf | ڪنوار کي ساڻ وٺي وري پنھنجي گھر آيو. انھيءَ | گھوٽ، | گھوٽ کي ڪنوار جي گھر آنائون، ٿوري وقت کان پوءِ |
| 28286 | DYNT.utf | گاڏيون رکيائون، ڪيترائي لوڪر اڳيان ڪمائيندا | گھوڙا | وسعت وارا اچي ٿيا، جو تمام چڱي بنگلي ۾ رھندا ھئا. |
| 28287 | DYNT.utf | گھوڙا! حق تي برڪت ملڪ مان ويئي آھي، حق تي | گھوڙا | وڪيل ٿيا آھن، پسر ھاڻي ڌيئون بہ پنھنجي وات وڪيل! |
| 28288 | DYNT.utf | ڊوڙائي جھنگ منھن ڏبئي آٿي ھليا. | گھوڙا | کي ھڪڙي ڄڻي کنڀي، کڻي بنھنجي پٺيان گھوڙي تي وڌو ۽ |
| 28289 | DYNT.utf | ! حق تي برڪت ملڪ مان ويئي آھي، حق تي آنّ | گھوڙا | ٿيا آھن، پسر ھاڻي ڌيئون بہ پنھنجي وات وڪيل! گھوڙا |
| 28290 | DYNT.utf | تي چڙھيل ڌُڪا ۽ تراريون کڻي مٿن ڪاھي آيا. | گھوڙن | مھل گھوڙن جي ڪڙڪي کان ھو ڇرڪ ڀري آٿيا؛ چار مڙس |
| 28291 | DYNT.utf | جي ڪڙڪي کان ھو ڇرڪ ڀري آٿيا؛ چار مڙس گھوڙن | گھوڙن | اڌ رات مھل |
| 28292 | DYNT.utf | تي چاڙھي ڳوٺ ھليو. | گھوڙي | پتيءَ ۾ آئي ھئي، سو ھن کي لاڏ سان ٻانھن مان وٺي |
| 28293 | DYNT.utf | تي وڌو ۽ گھوڙا ڊوڙائي جھنگ منھن ڏبئي آٿي | گھوڙي | ھن ويچاريءَ کي ھڪڙي ڄڻي کنڀي، کڻي بنھنجي پٺيان |
| 28294 | DYNT.utf | کي ٻڌي، ھنو لاھي، گاھ ڏيئي، اچي ڦڙھ ٿي | گھوڙي | جي لاءِ آندي اٿم، تنھن جو بلو ڪريو.'' پوءِ پاڻ وڃي |
| 28295 | DYNT.utf | واپار يا ٻيو ڌنڌو ھلائي ھا، تہ ھلائي سگھي | گھئو | پنھنجي ايتري بچت ھئي، جنھن سان جيڪڏھن ھو ڪو ٿورو |
| 28296 | DYNT.utf | پارت ڪئي. نيٺ آگبوٽ لنگر کڻي روانو ٿيو، | گھئي | چڙھيا، تن کي سيٺ جي طرفان سندس مائٽ ھن مائيءَ جي |
| 28297 | DYNT.utf | ۽ ڀڃ گھڙ ڪرائڻي اٿم، تنھنڪري گھمي ٿو ڏسان. | گھير | گھمي! پر سلطان ظاھر ڪيو تہ محلاتن جي عمارتن ۾ ڦير |
| 28298 | DYNT.utf | ڪندي آھيان، متان انھيءَ ڪري سنڌو سيڙھو | گھٻا | آءُٗ توکي ماءُ وانگي ڄاڻي گستاخي ڪري، توسان چرچا |
| 28299 | DYNT.utf | آھي، ڄنھن جي ھينئر مڀڪائي ٿي ھلي!'' شھربانوءَ | گھٽ | ھزارن جو مال پيو اچي وڃي! ڍما محمد رمضان وڪيل ڪو |
| 28300 | DYNT.utf | آھي؟ سندس گھر جيڪڏھن تنھنجو وڃڻ ٿئي، تہ | گھٽ | بختاور - ڇو مائي، سيٺ گل محمد جي گھر ۾ ڪا |
| 28301 | DYNT.utf | جيڪو وڏو درجو ھو، سو ھاڻ ھن کي ھو. وڌيڪ | گھٽ | رضا وڏي اوج تي ھو. مسلماني بادشاھيءَ ۾ بادشاھ کان |
| 28302 | DYNT.utf | عقل واري آھي. ديني ڪتاب بہ اھا شاھدي ڏين | گھٽ | تون قبول ڪندينءَ تہ زال مڙس کان سڀاءَ ڪري ضعيف ۽ |
| 28303 | DYNT.utf | ماريائونس ٿي، پر ھن گھڻا حيلا حوال ڪري، | گھٽ | پيءُ پنھنجي زال ۽ ٻن پٽن سوڌو بہ قيد ٿي پيو، ۽ ذري |
| 28304 | DYNT.utf | نہ سمجھنديون آھن. سو اھڙي حال ۾ ھنن جي وچ | گھٽ | لاءِ ٻڌل آھن، ۽ جي مشرقي قوم جي ماڻھن کي مِرن کان |
| 28305 | DYNT.utf | نہ ڄاڻنديون ھيون. ھن کي سيکارڻ جي اھڙي | گھٽ | بہ ھن سان اھڙي دل ٻجھي ويئي، جو ھن کي سڳي ماءُ کان |
| 28306 | DYNT.utf | ھتي بہ نٿي مليس. ڏينھَن پئي ھنن سان بہ ٺھي | گھٽ | ھئي ۽ جھڙي ھن گھر ۾ محيت ملندي ھيس، انھيءَ کان |
| 28307 | DYNT.utf | ٿو سمجھي. ھُنن جي ھيتري خوشامد ٿو ڪري ۽ | گھٽ | اسان کي ۽ اسان جي دوستن کي انھن ڪرستانن کان بہ |
| 28308 | DYNT.utf | ڏٺائون. نيٺ ٿورو ٿورو ڪري ھن سان ملي ٺھي | گھٽ | جيڪا ھن جي اجائي ھلت ڏٺي ھئائون سا ھينئر گھڻو |
| 28309 | DYNT.utf | ڪانہ ھئي. پردي واري گھر جو ٻار ھو ۽ سک سان | گھٽ | جي اسان مٿي تعريف لکي آھي، تہ سندس ظاھري صورت بہ |
| 28310 | DYNT.utf | ڪانھي، پر وٺ انھيءَ ڳالھ کي تہ جڏھن ھو | گھٽ | جو رئيس پرڻجي. انھيءَ ڇوڪري زينت بانوءَ ۾ بيشڪ |
| 28311 | DYNT.utf | . تون مون کي ماءُ وانگي ڀائيندي آھين، ڀلائي | گھٽائج | زينت - دائي. وس پڄندي تون نہ |
| 28312 | DYNT.utf | لڳو. اھڙيءَ طرح جو پينشن کان وڌيڪ خرچ نہ | گھٽائڻ | رکندو ايندو ھو. جڏھن آھي سڀ کپي ويا، تڏھن خرچ |
| 28313 | DYNT.utf | پنجاھہ ڪري، سندس زال، مائي شھربانوءَ جي | گھٽائي | ھيون. سندس مرڻ کان پوءِ سرڪار پينشن سؤ رپيي مان |
| 28314 | DYNT.utf | ھئي. ھوءَ دولتمند جي گھر ۾ ھوندي ھئي، تنھنڪري | گھٽائيندي | کي غريب ڏسي پنھنجي پر ۾ پئسي پنجڙ جي مدد ڪرڻ ۾ ڪين |
| 28315 | DYNT.utf | ڪين. سو تہ آءُٗ بہ ڄاڻان ٿي پر جڏھن نينگري | گھٽائينديس | جيئن علي رضا کي پرڻائينديس، تيئن حامد جي لاءِ بہ |
| 28316 | DYNT.utf | ۽ جھڙو حال ھون، اھڙو ھن جي اڳيان رکيائون. | گھٽايائون | جي گھڻي آد رڀاءُ ڪئي، وس ٻڄندي ھن کي خوش ڪرڻ ۾ ڪين |
| 28317 | DYNT.utf | ڪين، ۽ سج لھڻ تي انھيءَ فقير جي اوتاري | گھٽايائين | ۽ وري آزاد ٿيڻ جي بہ خوشي ھيس، تنھن ۾ پنڌ ڪرڻ سان |
| 28318 | DYNT.utf | . ڇوڪرين جي بہ ھن سان اھڙي دل ٻجھي ويئي، | گھٽايائين | ۾، ھنن کي پيار ڏيڻ ۾، ھنن جي سنڀال ڪرڻ ۾، ڪين ٿي |
| 28319 | DYNT.utf | آھي. مون کي سسُجھي ٿو ھيءُ چاشني، پلاءُ | گھٽايو | جان بيبيءَ چيو تہ ``زينت امان، تو بہ ڪين |
| 28320 | DYNT.utf | ڪين. ٿوري تائين سندن مائون خفي ٿيون ۽ ڪاوڙ | گھٽايو | چٽا ڀيٽي ھلي ۽ ھنن بہ ديني توڙي عقلي حجتن ڏيڻ سان |
| 28321 | DYNT.utf | . اھو سڄو ڏينھن. ھنن روئندي ۽ اوساريندي | گھٽايو | پر ھن انھيءَ حال ھوندي بہ زالن کي دلاسي ڏيڻ ۾ ڪين |
| 28322 | DYNT.utf | . پنھنجي ٻار کان بہ وڌيڪ خدمت ڪرڻ لڳس. جي | گھٽايو | کير پيارڻ، توڙي ٻي سنڀال ڪرڻ ۾ زينت بانوءَ ڪين |
| 28323 | DYNT.utf | . مڙس کي ترڪي پڙھندو ڏسي، کيس بہ شوق ٿيو. | گھٽايو | عرصي ۾ زينت بانو بہ پنھنجي سر محنت ڪرڻ ۾ ڪين |
| 28324 | DYNT.utf | پر تڏھن بہ سندس حياتي اچي پوري ٿي ھئي، | گھٽايو، | ۽ قوم جي طرفان ايمانداري ۽ بھادري ڏيکارڻ ۾ ڪين |
| 28325 | DYNT.utf | ويندو آھي، ۽ ھنن کي في الحال ٻيءَ ڪنھن | گھٽبو | مگر رکيل پئسو گھڻو جٽاءُ ڪين ڪندو آھي، نيٺ |
| 28326 | DYNT.utf | ويو ۽ لچائيءَ جو خيال وڌندو ويو. اسڪول | گھٽبو | اھڙن ڪنن ڪمن ڪري حامد ۾ پڙھڻ لکڻ جو شوق |
| 28327 | DYNT.utf | ٿي ويو، تيئن بمبئيءَ مان نڪرڻ جو وڌيڪ سعيو | گھٽبو | شوق زيادہ ٿي ٿين، ۽ جيئن ھنن جو رکيل پئسو روزبروز |
| 28328 | DYNT.utf | ڪانھي.'' | گھٽتائي | تہ جيئي تنھنجو ڀائٽيو، جواڻ جماڻ آھي، منجھس ٻي |
| 28329 | DYNT.utf | نٿو، پاڻ وڌي ٿو. جا چڱي شيءِ ڏٺل ناھي، پر | گھٽجي | ڪري يا دنيائي شين نہ ڏسڻ ڪري اندر وارن جو حرص |
| 28330 | DYNT.utf | ويئي ھئي. جيڪو انگريزي دستور گھر رکڻ جو | گھٽجي | ھو، تہ گذريل خراب اتفاقن ڪري ھن جي طبع جي تکائي |
| 28331 | DYNT.utf | وٺي اچي بازار ۾ پيئي. | گھٽي | ۾ پؤ، پوءِ سڌي ھلي وڃ. ھن ويچاريءَ ايئن ڪيو. |
| 28332 | DYNT.utf | ڏيئي وڃي ڀينڊي بازار ۾ پؤ، پوءِ سڌي ھلي | گھٽي | ڦول گلي ڀينڊي بازار جي وچ ڌاري آھي، سو ھتان ھيءَ |
| 28333 | DYNT.utf | ڏيئي ھلي ويئي، پر زينت بانو، جا ھاڻي ورکائي | گھٽي | اھا زال تہ گوڙ مان کسڪي، ٻي ڪا |
| 28334 | DYNT.utf | لنگھي ٻيئي ڄڻيرن ھڪڙي گھر ۾ گھڙي وييزن، | گھٽيرن | ٻہ-ٽي |
| 28335 | DYNT.utf | مان لنگھي اچي وڏي بازار ۾ پيئي. | گھٽين | وري در ورائي خدا کي سنڀالي، نڪري ٻاھر ٿي؛ ۽ ٻن-ٽن |
| 28336 | DYNT.utf | وروڪڙ ڏيئي، سپاھي ھڪڙي در تي اچي بيٺو. | گھٽيون | سپاھي ٿيو اڳ ۾، زينت بانو ٿي پٺ ۾. ٻہ-ٽي |
| 28337 | DYNT.utf | جي پھرئين ٻن ھٽن تان پڇا ڪئي. اتان جواب | گھٽيءَ | ھن |
| 28338 | DYNT.utf | جي منھن وٽ زينت بانوءَ کي لاھي ڇڏيو. ھن | گھٽيءَ | گاڏيءَ واري اڳڀرو وڃي، ھڪڙي |
| 28339 | DYNT.utf | ۾ ھڪڙو ماستر علي رضا نالي سنڌ جو ماڻھو | گھٽيءَ | زال ڏٺي ٿي، تنھن کان وڃي زينت پچيو تہ ``مائي، ھن |
| 28340 | DYNT.utf | ڪرائڻي اٿم، تنھنڪري گھمي ٿو ڏسان. سو اھو | گھڙ | ظاھر ڪيو تہ محلاتن جي عمارتن ۾ ڦير گھير ۽ ڀڃ |
| 28341 | DYNT.utf | ڪرڻي ھيس سا بہ ڪيائين ۽ جيڪو مڙھو مصالحو | گھڙ | چڱيءَ طرح وڃي پھچايو. پسان منجھس جيڪا ضروري ڀڃ |
| 28342 | DYNT.utf | جي خواھش ڪيائين، جو اھا نوڪري سندس ڀيت | گھڙڻ | تن ۾ ٻي ڀلا ڪھڙي نوڪري ھن کي ملي! پوليس کاتي ۾ |
| 28343 | DYNT.utf | آيا. جيڪي ٻہ-ٽي ماڻھو سندن عزيز اتي رھندا | گھڙي | ڪانہ ھئي. ھي گاڏيءَ تان لھي پنھنجي اصلوڪي گھر |
| 28344 | DYNT.utf | بہ آئي. ڏاڍا روئڻ ڪيائون- نيٺ بہ تہ ويجھا | گھڙي | ۽ بختاور وٽن اچي رھيا ھئا. انھن کان موڪلائڻ جي |
| 28345 | DYNT.utf | سبڻ ڀرڻ جو يا ٻيو ڪم ڪري تہ ڪري، نہ تہ اھا | گھڙي | تدھن ھن جو ڪم اھو لکڻ پڙھڻ سان ھوندو آھي. ڪا |
| 28346 | DYNT.utf | فرصت ڄاڻي، اللّھ کي باد ڪرڻ ۽ ڪلما پڙھڻ | گھڙي | تي کڻي توڪل رکي. بڏي مرڻ جي پڪ ھيس، تنھنڪري اھا |
| 28347 | DYNT.utf | وييزن، اتي ھوءَ ٻي مائي آيا ويٺي ھئي، ٻي | گھڙي | ٻہ-ٽي گھٽيرن لنگھي ٻيئي ڄڻيرن ھڪڙي گھر ۾ |
| 28348 | DYNT.utf | وٿي آھي. ھڪڙي پاسي کان اٽڪل ويھار وکن ڪاٺ | گھڙي | ٿي تہ وڏي ڪشادي جاءِ آھي، جا خود محلات جي ھيٺان |
| 28349 | DYNT.utf | وئي. | گھڙي | وڃ''، سپاھي پاڻ اتان ئي موٽي ويو، زينت بانو اندر |
| 28350 | DYNT.utf | جتي سرائيءَ جي نياڻي بيٺي ھئي، ۽ سڄي ساري | گھڙيس، | ٻڌڻ ۾ نہ آيو، ۽ آءُٗ بختاور جي پٺيان وڃي ڪوٺيءَ ۾ |
| 28351 | DYNT.utf | گذاري تہ سگھبيون. ڪتابن ۾ پڙھيو اٿم تہ | گھڙيون | بہ عيب ڪونھي. اھڙي ماڻھوءَ سان حياتيءَ جون ٻہ - ٽي |
| 28352 | DYNT.utf | تائين دل تي ڄميون بيٺيون ھيون. سندس مرڻ | گھڙيءَ | جي ھلت ڪرڻ لاءِ نصيحتون ڏنائين، جي ھنن کي مرڻ |
| 28353 | DYNT.utf | تائين ويھي خيال پچائڻ لڳي. پھريائين تہ | گھڙيءَ | ھن جي وئي کان پوءِ، زينت بالو پنھنجي منھن |
| 28354 | DYNT.utf | جو رنج اوھان جو کڻدس تہ حرڪت ڪانھي، مگر | گھڙيءَ | چوڻ لڳو تہ ``امان! سچ تان چڙو، تہ ڀلي چڙو. آءُٗ ھن |
| 28355 | DYNT.utf | جو سودو ڪري، پوءِ پشيمانيءَ ۾ مڄي ڄمار | گھڙيءَ | ڪانھي، مگر ھينئر اوھان کي خوش ڪري زال پرڻجي، مرڻ |
| 28356 | DYNT.utf | ۾ اچي ڦول گليءَ جي منھن وٽ نڪتيون. اتي ھن | گھڙيءَ | |
| 28357 | DYNT.utf | ۾ امير کي لاھي آڻي فقير ڪندو آھي ۽ جڏھن | گھڙيءَ | تہ اڪثر خود مختار بادشاھ جڏھن ڪاوڙبو آھي، تڏھن |
| 28358 | DYNT.utf | ۾ فقير کي چاڙھي نيئي امير ڪندو آھي؛ سو | گھڙيءَ | آڻي فقير ڪندو آھي ۽ جڏھن راضي ٿيندو آھي، تڏھن |
| 28359 | DYNT.utf | ۾ ماتم مان مٽجي شادي ٿي ويئي ۽ ڏک مان مٽجي | گھڙيءَ | جو چرچو ڏسي، خوشيءَ کان کِلڻ ۽ تاڙيون وڄائڻ لڳي. |
| 28360 | DYNT.utf | آھي پيپ گھلي، تھخاني ۾ سلطان جي محلات جي | گھڙي، | سان گڏي اندر موڪليندا آھيون، جي اندر تھخاني ۾ |
| 28361 | DYNT.utf | تہ ٻڇڻ لسڳس تہ ``ڪيئن اسان، فتحون آحن نہ؟'' | گھڙي، | نہ ملي. سو اڃا ساڻس گڏي ڇڏي، اندر ٻنھنجي کھر ۾ مس |
| 28362 | DYNT.utf | ھيس ۽ جيڪو احوال تاريخن پڙھڻ مان معلوم | گيري | جيڪا پيءُ جي باد |
| 28363 | DYNT.utf | ملي ٿي آئي، تنھنڪري انھيءَ نسبت ھو جھڙو | گيڻو | خيال ٻيءَ طرح جا ھئا ۽ ھن جي طبع پيءُ جي طبع سان |
| 28364 | DYNT.utf | آيا، پوءِ ھو لھي پيا ۽ گاڏي واري کي اڳواٽ | گڏ | لھڻو ھو، سو ھڪڙي گاڏي ڀاڙي ڪري ميمڻ محلي تائين تہ |
| 28365 | DYNT.utf | اچي آگبوٽ ۾ چڙھيو، ۽ اچي نيٺ بمبئيءَ کان | گڏ | علي رضا ڪراچيءَ ۾ پنھنجي صاحب کي اچي گڏيو. ساڻس |
| 28366 | DYNT.utf | انگريزي ٻولي ڄاڻڻ جو گڻ وڌيڪ ھو، تنھنڪري | گڏ | بانوءَ کي ھئي، پاڻ ھن ۾ ٻين مسلماني ٻولين سان |
| 28367 | DYNT.utf | ايران ڏي ولي آيا. ھي چار ڄڻا اگرچ پرڏيھ | گڏ | کي قياس اچي ويو، تنھنڪري ھنن کي ٻين قيدين سان |
| 28368 | DYNT.utf | ايرانين سان لڙيو ھو ۽ مارجي ويو ھو. ھو انھيءَ | گڏ | جنھن ۾ سندس ڏاڏو، جو رئيس ھو، سو روس جي لشڪر سان |
| 28369 | DYNT.utf | اٿڻو ويھڻو پيو. سگھوئي حقو پيئڻ سکيو | گڏ | انھن سنگنين جي معرفت ھن کي ٻين لچن سان |
| 28370 | DYNT.utf | اڪثر آچر جي ڏينھن شڪار تي پيو ويندو ھو. | گڏ | چوس تي ھي پلٽڻ جي سپاھين سان واقف ٿيو تن سان |
| 28371 | DYNT.utf | بتيلي تي چاڙھي آڻي بندر تي لائو. زينت بانوءَ | گڏ | ھئس ۽ جن کي مندس پارت ڪئي ھئائون، تن ھن کي پاڻ سان |
| 28372 | DYNT.utf | بغداد سان روانا ٿيون؛ اسين وڃون استنبول | گڏ | ڪرڻ ھن ضروري ڄاتو. تنھنڪري ٺھواءُ ڪيائين تہ سڀ |
| 28373 | DYNT.utf | بہ پڙھي ھئا، تنھنڪري ھنن جو وري پاڻ ۾ خلاصو | گڏ | خان جو پٽ حامد ۽ علي رضا ڪي ٿورا ڏينھن ھڪ اسڪول ۾ |
| 28374 | DYNT.utf | پئي ٿيو آھي، انھيءَ لاءِ تہ لھرايل وقت | گڏ | سان ھيتري ڳالھ معلوم ٿي تہ انھيءَ تھخاني ۾ باروت |
| 28375 | DYNT.utf | پڙھڻو لکڻو ۽ ٻيو اھڙو شغل ڪرڻو ٿيندو ھوس، | گڏ | ڀيڻس زينت بانوءَ جھڙو ماڻھو ھوندو ھو، جنھن سان |
| 28376 | DYNT.utf | جسم جو سڌارو ۽ دل ۽ دماغ جو سڌارو پيدا ٿيو؛ | گڏ | جو سڌارو، علم جو سڌارو، ھفل جو سڌارو ۽ انھيءَ سان |
| 28377 | DYNT.utf | جي اٿي ھليون. | گڏ | ھلي توکي ڦول گلي ڏيکار ينديس'' سي ھاڻ ٻيئي |
| 28378 | DYNT.utf | جي پنھنجو ٻار ڪڇ تي کڻي ھلي. | گڏ | ھئائين. صبح جو سوير اھا مائي ھٽ تي آئي، تنھن سان |
| 28379 | DYNT.utf | جي، ڪنوار جي پيڪي گھر آيا. ھڪڙو ڏينھن رھي | گڏ | شاديءَ جي ٽئين ڏينھن وري گھوٽ-ڪنوار |
| 28380 | DYNT.utf | حامدعلي آماڻڻ جي لاءِ آيو. وچن وچن جي مھل، | گڏ | ڏينھن صبح جو وڃي پنھنجي سس کان موڪلائي آيو ۽ ساڻس |
| 28381 | DYNT.utf | خوش پئي گذاريو. ھاڻي پيءُ ۽ ڀاءُ تہ ڀڄي | گڏ | چار ڏينھن اڳي ھن پنھنجي پيءُ ماءُ ۽ ڀاءُ سان |
| 28382 | DYNT.utf | رستي ۾ چورن اچي ڦريو ھو. انھيءَ جي بہ پڪ | گڏ | اھا ھئي صفوران، صديق مھاڻي جي ڀيڻ، جنھن کي ساڻس |
| 28383 | DYNT.utf | روانو ٿيو ھو، تنھن ھن کي اتي رھڻ جي لاءِ | گڏ | کي لنڊن ڏي موڪليو. اھو صاحبلوڪ، جنھن سان ھي ھتان |
| 28384 | DYNT.utf | رھڻ جو اسين ڪھڙو ذڪر لکون؟ ھيتريءَ واقفيت، | گڏ | گھوٽ ڪنوار جي |
| 28385 | DYNT.utf | رھڻ جي ڪوڏي ھئي، پر پنھنجي وس نہ ھئي، پرائي | گڏ | دل سرڪي. ھوءَ ويچاري تہ ھنن کان وڌ پيءُ-ماءُ سان |
| 28386 | DYNT.utf | رھڻ لڳا، ۽ ھندستاني ٻولي، جا ڪن ڏينھن کان | گڏ | ڍءُ ڪرايائين. پوءِ جيئن اصل گھر جا ڀاتي ھئا، تيئن |
| 28387 | DYNT.utf | رھڻ ڏاڍو مشڪل ٿيندو. تنھن کان سواءِ آءُٗ | گڏ | سان خاطر ٿئيس يا نہ. ٻيو تہ ساڳئي گھر ۾ ۽ پھاڄ سان |
| 28388 | DYNT.utf | رھڻ ڪري پاڻ کي چڱي نصيب وارا سمجھندا ھئا. | گڏ | ولي آيا. ھي چار ڄڻا اگرچ پرڏيھ ۾ قيدي ھئا، تڏھن بہ |
| 28389 | DYNT.utf | رھندا ھئا، تن جي وچ ۾ البت کؤلس ڦٽائي | گڏ | ھوڏي بمبئيءَ ۾ پيءُ - پٽ جو |
| 28390 | DYNT.utf | رھندا، ڌارين ملڪ ۾ ھڪٻئي جي سنگت بہ ٿيندين | گڏ | اڳيئي لنڊن ۾ اٿئي، تڏھن ھن کي بہ ڏباري موڪل، ٻيئي |
| 28391 | DYNT.utf | رھو ۽ سندس مڙس بہ انھيءَ ڳالھ تي زور لائڻ | گڏ | منٿون ڪرڻ لڳي تہ جدا رھڻ جي نہ ڪريو، ھلي مون سان |
| 28392 | DYNT.utf | رھيو. ھو پنھنجي پيءُ-ماءُ کي گھڻن ڏينھن | گڏ | ۾ ھي پريندي پنھنجي پٽ محبوب علي باريسنر سان اچي |
| 28393 | DYNT.utf | رھي، پڙھي. ھيءُ محبوب عليءَ کان رڳو ٻہ-اڍائي | گڏ | موڪليان، با ولابت ڏي روالو ڪريان تہ ڀلي ڀاءُ سان |
| 28394 | DYNT.utf | رھي، وري ڳوٺ ھليو ويو. با باقي سندس ماءُ | گڏ | جو سندس ٻار پھچائڻ آيو ھو، سو بہ ٻہ مھينا ساڻس |
| 28395 | DYNT.utf | زينت بانوءَ جي تعريف نئين سو ڪيائين جا | گڏ | ٿي گذريو ھو سو سارو احوال ڪري ٻڌايائينس ۽ ان سان |
| 28396 | DYNT.utf | سبڻ، ڀرڻ ۽ ٻيو انگريزي سئي ۽ ڪُنڍيءَ يا | گڏ | فارسي، ھندستاني ۽ انگريزيءَ ۾ ڏجي؛ انھيءَ سان |
| 28397 | DYNT.utf | سندس جاءِ ۾ رکي ھولدي ھئي. تنھن کي ھن وري | گڏ | ھن جي تصوير بہ ڀاڻس وٽ ھئي، جا پاڻس جي ڪتابن سان |
| 28398 | DYNT.utf | سندس ننڍو ڀاءُ ۽ ڀاڄائي رھندا ھئا، جن کي | گڏ | ھلنديءَ وارو بہ ھو. کيس اولاد ڪونہ ھو، مگر ساڻس |
| 28399 | DYNT.utf | گاڏيءَ تي چڙھي گدوبندر تائين ويو، * تڏھن | گڏ | پيار ڏيئي موڪلائي نڪري ٻاھر آيو. حامدعلي بہ ساڻس |
| 28400 | DYNT.utf | ماني کائڻ ۽ پاڻ کي صحبت ڪرڻ لڳيون. | گڏ | ٿانوَ کڻي اورچيخاني ۾ وييون، اتي وبھي وري ھو |
| 28401 | DYNT.utf | نہ ويھن، نہ گفتگو ڪن؛ خاص جڏھن تازا پرڻيل | گڏ | ھئا. ھتي اڪثر رواج آھي تہ مڙس زال ماڻھن جي اڳيان |
| 28402 | DYNT.utf | وري ٿورو ٽڪر آباديءَ جي لاءِ بہ ھنن ورتو. | گڏ | ھو ۽ موچارو ننڍو باغ بہ ساڻس لڳل ھو. آنھيءَ سان |
| 28403 | DYNT.utf | ولايت ۾ ڍاڪٽريءَ جو ڪم سکندو ھو، سو بہ | گڏ | ۾ محبوب عليءَ جو ننڍو ڀاءُ منصور علي، جو ساڻس |
| 28404 | DYNT.utf | ويھي تصوير ڪڍائي. اھا ساري ڪٽنب جي تصوير | گڏ | ھڪڙي تصويرن ڪڍڻ واري کي گھرائي، سڀني زالن مڙسن |
| 28405 | DYNT.utf | ويھي مطالع ڪندا ھئا. انھيءَ بحث مان ھيءُ | گڏ | ڪنھن وقت وري ڪو ديني يا اخلاقي علم جو ڪتاب کڻي، |
| 28406 | DYNT.utf | ويھي ڏٺا. حامد، ماءُ کي سڏ ڪري چيو تہ ``امان! | گڏ | پاڻ سان آندائين، جي انھيءَ مھل ڀاءُ - ڀيڻ ٻنھي |
| 28407 | DYNT.utf | ويھي ۽ عزيز انھن کي ڏسن ۽ مبارڪون ڏين، | گڏ | ڪنوار جي گھر اچي، ڪنوار سان ھڪ کَٽ تي ذري تائين |
| 28408 | DYNT.utf | ويٺي آھين؛ پر حال منھنجا، جو پرڏيھ ۾ وڃي | گڏ | خير سان سگھوئي ملنداسين. زينت! تون اڃا گھڻن سان |
| 28409 | DYNT.utf | ويٺيون ھيون، ويٺي ڳالھيون ڪيائون ڇوڪري | گڏ | ۾ ھو، ھو ٽيئي زالون ٻن ٻارن سان ھيٺينءَ جاءِ ۾ |
| 28410 | DYNT.utf | ھلڻ ضرور ھو. پر خير، جيئن قسمت ۾ ھوندو، | گڏ | مون ٻاھر پيو بہ نہ رکيوھو، تڏھن اوھان جو مون سان |
| 28411 | DYNT.utf | ھو مقرر وقتن تي عبادت ڪرڻ ۾ مشغول رھندو | گڏ | جي مطالع ڪرڻ ۽ ٻي لکپڙھ ۾ گذاريندو ھو. انھيءَ سان |
| 28412 | DYNT.utf | ھئا. پر پوءِ تہ جدا پنھنجي منھن کائيندا | گڏ | پنھنجي خرچ تي ماني کارائيندو ھو ۽ کائيندا بہ سڀ |
| 28413 | DYNT.utf | ھڪڙو جوان ويٺل ھو - ٽيئي لٿا. اھا مائي جان | گڏ | ھڪڙي زال ويٺل ھئي ۽ ھڪڙي پورھيت ساڻس ھيس ۽ ساڻن |
| 28414 | DYNT.utf | ٿجي ۽ ٻيءَ تاريخ رات جو اڌ رات مھل اندر | گڏ | اٿيا. ٺھراءُ ڪيائون تہ چنڊ جي پھربنءَ تاريخ اتي |
| 28415 | DYNT.utf | ٿئي. | گڏ | ۽ خدا کي سوال پئي ڪيائون تہ ڪا جلد اسان جي قسمت |
| 28416 | DYNT.utf | ٿي پنھنجن جاين تي ويھن. آءُٗ ٻہ-ٽي ڏينھن | گڏ | علي رضا پاڻ تي اھو ذمو کنيو تہ ``ٻيا سنگتي سڀ وڃي |
| 28417 | DYNT.utf | ٿيا ھئس، ڇالاءِ جو ڪپڙو گندي، کاڌو پيتو | گڏ | جھڙي! سو ھينئر پنھنجي پگھار مان ئي سٺ. ستر رپيا |
| 28418 | DYNT.utf | ٿيا ۽ جان بيبيءَ جي اچڻ ۽ سندس فضيلت ۽ ماليءَ | گڏ | وري شام جو سرائي قتح جان جي گھر جا ڀاتي ٻاڻ ۾ |
| 28419 | DYNT.utf | ٿيا ۽ صلاح ڪرڻ لڳا. ڪن جي صلاح ھئي تہ ``گڏ | گڏ | ھي پيغام ٻڌي، سڀ اچي |
| 28420 | DYNT.utf | ٿيا. | گڏ | پوءِ ھن کي ڏسي گھر جا جيڪي ٻہ-چار ڀاتي ھئا، سي اچي |
| 28421 | DYNT.utf | ٿيا. انھن کي سڄو احوال ٻڌايائون. ھنن کي | گڏ | کي اطلاع ڏناٿون، جنھن تي ٺھرايل ڏينھن سڀئي اچي |
| 28422 | DYNT.utf | ٿيا. اوطاق وارا ڪرد علي رضا جي لاءِ منتظر | گڏ | رات، سڀ فسادي، ڪيل انجام موجب ٺھرايل جاءِ تي اچي |
| 28423 | DYNT.utf | ٿيا، تڏھن بہ پھريائين تہ ھو ھڪٻئي کي نہ | گڏ | وري جڏھن بمبئيءَ ۾ اچي ٻيئي |
| 28424 | DYNT.utf | ٿيل باروت شايد پورو نہ پوي ۽ ساري رٿ فيصل | گڏ | سڀ اچي گڏ ٿيا ۽ صلاح ڪرڻ لڳا. ڪن جي صلاح ھئي تہ `` |
| 28425 | DYNT.utf | ٿين. | گڏ | والارين، جو انھيءَ حادثي گذرڻ بعد مڀئي اچي اتي |
| 28426 | DYNT.utf | ٿينديون ھيون. | گڏ | ڪري، وري ھليون وينديون ھيون، ۽ وري اٺين ڏينھن |
| 28427 | DYNT.utf | ٿينديون ھيون. انھيءَ زنانيءَ مجلس ۾ زينت | گڏ | واقف ھيون ۽ ٻيون بہ جن جي خواھش ٿيندي ھئي، سي اچي |
| 28428 | DYNT.utf | ٿين، تيسين پيا ڳڻتيون کائيندا آھن تہ الائجي | گڏ | ھڪٻئي جا نا واقف ھوندا آھن، تنھنڪري جيسين پرڻجي |
| 28429 | DYNT.utf | ٿيو آھي، سو جي چڱيءَ طرح سوڙھو ڪري بند | گڏ | علي رضا صلاح ڏني تہ ``جيترو باروت اوھين چئو ٿا تہ |
| 28430 | DYNT.utf | ٿيون. ڪيترائي مسلمان، ھندو ۽ يورپين، جي | گڏ | تي چڙھڻ کان اڳي بندر تي ڪيتريون ئي گاڏيون اچي |
| 28431 | DYNT.utf | ٿيون،جو ھنن سان ھنن جي سڃاڻپ ھئي. | گڏ | جي مجلس ۾ آيا، پر وڏا وڏا صاحبلوڪ ۽ منڊمون بہ اچي |
| 28432 | DYNT.utf | ٿي، تڏھن سلطان سڀني جي اڳيان علي رضا کي | گڏ | ٻئي ڏينھن صبح جو جڏھن درٻار |
| 28433 | DYNT.utf | ڌو وڃي سمنڊ ۾ پيئي. ھن کي اڃا پاڻيءَ اند | گڏ | ھو، سو نيٽي پيو ۽ زينت بانو وَٽي سوڌي تختي سان |
| 28434 | DYNT.utf | ڏاڍيءَ بھادريءَ سان وڙھيون ھيون. انھن | گڏ | قيدين ۾ ٻہ-ٽي زالون بہ ھيون، جي مڙسن سان |
| 28435 | DYNT.utf | ڪري اچي روسي بادشاھ سان گڏيو. | گڏ | جي ڄمار جو جوان ھو، ڀڄي نڪتو ۽ پنھنجي سرحدي قوم |
| 28436 | DYNT.utf | ڪريان؛ متان ڪا ويل نہ ڪنھن جھڙي! سو ھينئر | گڏ | سان وقت پيو گذري، تڏھن ڀلي ساھ پٽي ٻہ-ٽي پئسا بہ |
| 28437 | DYNT.utf | ڪري، انھن کي بہ کارايائين ۽ غريب غربي کي | گڏ | ٻئي ڏينھن علي رضا خيرات جي ماني ڪئي ۽ پنھنجا دوست |
| 28438 | DYNT.utf | ڪندا آھيون. اھا موري اھڙي لاھين آھي، جو | گڏ | ھِتان ھُتان داروءَ جا پيپ سودي، انھيءَ اوطاق ۾ |
| 28439 | DYNT.utf | ڪندي ھئي، سو بہ ھاڻ ھن جي ھٿ ۾ آيو ۽ انھيءَ | گڏ | ڳڻتي ھئي؛ انھيءَ لاءِ پئي پئسو-پنجڙ ڇِلُ ڇيتير |
| 28440 | DYNT.utf | ڪئي، جنھن ۾ ھن علي رضا بيگ افندي ۽ سندس | گڏ | خير سان پورو ٿيو، تڏھن سلطان ھڪڙي خاص دربار |
| 28441 | DYNT.utf | ڪئي، جنھن ۾ ڇوڪرين جا پيءُ ۽ ٻيا وڏا وڏا | گڏ | اھو اسڪول کليو ھو، تڏھن علي رضا اسڪول ۾ ھڪڙي مجلس |
| 28442 | DYNT.utf | ڪيم. مگر آھو ڪاغذ ڪٿي وٺ-پڄ ۾ ڪيرائي ڇڏيم. | گڏ | آءُٗ پاڻ بہ اندر ويو ھوس تھخاني ۾، جو پيپ ڌڪي وڃي |
| 28443 | DYNT.utf | ڪيو ھئائون، تنھن ۾ پريندي ئي حامد آڻي ھٿ | گڏ | جيئن مٿي بہ اشارو ڏنو ويو آھي، جيڪي ٿورو گھڻو |
| 28444 | DYNT.utf | ڪيو ھئائين، تنھنڪري ٻٺتي موٽڻ جو ارادو | گڏ | گھڻي معرفت شھر ۾ ٿي ويئي ھيس. پئسو بہ چڱو موچارو |
| 28445 | DYNT.utf | ڪيئن پورو ڪن، جو اندر حرمسراءِ ۾ وڃڻ ۽ | گڏ | ھئي تہ جن ٽن ڄڻن کي شڪار ڪرڻ لاءِ سنبريا، تن کي |
| 28446 | DYNT.utf | ڳائڻ وڃائڻ جو شوق جاڳيس. ڪافيون ۽ راڳ پيو | گڏ | وڃڻ مان وري نون نون سنگتين جو واقف ٿيو، انھن سان |
| 28447 | DYNT.utf | ھئا تہ اڳي کان وڌيڪ پاڻ ۾ گستاخ رھندا ھئا، | گڏبا | ھن کان پوءِ جڏھن ڪڏھن علي رضا ۽ حامد علي پاڻ ۾ |
| 28448 | DYNT.utf | اتفاق سان ٿيو ھو، پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ | گڏجڻ | ھن بہ ھينئر پاڻ کي دولتمند ٿي ڄاتو. ھنن جو |
| 28449 | DYNT.utf | لڳا ۽ ھڪٻئي کي ڏاڍا پيار جا ڀاڪر پاتائون. | گڏجڻ | ساڳي اھا زينت بانو آھي. تڏھن سڀ اٿي انھيءَ سان |
| 28450 | DYNT.utf | اچي رھڻ لڳا. ھنن باغ ۽ ٻنيءَ جي ڪم لاءِ | گڏجي | انھيءَ ھنڌ علي رضا ۽ زينت بانو ۽ مريم ٽي ئي |
| 28451 | DYNT.utf | اوڏي وڃان. ھڪڙو تہ ھھڙي سُڃي جھنگلي ڳوٺ | گڏجي | انھيءَ جو سانباھو ڏسي زينت جي بہ مرضي ٿي تہ ساڻس |
| 28452 | DYNT.utf | پئي گذاريو. ھينئر علي رضا کي بک ڪانہ ھئي. | گڏجي | انھيءَ طرح ٻہ-ٽي مھينا ھنن سڀني |
| 28453 | DYNT.utf | پيا، جيئن مائٽ مائٽن سان ملندا آھن. ھن | گڏجي | پوءِ زالين مڙسين علي رضا ۽ زينت بانوءَ سان |
| 28454 | DYNT.utf | خوشي ڪئي ۽ ھڪ ھنڌ ويھي ماني کاڌائون. جيڪي | گڏجي | ٿي ويئي ۽ ڏک مان مٽجي سک ٿي پيو. انھيءَ ڏينھن سڀني |
| 28455 | DYNT.utf | ماني کائي آٿيا. | گڏجي | ھيس، تنھنڪري ٽپ ڏيئي اچي مانيءَ تي ويٺي. ٻيئي |
| 28456 | DYNT.utf | وري مرحوم علي نواز خان سندن بزرگ جي قبر | گڏجي | ڏنائون، ۽ پاڻ ۾ پرچي خوش تي ويھي رھيا. ھو سڀئي |
| 28457 | DYNT.utf | ويھي ماني کاڌي. | گڏجي | حامد علي بہ اسڪول کان آيو، ۽ ماءُ، پٽ، ڌيءُ ٽنھي |
| 28458 | DYNT.utf | ھلنديس، ھلي توکي ڦول گلي ڏيکار ينديس'' | گڏجي | ھند ستانڻ ٿي ڏٺي، تنھن ھن کي چيو تہ ``آءُٗ توسان |
| 28459 | DYNT.utf | ھلو، پوءِ کڻي سگھا وري اچجو'' سو ھوءَ بہ | گڏجي | واري کي بہ ھنن چيو تہ ``اوھين بہ ڪي ڏينھن اسان سان |
| 28460 | DYNT.utf | ھليا. پنھنجي حد تہ لنگھايائونس، پر ٻين | گڏجي | موڪلايو. راڄ مان گھڻائي ماڻھو رئيس سوڌو ھنن سان |
| 28461 | DYNT.utf | ھوا کائڻ ويندا ھئا. انھيءَ جي سندس مڙس | گڏجي | تہ ٻيا ڪي صاحبلوڪ ايندا ھئا، جي سندس منڊم سان |
| 28462 | DYNT.utf | يڪدل ٿي اھڙو سڌارو ڪيو، جنھن مان ڏسڻ واري | گڏجي | انھيءَ طرح گھر جي ڪمن ۾ ھنن ٻنھي |
| 28463 | DYNT.utf | ڏسنداسين.'' ائين چئي ھو اٿي ھليو. | گڏجي | جي عمارتن ۽ ڪارخالن جون تصويرون نڪتل آھن، سي |
| 28464 | DYNT.utf | ڪنھن رستي پنھنجي قوم وارن کي فائدو رسائينداسين. | گڏجي | ھنر جو چڱو فائدو وٺارائيندس ۽ جي ٿي سگھيو تہ ٻيئي |
| 28465 | DYNT.utf | ڪي مکيہ ڳالھيون مختصر طرح کڻي ڪاغذ تي اٽڪايون، | گڏجي | کي آڻي پنھنجي رستي تي بيھارينداسين. پوءِ تہ ٻنھي |
| 28466 | DYNT.utf | مامو يا حامد ساڻ ڪري، پنھنجي پيءُ جي گھر | گڏجي، | کي خوش رکيو اچج، وڏو مائٽ آھي، ڪڏھن ڪڏھن اما سان |
| 28467 | DYNT.utf | گذاريون.'' اھا خبر ٻڌي علي رضا ۽ زينت بانو | گڏحي | ڪري ڇڏجو تہ اچي انھيءَ ۾ لھون، پوءِ اتي ڪي ڏينھن |
| 28468 | DYNT.utf | آھي؛ انھيءَ ڪري ھن شاديءَ ۾ نہ ويٺا. ھنن | گڏي | ٻين ماڻھن جي ڳالھ تي لڳي، مائٽن کي ڇڏي ڌارين سان |
| 28469 | DYNT.utf | اندر موڪليندا آھيون، جي اندر تھخاني ۾ | گڏي | ڍڪائي، سانجھيءَ جي ويل سلطان جي ڪردي ٻانھين سان |
| 28470 | DYNT.utf | ڇڏي، اندر ٻنھنجي کھر ۾ مس گھڙي، تہ ٻڇڻ | گڏي | تہ الائجي اھا ٻانھن ملي يا نہ ملي. سو اڃا ساڻس |
| 28471 | DYNT.utf | . سندس ڪپڙا لھرائي قيدين جا ڪپڙا ڍڪايائونس. | گڏي | پنج-ڇھ قيدياڻيون پيون ھيون، تن سان زينت بہ وڃي |
| 28472 | DYNT.utf | خوش پيا گذارينداسين. اھا مسلماني پر آھي، | گڏيا | ڪندينءَ تہ سندس گھر وري آباد ٿي پوندو. پاڻ سڀ |
| 28473 | DYNT.utf | وتنداسين، نڪي پئسا جٽا ڪندا، لڪي زال مڙس | گڏيا | ٿيندو. اسين ٻارھوئي جيئرا ڪين ھونداسين، نڪي ساڻس |
| 28474 | DYNT.utf | . ھنن بہ ڪوڙ ڪري منھن ھيٺ ڪري ھنن سان رنو. | گڏيا | ڏيندا اندر گھرڙي آيا ۽ اچي ھنن کي ڀاڪر پائي |
| 28475 | DYNT.utf | آھي؟'' ھوءَ جواب ڏيندي ھئي تہ ``مائي، ڪا | گڏيل | چوندي ھئي تہ ``مائي، متان ڪا تو ۾ اسان جي لڇ بہ |
| 28476 | DYNT.utf | ايندو. ٻہ ڏينھن اتان اڳڀرو نڪرندؤ، تہ | گڏيو | روانا ٿيو. مامي ڏي بہ خط لکيو اٿم، سو اوھان سان |
| 28477 | DYNT.utf | وڃان ۽ وڃي ھنن کان گناھ بخشايان ۽ معافي | گڏيو | ٿو وڃي؛ تڏھن ھن کي بہ دل ۾ آيو، تہ آءُٗ بہ ھن سان |
| 28478 | DYNT.utf | ۽ ڀاءُ کي بہ مليو. محبوب عليءَ کي گھڻيون | گڏيو | پھربن آيو بمبئي ۾، اتي ڪي ڏينھن رھي پيو. ڀيڻ کي بہ |
| 28479 | DYNT.utf | . | گڏيو | ۽ پنھنجي سرحدي قوم گڏ ڪري اچي روسي بادشاھ سان |
| 28480 | DYNT.utf | . ساڻس گڏ اچي آگبوٽ ۾ چڙھيو، ۽ اچي نيٺ بمبئيءَ | گڏيو | علي رضا ڪراچيءَ ۾ پنھنجي صاحب کي اچي |
| 28481 | DYNT.utf | انھيءَ ڳالھ جو بہ ضرور آھي تہ لکڻ پڙھڻ | گڏ، | ٻين کي نہ بہ ايندي. مون کي تہ ٻين سڀني ڳالھين سان |
| 28482 | DYNT.utf | ھو ماءُ کي ڀاڪر پائي روئڻ لڳو. ھنن جو اھڙو | گڏ، | خبر ملڻ کان اڳ ئي، ھنن سان |
| 28483 | DYNT.utf | وجھو ڏين-تنھن کان سواءِ شرعي بہ منع آھي. | گڙٻڙ | سو بند ڪجي؛ چالاءِ جو شاديءَ جي گوڙ ۾ دھل مرڳو |
| 28484 | DYNT.utf | بِلافِ'' بہ پڙھيو - پوءَ کائڻ لڳيون. | لاِ | ڪئي ۽ جان بيبيءَ تہ پنھنجي ھميشھ جي دستور موجب `` |
| 28485 | DYNT.utf | تہ نہ وڃ. پر ھن ادب سان چيس تہ آءُٗ جيڪر | لاتو | ۽ سندس محبت ھن سان گھڻي ھئي، تنھن ھن کي گھڻو زور |
| 28486 | DYNT.utf | ٿي؛ ٻيو وري ھندستاني برابر ڳالھائڻ نہ | لاجواب | ھو، جي ھلندي وڪرو ڪن، سو الائجي ڪيڏي ويو. ويچاري |
| 28487 | DYNT.utf | آھيون.'' | لاچار | پنھنجي منھن ڪا ٻي رڏيڪ خرابي نہ ڪن تنھنڪري |
| 28488 | DYNT.utf | اچي بند ۾ ڦاٿي آھيان ۽ منھنجي جند ڇڏائڻ | لاچار | آئي آھيان، زور ظلم سان مون کي ھتي آندو اٿس؛ آءُٗ |
| 28489 | DYNT.utf | اھو اسڪول بند ڪيائون. سڀڪو پنھنجي ٻار جو | لاچار | ھنيائون، پر في الحال ھٿ ڪانہ لڳين، تنھنڪري |
| 28490 | DYNT.utf | دل ڏاڍي ڪري، خدا تي رکي ويھي رھيا. آگبوٽ | لاچار | پھريون سفر ڪيو ھو، تنھنڪري ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. پر |
| 28491 | DYNT.utf | سُور پيو پيئي گذاريندي ھئي. | لاچار | روئندي ھئي. نڪي نڪري ڪنھن ٻي پاسي وڃي سگھندي ھئي؛ |
| 28492 | DYNT.utf | شھربانوءَ منھن مٿي ڪري چيو تہ ``ادي! تون | لاچار | تڏھن |
| 28493 | DYNT.utf | ماٺ ڪري ويھي رھي ۽ اھو دلاسو ڏنائين تہ | لاچار | لڳا، سو ھن ويچاريءَ کي ويتر ارمان ٿيڻ لڳو، پر |
| 28494 | DYNT.utf | ھو، ڇا لاءِ جو ھنن جو گھڻو واسطو حاڪمن | لاچار | ميرن جي صاحبيءَ ۾ تہ ھنن کي بہ ڪجاون ۾ چڙھي وڃڻ جو |
| 28495 | DYNT.utf | ھئس، ڍونگ ڪري پنھنجي آبرو بچائڻي ھيس، | لاچار | جي لفظن ٻڌڻ ڪري ھن کي گھڻو ئي پٽيو ٿي، پر |
| 28496 | DYNT.utf | ھڪڙي ننڍڙي قلڙي وجھجي. انھيءَ ڪري ھنن ڄاتو | لاچار | جي اصل لنڍي ھوندي کان ٽُنگ نڪتل ھجي تہ پوءِ |
| 28497 | DYNT.utf | ٿي خدا تي ڀاڙي سمھي رھي، ھن چڱي موچاري | لاچار | ۾ سمھي پيئي. جيتوڻيڪ چور جي اچڻ جو ڊپ گھڻو ھوس، پر |
| 28498 | DYNT.utf | ٿين، تہ ھلندي ٽنگون پيون وچڙندين، جنھنڪري | لاچار | ئي پگھر ۾ پيون ٻڏنديون؛ ۽ جي ٻاھر ماڻھن ۾ ھلڻ |
| 28499 | DYNT.utf | ٿيو آھي. سلطان جي دل تہ ھن ڏي صاف ھئي ۽ سندس | لاچار | ٻڌايائينس تہ ھنن سببن ڪري مون کي بمبئيءَ ڏي وڃڻ |
| 28500 | DYNT.utf | ٿيو اھڙو وڏو بندوبست ڪرڻ؛ جو وڏي شھر ۾ | لاچار | مختصر بندوبست سان ڪئي ھئي، پر تڏھن بہ ھينئر ھن کي |
| 28501 | DYNT.utf | ٿيو ھنن مھاڻن سان گذارڻ. ھو ھن جي پرگھور | لاچار | زينت بانوءَ کي |
| 28502 | DYNT.utf | ٿيو ڏيھي ماڻھن ڏي خيال ڪرڻ. | لاچار | جي آميد ھيس، سا حاصل ڪين ٿئيس ھا. انھيءَ سبب ھن کي |
| 28503 | DYNT.utf | ٿيو. پنھنجي منھن پنھنجو رستو وٺڻ ۽ رڳو | لاچار | ٿيندي ھئي، تنھن تي حسد ڪندا ھئا. انھيءَ سبب ھن کي |
| 28504 | DYNT.utf | ٿيو، پنج رٻيا خرچي، مُلي کان ظاھر ظھور | لاچار | نہ تہ ائين ھلي بند ۾ ڪين پونديس.'' انھيءَ ڪري ھن کي |
| 28505 | DYNT.utf | ڄاتائون. | لاچار | بندوبست ڦٽي وڃي! پر فائدي جي اسيد تي ائين ڪرڻ |
| 28506 | DYNT.utf | ڄاڻي موڪل ڏنيس، پر انھيءَ ھوندي بہ علي | لاچار | ھنن |
| 28507 | DYNT.utf | ڏکيو سکيو گذران پبئي ڪندي ھئي. | لاچار | کان بہ رڌڻ پچائن جو توڙي ٻيو ڪم ڪار نٿي ٿي سگھيس، |
| 28508 | DYNT.utf | ڏولي ڪم آڻيندا ھئا. | لاچار | ٿورو ھجي تہ بہ جتي ڪجائي جي جاءِ نہ عوندي ھئي اتي |
| 28509 | DYNT.utf | اھو ماستر منھنجو مڙس علي رضا آھي، جو مون | لاشڪ | ٻڌي زينت بانوءَ پنھنجي دل ۾ اھو ويچار ڪيو تہ `` |
| 28510 | DYNT.utf | سرائي بہ ھن ڪم ۾ راضي آھي جو اڳواٽ مون کي | لاشڪ | ھو، تنھن جو بہ ھيستائيب مون کي دل ۾ ويچار ھو. |
| 28511 | DYNT.utf | ڪيوڙو ھو، انناس ھئا، انب ھئا، پپنوس ھئا، | لال | ڇٻي مان بمبئيءَ جو تازو آپل ميوو ڪيدي تڏي تي رکيو- |
| 28512 | DYNT.utf | تي اھو ڪم ڪيائون، يا چوندا تہ جڏھن مڙس | لالچ | پير کڻنداسين، تہ ماڻھو اسان تي کلندا تہ پئسن جي |
| 28513 | DYNT.utf | تي پرديس ۾ نہ وڃ؛ پر تون نہ رھئين، نہ تہ | لالچ | سان، گھر ويٺي اللّھ ٽڪر پيو ڏئي، سو ڇڏي، گھڻي جي |
| 28514 | DYNT.utf | تي، علي رضا جي خواھش ٿي تہ نائب ڪانسل جي | لالچائڻ | ڪي اھڙي مشھوريءَ ڪري ۽ ڪي سلطان ۽ سندس اميرن جي |
| 28515 | DYNT.utf | تي ھيڏي ھوڏي گھمياسين. خداتعاليٰ پنھنجي | لالڃ | ھن چيو تہ گھڻائي ورھيہ دل جي خوشيءَ ۽ دنيا جي |
| 28516 | DYNT.utf | ۾ ويھي صحبت ڪندا ھئا. ڪنھن آچر تي علي رضا | لانڍيءَ | ڪنھن آچر تي حامد ھنن وٽ ايندڙ ھو، جو ٻئي ڄڻا ٻاھر |
| 28517 | DYNT.utf | ۾ ويٺو ھو ۽ علي رضا بہ پنھنجي ڏھاڙيءَ جي | لانڍيءَ | ڀاءُ حامد بہ اسڪول کان موٽي آيو ھو ۽ اوطاق واري |
| 28518 | DYNT.utf | ۾ ويٺو ھوس، انھيءَ وچ ۾ اندر دانھن ٿي ۽ | لانڍيءَ | ھوس، حامد ڪنھن ڪم سان نڪري ٻاھر ويو، آءُٗ در تي |
| 28519 | DYNT.utf | . اگرچ ماءُ جي حڪم کان ڌيءُ کي پير ٻاھر ڪڍڻ | لاھ | ڀائيندي آھين، ڀلائي ڪري امان کي انھيءَ ڳالھ تان |
| 28520 | DYNT.utf | ڏينم، ساھ تہ پٽڻ ڏينم. خدا سڀ چڱي ڪندوا'' | لاھن | ماڻس چيس تہ ``ابا! برقعو تہ |
| 28521 | DYNT.utf | لاءِ پڪائي ڪري ماٺ کڻي ڪيائين. جان بيبيءَ | لاھڻ | ۽ پئي چيائين `انڌو گھري اللّھ کان ٻہ اکيون' پر شڪ |
| 28522 | DYNT.utf | آڻي فقير ڪندو آھي ۽ جڏھن راضي ٿيندو آھي، | لاھي | بادشاھ جڏھن ڪاوڙبو آھي، تڏھن گھڙيءَ ۾ امير کي |
| 28523 | DYNT.utf | جھٽ ۾ وري ٿو اچان.'' | لاھي | ھن چيو تہ ``ٻاھر ڪو سرڪاري ڪم آھي، سو |
| 28524 | DYNT.utf | ھنن کي ڏنائين؛ ۽ زينت تہ پنھنجي ھڙئي ٻڌل | لاھي | ھئا، سي ڍڪي مائٽن کي ملڻ آئي ھئي - اھي سڀ ھينئر |
| 28525 | DYNT.utf | ھڪ پاسي ويھاريائون. پاڻيءَ ڍڪ پِي، پوءِ | لاھي | اچي ڪنھن کوھيءَ ڌاري لھي پيا، ۽ زينت بانوءَ کي بہ |
| 28526 | DYNT.utf | ڇڏ جئين.'' | لاھي | ۽ چيائونس تہ ``ھن مائيءَ کي ڦول گليءَ جي منھن وٽ |
| 28527 | DYNT.utf | ڇڏيانس. | لاھي | غير واقف ٿي ڏسجي، ڇالاءِ ايترو ھلاڪ ٿيان؟ اتيئي |
| 28528 | DYNT.utf | ڇڏيو ھو. اھڙي ھنڌ ڀلا بردو ڪيترو ھلي سگھندو؟ | لاھي | پيو ھو. زينت بانو ۽ سسڻس تہ برقعو پھرئين ڏينھن |
| 28529 | DYNT.utf | ڇڏيو ھو. ھاڻ ھنن مغلن کي پنھنجو مائٽ ٿي | لاھي | ۾ نہ ويٺا. ھنن بہ مائٽن مان گھڻن ڏينھن کان آسرو |
| 28530 | DYNT.utf | ڇڏيو. ھن کي چيائين تہ ``ڦول گلي اھا اٿئي.'' | لاھي | اڳڀرو وڃي، ھڪڙي گھٽيءَ جي منھن وٽ زينت بانوءَ کي |
| 28531 | DYNT.utf | ڏئي. ھن ائين ڪيو، پوءِ مٺي پاڻيءَ جو لوٽو | لاھي | تنھن کي ھڪڙي چادر ڏٺائون تہ ويڙھجي، پُسيل ڪپڙا |
| 28532 | DYNT.utf | ۽ پائي بہ خدا جي واٽ ۾ نہ ڏئي، غريبن کي | لاھي | مگر اھڙو ڪنجوس آھي، جو کاڻي مانيءَ تان کَل بہ نہ |
| 28533 | DYNT.utf | آھي، جو سندس منھن تي پيپ کڻي رکي ڌڪيون | لاھين | سودي، انھيءَ اوطاق ۾ گڏ ڪندا آھيون. اھا موري اھڙي |
| 28534 | DYNT.utf | چاڙھيندا آھن، انھيءَ ڪري مڏئي ۽ ڀڄ زور | لاھيندا | ۽ بمبئيءَ وارا آڳبوٽ بہ اچي بيھندا آھن، ۽ مال |
| 28535 | DYNT.utf | گاھ ڏيئي، اچي ڦڙھ ٿي سمھي پيو. | لاھي، | تنھن جو بلو ڪريو.'' پوءِ پاڻ وڃي گھوڙي کي ٻڌي، ھنو |
| 28536 | DYNT.utf | آبروءَ جھڙو بندوبست رکائجي. سيکارڻ واري | لاءِ | مسلمانن جون ڌيئون پڙھائجن. انھيءَ ۾ ھنن جي آسائش |
| 28537 | DYNT.utf | آندي اٿم. مون کي بہ ھن جي ٻانھن ڪنھن ٻيءَ | لاءِ | آئي. آيا مائيءَ کي چيو تہ ``ھيءَ پورھيت اوھان جي |
| 28538 | DYNT.utf | آندي اٿم، تنھن جو بلو ڪريو.'' پوءِ پاڻ وڃي | لاءِ | جي ٻانھن ڏيئي چيائين تہ ھيءَ ``سوکڙي اوھان جي |
| 28539 | DYNT.utf | آھن ۽ ٻيا وري خاص زالن جي لاءِ آھن. خدا | لاءِ | معلوم آھي، تہ ھڪڙيون ڳالھيون ۽ ھڪڙا ڪم خاص مردن |
| 28540 | DYNT.utf | آھن. خدا تعاليٰ سڀ ڪنھن تي پنھنجي وسعت | لاءِ | ۽ ھڪڙا ڪم خاص مردن لاءِ آھن ۽ ٻيا وري خاص زالن جي |
| 28541 | DYNT.utf | آءُٗ چڱو بندوبست ڪندس. | لاءِ | ھن جو چڱيءَ طرح واقف ھو، تنھن انجام ڪيو تہ ھن جي |
| 28542 | DYNT.utf | آيا. سڀڪنھن پئي افسوس ڪيو. سڀني پئي ھنن | لاءِ | جا واقف ھئا، سي ھنن کان موڪلائڻ ۽ ھنن کي آپڙائڻ |
| 28543 | DYNT.utf | آيل ھو. انھن ۾ ئلي نواز جو پيءُ بہ پنھنجي | لاءِ | سندس ھٿ ھيٺ وارن ڪيترن ئي ننڍن حاڪمن جو لشڪر مدد |
| 28544 | DYNT.utf | آيو آھي ۽ حيدرآباد ڏي ٿو وڃي؛ تڏھن ھن کي | لاءِ | پنڌ تان رڳو پيءُ-ماُ جي ڏسڻ ۽ انھن جي بندوبست ڪرڻ |
| 28545 | DYNT.utf | آيو. وچن وچن جي مھل، ھو ھلڻ لاءِ تيار ٿيو. | لاءِ | سس کان موڪلائي آيو ۽ ساڻس گڏ حامدعلي آماڻڻ جي |
| 28546 | DYNT.utf | اتي ڦٽو ڪرايو آھي. ٻاروت ۽ محلات جي اشارن | لاءِ | پيو آھي، يا تہ ڪنھن ڄاڻي واڻي منھنجي نظر تي آڻڻ |
| 28547 | DYNT.utf | اختيار وارا آھيو.'' انھيءَ طرح ھي موڪلائي | لاءِ | ڪا ضرورت پئجي وڃي تہ ھڪدم اسان کي گھرائي وٺڻ |
| 28548 | DYNT.utf | اندر آيو ھو ۽ سندس منھن پئجي ويو ھو. ھن | لاءِ | ڏٺي ھئائين جو ھڪڙي ڏينھن اتفاق سان نانگ مارڻ جي |
| 28549 | DYNT.utf | اھا ٻنھن گھري. اھو ھٽس جوان ھو ۽ وڪالت جو | لاءِ | سان آٿ-ويھ ھئي، تن مان ھڪڙي ماڻھوءَ پنھنجي پٽ |
| 28550 | DYNT.utf | اھي ھزار ۽ لک ڪنھين ڪم جا ڪين آھن. اھو سون | لاءِ | زينت - دائي، دنيا سازيءَ جي سک |
| 28551 | DYNT.utf | اھڙي تڪڙي ناھي. | لاءِ | وجھ ملي، تيسين اتي رھڻ ۾ راضي آھي ۽ اتان نڪرڻ |
| 28552 | DYNT.utf | ايندو ھو؛ ۽ انھيءَ تڪليف کڻڻ لاءِ چڱو محنتاڻو | لاءِ | ۽ ٻين ولايتن ڏي وڃي، خاصو خاصو مال سودي سندن |
| 28553 | DYNT.utf | اٿي. پاڻيءَ حي ھڪڙي وڏي گگھري ساڻ ھين، | لاءِ | پيا ھئا، ڪنھن کي جاڳائڻ بہ دل نہ چيس. پاڻي پيئڻ جي |
| 28554 | DYNT.utf | اڳواٽ پئسا بئنڪ ۾ رکي ڇڏيائين تہ ھن کي | لاءِ | ٺھراءُ ڪري، علي رضا پنھنجي پٽ کي روانو ڪيو ۽ سندس |
| 28555 | DYNT.utf | اڳيئي تيار ٿيڻو پوندو ھو، تنھنڪري پنھنجي | لاءِ | مضمون تي واري سان گفتگو ڪندي ھئي. ھن کي انھيءَ ڪم |
| 28556 | DYNT.utf | اڳيئي علم جو تحصيل ڪرڻ ۽ ڪتاب مطالع ڪرڻ | لاءِ | ھيترن جي وچ ۾ چڱي گفتگو ۽ چڱي مضمون ۽ چڱي حجت آڻڻ |
| 28557 | DYNT.utf | بمبئيءَ جي ھڪڙي-ٻن وڏن ماڻھن چوايو. ھوءَ | لاءِ | سگھوئي علي رضا کي سندس ڌيءُ عظمت بانوءَ جي سڱ |
| 28558 | DYNT.utf | بہ دل نہ چوندي ھيس. سندس صلاحکاريون ھيون | لاءِ | تہ ڪيئن ڪريان. ڪنھن ٻاھرئين ماڻھوءَ سان صلاح ڪرڻ |
| 28559 | DYNT.utf | بہ گھٽائينديس ڪين. سو تہ آءُٗ بہ ڄاڻان | لاءِ | ڄاڻان - جيئن علي رضا کي پرڻائينديس، تيئن حامد جي |
| 28560 | DYNT.utf | بہ لکيو ھئائين، پر جڏھن ھن پاڻ کي لياقت | لاءِ | ڇڏڻ نٿي گھريو ۽ ھڪ دفعي تہ انھيءَ بدلي مھمل رکڻ |
| 28561 | DYNT.utf | بہ ملڪ جو باروت گھرجي. جڏھن تھخاني جو گھڻو | لاءِ | ڪم آھي. اھڙيءَ طرح محلات کي ھڪڙي ڌڪ سان آڏائي ڇڏڻ |
| 28562 | DYNT.utf | بہ وقت ۽ وجھ گھر جي. گھر جي ڪم کان جيڪو ٿورو | لاءِ | پر ھيڏي قصي لکڻ |
| 28563 | DYNT.utf | بہ ھنن ورتو. مڙيئي ٻارھن جويب زمين جا ٿيا، | لاءِ | لڳل ھو. آنھيءَ سان گڏ وري ٿورو ٽڪر آباديءَ جي |
| 28564 | DYNT.utf | پاڻ تہ مڙس ساڻھو ٿي جاچ ڪري سگھي، تنھنڪري | لاءِ | زال ماڻھوءَ جو بہ انھيءَ ۾ ھٿ آھي. انھيءَ جاسوسپ |
| 28565 | DYNT.utf | پردي جي وڏي اٽڪ ڏسڻ ۾ آئي. پر سندس زال جي | لاءِ | ھن کي پريندي کان اھڙي قسم جي سڌاري جي |
| 28566 | DYNT.utf | پنھنجو شاگرد ڪيو، جو ھو بہ ڪڏھن ڪڏھن گفتگو | لاءِ | ڪري ٻين بہ ٻن-چئن بيبين کي اھڙي قسم جي گفتگو ڪرڻ |
| 28567 | DYNT.utf | پنھنجي وطن ڏي وڃڻو آھي، پنھنجي جاءِ تي | لاءِ | وارو ڳولي ھٿ ڪيائين تہ ``مون کي ڪنھن ضروري ڪم |
| 28568 | DYNT.utf | پنڌ ڪري اچي اھڙي ڳالھ مون سان ڪندينءَ!'' | لاءِ | مگر مون کي خيال بہ ڪونہ ھو تہ اڄ تون رڳو انھيءَ |
| 28569 | DYNT.utf | پنڌ ڪيو ۽ وري پنھنجو رستو بہ ڌارين وارو | لاءِ | ڏکيائي اسان جي نظر آئي، پر جڏھن تو ٻاڻ انھيءَ ڪم |
| 28570 | DYNT.utf | پئي پئسو-پنجڙ ڇِلُ ڇيتير گڏ ڪندي ھئي، سو | لاءِ | ھٿ ڳنڍيا. ماڻس کي سندس شاديءَ جي ڳڻتي ھئي؛ انھيءَ |
| 28571 | DYNT.utf | پئي رنائين. سڌريل، جي کريل، تہ بہ نيٺ اولاد | لاءِ | انھيءَ پت جا سور گھڻا ھئا پر ھاڻي تہ انھيءَ ساڳي |
| 28572 | DYNT.utf | پئي سڪي، جي ھن کي مئو سھسائي ويٺا ھئا، | لاءِ | پشتي ڏني. زينت بانو گھڻن ڏينھن کان مائٽن جي منھن |
| 28573 | DYNT.utf | پئي گھميو. ڀانيائين تہ ٻئي ڪنھن کان ڏس | لاءِ | سرڪاري سپاھي ترار سان مليس، جو شھر ۾ نظر داريءَ |
| 28574 | DYNT.utf | پيا ايندا ھئا، تن جي ڪري سو ھو ڏاڍا خوش | لاءِ | نہ اچن تہ چڱو. ۽ وٽن جو ڪي منڊمون ۽ صحبلوڪ ملاقات |
| 28575 | DYNT.utf | پيا ايندا ھئا، ۽ ھيءُ بہ انھن وٽ پيو ويندو | لاءِ | مبارڪون ڏنائون. پوءِ بہ ھو ھن وٽ وقت بوقت ملاقات |
| 28576 | DYNT.utf | پيو چوندو ھو؛ سو ھاڻ ھن کي بغداد ۾ انگريز | لاءِ | کان وڏن وڏن صاحبلوڪن کي ڪنھن آروءَ واري نوڪريءَ |
| 28577 | DYNT.utf | پڪائي ڪري ماٺ کڻي ڪيائين. جان بيبيءَ وري | لاءِ | چيائين `انڌو گھري اللّھ کان ٻہ اکيون' پر شڪ لاھڻ |
| 28578 | DYNT.utf | پڪو بندوبست ڪر يون، جنھنڪري ٻاقي حياتيءَ | لاءِ | ارادو ھون تہ ننڍي پُٽ جي خبر پوي تہ پوءِ پنھنجي |
| 28579 | DYNT.utf | تاڪيد پيا ڪندا ھئا. تنھنڪري علي رضا ٻي | لاءِ | معلوم ٿي سگھيو ٿي، تہ ھو ڄڻ تہ ھنن کي وڃي جدا رھڻ |
| 28580 | DYNT.utf | ترسنديس، تيستائين زينت تہ اچي آٺ جيڏي | لاءِ | پيرئي نٿي کوڙي، تڏھن جيسنائين حامد جي بندوبست |
| 28581 | DYNT.utf | توڙي پاسي وارن بندرن کان انھيءَ ھنڌان | لاءِ | کان گھڻو پري نہ ھو، ٻيڙيون ۽ ڊونڊيون مڇي مارڻ |
| 28582 | DYNT.utf | تہ پردو آھي، شال ڪابہ زال بي پردي نہ ٿئي. | لاءِ | زينت بانو - پوءِ سائين، انھيءَ ۾ ڪھڙي حرڪت؟ زال جي |
| 28583 | DYNT.utf | تہ تمام چڱا چڱا ماڻھو چون ٿا، اوھين الائجيٰ | لاءِ | پر مائي، اوھين بہ آڪلاءُ ڪونہ ٿا ڪريو. مائٽيءَ |
| 28584 | DYNT.utf | تہ لھرايل وقت تي الھيءَ کي باھ ڏيئي، محلات | لاءِ | تہ انھيءَ تھخاني ۾ باروت گڏ پئي ٿيو آھي، انھيءَ |
| 28585 | DYNT.utf | تہ متان ڪو شڪ پويس. ھڪڙو-ٻہ ڏينھن ٻيو بہ | لاءِ | تہ اندرين کوٽيل موري ڇاجي ھئي ۽ ڪيئن ٿي، انھيءَ |
| 28586 | DYNT.utf | تہ ھنن جون مرادون جپئري ڏسن؛ شايد منھنجي | لاءِ | جھان جون مائون ڏکن سان پٽ پالينديزن آھن، انھيءَ |
| 28587 | DYNT.utf | تيار ھو. ھفتي کن جي اندر ھڪڙو ڪناري وارو | لاءِ | ھن مائيءَ سيٺ کي سمجھايو. سيٺ تہ اڳيئي انھيءَ ڪم |
| 28588 | DYNT.utf | تيار ٿيو. پھرين ماءُ کي پيرين پئي موڪلايائين، | لاءِ | حامدعلي آماڻڻ جي لاءِ آيو. وچن وچن جي مھل، ھو ھلڻ |
| 28589 | DYNT.utf | تيار ٿيو. ھن کي انھيءَ پاسي وڃڻ ۽ ملڪن گھمڻ | لاءِ | ھو، تڏھن سرڪار ھن جي ھڪدم بدلي ڪئي؛ سو اوڏي وڃڻ |
| 28590 | DYNT.utf | تيار ٿيو، پر ڌيءُ جھڙي شميءِ کي پرڏبھ رلائڻ | لاءِ | ھي انھيءَ پاسي وڃڻ |
| 28591 | DYNT.utf | تيار ڪرايو اٿم، تون ھيءُ گھر پنھنجو ڄاڻ، | لاءِ | سڀ تنھنجي لاءِ وڇارايون اٿم. ھي سامان سڀ تنھنجي |
| 28592 | DYNT.utf | تڪڙي ھئي. زينت بانوءَ وري بہ ٻن-چثن دڪانن | لاءِ | ٻي زال ھلي ويئي، جا قيد مان ڇٽي ھئي ۽ گھر موٽڻ |
| 28593 | DYNT.utf | جان بيبيءَ ۽ سندس پٽ جي ھلت چلت جي تعربف | لاءِ | تي اعتراض ڪونھي. انھيءَ ھوندي بہ ھن جي دل پڪي ڪرڻ |
| 28594 | DYNT.utf | جو باروت سنبرايو ھو، تنھن سان اھي پاڻ اڏامي | لاءِ | جي تعميل ٿي، جن فسادين سلطان ۽ سندس راڻي ۽ پٽ |
| 28595 | DYNT.utf | جو ھنن جو گھڻو واسطو حاڪمن سان ھو، تنھنڪري | لاءِ | ۾ تہ ھنن کي بہ ڪجاون ۾ چڙھي وڃڻ جو لاچار ھو، ڇا |
| 28596 | DYNT.utf | جي ائين ڪيائين، تہ ڇا ٿيو.'' زينت، جنھن | لاءِ | بہ وڃي بختاور کي مدد ڏيندي آھي، اڄ مھمانن جي |
| 28597 | DYNT.utf | جيڪا مدد پڄيوَ، سا ڪريو، تہ خدا اوھان کي | لاءِ | لاچار اچي بند ۾ ڦاٿي آھيان ۽ منھنجي جند ڇڏائڻ |
| 28598 | DYNT.utf | جيڪي ٻہ-چار ماڻھو ضروري ڄاتا، سي بہ چونڊي | لاءِ | مريم ٽي ئي گڏجي اچي رھڻ لڳا. ھنن باغ ۽ ٻنيءَ جي ڪم |
| 28599 | DYNT.utf | چونڊي مختصر طرح جدا جدا مضمونن جي ياد داشت | لاءِ | سڌارو بہ ٿيڻ لڳو. ڇالاءِ جو زينت بانو انھيءَ ڪم |
| 28600 | DYNT.utf | چڱو بندوبست ڪرائي ڏنو ۽ ٻي معرفت بہ ڪرائي | لاءِ | سان ھي ھتان گڏ روانو ٿيو ھو، تنھن ھن کي اتي رھڻ جي |
| 28601 | DYNT.utf | چڱو عذر ڏنائون، جنھنڪري ڪنھن کي بہ اھڙو | لاءِ | ھئن، تن کان موڪلايائون. سڀني کي سنڌ ڏي وڃڻ جي |
| 28602 | DYNT.utf | چڱو محنتاڻو ۽ انعام اڪرام ملندو ھوس. اھڙن | لاءِ | مال سودي سندن لاءِ ايندو ھو؛ ۽ انھيءَ تڪليف کڻڻ |
| 28603 | DYNT.utf | حتي المقدور چڱو بندوبست ڪرڻ ھن ضروري ڄاتو. | لاءِ | جڏھن خدا وسعت بہ ڏني ھيس، تڏھن پنھنجي اولاد جي |
| 28604 | DYNT.utf | حڪم ڪري؟'' | لاءِ | کي عرض ٿي ڪريان تہ مون کي تھخانو گھمائي ڏيکارڻ |
| 28605 | DYNT.utf | خيال ڪرڻ ۽ اڳ - پوءِ ڳڻڻ ضروري آھي، سا ڳتڻ | لاءِ | آءُٗ ائين ڪين ٿي چوان. مون چيو تہ اھڙن ڪمن جي |
| 28606 | DYNT.utf | دعائون پئي ڪيائون ۽ اھي آميدون پئي رکيائون | لاءِ | پئي ھنن جي تعريف ڪئي ۽ ھنن کي آئندي جي بھتريءَ |
| 28607 | DYNT.utf | دُھري يا اھڙو ڪو ٻيو زيور؛ باقي لَڪ ۾ ضرور | لاءِ | لاءِ مُنڊي، ٻانھن لاءِ ڪنگڻ يا ڪنگڻيون ۽ ڳچيءَ |
| 28608 | DYNT.utf | دين جو سڌارو، علم جو سڌارو، ھفل جو سڌارو | لاءِ | وجھ مليو. تنھنڪري چئبو تہ انھيءَ مجلس مان زالن |
| 28609 | DYNT.utf | رستو صفا ڪيائين، جو حجاب ۽ دل جي مونجھ | لاءِ | سندس زال جي گم ٿيڻ جي اتفاق اھا اٽڪ لاٿي ۽ ھن جي |
| 28610 | DYNT.utf | رکي ڇڏي ھئائون. تنھن مان پاڻي ڀرڻ لاءِ | لاءِ | سانجھن جو ڏاڪڻ جي پاسي کان رسي سان ٻڌل، ھوا ۾ ٺرڻ |
| 28611 | DYNT.utf | روس جي شھنشاھ ڏي موڪليائين، جنھن انھن | لاءِ | روس جي حد ھئي، تڏھن سندس نسبت ۾، اھڙو خط بہ اطلاع |
| 28612 | DYNT.utf | زور بہ ڪندو ھوس، تہ بہ ھوءَ پبئي نٽائيندي | لاءِ | تہ وڃي ڪِري آھي؛ تنھنڪري جيتوڻيڪ علي رضا انھيءَ |
| 28613 | DYNT.utf | زينت بانوءَ ارادو ڪيو. ظاھري عذر ڪياين | لاءِ | رُسي اچي رھي ھئي، اتي ٿورن ڏينھن ٿائين رھڻ جي |
| 28614 | DYNT.utf | سلطان تاڪيد ڪري ڇڏيو، تہ اسان انھي بيبيءَ | لاءِ | ٻئي ڏينھن سوير زينت بانو اچي اندر ٿي، ۽ سندس |
| 28615 | DYNT.utf | سنبريا، تن کي گڏ ڪيئن پورو ڪن، جو اندر | لاءِ | ٻيو وري اھا مشڪلات ھئي تہ جن ٽن ڄڻن کي شڪار ڪرڻ |
| 28616 | DYNT.utf | سندس قوم جون ٻہ-ٽي زالون بہ اچي رھيون، | لاءِ | ست-اٺ ورھيہ گذري ويا ھئا، ۽ ھن جي معرفت سندس خدمت |
| 28617 | DYNT.utf | سنڀري آيو ۽ ڪاھ ڪري اچي ويجھو پيو ھو. علي | لاءِ | ملي، سو ھاڻي نئين سر تياري ڪري ايرانين سان وڙھن |
| 28618 | DYNT.utf | سوال ڪيو ھئائون، سا ھاڻ زينت ٻانوءَ کي | لاءِ | جي خاطر ھن گھر جي بہ واقف ٿي؛ تنھن کي ڪنھن پورھيت |
| 28619 | DYNT.utf | سڏ ڪيو، سا ويٺي اوڏي، ۽ جان بيبي وجھ ڏسي | لاءِ | اتي بختاور زينت کي ڪنھن ڪم |
| 28620 | DYNT.utf | شايد ڪو ٻيو بہ ڳجھو سبب ھو: تمام وڏي عھدي | لاءِ | علي رضا کي اتان نڪرڻ |
| 28621 | DYNT.utf | صفا نہ چيو ھئائون، مگر ھلت چلت ۽ ڳالھائڻ | لاءِ | ھنن جي نڪري وڃڻ ۾ ھو ناراض نہ ھئا. اگرچ ھنن کي وڃڻ |
| 28622 | DYNT.utf | صلاح ڏني ۽ اسيد بہ ڏيکاريائوٽس تہ شايد | لاءِ | سگھندس. ٻسن-ٽسن صاحبلوڪن کيس انھيءَ جاءِ تي وڃڻ |
| 28623 | DYNT.utf | طمح ھئي. پر علي رضا کي ٻنھي مان ھُو جوان | لاءِ | ھو. ٻيو وري ھڪڙو واپاري سيٺ ھو، تنھن کي پنھنجي پٽ |
| 28624 | DYNT.utf | علم ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ يقيناً مڙس کان | لاءِ | شيطاني ڪمن کان پاسي ٿيڻ يا انھن کي ڌڪي پاسي ڪرڻ |
| 28625 | DYNT.utf | علي رضا اٿي ھليو. پڇائي وڃي اتي پھتو. ھي | لاءِ | انھيءَ کي ڏسڻ |
| 28626 | DYNT.utf | علي رضا توڙي زينت بانو ۽ مريم کي ڏاڍو ڏک | لاءِ | انھيءَ ماءُ جي |
| 28627 | DYNT.utf | علي رضا جي گھر ايندا ھئا، سي بہ ھن جا ويجھا | لاءِ | ويٺل ھئي، تنھن جا مائٽ بہ آئي ھئا ۽ عظمت کي ملڻ جي |
| 28628 | DYNT.utf | گھرايو آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح صنڀال رھي | لاءِ | اسان انھي بيبيءَ کي اندر رھڻ ۽ حرمن سان محبت ڪرڻ |
| 28629 | DYNT.utf | گھڻمون ڳالھيون ڳڻڻيون آھن.'' | لاءِ | مگر وري بہ زمانيسمازيءَ ۾ سڀڪنھن کي اھڙن ڪمن |
| 28630 | DYNT.utf | گھڻو خواھشمند ھو، جو ڄاتائين تہ انھيءَ | لاءِ | جو امتحان ڏئي. محبوب علي پاڻ بہ انھيءَ |
| 28631 | DYNT.utf | گھڻو مٿو آھي، ۽ پنھنجي جان جو کي ۾ وڌي اٿن، | لاءِ | گھڻي تعريف ڪئي ۽ چيائين تہ ``ھنن اسان جي جان بچائڻ |
| 28632 | DYNT.utf | گھڻو ئي ڪيو ۽ سندس اولاد نيٺ صالح ٿيو ۽ | لاءِ | ھئي، گھر جي لاءِ وڏي آڌر ھئي. ھن پنھنجي اولاد جي |
| 28633 | DYNT.utf | گھوٽ ڪونہ ٿو لڀين.'' انھيءَ ۾ وري بہ امان، | لاءِ | ويھي ٿي، تہ جھان پيو چوندو آھي تہ ``فلاڻيءَ جي |
| 28634 | DYNT.utf | لائق زالون ججھيون آھن. قسم کڻي ٿي چوان | لاءِ | اللَّھ انھيءَ کي بہ کڻي گھوٽ ڪندو. لائق پٽن جي |
| 28635 | DYNT.utf | لکي تيار ڪيو ھو. مريم خط ڏيئي وري اچي پنھنجي | لاءِ | اھو خط زينت بانوءَ جي حال جو ھو، جو ھن پنھنجي مڙس |
| 28636 | DYNT.utf | ماءُ جي پاران آفيس ڏي ھي پاڻ ويندو ھو، | لاءِ | پاڻيءَ ۾ ھن جي ضرورت تہ قرض کڻڻ لڳو؛ پيشن وٺڻ |
| 28637 | DYNT.utf | مشتاق آھن ۽ اچي اسان جي اکين تي رھو. جيڪي | لاءِ | موٽي استنبول ۾ اچو، جو ھتي سڀ ماڻھو اوھان جي ڏسڻ |
| 28638 | DYNT.utf | مشتاق ھوندا ھئا. | لاءِ | ھو؛ اھڙو جو شھر جا ھندو خواھ مسلمان سندس صحبت |
| 28639 | DYNT.utf | مشڪل نہ ھو. | لاءِ | جوان منڊم ھٿ ڪري انھيءَ سان شادي ڪرڻ شايد ھن جي |
| 28640 | DYNT.utf | مضيوط ٿلھا ماڻھو گھربا آھن، تنھنڪري ھو | لاءِ | سنھڙو ھو ۽ ضعيف ڏسڻ ۾ ٿي آيو، ۽ ھتي تہ جنگي کاتي |
| 28641 | DYNT.utf | مناسب وجھ نہ ڏٺو، نڪي اتي وري گھڻا ڏينھن | لاءِ | آيا. حيدرآباد ۾ تہ ھن پنھنجي دل جي مطلب پوري ڪرڻ |
| 28642 | DYNT.utf | منتظر رھنديون ھيون. اھا خبر ھين تہ انھيءَ | لاءِ | سنگت ۾؛ تنھنڪري ھو سڀ سڄوئي ھفتو انھيءَ ڏينھن جي |
| 28643 | DYNT.utf | منتظر ويٺا ھئا. ڪن پئي ساني کاڌي، ڪن پئي | لاءِ | جاءِ تي اچي گڏ ٿيا. اوطاق وارا ڪرد علي رضا جي |
| 28644 | DYNT.utf | مُنڊي، ٻانھن لاءِ ڪنگڻ يا ڪنگڻيون ۽ ڳچيءَ | لاءِ | ھئڻ دھرجن. ڪنن جي لاءِ ھڪ جُت پنڙا يا دُر، ھٿن جي |
| 28645 | DYNT.utf | مون کي اوھان جا دشمن ھٿ ڪرڻ ۽ انھن سان دوستي | لاءِ | ڪري ڇڏيو، جو انھيءَ ڪري پنھنجي مطلب حاصل ڪرڻ |
| 28646 | DYNT.utf | موڪلڻ لڳو ۽ لکيائين تہ ``جيڪي اوھان کي گھر | لاءِ | تڏھن منصور عليءَ ھنن ڏي ٿورو گھرڻو پئسو مدد |
| 28647 | DYNT.utf | مٿا پئي ھنيا، ۽ اوير سوير سوکڙيون سڙيون | لاءِ | بمبئيءَ ۽ ٻين پاسي ھوندا ھئا؛ تنھن پنھنجي پٽ جي |
| 28648 | DYNT.utf | نصيحتون ڏنائين، جي ھنن کي مرڻ گھڙيءَ تائين | لاءِ | سڏي روبرو ويھاريو، ۽ ھڪ ھڪ کي آئيندي جي ھلت ڪرڻ |
| 28649 | DYNT.utf | نہ آھن، پر انھن جي ڏٺي سندس قدرت جي زيادہ | لاءِ | جي سندس قدرت جون نشانيون آھن. اھي سڀ رڳو ڏسڻ جي |
| 28650 | DYNT.utf | نہ آيس. ڪيترا نہ ڏينھن ٿي ويا آھن، جو پاڻ | لاءِ | چيو تہ ``ادي! ائين متان چوين، آءُٗ رڳو انھيءَ ڪم |
| 28651 | DYNT.utf | نہ ھلجي، تہ بہ في الحال تہ ڪي ڏينھن ھلي | لاءِ | ھن کي مئو سھسائي ويٺا ھئا، تنھن بہ چيو تہ ``ھميشھ |
| 28652 | DYNT.utf | نڪري سگھن ٿيون؛ ھتي تہ عمر ساري درکان ٻاھر | لاءِ | وجھيو، ٻاھر پنڌ يا گاڏين ۾ ڪم ڪار يا تماشہ بينيءَ |
| 28653 | DYNT.utf | وبا ھنو، تنھن جي ذڪر ڪڍڻ جو وجھ مليو يا | لاءِ | رضا چيو تہ ``امان، آءُٗ ائين ئي ٿو ٻڇان تہ جنھن ڪم |
| 28654 | DYNT.utf | وبو ۽ ھنن سان گفتگو ڪيائين ۽ ھنن کي خاطري | لاءِ | کان اڳي، گھڻن سکرن وٽ علي رضا پاڻ بہ انھيءَ ڪم |
| 28655 | DYNT.utf | وجھجي-ٻيو ڪي ڪين ڪجي. | لاءِ | پڌري ڪرائجي ۽ ڪنوار کي ويڙھ يا مُنڊي نشانيءَ |
| 28656 | DYNT.utf | وقت ورھائي ڇڏيو ھو، ان موجب لکڻ پڙھڻ ۽ | لاءِ | پيءُ جي گھر ۾ ھوندو ھو. ھِن پنھنجي مشغوليءَ جي |
| 28657 | DYNT.utf | وقت ڪونہ ٿي مليس سو پئي خيال ڪيائين تہ | لاءِ | ڪم ايترو گھڻو ھو، جو ھن کي پوريءَ طرح تعليم ڏيڻ |
| 28658 | DYNT.utf | ويا، جو علي رضا جو پيءُ ۽ ھنن جو ڏاڏو ھو. | لاءِ | وري مرحوم علي نواز خان سندن بزرگ جي قبر تي زيارت |
| 28659 | DYNT.utf | ويو. پر ھو بدن ۾ البت سنھڙو ھو ۽ ضعيف ڏسڻ | لاءِ | - چار وڏا امتحان پاس ڪيا ھئا، سول سروس جي امتحان |
| 28660 | DYNT.utf | وٺي آيو آھي، سو ھن کي غريب اشراف زال ڄاڻي | لاءِ | سمجھيو تہ ڪٿان ھيءَ ٻانھن ڦُر ڪري چورائي، پنھنجي |
| 28661 | DYNT.utf | وٽو کڻي ڏاڪڻ تي آئي. | لاءِ | ھوا ۾ ٺرڻ لاءِ رکي ڇڏي ھئائون. تنھن مان پاڻي ڀرڻ |
| 28662 | DYNT.utf | وڇارايون اٿم. ھي سامان سڀ تنھنجي لاءِ تيار | لاءِ | وري سگھوئي چوڻ لڳو تہ ``پياري! ھي سيجون سڀ تنھنجي |
| 28663 | DYNT.utf | وڏو پردو آھي مڙس، انھيءَ جو تہ قرآن ۾ بہ | لاءِ | قيد نٿو نڪري، جيئن ھتي آھي. منھنجي نظر ۾ زال جي |
| 28664 | DYNT.utf | وڏو ڏڍ آھي ۽ او کي سو کي ڪم ۾ وڏي مدد آھي. | لاءِ | بہ مڙس ماڻھن مان ضروري آھي ۽ پٽ جو ساڻ ھئڻ دل جي |
| 28665 | DYNT.utf | وڏي آڌر ھئي. ھن پنھنجي اولاد جي لاءِ گھڻو | لاءِ | سان سفرن ۾ ھنن جي سنگت ھئي، وڏو مائٽ ھئي، گھر جي |
| 28666 | DYNT.utf | وڏي غنيمت ھئي. | لاءِ | ملڪ ڪي بہ ڪين ھو، تڏھن بہ ھاڻوڪيءَ حالت ۾ ھنن جي |
| 28667 | DYNT.utf | وڏي مدد ھونديون ھيون. | لاءِ | انھن جي ھوندي ھن جي گھر جي وڏي آبادي ھئي. ھو ھن جي |
| 28668 | DYNT.utf | وڏي وٿ آھي؛ تنھنڪري ويچاريءَ روئي پٽي | لاءِ | پئي رنائين. سڌريل، جي کريل، تہ بہ نيٺ اولاد مائٽ |
| 28669 | DYNT.utf | وڏي ڳالھ ھئي، جو اڪثر ھن کي ھن جي صحبت ۾ | لاءِ | ھاڻي کري ٻُھر ٿي پيو ھو. علي رضا جو ھتي ھئڻ ھن جي |
| 28670 | DYNT.utf | ھتي مختصر طرح بيان ڪرڻ ضروري ڏمجي ٿو. | لاءِ | ذڪر مٿي ڏنو ويو آھي، تنھن جي پوريءَ طرح سمجھڻ |
| 28671 | DYNT.utf | ھن جھڙو لائق ماڻھو في الحال سرڪار کي ھٿ | لاءِ | شھر ۾ بہ سندس نالو ھو، تنھنڪري اھڙيءَ نوڪريءَ |
| 28672 | DYNT.utf | ھن ساڻ کنيو. | لاءِ | ڏيکاريائون، جن مان ھڪڙي ترار ۽ ھڪڙو ڀالو نشانيءَ |
| 28673 | DYNT.utf | ھن ضروري ڄاتا. تنھن کان سواءِ وقت ٽارڻ | لاءِ | اھي زال کي گھڻي ڪم جا نہ ھئا، پر تڏھن بہ واقفيت جي |
| 28674 | DYNT.utf | ھن کي اتي آڻي ڪڍيو ھو ۽ اڳ ۾ اندر وڃي سمجھائي | لاءِ | عملدار کي راضي ڪرڻ ۽ پنھنجي سرخروئي ڏيکارڻ |
| 28675 | DYNT.utf | ھن کي قرآن جون آيتون ۽ حديثون شاھديءَ ۾ | لاءِ | ۽ نيڪيءَ جي ڪمن بابت ھوندا ھئا ۽ اڪثر حجت ۽ دليلن |
| 28676 | DYNT.utf | ھن کي ٻہ اعتراض ھئا: ھڪڙو تہ ھتي ماڻھو (خاص | لاءِ | تيئن ھتي بہ ھڪڙو زنانو مڪتب جاري ڪري، پر الھيءَ |
| 28677 | DYNT.utf | ھنن پڪي ڪمر ٻڌي، ٻنھي ڄڻن پھنجي پنھنجي | لاءِ | انھن تي عمل ڪرڻ |
| 28678 | DYNT.utf | ھنن سرڪاري طرح ھٿ ڪئي ھئي، جنھن جي چوڌاري | لاءِ | وارين گاڏين ۾ ٿيندو ھو ۽ اھا جاءِ بہ انھيءَ ڪم |
| 28679 | DYNT.utf | ھو پيو خيال پچائيندو ھو: ھن کي خبر ھئي تہ | لاءِ | تنھن کي ھميشھ ھڪڙي آرزو دل ۾ ھوندي ھئي، جنھن جي |
| 28680 | DYNT.utf | ھئا، جي کوھ تي بہ آباد ٿي سگھڻ جھڙا ھئا | لاءِ | ٿيا، تن مان پنجن جريبن ۾ باغ ھو ۽ ست جريب آباديءَ |
| 28681 | DYNT.utf | ھي غنيمت ھيون. انھن جي ھوندي ھن جي گھر جي | لاءِ | بيبي ۽ مريم اچي پوڙھيون ٿيون ھيون، پر علي رضا جي |
| 28682 | DYNT.utf | ھيتري جاکوڙ پئي ڪڍيم، تنھن سان نيٺ ملڻ | لاءِ | تہ جنھن مڙس سان منھنجي ھيتري دل ھئي، ۽ جنھن |
| 28683 | DYNT.utf | ھيءُ بھتر بندوبست آھي، جتي خاص ڌيان ڏيڻ | لاءِ | آھي، تنھن کان اشراف پردي وارن مسلمان ماڻھن جي |
| 28684 | DYNT.utf | ھٽ تي وٺي نيئي ويھارڻ لڳي. بعضي وقت تہ پاڻ | لاءِ | چڱيءَ طرح معلوم ٿي ويئي، سا ھلا ھن کي پاڻ سان مدد |
| 28685 | DYNT.utf | ھٿ ڪجي. تعليم فارسي، ھندستاني ۽ انگريزيءَ | لاءِ | ڪري پگھار تي ٻي ھڪ-ٻہ پڙھيل زال اشراف گھر جي مدد |
| 28686 | DYNT.utf | ھڪ جُت پنڙا يا دُر، ھٿن جي لاءِ مُنڊي، | لاءِ | آھر رڳا ھيٺيان يا انھن مان ڪي ھئڻ دھرجن. ڪنن جي |
| 28687 | DYNT.utf | ھڪڙو ڏينھن مقرر ڪيو. انھيءَ ڏينھن جي گھوٽيتن | لاءِ | ٻنھي طرفن صلاح ڪري پنھنجي سھنج موجب شاديءَ جي |
| 28688 | DYNT.utf | ھڪڙي پورھيت رکي ھئائون، پر اھا سگھوئي | لاءِ | سان منھنجي ڏيٺ آھي. ٿورا ڏينھن ٿيندا جو ٻار جي |
| 28689 | DYNT.utf | يا ڌنڌي پٺيان حيدرآباد ڏي بہ پيو اچبو ۽ | لاءِ | نمونو آھي، پوءِ اوير سوير پنھنجي دل جي خوشيءَ جي |
| 28690 | DYNT.utf | ٻانھون گھڻيون ئي چڱيون پيون آھن، ھن جي | لاءِ | جان بيبيءَ چيو تہ ``مائي، جھان |
| 28691 | DYNT.utf | ٻڌل آھن، ۽ جي مشرقي قوم جي ماڻھن کي مِرن | لاءِ | آھن تہ مڙس زالن جا غلام آھن ۽ ھنن جي مرضيءَ تي ھلڻ |
| 28692 | DYNT.utf | ٽي-چار ورھيہ ٻيا بہ گھرجنس، پر جڏھن ھن | لاءِ | اگرچہ ھن ڄاتو ٿي تہ اڃا عظمت ننڍي آھي، شادي ڪرڻ |
| 28693 | DYNT.utf | ٿوري اھنجي ھئي، تنھن ۾ بہ ھن ڏاڍو سڌارو | لاءِ | ڪري ڏاڍي ھوشيار ٿي ويئي. انگريزي ٻولي، جا ھن جي |
| 28694 | DYNT.utf | ٿوري نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ سرائي فتح محمد | لاءِ | آھي. ماڻس کي جيڪا پينشن ملندي ھئي، سا ھنن جي |
| 28695 | DYNT.utf | ٿي چيو، نہ تہ جيئي تنھنجو ڀائٽيو، جواڻ | لاءِ | سچ آھي، اھا تہ کير ۾ کنڊ آھي. مون رڳو سکبي گذران |
| 28696 | DYNT.utf | ٿي سعيو ڪريان، تنھن کان وڌ تنھنجي حامد | لاءِ | ۾ خوش ٿينديس، تھڙو حامد جي. جيترو پنھنجي پٽ |
| 28697 | DYNT.utf | ڀلا ڪھڙو اشراف ۽ عزت وارو ماڻھو خواھشسنھ | لاءِ | جي ماڻھن تائين وڃي ٻھتي ھئي: پوءِ اھڙيءَ ٻانھن جي |
| 28698 | DYNT.utf | ڏاڍي انتظار ۾ آھي؛ تون دلجاءِ ڪري ويھ، | لاءِ | فوجدار ڪوڙ ڪري چيو تہ ``خوش چڱي ڀلي آھي، تنھنجي |
| 28699 | DYNT.utf | ڏک ڪين ٿو رھي. جيترو ڪالھ ھو، اوترو اڄ ناھي، | لاءِ | رھيا. زماني جو دستور بہ ائين آھي، ٻاروھي ڪنھن |
| 28700 | DYNT.utf | ڏنو ۽ اڌ ۾ پاڻ رھڻ لڳا. | لاءِ | وڏو ھو، تنھنڪري اتا بنگلي جو ھن پيءُ-ماءُ کي رھڻ |
| 28701 | DYNT.utf | ڏياري سوڪليو. انھيءَ کي ھي فخر سمجھندا | لاءِ | ڪنن پيئي، جنھن ھڪڙو چڱو انعام علي رضا جي بيبيءَ |
| 28702 | DYNT.utf | ڪا آسمان مان حور اچي، تڏھن اسان جو رئيس | لاءِ | جھان لاءِ ٻانھون گھڻيون ئي چڱيون پيون آھن، ھن جي |
| 28703 | DYNT.utf | ڪا جاءِ ٺھي ٺڪي ڪانہ پئي ھئي، تنھنڪري ھن | لاءِ | ٻيو رات بہ پئجي آئي ھئي، ۽ اڳيان شھر ۾ بہ سندس |
| 28704 | DYNT.utf | ڪا ٻي وڌيڪ صلاح ڪرڻي آھي. خدا حافظ. | لاءِ | ايندڙ جمعي ڏينھن ضرور اسان سان ملجو، جو اڳتي |
| 28705 | DYNT.utf | ڪاھ ڪئي ھئي. اڳيان ترڪي لشڪر سامھون ٿين، | لاءِ | بہ گذ ران ڪندا آھن. انھن ترڪستان جي سرحد تي لُٽ جي |
| 28706 | DYNT.utf | ڪمر ٻڌائين. | لاءِ | امير جو مطلب چڱيءَ طرح پروڙيو ۽ ھن جي چئي تي ھلڻ |
| 28707 | DYNT.utf | ڪندي ھئي. ھنن کي غريب ڏسي پنھنجي پر ۾ پئسي | لاءِ | کان بہ جيڪي پڄي سگھندو ھو، سو بيءُ-ماءُ جي |
| 28708 | DYNT.utf | ڪنديس، پوءِ ھٿ وس خدا جي آھي.'' | لاءِ | پٽ لاءِ ٿي سعيو ڪريان، تنھن کان وڌ تنھنجي حامد |
| 28709 | DYNT.utf | ڪنگڻ يا ڪنگڻيون ۽ ڳچيءَ لاءِ دُھري يا اھڙو | لاءِ | لاءِ ھڪ جُت پنڙا يا دُر، ھٿن جي لاءِ مُنڊي، ٻانھن |
| 28710 | DYNT.utf | ڪنھن پڪي بندوبست ڪرڻ جو ٺھراءُ ڪيو. پاڻ | لاءِ | ڀائرن، خاص منصورعلي پنھنجي پيءُ-ماءُ جي گذران |
| 28711 | DYNT.utf | ڪنھن ھنڌ وڃڻو ھجي، تڏھن مناسب ۽ شائستي | لاءِ | جي فائدي جو امڪان ھجي، يا جڏھن ڪڏھن ڪنھن ضروري ڪم |
| 28712 | DYNT.utf | ڪو ٻيو بندوبست ڪريو. پر زينت بانوءَ کي | لاءِ | ملي آھي، سو آءُٗ اوڏي وڃان ٿو، اوھين پنھنجي |
| 28713 | DYNT.utf | ڪوشش ڪندس، پوءِ جيڪا خدا گھري ھوندي، سا | لاءِ | جيڪو ڪم اوھين مون تي رکندؤ، انھيءَ جي پورائيءَ |
| 28714 | DYNT.utf | ڪي ڪوچ بہ وجھارائي ڇڏيائين. پاڻ ۾ ٺھراءُ | لاءِ | ڪرسين، مبزن ۽ بينچن جو وجھارائين ۽ ٻارن جي آسائش |
| 28715 | DYNT.utf | ڪيو ھئائين، باقي سڀ ننگ کڻي اللّہ تي رکيائين. | لاءِ | ھوس. جيڪي کانئس پڄي سگھيو ھو، سو انھن جي بھتريءَ |
| 28716 | DYNT.utf | ۽ سندس مرضيءَ پٺيان. اسان کي اميد آھي تہ | لاءِ | نوڪريءَ مان خارج ڪيوھو، سو فقط وقت، صلاح ۽ تجويز |
| 28717 | DYNT.utf | ۽ ڪي واپار جي سانگي سنڌ ۾ آيو. سنڌ تن ڏينھين | لاءِ | خراسان مان وري علي نواز، ڪي سير ڪرڻ |
| 28718 | DYNT.utf | . | لاءِ | بختاور چيو تہ `` سو برابر، پر آيا ھئا تنھنجي |
| 28719 | DYNT.utf | . مائيءَ ورندي ڪانہ ڏنيس. ڀلا ويچاريءَ کي | لاءِ | اسان جي مائيءَ کي گھڻيون منٿون ڪيون پنھنجي پٽ جي |
| 28720 | DYNT.utf | ڪھڙي طبعيت ھونديس. پرڻي کان پوءِ بہ ڪنوار | لائجي | طرح جو ماڻھو ھوندو، الائجي ڪھڙي شڪل ھونديس، |
| 28721 | DYNT.utf | آھن. جڏھن ھتي جي صاحبلوڪن جو اھو خيال آھي، | لائق | مان لٿيون آھيون ۽ ڏيھي ماڻھو رڳو خسيس نوڪريءَ جا |
| 28722 | DYNT.utf | آھي. | لائق | ھن کي خاطري ٿي تہ برابر ھي ھرطرح اھڙن ملڪي ڪمن جو |
| 28723 | DYNT.utf | آھين، پر جڏھن ھيترا ڏينھن نوڪري ڪئي اٿئي | لائق | تون سچو نہ رھيو آھين، انھيءَ ڪري تون وڏيءَ سزا جو |
| 28724 | DYNT.utf | پٽن جي لاءِ لائق زالون ججھيون آھن. قسم | لائق | ڪنھن کي ھوندو. اللَّھ انھيءَ کي بہ کڻي گھوٽ ڪندو. |
| 28725 | DYNT.utf | زال ھوندي.'' | لائق | سڀڪو چوندو ھو تہ ``تڏھن ڀلا ڇونہ اھا پڙھيل ۽ نيڪ ۽ |
| 28726 | DYNT.utf | زالون ججھيون آھن. قسم کڻي ٿي چوان تہ جي | لائق | انھيءَ کي بہ کڻي گھوٽ ڪندو. لائق پٽن جي لاءِ |
| 28727 | DYNT.utf | ماڻھو في الحال سرڪار کي ھٿ ڪوتہ لنسڳو. | لائق | نالو ھو، تنھنڪري اھڙيءَ نوڪريءَ لاءِ ھن جھڙو |
| 28728 | DYNT.utf | ماڻھوءَ سان پلؤ اٽڪي، جو ساري ڄمار انھيءَ | لائق | سو تہ سچ آھي، مگر دائي، تون دعا ڪر تہ ڪنھن سچي پچي |
| 28729 | DYNT.utf | ھجن، تہ اھي ڇڏي بہ پنھنجا نالائق عزيز پسند | لائق | اڪثر زالن جو خيال ٿيندو آھي، تہ ڌاريا ڪھڙا بہ |
| 28730 | DYNT.utf | ھو. ٻيو وري ھڪڙو واپاري سيٺ ھو، تنھن کي | لائق | ھو ۽ وڪالت جو ڪم ڪندو ھو ۽ ھرطرح اھڙيءَ ٻانھن جو |
| 28731 | DYNT.utf | ٿي ڪرين، مگر وري بہ زمانيسمازيءَ ۾ سڀڪنھن | لائق | شھربانوءَ چيو تہ ``مائي! اھي تون پنھنجا |
| 28732 | DYNT.utf | ٿي ۽ قاعدي موجب ھن کي طلاق ملي، سا مڙس کي | لائق | ڳالھيون ظاھر ٿيون؛ جنھنڪري زال ھر طرح طلاق جي |
| 28733 | DYNT.utf | ڄاتائون؛ سو لکپڙھ سان انگريز سرڪار جي | لائق | وٽ برڪ ھو، تنھنڪري ھن کي انھيءَ ڪم جو ھر طرح |
| 28734 | DYNT.utf | ڪيا. آخر خويشيءَ جو ڪم آھي، چيائين تہ پنھنجو | لائق | ورندي ڏني تہ ``ھائو ابا مايو. مائيءَ پنھنجا گھڻا |
| 28735 | DYNT.utf | لڳو. پر ھنن مناسب نہ ڄاتو تہ پٽ جي در تان | لائڻ | مون سان گڏ رھو ۽ سندس مڙس بہ انھيءَ ڳالھ تي زور |
| 28736 | DYNT.utf | . زينت بانوءَ کي ڦول گليءَ ۾ وڃڻو ھو ۽ ھنن | لائو | تن ھن کي پاڻ سان گڏ بتيلي تي چاڙھي آڻي بندر تي |
| 28737 | DYNT.utf | موٽي آئي. | لائي | کن تائين چور جي سس بہ زينت سان ويئي، پوءِ ھن کي دڳ |
| 28738 | DYNT.utf | منھنجي ڏسڻ جي سک بئي ھين ڇا؟'' | لاءِ؟ | لينت پڇيو تہ ``منھنجي |
| 28739 | DYNT.utf | ٿا.'' | لايو | تہ ``مھرباني اوھان جي، جو مون غربب کي رستي |
| 28740 | DYNT.utf | آھن، تڏھن آءُٗ پاڻ راضي آھيان، جيڪا اوھان | لاٿا | تہ `نہ' پئي ڪئي، پر ھاڻ جڏھن خداتپاليٰ اھي سڀ عذر |
| 28741 | DYNT.utf | . ويچاريءَ زينت کي بہ دل ۾ آيو تہ ``جي منھنجي | لاٿائون | چڙھي آيا ۽ پنھنجن ڄاڻن سڃاڻن کي ڳولي ھٿ ڪيو پئي |
| 28742 | DYNT.utf | ۽ ھن جي لاءِ رستو صفا ڪيائين، جو حجاب ۽ | لاٿي | ڏسڻ ۾ آئي. پر سندس زال جي گم ٿيڻ جي اتفاق اھا اٽڪ |
| 28743 | DYNT.utf | سان ٻانھن مان وٺي گھوڙي تي چاڙھي ڳوٺ ھليو. | لاڏ | نالي، جنھن کي ھيءَ زال پتيءَ ۾ آئي ھئي، سو ھن کي |
| 28744 | DYNT.utf | کائي آرام وٺي.'' | لاڏلي | تہ ``سگھوئي ماني تيار ڪرائي کڻي آءُ، تہ منھنجي |
| 28745 | DYNT.utf | جو نہ ھو، اھو شھر جي فوجدار جو گھر ھو، جنھن | لاڙڪ | اھو گھر فضل محمد |
| 28746 | DYNT.utf | ھن پاڙي جو نيڪ مرد ھو، وسعت وارو ماڻھو | لاڙڪ | فضل محمد |
| 28747 | DYNT.utf | جو پاڙو ڪھڙي پاسي آھي؟'' | لاڙڪن | اچي چيائين تہ ``سائين، ڀلائي ڪري مون کي ڏس ڏي تہ |
| 28748 | DYNT.utf | جي پاڙي جو چڱو مڙس آھي. في الحال دل ۾ اھو | لاڙڪن | ۽ سندس موس جو نالو بہ سجھبس ٿي تہ فضل محمد آھي ۽ |
| 28749 | DYNT.utf | جي پاڙي جو نيڪ مرد آھي ۽ اشراف ماڻھو آھي، | لاڙڪن | بہ ٻڌايو ھئائينس تہ ``منھنجو گھر وارو فضل محمد |
| 28750 | DYNT.utf | جي پاڙي جو ڏس پڇائيندي پڇائيندي، اچي انھيءَ | لاڙڪن | تي جيڪي ماڻھو ويٺا ھئا، يا گھور ڪندا وتيا، تن کان |
| 28751 | DYNT.utf | آھن، تن کي مدنظر رکندا ھئا، پر محبوب عليءَ | لاڳو | ھئا ۽ ڪيتريون ئي ٻيون ڳالھيون جي مسلمان ھئڻ سان |
| 28752 | DYNT.utf | ڪي مناسب قانون ٺاھي ڇاپايائون ۽ جيڪي شھر | لاڳو | اھا مٿين رٿ ھنن تفصيلوار لکي تيار ڪئي ۽ ان سان |
| 28753 | DYNT.utf | ڍڪڻ جا آھن، سي پورا ڪجن، ۽ پنھنجي وارث | لباس | مناسب پردو ھجين، يعني جيڪي ديني حق جسم ڍڪڻ ۽ |
| 28754 | DYNT.utf | ايندي، تڏھن ڌيءَ کي بہ ذانھن ڪرڻ کان ڪو | لت | ڪڍڻ مناسب ناھي، تڏھن بہ ھھڙن ڪمن ۾ جڏھن نڙيءَ تي |
| 28755 | DYNT.utf | اھو ٿيو، جو ھن کي پيءُ - ماءُ کان معافي | لتيجو | انھن سڀني ڳالھين مان |
| 28756 | DYNT.utf | ۾ آيو ھو، سو اکر ڊھي ويا ھئا. ٻانھيءَ لنگھندي | لتڙ | جي ڪو ھو، تہ بہ رات جي وقت گھم ۾ جو ٻاھر پيو ھو يا |
| 28757 | DYNT.utf | ھئي، تڏھن بہ سنديس شڪل وڏ گھراڻي پئي ڏٺي، | لتڙي | اگرچہ زينت ويچاري ڏکن سورن ۾ گھڻوئي |
| 28758 | DYNT.utf | اچي مست ٿيا، ۽ ڀانيائون ھيتري ھلاڪي بہ | لچا | بہ ھڪڙو زيور آھي.'' زينت بانوءَ کي جوڻ جماڻ ڏسي |
| 28759 | DYNT.utf | ٿيندا آھن. ھن ڏٺو تہ مون کي پنھنجا پئسا | لُچا | وارن سان خدا شال ڪنھن جو پلؤ نہ اٽڪائي، ڏاڍا |
| 28760 | DYNT.utf | جو خيال وڌندو ويو. اسڪول ۾ ھي چڙھي چڙھي | لچائيءَ | ڪنن ڪمن ڪري حامد ۾ پڙھڻ لکڻ جو شوق گھٽبو ويو ۽ |
| 28761 | DYNT.utf | سان گڏ اٿڻو ويھڻو پيو. سگھوئي حقو پيئڻ | لچن | انھن سنگنين جي معرفت ھن کي ٻين |
| 28762 | DYNT.utf | اچڻ جي اميد ھئي. | لذت | ھن کي مسُڀائي سڪ ھئي ۽ اتي جي رڳي ھوا مان بہ ھن کي |
| 28763 | DYNT.utf | اھا ھئي، جو ھي ٻيئي ھم مذھب ھئا، ھم قوم | لذت | آھن، سي سڀ ھن وٽ موجود ھئا. پاڻ ھن کي وڌيڪ فرحت ۽ |
| 28764 | DYNT.utf | ايندي ھئي، تنھن کي ھن ھينئر ڌڪارڻ لڳو؛ | لذت | اٽر ڪري ويئي ھئي، جو جنھن صحبت مان اڳي ھن کي |
| 28765 | DYNT.utf | جھڙو وقت ھو. ڳچ رات تائين پاڻ ۾ کلي ڳالھيون | لذت | ٿي چنڊ بہ چڙھي سنئون ٿيو، سمنڊ بہ ماٺو ھو، ڏاڍو |
| 28766 | DYNT.utf | سان ٽڪر ٽيرو کاڌائون. انھيءَ ھوندي بہ اڃا | لذت | ٿي رھي ۽ ھنن وري پنھنجو ھنڌ وڇايو؛ تڏھن البت |
| 28767 | DYNT.utf | ھنن کي اڳي بختاور مان ايندي ھئي سا نہ آئي. | لذت | عرصي ۾ ھنن وٽ ڪيتريون ئي زالون آيون وييون، پر جا |
| 28768 | DYNT.utf | ڀرئي گذاري جي آميد ھيس، سا حاصل ڪين ٿئيس | لذت | جو آسرو بہ ڪونہ رھيو، ۽ جي مليس بہ ھا تہ بہ جنھن |
| 28769 | DYNT.utf | آھي، تنھنڪري مون کي ڇڏي نٿو سگھي؛ نڪي وري | لزديڪ | اچي اوھان کي وٺي وڃان، مگر صاحب جو امتحان تمام |
| 28770 | DYNT.utf | ڪندا ھئا. ھڪڙي اھڙي لڙائيءَ ۾ ڪن سببن ؟؟؟ڪري، | لسُٽون | ھيون ۽ ھو ٻيئي ؟؟؟ھڪٻين جي ملڪ تي ڪاھ ڪري قرون |
| 28771 | DYNT.utf | تہ ``ڪيئن اسان، فتحون آحن نہ؟'' | لسڳس | ساڻس گڏي ڇڏي، اندر ٻنھنجي کھر ۾ مس گھڙي، تہ ٻڇڻ |
| 28772 | DYNT.utf | تہ ``امان ڪيئن ڪالھو ڪن مھمالن جو ڪو سماءُ | لسڳيس | آئي. پاڻ وجھ ڏسي، اچي زينت جو پاسو ورتائين. چوڻ |
| 28773 | DYNT.utf | پيادن ۽ سوارن جو تيار رکجي، جو انھيءَ ``مقرر | لشڪر | تنھن کان پوءِ رٿ ڪيائون تہ برجستو |
| 28774 | DYNT.utf | جنھن شڪست کاڌي ھئي، تنھن کي وري تازي ڀرتي | لشڪر | انھيءَ طرح ھنن کي قيد ۾ ٻہ-ٽي مھنا گذريا. روسي |
| 28775 | DYNT.utf | سامھون ٿين، تن ھنن کي ڀڄائي ڪڍيو، ڪن کي | لشڪر | جي سرحد تي لُٽ جي لاءِ ڪاھ ڪئي ھئي. اڳيان ترڪي |
| 28776 | DYNT.utf | سان گڏ ايرانين سان لڙيو ھو ۽ مارجي ويو | لشڪر | ٿي ھئي، جنھن ۾ سندس ڏاڏو، جو رئيس ھو، سو روس جي |
| 28777 | DYNT.utf | سوڌو حاضر ھو. انھيءَ لڙائيءَ ۾ ڏاڍي خونريزي | لشڪر | مدد لاءِ آيل ھو. انھن ۾ ئلي نواز جو پيءُ بہ پنھنجي |
| 28778 | DYNT.utf | فتحياب ٿيو ۽ روسي لشڪر کي شڪست آئي. | لشڪر | ھئا. ھڪڙي اھڙي لڙائيءَ ۾ ڪن سببن ؟؟؟ڪري، ايران جو |
| 28779 | DYNT.utf | کي شڪست آئي. | لشڪر | ۾ ڪن سببن ؟؟؟ڪري، ايران جو لشڪر فتحياب ٿيو ۽ روسي |
| 28780 | DYNT.utf | مدد لاءِ آيل ھو. انھن ۾ ئلي نواز جو پيءُ | لشڪر | جي لشڪر ۾ سندس ھٿ ھيٺ وارن ڪيترن ئي ننڍن حاڪمن جو |
| 28781 | DYNT.utf | ۾ سندس ھٿ ھيٺ وارن ڪيترن ئي ننڍن حاڪمن | لشڪر | روس جي |
| 28782 | DYNT.utf | قھوہخاني جي اتر ۾ جا سراءِ آھي، سا ھلي | لشڪري | ڪري اڻ لکا وڃي اوطاق ۾ ظاھر ٿين، باقي ٻيا شھر جي |
| 28783 | DYNT.utf | غريب ماڻھو، ذات جو ميربحر ھو، ۽ پڻس مسيت | لصل | ٻانھن وٺي، آءُٗ بہ وڏو ماڻھو ليکجان. جيتوڻيڪ ھو |
| 28784 | DYNT.utf | رکندو ھو ۽ باقي وقت ڪتابن جي مطالع ڪرڻ | لظرداري | ۽ ٻارن جي ڀڃگھڙ ڪندو ھو. پوءِ وري ٻئيءَ جي ڪم جي |
| 28785 | DYNT.utf | کولي پڙھيو. ھن ۾ زينت بانوءَ اول کان آخر | لفافو | انھيءَ وچ ۾ علي رضا |
| 28786 | DYNT.utf | ھٿ ۾ کڻي آئي، ۽ مريم جي ھٿ ڏئي چيائين تہ | لفافو | ڪندي زينت ڪنھن ڪم پٺيان آٿي، سگھوئي ھڪڙو بند ڪيل |
| 28787 | DYNT.utf | تي بہ ائين لکيائين. باقي ڀاءُ واري لفافي | لفافي | جي نالي حيدرآباد ۾. مڙس جو پتو ڦول گليءَ ۾ ھوس، سو |
| 28788 | DYNT.utf | تي حيدرآباد لکي ڇڏيائين. | لفافي | ھوس، سو لفافي تي بہ ائين لکيائين. باقي ڀاءُ واري |
| 28789 | DYNT.utf | بہ ڳالھائي ويندو ھو. ھو سمجھندو ھو، تہ | لفظ | ادب تہ بجاءِ خود، پر ڪڏھن ڪڏھن ڇوھ ۾ ناشاٿستا |
| 28790 | DYNT.utf | سندس نسبت ۾ ڳالھايا؛ پر ھن ورندي ڪانہ ڏني، | لفظ | انھيءَ طرح ھن نامراد ڪيترائي ٻيا ناشائستا |
| 28791 | DYNT.utf | لکيل نہ ھو. انھيءَ کي بہ اتي رلائي ڦاڙي | لفظ | سو وڃي حيدرآباد دکن کان نڪتو، جو انھيءَ تي سنڌ جو |
| 28792 | DYNT.utf | ٻڌي، فوجدار ڏاڍو خوش ٿيو. ڪاوڙ ڍري ٿيس، | لفظ | ھي مٺا |
| 28793 | DYNT.utf | ڪم آڻيندا ھئا، جيئن تہ پيارا، يا جان، يا | لفظ | جي بدران ھو ھڪٻئي کي سڏڻ ۾ پيار يا آبروءَ جھڙا |
| 28794 | DYNT.utf | مان معلوم ڪيائين تہ اھا خرابي جي ھوندي، | لفظن | خط ڏسي گھڻو ڊنو. پڪ ٿيس تہ ڪا خرابي درپيش آھي، پر |
| 28795 | DYNT.utf | ٻڌڻ ڪري ھن کي گھڻو ئي پٽيو ٿي، پر لاچار | لفظن | ھن ويچاريءَ دل ۾ اھڙن بيحيائيءَ جي |
| 28796 | DYNT.utf | ۾ اشاري طرح مرضي ڏيکاريائين، جو بختاور | لفظن | تڏھن ھن کي ڪا مشڪلات ڏسڻ ۾ ڪانہ آئي، ٿورن لي |
| 28797 | DYNT.utf | ڏنائينس. | لقب | درجي جا نشان ۽ ٻلا عطا ڪيائين ۽ ``مقرب السلطان'' |
| 28798 | DYNT.utf | شڪرانا، جنھن وڇڙيا تہ ملايا!'' | لک | اٿي وڃي زينت کي چنبڙي، تنھن چيو تہ ``وري بہ خدا جا |
| 28799 | DYNT.utf | ڪنھين ڪم جا ڪين آھن. اھو سون روپو اڄ ھوندو | لک | زينت - دائي، دنيا سازيءَ جي سک لاءِ اھي ھزار ۽ |
| 28800 | DYNT.utf | وڃي اوطاق ۾ ظاھر ٿين، باقي ٻيا شھر جي لشڪري | لکا | تنھنڪري صلاح ڪيائون تہ ڏھاڪو ڄڻا ھڪڙو-ٻہ ڪري اڻ |
| 28801 | DYNT.utf | پيو ڪندو ھو، ھنن کي وقت بوقت خرچ پکو پيو | لکپڙھ | علي باريسٽريءَ جو امتحان پاس ڪيو. ھي پٽن سان |
| 28802 | DYNT.utf | سان انگريز سرڪار جي معرفت علي رضا اچي سلطان | لکپڙھ | ھن کي انھيءَ ڪم جو ھر طرح لائق ڄاتائون؛ سو |
| 28803 | DYNT.utf | سڀ وٺي ھٿ ڪيائين. رھيا کھيا ڪاغذ جيڪي ھئا | لکپڙھ | علي رضا وڃي پنھني عھدي جي جاءِ تي قابو ٿيو. |
| 28804 | DYNT.utf | ڄاڻڻ جي خبر ڪانہ ھين، نڪو زينت ٻانوءَ کي | لکپڙھ | نماز ۽ قرآن جي شفل ڪري منجھانئس خوش ھئا. پر ھن جي |
| 28805 | DYNT.utf | ۾ گذاريندو ھو. انھيءَ سان گڏ ھو مقرر وقتن | لکپڙھ | رکندو ھو ۽ باقي وقت ڪتابن جي مطالع ڪرڻ ۽ ٻي |
| 28806 | DYNT.utf | تنھنجي حولي ڪيون ويون ھيون ۽ تو کي تاڪيد | لکپڙھون | ۽ چيائينس تہ ``ٻاھرين حڪومتن جون ھيتريون ضروري |
| 28807 | DYNT.utf | تہ سومر واري آگبوٽ ۾ روانا ٿينداسين، تہ | لکجو، | قلم تازو- خميس واري آگبوٽ ۾ ضرور ھن خط جو جواب |
| 28808 | DYNT.utf | ماٺ ماٺ ڪري اوچتو ھلي نڪرجي، تہ ڀلي اڳين | لکجي، | پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ جي ھلجي تہ اڳ ۾ ڪنھن کي خط نہ |
| 28809 | DYNT.utf | پڙھڻ ايندو ھجيس ۽ نيڪ زال ھجي، ۽ آءُٗ پنھنجي | لکڻ | سڀني ڳالھين سان گڏ، انھيءَ ڳالھ جو بہ ضرور آھي تہ |
| 28810 | DYNT.utf | پڙھڻ جو سامان گھڻوئي اتي پيل ھو ۽ جاءِ | لکڻ | جي ھئي، جنھن جي ڳالھ مريم ٿي ڪئي، ڇالاءِ جو |
| 28811 | DYNT.utf | پڙھڻ جو ڪم ٿي ڪيائين. مائي ھيٺ آئي. آيا | لکڻ | رضا بہ گھر ۾ ھو، پر مٿي ماڙي تي پنھنجي جاءِ ۾ ھو؛ |
| 28812 | DYNT.utf | پڙھڻ جو ڪم ڪيائين، پوءِ ڪارچوب ڪڍي ويھي | لکڻ | دؤر ڪري اٿي، تڏھن دستور موجب صبح جا ٻہ - ٽي ڪلاڪ |
| 28813 | DYNT.utf | پڙھڻ جون ڪھڙيون؟ رڳو سندن مائٽ سکر آھن | لکڻ | بہ واقف ناھيون؛ نہ خبر تہ ھو شڪل جون ڪھڙيون، |
| 28814 | DYNT.utf | پڙھڻ جي ھوشيار آھي. اسان جن ٻارن کي پڙھائيندي | لکڻ | تہ ``اسان وٽ ھڪڙي زال آھي، پر ڏاڍي اشراف لمازڻ ۽ |
| 28815 | DYNT.utf | پڙھڻ سان ھوندو آھي. ڪا گھڙي سبڻ ڀرڻ جو يا | لکڻ | جڏھن ڪڏھن پاڻ ھلنديون آھيون، تدھن ھن جو ڪم اھو |
| 28816 | DYNT.utf | پڙھڻ واري بہ آھي، ۽ سگھڙپائيءَ واري بہ | لکڻ | يقين ٿيو تہ سرائي جي ڌيءُ بيشڪ صورت واري بہ آھي، |
| 28817 | DYNT.utf | پڙھڻ واري ٻانھن بہ ھڪڙي تہ مون کي سُجھي | لکڻ | اتي مريم وچ ۾ پئي چيو تہ ``مائي، |
| 28818 | DYNT.utf | پڙھڻ ۽ سبڻ ڀرڻ جو ڪم ڪندي ھئي. مڙس جي ويھڻ | لکڻ | مشغوليءَ جي لاءِ وقت ورھائي ڇڏيو ھو، ان موجب |
| 28819 | DYNT.utf | پڙھن ۾ برابر ھوشيار آھي، پر ماڻھو تہ انھيءَ | لکڻ | جان بيبيءَ چيو تہ ``مريم، تون سچي آھين، ھوءَ |
| 28820 | DYNT.utf | توڙي ڳالھائڻ ۾ بلڪل چالاڪ ٿي. ڪيتريون ئي | لکڻ | اھنجي ھئي، تنھن ۾ بہ ھن ڏاڍو سڌارو ڪيو ۽ پڙھڻ- |
| 28821 | DYNT.utf | جو تاڪيد رکجو، متان اسان کي انتظار ٿئي.'' | لکڻ | اچڻ لڳو، سو آگھي مڙس کي چوڻ لڳي تہ ``تڏھن جان، خط |
| 28822 | DYNT.utf | جو تہ اصلي ھتي اشرافن ۾ دستور ڪونھي، نڪا | لکڻ | سگھندي، ۽ اھڙي خبر اسان کي اڳيئي آھي بہ، پڙھڻ |
| 28823 | DYNT.utf | جو شوق گھٽبو ويو ۽ لچائيءَ جو خيال وڌندو | لکڻ | اھڙن ڪنن ڪمن ڪري حامد ۾ پڙھڻ |
| 28824 | DYNT.utf | لاءِ بہ وقت ۽ وجھ گھر جي. گھر جي ڪم کان جيڪو | لکڻ | پر ھيڏي قصي |
| 28825 | DYNT.utf | لڳي، پر انھن جي پھچڻ جو تہ امڪان ئي ڪونہ | لکڻ | وارو ڪونہ پيدا ٿيو، تڏھن وري مڙس ڏي ٻيا خط |
| 28826 | DYNT.utf | وارو آھي، اشراف گھر جو آھي، کئتڻ ڪمائڻ | لکڻ | سي تہ سڀ مائي جان بيبيءَ جي ٻت ۾ موجود آھن ٻڙھڻ |
| 28827 | DYNT.utf | ۾ مشغول رھج؛ اما کي خوش رکيو اچج، وڏو مائٽ | لکڻ | رھج. پر پياري، جيتر وري ملون، تيتر پنھنجي پڙھڻ |
| 28828 | DYNT.utf | ۾ ھوشيار آھي، کٽڻ ڪمائڻ وارو آھي، سڀڪي | لکڻ | توکي بہ خبر ھوندي تہ مائي جان بيبيءَ جو پٽ پڙھڻ |
| 28829 | DYNT.utf | -پڙھڻ سکي ۽ جن وڏن ماڻھن سان اتي رھڻ ڪري | لکڻ | کيس بہ شوق ٿيو. سا بہ ھاڻي ترڪي ٻولي ڳالھائڻ توڙي |
| 28830 | DYNT.utf | -پڙھڻ ۾، پر ڳالھائڻ ۾ بہ. جيئن ھن جا ماءُ-پيءُ | لکڻ | ۽ انگريزي پڙھي موچاري ھوشيار ٿي ھئي، نہ رڳو |
| 28831 | DYNT.utf | رھجو.'' | لکندا | ڦول گليءَ ۾ رھندو آھيان، آتي منھنجي نالي خط |
| 28832 | DYNT.utf | رھيا. زينت بانوءَ ھتي جو سڄو حال لکيس، | لکندا | انھيءَ طرح ھفتي بھفتي ھڪٻئي ڏي خط |
| 28833 | DYNT.utf | پوءِ تون بہ برابر لکندي رھج. پر پياري، | لکندس، | علي رضا چيو تہ ``وڃڻ سان خبر چار |
| 28834 | DYNT.utf | ھو ۽ ھو آتان پنھنجي ڀاءُ کي جٺيون بہ پيو | لکندو | خاطر ھئي. تن ڏي علي رضا وقت بوقت پنھنجو حال پيو |
| 28835 | DYNT.utf | ھو. ھنن ڏي ائين بہ لکي چڪو ھو تہ ``اوھين | لکندو | ڀاءُ کي جٺيون بہ پيو ڪندو ھو ۽ ھنن کي دلاسا بہ پيو |
| 28836 | DYNT.utf | پڙھندي ھئي ۽ مھل تي سبندي ڀريندي ھئي. | لکندي | جو ھوءَ پنھنجو وقت سجايو ڪم آڻيندي ھئي. مھل تي |
| 28837 | DYNT.utf | رھج. پر پياري، جيتر وري ملون، تيتر پنھنجي | لکندي | چيو تہ ``وڃڻ سان خبر چار لکندس، پوءِ تون بہ برابر |
| 28838 | DYNT.utf | ھئي. انھيءَ ۾ ھن کي ست-اٺ ڏينھن لڳي ويا، | لکندي | جي ڪم کان جيڪو ٿورو گھڻو فرجو ملندو ھوس، سو پيئي |
| 28839 | DYNT.utf | ۽ ٻيو اھڙو شغل ڪرڻو ٿيندو ھوس، ۽ ٻاھر شھر | لکڻو | بانوءَ جھڙو ماڻھو ھوندو ھو، جنھن سان گڏ پڙھڻو |
| 28840 | DYNT.utf | ھيتريءَ واقفيت، ھيتريءَ سيڪ ۽ ھيتريءَ | لکون؟ | گھوٽ ڪنوار جي گڏ رھڻ جو اسين ڪھڙو ذڪر |
| 28841 | DYNT.utf | آھي، تہ سندس ظاھري صورت بہ گھٽ ڪانہ ھئي. | لکي | ڇوڪري ھئي. جي سندس باطني سيرت جي اسان مٿي تعريف |
| 28842 | DYNT.utf | پورو نہ ڪيو ھئائين، تہ ھڪڙي ڏينھن جان بيبيءَ | لکي | ۾ ھن کي ست-اٺ ڏينھن لڳي ويا، ۽ اڃا پنھنجو داستان |
| 28843 | DYNT.utf | پڙھي نہ ڄاڻنديون ھيون. انھيءَ سبب ڪري ھڪڙي | لکي | ھو انھن ماڻھن سان چڱيءَ طرح واقف ھو ۽ اھي ٻانھون |
| 28844 | DYNT.utf | پڙھي ڄاڻندي ھئي. تنھن مان ھڪڙي ڌيءَ بہ | لکي | ۽ نرم سڀاءَ واري ڇوڪري ھئي. ھندستاني چڱيءَ طرح |
| 28845 | DYNT.utf | پڙھي ڄاڻي؟ جڏھن ڪڏھن پاڻ ھلنديون آھيون، | لکي | تہ مون کي سُجھي ٿي. ڇو، سرائي فتح خان جي ڌيءُ ڪين |
| 28846 | DYNT.utf | تيار ڪئي ۽ ان سان لاڳو ڪي مناسب قانون ٺاھي | لکي | اھا مٿين رٿ ھنن تفصيلوار |
| 28847 | DYNT.utf | تيار ڪيو ھو. مريم خط ڏيئي وري اچي پنھنجي | لکي | زينت بانوءَ جي حال جو ھو، جو ھن پنھنجي مڙس لاءِ |
| 28848 | DYNT.utf | تيار ڪيو ھئائين، سو مفصل ڪري ٻڌايائين. | لکي | انھيءَ اسڪول جي شروعات ٿيڻ ۽ ڪم ھلڻ جو بيان، جو |
| 28849 | DYNT.utf | چڪو ھو تہ ``اوھين موٽي استنبول ۾ اچو، جو | لکي | ھو ۽ ھنن کي دلاسا بہ پيو لکندو ھو. ھنن ڏي ائين بہ |
| 28850 | DYNT.utf | کڻي ڏيانس. پوءِ جڏھن خبر پيس، تڏھن ضرور | لکي | خلاصو وقت ڏسي ڪنھن ڪاغذ تي پنھنجو ڏک پريو احوال |
| 28851 | DYNT.utf | نٿي سگھجي، البت آسانيءَ سان خيال ۾ اچي | لکي | آھي. جيڪا حالت ھن ڇوڪري سان ٿي گذري ھوندي، سا |
| 28852 | DYNT.utf | ھئائين؛ ۽ ٻيو منجھس درياھ جي مسافريءَ | لکي | اکيون ھيون. انھيءَ ۾ خيرسلامتيءَ سان پھچڻ جي خبر |
| 28853 | DYNT.utf | ٽپال ۾ وڌا: ھڪڙو پنھنجي مڙس ڏي بمبئيءَ | لکي | تہ بہ ھن پنھنجا مائٽ وساري نہ ڇڏيا ھئا. ھن ٻہ خط |
| 28854 | DYNT.utf | ڇڏيائين. | لکي | ائين لکيائين. باقي ڀاءُ واري لفافي تي حيدرآباد |
| 28855 | DYNT.utf | . سو جڏھن منصور علي استنبول ۾ پھتو، تڏھن | لکي | سلطان ڏي پنھنجي پٽ ڊاڪٽر منصور عليءَ جي سفارش |
| 28856 | DYNT.utf | . | لکيائون | جو ڪو واقف ھو، انھيءَ ڏي بہ اڳواٽ انھيءَ بابت حط |
| 28857 | DYNT.utf | تہ ``جي ٿي سگھيوَ تہ منھنجو سماءُ ملھجو، | لکيائين | انھن خطن ۾ ھن پنھنجو حال لکيو ۽ پڇاڙي ۾ |
| 28858 | DYNT.utf | تہ ``جيڪي اوھان کي گھر جي، سو مون کان بيشڪ | لکيائين | عليءَ ھنن ڏي ٿورو گھرڻو پئسو مدد لاءِ موڪلڻ لڳو ۽ |
| 28859 | DYNT.utf | تہ ``ڪو ھڪڙو ڇڱو بنگلو بہ لڳو لڳ ڀاڙي ڪري | لکيائين | جيڪا چاڪري پڄي سگھي، سا ڪنداسين.'' پيءُ ڏي ھيئن بہ |
| 28860 | DYNT.utf | . | لکيائين | انھيءَ پاسي جو خيال ڇڏي، رڳو علي رضا ڏي پئي |
| 28861 | DYNT.utf | . باقي ڀاءُ واري لفافي تي حيدرآباد لکي ڇڏيائين. | لکيائين | ۾. مڙس جو پتو ڦول گليءَ ۾ ھوس، سو لفافي تي بہ ائين |
| 28862 | DYNT.utf | جو علي رضا جي نالي آفربن نامو آيو. | لکيائين، | صاحب نھايت خوش ٿيو ۽ ھن جي تعريف مٿي سرڪار ۾ |
| 28863 | DYNT.utf | ۽ ھن وري پنھنجو احوال ٿي ڏنس، ۽ اڪثر ٻئھي | لکيس، | ڏي خط لکندا رھيا. زينت بانوءَ ھتي جو سڄو حال |
| 28864 | DYNT.utf | آھي، ڪنھن ڏينھن اوھان کي آءُٗ پاڻيھي عرض | لکيل | بانو پئي چيو تہ ``اڃا تہ اوھان سان منھنجي روزي |
| 28865 | DYNT.utf | آھي، ڪو نالو ڪو نشان. ڪنھن کي کڻڪئي ڪانہ | لکيل | ھڪڙي ٻئي چيو تہ ``ادا! جي ڪنھن لڌو تہ منجھس ڇا |
| 28866 | DYNT.utf | خط پئي پڙھيائين، ۽ واڪا ڪيو پئي رنائين. | لکيل | ڳالھيون ياد ڪيو پئي ڳريو، ۽ ذري ذري زال جي ھٿ جا |
| 28867 | DYNT.utf | نہ ھو. انھيءَ کي بہ اتي رلائي ڦاڙي ڦٽو ڪيائون. | لکيل | حيدرآباد دکن کان نڪتو، جو انھيءَ تي سنڌ جو لفظ |
| 28868 | DYNT.utf | ھو. نڪا مٿان عبارت ھيس، نڪا ھيٺان ڪا صحيح | لکيل | اھو خط گونگو |
| 28869 | DYNT.utf | ھو: يارو! سڀني کي خوشخبري ھجي. پنج-اٺ ڄڻا | لکيل | سلطان کولي ڏٺو تہ منجھس ھن طرح |
| 28870 | DYNT.utf | ڪونہ ھو. جي ڪو ھو، تہ بہ رات جي وقت گھم ۾ | لکيل | تہ ``محلات جي پاسي ۾ ٻاھر پيو ھو.'' مٿانس اکر |
| 28871 | DYNT.utf | اٿم. منھنجي مرضي ھئي تہ پنھنجي صاحب کان | لکيو | محبت آثار-آنڪھ اوھان جي خط جو جواب ھن کان اڳي |
| 28872 | DYNT.utf | اٿم، سو اوھان سان گڏيو ايندو. ٻہ ڏينھن | لکيو | سومر واري آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيو. مامي ڏي بہ خط |
| 28873 | DYNT.utf | ھو. اھو مون پڙھيو آھي، آءُٗ ٿو تو کي ٻڌايان.'' | لکيو | کي مريم مٿي آڻي ڏنو، تنھن ۾ زينت پنھنجو سڄو حال |
| 28874 | DYNT.utf | ھوندو، اين ٿيندو.'' | لکيو | جي گھر وينديس ۽ وجھ ڏسي ڳالھ چورينديس، پوءَ جيئن |
| 28875 | DYNT.utf | ھو، جو پھڻ جي دل واري ماڻھوءَ کي بہ روئڻ | لکيو | تائين اھڙي چڱي ۽ ڏک ڀريءَ عبارت ۾ پنھنجو احوال |
| 28876 | DYNT.utf | ھئائون، تنھن ھڪڙو-ٻہ بنگلو ٻيو بہ ڀر ۾ | لکيو | ڌام سان آڳبوٽ تي چڙھي روانا ٿيا. ڀاءُ ڏي اڳڀرو خط |
| 28877 | DYNT.utf | ھئائين، پر جڏھن ھن پاڻ کي لياقت ڪري اضافي | لکيو | گھريو ۽ ھڪ دفعي تہ انھيءَ بدلي مھمل رکڻ لاءِ بہ |
| 28878 | DYNT.utf | ۽ پڇاڙي ۾ لکيائين تہ ``جي ٿي سگھيوَ تہ منھنجو | لکيو | انھن خطن ۾ ھن پنھنجو حال |
| 28879 | DYNT.utf | . سلطان تہ خط پڙھي کڻي کيسي ۾ وڌو؛ پوءِ ويٺو | لکيو | ڪا صحيح ھيس؛ جنھن مان خبر پوي تہ ڪنھن، ڪنھن ڌي |
| 28880 | DYNT.utf | : | لکيو | آگبوٽ ۾. زينت بانوءَ مڙس جي خط جو جواب ھيئنءَ |
| 28881 | DYNT.utf | پر جان بيبيءَ جھليس تہ ``ابا، تڪڙ نہ ڪر، | لکيو، | علي رضا زينت جي ماءُ ۽ ڀاءَ ڏي ھن خوشخبريءَ جو ٿي |
| 28882 | DYNT.utf | جو ڄاتائين تہ ھو اڃا ڇوڪر آھي، شايد منھنجي | لکيو، | ڪھڙي ھنڌ وڃي ويٺو ھو. ڀاءُ ڏي وري ھن ٻيو خط ڪونہ |
| 28883 | DYNT.utf | ۾ ھوندو سو ٿيندو. اوھان جي تہ اللّھ جوڙي، | لکيي | وارو آھي - تڏھن آءُٗ اھا ڳالھ مڃان ٿي، اڳتي جيڪي |
| 28884 | DYNT.utf | ۽ خدا کي سوال پئي ڪيائون تہ ڪا جلد اسان | لکي، | ڏنس، ۽ اڪثر ٻئھي ھڪٻئي کان جدا رھڻ جي شڪايت پئي |
| 28885 | DYNT.utf | امان زينت! ٻڌاءِ تہ سھي، تہ تون ٻڏي ڪيئن | لگا؛ | پيو، ھن نينگر جا مھانڊا بہ مون کي پنھنجن جا پئي |
| 28886 | DYNT.utf | ۽ لکڻ پڙھڻ جي ھوشيار آھي. اسان جن ٻارن کي | لمازڻ | ھن چيو تہ ``اسان وٽ ھڪڙي زال آھي، پر ڏاڍي اشراف |
| 28887 | DYNT.utf | مان نہ فقير مان ٿا ٽرن، گلا ڪندي ھنن کي | لميرن | کان ڇٽون. ھينٺر ماڻھن ۾ حال ڪونہ وڃيرھيو آھي-لہ |
| 28888 | DYNT.utf | . وڏي ڳالھ تہ ھن جي سفارش بہ گھڻي ٿي. | لنسڳو | لاءِ ھن جھڙو لائق ماڻھو في الحال سرڪار کي ھٿ ڪوتہ |
| 28889 | DYNT.utf | کڻي روانو ٿيو، ۽ سيٺ جو مائٽ، زينت بانوءَ | لنگر | سندس مائٽ ھن مائيءَ جي گھئي پارت ڪئي. نيٺ آگبوٽ |
| 28890 | DYNT.utf | ڪيو. ڊونڊيون آگبوٽ کي وڪوڙي ويون؛ ڪي پئي | لنگر | بندر جا جھاز ڏسڻ ۾ آيا، آگبوٽ اچي ڪناري کي سڻائو |
| 28891 | DYNT.utf | پر ٻين پرڳڻن مان بہ اماڻي روس ۽ ترڪستان | لنگھايائونس، | ماڻھو رئيس سوڌو ھنن سان گڏجي ھليا. پنھنجي حد تہ |
| 28892 | DYNT.utf | ھو. پوءِ موٽي آيو؛ جو اڪثر رات جو گھر کان | لنگھبو | ويو، * تڏھن درياھ تي پل ڪانہ ھئي، آگبوٽ تي درياھ |
| 28893 | DYNT.utf | ۾ بہ ھن کي حرڪت ڪانھي. ھو تہ زالن جو ڪوڏيو | لنگھڻ | ڀت جي ٻاھران خرابيون ڪرائي ٿو، تہ ڀت جي اندر |
| 28894 | DYNT.utf | آھن.'' پر زينت بانو پئي چيو تہ ``اڃا تہ اوھان | لنگھندا | يا ڪراچيءَ روانو ڪري ڇڏيون، جو مڏئي وٽان آگبوٽ |
| 28895 | DYNT.utf | پٽ تان کنيو ھو، ڀانئيائين تہ متان ڪنھن | لنگھندي | ھو يا لتڙ ۾ آيو ھو، سو اکر ڊھي ويا ھئا. ٻانھيءَ |
| 28896 | DYNT.utf | اچي وڏي بازار ۾ پيئي. | لنگھي | خدا کي سنڀالي، نڪري ٻاھر ٿي؛ ۽ ٻن-ٽن گھٽين مان |
| 28897 | DYNT.utf | اوتاري ۾ آئي ۽ اچي مٽن مان پاڻي پيائين | لنگھي | ھيءَ ويچاري ٿڪجي پئي ھئي، سا |
| 28898 | DYNT.utf | ايوان ۾ آئي، سامھون جاءِ جا در کليا پيا | لنگھي | زينت بانو اندر |
| 28899 | DYNT.utf | تہ مون کي نہ سجھي تہ مون پيٽ ڀسري ماني کاڌي. | لنگھي | ڪو نہ ڏٺو آھي. منھنجي گھر واري کي ھي ٻيو ورھيہ ٿو |
| 28900 | DYNT.utf | ويا ھئا جو ھو مليا نہ ھئا، تنھنڪري ھڪٻئي | لنگھي | اوڀاريون لھواريون ڳالھيون ڪيائون. ٻہ - ٽي ڏينھن |
| 28901 | DYNT.utf | ويا، تہ بہ ڇوٽڪارو نہ ٿيو. ڊاڪٽر کي آندائون، | لنگھي | ٿيا. دائي گھرايائون، پر سور سخت ٿيڻ لڳا. ٻہ ڏينھن |
| 28902 | DYNT.utf | ويس. | لنگھي | پھہ پچائيندي ھئي. انھن ڳڻتين کائيندي بہ ڪي ڏبنھن |
| 28903 | DYNT.utf | ويئي جتي سندس ماءُ ھئي، ۽ آءُٗ بہ دھلجي | لنگھي | پئجي ويئي، ھوءَ بہ شرم کان منھن پاسي ڪري صفي ڏي |
| 28904 | DYNT.utf | ٻيئي ڄڻيرن ھڪڙي گھر ۾ گھڙي وييزن، اتي ھوءَ | لنگھي | ٻہ-ٽي گھٽيرن |
| 28905 | DYNT.utf | . | لنگھيا | ڏينھن صبح جو اچي ڪوٽڙيءَ کان پھرئين پور ۾ پتڻ |
| 28906 | DYNT.utf | سا پري کان پاڻيءَ تي ڪا شيءِ ٽُلڪندي ڏسي | لنگھي، | وينديون ھيون. اھڙي ھڪڙي ٻيڙي اوچتو آسپاس جي |
| 28907 | DYNT.utf | جي ھئي. انھيءَ حادثي جي، رات سڄيءَ ۾ ڪنھن | لنڊ | ھو، تنھن ۾ اھڙو آواز ٻڌڻ ۾ ڪين آيو. وري مھل بہ |
| 28908 | DYNT.utf | موڪليان تہ پھريائين ٻہ-چار ورھيہ اتي وڃي | لنڊن | ٿي، تنھنڪري ھن جو ارادو ٿيو تہ محبوب عليءَ کي |
| 28909 | DYNT.utf | ڏي موڪليو. اھو صاحبلوڪ، جنھن سان ھي ھتان | لنڊن | آخر اھا صلاح ڪري علي رضا پنھنجي پٿ کي |
| 28910 | DYNT.utf | ۾ اٿئي، تڏھن ھن کي بہ ڏباري موڪل، ٻيئي | لنڊن | بہ علي رضا کي اھا صلاح ڏلي تہ ``جڏھن ھڪڙو بٽ اڳيئي |
| 28911 | DYNT.utf | . | لنڊن | سان روانا ٿيون؛ اسين وڃون استنبول ۽ منصورعلي وڃي |
| 28912 | DYNT.utf | خونچي ۾ ڪي ڍاڪون رکي، مٿانئس دسترخانو | لنڍي | تہ ``اسان ماني تيار آھي'' پر انھيءَ کان اڳي ھڪڙي |
| 28913 | DYNT.utf | ھوندي کان ٽُنگ نڪتل ھجي تہ پوءِ لاچار ھڪڙي | لنڍي | يا اھڙو ڪو ٻيو زيور؛ باقي لَڪ ۾ ضرور ڪونھي. جي اصل |
| 28914 | DYNT.utf | مڙس ڪين ھو ۽ ھاڻ بہ ھي چڱي حال ۾ آھن، مگر | لنڍڙو | آھي تہ اھو بہ اہروءَ وارو گھر آھي. علي نواز سغل بہ |
| 28915 | DYNT.utf | آھي.'' | لنڳھائڻو | بہ اھڙوٿي حال آھي. بس گذر ڪرڻو آھي، حياتيءَ جو دم |
| 28916 | DYNT.utf | ڪھڙو خيال ڏٺئي ڇوڪريءَ جو؟'' | لوغان؛ | ڪيو ھوءِ.'' شھربانوءَ پڇيو تہ ``پوءِ نيٺ شير ڪي |
| 28917 | DYNT.utf | ڇڏائيندو ھو. وري انھيءَ وڪيل کي ھڪڙي زال | لولا | مسيت جي ٽڪرن تي پليو، ۽ رڳو ڪڪڙ وانگي ٻانگون ڏيئي |
| 28918 | DYNT.utf | مانيءَ جو پيو ملندو!'' | لولو | جي گھر کان وري بہ اللّھ جو گھر چڱو آھي، پاڻھي |
| 28919 | DYNT.utf | جي ڪڙي سان آگبوٽ جي پاسي واري ڪٽھڙي سان | لوھ | مان پاڻي ٿي ڪڍيائين تہ اوچتو اھو تختو، جو |
| 28920 | DYNT.utf | ڏنائونس، جنھن مان ھن گرڙيون ڪيون ۽ منھن | لوٽو | ڪپڙا لاھي ڏئي. ھن ائين ڪيو، پوءِ مٺي پاڻيءَ جو |
| 28921 | DYNT.utf | ڪڍو ۽ نوڪريءَ کان برطرف ڪري ڇڏيو، جو انھيءَ | لوڌائي | عذر سان ظاھر ظھور مون تي رنج ٿي مون کي درٻار مان |
| 28922 | DYNT.utf | ڪڍيو ھو ۽ ڪاوڙجي نوڪريءَ مان خارج ڪيوھو، | لوڌي | ۽ اڳي جو اسان علي رضا بيگ افنديءَ کي دربار مان |
| 28923 | DYNT.utf | مغز ۾ ويھي وين، اٿي ويھڻ لڳا. وري سگھوئي | لوڏو | ننڊ کڻي وين. صبح جو اٿيا، تڏھن البت ساھ پيٽ ۾ پين، |
| 28924 | DYNT.utf | جي ڪري نڪري پيو ھو ۽ رڳو اشاري وھيڻو ھو، | لوڏي | جي پاسي واري ڪٽھڙي سان ڳنڍيل ھو ۽ انھيءَ مھل شايد |
| 28925 | DYNT.utf | اڳيان ڪمائيندا ھئن ۽ انھيءَ ھوندي بہ ڳچ | لوڪر | بنگلي ۾ رھندا ھئا. گھوڙا گاڏيون رکيائون، ڪيترائي |
| 28926 | DYNT.utf | کان عار ٿي ڪيو ۽ پاڻ کي گذريل حڪومت جو نمڪخوار | لوڪريءَ | مان ھن کي وڏي آبروءَ جھڙي جڳھہ ملي ھا، پر ھن |
| 28927 | DYNT.utf | رکندي آھي.`` | لہ | خيال آھي، تو نپايو اٿس، توکان پنھنجو حال ڳُجھو |
| 28928 | DYNT.utf | لميرن مان نہ فقير مان ٿا ٽرن، گلا ڪندي | لہ | کان ڇٽون. ھينٺر ماڻھن ۾ حال ڪونہ وڃيرھيو آھي- |
| 28929 | DYNT.utf | مڃيندا تہ پاڻھي ڪاوڙ لڳند بئي. | لہ | ٻچن واري ٿيندينءَ، اولاد جو سيڪ ايندءِ؛ ڳالھ |
| 28930 | DYNT.utf | ھو، اڳئين ڏينھن ماڻس سان جان بيبيءَ جا | لہ | اھڙو جلد جواب ڏنو، سو گھڻي خيال ۽ ويچار کان سواءِ |
| 28931 | DYNT.utf | ٿيو باقي پنھنجي شاديءَ بابت تہ ھو ٻاڻ بہ | لہ | چلت جو چڱيءَ طرح وافف ھو، سو انھيءَ رٿ ۾ ناراض |
| 28932 | DYNT.utf | ڄاڻڻ ڪري البت ٿوري مشڪلات ٿي، پر چھن مھينن | لہ | ھن کي پھريائين ترڪي ٻولي |
| 28933 | DYNT.utf | '' | لہ؟ | ڪم لاءِ وبا ھنو، تنھن جي ذڪر ڪڍڻ جو وجھ مليو يا |
| 28934 | DYNT.utf | . پر ھڪڙو تہ ھن اڃا ڳالھ پنھنجي پيءُ جي غلاميءَ | لھان | ۽ جي ٿي سگھي تہ پنھنجي پيءُ جي ڪن عزيزن کي ڳولي |
| 28935 | DYNT.utf | .'' اندر وڃي سگھوئي نڪري آيو. چيائين تہ ``مائي، | لھان | زينت کي چيائين تہ ``مائي، تون بيھ، تہ آءُٗ سماءُ |
| 28936 | DYNT.utf | ۾ پئي ڀانيائين تہ اجھا ٻڏيس، پر اڃا ڏينھن | لھر | لھرون ۽ اڪيلائي! ساھ مُٺ ۾ ڪيو پيئي ھئي. سڀڪنھن |
| 28937 | DYNT.utf | قيدين جا ڪپڙا ڍڪايائونس. پھريائين چار-پنج | لھرائي | پيون ھيون، تن سان زينت بہ وڃي گڏي. سندس ڪپڙا |
| 28938 | DYNT.utf | جي ھن کي بت تي پيل ھئا. ويچاريءَ وٽ جيڪي | لھرايا، | پر اسان کي جيئدان ڏيو.'' ھنن پھرين صفوران جا ڳھ |
| 28939 | DYNT.utf | وقت تي الھيءَ کي باھ ڏيئي، محلات کي آڏائي | لھرايل | تھخاني ۾ باروت گڏ پئي ٿيو آھي، انھيءَ لاءِ تہ |
| 28940 | DYNT.utf | تي لڏي. جڏھن ڏينھن ٿيو، تڏھن البت سماءُ | لھرن | ٻہ-ٽي ڪلاڪ ھئا، سي ھوءَ پئي اتي پاڻيءَ ۾ ٽُلڪي، ۽ |
| 28941 | DYNT.utf | جو سٽڪو ھو، تنھن ۾ اھڙو آواز ٻڌڻ ۾ ڪين آيو. | لھرن | بہ ٿيو، پر آکبوٽ جو ڌمچر اڳيئي گھڻو متل ھو، ٻيو |
| 28942 | DYNT.utf | ۽ اڪيلائي! ساھ مُٺ ۾ ڪيو پيئي ھئي. سڀڪنھن | لھرون | ۾ پيتل ضعيف زال، ۽ ڪيڏي ھھڙو حادثو ۽ سمنڊ جون |
| 28943 | DYNT.utf | تي انھيءَ فقير جي اوتاري وٽ اچي پھتي. | لھڻ | خوشي ھيس، تنھن ۾ پنڌ ڪرڻ سان گھٽايائين ڪين، ۽ سج |
| 28944 | DYNT.utf | کان اڳي يا پوءِ ھنن کي گھمڻو ڦرڻو ۽ کلڻو | لھڻ | جي چوڌاري ھڪ عجيب باغ ھو، جنھن ۾ شام جو مجلس جي ڪم |
| 28945 | DYNT.utf | انھيءَ رات سنجھي مان ڪردن واريءَ اوطاق | لھندس؛ | آءُٗ ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي شھر ڏي ھلندس، واءُ سواءُ پيو |
| 28946 | DYNT.utf | ڏسي ڊڄي ويون. پوءِ جو ھو دانھن ڪري وڃي زينت | لھندو | زالون ويچاريون پھريائين تہ علي رضا کي مٿان تڪڙو |
| 28947 | DYNT.utf | ئي پاسو وٺي ويھي رھيا. آگبوٽ ھلڻ کان پوءِ | لھندي | خبر ھوندي. ھي ويچارا اٻوجھ ماڻھو ھئا، سي ڏاڪڻ تان |
| 28948 | DYNT.utf | . | لھنديسانس | ۽ ڏينھن سڄو پيو آھي، خدا ۾ اميد آھي تہ ڳولي وڃي |
| 28949 | DYNT.utf | ھو، سو ھڪڙي گاڏي ڀاڙي ڪري ميمڻ محلي تائين | لھڻو | کي ڦول گليءَ ۾ وڃڻو ھو ۽ ھنن ماڻھن کي ميمڻ محلي ۾ |
| 28950 | DYNT.utf | ڳالھيون ڪرڻ لڳا. ٻار بہ ساڻس ھو، تنھن جو | لھواريون | زينت بانوءَ سان گھر جا ڀاتي اوڀاريون |
| 28951 | DYNT.utf | ڳالھيون ڪيائون. ٻہ - ٽي ڏينھن لنگھي ويا | لھواريون | ۽ مريم سڀني جي اڳيان تڏي تي ويھي رھي. اوڀاريون |
| 28952 | DYNT.utf | پوءِ اتي ڪي ڏينھن گڏحي گذاريون.'' اھا خبر | لھون، | ڇڱو بنگلو بہ لڳو لڳ ڀاڙي ڪري ڇڏجو تہ اچي انھيءَ ۾ |
| 28953 | DYNT.utf | انڌيرو ٿيندو آھي، اسين ھِتان ھُتان داروءَ | لھي | تائين سرنگھن سان رستو جاري ڪيو آھي. جڏھن سج |
| 28954 | DYNT.utf | پنھنجي اصلوڪي گھر گھڙي آيا. جيڪي ٻہ-ٽي | لھي | کي بہ ھنن جي موٽڻ جي اميد ڪانہ ھئي. ھي گاڏيءَ تان |
| 28955 | DYNT.utf | پئي. ھوءَ پاڻ بہ بُکي ھئي ۽ ٻار بہ بکيو | لھي | ھو تہ گاڏي ھڪلي ھليو ويو. زينت بانو ٻار ڪڇ تي ڪري |
| 28956 | DYNT.utf | پيا ۽ گاڏي واري کي اڳواٽ پئسا بہ ڏيئي ڇڏيائون | لھي | گاڏي ڀاڙي ڪري ميمڻ محلي تائين تہ گڏ آيا، پوءِ ھو |
| 28957 | DYNT.utf | پيا، ۽ زينت بانوءَ کي بہ لاھي ھڪ پاسي ويھاريائون. | لھي | ڪرڻ لڳا؛ ھيڏي چور اڳڀرو اچي ڪنھن کوھيءَ ڌاري |
| 28958 | DYNT.utf | ويا ھئا، پوءِ ھي بہ مرندا جھرندا، بتيلي | لھي | آخر ٻيو چارو ڪونہ ٿيو. ماڻھو تہ ٻيا سڀ |
| 28959 | DYNT.utf | ويو ھو، واہ جسو سھي ڪيو اٿئي. ڏس تہ سھي، | لھي | ڏنو تہ ``ٻڙي مائي! چوبن تہ سچ ٿي، مون کي دل تسان |
| 28960 | DYNT.utf | ھيڏي ھوڏي ڊوڙڻ لڳو. | لھي | ڪئي، تنھن تي اندران ھٽ وارو بہ نڪتو؛ سوھٽ تان |
| 28961 | DYNT.utf | ڏج. رڌڻ پچائڻ جي مھل بہ ٿي آھي، وڃي تنھن | لھي | بہ آرام ٿئي. چڱو، ھان ياد کري مون کي زبنت جو سماءُ |
| 28962 | DYNT.utf | ڏيان، ھتان سڻائو آھي.'' | لھي | چيائين ``تہ مائي، اچ تہ آءُٗ توکي فضل محمد جو گھر |
| 28963 | DYNT.utf | ڏينم-تہ سندس ڇا خيال آھي، تو نپايو اٿس، | لھي | جي مون کي ڪا خبر ٿي پوي. ڏينھن-ٻن ۾ تون ڪو سماءُ |
| 28964 | DYNT.utf | ڀاتي جو گھر ۾ آيو، تنھنڪري مائي شھربانو | لئون | ھي |
| 28965 | DYNT.utf | لفظن ۾ اشاري طرح مرضي ڏيکاريائين، جو بختاور | لي | چوريو، تڏھن ھن کي ڪا مشڪلات ڏسڻ ۾ ڪانہ آئي، ٿورن |
| 28966 | DYNT.utf | نڙا توھين ٻڌو! اھڙي خسيس ماڻھوءَ جون ٿيون | لياپا | زينت - واہ دائي واہ، اھڙي ڪميني ماڻھوءَ جا ٿيون |
| 28967 | DYNT.utf | آيات و اشتياق ملاقات محبت آثار عرض- اوھان | لياز | خط- ``شوھر مھربان، عزيز از جان سلامت. بعد تسليمات |
| 28968 | DYNT.utf | واريون ۽ نيڪ ڏسڻ ۾ آيون؛ تنھنڪري سگھوئي | لياقت | ھتي اچڻ لڳيون ۽ جيڪي ٻڙھي آٿيون، سي بلڪل خبردار |
| 28969 | DYNT.utf | ھئي. ھن جو نانو ``فلڪ سوز بيگم'' ھو. | لياقت | ۾ اتي عام ماڻھن کان سؤ ڀيرا وڌيڪ سونھن، نزاڪت ۽ |
| 28970 | DYNT.utf | ڪري اضافي جو حقدار ڪيو ھو، تڏھن سرڪار ھن | لياقت | مھمل رکڻ لاءِ بہ لکيو ھئائين، پر جڏھن ھن پاڻ کي |
| 28971 | DYNT.utf | ۽ فضيلت بہ گھڻي ھوادي ھيس. طبع جو تمام حليم | لياقت | ھئي. ٻيو ھن جي اٿ-ويھ رڳو سکرن سان ھئي، تنھنڪري |
| 28972 | DYNT.utf | علميت ۽ ھوشياريءَ ڏي ڏسڻو، آھي - سو اھي | لياقت، | لياقت، غريبيءَ، چڱي ھلت چلت، موچاري کٽڻ ڪمائڻ جي |
| 28973 | DYNT.utf | غريبيءَ، چڱي ھلت چلت، موچاري کٽڻ ڪمائڻ | لياقت، | ڏي اوترو ڏسڻو ناھي، پوريءَ عمر ڏي، اشرافت، |
| 28974 | DYNT.utf | تہ ماءُ جي ھٿ ھيٺ سندس مڪتب ۾ پڙھڻ لڳي. | لياڻي | بمبئيءَ جي ھڪڙي وڏي اسڪول ۾ پڙھڻ ويھاريا ۽ سندس |
| 28975 | DYNT.utf | جو خرچ بہ ٿئي ٿو ۽ ٻيو تہ ھڪٻئي جي سنڀال | ليتي | ڄاتائون تہ گھڻن ڏينھن وچ ۾ پوڻ ڪري ھڪڙو تہ ڏيتي |
| 28976 | DYNT.utf | . جيتوڻيڪ ھو لصل غريب ماڻھو، ذات جو ميربحر | ليکجان | ھنيائين تہ سکرن مان ٻانھن وٺي، آءُٗ بہ وڏو ماڻھو |
| 28977 | DYNT.utf | ۾ ايندو ھو. | ليکجڻ | ڪري اچي بخت لڳو ھوس، سو ھينئر تمام وڏو ماڻھو |
| 28978 | DYNT.utf | ۾ ايندو ھو. ھن کي ڪنھن سکر گھر مان ٻانھن | ليکجڻ | سان واسطي رکڻ ڪري ھو ھاڻي ھر طرح سنڌ جو ماڻھو |
| 28979 | DYNT.utf | ويئي. | ليکجي | گويا استنبول جي اميرن جي بيبين کان درجي ۾ واڌو |
| 28980 | DYNT.utf | تہ سيٺ گل محمد جي پٽ جو نالو بہ مٿس پيو | ليکي | بہ آٿارڻ ۾ آھن؛ وڏا وڏا ماڻھو پٺيان ھئن، ۽ ھڪ |
| 28981 | DYNT.utf | ھئا ۽ اميراڻي آٿ-وبھ ڪندا ھئا، تنھنڪري | ليکيل | جي خواھش نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ ھئي ھي امير ماڻھو |
| 28982 | DYNT.utf | بہ ڪين ھوس. نڪو وري ھنن جو ٻيو ڪو وڏو ھو | ليکيندو | ويچاري گھڻو ئي چوندي ھيس، رئندي پٽيدي ھئي، پر ھو |
| 28983 | DYNT.utf | ھيون. انھيءَ جو وجھ ڏسي زينت بانوءَ پاڻ | ليکينديون | زالون زينت بانوءَ کي ھڪڙي وڏي ھوشيار ۽ علامھ ڪري |
| 28984 | DYNT.utf | تي فتحمند غنيم کي قياس اچي ويو، تنھنڪري | ليلائڻ | سو خاص سندس زال ۽ ننڍن ٻارن جي منٿن ڪري، جن جي |
| 28985 | DYNT.utf | پڇيو تہ ``منھنجي لاءِ؟ منھنجي ڏسڻ جي سک | لينت | |
| 28986 | DYNT.utf | وڃي شينھن ڪلھي چڙھي، تہ اسان کي بہ آرام | لينگري | ھوم، جنھن ۾ موڙھي ويٺي ھين. خدا ڪري تہ خير سان |
| 28987 | DYNT.utf | جو مامو آھي، چاچو آھي، ٻيا ڪيترا مائٽ آھن، | لينگريءَ | پر توکي خبر آھي تہ منھنجا مائٽ پاسي ۾ ويٺا آھن، |
| 28988 | DYNT.utf | پر ھٿ نہ آيو، تڏھين اوھان کي سوال ڪيم.'' | ليومانس | ھو، پر ھتي ڪنھن پاسي مون کان ڇڄي جدا ٿيو آھي؛ ڳو |
| 28989 | DYNT.utf | اھو بہ ھيڏو سارو اچي ٿيو آھي، ليٺ ھينئر | ليٺ | وٺي ڏج. حامد عليءَ کي آءُٗ پاڻھي ڪن تي وجھنديس. |
| 28990 | DYNT.utf | سنڌ ۾ نڪتو ھو ۽ اتي رھي وڃڻ ڪري پنھنجن اصلوڪن | ليٺ | جو رئيس ھوندو ھو، جو پوءِ زماني جي گردش ڪري اچي |
| 28991 | DYNT.utf | کائي بس ڪيائون، جان بيبيءَ دعا گھري، ۽ | ليٺ | ڳالھيون بہ ويٺي ڪيائون ۽ ماني بہ ويٺي کاڌائون. |
| 28992 | DYNT.utf | مون کي ھتان وڃڻو بہ آھي، تڏھن بھتر آھي | ليٺ | سان ڪم پيو ھلي ۽ وسعت بہ خدا موچاري ڏني آھي ۽ |
| 28993 | DYNT.utf | مٿس ٿو رو گھڻو ڏنڊ بہ پيو. | ليٺ | ۾ فريادڻ ٿي. باريسٽر صاحب پنھنجي وڪالت ڪرڻ لڳو - |
| 28994 | DYNT.utf | ھينئر اسان جو وارث آھي. گھر ۾ ھينئر مڙس | ليٺ | ڪن تي وجھنديس. ليٺ اھو بہ ھيڏو سارو اچي ٿيو آھي، |
| 28995 | DYNT.utf | پيا. | ليٽي | لڳيون. ھي ويچارا انھيءَ ھنڌ تختي تي فراشي وڇائي |
| 28996 | DYNT.utf | پيو. قضيي کي ارھون مھنو ٿو ڏسجي، تہ بہ آءُٗ | ليٽي | مرھيس) سرائيءَ جي گذرڻ کان پؤ سڄو بار مون تي |
| 28997 | DYNT.utf | پيون، ۽ ٿورو آرام ڪري اٿيون، وري وضو ڪري | ليٽي | تنھنڪري ھنن کڻي بس ڪئي. پوءِ سڀيئي وري کٽولن تي |
| 28998 | DYNT.utf | ڳڻتيون ڪرڻ لڳي، تہ ھن بند مان ڪيئن ڇٽان. | ليٽي | پوءِ ٿوريءَ دير تائين |
| 28999 | DYNT.utf | . ننڊ جي خمار ۾ ھئي، تہ ڏسي تہ ھڪڙي زال ٻاھران | ليٽي | ڏينھن ڪچيءَ سومھڻيءَ جو پاڻ وڃي پنھنجي ھنڌ تي |
| 29000 | DYNT.utf | ڌيءَ ڪنھن امير جي گھر ۾ مشڪل ھوندي.'' | ليڪ | آھيان تہ مون بہ گھر گھڻا ڏٺا، پر اھڙي سگھڙ ۽ |
| 29001 | DYNT.utf | اڃا دل ۾ پڪو ٺھراءُ ڪونہ ڪيو ھئائين، پئي | ليڪن | |
| 29002 | DYNT.utf | معلوم ٿي سگھيو ٿي تہ وڏي ڪشادي جاءِ آھي، | ليڪن | سا اچي ھيٺ تھخاني ۾ بيٺي. اندر انڌارو برابر ھو، |
| 29003 | DYNT.utf | مھانڊا تہ اھڙا ھئس جو ڏسندڙ جي دل ۾ چپي | ليڪن | ھئي. رنگ تمام اڇو نہ ھوس، نہ بہ نھايت وڻندڙ ھوس، |
| 29004 | DYNT.utf | تي لڙڪائي دو تي نڪري آيس. اھا ڪوٺي بہ شايد | لٺ | وچ وارو دو ڏيئي ڇڏيو، ۽ ڪوٺيءَ جي ڪنڊ ۾ بلا ماري، |
| 29005 | DYNT.utf | سان، ڪي چٺ سان سڀني کي آڻي پنھنجي رستي | لٺ | مرضي رکنديون ھيون؛ تنھنڪري ھنن ڄاتو تہ اسين ڪي |
| 29006 | DYNT.utf | جي لاءِ ڪاھ ڪئي ھئي. اڳيان ترڪي لشڪر سامھون | لُٽ | تي بہ گذ ران ڪندا آھن. انھن ترڪستان جي سرحد تي |
| 29007 | DYNT.utf | جون ڳالھيون ڪيائين؛ پر زينت بانوءَ پنھنجو | لٽائڻ | ھوندي، متان ڪا بلا ڀٽون نہ ھجي.'' ۽ ٻيون ڪي اھڙيون |
| 29008 | DYNT.utf | . | لٿا | ھو ستت ئي تياري ڪري، اچي علي رضا جي گھر جي در تي |
| 29009 | DYNT.utf | . اھا مائي جان بيبي ۽ سندس پورھيت مريم ھئي، | لٿا | پورھيت ساڻس ھيس ۽ ساڻن گڏ ھڪڙو جوان ويٺل ھو - ٽيئي |
| 29010 | DYNT.utf | . جنھن شھر ۾ علي رضا ننڍو ٿي وڏو ٿيو ھو، | لٿا | ھنن جو تجمل ڏسي ماڻھو حيران ٿي ويا. ھي اچي بنگلن ۾ |
| 29011 | DYNT.utf | . جيڪا ھن جي اجائي ھلت ڏٺي ھئائون سا ھينئر | لٿا | ھن جي نسبت ۾ جيڪي ڪفر وغيرہ جا شڪ گذرندا ھئا، سي |
| 29012 | DYNT.utf | ڪي پئي چڙھيا، ڪي پنھنجن سنگتين ۽ عزيزن | لٿا، | لنگر ڪيو. ڊونڊيون آگبوٽ کي وڪوڙي ويون؛ ڪي پئي |
| 29013 | DYNT.utf | . پاڻ اڃا شھر وارن بنگلن ۾ رھندا ھئا. ھيءُ | لٿو | ٿانيڪو ڪري رھيا، تڏھن ھنن کي وڏو انتظار دل تان |
| 29014 | DYNT.utf | وري لڳان نينگر جي پئيان. اڄ تہ نينگرا بہ | لٿو، | جو ڪم ٿي وڃي تہ پوءِ نينگريءَ جو وڏو بار مٿي تان |
| 29015 | DYNT.utf | ۽ پري کان ``منھنجي جان، منھنجي پياري!'' ڪندو، | لٿو، | ھو ٽپ ڏيئي اٿيو، مٿان ڏاڪڻ تان دٻ دٻ ڪندو تڪڙو |
| 29016 | DYNT.utf | تائين آتيئي پاڻ وٽ ويھاريس، پوءِ دڪان | لٿي | ڪھل آئي. وري ھن کي ڏٺائين بہ اشراف ۽ غرڍب، تنھن سج |
| 29017 | DYNT.utf | . ھوءَ گھر جي ڀاتين سان ملي، پوءِ وڃي سڀ | لٿي | جان بيبي پورھيت سميت اچي سرائي فتح علي خان جي گھر |
| 29018 | DYNT.utf | آھيون ۽ ڏيھي ماڻھو رڳو خسيس نوڪريءَ جا | لٿيون | رھيون آھن، سي تہ ڄاڻنديون آھن تہ اسين آسمان مان |
| 29019 | DYNT.utf | جو امڪان نہ ڄاتائين، تڏھن وري انھيءَ کي | لڀڻ | ٿيڻ مھل ڪپتان آگبوٽ کڙو بہ ڪرائي ڇڏيو ھو، پر جڏھن |
| 29020 | DYNT.utf | پيا. ھيڪاري پڪو شڪ پين تہ ھيءَ ڪا خراب چال | لڀي | کان سواءِ گھمندي وتي. وري وٽانئس ستر-اسي رپيا بہ |
| 29021 | DYNT.utf | .'' انھيءَ ۾ وري بہ امان، اسان جي گلا آھي. | لڀين | پيو چوندو آھي تہ ``فلاڻيءَ جي لاءِ گھوٽ ڪونہ ٿو |
| 29022 | DYNT.utf | آھي.'' | لڄ | شھربانوءَ چيو تہ ``ھائو مائي، اللَّھ تي |
| 29023 | DYNT.utf | حيا ۾.'' | لڄ | ھونءَ ٻانھن بہ ملوڪ آھي، جھڙو شڪل شباھت ۾، تھڙو |
| 29024 | DYNT.utf | بہ گڏيل آھي؟'' ھوءَ جواب ڏيندي ھئي تہ ``مائي، | لڇ | چرچو ڪري چوندي ھئي تہ ``مائي، متان ڪا تو ۾ اسان جي |
| 29025 | DYNT.utf | موچارا آھن، سواسان کي مائٽن کان بہ پياري | لڇڻ | تون اسان وٽ پورھيت ٿينءَ تہ ڇا ٿيو؟ تنھنجا |
| 29026 | DYNT.utf | جي چڱي خبر ھيس. ھيترا ڏينھن پاڻ ٻارن ٻچن | لڇڻن | ڪانہ ھئي، جوان پورھيت گھر ۾ موجود ھئي، جنھن جي |
| 29027 | DYNT.utf | . | لڌا | ڏاڍو خوش ٿيو، جو ھن پنھنجن وڏن جا مائٽ ڳولي وڃي |
| 29028 | DYNT.utf | آھي ۽ جيڪي دشمن آنھيءَ ڪم ۾ شامل ھئا، تن | لڌو | ڪنھن کي بہ گمان ڪونہ پيو، تہ تھخاني ۾ ڪو باروت |
| 29029 | DYNT.utf | آھي، سو ضرور ڪنھن زال ماڻھوءَ جو بہ انھيءَ | لڌو | علي رضا دل ۾ ڄاتو تہ اھڙو ڪاغذ، جو حرمخاني جي اندر |
| 29030 | DYNT.utf | تہ منجھس ڇا لکيل آھي، ڪو نالو ڪو نشان. ڪنھن | لڌو | ھڪڙي ٻئي چيو تہ ``ادا! جي ڪنھن |
| 29031 | DYNT.utf | ۽ ھيءَ وري ھئي بہ نڌ ڻڪي، ۽ غير واقف، سو | لڌو | جنھن قسم جو مال چوري ٿي ويو ھو، سو بہ ھن زال وٽان |
| 29032 | DYNT.utf | سو ڪنھن جو ھو ۽ ڪيئن اتي آيو. | لڌو، | ڪھڙن ماڻھن جو اندر يا ٻاھر واسطو آھي، اھو خط جو |
| 29033 | DYNT.utf | تنھن مان صاف معلوم ٿيو تہ گگھريءَ مان پاڻي | لڌو؛ | وارو تختو بہ ڪونہ ڏٺائون، ۽ ھنن جو وٽو بہ ڪونہ |
| 29034 | DYNT.utf | مگر ھيٺين گالھ جي اڃا صفائي ڪانہ ٺتي تہ | لڌيم، | ڳالھ جي پٺيان ھيس، تنھن جو پتو پيم ۽ اھا شيءِ بہ |
| 29035 | DYNT.utf | تہ پنھنجن بازن جي پورھئي ۽ سئيءَ جي ڪمائيءَ | لڌي، | ۾ سکي ويٺي آھيان. جي امان ۽ ادي منھنجي سنڀال نہ |
| 29036 | DYNT.utf | وري ڪنھن ٻئي ھنڌ وڃي ويٺو ھو، ۽ حيدرآباد | لڏي | رلائي بيٺا تہ ميان علي رضا ھٿ ڪونہ نڳو، جو اتان |
| 29037 | DYNT.utf | ويو ۽ وڃي ڪنھن ٻئي ھنڌ جاءِ ورتي اٿس. سندس | لڏي | ٿو، ھتي برابر رھندو ھو، پر گھڻا ڏينھن ٿيا، جو |
| 29038 | DYNT.utf | وڃڻ گان پوءِ ورھيہ-ٻن جي اندر ھن جي حالت | لڏي | مطلب تہ علي رضا جن جي بمبئيءَ |
| 29039 | DYNT.utf | ٿا وڃن. ھنن پنھنجي ڌيءُ عظمت بانو ۽ سندس | لڏي | ڪونہ پيو تہ ھي بمبئيءَ ۾ گذاري نٿا سگھن، تنھنڪري |
| 29040 | DYNT.utf | . جڏھن ڏينھن ٿيو، تڏھن البت سماءُ پيس. پر | لڏي | ھئا، سي ھوءَ پئي اتي پاڻيءَ ۾ ٽُلڪي، ۽ لھرن تي |
| 29041 | DYNT.utf | الائجي ڪھڙي ھنڌ وڃي ويٺو ھو. ڀاءُ ڏي وري | لڏي، | جو تہ امڪان ئي ڪونہ ھو، جو علي رضا ڦول گليءَ مان |
| 29042 | DYNT.utf | ٿي ھئي، جنھن ۾ سندس ڏاڏو، جو رئيس ھو، سو | لڙائي | خبر پئجي سگھي تہ ڪھڙي سال ۾ اھا ايران ۽ روس واري |
| 29043 | DYNT.utf | ۾ ماريو، آتي پوري ڇڏيائونس.'' ۽ چيائونس | لڙائي | آھي تہ ھلي زيارت ڪريان.'' پر ھنن ٻڌايس تہ ``ھو جتي |
| 29044 | DYNT.utf | جو خيال بہ ڪونہ ھو. جن وٽ وري ھيون، تن انھيءَ | لڙائيءَ | پر تراريون ۽ بندوقون ساڻ نہ ھين، جو ھنن کي ڪنھن |
| 29045 | DYNT.utf | جو ذڪر نڪتو. | لڙائيءَ | نہ گذريل وقت جي ڳالھ اچي چري، ايران ۽ روس واري |
| 29046 | DYNT.utf | ۾ مارجي ويو، باقي سندس زال ۽ ننڍو پٽ قيد | لڙائيءَ | ٻڏايائونس تہ ``اھو پاڻ تہ وڏي پٽ سوڏو |
| 29047 | DYNT.utf | ۾ ماريو، تڏھن ايرانين پڻس علي نوازخان | لڙائيءَ | واري پرڳڻي جو رئيس ھو، جو جڏھن روس ۽ ايران جي |
| 29048 | DYNT.utf | ۾ وڙھندي مري ويو. انھيءَ جو پٽ وري انھيءَ | لڙائيءَ | ڀاءُ کي ويھاريائون، جو پڻ سگھوئي اھڙيءَ ھڪڙي |
| 29049 | DYNT.utf | ۾ ڏاڍي خونريزي ٿي ۽ روس جي طرف جا گھڻا ماڻھو | لڙائيءَ | نواز جو پيءُ بہ پنھنجي لشڪر سوڌو حاضر ھو. انھيءَ |
| 29050 | DYNT.utf | ۾ ڪن سببن ؟؟؟ڪري، ايران جو لشڪر فتحياب | لڙائيءَ | جي ملڪ تي ڪاھ ڪري قرون لسُٽون ڪندا ھئا. ھڪڙي اھڙي |
| 29051 | DYNT.utf | اڪثر ٻڌبيون آھن، پر ھتي تہ ٻنھي جي وچ ۾ | لڙايون | جو سڀڪو مٿانئس ساھ پيو صدقو ڪندو ھو. سَس-ننھن جون |
| 29052 | DYNT.utf | ٿينديون ھيون ۽ ھو ٻيئي ؟؟؟ھڪٻين جي ملڪ | لڙايون | ڍل ڀرُو ھو. انھن ڏينھن ۾ روس ۽ ايران جي وچ ۾ اڪثر |
| 29053 | DYNT.utf | آئي، مھاڻن ويجھو اچي، ھمت ڪري ھن کي ڇڪي | لڙي | لنگھي، سا پري کان پاڻيءَ تي ڪا شيءِ ٽُلڪندي ڏسي |
| 29054 | DYNT.utf | پاڻي پيجئين ۽ ساھي کڻجئين.'' | لڙي | جتي ھڪڙو فقير ۽ سندس زال رھن ٿا. اتي جي ٿڪجين تہ |
| 29055 | DYNT.utf | ھو ۽ مارجي ويو ھو. ھو انھيءَ بابت پڇا ڪرڻ | لڙيو | جو رئيس ھو، سو روس جي لشڪر سان گڏ ايرانين سان |
| 29056 | DYNT.utf | دو تي نڪري آيس. اھا ڪوٺي بہ شايد سرائي جي | لڙڪائي | دو ڏيئي ڇڏيو، ۽ ڪوٺيءَ جي ڪنڊ ۾ بلا ماري، لٺ تي |
| 29057 | DYNT.utf | سان ڀرجي پيس. پوءِ ھلڪي ھلڪي ڪم تي رکيائونس. | لڦن | ڏينھن سخت پورھيو ڪرايائونس، جنھنڪري ھٿ ئي |
| 29058 | DYNT.utf | ۾ ضرور ڪونھي. جي اصل لنڍي ھوندي کان ٽُنگ | لَڪ | ۽ ڳچيءَ لاءِ دُھري يا اھڙو ڪو ٻيو زيور؛ باقي |
| 29059 | DYNT.utf | رکي ڇڏيا ھئا. انھن مان ھڪڙو-ٻہ زينت خوشيءَ | لڪائي | جي مرضيءَ پٺيان پنھنجي وسلن ۾ امانت طرح |
| 29060 | DYNT.utf | رکيل ھئا. ھن کي گرفتار ڪياٿون ۽ پنجن ئي | لڪائي | تن مان ڪي تہ سندس زال مھاڻيءَ جي بت تي ھنا. ٻيا ڪي |
| 29061 | DYNT.utf | ماءُ کي ڏيندي ھئي. ھينئر جو ھو اتان نڪرڻ | لِڪائي | عار ھو، پر تڏھن بہ عظمت بانو زور ڪري ٿورو گھڻو |
| 29062 | DYNT.utf | . انسان جي حياتي الاجي ڪيتري آھي! زال ۽ ٻارٻچا | لڪائيندا | ۾ پيا گذاريون ۽ ھو ويچارا غريبيءَ حال ۾ وتن ڪنڌ |
| 29063 | DYNT.utf | ڪڇ تہ سھي.'' ائين چئي ٻانھن ڊگھي ڪري، منھن | لڪائين، | تو کي بہ ماءُ وانگي آھيان، مون کان ڪھڙو حال ٿي |
| 29064 | DYNT.utf | . پڪ ھين تہ ھو اچي اسان کي روئي ملندا، پوءِ | لڪايائون | ھنن وري ھينئن ڪيو، جو زينت بانوءَ کي کڻي ڪوٺيءَ ۾ |
| 29065 | DYNT.utf | وتن گذاريندا.`` | لڪايو | ھنن کي دير ڪانہ ٿي ٿئي، اشراف تہ ھينئر پنھنجو ڪنڌ |
| 29066 | DYNT.utf | . ۽ پنھنجي عيال سوڌو اچي بمبئيءَ پھتو. | لڪتو | ڪري ھن کي ويندو ڏسي ارمان ڪرڻ لڳا. نيٺ ھي موڪلائي |
| 29067 | DYNT.utf | . | لڪتي | سولو لڳس، پھر ڏينھن جو مس ٿيو تہ اچي ڀڄ جي شھر کان |
| 29068 | DYNT.utf | جو شھر جي اوڀرين پاسي کان ھو. | لڪتي، | پاڙي جو ڏس پڇائيندي پڇائيندي، اچي انھيءَ پاڙي ۾ |
| 29069 | DYNT.utf | ڇپندي. ھنن اھو رواج ڪڍيو، جو مڙس زال کي | لڪندي | وٺي سڏي، نہ مڙس زال کي-رڳو رکا سوال جواب ڪن، سو بہ |
| 29070 | DYNT.utf | پيئي ھجي. | لڪي | گھمي ڏٺائين، تہ متان ڪا اھڙي خرابيءَ جھڙي شئي |
| 29071 | DYNT.utf | زال مڙس جا مائٽ کين ڪم ايندا - پنھنجي سر | لڪي | نڪي ساڻس گڏيا وتنداسين، نڪي پئسا جٽا ڪندا، |
| 29072 | DYNT.utf | سگھي؟ | لڪي | ھن سان کلندو ڳالھائيندو ھو. ڀلا رت جي ڇڪي ڪٿي ٿي |
| 29073 | DYNT.utf | لڪي ڇڪيندو ھو، پوءِ تہ ھڪڙو خلاصو حقو گھر | لڪي | ھتي اچا ٻيڙين ۽ سگارن جو رواج عام نہ ھو.} پھرين |
| 29074 | DYNT.utf | ڇڪيندو ھو، پوءِ تہ ھڪڙو خلاصو حقو گھر ۾ | لڪي | اچا ٻيڙين ۽ سگارن جو رواج عام نہ ھو.} پھرين لڪي |
| 29075 | DYNT.utf | پوريائون ۽ سندن وصيت موجب پڪي گچ سان قبرون | لڳ | تہ ائين. ٻنھي کي اندر بنگلي جي وچين صفي ۾ لڳو |
| 29076 | DYNT.utf | وري ھنن موچارو ننڍو بنگلو جوڙايو. ۽ انھي | لڳ | باغ سان |
| 29077 | DYNT.utf | ھڪڙي ننڍي سھڻي مسيت بہ ٺھرايائون، ۽ انھيءَ | لڳ | لڳ وري ھنن موچارو ننڍو بنگلو جوڙايو. ۽ انھي سان |
| 29078 | DYNT.utf | ڀاڙي ڪري ڇڏجو تہ اچي انھيءَ ۾ لھون، پوءِ | لڳ | ڏي ھيئن بہ لکيائين تہ ``ڪو ھڪڙو ڇڱو بنگلو بہ لڳو |
| 29079 | DYNT.utf | .'' | لڳ | چيس تہ ``بھتر آھي تہ ھاڻ نڪري اچي پنھنجي ڌنڌي کي |
| 29080 | DYNT.utf | آھيو؟'' | لڳا | خير تہ آھي، اڄ وري ننڊ قٽائي، اچي انھن قصن کي |
| 29081 | DYNT.utf | ۽ حامد وري جھڙيءَ ملرح علي رضا چي صحبت | لڳا | ۽ ماليءَ جي چڱي ٿيڻ وغيرہ جون ڳالھيون پاڻ ۾ ڪرڻ |
| 29082 | DYNT.utf | ۽ علي رضا تہ پنھنجن ڪپڙن ۾ نہ ٿي ماپيو. | لڳا | کڻي وات ۾ وڌس، پوءِ تہ سڀئي پاڻ ۾ خوشين ۽ چرچا ڪرڻ |
| 29083 | DYNT.utf | ۽ ھڪٻئي کي ڏاڍا پيار جا ڀاڪر پاتائون. | لڳا | اھا زينت بانو آھي. تڏھن سڀ اٿي انھيءَ سان گڏجڻ |
| 29084 | DYNT.utf | ۽ ڪپڙو گندي، ڳھ ڳٽو جوڙائڻ لڳا. ٻنھي گھرن | لڳا | انھيءَ ڏينھن کان وٺي ٻيئي طرف تياري ڪرڻ |
| 29085 | DYNT.utf | . | لڳا | اتي رھڻ ڪري ھي واقف ٿي ويا ھئا، تن سان اٿڻ-ويھڻ |
| 29086 | DYNT.utf | . | لڳا | اميد ھئي، يا ڏس ھون، تنھنڪري ھنن کي دڙڪا تاب ڏيڻ |
| 29087 | DYNT.utf | . | لڳا | انگريزي دستور گھر رکڻ جو ھو، سوئي ھينئر بہ رکڻ |
| 29088 | DYNT.utf | . | لڳا | جو ھن پيءُ-ماءُ کي رھڻ لاءِ ڏنو ۽ اڌ ۾ پاڻ رھڻ |
| 29089 | DYNT.utf | . | لڳا | رضا ۽ زينت بانو گھڻو خوش ٿيا ۽ پٽ کي دعائون ڪرڻ |
| 29090 | DYNT.utf | . | لڳا | طرح ھي سانھ ستيءَ سان گوشہ نشينيءَ ۾ گذارڻ |
| 29091 | DYNT.utf | . | لڳا | ويٺا ھججو.'' انھيءَ صلاح تي سڀ ڪمر ٻڌي سانباھو ڪرڻ |
| 29092 | DYNT.utf | . | لڳا | ٻيئي ھڪٻئي کي چنبڙي ويا ۽ اوڇنگارون ڏيئي روئڻ |
| 29093 | DYNT.utf | . | لڳا | پشيمان ٿيا ھئا، ۽ ھاڻ ھنن سان گھڻي مھرباني ڪرڻ |
| 29094 | DYNT.utf | . | لڳا | پوءِ ماٺ ڪيائون، ويھي گذريال حال جون ڳالھيون ڪرڻ |
| 29095 | DYNT.utf | . | لڳا | پيا ۽ خوش ٿيا ۽ مائي شھربانوءَ کي اچي مبارڪون ڏيڻ |
| 29096 | DYNT.utf | . | لڳا | ٿي گذاري ويو ھو، تنھنڪري ھن کي ھيڪاري پسند ڪرڻ |
| 29097 | DYNT.utf | . | لڳا | ٿيا. سڀئي ھن کي ڏسڻ آيا، ۽ ھنن کي مبارڪباديون ڏيڻ |
| 29098 | DYNT.utf | . اھو ارادو ھون تہ ننڍي پُٽ جي خبر پوي تہ | لڳا | ناآميد ڪيو. سو في الحال ھو ويچارا غريبت طور گذارڻ |
| 29099 | DYNT.utf | . جھڙي ننڍي ھوندي کان خواھش ھين تہ وڏيڻ | لڳا | جاءِ تي علي رضا ۽ زينت بانو ڏاڍي آرام سان رھڻ |
| 29100 | DYNT.utf | . جيتوڻيڪ ڪي سندن وڃڻ ۾ ناراض بہ ھئا، بر | لڳا | ڪيائين، ماءُ ۽ ڀاءُ کي ٻڌابائين، آخر سنبت ڪرڻ |
| 29101 | DYNT.utf | . جيڪا گستاخي ھو اڳي ھن سان رکندا ھئا، تنھن | لڳا | ۽ وري جن وٽ ويندڙ ھئا سي بہ ھنن کان ھينئر گوشو ڪرڻ |
| 29102 | DYNT.utf | . جڏھن صفائي ٿي رھي ۽ ھنن وري پنھنجو ھنڌ | لڳا | کڻايائون، جو خلاصي آگبوٽ کي ڌوئڻ ۽ صاف ڪرڻ |
| 29103 | DYNT.utf | . خاص ڪري ھن جي نماز ۽ قرآن جي شفل ڪري منجھانئس | لڳا | نمڪ حلالي، اشرافت ۽ چڱي ھلت ڏسي ھن کي آفرين ڪرڻ |
| 29104 | DYNT.utf | . دستور آھي تہ ڏکن ۾ گذريل ڏينھن ياد پوندا | لڳا | کي پنھنجا ڏينھن ياد پوڻ لڳا، پنھنجا مائٽ ياد پوڻ |
| 29105 | DYNT.utf | . زينت بانو نماز پڙھي وڃي قرآن جي دؤر تي | لڳا | صبح ٿيو. گھر جا ڀاتي اٿي ڏھاڙيءَ وارو ڪم ڪار ڪرڻ |
| 29106 | DYNT.utf | . علي رضا جو تہ ھٿ ٻن-چئن صاحبلوڪن سان اٽڪيل | لڳا | پوءِ تہ سڀ سانباھو ڪرڻ |
| 29107 | DYNT.utf | . مھاڻي، حامد وٽ ماڻس تي چغليون ھڻڻ لڳي، | لڳا | ھن جي جا ساڻس نہ پيئي، تنھنڪري سنجھ-صبح جھيڙا ٿيڻ |
| 29108 | DYNT.utf | . نيٺ ھي موڪلائي لڪتو. ۽ پنھنجي عيال سوڌو | لڳا | ھئا، سي بہ ظاھري ڪري ھن کي ويندو ڏسي ارمان ڪرڻ |
| 29109 | DYNT.utf | . وري سگھوئي ٽپڙٽاڙي کڻايائون، جو خلاصي | لڳا | البت ساھ پيٽ ۾ پين، لوڏو مغز ۾ ويھي وين، اٿي ويھڻ |
| 29110 | DYNT.utf | . ھمو کلڻ ۽ ڏانھن اھلرون ڪرڻ لڳو، تنھن کي | لڳا | اھڙو محبوب ھو؛ تنھنڪري ويجھو اچي انھيءَ سان کيڏڻ |
| 29111 | DYNT.utf | . ھنن باغ ۽ ٻنيءَ جي ڪم لاءِ جيڪي ٻہ-چار | لڳا | ھنڌ علي رضا ۽ زينت بانو ۽ مريم ٽي ئي گڏجي اچي رھڻ |
| 29112 | DYNT.utf | . ھو ويچارو حيرت ۾ پئجي ويو، ڀلا اھا کلڻ | لڳا | تہ کيس ڏسي ھو سڀئي اڳيان او ڇنگارون ڏيئي روئڻ |
| 29113 | DYNT.utf | . ھڪڙي ڀيري تہ ڪوڙي سوڙي معاملي ۾ حامد ۽ | لڳا | جي مٿن اڳيئي ڪاوڙيل ھئا، سي ھنن کي ھرطرح ستائڻ |
| 29114 | DYNT.utf | . ٻار بہ ساڻس ھو، تنھن جو پڇيائونس، ھو تمام | لڳا | سان گھر جا ڀاتي اوڀاريون لھواريون ڳالھيون ڪرڻ |
| 29115 | DYNT.utf | . ٻنھي گھرن ۾ اھا پھرين شادي ھئي ۽ ٻيئي سکر | لڳا | ٻيئي طرف تياري ڪرڻ لڳا ۽ ڪپڙو گندي، ڳھ ڳٽو جوڙائڻ |
| 29116 | DYNT.utf | . ٻہ ڏينھن لنگھي ويا، تہ بہ ڇوٽڪارو نہ ٿيو. | لڳا | جا سور اچي ٿيا. دائي گھرايائون، پر سور سخت ٿيڻ |
| 29117 | DYNT.utf | . ٻيئي طبع جا تيز ھئا، وڃي ڌڪن - بُجن تي ڳالھ | لڳا | ٿي، ھڪٻئي سان تڪرار ڪرڻ لڳا، اجايو سجايو ڳالھائڻ |
| 29118 | DYNT.utf | . ڪن جي صلاح ھئي تہ ``گڏ ٿيل باروت شايد پورو | لڳا | ھي پيغام ٻڌي، سڀ اچي گڏ ٿيا ۽ صلاح ڪرڻ |
| 29119 | DYNT.utf | . ڪي ڏينھن تہ ھي اسڪول جي وڃڻ کان پيو گسائيندو | لڳا | لڳو. ماستر سندس ڪم کان ناراض رھيا ۽ مٿس ڪاوڙ ڪرڻ |
| 29120 | DYNT.utf | نينگر جي پئيان. اڄ تہ نينگرا بہ انگريزي | لڳان | وڃي تہ پوءِ نينگريءَ جو وڏو بار مٿي تان لٿو، وري |
| 29121 | DYNT.utf | . ھي پاڻ ۾ گھڻا ڄڻا ھئا. سي سڀ تہ انھيءَ اوطاق | لڳائجي | اتي گڏ ٿجي ۽ ٻيءَ تاريخ رات جو اڌ رات مھل اندر باھ |
| 29122 | DYNT.utf | ھئي، پر تڏھن بہ اڃا ھن وٽ پنھنجي ايتري | لڳائي | پنھنجي اولاد جي تعليم ۾ توڙي ٻين خير جي ڪمن ۾ |
| 29123 | DYNT.utf | - ڪنھن اڙئي اٿڙئي ڪم ۾ آڻينداسين- يا تہ ڪنھن | لڳائينداسين | باقي وياج کڻي نہ وٺنداسين يا وٺي پنھنجي ڪم نہ |
| 29124 | DYNT.utf | . جڏھن سڀ ڪم ڪار تيار ٿيندو، تڏھن تو کي اڳڀرو | لڳائينداسين | آھين، اسين تو کي کڻڻ آپائڻ جھڙي خسيس ڪم ۾ ڪين |
| 29125 | DYNT.utf | تنھنڪري ھو ٻاڻ زيادہ خوش ٿيو، ۽ ھن جو شڪر | لڳايا، | ھن جي جلد موٽڻ جي اميد ھئي، پر ھن جو زيادہ ڏينھن |
| 29126 | DYNT.utf | اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳا. ٻيئي طبع جا تيز | لڳا، | ٻنھي جي وچ ۾ ناسازي پيدا ٿي، ھڪٻئي سان تڪرار ڪرڻ |
| 29127 | DYNT.utf | پنھنجا مائٽ ياد پوڻ لڳا. دستور آھي تہ ڏکن | لڳا، | وري ھن کي پنھنجا ڏينھن ياد پوڻ |
| 29128 | DYNT.utf | تہ بہ انھيءَ جي پرواھ نہ رکيائين. پٽ جي | لڳا، | ڪري سندس عزيز ۽ پاڙيسري مٿس کلڻ ۽ ٽوڪون ڪرڻ |
| 29129 | DYNT.utf | تڏھن علي رضا کي وري پنھنجو اصدوڪو خيال | لڳا، | ۾ آيا ۽ خدا جي فضل سان اندر-ٻاھر آرام سان رھڻ |
| 29130 | DYNT.utf | تڏھن ھوءَ بہ وٽن پئي ايندي ھئي. آھا ھاڻي | لڳا، | ماءُ ڪري ڄاڻندي ھئي، سي اچي محبوب عليءَ وٽ رھڻ |
| 29131 | DYNT.utf | جنھنڪري ھن جي پيدائش ۾ گھڻي حرڪت ڪالہ رھي. | لڳا، | ٿي ويا ھئا، تڏھن بہ اھڙا ٻيا وري سگھوئي ھن کي ھٿ |
| 29132 | DYNT.utf | جنھنڪري ٿورن ئي ڏينھن ۾ ھن گھڻو ئي پئسو | لڳا، | سان ھوندي ھئي، تنھنڪري ماڻھو ھن ڏي گھڻو رجوع ٿيڻ |
| 29133 | DYNT.utf | جو پري کان بمبئيءَ جا جبل پئي ڏٺا. سگھوئي | لڳا، | ٽيون ڏينھن ٿيو، تنھن تي سڀ ماڻھو ٽپڙ ٽپڙ ٽاڙي ٻڌڻ |
| 29134 | DYNT.utf | جو ھينئر سندن عزيز ظاھر ٿي پيو. | لڳا، | وٺي ويئي، سڀئي ھن کي اڳي کان وڌيڪ آبرو ۽ پيار ڏيڻ |
| 29135 | DYNT.utf | جيئن تہ ھي ماڻھو ڪٿي ڪو ڏٺو ھجين، پر ياد | لڳا، | انھيءَ ھوندي بہ ھنن کي ھن جا ڪي مھانڊا پئي دل ۾ |
| 29136 | DYNT.utf | سو ھن ويچاريءَ کي ويتر ارمان ٿيڻ لڳو، پر | لڳا، | لِڪائي ماءُ کي ڏيندي ھئي. ھينئر جو ھو اتان نڪرڻ |
| 29137 | DYNT.utf | ۽ ھندستاني ٻولي، جا ڪن ڏينھن کان اچي سندن | لڳا، | پوءِ جيئن اصل گھر جا ڀاتي ھئا، تيئن گڏ رھڻ |
| 29138 | DYNT.utf | گھڻيءَ ريڙھ پيڙھ کان پوءِ اھو ٺھراءُ ڪيائون، | لڳا؛ | پاڻيءَ ڍڪ پِي، پوءِ پاڻ ۾ ويھي مال ورھائڻ |
| 29139 | DYNT.utf | ھيڏي چور اڳڀرو اچي ڪنھن کوھيءَ ڌاري لھي | لڳا؛ | ۽ پنھنجي مائٽن مان رستي جي واقعي جو بيان ڪرڻ |
| 29140 | DYNT.utf | پر دائي سچ تہ چؤ، تون اڄ پاڻھي مون سان | لڳبو؟ | ٿيندو، سڌرندو يا کرندو، تڏھن انھيءَ جي آسري ڇا |
| 29141 | DYNT.utf | ھئي. ھنن جي مرضي ھئي تہ اھي نہ اچن تہ چڱو. | لڳدي | ھئا، تن کان محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم کي مٺيان |
| 29142 | DYNT.utf | . جي زال جي جيئري ئي علي رضا کي ھن پورھيت | لڳس | ڪين گھٽايو. پنھنجي ٻار کان بہ وڌيڪ خدمت ڪرڻ |
| 29143 | DYNT.utf | . زينت چيو تہ ``مائي، آءُٗ ھينئر ڇا چوان، | لڳس | ڪڇ تہ سھي.'' ائين چئي ٻانھن ڊگھي ڪري، منھن مٿي ڪرڻ |
| 29144 | DYNT.utf | پر تڏھن بہ مڙس کي خوش رکڻ فرض ٿي ڄاتائين | لڳس، | ھئي. اگرچہ وطن کي ۽ مائتن کي ڇڏڻ اھنجو بہ ٿي |
| 29145 | DYNT.utf | پر ھن جو پتوئي ڪونہ پيو. | لڳس، | کي سڏ ڪيائين. سڀئي سسا مسا ٿي ويا؛ ھيڏي ھوڏي ڳولڻ |
| 29146 | DYNT.utf | پھر ڏينھن جو مس ٿيو تہ اچي ڀڄ جي شھر کان | لڳس، | آٿي اھو ڏکڻ وارو دڳ ڏيئي ھلي. ٿڌ جو پنڌ سولو |
| 29147 | DYNT.utf | تنھن سبب ڪِري پيئي ۽ انھنءَ معاملي کي ٻہ | لڳس، | ھن کي اڳھين نبيري ڇڏيو ھو، ھاڻي وري ھي جو تازو ڏڪ |
| 29148 | DYNT.utf | ڪڏھن دل ۾ چوي تہ زال جي خواب جي تعبير ابتڙ | لڳس، | اتي شھربانوءَ جي اک پٽجي ويئي. وري اچي خواب جي |
| 29149 | DYNT.utf | ھو. آنھيءَ سان گڏ وري ٿورو ٽڪر آباديءَ | لڳل | ھڪڙو کوھ بہ جاري ھو ۽ موچارو ننڍو باغ بہ ساڻس |
| 29150 | DYNT.utf | ھو، تنھن چيو تہ ``سنڌ ۾ پردي جي تمام جٺ آھي؛ | لڳل | پٿليل ھو، ۽ جنھن کي ھاڻوڪي زماني جوگھڻو واءُ |
| 29151 | DYNT.utf | . پر ھنن جي عزازت رڳو ھڪ گھر سان ھئي، تنھنڪري | لڳن | عمر ساري گذاري ھئائون، اُتان نڪرڻ بہ اھنجو پئي |
| 29152 | DYNT.utf | بئي. | لڳند | جو سيڪ ايندءِ؛ ڳالھ لہ مڃيندا تہ پاڻھي ڪاوڙ |
| 29153 | DYNT.utf | آعي تنھن کي پئسي جي تہ گھرج ضرور ٿيندي | لڳندو | اھڙن ڪمن ۾ جيڪو |
| 29154 | DYNT.utf | . | لڳندو | ڏسندي مھيني جي پھرينءَ تاريخ کان وٺي اھو ڪم ھلڻ |
| 29155 | DYNT.utf | . جن ڳالھين جي کيس ڳڻتي آھي، سي تہ سڀ مائي | لڳندو | چوين پر مون کي اسيد آھي تہ زينت کي بہ اھو ھنڌ چڱو |
| 29156 | DYNT.utf | ھئي، ۽ انھيءَ بابت بہ پٽ کي سمجھائيندو | لڳندي | تہ بہ ڪين چوندو ھوس. اھا ڳالھ بہ علي رضا کي خراب |
| 29157 | DYNT.utf | - ليٺ مٿس ٿو رو گھڻو ڏنڊ بہ پيو. | لڳو | ڪورٽ ۾ فريادڻ ٿي. باريسٽر صاحب پنھنجي وڪالت ڪرڻ |
| 29158 | DYNT.utf | آھي.'' | لڳو | مريم چيو تہ ``ھائو مائي، ھي زمانو ھاڻ اھڙو اچي |
| 29159 | DYNT.utf | آھي، تڏھن اھڙي مائٽي ڪرڻ ۾ حرڪت ناھي. ماءُ | لڳو | زال ذات جي جواني گھڻو جٽاءُ نٿي ڪري ۽ وجھ چڱو بہ |
| 29160 | DYNT.utf | پيو ھوندو ھو، سو خدا ھن طرح بند ڪري ڇڏيو. | لڳو | پرائي گھر ۽ پرائي وس. جنھن گھر ۾ ڪن ڏينھين چھچٽو |
| 29161 | DYNT.utf | پيو ھو، ۽ وري آزاد ٿيڻ جي بہ خوشي ھيس، تنھن | لڳو | جھنگ مان ھيکلي پئي وئي، پر ڏينھن ڏٺو ھو، چارو |
| 29162 | DYNT.utf | تہ ``امان جيجي! خير تہ آھي، اڄ وري ننڊ قٽائي، | لڳو | تڏھن پاڻ سجاڳ ٿيو، رڙھي اچي ويجھو ٿين ۽ چوڻ |
| 29163 | DYNT.utf | تہ ``امان! سچ تان چڙو، تہ ڀلي چڙو. آءُٗ ھن | لڳو | علي رضا حجت ڪري چوڻ |
| 29164 | DYNT.utf | تہ ``امان، ھيءَ منھنجي پياري زينت.'' ۽ محبوب | لڳو | ڳچيءَ ۾ ٻانھون وجھي اچي ماءُ جي اڳيان بيٺو ۽ چوڻ |
| 29165 | DYNT.utf | تہ ``انھيءَ رئيس جي اولاد سان ڪو آھي؟'' | لڳو | پوءِ پڇا ڪرڻ |
| 29166 | DYNT.utf | تہ ``پياري! ھي سيجون سڀ تنھنجي لاءِ وڇارايون | لڳو | وري پاسي واري در کان نڪري ويو؛ وري سگھوئي چوڻ |
| 29167 | DYNT.utf | تہ ``سائين! اوھين سڀاڻي ڪنھن عذر سان ظاھر | لڳو | رکائي، علي رضا سلطان کي ھڪڙي ٻي رٿ ڏسي: عرض ڪرڻ |
| 29168 | DYNT.utf | لڳ پوريائون ۽ سندن وصيت موجب پڪي گچ سان | لڳو | ڪيائون تہ ائين. ٻنھي کي اندر بنگلي جي وچين صفي ۾ |
| 29169 | DYNT.utf | لڳ ڀاڙي ڪري ڇڏجو تہ اچي انھيءَ ۾ لھون، | لڳو | پيءُ ڏي ھيئن بہ لکيائين تہ ``ڪو ھڪڙو ڇڱو بنگلو بہ |
| 29170 | DYNT.utf | ھوس، سو ھينئر تمام وڏو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو | لڳو | ۾ مسُلپي ڪندو ھو، تہ بہ ھاڻ وڪالت ڪري اچي بخت |
| 29171 | DYNT.utf | ھو، سو اھو ھو، جو انھيءَ جوان زناني ويس | لڳو | اتي علي رضا کي يڪ ٿي تہ سلطان کي جيڪو خط ھٿ |
| 29172 | DYNT.utf | ۽ اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳو. ويچاري مائي | لڳو | لڳي، جنھن تي حامد اويل سويل ماءُ سان معاملا ڪرڻ |
| 29173 | DYNT.utf | ۽ اوبر سوبر جو چڪو پِي پِي اچي ٻانڌاڻي | لڳو | ۾ پيو. سگھوئي انھنءَ جي پٺيان ڀنگ جو سواد وٺڻ |
| 29174 | DYNT.utf | ۽ لکيائين تہ ``جيڪي اوھان کي گھر جي، سو | لڳو | عليءَ ھنن ڏي ٿورو گھرڻو پئسو مدد لاءِ موڪلڻ |
| 29175 | DYNT.utf | . | لڳو | جو ارادو في الحال بند ڪري، ھتي جو رھاڪو ٿي رھڻ |
| 29176 | DYNT.utf | . | لڳو | جو امڪان نہ ڄاتائين، تڏھن وري انھيءَ کي ھلائڻ |
| 29177 | DYNT.utf | . | لڳو | سان لڙيو ھو ۽ مارجي ويو ھو. ھو انھيءَ بابت پڇا ڪرڻ |
| 29178 | DYNT.utf | . | لڳو | سان ٻڌيون ھوندائين. تنھنڪري ھو ھينئر زال کي روڪڻ |
| 29179 | DYNT.utf | . | لڳو | سمجھنديون آھن. سو اھڙي حال ۾ ھنن جي وچ ۾ ڏڦير پوڻ |
| 29180 | DYNT.utf | . | لڳو | ڏاڍو پشيمان ٿيو، ۽ گذريءَ ھلت ڪري افسوس جا ھٿ ھڻڻ |
| 29181 | DYNT.utf | . | لڳو | ڪري منصور علي تمام چڱي آبروءَ ۽ آسائش سان رھڻ |
| 29182 | DYNT.utf | . | لڳو | ھٽ وارو بہ نڪتو؛ سوھٽ تان لھي ھيڏي ھوڏي ڊوڙڻ |
| 29183 | DYNT.utf | . | لڳو | ۾ ٻي ھڪڙي خلاصي جاءِ ڀاڙي تي ورتي، ۽ آني رھڻ |
| 29184 | DYNT.utf | . | لڳو | بند ڪيائون. سڀڪو پنھنجي ٻار جو بندوبست ٻاڻ ڪرڻ |
| 29185 | DYNT.utf | . اگرچ انھيءَ ڪري سندس عزيز ۽ پاڙيسري مٿس | لڳو | ويھاريائين، جو پھرين سنڌي ۽ پوءِ انگريزي بہ پڙھڻ |
| 29186 | DYNT.utf | . انھيءَ رستي ھي ھنن سان ملي ويو. | لڳو | ظاھر ظھور ڪوڙ ڪري سلطان کي اجايو سجايو ڳالھائڻ |
| 29187 | DYNT.utf | . اھڙيءَ طرح جو پينشن کان وڌيڪ خرچ نہ ٿيندو | لڳو | ايندو ھو. جڏھن آھي سڀ کپي ويا، تڏھن خرچ گھٽائڻ |
| 29188 | DYNT.utf | . پر ھنن مناسب نہ ڄاتو تہ پٽ جي در تان تڙجي، | لڳو | سان گڏ رھو ۽ سندس مڙس بہ انھيءَ ڳالھ تي زور لائڻ |
| 29189 | DYNT.utf | . پنھنجي پٽ حامدعليءَ کي ننڍي ئي ھوندي اسڪول | لڳو | بہ اڳ ڳڻتي ڪري ھاڻوڪي زماني جي مناسب طرح واٽ وٺڻ |
| 29190 | DYNT.utf | . پوءِ ٻيئي ھڪٻئي کي چنبڙي ويا ۽ اوڇنگارون | لڳو | ۽ بيحجاب ٿي ھيترن جي اڳيان ھن کي چميون ڏيڻ |
| 29191 | DYNT.utf | . جيڪي مسلمان سکر ماڻھو پڻس جا واقف ھئا، | لڳو | ڌنڌي جي ڪري. پر ھاڻ زور ڪري انھن سان دوستي ڳنڍڻ |
| 29192 | DYNT.utf | . رنڊيبازيءَ ۾ توڙي سنگتين جي پيالي پاڻيءَ | لڳو | ھن جي ھٿ ۾ آيو ۽ انھيءَ تي پنھنجو حق ڃاڻي، کپائڻ |
| 29193 | DYNT.utf | . زينت بانوءَ ڪوڙ کري، مرڪندي منھن سان ھائو | لڳو | تنھن جو ملھ ٻڌائڻ ۽ ھن کي آئيندي جا دلاسا دڙا ڏيڻ |
| 29194 | DYNT.utf | . سرنگھ ھلي ڪردن جي ٻاھرينءَ اوطاق تي بيٺي. | لڳو | ھلي، تھخاني کي کوليائون ۽ اندر قھر جو باروت ھٿ |
| 29195 | DYNT.utf | . سگھوٿي وري حامد جي مرڻ جي خبر پين، تڏھن | لڳو | حامد قيد ٿي ويو، تڏھن ھنن کي اتي گذارڻ باڪل ڏکيو |
| 29196 | DYNT.utf | . شايد ڪن دوستن انھيءَ بابت سمجھايو ھوندس | لڳو | اوبر سوير وڃڻ ۽ ھنن سان گھڻي گستاخي رکڻ بند ڪرڻ |
| 29197 | DYNT.utf | . گھڻن مون کي چيو تہ نڀاڳي، خراب ڪم ٿي ڪرين، | لڳو | سڳڻ ساٺ بند ڪرائي ڇڏيوَ، رڳو دھل جو بہ ڏونڪو نہ |
| 29198 | DYNT.utf | . ماستر سندس ڪم کان ناراض رھيا ۽ مٿس ڪاوڙ | لڳو | چڙھي اچي مٿئين درجي کي پھتو ھو، سو ھاڻ پٺتي پوڻ |
| 29199 | DYNT.utf | . ماڻھن کي ھن جي نسبت ۾ جيڪي ڪفر وغيرہ جا | لڳو | ياد بہ ڪونہ ھوس، تنھن جو وري ٿورو گھڻو واھپو رکڻ |
| 29200 | DYNT.utf | . مگر جيڪا خواري خرابي ٿي گذري ھئي، تنھن | لڳو | ڇالاءِ جو ھن جي نہ ھئڻ ڪري روزبروز گھڻو آرام وٺڻ |
| 29201 | DYNT.utf | . ويچاري مائي شھربانو گذريل ڏينھن ياد ڪيو | لڳو | ماءُ سان معاملا ڪرڻ لڳو ۽ اجايو سجايو ڳالھائڻ |
| 29202 | DYNT.utf | . ھنن جو اھڙو حال ڏسي، ٻين ماڻھن جي دل پئي | لڳو | کان اڳ ئي، ھنن سان گڏ، ھو ماءُ کي ڀاڪر پائي روئڻ |
| 29203 | DYNT.utf | . ٻيئي بنيادي ماڻھن جو اولاد ھئا، ٻيئي شاھوڪار | لڳو | ۽ جنھن جي صحبت ۾ ھي وري اڳي کان بہ وڌيڪ خوش رھڻ |
| 29204 | DYNT.utf | . ڀلا اوچتو سمنڊ ۾ ٻڏي مرڻ جو موت شال ڪنھن | لڳو | سمنڊ ۾ پيئي.'' ھيءُ ٻڌي علي رضا نئون سنئون روئڻ |
| 29205 | DYNT.utf | . ڇالاءِ جو زينت بانو انھيءَ ڪم لاءِ چونڊي | لڳو | چڱو وجھ مليو، پر ھنن جو ديني ۽ دنيوي سڌارو بہ ٿيڻ |
| 29206 | DYNT.utf | . ڌيءَ جي نسبت ھن کي ٻي بہ خاطري ھئي. عظمت | لڳو | سک سنڀال جو پورو بندوبست ڪري، علي رضا سنبت ڪرڻ |
| 29207 | DYNT.utf | . ڪي سندس ڪوشش سان، ڪي حامد جي سنگت مان، | لڳو | نياڻي زينت بانوءَ کي بہ گھرئي گھر ۾ تعليم ڏيڻ |
| 29208 | DYNT.utf | انھيءَ خوشيءَ کان ھن جي دل تہ باغ باغ پئي | لڳو، | آل عيال سوڌو اچي نڪتو، ۽ عزت آبروءَ سان گذارڻ |
| 29209 | DYNT.utf | پر زينت بانو تہ ڏاڍي خوشطبع ۽ ميلاپڻ ھئي، | لڳو، | ڏينھن انھي ٻانھيءَ کي زينت بانوءَ جو اتي رھڻ ڳرو |
| 29210 | DYNT.utf | پر لاچار ماٺ ڪري ويھي رھي ۽ اھو دلاسو ڏنائين | لڳو، | اتان نڪرڻ لڳا، سو ھن ويچاريءَ کي ويتر ارمان ٿيڻ |
| 29211 | DYNT.utf | پوءِ ٿورو ٿورو ٿي اچي رنڊيبازيءَ جي عادت | لڳو، | جي سپاھين ۽ ٻين سان ڪڃرين ۽ رنگيلين جي حاضري ڀرڻ |
| 29212 | DYNT.utf | تنھن تي ڄاتائون تہ ھيءُ الائجي چريو ٿيو | لڳو، | جو ھو دانھن ڪري وڃي زينت کي چنبڙيو ۽ چميون ڏيڻ |
| 29213 | DYNT.utf | تنھن کي علي رضا ۽ ٻين کنيو، چميون ڏنائونس | لڳو، | انھيءَ سان کيڏڻ لڳا. ھمو کلڻ ۽ ڏانھن اھلرون ڪرڻ |
| 29214 | DYNT.utf | تڏھن بہ ھن پنھنجي امير جو مطلب چڱيءَ طرح | لڳو، | اگرچہ سلطان کي ائين ڪرڻ اھنجو ٿي |
| 29215 | DYNT.utf | جا ھن جي سعيي سان سڌارو ڪرڻ لڳي. زال جي | لڳو، | زال کي تعلبم ڏيڻ |
| 29216 | DYNT.utf | جن ھن زناني اسڪول جي بھتريءَ جو ذڪر پنھنجن | لڳو، | صاحب ۽ ٻين وڏن وڏن صاحبلوڪن ۽ منڊمن کي بہ سڏڻ |
| 29217 | DYNT.utf | جو محبوب علي افسوس پئي کاڌو تہ ناحق منڊم | لڳو، | ھئي. مطلب تہ ھن جو گذارو اھڙي مزي سان ٿيڻ |
| 29218 | DYNT.utf | جھڙو پنھنجي وطن ۾. | لڳو، | کان پوءِ محبوب علي اھرڙي آرام سان پنھنجي ڪم کي |
| 29219 | DYNT.utf | سو آگھي مڙس کي چوڻ لڳي تہ ``تڏھن جان، خط | لڳو، | زينت کي اتي اکين مان پاڻي اچڻ |
| 29220 | DYNT.utf | نيٺ حيلن سان ڪڍيائون، مئل نڪتو. عزتبي ويچاري | لڳو، | کي آندائون، انھيءَ مٿا ھنيا؛ ٻار آمھاڙو اچڻ |
| 29221 | DYNT.utf | ھنن جي صحبت ڪري وري ھن کي ٿورو گھڻو ڏيھي | لڳو، | واقف ھئا، ۽ جي پوءِ ھن جا واقف ٿيا ھئا تن وٽ اچڻ |
| 29222 | DYNT.utf | ۽ جيڪي سامان اتي پيل ھو تنھن جو ملھ ٻڌائڻ | لڳو، | بانوءَ ساڻ پنھنجي وڏائيءَ ۽ حڪم جون ڳالھيون ڪرڻ |
| 29223 | DYNT.utf | ۽ قيون اچڻ لڳيون. ھي ويچارا انھيءَ ھنڌ | لڳو، | رھيا. آگبوٽ ھلڻ کان پوءِ تہ سڀڪنھن جو مٿو ڦرڻ |
| 29224 | DYNT.utf | پيشن وٺڻ لاءِ ماءُ جي پاران آفيس ڏي ھي | لڳو؛ | سنگتين جي پيالي پاڻيءَ ۾ ھن جي ضرورت تہ قرض کڻڻ |
| 29225 | DYNT.utf | تنھنڪري اھا اڳوڻي آمد رفت ڇڏي ڏني ھئائين. | لڳو؛ | اڳي ھن کي لذت ايندي ھئي، تنھن کي ھن ھينئر ڌڪارڻ |
| 29226 | DYNT.utf | زينت بانوءَ پڇيس تہ ``سائين ڪيڏي ٿا سنڀرو؟'' | لڳو؛ | زينت وري وڃي کطولي تي ويٺي ۽ فوجدار ڪپڙا ڍڪڻ |
| 29227 | DYNT.utf | ٽي ءچار چور ھئا، جي کاٽ ھڻي اندر ويا ۽ قريباً | لڳو؛ | ۾ ھڪڙو خون ٿيو. ڪنھن شاھوڪار جي گھر کي رات جو کاٽ |
| 29228 | DYNT.utf | بيٺي آھي. خير جي ھيڏي ساري ٿي آھي، خدا ڪري | لڳي | ٿي رھي آھين. ٻيو زينت جي ڳالھ مون کي ڪُک ۾ ڪان |
| 29229 | DYNT.utf | پئي آھي. ھنن سان ڪريو ھا تہ پنھنجن مان ٻانھن | لڳي | حامد عايءَ جي شادي ڪيئن ٿيندي؟ اڄ تہ رڳو ڏي وٺ |
| 29230 | DYNT.utf | پيئي آھي ۽ انھيءَ مڏئيءَ ۾ سيٺ جون جايون | لڳي | تہ اھو ڀڄ کان ارڙھن ڪوھ پري آھي، ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ |
| 29231 | DYNT.utf | پيئي آھي، جنھن سان ڏاڍي وھڪ آھي. انھيءَ | لڳي | جو بندر ڀڄ کان ارڙ ھن ڪوھ پري آھي. ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ |
| 29232 | DYNT.utf | تہ ابا، تڏھن وڃي سنئون ٿي سمھي رھ. ٻي خبو | لڳي | جان بيبي خفي مان چوڻ |
| 29233 | DYNT.utf | تہ جدا رھڻ جي نہ ڪريو، ھلي مون سان گڏ رھو | لڳي | پئي ايندي ھئي. آھا ھاڻي پيءُ - ماءُ کي منٿون ڪرڻ |
| 29234 | DYNT.utf | تہ ھاڻ اجھو سگھولي ٻارن ٻچن واري ٿيندينءَ، | لڳي | ڪرڻ لڳي ۽ ڪڏھن تہ وري چرچي طور ھن کي اشارا ڏيڻ |
| 29235 | DYNT.utf | تہ ``ابا، مون سان تہ ڳالھ ڪر؛ ھي ڪھڙو رنگ؟ | لڳي | جي پيرن تي ڪِري، جا ڀاڪر پائي ماڻ لڳيس ۽ چوڻ |
| 29236 | DYNT.utf | تہ ``امان! تو جھڙي پڙھيل ھوشيار ۽ ھنر واري | لڳي | بيبيءَ جي پاسي ۾ ويٺي، ۽ جان بيبي سندس تعريف ڪرڻ |
| 29237 | DYNT.utf | تہ ``تڏھن جان، خط لکڻ جو تاڪيد رکجو، متان | لڳي | کي اتي اکين مان پاڻي اچڻ لڳو، سو آگھي مڙس کي چوڻ |
| 29238 | DYNT.utf | تہ ``تڏھن سائين تون فضل محمد ناھين، تڏھن | لڳي | سا ڇرڪ ڀري پرڀرو رڙھي ويٺي، اصل منھن بڇڙو ڪري چوڻ |
| 29239 | DYNT.utf | تہ ``جيجل امان! تون نہ رو، آءُٗ جيئري آھيان، | لڳي | جو درکليو ۽ زينت جيئري جا ڳندي ٻاھر نڪري، چوڻ |
| 29240 | DYNT.utf | تہ ``سائين! مائي صفوران تہ خير سان اچي پھتي؟ | لڳي | زينت ويٺي ۽ ھن کان پڇڻ |
| 29241 | DYNT.utf | تہ ``مائي زينت بہ پنھنجي جاءِ کي اھڙو سينگاريو | لڳي | سان جاءِ ۾ رکيو ھو، سو ڏسي تعريف ڪرڻ لڳي، ۽ چوڻ |
| 29242 | DYNT.utf | تہ ``مائي، شابس آھي ويچاري گل محمد کي، ڏپڻ | لڳي | سگھوئي وري آئي، ۽ سوبرڪي ڳالھ پوري، وري بہ چوڻ |
| 29243 | DYNT.utf | تہ ``يا الھي! زماني جي گردش مون کي گھڻو ستايو | لڳي | ريل ڏينھن ياد ڪري روئڻ لڳي، پوءِ خدا کي سوال ڪرڻ |
| 29244 | DYNT.utf | تہ ``ڀلا سائين، آءُٗ حاضر آھيان. منھنجي | لڳي | وڃي پنھنجي جاءِ تي ويٺي، ۽ منھن مٿي ڪري کِلي چوڻ |
| 29245 | DYNT.utf | تہ ``ڀلو ٿئيس، ناحق رلائي، اسان جي پاڙ ڪڍي | لڳي | ڏينھن تہ جان بيبيءَ پنھنجي پٽ تي ڪاوڙي ھئي، چوڻ |
| 29246 | DYNT.utf | تہ ``ڇو مائي، اڄ ڪڀڙي فڪر ۾ ويٺي آھين؟ جيئي | لڳي | ۽ سوکڙپون ائين ئي تڏي تي رکيون ھيون. تڏھن چوڻ |
| 29247 | DYNT.utf | رھي. مائيءَ بختاور کي چيو تہ `` ھيءَ صندوقڙي | لڳي | اکھون مٿي کڻي دائيءَ ڏي ڏسي وري بہ پڙھڻ کي |
| 29248 | DYNT.utf | ويا آھن ۽ وڏو انتضار مائٽ کي ڌيءُ جو ٿيندو | لڳي | مھربانيءَ سان سڀ صالح ٿيا آھن ۽ پنھنجي منھن ڪم کي |
| 29249 | DYNT.utf | ويا، ۽ اڃا پنھنجو داستان لکي پورو نہ ڪيو | لڳي | ھوس، سو پيئي لکندي ھئي. انھيءَ ۾ ھن کي ست-اٺ ڏينھن |
| 29250 | DYNT.utf | ويندم، تڏھن صفوران واري رٿ قبول ڪيائين. | لڳي | معرفت سِگھو چِرڪو بمبئي يا ڪراچيءَ وڃڻ جو بہ وجھ |
| 29251 | DYNT.utf | ويئي. ھن جي زال ۽ ننڍي پٽ علي نواز کي دڙڪا | لڳي | سامھون ٿپو، تنھنڪري ابران جي سرڪار کي ڏاڍي ڪاوڙ |
| 29252 | DYNT.utf | ويئي، تنھن پنھنجي عملدار کي راضي ڪرڻ ۽ | لڳي | ھئا. ھن سپاھيءَ کي بہ ھيءَ نڌڻڪي جوان زال ھٿ |
| 29253 | DYNT.utf | ويٺي ھيس، نہ تہ ويس ٿي ھلي. ھاڻ مائي تڏھن | لڳي | تہ ``ادي، چڱو جو تون آئينءَ، آءُٗ بہ تنھنجي دلاسي |
| 29254 | DYNT.utf | ۽ سگھوئي سڄي پاڙي ۾ مشھور ٿي ويئي. فضل محمد | لڳي | وندر ٿي. ھيءَ وري ھتي بہ وقت سر نماز ۽ قرآن پڙھڻ |
| 29255 | DYNT.utf | ۽ علي رضا ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گھڻي مدد ڏني.ھيءَ | لڳي | کري، گھر ۾ انگريزي توڙي فارسي ۽ ھندستاني پڙھڻ |
| 29256 | DYNT.utf | ۽ مڙس جو ھئڻ يا نہ ھئڻ ھڪجھڙو ڄاتائين. انھيءَ | لڳي | ڪرڻ لڳي؛ پنھنجي مرضيءَ سان پنھنجي منھن ھلڻ |
| 29257 | DYNT.utf | ۽ ناچن ۾ وڃڻ ۽ ٻين صاحبلوڪن وٽ اوبر سوير | لڳي | ھن کي ھاڻ ٿوري گھڻي غيرت اچڻ |
| 29258 | DYNT.utf | ۽ ڪڏھن تہ وري چرچي طور ھن کي اشارا ڏيڻ لڳي | لڳي | لاءِ جان بيبيءَ ۽ سندس پٽ جي ھلت چلت جي تعربف ڪرڻ |
| 29259 | DYNT.utf | . | لڳي | اھا ناڙي ڏيئي، ڊوڙي وڃي اندر باروت جي انبار کي |
| 29260 | DYNT.utf | . | لڳي | اھا گھڙي فرصت ڄاڻي، اللّھ کي باد ڪرڻ ۽ ڪلما پڙھڻ |
| 29261 | DYNT.utf | . | لڳي | پڪ ڪري پوءِ ھوءَ پنھنجي مڙس علي رضا جي پڇا ڪرڻ |
| 29262 | DYNT.utf | . | لڳي | کڻي جاءِ جي شين جي صفائي ڪري، پوءِ پنھنجي ڪم کي |
| 29263 | DYNT.utf | . | لڳي | تہ مائي بہ نڪري ٻاھر آئي، بختاور وڃي پنھنجي ڪم کي |
| 29264 | DYNT.utf | . اگرچ علي رضا توڙي زينت بانو بہ نئينءَ | لڳي | جو گڏ رھندا ھئا، تن جي وچ ۾ البت کؤلس ڦٽائي ٿيڻ |
| 29265 | DYNT.utf | . اگرچہ منھنجو خيال بہ پھريائين اھڙو ھو | لڳي | چئي تي مون زور رکيس، تڏھن مون سان حسُجت دليل ڪرڻ |
| 29266 | DYNT.utf | . اوچتو ڪوٺيءَ جو درکليو ۽ زينت جيئري جا | لڳي | نئين سر ڏک ڪرڻ ۽ زينت جو نالو وٺي دانھون ڪري روئڻ |
| 29267 | DYNT.utf | . اھي ٽيئي ھاڻي تعليم جھڙي ڄمار جا ھئا، | لڳي | ۽ سندس لياڻي تہ ماءُ جي ھٿ ھيٺ سندس مڪتب ۾ پڙھڻ |
| 29268 | DYNT.utf | . بختاور ڪلاڪ کن ۾ سامان وٺي آئي ۽ اچي رڌڻ | لڳي | ڏيئي ھن کي روانو ڪيائين. پاڻ وري ويھي قرآن پڙھڻ |
| 29269 | DYNT.utf | . بعضي وقت تہ پاڻ ڪنھن پاسي ھلي ويندي ھئي | لڳي | ھلا ھن کي پاڻ سان مدد لاءِ ھٽ تي وٺي نيئي ويھارڻ |
| 29270 | DYNT.utf | . پھريائين تہ گذ ريل ڏينھن ياد ڪري روئڻ | لڳي | بالو پنھنجي منھن گھڙيءَ تائين ويھي خيال پچائڻ |
| 29271 | DYNT.utf | . پوءِ تہ سگھوئي ماني تيار ٿي ۽ حامد علي | لڳي | جو ڪم ڪيائين، پوءِ ڪارچوب ڪڍي ويھي ھڪڙي ٽوپي ڀرڻ |
| 29272 | DYNT.utf | . تنھن کان جيڪڏھن في الحال اتيئي خيو جو | لڳي | پوءِ ھيڏو سارو يار گھر ۾ ويھارڻ مون کي ڏکيو ٿو |
| 29273 | DYNT.utf | . جنھن جاءِ ۾ اھا ڪرد ٻانھي رُسي اچي رھي | لڳي | گھڻو ويچار ھلابو، ۽ پنھنجيءَ پر ۾ باريڪ جاچ ڪرڻ |
| 29274 | DYNT.utf | . زال جي تابعداريءَ مان ڪھڙي خوشي حاصل ٿي | لڳي | زال کي تعلبم ڏيڻ لڳو، جا ھن جي سعيي سان سڌارو ڪرڻ |
| 29275 | DYNT.utf | . زينت بانو ھنن جي گھر ۾ ٺھي ويئي ھئي، ۽ | لڳي | بانوءَ سان ڳالھ ڪئي، ۽ سيٺ جي گھر جي تعريف ڪرڻ |
| 29276 | DYNT.utf | . گھڙيءَ ۾ ماتم مان مٽجي شادي ٿي ويئي ۽ ڏک | لڳي | ھنن جو چرچو ڏسي، خوشيءَ کان کِلڻ ۽ تاڙيون وڄائڻ |
| 29277 | DYNT.utf | . منڊم ھوندي پيءُ - ماءُ سان جيڪي عقوبتون | لڳي | گھر ۾ ھئي، تنھن جي خوبيءَ جي ھينئر ھن کي خبر پوڻ |
| 29278 | DYNT.utf | . مھيني کن جي اندر ھن جي چالاڪي، نمڪ حلالي، | لڳي | پنھنجي مڙس ۽ پھاڄ ۽ سس جي اڳيان پورھيت ٿي ڪمائڻ |
| 29279 | DYNT.utf | . وري سنڌ جھڙي ملڪ مان نڪري، بمبئيءَ جھڙي | لڳي | بہ معرفت ٿيس. جتان ساڳيءَ طرح ھن کي پيدائش ٿيڻ |
| 29280 | DYNT.utf | . ھنن ڄاتو تہ بمبئيءَ ۾ اسان جو پٽ اڳيئي | لڳي | بہ اھڙي ئي ديندار ھئي، تنھن کي اھا صلاح بڇڙي نہ |
| 29281 | DYNT.utf | . ھي ھينئر ايتري وسعت وارا اچي ٿيا، جو تمام | لڳي | پاڻ ھنن وٽ ويندو بہ ڪتن ھو. ھن جي پيدائش ھرطرح وڌڻ |
| 29282 | DYNT.utf | . ٻہ پھر اچي قابو ٿيا ھئا، تنھنڪري ھمت ڪري | لڳي | بورچيخاني ۾ ويئي ۽ بختاور کي رڌڻ پچائڻ ۾ مدد ڏيڻ |
| 29283 | DYNT.utf | تہ ``پيارا، پوءِ نيٺ اوھين آسھو ٿا؟'' | لڳيس | زينت بانو چوڻ |
| 29284 | DYNT.utf | تہ ``مائي ڇو اڄ تو کي ننڍ نٿي اچي؟'' | لڳيس | آٿلي پٿلي. مريم جا ويجھو ستل ھيس، سا بہ جاڳي، چوڻ |
| 29285 | DYNT.utf | تہ ``مائي! اڄ ڏينھن جو مون ۽ زينت پاڻ ۾ ڏاڍي | لڳيس | ڏسي اچي پيرن کي بہ زور ڏيڻ لڳيس ۽ آھستي چوڻ |
| 29286 | DYNT.utf | تہ ``ڇو مائي، تون انھيءَ جي واقف آھين ڇا؟'' | لڳيس | وري پچڻ |
| 29287 | DYNT.utf | ۽ آھستي چوڻ لڳيس تہ ``مائي! اڄ ڏينھن جو مون | لڳيس | مھل مائيءَ کي جاڳندو ڏسي اچي پيرن کي بہ زور ڏيڻ |
| 29288 | DYNT.utf | ۽ چوڻ لڳي تہ ``ابا، مون سان تہ ڳالھ ڪر؛ ھي | لڳيس | وڃي جان بيبيءَ جي پيرن تي ڪِري، جا ڀاڪر پائي ماڻ |
| 29289 | DYNT.utf | . ھيڏي ھوڏي ڏٺائين، سڀ سمھيا پيا ھئا، ڪنھن | لڳيس | ٻين-ٽين بجي ڌاري زينت بانوءَ کي سجاڳي ٿي، ڏاڍي آڃ |
| 29290 | DYNT.utf | پر ھن جا ماءُ-پيءُ تہ ھينئر بمبئيءَ ۾ ڪين | لڳيس، | پشيمان گھڻو ئي ٿيو، ۽ پيءُ-ماءُ جي تانگھ گھڻيئي |
| 29291 | DYNT.utf | تنھنڪري لاچار اھو اسڪول بند ڪيائون. سڀڪو | لڳين، | کي ھلائي. مٿا گھڻائي ھنيائون، پر في الحال ھٿ ڪانہ |
| 29292 | DYNT.utf | پيون آھن، سي آھستي ڪڍي اچي ٻاھريون در پٽيائين | لڳيون | ڪنجيون، ڌاڳي ۾ ٻڌل بورچيخاني واري در جي ڪلف ۾ |
| 29293 | DYNT.utf | ۽ جيڪي ٻڙھي آٿيون، سي بلڪل خبردار لياقت | لڳيون | ڪنھن اسڪول ۾ نہ پڙھنديون ھيون، سي ھينئر ھتي اچڻ |
| 29294 | DYNT.utf | . | لڳيون | اتي وبھي وري ھو گڏ ماني کائڻ ۽ پاڻ کي صحبت ڪرڻ |
| 29295 | DYNT.utf | . | لڳيون | اچي صفي ۾ ويٺيون ۽ ھيڏي ھوڏي جون ڳالھيون ڪرڻ |
| 29296 | DYNT.utf | . | لڳيون | جي دستور موجب ``لاِ بِلافِ'' بہ پڙھيو - پوءَ کائڻ |
| 29297 | DYNT.utf | . اگرچہ ھن جي اچڻ ڪري ڏاڍو خوش ٿيون ۽ منجھانئس | لڳيون | زال ۽ سس زينت، سان وري وڌيڪ ڳالھيون ٻولھيون ڪرڻ |
| 29298 | DYNT.utf | . سڀني پريندي ``بسم اللَّھ'' ڪئي ۽ جان بيبيءَ | لڳيون | تي ويٺيون. مريم ۽ بختاور پاسي کان بيھي پکو ھڻڻ |
| 29299 | DYNT.utf | . ھي ويچارا انھيءَ ھنڌ تختي تي فراشي وڇائي | لڳيون | ھلڻ کان پوءِ تہ سڀڪنھن جو مٿو ڦرڻ لڳو، ۽ قيون اچڻ |
| 29300 | DYNT.utf | . ھي ڏاڍو پشيمان ٿيو، ۽ گذريءَ ھلت ڪري افسوس | لڳيون | ڪيون ھئائين، سي ھينئر ھن جي دل تي تازيون ٿيڻ |
| 29301 | DYNT.utf | نيٺ ھنن ھٿين پيرين پئي، پنھنجي ڳالھ تي | لڳيون، | ڪين. ٿوري تائين سندن مائون خفي ٿيون ۽ ڪاوڙ ڪرڻ |
| 29302 | DYNT.utf | تہ مون کي ٻڌائج، پگھار چڱو ملندس.'' | لڳيئي | سکر ماڻھوءَ کي اشراف پورھيت گھرجي، سو ڪا ھٿ |
| 29303 | DYNT.utf | اگرچہ ٻيو ھر طرح جو سڪ اٿم.'' | لڳي، | سگھي؛ نڪي وري مون کي اوھان کان پري گذارڻ سھنجو ٿو |
| 29304 | DYNT.utf | پر انھن جي پھچڻ جو تہ امڪان ئي ڪونہ ھو، | لڳي، | وارو ڪونہ پيدا ٿيو، تڏھن وري مڙس ڏي ٻيا خط لکڻ |
| 29305 | DYNT.utf | پر جنھن عزت جي طالبو ھئي سا نہ مليس، تنھنڪري | لڳي، | بہ پھربن محبوب عليءَ جن جي گھر ڀاءُ ڄاڻي گھڻو وڃڻ |
| 29306 | DYNT.utf | پوءِ خدا کي سوال ڪرڻ لڳي تہ ``يا الھي! زماني | لڳي، | پچائڻ لڳي. پھريائين تہ گذ ريل ڏينھن ياد ڪري روئڻ |
| 29307 | DYNT.utf | تنھن جي پورائي پيو ڪندو ھو. ھن رن کي ڪا | لڳي، | ھئائينس، جا ھينئر ڪپڙا گنديون ۽ ڳھ ڳٺا گھرڻ |
| 29308 | DYNT.utf | تہ ھن بند مان ڪيئن ڇٽان. دل ۾ چيائين تہ | لڳي، | پوءِ ٿوريءَ دير تائين ليٽي ڳڻتيون ڪرڻ |
| 29309 | DYNT.utf | جا انھيءَ متل ڪارخاني کي ھلائي. مٿا گھڻائي | لڳي، | گھڻو ارمان ٿيو تسہ اھڙي اشراف ۽ پڙھيل زال ڪيئن ھٿ |
| 29310 | DYNT.utf | جنھن تي حامد اويل سويل ماءُ سان معاملا | لڳي، | جھيڙا ٿيڻ لڳا. مھاڻي، حامد وٽ ماڻس تي چغليون ھڻڻ |
| 29311 | DYNT.utf | سو ويئي روز بروز خبردار ۽ ڀڙ ٿيندي. | لڳي، | اصلي ھوشيار ھئي، ويتر ھينئر جو شوق رکي سکڻ |
| 29312 | DYNT.utf | سي گاڏي ڊوڙائي رستو ڏيئي آٿي ھليا، ۽ ويچاريءَ | لڳي، | ھنن کي ويندو ڏسي پوءِ آٿيو. ھنن کي بنھنجي ساھ جي |
| 29313 | DYNT.utf | علي رضا جي گھر جي خبرچار ساري ھيس، سندس | لڳي، | انھيءَ وقت کان وئي ھوءَ انھيءَ ڳلھ تي خيال ڪرڻ |
| 29314 | DYNT.utf | مائٽن کي ڇڏي ڌارين سان گڏي آھي؛ انھيءَ | لڳي، | تہ ھيءَ مائي پنھنجي پٽ جي ۽ ٻين ماڻھن جي ڳالھ تي |
| 29315 | DYNT.utf | ۽ چوڻ لڳي تہ ``مائي زينت بہ پنھنجي جاءِ | لڳي، | چڱي ڊول سان جاءِ ۾ رکيو ھو، سو ڏسي تعريف ڪرڻ |
| 29316 | DYNT.utf | پنھنجي مرضيءَ سان پنھنجي منھن ھلڻ لڳي | لڳي؛ | سا مڙس جي روڪڻ ڪري تمام خفي ٿي. ھن جي نافرماني ڪرڻ |
| 29317 | DYNT.utf | جي ڏسڻ ۽ انھن جي بندوبست ڪرڻ لاءِ آيو آھي | ماُ | ڏٺو تہ منھنجو ننڍو ڀاءُ ھيتري پنڌ تان رڳو پيءُ- |
| 29318 | DYNT.utf | سگھيا. اعتبار نہ آين تہ ڪا سچ پچ ھيءَ زينت | ماپي | ماءُ، ڀاءُ ۽ دائي، سڀ خوشيءَ کان ڪپڙن ئي ۾ نہ |
| 29319 | DYNT.utf | . | ماپيو | ۽ چرچا ڪرڻ لڳا ۽ علي رضا تہ پنھنجن ڪپڙن ۾ نہ ٿي |
| 29320 | DYNT.utf | مان مٽجي شادي ٿي ويئي ۽ ڏک مان مٽجي سک ٿي | ماتم | ڏسي، خوشيءَ کان کِلڻ ۽ تاڙيون وڄائڻ لڳي. گھڙيءَ ۾ |
| 29321 | DYNT.utf | ھو، مھيني کن جي اندر ھنن قول گليءَ وارو | ماتم | ياد ڪري پيو ڳرندو ھو، ڏينھن جا ڏينھن ھنن جي گھر ۾ |
| 29322 | DYNT.utf | شھر بانو ويچاري ڏکي ٿي ھئي. پاڻ کان بہ رڌڻ | ماثي | جا ھنن کي رڌڻ پچائڻ يا ٻئي ڪم ۾ مدد ڏئي تنھنڪري |
| 29323 | DYNT.utf | ' آءُٗ اندر ڊوڙيس. اگرچ بختاور پري کان پاسي | مار | تہ `ابا! اندر ڪوٺيءَ ۾ نانگ نڪتو آھي، سو اچي |
| 29324 | DYNT.utf | کي دلبو ڏيئي خوش رکيو اٿم، نہ تہ ھو مون | ماربي | لڳي، تہ ھن بند مان ڪيئن ڇٽان. دل ۾ چيائين تہ ``ھن |
| 29325 | DYNT.utf | ويو ھو. سرائي فتح خان ٻاڻ بہ مير مراد علي | مارجي | ۾ مشھور بھادر ٿي گذريو ھو ۽ ھڪڙي جنگ ۾ وڙھندي |
| 29326 | DYNT.utf | ويو ھو. ھو انھيءَ بابت پڇا ڪرڻ لڳو. | مارجي | ھو، سو روس جي لشڪر سان گڏ ايرانين سان لڙيو ھو ۽ |
| 29327 | DYNT.utf | ويو. | مارجي | اچي پوري ٿي ھئي، سو پٽ سوڌو دشمن سان جنگ ڪندي |
| 29328 | DYNT.utf | ويو، باقي سندس زال ۽ ننڍو پٽ قيد ٿي ايران | مارجي | ٻڏايائونس تہ ``اھو پاڻ تہ وڏي پٽ سوڏو لڙائيءَ ۾ |
| 29329 | DYNT.utf | جي لاءِ اندر آيو ھو ۽ سندس منھن پئجي ويو | مارڻ | شڪل بہ ڏٺي ھئائين جو ھڪڙي ڏينھن اتفاق سان نانگ |
| 29330 | DYNT.utf | جي يا ڪا ٻي رٿ پوءِ ڪبي. جي اسان جو بندوبست | مارڻ | پورائي ڪجي. جي فتح ٿي تہ بس، نہ تہ وري ترار سان |
| 29331 | DYNT.utf | کان. آءُٗ ھن سان ڪنھين بہ طرح پڄي نہ سگھنديس؛ | مارڻ | ماڻھو ٿو ڏسجي، نہ زبردستي ڪرڻ کان ڊڄندو، نہ |
| 29332 | DYNT.utf | لاءِ توڙي پاسي وارن بندرن کان انھيءَ ھنڌان | مارڻ | جي ڪناري کان گھڻو پري نہ ھو، ٻيڙيون ۽ ڊونڊيون مڇي |
| 29333 | DYNT.utf | اميدعليءَ ڏي آھي. | ماروٽ | جو خيال ڪونھي، مگر مائيءَ جي مرضي گھڻي تنھنجي |
| 29334 | DYNT.utf | ھجي تہ ڀلي ھجي، جنھن کي ڳالھائڻ بہ نٿو | ماروٽ | زينت - مائي، منھنجو |
| 29335 | DYNT.utf | وڌانون ۽ پٽس کي ڦَٽي ڇڏيائون ۽ پاڻ مال | ماري | نڪرڻ مھل گھر جو مالڪ جاڳيو، شاھوڪار کي ڌڪ ھڻي |
| 29336 | DYNT.utf | وڌائون ۽ ڪن کي قيد ڪيائون. | ماري | ترڪي لشڪر سامھون ٿين، تن ھنن کي ڀڄائي ڪڍيو، ڪن کي |
| 29337 | DYNT.utf | وڌس. زال جي مئي کان پوءِ ڇَھين-ستين ڏينھن | ماري | ورھين جي ھئي، ٻيو وري ھي تازو زال جو ڏک، تنھن |
| 29338 | DYNT.utf | وڌو ھو، سو وچئون ٻيو ھو. اھو ھيءُ، تہ سندس | ماري | ٽيون جنھن ڏک ھن کي سڀ کان وڌيڪ |
| 29339 | DYNT.utf | .'' | ماري | ڪنھنجن ھٿن ۾ ڳالھ ايندي - انھيءَ جو مرم ٿو مون کي |
| 29340 | DYNT.utf | . جيڪا قرمار ٿي، تنھن ۾ ڪيترائي مڙس ۽ زالون | ماريا | ۾ ڏاڍي خونريزي ٿي ۽ روس جي طرف جا گھڻا ماڻھو |
| 29341 | DYNT.utf | ٿي، پر ھن گھڻا حيلا حوال ڪري، پاڻ کي موت | ماريائونس | پنھنجي زال ۽ ٻن پٽن سوڌو بہ قيد ٿي پيو، ۽ ذري گھٽ |
| 29342 | DYNT.utf | . مگر ھنن پڪ ڏنيس تہ ``ھو ھن پاسي ويا آھي، | ماريم | اگرچہ وڃڻ ۾ خوش ھئي، پر ڊني تہ متان چور اچي مليم ۽ |
| 29343 | DYNT.utf | آتي پوري ڇڏيائونس.'' ۽ چيائونس تہ ``اسين | ماريو، | ھلي زيارت ڪريان.'' پر ھنن ٻڌايس تہ ``ھو جتي لڙائي ۾ |
| 29344 | DYNT.utf | تڏھن ايرانين پڻس علي نوازخان کي غلام ڪري | ماريو، | جو رئيس ھو، جو جڏھن روس ۽ ايران جي لڙائيءَ ۾ |
| 29345 | DYNT.utf | لٺ تي لڙڪائي دو تي نڪري آيس. اھا ڪوٺي بہ | ماري، | جي وچ وارو دو ڏيئي ڇڏيو، ۽ ڪوٺيءَ جي ڪنڊ ۾ بلا |
| 29346 | DYNT.utf | ابا! تون تہ تريءَ تي بھشت ٿو طلنين؟ يا تہ | مار، | جان ٻيبيءَ چيو تہ `` |
| 29347 | DYNT.utf | وري ڪنھن پاسي توکي وڃڻو نہ ٿيندو، آءُٗ | مار، | ورتائين ھن کي دلاسو ڏنائين تہ ``ھاڻ گھڻو مٿو نہ |
| 29348 | DYNT.utf | آھي، ھتي اچي ورھيہ-ٻن کان رھيو آھي، ھو | ماستر | آيا چيو تہ ``مائي، ھڪڙو |
| 29349 | DYNT.utf | بابت دل ۾ سمجھي ھئي؛ اھو گھر برابر علي | ماستر | حقيقت جي ڳالھ بہ ائين ھئي، جيئن زينت بانو انھيءَ |
| 29350 | DYNT.utf | جو رستو ھو، پوءِ تہ نيٺ پاڻ ۾ مائٽي ٿي وين.'' | ماستر | پيءُ ھڪ اسُراف دکني آھي، ذات جو شيخ آھي، تنھن سان |
| 29351 | DYNT.utf | جو نالو ڇا آھي؟'' | ماستر | زينت وري پڇيس تہ ``مائي، انھيءَ |
| 29352 | DYNT.utf | سندس ڪم کان ناراض رھيا ۽ مٿس ڪاوڙ ڪرڻ لڳا. | ماستر | اچي مٿئين درجي کي پھتو ھو، سو ھاڻ پٺتي پوڻ لڳو. |
| 29353 | DYNT.utf | علي رضا جي گھر وٽان نڪتيون. | ماستر | ڳالھائيندا ھوندا.'' ائين ڪندي ھي ٻيئي ڄڻيون اچي |
| 29354 | DYNT.utf | علي رضا نالي سنڌ جو ماڻھو رھي ٿو، تنھن | ماستر | تنھن کان وڃي زينت پچيو تہ ``مائي، ھن گھٽيءَ ۾ ھڪڙو |
| 29355 | DYNT.utf | منھنجو مڙس علي رضا آھي، جو مون کي مئو ڄاڻي | ماستر | بانوءَ پنھنجي دل ۾ اھو ويچار ڪيو تہ ``لاشڪ اھو |
| 29356 | DYNT.utf | ٿي آيو ھو، جنھن ۾ سندس زال زينت بانو ڪيترا | ماستر | بمبئيءَ شھو ۾ علي رضا پھرين ھڪڙو بي نام بي نشان |
| 29357 | DYNT.utf | ڪري رکيائينس، انھيءَ ڪري انگريزيءَ ۾ ھن | ماستر | يا فارسي يا ھندستاني پڙھندا ھئا، انھن وٽ منشي يا |
| 29358 | DYNT.utf | اللّھ وڏي ھوندي تہ موتيءَ جو داڻو ٿيندو. | ماشاءِ | اچي مون کي ڀاڪر پائي مليو. ڏاڍو ملوڪڙو ٻار آھي. |
| 29359 | DYNT.utf | پنھنجي اولاد کي ورھائي ڏنائين، ۽ علي نواز | مال | ۽ مرڻ جو وقت ويجھو ڏٺائين، تڏھن وصيت ڪري پنھنجو |
| 29360 | DYNT.utf | پيو اچي وڃي! ڍما محمد رمضان وڪيل ڪو گھٽ | مال | پھرين، ھن سيٺ جو گھر ڪو ننڍ و آھي، جتي ھزارن جو |
| 29361 | DYNT.utf | تي ڪيئن راضي ٿي ويھون. سو ھن ويچاريءَ کي | مال | ٿيا، ۽ ڀانيائون ھيتري ھلاڪي بہ مڪئيسون، ٿورڙي |
| 29362 | DYNT.utf | جا ٽي حصا ٿين، جي ٽي ڄڻا وٺن، چوٿين پنھنجي | مال | گھڻيءَ ريڙھ پيڙھ کان پوءِ اھو ٺھراءُ ڪيائون، تہ |
| 29363 | DYNT.utf | جو ھيترو ڀاڱو حامد عليءَ کي مليو آھي. | مال | جي جاءِ ۾ آماڻي ويو ھو. ھونءَ بہ چيائين تہ چورايل |
| 29364 | DYNT.utf | جي آءُٗ کڻي آئي ھيس، اجھا اندر رکي آھي. | مال | در تي آيو ھو، ۽ ھيترو سارو ميوو ۽ ھڪڙي سھڻي پيتي |
| 29365 | DYNT.utf | جي اميد ھئي، يا ڏس ھون، تنھنڪري ھنن کي | مال | ھٿ ۾ ڏني؛ پر انھي تي بہ ھو راضي نہ ٿيا. ھنن کي گھڻي |
| 29366 | DYNT.utf | چوري ٿي ويو ھو، سو بہ ھن زال وٽان لڌو ۽ | مال | چيو تہ اسان انھيءَ زال کي کڻندو ڏٺو. جنھن قسم جو |
| 29367 | DYNT.utf | سودي سندن لاءِ ايندو ھو؛ ۽ انھيءَ تڪليف | مال | توڙي بغداد، ايران ۽ ٻين ولايتن ڏي وڃي، خاصو خاصو |
| 29368 | DYNT.utf | سوڌو ڀڄي ويا. | مال | کي ڌڪ ھڻي ماري وڌانون ۽ پٽس کي ڦَٽي ڇڏيائون ۽ پاڻ |
| 29369 | DYNT.utf | کارائيندس ۽ ڪپڙا ڍڪائيندس.'' انھيءَ طرح | مال | ٿيندو، آءُٗ توکي سکيو رکندس. ھزارن قسمن جا توکي |
| 29370 | DYNT.utf | لاھيندا چاڙھيندا آھن، انھيءَ ڪري مڏئي | مال | ۽ بمبئيءَ وارا آڳبوٽ بہ اچي بيھندا آھن، ۽ |
| 29371 | DYNT.utf | مان پورائي ڪجي. جي فتح ٿي تہ بس، نہ تہ وري | مال | تہ دير نہ ڪجي، رٿ ڪري ڪو ڏينھن مقرر ڪري، انھيءَ |
| 29372 | DYNT.utf | مان ڪا شيءِ ڏسي، شڪ-چوريءَ ۾ جھليائون. | مال | کان ٻاھر ڪنھن ڳوٺ ۾ ھڪڙي ماڻھوءَ وٽ چوريءَ واري |
| 29373 | DYNT.utf | متاع اولاد تي خرچي، ھنن کي کٽڻ ڪمائڻ جھڙو | مال | ھنن کي تہ اھا اميد ھئي تہ جڏھن اسين پنھنجو |
| 29374 | DYNT.utf | مليو. حامد کي اچي جھليائون. سندس گھر جو | مال | ۽ انھن جي خانہ تلاشيءَ مان چوريءَ جو ٿورو گھڻو |
| 29375 | DYNT.utf | ورھائڻ لڳا؛ گھڻيءَ ريڙھ پيڙھ کان پوءِ | مال | پاسي ويھاريائون. پاڻيءَ ڍڪ پِي، پوءِ پاڻ ۾ ويھي |
| 29376 | DYNT.utf | ورھائيو ھئائون، سو بہ ظاھر ڪيائين. ھن اھڙي | مال | ڪري وڌي. ٻيا ٽي سنگتي بہ ڏسيائين ۽ جيئن پتيون ڪري |
| 29377 | DYNT.utf | ٻاھران آيو آھي.'' | مال | بہ ڏنا اٿن ۽ ھيءَ سوکڙي بہ موڪلي اٿن، وٽن ڪو تازو |
| 29378 | DYNT.utf | ڪڍو.'' | مال | ٿي ويو. پوءِ زالن تي ھڪل ڪري آيا، چيائون تہ `` |
| 29379 | DYNT.utf | ھو، ھو تمام چڱيءَ شڪل وارو ۽ ڳوري رنگ جو | مالھو | ئي علي رضا تي ھو، جو ھينئر چوويھن ورھين جو جوان |
| 29380 | DYNT.utf | تيار ٿي ويئي. | مالي | ٻہ - ٽي طعلم ھُن پچايا، ٻہ - ٽي ھُن، جھٽ ۾ |
| 29381 | DYNT.utf | جي چڱي ٿيڻ وغيرہ جون ڳالھيون پاڻ ۾ ڪرڻ | ماليءَ | ٻاڻ ۾ گڏ ٿيا ۽ جان بيبيءَ جي اچڻ ۽ سندس فضيلت ۽ |
| 29382 | DYNT.utf | زيور ۽ زريءَ جا ڪمڙا ۽ نقدي چوري ڪري کنيائون، | مال، | جي کاٽ ھڻي اندر ويا ۽ قريباً ٽن ھزارن رپين جيترو |
| 29383 | DYNT.utf | جاڳيو، شاھوڪار کي ڌڪ ھڻي ماري وڌانون ۽ | مالڪ | جا ڪمڙا ۽ نقدي چوري ڪري کنيائون، نڪرڻ مھل گھر جو |
| 29384 | DYNT.utf | جي پٽ اھا شيءِ سڃاتي. ھن کي پڪڙيائون. پوليس | مالڪ | ڪا شيءِ ڏسي، شڪ-چوريءَ ۾ جھليائون. جاچ ڪرڻ سان |
| 29385 | DYNT.utf | ھو، اھو پيرمرد ھو ۽ تمام غريب ۽ رحمدل ماڻھو | مالڪ | انھيءَ ٻيڙيءَ تي چار مھاڻا ھئا: ھڪڙو ٻيڙيءَ جو |
| 29386 | DYNT.utf | ڪيو. انھيءَ طرح ٻن ورھين جي اندر، ھن ڇوڪر | مالڪ | فروخت ھلندي ھئي. سو انھيءَ ھفتي علي نواز وري ٻيو |
| 29387 | DYNT.utf | آھي - وڻيس تہ ڌيءَ کي تاري، وڻيس تہ ٻوڙي، | مالڪياڻي | بختاور ورندي ڏني تہ ``چوي ٿي تہ ھونءَ تہ ماءُ |
| 29388 | DYNT.utf | ٿي وبٺي. ھن جي جا ساڻس نہ پيئي، تنھنڪري | مالڪياڻي | شھربانو ويچاريءَ جو بڇڙو حال ٿيو، جو ھوءَ اچي |
| 29389 | DYNT.utf | جي مرضيءَ پٺيان پنھنجي وسلن ۾ امانت طرح | مالڪياڻيءَ | سمنڊ ۾ ڪِري ھئي، اھي پھرين ئي ڏينھن پريي مڙس صديق |
| 29390 | DYNT.utf | آھي، چاچو آھي، ٻيا ڪيترا مائٽ آھن، انھن | مامو | آھي تہ منھنجا مائٽ پاسي ۾ ويٺا آھن، لينگريءَ جو |
| 29391 | DYNT.utf | بہ اڳيئي موٽي آيو ھو، سو بہ اتي ھو پر ڪنھن | مامو | ۾ ھو، جو مائٽن جي حوالي ڪري آيا ھئا. علي رضا جو |
| 29392 | DYNT.utf | تہ زالن کان بہ پري ھو- موالين وانگي گوماٽيو | مامو | سجاڳ ۽ چالاڪ ھئي، سڀني جي خدمت پئي ڪيائين. سندس |
| 29393 | DYNT.utf | دلاورخان، جو اڪثر وٽن ايندو ھو ۽ ڪڏھن ڪڏھن | مامو | اچي پنھنجا ٻار ٻچا وٺي وڃي. تيتري ۾ علي رضا جو |
| 29394 | DYNT.utf | يا حامد ساڻ ڪري، پنھنجي پيءُ جي گھر ويئينءَ | مامو | رکيو اچج، وڏو مائٽ آھي، ڪڏھن ڪڏھن اما سان گڏجي، |
| 29395 | DYNT.utf | جو سندس ٻار پھچائڻ آيو ھو، سو بہ ٻہ مھينا | مامو، | علي رضا جو |
| 29396 | DYNT.utf | جن بہ ھلڻ جو انجم ڪيو آھي. اميد تہ وقت تي | مامي | حڪم موجب اسين سومر واري آگبوٽ ۾ روانا ٿينداسين. |
| 29397 | DYNT.utf | جو پٽ اٿئي، پنھنجو رت اٿئي. جيئي سندس پيءُ، | مامي | پر امان، کَريا بہ پنھنجا، ٻريا بہ پنھنجا. پنھنجي |
| 29398 | DYNT.utf | جي ڌيءُ اڃا ننڍڙي آھي، جڏھن ڪا وڏي ٿئي، | مامي | کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ٿيو آھيان.'' ٻيو ھيءُ بہ چيائين تہ `` |
| 29399 | DYNT.utf | ڏي بہ خط لکيو اٿم، سو اوھان سان گڏيو ايندو. | مامي | گھرجي تہ ايندڙ سومر واري آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيو. |
| 29400 | DYNT.utf | آيو، جنھن کي ھنن ٻہ ڏينھن اڳي اوڏي موڪليو | مان | ائين ڪندي ھڪڙو ڪرد سوار استنبول |
| 29401 | DYNT.utf | اندر محلات ڏي سرنگھ جو رستو نڪتل ھو، انھيءَ | مان | ھو، ٽيون تہ ڪوٽ جي ٻاھران جا سُڃي جاءِ ھئي، جنھن |
| 29402 | DYNT.utf | انھن جي ڏسڻ ۾ يا اتي وڃڻ ۾ ڪابہ حرڪت نہ | مان | لاءِ ڪنھن ھنڌ وڃڻو ھجي، تڏھن مناسب ۽ شائستي رستي |
| 29403 | DYNT.utf | انھيءَ کان بہ گھڻي ٿئيم. | مان | تہ ھڪڙيءَ منجھان ھيتري خراري ٿي اٿم، متان ٻيءَ |
| 29404 | DYNT.utf | ايندي ھئي سا نہ آئي. | مان | ئي زالون آيون وييون، پر جا لذت ھنن کي اڳي بختاور |
| 29405 | DYNT.utf | اڳي ھن کي لذت ايندي ھئي، تنھن کي ھن ھينئر | مان | ھن جي دل تي ايترو اٽر ڪري ويئي ھئي، جو جنھن صحبت |
| 29406 | DYNT.utf | بختاور سمجھيو تہ زينت کي انھيءَ پاسي تي | مان | بس، ھن جي ايتري چوڻ |
| 29407 | DYNT.utf | بدلي ٿي آيو ھو. ھو پنھنجي عھدي جي چارج وٺي | مان | ڪانسل رھي ٿو، انھيءَ جي نائبيءَ تي علي رضا بغداد |
| 29408 | DYNT.utf | بمبئيءَ آيو. | مان | ھئا، سندس ڌيءُ اتي ھئي، تنھنڪري محبوب علي ولايت |
| 29409 | DYNT.utf | بمبئيءَ جو تازو آپل ميوو ڪيدي تڏي تي رکيو-لال | مان | الھن ڳالھين ڪندي بختاور ڇٻي |
| 29410 | DYNT.utf | بہ اماڻي روس ۽ ترڪستان جي سرحد تي آڻي ڇڏيائونس، | مان | ھليا. پنھنجي حد تہ لنگھايائونس، پر ٻين پرڳڻن |
| 29411 | DYNT.utf | بہ پنج عيب ڪڍندي.'' | مان | اتيئي راضي ٿئي تہ بہ چڱو، پر ھوءَ مائي وري انھيءَ |
| 29412 | DYNT.utf | بہ معلوم ٿيو تہ اڪثر سلطان جا ڪردي نوڪر | مان | مان اندر محلات ڏي سرنگھ جو رستو نڪتل ھو، انھيءَ |
| 29413 | DYNT.utf | بہ ملي سگھندا. پر اوترا مشال، بلڪ انھيءَ | مان | ڏيھي ماڻھو آھن؛ سچ آھي تہ ڪي خراب مثال اھڙين قومن |
| 29414 | DYNT.utf | بہ نڪري وڃڻ جي ھنن خواھش ڪئي. ۽ ھنن جي نڪري | مان | باقي رھندا ھڪ بنگلي ۾ ھڪڙي پاسي کان ھئا. تنھن |
| 29415 | DYNT.utf | بہ ھن کي لذت اچڻ جي اميد ھئي. | مان | وطن ڏسڻ جي ھن کي مسُڀائي سڪ ھئي ۽ اتي جي رڳي ھوا |
| 29416 | DYNT.utf | بہ ڪي آھن، جي ھن وٽ پيا ايندا ويندا. | مان | جو گھڻو ڊپ ڪونہ ٿيو، جو ڄاتائون تہ پنھنجن |
| 29417 | DYNT.utf | بيزار ٿي پيا، ۽ اگرچ پھرين ڏينھن ۾ محبوب | مان | جي وچ ۾ بحث ۽ ھوڏ ھلندي ھئي، جو ھو ھڪٻئي جي صحبت |
| 29418 | DYNT.utf | پاڻي اچڻ لڳو، سو آگھي مڙس کي چوڻ لڳي تہ | مان | زينت کي اتي اکين |
| 29419 | DYNT.utf | پاڻي پيائين ۽ منھن ڌوتائين. ھنن پڇيس تہ | مان | ٿڪجي پئي ھئي، سا لنگھي اوتاري ۾ آئي ۽ اچي مٽن |
| 29420 | DYNT.utf | پاڻي پيئڻ ويئي آھي، تختي کي ڏيڪ ڏيندي ڪِري | مان | بہ ڪونہ لڌو؛ تنھن مان صاف معلوم ٿيو تہ گگھريءَ |
| 29421 | DYNT.utf | پاڻي ٿي ڪڍيائين تہ اوچتو اھو تختو، جو لوھ | مان | پري ڪين ھئي. پاسي واري تختي کي ٽيڪ ڏيئي، گگھريءَ |
| 29422 | DYNT.utf | پاڻي ڀرڻ لاءِ وٽو کڻي ڏاڪڻ تي آئي. | مان | رسي سان ٻڌل، ھوا ۾ ٺرڻ لاءِ رکي ڇڏي ھئائون. تنھن |
| 29423 | DYNT.utf | پردي جي معنيٰ بند قيد نٿو نڪري، جيئن ھتي | مان | جيتر يقدر مون انھيءَ نسبت ۾ ديني ڪتاب ڏٺا آھن، تن |
| 29424 | DYNT.utf | پنجن جريبن ۾ باغ ھو ۽ ست جريب آباديءَ لاءِ | مان | بہ ھنن ورتو. مڙيئي ٻارھن جويب زمين جا ٿيا، تن |
| 29425 | DYNT.utf | پورائي ڪجي. جي فتح ٿي تہ بس، نہ تہ وري ترار | مان | دير نہ ڪجي، رٿ ڪري ڪو ڏينھن مقرر ڪري، انھيءَ مال |
| 29426 | DYNT.utf | پينشن ملندي ھئي. جيڪڏھن نوڪري ڪري ھا، تہ | مان | مڪومت وئي کان پوءِ ھن کي ھڪ سؤ رپيا انگريز سرڪار |
| 29427 | DYNT.utf | پٽ ھئا، وڏو پٽ ڏاڏي پوٽيءَ سان ۽ ننڍو پٽ | مان | ۽ جاچ سان ھن نيٺ پڪو پتو ھٿ ڪيو. سلطان کي ٻن حرمن |
| 29428 | DYNT.utf | جا ھڪڙي ڪوٺي خلاصي کيس مليل ھئي، جنھن ۾ | مان | ھوندي ھيس. ڪپڙو گندي تہ سٺو رکندي ھئي، پر گھر |
| 29429 | DYNT.utf | جن تي ڀاڙيو اٿئي سي ڪنھن ڪم جا ناھن. جيڪو | مان | آھيان تہ انھن پنھنجن کان پراوا چڱا اٿئي ۽ پراون |
| 29430 | DYNT.utf | جو ٻاھر موريءَ واري رستي جو ڏس مليو ھوس، | مان | ماڻھو ويھاريائين، جن تي اعتبار ھوس. تھخاني |
| 29431 | DYNT.utf | جواب ڏنس تہ ``بس ابا، اسان جي خدا ئنڍ قٽائي | مان | جان بيبيءَ البت رنج |
| 29432 | DYNT.utf | چاند بيبيءَ کي زينت جي اشرافت ۽ نمڪحلالي | مان | ھفتي-ٻن جي آزمودي |
| 29433 | DYNT.utf | چوريءَ جو ٿورو گھڻو مال مليو. حامد کي اچي | مان | ٽي چور ڳولي وڃي جھليائون ۽ انھن جي خانہ تلاشيءَ |
| 29434 | DYNT.utf | چوڻ لڳي تہ ابا، تڏھن وڃي سنئون ٿي سمھي | مان | جان بيبي خفي |
| 29435 | DYNT.utf | چيو تہ ``تڏھن امان ھاڻي دير نہ ڪريو، ھاڻي | مان | علي رضا شوق |
| 29436 | DYNT.utf | چيو تہ ``ڇڏينس مريم، اگي ٿورا مٿا ھنيا اٿم | مان | اتي جان بيبيءَ وري رنج |
| 29437 | DYNT.utf | چڱي پيدائش ھوندي ھيس. انھيءَ کي ڌيءَ عزت | مان | رھاڪو ھو، ڪنھن ڇاپخاني ۾ ڀائيوار ھوندو ھو، جنھن |
| 29438 | DYNT.utf | حاصل ڪي ڪين ٿيو. | مان | موجب واجبي مدد پڄي سگھيس، سا بہ ڏنائين پر ان |
| 29439 | DYNT.utf | حور اچي، تڏھن اسان جو رئيس پرڻجي. انھيءَ | مان | گھڻيون ئي چڱيون پيون آھن، ھن جي لاءِ ڪا آسمان |
| 29440 | DYNT.utf | خارج ڪيوھو، سو فقط وقت، صلاح ۽ تجويز لاءِ | مان | کي دربار مان لوڌي ڪڍيو ھو ۽ ڪاوڙجي نوڪريءَ |
| 29441 | DYNT.utf | خبر پوي تہ ڪنھن، ڪنھن ڌي لکيو. سلطان تہ | مان | نڪا مٿان عبارت ھيس، نڪا ھيٺان ڪا صحيح ھيس؛ جنھن |
| 29442 | DYNT.utf | رستي جي واقعي جو بيان ڪرڻ لڳا؛ ھيڏي چور | مان | ھو ٻئي ڏينھن وڃي شھر رسيا، ۽ پنھنجي مائٽن |
| 29443 | DYNT.utf | رکندا ھئا، ۽ جي ھوءَ زور ڪري گھر جو ڪم ڪندي | مانُ | ڇڙڻ ۾ ھنن سان شامل ٿيندي ھئي. انھيءَ ڪري ھو ھن جو |
| 29444 | DYNT.utf | روانا ٿيون ٿا اميد آھي تہ سگھوئي اوعان | مان | علي رضا کي منصور عليءَ جو خط آيو تہ ``اسين استنبول |
| 29445 | DYNT.utf | روانو ٿيو. ھن محبوب عليءَ وانگي منڊم ڪانہ | مان | تہ نوڪري ڪر.'' ھن کي بہ اھا صلاح پسند آئي، سو ولايت |
| 29446 | DYNT.utf | روانو ٿيو، سو پھربن آيو بمبئي ۾، اتي ڪي | مان | منصور علي جو استنبول |
| 29447 | DYNT.utf | رڳو اھو فائدو نہ نڪتو تہ پردي وارين اشراف | مان | انھيءَ انتظام |
| 29448 | DYNT.utf | زالن لاءِ دين جو سڌارو، علم جو سڌارو، ھفل | مان | ڏيڻ جو چڱو وجھ مليو. تنھنڪري چئبو تہ انھيءَ مجلس |
| 29449 | DYNT.utf | زمين کوٽي محلات ڏي موريءَ جھڙو رستو ٺاھيو | مان | ڀت جي ٻاھران ٿورو ويجھو ھڪڙو سُڃو گھر ھو، جنھن |
| 29450 | DYNT.utf | سپاھيءَ ايترو سمجھيو، تہ ھيءَ غيرواقف | مان | انھيءَ گفتگو |
| 29451 | DYNT.utf | سکيو. ھي نرم طبع جو ۽ رحمدل ھو، تنھنڪري | مان | ڪي پڙھيائين، ڪي ماڻھن سان واھپي رکڻ ڪري ڳالھائڻ |
| 29452 | DYNT.utf | سوپاريون ۽ ڦوٽا ڪڍي ھنن کي ڏنا. بختاور | مان | ۽ چلمچي کڻي ھٿ ڌئارين. زينت وري ميز جي خاني |
| 29453 | DYNT.utf | سھي ڪيائون تہ ھيءَ بيشڪ اشراف آھي، تنھنڪري | مان | سندس گھر جا ڀاتي ھن کي ڏسي خوش ٿيا ۽ سندس ڳالھين |
| 29454 | DYNT.utf | صاف سمجھائين ٿي نہ ماڻس انھيءَ ڪم ۾ راضي | مان | اشاري طرح مرضي ڏيکاريائين، جو بختاور جي ڳالھائڻ |
| 29455 | DYNT.utf | صاف معلوم ٿي سگھيو ٿي، تہ ھو ڄڻ تہ ھنن کي | مان | وڃڻ لاءِ صفا نہ چيو ھئائون، مگر ھلت چلت ۽ ڳالھائڻ |
| 29456 | DYNT.utf | صاف معلوم ٿيو تہ گگھريءَ مان پاڻي پيئڻ | مان | بہ ڪونہ ڏٺائون، ۽ ھنن جو وٽو بہ ڪونہ لڌو؛ تنھن |
| 29457 | DYNT.utf | ضروري آھي ۽ پٽ جو ساڻ ھئڻ دل جي لاءِ وڏو | مان | سفر ۾ زال کان سواءِ ھڪڙو ٻيو سنگتي بہ مڙس ماڻھن |
| 29458 | DYNT.utf | علي رضا کي ھڪڙي ٻئي فائدي جي بہ اميد ھئي، | مان | جي معرفت علي رضا اچي سلطان وٽ ٿيو. انھيءَ تجويز |
| 29459 | DYNT.utf | فائدي وٺڻ جو ھن کي چڱو وجھہ مليو. | مان | تي رھندو ھو، تنھنڪري ٻھراڙيءَ ۾ رھي شھر جي سڌاري |
| 29460 | DYNT.utf | قري وري رنن جي صحبت پيدا ٿيس، پھر يائين | مان | رکيائين، رات جو پيو اھا وندر ڪندو ھو. انھيءَ شغل |
| 29461 | DYNT.utf | کسڪي، ٻي ڪا گھٽي ڏيئي ھلي ويئي، پر زينت | مان | اھا زال تہ گوڙ |
| 29462 | DYNT.utf | گل ۽ نازبو پَٽي قبرن تي وجھيو ويٺي ھوندي | مان | مجاور پٿي ويٺي. ڏھاڙي جاءِ صفا ڪيو، انھيءَ باغ |
| 29463 | DYNT.utf | گھڻا تہ ھن جا عزيز آھن. راڻيءَ سان سلطان | مان | تہ ``اسين سڀ فتنہ خانم جي طرف جا آھيون، اسان |
| 29464 | DYNT.utf | گھڻائي ماڻھو رئيس سوڌو ھنن سان گڏجي ھليا. | مان | نيٺ علي رضا جن موڪلايو. راڄ |
| 29465 | DYNT.utf | گھڻن سان علي رضا جي معرفت ھئي، تن کي ورھائي | مان | ڇاپايائون ۽ جيڪي شھر جاسکر-سکر مسلمان ھئا، جن |
| 29466 | DYNT.utf | گھڻن علي رضا جي تعريف ۽ سفارش ڪئي، پر سلطان | مان | ڪڇيو ڪين، ماٺ ڪري سير نوائي ھليو ويو. حضر اميرن |
| 29467 | DYNT.utf | گھڻن ڏينھن کان آسرو لاھي ڇڏيو ھو. ھاڻ ھنن | مان | آھي؛ انھيءَ ڪري ھن شاديءَ ۾ نہ ويٺا. ھنن بہ مائٽن |
| 29468 | DYNT.utf | گھڻو خوش ڪين ھوندا، ڪا مھل نہ ڪنھن جھڙي، | مان | وڏي درجي کي پھتو آھيان، سو ھتي اصل جا امير مون |
| 29469 | DYNT.utf | گھٽائي پنجاھہ ڪري، سندس زال، مائي شھربانوءَ | مان | ھيون. سندس مرڻ کان پوءِ سرڪار پينشن سؤ رپيي |
| 29470 | DYNT.utf | لتيجو اھو ٿيو، جو ھن کي پيءُ - ماءُ کان | مان | انھن سڀني ڳالھين |
| 29471 | DYNT.utf | لنگھي اچي وڏي بازار ۾ پيئي. | مان | ورائي خدا کي سنڀالي، نڪري ٻاھر ٿي؛ ۽ ٻن-ٽن گھٽين |
| 29472 | DYNT.utf | لوڌائي ڪڍو ۽ نوڪريءَ کان برطرف ڪري ڇڏيو، | مان | ڪنھن عذر سان ظاھر ظھور مون تي رنج ٿي مون کي درٻار |
| 29473 | DYNT.utf | لوڌي ڪڍيو ھو ۽ ڪاوڙجي نوڪريءَ مان خارج | مان | آھيون. ۽ اڳي جو اسان علي رضا بيگ افنديءَ کي دربار |
| 29474 | DYNT.utf | لٿيون آھيون ۽ ڏيھي ماڻھو رڳو خسيس نوڪريءَ | مان | گھڻو رھيون آھن، سي تہ ڄاڻنديون آھن تہ اسين آسمان |
| 29475 | DYNT.utf | لڏي، الائجي ڪھڙي ھنڌ وڃي ويٺو ھو. ڀاءُ | مان | پھچڻ جو تہ امڪان ئي ڪونہ ھو، جو علي رضا ڦول گليءَ |
| 29476 | DYNT.utf | ماھوار خرچ ڪڍي رکندي ھئي، باقي ٻيو سڀ مڙس | مان | پاسي ڌيان ٿيو. مڙس جيڪي مھيني ۾ ڪمائيندو ھو تنھن |
| 29477 | DYNT.utf | محبوب علي ايتري بيحيائي ڪئي ھئي، تہ منصور | مان | علي رضا جي پُٽن |
| 29478 | DYNT.utf | مس ڇٽي، تہ ٻيءَ ۾ اچيو ڦاسي. وري بہ شابس | مان | اچي ڪنڌ تي ڪڙڪندا آھن؛ سو سچ آھي. اڃا ھڪڙيءَ بلا |
| 29479 | DYNT.utf | معلوم آھي، تہ ھڪڙيون ڳالھيون ۽ ھڪڙا ڪم | مان | جي حجت بيشڪ قوي آھي، مگر ديني توڙي عقلي ڪتابن |
| 29480 | DYNT.utf | معلوم ٿئي ٿو تہ ھو پنھنجيءَ قوم جي ٻين | مان | ھن سرائيءَ ٻيون بہ ٻہ-ٽي چڱيون ڳالھيون ڪيون، جنھن |
| 29481 | DYNT.utf | معلوم ٿيس تہ باروت ٿورو گھڻو ھاريل بہ پيو | مان | ھو، سو متان اھي پيپ باروت جا آھن. ويجھو چڪاس ڪرڻ |
| 29482 | DYNT.utf | معلوم ٿيو تہ ھن زال جي سلطان جي وڏي گھر | مان | زينت بانوءَ کي اندر پنھنجي جاچ |
| 29483 | DYNT.utf | معلوم ٿيو ھوس، تنھن جي ڀيٽڻ کان پوءِ ھن | مان | پيءُ جي باد گيري ھيس ۽ جيڪو احوال تاريخن پڙھڻ |
| 29484 | DYNT.utf | معلوم ڪيائين تہ اھا خرابي جي ھوندي، تہ | مان | گھڻو ڊنو. پڪ ٿيس تہ ڪا خرابي درپيش آھي، پر لفظن |
| 29485 | DYNT.utf | ملندو ھو. ھن کي ڳچ جيترا پئسا ڏيئي موڪليندا | مان | ماڻھو ھوندو ھو، تنھنڪري سڀڪنھن وٽ ھن کي گھڻو |
| 29486 | DYNT.utf | ملي رھندي آئي ۽ ھنن جي ٻارن کي پيئي پڙھائيندي | مان | کي ڏئي. ھن ويچاريءَ سندن گھڻي شڪر گذاري ڪئي ۽ ھنن |
| 29487 | DYNT.utf | مليو، جو ھو نھايت خوش ٿيو. يورپي ڊاڪٽرن | مانُ | علي استنبول ۾ پھتو، تڏھن ھن کي پريندي ئي ايترو |
| 29488 | DYNT.utf | مٽجي سک ٿي پيو. انھيءَ ڏينھن سڀني گڏجي | مان | لڳي. گھڙيءَ ۾ ماتم مان مٽجي شادي ٿي ويئي ۽ ڏک |
| 29489 | DYNT.utf | مٽجي شادي ٿي ويئي ۽ ڏک مان مٽجي سک ٿي پيو. | مان | خوشيءَ کان کِلڻ ۽ تاڙيون وڄائڻ لڳي. گھڙيءَ ۾ ماتم |
| 29490 | DYNT.utf | نہ فقير مان ٿا ٽرن، گلا ڪندي ھنن کي دير | مان | ڇٽون. ھينٺر ماڻھن ۾ حال ڪونہ وڃيرھيو آھي-لہ لميرن |
| 29491 | DYNT.utf | نڏي وڃڻ کان پوءِ سرائي فتح محمد خان جي | مان | علي رضا جن جي سنڌ |
| 29492 | DYNT.utf | نڪرڻ جو وڌيڪ سعيو ٿي ٿين. آخر ھو ٺھراءُ | مان | جو رکيل پئسو روزبروز گھٽبو ٿي ويو، تيئن بمبئيءَ |
| 29493 | DYNT.utf | نڪرنديس. آخر مھينو پورو ٿيو ۽ زينت جي ڇٽڻ | مان | ھن ويچاريءَ پئي ڏينھن ڳڻيا، تہ ڪڏھن بند |
| 29494 | DYNT.utf | نڪري وڃ، اڳتي اسان جو نوڪري ناھين.'' | مان | ٻيو نٿا ڪريون، حڪم ٿا ڏيون تہ يڪدم اسان جي درٻار |
| 29495 | DYNT.utf | نڪري، بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ آيو ھو، تنھنڪري | مان | ساڳيءَ طرح ھن کي پيدائش ٿيڻ لڳي. وري سنڌ جھڙي ملڪ |
| 29496 | DYNT.utf | واقف ڪيائين، ماءُ ۽ ڀاءُ کي ٻڌابائين، | مان | ماڻ جي ڪري خوشي ٿي. گھر جي ڀاتين کي خط جي مضمون |
| 29497 | DYNT.utf | وري علي نواز، ڪي سير ڪرڻ لاءِ ۽ ڪي واپار | مان | خراسان |
| 29498 | DYNT.utf | وري نون نون سنگتين جو واقف ٿيو، انھن سان | مان | اتي وڃڻ |
| 29499 | DYNT.utf | وري ھيٺ ڏاڪڻ ھلي، سا اچي ھيٺ تھخاني ۾ بيٺي. | مان | آھي، ائين سوچي، ھلي ڪوٺيءَ جو در پٽيائين. ڪوٺيءَ |
| 29500 | DYNT.utf | وياج وٺڻ جي نسبت دل تي ديني خطرو گذرين، | مان | مڙس جي معرفت بئنڪ ۾ رکائي ڇڏيندي ھئي. اگرچہ بئنڪ |
| 29501 | DYNT.utf | ويئي آھي، حق تي آنّ سھانگو نٿو ٿئي. ھاڻي | مان | بہ پنھنجي وات وڪيل! گھوڙا گھوڙا! حق تي برڪت ملڪ |
| 29502 | DYNT.utf | وٺي گھوڙي تي چاڙھي ڳوٺ ھليو. | مان | ھيءَ زال پتيءَ ۾ آئي ھئي، سو ھن کي لاڏ سان ٻانھن |
| 29503 | DYNT.utf | وڏو پٽ آھي، تنھنڪري سلطان کان پوءِ تخت | مان | منجھانئس ھڪڙو پٽ بہ اٿس. مگر سلطان کي پھرئين حرم |
| 29504 | DYNT.utf | وڏي محبوب علي باريسٽريءَ جو امتحان پاس | مان | علي رضا استنبول ۾ اميري پئي ڪمائي، تہ سندس پٽن |
| 29505 | DYNT.utf | ھلي شھر جي ماڻھن تائين وڃي ٻھتي ھئي: پوءِ | مان | اھڙين ڳالھين جي ڪري، ھن گھر جي واکاڻ ڳوٺ |
| 29506 | DYNT.utf | ھن کي پڪو گمان پيو تہ منھنجي بابت ذڪر ھليو | مان | چڪي ھيس تہ تون اسان جي گھر ڪڏھن ايندينءَ، تنھن |
| 29507 | DYNT.utf | ھن کي دل جو خطرو بہ جاڳيو تہ متان ڪن دشمنن | مان | لاءِ اتي ڦٽو ڪرايو آھي. ٻاروت ۽ محلات جي اشارن |
| 29508 | DYNT.utf | ھن کي سٺ-ستر رپيا پيدا ٿيندا ھئا. | مان | بہ وڃي اھو ڪم ڪندو ھو. انھيءَ طرح پڙھائڻ جي ڪم |
| 29509 | DYNT.utf | ھن کي واقف ڪيو. چيائونس تہ ``اسين سڀ فتنہ | مان | حڪار ٿيندو. تن ھورياق ھوريان پنھنجي سڄي منصوبي |
| 29510 | DYNT.utf | ھن کي وڏي آبروءَ جھڙي جڳھہ ملي ھا، پر ھن | مان | پينشن ملندي ھئي. جيڪڏھن نوڪري ڪري ھا، تہ سرڪار |
| 29511 | DYNT.utf | ھن کي ھيترو فائدو حاصل ٿيو ھو، جو ھوءَ | مان | رھندو ھو. جيڪي پڙھيو ھئائين يا ٻڌو ھئائين، تنھن |
| 29512 | DYNT.utf | ھن گرڙيون ڪيون ۽ منھن ڌوتو. جڏھن بت سُڪس | مان | ائين ڪيو، پوءِ مٺي پاڻيءَ جو لوٽو ڏنائونس، جنھن |
| 29513 | DYNT.utf | ھُو جوان وڪيل پسند آيو، جو خاندانيءَ ڪري | مان | تنھن کي پنھنجي پٽ لاءِ طمح ھئي. پر علي رضا کي ٻنھي |
| 29514 | DYNT.utf | ھوندو آھي، پر ھيءُ تہ وري مسلمان ھو، ۽ | مانُ | خوش ٿيو. يورپي ڊاڪٽرن جو اصلي اھڙن ملڪن ۾ گھڻو |
| 29515 | DYNT.utf | ھو، تنھن کي بہ صديق گھڻي پارت ڪئي. اميد | مان | تي چاڙھي روانو ڪيائون. گاڏيءَ وارو بہ سندن راڄ |
| 29516 | DYNT.utf | ھو، جي ھلندي وڪرو ڪن، سو الائجي ڪيڏي ويو. | مان | کان ورتا اٿئي، ھلي ڏيکار.'' پر ھو تہ گھور وارن |
| 29517 | DYNT.utf | ھو؛ گھاڙو سڙڪ ڪانہ ھئي، چارو ھو، سو چارو | مان | کڻي آيو، ۽ سندس حوالي ڪيائين. گاڏي ھلي، رستو برپٽ |
| 29518 | DYNT.utf | ھئي، جي ڄاڻنديون آھن تہ مڙس زالن جا غلام | مان | بحث ۾ مددگار ھوندي ھيس، جا انھيءَ قسم جي منڊمن |
| 29519 | DYNT.utf | ھيس، جا زينت بانوءَ جي سنڀال ھيٺ ھئي ۽ | مان | جنھن کي عظمت بي بہ ڪري سڏيندا ھئا) ھندستاني زال |
| 29520 | DYNT.utf | ھيکلي پئي وئي، پر ڏينھن ڏٺو ھو، چارو لڳو | مان | انھي ڏس تي زينت آٿي ھلي. اگرچ جھنگ |
| 29521 | DYNT.utf | ھيءُ بہ فائدو ھو، جو ھڪٻئي سان بيحجاب ڳالھائيندا | مان | جو ڪتاب کڻي، گڏ ويھي مطالع ڪندا ھئا. انھيءَ بحث |
| 29522 | DYNT.utf | ھيٺ داخل ڪياسين. پوءِ آءُٗ پاڻ بہ اندر | مان | ھنن چيو تہ ``پيپ صحيح سلامت اندر وڃي اوطاق |
| 29523 | DYNT.utf | ھيٺ محلات جي تھخاني ڏي وڃڻ جو رستو آھي، | مان | جاچ ڪيائين: معلوم ٿيس تہ انھيءَ پاسي واري ڪوٺيءَ |
| 29524 | DYNT.utf | ھڪڙو آھي. اھو روم يا ترڪستان جي سلطان جو | مان | جنھن کي قسطنطنيھ بہ چوندا آھن، سو وڏن شھرن |
| 29525 | DYNT.utf | ھڪڙو پٽ بہ ڄائس. ھن کي ھتي رھئي ست-اٺ ورھيہ | مان | ويس، جو ڪي ڏينھن تہ ٻيا حرم ئي وسري ويس؛ انھيءَ |
| 29526 | DYNT.utf | ھڪڙو سائينءَ جي خدمت ۾ ڏيندس.'' | مان | وري بہ اچي ڪنھن وقت حاضر ٿيندس، نہ تہ پنھنجن پٽن |
| 29527 | DYNT.utf | ھڪڙو مڙس ماڻھو ويندو ھو ۽ جي پرڀرو پنڌ | مان | پيادي ويندي ھئي ۽ ساڻس سندس پورھيت ۽ سندس عزيزن |
| 29528 | DYNT.utf | ھڪڙو-ٻہ اندر وڃي پيپ ٽوڙي، باروت جي ناڙي | مان | ھيءُ بہ ٺھراءُ ڪيائون تہ انھن ڏھن ڄڻن |
| 29529 | DYNT.utf | ھڪڙو-ٻہ زينت خوشيءَ سان ھنن کي ڏنو ٿي، | مان | پنھنجي وسلن ۾ امانت طرح لڪائي رکي ڇڏيا ھئا. انھن |
| 29530 | DYNT.utf | ھڪڙي ترار ۽ ھڪڙو ڀالو نشانيءَ لاءِ ھن ساڻ | مان | ھن کي سندس ڏاڏي جي ھٿن جون شيون ڏيکاريائون، جن |
| 29531 | DYNT.utf | ھڪڙي تمام جوان ۽ حسين ۽ ھمت ڀري ھئي، ۽ پرڻيل | مان | سان وڙھيون ھيون. انھن کي سلطان وٽ آندائون. آنھن |
| 29532 | DYNT.utf | ھڪڙي جي بدلي بمبئيءَ ٿي. تنھن ھن کي چيو | مان | ريا، تہ جن صاحبلوڪن کي علي رضا پڙھائيندو ھو، تن |
| 29533 | DYNT.utf | ھڪڙي ماڻھوءَ پنھنجي پٽ لاءِ اھا ٻنھن گھري. | مان | علي رضا جي ڪن مسلمان خاندان سان آٿ-ويھ ھئي، تن |
| 29534 | DYNT.utf | ھڪڙي مئڊم چاليھن مڙسن جي وچ ۾ ويٺي ھوندي، | مان | ۽ جيڪي ڪم اندر ٿي نٿا سگھن، تن جي جاچڻ کان. ھنن |
| 29535 | DYNT.utf | ھڪڙي يا ٻنھي کي پنھنجي ڌيءُ وٽ کڻي ڇڏي، | مان | اگرچہ پريندي بمبئيءَ ۾ صلاح آئي ھيس تہ انھن |
| 29536 | DYNT.utf | ھڪڙي ڌيءَ بہ ڄائي ھيس، جنھن جو نالو آمرازادي | مان | ھئي. ھندستاني چڱيءَ طرح لکي پڙھي ڄاڻندي ھئي. تنھن |
| 29537 | DYNT.utf | ھڪڙيءَ ۾ زينت کي پيرمرد مھاڻو ۽ سندس پٽ | مان | ڏسڻ ۾ آيو، جتي ڏھ-پندرھن ڀُونگيون ڏٺيون ٿي. انھن |
| 29538 | DYNT.utf | ئي سٺ. ستر رپيا گڏ ٿيا ھئس، ڇالاءِ جو ڪپڙو | مان | متان ڪا ويل نہ ڪنھن جھڙي! سو ھينئر پنھنجي پگھار |
| 29539 | DYNT.utf | ئي ٿو نڪري تڏھن پاڻ کي ٻيڻي تڪليف ۽ خرچ | مان | ٿي، تنھن ڄاتو تہ جنھن کي پردو چئجي سو مطلب ھن |
| 29540 | DYNT.utf | ٻانھن جي ٻالھن ملي ھا ۽ ڌارين بہ ذمو ٿي | مان | رڳو ڏي وٺ لڳي پئي آھي. ھنن سان ڪريو ھا تہ پنھنجن |
| 29541 | DYNT.utf | ٻانھن ملڻ ۾ حرڪت ڪانہ ٿي. ھڪڙي واپاري شاھوڪار | مان | پوءِ تہ محبوب عليءَ کي ڪنھن اشراف گھر |
| 29542 | DYNT.utf | ٻانھن ملي ويئي، تنھن سان شادي ڪري پنھنجو | مان | سنڌ جو ماڻھو ليکجڻ ۾ ايندو ھو. ھن کي ڪنھن سکر گھر |
| 29543 | DYNT.utf | ٻانھن وٺي، آءُٗ بہ وڏو ماڻھو ليکجان. جيتوڻيڪ | مان | تعريف ٻڌي، وڏ گھري ڄاڻي، پئي مٿا ھنيائين تہ سکرن |
| 29544 | DYNT.utf | ٻن کي ڦاسي ملي ۽ ٻن کي کارو پاڻي آيو ۽ حامد | مان | ڪياٿون ۽ پنجن ئي ڄڻن تي مقدمو ھليو. ھنن چئن چورن |
| 29545 | DYNT.utf | ٻنھي کي خوشي حاصل ٿئي، ٻنھي جي حالت سڏري، | مان | جي وچ ۾ صحبت وارو سلوڪ ھئڻ گھرجي، اھڙي صحبت جنھن |
| 29546 | DYNT.utf | ٻيو ڪو مڙس ماڻھو ساڻ نہ کنيئي؟'' | مان | سپاھيءَ چيو تہ ``مائٽن |
| 29547 | DYNT.utf | ٿا ٽرن، گلا ڪندي ھنن کي دير ڪانہ ٿي ٿئي، | مان | ماڻھن ۾ حال ڪونہ وڃيرھيو آھي-لہ لميرن مان نہ فقير |
| 29548 | DYNT.utf | ٿورو گھڻو شڪ اڳيئي پيو ھوس. وري ھن ڀيري | مان | ڏينھن ماڻس سان جان بيبيءَ جا مس پس پئي ڪئي، تنھن |
| 29549 | DYNT.utf | ڇا حاصل آھي. پھربن تہ ماڻھو جڏھن پاڻ مائٽن | مان | اٿم، تنھن موجب ڄاڻان ٿو تہ ننڍيءَ ڄمار ۾ شادي ڪرڻ |
| 29550 | DYNT.utf | ڇٽي ھئي ۽ گھر موٽڻ لاءِ تڪڙي ھئي. زينت بانوءَ | مان | نڪتيون. اتي ھن کي ڇڏي ھوءَ ٻي زال ھلي ويئي، جا قيد |
| 29551 | DYNT.utf | ڍاپندو ئي ڪين ھو. | مان | ڪڏھن اتي ويندو ھو تہ سندس سگھڙ پائيءَ جي تعريف |
| 29552 | DYNT.utf | ڍاوائي نئي. اھو سڀ ھنن جي سرجوشي ۽ محبت، | مان | مشھور ٿي ويا ھئا، جو وڏا وڏا ماڻھو ھنن جي تعريف |
| 29553 | DYNT.utf | ڏسڻ واري کي جيڪر صاف معلوم ٿئي تہ في الحقيقت | مان | ڪمن ۾ ھنن ٻنھي گڏجي يڪدل ٿي اھڙو سڌارو ڪيو، جنھن |
| 29554 | DYNT.utf | ڪا زال گوڙ ۾ ھلندي جھٽ ڏئي ڪيوڙي جو ڇُڳو | مان | جو ڪنڊ واري ھٽ تي ميوو ۽ وکر کاڌي جو رکيو ھو، تنھن |
| 29555 | DYNT.utf | ڪا شيءِ ڏسي، شڪ-چوريءَ ۾ جھليائون. جاچ | مان | ٻاھر ڪنھن ڳوٺ ۾ ھڪڙي ماڻھوءَ وٽ چوريءَ واري مال |
| 29556 | DYNT.utf | ڪردن واريءَ اوطاق ۾ ايندس، پوءِ اڌ رات | مان | ڏي ھلندس، واءُ سواءُ پيو لھندس؛ انھيءَ رات سنجھي |
| 29557 | DYNT.utf | ڪنھن قسم جي فائدي جو امڪان ھجي، يا جڏھن | مان | ڪڏھن ڪن عجيب غريب شين ڏسڻ جو وجھ سڻائو ھجي، جن |
| 29558 | DYNT.utf | ڪھڙو عيب ٿي ڪڍين؟'' | مان | اسان کي کڻي ٻڌاءِ تہ تنھنجو ڪھڙو خيال آھي، وري ھن |
| 29559 | DYNT.utf | ڪھڙي خوشي حاصل ٿي ٿئي، تنھن جي منڊم ھوندي | مان | ھن جي سعيي سان سڌارو ڪرڻ لڳي. زال جي تابعداريءَ |
| 29560 | DYNT.utf | ڪي تہ سندس زال مھاڻيءَ جي بت تي ھنا. ٻيا | مان | شڪ ڪو نہ پوندو، سو جيڪي جيور پتيءَ ۾ مليا ھئس، تن |
| 29561 | DYNT.utf | ڪي جوان ھلن تہ آءُٗ سلطان وٽ ھنن کي چڱيون | مان | علي رضا ھنن کي چيو تہ ``اوھان |
| 29562 | DYNT.utf | ڪي ھئڻ دھرجن. ڪنن جي لاءِ ھڪ جُت پنڙا يا | مان | ۶- زيور وسعت آھر رڳا ھيٺيان يا انھن |
| 29563 | DYNT.utf | ڪيريو ھجي، سو کڻي آڻي ڏنائينس. | مان | تہ متان ڪنھن سرڪاري ڪم بابت ھجي، يا سلطان جي کيسي |
| 29564 | DYNT.utf | ڪيئن ڇٽان. دل ۾ چيائين تہ ``ھن ماربي کي دلبو | مان | ٿوريءَ دير تائين ليٽي ڳڻتيون ڪرڻ لڳي، تہ ھن بند |
| 29565 | DYNT.utf | ڪڪ نہ ٿي ھئي، جنھنڪري ھن کي اھڙا ڏس ٿي ڏنائين، | مان | صفوران بہ زينت |
| 29566 | DYNT.utf | ڳچ جيترا ڍاڪون رکي ويئي. پوءِ صفي ۾ ساءُ | مان | ۾ فرش ڪري، دسترخانو وڇايو ۽ پاسي واري ٻاھرئين در |
| 29567 | DYNT.utf | . ڪرد ماڻھو ايران جي سرحد تي ھڪڙي جابلو | مان | پٽ ڏاڏي پوٽيءَ سان ۽ ننڍو پٽ ڪردقوم جي ھڪڙيءَ زال |
| 29568 | DYNT.utf | جي ڪري خوشي ٿي. گھر جي ڀاتين کي خط جي مضمون | ماڻ | مڙس جي نہ اچڻ کان ارمان ٿيو، مگر ھن سان جلدي وڃي |
| 29569 | DYNT.utf | لڳيس ۽ چوڻ لڳي تہ ``ابا، مون سان تہ ڳالھ | ماڻ | زينت وڃي جان بيبيءَ جي پيرن تي ڪِري، جا ڀاڪر پائي |
| 29570 | DYNT.utf | ٿي ويو. پوءِ زالن تي ھڪل ڪري آيا، چيائون | ماندو | سٿي وارو ھنيو، جو گوماٽجي گاڏيءَ تان ڪِري پيو ۽ |
| 29571 | DYNT.utf | انھيءَ ڪم ۾ راضي آھي ۽ ڀاڻس بہ ضرور خوش | ماڻس | جو بختاور جي ڳالھائڻ مان صاف سمجھائين ٿي نہ |
| 29572 | DYNT.utf | بہ مناسب ڄاتي، تھنڪري مريم جي ھٽان ڪي گلن | ماڻس | اھا صلاح |
| 29573 | DYNT.utf | پڃيس تہ ``ابا ڪھڙا؟'' | ماڻس | |
| 29574 | DYNT.utf | تہ پريندي شرط گھڻا زور ڪيس تہ موٽي وطن | ماڻس | |
| 29575 | DYNT.utf | تي چغليون ھڻڻ لڳي، جنھن تي حامد اويل سويل | ماڻس | تنھنڪري سنجھ-صبح جھيڙا ٿيڻ لڳا. مھاڻي، حامد وٽ |
| 29576 | DYNT.utf | چيس تہ ``ابا! برقعو تہ لاھن ڏينم، ساھ تہ | ماڻس | |
| 29577 | DYNT.utf | چيس تہ ``اھو گھر نڀاڳو آھي، جنھن ۾ روئندي | ماڻس | کن جي اندر ھنن قول گليءَ وارو گھر ڇڏي ڏنو، جو |
| 29578 | DYNT.utf | چيو تہ ``ابا ڀلي اچن.'' پوءِ تہ خير جي رات | ماڻس | |
| 29579 | DYNT.utf | سان جان بيبيءَ جا مس پس پئي ڪئي، تنھن مان | ماڻس | سو گھڻي خيال ۽ ويچار کان سواءِ لہ ھو، اڳئين ڏينھن |
| 29580 | DYNT.utf | کي جيڪا پينشن ملندي ھئي، سا ھنن جي لاءِ | ماڻس | لڳندو آعي تنھن کي پئسي جي تہ گھرج ضرور ٿيندي آھي. |
| 29581 | DYNT.utf | کي سندس شاديءَ جي ڳڻتي ھئي؛ انھيءَ لاءِ | ماڻس | ڪيو ھئائون، تنھن ۾ پريندي ئي حامد آڻي ھٿ ڳنڍيا. |
| 29582 | DYNT.utf | رھيو. پوءِ ھنن کان پگھار وٺي موڪلايائين، | ماڻن | انھيءَ ھوندي بہ علي رضا مھيني جي بڇاڙيءَ تائين |
| 29583 | DYNT.utf | ڳنڍي آئي. | ماڻنن | بہ ھن جي رھڻ ۾ گھڻو راضي ھئي، تنھنڪري زينت بانو |
| 29584 | DYNT.utf | جي ھلت چلت ڇڏي بہ نہ سگھيو تنھنڪري البت | ماڻھپ | اگرچہ اڳوڻي وڏ |
| 29585 | DYNT.utf | ۽ ھوشياريءَ جا ڪاغذ جي ڏٺائين، تن ھيڪاري | ماڻھپ | خوش ٿيو. ٻيو وري ھن جا آفرين ناما ۽ ھن جي وڏ |
| 29586 | DYNT.utf | تائين وڃي ٻھتي ھئي: پوءِ اھڙيءَ ٻانھن جي | ماڻھن | ڳالھين جي ڪري، ھن گھر جي واکاڻ ڳوٺ مان ھلي شھر جي |
| 29587 | DYNT.utf | تہ منھن تي پئي مٿن ٺٺوليون ڪيون پر تڏھن | ماڻھن | ڇڏيا ھئا، انھن تي زور ڪري عمل ڪيائون. اگرچہ گھڻن |
| 29588 | DYNT.utf | جا بہ ملي سگھندا. ٿورن جي ڪري گھڻا ڪين مسندا. | ماڻھن | کان بہ وڌيڪ خراب مثال، پردي وارن ۽ حرمخانن وارن |
| 29589 | DYNT.utf | جا رڳو نالي جا واقف آھيون، انھن ٻانھن جا | ماڻھن | ٻانھن تي منھنجو ھي اعتراض ھو: ھڪڙو تہ پاڻ انھن |
| 29590 | DYNT.utf | جا ٻار اڃا ڪمائڻ جھڙاي نہ ٿين، تہ مائٽ | ماڻھن | تہ ``ابا، مائي سچ ٿي چوي، تون تہ ڏاڍو زورآور آھين، |
| 29591 | DYNT.utf | جو اندر يا ٻاھر واسطو آھي، اھو خط جو لڌو، | ماڻھن | جا پيپ اندر محلات جي پيٽ ۾ ڪيئن آيا ۽ ڪھڙن ڪھڙن |
| 29592 | DYNT.utf | جو اولاد ھئا، ٻيئي شاھوڪار ھئا. جي محبوب | ماڻھن | ۾ ھي وري اڳي کان بہ وڌيڪ خوش رھڻ لڳو. ٻيئي بنيادي |
| 29593 | DYNT.utf | جو اھو ڪم آھي، سو جاچ ڪري پوءِ عرض ڪرڻ ۾ | ماڻھن | ۽ سائينجن جي دشمنن کي آل عيال سوڌو ناس ڪن؛ ڪھڙن |
| 29594 | DYNT.utf | جو حال ڏس تہ جھڙا پاڻ ھوشيار، تھڙيون سندن | ماڻھن | آھي جھڙو مڙسن کي ضروري آھن، تھڙو زالن کي. انگريز |
| 29595 | DYNT.utf | جو دستور آھي تہ جي ٿورو پنڌ ھوندو ھو تہ | ماڻھن | سندس زال ڪيڏي ٻاھر ويندي ھئي - جيئن پردي وارن |
| 29596 | DYNT.utf | جون سو کڙيون وٺيو رکي. | ماڻھن | ۾ گھنڊ وجھي)، امان بہ زورآور آھي، ماٺ ڪيو پراون |
| 29597 | DYNT.utf | جون ڌيئون ھن مڪتب ۾ پڙھنديون ھيون، تن جي | ماڻھن | ھيترن وڏن |
| 29598 | DYNT.utf | جھڙا، انھيءَ پاسي ڏي ڪنھن کي گمان بہ ڪونہ | ماڻھن | ماڻھو ڪٿي ڪو ڏٺو ھجين، پر ياد نہ پوين؛ پر ماڻھو |
| 29599 | DYNT.utf | جھڙي ناھي. اوھين سمجھو عقل وارا آھيو - ڄاڻو | ماڻھن | سرائي مرحوم جي توڙي اوھان سڀني جي ھلت چلت بين عام |
| 29600 | DYNT.utf | جي اڻ سمجھائي ۽ عالمن جي فضوليءَ کان پئجي | ماڻھن | ۾ جيڪي ڀيرم ۽ وسوسا ۽ ٻيون اعتراض جھڙيون ڳالھيون |
| 29601 | DYNT.utf | جي اڳيان گڏ نہ ويھن، نہ گفتگو ڪن؛ خاص جڏھن | ماڻھن | ڳالھائيندا ھئا. ھتي اڪثر رواج آھي تہ مڙس زال |
| 29602 | DYNT.utf | جي جابن وٺڻ تي ٿيندو آھي، سو جيڪو آگبوٽ | ماڻھن | ڪنڊ کان جاءِ ملي، سو اتيئي پئجي رھيا. جيڪو گوڙ |
| 29603 | DYNT.utf | جي چنبن ۾ پئي رھي آھيان ۽ وري اتان نڪتي | ماڻھن | ڌار رھي آھيان ۽ ھو ٻڌ ندو تہ آءُٗ ڪھڙن ڪھڙن خراب |
| 29604 | DYNT.utf | جي دل پئي ڳري. آخر جيڪا ڳالھ ھئي، سا سڏڪا | ماڻھن | کي ڀاڪر پائي روئڻ لڳو. ھنن جو اھڙو حال ڏسي، ٻين |
| 29605 | DYNT.utf | جي سماءَ تي ويئي ھئي، تنھنڪري مريم ڪؤنرو | ماڻھن | دعا گھري، ۽ سڀ اٿي کڙا ٿيا. بختاور ٻاھر در تي مڙس |
| 29606 | DYNT.utf | جي گھڻي آمدرفت ھوندي ھئي، تنھنڪري ھن کي | ماڻھن | سانسگي خراسان ۾ آيو. خراسان ۾ تن ڏينھين ايران جي |
| 29607 | DYNT.utf | جي لاءِ ھيءُ بھتر بندوبست آھي، جتي خاص | ماڻھن | اڳيئي ھلندڙ آھي، تنھن کان اشراف پردي وارن مسلمان |
| 29608 | DYNT.utf | جي وچ ۾ کلئي منھن رھڻ ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ | ماڻھن | جاين تي ڪم نہ ايندو آھي، اٽلندو تڪليف ڏيندو آھي. |
| 29609 | DYNT.utf | جي وچ ۾ ھجي. | ماڻھن | ايندي ويندي، اھا ڄڻ تہ پردي سان آھي، پوءِ ڀلي علم |
| 29610 | DYNT.utf | جي ڳالھ تي لڳي، مائٽن کي ڇڏي ڌارين سان | ماڻھن | ويو؛ جو ھنن ڄاتو تہ ھيءَ مائي پنھنجي پٽ جي ۽ ٻين |
| 29611 | DYNT.utf | چوايو. ھوءَ ھينئر سورھن ورھين جي جوان زال | ماڻھن | عظمت بانوءَ جي سڱ لاءِ بمبئيءَ جي ھڪڙي-ٻن وڏن |
| 29612 | DYNT.utf | سان اتي رھڻ ڪري ھي واقف ٿي ويا ھئا، تن سان | ماڻھن | ھاڻي ترڪي ٻولي ڳالھائڻ توڙي لکڻ-پڙھڻ سکي ۽ جن وڏن |
| 29613 | DYNT.utf | سان اٿليو پٿليو ھو ۽ ٻيو وري ڪيترن صاحبلوڪن | ماڻھن | ھوشيار ٿيو ھو. علي رضا ھلندڙ زماني جي وڏن وڏن |
| 29614 | DYNT.utf | سان تماشا ۽ ناچ ڪنديون؟ | ماڻھن | زالون ڀلي ٻاھر وتن گھمنديون ڦرنديون، ۽ ڌارين |
| 29615 | DYNT.utf | سان چڱيءَ طرح واقف ھو ۽ اھي ٻانھون لکي | ماڻھن | ۽ ڪي حياکان ھو ۽ ڪي وري انھيءَ کان ھو، جو ھو انھن |
| 29616 | DYNT.utf | سان رستو ھوس. جيتوڻيڪ شاديءَ جوان اجايون | ماڻھن | ڪرڻ؛ جو وڏي شھر ۾ ھو، ٻئسي وارو ھو ۽ وڏن وڏن |
| 29617 | DYNT.utf | سان واسطي رکڻ ڪري ھو ھاڻي ھر طرح سنڌ جو | ماڻھن | ايترن ورھين رھڻ ڪري ۽ ھيترن |
| 29618 | DYNT.utf | سان واقفيت ٿئي ۽ زماني جو آزمودو بہ حاصل | ماڻھن | ھوَس اڳيئي گھڻو ھو، جو خوشي ھيس تہ قومن-قومن جي |
| 29619 | DYNT.utf | سان واقفيت ٿي، تنھنڪري ھن وٽ بہ وڏا صاحبلوڪ | ماڻھن | ڪم ۾ فائدو پيتو. نالي مشھور ھئڻ ڪري، ھن جي وڏن وڏن |
| 29620 | DYNT.utf | سان واھپي رکڻ ڪري ڳالھائڻ مان سکيو. ھي | ماڻھن | ھن کي ترڪي ٻولي سکڻي پيئي، جا ڪي پڙھيائين، ڪي |
| 29621 | DYNT.utf | سان واٽ آھي.'' | ماڻھن | تنھنجو ضرور ڪو بندوبست ڪندو، جو ھن جي وڏن وڏن |
| 29622 | DYNT.utf | سان ھلت چلت ڪھڙيءَ طرح ڪجي، تنھن ۾ پڪي | ماڻھن | تنھنڪري دل جي ھمٿ وڌيڪ ھيس. دنيا ۾ جدا قسمن جي |
| 29623 | DYNT.utf | سان ٿي. اٺن - ڏھن مھينن جي اندر ھن اتي شادي | ماڻھن | ھن جي معرفت ھينئر گھڻن وڏن وڏن |
| 29624 | DYNT.utf | سان؛ مائٽن ۽ عزيزن سان تہ رستو گھڻو ڪري | ماڻھن | جيڪا وڃي رھي ھئي، سا علي رضا جن سان ۽ ڪن ٿورن بين |
| 29625 | DYNT.utf | سندس گلا پئي ڪئي تہ پئسا ججھا اٿس ۽ وڏو | ماڻھن | رات سانيءَ مھل حامد ڳالھ ڪئي تہ ڪنھن مجلس ۾ |
| 29626 | DYNT.utf | کان پري ڪين ھئي. پاسي واري تختي کي ٽيڪ ڏيئي، | ماڻھن | ٻيو ڪو ڊپ ڪونہ ھوس، |
| 29627 | DYNT.utf | کان سؤ ڀيرا وڌيڪ سونھن، نزاڪت ۽ لياقت | ماڻھن | ھيءَ تہ وڏي خاندان جي ھئي، تنھنڪري ھن ۾ اتي عام |
| 29628 | DYNT.utf | کان ھرطرح زيادہ عقل وارو ھو: ھڪڙو تہ شادي | ماڻھن | جنھن مان معلوم ٿئي ٿو تہ ھو پنھنجيءَ قوم جي ٻين |
| 29629 | DYNT.utf | کان ٻُڌو ھئائون، تنھنڪري اھڙين ڳالھين | ماڻھن | ھئائون، ان بابت ڪتابن ۾ پڙھيو ھئائون ۽ چڱن چڱن |
| 29630 | DYNT.utf | کان ٻڌي، ڏاڍو خوش ٿيا. ھنن کي وڏي خوشيءَ | ماڻھن | جو ذڪر پنھنجن ڪنن سان کانئن توڙي ٻين بيٺلن |
| 29631 | DYNT.utf | کي پاڻ حيرت ورتو، تہ اڄ سلطان ڪپئن ڪنڊ | ماڻھن | اندر جي |
| 29632 | DYNT.utf | کي پاڻ کان وڌيڪ نہ تہ بہ پاڻ جھڙو سمجھنديون | ماڻھن | چلت جي ڪري بہ اڃا ولايت واريون منڊمون اڪثر ڏيھي |
| 29633 | DYNT.utf | کي دعوت ڏني. ماڻھو آيا، ماني کاڌائون؛ رات | ماڻھن | مقرر ڪيو. انھيءَ ڏينھن جي گھوٽيتن توڙي ڪنواريتن |
| 29634 | DYNT.utf | کي فائدو پھچايو ۽ گھڻين حالتن ۾ خيراتي | ماڻھن | جون خدمتون ھن کي ياد ھيون، ٻيون تہ ھن سندس شھر ۾ |
| 29635 | DYNT.utf | کي مِرن کان گھٽ نہ سمجھنديون آھن. سو اھڙي | ماڻھن | جي مرضيءَ تي ھلڻ لاءِ ٻڌل آھن، ۽ جي مشرقي قوم جي |
| 29636 | DYNT.utf | کي ميمڻ محلي ۾ لھڻو ھو، سو ھڪڙي گاڏي ڀاڙي | ماڻھن | تي لائو. زينت بانوءَ کي ڦول گليءَ ۾ وڃڻو ھو ۽ ھنن |
| 29637 | DYNT.utf | کي ھن جي نسبت ۾ جيڪي ڪفر وغيرہ جا شڪ گذرندا | ماڻھن | بہ ڪونہ ھوس، تنھن جو وري ٿورو گھڻو واھپو رکڻ لڳو. |
| 29638 | DYNT.utf | کي ڪوشش ڪرڻ سولي ٿي. خاص ڪري جڏھن سڀني کي | ماڻھن | گھڻو چوڻ چائڻ ٿيو ھو، پر سندس مئي کان پوءِ پاڻ |
| 29639 | DYNT.utf | مان ضروري آھي ۽ پٽ جو ساڻ ھئڻ دل جي لاءِ | ماڻھن | تہ اھڙي سفر ۾ زال کان سواءِ ھڪڙو ٻيو سنگتي بہ مڙس |
| 29640 | DYNT.utf | ننڊ ڪانہ ڪئي، انھيءَ واقعي جي پچار ھئي. | ماڻھن | شھر ۾ غلغلو پئجي ويو. ساري رات |
| 29641 | DYNT.utf | وانگي آيو ھوندو، مون کي نہ ڏسي گھڻو ارمان | ماڻھن | کي بہ وٺڻ اچي ھا!'' وري چيائين تہ ``اڳئين ڀيري ھنن |
| 29642 | DYNT.utf | وٽ اچ وڃ ھيس، تنھنڪري پاڻ بہ سڌري پيو ھو. | ماڻھن | ويندو ھو ۽ ھو وئس ايندو ھو، ۽ ھن جي معرفت چڱن چڱن |
| 29643 | DYNT.utf | ٿي چيئي تہ آرام سان، گھر ويٺي اللّھ ٽڪر | ماڻھن | زور ڪيس تہ موٽي وطن ھلون. چيائينس تہ ``ابا، ھيترن |
| 29644 | DYNT.utf | ڏي خيال ڪرڻ. | ماڻھن | حاصل ڪين ٿئيس ھا. انھيءَ سبب ھن کي لاچار ٿيو ڏيھي |
| 29645 | DYNT.utf | ۾ پھريائين انھيءَ مضمون بابت زباني بحث | ماڻھن | ھئي، تنھنڪري ھڪڙي گھر ۾ رھي ھنن ٻن مختلف قسمن جي |
| 29646 | DYNT.utf | ۾ حال ڪونہ وڃيرھيو آھي-لہ لميرن مان نہ | ماڻھن | تہ پاڻ بہ خوش رھي ۽ اسين بہ ڳڻتيءَ کان ڇٽون. ھينٺر |
| 29647 | DYNT.utf | ۾ ناھن.'' | ماڻھن | ۽ ھوشياريءَ ڏي ڏسڻو، آھي - سو اھي خاصيتون انھن |
| 29648 | DYNT.utf | ۾ ھلڻ لاچار ٿين، تہ ھلندي ٽنگون پيون وچڙندين، | ماڻھن | نڪرندن، پنھنجي ئي پگھر ۾ پيون ٻڏنديون؛ ۽ جي ٻاھر |
| 29649 | DYNT.utf | سان علي نواز خان جو رستو ھوندو ھو، سو ھو | ماڻھنٍ | صاحبي قرڻ جي تفرقي کان پوءِ بہ، جن اميرن ۽ وڏن |
| 29650 | DYNT.utf | (خاص زالون) انگريزي ٻوليءَ سان ٿوري گھڻي | ماڻھو | پر الھيءَ لاءِ ھن کي ٻہ اعتراض ھئا: ھڪڙو تہ ھتي |
| 29651 | DYNT.utf | آگبوٽ تي چڙھي آيا ۽ پنھنجن ڄاڻن سڃاڻن کي | ماڻھو | ٻنپھرن کان پوءِ، آگبوٽ اچي بمبئيءَ پھتو. گھڻائي |
| 29652 | DYNT.utf | آھن ۽ ڦرمان تي بہ گذ ران ڪندا آھن. انھن | ماڻھو | پرڳڻي، ڪردستان جا رھاڪو آھن. ھو گھڻو ڪري جھنگلي |
| 29653 | DYNT.utf | آھن؛ سچ آھي تہ ڪي خراب مثال اھڙين قومن | ماڻھو | آھن. چڱو مشال پارسين جو آھي، جي ھندستان جا ڏيھي |
| 29654 | DYNT.utf | آھي ۽ انگريزي سرڪار جي حڪومت ۾ عمر آندي | ماڻھو | آئي تہ جڏھن علي رضا مسلمان ۽ آبروءَ وارو ۽ پڙھيل |
| 29655 | DYNT.utf | آھي ۽ سندس ننڍو پٽ بہ غريب ٿو ٻڌجي، پر جيتوڻيڪ | ماڻھو | شھربانوءَ چيو تہ ``سو ھينءَ تہ سيٺ گل محمد چڱو |
| 29656 | DYNT.utf | آھي ۽ ھزارن جو ڌڻي آھي تہ ڀؤ ڪونھي، پر | ماڻھو | جي بابت بہ منھنجو اھڙوئي اعتراض آھي. ھو ھينئر وڏو |
| 29657 | DYNT.utf | آھيان ۽ پوکيس جو عنلدار آھيان؛ مون ۾ ڪنھن | ماڻھو | ٿوريون گھڻيون شيون مليون. ھن ڄاتو ھو تہ آءُٗ وڏو |
| 29658 | DYNT.utf | آھيون، اسان جو ملڪ ٽ آھي، اسان جو ھٿيار | ماڻھو | آتي پوري ڇڏيائونس.'' ۽ چيائونس تہ ``اسين جنگي |
| 29659 | DYNT.utf | آھي، مگر اھڙو ڪنجوس آھي، جو کاڻي مانيءَ | ماڻھو | ۾ ماڻھن سندس گلا پئي ڪئي تہ پئسا ججھا اٿس ۽ وڏو |
| 29660 | DYNT.utf | آھي، ھن کي وڌيڪ خبر ھوندي. سو ھن کي ويجھو | ماڻھو | تہ ٻئي ڪنھن کان ڏس پڇان، تنھن کان ھيءُ سرڪاري |
| 29661 | DYNT.utf | آھي، ۽ اسان کي خدا جو ڏنو سڀڪي آھي. اسان | ماڻھو | فضل محمد لاڙڪن جي پاڙي جو نيڪ مرد آھي ۽ اشراف |
| 29662 | DYNT.utf | آيا، ماني کاڌائون؛ رات ٿي نڪاح پڙھيو. گھوٽ | ماڻھو | جي گھوٽيتن توڙي ڪنواريتن ماڻھن کي دعوت ڏني. |
| 29663 | DYNT.utf | آيو، ڀانئيائين تہ وساري ويھي رھيا يا خط | ماڻھو | ھن پاسي. نہ ڪو ڪڏھن انھن جو جواب ھن کي آيو، نہ ڪو |
| 29664 | DYNT.utf | اتي حاضر ھجن، انھن کي گرفتار ڪري، جو اھي | ماڻھو | پوي ۽ ٻي قھوہخاني جي ڀر واريءَ سراءِ ۾، ۽ جيڪي بہ |
| 29665 | DYNT.utf | اتي ڪونہ ھو. ھن زال انھيءَ کي چيو تہ ``ادي، | ماڻھو | مائي آيا ويٺي ھئي، ٻي ھکڙي ڇوڪري بہ وٽس ھئي، ٻيو |
| 29666 | DYNT.utf | اسان تي کلندا تہ پئسن جي لالچ تي اھو ڪم | ماڻھو | جو ميمڻ آھي. جي اسين ساڻس اھڙو پير کڻنداسين، تہ |
| 29667 | DYNT.utf | انھن پرڳڻن ۾ پير مرد ۽ پڙھيل ھئا، تن کان | ماڻھو | جيڪي |
| 29668 | DYNT.utf | اوھان جي ڏسڻ لاءِ مشتاق آھن ۽ اچي اسان | ماڻھو | چڪو ھو تہ ``اوھين موٽي استنبول ۾ اچو، جو ھتي سڀ |
| 29669 | DYNT.utf | اھوئي آھي.'' | ماڻھو | آھي، ليٺ ھينئر اسان جو وارث آھي. گھر ۾ ھينئر مڙس |
| 29670 | DYNT.utf | اھڙو بندوبست رکي ٿي سگھيو. علي رضا حيدرآباد | ماڻھو | سان ٿيڻ اھنجو ھو. اھا سنڌ ھئي، جتي ٿوري خرچ سان |
| 29671 | DYNT.utf | ايران جي سرحد تي ھڪڙي جابلو پرڳڻي، ڪردستان | ماڻھو | سان ۽ ننڍو پٽ ڪردقوم جي ھڪڙيءَ زال مان. ڪرد |
| 29672 | DYNT.utf | ايندا ويندا ھئا. ھر طرح ھو ھنن کي دوستن | ماڻھو | شادي مراديءَ ۾ آٿ ويھ ڪندو ھو، توڙي سندس گھر جا |
| 29673 | DYNT.utf | اٽڪل وارو ھو، گھر ۾ ڀاتي پورا پنا ھئن-پاڻ | ماڻھو | جو کذران تمام چڱو پيو ٿيندو ھو. ھو بہ اصل ولائتي |
| 29674 | DYNT.utf | بہ تنھنجي خدمت ڪندا ۽ آءُٗ بہ تنھنجي خدمت | ماڻھو | تيار ڪرايو اٿم، تون ھيءُ گھر پنھنجو ڄاڻ، منھنجا |
| 29675 | DYNT.utf | بہ ھو ۽ سندس پيءُ پنسي وارو بہ ھو. اگرچہ | ماڻھو | ھُو جوان وڪيل پسند آيو، جو خاندانيءَ ڪري بھتر |
| 29676 | DYNT.utf | بہ ھو. سندس ڪيتريون ئي ٻيڙيون مڏئيءَ وٽ | ماڻھو | فضل محمد لاڙڪ ھن پاڙي جو نيڪ مرد ھو، وسعت وارو |
| 29677 | DYNT.utf | بہ ھئا. آخر سرحد وارا جابلو ملڪ جھاڳي، | ماڻھو | انھيءَ سفر تي نڪتو. ساڻس ڪي خد متکار ۽ سرڪاري |
| 29678 | DYNT.utf | پاڻ بہ جلد پيريءَ ۽ ضعيفيءَ کي پھچي ٿو. | ماڻھو | سي اڪثر ضعيف ٿا ٿين، ۽ ننڍي وھيءَ جي شاديءَ ڪري |
| 29679 | DYNT.utf | پڻس جا واقف ھئا، ۽ جي پوءِ ھن جا واقف ٿيا | ماڻھو | زور ڪري انھن سان دوستي ڳنڍڻ لڳو. جيڪي مسلمان سکر |
| 29680 | DYNT.utf | پھريائين تہ گھڻو ڪري ٻاھر نڪرندي ڪين ھئي. | ماڻھو | ميرن جي صاجيءَ کان ھليل ھو، سو ھليو آيو. ھنن ۾ زال |
| 29681 | DYNT.utf | پٺيان ھئن، ۽ ھڪ ليکي تہ سيٺ گل محمد جي پٽ | ماڻھو | کان ٻڌو ھو تہ اھا ٻانھن بہ آٿارڻ ۾ آھن؛ وڏا وڏا |
| 29682 | DYNT.utf | تہ انھيءَ تان بہ پيا کلندا اٿس. ھونءَ ٻانھن | ماڻھو | سچي آھين، ھوءَ لکڻ پڙھن ۾ برابر ھوشيار آھي، پر |
| 29683 | DYNT.utf | تہ ٻيا سڀ لھي ويا ھئا، پوءِ ھي بہ مرندا | ماڻھو | آخر ٻيو چارو ڪونہ ٿيو. |
| 29684 | DYNT.utf | جن جو ھنن سان رستو ھو، سي خوش ٿيا ۽ ھنن | ماڻھو | علي رضا ۽ سندس بيبيءَ جي اچڻ جو ٻڌي، سڀئي سکر |
| 29685 | DYNT.utf | جو پٽ ھو جو اتي وڏو وزير ٿي گذاري ويو ھو، | ماڻھو | ھوندو آھي، پر ھيءُ تہ وري مسلمان ھو، ۽ انھيءَ |
| 29686 | DYNT.utf | جڏھن پاڻ مائٽن تي بار آھي، تڏھن وري زال | ماڻھو | ننڍيءَ ڄمار ۾ شادي ڪرڻ مان ڇا حاصل آھي. پھربن تہ |
| 29687 | DYNT.utf | چگو نظر ٿو اچي، اسين تہ اجھي اھڙا ٿا ڏسون | ماڻھو | ڪجي؟ توکي الائجي ڪھڙي قسم جو گھر، ڪھڙي قسم جو |
| 29688 | DYNT.utf | چون ٿا، اوھين الائجيٰ ڇو ھام نٿا ڀريو. | ماڻھو | آڪلاءُ ڪونہ ٿا ڪريو. مائٽيءَ لاءِ تہ تمام چڱا چڱا |
| 29689 | DYNT.utf | حيران ٿي ويا. ھي اچي بنگلن ۾ لٿا. جنھن شھر | ماڻھو | نيٺ ھو اچي حيدرآباد پھتا. ھنن جو تجمل ڏسي |
| 29690 | DYNT.utf | خواب ۾ ڏسبو آھي تہ الائجي ڪھڙو حال ٿيندو | ماڻھو | ٿيندي آھي سو الائجي ڇا ٿيندو. ڪڏھن چوي تہ مئو |
| 29691 | DYNT.utf | خواھشسنھ نہ ٿيندو؟ سرائيءَ جي جيئري ئي | ماڻھو | اھڙيءَ ٻانھن جي لاءِ ڀلا ڪھڙو اشراف ۽ عزت وارو |
| 29692 | DYNT.utf | در تي آيو ھو، ۽ ھيترو سارو ميوو ۽ ھڪڙي سھڻي | ماڻھو | - ڇو امان، صبح جو ڪين ڏٺو ھيئي، جو سيٺ گل محمد جو |
| 29693 | DYNT.utf | دعوت ڪري گھرايائين. انھن جي روبرو انھيءَ | ماڻھو | مجلس گڏ ڪئي، جنھن ۾ ڇوڪرين جا پيءُ ۽ ٻيا وڏا وڏا |
| 29694 | DYNT.utf | رکندا آھن. جي ھن جي گھر ۾ منڊم ڪانہ ھئي، | ماڻھو | پنھنجو خانگي بندوبست بہ اھڙو رکيو، جھڙو ولايت جا |
| 29695 | DYNT.utf | رھندا ھئا. | ماڻھو | انھيءَ مڏئيءَ ۾ سيٺ جون جايون جڳھيون ھيون ۽ سندس |
| 29696 | DYNT.utf | رھي ٿو، تنھن جي گھر جو ڀلائي ڪري ڏس ڏيندينءَ؟'' | ماڻھو | ``مائي، ھن گھٽيءَ ۾ ھڪڙو ماستر علي رضا نالي سنڌ جو |
| 29697 | DYNT.utf | رئيس سوڌو ھنن سان گڏجي ھليا. پنھنجي حد | ماڻھو | نيٺ علي رضا جن موڪلايو. راڄ مان گھڻائي |
| 29698 | DYNT.utf | رڳو خسيس نوڪريءَ جا لائق آھن. جڏھن ھتي | ماڻھو | آھن تہ اسين آسمان مان لٿيون آھيون ۽ ڏيھي |
| 29699 | DYNT.utf | ساڻ نہ کنيئي؟'' | ماڻھو | سپاھيءَ چيو تہ ``مائٽن مان ٻيو ڪو مڙس |
| 29700 | DYNT.utf | سماءَ تي موڪليائون تہ جاچي اچي تہ اوطاق | ماڻھو | خير، ھنن في الحال ٻيا پيپ سودڻ بند ڪيا ۽ ٻيو ھڪڙو |
| 29701 | DYNT.utf | سندس گھر ۾ آمد رفت ڪري. پنھنجيءَ زال کي | ماڻھو | حقيقت ڪري ھاڻي خود علي رضا جي مرضي ھئي تہ ھھڙو |
| 29702 | DYNT.utf | سندن عزيز اتي رھندا ھئا، سي ٽپ ڏيئي اٿيا. | ماڻھو | تان لھي پنھنجي اصلوڪي گھر گھڙي آيا. جيڪي ٻہ-ٽي |
| 29703 | DYNT.utf | شامل آھن؛ ڇالاءِ جو زينت بانوءَ کان ھن | ماڻھو | ھن کي ھيتري پڪ ٿي ھئي تہ انھيءَ منصوبي ۾ ڪرد |
| 29704 | DYNT.utf | ضرور خواھش رکندو. جي خواھش رکندو تہ ھڪڙي | ماڻھو | انساني طبعيت جو اھو ميل آھي تہ انھيءَ کي ڏسڻ جي |
| 29705 | DYNT.utf | ضروري ڄاتا، سي بہ چونڊي رکيا. | ماڻھو | رھڻ لڳا. ھنن باغ ۽ ٻنيءَ جي ڪم لاءِ جيڪي ٻہ-چار |
| 29706 | DYNT.utf | في الحال سرڪار کي ھٿ ڪوتہ لنسڳو. وڏي ڳالھ | ماڻھو | ھو، تنھنڪري اھڙيءَ نوڪريءَ لاءِ ھن جھڙو لائق |
| 29707 | DYNT.utf | قيد ڪري وڌائون. ھڪڙو بہ ڪونہ ڀڄي سگھيو. | ماڻھو | ۽ پيادا اوچتو وڪوڙي وين. يڪدم اندر ڪاھي پيا ۽ سڀ |
| 29708 | DYNT.utf | کِلندا ۽ چوندا تہ مڙس جا ڪک چڏي، ناٺيءَ | ماڻھو | جيڪر علي رضا جن وٽ ويھي رھي ھا، پر ڄاتائين تہ |
| 29709 | DYNT.utf | کڻندو!'' | ماڻھو | بہ رڳو انگل ٿي ڪيو، اسان جا انگل نيٺ اوھين امير |
| 29710 | DYNT.utf | گار سڏيندا آھن ۽ انھيءَ تي پاڻ ۾ گھڻا جھيڙا | ماڻھو | مون کي خبر آھي تہ اھڙي مائٽي جي ڳالھ کي ھتي جا |
| 29711 | DYNT.utf | گھربا آھن، تنھنڪري ھو تندرستيءَ جي امتحان | ماڻھو | ڏسڻ ۾ ٿي آيو، ۽ ھتي تہ جنگي کاتي لاءِ مضيوط ٿلھا |
| 29712 | DYNT.utf | گھڻائي پئي آيا ويا، وچين وچين جي مھل ھئي. | ماڻھو | |
| 29713 | DYNT.utf | ليکجان. جيتوڻيڪ ھو لصل غريب ماڻھو، ذات | ماڻھو | مٿا ھنيائين تہ سکرن مان ٻانھن وٺي، آءُٗ بہ وڏو |
| 29714 | DYNT.utf | ليکجڻ ۾ ايندو ھو. | ماڻھو | ھاڻ وڪالت ڪري اچي بخت لڳو ھوس، سو ھينئر تمام وڏو |
| 29715 | DYNT.utf | ليکجڻ ۾ ايندو ھو. ھن کي ڪنھن سکر گھر مان | ماڻھو | ماڻھن سان واسطي رکڻ ڪري ھو ھاڻي ھر طرح سنڌ جو |
| 29716 | DYNT.utf | ليکيل ھئا ۽ اميراڻي آٿ-وبھ ڪندا ھئا، تنھنڪري | ماڻھو | کي سکڻ جي خواھش نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ ھئي ھي امير |
| 29717 | DYNT.utf | ماريا. جيڪا قرمار ٿي، تنھن ۾ ڪيترائي مڙس | ماڻھو | لڙائيءَ ۾ ڏاڍي خونريزي ٿي ۽ روس جي طرف جا گھڻا |
| 29718 | DYNT.utf | ماڻھن جھڙا، انھيءَ پاسي ڏي ڪنھن کي گمان | ماڻھو | تہ ھي ماڻھو ڪٿي ڪو ڏٺو ھجين، پر ياد نہ پوين؛ پر |
| 29719 | DYNT.utf | نہ ھو جيئن تہ اسان مٿي ڏيکاريو آھي، نڪي | ماڻھو | تنھن کي ھن اچي اڳي کان وڌ سينگاريو. علي رضا تونگر |
| 29720 | DYNT.utf | نھايت خوش ٿيا ۽ علي رضا کي ۽ سندس بيبيءَ | ماڻھو | ويا. اسڪول جي انھيءَ بيان ٻڌڻ ڪري ۽ حال ڏسڻ ڪري، |
| 29721 | DYNT.utf | واقف سجھيو ٿي؛ اھا ھئي صفوران، صديق مھاڻي | ماڻھو | سان کاڌي پيتي جو ٻلو ڪري. ساري شھر ۾ ھن کي ھڪڙو |
| 29722 | DYNT.utf | واقف ٿي ويا. | ماڻھو | جو نالو مشھور ٿيو ۽ علي رضا ۽ زينت بانوءَ جا سکر |
| 29723 | DYNT.utf | وقت بوقت ايندا ھئا، تن کان محبوب عليءَ | ماڻھو | تنھن کان سواءِ علي رضا جن وٽ جيڪي ڏيھي وڏا |
| 29724 | DYNT.utf | ويندو ھو ۽ جي پرڀرو پنڌ ھوندو ھو تہ گاڏي | ماڻھو | ھئي ۽ ساڻس سندس پورھيت ۽ سندس عزيزن مان ھڪڙو مڙس |
| 29725 | DYNT.utf | ويھاريائين، جن تي اعتبار ھوس. تھخاني مان | ماڻھو | انھيءَ تھخاني جي دروازي کان ڪوٺيءَ ۾ ٻيا پنھنجا |
| 29726 | DYNT.utf | ويٺا آھن.'' | ماڻھو | پريان ھن ماڙيءَ تي ھوندو ھو. پر ھينئر منجھس ٻيا |
| 29727 | DYNT.utf | ويٺا ھئا، يا گھور ڪندا وتيا، تن کان لاڙڪن | ماڻھو | وچين وچين جي مھل ھئي. زينت بانو بہ ھٽن تي جيڪي |
| 29728 | DYNT.utf | وٽن آھي، جو موڪليندا، تنھنڪري انھيءَ پاسي | ماڻھو | آھي. ماءُ تہ زال ماڻھو ڪين ايندي، نڪوڪو ٻيو مڙس |
| 29729 | DYNT.utf | ھن ڏي گھڻو رجوع ٿيڻ لڳا، جنھنڪري ٿورن ئي | ماڻھو | پيءُ جي معرفت گھڻن سکرن سان ھوندي ھئي، تنھنڪري |
| 29730 | DYNT.utf | ھندو توڙي مسلمان رھندا آھن، ۽ گھڻا شاھو | ماڻھو | راجا جي رھڻ جو ھنڌ آھي، تنھنڪري منجھس وڏا وڏا |
| 29731 | DYNT.utf | ھنن جي تعريف مان ڍاوائي نئي. اھو سڀ ھنن | ماڻھو | ھو؛ تنھن ۾ ھي اھڙا مشھور ٿي ويا ھئا، جو وڏا وڏا |
| 29732 | DYNT.utf | ھو ۽ بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ بہ سندس نالو ھو، | ماڻھو | ھي ڪيترن ئي زبانن ۾ ھوشيار ھو، ۽ پاڻ مسلمان ۽ سکر |
| 29733 | DYNT.utf | ھو ۽ ٻيو وري ولايتي ماڻھو ھو، تنھن کي ولايتي | ماڻھو | ۽ ڀاڙي جي گاڏيءَ تي بيٺا ھئا. علي نواز خان ڏاھو |
| 29734 | DYNT.utf | ھو. | ماڻھو | ٿيو. نڪا ٻي شڪ جي ڳالھ رھي، حالا- جو ھي معتبر |
| 29735 | DYNT.utf | ھو. بلڪل چڱيءَ تجويز سان ھلت ڪندو ھو. پھرين | ماڻھو | ڏکيائي ھوندي ھيس، تڏھن بہ ھو ڏاھو ۽ آزمود گار |
| 29736 | DYNT.utf | ھو. ٻارٻچو ڪو نہ ھوس، گھر ۾ ھڪڙو پاڻ رھندو | ماڻھو | ھو ۽ وڏي حڪم وارو ھو، مگر ڏاڍو ظالم ۽ بد چال |
| 29737 | DYNT.utf | ھوندو ھو. | ماڻھو | تي آڻي ڇڏيو ھئائين. ھيءُ طبع جو سالم ۽ ديندار |
| 29738 | DYNT.utf | ھوندو ھو. ھن مغل جي گھر جو اسان جي ڳالھ | ماڻھو | ھو. ھو ميرن جي صاجيءَ ۾ خراسان کان آيو ھو ۽ واپاري |
| 29739 | DYNT.utf | ھوندو ھو، تنھنڪري سڀڪنھن وٽ ھن کي گھڻو | ماڻھو | سان ھوندي ھئي. ھو معتبر، ھوشيار، پڙھيل ۽ چالاڪ |
| 29740 | DYNT.utf | ھوندو ھو، جنھن سان گڏ پڙھڻو لکڻو ۽ ٻيو | ماڻھو | ٿيندو ھو، گھر ۾ تہ ھن کي ڀيڻس زينت بانوءَ جھڙو |
| 29741 | DYNT.utf | ھوندو، الائجي ڪھڙي شڪل ھونديس، لائجي ڪھڙي | ماڻھو | پيا ڳڻتيون کائيندا آھن تہ الائجي ڪھڙيءَ طرح جو |
| 29742 | DYNT.utf | ھو، انھيءَ جو نالو صديق ھو. ٻيو سندس پٽ | ماڻھو | جو مالڪ ھو، اھو پيرمرد ھو ۽ تمام غريب ۽ رحمدل |
| 29743 | DYNT.utf | ھو، تنھن جي ھنن گھڻي خاطري ڪئي. ھو پاڻ خوش | ماڻھو | ھي آبروءَ وارو |
| 29744 | DYNT.utf | ھو، تنھن کي ولايتي مسلمالن جون رسمون سجھيون | ماڻھو | ھئا. علي نواز خان ڏاھو ماڻھو ھو ۽ ٻيو وري ولايتي |
| 29745 | DYNT.utf | ھو، تنھن ھنن سان سگھوئي اھڙوٺاھ کڻي ڪيو، | ماڻھو | رکيو ھو ۽ ٻيو وري پاڻ مسلمان ۽ قابل ۽ تجويز وارو |
| 29746 | DYNT.utf | ھو، وڏن وڏن شھرن ۾ ڏٺو ٻڌو ھئائين تہ ھاڻوڪي | ماڻھو | وٺڻ جي اميد پيو رکندو ھو. زماني جو اٿليل پٿليل |
| 29747 | DYNT.utf | ھو، ۽ ٻہ حج بہ ڪيا ھئائين. ھن کي ڪا پورھيت | ماڻھو | ھو وڏو نمازي |
| 29748 | DYNT.utf | ھو؛ بمبئيءَ جو رھاڪو ھو، ڪنھن ڇاپخاني | ماڻھو | شيخ شھابالدين نالي سان رستو ٿي ويو ھوس. ھو چڱو |
| 29749 | DYNT.utf | ھئا ۽ نئين زماني ۾ پيدا ٿيا ھئا. | ماڻھو | اڳئين وانسگي ھنن ڪم نہ آنديون، جو ٻيئي طرف سڌربل |
| 29750 | DYNT.utf | ھئا، تنھنڪري ھنن جي شادي وڏي تجمل سان ٿي. | ماڻھو | شاديءَ جو بندوبست ٿيو، ٻيئي طرف دولتمند ۽ اشراف |
| 29751 | DYNT.utf | ھئا، تنھنڪري ٻنھي جي خواھش ھئي تہ آبروءَ | ماڻھو | لڳا. ٻنھي گھرن ۾ اھا پھرين شادي ھئي ۽ ٻيئي سکر |
| 29752 | DYNT.utf | ھئا، تہ بہ ھن نئين ڀاتيءَ جي اچڻ ڪري ھنن | ماڻھو | ۽ ڀيڻ کي ھن جي پارت ڪندو ھو. اکرچہ ھو سڀ جھنگلي |
| 29753 | DYNT.utf | ھئا، سي ڏاڪڻ تان لھندي ئي پاسو وٺي ويھي | ماڻھو | چڙھيو ھوندو، تنھن کي خبر ھوندي. ھي ويچارا اٻوجھ |
| 29754 | DYNT.utf | ھئا، نئون چلتو ڏٺو ھئائون، ان بابت ڪتابن | ماڻھو | ھو ٻيئي نئين زماني جا |
| 29755 | DYNT.utf | ھئا، ھنن جو پردو وڌيڪ سخت ھو. جيڪو دستور | ماڻھو | فتح خان جي گھر سان اھو حال نہ ھو. ھو سوائي |
| 29756 | DYNT.utf | ھئا، ۽ انگريزدان ھئا، نئين ھلت چلت جا واقف | ماڻھو | لڳي. اگرچ علي رضا توڙي زينت بانو بہ نئينءَ طرز جا |
| 29757 | DYNT.utf | ھئا؛ تنھنڪري ھو آسائيءَ سان مقابلو ڪري | ماڻھو | ھنڌن جي تعليم جي چڱي خبر ھئي. جو ھو معتبر وڏا وڏا |
| 29758 | DYNT.utf | ٽپڙ ٽپڙ ٽاڙي ٻڌڻ لڳا، جو پري کان بمبئيءَ | ماڻھو | وري جو ٽيون ڏينھن ٿيو، تنھن تي سڀ |
| 29759 | DYNT.utf | ٿو ڏسجي، نہ زبردستي ڪرڻ کان ڊڄندو، نہ مارڻ | ماڻھو | زينت ڄاتو تہ ھي بيحيا |
| 29760 | DYNT.utf | ٿي ڏٺو، تنھنڪري اھڙيءَ چڱيءَ ٻانھن ملڻ | ماڻھو | ھن جي اصل وڏماڻھپ نڪل ڪانہ ھئي، ۽ ھي پاڻ بہ چڱر |
| 29761 | DYNT.utf | ٿيندا آھن، جي راڄ ڪري ويھندا آھن، ۽ راڄ | ماڻھو | جھڙو بندوبست رکيل نہ ھو. جھڙيءَ طرح ٻھراڙيءَ جا |
| 29762 | DYNT.utf | ڄاڻن تہ آءُٗ سندس زال نڌڻڪي گھمندي ڦرندي | ماڻھو | مڙس ھتي آبروءَ سان ھلندو چلندو ھوندو، متان ھي |
| 29763 | DYNT.utf | ڄاڻي، ھن سان مھرباني ڪندي ھئي. انھن مٿين | ماڻھو | ۾ ھئي. ۽ سلطان جي وڏي بيبي بہ ھن کي پنھنجي پھاڄ جو |
| 29764 | DYNT.utf | ڏاڍو پيار ڏيندا ھئس. ھتي ھن کي تعليم بہ | ماڻھو | جو بہ موچارو ھو، تنھنڪري سندس ڌڻي ۽ ان جي گھر جا |
| 29765 | DYNT.utf | ڪنھن ٻئي پاسي ٿي ويو، تنھن ھن کي دلال جي | ماڻھو | ڪيو، جنھن وٽ ھو پنج-ڇھ مھينا رھيو. پوءِ وري اھو |
| 29766 | DYNT.utf | ڪين ايندي، نڪوڪو ٻيو مڙس ماڻھو وٽن آھي، | ماڻھو | کان پوءِ بہ ماٺ ڪري ويھي رھيو آھي. ماءُ تہ زال |
| 29767 | DYNT.utf | ڪٿي ڪو ڏٺو ھجين، پر ياد نہ پوين؛ پر ماڻھو | ماڻھو | بہ ھنن کي ھن جا ڪي مھانڊا پئي دل ۾ لڳا، جيئن تہ ھي |
| 29768 | DYNT.utf | ڪڏھن اتي ويندو ھو تہ سندس سگھڙ پائيءَ جي | ماڻھو | جاءِ تي رکيل ھوندي ھئي، جو جيڪو پاڙي اوڙي جو |
| 29769 | DYNT.utf | ڪڏھن ڪڏھن ڪم ساڻ اوڏي ويندا ھئا، ۽ ڪن جا | ماڻھو | وڏي شھر ڀڄ کان اٽڪل ويھ-ٻاويھ ڪوھ پري ھو. ڳوٺ جا |
| 29770 | DYNT.utf | ڳولائي ڏي.'' | ماڻھو | آھن. مون کي بہ منٿ ڪئي ھئائون تہ اسان کي ڪو اشراف |
| 29771 | DYNT.utf | ۽ نمڪخوار آھن، سي بہ ھن امير وانگي پنھنجي | ماڻھو | پٺيان. اسان کي اميد آھي تہ جيڪي اسان جا رعيتي |
| 29772 | DYNT.utf | اوھان جھڙن سردارن وٽ رھڻ کان اسان کي ڪھڙو | ماڻھو، | منھنجي ڇا مجال جو آءُٗ پاسو ڪنديس؟ اسبن مھاڻا |
| 29773 | DYNT.utf | بھتر بندوبست ۽ بھتر صحبت ڏسي آيو آھيان، | ماڻھو، | ويندو ھو. ھو سمجھندو ھو، تہ آءُٗ ولايت ۾ رھي بھتر |
| 29774 | DYNT.utf | جو اچي خدا جي مھربانيءَ سان ھتي وڏي درجي | ماڻھو، | دَتائين، پر تڏھن بہ ھن جي دل ۾ آيو تہ ``آءُٗ ڌاريو |
| 29775 | DYNT.utf | جي ھنن جا واقف ھئا، سي اھو احوال ٻڌي، ڏاڍا | ماڻھو، | ۽ نيئي ھفتو کن پنھنجي گھر رھايائونس. اوري پري جا |
| 29776 | DYNT.utf | ذات جو ميربحر ھو، ۽ پڻس مسيت ۾ مسُلپي ڪندو | ماڻھو، | آءُٗ بہ وڏو ماڻھو ليکجان. جيتوڻيڪ ھو لصل غريب |
| 29777 | DYNT.utf | عزيز ۽ دوست سڏجن، جنھنڪري اجايو خرچ مانيءَ | ماڻھو، | گھوٽيتا ٻاھر جي ڪن ۽ ڪنواريتا اندر جي. پورا پنا |
| 29778 | DYNT.utf | پنھنجي پٽ لاءِ اھا ٻنھن گھري. اھو ھٽس جوان | ماڻھوءَ | جي ڪن مسلمان خاندان سان آٿ-ويھ ھئي، تن مان ھڪڙي |
| 29779 | DYNT.utf | جا ٿيون لياپا نڙا توھين ٻڌو! اھڙي خسيس | ماڻھوءَ | زينت - واہ دائي واہ، اھڙي ڪميني |
| 29780 | DYNT.utf | جو آھي جنھن سان سندس پلؤ ٿو ٻڌجي. انھيءَ | ماڻھوءَ | ھوندو، زال کي آسرو سون روپي جو تہ ڪونھي، انھيءَ |
| 29781 | DYNT.utf | جو اولاد ھو، تنھنڪري ھن کي ھڪڙي جاءِ جمعداريءَ | ماڻھوءَ | ڳڙھو پٽڪو ٻڌندا ھئا ۽ تراريون کڻندا ھئا. } سکر |
| 29782 | DYNT.utf | جو بہ انھيءَ ۾ ھٿ آھي. انھيءَ جاسوسپ لاءِ | ماڻھوءَ | جو حرمخاني جي اندر لڌو آھي، سو ضرور ڪنھن زال |
| 29783 | DYNT.utf | جو منھن نہ ڏٺو آھي، سو جيڪڏھن ڪنھن اتفاق | ماڻھوءَ | مڙس ڏيکاري. ھتي جي پردي وارين زالن ڪڏھن ڌارئين |
| 29784 | DYNT.utf | جون ٿيون سو کڙبون سڙيون وٺو! شرم جي ڳالھ | ماڻھوءَ | ماڻھوءَ جا ٿيون لياپا نڙا توھين ٻڌو! اھڙي خسيس |
| 29785 | DYNT.utf | جي گھران ھن کي ٻانھن ملي. ھن جي اصل وڏماڻھپ | ماڻھوءَ | - ڏھن مھينن جي اندر ھن اتي شادي بہ ڪئي. ڪنھن وڏي |
| 29786 | DYNT.utf | جي يا تختي جي ڪِرڻ ڪري آواز بہ ٿيو، پر آکبوٽ | ماڻھوءَ | اگرچہ |
| 29787 | DYNT.utf | سان پلؤ اٽڪي، جو ساري ڄمار انھيءَ سان | ماڻھوءَ | سچ آھي، مگر دائي، تون دعا ڪر تہ ڪنھن سچي پچي لائق |
| 29788 | DYNT.utf | سان تڪرار ھلائجي. ادب تہ بجاءِ خود، پر | ماڻھوءَ | وقتن تي ائين ٿي سمجھيو، جيئن ئہ ڪنھن ڌارين ۽ نيچ |
| 29789 | DYNT.utf | سان حياتيءَ جون ٻہ - ٽي گھڙيون گذاري تہ | ماڻھوءَ | ھجي، پر امير جو پٽ نہ ھوندو تہ بہ عيب ڪونھي. اھڙي |
| 29790 | DYNT.utf | سان صلاح ڪرڻ لاءِ بہ دل نہ چوندي ھيس. سندس | ماڻھوءَ | پئي ڳڻتيون کاڌائين تہ ڪيئن ڪريان. ڪنھن ٻاھرئين |
| 29791 | DYNT.utf | شيخ شھابالدين نالي سان رستو ٿي ويو ھوس. | ماڻھوءَ | ھڪڙي دکني |
| 29792 | DYNT.utf | کان اھا ڪوٺي چڏائي، ٻئي ھنڌ ويھاريو اٿن.'' | ماڻھوءَ | ۾ وڃڻ جو رستو بند آھي، جو ڪنھن سبب ڪري اسان جي |
| 29793 | DYNT.utf | کي اشراف پورھيت گھرجي، سو ڪا ھٿ لڳيئي تہ | ماڻھوءَ | آھي، تنھن ٽيون ڏينھن مون کي چيو ھو تہ ``ڪنھن سکر |
| 29794 | DYNT.utf | کي بہ روئڻ اچي وڃي. ھيءُ بہ ھَنجو ھاريندو | ماڻھوءَ | عبارت ۾ پنھنجو احوال لکيو ھو، جو پھڻ جي دل واري |
| 29795 | DYNT.utf | کي جيڪي پھچ ۾ اچي تنھن کي سوگھو ڪري جھليندو | ماڻھوءَ | ڪِري، سو پريندي تہ تختي سوڌو ھيٺ ھلي ويئي. ٻڏندي |
| 29796 | DYNT.utf | کي گھر جي يا نہ، تنھن جي ھنن کي پرواھ ڪانہ | ماڻھوءَ | ڏي گھڻو خيال نہ ھوندو ھونِ. دين آھي يا ڪونھي، |
| 29797 | DYNT.utf | وٽ آيون، تہ پوءِ اکر ئي واتان نہ نڪرندن، | ماڻھوءَ | جو منھن نہ ڏٺو آھي، سو جيڪڏھن ڪنھن اتفاق سان غير |
| 29798 | DYNT.utf | وٽ چوريءَ واري مال مان ڪا شيءِ ڏسي، شڪ-چوريءَ | ماڻھوءَ | ڦٽا ڪيل ھئا، آخر شھر کان ٻاھر ڪنھن ڳوٺ ۾ ھڪڙي |
| 29799 | DYNT.utf | وٽن ايندا ھئا ۽ ٻڌندا ھئا سي کيلندا ھئا | ماڻھؤ | پھر يائين تہ سندن مائون ۽ دايون، توڙي ٻيا جيڪي |
| 29800 | DYNT.utf | ويچاريءَ تہ انھيءَ ڏينھن کان پوءِ کڻي | ماڻھين | مغل جو پئڻ ۾ رستو ڪين ھو؟ ھاڻي تہ مرضي تنھنجي، |
| 29801 | DYNT.utf | بہ ويٺي کاڌائون. ليٺ کائي بس ڪيائون، جان | ماني | انھيءَ طرح ڳالھيون بہ ويٺي ڪيائون ۽ |
| 29802 | DYNT.utf | پچائڻ واري. پٽس پرڻيل ھو، پر مھينو-ڏبڍ | ماني | ڪارخاني ۾ ڪمائڻ ويندو ھو ۽ ٽين دڪڙي پورھيت ھين |
| 29803 | DYNT.utf | پچائڻ، توڙي آن پيھڻ ۽ ڇڙڻ ۾ ھنن سان شامل | ماني | کي گھر جي ڪم ۾ مدد ڏئي؛ سو اوير سوير ٻھاري ڏبڻ، |
| 29804 | DYNT.utf | تيار آھي'' پر انھيءَ کان اڳي ھڪڙي لنڍي خونچي | ماني | رکي ويئي. پوءِ صفي ۾ ساءُ کي چيائين تہ ``اسان |
| 29805 | DYNT.utf | تيار ٿي ۽ حامد علي بہ اسڪول کان آيو، ۽ ماءُ، | ماني | ڪارچوب ڪڍي ويھي ھڪڙي ٽوپي ڀرڻ لڳي. پوءِ تہ سگھوئي |
| 29806 | DYNT.utf | تيار ڪرائي کڻي آءُ، تہ منھنجي لاڏلي کائي | ماني | وڃي ويھي رھيو، ۽ نوڪر کي حڪم ڏنائين تہ ``سگھوئي |
| 29807 | DYNT.utf | سنڀري ۽ برقعو مٿان وڌائين، شھربانوءَ کان | ماني | ڏي چوائي موڪليو تہ ``گاڏي تيار آھي، ھاڻي اچو.'' |
| 29808 | DYNT.utf | کارائيندا ھئس، ۽ پاڻ ھنن جي گھر جو جيڪو | ماني | ھن وٽ ھڙ ۾ پئسو ڪونہ ھو، تنھنڪري ھو |
| 29809 | DYNT.utf | کارائيندو ھو ۽ کائيندا بہ سڀ گڏ ھئا. پر | ماني | - ماءُ کي سندن خرچ ڪرڻ نہ ڏيندو ھو، پنھنجي خرچ تي |
| 29810 | DYNT.utf | کائڻ ۽ پاڻ کي صحبت ڪرڻ لڳيون. | ماني | ٿانوَ کڻي اورچيخاني ۾ وييون، اتي وبھي وري ھو گڏ |
| 29811 | DYNT.utf | کائون.'' | ماني | فوجدار زينت بانوءَ کي بہ سڏيو تہ ``جاني، اچ تہ |
| 29812 | DYNT.utf | کائي آٿيا. | ماني | تنھنڪري ٽپ ڏيئي اچي مانيءَ تي ويٺي. ٻيئي گڏجي |
| 29813 | DYNT.utf | کائي سمھي پيا، تڏھن شھربانوءَ پنھنجي صلاحڪار | ماني | رات جو جڏھن سڀ |
| 29814 | DYNT.utf | کائي، پاڻ ۾ ودھي صحبت ڪيائون، نہ گذريل | ماني | ھيون، سي ھن کي گھمائي ڏيکاريون. پوءِ ھڪڙي ڏينھن |
| 29815 | DYNT.utf | کاڌائون. جيڪي واقعات زينت تي ٿي گذريا ھئا، | ماني | انھيءَ ڏينھن سڀني گڏجي خوشي ڪئي ۽ ھڪ ھنڌ ويھي |
| 29816 | DYNT.utf | کاڌائون؛ رات ٿي نڪاح پڙھيو. گھوٽ کي ڪنوار | ماني | توڙي ڪنواريتن ماڻھن کي دعوت ڏني. ماڻھو آيا، |
| 29817 | DYNT.utf | کاڌي کان پوءِ حامد چيو تہ ``مون علي رضا | ماني | |
| 29818 | DYNT.utf | کاڌي. | ماني | بہ اسڪول کان آيو، ۽ ماءُ، پٽ، ڌيءُ ٽنھي گڏجي ويھي |
| 29819 | DYNT.utf | کاڌي. ھيءَ مريم رڌڻ پچائڻ واري بيٺي آھي، | ماني | ورھيہ ٿو لنگھي تہ مون کي نہ سجھي تہ مون پيٽ ڀسري |
| 29820 | DYNT.utf | وذائي آيا، فرش تي رکيائون. فوجدار زينت | ماني | نيٺ |
| 29821 | DYNT.utf | ٺھرايائون. علي رضا کي خبر ڪيائون، سو بہ | ماني | ھن کان مختصر خبرچار ورتي. پگھار پنج رٻيا ۽ پيٽ جي |
| 29822 | DYNT.utf | ٽِڪي کائي سڀيئي سَمُھي پيا. بختاور سڀ کان | ماني | ماڻس چيو تہ ``ابا ڀلي اچن.'' پوءِ تہ خير جي رات آئي؛ |
| 29823 | DYNT.utf | ٽڪي کاڌي کان پوءِ صفوران ۽ زينت کي ڏاندن | ماني | نيٺ پڪو ٺھراءُ ڪري، ھڪڙي ڏينھن سانجھيءَ جو |
| 29824 | DYNT.utf | ٿئي، گھوٽيتا ٻاھر جي ڪن ۽ ڪنواريتا اندر | ماني | جي ٻئي ڏينھن يا ان جي اڳئين ڏينھن، شاديءَ جي |
| 29825 | DYNT.utf | ڏڪيءَ جي ڪم تي ھئي، تنھنڪري ھنن ٻي ھڪڙي | ماني | سندس ماءُ جان بيبي ۽ سندس دائي ساڻس ھيون. مريم |
| 29826 | DYNT.utf | ڪئي ۽ پنھنجا دوست گڏ ڪري، انھن کي بہ کارايائين | ماني | ٻئي ڏينھن علي رضا خيرات جي |
| 29827 | DYNT.utf | ڪير کائيندو؟'' | ماني | شھربانو! ھيڏي تڪليف ڪرڻ جو ڪھڙو ضرور ھو، ھيتري |
| 29828 | DYNT.utf | ! تون ڪا نئين آئي آھين ڇا؟'' | ماڻي | سپاھيءَ پڇيس تہ ``ڇو |
| 29829 | DYNT.utf | تان کَل بہ نہ لاھي ۽ پائي بہ خدا جي واٽ | مانيءَ | اٿس ۽ وڏو ماڻھو آھي، مگر اھڙو ڪنجوس آھي، جو کاڻي |
| 29830 | DYNT.utf | تي بہ نہ ٺئي. مانيءَ کاڌي کان پوءِ جي پھت | مانيءَ | پنا ماڻھو، عزيز ۽ دوست سڏجن، جنھنڪري اجايو خرچ |
| 29831 | DYNT.utf | تي ويٺي. ٻيئي گڏجي ماني کائي آٿيا. | مانيءَ | ڪري پنھنجي آبرو بچائڻي ھيس، تنھنڪري ٽپ ڏيئي اچي |
| 29832 | DYNT.utf | تي ويٺيون. مريم ۽ بختاور پاسي کان بيھي | مانيءَ | بختاور سڀني جا ھٿ ڌئاربا، ٽيئي ڄڻيون |
| 29833 | DYNT.utf | جو پيو ملندو!'' | مانيءَ | گھر کان وري بہ اللّھ جو گھر چڱو آھي، پاڻھي لولو |
| 29834 | DYNT.utf | جو ٽڪر پيو ھو، سو ڳُڙ سان ڏنائونس، جو ھن | مانيءَ | تڏھن ھن سان مھاڻن ڳالھايو ۽ حال ورتائونس. وٽن |
| 29835 | DYNT.utf | جو ڏنائون، سو کائي، تڏو وڇائي، سندن پاسي | مانيءَ | ھن کي ٽڪر |
| 29836 | DYNT.utf | کاڌي کان پوءِ جي پھت جا پئسا وٺڻ ۾ ايندا | مانيءَ | دوست سڏجن، جنھنڪري اجايو خرچ مانيءَ تي بہ نہ ٺئي. |
| 29837 | DYNT.utf | ٽيڪي جي نظر رکجئين متان مون کي اٿڻ جو وقت | مانيءَ | بختاور کي پئسا ڏيئي، سمجھائي روانو ڪر ۽ پوءِ |
| 29838 | DYNT.utf | گوشت ۽ چانور - اھو ڏھاڙي پيو کائجي، ٻيو | ماني، | شھربانوءَ چيو تہ ``مائي ڪھڙي تڪليف - |
| 29839 | DYNT.utf | ڪپڙو گندي ٻڌي ڏنائون. اتي بہ ھن کي ٻارن | ماني، | گھڻي خاطرداري ڪيائون. ھن کي ڇھ رپيا پگھار، پيٽ جي |
| 29840 | DYNT.utf | ۽ ڪي ھڪڙي پيرمرد آخوند جي پڙھائڻ ڪري، ھوءَ | مان، | ۾ تعليم ڏيڻ لڳو. ڪي سندس ڪوشش سان، ڪي حامد جي سنگت |
| 29841 | DYNT.utf | بہ سڏيندا آھن، سو وڏو بندر آھي، جتي آگبوٽ | مانڊوي | مڏئي يا جنھن کي |
| 29842 | DYNT.utf | رھجي ڪين ويندو. خدا تي کڻي رک، پاڻھي پنھنجا | ماڻڪ | جون ڌيئون وڃي سکيون ٿين، تڏھن پڪ آھي تہ ھھڙو املھ |
| 29843 | DYNT.utf | بماہ ٺھرايل وقت تي رقم ملندي رھي؛ جنھنڪري | ماہ | سندس لاءِ اڳواٽ پئسا بئنڪ ۾ رکي ڇڏيائين تہ ھن کي |
| 29844 | DYNT.utf | خرچ ڪڍي رکندي ھئي، باقي ٻيو سڀ مڙس جي معرفت | ماھوار | ڌيان ٿيو. مڙس جيڪي مھيني ۾ ڪمائيندو ھو تنھن مان |
| 29845 | DYNT.utf | اولاد کي پالي وڏو ڪندا آھن تہ پيريءَ ۾ | ماءُ | تڏھن ھن کي گھڻو ارمان ٿيو. خيال ڪيائين تہ ``پيءُ- |
| 29846 | DYNT.utf | اٿس، ۽ ھڪڙي پورھيت اٿس. وڏا اشراف ٿا ڏسجن | ماءُ | آھي، ھو ٻارن ٻچن وارو آھي. زال اٿس، ڌيءَ اٿس، |
| 29847 | DYNT.utf | بچي ھيس جا پرڏيھ ۾ ھيڏڙي ٻار جي انگل کڻڻ | ماءُ | خوش پئي گذاريو. ھاڻي پيءُ ۽ ڀاءُ تہ ڀڄي ويا، باقي |
| 29848 | DYNT.utf | تہ زال ماڻھو ڪين ايندي، نڪوڪو ٻيو مڙس ماڻھو | ماءُ | سگھيو ۽ خط پھچڻ کان پوءِ بہ ماٺ ڪري ويھي رھيو آھي. |
| 29849 | DYNT.utf | جان بيبي ساڻس ھئي، سندس پورھيت مريم اڃا | ماءُ | ھن کي پنھنجي پياري زال زينت بانو گھر ۾ ھئي. سندس |
| 29850 | DYNT.utf | جان بيبي ۽ سندس دائي ساڻس ھيون. مريم ماني | ماءُ | مھينا ساڻس گڏ رھي، وري ڳوٺ ھليو ويو. با باقي سندس |
| 29851 | DYNT.utf | جان بيبي ۽ سندس دائي مريم. | ماءُ | ھئا: يعني علي رضا ، سندس زال زينت بانو، سندس |
| 29852 | DYNT.utf | جان بيبي، پنھنجي ننڍي پٽ منصور علي ۽ پنھنجي | ماءُ | ڪاٽي، نيٺ علي رضا پنھنجي زال زينت بانو، پنھنجي |
| 29853 | DYNT.utf | جان بيبي، جا ھاڻ اچي ٻڍي ٿي ھئي، تنھن وفات | ماءُ | تنھن کان پوءِ اڃا مديني ۾ ئي ھئا، تہ علي رضا جي |
| 29854 | DYNT.utf | جنھن کي سڳي ماءُ ڪري ڄاڻندي ھئي، سي اچي | ماءُ | اڳئي بند ڪيو ھو، پر جڏھن سندس پيءُ ۽ سندس ماٽي جي |
| 29855 | DYNT.utf | جي آئي کان پوءِ ويچارو پھريان ڏينھن تہ | ماءُ | بابت دل ۾ سمجھي ھئي؛ اھو گھر برابر علي رضا جو ھو. |
| 29856 | DYNT.utf | جي اڳيان بيٺو ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان، ھيءَ | ماءُ | سگھوئي علي رضا زينت کي ڳچيءَ ۾ ٻانھون وجھي اچي |
| 29857 | DYNT.utf | جي پاران آفيس ڏي ھي پاڻ ويندو ھو، سو اڌ | ماءُ | ۾ ھن جي ضرورت تہ قرض کڻڻ لڳو؛ پيشن وٺڻ لاءِ |
| 29858 | DYNT.utf | جي پئسن جي بہ سجھيس ٿي. رن تہ اڳيئي گھر | ماءُ | ملي ويئي، سو ھاڻي پنھنجي پئسي وارو بہ ٿيو، ٻي مدد |
| 29859 | DYNT.utf | جي پيرن تي ھٿ رکي چيو تہ ``امان، ائين نہ | ماءُ | علي رضا |
| 29860 | DYNT.utf | جي پيرن تي ڪيري پيو. ھنن کي پھرين تہ روئڻ | ماءُ | محبوب علي اچي پيءُ- |
| 29861 | DYNT.utf | جي تانگھ گھڻيئي لڳيس، پر ھن جا ماءُ-پيءُ | ماءُ | محبوب علي ھاڻي پشيمان گھڻو ئي ٿيو، ۽ پيءُ- |
| 29862 | DYNT.utf | جي حياتي جٽاءُ ڪندي، نڪي سندن ڪمائي، ڪم | ماءُ | زينت - دائي، خدا خدا ڪر. نڪي پيءُ - |
| 29863 | DYNT.utf | جي حڪم کان ڌيءُ کي پير ٻاھر ڪڍڻ مناسب ناھي، | ماءُ | آھين، ڀلائي ڪري امان کي انھيءَ ڳالھ تان لاھ. اگرچ |
| 29864 | DYNT.utf | جي سا اھا مرضي آھي. | ماءُ | بختاور - امان زينت، سچ ٿي چوين، پر تنھنجي |
| 29865 | DYNT.utf | جي گذران لاءِ ڪنھن پڪي بندوبست ڪرڻ جو ٺھراءُ | ماءُ | ٿيڻ کان اڳ ٻنھي ڀائرن، خاص منصورعلي پنھنجي پيءُ- |
| 29866 | DYNT.utf | جي لاءِ علي رضا توڙي زينت بانو ۽ مريم کي | ماءُ | انھيءَ |
| 29867 | DYNT.utf | جي لاءِ ڪندي ھئي. ھنن کي غريب ڏسي پنھنجي | ماءُ | ھن ويچاريءَ کان بہ جيڪي پڄي سگھندو ھو، سو بيءُ- |
| 29868 | DYNT.utf | جي مرڻ جي خبر ٻڌي ٻارين ٻچين آيا ھئا، سي | ماءُ | محبوب علي ۽ منصور علي، جي بروقت |
| 29869 | DYNT.utf | جي نڪرڻ ڪري محبوب علي ۽ سندس منڊم جي ھانوَ | ماءُ | پيءُ - |
| 29870 | DYNT.utf | جي ھوتدي ھن کي وڏو ڏڍ ھو. | ماءُ | ھن ويچاريءَ کي بہ گھڻو ڏک ٿي ٿيو، جو پيءُ- |
| 29871 | DYNT.utf | جي ھٿ ھيٺ سندس مڪتب ۾ پڙھڻ لڳي. اھي ٽيئي | ماءُ | جي ھڪڙي وڏي اسڪول ۾ پڙھڻ ويھاريا ۽ سندس لياڻي تہ |
| 29872 | DYNT.utf | سان جيڪي عقوبتون ڪيون ھئائين، سي ھينئر | ماءُ | جي ھينئر ھن کي خبر پوڻ لڳي. منڊم ھوندي پيءُ - |
| 29873 | DYNT.utf | سان صلاح ڪيائين، تنھن کي بہ اھا ڳالھ وڻي. | ماءُ | ھو. تنھنڪري علي رضا کي ھن ڏي گھڻو خيال ٿي بيٺو. |
| 29874 | DYNT.utf | سان گھڻي خاطر ھئي. تن ڏي علي رضا وقت بوقت | ماءُ | ھن جي پيءُ- |
| 29875 | DYNT.utf | سان گڏ رھڻ جي ڪوڏي ھئي، پر پنھنجي وس نہ | ماءُ | جي بہ دل سرڪي. ھوءَ ويچاري تہ ھنن کان وڌ پيءُ- |
| 29876 | DYNT.utf | سان معاملا ڪرڻ لڳو ۽ اجايو سجايو ڳالھائڻ | ماءُ | وٽ ماڻس تي چغليون ھڻڻ لڳي، جنھن تي حامد اويل سويل |
| 29877 | DYNT.utf | سان ۽ زال سان بہ صلاح ڪيائين. ھنن بہ ڄاتو | ماءُ | چڱو بہ لڳو آھي، تڏھن اھڙي مائٽي ڪرڻ ۾ حرڪت ناھي. |
| 29878 | DYNT.utf | ساڻس تکو ڳالھائي رنج بہ ٿي ھئي. پوءِ جڏھن | ماءُ | ڄاڻنديون ھيون. انھيءَ سبب ڪري ھڪڙي ڀيري تہ سندس |
| 29879 | DYNT.utf | عزت بي اصل ٻمبئيءَ جي ويٺل ھئي، تنھن جا | ماءُ | لڳو. ڌيءَ جي نسبت ھن کي ٻي بہ خاطري ھئي. عظمت جي |
| 29880 | DYNT.utf | کان گھٽ نہ ڄاڻنديون ھيون. ھن کي سيکارڻ | ماءُ | جي بہ ھن سان اھڙي دل ٻجھي ويئي، جو ھن کي سڳي |
| 29881 | DYNT.utf | کان معافي گھرڻ ۽ انھن سان توڙي ٻين عزيزن | ماءُ | سڀني ڳالھين مان لتيجو اھو ٿيو، جو ھن کي پيءُ - |
| 29882 | DYNT.utf | کي اھو قصو ٻڌايو، جو ٻڌي سڀني کي ڏاڍو ڏک | ماءُ | آھي، آءُٗ ٿو تو کي ٻڌايان.'' پوءِ ھن ويھي اتي |
| 29883 | DYNT.utf | کي پيرين پئي موڪلايائين، ۽ پنھنجي زال | ماءُ | آيو. وچن وچن جي مھل، ھو ھلڻ لاءِ تيار ٿيو. پھرين |
| 29884 | DYNT.utf | کي چيو تہ ``امان! اھو ڪاغذ جو مون کي مريم | ماءُ | علي رضا |
| 29885 | DYNT.utf | کي چيو تہ ``امان، بھتر صلاح آھي تہ سرائيءَ | ماءُ | کي ٽي يا چار ڏينھن مس گذريا ھئا، تہ علي رضا |
| 29886 | DYNT.utf | کي رھڻ لاءِ ڏنو ۽ اڌ ۾ پاڻ رھڻ لڳا. | ماءُ | جو بنگلو وڏو ھو، تنھنڪري اتا بنگلي جو ھن پيءُ- |
| 29887 | DYNT.utf | کي سمجھايائين تہ ``وجھ ڏسي انھيءَ باب ۾ | ماءُ | تو کي ڪنواري ڪانہ ٿي ڦَٻي، من رنڙ ڦَٻئي!'' نيٺ |
| 29888 | DYNT.utf | کي سندن خرچ ڪرڻ نہ ڏيندو ھو، پنھنجي خرچ | ماءُ | پھرين ڏينھن ۾ محبوب علي زور ڪري پنھنجي پيءُ - |
| 29889 | DYNT.utf | کي سندن مرضيءَ پٺيان انھيءَ ھنڌ ٿانيڪو | ماءُ | جڏھن علي رضا جا پٽ پيءُ- |
| 29890 | DYNT.utf | کي سڏ ڪري چيو تہ ``امان! سڀاڻي پان وٽ مھمان | ماءُ | جي انھيءَ مھل ڀاءُ - ڀيڻ ٻنھي گڏ ويھي ڏٺا. حامد، |
| 29891 | DYNT.utf | کي گھڻن ڏينھن کان پوءِ ڏي خوش ٿيو. ھيءُ | ماءُ | محبوب علي باريسنر سان اچي گڏ رھيو. ھو پنھنجي پيءُ- |
| 29892 | DYNT.utf | کي منٿون ڪرڻ لڳي تہ جدا رھڻ جي نہ ڪريو، | ماءُ | تڏھن ھوءَ بہ وٽن پئي ايندي ھئي. آھا ھاڻي پيءُ - |
| 29893 | DYNT.utf | کي ڀاڪر پائي روئڻ لڳو. ھنن جو اھڙو حال ڏسي، | ماءُ | خبر ملڻ کان اڳ ئي، ھنن سان گڏ، ھو |
| 29894 | DYNT.utf | کي ڏسي ڀانيائين تہ ڊوڙي وڃي پيرين پوانس، | ماءُ | ھڻندو، اچي پنھنجن عزيزن جي مٿان بيٺو، ۽ پري کان |
| 29895 | DYNT.utf | کي ڏيندو ھو. ھوءَ کھڻيون دانھون ڪندي ھئي، | ماءُ | ويندو ھو، سو اڌ ٻاھران ئي کائي، کپائي، باقي آڻي |
| 29896 | DYNT.utf | کي ڏيندي ھئي. ھينئر جو ھو اتان نڪرڻ لڳا، | ماءُ | ھو، پر تڏھن بہ عظمت بانو زور ڪري ٿورو گھڻو لِڪائي |
| 29897 | DYNT.utf | کي ڪورٽ ۾ بہ آڻائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئائون، | ماءُ | لڳا. ھڪڙي ڀيري تہ ڪوڙي سوڙي معاملي ۾ حامد ۽ سندس |
| 29898 | DYNT.utf | کي ڳراٽڙي پاتائين. | ماءُ | آھيان، ٻڏي ڪين مئي آھيان.'' ائين چئي ڊوڙي اچي |
| 29899 | DYNT.utf | مالڪياڻي آھي - وڻيس تہ ڌيءَ کي تاري، وڻيس | ماءُ | بختاور ورندي ڏني تہ ``چوي ٿي تہ ھونءَ تہ |
| 29900 | DYNT.utf | واري مڪتب ۾ ھندستاني، فارسي ۽ انگريزي | ماءُ | سورھن ورھين جي جوان زال ھئي ۽ حسن واري بہ ھئي. |
| 29901 | DYNT.utf | وانگي آھيان، مون کان ڪھڙو حال ٿي لڪائين، | ماءُ | ڪندينءَ؟ صاف جواب ۾ شرم ڇو ٿي ڪرين؟ آءُٗ تو کي بہ |
| 29902 | DYNT.utf | وانگي آھين ۽ اسان سان بہ ٺھي ويئي آھين. | ماءُ | ٻار ڇڏي ويئي آھي، جو تنھنجي ھٿن ۾ آھي. تون ھن کي |
| 29903 | DYNT.utf | وانگي ھن کي پاليندي ھئي ۽ جان بيبي، جا | ماءُ | تہ ھاڻي زال جي مئي کان پوءِ پاڻ وڌيڪ ٿيو؛ سو ھوءَ |
| 29904 | DYNT.utf | وانگي ڀائيندي آھين، ڀلائي ڪري امان کي | ماءُ | زينت - دائي. وس پڄندي تون نہ گھٽائج. تون مون کي |
| 29905 | DYNT.utf | وانگي ڄاڻندا ھئا. پيدائش پوري پني ھين، | ماءُ | ھن ٻارن کي ذنڍو ڪري نپايو ھو، تنھنڪري ھو ھن کي |
| 29906 | DYNT.utf | وانگي ڄاڻي گستاخي ڪري، توسان چرچا گھٻا | ماءُ | سنڀري مون کي گاريون ڏيڻ آئي آھين ڇا؟ آءُٗ توکي |
| 29907 | DYNT.utf | ھنن وٽ آئي ھئي، تنھن کي اھائي ڳڻتي ھئي | ماءُ | شادي ڪرڻ جو شوق ٿي بيٺو ھو، جنھن جي صلاح سان سندس |
| 29908 | DYNT.utf | ھئي، تنھن جي ھن بہ پرواھ ڪانہ رکي. ھوءَ | ماءُ | ھن کي منح ڪرڻ وارو ٻيو ڪو وڏو مائٽ ڪونہ ھو، رڳي |
| 29909 | DYNT.utf | ھئي، ۽ آءُٗ بہ دھلجي بيھي رھيس. پوءِ تہ | ماءُ | شرم کان منھن پاسي ڪري صفي ڏي لنگھي ويئي جتي سندس |
| 29910 | DYNT.utf | ھينءَ ڪيو، جو رات جو سمھڻ مھل زھر ذرو کائي | ماءُ | ڪري وڪڻي ڇڏينداسون. ھن ڊپ ۽ شرم کان علي نواز جي |
| 29911 | DYNT.utf | ڏي چوائي موڪليو تہ ``گاڏي تيار آھي، ھاڻي | ماءُ | وقت ڏسي، شھر ڏي وڃي گاڏي وٺي آيو ھو، تنھن در تان |
| 29912 | DYNT.utf | ڪري ڄاڻندا ھئا. ھنن سان ايتري خاطر ھوندي | ماءُ | کي پنھنجو اولاد ڄاڻندي ھئي، ۽ ھو بہ کيس پنھنجي |
| 29913 | DYNT.utf | ڪري ڄاڻندي ھئي، سي اچي محبوب عليءَ وٽ رھڻ | ماءُ | پر جڏھن سندس پيءُ ۽ سندس ماٽي جي ماءُ جنھن کي سڳي |
| 29914 | DYNT.utf | ۽ دائيءَ سوڌو حج بہ ڪري آيو، جو اتان مڪو | ماءُ | انھيءَ عرصي ۾ ھو ٻہ ڀيرا وڃي زال، |
| 29915 | DYNT.utf | ۽ زال ۽ دائي اٿي سنبريا. انھيءَ ڏينھن حامدعلي | ماءُ | جو ڏينھن آيو ۽ علي رضا جي گھر جا ڀاتي، يعني سندس |
| 29916 | DYNT.utf | ۽ ڀاءُ سان گڏ خوش پئي گذاريو. ھاڻي پيءُ | ماءُ | خيال ۾ اچي سگھندي: چار ڏينھن اڳي ھن پنھنجي پيءُ |
| 29917 | DYNT.utf | ۽ ڀاءُ کي ٻڌابائين، آخر سنبت ڪرڻ لڳا. جيتوڻيڪ | ماءُ | ٿي. گھر جي ڀاتين کي خط جي مضمون مان واقف ڪيائين، |
| 29918 | DYNT.utf | ۽ ڀاءَ ڏي ھن خوشخبريءَ جو ٿي لکيو، پر جان | ماءُ | علي رضا زينت جي |
| 29919 | DYNT.utf | -پيءُ تہ ھينئر بمبئيءَ ۾ ڪين ھئا، ھو وڃي | ماءُ | ٿيو، ۽ پيءُ-ماءُ جي تانگھ گھڻيئي لڳيس، پر ھن جا |
| 29920 | DYNT.utf | -پيءُ مشھور ٿي ويا ھئا، تيئن ھيءَ پاڻ بہ | ماءُ | نہ رڳو لکڻ-پڙھڻ ۾، پر ڳالھائڻ ۾ بہ. جيئن ھن جا |
| 29921 | DYNT.utf | -پيءُ ڏاڍا خوش ٿيا. ھنن کي ٻين ھنڌن جي تعليم | ماءُ | ڇوڪرين جي حالت سڌرندي ڏسي، سندن |
| 29922 | DYNT.utf | کي ڇڏڻ اھنجو بہ ٿي لڳس، پر تڏھن بہ مڙس کي | مائتن | واري ھئي ۽ مڙس جي فرمانبردار ھئي. اگرچہ وطن کي ۽ |
| 29923 | DYNT.utf | جي محبت گھڻي ھئي ۽ جھڙي ھي ھنن جي مرضي رکندڙ | مائرن | جي ڪابہ ڳالھ ڪانہ ھلندي آھي، پر ٻنھي سان سندن |
| 29924 | DYNT.utf | بہ ڪڏھن ڪڏھن ھڪٻئي جي گھر اچي ڏينھن گذار | مائون | ھڪٻئي جي گھر ايندا ويندا ھئا. انھيءَ طرح ھنن جون |
| 29925 | DYNT.utf | خفي ٿيون ۽ ڪاوڙ ڪرڻ لڳيون، نيٺ ھنن ھٿين | مائون | عقلي حجتن ڏيڻ سان گھٽايو ڪين. ٿوري تائين سندن |
| 29926 | DYNT.utf | ڏکن سان پٽ پالينديزن آھن، انھيءَ لاءِ | مائون | رضا جي شاديءَ جي- ھيڏوسارو اچي ٿيو آھي، جھان جون |
| 29927 | DYNT.utf | ۽ دايون، توڙي ٻيا جيڪي ماڻھؤ وٽن ايندا | مائون | ڄڻن پھنجي پنھنجي گھر ڳالھ چوري. پھر يائين تہ سندن |
| 29928 | DYNT.utf | جي خير سان پڄاڻي ٿي. | مائھن | انھيءَ طرح انھن نيڪ، ديندار ۽ ايماندار |
| 29929 | DYNT.utf | ھو. ٽالپرن جي مڪومت وئي کان پوءِ ھن کي ھڪ | مائھو | خان ٻاڻ بہ مير مراد علي خان وٽ معتبر ۽ عزت وارو |
| 29930 | DYNT.utf | آيا ويٺي ھئي، ٻي ھکڙي ڇوڪري بہ وٽس ھئي، | مائي | ٻيئي ڄڻيرن ھڪڙي گھر ۾ گھڙي وييزن، اتي ھوءَ ٻي |
| 29931 | DYNT.utf | ائين ئي ڳلن کي ھٿ ڏيو وبلي ھئي، ۽ سوکڙپون | مائي | بورچيخاني ڏي ھلي ويئي. جھٽ ۾ وري موٽي آني، تہ بہ |
| 29932 | DYNT.utf | بختاور صفي ۽ ڪوٺيءَ جي وچ وارو دو ڏيئي | مائي | سندس ماءُ ھئي، ۽ آءُٗ بہ دھلجي بيھي رھيس. پوءِ تہ |
| 29933 | DYNT.utf | بختاور ڊوڙي در تي آئي، مون کي چيائين تہ | مائي | لانڍيءَ ۾ ويٺو ھوس، انھيءَ وچ ۾ اندر دانھن ٿي ۽ |
| 29934 | DYNT.utf | بہ اٿي. گھر جو ڪم ڪار ڏھاڙيءَ وانگي ھليو. | مائي | بہ اٿي اڳئينءَ جي نماز جو سعيو ڪيو. ذري کان پوءِ |
| 29935 | DYNT.utf | بہ پنھنجي دل ۾ ٺھراءُ ڪري رھي ھوندي، بھتر | مائي | جي گھران سماءُ ولجي تہ ڪھڙو حال آھي، ھيستائين |
| 29936 | DYNT.utf | بہ نڪري ٻاھر آئي، بختاور وڃي پنھنجي ڪم | مائي | ۽ مبارڪ ڏنائينس تہ ڌيڻين مس مس بيئي آھي. پوءِ تہ |
| 29937 | DYNT.utf | پاڻ آٿي پيرن ڀر ٿي، ۽ بختاور بورچيخاني | مائي | جيڪا اللّھ گھري ھوندي، سا پيئي ٿيندي.'' ائين چئي، |
| 29938 | DYNT.utf | پاڻ، توڙي سندس ڌيءَ زينت بانو، سبڻ ڀرڻ | مائي | جنھن تي ھنن جو گذران ٿيندو ھو؛ تنھن کان سواءِ اھا |
| 29939 | DYNT.utf | پنھنجي پٽ جي ۽ ٻين ماڻھن جي ڳالھ تي لڳي، | مائي | سندن وچ ۾ وڏو سنڌو پئجي ويو؛ جو ھنن ڄاتو تہ ھيءَ |
| 29940 | DYNT.utf | تنھنجي ڳالھ سچي آھي، مگر تنھنجي ڌيءَ بہ | مائي | بختاور چيو تہ `` |
| 29941 | DYNT.utf | تڏھن آٿ تہ ھلون.'' ھي ٻيئي آٿيون ۽ ھوءَ اڳين | مائي | تنھنجي دلاسي لڳي ويٺي ھيس، نہ تہ ويس ٿي ھلي. ھاڻ |
| 29942 | DYNT.utf | جان بيبي اچڻي آھي، سو سويري وڃي ڀاڄي ڀتي | مائي | سنڀريو. بختاور کي مائي شھربانوءَ سڏي چيو تہ ``اڄ |
| 29943 | DYNT.utf | جان بيبي بلڪل غريب زال آھي اسان سان مہبت | مائي | سماءُ! خير سان پلڪ گذري ديئي، مھمان خوش ٿي ويا. |
| 29944 | DYNT.utf | جان بيبي پورھيت سميت اچي سرائي فتح علي | مائي | مطلب ڳالھ جو تہ |
| 29945 | DYNT.utf | جان بيبي ۽ سندس پورھيت مريم ھئي، جن کي | مائي | ھيس ۽ ساڻن گڏ ھڪڙو جوان ويٺل ھو - ٽيئي لٿا. اھا |
| 29946 | DYNT.utf | جان بيبي ۽ مائي شھربانو پاڻ ۾ ويٺي ڳالھايو | مائي | |
| 29947 | DYNT.utf | جان بيبيءَ جو پٽ پڙھڻ لکڻ ۾ ھوشيار آھي، | مائي | ٿي چيا، سي تہ ھن ۾ موجود آھن. توکي بہ خبر ھوندي تہ |
| 29948 | DYNT.utf | جان بيبيءَ جي ٻت ۾ موجود آھن ٻڙھڻ لکڻ وارو | مائي | ھنڌ چڱو لڳندو. جن ڳالھين جي کيس ڳڻتي آھي، سي تہ سڀ |
| 29949 | DYNT.utf | جان بيبيءَ چيو تہ حامد کي پنھنجو پٽ ڪري | مائي | شھربانوءَ ورندي ڏني تہ ``ڪھڙي رٿ آھي، |
| 29950 | DYNT.utf | جان بيبيءَ کي منھنجي پاران رعائون ڏج، | مائي | ڳالھ ھٿ ڪئي ھئانين؛ تنھن مختصر طرح جواب ڏنس تہ `` |
| 29951 | DYNT.utf | جان بيپيءَ کي ڏيکاريائين، جي ڏسي ھوءَ | مائي | پوءِ زينت جيڪي ٽوپيون ۽ چولا ڀريا ھئا سي آڻي |
| 29952 | DYNT.utf | جان بييءَ اسان جي مائيءَ کي گھڻيون منٿون | مائي | بختاور جواب ڏنو تہ `` تنھنجي ٻانھن گھرڻ ۾ |
| 29953 | DYNT.utf | زينت بہ پنھنجي جاءِ کي اھڙو سينگاريو آھي | مائي | ۾ رکيو ھو، سو ڏسي تعريف ڪرڻ لڳي، ۽ چوڻ لڳي تہ `` |
| 29954 | DYNT.utf | سچ آھي، اھا تہ کير ۾ کنڊ آھي. مون رڳو سکبي | مائي | بختاور ورندي ڏني تہ ``اھو |
| 29955 | DYNT.utf | سچ آھي، مگر مھنجو ھتي واقف ڪونھي. تنھن | مائي | زينت بانوءَ چيو تہ `` |
| 29956 | DYNT.utf | سچ ٿي چوي، تون تہ ڏاڍو زورآور آھين، ماڻھن | مائي | مريم چيو تہ ``ابا، |
| 29957 | DYNT.utf | شابس جس اٿئي!'' | مائي | ۾ اوھان کي جواب ڏينديس.'' جان بيبيءَ چيو تہ `` |
| 29958 | DYNT.utf | شھر بالوءَ جي صلاحڪار ۽ مددگار سنگتياڻي | مائي | جن جي وڃڻ کان اٺ-نوَ مھينا پوءِ مري ويئي ھئي. ھوءَ |
| 29959 | DYNT.utf | شھر بانو ۽ بختاور وٽن اچي رھيا ھئا. انھن | مائي | ۽ زال ۽ دائي اٿي سنبريا. انھيءَ ڏينھن حامدعلي ۽ |
| 29960 | DYNT.utf | شھر بانوءَ وھنجي بس ڪيو ھو، تنھن بختاور | مائي | انھن چرچن ڪندي، |
| 29961 | DYNT.utf | شھر بانوءَ ھڪڙي پورھيت رکي پر ڪيڏانھن | مائي | ھن جي مئي کان پوءِ |
| 29962 | DYNT.utf | شھربانو پاڻ ۾ ويٺي ڳالھايو - تيتري ۾ زينت | مائي | مائي جان بيبي ۽ |
| 29963 | DYNT.utf | شھربانو تہ ٻي ڪوٺيءَ ۾ وڃي سمھي پيئي، جو | مائي | |
| 29964 | DYNT.utf | شھربانو گذريل ڏينھن ياد ڪيو ۽ پٽ جو ھاڻوڪو | مائي | معاملا ڪرڻ لڳو ۽ اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳو. ويچاري |
| 29965 | DYNT.utf | شھربانو ويچاريءَ جو بڇڙو حال ٿيو، جو ھوءَ | مائي | ھي لئون ڀاتي جو گھر ۾ آيو، تنھنڪري |
| 29966 | DYNT.utf | شھربانو ويئي وھنجڻ، تنھن کي بختاور ميٽ | مائي | سج چڙھيو؛ زينت بانو قرآن پڙھي پوءِ ڪارچوب ڪڍيو. |
| 29967 | DYNT.utf | شھربانو ڏاڍي ڏکي آھي. ھنن جي اچڻ ڪري انھي | مائي | ھنن کي معلوم ٿيو تہ حامد جو تمام خراب حال آھي ۽ |
| 29968 | DYNT.utf | شھربانو ۽ بختاور، زينت بانو جي شاديءَ | مائي | پھرئين باب ۾ چيو ويو آھي تہ |
| 29969 | DYNT.utf | شھربانو ۽ حامد علي روئندا اوڇنگارون ڏيندا | مائي | خوش ٿيندا ۽ ھڪڙو وڏو چرچو ٿيندو. ٿيو بہ ائين، |
| 29970 | DYNT.utf | شھربانو! مون کي ڪو ٿورڙو عرض ڪرڻو آھي.'' | مائي | سڏ ڪيو، سا ويٺي اوڏي، ۽ جان بيبي وجھ ڏسي چيو تہ `` |
| 29971 | DYNT.utf | شھربانو! ھيڏي تڪليف ڪرڻ جو ڪھڙو ضرور ھو، | مائي | جان بيبيءَ چيو تہ `` |
| 29972 | DYNT.utf | شھربانو، سرائي فتح خان مرحوم جي زال، صفي | مائي | ھئي، ۽ ٿانوَ ٿپو مَلي پئي بورچيخاني ۾ رکياٿين، |
| 29973 | DYNT.utf | شھربانوءَ پڇيو تہ ``بختاور، ھيءُ ڇا آند | مائي | |
| 29974 | DYNT.utf | شھربانوءَ تہ اڳيئي تَن مَن پڇي رکيو ھو | مائي | |
| 29975 | DYNT.utf | شھربانوءَ جي نالي ڪئي، جنھن تي ھنن جو گذران | مائي | پينشن سؤ رپيي مان گھٽائي پنجاھہ ڪري، سندس زال، |
| 29976 | DYNT.utf | شھربانوءَ جي ھانوَ تي ڇنڊو پيو ۽ دل کي | مائي | اللَّھ ڪندو سگھوئي سبب ٿيندو!'' انھيءَ دلاسي ڪري |
| 29977 | DYNT.utf | شھربانوءَ چيو تہ ``اھو سچ آھي بختاور، مگر | مائي | |
| 29978 | DYNT.utf | شھربانوءَ سڏي چيو تہ ``اڄ مائي جان بيبي | مائي | تي پينگھي ۾ ويٺي. حامد اسڪول ڏي سنڀريو. بختاور کي |
| 29979 | DYNT.utf | شھربانوءَ کي اچي مبارڪون ڏيڻ لڳا. | مائي | ھئا، سي اھو احوال ٻڌي، ڏاڍا حيرت ۾ پيا ۽ خوش ٿيا ۽ |
| 29980 | DYNT.utf | شھربانوءَ کي بہ انھيءَ پت جا سور گھڻا ھئا | مائي | ويچاري |
| 29981 | DYNT.utf | شھربانوءَ کي ھنن سان مائٽي ڪرڻ ۾ البت اعتراض | مائي | پر اسان مٿي ڏٺو آھي، تہ |
| 29982 | DYNT.utf | شھربانوءَ کي ھنن سان ملڻ جي خواھش ٿيندي | مائي | فتح خان جو گھر نہ ھو، حامد ۽ مھاڻيءَ جو گھر ھو. |
| 29983 | DYNT.utf | شھربانوءَ وري بہ پنھنجي ڏيءَ جي ٻڏڻ جي | مائي | پر |
| 29984 | DYNT.utf | شھربانوءَ ڏي چوائي موڪليائين تہ ``جنھن | مائي | ڪي گلن جا ھار بہ سو کڙي ڪري ڏياري موڪليائين، ۽ |
| 29985 | DYNT.utf | شھرنالو بہ مئي ۽ حامد قيد ٿي ويو، تڏھن | مائي | ڏٺائين، تنھنڪري اڪثر دل شڪستو گذاريندو ھو.جڏھن |
| 29986 | DYNT.utf | صفوران تہ خير سان اچي پھتي؟ خوش چڱي ڀلي | مائي | زينت ويٺي ۽ ھن کان پڇڻ لڳي تہ ``سائين! |
| 29987 | DYNT.utf | وري انھيءَ مان بہ پنج عيب ڪڍندي.'' | مائي | تنھنڪري جي اتيئي راضي ٿئي تہ بہ چڱو، پر ھوءَ |
| 29988 | DYNT.utf | ھاڻي مون کي موڪل ڏبو تہ آءُٗ پنھنجن مائٽن | مائي | اٻاڻڪي حالت ۾ سيٺ جي زال کي اچي عرض ڪيائين تہ `` |
| 29989 | DYNT.utf | ھتي جي رھاڪو آھي. سندس پيءُ ھڪ اسُراف دکني | مائي | آيا جواب ڏنو تہ ``اھا |
| 29990 | DYNT.utf | ھيٺ آئي. آيا مائيءَ کي چيو تہ ``ھيءَ پورھيت | مائي | تي پنھنجي جاءِ ۾ ھو؛ لکڻ پڙھڻ جو ڪم ٿي ڪيائين. |
| 29991 | DYNT.utf | ھٽ تي آئي، تنھن سان گڏ جي پنھنجو ٻار ڪڇ | مائي | جو ھنن کان موڪلائي ڇڏيو ھئائين. صبح جو سوير اھا |
| 29992 | DYNT.utf | ٻڌين ٿي، بسم اللّہ ڪري الھيءَ ڳالھ تي ڪري | مائي | اڳيئي خبر پئي ھئي - ڀلا ھن جو ڇٽل روح جو آھي! ھائي |
| 29993 | DYNT.utf | ڀلي چؤ.'' | مائي | شھربانوءَ چيو تہ `` |
| 29994 | DYNT.utf | ڇو اڄ تو کي ننڍ نٿي اچي؟'' | مائي | مريم جا ويجھو ستل ھيس، سا بہ جاڳي، چوڻ لڳيس تہ `` |
| 29995 | DYNT.utf | ڪھڙي تڪليف - ماني، گوشت ۽ چانور - اھو ڏھاڙي | مائي | شھربانوءَ چيو تہ `` |
| 29996 | DYNT.utf | ڪھڙي ھنڌ جي آھي؟'' | مائي | زينت چيو تہ ``پوءِ ادي! اھا |
| 29997 | DYNT.utf | ڪير آھين؟'' ھن چيو تہ ``واٽھڙو آھيان، شھر | مائي | مٽن مان پاڻي پيائين ۽ منھن ڌوتائين. ھنن پڇيس تہ `` |
| 29998 | DYNT.utf | ! آءُٗ حاضر آھيان. اوھين ڀلي اچو، جيءُ اچو.'' | مائي | زينت ورندي ڏني تہ `` |
| 29999 | DYNT.utf | ! اسان جو سرائي اسان سڀني جو دعاگو آھي، | مائي | بختاور چيس تہ `` |
| 30000 | DYNT.utf | ! اللَّھ شال جھان جو اولاد صالح ڪري - ڇا | مائي | ويٺي ھئي ۽ جواب ڪونہ ڏنائين. شھربانوءَ چيو تہ `` |