1 |
DYNT.utf |
ٿي پوندو. پاڻ سڀ گڏيا خوش پيا گذارينداسين. |
آباد |
ڊھي پيو. جي تون کڻي ھائو ڪندينءَ تہ سندس گھر وري |
2 |
DYNT.utf |
ٿي سگھڻ جھڙا ھئا ۽ واھ جي پاڻيءَ جي بہ مدد |
آباد |
۾ باغ ھو ۽ ست جريب آباديءَ لاءِ ھئا، جي کوھ تي بہ |
3 |
DYNT.utf |
ٿيو ھو. ھنن کي ھڪڙي پورھيت وري بہ رکڻي پيئي، |
آباد |
ھينئر خدا جي مھربانيءَ سان علي رضا جو گھر اچي چڱو |
4 |
DYNT.utf |
ٿيو، ۽ جنھن جي صحبت ۾ ھي وري اڳي کان بہ |
آباد |
تمام جوان ۽ نيڪ زال ملي، جنھنڪري ھن جو خالو وري |
5 |
DYNT.utf |
ڪن، تون اچي ھيڌو سارو ٿيو آھين، تہ بہ بحث |
آباد |
پنھنجون آسون ۽ اميدون پوريون ڪن ۽ انھن جو خالو |
6 |
DYNT.utf |
ھئي. ھو ھن جي لاءِ وڏي مدد ھونديون ھيون. |
آبادي |
لاءِ ھي غنيمت ھيون. انھن جي ھوندي ھن جي گھر جي وڏي |
7 |
DYNT.utf |
جو شغل بہ ڪندس ۽ خدا جي بندگي بہ ڪندس- تنھن |
آباديءَ |
۾ ھٿ ڪري، آتي گھر جوڙي گوشہ نشين ٿي ويھندس، ۽ |
8 |
DYNT.utf |
جي لاءِ بہ ھنن ورتو. مڙيئي ٻارھن جويب زمين |
آباديءَ |
باغ بہ ساڻس لڳل ھو. آنھيءَ سان گڏ وري ٿورو ٽڪر |
9 |
DYNT.utf |
لاءِ ھئا، جي کوھ تي بہ آباد ٿي سگھڻ جھڙا |
آباديءَ |
زمين جا ٿيا، تن مان پنجن جريبن ۾ باغ ھو ۽ ست جريب |
10 |
DYNT.utf |
بہ ٿئي ۽ آرام وٺڻ جو بہ گھڻو وقت ملي. |
آبت |
مشغوليءَ جي مشغولي بہ ٿئي، کاڌي پيتي جھڙي |
11 |
DYNT.utf |
بچائڻي ھيس، تنھنڪري ٽپ ڏيئي اچي مانيءَ |
آبرو |
کي گھڻو ئي پٽيو ٿي، پر لاچار ھئس، ڍونگ ڪري پنھنجي |
12 |
DYNT.utf |
رھجي اچي!'' ھن کي ھيءَ بہ خبر ھئي تہ ``بادشاھن |
آبرو |
ٿي بہ وڃي، تنھنڪري متل ڪارخانو ڇڏي ھلجي تہ عزت |
13 |
DYNT.utf |
ملي.'' |
آبرو |
تنھن جي چڱيءَ طرح صنڀال رھي ۽ ھن کي پوري عزت ۽ |
14 |
DYNT.utf |
ڏني اٿن، جو حد کان ٻاھر. |
آبرو |
ھڪ - ٻہ ڀيرو آءُٗ وٽن ويئي آھيان تہ مون کي ايتري |
15 |
DYNT.utf |
۽ پيار ڏيڻ لڳا، جو ھينئر سندن عزيز ظاھر |
آبرو |
سڀني کي حبرت وٺي ويئي، سڀئي ھن کي اڳي کان وڌيڪ |
16 |
DYNT.utf |
۽ شرافت وارو ھجي، چڱيءَ چال وارو ھجي، علم |
آبرو |
شرافت ڏي ڏسڻو آھي. پوري پُني گذران وارو ھجي، مگر |
17 |
DYNT.utf |
جھڙا لفظ ڪم آڻيندا ھئا، جيئن تہ پيارا، |
آبروءَ |
ھئي، پر انھيءَ جي بدران ھو ھڪٻئي کي سڏڻ ۾ پيار يا |
18 |
DYNT.utf |
جھڙو بندوبست رکائجي. سيکارڻ واري زينت |
آبروءَ |
جون ڌيئون پڙھائجن. انھيءَ ۾ ھنن جي آسائش لاءِ |
19 |
DYNT.utf |
جھڙو بندوبست ٿئي. ھن کان پوءِ جڏھن ڪڏھن |
آبروءَ |
ٻيئي سکر ماڻھو ھئا، تنھنڪري ٻنھي جي خواھش ھئي تہ |
20 |
DYNT.utf |
جھڙي جاءِ خالي ٿي، تہ تنھنجو بندوبست ڪندس، |
آبروءَ |
ٻي طمع ھيس جو ھن صاحبلوڪ دلاسو ڏنس تہ ڪنھن ھنڌ ڪا |
21 |
DYNT.utf |
جھڙي جڳھہ ملي ھا، پر ھن لوڪريءَ کان عار |
آبروءَ |
ھئي. جيڪڏھن نوڪري ڪري ھا، تہ سرڪار مان ھن کي وڏي |
22 |
DYNT.utf |
جھڙي نوڪري ملي آھي، سو آءُٗ اوڏي وڃان ٿو، |
آبروءَ |
جي مھربانيءَ سان ۽ اوھان جي مدد سان، مون کي ٻاھر |
23 |
DYNT.utf |
سان پيو ڪندو ھو. |
آبروءُ |
تڏھن بہ مناسب سوداگري ڪري، ھو پنھنجو گذران عزت |
24 |
DYNT.utf |
سان حياتيءَ جا ڏينھن گذاريان. جي قسمت ۾ |
آبروءَ |
تہ ڪنھن اھڙيءَ امن واري جاءِ تي پھچاءِ، جتي عزت ۽ |
25 |
DYNT.utf |
سان گذارڻ لڳو، انھيءَ خوشيءَ کان ھن جي |
آبروءَ |
آتي ھينئر ھي پنھنجي آل عيال سوڌو اچي نڪتو، ۽ عزت |
26 |
DYNT.utf |
سان گذران ڪندا اچن ۽ اندر ٻاھر جو خرچ پکو |
آبروءَ |
حيران ھئا تہ ھي الائجي ڪيميا گر آھن ڪينءَ، جو |
27 |
DYNT.utf |
سان ھلندو چلندو ھوندو، متان ھي ماڻھو ڄاڻن |
آبروءَ |
سچي ڳالھ نہ ٻڌايس. ڀانئيائين تہ منھنجو مڙس ھتي |
28 |
DYNT.utf |
سان ڪم پيو ھلي ۽ وسعت بہ خدا موچاري ڏني |
آبروءَ |
تڏھن بہ ھن ڄاتو تہ جڏھن ھاڻ ھر طرح خير سان ۽ عزت |
29 |
DYNT.utf |
وارو ماڻھو ھو، تنھن جي ھنن گھڻي خاطري ڪئي. |
آبروءَ |
ھي |
30 |
DYNT.utf |
وارو ۽ پڙھيل ماڻھو آھي ۽ انگريزي سرڪار |
آبروءَ |
ڪانسل کي منٿ ڪرڻ ۾ آئي تہ جڏھن علي رضا مسلمان ۽ |
31 |
DYNT.utf |
۽ آسائش سان رھڻ لڳو. |
آبروءَ |
ٿي ڪيائين. انھيءَ بندوبست ڪري منصور علي تمام چڱي |
32 |
DYNT.utf |
جي تعريف ٻڌي سير تي نڪتو آھيان.'' |
آبھوا |
سلطان جو ھڪڙو امير آھيان، ھنن جابلو پرڳڻن جي |
33 |
DYNT.utf |
جھڙي خسيس ڪم ۾ ڪين لڳائينداسين. جڏھن سڀ |
آپائڻ |
چيو تہ ``تون اسان جو وڏو مربي آھين، اسين تو کي کڻڻ |
34 |
DYNT.utf |
ميوو ڪيدي تڏي تي رکيو-لال ڪيوڙو ھو، انناس |
آپل |
الھن ڳالھين ڪندي بختاور ڇٻي مان بمبئيءَ جو تازو |
35 |
DYNT.utf |
لاءِ آيا. سڀڪنھن پئي افسوس ڪيو. سڀني پئي |
آپڙائڻ |
جي ھنن جا واقف ھئا، سي ھنن کان موڪلائڻ ۽ ھنن کي |
36 |
DYNT.utf |
ڀڄڻ ڪم وريام جو.'' سو حقيقت ڪري زانون ڄاڻي |
آت |
آن تي غالب پوڻ وڏي نيڪي آھي، تہ ``جت پڄڻ ناھي وس، |
37 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڀاءُ کي جٺيون بہ پيو ڪندو ھو ۽ ھنن |
آتان |
ڏي علي رضا وقت بوقت پنھنجو حال پيو لکندو ھو ۽ ھو |
38 |
DYNT.utf |
آيو ھو - جو ٻنھي يارن پاڻ ۾ وري ٻاھر ويٺي |
آتي |
ھو ۽ علي رضا بہ پنھنجي ڏھاڙيءَ جي نوڪري ڏيئي موٽي |
39 |
DYNT.utf |
پوري ڇڏيائونس.'' ۽ چيائونس تہ ``اسين جنگي |
آتي |
ڪريان.'' پر ھنن ٻڌايس تہ ``ھو جتي لڙائي ۾ ماريو، |
40 |
DYNT.utf |
پھريائين تہ جنھن بنگلي ۾ صاحب پاڻ رھندو |
آتي |
گڏ اچي آگبوٽ ۾ چڙھيو، ۽ اچي نيٺ بمبئيءَ کان نڪتو. |
41 |
DYNT.utf |
دفن ڪيو. |
آتي |
ھاڻ اچي ٻڍي ٿي ھئي، تنھن وفات ڪئي، انھيءَ کي ھنن |
42 |
DYNT.utf |
رھڻ ھر طرح پسند آيو، ۽ دل ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائين |
آتي |
نڪري، بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ آيو ھو، تنھنڪري ھن کي |
43 |
DYNT.utf |
رھيو ۽ پٽ سان واسطو ڇڏي ڏنائين. |
آتي |
ڪندا ھئا. تنھنڪري علي رضا ٻي جاءِ ڀاڙي ڪري وڃي |
44 |
DYNT.utf |
گھر جوڙي گوشہ نشين ٿي ويھندس، ۽ آباديءَ |
آتي |
ھئي تہ پيريءَ ۾ زمين جو ٽڪر ٻھراڙيءَ ۾ ھٿ ڪري، |
45 |
DYNT.utf |
منھنجي نالي خط لکندا رھجو.'' |
آتي |
کي خبر ڏنائين تہ ``آءُٗ ڦول گليءَ ۾ رھندو آھيان، |
46 |
DYNT.utf |
وڃي پھريائين رھڻ جي جاءِ جو بہ بندوبست |
آتي |
اھو ٺھراءُ ڪيو تہ في الحال علي رضا بمبئيءَ وڃي، |
47 |
DYNT.utf |
ھينئر ھي پنھنجي آل عيال سوڌو اچي نڪتو، |
آتي |
۾ لٿا. جنھن شھر ۾ علي رضا ننڍو ٿي وڏو ٿيو ھو، |
48 |
DYNT.utf |
پاڻ وٽ ويھاريس، پوءِ دڪان بند ڪوي، ھن کي |
آتيئي |
ھن کي ڏٺائين بہ اشراف ۽ غرڍب، تنھن سج لٿي تائين |
49 |
DYNT.utf |
عرض- اوھان جو خط بھتو. جلد ملڻ جي خوشيءَ |
آثار |
بعد تسليمات لياز آيات و اشتياق ملاقات محبت |
50 |
DYNT.utf |
-آنڪھ اوھان جي خط جو جواب ھن کان اڳي لکيو |
آثار |
سلامت. بعد از سلام شوق انجام و آرزوي ديدار محبت |
51 |
DYNT.utf |
ملدو. ھاڻي مون تي بہ جيڪو ڪم رکو، سو ڪريان؟'' |
آجورو |
آھي. خدا ڪندو تہ اوھان کي انھيءَ پورھئي جو جلد |
52 |
DYNT.utf |
تي حامد ھنن وٽ ايندڙ ھو، جو ٻئي ڄڻا ٻاھر |
آچر |
۽ ھي، ٻئي طرف، ھڪ-ٻئي وٽ ايندڙ ويندڙ ھئا. ڪنھن |
53 |
DYNT.utf |
تي علي رضا ھنن وٽ ويندو ھو. ۽ اھڙيءَ طرح |
آچر |
ٻئي ڄڻا ٻاھر لانڍيءَ ۾ ويھي صحبت ڪندا ھئا. ڪنھن |
54 |
DYNT.utf |
جو ڏينھن اتي گذاري، سومر جي ڏينھن سوير |
آچر |
گاڏيءَ تي چڙھي نڪتا. رات جو ڪراچيءَ پھتا. |
55 |
DYNT.utf |
جو ڏينھن ھو. علي رضا بہ گھر ۾ ھو، پر مٿي |
آچر |
ھي ٻيئي انہ رويون، تڏھن گھر جا ڀاتي سڀ حاضر ھئا. |
56 |
DYNT.utf |
جو ڏينھن ٿي ڪونہ ٿي آيو، جو ھن ٻاھر نٿي |
آچر |
بندوق ھٿ ڪيائين، ۽ ھنن جو پڪو سنگتي ٿي ويو. اھوَ |
57 |
DYNT.utf |
جي ڏينھن شڪار تي پيو ويندو ھو. پوءِ ٿورو |
آچر |
تي ھي پلٽڻ جي سپاھين سان واقف ٿيو تن سان گڏ اڪثر |
58 |
DYNT.utf |
جي ڏينھن صبح جو پھريون پھر ھو. علي رضا مٿي |
آچر |
۾ زينت بانو بہ وٺ پڄ ڪري پنھنجو دفتر پورو ڪيو. |
59 |
DYNT.utf |
جي ڏينھن ڪراچيءَ ۾ رھجي، ۽ سومر جي ڏينھن |
آچر |
ٺھراءُ ڪيو تہ ڇنڇر جي ڏينھن حيدرآباد کان نڪرجي، |
60 |
DYNT.utf |
جي ڏينھن ڪڏھن ھي ھنن وٽ ويندا ھئا ۽ ڪڏھن |
آچر |
ڏينھن رھي وري پنھنجي گھر آيا. پوءِ بہ ھفتي-ٻئي، |
61 |
DYNT.utf |
اسان کي کانئس جدا رھڻو پيو، تڏھن پنھنجو |
آحر |
وٺڻ جي ڪئي ھئي، سو اھڙو بيحيا ٿي بيھي رھيو، جو |
62 |
DYNT.utf |
نہ؟'' |
آحن |
کھر ۾ مس گھڙي، تہ ٻڇڻ لسڳس تہ ``ڪيئن اسان، فتحون |
63 |
DYNT.utf |
اوھين پنھنجن ٻارن ٻچن وارا آھيو. گھڻائي |
آخر |
سکي ھيس. اوھان جو گھر پنھنجو گھر ٿي ڄاڻان؛ پر |
64 |
DYNT.utf |
اھا صلاح ڪري علي رضا پنھنجي پٿ کي لنڊن |
آخر |
|
65 |
DYNT.utf |
اھو جھان جو دستور آھي - خدا ۽ رسول جو حڪم |
آخر |
ٿو لڀين.'' انھيءَ ۾ وري بہ امان، اسان جي گلا آھي. |
66 |
DYNT.utf |
بند ڪيائون، ۽ وري جن وٽ ويندڙ ھئا سي بہ |
آخر |
وٽ زال ھوندي ايندا ھئا، تن ھاڻي اچڻ وڃڻ ڍرو ڪيو ۽ |
67 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ پھي، ھيءُ ٺھراءُ ڪيائون تہ ھڪڙي چڱي |
آخر |
انھيءَ بابت ھن پنھنجي زال سان صلاح ڪئي. |
68 |
DYNT.utf |
تائين اھڙي چڱي ۽ ڏک ڀريءَ عبارت ۾ پنھنجو |
آخر |
رضا لفافو کولي پڙھيو. ھن ۾ زينت بانوءَ اول کان |
69 |
DYNT.utf |
جھڪا ٿيا. |
آخر |
پاڻ تہ ننڊ نہ ڪيائون، پر ٻين جي بہ فنڊ ڦٽايائون؛ |
70 |
DYNT.utf |
جيڪا سندن وچ ۾ زال - مڙس واري محبت ھئي، |
آخر |
|
71 |
DYNT.utf |
جيڪا ڳالھ ھئي، سا سڏڪا ڀريندي ھن کي ڪري |
آخر |
لڳو. ھنن جو اھڙو حال ڏسي، ٻين ماڻھن جي دل پئي ڳري. |
72 |
DYNT.utf |
جڏھن امتحان پاس ڪيائين، تڏھن يکدم ھن سان |
آخر |
ولايت ۾ رھيو ۽ ڪنھن جوان منڊم سان واقف ٿي ويو ھو. |
73 |
DYNT.utf |
چنڊ جي ٻي رات آئي، جنھن کي انھن فسادين |
آخر |
|
74 |
DYNT.utf |
خويشيءَ جو ڪم آھي، چيائين تہ پنھنجو تن |
آخر |
تہ ``ھائو ابا مايو. مائيءَ پنھنجا گھڻا لائق ڪيا. |
75 |
DYNT.utf |
زينت بانو، ``زينب'' جي نالي ھيٺ پنھنجي مڙس |
آخر |
|
76 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ پھرين وفات ڪئي. |
آخر |
ھو ۽ چڱو وقت پيو گذرندو ھو. اِتي ھو ڇھ ورھيہ رھيا. |
77 |
DYNT.utf |
سرحد وارا جابلو ملڪ جھاڳي، انھن پرڳڻن |
آخر |
تي نڪتو. ساڻس ڪي خد متکار ۽ سرڪاري ماڻھو بہ ھئا. |
78 |
DYNT.utf |
سزاباب ٿيا. |
آخر |
پاڻ اڏامي وبا، ۽ جن انھيءَ ڪم ۾ واھر ٿي ڏني، سي بہ |
79 |
DYNT.utf |
سکھوئي شاديءَ جو بندوبست ٿيو، ٻيئي طرف |
آخر |
|
80 |
DYNT.utf |
سنبت ڪرڻ لڳا. جيتوڻيڪ ڪي سندن وڃڻ ۾ ناراض |
آخر |
مضمون مان واقف ڪيائين، ماءُ ۽ ڀاءُ کي ٻڌابائين، |
81 |
DYNT.utf |
شوق جي گھڻائي کان ھن ھڪڙي ڀيري سلطان سان |
آخر |
|
82 |
DYNT.utf |
شھر کان ٻاھر ڪنھن ڳوٺ ۾ ھڪڙي ماڻھوءَ وٽ |
آخر |
وڏا عملدار انھيءَ جاچ ۾ ھئا ۽ جاسوس ڦٽا ڪيل ھئا، |
83 |
DYNT.utf |
مھينو پورو ٿيو ۽ زينت جي ڇٽڻ جو ڏينھن آيو. |
آخر |
پئي ڏينھن ڳڻيا، تہ ڪڏھن بند مان نڪرنديس. |
84 |
DYNT.utf |
ھن پنھنجو ڪم وري ھٿ ڪيو. ھن خا صاحبلوڪ شاگرد |
آخر |
ھو ٻاڻ زيادہ خوش ٿيو، ۽ ھن جو شڪر گذار رھيو. |
85 |
DYNT.utf |
ھن کي خبر پيئي تہ محبوب علي ھنن سان تمام |
آخر |
جڏھن |
86 |
DYNT.utf |
ھو ٺھراءُ ڪري سنبريا. |
آخر |
ويو، تيئن بمبئيءَ مان نڪرڻ جو وڌيڪ سعيو ٿي ٿين. |
87 |
DYNT.utf |
ھيٺيون خط زينت بانوءَ جي نالي آيو. |
آخر |
ڏيڍ مھيني کن کان پوءِ |
88 |
DYNT.utf |
ھڪڙي وڏي سوداگر جي ھٿ ۾ آيو، جتي ھن البت |
آخر |
اندر، ھن ڇوڪر پنج ڀيرا انھيءَ بازار جو منھن ڏٺو، |
89 |
DYNT.utf |
ھڪڙي ۾ ھن کي پڇا ڳاڇا سان معلوم ٿيو، تہ |
آخر |
انھيءَ ھنڌ ڌاري پنج- اٺ اھڙا بہ پرڳڻا ھئا، |
90 |
DYNT.utf |
ٻاھٺ ورھين جي عمر ۾ سرائيءَ وفات ڪئي. ھن |
آخر |
|
91 |
DYNT.utf |
ٻنھي گھرن پاڻ ۾ پھي اھو ٺھراءُ ڪيو تہ في |
آخر |
|
92 |
DYNT.utf |
ٻيو چارو ڪونہ ٿيو. ماڻھو تہ ٻيا سڀ لھي ويا |
آخر |
|
93 |
DYNT.utf |
ڏاڪي جي پاسي وارو تختو بہ ڪونہ ڏٺائون، |
آخر |
ڪپتان کي رپورٽ ڪيائون، جنھن چڱيءَ طرح جاچ ڪرائي؛ |
94 |
DYNT.utf |
ڳالھين ڪندي وجھ ڏسي، علي رضا ٻڌايس، تہ |
آخر |
|
95 |
DYNT.utf |
جي پڙھائڻ ڪري، ھوءَ قرآن ۽ ديني ڪتابن ۾ |
آخوند |
ڪوشش سان، ڪي حامد جي سنگت مان، ۽ ڪي ھڪڙي پيرمرد |
96 |
DYNT.utf |
سان مٽ پونداسين ۽ ائين بہ چوڻ ۾ ايندو تہ |
آخوندن |
ڄاتائون تہ اھڙي بندوبست ڪري اسين وڃي عام مُلن ۽ |
97 |
DYNT.utf |
رڀاءَ ڏسي، زينت بانوءَ کي پيٽ ۾ ساھ پيو، |
آد |
ڏنائون، وبھار يائونس ۽ دلاسا ڏنائونس. ھنن جي |
98 |
DYNT.utf |
رڀاءُ ڪئي، وس ٻڄندي ھن کي خوش ڪرڻ ۾ ڪين |
آد |
سکر اشراف گھر جي ڏسجي ٿي.'' ھنن زالن بہ ھن جي گھڻي |
99 |
DYNT.utf |
ڪئي، ۽ سندس حد ۾ جيڪي چڱا چڱا باغ، جبلن |
آدرڀاءُ |
روس جي شھنشاھ جو اطلاع مليل ھو، تنھن ھن جي گھڻي |
100 |
DYNT.utf |
۽ خاطري ڪئي. مريم، جا ھاڻ اسڪول جي پٽيوالي |
آدرڀاءُ |
ڇوڪريون اچي نڪتيون. زينت بانو ھنن ڇوڪرن جي گھڻي |
101 |
DYNT.utf |
جون گاريون جھليوَ. وري جڏھن ھن کي ھڪڙي |
آدميءَ |
وٺو! شرم جي ڳالھ آھي، جو سکر اشراف ٿي اھڙي نيچ |
102 |
DYNT.utf |
آيو. اگرچہ جي وڏا وڏا ملڪ ڏٺا ھئائون ۽ جي |
آرام |
واري جاءِ وري وڃي ھٿ ڪري وسائي. ائي ھنن کي البت |
103 |
DYNT.utf |
بہ وٺجي ۽ انھيءَ جي عبادت بہ پوريءَ طرح |
آرام |
آھي، تنھنڪري بھتر آھي تہ ھاڻي عمر جي پڇاڙيءَ ۾ ڪو |
104 |
DYNT.utf |
پاتو. |
آرام |
ڏٺو، آخر ھڪڙي وڏي سوداگر جي ھٿ ۾ آيو، جتي ھن البت |
105 |
DYNT.utf |
سان پنھنجي ڪم کي لڳو، جھڙو پنھنجي وطن ۾. |
آرام |
بہ ڪرائي ڏنائينس. تنھن کان پوءِ محبوب علي اھرڙي |
106 |
DYNT.utf |
سان رھڻ لڳا. جھڙي ننڍي ھوندي کان خواھش |
آرام |
انھيءَ نئينءَ جاءِ تي علي رضا ۽ زينت بانو ڏاڍي |
107 |
DYNT.utf |
سان رھڻ لڳا، تڏھن علي رضا کي وري پنھنجو |
آرام |
ھو وري بمبئيءَ ۾ آيا ۽ خدا جي فضل سان اندر-ٻاھر |
108 |
DYNT.utf |
سان مڙس جي ڪکن ۾ ويٺي ھيس. `نبم نان، صحت |
آرام |
ٿئيس، ناحق رلائي، اسان جي پاڙ ڪڍي اٿس. ڪھڙي نہ |
109 |
DYNT.utf |
سان ڪاٽي، نيٺ علي رضا پنھنجي زال زينت بانو، |
آرام |
درياھ جو سفر چڱي |
110 |
DYNT.utf |
سان، گھر ويٺي اللّھ ٽڪر پيو ڏئي، سو ڇڏي، |
آرام |
وطن ھلون. چيائينس تہ ``ابا، ھيترن ماڻھن ٿي چيئي تہ |
111 |
DYNT.utf |
مليو، تہ بہ ھن پنھنجا مائٽ وساري نہ ڇڏيا |
آرام |
انھيءَ ھنڌ ھن کي |
112 |
DYNT.utf |
ورتو ھئائين، تنھنڪري اتان نڪري وڃڻ بہ |
آرام |
ھئي، جتي مائٽن جي ڌار ٿيڻ کان پوءِ ٻہ-ٽي ڏينھن |
113 |
DYNT.utf |
وٺڻ جو بہ گھڻو وقت ملي. |
آرام |
جي مشغولي بہ ٿئي، کاڌي پيتي جھڙي آبت بہ ٿئي ۽ |
114 |
DYNT.utf |
وٺڻ جي اردي سان ٻيو ڌلڌو ڪونہ ڪندو ھو، |
آرام |
جيتوڻيڪ علي رضا ھينئر پيريءَ ڪري يا |
115 |
DYNT.utf |
وٺڻ جي ڪئي ھئي، سو اھڙو بيحيا ٿي بيھي رھيو، |
آرام |
جڏھن ڏٺو تہ جنھن پٽ جي آسري اسان ڪم ڪار ڇڏي |
116 |
DYNT.utf |
وٺڻ لڳو. مگر جيڪا خواري خرابي ٿي گذري ھئي، |
آرام |
خوش ٿيو، ڇالاءِ جو ھن جي نہ ھئڻ ڪري روزبروز گھڻو |
117 |
DYNT.utf |
وٺي.'' |
آرام |
ماني تيار ڪرائي کڻي آءُ، تہ منھنجي لاڏلي کائي |
118 |
DYNT.utf |
ٿئي. چڱو، ھان ياد کري مون کي زبنت جو سماءُ |
آرام |
خير سان لينگري وڃي شينھن ڪلھي چڙھي، تہ اسان کي بہ |
119 |
DYNT.utf |
ٿي ڪيو تہ اتي حامد بہ آيو، تنھن کي سڏي ڀر |
آرام |
ٻنپھرن جو وري مائيءَ شھربانوءَ وڃي ڪوئيءَ ۾ |
120 |
DYNT.utf |
ڪري اٿيون، وري وضو ڪري اڳئينءَ جي نماز |
آرام |
بس ڪئي. پوءِ سڀيئي وري کٽولن تي ليٽي پيون، ۽ ٿورو |
121 |
DYNT.utf |
ڪري وٽن پيا گذارينداسين ۽ ھو اسان جي خدمت |
آرام |
خرچي، ھنن کي کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪنداسين، تڏھن اسين |
122 |
DYNT.utf |
۾ گذاريون، ۽ جي ٿي سگھي تہ ڪو زمين جو ٽڪر |
آرام |
ھنن جو ارادو ھو تہ ھي پڇاڙيءَ جا ڏينھن گوشائتو ۽ |
123 |
DYNT.utf |
۾ ۽ خدا جي بندگيءَ ۾ اچي پورا ٿين. |
آرام |
ڪر يون، جنھنڪري ٻاقي حياتيءَ جا ڏينھن خير سان |
124 |
DYNT.utf |
دل ۾ ھوندي ھئي، جنھن جي لاءِ ھو پيو خيال |
آرزو |
وخارجيھ وغيرہ ڪري سڏيندا ھئا، تنھن کي ھميشھ ھڪڙي |
125 |
DYNT.utf |
ديدار محبت آثار-آنڪھ اوھان جي خط جو جواب |
آرزوي |
زينت جسم و جان من، سلامت. بعد از سلام شوق انجام و |
126 |
DYNT.utf |
جا ڏينھن ھئا، صپح جو سج آڀري سنئون ٿيو |
آرھڙ |
|
127 |
DYNT.utf |
واري نوڪريءَ لاءِ پيو چوندو ھو؛ سو ھاڻ |
آروءَ |
ويٺو ھو، تڏھن بہ اصل کان وڏن وڏن صاحبلوڪن کي ڪنھن |
128 |
DYNT.utf |
ٿيڻ جي بہ خوشي ھيس، تنھن ۾ پنڌ ڪرڻ سان گھٽايائين |
آزاد |
پئي وئي، پر ڏينھن ڏٺو ھو، چارو لڳو پيو ھو، ۽ وري |
129 |
DYNT.utf |
ڪري ڇڏيائين. |
آزاد |
ورھائي ڏنائين، ۽ علي نواز کي ڳچ جيترا پئسا ڏيئي |
130 |
DYNT.utf |
ھنائين. علي رضا بہ ھڪڙي ڪري خوش ٿيو، جو |
آزاريو |
ڇڏيو ھو ۽ پوليس جي نوڪريءَ ۾ رھي ڪيترن ئي سکرن کي |
131 |
DYNT.utf |
. |
آزمايان |
پڪو ٺھراءُ ڪيائين تہ اڳتي انھيءَ ھنڌ پنھنجي قسمت |
132 |
DYNT.utf |
گار آھي ۽ ٻنھي حڪومتن جو چڱيءَ طرح واقفڪار |
آزمود |
ھي مسلمان آھي، دينذار آھي، نيڪ آھي، پڙھيل آھي، |
133 |
DYNT.utf |
گار ماڻھو ھو. بلڪل چڱيءَ تجويز سان ھلت |
آزمود |
تنھنڪري البت ڏکيائي ھوندي ھيس، تڏھن بہ ھو ڏاھو ۽ |
134 |
DYNT.utf |
ھوندي، سا اھڙن مشڪل وقتن ۾ بہ پنھنجي جاءِ |
آزمودگار |
۾ مري وڃي، يا تہ رلي خراب ٿئي. جيڪا اصلي ٻاھر جي |
135 |
DYNT.utf |
بہ حاصل ٿئي، سو پاڻ گھڻو خوش ٿيو. |
آزمودو |
تہ قومن-قومن جي ماڻھن سان واقفيت ٿئي ۽ زماني جو |
136 |
DYNT.utf |
وڌي ٿو، علم ۽ عقل زيادہ ٿئي ٿو، خبر وڌيڪ |
آزمودو |
زيادہ پڪو ٿو ٿئي. تنھن کان سواءِ، انھن جي ڏٺي |
137 |
DYNT.utf |
جو ضرور، زال کي وڌيڪ آھي يا مڙس کي؟ جي شيطاني |
آزمودي |
آھي. ديني ڪتاب بہ اھا شاھدي ڏين ٿا، تڏھن اھڙي |
138 |
DYNT.utf |
مان چاند بيبيءَ کي زينت جي اشرافت ۽ نمڪحلالي |
آزمودي |
ھفتي-ٻن جي |
139 |
DYNT.utf |
ڪري زيادہ ھوشيار ڏسڻ ۾ ايندو ھو. |
آزمودي |
۾ ھو، مگر ذھين طبع جو ھو ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ جي |
140 |
DYNT.utf |
ٻيون پڙھايم تہ سڀڪي ٿي پوندو. وري ٻي طمع |
آساميون |
ڪئي. ڀانيائين تہ آسي رپيا اِھي ٿيا، اھڙيون ٻہ-چار |
141 |
DYNT.utf |
ٿيو، جو جن صاحبلوڪن کي ٻڙھائيندو ھو، تن |
آسان |
ھنن کي ھڪڙو وڏو ڪارخانو ڦٽائڻو پيو. علي رضا کي تہ |
142 |
DYNT.utf |
ٿي. تيستائين ھن کي ڪم ۾ ڪا حرڪت نہ ٿي. آفيس |
آساني |
زبان بہ ھئي؛ تنھنڪري انھيءَ جي سکڻ ۾ ھن کي گھڻي |
143 |
DYNT.utf |
سان انھن ڪردي نوڪرن جي واھر سان استنبول |
آسانيءَ |
پنھنجي وطن ايندا ويندا ھئا؛ تنھنڪري علي رضا ۽ |
144 |
DYNT.utf |
سان اھڙي جاچ ڪئي ويئي. سلطان انھيءَ ھنڌ |
آسانيءَ |
اھو گھر ڏينھن جو بنديل رھندو ھو، تنھنڪري |
145 |
DYNT.utf |
سان خيال ۾ اچي سگھندي: چار ڏينھن اڳي ھن |
آسانيءَ |
ڇوڪري سان ٿي گذري ھوندي، سا لکي نٿي سگھجي، البت |
146 |
DYNT.utf |
سان سندس چئي ۾ اچي سگھن ٿيون. بيبي حوا جو |
آسانيءَ |
۾ بہ ھن کي حرڪت ڪانھي. ھو تہ زالن جو ڪوڏيو آھي، جي |
147 |
DYNT.utf |
سان ملڻ جو آسرو بہ ڪونہ رھيو، ۽ جي مليس |
آسانيءِ |
ڏسڻ ۾ نہ آئي. تنھنڪري محبوب عليءَ کي ھتي منڊم جي |
148 |
DYNT.utf |
سان مون کي ستائي سگھندا. |
آسانيءَ |
ان جي ھٿان ٿيندي تہ وري بہ وڏو بچاءُ ٿيندو ۽ اھڙو |
149 |
DYNT.utf |
سان نظر نہ ايندي.'' |
آسانيءَ |
مون کي بيشڪ ارمان ٿيندو، جو اھڙي ٻانھن مون کي وري |
150 |
DYNT.utf |
سان وٺجي پيا. |
آسانيءَ |
انھيءَ مھل ڪنڊ پاسي رکي ڇڏيون ھيون، جنھنڪري ھو |
151 |
DYNT.utf |
سان ھٿ ڪري بہ سگھبا. |
آسانيءَ |
سو سجھيس ٿي، تہ اھڙا ٽڪر زمين جا اوڏي گھڻا آھن ۽ |
152 |
DYNT.utf |
سان ٿيڻ اھنجو ھو. اھا سنڌ ھئي، جتي ٿوري |
آسانيءَ |
پر اھڙو بندوبست تہ بمبئي شھر ۾ يا ان جي آسپاس |
153 |
DYNT.utf |
سان ڪري بہ سگھيو ٿي، تنھنڪري ھن جو ارادو |
آسانيءَ |
علي رضا ھينئر پئسي وارو بہ ھو ۽ اھڙي قسم جو خرچ ھو |
154 |
DYNT.utf |
سان رھڻ لڳو. |
آسائش |
انھيءَ بندوبست ڪري منصور علي تمام چڱي آبروءَ ۽ |
155 |
DYNT.utf |
لاءِ آبروءَ جھڙو بندوبست رکائجي. سيکارڻ |
آسائش |
سکرن مسلمانن جون ڌيئون پڙھائجن. انھيءَ ۾ ھنن جي |
156 |
DYNT.utf |
لاءِ ڪي ڪوچ بہ وجھارائي ڇڏيائين. پاڻ ۾ |
آسائش |
سامان ڪرسين، مبزن ۽ بينچن جو وجھارائين ۽ ٻارن جي |
157 |
DYNT.utf |
سان مقابلو ڪري سگھيا تہ ھتي نھايت چڱي ۽ |
آسائيءَ |
ھئي. جو ھو معتبر وڏا وڏا ماڻھو ھئا؛ تنھنڪري ھو |
158 |
DYNT.utf |
آسانيءَ سان ٿيڻ اھنجو ھو. اھا سنڌ ھئي، |
آسپاس |
پر اھڙو بندوبست تہ بمبئي شھر ۾ يا ان جي |
159 |
DYNT.utf |
جي لنگھي، سا پري کان پاڻيءَ تي ڪا شيءِ |
آسپاس |
تي اينديون وينديون ھيون. اھڙي ھڪڙي ٻيڙي اوچتو |
160 |
DYNT.utf |
وارا حيران ھئا تہ ھي الائجي ڪيميا گر آھن |
آسپاس |
ھنن جو ڪارخانو اندران ئي اندر اھڙو پئي ھليو، جو |
161 |
DYNT.utf |
ھوندي. |
آسپاس |
ھيڏي ھوڏي ڏسڻ قڳي. ڊپ بہ ٿيس پر پڪ ھيس، تہ صفوران |
162 |
DYNT.utf |
آھي، وڏي خوشي آھي؛ ادي، منھنجو بہ اھڙوٿي |
آسرو |
چيو تہ ``مائي، اھو خيال ڇو نہ آھي - گھر واري جو وڏو |
163 |
DYNT.utf |
بہ ڪونہ رھيو، ۽ جي مليس بہ ھا تہ بہ جنھن |
آسرو |
محبوب عليءَ کي ھتي منڊم جي آسانيءِ سان ملڻ جو |
164 |
DYNT.utf |
سون روپي جو تہ ڪونھي، انھيءَ ماڻھوءَ جو |
آسرو |
اھو سون روپو اڄ ھوندو تہ سڀاڻي ڪونہ ھوندو، زال کي |
165 |
DYNT.utf |
لاھي ڇڏيو ھو. ھاڻ ھنن مغلن کي پنھنجو مائٽ |
آسرو |
شاديءَ ۾ نہ ويٺا. ھنن بہ مائٽن مان گھڻن ڏينھن کان |
166 |
DYNT.utf |
ڪونہ رھين، تڏھن پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ ``ھن |
آسرو |
نيٺ جڏھن ٻئي وسيلي جو |
167 |
DYNT.utf |
اسان ڪم ڪار ڇڏي آرام وٺڻ جي ڪئي ھئي، سو |
آسري |
کان نڪتا ھئا. ھنن ويچارن جڏھن ڏٺو تہ جنھن پٽ جي |
168 |
DYNT.utf |
ڇا لڳبو؟ پر دائي سچ تہ چؤ، تون اڄ پاڻھي |
آسري |
يا بڇڙو ٿيندو، سڌرندو يا کرندو، تڏھن انھيءَ جي |
169 |
DYNT.utf |
تائين پھچائينداسين. ايندڙ جمعي ڏينھن ضرور |
آسمان |
جيسينڪ انھيءَ محلات کي سندس ڀاتين سوڌو اڏائي وڃي |
170 |
DYNT.utf |
مان حور اچي، تڏھن اسان جو رئيس پرڻجي. انھيءَ |
آسمان |
ٻانھون گھڻيون ئي چڱيون پيون آھن، ھن جي لاءِ ڪا |
171 |
DYNT.utf |
مان لٿيون آھيون ۽ ڏيھي ماڻھو رڳو خسيس نوڪريءَ |
آسمان |
يا ھتي گھڻو رھيون آھن، سي تہ ڄاڻنديون آھن تہ اسين |
172 |
DYNT.utf |
۽ پاڻيءَ جو رنگ ڏسندي ھئي، مٿان بيٺي ھنن |
آسمان |
جي جاءِ ھئي، اتي وڃي ٿڌيءَ ھوا ۾ بيھندي ھئي ۽ |
173 |
DYNT.utf |
بہ رھنديس، ۽ سيٺ جي معرفت سِگھو چِرڪو بمبئي |
آسودي |
پسند نہ ھوس. مگر جڏھن معلوم ٿيس تہ ھتي آءُٗ وڌيڪ |
174 |
DYNT.utf |
ٿيان.'' |
آسودي |
ٻيءَ طرح آھي تہ مون کي موت ڏي، تہ قبر جي ڪنڊ ۾ وڃي |
175 |
DYNT.utf |
۽ اميدون پوريون ڪن ۽ انھن جو خالو آباد |
آسون |
جھڙاي نہ ٿين، تہ مائٽ انھن کي پرڻائي پنھنجون |
176 |
DYNT.utf |
ٿا؟'' |
آسھو |
زينت بانو چوڻ لڳيس تہ ``پيارا، پوءِ نيٺ اوھين |
177 |
DYNT.utf |
رپيا اِھي ٿيا، اھڙيون ٻہ-چار آساميون ٻيون |
آسي |
ويئي ھئي، تنھن اھا ڳالھ قبول ڪئي. ڀانيائين تہ |
178 |
DYNT.utf |
۽ سندس زال جا مائٺ بہ گھڻو خوش ٿيا. سڀئي |
آشنا |
خوشيءَ کان ھن جي دل تہ باغ باغ پئي ٿي، پر سندس |
179 |
DYNT.utf |
تنھن کي پئسي جي تہ گھرج ضرور ٿيندي آھي. |
آعي |
اھڙن ڪمن ۾ جيڪو لڳندو |
180 |
DYNT.utf |
نہ اچي، جان بيبي ويچاري منھن-مٿو پٽي پٽي |
آفت |
اھڙو واقعو نہ ٿئي؛ شال ڪنھن جي مٿان اھڙي اوچتي |
181 |
DYNT.utf |
نامو آيو. |
آفربن |
جي تعريف مٿي سرڪار ۾ لکيائين، جو علي رضا جي نالي |
182 |
DYNT.utf |
آھي اوھان شينھن مڙسن کي، جن ھھڙو ديون جھڙو |
آفرين |
اھا ڳالھ ٻڌي ڍونگ ڪري حيرت ۾ پئجي چيو تہ ``يارو! |
183 |
DYNT.utf |
پئي ڪئي. |
آفرين |
ڀاتي ٿي ويو، ۽ ھن جي ايمانداري ڏسي سڀڪنھن ھن کي |
184 |
DYNT.utf |
چيائون. |
آفرين |
رضا کي ۽ سندس بيبيءَ کي اھڙي چڱي بندوبست ڪرڻ تي |
185 |
DYNT.utf |
ناما ۽ انعام مليا. انھيءَ عرصي ۾ زينت بانو |
آفرين |
جھڙو انگريز سرڪار کان، تھڙو ترڪي سرڪار کان ھن کي |
186 |
DYNT.utf |
ناما ۽ ھن جي وڏ ماڻھپ ۽ ھوشياريءَ جا ڪاغذ |
آفرين |
۾ ڪانسل صاحب منجھانئس خوش ٿيو. ٻيو وري ھن جا |
187 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لڳا. خاص ڪري ھن جي نماز ۽ قرآن جي شفل |
آفرين |
جي چالاڪي، نمڪ حلالي، اشرافت ۽ چڱي ھلت ڏسي ھن کي |
188 |
DYNT.utf |
ڪيائين ۽ دلاسو ڏنائين تہ ``سگھوئي آءُٗ |
آفرين |
جو ۽ خصوصاً سندس بيبيءَ جو شڪر گذار ٿيو ۽ ھنن کي |
189 |
DYNT.utf |
ڪيائين. |
آفرين |
تان ٽريل ڏسي، خدا جو شڪرانو ڪيائين ۽ علي رضا کي |
190 |
DYNT.utf |
جو ڪم گھڻو ڪري انگريزيءَ ۾ ھلندڙ ھو ۽ سلطان |
آفيس |
گھڻي آساني ٿي. تيستائين ھن کي ڪم ۾ ڪا حرڪت نہ ٿي. |
191 |
DYNT.utf |
ڏي ھي پاڻ ويندو ھو، سو اڌ ٻاھران ئي کائي، |
آفيس |
ضرورت تہ قرض کڻڻ لڳو؛ پيشن وٺڻ لاءِ ماءُ جي پاران |
192 |
DYNT.utf |
کي معلوم ٿي، جنھن جو ساڻس گھڻو پيار ٻجھي |
آفيسر |
۾ ھسن جسي ھوشياري، چالاڪي ۽ ايمانداري سندس بسالا |
193 |
DYNT.utf |
ولايت ويو بہ ٿي، سو ھن جو چڱيءَ طرح واقف |
آفيسر |
ھن انھيءَ ڪم تي ڪمر ٻڌي. سانگائتو ھڪڙو وڏو |
194 |
DYNT.utf |
جو ڌمچر اڳيئي گھڻو متل ھو، ٻيو لھرن جو |
آکبوٽ |
ماڻھوءَ جي يا تختي جي ڪِرڻ ڪري آواز بہ ٿيو، پر |
195 |
DYNT.utf |
اچي بمبئيءَ پھتو. گھڻائي ماڻھو آگبوٽ تي |
آگبوٽ |
ٻئي ڏينھن ٻنپھرن کان پوءِ، |
196 |
DYNT.utf |
اچي بيھندا آھن، جيئن مٿي چيو ويو آھي، تہ |
آگبوٽ |
کي مانڊوي بہ سڏيندا آھن، سو وڏو بندر آھي، جتي |
197 |
DYNT.utf |
اچي ڪناري کي سڻائو لنگر ڪيو. ڊونڊيون آگبوٽ |
آگبوٽ |
جي عمارتن منھن ڪڍيو، ۽ بندر جا جھاز ڏسڻ ۾ آيا، |
198 |
DYNT.utf |
بہ آيو. ھن کي آڻي آگبوٽ تي چاڙھيائون. ٻيا |
آگبوٽ |
ھيءَ انھيءَ ئي ڏينھن اچي مڏئيءَ پھتي. سگھوئي |
199 |
DYNT.utf |
پري وڃي نڪتو ۽ جھڙي جلديءَ سان ھليو پئي |
آگبوٽ |
ھن کي اڃا پاڻيءَ اند ران ڌڪي ٻاھر مس ڪڍيو، تہ |
200 |
DYNT.utf |
پھچڻ ڏينھن آءُٗ پاڻھي آگبوٽ تي ايندس. مگر |
آگبوٽ |
خدا ڪندو تہ خير سان تڪليف کان سواءِ ھليا ايندؤ. |
201 |
DYNT.utf |
تان پاڻيءَ ۾ ڪِرڻ ڪري، جو ھن کي ڌڪو آيو، |
آگبوٽ |
ڊپ کان کڻي ٻک وڌا، انھيءَ سگھو ئي مٿي کڻي آندس. پر |
202 |
DYNT.utf |
تائين بہ آيا. پوءِ سڀ موڪلائي ھليا ويا |
آگبوٽ |
تہ شل وري بہ موٽي ھتي ايندا. گھڻا تہ ھنن سان |
203 |
DYNT.utf |
تي اچي چڙھيو، ۽ گوڙ ۾ ھيڏي ھوڏي جھوتون |
آگبوٽ |
وڇوڙي کان پوءِ ملڻ ٿي آيو، سو ڪھڙو نہ سرھو ھوندو! |
204 |
DYNT.utf |
تي ايندس. مگر تاڪيد ڄاڻي، انھيءَ ڏينھن |
آگبوٽ |
سواءِ ھليا ايندؤ. آگبوٽ پھچڻ ڏينھن آءُٗ پاڻھي |
205 |
DYNT.utf |
تي چاڙھيائون. ٻيا بہ ڪي ڪڇي مھاڻا سيٺ جا |
آگبوٽ |
اچي مڏئيءَ پھتي. سگھوئي آگبوٽ بہ آيو. ھن کي آڻي |
206 |
DYNT.utf |
تي چڙھڻ کان اڳي بندر تي ڪيتريون ئي گاڏيون |
آگبوٽ |
جڏھن علي رضا جن جي رواني ٿيڻ جو ڏينھن آيو، تڏھن |
207 |
DYNT.utf |
تي چڙھي آيا ۽ پنھنجن ڄاڻن سڃاڻن کي ڳولي |
آگبوٽ |
کان پوءِ، آگبوٽ اچي بمبئيءَ پھتو. گھڻائي ماڻھو |
208 |
DYNT.utf |
تي چڙھيا، ۽ حامدعلي وري موٽي ڳوٺ ويو. ھنن |
آگبوٽ |
آچر جو ڏينھن اتي گذاري، سومر جي ڏينھن سوير اچي |
209 |
DYNT.utf |
تي چڙھيو ھوندو، تنھن کي خبر ھوندي. ھي ويچارا |
آگبوٽ |
جيڪو گوڙ ماڻھن جي جابن وٺڻ تي ٿيندو آھي، سو جيڪو |
210 |
DYNT.utf |
تي درياھ لنگھبو ھو. پوءِ موٽي آيو؛ جو اڪثر |
آگبوٽ |
گدوبندر تائين ويو، * تڏھن درياھ تي پل ڪانہ ھئي، |
211 |
DYNT.utf |
جي پاسي واري ڪٽھڙي سان ڳنڍيل ھو ۽ انھيءَ |
آگبوٽ |
ٿي ڪڍيائين تہ اوچتو اھو تختو، جو لوھ جي ڪڙي سان |
212 |
DYNT.utf |
روانو ٿبو. |
آگبوٽ |
آگبوٽ تائين بہ آيا. پوءِ سڀ موڪلائي ھليا ويا ۽ |
213 |
DYNT.utf |
کي وڪوڙي ويون؛ ڪي پئي لٿا، ڪي پئي چڙھيا، |
آگبوٽ |
۾ آيا، آگبوٽ اچي ڪناري کي سڻائو لنگر ڪيو. ڊونڊيون |
214 |
DYNT.utf |
کي ڌوئڻ ۽ صاف ڪرڻ لڳا. جڏھن صفائي ٿي رھي |
آگبوٽ |
ويھڻ لڳا. وري سگھوئي ٽپڙٽاڙي کڻايائون، جو خلاصي |
215 |
DYNT.utf |
کڙو بہ ڪرائي ڇڏيو ھو، پر جڏھن لڀڻ جو امڪان |
آگبوٽ |
ھنن اجائي ڄاتي. اگرچ پريندي رپورٽ ٿيڻ مھل ڪپتان |
216 |
DYNT.utf |
لنگر کڻي روانو ٿيو، ۽ سيٺ جو مائٽ، زينت |
آگبوٽ |
طرفان سندس مائٽ ھن مائيءَ جي گھئي پارت ڪئي. نيٺ |
217 |
DYNT.utf |
لنگھندا آھن.'' پر زينت بانو پئي چيو تہ ``اڃا |
آگبوٽ |
بمبئي يا ڪراچيءَ روانو ڪري ڇڏيون، جو مڏئي وٽان |
218 |
DYNT.utf |
ھلڻ کان پوءِ تہ سڀڪنھن جو مٿو ڦرڻ لڳو، |
آگبوٽ |
ھئا، سي ڏاڪڻ تان لھندي ئي پاسو وٺي ويھي رھيا. |
219 |
DYNT.utf |
ھليو. ھنن کي ھڪڙي ڪنڊ کان جاءِ ملي، سو اتيئي |
آگبوٽ |
ٿيا. پر لاچار دل ڏاڍي ڪري، خدا تي رکي ويھي رھيا. |
220 |
DYNT.utf |
ڪراچيءَ کان ھليل اچڻو ھو. |
آگبوٽ |
ڪم لاءِ تيار ھو. ھفتي کن جي اندر ھڪڙو ڪناري وارو |
221 |
DYNT.utf |
۾ جيڪي رفيق ھئس ۽ جن کي مندس پارت ڪئي ھئائون، |
آگبوٽ |
|
222 |
DYNT.utf |
۾ چڙھي روانا ٿيا ۽ پنجين ڏينھن صبح جو اچي |
آگبوٽ |
وٺي موڪلايائين، ھفتي جي اندر ھي سڀ گھر جا ڀاتي |
223 |
DYNT.utf |
۾ چڙھي روانا ٿيو. مامي ڏي بہ خط لکيو اٿم، |
آگبوٽ |
تي ھٿ ڪيو آھي. اوھان کي گھرجي تہ ايندڙ سومر واري |
224 |
DYNT.utf |
۾ چڙھيو، ۽ اچي نيٺ بمبئيءَ کان نڪتو. آتي |
آگبوٽ |
ڪراچيءَ ۾ پنھنجي صاحب کي اچي گڏيو. ساڻس گڏ اچي |
225 |
DYNT.utf |
۾ خط روانو ڪري، ھنن ٺھراءُ ڪيو تہ ڇنڇر |
آگبوٽ |
خميس واري |
226 |
DYNT.utf |
۾ روانا ٿينداسين. مامي جن بہ ھلڻ جو انجم |
آگبوٽ |
۾ آءُٗ بہ خوش. اوھان جي حڪم موجب اسين سومر واري |
227 |
DYNT.utf |
۾ روانا ٿينداسين، تہ مون کي تسلي ٿئي. |
آگبوٽ |
آگبوٽ ۾ ضرور ھن خط جو جواب لکجو، تہ سومر واري |
228 |
DYNT.utf |
۾ ضرور ھن خط جو جواب لکجو، تہ سومر واري |
آگبوٽ |
قلم تازو- خميس واري |
229 |
DYNT.utf |
۾. زينت بانوءَ مڙس جي خط جو جواب ھيئنءَ |
آگبوٽ |
ضرور ھو. ان موجب وڃڻ جو پڪو ٺھراءُ ڪري، خميس واري |
230 |
DYNT.utf |
۾ ڪھڙو فرق؟ باقي ٿيو برقعو يا پوش يا ڪوٽ، |
آگھاڙيءَ |
پردو آھي، شال ڪابہ زال بي پردي نہ ٿئي. بي پردي ۽ |
231 |
DYNT.utf |
مڙس کي چوڻ لڳي تہ ``تڏھن جان، خط لکڻ جو تاڪيد |
آگھي |
زينت کي اتي اکين مان پاڻي اچڻ لڳو، سو |
232 |
DYNT.utf |
عيال سوڌو اچي نڪتو، ۽ عزت آبروءَ سان گذارڻ |
آل |
۾ علي رضا ننڍو ٿي وڏو ٿيو ھو، آتي ھينئر ھي پنھنجي |
233 |
DYNT.utf |
عيال سوڌو ناس ڪن؛ ڪھڙن ماڻھن جو اھو ڪم |
آل |
ڏيئي، محلات کي آڏائي ڇڏيسن ۽ سائينجن جي دشمنن کي |
234 |
DYNT.utf |
ياد پيئي، سو ڊوڙ پائي سڀ ڳھ اڳڙيءَ ۾ ٻڌل |
آمانت |
ھنن جي سنبرڻ مھل صديق کي زينت پانوءَ جي |
235 |
DYNT.utf |
جي لاءِ آيو. وچن وچن جي مھل، ھو ھلڻ لاءِ |
آماڻڻ |
وڃي پنھنجي سس کان موڪلائي آيو ۽ ساڻس گڏ حامدعلي |
236 |
DYNT.utf |
ويو ھو. ھونءَ بہ چيائين تہ چورايل مال جو |
آماڻي |
انھيءَ رات اسان کي آڻي، انھيءَ شاھوڪار جي جاءِ ۾ |
237 |
DYNT.utf |
رفت ڇڏي ڏني ھئائين. وري پنھنجي نوڪريءَ |
آمد |
تنھن کي ھن ھينئر ڌڪارڻ لڳو؛ تنھنڪري اھا اڳوڻي |
238 |
DYNT.utf |
رفت ڪري. پنھنجيءَ زال کي بہ علي رضا ھنن |
آمد |
خود علي رضا جي مرضي ھئي تہ ھھڙو ماڻھو سندس گھر ۾ |
239 |
DYNT.utf |
رفت ۽ گفتگو ڪرڻي بئي ۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ خود |
آمد |
سگھوئي ھن کي سلطان جي اميرن ۽ ٻين عھديدارن سان |
240 |
DYNT.utf |
جو رستو گھڻو ڪونہ ھوس. جيڪو واسطو ھوس، |
آمدرفت |
منڊم ھوندي تہ ھنن سان |
241 |
DYNT.utf |
ھوندي ھئي، تنھنڪري ھن کي اتي اچي پنھنجو |
آمدرفت |
۾ آيو. خراسان ۾ تن ڏينھين ايران جي ماڻھن جي گھڻي |
242 |
DYNT.utf |
ھوندي ھين. |
آمدرفت |
ويندا ھئا، ۽ ڪن جا مائٽ بہ اتي ھوندا ھئا، جن سان |
243 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ۽ جيڪي ڪم اندر ٿي نٿا سگھن، تن جي جاچڻ |
آمدرفت |
تھڙيون سندن زالون. اھو سڀ ڇا کان آھي؟ رڳو ٻاھر |
244 |
DYNT.utf |
خي اميد ڪانہ ھئي ۽ بمبئي شھر جو خرچ بہ البت |
آمدنيءَ |
نيٺ گھٽبو ويندو آھي، ۽ ھنن کي في الحال ٻيءَ ڪنھن |
245 |
DYNT.utf |
رکيو ھئائين. |
آمرازادي |
ھئي. تنھن مان ھڪڙي ڌيءَ بہ ڄائي ھيس، جنھن جو نالو |
246 |
DYNT.utf |
اچڻ لڳو، نيٺ حيلن سان ڪڍيائون، مئل نڪتو. |
آمھاڙو |
نہ ٿيو. ڊاڪٽر کي آندائون، انھيءَ مٿا ھنيا؛ ٻار |
247 |
DYNT.utf |
ھئي، ٻئي پاسي ارمان ٿيو، جو جتي عمر ساري |
آميد |
گھر جي ڀاتين کي ھڪڙي پاسي خوشي ٿي، جو فائدي جي |
248 |
DYNT.utf |
ھيس، سا حاصل ڪين ٿئيس ھا. انھيءَ سبب ھن |
آميد |
رھيو، ۽ جي مليس بہ ھا تہ بہ جنھن لذت ڀرئي گذاري جي |
249 |
DYNT.utf |
پئي رکيائون تہ شل وري بہ موٽي ھتي ايندا. |
آميدون |
کي آئندي جي بھتريءَ لاءِ دعائون پئي ڪيائون ۽ اھي |
250 |
DYNT.utf |
پيھڻ ۽ ڇڙڻ ۾ ھنن سان شامل ٿيندي ھئي. انھيءَ |
آن |
ڏئي؛ سو اوير سوير ٻھاري ڏبڻ، ماني پچائڻ، توڙي |
251 |
DYNT.utf |
تي غالب پوڻ وڏي نيڪي آھي، تہ ``جت پڄڻ ناھي |
آن |
وڪڙ ۾ نہ اچڻ بہ وڏي شيءِ آھي. جي يديءَ سان وڙھي، |
252 |
DYNT.utf |
جو ڪم سيکارجي. تنھن کان سواءِ قرآن پڙھائڻ |
آنُ |
سان گڏ سبڻ، ڀرڻ ۽ ٻيو انگريزي سئي ۽ ڪُنڍيءَ يا |
253 |
DYNT.utf |
جي مڙس بہ گھڻي خاطري ڏلي. ھوءَ ويچاري بہ |
آن |
علي رضا جن کي سندن ڌيءُ عظمت بانو ۽ |
254 |
DYNT.utf |
سھانگو نٿو ٿئي. ھاڻي وڃي پڙھو گھمائجي تہ |
آنّ |
گھوڙا گھوڙا! حق تي برڪت ملڪ مان ويئي آھي، حق تي |
255 |
DYNT.utf |
ڪڍي ڪنھن گھور ڙيي کان ٿورا ڪماند جا ڇليل |
آنا |
پاڻ بہ بُکي ھئي ۽ ٻار بہ بکيو ھوس، تنھنکري ٻہ-ٽي |
256 |
DYNT.utf |
جي ڪوشش ڪئي ھئائون، جو سندن اڻبڻت ظاھر |
آڻائڻ |
ڪوڙي سوڙي معاملي ۾ حامد ۽ سندس ماءُ کي ڪورٽ ۾ بہ |
257 |
DYNT.utf |
ٿوري وقت کان پوءِ گھوٽ، ڪنوار کي ساڻ وٺي |
آنائون، |
کاڌائون؛ رات ٿي نڪاح پڙھيو. گھوٽ کي ڪنوار جي گھر |
258 |
DYNT.utf |
تہ سوير ئي رڌڻ پچائڻ جو ڪم ٿئي''، ۽ ڌيءُ |
آڻجئين |
اچڻي آھي، سو سويري وڃي ڀاڄي ڀتي وٺي آءُ. گوشت سرس |
259 |
DYNT.utf |
و اٿيئي؟'' بختاور چيو تہ ``مائي، سيٺ گل محمد |
آند |
مائي شھربانوءَ پڇيو تہ ``بختاور، ھيءُ ڇا |
260 |
DYNT.utf |
اٿئي؟'' ھن چيو تہ ``ملھ ورتا اٿم.'' پڇيائونس |
آندا |
ڪيوڙو ۽ ڪتل ھٿ ڪيائون، ۽ پڇيائونس تہ ``ھي ڪٿان |
261 |
DYNT.utf |
. آنھن مان ھڪڙي تمام جوان ۽ حسين ۽ ھمت ڀري |
آندائون |
بھادريءَ سان وڙھيون ھيون. انھن کي سلطان وٽ |
262 |
DYNT.utf |
انھيءَ مٿا ھنيا؛ ٻار آمھاڙو اچڻ لڳو، نيٺ |
آندائون، |
ڏينھن لنگھي ويا، تہ بہ ڇوٽڪارو نہ ٿيو. ڊاڪٽر کي |
263 |
DYNT.utf |
. |
آندائين |
سلطان آنھيءَ سان نڪاح ڪيو ۽ ھن کي حرمسراءِ ۾ |
264 |
DYNT.utf |
تڏھن سندس خاص مطلب اھو ھو تہ ڌارئين ملڪ |
آندائين، |
جڏھن اڳئي بھبئيءَ ۾ آيو ھو ۽ پنھنجي زال بہ ٿي |
265 |
DYNT.utf |
جي انھيءَ مھل ڀاءُ - ڀيڻ ٻنھي گڏ ويھي ڏٺا. |
آندائين، |
پوياڙيءَ مھل حامد علي بہ آيو؛ ٻہ وڏا ڪتاب پاڻ سان |
266 |
DYNT.utf |
. پر آگبوٽ تان پاڻيءَ ۾ ڪِرڻ ڪري، جو ھن کي |
آندس |
ساھ جي ڊپ کان کڻي ٻک وڌا، انھيءَ سگھو ئي مٿي کڻي |
267 |
DYNT.utf |
اٿس؛ آءُٗ لاچار اچي بند ۾ ڦاٿي آھيان ۽ |
آندو |
سان ھتي ڪين آئي آھيان، زور ظلم سان مون کي ھتي |
268 |
DYNT.utf |
اٿئي؟ |
آندو |
زينت - دائي، ڇا |
269 |
DYNT.utf |
۽ انعام اڪرام ڪيائين، وڏي درجي جا نشان |
آندو |
ڪرڻ کان پوءِ ھن علي رضا کي اميريءَ جي وڏي درجي تي |
270 |
DYNT.utf |
. |
آندو |
آئي، مھاڻن ويجھو اچي، ھمت ڪري ھن کي ڇڪي ٻيڙيءَ تي |
271 |
DYNT.utf |
. ھڪڙو تہ پاڻ چڱو مسلمان ھو ۽ مسلمان قوم |
آندو |
مون کي شادي ڪرڻ جو ارادو آھي. علي رضا البت اعتراض |
272 |
DYNT.utf |
'' |
آندءِ؟ |
جي سنگتي پھلوان خان کان اسان جي ڪاغذ جو جواب |
273 |
DYNT.utf |
آھي.'' پوءِ ھن کي ڏسي گھر جا جيڪي ٻہ-چار |
آندي |
جنھن مائيءَ جي نالي مون ڳالھ ڪئي، سا اجھا خدا کڻي |
274 |
DYNT.utf |
آھي، ۽ گھر جو ڀاتي ٿي رھي آھين. ٻيو زينت |
آندي |
۾ ڏسندي ھئينءَ، سا ڪا ڏسين ٿي؟ تو بہ اسان وٽ عمر |
275 |
DYNT.utf |
اٿس جو توکي انھيءَ پاسي جو انتظار ھو. ٻيو |
آندي |
اسان سڀني جو دعاگو آھي، خير سان خوشيءَ جي خبر |
276 |
DYNT.utf |
اٿس، تڏھن ھن کي موڪل ڏجي تہ سلطان وٽ اميريءَ |
آندي |
۽ پڙھيل ماڻھو آھي ۽ انگريزي سرڪار جي حڪومت ۾ عمر |
277 |
DYNT.utf |
اٿم. مون کي بہ ھن جي ٻانھن ڪنھن ٻيءَ سھيليءَ |
آندي |
آيا مائيءَ کي چيو تہ ``ھيءَ پورھيت اوھان جي لاءِ |
278 |
DYNT.utf |
اٿم، تنھن جو بلو ڪريو.'' پوءِ پاڻ وڃي گھوڙي |
آندي |
ٻانھن ڏيئي چيائين تہ ھيءَ ``سوکڙي اوھان جي لاءِ |
279 |
DYNT.utf |
جو ٻيئي طرف سڌربل ماڻھو ھئا ۽ نئين زماني |
آنديون، |
شاديءَ جوان اجايون رسمون اڳئين وانسگي ھنن ڪم نہ |
280 |
DYNT.utf |
مگر انھن جو بيان ڪرڻ جو ھتي ضرور ڪو نہ ٿو |
آنديون، |
۾ ھنن ٻنھي جوانن پاڻ ۾ چڱا چڱا دليل ھلايا ۽ حجتون |
281 |
DYNT.utf |
جو ھيءُ بہ سبب ھو، جو ھن کي پنھنجي ڀاءَ |
آڻڻ |
سيٺ جي فائدي ۾ گھڻو ڳالھايو ٿي. مائيءَ جي اعتراض |
282 |
DYNT.utf |
لاءِ اتي ڦٽو ڪرايو آھي. ٻاروت ۽ محلات جي |
آڻڻ |
ڪِري پيو آھي، يا تہ ڪنھن ڄاڻي واڻي منھنجي نظر تي |
283 |
DYNT.utf |
لاءِ اڳيئي علم جو تحصيل ڪرڻ ۽ ڪتاب مطالع |
آڻڻ |
۽ ھيترن جي وچ ۾ چڱي گفتگو ۽ چڱي مضمون ۽ چڱي حجت |
284 |
DYNT.utf |
۽ نيڻ ھيڏي پھري جي اندر مشڪل آھي.'' ۽ ھيئن |
آڻڻ |
۾ پنھنجي سر اچي وڃي سگھجي ٿو، مگر پيپن جھڙي شيءِ |
285 |
DYNT.utf |
ھو، تنھن جو سمجھايو ۽ پئسا ڏيئي ھن کي روانو |
آڻڻو |
انھيءَ مھل قرآن ٺپي، بختاور کي سڏي جيڪو سامان |
286 |
DYNT.utf |
پونديون ھيون ۽ انھن جي سمجھاڻي ڏيڻي پوندي |
آڻڻيون |
لاءِ ھن کي قرآن جون آيتون ۽ حديثون شاھديءَ ۾ |
287 |
DYNT.utf |
جي گھرن جو پاڻ ۾ رستو ھوندو ھو، سو سندن |
آنھن |
علي نواز ۽ فتح خان جي حياتيءَ جي ڏينھن ۾ جو |
288 |
DYNT.utf |
مان ھڪڙي تمام جوان ۽ حسين ۽ ھمت ڀري ھئي، |
آنھن |
سان وڙھيون ھيون. انھن کي سلطان وٽ آندائون. |
289 |
DYNT.utf |
سان گڏ وري ٿورو ٽڪر آباديءَ جي لاءِ بہ |
آنھيءَ |
کوھ بہ جاري ھو ۽ موچارو ننڍو باغ بہ ساڻس لڳل ھو. |
290 |
DYNT.utf |
سان نڪاح ڪيو ۽ ھن کي حرمسراءِ ۾ آندائين. |
آنھيءَ |
سلطان کي کي پسند آئي. زال جي مرضيءَ پٺيان سلطان |
291 |
DYNT.utf |
ڪم ۾ شامل ھئا، تن کي بہ پوريءَ سنڀال رھڻ |
آنھيءَ |
پيو، تہ تھخاني ۾ ڪو باروت لڌو آھي ۽ جيڪي دشمن |
292 |
DYNT.utf |
رھڻ لڳو. |
آني |
ھن ڦول گليءَ ۾ ٻي ھڪڙي خلاصي جاءِ ڀاڙي تي ورتي، ۽ |
293 |
DYNT.utf |
آگبوٽ تي چاڙھيائون. ٻيا بہ ڪي ڪڇي مھاڻا |
آڻي |
ڏينھن اچي مڏئيءَ پھتي. سگھوئي آگبوٽ بہ آيو. ھن کي |
294 |
DYNT.utf |
اسان کي ھتي رلايو اٿس.'' پر پوءِ وري ننھڻس |
آڻي |
آرام سان مڙس جي ڪکن ۾ ويٺي ھيس. `نبم نان، صحت جان.' |
295 |
DYNT.utf |
بندر تي لائو. زينت بانوءَ کي ڦول گليءَ |
آڻي |
ڪئي ھئائون، تن ھن کي پاڻ سان گڏ بتيلي تي چاڙھي |
296 |
DYNT.utf |
بيھارين ۽ اھو عذر جوڙي وات ۾ ڏنائون تہ |
آڻي |
لڳيون، نيٺ ھنن ھٿين پيرين پئي، پنھنجي ڳالھ تي |
297 |
DYNT.utf |
پنھنجي رستي تي بيھارينداسين. پوءِ تہ ٻنھي |
آڻي |
ھنن ڄاتو تہ اسين ڪي لٺ سان، ڪي چٺ سان سڀني کي |
298 |
DYNT.utf |
پھچايو. |
آڻي |
ويھي رھي، ۽ پرھ ڦٽيءَ مھل چور ھن کي پنھنجي گھر |
299 |
DYNT.utf |
تڪڙ مچائي اٿئي.'' |
آڻي |
يا تہ چوندو ھئين تہ شادي ڪانہ کپي، يا تہ ھاڻي |
300 |
DYNT.utf |
سگھجن ٿا، ۽ جھان جي توڙي خدا تعاليٰ جي |
آڻي |
حرڪت نہ ھئڻ گھرجي. ائين ڪرڻ ڪري ديني حڪم بہ بجا |
301 |
DYNT.utf |
فقير ڪندو آھي ۽ جڏھن راضي ٿيندو آھي، تڏھن |
آڻي |
جڏھن ڪاوڙبو آھي، تڏھن گھڙيءَ ۾ امير کي لاھي |
302 |
DYNT.utf |
قيدخاني ۾ زنجير وجھي سوڙھو ڪيائون، ۽ مٿن |
آڻي |
محلات جي چوڌاري پھرو بيھي ويو، ۽ انھن فسادين کي |
303 |
DYNT.utf |
گھر ويھاريو ھئائينس، جا ھينئر ڪپڙا گنديون |
آڻي |
ظاھر ظھور نڪاح پڙھائي، سنگتين ۾ کارڪون ورھائي |
304 |
DYNT.utf |
ماءُ کي ڏيندو ھو. ھوءَ کھڻيون دانھون ڪندي |
آڻي |
پاڻ ويندو ھو، سو اڌ ٻاھران ئي کائي، کپائي، باقي |
305 |
DYNT.utf |
مائي جان بيپيءَ کي ڏيکاريائين، جي ڏسي |
آڻي |
پوءِ زينت جيڪي ٽوپيون ۽ چولا ڀريا ھئا سي |
306 |
DYNT.utf |
مائيءَ جي آڏو تڏي تي رکيائين. |
آڻي |
ڪمانگري صندوق مٿي تي، ۽ ھڪڙي ڇٻي ميوي جي ھٿ ۾ کڻي |
307 |
DYNT.utf |
ويھاري ھئائين، جا پريندي نٿي آئي ۽ چيائبن |
آڻي |
مدد ماءُ جي پئسن جي بہ سجھيس ٿي. رن تہ اڳيئي گھر ۾ |
308 |
DYNT.utf |
ويھاريائين، رات ڏينھن انھيءَ سان خوش رھندو |
آڻي |
اھو ڌنڌو ھلائيہدو ھو، پوءِ تہ نيٺ ھڪڙي مھاڻي وٺي |
309 |
DYNT.utf |
ھن ٻانھن کان ورتو، ڀانھائين تہ اھا آھي. |
آڻي |
بازار ۾ پئي ھئي، ۽ پاسو ڏيو ھلي آئي، تنھن کي |
310 |
DYNT.utf |
ھٿ ڳنڍيا. ماڻس کي سندس شاديءَ جي ڳڻتي ھئي؛ |
آڻي |
ٿورو گھڻو گڏ ڪيو ھئائون، تنھن ۾ پريندي ئي حامد |
311 |
DYNT.utf |
ڇڏيائونس، پوءِ موڪلائي ويا. |
آڻي |
ٻين پرڳڻن مان بہ اماڻي روس ۽ ترڪستان جي سرحد تي |
312 |
DYNT.utf |
ڇڏين، جو انھيءَ کي دکائڻ سان باھ اھا ناڙي |
آڻي |
اندر وڃي پيپ ٽوڙي، باروت جي ناڙي اوطاق تائين |
313 |
DYNT.utf |
ڇڏيو ھئائين. ھيءُ طبع جو سالم ۽ ديندار |
آڻي |
اولاد جو انتظار ڪونہ ھوس، سڀڪنھن کي چڱي رستي تي |
314 |
DYNT.utf |
ڏنائينس. |
آڻي |
بابت ھجي، يا سلطان جي کيسي مان ڪيريو ھجي، سو کڻي |
315 |
DYNT.utf |
ڏنس. چيائينس تہ ``محلات جي پاسي ۾ ٻاھر پيو |
آڻي |
اچي ويٺو ھو تہ ھڪڙي ٻانھيءَ ھڪڙو بند ٿيل ڪاغذ |
316 |
DYNT.utf |
ڏنو، تنھن ۾ زينت پنھنجو سڄو حال لکيو ھو. |
آڻي |
ماءُ کي چيو تہ ``امان! اھو ڪاغذ جو مون کي مريم مٿي |
317 |
DYNT.utf |
ڏيکارين ۽ ھي پسند ڪري، تڏھن چئجي.'' |
آڻي |
ڪانھي، پر وٺ انھيءَ ڳالھ کي تہ جڏھن ھو ھن رئيس کي |
318 |
DYNT.utf |
ڏينديس، پوءِ اوھان کان بہ جيڪي پڄي سگھي، |
آڻي |
ساڻ اٿس، جي راضي ٿي تہ الھيءَ جي ٻانھن اوھان کي |
319 |
DYNT.utf |
ڦاسايو ھوس، سو چئن مھينن کان پوءِ مري ويو. |
آڻي |
ھو. ھتي تہ رڳو سندس بڇڙن ڪمن جي ڪري خراب قسمت |
320 |
DYNT.utf |
ڪڍيو ھو ۽ اڳ ۾ اندر وڃي سمجھائي آيس، پوءِ |
آڻي |
راضي ڪرڻ ۽ پنھنجي سرخروئي ڏيکارڻ لاءِ ھن کي اتي |
321 |
DYNT.utf |
ھئا. |
آڻيندا |
جتي ڪجائي جي جاءِ نہ عوندي ھئي اتي لاچار ڏولي ڪم |
322 |
DYNT.utf |
ھئا، انھيءَ ۾ ويندا ھئا، برقعو بہ ايراني |
آڻيندا |
ويندو ھو ۽ جي پرڀرو پنڌ ھوندو ھو تہ گاڏي ڀاڙي ڪري |
323 |
DYNT.utf |
ھئا، جيئن تہ پيارا، يا جان، يا سائين، يا |
آڻيندا |
ھو ھڪٻئي کي سڏڻ ۾ پيار يا آبروءَ جھڙا لفظ ڪم |
324 |
DYNT.utf |
- يا تہ ڪنھن کي ڏيئي ڇڏينداسين. |
آڻينداسين |
پنھنجي ڪم نہ لڳائينداسين- ڪنھن اڙئي اٿڙئي ڪم ۾ |
325 |
DYNT.utf |
جن ۾ ولايت جي عمارتن ۽ ڪارخالن جون تصويرون |
آڻيندو، |
آھي سو وڃان ٿو، ھو ڪنھن صاحبلوڪ وٽان ٻہ - ٽي ڪتاب |
326 |
DYNT.utf |
ھئي. مھل تي لکندي پڙھندي ھئي ۽ مھل تي سبندي |
آڻيندي |
فائدو حاصل ٿيو ھو، جو ھوءَ پنھنجو وقت سجايو ڪم |
327 |
DYNT.utf |
آھن، پر جيڪي منڊمون ھندستان ۾ پيدا ٿيون |
آڻينديون |
سمجھنديون آھن، ھنن سان اٿڻ ويھڻ ۾ اعتراض ڪونہ |
328 |
DYNT.utf |
تہ بہ مائي ائين ئي ڳلن کي ھٿ ڏيو وبلي ھئي، |
آني، |
چئي، بختاور بورچيخاني ڏي ھلي ويئي. جھٽ ۾ وري موٽي |
329 |
DYNT.utf |
انھيءَ شاھوڪار جي جاءِ ۾ آماڻي ويو ھو. |
آڻي، |
سان اسان اھا چوري ڪئي ۽ ھو انھيءَ رات اسان کي |
330 |
DYNT.utf |
اوھان جي خط جو جواب ھن کان اڳي لکيو اٿم. |
آنڪھ |
بعد از سلام شوق انجام و آرزوي ديدار محبت آثار- |
331 |
DYNT.utf |
بہ ٿيو، پر آکبوٽ جو ڌمچر اڳيئي گھڻو متل |
آواز |
اگرچہ ماڻھوءَ جي يا تختي جي ڪِرڻ ڪري |
332 |
DYNT.utf |
ٻڌڻ ۾ ڪين آيو. وري مھل بہ لنڊ جي ھئي. انھيءَ |
آواز |
گھڻو متل ھو، ٻيو لھرن جو سٽڪو ھو، تنھن ۾ اھڙو |
333 |
DYNT.utf |
پھرين ڏينھن ۾ اصل فتنہ خانم ڏي ڪين ويندي |
آھا |
اچي سلطان جي وڏي گھر واريءَ محلات ۾ رھي ھئي، |
334 |
DYNT.utf |
رات علي رضا جي زال يا ٻيا گھر جا ڀاتي البت |
آھا |
جو اڪثر رات جو گھر کان ٻاھر نہ رھندو ھو. پُٺ تي، |
335 |
DYNT.utf |
سلطان کي کي پسند آئي. زال جي مرضيءَ پٺيان |
آھا |
۽ پرڻيل بہ نہ ھئي، انھيءَ جو نانو فتن خانم ھو. |
336 |
DYNT.utf |
ھاڻي پيءُ - ماءُ کي منٿون ڪرڻ لڳي تہ جدا |
آھا |
عليءَ وٽ رھڻ لڳا، تڏھن ھوءَ بہ وٽن پئي ايندي ھئي. |
337 |
DYNT.utf |
ھاڻي ڇڏي ويئي ھين، ھو ٻيءَ جي تلاش ۾ ھئا. |
آھا |
جڏھن ٻارگھر ۾ ٿيو، تڏھن ٻار بہ سنڀاليندي ھئي. پر |
338 |
DYNT.utf |
اڃا شادي ڪرڻ جو وقت پيو آھي. اھو سندس نٽائڻ |
آھان، |
ھو انھہيءَ تي نہ بيٺو. پيو چوندو ھو تہ آءُٗ ننڍو |
339 |
DYNT.utf |
رڳا ھيٺيان يا انھن مان ڪي ھئڻ دھرجن. ڪنن |
آھر |
۶- زيور وسعت |
340 |
DYNT.utf |
ڪم وکي ٿو. ٻاھر گھمڻ قرڻ، جنگيون ڪرڻ، دشمنن |
آھر |
جي لاءِ آھن. خدا تعاليٰ سڀ ڪنھن تي پنھنجي وسعت |
341 |
DYNT.utf |
چيائين تہ ``منھنجي ڳالھ نہ وسارج'' ۽ زينت |
آھستو |
وڌائين، شھربانوءَ کان موڪلايائين، ۽ ھلڻ مھل بہ |
342 |
DYNT.utf |
ڳالھيون ڪري، پاسي واري ڪوٺي، جنھن کي ڏينھن |
آھستون |
ڏسي تہ ھڪڙي زال ٻاھران آئي ۽ ھن ڪردن ٻانھيءَ سان |
343 |
DYNT.utf |
پاڻ وٽ وٺي ويھاريائين ۽ خواب جي ڳالھ ڪري |
آھستي |
۾ وڃي بختاور کي اٿاريائين، جا ٽپ ڏيئي اٿي. ھن کي |
344 |
DYNT.utf |
چوڻ لڳيس تہ ``مائي! اڄ ڏينھن جو مون ۽ زينت |
آھستي |
کي جاڳندو ڏسي اچي پيرن کي بہ زور ڏيڻ لڳيس ۽ |
345 |
DYNT.utf |
ھلندا ويا. ھڪڙي رات انڌاري، ٻيو گاڏيءَ |
آھستي |
مان ھو؛ گھاڙو سڙڪ ڪانہ ھئي، چارو ھو، سو چارو ڏيو |
346 |
DYNT.utf |
ڪڍي اچي ٻاھريون در پٽيائين ۽ وري در ورائي |
آھستي |
ٻڌل بورچيخاني واري در جي ڪلف ۾ لڳيون پيون آھن، سي |
347 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ڄاتم تہ اچي اوھان جو منھن بہ ڏسان، |
آھمون، |
نہ آيس. ڪيترا نہ ڏينھن ٿي ويا آھن، جو پاڻ نہ ملما |
348 |
DYNT.utf |
تہ اسين آسمان مان لٿيون آھيون ۽ ڏيھي ماڻھو |
آھن |
ٿيون آھن، يا ھتي گھڻو رھيون آھن، سي تہ ڄاڻنديون |
349 |
DYNT.utf |
تہ الائجي ڪھڙيءَ طرح جو ماڻھو ھوندو، الائجي |
آھن |
جيسين پرڻجي گڏ ٿين، تيسين پيا ڳڻتيون کائيندا |
350 |
DYNT.utf |
تہ پيريءَ ۾ آھو کين ڪم اچي. بابي سائينءَ |
آھن |
خيال ڪيائين تہ ``پيءُ-ماءُ اولاد کي پالي وڏو ڪندا |
351 |
DYNT.utf |
تہ مڙس زالن جا غلام آھن ۽ ھنن جي مرضيءَ |
آھن |
ھيس، جا انھيءَ قسم جي منڊمن مان ھئي، جي ڄاڻنديون |
352 |
DYNT.utf |
تہ ھن دنيا ۾ ڏک ايندا آھن، تہ ھڪٻئي پئيءَ |
آھن |
ويچاريءَ پنھنجي قٽل نصيب تي پئي رُنو. چوندا |
353 |
DYNT.utf |
تہ `پاڻ نہ پاري ڪتا ڌاري.' خدانخواستہ اوکو |
آھن |
کٽيو ڪونھي، تيستائين شادي رڳي فضولي آھي، چوندا |
354 |
DYNT.utf |
تہ ٻيئي چڱا آھن، نہ تہ ٻيئي چڱا ناھن.'' |
آھن |
ورندي ڏني تہ منھنجي نظلو ۾ ٻيئي ھڪجھڙا آھن. چڱا |
355 |
DYNT.utf |
سي بند رکجن. رڳو گھوٽ نڪاح کان پوءِ ڪنوار |
آھن |
سڳڻ ساٺ، سي اڪثر ٻاھر مڙسن ۾ يا اندر زالن ۾ ٿيندا |
356 |
DYNT.utf |
سي ڇڏايو يڃن، ۽ ننڍي وھيءَ جا ٻار جيڪي |
آھن |
ننڍيءَ وھيءَ جي شاديءَ ڪري سڌاري جا ڪم جيڪي سکڻا |
357 |
DYNT.utf |
وات وڪيل. ھاڻ تون بہ تہ امان اسان کي کڻي |
آھن |
ڏنيس. ڀلا ويچاريءَ کي سُجھيو ٿي تہ اڄ پٽ ڌيون سڀ |
358 |
DYNT.utf |
يا ھوند وارا آھن، ايتري ڳالھ بس ناھي. |
آھن |
ڪھڙيون، لکڻ پڙھڻ جون ڪھڙيون؟ رڳو سندن مائٽ سکر |
359 |
DYNT.utf |
ٻڙھڻ لکڻ وارو آھي، اشراف گھر جو آھي، کئتڻ |
آھن |
ڳڻتي آھي، سي تہ سڀ مائي جان بيبيءَ جي ٻت ۾ موجود |
360 |
DYNT.utf |
ڪينءَ، جو آبروءَ سان گذران ڪندا اچن ۽ اندر |
آھن |
جو آسپاس وارا حيران ھئا تہ ھي الائجي ڪيميا گر |
361 |
DYNT.utf |
۽ آسانيءَ سان ھٿ ڪري بہ سگھبا. |
آھن |
ھو، سو سجھيس ٿي، تہ اھڙا ٽڪر زمين جا اوڏي گھڻا |
362 |
DYNT.utf |
۽ اچي اسان جي اکين تي رھو. جيڪي اولاد جا |
آھن |
۾ اچو، جو ھتي سڀ ماڻھو اوھان جي ڏسڻ لاءِ مشتاق |
363 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ تي پاڻ ۾ گھڻا جھيڙا ڪندا آھن. پر |
آھن |
تہ اھڙي مائٽي جي ڳالھ کي ھتي جا ماڻھو گار سڏيندا |
364 |
DYNT.utf |
۽ پنھنجي منھن ڪم کي لڳي ويا آھن ۽ وڏو انتضار |
آھن |
ٿي. ھن ڏٺو تہ خدا جي مھربانيءَ سان سڀ صالح ٿيا |
365 |
DYNT.utf |
۽ جنھن نہ ڏٺا آھن، ٺن جي وچ ۾ اھڙو فرق آھي، |
آھن |
ٿئي ٿو، خبر وڌيڪ پوي ٿي. جنھن اھي عجائب غرائب ڏٺا |
366 |
DYNT.utf |
۽ زال بہ غير واقف ٿي ڏسجي، ڇالاءِ ايترو |
آھن |
ٿيندا آھن. ھن ڏٺو تہ مون کي پنھنجا پئسا ملي ويا |
367 |
DYNT.utf |
۽ وقت بوقت جا گھور ڏيڻ ۾ ايندي آھي، سا اصل |
آھن |
مانيءَ کاڌي کان پوءِ جي پھت جا پئسا وٺڻ ۾ ايندا |
368 |
DYNT.utf |
۽ وڏو انتضار مائٽ کي ڌيءُ جو ٿيندو آھي، |
آھن |
سان سڀ صالح ٿيا آھن ۽ پنھنجي منھن ڪم کي لڳي ويا |
369 |
DYNT.utf |
۽ ھنن جي مرضيءَ تي ھلڻ لاءِ ٻڌل آھن، ۽ جي |
آھن |
مان ھئي، جي ڄاڻنديون آھن تہ مڙس زالن جا غلام |
370 |
DYNT.utf |
۽ ٻيا وري خاص زالن جي لاءِ آھن. خدا تعاليٰ |
آھن |
آھي، تہ ھڪڙيون ڳالھيون ۽ ھڪڙا ڪم خاص مردن لاءِ |
371 |
DYNT.utf |
۽ ڦرمان تي بہ گذ ران ڪندا آھن. انھن ترڪستان |
آھن |
ڪردستان جا رھاڪو آھن. ھو گھڻو ڪري جھنگلي ماڻھو |
372 |
DYNT.utf |
! '' |
آھن |
زينت، ھيءُ تہ اچي ڏس، ڪھڙيون نہ مزي جون شيون آيون |
373 |
DYNT.utf |
. |
آھن |
تہ سرائيءَ سان سندس عزيز بہ او تريقدر ساز ۾ نہ |
374 |
DYNT.utf |
. |
آھن |
جي سئڀال ۽ پرورش ڪرڻ-اھي ڪم وري زالن تي رکيا ويا |
375 |
DYNT.utf |
. |
آھن |
ڏيندو. چؤ دائي سچ آھي ڪ ڪوڙ؟ تو بہ گھڻا زمانا ڏٺا |
376 |
DYNT.utf |
. |
آھن |
کي گرفتار ڪري، جو اھي سڀ انھيءَ منصوبي ۾ شامل |
377 |
DYNT.utf |
. |
آھن |
بختاور - امان، ڦريون |
378 |
DYNT.utf |
. آءُٗ سندن گھر ويندي آھيان، جو سندس زال |
آھن |
پورھيت اٿس. وڏا اشراف ٿا ڏسجن ۽ پنھنجيءَ وارا بہ |
379 |
DYNT.utf |
. اسان انھيءَ ڪم ۾ ٻہ مھينا پورھيو ڪيو آھي |
آھن |
گھلي، تھخاني ۾ سلطان جي محلات جي ھيٺان رکي ايندا |
380 |
DYNT.utf |
. انھن ترڪستان جي سرحد تي لُٽ جي لاءِ ڪاھ |
آھن |
ڪري جھنگلي ماڻھو آھن ۽ ڦرمان تي بہ گذ ران ڪندا |
381 |
DYNT.utf |
. انھيءَ جو واپار جھڙو سمنڊ جي رستي مڏئي |
آھن |
آھن، ۽ گھڻا شاھو ڪار ۽ واپاري ڌنڌو ھلائيندا |
382 |
DYNT.utf |
. اھو سون روپو اڄ ھوندو تہ سڀاڻي ڪونہ ھوندو، |
آھن |
سازيءَ جي سک لاءِ اھي ھزار ۽ لک ڪنھين ڪم جا ڪين |
383 |
DYNT.utf |
. اھي سڀ رڳو ڏسڻ جي لاءِ نہ آھن، پر انھن |
آھن |
شيون پيدا ڪيون آھن، جي سندس قدرت جون نشانيون |
384 |
DYNT.utf |
. باروت جو بہ اوھان اڳيئي ٿورو گھڻو انداز |
آھن |
خوشخبري ھجي. پنج-اٺ ڄڻا ٻيا بہ اسان سان شامل ٿيا |
385 |
DYNT.utf |
. پر سرائي مرحوم جي توڙي اوھان سڀني جي ھلت |
آھن |
گار سڏيندا آھن ۽ انھيءَ تي پاڻ ۾ گھڻا جھيڙا ڪندا |
386 |
DYNT.utf |
. توکي بہ خبر ھوندي تہ مائي جان بيبيءَ جو |
آھن |
وصف انھيءَ ڏينھن تو ٿي چيا، سي تہ ھن ۾ موجود |
387 |
DYNT.utf |
. تون سمجھ واري آھين، توکي خبر ناھي تہ سدائين |
آھن |
- زينت امان، انھيءَ ۾ ڇا آھي؟ ڌيون نيٺ پرايون |
388 |
DYNT.utf |
. جي ھن جي گھر ۾ منڊم ڪانہ ھئي، تہ ڪابہ حرڪت |
آھن |
بندوبست بہ اھڙو رکيو، جھڙو ولايت جا ماڻھو رکندا |
389 |
DYNT.utf |
. جيئن وڌيڪ سکر، تيئن وڌيڪ بند. جي اندر تہ |
آھن |
عمر ساري درکان ٻاھر پير نہ ڪڍن، بند ئي بند ۾ پيون |
390 |
DYNT.utf |
. جڏھن ھتي جي صاحبلوڪن جو اھو خيال آھي، |
آھن |
آھيون ۽ ڏيھي ماڻھو رڳو خسيس نوڪريءَ جا لائق |
391 |
DYNT.utf |
. چڱا آھن تہ ٻيئي چڱا آھن، نہ تہ ٻيئي چڱا |
آھن |
شھربانوءَ ورندي ڏني تہ منھنجي نظلو ۾ ٻيئي ھڪجھڙا |
392 |
DYNT.utf |
. چڱو مشال پارسين جو آھي، جي ھندستان جا |
آھن |
جون زالون ائين ٻاھر نڪرن ٿيون، سي خراب ڪين ٿيون |
393 |
DYNT.utf |
. خدا تعاليٰ سڀ ڪنھن تي پنھنجي وسعت آھر |
آھن |
ڪم خاص مردن لاءِ آھن ۽ ٻيا وري خاص زالن جي لاءِ |
394 |
DYNT.utf |
. راڻيءَ سان سلطان جي گھڻي دل آھي ۽ منجھانئس |
آھن |
خانم جي طرف جا آھيون، اسان مان گھڻا تہ ھن جا عزيز |
395 |
DYNT.utf |
. سو اھڙي حال ۾ ھنن جي وچ ۾ ڏڦير پوڻ لڳو. |
آھن |
مشرقي قوم جي ماڻھن کي مِرن کان گھٽ نہ سمجھنديون |
396 |
DYNT.utf |
. سو جيئن اھي خيال پئي پچايائون، تيئن اوڏي |
آھن |
پوڻ لڳا. دستور آھي تہ ڏکن ۾ گذريل ڏينھن ياد پوندا |
397 |
DYNT.utf |
. قسم کڻي ٿي چوان تہ جي مون کي نياڻي ھجي |
آھن |
کڻي گھوٽ ڪندو. لائق پٽن جي لاءِ لائق زالون ججھيون |
398 |
DYNT.utf |
. مون کي بہ منٿ ڪئي ھئائون تہ اسان کي ڪو |
آھن |
رکي ھئائون، پر اھا سگھوئي ڇڏي وين؛ ٻيءَ جي ڳولا ۾ |
399 |
DYNT.utf |
. ويجھو چڪاس ڪرڻ مان معلوم ٿيس تہ باروت |
آھن |
خط ۾ باروت جو ذڪر ھو، سو متان اھي پيپ باروت جا |
400 |
DYNT.utf |
. ھن کي سندس ڏاڏي جي ھٿن جون شيون ڏيکاريائون، |
آھن |
بانوءَ سان گڏجي پيا، جيئن مائٽ مائٽن سان ملندا |
401 |
DYNT.utf |
. ھن ڏٺو تہ مون کي پنھنجا پئسا ملي ويا آھن |
آھن |
خدا شال ڪنھن جو پلؤ نہ اٽڪائي، ڏاڍا لُچا ٿيندا |
402 |
DYNT.utf |
. ھو گھڻو ڪري جھنگلي ماڻھو آھن ۽ ڦرمان تي |
آھن |
جي سرحد تي ھڪڙي جابلو پرڳڻي، ڪردستان جا رھاڪو |
403 |
DYNT.utf |
.'' |
آھن |
ماڙيءَ تي ھوندو ھو. پر ھينئر منجھس ٻيا ماڻھو ويٺا |
404 |
DYNT.utf |
.'' |
آھن |
پاڻ ڪالھ صبح جو رٿ پئي ڪئي، سي تہ ھتي نظر ۾ ئي ڪين |
405 |
DYNT.utf |
.'' |
آھن |
۾ سڀڪنھن کي اھڙن ڪمن لاءِ گھڻمون ڳالھيون ڳڻڻيون |
406 |
DYNT.utf |
.'' پر زينت بانو پئي چيو تہ ``اڃا تہ اوھان |
آھن |
روانو ڪري ڇڏيون، جو مڏئي وٽان آگبوٽ لنگھندا |
407 |
DYNT.utf |
.'' پر ھيترو تاڪيد ڪري ڇڌيو ھئائينس تہ ``زينت |
آھن |
تي خبر ڏي، تہ فلاڻا اڄ صبح جو بمبئيءَ کان آيا |
408 |
DYNT.utf |
انھن کي بہ نيٺ مائٽيءَ جي ڳالھ دل تي ھوندي. |
آھن، |
لينگريءَ جو مامو آھي، چاچو آھي، ٻيا ڪيترا مائٽ |
409 |
DYNT.utf |
انھيءَ لاءِ تہ ھنن جون مرادون جپئري ڏسن؛ |
آھن، |
اچي ٿيو آھي، جھان جون مائون ڏکن سان پٽ پالينديزن |
410 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڪري مڏئي ۽ ڀڄ زور وٺندا وڃن. |
آھن، |
آڳبوٽ بہ اچي بيھندا آھن، ۽ مال لاھيندا چاڙھيندا |
411 |
DYNT.utf |
اھو جھان جو دستور آھي. |
آھن، |
- ڇو امان، نيٺ اھي پراوا آھن، جي پنھنجا ٿيندا |
412 |
DYNT.utf |
ايتري ڳالھ بس ناھي. |
آھن، |
جون ڪھڙيون؟ رڳو سندن مائٽ سکر آھن يا ھوند وارا |
413 |
DYNT.utf |
ايران يا ترڪستان ۽ ٻيا، اتي اھڙي جٺ ڪانھي، |
آھن، |
تہ ``سنڌ ۾ پردي جي تمام جٺ آھي؛ جيڪي مسلماني ملڪ |
414 |
DYNT.utf |
پر انھن جي ڏٺي سندس قدرت جي زيادہ خبر پوي |
آھن، |
قدرت جون نشانيون آھن. اھي سڀ رڳو ڏسڻ جي لاءِ نہ |
415 |
DYNT.utf |
پر جيڪي منڊمون ھندستان ۾ پيدا ٿيون آھن، |
آھن، |
آھن، ھنن سان اٿڻ ويھڻ ۾ اعتراض ڪونہ آڻينديون |
416 |
DYNT.utf |
پر ھتي تہ ٻنھي جي وچ ۾ روزبروز محبت مڌندي |
آھن، |
پيو صدقو ڪندو ھو. سَس-ننھن جون لڙايون اڪثر ٻڌبيون |
417 |
DYNT.utf |
پر ٻنھنجا ڪي وري بڇڙا آھن؟ ادي الھداد جو |
آھن، |
مڀڪائي ٿي ھلي!'' شھربانوءَ چيو تہ ``آھي بہ چڱا |
418 |
DYNT.utf |
پسر ھاڻي ڌيئون بہ پنھنجي وات وڪيل! گھوڙا |
آھن، |
ڏس اڄو ڪو زمانو، پُٽ تہ پنھنجي وات وڪيل ٿيا |
419 |
DYNT.utf |
تن سڀني جو آءُٗ سردار آھيان. مون وٽ رھڻ |
آھن، |
ناھي تہ آءُٗ وڏو امير آھيان، شھر جا جيڪي سپاھي |
420 |
DYNT.utf |
تن کي مدنظر رکندا ھئا، پر محبوب عليءَ ۽ |
آھن، |
۽ ڪيتريون ئي ٻيون ڳالھيون جي مسلمان ھئڻ سان لاڳو |
421 |
DYNT.utf |
تن مان پردي جي معنيٰ بند قيد نٿو نڪري، |
آھن، |
آھي؛ پر جيتر يقدر مون انھيءَ نسبت ۾ ديني ڪتاب ڏٺا |
422 |
DYNT.utf |
تنھنڪري جيسين پرڻجي گڏ ٿين، تيسين پيا |
آھن، |
ٿين ٿيون، تين ۾ گھوٽ-ڪنوار ھڪٻئي جا نا واقف ھوندا |
423 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھو تندرستيءَ جي امتحان ۾ پاس نہ |
آھن، |
۽ ھتي تہ جنگي کاتي لاءِ مضيوط ٿلھا ماڻھو گھربا |
424 |
DYNT.utf |
تہ سگھوئي ائين ٿيندو.'' |
آھن، |
ٿي تہ اسان جي گھر جو در پوربو. سو اھڙا صالح پٽ |
425 |
DYNT.utf |
تہ نہ آيا آھيون.'' |
آھن، |
۽ اچي ڏينھن گذارينداسين، جو ٻہ - ٽي ڏينھن ٿي ويا |
426 |
DYNT.utf |
تہ نہ زال مڙس جو نالو وٺي سڏي، نہ مڙس زال |
آھن، |
نہ ويھن، نہ گفتگو ڪن؛ خاص جڏھن تازا پرڻيل ھوندا |
427 |
DYNT.utf |
تہ ھڪٻئي پئيءَ ڪاھي اچي ڪنڌ تي ڪڙڪندا آھن؛ |
آھن، |
نصيب تي پئي رُنو. چوندا آھن تہ ھن دنيا ۾ ڏک ايندا |
428 |
DYNT.utf |
تھڙو زالن کي. انگريز ماڻھن جو حال ڏس تہ |
آھن، |
۽ نيڪيءَ سان واسطو آھي. آھي جھڙو مڙسن کي ضروري |
429 |
DYNT.utf |
تيئن ھن کي بہ خيال ھو. وري ڀاڻس کي ننڍي |
آھن، |
تہ اھي ڇڏي بہ پنھنجا نالائق عزيز پسند ڪنديون |
430 |
DYNT.utf |
تڏھن آءُٗ پاڻ راضي آھيان، جيڪا اوھان جي |
آھن، |
پئي ڪئي، پر ھاڻ جڏھن خداتپاليٰ اھي سڀ عذر لاٿا |
431 |
DYNT.utf |
تڏھن پاڻ ڪير آھيون. ھاڻي منھن مٿي ڪري مون |
آھن، |
نبين ولين بہ پنھنجن ٻارن جا اھڙا بندوبست پئي ڪيا |
432 |
DYNT.utf |
تڏھن ھن کي گھڻو ارمان ٿيو. خيال ڪيائين |
آھن، |
ھو ڪيترا ڏينھن ڌار رھي حيدرآباد روانا ٿيا |
433 |
DYNT.utf |
جن ۾ پيئي ٻڏان چڙھان. اھوئي خيال ھوم، جنھن |
آھن، |
پراون جو سونُ بہ گھوربو. مون کي بہ اھي ئي ڳڻتيون |
434 |
DYNT.utf |
جنھنڪري ھو ڪيترا ڏينھن ڌار رھي حيدرآباد |
آھن، |
پيئي تہ محبوب علي ھنن سان تمام گھڻيون جٺيون ڪيون |
435 |
DYNT.utf |
جو پاڻ نہ ملما آھمون، تنھنڪري ڄاتم تہ اچي |
آھن، |
رڳو انھيءَ ڪم لاءِ نہ آيس. ڪيترا نہ ڏينھن ٿي ويا |
436 |
DYNT.utf |
جو جڏھن مڙس بہ انھن تي ٺڳجي وڃن ٿا ۽ خطا |
آھن، |
حرص وڌائڻ ۽ گمراھ ڪرڻ جون شيون پکڙيون پيون |
437 |
DYNT.utf |
جو ويچارو سيٺ سو کڙيون پاکڙيون پيو موڪلي. |
آھن، |
بختاور - ڪيترا ڏينھن ٿيا |
438 |
DYNT.utf |
جھڙا علي رضا جا ننڍي ھوندي ھئا.'' ۽ ھن سان |
آھن، |
چيو ھو تہ ``ھن نينگري جو نڪ ۽ اکيون ۽ ڳل ساڳيا اھڙا |
439 |
DYNT.utf |
جھڙوڪ تاريخ، جاگرافي، حساب وغيوہ، سي بہ |
آھن، |
ھو ۽ ٻيا جيڪي ڪتاب اڪثر اسُڪولن ۾ پڙھائيندا |
440 |
DYNT.utf |
جي پنھنجا ٿيندا آھن، اھو جھان جو دستور |
آھن، |
بختاور - ڇو امان، نيٺ اھي پراوا |
441 |
DYNT.utf |
جي راڄ ڪري ويھندا آھن، ۽ راڄ ۾ ھڪڙو وڏيرو |
آھن، |
رکيل نہ ھو. جھڙيءَ طرح ٻھراڙيءَ جا ماڻھو ٿيندا |
442 |
DYNT.utf |
جي سندس قدرت جون نشانيون آھن. اھي سڀ رڳو |
آھن، |
آھي. انھيءَ ۾ خدا تعاليٰ ڪروڙين شيون پيدا ڪيون |
443 |
DYNT.utf |
جي ھن وٽ پيا ايندا ويندا. |
آھن، |
گھڻو ڊپ ڪونہ ٿيو، جو ڄاتائون تہ پنھنجن مان بہ ڪي |
444 |
DYNT.utf |
جيئن مٿي چيو ويو آھي، تہ اھو ڀڄ کان ارڙھن |
آھن، |
آھن، سو وڏو بندر آھي، جتي آگبوٽ اچي بيھندا |
445 |
DYNT.utf |
خدانخواستہ اھڙيءَ زال تي ڪڏھن ڪو اھڙو |
آھن، |
سڀ پيا مٿن کلندا. انسان تي سرديون گرميون رکيون |
446 |
DYNT.utf |
سو وڏن شھرن مان ھڪڙو آھي. اھو روم يا ترڪستان |
آھن، |
استنبول يا اسلامبول، جنھن کي قسطنطنيھ بہ چوندا |
447 |
DYNT.utf |
سو وڏو بندر آھي، جتي آگبوٽ اچي بيھندا آھن، |
آھن، |
مڏئي يا جنھن کي مانڊوي بہ سڏيندا |
448 |
DYNT.utf |
سواسان کي مائٽن کان بہ پياري آھين.'' |
آھن، |
وٽ پورھيت ٿينءَ تہ ڇا ٿيو؟ تنھنجا لڇڻ موچارا |
449 |
DYNT.utf |
سي آھستي ڪڍي اچي ٻاھريون در پٽيائين ۽ وري |
آھن، |
ڌاڳي ۾ ٻڌل بورچيخاني واري در جي ڪلف ۾ لڳيون پيون |
450 |
DYNT.utf |
سي بہ ائين پيا چون تہ اسين چونڊي پنھنجي |
آھن، |
نينگر جي پئيان. اڄ تہ نينگرا بہ انگريزي پڙھيا |
451 |
DYNT.utf |
سي بہ ھن امير وانگي پنھنجي نمڪحلالي ڏيکا |
آھن، |
کي اميد آھي تہ جيڪي اسان جا رعيتي ماڻھو ۽ نمڪخوار |
452 |
DYNT.utf |
سي پورا ڪجن، ۽ پنھنجي وارث کان سواءِ يا |
آھن، |
ھجين، يعني جيڪي ديني حق جسم ڍڪڻ ۽ لباس ڍڪڻ جا |
453 |
DYNT.utf |
سي تہ ڄاڻنديون آھن تہ اسين آسمان مان لٿيون |
آھن، |
ھندستان ۾ پيدا ٿيون آھن، يا ھتي گھڻو رھيون |
454 |
DYNT.utf |
سي سڀ اسين ادا ڪنداسين ۽ جيتري خدمت پڄي |
آھن، |
آھن ۽ اچي اسان جي اکين تي رھو. جيڪي اولاد جا حق |
455 |
DYNT.utf |
سي سڀ ھن وٽ موجود ھئا. پاڻ ھن کي وڌيڪ فرحت |
آھن، |
رٿ ۽ جيڪي سھنج ۽ فائدا منڊم جي گھر ۾ ھئڻ سان ٿيندا |
456 |
DYNT.utf |
سي گڏجي ڏسنداسين.'' ائين چئي ھو اٿي ھليو. |
آھن، |
جن ۾ ولايت جي عمارتن ۽ ڪارخالن جون تصويرون نڪتل |
457 |
DYNT.utf |
سي ڀلي منھنجي سر سان ھجن تہ چڱو، جو انھن |
آھن، |
ڪري ڏٺو تہ اھي سوکڙيون بابي مرحوم جون نشانيون |
458 |
DYNT.utf |
سي ڪي ھينئر آھن؟ جيسين اسان جو حامد، خدا |
آھن، |
جو وقت چڱو پيو گذري، تڏھن بہ جي دوُر پاڻ اڳي ڏٺا |
459 |
DYNT.utf |
لينگريءَ جو مامو آھي، چاچو آھي، ٻيا ڪيترا |
آھن، |
ڪيئي، پر توکي خبر آھي تہ منھنجا مائٽ پاسي ۾ ويٺا |
460 |
DYNT.utf |
مگر وري بہ پرائي ۽ پنھنجي ۾ قرق آھي.'' |
آھن، |
نواز سغل بہ لنڍڙو مڙس ڪين ھو ۽ ھاڻ بہ ھي چڱي حال ۾ |
461 |
DYNT.utf |
مون اکئين بہ ڪو نہ ڏٺو آھي. منھنجي گھر واري |
آھن، |
آھيان ٻہ - ٽي گرنھن، ھھڙو سڻڀو طعام تہ ڏينھن ٿيا |
462 |
DYNT.utf |
مون بہ تو وانگر ڏٺا. شايد ڪو بادشاھي سامان |
آھن، |
تہ ``اھي پيپ ڇاجا ھئا؟'' ھن چيو تہ ``خبر ناھي ڇاجا |
463 |
DYNT.utf |
نہ تہ ٻيئي چڱا ناھن.'' |
آھن، |
نظلو ۾ ٻيئي ھڪجھڙا آھن. چڱا آھن تہ ٻيئي چڱا |
464 |
DYNT.utf |
وڌندي ويرم ڪالہ ٿيون ڪن؛ پوءِ ھيڏو سارو |
آھن، |
زينت تہ اچي آٺ جيڏي ٿيندي. ڌيون تہ اصل ڊڀوريون |
465 |
DYNT.utf |
ھن جي لاءِ ڪا آسمان مان حور اچي، تڏھن اسان |
آھن، |
تہ ``مائي، جھان لاءِ ٻانھون گھڻيون ئي چڱيون پيون |
466 |
DYNT.utf |
ھنن سان اٿڻ ويھڻ ۾ اعتراض ڪونہ آڻينديون |
آھن، |
ماڻھن کي پاڻ کان وڌيڪ نہ تہ بہ پاڻ جھڙو سمجھنديون |
467 |
DYNT.utf |
يا ھتي گھڻو رھيون آھن، سي تہ ڄاڻنديون آھن |
آھن، |
آڻينديون آھن، پر جيڪي منڊمون ھندستان ۾ پيدا ٿيون |
468 |
DYNT.utf |
ٺن جي وچ ۾ اھڙو فرق آھي، جھڙو سڄي ۽ انڌي |
آھن، |
پوي ٿي. جنھن اھي عجائب غرائب ڏٺا آھن ۽ جنھن نہ ڏٺا |
469 |
DYNT.utf |
ٻاھر جا ڪم تہ بگيڙيا اٿن ھاڻ وري اندرين |
آھن، |
ھئا ۽ چوندا ھئا تہ ``ڇوڪرا انگريزي پڙھي کَري پيا |
470 |
DYNT.utf |
۽ پاڻ ھنن سان مليو پيو گذاريندو آھي، تھڙيءَ |
آھن، |
يا چڱو مڙس ھوندو آھي، انھيءَ جي چئي چائي ۾ رھندا |
471 |
DYNT.utf |
۽ جي مشرقي قوم جي ماڻھن کي مِرن کان گھٽ |
آھن، |
زالن جا غلام آھن ۽ ھنن جي مرضيءَ تي ھلڻ لاءِ ٻڌل |
472 |
DYNT.utf |
۽ راڄ ۾ ھڪڙو وڏيرو يا چڱو مڙس ھوندو آھي، |
آھن، |
ٻھراڙيءَ جا ماڻھو ٿيندا آھن، جي راڄ ڪري ويھندا |
473 |
DYNT.utf |
۽ گھڻا شاھو ڪار ۽ واپاري ڌنڌو ھلائيندا |
آھن، |
منجھس وڏا وڏا ماڻھو ھندو توڙي مسلمان رھندا |
474 |
DYNT.utf |
۽ مال لاھيندا چاڙھيندا آھن، انھيءَ ڪري |
آھن، |
تي ڪراچيءَ ۽ بمبئيءَ وارا آڳبوٽ بہ اچي بيھندا |
475 |
DYNT.utf |
جنھن ڳالھ ۾ امان جي مرضي ٿيندي، سا مون |
آھن؛ |
سا مون کي اڳيئي خبر آھي، ھو اسان وٽ ايندڙ ويندڙ |
476 |
DYNT.utf |
سچ آھي تہ ڪي خراب مثال اھڙين قومن مان بہ |
آھن؛ |
چڱو مشال پارسين جو آھي، جي ھندستان جا ڏيھي ماڻھو |
477 |
DYNT.utf |
سو سچ آھي. اڃا ھڪڙيءَ بلا مان مس ڇٽي، تہ |
آھن؛ |
ايندا آھن، تہ ھڪٻئي پئيءَ ڪاھي اچي ڪنڌ تي ڪڙڪندا |
478 |
DYNT.utf |
وڏا وڏا ماڻھو پٺيان ھئن، ۽ ھڪ ليکي تہ سيٺ |
آھن؛ |
مون بختاور کان ٻڌو ھو تہ اھا ٻانھن بہ آٿارڻ ۾ |
479 |
DYNT.utf |
ھاڻ ڪير چوندو تہ سرائي، اللّہ مرھيس، جيئرو |
آھن؛ |
اٿئي. ڏس تہ سھي، جينرن کان وري بہ منا گھڻي ڪم جا |
480 |
DYNT.utf |
ڇالاءِ جو زينت بانوءَ کان ھن کي معلوم ٿيو |
آھن؛ |
ھيتري پڪ ٿي ھئي تہ انھيءَ منصوبي ۾ ڪرد ماڻھو شامل |
481 |
DYNT.utf |
|
آھن؟ |
زينت - ڪٿان آيون |
482 |
DYNT.utf |
ادي الھداد جو جوان پٽ ويٺو آھي-پنھنجو رت |
آھن؟ |
چيو تہ ``آھي بہ چڱا آھن، پر ٻنھنجا ڪي وري بڇڙا |
483 |
DYNT.utf |
انھن کان گوشي تي رھڻ ۽ انھن جي وڪڙ ۾ نہ |
آھن؟ |
انھن تي ٺڳجي وڃن ٿا ۽ خطا کايو وڃن، تڏھن زالون ڇا |
484 |
DYNT.utf |
جيسين اسان جو حامد، خدا حياتي ڏئيس-کٽڻ |
آھن؟ |
تڏھن بہ جي دوُر پاڻ اڳي ڏٺا آھن، سي ڪي ھينئر |
485 |
DYNT.utf |
اِھو بند ناھي. تڏھن سمجھڻ گھرجي تہ پردي |
آھو |
رضا - اھو سچ آھي، پر جنھن پردي جي اھا تعريف آھي، |
486 |
DYNT.utf |
بہ پئي ڪندي. ھاڻي پنھنجو ٻگھار ٻولائي ڇڏيوس.'' |
آھو |
جي سنڀال بہ چڱي ڪندي ۽ ٻيو جيڪو ڪم ڪار چوندؤس، |
487 |
DYNT.utf |
کين ڪم اچي. بابي سائينءَ اسان کي تعليم |
آھو |
``پيءُ-ماءُ اولاد کي پالي وڏو ڪندا آھن تہ پيريءَ ۾ |
488 |
DYNT.utf |
ويچارو بہ پيو مٿا ھڻي. |
آھو |
جا شيشا ڪين ڏٺا ھيئي؟ محمد رمضان وڪيل موڪليا ھئا. |
489 |
DYNT.utf |
ھٿ ڪريان؟'' |
آھو |
باڻيھي حق-حلال جي پورھيي جي آڇ ٿي آھي، ڌڏھن ڇو نہ |
490 |
DYNT.utf |
ڪاغذ ڪٿي وٺ-پڄ ۾ ڪيرائي ڇڏيم. ڀاليان ٿو |
آھو |
اندر ويو ھوس تھخاني ۾، جو پيپ ڌڪي وڃي گڏ ڪيم. مگر |
491 |
DYNT.utf |
۽ ھي، ٻئي طرف، ھڪ-ٻئي وٽ ايندڙ ويندڙ ھئا. |
آھو، |
ھو، سو سندن مئي کان پوءِ بہ سندن پوين جي وچ ۾ ھليو |
492 |
DYNT.utf |
بہ وڃي بختاور کي مدد ڏيندي آھي، اڄ مھمانن |
آھئين |
شھربانوءَ چيو تہ ``مائي، ڪڏھن ڪڏھن |
493 |
DYNT.utf |
- توکان کجھو ڪرن آھي. آءُٗ نٿي چوان تہ اسين |
آھي |
چڱي چال وارو آھي. اسان جي حال جي توکي ساري خبر |
494 |
DYNT.utf |
- تڏھن آءُٗ اھا ڳالھ مڃان ٿي، اڳتي جيڪي |
آھي |
۽ وري پنھنجو رستو بہ ڌارين وارو ناھي، مائٽڻ وارو |
495 |
DYNT.utf |
- جھڙو آءُٗ علي رضا جي شاديءَ ۾ خوش ٿينديس، |
آھي |
ھا، پر منھنجو وس ڪونھي. تنھنجو پٽ، سو منھنجو پٽ |
496 |
DYNT.utf |
- خدا ۽ رسول جو حڪم آھي، سو تہ پورو ڪرڻ حق |
آھي |
بہ امان، اسان جي گلا آھي. آخر اھو جھان جو دستور |
497 |
DYNT.utf |
- رڳو ڌارياڻيءَ جو عيب ڪڍي تہ خدا کي خبر. |
آھي |
وارو آھي پوري وھيءَ وارو آھي، صورت جو موچارو |
498 |
DYNT.utf |
- سو اھي خاصيتون انھن ماڻھن ۾ ناھن.'' |
آھي |
کٽڻ ڪمائڻ جي لياقت، علميت ۽ ھوشياريءَ ڏي ڏسڻو، |
499 |
DYNT.utf |
- گھر واري جو وڏو آسرو آھي، وڏي خوشي آھي؛ |
آھي |
شہربانوءَ چيو تہ ``مائي، اھو خيال ڇو نہ |
500 |
DYNT.utf |
- وڻيس تہ ڌيءَ کي تاري، وڻيس تہ ٻوڙي، مگر |
آھي |
ورندي ڏني تہ ``چوي ٿي تہ ھونءَ تہ ماءُ مالڪياڻي |
501 |
DYNT.utf |
- ٻہ - ٽي ڳنڍڙيون ڪپڙن جون کڻائي آيو آھي |
آھي |
تہ سرائي، سندس گھر وارو ٻاھران ڪنھن سفر کان آيو |
502 |
DYNT.utf |
اسان سان مہبت ٻجھي ويئي اٿس.'' |
آھي |
مھمان خوش ٿي ويا. مائي جان بيبي بلڪل غريب زال |
503 |
DYNT.utf |
اوھان شينھن مڙسن کي، جن ھھڙو ديون جھڙو |
آھي |
ڳالھ ٻڌي ڍونگ ڪري حيرت ۾ پئجي چيو تہ ``يارو! آفرين |
504 |
DYNT.utf |
بختاور، مگر اھڙي بہ ڪانہ اچي پئي آھي. ائين |
آھي |
مائي شھربانوءَ چيو تہ ``اھو سچ |
505 |
DYNT.utf |
بہ ائين.'' |
آھي |
مريم بہ شاھدي ڏني تہ ``ابا، |
506 |
DYNT.utf |
بہ چڱا آھن، پر ٻنھنجا ڪي وري بڇڙا آھن؟ |
آھي |
ڄنھن جي ھينئر مڀڪائي ٿي ھلي!'' شھربانوءَ چيو تہ `` |
507 |
DYNT.utf |
بہ مٿانئس سر گھوري بيٺا ھئا، ۽ ذرو بہ مٿس |
آھي |
مٿي آيو ھو، تن سان بہ اھڙي دوستي رکيو آيو، جو |
508 |
DYNT.utf |
بہ، پڙھڻ لکڻ جو تہ اصلي ھتي اشرافن ۾ دستور |
آھي |
پڇڻ سان پئجي سگھندي، ۽ اھڙي خبر اسان کي اڳيئي |
509 |
DYNT.utf |
پر جيڪي پنھنجا ٿي چوين يا جيڪي ٻيا پراوا |
آھي |
بختاور چيو تہ ``مائي، سو سچ |
510 |
DYNT.utf |
پورھيو ڪري کٽي ڪمائي اچڻ ۽ زال جو ڪم آھي |
آھي |
کي جيڪر صاف معلوم ٿئي تہ في الحقيقت مڙس جو ڪم |
511 |
DYNT.utf |
پوري وھيءَ وارو آھي، صورت جو موچارو آھي |
آھي |
لکڻ وارو آھي، اشراف گھر جو آھي، کئتڻ ڪمائڻ وارو |
512 |
DYNT.utf |
پيپ گھلي، تھخاني ۾ سلطان جي محلات جي ھيٺان |
آھي |
گڏي اندر موڪليندا آھيون، جي اندر تھخاني ۾ گھڙي، |
513 |
DYNT.utf |
تنھن جي حوالي مون کي ڪندا ڇا؟ امان اھڙو |
آھي |
تہ ڀلي ھجي، جنھن کي ڳالھائڻ بہ نٿو اچي، چٽ گونگو |
514 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ پنھنجو اصلوڪو وطن گھمي ڏسان، سو |
آھي |
پاڻ پيدا ٿيس ۽ جتي ھن وفات ڪئي. منھنجي دل جي مرضي |
515 |
DYNT.utf |
تہ اسان ٻنھي گھرن جي وچ ۾ جيڪو رستو آھي، |
آھي |
جان بيبيءَ چيو تہ ``مائي، توکي خبر |
516 |
DYNT.utf |
تہ الائجي ڪھڙو حال ٿيندو آھي. انھن ڳڻتين |
آھي |
ڇا ٿيندو. ڪڏھن چوي تہ مئو ماڻھو خواب ۾ ڏسبو |
517 |
DYNT.utf |
تہ انھيءَ کي ڏسڻ جي ماڻھو ضرور خواھش رکندو. |
آھي |
جي ڏسڻ جي بہ جاءِ آھي، تہ انساني طبعيت جو اھو ميل |
518 |
DYNT.utf |
تہ اولاد جيڪي واجبي چوي سو ٻڌي ۽ ان تي خيال |
آھي |
مائٽ جي مرضيءَ کان ٻاھر وڃي؟ مگر مائٽ تي بہ حق |
519 |
DYNT.utf |
تہ اھو بہ اہروءَ وارو گھر آھي. علي نواز |
آھي |
جان بيبيءَ وارو ذڪر ڪڍيو ۽ چيائينس تہ ``مون کي خبر |
520 |
DYNT.utf |
تہ اھڙي مائٽي جي ڳالھ کي ھتي جا ماڻھو گار |
آھي |
ناشائستي ھجي تہ مون کي معاف ڪجئين. مون کي خبر |
521 |
DYNT.utf |
تہ بادشاھ کي سندس وڏي راڻيءَ ۽ وڏي پٽ سوڌو |
آھي |
اڻڻت آھي. تنھنڪري ھن جي اشاري سان اسان رٿ ڪئي |
522 |
DYNT.utf |
تہ بہ مائٽن وانگر آھي. اسان جي سرائيءَ |
آھي |
چڱو آھي، جوان جماڻ آھي، اشراف گھر جو آھي، ڌاريو |
523 |
DYNT.utf |
تہ بيشڪ زينت؛ مون کي اڳيئي شڪ پئي پيو، |
آھي |
چوڻ لڳي تہ ``ابا، مون سان تہ ڳالھ ڪر؛ ھي ڪھڙو رنگ؟ |
524 |
DYNT.utf |
تہ پڻس رڳو مسيت جي ٽڪرن تي پليو، ۽ رڳو ڪڪڙ |
آھي |
آھي ۽ ھزارن جو ڌڻي آھي تہ ڀؤ ڪونھي، پر توکي خبر |
525 |
DYNT.utf |
تہ ترت جواب وٺجي، متان ڍر ڏلي ڪم بگڙي وڃي!'' |
آھي |
مائي بہ پنھنجي دل ۾ ٺھراءُ ڪري رھي ھوندي، بھتر |
526 |
DYNT.utf |
تہ تنھنجي انھن سان ڪا رساڪاري آھي ۽ اسان |
آھي |
جي سرحدي پاڱن ۾ پيا دخل ڪن ۽ اسان کي معلوم ٿيو |
527 |
DYNT.utf |
تہ تو جھڙي امير کي راڻي فتنہ خانم پنھنجو |
آھي |
پوءِ احين سڀ چڱي حال ۾ گذارينداسين ۽ اسان کي يقين |
528 |
DYNT.utf |
تہ جي ٿورو پنڌ ھوندو ھو تہ پيادي ويندي |
آھي |
ٻاھر ويندي ھئي - جيئن پردي وارن ماڻھن جو دستور |
529 |
DYNT.utf |
تہ جيڪي اسان جا رعيتي ماڻھو ۽ نمڪخوار آھن، |
آھي |
۽ تجويز لاءِ ۽ سندس مرضيءَ پٺيان. اسان کي اميد |
530 |
DYNT.utf |
تہ چنڊ جي پھرينءَ تاريخ کان وٺي، ٽي ڏينھن |
آھي |
۽ ھيئن بہ چيائين تہ ``راڻي فتنہ خانم چوائي موڪليو |
531 |
DYNT.utf |
تہ دير نہ ڪجي، رٿ ڪري ڪو ڏينھن مقرر ڪري، |
آھي |
کان بہ وڏي محلات کي اڏائي ڇڏبندو، تنھنڪري بھتر |
532 |
DYNT.utf |
تہ ذات جو ميمڻ آھي. جي اسين ساڻس اھڙو پير |
آھي |
وارو آھي ۽ بخت زور اٿس، تڏھن بہ اصل جي توکي خبر |
533 |
DYNT.utf |
تہ زينت کي بہ اھو ھنڌ چڱو لڳندو. جن ڳالھين |
آھي |
چيو تہ ``ھائو مائي، مچ ٿي چوين پر مون کي اسيد |
534 |
DYNT.utf |
تہ سرائيءَ جي گھران سماءُ ولجي تہ ڪھڙو |
آھي |
ھئا، تہ علي رضا ماءُ کي چيو تہ ``امان، بھتر صلاح |
535 |
DYNT.utf |
تہ سگھوئي اوعان جي خدمت ۾ اچي حاضر ٿينداسين؛ |
آھي |
جو خط آيو تہ ``اسين استنبول مان روانا ٿيون ٿا اميد |
536 |
DYNT.utf |
تہ سڀڪو چوندو ھو تہ ``تڏھن ڀلا ڇونہ اھا |
آھي |
ھئي تہ فلاڻي بيبي بہ انھيءَ زناني مجلس جي شريڪ |
537 |
DYNT.utf |
تہ فضل محمد جو شھر ۾ سکرن سکرن سان رستو |
آھي |
اسان مٿي چيو |
538 |
DYNT.utf |
تہ کلڻ ۽ ٽوڪن ڪرڻ جا وجھ پيا ڳولين. ڪنھن |
آھي |
پنھنجي مائٽن ۽ پاڙي وارن جي حال جي توکي خبر |
539 |
DYNT.utf |
تہ لکڻ پڙھڻ ايندو ھجيس ۽ نيڪ زال ھجي، ۽ |
آھي |
تہ ٻين سڀني ڳالھين سان گڏ، انھيءَ ڳالھ جو بہ ضرور |
540 |
DYNT.utf |
تہ مائي شھربانو ۽ بختاور، زينت بانو جي |
آھي |
پھرئين باب ۾ چيو ويو |
541 |
DYNT.utf |
تہ منھنجا مائٽ پاسي ۾ ويٺا آھن، لينگريءَ |
آھي |
ورندي ڏلي تہ ``ادي، چڱو ڪيئي، پر توکي خبر |
542 |
DYNT.utf |
تہ منھنجي تينگر علي رضا کي تون پنھنجو ڪرين |
آھي |
اوھان کي اسان کان عار نہ اچڻ گھرجي. منھنجي مرضي |
543 |
DYNT.utf |
تہ مون کي موت ڏي، تہ قبر جي ڪنڊ ۾ وڃي آسودي |
آھي |
جا ڏينھن گذاريان. جي قسمت ۾ اڃا بہ ٻيءَ طرح |
544 |
DYNT.utf |
تہ مئذمن وانگي زالون ڀلي ٻاھر وتن گھمنديون |
آھي |
زينت - تڏھن سائين، اوھان جو مطلب |
545 |
DYNT.utf |
تہ مڙس زال ماڻھن جي اڳيان گڏ نہ ويھن، نہ |
آھي |
ھڪٻئي سان بيحجاب ڳالھائيندا ھئا. ھتي اڪثر رواج |
546 |
DYNT.utf |
تہ ھاڻ اسين اڳتي ھتي نہ رھون. جيڪي ھتي ٿو |
آھي |
جان بيبيءَ جھليس تہ ``ابا، تڪڙ نہ ڪر، منھنجي صلاح |
547 |
DYNT.utf |
تہ ھاڻ نڪري اچي پنھنجي ڌنڌي کي لڳ.'' |
آھي |
ھئي. پيءُ کان صلاح پڇيائين، تنھن بہ چيس تہ ``بھتر |
548 |
DYNT.utf |
تہ ھاڻي عمر جي پڇاڙيءَ ۾ ڪو آرام بہ وٺجي |
آھي |
آھي، ۽ اسان جي سڀکا گھرج پلي آھي، تنھنڪري بھتر |
549 |
DYNT.utf |
تہ ھلي زيارت ڪريان.'' پر ھنن ٻڌايس تہ ``ھو |
آھي |
ھن پنھنجي ڏاڏي جي قبر جو پڇيو تہ ``ڪٿي |
550 |
DYNT.utf |
تہ ھن پنھنجي دولت پنھنجي اولاد جي تعليم |
آھي |
ڪندو ھو، تڏھن بہ تمام اڻھوند ڪانہ ھيس. اھو سچ |
551 |
DYNT.utf |
تہ ھن جي سنڌ ۾ اچڻ جو بيان ڏيون. |
آھي |
سان جيڪو واسطو آھي، تنھن جي بيان ڪرڻ کان اڳي بھتر |
552 |
DYNT.utf |
تہ ھن جي منڊم اگرچہ چڱي موچاري گھر جي ھئي، |
آھي |
معلوم ٿيو تہ مون خراب ڪم ڪيو آھي. اسان مٿي بہ چيو |
553 |
DYNT.utf |
تہ ھنن جو گھر حيدرآباد جي ڪَچي ۾ ھو، جو |
آھي |
اسان چيو |
554 |
DYNT.utf |
تہ ھو تمام چڱي ۽ سالم طبع جو ھو ۽ ھن جا خيال |
آھي |
ڪئي ھئي، تہ منصور علي وڏو حيا وارو ھو. اسان چيو |
555 |
DYNT.utf |
تہ ھھڙو املھ ماڻڪ رھجي ڪين ويندو. خدا تي |
آھي |
جڏھن ڪين جھڙن جون ڌيئون وڃي سکيون ٿين، تڏھن پڪ |
556 |
DYNT.utf |
تہ ھينئر ئي موڪلائجي.'' |
آھي |
ڏني آھي ۽ ليٺ مون کي ھتان وڃڻو بہ آھي، تڏھن بھتر |
557 |
DYNT.utf |
تہ ھيڏي ساري ٻار کي گھر ۾ ويھارڻ جو وقت |
آھي |
- ڌيءُ! تڏھن تنھنجي مرضي اصل ڪانھي؟ توکي خبر |
558 |
DYNT.utf |
تہ ``جھڙو ديس، تھڙو ويس.'' |
آھي |
ھنڌ ھڪڙي پوشاڪ ٿا ڍڪين، ٻئي ھنڌ ٻي پوشاڪ. چوڻي بہ |
559 |
DYNT.utf |
تہ ``فلاڻيءَ جي لاءِ گھوٽ ڪونہ ٿو لڀين.'' |
آھي |
ٻہ - ٽي ڏينھن وڌيڪ ويھي ٿي، تہ جھان پيو چوندو |
560 |
DYNT.utf |
تہ ٻہ-ٽي جوان ڇڏ جن تہ وجھ ڏسي، وڃي ترار |
آھي |
پورو نہ پوي ۽ ساري رٿ فيصل نہ ٿئي، تنھنڪري بھتر |
561 |
DYNT.utf |
تہ ڀؤ ڪونھي، پر توکي خبر آھي تہ پڻس رڳو |
آھي |
اعتراض آھي. ھو ھينئر وڏو ماڻھو آھي ۽ ھزارن جو ڌڻي |
562 |
DYNT.utf |
تہ ڏکن ۾ گذريل ڏينھن ياد پوندا آھن. سو جيئن |
آھي |
ڏينھن ياد پوڻ لڳا، پنھنجا مائٽ ياد پوڻ لڳا. دستور |
563 |
DYNT.utf |
تہ ڪو پتو ڪڍي ڏينداسين، نہ تہ پوءِ وري |
آھي |
رھي ۽ مخفي جاچ ڪري، ۽ آءُٗ ٻاھر جاچ ڪندس؛ اميد |
564 |
DYNT.utf |
تہ ڪي خراب مثال اھڙين قومن مان بہ ملي سگھندا. |
آھي |
پارسين جو آھي، جي ھندستان جا ڏيھي ماڻھو آھن؛ سچ |
565 |
DYNT.utf |
تہ ڳولي وڃي لھنديسانس. |
آھي |
وڃي ھٿ ڪريان، ۽ ڏينھن سڄو پيو آھي، خدا ۾ اميد |
566 |
DYNT.utf |
تڏھن ابي-ڏاڏي جي ڄمڻ جي جاءِ ڏسان، اگرچہ |
آھي |
علي رضا ڀانئيو تہ جڏھن خدا وسعت ڏني آھي ۽ وجھ ڏنو |
567 |
DYNT.utf |
جتي ڪٿي جي رسم. جھڙيءَ طرح مسلمان سڀيئي |
آھي |
۾ ڪھڙو فرق؟ باقي ٿيو برقعو يا پوش يا ڪوٽ، سو تہ |
568 |
DYNT.utf |
جنھن سان سندس پلؤ ٿو ٻڌجي. انھيءَ جي جڏھن |
آھي |
کي آسرو سون روپي جو تہ ڪونھي، انھيءَ ماڻھوءَ جو |
569 |
DYNT.utf |
جو اڳواٽ مون کي اشارو ڪيو ھئالين ۽ دلجاءِ |
آھي |
مون کي دل ۾ ويچار ھو. لاشڪ سرائي بہ ھن ڪم ۾ راضي |
570 |
DYNT.utf |
جو پنھنجو ٻار ڏبندو!'' |
آھي |
زال تہ اڳيئي آھي، سو پھاڄ تي ڪنھن کي کُٽيءَ کنيو |
571 |
DYNT.utf |
جو ڇا چئجي! اسان جي علي رضا جو بہ ساڳيو |
آھي |
تہ ``مائي زينت بہ پنھنجي جاءِ کي اھڙو سينگاريو |
572 |
DYNT.utf |
جو ڌيءُ بہ تو کي ڏين ۽ اڳواٽ بہ ڏيکاري ڏين!'' |
آھي |
باقي رھي ڏٺي جي ڳالھ، سو ابا، ڪنھن کي کُٽيءَ کنيو |
573 |
DYNT.utf |
جو ڪنھن وٽ ڪا ٿوري ھوندي. جڏھن ڪين جھڙن |
آھي |
جي زينت خدا جي مھربانيءَ سان اھڙي سڌريل ڌيءُ |
574 |
DYNT.utf |
جھڙو مڙسن کي ضروري آھن، تھڙو زالن کي. انگريز |
آھي |
ذڪر ٿو ڪريان، تن جو عقل ۽ نيڪيءَ سان واسطو آھي. |
575 |
DYNT.utf |
سو الائجي ڇا ٿيندو. ڪڏھن چوي تہ مئو ماڻھو |
آھي |
ڪڏھن دل ۾ چوي تہ زال جي خواب جي تعبير ابتڙ ٿيندي |
576 |
DYNT.utf |
سو بند ڪجي؛ چالاءِ جو شاديءَ جي گوڙ ۾ دھل |
آھي |
ڏواڪن ھڻڻ ۽ اندر ڍواڪ وڄائڻ جو دستور، جيڪو ھلندڙ |
577 |
DYNT.utf |
سو چڱو آھي، پر جنھن کي ڏک ڏولاوا نصيب ۾ |
آھي |
اٿئي سي ڪنھن ڪم جا ناھن. جيڪو ھاڻ مون بندوبست ڪيو |
578 |
DYNT.utf |
سو سڀ اوھان جو آھي، حجاب بلڪل ڪو نہ ڪجو.'' |
آھي |
کي گھر جي، سو مون کان بيشڪ گھرائجو، جيڪي مون وٽ |
579 |
DYNT.utf |
سو وٺو، پر اسان کي جيئدان ڏيو.'' ھنن پھرين |
آھي |
ھڪڙي چورلھي ھٿ وڌن، تڏھن چيائون تہ ``اسان وٽ جيڪي |
580 |
DYNT.utf |
سو وڃان ٿو، ھو ڪنھن صاحبلوڪ وٽان ٻہ - ٽي |
آھي |
حامد چيو تہ ``مون علي رضا وٽ وڃڻ جو اڄ انجام ڪيو |
581 |
DYNT.utf |
سڀ کپي ويا، تڏھن خرچ گھٽائڻ لڳو. اھڙيءَ |
آھي |
مڻا ھئن، سي ڳاري، ٺاھہ ٺوھہ رکندو ايندو ھو. جڏھن |
582 |
DYNT.utf |
گھر جو سڀ ڪم ڪار سنڀالڻ؛ نہ رڳو ايترو پر |
آھي |
مڙس جو ڪم آھي پورھيو ڪري کٽي ڪمائي اچڻ ۽ زال جو ڪم |
583 |
DYNT.utf |
مائٽ جي مرضيءَ کان ٻاھر وڃي؟ مگر مائٽ تي |
آھي |
مون کي چوندؤ ائين ڪندس، اولاد کي ڇا اختيار |
584 |
DYNT.utf |
مڙس، انھيءَ جو تہ قرآن ۾ بہ اشارو آھي. جا |
آھي |
جيئن ھتي آھي. منھنجي نظر ۾ زال جي لاءِ وڏو پردو |
585 |
DYNT.utf |
ويچاري گل محمد کي، ڏپڻ وٺڻ اھڙو ٿو ڪري، |
آھي |
۽ سوبرڪي ڳالھ پوري، وري بہ چوڻ لڳي تہ ``مائي، شابس |
586 |
DYNT.utf |
ئي رڳو ھتي.'' |
آھي |
اتي اھڙي جٺ ڪانھي، جھڙي ھتي آھي، ڄڻ تہ مسلماني |
587 |
DYNT.utf |
ئي ڪونہ. |
آھي |
ٻاھر نہ ٿا ڪڍن، سو ڊپ رڳو خيالي آھي، حقيقت ڪري |
588 |
DYNT.utf |
يا ان جي ڏسڻ جي بہ جاءِ آھي، تہ انساني طبعيت |
آھي |
پر ٻڌجي پيئي تہ تمام ويجھي بہ آھي يا ڀت جي ٻاھران |
589 |
DYNT.utf |
يا مڙس کي؟ جي شيطاني ڪمن کان پاسي ٿيڻ يا |
آھي |
ڏين ٿا، تڏھن اھڙي آزمودي جو ضرور، زال کي وڌيڪ |
590 |
DYNT.utf |
يا نہ ۽ اندر وڃڻ جو ڪو اپاءُ آھي يا نہ. اٺن |
آھي |
تہ جاچي اچي تہ اوطاق تائين وڃڻ يا پيپن نيڻ جو وجھ |
591 |
DYNT.utf |
يا نہ. اٺن ڏينھن کان پوءِ ھو وري آيو؛ اچي |
آھي |
پيپن نيڻ جو وجھ آھي يا نہ ۽ اندر وڃڻ جو ڪو اپاءُ |
592 |
DYNT.utf |
يا ڀت جي ٻاھران آھي يا ان جي ڏسڻ جي بہ جاءِ |
آھي |
چڱي شيءِ ڏٺل ناھي، پر ٻڌجي پيئي تہ تمام ويجھي بہ |
593 |
DYNT.utf |
يا ڪونھي، ماڻھوءَ کي گھر جي يا نہ، تنھن |
آھي |
ھئا. خدا جي ھستيءَ ڏي گھڻو خيال نہ ھوندو ھونِ. دين |
594 |
DYNT.utf |
ٻيئي سپاھي ساڻ ڪري، سمند رخان فوجدار روانو |
آھي |
انھيءَ مھل سنڀري، |
595 |
DYNT.utf |
ڪ ڪوڙ؟ تو بہ گھڻا زمانا ڏٺا آھن. |
آھي |
اتي سڄو گھر دوزخ جي ڏيکاري پيو ڏيندو. چؤ دائي سچ |
596 |
DYNT.utf |
۽ اتان نڪرڻ لاءِ اھڙي تڪڙي ناھي. |
آھي |
مگر جيسين ڪو اھڙو وجھ ملي، تيسين اتي رھڻ ۾ راضي |
597 |
DYNT.utf |
۽ اسان ڏي تون سچو نہ رھيو آھين، انھيءَ |
آھي |
کي معلوم ٿيو آھي تہ تنھنجي انھن سان ڪا رساڪاري |
598 |
DYNT.utf |
۽ اشراف ماڻھو آھي، ۽ اسان کي خدا جو ڏنو |
آھي |
گھر وارو فضل محمد لاڙڪن جي پاڙي جو نيڪ مرد |
599 |
DYNT.utf |
۽ اندران بہ تھخاني ۾ وڃڻ جو رستو بند آھي، |
آھي |
باقي محلات جي چوڌاري سو اڳي کان پھرو زيادہ |
600 |
DYNT.utf |
۽ انگريزي سرڪار جي حڪومت ۾ عمر آندي اٿس، |
آھي |
جڏھن علي رضا مسلمان ۽ آبروءَ وارو ۽ پڙھيل ماڻھو |
601 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ مڏئيءَ ۾ سيٺ جون جايون جڳھيون |
آھي |
ڀڄ کان ارڙھن ڪوھ پري آھي، ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي |
602 |
DYNT.utf |
۽ او کي سو کي ڪم ۾ وڏي مدد آھي. رٿ ڪيائين |
آھي |
مان ضروري آھي ۽ پٽ جو ساڻ ھئڻ دل جي لاءِ وڏو ڏڍ |
603 |
DYNT.utf |
۽ اھا بہ اھڙي سکي آھي، تڏھن ٻي ڪھڙيءَ کي |
آھي |
جون گاريون جھليوَ. وري جڏھن ھن کي ھڪڙي زال اصلي |
604 |
DYNT.utf |
۽ اڃا مھيني کن جو ڪم آھي. اھڙيءَ طرح محلات |
آھي |
ايندا آھن. اسان انھيءَ ڪم ۾ ٻہ مھينا پورھيو ڪيو |
605 |
DYNT.utf |
۽ اڳيئي پيو خيال پچائيندو ھو، تہ وجھ ملي |
آھي |
خبر ٻڌي تہ سندس ملڪ جو بادشاھ ڪاھي اچي ويجھو ٿيو |
606 |
DYNT.utf |
۽ بخت زور اٿس، تڏھن بہ اصل جي توکي خبر آھي |
آھي |
ننڍو پٽ بہ غريب ٿو ٻڌجي، پر جيتوڻيڪ ٻڃنديءَ وارو |
607 |
DYNT.utf |
۽ بي قصور آھي، تنھن کي الڳ ڪري انھيءَ جي |
آھي |
جھڙي قيدڻ ھئي، اھڙي ڪجي. باقي ھن جو پٽ، اڃا صغير |
608 |
DYNT.utf |
۽ پٽ جو ساڻ ھئڻ دل جي لاءِ وڏو ڏڍ آھي ۽ او |
آھي |
کان سواءِ ھڪڙو ٻيو سنگتي بہ مڙس ماڻھن مان ضروري |
609 |
DYNT.utf |
۽ جتي ڪٿي مڙسن خوأ زالن ۾ ڪا اھڙي ڳالھ |
آھي |
آئي استنبول جي زناني عالم ۾ ھر طرح جو سڌارو ٿيو |
610 |
DYNT.utf |
۽ جيڪي دشمن آنھيءَ ڪم ۾ شامل ھئا، تن کي |
آھي |
کي بہ گمان ڪونہ پيو، تہ تھخاني ۾ ڪو باروت لڌو |
611 |
DYNT.utf |
۽ جڏھن راضي ٿيندو آھي، تڏھن گھڙيءَ ۾ فقير |
آھي |
آھي، تڏھن گھڙيءَ ۾ امير کي لاھي آڻي فقير ڪندو |
612 |
DYNT.utf |
۽ حيدرآباد ڏي ٿو وڃي؛ تڏھن ھن کي بہ دل ۾ |
آھي |
پيءُ-ماُ جي ڏسڻ ۽ انھن جي بندوبست ڪرڻ لاءِ آيو |
613 |
DYNT.utf |
۽ سندس ننڍو پٽ بہ غريب ٿو ٻڌجي، پر جيتوڻيڪ |
آھي |
چيو تہ ``سو ھينءَ تہ سيٺ گل محمد چڱو ماڻھو |
614 |
DYNT.utf |
۽ صالح تہ آھي ۽ علي رضا کي بہ پٽ وانگي ڃڻندي |
آھي |
ڌيءَ اگرچہ ھاڻي ڌارين آھي، پر وري بہ اولاد |
615 |
DYNT.utf |
۽ علي رضا کي بہ پٽ وانگي ڃڻندي ھئي ۽ سندس |
آھي |
ھاڻي ڌارين آھي، پر وري بہ اولاد آھي ۽ صالح تہ |
616 |
DYNT.utf |
۽ گھر سکرن جو آھي، تہ آءُٗ خوشيءَ سان پورھيت |
آھي |
زينت بانوءَ چيو تہ ``مائي، جي اھڙي ڳالھ |
617 |
DYNT.utf |
۽ گھڻين ڳالھين ڪري دنيا ۾ مشھور آھي. |
آھي |
بادشاھت جي گاديءَ جو ھنڌ آھي. اھو ھڪڙو قديم شھر |
618 |
DYNT.utf |
۽ لاڙڪن جي پاڙي جو چڱو مڙس آھي. في الحال |
آھي |
ھوندي؛ ۽ سندس موس جو نالو بہ سجھبس ٿي تہ فضل محمد |
619 |
DYNT.utf |
۽ ليٺ مون کي ھتان وڃڻو بہ آھي، تڏھن بھتر |
آھي |
آبروءَ سان ڪم پيو ھلي ۽ وسعت بہ خدا موچاري ڏني |
620 |
DYNT.utf |
۽ مائي شھربانو ڏاڍي ڏکي آھي. ھنن جي اچڻ |
آھي |
سگھوئي ھنن کي معلوم ٿيو تہ حامد جو تمام خراب حال |
621 |
DYNT.utf |
۽ مسلمانن جي وڏي بادشاھت جي گاديءَ جو ھنڌ |
آھي |
ھڪڙو آھي. اھو روم يا ترڪستان جي سلطان جو تختگاہ |
622 |
DYNT.utf |
۽ منجھانئس ھڪڙو پٽ بہ اٿس. مگر سلطان کي |
آھي |
تہ ھن جا عزيز آھن. راڻيءَ سان سلطان جي گھڻي دل |
623 |
DYNT.utf |
۽ مڙسن جي ڪابہ ڳالھ ڪانہ ھلندي آھي، پر |
آھي |
ھنن کي سجھيو ٿي تہ اھڙن ڪمن ۾ زالن جي ٻيگھي مچندي |
624 |
DYNT.utf |
۽ وجھ ڏنو آھي تڏھن ابي-ڏاڏي جي ڄمڻ جي جاءِ |
آھي |
۾ ذڪر ڪيل آھي) علي رضا ڀانئيو تہ جڏھن خدا وسعت ڏني |
625 |
DYNT.utf |
۽ وري ھن کي مسافر ۽ ڌارئين ملڪ جو ٿي ڄاتائون، |
آھي |
اھا خبر ھين تہ انھيءَ بندوبست ڪرڻ واري زينت بانو |
626 |
DYNT.utf |
۽ ھزارن جو ڌڻي آھي تہ ڀؤ ڪونھي، پر توکي |
آھي |
بہ منھنجو اھڙوئي اعتراض آھي. ھو ھينئر وڏو ماڻھو |
627 |
DYNT.utf |
۽ ھن جي زال بہ دکنڻ آھي، سو گھر ۾ اڳيئي |
آھي |
ڏينھن رلڻ پنڻ ڪري مون کي چڱي موچاري اچي بہ ويئي |
628 |
DYNT.utf |
۽ ھوادار آھي، اتي آءُٗ بہ پيئي رھنديس.'' |
آھي |
ارادو ڪيو. ظاھري عذر ڪياين تہ ``اھا گوشائتي جاءِ |
629 |
DYNT.utf |
۽ ھڪڙو ڪُنو مٺائيءَ جو بہ. زال کي ٿو چئي |
آھي |
کان آيو آھي - ٻہ - ٽي ڳنڍڙيون ڪپڙن جون کڻائي آيو |
630 |
DYNT.utf |
۽ ٻنھي حڪومتن جو چڱيءَ طرح واقفڪار آھي؛ |
آھي |
آھي، دينذار آھي، نيڪ آھي، پڙھيل آھي، آزمود گار |
631 |
DYNT.utf |
۽ ٻہ-ٽي ڪنجيون، ڌاڳي ۾ ٻڌل بورچيخاني واري |
آھي |
۾ وڃي ڏسي تہ فوجدار جو نوڪر تڏي تي سمھيو پيو |
632 |
DYNT.utf |
۽ ٻيو تہ تھخاني واري ڪوٺيءَ ۾ ھوءَ ڪردڻ |
آھي |
فتنہ خانم ڪردڻ جي سلطان جي وڏي بيبيءَ سان دشمني |
633 |
DYNT.utf |
۽ ڀاڻس بہ ضرور خوش ھوندو. |
آھي |
مان صاف سمجھائين ٿي نہ ماڻس انھيءَ ڪم ۾ راضي |
634 |
DYNT.utf |
۽ ڌيءَ بہ ڄائي اٿس.'' انھيءَ ڪري ھن کي دل |
آھي |
مڙس علي رضا آھي، جو مون کي مئو ڄاڻي ھتي پرڻيو |
635 |
DYNT.utf |
۽ ڏاڍي ھوشيار آھي، تنھنڪري ھنن پاڻ ھن سان |
آھي |
بہ پھتي ھئي، ۽ خبر ھين تہ عزت واري امير جي زال |
636 |
DYNT.utf |
! آءُٗ تہ کائيندي آھيان ٻہ - ٽي گرنھن، ھھڙو |
آھي |
ڍاڪن ۽ رڪيبين سان ڀرجي ويو آھي؛ اڃا بہ ٿورو |
637 |
DYNT.utf |
! جيڪا امان جي مرضي. انھيءَ گھر جي جيڪا ڳالھ |
آھي |
جو ڇا وس جو مائٽ جي سامھون ٿئي. منھنجي مرضي ڪھڙي |
638 |
DYNT.utf |
! زال ۽ ٻارٻچا ٻيا بہ ٿي پوندا، تنھنڪري |
آھي |
۾ وتن ڪنڌ لڪائيندا. انسان جي حياتي الاجي ڪيتري |
639 |
DYNT.utf |
! ھائي مائي ٻڌين ٿي، بسم اللّہ ڪري الھيءَ |
آھي |
جي ھن کي اڳيئي خبر پئي ھئي - ڀلا ھن جو ڇٽل روح جو |
640 |
DYNT.utf |
! ھينئر انگريز آئي مائٽن جي مرضي ويئي، ھينئر |
آھي |
ٿو چوين تہ جيڪا اوھان جي مرضي؟ منھنجي مرضي ڪھڙي |
641 |
DYNT.utf |
!'' |
آھي |
آءُٗ سو ڀانيان ٿي تہ الھيءَ جو تعبير اجھو اھو |
642 |
DYNT.utf |
!'' |
آھي |
آھي، لکڻ پڙھڻ واري بہ آھي، ۽ سگھڙپائيءَ واري بہ |
643 |
DYNT.utf |
!'' |
آھي |
سائين تون فضل محمد ناھين، تڏھن مون سان ڊوھ ٿيو |
644 |
DYNT.utf |
'' |
آھي |
اڄ ڏينھن جو مون ۽ زينت پاڻ ۾ ڏاڍي چٽا ڀيٽي کاڌي |
645 |
DYNT.utf |
'' پر انھيءَ کان اڳي ھڪڙي لنڍي خونچي ۾ ڪي |
آھي |
پوءِ صفي ۾ ساءُ کي چيائين تہ ``اسان ماني تيار |
646 |
DYNT.utf |
) علي رضا ڀانئيو تہ جڏھن خدا وسعت ڏني آھي |
آھي |
واسطو ٽٽي ويو ھوس، (جيئن مٿي ٽئين باب ۾ ذڪر ڪيل |
647 |
DYNT.utf |
-پر بختاور، آءُٗ ڇتي ٿي پيئي آھيان، ڪيئن |
آھي |
جو جوان پٽ ويٺو آھي-پنھنجو رت آھي، ڀنھنجو ھڏ |
648 |
DYNT.utf |
-پنھنجو رت آھي، ڀنھنجو ھڏ آھي-پر بختاور، |
آھي |
ڪي وري بڇڙا آھن؟ ادي الھداد جو جوان پٽ ويٺو |
649 |
DYNT.utf |
-لہ لميرن مان نہ فقير مان ٿا ٽرن، گلا ڪندي |
آھي |
ڳڻتيءَ کان ڇٽون. ھينٺر ماڻھن ۾ حال ڪونہ وڃيرھيو |
650 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
آھن، جي پنھنجا ٿيندا آھن، اھو جھان جو دستور |
651 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
آھي - خدا ۽ رسول جو حڪم آھي، سو تہ پورو ڪرڻ حق |
652 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
بہ سندن ھڪڙي بھادري آھي، اھا بہ سندن ھڪڙي تعريف |
653 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
بہ گھڻو فڪر ھو، پر مائيءَ انھيءَ بابت مون کي چيو |
654 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
تہ چورايل مال جو ھيترو ڀاڱو حامد عليءَ کي مليو |
655 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
خاطري ٿي تہ برابر ھي ھرطرح اھڙن ملڪي ڪمن جو لائق |
656 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
دھل مرڳو گڙٻڙ وجھو ڏين-تنھن کان سواءِ شرعي بہ منع |
657 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
زينت، سچ ٿي چوين، پر تنھنجي ماءُ جي سا اھا مرضي |
658 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
سھڻي پيتي مال جي آءُٗ کڻي آئي ھيس، اجھا اندر رکي |
659 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
مائيءَ جي مرضي گھڻي تنھنجي ماروٽ اميدعليءَ ڏي |
660 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
ٿي ويئي تہ صديق جي گھر ڪا وڏي اشراف ۽ نيڪ زال آئي |
661 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
ڪُٽ ٿيندو.'' پر ھن پڪ ڏئين تہ ضرور اتي ڪِريو |
662 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
ھجن تہ چڱو، جو انھن جي منڀال جو حق منھنجي ني سر تي |
663 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
ھن جو ٻيو. ھڪڙي ۾ رھڻ فخر آھي، ٻئي ۾ رھڻ خواري |
664 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
ھُليل آھي، ھئي بہ آھي، ۽ ديني حڪم بہ اھڙوئي |
665 |
DYNT.utf |
. |
آھي |
ھڪڙو قديم شھر آھي ۽ گھڻين ڳالھين ڪري دنيا ۾ مشھور |
666 |
DYNT.utf |
. آخر اھو جھان جو دستور آھي - خدا ۽ رسول جو |
آھي |
ڪونہ ٿو لڀين.'' انھيءَ ۾ وري بہ امان، اسان جي گلا |
667 |
DYNT.utf |
. آھي جھڙو مڙسن کي ضروري آھن، تھڙو زالن |
آھي |
آءُٗ ذڪر ٿو ڪريان، تن جو عقل ۽ نيڪيءَ سان واسطو |
668 |
DYNT.utf |
. آءُٗ جتي ھوندس، اتي حضور جو نمڪ پروردہ |
آھي |
ڌڻيءَ کي ڇڏي ڪين وڃان، پر مون کي وڃڻ تمام ضروري |
669 |
DYNT.utf |
. آءُٗ نٿي چوان تہ اسين اوھان جا سائٽ آھيون، |
آھي |
اسان جي حال جي توکي ساري خبر آھي - توکان کجھو ڪرن |
670 |
DYNT.utf |
. آءُٗ ڳالھائينديس بہ کڻي ھندستاني، جو |
آھي |
نالو زينب کڻي رکديس، جو زينت جي نالي کي ويجھو بہ |
671 |
DYNT.utf |
. اسان جن ٻارن کي پڙھائيندي آھي. ننڍڙو ٻار |
آھي |
زال آھي، پر ڏاڍي اشراف لمازڻ ۽ لکڻ پڙھڻ جي ھوشيار |
672 |
DYNT.utf |
. اسان جي حال جي توکي ساري خبر آھي - توکان |
آھي |
تون پنھنجو ڪرين تہ چڱو؟ ھو غريب آھي، چڱي چال وارو |
673 |
DYNT.utf |
. اسان جي سرائيءَ ۽ علي نواز مغل جو پئڻ ۾ |
آھي |
اشراف گھر جو آھي، ڌاريو آھي تہ بہ مائٽن وانگر |
674 |
DYNT.utf |
. اسان مٿي بہ چيو آھي تہ ھن جي منڊم اگرچہ |
آھي |
محبوب عليءَ کي معلوم ٿيو تہ مون خراب ڪم ڪيو |
675 |
DYNT.utf |
. اسان وٽ ھوندينءَ تہ منھنجو گھر وارو تنھنجو |
آھي |
آھي ۽ اشراف ماڻھو آھي، ۽ اسان کي خدا جو ڏنو سڀڪي |
676 |
DYNT.utf |
. الھيءَ ڳالھ جي ھن کي اڳيئي خبر پئي ھئي |
آھي |
توکي انھيءَ مھل چيو ھو تہ ويچارو اوھان جو دعاگو |
677 |
DYNT.utf |
. اميد تہ وقت تي اسان کي ملندؤ. زيادہ نياز. |
آھي |
۾ روانا ٿينداسين. مامي جن بہ ھلڻ جو انجم ڪيو |
678 |
DYNT.utf |
. انھن جي قبر تي ويچاري مريم، جا پڻ ھينئر |
آھي |
مسجد بہ ٺھرائي ڇڏيائون، جيئن اڪثر دستور ٿيندو |
679 |
DYNT.utf |
. انھن ڳڻتين ۾ وڃي بختاور کي اٿاريائين، |
آھي |
ماڻھو خواب ۾ ڏسبو آھي تہ الائجي ڪھڙو حال ٿيندو |
680 |
DYNT.utf |
. انھيءَ بندر تي ڪراچيءَ ۽ بمبئيءَ وارا |
آھي |
۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي آھي، جنھن سان ڏاڍي وھڪ |
681 |
DYNT.utf |
. انھيءَ جاسوسپ لاءِ پاڻ تہ مڙس ساڻھو ٿي |
آھي |
آھي، سو ضرور ڪنھن زال ماڻھوءَ جو بہ انھيءَ ۾ ھٿ |
682 |
DYNT.utf |
. انھيءَ رٿ ۾ ھئي، تہ ڪو خلاصو وقت ڏسي ڪنھن |
آھي |
ڪيائين تہ پوءِ ظاھر ٿيڻ کان ھينئر ظاھر ٿيڻ بھتر |
683 |
DYNT.utf |
. انھيءَ گھر جا اسين چڱيءَ طرح واقف آھيون. |
آھي |
جي اھا ٻانھن اوھان کي بسند آھي، تہ مون کي بہ پسند |
684 |
DYNT.utf |
. انھيءَ وقت کان وئي ھوءَ انھيءَ ڳلھ تي |
آھي |
مان ھن کي پڪو گمان پيو تہ منھنجي بابت ذڪر ھليو |
685 |
DYNT.utf |
. انھيءَ ۾ خدا تعاليٰ ڪروڙين شيون پيدا ڪيون |
آھي |
ائين نہ ڇؤ. دنيا ھڪڙو عجيب ڪارخانو ۽ عجائبخانو |
686 |
DYNT.utf |
. اوھان کي گھرجي تہ ايندڙ سومر واري آگبوٽ |
آھي |
مون ٻئي ھنڌ ھڪڙو موچارو وڏو گھر ڀاڙي تي ھٿ ڪيو |
687 |
DYNT.utf |
. اوھان کي ڪا ٻارڻي ھجي تہ ٻاريو، متان دير |
آھي |
ٽي ڏينھن برابر سلطان جو وڏي حرم وٽ رھڻ جو وارو |
688 |
DYNT.utf |
. اھا ڪردڻ ٻانھيءَ واري ڪوٺي بہ سياري ۾ |
آھي |
جوڙڻ جو دستور آھي، جتي سياري جي موسم ۾ رھڻو تيندو |
689 |
DYNT.utf |
. اھو روم يا ترڪستان جي سلطان جو تختگاہ |
آھي |
کي قسطنطنيھ بہ چوندا آھن، سو وڏن شھرن مان ھڪڙو |
690 |
DYNT.utf |
. اھو سندس نٽائڻ ڪي حجاب ۽ ڪي حياکان ھو ۽ |
آھي |
ھو تہ آءُٗ ننڍو آھان، اڃا شادي ڪرڻ جو وقت پيو |
691 |
DYNT.utf |
. اھو ھڪڙو قديم شھر آھي ۽ گھڻين ڳالھين ڪري |
آھي |
آھي ۽ مسلمانن جي وڏي بادشاھت جي گاديءَ جو ھنڌ |
692 |
DYNT.utf |
. اھو ڪڇ جئ راءَ يعني راجا جي رھڻ جو ھنڌ |
آھي |
ڀڄ جو شھر ساري ڪڇ ۾ وڏو گھاٽو شھر |
693 |
DYNT.utf |
. اھي ٻہ - ٽي جايون، جن جي پاڻ ڪالھ صبح جو |
آھي |
بختاور چيو تہ ``مائي، ھوءَ تہ ھٿ ڇُھڻ کان پري بيئي |
694 |
DYNT.utf |
. اھڙيءَ طرح محلات کي ھڪڙي ڌڪ سان آڏائي |
آھي |
ڪم ۾ ٻہ مھينا پورھيو ڪيو آھي ۽ اڃا مھيني کن جو ڪم |
695 |
DYNT.utf |
. ائين ڪندي ڪندي تہ نينگريءَ جي ھيڏي ڄمار |
آھي |
تہ ``اھو سچ آھي بختاور، مگر اھڙي بہ ڪانہ اچي پئي |
696 |
DYNT.utf |
. اڃا ھڪڙيءَ بلا مان مس ڇٽي، تہ ٻيءَ ۾ اچيو |
آھي |
تہ ھڪٻئي پئيءَ ڪاھي اچي ڪنڌ تي ڪڙڪندا آھن؛ سو سچ |
697 |
DYNT.utf |
. اڳتي ڪنھين مصيبت جي کڻڻ جي طاقت ڪانہ رھي |
آھي |
لڳي تہ ``يا الھي! زماني جي گردش مون کي گھڻو ستايو |
698 |
DYNT.utf |
. باقي ٻاھرينءَ اوطاق ۾ پنھنجي سر اچي وڃي |
آھي |
عذر سان وڃبو تہ بہ شڪ پوڻ يا ڳالھ ظاھر ٿيڻ جو ڊپ |
699 |
DYNT.utf |
. بس گذر ڪرڻو آھي، حياتيءَ جو دم لنڳھائڻو |
آھي |
آھي، وڏي خوشي آھي؛ ادي، منھنجو بہ اھڙوٿي حال |
700 |
DYNT.utf |
. بوءَ ڪھڙي بہ ڏکيائي اسان جي نظر آئي، پر |
آھي |
رعائون ڏج، ۽ چنچ تہ تو واري ڳالھ اسان کي قبول |
701 |
DYNT.utf |
. پر جھڙي اوھان ٿي ڳولي، اھڙي آھي. رھندي |
آھي |
اٿم. مون کي بہ ھن جي ٻانھن ڪنھن ٻيءَ سھيليءَ ڏني |
702 |
DYNT.utf |
. پر نيٺ جڏھن معلوم ٿين تہ نہ، ساڳي اھا زينت |
آھي |
روئڻ ڪري مٿو ڦري ويو اٿئون ۽ ھيءَ ڪا خيالي شڪل |
703 |
DYNT.utf |
. پڻس ھليو ويو، آءُٗ بہ اڄ سڀان ھلي وبنديس |
آھي |
ائين ڪندي ڪندي تہ نينگريءَ جي ھيڏي ڄمار اچي ٿي |
704 |
DYNT.utf |
. پنھنجن ھوندي پراون کي ڪير ڏيندو؟ ادي الھداد |
آھي |
ڏسڻ ۾ اچي ٿو، مون کي پنھنجي ڀاءُ جي اولاد جو خيال |
705 |
DYNT.utf |
. پنھنجي ويھڻ جي جاءِ ٺاھي اٿس. تنھن ۾ ھن |
آھي |
آھي جو ڇا چئجي! اسان جي علي رضا جو بہ ساڳيو ئي ڊول |
706 |
DYNT.utf |
. پوري پُني گذران وارو ھجي، مگر آبرو ۽ شرافت |
آھي |
تہ ڇا! پئسن ڏي ڏسڻو ناھي، غريبت ۽ شرافت ڏي ڏسڻو |
707 |
DYNT.utf |
. پھربن تہ ماڻھو جڏھن پاڻ مائٽن تي بار آھي، |
آھي |
ڄاڻان ٿو تہ ننڍيءَ ڄمار ۾ شادي ڪرڻ مان ڇا حاصل |
708 |
DYNT.utf |
. پوءِ تہ مائي بہ نڪري ٻاھر آئي، بختاور |
آھي |
گرم خٻر ٻتايس ۽ مبارڪ ڏنائينس تہ ڌيڻين مس مس بيئي |
709 |
DYNT.utf |
. پڪ ڪري پوءِ ھوءَ پنھنجي مڙس علي رضا جي |
آھي |
دڪانن وارن کان پڇي پڪ ڪئي، تہ ڦول گلي برابر اھا |
710 |
DYNT.utf |
. تنھنجي پٽ جو بہ توکي خيال نہ ھوندو، تہ |
آھي |
بيبيءَ چيو تہ ``مائي، سچ ٿي چوين، اھا ڳالھ برابر |
711 |
DYNT.utf |
. تنھنڪري ھن جي اشاري سان اسان رٿ ڪئي آھي |
آھي |
کي ملندو. انھيءَ سان اسان جي راڻيءَ جي گھڻي اڻڻت |
712 |
DYNT.utf |
. تون ھن کي ماءُ وانگي آھين ۽ اسان سان بہ |
آھي |
آھي، ھوءَ ڇورو ٻار ڇڏي ويئي آھي، جو تنھنجي ھٿن ۾ |
713 |
DYNT.utf |
. تڏھن سڀ اٿي انھيءَ سان گڏجڻ لڳا ۽ ھڪٻئي |
آھي |
پر نيٺ جڏھن معلوم ٿين تہ نہ، ساڳي اھا زينت بانو |
714 |
DYNT.utf |
. جا خوشي اڳي گھر ۾ ڏسندي ھئينءَ، سا ڪا ڏسين |
آھي |
تہ بہ آءُٗ ائين ٿي سمجھان تہ ڄڻ سرائي ڪالھ مثو |
715 |
DYNT.utf |
. جا زال پنھنجي مڙس يا وارث کان پري ھوندي، |
آھي |
وڏو پردو آھي مڙس، انھيءَ جو تہ قرآن ۾ بہ اشارو |
716 |
DYNT.utf |
. جن قومن جون زالون ائين ٻاھر نڪرن ٿيون، |
آھي |
علي رضا - ڪھڙو ڊپ |
717 |
DYNT.utf |
. جي اسين ساڻس اھڙو پير کڻنداسين، تہ ماڻھو |
آھي |
اٿس، تڏھن بہ اصل جي توکي خبر آھي تہ ذات جو ميمڻ |
718 |
DYNT.utf |
. جي يديءَ سان وڙھي، آن تي غالب پوڻ وڏي نيڪي |
آھي |
کان گوشي تي رھڻ ۽ انھن جي وڪڙ ۾ نہ اچڻ بہ وڏي شيءِ |
719 |
DYNT.utf |
. جي ڪنھن عذر سان وڃبو تہ بہ شڪ پوڻ يا ڳالھ |
آھي |
وري آيو؛ اچي ظاھر ڪيائين تہ ``اندر وڃڻ جو رستو بند |
720 |
DYNT.utf |
. جيڪا حالت ھن ڇوڪري سان ٿي گذري ھوندي، |
آھي |
ننڍو پٽس معصوم اٿي ڏسي تہ ھنڌ تي امان مُئي پيئي |
721 |
DYNT.utf |
. جيڪڏھن شيطان ڀت جي ٻاھران خرابيون ڪرائي |
آھي |
تہ يقيناً مڙس کان زالن کي علم ۽ عقل جي وڌيڪ گھرج |
722 |
DYNT.utf |
. جڏھن سج لھي انڌيرو ٿيندو آھي، اسين ھِتان |
آھي |
محلات جي تھخاني تائين سرنگھن سان رستو جاري ڪيو |
723 |
DYNT.utf |
. جڏھن نڪرن، تڏھن مناسب پردو ھجين، يعني |
آھي |
ديوارن جي اندر بند رکڻ ۽ بلڪل نڪرڻ کان روڪڻ اجايو |
724 |
DYNT.utf |
. جڏھن ڪو مناسب ۽ سڻئو وجھ ڏٺم، تڏھن کڻي |
آھي |
ڏکيو آھي، پر تڏھن بہ مون کي پنھنجي مڙس ڏي ڏسڻو |
725 |
DYNT.utf |
. جڏھن ڪٿي بہ سندس ڪانہ ٿي ھلي، تڏھن ٻيو |
آھي |
ويچاريءَ تہ انھيءَ ڏينھن کان پوءِ کڻي ماٺ ڪئي |
726 |
DYNT.utf |
. خدا حافظ. |
آھي |
اسان سان ملجو، جو اڳتي لاءِ ڪا ٻي وڌيڪ صلاح ڪرڻي |
727 |
DYNT.utf |
. خدا سرائيءَ کي بھشت نصيب ڪري ۽ منھنجي |
آھي |
گھرن جي وچ ۾ جيڪو رستو آھي، سو مائٽن کان بہ وڌيڪ |
728 |
DYNT.utf |
. خدا ڪندو تہ اوھان کي انھيءَ پورھئي جو |
آھي |
شينھن مڙسن کي، جن ھھڙو ديون جھڙو پورھيو ڪيو |
729 |
DYNT.utf |
. خير جي ھيڏي ساري ٿي آھي، خدا ڪري تہ وڃي |
آھي |
آھين. ٻيو زينت جي ڳالھ مون کي ڪُک ۾ ڪان لڳي بيٺي |
730 |
DYNT.utf |
. ديني ڪتاب بہ اھا شاھدي ڏين ٿا، تڏھن اھڙي |
آھي |
تہ زال مڙس کان سڀاءَ ڪري ضعيف ۽ گھٽ عقل واري |
731 |
DYNT.utf |
. رھندي بہ اوھان وٽ. پنھنجي ٻار واري آھي، |
آھي |
ٻيءَ سھيليءَ ڏني آھي. پر جھڙي اوھان ٿي ڳولي، اھڙي |
732 |
DYNT.utf |
. رٿ ڪيائين تہ جيستائين ڪو ٻيو بھتر بندوبست |
آھي |
دل جي لاءِ وڏو ڏڍ آھي ۽ او کي سو کي ڪم ۾ وڏي مدد |
733 |
DYNT.utf |
. زال اٿس، ڌيءَ اٿس، ماءُ اٿس، ۽ ھڪڙي پورھيت |
آھي |
ھتي اچي ورھيہ-ٻن کان رھيو آھي، ھو ٻارن ٻچن وارو |
734 |
DYNT.utf |
. سلطان جي دل تہ ھن ڏي صاف ھئي ۽ سندس محبت |
آھي |
تہ ھنن سببن ڪري مون کي بمبئيءَ ڏي وڃڻ لاچار ٿيو |
735 |
DYNT.utf |
. سندس پيءُ ھڪ اسُراف دکني آھي، ذات جو شيخ |
آھي |
آيا جواب ڏنو تہ ``اھا مائي ھتي جي رھاڪو |
736 |
DYNT.utf |
. سو ھنن جي وڃڻ ڪري ھي ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. ھنن |
آھي |
گھڻو ڪري بند ٿي ويو ھئن، جيئن اسان مٿي بہ ڏيکاريو |
737 |
DYNT.utf |
. شھر کان ٻہ-اڍائي ڪوھ اوري دڳ سان ھڪڙي کوھي |
آھي |
کي سمجھائي ڇڏيائين تہ ``سامھون ھلي وڃ، ڏينھن ڏٺو |
738 |
DYNT.utf |
. ظاھري ڪري تہ اسان جي رٿ جي ڪنھن پکيءَ کي |
آھي |
تہ ``ڪاڪا، ٻيو تہ خير آھي؟'' ھن چيو تہ ``ٻيو سڀ خير |
739 |
DYNT.utf |
. علي رضا البت اعتراض آندو. ھڪڙو تہ پاڻ چڱو |
آھي |
تہ ھڪڙي جوان منڊم سان مون کي شادي ڪرڻ جو ارادو |
740 |
DYNT.utf |
. علي نواز سغل بہ لنڍڙو مڙس ڪين ھو ۽ ھاڻ |
آھي |
تہ ``مون کي خبر آھي تہ اھو بہ اہروءَ وارو گھر |
741 |
DYNT.utf |
. في الحال دل ۾ اھو ٺھراءُ ڪيائين تہ ``انھي |
آھي |
ٿي تہ فضل محمد آھي ۽ لاڙڪن جي پاڙي جو چڱو مڙس |
742 |
DYNT.utf |
. گاھي بسلامي برنجند و گاھي بدشنامي خلعت |
آھي |
ھيءَ بہ خبر ھئي تہ ``بادشاھن جي طبعيت رنگين ٿيندي |
743 |
DYNT.utf |
. گھر ۾ ھينئر مڙس ماڻھو اھوئي آھي.'' |
آھي |
بہ ھيڏو سارو اچي ٿيو آھي، ليٺ ھينئر اسان جو وارث |
744 |
DYNT.utf |
. ماشاءِ اللّھ وڏي ھوندي تہ موتيءَ جو داڻو |
آھي |
آيو، اچي مون کي ڀاڪر پائي مليو. ڏاڍو ملوڪڙو ٻار |
745 |
DYNT.utf |
. ماڻس کي جيڪا پينشن ملندي ھئي، سا ھنن جي |
آھي |
جيڪو لڳندو آعي تنھن کي پئسي جي تہ گھرج ضرور ٿيندي |
746 |
DYNT.utf |
. ماڻھن جي وچ ۾ کلئي منھن رھڻ ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ |
آھي |
گھڻن جاين تي ڪم نہ ايندو آھي، اٽلندو تڪليف ڏيندو |
747 |
DYNT.utf |
. ماءُ تہ زال ماڻھو ڪين ايندي، نڪوڪو ٻيو |
آھي |
نہ سگھيو ۽ خط پھچڻ کان پوءِ بہ ماٺ ڪري ويھي رھيو |
748 |
DYNT.utf |
. منھنجي گھر واري کي ھي ٻيو ورھيہ ٿو لنگھي |
آھي |
طعام تہ ڏينھن ٿيا آھن، مون اکئين بہ ڪو نہ ڏٺو |
749 |
DYNT.utf |
. منھنجي نظر ۾ زال جي لاءِ وڏو پردو آھي مڙس، |
آھي |
تن مان پردي جي معنيٰ بند قيد نٿو نڪري، جيئن ھتي |
750 |
DYNT.utf |
. مون بہ رڳو انگل ٿي ڪيو، اسان جا انگل نيٺ |
آھي |
وٽ رھڻ کان اسان کي ڪھڙو عار ھولدو، اسان جو ڪم اھو |
751 |
DYNT.utf |
. مون تہ اڳي بہ توکي چيو ھو تہ اولاد جو ڇا |
آھي |
زينت چيو تہ ``دالي، امان الائجي ڇو خفي ٿي |
752 |
DYNT.utf |
. مون رڳو سکبي گذران لاءِ ٿي چيو، نہ تہ جيئي |
آھي |
ورندي ڏني تہ ``اھو مائي سچ آھي، اھا تہ کير ۾ کنڊ |
753 |
DYNT.utf |
. مون کان جيڪي پڄي سگھندو، سو آءُٗ ڪندس |
آھي |
گھڻو خوش آھيان. اوھان جي صلاح مون کي گھڻو پسند |
754 |
DYNT.utf |
. مون کي سسُجھي ٿو ھيءُ چاشني، پلاءُ ۽ کيرڻي، |
آھي |
جان بيبيءَ چيو تہ ``زينت امان، تو بہ ڪين گھٽايو |
755 |
DYNT.utf |
. ننڍڙو ٻار بہ ساڻ اٿس، جي راضي ٿي تہ الھيءَ |
آھي |
لکڻ پڙھڻ جي ھوشيار آھي. اسان جن ٻارن کي پڙھائيندي |
756 |
DYNT.utf |
. وري جوان جماڻ، مھانڊي جي چڱي ڏٺائينس، |
آھي |
مان سپاھيءَ ايترو سمجھيو، تہ ھيءَ غيرواقف زال |
757 |
DYNT.utf |
. ھن اھي ڳالھيون پٽ کي ڏيکاريون، پر پٽس |
آھي |
انھن جي حق ورائت وغيرہ ڪري گھڻو خلل ٿيڻ جو امڪان |
758 |
DYNT.utf |
. ھن پاڻ سلطان کي صلاح ڏني تہ اھا ڳالھ ظاھر |
آھي |
۾ ڪين ايندي. تنھنڪري مخفي طرح جاچ ڪرڻ جو وقت پيو |
759 |
DYNT.utf |
. ھن کي تہ خدا تختي سان ڪيرايو ھو، تنھن کي |
آھي |
کي جيڪي پھچ ۾ اچي تنھن کي سوگھو ڪري جھليندو |
760 |
DYNT.utf |
. ھن کي چيائين تہ ``نون چور آھين.'' ھن چيو |
آھي |
تنھن کي آڻي ھن ٻانھن کان ورتو، ڀانھائين تہ اھا |
761 |
DYNT.utf |
. ھنن جي اچڻ ڪري انھي ويچاريءَ جي ھانوُ |
آھي |
حامد جو تمام خراب حال آھي ۽ مائي شھربانو ڏاڍي ڏکي |
762 |
DYNT.utf |
. ھنن سان ڪريو ھا تہ پنھنجن مان ٻانھن جي |
آھي |
عايءَ جي شادي ڪيئن ٿيندي؟ اڄ تہ رڳو ڏي وٺ لڳي پئي |
763 |
DYNT.utf |
. ھو ھينئر وڏو ماڻھو آھي ۽ ھزارن جو ڌڻي آھي |
آھي |
تہ ``ھائو، انھيءَ جي بابت بہ منھنجو اھڙوئي اعتراض |
764 |
DYNT.utf |
. ھوءَ اگرچہ پورھيت ھئي، پر گھر ۾ زال ئي |
آھي |
ڳالھين ڪندي ھن کي معلوم ٿيو ھو تہ ھيءَ ھينئر رنڙ |
765 |
DYNT.utf |
. ھڪڙو-ٻہ ڪم انگريز سرڪار ۽ سلطان جي سرڪار |
آھي |
ڌارينءَ حڪومت سان ٺاھ-ٺوھ رکڻ البت مشڪل ڪم |
766 |
DYNT.utf |
. ھڪڙي پاسي کان اٽڪل ويھار وکن ڪاٺ جا پيپ |
آھي |
ڪشادي جاءِ آھي، جا خود محلات جي ھيٺان گھڙي وٿي |
767 |
DYNT.utf |
. ٻاروت ۽ محلات جي اشارن مان ھن کي دل جو |
آھي |
ڄاڻي واڻي منھنجي نظر تي آڻڻ لاءِ اتي ڦٽو ڪرايو |
768 |
DYNT.utf |
. ٿورا ڏينھن ٿيندا جو ٻار جي لاءِ ھڪڙي پورھيت |
آھي |
سندن گھر ويندي آھيان، جو سندس زال سان منھنجي ڏيٺ |
769 |
DYNT.utf |
. ڀانيائون تہ گھڻي روئڻ ڪري مٿو ڦري ويو |
آھي |
نہ ماپي سگھيا. اعتبار نہ آين تہ ڪا سچ پچ ھيءَ زينت |
770 |
DYNT.utf |
. ڪا گھڙي سبڻ ڀرڻ جو يا ٻيو ڪم ڪري تہ ڪري، |
آھي |
آھيون، تدھن ھن جو ڪم اھو لکڻ پڙھڻ سان ھوندو |
771 |
DYNT.utf |
. ڪو سکر گھر ھجي تہ جيڪر ڇو نہ بيھان.'' |
آھي |
ڪونھي. تنھن کان سواءِ اڄ ملڪ ۾ اشرافت ڪانہ رھي |
772 |
DYNT.utf |
. ڪھڙو نہ چڱو سواد منجھن رکيو اٿئي! پر ناحق |
آھي |
چاشني، پلاءُ ۽ کيرڻي، توڙي ھي حلرو تنھنجو رڌل |
773 |
DYNT.utf |
. ڪي ڏينھن ھلي اتي رھون، پوءِ ڪو شھر ڪان |
آھي |
۾ اسان جو پٽ اڳيئي پنھنجو ڪارخانو مچايو ويٺو |
774 |
DYNT.utf |
. ۽ اھو بہ خطرو ھوس تہ متان ڍرائي ڪربان، |
آھي |
عزت بي جي مرڻ کان پوءِ پاڻ ظاھر ڪرڻ جو چڱو وجھ آيو |
775 |
DYNT.utf |
. ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي آھي، جنھن سان |
آھي |
۽ ٻين ڀاڱن سان. مڏئي جو بندر ڀڄ کان ارڙ ھن ڪوھ پري |
776 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
آھي، پر جي بادشاھ سلامت ھجي تہ رعيت مٿانس قربان |
777 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
اسان جو وارث آھي. گھر ۾ ھينئر مڙس ماڻھو اھوئي |
778 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
تہ آءُٗ توکي فضل محمد جو گھر لھي ڏيان، ھتان سڻائو |
779 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
تہ مون کي نٿو اچي، باقي سندس زال جو نالو عزت بي |
780 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
جنھن ڳالھ ۾ امان جي مرضي ٿيندي، سا مون کي قبول |
781 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
جو ھٿيار قرار آھي، ۽ اسان جي قبر جنگ جو ميدان |
782 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
جھڙي شھر ۾ پنھنجي پئسي کان سواءِ مڙئي ڪوڙ |
783 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
حال آھي. بس گذر ڪرڻو آھي، حياتيءَ جو دم لنڳھائڻو |
784 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
خاص جڏھن ٻڌندي تہ تو اسان سان ڏاڍي مدد گاري ڪئي |
785 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
سوکڙي بہ موڪلي اٿن، وٽن ڪو تازو مال ٻاھران آيو |
786 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
ٻانھن ھڪ پيري مون ڏٺي بہ آھي، مون کي گھڻو پسند |
787 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
ٻڇي ڏينھن - ٻن ۾ جواب ڏينديس. پر اللّہ ۾ اسيد ججھي |
788 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
پرڳڻي جو رئيس آھي، جنھن جو نالو عمردرازخان |
789 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
ٿي ويھڻ ۽ خدا جي عبادت ڪرڻ اسان کي زيادہ پسند |
790 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
چيو تہ ``مائي شھربانو! مون کي ڪو ٿورڙو عرض ڪرڻو |
791 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
چيو تہ ``محمد رمضان وڪيل جي بہ نہ ايتري ثي ڳالھ |
792 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
کان وڌ تنھنجي حامد لاءِ ڪنديس، پوءِ ھٿ وس خدا جي |
793 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
ڪري ٻڌايائينس ۽ چيائينس تہ ``مون کي فڪر ٿي بيٺو |
794 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
ڪو بندوبست ڪندو، جو ھن جي وڏن وڏن ماڻھن سان واٽ |
795 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
ھي چڱي حال ۾ آھن، مگر وري بہ پرائي ۽ پنھنجي ۾ قرق |
796 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
۽ ڪتاب رکي ڇڏيا اٿس. سڄو ڏينھن انھيءَ ۾ پوريو پيو |
797 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
شھربانوءَ چيو تہ ``ھائو مائي، اللَّھ تي لڄ |
798 |
DYNT.utf |
.'' |
آھي |
مريم چيو تہ ``ھائو مائي، ھي زمانو ھاڻ اھڙو اچي لڳو |
799 |
DYNT.utf |
.'' اھي خيال ڪري ھن جا ھتي پير تپي آيا. زال |
آھي |
بہ ٿي پوندا، تنھنڪري پھرين انھن جي سنڀال ڪرڻ حق |
800 |
DYNT.utf |
.'' پوءِ ھن کي ڏسي گھر جا جيڪي ٻہ-چار ڀاتي |
آھي |
مائيءَ جي نالي مون ڳالھ ڪئي، سا اجھا خدا کڻي آندي |
801 |
DYNT.utf |
.'' زينت بانوءَ کي جوڻ جماڻ ڏسي لچا اچي مست |
آھي |
تہ ``ھن ڇوڪريءَ کي کڻي ھلجي، ھوءَ پاڻ بہ ھڪڙو زيور |
802 |
DYNT.utf |
.'' ٻيو بہ جيڪي مريم کي سمجھائڻو ھون، سو |
آھي |
جو اسان جو سڃوئي خيال انھيءَ پاسي ٿي بيٺو |
803 |
DYNT.utf |
.'' ۽ ھيئن بہ چيائين تہ ``راڻي فتنہ خانم چوائي |
آھي |
پيپن جھڙي شيءِ آڻڻ ۽ نيڻ ھيڏي پھري جي اندر مشڪل |
804 |
DYNT.utf |
.`` |
آھي |
تو نپايو اٿس، توکان پنھنجو حال ڳُجھو لہ رکندي |
805 |
DYNT.utf |
تہ انھن پنھنجن کان پراوا چڱا اٿئي ۽ پراون |
آھيان |
آھي، ھاڻي سندس شاديءَ جو سعيو ڪر. آءُٗ توکي چوندو |
806 |
DYNT.utf |
تہ شايد ھن کي منھنجي پاڪدامنيءَ ۾ شڪ پوي |
آھيان |
ماڻھن جي چنبن ۾ پئي رھي آھيان ۽ وري اتان نڪتي |
807 |
DYNT.utf |
تہ مون بہ گھر گھڻا ڏٺا، پر اھڙي سگھڙ ۽ ليڪ |
آھيان |
جھان جي پُٽن ڌيئن جو ذڪر نڪري، تڏھن آءُٗ چوندي |
808 |
DYNT.utf |
تہ مون کي ايتري آبرو ڏني اٿن، جو حد کان |
آھيان |
پاکڙيون پيو موڪلي. ھڪ - ٻہ ڀيرو آءُٗ وٽن ويئي |
809 |
DYNT.utf |
ٻہ - ٽي گرنھن، ھھڙو سڻڀو طعام تہ ڏينھن ٿيا |
آھيان |
ڀرجي ويو آھي؛ اڃا بہ ٿورو آھي! آءُٗ تہ کائيندي |
810 |
DYNT.utf |
۽ پوکيس جو عنلدار آھيان؛ مون ۾ ڪنھن جو |
آھيان |
گھڻيون شيون مليون. ھن ڄاتو ھو تہ آءُٗ وڏو ماڻھو |
811 |
DYNT.utf |
۽ منھنجي جند ڇڏائڻ لاءِ جيڪا مدد پڄيوَ، |
آھيان |
مون کي ھتي آندو اٿس؛ آءُٗ لاچار اچي بند ۾ ڦاٿي |
812 |
DYNT.utf |
۽ وري اتان نڪتي آھيان تہ شايد ھن کي منھنجي |
آھيان |
تہ آءُٗ ڪھڙن ڪھڙن خراب ماڻھن جي چنبن ۾ پئي رھي |
813 |
DYNT.utf |
۽ ھو ٻڌ ندو تہ آءُٗ ڪھڙن ڪھڙن خراب ماڻھن |
آھيان |
تنھن کان سواءِ آءُٗ جو ھيترا ڏينھن کانئس ڌار رھي |
814 |
DYNT.utf |
. |
آھيان |
سچ چئج - آءُٗ توکان پنھنجو حال ڳجھو ڪين رکندي |
815 |
DYNT.utf |
. اوھان جي صلاح مون کي گھڻو پسند آھي. مون |
آھيان |
آھيان. اھڙي بيقدر سلطان جي نہ ھٺڻ ۾ آءُٗ گھڻو خوش |
816 |
DYNT.utf |
. اوھين ڀلي اچو، جيءُ اچو.'' |
آھيان |
زينت ورندي ڏني تہ ``مائي! آءُٗ حاضر |
817 |
DYNT.utf |
. اھڙي بيقدر سلطان جي نہ ھٺڻ ۾ آءُٗ گھڻو |
آھيان |
علي رضا چيو تہ آءُٗ راڻيءَ تان قربان |
818 |
DYNT.utf |
. جي امان ۽ ادي منھنجي سنڀال نہ لڌي، تہ پنھنجن |
آھيان |
جي ڏکيائي ڪانھي، پنھنجي ابي جي گھر ۾ سکي ويٺي |
819 |
DYNT.utf |
. منھنجي ڇا مجال جو آءُٗ پاسو ڪنديس؟ اسبن |
آھيان |
مٿي ڪري کِلي چوڻ لڳي تہ ``ڀلا سائين، آءُٗ حاضر |
820 |
DYNT.utf |
. مون وٽ رھڻ کان توکي عار ٿو اچي! سون رپي |
آھيان |
شھر جا جيڪي سپاھي آھن، تن سڀني جو آءُٗ سردار |
821 |
DYNT.utf |
. ھڪڙي پاڙي جا ويٺل آھيون. منھنجو ھتي اچڻ |
آھيان |
زينت بانوءَ چيو تہ ``ھائو مائي، آءُٗ بہ سنڌ جي |
822 |
DYNT.utf |
.'' |
آھيان |
ھنن جابلو پرڳڻن جي آبھوا جي تعريف ٻڌي سير تي نڪتو |
823 |
DYNT.utf |
.'' ائين چئي ڊوڙي اچي ماءُ کي ڳراٽڙي پاتائين. |
آھيان |
امان! تون نہ رو، آءُٗ جيئري آھيان، ٻڏي ڪين مئي |
824 |
DYNT.utf |
.'' ھٽ واري کي ڪيوڙو ۽ ڪتل ڏسي پڪ ٿي؛ ``فرياد |
آھيان |
تہ ``نون چور آھين.'' ھن چيو تہ ``آءُٗ غريب مسافر |
825 |
DYNT.utf |
.'' ٻيو ھيءُ بہ چيائين تہ ``مامي جي ڌيءُ اڃا |
آھيان |
ڪالہ پيئي آھي، نڪو اڃا آءُٗ کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ٿيو |
826 |
DYNT.utf |
آتي منھنجي نالي خط لکندا رھجو.'' |
آھيان، |
خط ۾ ھنن کي خبر ڏنائين تہ ``آءُٗ ڦول گليءَ ۾ رھندو |
827 |
DYNT.utf |
آءُٗ اڃا ٿورو ٿو ڪمايان. اڇي ڏاڙھي ٿيندءِ، |
آھيان، |
نہ ٻڌي؟ اھا واجبي ڳالھ ٿو ڪرين تہ آءُٗ اڃا ننڍڙو |
828 |
DYNT.utf |
انھيءَ جي گھر وينديس.'' |
آھيان، |
چيو تہ ``ھائو، آءُٗ فضل محمد پريي مڙس جي مائٽياڻي |
829 |
DYNT.utf |
تنھن کان بھتر ٿيندس. نيٺ اھو ٺھراءُ ڪري، |
آھيان، |
خواھشمند ھو، جو ڄاتائين تہ انھيءَ رستي جھڙو ھاڻي |
830 |
DYNT.utf |
تنھنڪري جيڪي بہ چوان ٿو يا ڪريان ٿو، سي |
آھيان، |
رھي بھتر ماڻھو، بھتر بندوبست ۽ بھتر صحبت ڏسي آيو |
831 |
DYNT.utf |
جو سندس زال سان منھنجي ڏيٺ آھي. ٿورا ڏينھن |
آھيان، |
ڏسجن ۽ پنھنجيءَ وارا بہ آھن. آءُٗ سندن گھر ويندي |
832 |
DYNT.utf |
جيڪا اوھان جي مرضي!'' |
آھيان، |
اھي سڀ عذر لاٿا آھن، تڏھن آءُٗ پاڻ راضي |
833 |
DYNT.utf |
زور ظلم سان مون کي ھتي آندو اٿس؛ آءُٗ لاچار |
آھيان، |
تي رنج نہ ٿيو، آءُٗ پنھنجي خوشيءَ سان ھتي ڪين آئي |
834 |
DYNT.utf |
سو ھتي اصل جا امير مون مان گھڻو خوش ڪين |
آھيان، |
جو اچي خدا جي مھربانيءَ سان ھتي وڏي درجي کي پھتو |
835 |
DYNT.utf |
شھر جا جيڪي سپاھي آھن، تن سڀني جو آءُٗ |
آھيان، |
توکي سکيو وکندس. توکي خبر ناھي تہ آءُٗ وڏو امير |
836 |
DYNT.utf |
شھر ٿي وڃان.'' |
آھيان، |
ھنن پڇيس تہ ``مائي ڪير آھين؟'' ھن چيو تہ ``واٽھڙو |
837 |
DYNT.utf |
متان انھيءَ ڪري سنڌو سيڙھو وڃائي ڇڏيو |
آھيان، |
ماءُ وانگي ڄاڻي گستاخي ڪري، توسان چرچا گھٻا ڪندي |
838 |
DYNT.utf |
مون کان ڪھڙو حال ٿي لڪائين، ڪڇ تہ سھي.'' |
آھيان، |
جواب ۾ شرم ڇو ٿي ڪرين؟ آءُٗ تو کي بہ ماءُ وانگي |
839 |
DYNT.utf |
نہ تہ معاف ڪجو.'' |
آھيان، |
۽ اوھين ھتي ھوندؤ تہ آءُٗ وري بہ اوھان جو نوڪر |
840 |
DYNT.utf |
ھنن جابلو پرڳڻن جي آبھوا جي تعريف ٻڌي سير |
آھيان، |
چارون پڇيون. ھن چيس تہ ``آءُٗ سلطان جو ھڪڙو امير |
841 |
DYNT.utf |
ٻڏي ڪين مئي آھيان.'' ائين چئي ڊوڙي اچي ماءُ |
آھيان، |
چوڻ لڳي تہ ``جيجل امان! تون نہ رو، آءُٗ جيئري |
842 |
DYNT.utf |
ڪيئن ڪريان. نہ وري نينگريءَ جي مون کي ڪا |
آھيان، |
رت آھي، ڀنھنجو ھڏ آھي-پر بختاور، آءُٗ ڇتي ٿي پيئي |
843 |
DYNT.utf |
مون ۾ ڪنھن جو شڪ ڪو نہ پوندو، سو جيڪي جيور |
آھيان؛ |
ڄاتو ھو تہ آءُٗ وڏو ماڻھو آھيان ۽ پوکيس جو عنلدار |
844 |
DYNT.utf |
تہ شادي ڪين ڪندس'' |
آھين |
اچي ھيڌو سارو ٿيو آھين، تہ بہ بحث ڪري ويھي رھيو |
845 |
DYNT.utf |
ڇا؟ آءُٗ توکي ماءُ وانگي ڄاڻي گستاخي ڪري، |
آھين |
دائي، واہ واہ. اڄ تون سنڀري مون کي گاريون ڏيڻ آئي |
846 |
DYNT.utf |
ڇا؟'' |
آھين |
سپاھيءَ پڇيس تہ ``ڇو ماڻي! تون ڪا نئين آئي |
847 |
DYNT.utf |
ڇا؟'' |
آھين |
وري پچڻ لڳيس تہ ``ڇو مائي، تون انھيءَ جي واقف |
848 |
DYNT.utf |
ڪو ٻيو، جو ھاڻ ٿو چوين تہ جيڪا اوھان جي |
آھين |
بہ ھا، پر تون رؤ ڪڏائي بيھي رھئين. اھو ساڳيو تون |
849 |
DYNT.utf |
۽ اسان سان بہ ٺھي ويئي آھين. تون غريب اشراف |
آھين |
آھي، جو تنھنجي ھٿن ۾ آھي. تون ھن کي ماءُ وانگي |
850 |
DYNT.utf |
. |
آھين |
ايڏي ھئينءَ، اڄ تہ ڏس، زالن جيڏي زال ٿيو ويٺي |
851 |
DYNT.utf |
. آءُٗ خوشامند نٿي ڪريان. مريم کان پڇي ڏس |
آھين |
وڏو اصيب ھوندو. تون ڌيءَ ناھين، تون پُٽن جو مَٽ |
852 |
DYNT.utf |
. اھڙن ڪمن ۾ مون کي توکان عيب ڪونھي، توکي |
آھين |
ڪري چيو تہ ``ادي! تون منھنجي ڀيڻ آھين، مائٽن وانگي |
853 |
DYNT.utf |
. اھڙو گھر وارو اللَّھ شال توکي ملائيندو. |
آھين |
بختاور - جيجل، سچ ٿي چوين. جھڙي تون ڏاھي |
854 |
DYNT.utf |
. تون غريب اشراف ڏسجين ٿي، ۽ اسين پاڻ بہ |
آھين |
تون ھن کي ماءُ وانگي آھين ۽ اسان سان بہ ٺھي ويئي |
855 |
DYNT.utf |
. تون ڀانئين ٿي تہ انھيءَ پردي واري بند |
آھين |
علي رضا -ز ينت جان، زورآور تہ تون |
856 |
DYNT.utf |
. ٻيو زينت جي ڳالھ مون کي ڪُک ۾ ڪان لڳي بيٺي |
آھين |
تو بہ اسان وٽ عمر آندي آھي، ۽ گھر جو ڀاتي ٿي رھي |
857 |
DYNT.utf |
.'' |
آھين |
لڇڻ موچارا آھن، سواسان کي مائٽن کان بہ پياري |
858 |
DYNT.utf |
.'' ايترو بہ ٻڌايو ھئائينس تہ ``منھنجو گھر |
آھين |
کان وڌيڪ سکيو گذاريندينءَ، جو تون پاڻ وڏي شھر جي |
859 |
DYNT.utf |
.'' زينت کي بہ اھا صلاح پسند آئي. ھڪڙو تہ |
آھين |
جي صلاح ڪيس ۽ چيائينس تہ ``رات ٿي پوي تون ھيکلي |
860 |
DYNT.utf |
.'' ھن چيو تہ ``آءُٗ غريب مسافر آھيان.'' ھٽ |
آھين |
ڀانھائين تہ اھا آھي. ھن کي چيائين تہ ``نون چور |
861 |
DYNT.utf |
اسين تو کي کڻڻ آپائڻ جھڙي خسيس ڪم ۾ ڪين |
آھين، |
ھنن چيو تہ ``تون اسان جو وڏو مربي |
862 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڪري تون وڏيءَ سزا جو لائق آھين، |
آھين، |
انھن سان ڪا رساڪاري آھي ۽ اسان ڏي تون سچو نہ رھيو |
863 |
DYNT.utf |
پر جڏھن ھيترا ڏينھن نوڪري ڪئي اٿئي ۽ انگريز |
آھين، |
نہ رھيو آھين، انھيءَ ڪري تون وڏيءَ سزا جو لائق |
864 |
DYNT.utf |
تو سان کلي ڳالھائي ڍؤ تہ ڪريان.'' |
آھين، |
تاٺين تہ اچي منھنجي ڀر ۾ ويھ. صبح کان وٺي پئي بوڙي |
865 |
DYNT.utf |
توکي خبر ناھي تہ سدائين ھن گھر ۾ ويٺي ڪين |
آھين، |
۾ ڇا آھي؟ ڌيون نيٺ پرايون آھن. تون سمجھ واري |
866 |
DYNT.utf |
تہ بہ بحث ڪري ويھي رھيو آھين تہ شادي ڪين |
آھين، |
ڪن ۽ انھن جو خالو آباد ڪن، تون اچي ھيڌو سارو ٿيو |
867 |
DYNT.utf |
تڏھن اسين تو سان ٻيو نٿا ڪريون، حڪم ٿا |
آھين، |
ڪئي اٿئي ۽ انگريز سرڪار جي معرفت اسان وٽ آيو |
868 |
DYNT.utf |
ماڻھن جا ٻار اڃا ڪمائڻ جھڙاي نہ ٿين، تہ |
آھين، |
چيو تہ ``ابا، مائي سچ ٿي چوي، تون تہ ڏاڍو زورآور |
869 |
DYNT.utf |
مائٽن وانگي آھين. اھڙن ڪمن ۾ مون کي توکان |
آھين، |
منھن مٿي ڪري چيو تہ ``ادي! تون منھنجي ڀيڻ |
870 |
DYNT.utf |
ھوءَ لکڻ پڙھن ۾ برابر ھوشيار آھي، پر ماڻھو |
آھين، |
جان بيبيءَ چيو تہ ``مريم، تون سچي |
871 |
DYNT.utf |
ٻيو خير تہ آھي؟ |
آھين، |
رسول جي تعريف ڇڏي، اچي انھيءَ سيٺ جي تعريف ۾ پيئي |
872 |
DYNT.utf |
ٻيو ڊپ نہ ڪر، آءُٗ توکي ڪناري تي نيئي، |
آھين، |
دڙ دلاسو ڏنو ۽ چيائينس تہ ``تون مون کي ڌيءَ وانگي |
873 |
DYNT.utf |
ڀلائي ڪري امان کي انھيءَ ڳالھ تان لاھ. |
آھين، |
تون نہ گھٽائج. تون مون کي ماءُ وانگي ڀائيندي |
874 |
DYNT.utf |
ڀلي چؤ.'' جان بيبيءَ چيو تہ ``زينب! تو کي |
آھين، |
نہ؟'' زينت بانو چيو تہ ``مائي، تون منھنجي سائڻ |
875 |
DYNT.utf |
۽ اھڙي ڳالھ سڌي مون سان چورين ٿي، تڏھن |
آھين، |
تہ مون کي حيا ٿو ٿئي، پر جڏھن اڄ تون بيحيا ٿي بيٺي |
876 |
DYNT.utf |
پر حال منھنجا، جو پرڏيھ ۾ وڃي ھيکلو رھندس. |
آھين؛ |
سگھوئي ملنداسين. زينت! تون اڃا گھڻن سان گڏ ويٺي |
877 |
DYNT.utf |
|
آھين؟ |
جيڏو آھي، سو تون متان آٺ سان گھنڊڻي ٻڌڻ سنڀري |
878 |
DYNT.utf |
جيئي تنھنجو اولاد، توکي ڪھڙو فڪر ھئڻ گھر |
آھين؟ |
ھيون. تڏھن چوڻ لڳي تہ ``ڇو مائي، اڄ ڪڀڙي فڪر ۾ ويٺي |
879 |
DYNT.utf |
'' |
آھين؟ |
ھن ايندي سان چيس تہ ``ڀلي آئينءَ، خوش چڱي ڀلي |
880 |
DYNT.utf |
'' پر ھن چيس ``آءُٗ تہ اوھ ان وٽ ڏاڍي سکي ھيس. |
آھين؟ |
ڏوراپو ڏنس تہ ``متان اسان وٽ بک ھيئي تنھن کان ڀڳي |
881 |
DYNT.utf |
'' ھن چيو تہ ``واٽھڙو آھيان، شھر ٿي وڃان.'' |
آھين؟ |
پاڻي پيائين ۽ منھن ڌوتائين. ھنن پڇيس تہ ``مائي ڪير |
882 |
DYNT.utf |
- ڄاڻو ٿا تہ زماني جو اھو دستور آھي، نبين |
آھيو |
چلت بين عام ماڻھن جھڙي ناھي. اوھين سمجھو عقل وارا |
883 |
DYNT.utf |
. رڳو ٻاھرينءَ ديوار يا ڪوٽ ھئڻ ڪري ۽ ٻاھر |
آھيو |
زينت بانو - سائين، توھين زورآور |
884 |
DYNT.utf |
. شا-يءَ جا سڳڻ ساٺ بند ڪرائي ڇڏيوَ، رڳو |
آھيو |
ٻيو تہ اوھين نئين پوڄ پيدا ٿيا آھيو، سي ڏاڍا ڏنگا |
885 |
DYNT.utf |
. گھڻائي ڏينھن مون نڌڻکيءَ سان اوھان ڀلائي |
آھيو |
گھر ٿي ڄاڻان؛ پر آخر اوھين پنھنجن ٻارن ٻچن وارا |
886 |
DYNT.utf |
.'' انھيءَ طرح ھي موڪلائي ڪراچيءَ آيا ۽ عظمت |
آھيو |
وڃي تہ ھڪدم اسان کي گھرائي وٺڻ لاءِ اختيار وارا |
887 |
DYNT.utf |
تنھنڪري تئون رستو رکڻ اسان کي پسند نٿو |
آھيون |
قوم ترڪن جي آھيون، مگر ابي- ڏاڏي کان روس جا ڍل ڀرو |
888 |
DYNT.utf |
۽ ڏيھي ماڻھو رڳو خسيس نوڪريءَ جا لائق آھن. |
آھيون |
آھن، سي تہ ڄاڻنديون آھن تہ اسين آسمان مان لٿيون |
889 |
DYNT.utf |
. اسان کي اوھان کان عار ڪونھي، اوھان کي |
آھيون |
سڀ ديسي ٿياسون. جھڙا اشراف توھين آھيو، تھڙا اسين |
890 |
DYNT.utf |
. اھا موري اھڙي لاھين آھي، جو سندس منھن |
آھيون |
ھُتان داروءَ جا پيپ سودي، انھيءَ اوطاق ۾ گڏ ڪندا |
891 |
DYNT.utf |
. اھا ٻانھن ھڪ پيري مون ڏٺي بہ آھي، مون کي |
آھيون |
کي بہ پسند آھي. انھيءَ گھر جا اسين چڱيءَ طرح واقف |
892 |
DYNT.utf |
. منھنجو ھتي اچڻ ٿيو، تڏھن ارادو ٿيم تہ |
آھيون |
مائي، آءُٗ بہ سنڌ جي آھيان. ھڪڙي پاڙي جا ويٺل |
893 |
DYNT.utf |
. ھاڻي منھن مٿي ڪري مون کي ڪو دلاسو ڏي، تہ |
آھيون |
ٻارن جا اھڙا بندوبست پئي ڪيا آھن، تڏھن پاڻ ڪير |
894 |
DYNT.utf |
. ھن جو ٺھيو ٺڪيو گھر ھلندي ھلندي ڊھي پيو. |
آھيون |
تون غريب اشراف ڏسجين ٿي، ۽ اسين پاڻ بہ اشراف |
895 |
DYNT.utf |
. ھينئر گوشہ نشين ٿي ويھڻ ۽ خدا جي عبادت |
آھيون |
پڇاڙيءَ ۾ دربدر ٿيڻ چڱو ناھي، اڳيئي گھڻو رُليا |
896 |
DYNT.utf |
. ۽ اڳي جو اسان علي رضا بيگ افنديءَ کي دربار |
آھيون |
کي ۾ وڌي اٿن، تنھنڪري اسين ھنن جا گھڻو شڪر گذار |
897 |
DYNT.utf |
.'' |
آھيون |
جو ٻہ - ٽي ڏينھن ٿي ويا آھن، تہ نہ آيا |
898 |
DYNT.utf |
.'' |
آھيون |
پنھنجي منھن ڪا ٻي رڏيڪ خرابي نہ ڪن تنھنڪري لاچار |
899 |
DYNT.utf |
.'' سو نڪري، وري اچي بارار جي ھن ڀر بابلا |
آھيون |
تہ ``اھو گھر نڀاڳو آھي، جنھن ۾ روئندي اچي داخل ٿيا |
900 |
DYNT.utf |
اسان جو ملڪ ٽ آھي، اسان جو ھٿيار قرار آھي، |
آھيون، |
پوري ڇڏيائونس.'' ۽ چيائونس تہ ``اسين جنگي ماڻھو |
901 |
DYNT.utf |
اسان مان گھڻا تہ ھن جا عزيز آھن. راڻيءَ |
آھيون، |
واقف ڪيو. چيائونس تہ ``اسين سڀ فتنہ خانم جي طرف جا |
902 |
DYNT.utf |
اسين اوھان جا غلام آھيون، ائين ڄاڻي تون |
آھيون، |
کجھو ڪرن آھي. آءُٗ نٿي چوان تہ اسين اوھان جا سائٽ |
903 |
DYNT.utf |
انھن ٻانھن جا تہ اوترا بہ واقف ناھيون؛ |
آھيون، |
ھو: ھڪڙو تہ پاڻ انھن ماڻھن جا رڳو نالي جا واقف |
904 |
DYNT.utf |
ائين ڄاڻي تون کڻي منھنجي علي رضا سان ننگ |
آھيون، |
تہ اسين اوھان جا سائٽ آھيون، اسين اوھان جا غلام |
905 |
DYNT.utf |
تدھن ھن جو ڪم اھو لکڻ پڙھڻ سان ھوندو آھي. |
آھيون، |
جي ڌيءُ ڪين لکي پڙھي ڄاڻي؟ جڏھن ڪڏھن پاڻ ھلنديون |
906 |
DYNT.utf |
تون اسان وٽ پورھيت ٿينءَ تہ ڇا ٿيو؟ تنھنجا |
آھيون، |
پر آھي، ڪا مھڻي جي ڳالھ ناھي، سڀ مسلمان ڀائر |
907 |
DYNT.utf |
جي اندر تھخاني ۾ گھڙي، آھي پيپ گھلي، تھخاني |
آھيون، |
ويل سلطان جي ڪردي ٻانھين سان گڏي اندر موڪليندا |
908 |
DYNT.utf |
مگر ابي- ڏاڏي کان روس جا ڍل ڀرو آھيون تنھنڪري |
آھيون، |
``اسين جبل ۾ خوش رھندا آھيون، ۽ اگرچہ قوم ترڪن جي |
909 |
DYNT.utf |
۽ اگرچہ قوم ترڪن جي آھيون، مگر ابي- ڏاڏي |
آھيون، |
وٺائي ڏيان.'' پر ھنن چيس تہ ``اسين جبل ۾ خوش رھندا |
910 |
DYNT.utf |
۽ جڏھن جھان جي پُٽن ڌيئن جو ذڪر نڪري، تڏھن |
آھيون، |
پڇي ڏس تہ ڪيترا ڀيرا اسين تنھنجون ڳالھيون ڪنديون |
911 |
DYNT.utf |
تھڙا اسين آھيون. اسان کي اوھان کان عار |
آھيو، |
پر ھاڻ تہ اسين سڀ ديسي ٿياسون. جھڙا اشراف توھين |
912 |
DYNT.utf |
سي ڏاڍا ڏنگا آھيو. شا-يءَ جا سڳڻ ساٺ بند |
آھيو، |
ھھڙي جٺ نہ ٿئي ھا. ٻيو تہ اوھين نئين پوڄ پيدا ٿيا |
913 |
DYNT.utf |
'' |
آھيو؟ |
خير تہ آھي، اڄ وري ننڊ قٽائي، اچي انھن قصن کي لڳا |
914 |
DYNT.utf |
آزمود گار آھي ۽ ٻنھي حڪومتن جو چڱيءَ طرح |
آھي، |
ھئي تہ ھي مسلمان آھي، دينذار آھي، نيڪ آھي، پڙھيل |
915 |
DYNT.utf |
آھو اِھو بند ناھي. تڏھن سمجھڻ گھرجي تہ |
آھي، |
علي رضا - اھو سچ آھي، پر جنھن پردي جي اھا تعريف |
916 |
DYNT.utf |
آءُٗ ٿو تو کي ٻڌايان.'' پوءِ ھن ويھي اتي |
آھي، |
تنھن ۾ زينت پنھنجو سڄو حال لکيو ھو. اھو مون پڙھيو |
917 |
DYNT.utf |
اتي آءُٗ بہ پيئي رھنديس.'' اگرچہ پھرئين |
آھي، |
عذر ڪياين تہ ``اھا گوشائتي جاءِ آھي ۽ ھوادار |
918 |
DYNT.utf |
اتي وڌيڪ سکي رھندي ۽ نيٺ وڃي مطلب کي بہ |
آھي، |
ٿي ڏنائين، پر انھن کي بہ پڪ ھئي تہ ھيءَ سکر گھر جي |
919 |
DYNT.utf |
اسان جو ھٿيار قرار آھي، ۽ اسان جي قبر جنگ |
آھي، |
چيائونس تہ ``اسين جنگي ماڻھو آھيون، اسان جو ملڪ ٽ |
920 |
DYNT.utf |
اسين ھِتان ھُتان داروءَ جا پيپ سودي، انھيءَ |
آھي، |
سان رستو جاري ڪيو آھي. جڏھن سج لھي انڌيرو ٿيندو |
921 |
DYNT.utf |
اشراف گھر جو آھي، کئتڻ ڪمائڻ وارو آھي پوري |
آھي، |
مائي جان بيبيءَ جي ٻت ۾ موجود آھن ٻڙھڻ لکڻ وارو |
922 |
DYNT.utf |
اشراف گھر جو آھي، ڌاريو آھي تہ بہ مائٽن |
آھي، |
ٿو گھر ۾ اچين، شڪل صورت جو چڱو آھي، جوان جماڻ |
923 |
DYNT.utf |
اللَّھ ڪندو سگھوئي سبب ٿيندو!'' انھيءَ |
آھي، |
اٿس جو توکي انھيءَ پاسي جو انتظار ھو. ٻيو سڀ خير |
924 |
DYNT.utf |
انھن ملڪن ڏي گھرن جي ھيٺان تھخانن جوڙڻ |
آھي، |
ڪوٺيءَ مان ھيٺ محلات جي تھخاني ڏي وڃڻ جو رستو |
925 |
DYNT.utf |
انھيءَ جي چئي چائي ۾ رھندا آھن، ۽ پاڻ ھنن |
آھي، |
ويھندا آھن، ۽ راڄ ۾ ھڪڙو وڏيرو يا چڱو مڙس ھوندو |
926 |
DYNT.utf |
انھيءَ سان زمين جي ھيٺان کوٽي کوٽي اسان |
آھي، |
آھي، انھيءَ ڀت جي ويجھو ٻاھران ڪردن جي اوطاق |
927 |
DYNT.utf |
انھيءَ لاءِ تہ لھرايل وقت تي الھيءَ کي |
آھي، |
ڳالھ معلوم ٿي تہ انھيءَ تھخاني ۾ باروت گڏ پئي ٿيو |
928 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڀت جي ويجھو ٻاھران ڪردن جي اوطاق |
آھي، |
وڏي حرم واري محلات، ڪوٽ جي ٻاھرينءَ ڀت کي ويجھي |
929 |
DYNT.utf |
اوترو سڀائي نہ ھوندو. |
آھي، |
ٿو رھي. جيترو ڪالھ ھو، اوترو اڄ ناھي، جيترو اڄ |
930 |
DYNT.utf |
اھا آيا جو ڪم ڪندي آھي، تنھن ٽيون ڏينھن |
آھي، |
ھن مائيءَ چيو تہ ``منھنجي ھڪڙي ساھيڙي |
931 |
DYNT.utf |
اھا بہ سندن ھڪڙي تعريف آھي. |
آھي، |
ڪري وريامن جو ڪم ٿيون ڪن. اھا بہ سندن ھڪڙي بھادري |
932 |
DYNT.utf |
اھا تہ کير ۾ کنڊ آھي. مون رڳو سکبي گذران |
آھي، |
بختاور ورندي ڏني تہ ``اھو مائي سچ |
933 |
DYNT.utf |
اھو خط جو لڌو، سو ڪنھن جو ھو ۽ ڪيئن اتي |
آھي، |
ڪيئن آيا ۽ ڪھڙن ڪھڙن ماڻھن جو اندر يا ٻاھر واسطو |
934 |
DYNT.utf |
ائين سوچي، ھلي ڪوٺيءَ جو در پٽيائين. ڪوٺيءَ |
آھي، |
اتي ھن ٻانھيءَ ڏٺو تہ ھيءَ معتبر زال |
935 |
DYNT.utf |
اٽلندو تڪليف ڏيندو آھي. ماڻھن جي وچ ۾ کلئي |
آھي، |
چيو ھوس تہ پردو ھن دنيا ۾ گھڻن جاين تي ڪم نہ ايندو |
936 |
DYNT.utf |
اڄ مھمانن جي لاءِ جي ائين ڪيائين، تہ ڇا |
آھي، |
ڪڏھن ڪڏھن آھئين بہ وڃي بختاور کي مدد ڏيندي |
937 |
DYNT.utf |
اڄ وري ننڊ قٽائي، اچي انھن قصن کي لڳا آھيو؟'' |
آھي، |
رڙھي اچي ويجھو ٿين ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان جيجي! خير تہ |
938 |
DYNT.utf |
باقي رھيو ٻاھر جو ڪم، سو مون تي آھي، پاڻيھي |
آھي، |
۽ چيائين تہ ``منھنجي بيبيءَ ايترو حال معلوم ڪيو |
939 |
DYNT.utf |
پاڻھي لولو مانيءَ جو پيو ملندو!'' |
آھي، |
رھنديس. بندي جي گھر کان وري بہ اللّھ جو گھر چڱو |
940 |
DYNT.utf |
پاڻيھي آءُٗ ڪندس.'' |
آھي، |
معلوم ڪيو آھي، باقي رھيو ٻاھر جو ڪم، سو مون تي |
941 |
DYNT.utf |
پر آءُٗ ڀانيان ٿو تہ ٻاھر نہ نڪرڻ ڪري يا |
آھي، |
علي رضا - اھو سچ |
942 |
DYNT.utf |
پر بختاور! ڏک سک بہ پنھنجن ۾ چڱو، پراون |
آھي، |
شھربانوءَ چيو ``سو سچ |
943 |
DYNT.utf |
پر پوءِ ھيءُ ڏک بہ ٿيس تہ ``جڏھن ٻي زال پرڻيو |
آھي، |
پئي ڪڍيم، تنھن سان نيٺ ملڻ جو وقت نزديڪ اچي ٿيو |
944 |
DYNT.utf |
پر تڏھن بہ مون کي پنھنجي مڙس ڏي ڏسڻو آھي. |
آھي، |
ٿي وڃي وٽن بيھان. اگرچ پھاڄ جي اڳيان ڪمائڻ ڏکيو |
945 |
DYNT.utf |
پر جنھن پردي جي اھا تعريف آھي، آھو اِھو |
آھي، |
علي رضا - اھو سچ |
946 |
DYNT.utf |
پر جنھن کي ڏک ڏولاوا نصيب ۾ ھوندا تنھن |
آھي، |
ڪم جا ناھن. جيڪو ھاڻ مون بندوبست ڪيو آھي سو چڱو |
947 |
DYNT.utf |
پر جي بادشاھ سلامت ھجي تہ رعيت مٿانس قربان |
آھي، |
ڳالھ ٿيندي. پوءِ اگرچہ انھيءَ ۾ جان جو بہ جو کو |
948 |
DYNT.utf |
پر رات جو الائجي ڪيڏيءَ مھل ڪِري، تنھنڪري |
آھي، |
پاڻي پيئڻ ويئي آھي، تختي کي ڏيڪ ڏيندي ڪِري پيئي |
949 |
DYNT.utf |
پر ساري ھنت ڏسي، ھن کي البت شڪ پيو. صبح |
آھي، |
ڀانيو تہ ڪا حرمسراءِ جي ٻانھي آھي، جا اتي ايندڙ |
950 |
DYNT.utf |
پر سمجھندي ھئي تہ شادي ڪرڻ ڪري مڙس کي زال |
آھي، |
ھيس. ائين ڪبن ڄاڻندي ھئي تہ زال مڙس جي زيردست |
951 |
DYNT.utf |
پر لفظن مان معلوم ڪيائين تہ اھا خرابي جي |
آھي، |
رضا بہ خط ڏسي گھڻو ڊنو. پڪ ٿيس تہ ڪا خرابي درپيش |
952 |
DYNT.utf |
پر ماڻھو تہ انھيءَ تان بہ پيا کلندا اٿس. |
آھي، |
تون سچي آھين، ھوءَ لکڻ پڙھن ۾ برابر ھوشيار |
953 |
DYNT.utf |
پر منھنجي زينت سان ڪٿان مٽ ٿيندو؟ مائي، |
آھي، |
بختاور چيو تہ ``مائي، سرائي اميد علي چڱو آھي، جوان |
954 |
DYNT.utf |
پر وري بہ اولاد آھي ۽ صالح تہ آھي ۽ علي |
آھي، |
جو ڄاتائين ٿي تہ منھنجي ڌيءَ اگرچہ ھاڻي ڌارين |
955 |
DYNT.utf |
پر ھيءُ تہ وري مسلمان ھو، ۽ انھيءَ ماڻھو |
آھي، |
يورپي ڊاڪٽرن جو اصلي اھڙن ملڪن ۾ گھڻو مانُ ھوندو |
956 |
DYNT.utf |
پر ھيءَ تہ وڏي خاندان جي ھئي، تنھنڪري ھن |
آھي، |
۽ تمام حسين زال ھئي، ترڪن جي خوبصورتي اصل مشھور |
957 |
DYNT.utf |
پر ٻنھي سان سندن مائرن جي محبت گھڻي ھئي |
آھي، |
جي ٻيگھي مچندي آھي ۽ مڙسن جي ڪابہ ڳالھ ڪانہ ھلندي |
958 |
DYNT.utf |
پر ڏاڍي اشراف لمازڻ ۽ لکڻ پڙھڻ جي ھوشيار |
آھي، |
صفوران جي آڏو چري، ھن چيو تہ ``اسان وٽ ھڪڙي زال |
959 |
DYNT.utf |
پنھنجي جاءِ تي ٻيو عيوضي اوھان کي رکي ڏيو |
آھي، |
تہ ``مون کي ڪنھن ضروري ڪم لاءِ پنھنجي وطن ڏي وڃڻو |
960 |
DYNT.utf |
پنھنجي فضل ۽ رحم سان مون کي يا پنھنجي مڙس |
آھي، |
آھي. اڳتي ڪنھين مصيبت جي کڻڻ جي طاقت ڪانہ رھي |
961 |
DYNT.utf |
پوءِ اوير سوير پنھنجي دل جي خوشيءَ جي لاءِ |
آھي، |
ھلايون، جو اھو شھر وري بہ بمبئيءَ جھڙو نمونو |
962 |
DYNT.utf |
پوءِ ڀلي علم ماڻھن جي وچ ۾ ھجي. |
آھي، |
جي حفاظت ھيٺ ڪيڏي ايندي ويندي، اھا ڄڻ تہ پردي سان |
963 |
DYNT.utf |
پڙھيل آھي، آزمود گار آھي ۽ ٻنھي حڪومتن |
آھي، |
ايتري اميد ھئي تہ ھي مسلمان آھي، دينذار آھي، نيڪ |
964 |
DYNT.utf |
تختي کي ڏيڪ ڏيندي ڪِري پيئي آھي، پر رات |
آھي، |
مان صاف معلوم ٿيو تہ گگھريءَ مان پاڻي پيئڻ ويئي |
965 |
DYNT.utf |
تنھن تي بہ تہ ڪو ڌيان ڏبڻ ضرور آھي؟ |
آھي، |
- اھو تہ سائين ٺھيو، پر پردي جي نسبت ۾ جو ديني حڪم |
966 |
DYNT.utf |
تنھن جو بہ نيٺ بلو ڪرڻو اٿم. اڄ تہ مائٽ |
آھي، |
وري جيئي شل منھنجو حامھ بہ ويٺو آھي، جوان اچي ٿيو |
967 |
DYNT.utf |
تنھن جي بيان ڪرڻ کان اڳي بھتر آھي تہ ھن |
آھي، |
ھو. ھن مغل جي گھر جو اسان جي ڳالھ سان جيڪو واسطو |
968 |
DYNT.utf |
تنھن جي پوريءَ طرح سمجھڻ لاءِ ھتي مختصر |
آھي، |
انھيءَ گھر جو جيڪو ذڪر مٿي ڏنو ويو |
969 |
DYNT.utf |
تنھن جي چڱيءَ طرح خدمت ڪريو، ھيءَ سکر اشراف |
آھي، |
۽ ھنن کي پارت ڪيائين تہ ``ھيءَ مون کي ڌيءَ وانگي |
970 |
DYNT.utf |
تنھن جي چڱيءَ طرح صنڀال رھي ۽ ھن کي پوري |
آھي، |
کي اندر رھڻ ۽ حرمن سان محبت ڪرڻ لاءِ گھرايو |
971 |
DYNT.utf |
تنھن سان ماستر جو رستو ھو، پوءِ تہ نيٺ |
آھي، |
آھي. سندس پيءُ ھڪ اسُراف دکني آھي، ذات جو شيخ |
972 |
DYNT.utf |
تنھن کان اشراف پردي وارن مسلمان ماڻھن |
آھي، |
خاطري ڏنائين تہ جنھن قسم جو بندوبست اڳيئي ھلندڙ |
973 |
DYNT.utf |
تنھن کي الڳ ڪري انھيءَ جي خلاصيءَ تعليم |
آھي، |
اھڙي ڪجي. باقي ھن جو پٽ، اڃا صغير آھي ۽ بي قصور |
974 |
DYNT.utf |
تنھن کي مٿس ڪھل آئي. وري ھن کي ڏٺائين بہ |
آھي، |
ھھڙي حال ۾ ڏٺو، ۽ ڄاتائين تہ ھيءَ پرديس ۾ غيرواقف |
975 |
DYNT.utf |
تنھن کي ڪولہ ڇڏبو؟ اللّھ ڪندو تہ سندس ننڍڙي |
آھي، |
ويٺو ھوندو. پر جھڙو ھجي، تھڙو وري بہ پنھنجو جگر |
976 |
DYNT.utf |
تنھن ٽيون ڏينھن مون کي چيو ھو تہ ``ڪنھن |
آھي، |
تہ ``منھنجي ھڪڙي ساھيڙي آھي، اھا آيا جو ڪم ڪندي |
977 |
DYNT.utf |
تنھنجي لاءِ ڏاڍي انتظار ۾ آھي؛ تون دلجاءِ |
آھي، |
فوجدار ڪوڙ ڪري چيو تہ ``خوش چڱي ڀلي |
978 |
DYNT.utf |
تنھنڪري بھتر آھي تہ ھاڻي عمر جي پڇاڙيءَ |
آھي، |
ھر طرح مھرباني ڪئي آھي، ۽ اسان جي سڀکا گھرج پلي |
979 |
DYNT.utf |
تنھنڪري جيسين وڏو ٿيندو، تسين حڪومت جي |
آھي، |
مرڻ جي ڪري جلد اھو ملندو. اھو شھزادو اڃا تہ صغير |
980 |
DYNT.utf |
تنھنڪري سلطان کان پوءِ تخت انھيءَ کي ملندو. |
آھي، |
ھڪڙو پٽ بہ اٿس. مگر سلطان کي پھرئين حرم مان وڏو پٽ |
981 |
DYNT.utf |
تنھنڪري منجھس وڏا وڏا ماڻھو ھندو توڙي |
آھي، |
شھر آھي. اھو ڪڇ جئ راءَ يعني راجا جي رھڻ جو ھنڌ |
982 |
DYNT.utf |
تنھنڪري مون کي ڇڏي نٿو سگھي؛ نڪي وري مون |
آھي، |
اوھان کي وٺي وڃان، مگر صاحب جو امتحان تمام لزديڪ |
983 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھن جي گھڻي خاطرداري ڪيائون. ھن |
آھي، |
۽ سندس ڳالھين مان سھي ڪيائون تہ ھيءَ بيشڪ اشراف |
984 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھنن پاڻ ھن سان صحبت ڪرڻ جي گھڻي |
آھي، |
خبر ھين تہ عزت واري امير جي زال آھي ۽ ڏاڍي ھوشيار |
985 |
DYNT.utf |
تو نپايو اٿس، توکان پنھنجو حال ڳُجھو لہ |
آھي، |
ڏينھن-ٻن ۾ تون ڪو سماءُ لھي ڏينم-تہ سندس ڇا خيال |
986 |
DYNT.utf |
تون اندر ھلي وڃ''، سپاھي پاڻ اتان ئي موٽي |
آھي، |
وڃي سگھوئي نڪري آيو. چيائين تہ ``مائي، اھو گھر |
987 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ خوشيءَ سان پورھيت بيھنديس.'' |
آھي، |
چيو تہ ``مائي، جي اھڙي ڳالھ آھي ۽ گھر سکرن جو |
988 |
DYNT.utf |
تہ انساني طبعيت جو اھو ميل آھي تہ انھيءَ |
آھي، |
بہ آھي يا ڀت جي ٻاھران آھي يا ان جي ڏسڻ جي بہ جاءِ |
989 |
DYNT.utf |
تہ اھو ڀڄ کان ارڙھن ڪوھ پري آھي، ۽ وچ ۾ |
آھي، |
آھي، جتي آگبوٽ اچي بيھندا آھن، جيئن مٿي چيو ويو |
990 |
DYNT.utf |
تہ جي ڳالھيون علم ۽ عقل کي وڌائين ٿيون، |
آھي، |
جو وڌيڪ واھپو رکڻ گھرجي. ھاڻي جي علم ۽ عقل جو ضرور |
991 |
DYNT.utf |
تہ زالن کي اصل ديوارن جي اندر بند رکڻ ۽ |
آھي، |
ڪونھي. پردي جي نسبت ۾ منھنجو مختصر مطلب ھيءُ |
992 |
DYNT.utf |
تہ سندس ظاھري صورت بہ گھٽ ڪانہ ھئي. پردي |
آھي، |
ھئي. جي سندس باطني سيرت جي اسان مٿي تعريف لکي |
993 |
DYNT.utf |
تہ شڪ ناھي.'' |
آھي، |
۽ ھڪ ليکي تہ سيٺ گل محمد جي پٽ جو نالو بہ مٿس پيو |
994 |
DYNT.utf |
تہ مائي شھربانوءَ کي ھنن سان مائٽي ڪرڻ |
آھي، |
پر اسان مٿي ڏٺو |
995 |
DYNT.utf |
تہ منھنجي پٽ جي زال مري ويئي آھي، ھوءَ |
آھي، |
آھين، ڀلي چؤ.'' جان بيبيءَ چيو تہ ``زينب! تو کي خبر |
996 |
DYNT.utf |
تہ مون کي بہ پسند آھي. انھيءَ گھر جا اسين |
آھي، |
مٿي ڪري چيو تہ ``امان! جي اھا ٻانھن اوھان کي بسند |
997 |
DYNT.utf |
تہ مڙسن کان زالن کي انھن جو وڌيڪ واھپو |
آھي، |
کي ٽارڻ ۽ انھيءَ کي نٽائڻ ۾ علم ۽ عقل جي گھرج |
998 |
DYNT.utf |
تہ ھڪڙيون ڳالھيون ۽ ھڪڙا ڪم خاص مردن لاءِ |
آھي، |
بيشڪ قوي آھي، مگر ديني توڙي عقلي ڪتابن مان معلوم |
999 |
DYNT.utf |
تہ يقيناً مڙس کان زالن کي علم ۽ عقل جي وڌيڪ |
آھي، |
ٿيڻ يا انھن کي ڌڪي پاسي ڪرڻ لاءِ علم ۽ عقل جو ضرور |
1000 |
DYNT.utf |
تہ ``جت پڄڻ ناھي وس، آت ڀڄڻ ڪم وريام جو.'' |
آھي، |
آھي. جي يديءَ سان وڙھي، آن تي غالب پوڻ وڏي نيڪي |
1001 |
DYNT.utf |
تہ ڀؤ ڪونھي، ٻيءُ جو گھر سنڀاليو ويٺو |
آھي، |
تہ اسان کان غريب بہ ناھي، باقي اميد علي گونگو |
1002 |
DYNT.utf |
تہ ڌاريا ڪھڙا بہ لائق ھجن، تہ اھي ڇڏي بہ |
آھي، |
مائٽ ھوس، تنھنڪري جيئن اڪثر زالن جو خيال ٿيندو |
1003 |
DYNT.utf |
تھڙو خشڪيءَ جي رستي گجرات ۽ ٻين ڀاڱن سان. |
آھي، |
جھڙو سمنڊ جي رستي مڏئي بندر کان ٻين پاسي ھلندو |
1004 |
DYNT.utf |
تھڙيءَ طرح ھنن جو بندوبست بہ ھو. |
آھي، |
چائي ۾ رھندا آھن، ۽ پاڻ ھنن سان مليو پيو گذاريندو |
1005 |
DYNT.utf |
تڏھن الائجي مون سان خاطر ٿئيس يا نہ. ٻيو |
آھي، |
آھي، پر پوءِ ھيءُ ڏک بہ ٿيس تہ ``جڏھن ٻي زال پرڻيو |
1006 |
DYNT.utf |
تڏھن انھيءَ جو فائدو وٺڻ گھرجي. |
آھي، |
بندوبست ٿئي نہ ٿئي، ھاڻي جڏھن پاڻيھي ڪو وجھ مليو |
1007 |
DYNT.utf |
تڏھن اھڙي مائٽي ڪرڻ ۾ حرڪت ناھي. ماءُ سان |
آھي، |
ذات جي جواني گھڻو جٽاءُ نٿي ڪري ۽ وجھ چڱو بہ لڳو |
1008 |
DYNT.utf |
تڏھن بھتر آھي تہ ھينئر ئي موڪلائجي.'' |
آھي، |
بہ خدا موچاري ڏني آھي ۽ ليٺ مون کي ھتان وڃڻو بہ |
1009 |
DYNT.utf |
تڏھن گھڙيءَ ۾ امير کي لاھي آڻي فقير ڪندو |
آھي، |
ڄاتائين ٿي تہ اڪثر خود مختار بادشاھ جڏھن ڪاوڙبو |
1010 |
DYNT.utf |
تڏھن گھڙيءَ ۾ فقير کي چاڙھي نيئي امير ڪندو |
آھي، |
امير کي لاھي آڻي فقير ڪندو آھي ۽ جڏھن راضي ٿيندو |
1011 |
DYNT.utf |
تڏھن منڊمن جو تہ انھي کان بہ وڌ. |
آھي، |
جا لائق آھن. جڏھن ھتي جي صاحبلوڪن جو اھو خيال |
1012 |
DYNT.utf |
تڏھن وري زال پرڻجي وڌيڪ بار ڇالاءِ ٿجي؟ |
آھي، |
ڇا حاصل آھي. پھربن تہ ماڻھو جڏھن پاڻ مائٽن تي بار |
1013 |
DYNT.utf |
تڏھن ٻي ڪھڙيءَ کي انھيءَ کڏ ۾ پوڻ تي دل |
آھي، |
وري جڏھن ھن کي ھڪڙي زال اصلي آھي ۽ اھا بہ اھڙي سکي |
1014 |
DYNT.utf |
جا اتي ايندڙ آھي، پر ساري ھنت ڏسي، ھن کي |
آھي، |
زينت بانوءَ ڀانيو تہ ڪا حرمسراءِ جي ٻانھي |
1015 |
DYNT.utf |
جا خود محلات جي ھيٺان گھڙي وٿي آھي. ھڪڙي |
آھي، |
ھو، ليڪن معلوم ٿي سگھيو ٿي تہ وڏي ڪشادي جاءِ |
1016 |
DYNT.utf |
جا ڪنھن نلاھري گذر جي اپاءُ کان سواءِ گھمندي |
آھي، |
بہ نڌ ڻڪي، ۽ غير واقف، سو ڀانيا ئون تہ فقير ياڻي |
1017 |
DYNT.utf |
جتي آگبوٽ اچي بيھندا آھن، جيئن مٿي چيو |
آھي، |
مڏئي يا جنھن کي مانڊوي بہ سڏيندا آھن، سو وڏو بندر |
1018 |
DYNT.utf |
جتي پورھيت گھرجي ٿي؟`` |
آھي، |
پوءِ زينت بانوءَ پڇيس تہ ``مائي، اھو ڪنھن جو گھر |
1019 |
DYNT.utf |
جتي خاص ڌيان ڏيڻ ۾ ايندو؛ تنھنڪري ٺھرايل |
آھي، |
پردي وارن مسلمان ماڻھن جي لاءِ ھيءُ بھتر بندوبست |
1020 |
DYNT.utf |
جتي سياري جي موسم ۾ رھڻو تيندو آھي. اھا |
آھي، |
انھن ملڪن ڏي گھرن جي ھيٺان تھخانن جوڙڻ جو دستور |
1021 |
DYNT.utf |
جتي ھزارن جو مال پيو اچي وڃي! ڍما محمد رمضان |
آھي، |
ڇو ھام نٿا ڀريو. پھرين، ھن سيٺ جو گھر ڪو ننڍ و |
1022 |
DYNT.utf |
جنھن جو نالو عمردرازخان آھي.'' |
آھي، |
جاءِ تي ويٺو، جو اڃا تائين انھيءَ پرڳڻي جو رئيس |
1023 |
DYNT.utf |
جنھن سان ڏاڍي وھڪ آھي. انھيءَ بندر تي ڪراچيءَ |
آھي، |
ڀڄ کان ارڙ ھن ڪوھ پري آھي. ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي |
1024 |
DYNT.utf |
جنھن ۾ روئندي اچي داخل ٿيا آھيون.'' سو نڪري، |
آھي، |
وارو گھر ڇڏي ڏنو، جو ماڻس چيس تہ ``اھو گھر نڀاڳو |
1025 |
DYNT.utf |
جو تنھنجي ھٿن ۾ آھي. تون ھن کي ماءُ وانگي |
آھي، |
پٽ جي زال مري ويئي آھي، ھوءَ ڇورو ٻار ڇڏي ويئي |
1026 |
DYNT.utf |
جو جڏھن آءُٗ ھن جي اڳيان اھڙي ڪا ڳالھ ڪريان، |
آھي، |
ھنن جون مرادون جپئري ڏسن؛ شايد منھنجي قسمت خراب |
1027 |
DYNT.utf |
جو سکر اشراف ٿي اھڙي نيچ آدميءَ جون گاريون |
آھي، |
ماڻھوءَ جون ٿيون سو کڙبون سڙيون وٺو! شرم جي ڳالھ |
1028 |
DYNT.utf |
جو سندس منھن تي پيپ کڻي رکي ڌڪيون تہ ھيٺ |
آھي، |
انھيءَ اوطاق ۾ گڏ ڪندا آھيون. اھا موري اھڙي لاھين |
1029 |
DYNT.utf |
جو کاڻي مانيءَ تان کَل بہ نہ لاھي ۽ پائي |
آھي، |
تہ پئسا ججھا اٿس ۽ وڏو ماڻھو آھي، مگر اھڙو ڪنجوس |
1030 |
DYNT.utf |
جو مائٽ پڙھائينن پڙھي پڙھي قرآن ۽ نماز |
آھي، |
ڌين کي ڪا منشگيري ڪمائڻي يا سرڪار جي نوڪري ڏيڻي |
1031 |
DYNT.utf |
جو مون کي مئو ڄاڻي ھتي پرڻيو آھي ۽ ڌيءَ |
آھي، |
ويچار ڪيو تہ ``لاشڪ اھو ماستر منھنجو مڙس علي رضا |
1032 |
DYNT.utf |
جو موڪليندا، تنھنڪري انھيءَ پاسي جو خيال |
آھي، |
تہ زال ماڻھو ڪين ايندي، نڪوڪو ٻيو مڙس ماڻھو وٽن |
1033 |
DYNT.utf |
جو ڪنھن سبب ڪري اسان جي ماڻھوءَ کان اھا |
آھي، |
زيادہ آھي ۽ اندران بہ تھخاني ۾ وڃڻ جو رستو بند |
1034 |
DYNT.utf |
جوان آھي، پر منھنجي زينت سان ڪٿان مٽ ٿيندو؟ |
آھي، |
بختاور چيو تہ ``مائي، سرائي اميد علي چڱو |
1035 |
DYNT.utf |
جوان اچي ٿيو آھي، تنھن جو بہ نيٺ بلو ڪرڻو |
آھي، |
ڳالھ دل تي ھوندي. وري جيئي شل منھنجو حامھ بہ ويٺو |
1036 |
DYNT.utf |
جوان جماڻ آھي، اشراف گھر جو آھي، ڌاريو |
آھي، |
وارو آھي، سڀڪي ٿو گھر ۾ اچين، شڪل صورت جو چڱو |
1037 |
DYNT.utf |
جھان جون مائون ڏکن سان پٽ پالينديزن آھن، |
آھي، |
تہ ``پھرين علي رضا جي شاديءَ جي- ھيڏوسارو اچي ٿيو |
1038 |
DYNT.utf |
جھلي ڪورٽ ۾ رجوع ڪيائونس. |
آھي، |
پيا. ھيڪاري پڪو شڪ پين تہ ھيءَ ڪا خراب چال واري |
1039 |
DYNT.utf |
جھڙو سڄي ۽ انڌي جي وچ ۾. ھاڻ تون قبول ڪندينءَ |
آھي، |
ڏٺا آھن ۽ جنھن نہ ڏٺا آھن، ٺن جي وچ ۾ اھڙو فرق |
1040 |
DYNT.utf |
جھڙو شڪل شباھت ۾، تھڙو لڄ حيا ۾.'' |
آھي، |
انھيءَ تان بہ پيا کلندا اٿس. ھونءَ ٻانھن بہ ملوڪ |
1041 |
DYNT.utf |
جي آسانيءَ سان سندس چئي ۾ اچي سگھن ٿيون. |
آھي، |
لنگھڻ ۾ بہ ھن کي حرڪت ڪانھي. ھو تہ زالن جو ڪوڏيو |
1042 |
DYNT.utf |
جي سٽ پائي درکان ٻاھر ٿيس، تہ بازار وھندي |
آھي، |
تنھن کان جند ڇڏائڻ جو ڪو بلو ڪجي. ھاڻي ڏينھن ڏٺو |
1043 |
DYNT.utf |
جي ھندستان جا ڏيھي ماڻھو آھن؛ سچ آھي تہ |
آھي، |
ٿيون، سي خراب ڪين ٿيون آھن. چڱو مشال پارسين جو |
1044 |
DYNT.utf |
جيڪي ٿورو گھڻو گڏ ڪيو ھئائون، تنھن ۾ پريندي |
آھي، |
کان بھتر ھاندي آئي، جيئن مٿي بہ اشارو ڏنو ويو |
1045 |
DYNT.utf |
جڏھن ڪا وڏي ٿئي، تنھن کان سواءِ ھن کي سڱاوَڱيءَ |
آھي، |
ٻيو ھيءُ بہ چيائين تہ ``مامي جي ڌيءُ اڃا ننڍڙي |
1046 |
DYNT.utf |
چاچو آھي، ٻيا ڪيترا مائٽ آھن، انھن کي بہ |
آھي، |
تہ منھنجا مائٽ پاسي ۾ ويٺا آھن، لينگريءَ جو مامو |
1047 |
DYNT.utf |
چوندا آھن تہ `پاڻ نہ پاري ڪتا ڌاري.' خدانخواستہ |
آھي، |
پنھنجو کٽيو ڪونھي، تيستائين شادي رڳي فضولي |
1048 |
DYNT.utf |
چيائين تہ پنھنجو تن من ٻڇي ڏينھن - ٻن ۾ |
آھي، |
مائيءَ پنھنجا گھڻا لائق ڪيا. آخر خويشيءَ جو ڪم |
1049 |
DYNT.utf |
چڱي چال وارو آھي. اسان جي حال جي توکي ساري |
آھي، |
تينگر علي رضا کي تون پنھنجو ڪرين تہ چڱو؟ ھو غريب |
1050 |
DYNT.utf |
حجاب بلڪل ڪو نہ ڪجو.'' |
آھي، |
کان بيشڪ گھرائجو، جيڪي مون وٽ آھي سو سڀ اوھان جو |
1051 |
DYNT.utf |
حق تي آنّ سھانگو نٿو ٿئي. ھاڻي وڃي پڙھو |
آھي، |
وات وڪيل! گھوڙا گھوڙا! حق تي برڪت ملڪ مان ويئي |
1052 |
DYNT.utf |
حقيقت ڪري آھي ئي ڪونہ. |
آھي، |
بپ کان زالن کي مڙس ٻاھر نہ ٿا ڪڍن، سو ڊپ رڳو خيالي |
1053 |
DYNT.utf |
حياتيءَ جو دم لنڳھائڻو آھي.'' |
آھي، |
آھي؛ ادي، منھنجو بہ اھڙوٿي حال آھي. بس گذر ڪرڻو |
1054 |
DYNT.utf |
خدا ڪري تہ وڃي پنھنجي گھر تڙ واري ٿني، |
آھي، |
مون کي ڪُک ۾ ڪان لڳي بيٺي آھي. خير جي ھيڏي ساري ٿي |
1055 |
DYNT.utf |
خدا ڪندو تہ خير سان تڪليف کان سواءِ ھليا |
آھي، |
نڪرندؤ، تہ مھيني تي پھچي سگھندؤ. سمنڊ بہ ماٺو |
1056 |
DYNT.utf |
خدا ڪندو، تہ وري خير سان سگھوئي ملنداسين. |
آھي، |
علي رضا ورندي ڏني تہ ``بس پياري، قسمت ائين |
1057 |
DYNT.utf |
خدا ۾ اميد آھي تہ ڳولي وڃي لھنديسانس. |
آھي، |
تہ ``انھي کي پڇائي وڃي ھٿ ڪريان، ۽ ڏينھن سڄو پيو |
1058 |
DYNT.utf |
خير سان خوشيءَ جي خبر آندي اٿس جو توکي |
آھي، |
چيس تہ ``مائي! اسان جو سرائي اسان سڀني جو دعاگو |
1059 |
DYNT.utf |
دينذار آھي، نيڪ آھي، پڙھيل آھي، آزمود |
آھي، |
ھن جي نمڪ حلاليءَ ۾ ايتري اميد ھئي تہ ھي مسلمان |
1060 |
DYNT.utf |
ذات جو شيخ آھي، تنھن سان ماستر جو رستو |
آھي، |
مائي ھتي جي رھاڪو آھي. سندس پيءُ ھڪ اسُراف دکني |
1061 |
DYNT.utf |
سا اصل بند ڪجي. |
آھي، |
وٺڻ ۾ ايندا آھن ۽ وقت بوقت جا گھور ڏيڻ ۾ ايندي |
1062 |
DYNT.utf |
سا اوھان جي ٻار جي سنڀال بہ چڱي ڪندي ۽ ٻيو |
آھي، |
اھڙي آھي. رھندي بہ اوھان وٽ. پنھنجي ٻار واري |
1063 |
DYNT.utf |
سا ويندي ڪين. سو رات جو ضرور ڪارمنھون مون |
آھي، |
ذات جي آھي، منھنجي سون رپي جي دلاسي تي ٺھي ويئي |
1064 |
DYNT.utf |
سا ھلي والارين، جو انھيءَ حادثي گذرڻ بعد |
آھي، |
باقي ٻيا شھر جي لشڪري قھوہخاني جي اتر ۾ جا سراءِ |
1065 |
DYNT.utf |
سا ڇرڪ ڀري پرڀرو رڙھي ويٺي، اصل منھن بڇڙو |
آھي، |
اتي زينت کي بہ شڪ پيو تہ مون سان ڪا دغابازي ٿي |
1066 |
DYNT.utf |
سا ڪالہ رھندي، آءُٗ زال کي عام ۽ ھنر جو |
آھي، |
اھو ھو تہ ڌارئين ملڪ ۾ رھڻ ڪري جا بندش وطن ۾ رھندي |
1067 |
DYNT.utf |
سا ڳتڻ ڳڻي پوءِ توکي جواب ڏينديس.'' |
آھي، |
تہ اھڙن ڪمن جي لاءِ خيال ڪرڻ ۽ اڳ - پوءِ ڳڻڻ ضروري |
1068 |
DYNT.utf |
سو آءُٗ اوڏي وڃان ٿو، اوھين پنھنجي لاءِ |
آھي، |
جي مدد سان، مون کي ٻاھر آبروءَ جھڙي نوڪري ملي |
1069 |
DYNT.utf |
سو اچي مار' آءُٗ اندر ڊوڙيس. اگرچ بختاور |
آھي، |
مون کي چيائين تہ `ابا! اندر ڪوٺيءَ ۾ نانگ نڪتو |
1070 |
DYNT.utf |
سو بہ ڪونہ ھوس. جيڪي کانئس پڄي سگھيو ھو، |
آھي، |
کي لڳي ويا آھن ۽ وڏو انتضار مائٽ کي ڌيءُ جو ٿيندو |
1071 |
DYNT.utf |
سو پھاڄ تي ڪنھن کي کُٽيءَ کنيو آھي جو پنھنجو |
آھي، |
ڇڏائيندو ھو. وري انھيءَ وڪيل کي ھڪڙي زال تہ اڳيئي |
1072 |
DYNT.utf |
سو تون متان آٺ سان گھنڊڻي ٻڌڻ سنڀري آھين؟ |
آھي، |
ڪم جو؟ ھوڏي ٿي چوين تہ سيٺ جو پٽ اڃا گرانٺ جيڏو |
1073 |
DYNT.utf |
سو تہ پورو ڪرڻ حق آھي. |
آھي، |
آھي. آخر اھو جھان جو دستور آھي - خدا ۽ رسول جو حڪم |
1074 |
DYNT.utf |
سو جاچ ڪري پوءِ عرض ڪرڻ ۾ ايندو، في الحال |
آھي، |
کي آل عيال سوڌو ناس ڪن؛ ڪھڙن ماڻھن جو اھو ڪم |
1075 |
DYNT.utf |
سو جي چڱيءَ طرح سوڙھو ڪري بند رکبو ۽ دکائبو |
آھي، |
صلاح ڏني تہ ``جيترو باروت اوھين چئو ٿا تہ گڏ ٿيو |
1076 |
DYNT.utf |
سو جيڪو آگبوٽ تي چڙھيو ھوندو، تنھن کي خبر |
آھي، |
پئجي رھيا. جيڪو گوڙ ماڻھن جي جابن وٺڻ تي ٿيندو |
1077 |
DYNT.utf |
سو جيڪڏھن ڪنھن اتفاق سان غير ماڻھوءَ وٽ |
آھي، |
وارين زالن ڪڏھن ڌارئين ماڻھوءَ جو منھن نہ ڏٺو |
1078 |
DYNT.utf |
سو سويري وڃي ڀاڄي ڀتي وٺي آءُ. گوشت سرس |
آھي، |
مائي شھربانوءَ سڏي چيو تہ ``اڄ مائي جان بيبي اچڻي |
1079 |
DYNT.utf |
سو ضرور سلطان جي برخلاف ھوندو ۽ ھيءُ بہ |
آھي، |
ھنن کي پڪ ھئي تہ ھن کي سلطان بيعزتي ڪري ڪڍيو |
1080 |
DYNT.utf |
سو ضرور ڪنھن زال ماڻھوءَ جو بہ انھيءَ ۾ |
آھي، |
دل ۾ ڄاتو تہ اھڙو ڪاغذ، جو حرمخاني جي اندر لڌو |
1081 |
DYNT.utf |
سو قابو رکجو. اوھان جي اطلاع اچڻ تي ٻيو |
آھي، |
ٿورو گھڻو انداز پھچايو ھوندو. ٻيو اسان موڪليو |
1082 |
DYNT.utf |
سو گھر ۾ اڳيئي ھندستاني ڳالھائيندا ھوندا.'' |
آھي، |
کي چڱي موچاري اچي بہ ويئي آھي ۽ ھن جي زال بہ دکنڻ |
1083 |
DYNT.utf |
سو لاھي جھٽ ۾ وري ٿو اچان.'' |
آھي، |
ھن چيو تہ ``ٻاھر ڪو سرڪاري ڪم |
1084 |
DYNT.utf |
سو مائٽن کان بہ وڌيڪ آھي. خدا سرائيءَ کي |
آھي، |
توکي خبر آھي تہ اسان ٻنھي گھرن جي وچ ۾ جيڪو رستو |
1085 |
DYNT.utf |
سو وري اڌ رات جو مس ايندا. انھيءَ جو تون |
آھي، |
مليم ۽ ماريم. مگر ھنن پڪ ڏنيس تہ ``ھو ھن پاسي ويا |
1086 |
DYNT.utf |
سو ھتان ھيءَ گھٽي ڏيئي وڃي ڀينڊي بازار |
آھي، |
اتان جواب مليس تہ ڦول گلي ڀينڊي بازار جي وچ ڌاري |
1087 |
DYNT.utf |
سو ھن کي غريب اشراف زال ڄاڻي مٿس ڪھل ڪيائون، |
آھي، |
ھيءَ ٻانھن ڦُر ڪري چورائي، پنھنجي لاءِ وٺي آيو |
1088 |
DYNT.utf |
سي تہ سڀ مائي جان بيبيءَ جي ٻت ۾ موجود آھن |
آھي، |
کي بہ اھو ھنڌ چڱو لڳندو. جن ڳالھين جي کيس ڳڻتي |
1089 |
DYNT.utf |
سڀڪي ٿو گھر ۾ اچين، شڪل صورت جو چڱو آھي، |
آھي، |
جو پٽ پڙھڻ لکڻ ۾ ھوشيار آھي، کٽڻ ڪمائڻ وارو |
1090 |
DYNT.utf |
شادي ڪرڻ لاءِ ٽي-چار ورھيہ ٻيا بہ گھرجنس، |
آھي، |
وارو بہ ھو. اگرچہ ھن ڄاتو ٿي تہ اڃا عظمت ننڍي |
1091 |
DYNT.utf |
شال ڪابہ زال بي پردي نہ ٿئي. بي پردي ۽ آگھاڙيءَ |
آھي، |
سائين، انھيءَ ۾ ڪھڙي حرڪت؟ زال جي لاءِ تہ پردو |
1092 |
DYNT.utf |
شايد منھنجي پٺيان اھڙا جاکوڙا ڪڍي اچي |
آھي، |
ھن ٻيو خط ڪونہ لکيو، جو ڄاتائين تہ ھو اڃا ڇوڪر |
1093 |
DYNT.utf |
صورت جو موچارو آھي - رڳو ڌارياڻيءَ جو عيب |
آھي، |
گھر جو آھي، کئتڻ ڪمائڻ وارو آھي پوري وھيءَ وارو |
1094 |
DYNT.utf |
ظاھري ڪري ڏسجي بہ نڌڻڪي ٿي، تنھنڪري پورھيت |
آھي، |
تہ ڇاٿي چوي.'' ايتري پڪ ھين، تہ اسان سان ٺھي ويئي |
1095 |
DYNT.utf |
کڻي پڇينس.'' |
آھي، |
پيٽ ڀسري ماني کاڌي. ھيءَ مريم رڌڻ پچائڻ واري بيٺي |
1096 |
DYNT.utf |
کئتڻ ڪمائڻ وارو آھي پوري وھيءَ وارو آھي، |
آھي، |
جي ٻت ۾ موجود آھن ٻڙھڻ لکڻ وارو آھي، اشراف گھر جو |
1097 |
DYNT.utf |
کٽڻ ڪمائڻ وارو آھي، سڀڪي ٿو گھر ۾ اچين، |
آھي، |
ھوندي تہ مائي جان بيبيءَ جو پٽ پڙھڻ لکڻ ۾ ھوشيار |
1098 |
DYNT.utf |
لکڻ پڙھڻ واري بہ آھي، ۽ سگھڙپائيءَ واري |
آھي، |
دل ۾ يقين ٿيو تہ سرائي جي ڌيءُ بيشڪ صورت واري بہ |
1099 |
DYNT.utf |
ليٺ ھينئر اسان جو وارث آھي. گھر ۾ ھينئر |
آھي، |
پاڻھي ڪن تي وجھنديس. ليٺ اھو بہ ھيڏو سارو اچي ٿيو |
1100 |
DYNT.utf |
مائي جان بيبيءَ چيو تہ حامد کي پنھنجو پٽ |
آھي، |
شھربانوءَ ورندي ڏني تہ ``ڪھڙي رٿ |
1101 |
DYNT.utf |
ماٺ ڪيو پراون ماڻھن جون سو کڙيون وٺيو رکي. |
آھي، |
زينت - (البت منھن ۾ گھنڊ وجھي)، امان بہ زورآور |
1102 |
DYNT.utf |
متان پوءِ وري مون تي ڏوھ رکو، پرڻايونس |
آھي، |
تہ ``تڏھن امان ھاڻي دير نہ ڪريو، ھاڻي اوھان جي وس |
1103 |
DYNT.utf |
متان سڀاڻي حاسدن جي گلا تي ۽ دشمنن جي چور |
آھي، |
خلعت دھند. اڄ سلطان جي مون سان ھيتري مھرباني |
1104 |
DYNT.utf |
مگر اھڙو ڪنجوس آھي، جو کاڻي مانيءَ تان |
آھي، |
سندس گلا پئي ڪئي تہ پئسا ججھا اٿس ۽ وڏو ماڻھو |
1105 |
DYNT.utf |
مگر تنھنجي ڌيءَ بہ ڪوڙ نٿي چوي. ويچاريءَ |
آھي، |
بختاور چيو تہ ``مائي تنھنجي ڳالھ سچي |
1106 |
DYNT.utf |
مگر جن ڳالھين ۽ شين جو آءُٗ ذڪر ٿو ڪريان، |
آھي، |
علي رضا-سچ |
1107 |
DYNT.utf |
مگر جيسين ڪو اھڙو وجھ ملي، تيسين اتي رھڻ |
آھي، |
ھئا تہ ھن کي پنھنجن وارثن ڏي وڃڻ جي گھڻي خواھش |
1108 |
DYNT.utf |
مگر جيڪي پڙھيو اٿم ۽ ڏٺو اٿم، تنھن موجب |
آھي، |
ننڍيءَ عمر ۾ اڪثر ساديءَ جو گھڻو شوق ٿيندو |
1109 |
DYNT.utf |
مگر دائي، تون دعا ڪر تہ ڪنھن سچي پچي لائق |
آھي، |
زينت - سو تہ سچ |
1110 |
DYNT.utf |
مگر ديني توڙي عقلي ڪتابن مان معلوم آھي، |
آھي، |
زينت - اھا اوھان جي حجت بيشڪ قوي |
1111 |
DYNT.utf |
مگر زينت بانوءَ جي ڳالھين ٻڌڻ کان پوءِ |
آھي، |
منھنجو خيال بہ پھريائين اھڙو ھو جھڙو تنھنجو |
1112 |
DYNT.utf |
مگر مھنجو ھتي واقف ڪونھي. تنھن کان سواءِ |
آھي، |
زينت بانوءَ چيو تہ ``مائي سچ |
1113 |
DYNT.utf |
مگر ڏسي وائسي کوھ ۾ ٽپو بہ نہ ڏجي. |
آھي، |
زينت - بيشڪ اھو ضرور |
1114 |
DYNT.utf |
منجھس ٻي گھٽتائي ڪانھي.'' |
آھي، |
لاءِ ٿي چيو، نہ تہ جيئي تنھنجو ڀائٽيو، جواڻ جماڻ |
1115 |
DYNT.utf |
منھنجي سون رپي جي دلاسي تي ٺھي ويئي آھي، |
آھي، |
خراي پھچائي ھا؛ پر ھاڻي پڪ اٿس تہ ڪميني ذات جي |
1116 |
DYNT.utf |
مون کي گھڻو پسند آھي.'' |
آھي، |
طرح واقف آھيون. اھا ٻانھن ھڪ پيري مون ڏٺي بہ |
1117 |
DYNT.utf |
نبين ولين بہ پنھنجن ٻارن جا اھڙا بندوبست |
آھي، |
عقل وارا آھيو - ڄاڻو ٿا تہ زماني جو اھو دستور |
1118 |
DYNT.utf |
نيٺ گھٽبو ويندو آھي، ۽ ھنن کي في الحال |
آھي، |
سان گذاريا، مگر رکيل پئسو گھڻو جٽاءُ ڪين ڪندو |
1119 |
DYNT.utf |
نيڪ آھي، پڙھيل آھي، آزمود گار آھي ۽ ٻنھي |
آھي، |
۾ ايتري اميد ھئي تہ ھي مسلمان آھي، دينذار |
1120 |
DYNT.utf |
نڪو اڃا آءُٗ کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ٿيو آھيان.'' |
آھي، |
تي بيٺو تہ ``اڃا منھنجي شاديءَ جي تڪڙ ڪالہ پيئي |
1121 |
DYNT.utf |
نڪي وري تمام غريب ھو، پوري پُنيءَ وسعت |
آھي، |
رضا تونگر ماڻھو نہ ھو جيئن تہ اسان مٿي ڏيکاريو |
1122 |
DYNT.utf |
وري ويچارو ذمو بہ کڻي ٿو تہ ھئسا خرچ ڪري |
آھي، |
کان ٻچين تہ محمد رمضان وڪيل کان ھيءُ سوُ ڀيرا چڱو |
1123 |
DYNT.utf |
وري ھن مان ڪھڙو عيب ٿي ڪڍين؟'' |
آھي، |
بہ تہ امان اسان کي کڻي ٻڌاءِ تہ تنھنجو ڪھڙو خيال |
1124 |
DYNT.utf |
وڃي تنھن جو بلو ڪر. جيڪا اللّھ گھري ھوندي، |
آھي، |
کي زبنت جو سماءُ لھي ڏج. رڌڻ پچائڻ جي مھل بہ ٿي |
1125 |
DYNT.utf |
وڏي خوشي آھي؛ ادي، منھنجو بہ اھڙوٿي حال |
آھي، |
``مائي، اھو خيال ڇو نہ آھي - گھر واري جو وڏو آسرو |
1126 |
DYNT.utf |
ھاڻي اچو.'' ماني سنڀري ۽ برقعو مٿان وڌائين، |
آھي، |
تنھن در تان ماءُ ڏي چوائي موڪليو تہ ``گاڏي تيار |
1127 |
DYNT.utf |
ھاڻي سندس شاديءَ جو سعيو ڪر. آءُٗ توکي |
آھي، |
جو بہ. زال کي ٿو چئي تہ ``توکي زينت جي ڳڻتي رھندي |
1128 |
DYNT.utf |
ھتي اچي ورھيہ-ٻن کان رھيو آھي، ھو ٻارن |
آھي، |
آيا چيو تہ ``مائي، ھڪڙو ماستر |
1129 |
DYNT.utf |
ھن کي وڌيڪ خبر ھوندي. سو ھن کي ويجھو اچي |
آھي، |
ٻئي ڪنھن کان ڏس پڇان، تنھن کان ھيءُ سرڪاري ماڻھو |
1130 |
DYNT.utf |
ھو اسان وٽ ايندڙ ويندڙ آھن؛ جنھن ڳالھ ۾ |
آھي، |
انھيءَ گھر جي جيڪا ڳالھ ڪيئي، سا مون کي اڳيئي خبر |
1131 |
DYNT.utf |
ھو ٻارن ٻچن وارو آھي. زال اٿس، ڌيءَ اٿس، |
آھي، |
``مائي، ھڪڙو ماستر آھي، ھتي اچي ورھيہ-ٻن کان رھيو |
1132 |
DYNT.utf |
ھوءَ ڇورو ٻار ڇڏي ويئي آھي، جو تنھنجي ھٿن |
آھي، |
``زينب! تو کي خبر آھي، تہ منھنجي پٽ جي زال مري ويئي |
1133 |
DYNT.utf |
ھئي بہ آھي، ۽ ديني حڪم بہ اھڙوئي آھي. |
آھي، |
زينت بانو - سو ڪيئن؟ ھُتي بہ پردہداري ھُليل |
1134 |
DYNT.utf |
ھيستائين مائي بہ پنھنجي دل ۾ ٺھراءُ ڪري |
آھي، |
آھي تہ سرائيءَ جي گھران سماءُ ولجي تہ ڪھڙو حال |
1135 |
DYNT.utf |
ھيڏو شھر اھي، ۽ دلاسو بہ ڏنو ھئائينس تہ |
آھي، |
صفوران بہ ڀڄ جون ڳالھيون ٻڌايون ھيس تہ ھھڙو شھر |
1136 |
DYNT.utf |
ھڪڙي-ٻن ڏينھن ۾ ڪين ايندي. تنھنڪري مخفي |
آھي، |
اھا خرابي جي ھوندي، تہ گھڻن ڏينھن ڪان پوءِ ٿبڻي |
1137 |
DYNT.utf |
يا تہ ڪنھن ڄاڻي واڻي منھنجي نظر تي آڻڻ |
آھي، |
ڄاتائين تہ يا ڪنھن جو بيخبريءَ کان ڪِري پيو |
1138 |
DYNT.utf |
يا ڪينءَ! مطلب تہ ھي اوچتو رنگ جو ڏٺائون، |
آھي، |
ڏيڻ لڳو، تنھن تي ڄاتائون تہ ھيءُ الائجي چريو ٿيو |
1139 |
DYNT.utf |
ٻاروھي ڪنھن لاءِ ڏک ڪين ٿو رھي. جيترو ڪالھ |
آھي، |
وساري، سھسائي ويھي رھيا. زماني جو دستور بہ ائين |
1140 |
DYNT.utf |
ٻلائي ڪري مون کي ڏيکاريندينءَ؟'' ھن عذر |
آھي، |
تہ ``مائي، مون ڪڏھن سلطان جو تھخانو ڪونہ ڏٺو |
1141 |
DYNT.utf |
ٻئي ۾ رھڻ خواري آھي. |
آھي، |
تہ مطلب مدعا ھن جو ٻيو، ھن جو ٻيو. ھڪڙي ۾ رھڻ فخر |
1142 |
DYNT.utf |
ٻيا ڪيترا مائٽ آھن، انھن کي بہ نيٺ مائٽيءَ |
آھي، |
مائٽ پاسي ۾ ويٺا آھن، لينگريءَ جو مامو آھي، چاچو |
1143 |
DYNT.utf |
ٻيو تہ مسلمانن جي گادي ۽ اسلامي دين ۽ علم |
آھي، |
تہ سبب ھيءُ ھو، جو اھو تمام سھڻو ٻڌل شھر مشھور |
1144 |
DYNT.utf |
ٽيون تہ اھو علي رضا جي پيءُ ۽ ڏاڏي جو اصلوڪو |
آھي، |
تہ مسلمانن جي گادي ۽ اسلامي دين ۽ علم جي خاص جاءِ |
1145 |
DYNT.utf |
ڀلائي ڪري مٿي پھچائي اچ، آءُٗ وري ٿي اچيان.'' |
آھي، |
۽ مريم جي ھٿ ڏئي چيائين تہ ``ادي، ھيءُ ٻاھران آيو |
1146 |
DYNT.utf |
ڀنھنجو ھڏ آھي-پر بختاور، آءُٗ ڇتي ٿي پيئي |
آھي، |
آھن؟ ادي الھداد جو جوان پٽ ويٺو آھي-پنھنجو رت |
1147 |
DYNT.utf |
ڄڻ تہ مسلماني آھي ئي رڳو ھتي.'' |
آھي، |
يا ترڪستان ۽ ٻيا، اتي اھڙي جٺ ڪانھي، جھڙي ھتي |
1148 |
DYNT.utf |
ڄنھن جي ھينئر مڀڪائي ٿي ھلي!'' شھربانوءَ |
آھي، |
جو مال پيو اچي وڃي! ڍما محمد رمضان وڪيل ڪو گھٽ |
1149 |
DYNT.utf |
ڌاريو آھي تہ بہ مائٽن وانگر آھي. اسان جي |
آھي، |
شڪل صورت جو چڱو آھي، جوان جماڻ آھي، اشراف گھر جو |
1150 |
DYNT.utf |
ڌڏھن ڇو نہ آھو ھٿ ڪريان؟'' |
آھي، |
ڪئي. ھاڻي جڏھن باڻيھي حق-حلال جي پورھيي جي آڇ ٿي |
1151 |
DYNT.utf |
ڪا مھڻي جي ڳالھ ناھي، سڀ مسلمان ڀائر آھيون، |
آھي، |
پاڻ سڀ گڏيا خوش پيا گذارينداسين. اھا مسلماني پر |
1152 |
DYNT.utf |
ڪنھن پاسي ڀڄي وينديس، ۽ وڃي پڇا ڪري فضل |
آھي، |
منھنجو ڪو بہ نالو وٺي نہ سگھندو، ۽ شھر بہ آڏو |
1153 |
DYNT.utf |
ڪنھن ڏينھن اوھان کي آءُٗ پاڻيھي عرض ڪنديس.'' |
آھي، |
پئي چيو تہ ``اڃا تہ اوھان سان منھنجي روزي لکيل |
1154 |
DYNT.utf |
ڪو نالو ڪو نشان. ڪنھن کي کڻڪئي ڪانہ ھوندي |
آھي، |
ھڪڙي ٻئي چيو تہ ``ادا! جي ڪنھن لڌو تہ منجھس ڇا لکيل |
1155 |
DYNT.utf |
ڪڏھن ڪڏھن اما سان گڏجي، مامو يا حامد ساڻ |
آھي، |
لکڻ ۾ مشغول رھج؛ اما کي خوش رکيو اچج، وڏو مائٽ |
1156 |
DYNT.utf |
ڪڏھن ڪڏھن ٿو ملڻ ٿئي. منھنجو مڙس بہ اصل |
آھي، |
تہ ڪھڙي نہ پاڻ ۾ اٿ - ويھ ڪندا ھئاسين. اڄ اجھو ائين |
1157 |
DYNT.utf |
۽ اسان جي سڀکا گھرج پلي آھي، تنھنڪري بھتر |
آھي، |
پنھنجي فضل سان اسان تي ھر طرح مھرباني ڪئي |
1158 |
DYNT.utf |
۽ اسان جي قبر جنگ جو ميدان آھي.'' |
آھي، |
آھيون، اسان جو ملڪ ٽ آھي، اسان جو ھٿيار قرار |
1159 |
DYNT.utf |
۽ اسان کي خدا جو ڏنو سڀڪي آھي. اسان وٽ ھوندينءَ |
آھي، |
محمد لاڙڪن جي پاڙي جو نيڪ مرد آھي ۽ اشراف ماڻھو |
1160 |
DYNT.utf |
۽ پنھنجي جان جو کي ۾ وڌي اٿن، تنھنڪري اسين |
آھي، |
۽ چيائين تہ ``ھنن اسان جي جان بچائڻ لاءِ گھڻو مٿو |
1161 |
DYNT.utf |
۽ ديني حڪم بہ اھڙوئي آھي. |
آھي، |
- سو ڪيئن؟ ھُتي بہ پردہداري ھُليل آھي، ھئي بہ |
1162 |
DYNT.utf |
۽ سگھڙپائيءَ واري بہ آھي!'' |
آھي، |
جي ڌيءُ بيشڪ صورت واري بہ آھي، لکڻ پڙھڻ واري بہ |
1163 |
DYNT.utf |
۽ گھر جو ڀاتي ٿي رھي آھين. ٻيو زينت جي ڳالھ |
آھي، |
ھئينءَ، سا ڪا ڏسين ٿي؟ تو بہ اسان وٽ عمر آندي |
1164 |
DYNT.utf |
۽ گھر سنڀالڻ، جڏھن مڙس ٻاھران ھلاڪيون |
آھي، |
کي سامھون ٿيڻ، کٽڻ ڪمائڻ، مڙسن جي بلي ڪيو ويو |
1165 |
DYNT.utf |
۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي آھي ۽ انھيءَ مڏئيءَ |
آھي، |
جيئن مٿي چيو ويو آھي، تہ اھو ڀڄ کان ارڙھن ڪوھ پري |
1166 |
DYNT.utf |
۽ ھنن کي في الحال ٻيءَ ڪنھن آمدنيءَ خي |
آھي، |
پئسو گھڻو جٽاءُ ڪين ڪندو آھي، نيٺ گھٽبو ويندو |
1167 |
DYNT.utf |
ادي، منھنجو بہ اھڙوٿي حال آھي. بس گذر ڪرڻو |
آھي؛ |
ڇو نہ آھي - گھر واري جو وڏو آسرو آھي، وڏي خوشي |
1168 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڪري ھن شاديءَ ۾ نہ ويٺا. ھنن بہ مائٽن |
آھي؛ |
ماڻھن جي ڳالھ تي لڳي، مائٽن کي ڇڏي ڌارين سان گڏي |
1169 |
DYNT.utf |
اڃا بہ ٿورو آھي! آءُٗ تہ کائيندي آھيان |
آھي؛ |
چادر جيڏو دسترخانو ڍاڪن ۽ رڪيبين سان ڀرجي ويو |
1170 |
DYNT.utf |
پر جيتر يقدر مون انھيءَ نسبت ۾ ديني ڪتاب |
آھي؛ |
علي رضا - ھائو، بيشڪ ضروري |
1171 |
DYNT.utf |
تنھن سان جو آءُٗ ھيتري مھرباني ڪريان ٿو |
آھي؛ |
آزمود گار آھي ۽ ٻنھي حڪومتن جو چڱيءَ طرح واقفڪار |
1172 |
DYNT.utf |
تنھنڪري جيتوڻيڪ علي رضا انھيءَ لاءِ زور |
آھي؛ |
۽ چوندا تہ مڙس جا ڪک چڏي، ناٺيءَ جي در تہ وڃي ڪِري |
1173 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ويچاريءَ روئي پٽي پنھنجو حال وڃائي |
آھي؛ |
سڌريل، جي کريل، تہ بہ نيٺ اولاد مائٽ لاءِ وڏي وٿ |
1174 |
DYNT.utf |
تون دلجاءِ ڪري ويھ، تہ سڀڪي توکي موجود |
آھي؛ |
تہ ``خوش چڱي ڀلي آھي، تنھنجي لاءِ ڏاڍي انتظار ۾ |
1175 |
DYNT.utf |
جيڪي مسلماني ملڪ آھن، ايران يا ترڪستان |
آھي؛ |
واءُ لڳل ھو، تنھن چيو تہ ``سنڌ ۾ پردي جي تمام جٺ |
1176 |
DYNT.utf |
سو متان ٻين اميرن جي حسد ڪري يا ٻيءَ طرح |
آھي؛ |
آھي، تڏھن گھڙيءَ ۾ فقير کي چاڙھي نيئي امير ڪندو |
1177 |
DYNT.utf |
فوجدار کي اگرچہ پڪ ھئي تہ ھيءَ ويندي ڪين، |
آھي؛ |
ڏسي در ڏي ھلي، ڏسي تہ درکي اندران ڪلف ڏنو پيو |
1178 |
DYNT.utf |
ڄائي چار-پنج مھينا مس ٿيندس.'' |
آھي؛ |
آيا چيو تہ ``ننڍڙو |
1179 |
DYNT.utf |
ڳو ليومانس پر ھٿ نہ آيو، تڏھين اوھان کي |
آھي؛ |
مون سان ھو، پر ھتي ڪنھن پاسي مون کان ڇڄي جدا ٿيو |
1180 |
DYNT.utf |
|
آھي؟ |
اچي انھيءَ سيٺ جي تعريف ۾ پيئي آھين، ٻيو خير تہ |
1181 |
DYNT.utf |
|
آھي؟ |
دائي سچ تہ ٻڌاءِ، امان ھنن سان ھائو تہ نہ ڪئي |
1182 |
DYNT.utf |
|
آھي؟ |
۾ جو ديني حڪم آھي، تنھن تي بہ تہ ڪو ڌيان ڏبڻ ضرور |
1183 |
DYNT.utf |
رڳو ٻاھر آمدرفت ڪرڻ ۽ جيڪي ڪم اندر ٿي نٿا |
آھي؟ |
جھڙا پاڻ ھوشيار، تھڙيون سندن زالون. اھو سڀ ڇا کان |
1184 |
DYNT.utf |
سندس گھر جيڪڏھن تنھنجو وڃڻ ٿئي، تہ ھزارن |
آھي؟ |
بختاور - ڇو مائي، سيٺ گل محمد جي گھر ۾ ڪا گھٽ |
1185 |
DYNT.utf |
ڌيون نيٺ پرايون آھن. تون سمجھ واري آھين، |
آھي؟ |
بختاور - زينت امان، انھيءَ ۾ ڇا |
1186 |
DYNT.utf |
'' |
آھي؟ |
سواءِ ھتي مون کي صلاح مصلحت ڏيڻ وارو ٻيو ڪير |
1187 |
DYNT.utf |
'' |
آھي؟ |
مائي صفوران تہ خير سان اچي پھتي؟ خوش چڱي ڀلي تہ |
1188 |
DYNT.utf |
'' |
آھي؟ |
ٻيءَ ٻانھن ڳولائي وٺي ڏيسڻ جو. الھيءَ جي ڪھڙي رٿ |
1189 |
DYNT.utf |
'' |
آھي؟ |
ڀلائي ڪري مون کي ڏس ڏي تہ لاڙڪن جو پاڙو ڪھڙي پاسي |
1190 |
DYNT.utf |
'' |
آھي؟ |
زينت وري پڇيس تہ ``مائي، انھيءَ ماستر جو نالو ڇا |
1191 |
DYNT.utf |
'' |
آھي؟ |
زينت پڇيو تہ ``ٻار ڪيڏو |
1192 |
DYNT.utf |
'' |
آھي؟ |
زينت چيو تہ ``پوءِ ادي! اھا مائي ڪھڙي ھنڌ جي |
1193 |
DYNT.utf |
'' |
آھي؟ |
پوءِ پڇا ڪرڻ لڳو تہ ``انھيءَ رئيس جي اولاد سان ڪو |
1194 |
DYNT.utf |
'' ھن چيو تہ ``ٻيو سڀ خير آھي. ظاھري ڪري تہ |
آھي؟ |
موڪليو ھو، تنھن کان پچيائون تہ ``ڪاڪا، ٻيو تہ خير |
1195 |
DYNT.utf |
'' ھوءَ جواب ڏيندي ھئي تہ ``مائي، ڪا ھوندي |
آھي؟ |
ھئي تہ ``مائي، متان ڪا تو ۾ اسان جي لڇ بہ گڏيل |
1196 |
DYNT.utf |
. گوشت سرس آڻجئين تہ سوير ئي رڌڻ پچائڻ جو |
آءُ |
مائي جان بيبي اچڻي آھي، سو سويري وڃي ڀاڄي ڀتي وٺي |
1197 |
DYNT.utf |
جي بھتريءَ لاءِ دعائون پئي ڪيائون ۽ اھي |
آئندي |
پئي افسوس ڪيو. سڀني پئي ھنن جي تعريف ڪئي ۽ ھنن کي |
1198 |
DYNT.utf |
آھي. |
آئي |
ٿي ويئي تہ صديق جي گھر ڪا وڏي اشراف ۽ نيڪ زال |
1199 |
DYNT.utf |
آھيان، زور ظلم سان مون کي ھتي آندو اٿس؛ |
آئي |
مون تي رنج نہ ٿيو، آءُٗ پنھنجي خوشيءَ سان ھتي ڪين |
1200 |
DYNT.utf |
آھين ڇا؟ آءُٗ توکي ماءُ وانگي ڄاڻي گستاخي |
آئي |
- دائي، واہ واہ. اڄ تون سنڀري مون کي گاريون ڏيڻ |
1201 |
DYNT.utf |
آھين ڇا؟'' |
آئي |
سپاھيءَ پڇيس تہ ``ڇو ماڻي! تون ڪا نئين |
1202 |
DYNT.utf |
استنبول جي زناني عالم ۾ ھر طرح جو سڌارو |
آئي |
ڳالھ شھر ۾ مشھور ٿي ويئي تہ علي رضا جي بيبيءَ جي |
1203 |
DYNT.utf |
تہ جڏھن علي رضا مسلمان ۽ آبروءَ وارو ۽ |
آئي |
جو سلطان جي طرفان انگريزي ڪانسل کي منٿ ڪرڻ ۾ |
1204 |
DYNT.utf |
تہ سکرن مسلمانن جي زالن ۾ پردي جي ھئڻ سبب |
آئي |
ڏاڍو خوش ٿيا. ھنن کي وڏي خوشيءَ جي ڳالھ اھا نظر |
1205 |
DYNT.utf |
جنھن ۾ برقعي سان ھڪڙي زال ويٺل ھئي ۽ ھڪڙي |
آئي |
نائبن بجي ڌاري در تي ھڪڙي گاڏي |
1206 |
DYNT.utf |
کان پوءِ سگھوئي ھنن کي معلوم ٿيو تہ حامد |
آئي |
جو اھو حال ھو؛ جو علي رضا جن بمبئيءَ کان موٽي آيا. |
1207 |
DYNT.utf |
کان پوءِ ويچارو پھريان ڏينھن تہ زال کي |
آئي |
۾ سمجھي ھئي؛ اھو گھر برابر علي رضا جو ھو. ماءُ جي |
1208 |
DYNT.utf |
کي ڇھ مھينا مس گذريا تہ حامد علي، جو ھينئر |
آئي |
علي رضا جن جي |
1209 |
DYNT.utf |
مائٽن جي مرضي ويئي، ھينئر مرضي ٿي ڇوڪرن |
آئي |
جي مرضي؟ منھنجي مرضي ڪھڙي آھي! ھينئر انگريز |
1210 |
DYNT.utf |
ويئي ھئي ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ۾ فضيلت واري |
آئي |
مريم وڏن وڏن گھرن ۾ |
1211 |
DYNT.utf |
ھجي. پوءِ تہ دلجاءِ ڪري اتي ويھي رھي ۽ گھر |
آئي |
کي پيٽ ۾ ساھ پيو، جيئن نہ پنھنجن مائٽن جي گھر |
1212 |
DYNT.utf |
ھوندي؛ ۽ سندس موس جو نالو بہ سجھبس ٿي تہ |
آئي |
۾ پٺتي موٽي نہ ويئي ھوندي، گاڏيءَ تي ھئي، سا ڀڄ |
1213 |
DYNT.utf |
ھئا ۽ عظمت کي ملڻ جي لاءِ علي رضا جي گھر |
آئي |
عزت بي اصل ٻمبئيءَ جي ويٺل ھئي، تنھن جا مائٽ بہ |
1214 |
DYNT.utf |
ھئي - اھي سڀ ھينئر لاھي ھنن کي ڏنائين؛ ۽ |
آئي |
ويچاريءَ وٽ جيڪي ڳھ پڳھ ھئا، سي ڍڪي مائٽن کي ملڻ |
1215 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھن کي اھائي ڳڻتي ھئي تہ الائجي اھا |
آئي |
شوق ٿي بيٺو ھو، جنھن جي صلاح سان سندس ماءُ ھنن وٽ |
1216 |
DYNT.utf |
ھئي، جا انھيءَ ڪوٺيءَ ۾ ويئي ۽ اھي باروت |
آئي |
گالھ جي اڃا صفائي ڪانہ ٺتي تہ اھا زال رات جو ڪير |
1217 |
DYNT.utf |
ھئي، سا مھينو کن گذاري وري اوڏي سنبري. |
آئي |
ڪڏھن ھتي مائٽن کي ملڻ ايندي ھئي، ھن ڀيري بہ ائين |
1218 |
DYNT.utf |
ھئي، سو ھن کي لاڏ سان ٻانھن مان وٺي گھوڙي |
آئي |
۽ منجھانئن ھيبت نالي، جنھن کي ھيءَ زال پتيءَ ۾ |
1219 |
DYNT.utf |
ھئي، ۽ اڳيان شھر ۾ بہ سندس لاءِ ڪا جاءِ |
آئي |
اڳتي ھلڻ جي طاقت بہ ڪانہ رھي ھئي، ٻيو رات بہ پئجي |
1220 |
DYNT.utf |
ھيس تہ انھن مان ھڪڙي يا ٻنھي کي پنھنجي |
آئي |
اگرچہ پريندي بمبئيءَ ۾ صلاح |
1221 |
DYNT.utf |
ھيس، اجھا اندر رکي آھي. |
آئي |
ھيترو سارو ميوو ۽ ھڪڙي سھڻي پيتي مال جي آءُٗ کڻي |
1222 |
DYNT.utf |
ھيس، تنھنڪري جڏھن دائيءَ ساڻس ذڪر چوريو، |
آئي |
طرح ويچار ڪري رھي ھئي، ۽ اعا جاءِ ھر طرح پسند |
1223 |
DYNT.utf |
ٽي مھينا مس گذرين تہ ويائي ۽ پٽ ڄائس، جنھن |
آئي |
زينت بانو وري بہ پيٽ سان ھئي ۽ بمبئيءَ ۾ |
1224 |
DYNT.utf |
۽ اچي رڌڻ پچائڻ جو ڪم شروع ڪيائين. ايتري |
آئي |
ويھي قرآن پڙھڻ لڳي. بختاور ڪلاڪ کن ۾ سامان وٺي |
1225 |
DYNT.utf |
۽ اچي مٽن مان پاڻي پيائين ۽ منھن ڌوتائين. |
آئي |
ھيءَ ويچاري ٿڪجي پئي ھئي، سا لنگھي اوتاري ۾ |
1226 |
DYNT.utf |
۽ چيائبن ٿي تہ ``مون کي نڪاح ڪري گھر ويھاربن |
آئي |
تہ اڳيئي گھر ۾ آڻي ويھاري ھئائين، جا پريندي نٿي |
1227 |
DYNT.utf |
۽ گھر جو ڀاتي ٿي ويئي ھئي، ۽ انھيءَ جو نالو |
آئي |
ھو، ۽ پورھيت ھين، جا گھڻن ورھين کان وٽن رھندي |
1228 |
DYNT.utf |
۽ وري بہ ھن سان سسي ڦس ڪري ھلي ويئي. |
آئي |
ساکولي اندر ويئي، وري ٿوريءَ ويرم کان پوءِ تڪري |
1229 |
DYNT.utf |
۽ ھن ڪردن ٻانھيءَ سان آھستون ڳالھيون ڪري، |
آئي |
ليٽي. ننڊ جي خمار ۾ ھئي، تہ ڏسي تہ ھڪڙي زال ٻاھران |
1230 |
DYNT.utf |
۽ ھنن جي ٻارن کي پيئي پڙھائيندي ھئي. |
آئي |
سندن گھڻي شڪر گذاري ڪئي ۽ ھنن مان ملي رھندي |
1231 |
DYNT.utf |
!'' |
آئي |
اوھنن جي انگلن ڏي ڏٺم. ھاڻ اھا ساڳي ٻدسوڻي پيش |
1232 |
DYNT.utf |
. |
آئي |
ايران جو لشڪر فتحياب ٿيو ۽ روسي لشڪر کي شڪست |
1233 |
DYNT.utf |
. |
آئي |
تہ متان ڪو شڪ پويس. ھڪڙو-ٻہ ڏينھن ٻيو بہ رھي نڪري |
1234 |
DYNT.utf |
. |
آئي |
جي تصوير ورھين تائين پوءِ وٽن نشانيءَ طرح رھندي |
1235 |
DYNT.utf |
. |
آئي |
جي سس بہ زينت سان ويئي، پوءِ ھن کي دڳ لائي موٽي |
1236 |
DYNT.utf |
. |
آئي |
سڀ مصيبتون سر تي کڻي صبر ۽ تجمل سان ڏينھن ڪاٽيو |
1237 |
DYNT.utf |
. |
آئي |
وانگي ٻاھر نڪتل ڏٺو ٿي، جتان ٿوري روشنائي بہ پئي |
1238 |
DYNT.utf |
. |
آئي |
پر جا لذت ھنن کي اڳي بختاور مان ايندي ھئي سا نہ |
1239 |
DYNT.utf |
. |
آئي |
کي ھن جي شڪل شباھت ۽ ھن جي يتيمي ڏسي مٿس ڪھل پئي |
1240 |
DYNT.utf |
. |
آئي |
ھئائون. تنھن مان پاڻي ڀرڻ لاءِ وٽو کڻي ڏاڪڻ تي |
1241 |
DYNT.utf |
. |
آئي |
ھئائون، سا ھاڻ زينت ٻانوءَ کي ھٿ ڪري سندن گھر ٿي |
1242 |
DYNT.utf |
. |
آئي |
ھو، سو ڳُڙ سان ڏنائونس، جو ھن کاڌو، البت بُود ۾ |
1243 |
DYNT.utf |
. |
آئي |
۾ گھڻو راضي ھئي، تنھنڪري زينت بانو ماڻنن ڳنڍي |
1244 |
DYNT.utf |
. آيا مائيءَ کي چيو تہ ``ھيءَ پورھيت اوھان |
آئي |
جاءِ ۾ ھو؛ لکڻ پڙھڻ جو ڪم ٿي ڪيائين. مائي ھيٺ |
1245 |
DYNT.utf |
. پاڻ وجھ ڏسي، اچي زينت جو پاسو ورتائين. |
آئي |
ويئي وھنجڻ، تنھن کي بختاور ميٽ تيل ۽ پاڻي ڏئي |
1246 |
DYNT.utf |
. پر سندس زال جي گم ٿيڻ جي اتفاق اھا اٽڪ |
آئي |
اھڙي قسم جي سڌاري جي لاءِ پردي جي وڏي اٽڪ ڏسڻ ۾ |
1247 |
DYNT.utf |
. پوءِ تہ سندن وچ ۾ ھيٺين گفتگو ھلي: |
آئي |
۾ وجھي ڪپ مٿانئس رکي، زينت بانو جي ڪوٺيءَ ۾ کڻي |
1248 |
DYNT.utf |
. تنھنڪري محبوب عليءَ کي ھتي منڊم جي آسانيءِ |
آئي |
سان رکندا ھئا، تنھن جي ڪا نشاني بہ ھن کي ڏسڻ ۾ نہ |
1249 |
DYNT.utf |
. تڏھن پڪ ٿيس تہ انھيءَ پرڳڻي جو رئيس سندس |
آئي |
ڳاڇا سان معلوم ٿيو، تہ سندس پيءُ واري ڳالھ ملي |
1250 |
DYNT.utf |
. زال جي مرضيءَ پٺيان سلطان آنھيءَ سان نڪاح |
آئي |
انھيءَ جو نانو فتن خانم ھو. آھا سلطان کي کي پسند |
1251 |
DYNT.utf |
. وري ھن کي ڏٺائين بہ اشراف ۽ غرڍب، تنھن |
آئي |
تہ ھيءَ پرديس ۾ غيرواقف آھي، تنھن کي مٿس ڪھل |
1252 |
DYNT.utf |
. ھڪڙو تہ ھن کي اڳتي ھلڻ جي طاقت بہ ڪانہ |
آئي |
ٿي پوي تون ھيکلي آھين.'' زينت کي بہ اھا صلاح پسند |
1253 |
DYNT.utf |
. ڏاڍا روئڻ ڪيائون- نيٺ بہ تہ ويجھا عزيز |
آئي |
وٽن اچي رھيا ھئا. انھن کان موڪلائڻ جي گھڙي بہ |
1254 |
DYNT.utf |
جا دلاسا دڙا ڏيڻ لڳو. زينت بانوءَ ڪوڙ کري، |
آئيندي |
۽ جيڪي سامان اتي پيل ھو تنھن جو ملھ ٻڌائڻ ۽ ھن کي |
1255 |
DYNT.utf |
جي ھلت ڪرڻ لاءِ نصيحتون ڏنائين، جي ھنن |
آئيندي |
گھر جي ڀاتين کي سڏي روبرو ويھاريو، ۽ ھڪ ھڪ کي |
1256 |
DYNT.utf |
آءُٗ بہ تنھنجي دلاسي لڳي ويٺي ھيس، نہ تہ |
آئينءَ، |
تو پڇي ٿي، سا اجھا.'' ھن چيو تہ ``ادي، چڱو جو تون |
1257 |
DYNT.utf |
خوش چڱي ڀلي آھين؟'' |
آئينءَ، |
جو مڙس فضل محمد ھوندو. ھن ايندي سان چيس تہ ``ڀلي |
1258 |
DYNT.utf |
انھي ڏينھن ڪچيءَ سومھڻيءَ جو پاڻ وڃي پنھنجي |
آئي، |
زينت بانو جنھن ڏينھن انھيءَ جاِ ۾ |
1259 |
DYNT.utf |
بختاور وڃي پنھنجي ڪم کي لڳي. |
آئي، |
تہ ڌيڻين مس مس بيئي آھي. پوءِ تہ مائي بہ نڪري ٻاھر |
1260 |
DYNT.utf |
پر جڏھن تو ٻاڻ انھيءَ ڪم لاءِ پنڌ ڪيو ۽ |
آئي، |
اسان کي قبول آھي. بوءَ ڪھڙي بہ ڏکيائي اسان جي نظر |
1261 |
DYNT.utf |
تنھن سان گڏ جي پنھنجو ٻار ڪڇ تي کڻي ھلي. |
آئي، |
موڪلائي ڇڏيو ھئائين. صبح جو سوير اھا مائي ھٽ تي |
1262 |
DYNT.utf |
تنھن کي آڻي ھن ٻانھن کان ورتو، ڀانھائين |
آئي، |
ورکائي اچي ڀينڊي بازار ۾ پئي ھئي، ۽ پاسو ڏيو ھلي |
1263 |
DYNT.utf |
تنھنڪري انھيءَ نسبت ھو جھڙو ويو، اھڙو |
آئي، |
طرح جا ھئا ۽ ھن جي طبع پيءُ جي طبع سان گيڻو ملي ٿي |
1264 |
DYNT.utf |
تنھنڪري اھڙو بندوبست ڪيائين، جو سلطان |
آئي، |
ڪريان. پر اوچتو استعيفا ڏيڻ ھن کي بہ مناسب نظر نہ |
1265 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھنن کڻي بس ڪئي. پوءِ سڀيئي وري |
آئي، |
اتي زينت بہ وري |
1266 |
DYNT.utf |
تڏھن ھن سان مھاڻن ڳالھايو ۽ حال ورتائونس. |
آئي، |
ھن گرڙيون ڪيون ۽ منھن ڌوتو. جڏھن بت سُڪس ۽ سامت ۾ |
1267 |
DYNT.utf |
جنھن چيو ھوس تہ پردو ھن دنيا ۾ گھڻن جاين |
آئي، |
زينت بانوءَ کي اتي مڙس جي ڳالھ ياد |
1268 |
DYNT.utf |
جنھن کي انھن فسادين پنھنجي گفتگو ۾ حشر |
آئي، |
آخر چنڊ جي ٻي رات |
1269 |
DYNT.utf |
جو سندس ھٽ کان گھڻو پري نہ ھو. |
آئي، |
بند ڪوي، ھن کي ٻار سوڌو پاڻ سان وٺي پنھنجي گھر |
1270 |
DYNT.utf |
جيئن مٿي بہ اشارو ڏنو ويو آھي، جيڪي ٿورو |
آئي، |
تنھنڪري ھنن جي حالت پاڙي وارن کان بھتر ھاندي |
1271 |
DYNT.utf |
جڏھن خدا وسعت بہ ڏني ھيس، تڏھن پنھنجي اولاد |
آئي، |
اھا صلاح علي رضا کي بہ پسند |
1272 |
DYNT.utf |
سا بہ ھنن روئڻ-پٽڻ ۾ گذاري. پاڻ تہ ننڊ نہ |
آئي، |
۾ جيڪي ويٺل ھئا، تن کي بہ پئي رئڻ آيو. وري جا رات |
1273 |
DYNT.utf |
سا ۽ مربم ٻيئي ٿانوَ کڻي اورچيخاني ۾ وييون، |
آئي، |
مان سوپاريون ۽ ڦوٽا ڪڍي ھنن کي ڏنا. بختاور موٽي |
1274 |
DYNT.utf |
سامھون جاءِ جا در کليا پيا ھئا تن ۾ ھلي |
آئي، |
زينت بانو اندر لنگھي ايوان ۾ |
1275 |
DYNT.utf |
سو ولايت مان روانو ٿيو. ھن محبوب عليءَ |
آئي، |
چڱو وجھ مليئي تہ نوڪري ڪر.'' ھن کي بہ اھا صلاح پسند |
1276 |
DYNT.utf |
مون کي چيائين تہ `ابا! اندر ڪوٺيءَ ۾ نانگ |
آئي، |
وچ ۾ اندر دانھن ٿي ۽ مائي بختاور ڊوڙي در تي |
1277 |
DYNT.utf |
مھاڻن ويجھو اچي، ھمت ڪري ھن کي ڇڪي ٻيڙيءَ |
آئي، |
سا پري کان پاڻيءَ تي ڪا شيءِ ٽُلڪندي ڏسي لڙي |
1278 |
DYNT.utf |
ٿورن لي لفظن ۾ اشاري طرح مرضي ڏيکاريائين، |
آئي، |
ساڻس ذڪر چوريو، تڏھن ھن کي ڪا مشڪلات ڏسڻ ۾ ڪانہ |
1279 |
DYNT.utf |
۽ سوبرڪي ڳالھ پوري، وري بہ چوڻ لڳي تہ ``مائي، |
آئي، |
بختاور ائين ڪيو. سگھوئي وري |
1280 |
DYNT.utf |
۽ مريم جي ھٿ ڏئي چيائين تہ ``ادي، ھيءُ ٻاھران |
آئي، |
ڪم پٺيان آٿي، سگھوئي ھڪڙو بند ڪيل لفافو ھٿ ۾ کڻي |
1281 |
DYNT.utf |
۽ ھيترن جي وچ ۾ پنھنجي سنگت جي چڱيءَ طرح |
آئي، |
کلئي منھن رھڻ ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ڪري پاڻ ھن کي ھمٿ |
1282 |
DYNT.utf |
ماني ٽِڪي کائي سڀيئي سَمُھي پيا. بختاور |
آئي؛ |
ماڻس چيو تہ ``ابا ڀلي اچن.'' پوءِ تہ خير جي رات |
1283 |
DYNT.utf |
تہ منھنجي لاڏلي کائي آرام وٺي.'' |
آءُ، |
کي حڪم ڏنائين تہ ``سگھوئي ماني تيار ڪرائي کڻي |
1284 |
DYNT.utf |
اندر ڊوڙيس. اگرچ بختاور پري کان پاسي پاسي |
آءُٗ |
تہ `ابا! اندر ڪوٺيءَ ۾ نانگ نڪتو آھي، سو اچي مار' |
1285 |
DYNT.utf |
اوھان کي انھيءَ نمڪ حلاليءَ جو انعام ڏيندس.'' |
آءُٗ |
۽ ھنن کي آفرين ڪيائين ۽ دلاسو ڏنائين تہ ``سگھوئي |
1286 |
DYNT.utf |
اوڏي وڃان ٿو، اوھين پنھنجي لاءِ ڪو ٻيو |
آءُٗ |
سان، مون کي ٻاھر آبروءَ جھڙي نوڪري ملي آھي، سو |
1287 |
DYNT.utf |
اھا ڳالھ مڃان ٿي، اڳتي جيڪي لکيي ۾ ھوندو |
آءُٗ |
رستو بہ ڌارين وارو ناھي، مائٽڻ وارو آھي - تڏھن |
1288 |
DYNT.utf |
ائين ئي ٿو ٻڇان تہ جنھن ڪم لاءِ وبا ھنو، |
آءُٗ |
علي رضا چيو تہ ``امان، |
1289 |
DYNT.utf |
ائين ٿي سمجھان تہ ڄڻ سرائي ڪالھ مثو آھي. |
آءُٗ |
مون تي ليٽي پيو. قضيي کي ارھون مھنو ٿو ڏسجي، تہ بہ |
1290 |
DYNT.utf |
ائين ڪين ٿي چوان. مون چيو تہ اھڙن ڪمن جي |
آءُٗ |
شھربانوءَ ورندي ڏني تہ ``ادي! |
1291 |
DYNT.utf |
اڃا ننڍڙو آھيان، آءُٗ اڃا ٿورو ٿو ڪمايان. |
آءُٗ |
ڳالھ ڪئي جا مون نہ ٻڌي؟ اھا واجبي ڳالھ ٿو ڪرين تہ |
1292 |
DYNT.utf |
اڃا ٿورو ٿو ڪمايان. اڇي ڏاڙھي ٿيندءِ، تہ |
آءُٗ |
اھا واجبي ڳالھ ٿو ڪرين تہ آءُٗ اڃا ننڍڙو آھيان، |
1293 |
DYNT.utf |
بختاور جي پٺيان وڃي ڪوٺيءَ ۾ گھڙيس، جتي |
آءُٗ |
پر ھُل ۾ سندس چوڻ ھنن کي برابر ٻڌڻ ۾ نہ آيو، ۽ |
1294 |
DYNT.utf |
بہ اڄ سڀان ھلي وبنديس پوءِ الائجي ڪنھنجن |
آءُٗ |
نينگريءَ جي ھيڏي ڄمار اچي ٿي آھي. پڻس ھليو ويو، |
1295 |
DYNT.utf |
بہ پيئي رھنديس.'' اگرچہ پھرئين ڏينھن انھي |
آءُٗ |
ڪياين تہ ``اھا گوشائتي جاءِ آھي ۽ ھوادار آھي، اتي |
1296 |
DYNT.utf |
بہ تنھنجي خدمت ۾ حاضر رھندس.'' ائين چئي، |
آءُٗ |
پنھنجو ڄاڻ، منھنجا ماڻھو بہ تنھنجي خدمت ڪندا ۽ |
1297 |
DYNT.utf |
بہ تنھنجي دلاسي لڳي ويٺي ھيس، نہ تہ ويس |
آءُٗ |
ٿي، سا اجھا.'' ھن چيو تہ ``ادي، چڱو جو تون آئينءَ، |
1298 |
DYNT.utf |
بہ توکي بي حجاب ٿي سچ ٿي چوان. |
آءُٗ |
بيٺي آھين، ۽ اھڙي ڳالھ سڌي مون سان چورين ٿي، تڏھن |
1299 |
DYNT.utf |
بہ خوش. اوھان جي حڪم موجب اسين سومر واري |
آءُٗ |
ائين ٿيندو. جنھن ڳالھ ۾ اوھين خوش، انھيءَ ۾ |
1300 |
DYNT.utf |
بہ دھلجي بيھي رھيس. پوءِ تہ مائي بختاور |
آءُٗ |
پاسي ڪري صفي ڏي لنگھي ويئي جتي سندس ماءُ ھئي، ۽ |
1301 |
DYNT.utf |
بہ سنڌ جي آھيان. ھڪڙي پاڙي جا ويٺل آھيون. |
آءُٗ |
زينت بانوءَ چيو تہ ``ھائو مائي، |
1302 |
DYNT.utf |
بہ وڏو ماڻھو ليکجان. جيتوڻيڪ ھو لصل غريب |
آءُٗ |
ڄاڻي، پئي مٿا ھنيائين تہ سکرن مان ٻانھن وٺي، |
1303 |
DYNT.utf |
بہ ھن سان گڏيو وڃان ۽ وڃي ھنن کان گناھ بخشايان |
آءُٗ |
۽ حيدرآباد ڏي ٿو وڃي؛ تڏھن ھن کي بہ دل ۾ آيو، تہ |
1304 |
DYNT.utf |
بہ ڄاڻان ٿي پر جڏھن نينگري پيرئي نٿي کوڙي، |
آءُٗ |
تيئن حامد جي لاءِ بہ گھٽائينديس ڪين. سو تہ |
1305 |
DYNT.utf |
بہ ڏسان.'' ھن چيس تہ ``چڱو.'' |
آءُٗ |
ڪتاب ٿوري تائين ملي سگھنئي تہ کنيو اچجئين، تہ |
1306 |
DYNT.utf |
پاسو ڪنديس؟ اسبن مھاڻا ماڻھو، اوھان جھڙن |
آءُٗ |
تہ ``ڀلا سائين، آءُٗ حاضر آھيان. منھنجي ڇا مجال جو |
1307 |
DYNT.utf |
پاڻ بہ اندر ويو ھوس تھخاني ۾، جو پيپ ڌڪي |
آءُٗ |
سلامت اندر وڃي اوطاق مان ھيٺ داخل ڪياسين. پوءِ |
1308 |
DYNT.utf |
پاڻ پيدا ٿيس ۽ جتي ھن وفات ڪئي. منھنجي دل |
آءُٗ |
جي تفرقي ڪري اتان نڪري اچي سنڌ ۾ رھي پيو ھو، جتي |
1309 |
DYNT.utf |
پاڻ پيو پڙھائيندوسانس. انھيءَ طرح اھي |
آءُٗ |
تہ جيستائين ڪو ٻيو بھتر بندوبست ٿئي، تيستائين |
1310 |
DYNT.utf |
پاڻ راضي آھيان، جيڪا اوھان جي مرضي!'' |
آءُٗ |
پر ھاڻ جڏھن خداتپاليٰ اھي سڀ عذر لاٿا آھن، تڏھن |
1311 |
DYNT.utf |
پاڻ ظاھر نہ ڪريان، پورھيت ٿي وڃي وٽن بيھان. |
آءُٗ |
نيٺ اھي ڳڻتيون ڳڻي، دل ۾ ٺھراءُ ڪيائين تہ `` |
1312 |
DYNT.utf |
پاڻھي آگبوٽ تي ايندس. مگر تاڪيد ڄاڻي، انھيءَ |
آءُٗ |
تڪليف کان سواءِ ھليا ايندؤ. آگبوٽ پھچڻ ڏينھن |
1313 |
DYNT.utf |
پاڻھي ڪن تي وجھنديس. ليٺ اھو بہ ھيڏو سارو |
آءُٗ |
کي وري بہ چوڪريءَ جسو سماءُ وٺي ڏج. حامد عليءَ کي |
1314 |
DYNT.utf |
پاڻيھي خاطري ڏينديسانس. |
آءُٗ |
خبر پيس، تڏھن ضرور مون سان ڳالھئين پوندو، پوءِ |
1315 |
DYNT.utf |
پاڻيھي عرض ڪنديس.'' |
آءُٗ |
سان منھنجي روزي لکيل آھي، ڪنھن ڏينھن اوھان کي |
1316 |
DYNT.utf |
پاڻيھي ڳالھ ڳاڻي ڏينھن-ٻن ۾ اوھان کي جواب |
آءُٗ |
ڪرڻ لڳس. زينت چيو تہ ``مائي، آءُٗ ھينئر ڇا چوان، |
1317 |
DYNT.utf |
پنھنجن مائٽن ڏي بمبئيءَ وڃان ۽ سيٺ کي پارت |
آءُٗ |
اچي عرض ڪيائين تہ ``مائي ھاڻي مون کي موڪل ڏبو تہ |
1318 |
DYNT.utf |
پنھنجو اصلوڪو وطن گھمي ڏسان، سو مون کي |
آءُٗ |
ٿيس ۽ جتي ھن وفات ڪئي. منھنجي دل جي مرضي آھي تہ |
1319 |
DYNT.utf |
پنھنجي خوشيءَ سان ھتي ڪين آئي آھيان، زور |
آءُٗ |
۽ زينت بہ چين تہ ``مائي، اوھين مون تي رنج نہ ٿيو، |
1320 |
DYNT.utf |
پنھنجي سر انھيءَ ٻانھن جو واقف ھجان، ۽ |
آءُٗ |
ضرور آھي تہ لکڻ پڙھڻ ايندو ھجيس ۽ نيڪ زال ھجي، ۽ |
1321 |
DYNT.utf |
پوٽن پڙپوٽن واري ھجان ھا.'' |
آءُٗ |
ھينئر مرضي ٿي ڇوڪرن جي. منھنجي ھلي ھا، تہ اڄ |
1322 |
DYNT.utf |
پھرين انھيءَ کي تنھنجي جھوٺيءَ ۾ وجھان |
آءُٗ |
آھن. قسم کڻي ٿي چوان تہ جي مون کي نياڻي ھجي ھا تہ |
1323 |
DYNT.utf |
تو کي بہ ماءُ وانگي آھيان، مون کان ڪھڙو |
آءُٗ |
مون کي رنج ڪندينءَ؟ صاف جواب ۾ شرم ڇو ٿي ڪرين؟ |
1324 |
DYNT.utf |
تو کي وٺي پنھنجي ساھيڙيءَ وٽ ھلنايس.'' |
آءُٗ |
آءُٗ ھتي سوير اينديس، تون سنڀري و يٺي ھججئين تہ |
1325 |
DYNT.utf |
توسان گڏجي ھلنديس، ھلي توکي ڦول گلي ڏيکار |
آءُٗ |
تر جي ھئي. ڪا ھند ستانڻ ٿي ڏٺي، تنھن ھن کي چيو تہ `` |
1326 |
DYNT.utf |
توکان پنھنجو حال ڳجھو ڪين رکندي آھيان. |
آءُٗ |
ذڪر ٿي چورين، يا امان ڪو اشارو ڏنو اٿئي؟ سچ چئج - |
1327 |
DYNT.utf |
توکي چوندو آھيان تہ انھن پنھنجن کان پراوا |
آءُٗ |
جي ڳڻتي رھندي آھي، ھاڻي سندس شاديءَ جو سعيو ڪر. |
1328 |
DYNT.utf |
توکي سکيو رکندس. ھزارن قسمن جا توکي مال |
آءُٗ |
مٿو نہ مار، وري ڪنھن پاسي توکي وڃڻو نہ ٿيندو، |
1329 |
DYNT.utf |
توکي سکيو وکندس. توکي خبر ناھي تہ آءُٗ |
آءُٗ |
جھڙو پنھنجي گھر ۾ سکي ھوندينءَ، انھيءَ کان بہ |
1330 |
DYNT.utf |
توکي فضل محمد جو گھر لھي ڏيان، ھتان سڻائو |
آءُٗ |
ڪرڻ جو ارادو ڪيو. ھن کي چيائين ``تہ مائي، اچ تہ |
1331 |
DYNT.utf |
توکي ماءُ وانگي ڄاڻي گستاخي ڪري، توسان |
آءُٗ |
واہ. اڄ تون سنڀري مون کي گاريون ڏيڻ آئي آھين ڇا؟ |
1332 |
DYNT.utf |
توکي ڪناري تي نيئي، پنھنجي گھر پنھنجي |
آءُٗ |
تہ ``تون مون کي ڌيءَ وانگي آھين، ٻيو ڊپ نہ ڪر، |
1333 |
DYNT.utf |
تہ اوھ ان وٽ ڏاڍي سکي ھيس. اوھان جو گھر |
آءُٗ |
اسان وٽ بک ھيئي تنھن کان ڀڳي آھين؟'' پر ھن چيس `` |
1334 |
DYNT.utf |
تہ کائيندي آھيان ٻہ - ٽي گرنھن، ھھڙو سڻڀو |
آءُٗ |
ڍاڪن ۽ رڪيبين سان ڀرجي ويو آھي؛ اڃا بہ ٿورو آھي! |
1335 |
DYNT.utf |
تہ نٿي سمجھان. |
آءُٗ |
زينت - دائي، تون الائجي ڇا ٿي چوين، |
1336 |
DYNT.utf |
جتي ھوندس، اتي حضور جو نمڪ پروردہ غلام |
آءُٗ |
کي ڇڏي ڪين وڃان، پر مون کي وڃڻ تمام ضروري آھي. |
1337 |
DYNT.utf |
جو ھيترا ڏينھن کانئس ڌار رھي آھيان ۽ ھو |
آءُٗ |
۽ پھاڄ سان گڏ رھڻ ڏاڍو مشڪل ٿيندو. تنھن کان سواءِ |
1338 |
DYNT.utf |
جيئري آھيان، ٻڏي ڪين مئي آھيان.'' ائين چئي |
آءُٗ |
ڳندي ٻاھر نڪري، چوڻ لڳي تہ ``جيجل امان! تون نہ رو، |
1339 |
DYNT.utf |
جيڪر اھڙي مھربان ڌڻيءَ کي ڇڏي ڪين وڃان، |
آءُٗ |
ھن کي گھڻو زور لاتو تہ نہ وڃ. پر ھن ادب سان چيس تہ |
1340 |
DYNT.utf |
جڏھن شادي ڪرڻ جھڙو ٿيس، تڏھن پاڻھي پنھنجي |
آءُٗ |
تنھن کان سواءِ ھن کي سڱاوَڱيءَ جو سودو پسند ناھي. |
1341 |
DYNT.utf |
چوندي آھيان تہ مون بہ گھر گھڻا ڏٺا، پر |
آءُٗ |
آھيون، ۽ جڏھن جھان جي پُٽن ڌيئن جو ذڪر نڪري، تڏھن |
1342 |
DYNT.utf |
چڱو بندوبست ڪندس. |
آءُٗ |
چڱيءَ طرح واقف ھو، تنھن انجام ڪيو تہ ھن جي لاءِ |
1343 |
DYNT.utf |
حاضر آھيان. اوھين ڀلي اچو، جيءُ اچو.'' |
آءُٗ |
زينت ورندي ڏني تہ ``مائي! |
1344 |
DYNT.utf |
حاضر آھيان. منھنجي ڇا مجال جو آءُٗ پاسو |
آءُٗ |
ويٺي، ۽ منھن مٿي ڪري کِلي چوڻ لڳي تہ ``ڀلا سائين، |
1345 |
DYNT.utf |
حامد عليءَ وٽ ويو ھوس، حامد ڪنھن ڪم سان |
آءُٗ |
علي رضا چيو تہ ``دائي، اٽڪل ٻہ مھينا ٿيندا جو |
1346 |
DYNT.utf |
خوشامند نٿي ڪريان. مريم کان پڇي ڏس تہ ڪيترا |
آءُٗ |
اصيب ھوندو. تون ڌيءَ ناھين، تون پُٽن جو مَٽ آھين. |
1347 |
DYNT.utf |
خوشيءَ سان پورھيت بيھنديس.'' |
آءُٗ |
تہ ``مائي، جي اھڙي ڳالھ آھي ۽ گھر سکرن جو آھي، تہ |
1348 |
DYNT.utf |
در تي لانڍيءَ ۾ ويٺو ھوس، انھيءَ وچ ۾ اندر |
آءُٗ |
عليءَ وٽ ويو ھوس، حامد ڪنھن ڪم سان نڪري ٻاھر ويو، |
1349 |
DYNT.utf |
ذڪر ٿو ڪريان، تن جو عقل ۽ نيڪيءَ سان واسطو |
آءُٗ |
علي رضا-سچ آھي، مگر جن ڳالھين ۽ شين جو |
1350 |
DYNT.utf |
راڻيءَ تان قربان آھيان. اھڙي بيقدر سلطان |
آءُٗ |
علي رضا چيو تہ |
1351 |
DYNT.utf |
رڳو انھيءَ ڪم لاءِ نہ آيس. ڪيترا نہ ڏينھن |
آءُٗ |
جان بيبيءَ چيو تہ ``ادي! ائين متان چوين، |
1352 |
DYNT.utf |
زال کي عام ۽ ھنر جو چڱو فائدو وٺارائيندس |
آءُٗ |
۾ رھڻ ڪري جا بندش وطن ۾ رھندي آھي، سا ڪالہ رھندي، |
1353 |
DYNT.utf |
ساڻس مٽ نہ ڪريان، پر وڏي ڳالھ اميد علي |
آءُٗ |
تہ ڀلي پيئي چرر-سندس بدران ڏھ نياڻيون ملن، تہ بہ |
1354 |
DYNT.utf |
سرائيءَ جي گھر وينديس ۽ وجھ ڏسي ڳالھ چورينديس، |
آءُٗ |
بيبيءَ چيو تہ ``چڱو ابا، ڏينھن-ٻن ۾ ڪنھن عذر سان |
1355 |
DYNT.utf |
سردار آھيان. مون وٽ رھڻ کان توکي عار ٿو |
آءُٗ |
وڏو امير آھيان، شھر جا جيڪي سپاھي آھن، تن سڀني جو |
1356 |
DYNT.utf |
سلطان جو ھڪڙو امير آھيان، ھنن جابلو پرڳڻن |
آءُٗ |
وٽ نڪتو. ھن ھن کان خبرون چارون پڇيون. ھن چيس تہ `` |
1357 |
DYNT.utf |
سلطان جي وڏي بيبيءَ کي عرض ٿي ڪريان تہ |
آءُٗ |
بانوءَ پنھنجو گھڻو شوق ڏيکاريو ۽ چيائين تہ ``ڀلا، |
1358 |
DYNT.utf |
سلطان وٽ ھنن کي چڱيون جايون وٺائي ڏيان.'' |
آءُٗ |
علي رضا ھنن کي چيو تہ ``اوھان مان ڪي جوان ھلن تہ |
1359 |
DYNT.utf |
سماءُ لھان.'' اندر وڃي سگھوئي نڪري آيو. |
آءُٗ |
تي اچي بيٺو. زينت کي چيائين تہ ``مائي، تون بيھ، تہ |
1360 |
DYNT.utf |
سندس زال نڌڻڪي گھمندي ڦرندي وتان، ۽ ھن |
آءُٗ |
سان ھلندو چلندو ھوندو، متان ھي ماڻھو ڄاڻن تہ |
1361 |
DYNT.utf |
سندن گھر ويندي آھيان، جو سندس زال سان منھنجي |
آءُٗ |
اٿس. وڏا اشراف ٿا ڏسجن ۽ پنھنجيءَ وارا بہ آھن. |
1362 |
DYNT.utf |
سو ڀانيان ٿي تہ الھيءَ جو تعبير اجھو اھو |
آءُٗ |
مون کي اشارو ڪيو ھئالين ۽ دلجاءِ ڏلي ھئائين. |
1363 |
DYNT.utf |
شھر ڏي وڃڻي ھيس، ۽ اھو شھر بہ انھيءَ ھنڌان |
آءُٗ |
تہ ھن کي روانو ڪجي. زينت بہ اڳيئي ٻڌايو ھون تہ |
1364 |
DYNT.utf |
علي رضا جي شاديءَ ۾ خوش ٿينديس، تھڙو حامد |
آءُٗ |
وس ڪونھي. تنھنجو پٽ، سو منھنجو پٽ آھي - جھڙو |
1365 |
DYNT.utf |
علي رضا وٽ ويو ھوس، ھلڻ مھل اندران چوائي |
آءُٗ |
حامد وراڻيو تہ ``اڄ |
1366 |
DYNT.utf |
غريب مسافر آھيان.'' ھٽ واري کي ڪيوڙو ۽ ڪتل |
آءُٗ |
آھي. ھن کي چيائين تہ ``نون چور آھين.'' ھن چيو تہ `` |
1367 |
DYNT.utf |
فضل محمد پريي مڙس جي مائٽياڻي آھيان، انھيءَ |
آءُٗ |
زينت چيو تہ ``ھائو، |
1368 |
DYNT.utf |
کڻنديس. اھڙي چڱي ڳالھ ٻي ڪھڙي؟'' |
آءُٗ |
سا منھنجي حامد کي ڏيندو، ۽ سندس پٽ اسيد عليءَ کي |
1369 |
DYNT.utf |
کڻي آئي ھيس، اجھا اندر رکي آھي. |
آءُٗ |
آيو ھو، ۽ ھيترو سارو ميوو ۽ ھڪڙي سھڻي پيتي مال جي |
1370 |
DYNT.utf |
کڻي اھڙو پير توسان ڀريان، تہ مائٽن کان |
آءُٗ |
کارو نہ کٽو - ھڪڙي ھٿ ۾ ڏيو ٻئي ھٿ ۾ وٺو.' سو جي |
1371 |
DYNT.utf |
کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ٿيو آھيان.'' ٻيو ھيءُ بہ |
آءُٗ |
``اڃا منھنجي شاديءَ جي تڪڙ ڪالہ پيئي آھي، نڪو اڃا |
1372 |
DYNT.utf |
گھڻو خوش آھيان. اوھان جي صلاح مون کي گھڻو |
آءُٗ |
تان قربان آھيان. اھڙي بيقدر سلطان جي نہ ھٺڻ ۾ |
1373 |
DYNT.utf |
لاچار اچي بند ۾ ڦاٿي آھيان ۽ منھنجي جند |
آءُٗ |
ڪين آئي آھيان، زور ظلم سان مون کي ھتي آندو اٿس؛ |
1374 |
DYNT.utf |
مائيءَ سان ڳالھ چوري ڏسنديس. |
آءُٗ |
گھر وارو اللَّھ شال توکي ملائيندو. چڱو امان، |
1375 |
DYNT.utf |
مري وينديس ۽ جھان وانگي پنھنجي پٽ جي مراد |
آءُٗ |
تڏھن اڪٽر انھيءَ ڏک کان رئندي ھئي، تہ شايد نيٺ |
1376 |
DYNT.utf |
موٽي آيس ۽ اوھين ھتي ھوندؤ تہ آءُٗ وري |
آءُٗ |
جاءِ تي ٻيو عيوضي اوھان کي رکي ڏيو ٿو وڃان. جي |
1377 |
DYNT.utf |
ننڍو آھان، اڃا شادي ڪرڻ جو وقت پيو آھي. |
آءُٗ |
ھئائين پر ھو انھہيءَ تي نہ بيٺو. پيو چوندو ھو تہ |
1378 |
DYNT.utf |
نٿي چوان تہ اسين اوھان جا سائٽ آھيون، اسين |
آءُٗ |
جي حال جي توکي ساري خبر آھي - توکان کجھو ڪرن آھي. |
1379 |
DYNT.utf |
وري بہ اوھان جو نوڪر آھيان، نہ تہ معاف |
آءُٗ |
ٿو وڃان. جي آءُٗ موٽي آيس ۽ اوھين ھتي ھوندؤ تہ |
1380 |
DYNT.utf |
وري ٿي اچيان.'' |
آءُٗ |
ھيءُ ٻاھران آيو آھي، ڀلائي ڪري مٿي پھچائي اچ، |
1381 |
DYNT.utf |
ولايت ۾ رھي بھتر ماڻھو، بھتر بندوبست ۽ |
آءُٗ |
لفظ بہ ڳالھائي ويندو ھو. ھو سمجھندو ھو، تہ |
1382 |
DYNT.utf |
وٽن ويئي آھيان تہ مون کي ايتري آبرو ڏني |
آءُٗ |
سيٺ سو کڙيون پاکڙيون پيو موڪلي. ھڪ - ٻہ ڀيرو |
1383 |
DYNT.utf |
وڌيڪ آسودي بہ رھنديس، ۽ سيٺ جي معرفت سِگھو |
آءُٗ |
نڪري وڃڻ بہ پسند نہ ھوس. مگر جڏھن معلوم ٿيس تہ ھتي |
1384 |
DYNT.utf |
وڏو امير آھيان، شھر جا جيڪي سپاھي آھن، |
آءُٗ |
کان بہ آءُٗ توکي سکيو وکندس. توکي خبر ناھي تہ |
1385 |
DYNT.utf |
وڏو ماڻھو آھيان ۽ پوکيس جو عنلدار آھيان؛ |
آءُٗ |
وٽانئس بہ ٿوريون گھڻيون شيون مليون. ھن ڄاتو ھو تہ |
1386 |
DYNT.utf |
وڏي ڀاءُ جو پوٽو، تون ننڍي ڀاءُ جو پوٽو.'' |
آءُٗ |
تہ ``منھنجو ڏاڏو ۽ تنھنجو ڏاڏو ٻبئي ڀائر ھئا، |
1387 |
DYNT.utf |
ھتي سوير اينديس، تون سنڀري و يٺي ھججئين |
آءُٗ |
ھن مائيءَ ورندي ڏني تہ ``چڱو مائي، سڀاڻي صبح جو |
1388 |
DYNT.utf |
ھن جي اڳيان اھڙي ڪا ڳالھ ڪريان، تڏھن منھن |
آءُٗ |
جپئري ڏسن؛ شايد منھنجي قسمت خراب آھي، جو جڏھن |
1389 |
DYNT.utf |
ھن سان ڪنھين بہ طرح پڄي نہ سگھنديس؛ تنھنڪري |
آءُٗ |
ٿو ڏسجي، نہ زبردستي ڪرڻ کان ڊڄندو، نہ مارڻ کان. |
1390 |
DYNT.utf |
ھن گھڙيءَ جو رنج اوھان جو کڻدس تہ حرڪت |
آءُٗ |
حجت ڪري چوڻ لڳو تہ ``امان! سچ تان چڙو، تہ ڀلي چڙو. |
1391 |
DYNT.utf |
ھيتري مھرباني ڪريان ٿو ۽ ھيتري عزت ڏيانس |
آءُٗ |
حڪومتن جو چڱيءَ طرح واقفڪار آھي؛ تنھن سان جو |
1392 |
DYNT.utf |
ھيکلي ويٺي ھونديس، ڀلائي ڪري سگھا موڏجو.'' |
آءُٗ |
زينت بانوءَ چيس تہ ``سائين، |
1393 |
DYNT.utf |
ھينئر ڇا چوان، آءُٗ پاڻيھي ڳالھ ڳاڻي ڏينھن-ٻن |
آءُٗ |
ڊگھي ڪري، منھن مٿي ڪرڻ لڳس. زينت چيو تہ ``مائي، |
1394 |
DYNT.utf |
ٻاھر جاچ ڪندس؛ اميد آھي تہ ڪو پتو ڪڍي ڏينداسين، |
آءُٗ |
ڪي ڏينھن حرمسراءِ ۾ اچي رھي ۽ مخفي جاچ ڪري، ۽ |
1395 |
DYNT.utf |
ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي شھر ڏي ھلندس، واءُ سواءُ |
آءُٗ |
تہ ``ٻيا سنگتي سڀ وڃي گڏ ٿي پنھنجن جاين تي ويھن. |
1396 |
DYNT.utf |
ٿو تو کي ٻڌايان.'' پوءِ ھن ويھي اتي ماءُ |
آءُٗ |
۾ زينت پنھنجو سڄو حال لکيو ھو. اھو مون پڙھيو آھي، |
1397 |
DYNT.utf |
ڀانيان ٿو تہ ٻاھر نہ نڪرڻ ڪري يا دنيائي |
آءُٗ |
علي رضا - اھو سچ آھي، پر |
1398 |
DYNT.utf |
ڀانيان ٿي تہ ھتي حرڪت ڪانہ ٿيندي.'' |
آءُٗ |
ڌارياڻيءَ جو عيب ڪڍي تہ خدا کي خبر. پر انھيءَ جي |
1399 |
DYNT.utf |
ڀانيان ٿي تہ ٿئي ٿي. جي بھتر نہ ٿي ٿئي، |
آءُٗ |
زينت - |
1400 |
DYNT.utf |
ڇتي ٿي پيئي آھيان، ڪيئن ڪريان. نہ وري نينگريءَ |
آءُٗ |
ويٺو آھي-پنھنجو رت آھي، ڀنھنجو ھڏ آھي-پر بختاور، |
1401 |
DYNT.utf |
ڌاريو ماڻھو، جو اچي خدا جي مھربانيءَ سان |
آءُٗ |
منھن مٽيل دَتائين، پر تڏھن بہ ھن جي دل ۾ آيو تہ `` |
1402 |
DYNT.utf |
ڍير ڪندس، ٻٽ پٽيھر تنھنجي مٿان وجھندس، |
آءُٗ |
مون وٽ رھڻ کان توکي عار ٿو اچي! سون رپي جا-تو وٽ |
1403 |
DYNT.utf |
ڦول گليءَ ۾ رھندو آھيان، آتي منھنجي نالي |
آءُٗ |
جي تعريف ھئي. ٻئي ٽئي خط ۾ ھنن کي خبر ڏنائين تہ `` |
1404 |
DYNT.utf |
ڪندس ۽ جيڪو ڪم اوھين مون تي رکندؤ، انھيءَ |
آءُٗ |
مون کي گھڻو پسند آھي. مون کان جيڪي پڄي سگھندو، سو |
1405 |
DYNT.utf |
ڪندس.'' |
آءُٗ |
آھي، باقي رھيو ٻاھر جو ڪم، سو مون تي آھي، پاڻيھي |
1406 |
DYNT.utf |
ڪھڙن ڪھڙن خراب ماڻھن جي چنبن ۾ پئي رھي |
آءُٗ |
جو ھيترا ڏينھن کانئس ڌار رھي آھيان ۽ ھو ٻڌ ندو تہ |
1407 |
DYNT.utf |
ڳالھائينديس بہ کڻي ھندستاني، جو ھتي گھنڻا |
آءُٗ |
زينب کڻي رکديس، جو زينت جي نالي کي ويجھو بہ آھي. |
1408 |
DYNT.utf |
تہ ھن کي روانو ڪجي. زينت بہ اڳيئي ٻڌايو |
آئڙي |
ھنن کي بہ اھا صلاح |
1409 |
DYNT.utf |
آھن.'' پر ھيترو تاڪيد ڪري ڇڌيو ھئائينس تہ |
آيا |
جاءِ تي خبر ڏي، تہ فلاڻا اڄ صبح جو بمبئيءَ کان |
1410 |
DYNT.utf |
آھيون.'' |
آيا |
گذارينداسين، جو ٻہ - ٽي ڏينھن ٿي ويا آھن، تہ نہ |
1411 |
DYNT.utf |
بہ سنت ئي موڪلائي ھلي ويئي. |
آيا |
بہ نھي آيو. تنھن بہ ھنن جي ڳالھ ٻڌي قبول ڪيو. پوءِ |
1412 |
DYNT.utf |
جو ڪم ڪندي آھي، تنھن ٽيون ڏينھن مون کي |
آيا |
ھن مائيءَ چيو تہ ``منھنجي ھڪڙي ساھيڙي آھي، اھا |
1413 |
DYNT.utf |
جواب ڏنو تہ ``اھا مائي ھتي جي رھاڪو آھي. |
آيا |
|
1414 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي، ھڪڙو ماستر آھي، ھتي اچي ورھيہ-ٻن |
آيا |
|
1415 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ننڍڙو آھي؛ ڄائي چار-پنج مھينا مس |
آيا |
|
1416 |
DYNT.utf |
شيخ شھابالدين جي گھر جي واقف ھئي، پوءِ |
آيا |
آھا ھاڻي ڇڏي ويئي ھين، ھو ٻيءَ جي تلاش ۾ ھئا. مٿين |
1417 |
DYNT.utf |
مائيءَ کي چيو تہ ``ھيءَ پورھيت اوھان جي |
آيا |
جاءِ ۾ ھو؛ لکڻ پڙھڻ جو ڪم ٿي ڪيائين. مائي ھيٺ آئي. |
1418 |
DYNT.utf |
ورندي ڏني تہ ``مائي، نالو تہ مون کي نٿو |
آيا |
|
1419 |
DYNT.utf |
ويا، وچين وچين جي مھل ھئي. زينت بانو بہ |
آيا |
ماڻھو گھڻائي پئي |
1420 |
DYNT.utf |
ويٺي ھئي، ٻي ھکڙي ڇوڪري بہ وٽس ھئي، ٻيو |
آيا |
ڄڻيرن ھڪڙي گھر ۾ گھڙي وييزن، اتي ھوءَ ٻي مائي |
1421 |
DYNT.utf |
ھئا تنھنجي لاءِ. |
آيا |
بختاور چيو تہ `` سو برابر، پر |
1422 |
DYNT.utf |
ھئا. علي رضا جو مامو بہ اڳيئي موٽي آيو ھو، |
آيا |
گھر حيدرآباد جي ڪَچي ۾ ھو، جو مائٽن جي حوالي ڪري |
1423 |
DYNT.utf |
ھئا. ڪلاڪ-اڌ تائين پاڻ ۾ ڳالھيون ڪري، ٽيئي |
آيا |
جي وري پاڻ ۾ ايندڙ رات جي چوريءَ جي ڪا صلاح ڪرڻ |
1424 |
DYNT.utf |
ھئا، سي نيا اتي ئي ھئا، تہ سندن پيءُ مري |
آيا |
علي، جي بروقت ماءُ جي مرڻ جي خبر ٻڌي ٻارين ٻچين |
1425 |
DYNT.utf |
ھئس، تن ھن کي اڳھين نبيري ڇڏيو ھو، ھاڻي |
آيا |
حال وڃائي ڇڏيو. ھڪڙي پيري، ٻيا وري ڏکن تي ڏڪ |
1426 |
DYNT.utf |
ھئن. |
آيا |
زالون ڳھن ڳٺن سميت ھن واٽ سان وينديون، سو اڳ وٺي |
1427 |
DYNT.utf |
۽ اچي ھنن کي ڀاڪر پائي گڏيا. ھنن بہ ڪوڙ |
آيا |
۽ حامد علي روئندا اوڇنگارون ڏيندا اندر گھرڙي |
1428 |
DYNT.utf |
۽ پنھنجن ڄاڻن سڃاڻن کي ڳولي ھٿ ڪيو پئي |
آيا |
اچي بمبئيءَ پھتو. گھڻائي ماڻھو آگبوٽ تي چڙھي |
1429 |
DYNT.utf |
۽ خدا جي فضل سان اندر-ٻاھر آرام سان رھڻ |
آيا |
ڏينھن جوش گذاريائون. پر ھاڻ جڏھن ھو وري بمبئيءَ ۾ |
1430 |
DYNT.utf |
۽ زينت بانو پاڻ ۾ ڳالھيون ڪنديون بازار |
آيا |
|
1431 |
DYNT.utf |
۽ عظمت بانو بہ موڪلائي پنھنجي مڙس سوڌو |
آيا |
اختيار وارا آھيو.'' انھيءَ طرح ھي موڪلائي ڪراچيءَ |
1432 |
DYNT.utf |
۽ ڪھڙن ڪھڙن ماڻھن جو اندر يا ٻاھر واسطو |
آيا |
۾ ويئي ۽ اھي باروت جا پيپ اندر محلات جي پيٽ ۾ ڪيئن |
1433 |
DYNT.utf |
. |
آيا |
مان ھڪڙيءَ ۾ زينت کي پيرمرد مھاڻو ۽ سندس پٽ وٺي |
1434 |
DYNT.utf |
. |
آيا |
ڌيءُ ۽ سندس گھر واري سان اڳي وانگي رس رھائيندا |
1435 |
DYNT.utf |
. |
آيا |
۽ عزيزن کي وٺڻ آيا، ڪي پنھنجي سامان جو سماءُ ڪرڻ |
1436 |
DYNT.utf |
. آئي کان پوءِ سگھوئي ھنن کي معلوم ٿيو تہ |
آيا |
گھر جو اھو حال ھو؛ جو علي رضا جن بمبئيءَ کان موٽي |
1437 |
DYNT.utf |
. اھي ڌاڙي وارا چور ھئا، جي اڪثر رستا ڦريندا |
آيا |
مڙس گھوڙن تي چڙھيل ڌُڪا ۽ تراريون کڻي مٿن ڪاھي |
1438 |
DYNT.utf |
. پوءِ بہ ھفتي-ٻئي، آچر جي ڏينھن ڪڏھن ھي |
آيا |
جي پيڪي گھر آيا. ھڪڙو ڏينھن رھي وري پنھنجي گھر |
1439 |
DYNT.utf |
. پوءِ سڀ موڪلائي ھليا ويا ۽ آگبوٽ روانو |
آيا |
بہ موٽي ھتي ايندا. گھڻا تہ ھنن سان آگبوٽ تائين بہ |
1440 |
DYNT.utf |
. جيڪي ٻہ-ٽي ماڻھو سندن عزيز اتي رھندا ھئا، |
آيا |
ھئي. ھي گاڏيءَ تان لھي پنھنجي اصلوڪي گھر گھڙي |
1441 |
DYNT.utf |
. چالاءِ جو جنھن ڳالھ جو سڀني جي دل تي بار |
آيا |
وقت کان وٺي، الھيءَ گھر جا سڀ ڀاني سرھا ڏسڻ ۾ |
1442 |
DYNT.utf |
. حيدرآباد ۾ تہ ھن پنھنجي دل جي مطلب پوري |
آيا |
ھئا، جڏھن سڃاتاٿون، تڏھن خوشيءَ کان وطن ڏي موٽي |
1443 |
DYNT.utf |
. زال سان صلاح ڪيائين تہ ڪي ورھيہ ھلي سنڌ |
آيا |
سنڀال ڪرڻ حق آھي.'' اھي خيال ڪري ھن جا ھتي پير تپي |
1444 |
DYNT.utf |
. سڀڪنھن پئي افسوس ڪيو. سڀني پئي ھنن جي تعريف |
آيا |
واقف ھئا، سي ھنن کان موڪلائڻ ۽ ھنن کي آپڙائڻ لاءِ |
1445 |
DYNT.utf |
. ھو ھينئر استنبول ۾ گھر ڪري رھندو ھو ۽ سندس |
آيا |
طبع جو ھو ۽ ھن جا خيال پيءُ جي خيالن سان ملي ٿي |
1446 |
DYNT.utf |
. ھي چار ڄڻا اگرچ پرڏيھ ۾ قيدي ھئا، تڏھن |
آيا |
ويو، تنھنڪري ھنن کي ٻين قيدين سان گڏ ايران ڏي ولي |
1447 |
DYNT.utf |
. ھڪڙو ڏينھن رھي وري پنھنجي گھر آيا. پوءِ |
آيا |
ڏينھن وري گھوٽ-ڪنوار گڏ جي، ڪنوار جي پيڪي گھر |
1448 |
DYNT.utf |
و اشتياق ملاقات محبت آثار عرض- اوھان جو |
آيات |
مھربان، عزيز از جان سلامت. بعد تسليمات لياز |
1449 |
DYNT.utf |
آگبوٽ اچي ڪناري کي سڻائو لنگر ڪيو. ڊونڊيون |
آيا، |
شھر جي عمارتن منھن ڪڍيو، ۽ بندر جا جھاز ڏسڻ ۾ |
1450 |
DYNT.utf |
پر وڏا وڏا صاحبلوڪ ۽ منڊمون بہ اچي گڏ ٿيون،جو |
آيا، |
نہ رڳو بمبئي شھر جا مسلمان ۽ ھندو ھنن جي مجلس ۾ |
1451 |
DYNT.utf |
پوءِ ھو لھي پيا ۽ گاڏي واري کي اڳواٽ پئسا |
آيا، |
ھو، سو ھڪڙي گاڏي ڀاڙي ڪري ميمڻ محلي تائين تہ گڏ |
1452 |
DYNT.utf |
تن کي ڏسي، زينت بانوءَ کي پاڻ ڊپ ٿيو، ۽ |
آيا، |
اتي ڪي ٻہ سپاھي ٻيا بہ ٻاھران |
1453 |
DYNT.utf |
جن سان ھيبت چور گوشي تي ويھي ڳالھيون ڪيون. |
آيا، |
ڪ ٽي پھر گذريا. پوءِ ھڪڙا ٽي ڄڻا انھيءَ گھر ۾ |
1454 |
DYNT.utf |
چيائون تہ ``مال ڪڍو.'' |
آيا، |
تان ڪِري پيو ۽ ماندو ٿي ويو. پوءِ زالن تي ھڪل ڪري |
1455 |
DYNT.utf |
فرش تي رکيائون. فوجدار زينت بانوءَ کي بہ |
آيا، |
نيٺ ماني وذائي |
1456 |
DYNT.utf |
ماني کاڌائون؛ رات ٿي نڪاح پڙھيو. گھوٽ کي |
آيا، |
گھوٽيتن توڙي ڪنواريتن ماڻھن کي دعوت ڏني. ماڻھو |
1457 |
DYNT.utf |
ڪي پنھنجي سامان جو سماءُ ڪرڻ آيا. |
آيا، |
ڪي پئي چڙھيا، ڪي پنھنجن سنگتين ۽ عزيزن کي وٺڻ |
1458 |
DYNT.utf |
۽ سلطان وٽ وڏيءَ جڳھ تي رھڻ ڪري ھن کي مبارڪون |
آيا، |
ماڻھو جن جو ھنن سان رستو ھو، سي خوش ٿيا ۽ ھنن وٽ |
1459 |
DYNT.utf |
۽ ھنن کي مبارڪباديون ڏيڻ لڳا. |
آيا، |
۽ سندس زال جا مائٺ بہ گھڻو خوش ٿيا. سڀئي ھن کي ڏسڻ |
1460 |
DYNT.utf |
۽ حديثون شاھديءَ ۾ آڻڻيون پونديون ھيون |
آيتون |
ھوندا ھئا ۽ اڪثر حجت ۽ دليلن لاءِ ھن کي قرآن جون |
1461 |
DYNT.utf |
تہ وري ولايت وڃي ٻيءَ منڊم سان شادي ڪري |
آيس |
نہ آيس، وري شادي ڪرڻ جو ارادو ڪيائين. بعضي دل ۾ |
1462 |
DYNT.utf |
۽ اوھين ھتي ھوندؤ تہ آءُٗ وري بہ اوھان |
آيس |
ٻيو عيوضي اوھان کي رکي ڏيو ٿو وڃان. جي آءُٗ موٽي |
1463 |
DYNT.utf |
. اھا ڪوٺي بہ شايد سرائي جي نياڻيءَ جي ھئي، |
آيس |
ڪوٺيءَ جي ڪنڊ ۾ بلا ماري، لٺ تي لڙڪائي دو تي نڪري |
1464 |
DYNT.utf |
. پھريائين ھڪڙو ھوشيار منشي سڃاڻپ وارو |
آيس |
ھو، تنھنڪري يڪدم ھنن کي ڇڏي وڃڻ مناسب نظر نہ |
1465 |
DYNT.utf |
. ماٺ ڪري ڪلمو پڙھي وري سمھي رھي ۽ بختاور |
آيس |
مائي شھربانوءَ جي ھانوَ تي ڇنڊو پيو ۽ دل کي تقويت |
1466 |
DYNT.utf |
. ڀاءُ کي اٿاريائين، مريم کي سڏ ڪيائين. |
آيس |
بانو ڪانھي. ھيڏي ھيڏي نھاريائين، تہ بہ نظرَ نہ |
1467 |
DYNT.utf |
. ڏاڍا گلم غاليچا وڇايا پيا ھئا، ٻہ-ٽي کٽون |
آيس |
پيا ھئا تن ۾ ھلي ويئي. اندر جاءِ ڏاڍي ٺاھوڪي ڏسڻ ۾ |
1468 |
DYNT.utf |
. ڪيترا نہ ڏينھن ٿي ويا آھن، جو پاڻ نہ ملما |
آيس |
``ادي! ائين متان چوين، آءُٗ رڳو انھيءَ ڪم لاءِ نہ |
1469 |
DYNT.utf |
. ڪڏھن خدا جو نالو ياد بہ ڪونہ ھوس، تنھن |
آيس |
ھيترا ڏينھن مسلماني وسري ويئي ھيس، سا وري ياد |
1470 |
DYNT.utf |
پوءِ ھن ويچاريءَ کي اندر روانو ڪري پاڻ |
آيس، |
لاءِ ھن کي اتي آڻي ڪڍيو ھو ۽ اڳ ۾ اندر وڃي سمجھائي |
1471 |
DYNT.utf |
وري شادي ڪرڻ جو ارادو ڪيائين. بعضي دل ۾ |
آيس، |
گھر ڪري رھي ڏٺو ھو، تنھنڪري ڇڙو رھڻ گھڻو پسند نہ |
1472 |
DYNT.utf |
ھو. انھن ۾ ئلي نواز جو پيءُ بہ پنھنجي لشڪر |
آيل |
ھٿ ھيٺ وارن ڪيترن ئي ننڍن حاڪمن جو لشڪر مدد لاءِ |
1473 |
DYNT.utf |
ھو، ساکولي اندر ويئي، وري ٿوريءَ ويرم |
آيل |
ڪري، پاسي واري ڪوٺي، جنھن کي ڏينھن جو ڪلف |
1474 |
DYNT.utf |
تہ ڪا سچ پچ ھيءَ زينت آھي. ڀانيائون تہ گھڻي |
آين |
سڀ خوشيءَ کان ڪپڙن ئي ۾ نہ ماپي سگھيا. اعتبار نہ |
1475 |
DYNT.utf |
. ھيڏي وري خود زينت بانو گھر ۾ مڙس کان پڙھڻ |
آين |
زيادہ پئي خرچيو، تڏھن بہ اپت خرچ کان گھڻو مٿي ٿي |
1476 |
DYNT.utf |
. ٺھراءُ ڪيائون تہ وري وڃي بمبئي وسائجي، |
آين |
مرڻ جي خبر پين، تڏھن ھيڪاري ھتي ڪڪ ٿي پيا ۽ پير تي |
1477 |
DYNT.utf |
اتي ھن کان پڇا ڳاڇا ٿي. ھٽ واري پنھنجو ڇوکر |
آين، |
کي پوليس وارن پاڻ سان کنيو؛ ويجھي ٿاڻي تي وٺي |
1478 |
DYNT.utf |
آھي - ٻہ - ٽي ڳنڍڙيون ڪپڙن جون کڻائي آيو |
آيو |
ڏسي تہ سرائي، سندس گھر وارو ٻاھران ڪنھن سفر کان |
1479 |
DYNT.utf |
آھي ۽ حيدرآباد ڏي ٿو وڃي؛ تڏھن ھن کي بہ |
آيو |
رڳو پيءُ-ماُ جي ڏسڻ ۽ انھن جي بندوبست ڪرڻ لاءِ |
1480 |
DYNT.utf |
آھي ۽ ھڪڙو ڪُنو مٺائيءَ جو بہ. زال کي ٿو |
آيو |
سفر کان آيو آھي - ٻہ - ٽي ڳنڍڙيون ڪپڙن جون کڻائي |
1481 |
DYNT.utf |
آھي. ۽ اھو بہ خطرو ھوس تہ متان ڍرائي ڪربان، |
آيو |
تہ عزت بي جي مرڻ کان پوءِ پاڻ ظاھر ڪرڻ جو چڱو وجھ |
1482 |
DYNT.utf |
آھي.'' |
آيو |
۽ ھيءَ سوکڙي بہ موڪلي اٿن، وٽن ڪو تازو مال ٻاھران |
1483 |
DYNT.utf |
آھيان، تنھنڪري جيڪي بہ چوان ٿو يا ڪريان |
آيو |
۾ رھي بھتر ماڻھو، بھتر بندوبست ۽ بھتر صحبت ڏسي |
1484 |
DYNT.utf |
آھين، تڏھن اسين تو سان ٻيو نٿا ڪريون، حڪم |
آيو |
نوڪري ڪئي اٿئي ۽ انگريز سرڪار جي معرفت اسان وٽ |
1485 |
DYNT.utf |
آھي، سو ھن کي غريب اشراف زال ڄاڻي مٿس ڪھل |
آيو |
ڪٿان ھيءَ ٻانھن ڦُر ڪري چورائي، پنھنجي لاءِ وٺي |
1486 |
DYNT.utf |
آھي، ڀلائي ڪري مٿي پھچائي اچ، آءُٗ وري |
آيو |
آئي، ۽ مريم جي ھٿ ڏئي چيائين تہ ``ادي، ھيءُ ٻاھران |
1487 |
DYNT.utf |
بمبئي ۾، اتي ڪي ڏينھن رھي پيو. ڀيڻ کي بہ |
آيو |
منصور علي جو استنبول مان روانو ٿيو، سو پھربن |
1488 |
DYNT.utf |
تہ اسڪول کان رھي پوندو ھو؛ ۽ سنگتين سان |
آيو |
سنگتين سان پيو گذاريندو ھو، جي ڪو جھڙالو ڏينھن |
1489 |
DYNT.utf |
تہ جڏھن ولايت ۾ ھوس ۽ منڊم سان شادي ڪرڻ |
آيو |
ھينئر ھن کي ياد |
1490 |
DYNT.utf |
تہ منھنجو پورھيو سجايو ٿيو.'' |
آيو |
تنھن چيو تہ ``مائي! اوھان کي منھنجو رڌل کاڌو پسند |
1491 |
DYNT.utf |
تہ ``آءُٗ ڌاريو ماڻھو، جو اچي خدا جي مھربانيءَ |
آيو |
کي پاڻ ڏي منھن مٽيل دَتائين، پر تڏھن بہ ھن جي دل ۾ |
1492 |
DYNT.utf |
تہ ``اسين استنبول مان روانا ٿيون ٿا اميد |
آيو |
مسَس گذريو تہ علي رضا کي منصور عليءَ جو خط |
1493 |
DYNT.utf |
تہ ``جي منھنجي مڙس کي خبر ھجي ھا تہ جيڪر |
آيو |
ڳولي ھٿ ڪيو پئي لاٿائون. ويچاريءَ زينت کي بہ دل ۾ |
1494 |
DYNT.utf |
ھو - جو ٻنھي يارن پاڻ ۾ وري ٻاھر ويٺي صحبت |
آيو |
علي رضا بہ پنھنجي ڏھاڙيءَ جي نوڪري ڏيئي موٽي آتي |
1495 |
DYNT.utf |
ھو ۽ اوطاق واري لانڍيءَ ۾ ويٺو ھو ۽ علي |
آيو |
موڪليائين، جو سندس ڀاءُ حامد بہ اسڪول کان موٽي |
1496 |
DYNT.utf |
ھو ۽ پنھنجي زال بہ ٿي آندائين، تڏھن سندس |
آيو |
جڏھن اڳئي بھبئيءَ ۾ |
1497 |
DYNT.utf |
ھو ۽ سندس منھن پئجي ويو ھو. ھن جي تصوير |
آيو |
جو ھڪڙي ڏينھن اتفاق سان نانگ مارڻ جي لاءِ اندر |
1498 |
DYNT.utf |
ھو ۽ واپاري ماڻھو ھوندو ھو. ھن مغل جي گھر |
آيو |
جو گھر ھوندو ھو. ھو ميرن جي صاجيءَ ۾ خراسان کان |
1499 |
DYNT.utf |
ھو ۽ وري ٻي شادي ڪري البت چڱو رستو ورتو |
آيو |
ھو تہ اڳھين پشيمان ٿيو ھو. منڊم وئي کان بوءِ ھوش ۾ |
1500 |
DYNT.utf |
ھو. ھنن کي سرائي فنح خان جي گھر اماڻي، علي |
آيو |
بيبي ۽ سندس پورھيت مريم ھئي، جن کي علي رضا اماڻڻ |
1501 |
DYNT.utf |
ھو. ھو پنھنجي عھدي جي چارج وٺي دخلڪار ٿيو. |
آيو |
انھيءَ جي نائبيءَ تي علي رضا بغداد مان بدلي ٿي |
1502 |
DYNT.utf |
ھو. ھيءُ گھڻا ورھيہ ولايت ۾ رھيو ۽ ڪنھن |
آيو |
۾ ھڪڙي منڊم سان پرڻيو ھو، سا بہ ھو پاڻ سان وٺي |
1503 |
DYNT.utf |
ھوس تہ ستان بغداد ۾ يا ٻئي پاسي ھسن جي پڙھڻ |
آيو |
کي علي رضا ڄاڻي واڻي پاڻ سان کنيو ھو. پھرين دل ۾ |
1504 |
DYNT.utf |
ھوندو! ڄاتائين تہ يا ڪنھن جو بيخبريءَ کان |
آيو |
ڇا ھوندو، ۽ اھڙو ڪاغذ خود منھنجي گھر جي اندر ڪيئن |
1505 |
DYNT.utf |
ھوندو، مون کي نہ ڏسي گھڻو ارمان ٿيو ھوندس. |
آيو |
ھا!'' وري چيائين تہ ``اڳئين ڀيري ھنن ماڻھن وانگي |
1506 |
DYNT.utf |
ھو، انھيءَ طرح يڪدم عجيب ڪارخانو بيھاريائين. |
آيو |
ڌنڌي کولڻ جي تجوبز ڪئي، ۽ جيڪو ڊول ولايت ۾ ڏسي |
1507 |
DYNT.utf |
ھو، تن سان بہ اھڙي دوستي رکيو آيو، جو آھي |
آيو |
ملنساز ۽ خليق اھڙو جو جن ٻين اميرن کان چڙھي مٿي |
1508 |
DYNT.utf |
ھو، تنھن در تان ماءُ ڏي چوائي موڪليو تہ |
آيو |
۽ علي رضا ھلڻ جو وقت ڏسي، شھر ڏي وڃي گاڏي وٺي |
1509 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري سڃاڻپ ۽ جا ٻيدائش اڳي ھوندي |
آيو |
جو ڪم وري شروع ٿيو. مگر ھو جو ھيترن ڏينھن کان پوءِ |
1510 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري عمردرازخان کي ڪو ڊپ ملڪ کسجڻ |
آيو |
درجي تي ھو ۽ رڳو پنھنجي پيءُ جي ملڪ ۽ عزيزن کي ڏسڻ |
1511 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري ھن کي آتي رھڻ ھر طرح پسند آيو، |
آيو |
وري سنڌ جھڙي ملڪ مان نڪري، بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ |
1512 |
DYNT.utf |
ھو، تڏھن آٿيو، يا ڊپ کان ڇپ ھنيو پيو ھو، |
آيو |
وڃڻ کان پوءِ گاڏيءَ وارو بہ آٿيو. الائجي سامت ۾ |
1513 |
DYNT.utf |
ھو، جنھن ۾ سندس زال زينت بانو ڪيترا ڏينھن |
آيو |
شھو ۾ علي رضا پھرين ھڪڙو بي نام بي نشان ماستر ٿي |
1514 |
DYNT.utf |
ھو، سو اکر ڊھي ويا ھئا. ٻانھيءَ لنگھندي |
آيو |
ھو، تہ بہ رات جي وقت گھم ۾ جو ٻاھر پيو ھو يا لتڙ ۾ |
1515 |
DYNT.utf |
ھو، سو بہ اتي ھو پر ڪنھن کي بہ ھنن جي موٽڻ |
آيو |
حوالي ڪري آيا ھئا. علي رضا جو مامو بہ اڳيئي موٽي |
1516 |
DYNT.utf |
ھو، سو بہ ٻہ مھينا ساڻس گڏ رھي، وري ڳوٺ |
آيو |
علي رضا جو مامو، جو سندس ٻار پھچائڻ |
1517 |
DYNT.utf |
ھو، سو موٽي ڪناري ڏي ويو. |
آيو |
روانو ٿيو، ۽ سيٺ جو مائٽ، زينت بانوءَ کي اماڻڻ |
1518 |
DYNT.utf |
ھو، نہ تہ اھڙيءَ حالت ۾ اڳوڻي وقت جا ڪيترائي |
آيو |
ھوس. اھڙيءَ رٿ ڪري، ھو پاڻ کي قرض کان بچائيندو |
1519 |
DYNT.utf |
ھو، ۽ ھيترو سارو ميوو ۽ ھڪڙي سھڻي پيتي |
آيو |
صبح جو ڪين ڏٺو ھيئي، جو سيٺ گل محمد جو ماڻھو در تي |
1520 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ تي پنھنجو حق ڃاڻي، کپائڻ لڳو. |
آيو |
ڇِلُ ڇيتير گڏ ڪندي ھئي، سو بہ ھاڻ ھن جي ھٿ ۾ |
1521 |
DYNT.utf |
۽ انھيءَ سبب ھو اتي رھي پيو. |
آيو |
ھن کي جھڙو واپار ۾ تھڙو عزت ۾ واڌارو ڏسڻ ۾ |
1522 |
DYNT.utf |
۽ حامد کي پنج ورھيہ سخت قيد مليو. |
آيو |
ھنن چئن چورن مان ٻن کي ڦاسي ملي ۽ ٻن کي کارو پاڻي |
1523 |
DYNT.utf |
۽ ساڻس گڏ حامدعلي آماڻڻ جي لاءِ آيو. وچن |
آيو |
ھلڻ جي ڏينھن صبح جو وڃي پنھنجي سس کان موڪلائي |
1524 |
DYNT.utf |
۽ علي رضا جي گھر جا ڀاتي، يعني سندس ماءُ |
آيو |
نيٺ ڇنڇر جو ڏينھن |
1525 |
DYNT.utf |
۽ ڪاھ ڪري اچي ويجھو پيو ھو. علي نواز جي |
آيو |
نئين سر تياري ڪري ايرانين سان وڙھن لاءِ سنڀري |
1526 |
DYNT.utf |
. |
آيو |
آيس، پوءِ ھن ويچاريءَ کي اندر روانو ڪري پاڻ ھليو |
1527 |
DYNT.utf |
. |
آيو |
اتي ھئي، تنھنڪري محبوب علي ولايت مان بمبئيءَ |
1528 |
DYNT.utf |
. |
آيو |
سرڪار ۾ لکيائين، جو علي رضا جي نالي آفربن نامو |
1529 |
DYNT.utf |
. |
آيو |
واسطو آھي، اھو خط جو لڌو، سو ڪنھن جو ھو ۽ ڪيئن اتي |
1530 |
DYNT.utf |
. |
آيو |
کن کان پوءِ آخر ھيٺيون خط زينت بانوءَ جي نالي |
1531 |
DYNT.utf |
. |
آيو |
ڪردي نوڪرن جي واھر سان استنبول ڇڏي ڪردستان ڏي |
1532 |
DYNT.utf |
. |
آيو |
ھئا. آخر سرحد وارا جابلو ملڪ جھاڳي، انھن پرڳڻن ۾ |
1533 |
DYNT.utf |
. |
آيو |
ھو، تنھنڪري اتي وڃڻ گھڻن سببن ڪري ھن کي مناسب نٿي |
1534 |
DYNT.utf |
. اگرچہ جي وڏا وڏا ملڪ ڏٺا ھئائون ۽ جي وڏا |
آيو |
جاءِ وري وڃي ھٿ ڪري وسائي. ائي ھنن کي البت آرام |
1535 |
DYNT.utf |
. انھيءَ ڪم جي پورائيءَ ۾ جيڪي جيڪي ٺھراءُ |
آيو |
کان پوءِ گھوٽ، ڪنوار کي ساڻ وٺي وري پنھنجي گھر |
1536 |
DYNT.utf |
. پنھنجا ڪپڙا ڍڪايائونس ۽ موڪل ڏنائونس. |
آيو |
آخر مھينو پورو ٿيو ۽ زينت جي ڇٽڻ جو ڏينھن |
1537 |
DYNT.utf |
. تنھن بہ ھنن جي ڳالھ ٻڌي قبول ڪيو. پوءِ |
آيو |
ماني ٺھرايائون. علي رضا کي خبر ڪيائون، سو بہ نھي |
1538 |
DYNT.utf |
. جيسين ھڪ ھنڌ ويٺو ھو، تيسبن پرواھ ڪانہ |
آيو |
پر ڌيءُ جھڙي شميءِ کي پرڏبھ رلائڻ ھن کي مناسب نہ |
1539 |
DYNT.utf |
. جيڪي خوشيءَ جا سانباھا ڪيا ھئائين، سي |
آيو |
تي پھتا، ۽ علي رضا ھنن کي وٺي پنھنجي جاءِ تي |
1540 |
DYNT.utf |
. چيائين تہ ``مائي، اھو گھر آھي، تون اندر |
آيو |
بيھ، تہ آءُٗ سماءُ لھان.'' اندر وڃي سگھوئي نڪري |
1541 |
DYNT.utf |
. حامدعلي بہ ساڻس گڏ گاڏيءَ تي چڙھي گدوبندر |
آيو |
رضا آٿيو، ۽ زال کي پيار ڏيئي موڪلائي نڪري ٻاھر |
1542 |
DYNT.utf |
. خراسان ۾ تن ڏينھين ايران جي ماڻھن جي گھڻي |
آيو |
پوءِ پنھنجي منھن سوداگريءَ جي سانسگي خراسان ۾ |
1543 |
DYNT.utf |
. خوبصورتي ۽ پوشيد گائيءَ جي ڳالھ تہ کڻي |
آيو |
پر ھن کي ھتي جي ۽ ھندستان جي منڊمن ۾ وڏو فرق ڏسڻ ۾ |
1544 |
DYNT.utf |
. زينت بانوءَ ڀانيو، نہ صفوران جو مڙس فضل |
آيو |
واري در کان ھڪڙو قداور مڙس ڪپڙن گندين ٺھيل نکري |
1545 |
DYNT.utf |
. سنڌ تن ڏينھين ٽالپرن اميرن جي ھٿ ۾ ھئي، |
آيو |
نواز، ڪي سير ڪرڻ لاءِ ۽ ڪي واپار جي سانگي سنڌ ۾ |
1546 |
DYNT.utf |
. صفوران جو گھر وارو فضل محمد ويٺو ھو، تنھن |
آيو |
اھو گھر بہ چڱو پڪو جڙيل ڏسڻ ۾ ٿي |
1547 |
DYNT.utf |
. وچن وچن جي مھل، ھو ھلڻ لاءِ تيار ٿيو. پھرين |
آيو |
کان موڪلائي آيو ۽ ساڻس گڏ حامدعلي آماڻڻ جي لاءِ |
1548 |
DYNT.utf |
. وري جا رات آئي، سا بہ ھنن روئڻ-پٽڻ ۾ گذاري. |
آيو |
ڏسي، پاسي ۾ جيڪي ويٺل ھئا، تن کي بہ پئي رئڻ |
1549 |
DYNT.utf |
. وري مھل بہ لنڊ جي ھئي. انھيءَ حادثي جي، |
آيو |
ٻيو لھرن جو سٽڪو ھو، تنھن ۾ اھڙو آواز ٻڌڻ ۾ ڪين |
1550 |
DYNT.utf |
. ھن کي آڻي آگبوٽ تي چاڙھيائون. ٻيا بہ ڪي |
آيو |
انھيءَ ئي ڏينھن اچي مڏئيءَ پھتي. سگھوئي آگبوٽ بہ |
1551 |
DYNT.utf |
. ھن کي ھڪڙي ايرانيءَ خريد ڪيو، جنھن وٽ |
آيو |
۾ وڪڻندا ھئا. ھڪڙي ڏينھن علي اواز جو بہ وارو |
1552 |
DYNT.utf |
. ھنن ۾ زال ماڻھو پھريائين تہ گھڻو ڪري ٻاھر |
آيو |
جيڪو دستور ميرن جي صاجيءَ کان ھليل ھو، سو ھليو |
1553 |
DYNT.utf |
. ھو پلا پنھنجي پياريءَ زال کي ھيترن ڏينھن |
آيو |
چڱا خاصا ڪپڙا ڍڪيو، خوشيءَ منجھان مُرڪندو ھليو |
1554 |
DYNT.utf |
آھن! '' |
آيون |
زينت، ھيءُ تہ اچي ڏس، ڪھڙيون نہ مزي جون شيون |
1555 |
DYNT.utf |
آھن؟ |
آيون |
زينت - ڪٿان |
1556 |
DYNT.utf |
وييون، پر جا لذت ھنن کي اڳي بختاور مان |
آيون |
مطلب تہ ٿوري ئي عرصي ۾ ھنن وٽ ڪيتريون ئي زالون |
1557 |
DYNT.utf |
تہ پوءِ اکر ئي واتان نہ نڪرندن، پنھنجي |
آيون، |
ڏٺو آھي، سو جيڪڏھن ڪنھن اتفاق سان غير ماڻھوءَ وٽ |
1558 |
DYNT.utf |
تنھنڪري سگھوئي ھن اسڪول جو نالو مشھور |
آيون؛ |
آٿيون، سي بلڪل خبردار لياقت واريون ۽ نيڪ ڏسڻ ۾ |
1559 |
DYNT.utf |
اچي مون کي ڀاڪر پائي مليو. ڏاڍو ملوڪڙو |
آيو، |
وارا ھوندا، تن جا تہ وڙڳائبا. سندس پٽ ڊوڙي مون وٽ |
1560 |
DYNT.utf |
اھڙي جلديءَ سان اڳتي ھليو ويو. |
آيو، |
تہ آگبوٽ پري وڃي نڪتو ۽ جھڙي جلديءَ سان ھليو پئي |
1561 |
DYNT.utf |
تنھن کي سڏي ڀر ۾ ويھار يائين؛ ھن سان اھو |
آيو، |
شھربانوءَ وڃي ڪوئيءَ ۾ آرام ٿي ڪيو تہ اتي حامد بہ |
1562 |
DYNT.utf |
تنھنڪري مائي شھربانو ويچاريءَ جو بڇڙو |
آيو، |
ھي لئون ڀاتي جو گھر ۾ |
1563 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ بہ ھن سان گڏيو وڃان ۽ وڃي ھنن کان |
آيو، |
آيو آھي ۽ حيدرآباد ڏي ٿو وڃي؛ تڏھن ھن کي بہ دل ۾ |
1564 |
DYNT.utf |
تڏھن آگبوٽ تي چڙھڻ کان اڳي بندر تي ڪيتريون |
آيو، |
جڏھن علي رضا جن جي رواني ٿيڻ جو ڏينھن |
1565 |
DYNT.utf |
تڏھن ھن اچي پنھنجر گھر وسايو ھو. مٿامونا |
آيو، |
جڏھن علي رضا بمبئيءَ کان موٽيِ |
1566 |
DYNT.utf |
تڏھين اوھان کي سوال ڪيم.'' |
آيو، |
پاسي مون کان ڇڄي جدا ٿيو آھي؛ ڳو ليومانس پر ھٿ نہ |
1567 |
DYNT.utf |
جتي چئن-پنجن منٽن تائين زال مڙس ويھي محبت |
آيو، |
زال جي خدمت جو تاڪيد ڪيائين. پوءِ پنھنجي ڪوٺيءَ ۾ |
1568 |
DYNT.utf |
جتي ھن البت آرام پاتو. |
آيو، |
بازار جو منھن ڏٺو، آخر ھڪڙي وڏي سوداگر جي ھٿ ۾ |
1569 |
DYNT.utf |
جتي ڏھ-پندرھن ڀُونگيون ڏٺيون ٿي. انھن مان |
آيو، |
پھتا. ڪناري کي ويجھو ھڪڙو ننڍو ڳوٺ مھاڻن جو ڏسڻ ۾ |
1570 |
DYNT.utf |
جنھن کي ھنن ٻہ ڏينھن اڳي اوڏي موڪليو ھو، |
آيو، |
ائين ڪندي ھڪڙو ڪرد سوار استنبول مان |
1571 |
DYNT.utf |
جنھن ڏينھن اھو اسڪول کليو ھو، تڏھن علي |
آيو، |
مھينا گذزيا، يعني جڏھن اھو ساڳيو ڏينھن موٽي |
1572 |
DYNT.utf |
جو آھي بہ مٿانئس سر گھوري بيٺا ھئا، ۽ ذرو |
آيو، |
کان چڙھي مٿي آيو ھو، تن سان بہ اھڙي دوستي رکيو |
1573 |
DYNT.utf |
جو اتان مڪو ۽ مدينو سڻاوا ھئا، ۽ اڪثر سلطان |
آيو، |
۾ ھو ٻہ ڀيرا وڃي زال، ماءُ ۽ دائيءَ سوڌو حج بہ ڪري |
1574 |
DYNT.utf |
جو خاندانيءَ ڪري بھتر ماڻھو بہ ھو ۽ سندس |
آيو، |
طمح ھئي. پر علي رضا کي ٻنھي مان ھُو جوان وڪيل پسند |
1575 |
DYNT.utf |
جو ھن ٻاھر نٿي گذاريو. |
آيو، |
جو پڪو سنگتي ٿي ويو. اھوَ آچر جو ڏينھن ٿي ڪونہ ٿي |
1576 |
DYNT.utf |
سا ھاڻي مُلياڻي ٿي ويٺي ۽ ٻارن کي پيئي |
آيو، |
وڃ.'' سو ھن کي پاڻ اھو شغل سڀ کان وڌيڪ پسند |
1577 |
DYNT.utf |
سو ڪھڙو نہ سرھو ھوندو! آگبوٽ تي اچي چڙھيو، |
آيو، |
زال کي ھيترن ڏينھن جي وڇوڙي کان پوءِ ملڻ ٿي |
1578 |
DYNT.utf |
نہ ڪو ماڻھو آيو، ڀانئيائين تہ وساري ويھي |
آيو، |
کي پھتي، نہ ھن پاسي. نہ ڪو ڪڏھن انھن جو جواب ھن کي |
1579 |
DYNT.utf |
ڀانئيائين تہ وساري ويھي رھيا يا خط نہ پھتن، |
آيو، |
نہ ڪو ڪڏھن انھن جو جواب ھن کي آيو، نہ ڪو ماڻھو |
1580 |
DYNT.utf |
۽ آءُٗ بختاور جي پٺيان وڃي ڪوٺيءَ ۾ گھڙيس، |
آيو، |
بہ ڪيو، پر ھُل ۾ سندس چوڻ ھنن کي برابر ٻڌڻ ۾ نہ |
1581 |
DYNT.utf |
۽ اگرچ اڳيون اوج پوءِ ڇڏائي ويس، تڏھن بہ |
آيو، |
رھيو. ميرن جي صاجيءَ وئي کان پوءِ بہ ھو اتي رھندو |
1582 |
DYNT.utf |
۽ دل ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائين تہ اڳتي انھيءَ |
آيو، |
شھر ۾ آيو ھو، تنھنڪري ھن کي آتي رھڻ ھر طرح پسند |
1583 |
DYNT.utf |
۽ سندس حوالي ڪيائين. گاڏي ھلي، رستو برپٽ |
آيو، |
ياد پيئي، سو ڊوڙ پائي سڀ ڳھ اڳڙيءَ ۾ ٻڌل کڻي |
1584 |
DYNT.utf |
۽ ماءُ، پٽ، ڌيءُ ٽنھي گڏجي ويھي ماني کاڌي. |
آيو، |
تہ سگھوئي ماني تيار ٿي ۽ حامد علي بہ اسڪول کان |
1585 |
DYNT.utf |
۽ وري سمنڊ جو کارو پاڻي، جو اکين، نڪ ۽ وات |
آيو، |
آندس. پر آگبوٽ تان پاڻيءَ ۾ ڪِرڻ ڪري، جو ھن کي ڌڪو |
1586 |
DYNT.utf |
۽ ھتي تہ جنگي کاتي لاءِ مضيوط ٿلھا ماڻھو |
آيو، |
لاءِ ويو. پر ھو بدن ۾ البت سنھڙو ھو ۽ ضعيف ڏسڻ ۾ ٿي |
1587 |
DYNT.utf |
۽ ھنن سان پاڻ وقت بوقت شادي مراديءَ ۾ آٿ |
آيو، |
سان علي نواز خان جو رستو ھوندو ھو، سو ھو وٺيو |
1588 |
DYNT.utf |
اچي ظاھر ڪيائين تہ ``اندر وڃڻ جو رستو بند |
آيو؛ |
جو ڪو اپاءُ آھي يا نہ. اٺن ڏينھن کان پوءِ ھو وري |
1589 |
DYNT.utf |
جو اڪثر رات جو گھر کان ٻاھر نہ رھندو ھو. |
آيو؛ |
پل ڪانہ ھئي، آگبوٽ تي درياھ لنگھبو ھو. پوءِ موٽي |
1590 |
DYNT.utf |
ٻہ وڏا ڪتاب پاڻ سان آندائين، جي انھيءَ |
آيو؛ |
ڪار ڏھاڙيءَ وانگي ھليو. پوياڙيءَ مھل حامد علي بہ |
1591 |
DYNT.utf |
جيڏي ٿيندي. ڌيون تہ اصل ڊڀوريون آھن، وڌندي |
آٺ |
جي بندوبست لاءِ ترسنديس، تيستائين زينت تہ اچي |
1592 |
DYNT.utf |
سان گھنڊڻي ٻڌڻ سنڀري آھين؟ |
آٺ |
چوين تہ سيٺ جو پٽ اڃا گرانٺ جيڏو آھي، سو تون متان |
1593 |
DYNT.utf |
تہ ھلون.'' ھي ٻيئي آٿيون ۽ ھوءَ اڳين زال |
آٿ |
لڳي ويٺي ھيس، نہ تہ ويس ٿي ھلي. ھاڻ مائي تڏھن |
1594 |
DYNT.utf |
ويھ ڪندو ھو، توڙي سندس گھر جا ماڻھو ايندا |
آٿ |
وٺيو آيو، ۽ ھنن سان پاڻ وقت بوقت شادي مراديءَ ۾ |
1595 |
DYNT.utf |
ويھہ جر رستو رکڻ. ھو حيدرآباد جي پسگردائيءَ |
آٿ |
پنھنجو رستو وٺڻ ۽ رڳو ظاھري پنھنجن عزيزن سان |
1596 |
DYNT.utf |
-وبھ ڪندا ھئا، تنھنڪري ڄاتائون تہ اھڙي |
آٿ |
ھئي. ٻيو تہ ھئي ھي امير ماڻھو ليکيل ھئا ۽ اميراڻي |
1597 |
DYNT.utf |
-ويھ ھئي، تن مان ھڪڙي ماڻھوءَ پنھنجي پٽ |
آٿ |
علي رضا جي ڪن مسلمان خاندان سان |
1598 |
DYNT.utf |
۾ آھن؛ وڏا وڏا ماڻھو پٺيان ھئن، ۽ ھڪ ليکي |
آٿارڻ |
تہ ``مائي، مون بختاور کان ٻڌو ھو تہ اھا ٻانھن بہ |
1599 |
DYNT.utf |
۽ زينت جي ٻانھن ڏيئي چيائين تہ ھيءَ ``سوکڙي |
آٿاريو |
زال اڳ ئي گھر ۾ ھئي، تنھن کي ۽ پنھنجي سس کي ھن |
1600 |
DYNT.utf |
پٿلي. مريم جا ويجھو ستل ھيس، سا بہ جاڳي، |
آٿلي |
جو جان بيبي جي ننڊ اچي قٽي، پئي ٿڌا ساھ کنيائين ۽ |
1601 |
DYNT.utf |
- ويھن جو ارادو ڪيو ھئائين. ٻيو وري ھن اڳ |
آٿڻ |
آندو. ھڪڙو تہ پاڻ چڱو مسلمان ھو ۽ مسلمان قوم سان |
1602 |
DYNT.utf |
اھو ڏکڻ وارو دڳ ڏيئي ھلي. ٿڌ جو پنڌ سولو |
آٿي |
ڌوئي نماز پڙھي، فقير ۽ فقير باڻيءَ کان موڪلائي، |
1603 |
DYNT.utf |
پيرن ڀر ٿي، ۽ بختاور بورچيخاني ڏي ھلي ويئي. |
آٿي |
گھري ھوندي، سا پيئي ٿيندي.'' ائين چئي، مائي پاڻ |
1604 |
DYNT.utf |
ويھي رھي. |
آٿي |
ستو پيو ھو، زينت کي تہ ننڊ ڪانہ ھئي. سج اڀرئي ڌاري |
1605 |
DYNT.utf |
ھلي. اگرچ جھنگ مان ھيکلي پئي وئي، پر ڏينھن |
آٿي |
انھي ڏس تي زينت |
1606 |
DYNT.utf |
ھليا. |
آٿي |
جو بہ خيال ٿين، تنھنڪري ھي موڪلائي توڪلائي |
1607 |
DYNT.utf |
ھليا. |
آٿي |
پٺيان گھوڙي تي وڌو ۽ گھوڙا ڊوڙائي جھنگ منھن ڏبئي |
1608 |
DYNT.utf |
ھليا. |
آٿي |
ڳوت ۽ گذريل ڏينھن اچي ياد پين سي ماٺ ڪري اوڏي |
1609 |
DYNT.utf |
ھليا، ۽ ويچاريءَ زينت جي پوئواري بہ ڪانہ |
آٿي |
کي بنھنجي ساھ جي لڳي، سي گاڏي ڊوڙائي رستو ڏيئي |
1610 |
DYNT.utf |
. |
آٿيا |
ٽپ ڏيئي اچي مانيءَ تي ويٺي. ٻيئي گڏجي ماني کائي |
1611 |
DYNT.utf |
چار مڙس گھوڙن تي چڙھيل ڌُڪا ۽ تراريون کڻي |
آٿيا؛ |
اڌ رات مھل گھوڙن جي ڪڙڪي کان ھو ڇرڪ ڀري |
1612 |
DYNT.utf |
. الائجي سامت ۾ آيو ھو، تڏھن آٿيو، يا ڊپ |
آٿيو |
چورن جي وڃڻ کان پوءِ گاڏيءَ وارو بہ |
1613 |
DYNT.utf |
. ھنن کي بنھنجي ساھ جي لڳي، سي گاڏي ڊوڙائي |
آٿيو |
يا ڊپ کان ڇپ ھنيو پيو ھو، سو ھنن کي ويندو ڏسي پوءِ |
1614 |
DYNT.utf |
۽ ھوءَ اڳين زال موڪلائي ھلي ويئي. |
آٿيون |
تہ ويس ٿي ھلي. ھاڻ مائي تڏھن آٿ تہ ھلون.'' ھي ٻيئي |
1615 |
DYNT.utf |
سي بلڪل خبردار لياقت واريون ۽ نيڪ ڏسڻ ۾ |
آٿيون، |
ھيون، سي ھينئر ھتي اچڻ لڳيون ۽ جيڪي ٻڙھي |
1616 |
DYNT.utf |
ھن جو اچي پاسو ورتائين ھن کي دلاسو ڏنائين |
آٿيو، |
نيٺ چور |
1617 |
DYNT.utf |
يا ڊپ کان ڇپ ھنيو پيو ھو، سو ھنن کي ويندو |
آٿيو، |
گاڏيءَ وارو بہ آٿيو. الائجي سامت ۾ آيو ھو، تڏھن |
1618 |
DYNT.utf |
۽ زال کي پيار ڏيئي موڪلائي نڪري ٻاھر آيو. |
آٿيو، |
طرح جيڪا ضروري فھمائش ڏيڻي ھيس، سا ڏئي علي رضا |
1619 |
DYNT.utf |
وڀٺيءَ جي ۽ گھر جو ٻيو ڪم ڪار بہ ڪندي ھئي |
آٿيءَ |
ڪم تي ھئي، تنھنڪري ھنن ٻي ھڪڙي پورھيت رکي ھئي، ڄا |
1620 |
DYNT.utf |
سگھوئي ھڪڙو بند ڪيل لفافو ھٿ ۾ کڻي آئي، |
آٿي، |
اڳيان ويٺي راند ڪئي. ائين ڪندي زينت ڪنھن ڪم پٺيان |
1621 |
DYNT.utf |
وري ڪلمو پڙھي سمھي رھي. |
آٿي، |
پر رات جو ٽي-چار ڀيرا بڇڙا خواب ڏسي دانھن ڪري |
1622 |
DYNT.utf |
ڏي ڪوھ-ڏيڍ پنڌ تي ھڪڙو چڱو زمين جو ٽڪر ھٿ |
آڀرندي |
ھن جي مرضيءَ جي پٺيان سندس پٽن حيدرآباد جي |
1623 |
DYNT.utf |
سنئون ٿيو ھو. بختاور ٻھاري سھاري ڏيئي بس |
آڀري |
آرھڙ جا ڏينھن ھئا، صپح جو سج |
1624 |
DYNT.utf |
لڳيس. ھيڏي ھوڏي ڏٺائين، سڀ سمھيا پيا ھئا، |
آڃ |
جو ٻين-ٽين بجي ڌاري زينت بانوءَ کي سجاڳي ٿي، ڏاڍي |
1625 |
DYNT.utf |
ٿي آھي، ڌڏھن ڇو نہ آھو ھٿ ڪريان؟'' |
آڇ |
ڀلائي ڪئي. ھاڻي جڏھن باڻيھي حق-حلال جي پورھيي جي |
1626 |
DYNT.utf |
نہ ايندي ھيس. ائين ڪبن ڄاڻندي ھئي تہ زال |
آڊڪ |
۽ ٽنڊ ٽوپي ۽ گھمڻ ڦوڻ جي گھڻي شوقين ھئي. مڙس تي |
1627 |
DYNT.utf |
ھئي. ھن پنھنجي اولاد جي لاءِ گھڻو ئي ڪيو |
آڌر |
۾ ھنن جي سنگت ھئي، وڏو مائٽ ھئي، گھر جي لاءِ وڏي |
1628 |
DYNT.utf |
ڇڏڻ لاءِ بہ ملڪ جو باروت گھرجي. جڏھن تھخاني |
آڏائي |
کن جو ڪم آھي. اھڙيءَ طرح محلات کي ھڪڙي ڌڪ سان |
1629 |
DYNT.utf |
ڇڏيسن ۽ سائينجن جي دشمنن کي آل عيال سوڌو |
آڏائي |
تہ لھرايل وقت تي الھيءَ کي باھ ڏيئي، محلات کي |
1630 |
DYNT.utf |
آھي، ڪنھن پاسي ڀڄي وينديس، ۽ وڃي پڇا ڪري |
آڏو |
وھندي منھنجو ڪو بہ نالو وٺي نہ سگھندو، ۽ شھر بہ |
1631 |
DYNT.utf |
پيش ڪنداسين ۽ جيڪا چاڪري پڄي سگھي، سا ڪنداسين.'' |
آڏو |
حاضر ٿينداسين؛ پوءِ جيڪو حال ھوندو سو اوھان جي |
1632 |
DYNT.utf |
تڏي تي رکيائين. |
آڏو |
مٿي تي، ۽ ھڪڙي ڇٻي ميوي جي ھٿ ۾ کڻي آڻي مائيءَ جي |
1633 |
DYNT.utf |
چري، ھن چيو تہ ``اسان وٽ ھڪڙي زال آھي، پر |
آڏو |
اھڙي ڳالھ انھيءَ سيٺ جي گھر ۾ مائيءَ صفوران جي |
1634 |
DYNT.utf |
نہ ھجي، تہ من ويجھو ھجي. سو في الحال ھنن |
آڏو |
صلاح ۾ شامل ھو، جو ڀانئيائين تہ اولاد جي اکين |
1635 |
DYNT.utf |
ھو فارسي زبان ۾ ڪندو ھو. |
آڪلاءُ |
سلطان جي سرڪار سان جيڪو ڪم ڪار ٿيندو ھو، تنھن جو |
1636 |
DYNT.utf |
ڪونہ ٿا ڪريو. مائٽيءَ لاءِ تہ تمام چڱا |
آڪلاءُ |
تہ زينت مگھوئي وڃي سُکي ٿيندي. پر مائي، اوھين بہ |
1637 |
DYNT.utf |
۽ سندس سک سنڀال جو پورو بندوبست ڪري، علي |
آڪلائي |
ڌيءَ جو ڪم |
1638 |
DYNT.utf |
بہ اچي بيھندا آھن، ۽ مال لاھيندا چاڙھيندا |
آڳبوٽ |
وھڪ آھي. انھيءَ بندر تي ڪراچيءَ ۽ بمبئيءَ وارا |
1639 |
DYNT.utf |
تي چڙھي روانا ٿيا. ڀاءُ ڏي اڳڀرو خط لکيو |
آڳبوٽ |
ٽيئي جوڙا پنھنجي نوڪرن نَڙن سميت وڏي ڌوم ڌام سان |
1640 |
DYNT.utf |
وڃي. |
ا |
ڪونھي، سو اھڙو ڪو بلو ڪج جيئن ايتري حد تي ڳالھ |
1641 |
DYNT.utf |
تو ڪھڙي واجبي ڳالھ ڪئي جا مون نہ ٻڌي؟ اھا |
ابا |
جان بيبيءَ پڇيو تہ ``ھاڻ |
1642 |
DYNT.utf |
مايو. مائيءَ پنھنجا گھڻا لائق ڪيا. آخر |
ابا |
جان بيبيءَ ورندي ڏني تہ ``ھائو |
1643 |
DYNT.utf |
ڀلي اچن.'' پوءِ تہ خير جي رات آئي؛ ماني ٽِڪي |
ابا |
ماڻس چيو تہ `` |
1644 |
DYNT.utf |
ڪھڙا؟'' |
ابا |
ماڻس پڃيس تہ `` |
1645 |
DYNT.utf |
ڪيئن ڏٺيئي؟'' |
ابا |
مريم پڇيو تہ ``سو |
1646 |
DYNT.utf |
! اندر ڪوٺيءَ ۾ نانگ نڪتو آھي، سو اچي مار' |
ابا |
ٿي ۽ مائي بختاور ڊوڙي در تي آئي، مون کي چيائين تہ ` |
1647 |
DYNT.utf |
! برقعو تہ لاھن ڏينم، ساھ تہ پٽڻ ڏينم. خدا |
ابا |
ماڻس چيس تہ `` |
1648 |
DYNT.utf |
! تون تہ تريءَ تي بھشت ٿو طلنين؟ يا تہ چوندو |
ابا |
جان ٻيبيءَ چيو تہ ``مار، |
1649 |
DYNT.utf |
آھي بہ ائين.'' |
ابا، |
مريم بہ شاھدي ڏني تہ `` |
1650 |
DYNT.utf |
اسان جي خدا ئنڍ قٽائي ھوندي تہ ڪو ڪنھن |
ابا، |
جان بيبيءَ البت رنج مان جواب ڏنس تہ ``بس |
1651 |
DYNT.utf |
تنھنجي زينت سان ڏاڍو قھر ٿيو، ويچاري اوچتي |
ابا، |
ڳالھ ھئي، سا سڏڪا ڀريندي ھن کي ڪري ٻڌايائون تہ `` |
1652 |
DYNT.utf |
تو کي ڪنواري ڪانہ ٿي ڦَٻي، من رنڙ ڦَٻئي!'' |
ابا، |
تنھن کي بہ اھا ڳالھ وڻي. مريم بہ کلي چيس تہ `` |
1653 |
DYNT.utf |
تڏھن وڃي سنئون ٿي سمھي رھ. ٻي خبو چار سڀڪا |
ابا، |
جان بيبي خفي مان چوڻ لڳي تہ |
1654 |
DYNT.utf |
تڪڙ نہ ڪر، منھنجي صلاح آھي تہ ھاڻ اسين |
ابا، |
ھن خوشخبريءَ جو ٿي لکيو، پر جان بيبيءَ جھليس تہ `` |
1655 |
DYNT.utf |
خدا خدا ڪر، توکي چون تہ اچي ڏس، پسند پويئي |
ابا، |
اتي مريم بہ کِلي چيو تہ ``ٻڙا |
1656 |
DYNT.utf |
سو تہ چڱو، پر جي ھنن سيٺ جھڙي مڙس سان اڳئي |
ابا، |
جان بيبيءَ جواب ڏنو تہ `` |
1657 |
DYNT.utf |
مائي سچ ٿي چوي، تون تہ ڏاڍو زورآور آھين، |
ابا، |
مريم چيو تہ `` |
1658 |
DYNT.utf |
مون سان تہ ڳالھ ڪر؛ ھي ڪھڙو رنگ؟ آھي تہ |
ابا، |
پيرن تي ڪِري، جا ڀاڪر پائي ماڻ لڳيس ۽ چوڻ لڳي تہ `` |
1659 |
DYNT.utf |
ھاڻي اڳوڻيون ڳالھيون تہ کڻي ڇڏ، ٽي-چار |
ابا، |
ھي سڀ ڳالھيون ماٺ ڪري ويٺي ٻڌبون، تنھن چيو تہ `` |
1660 |
DYNT.utf |
ھيترن ماڻھن ٿي چيئي تہ آرام سان، گھر ويٺي |
ابا، |
شرط گھڻا زور ڪيس تہ موٽي وطن ھلون. چيائينس تہ `` |
1661 |
DYNT.utf |
ڏينھن-ٻن ۾ ڪنھن عذر سان آءُٗ سرائيءَ جي |
ابا، |
جان بيبيءَ چيو تہ ``چڱو |
1662 |
DYNT.utf |
ڪنھن کي کُٽيءَ کنيو آھي جو ڌيءُ بہ تو کي |
ابا، |
بہ ڄاڻنديون ھيون. باقي رھي ڏٺي جي ڳالھ، سو |
1663 |
DYNT.utf |
سبتا جواب ڏيئي ھليو وڃي.'' |
ابتا |
ڪا ڳالھ ڪريان، تڏھن منھن پاسي ڪري ويھي رھي ٻا |
1664 |
DYNT.utf |
ڳالھين تي الھن جي وچ ۾ بحث ۽ ھوڏ ھلندي ھئي، |
ابتربن |
مطلب تہ |
1665 |
DYNT.utf |
ٿيندي آھي سو الائجي ڇا ٿيندو. ڪڏھن چوي |
ابتڙ |
خواب جي لڳس، ڪڏھن دل ۾ چوي تہ زال جي خواب جي تعبير |
1666 |
DYNT.utf |
جي سرڪار کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي ويئي. ھن جي زال |
ابران |
ڀڄي ويو ۽ وري وڃي ايران سان سامھون ٿپو، تنھنڪري |
1667 |
DYNT.utf |
جي گھر ۾ سکي ويٺي آھيان. جي امان ۽ ادي منھنجي |
ابي |
ڏک چڱو. مون کي کاڌي پيتي جي ڏکيائي ڪانھي، پنھنجي |
1668 |
DYNT.utf |
- ڏاڏي کان روس جا ڍل ڀرو آھيون تنھنڪري تئون |
ابي |
۾ خوش رھندا آھيون، ۽ اگرچہ قوم ترڪن جي آھيون، مگر |
1669 |
DYNT.utf |
-ڏاڏي جي ڄمڻ جي جاءِ ڏسان، اگرچہ پڪ ھيس |
ابي |
تہ جڏھن خدا وسعت ڏني آھي ۽ وجھ ڏنو آھي تڏھن |
1670 |
DYNT.utf |
-ڏاڏي ڪيو تنھن تان ٿا عيب وٺن. |
ابي |
ڪمن ۾ ٿا ھٿ وجھن. نيون ٻوليون ٿا ٻولين. جيڪي سندن |
1671 |
DYNT.utf |
آھي يا نہ. اٺن ڏينھن کان پوءِ ھو وري آيو؛ |
اپاءُ |
وڃڻ يا پيپن نيڻ جو وجھ آھي يا نہ ۽ اندر وڃڻ جو ڪو |
1672 |
DYNT.utf |
کان سواءِ گھمندي وتي. وري وٽانئس ستر-اسي |
اپاءُ |
ڀانيا ئون تہ فقير ياڻي آھي، جا ڪنھن نلاھري گذر جي |
1673 |
DYNT.utf |
ھو، ۽ زينت بانو بہ انھن جي سکڻ جي خواھشمند |
اپاءُ |
ضروري ڄاتا. تنھن کان سواءِ وقت ٽارڻ جو بہ اھو چڱو |
1674 |
DYNT.utf |
خرچ کان گھڻو مٿي ٿي آين. ھيڏي وري خود زينت |
اپت |
تي ھنن وقت بوقت پئسو زيادہ پئي خرچيو، تڏھن بہ |
1675 |
DYNT.utf |
بنگلي جو ھن پيءُ-ماءُ کي رھڻ لاءِ ڏنو ۽ |
اتا |
خوش ٿيا. محبوب عليءَ جو بنگلو وڏو ھو، تنھنڪري |
1676 |
DYNT.utf |
اڳڀرو نڪرندؤ، تہ مھيني تي پھچي سگھندؤ. |
اتان |
بہ خط لکيو اٿم، سو اوھان سان گڏيو ايندو. ٻہ ڏينھن |
1677 |
DYNT.utf |
جواب مليس تہ ڦول گلي ڀينڊي بازار جي وچ |
اتان |
ھن گھٽيءَ جي پھرئين ٻن ھٽن تان پڇا ڪئي. |
1678 |
DYNT.utf |
چڙھيا، تن کي سيٺ جي طرفان سندس مائٽ ھن |
اتان |
تي چاڙھيائون. ٻيا بہ ڪي ڪڇي مھاڻا سيٺ جا واقف |
1679 |
DYNT.utf |
سڌو استنبول ڏي وڃ. اتي وڃي پنھنجو ڌنڌو |
اتان |
پر ھندستان ڏي اچڻ جي بدران ھن صلاح ڏنيس تہ `` |
1680 |
DYNT.utf |
لڏي وري ڪنھن ٻئي ھنڌ وڃي ويٺو ھو، ۽ حيدرآباد |
اتان |
رلائي رلائي بيٺا تہ ميان علي رضا ھٿ ڪونہ نڳو، جو |
1681 |
DYNT.utf |
مڪو ۽ مدينو سڻاوا ھئا، ۽ اڪثر سلطان جا |
اتان |
وڃي زال، ماءُ ۽ دائيءَ سوڌو حج بہ ڪري آيو، جو |
1682 |
DYNT.utf |
نڪتو. |
اتان |
آئي، تنھنڪري انھيءَ نسبت ھو جھڙو ويو، اھڙو وري |
1683 |
DYNT.utf |
نڪتي آھيان تہ شايد ھن کي منھنجي پاڪدامنيءَ |
اتان |
ڪھڙن خراب ماڻھن جي چنبن ۾ پئي رھي آھيان ۽ وري |
1684 |
DYNT.utf |
نڪرڻ بہ اھنجو پئي لڳن. پر ھنن جي عزازت رڳو |
اُتان |
پاسي ارمان ٿيو، جو جتي عمر ساري گذاري ھئائون، |
1685 |
DYNT.utf |
نڪرڻ لاءِ اھڙي تڪڙي ناھي. |
اتان |
جيسين ڪو اھڙو وجھ ملي، تيسين اتي رھڻ ۾ راضي آھي ۽ |
1686 |
DYNT.utf |
نڪرڻ لاءِ شايد ڪو ٻيو بہ ڳجھو سبب ھو: تمام |
اتان |
علي رضا کي |
1687 |
DYNT.utf |
نڪرڻ لڳا، سو ھن ويچاريءَ کي ويتر ارمان |
اتان |
ٿورو گھڻو لِڪائي ماءُ کي ڏيندي ھئي. ھينئر جو ھو |
1688 |
DYNT.utf |
نڪري اچي سنڌ ۾ رھي پيو ھو، جتي آءُٗ پاڻ |
اتان |
ڳڻي جو رئيس ھو، ۽ منھنجو پيءُ زماني جي تفرقي ڪري |
1689 |
DYNT.utf |
نڪري وڃڻ بہ پسند نہ ھوس. مگر جڏھن معلوم |
اتان |
کان پوءِ ٻہ-ٽي ڏينھن آرام ورتو ھئائين، تنھنڪري |
1690 |
DYNT.utf |
وڃي شادي ڪريان.'' |
اتان |
ڀلنئي تہ امان بہ مري تہ پوءِ پنھنجي منھن جتان اچي |
1691 |
DYNT.utf |
ئي موٽي ويو، زينت بانو اندر گھڙي وئي. |
اتان |
``مائي، اھو گھر آھي، تون اندر ھلي وڃ''، سپاھي پاڻ |
1692 |
DYNT.utf |
۾ جا سراءِ آھي، سا ھلي والارين، جو انھيءَ |
اتر |
۾ ظاھر ٿين، باقي ٻيا شھر جي لشڪري قھوہخاني جي |
1693 |
DYNT.utf |
اھا اٽڪ لاٿي ۽ ھن جي لاءِ رستو صفا ڪيائين، |
اتفاق |
پردي جي وڏي اٽڪ ڏسڻ ۾ آئي. پر سندس زال جي گم ٿيڻ جي |
1694 |
DYNT.utf |
سان غير ماڻھوءَ وٽ آيون، تہ پوءِ اکر ئي |
اتفاق |
ماڻھوءَ جو منھن نہ ڏٺو آھي، سو جيڪڏھن ڪنھن |
1695 |
DYNT.utf |
سان نانگ مارڻ جي لاءِ اندر آيو ھو ۽ سندس |
اتفاق |
سنگتي ھو. سندس شڪل بہ ڏٺي ھئائين جو ھڪڙي ڏينھن |
1696 |
DYNT.utf |
سان ٿيو ھو، پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ متان اھڙو |
اتفاق |
ھن بہ ھينئر پاڻ کي دولتمند ٿي ڄاتو. ھنن جو گڏجڻ |
1697 |
DYNT.utf |
ٿي پيو، جنھنڪري ھوءَ ويچاري ڪيترا ڏينھن |
اتفاق |
جي مرضي ائين نہ ھئي. سندس زال جي سمنڊ ۾ کِرڻ جو |
1698 |
DYNT.utf |
ٿيو، جنھنڪري علي رضا وڃي اوج کي پھتو. ھڪڙي |
اتفاق |
ھڪڙي ڀيري ڪو چڱو |
1699 |
DYNT.utf |
ٿيو، جو ڪنڊ واري ھٽ تي ميوو ۽ وکر کاڌي جو |
اتفاق |
ڪنڊ تي پھچڻ کان اڳي ھڪڙو |
1700 |
DYNT.utf |
ٿيو، سو ڪچ جي ڪناري کان گھڻو پري نہ ھو، |
اتفاق |
جنھن ھنڌ تي اھو |
1701 |
DYNT.utf |
ڪري ڏاڍو ارمان ٿيو. ھھڙي مشھور امير جي |
اتفاق |
ڪئي، پر سلطان قبول نہ ڪئي. سڀني کي ھن اوچتي خراب |
1702 |
DYNT.utf |
مھل مشڪلات ۾ ڦاسڻ کان بہ ڇٽجي ٿو. |
اتفاقن |
ٿو، انساني حالت ۾ سڌارو ٿئي ٿو، ۽ اوير سوبر جي |
1703 |
DYNT.utf |
ڪري ھن جي طبع جي تکائي گھٽجي ويئي ھئي. جيڪو |
اتفاقن |
ھئا. جي محبوب علي طبع جو تکو ھو، تہ گذريل خراب |
1704 |
DYNT.utf |
آڻي ڪڍيو ھو ۽ اڳ ۾ اندر وڃي سمجھائي آيس، |
اتي |
کي راضي ڪرڻ ۽ پنھنجي سرخروئي ڏيکارڻ لاءِ ھن کي |
1705 |
DYNT.utf |
آءُٗ بہ پيئي رھنديس.'' اگرچہ پھرئين ڏينھن |
اتي |
عذر ڪياين تہ ``اھا گوشائتي جاءِ آھي ۽ ھوادار آھي، |
1706 |
DYNT.utf |
آيو. |
اتي |
واسطو آھي، اھو خط جو لڌو، سو ڪنھن جو ھو ۽ ڪيئن |
1707 |
DYNT.utf |
اچي پنھنجو واپار ھلائڻ ۾ ڏاڍي سولائي ٿي. |
اتي |
جي ماڻھن جي گھڻي آمدرفت ھوندي ھئي، تنھنڪري ھن کي |
1708 |
DYNT.utf |
اکين مان پاڻي اچڻ لڳو، سو آگھي مڙس کي چوڻ |
اتي |
زينت کي |
1709 |
DYNT.utf |
اھڙي جٺ ڪانھي، جھڙي ھتي آھي، ڄڻ تہ مسلماني |
اتي |
جيڪي مسلماني ملڪ آھن، ايران يا ترڪستان ۽ ٻيا، |
1710 |
DYNT.utf |
اينديون ھيون، انھن کي قرآن ۽ حديث جون ڳالھيون |
اتي |
ويھي کھر جي ڀاتين کي، يا ٻيون جيڪي پاڙي جون زالون |
1711 |
DYNT.utf |
ايندڙ آھي، پر ساري ھنت ڏسي، ھن کي البت |
اتي |
زينت بانوءَ ڀانيو تہ ڪا حرمسراءِ جي ٻانھي آھي، جا |
1712 |
DYNT.utf |
بختاور زينت کي ڪنھن ڪم لاءِ سڏ ڪيو، سا |
اتي |
|
1713 |
DYNT.utf |
بہ ھن کي ٻارن پڙھائڻ جي ڪم تي رکيائون، |
اتي |
ڇھ رپيا پگھار، پيٽ جي ماني، ڪپڙو گندي ٻڌي ڏنائون. |
1714 |
DYNT.utf |
بيٺي ھڪٻئي کي حال احوال ڏنائون، نيٺ صفوران |
اتي |
ورتائين. ھوءَ بہ ھن کي ڏسي ڏاڍي خوش ٿي. پوءِ تہ |
1715 |
DYNT.utf |
پاڻيءَ ۾ ٽُلڪي، ۽ لھرن تي لڏي. جڏھن ڏينھن |
اتي |
صبح ٿيڻ ۾ باقي جيڪي ٻہ-ٽي ڪلاڪ ھئا، سي ھوءَ پئي |
1716 |
DYNT.utf |
پھتو. ھي جابلو ملڪ ھو، تنھن ۾ ڪو شھرن جھڙو |
اتي |
انھيءَ کي ڏسڻ لاءِ علي رضا اٿي ھليو. پڇائي وڃي |
1717 |
DYNT.utf |
پيل ھو تنھن جو ملھ ٻڌائڻ ۽ ھن کي آئيندي |
اتي |
وڏائيءَ ۽ حڪم جون ڳالھيون ڪرڻ لڳو، ۽ جيڪي سامان |
1718 |
DYNT.utf |
پيل ھو ۽ جاءِ جو ٻيو سامان بہ ڏاڍي پوشيد |
اتي |
مريم ٿي ڪئي، ڇالاءِ جو لکڻ پڙھڻ جو سامان گھڻوئي |
1719 |
DYNT.utf |
تمام خوش ھو ۽ سندس ڪم ڪار چڱو پئي ھليو ۽ |
اتي |
کي ھڪڙي چڱي نوڪريءَ جو دلاسو مليو ھو، اگرچہ ھو |
1720 |
DYNT.utf |
تون ھن کان وڌيڪ سکيو گذاريندينءَ، جو تون |
اتي |
شھر آھي، ھيڏو شھر اھي، ۽ دلاسو بہ ڏنو ھئائينس تہ `` |
1721 |
DYNT.utf |
جان بيبيءَ وري رنج مان چيو تہ ``ڇڏينس مريم، |
اتي |
|
1722 |
DYNT.utf |
جي رڳي ھوا مان بہ ھن کي لذت اچڻ جي اميد |
اتي |
بہ رڳو اصلوڪي وطن ڏسڻ جي ھن کي مسُڀائي سڪ ھئي ۽ |
1723 |
DYNT.utf |
جي ٿڪجين تہ لڙي پاڻي پيجئين ۽ ساھي کڻجئين.'' |
اتي |
کوھي ۽ مڪان اٿئي، جتي ھڪڙو فقير ۽ سندس زال رھن ٿا. |
1724 |
DYNT.utf |
جي ڪن اميرن کي پنھنجو حاسد ڏٺو، ۽ ٻن-چئن |
اتي |
ٻيو بہ ڳجھو سبب ھو: تمام وڏي عھدي کي پھچڻ ڪري ھن |
1725 |
DYNT.utf |
چاءِ يا ھلڪي کاڌي جو بندوبست ٿيندو ھو. |
اتي |
۽ شائستيون رانديون ڪديون ھيون؛ ڪڏھن ڪڏھن تہ |
1726 |
DYNT.utf |
حاضر ھجن، انھن کي گرفتار ڪري، جو اھي سڀ |
اتي |
ٻي قھوہخاني جي ڀر واريءَ سراءِ ۾، ۽ جيڪي بہ ماڻھو |
1727 |
DYNT.utf |
حامد بہ آيو، تنھن کي سڏي ڀر ۾ ويھار يائين؛ |
اتي |
وري مائيءَ شھربانوءَ وڃي ڪوئيءَ ۾ آرام ٿي ڪيو تہ |
1728 |
DYNT.utf |
حضور جو نمڪ پروردہ غلام ھوندس ۽ حضور جي |
اتي |
پر مون کي وڃڻ تمام ضروري آھي. آءُٗ جتي ھوندس، |
1729 |
DYNT.utf |
رلائي ڦاڙي ڦٽو ڪيائون. |
اتي |
جو انھيءَ تي سنڌ جو لفظ لکيل نہ ھو. انھيءَ کي بہ |
1730 |
DYNT.utf |
رھڻ جي لاءِ چڱو بندوبست ڪرائي ڏنو ۽ ٻي |
اتي |
جنھن سان ھي ھتان گڏ روانو ٿيو ھو، تنھن ھن کي |
1731 |
DYNT.utf |
رھڻ ڪري فائدو ھجيس ۽ ٻي حرڪت نہ ھجي، تہ |
اتي |
رھڻ جي جاءِ جو بہ بندوبست ڪري، ۽ ڏسي تہ جي |
1732 |
DYNT.utf |
رھڻ ڪري ھي واقف ٿي ويا ھئا، تن سان اٿڻ-ويھڻ |
اتي |
ٻولي ڳالھائڻ توڙي لکڻ-پڙھڻ سکي ۽ جن وڏن ماڻھن سان |
1733 |
DYNT.utf |
رھڻ ڳرو لڳو، پر زينت بانو تہ ڏاڍي خوشطبع |
اتي |
پھرئين ڏينھن انھي ٻانھيءَ کي زينت بانوءَ جو |
1734 |
DYNT.utf |
رھڻ ۾ راضي آھي ۽ اتان نڪرڻ لاءِ اھڙي تڪڙي |
اتي |
گھڻي خواھش آھي، مگر جيسين ڪو اھڙو وجھ ملي، تيسين |
1735 |
DYNT.utf |
رھندا ھئا، سي ٽپ ڏيئي اٿيا. ھنن کي مليا، |
اتي |
اصلوڪي گھر گھڙي آيا. جيڪي ٻہ-ٽي ماڻھو سندن عزيز |
1736 |
DYNT.utf |
رھندو آيو، ۽ اگرچ اڳيون اوج پوءِ ڇڏائي |
اتي |
ٺاھي ويھي رھيو. ميرن جي صاجيءَ وئي کان پوءِ بہ ھو |
1737 |
DYNT.utf |
رھون، پوءِ ڪو شھر ڪان ٻاھر زمين جو ٽڪر |
اتي |
پنھنجو ڪارخانو مچايو ويٺو آھي. ڪي ڏينھن ھلي |
1738 |
DYNT.utf |
رھي پيو. |
اتي |
۾ تھڙو عزت ۾ واڌارو ڏسڻ ۾ آيو ۽ انھيءَ سبب ھو |
1739 |
DYNT.utf |
رھي وڃڻ ڪري پنھنجن اصلوڪن مائٽن سان واسطو |
اتي |
جو پوءِ زماني جي گردش ڪري اچي ليٺ سنڌ ۾ نڪتو ھو ۽ |
1740 |
DYNT.utf |
زينت بہ وري آئي، تنھنڪري ھنن کڻي بس ڪئي. |
اتي |
|
1741 |
DYNT.utf |
زينت کي بہ شڪ پيو تہ مون سان ڪا دغابازي |
اتي |
|
1742 |
DYNT.utf |
سيڪو چور پنھنجو پنھنجو رستو ڏيئي ھليو |
اتي |
وٺن، چوٿين پنھنجي پتيءَ ۾ زينت جي ٻانھن قبول ڪئي. |
1743 |
DYNT.utf |
سٽون ڏيندي، فضل محمد جو گھر پڇائيندي، |
اتي |
|
1744 |
DYNT.utf |
سڄو گھر دوزخ جي ڏيکاري پيو ڏيندو. چؤ دائي |
اتي |
سڄو گھر بہ پيو کيلندو. جتي اھڙو مزو ۽ سلوڪ ناھي، |
1745 |
DYNT.utf |
شادي بہ ڪئي. ڪنھن وڏي ماڻھوءَ جي گھران |
اتي |
وڏن وڏن ماڻھن سان ٿي. اٺن - ڏھن مھينن جي اندر ھن |
1746 |
DYNT.utf |
شھربانوءَ جي اک پٽجي ويئي. وري اچي خواب |
اتي |
تنھن سان ڪو ڪنھن جو وس؟ ماٺ ڪري کڻي ھائو ڪر.'' |
1747 |
DYNT.utf |
عام ماڻھن کان سؤ ڀيرا وڌيڪ سونھن، نزاڪت |
اتي |
آھي، پر ھيءَ تہ وڏي خاندان جي ھئي، تنھنڪري ھن ۾ |
1748 |
DYNT.utf |
علي رضا کي يڪ ٿي تہ سلطان کي جيڪو خط ھٿ |
اتي |
|
1749 |
DYNT.utf |
گذارڻ باڪل ڏکيو لڳو. سگھوٿي وري حامد جي |
اتي |
شھرنالو بہ مئي ۽ حامد قيد ٿي ويو، تڏھن ھنن کي |
1750 |
DYNT.utf |
گذاري، پاڻ ۾ صحبت ڪري، وري ھليون وينديون |
اتي |
اٿي ڪنھن خاص مضمون تي گفتگو ڪندي ھئي. ڪلاڪ-ٻہ |
1751 |
DYNT.utf |
گذاري، سومر جي ڏينھن سوير اچي آگبوٽ تي |
اتي |
تي چڙھي نڪتا. رات جو ڪراچيءَ پھتا. آچر جو ڏينھن |
1752 |
DYNT.utf |
گذريا. جھڙا ھي پاڻ، تھڙا ھنن جا ٻار تعليم |
اتي |
گذري ويا ھئا، اھڙا ڇھءست ورھيہ ٻيا بہ ھنن کي |
1753 |
DYNT.utf |
گوشہ نشين ٿي ويھون. |
اتي |
پوءِ ڪو شھر ڪان ٻاھر زمين جو ٽڪر ھٿ ڪري، وڃي |
1754 |
DYNT.utf |
گڏ ٿجي ۽ ٻيءَ تاريخ رات جو اڌ رات مھل اندر |
اتي |
چئي اٿيا. ٺھراءُ ڪيائون تہ چنڊ جي پھربنءَ تاريخ |
1755 |
DYNT.utf |
گڏ ٿين. |
اتي |
ھلي والارين، جو انھيءَ حادثي گذرڻ بعد مڀئي اچي |
1756 |
DYNT.utf |
لاچار ڏولي ڪم آڻيندا ھئا. |
اتي |
ٿورو ھجي تہ بہ جتي ڪجائي جي جاءِ نہ عوندي ھئي |
1757 |
DYNT.utf |
ماءُ کي اھو قصو ٻڌايو، جو ٻڌي سڀني کي ڏاڍو |
اتي |
پڙھيو آھي، آءُٗ ٿو تو کي ٻڌايان.'' پوءِ ھن ويھي |
1758 |
DYNT.utf |
مريم بہ کِلي چيو تہ ``ٻڙا ابا، خدا خدا ڪر، |
اتي |
|
1759 |
DYNT.utf |
مريم وچ ۾ پئي چيو تہ ``مائي، لکڻ پڙھڻ واري |
اتي |
|
1760 |
DYNT.utf |
مڙس جي ڳالھ ياد آئي، جنھن چيو ھوس تہ پردو |
اتي |
زينت بانوءَ کي |
1761 |
DYNT.utf |
نڪتي ھئي. |
اتي |
جو ارادو ھو. سو ھينئر خدا تي ڪم رکي، توڪل ڪري اچي |
1762 |
DYNT.utf |
وبھي وري ھو گڏ ماني کائڻ ۽ پاڻ کي صحبت ڪرڻ |
اتي |
آئي، سا ۽ مربم ٻيئي ٿانوَ کڻي اورچيخاني ۾ وييون، |
1763 |
DYNT.utf |
وري گھڻا ڏينھن جوش گذاريائون. پر ھاڻ جڏھن |
اتي |
دل جي مطلب پوري ڪرڻ لاءِ مناسب وجھ نہ ڏٺو، نڪي |
1764 |
DYNT.utf |
ويندو ھو تہ سندس سگھڙ پائيءَ جي تعريف مان |
اتي |
رکيل ھوندي ھئي، جو جيڪو پاڙي اوڙي جو ماڻھو ڪڏھن |
1765 |
DYNT.utf |
ويھي رھي ۽ گھر جي ڀاتين سان ڳالھيون ٻولھيون |
اتي |
پنھنجن مائٽن جي گھر آئي ھجي. پوءِ تہ دلجاءِ ڪري |
1766 |
DYNT.utf |
ويٺا پنڪيون کائين ۽ شاديءَ وارن کي دل ۾ |
اتي |
پنھنجي پنھنجي گھر ھايا وڃن؛ نہ ائين، جو سڄي رات |
1767 |
DYNT.utf |
وڃڻ گھڻن سببن ڪري ھن کي مناسب نٿي آيو. |
اتي |
ھئي، ۽ ٻيو وري اھو پرڳڻو روس جي بلي ھو، تنھنڪري |
1768 |
DYNT.utf |
وڃڻ مان وري نون نون سنگتين جو واقف ٿيو، |
اتي |
|
1769 |
DYNT.utf |
وڃڻ ۾ ڪابہ حرڪت نہ ھئڻ گھرجي. ائين ڪرڻ ڪري |
اتي |
تڏھن مناسب ۽ شائستي رستي مان انھن جي ڏسڻ ۾ يا |
1770 |
DYNT.utf |
وڃي پنھنجو ڌنڌو ڪر، ۽ جي سرڪاري نوڪريءَ |
اتي |
جي بدران ھن صلاح ڏنيس تہ ``اتان سڌو استنبول ڏي وڃ. |
1771 |
DYNT.utf |
وڃي عام حاصل ڪري، پوءِ قاعدا پڙھي باليسٽريءَ |
اتي |
عليءَ کي لنڊن موڪليان تہ پھريائين ٻہ-چار ورھيہ |
1772 |
DYNT.utf |
وڃي ٿڌيءَ ھوا ۾ بيھندي ھئي ۽ آسمان ۽ پاڻيءَ |
اتي |
ھئي. ڪڏھن ڪڏھن تہ سندن مٿان جا ڏاڪڻ جي جاءِ ھئي، |
1773 |
DYNT.utf |
وڌيڪ سکي رھندي ۽ نيٺ وڃي مطلب کي بہ رسندي، |
اتي |
پر انھن کي بہ پڪ ھئي تہ ھيءَ سکر گھر جي آھي، |
1774 |
DYNT.utf |
وڏو وزير ٿي گذاري ويو ھو، تنھنڪري ھن کي |
اتي |
ھيءُ تہ وري مسلمان ھو، ۽ انھيءَ ماڻھو جو پٽ ھو جو |
1775 |
DYNT.utf |
ھن کان پڇا ڳاڇا ٿي. ھٽ واري پنھنجو ڇوکر |
اتي |
پوليس وارن پاڻ سان کنيو؛ ويجھي ٿاڻي تي وٺي آين، |
1776 |
DYNT.utf |
ھن کي ڇڏي ھوءَ ٻي زال ھلي ويئي، جا قيد مان |
اتي |
گھڙيءَ ۾ اچي ڦول گليءَ جي منھن وٽ نڪتيون. |
1777 |
DYNT.utf |
ھن ٻانھيءَ ڏٺو تہ ھيءَ معتبر زال آھي، ائين |
اتي |
|
1778 |
DYNT.utf |
ھنن گھڻا ڏينھن گذاريا ھئا، سندس گھڻا واقف |
اتي |
جو ڪم ڪري.'' ۽ علي رضا کي بہ اھا ڳالھ پسند ھئي، جو |
1779 |
DYNT.utf |
ھو پر ڪنھن کي بہ ھنن جي موٽڻ جي اميد ڪانہ |
اتي |
ھئا. علي رضا جو مامو بہ اڳيئي موٽي آيو ھو، سو بہ |
1780 |
DYNT.utf |
ھو ڇھ ورھيہ رھيا. آخر زينت بانوءَ پھرين |
اِتي |
سکيو گذر پيو ٿيندو ھو ۽ چڱو وقت پيو گذرندو ھو. |
1781 |
DYNT.utf |
ھوندا ھئا، جن سان آمدرفت ھوندي ھين. |
اتي |
ڪڏھن ڪڏھن ڪم ساڻ اوڏي ويندا ھئا، ۽ ڪن جا مائٽ بہ |
1782 |
DYNT.utf |
ھوءَ ٻي مائي آيا ويٺي ھئي، ٻي ھکڙي ڇوڪري |
اتي |
گھٽيرن لنگھي ٻيئي ڄڻيرن ھڪڙي گھر ۾ گھڙي وييزن، |
1783 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھنڪري محبوب علي ولايت مان بمبئيءَ |
اتي |
ڏينھن گذاريا ھئا، سندس گھڻا واقف ھئا، سندس ڌيءُ |
1784 |
DYNT.utf |
ئي ماٺ ڪيو، ڳان تي ھٿ ڏيو، ڪنھن خيال ۾ ويٺي |
اتي |
منجي وجھيو ويٺي ھئي. ڏندڻ-پاڻي ڪري بس ڪيو ھئائين. |
1785 |
DYNT.utf |
ئي ھئا، تہ سندن پيءُ مري ويو، سي ويچارا |
اتي |
ماءُ جي مرڻ جي خبر ٻڌي ٻارين ٻچين آيا ھئا، سي نيا |
1786 |
DYNT.utf |
ٻيو سڃاڻڻ وارو بہ ڪونہ ھو. ڪيترائي ٻيا |
اتي |
ڇڏيو ھو. اھڙي ھنڌ ڀلا بردو ڪيترو ھلي سگھندو؟ وري |
1787 |
DYNT.utf |
ٿورن ڏينھن ٿائين رھڻ جي لاءِ زينت بانوءَ |
اتي |
لڳي. جنھن جاءِ ۾ اھا ڪرد ٻانھي رُسي اچي رھي ھئي، |
1788 |
DYNT.utf |
ڄائو نپنو ھو، ننڍي ھوندي اوري پري گھميو |
اتي |
ٿي سگھيو. علي رضا حيدرآباد جو چڱيءَ طرح واقف ھو، |
1789 |
DYNT.utf |
ڏينھن بہ ٺريو، ۽ علي رضا ھلڻ جو وقت ڏسي، |
اتي |
|
1790 |
DYNT.utf |
ڦٽو ڪرايو آھي. ٻاروت ۽ محلات جي اشارن مان |
اتي |
آھي، يا تہ ڪنھن ڄاڻي واڻي منھنجي نظر تي آڻڻ لاءِ |
1791 |
DYNT.utf |
ڪِريو آھي. |
اتي |
ڏينھن جو پورھيو ڪُٽ ٿيندو.'' پر ھن پڪ ڏئين تہ ضرور |
1792 |
DYNT.utf |
ڪونہ ھو. ھن زال انھيءَ کي چيو تہ ``ادي، پورھيت |
اتي |
آيا ويٺي ھئي، ٻي ھکڙي ڇوڪري بہ وٽس ھئي، ٻيو ماڻھو |
1793 |
DYNT.utf |
ڪي ٻہ سپاھي ٻيا بہ ٻاھران آيا، تن کي ڏسي، |
اتي |
|
1794 |
DYNT.utf |
ڪي ڏينھن رھي پيو. ڀيڻ کي بہ گڏيو ۽ ڀاءُ |
اتي |
جو استنبول مان روانو ٿيو، سو پھربن آيو بمبئي ۾، |
1795 |
DYNT.utf |
ڪي ڏينھن گڏحي گذاريون.'' اھا خبر ٻڌي علي |
اتي |
لڳو لڳ ڀاڙي ڪري ڇڏجو تہ اچي انھيءَ ۾ لھون، پوءِ |
1796 |
DYNT.utf |
ڳالھين ڪندي، ھنن کي اچي ڏينھن ٿيو. مريم |
اتي |
|
1797 |
DYNT.utf |
پئجي رھيا. جيڪو گوڙ ماڻھن جي جابن وٺڻ تي |
اتيئي |
رھيا. آگبوٽ ھليو. ھنن کي ھڪڙي ڪنڊ کان جاءِ ملي، سو |
1798 |
DYNT.utf |
خيو جو ڪم ٿي وڃي تہ پوءِ نينگريءَ جو وڏو |
اتيئي |
مون کي ڏکيو ٿو لڳي. تنھن کان جيڪڏھن في الحال |
1799 |
DYNT.utf |
راضي ٿئي تہ بہ چڱو، پر ھوءَ مائي وري انھيءَ |
اتيئي |
تي تہ اسان جي زينت جو خيال ئي ڪونھي، تنھنڪري جي |
1800 |
DYNT.utf |
گرما گرم خٻر ٻتايس ۽ مبارڪ ڏنائينس تہ ڌيڻين |
اتيئي |
وھنجي بس ڪيو ھو، تنھن بختاور کي سڏ ڪيو. ھن وڃي |
1801 |
DYNT.utf |
لاھي ڇڏيانس. |
اتيئي |
زال بہ غير واقف ٿي ڏسجي، ڇالاءِ ايترو ھلاڪ ٿيان؟ |
1802 |
DYNT.utf |
ڪيو. مطلب تہ ھوءَ ٿوري عرصي منجھ پنھنجي |
اثر |
ھن وري بہ ھاڻي چنائي ڏٺو، جنھن ھن جي دل تي زيادہ |
1803 |
DYNT.utf |
ملي تہ منھنجي بيبي ڪي ڏينھن حرمسراءِ ۾ |
اجازت |
ڪري سگھي، تنھنڪري سلطان کي عرض ڪيائين تہ ``سائين! |
1804 |
DYNT.utf |
ڏنائينس تہ ڀلي پنھنجي منھن بہ پيو ڌنڌو |
اجازت |
ٿي، جنھن ھن کي درماھو چڱو پگھار ٻڌي ڏنو، ۽ اھا بہ |
1805 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪري اسان جي مھل في الحال سا خوشيءَ |
اجائي |
بانوءَ جي ڳالھين ٻڌڻ کان پوءِ ڄاڻان ٿي تہ اھڙي |
1806 |
DYNT.utf |
ھلت ڏٺي ھئائون سا ھينئر گھڻو گھٽ ڏٺائون. |
اجائي |
ڪفر وغيرہ جا شڪ گذرندا ھئا، سي لٿا. جيڪا ھن جي |
1807 |
DYNT.utf |
ڄاتي. اگرچ پريندي رپورٽ ٿيڻ مھل ڪپتان آگبوٽ |
اجائي |
ڪيڏيءَ مھل ڪِري، تنھنڪري سمنڊ ۾ ڳولا ڪرڻ ھنن |
1808 |
DYNT.utf |
پير کڻندي، انھيءَ چئبو تہ پردو ڇڏيو، پوءِ |
اجايا |
انھيءَ جي مرضيءَ ڌاران ڪيڏي ايندي ويندي، يا ڪي |
1809 |
DYNT.utf |
زيورن تي پئسا بہ خرچ نہ ٿيندا، نڪ ۽ ڪن بہ |
اجاين |
ھڪڙي ننڍڙي قلڙي وجھجي. انھيءَ ڪري ھنن ڄاتو تہ |
1810 |
DYNT.utf |
آھي. جڏھن نڪرن، تڏھن مناسب پردو ھجين، |
اجايو |
اصل ديوارن جي اندر بند رکڻ ۽ بلڪل نڪرڻ کان روڪڻ |
1811 |
DYNT.utf |
خرچ مانيءَ تي بہ نہ ٺئي. مانيءَ کاڌي کان |
اجايو |
جي. پورا پنا ماڻھو، عزيز ۽ دوست سڏجن، جنھنڪري |
1812 |
DYNT.utf |
سجايو ڳالھائڻ لڳا. ٻيئي طبع جا تيز ھئا، |
اجايو |
جي وچ ۾ ناسازي پيدا ٿي، ھڪٻئي سان تڪرار ڪرڻ لڳا، |
1813 |
DYNT.utf |
سجايو ڳالھائڻ لڳو. انھيءَ رستي ھي ھنن سان |
اجايو |
برخلاف ھوندو ۽ ھيءُ بہ ظاھر ظھور ڪوڙ ڪري سلطان کي |
1814 |
DYNT.utf |
سجايو ڳالھائڻ لڳو. ويچاري مائي شھربانو |
اجايو |
جنھن تي حامد اويل سويل ماءُ سان معاملا ڪرڻ لڳو ۽ |
1815 |
DYNT.utf |
رسمون اڳئين وانسگي ھنن ڪم نہ آنديون، جو |
اجايون |
۽ وڏن وڏن ماڻھن سان رستو ھوس. جيتوڻيڪ شاديءَ جوان |
1816 |
DYNT.utf |
ڏيندو.'' |
اجر |
لاءِ جيڪا مدد پڄيوَ، سا ڪريو، تہ خدا اوھان کي |
1817 |
DYNT.utf |
اندر رکي آھي. |
اجھا |
ميوو ۽ ھڪڙي سھڻي پيتي مال جي آءُٗ کڻي آئي ھيس، |
1818 |
DYNT.utf |
خدا کڻي آندي آھي.'' پوءِ ھن کي ڏسي گھر جا |
اجھا |
تہ ``ميان! جنھن مائيءَ جي نالي مون ڳالھ ڪئي، سا |
1819 |
DYNT.utf |
ٻڏيس، پر اڃا ڏينھن ھئس. ھوءَ ڏاڍي نيڪ زال |
اجھا |
مُٺ ۾ ڪيو پيئي ھئي. سڀڪنھن لھر ۾ پئي ڀانيائين تہ |
1820 |
DYNT.utf |
.'' ھن چيو تہ ``ادي، چڱو جو تون آئينءَ، آءُٗ |
اجھا |
زال انھيءَ کي چيو تہ ``ادي، پورھيت تو پڇي ٿي، سا |
1821 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڳالھ تي جنھن جو تاڪيد ڪيو ھوءِ.'' |
اجھو |
بختاور چيو تہ ``ٻيو ڇا تي، |
1822 |
DYNT.utf |
اھو آھي!'' |
اجھو |
ڏلي ھئائين. آءُٗ سو ڀانيان ٿي تہ الھيءَ جو تعبير |
1823 |
DYNT.utf |
ائين آھي، ڪڏھن ڪڏھن ٿو ملڻ ٿئي. منھنجو |
اجھو |
ياد ھوندو تہ ڪھڙي نہ پاڻ ۾ اٿ - ويھ ڪندا ھئاسين. اڄ |
1824 |
DYNT.utf |
سگھولي ٻارن ٻچن واري ٿيندينءَ، اولاد جو |
اجھو |
۽ ڪڏھن تہ وري چرچي طور ھن کي اشارا ڏيڻ لڳي تہ ھاڻ |
1825 |
DYNT.utf |
اھڙا ٿا ڏسون جھڙا ٻڌئي. |
اجھي |
جو گھر، ڪھڙي قسم جو ماڻھو چگو نظر ٿو اچي، اسين تہ |
1826 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ توکي فضل محمد جو گھر لھي ڏيان، |
اچ |
کي گمراھ ڪرڻ جو ارادو ڪيو. ھن کي چيائين ``تہ مائي، |
1827 |
DYNT.utf |
تہ ماني کائون.'' |
اچ |
رکيائون. فوجدار زينت بانوءَ کي بہ سڏيو تہ ``جاني، |
1828 |
DYNT.utf |
وڃ ھيس، تنھنڪري پاڻ بہ سڌري پيو ھو. پر ھن |
اچ |
۽ ھو وئس ايندو ھو، ۽ ھن جي معرفت چڱن چڱن ماڻھن وٽ |
1829 |
DYNT.utf |
ٻيڙين ۽ سگارن جو رواج عام نہ ھو.} پھرين |
اچا |
(۱) {(۱)تڏھن ھتي |
1830 |
DYNT.utf |
.'' |
اچان |
تہ ``ٻاھر ڪو سرڪاري ڪم آھي، سو لاھي جھٽ ۾ وري ٿو |
1831 |
DYNT.utf |
پر ھڪڙيءَ جي ھلت اھڙو ڪڪ ڪيو ھوس، جو ٻيءَ |
اچان، |
دل ۾ آيس تہ وري ولايت وڃي ٻيءَ منڊم سان شادي ڪري |
1832 |
DYNT.utf |
۽ جي دل چيو تہ بمبئيءَ بہ پيو وڃبو. |
اچبو |
خوشيءَ جي لاءِ يا ڌنڌي پٺيان حيدرآباد ڏي بہ پيو |
1833 |
DYNT.utf |
'' سو ھوءَ بہ مڙس سوڌي سنبري. |
اچجو |
بہ ڪي ڏينھن اسان سان گڏجي ھلو، پوءِ کڻي سگھا وري |
1834 |
DYNT.utf |
.'' |
اچجئين |
ٻيو ڪو سڃاڻ ڄاڻ ويندڙ ھجي تہ ان کي پارت ڪري پوءِ |
1835 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ بہ ڏسان.'' ھن چيس تہ ``چڱو.'' |
اچجئين، |
تہ ``ادا جي اھي ڪتاب ٿوري تائين ملي سگھنئي تہ کنيو |
1836 |
DYNT.utf |
وڏو مائٽ آھي، ڪڏھن ڪڏھن اما سان گڏجي، مامو |
اچج، |
تيتر پنھنجي پڙھڻ لکڻ ۾ مشغول رھج؛ اما کي خوش رکيو |
1837 |
DYNT.utf |
۾ پئجي ويون. |
اچرج |
چميون ڏيئي چيائين تہ ``ھيءُ منھنجو پيارو پٽ!'' سڀ |
1838 |
DYNT.utf |
تہ چڱو. ۽ وٽن جو ڪي منڊمون ۽ صحبلوڪ ملاقات |
اچن |
منڊم کي مٺيان لڳدي ھئي. ھنن جي مرضي ھئي تہ اھي نہ |
1839 |
DYNT.utf |
۽ اندر ٻاھر جو خرچ پکو ھميشھ وانگي چڱي |
اچن |
ڪيميا گر آھن ڪينءَ، جو آبروءَ سان گذران ڪندا |
1840 |
DYNT.utf |
. |
اچن |
ٻاھر جو خرچ پکو ھميشھ وانگي چڱي طرح ھلائيندا |
1841 |
DYNT.utf |
.'' پوءِ تہ خير جي رات آئي؛ ماني ٽِڪي کائي |
اچن |
ماڻس چيو تہ ``ابا ڀلي |
1842 |
DYNT.utf |
بہ وڏي شيءِ آھي. جي يديءَ سان وڙھي، آن تي |
اچڻ |
ڇا آھن؟ انھن کان گوشي تي رھڻ ۽ انھن جي وڪڙ ۾ نہ |
1843 |
DYNT.utf |
تي ٻيو بہ پيا موڪلينداسين، جيسينڪ انھيءَ |
اچڻ |
ٻيو اسان موڪليو آھي، سو قابو رکجو. اوھان جي اطلاع |
1844 |
DYNT.utf |
جو بيان ڏيون. |
اچڻ |
تنھن جي بيان ڪرڻ کان اڳي بھتر آھي تہ ھن جي سنڌ ۾ |
1845 |
DYNT.utf |
جو ٻڌي، سڀئي سکر ماڻھو جن جو ھنن سان رستو |
اچڻ |
علي رضا ۽ سندس بيبيءَ جي |
1846 |
DYNT.utf |
جو ڊپ گھڻو ھوس، پر لاچار ٿي خدا تي ڀاڙي |
اچڻ |
تڏو وڇائي، سندن پاسي ۾ سمھي پيئي. جيتوڻيڪ چور جي |
1847 |
DYNT.utf |
جو ڪوبہ ذڪر نہ چوريائين، مگر ھن کي گھنتري |
اچڻ |
کي زيادہ شڪ پيو. انھي ٻانھيءَ سان راتوڪي زال جي |
1848 |
DYNT.utf |
جي اميد ھئي. |
اچڻ |
مسُڀائي سڪ ھئي ۽ اتي جي رڳي ھوا مان بہ ھن کي لذت |
1849 |
DYNT.utf |
جي بدران ھن صلاح ڏنيس تہ ``اتان سڌو استنبول |
اچڻ |
پر ھندستان ڏي |
1850 |
DYNT.utf |
جي خبر ٻڌي ڏاڍا خوش ٿيا، مگر جڏھن پنھنجي |
اچڻ |
ھن وڃي اھو پيغام ڏنو. ھو ھنن |
1851 |
DYNT.utf |
کان ارمان ٿيو، مگر ھن سان جلدي وڃي ماڻ |
اچڻ |
انھيءَ خط پڙھڻ ڪري زينت بانوءَ کي مڙس جي نہ |
1852 |
DYNT.utf |
کان گھڻوئي ارمان ٿيو. ھيڏي وڏي سفر ۾ جڏھن |
اچڻ |
کان مُئيءَ دل ۾ ساھ پيو، اگرچہ اوھان جي پاڻ نہ |
1853 |
DYNT.utf |
گھرجي. منھنجي مرضي آھي تہ منھنجي تينگر |
اچڻ |
کي اوھان کان عار ڪونھي، اوھان کي اسان کان عار نہ |
1854 |
DYNT.utf |
لڳو، سو آگھي مڙس کي چوڻ لڳي تہ ``تڏھن جان، |
اچڻ |
زينت کي اتي اکين مان پاڻي |
1855 |
DYNT.utf |
لڳو، نيٺ حيلن سان ڪڍيائون، مئل نڪتو. عزتبي |
اچڻ |
ڊاڪٽر کي آندائون، انھيءَ مٿا ھنيا؛ ٻار آمھاڙو |
1856 |
DYNT.utf |
لڳو، ھنن جي صحبت ڪري وري ھن کي ٿورو گھڻو |
اچڻ |
جا واقف ھئا، ۽ جي پوءِ ھن جا واقف ٿيا ھئا تن وٽ |
1857 |
DYNT.utf |
لڳي ۽ ناچن ۾ وڃڻ ۽ ٻين صاحبلوڪن وٽ اوبر |
اچڻ |
ھن کي ھاڻ ٿوري گھڻي غيرت |
1858 |
DYNT.utf |
لڳيون ۽ جيڪي ٻڙھي آٿيون، سي بلڪل خبردار |
اچڻ |
ڪنھن اسڪول ۾ نہ پڙھنديون ھيون، سي ھينئر ھتي |
1859 |
DYNT.utf |
لڳيون. ھي ويچارا انھيءَ ھنڌ تختي تي فراشي |
اچڻ |
ھلڻ کان پوءِ تہ سڀڪنھن جو مٿو ڦرڻ لڳو، ۽ قيون |
1860 |
DYNT.utf |
وڃڻ پردي وارين گاڏين ۾ ٿيندو ھو ۽ اھا جاءِ |
اچڻ |
اھي اميرن جون زالون ۽ ڌيئون ھيون، تنھنڪري ھنن جو |
1861 |
DYNT.utf |
وڃڻ جو رستو ھو. شھر ۾ ھڪڙو ميمڻ سيٺ حاجي |
اچڻ |
طرح سندس زال صفوران جو بہ سکرن سکرن جي گھرن ۾ |
1862 |
DYNT.utf |
وڃڻ ڍرو ڪيو ۽ آخر بند ڪيائون، ۽ وري جن وٽ |
اچڻ |
۽ صاحبلوڪ ھن وٽ زال ھوندي ايندا ھئا، تن ھاڻي |
1863 |
DYNT.utf |
ٿيو ھو، جتي ھن عظمت کي ڏٺو ھو. |
اچڻ |
ھو ۽ زينت بانوءَ جي مڪتب ۾ بہ ھڪ-ٻہ ڀيرا سندس |
1864 |
DYNT.utf |
ٿيو، تڏھن ارادو ٿيم تہ ھن وٽ وڃان، جو ھتي |
اچڻ |
سنڌ جي آھيان. ھڪڙي پاڙي جا ويٺل آھيون. منھنجو ھتي |
1865 |
DYNT.utf |
ڪري انھي ويچاريءَ جي ھانوُ تي وڏو ڇنڊو |
اچڻ |
خراب حال آھي ۽ مائي شھربانو ڏاڍي ڏکي آھي. ھنن جي |
1866 |
DYNT.utf |
ڪري حامد کي ڪا گھڻي خوشي ڪانہ ٿي. بڇڙائي |
اچڻ |
صحبت ۾ حامد جي وري بہ سڌرڻ جي اميد ھيس. پر ھنن جي |
1867 |
DYNT.utf |
ڪري مغلن جي گھر جي وري ٻي رونق ٿي. گھر جي |
اچڻ |
زينت بانوءَ جي |
1868 |
DYNT.utf |
ڪري ھنن جوگھر سڄي ڳوٺ ۾ سڌري پيو، ۽ اڳي |
اچڻ |
ھو سڀ جھنگلي ماڻھو ھئا، تہ بہ ھن نئين ڀاتيءَ جي |
1869 |
DYNT.utf |
ڪري ڏاڍو خوش ٿيون ۽ منجھانئس گھڻو راضي |
اچڻ |
وري وڌيڪ ڳالھيون ٻولھيون ڪرڻ لڳيون. اگرچہ ھن جي |
1870 |
DYNT.utf |
۽ زال جو ڪم آھي گھر جو سڀ ڪم ڪار سنڀالڻ؛ |
اچڻ |
تہ في الحقيقت مڙس جو ڪم آھي پورھيو ڪري کٽي ڪمائي |
1871 |
DYNT.utf |
۽ سندس فضيلت ۽ ماليءَ جي چڱي ٿيڻ وغيرہ |
اچڻ |
جان جي گھر جا ڀاتي ٻاڻ ۾ گڏ ٿيا ۽ جان بيبيءَ جي |
1872 |
DYNT.utf |
پيو. انھيءَ ڪري ھي پنھنجي ڦڙتائي ۽ ھوشياري |
اچڻو |
ڪرڻي بئي ۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ خود سلطان جي دربار ۾ بہ |
1873 |
DYNT.utf |
ھو. |
اچڻو |
جي اندر ھڪڙو ڪناري وارو آگبوٽ ڪراچيءَ کان ھليل |
1874 |
DYNT.utf |
آھي، سو سويري وڃي ڀاڄي ڀتي وٺي آءُ. گوشت |
اچڻي |
کي مائي شھربانوءَ سڏي چيو تہ ``اڄ مائي جان بيبي |
1875 |
DYNT.utf |
تڏھن انھن جي خدمت چاڪري ڪرڻ، ٻار ڄڻڻ، انھن |
اچن، |
آھي، ۽ گھر سنڀالڻ، جڏھن مڙس ٻاھران ھلاڪيون ڪڍي |
1876 |
DYNT.utf |
.'' |
اچو |
تہ ``مائي! آءُٗ حاضر آھيان. اوھين ڀلي اچو، جيءُ |
1877 |
DYNT.utf |
.'' ماني سنڀري ۽ برقعو مٿان وڌائين، شھربانوءَ |
اچو |
تان ماءُ ڏي چوائي موڪليو تہ ``گاڏي تيار آھي، ھاڻي |
1878 |
DYNT.utf |
تون الائجي ڪھڙي ڏينھن اسان جي گھر ايندينءَ!'' |
اچون، |
۽ چيالينس تہ ``امان، اسين تہ تنھنجي گھر پيا |
1879 |
DYNT.utf |
جو ھتي سڀ ماڻھو اوھان جي ڏسڻ لاءِ مشتاق |
اچو، |
ڏي ائين بہ لکي چڪو ھو تہ ``اوھين موٽي استنبول ۾ |
1880 |
DYNT.utf |
جيءُ اچو.'' |
اچو، |
ورندي ڏني تہ ``مائي! آءُٗ حاضر آھيان. اوھين ڀلي |
1881 |
DYNT.utf |
آگبوٽ تي چڙھيا، ۽ حامدعلي وري موٽي ڳوٺ |
اچي |
پھتا. آچر جو ڏينھن اتي گذاري، سومر جي ڏينھن سوير |
1882 |
DYNT.utf |
آگبوٽ ۾ چڙھيو، ۽ اچي نيٺ بمبئيءَ کان نڪتو. |
اچي |
علي رضا ڪراچيءَ ۾ پنھنجي صاحب کي اچي گڏيو. ساڻس گڏ |
1883 |
DYNT.utf |
آٺ جيڏي ٿيندي. ڌيون تہ اصل ڊڀوريون آھن، |
اچي |
حامد جي بندوبست لاءِ ترسنديس، تيستائين زينت تہ |
1884 |
DYNT.utf |
اتان وڃي شادي ڪريان.'' |
اچي |
ڀلنئي تہ امان بہ مري تہ پوءِ پنھنجي منھن جتان |
1885 |
DYNT.utf |
اتي گڏ ٿين. |
اچي |
سا ھلي والارين، جو انھيءَ حادثي گذرڻ بعد مڀئي |
1886 |
DYNT.utf |
اتي نڪتي ھئي. |
اچي |
رھڻ جو ارادو ھو. سو ھينئر خدا تي ڪم رکي، توڪل ڪري |
1887 |
DYNT.utf |
اسان جي اکين تي رھو. جيڪي اولاد جا حق آھن، |
اچي |
جو ھتي سڀ ماڻھو اوھان جي ڏسڻ لاءِ مشتاق آھن ۽ |
1888 |
DYNT.utf |
اسان کي روئي ملندا، پوءِ زينت اوچتو نڪري |
اچي |
بانوءَ کي کڻي ڪوٺيءَ ۾ لڪايائون. پڪ ھين تہ ھو |
1889 |
DYNT.utf |
استنبول پھتو، ۽ سلطان کي پنھنجي سفر جو |
اچي |
اھو سفر ڪري پنجين- ڇھين مھينن کان پوءِ علي رضا وري |
1890 |
DYNT.utf |
استنبول ۾ پھتو. |
اچي |
انھن مٿين ڀاتين سان علي رضا |
1891 |
DYNT.utf |
اندر ٿي، ۽ سندس لاءِ سلطان تاڪيد ڪري ڇڏيو، |
اچي |
ٻئي ڏينھن سوير زينت بانو |
1892 |
DYNT.utf |
انھن قصن کي لڳا آھيو؟'' |
اچي |
لڳو تہ ``امان جيجي! خير تہ آھي، اڄ وري ننڊ قٽائي، |
1893 |
DYNT.utf |
انھيءَ پاڙي ۾ لڪتي، جو شھر جي اوڀرين پاسي |
اچي |
تن کان لاڙڪن جي پاڙي جو ڏس پڇائيندي پڇائيندي، |
1894 |
DYNT.utf |
انھيءَ زال کي چيائين تہ ``مائي، مون ڀانيو |
اچي |
ٻاھر |
1895 |
DYNT.utf |
انھيءَ سان کيڏڻ لڳا. ھمو کلڻ ۽ ڏانھن اھلرون |
اچي |
نالو محبوب ھوس، اھڙو محبوب ھو؛ تنھنڪري ويجھو |
1896 |
DYNT.utf |
انھيءَ سيٺ جي تعريف ۾ پيئي آھين، ٻيو خير |
اچي |
زينت - دائي، اڄ تون اللھ ۽ رسول جي تعريف ڇڏي، |
1897 |
DYNT.utf |
انھيءَ ۾ لھون، پوءِ اتي ڪي ڏينھن گڏحي گذاريون.'' |
اچي |
تہ ``ڪو ھڪڙو ڇڱو بنگلو بہ لڳو لڳ ڀاڙي ڪري ڇڏجو تہ |
1898 |
DYNT.utf |
اوھان جو منھن بہ ڏسان، ۽ جيڪو حال ھوم سو |
اچي |
ٿي ويا آھن، جو پاڻ نہ ملما آھمون، تنھنڪري ڄاتم تہ |
1899 |
DYNT.utf |
اوھان کي وٺي وڃان، مگر صاحب جو امتحان تمام |
اچي |
اٿم. منھنجي مرضي ھئي تہ پنھنجي صاحب کان موڪلائي، |
1900 |
DYNT.utf |
اوھان وٽ نڪرنداسين. |
اچي |
تہ جي قسمت ۽ حياتي ھوندي تہ ھڪڙي ڏينھن اسين بہ |
1901 |
DYNT.utf |
اوھان وٽ نڪرنديس.'' |
اچي |
جي تانگھ رکنديس ۽ جنھن مھل وجھ ملي سگھم، تنھن مھل |
1902 |
DYNT.utf |
اھڙي ڳالھ مون سان ڪندينءَ!'' |
اچي |
خيال بہ ڪونہ ھو تہ اڄ تون رڳو انھيءَ لاءِ پنڌ ڪري |
1903 |
DYNT.utf |
اڳي کان وڌ سينگاريو. علي رضا تونگر ماڻھو |
اچي |
مڙس جي ويھڻ جي جيڪا جاءِ ھوندي ھئي، تنھن کي ھن |
1904 |
DYNT.utf |
بارار جي ھن ڀر بابلا تلاءَ جي پاسي ۾ ھڪڙي |
اچي |
جنھن ۾ روئندي اچي داخل ٿيا آھيون.'' سو نڪري، وري |
1905 |
DYNT.utf |
بازار ۾ پيئي. |
اچي |
پوءِ سڌي ھلي وڃ. ھن ويچاريءَ ايئن ڪيو. گھٽي وٺي |
1906 |
DYNT.utf |
بخت لڳو ھوس، سو ھينئر تمام وڏو ماڻھو ليکجڻ |
اچي |
۽ پڻس مسيت ۾ مسُلپي ڪندو ھو، تہ بہ ھاڻ وڪالت ڪري |
1907 |
DYNT.utf |
بغداد جا رھاڪو ٿيا. |
اچي |
پيو پڙھائيندوسانس. انھيءَ طرح اھي سڀ گھر جا ڀاتي |
1908 |
DYNT.utf |
بغداد ۾ وارد ٿيو. |
اچي |
پنھنجي ننڍي پٽ منصور علي ۽ پنھنجي دائي مريم سان |
1909 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ پھتو. |
اچي |
ڪرڻ لڳا. نيٺ ھي موڪلائي لڪتو. ۽ پنھنجي عيال سوڌو |
1910 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ پھتو. گھڻائي ماڻھو آگبوٽ تي چڙھي |
اچي |
ٻئي ڏينھن ٻنپھرن کان پوءِ، آگبوٽ |
1911 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ کان نڪتا. |
اچي |
جي مرڻ کان پوءِ مھينو-اڌ گذاري، ھنن وري ٽپڙ ٻڌا ۽ |
1912 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ نڪتو. |
اچي |
رھيو، شادي ڪيائين ۽ سگھو ئي زال سوڌو روانو ٿيو ۽ |
1913 |
DYNT.utf |
بند ۾ ڦاٿي آھيان ۽ منھنجي جند ڇڏائڻ لاءِ |
اچي |
زور ظلم سان مون کي ھتي آندو اٿس؛ آءُٗ لاچار |
1914 |
DYNT.utf |
بنگلن ۾ لٿا. جنھن شھر ۾ علي رضا ننڍو ٿي |
اچي |
پھتا. ھنن جو تجمل ڏسي ماڻھو حيران ٿي ويا. ھي |
1915 |
DYNT.utf |
بہ ويئي آھي ۽ ھن جي زال بہ دکنڻ آھي، سو |
اچي |
جو ھتي گھنڻا ڏينھن رلڻ پنڻ ڪري مون کي چڱي موچاري |
1916 |
DYNT.utf |
بيھندا آھن، جيئن مٿي چيو ويو آھي، تہ اھو |
اچي |
مانڊوي بہ سڏيندا آھن، سو وڏو بندر آھي، جتي آگبوٽ |
1917 |
DYNT.utf |
بيھندا آھن، ۽ مال لاھيندا چاڙھيندا آھن، |
اچي |
انھيءَ بندر تي ڪراچيءَ ۽ بمبئيءَ وارا آڳبوٽ بہ |
1918 |
DYNT.utf |
بيٺو. زينت کي چيائين تہ ``مائي، تون بيھ، |
اچي |
ٿي پٺ ۾. ٻہ-ٽي گھٽيون وروڪڙ ڏيئي، سپاھي ھڪڙي در تي |
1919 |
DYNT.utf |
پاسو ورتائين ھن کي دلاسو ڏنائين تہ ``ھاڻ |
اچي |
نيٺ چور آٿيو، ھن جو |
1920 |
DYNT.utf |
پاڻ سان وٺي ويندس، تيسين الاجي منھنجو |
اچي |
جو پرڏيھ ۾ وڃي ھيکلو رھندس. جيسين توکي وري |
1921 |
DYNT.utf |
پنھنجا ٻار ٻچا وٺي وڃي. تيتري ۾ علي رضا |
اچي |
۽ ٻي حرڪت نہ ھجي، تہ مھيني-ٻن کان پوءِ موڪلائي، |
1922 |
DYNT.utf |
پنھنجر گھر وسايو ھو. مٿامونا ھڻي ھڪڙو-ٻہ |
اچي |
جڏھن علي رضا بمبئيءَ کان موٽيِ آيو، تڏھن ھن |
1923 |
DYNT.utf |
پنھنجن عزيزن جي مٿان بيٺو، ۽ پري کان ماءُ |
اچي |
۽ گوڙ ۾ ھيڏي ھوڏي جھوتون ڏيندو، ڪلھا ھڻندو، |
1924 |
DYNT.utf |
پنھنجو واپار ھلائڻ ۾ ڏاڍي سولائي ٿي. ھتي |
اچي |
جي گھڻي آمدرفت ھوندي ھئي، تنھنڪري ھن کي اتي |
1925 |
DYNT.utf |
پنھنجي پيرن جي پنڌ ۽ ڀاڙي جي گاڏيءَ تي |
اچي |
جو بہ کٽراڳ ڏسندا ويا تيئن انھيءَ کي بہ ڇڏي ھاڻي |
1926 |
DYNT.utf |
پنھنجي جاءِ تي ويھي رھي، ۽ زينت بانو بہ |
اچي |
پنھنجي مڙس لاءِ لکي تيار ڪيو ھو. مريم خط ڏيئي وري |
1927 |
DYNT.utf |
پنھنجي زال ۽ گھر جي ٻين ڀاتين کي وٺي. |
اچي |
پيئڻ جي بہ عادت اٿس، جو اڪثر شراب پيي مست ٿي پوءِ |
1928 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڌنڌي کي لڳ.'' |
اچي |
پڇيائين، تنھن بہ چيس تہ ``بھتر آھي تہ ھاڻ نڪري |
1929 |
DYNT.utf |
پورا ٿين. |
اچي |
جا ڏينھن خير سان آرام ۾ ۽ خدا جي بندگيءَ ۾ |
1930 |
DYNT.utf |
پوري ٿي ھئي، تنھن کي ويم جا سور اچي ٿيا. |
اچي |
اٺ مھينا گذريا. عزتبي پيٽ سان ھئي، تنھن جي مدت بہ |
1931 |
DYNT.utf |
پوري ٿي ھئي، سو پٽ سوڌو دشمن سان جنگ ڪندي |
اچي |
ڏيکارڻ ۾ ڪين گھٽايو، پر تڏھن بہ سندس حياتي |
1932 |
DYNT.utf |
پوي، تہ جيڪر مشڪلات ۾ مري وڃي، يا تہ رلي |
اچي |
آھن، خدانخواستہ اھڙيءَ زال تي ڪڏھن ڪو اھڙو حادثو |
1933 |
DYNT.utf |
پوڙھيون ٿيون ھيون، پر علي رضا جي لاءِ ھي |
اچي |
جان بيبي ۽ مريم |
1934 |
DYNT.utf |
پھتي تہ سھي، پر ھاڻ وڃي ڪيڏي؛ ھن کي سجھيو |
اچي |
زينت بانو شھر ۾ |
1935 |
DYNT.utf |
پھتي. |
اچي |
ڪين، ۽ سج لھڻ تي انھيءَ فقير جي اوتاري وٽ |
1936 |
DYNT.utf |
پھتينءَ؟'' |
اچي |
ھيترا ڏينھن ڪٿي ڪيئن پئي گذاريئي ۽ ھتي ڪيئن |
1937 |
DYNT.utf |
پھتي؟ خوش چڱي ڀلي تہ آھي؟'' |
اچي |
۽ ھن کان پڇڻ لڳي تہ ``سائين! مائي صفوران تہ خير سان |
1938 |
DYNT.utf |
پئي آھي. ائين ڪندي ڪندي تہ نينگريءَ جي |
اچي |
چيو تہ ``اھو سچ آھي بختاور، مگر اھڙي بہ ڪانہ |
1939 |
DYNT.utf |
پيرن کي بہ زور ڏيڻ لڳيس ۽ آھستي چوڻ لڳيس |
اچي |
ڪم ڪار ٿيندو ھوس. سُمھڻ مھل مائيءَ کي جاڳندو ڏسي |
1940 |
DYNT.utf |
پيريءَ کي ويجھو ٿيو ھو، پنجاھي ورھين جي |
اچي |
ھن جي دل ۾ پيو تہ ھاڻي ھتان موڪلائي ھلجي. ھينئر |
1941 |
DYNT.utf |
پيءُ-ماءُ جي پيرن تي ڪيري پيو. ھنن کي پھرين |
اچي |
محبوب علي |
1942 |
DYNT.utf |
تنھن کي سوگھو ڪري جھليندو آھي. ھن کي تہ |
اچي |
سوڌو ھيٺ ھلي ويئي. ٻڏندي ماڻھوءَ کي جيڪي پھچ ۾ |
1943 |
DYNT.utf |
تہ اوطاق تائين وڃڻ يا پيپن نيڻ جو وجھ آھي |
اچي |
ڪيا ۽ ٻيو ھڪڙو ماڻھو سماءَ تي موڪليائون تہ جاچي |
1944 |
DYNT.utf |
جھليائون. سندس گھر جو جھاڙو ورتائون تہ |
اچي |
تلاشيءَ مان چوريءَ جو ٿورو گھڻو مال مليو. حامد کي |
1945 |
DYNT.utf |
چري، ايران ۽ روس واري لڙائيءَ جو ذڪر نڪتو. |
اچي |
پاڻ ۾ ودھي صحبت ڪيائون، نہ گذريل وقت جي ڳالھ |
1946 |
DYNT.utf |
چيائين تہ ``سائين، ڀلائي ڪري مون کي ڏس ڏي |
اچي |
ماڻھو آھي، ھن کي وڌيڪ خبر ھوندي. سو ھن کي ويجھو |
1947 |
DYNT.utf |
چڙھيو، ۽ گوڙ ۾ ھيڏي ھوڏي جھوتون ڏيندو، |
اچي |
پوءِ ملڻ ٿي آيو، سو ڪھڙو نہ سرھو ھوندو! آگبوٽ تي |
1948 |
DYNT.utf |
چڱو آباد ٿيو ھو. ھنن کي ھڪڙي پورھيت وري |
اچي |
سو ھينئر خدا جي مھربانيءَ سان علي رضا جو گھر |
1949 |
DYNT.utf |
حاضر ٿينداسين؛ پوءِ جيڪو حال ھوندو سو |
اچي |
روانا ٿيون ٿا اميد آھي تہ سگھوئي اوعان جي خدمت ۾ |
1950 |
DYNT.utf |
حيدرآباد پھتا. ھنن جو تجمل ڏسي ماڻھو حيران |
اچي |
نيٺ ھو |
1951 |
DYNT.utf |
حيدرآباد کان نڪتا. ھنن پنھنجي اصلوڪي ڪَچي |
اچي |
انھيءَ وچ ۾ علي رضا، زينت ۽ مريم |
1952 |
DYNT.utf |
خدا جي مھربانيءَ سان ھتي وڏي درجي کي پھتو |
اچي |
پر تڏھن بہ ھن جي دل ۾ آيو تہ ``آءُٗ ڌاريو ماڻھو، جو |
1953 |
DYNT.utf |
خواب جي لڳس، ڪڏھن دل ۾ چوي تہ زال جي خواب |
اچي |
کڻي ھائو ڪر.'' اتي شھربانوءَ جي اک پٽجي ويئي. وري |
1954 |
DYNT.utf |
خوف ٿيو، سو سگھوئي وري پٺتي موٽي. |
اچي |
جو انڌاريءَ ۾ چِٽو نٿي ڏٺو. ھن کي پنھنجي جان جو بہ |
1955 |
DYNT.utf |
داخل ٿيا آھيون.'' سو نڪري، وري اچي بارار |
اچي |
جو ماڻس چيس تہ ``اھو گھر نڀاڳو آھي، جنھن ۾ روئندي |
1956 |
DYNT.utf |
دل تي چڙھيس، روثي روثي اکيون ڳاڙھيون ٿي |
اچي |
ھوس. نيٺ ھڪڙي ڏينھن مائٽ اچي ياد پيس ۽ مڙس جي محبت |
1957 |
DYNT.utf |
دل تي چڙھيون اٿم؛ تنھن کان ننڊ قٽي ويئي |
اچي |
بيبيءَ چيو تہ ``بس مريم، زمانسازيءَ جون ڳالھيون |
1958 |
DYNT.utf |
رنڊيبازيءَ جي عادت پيس، سو نہ ڪاري ڇٽي، |
اچي |
۽ رنگيلين جي حاضري ڀرڻ لڳو، پوءِ ٿورو ٿورو ٿي |
1959 |
DYNT.utf |
روسي بادشاھ سان گڏيو. |
اچي |
جو جوان ھو، ڀڄي نڪتو ۽ پنھنجي سرحدي قوم گڏ ڪري |
1960 |
DYNT.utf |
رھڻ لڳا. ھنن باغ ۽ ٻنيءَ جي ڪم لاءِ جيڪي |
اچي |
انھيءَ ھنڌ علي رضا ۽ زينت بانو ۽ مريم ٽي ئي گڏجي |
1961 |
DYNT.utf |
رھندو ھو، تنھن ۾ شيءِ شڪل اھڙيءَ تجويز |
اچي |
ھڪڙي ڪوٺي خلاصي کيس مليل ھئي، جنھن ۾ ڀاڻس حامد بہ |
1962 |
DYNT.utf |
رھندي ھئي. اھا شھر جي البت واقفڪار ھئي، |
اچي |
زال چاند بيبيءَ جي ذات جي ھوندي ھئي، جا اڪثر وٽن |
1963 |
DYNT.utf |
رھي ھئي، اتي ٿورن ڏينھن ٿائين رھڻ جي لاءِ |
اچي |
باريڪ جاچ ڪرڻ لڳي. جنھن جاءِ ۾ اھا ڪرد ٻانھي رُسي |
1964 |
DYNT.utf |
رھي ۽ مخفي جاچ ڪري، ۽ آءُٗ ٻاھر جاچ ڪندس؛ |
اچي |
اجازت ملي تہ منھنجي بيبي ڪي ڏينھن حرمسراءِ ۾ |
1965 |
DYNT.utf |
رھيا ھئا. انھن کان موڪلائڻ جي گھڙي بہ آئي. |
اچي |
ڏينھن حامدعلي ۽ مائي شھر بانو ۽ بختاور وٽن |
1966 |
DYNT.utf |
رھيون، ۽ ٻہ-ٽي نوڪر بہ سلطان وٽ پگھاردار |
اچي |
معرفت سندس خدمت لاءِ سندس قوم جون ٻہ-ٽي زالون بہ |
1967 |
DYNT.utf |
رڌڻ پچائڻ جو ڪم شروع ڪيائين. ايتري ۾ زينت |
اچي |
قرآن پڙھڻ لڳي. بختاور ڪلاڪ کن ۾ سامان وٺي آئي ۽ |
1968 |
DYNT.utf |
زال ٿي ھشي، تنھنڪري] ھسن دل ۾ خيال ڪيو تہ |
اچي |
ڪٿي. ۽ ڌيءُ جو نيڪال] بہ نيٺ ضروري ھو ۽ ھوءَ بہ ھاڻ |
1969 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ جي ڀر ۾ ويٺو. |
اچي |
۽ آءُٗ بہ تنھنجي خدمت ۾ حاضر رھندس.'' ائين چئي، ھو |
1970 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ سان ڳالھ ڪئي، ۽ سيٺ جي گھر |
اچي |
صفوران گھر |
1971 |
DYNT.utf |
زينت جو پاسو ورتائين. چوڻ لسڳيس تہ ``امان |
اچي |
کي بختاور ميٽ تيل ۽ پاڻي ڏئي آئي. پاڻ وجھ ڏسي، |
1972 |
DYNT.utf |
سرائي فتح علي خان جي گھر لٿي. ھوءَ گھر جي |
اچي |
مطلب ڳالھ جو تہ مائي جان بيبي پورھيت سميت |
1973 |
DYNT.utf |
سگھن ٿيون. بيبي حوا جو حال تو کي ياد ھوندو. |
اچي |
تہ زالن جو ڪوڏيو آھي، جي آسانيءَ سان سندس چئي ۾ |
1974 |
DYNT.utf |
سگھندو، اسين بيان ڪرڻ ضروري نٿا ڄاڻون. |
اچي |
جيڪي زينت جي دل ۾ ھو، سو پڙھندڙن کي پاڻ خيال ۾ |
1975 |
DYNT.utf |
سگھندي: چار ڏينھن اڳي ھن پنھنجي پيءُ ماءُ |
اچي |
ھوندي، سا لکي نٿي سگھجي، البت آسانيءَ سان خيال ۾ |
1976 |
DYNT.utf |
سلطان جي وڏي گھر واريءَ محلات ۾ رھي ھئي، |
اچي |
تہ ھڪڙي ڪرد زال بيبي فتنہ خانم کان ظاھر ڪري رُسي، |
1977 |
DYNT.utf |
سلطان وٽ حاضر ٿيو ۽ سندس مقربن سان ھڪڙو |
اچي |
انھيءَ طرح پنھنجي پڪو بندوبست ڪري، علي رضا |
1978 |
DYNT.utf |
سلطان وٽ ٿيو. انھيءَ تجويز مان علي رضا |
اچي |
سو لکپڙھ سان انگريز سرڪار جي معرفت علي رضا |
1979 |
DYNT.utf |
سندس اڳيان بيٺي. |
اچي |
جاءِ تي ويھي رھي، ۽ زينت بانو بہ ذري کان پوءِ وري |
1980 |
DYNT.utf |
سندن وچ ۾ پئي ھئي، سا اڏامي ويئي؛ وري اچي |
اچي |
تيئن گڏ رھڻ لڳا، ۽ ھندستاني ٻولي، جا ڪن ڏينھن کان |
1981 |
DYNT.utf |
سنڌ ۾ رھي پيو ھو، جتي آءُٗ پاڻ پيدا ٿيس |
اچي |
ھو، ۽ منھنجو پيءُ زماني جي تفرقي ڪري اتان نڪري |
1982 |
DYNT.utf |
سورھن سترھن ورھين جو ٿيو ھو، پر اڃا انگريزي |
اچي |
حلمد علي |
1983 |
DYNT.utf |
شوق ٿيو ۽ ھيترن جي وچ ۾ چڱي گفتگو ۽ چڱي |
اچي |
گفتگو ڪنديون ھيون. پوءِ تہ گھڻن ئي کي انھيءَ جو |
1984 |
DYNT.utf |
صفي ۾ ويٺيون ۽ ھيڏي ھوڏي جون ڳالھيون ڪرڻ |
اچي |
پوءِ وري ٽيئي ڄڻيون |
1985 |
DYNT.utf |
ظاھر ڪيائين تہ ``اندر وڃڻ جو رستو بند آھي. |
اچي |
ڪو اپاءُ آھي يا نہ. اٺن ڏينھن کان پوءِ ھو وري آيو؛ |
1986 |
DYNT.utf |
عرض ڪيائين تہ ``مائي ھاڻي مون کي موڪل ڏبو |
اچي |
انھيءَ اٻاڻڪي حالت ۾ سيٺ جي زال کي |
1987 |
DYNT.utf |
علي رضا جي گھر جي در تي لٿا. |
اچي |
ڪيائون، تڏھن ڏاڍو ڏک ٿين. ھو ستت ئي تياري ڪري، |
1988 |
DYNT.utf |
قابو ٿيا ھئا، تنھنڪري ھمت ڪري ٻہ - ٽي چلھا |
اچي |
۾ ويئي ۽ بختاور کي رڌڻ پچائڻ ۾ مدد ڏيڻ لڳي. ٻہ پھر |
1989 |
DYNT.utf |
قٽي، پئي ٿڌا ساھ کنيائين ۽ آٿلي پٿلي. مريم |
اچي |
ھڪڙي ڀيري رات جو جان بيبي جي ننڊ |
1990 |
DYNT.utf |
گذر ٿيو. |
اچي |
جي سوءَ ۾ ھو. انھن ڀاتين سان زينت بانوءَ جو ھاڻي |
1991 |
DYNT.utf |
گڏ رھيو. ھو پنھنجي پيءُ-ماءُ کي گھڻن ڏينھن |
اچي |
۾ ھي پريندي پنھنجي پٽ محبوب علي باريسنر سان |
1992 |
DYNT.utf |
گڏ ٿيا ۽ صلاح ڪرڻ لڳا. ڪن جي صلاح ھئي تہ |
اچي |
ھي پيغام ٻڌي، سڀ |
1993 |
DYNT.utf |
گڏ ٿيا. |
اچي |
پوءِ ھن کي ڏسي گھر جا جيڪي ٻہ-چار ڀاتي ھئا، سي |
1994 |
DYNT.utf |
گڏ ٿيا. انھن کي سڄو احوال ٻڌايائون. ھنن |
اچي |
مائٽن کي اطلاع ڏناٿون، جنھن تي ٺھرايل ڏينھن سڀئي |
1995 |
DYNT.utf |
گڏ ٿيا. اوطاق وارا ڪرد علي رضا جي لاءِ منتظر |
اچي |
جي رات، سڀ فسادي، ڪيل انجام موجب ٺھرايل جاءِ تي |
1996 |
DYNT.utf |
گڏ ٿينديون ھيون. انھيءَ زنانيءَ مجلس ۾ |
اچي |
سان واقف ھيون ۽ ٻيون بہ جن جي خواھش ٿيندي ھئي، سي |
1997 |
DYNT.utf |
گڏ ٿيون. ڪيترائي مسلمان، ھندو ۽ يورپين، |
اچي |
آگبوٽ تي چڙھڻ کان اڳي بندر تي ڪيتريون ئي گاڏيون |
1998 |
DYNT.utf |
گڏ ٿيون،جو ھنن سان ھنن جي سڃاڻپ ھئي. |
اچي |
ھنن جي مجلس ۾ آيا، پر وڏا وڏا صاحبلوڪ ۽ منڊمون بہ |
1999 |
DYNT.utf |
گڏيو. ساڻس گڏ اچي آگبوٽ ۾ چڙھيو، ۽ اچي نيٺ |
اچي |
علي رضا ڪراچيءَ ۾ پنھنجي صاحب کي |
2000 |
DYNT.utf |
ليٺ سنڌ ۾ نڪتو ھو ۽ اتي رھي وڃڻ ڪري پنھنجن |
اچي |
پرڳڻي جو رئيس ھوندو ھو، جو پوءِ زماني جي گردش ڪري |
2001 |
DYNT.utf |
لڳو آھي.'' |
اچي |
مريم چيو تہ ``ھائو مائي، ھي زمانو ھاڻ اھڙو |
2002 |
DYNT.utf |
مار' آءُٗ اندر ڊوڙيس. اگرچ بختاور پري کان |
اچي |
کي چيائين تہ `ابا! اندر ڪوٺيءَ ۾ نانگ نڪتو آھي، سو |
2003 |
DYNT.utf |
ماستر علي رضا جي گھر وٽان نڪتيون. |
اچي |
ڳالھائيندا ھوندا.'' ائين ڪندي ھي ٻيئي ڄڻيون |
2004 |
DYNT.utf |
مالڪياڻي ٿي وبٺي. ھن جي جا ساڻس نہ پيئي، |
اچي |
مائي شھربانو ويچاريءَ جو بڇڙو حال ٿيو، جو ھوءَ |
2005 |
DYNT.utf |
مانيءَ تي ويٺي. ٻيئي گڏجي ماني کائي آٿيا. |
اچي |
ڍونگ ڪري پنھنجي آبرو بچائڻي ھيس، تنھنڪري ٽپ ڏيئي |
2006 |
DYNT.utf |
ماءُ جي اڳيان بيٺو ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان، |
اچي |
سگھوئي علي رضا زينت کي ڳچيءَ ۾ ٻانھون وجھي |
2007 |
DYNT.utf |
ماءُ کي ڳراٽڙي پاتائين. |
اچي |
جيئري آھيان، ٻڏي ڪين مئي آھيان.'' ائين چئي ڊوڙي |
2008 |
DYNT.utf |
مبارڪون ڏيڻ لڳا. |
اچي |
ڏاڍا حيرت ۾ پيا ۽ خوش ٿيا ۽ مائي شھربانوءَ کي |
2009 |
DYNT.utf |
محبوب عليءَ وٽ رھڻ لڳا، تڏھن ھوءَ بہ وٽن |
اچي |
ماٽي جي ماءُ جنھن کي سڳي ماءُ ڪري ڄاڻندي ھئي، سي |
2010 |
DYNT.utf |
مست ٿيا، ۽ ڀانيائون ھيتري ھلاڪي بہ مڪئيسون، |
اچي |
ھڪڙو زيور آھي.'' زينت بانوءَ کي جوڻ جماڻ ڏسي لچا |
2011 |
DYNT.utf |
مليم ۽ ماريم. مگر ھنن پڪ ڏنيس تہ ``ھو ھن |
اچي |
زينت اگرچہ وڃڻ ۾ خوش ھئي، پر ڊني تہ متان چور |
2012 |
DYNT.utf |
منھنجي ڀر ۾ ويھ. صبح کان وٺي پئي بوڙي آھين، |
اچي |
جان بيبيءَ چيو تہ ``امان زينت، تون بہ ذري تاٺين تہ |
2013 |
DYNT.utf |
مون کي ڀاڪر پائي مليو. ڏاڍو ملوڪڙو ٻار |
اچي |
ھوندا، تن جا تہ وڙڳائبا. سندس پٽ ڊوڙي مون وٽ آيو، |
2014 |
DYNT.utf |
موڪلايو، ۽ ٻہ-ٽي عذر ٺاھي ٻڌايائينس تہ |
اچي |
اھو پھ پچائي، ھن سلطان کان |
2015 |
DYNT.utf |
مٽن مان پاڻي پيائين ۽ منھن ڌوتائين. ھنن |
اچي |
ھيءَ ويچاري ٿڪجي پئي ھئي، سا لنگھي اوتاري ۾ آئي ۽ |
2016 |
DYNT.utf |
مٿان پوي، تہ ھنوءَ رڳو پنھنجي ڳڻتي وٺي، |
اچي |
`پاڻ نہ پاري ڪتا ڌاري.' خدانخواستہ اوکو سوکو وقت |
2017 |
DYNT.utf |
مٿئين درجي کي پھتو ھو، سو ھاڻ پٺتي پوڻ |
اچي |
۽ لچائيءَ جو خيال وڌندو ويو. اسڪول ۾ ھي چڙھي چڙھي |
2018 |
DYNT.utf |
مڏئيءَ پھتي. سگھوئي آگبوٽ بہ آيو. ھن کي |
اچي |
جا بہ انعام طور ڏنائونس. ھيءَ انھيءَ ئي ڏينھن |
2019 |
DYNT.utf |
مڙس کي ٻڌايائين. علي رضا ڏاڍو خوش ٿيو. سلطان |
اچي |
ھن جيڪو پتو ھٿ ڪيو ھو، سو |
2020 |
DYNT.utf |
نکتو. جھولي پٽي سندس ڪيوڙو ۽ ڪتل ھٿ ڪيائون، |
اچي |
``فرياد فرياد'' ڪيائين تہ ھڪڙو - ٻہ پوليس جو سپاھي |
2021 |
DYNT.utf |
نہ سگھيو ۽ خط پھچڻ کان پوءِ بہ ماٺ ڪري ويھي |
اچي |
اڃا ڇوڪر آھي، شايد منھنجي پٺيان اھڙا جاکوڙا ڪڍي |
2022 |
DYNT.utf |
نيٺ بمبئيءَ کان نڪتو. آتي پھريائين تہ جنھن |
اچي |
صاحب کي اچي گڏيو. ساڻس گڏ اچي آگبوٽ ۾ چڙھيو، ۽ |
2023 |
DYNT.utf |
نڪتو، ۽ عزت آبروءَ سان گذارڻ لڳو، انھيءَ |
اچي |
ٿي وڏو ٿيو ھو، آتي ھينئر ھي پنھنجي آل عيال سوڌو |
2024 |
DYNT.utf |
نڪتيون. زينت بانو ھنن ڇوڪرن جي گھڻي آدرڀاءُ |
اچي |
تنھنڪري ٺھرايل تاريخ تي يڪدم ويھارو ڇوڪريون |
2025 |
DYNT.utf |
ورھيہ-ٻن کان رھيو آھي، ھو ٻارن ٻچن وارو |
اچي |
آيا چيو تہ ``مائي، ھڪڙو ماستر آھي، ھتي |
2026 |
DYNT.utf |
ويجھو پيو ھو. علي نواز جي پيءُ جڏھن خبر |
اچي |
ڪري ايرانين سان وڙھن لاءِ سنڀري آيو ۽ ڪاھ ڪري |
2027 |
DYNT.utf |
ويجھو ٿين ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان جيجي! خير تہ |
اچي |
پنھنجو نالو بہ ٻڌائين، تڏھن پاڻ سجاڳ ٿيو، رڙھي |
2028 |
DYNT.utf |
ويجھو ٿيو آھي ۽ اڳيئي پيو خيال پچائيندو |
اچي |
جي پيءُ جڏھن خبر ٻڌي تہ سندس ملڪ جو بادشاھ ڪاھي |
2029 |
DYNT.utf |
ويجھو ٿيو ھو. |
اچي |
جو سڀني جي دل تي بار ھوندو ھو، تنھن جو فيصلو ھاڻي |
2030 |
DYNT.utf |
ويجھي ٿي. علي رضا ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي روانو |
اچي |
چنڊ جي پھرين تاريخ بہ |
2031 |
DYNT.utf |
ويچاري سنڌي پيئي. |
اچي |
کان اچي سندن وچ ۾ پئي ھئي، سا اڏامي ويئي؛ وري |
2032 |
DYNT.utf |
ويو، پوءِ نيٺ ھن کي معافي ڏنائون، ۽ پاڻ |
اچي |
جي پيرن تي ڪيري پيو. ھنن کي پھرين تہ روئڻ |
2033 |
DYNT.utf |
ويو، تنھنڪري ھنن کي ٻين قيدين سان گڏ ايران |
اچي |
جي منٿن ڪري، جن جي ليلائڻ تي فتحمند غنيم کي قياس |
2034 |
DYNT.utf |
ويئي ھئي، تنھنڪري زينت بانوءَ جو خاص ڪري |
اچي |
جي ڪري جيڪو پئسو اڳي ميڙيو ھو، تنھن کي گھڻي ڇِڪ |
2035 |
DYNT.utf |
ويٺو ھو تہ ھڪڙي ٻانھيءَ ھڪڙو بند ٿيل ڪاغذ |
اچي |
صبح جو سوير سلطان پنھنجي وڏي حرمخائي ۾ نماز پڙھي |
2036 |
DYNT.utf |
وٽانئن ٿي ويندي ھئي. ھوءَ جيڪر علي رضا |
اچي |
شھربانوءَ کي ھنن سان ملڻ جي خواھش ٿيندي ھئي، تہ |
2037 |
DYNT.utf |
وڃن.'' |
اچي |
ڳالھ ڳجھي رھي، ظاھر نہ ٿئي تہ ڀلي ڏوھاري بہ ھٿ |
2038 |
DYNT.utf |
وڃي سگھجي ٿو، مگر پيپن جھڙي شيءِ آڻڻ ۽ |
اچي |
ٿيڻ جو ڊپ آھي. باقي ٻاھرينءَ اوطاق ۾ پنھنجي سر |
2039 |
DYNT.utf |
وڃي! ڍما محمد رمضان وڪيل ڪو گھٽ آھي، ڄنھن |
اچي |
ھن سيٺ جو گھر ڪو ننڍ و آھي، جتي ھزارن جو مال پيو |
2040 |
DYNT.utf |
وڃي. ھيءُ بہ ھَنجو ھاريندو پڇاڙيءَ تائين |
اچي |
لکيو ھو، جو پھڻ جي دل واري ماڻھوءَ کي بہ روئڻ |
2041 |
DYNT.utf |
وڏي بازار ۾ پيئي. |
اچي |
کي سنڀالي، نڪري ٻاھر ٿي؛ ۽ ٻن-ٽن گھٽين مان لنگھي |
2042 |
DYNT.utf |
ھا!'' وري چيائين تہ ``اڳئين ڀيري ھنن ماڻھن |
اچي |
``جي منھنجي مڙس کي خبر ھجي ھا تہ جيڪر مون کي بہ وٺڻ |
2043 |
DYNT.utf |
ھن گھر ۾ واويلا ٿي. ويچارا روئي پٽي ماٺ |
اچي |
ھئي، نيٺ رضا خدا جي، ھم ڏنائين، ھن جي سرڻ ڪري وري |
2044 |
DYNT.utf |
ھنن کي ڀاڪر پائي گڏيا. ھنن بہ ڪوڙ ڪري منھن |
اچي |
حامد علي روئندا اوڇنگارون ڏيندا اندر گھرڙي آيا ۽ |
2045 |
DYNT.utf |
ھيٺ تھخاني ۾ بيٺي. اندر انڌارو برابر ھو، |
اچي |
جو در پٽيائين. ڪوٺيءَ مان وري ھيٺ ڏاڪڻ ھلي، سا |
2046 |
DYNT.utf |
ھيڌو سارو ٿيو آھين، تہ بہ بحث ڪري ويھي |
اچي |
۽ اميدون پوريون ڪن ۽ انھن جو خالو آباد ڪن، تون |
2047 |
DYNT.utf |
ياد پيس ۽ مڙس جي محبت اچي دل تي چڙھيس، روثي |
اچي |
پيتو ڌار ھنن کان ملندو ھوس. نيٺ ھڪڙي ڏينھن مائٽ |
2048 |
DYNT.utf |
ياد پين سي ماٺ ڪري اوڏي آٿي ھليا. |
اچي |
رھڻو پيو، تڏھن پنھنجو اصلوڪو ڳوت ۽ گذريل ڏينھن |
2049 |
DYNT.utf |
ٻانڌاڻي ٿيو، ۽ ڏھاڻي پنھنجي ڀنگ گھوٽيندو |
اچي |
ڀنگ جو سواد وٺڻ لڳو ۽ اوبر سوبر جو چڪو پِي پِي |
2050 |
DYNT.utf |
ٻاھريون در پٽيائين ۽ وري در ورائي خدا کي |
اچي |
واري در جي ڪلف ۾ لڳيون پيون آھن، سي آھستي ڪڍي |
2051 |
DYNT.utf |
ٻيئي گڏ ٿيا، تڏھن بہ پھريائين تہ ھو ھڪٻئي |
اچي |
وري جڏھن بمبئيءَ ۾ |
2052 |
DYNT.utf |
ٻڍي ٿي ھئي، تنھن وفات ڪئي، انھيءَ کي ھنن |
اچي |
۾ ئي ھئا، تہ علي رضا جي ماءُ جان بيبي، جا ھاڻ |
2053 |
DYNT.utf |
ٿو، تنھن کي حرڪت ڪانہ پھچي.'' |
اچي |
ڪرائي ڇڏيو ھو تہ ``سلطان جو فلاڻو وڏو امير گھمڻ |
2054 |
DYNT.utf |
ٿو، مون کي پنھنجي ڀاءُ جي اولاد جو خيال |
اچي |
شھربانوءَ چيو تہ ``مون کي تہ ڏسڻ ۾ |
2055 |
DYNT.utf |
ٿي آھي. پڻس ھليو ويو، آءُٗ بہ اڄ سڀان ھلي |
اچي |
پئي آھي. ائين ڪندي ڪندي تہ نينگريءَ جي ھيڏي ڄمار |
2056 |
DYNT.utf |
ٿي سگھين. |
اچي |
بہ آباد ٿي سگھڻ جھڙا ھئا ۽ واھ جي پاڻيءَ جي بہ مدد |
2057 |
DYNT.utf |
ٿي ھئي، سا ؟؟؟ اريدار مجاور پٿي ويٺي. ڏھاڙي |
اچي |
جي قبر تي ويچاري مريم، جا پڻ ھينئر تمام ڪراڙي |
2058 |
DYNT.utf |
ٿيا. دائي گھرايائون، پر سور سخت ٿيڻ لڳا. |
اچي |
تنھن جي مدت بہ اچي پوري ٿي ھئي، تنھن کي ويم جا سور |
2059 |
DYNT.utf |
ٿيا، جو تمام چڱي بنگلي ۾ رھندا ھئا. گھوڙا |
اچي |
جي پيدائش ھرطرح وڌڻ لڳي. ھي ھينئر ايتري وسعت وارا |
2060 |
DYNT.utf |
ٿيو آھي، پر پوءِ ھيءُ ڏک بہ ٿيس تہ ``جڏھن |
اچي |
جاکوڙ پئي ڪڍيم، تنھن سان نيٺ ملڻ جو وقت نزديڪ |
2061 |
DYNT.utf |
ٿيو آھي، تنھن جو بہ نيٺ بلو ڪرڻو اٿم. اڄ |
اچي |
ھوندي. وري جيئي شل منھنجو حامھ بہ ويٺو آھي، جوان |
2062 |
DYNT.utf |
ٿيو آھي، جھان جون مائون ڏکن سان پٽ پالينديزن |
اچي |
ڏني تہ ``پھرين علي رضا جي شاديءَ جي- ھيڏوسارو |
2063 |
DYNT.utf |
ٿيو آھي، ليٺ ھينئر اسان جو وارث آھي. گھر |
اچي |
کي آءُٗ پاڻھي ڪن تي وجھنديس. ليٺ اھو بہ ھيڏو سارو |
2064 |
DYNT.utf |
ٿيو پيا وينداسين ۽ جيڪڏھن ڪا ضرورت پئجي |
اچي |
۽ اھو دلاسو بہ ڏنائون تہ ``اوير سوير اسين |
2065 |
DYNT.utf |
ٿيو، الھيءَ چوس تي ھي پلٽڻ جي سپاھين سان |
اچي |
تنھنڪري پاڻ بہ سڌري پيو ھو. پر ھن کي شڪار جو شوق |
2066 |
DYNT.utf |
ڀينڊي بازار ۾ پئي ھئي، ۽ پاسو ڏيو ھلي آئي، |
اچي |
گھٽي ڏيئي ھلي ويئي، پر زينت بانو، جا ھاڻي ورکائي |
2067 |
DYNT.utf |
ڀڄ جي شھر کان لڪتي. |
اچي |
ھلي. ٿڌ جو پنڌ سولو لڳس، پھر ڏينھن جو مس ٿيو تہ |
2068 |
DYNT.utf |
ڏس، پسند پويئي تہ وٺ نہ تہ بس!'' |
اچي |
بہ کِلي چيو تہ ``ٻڙا ابا، خدا خدا ڪر، توکي چون تہ |
2069 |
DYNT.utf |
ڏس، ڪھڙيون نہ مزي جون شيون آيون آھن! '' |
اچي |
ڪري زينت بالوءَ کي چيائين تہ ``امان زينت، ھيءُ تہ |
2070 |
DYNT.utf |
ڏينھن گذار پنديون ھيون، تنھنڪري ھڪ ٻئي |
اچي |
طرح ھنن جون مائون بہ ڪڏھن ڪڏھن ھڪٻئي جي گھر |
2071 |
DYNT.utf |
ڏينھن گذارينداسين، جو ٻہ - ٽي ڏينھن ٿي |
اچي |
گھر خبر ڪج تہ سڀاڻي اسين اوھان وٽ اينداسين ۽ |
2072 |
DYNT.utf |
ڏينھن ٿيو. مريم اٿي ٻھاري سھاريءَ جي ڪئي، |
اچي |
اتي ڳالھين ڪندي، ھنن کي |
2073 |
DYNT.utf |
ڦريو ھو. انھيءَ جي بہ پڪ خبر نہ ھيس تہ ڪيڏي |
اچي |
صديق مھاڻي جي ڀيڻ، جنھن کي ساڻس گڏ رستي ۾ چورن |
2074 |
DYNT.utf |
ڦول گليءَ جي منھن وٽ نڪتيون. اتي ھن کي ڇڏي |
اچي |
گھڙيءَ ۾ |
2075 |
DYNT.utf |
ڦڙھ ٿي سمھي پيو. |
اچي |
پوءِ پاڻ وڃي گھوڙي کي ٻڌي، ھنو لاھي، گاھ ڏيئي، |
2076 |
DYNT.utf |
ڪراچي ۾ جايون جڳھيون وٺي ويٺا. ھڪڙي باريسٽر |
اچي |
پنھنجي مڙس سوڌو بمبئيءَ ڏي روائي ٿي. ھي ٻيئي ڀائر |
2077 |
DYNT.utf |
ڪناري تي پھتا. ڪناري کي ويجھو ھڪڙو ننڍو |
اچي |
جي گھڻي شڪر گذاري ڪئي، جو ھن ٻٽڻ کان بچايس. نيٺ ھو |
2078 |
DYNT.utf |
ڪناري کي سڻائو لنگر ڪيو. ڊونڊيون آگبوٽ |
اچي |
عمارتن منھن ڪڍيو، ۽ بندر جا جھاز ڏسڻ ۾ آيا، آگبوٽ |
2079 |
DYNT.utf |
ڪنھن کوھيءَ ڌاري لھي پيا، ۽ زينت بانوءَ |
اچي |
مان رستي جي واقعي جو بيان ڪرڻ لڳا؛ ھيڏي چور اڳڀرو |
2080 |
DYNT.utf |
ڪنھن معاملي ۾ ڦاٿو؛ سندس حد ۾ ھڪڙو خون |
اچي |
تہ حامد علي، جو ھينئر پوليس جي نوڪريءَ ۾ ھو، سو |
2081 |
DYNT.utf |
ڪنھن وقت حاضر ٿيندس، نہ تہ پنھنجن پٽن مان |
اچي |
اقبال کي دعا ڪندو رھندس، جي ٿي سگھيو، تہ وري بہ |
2082 |
DYNT.utf |
ڪنڌ تي ڪڙڪندا آھن؛ سو سچ آھي. اڃا ھڪڙيءَ |
اچي |
تہ ھن دنيا ۾ ڏک ايندا آھن، تہ ھڪٻئي پئيءَ ڪاھي |
2083 |
DYNT.utf |
ڪوٽڙيءَ کان پھرئين پور ۾ پتڻ لنگھيا. |
اچي |
ڀاتي آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيا ۽ پنجين ڏينھن صبح جو |
2084 |
DYNT.utf |
ڪئي. سڀني گھر جي ڀاتين کي ھڪڙي پاسي خوشي |
اچي |
اھا ڳالھ علي رضا پنھنجي گھر |
2085 |
DYNT.utf |
ڳجھيءَ طرح سلطان کي مبارڪ ڏني تہ ``پنھنجي |
اچي |
ويجھي ٿي. علي رضا ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي روانو ٿيو. ھن |
2086 |
DYNT.utf |
! سون رپي جا-تو وٽ آءُٗ ڍير ڪندس، ٻٽ پٽيھر |
اچي |
جو آءُٗ سردار آھيان. مون وٽ رھڻ کان توکي عار ٿو |
2087 |
DYNT.utf |
!'' ھن کي ھيءَ بہ خبر ھئي تہ ``بادشاھن جي طبعيت |
اچي |
تنھنڪري متل ڪارخانو ڇڏي ھلجي تہ عزت آبرو رھجي |
2088 |
DYNT.utf |
. |
اچي |
تہ ھتي نھايت چڱي ۽ پسنديءَ جھڙي تعليم ڏيڻ ۾ ٿي |
2089 |
DYNT.utf |
. انھيءَ پورھئي جي بدران ھڪ-ھڪ چوڪريءَ کان |
اچي |
قرآن پڙھائڻ ۽ ديني علم جي بہ ضروري تعليم ڏيڻ ۾ |
2090 |
DYNT.utf |
. بابي سائينءَ اسان کي تعليم ڏيئي، ھزار |
اچي |
اولاد کي پالي وڏو ڪندا آھن تہ پيريءَ ۾ آھو کين ڪم |
2091 |
DYNT.utf |
.'' |
اچي |
تہ ٻاريو، متان دير پوڻ ڪري وڌيڪ مشڪلات نہ درپيش |
2092 |
DYNT.utf |
.'' |
اچي |
مٿي ڪري مون کي ڪو دلاسو ڏي، تہ منھنجي دل کي ڏڍ |
2093 |
DYNT.utf |
.'' |
اچي |
پر ھنن نہ ورتا؛ چيائون تہ ``تنھنجي شئ ڀلي توکي ڪم |
2094 |
DYNT.utf |
.'' |
اچي |
ڀرو آھيون تنھنڪري تئون رستو رکڻ اسان کي پسند نٿو |
2095 |
DYNT.utf |
.'' |
اچيان |
آيو آھي، ڀلائي ڪري مٿي پھچائي اچ، آءُٗ وري ٿي |
2096 |
DYNT.utf |
۽ اٽلندو ھن حالت کان بہ خراب ٿيان. |
اچيس |
بہ دل تان نٿي ويس تہ متان منھنجي پاڪ دامنيءَ ۾ شڪ |
2097 |
DYNT.utf |
نہ ھنن جي ٻولي برابر سمجھي سگھي، گوڙ ۾ |
اچيس، |
لاجواب ٿي؛ ٻيو وري ھندستاني برابر ڳالھائڻ نہ پئي |
2098 |
DYNT.utf |
شڪل صورت جو چڱو آھي، جوان جماڻ آھي، اشراف |
اچين، |
۾ ھوشيار آھي، کٽڻ ڪمائڻ وارو آھي، سڀڪي ٿو گھر ۾ |
2099 |
DYNT.utf |
ڦاسي. وري بہ شابس ھجيس، جو سڀ مصيبتون سر |
اچيو |
سو سچ آھي. اڃا ھڪڙيءَ بلا مان مس ڇٽي، تہ ٻيءَ ۾ |
2100 |
DYNT.utf |
اسين تہ اجھي اھڙا ٿا ڏسون جھڙا ٻڌئي. |
اچي، |
ڪھڙي قسم جو گھر، ڪھڙي قسم جو ماڻھو چگو نظر ٿو |
2101 |
DYNT.utf |
باقي سندس زال جو نالو عزت بي آھي.'' |
اچي، |
آيا ورندي ڏني تہ ``مائي، نالو تہ مون کي نٿو |
2102 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھڪڙي تصويرن ڪڍڻ واري کي گھرائي، |
اچي، |
ھو، پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ متان اھڙو وقت وري ھٿ نہ |
2103 |
DYNT.utf |
تڏھن اسان جو رئيس پرڻجي. انھيءَ ڇوڪري زينت |
اچي، |
ئي چڱيون پيون آھن، ھن جي لاءِ ڪا آسمان مان حور |
2104 |
DYNT.utf |
جان بيبي ويچاري منھن-مٿو پٽي پٽي ساڻي ٿي |
اچي، |
واقعو نہ ٿئي؛ شال ڪنھن جي مٿان اھڙي اوچتي آفت نہ |
2105 |
DYNT.utf |
چٽ گونگو آھي تنھن جي حوالي مون کي ڪندا |
اچي، |
ماروٽ ھجي تہ ڀلي ھجي، جنھن کي ڳالھائڻ بہ نٿو |
2106 |
DYNT.utf |
نہ تہ بس!'' |
اچي، |
وڃي پڙھو گھمائجي تہ ھھڙن پارن وارو ڪو گھوٽ ھجي تہ |
2107 |
DYNT.utf |
ھمت ڪري ھن کي ڇڪي ٻيڙيءَ تي آندو. |
اچي، |
تي ڪا شيءِ ٽُلڪندي ڏسي لڙي آئي، مھاڻن ويجھو |
2108 |
DYNT.utf |
ڪنوار سان ھڪ کَٽ تي ذري تائين گڏ ويھي ۽ |
اچي، |
سي بند رکجن. رڳو گھوٽ نڪاح کان پوءِ ڪنوار جي گھر |
2109 |
DYNT.utf |
'' |
اچي؟ |
سا بہ جاڳي، چوڻ لڳيس تہ ``مائي ڇو اڄ تو کي ننڍ نٿي |
2110 |
DYNT.utf |
'' |
اچي؟ |
وڻي، باقي سيٺ جي گھر ۾ سو مون کي عيب ڏسڻ ۾ ڪونہ ٿو |
2111 |
DYNT.utf |
آءُٗ وري ٿي اچيان.'' |
اچ، |
``ادي، ھيءُ ٻاھران آيو آھي، ڀلائي ڪري مٿي پھچائي |
2112 |
DYNT.utf |
۽ ميوو ٿالھيءَ ۾ وجھي، مٿي جاري تي نيئي |
اچ، |
`` ھيءَ صندوقڙي کڻي وچي اندرينءَ وڏي صندوق ۾ رکي |
2113 |
DYNT.utf |
ٿيو. نڪا ٻي شڪ جي ڳالھ رھي، حالا- جو ھي معتبر |
احسانمند |
کي ڪو ڊپ ملڪ کسجڻ جو ڪونہ ٿيو، پاڻ ھن جو |
2114 |
DYNT.utf |
پچيائون. ھن کي ٽڪر ٽيڙو کارايائون، پر ھن |
احوال |
کي غريب اشراف زال ڄاڻي مٿس ڪھل ڪيائون، ۽ سندس حال |
2115 |
DYNT.utf |
تاريخن پڙھڻ مان معلوم ٿيو ھوس، تنھن جي |
احوال |
جيڪا پيءُ جي باد گيري ھيس ۽ جيڪو |
2116 |
DYNT.utf |
لکي کڻي ڏيانس. پوءِ جڏھن خبر پيس، تڏھن |
احوال |
تہ ڪو خلاصو وقت ڏسي ڪنھن ڪاغذ تي پنھنجو ڏک پريو |
2117 |
DYNT.utf |
لکيو ھو، جو پھڻ جي دل واري ماڻھوءَ کي بہ |
احوال |
کان آخر تائين اھڙي چڱي ۽ ڏک ڀريءَ عبارت ۾ پنھنجو |
2118 |
DYNT.utf |
ملندو ويو. |
احوال |
پرڳڻن ۾ پير مرد ۽ پڙھيل ھئا، تن کان ھن کي معتبر |
2119 |
DYNT.utf |
ٻڌايائون. ھنن کي گھڻو ارمان ٿيو تسہ اھڙي |
احوال |
جنھن تي ٺھرايل ڏينھن سڀئي اچي گڏ ٿيا. انھن کي سڄو |
2120 |
DYNT.utf |
ٻڌي، ڏاڍا حيرت ۾ پيا ۽ خوش ٿيا ۽ مائي شھربانوءَ |
احوال |
اوري پري جا ماڻھو، جي ھنن جا واقف ھئا، سي اھو |
2121 |
DYNT.utf |
ٿي ڏنس، ۽ اڪثر ٻئھي ھڪٻئي کان جدا رھڻ جي |
احوال |
زينت بانوءَ ھتي جو سڄو حال لکيس، ۽ ھن وري پنھنجو |
2122 |
DYNT.utf |
ڏنائون، نيٺ صفوران ھن کي وٺي پنھنجي گھر |
احوال |
کي ڏسي ڏاڍي خوش ٿي. پوءِ تہ اتي بيٺي ھڪٻئي کي حال |
2123 |
DYNT.utf |
ڪري ٻڌايائينس ۽ ان سان گڏ زينت بانوءَ جي |
احوال |
پوءِ تہ جيڪي الھيءَ ڏينھن ٿي گذريو ھو سو سارو |
2124 |
DYNT.utf |
۽ بمبئي شھر جي تعريف ھئي. ٻئي ٽئي خط ۾ ھنن |
احوال |
خبر لکي ھئائين؛ ۽ ٻيو منجھس درياھ جي مسافريءَ جو |
2125 |
DYNT.utf |
سڀ چڱي حال ۾ گذارينداسين ۽ اسان کي يقين |
احين |
تسين حڪومت جي واڳ راڻيءَ جي ھٿ ۾ رھندي. پوءِ |
2126 |
DYNT.utf |
آھي مائٽ جي مرضيءَ کان ٻاھر وڃي؟ مگر مائٽ |
اختيار |
جيڪي اوھين مون کي چوندؤ ائين ڪندس، اولاد کي ڇا |
2127 |
DYNT.utf |
وارا آھيو.'' انھيءَ طرح ھي موڪلائي ڪراچيءَ |
اختيار |
ڪا ضرورت پئجي وڃي تہ ھڪدم اسان کي گھرائي وٺڻ لاءِ |
2128 |
DYNT.utf |
سيکارڻ ۾، ھنن کي پيار ڏيڻ ۾، ھنن جي سنڀال |
اخلاق |
ٿي سگھيو، اوترو ٻارن کي تعليم ڏيڻ ۾، ھنن کي ادب |
2129 |
DYNT.utf |
تي عاشق ٿي رھيو ھو ۽ ھن کي گھڻو ڀائيندو |
اخلاقن |
ھن سان وڌندي ويئي. خود علي رضا بہ ھن جي افعالن ۽ |
2130 |
DYNT.utf |
۽ نيڪيءَ جي ڪمن بابت ھوندا ھئا ۽ اڪثر حجت |
اخلاقن |
ايندي ھئي ۽ اھي مضمون خاص ڪن ديني ڳالھين ۽ زنانن |
2131 |
DYNT.utf |
علم جو ڪتاب کڻي، گڏ ويھي مطالع ڪندا ھئا. |
اخلاقي |
ڪنھن وقت وري ڪو ديني يا |
2132 |
DYNT.utf |
جي اھي ڪتاب ٿوري تائين ملي سگھنئي تہ کنيو |
ادا |
ھلندي مھل ڀيڻس چيس تہ `` |
2133 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ٿو وڃي. تنھن کان سواءِ ڪن ٻيڻ ملڪن جي |
ادا |
۽ اھا بہ خبر ھيس تہ منھنجو مڙس بہ گويا پنھنجو فرض |
2134 |
DYNT.utf |
ڪنداسين ۽ جيتري خدمت پڄي سکھندي، اوتري |
ادا |
جي اکين تي رھو. جيڪي اولاد جا حق آھن، سي سڀ اسين |
2135 |
DYNT.utf |
! جي ڪنھن لڌو تہ منجھس ڇا لکيل آھي، ڪو نالو |
ادا |
ھڪڙي ٻئي چيو تہ `` |
2136 |
DYNT.utf |
اخلاق سيکارڻ ۾، ھنن کي پيار ڏيڻ ۾، ھنن |
ادب |
پڄي ٿي سگھيو، اوترو ٻارن کي تعليم ڏيڻ ۾، ھنن کي |
2137 |
DYNT.utf |
تہ بجاءِ خود، پر ڪڏھن ڪڏھن ڇوھ ۾ ناشاٿستا |
ادب |
ئہ ڪنھن ڌارين ۽ نيچ ماڻھوءَ سان تڪرار ھلائجي. |
2138 |
DYNT.utf |
سان چيس تہ آءُٗ جيڪر اھڙي مھربان ڌڻيءَ |
ادب |
گھڻي ھئي، تنھن ھن کي گھڻو زور لاتو تہ نہ وڃ. پر ھن |
2139 |
DYNT.utf |
کان ھن جو نالو وٺي نہ سڏيندي ھئي، پر انھيءَ |
ادب |
مڙس زال کي نالو وٺي سڏيندو ھو، مگر زال ڪي حجاب ڪي |
2140 |
DYNT.utf |
ڪرڻ فرض ھو، پر ھن اھڙن وقتن تي ائين ٿي سمجھيو، |
ادب |
علي پٽ ھو، تنھنڪري ھن تي ڪھڙي بہ معاملي ۾ پيءُ جو |
2141 |
DYNT.utf |
شاھوڪار ناھي، تہ اسان کان غريب بہ ناھي، |
ادو |
ماٿيءَ چيو تہ ``گذران خير جو پيو ٿيندو، جي |
2142 |
DYNT.utf |
الھداد جو جوان پٽ ويٺو آھي-پنھنجو رت آھي، |
ادي |
تہ ``آھي بہ چڱا آھن، پر ٻنھنجا ڪي وري بڇڙا آھن؟ |
2143 |
DYNT.utf |
الھداد کي نياڻي اھي، سا منھنجي حامد کي |
ادي |
جو خيال آھي. پنھنجن ھوندي پراون کي ڪير ڏيندو؟ |
2144 |
DYNT.utf |
شھربانو، تڏھن مون کي نااميھ ٿي ڪرين؟ منھنجو |
ادي |
جان بيبيءَ چيو تہ `` |
2145 |
DYNT.utf |
منھنجي سنڀال نہ لڌي، تہ پنھنجن بازن جي |
ادي |
پنھنجي ابي جي گھر ۾ سکي ويٺي آھيان. جي امان ۽ |
2146 |
DYNT.utf |
! آءُٗ ائين ڪين ٿي چوان. مون چيو تہ اھڙن |
ادي |
شھربانوءَ ورندي ڏني تہ `` |
2147 |
DYNT.utf |
! اھا مائي ڪھڙي ھنڌ جي آھي؟'' |
ادي |
زينت چيو تہ ``پوءِ |
2148 |
DYNT.utf |
! ائين متان چوين، آءُٗ رڳو انھيءَ ڪم لاءِ |
ادي |
جان بيبيءَ چيو تہ `` |
2149 |
DYNT.utf |
! تون خفي نہ تجئين. منھنجي ڳالھ ناشائستي |
ادي |
تڏھن جان بيبيءَ وري چيو تہ `` |
2150 |
DYNT.utf |
! تون منھنجي ڀيڻ آھين، مائٽن وانگي آھين. |
ادي |
تڏھن لاچار شھربانوءَ منھن مٿي ڪري چيو تہ `` |
2151 |
DYNT.utf |
پورھيت تو پڇي ٿي، سا اجھا.'' ھن چيو تہ ``ادي، |
ادي، |
ٻيو ماڻھو اتي ڪونہ ھو. ھن زال انھيءَ کي چيو تہ `` |
2152 |
DYNT.utf |
چڱو جو تون آئينءَ، آءُٗ بہ تنھنجي دلاسي |
ادي، |
تہ ``ادي، پورھيت تو پڇي ٿي، سا اجھا.'' ھن چيو تہ `` |
2153 |
DYNT.utf |
چڱو ڪيئي، پر توکي خبر آھي تہ منھنجا مائٽ |
ادي، |
شھربانوءَ ورندي ڏلي تہ `` |
2154 |
DYNT.utf |
منھنجو بہ اھڙوٿي حال آھي. بس گذر ڪرڻو آھي، |
ادي، |
نہ آھي - گھر واري جو وڏو آسرو آھي، وڏي خوشي آھي؛ |
2155 |
DYNT.utf |
ھيءُ ٻاھران آيو آھي، ڀلائي ڪري مٿي پھچائي |
ادي، |
لفافو ھٿ ۾ کڻي آئي، ۽ مريم جي ھٿ ڏئي چيائين تہ `` |
2156 |
DYNT.utf |
آھي. علي رضا البت اعتراض آندو. ھڪڙو تہ پاڻ |
ارادو |
ھئائين تہ ھڪڙي جوان منڊم سان مون کي شادي ڪرڻ جو |
2157 |
DYNT.utf |
في الحال بند ڪري، ھتي جو رھاڪو ٿي رھڻ لڳو. |
ارادو |
چڱو موچارو گڏ ڪيو ھئائين، تنھنڪري ٻٺتي موٽڻ جو |
2158 |
DYNT.utf |
ھو تہ ھي پڇاڙيءَ جا ڏينھن گوشائتو ۽ آرام |
ارادو |
بہ ٿيندو ۽ پئسو وڌيڪ جٽاءُ بہ ڪندو. ٻيو تہ ھنن جو |
2159 |
DYNT.utf |
ھو ۽ اگرچ اھو کونگو ھو، ڪنھن بہ طرح ڪمائيءَ |
ارادو |
پنھنجي ڀاءَ الھداد جي پٽ سان ڌيءَ جي شادي ڪرڻ جو |
2160 |
DYNT.utf |
ھو. سو ھينئر خدا تي ڪم رکي، توڪل ڪري اچي |
ارادو |
جو مڙس کي بمبئيءَ ۾ ڪن ورھين تائين گھر ڪري رھڻ جو |
2161 |
DYNT.utf |
ھوس تہ جيئن بمبئيءَ ۾ ڪيو ھئائين، تيئن |
ارادو |
پھرين |
2162 |
DYNT.utf |
ھون تہ ننڍي پُٽ جي خبر پوي تہ پوءِ پنھنجي |
ارادو |
سو في الحال ھو ويچارا غريبت طور گذارڻ لڳا. اھو |
2163 |
DYNT.utf |
ئي ھو. |
ارادو |
زينت ٻانوءَ کي انھيءَ ڳالھ ظاھر ڪرڻ جو في الحال |
2164 |
DYNT.utf |
ٿي ڪيم، تڏھن پيءُ بہ مون کي منع ٿي ڪئي ۽ |
ارادو |
ياد آيو تہ جڏھن ولايت ۾ ھوس ۽ منڊم سان شادي ڪرڻ جو |
2165 |
DYNT.utf |
ٿيم تہ ھن وٽ وڃان، جو ھتي منھنجو ٻيو واقف |
ارادو |
ھڪڙي پاڙي جا ويٺل آھيون. منھنجو ھتي اچڻ ٿيو، تڏھن |
2166 |
DYNT.utf |
ٿيو تہ محبوب عليءَ کي لنڊن موڪليان تہ پھريائين |
ارادو |
خرچ ھو آسانيءَ سان ڪري بہ سگھيو ٿي، تنھنڪري ھن جو |
2167 |
DYNT.utf |
ڪيائين. بعضي دل ۾ آيس تہ وري ولايت وڃي ٻيءَ |
ارادو |
تنھنڪري ڇڙو رھڻ گھڻو پسند نہ آيس، وري شادي ڪرڻ جو |
2168 |
DYNT.utf |
ڪيو تہ ولايت ۾ طبابت جو علم سکي ۽ ڊاڪٽريءَ |
ارادو |
ھن پٽ جي نسبت ۾ علي رضا |
2169 |
DYNT.utf |
ڪيو ھئائين. ٻيو وري ھن اڳ ڳڻتي ڪري پوءِ |
ارادو |
تہ پاڻ چڱو مسلمان ھو ۽ مسلمان قوم سان آٿڻ- ويھن جو |
2170 |
DYNT.utf |
ڪيو. |
ارادو |
عزيز ھئن. حامدعلي بہ ساڻن ڪراچيءَ تائين وڃڻ جو |
2171 |
DYNT.utf |
ڪيو. ظاھري عذر ڪياين تہ ``اھا گوشائتي جاءِ |
ارادو |
اتي ٿورن ڏينھن ٿائين رھڻ جي لاءِ زينت بانوءَ |
2172 |
DYNT.utf |
ڪيو. ھن کي چيائين ``تہ مائي، اچ تہ آءُٗ توکي |
ارادو |
تنھن دل ۾ ٻيو ڪو پھ پچائي، ھن کي گمراھ ڪرڻ جو |
2173 |
DYNT.utf |
سان ٻيو ڌلڌو ڪونہ ڪندو ھو، تڏھن بہ تمام |
اردي |
جيتوڻيڪ علي رضا ھينئر پيريءَ ڪري يا آرام وٺڻ جي |
2174 |
DYNT.utf |
بہ ٿيو ۽ خوشي بہ ئي. ھيءُ ھنن وٽ ٻہ- ٽي مھينا |
ارمان |
۽ پنھنجي بيءُ جو بيان ڪري ٻڌايو، سو ٻڌي ھنن کي |
2175 |
DYNT.utf |
دل ۾ ھئس. |
ارمان |
لڳو. مگر جيڪا خواري خرابي ٿي گذري ھئي، تنھن جو |
2176 |
DYNT.utf |
ٿيس. معاملي ھلندي جيڪا قاعدي موجب واجبي |
ارمان |
جو چِٽو ھو. پر سندس زال جو ڀاءَ ھو، تنھنڪري البت |
2177 |
DYNT.utf |
ٿيڻ لڳو، پر لاچار ماٺ ڪري ويھي رھي ۽ اھو |
ارمان |
ھينئر جو ھو اتان نڪرڻ لڳا، سو ھن ويچاريءَ کي ويتر |
2178 |
DYNT.utf |
ٿيندو ھو تہ ھيءُ اسان کي ۽ اسان جي دوستن |
ارمان |
گھڻي خدمت ڪندا ھئا. اھو حال ڏسي پاڻ علي رضا کي |
2179 |
DYNT.utf |
ٿيندو، جو اھڙي ٻانھن مون کي وري آسانيءَ |
ارمان |
علي رضا چيو تہ ``پوءِ خير، پر مون کي بيشڪ |
2180 |
DYNT.utf |
ٿيو تسہ اھڙي اشراف ۽ پڙھيل زال ڪيئن ھٿ |
ارمان |
گڏ ٿيا. انھن کي سڄو احوال ٻڌايائون. ھنن کي گھڻو |
2181 |
DYNT.utf |
ٿيو ھوندس. ھاڻي الائجي ڪٿي ھوندو، ڇا ڪندو |
ارمان |
ھنن ماڻھن وانگي آيو ھوندو، مون کي نہ ڏسي گھڻو |
2182 |
DYNT.utf |
ٿيو. |
ارمان |
ھن پنھنجن مائٽن کي ڪري ٻڌايا، جي ٻڌي ھنن کي ڏک ۽ |
2183 |
DYNT.utf |
ٿيو. خيال ڪيائين تہ ``پيءُ-ماءُ اولاد کي |
ارمان |
ڌار رھي حيدرآباد روانا ٿيا آھن، تڏھن ھن کي گھڻو |
2184 |
DYNT.utf |
ٿيو. سڀ کان گھڻو افسوس علي رضا ۽ سَندس زال |
ارمان |
ھئي، جنھنڪري جيڪي سندس خير خواہ ھئا، تن کي ڏاڍو |
2185 |
DYNT.utf |
ٿيو. ھھڙي مشھور امير جي بيعز تيءَ جي خبر |
ارمان |
قبول نہ ڪئي. سڀني کي ھن اوچتي خراب اتفاق ڪري ڏاڍو |
2186 |
DYNT.utf |
ٿيو. ھيڏي وڏي سفر ۾ جڏھن اڳي ڪڏھن گھر کان |
ارمان |
۾ ساھ پيو، اگرچہ اوھان جي پاڻ نہ اچڻ کان گھڻوئي |
2187 |
DYNT.utf |
ٿيو، جو جتي عمر ساري گذاري ھئائون، اُتان |
ارمان |
ھڪڙي پاسي خوشي ٿي، جو فائدي جي آميد ھئي، ٻئي پاسي |
2188 |
DYNT.utf |
ٿيو، مگر ھن سان جلدي وڃي ماڻ جي ڪري خوشي |
ارمان |
خط پڙھڻ ڪري زينت بانوءَ کي مڙس جي نہ اچڻ کان |
2189 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لڳا. نيٺ ھي موڪلائي لڪتو. ۽ پنھنجي عيال |
ارمان |
جا ڳجھا حاسد ھئا، سي بہ ظاھري ڪري ھن کي ويندو ڏسي |
2190 |
DYNT.utf |
نٿو.'' |
ارڻجي |
متان پوءِ وري مون تي ڏوھ رکو، پرڻايونس ٿا، پر |
2191 |
DYNT.utf |
مھنو ٿو ڏسجي، تہ بہ آءُٗ ائين ٿي سمجھان |
ارھون |
جي گذرڻ کان پؤ سڄو بار مون تي ليٽي پيو. قضيي کي |
2192 |
DYNT.utf |
مجاور پٿي ويٺي. ڏھاڙي جاءِ صفا ڪيو، انھيءَ |
اريدار |
مريم، جا پڻ ھينئر تمام ڪراڙي اچي ٿي ھئي، سا ؟؟؟ |
2193 |
DYNT.utf |
ھن ڪوھ پري آھي. ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي |
ارڙ |
جي رستي گجرات ۽ ٻين ڀاڱن سان. مڏئي جو بندر ڀڄ کان |
2194 |
DYNT.utf |
ڪوھ پري آھي، ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي آھي |
ارڙھن |
بيھندا آھن، جيئن مٿي چيو ويو آھي، تہ اھو ڀڄ کان |
2195 |
DYNT.utf |
|
ارڙھون |
باب |
2196 |
DYNT.utf |
جان سلامت. بعد تسليمات لياز آيات و اشتياق |
از |
خط- ``شوھر مھربان، عزيز |
2197 |
DYNT.utf |
سلام شوق انجام و آرزوي ديدار محبت آثار-آنڪھ |
از |
خط- ``عزيز مھربان من، زينت جسم و جان من، سلامت. بعد |
2198 |
DYNT.utf |
انھي بيبيءَ کي اندر رھڻ ۽ حرمن سان محبت |
اسان |
اچي اندر ٿي، ۽ سندس لاءِ سلطان تاڪيد ڪري ڇڏيو، تہ |
2199 |
DYNT.utf |
انھيءَ زال کي کڻندو ڏٺو. جنھن قسم جو مال |
اسان |
واري پنھنجو ڇوکر ۽ ھڪڙو ٻيو شاھد ڏذو، جن چيو تہ |
2200 |
DYNT.utf |
انھيءَ محلات جي تھخاني تائين سرنگھن سان |
اسان |
جي اوطاق آھي، انھيءَ سان زمين جي ھيٺان کوٽي کوٽي |
2201 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڪم ۾ ٻہ مھينا پورھيو ڪيو آھي ۽ اڃا |
اسان |
تھخاني ۾ سلطان جي محلات جي ھيٺان رکي ايندا آھن. |
2202 |
DYNT.utf |
اھا چوري ڪئي ۽ ھو انھيءَ رات اسان کي آڻي، |
اسان |
اھڙي بہ ڳالھ ڪئي تہ حامد علي جمعدار جي صلاح سان |
2203 |
DYNT.utf |
اڳي رٿيا ھئا، تن تي تہ اسان جي زينت جو خيال |
اسان |
سچ آھي پر جيڪي پنھنجا ٿي چوين يا جيڪي ٻيا پراوا |
2204 |
DYNT.utf |
تي کلندا تہ پئسن جي لالچ تي اھو ڪم ڪيائون، |
اسان |
آھي. جي اسين ساڻس اھڙو پير کڻنداسين، تہ ماڻھو |
2205 |
DYNT.utf |
تي ھر طرح مھرباني ڪئي آھي، ۽ اسان جي سڀکا |
اسان |
تي ھيڏي ھوڏي گھمياسين. خداتعاليٰ پنھنجي فضل سان |
2206 |
DYNT.utf |
جا انگل نيٺ اوھين امير ماڻھو کڻندو!'' |
اسان |
ھولدو، اسان جو ڪم اھو آھي. مون بہ رڳو انگل ٿي ڪيو، |
2207 |
DYNT.utf |
جا رعيتي ماڻھو ۽ نمڪخوار آھن، سي بہ ھن |
اسان |
۽ سندس مرضيءَ پٺيان. اسان کي اميد آھي تہ جيڪي |
2208 |
DYNT.utf |
جن ٻارن کي پڙھائيندي آھي. ننڍڙو ٻار بہ |
اسان |
پر ڏاڍي اشراف لمازڻ ۽ لکڻ پڙھڻ جي ھوشيار آھي. |
2209 |
DYNT.utf |
جو بندوبست پورو ھوندو تہ ڪنھن کي خبر ڪانہ |
اسان |
نہ تہ وري ترار سان مارڻ جي يا ڪا ٻي رٿ پوءِ ڪبي. جي |
2210 |
DYNT.utf |
جو پٽ اڳيئي پنھنجو ڪارخانو مچايو ويٺو |
اسان |
کي اھا صلاح بڇڙي نہ لڳي. ھنن ڄاتو تہ بمبئيءَ ۾ |
2211 |
DYNT.utf |
جو حامد، خدا حياتي ڏئيس-کٽڻ ڪمائڻ جھرو |
اسان |
جي دوُر پاڻ اڳي ڏٺا آھن، سي ڪي ھينئر آھن؟ جيسين |
2212 |
DYNT.utf |
جو رئيس پرڻجي. انھيءَ ڇوڪري زينت بانوءَ |
اسان |
پيون آھن، ھن جي لاءِ ڪا آسمان مان حور اچي، تڏھن |
2213 |
DYNT.utf |
جو سرائي اسان سڀني جو دعاگو آھي، خير سان |
اسان |
بختاور چيس تہ ``مائي! |
2214 |
DYNT.utf |
جو سڃوئي خيال انھيءَ پاسي ٿي بيٺو آھي.'' |
اسان |
تنھن جو ڀلائي ڪري اسان ڏي جواب جلد مو ڪلجئين، جو |
2215 |
DYNT.utf |
جو گھڻو مدد گار ۽ صلا حڪار ٿيندو. تن ھورياق |
اسان |
تنھن جي ھنن گھڻي خاطري ڪئي. ھو پاڻ خوش ٿيا تہ ھي |
2216 |
DYNT.utf |
جو ملڪ ٽ آھي، اسان جو ھٿيار قرار آھي، ۽ |
اسان |
ڇڏيائونس.'' ۽ چيائونس تہ ``اسين جنگي ماڻھو آھيون، |
2217 |
DYNT.utf |
جو نوڪري ناھين.'' |
اسان |
ٿا ڏيون تہ يڪدم اسان جي درٻار مان نڪري وڃ، اڳتي |
2218 |
DYNT.utf |
جو وارث آھي. گھر ۾ ھينئر مڙس ماڻھو اھوئي |
اسان |
ليٺ اھو بہ ھيڏو سارو اچي ٿيو آھي، ليٺ ھينئر |
2219 |
DYNT.utf |
جو وڏو مربي آھين، اسين تو کي کڻڻ آپائڻ |
اسان |
ھنن چيو تہ ``تون |
2220 |
DYNT.utf |
جو ھيترن ڏينھن جو پورھيو ڪُٽ ٿيندو.'' پر |
اسان |
ڪاغذ ٻاھر نہ رھيو، تيسين اسين سسجھنداسين تہ ضرور |
2221 |
DYNT.utf |
جو ھٿيار قرار آھي، ۽ اسان جي قبر جنگ جو |
اسان |
تہ ``اسين جنگي ماڻھو آھيون، اسان جو ملڪ ٽ آھي، |
2222 |
DYNT.utf |
جو ڪم اھو آھي. مون بہ رڳو انگل ٿي ڪيو، اسان |
اسان |
جھڙن سردارن وٽ رھڻ کان اسان کي ڪھڙو عار ھولدو، |
2223 |
DYNT.utf |
جي اکين تي رھو. جيڪي اولاد جا حق آھن، سي |
اسان |
جو ھتي سڀ ماڻھو اوھان جي ڏسڻ لاءِ مشتاق آھن ۽ اچي |
2224 |
DYNT.utf |
جي بہ کڻي جوڙبندو! ھاڻي اوھين تياري ڪجو |
اسان |
لکيي ۾ ھوندو سو ٿيندو. اوھان جي تہ اللّھ جوڙي، |
2225 |
DYNT.utf |
جي پاڙ ڪڍي اٿس. ڪھڙي نہ آرام سان مڙس جي |
اسان |
تي ڪاوڙي ھئي، چوڻ لڳي تہ ``ڀلو ٿئيس، ناحق رلائي، |
2226 |
DYNT.utf |
جي جان بچائڻ لاءِ گھڻو مٿو آھي، ۽ پنھنجي |
اسان |
۽ سندس بيگم جي گھڻي تعريف ڪئي ۽ چيائين تہ ``ھنن |
2227 |
DYNT.utf |
جي حال جي توکي ساري خبر آھي - توکان کجھو |
اسان |
ڪرين تہ چڱو؟ ھو غريب آھي، چڱي چال وارو آھي. |
2228 |
DYNT.utf |
جي خدا ئنڍ قٽائي ھوندي تہ ڪو ڪنھن جو وس!'' |
اسان |
جان بيبيءَ البت رنج مان جواب ڏنس تہ ``بس ابا، |
2229 |
DYNT.utf |
جي خدمت ڪندا. پر وڏي پٽ جي ھلت ھنن کي گھڻو |
اسان |
تڏھن اسين آرام ڪري وٽن پيا گذارينداسين ۽ ھو |
2230 |
DYNT.utf |
جي درٻار مان نڪري وڃ، اڳتي اسان جو نوڪري |
اسان |
اسين تو سان ٻيو نٿا ڪريون، حڪم ٿا ڏيون تہ يڪدم |
2231 |
DYNT.utf |
جي دشمنن کي پنھنجي مطلب پوري ڪرڻ جو وجھ |
اسان |
ڪر، پر تو ڄاڻي واڻي انھيءَ ۾ دير وڌي ۽ انھيءَ ڪري |
2232 |
DYNT.utf |
جي دوستن کي انھن ڪرستانن کان بہ گھٽ ٿو |
اسان |
پاڻ علي رضا کي ارمان ٿيندو ھو تہ ھيءُ اسان کي ۽ |
2233 |
DYNT.utf |
جي راڻيءَ جي پٽ کي ملندو ۽ بادشاھ جي مرڻ |
اسان |
راڻيءَ ۽ وڏي پٽ سوڌو کپائي ڇڏيون تہ پوءِ ضرور تخت |
2234 |
DYNT.utf |
جي راڻيءَ جي گھڻي اڻڻت آھي. تنھنڪري ھن |
اسان |
سلطان کان پوءِ تخت انھيءَ کي ملندو. انھيءَ سان |
2235 |
DYNT.utf |
جي رٿ جي ڪنھن پکيءَ کي بہ خبر ڪانھي، باقي |
اسان |
خير آھي؟'' ھن چيو تہ ``ٻيو سڀ خير آھي. ظاھري ڪري تہ |
2236 |
DYNT.utf |
جي زبنت کي سکيو رکندا؟'' |
اسان |
قرض ۾ کنيو وڃن، باقي ٻي ڪھڙي ٻيدائش اٿس، جنھن تي |
2237 |
DYNT.utf |
جي زندگي مزي جھڙي پيئي ڱذرندي.'' |
اسان |
حياتي ڏئيس-کٽڻ ڪمائڻ جھرو ٿئي، تيسين ھن رستي سان |
2238 |
DYNT.utf |
جي زينت جو خيال ئي ڪونھي، تنھنڪري جي اتيئي |
اسان |
يا جيڪي ٻيا پراوا اسان اڳي رٿيا ھئا، تن تي تہ |
2239 |
DYNT.utf |
جي زينت خدا جي مھربانيءَ سان اھڙي سڌريل |
اسان |
ڪندو. تون شال پنھنجي اولاد جون مرادون ڏسندينءَ. |
2240 |
DYNT.utf |
جي زينت سندس خدمت چاگريءَ ۾ ملاڪ موندي! |
اسان |
ڪٿان ٿيندو. سڃو ڏبنھن گھر ويٺو ھوندو، اٽلندو |
2241 |
DYNT.utf |
جي سرائيءَ ۽ علي نواز مغل جو پئڻ ۾ رستو |
اسان |
گھر جو آھي، ڌاريو آھي تہ بہ مائٽن وانگر آھي. |
2242 |
DYNT.utf |
جي سرحدي پاڱن ۾ پيا دخل ڪن ۽ اسان کي معلوم |
اسان |
دشمنن کي پنھنجي مطلب پوري ڪرڻ جو وجھ مليو، جو ھو |
2243 |
DYNT.utf |
جي سنگتي پھلوان خان کان اسان جي ڪاغذ جو |
اسان |
ھنن پڇيس تہ `` |
2244 |
DYNT.utf |
جي سڀکا گھرج پلي آھي، تنھنڪري بھتر آھي |
اسان |
پنھنجي فضل سان اسان تي ھر طرح مھرباني ڪئي آھي، ۽ |
2245 |
DYNT.utf |
جي علي رضا جو بہ ساڳيو ئي ڊول آھي. پنھنجي |
اسان |
بہ پنھنجي جاءِ کي اھڙو سينگاريو آھي جو ڇا چئجي! |
2246 |
DYNT.utf |
جي قبر جنگ جو ميدان آھي.'' |
اسان |
اسان جو ملڪ ٽ آھي، اسان جو ھٿيار قرار آھي، ۽ |
2247 |
DYNT.utf |
جي قسمت گڏ ٿئي. |
اسان |
شڪايت پئي لکي، ۽ خدا کي سوال پئي ڪيائون تہ ڪا جلد |
2248 |
DYNT.utf |
جي گلا آھي. آخر اھو جھان جو دستور آھي - خدا |
اسان |
جي لاءِ گھوٽ ڪونہ ٿو لڀين.'' انھيءَ ۾ وري بہ امان، |
2249 |
DYNT.utf |
جي گھر ايندينءَ!'' |
اسان |
تہ تنھنجي گھر پيا اچون، تون الائجي ڪھڙي ڏينھن |
2250 |
DYNT.utf |
جي گھر جو در پوربو. سو اھڙا صالح پٽ آھن، |
اسان |
ھن کي شادي نصيب ۾ ڪانھي. مون اڳھين سمجھو ٿي تہ |
2251 |
DYNT.utf |
جي گھر ڪڏھن ايندينءَ، تنھن مان ھن کي پڪو |
اسان |
ھوس، ۽ اشاري طرح ايترو بہ چئي چڪي ھيس تہ تون |
2252 |
DYNT.utf |
جي لڇ بہ گڏيل آھي؟'' ھوءَ جواب ڏيندي ھئي |
اسان |
ھن سان چرچو ڪري چوندي ھئي تہ ``مائي، متان ڪا تو ۾ |
2253 |
DYNT.utf |
جي ماڻھوءَ کان اھا ڪوٺي چڏائي، ٻئي ھنڌ |
اسان |
بہ تھخاني ۾ وڃڻ جو رستو بند آھي، جو ڪنھن سبب ڪري |
2254 |
DYNT.utf |
جي مائيءَ کي گھڻيون منٿون ڪيون پنھنجي |
اسان |
جواب ڏنو تہ `` تنھنجي ٻانھن گھرڻ ۾ مائي جان بييءَ |
2255 |
DYNT.utf |
جي مھل في الحال سا خوشيءَ سان گذرندي، باقي |
اسان |
ٻڌڻ کان پوءِ ڄاڻان ٿي تہ اھڙي اجائي بندوبست ڪري |
2256 |
DYNT.utf |
جي نظر آئي، پر جڏھن تو ٻاڻ انھيءَ ڪم لاءِ |
اسان |
واري ڳالھ اسان کي قبول آھي. بوءَ ڪھڙي بہ ڏکيائي |
2257 |
DYNT.utf |
جي ھٿن کان ٿا وڃن. الائجي پنھنجي منھن ڪا |
اسان |
ڇا ڪريون ڇوڪرا نٿا مُڙن. جي سندن مرضي نٿا رکون تہ |
2258 |
DYNT.utf |
جي ڪاغذ جو جواب آندءِ؟'' |
اسان |
ھنن پڇيس تہ ``اسان جي سنگتي پھلوان خان کان |
2259 |
DYNT.utf |
جي ڳالھ سان جيڪو واسطو آھي، تنھن جي بيان |
اسان |
آيو ھو ۽ واپاري ماڻھو ھوندو ھو. ھن مغل جي گھر جو |
2260 |
DYNT.utf |
چيو آھي تہ ھنن جو گھر حيدرآباد جي ڪَچي |
اسان |
|
2261 |
DYNT.utf |
چيو آھي تہ ھو تمام چڱي ۽ سالم طبع جو ھو |
اسان |
بيحيائي ڪئي ھئي، تہ منصور علي وڏو حيا وارو ھو. |
2262 |
DYNT.utf |
رٿ ڪئي آھي تہ بادشاھ کي سندس وڏي راڻيءَ |
اسان |
راڻيءَ جي گھڻي اڻڻت آھي. تنھنڪري ھن جي اشاري سان |
2263 |
DYNT.utf |
سان بہ ٺھي ويئي آھين. تون غريب اشراف ڏسجين |
اسان |
جو تنھنجي ھٿن ۾ آھي. تون ھن کي ماءُ وانگي آھين ۽ |
2264 |
DYNT.utf |
سان شامل ٿيا آھن. باروت جو بہ اوھان اڳيئي |
اسان |
ھو: يارو! سڀني کي خوشخبري ھجي. پنج-اٺ ڄڻا ٻيا بہ |
2265 |
DYNT.utf |
سان گڏجي ھلو، پوءِ کڻي سگھا وري اچجو'' سو |
اسان |
سندس گھر واري کي بہ ھنن چيو تہ ``اوھين بہ ڪي ڏينھن |
2266 |
DYNT.utf |
سان ملجو، جو اڳتي لاءِ ڪا ٻي وڌيڪ صلاح |
اسان |
آسمان تائين پھچائينداسين. ايندڙ جمعي ڏينھن ضرور |
2267 |
DYNT.utf |
سان مہبت ٻجھي ويئي اٿس.'' |
اسان |
مھمان خوش ٿي ويا. مائي جان بيبي بلڪل غريب زال آھي |
2268 |
DYNT.utf |
سان ٺھي ويئي آھي، ظاھري ڪري ڏسجي بہ نڌڻڪي |
اسان |
باب ۾ ھن کي چؤ، ڏس تہ ڇاٿي چوي.'' ايتري پڪ ھين، تہ |
2269 |
DYNT.utf |
سان ڏاڍي مدد گاري ڪئي آھي.'' |
اسان |
پنھنجو اڳوڻو درجو ڏيندي، خاص جڏھن ٻڌندي تہ تو |
2270 |
DYNT.utf |
سڀني جو دعاگو آھي، خير سان خوشيءَ جي خبر |
اسان |
بختاور چيس تہ ``مائي! اسان جو سرائي |
2271 |
DYNT.utf |
علي رضا بيگ افنديءَ کي دربار مان لوڌي ڪڍيو |
اسان |
تنھنڪري اسين ھنن جا گھڻو شڪر گذار آھيون. ۽ اڳي جو |
2272 |
DYNT.utf |
کان عار نہ اچڻ گھرجي. منھنجي مرضي آھي تہ |
اسان |
اسين آھيون. اسان کي اوھان کان عار ڪونھي، اوھان کي |
2273 |
DYNT.utf |
کان غريب بہ ناھي، باقي اميد علي گونگو آھي، |
اسان |
``گذران خير جو پيو ٿيندو، جي ادو شاھوڪار ناھي، تہ |
2274 |
DYNT.utf |
کي آڻي، انھيءَ شاھوڪار جي جاءِ ۾ آماڻي |
اسان |
جي صلاح سان اسان اھا چوري ڪئي ۽ ھو انھيءَ رات |
2275 |
DYNT.utf |
کي اميد آھي تہ جيڪي اسان جا رعيتي ماڻھو |
اسان |
فقط وقت، صلاح ۽ تجويز لاءِ ۽ سندس مرضيءَ پٺيان. |
2276 |
DYNT.utf |
کي انتظار ٿئي.'' |
اسان |
چوڻ لڳي تہ ``تڏھن جان، خط لکڻ جو تاڪيد رکجو، متان |
2277 |
DYNT.utf |
کي انھيءَ باغ واري بنگلي ۾ دفن ڪجو، سو |
اسان |
۾ صلاح بہ ڪئي ھئي ۽ مرڻ مھل وصيت بہ ڪئي ھئائون تہ |
2278 |
DYNT.utf |
کي اوھان کان عار ڪونھي، اوھان کي اسان کان |
اسان |
ٿياسون. جھڙا اشراف توھين آھيو، تھڙا اسين آھيون. |
2279 |
DYNT.utf |
کي اڳيئي آھي بہ، پڙھڻ لکڻ جو تہ اصلي ھتي |
اسان |
ٻي خبو چار سڀڪا پڇڻ سان پئجي سگھندي، ۽ اھڙي خبر |
2280 |
DYNT.utf |
کي بہ آرام ٿئي. چڱو، ھان ياد کري مون کي |
اسان |
خدا ڪري تہ خير سان لينگري وڃي شينھن ڪلھي چڙھي، تہ |
2281 |
DYNT.utf |
کي پسند نٿو اچي.'' |
اسان |
کان روس جا ڍل ڀرو آھيون تنھنڪري تئون رستو رکڻ |
2282 |
DYNT.utf |
کي پڪ نہ ڏيندين تہ ڪاغذ ٻاھر نہ رھيو، تيسين |
اسان |
ھنن چيو تہ ``جيسين |
2283 |
DYNT.utf |
کي تعليم ڏيئي، ھزار خرچني ھھڙي درجي تي |
اسان |
ڪندا آھن تہ پيريءَ ۾ آھو کين ڪم اچي. بابي سائينءَ |
2284 |
DYNT.utf |
کي جيئدان ڏيو.'' ھنن پھرين صفوران جا ڳھ |
اسان |
وڌن، تڏھن چيائون تہ ``اسان وٽ جيڪي آھي سو وٺو، پر |
2285 |
DYNT.utf |
کي خدا جو ڏنو سڀڪي آھي. اسان وٽ ھوندينءَ |
اسان |
لاڙڪن جي پاڙي جو نيڪ مرد آھي ۽ اشراف ماڻھو آھي، ۽ |
2286 |
DYNT.utf |
کي روئي ملندا، پوءِ زينت اوچتو نڪري ايندي |
اسان |
بانوءَ کي کڻي ڪوٺيءَ ۾ لڪايائون. پڪ ھين تہ ھو اچي |
2287 |
DYNT.utf |
کي زيادہ پسند آھي.'' |
اسان |
آھيون. ھينئر گوشہ نشين ٿي ويھڻ ۽ خدا جي عبادت ڪرڻ |
2288 |
DYNT.utf |
کي صلاح مصلحت ڪرڻ کان جھليندو ڪو ڪونہ.'' |
اسان |
خبر ڪانہ پوندي تہ اھا حرڪت ڪنھن ڪئي، پوءِ وري بہ |
2289 |
DYNT.utf |
کي قبول آھي. بوءَ ڪھڙي بہ ڏکيائي اسان جي |
اسان |
کي منھنجي پاران رعائون ڏج، ۽ چنچ تہ تو واري ڳالھ |
2290 |
DYNT.utf |
کي کارايئي تہ اسين ڏھاڙي ڀڳا بيٺا ھونداسين.'' |
اسان |
بيبيءَ چرچو ڪري چيس تہ ``سو تہ چڱو پر جي اھڙو طعام |
2291 |
DYNT.utf |
کي کانئس جدا رھڻو پيو، تڏھن پنھنجو اصلوڪو |
اسان |
جي ڪئي ھئي، سو اھڙو بيحيا ٿي بيھي رھيو، جو آحر |
2292 |
DYNT.utf |
کي کڻي ٻڌاءِ تہ تنھنجو ڪھڙو خيال آھي، وري |
اسان |
تہ اڄ پٽ ڌيون سڀ آھن وات وڪيل. ھاڻ تون بہ تہ امان |
2293 |
DYNT.utf |
کي گھرائي وٺڻ لاءِ اختيار وارا آھيو.'' انھيءَ |
اسان |
پيا وينداسين ۽ جيڪڏھن ڪا ضرورت پئجي وڃي تہ ھڪدم |
2294 |
DYNT.utf |
کي معلوم ٿيو آھي تہ تنھنجي انھن سان ڪا |
اسان |
وجھ مليو، جو ھو اسان جي سرحدي پاڱن ۾ پيا دخل ڪن ۽ |
2295 |
DYNT.utf |
کي ملندؤ. زيادہ نياز. گھر جي سڀني ڀاتين |
اسان |
مامي جن بہ ھلڻ جو انجم ڪيو آھي. اميد تہ وقت تي |
2296 |
DYNT.utf |
کي ھتي رلايو اٿس.'' پر پوءِ وري ننھڻس دلاسا |
اسان |
سان مڙس جي ڪکن ۾ ويٺي ھيس. `نبم نان، صحت جان.' آڻي |
2297 |
DYNT.utf |
کي يقين آھي تہ تو جھڙي امير کي راڻي فتنہ |
اسان |
ھٿ ۾ رھندي. پوءِ احين سڀ چڱي حال ۾ گذارينداسين ۽ |
2298 |
DYNT.utf |
کي ڏبکاربندو. پر امان، کَريا بہ پنھنجا، |
اسان |
خدا توکي پُٽن پوٽن ويارو ڪندو، تنھنجون مرادون |
2299 |
DYNT.utf |
کي ڪو اشراف ماڻھو ڳولائي ڏي.'' |
اسان |
ٻيءَ جي ڳولا ۾ آھن. مون کي بہ منٿ ڪئي ھئائون تہ |
2300 |
DYNT.utf |
کي ڪھڙو عار ھولدو، اسان جو ڪم اھو آھي. مون |
اسان |
اسبن مھاڻا ماڻھو، اوھان جھڙن سردارن وٽ رھڻ کان |
2301 |
DYNT.utf |
کي ۽ اسان جي دوستن کي انھن ڪرستانن کان |
اسان |
اھو حال ڏسي پاڻ علي رضا کي ارمان ٿيندو ھو تہ ھيءُ |
2302 |
DYNT.utf |
مان گھڻا تہ ھن جا عزيز آھن. راڻيءَ سان سلطان |
اسان |
چيائونس تہ ``اسين سڀ فتنہ خانم جي طرف جا آھيون، |
2303 |
DYNT.utf |
ماني تيار آھي'' پر انھيءَ کان اڳي ھڪڙي لنڍي |
اسان |
ڍاڪون رکي ويئي. پوءِ صفي ۾ ساءُ کي چيائين تہ `` |
2304 |
DYNT.utf |
موڪليو آھي، سو قابو رکجو. اوھان جي اطلاع |
اسان |
بہ اوھان اڳيئي ٿورو گھڻو انداز پھچايو ھوندو. ٻيو |
2305 |
DYNT.utf |
مٿي بہ چيو آھي تہ ھن جي منڊم اگرچہ چڱي موچاري |
اسان |
محبوب عليءَ کي معلوم ٿيو تہ مون خراب ڪم ڪيو آھي. |
2306 |
DYNT.utf |
مٿي بہ ڏيکاريو آھي. سو ھنن جي وڃڻ ڪري ھي |
اسان |
۽ عزيزن سان تہ رستو گھڻو ڪري بند ٿي ويو ھئن، جيئن |
2307 |
DYNT.utf |
مٿي تعريف لکي آھي، تہ سندس ظاھري صورت بہ |
اسان |
ورھين جي جوان ڇوڪري ھئي. جي سندس باطني سيرت جي |
2308 |
DYNT.utf |
مٿي چيو آھي تہ فضل محمد جو شھر ۾ سکرن سکرن |
اسان |
|
2309 |
DYNT.utf |
مٿي ڏيکاريو آھي، نڪي وري تمام غريب ھو، |
اسان |
وڌ سينگاريو. علي رضا تونگر ماڻھو نہ ھو جيئن تہ |
2310 |
DYNT.utf |
مٿي ڏٺو آھي، تہ مائي شھربانوءَ کي ھنن سان |
اسان |
پر |
2311 |
DYNT.utf |
وٽ آيو آھين، تڏھن اسين تو سان ٻيو نٿا ڪريون، |
اسان |
ڏينھن نوڪري ڪئي اٿئي ۽ انگريز سرڪار جي معرفت |
2312 |
DYNT.utf |
وٽ ايندڙ ويندڙ آھن؛ جنھن ڳالھ ۾ امان جي |
اسان |
جي جيڪا ڳالھ ڪيئي، سا مون کي اڳيئي خبر آھي، ھو |
2313 |
DYNT.utf |
وٽ بک ھيئي تنھن کان ڀڳي آھين؟'' پر ھن چيس |
اسان |
سان اھا ڳالھ ڪئي، تنھن ڏوراپو ڏنس تہ ``متان |
2314 |
DYNT.utf |
وٽ پورھيت ٿينءَ تہ ڇا ٿيو؟ تنھنجا لڇڻ موچارا |
اسان |
ڪا مھڻي جي ڳالھ ناھي، سڀ مسلمان ڀائر آھيون، تون |
2315 |
DYNT.utf |
وٽ جيڪي آھي سو وٺو، پر اسان کي جيئدان ڏيو.'' |
اسان |
پر جڏھن ھڪڙي چورلھي ھٿ وڌن، تڏھن چيائون تہ `` |
2316 |
DYNT.utf |
وٽ عمر آندي آھي، ۽ گھر جو ڀاتي ٿي رھي آھين. |
اسان |
خوشي اڳي گھر ۾ ڏسندي ھئينءَ، سا ڪا ڏسين ٿي؟ تو بہ |
2317 |
DYNT.utf |
وٽ ھوندينءَ تہ منھنجو گھر وارو تنھنجو |
اسان |
۽ اشراف ماڻھو آھي، ۽ اسان کي خدا جو ڏنو سڀڪي آھي. |
2318 |
DYNT.utf |
وٽ ھڪڙي زال آھي، پر ڏاڍي اشراف لمازڻ ۽ |
اسان |
سيٺ جي گھر ۾ مائيءَ صفوران جي آڏو چري، ھن چيو تہ `` |
2319 |
DYNT.utf |
ٻنھي گھرن جي وچ ۾ جيڪو رستو آھي، سو مائٽن |
اسان |
جان بيبيءَ چيو تہ ``مائي، توکي خبر آھي تہ |
2320 |
DYNT.utf |
ڏي تون سچو نہ رھيو آھين، انھيءَ ڪري تون |
اسان |
معلوم ٿيو آھي تہ تنھنجي انھن سان ڪا رساڪاري آھي ۽ |
2321 |
DYNT.utf |
ڏي جواب جلد مو ڪلجئين، جو اسان جو سڃوئي |
اسان |
``جنھن ڳالہ جو مون تاڪيد ڪيو ھو، تنھن جو ڀلائي ڪري |
2322 |
DYNT.utf |
ڪم ڪار ڇڏي آرام وٺڻ جي ڪئي ھئي، سو اھڙو |
اسان |
نڪتا ھئا. ھنن ويچارن جڏھن ڏٺو تہ جنھن پٽ جي آسري |
2323 |
DYNT.utf |
ٻارن کي قرآن پاڙھيندي وڃ.'' سو ھن کي پاڻ |
اسانجن |
ٻبو ڪم ڪرڻ نہ ڏيندو ھو. ھن کي چيائين تہ ``مائي، تون |
2324 |
DYNT.utf |
فتحون آحن نہ؟'' |
اسان، |
اندر ٻنھنجي کھر ۾ مس گھڙي، تہ ٻڇڻ لسڳس تہ ``ڪيئن |
2325 |
DYNT.utf |
پيو ھوندو، ٻر ھتي تہ گھڻو ڪچرو پيو ھو!'' |
اسباب |
``مائي، مون ڀانيو تہ بادشاھن جي تھخانن ۾ ڏاڍو ڪو |
2326 |
DYNT.utf |
مھاڻا ماڻھو، اوھان جھڙن سردارن وٽ رھڻ |
اسبن |
حاضر آھيان. منھنجي ڇا مجال جو آءُٗ پاسو ڪنديس؟ |
2327 |
DYNT.utf |
ڪئي: سلطان جي سڀني حرمن وٽ ويئي، انھن سان |
استادي |
زينت بانوءَ ڏاڍي |
2328 |
DYNT.utf |
ڏئي ۽ نيٺ سول سرجن ٿئي. انھيءَ بابت جيڪا |
استحان |
ڪيو تہ ولايت ۾ طبابت جو علم سکي ۽ ڊاڪٽريءَ جو |
2329 |
DYNT.utf |
بلڪل مشڪل ھو، اھا مشڪلات علي رضا جن حل |
استعمال |
سکرن مسلمانن جي زالن ۾ پردي جي ھئڻ سبب تعليم جو |
2330 |
DYNT.utf |
ڏيڻ ھن کي بہ مناسب نظر نہ آئي، تنھنڪري |
استعيفا |
۽ سلطان وٽ اميريءَ جي جاءِ قبول ڪريان. پر اوچتو |
2331 |
DYNT.utf |
پھتو، ۽ سلطان کي پنھنجي سفر جو بيان ڪري |
استنبول |
ڪري پنجين- ڇھين مھينن کان پوءِ علي رضا وري اچي |
2332 |
DYNT.utf |
جي اميرن جي بيبين کان درجي ۾ واڌو ليکجي |
استنبول |
ھي فخر سمجھندا ھئا، جو انھيءَ ڪري زينت بانو گويا |
2333 |
DYNT.utf |
جي اميرن ڏي ۽ انھن جي معرفت سلطان ڏي پنھنجي |
استنبول |
علي رضا |
2334 |
DYNT.utf |
جي زناني عالم ۾ ھر طرح جو سڌارو ٿيو آھي |
استنبول |
شھر ۾ مشھور ٿي ويئي تہ علي رضا جي بيبيءَ جي آئي |
2335 |
DYNT.utf |
مان آيو، جنھن کي ھنن ٻہ ڏينھن اڳي اوڏي |
استنبول |
ائين ڪندي ھڪڙو ڪرد سوار |
2336 |
DYNT.utf |
مان روانا ٿيون ٿا اميد آھي تہ سگھوئي اوعان |
استنبول |
تہ علي رضا کي منصور عليءَ جو خط آيو تہ ``اسين |
2337 |
DYNT.utf |
مان روانو ٿيو، سو پھربن آيو بمبئي ۾، اتي |
استنبول |
منصور علي جو |
2338 |
DYNT.utf |
يا اسلامبول، جنھن کي قسطنطنيھ بہ چوندا |
استنبول |
|
2339 |
DYNT.utf |
ڇڏي ڪردستان ڏي آيو. |
استنبول |
علي رضا ۽ آسانيءَ سان انھن ڪردي نوڪرن جي واھر سان |
2340 |
DYNT.utf |
ڏي وڃ. اتي وڃي پنھنجو ڌنڌو ڪر، ۽ جي سرڪاري |
استنبول |
ھندستان ڏي اچڻ جي بدران ھن صلاح ڏنيس تہ ``اتان سڌو |
2341 |
DYNT.utf |
۽ منصورعلي وڃي لنڊن. |
استنبول |
ڪيائين تہ سڀ گڏ بغداد سان روانا ٿيون؛ اسين وڃون |
2342 |
DYNT.utf |
۾ اچو، جو ھتي سڀ ماڻھو اوھان جي ڏسڻ لاءِ |
استنبول |
لکندو ھو. ھنن ڏي ائين بہ لکي چڪو ھو تہ ``اوھين موٽي |
2343 |
DYNT.utf |
۾ اميري پئي ڪمائي، تہ سندس پٽن مان وڏي |
استنبول |
علي رضا |
2344 |
DYNT.utf |
۾ انگريز سرڪار جو جيڪو ڪانسل رھي ٿو، تنھنجي |
استنبول |
سگھوئي حڪم پھتو تہ |
2345 |
DYNT.utf |
۾ انگريز سرڪار جي طرفان ھڪڙو وڏو ڪانسل |
استنبول |
|
2346 |
DYNT.utf |
۾ پھتو. |
استنبول |
انھن مٿين ڀاتين سان علي رضا اچي |
2347 |
DYNT.utf |
۾ پھتو، تڏھن ھن کي پريندي ئي ايترو مانُ |
استنبول |
ڊاڪٽر منصور عليءَ جي سفارش لکي. سو جڏھن منصور علي |
2348 |
DYNT.utf |
۾ جو تُرڪڻ گھر ۾ ھئي، تنھن جي خوبيءَ جي |
استنبول |
ڳڻتيءَ ڪري سچ ٿي چيائون. سندس ڀاءُ منصور عليءَ کي |
2349 |
DYNT.utf |
۾ گھر ڪري رھندو ھو ۽ سندس ڪارخانہ تمام |
استنبول |
ھن جا خيال پيءُ جي خيالن سان ملي ٿي آيا. ھو ھينئر |
2350 |
DYNT.utf |
دکني آھي، ذات جو شيخ آھي، تنھن سان ماستر |
اسُراف |
ڏنو تہ ``اھا مائي ھتي جي رھاڪو آھي. سندس پيءُ ھڪ |
2351 |
DYNT.utf |
جنھن کي قسطنطنيھ بہ چوندا آھن، سو وڏن شھرن |
اسلامبول، |
استنبول يا |
2352 |
DYNT.utf |
دين ۽ علم جي خاص جاءِ آھي، ٽيون تہ اھو علي |
اسلامي |
سھڻو ٻڌل شھر مشھور آھي، ٻيو تہ مسلمانن جي گادي ۽ |
2353 |
DYNT.utf |
رپيا بہ لڀي پيا. ھيڪاري پڪو شڪ پين تہ ھيءَ |
اسي |
گذر جي اپاءُ کان سواءِ گھمندي وتي. وري وٽانئس ستر- |
2354 |
DYNT.utf |
رپيا درما ھو ڏيندس. ھو جنگي کاتي جو وڏو |
اسي |
ھن کي چيو تہ جيڪڏھن تون مون سان ھلندين، تہ توکي |
2355 |
DYNT.utf |
آھي تہ زينت کي بہ اھو ھنڌ چڱو لڳندو. جن |
اسيد |
بختاور چيو تہ ``ھائو مائي، مچ ٿي چوين پر مون کي |
2356 |
DYNT.utf |
بہ ڏيکاريائوٽس تہ شايد ورھيہ-ٻن جي اندر |
اسيد |
صاحبلوڪن کيس انھيءَ جاءِ تي وڃڻ لاءِ صلاح ڏني ۽ |
2357 |
DYNT.utf |
تي ائين ڪرڻ لاچار ڄاتائون. |
اسيد |
ڏک ٿي ٿين تہ ھھڙو بندوبست ڦٽي وڃي! پر فائدي جي |
2358 |
DYNT.utf |
ججھي آھي.'' |
اسيد |
تن من ٻڇي ڏينھن - ٻن ۾ جواب ڏينديس. پر اللّہ ۾ |
2359 |
DYNT.utf |
عليءَ کي آءُٗ کڻنديس. اھڙي چڱي ڳالھ ٻي |
اسيد |
کي نياڻي اھي، سا منھنجي حامد کي ڏيندو، ۽ سندس پٽ |
2360 |
DYNT.utf |
آرام ڪري وٽن پيا گذارينداسين ۽ ھو اسان |
اسين |
تي خرچي، ھنن کي کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪنداسين، تڏھن |
2361 |
DYNT.utf |
آسمان مان لٿيون آھيون ۽ ڏيھي ماڻھو رڳو |
اسين |
آھن، يا ھتي گھڻو رھيون آھن، سي تہ ڄاڻنديون آھن تہ |
2362 |
DYNT.utf |
آھيون. اسان کي اوھان کان عار ڪونھي، اوھان |
اسين |
اسين سڀ ديسي ٿياسون. جھڙا اشراف توھين آھيو، تھڙا |
2363 |
DYNT.utf |
اچي ٿيو پيا وينداسين ۽ جيڪڏھن ڪا ضرورت |
اسين |
گھريائون، ۽ اھو دلاسو بہ ڏنائون تہ ``اوير سوير |
2364 |
DYNT.utf |
ادا ڪنداسين ۽ جيتري خدمت پڄي سکھندي، اوتري |
اسين |
اسان جي اکين تي رھو. جيڪي اولاد جا حق آھن، سي سڀ |
2365 |
DYNT.utf |
استنبول مان روانا ٿيون ٿا اميد آھي تہ سگھوئي |
اسين |
گذريو تہ علي رضا کي منصور عليءَ جو خط آيو تہ `` |
2366 |
DYNT.utf |
اوھان جا سائٽ آھيون، اسين اوھان جا غلام |
اسين |
خبر آھي - توکان کجھو ڪرن آھي. آءُٗ نٿي چوان تہ |
2367 |
DYNT.utf |
اوھان جا غلام آھيون، ائين ڄاڻي تون کڻي |
اسين |
آھي. آءُٗ نٿي چوان تہ اسين اوھان جا سائٽ آھيون، |
2368 |
DYNT.utf |
اوھان وٽ اينداسين ۽ اچي ڏينھن گذارينداسين، |
اسين |
چوائي موڪليائون تہ پنھنجي گھر خبر ڪج تہ سڀاڻي |
2369 |
DYNT.utf |
اڳتي ھتي نہ رھون. جيڪي ھتي ٿو توکي ملي، |
اسين |
جھليس تہ ``ابا، تڪڙ نہ ڪر، منھنجي صلاح آھي تہ ھاڻ |
2370 |
DYNT.utf |
بہ اچي اوھان وٽ نڪرنداسين. |
اسين |
ڏنائين تہ جي قسمت ۽ حياتي ھوندي تہ ھڪڙي ڏينھن |
2371 |
DYNT.utf |
بہ ڪنداسين. ڪو چڱو وار ڏسي في الحال مڱڻي |
اسين |
اسان جي بہ کڻي جوڙبندو! ھاڻي اوھين تياري ڪجو |
2372 |
DYNT.utf |
بہ ڳڻتيءَ کان ڇٽون. ھينٺر ماڻھن ۾ حال ڪونہ |
اسين |
تہ وڃي پنھنجي گھر تڙ واري ٿني، تہ پاڻ بہ خوش رھي ۽ |
2373 |
DYNT.utf |
بيان ڪرڻ ضروري نٿا ڄاڻون. ويچاري سور پِي، |
اسين |
جي دل ۾ ھو، سو پڙھندڙن کي پاڻ خيال ۾ اچي سگھندو، |
2374 |
DYNT.utf |
پاڻ بہ اشراف آھيون. ھن جو ٺھيو ٺڪيو گھر |
اسين |
سان بہ ٺھي ويئي آھين. تون غريب اشراف ڏسجين ٿي، ۽ |
2375 |
DYNT.utf |
پاڻ بہ سکيا ٿينداسين. اگرچ خير جو وقت چڱو |
اسين |
اھو سچ ٿي چوبن، پر وٺ سک کي-ٻار تہ وڃي سکيو ٿيندو، |
2376 |
DYNT.utf |
پنھنجو مال متاع اولاد تي خرچي، ھنن کي کٽڻ |
اسين |
ھنن کي تہ اھا اميد ھئي تہ جڏھن |
2377 |
DYNT.utf |
پنھنجين زالن سان فرحتن ۾ پيا گذاريون ۽ |
اسين |
تعليم ڏيئي، ھزار خرچني ھھڙي درجي تي پھچايو ھينئر |
2378 |
DYNT.utf |
تنھنجون ڳالھيون ڪنديون آھيون، ۽ جڏھن جھان |
اسين |
خوشامند نٿي ڪريان. مريم کان پڇي ڏس تہ ڪيترا ڀيرا |
2379 |
DYNT.utf |
تو سان ٻيو نٿا ڪريون، حڪم ٿا ڏيون تہ يڪدم |
اسين |
۽ انگريز سرڪار جي معرفت اسان وٽ آيو آھين، تڏھن |
2380 |
DYNT.utf |
تو کي کڻڻ آپائڻ جھڙي خسيس ڪم ۾ ڪين لڳائينداسين. |
اسين |
ھنن چيو تہ ``تون اسان جو وڏو مربي آھين، |
2381 |
DYNT.utf |
تہ اجھي اھڙا ٿا ڏسون جھڙا ٻڌئي. |
اسين |
قسم جو گھر، ڪھڙي قسم جو ماڻھو چگو نظر ٿو اچي، |
2382 |
DYNT.utf |
تہ تنھنجي گھر پيا اچون، تون الائجي ڪھڙي |
اسين |
پائي پيشانيءَ تي چمي ڏنائين، ۽ چيالينس تہ ``امان، |
2383 |
DYNT.utf |
جبل ۾ خوش رھندا آھيون، ۽ اگرچہ قوم ترڪن |
اسين |
وٽ ھنن کي چڱيون جايون وٺائي ڏيان.'' پر ھنن چيس تہ `` |
2384 |
DYNT.utf |
جنگي ماڻھو آھيون، اسان جو ملڪ ٽ آھي، اسان |
اسين |
لڙائي ۾ ماريو، آتي پوري ڇڏيائونس.'' ۽ چيائونس تہ `` |
2385 |
DYNT.utf |
چونڊي پنھنجي ٻانھن وئنداسين. ٻڌو ڪين ھئي |
اسين |
بہ انگريزي پڙھيا آھن، سي بہ ائين پيا چون تہ |
2386 |
DYNT.utf |
چڱيءَ طرح واقف آھيون. اھا ٻانھن ھڪ پيري |
اسين |
کي بسند آھي، تہ مون کي بہ پسند آھي. انھيءَ گھر جا |
2387 |
DYNT.utf |
ساڻس اھڙو پير کڻنداسين، تہ ماڻھو اسان |
اسين |
تڏھن بہ اصل جي توکي خبر آھي تہ ذات جو ميمڻ آھي. جي |
2388 |
DYNT.utf |
سسجھنداسين تہ ضرور اسان جو ھيترن ڏينھن |
اسين |
اسان کي پڪ نہ ڏيندين تہ ڪاغذ ٻاھر نہ رھيو، تيسين |
2389 |
DYNT.utf |
سومر واري آگبوٽ ۾ روانا ٿينداسين. مامي |
اسين |
خوش، انھيءَ ۾ آءُٗ بہ خوش. اوھان جي حڪم موجب |
2390 |
DYNT.utf |
سڀ ديسي ٿياسون. جھڙا اشراف توھين آھيو، |
اسين |
ٿو ملڻ ٿئي. منھنجو مڙس بہ اصل پرديسي ھو، پر ھاڻ تہ |
2391 |
DYNT.utf |
سڀ فتنہ خانم جي طرف جا آھيون، اسان مان |
اسين |
پنھنجي سڄي منصوبي مان ھن کي واقف ڪيو. چيائونس تہ `` |
2392 |
DYNT.utf |
وڃون استنبول ۽ منصورعلي وڃي لنڊن. |
اسين |
ٺھواءُ ڪيائين تہ سڀ گڏ بغداد سان روانا ٿيون؛ |
2393 |
DYNT.utf |
وڃي عام مُلن ۽ آخوندن سان مٽ پونداسين ۽ |
اسين |
ڪندا ھئا، تنھنڪري ڄاتائون تہ اھڙي بندوبست ڪري |
2394 |
DYNT.utf |
ھِتان ھُتان داروءَ جا پيپ سودي، انھيءَ |
اسين |
رستو جاري ڪيو آھي. جڏھن سج لھي انڌيرو ٿيندو آھي، |
2395 |
DYNT.utf |
ھتي بيان ڏيئي نہ سگھنداسين. شال ڪنھين انسان |
اسين |
گُم ٿيڻ ڪري، جيڪي رڙيون سندس عزيزن ڪيون، تن جو |
2396 |
DYNT.utf |
ھنن جا گھڻو شڪر گذار آھيون. ۽ اڳي جو اسان |
اسين |
مٿو آھي، ۽ پنھنجي جان جو کي ۾ وڌي اٿن، تنھنڪري |
2397 |
DYNT.utf |
ٻارھوئي جيئرا ڪين ھونداسين، نڪي ساڻس گڏيا |
اسين |
پوءِ جي خبر ناھي تہ نينگريءَ جو ڪھڙو حال ٿيندو. |
2398 |
DYNT.utf |
ڇا ڪريون ڇوڪرا نٿا مُڙن. جي سندن مرضي نٿا |
اسين |
انھيءَ باب ۾ چوي ۽ ٽوڪ ڪري، تنھن کي اوھين چئو تہ |
2399 |
DYNT.utf |
ڏھاڙي ڀڳا بيٺا ھونداسين.'' |
اسين |
تہ ``سو تہ چڱو پر جي اھڙو طعام اسان کي کارايئي تہ |
2400 |
DYNT.utf |
ڪريون ٿا، تنھن کان ٻہ ورھيہ کن اڳي علي |
اسين |
جنھن وقت جي ڳالھ |
2401 |
DYNT.utf |
ڪھڙو ذڪر لکون؟ ھيتريءَ واقفيت، ھيتريءَ |
اسين |
گھوٽ ڪنوار جي گڏ رھڻ جو |
2402 |
DYNT.utf |
ڪي لٺ سان، ڪي چٺ سان سڀني کي آڻي پنھنجي |
اسين |
ھو ھنن جي مرضي رکنديون ھيون؛ تنھنڪري ھنن ڄاتو تہ |
2403 |
DYNT.utf |
|
اسڪول |
ذئون |
2404 |
DYNT.utf |
بند ڪيائون. سڀڪو پنھنجي ٻار جو بندوبست |
اسڪول |
پر في الحال ھٿ ڪانہ لڳين، تنھنڪري لاچار اھو |
2405 |
DYNT.utf |
بہ ڇڏي ڏنائين. |
اسڪول |
باغن ۾ وڃي پيالا پاڻي ڪندو ھو. نيٺ ٿورو ٿورو ڪري |
2406 |
DYNT.utf |
جو نالو مشھور ٿيو ۽ علي رضا ۽ زينت بانوءَ |
اسڪول |
لياقت واريون ۽ نيڪ ڏسڻ ۾ آيون؛ تنھنڪري سگھوئي ھن |
2407 |
DYNT.utf |
جو ڪم تمام چڱيءَ طرح شروع ٿيو. پوءِ تہ مھيني |
اسڪول |
پنھنجي بيبيءَ کي چڱي مدد ڏني. انھيءَ طرح ھن زناني |
2408 |
DYNT.utf |
جي انھيءَ بيان ٻڌڻ ڪري ۽ حال ڏسڻ ڪري، ماڻھو |
اسڪول |
کان پوءِ سڀيئي چاءِ پِي گلدستا وٺي، موڪلائي ويا. |
2409 |
DYNT.utf |
جي بھتريءَ جو ذڪر پنھنجن ڪنن سان کانئن |
اسڪول |
وڏن صاحبلوڪن ۽ منڊمن کي بہ سڏڻ لڳو، جن ھن زناني |
2410 |
DYNT.utf |
جي پٽيوالي ٿي، تنھن بہ انھيءَ ڪم ۾ پنھنجي |
اسڪول |
ڇوڪرن جي گھڻي آدرڀاءُ ۽ خاطري ڪئي. مريم، جا ھاڻ |
2411 |
DYNT.utf |
جي شروعات ٿيڻ ۽ ڪم ھلڻ جو بيان، جو لکي تيار |
اسڪول |
ماڻھو دعوت ڪري گھرايائين. انھن جي روبرو انھيءَ |
2412 |
DYNT.utf |
جي وڃڻ کان پيو گسائيندو ھو، ڪڏھن ڪڏھن بيماريءَ |
اسڪول |
کان ناراض رھيا ۽ مٿس ڪاوڙ ڪرڻ لڳا. ڪي ڏينھن تہ ھي |
2413 |
DYNT.utf |
کان آيو، ۽ ماءُ، پٽ، ڌيءُ ٽنھي گڏجي ويھي |
اسڪول |
ڀرڻ لڳي. پوءِ تہ سگھوئي ماني تيار ٿي ۽ حامد علي بہ |
2414 |
DYNT.utf |
کان رھي پوندو ھو؛ ۽ سنگتين سان باغن ۾ وڃي |
اسڪول |
سان پيو گذاريندو ھو، جي ڪو جھڙالو ڏينھن آيو تہ |
2415 |
DYNT.utf |
کان موٽي آيو ھو ۽ اوطاق واري لانڍيءَ ۾ |
اسڪول |
وجھي ٻاھر در تي موڪليائين، جو سندس ڀاءُ حامد بہ |
2416 |
DYNT.utf |
کليو ھو، تڏھن علي رضا اسڪول ۾ ھڪڙي مجلس |
اسڪول |
جڏھن اھو ساڳيو ڏينھن موٽي آيو، جنھن ڏينھن اھو |
2417 |
DYNT.utf |
وجھجي، جنھن ۾ اڪثر سکرن مسلمانن جون ڌيئون |
اسڪول |
تہ ھڪڙي چڱي پوشيدہ جاءِ وٺي، انھيءَ ۾ ھڪڙو زنانو |
2418 |
DYNT.utf |
ڏي روانو ٿيو ھو. |
اسڪول |
جو دؤر ڪيو، ۽ سندس پٽ حامد علي، ڪتاب ڪڇ ۾ ڪري |
2419 |
DYNT.utf |
ڏي سنڀريو. بختاور کي مائي شھربانوءَ سڏي |
اسڪول |
نماز پڙھي وڃي قرآن جي دؤر تي پينگھي ۾ ويٺي. حامد |
2420 |
DYNT.utf |
۾ اينديون ھيون، تن سان ھيءَ گنتگو ڪندي |
اسڪول |
جون منڊمون ھن جون واقف ٿيون، جي وقت بوقت |
2421 |
DYNT.utf |
۾ پڙھائڻ ويھاريائين، جو پھرين سنڌي ۽ پوءِ |
اسڪول |
واٽ وٺڻ لڳو. پنھنجي پٽ حامدعليءَ کي ننڍي ئي ھوندي |
2422 |
DYNT.utf |
۾ پڙھڻ ويھاريا ۽ سندس لياڻي تہ ماءُ جي |
اسڪول |
محبوب علي ۽ منصور علي بہ ھاڻ بمبئيءَ جي ھڪڙي وڏي |
2423 |
DYNT.utf |
۾ پڙھندو ھو. زينت بانو چوڏھن پندرھن ورھين |
اسڪول |
اچي سورھن سترھن ورھين جو ٿيو ھو، پر اڃا انگريزي |
2424 |
DYNT.utf |
۾ گڏ بہ پڙھي ھئا، تنھنڪري ھنن جو وري پاڻ |
اسڪول |
وري فتح خان جو پٽ حامد ۽ علي رضا ڪي ٿورا ڏينھن ھڪ |
2425 |
DYNT.utf |
۾ نہ پڙھنديون ھيون، سي ھينئر ھتي اچڻ لڳيون |
اسڪول |
جون ڇوڪريون پوري بندوبست نہ ھئڻ ڪري ٻاھرئين ڪنھن |
2426 |
DYNT.utf |
۾ ھو، مگر ذھين طبع جو ھو ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ |
اسڪول |
پر انکريزيءَ ۾ بہ چالاڪ ھو. اگرچ پڙھيو رڳو سنڌي |
2427 |
DYNT.utf |
۾ ھي چڙھي چڙھي اچي مٿئين درجي کي پھتو ھو، |
اسڪول |
لکڻ جو شوق گھٽبو ويو ۽ لچائيءَ جو خيال وڌندو ويو. |
2428 |
DYNT.utf |
۾ ھڪڙي مجلس گڏ ڪئي، جنھن ۾ ڇوڪرين جا پيءُ |
اسڪول |
آيو، جنھن ڏينھن اھو اسڪول کليو ھو، تڏھن علي رضا |
2429 |
DYNT.utf |
۾ پڙھائيندا آھن، جھڙوڪ تاريخ، جاگرافي، |
اسُڪولن |
زال کي انگريزي پڙھائيندو ھو ۽ ٻيا جيڪي ڪتاب اڪثر |
2430 |
DYNT.utf |
ڏيڻ لڳي تہ ھاڻ اجھو سگھولي ٻارن ٻچن واري |
اشارا |
چلت جي تعربف ڪرڻ لڳي ۽ ڪڏھن تہ وري چرچي طور ھن کي |
2431 |
DYNT.utf |
مان ھن کي دل جو خطرو بہ جاڳيو تہ متان ڪن |
اشارن |
تي آڻڻ لاءِ اتي ڦٽو ڪرايو آھي. ٻاروت ۽ محلات جي |
2432 |
DYNT.utf |
۽ پرولين ۾ ھڪٻئي سان انھيءَ خرفناڪ واردات |
اشارن |
جي لاءِ منتظر ويٺا ھئا. ڪن پئي ساني کاڌي، ڪن پئي |
2433 |
DYNT.utf |
آھي. جا زال پنھنجي مڙس يا وارث کان پري ھوندي، |
اشارو |
جي لاءِ وڏو پردو آھي مڙس، انھيءَ جو تہ قرآن ۾ بہ |
2434 |
DYNT.utf |
ڏنو اٿئي؟ سچ چئج - آءُٗ توکان پنھنجو حال |
اشارو |
تون اڄ پاڻھي مون سان اھو ذڪر ٿي چورين، يا امان ڪو |
2435 |
DYNT.utf |
ڏنو ويو آھي، جيڪي ٿورو گھڻو گڏ ڪيو ھئائون، |
اشارو |
جي حالت پاڙي وارن کان بھتر ھاندي آئي، جيئن مٿي بہ |
2436 |
DYNT.utf |
ڪيو ھئالين ۽ دلجاءِ ڏلي ھئائين. آءُٗ سو |
اشارو |
ھو. لاشڪ سرائي بہ ھن ڪم ۾ راضي آھي جو اڳواٽ مون کي |
2437 |
DYNT.utf |
سان اسان رٿ ڪئي آھي تہ بادشاھ کي سندس وڏي |
اشاري |
اسان جي راڻيءَ جي گھڻي اڻڻت آھي. تنھنڪري ھن جي |
2438 |
DYNT.utf |
طرح ايترو بہ چئي چڪي ھيس تہ تون اسان جي |
اشاري |
جان بيبيءَ بہ اڳي کان وڌيڪ پيار ڏيکاريو ھوس، ۽ |
2439 |
DYNT.utf |
طرح مرضي ڏيکاريائين، جو بختاور جي ڳالھائڻ |
اشاري |
ھن کي ڪا مشڪلات ڏسڻ ۾ ڪانہ آئي، ٿورن لي لفظن ۾ |
2440 |
DYNT.utf |
وھيڻا ويٺا ھججو.'' انھيءَ صلاح تي سڀ ڪمر |
اشاري |
پوءِ اڌ رات جو اھو ڪم شروع ڪنداسين. اوھين سڀ |
2441 |
DYNT.utf |
وھيڻو ھو، سو نيٽي پيو ۽ زينت بانو وَٽي |
اشاري |
ھو ۽ انھيءَ مھل شايد لوڏي جي ڪري نڪري پيو ھو ۽ رڳو |
2442 |
DYNT.utf |
ملاقات محبت آثار عرض- اوھان جو خط بھتو. |
اشتياق |
عزيز از جان سلامت. بعد تسليمات لياز آيات و |
2443 |
DYNT.utf |
آھيون. ھن جو ٺھيو ٺڪيو گھر ھلندي ھلندي |
اشراف |
ويئي آھين. تون غريب اشراف ڏسجين ٿي، ۽ اسين پاڻ بہ |
2444 |
DYNT.utf |
آھي، تنھنڪري ھن جي گھڻي خاطرداري ڪيائون. |
اشراف |
خوش ٿيا ۽ سندس ڳالھين مان سھي ڪيائون تہ ھيءَ بيشڪ |
2445 |
DYNT.utf |
پردي وارن مسلمان ماڻھن جي لاءِ ھيءُ بھتر |
اشراف |
تہ جنھن قسم جو بندوبست اڳيئي ھلندڙ آھي، تنھن کان |
2446 |
DYNT.utf |
پورھيت گھرجي، سو ڪا ھٿ لڳيئي تہ مون کي |
اشراف |
ٽيون ڏينھن مون کي چيو ھو تہ ``ڪنھن سکر ماڻھوءَ کي |
2447 |
DYNT.utf |
توھين آھيو، تھڙا اسين آھيون. اسان کي اوھان |
اشراف |
پرديسي ھو، پر ھاڻ تہ اسين سڀ ديسي ٿياسون. جھڙا |
2448 |
DYNT.utf |
تہ ھينئر پنھنجو ڪنڌ لڪايو وتن گذاريندا.`` |
اشراف |
فقير مان ٿا ٽرن، گلا ڪندي ھنن کي دير ڪانہ ٿي ٿئي، |
2449 |
DYNT.utf |
زال ڄاڻي مٿس ڪھل ڪيائون، ۽ سندس حال احوال |
اشراف |
چورائي، پنھنجي لاءِ وٺي آيو آھي، سو ھن کي غريب |
2450 |
DYNT.utf |
زالن کي مناسب طرح صحبت ڪرڻ، خوش گذارڻ ۽ |
اشراف |
انتظام مان رڳو اھو فائدو نہ نڪتو تہ پردي وارين |
2451 |
DYNT.utf |
گھر جو آھي، کئتڻ ڪمائڻ وارو آھي پوري وھيءَ |
اشراف |
جان بيبيءَ جي ٻت ۾ موجود آھن ٻڙھڻ لکڻ وارو آھي، |
2452 |
DYNT.utf |
گھر جو آھي، ڌاريو آھي تہ بہ مائٽن وانگر |
اشراف |
گھر ۾ اچين، شڪل صورت جو چڱو آھي، جوان جماڻ آھي، |
2453 |
DYNT.utf |
گھر جي مدد لاءِ ھٿ ڪجي. تعليم فارسي، ھندستاني |
اشراف |
وڃي، تيئن جاچ ڪري پگھار تي ٻي ھڪ-ٻہ پڙھيل زال |
2454 |
DYNT.utf |
گھر جي ڏسجي ٿي.'' ھنن زالن بہ ھن جي گھڻي |
اشراف |
وانگي آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح خدمت ڪريو، ھيءَ سکر |
2455 |
DYNT.utf |
گھر مان ٻانھن ملڻ ۾ حرڪت ڪانہ ٿي. ھڪڙي واپاري |
اشراف |
پوءِ تہ محبوب عليءَ کي ڪنھن |
2456 |
DYNT.utf |
لمازڻ ۽ لکڻ پڙھڻ جي ھوشيار آھي. اسان جن |
اشراف |
آڏو چري، ھن چيو تہ ``اسان وٽ ھڪڙي زال آھي، پر ڏاڍي |
2457 |
DYNT.utf |
ماڻھو آھي، ۽ اسان کي خدا جو ڏنو سڀڪي آھي. |
اشراف |
گھر وارو فضل محمد لاڙڪن جي پاڙي جو نيڪ مرد آھي ۽ |
2458 |
DYNT.utf |
ماڻھو ھئا، تنھنڪري ھنن جي شادي وڏي تجمل |
اشراف |
سکھوئي شاديءَ جو بندوبست ٿيو، ٻيئي طرف دولتمند ۽ |
2459 |
DYNT.utf |
ماڻھو ڳولائي ڏي.'' |
اشراف |
ڳولا ۾ آھن. مون کي بہ منٿ ڪئي ھئائون تہ اسان کي ڪو |
2460 |
DYNT.utf |
مسلمان خاندان جون ڇوڪريون پوري بندوبست |
اشراف |
انھيءَ طرح مڪتب سال بسال بھتر ٿيندو ويو. جن |
2461 |
DYNT.utf |
ٿا ڏسجن ۽ پنھنجيءَ وارا بہ آھن. آءُٗ سندن |
اشراف |
اٿس، ڌيءَ اٿس، ماءُ اٿس، ۽ ھڪڙي پورھيت اٿس. وڏا |
2462 |
DYNT.utf |
ٿي اھڙي نيچ آدميءَ جون گاريون جھليوَ. وري |
اشراف |
ٿيون سو کڙبون سڙيون وٺو! شرم جي ڳالھ آھي، جو سکر |
2463 |
DYNT.utf |
ڏسجين ٿي، ۽ اسين پاڻ بہ اشراف آھيون. ھن |
اشراف |
وانگي آھين ۽ اسان سان بہ ٺھي ويئي آھين. تون غريب |
2464 |
DYNT.utf |
۽ پڙھيل زال ڪيئن ھٿ لڳي، جا انھيءَ متل |
اشراف |
احوال ٻڌايائون. ھنن کي گھڻو ارمان ٿيو تسہ اھڙي |
2465 |
DYNT.utf |
۽ عزت وارو ماڻھو خواھشسنھ نہ ٿيندو؟ سرائيءَ |
اشراف |
وڃي ٻھتي ھئي: پوءِ اھڙيءَ ٻانھن جي لاءِ ڀلا ڪھڙو |
2466 |
DYNT.utf |
۽ غرڍب، تنھن سج لٿي تائين آتيئي پاڻ وٽ |
اشراف |
آھي، تنھن کي مٿس ڪھل آئي. وري ھن کي ڏٺائين بہ |
2467 |
DYNT.utf |
۽ نيڪ زال آئي آھي. |
اشراف |
ڳوٺ ۾ اھا ڳالھ مشھور ٿي ويئي تہ صديق جي گھر ڪا وڏي |
2468 |
DYNT.utf |
ڪانہ رھي آھي. ڪو سکر گھر ھجي تہ جيڪر ڇو |
اشرافت |
مگر مھنجو ھتي واقف ڪونھي. تنھن کان سواءِ اڄ ملڪ ۾ |
2469 |
DYNT.utf |
۽ چڱي انتظام جو فل ھو. |
اشرافت |
اھو سڀ ھنن جي سرجوشي ۽ محبت، علميت، ايمانداري، |
2470 |
DYNT.utf |
۽ چڱي ھلت ڏسي ھن کي آفرين ڪرڻ لڳا. خاص ڪري |
اشرافت |
لڳي. مھيني کن جي اندر ھن جي چالاڪي، نمڪ حلالي، |
2471 |
DYNT.utf |
۽ نمڪحلالي چڱيءَ طرح معلوم ٿي ويئي، سا |
اشرافت |
ھفتي-ٻن جي آزمودي مان چاند بيبيءَ کي زينت جي |
2472 |
DYNT.utf |
لياقت، غريبيءَ، چڱي ھلت چلت، موچاري کٽڻ |
اشرافت، |
عزيزي خويشيءَ ڏي اوترو ڏسڻو ناھي، پوريءَ عمر ڏي، |
2473 |
DYNT.utf |
کي ڪڪ ڪري ڇڏيو ھو ۽ پوليس جي نوڪريءَ ۾ رھي |
اشرافن |
جي قيد ٿيڻ ڪري سندس دشمنن کي گھڻي خوشي ٿي. ھن گھڻن |
2474 |
DYNT.utf |
۾ دستور ڪونھي، نڪا مون کي ڪا سجھي. نڪا وري |
اشرافن |
خبر اسان کي اڳيئي آھي بہ، پڙھڻ لکڻ جو تہ اصلي ھتي |
2475 |
DYNT.utf |
خيال دل ۾ جاڳيو. |
اصدوڪو |
آرام سان رھڻ لڳا، تڏھن علي رضا کي وري پنھنجو |
2476 |
DYNT.utf |
بند ڪجي. |
اصل |
۾ ايندا آھن ۽ وقت بوقت جا گھور ڏيڻ ۾ ايندي آھي، سا |
2477 |
DYNT.utf |
پرديسي ھو، پر ھاڻ تہ اسين سڀ ديسي ٿياسون. |
اصل |
ائين آھي، ڪڏھن ڪڏھن ٿو ملڻ ٿئي. منھنجو مڙس بہ |
2478 |
DYNT.utf |
ترڪ ھو ۽ روس واري سرحدي پر ڳڻي جو رئيس ھو، |
اصل |
ڳالھ چوري ۽ مختصر طرح ٻڌايائينس تہ ``منھنجو ڏاڏو |
2479 |
DYNT.utf |
ترڪ ھو ۽ سندس پيءُ ترڪستان جي سرحد واري |
اصل |
ھو: ھن کي خبر ھئي تہ منھنجو پيءُ علي نوازخان |
2480 |
DYNT.utf |
جا امير مون مان گھڻو خوش ڪين ھوندا، ڪا |
اصل |
مھربانيءَ سان ھتي وڏي درجي کي پھتو آھيان، سو ھتي |
2481 |
DYNT.utf |
جو ترڪ ھو. ھن جو پيءُ ترڪستان جي سرحد واري |
اصل |
ھو |
2482 |
DYNT.utf |
جي توکي خبر آھي تہ ذات جو ميمڻ آھي. جي اسين |
اصل |
جيتوڻيڪ ٻڃنديءَ وارو آھي ۽ بخت زور اٿس، تڏھن بہ |
2483 |
DYNT.utf |
دين جي نالي کان ڀڄدڙ ھئا. خدا جي ھستيءَ |
اصل |
منڊم جو حال ٻيءَ طرح ھو، ھو مسلماني تہ خير، پر |
2484 |
DYNT.utf |
ديوارن جي اندر بند رکڻ ۽ بلڪل نڪرڻ کان |
اصل |
جي نسبت ۾ منھنجو مختصر مطلب ھيءُ آھي، تہ زالن کي |
2485 |
DYNT.utf |
فتنہ خانم ڏي ڪين ويندي ھئي. پر پوءِ اڪثر |
اصل |
وڏي گھر واريءَ محلات ۾ رھي ھئي، آھا پھرين ڏينھن ۾ |
2486 |
DYNT.utf |
کان البت تين ھوندو ھو، تنھنڪري پاڻ زيادہ |
اصل |
ٿو يا ڪريان ٿو، سي ضرور چڱو ھوندو، ۽ طبع جو بہ |
2487 |
DYNT.utf |
کان وڏن وڏن صاحبلوڪن کي ڪنھن آروءَ واري |
اصل |
۽ خود مختاريءَ ڪري بيپرواھ ٿيو ويٺو ھو، تڏھن بہ |
2488 |
DYNT.utf |
گھر جا ڀاتي ھئا، تيئن گڏ رھڻ لڳا، ۽ ھندستاني |
اصل |
۽ غريب غربي کي بہ ڍءُ ڪرايائين. پوءِ جيئن |
2489 |
DYNT.utf |
لنڍي ھوندي کان ٽُنگ نڪتل ھجي تہ پوءِ لاچار |
اصل |
يا اھڙو ڪو ٻيو زيور؛ باقي لَڪ ۾ ضرور ڪونھي. جي |
2490 |
DYNT.utf |
مشھور آھي، پر ھيءَ تہ وڏي خاندان جي ھئي، |
اصل |
اھا جوان ۽ تمام حسين زال ھئي، ترڪن جي خوبصورتي |
2491 |
DYNT.utf |
مليل ھئي، ٻي وري پاڻ ڏني ھئاڻينس، سا بلڪل |
اصل |
کان بہ مشڪل ٿي سگھن. ھن جي زال کي چڱي تعليم تہ |
2492 |
DYNT.utf |
منھن بڇڙو ڪري چوڻ لڳي تہ ``تڏھن سائين تون |
اصل |
ڪا دغابازي ٿي آھي، سا ڇرڪ ڀري پرڀرو رڙھي ويٺي، |
2493 |
DYNT.utf |
ولائتي ماڻھو اٽڪل وارو ھو، گھر ۾ ڀاتي پورا |
اصل |
تنھنڪري ھنن جو کذران تمام چڱو پيو ٿيندو ھو. ھو بہ |
2494 |
DYNT.utf |
وڏماڻھپ نڪل ڪانہ ھئي، ۽ ھي پاڻ بہ چڱر ماڻھو |
اصل |
ڪنھن وڏي ماڻھوءَ جي گھران ھن کي ٻانھن ملي. ھن جي |
2495 |
DYNT.utf |
ٻمبئيءَ جي ويٺل ھئي، تنھن جا مائٽ بہ آئي |
اصل |
جي نسبت ھن کي ٻي بہ خاطري ھئي. عظمت جي ماءُ عزت بي |
2496 |
DYNT.utf |
ڊڀوريون آھن، وڌندي ويرم ڪالہ ٿيون ڪن؛ |
اصل |
تيستائين زينت تہ اچي آٺ جيڏي ٿيندي. ڌيون تہ |
2497 |
DYNT.utf |
ڪانھي؟ توکي خبر آھي تہ ھيڏي ساري ٻار کي |
اصل |
بختاور - ڌيءُ! تڏھن تنھنجي مرضي |
2498 |
DYNT.utf |
مائٽن سان واسطو ٽٽي ويو ھوس، (جيئن مٿي |
اصلوڪن |
ڪري اچي ليٺ سنڌ ۾ نڪتو ھو ۽ اتي رھي وڃڻ ڪري پنھنجن |
2499 |
DYNT.utf |
گھر بہ پري ناھي، او اھيو پريان ھن ماڙيءَ |
اصلوڪو |
جو لڏي ويو ۽ وڃي ڪنھن ٻئي ھنڌ جاءِ ورتي اٿس. سندس |
2500 |
DYNT.utf |
وطن گھمي ڏسان، سو مون کي ڪي مھينا رخصت |
اصلوڪو |
ھن وفات ڪئي. منھنجي دل جي مرضي آھي تہ آءُٗ پنھنجو |
2501 |
DYNT.utf |
وطن وڃي ڏسان، ۽ جي ٿي سگھي تہ پنھنجي پيءُ |
اصلوڪو |
ھو، تڏھن علي رضا جي مرضي ھئي تہ ڪوشش ڪري پنھنجو |
2502 |
DYNT.utf |
وطن ھو، ڇالاءِ جو علي رضا جو ڏاڏو پاڻ ترڪ |
اصلوڪو |
جاءِ آھي، ٽيون تہ اھو علي رضا جي پيءُ ۽ ڏاڏي جو |
2503 |
DYNT.utf |
ڳوت ۽ گذريل ڏينھن اچي ياد پين سي ماٺ ڪري |
اصلوڪو |
جو آحر اسان کي کانئس جدا رھڻو پيو، تڏھن پنھنجو |
2504 |
DYNT.utf |
گھر گھڙي آيا. جيڪي ٻہ-ٽي ماڻھو سندن عزيز |
اصلوڪي |
موٽڻ جي اميد ڪانہ ھئي. ھي گاڏيءَ تان لھي پنھنجي |
2505 |
DYNT.utf |
وطن ڏسڻ جي ھن کي مسُڀائي سڪ ھئي ۽ اتي جي |
اصلوڪي |
سندس عزيزن کي ھٿ ڪرڻ مشڪل ٿيندو، تڏھن بہ رڳو |
2506 |
DYNT.utf |
ڪَچي واري جاءِ وري وڃي ھٿ ڪري وسائي. ائي |
اصلوڪي |
زينت ۽ مريم اچي حيدرآباد کان نڪتا. ھنن پنھنجي |
2507 |
DYNT.utf |
آھي ۽ اھا بہ اھڙي سکي آھي، تڏھن ٻي ڪھڙيءَ |
اصلي |
آدميءَ جون گاريون جھليوَ. وري جڏھن ھن کي ھڪڙي زال |
2508 |
DYNT.utf |
اھڙن ملڪن ۾ گھڻو مانُ ھوندو آھي، پر ھيءُ |
اصلي |
مانُ مليو، جو ھو نھايت خوش ٿيو. يورپي ڊاڪٽرن جو |
2509 |
DYNT.utf |
ھتي اشرافن ۾ دستور ڪونھي، نڪا مون کي ڪا |
اصلي |
۽ اھڙي خبر اسان کي اڳيئي آھي بہ، پڙھڻ لکڻ جو تہ |
2510 |
DYNT.utf |
ھوشيار ھئي، ويتر ھينئر جو شوق رکي سکڻ لڳي، |
اصلي |
لڳي ۽ علي رضا ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گھڻي مدد ڏني.ھيءَ |
2511 |
DYNT.utf |
ٻاھر جي آزمودگار ھوندي، سا اھڙن مشڪل وقتن |
اصلي |
تہ جيڪر مشڪلات ۾ مري وڃي، يا تہ رلي خراب ٿئي. جيڪا |
2512 |
DYNT.utf |
ھوندو. تون ڌيءَ ناھين، تون پُٽن جو مَٽ |
اصيب |
ڏئي. جنھن گھر ۾ تون ھوندينءَ، انھيءَ گھر جو وڏو |
2513 |
DYNT.utf |
جو حقدار ڪيو ھو، تڏھن سرڪار ھن جي ھڪدم |
اضافي |
لاءِ بہ لکيو ھئائين، پر جڏھن ھن پاڻ کي لياقت ڪري |
2514 |
DYNT.utf |
اچڻ تي ٻيو بہ پيا موڪلينداسين، جيسينڪ |
اطلاع |
ٻيو اسان موڪليو آھي، سو قابو رکجو. اوھان جي |
2515 |
DYNT.utf |
لاءِ روس جي شھنشاھ ڏي موڪليائين، جنھن |
اطلاع |
تہ اھا روس جي حد ھئي، تڏھن سندس نسبت ۾، اھڙو خط بہ |
2516 |
DYNT.utf |
مليل ھو، تنھن ھن جي گھڻي آدرڀاءُ ڪئي، ۽ |
اطلاع |
عمردرازخان کي بہ ٻين رئيسن وانگي روس جي شھنشاھ جو |
2517 |
DYNT.utf |
ڏناٿون، جنھن تي ٺھرايل ڏينھن سڀئي اچي |
اطلاع |
سو سڀني ڇوڪرين جي مائٽن کي |
2518 |
DYNT.utf |
ڏنو ھئائين تہ ھڪڙي جوان منڊم سان مون کي |
اطلاع |
ھن سان کڻي شادي ڪيائين. شادي ڪرڻ کان اڳي پيءُ کي |
2519 |
DYNT.utf |
جاءِ ھر طرح پسند آئي ھيس، تنھنڪري جڏھن |
اعا |
منجھ پنھنجي دل ۾ چڱيءَ طرح ويچار ڪري رھي ھئي، ۽ |
2520 |
DYNT.utf |
نہ آين تہ ڪا سچ پچ ھيءَ زينت آھي. ڀانيائون |
اعتبار |
۽ دائي، سڀ خوشيءَ کان ڪپڙن ئي ۾ نہ ماپي سگھيا. |
2521 |
DYNT.utf |
ھوس. تھخاني مان جو ٻاھر موريءَ واري رستي |
اعتبار |
کان ڪوٺيءَ ۾ ٻيا پنھنجا ماڻھو ويھاريائين، جن تي |
2522 |
DYNT.utf |
آندو. ھڪڙو تہ پاڻ چڱو مسلمان ھو ۽ مسلمان |
اعتراض |
سان مون کي شادي ڪرڻ جو ارادو آھي. علي رضا البت |
2523 |
DYNT.utf |
آڻڻ جو ھيءُ بہ سبب ھو، جو ھن کي پنھنجي ڀاءَ |
اعتراض |
بختاور سيٺ جي فائدي ۾ گھڻو ڳالھايو ٿي. مائيءَ جي |
2524 |
DYNT.utf |
آھي. ھو ھينئر وڏو ماڻھو آھي ۽ ھزارن جو ڌڻي |
اعتراض |
ڏني تہ ``ھائو، انھيءَ جي بابت بہ منھنجو اھڙوئي |
2525 |
DYNT.utf |
بہ برطرف ٿين. |
اعتراض |
جنھنڪري علم بہ حاصل ٿئي ۽ دبني توڙي دنيوي |
2526 |
DYNT.utf |
جھڙيون ڳالھيون ماڻھن جي اڻ سمجھائي ۽ عالمن |
اعتراض |
رستي مسلماني دين ۾ جيڪي ڀيرم ۽ وسوسا ۽ ٻيون |
2527 |
DYNT.utf |
ھو: ھڪڙو تہ پاڻ انھن ماڻھن جا رڳو نالي جا |
اعتراض |
مون کي معاف ڪجئينم انھن ٻانھن تي منھنجو ھي |
2528 |
DYNT.utf |
ھو، اگرچ بختاور سيٺ جي فائدي ۾ گھڻو ڳالھايو |
اعتراض |
تہ مائي شھربانوءَ کي ھنن سان مائٽي ڪرڻ ۾ البت |
2529 |
DYNT.utf |
ھو، ڇالاءِ جو جيتوڻيڪ ننڍيءَ عمر ۾ اڪثر |
اعتراض |
ھوس ۽ ڪمائڻ جھڙو نہ ھوس، تڏھن تہ بيشڪ منھنجو اھڙو |
2530 |
DYNT.utf |
ھئا: ھڪڙو تہ ھتي ماڻھو (خاص زالون) انگريزي |
اعتراض |
ھڪڙو زنانو مڪتب جاري ڪري، پر الھيءَ لاءِ ھن کي ٻہ |
2531 |
DYNT.utf |
ڪونہ آڻينديون آھن، پر جيڪي منڊمون ھندستان |
اعتراض |
تہ بہ پاڻ جھڙو سمجھنديون آھن، ھنن سان اٿڻ ويھڻ ۾ |
2532 |
DYNT.utf |
ڪونھي. انھيءَ ھوندي بہ ھن جي دل پڪي ڪرڻ |
اعتراض |
چوڻ مان بختاور سمجھيو تہ زينت کي انھيءَ پاسي تي |
2533 |
DYNT.utf |
زيادہ پڪو ٿو ٿئي. تنھن کان سواءِ، انھن |
اعتقاد |
جي ڏٺي سندس قدرت جي زيادہ خبر پوي ٿي ۽ منجھس ديني |
2534 |
DYNT.utf |
پئي کاڌو تہ ناحق منڊم سان ھٿ اٽڪايو ھوم. |
افسوس |
تہ ھن جو گذارو اھڙي مزي سان ٿيڻ لڳو، جو محبوب علي |
2535 |
DYNT.utf |
جا ھٿ ھڻڻ لڳو. |
افسوس |
ٿيڻ لڳيون. ھي ڏاڍو پشيمان ٿيو، ۽ گذريءَ ھلت ڪري |
2536 |
DYNT.utf |
حد کان گھڻو ٿيو، پر ھن انھيءَ حال ھوندي |
افسوس |
حال ٿي پيو؛ ۽ جان بيبيءَ جي ڀاءُ دلاون خان کي بہ |
2537 |
DYNT.utf |
علي رضا ۽ سَندس زال کي ھو. ويچارا روئي روئي |
افسوس |
خير خواہ ھئا، تن کي ڏاڍو ارمان ٿيو. سڀ کان گھڻو |
2538 |
DYNT.utf |
کائي، صبر ڪري ويھي رھي، ۽ پرھ ڦٽيءَ مھل |
افسوس |
نٿا ڄاڻون. ويچاري سور پِي، پنھنجي بڇڙيءَ قسمت تي |
2539 |
DYNT.utf |
ڪيو. سڀني پئي ھنن جي تعريف ڪئي ۽ ھنن کي |
افسوس |
کان موڪلائڻ ۽ ھنن کي آپڙائڻ لاءِ آيا. سڀڪنھن پئي |
2540 |
DYNT.utf |
ھئس، تن ۾ ٻي ڀلا ڪھڙي نوڪري ھن کي ملي! پوليس |
افعال |
ڪانہ ٿيس، تڏھن ڪنھن نوڪريءَ جي ڳولا ۾ رھيو. جھڙا |
2541 |
DYNT.utf |
۽ اخلاقن تي عاشق ٿي رھيو ھو ۽ ھن کي گھڻو |
افعالن |
جي محبت ھن سان وڌندي ويئي. خود علي رضا بہ ھن جي |
2542 |
DYNT.utf |
۽ سندس بيگم جي گھڻي تعريف ڪئي ۽ چيائين |
افندي |
ھڪڙي خاص دربار گڏ ڪئي، جنھن ۾ ھن علي رضا بيگ |
2543 |
DYNT.utf |
کي دربار مان لوڌي ڪڍيو ھو ۽ ڪاوڙجي نوڪريءَ |
افنديءَ |
جا گھڻو شڪر گذار آھيون. ۽ اڳي جو اسان علي رضا بيگ |
2544 |
DYNT.utf |
مقرب السلطان، وزير ڪل ممالڪ دخليھ وخارجيھ |
افندي، |
علي رضا، يا جنھن کي ھاڻ حاجي علي رضا بيگ |
2545 |
DYNT.utf |
کي دعا ڪندو رھندس، جي ٿي سگھيو، تہ وري |
اقبال |
اتي حضور جو نمڪ پروردہ غلام ھوندس ۽ حضور جي |
2546 |
DYNT.utf |
پٽجي ويئي. وري اچي خواب جي لڳس، ڪڏھن دل |
اک |
جو وس؟ ماٺ ڪري کڻي ھائو ڪر.'' اتي شھربانوءَ جي |
2547 |
DYNT.utf |
پٽجي ويئي، ۽ جڏھن پنھنجو نالو بہ ٻڌائين، |
اک |
پرڀرو سمھيو پيو ھو، تنھن جي بہ انھيءَ ڳالھ تي |
2548 |
DYNT.utf |
پٽي، ڏسي تہ زينت بانو ڪانھي. ھيڏي ھيڏي |
اک |
۾ ڪنھن کي بہ خبر ڪانہ پيئي. صبح جو سوير جان بيبيءَ |
2549 |
DYNT.utf |
ڏيکارڻ سان ھن سچي ڪري وڌي. ٻيا ٽي سنگتي |
اک |
جي پٽ اھا شيءِ سڃاتي. ھن کي پڪڙيائون. پوليس جي |
2550 |
DYNT.utf |
بہ صاف سڃاتائين. |
اکر |
ھاريندو پڇاڙيءَ تائين پڙھندو ويو. پنھنجي زينت جا |
2551 |
DYNT.utf |
لکيل ڪونہ ھو. جي ڪو ھو، تہ بہ رات جي وقت |
اکر |
چيائينس تہ ``محلات جي پاسي ۾ ٻاھر پيو ھو.'' مٿانس |
2552 |
DYNT.utf |
ئي واتان نہ نڪرندن، پنھنجي ئي پگھر ۾ پيون |
اکر |
ڪنھن اتفاق سان غير ماڻھوءَ وٽ آيون، تہ پوءِ |
2553 |
DYNT.utf |
ئي ڪو نہ ڳالھائيندي. پر ھتي اھڙو حال نہ |
اکر |
ئي نہ کڻندي، ڏانھنس منھن ئي مٿي ڪري نہ نھاريندي، |
2554 |
DYNT.utf |
ڊھي ويا ھئا. ٻانھيءَ لنگھندي پٽ تان کنيو |
اکر |
رات جي وقت گھم ۾ جو ٻاھر پيو ھو يا لتڙ ۾ آيو ھو، سو |
2555 |
DYNT.utf |
ھو سڀ جھنگلي ماڻھو ھئا، تہ بہ ھن نئين ڀاتيءَ |
اکرچہ |
ھو، ۽ وقت بوقت زال ۽ ڀيڻ کي ھن جي پارت ڪندو ھو. |
2556 |
DYNT.utf |
مٿي کڻي دائيءَ ڏي ڏسي وري بہ پڙھڻ کي لڳي |
اکھون |
پر زينت پنھَنجي دوُر ڪرڻ ۾ مشغول ھئي، تنھنڪري |
2557 |
DYNT.utf |
بہ ڪو نہ ڏٺو آھي. منھنجي گھر واري کي ھي |
اکئين |
- ٽي گرنھن، ھھڙو سڻڀو طعام تہ ڏينھن ٿيا آھن، مون |
2558 |
DYNT.utf |
آڏو نہ ھجي، تہ من ويجھو ھجي. سو في الحال |
اکين |
انھيءَ صلاح ۾ شامل ھو، جو ڀانئيائين تہ اولاد جي |
2559 |
DYNT.utf |
تي رھو. جيڪي اولاد جا حق آھن، سي سڀ اسين |
اکين |
ماڻھو اوھان جي ڏسڻ لاءِ مشتاق آھن ۽ اچي اسان جي |
2560 |
DYNT.utf |
سان ڏٺائين، سي وڃي پنھنجيءَ وارا بہ ٿيا. |
اکين |
نيٺ صالح ٿيو ۽ وڏي درجي کي پھتو، ۽ پٽ جو اولاد |
2561 |
DYNT.utf |
مان پاڻي اچڻ لڳو، سو آگھي مڙس کي چوڻ لڳي |
اکين |
زينت کي اتي |
2562 |
DYNT.utf |
نڪ ۽ وات ۾ بيس، تنھن ھن کي موڳو ڪري وڌو، |
اکين، |
ڪري، جو ھن کي ڌڪو آيو، ۽ وري سمنڊ جو کارو پاڻي، جو |
2563 |
DYNT.utf |
ھيون. انھيءَ ۾ خيرسلامتيءَ سان پھچڻ جي |
اکيون |
جو سندس زال زينت بانوءَ کي مايو، جنھن کي اوڏانھن |
2564 |
DYNT.utf |
ڳاڙھيون ٿي پيس. |
اکيون |
ياد پيس ۽ مڙس جي محبت اچي دل تي چڙھيس، روثي روثي |
2565 |
DYNT.utf |
۽ ڳل ساڳيا اھڙا آھن، جھڙا علي رضا جا ننڍي |
اکيون |
تہ ھڪڙي ڀيري ائين بہ چيو ھو تہ ``ھن نينگري جو نڪ ۽ |
2566 |
DYNT.utf |
' پر شڪ لاھڻ لاءِ پڪائي ڪري ماٺ کڻي ڪيائين. |
اکيون |
خوش ھئي، ۽ پئي چيائين `انڌو گھري اللّھ کان ٻہ |
2567 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڪري سندس عزيز ۽ پاڙيسري مٿس کلڻ |
اگرچ |
جو پھرين سنڌي ۽ پوءِ انگريزي بہ پڙھڻ لڳو. |
2568 |
DYNT.utf |
اوترائي ورھيہ ولايت ۾ رھيو ھو، مگر ھن جا |
اگرچ |
ٿيو. ھن محبوب عليءَ وانگي منڊم ڪانہ پرڻي ھئي. |
2569 |
DYNT.utf |
اھو کونگو ھو، ڪنھن بہ طرح ڪمائيءَ ڪرڻ جھڙو |
اگرچ |
الھداد جي پٽ سان ڌيءَ جي شادي ڪرڻ جو ارادو ھو ۽ |
2570 |
DYNT.utf |
اڳيون اوج پوءِ ڇڏائي ويس، تڏھن بہ مناسب |
اگرچ |
جي صاجيءَ وئي کان پوءِ بہ ھو اتي رھندو آيو، ۽ |
2571 |
DYNT.utf |
بختاور پري کان پاسي پاسي بہ ڪيو، پر ھُل |
اگرچ |
۾ نانگ نڪتو آھي، سو اچي مار' آءُٗ اندر ڊوڙيس. |
2572 |
DYNT.utf |
بختاور سيٺ جي فائدي ۾ گھڻو ڳالھايو ٿي. |
اگرچ |
شھربانوءَ کي ھنن سان مائٽي ڪرڻ ۾ البت اعتراض ھو، |
2573 |
DYNT.utf |
پاڻ اڳئين زماني جو ھو، تہ بہ اڳ ڳڻتي ڪري |
اگرچ |
ٻيو تہ |
2574 |
DYNT.utf |
پريندي رپورٽ ٿيڻ مھل ڪپتان آگبوٽ کڙو بہ |
اگرچ |
مھل ڪِري، تنھنڪري سمنڊ ۾ ڳولا ڪرڻ ھنن اجائي ڄاتي. |
2575 |
DYNT.utf |
پرڏيھ ۾ قيدي ھئا، تڏھن بہ گڏ رھڻ ڪري پاڻ |
اگرچ |
کي ٻين قيدين سان گڏ ايران ڏي ولي آيا. ھي چار ڄڻا |
2576 |
DYNT.utf |
پھاڄ جي اڳيان ڪمائڻ ڏکيو آھي، پر تڏھن بہ |
اگرچ |
``آءُٗ پاڻ ظاھر نہ ڪريان، پورھيت ٿي وڃي وٽن بيھان. |
2577 |
DYNT.utf |
پھرين ڏينھن ۾ محبوب علي زور ڪري پنھنجي |
اگرچ |
ھئي، جو ھو ھڪٻئي جي صحبت مان بيزار ٿي پيا، ۽ |
2578 |
DYNT.utf |
پڙھيو رڳو سنڌي اسڪول ۾ ھو، مگر ذھين طبع |
اگرچ |
پڙھي تہ ھشيار ٿيو ھو، پر انکريزيءَ ۾ بہ چالاڪ ھو. |
2579 |
DYNT.utf |
جھنگ مان ھيکلي پئي وئي، پر ڏينھن ڏٺو ھو، |
اگرچ |
انھي ڏس تي زينت آٿي ھلي. |
2580 |
DYNT.utf |
خير جو وقت چڱو پيو گذري، تڏھن بہ جي دوُر |
اگرچ |
تہ وڃي سکيو ٿيندو، اسين پاڻ بہ سکيا ٿينداسين. |
2581 |
DYNT.utf |
علي رضا توڙي زينت بانو بہ نئينءَ طرز جا |
اگرچ |
گڏ رھندا ھئا، تن جي وچ ۾ البت کؤلس ڦٽائي ٿيڻ لڳي. |
2582 |
DYNT.utf |
ماءُ جي حڪم کان ڌيءُ کي پير ٻاھر ڪڍڻ مناسب |
اگرچ |
آھين، ڀلائي ڪري امان کي انھيءَ ڳالھ تان لاھ. |
2583 |
DYNT.utf |
ھن اھڙي پڪائي ڪئي ھئي، جنھنڪري ٻين وانگي |
اگرچ |
تي ۽ دشمنن جي چور تي منھن کڻي مٽي، تہ عجب ڪونھي.'' |
2584 |
DYNT.utf |
ھن پنھنجي وطن ۽ قوم جي طرفان ايمانداري |
اگرچ |
|
2585 |
DYNT.utf |
ھنن کي وڃڻ لاءِ صفا نہ چيو ھئائون، مگر |
اگرچ |
ھنن خواھش ڪئي. ۽ ھنن جي نڪري وڃڻ ۾ ھو ناراض نہ ھئا. |
2586 |
DYNT.utf |
ھڪ زال اڳي بہ ھيس، تہ بہ ڇوڪريءَ جي تعريف |
اگرچ |
محمد رمضان وڪيل ھو، تنھن کي وري پنھنجي طمع ھئي ۽ |
2587 |
DYNT.utf |
انھيءَ وچ ۾ ھڪڙو-ٻہ ڃڻا بدلي ٿي ويا ھئا، |
اگرچہ |
وري ھٿ ڪيو. ھن خا صاحبلوڪ شاگرد ھن کي ڏسي خوش ٿيا. |
2588 |
DYNT.utf |
انھيءَ ۾ جان جو بہ جو کو آھي، پر جي بادشاھ |
اگرچہ |
ھٿ ڪرڻ ۽ انھن سان دوستي رکڻ سولي ڳالھ ٿيندي. پوءِ |
2589 |
DYNT.utf |
اوھان جي پاڻ نہ اچڻ کان گھڻوئي ارمان ٿيو. |
اگرچہ |
بھتو. جلد ملڻ جي خوشيءَ کان مُئيءَ دل ۾ ساھ پيو، |
2590 |
DYNT.utf |
اڳوڻي وڏ ماڻھپ جي ھلت چلت ڇڏي بہ نہ سگھيو |
اگرچہ |
|
2591 |
DYNT.utf |
بغداد جي ريزيڊنٽ ھن کي ڇڏڻ نٿي گھريو ۽ |
اگرچہ |
|
2592 |
DYNT.utf |
بئنڪ مان وياج وٺڻ جي نسبت دل تي ديني خطرو |
اگرچہ |
باقي ٻيو سڀ مڙس جي معرفت بئنڪ ۾ رکائي ڇڏيندي ھئي. |
2593 |
DYNT.utf |
پاڻ ھن کي پيو پڙھائيندو ھو، تڏھن بہ پوليٽيڪل |
اگرچہ |
سندس پٽ منصور عليءَ جي تعليم ۾ گھڻي رنڊڪ ٿي. |
2594 |
DYNT.utf |
پريندي بمبئيءَ ۾ صلاح آئي ھيس تہ انھن مان |
اگرچہ |
|
2595 |
DYNT.utf |
پورھيت ھئي، پر گھر ۾ زال ئي وانگي ٻارجي |
اگرچہ |
ھن کي معلوم ٿيو ھو تہ ھيءَ ھينئر رنڙ آھي. ھوءَ |
2596 |
DYNT.utf |
پھرئين ڏينھن انھي ٻانھيءَ کي زينت بانوءَ |
اگرچہ |
جاءِ آھي ۽ ھوادار آھي، اتي آءُٗ بہ پيئي رھنديس.'' |
2597 |
DYNT.utf |
پڪ ھئي تہ ھيءَ ويندي ڪين، پر تڏھن بہ اڳ |
اگرچہ |
ڏسي تہ درکي اندران ڪلف ڏنو پيو آھي؛ فوجدار کي |
2598 |
DYNT.utf |
پڪ ھيس تہ سندس پيءُ سانگي سان سنڌ ۾ ويھي |
اگرچہ |
۽ وجھ ڏنو آھي تڏھن ابي-ڏاڏي جي ڄمڻ جي جاءِ ڏسان، |
2599 |
DYNT.utf |
جي وڏا وڏا ملڪ ڏٺا ھئائون ۽ جي وڏا وڏا عھدا |
اگرچہ |
وري وڃي ھٿ ڪري وسائي. ائي ھنن کي البت آرام آيو. |
2600 |
DYNT.utf |
چڱي موچاري گھر جي ھئي، پر طبعيت جي البت |
اگرچہ |
خراب ڪم ڪيو آھي. اسان مٿي بہ چيو آھي تہ ھن جي منڊم |
2601 |
DYNT.utf |
زينت ويچاري ڏکن سورن ۾ گھڻوئي لتڙي ھئي، |
اگرچہ |
|
2602 |
DYNT.utf |
سک ۽ مشغولي گھڻي ھئي ۽ پنھنجي اولاد جي |
اگرچہ |
جي گھر ۾ زينت بانو قريباً ٻارھن مھينا رھي. ھن کي |
2603 |
DYNT.utf |
سلطان کي ائين ڪرڻ اھنجو ٿي لڳو، تڏھن بہ |
اگرچہ |
|
2604 |
DYNT.utf |
علي رضا پنھنجي شادي زينت سان مختصر بندوبست |
اگرچہ |
|
2605 |
DYNT.utf |
قوم ترڪن جي آھيون، مگر ابي- ڏاڏي کان روس |
اگرچہ |
پر ھنن چيس تہ ``اسين جبل ۾ خوش رھندا آھيون، ۽ |
2606 |
DYNT.utf |
گھڻن ماڻھن تہ منھن تي پئي مٿن ٺٺوليون ڪيون |
اگرچہ |
طرفن ڪري ڇڏيا ھئا، انھن تي زور ڪري عمل ڪيائون. |
2607 |
DYNT.utf |
ماڻھوءَ جي يا تختي جي ڪِرڻ ڪري آواز بہ |
اگرچہ |
|
2608 |
DYNT.utf |
منھنجو خيال بہ پھريائين اھڙو ھو جھڙو تنھنجو |
اگرچہ |
تي مون زور رکيس، تڏھن مون سان حسُجت دليل ڪرڻ لڳي. |
2609 |
DYNT.utf |
وطن کي ۽ مائتن کي ڇڏڻ اھنجو بہ ٿي لڳس، پر |
اگرچہ |
جي زال ھئي، عغل واري ھئي ۽ مڙس جي فرمانبردار ھئي. |
2610 |
DYNT.utf |
وڃڻ ۾ خوش ھئي، پر ڊني تہ متان چور اچي مليم |
اگرچہ |
زينت |
2611 |
DYNT.utf |
ھاڻي ڌارين آھي، پر وري بہ اولاد آھي ۽ صالح |
اگرچہ |
تي وڏو ڇنڊو بيو، جو ڄاتائين ٿي تہ منھنجي ڌيءَ |
2612 |
DYNT.utf |
ھتي انھيءَ ھنڌ کان گھڻو ڪم ھو، تڏعن بہ |
اگرچہ |
کي نئون ڪين ھو. ٻارھن مھينا بغداد ۾ بہ ڪيو ھئائين. |
2613 |
DYNT.utf |
ھن جي اچڻ ڪري ڏاڍو خوش ٿيون ۽ منجھانئس |
اگرچہ |
سس زينت، سان وري وڌيڪ ڳالھيون ٻولھيون ڪرڻ لڳيون. |
2614 |
DYNT.utf |
ھن ڄاتو ٿي تہ اڃا عظمت ننڍي آھي، شادي ڪرڻ |
اگرچہ |
ڪري بھتر ماڻھو بہ ھو ۽ سندس پيءُ پنسي وارو بہ ھو. |
2615 |
DYNT.utf |
ھنن کي اھڙي مدد قبول ڪرڻ ۾ گھڻو عار ھو، |
اگرچہ |
ھئي، تنھنڪري اھڙي اڇا ٻاجھ ڪرڻ ۾ حرڪت ڪانہ ھيس. |
2616 |
DYNT.utf |
ھو اتي تمام خوش ھو ۽ سندس ڪم ڪار چڱو پئي |
اگرچہ |
ھو: علي رضا کي ھڪڙي چڱي نوڪريءَ جو دلاسو مليو ھو، |
2617 |
DYNT.utf |
ھيءُ ڌاريو ھو ۽ انگريز سرڪار جي ملڪ جو |
اگرچہ |
|
2618 |
DYNT.utf |
ٻيو ھر طرح جو سڪ اٿم.'' |
اگرچہ |
نڪي وري مون کي اوھان کان پري گذارڻ سھنجو ٿو لڳي، |
2619 |
DYNT.utf |
ڏک ٿي ٿين تہ ھھڙو بندوبست ڦٽي وڃي! پر فائدي |
اگرچہ |
بانوءَ کي تہ ھڪڙي وڏي ڪارخاني ۾ رولو وجھڻو ٿيو. |
2620 |
DYNT.utf |
ٿورا مٿا ھنيا اٿم جو ھاڻ ٻڌندو، ماٺ ڪري |
اگي |
اتي جان بيبيءَ وري رنج مان چيو تہ ``ڇڏينس مريم، |
2621 |
DYNT.utf |
منھنجو وقت ڪيئن گذ رندو!'' |
الاجي |
جيسين توکي وري اچي پاڻ سان وٺي ويندس، تيسين |
2622 |
DYNT.utf |
ڪيتري آھي! زال ۽ ٻارٻچا ٻيا بہ ٿي پوندا، |
الاجي |
غريبيءَ حال ۾ وتن ڪنڌ لڪائيندا. انسان جي حياتي |
2623 |
DYNT.utf |
اھا ٻانھن ملي يا نہ ملي. سو اڃا ساڻس گڏي |
الائجي |
ماءُ ھنن وٽ آئي ھئي، تنھن کي اھائي ڳڻتي ھئي تہ |
2624 |
DYNT.utf |
پنھنجي منھن ڪا ٻي رڏيڪ خرابي نہ ڪن تنھنڪري |
الائجي |
جي سندن مرضي نٿا رکون تہ اسان جي ھٿن کان ٿا وڃن. |
2625 |
DYNT.utf |
چريو ٿيو آھي، يا ڪينءَ! مطلب تہ ھي اوچتو |
الائجي |
چنبڙيو ۽ چميون ڏيڻ لڳو، تنھن تي ڄاتائون تہ ھيءُ |
2626 |
DYNT.utf |
سامت ۾ آيو ھو، تڏھن آٿيو، يا ڊپ کان ڇپ ھنيو |
الائجي |
چورن جي وڃڻ کان پوءِ گاڏيءَ وارو بہ آٿيو. |
2627 |
DYNT.utf |
مون سان خاطر ٿئيس يا نہ. ٻيو تہ ساڳئي گھر |
الائجي |
ھيءُ ڏک بہ ٿيس تہ ``جڏھن ٻي زال پرڻيو آھي، تڏھن |
2628 |
DYNT.utf |
ڇا ٿي چوين، آءُٗ تہ نٿي سمجھان. |
الائجي |
زينت - دائي، تون |
2629 |
DYNT.utf |
ڇا ٿيندو. ڪڏھن چوي تہ مئو ماڻھو خواب ۾ ڏسبو |
الائجي |
دل ۾ چوي تہ زال جي خواب جي تعبير ابتڙ ٿيندي آھي سو |
2630 |
DYNT.utf |
ڇو خفي ٿي آھي. مون تہ اڳي بہ توکي چيو ھو |
الائجي |
زينت چيو تہ ``دالي، امان |
2631 |
DYNT.utf |
ڪنھنجن ھٿن ۾ ڳالھ ايندي - انھيءَ جو مرم |
الائجي |
پڻس ھليو ويو، آءُٗ بہ اڄ سڀان ھلي وبنديس پوءِ |
2632 |
DYNT.utf |
ڪھڙو حال ٿيندو آھي. انھن ڳڻتين ۾ وڃي بختاور |
الائجي |
ڇا ٿيندو. ڪڏھن چوي تہ مئو ماڻھو خواب ۾ ڏسبو آھي تہ |
2633 |
DYNT.utf |
ڪھڙي شڪل ھونديس، لائجي ڪھڙي طبعيت ھونديس. |
الائجي |
کائيندا آھن تہ الائجي ڪھڙيءَ طرح جو ماڻھو ھوندو، |
2634 |
DYNT.utf |
ڪھڙي قسم جو گھر، ڪھڙي قسم جو ماڻھو چگو |
الائجي |
بختاور - تڏھن پوءِ نيٺ ڪيئن ڪجي؟ توکي |
2635 |
DYNT.utf |
ڪھڙي واويلا ھئي، سو ڪنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي ڳري. |
الائجي |
ھن کي ٽڪر ٽيڙو کارايائون، پر ھن ويچاريءَ جي دل ۾ |
2636 |
DYNT.utf |
ڪھڙي ھنڌ وڃي ويٺو ھو. ڀاءُ ڏي وري ھن ٻيو |
الائجي |
امڪان ئي ڪونہ ھو، جو علي رضا ڦول گليءَ مان لڏي، |
2637 |
DYNT.utf |
ڪھڙي ڏينھن اسان جي گھر ايندينءَ!'' |
الائجي |
تہ ``امان، اسين تہ تنھنجي گھر پيا اچون، تون |
2638 |
DYNT.utf |
ڪھڙيءَ طرح جو ماڻھو ھوندو، الائجي ڪھڙي |
الائجي |
پرڻجي گڏ ٿين، تيسين پيا ڳڻتيون کائيندا آھن تہ |
2639 |
DYNT.utf |
ڪيميا گر آھن ڪينءَ، جو آبروءَ سان گذران |
الائجي |
اندر اھڙو پئي ھليو، جو آسپاس وارا حيران ھئا تہ ھي |
2640 |
DYNT.utf |
ڪيڏي ويو. ويچاري لاجواب ٿي؛ ٻيو وري ھندستاني |
الائجي |
پر ھو تہ گھور وارن مان ھو، جي ھلندي وڪرو ڪن، سو |
2641 |
DYNT.utf |
ڪيڏيءَ مھل ڪِري، تنھنڪري سمنڊ ۾ ڳولا ڪرڻ |
الائجي |
آھي، تختي کي ڏيڪ ڏيندي ڪِري پيئي آھي، پر رات جو |
2642 |
DYNT.utf |
ڪٿي ھوندو، ڇا ڪندو ھوندو؟ يا موٽي حيدرآباد |
الائجي |
ھوندو، مون کي نہ ڏسي گھڻو ارمان ٿيو ھوندس. ھاڻي |
2643 |
DYNT.utf |
ڇو ھام نٿا ڀريو. پھرين، ھن سيٺ جو گھر ڪو |
الائجيٰ |
مائٽيءَ لاءِ تہ تمام چڱا چڱا ماڻھو چون ٿا، اوھين |
2644 |
DYNT.utf |
آرام آيو. اگرچہ جي وڏا وڏا ملڪ ڏٺا ھئائون |
البت |
ڪَچي واري جاءِ وري وڃي ھٿ ڪري وسائي. ائي ھنن کي |
2645 |
DYNT.utf |
آرام پاتو. |
البت |
منھن ڏٺو، آخر ھڪڙي وڏي سوداگر جي ھٿ ۾ آيو، جتي ھن |
2646 |
DYNT.utf |
آسانيءَ سان خيال ۾ اچي سگھندي: چار ڏينھن |
البت |
ھن ڇوڪري سان ٿي گذري ھوندي، سا لکي نٿي سگھجي، |
2647 |
DYNT.utf |
ارمان ٿيس. معاملي ھلندي جيڪا قاعدي موجب |
البت |
ڪوڙھ جو چِٽو ھو. پر سندس زال جو ڀاءَ ھو، تنھنڪري |
2648 |
DYNT.utf |
اعتراض آندو. ھڪڙو تہ پاڻ چڱو مسلمان ھو |
البت |
منڊم سان مون کي شادي ڪرڻ جو ارادو آھي. علي رضا |
2649 |
DYNT.utf |
اعتراض ھو، اگرچ بختاور سيٺ جي فائدي ۾ گھڻو |
البت |
ڏٺو آھي، تہ مائي شھربانوءَ کي ھنن سان مائٽي ڪرڻ ۾ |
2650 |
DYNT.utf |
بُود ۾ آئي. |
البت |
جو ٽڪر پيو ھو، سو ڳُڙ سان ڏنائونس، جو ھن کاڌو، |
2651 |
DYNT.utf |
تين ھوندو ھو، تنھنڪري پاڻ زيادہ بيحيائي |
البت |
ڪريان ٿو، سي ضرور چڱو ھوندو، ۽ طبع جو بہ اصل کان |
2652 |
DYNT.utf |
چڱو رستو ورتو ھئائين. |
البت |
منڊم وئي کان بوءِ ھوش ۾ آيو ھو ۽ وري ٻي شادي ڪري |
2653 |
DYNT.utf |
چڱي وندر ٿي. ھيءَ وري ھتي بہ وقت سر نماز |
البت |
انھيءَ گھر ۾ زينت کي |
2654 |
DYNT.utf |
رنج مان جواب ڏنس تہ ``بس ابا، اسان جي خدا |
البت |
جان بيبيءَ |
2655 |
DYNT.utf |
ساھ پيٽ ۾ پين، لوڏو مغز ۾ ويھي وين، اٿي |
البت |
کاڌو نہ کاڌي جھڙو، ننڊ کڻي وين. صبح جو اٿيا، تڏھن |
2656 |
DYNT.utf |
سماءُ پيس. پر ڪيڏي ھڪڙي نازڪ پردي ۾ پيتل |
البت |
۾ ٽُلڪي، ۽ لھرن تي لڏي. جڏھن ڏينھن ٿيو، تڏھن |
2657 |
DYNT.utf |
سنھڙو ھو ۽ ضعيف ڏسڻ ۾ ٿي آيو، ۽ ھتي تہ جنگي |
البت |
ڪيا ھئا، سول سروس جي امتحان لاءِ ويو. پر ھو بدن ۾ |
2658 |
DYNT.utf |
شوخ ھئي ۽ پاڻ کي سڀ کان مٿي سمجھندي ھئي |
البت |
جي منڊم اگرچہ چڱي موچاري گھر جي ھئي، پر طبعيت جي |
2659 |
DYNT.utf |
شڪ پيو. صبح جو اٿي جاچ ڪيائين: معلوم ٿيس |
البت |
آھي، جا اتي ايندڙ آھي، پر ساري ھنت ڏسي، ھن کي |
2660 |
DYNT.utf |
کؤلس ڦٽائي ٿيڻ لڳي. اگرچ علي رضا توڙي |
البت |
بمبئيءَ ۾ پيءُ - پٽ جو گڏ رھندا ھئا، تن جي وچ ۾ |
2661 |
DYNT.utf |
لذت سان ٽڪر ٽيرو کاڌائون. انھيءَ ھوندي |
البت |
صفائي ٿي رھي ۽ ھنن وري پنھنجو ھنڌ وڇايو؛ تڏھن |
2662 |
DYNT.utf |
مشڪل ڪم آھي. ھڪڙو-ٻہ ڪم انگريز سرڪار ۽ سلطان |
البت |
ڌارينءَ حڪومت سان ٺاھ-ٺوھ رکڻ |
2663 |
DYNT.utf |
ملول ھئا، جو ھو پھريون ڀيرو ايڏي سفر تي |
البت |
پُٺ تي، آھا رات علي رضا جي زال يا ٻيا گھر جا ڀاتي |
2664 |
DYNT.utf |
منھن ۾ گھنڊ وجھي)، امان بہ زورآور آھي، |
البت |
زينت - ( |
2665 |
DYNT.utf |
واقفڪار ھئي، ۽ چڱن چڱن گھرن ۾ پورھيت ٿي |
البت |
ھوندي ھئي، جا اڪثر وٽن اچي رھندي ھئي. اھا شھر جي |
2666 |
DYNT.utf |
ٺھي ويا. ڪي سندن مرضي ٿي، ڪي ٻين صلاح ڏنين |
البت |
ھيءُ جو ھتي حيدرآباد ۾ ڳچ ڏينھن رھيا، تنھنڪري |
2667 |
DYNT.utf |
ٻاھر اٿليل پٿليل ھو، ۽ جنھن کي ھاڻوڪي زماني |
البت |
علي رضا، جو |
2668 |
DYNT.utf |
ٿوري مشڪلات ٿي، پر چھن مھينن جي اندر ھن |
البت |
ھن کي پھريائين ترڪي ٻولي لہ ڄاڻڻ ڪري |
2669 |
DYNT.utf |
ڏکيائي ھوندي ھيس، تڏھن بہ ھو ڏاھو ۽ آزمود |
البت |
اڳوڻي وڏ ماڻھپ جي ھلت چلت ڇڏي بہ نہ سگھيو تنھنڪري |
2670 |
DYNT.utf |
ڳرو ھو، تنھنڪري ھنن ڄاتو تہ موٽي وڃن حيدرآباد |
البت |
آمدنيءَ خي اميد ڪانہ ھئي ۽ بمبئي شھر جو خرچ بہ |
2671 |
DYNT.utf |
اتيئي خيو جو ڪم ٿي وڃي تہ پوءِ نينگريءَ |
الحال |
۾ ويھارڻ مون کي ڏکيو ٿو لڳي. تنھن کان جيڪڏھن في |
2672 |
DYNT.utf |
ارادو ئي ھو. |
الحال |
نڪو زينت ٻانوءَ کي انھيءَ ڳالھ ظاھر ڪرڻ جو في |
2673 |
DYNT.utf |
اڳ ڳڻتي ڪري انھيءَ جي نظر رکائجي يا انھيءَ |
الحال |
جو اھو ڪم آھي، سو جاچ ڪري پوءِ عرض ڪرڻ ۾ ايندو، في |
2674 |
DYNT.utf |
بند ڪري، ھتي جو رھاڪو ٿي رھڻ لڳو. |
الحال |
گڏ ڪيو ھئائين، تنھنڪري ٻٺتي موٽڻ جو ارادو في |
2675 |
DYNT.utf |
پنھنجي وڏي پٽ کي ولايت موڪلي. اھو ھينئر |
الحال |
علي رضا کي دل ۾ ھو تہ في |
2676 |
DYNT.utf |
تہ ڪي ڏينھن ھلي پنھنجي وطن گذاريون. |
الحال |
ھئا، تنھن بہ چيو تہ ``ھميشھ لاءِ نہ ھلجي، تہ بہ في |
2677 |
DYNT.utf |
خير سان وقت پيو گذري، تڏھن ڀلي ساھ پٽي |
الحال |
ھن جو مطلب ھو تہ جڏھن في |
2678 |
DYNT.utf |
دل ۾ اھو ٺھراءُ ڪيائين تہ ``انھي کي پڇائي |
الحال |
تہ فضل محمد آھي ۽ لاڙڪن جي پاڙي جو چڱو مڙس آھي. في |
2679 |
DYNT.utf |
سا خوشيءَ سان گذرندي، باقي پوءِ جي خبر |
الحال |
ڄاڻان ٿي تہ اھڙي اجائي بندوبست ڪري اسان جي مھل في |
2680 |
DYNT.utf |
سرڪار کي ھٿ ڪوتہ لنسڳو. وڏي ڳالھ تہ ھن جي |
الحال |
اھڙيءَ نوڪريءَ لاءِ ھن جھڙو لائق ماڻھو في |
2681 |
DYNT.utf |
علي رضا بمبئيءَ وڃي، آتي وڃي پھريائين |
الحال |
آخر ٻنھي گھرن پاڻ ۾ پھي اھو ٺھراءُ ڪيو تہ في |
2682 |
DYNT.utf |
مڱڻي جو بندوبست ڪجي، پوءِ شادي بہ ٿي بوندي.'' |
الحال |
تياري ڪجو اسين بہ ڪنداسين. ڪو چڱو وار ڏسي في |
2683 |
DYNT.utf |
ورندي ڪالہ ڏايس، تڏھن ٻاڻ وري چيائين تہ |
الحال |
زينت تہ حيا کان في |
2684 |
DYNT.utf |
ھنن بہ انھيءَ صلاح تي ھلڻ مناسب ڄاتو. حيدرآباد |
الحال |
اولاد جي اکين آڏو نہ ھجي، تہ من ويجھو ھجي. سو في |
2685 |
DYNT.utf |
ھو ويچارا غريبت طور گذارڻ لڳا. اھو ارادو |
الحال |
پر وڏي پٽ جي ھلت ھنن کي گھڻو ناآميد ڪيو. سو في |
2686 |
DYNT.utf |
ھٿ ڪانہ لڳين، تنھنڪري لاچار اھو اسڪول |
الحال |
متل ڪارخاني کي ھلائي. مٿا گھڻائي ھنيائون، پر في |
2687 |
DYNT.utf |
ھڪ ھزار رپيا ھو ڏيئي، ھڪ ھزار رپيا ھو ڏيئي، |
الحال |
پاڻ ۾ ڳالھيون ٻولھيون ڪري ٺھراءُ ڪيائون تہ في |
2688 |
DYNT.utf |
ٻيا پيپ سودڻ بند ڪيا ۽ ٻيو ھڪڙو ماڻھو سماءَ |
الحال |
خير، ھنن في |
2689 |
DYNT.utf |
ٻيءَ ڪنھن آمدنيءَ خي اميد ڪانہ ھئي ۽ بمبئي |
الحال |
ڪين ڪندو آھي، نيٺ گھٽبو ويندو آھي، ۽ ھنن کي في |
2690 |
DYNT.utf |
ڪو حيلو ڪريان، پوءِ اوبسلائيءَ ۾ نڪري |
الحال |
ھن سان ڪنھين بہ طرح پڄي نہ سگھنديس؛ تنھنڪري في |
2691 |
DYNT.utf |
ڪٿي گذارڻ جو بند وبست کريان، پوءِ جيڪا |
الحال |
مڙس جو پتو ڪيئن پئجي سگھندوا دل ۾ ٺھرايائين تہ في |
2692 |
DYNT.utf |
مڙس جو ڪم آھي پورھيو ڪري کٽي ڪمائي اچڻ |
الحقيقت |
جنھن مان ڏسڻ واري کي جيڪر صاف معلوم ٿئي تہ في |
2693 |
DYNT.utf |
'' لقب ڏنائينس. |
السلطان |
ڪيائين، وڏي درجي جا نشان ۽ ٻلا عطا ڪيائين ۽ ``مقرب |
2694 |
DYNT.utf |
وزير ڪل ممالڪ دخليھ وخارجيھ وغيرہ ڪري |
السلطان، |
رضا، يا جنھن کي ھاڻ حاجي علي رضا بيگ افندي، مقرب |
2695 |
DYNT.utf |
گھر جي ڀاتين جي، خاص ڪري علي رضا جي زينت |
الفت |
انھيءَ طرح پنج-ڇھ مھينا گذري ويا. جا محبت ۽ |
2696 |
DYNT.utf |
تي رکيائين. |
اللّہ |
انھن جي بھتريءَ لاءِ ڪيو ھئائين، باقي سڀ ننگ کڻي |
2697 |
DYNT.utf |
مرھيس، جيئرو ناھي، مون توکي انھيءَ مھل |
اللّہ |
بہ منا گھڻي ڪم جا آھن؛ ھاڻ ڪير چوندو تہ سرائي، |
2698 |
DYNT.utf |
ڪري الھيءَ ڳالھ تي ڪري بيھ.'' |
اللّہ |
- ڀلا ھن جو ڇٽل روح جو آھي! ھائي مائي ٻڌين ٿي، بسم |
2699 |
DYNT.utf |
۾ اسيد ججھي آھي.'' |
اللّہ |
تہ پنھنجو تن من ٻڇي ڏينھن - ٻن ۾ جواب ڏينديس. پر |
2700 |
DYNT.utf |
انھيءَ کي بہ کڻي گھوٽ ڪندو. لائق پٽن جي |
اللَّھ |
پٽ جو بہ توکي خيال نہ ھوندو، تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو. |
2701 |
DYNT.utf |
اڪبر چئي اٿيا. ٺھراءُ ڪيائون تہ چنڊ جي |
اللّھ |
غلبي راءِ علي رضا جي رٿ ۾ ويئي، تنھنڪري سڀني |
2702 |
DYNT.utf |
بيشڪ ھُتي بہ پيو ڏيندو. پنھنجو جڙيو جڪيو |
اللّھ |
اسين اڳتي ھتي نہ رھون. جيڪي ھتي ٿو توکي ملي، سو |
2703 |
DYNT.utf |
تي لڄ آھي.'' |
اللَّھ |
شھربانوءَ چيو تہ ``ھائو مائي، |
2704 |
DYNT.utf |
جو گھر چڱو آھي، پاڻھي لولو مانيءَ جو پيو |
اللّھ |
مسيت ۾ وڃي ويھي رھنديس. بندي جي گھر کان وري بہ |
2705 |
DYNT.utf |
جوڙي، اسان جي بہ کڻي جوڙبندو! ھاڻي اوھين |
اللّھ |
ٿي، اڳتي جيڪي لکيي ۾ ھوندو سو ٿيندو. اوھان جي تہ |
2706 |
DYNT.utf |
شال توکي ملائيندو. چڱو امان، آءُٗ مائيءَ |
اللَّھ |
سچ ٿي چوين. جھڙي تون ڏاھي آھين. اھڙو گھر وارو |
2707 |
DYNT.utf |
شال جھان جو اولاد صالح ڪري - ڇا پٽ، ڇا ڌيءَ.'' |
اللَّھ |
ھئي ۽ جواب ڪونہ ڏنائين. شھربانوءَ چيو تہ ``مائي! |
2708 |
DYNT.utf |
کان ٻہ اکيون' پر شڪ لاھڻ لاءِ پڪائي ڪري |
اللّھ |
دل ۾ تہ گھڻوئي خوش ھئي، ۽ پئي چيائين `انڌو گھري |
2709 |
DYNT.utf |
کي باد ڪرڻ ۽ ڪلما پڙھڻ لڳي. |
اللّھ |
بڏي مرڻ جي پڪ ھيس، تنھنڪري اھا گھڙي فرصت ڄاڻي، |
2710 |
DYNT.utf |
گھري ھوندي، سا پيئي ٿيندي.'' ائين چئي، مائي |
اللّھ |
پچائڻ جي مھل بہ ٿي آھي، وڃي تنھن جو بلو ڪر. جيڪا |
2711 |
DYNT.utf |
مرھيس) سرائيءَ جي گذرڻ کان پؤ سڄو بار |
اللَّھ |
چيو تہ ''بختاور، ڇو نہ فڪر ھوندو. ھڪڙو تہ ( |
2712 |
DYNT.utf |
وڏي ھوندي تہ موتيءَ جو داڻو ٿيندو. |
اللّھ |
کي ڀاڪر پائي مليو. ڏاڍو ملوڪڙو ٻار آھي. ماشاءِ |
2713 |
DYNT.utf |
ٽڪر پيو ڏئي، سو ڇڏي، گھڻي جي لالچ تي پرديس |
اللّھ |
``ابا، ھيترن ماڻھن ٿي چيئي تہ آرام سان، گھر ويٺي |
2714 |
DYNT.utf |
ڪندو تہ سندس ننڍڙي ڀبڻ چڱي ٿھندي، سڀاڳي |
اللّھ |
تھڙو وري بہ پنھنجو جگر آھي، تنھن کي ڪولہ ڇڏبو؟ |
2715 |
DYNT.utf |
ڪندو سگھوئي سبب ٿيندو!'' انھيءَ دلاسي ڪري |
اللَّھ |
جو توکي انھيءَ پاسي جو انتظار ھو. ٻيو سڀ خير آھي، |
2716 |
DYNT.utf |
۽ رسول جي تعريف ڇڏي، اچي انھيءَ سيٺ جي |
اللھ |
زينت - دائي، اڄ تون |
2717 |
DYNT.utf |
'' ڪئي ۽ جان بيبيءَ تہ پنھنجي ھميشھ جي دستور |
اللَّھ |
پاسي کان بيھي پکو ھڻڻ لڳيون. سڀني پريندي ``بسم |
2718 |
DYNT.utf |
چڱو بندوبست ڪرڻ ھن ضروري ڄاتو. تنھنڪري |
المقدور |
وسعت بہ ڏني ھيس، تڏھن پنھنجي اولاد جي لاءِ حتي |
2719 |
DYNT.utf |
جو جوان پٽ ويٺو آھي-پنھنجو رت آھي، ڀنھنجو |
الھداد |
``آھي بہ چڱا آھن، پر ٻنھنجا ڪي وري بڇڙا آھن؟ ادي |
2720 |
DYNT.utf |
جي پٽ سان ڌيءَ جي شادي ڪرڻ جو ارادو ھو ۽ |
الھداد |
آڻڻ جو ھيءُ بہ سبب ھو، جو ھن کي پنھنجي ڀاءَ |
2721 |
DYNT.utf |
کي جيڪا پينشن ملي ٿي، سا مٿان ئي واڻيان |
الھداد |
جي زينت سندس خدمت چاگريءَ ۾ ملاڪ موندي! سوائي |
2722 |
DYNT.utf |
کي نياڻي اھي، سا منھنجي حامد کي ڏيندو، |
الھداد |
جو خيال آھي. پنھنجن ھوندي پراون کي ڪير ڏيندو؟ ادي |
2723 |
DYNT.utf |
جي وچ ۾ بحث ۽ ھوڏ ھلندي ھئي، جو ھو ھڪٻئي |
الھن |
مطلب تہ ابتربن ڳالھين تي |
2724 |
DYNT.utf |
ڳالھين ڪندي بختاور ڇٻي مان بمبئيءَ جو |
الھن |
|
2725 |
DYNT.utf |
! زماني جي گردش مون کي گھڻو ستايو آھي. اڳتي |
الھي |
ياد ڪري روئڻ لڳي، پوءِ خدا کي سوال ڪرڻ لڳي تہ ``يا |
2726 |
DYNT.utf |
جو تعبير اجھو اھو آھي!'' |
الھيءَ |
ھئالين ۽ دلجاءِ ڏلي ھئائين. آءُٗ سو ڀانيان ٿي تہ |
2727 |
DYNT.utf |
جو نالو محبوب علي رکيائين. ھو ڏاڍو ملوڪڙو |
الھيءَ |
۽ پرديس جي ڏکن ڏوجھرن ۾ ڪا سنگت، ڪا وندر تہ ٿي. |
2728 |
DYNT.utf |
جي ٻانھن اوھان کي آڻي ڏينديس، پوءِ اوھان |
الھيءَ |
آھي. ننڍڙو ٻار بہ ساڻ اٿس، جي راضي ٿي تہ |
2729 |
DYNT.utf |
جي ڪھڙي رٿ آھي؟'' |
الھيءَ |
بہ ذمو ٿي کنيو، ٻيءَ ٻانھن ڳولائي وٺي ڏيسڻ جو. |
2730 |
DYNT.utf |
چوس تي ھي پلٽڻ جي سپاھين سان واقف ٿيو تن |
الھيءَ |
پاڻ بہ سڌري پيو ھو. پر ھن کي شڪار جو شوق اچي ٿيو، |
2731 |
DYNT.utf |
عھدي تي علي رضا کي ھڪڙو ورھيہ مسن گذريو |
الھيءَ |
مطلب تہ |
2732 |
DYNT.utf |
کي باھ ڏيئي، محلات کي آڏائي ڇڏيسن ۽ سائينجن |
الھيءَ |
گڏ پئي ٿيو آھي، انھيءَ لاءِ تہ لھرايل وقت تي |
2733 |
DYNT.utf |
گھر جا سڀ ڀاني سرھا ڏسڻ ۾ آيا. چالاءِ جو |
الھيءَ |
انھيءَ وقت کان وٺي، |
2734 |
DYNT.utf |
لاءِ ھن کي ٻہ اعتراض ھئا: ھڪڙو تہ ھتي ماڻھو |
الھيءَ |
ھئائين، تيئن ھتي بہ ھڪڙو زنانو مڪتب جاري ڪري، پر |
2735 |
DYNT.utf |
ڏينھن ٿي گذريو ھو سو سارو احوال ڪري ٻڌايائينس |
الھيءَ |
پوءِ تہ جيڪي |
2736 |
DYNT.utf |
ڪري ڪا پشيماني ڪانہ ٿي، پاڻ خوش ٿيا. پر |
الھيءَ |
۽ سندس منڊم جي ھانوَ تان گھڻو بار ھلڪو ٿيو. ھنن کي |
2737 |
DYNT.utf |
ڪم ۾ رُڌل ھو. ھن کي ھن جي جلد موٽڻ جي اميد |
الھيءَ |
منشيءَ کي پنھنجو عيوضي ڪري ڏئي ويو ھو، سو اڃا |
2738 |
DYNT.utf |
ڳالھ تي ڪري بيھ.'' |
الھيءَ |
ڇٽل روح جو آھي! ھائي مائي ٻڌين ٿي، بسم اللّہ ڪري |
2739 |
DYNT.utf |
ڳالھ جي ھن کي اڳيئي خبر پئي ھئي - ڀلا ھن |
الھيءَ |
انھيءَ مھل چيو ھو تہ ويچارو اوھان جو دعاگو آھي. |
2740 |
DYNT.utf |
ڪري انھيءَ جي خلاصيءَ تعليم جو بندوبست |
الڳ |
باقي ھن جو پٽ، اڃا صغير آھي ۽ بي قصور آھي، تنھن کي |
2741 |
DYNT.utf |
سان گڏجي، مامو يا حامد ساڻ ڪري، پنھنجي |
اما |
رھج؛ اما کي خوش رکيو اچج، وڏو مائٽ آھي، ڪڏھن ڪڏھن |
2742 |
DYNT.utf |
کي خوش رکيو اچج، وڏو مائٽ آھي، ڪڏھن ڪڏھن |
اما |
جيتر وري ملون، تيتر پنھنجي پڙھڻ لکڻ ۾ مشغول رھج؛ |
2743 |
DYNT.utf |
اسان کي کڻي ٻڌاءِ تہ تنھنجو ڪھڙو خيال آھي، |
امان |
ٿي تہ اڄ پٽ ڌيون سڀ آھن وات وڪيل. ھاڻ تون بہ تہ |
2744 |
DYNT.utf |
الائجي ڇو خفي ٿي آھي. مون تہ اڳي بہ توکي |
امان |
زينت چيو تہ ``دالي، |
2745 |
DYNT.utf |
اھڙو قھر ڪيئن ڪندي؟ تنھن کان مون کي زھر |
امان |
اچي، چٽ گونگو آھي تنھن جي حوالي مون کي ڪندا ڇا؟ |
2746 |
DYNT.utf |
بہ زورآور آھي، ماٺ ڪيو پراون ماڻھن جون |
امان |
زينت - (البت منھن ۾ گھنڊ وجھي)، |
2747 |
DYNT.utf |
بہ مري تہ پوءِ پنھنجي منھن جتان اچي اتان |
امان |
ماٺ ڪري ويھي رھ، خوشي سنديس، ھي نينگر ڀلنئي تہ |
2748 |
DYNT.utf |
جي مرضي ٿيندي، سا مون کي قبول آھي.'' |
امان |
خبر آھي، ھو اسان وٽ ايندڙ ويندڙ آھن؛ جنھن ڳالھ ۾ |
2749 |
DYNT.utf |
جي مرضي. انھيءَ گھر جي جيڪا ڳالھ ڪيئي، |
امان |
جو مائٽ جي سامھون ٿئي. منھنجي مرضي ڪھڙي آھي! جيڪا |
2750 |
DYNT.utf |
جيجي! خير تہ آھي، اڄ وري ننڊ قٽائي، اچي |
امان |
پاڻ سجاڳ ٿيو، رڙھي اچي ويجھو ٿين ۽ چوڻ لڳو تہ `` |
2751 |
DYNT.utf |
زينت! ٻڌاءِ تہ سھي، تہ تون ٻڏي ڪيئن پچينءَ؟ |
امان |
ھن نينگر جا مھانڊا بہ مون کي پنھنجن جا پئي لگا؛ |
2752 |
DYNT.utf |
زينت، تون بہ ذري تاٺين تہ اچي منھنجي ڀر |
امان |
جان بيبيءَ چيو تہ `` |
2753 |
DYNT.utf |
زينت، سچ ٿي چوين، پر تنھنجي ماءُ جي سا |
امان |
بختاور - |
2754 |
DYNT.utf |
زينت، ھيءُ تہ اچي ڏس، ڪھڙيون نہ مزي جون |
امان |
ٿي، ٻاھرڀرو ٿي سڏ ڪري زينت بالوءَ کي چيائين تہ `` |
2755 |
DYNT.utf |
کي انھيءَ ڳالھ تان لاھ. اگرچ ماءُ جي حڪم |
امان |
تون مون کي ماءُ وانگي ڀائيندي آھين، ڀلائي ڪري |
2756 |
DYNT.utf |
مُئي پيئي آھي. جيڪا حالت ھن ڇوڪري سان ٿي |
امان |
صبح جو ننڍو پٽس معصوم اٿي ڏسي تہ ھنڌ تي |
2757 |
DYNT.utf |
نہ، ھڻينس کڏ ۾، مائيءَ کي بہ انھيءَ جو |
امان |
بختاور - نہ |
2758 |
DYNT.utf |
ھاڻي دير نہ ڪريو، ھاڻي اوھان جي وس آھي، |
امان |
علي رضا شوق مان چيو تہ ``تڏھن |
2759 |
DYNT.utf |
ھنن سان ھائو تہ نہ ڪئي آھي؟ |
امان |
زينت - تڏھن دائي سچ تہ ٻڌاءِ، |
2760 |
DYNT.utf |
ڪو اشارو ڏنو اٿئي؟ سچ چئج - آءُٗ توکان پنھنجو |
امان |
تہ چؤ، تون اڄ پاڻھي مون سان اھو ذڪر ٿي چورين، يا |
2761 |
DYNT.utf |
ڪيئن ڪالھو ڪن مھمالن جو ڪو سماءُ ۽ ٻيئي.'' |
امان |
وجھ ڏسي، اچي زينت جو پاسو ورتائين. چوڻ لسڳيس تہ `` |
2762 |
DYNT.utf |
۽ ادي منھنجي سنڀال نہ لڌي، تہ پنھنجن بازن |
امان |
ڪانھي، پنھنجي ابي جي گھر ۾ سکي ويٺي آھيان. جي |
2763 |
DYNT.utf |
! اھو ڪاغذ جو مون کي مريم مٿي آڻي ڏنو، تنھن |
امان |
علي رضا ماءُ کي چيو تہ `` |
2764 |
DYNT.utf |
! بختاور کي پئسا ڏيئي، سمجھائي روانو ڪر |
امان |
رڌڻ پچائڻ جو ڪم ٿئي''، ۽ ڌيءُ کي بہ سڏي چيائين تہ `` |
2765 |
DYNT.utf |
! تو جھڙي پڙھيل ھوشيار ۽ ھنر واري ۽ نيڪ ڌيءَ |
امان |
جي پاسي ۾ ويٺي، ۽ جان بيبي سندس تعريف ڪرڻ لڳي تہ `` |
2766 |
DYNT.utf |
! تون نہ رو، آءُٗ جيئري آھيان، ٻڏي ڪين مئي |
امان |
۽ زينت جيئري جا ڳندي ٻاھر نڪري، چوڻ لڳي تہ ``جيجل |
2767 |
DYNT.utf |
! جي اھا ٻانھن اوھان کي بسند آھي، تہ مون |
امان |
تڏھن علي رضا بہ منھن مٿي ڪري چيو تہ `` |
2768 |
DYNT.utf |
! جيڪي وڙن وارا ھوندا، تن جا تہ وڙڳائبا. |
امان |
بختاور - |
2769 |
DYNT.utf |
! جڏھن سچ پچ عمر جو ننڍو ھوس ۽ ڪمائڻ جھڙو |
امان |
علي رضا ورندي ڏني تہ `` |
2770 |
DYNT.utf |
! سچ تان چڙو، تہ ڀلي چڙو. آءُٗ ھن گھڙيءَ |
امان |
علي رضا حجت ڪري چوڻ لڳو تہ `` |
2771 |
DYNT.utf |
! سڀاڻي پان وٽ مھمان ايندا.'' |
امان |
ڀيڻ ٻنھي گڏ ويھي ڏٺا. حامد، ماءُ کي سڏ ڪري چيو تہ `` |
2772 |
DYNT.utf |
طرح لڪائي رکي ڇڏيا ھئا. انھن مان ھڪڙو-ٻہ |
امانت |
صديق مالڪياڻيءَ جي مرضيءَ پٺيان پنھنجي وسلن ۾ |
2773 |
DYNT.utf |
آيو ھو. ھنن کي سرائي فنح خان جي گھر اماڻي، |
اماڻڻ |
جان بيبي ۽ سندس پورھيت مريم ھئي، جن کي علي رضا |
2774 |
DYNT.utf |
آيو ھو، سو موٽي ڪناري ڏي ويو. |
اماڻڻ |
لنگر کڻي روانو ٿيو، ۽ سيٺ جو مائٽ، زينت بانوءَ کي |
2775 |
DYNT.utf |
جي رٿ ڪئي اٿن. |
اماڻڻ |
۽ ائين بہ چوڻ ۾ ايندو تہ انھيءَ رستي پئسي |
2776 |
DYNT.utf |
روس ۽ ترڪستان جي سرحد تي آڻي ڇڏيائونس، |
اماڻي |
پنھنجي حد تہ لنگھايائونس، پر ٻين پرڳڻن مان بہ |
2777 |
DYNT.utf |
علي رضا وري ساڳيءَ گاڏيءَ تي چڙھي پٺتي |
اماڻي، |
علي رضا اماڻڻ آيو ھو. ھنن کي سرائي فنح خان جي گھر |
2778 |
DYNT.utf |
آءُٗ ائين ئي ٿو ٻڇان تہ جنھن ڪم لاءِ وبا |
امان، |
علي رضا چيو تہ `` |
2779 |
DYNT.utf |
آءُٗ مائيءَ سان ڳالھ چوري ڏسنديس. |
امان، |
آھين. اھڙو گھر وارو اللَّھ شال توکي ملائيندو. چڱو |
2780 |
DYNT.utf |
اسان جي گلا آھي. آخر اھو جھان جو دستور آھي |
امان، |
جي لاءِ گھوٽ ڪونہ ٿو لڀين.'' انھيءَ ۾ وري بہ |
2781 |
DYNT.utf |
اسين تہ تنھنجي گھر پيا اچون، تون الائجي |
امان، |
ڀاڪر پائي پيشانيءَ تي چمي ڏنائين، ۽ چيالينس تہ `` |
2782 |
DYNT.utf |
انھيءَ ۾ ڇا آھي؟ ڌيون نيٺ پرايون آھن. تون |
امان، |
بختاور - زينت |
2783 |
DYNT.utf |
اوھو. |
امان، |
بختاور - ھائو |
2784 |
DYNT.utf |
ائين نہ چؤ، خدا تو کي سلامت رکي، تون رنج |
امان، |
علي رضا ماءُ جي پيرن تي ھٿ رکي چيو تہ `` |
2785 |
DYNT.utf |
بھتر صلاح آھي تہ سرائيءَ جي گھران سماءُ |
امان، |
ڏينھن مس گذريا ھئا، تہ علي رضا ماءُ کي چيو تہ `` |
2786 |
DYNT.utf |
تو بہ ڪين گھٽايو آھي. مون کي سسُجھي ٿو ھيءُ |
امان، |
جان بيبيءَ چيو تہ ``زينت |
2787 |
DYNT.utf |
سچي پڇين تہ مون کي پنھنجي منھن بہ گھڻو |
امان، |
بختاور - |
2788 |
DYNT.utf |
صبح جو ڪين ڏٺو ھيئي، جو سيٺ گل محمد جو ماڻھو |
امان، |
بختاور - ڇو |
2789 |
DYNT.utf |
کَريا بہ پنھنجا، ٻريا بہ پنھنجا. پنھنجي |
امان، |
ويارو ڪندو، تنھنجون مرادون اسان کي ڏبکاربندو. پر |
2790 |
DYNT.utf |
نيٺ اھي پراوا آھن، جي پنھنجا ٿيندا آھن، |
امان، |
بختاور - ڇو |
2791 |
DYNT.utf |
ھائو تہ نہ ڪئي اٿس، مگر انھن ڏي توڙي ٻين |
امان، |
بختاور - نہ |
2792 |
DYNT.utf |
ھيءَ منھنجي پياري زينت.'' ۽ محبوب عليءَ |
امان، |
ٻانھون وجھي اچي ماءُ جي اڳيان بيٺو ۽ چوڻ لڳو تہ `` |
2793 |
DYNT.utf |
ڦريون آھن. |
امان، |
بختاور - |
2794 |
DYNT.utf |
پاس ڪيا ھئا، سول سروس جي امتحان لاءِ ويو. |
امتحان |
ننڍي پٽ منصور علي، جنھن ڊاڪٽريءَ جا ٻہ - چار وڏا |
2795 |
DYNT.utf |
پاس ڪيائين، تڏھن يکدم ھن سان کڻي شادي ڪيائين. |
امتحان |
رھيو ۽ ڪنھن جوان منڊم سان واقف ٿي ويو ھو. آخر جڏھن |
2796 |
DYNT.utf |
پاس ڪيو. ھي پٽن سان لکپڙھ پيو ڪندو ھو، ھنن |
امتحان |
تہ سندس پٽن مان وڏي محبوب علي باريسٽريءَ جو |
2797 |
DYNT.utf |
تمام لزديڪ آھي، تنھنڪري مون کي ڇڏي نٿو |
امتحان |
کان موڪلائي، اچي اوھان کي وٺي وڃان، مگر صاحب جو |
2798 |
DYNT.utf |
لاءِ ويو. پر ھو بدن ۾ البت سنھڙو ھو ۽ ضعيف |
امتحان |
جا ٻہ - چار وڏا امتحان پاس ڪيا ھئا، سول سروس جي |
2799 |
DYNT.utf |
ورتائون. تنھن کان پوءِ سڀيئي چاءِ پِي گلدستا |
امتحان |
پوءِ ڇوڪرين جو |
2800 |
DYNT.utf |
وڏا وڏا ڏنا ھئائين، تنھنڪري ھوشياريءَ |
امتحان |
|
2801 |
DYNT.utf |
ڏئي. محبوب علي پاڻ بہ انھيءَ لاءِ گھڻو |
امتحان |
وڃي عام حاصل ڪري، پوءِ قاعدا پڙھي باليسٽريءَ جو |
2802 |
DYNT.utf |
۾ پاس نہ ٿيو. ھن ٻہ ڀيرا ڪوشش ڪئي، پر ٻيئي |
امتحان |
ٿلھا ماڻھو گھربا آھن، تنھنڪري ھو تندرستيءَ جي |
2803 |
DYNT.utf |
ھن جي وڃڻ ڪري ناراض ھئا، جو ھن سڀني سان |
امراءِ |
سلطان ھن کي ھلڻ مھل گھڻا انعام اڪرام ڪيا. سڀ امير |
2804 |
DYNT.utf |
ماڻڪ رھجي ڪين ويندو. خدا تي کڻي رک، پاڻھي |
املھ |
جھڙن جون ڌيئون وڃي سکيون ٿين، تڏھن پڪ آھي تہ ھھڙو |
2805 |
DYNT.utf |
واري جاءِ تي پھچاءِ، جتي عزت ۽ آبروءَ سان |
امن |
مڙس وٽ پھچاءِ، يا موٽي وطن تي؛ نہ تہ ڪنھن اھڙيءَ |
2806 |
DYNT.utf |
آھي تہ جيڪي اسان جا رعيتي ماڻھو ۽ نمڪخوار |
اميد |
صلاح ۽ تجويز لاءِ ۽ سندس مرضيءَ پٺيان. اسان کي |
2807 |
DYNT.utf |
آھي تہ سگھوئي اوعان جي خدمت ۾ اچي حاضر |
اميد |
جو خط آيو تہ ``اسين استنبول مان روانا ٿيون ٿا |
2808 |
DYNT.utf |
آھي تہ ڪو پتو ڪڍي ڏينداسين، نہ تہ پوءِ |
اميد |
۾ اچي رھي ۽ مخفي جاچ ڪري، ۽ آءُٗ ٻاھر جاچ ڪندس؛ |
2809 |
DYNT.utf |
آھي تہ ڳولي وڃي لھنديسانس. |
اميد |
کي پڇائي وڃي ھٿ ڪريان، ۽ ڏينھن سڄو پيو آھي، خدا ۾ |
2810 |
DYNT.utf |
بہ ڪانہ ھئي. انھيءَ وزيريءَ جي عھدي تي |
اميد |
جيڪو وڏو درجو ھو، سو ھاڻ ھن کي ھو. وڌيڪ جي ھن کي |
2811 |
DYNT.utf |
پيو رکندو ھو. زماني جو اٿليل پٿليل ماڻھو |
اميد |
زال گھر ۾ ھئي، سو انھيءَ کان وڌيڪ فائدي وٺڻ جي |
2812 |
DYNT.utf |
تہ وقت تي اسان کي ملندؤ. زيادہ نياز. گھر |
اميد |
۾ روانا ٿينداسين. مامي جن بہ ھلڻ جو انجم ڪيو آھي. |
2813 |
DYNT.utf |
علي چڱو آھي، جوان آھي، پر منھنجي زينت سان |
اميد |
بختاور چيو تہ ``مائي، سرائي |
2814 |
DYNT.utf |
علي کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪٿان ٿيندو. سڃو ڏبنھن |
اميد |
ملن، تہ بہ آءُٗ ساڻس مٽ نہ ڪريان، پر وڏي ڳالھ |
2815 |
DYNT.utf |
علي گونگو آھي، تہ ڀؤ ڪونھي، ٻيءُ جو گھر |
اميد |
ادو شاھوڪار ناھي، تہ اسان کان غريب بہ ناھي، باقي |
2816 |
DYNT.utf |
ھئي تہ جڏھن اسين پنھنجو مال متاع اولاد |
اميد |
ھنن کي تہ اھا |
2817 |
DYNT.utf |
ھئي تہ ھي مسلمان آھي، دينذار آھي، نيڪ آھي، |
اميد |
جو ھو، تہ بہ سلطان کي ھن جي نمڪ حلاليءَ ۾ ايتري |
2818 |
DYNT.utf |
ھئي. |
اميد |
سڪ ھئي ۽ اتي جي رڳي ھوا مان بہ ھن کي لذت اچڻ جي |
2819 |
DYNT.utf |
ھئي، پر ھن جو زيادہ ڏينھن لڳايا، تنھنڪري |
اميد |
سو اڃا الھيءَ ڪم ۾ رُڌل ھو. ھن کي ھن جي جلد موٽڻ جي |
2820 |
DYNT.utf |
ھئي، يا ڏس ھون، تنھنڪري ھنن کي دڙڪا تاب |
اميد |
پر انھي تي بہ ھو راضي نہ ٿيا. ھنن کي گھڻي مال جي |
2821 |
DYNT.utf |
ھئي، ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي تہ اڪثر خود مختار |
اميد |
انھيءَ تجويز مان علي رضا کي ھڪڙي ٻئي فائدي جي بہ |
2822 |
DYNT.utf |
ھيس. پر ھنن جي اچڻ ڪري حامد کي ڪا گھڻي خوشي |
اميد |
ڃڻندي ھئي ۽ سندس صحبت ۾ حامد جي وري بہ سڌرڻ جي |
2823 |
DYNT.utf |
ھين تہ رات جو ٿڌ ۾ پنڌ ٿيندو، ٻئي ڏينھن |
اميد |
بہ سندن راڄ مان ھو، تنھن کي بہ صديق گھڻي پارت ڪئي. |
2824 |
DYNT.utf |
ئي ڪانہ ھين؛ تنھنڪري امڪان ڪونہ ھو تہ ھن |
اميد |
سھسايو ھو. پڪ ھين تہ ٻڏي ويئي؛ ھنن جي وري ڏسڻ جي |
2825 |
DYNT.utf |
ڪانہ ھئي ۽ بمبئي شھر جو خرچ بہ البت ڳرو |
اميد |
ويندو آھي، ۽ ھنن کي في الحال ٻيءَ ڪنھن آمدنيءَ خي |
2826 |
DYNT.utf |
ڪانہ ھئي. ھي گاڏيءَ تان لھي پنھنجي اصلوڪي |
اميد |
آيو ھو، سو بہ اتي ھو پر ڪنھن کي بہ ھنن جي موٽڻ جي |
2827 |
DYNT.utf |
ڏي آھي. |
اميدعليءَ |
خيال ڪونھي، مگر مائيءَ جي مرضي گھڻي تنھنجي ماروٽ |
2828 |
DYNT.utf |
پوريون ڪن ۽ انھن جو خالو آباد ڪن، تون اچي |
اميدون |
نہ ٿين، تہ مائٽ انھن کي پرڻائي پنھنجون آسون ۽ |
2829 |
DYNT.utf |
آھيان، شھر جا جيڪي سپاھي آھن، تن سڀني جو |
امير |
آءُٗ توکي سکيو وکندس. توکي خبر ناھي تہ آءُٗ وڏو |
2830 |
DYNT.utf |
آھيان، ھنن جابلو پرڳڻن جي آبھوا جي تعريف |
امير |
خبرون چارون پڇيون. ھن چيس تہ ``آءُٗ سلطان جو ھڪڙو |
2831 |
DYNT.utf |
امراءِ ھن جي وڃڻ ڪري ناراض ھئا، جو ھن سڀني |
امير |
سلطان ھن کي ھلڻ مھل گھڻا انعام اڪرام ڪيا. سڀ |
2832 |
DYNT.utf |
جو انھيءَ ۾ ھٿ بہ ھجي. |
امير |
ڏني تہ اھا ڳالھ ظاھر نہ ڪجي، متان ڪنھن درٻار جي |
2833 |
DYNT.utf |
جو پٽ نہ ھوندو تہ بہ عيب ڪونھي. اھڙي ماڻھوءَ |
امير |
ھجي، علم ۽ ھنر وارو ھجي، پوريءَ عمر وارو ھجي، پر |
2834 |
DYNT.utf |
جو مطلب چڱيءَ طرح پروڙيو ۽ ھن جي چئي تي |
امير |
سلطان کي ائين ڪرڻ اھنجو ٿي لڳو، تڏھن بہ ھن پنھنجي |
2835 |
DYNT.utf |
جي بيعز تيءَ جي خبر جھٽ چوڌاري پکرجي وئي. |
امير |
اوچتي خراب اتفاق ڪري ڏاڍو ارمان ٿيو. ھھڙي مشھور |
2836 |
DYNT.utf |
جي زال آھي ۽ ڏاڍي ھوشيار آھي، تنھنڪري ھنن |
امير |
جي تعريف اندر بہ پھتي ھئي، ۽ خبر ھين تہ عزت واري |
2837 |
DYNT.utf |
جي گھر ۾ مشڪل ھوندي.'' |
امير |
مون بہ گھر گھڻا ڏٺا، پر اھڙي سگھڙ ۽ ليڪ ڌيءَ ڪنھن |
2838 |
DYNT.utf |
سال بسال اوڏي ويندا ھئا. پويون حج ڪري رھيا |
امير |
جو اتان مڪو ۽ مدينو سڻاوا ھئا، ۽ اڪثر سلطان جا |
2839 |
DYNT.utf |
کي راڻي فتنہ خانم پنھنجو اڳوڻو درجو ڏيندي، |
امير |
حال ۾ گذارينداسين ۽ اسان کي يقين آھي تہ تو جھڙي |
2840 |
DYNT.utf |
کي لاھي آڻي فقير ڪندو آھي ۽ جڏھن راضي ٿيندو |
امير |
خود مختار بادشاھ جڏھن ڪاوڙبو آھي، تڏھن گھڙيءَ ۾ |
2841 |
DYNT.utf |
گھمڻ اچي ٿو، تنھن کي حرڪت ڪانہ پھچي.'' |
امير |
۾ حڪم پڌرو ڪرائي ڇڏيو ھو تہ ``سلطان جو فلاڻو وڏو |
2842 |
DYNT.utf |
ماڻھو کڻندو!'' |
امير |
مون بہ رڳو انگل ٿي ڪيو، اسان جا انگل نيٺ اوھين |
2843 |
DYNT.utf |
ماڻھو ليکيل ھئا ۽ اميراڻي آٿ-وبھ ڪندا ھئا، |
امير |
ڪنھن کي سکڻ جي خواھش نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ ھئي ھي |
2844 |
DYNT.utf |
مون مان گھڻو خوش ڪين ھوندا، ڪا مھل نہ ڪنھن |
امير |
سان ھتي وڏي درجي کي پھتو آھيان، سو ھتي اصل جا |
2845 |
DYNT.utf |
وانگي پنھنجي نمڪحلالي ڏيکا ريندا.'' |
امير |
جيڪي اسان جا رعيتي ماڻھو ۽ نمڪخوار آھن، سي بہ ھن |
2846 |
DYNT.utf |
ڪندو آھي؛ سو متان ٻين اميرن جي حسد ڪري |
امير |
راضي ٿيندو آھي، تڏھن گھڙيءَ ۾ فقير کي چاڙھي نيئي |
2847 |
DYNT.utf |
آٿ-وبھ ڪندا ھئا، تنھنڪري ڄاتائون تہ اھڙي |
اميراڻي |
نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ ھئي ھي امير ماڻھو ليکيل ھئا ۽ |
2848 |
DYNT.utf |
جون زالون ۽ ڌيئون ھيون، تنھنڪري ھنن جو |
اميرن |
اھي |
2849 |
DYNT.utf |
جي بيبين کان درجي ۾ واڌو ليکجي ويئي. |
اميرن |
ھئا، جو انھيءَ ڪري زينت بانو گويا استنبول جي |
2850 |
DYNT.utf |
جي حسد ڪري يا ٻيءَ طرح مون سان بہ اوچتو |
اميرن |
۾ فقير کي چاڙھي نيئي امير ڪندو آھي؛ سو متان ٻين |
2851 |
DYNT.utf |
جي لالچائڻ تي، علي رضا جي خواھش ٿي تہ نائب |
اميرن |
ڪي اھڙي مشھوريءَ ڪري ۽ ڪي سلطان ۽ سندس |
2852 |
DYNT.utf |
جي ھٿ ۾ ھئي، انھن جي درٻار ۾ ھن جو رستو |
اميرن |
ڪي واپار جي سانگي سنڌ ۾ آيو. سنڌ تن ڏينھين ٽالپرن |
2853 |
DYNT.utf |
سان ھوندي ھئي. ھو معتبر، ھوشيار، پڙھيل |
اميرن |
نہ ھلندو ھو. ھن جي معرفت مير صاحبن ۽ سندس درٻار جي |
2854 |
DYNT.utf |
کان چڙھي مٿي آيو ھو، تن سان بہ اھڙي دوستي |
اميرن |
پئي ٿيو. وري خوشمزاج ملنساز ۽ خليق اھڙو جو جن ٻين |
2855 |
DYNT.utf |
کي پنھنجو حاسد ڏٺو، ۽ ٻن-چئن وقتن تي ھن |
اميرن |
سبب ھو: تمام وڏي عھدي کي پھچڻ ڪري ھن اتي جي ڪن |
2856 |
DYNT.utf |
مان گھڻن علي رضا جي تعريف ۽ سفارش ڪئي، |
اميرن |
علي رضا ڪڇيو ڪين، ماٺ ڪري سير نوائي ھليو ويو. حضر |
2857 |
DYNT.utf |
ڏي ۽ انھن جي معرفت سلطان ڏي پنھنجي پٽ ڊاڪٽر |
اميرن |
علي رضا استنبول جي |
2858 |
DYNT.utf |
۽ وڏن ماڻھنٍ سان علي نواز خان جو رستو ھوندو |
اميرن |
صاحبي قرڻ جي تفرقي کان پوءِ بہ، جن |
2859 |
DYNT.utf |
۽ ٻين عھديدارن سان آمد رفت ۽ گفتگو ڪرڻي |
اميرن |
ڪم اھڙي ڊول جو ھو، جنھنڪري سگھوئي ھن کي سلطان جي |
2860 |
DYNT.utf |
پئي ڪمائي، تہ سندس پٽن مان وڏي محبوب علي |
اميري |
علي رضا استنبول ۾ |
2861 |
DYNT.utf |
جو عھدو قبول ڪري، جو انھيءَ ڪري انھيءَ |
اميريءَ |
۾ عمر آندي اٿس، تڏھن ھن کي موڪل ڏجي تہ سلطان وٽ |
2862 |
DYNT.utf |
جي جاءِ قبول ڪريان. پر اوچتو استعيفا ڏيڻ |
اميريءَ |
ٿي تہ نائب ڪانسل جي نوڪري ڇڏي ڏيان ۽ سلطان وٽ |
2863 |
DYNT.utf |
جي درجي تي ھو، تڏھن علي رضا جي مرضي ھئي |
اميريءَ |
جڏھن اڃا |
2864 |
DYNT.utf |
جي وڏي درجي تي آندو ۽ انعام اڪرام ڪيائين، |
اميريءَ |
انھيءَ تعريف ڪرڻ کان پوءِ ھن علي رضا کي |
2865 |
DYNT.utf |
آھي. ھن اھي ڳالھيون پٽ کي ڏيکاريون، پر |
امڪان |
چلت، انھن جي حق ورائت وغيرہ ڪري گھڻو خلل ٿيڻ جو |
2866 |
DYNT.utf |
نہ ڄاتائين، تڏھن وري انھيءَ کي ھلائڻ لڳو. |
امڪان |
ڪپتان آگبوٽ کڙو بہ ڪرائي ڇڏيو ھو، پر جڏھن لڀڻ جو |
2867 |
DYNT.utf |
ھجي تہ اھا منھنجي ڏٺل ھجي تہ چڱو.'' |
امڪان |
۽ آءُٗ پنھنجي سر انھيءَ ٻانھن جو واقف ھجان، ۽ جي |
2868 |
DYNT.utf |
ھجي، يا جڏھن ڪڏھن ڪنھن ضروري ڪم لاءِ ڪنھن |
امڪان |
ڏسڻ جو وجھ سڻائو ھجي، جن مان ڪنھن قسم جي فائدي جو |
2869 |
DYNT.utf |
ئي ڪونہ ھو، جو علي رضا ڦول گليءَ مان لڏي، |
امڪان |
وري مڙس ڏي ٻيا خط لکڻ لڳي، پر انھن جي پھچڻ جو تہ |
2870 |
DYNT.utf |
ڪونہ ھو تہ ھن کي سڃاڻن. انھيءَ ھوندي بہ |
امڪان |
ويئي؛ ھنن جي وري ڏسڻ جي اميد ئي ڪانہ ھين؛ تنھنڪري |
2871 |
DYNT.utf |
بابت ڪتابن ۾ پڙھيو ھئائون ۽ چڱن چڱن ماڻھن |
ان |
نئين زماني جا ماڻھو ھئا، نئون چلتو ڏٺو ھئائون، |
2872 |
DYNT.utf |
تي خيال ڪري.'' |
ان |
مائٽ تي بہ حق آھي تہ اولاد جيڪي واجبي چوي سو ٻڌي ۽ |
2873 |
DYNT.utf |
جي آسپاس آسانيءَ سان ٿيڻ اھنجو ھو. اھا |
ان |
پر اھڙو بندوبست تہ بمبئي شھر ۾ يا |
2874 |
DYNT.utf |
جي اڳئين ڏينھن، شاديءَ جي ماني ٿئي، گھوٽيتا |
ان |
۹- شاديءَ جي ٻئي ڏينھن يا |
2875 |
DYNT.utf |
جي تياريءَ بابت پاڻ ۾ صلاح ڪندا ھئا. |
ان |
ڪڏھن تہ ايندڙ شاديءَ جي نسبت ۾ گفتگو ڪندا ھئا ۽ |
2876 |
DYNT.utf |
جي خراب نتيجي تي خيال ڪري ڏڪي ويو ۽ انھڙي |
ان |
سلطان اھڙي خوفناڪ منصوبي جو ذڪر ٻڌي ۽ |
2877 |
DYNT.utf |
جي گھر جا ماڻھو ڏاڍو پيار ڏيندا ھئس. ھتي |
ان |
ھئي. ۽ شڪل جو بہ موچارو ھو، تنھنڪري سندس ڌڻي ۽ |
2878 |
DYNT.utf |
جي ھٿان ٿيندي تہ وري بہ وڏو بچاءُ ٿيندو |
ان |
تنھنڪري جي منھنجي مقرري انگريز سرڪار جي معرفت ۽ |
2879 |
DYNT.utf |
جي ڏسڻ جي بہ جاءِ آھي، تہ انساني طبعيت |
ان |
پيئي تہ تمام ويجھي بہ آھي يا ڀت جي ٻاھران آھي يا |
2880 |
DYNT.utf |
سان گڏ زينت بانوءَ جي تعريف نئين سو ڪيائين |
ان |
ڏينھن ٿي گذريو ھو سو سارو احوال ڪري ٻڌايائينس ۽ |
2881 |
DYNT.utf |
سان لاڳو ڪي مناسب قانون ٺاھي ڇاپايائون |
ان |
اھا مٿين رٿ ھنن تفصيلوار لکي تيار ڪئي ۽ |
2882 |
DYNT.utf |
کي پارت ڪري پوءِ اچجئين.'' |
ان |
کي ٽڪيٽ وٺي چاڙھي، ٻيو ڪو سڃاڻ ڄاڻ ويندڙ ھجي تہ |
2883 |
DYNT.utf |
کي سمجھايائين تہ ``ھن مائيءَ کي ٽڪيٽ وٺي |
ان |
کي سيٺ پنھنجي ڪنھن مائٽ سان مڏئيءَ ڏي موڪليو ۽ |
2884 |
DYNT.utf |
مان حاصل ڪي ڪين ٿيو. |
ان |
قاعدي موجب واجبي مدد پڄي سگھيس، سا بہ ڏنائين پر |
2885 |
DYNT.utf |
موجب پاڻ ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائون تہ اھا شادي، |
ان |
اھڙين ڳالھين بابت ھنن ٻنھي جي ھڪڙي راءِ ھئي. |
2886 |
DYNT.utf |
موجب لکڻ پڙھڻ ۽ سبڻ ڀرڻ جو ڪم ڪندي ھئي. |
ان |
ھِن پنھنجي مشغوليءَ جي لاءِ وقت ورھائي ڇڏيو ھو، |
2887 |
DYNT.utf |
موجب وڃڻ جو پڪو ٺھراءُ ڪري، خميس واري آگبوٽ |
ان |
۾ ناراض بہ ھئا، بر زال کي مڙس ڏي وڃڻ تہ ضرور ھو. |
2888 |
DYNT.utf |
وٽ ڏاڍي سکي ھيس. اوھان جو گھر پنھنجو گھر |
ان |
ھيئي تنھن کان ڀڳي آھين؟'' پر ھن چيس ``آءُٗ تہ اوھ |
2889 |
DYNT.utf |
سمجھائي ۽ عالمن جي فضوليءَ کان پئجي ويون |
اڻ |
۽ وسوسا ۽ ٻيون اعتراض جھڙيون ڳالھيون ماڻھن جي |
2890 |
DYNT.utf |
لکا وڃي اوطاق ۾ ظاھر ٿين، باقي ٻيا شھر |
اڻ |
تنھنڪري صلاح ڪيائون تہ ڏھاڪو ڄڻا ھڪڙو-ٻہ ڪري |
2891 |
DYNT.utf |
ھئا، پپنوس ھئا، ۽ صندوقڙي تہ مائيءَ پاڻ |
انب |
ميوو ڪيدي تڏي تي رکيو-لال ڪيوڙو ھو، انناس ھئا، |
2892 |
DYNT.utf |
کي لڳي. |
انبار |
سان باھ اھا ناڙي ڏيئي، ڊوڙي وڃي اندر باروت جي |
2893 |
DYNT.utf |
ظاھر ھئڻ ڪري ھو انھيءَ تڪليف کان ڇٽي ويا، |
اڻبڻت |
کي ڪورٽ ۾ بہ آڻائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئائون، جو سندن |
2894 |
DYNT.utf |
ھئي، جو ھڪٻئي جو گھڻو شڪوو ڪندو ٻڌو ھئائين. |
اڻبڻت |
جي سلطان جي وڏي گھر يعني ڏاڏي پوٽيءَ زال ساڻ گھڻي |
2895 |
DYNT.utf |
مائٽ کي ڌيءُ جو ٿيندو آھي، سو بہ ڪونہ ھوس. |
انتضار |
صالح ٿيا آھن ۽ پنھنجي منھن ڪم کي لڳي ويا آھن ۽ وڏو |
2896 |
DYNT.utf |
دل تان لٿو. پاڻ اڃا شھر وارن بنگلن ۾ رھندا |
انتظار |
انھيءَ ھنڌ ٿانيڪو ڪري رھيا، تڏھن ھنن کي وڏو |
2897 |
DYNT.utf |
ھو. ٻيو سڀ خير آھي، اللَّھ ڪندو سگھوئي |
انتظار |
سان خوشيءَ جي خبر آندي اٿس جو توکي انھيءَ پاسي جو |
2898 |
DYNT.utf |
ٿئي.'' |
انتظار |
تہ ``تڏھن جان، خط لکڻ جو تاڪيد رکجو، متان اسان کي |
2899 |
DYNT.utf |
ڪونہ ھوس، سڀڪنھن کي چڱي رستي تي آڻي ڇڏيو |
انتظار |
ويجھو ٿيو ھو، پنجاھي ورھين جي عمر ھيس. اولاد جو |
2900 |
DYNT.utf |
۾ آھي؛ تون دلجاءِ ڪري ويھ، تہ سڀڪي توکي |
انتظار |
ڪوڙ ڪري چيو تہ ``خوش چڱي ڀلي آھي، تنھنجي لاءِ ڏاڍي |
2901 |
DYNT.utf |
جو فل ھو. |
انتظام |
جي سرجوشي ۽ محبت، علميت، ايمانداري، اشرافت ۽ چڱي |
2902 |
DYNT.utf |
مان رڳو اھو فائدو نہ نڪتو تہ پردي وارين |
انتظام |
انھيءَ |
2903 |
DYNT.utf |
موجب ٺھرايل جاءِ تي اچي گڏ ٿيا. اوطاق وارا |
انجام |
جي رات پٿي سڏيو. انھيءَ حشر جي رات، سڀ فسادي، ڪيل |
2904 |
DYNT.utf |
و آرزوي ديدار محبت آثار-آنڪھ اوھان جي خط |
انجام |
من، زينت جسم و جان من، سلامت. بعد از سلام شوق |
2905 |
DYNT.utf |
ورتَوَ؟'' |
انجام |
کان پڇيائين تہ `` دائي، تون ڪا ڳالھ ٻڌاءِ، ڪڏھن جو |
2906 |
DYNT.utf |
ڪيو آھي سو وڃان ٿو، ھو ڪنھن صاحبلوڪ وٽان |
انجام |
کان پوءِ حامد چيو تہ ``مون علي رضا وٽ وڃڻ جو اڄ |
2907 |
DYNT.utf |
ڪيو تہ ھن جي لاءِ آءُٗ چڱو بندوبست ڪندس. |
انجام |
ولايت ويو بہ ٿي، سو ھن جو چڱيءَ طرح واقف ھو، تنھن |
2908 |
DYNT.utf |
ڪيو آھي. اميد تہ وقت تي اسان کي ملندؤ. |
انجم |
واري آگبوٽ ۾ روانا ٿينداسين. مامي جن بہ ھلڻ جو |
2909 |
DYNT.utf |
ران ڌڪي ٻاھر مس ڪڍيو، تہ آگبوٽ پري وڃي |
اند |
تختي سان گڏ ڌو وڃي سمنڊ ۾ پيئي. ھن کي اڃا پاڻيءَ |
2910 |
DYNT.utf |
پھچايو ھوندو. ٻيو اسان موڪليو آھي، سو قابو |
انداز |
شامل ٿيا آھن. باروت جو بہ اوھان اڳيئي ٿورو گھڻو |
2911 |
DYNT.utf |
آيو ھو ۽ سندس منھن پئجي ويو ھو. ھن جي تصوير |
اندر |
ھئائين جو ھڪڙي ڏينھن اتفاق سان نانگ مارڻ جي لاءِ |
2912 |
DYNT.utf |
انڌارو برابر ھو، ليڪن معلوم ٿي سگھيو ٿي |
اندر |
مان وري ھيٺ ڏاڪڻ ھلي، سا اچي ھيٺ تھخاني ۾ بيٺي. |
2913 |
DYNT.utf |
اھڙو پئي ھليو، جو آسپاس وارا حيران ھئا |
اندر |
جي مرڻ کان پوءِ بہ ھنن جو ڪارخانو اندران ئي |
2914 |
DYNT.utf |
باروت جي انبار کي لڳي. |
اندر |
انھيءَ کي دکائڻ سان باھ اھا ناڙي ڏيئي، ڊوڙي وڃي |
2915 |
DYNT.utf |
باھ لڳائجي. ھي پاڻ ۾ گھڻا ڄڻا ھئا. سي سڀ |
اندر |
تاريخ اتي گڏ ٿجي ۽ ٻيءَ تاريخ رات جو اڌ رات مھل |
2916 |
DYNT.utf |
بند رکڻ ۽ بلڪل نڪرڻ کان روڪڻ اجايو آھي. |
اندر |
مختصر مطلب ھيءُ آھي، تہ زالن کي اصل ديوارن جي |
2917 |
DYNT.utf |
بنگلي جي وچين صفي ۾ لڳو لڳ پوريائون ۽ سندن |
اندر |
واري بنگلي ۾ دفن ڪجو، سو ڪيائون تہ ائين. ٻنھي کي |
2918 |
DYNT.utf |
بہ پھتي ھئي، ۽ خبر ھين تہ عزت واري امير |
اندر |
وٽ ويئي، انھن سان ڏاڍو ميلاپ رکيائين. ھن جي تعريف |
2919 |
DYNT.utf |
پنھنجي جاچ مان معلوم ٿيو تہ ھن زال جي سلطان |
اندر |
زينت بانوءَ کي |
2920 |
DYNT.utf |
پورو ٿيو ٿيڻ کپي، جنھن کان پوءِ گھوٽ ڪنوار |
اندر |
۷- نڪاح سنجھي جو ڏھين بجي |
2921 |
DYNT.utf |
تہ ڪوٽ، جي ٻاھر تہ پوش. |
اندر |
بند ۾ پيون آھن. جيئن وڌيڪ سکر، تيئن وڌيڪ بند. جي |
2922 |
DYNT.utf |
تھخاني ۾ گھڙي، آھي پيپ گھلي، تھخاني ۾ سلطان |
اندر |
جي ڪردي ٻانھين سان گڏي اندر موڪليندا آھيون، جي |
2923 |
DYNT.utf |
تھخاني ۾ ڪِري پيو!'' |
اندر |
وٺ-پڄ ۾ ڪيرائي ڇڏيم. ڀاليان ٿو تہ پيپن گھليندي |
2924 |
DYNT.utf |
جاءِ ڏاڍي ٺاھوڪي ڏسڻ ۾ آيس. ڏاڍا گلم غاليچا |
اندر |
آئي، سامھون جاءِ جا در کليا پيا ھئا تن ۾ ھلي ويئي. |
2925 |
DYNT.utf |
جي ماڻھن کي پاڻ حيرت ورتو، تہ اڄ سلطان |
اندر |
|
2926 |
DYNT.utf |
جي. پورا پنا ماڻھو، عزيز ۽ دوست سڏجن، جنھنڪري |
اندر |
جي ماني ٿئي، گھوٽيتا ٻاھر جي ڪن ۽ ڪنواريتا |
2927 |
DYNT.utf |
حرمسراءِ ۾ وڃڻ ۽ اھڙو ڪم ڪرڻ بلڪل اھنجو |
اندر |
شڪار ڪرڻ لاءِ سنبريا، تن کي گڏ ڪيئن پورو ڪن، جو |
2928 |
DYNT.utf |
دانھن ٿي ۽ مائي بختاور ڊوڙي در تي آئي، |
اندر |
ويو، آءُٗ در تي لانڍيءَ ۾ ويٺو ھوس، انھيءَ وچ ۾ |
2929 |
DYNT.utf |
رکي آھي. |
اندر |
۽ ھڪڙي سھڻي پيتي مال جي آءُٗ کڻي آئي ھيس، اجھا |
2930 |
DYNT.utf |
روانو ڪري پاڻ ھليو آيو. |
اندر |
۽ اڳ ۾ اندر وڃي سمجھائي آيس، پوءِ ھن ويچاريءَ کي |
2931 |
DYNT.utf |
رھڻ ۽ حرمن سان محبت ڪرڻ لاءِ گھرايو آھي، |
اندر |
سلطان تاڪيد ڪري ڇڏيو، تہ اسان انھي بيبيءَ کي |
2932 |
DYNT.utf |
زالن ۾ ٿيندا آھن سي بند رکجن. رڳو گھوٽ نڪاح |
اندر |
۸- ڪنھن بہ قسم جا سڳڻ ساٺ، سي اڪثر ٻاھر مڙسن ۾ يا |
2933 |
DYNT.utf |
قھر جو باروت ھٿ لڳو. سرنگھ ھلي ڪردن جي ٻاھرينءَ |
اندر |
ٿيو، دستوري پڇا ڳاڇا ھلي، تھخاني کي کوليائون ۽ |
2934 |
DYNT.utf |
کيريو. |
اندر |
اندر ٿي نِيو ۽ رستي ۾ ڪِري پيس، پر ھو ٿو سمجھي تہ |
2935 |
DYNT.utf |
گرمي ۽ اونداھي ھوندي، متان ڪا بلا ڀٽون |
اندر |
ھن عذر وراڻيو تہ ``بيبي! ھنن ڏينھن ۾ |
2936 |
DYNT.utf |
گھرڙي آيا ۽ اچي ھنن کي ڀاڪر پائي گڏيا. ھنن |
اندر |
مائي شھربانو ۽ حامد علي روئندا اوڇنگارون ڏيندا |
2937 |
DYNT.utf |
گھڙي وئي. |
اندر |
ھلي وڃ''، سپاھي پاڻ اتان ئي موٽي ويو، زينت بانو |
2938 |
DYNT.utf |
لنگھڻ ۾ بہ ھن کي حرڪت ڪانھي. ھو تہ زالن |
اندر |
شيطان ڀت جي ٻاھران خرابيون ڪرائي ٿو، تہ ڀت جي |
2939 |
DYNT.utf |
لنگھي ايوان ۾ آئي، سامھون جاءِ جا در کليا |
اندر |
زينت بانو |
2940 |
DYNT.utf |
لڌو آھي، سو ضرور ڪنھن زال ماڻھوءَ جو بہ |
اندر |
علي رضا دل ۾ ڄاتو تہ اھڙو ڪاغذ، جو حرمخاني جي |
2941 |
DYNT.utf |
محلات جي پيٽ ۾ ڪيئن آيا ۽ ڪھڙن ڪھڙن ماڻھن |
اندر |
ھئي، جا انھيءَ ڪوٺيءَ ۾ ويئي ۽ اھي باروت جا پيپ |
2942 |
DYNT.utf |
محلات ڏي سرنگھ جو رستو نڪتل ھو، انھيءَ |
اندر |
ٽيون تہ ڪوٽ جي ٻاھران جا سُڃي جاءِ ھئي، جنھن مان |
2943 |
DYNT.utf |
مشڪل آھي.'' ۽ ھيئن بہ چيائين تہ ``راڻي فتنہ |
اندر |
ٿو، مگر پيپن جھڙي شيءِ آڻڻ ۽ نيڻ ھيڏي پھري جي |
2944 |
DYNT.utf |
موڪليندا آھيون، جي اندر تھخاني ۾ گھڙي، |
اندر |
سانجھيءَ جي ويل سلطان جي ڪردي ٻانھين سان گڏي |
2945 |
DYNT.utf |
وارن جو حرص گھٽجي نٿو، پاڻ وڌي ٿو. جا چڱي |
اندر |
ٿو تہ ٻاھر نہ نڪرڻ ڪري يا دنيائي شين نہ ڏسڻ ڪري |
2946 |
DYNT.utf |
ويا ۽ قريباً ٽن ھزارن رپين جيترو مال، زيور |
اندر |
گھر کي رات جو کاٽ لڳو؛ ٽي ءچار چور ھئا، جي کاٽ ھڻي |
2947 |
DYNT.utf |
ويو ھوس تھخاني ۾، جو پيپ ڌڪي وڃي گڏ ڪيم. |
اندر |
وڃي اوطاق مان ھيٺ داخل ڪياسين. پوءِ آءُٗ پاڻ بہ |
2948 |
DYNT.utf |
ويئي، وري ٿوريءَ ويرم کان پوءِ تڪري آئي |
اندر |
واري ڪوٺي، جنھن کي ڏينھن جو ڪلف آيل ھو، ساکولي |
2949 |
DYNT.utf |
وڃڻ جو رستو بند آھي. جي ڪنھن عذر سان وڃبو |
اندر |
ڏينھن کان پوءِ ھو وري آيو؛ اچي ظاھر ڪيائين تہ `` |
2950 |
DYNT.utf |
وڃڻ جو ڪو اپاءُ آھي يا نہ. اٺن ڏينھن کان |
اندر |
تہ اوطاق تائين وڃڻ يا پيپن نيڻ جو وجھ آھي يا نہ ۽ |
2951 |
DYNT.utf |
وڃي اوطاق مان ھيٺ داخل ڪياسين. پوءِ آءُٗ |
اندر |
ھنن چيو تہ ``پيپ صحيح سلامت |
2952 |
DYNT.utf |
وڃي پيپ ٽوڙي، باروت جي ناڙي اوطاق تائين |
اندر |
ھيءُ بہ ٺھراءُ ڪيائون تہ انھن ڏھن ڄڻن مان ھڪڙو-ٻہ |
2953 |
DYNT.utf |
وڃي سگھوئي نڪري آيو. چيائين تہ ``مائي، اھو |
اندر |
کي چيائين تہ ``مائي، تون بيھ، تہ آءُٗ سماءُ لھان.'' |
2954 |
DYNT.utf |
وڃي سمجھائي آيس، پوءِ ھن ويچاريءَ کي اندر |
اندر |
سرخروئي ڏيکارڻ لاءِ ھن کي اتي آڻي ڪڍيو ھو ۽ اڳ ۾ |
2955 |
DYNT.utf |
وڃي سڀني زالن سان، جھڙو سلطان جي بيبين |
اندر |
زينت بانوءَ کي مڙس سمجھائي ڇڏيو ھو تہ |
2956 |
DYNT.utf |
ھلي وڃ''، سپاھي پاڻ اتان ئي موٽي ويو، زينت |
اندر |
نڪري آيو. چيائين تہ ``مائي، اھو گھر آھي، تون |
2957 |
DYNT.utf |
ھن اتي شادي بہ ڪئي. ڪنھن وڏي ماڻھوءَ جي |
اندر |
گھڻن وڏن وڏن ماڻھن سان ٿي. اٺن - ڏھن مھينن جي |
2958 |
DYNT.utf |
ھن جي چالاڪي، نمڪ حلالي، اشرافت ۽ چڱي ھلت |
اندر |
۽ سس جي اڳيان پورھيت ٿي ڪمائڻ لڳي. مھيني کن جي |
2959 |
DYNT.utf |
ھن جي حالت ئي ڦري ويئي، جھڙو اڳي چڱو ھو، |
اندر |
رضا جن جي بمبئيءَ لڏي وڃڻ گان پوءِ ورھيہ-ٻن جي |
2960 |
DYNT.utf |
ھن شوق رکي، اھا ٻولي سکي. فارسي ۽ عربيءَ |
اندر |
لہ ڄاڻڻ ڪري البت ٿوري مشڪلات ٿي، پر چھن مھينن جي |
2961 |
DYNT.utf |
ھنن قول گليءَ وارو گھر ڇڏي ڏنو، جو ماڻس |
اندر |
ڏينھن جا ڏينھن ھنن جي گھر ۾ ماتم ھو، مھيني کن جي |
2962 |
DYNT.utf |
ھي سڀ گھر جا ڀاتي آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيا |
اندر |
رھيو. پوءِ ھنن کان پگھار وٺي موڪلايائين، ھفتي جي |
2963 |
DYNT.utf |
ھڪڙو ڪناري وارو آگبوٽ ڪراچيءَ کان ھليل |
اندر |
سيٺ تہ اڳيئي انھيءَ ڪم لاءِ تيار ھو. ھفتي کن جي |
2964 |
DYNT.utf |
يا ٻاھر واسطو آھي، اھو خط جو لڌو، سو ڪنھن |
اندر |
اندر محلات جي پيٽ ۾ ڪيئن آيا ۽ ڪھڙن ڪھڙن ماڻھن جو |
2965 |
DYNT.utf |
يا ٻاھر ڪنھن کي بہ گمان ڪونہ پيو، تہ تھخاني |
اندر |
پر اھا سڄي رٿ اھڙيءَ تجويز سان ڪئي ويئي، جو |
2966 |
DYNT.utf |
ٻاھر جو خرچ پکو ھميشھ وانگي چڱي طرح ھلائيندا |
اندر |
گر آھن ڪينءَ، جو آبروءَ سان گذران ڪندا اچن ۽ |
2967 |
DYNT.utf |
ٻنھنجي کھر ۾ مس گھڙي، تہ ٻڇڻ لسڳس تہ ``ڪيئن |
اندر |
اھا ٻانھن ملي يا نہ ملي. سو اڃا ساڻس گڏي ڇڏي، |
2968 |
DYNT.utf |
ٿي نِيو ۽ رستي ۾ ڪِري پيس، پر ھو ٿو سمجھي |
اندر |
ھو، سو اھو ھو، جو انھيءَ جوان زناني ويس ۾ رات جو |
2969 |
DYNT.utf |
ٿي نٿا سگھن، تن جي جاچڻ کان. ھنن مان ھڪڙي |
اندر |
اھو سڀ ڇا کان آھي؟ رڳو ٻاھر آمدرفت ڪرڻ ۽ جيڪي ڪم |
2970 |
DYNT.utf |
ٿي، ۽ سندس لاءِ سلطان تاڪيد ڪري ڇڏيو، تہ |
اندر |
ٻئي ڏينھن سوير زينت بانو اچي |
2971 |
DYNT.utf |
ڊوڙيس. اگرچ بختاور پري کان پاسي پاسي بہ |
اندر |
اندر ڪوٺيءَ ۾ نانگ نڪتو آھي، سو اچي مار' آءُٗ |
2972 |
DYNT.utf |
ڍواڪ وڄائڻ جو دستور، جيڪو ھلندڙ آھي سو |
اندر |
۱۰- ٻاھر دھلن وڄائڻ يا ڏواڪن ھڻڻ ۽ |
2973 |
DYNT.utf |
ڪاھي پيا ۽ سڀ ماڻھو قيد ڪري وڌائون. ھڪڙو |
اندر |
جڏھن سرڪاري سوار ۽ پيادا اوچتو وڪوڙي وين. يڪدم |
2974 |
DYNT.utf |
ڪنھن پاسي نائب ڪانسل ٿي ويندين. سو ھن کي |
اندر |
ڏني ۽ اسيد بہ ڏيکاريائوٽس تہ شايد ورھيہ-ٻن جي |
2975 |
DYNT.utf |
ڪوٺيءَ ۾ نانگ نڪتو آھي، سو اچي مار' آءُٗ |
اندر |
مائي بختاور ڊوڙي در تي آئي، مون کي چيائين تہ `ابا! |
2976 |
DYNT.utf |
ڪوٺيءَ ۾ ھو، ننڍڙو ڇوڪر سندس ھٽ تي ھو، |
اندر |
ڇُڳو ۽ مُٺ ڪتل جي کڻي اٿي ڀڳي ھئي. ھٽ وارو ڪم سان |
2977 |
DYNT.utf |
ڪيئن آيو ھوندو! ڄاتائين تہ يا ڪنھن جو بيخبريءَ |
اندر |
جو مطلب ڇا ھوندو، ۽ اھڙو ڪاغذ خود منھنجي گھر جي |
2978 |
DYNT.utf |
ڳوٺ ۾ اھا ڳالھ مشھور ٿي ويئي تہ صديق جي |
اندر |
جون ڳالھيون ٻڌائيندي ھئي، جنھنڪري ھفتي-ٻن جي |
2979 |
DYNT.utf |
-ٻاھر آرام سان رھڻ لڳا، تڏھن علي رضا کي |
اندر |
پر ھاڻ جڏھن ھو وري بمبئيءَ ۾ آيا ۽ خدا جي فضل سان |
2980 |
DYNT.utf |
بہ تھخاني ۾ وڃڻ جو رستو بند آھي، جو ڪنھن |
اندران |
باقي محلات جي چوڌاري سو اڳي کان پھرو زيادہ آھي ۽ |
2981 |
DYNT.utf |
چوائي موڪليائون تہ پنھنجي گھر خبر ڪج تہ |
اندران |
وراڻيو تہ ``اڄ آءُٗ علي رضا وٽ ويو ھوس، ھلڻ مھل |
2982 |
DYNT.utf |
ھٽ وارو بہ نڪتو؛ سوھٽ تان لھي ھيڏي ھوڏي |
اندران |
ننڍڙو ڇوڪر سندس ھٽ تي ھو، تنھن دانھن ڪئي، تنھن تي |
2983 |
DYNT.utf |
ئي اندر اھڙو پئي ھليو، جو آسپاس وارا حيران |
اندران |
طرح سرائيءَ جي مرڻ کان پوءِ بہ ھنن جو ڪارخانو |
2984 |
DYNT.utf |
ڪلف ڏنو پيو آھي؛ فوجدار کي اگرچہ پڪ ھئي |
اندران |
اھو پھ پچائي، ھيڏي ھوڏي ڏسي در ڏي ھلي، ڏسي تہ درکي |
2985 |
DYNT.utf |
ڪلف ڏيئي ڇڏيو ھو. |
اندران |
کي سو گھائيءَ جو تاڪيد ڪري ڇڏيو ھئانين، ننھن |
2986 |
DYNT.utf |
حرمخانن ۾ گھمڻ ويو ۽ ھيڏي ھوڏي جون جايون |
اندرسڀني |
سمجھيائين؛ تنھنڪري پھريائين تہ پاڻ حرمسراءِ جي |
2987 |
DYNT.utf |
معاملن کان بہ ڇٽي پيو ۽ خرچ جي ڪفايت بہ |
اندروني |
زال سان ڪئي ھتائين، جنھنڪري گھر جي ريڙھہ پيڙھہ ۽ |
2988 |
DYNT.utf |
بسا ٻاھرين ملڪي ڪمن ۾ ھن جي صلاح مصلحت |
اندرين |
سلطان وٽ حاضر ٿيو ۽ سندس مقربن سان ھڪڙو ٿيو. اڪثر |
2989 |
DYNT.utf |
زنانن ڪمن ۾ ٿا ھٿ وجھن. نيون ٻوليون ٿا ٻولين. |
اندرين |
کَري پيا آھن، ٻاھر جا ڪم تہ بگيڙيا اٿن ھاڻ وري |
2990 |
DYNT.utf |
کوٽيل موري ڇاجي ھئي ۽ ڪيئن ٿي، انھيءَ لاءِ |
اندرين |
بانوءَ تہ ڳالھ نٽائي ڇڏي، نڪي، نڪي پڃيائينس تہ |
2991 |
DYNT.utf |
وڏي صندوق ۾ رکي اچ، ۽ ميوو ٿالھيءَ ۾ وجھي، |
اندرينءَ |
مائيءَ بختاور کي چيو تہ `` ھيءَ صندوقڙي کڻي وچي |
2992 |
DYNT.utf |
علي رضا ٽپڙ ٻڌي تيار ٿيو. ھلڻ جي ڏينھن صبح |
اندر، |
ھفتي کن جي |
2993 |
DYNT.utf |
ھن ڇوڪر پنج ڀيرا انھيءَ بازار جو منھن ڏٺو، |
اندر، |
علي نواز وري ٻيو مالڪ ڪيو. انھيءَ طرح ٻن ورھين جي |
2994 |
DYNT.utf |
ھن ڦول گليءَ ۾ ٻي ھڪڙي خلاصي جاءِ ڀاڙي |
اندر، |
حاطي ۾ ھڪڙي خلاصي جاءِ سندس حوالي ھئي. ھٺتي کن جي |
2995 |
DYNT.utf |
تي سرديون گرميون رکيون آھن، خدانخواستہ |
انسان |
ٽنگون پيون وچڙندين، جنھنڪري سڀ پيا مٿن کلندا. |
2996 |
DYNT.utf |
جي حياتي الاجي ڪيتري آھي! زال ۽ ٻارٻچا |
انسان |
۽ ھو ويچارا غريبيءَ حال ۾ وتن ڪنڌ لڪائيندا. |
2997 |
DYNT.utf |
سان اھڙو واقعو نہ ٿئي؛ شال ڪنھن جي مٿان |
انسان |
تن جو اسين ھتي بيان ڏيئي نہ سگھنداسين. شال ڪنھين |
2998 |
DYNT.utf |
حالت ۾ سڌارو ٿئي ٿو، ۽ اوير سوبر جي اتفاقن |
انساني |
خبر پوي ٿي. انھيءَ ڪري سمجھ وڌي ٿي، سک وڌي ٿو، |
2999 |
DYNT.utf |
طبعيت جو اھو ميل آھي تہ انھيءَ کي ڏسڻ جي |
انساني |
ڀت جي ٻاھران آھي يا ان جي ڏسڻ جي بہ جاءِ آھي، تہ |
3000 |
DYNT.utf |
ڪري اھا گادي حق علي رضا جو ھئي، جو وڏي ڀاءُ |
انصاف |
ھونءَ تہ |
3001 |
DYNT.utf |
اڪرام ملندو ھوس. اھڙن فائدن کان ھو سنڌ |
انعام |
ايندو ھو؛ ۽ انھيءَ تڪليف کڻڻ لاءِ چڱو محنتاڻو ۽ |
3002 |
DYNT.utf |
اڪرام ڪيا. سڀ امير امراءِ ھن جي وڃڻ ڪري |
انعام |
ھن مٿا مونا ھڻي موڪلايو. سلطان ھن کي ھلڻ مھل گھڻا |
3003 |
DYNT.utf |
اڪرام ڪيائين، وڏي درجي جا نشان ۽ ٻلا عطا |
انعام |
پوءِ ھن علي رضا کي اميريءَ جي وڏي درجي تي آندو ۽ |
3004 |
DYNT.utf |
طور ڏنائونس. ھيءَ انھيءَ ئي ڏينھن اچي مڏئيءَ |
انعام |
ڪيون. ڏھ- پندرھن رپيا روڪ ۽ ٻہ-ٽي وڳا ڪپڙن جا بہ |
3005 |
DYNT.utf |
علي رضا جي بيبيءَ لاءِ ڏياري سوڪليو. انھيءَ |
انعام |
اھا مشھوري سلطان جي ڪنن پيئي، جنھن ھڪڙو چڱو |
3006 |
DYNT.utf |
مليا. انھيءَ عرصي ۾ زينت بانو بہ پنھنجي |
انعام |
سرڪار کان، تھڙو ترڪي سرڪار کان ھن کي آفرين ناما ۽ |
3007 |
DYNT.utf |
ڏيندس.'' |
انعام |
تہ ``سگھوئي آءُٗ اوھان کي انھيءَ نمڪ حلاليءَ جو |
3008 |
DYNT.utf |
۾ بہ چالاڪ ھو. اگرچ پڙھيو رڳو سنڌي اسڪول |
انکريزيءَ |
ھئي؛ سو سنڌي ۽ فارسي پڙھي تہ ھشيار ٿيو ھو، پر |
3009 |
DYNT.utf |
آئي مائٽن جي مرضي ويئي، ھينئر مرضي ٿي ڇوڪرن |
انگريز |
جيڪا اوھان جي مرضي؟ منھنجي مرضي ڪھڙي آھي! ھينئر |
3010 |
DYNT.utf |
سرڪار جو جيڪو ڪانسل رھي ٿو، تنھنجي ھيٺان |
انگريز |
سگھوئي حڪم پھتو تہ استنبول ۾ |
3011 |
DYNT.utf |
سرڪار جي ريز يڊ نٽ جي نائبيءَ جي جڳھ ملي. |
انگريز |
نوڪريءَ لاءِ پيو چوندو ھو؛ سو ھاڻ ھن کي بغداد ۾ |
3012 |
DYNT.utf |
سرڪار جي طرفان ھڪڙو وڏو ڪانسل رھي ٿو، انھيءَ |
انگريز |
استنبول ۾ |
3013 |
DYNT.utf |
سرڪار جي معرفت اسان وٽ آيو آھين، تڏھن |
انگريز |
لائق آھين، پر جڏھن ھيترا ڏينھن نوڪري ڪئي اٿئي ۽ |
3014 |
DYNT.utf |
سرڪار جي معرفت علي رضا اچي سلطان وٽ ٿيو. |
انگريز |
کي انھيءَ ڪم جو ھر طرح لائق ڄاتائون؛ سو لکپڙھ سان |
3015 |
DYNT.utf |
سرڪار جي معرفت ۽ ان جي ھٿان ٿيندي تہ وري |
انگريز |
بہ اوچتو اھا جُٺ ٿني، تنھنڪري جي منھنجي مقرري |
3016 |
DYNT.utf |
سرڪار جي ملڪ جو ھو، تہ بہ سلطان کي ھن جي |
انگريز |
اگرچہ ھيءُ ڌاريو ھو ۽ |
3017 |
DYNT.utf |
سرڪار سان واسطو رکندڙ ھئي، تنھن ۾ بہ ھن |
انگريز |
۾ ھن جي صلاح مصلحت پچڻ ۾ ايندي ھئي، خاص ڳالھ جيڪا |
3018 |
DYNT.utf |
سرڪار کان، تھڙو ترڪي سرڪار کان ھن کي آفرين |
انگريز |
علي رضا ڪل ٻہ ورھيہ رھيو. پر انھن ٻن ورھين ۾ جھڙو |
3019 |
DYNT.utf |
سرڪار مان پينشن ملندي ھئي. جيڪڏھن نوڪري |
انگريز |
ھو. ٽالپرن جي مڪومت وئي کان پوءِ ھن کي ھڪ سؤ رپيا |
3020 |
DYNT.utf |
سرڪار وٽ برڪ ھو، تنھنڪري ھن کي انھيءَ ڪم |
انگريز |
علي رضا تہ اڱيئي |
3021 |
DYNT.utf |
سرڪار ۽ سلطان جي سرڪار جي وچ ۾ ھو، جنھن |
انگريز |
حڪومت سان ٺاھ-ٺوھ رکڻ البت مشڪل ڪم آھي. ھڪڙو-ٻہ ڪم |
3022 |
DYNT.utf |
سرڪال سان بہ دوستي پڪي ۽ قائم ٿيندي. |
انگريز |
جو انھيءَ ڪري انھيءَ حڪومت کي بہ فائدو ٿيندو ۽ |
3023 |
DYNT.utf |
ماڻھن جو حال ڏس تہ جھڙا پاڻ ھوشيار، تھڙيون |
انگريز |
آھي. آھي جھڙو مڙسن کي ضروري آھن، تھڙو زالن کي. |
3024 |
DYNT.utf |
ھئا، نئين ھلت چلت جا واقف ھئا، گھر جي چڱي |
انگريزدان |
رضا توڙي زينت بانو بہ نئينءَ طرز جا ماڻھو ھئا، ۽ |
3025 |
DYNT.utf |
اسڪول ۾ پڙھندو ھو. زينت بانو چوڏھن پندرھن |
انگريزي |
حلمد علي اچي سورھن سترھن ورھين جو ٿيو ھو، پر اڃا |
3026 |
DYNT.utf |
بہ پڙھڻ لڳو. اگرچ انھيءَ ڪري سندس عزيز |
انگريزي |
اسڪول ۾ پڙھائڻ ويھاريائين، جو پھرين سنڌي ۽ پوءِ |
3027 |
DYNT.utf |
پڙھائيندو ھو ۽ ٻيا جيڪي ڪتاب اڪثر اسُڪولن |
انگريزي |
وقت مقرر ڪري ڇڏيو ھئائون، جنھن تي مڙس، زال کي |
3028 |
DYNT.utf |
پڙھي کَري پيا آھن، ٻاھر جا ڪم تہ بگيڙيا |
انگريزي |
۽ ٻڌندا ھئا سي کيلندا ھئا ۽ چوندا ھئا تہ ``ڇوڪرا |
3029 |
DYNT.utf |
پڙھي موچاري ھوشيار ٿي ھئي، نہ رڳو لکڻ-پڙھڻ |
انگريزي |
واري بہ ھئي. ماءُ واري مڪتب ۾ ھندستاني، فارسي ۽ |
3030 |
DYNT.utf |
پڙھيا آھن، سي بہ ائين پيا چون تہ اسين چونڊي |
انگريزي |
تان لٿو، وري لڳان نينگر جي پئيان. اڄ تہ نينگرا بہ |
3031 |
DYNT.utf |
توڙي فارسي ۽ ھندستاني پڙھڻ لڳي ۽ علي رضا |
انگريزي |
محاورو رکي؛ تنھنڪري ھوءَ پاڻ ڪشالو کري، گھر ۾ |
3032 |
DYNT.utf |
دستور گھر رکڻ جو ھو، سوئي ھينئر بہ رکڻ |
انگريزي |
ڪري ھن جي طبع جي تکائي گھٽجي ويئي ھئي. جيڪو |
3033 |
DYNT.utf |
سرڪار جي حڪومت ۾ عمر آندي اٿس، تڏھن ھن |
انگريزي |
علي رضا مسلمان ۽ آبروءَ وارو ۽ پڙھيل ماڻھو آھي ۽ |
3034 |
DYNT.utf |
سئي ۽ ڪُنڍيءَ يا آنُ جو ڪم سيکارجي. تنھن |
انگريزي |
۽ انگريزيءَ ۾ ڏجي؛ انھيءَ سان گڏ سبڻ، ڀرڻ ۽ ٻيو |
3035 |
DYNT.utf |
ٻولي ڄاڻڻ جو گڻ وڌيڪ ھو، تنھنڪري سڀ زالون |
انگريزي |
بانوءَ کي ھئي، پاڻ ھن ۾ ٻين مسلماني ٻولين سان گڏ |
3036 |
DYNT.utf |
ٻوليءَ سان ٿوري گھڻي نفرت ڪندڙ ھئا ۽ انھيءَ |
انگريزي |
ھن کي ٻہ اعتراض ھئا: ھڪڙو تہ ھتي ماڻھو (خاص زالون) |
3037 |
DYNT.utf |
ٻولي، جا ھن جي لاءِ ٿوري اھنجي ھئي، تنھن |
انگريزي |
۽ پنھنجي منھن محاوري ڪرڻ ڪري ڏاڍي ھوشيار ٿي ويئي. |
3038 |
DYNT.utf |
ڪانسل کي منٿ ڪرڻ ۾ آئي تہ جڏھن علي رضا مسلمان |
انگريزي |
تنھنڪري اھڙو بندوبست ڪيائين، جو سلطان جي طرفان |
3039 |
DYNT.utf |
۽ ترڪي ڪتاب اٿلائي-پٿلائي ضروري ڳالھيون |
انگريزي |
پوندو ھو، تنھنڪري پنھنجي منھن فارسي، ھندستاني ۽ |
3040 |
DYNT.utf |
۾ ھلندڙ ھو ۽ سلطان جي سرڪار سان جيڪو ڪم |
انگريزيءَ |
ھن کي ڪم ۾ ڪا حرڪت نہ ٿي. آفيس جو ڪم گھڻو ڪري |
3041 |
DYNT.utf |
۾ ھن جو مايو وڌي ويو ھو، ۽ صاحبلوڪن کي بہ |
انگريزيءَ |
انھن وٽ منشي يا ماستر ڪري رکيائينس، انھيءَ ڪري |
3042 |
DYNT.utf |
۾ ڏجي؛ انھيءَ سان گڏ سبڻ، ڀرڻ ۽ ٻيو انگريزي |
انگريزيءَ |
گھر جي مدد لاءِ ھٿ ڪجي. تعليم فارسي، ھندستاني ۽ |
3043 |
DYNT.utf |
فارسيءَ ۾ بلڪل ھوشيار ٿيو ھو. علي رضا ھلندڙ |
انگريزي، |
اھو ھينئر سورھن-سترھن ورھين جو ھو ۽ انھيءَ ڄمار ۾ |
3044 |
DYNT.utf |
کڻڻ واري ھئي، سا بہ ويندي رھي. ھي يتيم علي |
انگل |
ويا، باقي ماءُ بچي ھيس جا پرڏيھ ۾ ھيڏڙي ٻار جي |
3045 |
DYNT.utf |
نيٺ اوھين امير ماڻھو کڻندو!'' |
انگل |
جو ڪم اھو آھي. مون بہ رڳو انگل ٿي ڪيو، اسان جا |
3046 |
DYNT.utf |
ٿي ڪيو، اسان جا انگل نيٺ اوھين امير ماڻھو |
انگل |
کي ڪھڙو عار ھولدو، اسان جو ڪم اھو آھي. مون بہ رڳو |
3047 |
DYNT.utf |
ڏي ڏٺم. ھاڻ اھا ساڳي ٻدسوڻي پيش آئي!'' |
انگلن |
ڳالھ اٿئي، سنڀالج، پر مون نہ سنڀاليو؛ اوھنن جي |
3048 |
DYNT.utf |
رڪابيءَ ۾ وجھي ڪپ مٿانئس رکي، زينت بانو |
انناس |
۾ ملڻ جو وجھ پئي ڳوليو، سا ڪيوڙي جون ٻٽي ڦريون ۽ |
3049 |
DYNT.utf |
ھئا، انب ھئا، پپنوس ھئا، ۽ صندوقڙي تہ مائيءَ |
انناس |
جو تازو آپل ميوو ڪيدي تڏي تي رکيو-لال ڪيوڙو ھو، |
3050 |
DYNT.utf |
آھي. تنھنڪري ھن جي اشاري سان اسان رٿ ڪئي |
اڻڻت |
کي ملندو. انھيءَ سان اسان جي راڻيءَ جي گھڻي |
3051 |
DYNT.utf |
رويون، تڏھن گھر جا ڀاتي سڀ حاضر ھئا. آچر |
انہ |
جڏھن ھي ٻيئي |
3052 |
DYNT.utf |
پرڳڻن ۾ آيو. |
انھن |
ماڻھو بہ ھئا. آخر سرحد وارا جابلو ملڪ جھاڳي، |
3053 |
DYNT.utf |
پرڳڻن ۾ پير مرد ۽ پڙھيل ھئا، تن کان ھن کي |
انھن |
جيڪي ماڻھو |
3054 |
DYNT.utf |
پنھنجن کان پراوا چڱا اٿئي ۽ پراون مان جن |
انھن |
سندس شاديءَ جو سعيو ڪر. آءُٗ توکي چوندو آھيان تہ |
3055 |
DYNT.utf |
ترڪستان جي سرحد تي لُٽ جي لاءِ ڪاھ ڪئي |
انھن |
جھنگلي ماڻھو آھن ۽ ڦرمان تي بہ گذ ران ڪندا آھن. |
3056 |
DYNT.utf |
تي زور ڪري عمل ڪيائون. اگرچہ گھڻن ماڻھن |
انھن |
۾ جيڪي جيڪي ٺھراءُ ٻنھي طرفن ڪري ڇڏيا ھئا، |
3057 |
DYNT.utf |
تي عمل ڪرڻ لاءِ ھنن پڪي ڪمر ٻڌي، ٻنھي ڄڻن |
انھن |
|
3058 |
DYNT.utf |
تي ٺڳجي وڃن ٿا ۽ خطا کايو وڃن، تڏھن زالون |
انھن |
ڪرڻ جون شيون پکڙيون پيون آھن، جو جڏھن مڙس بہ |
3059 |
DYNT.utf |
جو بيان ڪرڻ جو ھتي ضرور ڪو نہ ٿو ڏسجي. |
انھن |
پاڻ ۾ چڱا چڱا دليل ھلايا ۽ حجتون آنديون، مگر |
3060 |
DYNT.utf |
جو جلد نيڪال ڪر، پر تو ڄاڻي واڻي انھيءَ |
انھن |
حولي ڪيون ويون ھيون ۽ تو کي تاڪيد ڪيو ويو ھو تہ |
3061 |
DYNT.utf |
جو جواب ھن کي آيو، نہ ڪو ماڻھو آيو، ڀانئيائين |
انھن |
نہ ھن پاسي مائٽن کي پھتي، نہ ھن پاسي. نہ ڪو ڪڏھن |
3062 |
DYNT.utf |
جو خالو آباد ڪن، تون اچي ھيڌو سارو ٿيو |
انھن |
انھن کي پرڻائي پنھنجون آسون ۽ اميدون پوريون ڪن ۽ |
3063 |
DYNT.utf |
جو وڌيڪ واھپو رکڻ گھرجي. ھاڻي جي علم ۽ عقل |
انھن |
نٽائڻ ۾ علم ۽ عقل جي گھرج آھي، تہ مڙسن کان زالن کي |
3064 |
DYNT.utf |
جي بندوبست ڪرڻ لاءِ آيو آھي ۽ حيدرآباد |
انھن |
ننڍو ڀاءُ ھيتري پنڌ تان رڳو پيءُ-ماُ جي ڏسڻ ۽ |
3065 |
DYNT.utf |
جي بھتريءَ لاءِ ڪيو ھئائين، باقي سڀ ننگ |
انھن |
آھي، سو بہ ڪونہ ھوس. جيڪي کانئس پڄي سگھيو ھو، سو |
3066 |
DYNT.utf |
جي پرواھ ڪانہ رکي. جيٿن مناسب ڄاتائون تيئن |
انھن |
تہ منھن تي پئي مٿن ٺٺوليون ڪيون پر تڏھن بہ ھنن، |
3067 |
DYNT.utf |
جي پورائيءَ جو بندوبست ڪيائين. ٿورن ئي |
انھن |
پڇي ڳاڇي نيڪال ڪيائين ۽ جيڪي ڪم ڪرڻا درپيش ھئا، |
3068 |
DYNT.utf |
جي پھچڻ جو تہ امڪان ئي ڪونہ ھو، جو علي رضا |
انھن |
ڪونہ پيدا ٿيو، تڏھن وري مڙس ڏي ٻيا خط لکڻ لڳي، پر |
3069 |
DYNT.utf |
جي تمام گھڻي خدمت ڪندا ھئا. اھو حال ڏسي |
انھن |
ايندا ھئا، تن جي ڪري سو ھو ڏاڍا خوش ٿيندا ھئا، ۽ |
3070 |
DYNT.utf |
جي تي ھلندا ھئا. صاحبيءَ وئي کان پوءِ ٿورو |
انھن |
جو ھنن جو گھڻو واسطو حاڪمن سان ھو، تنھنڪري رسم بہ |
3071 |
DYNT.utf |
جي حق ورائت وغيرہ ڪري گھڻو خلل ٿيڻ جو امڪان |
انھن |
کي اولاد ٿيندو، تہ انھن جي مذھب، انھن جي ھلت چلت، |
3072 |
DYNT.utf |
جي خانہ تلاشيءَ مان چوريءَ جو ٿورو گھڻو |
انھن |
چور جي ڏسڻ تہ ٻيا ٽي چور ڳولي وڃي جھليائون ۽ |
3073 |
DYNT.utf |
جي خدمت چاڪري ڪرڻ، ٻار ڄڻڻ، انھن جي سئڀال |
انھن |
سنڀالڻ، جڏھن مڙس ٻاھران ھلاڪيون ڪڍي اچن، تڏھن |
3074 |
DYNT.utf |
جي درٻار ۾ ھن جو رستو ٿي ويو، جنھنڪري ھن |
انھن |
سنڌ ۾ آيو. سنڌ تن ڏينھين ٽالپرن اميرن جي ھٿ ۾ ھئي، |
3075 |
DYNT.utf |
جي دولت سا ھينئر ھن جي دولت ھئي، تنھنڪري |
انھن |
تہ ڀؤ ڪونھي، پر سندس اولاد تمام دولت وارو ھو. ۽ |
3076 |
DYNT.utf |
جي روبرو انھيءَ اسڪول جي شروعات ٿيڻ ۽ ڪم |
انھن |
جا پيءُ ۽ ٻيا وڏا وڏا ماڻھو دعوت ڪري گھرايائين. |
3077 |
DYNT.utf |
جي سکڻ جي خواھشمند ٿي. |
انھن |
وقت ٽارڻ جو بہ اھو چڱو اپاءُ ھو، ۽ زينت بانو بہ |
3078 |
DYNT.utf |
جي سمجھاڻي ڏيڻي پوندي ھئي. |
انھن |
آيتون ۽ حديثون شاھديءَ ۾ آڻڻيون پونديون ھيون ۽ |
3079 |
DYNT.utf |
جي سنڀال ڪرڻ حق آھي.'' اھي خيال ڪري ھن جا |
انھن |
آھي! زال ۽ ٻارٻچا ٻيا بہ ٿي پوندا، تنھنڪري پھرين |
3080 |
DYNT.utf |
جي سئڀال ۽ پرورش ڪرڻ-اھي ڪم وري زالن تي |
انھن |
ڪڍي اچن، تڏھن انھن جي خدمت چاڪري ڪرڻ، ٻار ڄڻڻ، |
3081 |
DYNT.utf |
جي سٽ جھلي نہ کگھيو. ڀلا، ھن سڄي عمر سکن |
انھن |
ھن کي جو سخت پورھيو ڪرڻو پيو ۽ جنڊ ڪڍڻا پيا، سو |
3082 |
DYNT.utf |
جي شاديءَ ۾ محبوب عليءَ جو ننڍو ڀاءُ منصور |
انھن |
|
3083 |
DYNT.utf |
جي قبر تي ويچاري مريم، جا پڻ ھينئر تمام |
انھن |
بہ ٺھرائي ڇڏيائون، جيئن اڪثر دستور ٿيندو آھي. |
3084 |
DYNT.utf |
جي مذھب، انھن جي ھلت چلت، انھن جي حق ورائت |
انھن |
جي. تنھن کان سواءِ وري جي انھن کي اولاد ٿيندو، تہ |
3085 |
DYNT.utf |
جي معرفت سلطان ڏي پنھنجي پٽ ڊاڪٽر منصور |
انھن |
علي رضا استنبول جي اميرن ڏي ۽ |
3086 |
DYNT.utf |
جي منڀال جو حق منھنجي ني سر تي آھي. |
انھن |
نشانيون آھن، سي ڀلي منھنجي سر سان ھجن تہ چڱو، جو |
3087 |
DYNT.utf |
جي نامناسب ڳالھين تي ھلڻ ضروري ڪونھي. پردي |
انھن |
مطلب ناھي. غير قومن جون مناسب ڳالھيون ھٿ ڪجن، پر |
3088 |
DYNT.utf |
جي وڪڙ ۾ نہ اچڻ بہ وڏي شيءِ آھي. جي يديءَ |
انھن |
وڃن، تڏھن زالون ڇا آھن؟ انھن کان گوشي تي رھڻ ۽ |
3089 |
DYNT.utf |
جي ھلت چلت، انھن جي حق ورائت وغيرہ ڪري |
انھن |
وري جي انھن کي اولاد ٿيندو، تہ انھن جي مذھب، |
3090 |
DYNT.utf |
جي ھوندي ھن جي گھر جي وڏي آبادي ھئي. ھو |
انھن |
ٿيون ھيون، پر علي رضا جي لاءِ ھي غنيمت ھيون. |
3091 |
DYNT.utf |
جي ڏسڻ ۾ يا اتي وڃڻ ۾ ڪابہ حرڪت نہ ھئڻ گھرجي. |
انھن |
ڪنھن ھنڌ وڃڻو ھجي، تڏھن مناسب ۽ شائستي رستي مان |
3092 |
DYNT.utf |
جي ڏٺي آزمودو وڌي ٿو، علم ۽ عقل زيادہ ٿئي |
انھن |
ديني اعتقاد زيادہ پڪو ٿو ٿئي. تنھن کان سواءِ، |
3093 |
DYNT.utf |
جي ڏٺي سندس قدرت جي زيادہ خبر پوي ٿي ۽ منجھس |
انھن |
جون نشانيون آھن. اھي سڀ رڳو ڏسڻ جي لاءِ نہ آھن، پر |
3094 |
DYNT.utf |
چرچن ڪندي، مائي شھر بانوءَ وھنجي بس ڪيو |
انھن |
|
3095 |
DYNT.utf |
خطن ۾ ھن پنھنجو حال لکيو ۽ پڇاڙي ۾ لکيائين |
انھن |
|
3096 |
DYNT.utf |
رستن تي ھلندي ھلندي اھڙيءَ حد تي وڃي پھتي، |
انھن |
تہ شادي ڪرڻ ڪري مڙس کي زال جو غلام ڪري ٿا ڏين. سو |
3097 |
DYNT.utf |
سان توڙي ٻين عزيزن سان وري پر چاءُ ڪرڻ |
انھن |
اھو ٿيو، جو ھن کي پيءُ - ماءُ کان معافي گھرڻ ۽ |
3098 |
DYNT.utf |
سان دوستي رکڻ سولي ڳالھ ٿيندي. پوءِ اگرچہ |
انھن |
مطلب حاصل ڪرڻ لاءِ مون کي اوھان جا دشمن ھٿ ڪرڻ ۽ |
3099 |
DYNT.utf |
سان دوستي ڳنڍڻ لڳو. جيڪي مسلمان سکر ماڻھو |
انھن |
واسطو ھوس، سو پنھنجي ڌنڌي جي ڪري. پر ھاڻ زور ڪري |
3100 |
DYNT.utf |
سان گڏ ڳائڻ وڃائڻ جو شوق جاڳيس. ڪافيون |
انھن |
اتي وڃڻ مان وري نون نون سنگتين جو واقف ٿيو، |
3101 |
DYNT.utf |
سان ويھي ڳالھيون ٻولھيون ڪنديون ھيون. |
انھن |
ٻن-ٽن زالن سان بہ واقف ٿيون، سو ڪڏھن ڪڏھن وري |
3102 |
DYNT.utf |
سان ڏاڍو ميلاپ رکيائين. ھن جي تعريف اندر |
انھن |
ڏاڍي استادي ڪئي: سلطان جي سڀني حرمن وٽ ويئي، |
3103 |
DYNT.utf |
سان ڪا رساڪاري آھي ۽ اسان ڏي تون سچو نہ |
انھن |
۾ پيا دخل ڪن ۽ اسان کي معلوم ٿيو آھي تہ تنھنجي |
3104 |
DYNT.utf |
سان، ڳالھين ڪندي ڪا ٻاڦ ٻاھر نڪري پوي تہ |
انھن |
سان، حد کان وڏيڪ ميلاپ ۽ گَھرائي رکج، جنھنڪري |
3105 |
DYNT.utf |
سرحدي پرڳڻن ۾ حڪم پڌرو ڪرائي ڇڏيو ھو تہ |
انھن |
بہ اطلاع لاءِ روس جي شھنشاھ ڏي موڪليائين، جنھن |
3106 |
DYNT.utf |
سنگنين جي معرفت ھن کي ٻين لچن سان گڏ اٿڻو |
انھن |
|
3107 |
DYNT.utf |
سڀني کي توب جي منھن ۾ ڏجي، زالن کي شھر نيڪالي |
انھن |
تي مقصو ھليو، مٿن ڏوھ ثابت ٿيو. فتوا ملي تہ |
3108 |
DYNT.utf |
سڀني ڳالھين مان لتيجو اھو ٿيو، جو ھن کي |
انھن |
|
3109 |
DYNT.utf |
عذابن کان ڇُٽي پئي ھونديس. |
انھن |
۽ سئيءَ جي ڪمائيءَ تي پيٽ پيئي پاريندس، پر |
3110 |
DYNT.utf |
فسادين پنھنجي گفتگو ۾ حشر جي رات پٿي سڏيو. |
انھن |
آخر چنڊ جي ٻي رات آئي، جنھن کي |
3111 |
DYNT.utf |
فسادين تي مقصو ھليو، مٿن ڏوھ ثابت ٿيو. |
انھن |
|
3112 |
DYNT.utf |
فسادين کي آڻي قيدخاني ۾ زنجير وجھي سوڙھو |
انھن |
يڪدم محلات جي چوڌاري پھرو بيھي ويو، ۽ |
3113 |
DYNT.utf |
قصن کي لڳا آھيو؟'' |
انھن |
تہ ``امان جيجي! خير تہ آھي، اڄ وري ننڊ قٽائي، اچي |
3114 |
DYNT.utf |
کان گوشي تي رھڻ ۽ انھن جي وڪڙ ۾ نہ اچڻ بہ |
انھن |
تي ٺڳجي وڃن ٿا ۽ خطا کايو وڃن، تڏھن زالون ڇا آھن؟ |
3115 |
DYNT.utf |
کان موڪلائڻ جي گھڙي بہ آئي. ڏاڍا روئڻ ڪيائون- |
انھن |
۽ مائي شھر بانو ۽ بختاور وٽن اچي رھيا ھئا. |
3116 |
DYNT.utf |
کي اولاد ٿيندو، تہ انھن جي مذھب، انھن جي |
انھن |
نہ ٿيندو جھڙو ٿيڻ گھر جي. تنھن کان سواءِ وري جي |
3117 |
DYNT.utf |
کي بہ پڪ ھئي تہ ھيءَ سکر گھر جي آھي، اتي |
انھن |
ڪڪ نہ ٿي ھئي، جنھنڪري ھن کي اھڙا ڏس ٿي ڏنائين، پر |
3118 |
DYNT.utf |
کي بہ کارايائين ۽ غريب غربي کي بہ ڍءُ ڪرايائين. |
انھن |
علي رضا خيرات جي ماني ڪئي ۽ پنھنجا دوست گڏ ڪري، |
3119 |
DYNT.utf |
کي بہ نيٺ مائٽيءَ جي ڳالھ دل تي ھوندي. وري |
انھن |
جو مامو آھي، چاچو آھي، ٻيا ڪيترا مائٽ آھن، |
3120 |
DYNT.utf |
کي پرڻائي پنھنجون آسون ۽ اميدون پوريون |
انھن |
ماڻھن جا ٻار اڃا ڪمائڻ جھڙاي نہ ٿين، تہ مائٽ |
3121 |
DYNT.utf |
کي سلطان وٽ آندائون. آنھن مان ھڪڙي تمام |
انھن |
جي مڙسن سان گڏ ڏاڍيءَ بھادريءَ سان وڙھيون ھيون. |
3122 |
DYNT.utf |
کي سڄو احوال ٻڌايائون. ھنن کي گھڻو ارمان |
انھن |
ڏناٿون، جنھن تي ٺھرايل ڏينھن سڀئي اچي گڏ ٿيا. |
3123 |
DYNT.utf |
کي قرآن ۽ حديث جون ڳالھيون ٻڌائيندي ھئي، |
انھن |
يا ٻيون جيڪي پاڙي جون زالون اتي اينديون ھيون، |
3124 |
DYNT.utf |
کي گرفتار ڪري، جو اھي سڀ انھيءَ منصوبي |
انھن |
ڀر واريءَ سراءِ ۾، ۽ جيڪي بہ ماڻھو اتي حاضر ھجن، |
3125 |
DYNT.utf |
کي ڌڪي پاسي ڪرڻ لاءِ علم ۽ عقل جو ضرور آھي، |
انھن |
وڌيڪ آھي يا مڙس کي؟ جي شيطاني ڪمن کان پاسي ٿيڻ يا |
3126 |
DYNT.utf |
کي ڏسن ۽ مبارڪون ڏين، پوءِ رات جو گاڏيءَ |
انھن |
اچي، ڪنوار سان ھڪ کَٽ تي ذري تائين گڏ ويھي ۽ عزيز |
3127 |
DYNT.utf |
مان ھڪڙو-ٻہ زينت خوشيءَ سان ھنن کي ڏنو |
انھن |
پٺيان پنھنجي وسلن ۾ امانت طرح لڪائي رکي ڇڏيا ھئا. |
3128 |
DYNT.utf |
مان ھڪڙي يا ٻنھي کي پنھنجي ڌيءُ وٽ کڻي |
انھن |
اگرچہ پريندي بمبئيءَ ۾ صلاح آئي ھيس تہ |
3129 |
DYNT.utf |
مان ھڪڙيءَ ۾ زينت کي پيرمرد مھاڻو ۽ سندس |
انھن |
جو ڏسڻ ۾ آيو، جتي ڏھ-پندرھن ڀُونگيون ڏٺيون ٿي. |
3130 |
DYNT.utf |
مان ڪي ھئڻ دھرجن. ڪنن جي لاءِ ھڪ جُت پنڙا |
انھن |
۶- زيور وسعت آھر رڳا ھيٺيان يا |
3131 |
DYNT.utf |
ماڻھن جا رڳو نالي جا واقف آھيون، انھن ٻانھن |
انھن |
انھن ٻانھن تي منھنجو ھي اعتراض ھو: ھڪڙو تہ پاڻ |
3132 |
DYNT.utf |
ماڻھن سان چڱيءَ طرح واقف ھو ۽ اھي ٻانھون |
انھن |
حجاب ۽ ڪي حياکان ھو ۽ ڪي وري انھيءَ کان ھو، جو ھو |
3133 |
DYNT.utf |
ماڻھن ۾ ناھن.'' |
انھن |
علميت ۽ ھوشياريءَ ڏي ڏسڻو، آھي - سو اھي خاصيتون |
3134 |
DYNT.utf |
مسلماني حڪومتن ڏسڻ جو بہ گھڻو شوق ھو. |
انھن |
جي اندر ڪنھن پاسي نائب ڪانسل ٿي ويندين. سو ھن کي |
3135 |
DYNT.utf |
ملڪن ڏي گھرن جي ھيٺان تھخانن جوڙڻ جو دستور |
انھن |
مان ھيٺ محلات جي تھخاني ڏي وڃڻ جو رستو آھي، |
3136 |
DYNT.utf |
مٿين ٻنھي ڳالھين تي زينت بانوءَ گھڻو ويچار |
انھن |
پھاڄ جو ماڻھو ڄاڻي، ھن سان مھرباني ڪندي ھئي. |
3137 |
DYNT.utf |
مٿين ڀاتين سان علي رضا اچي استنبول ۾ پھتو. |
انھن |
|
3138 |
DYNT.utf |
مٿين ڳالھين جي ٺھرائن ۾ ھنن ٻنھي جوانن |
انھن |
|
3139 |
DYNT.utf |
نيڪ، ديندار ۽ ايماندار مائھن جي خير سان |
انھن |
۽ ڌڃاڻيءَ جي پيرانديءَ کان جوڙايائرن. انھيءَ طرح |
3140 |
DYNT.utf |
وٽ پيو ويندو ھو، جو اڳي واقف ھون ۽ ھنن سان |
انھن |
وٽ وقت بوقت ملاقات لاءِ پيا ايندا ھئا، ۽ ھيءُ بہ |
3141 |
DYNT.utf |
وٽ منشي يا ماستر ڪري رکيائينس، انھيءَ |
انھن |
صاحبلوڪ سنڌي يا فارسي يا ھندستاني پڙھندا ھئا، |
3142 |
DYNT.utf |
ٻانھن تي منھنجو ھي اعتراض ھو: ھڪڙو تہ پاڻ |
انھن |
علي رضا چيو تہ ``جيجل، مون کي معاف ڪجئينم |
3143 |
DYNT.utf |
ٻانھن جا تہ اوترا بہ واقف ناھيون؛ نہ خبر |
انھن |
ھڪڙو تہ پاڻ انھن ماڻھن جا رڳو نالي جا واقف آھيون، |
3144 |
DYNT.utf |
ٻن ورھين ۾ جھڙو انگريز سرڪار کان، تھڙو |
انھن |
انھيءَ عھدي تي علي رضا ڪل ٻہ ورھيہ رھيو. پر |
3145 |
DYNT.utf |
ڀاتين سان زينت بانوءَ جو ھاڻي اچي گذر ٿيو. |
انھن |
ڌيءَ ڇڏي مري ويئي ھئي، سو اڇا انھيءَ جي سوءَ ۾ ھو. |
3146 |
DYNT.utf |
ڏھن ڄڻن مان ھڪڙو-ٻہ اندر وڃي پيپ ٽوڙي، |
انھن |
ھيءُ بہ ٺھراءُ ڪيائون تہ |
3147 |
DYNT.utf |
ڏي توڙي ٻين ڏي خيال بيشڪ اٿس. |
انھن |
بختاور - نہ امان، ھائو تہ نہ ڪئي اٿس، مگر |
3148 |
DYNT.utf |
ڏي وڃڻ جا وجھ ڳوليندي ھئي. ٻہ-ٽي ڀيرا تہ |
انھن |
بہ پنھنجن مٺن عزيزن کي وساريو ڪين ھنائين. پئي |
3149 |
DYNT.utf |
ڏينھن ۾ روس ۽ ايران جي وچ ۾ اڪثر لڙايون |
انھن |
پرڳڻن جو رنيس ھو ۽ روس جي شھنشاھ جو ڍل ڀرُو ھو. |
3150 |
DYNT.utf |
ڪردي نوڪرن جي واھر سان استنبول ڇڏي ڪردستان |
انھن |
ايندا ويندا ھئا؛ تنھنڪري علي رضا ۽ آسانيءَ سان |
3151 |
DYNT.utf |
ڪرستانن کان بہ گھٽ ٿو سمجھي. ھُنن جي ھيتري |
انھن |
ارمان ٿيندو ھو تہ ھيءُ اسان کي ۽ اسان جي دوستن کي |
3152 |
DYNT.utf |
ڳالھين ڪري جيڪا سندس تعربف ٿيندي ھئي، |
انھن |
کلندا ھئا، ۽ ھن کان گوشو ڪندا ھئا، يسا تہ شھر ۾ |
3153 |
DYNT.utf |
ڳڻتين کائيندي بہ ڪي ڏبنھن لنگھي ويس. |
انھن |
ھئي، نہ تہ پنھنجي منھن پئي پھہ پچائيندي ھئي. |
3154 |
DYNT.utf |
ڳڻتين ۾ وڃي بختاور کي اٿاريائين، جا ٽپ |
انھن |
خواب ۾ ڏسبو آھي تہ الائجي ڪھڙو حال ٿيندو آھي. |
3155 |
DYNT.utf |
۾ ئلي نواز جو پيءُ بہ پنھنجي لشڪر سوڌو |
انھن |
وارن ڪيترن ئي ننڍن حاڪمن جو لشڪر مدد لاءِ آيل ھو. |
3156 |
DYNT.utf |
جي پٺيان ڀنگ جو سواد وٺڻ لڳو ۽ اوبر سوبر |
انھنءَ |
رکيائين. تنھن کان پوءِ چرش پيئڻ ۾ پيو. سگھوئي |
3157 |
DYNT.utf |
طرح سرائي فتح خان مرحوم جو گھر سڄوئي ويران |
انھنءَ |
|
3158 |
DYNT.utf |
معاملي کي ٻہ مھينا بہ ڪين گذريا تہ ويچاري |
انھنءَ |
ھاڻي وري ھي جو تازو ڏڪ لڳس، تنھن سبب ڪِري پيئي ۽ |
3159 |
DYNT.utf |
ڪانہ ھيس. اھو سچ آھي تہ ھن پنھنجي دولت پنھنجي |
اڻھوند |
جي اردي سان ٻيو ڌلڌو ڪونہ ڪندو ھو، تڏھن بہ تمام |
3160 |
DYNT.utf |
تي نہ بيٺو. پيو چوندو ھو تہ آءُٗ ننڍو آھان، |
انھہيءَ |
باقي رھي. ھڪڙي- ٻہ ٻانھن بہ ھٿ ڪئي ھئائين پر ھو |
3161 |
DYNT.utf |
بيبيءَ کي اندر رھڻ ۽ حرمن سان محبت ڪرڻ |
انھي |
ٿي، ۽ سندس لاءِ سلطان تاڪيد ڪري ڇڏيو، تہ اسان |
3162 |
DYNT.utf |
تي بہ ھو راضي نہ ٿيا. ھنن کي گھڻي مال جي |
انھي |
۽ زينت تہ پنھنجي ھڙئي ٻڌل کڻي ھنن کي ھٿ ۾ ڏني؛ پر |
3163 |
DYNT.utf |
رات ڪي ٻہ زالون ڳھن ڳٺن سميت ھن واٽ سان |
انھي |
ھي شڪار منھن پئجي ويو ھون؛ يا تہ ڪا کڻڪ ھين، تہ |
3164 |
DYNT.utf |
سان لڳ ھڪڙي ننڍي سھڻي مسيت بہ ٺھرايائون، |
انھي |
باغ سان لڳ وري ھنن موچارو ننڍو بنگلو جوڙايو. ۽ |
3165 |
DYNT.utf |
کان بہ وڌ. |
انھي |
ھتي جي صاحبلوڪن جو اھو خيال آھي، تڏھن منڊمن جو تہ |
3166 |
DYNT.utf |
کي پڇائي وڃي ھٿ ڪريان، ۽ ڏينھن سڄو پيو |
انھي |
چڱو مڙس آھي. في الحال دل ۾ اھو ٺھراءُ ڪيائين تہ `` |
3167 |
DYNT.utf |
ويچاريءَ جي ھانوُ تي وڏو ڇنڊو بيو، جو ڄاتائين |
انھي |
آھي ۽ مائي شھربانو ڏاڍي ڏکي آھي. ھنن جي اچڻ ڪري |
3168 |
DYNT.utf |
ٻانھيءَ سان راتوڪي زال جي اچڻ جو ڪوبہ ذڪر |
انھي |
ھئڻ جي ڳالھ بڌڻ شرط زينت بانوءَ کي زيادہ شڪ پيو. |
3169 |
DYNT.utf |
ٻانھيءَ کي زينت بانوءَ جو اتي رھڻ ڳرو لڳو، |
انھي |
اتي آءُٗ بہ پيئي رھنديس.'' اگرچہ پھرئين ڏينھن |
3170 |
DYNT.utf |
ڏس تي زينت آٿي ھلي. اگرچ جھنگ مان ھيکلي |
انھي |
|
3171 |
DYNT.utf |
ڏينھن ڪچيءَ سومھڻيءَ جو پاڻ وڃي پنھنجي |
انھي |
زينت بانو جنھن ڏينھن انھيءَ جاِ ۾ آئي، |
3172 |
DYNT.utf |
ڳالھبن ڪري مون تہ `نہ' پئي ڪئي، پر ھاڻ جڏھن |
انھي |
تہ ھنوءَ رڳو پنھنجي ڳڻتي وٺي، ھونءَ ٻين جي بہ |
3173 |
DYNT.utf |
اسڪول جي شروعات ٿيڻ ۽ ڪم ھلڻ جو بيان، جو |
انھيءَ |
وڏا وڏا ماڻھو دعوت ڪري گھرايائين. انھن جي روبرو |
3174 |
DYNT.utf |
انتظام مان رڳو اھو فائدو نہ نڪتو تہ پردي |
انھيءَ |
|
3175 |
DYNT.utf |
اوطاق ۾ گڏ ڪندا آھيون. اھا موري اھڙي لاھين |
انھيءَ |
ٿيندو آھي، اسين ھِتان ھُتان داروءَ جا پيپ سودي، |
3176 |
DYNT.utf |
اوطاق ۾ وڃي نہ سگھن، تنھنڪري صلاح ڪيائون |
انھيءَ |
اندر باھ لڳائجي. ھي پاڻ ۾ گھڻا ڄڻا ھئا. سي سڀ تہ |
3177 |
DYNT.utf |
اٻاڻڪي حالت ۾ سيٺ جي زال کي اچي عرض ڪيائين |
انھيءَ |
|
3178 |
DYNT.utf |
باب ۾ چوي ۽ ٽوڪ ڪري، تنھن کي اوھين چئو تہ |
انھيءَ |
۽ اھو عذر جوڙي وات ۾ ڏنائون تہ ``جيڪو اوھان کي |
3179 |
DYNT.utf |
باب ۾ ھن کي چؤ، ڏس تہ ڇاٿي چوي.'' ايتري |
انھيءَ |
من رنڙ ڦَٻئي!'' نيٺ ماءُ کي سمجھايائين تہ ``وجھ ڏسي |
3180 |
DYNT.utf |
بابت بہ پٽ کي سمجھائيندو ھو، تنھن تي پاڻ |
انھيءَ |
ھوس. اھا ڳالھ بہ علي رضا کي خراب لڳندي ھئي، ۽ |
3181 |
DYNT.utf |
بابت پنھنجي نئين زال سان ذڪر بہ ڪڍيو ھئائين، |
انھيءَ |
ھن کي پنھنجي زال بہ ياد پوندي ھئي ۽ ٻہ-ٽي ڀيرا |
3182 |
DYNT.utf |
بابت پڇا ڪرڻ لڳو. |
انھيءَ |
لشڪر سان گڏ ايرانين سان لڙيو ھو ۽ مارجي ويو ھو. ھو |
3183 |
DYNT.utf |
بابت جيڪا فھمايش ھن ضروري ڄاتي، سا ڏيئي، |
انھيءَ |
سکي ۽ ڊاڪٽريءَ جو استحان ڏئي ۽ نيٺ سول سرجن ٿئي. |
3184 |
DYNT.utf |
بابت حط لکيائون. |
انھيءَ |
۾ علي رضا جو ڪو واقف ھو، انھيءَ ڏي بہ اڳواٽ |
3185 |
DYNT.utf |
بابت سمجھايو ھوندس تہ بہ ھوندس، يا تہ مٿس |
انھيءَ |
سان گھڻي گستاخي رکڻ بند ڪرڻ لڳو. شايد ڪن دوستن |
3186 |
DYNT.utf |
بابت صلاح ڪريان، جو ھن جي چالاڪيءَ ۽ ايمانداريءَ |
انھيءَ |
نہ پيس. شام جو مناسب ڄاتائين تہ علي رضا بيگ سان |
3187 |
DYNT.utf |
بابت مون کي چيو آھي. |
انھيءَ |
تہ مون کي پنھنجي منھن بہ گھڻو فڪر ھو، پر مائيءَ |
3188 |
DYNT.utf |
بابت ھن پنھنجي زال سان صلاح ڪئي. آخر پاڻ |
انھيءَ |
|
3189 |
DYNT.utf |
بازار جو منھن ڏٺو، آخر ھڪڙي وڏي سوداگر |
انھيءَ |
انھيءَ طرح ٻن ورھين جي اندر، ھن ڇوڪر پنج ڀيرا |
3190 |
DYNT.utf |
باغ مان گل ۽ نازبو پَٽي قبرن تي وجھيو ويٺي |
انھيءَ |
سا ؟؟؟ اريدار مجاور پٿي ويٺي. ڏھاڙي جاءِ صفا ڪيو، |
3191 |
DYNT.utf |
باغ واري بنگلي ۾ دفن ڪجو، سو ڪيائون تہ |
انھيءَ |
بہ ڪئي ھئي ۽ مرڻ مھل وصيت بہ ڪئي ھئائون تہ اسان کي |
3192 |
DYNT.utf |
بحث مان ھيءُ بہ فائدو ھو، جو ھڪٻئي سان |
انھيءَ |
اخلاقي علم جو ڪتاب کڻي، گڏ ويھي مطالع ڪندا ھئا. |
3193 |
DYNT.utf |
بدلي مھمل رکڻ لاءِ بہ لکيو ھئائين، پر جڏھن |
انھيءَ |
بغداد جي ريزيڊنٽ ھن کي ڇڏڻ نٿي گھريو ۽ ھڪ دفعي تہ |
3194 |
DYNT.utf |
بندر تي ڪراچيءَ ۽ بمبئيءَ وارا آڳبوٽ بہ |
انھيءَ |
وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي آھي، جنھن سان ڏاڍي وھڪ آھي. |
3195 |
DYNT.utf |
بندوبست سان ھي پنھنجي بيبي ۽ دائيءَ سوڌو |
انھيءَ |
|
3196 |
DYNT.utf |
بندوبست کي ٻارھن مھينا گذزيا، يعني جڏھن |
انھيءَ |
جڏھن |
3197 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪرڻ جو ٻيو بہ ھڪڙو سبب ھو: علي رضا |
انھيءَ |
پر |
3198 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪرڻ واري زينت بانو آھي ۽ وري ھن |
انھيءَ |
ڏينھن جي لاءِ منتظر رھنديون ھيون. اھا خبر ھين تہ |
3199 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪري منصور علي تمام چڱي آبروءَ |
انھيءَ |
رکندڙن ڪمن بابت ھن سان صلاح مصلحت ٿي ڪيائين. |
3200 |
DYNT.utf |
بيان ٻڌڻ ڪري ۽ حال ڏسڻ ڪري، ماڻھو نھايت |
انھيءَ |
سڀيئي چاءِ پِي گلدستا وٺي، موڪلائي ويا. اسڪول جي |
3201 |
DYNT.utf |
پاسي تي اعتراض ڪونھي. انھيءَ ھوندي بہ ھن |
انھيءَ |
بس، ھن جي ايتري چوڻ مان بختاور سمجھيو تہ زينت کي |
3202 |
DYNT.utf |
پاسي جو انتظار ھو. ٻيو سڀ خير آھي، اللَّھ |
انھيءَ |
دعاگو آھي، خير سان خوشيءَ جي خبر آندي اٿس جو توکي |
3203 |
DYNT.utf |
پاسي جو خيال ڇڏي، رڳو علي رضا ڏي پئي لکيائين. |
انھيءَ |
ٻيو مڙس ماڻھو وٽن آھي، جو موڪليندا، تنھنڪري |
3204 |
DYNT.utf |
پاسي واري ڪوٺيءَ مان ھيٺ محلات جي تھخاني |
انھيءَ |
البت شڪ پيو. صبح جو اٿي جاچ ڪيائين: معلوم ٿيس تہ |
3205 |
DYNT.utf |
پاسي وڃڻ لاءِ تيار ٿيو، پر ڌيءُ جھڙي شميءِ |
انھيءَ |
ھي |
3206 |
DYNT.utf |
پاسي وڃڻ ۽ ملڪن گھمڻ جو ھوَس اڳيئي گھڻو |
انھيءَ |
جي ھڪدم بدلي ڪئي؛ سو اوڏي وڃڻ لاءِ تيار ٿيو. ھن کي |
3207 |
DYNT.utf |
پاسي ٿي بيٺو آھي.'' ٻيو بہ جيڪي مريم کي سمجھائڻو |
انھيءَ |
اسان ڏي جواب جلد مو ڪلجئين، جو اسان جو سڃوئي خيال |
3208 |
DYNT.utf |
پاسي ڌيان ٿيو. مڙس جيڪي مھيني ۾ ڪمائيندو |
انھيءَ |
ڇِڪ اچي ويئي ھئي، تنھنڪري زينت بانوءَ جو خاص ڪري |
3209 |
DYNT.utf |
پاسي ڏي ڪنھن کي گمان بہ ڪونہ پيو. |
انھيءَ |
ڪو ڏٺو ھجين، پر ياد نہ پوين؛ پر ماڻھو ماڻھن جھڙا، |
3210 |
DYNT.utf |
پاڙي ۾ لڪتي، جو شھر جي اوڀرين پاسي کان |
انھيءَ |
کان لاڙڪن جي پاڙي جو ڏس پڇائيندي پڇائيندي، اچي |
3211 |
DYNT.utf |
پت جا سور گھڻا ھئا پر ھاڻي تہ انھيءَ ساڳي |
انھيءَ |
ويچاري مائي شھربانوءَ کي بہ |
3212 |
DYNT.utf |
پردي واري بند ۾ رھڻ ڪري زالن جي حالت ڪا |
انھيءَ |
-ز ينت جان، زورآور تہ تون آھين. تون ڀانئين ٿي تہ |
3213 |
DYNT.utf |
پرڳڻي جو رئيس آھي، جنھن جو نالو عمردرازخان |
انھيءَ |
وري انھيءَ جو پٽ سندس جاءِ تي ويٺو، جو اڃا تائين |
3214 |
DYNT.utf |
پرڳڻي جو رئيس سندس ڏاڏو ھو. |
انھيءَ |
تہ سندس پيءُ واري ڳالھ ملي آئي. تڏھن پڪ ٿيس تہ |
3215 |
DYNT.utf |
پورھئي جو جلد آجورو ملدو. ھاڻي مون تي بہ |
انھيءَ |
ديون جھڙو پورھيو ڪيو آھي. خدا ڪندو تہ اوھان کي |
3216 |
DYNT.utf |
پورھئي جي بدران ھڪ-ھڪ چوڪريءَ کان ٺھرايل |
انھيءَ |
پڙھائڻ ۽ ديني علم جي بہ ضروري تعليم ڏيڻ ۾ اچي. |
3217 |
DYNT.utf |
پورھيت کي ڏسي، ھن کي پنھنجي زال بہ ياد |
انھيءَ |
ٿي رھيو ھو ۽ ھن کي گھڻو ڀائيندو ھو. ڪنھن مھل تہ |
3218 |
DYNT.utf |
پٽ کي علي رضا ڄاڻي واڻي پاڻ سان کنيو ھو. |
انھيءَ |
|
3219 |
DYNT.utf |
تان بہ پيا کلندا اٿس. ھونءَ ٻانھن بہ ملوڪ |
انھيءَ |
ھوءَ لکڻ پڙھن ۾ برابر ھوشيار آھي، پر ماڻھو تہ |
3220 |
DYNT.utf |
تجويز سان ھنن پنھنجو پنھنجو پَڪو بندوبست |
انھيءَ |
|
3221 |
DYNT.utf |
تجويز مان علي رضا کي ھڪڙي ٻئي فائدي جي |
انھيءَ |
انگريز سرڪار جي معرفت علي رضا اچي سلطان وٽ ٿيو. |
3222 |
DYNT.utf |
تعريف ڪرڻ کان پوءِ ھن علي رضا کي اميريءَ |
انھيءَ |
|
3223 |
DYNT.utf |
تفاوت جي محبوب عليءَ کي زال جي وڃڻ کان |
انھيءَ |
|
3224 |
DYNT.utf |
تھخاني جي دروازي کان ڪوٺيءَ ۾ ٻيا پنھنجا |
انھيءَ |
کي ڪڍائي، سندس ڌياڻيءَ فتنہ خانم ڏي موڪليو ۽ |
3225 |
DYNT.utf |
تھخاني ۾ باروت گڏ پئي ٿيو آھي، انھيءَ لاءِ |
انھيءَ |
خدا جي مھربانيءَ سان ھيتري ڳالھ معلوم ٿي تہ |
3226 |
DYNT.utf |
تي پاڻ ۾ گھڻا جھيڙا ڪندا آھن. پر سرائي مرحوم |
انھيءَ |
مائٽي جي ڳالھ کي ھتي جا ماڻھو گار سڏيندا آھن ۽ |
3227 |
DYNT.utf |
تي پنھنجو حق ڃاڻي، کپائڻ لڳو. رنڊيبازيءَ |
انھيءَ |
ڇِلُ ڇيتير گڏ ڪندي ھئي، سو بہ ھاڻ ھن جي ھٿ ۾ آيو ۽ |
3228 |
DYNT.utf |
تي سنڌ جو لفظ لکيل نہ ھو. انھيءَ کي بہ اتي |
انھيءَ |
وارو خط، سو وڃي حيدرآباد دکن کان نڪتو، جو |
3229 |
DYNT.utf |
تڪليف کان ڇٽي ويا، ٻيون تہ سندن ايماندار |
انھيءَ |
جي ڪوشش ڪئي ھئائون، جو سندن اڻبڻت ظاھر ھئڻ ڪري ھو |
3230 |
DYNT.utf |
تڪليف کڻڻ لاءِ چڱو محنتاڻو ۽ انعام اڪرام |
انھيءَ |
ڏي وڃي، خاصو خاصو مال سودي سندن لاءِ ايندو ھو؛ ۽ |
3231 |
DYNT.utf |
جاِ ۾ آئي، انھي ڏينھن ڪچيءَ سومھڻيءَ جو |
انھيءَ |
زينت بانو جنھن ڏينھن |
3232 |
DYNT.utf |
جاچ ۾ ھئا ۽ جاسوس ڦٽا ڪيل ھئا، آخر شھر کان |
انھيءَ |
تائين ڪو بہ پتو ڪو نہ پيو. پوليس جا وڏا عملدار |
3233 |
DYNT.utf |
جاسوسپ لاءِ پاڻ تہ مڙس ساڻھو ٿي جاچ ڪري |
انھيءَ |
سو ضرور ڪنھن زال ماڻھوءَ جو بہ انھيءَ ۾ ھٿ آھي. |
3234 |
DYNT.utf |
جاءِ تي وڃڻ لاءِ صلاح ڏني ۽ اسيد بہ ڏيکاريائوٽس |
انھيءَ |
پاڻ کي مسئھور ڪري سگھندس. ٻسن-ٽسن صاحبلوڪن کيس |
3235 |
DYNT.utf |
جو اچي شوق ٿيو ۽ ھيترن جي وچ ۾ چڱي گفتگو |
انھيءَ |
ڪڏھن ڪڏھن گفتگو ڪنديون ھيون. پوءِ تہ گھڻن ئي کي |
3236 |
DYNT.utf |
جو بمبئي ۽ ٻين ولايتن سان واپار ھلندو ھو، |
انھيءَ |
ھو. شھر ۾ ھڪڙو ميمڻ سيٺ حاجي ڏوسل نالي ھوندو ھو. |
3237 |
DYNT.utf |
جو پٽ سندس جاءِ تي ويٺو، جو اڃا تائين انھيءَ |
انھيءَ |
ھڪڙي لڙائيءَ ۾ وڙھندي مري ويو. انھيءَ جو پٽ وري |
3238 |
DYNT.utf |
جو پٽ وري انھيءَ جو پٽ سندس جاءِ تي ويٺو، |
انھيءَ |
پڻ سگھوئي اھڙيءَ ھڪڙي لڙائيءَ ۾ وڙھندي مري ويو. |
3239 |
DYNT.utf |
جو تون ڪو ڊپ نہ ڪر.'' سنئون پيچرو انھيءَ |
انھيءَ |
تہ ``ھو ھن پاسي ويا آھي، سو وري اڌ رات جو مس ايندا. |
3240 |
DYNT.utf |
جو تہ قرآن ۾ بہ اشارو آھي. جا زال پنھنجي |
انھيءَ |
آھي. منھنجي نظر ۾ زال جي لاءِ وڏو پردو آھي مڙس، |
3241 |
DYNT.utf |
جو خيال ڪونھي، مگر مائيءَ جي مرضي گھڻي |
انھيءَ |
بختاور - نہ امان نہ، ھڻينس کڏ ۾، مائيءَ کي بہ |
3242 |
DYNT.utf |
جو سانباھو ڏسي زينت جي بہ مرضي ٿي تہ ساڻس |
انھيءَ |
ائين آئي ھئي، سا مھينو کن گذاري وري اوڏي سنبري. |
3243 |
DYNT.utf |
جو شوق ٿي وڌيس. |
انھيءَ |
خيال ھن کي اڃا دل ۾ ھو. جيئن پيري ٿي باد پيس، تيئن |
3244 |
DYNT.utf |
جو فائدو وٺڻ گھرجي. |
انھيءَ |
نہ ٿئي، ھاڻي جڏھن پاڻيھي ڪو وجھ مليو آھي، تڏھن |
3245 |
DYNT.utf |
جو مرم ٿو مون کي ماري.'' |
انھيءَ |
ھلي وبنديس پوءِ الائجي ڪنھنجن ھٿن ۾ ڳالھ ايندي - |
3246 |
DYNT.utf |
جو نالو چاند بيبي ھو. اھا مرداني ۽ چڱي زال |
انھيءَ |
چيڪو ھو، سو ھڪڙيءَ سرھاڻن وڪڻڻ واريءَ زال جو ھو. |
3247 |
DYNT.utf |
جو نالو صديق ھو. ٻيو سندس پٽ ھو ۽ ٻہ سندس |
انھيءَ |
ھو، اھو پيرمرد ھو ۽ تمام غريب ۽ رحمدل ماڻھو ھو، |
3248 |
DYNT.utf |
جو نالو مريم ھو. |
انھيءَ |
کان وٽن رھندي آئي ۽ گھر جو ڀاتي ٿي ويئي ھئي، ۽ |
3249 |
DYNT.utf |
جو نانو فتن خانم ھو. آھا سلطان کي کي پسند |
انھيءَ |
تمام جوان ۽ حسين ۽ ھمت ڀري ھئي، ۽ پرڻيل بہ نہ ھئي، |
3250 |
DYNT.utf |
جو واپار جھڙو سمنڊ جي رستي مڏئي بندر کان |
انھيءَ |
آھن، ۽ گھڻا شاھو ڪار ۽ واپاري ڌنڌو ھلائيندا آھن. |
3251 |
DYNT.utf |
جو وجھ ڏسي زينت بانوءَ پاڻ کي مشھور ڪرڻ |
انھيءَ |
کي ھڪڙي وڏي ھوشيار ۽ علامھ ڪري ليکينديون ھيون. |
3252 |
DYNT.utf |
جو وجھ ڏسي علي رضا زينت بانوءَ کي پُٺ جي |
انھيءَ |
|
3253 |
DYNT.utf |
جو وڌيڪ محاورو رکي؛ تنھنڪري ھوءَ پاڻ ڪشالو |
انھيءَ |
تڏھن زينت بانوءَ کي ضروري ٿيو تہ گھر ۾ ٻاڻ بہ |
3254 |
DYNT.utf |
جوان زناني ويس ۾ رات جو اندر ٿي نِيو ۽ رستي |
انھيءَ |
يڪ ٿي تہ سلطان کي جيڪو خط ھٿ لڳو ھو، سو اھو ھو، جو |
3255 |
DYNT.utf |
جوان وڪيل جي نالي وارو چوڻ قبول ڪيو ھن |
انھيءَ |
انھيءَ خيال سان ھن |
3256 |
DYNT.utf |
جي آسري ڇا لڳبو؟ پر دائي سچ تہ چؤ، تون |
انھيءَ |
چڱو ٿيندو يا بڇڙو ٿيندو، سڌرندو يا کرندو، تڏھن |
3257 |
DYNT.utf |
جي آءُٗ ڀانيان ٿي تہ ھتي حرڪت ڪانہ ٿيندي.'' |
انھيءَ |
آھي - رڳو ڌارياڻيءَ جو عيب ڪڍي تہ خدا کي خبر. پر |
3258 |
DYNT.utf |
جي بابت بہ منھنجو اھڙوئي اعتراض آھي. ھو |
انھيءَ |
مائيءَ ورندي ڏني تہ ``ھائو، |
3259 |
DYNT.utf |
جي بدران ھو ھڪٻئي کي سڏڻ ۾ پيار يا آبروءَ |
انھيءَ |
حجاب ڪي ادب کان ھن جو نالو وٺي نہ سڏيندي ھئي، پر |
3260 |
DYNT.utf |
جي بہ پڪ خبر نہ ھيس تہ ڪيڏي وبئي؛ پر ڄاتائين |
انھيءَ |
جي ڀيڻ، جنھن کي ساڻس گڏ رستي ۾ چورن اچي ڦريو ھو. |
3261 |
DYNT.utf |
جي پرواھ نہ رکيائين. پٽ جي تہ ڳالھہ ڇڏيو، |
انھيءَ |
عزيز ۽ پاڙيسري مٿس کلڻ ۽ ٽوڪون ڪرڻ لڳا، تہ بہ |
3262 |
DYNT.utf |
جي پورائيءَ لاءِ ڪوشش ڪندس، پوءِ جيڪا |
انھيءَ |
سو آءُٗ ڪندس ۽ جيڪو ڪم اوھين مون تي رکندؤ، |
3263 |
DYNT.utf |
جي جڏھن اڃا خبرئي ڪانھي تہ چڱو ٿيندو يا |
انھيءَ |
انھيءَ ماڻھوءَ جو آھي جنھن سان سندس پلؤ ٿو ٻڌجي. |
3264 |
DYNT.utf |
جي چئي چائي ۾ رھندا آھن، ۽ پاڻ ھنن سان مليو |
انھيءَ |
آھن، ۽ راڄ ۾ ھڪڙو وڏيرو يا چڱو مڙس ھوندو آھي، |
3265 |
DYNT.utf |
جي حفاظت ھيٺ ڪيڏي ايندي ويندي، اھا ڄڻ تہ |
انھيءَ |
ويٺي ھجي. پر جنھن زال کي مڙس يا وارث ساڻ ھوندو، ۽ |
3266 |
DYNT.utf |
جي خلاصيءَ تعليم جو بندوبست ڪجي. |
انھيءَ |
جو پٽ، اڃا صغير آھي ۽ بي قصور آھي، تنھن کي الڳ ڪري |
3267 |
DYNT.utf |
جي سکڻ ۾ ھن کي گھڻي آساني ٿي. تيستائين ھن |
انھيءَ |
ھو ۽ ترڪي ھن جي وڏن جي زبان بہ ھئي؛ تنھنڪري |
3268 |
DYNT.utf |
جي سندس مڙس کي بہ خبر ھوندي ھئي، تہ بہ ڪين |
انھيءَ |
ھئا، جي سندس منڊم سان گڏجي ھوا کائڻ ويندا ھئا. |
3269 |
DYNT.utf |
جي سوءَ ۾ ھو. انھن ڀاتين سان زينت بانوءَ |
انھيءَ |
سندس زال ھڪڙي ننڍڙي ڌيءَ ڇڏي مري ويئي ھئي، سو اڇا |
3270 |
DYNT.utf |
جي عبادت بہ پوريءَ طرح ڪجي.'' |
انھيءَ |
آھي تہ ھاڻي عمر جي پڇاڙيءَ ۾ ڪو آرام بہ وٺجي ۽ |
3271 |
DYNT.utf |
جي گھر وينديس.'' |
انھيءَ |
``ھائو، آءُٗ فضل محمد پريي مڙس جي مائٽياڻي آھيان، |
3272 |
DYNT.utf |
جي گھڻو ڪري پڪ ھيس تہ موٽي نہ ويو ھوندو، |
انھيءَ |
ڇا ڪندو ھوندو؟ يا موٽي حيدرآباد ويو ھوندو.'' پر |
3273 |
DYNT.utf |
جي مرضيءَ ڌاران ٻئي ڪنھن ھنڌ نہ وڃن. جڏھن |
انھيءَ |
جا آھن، سي پورا ڪجن، ۽ پنھنجي وارث کان سواءِ يا |
3274 |
DYNT.utf |
جي مرضيءَ ڌاران ڪيڏي ايندي ويندي، يا ڪي |
انھيءَ |
آھي. جا زال پنھنجي مڙس يا وارث کان پري ھوندي، يا |
3275 |
DYNT.utf |
جي نائبيءَ تي علي رضا بغداد مان بدلي ٿي |
انھيءَ |
۾ انگريز سرڪار جي طرفان ھڪڙو وڏو ڪانسل رھي ٿو، |
3276 |
DYNT.utf |
جي نظر رکائجي يا انھيءَ کي بند ڪرائجي ۽ |
انھيءَ |
ڪري پوءِ عرض ڪرڻ ۾ ايندو، في الحال اڳ ڳڻتي ڪري |
3277 |
DYNT.utf |
جي واقف آھين ڇا؟'' |
انھيءَ |
وري پچڻ لڳيس تہ ``ڇو مائي، تون |
3278 |
DYNT.utf |
چور جي ڏسڻ تہ ٻيا ٽي چور ڳولي وڃي جھليائون |
انھيءَ |
|
3279 |
DYNT.utf |
چئبو تہ پردو ڇڏيو، پوءِ ڀلي ڪوٽن ۾ ويٺي |
انھيءَ |
ڌاران ڪيڏي ايندي ويندي، يا ڪي اجايا پير کڻندي، |
3280 |
DYNT.utf |
حادثي جي، رات سڄيءَ ۾ ڪنھن کي بہ خبر ڪانہ |
انھيءَ |
۾ اھڙو آواز ٻڌڻ ۾ ڪين آيو. وري مھل بہ لنڊ جي ھئي. |
3281 |
DYNT.utf |
حادثي گذرڻ بعد مڀئي اچي اتي گڏ ٿين. |
انھيءَ |
جي اتر ۾ جا سراءِ آھي، سا ھلي والارين، جو |
3282 |
DYNT.utf |
حال ھوندي بہ زالن کي دلاسي ڏيڻ ۾ ڪين گھٽايو. |
انھيءَ |
ڀاءُ دلاون خان کي بہ افسوس حد کان گھڻو ٿيو، پر ھن |
3283 |
DYNT.utf |
حال ۾ ھن کي ڏينھن جا اڍائي ڪ ٽي پھر گذريا. |
انھيءَ |
|
3284 |
DYNT.utf |
حالت ۾ ھئا، تہ در جو کڙڪو ٿيو، بختاور نڪري |
انھيءَ |
گھر جا ڀاتي |
3285 |
DYNT.utf |
حشر جي رات، سڀ فسادي، ڪيل انجام موجب ٺھرايل |
انھيءَ |
انھن فسادين پنھنجي گفتگو ۾ حشر جي رات پٿي سڏيو. |
3286 |
DYNT.utf |
حڪومت کي بہ فائدو ٿيندو ۽ انگريز سرڪال |
انھيءَ |
سلطان وٽ اميريءَ جو عھدو قبول ڪري، جو انھيءَ ڪري |
3287 |
DYNT.utf |
خرفناڪ واردات جا چرچا ڪيا. |
انھيءَ |
پئي ساني کاڌي، ڪن پئي اشارن ۽ پرولين ۾ ھڪٻئي سان |
3288 |
DYNT.utf |
خط پڙھڻ ڪري زينت بانوءَ کي مڙس جي نہ اچڻ |
انھيءَ |
|
3289 |
DYNT.utf |
خوشيءَ کان ھن جي دل تہ باغ باغ پئي ٿي، پر |
انھيءَ |
عيال سوڌو اچي نڪتو، ۽ عزت آبروءَ سان گذارڻ لڳو، |
3290 |
DYNT.utf |
خيال سان ھن انھيءَ جوان وڪيل جي نالي وارو |
انھيءَ |
|
3291 |
DYNT.utf |
دلاسي ڪري مائي شھربانوءَ جي ھانوَ تي ڇنڊو |
انھيءَ |
ٻيو سڀ خير آھي، اللَّھ ڪندو سگھوئي سبب ٿيندو!'' |
3292 |
DYNT.utf |
دم راڻي فتنہ خانم ۽ سندس ڪردي زالن کي توڙي |
انھيءَ |
وجھي سوڙھو ڪيائون، ۽ مٿن مخت پھرو بھاريائون. |
3293 |
DYNT.utf |
رات اسان کي آڻي، انھيءَ شاھوڪار جي جاءِ |
انھيءَ |
علي جمعدار جي صلاح سان اسان اھا چوري ڪئي ۽ ھو |
3294 |
DYNT.utf |
رات سانيءَ مھل حامد ڳالھ ڪئي تہ ڪنھن مجلس |
انھيءَ |
زينت - ڇا دائي، اھو وڪيل جنھن بابت |
3295 |
DYNT.utf |
رات سنجھي مان ڪردن واريءَ اوطاق ۾ ايندس، |
انھيءَ |
ڏينھن اڳي شھر ڏي ھلندس، واءُ سواءُ پيو لھندس؛ |
3296 |
DYNT.utf |
رستي بہ پورت ڪانہ ٿيس، تڏھن ڪنھن نوڪريءَ |
انھيءَ |
بيٺ جڏھن |
3297 |
DYNT.utf |
رستي پئسي اماڻڻ جي رٿ ڪئي اٿن. |
انھيءَ |
۽ آخوندن سان مٽ پونداسين ۽ ائين بہ چوڻ ۾ ايندو تہ |
3298 |
DYNT.utf |
رستي جھڙو ھاڻي آھيان، تنھن کان بھتر ٿيندس. |
انھيءَ |
بہ انھيءَ لاءِ گھڻو خواھشمند ھو، جو ڄاتائين تہ |
3299 |
DYNT.utf |
رستي مسلماني دين ۾ جيڪي ڀيرم ۽ وسوسا ۽ |
انھيءَ |
|
3300 |
DYNT.utf |
رستي ھي ھنن سان ملي ويو. |
انھيءَ |
ظھور ڪوڙ ڪري سلطان کي اجايو سجايو ڳالھائڻ لڳو. |
3301 |
DYNT.utf |
رئيس جي اولاد سان ڪو آھي؟'' |
انھيءَ |
پوءِ پڇا ڪرڻ لڳو تہ `` |
3302 |
DYNT.utf |
رٿ ۾ ناراض لہ ٿيو باقي پنھنجي شاديءَ بابت |
انھيءَ |
سنگتي ھو ۽ ھن جي ھلت چلت جو چڱيءَ طرح وافف ھو، سو |
3303 |
DYNT.utf |
رٿ ۾ ھئي، تہ ڪو خلاصو وقت ڏسي ڪنھن ڪاغذ |
انھيءَ |
تہ پوءِ ظاھر ٿيڻ کان ھينئر ظاھر ٿيڻ بھتر آھي. |
3304 |
DYNT.utf |
زال کي چيائين تہ ``مائي، مون ڀانيو تہ بادشاھن |
انھيءَ |
ٻاھر اچي |
3305 |
DYNT.utf |
زال کي کڻندو ڏٺو. جنھن قسم جو مال چوري ٿي |
انھيءَ |
پنھنجو ڇوکر ۽ ھڪڙو ٻيو شاھد ڏذو، جن چيو تہ اسان |
3306 |
DYNT.utf |
زناني مجلس جي شريڪ آھي تہ سڀڪو چوندو ھو |
انھيءَ |
زالن ۾ ڪا اھڙي ڳالھ نڪرندي ھئي تہ فلاڻي بيبي بہ |
3307 |
DYNT.utf |
زنانيءَ مجلس ۾ زينت بانو اٿي ڪنھن خاص مضمون |
انھيءَ |
بہ جن جي خواھش ٿيندي ھئي، سي اچي گڏ ٿينديون ھيون. |
3308 |
DYNT.utf |
ساري زمين جي چوڌاري اوڏڪي ننڍي ديوار کڻائي |
انھيءَ |
۽ انھي سان لڳ ھڪڙي ننڍي سھڻي مسيت بہ ٺھرايائون، ۽ |
3309 |
DYNT.utf |
سان اسان جي راڻيءَ جي گھڻي اڻڻت آھي. تنھنڪري |
انھيءَ |
آھي، تنھنڪري سلطان کان پوءِ تخت انھيءَ کي ملندو. |
3310 |
DYNT.utf |
سان خوش رھندو ھو. |
انھيءَ |
تہ نيٺ ھڪڙي مھاڻي وٺي آڻي ويھاريائين، رات ڏينھن |
3311 |
DYNT.utf |
سان رھڻو ٿيندو. ھونءَ تہ مون کي حيا ٿو ٿئي، |
انھيءَ |
سچي پچي لائق ماڻھوءَ سان پلؤ اٽڪي، جو ساري ڄمار |
3312 |
DYNT.utf |
سان زمين جي ھيٺان کوٽي کوٽي اسان انھيءَ |
انھيءَ |
انھيءَ ڀت جي ويجھو ٻاھران ڪردن جي اوطاق آھي، |
3313 |
DYNT.utf |
سان سفرن ۾ ھنن جي سنگت ھئي، وڏو مائٽ ھئي، |
انھيءَ |
علي رضا توڙي زينت بانو ۽ مريم کي ڏاڍو ڏک ٿيو. ڀلا |
3314 |
DYNT.utf |
سان شادي ڪرڻ شايد ھن جي لاءِ مشڪل نہ ھو. |
انھيءَ |
۽ منڊمون اينديون ھيون ۽ ٻي ڪا جوان منڊم ھٿ ڪري |
3315 |
DYNT.utf |
سان کيڏڻ لڳا. ھمو کلڻ ۽ ڏانھن اھلرون ڪرڻ |
انھيءَ |
نالو محبوب ھوس، اھڙو محبوب ھو؛ تنھنڪري ويجھو اچي |
3316 |
DYNT.utf |
سان گڏ جسم جو سڌارو ۽ دل ۽ دماغ جو سڌارو |
انھيءَ |
لاءِ دين جو سڌارو، علم جو سڌارو، ھفل جو سڌارو ۽ |
3317 |
DYNT.utf |
سان گڏ سبڻ، ڀرڻ ۽ ٻيو انگريزي سئي ۽ ڪُنڍيءَ |
انھيءَ |
ھٿ ڪجي. تعليم فارسي، ھندستاني ۽ انگريزيءَ ۾ ڏجي؛ |
3318 |
DYNT.utf |
سان گڏ ھو مقرر وقتن تي عبادت ڪرڻ ۾ مشغول |
انھيءَ |
وقت ڪتابن جي مطالع ڪرڻ ۽ ٻي لکپڙھ ۾ گذاريندو ھو. |
3319 |
DYNT.utf |
سان گڏجڻ لڳا ۽ ھڪٻئي کي ڏاڍا پيار جا ڀاڪر |
انھيءَ |
ٿين تہ نہ، ساڳي اھا زينت بانو آھي. تڏھن سڀ اٿي |
3320 |
DYNT.utf |
ساڳئي ڏينھن ھڪڙي ٻي قيدياڻي بہ ڇٽي. جيل |
انھيءَ |
ڏينھن آيو. پنھنجا ڪپڙا ڍڪايائونس ۽ موڪل ڏنائونس. |
3321 |
DYNT.utf |
ساڳي لاءِ پئي رنائين. سڌريل، جي کريل، تہ |
انھيءَ |
کي بہ انھيءَ پت جا سور گھڻا ھئا پر ھاڻي تہ |
3322 |
DYNT.utf |
سبب ھن کي لاچار ٿيو ڏيھي ماڻھن ڏي خيال |
انھيءَ |
لذت ڀرئي گذاري جي آميد ھيس، سا حاصل ڪين ٿئيس ھا. |
3323 |
DYNT.utf |
سبب ھن کي لاچار ٿيو. پنھنجي منھن پنھنجو |
انھيءَ |
جيڪا سندس تعربف ٿيندي ھئي، تنھن تي حسد ڪندا ھئا. |
3324 |
DYNT.utf |
سبب ھو اتي رھي پيو. |
انھيءَ |
ھن کي جھڙو واپار ۾ تھڙو عزت ۾ واڌارو ڏسڻ ۾ آيو ۽ |
3325 |
DYNT.utf |
سبب ڪري ھن وڌيڪ ويھڻ ضرور نہ ڄاتو. |
انھيءَ |
ھن ٻہ ڀيرا ڪوشش ڪئي، پر ٻيئي ڀيرا ھنن نہ ورتس. |
3326 |
DYNT.utf |
سبب ڪري ھڪڙي ڀيري تہ سندس ماءُ ساڻس تکو |
انھيءَ |
واقف ھو ۽ اھي ٻانھون لکي پڙھي نہ ڄاڻنديون ھيون. |
3327 |
DYNT.utf |
سفر تي نڪتو. ساڻس ڪي خد متکار ۽ سرڪاري ماڻھو |
انھيءَ |
انھيءَ بندوبست سان ھي پنھنجي بيبي ۽ دائيءَ سوڌو |
3328 |
DYNT.utf |
سگھو ئي مٿي کڻي آندس. پر آگبوٽ تان پاڻيءَ |
انھيءَ |
ڪيرايو ھو، تنھن کي ھن ساھ جي ڊپ کان کڻي ٻک وڌا، |
3329 |
DYNT.utf |
سيٺ جي تعريف ۾ پيئي آھين، ٻيو خير تہ آھي؟ |
انھيءَ |
زينت - دائي، اڄ تون اللھ ۽ رسول جي تعريف ڇڏي، اچي |
3330 |
DYNT.utf |
سيٺ جي گھر ۾ مائيءَ صفوران جي آڏو چري، |
انھيءَ |
ھن کي ڪا پورھيت گھربي ھئي. ھڪڙي ڏڍنھن اھڙي ڳالھ |
3331 |
DYNT.utf |
شاديءَ کي پنج-ڇھ مھينا مس گذ ريا، تہ جن |
انھيءَ |
|
3332 |
DYNT.utf |
شاھوڪار جي جاءِ ۾ آماڻي ويو ھو. ھونءَ بہ |
انھيءَ |
اسان اھا چوري ڪئي ۽ ھو انھيءَ رات اسان کي آڻي، |
3333 |
DYNT.utf |
شغل مان قري وري رنن جي صحبت پيدا ٿيس، پھر |
انھيءَ |
يڪتارو ٺاھي رکيائين، رات جو پيو اھا وندر ڪندو ھو. |
3334 |
DYNT.utf |
شھر ڏسڻ جي خواھش علي رضا کي گھڻن ڏينھن |
انھيءَ |
|
3335 |
DYNT.utf |
صلاح تي سڀ ڪمر ٻڌي سانباھو ڪرڻ لڳا. |
انھيءَ |
ڪم شروع ڪنداسين. اوھين سڀ اشاري وھيڻا ويٺا ھججو.'' |
3336 |
DYNT.utf |
صلاح تي ھلڻ مناسب ڄاتو. حيدرآباد ۾ پنھنجي |
انھيءَ |
آڏو نہ ھجي، تہ من ويجھو ھجي. سو في الحال ھنن بہ |
3337 |
DYNT.utf |
صلاح ۾ شامل ھو، جو ڀانئيائين تہ اولاد جي |
انھيءَ |
علي رضا پاڻ بہ |
3338 |
DYNT.utf |
طرح انھن نيڪ، ديندار ۽ ايماندار مائھن |
انھيءَ |
سندس ڌڻيءَ ۽ ڌڃاڻيءَ جي پيرانديءَ کان جوڙايائرن. |
3339 |
DYNT.utf |
طرح اھي سڀ گھر جا ڀاتي اچي بغداد جا رھاڪو |
انھيءَ |
ٿئي، تيستائين آءُٗ پاڻ پيو پڙھائيندوسانس. |
3340 |
DYNT.utf |
طرح پنج-ڇھ مھينا گذري ويا. جا محبت ۽ الفت |
انھيءَ |
|
3341 |
DYNT.utf |
طرح پنھنجي پڪو بندوبست ڪري، علي رضا اچي |
انھيءَ |
|
3342 |
DYNT.utf |
طرح پڙھائڻ جي ڪم مان ھن کي سٺ-ستر رپيا پيدا |
انھيءَ |
ڪڏھن ڪڏھن تہ ڪراچيءَ تائين بہ وڃي اھو ڪم ڪندو ھو. |
3343 |
DYNT.utf |
طرح جنھن بمبئيءَ شھو ۾ علي رضا پھرين ھڪڙو |
انھيءَ |
|
3344 |
DYNT.utf |
طرح جيڪا ضروري فھمائش ڏيڻي ھيس، سا ڏئي |
انھيءَ |
|
3345 |
DYNT.utf |
طرح خير سان اھو ڏينھن گذريو، ۽ رات ٿي چنڊ |
انھيءَ |
اٿس.'' پر پوءِ وري ننھڻس دلاسا ڏيئي بس ڪرايس. |
3346 |
DYNT.utf |
طرح رات جو ھنن کان موڪلائي ڇڏيو ھئائين. |
انھيءَ |
|
3347 |
DYNT.utf |
طرح سرائيءَ جي مرڻ کان پوءِ بہ ھنن جو ڪارخانو |
انھيءَ |
|
3348 |
DYNT.utf |
طرح سندس زال صفوران جو بہ سکرن سکرن جي |
انھيءَ |
آھي تہ فضل محمد جو شھر ۾ سکرن سکرن سان رستو ھو. |
3349 |
DYNT.utf |
طرح گھر جي ڪمن ۾ ھنن ٻنھي گڏجي يڪدل ٿي اھڙو |
انھيءَ |
|
3350 |
DYNT.utf |
طرح مڪتب سال بسال بھتر ٿيندو ويو. جن اشراف |
انھيءَ |
|
3351 |
DYNT.utf |
طرح ويچاريءَ ھن وڇڙيءَ جي خبر نہ ھن پاسي |
انھيءَ |
|
3352 |
DYNT.utf |
طرح ھفتي بھفتي ھڪٻئي ڏي خط لکندا رھيا. |
انھيءَ |
|
3353 |
DYNT.utf |
طرح ھن زناني اسڪول جو ڪم تمام چڱيءَ طرح |
انھيءَ |
تنھن بہ انھيءَ ڪم ۾ پنھنجي بيبيءَ کي چڱي مدد ڏني. |
3354 |
DYNT.utf |
طرح ھن کي اٺ مھينا گذريا. عزتبي پيٽ سان |
انھيءَ |
|
3355 |
DYNT.utf |
طرح ھن مٿا مونا ھڻي موڪلايو. سلطان ھن کي |
انھيءَ |
|
3356 |
DYNT.utf |
طرح ھن نامراد ڪيترائي ٻيا ناشائستا لفظ |
انھيءَ |
قسمن جا توکي مال کارائيندس ۽ ڪپڙا ڍڪائيندس.'' |
3357 |
DYNT.utf |
طرح ھنن جو خانگي بندوبست تمام چڱي دستور |
انھيءَ |
ھنن کي ھڪڙي پورھيت وري بہ رکڻي پيئي، جا رکيائون. |
3358 |
DYNT.utf |
طرح ھنن جون مائون بہ ڪڏھن ڪڏھن ھڪٻئي جي |
انھيءَ |
۽ اھڙيءَ طرح ھو ٻئي ھڪٻئي جي گھر ايندا ويندا ھئا. |
3359 |
DYNT.utf |
طرح ھنن کي بمبئيءَ ۾ ڪي ڏينھن گذريا. |
انھيءَ |
ھو، جو اڳي واقف ھون ۽ ھنن سان گھڻي رھائي ھئائين، |
3360 |
DYNT.utf |
طرح ھنن کي قيد ۾ ٻہ-ٽي مھنا گذريا. روسي |
انھيءَ |
|
3361 |
DYNT.utf |
طرح ھي سانھ ستيءَ سان گوشہ نشينيءَ ۾ گذارڻ |
انھيءَ |
ھئي، باقي گھر ۾ ھن جو بہ اھو ساڳيو شغل ھوندو ھو. |
3362 |
DYNT.utf |
طرح ھي موڪلائي ڪراچيءَ آيا ۽ عظمت بانو |
انھيءَ |
ھڪدم اسان کي گھرائي وٺڻ لاءِ اختيار وارا آھيو.'' |
3363 |
DYNT.utf |
طرح يڪدم عجيب ڪارخانو بيھاريائين. پئسن |
انھيءَ |
کولڻ جي تجوبز ڪئي، ۽ جيڪو ڊول ولايت ۾ ڏسي آيو ھو، |
3364 |
DYNT.utf |
طرح ٻن ورھين جي اندر، ھن ڇوڪر پنج ڀيرا |
انھيءَ |
ھئي. سو انھيءَ ھفتي علي نواز وري ٻيو مالڪ ڪيو. |
3365 |
DYNT.utf |
طرح ٻہ-ٽي مھينا ھنن سڀني گڏجي پئي گذاريو. |
انھيءَ |
|
3366 |
DYNT.utf |
طرح ڳالھيون بہ ويٺي ڪيائون ۽ ماني بہ ويٺي |
انھيءَ |
|
3367 |
DYNT.utf |
طرف جو رستو ڏيکاريائون، ۽ چور جي سس ڳچ |
انھيءَ |
اھو شھر بہ انھيءَ ھنڌان اٺ-ڏھ ڪوھ مس ھو، سو ھن کي |
3368 |
DYNT.utf |
عرصي ۾ زينت بانو بہ پنھنجي سر محنت ڪرڻ |
انھيءَ |
ترڪي سرڪار کان ھن کي آفرين ناما ۽ انعام مليا. |
3369 |
DYNT.utf |
عرصي ۾ ھو ٻہ ڀيرا وڃي زال، ماءُ ۽ دائيءَ |
انھيءَ |
|
3370 |
DYNT.utf |
عھدي تي علي رضا ڪل ٻہ ورھيہ رھيو. پر انھن |
انھيءَ |
|
3371 |
DYNT.utf |
فقير جي اوتاري وٽ اچي پھتي. |
انھيءَ |
تنھن ۾ پنڌ ڪرڻ سان گھٽايائين ڪين، ۽ سج لھڻ تي |
3372 |
DYNT.utf |
فيصلي جي تعميل ٿي، جن فسادين سلطان ۽ سندس |
انھيءَ |
نيٺ |
3373 |
DYNT.utf |
قسم جي منڊمن مان ھئي، جي ڄاڻنديون آھن تہ |
انھيءَ |
ھو. ٻيو وري سندس منڊم بحث ۾ مددگار ھوندي ھيس، جا |
3374 |
DYNT.utf |
کان اڳي ھڪڙي لنڍي خونچي ۾ ڪي ڍاڪون رکي، |
انھيءَ |
صفي ۾ ساءُ کي چيائين تہ ``اسان ماني تيار آھي'' پر |
3375 |
DYNT.utf |
کان اڳي، گھڻن سکرن وٽ علي رضا پاڻ بہ انھيءَ |
انھيءَ |
|
3376 |
DYNT.utf |
کان بہ آءُٗ توکي سکيو وکندس. توکي خبر ناھي |
انھيءَ |
حاضر ڪري ڏيندس. جھڙو پنھنجي گھر ۾ سکي ھوندينءَ، |
3377 |
DYNT.utf |
کان بہ گھڻي ٿئيم. |
انھيءَ |
ھڪڙيءَ منجھان ھيتري خراري ٿي اٿم، متان ٻيءَ مان |
3378 |
DYNT.utf |
کان بہ وڌيڪ خراب مثال، پردي وارن ۽ حرمخانن |
انھيءَ |
اھڙين قومن مان بہ ملي سگھندا. پر اوترا مشال، بلڪ |
3379 |
DYNT.utf |
کان بہ وڏي محلات کي اڏائي ڇڏبندو، تنھنڪري |
انھيءَ |
سو جي چڱيءَ طرح سوڙھو ڪري بند رکبو ۽ دکائبو تہ |
3380 |
DYNT.utf |
کان سواءِ ٻيو بہ اٿي-ويُيءَ جو ھذڪو ڪم |
انھيءَ |
جي ڪم تي رکيائون، جو گھر ۾ ٽي-چار ڇوڪريون ھين، |
3381 |
DYNT.utf |
کان گھٽ ھتي بہ نٿي مليس. ڏينھَن پئي ھنن |
انھيءَ |
بانو ھتي سکي ھئي ۽ جھڙي ھن گھر ۾ محيت ملندي ھيس، |
3382 |
DYNT.utf |
کان وڌيڪ فائدي وٺڻ جي اميد پيو رکندو ھو. |
انھيءَ |
علي رضا کي ھھڙي پڙھيل ۽ سڌريل زال گھر ۾ ھئي، سو |
3383 |
DYNT.utf |
کان ھو، جو ھو انھن ماڻھن سان چڱيءَ طرح |
انھيءَ |
اھو سندس نٽائڻ ڪي حجاب ۽ ڪي حياکان ھو ۽ ڪي وري |
3384 |
DYNT.utf |
کي باھ ڏينداسين تہ پوءِ رقم ئي پوري! صبح |
انھيءَ |
ڀاڱو ڀرينداسين، تڏھن ھڪڙو ڏينھن ٺھرائي، رات جو |
3385 |
DYNT.utf |
کي بند ڪرائجي ۽ ايتري بہ خبرداري رکجي تہ |
انھيءَ |
في الحال اڳ ڳڻتي ڪري انھيءَ جي نظر رکائجي يا |
3386 |
DYNT.utf |
کي بہ اتي رلائي ڦاڙي ڦٽو ڪيائون. |
انھيءَ |
دکن کان نڪتو، جو انھيءَ تي سنڌ جو لفظ لکيل نہ ھو. |
3387 |
DYNT.utf |
کي بہ زال جي خدمت جو تاڪيد ڪيائين. پوءِ |
انھيءَ |
پارت ڪيائينس. وري مريم کي ڀاڪر پائي موڪلايائين. ۽ |
3388 |
DYNT.utf |
کي بہ کڻي گھوٽ ڪندو. لائق پٽن جي لاءِ لائق |
انھيءَ |
توکي خيال نہ ھوندو، تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو. اللَّھ |
3389 |
DYNT.utf |
کي بہ ڇڏي ھاڻي اچي پنھنجي پيرن جي پنڌ ۽ |
انھيءَ |
ٿيندا ويا ۽ ڏوليءَ جو بہ کٽراڳ ڏسندا ويا تيئن |
3390 |
DYNT.utf |
کي تنھنجي جھوٺيءَ ۾ وجھان ھا، پر منھنجو |
انھيءَ |
ٿي چوان تہ جي مون کي نياڻي ھجي ھا تہ آءُٗ پھرين |
3391 |
DYNT.utf |
کي چيو تہ ``ادي، پورھيت تو پڇي ٿي، سا اجھا.'' |
انھيءَ |
ڇوڪري بہ وٽس ھئي، ٻيو ماڻھو اتي ڪونہ ھو. ھن زال |
3392 |
DYNT.utf |
کي دکائڻ سان باھ اھا ناڙي ڏيئي، ڊوڙي وڃي |
انھيءَ |
پيپ ٽوڙي، باروت جي ناڙي اوطاق تائين آڻي ڇڏين، جو |
3393 |
DYNT.utf |
کي ملندو. انھيءَ سان اسان جي راڻيءَ جي |
انھيءَ |
حرم مان وڏو پٽ آھي، تنھنڪري سلطان کان پوءِ تخت |
3394 |
DYNT.utf |
کي نٽائڻ ۾ علم ۽ عقل جي گھرج آھي، تہ مڙسن |
انھيءَ |
جو حال تو کي ياد ھوندو. ۽ جيڪڏھن شيطان کي ٽارڻ ۽ |
3395 |
DYNT.utf |
کي ھلائڻ لڳو. |
انھيءَ |
ھو، پر جڏھن لڀڻ جو امڪان نہ ڄاتائين، تڏھن وري |
3396 |
DYNT.utf |
کي ھنن آتي دفن ڪيو. |
انھيءَ |
جان بيبي، جا ھاڻ اچي ٻڍي ٿي ھئي، تنھن وفات ڪئي، |
3397 |
DYNT.utf |
کي ھي فخر سمجھندا ھئا، جو انھيءَ ڪري زينت |
انھيءَ |
چڱو انعام علي رضا جي بيبيءَ لاءِ ڏياري سوڪليو. |
3398 |
DYNT.utf |
کي ڊوڙي وڃي ٻانھن کان ورتائين. ھوءَ بہ |
انھيءَ |
پڇائيندي، اوچتو اھا ساڳي صفوران منھن پئجي ويس. |
3399 |
DYNT.utf |
کي ڌيءَ عزت بي نالي ھئي، تنھن سان شاديءَ |
انھيءَ |
ڀائيوار ھوندو ھو، جنھن مان چڱي پيدائش ھوندي ھيس. |
3400 |
DYNT.utf |
کي ڏسڻ جي ماڻھو ضرور خواھش رکندو. جي خواھش |
انھيءَ |
جي بہ جاءِ آھي، تہ انساني طبعيت جو اھو ميل آھي تہ |
3401 |
DYNT.utf |
کي ڏسڻ لاءِ علي رضا اٿي ھليو. پڇائي وڃي |
انھيءَ |
|
3402 |
DYNT.utf |
کڏ ۾ پوڻ تي دل چوندي؟ |
انھيءَ |
اصلي آھي ۽ اھا بہ اھڙي سکي آھي، تڏھن ٻي ڪھڙيءَ کي |
3403 |
DYNT.utf |
گفتگو مان سپاھيءَ ايترو سمجھيو، تہ ھيءَ |
انھيءَ |
|
3404 |
DYNT.utf |
گھر جا اسين چڱيءَ طرح واقف آھيون. اھا ٻانھن |
انھيءَ |
ٻانھن اوھان کي بسند آھي، تہ مون کي بہ پسند آھي. |
3405 |
DYNT.utf |
گھر جو جيڪو ذڪر مٿي ڏنو ويو آھي، تنھن جي |
انھيءَ |
|
3406 |
DYNT.utf |
گھر جو وڏو اصيب ھوندو. تون ڌيءَ ناھين، |
انھيءَ |
خدا شال جھان کي ڏئي. جنھن گھر ۾ تون ھوندينءَ، |
3407 |
DYNT.utf |
گھر جي جيڪا ڳالھ ڪيئي، سا مون کي اڳيئي |
انھيءَ |
ٿئي. منھنجي مرضي ڪھڙي آھي! جيڪا امان جي مرضي. |
3408 |
DYNT.utf |
گھر جي ڀاتين چڱي مدد ڏني، جھڙي ڪو مائٽ |
انھيءَ |
وبم ۾ بہ زينت بانوءَ کي |
3409 |
DYNT.utf |
گھر ۾ آيا، جن سان ھيبت چور گوشي تي ويھي |
انھيءَ |
کي ڏينھن جا اڍائي ڪ ٽي پھر گذريا. پوءِ ھڪڙا ٽي ڄڻا |
3410 |
DYNT.utf |
گھر ۾ زينت کي البت چڱي وندر ٿي. ھيءَ وري |
انھيءَ |
|
3411 |
DYNT.utf |
گھر ۾ ھو. پوءِ پنھنجي منھن سوداگريءَ جي |
انھيءَ |
ڌليءَ جي مرڻ کان پوءِ بہ علي نواز پنج-ڇھ مھينا |
3412 |
DYNT.utf |
گھر ۾ ٻہ زالون ٻيون بہ ھيون، ھڪڙي انھيءَ |
انھيءَ |
|
3413 |
DYNT.utf |
لاءِ پنڌ ڪري اچي اھڙي ڳالھ مون سان ڪندينءَ!'' |
انھيءَ |
ڪونھي. مگر مون کي خيال بہ ڪونہ ھو تہ اڄ تون رڳو |
3414 |
DYNT.utf |
لاءِ پئي پئسو-پنجڙ ڇِلُ ڇيتير گڏ ڪندي ھئي، |
انھيءَ |
آڻي ھٿ ڳنڍيا. ماڻس کي سندس شاديءَ جي ڳڻتي ھئي؛ |
3415 |
DYNT.utf |
لاءِ تہ لھرايل وقت تي الھيءَ کي باھ ڏيئي، |
انھيءَ |
معلوم ٿي تہ انھيءَ تھخاني ۾ باروت گڏ پئي ٿيو آھي، |
3416 |
DYNT.utf |
لاءِ تہ متان ڪو شڪ پويس. ھڪڙو-ٻہ ڏينھن ٻيو |
انھيءَ |
تہ اندرين کوٽيل موري ڇاجي ھئي ۽ ڪيئن ٿي، |
3417 |
DYNT.utf |
لاءِ تہ ھنن جون مرادون جپئري ڏسن؛ شايد |
انھيءَ |
آھي، جھان جون مائون ڏکن سان پٽ پالينديزن آھن، |
3418 |
DYNT.utf |
لاءِ زور بہ ڪندو ھوس، تہ بہ ھوءَ پبئي نٽائيندي |
انھيءَ |
جي در تہ وڃي ڪِري آھي؛ تنھنڪري جيتوڻيڪ علي رضا |
3419 |
DYNT.utf |
لاءِ گھڻو خواھشمند ھو، جو ڄاتائين تہ انھيءَ |
انھيءَ |
پڙھي باليسٽريءَ جو امتحان ڏئي. محبوب علي پاڻ بہ |
3420 |
DYNT.utf |
لڙائيءَ ۾ ڏاڍي خونريزي ٿي ۽ روس جي طرف |
انھيءَ |
۾ ئلي نواز جو پيءُ بہ پنھنجي لشڪر سوڌو حاضر ھو. |
3421 |
DYNT.utf |
ماستر بابت دل ۾ سمجھي ھئي؛ اھو گھر برابر |
انھيءَ |
حقيقت جي ڳالھ بہ ائين ھئي، جيئن زينت بانو |
3422 |
DYNT.utf |
ماستر جو نالو ڇا آھي؟'' |
انھيءَ |
زينت وري پڇيس تہ ``مائي، |
3423 |
DYNT.utf |
مال مان پورائي ڪجي. جي فتح ٿي تہ بس، نہ |
انھيءَ |
بھتر آھي تہ دير نہ ڪجي، رٿ ڪري ڪو ڏينھن مقرر ڪري، |
3424 |
DYNT.utf |
مان بہ پنج عيب ڪڍندي.'' |
انھيءَ |
جي اتيئي راضي ٿئي تہ بہ چڱو، پر ھوءَ مائي وري |
3425 |
DYNT.utf |
مان بہ معلوم ٿيو تہ اڪثر سلطان جا ڪردي |
انھيءَ |
جنھن مان اندر محلات ڏي سرنگھ جو رستو نڪتل ھو، |
3426 |
DYNT.utf |
مان ھڪڙو پٽ بہ ڄائس. ھن کي ھتي رھئي ست-اٺ |
انھيءَ |
دل ٿي ويس، جو ڪي ڏينھن تہ ٻيا حرم ئي وسري ويس؛ |
3427 |
DYNT.utf |
ماڻھو جو پٽ ھو جو اتي وڏو وزير ٿي گذاري |
انھيءَ |
گھڻو مانُ ھوندو آھي، پر ھيءُ تہ وري مسلمان ھو، ۽ |
3428 |
DYNT.utf |
ماڻھوءَ جو آھي جنھن سان سندس پلؤ ٿو ٻڌجي. |
انھيءَ |
ڪونہ ھوندو، زال کي آسرو سون روپي جو تہ ڪونھي، |
3429 |
DYNT.utf |
ماءُ جي لاءِ علي رضا توڙي زينت بانو ۽ مريم |
انھيءَ |
|
3430 |
DYNT.utf |
متل ڪارخاني کي ھلائي. مٿا گھڻائي ھنيائون، |
انھيءَ |
ٿيو تسہ اھڙي اشراف ۽ پڙھيل زال ڪيئن ھٿ لڳي، جا |
3431 |
DYNT.utf |
مجلس مان زالن لاءِ دين جو سڌارو، علم جو |
انھيءَ |
کي ثابتيءَ ڏيڻ جو چڱو وجھ مليو. تنھنڪري چئبو تہ |
3432 |
DYNT.utf |
محلات جي تھخاني تائين سرنگھن سان رستو |
انھيءَ |
آھي، انھيءَ سان زمين جي ھيٺان کوٽي کوٽي اسان |
3433 |
DYNT.utf |
محلات جي ھڪڙي پاسي واري ڪوٺيءَ ۾ ھئي. ۽ |
انھيءَ |
ويندي ھئي. پر پوءِ اڪثر پئي ويندي ھئي، مگر رھندي |
3434 |
DYNT.utf |
محلات کي سندس ڀاتين سوڌو اڏائي وڃي آسمان |
انھيءَ |
جي اطلاع اچڻ تي ٻيو بہ پيا موڪلينداسين، جيسينڪ |
3435 |
DYNT.utf |
مرض کان مون کي ڇڏائجئين. اھڙي شاديءَ کان |
انھيءَ |
۽ ٻين کي ڪيئن پاريندو؟ نہ دائي نہ، خدا جي واسطي |
3436 |
DYNT.utf |
مضمون بابت زباني بحث ۽ گفتگو ھلندي ھئي، |
انھيءَ |
گھر ۾ رھي ھنن ٻن مختلف قسمن جي ماڻھن ۾ پھريائين |
3437 |
DYNT.utf |
معاملي ڪري محبوب عليءَ جي گھڻي بدنامي |
انھيءَ |
|
3438 |
DYNT.utf |
منصوبي ۾ شامل آھن. |
انھيءَ |
ماڻھو اتي حاضر ھجن، انھن کي گرفتار ڪري، جو اھي سڀ |
3439 |
DYNT.utf |
منصوبي ۾ ڪرد ماڻھو شامل آھن؛ ڇالاءِ جو |
انھيءَ |
ڪري پاڻ سفر تي سنڀريو. ھن کي ھيتري پڪ ٿي ھئي تہ |
3440 |
DYNT.utf |
مھاڻي جي زال ۽ ٻي سندس ڀيڻ، جا وٽن مھمان |
انھيءَ |
انھيءَ گھر ۾ ٻہ زالون ٻيون بہ ھيون، ھڪڙي |
3441 |
DYNT.utf |
مھل اھڙي ڳالھ ٻڌڻ جو تہ خيال ئي ڪوٺہ ھو، |
انھيءَ |
ڀانيالين تہ ڏسان شھربانو ڇاٿي چوي، پر ھنن کي تہ |
3442 |
DYNT.utf |
مھل چيو ھو تہ ويچارو اوھان جو دعاگو آھي. |
انھيءَ |
تہ سرائي، اللّہ مرھيس، جيئرو ناھي، مون توکي |
3443 |
DYNT.utf |
مھل سنڀري، آھي ٻيئي سپاھي ساڻ ڪري، سمند |
انھيءَ |
|
3444 |
DYNT.utf |
مھل شايد لوڏي جي ڪري نڪري پيو ھو ۽ رڳو اشاري |
انھيءَ |
ڪڙي سان آگبوٽ جي پاسي واري ڪٽھڙي سان ڳنڍيل ھو ۽ |
3445 |
DYNT.utf |
مھل قرآن ٺپي، بختاور کي سڏي جيڪو سامان |
انھيءَ |
زينت |
3446 |
DYNT.utf |
مھل وڃي مريم وٽ ويٺي. |
انھيءَ |
کي جس شابس ڪري سندس ڪم ڪار سمجھائي ڇڏيائون، سا |
3447 |
DYNT.utf |
مھل ڀاءُ - ڀيڻ ٻنھي گڏ ويھي ڏٺا. حامد، ماءُ |
انھيءَ |
حامد علي بہ آيو؛ ٻہ وڏا ڪتاب پاڻ سان آندائين، جي |
3448 |
DYNT.utf |
مھل ڪنڊ پاسي رکي ڇڏيون ھيون، جنھنڪري ھو |
انھيءَ |
لڙائيءَ جو خيال بہ ڪونہ ھو. جن وٽ وري ھيون، تن |
3449 |
DYNT.utf |
مٿا ھنيا؛ ٻار آمھاڙو اچڻ لڳو، نيٺ حيلن |
انھيءَ |
ويا، تہ بہ ڇوٽڪارو نہ ٿيو. ڊاڪٽر کي آندائون، |
3450 |
DYNT.utf |
مڏئيءَ ۾ سيٺ جون جايون جڳھيون ھيون ۽ سندس |
انھيءَ |
ارڙھن ڪوھ پري آھي، ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي آھي ۽ |
3451 |
DYNT.utf |
مڪتب جاري ڪئي بہ ڇھ-ست ورھيہ گذري ويا ھئا، |
انھيءَ |
تعليم جھڙي ڄمار جا ھئا، جو ھنن کي بمبئيءَ ۾ رھي ۽ |
3452 |
DYNT.utf |
نسبت ھو جھڙو ويو، اھڙو وري اتان نڪتو. |
انھيءَ |
جي طبع پيءُ جي طبع سان گيڻو ملي ٿي آئي، تنھنڪري |
3453 |
DYNT.utf |
نسبت ۾ ديني ڪتاب ڏٺا آھن، تن مان پردي جي |
انھيءَ |
علي رضا - ھائو، بيشڪ ضروري آھي؛ پر جيتر يقدر مون |
3454 |
DYNT.utf |
نسبت ۾ ٿورو گھڻو چوڻ چائڻ ٿيو ھو، پر سندس |
انھيءَ |
ماڻھو خواھشسنھ نہ ٿيندو؟ سرائيءَ جي جيئري ئي |
3455 |
DYNT.utf |
نمڪ حلاليءَ جو انعام ڏيندس.'' |
انھيءَ |
ڪيائين ۽ دلاسو ڏنائين تہ ``سگھوئي آءُٗ اوھان کي |
3456 |
DYNT.utf |
نئينءَ جاءِ تي علي رضا ۽ زينت بانو ڏاڍي |
انھيءَ |
|
3457 |
DYNT.utf |
واقعي جي پچار ھئي. صبح ٿيو، دستوري پڇا |
انھيءَ |
شھر ۾ غلغلو پئجي ويو. ساري رات ماڻھن ننڊ ڪانہ ڪئي، |
3458 |
DYNT.utf |
وچ ۾ اندر دانھن ٿي ۽ مائي بختاور ڊوڙي در |
انھيءَ |
سان نڪري ٻاھر ويو، آءُٗ در تي لانڍيءَ ۾ ويٺو ھوس، |
3459 |
DYNT.utf |
وچ ۾ علي رضا لفافو کولي پڙھيو. ھن ۾ زينت |
انھيءَ |
|
3460 |
DYNT.utf |
وچ ۾ علي رضا، زينت ۽ مريم اچي حيدرآباد |
انھيءَ |
|
3461 |
DYNT.utf |
وچ ۾ ھن کي ٻار بہ ڄائو، ڇالاءِ جو مڙس کان |
انھيءَ |
محمد جي گھر ۾ زينت بانوءَ کي ڇھ مھينا گذري ويا. |
3462 |
DYNT.utf |
وچ ۾ ھو ھنن سان اھڙا ٺھي ويا، جو ھنن کي |
انھيءَ |
بہ ٿيو ۽ خوشي بہ ئي. ھيءُ ھنن وٽ ٻہ- ٽي مھينا رھيا، |
3463 |
DYNT.utf |
وچ ۾ ھڪڙو-ٻہ ڃڻا بدلي ٿي ويا ھئا، تڏھن بہ |
انھيءَ |
ڪيو. ھن خا صاحبلوڪ شاگرد ھن کي ڏسي خوش ٿيا. اگرچہ |
3464 |
DYNT.utf |
وزيريءَ جي عھدي تي ھو پنج ورھيہ رھيو. |
انھيءَ |
سو ھاڻ ھن کي ھو. وڌيڪ جي ھن کي اميد بہ ڪانہ ھئي. |
3465 |
DYNT.utf |
وقت کان پوءِ سگھوئي حڪم جاري ٿيو تہ ننڍيءَ |
انھيءَ |
|
3466 |
DYNT.utf |
وقت کان وٺي، الھيءَ گھر جا سڀ ڀاني سرھا |
انھيءَ |
|
3467 |
DYNT.utf |
وقت کان وٺي، منھنجي دل ۾ يقين ٿيو تہ سرائي |
انھيءَ |
جو ٻيو سامان بہ ڏاڍي پوشيد گائيءَ سان رکيل ھو. |
3468 |
DYNT.utf |
وقت کان وئي ھوءَ انھيءَ ڳلھ تي خيال ڪرڻ |
انھيءَ |
ھن کي پڪو گمان پيو تہ منھنجي بابت ذڪر ھليو آھي. |
3469 |
DYNT.utf |
وڪيل کي ھڪڙي زال تہ اڳيئي آھي، سو پھاڄ |
انھيءَ |
۽ رڳو ڪڪڙ وانگي ٻانگون ڏيئي لولا ڇڏائيندو ھو. وري |
3470 |
DYNT.utf |
ھفتي علي نواز وري ٻيو مالڪ ڪيو. انھيءَ |
انھيءَ |
۾ کلندي ھئي، ۽ تڏھن خريد و فروخت ھلندي ھئي. سو |
3471 |
DYNT.utf |
ھنڌ پنھنجي قسمت آزمايان. |
انھيءَ |
ھر طرح پسند آيو، ۽ دل ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائين تہ اڳتي |
3472 |
DYNT.utf |
ھنڌ تختي تي فراشي وڇائي ليٽي پيا. |
انھيءَ |
جو مٿو ڦرڻ لڳو، ۽ قيون اچڻ لڳيون. ھي ويچارا |
3473 |
DYNT.utf |
ھنڌ جي ھيٺان تھخاني ھئڻ جي ڳالھ بڌڻ شرط |
انھيءَ |
|
3474 |
DYNT.utf |
ھنڌ زيادہ پھرو رات-ڏينھن جو رگارايو؛ پر |
انھيءَ |
ھو، تنھنڪري آسانيءَ سان اھڙي جاچ ڪئي ويئي. سلطان |
3475 |
DYNT.utf |
ھنڌ علي رضا ۽ زينت بانو ۽ مريم ٽي ئي گڏجي |
انھيءَ |
زمين جي چوڌاري اوڏڪي ننڍي ديوار کڻائي چڏيائون. |
3476 |
DYNT.utf |
ھنڌ کان گھڻو ڪم ھو، تڏعن بہ علي رضا ڪو ڪم |
انھيءَ |
ھو. ٻارھن مھينا بغداد ۾ بہ ڪيو ھئائين. اگرچہ ھتي |
3477 |
DYNT.utf |
ھنڌ کان ڏکڻ ڏي ويو، سو وٺي ھليون. ڪوھ کن |
انھيءَ |
مس ايندا. انھيءَ جو تون ڪو ڊپ نہ ڪر.'' سنئون پيچرو |
3478 |
DYNT.utf |
ھنڌ ھن کي آرام مليو، تہ بہ ھن پنھنجا مائٽ |
انھيءَ |
|
3479 |
DYNT.utf |
ھنڌ ٿانيڪو ڪري رھيا، تڏھن ھنن کي وڏو انتظار |
انھيءَ |
جڏھن علي رضا جا پٽ پيءُ-ماءُ کي سندن مرضيءَ پٺيان |
3480 |
DYNT.utf |
ھنڌ ڌاري پنج- اٺ اھڙا بہ پرڳڻا ھئا، آخر |
انھيءَ |
|
3481 |
DYNT.utf |
ھنڌان اٺ-ڏھ ڪوھ مس ھو، سو ھن کي انھيءَ طرف |
انھيءَ |
ٻڌايو ھون تہ آءُٗ شھر ڏي وڃڻي ھيس، ۽ اھو شھر بہ |
3482 |
DYNT.utf |
ھنڌان سمنڊ تي اينديون وينديون ھيون. اھڙي |
انھيءَ |
۽ ڊونڊيون مڇي مارڻ لاءِ توڙي پاسي وارن بندرن کان |
3483 |
DYNT.utf |
ھوندي بہ اڃا موڳا ٿيا ويٺا ھئا. |
انھيءَ |
ھنڌ وڇايو؛ تڏھن البت لذت سان ٽڪر ٽيرو کاڌائون. |
3484 |
DYNT.utf |
ھوندي بہ پنھنجن مٺن عزيزن کي وساريو ڪين |
انھيءَ |
گھڻي ھئي ۽ پنھنجي اولاد جي وندر بہ ججھي ھئي، |
3485 |
DYNT.utf |
ھوندي بہ پوشيد گائي حد کان وڌيڪ ھوندي ھيس. |
انھيءَ |
ٿي پوندي ھئي، تہ پوءِ سڄو بار سندس سر تي ايندو ھو. |
3486 |
DYNT.utf |
ھوندي بہ علي رضا مھيني جي بڇاڙيءَ تائين |
انھيءَ |
ھنن لاچار ڄاڻي موڪل ڏنيس، پر |
3487 |
DYNT.utf |
ھوندي بہ ھن جي دل پڪي ڪرڻ لاءِ جان بيبيءَ |
انھيءَ |
سمجھيو تہ زينت کي انھيءَ پاسي تي اعتراض ڪونھي. |
3488 |
DYNT.utf |
ھوندي بہ ھنن کي ھن جا ڪي مھانڊا پئي دل ۾ |
انھيءَ |
ڪانہ ھين؛ تنھنڪري امڪان ڪونہ ھو تہ ھن کي سڃاڻن. |
3489 |
DYNT.utf |
ھوندي بہ ڳچ جيتري رقم بچت ٿي پيئي ھين. |
انھيءَ |
رکيائون، ڪيترائي لوڪر اڳيان ڪمائيندا ھئن ۽ |
3490 |
DYNT.utf |
ئي ڏينھن اچي مڏئيءَ پھتي. سگھوئي آگبوٽ |
انھيءَ |
روڪ ۽ ٻہ-ٽي وڳا ڪپڙن جا بہ انعام طور ڏنائونس. ھيءَ |
3491 |
DYNT.utf |
``مقرر ڪيل رات'' جو سنجھو ٽاري، ھڪڙي ٽولي |
انھيءَ |
تہ برجستو لشڪر پيادن ۽ سوارن جو تيار رکجي، جو |
3492 |
DYNT.utf |
ٻانھن جو واقف ھجان، ۽ جي امڪان ھجي تہ اھا |
انھيءَ |
پڙھڻ ايندو ھجيس ۽ نيڪ زال ھجي، ۽ آءُٗ پنھنجي سر |
3493 |
DYNT.utf |
ٻانھيءَ منجھان سڀ ڪم جو پورائو ڪندو ھو. |
انھيءَ |
پوري پني ھين، تنھنڪري سرائي، ٻيو نوڪر نہ رکيو ھو. |
3494 |
DYNT.utf |
ٻيڙيءَ تي چار مھاڻا ھئا: ھڪڙو ٻيڙيءَ جو |
انھيءَ |
|
3495 |
DYNT.utf |
ڀت جي ويجھو ٻاھران ڪردن جي اوطاق آھي، انھيءَ |
انھيءَ |
حرم واري محلات، ڪوٽ جي ٻاھرينءَ ڀت کي ويجھي آھي، |
3496 |
DYNT.utf |
ڄمار ۾ انگريزي، فارسيءَ ۾ بلڪل ھوشيار |
انھيءَ |
ولايت موڪلي. اھو ھينئر سورھن-سترھن ورھين جو ھو ۽ |
3497 |
DYNT.utf |
ڇوڪري زينت بانوءَ ۾ بيشڪ گھٽ ڪانھي، پر |
انھيءَ |
ڪا آسمان مان حور اچي، تڏھن اسان جو رئيس پرڻجي. |
3498 |
DYNT.utf |
ڏک کان رئندي ھئي، تہ شايد نيٺ آءُٗ مري |
انھيءَ |
ھئي. پوءِ جڏھن اھا ڳالھ ياد پوندي ھيس، تڏھن اڪٽر |
3499 |
DYNT.utf |
ڏي بلڪل خيال بہ ڪونہ ٿو ٿئي؛ تنھنڪري جنھن |
انھيءَ |
چتائي ڏسڻ يا خيال سان نھارڻ ضرور ٿئي ٿو، پوءِ |
3500 |
DYNT.utf |
ڏي بہ اڳواٽ انھيءَ بابت حط لکيائون. |
انھيءَ |
صبح جو روانو ٿجي. ڪراچيءَ ۾ علي رضا جو ڪو واقف ھو، |
3501 |
DYNT.utf |
ڏينھن تو ٿي چيا، سي تہ ھن ۾ موجود آھن. توکي |
انھيءَ |
ڪالہ ڏايس، تڏھن ٻاڻ وري چيائين تہ ``جيڪي وصف |
3502 |
DYNT.utf |
ڏينھن جي ذڪر چُرئي کان ٻوءِ سرائي نتح |
انھيءَ |
علي رضا، جنھن کي |
3503 |
DYNT.utf |
ڏينھن جي گھوٽيتن توڙي ڪنواريتن ماڻھن کي |
انھيءَ |
سھنج موجب شاديءَ جي لاءِ ھڪڙو ڏينھن مقرر ڪيو. |
3504 |
DYNT.utf |
ڏينھن جي لاءِ منتظر رھنديون ھيون. اھا خبر |
انھيءَ |
ٻين ساھيلين جي سنگت ۾؛ تنھنڪري ھو سڀ سڄوئي ھفتو |
3505 |
DYNT.utf |
ڏينھن حامد چرچن ۾ ڇا پئي چيو؟'' |
انھيءَ |
اسين چونڊي پنھنجي ٻانھن وئنداسين. ٻڌو ڪين ھئي تہ |
3506 |
DYNT.utf |
ڏينھن حامدعلي ۽ مائي شھر بانو ۽ بختاور |
انھيءَ |
جا ڀاتي، يعني سندس ماءُ ۽ زال ۽ دائي اٿي سنبريا. |
3507 |
DYNT.utf |
ڏينھن روانا ٿجو. زيادہ سلام. سڀني گھر جي |
انھيءَ |
ڏينھن آءُٗ پاڻھي آگبوٽ تي ايندس. مگر تاڪيد ڄاڻي، |
3508 |
DYNT.utf |
ڏينھن سڀني گڏجي خوشي ڪئي ۽ ھڪ ھنڌ ويھي |
انھيءَ |
مان مٽجي شادي ٿي ويئي ۽ ڏک مان مٽجي سک ٿي پيو. |
3509 |
DYNT.utf |
ڏينھن کان پوءِ کڻي ماٺ ڪئي آھي. جڏھن ڪٿي |
انھيءَ |
ڪين ھو؟ ھاڻي تہ مرضي تنھنجي، ماڻھين ويچاريءَ تہ |
3510 |
DYNT.utf |
ڏينھن کان وٺي ٻيئي طرف تياري ڪرڻ لڳا ۽ |
انھيءَ |
|
3511 |
DYNT.utf |
ڪردن ٻانھيءَ کي ڪڍائي، سندس ڌياڻيءَ فتنہ |
انھيءَ |
علي رضا جي صلاح سان سلطان يڪدم ھڪڙي نہ ٻئي عذر سان |
3512 |
DYNT.utf |
ڪري اسان جي دشمنن کي پنھنجي مطلب پوري ڪرڻ |
انھيءَ |
جلد نيڪال ڪر، پر تو ڄاڻي واڻي انھيءَ ۾ دير وڌي ۽ |
3513 |
DYNT.utf |
ڪري انگريزيءَ ۾ ھن جو مايو وڌي ويو ھو، |
انھيءَ |
پڙھندا ھئا، انھن وٽ منشي يا ماستر ڪري رکيائينس، |
3514 |
DYNT.utf |
ڪري انھيءَ حڪومت کي بہ فائدو ٿيندو ۽ انگريز |
انھيءَ |
موڪل ڏجي تہ سلطان وٽ اميريءَ جو عھدو قبول ڪري، جو |
3515 |
DYNT.utf |
ڪري پنھنجي مطلب حاصل ڪرڻ لاءِ مون کي اوھان |
انھيءَ |
مان لوڌائي ڪڍو ۽ نوڪريءَ کان برطرف ڪري ڇڏيو، جو |
3516 |
DYNT.utf |
ڪري تون وڏيءَ سزا جو لائق آھين، پر جڏھن |
انھيءَ |
ڪا رساڪاري آھي ۽ اسان ڏي تون سچو نہ رھيو آھين، |
3517 |
DYNT.utf |
ڪري زينت بانو گويا استنبول جي اميرن جي |
انھيءَ |
ڏياري سوڪليو. انھيءَ کي ھي فخر سمجھندا ھئا، جو |
3518 |
DYNT.utf |
ڪري سمجھ وڌي ٿي، سک وڌي ٿو، انساني حالت |
انھيءَ |
جي توڙي خدا تعاليٰ جي قدرت جي بہ زيادہ خبر پوي ٿي. |
3519 |
DYNT.utf |
ڪري سندس عزيز ۽ پاڙيسري مٿس کلڻ ۽ ٽوڪون |
انھيءَ |
جو پھرين سنڌي ۽ پوءِ انگريزي بہ پڙھڻ لڳو. اگرچ |
3520 |
DYNT.utf |
ڪري سنڌو سيڙھو وڃائي ڇڏيو اٿئي ڇا؟ ھونءَ |
انھيءَ |
گستاخي ڪري، توسان چرچا گھٻا ڪندي آھيان، متان |
3521 |
DYNT.utf |
ڪري مڏئي ۽ ڀڄ زور وٺندا وڃن. |
انھيءَ |
بہ اچي بيھندا آھن، ۽ مال لاھيندا چاڙھيندا آھن، |
3522 |
DYNT.utf |
ڪري ھن شاديءَ ۾ نہ ويٺا. ھنن بہ مائٽن مان |
انھيءَ |
جي ڳالھ تي لڳي، مائٽن کي ڇڏي ڌارين سان گڏي آھي؛ |
3523 |
DYNT.utf |
ڪري ھن کي دل ۾ نھايت گھڻي خوشي بہ ٿي، جو |
انھيءَ |
مون کي مئو ڄاڻي ھتي پرڻيو آھي ۽ ڌيءَ بہ ڄائي اٿس.'' |
3524 |
DYNT.utf |
ڪري ھن کي لاچار ٿيو، پنج رٻيا خرچي، مُلي |
انھيءَ |
تہ ويھنديس، نہ تہ ائين ھلي بند ۾ ڪين پونديس.'' |
3525 |
DYNT.utf |
ڪري ھنن ڄاتو تہ اجاين زيورن تي پئسا بہ |
انھيءَ |
نڪتل ھجي تہ پوءِ لاچار ھڪڙي ننڍڙي قلڙي وجھجي. |
3526 |
DYNT.utf |
ڪري ھو ھن جو مانُ رکندا ھئا، ۽ جي ھوءَ زور |
انھيءَ |
توڙي آن پيھڻ ۽ ڇڙڻ ۾ ھنن سان شامل ٿيندي ھئي. |
3527 |
DYNT.utf |
ڪري ھي پنھنجي ڦڙتائي ۽ ھوشياري ڏيکاري |
انھيءَ |
۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ خود سلطان جي دربار ۾ بہ اچڻو پيو. |
3528 |
DYNT.utf |
ڪري ٻنھي جي وچ ۾ ناسازي پيدا ٿي، ھڪٻئي |
انھيءَ |
ھلڻ لڳي ۽ مڙس جو ھئڻ يا نہ ھئڻ ھڪجھڙو ڄاتائين. |
3529 |
DYNT.utf |
ڪري ٻين سڀني رٿن کان اھا رٿ وڌيڪ پسند ھيس. |
انھيءَ |
ٽن ورھين جي ھئي، سا ڀانيائين تہ حامد کي وٺي ڏيان؛ |
3530 |
DYNT.utf |
ڪري ڪنھن کي سکڻ جي خواھش نہ ھوندي ھئي. ٻيو |
انھيءَ |
انگريزي ٻوليءَ سان ٿوري گھڻي نفرت ڪندڙ ھئا ۽ |
3531 |
DYNT.utf |
ڪري ڪيترا ڏينھن حڪومت جو سارو ڪارخانو |
انھيءَ |
ويندي ھئي، ۽ سڀ ڪم تي ھن جي اھڙي نظر ھوندي ھئي، جو |
3532 |
DYNT.utf |
ڪم تي ڪمر ٻڌي. سانگائتو ھڪڙو وڏو آفيسر |
انھيءَ |
وري ڪيترن صاحبلوڪن بہ اھا صلاح ڏنيس؛ جنھنڪري ھن |
3533 |
DYNT.utf |
ڪم جو ھر طرح لائق ڄاتائون؛ سو لکپڙھ سان |
انھيءَ |
تہ اڱيئي انگريز سرڪار وٽ برڪ ھو، تنھنڪري ھن کي |
3534 |
DYNT.utf |
ڪم جي پورائيءَ ۾ جيڪي جيڪي ٺھراءُ ٻنھي |
انھيءَ |
پوءِ گھوٽ، ڪنوار کي ساڻ وٺي وري پنھنجي گھر آيو. |
3535 |
DYNT.utf |
ڪم لاءِ اڳيئي تيار ٿيڻو پوندو ھو، تنھنڪري |
انھيءَ |
ھڪڙي-ھڪڙي مضمون تي واري سان گفتگو ڪندي ھئي. ھن کي |
3536 |
DYNT.utf |
ڪم لاءِ پنڌ ڪيو ۽ وري پنھنجو رستو بہ ڌارين |
انھيءَ |
ڪھڙي بہ ڏکيائي اسان جي نظر آئي، پر جڏھن تو ٻاڻ |
3537 |
DYNT.utf |
ڪم لاءِ تيار ھو. ھفتي کن جي اندر ھڪڙو ڪناري |
انھيءَ |
ڪري.'' ھن مائيءَ سيٺ کي سمجھايو. سيٺ تہ اڳيئي |
3538 |
DYNT.utf |
ڪم لاءِ چونڊي مختصر طرح جدا جدا مضمونن |
انھيءَ |
۽ دنيوي سڌارو بہ ٿيڻ لڳو. ڇالاءِ جو زينت بانو |
3539 |
DYNT.utf |
ڪم لاءِ نہ آيس. ڪيترا نہ ڏينھن ٿي ويا آھن، |
انھيءَ |
جان بيبيءَ چيو تہ ``ادي! ائين متان چوين، آءُٗ رڳو |
3540 |
DYNT.utf |
ڪم لاءِ وبو ۽ ھنن سان گفتگو ڪيائين ۽ ھنن |
انھيءَ |
انھيءَ کان اڳي، گھڻن سکرن وٽ علي رضا پاڻ بہ |
3541 |
DYNT.utf |
ڪم لاءِ ھنن سرڪاري طرح ھٿ ڪئي ھئي، جنھن |
انھيءَ |
اچڻ وڃڻ پردي وارين گاڏين ۾ ٿيندو ھو ۽ اھا جاءِ بہ |
3542 |
DYNT.utf |
ڪم ڪرڻ ۾ عيب ڪونھي. |
انھيءَ |
ماءُ سان ۽ زال سان بہ صلاح ڪيائين. ھنن بہ ڄاتو تہ |
3543 |
DYNT.utf |
ڪم ۾ بيشڪ ھٿ ھو، ٽيون تہ ڪوٽ جي ٻاھران جا |
انھيءَ |
واري ڪوٺيءَ ۾ ھوءَ ڪردڻ رھندي ھئي، جنھن جو پڻ |
3544 |
DYNT.utf |
ڪم ۾ پنھنجي بيبيءَ کي چڱي مدد ڏني. انھيءَ |
انھيءَ |
ڪئي. مريم، جا ھاڻ اسڪول جي پٽيوالي ٿي، تنھن بہ |
3545 |
DYNT.utf |
ڪم ۾ راضي آھي ۽ ڀاڻس بہ ضرور خوش ھوندو. |
انھيءَ |
جو بختاور جي ڳالھائڻ مان صاف سمجھائين ٿي نہ ماڻس |
3546 |
DYNT.utf |
ڪم ۾ گذريو، پر ڪوبہ پتو نہ پيس. شام جو مناسب |
انھيءَ |
تنھنڪري گھمي ٿو ڏسان. سو اھو ڏينھن تہ مڄوئي ھن کي |
3547 |
DYNT.utf |
ڪم ۾ گھڻي مدد ڏني.ھيءَ اصلي ھوشيار ھئي، |
انھيءَ |
توڙي فارسي ۽ ھندستاني پڙھڻ لڳي ۽ علي رضا ھن کي |
3548 |
DYNT.utf |
ڪم ۾ واھر ٿي ڏني، سي بہ آخر سزاباب ٿيا. |
انھيءَ |
سنبرايو ھو، تنھن سان اھي پاڻ اڏامي وبا، ۽ جن |
3549 |
DYNT.utf |
ڪم ۾ ٻہ مھينا پورھيو ڪيو آھي ۽ اڃا مھيني |
انھيءَ |
۾ سلطان جي محلات جي ھيٺان رکي ايندا آھن. اسان |
3550 |
DYNT.utf |
ڪوٺيءَ ۾ ويئي ۽ اھي باروت جا پيپ اندر محلات |
انھيءَ |
صفائي ڪانہ ٺتي تہ اھا زال رات جو ڪير آئي ھئي، جا |
3551 |
DYNT.utf |
ڳالھ تان لاھ. اگرچ ماءُ جي حڪم کان ڌيءُ |
انھيءَ |
کي ماءُ وانگي ڀائيندي آھين، ڀلائي ڪري امان کي |
3552 |
DYNT.utf |
ڳالھ تي اک پٽجي ويئي، ۽ جڏھن پنھنجو نالو |
انھيءَ |
علي رضا، جو ٿورو پرڀرو سمھيو پيو ھو، تنھن جي بہ |
3553 |
DYNT.utf |
ڳالھ تي بہ سندن وچ ۾ تڪرار ھلندو ھو. |
انھيءَ |
ھُنن جي ھيتري خوشامد ٿو ڪري ۽ ھِنن تي نفرت ٿو ڪري. |
3554 |
DYNT.utf |
ڳالھ تي بيٺو تہ ``اڃا منھنجي شاديءَ جي تڪڙ |
انھيءَ |
ناراض لہ ٿيو باقي پنھنجي شاديءَ بابت تہ ھو ٻاڻ بہ |
3555 |
DYNT.utf |
ڳالھ تي جنھن جو تاڪيد ڪيو ھوءِ.'' شھربانوءَ |
انھيءَ |
بختاور چيو تہ ``ٻيو ڇا تي، اجھو |
3556 |
DYNT.utf |
ڳالھ تي خاص نظر ھوندي ھئي. ٻيو ھن جي اٿ-ويھ |
انھيءَ |
چلت سندس تمام پسنديءَ جھڙي ھئي، جو سندس پيءُ جي |
3557 |
DYNT.utf |
ڳالھ تي زور لائڻ لڳو. پر ھنن مناسب نہ ڄاتو |
انھيءَ |
رھڻ جي نہ ڪريو، ھلي مون سان گڏ رھو ۽ سندس مڙس بہ |
3558 |
DYNT.utf |
ڳالھ تي نيٺ بيھن بہ ھا، پر تون رؤ ڪڏائي |
انھيءَ |
شيخ جي ڌيءَ جي نالي چيو ھو، جو پڻھين جا واقف ھئا ۽ |
3559 |
DYNT.utf |
ڳالھ جو بہ ضرور آھي تہ لکڻ پڙھڻ ايندو ھجيس |
انھيءَ |
کي نہ بہ ايندي. مون کي تہ ٻين سڀني ڳالھين سان گڏ، |
3560 |
DYNT.utf |
ڳالھ ظاھر ڪرڻ جو في الحال ارادو ئي ھو. |
انھيءَ |
جي لکپڙھ ڄاڻڻ جي خبر ڪانہ ھين، نڪو زينت ٻانوءَ کي |
3561 |
DYNT.utf |
ڳالھ کي تہ جڏھن ھو ھن رئيس کي آڻي ڏيکارين |
انھيءَ |
انھيءَ ڇوڪري زينت بانوءَ ۾ بيشڪ گھٽ ڪانھي، پر وٺ |
3562 |
DYNT.utf |
ڳالھ ۾ خوش ھو. |
انھيءَ |
خالي ٿي، تہ تنھنجو بندوبست ڪندس، تنھنڪري ھو پاڻ |
3563 |
DYNT.utf |
ڳلھ تي خيال ڪرڻ لڳي، علي رضا جي گھر جي خبرچار |
انھيءَ |
منھنجي بابت ذڪر ھليو آھي. انھيءَ وقت کان وئي ھوءَ |
3564 |
DYNT.utf |
۾ آءُٗ بہ خوش. اوھان جي حڪم موجب اسين سومر |
انھيءَ |
قسمت ۾ ھوندو، ائين ٿيندو. جنھن ڳالھ ۾ اوھين خوش، |
3565 |
DYNT.utf |
۾ پوريو پيو آھي.'' |
انھيءَ |
وانگي چڱيون شيون ۽ ڪتاب رکي ڇڏيا اٿس. سڄو ڏينھن |
3566 |
DYNT.utf |
۾ جان جو بہ جو کو آھي، پر جي بادشاھ سلامت |
انھيءَ |
۽ انھن سان دوستي رکڻ سولي ڳالھ ٿيندي. پوءِ اگرچہ |
3567 |
DYNT.utf |
۾ خدا تعاليٰ ڪروڙين شيون پيدا ڪيون آھن، |
انھيءَ |
نہ ڇؤ. دنيا ھڪڙو عجيب ڪارخانو ۽ عجائبخانو آھي. |
3568 |
DYNT.utf |
۾ خيرسلامتيءَ سان پھچڻ جي خبر لکي ھئائين؛ |
انھيءَ |
زينت بانوءَ کي مايو، جنھن کي اوڏانھن اکيون ھيون. |
3569 |
DYNT.utf |
۾ دير وڌي ۽ انھيءَ ڪري اسان جي دشمنن کي |
انھيءَ |
ويو ھو تہ انھن جو جلد نيڪال ڪر، پر تو ڄاڻي واڻي |
3570 |
DYNT.utf |
۾ شڪ ڪونھي تہ فضل محمد جي گھر کان زينت بانو |
انھيءَ |
|
3571 |
DYNT.utf |
۾ ضروري سامان ڪرسين، مبزن ۽ بينچن جو وجھارائين |
انھيءَ |
ڪانہ ٿي. ھڪڙي چڱي ھوادار جاءِ ڀاڙي تي ورتائين، |
3572 |
DYNT.utf |
۾ لھون، پوءِ اتي ڪي ڏينھن گڏحي گذاريون.'' |
انھيءَ |
``ڪو ھڪڙو ڇڱو بنگلو بہ لڳو لڳ ڀاڙي ڪري ڇڏجو تہ اچي |
3573 |
DYNT.utf |
۾ وري بہ امان، اسان جي گلا آھي. آخر اھو |
انھيءَ |
چوندو آھي تہ ``فلاڻيءَ جي لاءِ گھوٽ ڪونہ ٿو لڀين.'' |
3574 |
DYNT.utf |
۾ ويندا ھئا، برقعو بہ ايراني يسا پٺاڻڪي |
انھيءَ |
پرڀرو پنڌ ھوندو ھو تہ گاڏي ڀاڙي ڪري آڻيندا ھئا، |
3575 |
DYNT.utf |
۾ ھن کي ست-اٺ ڏينھن لڳي ويا، ۽ اڃا پنھنجو |
انھيءَ |
جيڪو ٿورو گھڻو فرجو ملندو ھوس، سو پيئي لکندي ھئي. |
3576 |
DYNT.utf |
۾ ھنن جي آسائش لاءِ آبروءَ جھڙو بندوبست |
انھيءَ |
جنھن ۾ اڪثر سکرن مسلمانن جون ڌيئون پڙھائجن. |
3577 |
DYNT.utf |
۾ ھٿ آھي. انھيءَ جاسوسپ لاءِ پاڻ تہ مڙس |
انھيءَ |
جي اندر لڌو آھي، سو ضرور ڪنھن زال ماڻھوءَ جو بہ |
3578 |
DYNT.utf |
۾ ھٿ بہ ھجي. |
انھيءَ |
اھا ڳالھ ظاھر نہ ڪجي، متان ڪنھن درٻار جي امير جو |
3579 |
DYNT.utf |
۾ ھڪڙو تہ ائين ڪرڻ وارا پنھنجا سر سھسائين، |
انھيءَ |
جوان ڇڏ جن تہ وجھ ڏسي، وڃي ترار سان ڪم نباھين.'' پر |
3580 |
DYNT.utf |
۾ ھڪڙو زنانو اسڪول وجھجي، جنھن ۾ اڪثر سکرن |
انھيءَ |
ھيءُ ٺھراءُ ڪيائون تہ ھڪڙي چڱي پوشيدہ جاءِ وٺي، |
3581 |
DYNT.utf |
۾ ڇا آھي؟ ڌيون نيٺ پرايون آھن. تون سمجھ |
انھيءَ |
بختاور - زينت امان، |
3582 |
DYNT.utf |
۾ ڪھڙي حرڪت؟ زال جي لاءِ تہ پردو آھي، شال |
انھيءَ |
زينت بانو - پوءِ سائين، |
3583 |
DYNT.utf |
بلا سر تان ٽريل ڏسي، خدا جو شڪرانو ڪيائين |
انھڙي |
ذڪر ٻڌي ۽ ان جي خراب نتيجي تي خيال ڪري ڏڪي ويو ۽ |
3584 |
DYNT.utf |
برابر ھو، ليڪن معلوم ٿي سگھيو ٿي تہ وڏي |
انڌارو |
وري ھيٺ ڏاڪڻ ھلي، سا اچي ھيٺ تھخاني ۾ بيٺي. اندر |
3585 |
DYNT.utf |
۾ چِٽو نٿي ڏٺو. ھن کي پنھنجي جان جو بہ اچي |
انڌاريءَ |
معلوم ٿيس تہ باروت ٿورو گھڻو ھاريل بہ پيو ھو، جو |
3586 |
DYNT.utf |
ٻيو گاڏيءَ جو پنڌ-پنڪيون کائيندا ھليا |
انڌاري، |
چارو ھو، سو چارو ڏيو آھستي ھلندا ويا. ھڪڙي رات |
3587 |
DYNT.utf |
گھري اللّھ کان ٻہ اکيون' پر شڪ لاھڻ لاءِ |
انڌو |
تہ پڪي ھئي. دل ۾ تہ گھڻوئي خوش ھئي، ۽ پئي چيائين ` |
3588 |
DYNT.utf |
جي وچ ۾. ھاڻ تون قبول ڪندينءَ تہ زال مڙس |
انڌي |
نہ ڏٺا آھن، ٺن جي وچ ۾ اھڙو فرق آھي، جھڙو سڄي ۽ |
3589 |
DYNT.utf |
ٿيندو آھي، اسين ھِتان ھُتان داروءَ جا |
انڌيرو |
تائين سرنگھن سان رستو جاري ڪيو آھي. جڏھن سج لھي |
3590 |
DYNT.utf |
اھيو پريان ھن ماڙيءَ تي ھوندو ھو. پر ھينئر |
او |
ھنڌ جاءِ ورتي اٿس. سندس اصلوڪو گھر بہ پري ناھي، |
3591 |
DYNT.utf |
تريقدر ساز ۾ نہ آھن. |
او |
جڏھن سڀني کي خبر ھئي تہ سرائيءَ سان سندس عزيز بہ |
3592 |
DYNT.utf |
کي سو کي ڪم ۾ وڏي مدد آھي. رٿ ڪيائين تہ جيستائين |
او |
ضروري آھي ۽ پٽ جو ساڻ ھئڻ دل جي لاءِ وڏو ڏڍ آھي ۽ |
3593 |
DYNT.utf |
ڇنگارون ڏيئي روئڻ لڳا. ھو ويچارو حيرت ۾ |
او |
تہ ڊوڙي وڃي پيرين پوانس، تہ کيس ڏسي ھو سڀئي اڳيان |
3594 |
DYNT.utf |
جو بہ وارو آيو. ھن کي ھڪڙي ايرانيءَ خريد |
اواز |
ٻانَھَن جي بازار ۾ وڪڻندا ھئا. ھڪڙي ڏينھن علي |
3595 |
DYNT.utf |
سوبر جو چڪو پِي پِي اچي ٻانڌاڻي ٿيو، ۽ |
اوبر |
پيو. سگھوئي انھنءَ جي پٺيان ڀنگ جو سواد وٺڻ لڳو ۽ |
3596 |
DYNT.utf |
سوير وڃڻ ۽ ھنن سان گھڻي گستاخي رکڻ بند |
اوبر |
گھڻي غيرت اچڻ لڳي ۽ ناچن ۾ وڃڻ ۽ ٻين صاحبلوڪن وٽ |
3597 |
DYNT.utf |
۾ نڪري ھلي وڃان. سا ماٺ ڪري وري وڃي پنھنجي |
اوبسلائيءَ |
نہ سگھنديس؛ تنھنڪري في الحال ڪو حيلو ڪريان، پوءِ |
3598 |
DYNT.utf |
۽ دائرو چتائيندو ھو. |
اوتارو |
ٿيو، ۽ ڏھاڻي پنھنجي ڀنگ گھوٽيندو ھو، يا ڪو |
3599 |
DYNT.utf |
وٽ اچي پھتي. |
اوتاري |
ڪرڻ سان گھٽايائين ڪين، ۽ سج لھڻ تي انھيءَ فقير جي |
3600 |
DYNT.utf |
۾ آئي ۽ اچي مٽن مان پاڻي پيائين ۽ منھن ڌوتائين. |
اوتاري |
ھيءَ ويچاري ٿڪجي پئي ھئي، سا لنگھي |
3601 |
DYNT.utf |
بہ واقف ناھيون؛ نہ خبر تہ ھو شڪل جون ڪھڙيون، |
اوترا |
ماڻھن جا رڳو نالي جا واقف آھيون، انھن ٻانھن جا تہ |
3602 |
DYNT.utf |
مشال، بلڪ انھيءَ کان بہ وڌيڪ خراب مثال، |
اوترا |
تہ ڪي خراب مثال اھڙين قومن مان بہ ملي سگھندا. پر |
3603 |
DYNT.utf |
ورھيہ ولايت ۾ رھيو ھو، مگر ھن جا خيال ٻيءَ |
اوترائي |
ھن محبوب عليءَ وانگي منڊم ڪانہ پرڻي ھئي. اگرچ |
3604 |
DYNT.utf |
اڄ ناھي، جيترو اڄ آھي، اوترو سڀائي نہ ھوندو. |
اوترو |
ٻاروھي ڪنھن لاءِ ڏک ڪين ٿو رھي. جيترو ڪالھ ھو، |
3605 |
DYNT.utf |
سڀائي نہ ھوندو. |
اوترو |
رھي. جيترو ڪالھ ھو، اوترو اڄ ناھي، جيترو اڄ آھي، |
3606 |
DYNT.utf |
ھنن جي خاطرداري ۽ تلافي ڪريان، سو ھو بہ |
اوترو |
کان گناھ بخشايان ۽ معافي گھران ۽ جيترو ٿي سگھي |
3607 |
DYNT.utf |
ٻارن کي تعليم ڏيڻ ۾، ھنن کي ادب اخلاق سيکارڻ |
اوترو |
وڌندو ويو. زينت بانوءَ کان جيرو پڄي ٿي سگھيو، |
3608 |
DYNT.utf |
ڏسڻو ناھي، پوريءَ عمر ڏي، اشرافت، لياقت، |
اوترو |
چوي ٿي تہ اھڙي ڪم ۾ سون رپي ۽ عزيزي خويشيءَ ڏي |
3609 |
DYNT.utf |
پيريءَ ۾ اوھان جي ڪنداسين.'' |
اوتري |
سي سڀ اسين ادا ڪنداسين ۽ جيتري خدمت پڄي سکھندي، |
3610 |
DYNT.utf |
پوءِ ڇڏائي ويس، تڏھن بہ مناسب سوداگري |
اوج |
وئي کان پوءِ بہ ھو اتي رھندو آيو، ۽ اگرچ اڳيون |
3611 |
DYNT.utf |
تي ھو. مسلماني بادشاھيءَ ۾ بادشاھ کان گھٽ |
اوج |
۽ ذرو بہ مٿس حسد نٿي نيائون. ھينئر علي رضا وڏي |
3612 |
DYNT.utf |
کي پھتو. ھڪڙي ڏينھن صبح جو سوير سلطان پنھنجي |
اوج |
ھڪڙي ڀيري ڪو چڱو اتفاق ٿيو، جنھنڪري علي رضا وڃي |
3613 |
DYNT.utf |
آسپاس جي لنگھي، سا پري کان پاڻيءَ تي ڪا |
اوچتو |
سمنڊ تي اينديون وينديون ھيون. اھڙي ھڪڙي ٻيڙي |
3614 |
DYNT.utf |
استعيفا ڏيڻ ھن کي بہ مناسب نظر نہ آئي، |
اوچتو |
ڏيان ۽ سلطان وٽ اميريءَ جي جاءِ قبول ڪريان. پر |
3615 |
DYNT.utf |
اھا جُٺ ٿني، تنھنڪري جي منھنجي مقرري انگريز |
اوچتو |
متان ٻين اميرن جي حسد ڪري يا ٻيءَ طرح مون سان بہ |
3616 |
DYNT.utf |
اھا ساڳي صفوران منھن پئجي ويس. انھيءَ کي |
اوچتو |
اتي سٽون ڏيندي، فضل محمد جو گھر پڇائيندي، |
3617 |
DYNT.utf |
اھو تختو، جو لوھ جي ڪڙي سان آگبوٽ جي پاسي |
اوچتو |
تختي کي ٽيڪ ڏيئي، گگھريءَ مان پاڻي ٿي ڪڍيائين تہ |
3618 |
DYNT.utf |
رنگ جو ڏٺائون، سو حيران ٿي ويون. |
اوچتو |
تہ ھيءُ الائجي چريو ٿيو آھي، يا ڪينءَ! مطلب تہ ھي |
3619 |
DYNT.utf |
سمنڊ ۾ ٻڏي مرڻ جو موت شال ڪنھن دشمن کي بہ |
اوچتو |
۾ پيئي.'' ھيءُ ٻڌي علي رضا نئون سنئون روئڻ لڳو. ڀلا |
3620 |
DYNT.utf |
نڪري ايندي تہ ڏاڍا خوش ٿيندا ۽ ھڪڙو وڏو |
اوچتو |
پڪ ھين تہ ھو اچي اسان کي روئي ملندا، پوءِ زينت |
3621 |
DYNT.utf |
وڪوڙي وين. يڪدم اندر ڪاھي پيا ۽ سڀ ماڻھو |
اوچتو |
خبر تڏھن پيئي، جڏھن سرڪاري سوار ۽ پيادا |
3622 |
DYNT.utf |
ھلي نڪرجي، تہ ڀلي اڳين جي خوشي وڌي. |
اوچتو |
تہ جي ھلجي تہ اڳ ۾ ڪنھن کي خط نہ لکجي، ماٺ ماٺ ڪري |
3623 |
DYNT.utf |
ڪردن جي اوطاق ۾ پوي ۽ ٻي قھوہخاني جي ڀر |
اوچتو |
``مقرر ڪيل رات'' جو سنجھو ٽاري، ھڪڙي ٽولي وڃي |
3624 |
DYNT.utf |
ڪوٺيءَ جو درکليو ۽ زينت جيئري جا ڳندي ٻاھر |
اوچتو |
سر ڏک ڪرڻ ۽ زينت جو نالو وٺي دانھون ڪري روئڻ لڳي. |
3625 |
DYNT.utf |
آفت نہ اچي، جان بيبي ويچاري منھن-مٿو پٽي |
اوچتي |
سان اھڙو واقعو نہ ٿئي؛ شال ڪنھن جي مٿان اھڙي |
3626 |
DYNT.utf |
خراب اتفاق ڪري ڏاڍو ارمان ٿيو. ھھڙي مشھور |
اوچتي |
۽ سفارش ڪئي، پر سلطان قبول نہ ڪئي. سڀني کي ھن |
3627 |
DYNT.utf |
وڃي سمنڊ ۾ پيئي.'' ھيءُ ٻڌي علي رضا نئون |
اوچتي |
تہ ``ابا، تنھنجي زينت سان ڏاڍو قھر ٿيو، ويچاري |
3628 |
DYNT.utf |
۾ وييون، اتي وبھي وري ھو گڏ ماني کائڻ ۽ |
اورچيخاني |
کي ڏنا. بختاور موٽي آئي، سا ۽ مربم ٻيئي ٿانوَ کڻي |
3629 |
DYNT.utf |
پري جا ماڻھو، جي ھنن جا واقف ھئا، سي اھو |
اوري |
سان وٺي ويا ۽ نيئي ھفتو کن پنھنجي گھر رھايائونس. |
3630 |
DYNT.utf |
پري گھميو ڦريو ھو، سو سجھيس ٿي، تہ اھڙا |
اوري |
چڱيءَ طرح واقف ھو، اتي ڄائو نپنو ھو، ننڍي ھوندي |
3631 |
DYNT.utf |
دڳ سان ھڪڙي کوھي ۽ مڪان اٿئي، جتي ھڪڙو |
اوري |
ھلي وڃ، ڏينھن ڏٺو آھي. شھر کان ٻہ-اڍائي ڪوھ |
3632 |
DYNT.utf |
-پري ويٺا ھئا. ھي بہ پنھنجو منھن کوليو ويٺيون |
اوري |
ٻيو سڃاڻڻ وارو بہ ڪونہ ھو. ڪيترائي ٻيا مڙس زالون |
3633 |
DYNT.utf |
گذاريو. ھنن جو روئڻ-پٽڻ ڏسي، پاسي ۾ جيڪي |
اوساريندي |
ڏيڻ ۾ ڪين گھٽايو. اھو سڄو ڏينھن. ھنن روئندي ۽ |
3634 |
DYNT.utf |
وڃڻ جو وجھ ڪونہ مليو. |
اوستائين |
ڪم ۾ شامل ھئا، تن کي بہ پوريءَ سنڀال رھڻ ڪري |
3635 |
DYNT.utf |
آھي، انھيءَ سان زمين جي ھيٺان کوٽي کوٽي |
اوطاق |
کي ويجھي آھي، انھيءَ ڀت جي ويجھو ٻاھران ڪردن جي |
3636 |
DYNT.utf |
تائين آڻي ڇڏين، جو انھيءَ کي دکائڻ سان |
اوطاق |
ڄڻن مان ھڪڙو-ٻہ اندر وڃي پيپ ٽوڙي، باروت جي ناڙي |
3637 |
DYNT.utf |
تائين وڃڻ يا پيپن نيڻ جو وجھ آھي يا نہ ۽ |
اوطاق |
ٻيو ھڪڙو ماڻھو سماءَ تي موڪليائون تہ جاچي اچي تہ |
3638 |
DYNT.utf |
تي بيٺي. |
اوطاق |
قھر جو باروت ھٿ لڳو. سرنگھ ھلي ڪردن جي ٻاھرينءَ |
3639 |
DYNT.utf |
مان ھيٺ داخل ڪياسين. پوءِ آءُٗ پاڻ بہ اندر |
اوطاق |
ھنن چيو تہ ``پيپ صحيح سلامت اندر وڃي |
3640 |
DYNT.utf |
وارا ڪرد علي رضا جي لاءِ منتظر ويٺا ھئا. |
اوطاق |
فسادي، ڪيل انجام موجب ٺھرايل جاءِ تي اچي گڏ ٿيا. |
3641 |
DYNT.utf |
واري لانڍيءَ ۾ ويٺو ھو ۽ علي رضا بہ پنھنجي |
اوطاق |
جو سندس ڀاءُ حامد بہ اسڪول کان موٽي آيو ھو ۽ |
3642 |
DYNT.utf |
۾ ايندس، پوءِ اڌ رات جو اھو ڪم شروع ڪنداسين. |
اوطاق |
پيو لھندس؛ انھيءَ رات سنجھي مان ڪردن واريءَ |
3643 |
DYNT.utf |
۾ پنھنجي سر اچي وڃي سگھجي ٿو، مگر پيپن |
اوطاق |
شڪ پوڻ يا ڳالھ ظاھر ٿيڻ جو ڊپ آھي. باقي ٻاھرينءَ |
3644 |
DYNT.utf |
۾ پوي ۽ ٻي قھوہخاني جي ڀر واريءَ سراءِ |
اوطاق |
رات'' جو سنجھو ٽاري، ھڪڙي ٽولي وڃي اوچتو ڪردن جي |
3645 |
DYNT.utf |
۾ ظاھر ٿين، باقي ٻيا شھر جي لشڪري قھوہخاني |
اوطاق |
صلاح ڪيائون تہ ڏھاڪو ڄڻا ھڪڙو-ٻہ ڪري اڻ لکا وڃي |
3646 |
DYNT.utf |
۾ گڏ ڪندا آھيون. اھا موري اھڙي لاھين آھي، |
اوطاق |
آھي، اسين ھِتان ھُتان داروءَ جا پيپ سودي، انھيءَ |
3647 |
DYNT.utf |
۾ وڃي نہ سگھن، تنھنڪري صلاح ڪيائون تہ ڏھاڪو |
اوطاق |
باھ لڳائجي. ھي پاڻ ۾ گھڻا ڄڻا ھئا. سي سڀ تہ انھيءَ |
3648 |
DYNT.utf |
جي خدمت ۾ اچي حاضر ٿينداسين؛ پوءِ جيڪو |
اوعان |
استنبول مان روانا ٿيون ٿا اميد آھي تہ سگھوئي |
3649 |
DYNT.utf |
سوکو وقت اچي مٿان پوي، تہ ھنوءَ رڳو پنھنجي |
اوکو |
چوندا آھن تہ `پاڻ نہ پاري ڪتا ڌاري.' خدانخواستہ |
3650 |
DYNT.utf |
کان آخر تائين اھڙي چڱي ۽ ڏک ڀريءَ عبارت |
اول |
وچ ۾ علي رضا لفافو کولي پڙھيو. ھن ۾ زينت بانوءَ |
3651 |
DYNT.utf |
آھي ۽ صالح تہ آھي ۽ علي رضا کي بہ پٽ وانگي |
اولاد |
ٿي تہ منھنجي ڌيءَ اگرچہ ھاڻي ڌارين آھي، پر وري بہ |
3652 |
DYNT.utf |
اکين سان ڏٺائين، سي وڃي پنھنجيءَ وارا |
اولاد |
اولاد نيٺ صالح ٿيو ۽ وڏي درجي کي پھتو، ۽ پٽ جو |
3653 |
DYNT.utf |
تان صدقي ڪئي. ھوءَ تمام نيڪ زال ھئي، جنھنڪري |
اولاد |
ويچاري مري ويئي. ھن ويچاريءَ پنھنجي عمر پنھنجي |
3654 |
DYNT.utf |
تمام دولت وارو ھو. ۽ انھن جي دولت سا ھينئر |
اولاد |
پنھنجي سر ھينئر غريب ھو، تہ ڀؤ ڪونھي، پر سندس |
3655 |
DYNT.utf |
تي خرچي، ھنن کي کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪنداسين، |
اولاد |
کي تہ اھا اميد ھئي تہ جڏھن اسين پنھنجو مال متاع |
3656 |
DYNT.utf |
جا حق آھن، سي سڀ اسين ادا ڪنداسين ۽ جيتري |
اولاد |
ڏسڻ لاءِ مشتاق آھن ۽ اچي اسان جي اکين تي رھو. جيڪي |
3657 |
DYNT.utf |
جو انتظار ڪونہ ھوس، سڀڪنھن کي چڱي رستي |
اولاد |
پيريءَ کي ويجھو ٿيو ھو، پنجاھي ورھين جي عمر ھيس. |
3658 |
DYNT.utf |
جو خيال آھي. پنھنجن ھوندي پراون کي ڪير |
اولاد |
تہ ``مون کي تہ ڏسڻ ۾ اچي ٿو، مون کي پنھنجي ڀاءُ جي |
3659 |
DYNT.utf |
جو سيڪ ايندءِ؛ ڳالھ لہ مڃيندا تہ پاڻھي |
اولاد |
لڳي تہ ھاڻ اجھو سگھولي ٻارن ٻچن واري ٿيندينءَ، |
3660 |
DYNT.utf |
جو فڪر مائٽن کي نہ ھوندو تہ ٻيو ڪنھن کي |
اولاد |
بختاور چيو تہ ''مائي، سچ ٿي چوين- |
3661 |
DYNT.utf |
جو ڇا وس جو مائٽ جي سامھون ٿئي. منھنجي مرضي |
اولاد |
الائجي ڇو خفي ٿي آھي. مون تہ اڳي بہ توکي چيو ھو تہ |
3662 |
DYNT.utf |
جون مرادون ڏسندينءَ. اسان جي زينت خدا جي |
اولاد |
چيو تہ ``مائي! خدا سڀ خير ڪندو. تون شال پنھنجي |
3663 |
DYNT.utf |
جي اکين آڏو نہ ھجي، تہ من ويجھو ھجي. سو |
اولاد |
رضا پاڻ بہ انھيءَ صلاح ۾ شامل ھو، جو ڀانئيائين تہ |
3664 |
DYNT.utf |
جي بہ تعليم جو بندوبست ٿئي، منھنجي پيدائش |
اولاد |
جنھنڪري منھنجي زال جو بہ زيادہ سڌارو ٿئي، منھنجي |
3665 |
DYNT.utf |
جي تعليم ۾ توڙي ٻين خير جي ڪمن ۾ لڳائي ھئي، |
اولاد |
ڪانہ ھيس. اھو سچ آھي تہ ھن پنھنجي دولت پنھنجي |
3666 |
DYNT.utf |
جي لاءِ حتي المقدور چڱو بندوبست ڪرڻ ھن |
اولاد |
پسند آئي، جڏھن خدا وسعت بہ ڏني ھيس، تڏھن پنھنجي |
3667 |
DYNT.utf |
جي لاءِ گھڻو ئي ڪيو ۽ سندس اولاد نيٺ صالح |
اولاد |
وڏو مائٽ ھئي، گھر جي لاءِ وڏي آڌر ھئي. ھن پنھنجي |
3668 |
DYNT.utf |
جي نسبت ۾ علي رضا کي ھاڻ ھر طرح خاطري ٿي. |
اولاد |
پنھنجي |
3669 |
DYNT.utf |
جي وندر بہ ججھي ھئي، انھيءَ ھوندي بہ پنھنجن |
اولاد |
رھي. ھن کي اگرچہ سک ۽ مشغولي گھڻي ھئي ۽ پنھنجي |
3670 |
DYNT.utf |
جيڪي واجبي چوي سو ٻڌي ۽ ان تي خيال ڪري.'' |
اولاد |
جي مرضيءَ کان ٻاھر وڃي؟ مگر مائٽ تي بہ حق آھي تہ |
3671 |
DYNT.utf |
سان ڪو آھي؟'' |
اولاد |
پوءِ پڇا ڪرڻ لڳو تہ ``انھيءَ رئيس جي |
3672 |
DYNT.utf |
صالح ڪري - ڇا پٽ، ڇا ڌيءَ.'' |
اولاد |
شھربانوءَ چيو تہ ``مائي! اللَّھ شال جھان جو |
3673 |
DYNT.utf |
کي پالي وڏو ڪندا آھن تہ پيريءَ ۾ آھو کين |
اولاد |
ھن کي گھڻو ارمان ٿيو. خيال ڪيائين تہ ``پيءُ-ماءُ |
3674 |
DYNT.utf |
کي پنھنجو اولاد ڄاڻندي ھئي، ۽ ھو بہ کيس |
اولاد |
گھر جو وڏو ڀاتي ڪيو ٿي ڄاتائون. ھوءَ سرائيءَ جي |
3675 |
DYNT.utf |
کي پنھنجو اولاد ڪري ڄاڻندو ھو. |
اولاد |
تنھنڪري ھن سان گھڻي محبت ھوندي ھيس، ھن جي |
3676 |
DYNT.utf |
کي ورھائي ڏنائين، ۽ علي نواز کي ڳچ جيترا |
اولاد |
ويجھو ڏٺائين، تڏھن وصيت ڪري پنھنجو مال پنھنجي |
3677 |
DYNT.utf |
کي ڇا اختيار آھي مائٽ جي مرضيءَ کان ٻاھر |
اولاد |
ھونءَ تہ جيڪي اوھين مون کي چوندؤ ائين ڪندس، |
3678 |
DYNT.utf |
مائٽ لاءِ وڏي وٿ آھي؛ تنھنڪري ويچاريءَ |
اولاد |
ساڳي لاءِ پئي رنائين. سڌريل، جي کريل، تہ بہ نيٺ |
3679 |
DYNT.utf |
نيٺ صالح ٿيو ۽ وڏي درجي کي پھتو، ۽ پٽ جو |
اولاد |
ھئي. ھن پنھنجي اولاد جي لاءِ گھڻو ئي ڪيو ۽ سندس |
3680 |
DYNT.utf |
ھو، پر ھيءُ پاڻ بہ وڏي درجي تي ھو ۽ رڳو |
اولاد |
ڪري اھا گادي حق علي رضا جو ھئي، جو وڏي ڀاءُ جو |
3681 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري ھن کي ھڪڙي جاءِ جمعداريءَ |
اولاد |
ٻڌندا ھئا ۽ تراريون کڻندا ھئا. } سکر ماڻھوءَ جو |
3682 |
DYNT.utf |
ھئا، ٻيئي شاھوڪار ھئا. جي محبوب علي طبع |
اولاد |
اڳي کان بہ وڌيڪ خوش رھڻ لڳو. ٻيئي بنيادي ماڻھن جو |
3683 |
DYNT.utf |
ٿيندو، تہ انھن جي مذھب، انھن جي ھلت چلت، |
اولاد |
جھڙو ٿيڻ گھر جي. تنھن کان سواءِ وري جي انھن کي |
3684 |
DYNT.utf |
ڄاڻندي ھئي، ۽ ھو بہ کيس پنھنجي ماءُ ڪري |
اولاد |
ڪيو ٿي ڄاتائون. ھوءَ سرائيءَ جي اولاد کي پنھنجو |
3685 |
DYNT.utf |
ڪري ڄاڻندو ھو. |
اولاد |
ھن سان گھڻي محبت ھوندي ھيس، ھن جي اولاد کي پنھنجو |
3686 |
DYNT.utf |
ڪونہ ھو، مگر ساڻس گڏ سندس ننڍو ڀاءُ ۽ ڀاڄائي |
اولاد |
۾ بہ ھٿ ھوس، تنھنڪري ھلنديءَ وارو بہ ھو. کيس |
3687 |
DYNT.utf |
توکي ڪھڙو فڪر ھئڻ گھر جي؟'' |
اولاد، |
تہ ``ڇو مائي، اڄ ڪڀڙي فڪر ۾ ويٺي آھين؟ جيئي تنھنجو |
3688 |
DYNT.utf |
ھوندي، متان ڪا بلا ڀٽون نہ ھجي.'' ۽ ٻيون |
اونداھي |
ھن عذر وراڻيو تہ ``بيبي! ھنن ڏينھن ۾ اندر گرمي ۽ |
3689 |
DYNT.utf |
|
اوڻيھون |
باب |
3690 |
DYNT.utf |
ٿي پئجي رھيون؛ پر جڏھن ھڪڙي چورلھي ھٿ وڌن، |
اونڌيون |
بہ وييون ٽي بہ وييون. پھرين تہ ڪڇيائون ڪين، ڊپ ۾ |
3691 |
DYNT.utf |
ان وٽ ڏاڍي سکي ھيس. اوھان جو گھر پنھنجو |
اوھ |
وٽ بک ھيئي تنھن کان ڀڳي آھين؟'' پر ھن چيس ``آءُٗ تہ |
3692 |
DYNT.utf |
اڳيئي ٿورو گھڻو انداز پھچايو ھوندو. ٻيو |
اوھان |
ڄڻا ٻيا بہ اسان سان شامل ٿيا آھن. باروت جو بہ |
3693 |
DYNT.utf |
جا دشمن ھٿ ڪرڻ ۽ انھن سان دوستي رکڻ سولي |
اوھان |
جو انھيءَ ڪري پنھنجي مطلب حاصل ڪرڻ لاءِ مون کي |
3694 |
DYNT.utf |
جا سائٽ آھيون، اسين اوھان جا غلام آھيون، |
اوھان |
آھي - توکان کجھو ڪرن آھي. آءُٗ نٿي چوان تہ اسين |
3695 |
DYNT.utf |
جا غلام آھيون، ائين ڄاڻي تون کڻي منھنجي |
اوھان |
آءُٗ نٿي چوان تہ اسين اوھان جا سائٽ آھيون، اسين |
3696 |
DYNT.utf |
جو آھي، حجاب بلڪل ڪو نہ ڪجو.'' |
اوھان |
سو مون کان بيشڪ گھرائجو، جيڪي مون وٽ آھي سو سڀ |
3697 |
DYNT.utf |
جو خط بھتو. جلد ملڻ جي خوشيءَ کان مُئيءَ |
اوھان |
تسليمات لياز آيات و اشتياق ملاقات محبت آثار عرض- |
3698 |
DYNT.utf |
جو دعاگو آھي. الھيءَ ڳالھ جي ھن کي اڳيئي |
اوھان |
جيئرو ناھي، مون توکي انھيءَ مھل چيو ھو تہ ويچارو |
3699 |
DYNT.utf |
جو سر بچائيندو ۽ اوھان جي دشمنن جو خانو |
اوھان |
ڏني تہ ``پنھنجي محنت خدا صاب وڌي، خدا تعاليٰ |
3700 |
DYNT.utf |
جو کڻدس تہ حرڪت ڪانھي، مگر ھينئر اوھان |
اوھان |
سچ تان چڙو، تہ ڀلي چڙو. آءُٗ ھن گھڙيءَ جو رنج |
3701 |
DYNT.utf |
جو گھر پنھنجو گھر ٿي ڄاڻان؛ پر آخر اوھين |
اوھان |
آھين؟'' پر ھن چيس ``آءُٗ تہ اوھ ان وٽ ڏاڍي سکي ھيس. |
3702 |
DYNT.utf |
جو مطلب آھي تہ مئذمن وانگي زالون ڀلي ٻاھر |
اوھان |
زينت - تڏھن سائين، |
3703 |
DYNT.utf |
جو منھن بہ ڏسان، ۽ جيڪو حال ھوم سو بہ توسان |
اوھان |
آھن، جو پاڻ نہ ملما آھمون، تنھنڪري ڄاتم تہ اچي |
3704 |
DYNT.utf |
جو مون سان گڏ ھلڻ ضرور ھو. پر خير، جيئن |
اوھان |
اڳي ڪڏھن گھر کان مون ٻاھر پيو بہ نہ رکيوھو، تڏھن |
3705 |
DYNT.utf |
جو نوڪر آھيان، نہ تہ معاف ڪجو.'' |
اوھان |
آءُٗ موٽي آيس ۽ اوھين ھتي ھوندؤ تہ آءُٗ وري بہ |
3706 |
DYNT.utf |
جھڙن سردارن وٽ رھڻ کان اسان کي ڪھڙو عار |
اوھان |
ڇا مجال جو آءُٗ پاسو ڪنديس؟ اسبن مھاڻا ماڻھو، |
3707 |
DYNT.utf |
جي آڏو پيش ڪنداسين ۽ جيڪا چاڪري پڄي سگھي، |
اوھان |
خدمت ۾ اچي حاضر ٿينداسين؛ پوءِ جيڪو حال ھوندو سو |
3708 |
DYNT.utf |
جي اطلاع اچڻ تي ٻيو بہ پيا موڪلينداسين، |
اوھان |
پھچايو ھوندو. ٻيو اسان موڪليو آھي، سو قابو رکجو. |
3709 |
DYNT.utf |
جي پاڻ نہ اچڻ کان گھڻوئي ارمان ٿيو. ھيڏي |
اوھان |
جلد ملڻ جي خوشيءَ کان مُئيءَ دل ۾ ساھ پيو، اگرچہ |
3710 |
DYNT.utf |
جي تانگھ رکنديس ۽ جنھن مھل وجھ ملي سگھم، |
اوھان |
۽ جي نہ، تہ بہ جيسين ساھ پيٽ ۾ ھوندم، تيسين |
3711 |
DYNT.utf |
جي تہ اللّھ جوڙي، اسان جي بہ کڻي جوڙبندو! |
اوھان |
ڳالھ مڃان ٿي، اڳتي جيڪي لکيي ۾ ھوندو سو ٿيندو. |
3712 |
DYNT.utf |
جي حجت بيشڪ قوي آھي، مگر ديني توڙي عقلي |
اوھان |
زينت - اھا |
3713 |
DYNT.utf |
جي حڪم موجب اسين سومر واري آگبوٽ ۾ روانا |
اوھان |
جنھن ڳالھ ۾ اوھين خوش، انھيءَ ۾ آءُٗ بہ خوش. |
3714 |
DYNT.utf |
جي خط جو جواب ھن کان اڳي لکيو اٿم. منھنجي |
اوھان |
از سلام شوق انجام و آرزوي ديدار محبت آثار-آنڪھ |
3715 |
DYNT.utf |
جي دشمنن جو خانو خراب ڪندو.'' پوءِ تہ پيرائتي |
اوھان |
خدا صاب وڌي، خدا تعاليٰ اوھان جو سر بچائيندو ۽ |
3716 |
DYNT.utf |
جي صلاح مون کي گھڻو پسند آھي. مون کان جيڪي |
اوھان |
اھڙي بيقدر سلطان جي نہ ھٺڻ ۾ آءُٗ گھڻو خوش آھيان. |
3717 |
DYNT.utf |
جي لاءِ آندي اٿم. مون کي بہ ھن جي ٻانھن |
اوھان |
مائي ھيٺ آئي. آيا مائيءَ کي چيو تہ ``ھيءَ پورھيت |
3718 |
DYNT.utf |
جي لاءِ آندي اٿم، تنھن جو بلو ڪريو.'' پوءِ |
اوھان |
۽ زينت جي ٻانھن ڏيئي چيائين تہ ھيءَ ``سوکڙي |
3719 |
DYNT.utf |
جي مدد سان، مون کي ٻاھر آبروءَ جھڙي نوڪري |
اوھان |
ھو، تن کي چيائين تہ خدا جي مھربانيءَ سان ۽ |
3720 |
DYNT.utf |
جي مرضي!'' |
اوھان |
سڀ عذر لاٿا آھن، تڏھن آءُٗ پاڻ راضي آھيان، جيڪا |
3721 |
DYNT.utf |
جي مرضي؟ منھنجي مرضي ڪھڙي آھي! ھينئر انگريز |
اوھان |
اھو ساڳيو تون آھين ڪو ٻيو، جو ھاڻ ٿو چوين تہ جيڪا |
3722 |
DYNT.utf |
جي وس آھي، متان پوءِ وري مون تي ڏوھ رکو، |
اوھان |
شوق مان چيو تہ ``تڏھن امان ھاڻي دير نہ ڪريو، ھاڻي |
3723 |
DYNT.utf |
جي ٻار جي سنڀال بہ چڱي ڪندي ۽ ٻيو جيڪو ڪم |
اوھان |
آھي. رھندي بہ اوھان وٽ. پنھنجي ٻار واري آھي، سا |
3724 |
DYNT.utf |
جي ڏسڻ لاءِ مشتاق آھن ۽ اچي اسان جي اکين |
اوھان |
ھو تہ ``اوھين موٽي استنبول ۾ اچو، جو ھتي سڀ ماڻھو |
3725 |
DYNT.utf |
جي ڪنداسين.'' |
اوھان |
ڪنداسين ۽ جيتري خدمت پڄي سکھندي، اوتري پيريءَ ۾ |
3726 |
DYNT.utf |
جي، جو مون غربب کي رستي لايو ٿا.'' |
اوھان |
زينت بانوءَ دعا ڪيس ۽ چيائينس تہ ``مھرباني |
3727 |
DYNT.utf |
سان گڏيو ايندو. ٻہ ڏينھن اتان اڳڀرو نڪرندؤ، |
اوھان |
آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيو. مامي ڏي بہ خط لکيو اٿم، سو |
3728 |
DYNT.utf |
سان منھنجي روزي لکيل آھي، ڪنھن ڏينھن اوھان |
اوھان |
لنگھندا آھن.'' پر زينت بانو پئي چيو تہ ``اڃا تہ |
3729 |
DYNT.utf |
سڀني جي ھلت چلت بين عام ماڻھن جھڙي ناھي. |
اوھان |
پاڻ ۾ گھڻا جھيڙا ڪندا آھن. پر سرائي مرحوم جي توڙي |
3730 |
DYNT.utf |
شينھن مڙسن کي، جن ھھڙو ديون جھڙو پورھيو |
اوھان |
ٻڌي ڍونگ ڪري حيرت ۾ پئجي چيو تہ ``يارو! آفرين آھي |
3731 |
DYNT.utf |
کان بہ جيڪي پڄي سگھي، سو ھن جي حق ۾ ڪجو.'' |
اوھان |
ٿي تہ الھيءَ جي ٻانھن اوھان کي آڻي ڏينديس، پوءِ |
3732 |
DYNT.utf |
کان پري گذارڻ سھنجو ٿو لڳي، اگرچہ ٻيو ھر |
اوھان |
آھي، تنھنڪري مون کي ڇڏي نٿو سگھي؛ نڪي وري مون کي |
3733 |
DYNT.utf |
کان عار ڪونھي، اوھان کي اسان کان عار نہ |
اوھان |
جھڙا اشراف توھين آھيو، تھڙا اسين آھيون. اسان کي |
3734 |
DYNT.utf |
کان وٺنداسون يا غلام ڪري وڪڻي ڇڏينداسون. |
اوھان |
زال ۽ ننڍي پٽ علي نواز کي دڙڪا ڏنائون تہ اھو وير |
3735 |
DYNT.utf |
کي آڻي ڏينديس، پوءِ اوھان کان بہ جيڪي پڄي |
اوھان |
ٻار بہ ساڻ اٿس، جي راضي ٿي تہ الھيءَ جي ٻانھن |
3736 |
DYNT.utf |
کي آءُٗ پاڻيھي عرض ڪنديس.'' |
اوھان |
تہ اوھان سان منھنجي روزي لکيل آھي، ڪنھن ڏينھن |
3737 |
DYNT.utf |
کي اجر ڏيندو.'' |
اوھان |
جند ڇڏائڻ لاءِ جيڪا مدد پڄيوَ، سا ڪريو، تہ خدا |
3738 |
DYNT.utf |
کي اسان کان عار نہ اچڻ گھرجي. منھنجي مرضي |
اوھان |
تھڙا اسين آھيون. اسان کي اوھان کان عار ڪونھي، |
3739 |
DYNT.utf |
کي انھيءَ باب ۾ چوي ۽ ٽوڪ ڪري، تنھن کي اوھين |
اوھان |
آڻي بيھارين ۽ اھو عذر جوڙي وات ۾ ڏنائون تہ ``جيڪو |
3740 |
DYNT.utf |
کي انھيءَ پورھئي جو جلد آجورو ملدو. ھاڻي |
اوھان |
کي، جن ھھڙو ديون جھڙو پورھيو ڪيو آھي. خدا ڪندو تہ |
3741 |
DYNT.utf |
کي انھيءَ نمڪ حلاليءَ جو انعام ڏيندس.'' |
اوھان |
کي آفرين ڪيائين ۽ دلاسو ڏنائين تہ ``سگھوئي آءُٗ |
3742 |
DYNT.utf |
کي بسند آھي، تہ مون کي بہ پسند آھي. انھيءَ |
اوھان |
علي رضا بہ منھن مٿي ڪري چيو تہ ``امان! جي اھا ٻانھن |
3743 |
DYNT.utf |
کي جواب ڏينديس.'' جان بيبيءَ چيو تہ ``مائي |
اوھان |
ھينئر ڇا چوان، آءُٗ پاڻيھي ڳالھ ڳاڻي ڏينھن-ٻن ۾ |
3744 |
DYNT.utf |
کي جيڪا خبر پوندي، سا بہ وچ وارن جي معرفت، |
اوھان |
|
3745 |
DYNT.utf |
کي خوش ڪري زال پرڻجي، مرڻ گھڙيءَ جو سودو |
اوھان |
جو رنج اوھان جو کڻدس تہ حرڪت ڪانھي، مگر ھينئر |
3746 |
DYNT.utf |
کي رکي ڏيو ٿو وڃان. جي آءُٗ موٽي آيس ۽ اوھين |
اوھان |
پنھنجي وطن ڏي وڃڻو آھي، پنھنجي جاءِ تي ٻيو عيوضي |
3747 |
DYNT.utf |
کي سوال ڪيم.'' |
اوھان |
ڇڄي جدا ٿيو آھي؛ ڳو ليومانس پر ھٿ نہ آيو، تڏھين |
3748 |
DYNT.utf |
کي گھر جي، سو مون کان بيشڪ گھرائجو، جيڪي |
اوھان |
گھرڻو پئسو مدد لاءِ موڪلڻ لڳو ۽ لکيائين تہ ``جيڪي |
3749 |
DYNT.utf |
کي گھرجي تہ ايندڙ سومر واري آگبوٽ ۾ چڙھي |
اوھان |
ٻئي ھنڌ ھڪڙو موچارو وڏو گھر ڀاڙي تي ھٿ ڪيو آھي. |
3750 |
DYNT.utf |
کي منھنجو رڌل کاڌو پسند آيو تہ منھنجو پورھيو |
اوھان |
جنھن ڪنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي کاڌو. تنھن چيو تہ ``مائي! |
3751 |
DYNT.utf |
کي وٺي وڃان، مگر صاحب جو امتحان تمام لزديڪ |
اوھان |
منھنجي مرضي ھئي تہ پنھنجي صاحب کان موڪلائي، اچي |
3752 |
DYNT.utf |
کي ھلاڪي ڪانہ ڏيندس.'' حامد تہ اھي ڳالھيون |
اوھان |
جھڙو ٿيس، تڏھن پاڻھي پنھنجي زال جو بندوبست ڪندس، |
3753 |
DYNT.utf |
کي ڪا ٻارڻي ھجي تہ ٻاريو، متان دير پوڻ |
اوھان |
ڏينھن برابر سلطان جو وڏي حرم وٽ رھڻ جو وارو آھي. |
3754 |
DYNT.utf |
مان ڪي جوان ھلن تہ آءُٗ سلطان وٽ ھنن کي |
اوھان |
علي رضا ھنن کي چيو تہ `` |
3755 |
DYNT.utf |
وٽ اينداسين ۽ اچي ڏينھن گذارينداسين، جو |
اوھان |
موڪليائون تہ پنھنجي گھر خبر ڪج تہ سڀاڻي اسين |
3756 |
DYNT.utf |
وٽ نڪرنداسين. |
اوھان |
جي قسمت ۽ حياتي ھوندي تہ ھڪڙي ڏينھن اسين بہ اچي |
3757 |
DYNT.utf |
وٽ نڪرنديس.'' |
اوھان |
رکنديس ۽ جنھن مھل وجھ ملي سگھم، تنھن مھل اچي |
3758 |
DYNT.utf |
وٽ. پنھنجي ٻار واري آھي، سا اوھان جي ٻار |
اوھان |
ڏني آھي. پر جھڙي اوھان ٿي ڳولي، اھڙي آھي. رھندي بہ |
3759 |
DYNT.utf |
ٿي ڳولي، اھڙي آھي. رھندي بہ اوھان وٽ. پنھنجي |
اوھان |
بہ ھن جي ٻانھن ڪنھن ٻيءَ سھيليءَ ڏني آھي. پر جھڙي |
3760 |
DYNT.utf |
ڀلائي ڪئي. ھاڻي جڏھن باڻيھي حق-حلال جي |
اوھان |
ٻارن ٻچن وارا آھيو. گھڻائي ڏينھن مون نڌڻکيءَ سان |
3761 |
DYNT.utf |
جي انگلن ڏي ڏٺم. ھاڻ اھا ساڳي ٻدسوڻي پيش |
اوھنن |
سڳڻن جي ڳالھ اٿئي، سنڀالج، پر مون نہ سنڀاليو؛ |
3762 |
DYNT.utf |
. |
اوھو |
بختاور - ھائو امان، |
3763 |
DYNT.utf |
آسھو ٿا؟'' |
اوھين |
زينت بانو چوڻ لڳيس تہ ``پيارا، پوءِ نيٺ |
3764 |
DYNT.utf |
الائجيٰ ڇو ھام نٿا ڀريو. پھرين، ھن سيٺ |
اوھين |
ڪريو. مائٽيءَ لاءِ تہ تمام چڱا چڱا ماڻھو چون ٿا، |
3765 |
DYNT.utf |
امير ماڻھو کڻندو!'' |
اوھين |
اھو آھي. مون بہ رڳو انگل ٿي ڪيو، اسان جا انگل نيٺ |
3766 |
DYNT.utf |
بہ آڪلاءُ ڪونہ ٿا ڪريو. مائٽيءَ لاءِ تہ |
اوھين |
خدا ڪندو تہ زينت مگھوئي وڃي سُکي ٿيندي. پر مائي، |
3767 |
DYNT.utf |
بہ ڪي ڏينھن اسان سان گڏجي ھلو، پوءِ کڻي |
اوھين |
۾ ھئي. تنھن کي ۽ سندس گھر واري کي بہ ھنن چيو تہ `` |
3768 |
DYNT.utf |
پنھنجن ٻارن ٻچن وارا آھيو. گھڻائي ڏينھن |
اوھين |
سکي ھيس. اوھان جو گھر پنھنجو گھر ٿي ڄاڻان؛ پر آخر |
3769 |
DYNT.utf |
پنھنجي لاءِ ڪو ٻيو بندوبست ڪريو. پر زينت |
اوھين |
آبروءَ جھڙي نوڪري ملي آھي، سو آءُٗ اوڏي وڃان ٿو، |
3770 |
DYNT.utf |
تياري ڪجو اسين بہ ڪنداسين. ڪو چڱو وار ڏسي |
اوھين |
جي تہ اللّھ جوڙي، اسان جي بہ کڻي جوڙبندو! ھاڻي |
3771 |
DYNT.utf |
چئو تہ اسين ڇا ڪريون ڇوڪرا نٿا مُڙن. جي |
اوھين |
اوھان کي انھيءَ باب ۾ چوي ۽ ٽوڪ ڪري، تنھن کي |
3772 |
DYNT.utf |
چئو ٿا تہ گڏ ٿيو آھي، سو جي چڱيءَ طرح سوڙھو |
اوھين |
علي رضا صلاح ڏني تہ ``جيترو باروت |
3773 |
DYNT.utf |
خوش، انھيءَ ۾ آءُٗ بہ خوش. اوھان جي حڪم |
اوھين |
خير، جيئن قسمت ۾ ھوندو، ائين ٿيندو. جنھن ڳالھ ۾ |
3774 |
DYNT.utf |
سمجھو عقل وارا آھيو - ڄاڻو ٿا تہ زماني جو |
اوھين |
اوھان سڀني جي ھلت چلت بين عام ماڻھن جھڙي ناھي. |
3775 |
DYNT.utf |
سڀ اشاري وھيڻا ويٺا ھججو.'' انھيءَ صلاح |
اوھين |
۾ ايندس، پوءِ اڌ رات جو اھو ڪم شروع ڪنداسين. |
3776 |
DYNT.utf |
سڀاڻي ڪنھن عذر سان ظاھر ظھور مون تي رنج |
اوھين |
سلطان کي ھڪڙي ٻي رٿ ڏسي: عرض ڪرڻ لڳو تہ ``سائين! |
3777 |
DYNT.utf |
مون تي رکندؤ، انھيءَ جي پورائيءَ لاءِ |
اوھين |
مون کان جيڪي پڄي سگھندو، سو آءُٗ ڪندس ۽ جيڪو ڪم |
3778 |
DYNT.utf |
مون تي رنج نہ ٿيو، آءُٗ پنھنجي خوشيءَ سان |
اوھين |
نہ ھجڻ ۾ وڌيڪ راضي ھيون، ۽ زينت بہ چين تہ ``مائي، |
3779 |
DYNT.utf |
مون کي چوندؤ ائين ڪندس، اولاد کي ڇا اختيار |
اوھين |
تو کي سلامت رکي، تون رنج نہ ٿيءُ. ھونءَ تہ جيڪي |
3780 |
DYNT.utf |
مون کي ٻڌايو تہ سھي تہ ڪھڙيءَ طرح بادشاھ |
اوھين |
ڪندس، پوءِ جيڪا خدا گھري ھوندي، سا ٿيندي. مگر |
3781 |
DYNT.utf |
موٽي استنبول ۾ اچو، جو ھتي سڀ ماڻھو اوھان |
اوھين |
بہ پيو لکندو ھو. ھنن ڏي ائين بہ لکي چڪو ھو تہ `` |
3782 |
DYNT.utf |
نئين پوڄ پيدا ٿيا آھيو، سي ڏاڍا ڏنگا آھيو. |
اوھين |
پر تون نہ رھئين، نہ تہ ھھڙي جٺ نہ ٿئي ھا. ٻيو تہ |
3783 |
DYNT.utf |
ھتي ھوندؤ تہ آءُٗ وري بہ اوھان جو نوڪر |
اوھين |
عيوضي اوھان کي رکي ڏيو ٿو وڃان. جي آءُٗ موٽي آيس ۽ |
3784 |
DYNT.utf |
ڀلي اچو، جيءُ اچو.'' |
اوھين |
زينت ورندي ڏني تہ ``مائي! آءُٗ حاضر آھيان. |
3785 |
DYNT.utf |
سوبر جي اتفاقن مھل مشڪلات ۾ ڦاسڻ کان بہ |
اوير |
وڌي ٿي، سک وڌي ٿو، انساني حالت ۾ سڌارو ٿئي ٿو، ۽ |
3786 |
DYNT.utf |
سوير اسين اچي ٿيو پيا وينداسين ۽ جيڪڏھن |
اوير |
۽ دعا گھريائون، ۽ اھو دلاسو بہ ڏنائون تہ `` |
3787 |
DYNT.utf |
سوير پنھنجي خواھ پنھنجي ملڪ جي نسبت ۾ تندرستيءَ |
اوير |
گھڻين حالتن ۾ خيراتي دوائون ٿي ھلايائين، ٽيون تہ |
3788 |
DYNT.utf |
سوير پنھنجي دل جي خوشيءَ جي لاءِ يا ڌنڌي |
اوير |
جو اھو شھر وري بہ بمبئيءَ جھڙو نمونو آھي، پوءِ |
3789 |
DYNT.utf |
سوير سوکڙيون سڙيون پيو سوڪلندو ھو. نہ رڳو |
اوير |
ھوندا ھئا؛ تنھن پنھنجي پٽ جي لاءِ مٿا پئي ھنيا، ۽ |
3790 |
DYNT.utf |
سوير ٻھاري ڏبڻ، ماني پچائڻ، توڙي آن پيھڻ |
اوير |
پاڻ تي فرض ڄاتو تہ ھنن کي گھر جي ڪم ۾ مدد ڏئي؛ سو |
3791 |
DYNT.utf |
سويل ماءُ سان معاملا ڪرڻ لڳو ۽ اجايو سجايو |
اويل |
حامد وٽ ماڻس تي چغليون ھڻڻ لڳي، جنھن تي حامد |
3792 |
DYNT.utf |
ڀت جي ٻاھران ٿورو ويجھو ھڪڙو سُڃو گھر ھو، |
اوڀارين |
جي پنھنجيءَ پر ۾ جاچ ڪرائي معلوم ڪيائين تہ ڪوٽ جي |
3793 |
DYNT.utf |
لھواريون ڳالھيون ڪرڻ لڳا. ٻار بہ ساڻس ھو، |
اوڀاريون |
زينت بانوءَ سان گھر جا ڀاتي |
3794 |
DYNT.utf |
لھواريون ڳالھيون ڪيائون. ٻہ - ٽي ڏينھن |
اوڀاريون |
تنھن تي ويٺي ۽ مريم سڀني جي اڳيان تڏي تي ويھي رھي. |
3795 |
DYNT.utf |
پاسي کان ھو. |
اوڀرين |
پڇائيندي، اچي انھيءَ پاڙي ۾ لڪتي، جو شھر جي |
3796 |
DYNT.utf |
ڏيندا اندر گھرڙي آيا ۽ اچي ھنن کي ڀاڪر |
اوڇنگارون |
ٿيو بہ ائين، مائي شھربانو ۽ حامد علي روئندا |
3797 |
DYNT.utf |
ڏيئي روئڻ لڳا. |
اوڇنگارون |
کي چميون ڏيڻ لڳو. پوءِ ٻيئي ھڪٻئي کي چنبڙي ويا ۽ |
3798 |
DYNT.utf |
اکيون ھيون. انھيءَ ۾ خيرسلامتيءَ سان پھچڻ |
اوڏانھن |
موڪليو، جو سندس زال زينت بانوءَ کي مايو، جنھن کي |
3799 |
DYNT.utf |
آٿي ھليا. |
اوڏي |
اصلوڪو ڳوت ۽ گذريل ڏينھن اچي ياد پين سي ماٺ ڪري |
3800 |
DYNT.utf |
روانو ڪري.'' ھن مائيءَ سيٺ کي سمجھايو. سيٺ |
اوڏي |
مائٽن ڏي بمبئيءَ وڃان ۽ سيٺ کي پارت ڪر تہ مون کي |
3801 |
DYNT.utf |
سنبري. انھيءَ جو سانباھو ڏسي زينت جي بہ |
اوڏي |
ھن ڀيري بہ ائين آئي ھئي، سا مھينو کن گذاري وري |
3802 |
DYNT.utf |
گھڻا آھن ۽ آسانيءَ سان ھٿ ڪري بہ سگھبا. |
اوڏي |
گھميو ڦريو ھو، سو سجھيس ٿي، تہ اھڙا ٽڪر زمين جا |
3803 |
DYNT.utf |
موٽڻ جو شوق زيادہ ٿي ٿين، ۽ جيئن ھنن جو |
اوڏي |
پوندا آھن. سو جيئن اھي خيال پئي پچايائون، تيئن |
3804 |
DYNT.utf |
موڪليو ھو، تنھن کان پچيائون تہ ``ڪاڪا، |
اوڏي |
سوار استنبول مان آيو، جنھن کي ھنن ٻہ ڏينھن اڳي |
3805 |
DYNT.utf |
ويندا ھئا. پويون حج ڪري رھيا ھئا، تنھن |
اوڏي |
۽ مدينو سڻاوا ھئا، ۽ اڪثر سلطان جا امير سال بسال |
3806 |
DYNT.utf |
ويندا ھئا، ۽ ڪن جا مائٽ بہ اتي ھوندا ھئا، |
اوڏي |
ڪوھ پري ھو. ڳوٺ جا ماڻھو ڪڏھن ڪڏھن ڪم ساڻ |
3807 |
DYNT.utf |
وڃان ٿو، اوھين پنھنجي لاءِ ڪو ٻيو بندوبست |
اوڏي |
مون کي ٻاھر آبروءَ جھڙي نوڪري ملي آھي، سو آءُٗ |
3808 |
DYNT.utf |
وڃان. ھڪڙو تہ ھھڙي سُڃي جھنگلي ڳوٺ ۾ رھي |
اوڏي |
جو سانباھو ڏسي زينت جي بہ مرضي ٿي تہ ساڻس گڏجي |
3809 |
DYNT.utf |
وڃڻ جي خواھش ڪانہ ھئي. چيائون تہ ``ھينئر |
اوڏي |
پر علي رضا جن کي |
3810 |
DYNT.utf |
وڃڻ لاءِ تيار ٿيو. ھن کي انھيءَ پاسي وڃڻ |
اوڏي |
حقدار ڪيو ھو، تڏھن سرڪار ھن جي ھڪدم بدلي ڪئي؛ سو |
3811 |
DYNT.utf |
۽ جان بيبي وجھ ڏسي چيو تہ ``مائي شھربانو! |
اوڏي، |
اتي بختاور زينت کي ڪنھن ڪم لاءِ سڏ ڪيو، سا ويٺي |
3812 |
DYNT.utf |
ننڍي ديوار کڻائي چڏيائون. انھيءَ ھنڌ علي |
اوڏڪي |
مسيت بہ ٺھرايائون، ۽ انھيءَ ساري زمين جي چوڌاري |
3813 |
DYNT.utf |
جو ماڻھو ڪڏھن اتي ويندو ھو تہ سندس سگھڙ |
اوڙي |
پنھنجي جاءِ تي رکيل ھوندي ھئي، جو جيڪو پاڙي |
3814 |
DYNT.utf |
وارو گھر آھي. علي نواز سغل بہ لنڍڙو مڙس |
اہروءَ |
ذڪر ڪڍيو ۽ چيائينس تہ ``مون کي خبر آھي تہ اھو بہ |
3815 |
DYNT.utf |
آھي. پڪ ڪري پوءِ ھوءَ پنھنجي مڙس علي رضا |
اھا |
دڪانن وارن کان پڇي پڪ ڪئي، تہ ڦول گلي برابر |
3816 |
DYNT.utf |
آھي. ھن کي چيائين تہ ``نون چور آھين.'' ھن |
اھا |
آئي، تنھن کي آڻي ھن ٻانھن کان ورتو، ڀانھائين تہ |
3817 |
DYNT.utf |
آيا جو ڪم ڪندي آھي، تنھن ٽيون ڏينھن مون |
اھا |
ھن مائيءَ چيو تہ ``منھنجي ھڪڙي ساھيڙي آھي، |
3818 |
DYNT.utf |
اميد ھئي تہ جڏھن اسين پنھنجو مال متاع اولاد |
اھا |
ھنن کي تہ |
3819 |
DYNT.utf |
اوھان جي حجت بيشڪ قوي آھي، مگر ديني توڙي |
اھا |
زينت - |
3820 |
DYNT.utf |
ايران ۽ روس واري لڙائي ٿي ھئي، جنھن ۾ سندس |
اھا |
جي ڀيٽڻ کان پوءِ ھن کي خبر پئجي سگھي تہ ڪھڙي سال ۾ |
3821 |
DYNT.utf |
اٽڪ لاٿي ۽ ھن جي لاءِ رستو صفا ڪيائين، |
اھا |
وڏي اٽڪ ڏسڻ ۾ آئي. پر سندس زال جي گم ٿيڻ جي اتفاق |
3822 |
DYNT.utf |
اٿئي.'' حٽيقت ڪري ڦول گلي اڃا پري ھئي، پر |
اھا |
بانوءَ کي لاھي ڇڏيو. ھن کي چيائين تہ ``ڦول گلي |
3823 |
DYNT.utf |
اڳوڻي آمد رفت ڇڏي ڏني ھئائين. وري پنھنجي |
اھا |
ايندي ھئي، تنھن کي ھن ھينئر ڌڪارڻ لڳو؛ تنھنڪري |
3824 |
DYNT.utf |
بہ اجازت ڏنائينس تہ ڀلي پنھنجي منھن بہ |
اھا |
سڃاڻپ ٿي، جنھن ھن کي درماھو چڱو پگھار ٻڌي ڏنو، ۽ |
3825 |
DYNT.utf |
بہ اھڙي سکي آھي، تڏھن ٻي ڪھڙيءَ کي انھيءَ |
اھا |
گاريون جھليوَ. وري جڏھن ھن کي ھڪڙي زال اصلي آھي ۽ |
3826 |
DYNT.utf |
بہ خبر ھيس تہ منھنجو مڙس بہ گويا پنھنجو |
اھا |
ٿي لڳس، پر تڏھن بہ مڙس کي خوش رکڻ فرض ٿي ڄاتائين ۽ |
3827 |
DYNT.utf |
بہ سندن ھڪڙي بھادري آھي، اھا بہ سندن ھڪڙي |
اھا |
ڄاڻي واڻي پردي ۾ رھڻ ڪري وريامن جو ڪم ٿيون ڪن. |
3828 |
DYNT.utf |
بہ سندن ھڪڙي تعريف آھي. |
اھا |
جو ڪم ٿيون ڪن. اھا بہ سندن ھڪڙي بھادري آھي، |
3829 |
DYNT.utf |
پاڻ.'' |
اھا |
سبڻ ڀرڻ جو يا ٻيو ڪم ڪري تہ ڪري، نہ تہ اھا ڪوٺي |
3830 |
DYNT.utf |
پھرين شادي ھئي ۽ ٻيئي سکر ماڻھو ھئا، تنھنڪري |
اھا |
لڳا ۽ ڪپڙو گندي، ڳھ ڳٽو جوڙائڻ لڳا. ٻنھي گھرن ۾ |
3831 |
DYNT.utf |
پڙھيل ۽ نيڪ ۽ لائق زال ھوندي.'' |
اھا |
جي شريڪ آھي تہ سڀڪو چوندو ھو تہ ``تڏھن ڀلا ڇونہ |
3832 |
DYNT.utf |
تعريف آھي، آھو اِھو بند ناھي. تڏھن سمجھڻ |
اھا |
علي رضا - اھو سچ آھي، پر جنھن پردي جي |
3833 |
DYNT.utf |
تہ کير ۾ کنڊ آھي. مون رڳو سکبي گذران لاءِ |
اھا |
بختاور ورندي ڏني تہ ``اھو مائي سچ آھي، |
3834 |
DYNT.utf |
جاءِ بہ انھيءَ ڪم لاءِ ھنن سرڪاري طرح ھٿ |
اھا |
ھنن جو اچڻ وڃڻ پردي وارين گاڏين ۾ ٿيندو ھو ۽ |
3835 |
DYNT.utf |
جاءِ ۽ اھو ملڪ ڪي بہ ڪين ھو، تڏھن بہ ھاڻوڪيءَ |
اھا |
۽ جي وڏا وڏا عھدا ڪمايا ھئائون، تن جي بنسبت |
3836 |
DYNT.utf |
جوان ۽ تمام حسين زال ھئي، ترڪن جي خوبصورتي |
اھا |
اھڙيءَ چڱيءَ ٻانھن ملڻ ۾ ھن کي حرڪت ڪانہ ٿي. |
3837 |
DYNT.utf |
جُٺ ٿني، تنھنڪري جي منھنجي مقرري انگريز |
اھا |
ٻين اميرن جي حسد ڪري يا ٻيءَ طرح مون سان بہ اوچتو |
3838 |
DYNT.utf |
چوري ڪئي ۽ ھو انھيءَ رات اسان کي آڻي، انھيءَ |
اھا |
بہ ڳالھ ڪئي تہ حامد علي جمعدار جي صلاح سان اسان |
3839 |
DYNT.utf |
حرڪت ڪنھن ڪئي، پوءِ وري بہ اسان کي صلاح |
اھا |
بندوبست پورو ھوندو تہ ڪنھن کي خبر ڪانہ پوندي تہ |
3840 |
DYNT.utf |
خبر ھين تہ انھيءَ بندوبست ڪرڻ واري زينت |
اھا |
ھفتو انھيءَ ڏينھن جي لاءِ منتظر رھنديون ھيون. |
3841 |
DYNT.utf |
خبر ٻڌي علي رضا ۽ زينت بانو گھڻو خوش ٿيا |
اھا |
انھيءَ ۾ لھون، پوءِ اتي ڪي ڏينھن گڏحي گذاريون.'' |
3842 |
DYNT.utf |
خبر ٻڌي، گھڻو خوش ٿيو ۽ علي رضا جو ۽ خصوصاً |
اھا |
سلطان |
3843 |
DYNT.utf |
خرابي جي ھوندي، تہ گھڻن ڏينھن ڪان پوءِ |
اھا |
ڪا خرابي درپيش آھي، پر لفظن مان معلوم ڪيائين تہ |
3844 |
DYNT.utf |
روس جي حد ھئي، تڏھن سندس نسبت ۾، اھڙو خط |
اھا |
جيڪا ضروري مدد گھربل ھيس سا ڏنائينس، ۽ جڏھن تہ |
3845 |
DYNT.utf |
رٿ وڌيڪ پسند ھيس. |
اھا |
تہ حامد کي وٺي ڏيان؛ انھيءَ ڪري ٻين سڀني رٿن کان |
3846 |
DYNT.utf |
رٿيائون تہ مڱڻي کان شادي گھڻا ڏينھن پوءِ |
اھا |
۱- پھرين ڳالھ |
3847 |
DYNT.utf |
زال تہ گوڙ مان کسڪي، ٻي ڪا گھٽي ڏيئي ھلي |
اھا |
|
3848 |
DYNT.utf |
زال رات جو ڪير آئي ھئي، جا انھيءَ ڪوٺيءَ |
اھا |
بہ لڌيم، مگر ھيٺين گالھ جي اڃا صفائي ڪانہ ٺتي تہ |
3849 |
DYNT.utf |
زينت بانو آھي. تڏھن سڀ اٿي انھيءَ سان گڏجڻ |
اھا |
خيالي شڪل آھي. پر نيٺ جڏھن معلوم ٿين تہ نہ، ساڳي |
3850 |
DYNT.utf |
ساري ڪٽنب جي تصوير ورھين تائين پوءِ وٽن |
اھا |
کي گھرائي، سڀني زالن مڙسن گڏ ويھي تصوير ڪڍائي. |
3851 |
DYNT.utf |
ساڳي صفوران منھن پئجي ويس. انھيءَ کي ڊوڙي |
اھا |
اتي سٽون ڏيندي، فضل محمد جو گھر پڇائيندي، اوچتو |
3852 |
DYNT.utf |
ساڳي ٻدسوڻي پيش آئي!'' |
اھا |
پر مون نہ سنڀاليو؛ اوھنن جي انگلن ڏي ڏٺم. ھاڻ |
3853 |
DYNT.utf |
سگھوئي ڇڏي وين؛ ٻيءَ جي ڳولا ۾ آھن. مون |
اھا |
ٿيندا جو ٻار جي لاءِ ھڪڙي پورھيت رکي ھئائون، پر |
3854 |
DYNT.utf |
سنڌ ھئي، جتي ٿوري خرچ سان ماڻھو اھڙو بندوبست |
اھا |
شھر ۾ يا ان جي آسپاس آسانيءَ سان ٿيڻ اھنجو ھو. |
3855 |
DYNT.utf |
سڄي رٿ اھڙيءَ تجويز سان ڪئي ويئي، جو اندر |
اھا |
انھيءَ ھنڌ زيادہ پھرو رات-ڏينھن جو رگارايو؛ پر |
3856 |
DYNT.utf |
شادي ڪئي، سا بہ پيءُ جي صلاح کان سواءِ |
اھا |
منصور عليءَ جا |
3857 |
DYNT.utf |
شادي، جا ٿيندي سا ھو نئينءَ ۽ سڌريل رٿ |
اھا |
ھڪڙي راءِ ھئي. ان موجب پاڻ ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائون تہ |
3858 |
DYNT.utf |
شاھدي ڏين ٿا، تڏھن اھڙي آزمودي جو ضرور، |
اھا |
سڀاءَ ڪري ضعيف ۽ گھٽ عقل واري آھي. ديني ڪتاب بہ |
3859 |
DYNT.utf |
شھر جي البت واقفڪار ھئي، ۽ چڱن چڱن گھرن |
اھا |
جي ذات جي ھوندي ھئي، جا اڪثر وٽن اچي رھندي ھئي. |
3860 |
DYNT.utf |
شيءِ بہ لڌيم، مگر ھيٺين گالھ جي اڃا صفائي |
اھا |
ٿيس تہ جنھن ڳالھ جي پٺيان ھيس، تنھن جو پتو پيم ۽ |
3861 |
DYNT.utf |
شيءِ سڃاتي. ھن کي پڪڙيائون. پوليس جي اک |
اھا |
ڏسي، شڪ-چوريءَ ۾ جھليائون. جاچ ڪرڻ سان مالڪ جي پٽ |
3862 |
DYNT.utf |
صلاح آئڙي تہ ھن کي روانو ڪجي. زينت بہ اڳيئي |
اھا |
ھنن کي بہ |
3863 |
DYNT.utf |
صلاح بڇڙي نہ لڳي. ھنن ڄاتو تہ بمبئيءَ ۾ |
اھا |
ھن جي زال زينت بانو بہ اھڙي ئي ديندار ھئي، تنھن کي |
3864 |
DYNT.utf |
صلاح پسند آئي. ھڪڙو تہ ھن کي اڳتي ھلڻ جي |
اھا |
تہ ``رات ٿي پوي تون ھيکلي آھين.'' زينت کي بہ |
3865 |
DYNT.utf |
صلاح پسند آئي، سو ولايت مان روانو ٿيو. |
اھا |
نوڪريءَ جو چڱو وجھ مليئي تہ نوڪري ڪر.'' ھن کي بہ |
3866 |
DYNT.utf |
صلاح پڪي ڪري ھي سنبريا. پر جدا ٿيڻ کان اڳ |
اھا |
|
3867 |
DYNT.utf |
صلاح علي رضا کي بہ پسند آئي، جڏھن خدا وسعت |
اھا |
|
3868 |
DYNT.utf |
صلاح ماڻس بہ مناسب ڄاتي، تھنڪري مريم جي |
اھا |
|
3869 |
DYNT.utf |
صلاح ڏلي تہ ``جڏھن ھڪڙو بٽ اڳيئي لنڊن ۾ |
اھا |
ڪن دوستن بہ علي رضا کي |
3870 |
DYNT.utf |
صلاح ڏنيس؛ جنھنڪري ھن انھيءَ ڪم تي ڪمر |
اھا |
سان اٿليو پٿليو ھو ۽ ٻيو وري ڪيترن صاحبلوڪن بہ |
3871 |
DYNT.utf |
صلاح ڪري علي رضا پنھنجي پٿ کي لنڊن ڏي موڪليو. |
اھا |
آخر |
3872 |
DYNT.utf |
صلاح ڪئي ھئائين. |
اھا |
سکي رھندي ۽ نيٺ وڃي مطلب کي بہ رسندي، تنھنڪري |
3873 |
DYNT.utf |
کلڻ جي مھل ھئي يا روئڻ جي؟ ھن جي ھانوَ ۾ |
اھا |
ڏيئي روئڻ لڳا. ھو ويچارو حيرت ۾ پئجي ويو، ڀلا |
3874 |
DYNT.utf |
کٽ پئي اٿئي.'' |
اھا |
فوجدار چيو تہ ويھ، خوش ٿي ويھ، |
3875 |
DYNT.utf |
گادي حق علي رضا جو ھئي، جو وڏي ڀاءُ جو اولاد |
اھا |
ھونءَ تہ انصاف ڪري |
3876 |
DYNT.utf |
گوشائتي جاءِ آھي ۽ ھوادار آھي، اتي آءُٗ |
اھا |
لاءِ زينت بانوءَ ارادو ڪيو. ظاھري عذر ڪياين تہ `` |
3877 |
DYNT.utf |
گھڙي فرصت ڄاڻي، اللّھ کي باد ڪرڻ ۽ ڪلما |
اھا |
خدا تي کڻي توڪل رکي. بڏي مرڻ جي پڪ ھيس، تنھنڪري |
3878 |
DYNT.utf |
مائي پاڻ، توڙي سندس ڌيءَ زينت بانو، سبڻ |
اھا |
جنھن تي ھنن جو گذران ٿيندو ھو؛ تنھن کان سواءِ |
3879 |
DYNT.utf |
مائي جان بيبي ۽ سندس پورھيت مريم ھئي، جن |
اھا |
ساڻس ھيس ۽ ساڻن گڏ ھڪڙو جوان ويٺل ھو - ٽيئي لٿا. |
3880 |
DYNT.utf |
مائي ھتي جي رھاڪو آھي. سندس پيءُ ھڪ اسُراف |
اھا |
آيا جواب ڏنو تہ `` |
3881 |
DYNT.utf |
مائي ھٽ تي آئي، تنھن سان گڏ جي پنھنجو ٻار |
اھا |
رات جو ھنن کان موڪلائي ڇڏيو ھئائين. صبح جو سوير |
3882 |
DYNT.utf |
مائي ڪھڙي ھنڌ جي آھي؟'' |
اھا |
زينت چيو تہ ``پوءِ ادي! |
3883 |
DYNT.utf |
مرداني ۽ چڱي زال ڏٺي ٿي، تنھن کان وڃي زينت |
اھا |
واريءَ زال جو ھو. انھيءَ جو نالو چاند بيبي ھو. |
3884 |
DYNT.utf |
مرضي آھي. |
اھا |
- امان زينت، سچ ٿي چوين، پر تنھنجي ماءُ جي سا |
3885 |
DYNT.utf |
مسلماني پر آھي، ڪا مھڻي جي ڳالھ ناھي، سڀ |
اھا |
آباد ٿي پوندو. پاڻ سڀ گڏيا خوش پيا گذارينداسين. |
3886 |
DYNT.utf |
مشھوري سلطان جي ڪنن پيئي، جنھن ھڪڙو چڱو |
اھا |
|
3887 |
DYNT.utf |
مشڪلات علي رضا جن حل ڪئي، جو اھڙو مناسب |
اھا |
۾ پردي جي ھئڻ سبب تعليم جو استعمال بلڪل مشڪل ھو، |
3888 |
DYNT.utf |
مشڪلات ھئي تہ جن ٽن ڄڻن کي شڪار ڪرڻ لاءِ |
اھا |
ھڪڙو تہ ائين ڪرڻ وارا پنھنجا سر سھسائين، ٻيو وري |
3889 |
DYNT.utf |
منھنجي ڏٺل ھجي تہ چڱو.'' |
اھا |
سر انھيءَ ٻانھن جو واقف ھجان، ۽ جي امڪان ھجي تہ |
3890 |
DYNT.utf |
موري اھڙي لاھين آھي، جو سندس منھن تي پيپ |
اھا |
داروءَ جا پيپ سودي، انھيءَ اوطاق ۾ گڏ ڪندا آھيون. |
3891 |
DYNT.utf |
مٿين رٿ ھنن تفصيلوار لکي تيار ڪئي ۽ ان |
اھا |
|
3892 |
DYNT.utf |
ناڙي ڏيئي، ڊوڙي وڃي اندر باروت جي انبار |
اھا |
اوطاق تائين آڻي ڇڏين، جو انھيءَ کي دکائڻ سان باھ |
3893 |
DYNT.utf |
نظر آئي تہ سکرن مسلمانن جي زالن ۾ پردي |
اھا |
کان ٻڌي، ڏاڍو خوش ٿيا. ھنن کي وڏي خوشيءَ جي ڳالھ |
3894 |
DYNT.utf |
نوڪري سندس ڀيت تي ھئي. ھن ڃاتو تہ ڳاڙھو |
اھا |
ھن کي ملي! پوليس کاتي ۾ گھڙڻ جي خواھش ڪيائين، جو |
3895 |
DYNT.utf |
واجبي ڳالھ ٿو ڪرين تہ آءُٗ اڃا ننڍڙو آھيان، |
اھا |
تہ ``ھاڻ ابا تو ڪھڙي واجبي ڳالھ ڪئي جا مون نہ ٻڌي؟ |
3896 |
DYNT.utf |
وندر ڪندو ھو. انھيءَ شغل مان قري وري رنن |
اھا |
گھر ۾ بہ پنھنجو يڪتارو ٺاھي رکيائين، رات جو پيو |
3897 |
DYNT.utf |
ھئي صفوران، صديق مھاڻي جي ڀيڻ، جنھن کي |
اھا |
ڪري. ساري شھر ۾ ھن کي ھڪڙو ماڻھو واقف سجھيو ٿي؛ |
3898 |
DYNT.utf |
ھئي، جو ھي ٻيئي ھم مذھب ھئا، ھم قوم ھئا، |
اھا |
سي سڀ ھن وٽ موجود ھئا. پاڻ ھن کي وڌيڪ فرحت ۽ لذت |
3899 |
DYNT.utf |
ٻانھن اوھان کي بسند آھي، تہ مون کي بہ پسند |
اھا |
تڏھن علي رضا بہ منھن مٿي ڪري چيو تہ ``امان! جي |
3900 |
DYNT.utf |
ٻانھن بہ آٿارڻ ۾ آھن؛ وڏا وڏا ماڻھو پٺيان |
اھا |
مريم چيو تہ ``مائي، مون بختاور کان ٻڌو ھو تہ |
3901 |
DYNT.utf |
ٻانَھَن جي بازار ھفتي ۾ کلندي ھئي، ۽ تڏھن |
اھا |
|
3902 |
DYNT.utf |
ٻانھن ملي يا نہ ملي. سو اڃا ساڻس گڏي ڇڏي، |
اھا |
ھنن وٽ آئي ھئي، تنھن کي اھائي ڳڻتي ھئي تہ الائجي |
3903 |
DYNT.utf |
ٻانھن ھڪ پيري مون ڏٺي بہ آھي، مون کي گھڻو |
اھا |
آھي. انھيءَ گھر جا اسين چڱيءَ طرح واقف آھيون. |
3904 |
DYNT.utf |
ٻنھن گھري. اھو ھٽس جوان ھو ۽ وڪالت جو ڪم |
اھا |
آٿ-ويھ ھئي، تن مان ھڪڙي ماڻھوءَ پنھنجي پٽ لاءِ |
3905 |
DYNT.utf |
ٻولي سکي. فارسي ۽ عربيءَ ۾ ھوشيار ھو ۽ ترڪي |
اھا |
ٿوري مشڪلات ٿي، پر چھن مھينن جي اندر ھن شوق رکي، |
3906 |
DYNT.utf |
ڄڻ تہ پردي سان آھي، پوءِ ڀلي علم ماڻھن |
اھا |
ھوندو، ۽ انھيءَ جي حفاظت ھيٺ ڪيڏي ايندي ويندي، |
3907 |
DYNT.utf |
ڏک جي مھل ھئي. ٻئي گھر ۾ بہ ٻہ-چار مھينا |
اھا |
رضا تہ ماٺ ڪري اھا ڪاوڙ سٺي، جواب ڪونہ ڏنائين، جو |
3908 |
DYNT.utf |
ڪاوڙ سٺي، جواب ڪونہ ڏنائين، جو اھا ڏک جي |
اھا |
علي رضا تہ ماٺ ڪري |
3909 |
DYNT.utf |
ڪرد ٻانھي رُسي اچي رھي ھئي، اتي ٿورن ڏينھن |
اھا |
۽ پنھنجيءَ پر ۾ باريڪ جاچ ڪرڻ لڳي. جنھن جاءِ ۾ |
3910 |
DYNT.utf |
ڪردڻ ٻانھيءَ واري ڪوٺي بہ سياري ۾ کلندي |
اھا |
جو دستور آھي، جتي سياري جي موسم ۾ رھڻو تيندو آھي. |
3911 |
DYNT.utf |
ڪوٺي اھا پاڻ.'' |
اھا |
آھي. ڪا گھڙي سبڻ ڀرڻ جو يا ٻيو ڪم ڪري تہ ڪري، نہ تہ |
3912 |
DYNT.utf |
ڪوٺي بہ شايد سرائي جي نياڻيءَ جي ھئي، جنھن |
اھا |
جي ڪنڊ ۾ بلا ماري، لٺ تي لڙڪائي دو تي نڪري آيس. |
3913 |
DYNT.utf |
ڪوٺي چڏائي، ٻئي ھنڌ ويھاريو اٿن.'' |
اھا |
رستو بند آھي، جو ڪنھن سبب ڪري اسان جي ماڻھوءَ کان |
3914 |
DYNT.utf |
ڳالھ برابر آھي. تنھنجي پٽ جو بہ توکي خيال |
اھا |
جان بيبيءَ چيو تہ ``مائي، سچ ٿي چوين، |
3915 |
DYNT.utf |
ڳالھ بہ علي رضا کي خراب لڳندي ھئي، ۽ انھيءَ |
اھا |
سندس مڙس کي بہ خبر ھوندي ھئي، تہ بہ ڪين چوندو ھوس. |
3916 |
DYNT.utf |
ڳالھ پسند ھئي، جو اتي ھنن گھڻا ڏينھن گذاريا |
اھا |
۾ وڃي باريسٽريءَ جو ڪم ڪري.'' ۽ علي رضا کي بہ |
3917 |
DYNT.utf |
ڳالھ شھر ۾ مشھور ٿي ويئي تہ علي رضا جي بيبيءَ |
اھا |
ڪرڻ ۽ ڪتاب مطالع ڪرڻ جو ھوَس جاڳيو ھو؛ تنھنڪري |
3918 |
DYNT.utf |
ڳالھ ظاھر نہ ڪجي، متان ڪنھن درٻار جي امير |
اھا |
ڪرڻ جو وقت پيو آھي. ھن پاڻ سلطان کي صلاح ڏني تہ |
3919 |
DYNT.utf |
ڳالھ علي رضا پنھنجي گھر اچي ڪئي. سڀني گھر |
اھا |
|
3920 |
DYNT.utf |
ڳالھ قبول ڪئي. ڀانيائين تہ آسي رپيا اِھي |
اھا |
ھوندو ھو، ھن جي بہ ساڻس پريت ٻجھي ويئي ھئي، تنھن |
3921 |
DYNT.utf |
ڳالھ مشھور ٿي ويئي تہ صديق جي گھر ڪا وڏي |
اھا |
ٻڌائيندي ھئي، جنھنڪري ھفتي-ٻن جي اندر ڳوٺ ۾ |
3922 |
DYNT.utf |
ڳالھ مڃان ٿي، اڳتي جيڪي لکيي ۾ ھوندو سو |
اھا |
بہ ڌارين وارو ناھي، مائٽڻ وارو آھي - تڏھن آءُٗ |
3923 |
DYNT.utf |
ڳالھ وڻي. مريم بہ کلي چيس تہ ``ابا، تو کي |
اھا |
خيال ٿي بيٺو. ماءُ سان صلاح ڪيائين، تنھن کي بہ |
3924 |
DYNT.utf |
ڳالھ ياد پوندي ھيس، تڏھن اڪٽر انھيءَ ڏک |
اھا |
ماءُ ساڻس تکو ڳالھائي رنج بہ ٿي ھئي. پوءِ جڏھن |
3925 |
DYNT.utf |
ڳالھ ٻڌي خوشي سان قبول ڪئي، پاڻ جيڪا ضروري |
اھا |
سلطان |
3926 |
DYNT.utf |
ڳالھ ٻڌي ڍونگ ڪري حيرت ۾ پئجي چيو تہ ``يارو! |
اھا |
علي رضا |
3927 |
DYNT.utf |
ڳالھ ڪئي، تنھن ڏوراپو ڏنس تہ ``متان اسان |
اھا |
رات جو زينت بانو، چاند بيبيءَ سان |
3928 |
DYNT.utf |
ڳالھ ڳجھي رھي، ظاھر نہ ٿئي تہ ڀلي ڏوھاري |
اھا |
انھيءَ کي بند ڪرائجي ۽ ايتري بہ خبرداري رکجي تہ |
3929 |
DYNT.utf |
جاءِ ھئي، جتي مائٽن جي ڌار ٿيڻ کان پوءِ |
اھائي |
ھنن جي گھر ۾ ٺھي ويئي ھئي، ۽ ٻيو اھنج بہ ڪونہ ھوس. |
3930 |
DYNT.utf |
ڳڻتي ھئي تہ الائجي اھا ٻانھن ملي يا نہ |
اھائي |
جي صلاح سان سندس ماءُ ھنن وٽ آئي ھئي، تنھن کي |
3931 |
DYNT.utf |
آرام سان پنھنجي ڪم کي لڳو، جھڙو پنھنجي |
اھرڙي |
معرفت بہ ڪرائي ڏنائينس. تنھن کان پوءِ محبوب علي |
3932 |
DYNT.utf |
چڱو بندوبست ٿئي نہ ٿئي، ھاڻي جڏھن پاڻيھي |
اھسڙو |
ھشي، تنھنڪري] ھسن دل ۾ خيال ڪيو تہ پرڏيھ ۾ وري ڪو |
3933 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لڳو، تنھن کي علي رضا ۽ ٻين کنيو، چميون |
اھلرون |
ويجھو اچي انھيءَ سان کيڏڻ لڳا. ھمو کلڻ ۽ ڏانھن |
3934 |
DYNT.utf |
بہ ڪونہ ھوس. اھائي جاءِ ھئي، جتي مائٽن |
اھنج |
لڳي. زينت بانو ھنن جي گھر ۾ ٺھي ويئي ھئي، ۽ ٻيو |
3935 |
DYNT.utf |
بہ ٿي لڳس، پر تڏھن بہ مڙس کي خوش رکڻ فرض |
اھنجو |
جي فرمانبردار ھئي. اگرچہ وطن کي ۽ مائتن کي ڇڏڻ |
3936 |
DYNT.utf |
پئي لڳن. پر ھنن جي عزازت رڳو ھڪ گھر سان |
اھنجو |
ٿيو، جو جتي عمر ساري گذاري ھئائون، اُتان نڪرڻ بہ |
3937 |
DYNT.utf |
ھو. |
اھنجو |
ڪن، جو اندر حرمسراءِ ۾ وڃڻ ۽ اھڙو ڪم ڪرڻ بلڪل |
3938 |
DYNT.utf |
ھو. اھا سنڌ ھئي، جتي ٿوري خرچ سان ماڻھو |
اھنجو |
تہ بمبئي شھر ۾ يا ان جي آسپاس آسانيءَ سان ٿيڻ |
3939 |
DYNT.utf |
ٿي لڳو، تڏھن بہ ھن پنھنجي امير جو مطلب |
اھنجو |
اگرچہ سلطان کي ائين ڪرڻ |
3940 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھن ۾ بہ ھن ڏاڍو سڌارو ڪيو ۽ پڙھڻ-لکڻ |
اھنجي |
ھوشيار ٿي ويئي. انگريزي ٻولي، جا ھن جي لاءِ ٿوري |
3941 |
DYNT.utf |
آچر جو ڏينھن ٿي ڪونہ ٿي آيو، جو ھن ٻاھر |
اھوَ |
پاڻ بہ بندوق ھٿ ڪيائين، ۽ ھنن جو پڪو سنگتي ٿي ويو. |
3942 |
DYNT.utf |
آھي!'' |
اھو |
ھئائين. آءُٗ سو ڀانيان ٿي تہ الھيءَ جو تعبير اجھو |
3943 |
DYNT.utf |
آھي. مون بہ رڳو انگل ٿي ڪيو، اسان جا انگل |
اھو |
وٽ رھڻ کان اسان کي ڪھڙو عار ھولدو، اسان جو ڪم |
3944 |
DYNT.utf |
اتفاق ٿيو، سو ڪچ جي ڪناري کان گھڻو پري |
اھو |
جنھن ھنڌ تي |
3945 |
DYNT.utf |
احوال ٻڌي، ڏاڍا حيرت ۾ پيا ۽ خوش ٿيا ۽ مائي |
اھو |
اوري پري جا ماڻھو، جي ھنن جا واقف ھئا، سي |
3946 |
DYNT.utf |
ارادو ھون تہ ننڍي پُٽ جي خبر پوي تہ پوءِ |
اھو |
ڪيو. سو في الحال ھو ويچارا غريبت طور گذارڻ لڳا. |
3947 |
DYNT.utf |
اسڪول بند ڪيائون. سڀڪو پنھنجي ٻار جو بندوبست |
اھو |
ھنيائون، پر في الحال ھٿ ڪانہ لڳين، تنھنڪري لاچار |
3948 |
DYNT.utf |
اسڪول کليو ھو، تڏھن علي رضا اسڪول ۾ ھڪڙي |
اھو |
يعني جڏھن اھو ساڳيو ڏينھن موٽي آيو، جنھن ڏينھن |
3949 |
DYNT.utf |
بند ناھي. تڏھن سمجھڻ گھرجي تہ پردي ۽ قيد |
اِھو |
- اھو سچ آھي، پر جنھن پردي جي اھا تعريف آھي، آھو |
3950 |
DYNT.utf |
بندوبست پورو رکائي، علي رضا سلطان کي ھڪڙي |
اھو |
|
3951 |
DYNT.utf |
بہ اہروءَ وارو گھر آھي. علي نواز سغل بہ |
اھو |
وارو ذڪر ڪڍيو ۽ چيائينس تہ ``مون کي خبر آھي تہ |
3952 |
DYNT.utf |
بہ خطرو ھوس تہ متان ڍرائي ڪربان، ۽ ھو وري |
اھو |
جي مرڻ کان پوءِ پاڻ ظاھر ڪرڻ جو چڱو وجھ آيو آھي. ۽ |
3953 |
DYNT.utf |
بہ ھيڏو سارو اچي ٿيو آھي، ليٺ ھينئر اسان |
اھو |
ڏج. حامد عليءَ کي آءُٗ پاڻھي ڪن تي وجھنديس. ليٺ |
3954 |
DYNT.utf |
پاڻ تہ وڏي پٽ سوڏو لڙائيءَ ۾ مارجي ويو، |
اھو |
ٻڏايائونس تہ `` |
3955 |
DYNT.utf |
پرڳڻو روس جي بلي ھو، تنھنڪري اتي وڃڻ گھڻن |
اھو |
خواريءَ جي شرم کان ڪنھن سان نہ ڪئي ھئي، ۽ ٻيو وري |
3956 |
DYNT.utf |
پگھار سلطان ھن نظر تي ڏيارس، جو ھڪڙو تہ |
اھو |
ڏنائينس تہ ڀلي پنھنجي منھن بہ پيو ڌنڌو ھلائي. |
3957 |
DYNT.utf |
پھ پچائي، ھن سلطان کان اچي موڪلايو، ۽ ٻہ-ٽي |
اھو |
|
3958 |
DYNT.utf |
پھ پچائي، ھيڏي ھوڏي ڏسي در ڏي ھلي، ڏسي |
اھو |
|
3959 |
DYNT.utf |
پھريون سفر ڪيو ھو، تنھنڪري ڏاڍا اٻاڻڪا |
اھو |
تي چڙھيا، ۽ حامدعلي وري موٽي ڳوٺ ويو. ھنن عمر ۾ |
3960 |
DYNT.utf |
پيرمرد ھو ۽ تمام غريب ۽ رحمدل ماڻھو ھو، |
اھو |
ٻيڙيءَ تي چار مھاڻا ھئا: ھڪڙو ٻيڙيءَ جو مالڪ ھو، |
3961 |
DYNT.utf |
پيغام ڏنو. ھو ھنن اچڻ جي خبر ٻڌي ڏاڍا خوش |
اھو |
ھن وڃي |
3962 |
DYNT.utf |
تختو، جو لوھ جي ڪڙي سان آگبوٽ جي پاسي واري |
اھو |
ٽيڪ ڏيئي، گگھريءَ مان پاڻي ٿي ڪڍيائين تہ اوچتو |
3963 |
DYNT.utf |
تمام سھڻو ٻڌل شھر مشھور آھي، ٻيو تہ مسلمانن |
اھو |
ڏينھن کان ھئي. تنھن جو ھڪڙو تہ سبب ھيءُ ھو، جو |
3964 |
DYNT.utf |
تہ سائين ٺھيو، پر پردي جي نسبت ۾ جو ديني |
اھو |
زينت - |
3965 |
DYNT.utf |
جواب وٺي مريم سگھوئي پٺتي موٽي. اڳيان تہ |
اھو |
|
3966 |
DYNT.utf |
جھان جو دستور آھي - خدا ۽ رسول جو حڪم آھي، |
اھو |
لڀين.'' انھيءَ ۾ وري بہ امان، اسان جي گلا آھي. آخر |
3967 |
DYNT.utf |
جھان جو دستور آھي. |
اھو |
ڇو امان، نيٺ اھي پراوا آھن، جي پنھنجا ٿيندا آھن، |
3968 |
DYNT.utf |
جيئدان جو ھن کي مليو، سو خاص سندس زال ۽ |
اھو |
پر ھن گھڻا حيلا حوال ڪري، پاڻ کي موت کان بچايو. |
3969 |
DYNT.utf |
جيڪي چوين ٿي، غلط ڪونھي، اھو مون کي بہ |
اھو |
بختاور چيو تہ `` |
3970 |
DYNT.utf |
چڱو اپاءُ ھو، ۽ زينت بانو بہ انھن جي سکڻ |
اھو |
لاءِ ھن ضروري ڄاتا. تنھن کان سواءِ وقت ٽارڻ جو بہ |
3971 |
DYNT.utf |
حال نہ ھو. ھو سوائي ماڻھو ھئا، ھنن جو پردو |
اھو |
فتح خان جي گھر سان |
3972 |
DYNT.utf |
حال ھو؛ جو علي رضا جن بمبئيءَ کان موٽي |
اھو |
حامد عليءَ جو ۽ سرائي فتح خان جي گھر جو |
3973 |
DYNT.utf |
حال ڏسي پاڻ علي رضا کي ارمان ٿيندو ھو تہ |
اھو |
خوش ٿيندا ھئا، ۽ انھن جي تمام گھڻي خدمت ڪندا ھئا. |
3974 |
DYNT.utf |
خط جو لڌو، سو ڪنھن جو ھو ۽ ڪيئن اتي آيو. |
اھو |
آيا ۽ ڪھڙن ڪھڙن ماڻھن جو اندر يا ٻاھر واسطو آھي، |
3975 |
DYNT.utf |
خط زينت بانوءَ جي حال جو ھو، جو ھن پنھنجي |
اھو |
|
3976 |
DYNT.utf |
خط گونگو لکيل ھو. نڪا مٿان عبارت ھيس، نڪا |
اھو |
|
3977 |
DYNT.utf |
خيال آھي، تڏھن منڊمن جو تہ انھي کان بہ |
اھو |
خسيس نوڪريءَ جا لائق آھن. جڏھن ھتي جي صاحبلوڪن جو |
3978 |
DYNT.utf |
خيال ڇو نہ آھي - گھر واري جو وڏو آسرو آھي، |
اھو |
شہربانوءَ چيو تہ ``مائي، |
3979 |
DYNT.utf |
دستور آھي، نبين ولين بہ پنھنجن ٻارن جا |
اھو |
اوھين سمجھو عقل وارا آھيو - ڄاڻو ٿا تہ زماني جو |
3980 |
DYNT.utf |
دستور ڪري ڇڏيو ھو تہ جڏھن ڪڏھن سندس زال |
اھو |
علي نواز مغل |
3981 |
DYNT.utf |
دلاسو بہ ڏنائون تہ ``اوير سوير اسين اچي |
اھو |
ڪيائون ۽ پيرين پئي موڪلايائون، ۽ دعا گھريائون، ۽ |
3982 |
DYNT.utf |
دلاسو ڏنائين تہ جي قسمت ۽ حياتي ھوندي تہ |
اھو |
ويتر ارمان ٿيڻ لڳو، پر لاچار ماٺ ڪري ويھي رھي ۽ |
3983 |
DYNT.utf |
ذمو کنيو تہ ``ٻيا سنگتي سڀ وڃي گڏ ٿي پنھنجن |
اھو |
علي رضا پاڻ تي |
3984 |
DYNT.utf |
ذڪر چوريائين ۽ جيڪي چوڻو ھوس سو چڱيءَ طرح |
اھو |
حامد بہ آيو، تنھن کي سڏي ڀر ۾ ويھار يائين؛ ھن سان |
3985 |
DYNT.utf |
ذڪر ٿي چورين، يا امان ڪو اشارو ڏنو اٿئي؟ |
اھو |
ڇا لڳبو؟ پر دائي سچ تہ چؤ، تون اڄ پاڻھي مون سان |
3986 |
DYNT.utf |
رواج ڪڍيو، جو مڙس زال کي نالو وٺي سڏيندو |
اھو |
کي-رڳو رکا سوال جواب ڪن، سو بہ لڪندي ڇپندي. ھنن |
3987 |
DYNT.utf |
روم يا ترڪستان جي سلطان جو تختگاہ آھي ۽ |
اھو |
قسطنطنيھ بہ چوندا آھن، سو وڏن شھرن مان ھڪڙو آھي. |
3988 |
DYNT.utf |
سارو ڏينھن خوشيءَ ۾ گذاريائون. |
اھو |
ٿيو؛ پر پڇاڙيءَ ۾ وري بہ سڀني خدا جو شڪرانو ڪيو ۽ |
3989 |
DYNT.utf |
ساڳيو تون آھين ڪو ٻيو، جو ھاڻ ٿو چوين تہ |
اھو |
تي نيٺ بيھن بہ ھا، پر تون رؤ ڪڏائي بيھي رھئين. |
3990 |
DYNT.utf |
ساڳيو شغل ھوندو ھو. انھيءَ طرح ھي سانھ |
اھو |
۾ سو گھڻو ھٿ نہ وجھندي ھئي، باقي گھر ۾ ھن جو بہ |
3991 |
DYNT.utf |
ساڳيو ڏينھن موٽي آيو، جنھن ڏينھن اھو اسڪول |
اھو |
انھيءَ بندوبست کي ٻارھن مھينا گذزيا، يعني جڏھن |
3992 |
DYNT.utf |
سچ آھي بختاور، مگر اھڙي بہ ڪانہ اچي پئي |
اھو |
مائي شھربانوءَ چيو تہ `` |
3993 |
DYNT.utf |
سچ آھي تہ ھن پنھنجي دولت پنھنجي اولاد جي |
اھو |
ڌلڌو ڪونہ ڪندو ھو، تڏھن بہ تمام اڻھوند ڪانہ ھيس. |
3994 |
DYNT.utf |
سچ آھي، پر آءُٗ ڀانيان ٿو تہ ٻاھر نہ نڪرڻ |
اھو |
علي رضا - |
3995 |
DYNT.utf |
سچ آھي، پر جنھن پردي جي اھا تعريف آھي، |
اھو |
علي رضا - |
3996 |
DYNT.utf |
سچ ٿي چوبن، پر وٺ سک کي-ٻار تہ وڃي سکيو |
اھو |
بختاور چيو تہ ``مائي، |
3997 |
DYNT.utf |
سفر ڪري پنجين- ڇھين مھينن کان پوءِ علي |
اھو |
|
3998 |
DYNT.utf |
سندس نٽائڻ ڪي حجاب ۽ ڪي حياکان ھو ۽ ڪي وري |
اھو |
ھو تہ آءُٗ ننڍو آھان، اڃا شادي ڪرڻ جو وقت پيو آھي. |
3999 |
DYNT.utf |
سوداگر بيمار ٿيو، ۽ مرڻ جو وقت ويجھو ڏٺائين، |
اھو |
جڏھن |
4000 |
DYNT.utf |
سون روپو اڄ ھوندو تہ سڀاڻي ڪونہ ھوندو، |
اھو |
جي سک لاءِ اھي ھزار ۽ لک ڪنھين ڪم جا ڪين آھن. |
4001 |
DYNT.utf |
سڀ بند رکجي. |
اھو |
وار وٺڻ يا مُلي کان ڏينھن ڪڍائڻ يا ڏساسول جاچڻ، |
4002 |
DYNT.utf |
سڀ ھنن جي سرجوشي ۽ محبت، علميت، ايمانداري، |
اھو |
جو وڏا وڏا ماڻھو ھنن جي تعريف مان ڍاوائي نئي. |
4003 |
DYNT.utf |
سڀ ڇا کان آھي؟ رڳو ٻاھر آمدرفت ڪرڻ ۽ جيڪي |
اھو |
جو حال ڏس تہ جھڙا پاڻ ھوشيار، تھڙيون سندن زالون. |
4004 |
DYNT.utf |
سڄو ڏينھن. ھنن روئندي ۽ اوساريندي گذاريو. |
اھو |
حال ھوندي بہ زالن کي دلاسي ڏيڻ ۾ ڪين گھٽايو. |
4005 |
DYNT.utf |
شغل سڀ کان وڌيڪ پسند آيو، سا ھاڻي مُلياڻي |
اھو |
اسانجن ٻارن کي قرآن پاڙھيندي وڃ.'' سو ھن کي پاڻ |
4006 |
DYNT.utf |
شھر بہ انھيءَ ھنڌان اٺ-ڏھ ڪوھ مس ھو، سو |
اھو |
بہ اڳيئي ٻڌايو ھون تہ آءُٗ شھر ڏي وڃڻي ھيس، ۽ |
4007 |
DYNT.utf |
شھر جي فوجدار جو گھر ھو، جنھن جو نالو سمندرخان |
اھو |
اھو گھر فضل محمد لاڙڪ جو نہ ھو، |
4008 |
DYNT.utf |
شھر وري بہ بمبئيءَ جھڙو نمونو آھي، پوءِ |
اھو |
تہ ڪراچيءَ ۾ ھلي پنھنجو پنھنجو ڌنڌو ھلايون، جو |
4009 |
DYNT.utf |
شھزادو اڃا تہ صغير آھي، تنھنڪري جيسين |
اھو |
پٽ کي ملندو ۽ بادشاھ جي مرڻ جي ڪري جلد اھو ملندو. |
4010 |
DYNT.utf |
صاحبلوڪ، جنھن سان ھي ھتان گڏ روانو ٿيو |
اھو |
اھا صلاح ڪري علي رضا پنھنجي پٿ کي لنڊن ڏي موڪليو. |
4011 |
DYNT.utf |
ضرور آھي، مگر ڏسي وائسي کوھ ۾ ٽپو بہ نہ |
اھو |
زينت - بيشڪ |
4012 |
DYNT.utf |
عذر جوڙي وات ۾ ڏنائون تہ ``جيڪو اوھان کي |
اھو |
ھنن ھٿين پيرين پئي، پنھنجي ڳالھ تي آڻي بيھارين ۽ |
4013 |
DYNT.utf |
علي رضا جي پيءُ ۽ ڏاڏي جو اصلوڪو وطن ھو، |
اھو |
گادي ۽ اسلامي دين ۽ علم جي خاص جاءِ آھي، ٽيون تہ |
4014 |
DYNT.utf |
فائدو نہ نڪتو تہ پردي وارين اشراف زالن |
اھو |
انھيءَ انتظام مان رڳو |
4015 |
DYNT.utf |
قصو ٻڌايو، جو ٻڌي سڀني کي ڏاڍو ڏک ٿيو؛ |
اھو |
آءُٗ ٿو تو کي ٻڌايان.'' پوءِ ھن ويھي اتي ماءُ کي |
4016 |
DYNT.utf |
کونگو ھو، ڪنھن بہ طرح ڪمائيءَ ڪرڻ جھڙو |
اھو |
جي پٽ سان ڌيءَ جي شادي ڪرڻ جو ارادو ھو ۽ اگرچ |
4017 |
DYNT.utf |
گھر آھي، تون اندر ھلي وڃ''، سپاھي پاڻ اتان |
اھو |
لھان.'' اندر وڃي سگھوئي نڪري آيو. چيائين تہ ``مائي، |
4018 |
DYNT.utf |
گھر برابر علي رضا جو ھو. ماءُ جي آئي کان |
اھو |
جيئن زينت بانو انھيءَ ماستر بابت دل ۾ سمجھي ھئي؛ |
4019 |
DYNT.utf |
گھر بہ چڱو پڪو جڙيل ڏسڻ ۾ ٿي آيو. صفوران |
اھو |
|
4020 |
DYNT.utf |
گھر فضل محمد لاڙڪ جو نہ ھو، اھو شھر جي فوجدار |
اھو |
|
4021 |
DYNT.utf |
گھر نڀاڳو آھي، جنھن ۾ روئندي اچي داخل ٿيا |
اھو |
ھنن قول گليءَ وارو گھر ڇڏي ڏنو، جو ماڻس چيس تہ `` |
4022 |
DYNT.utf |
گھر ڏينھن جو بنديل رھندو ھو، تنھنڪري آسانيءَ |
اھو |
|
4023 |
DYNT.utf |
لکڻ پڙھڻ سان ھوندو آھي. ڪا گھڙي سبڻ ڀرڻ |
اھو |
ڄاڻي؟ جڏھن ڪڏھن پاڻ ھلنديون آھيون، تدھن ھن جو ڪم |
4024 |
DYNT.utf |
ماستر منھنجو مڙس علي رضا آھي، جو مون کي |
اھو |
زينت بانوءَ پنھنجي دل ۾ اھو ويچار ڪيو تہ ``لاشڪ |
4025 |
DYNT.utf |
ماڻھو ڪنھن ٻئي پاسي ٿي ويو، تنھن ھن کي |
اھو |
خريد ڪيو، جنھن وٽ ھو پنج-ڇھ مھينا رھيو. پوءِ وري |
4026 |
DYNT.utf |
مائي سچ آھي، اھا تہ کير ۾ کنڊ آھي. مون رڳو |
اھو |
بختاور ورندي ڏني تہ `` |
4027 |
DYNT.utf |
ملندو. اھو شھزادو اڃا تہ صغير آھي، تنھنڪري |
اھو |
راڻيءَ جي پٽ کي ملندو ۽ بادشاھ جي مرڻ جي ڪري جلد |
4028 |
DYNT.utf |
ملڪ ڪي بہ ڪين ھو، تڏھن بہ ھاڻوڪيءَ حالت |
اھو |
وڏا وڏا عھدا ڪمايا ھئائون، تن جي بنسبت اھا جاءِ ۽ |
4029 |
DYNT.utf |
مون پڙھيو آھي، آءُٗ ٿو تو کي ٻڌايان.'' پوءِ |
اھو |
مٿي آڻي ڏنو، تنھن ۾ زينت پنھنجو سڄو حال لکيو ھو. |
4030 |
DYNT.utf |
مون کي بہ نٿو وڻي، باقي سيٺ جي گھر ۾ سو |
اھو |
بختاور چيو تہ ``اھو جيڪي چوين ٿي، غلط ڪونھي، |
4031 |
DYNT.utf |
مون کي سجھي ٿو، ھتي برابر رھندو ھو، پر |
اھو |
ھن چيس تہ ``ھائو مائي، |
4032 |
DYNT.utf |
مھاڻن جو ڳوٺ، ڪچ جي وڏي شھر ڀڄ کان اٽڪل |
اھو |
|
4033 |
DYNT.utf |
ميل آھي تہ انھيءَ کي ڏسڻ جي ماڻھو ضرور |
اھو |
يا ان جي ڏسڻ جي بہ جاءِ آھي، تہ انساني طبعيت جو |
4034 |
DYNT.utf |
ويچار ڪيو تہ ``لاشڪ اھو ماستر منھنجو مڙس |
اھو |
اھي ڳالھيون ٻڌي زينت بانوءَ پنھنجي دل ۾ |
4035 |
DYNT.utf |
وير اوھان کان وٺنداسون يا غلام ڪري وڪڻي |
اھو |
ھن جي زال ۽ ننڍي پٽ علي نواز کي دڙڪا ڏنائون تہ |
4036 |
DYNT.utf |
وڏو واقعو خير سان پورو ٿيو، تڏھن سلطان |
اھو |
جڏھن |
4037 |
DYNT.utf |
وڪيل جنھن بابت انھيءَ رات سانيءَ مھل حامد |
اھو |
زينت - ڇا دائي، |
4038 |
DYNT.utf |
ھنڌ چڱو لڳندو. جن ڳالھين جي کيس ڳڻتي آھي، |
اھو |
مائي، مچ ٿي چوين پر مون کي اسيد آھي تہ زينت کي بہ |
4039 |
DYNT.utf |
ھو تہ ڌارئين ملڪ ۾ رھڻ ڪري جا بندش وطن ۾ |
اھو |
ھو ۽ پنھنجي زال بہ ٿي آندائين، تڏھن سندس خاص مطلب |
4040 |
DYNT.utf |
ھو، جو انھيءَ جوان زناني ويس ۾ رات جو اندر |
اھو |
علي رضا کي يڪ ٿي تہ سلطان کي جيڪو خط ھٿ لڳو ھو، سو |
4041 |
DYNT.utf |
ھينئر سورھن-سترھن ورھين جو ھو ۽ انھيءَ |
اھو |
دل ۾ ھو تہ في الحال پنھنجي وڏي پٽ کي ولايت موڪلي. |
4042 |
DYNT.utf |
ھيءُ، تہ سندس پٽ حامد، جو اڳي ھڪڙي سڌريل |
اھو |
ڏک ھن کي سڀ کان وڌيڪ ماري وڌو ھو، سو وچئون ٻيو ھو. |
4043 |
DYNT.utf |
ھٽس جوان ھو ۽ وڪالت جو ڪم ڪندو ھو ۽ ھرطرح |
اھو |
تن مان ھڪڙي ماڻھوءَ پنھنجي پٽ لاءِ اھا ٻنھن گھري. |
4044 |
DYNT.utf |
ھڪڙو سال، جو علي رضا بغداد ۾ رھيو، تنھنڪري |
اھو |
|
4045 |
DYNT.utf |
ھڪڙو قديم شھر آھي ۽ گھڻين ڳالھين ڪري دنيا |
اھو |
۽ مسلمانن جي وڏي بادشاھت جي گاديءَ جو ھنڌ آھي. |
4046 |
DYNT.utf |
ٺھراءُ ڪري، علي رضا پنھنجي پٽ کي روانو |
اھو |
رستي جھڙو ھاڻي آھيان، تنھن کان بھتر ٿيندس. نيٺ |
4047 |
DYNT.utf |
ٺھراءُ ڪيائون، تہ مال جا ٽي حصا ٿين، جي |
اھو |
۾ ويھي مال ورھائڻ لڳا؛ گھڻيءَ ريڙھ پيڙھ کان پوءِ |
4048 |
DYNT.utf |
ٺھراءُ ڪيائين تہ پوءِ ظاھر ٿيڻ کان ھينئر |
اھو |
جي جا محبت ھاڻي پاڻ ڏٺي ھئائين، تنھن جي ڏڍ تي دل ۾ |
4049 |
DYNT.utf |
ٺھراءُ ڪيائين تہ ``انھي کي پڇائي وڃي ھٿ |
اھو |
آھي ۽ لاڙڪن جي پاڙي جو چڱو مڙس آھي. في الحال دل ۾ |
4050 |
DYNT.utf |
ٺھراءُ ڪيو تہ في الحال علي رضا بمبئيءَ |
اھو |
آخر ٻنھي گھرن پاڻ ۾ پھي |
4051 |
DYNT.utf |
ٿيو، جو ھن کي پيءُ - ماءُ کان معافي گھرڻ |
اھو |
انھن سڀني ڳالھين مان لتيجو |
4052 |
DYNT.utf |
ڀاڻس بہ ڪم ۾ ساڻس ڀائيوار ھو. ھن پنھنجي |
اھو |
ھئا، جن کي ٽي ننڍا ٻار ھئا: ٻہ ڌيئو ۽ ھڪڙو پٽ. |
4053 |
DYNT.utf |
ڀڄ کان ارڙھن ڪوھ پري آھي، ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ |
اھو |
آگبوٽ اچي بيھندا آھن، جيئن مٿي چيو ويو آھي، تہ |
4054 |
DYNT.utf |
ڌنڌو ھلائيہدو ھو، پوءِ تہ نيٺ ھڪڙي مھاڻي |
اھو |
ڪاري ڇٽي، نہ ڪمري ڇٽي. ڳچ وقت تائين ٻاھر جو ٻاھر |
4055 |
DYNT.utf |
ڏکڻ وارو دڳ ڏيئي ھلي. ٿڌ جو پنڌ سولو لڳس، |
اھو |
نماز پڙھي، فقير ۽ فقير باڻيءَ کان موڪلائي، آٿي |
4056 |
DYNT.utf |
ڏھاڙي پيو کائجي، ٻيو وڌيڪ وري ڇاھي؟'' |
اھو |
چيو تہ ``مائي ڪھڙي تڪليف - ماني، گوشت ۽ چانور - |
4057 |
DYNT.utf |
ڏينھن تہ خير جو گذريو. |
اھو |
|
4058 |
DYNT.utf |
ڏينھن تہ مڄوئي ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گذريو، |
اھو |
۽ ڀڃ گھڙ ڪرائڻي اٿم، تنھنڪري گھمي ٿو ڏسان. سو |
4059 |
DYNT.utf |
ڏينھن گذريو، ۽ رات ٿي چنڊ بہ چڙھي سنئون |
اھو |
وري ننھڻس دلاسا ڏيئي بس ڪرايس. انھيءَ طرح خير سان |
4060 |
DYNT.utf |
ڪاغذ جو مون کي مريم مٿي آڻي ڏنو، تنھن ۾ |
اھو |
علي رضا ماءُ کي چيو تہ ``امان! |
4061 |
DYNT.utf |
ڪلاڪ-ٻہ جيڪو اينديون ھيون، سو ھنن جو خوشيءَ |
اھو |
مطلب تہ |
4062 |
DYNT.utf |
ڪم آھي، سو جاچ ڪري پوءِ عرض ڪرڻ ۾ ايندو، |
اھو |
جي دشمنن کي آل عيال سوڌو ناس ڪن؛ ڪھڙن ماڻھن جو |
4063 |
DYNT.utf |
ڪم اھڙي ڊول جو ھو، جنھنڪري سگھوئي ھن کي |
اھو |
|
4064 |
DYNT.utf |
ڪم شروع ڪنداسين. اوھين سڀ اشاري وھيڻا ويٺا |
اھو |
مان ڪردن واريءَ اوطاق ۾ ايندس، پوءِ اڌ رات جو |
4065 |
DYNT.utf |
ڪم ھلڻ لڳندو. |
اھو |
ھئائون تہ ڏسندي مھيني جي پھرينءَ تاريخ کان وٺي |
4066 |
DYNT.utf |
ڪم ڪندو ھو. انھيءَ طرح پڙھائڻ جي ڪم مان |
اھو |
ٿيندي ھئي. ڪڏھن ڪڏھن تہ ڪراچيءَ تائين بہ وڃي |
4067 |
DYNT.utf |
ڪم ڪيائون، يا چوندا تہ جڏھن مڙس مري ويا، |
اھو |
تہ ماڻھو اسان تي کلندا تہ پئسن جي لالچ تي |
4068 |
DYNT.utf |
ڪندي ھئي، ۽ ھن ٻئي ننڍڙي ٻار جي سنڀال بہ |
اھو |
۽ پاڻ ھنن جي گھر جو جيڪو پورھيو مناسب ڄاڻدي ھئي |
4069 |
DYNT.utf |
ڪنھن جو گھر آھي، جتي پورھيت گھرجي ٿي؟`` |
اھو |
ڏنائون ورتائون، پوءِ زينت بانوءَ پڇيس تہ ``مائي، |
4070 |
DYNT.utf |
ڪونہ ھوندو، جنھن سان ھن مرڪڻ ڌاران ڪڏھن |
اھو |
طبعيت اھڙي چڱي ھيس، جو |
4071 |
DYNT.utf |
ڪڇ جئ راءَ يعني راجا جي رھڻ جو ھنڌ آھي، |
اھو |
ڀڄ جو شھر ساري ڪڇ ۾ وڏو گھاٽو شھر آھي. |
4072 |
DYNT.utf |
آھي.'' |
اھوئي |
ليٺ ھينئر اسان جو وارث آھي. گھر ۾ ھينئر مڙس ماڻھو |
4073 |
DYNT.utf |
خيال ھوم، جنھن ۾ موڙھي ويٺي ھين. خدا ڪري |
اھوئي |
مون کي بہ اھي ئي ڳڻتيون آھن، جن ۾ پيئي ٻڏان چڙھان. |
4074 |
DYNT.utf |
آميدون پئي رکيائون تہ شل وري بہ موٽي ھتي |
اھي |
ھنن کي آئندي جي بھتريءَ لاءِ دعائون پئي ڪيائون ۽ |
4075 |
DYNT.utf |
اميرن جون زالون ۽ ڌيئون ھيون، تنھنڪري |
اھي |
|
4076 |
DYNT.utf |
باروت جا پيپ اندر محلات جي پيٽ ۾ ڪيئن آيا |
اھي |
زال رات جو ڪير آئي ھئي، جا انھيءَ ڪوٺيءَ ۾ ويئي ۽ |
4077 |
DYNT.utf |
پاڻ اڏامي وبا، ۽ جن انھيءَ ڪم ۾ واھر ٿي |
اھي |
سندس راڻي ۽ پٽ لاءِ جو باروت سنبرايو ھو، تنھن سان |
4078 |
DYNT.utf |
پراوا آھن، جي پنھنجا ٿيندا آھن، اھو جھان |
اھي |
بختاور - ڇو امان، نيٺ |
4079 |
DYNT.utf |
پھرين ئي ڏينھن پريي مڙس صديق مالڪياڻيءَ |
اھي |
جا زيور بہ ھئا، جن سوڌو ھوءَ سمنڊ ۾ ڪِري ھئي، |
4080 |
DYNT.utf |
پيپ باروت جا آھن. ويجھو چڪاس ڪرڻ مان معلوم |
اھي |
کي شڪ پيو تہ گمنام خط ۾ باروت جو ذڪر ھو، سو متان |
4081 |
DYNT.utf |
پيپ ڇاجا ھئا؟'' ھن چيو تہ ``خبر ناھي ڇاجا |
اھي |
ٻر ھتي تہ گھڻو ڪچرو پيو ھو!'' ۽ ٻڇيائينس تہ `` |
4082 |
DYNT.utf |
تون پنھنجا لائق ٿي ڪرين، مگر وري بہ زمانيسمازيءَ |
اھي |
شھربانوءَ چيو تہ ``مائي! |
4083 |
DYNT.utf |
خاصيتون انھن ماڻھن ۾ ناھن.'' |
اھي |
جي لياقت، علميت ۽ ھوشياريءَ ڏي ڏسڻو، آھي - سو |
4084 |
DYNT.utf |
خط ويا تہ سھي، مگر بمبئيءَ واري کي ڦول |
اھي |
|
4085 |
DYNT.utf |
خيال پئي پچايائون، تيئن اوڏي موٽڻ جو شوق |
اھي |
آھي تہ ڏکن ۾ گذريل ڏينھن ياد پوندا آھن. سو جيئن |
4086 |
DYNT.utf |
خيال ڪري ھن جا ھتي پير تپي آيا. زال سان |
اھي |
پوندا، تنھنڪري پھرين انھن جي سنڀال ڪرڻ حق آھي.'' |
4087 |
DYNT.utf |
زال کي گھڻي ڪم جا نہ ھئا، پر تڏھن بہ واقفيت |
اھي |
حساب وغيوہ، سي بہ ھن کي پڙھائيندو ھو. جيتوڻيڪ |
4088 |
DYNT.utf |
ساڳيا ڀاتي وڃي بچيا، جيڪي سندس شاديءَ |
اھي |
ڪو ٻار بہ اڃا ڪونہ ٿيو ھون، تنھنڪري گھر ۾ وري بہ |
4089 |
DYNT.utf |
سوکڙيون بابي مرحوم جون نشانيون آھن، سي |
اھي |
ڌيءُ وٽ کڻي ڇڏي، پر پوءِ ھن خيال ڪري ڏٺو تہ |
4090 |
DYNT.utf |
سڀ انھيءَ منصوبي ۾ شامل آھن. |
اھي |
بہ ماڻھو اتي حاضر ھجن، انھن کي گرفتار ڪري، جو |
4091 |
DYNT.utf |
سڀ رڳو ڏسڻ جي لاءِ نہ آھن، پر انھن جي ڏٺي |
اھي |
شيون پيدا ڪيون آھن، جي سندس قدرت جون نشانيون آھن. |
4092 |
DYNT.utf |
سڀ زينت بانوءَ جون شڪر گذار ٿيون. |
اھي |
جو سڌارو ۽ دل ۽ دماغ جو سڌارو پيدا ٿيو؛ تنھنڪري |
4093 |
DYNT.utf |
سڀ عذر لاٿا آھن، تڏھن آءُٗ پاڻ راضي آھيان، |
اھي |
ڪري مون تہ `نہ' پئي ڪئي، پر ھاڻ جڏھن خداتپاليٰ |
4094 |
DYNT.utf |
سڀ گھر جا ڀاتي اچي بغداد جا رھاڪو ٿيا. |
اھي |
تيستائين آءُٗ پاڻ پيو پڙھائيندوسانس. انھيءَ طرح |
4095 |
DYNT.utf |
سڀ ھينئر لاھي ھنن کي ڏنائين؛ ۽ زينت تہ |
اھي |
وٽ جيڪي ڳھ پڳھ ھئا، سي ڍڪي مائٽن کي ملڻ آئي ھئي - |
4096 |
DYNT.utf |
سڌريل رستا پنھنجا ئي پنھنجا ھئا، سندس |
اھي |
ھن سرائيءَ جا |
4097 |
DYNT.utf |
عجائب غرائب ڏٺا آھن ۽ جنھن نہ ڏٺا آھن، |
اھي |
ٿو، علم ۽ عقل زيادہ ٿئي ٿو، خبر وڌيڪ پوي ٿي. جنھن |
4098 |
DYNT.utf |
مضمون خاص ڪن ديني ڳالھين ۽ زنانن اخلاقن |
اھي |
ضروري ڳالھيون ڪاغذ تي اٽڪائي ايندي ھئي ۽ |
4099 |
DYNT.utf |
نہ اچن تہ چڱو. ۽ وٽن جو ڪي منڊمون ۽ صحبلوڪ |
اھي |
۽ سندس منڊم کي مٺيان لڳدي ھئي. ھنن جي مرضي ھئي تہ |
4100 |
DYNT.utf |
نينگريون بہ ڄاڻنديون ھيون. باقي رھي ڏٺي |
اھي |
پڙھائينن پڙھي پڙھي قرآن ۽ نماز پڙھنديون، سو تہ |
4101 |
DYNT.utf |
ھزار ۽ لک ڪنھين ڪم جا ڪين آھن. اھو سون روپو |
اھي |
زينت - دائي، دنيا سازيءَ جي سک لاءِ |
4102 |
DYNT.utf |
ھن جا راتوڪا سنگتي ھئا، جي وري پاڻ ۾ ايندڙ |
اھي |
۾ آيا، جن سان ھيبت چور گوشي تي ويھي ڳالھيون ڪيون. |
4103 |
DYNT.utf |
ئي ڳڻتيون آھن، جن ۾ پيئي ٻڏان چڙھان. اھوئي |
اھي |
پنھنجن ۾ چڱو، پراون جو سونُ بہ گھوربو. مون کي بہ |
4104 |
DYNT.utf |
ٻانھون لکي پڙھي نہ ڄاڻنديون ھيون. انھيءَ |
اھي |
کان ھو، جو ھو انھن ماڻھن سان چڱيءَ طرح واقف ھو ۽ |
4105 |
DYNT.utf |
ٻہ - ٽي جايون، جن جي پاڻ ڪالھ صبح جو رٿ پئي |
اھي |
چيو تہ ``مائي، ھوءَ تہ ھٿ ڇُھڻ کان پري بيئي آھي. |
4106 |
DYNT.utf |
ٽيئي ھاڻي تعليم جھڙي ڄمار جا ھئا، جو ھنن |
اھي |
سندس لياڻي تہ ماءُ جي ھٿ ھيٺ سندس مڪتب ۾ پڙھڻ لڳي. |
4107 |
DYNT.utf |
ٿيا، اھڙيون ٻہ-چار آساميون ٻيون پڙھايم |
اِھي |
ھئي، تنھن اھا ڳالھ قبول ڪئي. ڀانيائين تہ آسي رپيا |
4108 |
DYNT.utf |
ڇڏي بہ پنھنجا نالائق عزيز پسند ڪنديون |
اھي |
جو خيال ٿيندو آھي، تہ ڌاريا ڪھڙا بہ لائق ھجن، تہ |
4109 |
DYNT.utf |
ڌاڙي وارا چور ھئا، جي اڪثر رستا ڦريندا |
اھي |
گھوڙن تي چڙھيل ڌُڪا ۽ تراريون کڻي مٿن ڪاھي آيا. |
4110 |
DYNT.utf |
ڏسي، مائيءَ کان وڌ بختاور خوش ٿي، ٻاھرڀرو |
اھي |
دٻليءَ ۾ پيل ھئي، ۽ ڏھ-ٻارھن سونيون چوڙيون ھيون. |
4111 |
DYNT.utf |
ڪتاب ٿوري تائين ملي سگھنئي تہ کنيو اچجئين، |
اھي |
ھلندي مھل ڀيڻس چيس تہ ``ادا جي |
4112 |
DYNT.utf |
ڪرد وقت بوقت سلطان کان موڪلائي پنھنجي |
اھي |
معلوم ٿيو تہ اڪثر سلطان جا ڪردي نوڪر رھندا ھئا ۽ |
4113 |
DYNT.utf |
ڪم وري زالن تي رکيا ويا آھن. |
اھي |
چاڪري ڪرڻ، ٻار ڄڻڻ، انھن جي سئڀال ۽ پرورش ڪرڻ- |
4114 |
DYNT.utf |
ڳالھيون پٽ کي ڏيکاريون، پر پٽس جي ھن منڊم |
اھي |
حق ورائت وغيرہ ڪري گھڻو خلل ٿيڻ جو امڪان آھي. ھن |
4115 |
DYNT.utf |
ڳالھيون علي رضا، توڙي شھر جي ٻين ڪن سنگتين |
اھي |
ڪندس، اوھان کي ھلاڪي ڪانہ ڏيندس.'' حامد تہ |
4116 |
DYNT.utf |
ڳالھيون ٻڌي زينت بانوءَ پنھنجي دل ۾ اھو |
اھي |
|
4117 |
DYNT.utf |
ڳڻتيون ڳڻي، دل ۾ ٺھراءُ ڪيائين تہ ``آءُٗ |
اھي |
نيٺ |
4118 |
DYNT.utf |
پريان ھن ماڙيءَ تي ھوندو ھو. پر ھينئر منجھس |
اھيو |
جاءِ ورتي اٿس. سندس اصلوڪو گھر بہ پري ناھي، او |
4119 |
DYNT.utf |
سا منھنجي حامد کي ڏيندو، ۽ سندس پٽ اسيد |
اھي، |
ھوندي پراون کي ڪير ڏيندو؟ ادي الھداد کي نياڻي |
4120 |
DYNT.utf |
۽ دلاسو بہ ڏنو ھئائينس تہ ``اتي تون ھن کان |
اھي، |
جون ڳالھيون ٻڌايون ھيس تہ ھھڙو شھر آھي، ھيڏو شھر |
4121 |
DYNT.utf |
گَھرا ٿي ويا جو ڄڻ اڳي جا واقف ھئا. |
اھڙ |
پھرين ڏينھن کان وٺي ھنن جي دل ٻجھي ويئي ۽ پاڻ ۾ |
4122 |
DYNT.utf |
آھن، جھڙا علي رضا جا ننڍي ھوندي ھئا.'' ۽ |
اھڙا |
بہ چيو ھو تہ ``ھن نينگري جو نڪ ۽ اکيون ۽ ڳل ساڳيا |
4123 |
DYNT.utf |
بندوبست پئي ڪيا آھن، تڏھن پاڻ ڪير آھيون. |
اھڙا |
جو اھو دستور آھي، نبين ولين بہ پنھنجن ٻارن جا |
4124 |
DYNT.utf |
بہ پرڳڻا ھئا، آخر ھڪڙي ۾ ھن کي پڇا ڳاڇا |
اھڙا |
انھيءَ ھنڌ ڌاري پنج- اٺ |
4125 |
DYNT.utf |
جاکوڙا ڪڍي اچي نہ سگھيو ۽ خط پھچڻ کان پوءِ |
اھڙا |
جو ڄاتائين تہ ھو اڃا ڇوڪر آھي، شايد منھنجي پٺيان |
4126 |
DYNT.utf |
صالح پٽ آھن، تہ سگھوئي ائين ٿيندو.'' |
اھڙا |
مون اڳھين سمجھو ٿي تہ اسان جي گھر جو در پوربو. سو |
4127 |
DYNT.utf |
عجيب عجيب ڪم ٿيون ڪن، جي مڙسن کان بہ مشڪل |
اھڙا |
وڏن شھرن ۾ ڏٺو ٻڌو ھئائين تہ ھاڻوڪي زماني ۾ زالون |
4128 |
DYNT.utf |
مشھور ٿي ويا ھئا، جو وڏا وڏا ماڻھو ھنن |
اھڙا |
ٿيو پئي رلي، جنھن ۾ ھن قيد بہ ڪاٽيو ھو؛ تنھن ۾ ھي |
4129 |
DYNT.utf |
ھئس جو ڏسندڙ جي دل ۾ چپي ويندا ھئا. |
اھڙا |
اڇو نہ ھوس، نہ بہ نھايت وڻندڙ ھوس، ليڪن مھانڊا تہ |
4130 |
DYNT.utf |
ٺھي ويا، جو ھنن کي ڇڏين ئي نہ. |
اھڙا |
ھنن وٽ ٻہ- ٽي مھينا رھيا، انھيءَ وچ ۾ ھو ھنن سان |
4131 |
DYNT.utf |
ٻيا وري سگھوئي ھن کي ھٿ لڳا، جنھنڪري ھن |
اھڙا |
انھيءَ وچ ۾ ھڪڙو-ٻہ ڃڻا بدلي ٿي ويا ھئا، تڏھن بہ |
4132 |
DYNT.utf |
ٽڪر زمين جا اوڏي گھڻا آھن ۽ آسانيءَ سان |
اھڙا |
ھوندي اوري پري گھميو ڦريو ھو، سو سجھيس ٿي، تہ |
4133 |
DYNT.utf |
ٿا ڏسون جھڙا ٻڌئي. |
اھڙا |
ڪھڙي قسم جو ماڻھو چگو نظر ٿو اچي، اسين تہ اجھي |
4134 |
DYNT.utf |
ڇھءست ورھيہ ٻيا بہ ھنن کي اتي گذريا. جھڙا |
اھڙا |
انھيءَ مڪتب جاري ڪئي بہ ڇھ-ست ورھيہ گذري ويا ھئا، |
4135 |
DYNT.utf |
ڏس ٿي ڏنائين، پر انھن کي بہ پڪ ھئي تہ ھيءَ |
اھڙا |
صفوران بہ زينت مان ڪڪ نہ ٿي ھئي، جنھنڪري ھن کي |
4136 |
DYNT.utf |
بيحيائيءَ جي لفظن ٻڌڻ ڪري ھن کي گھڻو ئي |
اھڙن |
ھن ويچاريءَ دل ۾ |
4137 |
DYNT.utf |
حاسدن جي پرواھ ئي ڪانہ ھوندي ھيس، تڪي ڪڏھن |
اھڙن |
سچائيءَ ۽ ايمانداريءَ تي ايترو ڀروسو ھو، جو |
4138 |
DYNT.utf |
فائدن کان ھو سنڌ ۾ وھي پيو، ۽ پنھنجو وطن |
اھڙن |
کڻڻ لاءِ چڱو محنتاڻو ۽ انعام اڪرام ملندو ھوس. |
4139 |
DYNT.utf |
مشڪل وقتن ۾ بہ پنھنجي جاءِ ڪري وجھندي، |
اھڙن |
خراب ٿئي. جيڪا اصلي ٻاھر جي آزمودگار ھوندي، سا |
4140 |
DYNT.utf |
ملڪن ۾ گھڻو مانُ ھوندو آھي، پر ھيءُ تہ |
اھڙن |
مليو، جو ھو نھايت خوش ٿيو. يورپي ڊاڪٽرن جو اصلي |
4141 |
DYNT.utf |
ملڪي ڪمن جو لائق آھي. |
اھڙن |
پھتا ھئا، سو ھن کي خاطري ٿي تہ برابر ھي ھرطرح |
4142 |
DYNT.utf |
وقتن تي ائين ٿي سمجھيو، جيئن ئہ ڪنھن ڌارين |
اھڙن |
تي ڪھڙي بہ معاملي ۾ پيءُ جو ادب ڪرڻ فرض ھو، پر ھن |
4143 |
DYNT.utf |
ڪمن جي لاءِ خيال ڪرڻ ۽ اڳ - پوءِ ڳڻڻ ضروري |
اھڙن |
ڏني تہ ``ادي! آءُٗ ائين ڪين ٿي چوان. مون چيو تہ |
4144 |
DYNT.utf |
ڪمن لاءِ گھڻمون ڳالھيون ڳڻڻيون آھن.'' |
اھڙن |
ٿي ڪرين، مگر وري بہ زمانيسمازيءَ ۾ سڀڪنھن کي |
4145 |
DYNT.utf |
ڪمن ۾ جيڪو لڳندو آعي تنھن کي پئسي جي تہ |
اھڙن |
|
4146 |
DYNT.utf |
ڪمن ۾ زالن جي ٻيگھي مچندي آھي ۽ مڙسن جي |
اھڙن |
پٺيان ڪن ۽ اڳوڻا رستا ڇڏي ڏين. ھنن کي سجھيو ٿي تہ |
4147 |
DYNT.utf |
ڪمن ۾ مون کي توکان عيب ڪونھي، توکي مون |
اھڙن |
تہ ``ادي! تون منھنجي ڀيڻ آھين، مائٽن وانگي آھين. |
4148 |
DYNT.utf |
ڪنن ڪمن ڪري حامد ۾ پڙھڻ لکڻ جو شوق گھٽبو |
اھڙن |
|
4149 |
DYNT.utf |
آسانيءَ سان مون کي ستائي سگھندا. |
اھڙو |
۽ ان جي ھٿان ٿيندي تہ وري بہ وڏو بچاءُ ٿيندو ۽ |
4150 |
DYNT.utf |
آواز ٻڌڻ ۾ ڪين آيو. وري مھل بہ لنڊ جي ھئي. |
اھڙو |
اڳيئي گھڻو متل ھو، ٻيو لھرن جو سٽڪو ھو، تنھن ۾ |
4151 |
DYNT.utf |
اچي لڳو آھي.'' |
اھڙو |
مريم چيو تہ ``ھائو مائي، ھي زمانو ھاڻ |
4152 |
DYNT.utf |
اعتراض ھو، ڇالاءِ جو جيتوڻيڪ ننڍيءَ عمر |
اھڙو |
ننڍو ھوس ۽ ڪمائڻ جھڙو نہ ھوس، تڏھن تہ بيشڪ منھنجو |
4153 |
DYNT.utf |
بندوبست تہ بمبئي شھر ۾ يا ان جي آسپاس آسانيءَ |
اھڙو |
پر |
4154 |
DYNT.utf |
بندوبست رکي ٿي سگھيو. علي رضا حيدرآباد |
اھڙو |
ٿيڻ اھنجو ھو. اھا سنڌ ھئي، جتي ٿوري خرچ سان ماڻھو |
4155 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪيائين، جو سلطان جي طرفان انگريزي |
اھڙو |
استعيفا ڏيڻ ھن کي بہ مناسب نظر نہ آئي، تنھنڪري |
4156 |
DYNT.utf |
بيحيا ٿي بيھي رھيو، جو آحر اسان کي کانئس |
اھڙو |
پٽ جي آسري اسان ڪم ڪار ڇڏي آرام وٺڻ جي ڪئي ھئي، سو |
4157 |
DYNT.utf |
پئي ھليو، جو آسپاس وارا حيران ھئا تہ ھي |
اھڙو |
جي مرڻ کان پوءِ بہ ھنن جو ڪارخانو اندران ئي اندر |
4158 |
DYNT.utf |
پير توسان ڀريان، تہ مائٽن کان بہ مور وينديس |
اھڙو |
نہ کٽو - ھڪڙي ھٿ ۾ ڏيو ٻئي ھٿ ۾ وٺو.' سو جي آءُٗ کڻي |
4159 |
DYNT.utf |
پير کڻنداسين، تہ ماڻھو اسان تي کلندا تہ |
اھڙو |
جي توکي خبر آھي تہ ذات جو ميمڻ آھي. جي اسين ساڻس |
4160 |
DYNT.utf |
توکي پيا کارائيندا. |
اھڙو |
کٽڻ ڪمائڻ جي ڪھڙي پروا ٿيندي؟ جھڙو پاڻ کائيندا، |
4161 |
DYNT.utf |
جلد جواب ڏنو، سو گھڻي خيال ۽ ويچار کان |
اھڙو |
بانوءَ جو پنھنجي دائي کي نئينءَ وٿ جي پسنديءَ جو |
4162 |
DYNT.utf |
جو جن ٻين اميرن کان چڙھي مٿي آيو ھو، تن |
اھڙو |
جو سڌارو ملڪ ۾ پئي ٿيو. وري خوشمزاج ملنساز ۽ خليق |
4163 |
DYNT.utf |
جو شھر جا ھندو خواھ مسلمان سندس صحبت لاءِ |
اھڙو |
۽ فضيلت بہ گھڻي ھوادي ھيس. طبع جو تمام حليم ھو؛ |
4164 |
DYNT.utf |
حادثو اچي پوي، تہ جيڪر مشڪلات ۾ مري وڃي، |
اھڙو |
رکيون آھن، خدانخواستہ اھڙيءَ زال تي ڪڏھن ڪو |
4165 |
DYNT.utf |
حال نہ ھو، پھرين ڏينھن کان وٺي ھنن جي دل |
اھڙو |
ڪري نہ نھاريندي، اکر ئي ڪو نہ ڳالھائيندي. پر ھتي |
4166 |
DYNT.utf |
حال ڏسي، ٻين ماڻھن جي دل پئي ڳري. آخر جيڪا |
اھڙو |
ھنن سان گڏ، ھو ماءُ کي ڀاڪر پائي روئڻ لڳو. ھنن جو |
4167 |
DYNT.utf |
خط بہ اطلاع لاءِ روس جي شھنشاھ ڏي موڪليائين، |
اھڙو |
۽ جڏھن تہ اھا روس جي حد ھئي، تڏھن سندس نسبت ۾، |
4168 |
DYNT.utf |
رکيو، جھڙو ولايت جا ماڻھو رکندا آھن. جي |
اھڙو |
ڪانہ ھئي، تنھنڪري ھن پنھنجو خانگي بندوبست بہ |
4169 |
DYNT.utf |
زور ھو، جو سالياني مجلس ۾ علي رضا گورنر |
اھڙو |
ڪن ورھين کان پوءِ تہ مڪتب جو |
4170 |
DYNT.utf |
سينگاريو آھي جو ڇا چئجي! اسان جي علي رضا |
اھڙو |
لڳي، ۽ چوڻ لڳي تہ ``مائي زينت بہ پنھنجي جاءِ کي |
4171 |
DYNT.utf |
سڌارو ڪيو، جنھن مان ڏسڻ واري کي جيڪر صاف |
اھڙو |
انھيءَ طرح گھر جي ڪمن ۾ ھنن ٻنھي گڏجي يڪدل ٿي |
4172 |
DYNT.utf |
سڪ ڪھڙي ڪم جو؟ ھوڏي ٿي چوين تہ سيٺ جو پٽ |
اھڙو |
زينت - |
4173 |
DYNT.utf |
شغل ڪرڻو ٿيندو ھوس، ۽ ٻاھر شھر ۾ علي رضا |
اھڙو |
جھڙو ماڻھو ھوندو ھو، جنھن سان گڏ پڙھڻو لکڻو ۽ ٻيو |
4174 |
DYNT.utf |
شڪ ڪونہ پيو تہ ھي بمبئيءَ ۾ گذاري نٿا سگھن، |
اھڙو |
ڏي وڃڻ جي لاءِ چڱو عذر ڏنائون، جنھنڪري ڪنھن کي بہ |
4175 |
DYNT.utf |
طعام اسان کي کارايئي تہ اسين ڏھاڙي ڀڳا |
اھڙو |
جان بيبيءَ چرچو ڪري چيس تہ ``سو تہ چڱو پر جي |
4176 |
DYNT.utf |
فرق آھي، جھڙو سڄي ۽ انڌي جي وچ ۾. ھاڻ تون |
اھڙو |
عجائب غرائب ڏٺا آھن ۽ جنھن نہ ڏٺا آھن، ٺن جي وچ ۾ |
4177 |
DYNT.utf |
قھر ڪيئن ڪندي؟ تنھن کان مون کي زھر جو ڍڪ |
اھڙو |
چٽ گونگو آھي تنھن جي حوالي مون کي ڪندا ڇا؟ امان |
4178 |
DYNT.utf |
گھر وارو اللَّھ شال توکي ملائيندو. چڱو |
اھڙو |
بختاور - جيجل، سچ ٿي چوين. جھڙي تون ڏاھي آھين. |
4179 |
DYNT.utf |
محبوب ھو؛ تنھنڪري ويجھو اچي انھيءَ سان |
اھڙو |
ھو تمام وڻندڙ ٻار ھو، جھڙو نالو محبوب ھوس، |
4180 |
DYNT.utf |
مزو ۽ سلوڪ ناھي، اتي سڄو گھر دوزخ جي ڏيکاري |
اھڙو |
گذري. اھڙيءَ صحبت ڪري سڄو گھر بہ پيو کيلندو. جتي |
4181 |
DYNT.utf |
مطلب ناھي. غير قومن جون مناسب ڳالھيون ھٿ |
اھڙو |
علي رضا - منھنجو |
4182 |
DYNT.utf |
مقرر ڪن، جو ٻنھي کي سولو ھجي. ڏڻ وار وٺڻ |
اھڙو |
۳- شاديءَ جو ڏينھن ٻيئي طرف صلاح ڪري |
4183 |
DYNT.utf |
مناسب بندوبست رکيائون، جنھنڪري علم بہ |
اھڙو |
بلڪل مشڪل ھو، اھا مشڪلات علي رضا جن حل ڪئي، جو |
4184 |
DYNT.utf |
نہ ٿيندو جھڙو ٿيڻ گھر جي. تنھن کان سواءِ |
اھڙو |
مٽن سان توڙي پنھنجي قوم وارن سان ھنن جو گذران |
4185 |
DYNT.utf |
واقعو نہ ٿئي؛ شال ڪنھن جي مٿان اھڙي اوچتي |
اھڙو |
ھتي بيان ڏيئي نہ سگھنداسين. شال ڪنھين انسان سان |
4186 |
DYNT.utf |
وجھ ملي، تيسين اتي رھڻ ۾ راضي آھي ۽ اتان |
اھڙو |
وارثن ڏي وڃڻ جي گھڻي خواھش آھي، مگر جيسين ڪو |
4187 |
DYNT.utf |
وري اتان نڪتو. |
اھڙو |
ملي ٿي آئي، تنھنڪري انھيءَ نسبت ھو جھڙو ويو، |
4188 |
DYNT.utf |
وقت وري ھٿ نہ اچي، تنھنڪري ھڪڙي تصويرن |
اھڙو |
گڏجڻ اتفاق سان ٿيو ھو، پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ متان |
4189 |
DYNT.utf |
وٺ- پڄ ۾ ڪو نقصان نہ پھچي ھا، تڏھن بہ ھن |
اھڙو |
ھن اھڙي پڪائي ڪئي ھئي، جنھنڪري ٻين وانگي ھن کي |
4190 |
DYNT.utf |
وڏو بندوبست ڪرڻ؛ جو وڏي شھر ۾ ھو، ٻئسي |
اھڙو |
سان ڪئي ھئي، پر تڏھن بہ ھينئر ھن کي لاچار ٿيو |
4191 |
DYNT.utf |
ھاڻ بڇڙو ٿيو. ھن کي منح ڪرڻ وارو ٻيو ڪو |
اھڙو |
جي اندر ھن جي حالت ئي ڦري ويئي، جھڙو اڳي چڱو ھو، |
4192 |
DYNT.utf |
ھن جي اڳيان رکيائون. |
اھڙو |
ھن کي خوش ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايائون ۽ جھڙو حال ھون، |
4193 |
DYNT.utf |
ھو جھڙو تنھنجو آھي، مگر زينت بانوءَ جي |
اھڙو |
دليل ڪرڻ لڳي. اگرچہ منھنجو خيال بہ پھريائين |
4194 |
DYNT.utf |
ھڪٻئي سان ملي ويا، جو حد کان ٻاھر. |
اھڙو |
ھئي، جو ھي ٻيئي ھم مذھب ھئا، ھم قوم ھئا، جوان ھئا. |
4195 |
DYNT.utf |
ٿو ڪري، جھڙو مائٽ ڪن، مون کان ٻچين تہ محمد |
اھڙو |
لڳي تہ ``مائي، شابس آھي ويچاري گل محمد کي، ڏپڻ وٺڻ |
4196 |
DYNT.utf |
ڪاغذ خود منھنجي گھر جي اندر ڪيئن آيو ھوندو! |
اھڙو |
وڌو؛ پوءِ ويٺو ڳڻتي ڪرڻ تہ ھن جو مطلب ڇا ھوندو، ۽ |
4197 |
DYNT.utf |
ڪاغذ، جو حرمخاني جي اندر لڌو آھي، سو ضرور |
اھڙو |
علي رضا دل ۾ ڄاتو تہ |
4198 |
DYNT.utf |
ڪم ڪرڻ بلڪل اھنجو ھو. |
اھڙو |
تن کي گڏ ڪيئن پورو ڪن، جو اندر حرمسراءِ ۾ وڃڻ ۽ |
4199 |
DYNT.utf |
ڪنجوس آھي، جو کاڻي مانيءَ تان کَل بہ نہ |
اھڙو |
گلا پئي ڪئي تہ پئسا ججھا اٿس ۽ وڏو ماڻھو آھي، مگر |
4200 |
DYNT.utf |
ڪو بلو ڪج جيئن ايتري حد تي ڳالھ ا وڃي. |
اھڙو |
تڏھن ڌيءَ کي بہ ذانھن ڪرڻ کان ڪو عيب ڪونھي، سو |
4201 |
DYNT.utf |
ڪو بندوبست ڪريان، جنھنڪري منھنجي زال جو |
اھڙو |
اڃا عمر جي وڏي نہ ھئي، تنھنڪري علي رضا ڀانئيو تہ |
4202 |
DYNT.utf |
ڪو ٻيو زيور؛ باقي لَڪ ۾ ضرور ڪونھي. جي اصل |
اھڙو |
ٻانھن لاءِ ڪنگڻ يا ڪنگڻيون ۽ ڳچيءَ لاءِ دُھري يا |
4203 |
DYNT.utf |
ڪونہ بچيو، جو سندس نالو نشان ظاھر ڪري. |
اھڙو |
خان مرحوم جو گھر سڄوئي ويران ٿي ويو. باقي پوئتي |
4204 |
DYNT.utf |
ڪڪ ڪيو ھوس، جو ٻيءَ شادي ڪرڻ کان اڳيئي |
اھڙو |
وڃي ٻيءَ منڊم سان شادي ڪري اچان، پر ھڪڙيءَ جي ھلت |
4205 |
DYNT.utf |
کڻي ڪيو، جنھنڪري ريزيڊنٽ صاحب نھايت خوش |
اھڙوٺاھ |
۽ قابل ۽ تجويز وارو ماڻھو ھو، تنھن ھنن سان سگھوئي |
4206 |
DYNT.utf |
حال آھي. بس گذر ڪرڻو آھي، حياتيءَ جو دم |
اھڙوٿي |
جو وڏو آسرو آھي، وڏي خوشي آھي؛ ادي، منھنجو بہ |
4207 |
DYNT.utf |
آھي. |
اھڙوئي |
بہ پردہداري ھُليل آھي، ھئي بہ آھي، ۽ ديني حڪم بہ |
4208 |
DYNT.utf |
اعتراض آھي. ھو ھينئر وڏو ماڻھو آھي ۽ ھزارن |
اھڙوئي |
ورندي ڏني تہ ``ھائو، انھيءَ جي بابت بہ منھنجو |
4209 |
DYNT.utf |
رستو ھو. ٻيو وري فتح خان جو پٽ حامد ۽ علي |
اھڙوئي |
سرائي فتح خان جي گھر سان بہ ھنن جو |
4210 |
DYNT.utf |
آزمودي جو ضرور، زال کي وڌيڪ آھي يا مڙس |
اھڙي |
عقل واري آھي. ديني ڪتاب بہ اھا شاھدي ڏين ٿا، تڏھن |
4211 |
DYNT.utf |
آھي. رھندي بہ اوھان وٽ. پنھنجي ٻار واري |
اھڙي |
ڪنھن ٻيءَ سھيليءَ ڏني آھي. پر جھڙي اوھان ٿي ڳولي، |
4212 |
DYNT.utf |
اجائي بندوبست ڪري اسان جي مھل في الحال |
اھڙي |
زينت بانوءَ جي ڳالھين ٻڌڻ کان پوءِ ڄاڻان ٿي تہ |
4213 |
DYNT.utf |
اشراف ۽ پڙھيل زال ڪيئن ھٿ لڳي، جا انھيءَ |
اھڙي |
کي سڄو احوال ٻڌايائون. ھنن کي گھڻو ارمان ٿيو تسہ |
4214 |
DYNT.utf |
اوچتي آفت نہ اچي، جان بيبي ويچاري منھن-مٿو |
اھڙي |
انسان سان اھڙو واقعو نہ ٿئي؛ شال ڪنھن جي مٿان |
4215 |
DYNT.utf |
اڇا ٻاجھ ڪرڻ ۾ حرڪت ڪانہ ھيس. اگرچہ ھنن |
اھڙي |
ھئي. ھوءَ دولتمند جي گھر ۾ ھوندي ھئي، تنھنڪري |
4216 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪرڻ ۾ دير ڪانہ ٿي. ھڪڙي چڱي ھوادار |
اھڙي |
رضا وٽ پنھنجي بچت جا پئسا گھڻائي ھئا، جنھنڪري |
4217 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪري اسين وڃي عام مُلن ۽ آخوندن |
اھڙي |
۽ اميراڻي آٿ-وبھ ڪندا ھئا، تنھنڪري ڄاتائون تہ |
4218 |
DYNT.utf |
بہ ڪانہ اچي پئي آھي. ائين ڪندي ڪندي تہ نينگريءَ |
اھڙي |
مائي شھربانوءَ چيو تہ ``اھو سچ آھي بختاور، مگر |
4219 |
DYNT.utf |
بہ ڳالھ ڪئي تہ حامد علي جمعدار جي صلاح |
اھڙي |
ڪري مال ورھائيو ھئائون، سو بہ ظاھر ڪيائين. ھن |
4220 |
DYNT.utf |
بيقدر سلطان جي نہ ھٺڻ ۾ آءُٗ گھڻو خوش آھيان. |
اھڙي |
علي رضا چيو تہ آءُٗ راڻيءَ تان قربان آھيان. |
4221 |
DYNT.utf |
پڪائي ڪئي ھئي، جنھنڪري ٻين وانگي ھن کي |
اھڙي |
جي چور تي منھن کڻي مٽي، تہ عجب ڪونھي.'' اگرچ ھن |
4222 |
DYNT.utf |
تڪڙي ناھي. |
اھڙي |
ملي، تيسين اتي رھڻ ۾ راضي آھي ۽ اتان نڪرڻ لاءِ |
4223 |
DYNT.utf |
جاچ ڪئي ويئي. سلطان انھيءَ ھنڌ زيادہ پھرو |
اھڙي |
گھر ڏينھن جو بنديل رھندو ھو، تنھنڪري آسانيءَ سان |
4224 |
DYNT.utf |
جلديءَ سان اڳتي ھليو ويو. |
اھڙي |
پري وڃي نڪتو ۽ جھڙي جلديءَ سان ھليو پئي آيو، |
4225 |
DYNT.utf |
جٺ ڪانھي، جھڙي ھتي آھي، ڄڻ تہ مسلماني آھي |
اھڙي |
مسلماني ملڪ آھن، ايران يا ترڪستان ۽ ٻيا، اتي |
4226 |
DYNT.utf |
چالاڪ ٿي ويئي، جو ڳالھہ ڪرڻ کان ٻاھر. |
اھڙي |
ھوءَ قرآن ۽ ديني ڪتابن ۾ توڙي سنڌي فارسي پڙھڻ ۾ |
4227 |
DYNT.utf |
چالاڪي ڏيکاريندي، جھڙو ڪو ھوشيار مڙس ڏيکاري. |
اھڙي |
ڪانہ ھونديس؛ ھنن سان گفتگو ڪرڻ توڙي حجت ھلائڻ ۾ |
4228 |
DYNT.utf |
چڱي بندوبست ڪرڻ تي آفرين چيائون. |
اھڙي |
ماڻھو نھايت خوش ٿيا ۽ علي رضا کي ۽ سندس بيبيءَ کي |
4229 |
DYNT.utf |
چڱي ھلت ھوندي ھئي جو سڀڪو مٿانئس ساھ پيو |
اھڙي |
گھر جي وري ٻي رونق ٿي. گھر جي ٻين ڀاتين سان ھن جي |
4230 |
DYNT.utf |
چڱي ھيس، جو اھو ڪونہ ھوندو، جنھن سان ھن |
اھڙي |
طبعيت |
4231 |
DYNT.utf |
چڱي ڳالھ ٻي ڪھڙي؟'' |
اھڙي |
کي ڏيندو، ۽ سندس پٽ اسيد عليءَ کي آءُٗ کڻنديس. |
4232 |
DYNT.utf |
چڱي ۽ ڏک ڀريءَ عبارت ۾ پنھنجو احوال لکيو |
اھڙي |
کولي پڙھيو. ھن ۾ زينت بانوءَ اول کان آخر تائين |
4233 |
DYNT.utf |
حال ۾ ھنن جي وچ ۾ ڏڦير پوڻ لڳو. |
اھڙي |
قوم جي ماڻھن کي مِرن کان گھٽ نہ سمجھنديون آھن. سو |
4234 |
DYNT.utf |
خبر اسان کي اڳيئي آھي بہ، پڙھڻ لکڻ جو تہ |
اھڙي |
ٿي سمھي رھ. ٻي خبو چار سڀڪا پڇڻ سان پئجي سگھندي، ۽ |
4235 |
DYNT.utf |
خرابيءَ جھڙي شئي لڪي پيئي ھجي. |
اھڙي |
ويو ۽ ھيڏي ھوڏي جون جايون گھمي ڏٺائين، تہ متان ڪا |
4236 |
DYNT.utf |
خسيس ماڻھوءَ جون ٿيون سو کڙبون سڙيون وٺو! |
اھڙي |
اھڙي ڪميني ماڻھوءَ جا ٿيون لياپا نڙا توھين ٻڌو! |
4237 |
DYNT.utf |
خوفناڪ منصوبي جو ذڪر ٻڌي ۽ ان جي خراب نتيجي |
اھڙي |
سلطان |
4238 |
DYNT.utf |
دل ٻجھي ويئي، جو ھن کي سڳي ماءُ کان گھٽ |
اھڙي |
ڪرڻ ۾، ڪين ٿي گھٽايائين. ڇوڪرين جي بہ ھن سان |
4239 |
DYNT.utf |
دوستي رکيو آيو، جو آھي بہ مٿانئس سر گھوري |
اھڙي |
جو جن ٻين اميرن کان چڙھي مٿي آيو ھو، تن سان بہ |
4240 |
DYNT.utf |
رٿ ڪئي ھئائون تہ ٻہ-ٽي ٻوليون ٻڙھائڻ ۾ |
اھڙي |
جڏھن |
4241 |
DYNT.utf |
سفر ۾ زال کان سواءِ ھڪڙو ٻيو سنگتي بہ مڙس |
اھڙي |
۽ جتي ھن جو پڙھڻ چگيءَ طرح پيو ھلندو. پر ڏٺائين تہ |
4242 |
DYNT.utf |
سکئي گھر ۾ وڃي سکي ٿين. |
اھڙي |
بختاور - خدا ڪري تہ زينت تون بہ |
4243 |
DYNT.utf |
سکي آھي، تڏھن ٻي ڪھڙيءَ کي انھيءَ کڏ ۾ |
اھڙي |
جھليوَ. وري جڏھن ھن کي ھڪڙي زال اصلي آھي ۽ اھا بہ |
4244 |
DYNT.utf |
سکي زال پوءِ جيڪر ڪا مشڪل ملي. |
اھڙي |
مون جھڙيون ڏھ دايون تنھنجي اڳيان ڪمائين. دنيا ۾ |
4245 |
DYNT.utf |
سگھڙ ۽ ليڪ ڌيءَ ڪنھن امير جي گھر ۾ مشڪل |
اھڙي |
تڏھن آءُٗ چوندي آھيان تہ مون بہ گھر گھڻا ڏٺا، پر |
4246 |
DYNT.utf |
سندن مراد خدا پوري ڪئي. ھنن جو تمام سکيو |
اھڙي |
جھڙي ننڍي ھوندي کان خواھش ھين تہ وڏيڻ ۾ گذاريون- |
4247 |
DYNT.utf |
سڌريل ڌيءُ آھي جو ڪنھن وٽ ڪا ٿوري ھوندي. |
اھڙي |
ڏسندينءَ. اسان جي زينت خدا جي مھربانيءَ سان |
4248 |
DYNT.utf |
شاديءَ کان بک چڱي، اھڙي شاديءَ کان ڏک چڱو. |
اھڙي |
نہ، خدا جي واسطي انھيءَ مرض کان مون کي ڇڏائجئين. |
4249 |
DYNT.utf |
شاديءَ کان ڏک چڱو. مون کي کاڌي پيتي جي ڏکيائي |
اھڙي |
مرض کان مون کي ڇڏائجئين. اھڙي شاديءَ کان بک چڱي، |
4250 |
DYNT.utf |
صحبت جنھن مان ٻنھي کي خوشي حاصل ٿئي، ٻنھي |
اھڙي |
اٿم تہ زال مڙص جي وچ ۾ صحبت وارو سلوڪ ھئڻ گھرجي، |
4251 |
DYNT.utf |
طرز ياد ھئي، جو سگھوئي ڇوڪريون چالاڪ ۽ |
اھڙي |
ماءُ کان گھٽ نہ ڄاڻنديون ھيون. ھن کي سيکارڻ جي |
4252 |
DYNT.utf |
عجيب ھلت ھئي، جو ھو ھردلعزيز ٿي ويو. |
اھڙي |
تہ ھن جو نالو ٻنھي طرفن ۾ مشھور ٿي ويو. ھن جي |
4253 |
DYNT.utf |
قسم جو خرچ ھو آسانيءَ سان ڪري بہ سگھيو |
اھڙي |
علي رضا ھينئر پئسي وارو بہ ھو ۽ |
4254 |
DYNT.utf |
قسم جي سڌاري جي لاءِ پردي جي وڏي اٽڪ ڏسڻ |
اھڙي |
ھن کي پريندي کان |
4255 |
DYNT.utf |
قسم جي گفتگو ڪرڻ لاءِ پنھنجو شاگرد ڪيو، |
اھڙي |
زينت بانو ٿورو ٿورو ڪري ٻين بہ ٻن-چئن بيبين کي |
4256 |
DYNT.utf |
گذر کان ٻنھنجو غريباڻو ٽڪر چڱو.'' |
اھڙي |
شھربانوءَ چيو تہ ``اڙي، |
4257 |
DYNT.utf |
لاھين آھي، جو سندس منھن تي پيپ کڻي رکي |
اھڙي |
پيپ سودي، انھيءَ اوطاق ۾ گڏ ڪندا آھيون. اھا موري |
4258 |
DYNT.utf |
لڙائيءَ ۾ ڪن سببن ؟؟؟ڪري، ايران جو لشڪر |
اھڙي |
جي ملڪ تي ڪاھ ڪري قرون لسُٽون ڪندا ھئا. ھڪڙي |
4259 |
DYNT.utf |
ماڻھوءَ سان حياتيءَ جون ٻہ - ٽي گھڙيون |
اھڙي |
وارو ھجي، پر امير جو پٽ نہ ھوندو تہ بہ عيب ڪونھي. |
4260 |
DYNT.utf |
مائٽي جي ڳالھ کي ھتي جا ماڻھو گار سڏيندا |
اھڙي |
ھجي تہ مون کي معاف ڪجئين. مون کي خبر آھي تہ |
4261 |
DYNT.utf |
مائٽي ڪرڻ ۾ حرڪت ناھي. ماءُ سان ۽ زال سان |
اھڙي |
گھڻو جٽاءُ نٿي ڪري ۽ وجھ چڱو بہ لڳو آھي، تڏھن |
4262 |
DYNT.utf |
مدد قبول ڪرڻ ۾ گھڻو عار ھو، پر تڏھن بہ عظمت |
اھڙي |
اھڙي اڇا ٻاجھ ڪرڻ ۾ حرڪت ڪانہ ھيس. اگرچہ ھنن کي |
4263 |
DYNT.utf |
مزي سان ٿيڻ لڳو، جو محبوب علي افسوس پئي |
اھڙي |
تہ زال ھن جي فرمانبردار ھئي. مطلب تہ ھن جو گذارو |
4264 |
DYNT.utf |
مشھوريءَ ڪري ۽ ڪي سلطان ۽ سندس اميرن جي |
اھڙي |
ڪي |
4265 |
DYNT.utf |
مھربان ڌڻيءَ کي ڇڏي ڪين وڃان، پر مون کي |
اھڙي |
زور لاتو تہ نہ وڃ. پر ھن ادب سان چيس تہ آءُٗ جيڪر |
4266 |
DYNT.utf |
نظر ھوندي ھئي، جو انھيءَ ڪري ڪيترا ڏينھن |
اھڙي |
ڪمن ۾ ھن جي راءِ پڇي ويندي ھئي، ۽ سڀ ڪم تي ھن جي |
4267 |
DYNT.utf |
نيچ آدميءَ جون گاريون جھليوَ. وري جڏھن |
اھڙي |
کڙبون سڙيون وٺو! شرم جي ڳالھ آھي، جو سکر اشراف ٿي |
4268 |
DYNT.utf |
ھنڌ ڀلا بردو ڪيترو ھلي سگھندو؟ وري اتي |
اھڙي |
بانو ۽ سسڻس تہ برقعو پھرئين ڏينھن لاھي ڇڏيو ھو. |
4269 |
DYNT.utf |
ھڪڙي ٻيڙي اوچتو آسپاس جي لنگھي، سا پري |
اھڙي |
کان انھيءَ ھنڌان سمنڊ تي اينديون وينديون ھيون. |
4270 |
DYNT.utf |
ئي ديندار ھئي، تنھن کي اھا صلاح بڇڙي نہ |
اھڙي |
ھن جي زال زينت بانو بہ |
4271 |
DYNT.utf |
ٻانھن مون کي وري آسانيءَ سان نظر نہ ايندي.'' |
اھڙي |
چيو تہ ``پوءِ خير، پر مون کي بيشڪ ارمان ٿيندو، جو |
4272 |
DYNT.utf |
ڊول جو ھو، جنھنڪري سگھوئي ھن کي سلطان جي |
اھڙي |
اھو ڪم |
4273 |
DYNT.utf |
ڪا ڳالھ ڪريان، تڏھن منھن پاسي ڪري ويھي |
اھڙي |
منھنجي قسمت خراب آھي، جو جڏھن آءُٗ ھن جي اڳيان |
4274 |
DYNT.utf |
ڪجي. باقي ھن جو پٽ، اڃا صغير آھي ۽ بي قصور |
اھڙي |
۽ راڻي فتنہ خانم کي طلاق ڏيئي، وري جھڙي قيدڻ ھئي، |
4275 |
DYNT.utf |
ڪم ۾ سون رپي ۽ عزيزي خويشيءَ ڏي اوترو ڏسڻو |
اھڙي |
اھڙي ڪم ۾ ڌيءُ جي ڳالھ مڙيئي ٻڌڻ گھرجي. چوي ٿي تہ |
4276 |
DYNT.utf |
ڪم ۾ ڌيءُ جي ڳالھ مڙيئي ٻڌڻ گھرجي. چوي ٿي |
اھڙي |
آھي - وڻيس تہ ڌيءَ کي تاري، وڻيس تہ ٻوڙي، مگر |
4277 |
DYNT.utf |
ڪميني ماڻھوءَ جا ٿيون لياپا نڙا توھين |
اھڙي |
زينت - واہ دائي واہ، |
4278 |
DYNT.utf |
ڳالھ آھي ۽ گھر سکرن جو آھي، تہ آءُٗ خوشيءَ |
اھڙي |
زينت بانوءَ چيو تہ ``مائي، جي |
4279 |
DYNT.utf |
ڳالھ انھيءَ سيٺ جي گھر ۾ مائيءَ صفوران |
اھڙي |
ڪيا ھئائين. ھن کي ڪا پورھيت گھربي ھئي. ھڪڙي ڏڍنھن |
4280 |
DYNT.utf |
ڳالھ سڌي مون سان چورين ٿي، تڏھن آءُٗ بہ |
اھڙي |
حيا ٿو ٿئي، پر جڏھن اڄ تون بيحيا ٿي بيٺي آھين، ۽ |
4281 |
DYNT.utf |
ڳالھ مون سان ڪندينءَ!'' |
اھڙي |
بہ ڪونہ ھو تہ اڄ تون رڳو انھيءَ لاءِ پنڌ ڪري اچي |
4282 |
DYNT.utf |
ڳالھ نڪرندي ھئي تہ فلاڻي بيبي بہ انھيءَ |
اھڙي |
طرح جو سڌارو ٿيو آھي ۽ جتي ڪٿي مڙسن خوأ زالن ۾ ڪا |
4283 |
DYNT.utf |
ڳالھ ٻڌڻ جو تہ خيال ئي ڪوٺہ ھو، تنھنڪري |
اھڙي |
تہ ڏسان شھربانو ڇاٿي چوي، پر ھنن کي تہ انھيءَ مھل |
4284 |
DYNT.utf |
شين جي ڏسڻ جو ڪھڙو ضرور؟ |
اھڙين |
زينت - پر سائين! |
4285 |
DYNT.utf |
قومن مان بہ ملي سگھندا. پر اوترا مشال، |
اھڙين |
ھندستان جا ڏيھي ماڻھو آھن؛ سچ آھي تہ ڪي خراب مثال |
4286 |
DYNT.utf |
ڳالھين بابت ھنن ٻنھي جي ھڪڙي راءِ ھئي. |
اھڙين |
ھئائون ۽ چڱن چڱن ماڻھن کان ٻُڌو ھئائون، تنھنڪري |
4287 |
DYNT.utf |
ڳالھين جي ڪري، ھن گھر جي واکاڻ ڳوٺ مان |
اھڙين |
|
4288 |
DYNT.utf |
ڳالھين ۾ تہ زينت بانوءَ کان پڇڻ ڳاڇڻ ھن |
اھڙين |
بختاور ۽ ٻي سندس جوان ۽ پڙھيل ڌيءَ زينت بانو. پر |
4289 |
DYNT.utf |
حرص وڌائڻ ۽ گمراھ ڪرڻ جون شيون پکڙيون پيون |
اھڙيون |
زينت - ھيئن. جو دنيا ۾ |
4290 |
DYNT.utf |
لٽائڻ جون ڳالھيون ڪيائين؛ پر زينت بانوءَ |
اھڙيون |
ھوندي، متان ڪا بلا ڀٽون نہ ھجي.'' ۽ ٻيون ڪي |
4291 |
DYNT.utf |
ٻہ-چار آساميون ٻيون پڙھايم تہ سڀڪي ٿي پوندو. |
اھڙيون |
اھا ڳالھ قبول ڪئي. ڀانيائين تہ آسي رپيا اِھي ٿيا، |
4292 |
DYNT.utf |
ڏسڻ جھڙيون جايون ھيون، سي ھن کي گھمائي |
اھڙيون |
۾ جيڪي چڱا چڱا باغ، جبلن جون واھيون، نيون ۽ ٻبون |
4293 |
DYNT.utf |
امن واري جاءِ تي پھچاءِ، جتي عزت ۽ آبروءَ |
اھڙيءَ |
پنھنجي مڙس وٽ پھچاءِ، يا موٽي وطن تي؛ نہ تہ ڪنھن |
4294 |
DYNT.utf |
تجويز سان پنھنجي پنھنجي جاءِ تي رکيل ھوندي |
اھڙيءَ |
جنھن ۾ ڀاڻس حامد بہ اچي رھندو ھو، تنھن ۾ شيءِ شڪل |
4295 |
DYNT.utf |
تجويز سان ڪئي ويئي، جو اندر يا ٻاھر ڪنھن |
اھڙيءَ |
زيادہ پھرو رات-ڏينھن جو رگارايو؛ پر اھا سڄي رٿ |
4296 |
DYNT.utf |
چالاڪي ۽ ايمانداريءَ سان ڪم ڪيائبن جو |
اھڙيءَ |
ڪم ھو، تڏعن بہ علي رضا ڪو ڪم کان ڊڄڻ وارو نہ ھو. |
4297 |
DYNT.utf |
چڱيءَ ٻانھن ملڻ ۾ ھن کي حرڪت ڪانہ ٿي. اھا |
اھڙيءَ |
ڪانہ ھئي، ۽ ھي پاڻ بہ چڱر ماڻھو ٿي ڏٺو، تنھنڪري |
4298 |
DYNT.utf |
حالت ۾ اڳوڻي وقت جا ڪيترائي خاندان ھن کان |
اھڙيءَ |
رٿ ڪري، ھو پاڻ کي قرض کان بچائيندو آيو ھو، نہ تہ |
4299 |
DYNT.utf |
حد تي وڃي پھتي، جو خود محبوب علي بہ ٿڪجي |
اھڙيءَ |
جو غلام ڪري ٿا ڏين. سو انھن رستن تي ھلندي ھلندي |
4300 |
DYNT.utf |
رٿ ڪري، ھو پاڻ کي قرض کان بچائيندو آيو |
اھڙيءَ |
اھڙيءَ طرح جو پينشن کان وڌيڪ خرچ نہ ٿيندو ھوس. |
4301 |
DYNT.utf |
زال تي ڪڏھن ڪو اھڙو حادثو اچي پوي، تہ جيڪر |
اھڙيءَ |
انسان تي سرديون گرميون رکيون آھن، خدانخواستہ |
4302 |
DYNT.utf |
صحبت ڪري سڄو گھر بہ پيو کيلندو. جتي اھڙو |
اھڙيءَ |
ٿئي، ٻنھي جي حالت سڏري، ٻنھي جو وقت چڱو گذري. |
4303 |
DYNT.utf |
طرح جو پينشن کان وڌيڪ خرچ نہ ٿيندو ھوس. |
اھڙيءَ |
ھو. جڏھن آھي سڀ کپي ويا، تڏھن خرچ گھٽائڻ لڳو. |
4304 |
DYNT.utf |
طرح جي پو رائي ڪئي ھئائين. مطلب ڱالھ جو |
اھڙيءَ |
حقيقت ڪري ھو ڪندو بہ ائين ھو. ڪيترن ئي ڪمن ۾ |
4305 |
DYNT.utf |
طرح محلات کي ھڪڙي ڌڪ سان آڏائي ڇڏڻ لاءِ |
اھڙيءَ |
ٻہ مھينا پورھيو ڪيو آھي ۽ اڃا مھيني کن جو ڪم آھي. |
4306 |
DYNT.utf |
طرح ھو ٻئي ھڪٻئي جي گھر ايندا ويندا ھئا. |
اھڙيءَ |
ڪندا ھئا. ڪنھن آچر تي علي رضا ھنن وٽ ويندو ھو. ۽ |
4307 |
DYNT.utf |
نوڪريءَ لاءِ ھن جھڙو لائق ماڻھو في الحال |
اھڙيءَ |
ھو ۽ بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ بہ سندس نالو ھو، تنھنڪري |
4308 |
DYNT.utf |
ھڪڙي لڙائيءَ ۾ وڙھندي مري ويو. انھيءَ جو |
اھڙيءَ |
تي سندس ننڍي ڀاءُ کي ويھاريائون، جو پڻ سگھوئي |
4309 |
DYNT.utf |
ٻانھن جو لائق ھو. ٻيو وري ھڪڙو واپاري سيٺ |
اھڙيءَ |
اھو ھٽس جوان ھو ۽ وڪالت جو ڪم ڪندو ھو ۽ ھرطرح |
4310 |
DYNT.utf |
ٻانھن جي لاءِ ڀلا ڪھڙو اشراف ۽ عزت وارو |
اھڙيءَ |
ڳوٺ مان ھلي شھر جي ماڻھن تائين وڃي ٻھتي ھئي: پوءِ |
4311 |
DYNT.utf |
چئي فوجدار وري پاسي واري در کان نڪري ويو؛ |
ائبن |
|
4312 |
DYNT.utf |
نماز پڙھڻ جو سعيو ڪيو. |
ائي |
ٻھاري سھاريءَ جي ڪئي، ۽ علي رضا ۽ جان بيبيءَ بہ |
4313 |
DYNT.utf |
ھنن کي البت آرام آيو. اگرچہ جي وڏا وڏا ملڪ |
ائي |
اصلوڪي ڪَچي واري جاءِ وري وڃي ھٿ ڪري وسائي. |
4314 |
DYNT.utf |
آھي، خدا ڪندو، تہ وري خير سان سگھوئي ملنداسين. |
ائين |
علي رضا ورندي ڏني تہ ``بس پياري، قسمت |
4315 |
DYNT.utf |
آھي، ٻاروھي ڪنھن لاءِ ڏک ڪين ٿو رھي. جيترو |
ائين |
کي وساري، سھسائي ويھي رھيا. زماني جو دستور بہ |
4316 |
DYNT.utf |
آھي، ڪڏھن ڪڏھن ٿو ملڻ ٿئي. منھنجو مڙس بہ |
ائين |
تہ ڪھڙي نہ پاڻ ۾ اٿ - ويھ ڪندا ھئاسين. اڄ اجھو |
4317 |
DYNT.utf |
آئي ھئي، سا مھينو کن گذاري وري اوڏي سنبري. |
ائين |
ڪڏھن ڪڏھن ھتي مائٽن کي ملڻ ايندي ھئي، ھن ڀيري بہ |
4318 |
DYNT.utf |
بہ چوڻ ۾ ايندو تہ انھيءَ رستي پئسي اماڻڻ |
ائين |
ڪري اسين وڃي عام مُلن ۽ آخوندن سان مٽ پونداسين ۽ |
4319 |
DYNT.utf |
بہ چيو ھو تہ ``ھن نينگري جو نڪ ۽ اکيون ۽ |
ائين |
جان بيبيءَ تہ ھڪڙي ڀيري |
4320 |
DYNT.utf |
بہ لکي چڪو ھو تہ ``اوھين موٽي استنبول ۾ |
ائين |
پيو ڪندو ھو ۽ ھنن کي دلاسا بہ پيو لکندو ھو. ھنن ڏي |
4321 |
DYNT.utf |
پيا چون تہ اسين چونڊي پنھنجي ٻانھن وئنداسين. |
ائين |
پئيان. اڄ تہ نينگرا بہ انگريزي پڙھيا آھن، سي بہ |
4322 |
DYNT.utf |
چئي بختاور ھلي ويئي ۽ زينت بانوءَ بہ اٿي |
ائين |
|
4323 |
DYNT.utf |
چئي ھن ذري تائين بس ڪئي، ڀانئيائين تہ ھوءَ |
ائين |
|
4324 |
DYNT.utf |
چئي ھو اٿي ھليو. |
ائين |
ڪارخالن جون تصويرون نڪتل آھن، سي گڏجي ڏسنداسين.'' |
4325 |
DYNT.utf |
چئي ٻانھن ڊگھي ڪري، منھن مٿي ڪرڻ لڳس. زينت |
ائين |
آھيان، مون کان ڪھڙو حال ٿي لڪائين، ڪڇ تہ سھي.'' |
4326 |
DYNT.utf |
چئي ٻانھون ڊگھيري ڀاڪر وجھڻ جي ڪوشش ڪيائين، |
ائين |
پٽيھر تنھنجي مٿان وجھندس، تون ڇو پاسو ٿي ڪرين؟'' |
4327 |
DYNT.utf |
چئي ڊوڙي اچي ماءُ کي ڳراٽڙي پاتائين. |
ائين |
تون نہ رو، آءُٗ جيئري آھيان، ٻڏي ڪين مئي آھيان.'' |
4328 |
DYNT.utf |
چئي، بختاور بورچيخاني ڏي ھلي ويئي. جھٽ |
ائين |
|
4329 |
DYNT.utf |
چئي، مائي پاڻ آٿي پيرن ڀر ٿي، ۽ بختاور |
ائين |
جو بلو ڪر. جيڪا اللّھ گھري ھوندي، سا پيئي ٿيندي.'' |
4330 |
DYNT.utf |
چئي، ھو اچي زينت بانوءَ جي ڀر ۾ ويٺو. |
ائين |
خدمت ڪندا ۽ آءُٗ بہ تنھنجي خدمت ۾ حاضر رھندس.'' |
4331 |
DYNT.utf |
سوچي، ھلي ڪوٺيءَ جو در پٽيائين. ڪوٺيءَ |
ائين |
اتي ھن ٻانھيءَ ڏٺو تہ ھيءَ معتبر زال آھي، |
4332 |
DYNT.utf |
لکيائين. باقي ڀاءُ واري لفافي تي حيدرآباد |
ائين |
۾. مڙس جو پتو ڦول گليءَ ۾ ھوس، سو لفافي تي بہ |
4333 |
DYNT.utf |
متان چوين، آءُٗ رڳو انھيءَ ڪم لاءِ نہ آيس. |
ائين |
جان بيبيءَ چيو تہ ``ادي! |
4334 |
DYNT.utf |
ناھي. ھُتي سکرن سکرن جون زالون برقعا منھن |
ائين |
علي رضا - پياري، |
4335 |
DYNT.utf |
نہ چؤ، خدا تو کي سلامت رکي، تون رنج نہ |
ائين |
علي رضا ماءُ جي پيرن تي ھٿ رکي چيو تہ ``امان، |
4336 |
DYNT.utf |
نہ ھئي. سندس زال جي سمنڊ ۾ کِرڻ جو اتفاق |
ائين |
وارن کي فائدو رسائينداسين. پر تڏھن تہ خدا جي مرضي |
4337 |
DYNT.utf |
نہ ڇؤ. دنيا ھڪڙو عجيب ڪارخانو ۽ عجائبخانو |
ائين |
علي رضا - پياري! |
4338 |
DYNT.utf |
ھلي بند ۾ ڪين پونديس.'' انھيءَ ڪري ھن کي |
ائين |
تہ ``مون کي نڪاح ڪري گھر ويھاربن تہ ويھنديس، نہ تہ |
4339 |
DYNT.utf |
ھو. ڪيترن ئي ڪمن ۾ اھڙيءَ طرح جي پو رائي |
ائين |
پاڻ فائدي جھڙي مصلحت ڏسيندو. حقيقت ڪري ھو ڪندو بہ |
4340 |
DYNT.utf |
ھئي، جيئن زينت بانو انھيءَ ماستر بابت |
ائين |
حقيقت جي ڳالھ بہ |
4341 |
DYNT.utf |
ئي تڏي تي رکيون ھيون. تڏھن چوڻ لڳي تہ ``ڇو |
ائين |
بہ مائي ائين ئي ڳلن کي ھٿ ڏيو وبلي ھئي، ۽ سوکڙپون |
4342 |
DYNT.utf |
ئي ٿو ٻڇان تہ جنھن ڪم لاءِ وبا ھنو، تنھن |
ائين |
علي رضا چيو تہ ``امان، آءُٗ |
4343 |
DYNT.utf |
ئي ڳلن کي ھٿ ڏيو وبلي ھئي، ۽ سوکڙپون ائين |
ائين |
ڏي ھلي ويئي. جھٽ ۾ وري موٽي آني، تہ بہ مائي |
4344 |
DYNT.utf |
ٻاھر نڪرن ٿيون، سي خراب ڪين ٿيون آھن. چڱو |
ائين |
علي رضا - ڪھڙو ڊپ آھي. جن قومن جون زالون |
4345 |
DYNT.utf |
ٿي سمجھان تہ ڄڻ سرائي ڪالھ مثو آھي. جا خوشي |
ائين |
ليٽي پيو. قضيي کي ارھون مھنو ٿو ڏسجي، تہ بہ آءُٗ |
4346 |
DYNT.utf |
ٿي سمجھيو، جيئن ئہ ڪنھن ڌارين ۽ نيچ ماڻھوءَ |
ائين |
۾ پيءُ جو ادب ڪرڻ فرض ھو، پر ھن اھڙن وقتن تي |
4347 |
DYNT.utf |
ٿيندو. جنھن ڳالھ ۾ اوھين خوش، انھيءَ ۾ |
ائين |
مون سان گڏ ھلڻ ضرور ھو. پر خير، جيئن قسمت ۾ ھوندو، |
4348 |
DYNT.utf |
ٿيندو.'' |
ائين |
جي گھر جو در پوربو. سو اھڙا صالح پٽ آھن، تہ سگھوئي |
4349 |
DYNT.utf |
ڄاڻي تون کڻي منھنجي علي رضا سان ننگ ڪر.'' |
ائين |
اوھان جا سائٽ آھيون، اسين اوھان جا غلام آھيون، |
4350 |
DYNT.utf |
ڪبن ڄاڻندي ھئي تہ زال مڙس جي زيردست آھي، |
ائين |
ڦوڻ جي گھڻي شوقين ھئي. مڙس تي آڊڪ نہ ايندي ھيس. |
4351 |
DYNT.utf |
ڪرڻ اھنجو ٿي لڳو، تڏھن بہ ھن پنھنجي امير |
ائين |
اگرچہ سلطان کي |
4352 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لاچار ڄاتائون. |
ائين |
ٿين تہ ھھڙو بندوبست ڦٽي وڃي! پر فائدي جي اسيد تي |
4353 |
DYNT.utf |
ڪرڻ وارا پنھنجا سر سھسائين، ٻيو وري اھا |
ائين |
ڏسي، وڃي ترار سان ڪم نباھين.'' پر انھيءَ ۾ ھڪڙو تہ |
4354 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ڪري ديني حڪم بہ بجا آڻي سگھجن ٿا، ۽ |
ائين |
انھن جي ڏسڻ ۾ يا اتي وڃڻ ۾ ڪابہ حرڪت نہ ھئڻ گھرجي. |
4355 |
DYNT.utf |
ڪنداسين.'' |
ائين |
زال وٽ سُکيو رکندس؛ پوءِ جيڪا تنھنجي مرضي ھوندي، |
4356 |
DYNT.utf |
ڪندس، اولاد کي ڇا اختيار آھي مائٽ جي مرضيءَ |
ائين |
رنج نہ ٿيءُ. ھونءَ تہ جيڪي اوھين مون کي چوندؤ |
4357 |
DYNT.utf |
ڪندي پاسي واري در کان ھڪڙو قداور مڙس ڪپڙن |
ائين |
|
4358 |
DYNT.utf |
ڪندي زينت ڪنھن ڪم پٺيان آٿي، سگھوئي ھڪڙو |
ائين |
جي ھنج ۾ ھئي. محبوب مريم جي اڳيان ويٺي راند ڪئي. |
4359 |
DYNT.utf |
ڪندي ھي ٻيئي ڄڻيون اچي ماستر علي رضا جي |
ائين |
آھي، سو گھر ۾ اڳيئي ھندستاني ڳالھائيندا ھوندا.'' |
4360 |
DYNT.utf |
ڪندي ھڪڙو ڪرد سوار استنبول مان آيو، جنھن |
ائين |
|
4361 |
DYNT.utf |
ڪندي ڪندي تہ نينگريءَ جي ھيڏي ڄمار اچي |
ائين |
``اھو سچ آھي بختاور، مگر اھڙي بہ ڪانہ اچي پئي آھي. |
4362 |
DYNT.utf |
ڪيائين، تہ ڇا ٿيو.'' زينت، جنھن ڪنڌ ھيٺ |
ائين |
وڃي بختاور کي مدد ڏيندي آھي، اڄ مھمانن جي لاءِ جي |
4363 |
DYNT.utf |
ڪين ٿي چوان. مون چيو تہ اھڙن ڪمن جي لاءِ |
ائين |
شھربانوءَ ورندي ڏني تہ ``ادي! آءُٗ |
4364 |
DYNT.utf |
ڪيو. سگھوئي وري آئي، ۽ سوبرڪي ڳالھ پوري، |
ائين |
بختاور |
4365 |
DYNT.utf |
ڪيو. ٻہ ھزار ربيا بئنڪ ۾ رکائي، داخلا جو |
ائين |
جيڪي پڄي سگھين، سو ھنن کي پيا پھچائين. ھنن يڪدم |
4366 |
DYNT.utf |
ڪيو، پوءِ مٺي پاڻيءَ جو لوٽو ڏنائونس، |
ائين |
چادر ڏٺائون تہ ويڙھجي، پُسيل ڪپڙا لاھي ڏئي. ھن |
4367 |
DYNT.utf |
. ٻنھي کي اندر بنگلي جي وچين صفي ۾ لڳو لڳ |
ائين |
کي انھيءَ باغ واري بنگلي ۾ دفن ڪجو، سو ڪيائون تہ |
4368 |
DYNT.utf |
.'' |
ائين |
مريم بہ شاھدي ڏني تہ ``ابا، آھي بہ |
4369 |
DYNT.utf |
جو سڄي رات اتي ويٺا پنڪيون کائين ۽ شاديءَ |
ائين، |
يا کارڪون وٺي، پنھنجي پنھنجي گھر ھايا وڃن؛ نہ |
4370 |
DYNT.utf |
مائي شھربانو ۽ حامد علي روئندا اوڇنگارون |
ائين، |
تہ ڏاڍا خوش ٿيندا ۽ ھڪڙو وڏو چرچو ٿيندو. ٿيو بہ |
4371 |
DYNT.utf |
ورھين رھڻ ڪري ۽ ھيترن ماڻھن سان واسطي رکڻ |
ايترن |
|
4372 |
DYNT.utf |
اٽر ڪري ويئي ھئي، جو جنھن صحبت مان اڳي |
ايترو |
حامد کي ڪا گھڻي خوشي ڪانہ ٿي. بڇڙائي ھن جي دل تي |
4373 |
DYNT.utf |
بہ چئي چڪي ھيس تہ تون اسان جي گھر ڪڏھن ايندينءَ، |
ايترو |
بہ اڳي کان وڌيڪ پيار ڏيکاريو ھوس، ۽ اشاري طرح |
4374 |
DYNT.utf |
بہ ٻڌايو ھئائينس تہ ``منھنجو گھر وارو فضل |
ايترو |
سکيو گذاريندينءَ، جو تون پاڻ وڏي شھر جي آھين.'' |
4375 |
DYNT.utf |
پر پاڻ ٻاھر جي ڪمن ۾ مڙس جي مددگار ۽ صلاحکار |
ايترو |
۽ زال جو ڪم آھي گھر جو سڀ ڪم ڪار سنڀالڻ؛ نہ رڳو |
4376 |
DYNT.utf |
حال معلوم ڪيو آھي، باقي رھيو ٻاھر جو ڪم، |
ايترو |
ھن کي سڄو حال ڏنائين ۽ چيائين تہ ``منھنجي بيبيءَ |
4377 |
DYNT.utf |
سمجھيو، تہ ھيءَ غيرواقف زال آھي. وري جوان |
ايترو |
انھيءَ گفتگو مان سپاھيءَ |
4378 |
DYNT.utf |
گھڻو ھو، جو ھن کي پوريءَ طرح تعليم ڏيڻ |
ايترو |
پاڻ ھن کي پيو پڙھائيندو ھو، تڏھن بہ پوليٽيڪل ڪم |
4379 |
DYNT.utf |
مانُ مليو، جو ھو نھايت خوش ٿيو. يورپي ڊاڪٽرن |
ايترو |
منصور علي استنبول ۾ پھتو، تڏھن ھن کي پريندي ئي |
4380 |
DYNT.utf |
ھلاڪ ٿيان؟ اتيئي لاھي ڇڏيانس. |
ايترو |
ملي ويا آھن ۽ زال بہ غير واقف ٿي ڏسجي، ڇالاءِ |
4381 |
DYNT.utf |
ڀروسو ھو، جو اھڙن حاسدن جي پرواھ ئي ڪانہ |
ايترو |
سگھيا ھئا. ھن کي پنھنجي سچائيءَ ۽ ايمانداريءَ تي |
4382 |
DYNT.utf |
پر اڪئر پنھنجي دائيءَ بختاور کي رڌڻ پچائڻ |
ايترو، |
نہ رڳو |
4383 |
DYNT.utf |
پر بختاور کي بہ ڏبڻ وٺڻ سان پنھنجو ڪري |
ايترو، |
۽ اوير سوير سوکڙيون سڙيون پيو سوڪلندو ھو. نہ رڳو |
4384 |
DYNT.utf |
آبرو ڏني اٿن، جو حد کان ٻاھر. |
ايتري |
موڪلي. ھڪ - ٻہ ڀيرو آءُٗ وٽن ويئي آھيان تہ مون کي |
4385 |
DYNT.utf |
اميد ھئي تہ ھي مسلمان آھي، دينذار آھي، |
ايتري |
جي ملڪ جو ھو، تہ بہ سلطان کي ھن جي نمڪ حلاليءَ ۾ |
4386 |
DYNT.utf |
بچت ھئي، جنھن سان جيڪڏھن ھو ڪو ٿورو گھئو |
ايتري |
جي ڪمن ۾ لڳائي ھئي، پر تڏھن بہ اڃا ھن وٽ پنھنجي |
4387 |
DYNT.utf |
بہ خبرداري رکجي تہ اھا ڳالھ ڳجھي رھي، ظاھر |
ايتري |
انھيءَ جي نظر رکائجي يا انھيءَ کي بند ڪرائجي ۽ |
4388 |
DYNT.utf |
بيحيائي ڪئي ھئي، تہ منصور علي وڏو حيا وارو |
ايتري |
علي رضا جي پُٽن مان محبوب علي |
4389 |
DYNT.utf |
پڪ ھين، تہ اسان سان ٺھي ويئي آھي، ظاھري |
ايتري |
``وجھ ڏسي انھيءَ باب ۾ ھن کي چؤ، ڏس تہ ڇاٿي چوي.'' |
4390 |
DYNT.utf |
ثي ڳالھ آھي.'' |
ايتري |
بختاور چيو تہ ``محمد رمضان وڪيل جي بہ نہ |
4391 |
DYNT.utf |
چوڻ مان بختاور سمجھيو تہ زينت کي انھيءَ |
ايتري |
بس، ھن جي |
4392 |
DYNT.utf |
حد تي ڳالھ ا وڃي. |
ايتري |
ڪرڻ کان ڪو عيب ڪونھي، سو اھڙو ڪو بلو ڪج جيئن |
4393 |
DYNT.utf |
خاطر ھوندي ھيس، جو مرڻ مھل بہ زينت بانوءَ |
ايتري |
۽ ھو بہ کيس پنھنجي ماءُ ڪري ڄاڻندا ھئا. ھنن سان |
4394 |
DYNT.utf |
دل ٿي ويس، جو ڪي ڏينھن تہ ٻيا حرم ئي وسري |
ايتري |
ھن سان |
4395 |
DYNT.utf |
علميت نہ ھئي، جيتري زينت بانوءَ کي ھئي، |
ايتري |
ھتي جي زالن کي |
4396 |
DYNT.utf |
ناسازي ٿي جو زال، مڙس کي ڇڏي وڃڻ ۾ خوش ھئي |
ايتري |
محبوب عليءَ جي گھڻي بدنامي ٿي. سگھوئي ھنن جي وچ ۾ |
4397 |
DYNT.utf |
وسعت وارا اچي ٿيا، جو تمام چڱي بنگلي ۾ |
ايتري |
بہ ڪتن ھو. ھن جي پيدائش ھرطرح وڌڻ لڳي. ھي ھينئر |
4398 |
DYNT.utf |
ڳالھ بس ناھي. |
ايتري |
ڪھڙيون؟ رڳو سندن مائٽ سکر آھن يا ھوند وارا آھن، |
4399 |
DYNT.utf |
۾ زينت بانو قران پڙھي اٿي ۽ ھميشھ وانگي |
ايتري |
۾ سامان وٺي آئي ۽ اچي رڌڻ پچائڻ جو ڪم شروع ڪيائين. |
4400 |
DYNT.utf |
جھيڙو ٿي پيو، جو منڊم وڃي سرڪاري ڪورٽ ۾ |
ايتريقدر |
ٻلي واري ريڙھ پيڙھ وڃي رھي. ھڪڙي ڀيري ھنن جو پاڻ ۾ |
4401 |
DYNT.utf |
جو لشڪر فتحياب ٿيو ۽ روسي لشڪر کي شڪست |
ايران |
ڪندا ھئا. ھڪڙي اھڙي لڙائيءَ ۾ ڪن سببن ؟؟؟ڪري، |
4402 |
DYNT.utf |
جي سرحد تي ھڪڙي جابلو پرڳڻي، ڪردستان جا |
ايران |
سان ۽ ننڍو پٽ ڪردقوم جي ھڪڙيءَ زال مان. ڪرد ماڻھو |
4403 |
DYNT.utf |
جي لڙائيءَ ۾ ماريو، تڏھن ايرانين پڻس علي |
ايران |
جي سرحد واري پرڳڻي جو رئيس ھو، جو جڏھن روس ۽ |
4404 |
DYNT.utf |
جي ماڻھن جي گھڻي آمدرفت ھوندي ھئي، تنھنڪري |
ايران |
جي سانسگي خراسان ۾ آيو. خراسان ۾ تن ڏينھين |
4405 |
DYNT.utf |
جي وچ ۾ اڪثر لڙايون ٿينديون ھيون ۽ ھو ٻيئي |
ايران |
۽ روس جي شھنشاھ جو ڍل ڀرُو ھو. انھن ڏينھن ۾ روس ۽ |
4406 |
DYNT.utf |
سان سامھون ٿپو، تنھنڪري ابران جي سرڪار |
ايران |
ھيءُ جو ھن طرح ٺڳي ڪري ڀڄي ويو ۽ وري وڃي |
4407 |
DYNT.utf |
يا ترڪستان ۽ ٻيا، اتي اھڙي جٺ ڪانھي، جھڙي |
ايران |
``سنڌ ۾ پردي جي تمام جٺ آھي؛ جيڪي مسلماني ملڪ آھن، |
4408 |
DYNT.utf |
ڏي ولي آيا. ھي چار ڄڻا اگرچ پرڏيھ ۾ قيدي |
ايران |
کي قياس اچي ويو، تنھنڪري ھنن کي ٻين قيدين سان گڏ |
4409 |
DYNT.utf |
ڏي ويا، جتان وري نہ موٽيا. پوءِ سندس گاديءَ |
ايران |
۾ مارجي ويو، باقي سندس زال ۽ ننڍو پٽ قيد ٿي |
4410 |
DYNT.utf |
۽ روس واري لڙائي ٿي ھئي، جنھن ۾ سندس ڏاڏو، |
ايران |
کان پوءِ ھن کي خبر پئجي سگھي تہ ڪھڙي سال ۾ اھا |
4411 |
DYNT.utf |
۽ روس واري لڙائيءَ جو ذڪر نڪتو. |
ايران |
۾ ودھي صحبت ڪيائون، نہ گذريل وقت جي ڳالھ اچي چري، |
4412 |
DYNT.utf |
۽ ٻين ولايتن ڏي وڃي، خاصو خاصو مال سودي |
ايران |
ڏيئي موڪليندا ھئا، جو بمبئي ۽ ڪلڪتي، توڙي بغداد، |
4413 |
DYNT.utf |
يسا پٺاڻڪي ڊول جو ھوندو ھون، نہ سنڌي ڊول |
ايراني |
ڪري آڻيندا ھئا، انھيءَ ۾ ويندا ھئا، برقعو بہ |
4414 |
DYNT.utf |
پڻس علي نوازخان کي غلام ڪري وڪيو ھو، جتي |
ايرانين |
ھو، جو جڏھن روس ۽ ايران جي لڙائيءَ ۾ ماريو، تڏھن |
4415 |
DYNT.utf |
سان لڙيو ھو ۽ مارجي ويو ھو. ھو انھيءَ بابت |
ايرانين |
۾ سندس ڏاڏو، جو رئيس ھو، سو روس جي لشڪر سان گڏ |
4416 |
DYNT.utf |
سان وڙھن لاءِ سنڀري آيو ۽ ڪاھ ڪري اچي ويجھو |
ايرانين |
کي وري تازي ڀرتي ملي، سو ھاڻي نئين سر تياري ڪري |
4417 |
DYNT.utf |
خريد ڪيو، جنھن وٽ ھو پنج-ڇھ مھينا رھيو. |
ايرانيءَ |
ھڪڙي ڏينھن علي اواز جو بہ وارو آيو. ھن کي ھڪڙي |
4418 |
DYNT.utf |
مائھن جي خير سان پڄاڻي ٿي. |
ايماندار |
کان جوڙايائرن. انھيءَ طرح انھن نيڪ، ديندار ۽ |
4419 |
DYNT.utf |
ٻانھي بختاور، علي رضا جن جي وڃڻ کان اٺ-نوَ |
ايماندار |
ھئڻ ڪري ھو انھيءَ تڪليف کان ڇٽي ويا، ٻيون تہ سندن |
4420 |
DYNT.utf |
سندس بسالا آفيسر کي معلوم ٿي، جنھن جو ساڻس |
ايمانداري |
ڪيائين. ٿورن ئي ڏينھن ۾ ھسن جسي ھوشياري، چالاڪي ۽ |
4421 |
DYNT.utf |
ڏسي سڀڪنھن ھن کي آفرين پئي ڪئي. |
ايمانداري |
رھيو. ھتي رھي ھيءُ گھر جو ڀاتي ٿي ويو، ۽ ھن جي |
4422 |
DYNT.utf |
۽ بھادري ڏيکارڻ ۾ ڪين گھٽايو، پر تڏھن بہ |
ايمانداري |
اگرچ ھن پنھنجي وطن ۽ قوم جي طرفان |
4423 |
DYNT.utf |
تي ايترو ڀروسو ھو، جو اھڙن حاسدن جي پرواھ |
ايمانداريءَ |
پر فتحياب ٿي نہ سگھيا ھئا. ھن کي پنھنجي سچائيءَ ۽ |
4424 |
DYNT.utf |
تي گھڻو ڀروسو ھوس. |
ايمانداريءَ |
سان انھيءَ بابت صلاح ڪريان، جو ھن جي چالاڪيءَ ۽ |
4425 |
DYNT.utf |
سان ڪم ڪيائبن جو ٿورن ئي ڏينھن ۾ ڪانسل |
ايمانداريءَ |
علي رضا ڪو ڪم کان ڊڄڻ وارو نہ ھو. اھڙيءَ چالاڪي ۽ |
4426 |
DYNT.utf |
ڪري پاڻ کي مسئھور ڪري سگھندس. ٻسن-ٽسن صاحبلوڪن |
ايمانداريءَ |
کان خواھش ھئي، جو ڄاتائين ٿي نہ پنھنجي چالاڪي ۽ |
4427 |
DYNT.utf |
اشرافت ۽ چڱي انتظام جو فل ھو. |
ايمانداري، |
ڍاوائي نئي. اھو سڀ ھنن جي سرجوشي ۽ محبت، علميت، |
4428 |
DYNT.utf |
ٿيندو.'' |
اين |
۽ وجھ ڏسي ڳالھ چورينديس، پوءَ جيئن لکيو ھوندو، |
4429 |
DYNT.utf |
- پنھنجي سر پاڻ ۾ حياتيءَ دم تائين پيا ڳن |
ايندا |
نڪي پئسا جٽا ڪندا، لڪي زال مڙس جا مائٽ کين ڪم |
4430 |
DYNT.utf |
آھن ۽ وقت بوقت جا گھور ڏيڻ ۾ ايندي آھي، |
ايندا |
نہ ٺئي. مانيءَ کاڌي کان پوءِ جي پھت جا پئسا وٺڻ ۾ |
4431 |
DYNT.utf |
آھن. اسان انھيءَ ڪم ۾ ٻہ مھينا پورھيو ڪيو |
ايندا |
پيپ گھلي، تھخاني ۾ سلطان جي محلات جي ھيٺان رکي |
4432 |
DYNT.utf |
آھن، تہ ھڪٻئي پئيءَ ڪاھي اچي ڪنڌ تي ڪڙڪندا |
ايندا |
قٽل نصيب تي پئي رُنو. چوندا آھن تہ ھن دنيا ۾ ڏک |
4433 |
DYNT.utf |
ويا. مڪتب بہ روزبروز ويو وڌيڪ زور وٺندو |
ايندا |
ھنن جا ٻار تعليم ڪري سڌرندا بہ ويا ۽ سُکي حال ۾ بہ |
4434 |
DYNT.utf |
ويندا ھئا. انھيءَ طرح ھنن جون مائون بہ |
ايندا |
ھنن وٽ ويندو ھو. ۽ اھڙيءَ طرح ھو ٻئي ھڪٻئي جي گھر |
4435 |
DYNT.utf |
ويندا ھئا. ھر طرح ھو ھنن کي دوستن يا عزيزن |
ايندا |
مراديءَ ۾ آٿ ويھ ڪندو ھو، توڙي سندس گھر جا ماڻھو |
4436 |
DYNT.utf |
ويندا ھئا؛ تنھنڪري علي رضا ۽ آسانيءَ سان |
ايندا |
۽ اھي ڪرد وقت بوقت سلطان کان موڪلائي پنھنجي وطن |
4437 |
DYNT.utf |
ويندا. |
ايندا |
جو ڄاتائون تہ پنھنجن مان بہ ڪي آھن، جي ھن وٽ پيا |
4438 |
DYNT.utf |
ھئا ۽ ٻڌندا ھئا سي کيلندا ھئا ۽ چوندا ھئا |
ايندا |
تہ سندن مائون ۽ دايون، توڙي ٻيا جيڪي ماڻھؤ وٽن |
4439 |
DYNT.utf |
ھئا. |
ايندا |
جي ڏينھن ڪڏھن ھي ھنن وٽ ويندا ھئا ۽ ڪڏھن ھو ھنن وٽ |
4440 |
DYNT.utf |
ھئا. پاڻ ھنن وٽ ويندو بہ ڪتن ھو. ھن جي پيدائش |
ايندا |
پڙھڻ وارا ٿيا. ڪي تہ پاڻيھي سندس گھر سيق وٺڻ |
4441 |
DYNT.utf |
ھئا، تن جي ڪري سو ھو ڏاڍا خوش ٿيندا ھئا، |
ايندا |
چڱو. ۽ وٽن جو ڪي منڊمون ۽ صحبلوڪ ملاقات لاءِ پيا |
4442 |
DYNT.utf |
ھئا، تن کان محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم کي |
ايندا |
سواءِ علي رضا جن وٽ جيڪي ڏيھي وڏا ماڻھو وقت بوقت |
4443 |
DYNT.utf |
ھئا، تن ھاڻي اچڻ وڃڻ ڍرو ڪيو ۽ آخر بند ڪيائون، |
ايندا |
خبر پيئي. جيڪي منڊمون ۽ صاحبلوڪ ھن وٽ زال ھوندي |
4444 |
DYNT.utf |
ھئا، جي سندس منڊم سان گڏجي ھوا کائڻ ويندا |
ايندا |
ناچن ۽ مجلسن ۾ ويندو ھو، ۽ بعضي تہ ٻيا ڪي صاحبلوڪ |
4445 |
DYNT.utf |
ھئا، سي بہ ھن جا ويجھا مائٽ ٿيا، تنھنڪري |
ايندا |
بہ آئي ھئا ۽ عظمت کي ملڻ جي لاءِ علي رضا جي گھر |
4446 |
DYNT.utf |
ھئا، ۽ ھيءُ بہ انھن وٽ پيو ويندو ھو، جو |
ايندا |
ڏنائون. پوءِ بہ ھو ھن وٽ وقت بوقت ملاقات لاءِ پيا |
4447 |
DYNT.utf |
۽ جي ٻيءَ طرح تہ پوءِ ٻنھي کي جٺين جو گذران |
ايندا |
ٻئي چڱا ھوندا تہ غريبيءَ منجھ بہ پاڻ ۾ خوش رھندا |
4448 |
DYNT.utf |
. انھيءَ جو تون ڪو ڊپ نہ ڪر.'' سنئون پيچرو |
ايندا |
ڏنيس تہ ``ھو ھن پاسي ويا آھي، سو وري اڌ رات جو مس |
4449 |
DYNT.utf |
. گھڻا تہ ھنن سان آگبوٽ تائين بہ آيا. پوءِ |
ايندا |
۽ اھي آميدون پئي رکيائون تہ شل وري بہ موٽي ھتي |
4450 |
DYNT.utf |
.'' |
ايندا |
ماءُ کي سڏ ڪري چيو تہ ``امان! سڀاڻي پان وٽ مھمان |
4451 |
DYNT.utf |
۽ اچي ڏينھن گذارينداسين، جو ٻہ - ٽي ڏينھن |
اينداسين |
تہ پنھنجي گھر خبر ڪج تہ سڀاڻي اسين اوھان وٽ |
4452 |
DYNT.utf |
. مگر تاڪيد ڄاڻي، انھيءَ ڏينھن روانا ٿجو. |
ايندس |
ايندؤ. آگبوٽ پھچڻ ڏينھن آءُٗ پاڻھي آگبوٽ تي |
4453 |
DYNT.utf |
پوءِ اڌ رات جو اھو ڪم شروع ڪنداسين. اوھين |
ايندس، |
لھندس؛ انھيءَ رات سنجھي مان ڪردن واريءَ اوطاق ۾ |
4454 |
DYNT.utf |
آھي، اٽلندو تڪليف ڏيندو آھي. ماڻھن جي وچ |
ايندو |
جنھن چيو ھوس تہ پردو ھن دنيا ۾ گھڻن جاين تي ڪم نہ |
4455 |
DYNT.utf |
تہ انھيءَ رستي پئسي اماڻڻ جي رٿ ڪئي اٿن. |
ايندو |
عام مُلن ۽ آخوندن سان مٽ پونداسين ۽ ائين بہ چوڻ ۾ |
4456 |
DYNT.utf |
ھجيس ۽ نيڪ زال ھجي، ۽ آءُٗ پنھنجي سر انھيءَ |
ايندو |
سان گڏ، انھيءَ ڳالھ جو بہ ضرور آھي تہ لکڻ پڙھڻ |
4457 |
DYNT.utf |
ھو ۽ ڪڏھن ڪڏھن ٻہ-ٽي ڏينھن وٽن رھي بہ پوندو |
ايندو |
تيتري ۾ علي رضا جو مامو دلاورخان، جو اڪثر وٽن |
4458 |
DYNT.utf |
ھو. |
ايندو |
اچي بخت لڳو ھوس، سو ھينئر تمام وڏو ماڻھو ليکجڻ ۾ |
4459 |
DYNT.utf |
ھو. |
ايندو |
ڳالھائڻ ٻولھائڻ جي آزمودي ڪري زيادہ ھوشيار ڏسڻ ۾ |
4460 |
DYNT.utf |
ھو. انھيءَ ھوندي بہ پوشيد گائي حد کان وڌيڪ |
ايندو |
بيمار ٿي پوندي ھئي، تہ پوءِ سڄو بار سندس سر تي |
4461 |
DYNT.utf |
ھو. جڏھن آھي سڀ کپي ويا، تڏھن خرچ گھٽائڻ |
ايندو |
قيمتي زيور ۽ مڻا ھئن، سي ڳاري، ٺاھہ ٺوھہ رکندو |
4462 |
DYNT.utf |
ھو. ھن کي ڪنھن سکر گھر مان ٻانھن ملي ويئي، |
ايندو |
واسطي رکڻ ڪري ھو ھاڻي ھر طرح سنڌ جو ماڻھو ليکجڻ ۾ |
4463 |
DYNT.utf |
ھو، ۽ ھن جي معرفت چڱن چڱن ماڻھن وٽ اچ وڃ |
ايندو |
ھوس، ۽ ٻاھر شھر ۾ علي رضا وٽ ويندو ھو ۽ ھو وئس |
4464 |
DYNT.utf |
ھو؛ ۽ انھيءَ تڪليف کڻڻ لاءِ چڱو محنتاڻو |
ايندو |
۽ ٻين ولايتن ڏي وڃي، خاصو خاصو مال سودي سندن لاءِ |
4465 |
DYNT.utf |
. ٻہ ڏينھن اتان اڳڀرو نڪرندؤ، تہ مھيني |
ايندو |
ٿيو. مامي ڏي بہ خط لکيو اٿم، سو اوھان سان گڏيو |
4466 |
DYNT.utf |
في الحال اڳ ڳڻتي ڪري انھيءَ جي نظر رکائجي |
ايندو، |
ماڻھن جو اھو ڪم آھي، سو جاچ ڪري پوءِ عرض ڪرڻ ۾ |
4467 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ٺھرايل تاريخ تي يڪدم ويھارو ڇوڪريون |
ايندو؛ |
جي لاءِ ھيءُ بھتر بندوبست آھي، جتي خاص ڌيان ڏيڻ ۾ |
4468 |
DYNT.utf |
. آگبوٽ پھچڻ ڏينھن آءُٗ پاڻھي آگبوٽ تي ايندس. |
ايندؤ |
آھي، خدا ڪندو تہ خير سان تڪليف کان سواءِ ھليا |
4469 |
DYNT.utf |
پوءِ شادي ڪندين؟'' |
ايندءِ، |
ٿيندءِ، تہ پوءِ پرڻبين؟ يا قارون جو خزانو ھٿ |
4470 |
DYNT.utf |
ڳالھ لہ مڃيندا تہ پاڻھي ڪاوڙ لڳند بئي. |
ايندءِ؛ |
اجھو سگھولي ٻارن ٻچن واري ٿيندينءَ، اولاد جو سيڪ |
4471 |
DYNT.utf |
- انھيءَ جو مرم ٿو مون کي ماري.'' |
ايندي |
اڄ سڀان ھلي وبنديس پوءِ الائجي ڪنھنجن ھٿن ۾ ڳالھ |
4472 |
DYNT.utf |
آھي، سا اصل بند ڪجي. |
ايندي |
جا پئسا وٺڻ ۾ ايندا آھن ۽ وقت بوقت جا گھور ڏيڻ ۾ |
4473 |
DYNT.utf |
تہ ڏاڍا خوش ٿيندا ۽ ھڪڙو وڏو چرچو ٿيندو. |
ايندي |
ھو اچي اسان کي روئي ملندا، پوءِ زينت اوچتو نڪري |
4474 |
DYNT.utf |
سان چيس تہ ``ڀلي آئينءَ، خوش چڱي ڀلي آھين؟'' |
ايندي |
بانوءَ ڀانيو، نہ صفوران جو مڙس فضل محمد ھوندو. ھن |
4475 |
DYNT.utf |
سان گاڏيءَ واري کي ڌڪو سٿي وارو ھنيو، جو |
ايندي |
ھنن |
4476 |
DYNT.utf |
سان مائيءَ کي ۽ علي رضا کي مبارڪ ڏنائين. |
ايندي |
سگھوئي پٺتي موٽي. اڳيان تہ ھنن سندس واٽ پئي ڏٺي، |
4477 |
DYNT.utf |
ويندي، اھا ڄڻ تہ پردي سان آھي، پوءِ ڀلي |
ايندي |
مڙس يا وارث ساڻ ھوندو، ۽ انھيءَ جي حفاظت ھيٺ ڪيڏي |
4478 |
DYNT.utf |
ويندي، يا ڪي اجايا پير کڻندي، انھيءَ چئبو |
ايندي |
کان پري ھوندي، يا انھيءَ جي مرضيءَ ڌاران ڪيڏي |
4479 |
DYNT.utf |
ھئي سا نہ آئي. |
ايندي |
زالون آيون وييون، پر جا لذت ھنن کي اڳي بختاور مان |
4480 |
DYNT.utf |
ھئي ۽ اھي مضمون خاص ڪن ديني ڳالھين ۽ زنانن |
ايندي |
ڪتاب اٿلائي-پٿلائي ضروري ڳالھيون ڪاغذ تي اٽڪائي |
4481 |
DYNT.utf |
ھئي. |
ايندي |
واسطو رکندڙ ھئي، تنھن ۾ بہ ھن جي صلاح ضرور پچڻ ۾ |
4482 |
DYNT.utf |
ھئي. |
ايندي |
وٺي ايندي ھئي، ۽ تيار ڪرائي ھنن کي ڏيئي، پئسا وٺي |
4483 |
DYNT.utf |
ھئي. آھا ھاڻي پيءُ - ماءُ کي منٿون ڪرڻ لڳي |
ايندي |
اچي محبوب عليءَ وٽ رھڻ لڳا، تڏھن ھوءَ بہ وٽن پئي |
4484 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھن کي ھن ھينئر ڌڪارڻ لڳو؛ تنھنڪري |
ايندي |
اٽر ڪري ويئي ھئي، جو جنھن صحبت مان اڳي ھن کي لذت |
4485 |
DYNT.utf |
ھئي، خاص ڳالھ جيڪا انگريز سرڪار سان واسطو |
ايندي |
بسا ٻاھرين ملڪي ڪمن ۾ ھن جي صلاح مصلحت پچڻ ۾ |
4486 |
DYNT.utf |
ھئي، نہ تہ بند ٿي پيئي ھوندي ھئي. |
ايندي |
ڪردڻ ٻانھيءَ واري ڪوٺي بہ سياري ۾ کلندي ھئي ۽ ڪم |
4487 |
DYNT.utf |
ھئي، ھن ڀيري بہ ائين آئي ھئي، سا مھينو |
ايندي |
کان مھمان ھوندي ھئي، ۽ ڪڏھن ڪڏھن ھتي مائٽن کي ملڻ |
4488 |
DYNT.utf |
ھئي، ۽ تيار ڪرائي ھنن کي ڏيئي، پئسا وٺي |
ايندي |
ڪڏھين شھر ۾ وڃي پائولين يا ٻين واڻين کان ڪپڙا وٺي |
4489 |
DYNT.utf |
ھيس. ائين ڪبن ڄاڻندي ھئي تہ زال مڙس جي زيردست |
ايندي |
ٽوپي ۽ گھمڻ ڦوڻ جي گھڻي شوقين ھئي. مڙس تي آڊڪ نہ |
4490 |
DYNT.utf |
. تنھنڪري مخفي طرح جاچ ڪرڻ جو وقت پيو آھي. |
ايندي |
گھڻن ڏينھن ڪان پوءِ ٿبڻي آھي، ھڪڙي-ٻن ڏينھن ۾ ڪين |
4491 |
DYNT.utf |
. جنھن کي پنھنجي فضيلت ڪابہ ڪانہ ھوندي، |
ايندي |
ڪندي، نڪي سندن ڪمائي، ڪم سڀ کي پنھنجي ڪمائي |
4492 |
DYNT.utf |
. مون کي تہ ٻين سڀني ڳالھين سان گڏ، انھيءَ |
ايندي |
سو جيڪا شيءِ ھڪڙن کي پسند ايندي، سا ٻين کي نہ بہ |
4493 |
DYNT.utf |
.'' |
ايندي |
جو اھڙي ٻانھن مون کي وري آسانيءَ سان نظر نہ |
4494 |
DYNT.utf |
تون سنڀري و يٺي ھججئين تہ آءُٗ تو کي وٺي |
اينديس، |
ڏني تہ ``چڱو مائي، سڀاڻي صبح جو آءُٗ ھتي سوير |
4495 |
DYNT.utf |
!'' |
ايندينءَ |
گھر پيا اچون، تون الائجي ڪھڙي ڏينھن اسان جي گھر |
4496 |
DYNT.utf |
تنھن مان ھن کي پڪو گمان پيو تہ منھنجي بابت |
ايندينءَ، |
طرح ايترو بہ چئي چڪي ھيس تہ تون اسان جي گھر ڪڏھن |
4497 |
DYNT.utf |
وينديون ھيون. اھڙي ھڪڙي ٻيڙي اوچتو آسپاس |
اينديون |
توڙي پاسي وارن بندرن کان انھيءَ ھنڌان سمنڊ تي |
4498 |
DYNT.utf |
ھيون ۽ ٻي ڪا جوان منڊم ھٿ ڪري انھيءَ سان |
اينديون |
جي معرفت ھئي، جو وٽن ڪيترائي صاحبلوڪ ۽ منڊمون |
4499 |
DYNT.utf |
ھيون، انھن کي قرآن ۽ حديث جون ڳالھيون ٻڌائيندي |
اينديون |
کھر جي ڀاتين کي، يا ٻيون جيڪي پاڙي جون زالون اتي |
4500 |
DYNT.utf |
ھيون، تن سان ھيءَ گنتگو ڪندي ھئي ۽ ھنن |
اينديون |
جون منڊمون ھن جون واقف ٿيون، جي وقت بوقت اسڪول ۾ |
4501 |
DYNT.utf |
ھيون، سو ھنن جو خوشيءَ ۾ گذرنذو ھو. سڀڪا |
اينديون |
مطلب تہ اھو ڪلاڪ-ٻہ جيڪو |
4502 |
DYNT.utf |
تڏھن زينت بانوءَ کي ضروري ٿيو تہ گھر ۾ |
اينديون، |
جڏھن اھڙي رٿ ڪئي ھئائون تہ ٻہ-ٽي ٻوليون ٻڙھائڻ ۾ |
4503 |
DYNT.utf |
تنھن تي پھرين ھڪڙو ٻہ ڀيرا چتائي ڏسڻ يا |
ايندي، |
وقت ڪوشش بہ ڪندو، ۽ جا شيءِ پريندي نئين ڏسڻ ۾ |
4504 |
DYNT.utf |
تڏھن ڌيءَ کي بہ ذانھن ڪرڻ کان ڪو عيب ڪونھي، |
ايندي، |
مناسب ناھي، تڏھن بہ ھھڙن ڪمن ۾ جڏھن نڙيءَ تي لت |
4505 |
DYNT.utf |
سا ٻين کي نہ بہ ايندي. مون کي تہ ٻين سڀني |
ايندي، |
سا بہ وچ وارن جي معرفت، سو جيڪا شيءِ ھڪڙن کي پسند |
4506 |
DYNT.utf |
نڪوڪو ٻيو مڙس ماڻھو وٽن آھي، جو موڪليندا، |
ايندي، |
بہ ماٺ ڪري ويھي رھيو آھي. ماءُ تہ زال ماڻھو ڪين |
4507 |
DYNT.utf |
آھي، پر ساري ھنت ڏسي، ھن کي البت شڪ پيو. |
ايندڙ |
بانوءَ ڀانيو تہ ڪا حرمسراءِ جي ٻانھي آھي، جا اتي |
4508 |
DYNT.utf |
جمعي ڏينھن ضرور اسان سان ملجو، جو اڳتي |
ايندڙ |
ڀاتين سوڌو اڏائي وڃي آسمان تائين پھچائينداسين. |
4509 |
DYNT.utf |
رات جي چوريءَ جي ڪا صلاح ڪرڻ آيا ھئا. ڪلاڪ-اڌ |
ايندڙ |
ڪيون. اھي ھن جا راتوڪا سنگتي ھئا، جي وري پاڻ ۾ |
4510 |
DYNT.utf |
سومر واري آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيو. مامي |
ايندڙ |
وڏو گھر ڀاڙي تي ھٿ ڪيو آھي. اوھان کي گھرجي تہ |
4511 |
DYNT.utf |
شاديءَ جي نسبت ۾ گفتگو ڪندا ھئا ۽ ان جي |
ايندڙ |
جو پَڪ ھين تہ سگھوئي مائٽ ٿينداسين ۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ |
4512 |
DYNT.utf |
ويندڙ آھن؛ جنھن ڳالھ ۾ امان جي مرضي ٿيندي، |
ايندڙ |
ڳالھ ڪيئي، سا مون کي اڳيئي خبر آھي، ھو اسان وٽ |
4513 |
DYNT.utf |
ويندڙ ھو ۽ زينت بانوءَ جي مڪتب ۾ بہ ھڪ-ٻہ |
ايندڙ |
ھن جو نالو فضل علي ھو، ھو علي رضا جو واقف ھو ۽ وٽس |
4514 |
DYNT.utf |
ويندڙ ھئا. ڪنھن آچر تي حامد ھنن وٽ ايندڙ |
ايندڙ |
پوين جي وچ ۾ ھليو آھو، ۽ ھي، ٻئي طرف، ھڪ-ٻئي وٽ |
4515 |
DYNT.utf |
ھو، جو ٻئي ڄڻا ٻاھر لانڍيءَ ۾ ويھي صحبت |
ايندڙ |
ھڪ-ٻئي وٽ ايندڙ ويندڙ ھئا. ڪنھن آچر تي حامد ھنن وٽ |
4516 |
DYNT.utf |
۾ آئي، سامھون جاءِ جا در کليا پيا ھئا تن |
ايوان |
زينت بانو اندر لنگھي |
4517 |
DYNT.utf |
ڪيو. گھٽي وٺي اچي بازار ۾ پيئي. |
ايئن |
ڀينڊي بازار ۾ پؤ، پوءِ سڌي ھلي وڃ. ھن ويچاريءَ |
4518 |
DYNT.utf |
ڳالھ ڪيائين. |
ايئن |
ڦرندي وتان، ۽ ھن جي خواري ٿئي، تنھنڪري بدلائي |
4519 |
DYNT.utf |
سفر تي نڪتو ھو، پر پوءِ ٺھي ويا. |
ايڏي |
ٻيا گھر جا ڀاتي البت ملول ھئا، جو ھو پھريون ڀيرو |
4520 |
DYNT.utf |
ھئينءَ، اڄ تہ ڏس، زالن جيڏي زال ٿيو ويٺي |
ايڏي |
- ھان مائي، اڄ ننڍو سڀاڻي وڏو. تون بہ تہ اڃا ڪالھ |
4521 |
DYNT.utf |
اھڙا بہ پرڳڻا ھئا، آخر ھڪڙي ۾ ھن کي پڇا |
اٺ |
انھيءَ ھنڌ ڌاري پنج- |
4522 |
DYNT.utf |
مھينا گذريا. عزتبي پيٽ سان ھئي، تنھن جي |
اٺ |
انھيءَ طرح ھن کي |
4523 |
DYNT.utf |
ورھيہ گذري ويا ھئا، ۽ ھن جي معرفت سندس |
اٺ |
ويس؛ انھيءَ مان ھڪڙو پٽ بہ ڄائس. ھن کي ھتي رھئي ست- |
4524 |
DYNT.utf |
ڄڻا ٻيا بہ اسان سان شامل ٿيا آھن. باروت |
اٺ |
ھن طرح لکيل ھو: يارو! سڀني کي خوشخبري ھجي. پنج- |
4525 |
DYNT.utf |
ڏينھن لڳي ويا، ۽ اڃا پنھنجو داستان لکي |
اٺ |
ملندو ھوس، سو پيئي لکندي ھئي. انھيءَ ۾ ھن کي ست- |
4526 |
DYNT.utf |
-نوَ مھينا پوءِ مري ويئي ھئي. ھوءَ مائي |
اٺ |
ايماندار ٻانھي بختاور، علي رضا جن جي وڃڻ کان |
4527 |
DYNT.utf |
-ڏھ ڪوھ مس ھو، سو ھن کي انھيءَ طرف جو رستو |
اٺ |
آءُٗ شھر ڏي وڃڻي ھيس، ۽ اھو شھر بہ انھيءَ ھنڌان |
4528 |
DYNT.utf |
- ڏھن مھينن جي اندر ھن اتي شادي بہ ڪئي. ڪنھن |
اٺن |
ھن جي معرفت ھينئر گھڻن وڏن وڏن ماڻھن سان ٿي. |
4529 |
DYNT.utf |
ڏينھن کان پوءِ ھو وري آيو؛ اچي ظاھر ڪيائين |
اٺن |
جو وجھ آھي يا نہ ۽ اندر وڃڻ جو ڪو اپاءُ آھي يا نہ. |
4530 |
DYNT.utf |
-نون ڏينھن جي گَھرائي ۽ جاچ سان ھن نيٺ پڪو |
اٺن |
|
4531 |
DYNT.utf |
|
اٺون |
باب |
4532 |
DYNT.utf |
ڏينھن گڏ ٿينديون ھيون. |
اٺين |
پاڻ ۾ صحبت ڪري، وري ھليون وينديون ھيون، ۽ وري |
4533 |
DYNT.utf |
ٿيا. پر لاچار دل ڏاڍي ڪري، خدا تي رکي ويھي |
اٻاڻڪا |
ھنن عمر ۾ اھو پھريون سفر ڪيو ھو، تنھنڪري ڏاڍا |
4534 |
DYNT.utf |
ٿيا. ھنن کي اڪيلو ڏسي، سندن عزيز، جي مٿن |
اٻاڻڪا |
اسان مٿي بہ ڏيکاريو آھي. سو ھنن جي وڃڻ ڪري ھي ڏاڍا |
4535 |
DYNT.utf |
حالت ۾ سيٺ جي زال کي اچي عرض ڪيائين تہ ``مائي |
اٻاڻڪي |
انھيءَ |
4536 |
DYNT.utf |
ماڻھو ھئا، سي ڏاڪڻ تان لھندي ئي پاسو وٺي |
اٻوجھ |
تي چڙھيو ھوندو، تنھن کي خبر ھوندي. ھي ويچارا |
4537 |
DYNT.utf |
پيدا ڪيو. سو ھن کي زيردست ڪين ڄاڻندو ھو |
اٽر |
جا ڪاغذ جي ڏٺائين، تن ھيڪاري ھن جي دل تي چڱو |
4538 |
DYNT.utf |
ڪري ويئي ھئي، جو جنھن صحبت مان اڳي ھن کي |
اٽر |
کي ڪا گھڻي خوشي ڪانہ ٿي. بڇڙائي ھن جي دل تي ايترو |
4539 |
DYNT.utf |
اسان جي زينت سندس خدمت چاگريءَ ۾ ملاڪ موندي! |
اٽلندو |
ڪمائڻ جھڙو ڪٿان ٿيندو. سڃو ڏبنھن گھر ويٺو ھوندو، |
4540 |
DYNT.utf |
تڪليف ڏيندو آھي. ماڻھن جي وچ ۾ کلئي منھن |
اٽلندو |
تہ پردو ھن دنيا ۾ گھڻن جاين تي ڪم نہ ايندو آھي، |
4541 |
DYNT.utf |
ھن حالت کان بہ خراب ٿيان. |
اٽلندو |
نٿي ويس تہ متان منھنجي پاڪ دامنيءَ ۾ شڪ اچيس ۽ |
4542 |
DYNT.utf |
کارو نہ کٽو - ھڪڙي ھٿ ۾ ڏيو ٻئي ھٿ ۾ وٺو.' |
اٽو، |
نيٺ بلو ڪرڻو اٿم. اڄ تہ مائٽ بہ چون ٿا تہ `اٽي تي |
4543 |
DYNT.utf |
تي اٽو، کارو نہ کٽو - ھڪڙي ھٿ ۾ ڏيو ٻئي ھٿ |
اٽي |
جو بہ نيٺ بلو ڪرڻو اٿم. اڄ تہ مائٽ بہ چون ٿا تہ ` |
4544 |
DYNT.utf |
لاٿي ۽ ھن جي لاءِ رستو صفا ڪيائين، جو حجاب |
اٽڪ |
اٽڪ ڏسڻ ۾ آئي. پر سندس زال جي گم ٿيڻ جي اتفاق اھا |
4545 |
DYNT.utf |
ڏسڻ ۾ آئي. پر سندس زال جي گم ٿيڻ جي اتفاق |
اٽڪ |
پريندي کان اھڙي قسم جي سڌاري جي لاءِ پردي جي وڏي |
4546 |
DYNT.utf |
ايندي ھئي ۽ اھي مضمون خاص ڪن ديني ڳالھين |
اٽڪائي |
۽ ترڪي ڪتاب اٿلائي-پٿلائي ضروري ڳالھيون ڪاغذ تي |
4547 |
DYNT.utf |
ڏاڍا لُچا ٿيندا آھن. ھن ڏٺو تہ مون کي پنھنجا |
اٽڪائي، |
جي گاڏيءَ وارن سان خدا شال ڪنھن جو پلؤ نہ |
4548 |
DYNT.utf |
ھوم. |
اٽڪايو |
جو محبوب علي افسوس پئي کاڌو تہ ناحق منڊم سان ھٿ |
4549 |
DYNT.utf |
جن بابت شاديءَ جي ڪم ۾ ھنن کي ھلت ڪرڻي ھئي: |
اٽڪايون، |
ٻنھي گڏجي ڪي مکيہ ڳالھيون مختصر طرح کڻي ڪاغذ تي |
4550 |
DYNT.utf |
وارو ھو، گھر ۾ ڀاتي پورا پنا ھئن-پاڻ ھو، |
اٽڪل |
تمام چڱو پيو ٿيندو ھو. ھو بہ اصل ولائتي ماڻھو |
4551 |
DYNT.utf |
ويھ-ٻاويھ ڪوھ پري ھو. ڳوٺ جا ماڻھو ڪڏھن |
اٽڪل |
اھو مھاڻن جو ڳوٺ، ڪچ جي وڏي شھر ڀڄ کان |
4552 |
DYNT.utf |
ويھار وکن ڪاٺ جا پيپ بند ٿيل پيل ھئل ۽ اڀرندي |
اٽڪل |
جا خود محلات جي ھيٺان گھڙي وٿي آھي. ھڪڙي پاسي کان |
4553 |
DYNT.utf |
ٻہ مھينا ٿيندا جو آءُٗ حامد عليءَ وٽ ويو |
اٽڪل |
علي رضا چيو تہ ``دائي، |
4554 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري يڪدم ھنن کي ڇڏي وڃڻ مناسب نظر |
اٽڪيل |
ڪرڻ لڳا. علي رضا جو تہ ھٿ ٻن-چئن صاحبلوڪن سان |
4555 |
DYNT.utf |
جو ساري ڄمار انھيءَ سان رھڻو ٿيندو. ھونءَ |
اٽڪي، |
تون دعا ڪر تہ ڪنھن سچي پچي لائق ماڻھوءَ سان پلؤ |
4556 |
DYNT.utf |
- ويھ ڪندا ھئاسين. اڄ اجھو ائين آھي، ڪڏھن |
اٿ |
ھوندو ھو، تڏھن تہ توکي ياد ھوندو تہ ڪھڙي نہ پاڻ ۾ |
4557 |
DYNT.utf |
-ويھ جيڪا وڃي رھي ھئي، سا علي رضا جن سان |
اٿ |
ويئي ھئي. تنھن جا ٻہ-ٽي سبب ھئا: پھرين تہ ھنن جي |
4558 |
DYNT.utf |
-ويھ رڳو سکرن سان ھئي، تنھنڪري لياقت ۽ فضيلت |
اٿ |
جي انھيءَ ڳالھ تي خاص نظر ھوندي ھئي. ٻيو ھن جي |
4559 |
DYNT.utf |
جا ٽپ ڏيئي اٿي. ھن کي آھستي پاڻ وٽ وٺي ويھاريائين |
اٿاريائين، |
ڪھڙو حال ٿيندو آھي. انھن ڳڻتين ۾ وڃي بختاور کي |
4560 |
DYNT.utf |
مريم کي سڏ ڪيائين. سڀئي سسا مسا ٿي ويا؛ |
اٿاريائين، |
ھيڏي ھيڏي نھاريائين، تہ بہ نظرَ نہ آيس. ڀاءُ کي |
4561 |
DYNT.utf |
تہ ڪميني ذات جي آھي، منھنجي سون رپي جي |
اٿس |
مون کي ھينئر جو ھينئر خراي پھچائي ھا؛ پر ھاڻي پڪ |
4562 |
DYNT.utf |
جو توکي انھيءَ پاسي جو انتظار ھو. ٻيو سڀ |
اٿس |
سڀني جو دعاگو آھي، خير سان خوشيءَ جي خبر آندي |
4563 |
DYNT.utf |
۽ وڏو ماڻھو آھي، مگر اھڙو ڪنجوس آھي، جو |
اٿس |
ڪنھن مجلس ۾ ماڻھن سندس گلا پئي ڪئي تہ پئسا ججھا |
4564 |
DYNT.utf |
. |
اٿس |
تہ نہ ڪئي اٿس، مگر انھن ڏي توڙي ٻين ڏي خيال بيشڪ |
4565 |
DYNT.utf |
. تنھن ۾ ھن وانگي چڱيون شيون ۽ ڪتاب رکي ڇڏيا |
اٿس |
جو بہ ساڳيو ئي ڊول آھي. پنھنجي ويھڻ جي جاءِ ٺاھي |
4566 |
DYNT.utf |
. سندس اصلوڪو گھر بہ پري ناھي، او اھيو پريان |
اٿس |
ٿيا، جو لڏي ويو ۽ وڃي ڪنھن ٻئي ھنڌ جاءِ ورتي |
4567 |
DYNT.utf |
. سڄو ڏينھن انھيءَ ۾ پوريو پيو آھي.'' |
اٿس |
اٿس. تنھن ۾ ھن وانگي چڱيون شيون ۽ ڪتاب رکي ڇڏيا |
4568 |
DYNT.utf |
. مگر سلطان کي پھرئين حرم مان وڏو پٽ آھي، |
اٿس |
سان سلطان جي گھڻي دل آھي ۽ منجھانئس ھڪڙو پٽ بہ |
4569 |
DYNT.utf |
. وڏا اشراف ٿا ڏسجن ۽ پنھنجيءَ وارا بہ آھن. |
اٿس |
آھي. زال اٿس، ڌيءَ اٿس، ماءُ اٿس، ۽ ھڪڙي پورھيت |
4570 |
DYNT.utf |
. ھونءَ ٻانھن بہ ملوڪ آھي، جھڙو شڪل شباھت |
اٿس |
ھوشيار آھي، پر ماڻھو تہ انھيءَ تان بہ پيا کلندا |
4571 |
DYNT.utf |
. ڪھڙي نہ آرام سان مڙس جي ڪکن ۾ ويٺي ھيس. |
اٿس |
چوڻ لڳي تہ ``ڀلو ٿئيس، ناحق رلائي، اسان جي پاڙ ڪڍي |
4572 |
DYNT.utf |
.'' |
اٿس |
بيبي بلڪل غريب زال آھي اسان سان مہبت ٻجھي ويئي |
4573 |
DYNT.utf |
.'' انھيءَ ڪري ھن کي دل ۾ نھايت گھڻي خوشي |
اٿس |
جو مون کي مئو ڄاڻي ھتي پرڻيو آھي ۽ ڌيءَ بہ ڄائي |
4574 |
DYNT.utf |
.'' پر پوءِ وري ننھڻس دلاسا ڏيئي بس ڪرايس. |
اٿس |
ويٺي ھيس. `نبم نان، صحت جان.' آڻي اسان کي ھتي رلايو |
4575 |
DYNT.utf |
توکان پنھنجو حال ڳُجھو لہ رکندي آھي.`` |
اٿس، |
ڪو سماءُ لھي ڏينم-تہ سندس ڇا خيال آھي، تو نپايو |
4576 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ اصل جي توکي خبر آھي تہ ذات جو ميمڻ |
اٿس، |
ٿو ٻڌجي، پر جيتوڻيڪ ٻڃنديءَ وارو آھي ۽ بخت زور |
4577 |
DYNT.utf |
تڏھن ھن کي موڪل ڏجي تہ سلطان وٽ اميريءَ |
اٿس، |
ماڻھو آھي ۽ انگريزي سرڪار جي حڪومت ۾ عمر آندي |
4578 |
DYNT.utf |
جنھن تي اسان جي زبنت کي سکيو رکندا؟'' |
اٿس، |
ئي واڻيان قرض ۾ کنيو وڃن، باقي ٻي ڪھڙي ٻيدائش |
4579 |
DYNT.utf |
جو اڪثر شراب پيي مست ٿي پوءِ اچي پنھنجي |
اٿس، |
پنھنجو گھر پيو ڀري، ۽ ٻيو تہ شراب پيئڻ جي بہ عادت |
4580 |
DYNT.utf |
جي راضي ٿي تہ الھيءَ جي ٻانھن اوھان کي |
اٿس، |
اسان جن ٻارن کي پڙھائيندي آھي. ننڍڙو ٻار بہ ساڻ |
4581 |
DYNT.utf |
ماءُ اٿس، ۽ ھڪڙي پورھيت اٿس. وڏا اشراف |
اٿس، |
کان رھيو آھي، ھو ٻارن ٻچن وارو آھي. زال اٿس، ڌيءَ |
4582 |
DYNT.utf |
مگر انھن ڏي توڙي ٻين ڏي خيال بيشڪ اٿس. |
اٿس، |
بختاور - نہ امان، ھائو تہ نہ ڪئي |
4583 |
DYNT.utf |
ڌيءَ اٿس، ماءُ اٿس، ۽ ھڪڙي پورھيت اٿس. |
اٿس، |
ورھيہ-ٻن کان رھيو آھي، ھو ٻارن ٻچن وارو آھي. زال |
4584 |
DYNT.utf |
۽ ھڪڙي پورھيت اٿس. وڏا اشراف ٿا ڏسجن ۽ پنھنجيءَ |
اٿس، |
ھو ٻارن ٻچن وارو آھي. زال اٿس، ڌيءَ اٿس، ماءُ |
4585 |
DYNT.utf |
آءُٗ لاچار اچي بند ۾ ڦاٿي آھيان ۽ منھنجي |
اٿس؛ |
ھتي ڪين آئي آھيان، زور ظلم سان مون کي ھتي آندو |
4586 |
DYNT.utf |
-پٿلائي ضروري ڳالھيون ڪاغذ تي اٽڪائي ايندي |
اٿلائي |
منھن فارسي، ھندستاني ۽ انگريزي ۽ ترڪي ڪتاب |
4587 |
DYNT.utf |
پٿليل ماڻھو ھو، وڏن وڏن شھرن ۾ ڏٺو ٻڌو |
اٿليل |
کان وڌيڪ فائدي وٺڻ جي اميد پيو رکندو ھو. زماني جو |
4588 |
DYNT.utf |
پٿليل ھو، ۽ جنھن کي ھاڻوڪي زماني جوگھڻو |
اٿليل |
علي رضا، جو البت ٻاھر |
4589 |
DYNT.utf |
پٿليو ھو ۽ ٻيو وري ڪيترن صاحبلوڪن بہ اھا |
اٿليو |
ٿيو ھو. علي رضا ھلندڙ زماني جي وڏن وڏن ماڻھن سان |
4590 |
DYNT.utf |
تہ زال مڙص جي وچ ۾ صحبت وارو سلوڪ ھئڻ گھرجي، |
اٿم |
جون ٻہ - ٽي گھڙيون گذاري تہ سگھبيون. ڪتابن ۾ پڙھيو |
4591 |
DYNT.utf |
جو ھاڻ ٻڌندو، ماٺ ڪري ويھي رھ، خوشي سنديس، |
اٿم |
وري رنج مان چيو تہ ``ڇڏينس مريم، اگي ٿورا مٿا ھنيا |
4592 |
DYNT.utf |
۽ ڏٺو اٿم، تنھن موجب ڄاڻان ٿو تہ ننڍيءَ |
اٿم |
ساديءَ جو گھڻو شوق ٿيندو آھي، مگر جيڪي پڙھيو |
4593 |
DYNT.utf |
. اڄ تہ مائٽ بہ چون ٿا تہ `اٽي تي اٽو، کارو |
اٿم |
آھي، جوان اچي ٿيو آھي، تنھن جو بہ نيٺ بلو ڪرڻو |
4594 |
DYNT.utf |
. منھنجي مرضي ھئي تہ پنھنجي صاحب کان موڪلائي، |
اٿم |
آثار-آنڪھ اوھان جي خط جو جواب ھن کان اڳي لکيو |
4595 |
DYNT.utf |
. مون کي بہ ھن جي ٻانھن ڪنھن ٻيءَ سھيليءَ |
اٿم |
مائيءَ کي چيو تہ ``ھيءَ پورھيت اوھان جي لاءِ آندي |
4596 |
DYNT.utf |
. ھي سامان سڀ تنھنجي لاءِ تيار ڪرايو اٿم، |
اٿم |
لڳو تہ ``پياري! ھي سيجون سڀ تنھنجي لاءِ وڇارايون |
4597 |
DYNT.utf |
.'' |
اٿم |
اچي دل تي چڙھيون اٿم؛ تنھن کان ننڊ قٽي ويئي |
4598 |
DYNT.utf |
.'' |
اٿم |
پري گذارڻ سھنجو ٿو لڳي، اگرچہ ٻيو ھر طرح جو سڪ |
4599 |
DYNT.utf |
.'' پڇيائونس تہ ``ڪنھن کان ورتا اٿئي، ھلي |
اٿم |
تہ ``ھي ڪٿان آندا اٿئي؟'' ھن چيو تہ ``ملھ ورتا |
4600 |
DYNT.utf |
تنھن جو بلو ڪريو.'' پوءِ پاڻ وڃي گھوڙي کي |
اٿم، |
ڏيئي چيائين تہ ھيءَ ``سوکڙي اوھان جي لاءِ آندي |
4601 |
DYNT.utf |
تنھن موجب ڄاڻان ٿو تہ ننڍيءَ ڄمار ۾ شادي |
اٿم، |
جو گھڻو شوق ٿيندو آھي، مگر جيڪي پڙھيو اٿم ۽ ڏٺو |
4602 |
DYNT.utf |
تنھنڪري گھمي ٿو ڏسان. سو اھو ڏينھن تہ مڄوئي |
اٿم، |
تہ محلاتن جي عمارتن ۾ ڦير گھير ۽ ڀڃ گھڙ ڪرائڻي |
4603 |
DYNT.utf |
تون ھيءُ گھر پنھنجو ڄاڻ، منھنجا ماڻھو |
اٿم، |
وڇارايون اٿم. ھي سامان سڀ تنھنجي لاءِ تيار ڪرايو |
4604 |
DYNT.utf |
سو اوھان سان گڏيو ايندو. ٻہ ڏينھن اتان |
اٿم، |
واري آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيو. مامي ڏي بہ خط لکيو |
4605 |
DYNT.utf |
متان ٻيءَ مان انھيءَ کان بہ گھڻي ٿئيم. |
اٿم، |
شڪ پيس. ڏٺائين تہ ھڪڙيءَ منجھان ھيتري خراري ٿي |
4606 |
DYNT.utf |
نہ تہ ھو مون کي ھينئر جو ھينئر خراي پھچائي |
اٿم، |
دل ۾ چيائين تہ ``ھن ماربي کي دلبو ڏيئي خوش رکيو |
4607 |
DYNT.utf |
تنھن کان ننڊ قٽي ويئي اٿم.'' |
اٿم؛ |
مريم، زمانسازيءَ جون ڳالھيون اچي دل تي چڙھيون |
4608 |
DYNT.utf |
ھاڻ وري اندرين زنانن ڪمن ۾ ٿا ھٿ وجھن. نيون |
اٿن |
انگريزي پڙھي کَري پيا آھن، ٻاھر جا ڪم تہ بگيڙيا |
4609 |
DYNT.utf |
۽ ھيءَ سوکڙي بہ موڪلي اٿن، وٽن ڪو تازو |
اٿن |
``مائي، سيٺ گل محمد جي گھران، دعائون سلام بہ ڏنا |
4610 |
DYNT.utf |
. |
اٿن |
چوڻ ۾ ايندو تہ انھيءَ رستي پئسي اماڻڻ جي رٿ ڪئي |
4611 |
DYNT.utf |
.'' |
اٿن |
جي ماڻھوءَ کان اھا ڪوٺي چڏائي، ٻئي ھنڌ ويھاريو |
4612 |
DYNT.utf |
جو وقت نہ ملي.'' |
اٿڻ |
ڪر ۽ پوءِ مانيءَ ٽيڪي جي نظر رکجئين متان مون کي |
4613 |
DYNT.utf |
ويھڻ ۾ اعتراض ڪونہ آڻينديون آھن، پر جيڪي |
اٿڻ |
کان وڌيڪ نہ تہ بہ پاڻ جھڙو سمجھنديون آھن، ھنن سان |
4614 |
DYNT.utf |
-ويھڻ لڳا. |
اٿڻ |
ماڻھن سان اتي رھڻ ڪري ھي واقف ٿي ويا ھئا، تن سان |
4615 |
DYNT.utf |
ويھڻو پيو. سگھوئي حقو پيئڻ سکيو |
اٿڻو |
انھن سنگنين جي معرفت ھن کي ٻين لچن سان گڏ |
4616 |
DYNT.utf |
تنھنڪري اسين ھنن جا گھڻو شڪر گذار آھيون. |
اٿن، |
بچائڻ لاءِ گھڻو مٿو آھي، ۽ پنھنجي جان جو کي ۾ وڌي |
4617 |
DYNT.utf |
جو حد کان ٻاھر. |
اٿن، |
ڀيرو آءُٗ وٽن ويئي آھيان تہ مون کي ايتري آبرو ڏني |
4618 |
DYNT.utf |
وري جڏھن ڪم پوندن، تڏھن ڪڍندا!'' |
اٿن، |
ڏٺا. شايد ڪو بادشاھي سامان ھوندو، جو وجھي ڇڏيو |
4619 |
DYNT.utf |
وٽن ڪو تازو مال ٻاھران آيو آھي.'' |
اٿن، |
دعائون سلام بہ ڏنا اٿن ۽ ھيءَ سوکڙي بہ موڪلي |
4620 |
DYNT.utf |
'' |
اٿوَ؟ |
طرح بادشاھ ۽ سندس راڻي ۽ پٽ کي کپائڻ جي رٿ ڪئي |
4621 |
DYNT.utf |
۽ ھيءَ ڪا خيالي شڪل آھي. پر نيٺ جڏھن معلوم |
اٿئون |
زينت آھي. ڀانيائون تہ گھڻي روئڻ ڪري مٿو ڦري ويو |
4622 |
DYNT.utf |
سي ڪنھن ڪم جا ناھن. جيڪو ھاڻ مون بندوبست |
اٿئي |
پنھنجن کان پراوا چڱا اٿئي ۽ پراون مان جن تي ڀاڙيو |
4623 |
DYNT.utf |
ڇا؟ ھونءَ تہ سياڻي ھوندي ھئينءَ اڄ ڇا ٿيو |
اٿئي |
آھيان، متان انھيءَ ڪري سنڌو سيڙھو وڃائي ڇڏيو |
4624 |
DYNT.utf |
۽ انگريز سرڪار جي معرفت اسان وٽ آيو آھين، |
اٿئي |
سزا جو لائق آھين، پر جڏھن ھيترا ڏينھن نوڪري ڪئي |
4625 |
DYNT.utf |
۽ پراون مان جن تي ڀاڙيو اٿئي سي ڪنھن ڪم |
اٿئي |
توکي چوندو آھيان تہ انھن پنھنجن کان پراوا چڱا |
4626 |
DYNT.utf |
! پر ناحق منھنجي خاطر اڄ بورچيخاني جو سيڪ |
اٿئي |
حلرو تنھنجو رڌل آھي. ڪھڙو نہ چڱو سواد منجھن رکيو |
4627 |
DYNT.utf |
!'' |
اٿئي |
کي جواب ڏينديس.'' جان بيبيءَ چيو تہ ``مائي شابس جس |
4628 |
DYNT.utf |
. جيئي سندس پيءُ، کٽڻ ڪمائڻ جي ڪھڙي پروا |
اٿئي |
ٻريا بہ پنھنجا. پنھنجي مامي جو پٽ اٿئي، پنھنجو رت |
4629 |
DYNT.utf |
. ڏس تہ سھي، جينرن کان وري بہ منا گھڻي ڪم |
اٿئي |
سچ ٿي، مون کي دل تسان لھي ويو ھو، واہ جسو سھي ڪيو |
4630 |
DYNT.utf |
.'' |
اٿئي |
ھئين تہ شادي ڪانہ کپي، يا تہ ھاڻي آڻي تڪڙ مچائي |
4631 |
DYNT.utf |
.'' |
اٿئي |
فوجدار چيو تہ ويھ، خوش ٿي ويھ، اھا کٽ پئي |
4632 |
DYNT.utf |
.'' حٽيقت ڪري ڦول گلي اڃا پري ھئي، پر بمبئيءَ |
اٿئي |
بانوءَ کي لاھي ڇڏيو. ھن کي چيائين تہ ``ڦول گلي اھا |
4633 |
DYNT.utf |
پنھنجو رت اٿئي. جيئي سندس پيءُ، کٽڻ ڪمائڻ |
اٿئي، |
بہ پنھنجا، ٻريا بہ پنھنجا. پنھنجي مامي جو پٽ |
4634 |
DYNT.utf |
تڏھن ھن کي بہ ڏباري موڪل، ٻيئي گڏ رھندا، |
اٿئي، |
رضا کي اھا صلاح ڏلي تہ ``جڏھن ھڪڙو بٽ اڳيئي لنڊن ۾ |
4635 |
DYNT.utf |
جتي ھڪڙو فقير ۽ سندس زال رھن ٿا. اتي جي |
اٿئي، |
شھر کان ٻہ-اڍائي ڪوھ اوري دڳ سان ھڪڙي کوھي ۽ مڪان |
4636 |
DYNT.utf |
سنڀالج، پر مون نہ سنڀاليو؛ اوھنن جي انگلن |
اٿئي، |
چيو تہ نڀاڳي، خراب ڪم ٿي ڪرين، سوڻن سڳڻن جي ڳالھ |
4637 |
DYNT.utf |
ھلي ڏيکار.'' پر ھو تہ گھور وارن مان ھو، جي |
اٿئي، |
چيو تہ ``ملھ ورتا اٿم.'' پڇيائونس تہ ``ڪنھن کان ورتا |
4638 |
DYNT.utf |
|
اٿئي؟ |
زينت - دائي، ڇا آندو |
4639 |
DYNT.utf |
سچ چئج - آءُٗ توکان پنھنجو حال ڳجھو ڪين |
اٿئي؟ |
مون سان اھو ذڪر ٿي چورين، يا امان ڪو اشارو ڏنو |
4640 |
DYNT.utf |
'' ھن چيو تہ ``ملھ ورتا اٿم.'' پڇيائونس تہ |
اٿئي؟ |
۽ ڪتل ھٿ ڪيائون، ۽ پڇيائونس تہ ``ھي ڪٿان آندا |
4641 |
DYNT.utf |
انھيءَ سان گڏجڻ لڳا ۽ ھڪٻئي کي ڏاڍا پيار |
اٿي |
معلوم ٿين تہ نہ، ساڳي اھا زينت بانو آھي. تڏھن سڀ |
4642 |
DYNT.utf |
اڳئينءَ جي نماز جو سعيو ڪيو. ذري کان پوءِ |
اٿي |
ائين چئي بختاور ھلي ويئي ۽ زينت بانوءَ بہ |
4643 |
DYNT.utf |
بورچيخاني ۾ ويئي ۽ بختاور کي رڌڻ پچائڻ |
اٿي |
شھربانو پاڻ ۾ ويٺي ڳالھايو - تيتري ۾ زينت بانو |
4644 |
DYNT.utf |
جاچ ڪيائين: معلوم ٿيس تہ انھيءَ پاسي واري |
اٿي |
آھي، پر ساري ھنت ڏسي، ھن کي البت شڪ پيو. صبح جو |
4645 |
DYNT.utf |
سنبريا. انھيءَ ڏينھن حامدعلي ۽ مائي شھر |
اٿي |
رضا جي گھر جا ڀاتي، يعني سندس ماءُ ۽ زال ۽ دائي |
4646 |
DYNT.utf |
کڙا ٿيا. بختاور ٻاھر در تي مڙس ماڻھن جي |
اٿي |
ليٺ کائي بس ڪيائون، جان بيبيءَ دعا گھري، ۽ سڀ |
4647 |
DYNT.utf |
کڙو ٿيو. |
اٿي |
ڪيائين، تہ زينت دانھن ڪري وڃي پري بيٺي. فوجدار بہ |
4648 |
DYNT.utf |
ويھڻ لڳا. وري سگھوئي ٽپڙٽاڙي کڻايائون، |
اٿي |
تڏھن البت ساھ پيٽ ۾ پين، لوڏو مغز ۾ ويھي وين، |
4649 |
DYNT.utf |
ويئي ۽ شھربانو ٿوري تائبن خيال پچائي پچائي |
اٿي |
پوءِ تہ بختاور |
4650 |
DYNT.utf |
ويٺي ڪندي ھئي. ڪڏھن ڪڏھن تہ سندن مٿان جا |
اٿي |
ھمٿ آئي، ۽ ھيترن جي وچ ۾ پنھنجي سنگت جي چڱيءَ طرح |
4651 |
DYNT.utf |
وڃي جان بيبيءَ جي پاسي ۾ ويٺي، ۽ جان بيبي |
اٿي |
زينت |
4652 |
DYNT.utf |
وڃي زينت کي چنبڙي، تنھن چيو تہ ``وري بہ |
اٿي |
مريم جا |
4653 |
DYNT.utf |
ھليا. |
اٿي |
پاڻ ۾ ڳالھيون ڪري، ٽيئي ڄڻا سنبري ھڪڙي پاسي |
4654 |
DYNT.utf |
ھليو. |
اٿي |
تصويرون نڪتل آھن، سي گڏجي ڏسنداسين.'' ائين چئي ھو |
4655 |
DYNT.utf |
ھليو. پڇائي وڃي اتي پھتو. ھي جابلو ملڪ ھو، |
اٿي |
انھيءَ کي ڏسڻ لاءِ علي رضا |
4656 |
DYNT.utf |
ھليون. |
اٿي |
ھلي توکي ڦول گلي ڏيکار ينديس'' سي ھاڻ ٻيئي گڏ جي |
4657 |
DYNT.utf |
ٻھاري سھاريءَ جي ڪئي، ۽ علي رضا ۽ جان بيبيءَ |
اٿي |
اتي ڳالھين ڪندي، ھنن کي اچي ڏينھن ٿيو. مريم |
4658 |
DYNT.utf |
ڀڳي ھئي. ھٽ وارو ڪم سان اندر ڪوٺيءَ ۾ ھو، |
اٿي |
گوڙ ۾ ھلندي جھٽ ڏئي ڪيوڙي جو ڇُڳو ۽ مُٺ ڪتل جي کڻي |
4659 |
DYNT.utf |
ڏسي تہ ھنڌ تي امان مُئي پيئي آھي. جيڪا حالت |
اٿي |
صبح جو ننڍو پٽس معصوم |
4660 |
DYNT.utf |
ڏھاڙيءَ وارو ڪم ڪار ڪرڻ لڳا. زينت بانو |
اٿي |
رات گذري صبح ٿيو. گھر جا ڀاتي |
4661 |
DYNT.utf |
ڪنھن خاص مضمون تي گفتگو ڪندي ھئي. ڪلاڪ-ٻہ |
اٿي |
گڏ ٿينديون ھيون. انھيءَ زنانيءَ مجلس ۾ زينت بانو |
4662 |
DYNT.utf |
۽ ھميشھ وانگي ڪپڙو کڻي جاءِ جي شين جي صفائي |
اٿي |
جو ڪم شروع ڪيائين. ايتري ۾ زينت بانو قران پڙھي |
4663 |
DYNT.utf |
-ويُيءَ جو ھذڪو ڪم ھيءَ پاڻھي پيئي ڪندي |
اٿي |
گھر ۾ ٽي-چار ڇوڪريون ھين، انھيءَ کان سواءِ ٻيو بہ |
4664 |
DYNT.utf |
. پاڻيءَ حي ھڪڙي وڏي گگھري ساڻ ھين، سا سانجھن |
اٿي |
ڪنھن کي جاڳائڻ بہ دل نہ چيس. پاڻي پيئڻ جي لاءِ |
4665 |
DYNT.utf |
. گھر جو ڪم ڪار ڏھاڙيءَ وانگي ھليو. پوياڙيءَ |
اٿي |
اڳئينءَ جي نماز جو سعيو ڪيو. ذري کان پوءِ مائي بہ |
4666 |
DYNT.utf |
. ھن کي آھستي پاڻ وٽ وٺي ويھاريائين ۽ خواب |
اٿي |
انھن ڳڻتين ۾ وڃي بختاور کي اٿاريائين، جا ٽپ ڏيئي |
4667 |
DYNT.utf |
. ھنن کي مليا، ڏاڍا خوش ٿيا. |
اٿيا |
ٻہ-ٽي ماڻھو سندن عزيز اتي رھندا ھئا، سي ٽپ ڏيئي |
4668 |
DYNT.utf |
. ٺھراءُ ڪيائون تہ چنڊ جي پھربنءَ تاريخ |
اٿيا |
علي رضا جي رٿ ۾ ويئي، تنھنڪري سڀني اللّھ اڪبر چئي |
4669 |
DYNT.utf |
تڏھن البت ساھ پيٽ ۾ پين، لوڏو مغز ۾ ويھي |
اٿيا، |
رات جو بہ کاڌو نہ کاڌي جھڙو، ننڊ کڻي وين. صبح جو |
4670 |
DYNT.utf |
وري وضو ڪري اڳئينءَ جي نماز پڙھيائون. پوءِ |
اٿيون، |
سڀيئي وري کٽولن تي ليٽي پيون، ۽ ٿورو آرام ڪري |
4671 |
DYNT.utf |
مٿان ڏاڪڻ تان دٻ دٻ ڪندو تڪڙو لٿو، ۽ پري |
اٿيو، |
منجھس ڦٽي ھئي، تنھن ڏھوڻون زور رکيو، ھو ٽپ ڏيئي |
4672 |
DYNT.utf |
|
اٿيئي؟ |
اٿئي ڇا؟ ھونءَ تہ سياڻي ھوندي ھئينءَ اڄ ڇا ٿيو |
4673 |
DYNT.utf |
'' بختاور چيو تہ ``مائي، سيٺ گل محمد جي گھران، |
اٿيئي؟ |
مائي شھربانوءَ پڇيو تہ ``بختاور، ھيءُ ڇا آند و |
4674 |
DYNT.utf |
تڏھن دستور موجب صبح جا ٻہ - ٽي ڪلاڪ لکڻ |
اٿي، |
ھن پري ويٺي قرآن جو دؤر ڪيو. جڏھن ھوءَ دؤر ڪري |
4675 |
DYNT.utf |
ڪم ۾ آڻينداسين- يا تہ ڪنھن کي ڏيئي ڇڏينداسين. |
اٿڙئي |
يا وٺي پنھنجي ڪم نہ لڳائينداسين- ڪنھن اڙئي |
4676 |
DYNT.utf |
پاسي کان وري تازو کوٽيل سوڙ ھو رستو موريءَ |
اڀرندي |
کان اٽڪل ويھار وکن ڪاٺ جا پيپ بند ٿيل پيل ھئل ۽ |
4677 |
DYNT.utf |
ڌاري آٿي ويھي رھي. |
اڀرئي |
تائين ستو پيو ھو، زينت کي تہ ننڊ ڪانہ ھئي. سج |
4678 |
DYNT.utf |
ساڻس گڏي ڇڏي، اندر ٻنھنجي کھر ۾ مس گھڙي، |
اڃا |
ڳڻتي ھئي تہ الائجي اھا ٻانھن ملي يا نہ ملي. سو |
4679 |
DYNT.utf |
آءُٗ کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ٿيو آھيان.'' ٻيو ھيءُ |
اڃا |
تہ ``اڃا منھنجي شاديءَ جي تڪڙ ڪالہ پيئي آھي، نڪو |
4680 |
DYNT.utf |
الھيءَ ڪم ۾ رُڌل ھو. ھن کي ھن جي جلد موٽڻ |
اڃا |
ھو.خنھن منشيءَ کي پنھنجو عيوضي ڪري ڏئي ويو ھو، سو |
4681 |
DYNT.utf |
اميريءَ جي درجي تي ھو، تڏھن علي رضا جي |
اڃا |
جڏھن |
4682 |
DYNT.utf |
انگريزي اسڪول ۾ پڙھندو ھو. زينت بانو چوڏھن |
اڃا |
حلمد علي اچي سورھن سترھن ورھين جو ٿيو ھو، پر |
4683 |
DYNT.utf |
بہ ٻيءَ طرح آھي تہ مون کي موت ڏي، تہ قبر |
اڃا |
۽ آبروءَ سان حياتيءَ جا ڏينھن گذاريان. جي قسمت ۾ |
4684 |
DYNT.utf |
بہ ٿورو آھي! آءُٗ تہ کائيندي آھيان ٻہ - |
اڃا |
جيڏو دسترخانو ڍاڪن ۽ رڪيبين سان ڀرجي ويو آھي؛ |
4685 |
DYNT.utf |
پاڻيءَ اند ران ڌڪي ٻاھر مس ڪڍيو، تہ آگبوٽ |
اڃا |
وَٽي سوڌي تختي سان گڏ ڌو وڃي سمنڊ ۾ پيئي. ھن کي |
4686 |
DYNT.utf |
پري ھئي، پر بمبئيءَ جي گاڏيءَ وارن سان |
اڃا |
چيائين تہ ``ڦول گلي اھا اٿئي.'' حٽيقت ڪري ڦول گلي |
4687 |
DYNT.utf |
پنھنجو داستان لکي پورو نہ ڪيو ھئائين، |
اڃا |
لکندي ھئي. انھيءَ ۾ ھن کي ست-اٺ ڏينھن لڳي ويا، ۽ |
4688 |
DYNT.utf |
تائين انھيءَ پرڳڻي جو رئيس آھي، جنھن جو |
اڃا |
جو پٽ وري انھيءَ جو پٽ سندس جاءِ تي ويٺو، جو |
4689 |
DYNT.utf |
تہ اوھان سان منھنجي روزي لکيل آھي، ڪنھن |
اڃا |
وٽان آگبوٽ لنگھندا آھن.'' پر زينت بانو پئي چيو تہ `` |
4690 |
DYNT.utf |
تہ صغير آھي، تنھنڪري جيسين وڏو ٿيندو، |
اڃا |
۽ بادشاھ جي مرڻ جي ڪري جلد اھو ملندو. اھو شھزادو |
4691 |
DYNT.utf |
خبرئي ڪانھي تہ چڱو ٿيندو يا بڇڙو ٿيندو، |
اڃا |
جو آھي جنھن سان سندس پلؤ ٿو ٻڌجي. انھيءَ جي جڏھن |
4692 |
DYNT.utf |
دل ۾ پڪو ٺھراءُ ڪونہ ڪيو ھئائين، پئي ڳڻتيون |
اڃا |
ليڪن |
4693 |
DYNT.utf |
دل ۾ ھو. جيئن پيري ٿي باد پيس، تيئن انھيءَ |
اڃا |
بہ ڪندس ۽ خدا جي بندگي بہ ڪندس- تنھن جو خيال ھن کي |
4694 |
DYNT.utf |
شادي ڪرڻ جو وقت پيو آھي. اھو سندس نٽائڻ |
اڃا |
تي نہ بيٺو. پيو چوندو ھو تہ آءُٗ ننڍو آھان، |
4695 |
DYNT.utf |
شھر وارن بنگلن ۾ رھندا ھئا. ھيءُ جو ھتي |
اڃا |
ڪري رھيا، تڏھن ھنن کي وڏو انتظار دل تان لٿو. پاڻ |
4696 |
DYNT.utf |
صغير آھي ۽ بي قصور آھي، تنھن کي الڳ ڪري |
اڃا |
ڏيئي، وري جھڙي قيدڻ ھئي، اھڙي ڪجي. باقي ھن جو پٽ، |
4697 |
DYNT.utf |
صفائي ڪانہ ٺتي تہ اھا زال رات جو ڪير آئي |
اڃا |
جو پتو پيم ۽ اھا شيءِ بہ لڌيم، مگر ھيٺين گالھ جي |
4698 |
DYNT.utf |
عظمت ننڍي آھي، شادي ڪرڻ لاءِ ٽي-چار ورھيہ |
اڃا |
۽ سندس پيءُ پنسي وارو بہ ھو. اگرچہ ھن ڄاتو ٿي تہ |
4699 |
DYNT.utf |
عمر جي وڏي نہ ھئي، تنھنڪري علي رضا ڀانئيو |
اڃا |
ھلت چلت ڪھڙيءَ طرح ڪجي، تنھن ۾ پڪي ٿي ھئي. ھوءَ |
4700 |
DYNT.utf |
گرانٺ جيڏو آھي، سو تون متان آٺ سان گھنڊڻي |
اڃا |
- اھڙو سڪ ڪھڙي ڪم جو؟ ھوڏي ٿي چوين تہ سيٺ جو پٽ |
4701 |
DYNT.utf |
گھڻن سان گڏ ويٺي آھين؛ پر حال منھنجا، جو |
اڃا |
ڪندو، تہ وري خير سان سگھوئي ملنداسين. زينت! تون |
4702 |
DYNT.utf |
مديني ۾ ئي ھئا، تہ علي رضا جي ماءُ جان بيبي، |
اڃا |
ويندا ھئا. پويون حج ڪري رھيا ھئا، تنھن کان پوءِ |
4703 |
DYNT.utf |
منھنجي شاديءَ جي تڪڙ ڪالہ پيئي آھي، نڪو |
اڃا |
شاديءَ بابت تہ ھو ٻاڻ بہ انھيءَ ڳالھ تي بيٺو تہ `` |
4704 |
DYNT.utf |
موڳا ٿيا ويٺا ھئا. |
اڃا |
البت لذت سان ٽڪر ٽيرو کاڌائون. انھيءَ ھوندي بہ |
4705 |
DYNT.utf |
مھيني کن جو ڪم آھي. اھڙيءَ طرح محلات کي |
اڃا |
آھن. اسان انھيءَ ڪم ۾ ٻہ مھينا پورھيو ڪيو آھي ۽ |
4706 |
DYNT.utf |
ننڍڙو آھيان، آءُٗ اڃا ٿورو ٿو ڪمايان. اڇي |
اڃا |
ڪئي جا مون نہ ٻڌي؟ اھا واجبي ڳالھ ٿو ڪرين تہ آءُٗ |
4707 |
DYNT.utf |
ننڍڙي آھي، جڏھن ڪا وڏي ٿئي، تنھن کان سواءِ |
اڃا |
ٿيو آھيان.'' ٻيو ھيءُ بہ چيائين تہ ``مامي جي ڌيءُ |
4708 |
DYNT.utf |
ولايت واريون منڊمون اڪثر ڏيھي ماڻھن کي |
اڃا |
گائيءَ جي ڳالھ تہ کڻي ڇڏيو، پر ھلت چلت جي ڪري بہ |
4709 |
DYNT.utf |
وٽن ھئي، ھڪڙو پٽ محبوب علي ھئس، جو ھينئر |
اڃا |
سندس ماءُ جان بيبي ساڻس ھئي، سندس پورھيت مريم |
4710 |
DYNT.utf |
ھن وٽ پنھنجي ايتري بچت ھئي، جنھن سان جيڪڏھن |
اڃا |
۾ توڙي ٻين خير جي ڪمن ۾ لڳائي ھئي، پر تڏھن بہ |
4711 |
DYNT.utf |
ھڪڙيءَ بلا مان مس ڇٽي، تہ ٻيءَ ۾ اچيو ڦاسي. |
اڃا |
پئيءَ ڪاھي اچي ڪنڌ تي ڪڙڪندا آھن؛ سو سچ آھي. |
4712 |
DYNT.utf |
ٿورو ٿو ڪمايان. اڇي ڏاڙھي ٿيندءِ، تہ پوءِ |
اڃا |
واجبي ڳالھ ٿو ڪرين تہ آءُٗ اڃا ننڍڙو آھيان، آءُٗ |
4713 |
DYNT.utf |
ڇوڪر آھي، شايد منھنجي پٺيان اھڙا جاکوڙا |
اڃا |
ڀاءُ ڏي وري ھن ٻيو خط ڪونہ لکيو، جو ڄاتائين تہ ھو |
4714 |
DYNT.utf |
ڏينھن ھئس. ھوءَ ڏاڍي نيڪ زال ھئي، تنھن |
اڃا |
ھئي. سڀڪنھن لھر ۾ پئي ڀانيائين تہ اجھا ٻڏيس، پر |
4715 |
DYNT.utf |
ڪالھ ايڏي ھئينءَ، اڄ تہ ڏس، زالن جيڏي زال |
اڃا |
بختاور - ھان مائي، اڄ ننڍو سڀاڻي وڏو. تون بہ تہ |
4716 |
DYNT.utf |
ڪمائڻ جھڙاي نہ ٿين، تہ مائٽ انھن کي پرڻائي |
اڃا |
سچ ٿي چوي، تون تہ ڏاڍو زورآور آھين، ماڻھن جا ٻار |
4717 |
DYNT.utf |
ڪونہ ٿيو ھون، تنھنڪري گھر ۾ وري بہ اھي |
اڃا |
ٻيو ڪو ٻار بہ |
4718 |
DYNT.utf |
ڳالھ پنھنجي پيءُ جي غلاميءَ ۽ خواريءَ |
اڃا |
پيءُ جي ڪن عزيزن کي ڳولي لھان. پر ھڪڙو تہ ھن |
4719 |
DYNT.utf |
آھي، اوترو سڀائي نہ ھوندو. |
اڄ |
ڪين ٿو رھي. جيترو ڪالھ ھو، اوترو اڄ ناھي، جيترو |
4720 |
DYNT.utf |
آءُٗ پوٽن پڙپوٽن واري ھجان ھا.'' |
اڄ |
ويئي، ھينئر مرضي ٿي ڇوڪرن جي. منھنجي ھلي ھا، تہ |
4721 |
DYNT.utf |
آءُٗ علي رضا وٽ ويو ھوس، ھلڻ مھل اندران |
اڄ |
حامد وراڻيو تہ `` |
4722 |
DYNT.utf |
اجھو ائين آھي، ڪڏھن ڪڏھن ٿو ملڻ ٿئي. منھنجو |
اڄ |
ياد ھوندو تہ ڪھڙي نہ پاڻ ۾ اٿ - ويھ ڪندا ھئاسين. |
4723 |
DYNT.utf |
انجام ڪيو آھي سو وڃان ٿو، ھو ڪنھن صاحبلوڪ |
اڄ |
کاڌي کان پوءِ حامد چيو تہ ``مون علي رضا وٽ وڃڻ جو |
4724 |
DYNT.utf |
بورچيخاني جو سيڪ جھليئي.'' |
اڄ |
نہ چڱو سواد منجھن رکيو اٿئي! پر ناحق منھنجي خاطر |
4725 |
DYNT.utf |
پاڻھي مون سان اھو ذڪر ٿي چورين، يا امان |
اڄ |
انھيءَ جي آسري ڇا لڳبو؟ پر دائي سچ تہ چؤ، تون |
4726 |
DYNT.utf |
پٽ ڌيون سڀ آھن وات وڪيل. ھاڻ تون بہ تہ امان |
اڄ |
ورندي ڪانہ ڏنيس. ڀلا ويچاريءَ کي سُجھيو ٿي تہ |
4727 |
DYNT.utf |
تو کي ننڍ نٿي اچي؟'' |
اڄ |
ويجھو ستل ھيس، سا بہ جاڳي، چوڻ لڳيس تہ ``مائي ڇو |
4728 |
DYNT.utf |
تون اللھ ۽ رسول جي تعريف ڇڏي، اچي انھيءَ |
اڄ |
زينت - دائي، |
4729 |
DYNT.utf |
تون بيحيا ٿي بيٺي آھين، ۽ اھڙي ڳالھ سڌي |
اڄ |
رھڻو ٿيندو. ھونءَ تہ مون کي حيا ٿو ٿئي، پر جڏھن |
4730 |
DYNT.utf |
تون رڳو انھيءَ لاءِ پنڌ ڪري اچي اھڙي ڳالھ |
اڄ |
مون کان عيب ڪونھي. مگر مون کي خيال بہ ڪونہ ھو تہ |
4731 |
DYNT.utf |
تون سنڀري مون کي گاريون ڏيڻ آئي آھين ڇا؟ |
اڄ |
زينت - دائي، واہ واہ. |
4732 |
DYNT.utf |
تہ رڳو ڏي وٺ لڳي پئي آھي. ھنن سان ڪريو ھا |
اڄ |
وري پڇيو تہ ``پوءِ حامد عايءَ جي شادي ڪيئن ٿيندي؟ |
4733 |
DYNT.utf |
تہ مائٽ بہ چون ٿا تہ `اٽي تي اٽو، کارو نہ |
اڄ |
جوان اچي ٿيو آھي، تنھن جو بہ نيٺ بلو ڪرڻو اٿم. |
4734 |
DYNT.utf |
تہ نينگرا بہ انگريزي پڙھيا آھن، سي بہ ائين |
اڄ |
جو وڏو بار مٿي تان لٿو، وري لڳان نينگر جي پئيان. |
4735 |
DYNT.utf |
تہ ڏس، زالن جيڏي زال ٿيو ويٺي آھين. |
اڄ |
ننڍو سڀاڻي وڏو. تون بہ تہ اڃا ڪالھ ايڏي ھئينءَ، |
4736 |
DYNT.utf |
سلطان جي مون سان ھيتري مھرباني آھي، متان |
اڄ |
آھي. گاھي بسلامي برنجند و گاھي بدشنامي خلعت دھند. |
4737 |
DYNT.utf |
سلطان ڪپئن ڪنڊ ڪري ٿو حويلي گھمي! پر سلطان |
اڄ |
اندر جي ماڻھن کي پاڻ حيرت ورتو، تہ |
4738 |
DYNT.utf |
سڀان ھلي وبنديس پوءِ الائجي ڪنھنجن ھٿن |
اڄ |
جي ھيڏي ڄمار اچي ٿي آھي. پڻس ھليو ويو، آءُٗ بہ |
4739 |
DYNT.utf |
صبح جو بمبئيءَ کان آيا آھن.'' پر ھيترو تاڪيد |
اڄ |
تہ ``حامد عليءَ کي ۽ سندس جاءِ تي خبر ڏي، تہ فلاڻا |
4740 |
DYNT.utf |
مائي جان بيبي اچڻي آھي، سو سويري وڃي ڀاڄي |
اڄ |
ڏي سنڀريو. بختاور کي مائي شھربانوءَ سڏي چيو تہ `` |
4741 |
DYNT.utf |
ملڪ ۾ اشرافت ڪانہ رھي آھي. ڪو سکر گھر ھجي |
اڄ |
سچ آھي، مگر مھنجو ھتي واقف ڪونھي. تنھن کان سواءِ |
4742 |
DYNT.utf |
مھمانن جي لاءِ جي ائين ڪيائين، تہ ڇا ٿيو.'' |
اڄ |
ڪڏھن ڪڏھن آھئين بہ وڃي بختاور کي مدد ڏيندي آھي، |
4743 |
DYNT.utf |
ناھي، جيترو اڄ آھي، اوترو سڀائي نہ ھوندو. |
اڄ |
ڪنھن لاءِ ڏک ڪين ٿو رھي. جيترو ڪالھ ھو، اوترو |
4744 |
DYNT.utf |
ننڍو سڀاڻي وڏو. تون بہ تہ اڃا ڪالھ ايڏي |
اڄ |
بختاور - ھان مائي، |
4745 |
DYNT.utf |
وري ننڊ قٽائي، اچي انھن قصن کي لڳا آھيو؟'' |
اڄ |
اچي ويجھو ٿين ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان جيجي! خير تہ آھي، |
4746 |
DYNT.utf |
ھوندو تہ سڀاڻي ڪونہ ھوندو، زال کي آسرو |
اڄ |
اھي ھزار ۽ لک ڪنھين ڪم جا ڪين آھن. اھو سون روپو |
4747 |
DYNT.utf |
ڇا ٿيو اٿيئي؟ |
اڄ |
وڃائي ڇڏيو اٿئي ڇا؟ ھونءَ تہ سياڻي ھوندي ھئينءَ |
4748 |
DYNT.utf |
ڏينھن جو مون ۽ زينت پاڻ ۾ ڏاڍي چٽا ڀيٽي |
اڄ |
پيرن کي بہ زور ڏيڻ لڳيس ۽ آھستي چوڻ لڳيس تہ ``مائي! |
4749 |
DYNT.utf |
ڪڀڙي فڪر ۾ ويٺي آھين؟ جيئي تنھنجو اولاد، |
اڄ |
ئي تڏي تي رکيون ھيون. تڏھن چوڻ لڳي تہ ``ڇو مائي، |
4750 |
DYNT.utf |
ڪو زمانو، پُٽ تہ پنھنجي وات وڪيل ٿيا آھن، |
اڄو |
شھربانوءَ چيو تہ ``بختاور! ڏس |
4751 |
DYNT.utf |
انھيءَ جي سوءَ ۾ ھو. انھن ڀاتين سان زينت |
اڇا |
جو سندس زال ھڪڙي ننڍڙي ڌيءَ ڇڏي مري ويئي ھئي، سو |
4752 |
DYNT.utf |
ٻاجھ ڪرڻ ۾ حرڪت ڪانہ ھيس. اگرچہ ھنن کي اھڙي |
اڇا |
ھوءَ دولتمند جي گھر ۾ ھوندي ھئي، تنھنڪري اھڙي |
4753 |
DYNT.utf |
نہ ھوس، نہ بہ نھايت وڻندڙ ھوس، ليڪن مھانڊا |
اڇو |
ھو، تنھڪري ھوءَ ڏاڍي نازڪ بدن ھوندي ھئي. رنگ تمام |
4754 |
DYNT.utf |
مٿي ڏي نہ ڏٺئي؟'' |
اڇي |
نااميھ ٿي ڪرين؟ منھنجو عرض قبول نہ ڪيئي. منھنجي |
4755 |
DYNT.utf |
ڏاڙھي ٿيندءِ، تہ پوءِ پرڻبين؟ يا قارون |
اڇي |
تہ آءُٗ اڃا ننڍڙو آھيان، آءُٗ اڃا ٿورو ٿو ڪمايان. |
4756 |
DYNT.utf |
تائين پاڻ ۾ ڳالھيون ڪري، ٽيئي ڄڻا سنبري |
اڌ |
۾ ايندڙ رات جي چوريءَ جي ڪا صلاح ڪرڻ آيا ھئا. ڪلاڪ- |
4757 |
DYNT.utf |
رات جو اھو ڪم شروع ڪنداسين. اوھين سڀ اشاري |
اڌ |
رات سنجھي مان ڪردن واريءَ اوطاق ۾ ايندس، پوءِ |
4758 |
DYNT.utf |
رات جو مس ايندا. انھيءَ جو تون ڪو ڊپ نہ |
اڌ |
مگر ھنن پڪ ڏنيس تہ ``ھو ھن پاسي ويا آھي، سو وري |
4759 |
DYNT.utf |
رات مھل اندر باھ لڳائجي. ھي پاڻ ۾ گھڻا ڄڻا |
اڌ |
جي پھربنءَ تاريخ اتي گڏ ٿجي ۽ ٻيءَ تاريخ رات جو |
4760 |
DYNT.utf |
رات مھل گھوڙن جي ڪڙڪي کان ھو ڇرڪ ڀري آٿيا؛ |
اڌ |
|
4761 |
DYNT.utf |
گذاري، ھنن وري ٽپڙ ٻڌا ۽ اچي بمبئيءَ کان |
اڌ |
جو چڱو سانسگو ھو، سو حامد جي مرڻ کان پوءِ مھينو- |
4762 |
DYNT.utf |
مئن وانگي تختي کي چنبڙ يو پيئي ھئي، ٻيو |
اڌ |
اکين، نڪ ۽ وات ۾ بيس، تنھن ھن کي موڳو ڪري وڌو، ۽ |
4763 |
DYNT.utf |
ٻاھران ئي کائي، کپائي، باقي آڻي ماءُ کي |
اڌ |
لاءِ ماءُ جي پاران آفيس ڏي ھي پاڻ ويندو ھو، سو |
4764 |
DYNT.utf |
ڪري وجھندو سئين.'' |
اڌ |
تہ ٺادان رن، ماٺ ڪري ويھي رھ، نہ تہ ترار کڻي ٻہ |
4765 |
DYNT.utf |
۾ پاڻ رھڻ لڳا. |
اڌ |
اتا بنگلي جو ھن پيءُ-ماءُ کي رھڻ لاءِ ڏنو ۽ |
4766 |
DYNT.utf |
۾ پٺتي موٽي نہ ويئي ھوندي، گاڏيءَ تي ھئي، |
اڌ |
بہ پڪ خبر نہ ھيس تہ ڪيڏي وبئي؛ پر ڄاتائين تہ ضرور |
4767 |
DYNT.utf |
ورھين جي ڃمار جو ھو ۽ ھڪڙي ڌيءَ عظمت بانو |
اڍائن |
اڃا وٽن ھئي، ھڪڙو پٽ محبوب علي ھئس، جو ھينئر ٻن- |
4768 |
DYNT.utf |
ورھيہ ننڍو ھو ۽ بمبئيءَ ۾ پڙھي ڀاءُ جھڙوئي |
اڍائي |
سان گڏ رھي، پڙھي. ھيءُ محبوب عليءَ کان رڳو ٻہ- |
4769 |
DYNT.utf |
ڪ ٽي پھر گذريا. پوءِ ھڪڙا ٽي ڄڻا انھيءَ |
اڍائي |
انھيءَ حال ۾ ھن کي ڏينھن جا |
4770 |
DYNT.utf |
ڪوھ اوري دڳ سان ھڪڙي کوھي ۽ مڪان اٿئي، |
اڍائي |
تہ ``سامھون ھلي وڃ، ڏينھن ڏٺو آھي. شھر کان ٻہ- |
4771 |
DYNT.utf |
وبا، ۽ جن انھيءَ ڪم ۾ واھر ٿي ڏني، سي بہ |
اڏامي |
۽ پٽ لاءِ جو باروت سنبرايو ھو، تنھن سان اھي پاڻ |
4772 |
DYNT.utf |
ويئي؛ وري اچي ويچاري سنڌي پيئي. |
اڏامي |
ٻولي، جا ڪن ڏينھن کان اچي سندن وچ ۾ پئي ھئي، سا |
4773 |
DYNT.utf |
وڃي آسمان تائين پھچائينداسين. ايندڙ جمعي |
اڏائي |
جيسينڪ انھيءَ محلات کي سندس ڀاتين سوڌو |
4774 |
DYNT.utf |
ڇڏبندو، تنھنڪري بھتر آھي تہ دير نہ ڪجي، |
اڏائي |
بند رکبو ۽ دکائبو تہ انھيءَ کان بہ وڏي محلات کي |
4775 |
DYNT.utf |
اٿڙئي ڪم ۾ آڻينداسين- يا تہ ڪنھن کي ڏيئي |
اڙئي |
وٺنداسين يا وٺي پنھنجي ڪم نہ لڳائينداسين- ڪنھن |
4776 |
DYNT.utf |
اھڙي گذر کان ٻنھنجو غريباڻو ٽڪر چڱو.'' |
اڙي، |
شھربانوءَ چيو تہ `` |
4777 |
DYNT.utf |
چئي اٿيا. ٺھراءُ ڪيائون تہ چنڊ جي پھربنءَ |
اڪبر |
راءِ علي رضا جي رٿ ۾ ويئي، تنھنڪري سڀني اللّھ |
4778 |
DYNT.utf |
آچر جي ڏينھن شڪار تي پيو ويندو ھو. پوءِ |
اڪثر |
چوس تي ھي پلٽڻ جي سپاھين سان واقف ٿيو تن سان گڏ |
4779 |
DYNT.utf |
اسُڪولن ۾ پڙھائيندا آھن، جھڙوڪ تاريخ، |
اڪثر |
مڙس، زال کي انگريزي پڙھائيندو ھو ۽ ٻيا جيڪي ڪتاب |
4780 |
DYNT.utf |
اندرين بسا ٻاھرين ملڪي ڪمن ۾ ھن جي صلاح |
اڪثر |
اچي سلطان وٽ حاضر ٿيو ۽ سندس مقربن سان ھڪڙو ٿيو. |
4781 |
DYNT.utf |
پئي ويندي ھئي، مگر رھندي انھيءَ محلات |
اڪثر |
ڏينھن ۾ اصل فتنہ خانم ڏي ڪين ويندي ھئي. پر پوءِ |
4782 |
DYNT.utf |
جيڪي شاديون ھتي ٿين ٿيون، تين ۾ گھوٽ-ڪنوار |
اڪثر |
ٿي ھئي، تنھنڪري ھڪٻئي سان حد کان وڌيڪ پيار ٿين. |
4783 |
DYNT.utf |
حجت ۽ دليلن لاءِ ھن کي قرآن جون آيتون ۽ |
اڪثر |
۽ زنانن اخلاقن ۽ نيڪيءَ جي ڪمن بابت ھوندا ھئا ۽ |
4784 |
DYNT.utf |
خود مختار بادشاھ جڏھن ڪاوڙبو آھي، تڏھن |
اڪثر |
ٻئي فائدي جي بہ اميد ھئي، ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي تہ |
4785 |
DYNT.utf |
دستور ٿيندو آھي. انھن جي قبر تي ويچاري |
اڪثر |
کان ھڪڙي ننڍي مسجد بہ ٺھرائي ڇڏيائون، جيئن |
4786 |
DYNT.utf |
دل شڪستو گذاريندو ھو.جڏھن مائي شھرنالو |
اڪثر |
حال، حامد جي بدچاليءَ ڪري خراب ڏٺائين، تنھنڪري |
4787 |
DYNT.utf |
رات جو گھر کان ٻاھر نہ رھندو ھو. پُٺ تي، |
اڪثر |
ھئي، آگبوٽ تي درياھ لنگھبو ھو. پوءِ موٽي آيو؛ جو |
4788 |
DYNT.utf |
رستا ڦريندا ھئا، ۽ ھاڻي گھمندي ھي شڪار |
اڪثر |
کڻي مٿن ڪاھي آيا. اھي ڌاڙي وارا چور ھئا، جي |
4789 |
DYNT.utf |
رواج آھي تہ مڙس زال ماڻھن جي اڳيان گڏ نہ |
اڪثر |
ھو، جو ھڪٻئي سان بيحجاب ڳالھائيندا ھئا. ھتي |
4790 |
DYNT.utf |
زالن جو خيال ٿيندو آھي، تہ ڌاريا ڪھڙا بہ |
اڪثر |
ڪرڻ جھڙو نہ ھو، پر ويجھو مائٽ ھوس، تنھنڪري جيئن |
4791 |
DYNT.utf |
ساديءَ جو گھڻو شوق ٿيندو آھي، مگر جيڪي |
اڪثر |
اھڙو اعتراض ھو، ڇالاءِ جو جيتوڻيڪ ننڍيءَ عمر ۾ |
4792 |
DYNT.utf |
ساڻس رھندو ھو، تنھنڪري ھن جي ھانوَ کي وري |
اڪثر |
ٻار جي سنڀال بہ سرڪار جي طرفان ٿيندي ھئي. مگر ھو |
4793 |
DYNT.utf |
سکرن مسلمانن جون ڌيئون پڙھائجن. انھيءَ |
اڪثر |
وٺي، انھيءَ ۾ ھڪڙو زنانو اسڪول وجھجي، جنھن ۾ |
4794 |
DYNT.utf |
سلطان جا امير سال بسال اوڏي ويندا ھئا. |
اڪثر |
حج بہ ڪري آيو، جو اتان مڪو ۽ مدينو سڻاوا ھئا، ۽ |
4795 |
DYNT.utf |
سلطان جا ڪردي نوڪر رھندا ھئا ۽ اھي ڪرد |
اڪثر |
سرنگھ جو رستو نڪتل ھو، انھيءَ مان بہ معلوم ٿيو تہ |
4796 |
DYNT.utf |
شراب پيي مست ٿي پوءِ اچي پنھنجي زال ۽ گھر |
اڪثر |
گھر پيو ڀري، ۽ ٻيو تہ شراب پيئڻ جي بہ عادت اٿس، جو |
4797 |
DYNT.utf |
صاحبلوڪي ناچن ۽ مجلسن ۾ ويندو ھو، ۽ بعضي |
اڪثر |
وري صحبوب علي منڊم سوڌو |
4798 |
DYNT.utf |
ضعيف ٿا ٿين، ۽ ننڍي وھيءَ جي شاديءَ ڪري |
اڪثر |
سي ڇڏايو يڃن، ۽ ننڍي وھيءَ جا ٻار جيڪي ڄمن ٿا، سي |
4799 |
DYNT.utf |
لڙايون ٿينديون ھيون ۽ ھو ٻيئي ؟؟؟ھڪٻين |
اڪثر |
جو ڍل ڀرُو ھو. انھن ڏينھن ۾ روس ۽ ايران جي وچ ۾ |
4800 |
DYNT.utf |
وٽن اچي رھندي ھئي. اھا شھر جي البت واقفڪار |
اڪثر |
ٻي بہ زال چاند بيبيءَ جي ذات جي ھوندي ھئي، جا |
4801 |
DYNT.utf |
وٽن ايندو ھو ۽ ڪڏھن ڪڏھن ٻہ-ٽي ڏينھن وٽن |
اڪثر |
ٻچا وٺي وڃي. تيتري ۾ علي رضا جو مامو دلاورخان، جو |
4802 |
DYNT.utf |
ھن کي بدپيشي ۾ واھر ڏيو، خوش رکندا ھئا. |
اڪثر |
سپاھي سڙا ھميشھ وٽس پيا حاضري ڀريندا ھئا، ۽ |
4803 |
DYNT.utf |
ھن کي ھن جي صحبت ۾ رھڻو ٿيندو ھو، گھر ۾ |
اڪثر |
ھو. علي رضا جو ھتي ھئڻ ھن جي لاءِ وڏي ڳالھ ھئي، جو |
4804 |
DYNT.utf |
ٻاھر مڙسن ۾ يا اندر زالن ۾ ٿيندا آھن سي |
اڪثر |
۸- ڪنھن بہ قسم جا سڳڻ ساٺ، سي |
4805 |
DYNT.utf |
ٻئھي ھڪٻئي کان جدا رھڻ جي شڪايت پئي لکي، |
اڪثر |
جو سڄو حال لکيس، ۽ ھن وري پنھنجو احوال ٿي ڏنس، ۽ |
4806 |
DYNT.utf |
ٻڌبيون آھن، پر ھتي تہ ٻنھي جي وچ ۾ روزبروز |
اڪثر |
مٿانئس ساھ پيو صدقو ڪندو ھو. سَس-ننھن جون لڙايون |
4807 |
DYNT.utf |
ڏيھي ماڻھن کي پاڻ کان وڌيڪ نہ تہ بہ پاڻ |
اڪثر |
پر ھلت چلت جي ڪري بہ اڃا ولايت واريون منڊمون |
4808 |
DYNT.utf |
ملندو ھوس. اھڙن فائدن کان ھو سنڌ ۾ وھي پيو، |
اڪرام |
ھو؛ ۽ انھيءَ تڪليف کڻڻ لاءِ چڱو محنتاڻو ۽ انعام |
4809 |
DYNT.utf |
ڪيا. سڀ امير امراءِ ھن جي وڃڻ ڪري ناراض |
اڪرام |
مونا ھڻي موڪلايو. سلطان ھن کي ھلڻ مھل گھڻا انعام |
4810 |
DYNT.utf |
ڪيائين، وڏي درجي جا نشان ۽ ٻلا عطا ڪيائين |
اڪرام |
ھن علي رضا کي اميريءَ جي وڏي درجي تي آندو ۽ انعام |
4811 |
DYNT.utf |
پنھنجي دائيءَ بختاور کي رڌڻ پچائڻ ۾ بہ |
اڪئر |
نہ رڳو ايترو، پر |
4812 |
DYNT.utf |
! ساھ مُٺ ۾ ڪيو پيئي ھئي. سڀڪنھن لھر ۾ پئي |
اڪيلائي |
ضعيف زال، ۽ ڪيڏي ھھڙو حادثو ۽ سمنڊ جون لھرون ۽ |
4813 |
DYNT.utf |
ڏسي، سندن عزيز، جي مٿن اڳيئي ڪاوڙيل ھئا، |
اڪيلو |
آھي. سو ھنن جي وڃڻ ڪري ھي ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. ھنن کي |
4814 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڏک کان رئندي ھئي، تہ شايد نيٺ آءُٗ |
اڪٽر |
بہ ٿي ھئي. پوءِ جڏھن اھا ڳالھ ياد پوندي ھيس، تڏھن |
4815 |
DYNT.utf |
انگريز سرڪار وٽ برڪ ھو، تنھنڪري ھن کي انھيءَ |
اڱيئي |
علي رضا تہ |
4816 |
DYNT.utf |
- پوءِ ڳڻڻ ضروري آھي، سا ڳتڻ ڳڻي پوءِ توکي |
اڳ |
ٿي چوان. مون چيو تہ اھڙن ڪمن جي لاءِ خيال ڪرڻ ۽ |
4817 |
DYNT.utf |
وٺي آيا ھئن. |
اڳ |
ڪي ٻہ زالون ڳھن ڳٺن سميت ھن واٽ سان وينديون، سو |
4818 |
DYNT.utf |
وٺي چيو تہ ``ھڪڙو مون سان ھو، پر ھتي ڪنھن |
اڳ |
زينت |
4819 |
DYNT.utf |
ئي گھر ۾ ھئي، تنھن کي ۽ پنھنجي سس کي ھن |
اڳ |
ھن کي ھڪڙي زال |
4820 |
DYNT.utf |
ئي، ھنن سان گڏ، ھو ماءُ کي ڀاڪر پائي روئڻ |
اڳ |
خبر ملڻ کان |
4821 |
DYNT.utf |
ٻنھي ڀائرن، خاص منصورعلي پنھنجي پيءُ-ماءُ |
اڳ |
اھا صلاح پڪي ڪري ھي سنبريا. پر جدا ٿيڻ کان |
4822 |
DYNT.utf |
ڳڻتي ڪري انھيءَ جي نظر رکائجي يا انھيءَ |
اڳ |
ڪم آھي، سو جاچ ڪري پوءِ عرض ڪرڻ ۾ ايندو، في الحال |
4823 |
DYNT.utf |
ڳڻتي ڪري پوءِ خيال ڪيو تہ منڊم سان شادي |
اڳ |
قوم سان آٿڻ- ويھن جو ارادو ڪيو ھئائين. ٻيو وري ھن |
4824 |
DYNT.utf |
ڳڻتي ڪري نوڪر کي سو گھائيءَ جو تاڪيد ڪري |
اڳ |
کي اگرچہ پڪ ھئي تہ ھيءَ ويندي ڪين، پر تڏھن بہ |
4825 |
DYNT.utf |
ڳڻتي ڪري ھاڻوڪي زماني جي مناسب طرح واٽ |
اڳ |
ٻيو تہ اگرچ پاڻ اڳئين زماني جو ھو، تہ بہ |
4826 |
DYNT.utf |
ڳڻتيءَ ڪري سچ ٿي چيائون. سندس ڀاءُ منصور |
اڳ |
بہ مون کي منع ٿي ڪئي ۽ ننڍي ڀاءُ بہ ٿي ڪئي، سو |
4827 |
DYNT.utf |
۾ اندر وڃي سمجھائي آيس، پوءِ ھن ويچاريءَ |
اڳ |
سرخروئي ڏيکارڻ لاءِ ھن کي اتي آڻي ڪڍيو ھو ۽ |
4828 |
DYNT.utf |
۾ ڪنھن کي خط نہ لکجي، ماٺ ماٺ ڪري اوچتو |
اڳ |
بہ قبولدار ٿيو. پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ جي ھلجي تہ |
4829 |
DYNT.utf |
۾، زينت بانو ٿي پٺ ۾. ٻہ-ٽي گھٽيون وروڪڙ |
اڳ |
سپاھي ٿيو |
4830 |
DYNT.utf |
اسان جو نوڪري ناھين.'' |
اڳتي |
حڪم ٿا ڏيون تہ يڪدم اسان جي درٻار مان نڪري وڃ، |
4831 |
DYNT.utf |
انھيءَ ھنڌ پنھنجي قسمت آزمايان. |
اڳتي |
رھڻ ھر طرح پسند آيو، ۽ دل ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائين تہ |
4832 |
DYNT.utf |
بہ جيڪي پڄي سگھين، سو ھنن کي پيا پھچائين. |
اڳتي |
ھزار ڪري سرڪاري بئنڪ ۾ پيءُ جي نالي رکائن، پوءِ |
4833 |
DYNT.utf |
جيڪي لکيي ۾ ھوندو سو ٿيندو. اوھان جي تہ |
اڳتي |
مائٽڻ وارو آھي - تڏھن آءُٗ اھا ڳالھ مڃان ٿي، |
4834 |
DYNT.utf |
لاءِ ڪا ٻي وڌيڪ صلاح ڪرڻي آھي. خدا حافظ. |
اڳتي |
ايندڙ جمعي ڏينھن ضرور اسان سان ملجو، جو |
4835 |
DYNT.utf |
ھتي نہ رھون. جيڪي ھتي ٿو توکي ملي، سو اللّھ |
اڳتي |
تہ ``ابا، تڪڙ نہ ڪر، منھنجي صلاح آھي تہ ھاڻ اسين |
4836 |
DYNT.utf |
ھلڻ جي طاقت بہ ڪانہ رھي ھئي، ٻيو رات بہ |
اڳتي |
آھين.'' زينت کي بہ اھا صلاح پسند آئي. ھڪڙو تہ ھن کي |
4837 |
DYNT.utf |
ھليو ويو. |
اڳتي |
۽ جھڙي جلديءَ سان ھليو پئي آيو، اھڙي جلديءَ سان |
4838 |
DYNT.utf |
ڪنھين مصيبت جي کڻڻ جي طاقت ڪانہ رھي آھي، |
اڳتي |
تہ ``يا الھي! زماني جي گردش مون کي گھڻو ستايو آھي. |
4839 |
DYNT.utf |
جمعي رات شربت ۽ گلاب جا شيشا ڪين ڏٺا ھيئي؟ |
اڳنين |
بختاور - ڇو |
4840 |
DYNT.utf |
انھيءَ بابت حط لکيائون. |
اڳواٽ |
ٿجي. ڪراچيءَ ۾ علي رضا جو ڪو واقف ھو، انھيءَ ڏي بہ |
4841 |
DYNT.utf |
بہ ڏيکاري ڏين!'' |
اڳواٽ |
ڪنھن کي کُٽيءَ کنيو آھي جو ڌيءُ بہ تو کي ڏين ۽ |
4842 |
DYNT.utf |
پئسا بہ ڏيئي ڇڏيائون ۽ چيائونس تہ ``ھن مائيءَ |
اڳواٽ |
تائين تہ گڏ آيا، پوءِ ھو لھي پيا ۽ گاڏي واري کي |
4843 |
DYNT.utf |
پئسا بئنڪ ۾ رکي ڇڏيائين تہ ھن کي ماہ بماہ |
اڳواٽ |
ڪري، علي رضا پنھنجي پٽ کي روانو ڪيو ۽ سندس لاءِ |
4844 |
DYNT.utf |
مون کي اشارو ڪيو ھئالين ۽ دلجاءِ ڏلي ھئائين. |
اڳواٽ |
کي دل ۾ ويچار ھو. لاشڪ سرائي بہ ھن ڪم ۾ راضي آھي جو |
4845 |
DYNT.utf |
رستا ڇڏي ڏين. ھنن کي سجھيو ٿي تہ اھڙن ڪمن |
اڳوڻا |
شادي، جا ٿيندي سا ھو نئينءَ ۽ سڌريل رٿ پٺيان ڪن ۽ |
4846 |
DYNT.utf |
درجو ڏيندي، خاص جڏھن ٻڌندي تہ تو اسان سان |
اڳوڻو |
يقين آھي تہ تو جھڙي امير کي راڻي فتنہ خانم پنھنجو |
4847 |
DYNT.utf |
ڊپ بہ دل تان نٿي ويس تہ متان منھنجي پاڪ |
اڳوڻو |
ھو وري ڪنھن ٻئي ھنڌ شاديءَ جو بندوبست ڪري ڇڏي، پر |
4848 |
DYNT.utf |
آمد رفت ڇڏي ڏني ھئائين. وري پنھنجي نوڪريءَ |
اڳوڻي |
ھئي، تنھن کي ھن ھينئر ڌڪارڻ لڳو؛ تنھنڪري اھا |
4849 |
DYNT.utf |
وقت جا ڪيترائي خاندان ھن کان اڳي خرات ٿي |
اڳوڻي |
کي قرض کان بچائيندو آيو ھو، نہ تہ اھڙيءَ حالت ۾ |
4850 |
DYNT.utf |
وڏ ماڻھپ جي ھلت چلت ڇڏي بہ نہ سگھيو تنھنڪري |
اڳوڻي |
اگرچہ |
4851 |
DYNT.utf |
ڳالھيون تہ کڻي ڇڏ، ٽي-چار مھينا مس ٿيا |
اڳوڻيون |
ماٺ ڪري ويٺي ٻڌبون، تنھن چيو تہ ``ابا، ھاڻي |
4852 |
DYNT.utf |
پشيمان ٿيو ھو. منڊم وئي کان بوءِ ھوش ۾ آيو |
اڳھين |
مليو. محبوب عليءَ کي گھڻيون جٺيون ڪيائين، ھو تہ |
4853 |
DYNT.utf |
سمجھو ٿي تہ اسان جي گھر جو در پوربو. سو |
اڳھين |
چيو تہ ``نڪو مريم، ھن کي شادي نصيب ۾ ڪانھي. مون |
4854 |
DYNT.utf |
فرتوت ھو، جو عمر سندس ستر-پنجھتر ورھين |
اڳھين |
ٿي پيو. سارو ڏينھن غم ۾ پيو گذاريندو ھو. ھڪڙو |
4855 |
DYNT.utf |
نبيري ڇڏيو ھو، ھاڻي وري ھي جو تازو ڏڪ لڳس، |
اڳھين |
ھڪڙي پيري، ٻيا وري ڏکن تي ڏڪ آيا ھئس، تن ھن کي |
4856 |
DYNT.utf |
بند ڪيو ھو، پر جڏھن سندس پيءُ ۽ سندس ماٽي |
اڳئي |
جي طالبو ھئي سا نہ مليس، تنھنڪري ھن بہ وٽن وڃڻ |
4857 |
DYNT.utf |
بھبئيءَ ۾ آيو ھو ۽ پنھنجي زال بہ ٿي آندائين، |
اڳئي |
جڏھن |
4858 |
DYNT.utf |
پنج-ڇھ قيدياڻيون پيون ھيون، تن سان زينت |
اڳئي |
جيل ۾ زنانو گھر مڙسن کان ڌار ھو. ھتي |
4859 |
DYNT.utf |
ھائو کئي ھوندي، تہ پوءِ ڪيئن ڳالھ ٿيندي؟'' |
اڳئي |
ڏنو تہ ``ابا، سو تہ چڱو، پر جي ھنن سيٺ جھڙي مڙس سان |
4860 |
DYNT.utf |
ھن جي دل جي خبر ھئي، تنھن ھينئر کڻي ماٺ |
اڳئي |
ٻين ڪن سنگتين جي صحبت ۾ سکيو ھو ۽ شھربانوءَ کي بہ |
4861 |
DYNT.utf |
زماني جو ھو، تہ بہ اڳ ڳڻتي ڪري ھاڻوڪي زماني |
اڳئين |
ٻيو تہ اگرچ پاڻ |
4862 |
DYNT.utf |
وانسگي ھنن ڪم نہ آنديون، جو ٻيئي طرف سڌربل |
اڳئين |
سان رستو ھوس. جيتوڻيڪ شاديءَ جوان اجايون رسمون |
4863 |
DYNT.utf |
ڀيري ھنن ماڻھن وانگي آيو ھوندو، مون کي |
اڳئين |
ھا تہ جيڪر مون کي بہ وٺڻ اچي ھا!'' وري چيائين تہ `` |
4864 |
DYNT.utf |
ڏينھن ماڻس سان جان بيبيءَ جا مس پس پئي |
اڳئين |
جواب ڏنو، سو گھڻي خيال ۽ ويچار کان سواءِ لہ ھو، |
4865 |
DYNT.utf |
ڏينھن، شاديءَ جي ماني ٿئي، گھوٽيتا ٻاھر |
اڳئين |
۹- شاديءَ جي ٻئي ڏينھن يا ان جي |
4866 |
DYNT.utf |
جي نماز پڙھيائون. پوءِ زينت جيڪي ٽوپيون |
اڳئينءَ |
تي ليٽي پيون، ۽ ٿورو آرام ڪري اٿيون، وري وضو ڪري |
4867 |
DYNT.utf |
جي نماز جو سعيو ڪيو. ذري کان پوءِ مائي بہ |
اڳئينءَ |
ائين چئي بختاور ھلي ويئي ۽ زينت بانوءَ بہ اٿي |
4868 |
DYNT.utf |
اوڏي موڪليو ھو، تنھن کان پچيائون تہ ``ڪاڪا، |
اڳي |
ڪرد سوار استنبول مان آيو، جنھن کي ھنن ٻہ ڏينھن |
4869 |
DYNT.utf |
بختاور مان ايندي ھئي سا نہ آئي. |
اڳي |
وٽ ڪيتريون ئي زالون آيون وييون، پر جا لذت ھنن کي |
4870 |
DYNT.utf |
بندر تي ڪيتريون ئي گاڏيون اچي گڏ ٿيون. |
اڳي |
جي رواني ٿيڻ جو ڏينھن آيو، تڏھن آگبوٽ تي چڙھڻ کان |
4871 |
DYNT.utf |
بہ توکي چيو ھو تہ اولاد جو ڇا وس جو مائٽ |
اڳي |
چيو تہ ``دالي، امان الائجي ڇو خفي ٿي آھي. مون تہ |
4872 |
DYNT.utf |
بہ ھيس، تہ بہ ڇوڪريءَ جي تعريف ٻڌي، وڏ |
اڳي |
وڪيل ھو، تنھن کي وري پنھنجي طمع ھئي ۽ اگرچ ھڪ زال |
4873 |
DYNT.utf |
بھتر آھي تہ ھن جي سنڌ ۾ اچڻ جو بيان ڏيون. |
اڳي |
جي ڳالھ سان جيڪو واسطو آھي، تنھن جي بيان ڪرڻ کان |
4874 |
DYNT.utf |
پيءُ کي اطلاع ڏنو ھئائين تہ ھڪڙي جوان منڊم |
اڳي |
تڏھن يکدم ھن سان کڻي شادي ڪيائين. شادي ڪرڻ کان |
4875 |
DYNT.utf |
تہ وٽن گھڻائي ٻانھا ٻانھيون ھوندا ھئا، |
اڳي |
|
4876 |
DYNT.utf |
جا واقف ھئا. |
اڳي |
ھنن جي دل ٻجھي ويئي ۽ پاڻ ۾ اھڙ گَھرا ٿي ويا جو ڄڻ |
4877 |
DYNT.utf |
جو اسان علي رضا بيگ افنديءَ کي دربار مان |
اڳي |
اٿن، تنھنڪري اسين ھنن جا گھڻو شڪر گذار آھيون. ۽ |
4878 |
DYNT.utf |
جھڙو چڱو پئي ھليو. ھن کي پنھنجي پياري زال |
اڳي |
علي رضا جو خانگي بندوبست بہ |
4879 |
DYNT.utf |
چڱو ھو، اھڙو ھاڻ بڇڙو ٿيو. ھن کي منح ڪرڻ |
اڳي |
ورھيہ-ٻن جي اندر ھن جي حالت ئي ڦري ويئي، جھڙو |
4880 |
DYNT.utf |
خرات ٿي ويا ھئا. |
اڳي |
اھڙيءَ حالت ۾ اڳوڻي وقت جا ڪيترائي خاندان ھن کان |
4881 |
DYNT.utf |
روانو ٿيو. ھن اچي ڳجھيءَ طرح سلطان کي مبارڪ |
اڳي |
پھرين تاريخ بہ اچي ويجھي ٿي. علي رضا ٻہ-ٽي ڏينھن |
4882 |
DYNT.utf |
رٿيا ھئا، تن تي تہ اسان جي زينت جو خيال |
اڳي |
آھي پر جيڪي پنھنجا ٿي چوين يا جيڪي ٻيا پراوا اسان |
4883 |
DYNT.utf |
شادي ڪري ڇڏي. |
اڳي |
يا دنيوي خيال اڳي کان بدليل ھئس، تنھنڪري ھنن |
4884 |
DYNT.utf |
شھر ڏي ھلندس، واءُ سواءُ پيو لھندس؛ انھيءَ |
اڳي |
سڀ وڃي گڏ ٿي پنھنجن جاين تي ويھن. آءُٗ ٻہ-ٽي ڏينھن |
4885 |
DYNT.utf |
علي نوازخان وفات ڪئي ھئي، ۽ گھر جو بار |
اڳي |
وقت جي ڳالھ اسين ڪريون ٿا، تنھن کان ٻہ ورھيہ کن |
4886 |
DYNT.utf |
کان بدليل ھئس، تنھنڪري ھنن اڳي شادي ڪري |
اڳي |
ھئي ۽ ولايت ۾ رھڻ ڪري سڀ طرح جا ديني يا دنيوي خيال |
4887 |
DYNT.utf |
کان بہ وڌيڪ خوش رھڻ لڳو. ٻيئي بنيادي ماڻھن |
اڳي |
ھن جو خالو وري آباد ٿيو، ۽ جنھن جي صحبت ۾ ھي وري |
4888 |
DYNT.utf |
کان بھتر ھئي. |
اڳي |
بابلا تلاءَ جي پاسي ۾ ھڪڙي جاءِ ڀاڙي ڪري ويٺو، جا |
4889 |
DYNT.utf |
کان پھرو زيادہ آھي ۽ اندران بہ تھخاني ۾ |
اڳي |
پکيءَ کي بہ خبر ڪانھي، باقي محلات جي چوڌاري سو |
4890 |
DYNT.utf |
کان وڌ سينگاريو. علي رضا تونگر ماڻھو نہ |
اڳي |
جي ويھڻ جي جيڪا جاءِ ھوندي ھئي، تنھن کي ھن اچي |
4891 |
DYNT.utf |
کان وڌيڪ آبرو ۽ پيار ڏيڻ لڳا، جو ھينئر |
اڳي |
ظاھر ٿي تنھنڪري سڀني کي حبرت وٺي ويئي، سڀئي ھن کي |
4892 |
DYNT.utf |
کان وڌيڪ پاڻ ۾ گستاخ رھندا ھئا، جو پَڪ |
اڳي |
جڏھن ڪڏھن علي رضا ۽ حامد علي پاڻ ۾ گڏبا ھئا تہ |
4893 |
DYNT.utf |
کان وڌيڪ پيار ڏيکاريو ھوس، ۽ اشاري طرح |
اڳي |
گھڻو شڪ اڳيئي پيو ھوس. وري ھن ڀيري جان بيبيءَ بہ |
4894 |
DYNT.utf |
کان وڌيڪ صفا رھندو ھو. |
اڳي |
ڀاتيءَ جي اچڻ ڪري ھنن جوگھر سڄي ڳوٺ ۾ سڌري پيو، ۽ |
4895 |
DYNT.utf |
گھر ۾ ڏسندي ھئينءَ، سا ڪا ڏسين ٿي؟ تو بہ |
اڳي |
ائين ٿي سمجھان تہ ڄڻ سرائي ڪالھ مثو آھي. جا خوشي |
4896 |
DYNT.utf |
گھڻا مٿا ھنيا ھئائون، پر فائدي ۾ نبيرو |
اڳي |
سرڪار جي وچ ۾ ھو، جنھن جو فيصلو ڪرڻو ھو ۽ ھن کان |
4897 |
DYNT.utf |
لکيو اٿم. منھنجي مرضي ھئي تہ پنھنجي صاحب |
اڳي |
ديدار محبت آثار-آنڪھ اوھان جي خط جو جواب ھن کان |
4898 |
DYNT.utf |
ميڙيو ھو، تنھن کي گھڻي ڇِڪ اچي ويئي ھئي، |
اڳي |
پُنيءَ وسعت وارو ھو. ھن شاديءَ جي ڪري جيڪو پئسو |
4899 |
DYNT.utf |
واقف ھون ۽ ھنن سان گھڻي رھائي ھئائين، انھيءَ |
اڳي |
پيا ايندا ھئا، ۽ ھيءُ بہ انھن وٽ پيو ويندو ھو، جو |
4900 |
DYNT.utf |
وانگي رس رھائيندا آيا. |
اڳي |
ڪيائون، جتي ھو پنھنجي ڌيءُ ۽ سندس گھر واري سان |
4901 |
DYNT.utf |
ھن پنھنجي پيءُ ماءُ ۽ ڀاءُ سان گڏ خوش پئي |
اڳي |
البت آسانيءَ سان خيال ۾ اچي سگھندي: چار ڏينھن |
4902 |
DYNT.utf |
ھن سان رکندا ھئا، تنھن جي ڪا نشاني بہ ھن |
اڳي |
سي بہ ھنن کان ھينئر گوشو ڪرڻ لڳا. جيڪا گستاخي ھو |
4903 |
DYNT.utf |
ھن کي لذت ايندي ھئي، تنھن کي ھن ھينئر ڌڪارڻ |
اڳي |
جي دل تي ايترو اٽر ڪري ويئي ھئي، جو جنھن صحبت مان |
4904 |
DYNT.utf |
ھنن کي ھڪڙو وڏو ڪارخانو ڦٽائڻو پيو. علي |
اڳي |
وڃڻ کان |
4905 |
DYNT.utf |
ھوندي ھيس، سا ھاڻي ڪانہ ٿيس. ٻيو وري سرائي |
اڳي |
ڏينھن کان پوءِ آيو ھو، تنھنڪري سڃاڻپ ۽ جا ٻيدائش |
4906 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھن کان ھاڻ وڌيڪ ٿي ويئي. علي رضا |
اڳي |
جي ڀاتين جي، خاص ڪري علي رضا جي زينت بانوءَ سان |
4907 |
DYNT.utf |
ھڪڙو اتفاق ٿيو، جو ڪنڊ واري ھٽ تي ميوو |
اڳي |
ڪنڊ تي پھچڻ کان |
4908 |
DYNT.utf |
ھڪڙي سڌريل ڇوڪرو ھوندو ھو، سو ھاڻي کري |
اڳي |
ھو، سو وچئون ٻيو ھو. اھو ھيءُ، تہ سندس پٽ حامد، جو |
4909 |
DYNT.utf |
ھڪڙي لنڍي خونچي ۾ ڪي ڍاڪون رکي، مٿانئس |
اڳي |
کي چيائين تہ ``اسان ماني تيار آھي'' پر انھيءَ کان |
4910 |
DYNT.utf |
يا پوءِ ھنن کي گھمڻو ڦرڻو ۽ کلڻو ڳالھائڻو |
اڳي |
ھڪ عجيب باغ ھو، جنھن ۾ شام جو مجلس جي ڪم لھڻ کان |
4911 |
DYNT.utf |
ڏٺا آھن، سي ڪي ھينئر آھن؟ جيسين اسان جو |
اڳي |
اگرچ خير جو وقت چڱو پيو گذري، تڏھن بہ جي دوُر پاڻ |
4912 |
DYNT.utf |
ڪڏھن گھر کان مون ٻاھر پيو بہ نہ رکيوھو، |
اڳي |
نہ اچڻ کان گھڻوئي ارمان ٿيو. ھيڏي وڏي سفر ۾ جڏھن |
4913 |
DYNT.utf |
او ڇنگارون ڏيئي روئڻ لڳا. ھو ويچارو حيرت |
اڳيان |
تہ ڊوڙي وڃي پيرين پوانس، تہ کيس ڏسي ھو سڀئي |
4914 |
DYNT.utf |
اھڙي ڪا ڳالھ ڪريان، تڏھن منھن پاسي ڪري |
اڳيان |
شايد منھنجي قسمت خراب آھي، جو جڏھن آءُٗ ھن جي |
4915 |
DYNT.utf |
بيٺو ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان، ھيءَ منھنجي پياري |
اڳيان |
علي رضا زينت کي ڳچيءَ ۾ ٻانھون وجھي اچي ماءُ جي |
4916 |
DYNT.utf |
بيٺي. |
اڳيان |
رھي، ۽ زينت بانو بہ ذري کان پوءِ وري اچي سندس |
4917 |
DYNT.utf |
پورھيت ٿي ڪمائڻ لڳي. مھيني کن جي اندر ھن |
اڳيان |
``زينب'' جي نالي ھيٺ پنھنجي مڙس ۽ پھاڄ ۽ سس جي |
4918 |
DYNT.utf |
ترڪي لشڪر سامھون ٿين، تن ھنن کي ڀڄائي ڪڍيو، |
اڳيان |
انھن ترڪستان جي سرحد تي لُٽ جي لاءِ ڪاھ ڪئي ھئي. |
4919 |
DYNT.utf |
تہ ھنن سندس واٽ پئي ڏٺي، ايندي سان مائيءَ |
اڳيان |
اھو جواب وٺي مريم سگھوئي پٺتي موٽي. |
4920 |
DYNT.utf |
تڏي تي ويھي رھي. اوڀاريون لھواريون ڳالھيون |
اڳيان |
۾ ٻيو کٽولو پيو ھو تنھن تي ويٺي ۽ مريم سڀني جي |
4921 |
DYNT.utf |
رکيائون. |
اڳيان |
ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايائون ۽ جھڙو حال ھون، اھڙو ھن جي |
4922 |
DYNT.utf |
شھر ۾ بہ سندس لاءِ ڪا جاءِ ٺھي ٺڪي ڪانہ |
اڳيان |
طاقت بہ ڪانہ رھي ھئي، ٻيو رات بہ پئجي آئي ھئي، ۽ |
4923 |
DYNT.utf |
علي رضا کي سڏي ناشائستو ڳالھايو ۽ ڪاوڙ |
اڳيان |
ڏينھن صبح جو جڏھن درٻار گڏ ٿي، تڏھن سلطان سڀني جي |
4924 |
DYNT.utf |
گڏ نہ ويھن، نہ گفتگو ڪن؛ خاص جڏھن تازا |
اڳيان |
ھئا. ھتي اڪثر رواج آھي تہ مڙس زال ماڻھن جي |
4925 |
DYNT.utf |
ويٺي راند ڪئي. ائين ڪندي زينت ڪنھن ڪم پٺيان |
اڳيان |
ڪيائون ڇوڪري جان بيبي جي ھنج ۾ ھئي. محبوب مريم جي |
4926 |
DYNT.utf |
ھن کي چميون ڏيڻ لڳو. پوءِ ٻيئي ھڪٻئي کي |
اڳيان |
تيئن ھن کي وڃي ڀاڪر وڌائين، ۽ بيحجاب ٿي ھيترن جي |
4927 |
DYNT.utf |
ھنن وري ھينئن ڪيو، جو زينت بانوءَ کي کڻي |
اڳيان |
|
4928 |
DYNT.utf |
ٻاھر پينگھي ۾ ويٺي قرآن جو دؤر ڪيو، ۽ |
اڳيان |
ھئي. سندس نياڻي زينت بانو پاسي واريءَ ڪوٺيءَ جي |
4929 |
DYNT.utf |
ڪمائڻ ڏکيو آھي، پر تڏھن بہ مون کي پنھنجي |
اڳيان |
نہ ڪريان، پورھيت ٿي وڃي وٽن بيھان. اگرچ پھاڄ جي |
4930 |
DYNT.utf |
ڪمائين. دنيا ۾ اھڙي سکي زال پوءِ جيڪر ڪا |
اڳيان |
جا ڳھ ڳٺا پائين، مون جھڙيون ڏھ دايون تنھنجي |
4931 |
DYNT.utf |
ڪمائيندا ھئن ۽ انھيءَ ھوندي بہ ڳچ جيتري |
اڳيان |
۾ رھندا ھئا. گھوڙا گاڏيون رکيائون، ڪيترائي لوڪر |
4932 |
DYNT.utf |
جي خوشي وڌي. |
اڳين |
خط نہ لکجي، ماٺ ماٺ ڪري اوچتو ھلي نڪرجي، تہ ڀلي |
4933 |
DYNT.utf |
زال موڪلائي ھلي ويئي. |
اڳين |
ھاڻ مائي تڏھن آٿ تہ ھلون.'' ھي ٻيئي آٿيون ۽ ھوءَ |
4934 |
DYNT.utf |
ڏينھن ۾ پوليس وارا ڳڙھو پٽڪو ٻڌندا ھئا |
اڳين |
وتندس ۽ مزي مزي جي جاين تي گھمندو وتندس. * {* |
4935 |
DYNT.utf |
اوج پوءِ ڇڏائي ويس، تڏھن بہ مناسب سوداگري |
اڳيون |
صاجيءَ وئي کان پوءِ بہ ھو اتي رھندو آيو، ۽ اگرچ |
4936 |
DYNT.utf |
آھي بہ، پڙھڻ لکڻ جو تہ اصلي ھتي اشرافن |
اڳيئي |
چار سڀڪا پڇڻ سان پئجي سگھندي، ۽ اھڙي خبر اسان کي |
4937 |
DYNT.utf |
آھي، سو پھاڄ تي ڪنھن کي کُٽيءَ کنيو آھي |
اڳيئي |
لولا ڇڏائيندو ھو. وري انھيءَ وڪيل کي ھڪڙي زال تہ |
4938 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڪم لاءِ تيار ھو. ھفتي کن جي اندر |
اڳيئي |
اوڏي روانو ڪري.'' ھن مائيءَ سيٺ کي سمجھايو. سيٺ تہ |
4939 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ صلاح بہ ڪئي ھئي ۽ مرڻ مھل وصيت بہ |
اڳيئي |
ڇَھين-ستين ڏينھن پاڻ بہ دم ڏنانين. ھنن ٻنھي ڄڻن |
4940 |
DYNT.utf |
پنھنجو ڪارخانو مچايو ويٺو آھي. ڪي ڏينھن |
اڳيئي |
صلاح بڇڙي نہ لڳي. ھنن ڄاتو تہ بمبئيءَ ۾ اسان جو پٽ |
4941 |
DYNT.utf |
پئي شڪ پيس. ڏٺائين تہ ھڪڙيءَ منجھان ھيتري |
اڳيئي |
جي ھلت اھڙو ڪڪ ڪيو ھوس، جو ٻيءَ شادي ڪرڻ کان |
4942 |
DYNT.utf |
پيو خيال پچائيندو ھو، تہ وجھ ملي تہ ڀڄي |
اڳيئي |
تہ سندس ملڪ جو بادشاھ ڪاھي اچي ويجھو ٿيو آھي ۽ |
4943 |
DYNT.utf |
پيو ھوس. وري ھن ڀيري جان بيبيءَ بہ اڳي کان |
اڳيئي |
بيبيءَ جا مس پس پئي ڪئي، تنھن مان ٿورو گھڻو شڪ |
4944 |
DYNT.utf |
تَن مَن پڇي رکيو ھو پٽ ۽ ڌيءَ جي بہ دل جي |
اڳيئي |
مائي شھربانوءَ تہ |
4945 |
DYNT.utf |
تيار ٿيڻو پوندو ھو، تنھنڪري پنھنجي منھن |
اڳيئي |
تي واري سان گفتگو ڪندي ھئي. ھن کي انھيءَ ڪم لاءِ |
4946 |
DYNT.utf |
خبر آھي، ھو اسان وٽ ايندڙ ويندڙ آھن؛ جنھن |
اڳيئي |
جي مرضي. انھيءَ گھر جي جيڪا ڳالھ ڪيئي، سا مون کي |
4947 |
DYNT.utf |
خبر پئي ھئي - ڀلا ھن جو ڇٽل روح جو آھي! ھائي |
اڳيئي |
ويچارو اوھان جو دعاگو آھي. الھيءَ ڳالھ جي ھن کي |
4948 |
DYNT.utf |
شڪ پئي پيو، ھن نينگر جا مھانڊا بہ مون کي |
اڳيئي |
تہ ڳالھ ڪر؛ ھي ڪھڙو رنگ؟ آھي تہ بيشڪ زينت؛ مون کي |
4949 |
DYNT.utf |
علم جو تحصيل ڪرڻ ۽ ڪتاب مطالع ڪرڻ جو ھوَس |
اڳيئي |
جي وچ ۾ چڱي گفتگو ۽ چڱي مضمون ۽ چڱي حجت آڻڻ لاءِ |
4950 |
DYNT.utf |
گھر ۾ آڻي ويھاري ھئائين، جا پريندي نٿي |
اڳيئي |
بہ ٿيو، ٻي مدد ماءُ جي پئسن جي بہ سجھيس ٿي. رن تہ |
4951 |
DYNT.utf |
گھڻو رُليا آھيون. ھينئر گوشہ نشين ٿي ويھڻ |
اڳيئي |
تہ ``ھينئر حياتي جي پڇاڙيءَ ۾ دربدر ٿيڻ چڱو ناھي، |
4952 |
DYNT.utf |
گھڻو متل ھو، ٻيو لھرن جو سٽڪو ھو، تنھن |
اڳيئي |
يا تختي جي ڪِرڻ ڪري آواز بہ ٿيو، پر آکبوٽ جو ڌمچر |
4953 |
DYNT.utf |
گھڻو ھو، جو خوشي ھيس تہ قومن-قومن جي ماڻھن |
اڳيئي |
ٿيو. ھن کي انھيءَ پاسي وڃڻ ۽ ملڪن گھمڻ جو ھوَس |
4954 |
DYNT.utf |
لنڊن ۾ اٿئي، تڏھن ھن کي بہ ڏباري موڪل، |
اڳيئي |
دوستن بہ علي رضا کي اھا صلاح ڏلي تہ ``جڏھن ھڪڙو بٽ |
4955 |
DYNT.utf |
موٽي آيو ھو، سو بہ اتي ھو پر ڪنھن کي بہ |
اڳيئي |
جو مائٽن جي حوالي ڪري آيا ھئا. علي رضا جو مامو بہ |
4956 |
DYNT.utf |
ھلندڙ آھي، تنھن کان اشراف پردي وارن مسلمان |
اڳيئي |
۽ ھنن کي خاطري ڏنائين تہ جنھن قسم جو بندوبست |
4957 |
DYNT.utf |
ھندستاني ڳالھائيندا ھوندا.'' ائين ڪندي |
اڳيئي |
اچي بہ ويئي آھي ۽ ھن جي زال بہ دکنڻ آھي، سو گھر ۾ |
4958 |
DYNT.utf |
ھڪڙو کوھ بہ جاري ھو ۽ موچارو ننڍو باغ بہ |
اڳيئي |
ڪوھ-ڏيڍ پنڌ تي ھڪڙو چڱو زمين جو ٽڪر ھٿ ڪيو، جنھن ۾ |
4959 |
DYNT.utf |
ٻڌايو ھون تہ آءُٗ شھر ڏي وڃڻي ھيس، ۽ اھو |
اڳيئي |
ھنن کي بہ اھا صلاح آئڙي تہ ھن کي روانو ڪجي. زينت بہ |
4960 |
DYNT.utf |
ٿورو گھڻو انداز پھچايو ھوندو. ٻيو اسان |
اڳيئي |
ٻيا بہ اسان سان شامل ٿيا آھن. باروت جو بہ اوھان |
4961 |
DYNT.utf |
ڪاوڙيل ھئا، سي ھنن کي ھرطرح ستائڻ لڳا. |
اڳيئي |
اٻاڻڪا ٿيا. ھنن کي اڪيلو ڏسي، سندن عزيز، جي مٿن |
4962 |
DYNT.utf |
ڳالھين ڪندي ھن کي معلوم ٿيو ھو تہ ھيءَ |
اڳيئي |
ھاڻ ڇڙو رھڻ تي دل نٿي چيس. زينت بانوءَ کان |
4963 |
DYNT.utf |
گھڻن سکرن وٽ علي رضا پاڻ بہ انھيءَ ڪم لاءِ |
اڳي، |
انھيءَ کان |
4964 |
DYNT.utf |
اچي ڪنھن کوھيءَ ڌاري لھي پيا، ۽ زينت بانوءَ |
اڳڀرو |
مائٽن مان رستي جي واقعي جو بيان ڪرڻ لڳا؛ ھيڏي چور |
4965 |
DYNT.utf |
خط لکيو ھئائون، تنھن ھڪڙو-ٻہ بنگلو ٻيو |
اڳڀرو |
وڏي ڌوم ڌام سان آڳبوٽ تي چڙھي روانا ٿيا. ڀاءُ ڏي |
4966 |
DYNT.utf |
نڪرندؤ، تہ مھيني تي پھچي سگھندؤ. سمنڊ |
اڳڀرو |
لکيو اٿم، سو اوھان سان گڏيو ايندو. ٻہ ڏينھن اتان |
4967 |
DYNT.utf |
وڃي، ھڪڙي گھٽيءَ جي منھن وٽ زينت بانوءَ |
اڳڀرو |
گاڏيءَ واري |
4968 |
DYNT.utf |
ھلي، تہ بازار ۾ ھڪڙو سرڪاري سپاھي ترار |
اڳڀرو |
ھيءَ |
4969 |
DYNT.utf |
ھئان ھلائينداسين تہ رات جو باھ ڏيارڻ جو |
اڳڀرو |
جڏھن سڀ ڪم ڪار تيار ٿيندو، تڏھن تو کي |
4970 |
DYNT.utf |
۾ ٻڌل کڻي آيو، ۽ سندس حوالي ڪيائين. گاڏي |
اڳڙيءَ |
زينت پانوءَ جي آمانت ياد پيئي، سو ڊوڙ پائي سڀ ڳھ |
4971 |
DYNT.utf |
باقي سندس ماءُ جان بيبي ۽ سندس دائي ساڻس |
با |
ھو، سو بہ ٻہ مھينا ساڻس گڏ رھي، وري ڳوٺ ھليو ويو. |
4972 |
DYNT.utf |
ولابت ڏي روالو ڪريان تہ ڀلي ڀاءُ سان گڏ |
با |
سو پئي خيال ڪيائين تہ ھن کي وري بمبئيءَ موڪليان، |
4973 |
DYNT.utf |
ارڙھون |
باب |
|
4974 |
DYNT.utf |
اوڻيھون |
باب |
|
4975 |
DYNT.utf |
اٺون |
باب |
|
4976 |
DYNT.utf |
پنجون |
باب |
|
4977 |
DYNT.utf |
پند رھون |
باب |
|
4978 |
DYNT.utf |
پھريون |
باب |
|
4979 |
DYNT.utf |
تيرھون |
باب |
|
4980 |
DYNT.utf |
چوٿون |
باب |
|
4981 |
DYNT.utf |
چوڏھون |
باب |
|
4982 |
DYNT.utf |
سترھون |
باب |
|
4983 |
DYNT.utf |
ستون |
باب |
|
4984 |
DYNT.utf |
سورھون |
باب |
|
4985 |
DYNT.utf |
نائون |
باب |
|
4986 |
DYNT.utf |
يارھون |
باب |
|
4987 |
DYNT.utf |
ٻارھون |
باب |
|
4988 |
DYNT.utf |
ٻيو |
باب |
|
4989 |
DYNT.utf |
ڇھون |
باب |
|
4990 |
DYNT.utf |
ڏھون |
باب |
|
4991 |
DYNT.utf |
ڏيون |
باب |
|
4992 |
DYNT.utf |
۾ چوي ۽ ٽوڪ ڪري، تنھن کي اوھين چئو تہ اسين |
باب |
عذر جوڙي وات ۾ ڏنائون تہ ``جيڪو اوھان کي انھيءَ |
4993 |
DYNT.utf |
۾ چيو ويو آھي تہ مائي شھربانو ۽ بختاور، |
باب |
پھرئين |
4994 |
DYNT.utf |
۾ ذڪر ڪيل آھي) علي رضا ڀانئيو تہ جڏھن خدا |
باب |
مائٽن سان واسطو ٽٽي ويو ھوس، (جيئن مٿي ٽئين |
4995 |
DYNT.utf |
۾ ھن کي چؤ، ڏس تہ ڇاٿي چوي.'' ايتري پڪ ھين، |
باب |
نيٺ ماءُ کي سمجھايائين تہ ``وجھ ڏسي انھيءَ |
4996 |
DYNT.utf |
انھيءَ رات سانيءَ مھل حامد ڳالھ ڪئي تہ |
بابت |
زينت - ڇا دائي، اھو وڪيل جنھن |
4997 |
DYNT.utf |
بہ پٽ کي سمجھائيندو ھو، تنھن تي پاڻ ۾ وقت |
بابت |
اھا ڳالھ بہ علي رضا کي خراب لڳندي ھئي، ۽ انھيءَ |
4998 |
DYNT.utf |
بہ منھنجو اھڙوئي اعتراض آھي. ھو ھينئر وڏو |
بابت |
مائيءَ ورندي ڏني تہ ``ھائو، انھيءَ جي |
4999 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ صلاح ڪندا ھئا. |
بابت |
شاديءَ جي نسبت ۾ گفتگو ڪندا ھئا ۽ ان جي تياريءَ |
5000 |
DYNT.utf |
پنھنجي نئين زال سان ذڪر بہ ڪڍيو ھئائين، |
بابت |
پنھنجي زال بہ ياد پوندي ھئي ۽ ٻہ-ٽي ڀيرا انھيءَ |
5001 |
DYNT.utf |
پڇا ڪرڻ لڳو. |
بابت |
گڏ ايرانين سان لڙيو ھو ۽ مارجي ويو ھو. ھو انھيءَ |
5002 |
DYNT.utf |
تہ ھو ٻاڻ بہ انھيءَ ڳالھ تي بيٺو تہ ``اڃا |
بابت |
سو انھيءَ رٿ ۾ ناراض لہ ٿيو باقي پنھنجي شاديءَ |
5003 |
DYNT.utf |
جا گفتگو پئي ڪئي، تنھن جي زينت بانوءَ کي |
بابت |
تہ مائي شھربانو ۽ بختاور، زينت بانو جي شاديءَ |
5004 |
DYNT.utf |
جيڪا فھمايش ھن ضروري ڄاتي، سا ڏيئي، ھن، |
بابت |
ڊاڪٽريءَ جو استحان ڏئي ۽ نيٺ سول سرجن ٿئي. انھيءَ |
5005 |
DYNT.utf |
حط لکيائون. |
بابت |
علي رضا جو ڪو واقف ھو، انھيءَ ڏي بہ اڳواٽ انھيءَ |
5006 |
DYNT.utf |
دل ۾ سمجھي ھئي؛ اھو گھر برابر علي رضا جو |
بابت |
جي ڳالھ بہ ائين ھئي، جيئن زينت بانو انھيءَ ماستر |
5007 |
DYNT.utf |
ذڪر ھليو آھي. انھيءَ وقت کان وئي ھوءَ انھيءَ |
بابت |
ايندينءَ، تنھن مان ھن کي پڪو گمان پيو تہ منھنجي |
5008 |
DYNT.utf |
زباني بحث ۽ گفتگو ھلندي ھئي، جو نيٺ وڃي |
بابت |
ٻن مختلف قسمن جي ماڻھن ۾ پھريائين انھيءَ مضمون |
5009 |
DYNT.utf |
سمجھايو ھوندس تہ بہ ھوندس، يا تہ مٿس ٽوڪون |
بابت |
گھڻي گستاخي رکڻ بند ڪرڻ لڳو. شايد ڪن دوستن انھيءَ |
5010 |
DYNT.utf |
شاديءَ جي ڪم ۾ ھنن کي ھلت ڪرڻي ھئي: |
بابت |
مکيہ ڳالھيون مختصر طرح کڻي ڪاغذ تي اٽڪايون، جن |
5011 |
DYNT.utf |
صلاح ڪريان، جو ھن جي چالاڪيءَ ۽ ايمانداريءَ |
بابت |
شام جو مناسب ڄاتائين تہ علي رضا بيگ سان انھيءَ |
5012 |
DYNT.utf |
مون کي چيو آھي. |
بابت |
کي پنھنجي منھن بہ گھڻو فڪر ھو، پر مائيءَ انھيءَ |
5013 |
DYNT.utf |
ھجي، يا سلطان جي کيسي مان ڪيريو ھجي، سو |
بابت |
پٽ تان کنيو ھو، ڀانئيائين تہ متان ڪنھن سرڪاري ڪم |
5014 |
DYNT.utf |
ھن پنھنجي زال سان صلاح ڪئي. آخر پاڻ ۾ پھي، |
بابت |
انھيءَ |
5015 |
DYNT.utf |
ھن سان صلاح مصلحت ٿي ڪيائين. انھيءَ بندوبست |
بابت |
ملڪ جي نسبت ۾ تندرستيءَ سان واسطي رکندڙن ڪمن |
5016 |
DYNT.utf |
ھنن ٻنھي جي ھڪڙي راءِ ھئي. ان موجب پاڻ ۾ |
بابت |
چڱن ماڻھن کان ٻُڌو ھئائون، تنھنڪري اھڙين ڳالھين |
5017 |
DYNT.utf |
ھوندا ھئا ۽ اڪثر حجت ۽ دليلن لاءِ ھن کي |
بابت |
خاص ڪن ديني ڳالھين ۽ زنانن اخلاقن ۽ نيڪيءَ جي ڪمن |
5018 |
DYNT.utf |
ڪتابن ۾ پڙھيو ھئائون ۽ چڱن چڱن ماڻھن کان |
بابت |
زماني جا ماڻھو ھئا، نئون چلتو ڏٺو ھئائون، ان |
5019 |
DYNT.utf |
تلاءَ جي پاسي ۾ ھڪڙي جاءِ ڀاڙي ڪري ويٺو، |
بابلا |
داخل ٿيا آھيون.'' سو نڪري، وري اچي بارار جي ھن ڀر |
5020 |
DYNT.utf |
|
بابويھون |
|
5021 |
DYNT.utf |
سائينءَ اسان کي تعليم ڏيئي، ھزار خرچني |
بابي |
کي پالي وڏو ڪندا آھن تہ پيريءَ ۾ آھو کين ڪم اچي. |
5022 |
DYNT.utf |
مرحوم جون نشانيون آھن، سي ڀلي منھنجي سر |
بابي |
کڻي ڇڏي، پر پوءِ ھن خيال ڪري ڏٺو تہ اھي سوکڙيون |
5023 |
DYNT.utf |
پيس، تيئن انھيءَ جو شوق ٿي وڌيس. |
باد |
ڪندس- تنھن جو خيال ھن کي اڃا دل ۾ ھو. جيئن پيري ٿي |
5024 |
DYNT.utf |
گيري ھيس ۽ جيڪو احوال تاريخن پڙھڻ مان معلوم |
باد |
جيڪا پيءُ جي |
5025 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ۽ ڪلما پڙھڻ لڳي. |
باد |
جي پڪ ھيس، تنھنڪري اھا گھڙي فرصت ڄاڻي، اللّھ کي |
5026 |
DYNT.utf |
ڪيو پئي رنائين ۽ سڀني دعائون ڪندي دم ڏنائين. |
باد |
خاطر ھوندي ھيس، جو مرڻ مھل بہ زينت بانوءَ کي |
5027 |
DYNT.utf |
جي مرڻ جي ڪري جلد اھو ملندو. اھو شھزادو |
بادشاھ |
تہ پوءِ ضرور تخت اسان جي راڻيءَ جي پٽ کي ملندو ۽ |
5028 |
DYNT.utf |
جڏھن ڪاوڙبو آھي، تڏھن گھڙيءَ ۾ امير کي |
بادشاھ |
اميد ھئي، ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي تہ اڪثر خود مختار |
5029 |
DYNT.utf |
سان گڏيو. |
بادشاھ |
ھو، ڀڄي نڪتو ۽ پنھنجي سرحدي قوم گڏ ڪري اچي روسي |
5030 |
DYNT.utf |
سلامت ھجي تہ رعيت مٿانس قربان آھي.'' |
بادشاھ |
پوءِ اگرچہ انھيءَ ۾ جان جو بہ جو کو آھي، پر جي |
5031 |
DYNT.utf |
کان گھٽ جيڪو وڏو درجو ھو، سو ھاڻ ھن کي ھو. |
بادشاھ |
ھينئر علي رضا وڏي اوج تي ھو. مسلماني بادشاھيءَ ۾ |
5032 |
DYNT.utf |
کي سندس وڏي راڻيءَ ۽ وڏي پٽ سوڌو کپائي |
بادشاھ |
آھي. تنھنڪري ھن جي اشاري سان اسان رٿ ڪئي آھي تہ |
5033 |
DYNT.utf |
ڪاھي اچي ويجھو ٿيو آھي ۽ اڳيئي پيو خيال |
بادشاھ |
ھو. علي نواز جي پيءُ جڏھن خبر ٻڌي تہ سندس ملڪ جو |
5034 |
DYNT.utf |
۽ سندس راڻي ۽ پٽ کي کپائڻ جي رٿ ڪئي اٿوَ؟'' |
بادشاھ |
مگر اوھين مون کي ٻڌايو تہ سھي تہ ڪھڙيءَ طرح |
5035 |
DYNT.utf |
جي گاديءَ جو ھنڌ آھي. اھو ھڪڙو قديم شھر |
بادشاھت |
ترڪستان جي سلطان جو تختگاہ آھي ۽ مسلمانن جي وڏي |
5036 |
DYNT.utf |
جي تھخانن ۾ ڏاڍو ڪو اسباب پيو ھوندو، ٻر |
بادشاھن |
اچي انھيءَ زال کي چيائين تہ ``مائي، مون ڀانيو تہ |
5037 |
DYNT.utf |
جي طبعيت رنگين ٿيندي آھي. گاھي بسلامي برنجند |
بادشاھن |
تہ عزت آبرو رھجي اچي!'' ھن کي ھيءَ بہ خبر ھئي تہ `` |
5038 |
DYNT.utf |
سامان ھوندو، جو وجھي ڇڏيو اٿن، وري جڏھن |
بادشاھي |
``خبر ناھي ڇاجا آھن، مون بہ تو وانگر ڏٺا. شايد ڪو |
5039 |
DYNT.utf |
۾ بادشاھ کان گھٽ جيڪو وڏو درجو ھو، سو ھاڻ |
بادشاھيءَ |
نٿي نيائون. ھينئر علي رضا وڏي اوج تي ھو. مسلماني |
5040 |
DYNT.utf |
|
بادي |
خانہ بر |
5041 |
DYNT.utf |
آھي، تڏھن وري زال پرڻجي وڌيڪ بار ڇالاءِ |
بار |
مان ڇا حاصل آھي. پھربن تہ ماڻھو جڏھن پاڻ مائٽن تي |
5042 |
DYNT.utf |
سندس سر تي ايندو ھو. انھيءَ ھوندي بہ پوشيد |
بار |
۽ جيڪڏھن ھوءَ بيمار ٿي پوندي ھئي، تہ پوءِ سڄو |
5043 |
DYNT.utf |
سڄو ئي علي رضا تي ھو، جو ھينئر چوويھن ورھين |
بار |
ورھيہ کن اڳي علي نوازخان وفات ڪئي ھئي، ۽ گھر جو |
5044 |
DYNT.utf |
کڻڻ جي عذاب کان ڇٽي پوندا. |
بار |
بہ خرچ نہ ٿيندا، نڪ ۽ ڪن بہ گھڻن ٽُنگن ڪڍڻ ۽ گھڻي |
5045 |
DYNT.utf |
مون تي ليٽي پيو. قضيي کي ارھون مھنو ٿو ڏسجي، |
بار |
تہ (اللَّھ مرھيس) سرائيءَ جي گذرڻ کان پؤ سڄو |
5046 |
DYNT.utf |
مٿي تان لٿو، وري لڳان نينگر جي پئيان. اڄ |
بار |
اتيئي خيو جو ڪم ٿي وڃي تہ پوءِ نينگريءَ جو وڏو |
5047 |
DYNT.utf |
ھلڪو ٿيو. ھنن کي الھيءَ ڪري ڪا پشيماني |
بار |
نڪرڻ ڪري محبوب علي ۽ سندس منڊم جي ھانوَ تان گھڻو |
5048 |
DYNT.utf |
ھوندو ھو، تنھن جو فيصلو ھاڻي اچي ويجھو |
بار |
ڏسڻ ۾ آيا. چالاءِ جو جنھن ڳالھ جو سڀني جي دل تي |
5049 |
DYNT.utf |
ڇالاءِ ٿجي؟ تنھن کان سواءِ، ننڍيءَ وھيءَ |
بار |
پاڻ مائٽن تي بار آھي، تڏھن وري زال پرڻجي وڌيڪ |
5050 |
DYNT.utf |
جي ھن ڀر بابلا تلاءَ جي پاسي ۾ ھڪڙي جاءِ |
بارار |
۾ روئندي اچي داخل ٿيا آھيون.'' سو نڪري، وري اچي |
5051 |
DYNT.utf |
اوھين چئو ٿا تہ گڏ ٿيو آھي، سو جي چڱيءَ |
باروت |
علي رضا صلاح ڏني تہ ``جيترو |
5052 |
DYNT.utf |
جا آھن. ويجھو چڪاس ڪرڻ مان معلوم ٿيس تہ |
باروت |
پيو تہ گمنام خط ۾ باروت جو ذڪر ھو، سو متان اھي پيپ |
5053 |
DYNT.utf |
جا پيپ اندر محلات جي پيٽ ۾ ڪيئن آيا ۽ ڪھڙن |
باروت |
رات جو ڪير آئي ھئي، جا انھيءَ ڪوٺيءَ ۾ ويئي ۽ اھي |
5054 |
DYNT.utf |
جو بہ اوھان اڳيئي ٿورو گھڻو انداز پھچايو |
باروت |
ھجي. پنج-اٺ ڄڻا ٻيا بہ اسان سان شامل ٿيا آھن. |
5055 |
DYNT.utf |
جو ذڪر ھو، سو متان اھي پيپ باروت جا آھن. |
باروت |
زينت بانوءَ کي شڪ پيو تہ گمنام خط ۾ |
5056 |
DYNT.utf |
جي انبار کي لڳي. |
باروت |
کي دکائڻ سان باھ اھا ناڙي ڏيئي، ڊوڙي وڃي اندر |
5057 |
DYNT.utf |
جي ناڙي اوطاق تائين آڻي ڇڏين، جو انھيءَ |
باروت |
تہ انھن ڏھن ڄڻن مان ھڪڙو-ٻہ اندر وڃي پيپ ٽوڙي، |
5058 |
DYNT.utf |
سنبرايو ھو، تنھن سان اھي پاڻ اڏامي وبا، |
باروت |
ٿي، جن فسادين سلطان ۽ سندس راڻي ۽ پٽ لاءِ جو |
5059 |
DYNT.utf |
شايد پورو نہ پوي ۽ ساري رٿ فيصل نہ ٿئي، |
باروت |
گڏ ٿيا ۽ صلاح ڪرڻ لڳا. ڪن جي صلاح ھئي تہ ``گڏ ٿيل |
5060 |
DYNT.utf |
گھرجي. جڏھن تھخاني جو گھڻو ڀاڱو ڀرينداسين، |
باروت |
طرح محلات کي ھڪڙي ڌڪ سان آڏائي ڇڏڻ لاءِ بہ ملڪ جو |
5061 |
DYNT.utf |
گڏ پئي ٿيو آھي، انھيءَ لاءِ تہ لھرايل وقت |
باروت |
سان ھيتري ڳالھ معلوم ٿي تہ انھيءَ تھخاني ۾ |
5062 |
DYNT.utf |
لڌو آھي ۽ جيڪي دشمن آنھيءَ ڪم ۾ شامل ھئا، |
باروت |
يا ٻاھر ڪنھن کي بہ گمان ڪونہ پيو، تہ تھخاني ۾ ڪو |
5063 |
DYNT.utf |
ھٿ لڳو. سرنگھ ھلي ڪردن جي ٻاھرينءَ اوطاق |
باروت |
پڇا ڳاڇا ھلي، تھخاني کي کوليائون ۽ اندر قھر جو |
5064 |
DYNT.utf |
ٿورو گھڻو ھاريل بہ پيو ھو، جو انڌاريءَ |
باروت |
پيپ باروت جا آھن. ويجھو چڪاس ڪرڻ مان معلوم ٿيس تہ |
5065 |
DYNT.utf |
سان اچي گڏ رھيو. ھو پنھنجي پيءُ-ماءُ کي |
باريسنر |
بمبئيءَ ۾ ھي پريندي پنھنجي پٽ محبوب علي |
5066 |
DYNT.utf |
صاحب پنھنجي وڪالت ڪرڻ لڳو - ليٺ مٿس ٿو رو |
باريسٽر |
ٿي پيو، جو منڊم وڃي سرڪاري ڪورٽ ۾ فريادڻ ٿي. |
5067 |
DYNT.utf |
يا وڪيل ٿي، ۽ ٻي ڊاڪٽر ٿي، پنھنجو ڌنڌو |
باريسٽر |
ٻيئي ڀائر اچي ڪراچي ۾ جايون جڳھيون وٺي ويٺا. ھڪڙي |
5068 |
DYNT.utf |
جو امتحان پاس ڪيو. ھي پٽن سان لکپڙھ پيو |
باريسٽريءَ |
۾ اميري پئي ڪمائي، تہ سندس پٽن مان وڏي محبوب علي |
5069 |
DYNT.utf |
جو ڪم ڪري.'' ۽ علي رضا کي بہ اھا ڳالھ پسند |
باريسٽريءَ |
محبوب عليءَ جي مرضي ھئي تہ ``بمبئيءَ ۾ وڃي |
5070 |
DYNT.utf |
جاچ ڪرڻ لڳي. جنھن جاءِ ۾ اھا ڪرد ٻانھي رُسي |
باريڪ |
تي زينت بانوءَ گھڻو ويچار ھلابو، ۽ پنھنجيءَ پر ۾ |
5071 |
DYNT.utf |
جو منھن ڏٺو، آخر ھڪڙي وڏي سوداگر جي ھٿ |
بازار |
طرح ٻن ورھين جي اندر، ھن ڇوڪر پنج ڀيرا انھيءَ |
5072 |
DYNT.utf |
جي وچ ڌاري آھي، سو ھتان ھيءَ گھٽي ڏيئي |
بازار |
ھٽن تان پڇا ڪئي. اتان جواب مليس تہ ڦول گلي ڀينڊي |
5073 |
DYNT.utf |
وھندي منھنجو ڪو بہ نالو وٺي نہ سگھندو، |
بازار |
ھاڻي ڏينھن ڏٺو آھي، جي سٽ پائي درکان ٻاھر ٿيس، تہ |
5074 |
DYNT.utf |
ھفتي ۾ کلندي ھئي، ۽ تڏھن خريد و فروخت ھلندي |
بازار |
اھا ٻانَھَن جي |
5075 |
DYNT.utf |
ڏيئي ھليون. پھريائين تہ ھڪٻئي جو حال ڏنائون |
بازار |
آيا ۽ زينت بانو پاڻ ۾ ڳالھيون ڪنديون |
5076 |
DYNT.utf |
۾ پؤ، پوءِ سڌي ھلي وڃ. ھن ويچاريءَ ايئن |
بازار |
جي وچ ڌاري آھي، سو ھتان ھيءَ گھٽي ڏيئي وڃي ڀينڊي |
5077 |
DYNT.utf |
۾ پئي ھئي، ۽ پاسو ڏيو ھلي آئي، تنھن کي آڻي |
بازار |
ھلي ويئي، پر زينت بانو، جا ھاڻي ورکائي اچي ڀينڊي |
5078 |
DYNT.utf |
۾ پيئي. |
بازار |
سڌي ھلي وڃ. ھن ويچاريءَ ايئن ڪيو. گھٽي وٺي اچي |
5079 |
DYNT.utf |
۾ پيئي. |
بازار |
نڪري ٻاھر ٿي؛ ۽ ٻن-ٽن گھٽين مان لنگھي اچي وڏي |
5080 |
DYNT.utf |
۾ وڪڻندا ھئا. ھڪڙي ڏينھن علي اواز جو بہ |
بازار |
ڪيترا سوَ ٻارن جا روز ٿورا ٿورا ڪري، ٻانَھَن جي |
5081 |
DYNT.utf |
۾ ھڪڙو سرڪاري سپاھي ترار سان مليس، جو شھر |
بازار |
ھيءَ اڳڀرو ھلي، تہ |
5082 |
DYNT.utf |
جي پورھئي ۽ سئيءَ جي ڪمائيءَ تي پيٽ پيئي |
بازن |
جي امان ۽ ادي منھنجي سنڀال نہ لڌي، تہ پنھنجن |
5083 |
DYNT.utf |
سيرت جي اسان مٿي تعريف لکي آھي، تہ سندس |
باطني |
چوڏھن پندرھن ورھين جي جوان ڇوڪري ھئي. جي سندس |
5084 |
DYNT.utf |
باغ پئي ٿي، پر سندس آشنا ۽ سندس زال جا مائٺ |
باغ |
سان گذارڻ لڳو، انھيءَ خوشيءَ کان ھن جي دل تہ |
5085 |
DYNT.utf |
بہ ساڻس لڳل ھو. آنھيءَ سان گڏ وري ٿورو ٽڪر |
باغ |
جنھن ۾ اڳيئي ھڪڙو کوھ بہ جاري ھو ۽ موچارو ننڍو |
5086 |
DYNT.utf |
پئي ٿي، پر سندس آشنا ۽ سندس زال جا مائٺ |
باغ |
سان گذارڻ لڳو، انھيءَ خوشيءَ کان ھن جي دل تہ باغ |
5087 |
DYNT.utf |
سان لڳ وري ھنن موچارو ننڍو بنگلو جوڙايو. |
باغ |
|
5088 |
DYNT.utf |
مان گل ۽ نازبو پَٽي قبرن تي وجھيو ويٺي |
باغ |
مجاور پٿي ويٺي. ڏھاڙي جاءِ صفا ڪيو، انھيءَ |
5089 |
DYNT.utf |
واري بنگلي ۾ دفن ڪجو، سو ڪيائون تہ ائين. |
باغ |
۽ مرڻ مھل وصيت بہ ڪئي ھئائون تہ اسان کي انھيءَ |
5090 |
DYNT.utf |
ھو ۽ ست جريب آباديءَ لاءِ ھئا، جي کوھ تي |
باغ |
مڙيئي ٻارھن جويب زمين جا ٿيا، تن مان پنجن جريبن ۾ |
5091 |
DYNT.utf |
ھو، جنھن ۾ شام جو مجلس جي ڪم لھڻ کان اڳي |
باغ |
ھنن سرڪاري طرح ھٿ ڪئي ھئي، جنھن جي چوڌاري ھڪ عجيب |
5092 |
DYNT.utf |
۽ ٻنيءَ جو بندوبست ڪري وري ويا. |
باغ |
مھينو کن ٽِڪي قبرون ٺھراٺي، دائيءَ کي ويھاري، |
5093 |
DYNT.utf |
۽ ٻنيءَ جي ڪم لاءِ جيڪي ٻہ-چار ماڻھو ضروري |
باغ |
رضا ۽ زينت بانو ۽ مريم ٽي ئي گڏجي اچي رھڻ لڳا. ھنن |
5094 |
DYNT.utf |
۾ باغئيءَ سان ڪمائيندو ھو، ۽ گلڪاري ۽ ميون |
باغ |
ڇڏيو. صبح جو ۽ شام جو ٻہ-ٽي ڪلاڪ پاڻ پنھنجي سر وڃي |
5095 |
DYNT.utf |
۾ وڃي پيالا پاڻي ڪندو ھو. نيٺ ٿورو ٿورو |
باغن |
ڏينھن آيو تہ اسڪول کان رھي پوندو ھو؛ ۽ سنگتين سان |
5096 |
DYNT.utf |
سان ڪمائيندو ھو، ۽ گلڪاري ۽ ميون جي وڻن |
باغئيءَ |
صبح جو ۽ شام جو ٻہ-ٽي ڪلاڪ پاڻ پنھنجي سر وڃي باغ ۾ |
5097 |
DYNT.utf |
جبلن جون واھيون، نيون ۽ ٻبون اھڙيون ڏسڻ |
باغ، |
ھن جي گھڻي آدرڀاءُ ڪئي، ۽ سندس حد ۾ جيڪي چڱا چڱا |
5098 |
DYNT.utf |
آڻي ماءُ کي ڏيندو ھو. ھوءَ کھڻيون دانھون |
باقي |
ڏي ھي پاڻ ويندو ھو، سو اڌ ٻاھران ئي کائي، کپائي، |
5099 |
DYNT.utf |
اميد علي گونگو آھي، تہ ڀؤ ڪونھي، ٻيءُ |
باقي |
جي ادو شاھوڪار ناھي، تہ اسان کان غريب بہ ناھي، |
5100 |
DYNT.utf |
بختاور ھوندي ھئي، جا ھنن کي گھڻي ڪم جي |
باقي |
بختاور نالي وڃي رھيا ھئن، پر شنگور بہ مري ويو ھو، |
5101 |
DYNT.utf |
پنھنجي شاديءَ بابت تہ ھو ٻاڻ بہ انھيءَ |
باقي |
جو چڱيءَ طرح وافف ھو، سو انھيءَ رٿ ۾ ناراض لہ ٿيو |
5102 |
DYNT.utf |
پوءِ جي خبر ناھي تہ نينگريءَ جو ڪھڙو حال |
باقي |
ڪري اسان جي مھل في الحال سا خوشيءَ سان گذرندي، |
5103 |
DYNT.utf |
پوئتي اھڙو ڪونہ بچيو، جو سندس نالو نشان |
باقي |
سرائي فتح خان مرحوم جو گھر سڄوئي ويران ٿي ويو. |
5104 |
DYNT.utf |
جيڪي ٻہ-ٽي ڪلاڪ ھئا، سي ھوءَ پئي اتي پاڻيءَ |
باقي |
صبح ٿيڻ ۾ |
5105 |
DYNT.utf |
رھندا ھڪ بنگلي ۾ ھڪڙي پاسي کان ھئا. تنھن |
باقي |
پر پوءِ تہ جدا پنھنجي منھن کائيندا پيئندا ھئا، |
5106 |
DYNT.utf |
رھي ڏٺي جي ڳالھ، سو ابا، ڪنھن کي کُٽيءَ |
باقي |
پڙھنديون، سو تہ اھي نينگريون بہ ڄاڻنديون ھيون. |
5107 |
DYNT.utf |
رھي. ھڪڙي- ٻہ ٻانھن بہ ھٿ ڪئي ھئائين پر |
باقي |
ڳڻتي واڌو ٿيس، جو ڀانيائين تہ منھنجي مڙس جو نسال |
5108 |
DYNT.utf |
رھيو ٻاھر جو ڪم، سو مون تي آھي، پاڻيھي |
باقي |
تہ ``منھنجي بيبيءَ ايترو حال معلوم ڪيو آھي، |
5109 |
DYNT.utf |
سندس زال جو نالو عزت بي آھي.'' |
باقي |
آيا ورندي ڏني تہ ``مائي، نالو تہ مون کي نٿو اچي، |
5110 |
DYNT.utf |
سندس زال ۽ ننڍو پٽ قيد ٿي ايران ڏي ويا، |
باقي |
تہ ``اھو پاڻ تہ وڏي پٽ سوڏو لڙائيءَ ۾ مارجي ويو، |
5111 |
DYNT.utf |
سندس ماءُ جان بيبي ۽ سندس دائي ساڻس ھيون. |
باقي |
سو بہ ٻہ مھينا ساڻس گڏ رھي، وري ڳوٺ ھليو ويو. با |
5112 |
DYNT.utf |
سيٺ جي گھر ۾ سو مون کي عيب ڏسڻ ۾ ڪونہ ٿو |
باقي |
جيڪي چوين ٿي، غلط ڪونھي، اھو مون کي بہ نٿو وڻي، |
5113 |
DYNT.utf |
سڀ ننگ کڻي اللّہ تي رکيائين. |
باقي |
سگھيو ھو، سو انھن جي بھتريءَ لاءِ ڪيو ھئائين، |
5114 |
DYNT.utf |
گھر ۾ ھن جو بہ اھو ساڳيو شغل ھوندو ھو. انھيءَ |
باقي |
بانو ٻاھر جي ڪم ڪار ۾ سو گھڻو ھٿ نہ وجھندي ھئي، |
5115 |
DYNT.utf |
لَڪ ۾ ضرور ڪونھي. جي اصل لنڍي ھوندي کان |
باقي |
ڪنگڻيون ۽ ڳچيءَ لاءِ دُھري يا اھڙو ڪو ٻيو زيور؛ |
5116 |
DYNT.utf |
ماءُ بچي ھيس جا پرڏيھ ۾ ھيڏڙي ٻار جي انگل |
باقي |
گڏ خوش پئي گذاريو. ھاڻي پيءُ ۽ ڀاءُ تہ ڀڄي ويا، |
5117 |
DYNT.utf |
محلات جي چوڌاري سو اڳي کان پھرو زيادہ آھي |
باقي |
ڪري تہ اسان جي رٿ جي ڪنھن پکيءَ کي بہ خبر ڪانھي، |
5118 |
DYNT.utf |
وقت ڪتابن جي مطالع ڪرڻ ۽ ٻي لکپڙھ ۾ گذاريندو |
باقي |
ھو. پوءِ وري ٻئيءَ جي ڪم جي لظرداري رکندو ھو ۽ |
5119 |
DYNT.utf |
وياج کڻي نہ وٺنداسين يا وٺي پنھنجي ڪم نہ |
باقي |
پاڻ ۾ پھي، ٺھراءُ ڪيو تہ پئسا تہ قابو رکيا ھوندا |
5120 |
DYNT.utf |
ھن جو پٽ، اڃا صغير آھي ۽ بي قصور آھي، تنھن |
باقي |
خانم کي طلاق ڏيئي، وري جھڙي قيدڻ ھئي، اھڙي ڪجي. |
5121 |
DYNT.utf |
ھڪڙ و شيدي شنگور نالي ۽ ھڪڙي حبشياڻي بختاور |
باقي |
ٻانھا ٻانھيون ھوندا ھئا، پر صاجيءَ ڦرڻ کان پوءِ |
5122 |
DYNT.utf |
ٻاھرينءَ اوطاق ۾ پنھنجي سر اچي وڃي سگھجي |
باقي |
سان وڃبو تہ بہ شڪ پوڻ يا ڳالھ ظاھر ٿيڻ جو ڊپ آھي. |
5123 |
DYNT.utf |
ٻي ڪھڙي ٻيدائش اٿس، جنھن تي اسان جي زبنت |
باقي |
پينشن ملي ٿي، سا مٿان ئي واڻيان قرض ۾ کنيو وڃن، |
5124 |
DYNT.utf |
ٻيا شھر جي لشڪري قھوہخاني جي اتر ۾ جا سراءِ |
باقي |
ڄڻا ھڪڙو-ٻہ ڪري اڻ لکا وڃي اوطاق ۾ ظاھر ٿين، |
5125 |
DYNT.utf |
ٻيو سڀ مڙس جي معرفت بئنڪ ۾ رکائي ڇڏيندي |
باقي |
۾ ڪمائيندو ھو تنھن مان ماھوار خرچ ڪڍي رکندي ھئي، |
5126 |
DYNT.utf |
ٿيو برقعو يا پوش يا ڪوٽ، سو تہ آھي جتي ڪٿي |
باقي |
زال بي پردي نہ ٿئي. بي پردي ۽ آگھاڙيءَ ۾ ڪھڙو فرق؟ |
5127 |
DYNT.utf |
ڀاءُ واري لفافي تي حيدرآباد لکي ڇڏيائين. |
باقي |
پتو ڦول گليءَ ۾ ھوس، سو لفافي تي بہ ائين لکيائين. |
5128 |
DYNT.utf |
پنھنجي منھن گھڙيءَ تائين ويھي خيال پچائڻ |
بالو |
ھن جي وئي کان پوءِ، زينت |
5129 |
DYNT.utf |
جي صلاحڪار ۽ مددگار سنگتياڻي ھوندي ھئي. |
بالوءَ |
کان اٺ-نوَ مھينا پوءِ مري ويئي ھئي. ھوءَ مائي شھر |
5130 |
DYNT.utf |
کي چيائين تہ ``امان زينت، ھيءُ تہ اچي ڏس، |
بالوءَ |
کان وڌ بختاور خوش ٿي، ٻاھرڀرو ٿي سڏ ڪري زينت |
5131 |
DYNT.utf |
جو امتحان ڏئي. محبوب علي پاڻ بہ انھيءَ |
باليسٽريءَ |
ورھيہ اتي وڃي عام حاصل ڪري، پوءِ قاعدا پڙھي |
5132 |
DYNT.utf |
(يا جنھن کي عظمت بي بہ ڪري سڏيندا ھئا) ھندستاني |
بانو |
ٻن-اڍائن ورھين جي ڃمار جو ھو ۽ ھڪڙي ڌيءَ عظمت |
5133 |
DYNT.utf |
- پوءِ سائين، انھيءَ ۾ ڪھڙي حرڪت؟ زال جي |
بانو |
زينت |
5134 |
DYNT.utf |
- سائين، توھين زورآور آھيو. رڳو ٻاھرينءَ |
بانو |
زينت |
5135 |
DYNT.utf |
- سو ڪيئن؟ ھُتي بہ پردہداري ھُليل آھي، |
بانو |
زينت |
5136 |
DYNT.utf |
آھي ۽ وري ھن کي مسافر ۽ ڌارئين ملڪ جو ٿي |
بانو |
ھيون. اھا خبر ھين تہ انھيءَ بندوبست ڪرڻ واري زينت |
5137 |
DYNT.utf |
آھي. تڏھن سڀ اٿي انھيءَ سان گڏجڻ لڳا ۽ ھڪٻئي |
بانو |
آھي. پر نيٺ جڏھن معلوم ٿين تہ نہ، ساڳي اھا زينت |
5138 |
DYNT.utf |
اچي اندر ٿي، ۽ سندس لاءِ سلطان تاڪيد ڪري |
بانو |
ٻئي ڏينھن سوير زينت |
5139 |
DYNT.utf |
اندر گھڙي وئي. |
بانو |
اندر ھلي وڃ''، سپاھي پاڻ اتان ئي موٽي ويو، زينت |
5140 |
DYNT.utf |
اندر لنگھي ايوان ۾ آئي، سامھون جاءِ جا |
بانو |
زينت |
5141 |
DYNT.utf |
انھيءَ ماستر بابت دل ۾ سمجھي ھئي؛ اھو گھر |
بانو |
حقيقت جي ڳالھ بہ ائين ھئي، جيئن زينت |
5142 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڪم لاءِ چونڊي مختصر طرح جدا جدا |
بانو |
جو ديني ۽ دنيوي سڌارو بہ ٿيڻ لڳو. ڇالاءِ جو زينت |
5143 |
DYNT.utf |
اٿي بورچيخاني ۾ ويئي ۽ بختاور کي رڌڻ پچائڻ |
بانو |
۽ مائي شھربانو پاڻ ۾ ويٺي ڳالھايو - تيتري ۾ زينت |
5144 |
DYNT.utf |
اٿي ڪنھن خاص مضمون تي گفتگو ڪندي ھئي. ڪلاڪ-ٻہ |
بانو |
اچي گڏ ٿينديون ھيون. انھيءَ زنانيءَ مجلس ۾ زينت |
5145 |
DYNT.utf |
بہ انھن جي سکڻ جي خواھشمند ٿي. |
بانو |
کان سواءِ وقت ٽارڻ جو بہ اھو چڱو اپاءُ ھو، ۽ زينت |
5146 |
DYNT.utf |
بہ اھڙي ئي ديندار ھئي، تنھن کي اھا صلاح |
بانو |
ھن جي زال زينت |
5147 |
DYNT.utf |
بہ پنھنجي سر محنت ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايو. مڙس |
بانو |
ھن کي آفرين ناما ۽ انعام مليا. انھيءَ عرصي ۾ زينت |
5148 |
DYNT.utf |
بہ ذري کان پوءِ وري اچي سندس اڳيان بيٺي. |
بانو |
خط ڏيئي وري اچي پنھنجي جاءِ تي ويھي رھي، ۽ زينت |
5149 |
DYNT.utf |
بہ موڪلائي پنھنجي مڙس سوڌو بمبئيءَ ڏي |
بانو |
آھيو.'' انھيءَ طرح ھي موڪلائي ڪراچيءَ آيا ۽ عظمت |
5150 |
DYNT.utf |
بہ نئينءَ طرز جا ماڻھو ھئا، ۽ انگريزدان |
بانو |
البت کؤلس ڦٽائي ٿيڻ لڳي. اگرچ علي رضا توڙي زينت |
5151 |
DYNT.utf |
بہ وٺ پڄ ڪري پنھنجو دفتر پورو ڪيو. آچر جي |
بانو |
ڏينھن-ٻن ۾ زينت |
5152 |
DYNT.utf |
بہ ھٽن تي جيڪي ماڻھو ويٺا ھئا، يا گھور |
بانو |
گھڻائي پئي آيا ويا، وچين وچين جي مھل ھئي. زينت |
5153 |
DYNT.utf |
پاسي واريءَ ڪوٺيءَ جي اڳيان ٻاھر پينگھي |
بانو |
تي ھٿ ڏيو، ڪنھن خيال ۾ ويٺي ھئي. سندس نياڻي زينت |
5154 |
DYNT.utf |
پاڻ واريءَ ڪوٺيءَ ۾ فرش ڪري، دسترخانو |
بانو |
زينت |
5155 |
DYNT.utf |
پاڻ ٿئي ۽ جيئن ڇوڪرين جو تعداد وڌندو وڃي، |
بانو |
آبروءَ جھڙو بندوبست رکائجي. سيکارڻ واري زينت |
5156 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ ڳالھيون ڪنديون بازار ڏيئي ھليون. |
بانو |
آيا ۽ زينت |
5157 |
DYNT.utf |
پئي چيو تہ ``اڃا تہ اوھان سان منھنجي روزي |
بانو |
ڇڏيون، جو مڏئي وٽان آگبوٽ لنگھندا آھن.'' پر زينت |
5158 |
DYNT.utf |
تہ پڪي ھئي. دل ۾ تہ گھڻوئي خوش ھئي، ۽ پئي |
بانو |
بس ڪئي، ڀانئيائين تہ ھوءَ ڪو جواب ڏيندي، زينت |
5159 |
DYNT.utf |
تہ ڏاڍي خوشطبع ۽ ميلاپڻ ھئي، تنھن ھن کي |
بانو |
کي زينت بانوءَ جو اتي رھڻ ڳرو لڳو، پر زينت |
5160 |
DYNT.utf |
جا مائٽ جيڪي ھنن سان نہ ٺھيل ھوندا ھئا |
بانو |
سندن پراڻا واقف ھنن کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. زينت |
5161 |
DYNT.utf |
جنھن ڏينھن انھيءَ جاِ ۾ آئي، انھي ڏينھن |
بانو |
زينت |
5162 |
DYNT.utf |
جو سمنڊ ۾ ڪِري، سو پريندي تہ تختي سوڌو |
بانو |
زينت |
5163 |
DYNT.utf |
جي شاديءَ بابت جا گفتگو پئي ڪئي، تنھن جي |
بانو |
باب ۾ چيو ويو آھي تہ مائي شھربانو ۽ بختاور، زينت |
5164 |
DYNT.utf |
جي ڪوٺيءَ ۾ کڻي آئي. پوءِ تہ سندن وچ ۾ ھيٺين |
بانو |
ڦريون ۽ انناس رڪابيءَ ۾ وجھي ڪپ مٿانئس رکي، زينت |
5165 |
DYNT.utf |
چوڻ لڳيس تہ ``پيارا، پوءِ نيٺ اوھين آسھو |
بانو |
زينت |
5166 |
DYNT.utf |
چوڏھن پندرھن ورھين جي جوان ڇوڪري ھئي. جي |
بانو |
جو ٿيو ھو، پر اڃا انگريزي اسڪول ۾ پڙھندو ھو. زينت |
5167 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي، تون منھنجي سائڻ آھين، ڀلي |
بانو |
چيس تہ ``زينب! ھڪڙي ڳالھ چَوئين، جي چڙين نہ؟'' زينت |
5168 |
DYNT.utf |
زور ڪري ٿورو گھڻو لِڪائي ماءُ کي ڏيندي |
بانو |
اھڙي مدد قبول ڪرڻ ۾ گھڻو عار ھو، پر تڏھن بہ عظمت |
5169 |
DYNT.utf |
سامھون بيٺي ھئي، تيئن ھن کي وڃي ڀاڪر وڌائين، |
بانو |
منھنجي پياري!'' ڪندو، ڳوڙھا ڳاڙيندو، جيئن زينت |
5170 |
DYNT.utf |
سجاڳ ۽ چالاڪ ھئي، سڀني جي خدمت پئي ڪيائين. |
بانو |
منجھن وري بہ زينت |
5171 |
DYNT.utf |
سندس صالح ڌيءَ ھئي، پر سا بہ ھاڻي ٿي پرائي |
بانو |
اھڙو ڪونہ بچيو، جو سندس نالو نشان ظاھر ڪري. زينت |
5172 |
DYNT.utf |
سنڀري، سڀني کان موڪلائي ٻار ڪڇ تي ڪري ھلي. |
بانو |
زينت |
5173 |
DYNT.utf |
شھر ۾ اچي پھتي تہ سھي، پر ھاڻ وڃي ڪيڏي؛ |
بانو |
زينت |
5174 |
DYNT.utf |
قرآن پڙھي پوءِ ڪارچوب ڪڍيو. مائي شھربانو |
بانو |
ٻيو ڏبنھن ٿيو، پھر سوا سج چڙھيو؛ زينت |
5175 |
DYNT.utf |
قران پڙھي اٿي ۽ ھميشھ وانگي ڪپڙو کڻي جاءِ |
بانو |
۽ اچي رڌڻ پچائڻ جو ڪم شروع ڪيائين. ايتري ۾ زينت |
5176 |
DYNT.utf |
قريباً ٻارھن مھينا رھي. ھن کي اگرچہ سک |
بانو |
سيٺ ڏوسل جي گھر ۾ زينت |
5177 |
DYNT.utf |
گويا استنبول جي اميرن جي بيبين کان درجي |
بانو |
انھيءَ کي ھي فخر سمجھندا ھئا، جو انھيءَ ڪري زينت |
5178 |
DYNT.utf |
گھر ۾ مڙس کان پڙھڻ ۽ پنھنجي منھن محاوري |
بانو |
بہ اپت خرچ کان گھڻو مٿي ٿي آين. ھيڏي وري خود زينت |
5179 |
DYNT.utf |
گھر ۾ ھئي. سندس ماءُ جان بيبي ساڻس ھئي، |
بانو |
جھڙو چڱو پئي ھليو. ھن کي پنھنجي پياري زال زينت |
5180 |
DYNT.utf |
گھڻن ڏينھن کان مائٽن جي منھن لاءِ پئي سڪي، |
بانو |
جان بيبيءَ جي ڳالھ کي مريم پشتي ڏني. زينت |
5181 |
DYNT.utf |
گھڻو خوش ٿيا ۽ پٽ کي دعائون ڪرڻ لڳا. |
بانو |
ڏينھن گڏحي گذاريون.'' اھا خبر ٻڌي علي رضا ۽ زينت |
5182 |
DYNT.utf |
ماڻنن ڳنڍي آئي. |
بانو |
سا بہ ھن جي رھڻ ۾ گھڻو راضي ھئي، تنھنڪري زينت |
5183 |
DYNT.utf |
نماز پڙھي وڃي قرآن جي دؤر تي پينگھي ۾ |
بانو |
گھر جا ڀاتي اٿي ڏھاڙيءَ وارو ڪم ڪار ڪرڻ لڳا. زينت |
5184 |
DYNT.utf |
وري بہ پيٽ سان ھئي ۽ بمبئيءَ ۾ آئي ٽي مھينا |
بانو |
زينت |
5185 |
DYNT.utf |
وري پاسي ۾ ٻيو کٽولو پيو ھو تنھن تي ويٺي |
بانو |
صفي ۾ ويٺيون. مايون ٻيءَ ھڪڙي کٽ تي ويٺيون. زينت |
5186 |
DYNT.utf |
ويچاري ڏکي ٿي ھئي. پاڻ کان بہ رڌڻ پچائن |
بانو |
کي رڌڻ پچائڻ يا ٻئي ڪم ۾ مدد ڏئي تنھنڪري ماثي شھر |
5187 |
DYNT.utf |
وَٽي سوڌي تختي سان گڏ ڌو وڃي سمنڊ ۾ پيئي. |
بانو |
پيو ھو ۽ رڳو اشاري وھيڻو ھو، سو نيٽي پيو ۽ زينت |
5188 |
DYNT.utf |
ھتي سکي ھئي ۽ جھڙي ھن گھر ۾ محيت ملندي ھيس، |
بانو |
انھيءَ ۾ شڪ ڪونھي تہ فضل محمد جي گھر کان زينت |
5189 |
DYNT.utf |
ھنن جي گھر ۾ ٺھي ويئي ھئي، ۽ ٻيو اھنج بہ |
بانو |
سان ڳالھ ڪئي، ۽ سيٺ جي گھر جي تعريف ڪرڻ لڳي. زينت |
5190 |
DYNT.utf |
ھنن ڇوڪرن جي گھڻي آدرڀاءُ ۽ خاطري ڪئي. |
بانو |
تاريخ تي يڪدم ويھارو ڇوڪريون اچي نڪتيون. زينت |
5191 |
DYNT.utf |
ٻار ڪڇ تي ڪري لھي پئي. ھوءَ پاڻ بہ بُکي |
بانو |
ھو تہ گاڏي ھڪلي ھليو ويو. زينت |
5192 |
DYNT.utf |
ٻاھر جي ڪم ڪار ۾ سو گھڻو ھٿ نہ وجھندي ھئي، |
بانو |
ھو مقرر وقتن تي عبادت ڪرڻ ۾ مشغول رھندو ھو. زينت |
5193 |
DYNT.utf |
ٿورو ٿورو ڪري ٻين بہ ٻن-چئن بيبين کي اھڙي |
بانو |
زينت |
5194 |
DYNT.utf |
ٿي پٺ ۾. ٻہ-ٽي گھٽيون وروڪڙ ڏيئي، سپاھي |
بانو |
سپاھي ٿيو اڳ ۾، زينت |
5195 |
DYNT.utf |
ڏاڍي آرام سان رھڻ لڳا. جھڙي ننڍي ھوندي |
بانو |
انھيءَ نئينءَ جاءِ تي علي رضا ۽ زينت |
5196 |
DYNT.utf |
ڪانھي. ھيڏي ھيڏي نھاريائين، تہ بہ نظرَ |
بانو |
پيئي. صبح جو سوير جان بيبيءَ اک پٽي، ڏسي تہ زينت |
5197 |
DYNT.utf |
ڪيترا ڏينھن دربدر ٿيو پئي رلي، جنھن ۾ ھن |
بانو |
نام بي نشان ماستر ٿي آيو ھو، جنھن ۾ سندس زال زينت |
5198 |
DYNT.utf |
۽ آن جي مڙس بہ گھڻي خاطري ڏلي. ھوءَ ويچاري |
بانو |
علي رضا جن کي سندن ڌيءُ عظمت |
5199 |
DYNT.utf |
۽ بختاور وٽن اچي رھيا ھئا. انھن کان موڪلائڻ |
بانو |
دائي اٿي سنبريا. انھيءَ ڏينھن حامدعلي ۽ مائي شھر |
5200 |
DYNT.utf |
۽ سسڻس تہ برقعو پھرئين ڏينھن لاھي ڇڏيو |
بانو |
کان بہ پري ھو- موالين وانگي گوماٽيو پيو ھو. زينت |
5201 |
DYNT.utf |
۽ سندس مڙس کان بہ موڪلايو. ھن ويچاريءَ |
بانو |
سگھن، تنھنڪري لڏي ٿا وڃن. ھنن پنھنجي ڌيءُ عظمت |
5202 |
DYNT.utf |
۽ مريم کي ڏاڍو ڏک ٿيو. ڀلا انھيءَ سان سفرن |
بانو |
انھيءَ ماءُ جي لاءِ علي رضا توڙي زينت |
5203 |
DYNT.utf |
۽ مريم ٽي ئي گڏجي اچي رھڻ لڳا. ھنن باغ ۽ |
بانو |
ديوار کڻائي چڏيائون. انھيءَ ھنڌ علي رضا ۽ زينت |
5204 |
DYNT.utf |
. پر اھڙين ڳالھين ۾ تہ زينت بانوءَ کان پڇڻ |
بانو |
ھيون ھڪڙي بختاور ۽ ٻي سندس جوان ۽ پڙھيل ڌيءَ زينت |
5205 |
DYNT.utf |
پنھنجي ماءُ جان بيبي، پنھنجي ننڍي پٽ منصور |
بانو، |
چڱي آرام سان ڪاٽي، نيٺ علي رضا پنھنجي زال زينت |
5206 |
DYNT.utf |
جا ھاڻي ورکائي اچي ڀينڊي بازار ۾ پئي ھئي، |
بانو، |
گوڙ مان کسڪي، ٻي ڪا گھٽي ڏيئي ھلي ويئي، پر زينت |
5207 |
DYNT.utf |
چاند بيبيءَ سان اھا ڳالھ ڪئي، تنھن ڏوراپو |
بانو، |
رات جو زينت |
5208 |
DYNT.utf |
سبڻ ڀرڻ جي ڪم ۾ ھوشيار ھونديون ھيون. بختاور |
بانو، |
تنھن کان سواءِ اھا مائي پاڻ، توڙي سندس ڌيءَ زينت |
5209 |
DYNT.utf |
سندس ماءُ جان بيبي ۽ سندس دائي مريم. |
بانو، |
جي پھرئين ڏينھن ھئا: يعني علي رضا ، سندس زال زينت |
5210 |
DYNT.utf |
``زينب'' جي نالي ھيٺ پنھنجي مڙس ۽ پھاڄ ۽ |
بانو، |
آخر زينت |
5211 |
DYNT.utf |
ارادو ڪيو. ظاھري عذر ڪياين تہ ``اھا گوشائتي |
بانوءَ |
رھي ھئي، اتي ٿورن ڏينھن ٿائين رھڻ جي لاءِ زينت |
5212 |
DYNT.utf |
اول کان آخر تائين اھڙي چڱي ۽ ڏک ڀريءَ عبارت |
بانوءَ |
انھيءَ وچ ۾ علي رضا لفافو کولي پڙھيو. ھن ۾ زينت |
5213 |
DYNT.utf |
بہ اٿي اڳئينءَ جي نماز جو سعيو ڪيو. ذري |
بانوءَ |
ائين چئي بختاور ھلي ويئي ۽ زينت |
5214 |
DYNT.utf |
پاڻ کي مشھور ڪرڻ ۽ ھنن کي فائدي پھچائڻ |
بانوءَ |
علامھ ڪري ليکينديون ھيون. انھيءَ جو وجھ ڏسي زينت |
5215 |
DYNT.utf |
پنھنجو گھڻو شوق ڏيکاريو ۽ چيائين تہ ``ڀلا، |
بانوءَ |
ٻيون ڪي اھڙيون لٽائڻ جون ڳالھيون ڪيائين؛ پر زينت |
5216 |
DYNT.utf |
پنھنجي دل ۾ اھو ويچار ڪيو تہ ``لاشڪ اھو |
بانوءَ |
اھي ڳالھيون ٻڌي زينت |
5217 |
DYNT.utf |
پھرين وفات ڪئي. |
بانوءَ |
وقت پيو گذرندو ھو. اِتي ھو ڇھ ورھيہ رھيا. آخر زينت |
5218 |
DYNT.utf |
پڇيس تہ ``سائين ڪيڏي ٿا سنڀرو؟'' |
بانوءَ |
وري وڃي کطولي تي ويٺي ۽ فوجدار ڪپڙا ڍڪڻ لڳو؛ زينت |
5219 |
DYNT.utf |
پڇيس تہ ``مائي، اھو ڪنھن جو گھر آھي، جتي |
بانوءَ |
تہ ھڪٻئي جو حال ڏنائون ورتائون، پوءِ زينت |
5220 |
DYNT.utf |
تہ ڳالھ نٽائي ڇڏي، نڪي، نڪي پڃيائينس تہ |
بانوءَ |
خير، زينت |
5221 |
DYNT.utf |
جا سکر ماڻھو واقف ٿي ويا. |
بانوءَ |
ھن اسڪول جو نالو مشھور ٿيو ۽ علي رضا ۽ زينت |
5222 |
DYNT.utf |
جو اتي رھڻ ڳرو لڳو، پر زينت بانو تہ ڏاڍي |
بانوءَ |
رھنديس.'' اگرچہ پھرئين ڏينھن انھي ٻانھيءَ کي زينت |
5223 |
DYNT.utf |
جو پنھنجي دائي کي نئينءَ وٿ جي پسنديءَ |
بانوءَ |
زينت |
5224 |
DYNT.utf |
جو خاص ڪري انھيءَ پاسي ڌيان ٿيو. مڙس جيڪي |
بانوءَ |
ھو، تنھن کي گھڻي ڇِڪ اچي ويئي ھئي، تنھنڪري زينت |
5225 |
DYNT.utf |
جو ھاڻي اچي گذر ٿيو. |
بانوءَ |
سو اڇا انھيءَ جي سوءَ ۾ ھو. انھن ڀاتين سان زينت |
5226 |
DYNT.utf |
جون شڪر گذار ٿيون. |
بانوءَ |
دل ۽ دماغ جو سڌارو پيدا ٿيو؛ تنھنڪري اھي سڀ زينت |
5227 |
DYNT.utf |
جھڙو ماڻھو ھوندو ھو، جنھن سان گڏ پڙھڻو |
بانوءَ |
جي صحبت ۾ رھڻو ٿيندو ھو، گھر ۾ تہ ھن کي ڀيڻس زينت |
5228 |
DYNT.utf |
جي اچڻ ڪري مغلن جي گھر جي وري ٻي رونق ٿي. |
بانوءَ |
زينت |
5229 |
DYNT.utf |
جي بہ دل سرڪي. ھوءَ ويچاري تہ ھنن کان وڌ |
بانوءَ |
ھنن ڀائن کي سنبرندو ڏسي، عظمت |
5230 |
DYNT.utf |
جي تعريف نئين سو ڪيائين جا ٻڌي، علي رضا |
بانوءَ |
ھو سو سارو احوال ڪري ٻڌايائينس ۽ ان سان گڏ زينت |
5231 |
DYNT.utf |
جي حال جو ھو، جو ھن پنھنجي مڙس لاءِ لکي |
بانوءَ |
اھو خط زينت |
5232 |
DYNT.utf |
جي سنڀال ھيٺ ھئي ۽ جا ھينئر ورھيہ-ڏيڍ جي |
بانوءَ |
بہ ڪري سڏيندا ھئا) ھندستاني زال مان ھيس، جا زينت |
5233 |
DYNT.utf |
جي سڱ لاءِ بمبئيءَ جي ھڪڙي-ٻن وڏن ماڻھن |
بانوءَ |
وڃڻ کان پوءِ سگھوئي علي رضا کي سندس ڌيءُ عظمت |
5234 |
DYNT.utf |
جي مڪتب ۾ بہ ھڪ-ٻہ ڀيرا سندس اچڻ ٿيو ھو، |
بانوءَ |
ھو علي رضا جو واقف ھو ۽ وٽس ايندڙ ويندڙ ھو ۽ زينت |
5235 |
DYNT.utf |
جي نالي آيو. |
بانوءَ |
ڏيڍ مھيني کن کان پوءِ آخر ھيٺيون خط زينت |
5236 |
DYNT.utf |
جي نڪاسونھن نکا جواني گم ٿي وئي ھئي. جدا |
بانوءَ |
زينت |
5237 |
DYNT.utf |
جي ھنن سان. بلڪل خبر نہ ڪجئين.'' |
بانوءَ |
آھن.'' پر ھيترو تاڪيد ڪري ڇڌيو ھئائينس تہ ``زينت |
5238 |
DYNT.utf |
جي ھٿ ۾ رھندو ھو، جھڙيءَ طرح پيءُ جي گھر |
بانوءَ |
گھر جو سڄو حساب ڪتاب زينت |
5239 |
DYNT.utf |
جي ڀر ۾ ويٺو. |
بانوءَ |
تنھنجي خدمت ۾ حاضر رھندس.'' ائين چئي، ھو اچي زينت |
5240 |
DYNT.utf |
جي ڳالھين ٻڌڻ کان پوءِ ڄاڻان ٿي تہ اھڙي |
بانوءَ |
بہ پھريائين اھڙو ھو جھڙو تنھنجو آھي، مگر زينت |
5241 |
DYNT.utf |
چيس تہ ``سائين، آءُٗ ھيکلي ويٺي ھونديس، |
بانوءَ |
زينت |
5242 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي سچ آھي، مگر مھنجو ھتي واقف |
بانوءَ |
زينت |
5243 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي، جي اھڙي ڳالھ آھي ۽ گھر سکرن |
بانوءَ |
زينت |
5244 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ھائو مائي، آءُٗ بہ سنڌ جي آھيان. |
بانوءَ |
زينت |
5245 |
DYNT.utf |
حجاب سان پر ڊپ کان سواءِ جواب ڏنس تہ ``سائين؛ |
بانوءَ |
زينت |
5246 |
DYNT.utf |
دعا ڪيس ۽ چيائينس تہ ``مھرباني اوھان جي، |
بانوءَ |
زينت |
5247 |
DYNT.utf |
دل ۾ پئي ويچار ڪيو تہ عزت بي جي مرڻ کان |
بانوءَ |
ھوڏي وري زينت |
5248 |
DYNT.utf |
سان اڳي ھئي، تنھن کان ھاڻ وڌيڪ ٿي ويئي. |
بانوءَ |
۽ الفت گھر جي ڀاتين جي، خاص ڪري علي رضا جي زينت |
5249 |
DYNT.utf |
ساڻ پنھنجي وڏائيءَ ۽ حڪم جون ڳالھيون ڪرڻ |
بانوءَ |
پوءِ ويھي زينت |
5250 |
DYNT.utf |
سان گھر جا ڀاتي اوڀاريون لھواريون ڳالھيون |
بانوءَ |
زينت |
5251 |
DYNT.utf |
سان گڏجي پيا، جيئن مائٽ مائٽن سان ملندا |
بانوءَ |
پوءِ زالين مڙسين علي رضا ۽ زينت |
5252 |
DYNT.utf |
سان ڳالھ ڪئي، ۽ سيٺ جي گھر جي تعريف ڪرڻ |
بانوءَ |
صفوران گھر اچي زينت |
5253 |
DYNT.utf |
کان اڳيئي ڳالھين ڪندي ھن کي معلوم ٿيو ھو |
بانوءَ |
رھيو ھو، تنھنڪري ھاڻ ڇڙو رھڻ تي دل نٿي چيس. زينت |
5254 |
DYNT.utf |
کان پڇڻ ڳاڇڻ ھن مناسب نسٿي ڄاتو، تنھڪري |
بانوءَ |
۽ پڙھيل ڌيءَ زينت بانو. پر اھڙين ڳالھين ۾ تہ زينت |
5255 |
DYNT.utf |
کان جيرو پڄي ٿي سگھيو، اوترو ٻارن کي تعليم |
بانوءَ |
سرمھيني ڇوڪرين جو ٿوروگھڻو تعداد وڌندو ويو. زينت |
5256 |
DYNT.utf |
کان ھن کي معلوم ٿيو ھو تہ فتنہ خانم ڪردڻ |
بانوءَ |
منصوبي ۾ ڪرد ماڻھو شامل آھن؛ ڇالاءِ جو زينت |
5257 |
DYNT.utf |
کي اتي مڙس جي ڳالھ ياد آئي، جنھن چيو ھوس |
بانوءَ |
زينت |
5258 |
DYNT.utf |
کي اماڻڻ آيو ھو، سو موٽي ڪناري ڏي ويو. |
بانوءَ |
نيٺ آگبوٽ لنگر کڻي روانو ٿيو، ۽ سيٺ جو مائٽ، زينت |
5259 |
DYNT.utf |
کي اندر پنھنجي جاچ مان معلوم ٿيو تہ ھن |
بانوءَ |
زينت |
5260 |
DYNT.utf |
کي انھيءَ گھر جي ڀاتين چڱي مدد ڏني، جھڙي |
بانوءَ |
وبم ۾ بہ زينت |
5261 |
DYNT.utf |
کي باد ڪيو پئي رنائين ۽ سڀني دعائون ڪندي |
بانوءَ |
ھنن سان ايتري خاطر ھوندي ھيس، جو مرڻ مھل بہ زينت |
5262 |
DYNT.utf |
کي بت تي سؤ-سوا جا زيور بہ ھئا، جن سوڌو |
بانوءَ |
زينت |
5263 |
DYNT.utf |
کي بہ سڏيو تہ ``جاني، اچ تہ ماني کائون.'' |
بانوءَ |
نيٺ ماني وذائي آيا، فرش تي رکيائون. فوجدار زينت |
5264 |
DYNT.utf |
کي بہ گھرئي گھر ۾ تعليم ڏيڻ لڳو. ڪي سندس |
بانوءَ |
پٽ جي تہ ڳالھہ ڇڏيو، پر پنھنجي نياڻي زينت |
5265 |
DYNT.utf |
کي بہ لاھي ھڪ پاسي ويھاريائون. پاڻيءَ ڍڪ |
بانوءَ |
چور اڳڀرو اچي ڪنھن کوھيءَ ڌاري لھي پيا، ۽ زينت |
5266 |
DYNT.utf |
کي پاڻ سان وٺي ويا ۽ نيئي ھفتو کن پنھنجي |
بانوءَ |
ڏينھن ٻيا بہ ھنن جي گھر ۾ ڏڪي پيا؛ پوءِ وري زينت |
5267 |
DYNT.utf |
کي پاڻ ڊپ ٿيو، ۽ ڀڄڻ جو رستو بند ڏٺائين. |
بانوءَ |
اتي ڪي ٻہ سپاھي ٻيا بہ ٻاھران آيا، تن کي ڏسي، زينت |
5268 |
DYNT.utf |
کي پيٽ ۾ ساھ پيو، جيئن نہ پنھنجن مائٽن |
بانوءَ |
يائونس ۽ دلاسا ڏنائونس. ھنن جي آد رڀاءَ ڏسي، زينت |
5269 |
DYNT.utf |
کي پُٺ جي پارت ڪري پاڻ سفر تي سنڀريو. ھن |
بانوءَ |
انھيءَ جو وجھ ڏسي علي رضا زينت |
5270 |
DYNT.utf |
کي تہ ھڪڙي وڏي ڪارخاني ۾ رولو وجھڻو ٿيو. |
بانوءَ |
اوھين پنھنجي لاءِ ڪو ٻيو بندوبست ڪريو. پر زينت |
5271 |
DYNT.utf |
کي جوڻ جماڻ ڏسي لچا اچي مست ٿيا، ۽ ڀانيائون |
بانوءَ |
کي کڻي ھلجي، ھوءَ پاڻ بہ ھڪڙو زيور آھي.'' زينت |
5272 |
DYNT.utf |
کي چيو تہ ``مائي، ھتي تون رڳو پيٽ تي پيئي |
بانوءَ |
ڪمايو ھنائين. تنھن ھڪڙي ڏينھن ڳالھين ڪندي زينت |
5273 |
DYNT.utf |
کي خبرئي ڪانہ ھئي، جو ھن پري ويٺي قرآن |
بانوءَ |
جي شاديءَ بابت جا گفتگو پئي ڪئي، تنھن جي زينت |
5274 |
DYNT.utf |
کي دڙ دلاسو ڏنو ۽ چيائينس تہ ``تون مون کي |
بانوءَ |
ٻيڙيءَ جا جوان ڪري رکيا ھئائين. ھن پريي مڙس زينت |
5275 |
DYNT.utf |
کي زيادہ شڪ پيو. انھي ٻانھيءَ سان راتوڪي |
بانوءَ |
ھنڌ جي ھيٺان تھخاني ھئڻ جي ڳالھ بڌڻ شرط زينت |
5276 |
DYNT.utf |
کي سجاڳي ٿي، ڏاڍي آڃ لڳيس. ھيڏي ھوڏي ڏٺائين، |
بانوءَ |
رات جو ٻين-ٽين بجي ڌاري زينت |
5277 |
DYNT.utf |
کي سيٺ پنھنجي ڪنھن مائٽ سان مڏئيءَ ڏي موڪليو |
بانوءَ |
زينت |
5278 |
DYNT.utf |
کي شڪ پيو تہ گمنام خط ۾ باروت جو ذڪر ھو، |
بانوءَ |
زينت |
5279 |
DYNT.utf |
کي ضروري ٿيو تہ گھر ۾ ٻاڻ بہ انھيءَ جو وڌيڪ |
بانوءَ |
تہ ٻہ-ٽي ٻوليون ٻڙھائڻ ۾ اينديون، تڏھن زينت |
5280 |
DYNT.utf |
کي کڻي ڪوٺيءَ ۾ لڪايائون. پڪ ھين تہ ھو اچي |
بانوءَ |
اڳيان ھنن وري ھينئن ڪيو، جو زينت |
5281 |
DYNT.utf |
کي لاچار ٿيو ھنن مھاڻن سان گذارڻ. ھو ھن |
بانوءَ |
زينت |
5282 |
DYNT.utf |
کي لاھي ڇڏيو. ھن کي چيائين تہ ``ڦول گلي اھا |
بانوءَ |
واري اڳڀرو وڃي، ھڪڙي گھٽيءَ جي منھن وٽ زينت |
5283 |
DYNT.utf |
کي مايو، جنھن کي اوڏانھن اکيون ھيون. انھيءَ |
بانوءَ |
حامد عليءَ جي معرفت گھر موڪليو، جو سندس زال زينت |
5284 |
DYNT.utf |
کي مڙس جي نہ اچڻ کان ارمان ٿيو، مگر ھن سان |
بانوءَ |
انھيءَ خط پڙھڻ ڪري زينت |
5285 |
DYNT.utf |
کي مڙس سمجھائي ڇڏيو ھو تہ اندر وڃي سڀني |
بانوءَ |
زينت |
5286 |
DYNT.utf |
کي ھوندي ھئي، سا ھاڻ نہ ھيس. ھوءَ ڌارين |
بانوءَ |
ڪيائين، جو حجاب ۽ دل جي مونجھ پھرين ڏينھن ۾ زينت |
5287 |
DYNT.utf |
کي ھئي، پاڻ ھن ۾ ٻين مسلماني ٻولين سان |
بانوءَ |
ھتي جي زالن کي ايتري علميت نہ ھئي، جيتري زينت |
5288 |
DYNT.utf |
کي ھينئر کي بہ ڪين ٿي سجھيو تہ ڇا ڪريان! |
بانوءَ |
تہ پاڻ ۾ ھيڏي ھوڏي جو ڳالھيون ڪري ٺھي وييون. زينت |
5289 |
DYNT.utf |
کي ھڪڙي وڏي ھوشيار ۽ علامھ ڪري ليکينديون |
بانوءَ |
ٻولي ڄاڻڻ جو گڻ وڌيڪ ھو، تنھنڪري سڀ زالون زينت |
5290 |
DYNT.utf |
کي ڇھ مھينا گذري ويا. انھيءَ وچ ۾ ھن کي |
بانوءَ |
فضل محمد جي گھر ۾ زينت |
5291 |
DYNT.utf |
کي ڦول گليءَ ۾ وڃڻو ھو ۽ ھنن ماڻھن کي ميمڻ |
بانوءَ |
پاڻ سان گڏ بتيلي تي چاڙھي آڻي بندر تي لائو. زينت |
5292 |
DYNT.utf |
گھڻو ويچار ھلابو، ۽ پنھنجيءَ پر ۾ باريڪ |
بانوءَ |
مھرباني ڪندي ھئي. انھن مٿين ٻنھي ڳالھين تي زينت |
5293 |
DYNT.utf |
مڙس جي خط جو جواب ھيئنءَ لکيو: |
بانوءَ |
وڃڻ جو پڪو ٺھراءُ ڪري، خميس واري آگبوٽ ۾. زينت |
5294 |
DYNT.utf |
وري بہ ٻن-چثن دڪانن وارن کان پڇي پڪ ڪئي، |
بانوءَ |
جا قيد مان ڇٽي ھئي ۽ گھر موٽڻ لاءِ تڪڙي ھئي. زينت |
5295 |
DYNT.utf |
وھنجي بس ڪيو ھو، تنھن بختاور کي سڏ ڪيو. |
بانوءَ |
انھن چرچن ڪندي، مائي شھر |
5296 |
DYNT.utf |
ھتي جو سڄو حال لکيس، ۽ ھن وري پنھنجو احوال |
بانوءَ |
طرح ھفتي بھفتي ھڪٻئي ڏي خط لکندا رھيا. زينت |
5297 |
DYNT.utf |
ھڪڙي پردي واري مجلس مقرر ڪئي، جتي ھفتي |
بانوءَ |
تنھنڪري ھنن وچؤن ٻي رٿ ڪئي. زينت |
5298 |
DYNT.utf |
ھڪڙي پورھيت رکي پر ڪيڏانھن نمڪ حلال ٻانھيءَ |
بانوءَ |
ھن جي مئي کان پوءِ مائي شھر |
5299 |
DYNT.utf |
ڀانيو تہ ڪا حرمسراءِ جي ٻانھي آھي، جا اتي |
بانوءَ |
زينت |
5300 |
DYNT.utf |
ڀانيو، نہ صفوران جو مڙس فضل محمد ھوندو. |
بانوءَ |
کان ھڪڙو قداور مڙس ڪپڙن گندين ٺھيل نکري آيو. زينت |
5301 |
DYNT.utf |
ڄاڻي واڻي سچي ڳالھ نہ ٻڌايس. ڀانئيائين |
بانوءَ |
زينت |
5302 |
DYNT.utf |
ڏاڍي استادي ڪئي: سلطان جي سڀني حرمن وٽ |
بانوءَ |
زينت |
5303 |
DYNT.utf |
ڪوڙ کري، مرڪندي منھن سان ھائو ھائو ويٺي |
بانوءَ |
ٻڌائڻ ۽ ھن کي آئيندي جا دلاسا دڙا ڏيڻ لڳو. زينت |
5304 |
DYNT.utf |
ڪين گھٽايو. پنھنجي ٻار کان بہ وڌيڪ خدمت |
بانوءَ |
ٻاٽليءَ سان کير پيارڻ، توڙي ٻي سنڀال ڪرڻ ۾ زينت |
5305 |
DYNT.utf |
۾ بيشڪ گھٽ ڪانھي، پر وٺ انھيءَ ڳالھ کي |
بانوءَ |
اچي، تڏھن اسان جو رئيس پرڻجي. انھيءَ ڇوڪري زينت |
5306 |
DYNT.utf |
حق-حلال جي پورھيي جي آڇ ٿي آھي، ڌڏھن ڇو |
باڻيھي |
ڏينھن مون نڌڻکيءَ سان اوھان ڀلائي ڪئي. ھاڻي جڏھن |
5307 |
DYNT.utf |
کان موڪلائي، آٿي اھو ڏکڻ وارو دڳ ڏيئي ھلي. |
باڻيءَ |
صبح ٿيو. ھيءَ ھٿ منھن ڌوئي نماز پڙھي، فقير ۽ فقير |
5308 |
DYNT.utf |
اھا ناڙي ڏيئي، ڊوڙي وڃي اندر باروت جي انبار |
باھ |
اوطاق تائين آڻي ڇڏين، جو انھيءَ کي دکائڻ سان |
5309 |
DYNT.utf |
لڳائجي. ھي پاڻ ۾ گھڻا ڄڻا ھئا. سي سڀ تہ انھيءَ |
باھ |
اتي گڏ ٿجي ۽ ٻيءَ تاريخ رات جو اڌ رات مھل اندر |
5310 |
DYNT.utf |
ڏيارڻ جو بندوبست پورو رکائين.'' ھن گھڻي |
باھ |
تڏھن تو کي اڳڀرو ھئان ھلائينداسين تہ رات جو |
5311 |
DYNT.utf |
ڏينداسين تہ پوءِ رقم ئي پوري! صبح جو ھلي |
باھ |
تڏھن ھڪڙو ڏينھن ٺھرائي، رات جو انھيءَ کي |
5312 |
DYNT.utf |
ڏيئي، محلات کي آڏائي ڇڏيسن ۽ سائينجن جي |
باھ |
ٿيو آھي، انھيءَ لاءِ تہ لھرايل وقت تي الھيءَ کي |
5313 |
DYNT.utf |
ڏکيو لڳو. سگھوٿي وري حامد جي مرڻ جي خبر |
باڪل |
بہ مئي ۽ حامد قيد ٿي ويو، تڏھن ھنن کي اتي گذارڻ |
5314 |
DYNT.utf |
کان زالن کي مڙس ٻاھر نہ ٿا ڪڍن، سو ڊپ رڳو |
بپ |
انھيءَ ڏي بلڪل خيال بہ ڪونہ ٿو ٿئي؛ تنھنڪري جنھن |
5315 |
DYNT.utf |
تي پيل ھئا. ويچاريءَ وٽ جيڪي ڳھ پڳھ ھئا، |
بت |
ڏيو.'' ھنن پھرين صفوران جا ڳھ لھرايا، جي ھن کي |
5316 |
DYNT.utf |
تي سؤ-سوا جا زيور بہ ھئا، جن سوڌو ھوءَ |
بت |
زينت بانوءَ کي |
5317 |
DYNT.utf |
تي ھنا. ٻيا ڪي لڪائي رکيل ھئا. ھن کي گرفتار |
بت |
۾ مليا ھئس، تن مان ڪي تہ سندس زال مھاڻيءَ جي |
5318 |
DYNT.utf |
سُڪس ۽ سامت ۾ آئي، تڏھن ھن سان مھاڻن ڳالھايو |
بت |
جنھن مان ھن گرڙيون ڪيون ۽ منھن ڌوتو. جڏھن |
5319 |
DYNT.utf |
تي چاڙھي آڻي بندر تي لائو. زينت بانوءَ |
بتيلي |
۽ جن کي مندس پارت ڪئي ھئائون، تن ھن کي پاڻ سان گڏ |
5320 |
DYNT.utf |
تي چڙھي وڃي ڪناري تي پھتا، ۽ علي رضا ھنن |
بتيلي |
تہ ٻيا سڀ لھي ويا ھئا، پوءِ ھي بہ مرندا جھرندا، |
5321 |
DYNT.utf |
۾ علي رضا مغل بہ چڱا خاصا ڪپڙا ڍڪيو، خوشيءَ |
بتيلي |
ھڪڙي |
5322 |
DYNT.utf |
آڻي سگھجن ٿا، ۽ جھان جي توڙي خدا تعاليٰ |
بجا |
۾ ڪابہ حرڪت نہ ھئڻ گھرجي. ائين ڪرڻ ڪري ديني حڪم بہ |
5323 |
DYNT.utf |
خود، پر ڪڏھن ڪڏھن ڇوھ ۾ ناشاٿستا لفظ بہ |
بجاءِ |
ڪنھن ڌارين ۽ نيچ ماڻھوءَ سان تڪرار ھلائجي. ادب تہ |
5324 |
DYNT.utf |
تي ڳالھ بيٺي. |
بُجن |
سجايو ڳالھائڻ لڳا. ٻيئي طبع جا تيز ھئا، وڃي ڌڪن - |
5325 |
DYNT.utf |
اندر پورو ٿيو ٿيڻ کپي، جنھن کان پوءِ گھوٽ |
بجي |
۷- نڪاح سنجھي جو ڏھين |
5326 |
DYNT.utf |
ڌاري در تي ھڪڙي گاڏي آئي جنھن ۾ برقعي سان |
بجي |
نائبن |
5327 |
DYNT.utf |
ڌاري زينت بانوءَ کي سجاڳي ٿي، ڏاڍي آڃ لڳيس. |
بجي |
رات جو ٻين-ٽين |
5328 |
DYNT.utf |
|
بچاءُ |
|
5329 |
DYNT.utf |
جو شاھد ڪونہ ھوس، تنھنڪري ھڪ مھينو قيد |
بچاءُ |
ٻولي پوريءَ طرح نہ سمجھن، ٻيو وري قاعدي موجب |
5330 |
DYNT.utf |
ٿيندو ۽ اھڙو آسانيءَ سان مون کي ستائي سگھندا. |
بچاءُ |
سرڪار جي معرفت ۽ ان جي ھٿان ٿيندي تہ وري بہ وڏو |
5331 |
DYNT.utf |
۾ دانھون ڪيائين، حجت دليل ڏنائين، پر ھڪڙو |
بچاءَ |
نڪو شاھد نڪو گواھ، نڪو واقف، نڪو سڃاڻو. گھڻوئي |
5332 |
DYNT.utf |
لاءِ گھڻو مٿو آھي، ۽ پنھنجي جان جو کي ۾ |
بچائڻ |
جي گھڻي تعريف ڪئي ۽ چيائين تہ ``ھنن اسان جي جان |
5333 |
DYNT.utf |
ھيس، تنھنڪري ٽپ ڏيئي اچي مانيءَ تي ويٺي. |
بچائڻي |
ئي پٽيو ٿي، پر لاچار ھئس، ڍونگ ڪري پنھنجي آبرو |
5334 |
DYNT.utf |
آيو ھو، نہ تہ اھڙيءَ حالت ۾ اڳوڻي وقت جا |
بچائيندو |
خرچ نہ ٿيندو ھوس. اھڙيءَ رٿ ڪري، ھو پاڻ کي قرض کان |
5335 |
DYNT.utf |
۽ اوھان جي دشمنن جو خانو خراب ڪندو.'' پوءِ |
بچائيندو |
``پنھنجي محنت خدا صاب وڌي، خدا تعاليٰ اوھان جو سر |
5336 |
DYNT.utf |
. نيٺ ھو اچي ڪناري تي پھتا. ڪناري کي ويجھو |
بچايس |
ٿي. ھن مھاڻي جي گھڻي شڪر گذاري ڪئي، جو ھن ٻٽڻ کان |
5337 |
DYNT.utf |
. اھو جيئدان جو ھن کي مليو، سو خاص سندس زال |
بچايو |
ٿي، پر ھن گھڻا حيلا حوال ڪري، پاڻ کي موت کان |
5338 |
DYNT.utf |
جا پئسا گھڻائي ھئا، جنھنڪري اھڙي بندوبست |
بچت |
معرفت ھئي، تن کي ورھائي ڏنائون. علي رضا وٽ پنھنجي |
5339 |
DYNT.utf |
ھئي، جنھن سان جيڪڏھن ھو ڪو ٿورو گھئو واپار |
بچت |
۾ لڳائي ھئي، پر تڏھن بہ اڃا ھن وٽ پنھنجي ايتري |
5340 |
DYNT.utf |
ٿي پيئي ھين. |
بچت |
ڪمائيندا ھئن ۽ انھيءَ ھوندي بہ ڳچ جيتري رقم |
5341 |
DYNT.utf |
ھيس جا پرڏيھ ۾ ھيڏڙي ٻار جي انگل کڻڻ واري |
بچي |
گذاريو. ھاڻي پيءُ ۽ ڀاءُ تہ ڀڄي ويا، باقي ماءُ |
5342 |
DYNT.utf |
جيڪي سندس شاديءَ جي پھرئين ڏينھن ھئا: يعني |
بچيا، |
ٿيو ھون، تنھنڪري گھر ۾ وري بہ اھي ساڳيا ڀاتي وڃي |
5343 |
DYNT.utf |
جو سندس نالو نشان ظاھر ڪري. زينت بانو سندس |
بچيو، |
جو گھر سڄوئي ويران ٿي ويو. باقي پوئتي اھڙو ڪونہ |
5344 |
DYNT.utf |
مان ھيءُ بہ فائدو ھو، جو ھڪٻئي سان بيحجاب |
بحث |
علم جو ڪتاب کڻي، گڏ ويھي مطالع ڪندا ھئا. انھيءَ |
5345 |
DYNT.utf |
ھليو، جو مختصر طور ھيٺ ڏجي ٺو! |
بحث |
ھندستاني ڪتاب پڙھندي، بردي جي نسبت ۾ ھنن جو پاڻ ۾ |
5346 |
DYNT.utf |
ڪري ويھي رھيو آھين تہ شادي ڪين ڪندس'' |
بحث |
خالو آباد ڪن، تون اچي ھيڌو سارو ٿيو آھين، تہ بہ |
5347 |
DYNT.utf |
۽ گفتگو ھلندي ھئي، جو نيٺ وڃي ناسازيءَ |
بحث |
قسمن جي ماڻھن ۾ پھريائين انھيءَ مضمون بابت زباني |
5348 |
DYNT.utf |
۽ ھوڏ ھلندي ھئي، جو ھو ھڪٻئي جي صحبت مان |
بحث |
مطلب تہ ابتربن ڳالھين تي الھن جي وچ ۾ |
5349 |
DYNT.utf |
۾ مددگار ھوندي ھيس، جا انھيءَ قسم جي منڊمن |
بحث |
زيادہ بيحيائي ڏيکاريندو ھو. ٻيو وري سندس منڊم |
5350 |
DYNT.utf |
زور اٿس، تڏھن بہ اصل جي توکي خبر آھي تہ |
بخت |
پٽ بہ غريب ٿو ٻڌجي، پر جيتوڻيڪ ٻڃنديءَ وارو آھي ۽ |
5351 |
DYNT.utf |
لڳو ھوس، سو ھينئر تمام وڏو ماڻھو ليکجڻ |
بخت |
مسيت ۾ مسُلپي ڪندو ھو، تہ بہ ھاڻ وڪالت ڪري اچي |
5352 |
DYNT.utf |
- امان زينت، سچ ٿي چوين، پر تنھنجي ماءُ |
بختاور |
|
5353 |
DYNT.utf |
- امان! جيڪي وڙن وارا ھوندا، تن جا تہ وڙڳائبا. |
بختاور |
|
5354 |
DYNT.utf |
- امان، سچي پڇين تہ مون کي پنھنجي منھن بہ |
بختاور |
|
5355 |
DYNT.utf |
- امان، ڦريون آھن. |
بختاور |
|
5356 |
DYNT.utf |
- تڏھن پوءِ نيٺ ڪيئن ڪجي؟ توکي الائجي ڪھڙي |
بختاور |
|
5357 |
DYNT.utf |
- جيجل، سچ ٿي چوين. جھڙي تون ڏاھي آھين. اھڙو |
بختاور |
|
5358 |
DYNT.utf |
- خدا ڪري تہ زينت تون بہ اھڙي سکئي گھر ۾ |
بختاور |
|
5359 |
DYNT.utf |
- دائي صدقي، خير گھُر! خدا توکي پُٽن پوٽن |
بختاور |
|
5360 |
DYNT.utf |
- زينت امان، انھيءَ ۾ ڇا آھي؟ ڌيون نيٺ پرايون |
بختاور |
|
5361 |
DYNT.utf |
- نہ امان نہ، ھڻينس کڏ ۾، مائيءَ کي بہ انھيءَ |
بختاور |
|
5362 |
DYNT.utf |
- نہ امان، ھائو تہ نہ ڪئي اٿس، مگر انھن |
بختاور |
|
5363 |
DYNT.utf |
- ھان مائي، اڄ ننڍو سڀاڻي وڏو. تون بہ تہ |
بختاور |
|
5364 |
DYNT.utf |
- ھائو امان، اوھو. |
بختاور |
|
5365 |
DYNT.utf |
- ڇو امان، صبح جو ڪين ڏٺو ھيئي، جو سيٺ گل |
بختاور |
|
5366 |
DYNT.utf |
- ڇو امان، نيٺ اھي پراوا آھن، جي پنھنجا |
بختاور |
|
5367 |
DYNT.utf |
- ڇو اڳنين جمعي رات شربت ۽ گلاب جا شيشا |
بختاور |
|
5368 |
DYNT.utf |
- ڇو مائي، سيٺ گل محمد جي گھر ۾ ڪا گھٽ آھي؟ |
بختاور |
|
5369 |
DYNT.utf |
- ڌيءُ! تڏھن تنھنجي مرضي اصل ڪانھي؟ توکي |
بختاور |
|
5370 |
DYNT.utf |
- ڪيترا ڏينھن ٿيا آھن، جو ويچارو سيٺ سو |
بختاور |
|
5371 |
DYNT.utf |
ائين ڪيو. سگھوئي وري آئي، ۽ سوبرڪي ڳالھ |
بختاور |
|
5372 |
DYNT.utf |
اٿي ويئي ۽ شھربانو ٿوري تائبن خيال پچائي |
بختاور |
پوءِ تہ |
5373 |
DYNT.utf |
بورچيخاني ڏي ھلي ويئي. |
بختاور |
پيئي ٿيندي.'' ائين چئي، مائي پاڻ آٿي پيرن ڀر ٿي، ۽ |
5374 |
DYNT.utf |
بورچيخاني ڏي ھلي ويئي. جھٽ ۾ وري موٽي آني، |
بختاور |
ائين چئي، |
5375 |
DYNT.utf |
بہ وڃي پنھنجي جاءِ تي ستي. |
بختاور |
دل کي تقويت آيس. ماٺ ڪري ڪلمو پڙھي وري سمھي رھي ۽ |
5376 |
DYNT.utf |
پاسي کان بيھي پکو ھڻڻ لڳيون. سڀني پريندي |
بختاور |
جا ھٿ ڌئاربا، ٽيئي ڄڻيون مانيءَ تي ويٺيون. مريم ۽ |
5377 |
DYNT.utf |
پري کان پاسي پاسي بہ ڪيو، پر ھُل ۾ سندس |
بختاور |
۾ نانگ نڪتو آھي، سو اچي مار' آءُٗ اندر ڊوڙيس. اگرچ |
5378 |
DYNT.utf |
جنھن زينت کي خلاصي وقت ۾ ملڻ جو وجھ پئي |
بختاور |
ڪوٺيءَ ۾ وڃي سمھي پيئي، جو گرميءَ جا ڏينھن ھئا، ۽ |
5379 |
DYNT.utf |
جواب ڏنو تہ `` تنھنجي ٻانھن گھرڻ ۾ مائي |
بختاور |
|
5380 |
DYNT.utf |
جواب ڏنو تہ ``ٻڙي مائي! چوبن تہ سچ ٿي، مون |
بختاور |
|
5381 |
DYNT.utf |
جي پٺيان وڃي ڪوٺيءَ ۾ گھڙيس، جتي سرائيءَ |
بختاور |
ھُل ۾ سندس چوڻ ھنن کي برابر ٻڌڻ ۾ نہ آيو، ۽ آءُٗ |
5382 |
DYNT.utf |
جي ڳالھائڻ مان صاف سمجھائين ٿي نہ ماڻس |
بختاور |
ٿورن لي لفظن ۾ اشاري طرح مرضي ڏيکاريائين، جو |
5383 |
DYNT.utf |
چيس تہ ``مائي! اسان جو سرائي اسان سڀني جو |
بختاور |
|
5384 |
DYNT.utf |
چيو تہ ''مائي، سچ ٿي چوين-اولاد جو فڪر مائٽن |
بختاور |
|
5385 |
DYNT.utf |
چيو تہ `` سو برابر، پر آيا ھئا تنھنجي لاءِ. |
بختاور |
|
5386 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``اھو جيڪي چوين ٿي، غلط ڪونھي، اھو |
بختاور |
|
5387 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي تنھنجي ڳالھ سچي آھي، مگر تنھنجي |
بختاور |
|
5388 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي! خدا سڀ خير ڪندو. تون شال پنھنجي |
بختاور |
|
5389 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي، اھو سچ ٿي چوبن، پر وٺ سک کي-ٻار |
بختاور |
|
5390 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي، سرائي اميد علي چڱو آھي، جوان |
بختاور |
|
5391 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي، سو سچ آھي پر جيڪي پنھنجا |
بختاور |
|
5392 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي، سيٺ گل محمد جي گھران، دعائون |
بختاور |
شھربانوءَ پڇيو تہ ``بختاور، ھيءُ ڇا آند و اٿيئي؟'' |
5393 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي، ھوءَ تہ ھٿ ڇُھڻ کان پري بيئي |
بختاور |
|
5394 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``محمد رمضان وڪيل جي بہ نہ ايتري |
بختاور |
|
5395 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ھائو مائي، مچ ٿي چوين پر مون کي |
بختاور |
|
5396 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ٻيو ڇا تي، اجھو انھيءَ ڳالھ تي |
بختاور |
|
5397 |
DYNT.utf |
خوش ٿي، ٻاھرڀرو ٿي سڏ ڪري زينت بالوءَ کي |
بختاور |
سونيون چوڙيون ھيون. اھي ڏسي، مائيءَ کان وڌ |
5398 |
DYNT.utf |
زينت کي ڪنھن ڪم لاءِ سڏ ڪيو، سا ويٺي اوڏي، |
بختاور |
اتي |
5399 |
DYNT.utf |
سان جان بيبيءَ وارو ذڪر ڪڍيو ۽ چيائينس |
بختاور |
کائي سمھي پيا، تڏھن شھربانوءَ پنھنجي صلاحڪار |
5400 |
DYNT.utf |
سان ڳالھہ چوريندي ھئي، نہ تہ پنھنجي منھن |
بختاور |
پڇڻ ڳاڇڻ ھن مناسب نسٿي ڄاتو، تنھڪري ڪڏھن ڪڏھن |
5401 |
DYNT.utf |
سمجھيو تہ زينت کي انھيءَ پاسي تي اعتراض |
بختاور |
بس، ھن جي ايتري چوڻ مان |
5402 |
DYNT.utf |
سيٺ جي فائدي ۾ گھڻو ڳالھايو ٿي. مائيءَ |
بختاور |
کي ھنن سان مائٽي ڪرڻ ۾ البت اعتراض ھو، اگرچ |
5403 |
DYNT.utf |
سڀ کان پوءِ سمھندي ھئي، جو گھر جو ڪم ڪار |
بختاور |
خير جي رات آئي؛ ماني ٽِڪي کائي سڀيئي سَمُھي پيا. |
5404 |
DYNT.utf |
سڀني جا ھٿ ڌئاربا، ٽيئي ڄڻيون مانيءَ تي |
بختاور |
|
5405 |
DYNT.utf |
صفي ۽ ڪوٺيءَ جي وچ وارو دو ڏيئي ڇڏيو، ۽ |
بختاور |
ماءُ ھئي، ۽ آءُٗ بہ دھلجي بيھي رھيس. پوءِ تہ مائي |
5406 |
DYNT.utf |
کان ٻڌو ھو تہ اھا ٻانھن بہ آٿارڻ ۾ آھن؛ |
بختاور |
مريم چيو تہ ``مائي، مون |
5407 |
DYNT.utf |
کي اٿاريائين، جا ٽپ ڏيئي اٿي. ھن کي آھستي |
بختاور |
تہ الائجي ڪھڙو حال ٿيندو آھي. انھن ڳڻتين ۾ وڃي |
5408 |
DYNT.utf |
کي بہ ڏبڻ وٺڻ سان پنھنجو ڪري ڇڏيو ھئائيڻ. |
بختاور |
سوکڙيون سڙيون پيو سوڪلندو ھو. نہ رڳو ايترو، پر |
5409 |
DYNT.utf |
کي پئسا ڏيئي، سمجھائي روانو ڪر ۽ پوءِ مانيءَ |
بختاور |
جو ڪم ٿئي''، ۽ ڌيءُ کي بہ سڏي چيائين تہ ``امان! |
5410 |
DYNT.utf |
کي چيو تہ `` ھيءَ صندوقڙي کڻي وچي اندرينءَ |
بختاور |
کڻي دائيءَ ڏي ڏسي وري بہ پڙھڻ کي لڳي رھي. مائيءَ |
5411 |
DYNT.utf |
کي رڌڻ پچائڻ ۾ بہ مدد ڏيندي ھئي؛ ۽ جيڪڏھن |
بختاور |
نہ رڳو ايترو، پر اڪئر پنھنجي دائيءَ |
5412 |
DYNT.utf |
کي رڌڻ پچائڻ ۾ مدد ڏيڻ لڳي. ٻہ پھر اچي قابو |
بختاور |
- تيتري ۾ زينت بانو اٿي بورچيخاني ۾ ويئي ۽ |
5413 |
DYNT.utf |
کي سڏ ڪيو. ھن وڃي اتيئي گرما گرم خٻر ٻتايس |
بختاور |
چرچن ڪندي، مائي شھر بانوءَ وھنجي بس ڪيو ھو، تنھن |
5414 |
DYNT.utf |
کي سڏي جيڪو سامان آڻڻو ھو، تنھن جو سمجھايو |
بختاور |
زينت انھيءَ مھل قرآن ٺپي، |
5415 |
DYNT.utf |
کي مائي شھربانوءَ سڏي چيو تہ ``اڄ مائي جان |
بختاور |
جي دؤر تي پينگھي ۾ ويٺي. حامد اسڪول ڏي سنڀريو. |
5416 |
DYNT.utf |
کي مدد ڏيندي آھي، اڄ مھمانن جي لاءِ جي |
بختاور |
شھربانوءَ چيو تہ ``مائي، ڪڏھن ڪڏھن آھئين بہ وڃي |
5417 |
DYNT.utf |
مان ايندي ھئي سا نہ آئي. |
بختاور |
ڪيتريون ئي زالون آيون وييون، پر جا لذت ھنن کي اڳي |
5418 |
DYNT.utf |
موٽي آئي، سا ۽ مربم ٻيئي ٿانوَ کڻي اورچيخاني |
بختاور |
ميز جي خاني مان سوپاريون ۽ ڦوٽا ڪڍي ھنن کي ڏنا. |
5419 |
DYNT.utf |
ميٽ تيل ۽ پاڻي ڏئي آئي. پاڻ وجھ ڏسي، اچي |
بختاور |
ڪارچوب ڪڍيو. مائي شھربانو ويئي وھنجڻ، تنھن کي |
5420 |
DYNT.utf |
نالي وڃي رھيا ھئن، پر شنگور بہ مري ويو |
بختاور |
پوءِ باقي ھڪڙ و شيدي شنگور نالي ۽ ھڪڙي حبشياڻي |
5421 |
DYNT.utf |
نڪري ٻاھر ويئي، ۽ ستت ھڪڙي ننڍي ڪمانگري |
بختاور |
گھر جا ڀاتي انھيءَ حالت ۾ ھئا، تہ در جو کڙڪو ٿيو، |
5422 |
DYNT.utf |
ورندي ڏني تہ ``اھو مائي سچ آھي، اھا تہ کير |
بختاور |
|
5423 |
DYNT.utf |
ورندي ڏني تہ ``چوي ٿي تہ ھونءَ تہ ماءُ مالڪياڻي |
بختاور |
|
5424 |
DYNT.utf |
وري پڇيو تہ ``پوءِ حامد عايءَ جي شادي ڪيئن |
بختاور |
|
5425 |
DYNT.utf |
وٽن اچي رھيا ھئا. انھن کان موڪلائڻ جي گھڙي |
بختاور |
سنبريا. انھيءَ ڏينھن حامدعلي ۽ مائي شھر بانو ۽ |
5426 |
DYNT.utf |
وڃي پنھنجي ڪم کي لڳي. |
بختاور |
مس مس بيئي آھي. پوءِ تہ مائي بہ نڪري ٻاھر آئي، |
5427 |
DYNT.utf |
ھلي ويئي ۽ زينت بانوءَ بہ اٿي اڳئينءَ جي |
بختاور |
ائين چئي |
5428 |
DYNT.utf |
ھوندي ھئي، جا ھنن کي گھڻي ڪم جي ھوندي ھئي. |
بختاور |
نالي وڃي رھيا ھئن، پر شنگور بہ مري ويو ھو، باقي |
5429 |
DYNT.utf |
ٻاھر در تي مڙس ماڻھن جي سماءَ تي ويئي ھئي، |
بختاور |
بس ڪيائون، جان بيبيءَ دعا گھري، ۽ سڀ اٿي کڙا ٿيا. |
5430 |
DYNT.utf |
ٻھاري سھاري ڏيئي بس ڪئي ھئي، ۽ ٿانوَ ٿپو |
بختاور |
آرھڙ جا ڏينھن ھئا، صپح جو سج آڀري سنئون ٿيو ھو. |
5431 |
DYNT.utf |
ٻڇيو سو ڀلا ڪيئن؟'' |
بختاور |
|
5432 |
DYNT.utf |
ڇٻي مان بمبئيءَ جو تازو آپل ميوو ڪيدي تڏي |
بختاور |
الھن ڳالھين ڪندي |
5433 |
DYNT.utf |
ڊوڙي در تي آئي، مون کي چيائين تہ `ابا! اندر |
بختاور |
۾ ويٺو ھوس، انھيءَ وچ ۾ اندر دانھن ٿي ۽ مائي |
5434 |
DYNT.utf |
ڪلاڪ کن ۾ سامان وٺي آئي ۽ اچي رڌڻ پچائڻ |
بختاور |
ھن کي روانو ڪيائين. پاڻ وري ويھي قرآن پڙھڻ لڳي. |
5435 |
DYNT.utf |
ڪڏھين ڪڏھين شھر ۾ وڃي پائولين يا ٻين واڻين |
بختاور |
زينت بانو، سبڻ ڀرڻ جي ڪم ۾ ھوشيار ھونديون ھيون. |
5436 |
DYNT.utf |
۽ ٻي سندس جوان ۽ پڙھيل ڌيءَ زينت بانو. پر |
بختاور |
بہ دل نہ چوندي ھيس. سندس صلاحکاريون ھيون ھڪڙي |
5437 |
DYNT.utf |
! ڏس اڄو ڪو زمانو، پُٽ تہ پنھنجي وات وڪيل |
بختاور |
شھربانوءَ چيو تہ `` |
5438 |
DYNT.utf |
! ڏک سک بہ پنھنجن ۾ چڱو، پراون جو سونُ بہ |
بختاور |
شھربانوءَ چيو ``سو سچ آھي، پر |
5439 |
DYNT.utf |
آءُٗ ڇتي ٿي پيئي آھيان، ڪيئن ڪريان. نہ |
بختاور، |
جوان پٽ ويٺو آھي-پنھنجو رت آھي، ڀنھنجو ھڏ آھي-پر |
5440 |
DYNT.utf |
چڱو مڀاڻي تون مون کي وري بہ چوڪريءَ جسو |
بختاور، |
شھربانوءَ چيو تہ ``تڏھن، |
5441 |
DYNT.utf |
زينت بانو جي شاديءَ بابت جا گفتگو پئي ڪئي، |
بختاور، |
پھرئين باب ۾ چيو ويو آھي تہ مائي شھربانو ۽ |
5442 |
DYNT.utf |
علي رضا جن جي وڃڻ کان اٺ-نوَ مھينا پوءِ |
بختاور، |
تڪليف کان ڇٽي ويا، ٻيون تہ سندن ايماندار ٻانھي |
5443 |
DYNT.utf |
مگر اھڙي بہ ڪانہ اچي پئي آھي. ائين ڪندي |
بختاور، |
مائي شھربانوءَ چيو تہ ``اھو سچ آھي |
5444 |
DYNT.utf |
ھيءُ ڇا آند و اٿيئي؟'' بختاور چيو تہ ``مائي، |
بختاور، |
مائي شھربانوءَ پڇيو تہ `` |
5445 |
DYNT.utf |
ڇو نہ فڪر ھوندو. ھڪڙو تہ (اللَّھ مرھيس) |
بختاور، |
شھربانوءَ چيو تہ '' |
5446 |
DYNT.utf |
ڪالھوڪو خواب جو مون تو کي ٻڌابو ھو، تنھن |
بختاور، |
شھر ٻالوءَ چيو ``پر |
5447 |
DYNT.utf |
شيخ جي ڌيءَ جي نالي چيو ھو، جو پڻھين جا |
بخش |
جو مون تو کي شھبازخان ٺيڪيدار جي نياڻيءَ يسا علي |
5448 |
DYNT.utf |
۽ معافي گھران ۽ جيترو ٿي سگھي اوترو ھنن |
بخشايان |
تہ آءُٗ بہ ھن سان گڏيو وڃان ۽ وڃي ھنن کان گناھ |
5449 |
DYNT.utf |
. |
بخشيائون |
مديني ۾ پوريل ھئي، تنھن جي روح کي بہ ختمي جو ثواب |
5450 |
DYNT.utf |
چال ماڻھو ھو. ٻارٻچو ڪو نہ ھوس، گھر ۾ ھڪڙو |
بد |
۽ عملدار ھو ۽ وڏي حڪم وارو ھو، مگر ڏاڍو ظالم ۽ |
5451 |
DYNT.utf |
۾ واھر ڏيو، خوش رکندا ھئا. ھن سپاھيءَ کي |
بدپيشي |
سڙا ھميشھ وٽس پيا حاضري ڀريندا ھئا، ۽ اڪثر ھن کي |
5452 |
DYNT.utf |
تہ مور نٿي ٿئي. |
بدتر |
- آءُٗ ڀانيان ٿي تہ ٿئي ٿي. جي بھتر نہ ٿي ٿئي، تہ |
5453 |
DYNT.utf |
ڪري خراب ڏٺائين، تنھنڪري اڪثر دل شڪستو |
بدچاليءَ |
ٿيس. ٻيو وري سرائي فتح خان جي گھر جو حال، حامد جي |
5454 |
DYNT.utf |
ھن صلاح ڏنيس تہ ``اتان سڌو استنبول ڏي وڃ. |
بدران |
پر ھندستان ڏي اچڻ جي |
5455 |
DYNT.utf |
ھو ھڪٻئي کي سڏڻ ۾ پيار يا آبروءَ جھڙا لفظ |
بدران |
کان ھن جو نالو وٺي نہ سڏيندي ھئي، پر انھيءَ جي |
5456 |
DYNT.utf |
ھڪ-ھڪ چوڪريءَ کان ٺھرايل پگھار يا في درماھو |
بدران |
علم جي بہ ضروري تعليم ڏيڻ ۾ اچي. انھيءَ پورھئي جي |
5457 |
DYNT.utf |
ڏھ نياڻيون ملن، تہ بہ آءُٗ ساڻس مٽ نہ ڪريان، |
بدران |
پنھنجي ڀاءُ جي پاران چڙين تہ ڀلي پيئي چرر-سندس |
5458 |
DYNT.utf |
خلعت دھند. اڄ سلطان جي مون سان ھيتري مھرباني |
بدشنامي |
طبعيت رنگين ٿيندي آھي. گاھي بسلامي برنجند و گاھي |
5459 |
DYNT.utf |
جو بہ خيال ٿين، تنھنڪري ھي موڪلائي توڪلائي |
بدلائڻ |
وڃي. تنھن کان سواءِ ڪن ٻيڻ ملڪن جي سير ڪرڻ ۽ ھوا |
5460 |
DYNT.utf |
ايئن ڳالھ ڪيائين. |
بدلائي |
گھمندي ڦرندي وتان، ۽ ھن جي خواري ٿئي، تنھنڪري |
5461 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ ٿي. تنھن ھن کي چيو تہ جيڪڏھن تون |
بدلي |
صاحبلوڪن کي علي رضا پڙھائيندو ھو، تن مان ھڪڙي جي |
5462 |
DYNT.utf |
مھمل رکڻ لاءِ بہ لکيو ھئائين، پر جڏھن ھن |
بدلي |
ريزيڊنٽ ھن کي ڇڏڻ نٿي گھريو ۽ ھڪ دفعي تہ انھيءَ |
5463 |
DYNT.utf |
ٿي آيو ھو. ھو پنھنجي عھدي جي چارج وٺي دخلڪار |
بدلي |
رھي ٿو، انھيءَ جي نائبيءَ تي علي رضا بغداد مان |
5464 |
DYNT.utf |
ٿي ويا ھئا، تڏھن بہ اھڙا ٻيا وري سگھوئي |
بدلي |
ھن کي ڏسي خوش ٿيا. اگرچہ انھيءَ وچ ۾ ھڪڙو-ٻہ ڃڻا |
5465 |
DYNT.utf |
ڪئي؛ سو اوڏي وڃڻ لاءِ تيار ٿيو. ھن کي انھيءَ |
بدلي |
ڪري اضافي جو حقدار ڪيو ھو، تڏھن سرڪار ھن جي ھڪدم |
5466 |
DYNT.utf |
ھئس، تنھنڪري ھنن اڳي شادي ڪري ڇڏي. |
بدليل |
۾ رھڻ ڪري سڀ طرح جا ديني يا دنيوي خيال اڳي کان |
5467 |
DYNT.utf |
ھوندي ھئي. رنگ تمام اڇو نہ ھوس، نہ بہ نھايت |
بدن |
جو ٻار ھو ۽ سک سان پليو ھو، تنھڪري ھوءَ ڏاڍي نازڪ |
5468 |
DYNT.utf |
۾ البت سنھڙو ھو ۽ ضعيف ڏسڻ ۾ ٿي آيو، ۽ ھتي |
بدن |
پاس ڪيا ھئا، سول سروس جي امتحان لاءِ ويو. پر ھو |
5469 |
DYNT.utf |
ٿي. سگھوئي ھنن جي وچ ۾ ايتري ناسازي ٿي جو |
بدنامي |
انھيءَ معاملي ڪري محبوب عليءَ جي گھڻي |
5470 |
DYNT.utf |
جھڙيون ڳالھيون ظاھر ٿيون؛ جنھنڪري زال |
بدناميءَ |
مٿس نامھربان ھو. زال جي ھلت جي نسبت ۾ ڪيتريون تي |
5471 |
DYNT.utf |
بادي |
بر |
خانہ |
5472 |
DYNT.utf |
زال کي مڙس ڏي وڃڻ تہ ضرور ھو. ان موجب وڃڻ |
بر |
سنبت ڪرڻ لڳا. جيتوڻيڪ ڪي سندن وڃڻ ۾ ناراض بہ ھئا، |
5473 |
DYNT.utf |
آھي. تنھنجي پٽ جو بہ توکي خيال نہ ھوندو، |
برابر |
جان بيبيءَ چيو تہ ``مائي، سچ ٿي چوين، اھا ڳالھ |
5474 |
DYNT.utf |
اھا آھي. پڪ ڪري پوءِ ھوءَ پنھنجي مڙس علي |
برابر |
بہ ٻن-چثن دڪانن وارن کان پڇي پڪ ڪئي، تہ ڦول گلي |
5475 |
DYNT.utf |
رھندو ھو، پر گھڻا ڏينھن ٿيا، جو لڏي ويو |
برابر |
ھن چيس تہ ``ھائو مائي، اھو مون کي سجھي ٿو، ھتي |
5476 |
DYNT.utf |
سلطان جو وڏي حرم وٽ رھڻ جو وارو آھي. اوھان |
برابر |
آھي تہ چنڊ جي پھرينءَ تاريخ کان وٺي، ٽي ڏينھن |
5477 |
DYNT.utf |
سمجھي سگھي، گوڙ ۾ موڳي ٿي ويئي. |
برابر |
برابر ڳالھائڻ نہ پئي اچيس، نہ ھنن جي ٻولي |
5478 |
DYNT.utf |
علي رضا جو ھو. ماءُ جي آئي کان پوءِ ويچارو |
برابر |
بانو انھيءَ ماستر بابت دل ۾ سمجھي ھئي؛ اھو گھر |
5479 |
DYNT.utf |
لکندي رھج. پر پياري، جيتر وري ملون، تيتر |
برابر |
علي رضا چيو تہ ``وڃڻ سان خبر چار لکندس، پوءِ تون بہ |
5480 |
DYNT.utf |
ھوشيار آھي، پر ماڻھو تہ انھيءَ تان بہ پيا |
برابر |
چيو تہ ``مريم، تون سچي آھين، ھوءَ لکڻ پڙھن ۾ |
5481 |
DYNT.utf |
ھو، ليڪن معلوم ٿي سگھيو ٿي تہ وڏي ڪشادي |
برابر |
ڏاڪڻ ھلي، سا اچي ھيٺ تھخاني ۾ بيٺي. اندر انڌارو |
5482 |
DYNT.utf |
ھي ھرطرح اھڙن ملڪي ڪمن جو لائق آھي. |
برابر |
سفارش ناما بہ گھڻا پھتا ھئا، سو ھن کي خاطري ٿي تہ |
5483 |
DYNT.utf |
ٻڌڻ ۾ نہ آيو، ۽ آءُٗ بختاور جي پٺيان وڃي |
برابر |
پري کان پاسي پاسي بہ ڪيو، پر ھُل ۾ سندس چوڻ ھنن کي |
5484 |
DYNT.utf |
ڳالھائڻ نہ پئي اچيس، نہ ھنن جي ٻولي برابر |
برابر |
ڪيڏي ويو. ويچاري لاجواب ٿي؛ ٻيو وري ھندستاني |
5485 |
DYNT.utf |
پر آيا ھئا تنھنجي لاءِ. |
برابر، |
بختاور چيو تہ `` سو |
5486 |
DYNT.utf |
مان ھو؛ گھاڙو سڙڪ ڪانہ ھئي، چارو ھو، سو |
برپٽ |
ٻڌل کڻي آيو، ۽ سندس حوالي ڪيائين. گاڏي ھلي، رستو |
5487 |
DYNT.utf |
لشڪر پيادن ۽ سوارن جو تيار رکجي، جو انھيءَ |
برجستو |
تنھن کان پوءِ رٿ ڪيائون تہ |
5488 |
DYNT.utf |
ھن کي ثابتيءَ ڏيڻ جو چڱو وجھ مليو. تنھنڪري |
برخلاف |
۽ عالمن جي فضوليءَ کان پئجي ويون ھيون، تن سڀني جي |
5489 |
DYNT.utf |
ھوندو ۽ ھيءُ بہ ظاھر ظھور ڪوڙ ڪري سلطان |
برخلاف |
ھن کي سلطان بيعزتي ڪري ڪڍيو آھي، سو ضرور سلطان جي |
5490 |
DYNT.utf |
ڪيترو ھلي سگھندو؟ وري اتي ٻيو سڃاڻڻ وارو |
بردو |
تہ برقعو پھرئين ڏينھن لاھي ڇڏيو ھو. اھڙي ھنڌ ڀلا |
5491 |
DYNT.utf |
جي نسبت ۾ ھنن جو پاڻ ۾ بحث ھليو، جو مختصر |
بردي |
ھڪڙي ڀيري، ڪنھن ھندستاني ڪتاب پڙھندي، |
5492 |
DYNT.utf |
ٿين. |
برطرف |
علم بہ حاصل ٿئي ۽ دبني توڙي دنيوي اعتراض بہ |
5493 |
DYNT.utf |
ڪري ڇڏيو، جو انھيءَ ڪري پنھنجي مطلب حاصل |
برطرف |
رنج ٿي مون کي درٻار مان لوڌائي ڪڍو ۽ نوڪريءَ کان |
5494 |
DYNT.utf |
منھن تي وجھيو، ٻاھر پنڌ يا گاڏين ۾ ڪم ڪار |
برقعا |
رضا - پياري، ائين ناھي. ھُتي سکرن سکرن جون زالون |
5495 |
DYNT.utf |
بہ ايراني يسا پٺاڻڪي ڊول جو ھوندو ھون، |
برقعو |
تہ گاڏي ڀاڙي ڪري آڻيندا ھئا، انھيءَ ۾ ويندا ھئا، |
5496 |
DYNT.utf |
پھرئين ڏينھن لاھي ڇڏيو ھو. اھڙي ھنڌ ڀلا |
برقعو |
موالين وانگي گوماٽيو پيو ھو. زينت بانو ۽ سسڻس تہ |
5497 |
DYNT.utf |
تہ لاھن ڏينم، ساھ تہ پٽڻ ڏينم. خدا سڀ چڱي |
برقعو |
ماڻس چيس تہ ``ابا! |
5498 |
DYNT.utf |
مٿان وڌائين، شھربانوءَ کان موڪلايائين، |
برقعو |
موڪليو تہ ``گاڏي تيار آھي، ھاڻي اچو.'' ماني سنڀري ۽ |
5499 |
DYNT.utf |
يا پوش يا ڪوٽ، سو تہ آھي جتي ڪٿي جي رسم. |
برقعو |
نہ ٿئي. بي پردي ۽ آگھاڙيءَ ۾ ڪھڙو فرق؟ باقي ٿيو |
5500 |
DYNT.utf |
سان ھڪڙي زال ويٺل ھئي ۽ ھڪڙي پورھيت ساڻس |
برقعي |
نائبن بجي ڌاري در تي ھڪڙي گاڏي آئي جنھن ۾ |
5501 |
DYNT.utf |
و گاھي بدشنامي خلعت دھند. اڄ سلطان جي مون |
برنجند |
``بادشاھن جي طبعيت رنگين ٿيندي آھي. گاھي بسلامي |
5502 |
DYNT.utf |
خبردار ۽ ڀڙ ٿيندي. |
بروز |
ھئي، ويتر ھينئر جو شوق رکي سکڻ لڳي، سو ويئي روز |
5503 |
DYNT.utf |
ماءُ جي مرڻ جي خبر ٻڌي ٻارين ٻچين آيا ھئا، |
بروقت |
محبوب علي ۽ منصور علي، جي |
5504 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري ھن کي انھيءَ ڪم جو ھر طرح لائق |
برڪ |
علي رضا تہ اڱيئي انگريز سرڪار وٽ |
5505 |
DYNT.utf |
ملڪ مان ويئي آھي، حق تي آنّ سھانگو نٿو |
برڪت |
ھاڻي ڌيئون بہ پنھنجي وات وڪيل! گھوڙا گھوڙا! حق تي |
5506 |
DYNT.utf |
جي قبر تي زيارت لاءِ ويا، جو علي رضا جو |
بزرگ |
رھيا. ھو سڀئي گڏجي وري مرحوم علي نواز خان سندن |
5507 |
DYNT.utf |
ابا، اسان جي خدا ئنڍ قٽائي ھوندي تہ ڪو |
بس |
جان بيبيءَ البت رنج مان جواب ڏنس تہ `` |
5508 |
DYNT.utf |
پياري، قسمت ائين آھي، خدا ڪندو، تہ وري |
بس |
علي رضا ورندي ڏني تہ `` |
5509 |
DYNT.utf |
گذر ڪرڻو آھي، حياتيءَ جو دم لنڳھائڻو آھي.'' |
بس |
آھي، وڏي خوشي آھي؛ ادي، منھنجو بہ اھڙوٿي حال آھي. |
5510 |
DYNT.utf |
مريم، زمانسازيءَ جون ڳالھيون اچي دل تي |
بس |
جان بيبيءَ چيو تہ `` |
5511 |
DYNT.utf |
ناھي. |
بس |
سندن مائٽ سکر آھن يا ھوند وارا آھن، ايتري ڳالھ |
5512 |
DYNT.utf |
ڪرايس. انھيءَ طرح خير سان اھو ڏينھن گذريو، |
بس |
کي ھتي رلايو اٿس.'' پر پوءِ وري ننھڻس دلاسا ڏيئي |
5513 |
DYNT.utf |
ڪئي ھئي، ۽ ٿانوَ ٿپو مَلي پئي بورچيخاني |
بس |
جو سج آڀري سنئون ٿيو ھو. بختاور ٻھاري سھاري ڏيئي |
5514 |
DYNT.utf |
ڪئي. پوءِ سڀيئي وري کٽولن تي ليٽي پيون، |
بس |
اتي زينت بہ وري آئي، تنھنڪري ھنن کڻي |
5515 |
DYNT.utf |
ڪئي، ڀانئيائين تہ ھوءَ ڪو جواب ڏيندي، |
بس |
ائين چئي ھن ذري تائين |
5516 |
DYNT.utf |
ڪئي، ڀانيالين تہ ڏسان شھربانو ڇاٿي چوي، |
بس |
جان بيبيءَ |
5517 |
DYNT.utf |
ڪيائون، جان بيبيءَ دعا گھري، ۽ سڀ اٿي کڙا |
بس |
بہ ويٺي ڪيائون ۽ ماني بہ ويٺي کاڌائون. ليٺ کائي |
5518 |
DYNT.utf |
ڪيو ھو، تنھن بختاور کي سڏ ڪيو. ھن وڃي اتيئي |
بس |
انھن چرچن ڪندي، مائي شھر بانوءَ وھنجي |
5519 |
DYNT.utf |
ڪيو ھئائين. اتي ئي ماٺ ڪيو، ڳان تي ھٿ ڏيو، |
بس |
جي زال، صفي ۾ منجي وجھيو ويٺي ھئي. ڏندڻ-پاڻي ڪري |
5520 |
DYNT.utf |
!'' |
بس |
تہ ھھڙن پارن وارو ڪو گھوٽ ھجي تہ اچي، نہ تہ |
5521 |
DYNT.utf |
!'' |
بس |
خدا ڪر، توکي چون تہ اچي ڏس، پسند پويئي تہ وٺ نہ تہ |
5522 |
DYNT.utf |
ٻاھرين ملڪي ڪمن ۾ ھن جي صلاح مصلحت پچڻ |
بسا |
حاضر ٿيو ۽ سندس مقربن سان ھڪڙو ٿيو. اڪثر اندرين |
5523 |
DYNT.utf |
اوڏي ويندا ھئا. پويون حج ڪري رھيا ھئا، |
بسال |
مڪو ۽ مدينو سڻاوا ھئا، ۽ اڪثر سلطان جا امير سال |
5524 |
DYNT.utf |
بھتر ٿيندو ويو. جن اشراف مسلمان خاندان |
بسال |
انھيءَ طرح مڪتب سال |
5525 |
DYNT.utf |
آفيسر کي معلوم ٿي، جنھن جو ساڻس گھڻو پيار |
بسالا |
ڏينھن ۾ ھسن جسي ھوشياري، چالاڪي ۽ ايمانداري سندس |
5526 |
DYNT.utf |
برنجند و گاھي بدشنامي خلعت دھند. اڄ سلطان |
بسلامي |
ھئي تہ ``بادشاھن جي طبعيت رنگين ٿيندي آھي. گاھي |
5527 |
DYNT.utf |
اللّہ ڪري الھيءَ ڳالھ تي ڪري بيھ.'' |
بسم |
ھئي - ڀلا ھن جو ڇٽل روح جو آھي! ھائي مائي ٻڌين ٿي، |
5528 |
DYNT.utf |
اللَّھ'' ڪئي ۽ جان بيبيءَ تہ پنھنجي ھميشھ |
بسم |
بختاور پاسي کان بيھي پکو ھڻڻ لڳيون. سڀني پريندي `` |
5529 |
DYNT.utf |
آھي، تہ مون کي بہ پسند آھي. انھيءَ گھر جا |
بسند |
منھن مٿي ڪري چيو تہ ``امان! جي اھا ٻانھن اوھان کي |
5530 |
DYNT.utf |
نہ تہ وري ترار سان مارڻ جي يا ڪا ٻي رٿ پوءِ |
بس، |
مقرر ڪري، انھيءَ مال مان پورائي ڪجي. جي فتح ٿي تہ |
5531 |
DYNT.utf |
ھن جي ايتري چوڻ مان بختاور سمجھيو تہ زينت |
بس، |
|
5532 |
DYNT.utf |
از سلام شوق انجام و آرزوي ديدار محبت آثار-آنڪھ |
بعد |
خط- ``عزيز مھربان من، زينت جسم و جان من، سلامت. |
5533 |
DYNT.utf |
تسليمات لياز آيات و اشتياق ملاقات محبت |
بعد |
خط- ``شوھر مھربان، عزيز از جان سلامت. |
5534 |
DYNT.utf |
مڀئي اچي اتي گڏ ٿين. |
بعد |
سراءِ آھي، سا ھلي والارين، جو انھيءَ حادثي گذرڻ |
5535 |
DYNT.utf |
تہ ٻيا ڪي صاحبلوڪ ايندا ھئا، جي سندس منڊم |
بعضي |
سوڌو اڪثر صاحبلوڪي ناچن ۽ مجلسن ۾ ويندو ھو، ۽ |
5536 |
DYNT.utf |
دل ۾ آيس تہ وري ولايت وڃي ٻيءَ منڊم سان |
بعضي |
گھڻو پسند نہ آيس، وري شادي ڪرڻ جو ارادو ڪيائين. |
5537 |
DYNT.utf |
وقت تہ پاڻ ڪنھن پاسي ھلي ويندي ھئي ۽ زينت |
بعضي |
ھن کي پاڻ سان مدد لاءِ ھٽ تي وٺي نيئي ويھارڻ لڳي. |
5538 |
DYNT.utf |
جا رھاڪو ٿيا. |
بغداد |
پڙھائيندوسانس. انھيءَ طرح اھي سڀ گھر جا ڀاتي اچي |
5539 |
DYNT.utf |
جي ريزيڊنٽ ھن کي ڇڏڻ نٿي گھريو ۽ ھڪ دفعي |
بغداد |
اگرچہ |
5540 |
DYNT.utf |
سان روانا ٿيون؛ اسين وڃون استنبول ۽ منصورعلي |
بغداد |
ڪرڻ ھن ضروري ڄاتو. تنھنڪري ٺھواءُ ڪيائين تہ سڀ گڏ |
5541 |
DYNT.utf |
مان بدلي ٿي آيو ھو. ھو پنھنجي عھدي جي چارج |
بغداد |
وڏو ڪانسل رھي ٿو، انھيءَ جي نائبيءَ تي علي رضا |
5542 |
DYNT.utf |
۾ |
بغداد |
|
5543 |
DYNT.utf |
۾ انگريز سرڪار جي ريز يڊ نٽ جي نائبيءَ |
بغداد |
واري نوڪريءَ لاءِ پيو چوندو ھو؛ سو ھاڻ ھن کي |
5544 |
DYNT.utf |
۾ بہ ڪيو ھئائين. اگرچہ ھتي انھيءَ ھنڌ کان |
بغداد |
پوليٽيڪل ڪم ھاڻ ھن کي نئون ڪين ھو. ٻارھن مھينا |
5545 |
DYNT.utf |
۾ رھيو، تنھنڪري سندس پٽ منصور عليءَ جي |
بغداد |
اھو ھڪڙو سال، جو علي رضا |
5546 |
DYNT.utf |
۾ وارد ٿيو. |
بغداد |
ننڍي پٽ منصور علي ۽ پنھنجي دائي مريم سان اچي |
5547 |
DYNT.utf |
۾ يا ٻئي پاسي ھسن جي پڙھڻ جو بندوبست نہ |
بغداد |
واڻي پاڻ سان کنيو ھو. پھرين دل ۾ آيو ھوس تہ ستان |
5548 |
DYNT.utf |
ايران ۽ ٻين ولايتن ڏي وڃي، خاصو خاصو مال |
بغداد، |
پئسا ڏيئي موڪليندا ھئا، جو بمبئي ۽ ڪلڪتي، توڙي |
5549 |
DYNT.utf |
چڱي، اھڙي شاديءَ کان ڏک چڱو. مون کي کاڌي |
بک |
انھيءَ مرض کان مون کي ڇڏائجئين. اھڙي شاديءَ کان |
5550 |
DYNT.utf |
ھيئي تنھن کان ڀڳي آھين؟'' پر ھن چيس ``آءُٗ |
بک |
اھا ڳالھ ڪئي، تنھن ڏوراپو ڏنس تہ ``متان اسان وٽ |
5551 |
DYNT.utf |
ڪانہ ھئي. مگر ھن جي دل ۾ جا ننڍي ھوندي کان |
بک |
مھينا ھنن سڀني گڏجي پئي گذاريو. ھينئر علي رضا کي |
5552 |
DYNT.utf |
ھئي ۽ ٻار بہ بکيو ھوس، تنھنکري ٻہ-ٽي آنا |
بُکي |
ويو. زينت بانو ٻار ڪڇ تي ڪري لھي پئي. ھوءَ پاڻ بہ |
5553 |
DYNT.utf |
ھوس، تنھنکري ٻہ-ٽي آنا ڪڍي ڪنھن گھور ڙيي |
بکيو |
ڪڇ تي ڪري لھي پئي. ھوءَ پاڻ بہ بُکي ھئي ۽ ٻار بہ |
5554 |
DYNT.utf |
اٿن ھاڻ وري اندرين زنانن ڪمن ۾ ٿا ھٿ وجھن. |
بگيڙيا |
``ڇوڪرا انگريزي پڙھي کَري پيا آھن، ٻاھر جا ڪم تہ |
5555 |
DYNT.utf |
وڃي!'' |
بگڙي |
ھوندي، بھتر آھي تہ ترت جواب وٺجي، متان ڍر ڏلي ڪم |
5556 |
DYNT.utf |
سر تان ٽريل ڏسي، خدا جو شڪرانو ڪيائين ۽ |
بلا |
ٻڌي ۽ ان جي خراب نتيجي تي خيال ڪري ڏڪي ويو ۽ انھڙي |
5557 |
DYNT.utf |
ماري، لٺ تي لڙڪائي دو تي نڪري آيس. اھا ڪوٺي |
بلا |
ڪوٺيءَ جي وچ وارو دو ڏيئي ڇڏيو، ۽ ڪوٺيءَ جي ڪنڊ ۾ |
5558 |
DYNT.utf |
مان مس ڇٽي، تہ ٻيءَ ۾ اچيو ڦاسي. وري بہ |
بلا |
ڪاھي اچي ڪنڌ تي ڪڙڪندا آھن؛ سو سچ آھي. اڃا ھڪڙيءَ |
5559 |
DYNT.utf |
ڀٽون نہ ھجي.'' ۽ ٻيون ڪي اھڙيون لٽائڻ جون |
بلا |
ھنن ڏينھن ۾ اندر گرمي ۽ اونداھي ھوندي، متان ڪا |
5560 |
DYNT.utf |
'' بہ پڙھيو - پوءَ کائڻ لڳيون. |
بِلافِ |
۽ جان بيبيءَ تہ پنھنجي ھميشھ جي دستور موجب ``لاِ |
5561 |
DYNT.utf |
ڪج جيئن ايتري حد تي ڳالھ ا وڃي. |
بلو |
ڌيءَ کي بہ ذانھن ڪرڻ کان ڪو عيب ڪونھي، سو اھڙو ڪو |
5562 |
DYNT.utf |
ڪجي. ھاڻي ڏينھن ڏٺو آھي، جي سٽ پائي درکان |
بلو |
مون سان زبردستي ڪندو، تنھن کان جند ڇڏائڻ جو ڪو |
5563 |
DYNT.utf |
ڪر. جيڪا اللّھ گھري ھوندي، سا پيئي ٿيندي.'' |
بلو |
لھي ڏج. رڌڻ پچائڻ جي مھل بہ ٿي آھي، وڃي تنھن جو |
5564 |
DYNT.utf |
ڪرڻو اٿم. اڄ تہ مائٽ بہ چون ٿا تہ `اٽي تي |
بلو |
بہ ويٺو آھي، جوان اچي ٿيو آھي، تنھن جو بہ نيٺ |
5565 |
DYNT.utf |
ڪريو.'' پوءِ پاڻ وڃي گھوڙي کي ٻڌي، ھنو لاھي، |
بلو |
تہ ھيءَ ``سوکڙي اوھان جي لاءِ آندي اٿم، تنھن جو |
5566 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري اتي وڃڻ گھڻن سببن ڪري ھن کي |
بلي |
ڪنھن سان نہ ڪئي ھئي، ۽ ٻيو وري اھو پرڳڻو روس جي |
5567 |
DYNT.utf |
ڪيو ويو آھي، ۽ گھر سنڀالڻ، جڏھن مڙس ٻاھران |
بلي |
ڪرڻ، دشمنن کي سامھون ٿيڻ، کٽڻ ڪمائڻ، مڙسن جي |
5568 |
DYNT.utf |
انھيءَ کان بہ وڌيڪ خراب مثال، پردي وارن |
بلڪ |
مثال اھڙين قومن مان بہ ملي سگھندا. پر اوترا مشال، |
5569 |
DYNT.utf |
اھنجو ھو. |
بلڪل |
پورو ڪن، جو اندر حرمسراءِ ۾ وڃڻ ۽ اھڙو ڪم ڪرڻ |
5570 |
DYNT.utf |
چالاڪ ٿي ويثي ھئي. |
بلڪل |
تعليم تہ اصل مليل ھئي، ٻي وري پاڻ ڏني ھئاڻينس، سا |
5571 |
DYNT.utf |
چالاڪ ٿي. ڪيتريون ئي وڏن وڏن صاحبلوڪن جون |
بلڪل |
۾ بہ ھن ڏاڍو سڌارو ڪيو ۽ پڙھڻ-لکڻ توڙي ڳالھائڻ ۾ |
5572 |
DYNT.utf |
چڱيءَ تجويز سان ھلت ڪندو ھو. پھرين ڏينھن |
بلڪل |
ھوندي ھيس، تڏھن بہ ھو ڏاھو ۽ آزمود گار ماڻھو ھو. |
5573 |
DYNT.utf |
خبر نہ ڪجئين.'' |
بلڪل |
ڪري ڇڌيو ھئائينس تہ ``زينت بانوءَ جي ھنن سان. |
5574 |
DYNT.utf |
خبردار لياقت واريون ۽ نيڪ ڏسڻ ۾ آيون؛ تنھنڪري |
بلڪل |
سي ھينئر ھتي اچڻ لڳيون ۽ جيڪي ٻڙھي آٿيون، سي |
5575 |
DYNT.utf |
خيال بہ ڪونہ ٿو ٿئي؛ تنھنڪري جنھن بپ کان |
بلڪل |
ڏسڻ يا خيال سان نھارڻ ضرور ٿئي ٿو، پوءِ انھيءَ ڏي |
5576 |
DYNT.utf |
غريب زال آھي اسان سان مہبت ٻجھي ويئي اٿس.'' |
بلڪل |
پلڪ گذري ديئي، مھمان خوش ٿي ويا. مائي جان بيبي |
5577 |
DYNT.utf |
مشڪل ھو، اھا مشڪلات علي رضا جن حل ڪئي، |
بلڪل |
جي زالن ۾ پردي جي ھئڻ سبب تعليم جو استعمال |
5578 |
DYNT.utf |
نڪرڻ کان روڪڻ اجايو آھي. جڏھن نڪرن، تڏھن |
بلڪل |
ھيءُ آھي، تہ زالن کي اصل ديوارن جي اندر بند رکڻ ۽ |
5579 |
DYNT.utf |
ھوشيار ٿيو ھو. علي رضا ھلندڙ زماني جي وڏن |
بلڪل |
ورھين جو ھو ۽ انھيءَ ڄمار ۾ انگريزي، فارسيءَ ۾ |
5580 |
DYNT.utf |
ٻيءَ طرح جا ھئا، تنھنڪري سندس ويجھا مائٽ |
بلڪل |
رستا پنھنجا ئي پنھنجا ھئا، سندس قوم جي رستن کان |
5581 |
DYNT.utf |
ڪو نہ ڪجو.'' |
بلڪل |
گھرائجو، جيڪي مون وٽ آھي سو سڀ اوھان جو آھي، حجاب |
5582 |
DYNT.utf |
ٺھرايل وقت تي رقم ملندي رھي؛ جنھنڪري ھن |
بماہ |
لاءِ اڳواٽ پئسا بئنڪ ۾ رکي ڇڏيائين تہ ھن کي ماہ |
5583 |
DYNT.utf |
شھر جا مسلمان ۽ ھندو ھنن جي مجلس ۾ آيا، |
بمبئي |
ھئا، تنھنڪري ھنن جي شادي وڏي تجمل سان ٿي. نہ رڳو |
5584 |
DYNT.utf |
شھر جو خرچ بہ البت ڳرو ھو، تنھنڪري ھنن |
بمبئي |
کي في الحال ٻيءَ ڪنھن آمدنيءَ خي اميد ڪانہ ھئي ۽ |
5585 |
DYNT.utf |
شھر جي تعريف ھئي. ٻئي ٽئي خط ۾ ھنن کي خبر |
بمبئي |
ھئائين؛ ۽ ٻيو منجھس درياھ جي مسافريءَ جو احوال ۽ |
5586 |
DYNT.utf |
شھر ۾ يا ان جي آسپاس آسانيءَ سان ٿيڻ اھنجو |
بمبئي |
پر اھڙو بندوبست تہ |
5587 |
DYNT.utf |
وسائجي، جتي ھي ھيترن ڏينھن ڪري ٺھي بہ ويا |
بمبئي |
ڪڪ ٿي پيا ۽ پير تي آين. ٺھراءُ ڪيائون تہ وري وڃي |
5588 |
DYNT.utf |
يا ڪراچيءَ روانو ڪري ڇڏيون، جو مڏئي وٽان |
بمبئي |
بہ ھن کي چيو تہ ``مائي! جي تنھنجي مرضي ھجي تہ توکي |
5589 |
DYNT.utf |
يا ڪراچيءَ وڃڻ جو بہ وجھ لڳي ويندم، تڏھن |
بمبئي |
وڌيڪ آسودي بہ رھنديس، ۽ سيٺ جي معرفت سِگھو چِرڪو |
5590 |
DYNT.utf |
۽ ٻين ولايتن سان واپار ھلندو ھو، ۽ ھزارن |
بمبئي |
ھڪڙو ميمڻ سيٺ حاجي ڏوسل نالي ھوندو ھو. انھيءَ جو |
5591 |
DYNT.utf |
۽ ڪلڪتي، توڙي بغداد، ايران ۽ ٻين ولايتن |
بمبئي |
ھو. ھن کي ڳچ جيترا پئسا ڏيئي موڪليندا ھئا، جو |
5592 |
DYNT.utf |
۾، اتي ڪي ڏينھن رھي پيو. ڀيڻ کي بہ گڏيو |
بمبئي |
منصور علي جو استنبول مان روانو ٿيو، سو پھربن آيو |
5593 |
DYNT.utf |
آيو. |
بمبئيءَ |
سندس ڌيءُ اتي ھئي، تنھنڪري محبوب علي ولايت مان |
5594 |
DYNT.utf |
بہ پيو وڃبو. |
بمبئيءَ |
ڌنڌي پٺيان حيدرآباد ڏي بہ پيو اچبو ۽ جي دل چيو تہ |
5595 |
DYNT.utf |
پھتو. |
بمبئيءَ |
لڳا. نيٺ ھي موڪلائي لڪتو. ۽ پنھنجي عيال سوڌو اچي |
5596 |
DYNT.utf |
پھتو. گھڻائي ماڻھو آگبوٽ تي چڙھي آيا ۽ |
بمبئيءَ |
ٻئي ڏينھن ٻنپھرن کان پوءِ، آگبوٽ اچي |
5597 |
DYNT.utf |
جا جبل پئي ڏٺا. سگھوئي شھر جي عمارتن منھن |
بمبئيءَ |
تنھن تي سڀ ماڻھو ٽپڙ ٽپڙ ٽاڙي ٻڌڻ لڳا، جو پري کان |
5598 |
DYNT.utf |
جو تازو آپل ميوو ڪيدي تڏي تي رکيو-لال ڪيوڙو |
بمبئيءَ |
الھن ڳالھين ڪندي بختاور ڇٻي مان |
5599 |
DYNT.utf |
جو رھاڪو ھو، ڪنھن ڇاپخاني ۾ ڀائيوار ھوندو |
بمبئيءَ |
نالي سان رستو ٿي ويو ھوس. ھو چڱو ماڻھو ھو؛ |
5600 |
DYNT.utf |
جھڙو نمونو آھي، پوءِ اوير سوير پنھنجي |
بمبئيءَ |
ھلي پنھنجو پنھنجو ڌنڌو ھلايون، جو اھو شھر وري بہ |
5601 |
DYNT.utf |
جھڙي شھر ۾ آيو ھو، تنھنڪري ھن کي آتي رھڻ |
بمبئيءَ |
ھن کي پيدائش ٿيڻ لڳي. وري سنڌ جھڙي ملڪ مان نڪري، |
5602 |
DYNT.utf |
جھڙي شھر ۾ بہ سندس نالو ھو، تنھنڪري اھڙيءَ |
بمبئيءَ |
زبانن ۾ ھوشيار ھو، ۽ پاڻ مسلمان ۽ سکر ماڻھو ھو ۽ |
5603 |
DYNT.utf |
جھڙي شھر ۾ پنھنجي پئسي کان سواءِ مڙئي ڪوڙ |
بمبئيءَ |
ڪٿي پورھيت بيھين؟ ٻہ-ٽي رپيا مھيني ۾ نڪري پوندءِ. |
5604 |
DYNT.utf |
جي تر جي ھئي. ڪا ھند ستانڻ ٿي ڏٺي، تنھن |
بمبئيءَ |
ڇٽي. جيل ۾ رھي زينت ھن سان واقف ٿي وئي ھئي. ھوءَ تہ |
5605 |
DYNT.utf |
جي گاڏيءَ وارن سان خدا شال ڪنھن جو پلؤ |
بمبئيءَ |
گلي اھا اٿئي.'' حٽيقت ڪري ڦول گلي اڃا پري ھئي، پر |
5606 |
DYNT.utf |
جي ھڪڙي وڏي اسڪول ۾ پڙھڻ ويھاريا ۽ سندس |
بمبئيءَ |
رضا پنھنجا ٻيئي پٽ محبوب علي ۽ منصور علي بہ ھاڻ |
5607 |
DYNT.utf |
جي ھڪڙي-ٻن وڏن ماڻھن چوايو. ھوءَ ھينئر |
بمبئيءَ |
علي رضا کي سندس ڌيءُ عظمت بانوءَ جي سڱ لاءِ |
5608 |
DYNT.utf |
شھو ۾ علي رضا پھرين ھڪڙو بي نام بي نشان |
بمبئيءَ |
انھيءَ طرح جنھن |
5609 |
DYNT.utf |
کان آيا آھن.'' پر ھيترو تاڪيد ڪري ڇڌيو ھئائينس |
بمبئيءَ |
عليءَ کي ۽ سندس جاءِ تي خبر ڏي، تہ فلاڻا اڄ صبح جو |
5610 |
DYNT.utf |
کان موٽي آيا. آئي کان پوءِ سگھوئي ھنن کي |
بمبئيءَ |
سرائي فتح خان جي گھر جو اھو حال ھو؛ جو علي رضا جن |
5611 |
DYNT.utf |
کان موٽيِ آيو، تڏھن ھن اچي پنھنجر گھر وسايو |
بمبئيءَ |
جڏھن علي رضا |
5612 |
DYNT.utf |
کان نڪتا. |
بمبئيءَ |
کان پوءِ مھينو-اڌ گذاري، ھنن وري ٽپڙ ٻڌا ۽ اچي |
5613 |
DYNT.utf |
کان نڪتو. آتي پھريائين تہ جنھن بنگلي ۾ |
بمبئيءَ |
کي اچي گڏيو. ساڻس گڏ اچي آگبوٽ ۾ چڙھيو، ۽ اچي نيٺ |
5614 |
DYNT.utf |
لڏي وڃڻ گان پوءِ ورھيہ-ٻن جي اندر ھن جي |
بمبئيءَ |
مطلب تہ علي رضا جن جي |
5615 |
DYNT.utf |
مان نڪرڻ جو وڌيڪ سعيو ٿي ٿين. آخر ھو ٺھراءُ |
بمبئيءَ |
جيئن ھنن جو رکيل پئسو روزبروز گھٽبو ٿي ويو، تيئن |
5616 |
DYNT.utf |
موڪليان، با ولابت ڏي روالو ڪريان تہ ڀلي |
بمبئيءَ |
وقت ڪونہ ٿي مليس سو پئي خيال ڪيائين تہ ھن کي وري |
5617 |
DYNT.utf |
نڪتو. |
بمبئيءَ |
شادي ڪيائين ۽ سگھو ئي زال سوڌو روانو ٿيو ۽ اچي |
5618 |
DYNT.utf |
وارا آڳبوٽ بہ اچي بيھندا آھن، ۽ مال لاھيندا |
بمبئيءَ |
جنھن سان ڏاڍي وھڪ آھي. انھيءَ بندر تي ڪراچيءَ ۽ |
5619 |
DYNT.utf |
واري کي ڦول گليءَ ۾ رلائي رلائي بيٺا تہ |
بمبئيءَ |
اھي خط ويا تہ سھي، مگر |
5620 |
DYNT.utf |
وڃان ۽ سيٺ کي پارت ڪر تہ مون کي اوڏي روانو |
بمبئيءَ |
ھاڻي مون کي موڪل ڏبو تہ آءُٗ پنھنجن مائٽن ڏي |
5621 |
DYNT.utf |
وڃي، آتي وڃي پھريائين رھڻ جي جاءِ جو بہ |
بمبئيءَ |
گھرن پاڻ ۾ پھي اھو ٺھراءُ ڪيو تہ في الحال علي رضا |
5622 |
DYNT.utf |
ٿي. تنھن ھن کي چيو تہ جيڪڏھن تون مون سان |
بمبئيءَ |
کي علي رضا پڙھائيندو ھو، تن مان ھڪڙي جي بدلي |
5623 |
DYNT.utf |
ڏي روائي ٿي. ھي ٻيئي ڀائر اچي ڪراچي ۾ جايون |
بمبئيءَ |
آيا ۽ عظمت بانو بہ موڪلائي پنھنجي مڙس سوڌو |
5624 |
DYNT.utf |
ڏي وڃڻ لاچار ٿيو آھي. سلطان جي دل تہ ھن |
بمبئيءَ |
۽ ٻہ-ٽي عذر ٺاھي ٻڌايائينس تہ ھنن سببن ڪري مون کي |
5625 |
DYNT.utf |
ڏي وڃڻ يا ڪراچيءَ موٽڻ جو شايد چڱو وجھ |
بمبئيءَ |
ٿي پيئي ھئي، ۽ ٻيو ڄاتائين ٿي تہ وڏي شھر ۾ وري بہ |
5626 |
DYNT.utf |
۽ ٻين پاسي ھوندا ھئا؛ تنھن پنھنجي پٽ جي |
بمبئيءَ |
جي ڪوٺي حيدرآباد ۾ ھئي، ۽ سندس گماشتا ڪراچيءَ، |
5627 |
DYNT.utf |
۾ آئي ٽي مھينا مس گذرين تہ ويائي ۽ پٽ ڄائس، |
بمبئيءَ |
زينت بانو وري بہ پيٽ سان ھئي ۽ |
5628 |
DYNT.utf |
۾ آيا ۽ خدا جي فضل سان اندر-ٻاھر آرام سان |
بمبئيءَ |
وري گھڻا ڏينھن جوش گذاريائون. پر ھاڻ جڏھن ھو وري |
5629 |
DYNT.utf |
۾ اچي ٻيئي گڏ ٿيا، تڏھن بہ پھريائين تہ |
بمبئيءَ |
وري جڏھن |
5630 |
DYNT.utf |
۾ اسان جو پٽ اڳيئي پنھنجو ڪارخانو مچايو |
بمبئيءَ |
ھئي، تنھن کي اھا صلاح بڇڙي نہ لڳي. ھنن ڄاتو تہ |
5631 |
DYNT.utf |
۾ پھچڻ شرط ھن ھڪڙو خط حامد عليءَ جي معرفت |
بمبئيءَ |
|
5632 |
DYNT.utf |
۾ پيءُ - پٽ جو گڏ رھندا ھئا، تن جي وچ ۾ البت |
بمبئيءَ |
ھوڏي |
5633 |
DYNT.utf |
۾ پڙھي ڀاءُ جھڙوئي ھوشيار ٿيو ھو. |
بمبئيءَ |
ھيءُ محبوب عليءَ کان رڳو ٻہ-اڍائي ورھيہ ننڍو ھو ۽ |
5634 |
DYNT.utf |
۾ تہ علي رضا پنھنجو ڪارخانو متل ڇڏي ويو |
بمبئيءَ |
|
5635 |
DYNT.utf |
۾ جيڪي ڏينھن ھي پنھنجي منھن رھيا، سي ھنن |
بمبئيءَ |
|
5636 |
DYNT.utf |
۾ رھي ۽ انھيءَ مڪتب جاري ڪئي بہ ڇھ-ست ورھيہ |
بمبئيءَ |
اھي ٽيئي ھاڻي تعليم جھڙي ڄمار جا ھئا، جو ھنن کي |
5637 |
DYNT.utf |
۾ صلاح آئي ھيس تہ انھن مان ھڪڙي يا ٻنھي |
بمبئيءَ |
اگرچہ پريندي |
5638 |
DYNT.utf |
۾ گذاري نٿا سگھن، تنھنڪري لڏي ٿا وڃن. ھنن |
بمبئيءَ |
ڏنائون، جنھنڪري ڪنھن کي بہ اھڙو شڪ ڪونہ پيو تہ ھي |
5639 |
DYNT.utf |
۾ ويھي وھيو. |
بمبئيءَ |
۽ ھو ھاڻي پنھنجون جايون جڳھيون وٺي ٿانيڪو ٿي |
5640 |
DYNT.utf |
۾ وڃي باريسٽريءَ جو ڪم ڪري.'' ۽ علي رضا کي |
بمبئيءَ |
محبوب عليءَ جي مرضي ھئي تہ `` |
5641 |
DYNT.utf |
۾ ھن پنھنجو ڪم شروع ڪيو. ھو چالاڪ ۽ ھوشيار |
بمبئيءَ |
|
5642 |
DYNT.utf |
۾ ھو، تہ سندس ننڍي پٽ منصور علي، جنھن ڊاڪٽريءَ |
بمبئيءَ |
علي رضا |
5643 |
DYNT.utf |
۾ ھي پريندي پنھنجي پٽ محبوب علي باريسنر |
بمبئيءَ |
|
5644 |
DYNT.utf |
۾ ڇڏي وڃجي، جتي سندس ماٽي جي ڀيڻ بہ ھوندي |
بمبئيءَ |
پاسي ھسن جي پڙھڻ جو بندوبست نہ ٿئي، تنھنڪري ھن کي |
5645 |
DYNT.utf |
۾ ڪا منڊم ھٿ ڪريان. ھتي بہ ھنن سان گھڻن |
بمبئيءَ |
ٻيو خيال وري ھي ڪيائين تہ |
5646 |
DYNT.utf |
۾ ڪن ورھين تائين گھر ڪري رھڻ جو ارادو ھو. |
بمبئيءَ |
ڪري پڪ ھيس تہ موٽي نہ ويو ھوندو، ڇالاءِ جو مڙس کي |
5647 |
DYNT.utf |
۾ ڪي ڏينھن گذريا. |
بمبئيءَ |
۽ ھنن سان گھڻي رھائي ھئائين، انھيءَ طرح ھنن کي |
5648 |
DYNT.utf |
۾ ڪين ھئا، ھو وڃي سنڌ حيدرآباد کان نڪتا |
بمبئيءَ |
جي تانگھ گھڻيئي لڳيس، پر ھن جا ماءُ-پيءُ تہ ھينئر |
5649 |
DYNT.utf |
۾ ڪيو ھئائين، تيئن ھتي بہ ھڪڙو زنانو مڪتب |
بمبئيءَ |
پھرين ارادو ھوس تہ جيئن |
5650 |
DYNT.utf |
۾، ٻيو پنھنجي ڀاءُ جي نالي حيدرآباد ۾. |
بمبئيءَ |
ھئا. ھن ٻہ خط لکي ٽپال ۾ وڌا: ھڪڙو پنھنجي مڙس ڏي |
5651 |
DYNT.utf |
آھي. جي ڪنھن عذر سان وڃبو تہ بہ شڪ پوڻ يا |
بند |
ھو وري آيو؛ اچي ظاھر ڪيائين تہ ``اندر وڃڻ جو رستو |
5652 |
DYNT.utf |
آھي، جو ڪنھن سبب ڪري اسان جي ماڻھوءَ کان |
بند |
پھرو زيادہ آھي ۽ اندران بہ تھخاني ۾ وڃڻ جو رستو |
5653 |
DYNT.utf |
رکبو ۽ دکائبو تہ انھيءَ کان بہ وڏي محلات |
بند |
چئو ٿا تہ گڏ ٿيو آھي، سو جي چڱيءَ طرح سوڙھو ڪري |
5654 |
DYNT.utf |
رکجن. رڳو گھوٽ نڪاح کان پوءِ ڪنوار جي گھر |
بند |
سي اڪثر ٻاھر مڙسن ۾ يا اندر زالن ۾ ٿيندا آھن سي |
5655 |
DYNT.utf |
رکجي. |
بند |
يا مُلي کان ڏينھن ڪڍائڻ يا ڏساسول جاچڻ، اھو سڀ |
5656 |
DYNT.utf |
رکڻ ۽ بلڪل نڪرڻ کان روڪڻ اجايو آھي. جڏھن |
بند |
مطلب ھيءُ آھي، تہ زالن کي اصل ديوارن جي اندر |
5657 |
DYNT.utf |
قيد نٿو نڪري، جيئن ھتي آھي. منھنجي نظر |
بند |
نسبت ۾ ديني ڪتاب ڏٺا آھن، تن مان پردي جي معنيٰ |
5658 |
DYNT.utf |
مان نڪرنديس. آخر مھينو پورو ٿيو ۽ زينت |
بند |
ھن ويچاريءَ پئي ڏينھن ڳڻيا، تہ ڪڏھن |
5659 |
DYNT.utf |
مان ڪيئن ڇٽان. دل ۾ چيائين تہ ``ھن ماربي |
بند |
پوءِ ٿوريءَ دير تائين ليٽي ڳڻتيون ڪرڻ لڳي، تہ ھن |
5660 |
DYNT.utf |
ناھي. تڏھن سمجھڻ گھرجي تہ پردي ۽ قيد ۾ فرق |
بند |
سچ آھي، پر جنھن پردي جي اھا تعريف آھي، آھو اِھو |
5661 |
DYNT.utf |
وبست کريان، پوءِ جيڪا خدا گھري ھوندي، |
بند |
سگھندوا دل ۾ ٺھرايائين تہ في الحال ڪٿي گذارڻ جو |
5662 |
DYNT.utf |
ئي بند ۾ پيون آھن. جيئن وڌيڪ سکر، تيئن وڌيڪ |
بند |
سگھن ٿيون؛ ھتي تہ عمر ساري درکان ٻاھر پير نہ ڪڍن، |
5663 |
DYNT.utf |
ٿي پيئي ھوندي ھئي. |
بند |
ڪوٺي بہ سياري ۾ کلندي ھئي ۽ ڪم ايندي ھئي، نہ تہ |
5664 |
DYNT.utf |
ٿي ويو ھئن، جيئن اسان مٿي بہ ڏيکاريو آھي. |
بند |
بين ماڻھن سان؛ مائٽن ۽ عزيزن سان تہ رستو گھڻو ڪري |
5665 |
DYNT.utf |
ٿيل پيل ھئل ۽ اڀرندي پاسي کان وري تازو |
بند |
وٿي آھي. ھڪڙي پاسي کان اٽڪل ويھار وکن ڪاٺ جا پيپ |
5666 |
DYNT.utf |
ٿيل ڪاغذ آڻي ڏنس. چيائينس تہ ``محلات جي |
بند |
۾ نماز پڙھي اچي ويٺو ھو تہ ھڪڙي ٻانھيءَ ھڪڙو |
5667 |
DYNT.utf |
ڏٺائين. جڏھن فوجدار ڏٺو تہ ھيءَ خوشيءَ |
بند |
کي ڏسي، زينت بانوءَ کي پاڻ ڊپ ٿيو، ۽ ڀڄڻ جو رستو |
5668 |
DYNT.utf |
ڪجي. |
بند |
آھن ۽ وقت بوقت جا گھور ڏيڻ ۾ ايندي آھي، سا اصل |
5669 |
DYNT.utf |
ڪجي؛ چالاءِ جو شاديءَ جي گوڙ ۾ دھل مرڳو |
بند |
ھڻڻ ۽ اندر ڍواڪ وڄائڻ جو دستور، جيڪو ھلندڙ آھي سو |
5670 |
DYNT.utf |
ڪرائجي ۽ ايتري بہ خبرداري رکجي تہ اھا ڳالھ |
بند |
اڳ ڳڻتي ڪري انھيءَ جي نظر رکائجي يا انھيءَ کي |
5671 |
DYNT.utf |
ڪرائي ڇڏيوَ، رڳو دھل جو بہ ڏونڪو نہ لڳو. |
بند |
ٿيا آھيو، سي ڏاڍا ڏنگا آھيو. شا-يءَ جا سڳڻ ساٺ |
5672 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لڳو. شايد ڪن دوستن انھيءَ بابت سمجھايو |
بند |
وٽ اوبر سوير وڃڻ ۽ ھنن سان گھڻي گستاخي رکڻ |
5673 |
DYNT.utf |
ڪري ڇڏيو. |
بند |
۾ ڪن ڏينھين چھچٽو لڳو پيو ھوندو ھو، سو خدا ھن طرح |
5674 |
DYNT.utf |
ڪري، ھتي جو رھاڪو ٿي رھڻ لڳو. |
بند |
ڪيو ھئائين، تنھنڪري ٻٺتي موٽڻ جو ارادو في الحال |
5675 |
DYNT.utf |
ڪوي، ھن کي ٻار سوڌو پاڻ سان وٺي پنھنجي |
بند |
سج لٿي تائين آتيئي پاڻ وٽ ويھاريس، پوءِ دڪان |
5676 |
DYNT.utf |
ڪيا ۽ ٻيو ھڪڙو ماڻھو سماءَ تي موڪليائون |
بند |
خير، ھنن في الحال ٻيا پيپ سودڻ |
5677 |
DYNT.utf |
ڪيائون. |
بند |
ڪردي زالن کي توڙي مڙسن کي بہ جدا جاءِ ۾ پھري ھيٺ |
5678 |
DYNT.utf |
ڪيائون. سڀڪو پنھنجي ٻار جو بندوبست ٻاڻ |
بند |
في الحال ھٿ ڪانہ لڳين، تنھنڪري لاچار اھو اسڪول |
5679 |
DYNT.utf |
ڪيائون، ۽ وري جن وٽ ويندڙ ھئا سي بہ ھنن |
بند |
ھوندي ايندا ھئا، تن ھاڻي اچڻ وڃڻ ڍرو ڪيو ۽ آخر |
5680 |
DYNT.utf |
ڪيل لفافو ھٿ ۾ کڻي آئي، ۽ مريم جي ھٿ ڏئي |
بند |
ائين ڪندي زينت ڪنھن ڪم پٺيان آٿي، سگھوئي ھڪڙو |
5681 |
DYNT.utf |
ڪيو ھو، پر جڏھن سندس پيءُ ۽ سندس ماٽي جي |
بند |
طالبو ھئي سا نہ مليس، تنھنڪري ھن بہ وٽن وڃڻ اڳئي |
5682 |
DYNT.utf |
۾ پيون آھن. جيئن وڌيڪ سکر، تيئن وڌيڪ بند. |
بند |
ھتي تہ عمر ساري درکان ٻاھر پير نہ ڪڍن، بند ئي |
5683 |
DYNT.utf |
۾ رھڻ ڪري زالن جي حالت ڪا بھتر ٿي ٿئي؟ |
بند |
تہ تون آھين. تون ڀانئين ٿي تہ انھيءَ پردي واري |
5684 |
DYNT.utf |
۾ ڦاٿي آھيان ۽ منھنجي جند ڇڏائڻ لاءِ جيڪا |
بند |
زور ظلم سان مون کي ھتي آندو اٿس؛ آءُٗ لاچار اچي |
5685 |
DYNT.utf |
۾ ڪين پونديس.'' انھيءَ ڪري ھن کي لاچار ٿيو، |
بند |
نڪاح ڪري گھر ويھاربن تہ ويھنديس، نہ تہ ائين ھلي |
5686 |
DYNT.utf |
. جي اندر تہ ڪوٽ، جي ٻاھر تہ پوش. |
بند |
بند ئي بند ۾ پيون آھن. جيئن وڌيڪ سکر، تيئن وڌيڪ |
5687 |
DYNT.utf |
آھي، جتي آگبوٽ اچي بيھندا آھن، جيئن مٿي |
بندر |
مڏئي يا جنھن کي مانڊوي بہ سڏيندا آھن، سو وڏو |
5688 |
DYNT.utf |
تي لائو. زينت بانوءَ کي ڦول گليءَ ۾ وڃڻو |
بندر |
ھئائون، تن ھن کي پاڻ سان گڏ بتيلي تي چاڙھي آڻي |
5689 |
DYNT.utf |
تي ڪراچيءَ ۽ بمبئيءَ وارا آڳبوٽ بہ اچي |
بندر |
سڙڪ لڳي پيئي آھي، جنھن سان ڏاڍي وھڪ آھي. انھيءَ |
5690 |
DYNT.utf |
تي ڪيتريون ئي گاڏيون اچي گڏ ٿيون. ڪيترائي |
بندر |
ٿيڻ جو ڏينھن آيو، تڏھن آگبوٽ تي چڙھڻ کان اڳي |
5691 |
DYNT.utf |
جا جھاز ڏسڻ ۾ آيا، آگبوٽ اچي ڪناري کي سڻائو |
بندر |
جا جبل پئي ڏٺا. سگھوئي شھر جي عمارتن منھن ڪڍيو، ۽ |
5692 |
DYNT.utf |
کان ٻين پاسي ھلندو آھي، تھڙو خشڪيءَ جي |
بندر |
آھن. انھيءَ جو واپار جھڙو سمنڊ جي رستي مڏئي |
5693 |
DYNT.utf |
ڀڄ کان ارڙ ھن ڪوھ پري آھي. ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ |
بندر |
تھڙو خشڪيءَ جي رستي گجرات ۽ ٻين ڀاڱن سان. مڏئي جو |
5694 |
DYNT.utf |
کان انھيءَ ھنڌان سمنڊ تي اينديون وينديون |
بندرن |
ٻيڙيون ۽ ڊونڊيون مڇي مارڻ لاءِ توڙي پاسي وارن |
5695 |
DYNT.utf |
وطن ۾ رھندي آھي، سا ڪالہ رھندي، آءُٗ زال |
بندش |
سندس خاص مطلب اھو ھو تہ ڌارئين ملڪ ۾ رھڻ ڪري جا |
5696 |
DYNT.utf |
بہ ڪندس- تنھن جو خيال ھن کي اڃا دل ۾ ھو. |
بندگي |
نشين ٿي ويھندس، ۽ آباديءَ جو شغل بہ ڪندس ۽ خدا جي |
5697 |
DYNT.utf |
۾ اچي پورا ٿين. |
بندگيءَ |
ٻاقي حياتيءَ جا ڏينھن خير سان آرام ۾ ۽ خدا جي |
5698 |
DYNT.utf |
آھي، جتي خاص ڌيان ڏيڻ ۾ ايندو؛ تنھنڪري |
بندوبست |
اشراف پردي وارن مسلمان ماڻھن جي لاءِ ھيءُ بھتر |
5699 |
DYNT.utf |
اڳيئي ھلندڙ آھي، تنھن کان اشراف پردي وارن |
بندوبست |
گفتگو ڪيائين ۽ ھنن کي خاطري ڏنائين تہ جنھن قسم جو |
5700 |
DYNT.utf |
بہ اھڙو رکيو، جھڙو ولايت جا ماڻھو رکندا |
بندوبست |
پئسي جي تنگي ڪانہ ھئي، تنھنڪري ھن پنھنجو خانگي |
5701 |
DYNT.utf |
بہ اڳي جھڙو چڱو پئي ھليو. ھن کي پنھنجي پياري |
بندوبست |
علي رضا جو خانگي |
5702 |
DYNT.utf |
بہ ھو. |
بندوبست |
ھنن سان مليو پيو گذاريندو آھي، تھڙيءَ طرح ھنن جو |
5703 |
DYNT.utf |
بيھاري شاديءَ جو سعيو ڪيو. نيٺ ٻنھي طرفن |
بندوبست |
انھيءَ تجويز سان ھنن پنھنجو پنھنجو پَڪو |
5704 |
DYNT.utf |
پورو رکائين.'' ھن گھڻي خوشيءَ سان قبول ڪيو. |
بندوبست |
کي اڳڀرو ھئان ھلائينداسين تہ رات جو باھ ڏيارڻ جو |
5705 |
DYNT.utf |
پورو رکائي، علي رضا سلطان کي ھڪڙي ٻي رٿ |
بندوبست |
اھو |
5706 |
DYNT.utf |
پورو ھوندو تہ ڪنھن کي خبر ڪانہ پوندي تہ |
بندوبست |
ترار سان مارڻ جي يا ڪا ٻي رٿ پوءِ ڪبي. جي اسان جو |
5707 |
DYNT.utf |
پئي ڪيا آھن، تڏھن پاڻ ڪير آھيون. ھاڻي منھن |
بندوبست |
اھو دستور آھي، نبين ولين بہ پنھنجن ٻارن جا اھڙا |
5708 |
DYNT.utf |
تمام چڱي دستور پئي ھليو ۽ خوشيءَ ۽ سک ۾ |
بندوبست |
بہ رکڻي پيئي، جا رکيائون. انھيءَ طرح ھنن جو خانگي |
5709 |
DYNT.utf |
تہ بمبئي شھر ۾ يا ان جي آسپاس آسانيءَ سان |
بندوبست |
پر اھڙو |
5710 |
DYNT.utf |
رکائجي. سيکارڻ واري زينت بانو پاڻ ٿئي ۽ |
بندوبست |
پڙھائجن. انھيءَ ۾ ھنن جي آسائش لاءِ آبروءَ جھڙو |
5711 |
DYNT.utf |
رکڻ وارا ھئا، تڏھن نہ مسلمان ھئا، ديندار |
بندوبست |
ھئا، نئين ھلت چلت جا واقف ھئا، گھر جي چڱي |
5712 |
DYNT.utf |
رکي ٿي سگھيو. علي رضا حيدرآباد جو چڱيءَ |
بندوبست |
ھو. اھا سنڌ ھئي، جتي ٿوري خرچ سان ماڻھو اھڙو |
5713 |
DYNT.utf |
رکيائون، جنھنڪري علم بہ حاصل ٿئي ۽ دبني |
بندوبست |
ھو، اھا مشڪلات علي رضا جن حل ڪئي، جو اھڙو مناسب |
5714 |
DYNT.utf |
رکيل نہ ھو. جھڙيءَ طرح ٻھراڙيءَ جا ماڻھو |
بندوبست |
وڃي اتي پھتو. ھي جابلو ملڪ ھو، تنھن ۾ ڪو شھرن جھڙو |
5715 |
DYNT.utf |
سان ھي پنھنجي بيبي ۽ دائيءَ سوڌو انھيءَ |
بندوبست |
انھيءَ |
5716 |
DYNT.utf |
سان ڪئي ھئي، پر تڏھن بہ ھينئر ھن کي لاچار |
بندوبست |
اگرچہ علي رضا پنھنجي شادي زينت سان مختصر |
5717 |
DYNT.utf |
کي ٻارھن مھينا گذزيا، يعني جڏھن اھو ساڳيو |
بندوبست |
جڏھن انھيءَ |
5718 |
DYNT.utf |
لاءِ ترسنديس، تيستائين زينت تہ اچي آٺ |
بندوبست |
نينگري پيرئي نٿي کوڙي، تڏھن جيسنائين حامد جي |
5719 |
DYNT.utf |
نہ ھئڻ ڪري ٻاھرئين ڪنھن اسڪول ۾ نہ پڙھنديون |
بندوبست |
ويو. جن اشراف مسلمان خاندان جون ڇوڪريون پوري |
5720 |
DYNT.utf |
نہ ٿئي، تنھنڪري ھن کي بمبئيءَ ۾ ڇڏي وڃجي، |
بندوبست |
آيو ھوس تہ ستان بغداد ۾ يا ٻئي پاسي ھسن جي پڙھڻ جو |
5721 |
DYNT.utf |
ولايت ۾ چڱيءَ طرح ڏٺو ھو، ۽ وٽس پئسي جي |
بندوبست |
کان پرءِ گھر ٺاھي ويھي رھيو. ھن گھر ھلائڻ جو |
5722 |
DYNT.utf |
ٻاڻ ڪرڻ لڳو. |
بندوبست |
لاچار اھو اسڪول بند ڪيائون. سڀڪو پنھنجي ٻار جو |
5723 |
DYNT.utf |
ٿئي نہ ٿئي، ھاڻي جڏھن پاڻيھي ڪو وجھ مليو |
بندوبست |
ھسن دل ۾ خيال ڪيو تہ پرڏيھ ۾ وري ڪو اھسڙو چڱو |
5724 |
DYNT.utf |
ٿئي. ھن کان پوءِ جڏھن ڪڏھن علي رضا ۽ حامد |
بندوبست |
ھئا، تنھنڪري ٻنھي جي خواھش ھئي تہ آبروءَ جھڙو |
5725 |
DYNT.utf |
ٿئي، تيستائين آءُٗ پاڻ پيو پڙھائيندوسانس. |
بندوبست |
۾ وڏي مدد آھي. رٿ ڪيائين تہ جيستائين ڪو ٻيو بھتر |
5726 |
DYNT.utf |
ٿئي، منھنجي پيدائش بہ وڌي. |
بندوبست |
بہ زيادہ سڌارو ٿئي، منھنجي اولاد جي بہ تعليم جو |
5727 |
DYNT.utf |
ٿيندو ھو. |
بندوبست |
ڪديون ھيون؛ ڪڏھن ڪڏھن تہ اتي چاءِ يا ھلڪي کاڌي جو |
5728 |
DYNT.utf |
ٿيندو.'' |
بندوبست |
وڌندو ڪين، وڏي ڳالھ تہ ھن جي تعليم جو تمام چڱو |
5729 |
DYNT.utf |
ٿيو، ٻيئي طرف دولتمند ۽ اشراف ماڻھو ھئا، |
بندوبست |
آخر سکھوئي شاديءَ جو |
5730 |
DYNT.utf |
ڦٽي وڃي! پر فائدي جي اسيد تي ائين ڪرڻ لاچار |
بندوبست |
ڪارخاني ۾ رولو وجھڻو ٿيو. اگرچہ ڏک ٿي ٿين تہ ھھڙو |
5731 |
DYNT.utf |
ڪجي. |
بندوبست |
آھي، تنھن کي الڳ ڪري انھيءَ جي خلاصيءَ تعليم جو |
5732 |
DYNT.utf |
ڪجي، پوءِ شادي بہ ٿي بوندي.'' |
بندوبست |
اسين بہ ڪنداسين. ڪو چڱو وار ڏسي في الحال مڱڻي جو |
5733 |
DYNT.utf |
ڪر يون، جنھنڪري ٻاقي حياتيءَ جا ڏينھن |
بندوبست |
تہ ننڍي پُٽ جي خبر پوي تہ پوءِ پنھنجي لاءِ پڪو |
5734 |
DYNT.utf |
ڪرائي ڏنو ۽ ٻي معرفت بہ ڪرائي ڏنائينس. |
بندوبست |
گڏ روانو ٿيو ھو، تنھن ھن کي اتي رھڻ جي لاءِ چڱو |
5735 |
DYNT.utf |
ڪرڻ بہ ضرور سمجھيائين؛ تنھنڪري پھريائين |
بندوبست |
ظاھر ڪرڻ بہ مناسب نہ ڄاتائين، ۽ جلد سماءُ وٺڻ يا |
5736 |
DYNT.utf |
ڪرڻ تي آفرين چيائون. |
بندوبست |
خوش ٿيا ۽ علي رضا کي ۽ سندس بيبيءَ کي اھڙي چڱي |
5737 |
DYNT.utf |
ڪرڻ جو ٺھراءُ ڪيو. پاڻ ۾ ڳالھيون ٻولھيون |
بندوبست |
منصورعلي پنھنجي پيءُ-ماءُ جي گذران لاءِ ڪنھن پڪي |
5738 |
DYNT.utf |
ڪرڻ جو ٻيو بہ ھڪڙو سبب ھو: علي رضا کي ھڪڙي |
بندوبست |
پر انھيءَ |
5739 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لاءِ آيو آھي ۽ حيدرآباد ڏي ٿو وڃي؛ |
بندوبست |
ڀاءُ ھيتري پنڌ تان رڳو پيءُ-ماُ جي ڏسڻ ۽ انھن جي |
5740 |
DYNT.utf |
ڪرڻ واري زينت بانو آھي ۽ وري ھن کي مسافر |
بندوبست |
جي لاءِ منتظر رھنديون ھيون. اھا خبر ھين تہ انھيءَ |
5741 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ھن ضروري ڄاتو. تنھنڪري ٺھواءُ ڪيائين |
بندوبست |
ھيس، تڏھن پنھنجي اولاد جي لاءِ حتي المقدور چڱو |
5742 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ۾ دير ڪانہ ٿي. ھڪڙي چڱي ھوادار جاءِ |
بندوبست |
وٽ پنھنجي بچت جا پئسا گھڻائي ھئا، جنھنڪري اھڙي |
5743 |
DYNT.utf |
ڪرڻ؛ جو وڏي شھر ۾ ھو، ٻئسي وارو ھو ۽ وڏن |
بندوبست |
ھئي، پر تڏھن بہ ھينئر ھن کي لاچار ٿيو اھڙو وڏو |
5744 |
DYNT.utf |
ڪري اسان جي مھل في الحال سا خوشيءَ سان |
بندوبست |
جي ڳالھين ٻڌڻ کان پوءِ ڄاڻان ٿي تہ اھڙي اجائي |
5745 |
DYNT.utf |
ڪري اسين وڃي عام مُلن ۽ آخوندن سان مٽ پونداسين |
بندوبست |
اميراڻي آٿ-وبھ ڪندا ھئا، تنھنڪري ڄاتائون تہ اھڙي |
5746 |
DYNT.utf |
ڪري منصور علي تمام چڱي آبروءَ ۽ آسائش سان |
بندوبست |
ڪمن بابت ھن سان صلاح مصلحت ٿي ڪيائين. انھيءَ |
5747 |
DYNT.utf |
ڪري وري ويا. |
بندوبست |
قبرون ٺھراٺي، دائيءَ کي ويھاري، باغ ۽ ٻنيءَ جو |
5748 |
DYNT.utf |
ڪري ھي قرض کان بہ ڇٽل ھئا، تنھنڪري ھنن |
بندوبست |
نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ سرائي فتح محمد خان جي پوري |
5749 |
DYNT.utf |
ڪري ڇڏي، پر اڳوڻو ڊپ بہ دل تان نٿي ويس تہ |
بندوبست |
متان ڍرائي ڪربان، ۽ ھو وري ڪنھن ٻئي ھنڌ شاديءَ جو |
5750 |
DYNT.utf |
ڪريان، جنھنڪري منھنجي زال جو بہ زيادہ |
بندوبست |
جي وڏي نہ ھئي، تنھنڪري علي رضا ڀانئيو تہ اھڙو ڪو |
5751 |
DYNT.utf |
ڪريو. پر زينت بانوءَ کي تہ ھڪڙي وڏي ڪارخاني |
بندوبست |
سو آءُٗ اوڏي وڃان ٿو، اوھين پنھنجي لاءِ ڪو ٻيو |
5752 |
DYNT.utf |
ڪريون، جنھنڪري مشغوليءَ جي مشغولي بہ ٿئي، |
بندوبست |
۽ جي ٿي سگھي تہ ڪو زمين جو ٽڪر ھٿ ڪري پوڪ-راھ جو |
5753 |
DYNT.utf |
ڪري، خود علي رضا کي بہ پنھنجي ڪم ۾ فائدو |
بندوبست |
ھن |
5754 |
DYNT.utf |
ڪري، علي رضا اچي سلطان وٽ حاضر ٿيو ۽ سندس |
بندوبست |
انھيءَ طرح پنھنجي پڪو |
5755 |
DYNT.utf |
ڪري، علي رضا سنبت ڪرڻ لڳو. ڌيءَ جي نسبت |
بندوبست |
ڌيءَ جو ڪم آڪلائي ۽ سندس سک سنڀال جو پورو |
5756 |
DYNT.utf |
ڪري، ۽ ڏسي تہ جي اتي رھڻ ڪري فائدو ھجيس |
بندوبست |
بمبئيءَ وڃي، آتي وڃي پھريائين رھڻ جي جاءِ جو بہ |
5757 |
DYNT.utf |
ڪندس. |
بندوبست |
واقف ھو، تنھن انجام ڪيو تہ ھن جي لاءِ آءُٗ چڱو |
5758 |
DYNT.utf |
ڪندس، اوھان کي ھلاڪي ڪانہ ڏيندس.'' حامد |
بندوبست |
جڏھن شادي ڪرڻ جھڙو ٿيس، تڏھن پاڻھي پنھنجي زال جو |
5759 |
DYNT.utf |
ڪندس، تنھنڪري ھو پاڻ انھيءَ ڳالھ ۾ خوش |
بندوبست |
ڪنھن ھنڌ ڪا آبروءَ جھڙي جاءِ خالي ٿي، تہ تنھنجو |
5760 |
DYNT.utf |
ڪندو، جو ھن جي وڏن وڏن ماڻھن سان واٽ آھي.'' |
بندوبست |
وٽ ھوندينءَ تہ منھنجو گھر وارو تنھنجو ضرور ڪو |
5761 |
DYNT.utf |
ڪيائين. ٿورن ئي ڏينھن ۾ ھسن جسي ھوشياري، |
بندوبست |
۽ جيڪي ڪم ڪرڻا درپيش ھئا، انھن جي پورائيءَ جو |
5762 |
DYNT.utf |
ڪيائين، جو سلطان جي طرفان انگريزي ڪانسل |
بندوبست |
ڏيڻ ھن کي بہ مناسب نظر نہ آئي، تنھنڪري اھڙو |
5763 |
DYNT.utf |
ڪيو آھي سو چڱو آھي، پر جنھن کي ڏک ڏولاوا |
بندوبست |
جن تي ڀاڙيو اٿئي سي ڪنھن ڪم جا ناھن. جيڪو ھاڻ مون |
5764 |
DYNT.utf |
ڪيو ھئائين. ھوءَ بہ جوان ۽ خوبصورت ۽ نرم |
بندوبست |
کي ڌيءَ عزت بي نالي ھئي، تنھن سان شاديءَ جو |
5765 |
DYNT.utf |
۽ بھتر صحبت ڏسي آيو آھيان، تنھنڪري جيڪي |
بندوبست |
سمجھندو ھو، تہ آءُٗ ولايت ۾ رھي بھتر ماڻھو، بھتر |
5766 |
DYNT.utf |
ھٿ ڪيائين، ۽ ھنن جو پڪو سنگتي ٿي ويو. اھوَ |
بندوق |
شڪار تي پيو ويندو ھو. پوءِ ٿورو ٿورو ڪري پاڻ بہ |
5767 |
DYNT.utf |
بہ پيون ھيون. ھوءَ ھيڏي ھوڏي ڏسڻ قڳي. ڊپ |
بندوقون |
شيءِ چڱي ڊول سان رکي ھئي. ھڪ-ٻن جاين تي ڪي تراريون |
5768 |
DYNT.utf |
ساڻ نہ ھين، جو ھنن کي ڪنھن لڙائيءَ جو خيال |
بندوقون |
ڪونہ ڀڄي سگھيو. ھو سامھان ٿيا سھي، پر تراريون ۽ |
5769 |
DYNT.utf |
جي گھر کان وري بہ اللّھ جو گھر چڱو آھي، |
بندي |
ھٿ ڪنديس، نہ تہ بہ ڪنھن مسيت ۾ وڃي ويھي رھنديس. |
5770 |
DYNT.utf |
ھئي، جھڙو ھتي ٻين ساھيلين جي سنگت ۾؛ تنھنڪري |
بندي |
۾ گذرنذو ھو. سڀڪا بيبي پنھنجي گھر ۾ خوش گذار |
5771 |
DYNT.utf |
۾ تفاوت ڪونھي؟ |
بنديخاني |
سمجھڻ گھرجي تہ پردي ۽ قيد ۾ فرق ڪونھي، حرمخاني ۽ |
5772 |
DYNT.utf |
رھندو ھو، تنھنڪري آسانيءَ سان اھڙي جاچ |
بنديل |
اھو گھر ڏينھن جو |
5773 |
DYNT.utf |
اھا جاءِ ۽ اھو ملڪ ڪي بہ ڪين ھو، تڏھن بہ |
بنسبت |
ڏٺا ھئائون ۽ جي وڏا وڏا عھدا ڪمايا ھئائون، تن جي |
5774 |
DYNT.utf |
۾ رھندا ھئا. ھيءُ جو ھتي حيدرآباد ۾ ڳچ ڏينھن |
بنگلن |
ھنن کي وڏو انتظار دل تان لٿو. پاڻ اڃا شھر وارن |
5775 |
DYNT.utf |
۾ لٿا. جنھن شھر ۾ علي رضا ننڍو ٿي وڏو ٿيو |
بنگلن |
پھتا. ھنن جو تجمل ڏسي ماڻھو حيران ٿي ويا. ھي اچي |
5776 |
DYNT.utf |
بہ لڳو لڳ ڀاڙي ڪري ڇڏجو تہ اچي انھيءَ ۾ |
بنگلو |
ڪنداسين.'' پيءُ ڏي ھيئن بہ لکيائين تہ ``ڪو ھڪڙو ڇڱو |
5777 |
DYNT.utf |
جوڙايو. ۽ انھي سان لڳ ھڪڙي ننڍي سھڻي مسيت |
بنگلو |
باغ سان لڳ وري ھنن موچارو ننڍو |
5778 |
DYNT.utf |
وڏو ھو، تنھنڪري اتا بنگلي جو ھن پيءُ-ماءُ |
بنگلو |
نُونھن منڊم کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. محبوب عليءَ جو |
5779 |
DYNT.utf |
ٻيو بہ ڀر ۾ ڀاڙي ڪري ڇڏيو ھو ۽ ضروري سامان |
بنگلو |
ٿيا. ڀاءُ ڏي اڳڀرو خط لکيو ھئائون، تنھن ھڪڙو-ٻہ |
5780 |
DYNT.utf |
جو ھن پيءُ-ماءُ کي رھڻ لاءِ ڏنو ۽ اڌ ۾ پاڻ |
بنگلي |
خوش ٿيا. محبوب عليءَ جو بنگلو وڏو ھو، تنھنڪري اتا |
5781 |
DYNT.utf |
جي وچين صفي ۾ لڳو لڳ پوريائون ۽ سندن وصيت |
بنگلي |
بنگلي ۾ دفن ڪجو، سو ڪيائون تہ ائين. ٻنھي کي اندر |
5782 |
DYNT.utf |
۾ دفن ڪجو، سو ڪيائون تہ ائين. ٻنھي کي اندر |
بنگلي |
مھل وصيت بہ ڪئي ھئائون تہ اسان کي انھيءَ باغ واري |
5783 |
DYNT.utf |
۾ رھندا ھئا. گھوڙا گاڏيون رکيائون، ڪيترائي |
بنگلي |
ھي ھينئر ايتري وسعت وارا اچي ٿيا، جو تمام چڱي |
5784 |
DYNT.utf |
۾ صاحب پاڻ رھندو ھو، تنھن جي حاطي ۾ ھڪڙي |
بنگلي |
۽ اچي نيٺ بمبئيءَ کان نڪتو. آتي پھريائين تہ جنھن |
5785 |
DYNT.utf |
۾ ھڪڙي پاسي کان ھئا. تنھن مان بہ نڪري وڃڻ |
بنگلي |
پنھنجي منھن کائيندا پيئندا ھئا، باقي رھندا ھڪ |
5786 |
DYNT.utf |
پٺيان گھوڙي تي وڌو ۽ گھوڙا ڊوڙائي جھنگ |
بنھنجي |
ٿي ويھون. سو ھن ويچاريءَ کي ھڪڙي ڄڻي کنڀي، کڻي |
5787 |
DYNT.utf |
ساھ جي لڳي، سي گاڏي ڊوڙائي رستو ڏيئي آٿي |
بنھنجي |
ھنيو پيو ھو، سو ھنن کي ويندو ڏسي پوءِ آٿيو. ھنن کي |
5788 |
DYNT.utf |
ماڻھن جو اولاد ھئا، ٻيئي شاھوڪار ھئا. جي |
بنيادي |
جي صحبت ۾ ھي وري اڳي کان بہ وڌيڪ خوش رھڻ لڳو. ٻيئي |
5789 |
DYNT.utf |
۾ آئي. |
بُود |
ٽڪر پيو ھو، سو ڳُڙ سان ڏنائونس، جو ھن کاڌو، البت |
5790 |
DYNT.utf |
۾ وڃي ڏسي تہ فوجدار جو نوڪر تڏي تي سمھيو |
بورچيخالي |
زينت |
5791 |
DYNT.utf |
جو سيڪ جھليئي.'' |
بورچيخاني |
چڱو سواد منجھن رکيو اٿئي! پر ناحق منھنجي خاطر اڄ |
5792 |
DYNT.utf |
واري در جي ڪلف ۾ لڳيون پيون آھن، سي آھستي |
بورچيخاني |
تڏي تي سمھيو پيو آھي ۽ ٻہ-ٽي ڪنجيون، ڌاڳي ۾ ٻڌل |
5793 |
DYNT.utf |
ڏي ھلي ويئي. |
بورچيخاني |
ائين چئي، مائي پاڻ آٿي پيرن ڀر ٿي، ۽ بختاور |
5794 |
DYNT.utf |
ڏي ھلي ويئي. جھٽ ۾ وري موٽي آني، تہ بہ مائي |
بورچيخاني |
ائين چئي، بختاور |
5795 |
DYNT.utf |
۾ رکياٿين، مائي شھربانو، سرائي فتح خان |
بورچيخاني |
ٻھاري سھاري ڏيئي بس ڪئي ھئي، ۽ ٿانوَ ٿپو مَلي پئي |
5796 |
DYNT.utf |
۾ ويئي ۽ بختاور کي رڌڻ پچائڻ ۾ مدد ڏيڻ لڳي. |
بورچيخاني |
پاڻ ۾ ويٺي ڳالھايو - تيتري ۾ زينت بانو اٿي |
5797 |
DYNT.utf |
اسڪول ۾ اينديون ھيون، تن سان ھيءَ گنتگو |
بوقت |
وڏن صاحبلوڪن جون منڊمون ھن جون واقف ٿيون، جي وقت |
5798 |
DYNT.utf |
ايندا ھئا، تن کان محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم |
بوقت |
کان سواءِ علي رضا جن وٽ جيڪي ڏيھي وڏا ماڻھو وقت |
5799 |
DYNT.utf |
پنھنجو حال پيو لکندو ھو ۽ ھو آتان پنھنجي |
بوقت |
جي پيءُ-ماءُ سان گھڻي خاطر ھئي. تن ڏي علي رضا وقت |
5800 |
DYNT.utf |
پئسو زيادہ پئي خرچيو، تڏھن بہ اپت خرچ کان |
بوقت |
ھن مڪتب ۾ پڙھنديون ھيون، تن جي سک-سھنج تي ھنن وقت |
5801 |
DYNT.utf |
تڪرار ڪندا ھئا. |
بوقت |
بابت بہ پٽ کي سمجھائيندو ھو، تنھن تي پاڻ ۾ وقت |
5802 |
DYNT.utf |
جا گھور ڏيڻ ۾ ايندي آھي، سا اصل بند ڪجي. |
بوقت |
کاڌي کان پوءِ جي پھت جا پئسا وٺڻ ۾ ايندا آھن ۽ وقت |
5803 |
DYNT.utf |
خرچ پکو پيو پھچائيندو ھو. |
بوقت |
پاس ڪيو. ھي پٽن سان لکپڙھ پيو ڪندو ھو، ھنن کي وقت |
5804 |
DYNT.utf |
زال ۽ ڀيڻ کي ھن جي پارت ڪندو ھو. اکرچہ ھو |
بوقت |
خاص ڪري پريو مڙس تہ ھن کي گھڻو ڀائيندو ھو، ۽ وقت |
5805 |
DYNT.utf |
سلطان کان موڪلائي پنھنجي وطن ايندا ويندا |
بوقت |
اڪثر سلطان جا ڪردي نوڪر رھندا ھئا ۽ اھي ڪرد وقت |
5806 |
DYNT.utf |
شادي مراديءَ ۾ آٿ ويھ ڪندو ھو، توڙي سندس |
بوقت |
رستو ھوندو ھو، سو ھو وٺيو آيو، ۽ ھنن سان پاڻ وقت |
5807 |
DYNT.utf |
ملاقات لاءِ پيا ايندا ھئا، ۽ ھيءُ بہ انھن |
بوقت |
رھڻ ڪري ھن کي مبارڪون ڏنائون. پوءِ بہ ھو ھن وٽ وقت |
5808 |
DYNT.utf |
.'' |
بوندي |
ڏسي في الحال مڱڻي جو بندوبست ڪجي، پوءِ شادي بہ ٿي |
5809 |
DYNT.utf |
آھين، تو سان کلي ڳالھائي ڍؤ تہ ڪريان.'' |
بوڙي |
ذري تاٺين تہ اچي منھنجي ڀر ۾ ويھ. صبح کان وٺي پئي |
5810 |
DYNT.utf |
آباد ٿي سگھڻ جھڙا ھئا ۽ واھ جي پاڻيءَ جي |
بہ |
۾ باغ ھو ۽ ست جريب آباديءَ لاءِ ھئا، جي کوھ تي |
5811 |
DYNT.utf |
آخر سزاباب ٿيا. |
بہ |
پاڻ اڏامي وبا، ۽ جن انھيءَ ڪم ۾ واھر ٿي ڏني، سي |
5812 |
DYNT.utf |
آرام ٿئي. چڱو، ھان ياد کري مون کي زبنت جو |
بہ |
تہ خير سان لينگري وڃي شينھن ڪلھي چڙھي، تہ اسان کي |
5813 |
DYNT.utf |
آڻائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئائون، جو سندن اڻبڻت |
بہ |
تہ ڪوڙي سوڙي معاملي ۾ حامد ۽ سندس ماءُ کي ڪورٽ ۾ |
5814 |
DYNT.utf |
آھستو چيائين تہ ``منھنجي ڳالھ نہ وسارج'' |
بہ |
وڌائين، شھربانوءَ کان موڪلايائين، ۽ ھلڻ مھل |
5815 |
DYNT.utf |
آھن. آءُٗ سندن گھر ويندي آھيان، جو سندس |
بہ |
پورھيت اٿس. وڏا اشراف ٿا ڏسجن ۽ پنھنجيءَ وارا |
5816 |
DYNT.utf |
آھي تہ ``جھڙو ديس، تھڙو ويس.'' |
بہ |
ھنڌ ھڪڙي پوشاڪ ٿا ڍڪين، ٻئي ھنڌ ٻي پوشاڪ. چوڻي |
5817 |
DYNT.utf |
آھي يا ڀت جي ٻاھران آھي يا ان جي ڏسڻ جي |
بہ |
جا چڱي شيءِ ڏٺل ناھي، پر ٻڌجي پيئي تہ تمام ويجھي |
5818 |
DYNT.utf |
آھي!'' |
بہ |
بہ آھي، لکڻ پڙھڻ واري بہ آھي، ۽ سگھڙپائيءَ واري |
5819 |
DYNT.utf |
آھي. آءُٗ ڳالھائينديس بہ کڻي ھندستاني، |
بہ |
نالو زينب کڻي رکديس، جو زينت جي نالي کي ويجھو |
5820 |
DYNT.utf |
آھي، تڏھن بھتر آھي تہ ھينئر ئي موڪلائجي.'' |
بہ |
وسعت بہ خدا موچاري ڏني آھي ۽ ليٺ مون کي ھتان وڃڻو |
5821 |
DYNT.utf |
آھي، لکڻ پڙھڻ واري بہ آھي، ۽ سگھڙپائيءَ |
بہ |
دل ۾ يقين ٿيو تہ سرائي جي ڌيءُ بيشڪ صورت واري |
5822 |
DYNT.utf |
آھي، مون کي گھڻو پسند آھي.'' |
بہ |
چڱيءَ طرح واقف آھيون. اھا ٻانھن ھڪ پيري مون ڏٺي |
5823 |
DYNT.utf |
آھي، ۽ ديني حڪم بہ اھڙوئي آھي. |
بہ |
بانو - سو ڪيئن؟ ھُتي بہ پردہداري ھُليل آھي، ھئي |
5824 |
DYNT.utf |
آھي، ۽ سگھڙپائيءَ واري بہ آھي!'' |
بہ |
جي ڌيءُ بيشڪ صورت واري بہ آھي، لکڻ پڙھڻ واري |
5825 |
DYNT.utf |
آئي ھئا ۽ عظمت کي ملڻ جي لاءِ علي رضا جي |
بہ |
ماءُ عزت بي اصل ٻمبئيءَ جي ويٺل ھئي، تنھن جا مائٽ |
5826 |
DYNT.utf |
آئي. ڏاڍا روئڻ ڪيائون- نيٺ بہ تہ ويجھا عزيز |
بہ |
بختاور وٽن اچي رھيا ھئا. انھن کان موڪلائڻ جي گھڙي |
5827 |
DYNT.utf |
آءُٗ ائين ٿي سمجھان تہ ڄڻ سرائي ڪالھ مثو |
بہ |
مون تي ليٽي پيو. قضيي کي ارھون مھنو ٿو ڏسجي، تہ |
5828 |
DYNT.utf |
آءُٗ توکي سکيو وکندس. توکي خبر ناھي تہ |
بہ |
جھڙو پنھنجي گھر ۾ سکي ھوندينءَ، انھيءَ کان |
5829 |
DYNT.utf |
آءُٗ ساڻس مٽ نہ ڪريان، پر وڏي ڳالھ اميد |
بہ |
تہ ڀلي پيئي چرر-سندس بدران ڏھ نياڻيون ملن، تہ |
5830 |
DYNT.utf |
آيا. پوءِ سڀ موڪلائي ھليا ويا ۽ آگبوٽ روانو |
بہ |
بہ موٽي ھتي ايندا. گھڻا تہ ھنن سان آگبوٽ تائين |
5831 |
DYNT.utf |
آيو. ھن کي آڻي آگبوٽ تي چاڙھيائون. ٻيا بہ |
بہ |
انھيءَ ئي ڏينھن اچي مڏئيءَ پھتي. سگھوئي آگبوٽ |
5832 |
DYNT.utf |
آيو، تنھن کي سڏي ڀر ۾ ويھار يائين؛ ھن سان |
بہ |
شھربانوءَ وڃي ڪوئيءَ ۾ آرام ٿي ڪيو تہ اتي حامد |
5833 |
DYNT.utf |
آيو؛ ٻہ وڏا ڪتاب پاڻ سان آندائين، جي انھيءَ |
بہ |
ڪم ڪار ڏھاڙيءَ وانگي ھليو. پوياڙيءَ مھل حامد علي |
5834 |
DYNT.utf |
آٿارڻ ۾ آھن؛ وڏا وڏا ماڻھو پٺيان ھئن، ۽ |
بہ |
چيو تہ ``مائي، مون بختاور کان ٻڌو ھو تہ اھا ٻانھن |
5835 |
DYNT.utf |
آٿيو. الائجي سامت ۾ آيو ھو، تڏھن آٿيو، |
بہ |
چورن جي وڃڻ کان پوءِ گاڏيءَ وارو |
5836 |
DYNT.utf |
آڏو آھي، ڪنھن پاسي ڀڄي وينديس، ۽ وڃي پڇا |
بہ |
وھندي منھنجو ڪو بہ نالو وٺي نہ سگھندو، ۽ شھر |
5837 |
DYNT.utf |
آڪلاءُ ڪونہ ٿا ڪريو. مائٽيءَ لاءِ تہ تمام |
بہ |
تہ زينت مگھوئي وڃي سُکي ٿيندي. پر مائي، اوھين |
5838 |
DYNT.utf |
اپت خرچ کان گھڻو مٿي ٿي آين. ھيڏي وري خود |
بہ |
تي ھنن وقت بوقت پئسو زيادہ پئي خرچيو، تڏھن |
5839 |
DYNT.utf |
اتي رلائي ڦاڙي ڦٽو ڪيائون. |
بہ |
جو انھيءَ تي سنڌ جو لفظ لکيل نہ ھو. انھيءَ کي |
5840 |
DYNT.utf |
اتي ھو پر ڪنھن کي بہ ھنن جي موٽڻ جي اميد |
بہ |
آيا ھئا. علي رضا جو مامو بہ اڳيئي موٽي آيو ھو، سو |
5841 |
DYNT.utf |
اتي ھوندا ھئا، جن سان آمدرفت ھوندي ھين. |
بہ |
ڪڏھن ڪڏھن ڪم ساڻ اوڏي ويندا ھئا، ۽ ڪن جا مائٽ |
5842 |
DYNT.utf |
اجازت ڏنائينس تہ ڀلي پنھنجي منھن بہ پيو |
بہ |
ٿي، جنھن ھن کي درماھو چڱو پگھار ٻڌي ڏنو، ۽ اھا |
5843 |
DYNT.utf |
اچڻو پيو. انھيءَ ڪري ھي پنھنجي ڦڙتائي ۽ |
بہ |
ڪرڻي بئي ۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ خود سلطان جي دربار ۾ |
5844 |
DYNT.utf |
اچي اوھان وٽ نڪرنداسين. |
بہ |
تہ جي قسمت ۽ حياتي ھوندي تہ ھڪڙي ڏينھن اسين |
5845 |
DYNT.utf |
اچي بيھندا آھن، ۽ مال لاھيندا چاڙھيندا |
بہ |
آھي. انھيءَ بندر تي ڪراچيءَ ۽ بمبئيءَ وارا آڳبوٽ |
5846 |
DYNT.utf |
اچي پوري ٿي ھئي، تنھن کي ويم جا سور اچي |
بہ |
کي اٺ مھينا گذريا. عزتبي پيٽ سان ھئي، تنھن جي مدت |
5847 |
DYNT.utf |
اچي خوف ٿيو، سو سگھوئي وري پٺتي موٽي. |
بہ |
جو انڌاريءَ ۾ چِٽو نٿي ڏٺو. ھن کي پنھنجي جان جو |
5848 |
DYNT.utf |
اچي رھندو ھو، تنھن ۾ شيءِ شڪل اھڙيءَ تجويز |
بہ |
جا ھڪڙي ڪوٺي خلاصي کيس مليل ھئي، جنھن ۾ ڀاڻس حامد |
5849 |
DYNT.utf |
اچي رھيون، ۽ ٻہ-ٽي نوڪر بہ سلطان وٽ پگھاردار |
بہ |
جي معرفت سندس خدمت لاءِ سندس قوم جون ٻہ-ٽي زالون |
5850 |
DYNT.utf |
اچي گڏ ٿيون،جو ھنن سان ھنن جي سڃاڻپ ھئي. |
بہ |
ھنن جي مجلس ۾ آيا، پر وڏا وڏا صاحبلوڪ ۽ منڊمون |
5851 |
DYNT.utf |
اچي ويجھي ٿي. علي رضا ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي روانو |
بہ |
چنڊ جي پھرين تاريخ |
5852 |
DYNT.utf |
اچي ڪنھن وقت حاضر ٿيندس، نہ تہ پنھنجن پٽن |
بہ |
جي اقبال کي دعا ڪندو رھندس، جي ٿي سگھيو، تہ وري |
5853 |
DYNT.utf |
اسان سان شامل ٿيا آھن. باروت جو بہ اوھان |
بہ |
لکيل ھو: يارو! سڀني کي خوشخبري ھجي. پنج-اٺ ڄڻا ٻيا |
5854 |
DYNT.utf |
اسان کي صلاح مصلحت ڪرڻ کان جھليندو ڪو ڪونہ.'' |
بہ |
کي خبر ڪانہ پوندي تہ اھا حرڪت ڪنھن ڪئي، پوءِ وري |
5855 |
DYNT.utf |
اسان وٽ عمر آندي آھي، ۽ گھر جو ڀاتي ٿي رھي |
بہ |
جا خوشي اڳي گھر ۾ ڏسندي ھئينءَ، سا ڪا ڏسين ٿي؟ تو |
5856 |
DYNT.utf |
اسڪول کان آيو، ۽ ماءُ، پٽ، ڌيءُ ٽنھي گڏجي |
بہ |
ڀرڻ لڳي. پوءِ تہ سگھوئي ماني تيار ٿي ۽ حامد علي |
5857 |
DYNT.utf |
اسڪول کان موٽي آيو ھو ۽ اوطاق واري لانڍيءَ |
بہ |
وجھي ٻاھر در تي موڪليائين، جو سندس ڀاءُ حامد |
5858 |
DYNT.utf |
اشارو آھي. جا زال پنھنجي مڙس يا وارث کان |
بہ |
زال جي لاءِ وڏو پردو آھي مڙس، انھيءَ جو تہ قرآن ۾ |
5859 |
DYNT.utf |
اشارو ڏنو ويو آھي، جيڪي ٿورو گھڻو گڏ ڪيو |
بہ |
جي حالت پاڙي وارن کان بھتر ھاندي آئي، جيئن مٿي |
5860 |
DYNT.utf |
اشراف آھيون. ھن جو ٺھيو ٺڪيو گھر ھلندي |
بہ |
ويئي آھين. تون غريب اشراف ڏسجين ٿي، ۽ اسين پاڻ |
5861 |
DYNT.utf |
اشراف ۽ غرڍب، تنھن سج لٿي تائين آتيئي پاڻ |
بہ |
آھي، تنھن کي مٿس ڪھل آئي. وري ھن کي ڏٺائين |
5862 |
DYNT.utf |
اصل پرديسي ھو، پر ھاڻ تہ اسين سڀ ديسي ٿياسون. |
بہ |
اجھو ائين آھي، ڪڏھن ڪڏھن ٿو ملڻ ٿئي. منھنجو مڙس |
5863 |
DYNT.utf |
اصل جي توکي خبر آھي تہ ذات جو ميمڻ آھي. |
بہ |
پر جيتوڻيڪ ٻڃنديءَ وارو آھي ۽ بخت زور اٿس، تڏھن |
5864 |
DYNT.utf |
اصل کان البت تين ھوندو ھو، تنھنڪري پاڻ |
بہ |
چوان ٿو يا ڪريان ٿو، سي ضرور چڱو ھوندو، ۽ طبع جو |
5865 |
DYNT.utf |
اصل کان وڏن وڏن صاحبلوڪن کي ڪنھن آروءَ |
بہ |
۽ خود مختاريءَ ڪري بيپرواھ ٿيو ويٺو ھو، تڏھن |
5866 |
DYNT.utf |
اصل ولائتي ماڻھو اٽڪل وارو ھو، گھر ۾ ڀاتي |
بہ |
تنھنڪري ھنن جو کذران تمام چڱو پيو ٿيندو ھو. ھو |
5867 |
DYNT.utf |
اطلاع لاءِ روس جي شھنشاھ ڏي موڪليائين، |
بہ |
تہ اھا روس جي حد ھئي، تڏھن سندس نسبت ۾، اھڙو خط |
5868 |
DYNT.utf |
افسوس حد کان گھڻو ٿيو، پر ھن انھيءَ حال |
بہ |
حال ٿي پيو؛ ۽ جان بيبيءَ جي ڀاءُ دلاون خان کي |
5869 |
DYNT.utf |
البت ڳرو ھو، تنھنڪري ھنن ڄاتو تہ موٽي وڃن |
بہ |
ڪنھن آمدنيءَ خي اميد ڪانہ ھئي ۽ بمبئي شھر جو خرچ |
5870 |
DYNT.utf |
اللّھ جو گھر چڱو آھي، پاڻھي لولو مانيءَ |
بہ |
ڪنھن مسيت ۾ وڃي ويھي رھنديس. بندي جي گھر کان وري |
5871 |
DYNT.utf |
اماڻي روس ۽ ترڪستان جي سرحد تي آڻي ڇڏيائونس، |
بہ |
ھليا. پنھنجي حد تہ لنگھايائونس، پر ٻين پرڳڻن مان |
5872 |
DYNT.utf |
امان، اسان جي گلا آھي. آخر اھو جھان جو دستور |
بہ |
``فلاڻيءَ جي لاءِ گھوٽ ڪونہ ٿو لڀين.'' انھيءَ ۾ وري |
5873 |
DYNT.utf |
اميد ھئي، ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي تہ اڪثر |
بہ |
انھيءَ تجويز مان علي رضا کي ھڪڙي ٻئي فائدي جي |
5874 |
DYNT.utf |
اندر ويو ھوس تھخاني ۾، جو پيپ ڌڪي وڃي گڏ |
بہ |
اندر وڃي اوطاق مان ھيٺ داخل ڪياسين. پوءِ آءُٗ پاڻ |
5875 |
DYNT.utf |
انعام طور ڏنائونس. ھيءَ انھيءَ ئي ڏينھن |
بہ |
ڪيون. ڏھ- پندرھن رپيا روڪ ۽ ٻہ-ٽي وڳا ڪپڙن جا |
5876 |
DYNT.utf |
انگريزي پڙھيا آھن، سي بہ ائين پيا چون تہ |
بہ |
تان لٿو، وري لڳان نينگر جي پئيان. اڄ تہ نينگرا |
5877 |
DYNT.utf |
انھن تي ٺڳجي وڃن ٿا ۽ خطا کايو وڃن، تڏھن |
بہ |
۽ گمراھ ڪرڻ جون شيون پکڙيون پيون آھن، جو جڏھن مڙس |
5878 |
DYNT.utf |
انھن جي تي ھلندا ھئا. صاحبيءَ وئي کان پوءِ |
بہ |
جو ھنن جو گھڻو واسطو حاڪمن سان ھو، تنھنڪري رسم |
5879 |
DYNT.utf |
انھن جي سکڻ جي خواھشمند ٿي. |
بہ |
وقت ٽارڻ جو بہ اھو چڱو اپاءُ ھو، ۽ زينت بانو |
5880 |
DYNT.utf |
انھن وٽ پيو ويندو ھو، جو اڳي واقف ھون ۽ |
بہ |
ھن وٽ وقت بوقت ملاقات لاءِ پيا ايندا ھئا، ۽ ھيءُ |
5881 |
DYNT.utf |
انھي ڳالھبن ڪري مون تہ `نہ' پئي ڪئي، پر |
بہ |
پوي، تہ ھنوءَ رڳو پنھنجي ڳڻتي وٺي، ھونءَ ٻين جي |
5882 |
DYNT.utf |
انھيءَ پت جا سور گھڻا ھئا پر ھاڻي تہ انھيءَ |
بہ |
ويچاري مائي شھربانوءَ کي |
5883 |
DYNT.utf |
انھيءَ جو خيال ڪونھي، مگر مائيءَ جي مرضي |
بہ |
بختاور - نہ امان نہ، ھڻينس کڏ ۾، مائيءَ کي |
5884 |
DYNT.utf |
انھيءَ جو وڌيڪ محاورو رکي؛ تنھنڪري ھوءَ |
بہ |
تڏھن زينت بانوءَ کي ضروري ٿيو تہ گھر ۾ ٻاڻ |
5885 |
DYNT.utf |
انھيءَ جي پرواھ نہ رکيائين. پٽ جي تہ ڳالھہ |
بہ |
سندس عزيز ۽ پاڙيسري مٿس کلڻ ۽ ٽوڪون ڪرڻ لڳا، تہ |
5886 |
DYNT.utf |
انھيءَ زناني مجلس جي شريڪ آھي تہ سڀڪو چوندو |
بہ |
خوأ زالن ۾ ڪا اھڙي ڳالھ نڪرندي ھئي تہ فلاڻي بيبي |
5887 |
DYNT.utf |
انھيءَ صلاح تي ھلڻ مناسب ڄاتو. حيدرآباد |
بہ |
اکين آڏو نہ ھجي، تہ من ويجھو ھجي. سو في الحال ھنن |
5888 |
DYNT.utf |
انھيءَ صلاح ۾ شامل ھو، جو ڀانئيائين تہ |
بہ |
علي رضا پاڻ |
5889 |
DYNT.utf |
انھيءَ لاءِ گھڻو خواھشمند ھو، جو ڄاتائين |
بہ |
پڙھي باليسٽريءَ جو امتحان ڏئي. محبوب علي پاڻ |
5890 |
DYNT.utf |
انھيءَ ھنڌان اٺ-ڏھ ڪوھ مس ھو، سو ھن کي انھيءَ |
بہ |
ٻڌايو ھون تہ آءُٗ شھر ڏي وڃڻي ھيس، ۽ اھو شھر |
5891 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڪم لاءِ وبو ۽ ھنن سان گفتگو ڪيائين |
بہ |
انھيءَ کان اڳي، گھڻن سکرن وٽ علي رضا پاڻ |
5892 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڪم لاءِ ھنن سرڪاري طرح ھٿ ڪئي ھئي، |
بہ |
جو اچڻ وڃڻ پردي وارين گاڏين ۾ ٿيندو ھو ۽ اھا جاءِ |
5893 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڪم ۾ پنھنجي بيبيءَ کي چڱي مدد ڏني. |
بہ |
خاطري ڪئي. مريم، جا ھاڻ اسڪول جي پٽيوالي ٿي، تنھن |
5894 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڳالھ تي اک پٽجي ويئي، ۽ جڏھن پنھنجو |
بہ |
علي رضا، جو ٿورو پرڀرو سمھيو پيو ھو، تنھن جي |
5895 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڳالھ تي بيٺو تہ ``اڃا منھنجي شاديءَ |
بہ |
۾ ناراض لہ ٿيو باقي پنھنجي شاديءَ بابت تہ ھو ٻاڻ |
5896 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڳالھ تي زور لائڻ لڳو. پر ھنن مناسب |
بہ |
جدا رھڻ جي نہ ڪريو، ھلي مون سان گڏ رھو ۽ سندس مڙس |
5897 |
DYNT.utf |
انھيءَ ۾ ھٿ آھي. انھيءَ جاسوسپ لاءِ پاڻ |
بہ |
جي اندر لڌو آھي، سو ضرور ڪنھن زال ماڻھوءَ جو |
5898 |
DYNT.utf |
او تريقدر ساز ۾ نہ آھن. |
بہ |
ڪري جڏھن سڀني کي خبر ھئي تہ سرائيءَ سان سندس عزيز |
5899 |
DYNT.utf |
اوچتو اھا جُٺ ٿني، تنھنڪري جي منھنجي مقرري |
بہ |
سو متان ٻين اميرن جي حسد ڪري يا ٻيءَ طرح مون سان |
5900 |
DYNT.utf |
اولاد آھي ۽ صالح تہ آھي ۽ علي رضا کي بہ |
بہ |
ٿي تہ منھنجي ڌيءَ اگرچہ ھاڻي ڌارين آھي، پر وري |
5901 |
DYNT.utf |
اوھان اڳيئي ٿورو گھڻو انداز پھچايو ھوندو. |
بہ |
پنج-اٺ ڄڻا ٻيا بہ اسان سان شامل ٿيا آھن. باروت جو |
5902 |
DYNT.utf |
اوھان جو نوڪر آھيان، نہ تہ معاف ڪجو.'' |
بہ |
جي آءُٗ موٽي آيس ۽ اوھين ھتي ھوندؤ تہ آءُٗ وري |
5903 |
DYNT.utf |
اوھان وٽ. پنھنجي ٻار واري آھي، سا اوھان |
بہ |
ڏني آھي. پر جھڙي اوھان ٿي ڳولي، اھڙي آھي. رھندي |
5904 |
DYNT.utf |
اہروءَ وارو گھر آھي. علي نواز سغل بہ لنڍڙو |
بہ |
وارو ذڪر ڪڍيو ۽ چيائينس تہ ``مون کي خبر آھي تہ اھو |
5905 |
DYNT.utf |
اھا شاھدي ڏين ٿا، تڏھن اھڙي آزمودي جو ضرور، |
بہ |
کان سڀاءَ ڪري ضعيف ۽ گھٽ عقل واري آھي. ديني ڪتاب |
5906 |
DYNT.utf |
اھا صلاح آئڙي تہ ھن کي روانو ڪجي. زينت بہ |
بہ |
ھنن کي |
5907 |
DYNT.utf |
اھا صلاح پسند آئي. ھڪڙو تہ ھن کي اڳتي ھلڻ |
بہ |
۽ چيائينس تہ ``رات ٿي پوي تون ھيکلي آھين.'' زينت کي |
5908 |
DYNT.utf |
اھا صلاح پسند آئي، سو ولايت مان روانو ٿيو. |
بہ |
نوڪريءَ جو چڱو وجھ مليئي تہ نوڪري ڪر.'' ھن کي |
5909 |
DYNT.utf |
اھا صلاح ڏنيس؛ جنھنڪري ھن انھيءَ ڪم تي |
بہ |
سان اٿليو پٿليو ھو ۽ ٻيو وري ڪيترن صاحبلوڪن |
5910 |
DYNT.utf |
اھا ڳالھ پسند ھئي، جو اتي ھنن گھڻا ڏينھن |
بہ |
۾ وڃي باريسٽريءَ جو ڪم ڪري.'' ۽ علي رضا کي |
5911 |
DYNT.utf |
اھا ڳالھ وڻي. مريم بہ کلي چيس تہ ``ابا، تو |
بہ |
گھڻو خيال ٿي بيٺو. ماءُ سان صلاح ڪيائين، تنھن کي |
5912 |
DYNT.utf |
اھنجو پئي لڳن. پر ھنن جي عزازت رڳو ھڪ گھر |
بہ |
ٿيو، جو جتي عمر ساري گذاري ھئائون، اُتان نڪرڻ |
5913 |
DYNT.utf |
اھو چڱو اپاءُ ھو، ۽ زينت بانو بہ انھن جي |
بہ |
جي لاءِ ھن ضروري ڄاتا. تنھن کان سواءِ وقت ٽارڻ جو |
5914 |
DYNT.utf |
اھو ساڳيو شغل ھوندو ھو. انھيءَ طرح ھي سانھ |
بہ |
ڪار ۾ سو گھڻو ھٿ نہ وجھندي ھئي، باقي گھر ۾ ھن جو |
5915 |
DYNT.utf |
اھو ھنڌ چڱو لڳندو. جن ڳالھين جي کيس ڳڻتي |
بہ |
مائي، مچ ٿي چوين پر مون کي اسيد آھي تہ زينت کي |
5916 |
DYNT.utf |
اھي ساڳيا ڀاتي وڃي بچيا، جيڪي سندس شاديءَ |
بہ |
ٻيو ڪو ٻار بہ اڃا ڪونہ ٿيو ھون، تنھنڪري گھر ۾ وري |
5917 |
DYNT.utf |
اھي ئي ڳڻتيون آھن، جن ۾ پيئي ٻڏان چڙھان. |
بہ |
بہ پنھنجن ۾ چڱو، پراون جو سونُ بہ گھوربو. مون کي |
5918 |
DYNT.utf |
اھڙا ٻيا وري سگھوئي ھن کي ھٿ لڳا، جنھنڪري |
بہ |
انھيءَ وچ ۾ ھڪڙو-ٻہ ڃڻا بدلي ٿي ويا ھئا، تڏھن |
5919 |
DYNT.utf |
اھڙو رکيو، جھڙو ولايت جا ماڻھو رکندا آھن. |
بہ |
تنگي ڪانہ ھئي، تنھنڪري ھن پنھنجو خانگي بندوبست |
5920 |
DYNT.utf |
اھڙو شڪ ڪونہ پيو تہ ھي بمبئيءَ ۾ گذاري |
بہ |
ڏي وڃڻ جي لاءِ چڱو عذر ڏنائون، جنھنڪري ڪنھن کي |
5921 |
DYNT.utf |
اھڙوٿي حال آھي. بس گذر ڪرڻو آھي، حياتيءَ |
بہ |
واري جو وڏو آسرو آھي، وڏي خوشي آھي؛ ادي، منھنجو |
5922 |
DYNT.utf |
اھڙوئي آھي. |
بہ |
بہ پردہداري ھُليل آھي، ھئي بہ آھي، ۽ ديني حڪم |
5923 |
DYNT.utf |
اھڙي دوستي رکيو آيو، جو آھي بہ مٿانئس سر |
بہ |
اھڙو جو جن ٻين اميرن کان چڙھي مٿي آيو ھو، تن سان |
5924 |
DYNT.utf |
اھڙي سکئي گھر ۾ وڃي سکي ٿين. |
بہ |
بختاور - خدا ڪري تہ زينت تون |
5925 |
DYNT.utf |
اھڙي سکي آھي، تڏھن ٻي ڪھڙيءَ کي انھيءَ |
بہ |
جھليوَ. وري جڏھن ھن کي ھڪڙي زال اصلي آھي ۽ اھا |
5926 |
DYNT.utf |
اھڙي ئي ديندار ھئي، تنھن کي اھا صلاح بڇڙي |
بہ |
ھن جي زال زينت بانو |
5927 |
DYNT.utf |
ائي نماز پڙھڻ جو سعيو ڪيو. |
بہ |
اٿي ٻھاري سھاريءَ جي ڪئي، ۽ علي رضا ۽ جان بيبيءَ |
5928 |
DYNT.utf |
ائين آھي، ٻاروھي ڪنھن لاءِ ڏک ڪين ٿو رھي. |
بہ |
زينت کي وساري، سھسائي ويھي رھيا. زماني جو دستور |
5929 |
DYNT.utf |
ائين آئي ھئي، سا مھينو کن گذاري وري اوڏي |
بہ |
۽ ڪڏھن ڪڏھن ھتي مائٽن کي ملڻ ايندي ھئي، ھن ڀيري |
5930 |
DYNT.utf |
ائين پيا چون تہ اسين چونڊي پنھنجي ٻانھن |
بہ |
جي پئيان. اڄ تہ نينگرا بہ انگريزي پڙھيا آھن، سي |
5931 |
DYNT.utf |
ائين لکيائين. باقي ڀاءُ واري لفافي تي حيدرآباد |
بہ |
۾. مڙس جو پتو ڦول گليءَ ۾ ھوس، سو لفافي تي |
5932 |
DYNT.utf |
ائين ھو. ڪيترن ئي ڪمن ۾ اھڙيءَ طرح جي پو |
بہ |
پاڻ فائدي جھڙي مصلحت ڏسيندو. حقيقت ڪري ھو ڪندو |
5933 |
DYNT.utf |
ائين ھئي، جيئن زينت بانو انھيءَ ماستر |
بہ |
حقيقت جي ڳالھ |
5934 |
DYNT.utf |
ائين.'' |
بہ |
مريم بہ شاھدي ڏني تہ ``ابا، آھي |
5935 |
DYNT.utf |
ائين، مائي شھربانو ۽ حامد علي روئندا اوڇنگارون |
بہ |
تہ ڏاڍا خوش ٿيندا ۽ ھڪڙو وڏو چرچو ٿيندو. ٿيو |
5936 |
DYNT.utf |
ايراني يسا پٺاڻڪي ڊول جو ھوندو ھون، نہ |
بہ |
ڀاڙي ڪري آڻيندا ھئا، انھيءَ ۾ ويندا ھئا، برقعو |
5937 |
DYNT.utf |
ايندا ويا. مڪتب بہ روزبروز ويو وڌيڪ زور |
بہ |
ھنن جا ٻار تعليم ڪري سڌرندا بہ ويا ۽ سُکي حال ۾ |
5938 |
DYNT.utf |
ايندي. مون کي تہ ٻين سڀني ڳالھين سان گڏ، |
بہ |
سو جيڪا شيءِ ھڪڙن کي پسند ايندي، سا ٻين کي نہ |
5939 |
DYNT.utf |
اٿس. مگر سلطان کي پھرئين حرم مان وڏو پٽ |
بہ |
سان سلطان جي گھڻي دل آھي ۽ منجھانئس ھڪڙو پٽ |
5940 |
DYNT.utf |
اٿي اڳئينءَ جي نماز جو سعيو ڪيو. ذري کان |
بہ |
ائين چئي بختاور ھلي ويئي ۽ زينت بانوءَ |
5941 |
DYNT.utf |
اٿي کڙو ٿيو. |
بہ |
ڪيائين، تہ زينت دانھن ڪري وڃي پري بيٺي. فوجدار |
5942 |
DYNT.utf |
اٿي-ويُيءَ جو ھذڪو ڪم ھيءَ پاڻھي پيئي ڪندي |
بہ |
جو گھر ۾ ٽي-چار ڇوڪريون ھين، انھيءَ کان سواءِ ٻيو |
5943 |
DYNT.utf |
اٿي. گھر جو ڪم ڪار ڏھاڙيءَ وانگي ھليو. پوياڙيءَ |
بہ |
اڳئينءَ جي نماز جو سعيو ڪيو. ذري کان پوءِ مائي |
5944 |
DYNT.utf |
اڃا موڳا ٿيا ويٺا ھئا. |
بہ |
تڏھن البت لذت سان ٽڪر ٽيرو کاڌائون. انھيءَ ھوندي |
5945 |
DYNT.utf |
اڃا ولايت واريون منڊمون اڪثر ڏيھي ماڻھن |
بہ |
گائيءَ جي ڳالھ تہ کڻي ڇڏيو، پر ھلت چلت جي ڪري |
5946 |
DYNT.utf |
اڃا ھن وٽ پنھنجي ايتري بچت ھئي، جنھن سان |
بہ |
تعليم ۾ توڙي ٻين خير جي ڪمن ۾ لڳائي ھئي، پر تڏھن |
5947 |
DYNT.utf |
اڃا ڪونہ ٿيو ھون، تنھنڪري گھر ۾ وري بہ |
بہ |
ٻيو ڪو ٻار |
5948 |
DYNT.utf |
اڄ سڀان ھلي وبنديس پوءِ الائجي ڪنھنجن |
بہ |
جي ھيڏي ڄمار اچي ٿي آھي. پڻس ھليو ويو، آءُٗ |
5949 |
DYNT.utf |
اڳ ڳڻتي ڪري نوڪر کي سو گھائيءَ جو تاڪيد |
بہ |
فوجدار کي اگرچہ پڪ ھئي تہ ھيءَ ويندي ڪين، پر تڏھن |
5950 |
DYNT.utf |
اڳ ڳڻتي ڪري ھاڻوڪي زماني جي مناسب طرح واٽ |
بہ |
ٻيو تہ اگرچ پاڻ اڳئين زماني جو ھو، تہ |
5951 |
DYNT.utf |
اڳواٽ انھيءَ بابت حط لکيائون. |
بہ |
ٿجي. ڪراچيءَ ۾ علي رضا جو ڪو واقف ھو، انھيءَ ڏي |
5952 |
DYNT.utf |
اڳئي ھن جي دل جي خبر ھئي، تنھن ھينئر کڻي |
بہ |
جي ٻين ڪن سنگتين جي صحبت ۾ سکيو ھو ۽ شھربانوءَ کي |
5953 |
DYNT.utf |
اڳي جھڙو چڱو پئي ھليو. ھن کي پنھنجي پياري |
بہ |
علي رضا جو خانگي بندوبست |
5954 |
DYNT.utf |
اڳي کان وڌيڪ پيار ڏيکاريو ھوس، ۽ اشاري |
بہ |
گھڻو شڪ اڳيئي پيو ھوس. وري ھن ڀيري جان بيبيءَ |
5955 |
DYNT.utf |
اڳيئي موٽي آيو ھو، سو بہ اتي ھو پر ڪنھن |
بہ |
ھو، جو مائٽن جي حوالي ڪري آيا ھئا. علي رضا جو مامو |
5956 |
DYNT.utf |
اڳيئي ٻڌايو ھون تہ آءُٗ شھر ڏي وڃڻي ھيس، |
بہ |
ھنن کي بہ اھا صلاح آئڙي تہ ھن کي روانو ڪجي. زينت |
5957 |
DYNT.utf |
بجا آڻي سگھجن ٿا، ۽ جھان جي توڙي خدا تعاليٰ |
بہ |
۾ ڪابہ حرڪت نہ ھئڻ گھرجي. ائين ڪرڻ ڪري ديني حڪم |
5958 |
DYNT.utf |
بحث ڪري ويھي رھيو آھين تہ شادي ڪين ڪندس'' |
بہ |
جو خالو آباد ڪن، تون اچي ھيڌو سارو ٿيو آھين، تہ |
5959 |
DYNT.utf |
برابر لکندي رھج. پر پياري، جيتر وري ملون، |
بہ |
علي رضا چيو تہ ``وڃڻ سان خبر چار لکندس، پوءِ تون |
5960 |
DYNT.utf |
برطرف ٿين. |
بہ |
جنھنڪري علم بہ حاصل ٿئي ۽ دبني توڙي دنيوي اعتراض |
5961 |
DYNT.utf |
بُکي ھئي ۽ ٻار بہ بکيو ھوس، تنھنکري ٻہ-ٽي |
بہ |
ويو. زينت بانو ٻار ڪڇ تي ڪري لھي پئي. ھوءَ پاڻ |
5962 |
DYNT.utf |
بکيو ھوس، تنھنکري ٻہ-ٽي آنا ڪڍي ڪنھن گھور |
بہ |
ٻار ڪڇ تي ڪري لھي پئي. ھوءَ پاڻ بہ بُکي ھئي ۽ ٻار |
5963 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ جھڙو نمونو آھي، پوءِ اوير سوير |
بہ |
۾ ھلي پنھنجو پنھنجو ڌنڌو ھلايون، جو اھو شھر وري |
5964 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ ڏي وڃڻ يا ڪراچيءَ موٽڻ جو شايد |
بہ |
ڪڪ ٿي پيئي ھئي، ۽ ٻيو ڄاتائين ٿي تہ وڏي شھر ۾ وري |
5965 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪري، ۽ ڏسي تہ جي اتي رھڻ ڪري فائدو |
بہ |
رضا بمبئيءَ وڃي، آتي وڃي پھريائين رھڻ جي جاءِ جو |
5966 |
DYNT.utf |
بندوق ھٿ ڪيائين، ۽ ھنن جو پڪو سنگتي ٿي |
بہ |
شڪار تي پيو ويندو ھو. پوءِ ٿورو ٿورو ڪري پاڻ |
5967 |
DYNT.utf |
پاڻ تي فرض ڄاتو تہ ھنن کي گھر جي ڪم ۾ مدد |
بہ |
گذارڻ. ھو ھن جي پرگھور گھڻي ڪندا ھئا، تنھنڪري ھن |
5968 |
DYNT.utf |
پاڻ جھڙو سمجھنديون آھن، ھنن سان اٿڻ ويھڻ |
بہ |
منڊمون اڪثر ڏيھي ماڻھن کي پاڻ کان وڌيڪ نہ تہ |
5969 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ خوش رھندا ايندا ۽ جي ٻيءَ طرح تہ پوءِ |
بہ |
پيا ڳن ڏيندا؛ سو جي ٻئي چڱا ھوندا تہ غريبيءَ منجھ |
5970 |
DYNT.utf |
پتو ڪو نہ پيو. پوليس جا وڏا عملدار انھيءَ |
بہ |
ڳولا ڦولا ۽ تپاس ھلي. ڪن ڏينھن تائين ڪو |
5971 |
DYNT.utf |
پرائي ۽ پنھنجي ۾ قرق آھي.'' |
بہ |
مڙس ڪين ھو ۽ ھاڻ بہ ھي چڱي حال ۾ آھن، مگر وري |
5972 |
DYNT.utf |
پردہداري ھُليل آھي، ھئي بہ آھي، ۽ ديني |
بہ |
زينت بانو - سو ڪيئن؟ ھُتي |
5973 |
DYNT.utf |
پرڻائي ڏيندس!'' |
بہ |
وري ويچارو ذمو بہ کڻي ٿو تہ ھئسا خرچ ڪري حامد کي |
5974 |
DYNT.utf |
پرواھ ڪانہ رکي. ھوءَ ويچاري گھڻو ئي چوندي |
بہ |
ٻيو ڪو وڏو مائٽ ڪونہ ھو، رڳي ماءُ ھئي، تنھن جي ھن |
5975 |
DYNT.utf |
پرواھ ڪانہ ھونديس؛ ھنن سان گفتگو ڪرڻ توڙي |
بہ |
مان ھڪڙي مئڊم چاليھن مڙسن جي وچ ۾ ويٺي ھوندي، تہ |
5976 |
DYNT.utf |
پري ناھي، او اھيو پريان ھن ماڙيءَ تي ھوندو |
بہ |
۽ وڃي ڪنھن ٻئي ھنڌ جاءِ ورتي اٿس. سندس اصلوڪو گھر |
5977 |
DYNT.utf |
پري ھو- موالين وانگي گوماٽيو پيو ھو. زينت |
بہ |
سڀني جي خدمت پئي ڪيائين. سندس مامو تہ زالن کان |
5978 |
DYNT.utf |
پريندي کان گھڻي ڪوشش ڪئي. ھڪڙو وقت مقرر |
بہ |
زال-مڙس ٻنھي ديني ۽ علمي سڌاري ۾ |
5979 |
DYNT.utf |
پرڳڻا ھئا، آخر ھڪڙي ۾ ھن کي پڇا ڳاڇا سان |
بہ |
انھيءَ ھنڌ ڌاري پنج- اٺ اھڙا |
5980 |
DYNT.utf |
پسند آھي. انھيءَ گھر جا اسين چڱيءَ طرح |
بہ |
``امان! جي اھا ٻانھن اوھان کي بسند آھي، تہ مون کي |
5981 |
DYNT.utf |
پسند آئي، جڏھن خدا وسعت بہ ڏني ھيس، تڏھن |
بہ |
اھا صلاح علي رضا کي |
5982 |
DYNT.utf |
پسند نہ ھوس. مگر جڏھن معلوم ٿيس تہ ھتي آءُٗ |
بہ |
ڏينھن آرام ورتو ھئائين، تنھنڪري اتان نڪري وڃڻ |
5983 |
DYNT.utf |
پنج عيب ڪڍندي.'' |
بہ |
راضي ٿئي تہ بہ چڱو، پر ھوءَ مائي وري انھيءَ مان |
5984 |
DYNT.utf |
پنھنجا نالائق عزيز پسند ڪنديون آھن، تيئن |
بہ |
ٿيندو آھي، تہ ڌاريا ڪھڙا بہ لائق ھجن، تہ اھي ڇڏي |
5985 |
DYNT.utf |
پنھنجا. پنھنجي مامي جو پٽ اٿئي، پنھنجو |
بہ |
کي ڏبکاربندو. پر امان، کَريا بہ پنھنجا، ٻريا |
5986 |
DYNT.utf |
پنھنجا، ٻريا بہ پنھنجا. پنھنجي مامي جو |
بہ |
تنھنجون مرادون اسان کي ڏبکاربندو. پر امان، کَريا |
5987 |
DYNT.utf |
پنھنجن مٺن عزيزن کي وساريو ڪين ھنائين. |
بہ |
۽ پنھنجي اولاد جي وندر بہ ججھي ھئي، انھيءَ ھوندي |
5988 |
DYNT.utf |
پنھنجن ٻارن جا اھڙا بندوبست پئي ڪيا آھن، |
بہ |
- ڄاڻو ٿا تہ زماني جو اھو دستور آھي، نبين ولين |
5989 |
DYNT.utf |
پنھنجن ۾ چڱو، پراون جو سونُ بہ گھوربو. |
بہ |
شھربانوءَ چيو ``سو سچ آھي، پر بختاور! ڏک سک |
5990 |
DYNT.utf |
پنھنجو جگر آھي، تنھن کي ڪولہ ڇڏبو؟ اللّھ |
بہ |
جو گھر سنڀاليو ويٺو ھوندو. پر جھڙو ھجي، تھڙو وري |
5991 |
DYNT.utf |
پنھنجو منھن کوليو ويٺيون ھيون، ويٺي ھيڏي |
بہ |
ھو. ڪيترائي ٻيا مڙس زالون اوري-پري ويٺا ھئا. ھي |
5992 |
DYNT.utf |
پنھنجو يڪتارو ٺاھي رکيائين، رات جو پيو |
بہ |
جو شوق جاڳيس. ڪافيون ۽ راڳ پيو بڌندو ھو. گھر ۾ |
5993 |
DYNT.utf |
پنھنجي جاءِ کي اھڙو سينگاريو آھي جو ڇا |
بہ |
ھو، سو ڏسي تعريف ڪرڻ لڳي، ۽ چوڻ لڳي تہ ``مائي زينت |
5994 |
DYNT.utf |
پنھنجي جاءِ ڪري وجھندي، ۽ وڏي ھمٿ ڏيکاري |
بہ |
اصلي ٻاھر جي آزمودگار ھوندي، سا اھڙن مشڪل وقتن ۾ |
5995 |
DYNT.utf |
پنھنجي دل ۾ ٺھراءُ ڪري رھي ھوندي، بھتر |
بہ |
گھران سماءُ ولجي تہ ڪھڙو حال آھي، ھيستائين مائي |
5996 |
DYNT.utf |
پنھنجي زال سان سنبريو. |
بہ |
سگھي اوترو ھنن جي خاطرداري ۽ تلافي ڪريان، سو ھو |
5997 |
DYNT.utf |
پنھنجي سر محنت ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايو. مڙس کي |
بہ |
آفرين ناما ۽ انعام مليا. انھيءَ عرصي ۾ زينت بانو |
5998 |
DYNT.utf |
پنھنجي سنگت ۾ خوش ڪري ڇڏيو. |
بہ |
زينت بانو تہ ڏاڍي خوشطبع ۽ ميلاپڻ ھئي، تنھن ھن کي |
5999 |
DYNT.utf |
پنھنجي لشڪر سوڌو حاضر ھو. انھيءَ لڙائيءَ |
بہ |
جو لشڪر مدد لاءِ آيل ھو. انھن ۾ ئلي نواز جو پيءُ |
6000 |
DYNT.utf |
پنھنجي نُونھن منڊم کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. |
بہ |
پيءُ-ماءُ کي گھڻن ڏينھن کان پوءِ ڏي خوش ٿيو. ھيءُ |
6001 |
DYNT.utf |
پنھنجي وات وڪيل! گھوڙا گھوڙا! حق تي برڪت |
بہ |
پُٽ تہ پنھنجي وات وڪيل ٿيا آھن، پسر ھاڻي ڌيئون |
6002 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڏھاڙيءَ جي نوڪري ڏيئي موٽي آتي |
بہ |
آيو ھو ۽ اوطاق واري لانڍيءَ ۾ ويٺو ھو ۽ علي رضا |
6003 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڏيءَ جي ٻڏڻ جي ڳالھ ۽ سندس ھٿن جون |
بہ |
پر مائي شھربانوءَ وري |
6004 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڪم جو چڱو سانسگو ھو، سو حامد جي |
بہ |
جتي ھي ھيترن ڏينھن ڪري ٺھي بہ ويا ھئا. علي رضا کي |
6005 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڪم ۾ فائدو پيتو. نالي مشھور ھئڻ |
بہ |
ھن بندوبست ڪري، خود علي رضا کي |
6006 |
DYNT.utf |
پورت ڪانہ ٿيس، تڏھن ڪنھن نوڪريءَ جي ڳولا |
بہ |
بيٺ جڏھن انھيءَ رستي |
6007 |
DYNT.utf |
پوريءَ سنڀال رھڻ ڪري اوستائين وڃڻ جو وجھ |
بہ |
لڌو آھي ۽ جيڪي دشمن آنھيءَ ڪم ۾ شامل ھئا، تن کي |
6008 |
DYNT.utf |
پوريءَ طرح ڪجي.'' |
بہ |
جي پڇاڙيءَ ۾ ڪو آرام بہ وٺجي ۽ انھيءَ جي عبادت |
6009 |
DYNT.utf |
پوشيد گائي حد کان وڌيڪ ھوندي ھيس. ڪپڙو |
بہ |
تہ پوءِ سڄو بار سندس سر تي ايندو ھو. انھيءَ ھوندي |
6010 |
DYNT.utf |
پوليٽيڪل ڪم ايترو گھڻو ھو، جو ھن کي پوريءَ |
بہ |
رنڊڪ ٿي. اگرچہ پاڻ ھن کي پيو پڙھائيندو ھو، تڏھن |
6011 |
DYNT.utf |
پوندو ھو، تنھن سندس گھر ۾ ٽڪڻ جو ذمو کنيو. |
بہ |
اڪثر وٽن ايندو ھو ۽ ڪڏھن ڪڏھن ٻہ-ٽي ڏينھن وٽن رھي |
6012 |
DYNT.utf |
پھتي ھئي، ۽ خبر ھين تہ عزت واري امير جي |
بہ |
انھن سان ڏاڍو ميلاپ رکيائين. ھن جي تعريف اندر |
6013 |
DYNT.utf |
پھربن محبوب عليءَ جن جي گھر ڀاءُ ڄاڻي گھڻو |
بہ |
بانو ۽ آن جي مڙس بہ گھڻي خاطري ڏلي. ھوءَ ويچاري |
6014 |
DYNT.utf |
پھريائين اھڙو ھو جھڙو تنھنجو آھي، مگر |
بہ |
مون سان حسُجت دليل ڪرڻ لڳي. اگرچہ منھنجو خيال |
6015 |
DYNT.utf |
پھريائين تہ ھو ھڪٻئي کي نہ سڃاڻندا ھئا، |
بہ |
وري جڏھن بمبئيءَ ۾ اچي ٻيئي گڏ ٿيا، تڏھن |
6016 |
DYNT.utf |
پئجي آئي ھئي، ۽ اڳيان شھر ۾ بہ سندس لاءِ |
بہ |
تہ ھن کي اڳتي ھلڻ جي طاقت بہ ڪانہ رھي ھئي، ٻيو رات |
6017 |
DYNT.utf |
پئي آئي. |
بہ |
موريءَ وانگي ٻاھر نڪتل ڏٺو ٿي، جتان ٿوري روشنائي |
6018 |
DYNT.utf |
پئي رئڻ آيو. وري جا رات آئي، سا بہ ھنن روئڻ-پٽڻ |
بہ |
ھنن جو روئڻ-پٽڻ ڏسي، پاسي ۾ جيڪي ويٺل ھئا، تن کي |
6019 |
DYNT.utf |
پئي ڪندي. ھاڻي پنھنجو ٻگھار ٻولائي ڇڏيوس.'' |
بہ |
سنڀال بہ چڱي ڪندي ۽ ٻيو جيڪو ڪم ڪار چوندؤس، آھو |
6020 |
DYNT.utf |
پيا کلندا اٿس. ھونءَ ٻانھن بہ ملوڪ آھي، |
بہ |
پڙھن ۾ برابر ھوشيار آھي، پر ماڻھو تہ انھيءَ تان |
6021 |
DYNT.utf |
پيا موڪلينداسين، جيسينڪ انھيءَ محلات |
بہ |
آھي، سو قابو رکجو. اوھان جي اطلاع اچڻ تي ٻيو |
6022 |
DYNT.utf |
پياري آھين.'' |
بہ |
ٿيو؟ تنھنجا لڇڻ موچارا آھن، سواسان کي مائٽن کان |
6023 |
DYNT.utf |
پيو اچبو ۽ جي دل چيو تہ بمبئيءَ بہ پيو وڃبو. |
بہ |
دل جي خوشيءَ جي لاءِ يا ڌنڌي پٺيان حيدرآباد ڏي |
6024 |
DYNT.utf |
پيو کيلندو. جتي اھڙو مزو ۽ سلوڪ ناھي، اتي |
بہ |
ٻنھي جو وقت چڱو گذري. اھڙيءَ صحبت ڪري سڄو گھر |
6025 |
DYNT.utf |
پيو لکندو ھو. ھنن ڏي ائين بہ لکي چڪو ھو |
بہ |
ڀاءُ کي جٺيون بہ پيو ڪندو ھو ۽ ھنن کي دلاسا |
6026 |
DYNT.utf |
پيو مٿا ھڻي. |
بہ |
ڏٺا ھيئي؟ محمد رمضان وڪيل موڪليا ھئا. آھو ويچارو |
6027 |
DYNT.utf |
پيو وڃبو. |
بہ |
حيدرآباد ڏي بہ پيو اچبو ۽ جي دل چيو تہ بمبئيءَ |
6028 |
DYNT.utf |
پيو ھو، جو انڌاريءَ ۾ چِٽو نٿي ڏٺو. ھن کي |
بہ |
چڪاس ڪرڻ مان معلوم ٿيس تہ باروت ٿورو گھڻو ھاريل |
6029 |
DYNT.utf |
پيو ڌنڌو ھلائي. اھو پگھار سلطان ھن نظر |
بہ |
ڏنو، ۽ اھا بہ اجازت ڏنائينس تہ ڀلي پنھنجي منھن |
6030 |
DYNT.utf |
پيو ڏيندو. پنھنجو جڙيو جڪيو گھر قٽو ڪيو، |
بہ |
نہ رھون. جيڪي ھتي ٿو توکي ملي، سو اللّھ بيشڪ ھُتي |
6031 |
DYNT.utf |
پيو ڪندو ھو ۽ ھنن کي دلاسا بہ پيو لکندو |
بہ |
حال پيو لکندو ھو ۽ ھو آتان پنھنجي ڀاءُ کي جٺيون |
6032 |
DYNT.utf |
پيو. |
بہ |
صاحب پنھنجي وڪالت ڪرڻ لڳو - ليٺ مٿس ٿو رو گھڻو ڏنڊ |
6033 |
DYNT.utf |
پيون ھيون. ھوءَ ھيڏي ھوڏي ڏسڻ قڳي. ڊپ بہ |
بہ |
ڊول سان رکي ھئي. ھڪ-ٻن جاين تي ڪي تراريون بندوقون |
6034 |
DYNT.utf |
پيءُ جھڙي ھئي ۽ ھن جي راہ بہ پيءُ وانگي |
بہ |
جو ڪم سکندو ھو، سو بہ ؟؟؟ نہ ھو. ھن جي طبع |
6035 |
DYNT.utf |
پيءُ جي صلاح کان سواءِ نہ ھئي. ھو شاديءَ |
بہ |
منصور عليءَ جا اھا شادي ڪئي، سا |
6036 |
DYNT.utf |
پيءُ وانگي ھئي. پر محبوب علي نہ رھيو، شادي |
بہ |
؟؟؟ نہ ھو. ھن جي طبع بہ پيءُ جھڙي ھئي ۽ ھن جي راہ |
6037 |
DYNT.utf |
پيئي رھنديس.'' اگرچہ پھرئين ڏينھن انھي |
بہ |
تہ ``اھا گوشائتي جاءِ آھي ۽ ھوادار آھي، اتي آءُٗ |
6038 |
DYNT.utf |
پيئي ٿيندي.'' |
بہ |
تہ پاڻ بہ سنڌ ۾ رھي پئو، جو چڱي موچاري پيدائش ھتي |
6039 |
DYNT.utf |
پيٽ سان ھئي ۽ بمبئيءَ ۾ آئي ٽي مھينا مس |
بہ |
زينت بانو وري |
6040 |
DYNT.utf |
پٽ کي سمجھائيندو ھو، تنھن تي پاڻ ۾ وقت |
بہ |
ڳالھ بہ علي رضا کي خراب لڳندي ھئي، ۽ انھيءَ بابت |
6041 |
DYNT.utf |
پٽ وانگي ڃڻندي ھئي ۽ سندس صحبت ۾ حامد جي |
بہ |
پر وري بہ اولاد آھي ۽ صالح تہ آھي ۽ علي رضا کي |
6042 |
DYNT.utf |
پڙھڻ کي لڳي رھي. مائيءَ بختاور کي چيو تہ |
بہ |
ھئي، تنھنڪري اکھون مٿي کڻي دائيءَ ڏي ڏسي وري |
6043 |
DYNT.utf |
پڙھڻ لڳو. اگرچ انھيءَ ڪري سندس عزيز ۽ پاڙيسري |
بہ |
پڙھائڻ ويھاريائين، جو پھرين سنڌي ۽ پوءِ انگريزي |
6044 |
DYNT.utf |
پڙھڻ ۾ گھڻي سولائي ٿيندي ھئي. ڪڏھن ڪڏھن |
بہ |
انگريزيءَ ۾ ھن جو مايو وڌي ويو ھو، ۽ صاحبلوڪن کي |
6045 |
DYNT.utf |
پڙھي ھئا، تنھنڪري ھنن جو وري پاڻ ۾ خلاصو |
بہ |
جو پٽ حامد ۽ علي رضا ڪي ٿورا ڏينھن ھڪ اسڪول ۾ گڏ |
6046 |
DYNT.utf |
پڙھيو - پوءَ کائڻ لڳيون. |
بہ |
تہ پنھنجي ھميشھ جي دستور موجب ``لاِ بِلافِ'' |
6047 |
DYNT.utf |
پڪ خبر نہ ھيس تہ ڪيڏي وبئي؛ پر ڄاتائين |
بہ |
جنھن کي ساڻس گڏ رستي ۾ چورن اچي ڦريو ھو. انھيءَ جي |
6048 |
DYNT.utf |
پڪ ھئي تہ ھيءَ سکر گھر جي آھي، اتي وڌيڪ |
بہ |
ھئي، جنھنڪري ھن کي اھڙا ڏس ٿي ڏنائين، پر انھن کي |
6049 |
DYNT.utf |
تعليم جو بندوبست ٿئي، منھنجي پيدائش بہ |
بہ |
زال جو بہ زيادہ سڌارو ٿئي، منھنجي اولاد جي |
6050 |
DYNT.utf |
تمام اڻھوند ڪانہ ھيس. اھو سچ آھي تہ ھن پنھنجي |
بہ |
آرام وٺڻ جي اردي سان ٻيو ڌلڌو ڪونہ ڪندو ھو، تڏھن |
6051 |
DYNT.utf |
تمام چڱو ۽ درجو بہ وڏو ھو، تنھنڪري علي |
بہ |
تنھنجي ھيٺان نائب چي جاءِ تي علي رضا وڃي. پگھار |
6052 |
DYNT.utf |
تنھنجي خدمت ڪندا ۽ آءُٗ بہ تنھنجي خدمت |
بہ |
ڪرايو اٿم، تون ھيءُ گھر پنھنجو ڄاڻ، منھنجا ماڻھو |
6053 |
DYNT.utf |
تنھنجي خدمت ۾ حاضر رھندس.'' ائين چئي، ھو |
بہ |
ڄاڻ، منھنجا ماڻھو بہ تنھنجي خدمت ڪندا ۽ آءُٗ |
6054 |
DYNT.utf |
تنھنجي دلاسي لڳي ويٺي ھيس، نہ تہ ويس ٿي |
بہ |
سا اجھا.'' ھن چيو تہ ``ادي، چڱو جو تون آئينءَ، آءُٗ |
6055 |
DYNT.utf |
تو کي ڏين ۽ اڳواٽ بہ ڏيکاري ڏين!'' |
بہ |
جي ڳالھ، سو ابا، ڪنھن کي کُٽيءَ کنيو آھي جو ڌيءُ |
6056 |
DYNT.utf |
تو وانگر ڏٺا. شايد ڪو بادشاھي سامان ھوندو، |
بہ |
پيپ ڇاجا ھئا؟'' ھن چيو تہ ``خبر ناھي ڇاجا آھن، مون |
6057 |
DYNT.utf |
توسان ڪريان، جو توکان سواءِ ھتي مون کي |
بہ |
تہ اچي اوھان جو منھن بہ ڏسان، ۽ جيڪو حال ھوم سو |
6058 |
DYNT.utf |
توکي بي حجاب ٿي سچ ٿي چوان. |
بہ |
آھين، ۽ اھڙي ڳالھ سڌي مون سان چورين ٿي، تڏھن آءُٗ |
6059 |
DYNT.utf |
توکي چيو ھو تہ اولاد جو ڇا وس جو مائٽ جي |
بہ |
تہ ``دالي، امان الائجي ڇو خفي ٿي آھي. مون تہ اڳي |
6060 |
DYNT.utf |
توکي خيال نہ ھوندو، تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو. |
بہ |
سچ ٿي چوين، اھا ڳالھ برابر آھي. تنھنجي پٽ جو |
6061 |
DYNT.utf |
تہ امان اسان کي کڻي ٻڌاءِ تہ تنھنجو ڪھڙو |
بہ |
سُجھيو ٿي تہ اڄ پٽ ڌيون سڀ آھن وات وڪيل. ھاڻ تون |
6062 |
DYNT.utf |
تہ اڃا ڪالھ ايڏي ھئينءَ، اڄ تہ ڏس، زالن |
بہ |
بختاور - ھان مائي، اڄ ننڍو سڀاڻي وڏو. تون |
6063 |
DYNT.utf |
تہ ويجھا عزيز ھئن. حامدعلي بہ ساڻن ڪراچيءَ |
بہ |
کان موڪلائڻ جي گھڙي بہ آئي. ڏاڍا روئڻ ڪيائون- نيٺ |
6064 |
DYNT.utf |
تہ ڪو ڌيان ڏبڻ ضرور آھي؟ |
بہ |
ٺھيو، پر پردي جي نسبت ۾ جو ديني حڪم آھي، تنھن تي |
6065 |
DYNT.utf |
تھخاني ۾ وڃڻ جو رستو بند آھي، جو ڪنھن سبب |
بہ |
جي چوڌاري سو اڳي کان پھرو زيادہ آھي ۽ اندران |
6066 |
DYNT.utf |
جاري ھو ۽ موچارو ننڍو باغ بہ ساڻس لڳل ھو. |
بہ |
چڱو زمين جو ٽڪر ھٿ ڪيو، جنھن ۾ اڳيئي ھڪڙو کوھ |
6067 |
DYNT.utf |
جاءِ آھي، تہ انساني طبعيت جو اھو ميل آھي |
بہ |
ويجھي بہ آھي يا ڀت جي ٻاھران آھي يا ان جي ڏسڻ جي |
6068 |
DYNT.utf |
جاڳيو تہ متان ڪن دشمنن ڪو منصوبو ڪيو ھجي! |
بہ |
آھي. ٻاروت ۽ محلات جي اشارن مان ھن کي دل جو خطرو |
6069 |
DYNT.utf |
جاڳي، چوڻ لڳيس تہ ``مائي ڇو اڄ تو کي ننڍ |
بہ |
کنيائين ۽ آٿلي پٿلي. مريم جا ويجھو ستل ھيس، سا |
6070 |
DYNT.utf |
جتي ڪجائي جي جاءِ نہ عوندي ھئي اتي لاچار |
بہ |
ڪين نڪرندا ھئا، پوءِ ڀلي پنڌ تمام ٿورو ھجي تہ |
6071 |
DYNT.utf |
ججھي ھئي، انھيءَ ھوندي بہ پنھنجن مٺن عزيزن |
بہ |
اگرچہ سک ۽ مشغولي گھڻي ھئي ۽ پنھنجي اولاد جي وندر |
6072 |
DYNT.utf |
جدا جاءِ ۾ پھري ھيٺ بند ڪيائون. |
بہ |
راڻي فتنہ خانم ۽ سندس ڪردي زالن کي توڙي مڙسن کي |
6073 |
DYNT.utf |
جلد پيريءَ ۽ ضعيفيءَ کي پھچي ٿو. وري جيستائين |
بہ |
ضعيف ٿا ٿين، ۽ ننڍي وھيءَ جي شاديءَ ڪري ماڻھو پاڻ |
6074 |
DYNT.utf |
جن جي خواھش ٿيندي ھئي، سي اچي گڏ ٿينديون |
بہ |
شام جو سڀ بيبيون، جي ھن سان واقف ھيون ۽ ٻيون |
6075 |
DYNT.utf |
جنھن لذت ڀرئي گذاري جي آميد ھيس، سا حاصل |
بہ |
سان ملڻ جو آسرو بہ ڪونہ رھيو، ۽ جي مليس بہ ھا تہ |
6076 |
DYNT.utf |
جو کو آھي، پر جي بادشاھ سلامت ھجي تہ رعيت |
بہ |
رکڻ سولي ڳالھ ٿيندي. پوءِ اگرچہ انھيءَ ۾ جان جو |
6077 |
DYNT.utf |
جوان ۽ خوبصورت ۽ نرم سڀاءَ واري ڇوڪري ھئي. |
بہ |
ھئي، تنھن سان شاديءَ جو بندوبست ڪيو ھئائين. ھوءَ |
6078 |
DYNT.utf |
جي دوُر پاڻ اڳي ڏٺا آھن، سي ڪي ھينئر آھن؟ |
بہ |
سکيا ٿينداسين. اگرچ خير جو وقت چڱو پيو گذري، تڏھن |
6079 |
DYNT.utf |
جيسين ساھ پيٽ ۾ ھوندم، تيسين اوھان جي تانگھ |
بہ |
``جي ٿي سگھيوَ تہ منھنجو سماءُ ملھجو، ۽ جي نہ، تہ |
6080 |
DYNT.utf |
جيڪو ڪم رکو، سو ڪريان؟'' |
بہ |
کي انھيءَ پورھئي جو جلد آجورو ملدو. ھاڻي مون تي |
6081 |
DYNT.utf |
جيڪي پڄي سگھندو ھو، سو بيءُ-ماءُ جي لاءِ |
بہ |
ھن ويچاريءَ کان |
6082 |
DYNT.utf |
جيڪي پڄي سگھين، سو ھنن کي پيا پھچائين. |
بہ |
ڪري سرڪاري بئنڪ ۾ پيءُ جي نالي رکائن، پوءِ اڳتي |
6083 |
DYNT.utf |
جيڪي پڄي سگھي، سو ھن جي حق ۾ ڪجو.'' ھنن قبول |
بہ |
جي ٻانھن اوھان کي آڻي ڏينديس، پوءِ اوھان کان |
6084 |
DYNT.utf |
جيڪي مريم کي سمجھائڻو ھون، سو سمجھائي |
بہ |
اسان جو سڃوئي خيال انھيءَ پاسي ٿي بيٺو آھي.'' ٻيو |
6085 |
DYNT.utf |
چالاڪ ھو. اگرچ پڙھيو رڳو سنڌي اسڪول ۾ ھو، |
بہ |
سنڌي ۽ فارسي پڙھي تہ ھشيار ٿيو ھو، پر انکريزيءَ ۾ |
6086 |
DYNT.utf |
چرين جھڙو حال ٿي پيو؛ ۽ جان بيبيءَ جي ڀاءُ |
بہ |
ويچاري منھن-مٿو پٽي پٽي ساڻي ٿي پيئي. مريم جو |
6087 |
DYNT.utf |
چوان ٿو يا ڪريان ٿو، سي ضرور چڱو ھوندو، |
بہ |
بندوبست ۽ بھتر صحبت ڏسي آيو آھيان، تنھنڪري جيڪي |
6088 |
DYNT.utf |
چوڻ لڳي تہ ``مائي، شابس آھي ويچاري گل محمد |
بہ |
ائين ڪيو. سگھوئي وري آئي، ۽ سوبرڪي ڳالھ پوري، وري |
6089 |
DYNT.utf |
چون ٿا تہ `اٽي تي اٽو، کارو نہ کٽو - ھڪڙي |
بہ |
ٿيو آھي، تنھن جو بہ نيٺ بلو ڪرڻو اٿم. اڄ تہ مائٽ |
6090 |
DYNT.utf |
چوڻ ۾ ايندو تہ انھيءَ رستي پئسي اماڻڻ جي |
بہ |
اسين وڃي عام مُلن ۽ آخوندن سان مٽ پونداسين ۽ ائين |
6091 |
DYNT.utf |
چوندا آھن، سو وڏن شھرن مان ھڪڙو آھي. اھو |
بہ |
استنبول يا اسلامبول، جنھن کي قسطنطنيھ |
6092 |
DYNT.utf |
چونڊي رکيا. |
بہ |
ٻنيءَ جي ڪم لاءِ جيڪي ٻہ-چار ماڻھو ضروري ڄاتا، سي |
6093 |
DYNT.utf |
چوڪريءَ جسو سماءُ وٺي ڏج. حامد عليءَ کي |
بہ |
چيو تہ ``تڏھن، بختاور، چڱو مڀاڻي تون مون کي وري |
6094 |
DYNT.utf |
چئي چڪي ھيس تہ تون اسان جي گھر ڪڏھن ايندينءَ، |
بہ |
اڳي کان وڌيڪ پيار ڏيکاريو ھوس، ۽ اشاري طرح ايترو |
6095 |
DYNT.utf |
چيائين تہ چورايل مال جو ھيترو ڀاڱو حامد |
بہ |
آڻي، انھيءَ شاھوڪار جي جاءِ ۾ آماڻي ويو ھو. ھونءَ |
6096 |
DYNT.utf |
چيائين تہ ``راڻي فتنہ خانم چوائي موڪليو |
بہ |
شيءِ آڻڻ ۽ نيڻ ھيڏي پھري جي اندر مشڪل آھي.'' ۽ ھيئن |
6097 |
DYNT.utf |
چيائين تہ ``مامي جي ڌيءُ اڃا ننڍڙي آھي، |
بہ |
نڪو اڃا آءُٗ کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ٿيو آھيان.'' ٻيو ھيءُ |
6098 |
DYNT.utf |
چيس تہ ``بھتر آھي تہ ھاڻ نڪري اچي پنھنجي |
بہ |
ھن کي حرڪت ڪانہ ھئي. پيءُ کان صلاح پڇيائين، تنھن |
6099 |
DYNT.utf |
چين تہ ``مائي، اوھين مون تي رنج نہ ٿيو، |
بہ |
ھو ٻيئي ھن جي نہ ھجڻ ۾ وڌيڪ راضي ھيون، ۽ زينت |
6100 |
DYNT.utf |
چيو آھي تہ ھن جي منڊم اگرچہ چڱي موچاري |
بہ |
کي معلوم ٿيو تہ مون خراب ڪم ڪيو آھي. اسان مٿي |
6101 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ھميشھ لاءِ نہ ھلجي، تہ بہ في الحال |
بہ |
لاءِ پئي سڪي، جي ھن کي مئو سھسائي ويٺا ھئا، تنھن |
6102 |
DYNT.utf |
چيو ھو تہ ``ھن نينگري جو نڪ ۽ اکيون ۽ ڳل |
بہ |
جان بيبيءَ تہ ھڪڙي ڀيري ائين |
6103 |
DYNT.utf |
چڙھي سنئون ٿيو، سمنڊ بہ ماٺو ھو، ڏاڍو لذت |
بہ |
انھيءَ طرح خير سان اھو ڏينھن گذريو، ۽ رات ٿي چنڊ |
6104 |
DYNT.utf |
چڱا آھن، پر ٻنھنجا ڪي وري بڇڙا آھن؟ ادي |
بہ |
جي ھينئر مڀڪائي ٿي ھلي!'' شھربانوءَ چيو تہ ``آھي |
6105 |
DYNT.utf |
چڱا خاصا ڪپڙا ڍڪيو، خوشيءَ منجھان مُرڪندو |
بہ |
ھڪڙي بتيلي ۾ علي رضا مغل |
6106 |
DYNT.utf |
چڱر ماڻھو ٿي ڏٺو، تنھنڪري اھڙيءَ چڱيءَ |
بہ |
ملي. ھن جي اصل وڏماڻھپ نڪل ڪانہ ھئي، ۽ ھي پاڻ |
6107 |
DYNT.utf |
چڱو پڪو جڙيل ڏسڻ ۾ ٿي آيو. صفوران جو گھر |
بہ |
اھو گھر |
6108 |
DYNT.utf |
چڱو موچارو گڏ ڪيو ھئائين، تنھنڪري ٻٺتي |
بہ |
طرح پئي ھليو، گھڻي معرفت شھر ۾ ٿي ويئي ھيس. پئسو |
6109 |
DYNT.utf |
چڱو، پر ھوءَ مائي وري انھيءَ مان بہ پنج |
بہ |
جو خيال ئي ڪونھي، تنھنڪري جي اتيئي راضي ٿئي تہ |
6110 |
DYNT.utf |
چڱي زال ھئي ۽ موچاريءَ وسعت واري ھئي، تنھن، |
بہ |
چاند بيبي |
6111 |
DYNT.utf |
چڱي ڪندي ۽ ٻيو جيڪو ڪم ڪار چوندؤس، آھو |
بہ |
وٽ. پنھنجي ٻار واري آھي، سا اوھان جي ٻار جي سنڀال |
6112 |
DYNT.utf |
چڱي ۽ پاڪ جاءِ نصيب ٿيس. |
بہ |
ھئي، تنھن جي نيٺ پڇاڙي سُرھي ٿي، ۽ مُئي کان پوءِ |
6113 |
DYNT.utf |
چڱيءَ طبعيت جي زال ھئي، عغل واري ھئي ۽ |
بہ |
بيبي فلڪ سوز بيگم |
6114 |
DYNT.utf |
حاصل ٿئي ۽ دبني توڙي دنيوي اعتراض بہ برطرف |
بہ |
ڪئي، جو اھڙو مناسب بندوبست رکيائون، جنھنڪري علم |
6115 |
DYNT.utf |
حاصل ٿئي، سو پاڻ گھڻو خوش ٿيو. |
بہ |
جي ماڻھن سان واقفيت ٿئي ۽ زماني جو آزمودو |
6116 |
DYNT.utf |
حق آھي تہ اولاد جيڪي واجبي چوي سو ٻڌي ۽ |
بہ |
آھي مائٽ جي مرضيءَ کان ٻاھر وڃي؟ مگر مائٽ تي |
6117 |
DYNT.utf |
خاطري ھئي. عظمت جي ماءُ عزت بي اصل ٻمبئيءَ |
بہ |
ڪري، علي رضا سنبت ڪرڻ لڳو. ڌيءَ جي نسبت ھن کي ٻي |
6118 |
DYNT.utf |
خبر ھوندي تہ مائي جان بيبيءَ جو پٽ پڙھڻ |
بہ |
انھيءَ ڏينھن تو ٿي چيا، سي تہ ھن ۾ موجود آھن. توکي |
6119 |
DYNT.utf |
خبر ھوندي ھئي، تہ بہ ڪين چوندو ھوس. اھا |
بہ |
گڏجي ھوا کائڻ ويندا ھئا. انھيءَ جي سندس مڙس کي |
6120 |
DYNT.utf |
خبر ھئي تہ ``بادشاھن جي طبعيت رنگين ٿيندي |
بہ |
ڇڏي ھلجي تہ عزت آبرو رھجي اچي!'' ھن کي ھيءَ |
6121 |
DYNT.utf |
خبر ھيس تہ منھنجو مڙس بہ گويا پنھنجو فرض |
بہ |
پر تڏھن بہ مڙس کي خوش رکڻ فرض ٿي ڄاتائين ۽ اھا |
6122 |
DYNT.utf |
خبر ڪانہ پيئي. صبح جو سوير جان بيبيءَ اک |
بہ |
لنڊ جي ھئي. انھيءَ حادثي جي، رات سڄيءَ ۾ ڪنھن کي |
6123 |
DYNT.utf |
خبر ڪانھي، باقي محلات جي چوڌاري سو اڳي |
بہ |
خير آھي. ظاھري ڪري تہ اسان جي رٿ جي ڪنھن پکيءَ کي |
6124 |
DYNT.utf |
خبرداري رکجي تہ اھا ڳالھ ڳجھي رھي، ظاھر |
بہ |
جي نظر رکائجي يا انھيءَ کي بند ڪرائجي ۽ ايتري |
6125 |
DYNT.utf |
ختمي جو ثواب بخشيائون. |
بہ |
۽ جان بيبي، جا مديني ۾ پوريل ھئي، تنھن جي روح کي |
6126 |
DYNT.utf |
خدا جا لک شڪرانا، جنھن وڇڙيا تہ ملايا!'' |
بہ |
مريم جا اٿي وڃي زينت کي چنبڙي، تنھن چيو تہ ``وري |
6127 |
DYNT.utf |
خدا جي واٽ ۾ نہ ڏئي، غريبن کي دڙڪا تاب ڏيو |
بہ |
آھي، جو کاڻي مانيءَ تان کَل بہ نہ لاھي ۽ پائي |
6128 |
DYNT.utf |
خدا موچاري ڏني آھي ۽ ليٺ مون کي ھتان وڃڻو |
بہ |
ھر طرح خير سان ۽ عزت آبروءَ سان ڪم پيو ھلي ۽ وسعت |
6129 |
DYNT.utf |
خدا ڏنو ھو، جنھن جو نالو علي رضا رکيو ھئائين، |
بہ |
ھن کي ھڪڙو پٽ |
6130 |
DYNT.utf |
خراب ٿيان. |
بہ |
منھنجي پاڪ دامنيءَ ۾ شڪ اچيس ۽ اٽلندو ھن حالت کان |
6131 |
DYNT.utf |
خرچ نہ ٿيندا، نڪ ۽ ڪن بہ گھڻن ٽُنگن ڪڍڻ |
بہ |
وجھجي. انھيءَ ڪري ھنن ڄاتو تہ اجاين زيورن تي پئسا |
6132 |
DYNT.utf |
خط لکيو اٿم، سو اوھان سان گڏيو ايندو. ٻہ |
بہ |
ايندڙ سومر واري آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيو. مامي ڏي |
6133 |
DYNT.utf |
خط ڏسي گھڻو ڊنو. پڪ ٿيس تہ ڪا خرابي درپيش |
بہ |
علي رضا |
6134 |
DYNT.utf |
خطرو ھوس تہ متان ڍرائي ڪربان، ۽ ھو وري |
بہ |
کان پوءِ پاڻ ظاھر ڪرڻ جو چڱو وجھ آيو آھي. ۽ اھو |
6135 |
DYNT.utf |
خوش رھي ۽ اسين بہ ڳڻتيءَ کان ڇٽون. ھينٺر |
بہ |
خدا ڪري تہ وڃي پنھنجي گھر تڙ واري ٿني، تہ پاڻ |
6136 |
DYNT.utf |
خوش. اوھان جي حڪم موجب اسين سومر واري آگبوٽ |
بہ |
ائين ٿيندو. جنھن ڳالھ ۾ اوھين خوش، انھيءَ ۾ آءُٗ |
6137 |
DYNT.utf |
خوشي ھيس، تنھن ۾ پنڌ ڪرڻ سان گھٽايائين |
بہ |
ڏينھن ڏٺو ھو، چارو لڳو پيو ھو، ۽ وري آزاد ٿيڻ جي |
6138 |
DYNT.utf |
خيال ھو. وري ڀاڻس کي ننڍي ڌيءَ ٽن ورھين |
بہ |
پنھنجا نالائق عزيز پسند ڪنديون آھن، تيئن ھن کي |
6139 |
DYNT.utf |
خيال ٿين، تنھنڪري ھي موڪلائي توڪلائي آٿي |
بہ |
کان سواءِ ڪن ٻيڻ ملڪن جي سير ڪرڻ ۽ ھوا بدلائڻ جو |
6140 |
DYNT.utf |
دکنڻ آھي، سو گھر ۾ اڳيئي ھندستاني ڳالھائيندا |
بہ |
ڪري مون کي چڱي موچاري اچي بہ ويئي آھي ۽ ھن جي زال |
6141 |
DYNT.utf |
دل تان نٿي ويس تہ متان منھنجي پاڪ دامنيءَ |
بہ |
ٻئي ھنڌ شاديءَ جو بندوبست ڪري ڇڏي، پر اڳوڻو ڊپ |
6142 |
DYNT.utf |
دل جي ڳالھ ھٿ ڪئي ھئانين؛ تنھن مختصر طرح |
بہ |
تہ اڳيئي تَن مَن پڇي رکيو ھو پٽ ۽ ڌيءَ جي |
6143 |
DYNT.utf |
دل سرڪي. ھوءَ ويچاري تہ ھنن کان وڌ پيءُ-ماءُ |
بہ |
ھنن ڀائن کي سنبرندو ڏسي، عظمت بانوءَ جي |
6144 |
DYNT.utf |
دل نہ چوندي ھيس. سندس صلاحکاريون ھيون ھڪڙي |
بہ |
ڪريان. ڪنھن ٻاھرئين ماڻھوءَ سان صلاح ڪرڻ لاءِ |
6145 |
DYNT.utf |
دل نہ چيس. پاڻي پيئڻ جي لاءِ اٿي. پاڻيءَ |
بہ |
ھوڏي ڏٺائين، سڀ سمھيا پيا ھئا، ڪنھن کي جاڳائڻ |
6146 |
DYNT.utf |
دل ۾ آيو تہ ``جي منھنجي مڙس کي خبر ھجي ھا |
بہ |
کي ڳولي ھٿ ڪيو پئي لاٿائون. ويچاريءَ زينت کي |
6147 |
DYNT.utf |
دل ۾ آيو، تہ آءُٗ بہ ھن سان گڏيو وڃان ۽ |
بہ |
ڪرڻ لاءِ آيو آھي ۽ حيدرآباد ڏي ٿو وڃي؛ تڏھن ھن کي |
6148 |
DYNT.utf |
دم ڏنانين. ھنن ٻنھي ڄڻن اڳيئي پاڻ ۾ صلاح |
بہ |
وڌس. زال جي مئي کان پوءِ ڇَھين-ستين ڏينھن پاڻ |
6149 |
DYNT.utf |
دوستي پڪي ۽ قائم ٿيندي. |
بہ |
حڪومت کي بہ فائدو ٿيندو ۽ انگريز سرڪال سان |
6150 |
DYNT.utf |
دھلجي بيھي رھيس. پوءِ تہ مائي بختاور صفي |
بہ |
ڪري صفي ڏي لنگھي ويئي جتي سندس ماءُ ھئي، ۽ آءُٗ |
6151 |
DYNT.utf |
دؤر ھوندو ھو، تڏھن تہ توکي ياد ھوندو تہ |
بہ |
واري کي سرھي، سي جڏھن حيات ھوندا ھئا، ۽ پنھنجو |
6152 |
DYNT.utf |
ديني توڙي عقلي حجتن ڏيڻ سان گھٽايو ڪين. |
بہ |
مطلب تہ ھنن ۽ زالن جي وچ ۾ چٽا ڀيٽي ھلي ۽ ھنن |
6153 |
DYNT.utf |
ذانھن ڪرڻ کان ڪو عيب ڪونھي، سو اھڙو ڪو |
بہ |
ھھڙن ڪمن ۾ جڏھن نڙيءَ تي لت ايندي، تڏھن ڌيءَ کي |
6154 |
DYNT.utf |
ذري تاٺين تہ اچي منھنجي ڀر ۾ ويھ. صبح کان |
بہ |
جان بيبيءَ چيو تہ ``امان زينت، تون |
6155 |
DYNT.utf |
ذري کان پوءِ وري اچي سندس اڳيان بيٺي. |
بہ |
ڏيئي وري اچي پنھنجي جاءِ تي ويھي رھي، ۽ زينت بانو |
6156 |
DYNT.utf |
ذمو ٿي کنيو، ٻيءَ ٻانھن ڳولائي وٺي ڏيسڻ |
بہ |
ھا تہ پنھنجن مان ٻانھن جي ٻالھن ملي ھا ۽ ڌارين |
6157 |
DYNT.utf |
رات جي وقت گھم ۾ جو ٻاھر پيو ھو يا لتڙ ۾ |
بہ |
ٻاھر پيو ھو.'' مٿانس اکر لکيل ڪونہ ھو. جي ڪو ھو، تہ |
6158 |
DYNT.utf |
رسندي، تنھنڪري اھا صلاح ڪئي ھئائين. |
بہ |
گھر جي آھي، اتي وڌيڪ سکي رھندي ۽ نيٺ وڃي مطلب کي |
6159 |
DYNT.utf |
رکڻ لڳا. |
بہ |
ھئي. جيڪو انگريزي دستور گھر رکڻ جو ھو، سوئي ھينئر |
6160 |
DYNT.utf |
رکڻي پيئي، جا رکيائون. انھيءَ طرح ھنن جو |
بہ |
جو گھر اچي چڱو آباد ٿيو ھو. ھنن کي ھڪڙي پورھيت وري |
6161 |
DYNT.utf |
روالو ڪيو ۽ پاڻ بہ روانو ٿيو. |
بہ |
جيڪا فھمايش ھن ضروري ڄاتي، سا ڏيئي، ھن، پٽ کي |
6162 |
DYNT.utf |
روانو ٿيو. |
بہ |
ضروري ڄاتي، سا ڏيئي، ھن، پٽ کي بہ روالو ڪيو ۽ پاڻ |
6163 |
DYNT.utf |
روزبروز ويو وڌيڪ زور وٺندو ۽ مشھور ٿيندو. |
بہ |
ڪري سڌرندا بہ ويا ۽ سُکي حال ۾ بہ ايندا ويا. مڪتب |
6164 |
DYNT.utf |
رھجي ويندو.'' |
بہ |
ڀريان، تہ مائٽن کان بہ مور وينديس ۽ منھنجو ڇوڪرو |
6165 |
DYNT.utf |
رھنديس، ۽ سيٺ جي معرفت سِگھو چِرڪو بمبئي |
بہ |
نہ ھوس. مگر جڏھن معلوم ٿيس تہ ھتي آءُٗ وڌيڪ آسودي |
6166 |
DYNT.utf |
رھي نڪري آئي. |
بہ |
انھيءَ لاءِ تہ متان ڪو شڪ پويس. ھڪڙو-ٻہ ڏينھن ٻيو |
6167 |
DYNT.utf |
روئڻ اچي وڃي. ھيءُ بہ ھَنجو ھاريندو پڇاڙيءَ |
بہ |
احوال لکيو ھو، جو پھڻ جي دل واري ماڻھوءَ کي |
6168 |
DYNT.utf |
رڌڻ پچائن جو توڙي ٻيو ڪم ڪار نٿي ٿي سگھيس، |
بہ |
تنھنڪري ماثي شھر بانو ويچاري ڏکي ٿي ھئي. پاڻ کان |
6169 |
DYNT.utf |
رڳو اصلوڪي وطن ڏسڻ جي ھن کي مسُڀائي سڪ |
بہ |
تنھنڪري سندس عزيزن کي ھٿ ڪرڻ مشڪل ٿيندو، تڏھن |
6170 |
DYNT.utf |
رڳو انگل ٿي ڪيو، اسان جا انگل نيٺ اوھين |
بہ |
اسان کي ڪھڙو عار ھولدو، اسان جو ڪم اھو آھي. مون |
6171 |
DYNT.utf |
زال جي خدمت جو تاڪيد ڪيائين. پوءِ پنھنجي |
بہ |
وري مريم کي ڀاڪر پائي موڪلايائين. ۽ انھيءَ کي |
6172 |
DYNT.utf |
زال چاند بيبيءَ جي ذات جي ھوندي ھئي، جا |
بہ |
پاڙي جي ھڪڙي ٻي |
6173 |
DYNT.utf |
زالن کي دلاسي ڏيڻ ۾ ڪين گھٽايو. اھو سڄو |
بہ |
بہ افسوس حد کان گھڻو ٿيو، پر ھن انھيءَ حال ھوندي |
6174 |
DYNT.utf |
زمانيسمازيءَ ۾ سڀڪنھن کي اھڙن ڪمن لاءِ |
بہ |
تہ ``مائي! اھي تون پنھنجا لائق ٿي ڪرين، مگر وري |
6175 |
DYNT.utf |
زور ڏيڻ لڳيس ۽ آھستي چوڻ لڳيس تہ ``مائي! |
بہ |
ھوس. سُمھڻ مھل مائيءَ کي جاڳندو ڏسي اچي پيرن کي |
6176 |
DYNT.utf |
زورآور آھي، ماٺ ڪيو پراون ماڻھن جون سو |
بہ |
زينت - (البت منھن ۾ گھنڊ وجھي)، امان |
6177 |
DYNT.utf |
زيادہ خبر پوي ٿي. انھيءَ ڪري سمجھ وڌي ٿي، |
بہ |
سگھجن ٿا، ۽ جھان جي توڙي خدا تعاليٰ جي قدرت جي |
6178 |
DYNT.utf |
زيادہ سڌارو ٿئي، منھنجي اولاد جي بہ تعليم |
بہ |
تہ اھڙو ڪو بندوبست ڪريان، جنھنڪري منھنجي زال جو |
6179 |
DYNT.utf |
زينت بانو سجاڳ ۽ چالاڪ ھئي، سڀني جي خدمت |
بہ |
منجھن وري |
6180 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ کي انھيءَ گھر جي ڀاتين چڱي |
بہ |
وبم ۾ |
6181 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ کي باد ڪيو پئي رنائين ۽ سڀني |
بہ |
ھئا. ھنن سان ايتري خاطر ھوندي ھيس، جو مرڻ مھل |
6182 |
DYNT.utf |
زينت سان ويئي، پوءِ ھن کي دڳ لائي موٽي |
بہ |
ڏکڻ ڏي ويو، سو وٺي ھليون. ڪوھ کن تائين چور جي سس |
6183 |
DYNT.utf |
زينت مان ڪڪ نہ ٿي ھئي، جنھنڪري ھن کي اھڙا |
بہ |
صفوران |
6184 |
DYNT.utf |
ساڻ اٿس، جي راضي ٿي تہ الھيءَ جي ٻانھن |
بہ |
آھي. اسان جن ٻارن کي پڙھائيندي آھي. ننڍڙو ٻار |
6185 |
DYNT.utf |
ساڻس پريت ٻجھي ويئي ھئي، تنھن اھا ڳالھ |
بہ |
ھو، ۽ علي رضا تي گھڻو مھربان ھوندو ھو، ھن جي |
6186 |
DYNT.utf |
ساڻس گڏ گاڏيءَ تي چڙھي گدوبندر تائين ويو، |
بہ |
۽ زال کي پيار ڏيئي موڪلائي نڪري ٻاھر آيو. حامدعلي |
6187 |
DYNT.utf |
ساڻس لڳل ھو. آنھيءَ سان گڏ وري ٿورو ٽڪر |
بہ |
۾ اڳيئي ھڪڙو کوھ بہ جاري ھو ۽ موچارو ننڍو باغ |
6188 |
DYNT.utf |
ساڻس ھو، تنھن جو پڇيائونس، ھو تمام وڻندڙ |
بہ |
جا ڀاتي اوڀاريون لھواريون ڳالھيون ڪرڻ لڳا. ٻار |
6189 |
DYNT.utf |
ساڻن ڪراچيءَ تائين وڃڻ جو ارادو ڪيو. |
بہ |
روئڻ ڪيائون- نيٺ بہ تہ ويجھا عزيز ھئن. حامدعلي |
6190 |
DYNT.utf |
ساڳيو ئي ڊول آھي. پنھنجي ويھڻ جي جاءِ ٺاھي |
بہ |
اھڙو سينگاريو آھي جو ڇا چئجي! اسان جي علي رضا جو |
6191 |
DYNT.utf |
سبب ھو، جو ھن کي پنھنجي ڀاءَ الھداد جي |
بہ |
۾ گھڻو ڳالھايو ٿي. مائيءَ جي اعتراض آڻڻ جو ھيءُ |
6192 |
DYNT.utf |
سجھبس ٿي تہ فضل محمد آھي ۽ لاڙڪن جي پاڙي |
بہ |
تي ھئي، سا ڀڄ آئي ھوندي؛ ۽ سندس موس جو نالو |
6193 |
DYNT.utf |
سجھيس ٿي. رن تہ اڳيئي گھر ۾ آڻي ويھاري ھئائين، |
بہ |
پنھنجي پئسي وارو بہ ٿيو، ٻي مدد ماءُ جي پئسن جي |
6194 |
DYNT.utf |
سرائي فتح خان جي گھر ويران ٿيڻ کان پوءِ |
بہ |
بانو جا مائٽ جيڪي ھنن سان نہ ٺھيل ھوندا ھئا سي |
6195 |
DYNT.utf |
سرڪار جي طرفان ٿيندي ھئي. مگر ھو اڪثر ساڻس |
بہ |
پوءِ ھلڪي ھلڪي ڪم تي رکيائونس. سندس ٻار جي سنڀال |
6196 |
DYNT.utf |
سکرن سکرن جي گھرن ۾ اچڻ وڃڻ جو رستو ھو. |
بہ |
سکرن سان رستو ھو. انھيءَ طرح سندس زال صفوران جو |
6197 |
DYNT.utf |
سکيا ٿينداسين. اگرچ خير جو وقت چڱو پيو |
بہ |
چوبن، پر وٺ سک کي-ٻار تہ وڃي سکيو ٿيندو، اسين پاڻ |
6198 |
DYNT.utf |
سگھبا. |
بہ |
ٽڪر زمين جا اوڏي گھڻا آھن ۽ آسانيءَ سان ھٿ ڪري |
6199 |
DYNT.utf |
سگھيو ٿي، تنھنڪري ھن جو ارادو ٿيو تہ محبوب |
بہ |
وارو بہ ھو ۽ اھڙي قسم جو خرچ ھو آسانيءَ سان ڪري |
6200 |
DYNT.utf |
سلطان کي ھن جي نمڪ حلاليءَ ۾ ايتري اميد |
بہ |
ھيءُ ڌاريو ھو ۽ انگريز سرڪار جي ملڪ جو ھو، تہ |
6201 |
DYNT.utf |
سلطان وٽ پگھاردار ٿيا. |
بہ |
قوم جون ٻہ-ٽي زالون بہ اچي رھيون، ۽ ٻہ-ٽي نوڪر |
6202 |
DYNT.utf |
سنت ئي موڪلائي ھلي ويئي. |
بہ |
آيو. تنھن بہ ھنن جي ڳالھ ٻڌي قبول ڪيو. پوءِ آيا |
6203 |
DYNT.utf |
سندس حياتي اچي پوري ٿي ھئي، سو پٽ سوڌو |
بہ |
ايمانداري ۽ بھادري ڏيکارڻ ۾ ڪين گھٽايو، پر تڏھن |
6204 |
DYNT.utf |
سندس لاءِ ڪا جاءِ ٺھي ٺڪي ڪانہ پئي ھئي، |
بہ |
رھي ھئي، ٻيو رات بہ پئجي آئي ھئي، ۽ اڳيان شھر ۾ |
6205 |
DYNT.utf |
سندس نالو ھو، تنھنڪري اھڙيءَ نوڪريءَ لاءِ |
بہ |
۽ پاڻ مسلمان ۽ سکر ماڻھو ھو ۽ بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ |
6206 |
DYNT.utf |
سندس ڪانہ ٿي ھلي، تڏھن ٻيو ڇا ڪري!'' |
بہ |
انھيءَ ڏينھن کان پوءِ کڻي ماٺ ڪئي آھي. جڏھن ڪٿي |
6207 |
DYNT.utf |
سندن پوين جي وچ ۾ ھليو آھو، ۽ ھي، ٻئي طرف، |
بہ |
گھرن جو پاڻ ۾ رستو ھوندو ھو، سو سندن مئي کان پوءِ |
6208 |
DYNT.utf |
سندن راڄ مان ھو، تنھن کي بہ صديق گھڻي پارت |
بہ |
جي گاڏيءَ تي چاڙھي روانو ڪيائون. گاڏيءَ وارو |
6209 |
DYNT.utf |
سندن وچ ۾ تڪرار ھلندو ھو. |
بہ |
ٿو ڪري ۽ ھِنن تي نفرت ٿو ڪري. انھيءَ ڳالھ تي |
6210 |
DYNT.utf |
سندن ھڪڙي بھادري آھي، اھا بہ سندن ھڪڙي |
بہ |
ڄاڻي واڻي پردي ۾ رھڻ ڪري وريامن جو ڪم ٿيون ڪن. اھا |
6211 |
DYNT.utf |
سندن ھڪڙي تعريف آھي. |
بہ |
جو ڪم ٿيون ڪن. اھا بہ سندن ھڪڙي بھادري آھي، اھا |
6212 |
DYNT.utf |
سنديس شڪل وڏ گھراڻي پئي ڏٺي، تنھن کي گھڻي |
بہ |
زينت ويچاري ڏکن سورن ۾ گھڻوئي لتڙي ھئي، تڏھن |
6213 |
DYNT.utf |
سنڀاليندي ھئي. پر آھا ھاڻي ڇڏي ويئي ھين، |
بہ |
بہ ڪندي ھئي ۽ پوءِ جڏھن ٻارگھر ۾ ٿيو، تڏھن ٻار |
6214 |
DYNT.utf |
سنڌ جي آھيان. ھڪڙي پاڙي جا ويٺل آھيون. منھنجو |
بہ |
زينت بانوءَ چيو تہ ``ھائو مائي، آءُٗ |
6215 |
DYNT.utf |
سنڌ ۾ رھي پئو، جو چڱي موچاري پيدائش ھتي |
بہ |
مرضي ٿي، ڪي ٻين صلاح ڏنين تہ ``جي ٿي سگھيوَ تہ پاڻ |
6216 |
DYNT.utf |
سو کڙي ڪري ڏياري موڪليائين، ۽ مائي شھربانوءَ |
بہ |
بہ مناسب ڄاتي، تھنڪري مريم جي ھٽان ڪي گلن جا ھار |
6217 |
DYNT.utf |
سياري ۾ کلندي ھئي ۽ ڪم ايندي ھئي، نہ تہ |
بہ |
موسم ۾ رھڻو تيندو آھي. اھا ڪردڻ ٻانھيءَ واري ڪوٺي |
6218 |
DYNT.utf |
سڀ گڏ ھئا. پر پوءِ تہ جدا پنھنجي منھن کائيندا |
بہ |
ھو، پنھنجي خرچ تي ماني کارائيندو ھو ۽ کائيندا |
6219 |
DYNT.utf |
سڀني خدا جو شڪرانو ڪيو ۽ اھو سارو ڏينھن |
بہ |
جو ٻڌي سڀني کي ڏاڍو ڏک ٿيو؛ پر پڇاڙيءَ ۾ وري |
6220 |
DYNT.utf |
سڌرڻ جي اميد ھيس. پر ھنن جي اچڻ ڪري حامد |
بہ |
کي بہ پٽ وانگي ڃڻندي ھئي ۽ سندس صحبت ۾ حامد جي وري |
6221 |
DYNT.utf |
سڌري پيو ھو. پر ھن کي شڪار جو شوق اچي ٿيو، |
بہ |
جي معرفت چڱن چڱن ماڻھن وٽ اچ وڃ ھيس، تنھنڪري پاڻ |
6222 |
DYNT.utf |
سڏڻ لڳو، جن ھن زناني اسڪول جي بھتريءَ جو |
بہ |
رضا گورنر صاحب ۽ ٻين وڏن وڏن صاحبلوڪن ۽ منڊمن کي |
6223 |
DYNT.utf |
سڏي چيائين تہ ``امان! بختاور کي پئسا ڏيئي، |
بہ |
آڻجئين تہ سوير ئي رڌڻ پچائڻ جو ڪم ٿئي''، ۽ ڌيءُ کي |
6224 |
DYNT.utf |
سڏيندا آھن، سو وڏو بندر آھي، جتي آگبوٽ |
بہ |
مڏئي يا جنھن کي مانڊوي |
6225 |
DYNT.utf |
سڏيو تہ ``جاني، اچ تہ ماني کائون.'' |
بہ |
وذائي آيا، فرش تي رکيائون. فوجدار زينت بانوءَ کي |
6226 |
DYNT.utf |
شابس ھجيس، جو سڀ مصيبتون سر تي کڻي صبر |
بہ |
ھڪڙيءَ بلا مان مس ڇٽي، تہ ٻيءَ ۾ اچيو ڦاسي. وري |
6227 |
DYNT.utf |
شاھدي ڏني تہ ``ابا، آھي بہ ائين.'' |
بہ |
مريم |
6228 |
DYNT.utf |
شايد سرائي جي نياڻيءَ جي ھئي، جنھن جي ڳالھ |
بہ |
۾ بلا ماري، لٺ تي لڙڪائي دو تي نڪري آيس. اھا ڪوٺي |
6229 |
DYNT.utf |
شرم کان منھن پاسي ڪري صفي ڏي لنگھي ويئي |
بہ |
بيٺي ھئي، ۽ سڄي ساري منھنجي نظر پئجي ويئي، ھوءَ |
6230 |
DYNT.utf |
شوق ٿيو. سا بہ ھاڻي ترڪي ٻولي ڳالھائڻ توڙي |
بہ |
ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايو. مڙس کي ترڪي پڙھندو ڏسي، کيس |
6231 |
DYNT.utf |
شڪ پوڻ يا ڳالھ ظاھر ٿيڻ جو ڊپ آھي. باقي |
بہ |
``اندر وڃڻ جو رستو بند آھي. جي ڪنھن عذر سان وڃبو تہ |
6232 |
DYNT.utf |
شڪ پيو تہ مون سان ڪا دغابازي ٿي آھي، سا |
بہ |
اتي زينت کي |
6233 |
DYNT.utf |
صاف سڃاتائين. |
بہ |
پڇاڙيءَ تائين پڙھندو ويو. پنھنجي زينت جا اکر |
6234 |
DYNT.utf |
صديق گھڻي پارت ڪئي. اميد ھين تہ رات جو ٿڌ |
بہ |
ڪيائون. گاڏيءَ وارو بہ سندن راڄ مان ھو، تنھن کي |
6235 |
DYNT.utf |
صلاح ڪيائين. ھنن بہ ڄاتو تہ انھيءَ ڪم ڪرڻ |
بہ |
اھڙي مائٽي ڪرڻ ۾ حرڪت ناھي. ماءُ سان ۽ زال سان |
6236 |
DYNT.utf |
ضرور آھي تہ لکڻ پڙھڻ ايندو ھجيس ۽ نيڪ زال |
بہ |
مون کي تہ ٻين سڀني ڳالھين سان گڏ، انھيءَ ڳالھ جو |
6237 |
DYNT.utf |
ضرور خوش ھوندو. |
بہ |
سمجھائين ٿي نہ ماڻس انھيءَ ڪم ۾ راضي آھي ۽ ڀاڻس |
6238 |
DYNT.utf |
ضرور سمجھيائين؛ تنھنڪري پھريائين تہ پاڻ |
بہ |
مناسب نہ ڄاتائين، ۽ جلد سماءُ وٺڻ يا بندوبست ڪرڻ |
6239 |
DYNT.utf |
ضرور ڪولھي. |
بہ |
۵- ڏاج ڏيکارڻ جو ڪو |
6240 |
DYNT.utf |
ضروري تعليم ڏيڻ ۾ اچي. انھيءَ پورھئي جي |
بہ |
سيکارجي. تنھن کان سواءِ قرآن پڙھائڻ ۽ ديني علم جي |
6241 |
DYNT.utf |
طرح پڄي نہ سگھنديس؛ تنھنڪري في الحال ڪو |
بہ |
ڪرڻ کان ڊڄندو، نہ مارڻ کان. آءُٗ ھن سان ڪنھين |
6242 |
DYNT.utf |
طرح ڪمائيءَ ڪرڻ جھڙو نہ ھو، پر ويجھو مائٽ |
بہ |
جي شادي ڪرڻ جو ارادو ھو ۽ اگرچ اھو کونگو ھو، ڪنھن |
6243 |
DYNT.utf |
ظاھر ظھور ڪوڙ ڪري سلطان کي اجايو سجايو |
بہ |
ڪڍيو آھي، سو ضرور سلطان جي برخلاف ھوندو ۽ ھيءُ |
6244 |
DYNT.utf |
ظاھر ڪيائين. ھن اھڙي بہ ڳالھ ڪئي تہ حامد |
بہ |
ڏسيائين ۽ جيئن پتيون ڪري مال ورھائيو ھئائون، سو |
6245 |
DYNT.utf |
ظاھري ڪري ھن کي ويندو ڏسي ارمان ڪرڻ لڳا. |
بہ |
سڀني سان رس رھايو ھو. جيڪي ھن جا ڳجھا حاسد ھئا، سي |
6246 |
DYNT.utf |
عادت اٿس، جو اڪثر شراب پيي مست ٿي پوءِ |
بہ |
ڦريو پنھنجو گھر پيو ڀري، ۽ ٻيو تہ شراب پيئڻ جي |
6247 |
DYNT.utf |
عذاب کان ڇڏايان ۽ ٻين کي بہ. |
بہ |
ڪندي؟ تنھن کان مون کي زھر جو ڍڪ ڏئي تہ پيي پاڻ کي |
6248 |
DYNT.utf |
عظمت بانو زور ڪري ٿورو گھڻو لِڪائي ماءُ |
بہ |
ھنن کي اھڙي مدد قبول ڪرڻ ۾ گھڻو عار ھو، پر تڏھن |
6249 |
DYNT.utf |
علي رضا کي اھا صلاح ڏلي تہ ``جڏھن ھڪڙو بٽ |
بہ |
ڪن دوستن |
6250 |
DYNT.utf |
علي رضا کي خراب لڳندي ھئي، ۽ انھيءَ بابت |
بہ |
کي بہ خبر ھوندي ھئي، تہ بہ ڪين چوندو ھوس. اھا ڳالھ |
6251 |
DYNT.utf |
علي رضا مھيني جي بڇاڙيءَ تائين ماڻن رھيو. |
بہ |
ھنن لاچار ڄاڻي موڪل ڏنيس، پر انھيءَ ھوندي |
6252 |
DYNT.utf |
علي رضا ھنن جي گھر ڏي وڃڻ کان روڪي ڇڏيو، |
بہ |
ماڻھو سندس گھر ۾ آمد رفت ڪري. پنھنجيءَ زال کي |
6253 |
DYNT.utf |
علي رضا ڪو ڪم کان ڊڄڻ وارو نہ ھو. اھڙيءَ |
بہ |
ھئائين. اگرچہ ھتي انھيءَ ھنڌ کان گھڻو ڪم ھو، تڏعن |
6254 |
DYNT.utf |
علي نواز پنج-ڇھ مھينا انھيءَ گھر ۾ ھو. پوءِ |
بہ |
ڌليءَ جي مرڻ کان پوءِ |
6255 |
DYNT.utf |
عيب ڪونھي. اھڙي ماڻھوءَ سان حياتيءَ جون |
بہ |
پوريءَ عمر وارو ھجي، پر امير جو پٽ نہ ھوندو تہ |
6256 |
DYNT.utf |
غريب ٿو ٻڌجي، پر جيتوڻيڪ ٻڃنديءَ وارو |
بہ |
ھينءَ تہ سيٺ گل محمد چڱو ماڻھو آھي ۽ سندس ننڍو پٽ |
6257 |
DYNT.utf |
غير واقف ٿي ڏسجي، ڇالاءِ ايترو ھلاڪ ٿيان؟ |
بہ |
ھن ڏٺو تہ مون کي پنھنجا پئسا ملي ويا آھن ۽ زال |
6258 |
DYNT.utf |
فائدو ھو، جو ھڪٻئي سان بيحجاب ڳالھائيندا |
بہ |
کڻي، گڏ ويھي مطالع ڪندا ھئا. انھيءَ بحث مان ھيءُ |
6259 |
DYNT.utf |
فائدو ٿيندو ۽ انگريز سرڪال سان بہ دوستي |
بہ |
جو عھدو قبول ڪري، جو انھيءَ ڪري انھيءَ حڪومت کي |
6260 |
DYNT.utf |
فنڊ ڦٽايائون؛ آخر جھڪا ٿيا. |
بہ |
روئڻ-پٽڻ ۾ گذاري. پاڻ تہ ننڊ نہ ڪيائون، پر ٻين جي |
6261 |
DYNT.utf |
في الحال تہ ڪي ڏينھن ھلي پنھنجي وطن گذاريون. |
بہ |
ويٺا ھئا، تنھن بہ چيو تہ ``ھميشھ لاءِ نہ ھلجي، تہ |
6262 |
DYNT.utf |
فڪر نہ ڪر.'' |
بہ |
خدا تي کڻي رک، پاڻھي پنھنجا ڪم ڪندو. دل ۾ ڪو |
6263 |
DYNT.utf |
قابو ھو. نڪي حقيقت ڪري ھاڻي خود علي رضا |
بہ |
آمد رفت ڇڏي ڏني ھئائين. وري پنھنجي نوڪريءَ ۾ |
6264 |
DYNT.utf |
قبر سندس ڌڻيءَ ۽ ڌڃاڻيءَ جي پيرانديءَ |
بہ |
پنجن-ڇھن مھينن کان پوءِ مريم بہ موڪلايو، تنھن جي |
6265 |
DYNT.utf |
قبولدار ٿيو. پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ جي ھلجي |
بہ |
ھيترن جي مرضي ڏسي علي رضا |
6266 |
DYNT.utf |
قسم جا سڳڻ ساٺ، سي اڪثر ٻاھر مڙسن ۾ يا اندر |
بہ |
۸- ڪنھن |
6267 |
DYNT.utf |
قيد ٿي پيو، ۽ ذري گھٽ ماريائونس ٿي، پر |
بہ |
قيد ٿيا. علي نواز جو پيءُ پنھنجي زال ۽ ٻن پٽن سوڌو |
6268 |
DYNT.utf |
قيد ۾ گھڻو نہ جاليو. ھن کي جو سخت پورھيو |
بہ |
حامد |
6269 |
DYNT.utf |
کارايائين ۽ غريب غربي کي بہ ڍءُ ڪرايائين. |
بہ |
خيرات جي ماني ڪئي ۽ پنھنجا دوست گڏ ڪري، انھن کي |
6270 |
DYNT.utf |
کاڌو نہ کاڌي جھڙو، ننڊ کڻي وين. صبح جو اٿيا، |
بہ |
ڏاڍو عذابن ۾ گذاريائون، نڪو کاڌو نڪو پيتو. رات جو |
6271 |
DYNT.utf |
کلي چيس تہ ``ابا، تو کي ڪنواري ڪانہ ٿي ڦَٻي، |
بہ |
سان صلاح ڪيائين، تنھن کي بہ اھا ڳالھ وڻي. مريم |
6272 |
DYNT.utf |
کِلي چيو تہ ``ٻڙا ابا، خدا خدا ڪر، توکي |
بہ |
اتي مريم |
6273 |
DYNT.utf |
کڻي جوڙبندو! ھاڻي اوھين تياري ڪجو اسين |
بہ |
۾ ھوندو سو ٿيندو. اوھان جي تہ اللّھ جوڙي، اسان جي |
6274 |
DYNT.utf |
کڻي گھوٽ ڪندو. لائق پٽن جي لاءِ لائق زالون |
بہ |
نہ ھوندو، تہ ٻيو ڪنھن کي ھوندو. اللَّھ انھيءَ کي |
6275 |
DYNT.utf |
کڻي ھندستاني، جو ھتي گھنڻا ڏينھن رلڻ پنڻ |
بہ |
جو زينت جي نالي کي ويجھو بہ آھي. آءُٗ ڳالھائينديس |
6276 |
DYNT.utf |
کڻي ٿو تہ ھئسا خرچ ڪري حامد کي بہ پرڻائي |
بہ |
وڪيل کان ھيءُ سوُ ڀيرا چڱو آھي، وري ويچارو ذمو |
6277 |
DYNT.utf |
کيس پنھنجي ماءُ ڪري ڄاڻندا ھئا. ھنن سان |
بہ |
جي اولاد کي پنھنجو اولاد ڄاڻندي ھئي، ۽ ھو |
6278 |
DYNT.utf |
کٽراڳ ڏسندا ويا تيئن انھيءَ کي بہ ڇڏي ھاڻي |
بہ |
ورتي ھئائون؛ پر جيئن غربب ٿيندا ويا ۽ ڏوليءَ جو |
6279 |
DYNT.utf |
گذ ران ڪندا آھن. انھن ترڪستان جي سرحد تي |
بہ |
آھن. ھو گھڻو ڪري جھنگلي ماڻھو آھن ۽ ڦرمان تي |
6280 |
DYNT.utf |
گمان ڪونہ پيو، تہ تھخاني ۾ ڪو باروت لڌو |
بہ |
تجويز سان ڪئي ويئي، جو اندر يا ٻاھر ڪنھن کي |
6281 |
DYNT.utf |
گويا پنھنجو فرض ادا ڪرڻ ٿو وڃي. تنھن کان |
بہ |
رکڻ فرض ٿي ڄاتائين ۽ اھا بہ خبر ھيس تہ منھنجو مڙس |
6282 |
DYNT.utf |
گھر جي ڀاتين سان، خاص ڪري علي رضا سان ڏاڍي |
بہ |
ٿو ڪرين، تنھنڪري مون کي ٿو شڪ پوي.'' ھن ٻار جي |
6283 |
DYNT.utf |
گھر گھڻا ڏٺا، پر اھڙي سگھڙ ۽ ليڪ ڌيءَ ڪنھن |
بہ |
ڌيئن جو ذڪر نڪري، تڏھن آءُٗ چوندي آھيان تہ مون |
6284 |
DYNT.utf |
گھر ۾ ھو، پر مٿي ماڙي تي پنھنجي جاءِ ۾ ھو؛ |
بہ |
گھر جا ڀاتي سڀ حاضر ھئا. آچر جو ڏينھن ھو. علي رضا |
6285 |
DYNT.utf |
گھرجنس، پر جڏھن ھن خيال ڪيو تہ زال ذات |
بہ |
اڃا عظمت ننڍي آھي، شادي ڪرڻ لاءِ ٽي-چار ورھيہ ٻيا |
6286 |
DYNT.utf |
گھرئي گھر ۾ تعليم ڏيڻ لڳو. ڪي سندس ڪوشش |
بہ |
جي تہ ڳالھہ ڇڏيو، پر پنھنجي نياڻي زينت بانوءَ کي |
6287 |
DYNT.utf |
گھڻا پھتا ھئا، سو ھن کي خاطري ٿي تہ برابر |
بہ |
جو ساڻس گھڻو پيار ٻجھي ويو. ھن کي ھن جا سفارش ناما |
6288 |
DYNT.utf |
گھڻا زمانا ڏٺا آھن. |
بہ |
جي ڏيکاري پيو ڏيندو. چؤ دائي سچ آھي ڪ ڪوڙ؟ تو |
6289 |
DYNT.utf |
گھڻن ٽُنگن ڪڍڻ ۽ گھڻي بار کڻڻ جي عذاب کان |
بہ |
تہ اجاين زيورن تي پئسا بہ خرچ نہ ٿيندا، نڪ ۽ ڪن |
6290 |
DYNT.utf |
گھڻو خوش ٿيا. سڀئي ھن کي ڏسڻ آيا، ۽ ھنن |
بہ |
تہ باغ باغ پئي ٿي، پر سندس آشنا ۽ سندس زال جا مائٺ |
6291 |
DYNT.utf |
گھڻو شوق ھو. |
بہ |
ٿي ويندين. سو ھن کي انھن مسلماني حڪومتن ڏسڻ جو |
6292 |
DYNT.utf |
گھڻو فڪر ھو، پر مائيءَ انھيءَ بابت مون |
بہ |
بختاور - امان، سچي پڇين تہ مون کي پنھنجي منھن |
6293 |
DYNT.utf |
گھڻو فڪر ڪونھي. غريب ھوندو تہ ڇا! دليادار |
بہ |
زينت - دائي، گھر جو |
6294 |
DYNT.utf |
گھڻو وقت ملي. |
بہ |
بہ ٿئي، کاڌي پيتي جھڙي آبت بہ ٿئي ۽ آرام وٺڻ جو |
6295 |
DYNT.utf |
گھڻو ڏک ٿي ٿيو، جو پيءُ-ماءُ جي ھوتدي ھن |
بہ |
بانو ۽ سندس مڙس کان بہ موڪلايو. ھن ويچاريءَ کي |
6296 |
DYNT.utf |
گھڻي خاطري ڏلي. ھوءَ ويچاري بہ پھربن محبوب |
بہ |
علي رضا جن کي سندن ڌيءُ عظمت بانو ۽ آن جي مڙس |
6297 |
DYNT.utf |
گھڻي ھوادي ھيس. طبع جو تمام حليم ھو؛ اھڙو |
بہ |
جي اٿ-ويھ رڳو سکرن سان ھئي، تنھنڪري لياقت ۽ فضيلت |
6298 |
DYNT.utf |
گھڻي ٿئيم. |
بہ |
ھيتري خراري ٿي اٿم، متان ٻيءَ مان انھيءَ کان |
6299 |
DYNT.utf |
گھڻي ٿي. |
بہ |
سرڪار کي ھٿ ڪوتہ لنسڳو. وڏي ڳالھ تہ ھن جي سفارش |
6300 |
DYNT.utf |
گھڻيون ھونديون ھيون، جتي ڪڏھن ڪڏھن ھو |
بہ |
ھو، ۽ ھزارن جو خاوند ھو. ھن جون جايون مڏئيءَ ۾ |
6301 |
DYNT.utf |
گھوربو. مون کي بہ اھي ئي ڳڻتيون آھن، جن |
بہ |
پر بختاور! ڏک سک بہ پنھنجن ۾ چڱو، پراون جو سونُ |
6302 |
DYNT.utf |
گھٽ ٿو سمجھي. ھُنن جي ھيتري خوشامد ٿو ڪري |
بہ |
ھيءُ اسان کي ۽ اسان جي دوستن کي انھن ڪرستانن کان |
6303 |
DYNT.utf |
گھٽ ڪانہ ھئي. پردي واري گھر جو ٻار ھو ۽ |
بہ |
جي اسان مٿي تعريف لکي آھي، تہ سندس ظاھري صورت |
6304 |
DYNT.utf |
گھٽائينديس ڪين. سو تہ آءُٗ بہ ڄاڻان ٿي |
بہ |
- جيئن علي رضا کي پرڻائينديس، تيئن حامد جي لاءِ |
6305 |
DYNT.utf |
گڏ رھڻ ڪري پاڻ کي چڱي نصيب وارا سمجھندا |
بہ |
ڏي ولي آيا. ھي چار ڄڻا اگرچ پرڏيھ ۾ قيدي ھئا، تڏھن |
6306 |
DYNT.utf |
گڏ ڪريان؛ متان ڪا ويل نہ ڪنھن جھڙي! سو ھينئر |
بہ |
خير سان وقت پيو گذري، تڏھن ڀلي ساھ پٽي ٻہ-ٽي پئسا |
6307 |
DYNT.utf |
گڏيل آھي؟'' ھوءَ جواب ڏيندي ھئي تہ ``مائي، |
بہ |
ڪري چوندي ھئي تہ ``مائي، متان ڪا تو ۾ اسان جي لڇ |
6308 |
DYNT.utf |
گڏيو ۽ ڀاءُ کي بہ مليو. محبوب عليءَ کي گھڻيون |
بہ |
سو پھربن آيو بمبئي ۾، اتي ڪي ڏينھن رھي پيو. ڀيڻ کي |
6309 |
DYNT.utf |
لاھي ھڪ پاسي ويھاريائون. پاڻيءَ ڍڪ پِي، |
بہ |
اچي ڪنھن کوھيءَ ڌاري لھي پيا، ۽ زينت بانوءَ کي |
6310 |
DYNT.utf |
لائق ھجن، تہ اھي ڇڏي بہ پنھنجا نالائق عزيز |
بہ |
جيئن اڪثر زالن جو خيال ٿيندو آھي، تہ ڌاريا ڪھڙا |
6311 |
DYNT.utf |
لکي چڪو ھو تہ ``اوھين موٽي استنبول ۾ اچو، |
بہ |
ھو ۽ ھنن کي دلاسا بہ پيو لکندو ھو. ھنن ڏي ائين |
6312 |
DYNT.utf |
لکيائين تہ ``ڪو ھڪڙو ڇڱو بنگلو بہ لڳو لڳ |
بہ |
۽ جيڪا چاڪري پڄي سگھي، سا ڪنداسين.'' پيءُ ڏي ھيئن |
6313 |
DYNT.utf |
لکيو ھئائين، پر جڏھن ھن پاڻ کي لياقت ڪري |
بہ |
نٿي گھريو ۽ ھڪ دفعي تہ انھيءَ بدلي مھمل رکڻ لاءِ |
6314 |
DYNT.utf |
لنڊ جي ھئي. انھيءَ حادثي جي، رات سڄيءَ |
بہ |
سٽڪو ھو، تنھن ۾ اھڙو آواز ٻڌڻ ۾ ڪين آيو. وري مھل |
6315 |
DYNT.utf |
لنڍڙو مڙس ڪين ھو ۽ ھاڻ بہ ھي چڱي حال ۾ آھن، |
بہ |
آھي تہ اھو بہ اہروءَ وارو گھر آھي. علي نواز سغل |
6316 |
DYNT.utf |
لڀي پيا. ھيڪاري پڪو شڪ پين تہ ھيءَ ڪا خراب |
بہ |
کان سواءِ گھمندي وتي. وري وٽانئس ستر-اسي رپيا |
6317 |
DYNT.utf |
لڌيم، مگر ھيٺين گالھ جي اڃا صفائي ڪانہ |
بہ |
ڳالھ جي پٺيان ھيس، تنھن جو پتو پيم ۽ اھا شيءِ |
6318 |
DYNT.utf |
لڪندي ڇپندي. ھنن اھو رواج ڪڍيو، جو مڙس |
بہ |
وٺي سڏي، نہ مڙس زال کي-رڳو رکا سوال جواب ڪن، سو |
6319 |
DYNT.utf |
لڳو آھي، تڏھن اھڙي مائٽي ڪرڻ ۾ حرڪت ناھي. |
بہ |
تہ زال ذات جي جواني گھڻو جٽاءُ نٿي ڪري ۽ وجھ چڱو |
6320 |
DYNT.utf |
لڳو لڳ ڀاڙي ڪري ڇڏجو تہ اچي انھيءَ ۾ لھون، |
بہ |
پيءُ ڏي ھيئن بہ لکيائين تہ ``ڪو ھڪڙو ڇڱو بنگلو |
6321 |
DYNT.utf |
ماڻھو اتي حاضر ھجن، انھن کي گرفتار ڪري، |
بہ |
۾ پوي ۽ ٻي قھوہخاني جي ڀر واريءَ سراءِ ۾، ۽ جيڪي |
6322 |
DYNT.utf |
ماءُ وانگي آھيان، مون کان ڪھڙو حال ٿي لڪائين، |
بہ |
ڪندينءَ؟ صاف جواب ۾ شرم ڇو ٿي ڪرين؟ آءُٗ تو کي |
6323 |
DYNT.utf |
مائي ائين ئي ڳلن کي ھٿ ڏيو وبلي ھئي، ۽ سوکڙپون |
بہ |
بورچيخاني ڏي ھلي ويئي. جھٽ ۾ وري موٽي آني، تہ |
6324 |
DYNT.utf |
مائٽن مان گھڻن ڏينھن کان آسرو لاھي ڇڏيو |
بہ |
سان گڏي آھي؛ انھيءَ ڪري ھن شاديءَ ۾ نہ ويٺا. ھنن |
6325 |
DYNT.utf |
مائٽن وانگر آھي. اسان جي سرائيءَ ۽ علي |
بہ |
جوان جماڻ آھي، اشراف گھر جو آھي، ڌاريو آھي تہ |
6326 |
DYNT.utf |
ماٺ ڪري ويھي رھيو آھي. ماءُ تہ زال ماڻھو |
بہ |
اھڙا جاکوڙا ڪڍي اچي نہ سگھيو ۽ خط پھچڻ کان پوءِ |
6327 |
DYNT.utf |
ماٺو آھي، خدا ڪندو تہ خير سان تڪليف کان |
بہ |
اڳڀرو نڪرندؤ، تہ مھيني تي پھچي سگھندؤ. سمنڊ |
6328 |
DYNT.utf |
ماٺو ھو، ڏاڍو لذت جھڙو وقت ھو. ڳچ رات تائين |
بہ |
ڏينھن گذريو، ۽ رات ٿي چنڊ بہ چڙھي سنئون ٿيو، سمنڊ |
6329 |
DYNT.utf |
محبت ڪانہ ڏيندو رڳو عذاب سھڻو پوندو.'' |
بہ |
يا نہ مون کي پاڻ وٽ رکندو ئي ڪين يا جي رکيائيہ تہ |
6330 |
DYNT.utf |
مدد اچي ٿي سگھين. |
بہ |
کوھ تي بہ آباد ٿي سگھڻ جھڙا ھئا ۽ واھ جي پاڻيءَ جي |
6331 |
DYNT.utf |
مدد ڏيندي ھئي؛ ۽ جيڪڏھن ھوءَ بيمار ٿي پوندي |
بہ |
پر اڪئر پنھنجي دائيءَ بختاور کي رڌڻ پچائڻ ۾ |
6332 |
DYNT.utf |
مرضي ٿي تہ ساڻس گڏجي اوڏي وڃان. ھڪڙو تہ |
بہ |
وري اوڏي سنبري. انھيءَ جو سانباھو ڏسي زينت جي |
6333 |
DYNT.utf |
مرندا جھرندا، بتيلي تي چڙھي وڃي ڪناري |
بہ |
ڪونہ ٿيو. ماڻھو تہ ٻيا سڀ لھي ويا ھئا، پوءِ ھي |
6334 |
DYNT.utf |
مري تہ پوءِ پنھنجي منھن جتان اچي اتان وڃي |
بہ |
ڪري ويھي رھ، خوشي سنديس، ھي نينگر ڀلنئي تہ امان |
6335 |
DYNT.utf |
مري ويو ھو، باقي بختاور ھوندي ھئي، جا ھنن |
بہ |
ھڪڙي حبشياڻي بختاور نالي وڃي رھيا ھئن، پر شنگور |
6336 |
DYNT.utf |
مشڪل ٿي سگھن. ھن جي زال کي چڱي تعليم تہ |
بہ |
۾ زالون اھڙا عجيب عجيب ڪم ٿيون ڪن، جي مڙسن کان |
6337 |
DYNT.utf |
معاملي ۾ پيءُ جو ادب ڪرڻ فرض ھو، پر ھن اھڙن |
بہ |
محبوب علي پٽ ھو، تنھنڪري ھن تي ڪھڙي |
6338 |
DYNT.utf |
معرفت ٿيس. جتان ساڳيءَ طرح ھن کي پيدائش |
بہ |
صاحب جي معرفت ٻين ٻن-ٽن صاحبلوڪن سان |
6339 |
DYNT.utf |
معلوم ٿيو تہ اڪثر سلطان جا ڪردي نوڪر رھندا |
بہ |
اندر محلات ڏي سرنگھ جو رستو نڪتل ھو، انھيءَ مان |
6340 |
DYNT.utf |
ملوڪ آھي، جھڙو شڪل شباھت ۾، تھڙو لڄ حيا |
بہ |
ماڻھو تہ انھيءَ تان بہ پيا کلندا اٿس. ھونءَ ٻانھن |
6341 |
DYNT.utf |
ملي سگھندا. پر اوترا مشال، بلڪ انھيءَ کان |
بہ |
ماڻھو آھن؛ سچ آھي تہ ڪي خراب مثال اھڙين قومن مان |
6342 |
DYNT.utf |
ملي سگھندا. ٿورن جي ڪري گھڻا ڪين مسندا. |
بہ |
خراب مثال، پردي وارن ۽ حرمخانن وارن ماڻھن جا |
6343 |
DYNT.utf |
مليو. محبوب عليءَ کي گھڻيون جٺيون ڪيائين، |
بہ |
۾، اتي ڪي ڏينھن رھي پيو. ڀيڻ کي بہ گڏيو ۽ ڀاءُ کي |
6344 |
DYNT.utf |
ملي، قرآن پڙھڻ سکيو ۽ جيئن وڏو ٿيندو ويو، |
بہ |
گھر جا ماڻھو ڏاڍو پيار ڏيندا ھئس. ھتي ھن کي تعليم |
6345 |
DYNT.utf |
ملڪ جو باروت گھرجي. جڏھن تھخاني جو گھڻو |
بہ |
اھڙيءَ طرح محلات کي ھڪڙي ڌڪ سان آڏائي ڇڏڻ لاءِ |
6346 |
DYNT.utf |
منا گھڻي ڪم جا آھن؛ ھاڻ ڪير چوندو تہ سرائي، |
بہ |
ھو، واہ جسو سھي ڪيو اٿئي. ڏس تہ سھي، جينرن کان وري |
6347 |
DYNT.utf |
مناسب سوداگري ڪري، ھو پنھنجو گذران عزت |
بہ |
رھندو آيو، ۽ اگرچ اڳيون اوج پوءِ ڇڏائي ويس، تڏھن |
6348 |
DYNT.utf |
مناسب نظر نہ آئي، تنھنڪري اھڙو بندوبست |
بہ |
جي جاءِ قبول ڪريان. پر اوچتو استعيفا ڏيڻ ھن کي |
6349 |
DYNT.utf |
مناسب نہ ڄاتائين، ۽ جلد سماءُ وٺڻ يا بندوبست |
بہ |
ھي ڳچ تائين فڪر ۾ رھيو. پاڻ ظاھر ڪرڻ |
6350 |
DYNT.utf |
مناسب ڄاتي، تھنڪري مريم جي ھٽان ڪي گلن |
بہ |
اھا صلاح ماڻس |
6351 |
DYNT.utf |
منع آھي. |
بہ |
گوڙ ۾ دھل مرڳو گڙٻڙ وجھو ڏين-تنھن کان سواءِ شرعي |
6352 |
DYNT.utf |
منھن مٿي ڪري چيو تہ ``امان! جي اھا ٻانھن |
بہ |
تڏھن علي رضا |
6353 |
DYNT.utf |
منھنجو اھڙوئي اعتراض آھي. ھو ھينئر وڏو |
بہ |
مائيءَ ورندي ڏني تہ ``ھائو، انھيءَ جي بابت |
6354 |
DYNT.utf |
منٿ ڪئي ھئائون تہ اسان کي ڪو اشراف ماڻھو |
بہ |
پر اھا سگھوئي ڇڏي وين؛ ٻيءَ جي ڳولا ۾ آھن. مون کي |
6355 |
DYNT.utf |
موچارو ھو، تنھنڪري سندس ڌڻي ۽ ان جي گھر |
بہ |
ھن جي ھلت چلت تمام چڱي ھوندي ھئي. ۽ شڪل جو |
6356 |
DYNT.utf |
مور وينديس ۽ منھنجو ڇوڪرو بہ رھجي ويندو.'' |
بہ |
سو جي آءُٗ کڻي اھڙو پير توسان ڀريان، تہ مائٽن کان |
6357 |
DYNT.utf |
مون کي پنھنجن جا پئي لگا؛ امان زينت! ٻڌاءِ |
بہ |
زينت؛ مون کي اڳيئي شڪ پئي پيو، ھن نينگر جا مھانڊا |
6358 |
DYNT.utf |
مون کي پنھنجي مڙس ڏي ڏسڻو آھي. جڏھن ڪو مناسب |
بہ |
بيھان. اگرچ پھاڄ جي اڳيان ڪمائڻ ڏکيو آھي، پر تڏھن |
6359 |
DYNT.utf |
مون کي منع ٿي ڪئي ۽ ننڍي ڀاءُ بہ ٿي ڪئي، |
بہ |
۽ منڊم سان شادي ڪرڻ جو ارادو ٿي ڪيم، تڏھن پيءُ |
6360 |
DYNT.utf |
موٽي ھتي ايندا. گھڻا تہ ھنن سان آگبوٽ تائين |
بہ |
پئي ڪيائون ۽ اھي آميدون پئي رکيائون تہ شل وري |
6361 |
DYNT.utf |
موڪلائي پنھنجي مڙس سوڌو بمبئيءَ ڏي روائي |
بہ |
انھيءَ طرح ھي موڪلائي ڪراچيءَ آيا ۽ عظمت بانو |
6362 |
DYNT.utf |
موڪلايو. ھن ويچاريءَ کي بہ گھڻو ڏک ٿي ٿيو، |
بہ |
ٿا وڃن. ھنن پنھنجي ڌيءُ عظمت بانو ۽ سندس مڙس کان |
6363 |
DYNT.utf |
موڪلايو، تنھن جي بہ قبر سندس ڌڻيءَ ۽ ڌڃاڻيءَ |
بہ |
پنجن-ڇھن مھينن کان پوءِ مريم |
6364 |
DYNT.utf |
موڪلي اٿن، وٽن ڪو تازو مال ٻاھران آيو آھي.'' |
بہ |
جي گھران، دعائون سلام بہ ڏنا اٿن ۽ ھيءَ سوکڙي |
6365 |
DYNT.utf |
مئي ۽ حامد قيد ٿي ويو، تڏھن ھنن کي اتي گذارڻ |
بہ |
اڪثر دل شڪستو گذاريندو ھو.جڏھن مائي شھرنالو |
6366 |
DYNT.utf |
مير مراد علي خان وٽ معتبر ۽ عزت وارو مائھو |
بہ |
ھڪڙي جنگ ۾ وڙھندي مارجي ويو ھو. سرائي فتح خان ٻاڻ |
6367 |
DYNT.utf |
مٿانئس سر گھوري بيٺا ھئا، ۽ ذرو بہ مٿس |
بہ |
مٿي آيو ھو، تن سان بہ اھڙي دوستي رکيو آيو، جو آھي |
6368 |
DYNT.utf |
مٿس پيو آھي، تہ شڪ ناھي.'' |
بہ |
پٺيان ھئن، ۽ ھڪ ليکي تہ سيٺ گل محمد جي پٽ جو نالو |
6369 |
DYNT.utf |
مٿس حسد نٿي نيائون. ھينئر علي رضا وڏي اوج |
بہ |
آيو، جو آھي بہ مٿانئس سر گھوري بيٺا ھئا، ۽ ذرو |
6370 |
DYNT.utf |
مٿس کلندا ھئا، ۽ ھن کان گوشو ڪندا ھئا، |
بہ |
بلڪل ٻيءَ طرح جا ھئا، تنھنڪري سندس ويجھا مائٽ |
6371 |
DYNT.utf |
مڃاڻپ وارا ھوندا ۽ جتي ھن جو پڙھڻ چگيءَ |
بہ |
۾ ڇڏي وڃجي، جتي سندس ماٽي جي ڀيڻ بہ ھوندي ۽ ٻيا |
6372 |
DYNT.utf |
مڙس جي ڪا نشاني مون سان ٿي، ۽ پرديس جي ڏکن |
بہ |
زينت ڄاتو تہ وري |
6373 |
DYNT.utf |
مڙس سوڌي سنبري. |
بہ |
سان گڏجي ھلو، پوءِ کڻي سگھا وري اچجو'' سو ھوءَ |
6374 |
DYNT.utf |
مڙس کي خوش رکڻ فرض ٿي ڄاتائين ۽ اھا بہ خبر |
بہ |
وطن کي ۽ مائتن کي ڇڏڻ اھنجو بہ ٿي لڳس، پر تڏھن |
6375 |
DYNT.utf |
مڙس ماڻھن مان ضروري آھي ۽ پٽ جو ساڻ ھئڻ |
بہ |
ڏٺائين تہ اھڙي سفر ۾ زال کان سواءِ ھڪڙو ٻيو سنگتي |
6376 |
DYNT.utf |
مڪئيسون، ٿورڙي مال تي ڪيئن راضي ٿي ويھون. |
بہ |
جماڻ ڏسي لچا اچي مست ٿيا، ۽ ڀانيائون ھيتري ھلاڪي |
6377 |
DYNT.utf |
نالو وٺي نہ سگھندو، ۽ شھر بہ آڏو آھي، ڪنھن |
بہ |
سٽ پائي درکان ٻاھر ٿيس، تہ بازار وھندي منھنجو ڪو |
6378 |
DYNT.utf |
ناھي، باقي اميد علي گونگو آھي، تہ ڀؤ ڪونھي، |
بہ |
پيو ٿيندو، جي ادو شاھوڪار ناھي، تہ اسان کان غريب |
6379 |
DYNT.utf |
نصيب نہ ٿئي. |
بہ |
ڀلا اوچتو سمنڊ ۾ ٻڏي مرڻ جو موت شال ڪنھن دشمن کي |
6380 |
DYNT.utf |
نظرَ نہ آيس. ڀاءُ کي اٿاريائين، مريم کي |
بہ |
ڏسي تہ زينت بانو ڪانھي. ھيڏي ھيڏي نھاريائين، تہ |
6381 |
DYNT.utf |
نہ ايتري ثي ڳالھ آھي.'' |
بہ |
بختاور چيو تہ ``محمد رمضان وڪيل جي |
6382 |
DYNT.utf |
نہ رکيوھو، تڏھن اوھان جو مون سان گڏ ھلڻ |
بہ |
ھيڏي وڏي سفر ۾ جڏھن اڳي ڪڏھن گھر کان مون ٻاھر پيو |
6383 |
DYNT.utf |
نہ سگھيو تنھنڪري البت ڏکيائي ھوندي ھيس، |
بہ |
اگرچہ اڳوڻي وڏ ماڻھپ جي ھلت چلت ڇڏي |
6384 |
DYNT.utf |
نہ لاھي ۽ پائي بہ خدا جي واٽ ۾ نہ ڏئي، غريبن |
بہ |
آھي، مگر اھڙو ڪنجوس آھي، جو کاڻي مانيءَ تان کَل |
6385 |
DYNT.utf |
نہ ھئي، انھيءَ جو نانو فتن خانم ھو. آھا |
بہ |
مان ھڪڙي تمام جوان ۽ حسين ۽ ھمت ڀري ھئي، ۽ پرڻيل |
6386 |
DYNT.utf |
نہ ٺئي. مانيءَ کاڌي کان پوءِ جي پھت جا پئسا |
بہ |
عزيز ۽ دوست سڏجن، جنھنڪري اجايو خرچ مانيءَ تي |
6387 |
DYNT.utf |
نہ ڏجي. |
بہ |
زينت - بيشڪ اھو ضرور آھي، مگر ڏسي وائسي کوھ ۾ ٽپو |
6388 |
DYNT.utf |
نھايت وڻندڙ ھوس، ليڪن مھانڊا تہ اھڙا ھئس |
بہ |
ڏاڍي نازڪ بدن ھوندي ھئي. رنگ تمام اڇو نہ ھوس، نہ |
6389 |
DYNT.utf |
نھي آيو. تنھن بہ ھنن جي ڳالھ ٻڌي قبول ڪيو. |
بہ |
پيٽ جي ماني ٺھرايائون. علي رضا کي خبر ڪيائون، سو |
6390 |
DYNT.utf |
نئينءَ طرز جا ماڻھو ھئا، ۽ انگريزدان ھئا، |
بہ |
کؤلس ڦٽائي ٿيڻ لڳي. اگرچ علي رضا توڙي زينت بانو |
6391 |
DYNT.utf |
نيٺ اولاد مائٽ لاءِ وڏي وٿ آھي؛ تنھنڪري |
بہ |
انھيءَ ساڳي لاءِ پئي رنائين. سڌريل، جي کريل، تہ |
6392 |
DYNT.utf |
نيٺ بلو ڪرڻو اٿم. اڄ تہ مائٽ بہ چون ٿا تہ |
بہ |
حامھ بہ ويٺو آھي، جوان اچي ٿيو آھي، تنھن جو |
6393 |
DYNT.utf |
نيٺ ضروري ھو ۽ ھوءَ بہ ھاڻ اچي زال ٿي ھشي، |
بہ |
پرائي وس، ڪڏھن ڪٿي ڪڏھن ڪٿي. ۽ ڌيءُ جو نيڪال] |
6394 |
DYNT.utf |
نيٺ مائٽيءَ جي ڳالھ دل تي ھوندي. وري جيئي |
بہ |
مامو آھي، چاچو آھي، ٻيا ڪيترا مائٽ آھن، انھن کي |
6395 |
DYNT.utf |
نيڪيءَ، خوشخلقيءَ ۽ ھوشياريءَ ڪري مشھور |
بہ |
ھن جا ماءُ-پيءُ مشھور ٿي ويا ھئا، تيئن ھيءَ پاڻ |
6396 |
DYNT.utf |
نٿو اچي، چٽ گونگو آھي تنھن جي حوالي مون |
بہ |
منھنجو ماروٽ ھجي تہ ڀلي ھجي، جنھن کي ڳالھائڻ |
6397 |
DYNT.utf |
نٿو وڻي، باقي سيٺ جي گھر ۾ سو مون کي عيب |
بہ |
چيو تہ ``اھو جيڪي چوين ٿي، غلط ڪونھي، اھو مون کي |
6398 |
DYNT.utf |
نٿي مليس. ڏينھَن پئي ھنن سان بہ ٺھي ويئي، |
بہ |
جھڙي ھن گھر ۾ محيت ملندي ھيس، انھيءَ کان گھٽ ھتي |
6399 |
DYNT.utf |
نڀاڳو ٿي سمجھيو، سا بہ ھن جي رھڻ ۾ گھڻو |
بہ |
جا سوڻ سڳڻ ڳنڍڻ واري ھئي ۽ جنھن وري ھن گھر کي |
6400 |
DYNT.utf |
نڌ ڻڪي، ۽ غير واقف، سو ڀانيا ئون تہ فقير |
بہ |
ٿي ويو ھو، سو بہ ھن زال وٽان لڌو ۽ ھيءَ وري ھئي |
6401 |
DYNT.utf |
نڌڻڪي ٿي، تنھنڪري پورھيت جي درجي کان گھر |
بہ |
پڪ ھين، تہ اسان سان ٺھي ويئي آھي، ظاھري ڪري ڏسجي |
6402 |
DYNT.utf |
نڪتو؛ سوھٽ تان لھي ھيڏي ھوڏي ڊوڙڻ لڳو. |
بہ |
ھٽ تي ھو، تنھن دانھن ڪئي، تنھن تي اندران ھٽ وارو |
6403 |
DYNT.utf |
نڪري وڃڻ جي ھنن خواھش ڪئي. ۽ ھنن جي نڪري |
بہ |
باقي رھندا ھڪ بنگلي ۾ ھڪڙي پاسي کان ھئا. تنھن مان |
6404 |
DYNT.utf |
نڪري ٻاھر آئي، بختاور وڃي پنھنجي ڪم کي |
بہ |
ڏنائينس تہ ڌيڻين مس مس بيئي آھي. پوءِ تہ مائي |
6405 |
DYNT.utf |
وارو آيو. ھن کي ھڪڙي ايرانيءَ خريد ڪيو، |
بہ |
جي بازار ۾ وڪڻندا ھئا. ھڪڙي ڏينھن علي اواز جو |
6406 |
DYNT.utf |
واقف ناھيون؛ نہ خبر تہ ھو شڪل جون ڪھڙيون، |
بہ |
جا رڳو نالي جا واقف آھيون، انھن ٻانھن جا تہ اوترا |
6407 |
DYNT.utf |
واقف ٿيون، سو ڪڏھن ڪڏھن وري انھن سان ويھي |
بہ |
ھي پاسي وارين ٻن-ٽن زالن سان |
6408 |
DYNT.utf |
واقف ٿي؛ تنھن کي ڪنھن پورھيت لاءِ سوال |
بہ |
گھر جي واقف ھئي، پوءِ سندس ڌيءَ جي خاطر ھن گھر جي |
6409 |
DYNT.utf |
واقفيت جي لاءِ ھن ضروري ڄاتا. تنھن کان |
بہ |
ھو. جيتوڻيڪ اھي زال کي گھڻي ڪم جا نہ ھئا، پر تڏھن |
6410 |
DYNT.utf |
وجھ لڳي ويندم، تڏھن صفوران واري رٿ قبول |
بہ |
سيٺ جي معرفت سِگھو چِرڪو بمبئي يا ڪراچيءَ وڃڻ جو |
6411 |
DYNT.utf |
وجھارائي ڇڏيائين. پاڻ ۾ ٺھراءُ ڪري ڇڏيو |
بہ |
۽ بينچن جو وجھارائين ۽ ٻارن جي آسائش لاءِ ڪي ڪوچ |
6412 |
DYNT.utf |
وچ وارن جي معرفت، سو جيڪا شيءِ ھڪڙن کي |
بہ |
اوھان کي جيڪا خبر پوندي، سا |
6413 |
DYNT.utf |
وري آئي، تنھنڪري ھنن کڻي بس ڪئي. پوءِ سڀيئي |
بہ |
اتي زينت |
6414 |
DYNT.utf |
وسري ويس. |
بہ |
ھوس. اھڙن فائدن کان ھو سنڌ ۾ وھي پيو، ۽ پنھنجو وطن |
6415 |
DYNT.utf |
وقت سر نماز ۽ قرآن پڙھڻ لڳي ۽ سگھوئي سڄي |
بہ |
گھر ۾ زينت کي البت چڱي وندر ٿي. ھيءَ وري ھتي |
6416 |
DYNT.utf |
وقت ۽ وجھ گھر جي. گھر جي ڪم کان جيڪو ٿورو |
بہ |
پر ھيڏي قصي لکڻ لاءِ |
6417 |
DYNT.utf |
ويا ھئا. علي رضا کي بہ پنھنجي ڪم جو چڱو |
بہ |
وري وڃي بمبئي وسائجي، جتي ھي ھيترن ڏينھن ڪري ٺھي |
6418 |
DYNT.utf |
ويا ۽ سُکي حال ۾ بہ ايندا ويا. مڪتب بہ روزبروز |
بہ |
جھڙا ھي پاڻ، تھڙا ھنن جا ٻار تعليم ڪري سڌرندا |
6419 |
DYNT.utf |
ويندي رھي. ھي يتيم علي نواز تڏھن ڏھن ورھين |
بہ |
ھيس جا پرڏيھ ۾ ھيڏڙي ٻار جي انگل کڻڻ واري ھئي، سا |
6420 |
DYNT.utf |
ويئي آھي ۽ ھن جي زال بہ دکنڻ آھي، سو گھر |
بہ |
ھتي گھنڻا ڏينھن رلڻ پنڻ ڪري مون کي چڱي موچاري اچي |
6421 |
DYNT.utf |
وييون ٽي بہ وييون. پھرين تہ ڪڇيائون ڪين، |
بہ |
ھنن جون تہ ٻہ |
6422 |
DYNT.utf |
وييون. پھرين تہ ڪڇيائون ڪين، ڊپ ۾ اونڌيون |
بہ |
ھنن جون تہ ٻہ بہ وييون ٽي |
6423 |
DYNT.utf |
ويٺو آھي، جوان اچي ٿيو آھي، تنھن جو بہ |
بہ |
جي ڳالھ دل تي ھوندي. وري جيئي شل منھنجو حامھ |
6424 |
DYNT.utf |
ويٺي کاڌائون. ليٺ کائي بس ڪيائون، جان بيبيءَ |
بہ |
انھيءَ طرح ڳالھيون بہ ويٺي ڪيائون ۽ ماني |
6425 |
DYNT.utf |
ويٺي ڪيائون ۽ ماني بہ ويٺي کاڌائون. ليٺ |
بہ |
انھيءَ طرح ڳالھيون |
6426 |
DYNT.utf |
وٺ پڄ ڪري پنھنجو دفتر پورو ڪيو. آچر جي ڏينھن |
بہ |
ڏينھن-ٻن ۾ زينت بانو |
6427 |
DYNT.utf |
وٺجي ۽ انھيءَ جي عبادت بہ پوريءَ طرح ڪجي.'' |
بہ |
تنھنڪري بھتر آھي تہ ھاڻي عمر جي پڇاڙيءَ ۾ ڪو آرام |
6428 |
DYNT.utf |
وٺڻ اچي ھا!'' وري چيائين تہ ``اڳئين ڀيري |
بہ |
آيو تہ ``جي منھنجي مڙس کي خبر ھجي ھا تہ جيڪر مون کي |
6429 |
DYNT.utf |
وٽس ھئي، ٻيو ماڻھو اتي ڪونہ ھو. ھن زال انھيءَ |
بہ |
اتي ھوءَ ٻي مائي آيا ويٺي ھئي، ٻي ھکڙي ڇوڪري |
6430 |
DYNT.utf |
وٽن پئي ايندي ھئي. آھا ھاڻي پيءُ - ماءُ |
بہ |
ھئي، سي اچي محبوب عليءَ وٽ رھڻ لڳا، تڏھن ھوءَ |
6431 |
DYNT.utf |
وٽن وڃڻ اڳئي بند ڪيو ھو، پر جڏھن سندس پيءُ |
بہ |
پر جنھن عزت جي طالبو ھئي سا نہ مليس، تنھنڪري ھن |
6432 |
DYNT.utf |
وڃي اھو ڪم ڪندو ھو. انھيءَ طرح پڙھائڻ جي |
بہ |
سولائي ٿيندي ھئي. ڪڏھن ڪڏھن تہ ڪراچيءَ تائين |
6433 |
DYNT.utf |
وڃي بختاور کي مدد ڏيندي آھي، اڄ مھمانن |
بہ |
شھربانوءَ چيو تہ ``مائي، ڪڏھن ڪڏھن آھئين |
6434 |
DYNT.utf |
وڃي پنھنجي جاءِ تي ستي. |
بہ |
آيس. ماٺ ڪري ڪلمو پڙھي وري سمھي رھي ۽ بختاور |
6435 |
DYNT.utf |
وڃي گڏي. سندس ڪپڙا لھرائي قيدين جا ڪپڙا |
بہ |
ھتي اڳئي پنج-ڇھ قيدياڻيون پيون ھيون، تن سان زينت |
6436 |
DYNT.utf |
وڃي، تنھنڪري متل ڪارخانو ڇڏي ھلجي تہ عزت |
بہ |
ڪين ھوندا، ڪا مھل نہ ڪنھن جھڙي، متان ڪا حرڪت ٿي |
6437 |
DYNT.utf |
وڌ. |
بہ |
جو اھو خيال آھي، تڏھن منڊمن جو تہ انھي کان |
6438 |
DYNT.utf |
وڌائين. |
بہ |
ھيس سا بہ ڪيائين ۽ جيڪو مڙھو مصالحو وجھڻو ھوس سو |
6439 |
DYNT.utf |
وڌي. |
بہ |
اولاد جي بہ تعليم جو بندوبست ٿئي، منھنجي پيدائش |
6440 |
DYNT.utf |
وڌيڪ آھي. خدا سرائيءَ کي بھشت نصيب ڪري |
بہ |
ٻنھي گھرن جي وچ ۾ جيڪو رستو آھي، سو مائٽن کان |
6441 |
DYNT.utf |
وڌيڪ خدمت ڪرڻ لڳس. جي زال جي جيئري ئي علي |
بہ |
ڪرڻ ۾ زينت بانوءَ ڪين گھٽايو. پنھنجي ٻار کان |
6442 |
DYNT.utf |
وڌيڪ خراب مثال، پردي وارن ۽ حرمخانن وارن |
بہ |
مان بہ ملي سگھندا. پر اوترا مشال، بلڪ انھيءَ کان |
6443 |
DYNT.utf |
وڌيڪ خوش رھڻ لڳو. ٻيئي بنيادي ماڻھن جو |
بہ |
خالو وري آباد ٿيو، ۽ جنھن جي صحبت ۾ ھي وري اڳي کان |
6444 |
DYNT.utf |
وڏا صاحبلوڪ پڙھڻ وارا ٿيا. ڪي تہ پاڻيھي |
بہ |
ھن جي وڏن وڏن ماڻھن سان واقفيت ٿي، تنھنڪري ھن وٽ |
6445 |
DYNT.utf |
وڏو بچاءُ ٿيندو ۽ اھڙو آسانيءَ سان مون |
بہ |
انگريز سرڪار جي معرفت ۽ ان جي ھٿان ٿيندي تہ وري |
6446 |
DYNT.utf |
وڏو ماڻھو ليکجان. جيتوڻيڪ ھو لصل غريب ماڻھو، |
بہ |
پئي مٿا ھنيائين تہ سکرن مان ٻانھن وٺي، آءُٗ |
6447 |
DYNT.utf |
وڏو ھو، تنھنڪري علي رضا گھڻو خوش ٿيو. |
بہ |
چي جاءِ تي علي رضا وڃي. پگھار بہ تمام چڱو ۽ درجو |
6448 |
DYNT.utf |
وڏي درجي تي ھو ۽ رڳو پنھنجي پيءُ جي ملڪ |
بہ |
رضا جو ھئي، جو وڏي ڀاءُ جو اولاد ھو، پر ھيءُ پاڻ |
6449 |
DYNT.utf |
وڏي شيءِ آھي. جي يديءَ سان وڙھي، آن تي غالب |
بہ |
آھن؟ انھن کان گوشي تي رھڻ ۽ انھن جي وڪڙ ۾ نہ اچڻ |
6450 |
DYNT.utf |
وڏي محلات کي اڏائي ڇڏبندو، تنھنڪري بھتر |
بہ |
طرح سوڙھو ڪري بند رکبو ۽ دکائبو تہ انھيءَ کان |
6451 |
DYNT.utf |
ھا تہ بہ جنھن لذت ڀرئي گذاري جي آميد ھيس، |
بہ |
آسانيءِ سان ملڻ جو آسرو بہ ڪونہ رھيو، ۽ جي مليس |
6452 |
DYNT.utf |
ھاڻ اچي زال ٿي ھشي، تنھنڪري] ھسن دل ۾ خيال |
بہ |
ڪڏھن ڪٿي. ۽ ڌيءُ جو نيڪال] بہ نيٺ ضروري ھو ۽ ھوءَ |
6453 |
DYNT.utf |
ھاڻ بمبئيءَ جي ھڪڙي وڏي اسڪول ۾ پڙھڻ ويھاريا |
بہ |
علي رضا پنھنجا ٻيئي پٽ محبوب علي ۽ منصور علي |
6454 |
DYNT.utf |
ھاڻ وڪالت ڪري اچي بخت لڳو ھوس، سو ھينئر |
بہ |
ذات جو ميربحر ھو، ۽ پڻس مسيت ۾ مسُلپي ڪندو ھو، تہ |
6455 |
DYNT.utf |
ھاڻ ھن جي ھٿ ۾ آيو ۽ انھيءَ تي پنھنجو حق |
بہ |
لاءِ پئي پئسو-پنجڙ ڇِلُ ڇيتير گڏ ڪندي ھئي، سو |
6456 |
DYNT.utf |
ھاڻوڪيءَ حالت ۾ ھنن جي لاءِ وڏي غنيمت ھئي. |
بہ |
تن جي بنسبت اھا جاءِ ۽ اھو ملڪ ڪي بہ ڪين ھو، تڏھن |
6457 |
DYNT.utf |
ھاڻي ترڪي ٻولي ڳالھائڻ توڙي لکڻ-پڙھڻ سکي |
بہ |
گھٽايو. مڙس کي ترڪي پڙھندو ڏسي، کيس بہ شوق ٿيو. سا |
6458 |
DYNT.utf |
ھاڻي چنائي ڏٺو، جنھن ھن جي دل تي زيادہ |
بہ |
سان گڏ سندس جاءِ ۾ رکي ھولدي ھئي. تنھن کي ھن وري |
6459 |
DYNT.utf |
ھاڻي ٿي پرائي گھر ۽ پرائي وس. جنھن گھر ۾ |
بہ |
ظاھر ڪري. زينت بانو سندس صالح ڌيءَ ھئي، پر سا |
6460 |
DYNT.utf |
ھا، پر تون رؤ ڪڏائي بيھي رھئين. اھو ساڳيو |
بہ |
جو پڻھين جا واقف ھئا ۽ انھيءَ ڳالھ تي نيٺ بيھن |
6461 |
DYNT.utf |
ھجي. |
بہ |
نہ ڪجي، متان ڪنھن درٻار جي امير جو انھيءَ ۾ ھٿ |
6462 |
DYNT.utf |
ھفتي-ٻئي، آچر جي ڏينھن ڪڏھن ھي ھنن وٽ ويندا |
بہ |
گھر آيا. ھڪڙو ڏينھن رھي وري پنھنجي گھر آيا. پوءِ |
6463 |
DYNT.utf |
ھلڻ جو انجم ڪيو آھي. اميد تہ وقت تي اسان |
بہ |
اسين سومر واري آگبوٽ ۾ روانا ٿينداسين. مامي جن |
6464 |
DYNT.utf |
ھلڻ مھل سڏي ڀاڪر پائي پيشانيءَ تي چمي ڏنائين، |
بہ |
چيائين تہ ``منھنجي ڳالھ نہ وسارج'' ۽ زينت کي وري |
6465 |
DYNT.utf |
ھن امير وانگي پنھنجي نمڪحلالي ڏيکا ريندا.'' |
بہ |
آھي تہ جيڪي اسان جا رعيتي ماڻھو ۽ نمڪخوار آھن، سي |
6466 |
DYNT.utf |
ھن پنھنجا مائٽ وساري نہ ڇڏيا ھئا. ھن ٻہ |
بہ |
انھيءَ ھنڌ ھن کي آرام مليو، تہ |
6467 |
DYNT.utf |
ھن پنھنجي امير جو مطلب چڱيءَ طرح پروڙيو |
بہ |
اگرچہ سلطان کي ائين ڪرڻ اھنجو ٿي لڳو، تڏھن |
6468 |
DYNT.utf |
ھن جا ويجھا مائٽ ٿيا، تنھنڪري ھنن کي ھيڪلائيءَ |
بہ |
۽ عظمت کي ملڻ جي لاءِ علي رضا جي گھر ايندا ھئا، سي |
6469 |
DYNT.utf |
ھن جي افعالن ۽ اخلاقن تي عاشق ٿي رھيو ھو |
بہ |
تيئن سڀني جي محبت ھن سان وڌندي ويئي. خود علي رضا |
6470 |
DYNT.utf |
ھن جي دل پڪي ڪرڻ لاءِ جان بيبيءَ ۽ سندس |
بہ |
کي انھيءَ پاسي تي اعتراض ڪونھي. انھيءَ ھوندي |
6471 |
DYNT.utf |
ھن جي دل ۾ آيو تہ ``آءُٗ ڌاريو ماڻھو، جو |
بہ |
سلطان ئي کي پاڻ ڏي منھن مٽيل دَتائين، پر تڏھن |
6472 |
DYNT.utf |
ھن جي رھڻ ۾ گھڻو راضي ھئي، تنھنڪري زينت |
بہ |
ھئي ۽ جنھن وري ھن گھر کي بہ نڀاڳو ٿي سمجھيو، سا |
6473 |
DYNT.utf |
ھن جي صلاح ضرور پچڻ ۾ ايندي ھئي. |
بہ |
جيڪا انگريز سرڪار سان واسطو رکندڙ ھئي، تنھن ۾ |
6474 |
DYNT.utf |
ھن جي گھڻي آد رڀاءُ ڪئي، وس ٻڄندي ھن کي |
بہ |
ڪريو، ھيءَ سکر اشراف گھر جي ڏسجي ٿي.'' ھنن زالن |
6475 |
DYNT.utf |
ھن جي ٻانھن ڪنھن ٻيءَ سھيليءَ ڏني آھي. |
بہ |
تہ ``ھيءَ پورھيت اوھان جي لاءِ آندي اٿم. مون کي |
6476 |
DYNT.utf |
ھن زال وٽان لڌو ۽ ھيءَ وري ھئي بہ نڌ ڻڪي، |
بہ |
کي کڻندو ڏٺو. جنھن قسم جو مال چوري ٿي ويو ھو، سو |
6477 |
DYNT.utf |
ھن سان اھڙي دل ٻجھي ويئي، جو ھن کي سڳي ماءُ |
بہ |
ھنن جي سنڀال ڪرڻ ۾، ڪين ٿي گھٽايائين. ڇوڪرين جي |
6478 |
DYNT.utf |
ھن سان سسي ڦس ڪري ھلي ويئي. |
بہ |
ويئي، وري ٿوريءَ ويرم کان پوءِ تڪري آئي ۽ وري |
6479 |
DYNT.utf |
ھن سان گڏيو وڃان ۽ وڃي ھنن کان گناھ بخشايان |
بہ |
ڏي ٿو وڃي؛ تڏھن ھن کي بہ دل ۾ آيو، تہ آءُٗ |
6480 |
DYNT.utf |
ھن کي پنھنجي پھاڄ جو ماڻھو ڄاڻي، ھن سان |
بہ |
ھڪڙي پاسي واري ڪوٺيءَ ۾ ھئي. ۽ سلطان جي وڏي بيبي |
6481 |
DYNT.utf |
ھن کي پڙھائيندو ھو. جيتوڻيڪ اھي زال کي |
بہ |
آھن، جھڙوڪ تاريخ، جاگرافي، حساب وغيوہ، سي |
6482 |
DYNT.utf |
ھن کي چيو تہ ``مائي! جي تنھنجي مرضي ھجي تہ |
بہ |
ڏي وڃڻ جا وجھ ڳوليندي ھئي. ٻہ-ٽي ڀيرا تہ سيٺ پاڻ |
6483 |
DYNT.utf |
ھن کي حرڪت ڪانھي. ھو تہ زالن جو ڪوڏيو آھي، |
بہ |
جي ٻاھران خرابيون ڪرائي ٿو، تہ ڀت جي اندر لنگھڻ ۾ |
6484 |
DYNT.utf |
ھن کي لذت اچڻ جي اميد ھئي. |
بہ |
ڏسڻ جي ھن کي مسُڀائي سڪ ھئي ۽ اتي جي رڳي ھوا مان |
6485 |
DYNT.utf |
ھن کي منع ڪندا ھئا. خاص ڪري پريو مڙس تہ |
بہ |
ھئا، ۽ جي ھوءَ زور ڪري گھر جو ڪم ڪندي ھئي، تہ |
6486 |
DYNT.utf |
ھن کي ٻارن پڙھائڻ جي ڪم تي رکيائون، جو |
بہ |
پگھار، پيٽ جي ماني، ڪپڙو گندي ٻڌي ڏنائون. اتي |
6487 |
DYNT.utf |
ھن کي ڏسڻ ۾ نہ آئي. تنھنڪري محبوب عليءَ |
بہ |
گستاخي ھو اڳي ھن سان رکندا ھئا، تنھن جي ڪا نشاني |
6488 |
DYNT.utf |
ھن کي ڏسي ڏاڍي خوش ٿي. پوءِ تہ اتي بيٺي |
بہ |
ويس. انھيءَ کي ڊوڙي وڃي ٻانھن کان ورتائين. ھوءَ |
6489 |
DYNT.utf |
ھن نئين ڀاتيءَ جي اچڻ ڪري ھنن جوگھر سڄي |
بہ |
جي پارت ڪندو ھو. اکرچہ ھو سڀ جھنگلي ماڻھو ھئا، تہ |
6490 |
DYNT.utf |
ھن ڄاتو تہ جڏھن ھاڻ ھر طرح خير سان ۽ عزت |
بہ |
ھن کي اھڙو وٺ- پڄ ۾ ڪو نقصان نہ پھچي ھا، تڏھن |
6491 |
DYNT.utf |
ھن ڏاڍو سڌارو ڪيو ۽ پڙھڻ-لکڻ توڙي ڳالھائڻ |
بہ |
ٻولي، جا ھن جي لاءِ ٿوري اھنجي ھئي، تنھن ۾ |
6492 |
DYNT.utf |
ھن ڪم ۾ راضي آھي جو اڳواٽ مون کي اشارو ڪيو |
بہ |
جو بہ ھيستائيب مون کي دل ۾ ويچار ھو. لاشڪ سرائي |
6493 |
DYNT.utf |
ھَنجو ھاريندو پڇاڙيءَ تائين پڙھندو ويو. |
بہ |
جو پھڻ جي دل واري ماڻھوءَ کي بہ روئڻ اچي وڃي. ھيءُ |
6494 |
DYNT.utf |
ھنن پاڻ ۾ پھي، ٺھراءُ ڪيو تہ پئسا تہ قابو |
بہ |
مان وياج وٺڻ جي نسبت دل تي ديني خطرو گذرين، تڏھن |
6495 |
DYNT.utf |
ھنن جو اھڙوئي رستو ھو. ٻيو وري فتح خان جو |
بہ |
سرائي فتح خان جي گھر سان |
6496 |
DYNT.utf |
ھنن جو ڪارخانو اندران ئي اندر اھڙو پئي |
بہ |
انھيءَ طرح سرائيءَ جي مرڻ کان پوءِ |
6497 |
DYNT.utf |
ھنن جي گھر ۾ ڏڪي پيا؛ پوءِ وري زينت بانوءَ |
بہ |
شھربانو ۽ حامدعلي ٻہ ڏينھن ٻيا |
6498 |
DYNT.utf |
ھنن جي موٽڻ جي اميد ڪانہ ھئي. ھي گاڏيءَ |
بہ |
مامو بہ اڳيئي موٽي آيو ھو، سو بہ اتي ھو پر ڪنھن کي |
6499 |
DYNT.utf |
ھنن جي ڳالھ ٻڌي قبول ڪيو. پوءِ آيا بہ سنت |
بہ |
علي رضا کي خبر ڪيائون، سو بہ نھي آيو. تنھن |
6500 |
DYNT.utf |
ھنن چيو تہ ``اوھين بہ ڪي ڏينھن اسان سان |
بہ |
ھئي، پرائي گھر ۾ ھئي. تنھن کي ۽ سندس گھر واري کي |
6501 |
DYNT.utf |
ھنن روئڻ-پٽڻ ۾ گذاري. پاڻ تہ ننڊ نہ ڪيائون، |
بہ |
ويٺل ھئا، تن کي بہ پئي رئڻ آيو. وري جا رات آئي، سا |
6502 |
DYNT.utf |
ھنن سان گھڻن جي معرفت ھئي، جو وٽن ڪيترائي |
بہ |
وري ھي ڪيائين تہ بمبئيءَ ۾ ڪا منڊم ھٿ ڪريان. ھتي |
6503 |
DYNT.utf |
ھنن کان ھينئر گوشو ڪرڻ لڳا. جيڪا گستاخي |
بہ |
ڍرو ڪيو ۽ آخر بند ڪيائون، ۽ وري جن وٽ ويندڙ ھئا سي |
6504 |
DYNT.utf |
ھنن کي اتي گذريا. جھڙا ھي پاڻ، تھڙا ھنن |
بہ |
بہ ڇھ-ست ورھيہ گذري ويا ھئا، اھڙا ڇھءست ورھيہ ٻيا |
6505 |
DYNT.utf |
ھنن کي ھن جا ڪي مھانڊا پئي دل ۾ لڳا، جيئن |
بہ |
امڪان ڪونہ ھو تہ ھن کي سڃاڻن. انھيءَ ھوندي |
6506 |
DYNT.utf |
ھنن ورتو. مڙيئي ٻارھن جويب زمين جا ٿيا، |
بہ |
ھو. آنھيءَ سان گڏ وري ٿورو ٽڪر آباديءَ جي لاءِ |
6507 |
DYNT.utf |
ھنن ٻہ-ٽي ڳالھيون ھيڏي ھوڏي جون پچيون، |
بہ |
زينت کان |
6508 |
DYNT.utf |
ھنن، انھن جي پرواھ ڪانہ رکي. جيٿن مناسب |
بہ |
ماڻھن تہ منھن تي پئي مٿن ٺٺوليون ڪيون پر تڏھن |
6509 |
DYNT.utf |
ھو اتي رھندو آيو، ۽ اگرچ اڳيون اوج پوءِ |
بہ |
گھر ٺاھي ويھي رھيو. ميرن جي صاجيءَ وئي کان پوءِ |
6510 |
DYNT.utf |
ھو پاڻ سان وٺي آيو ھو. ھيءُ گھڻا ورھيہ ولايت |
بہ |
ڪين ھو، ھو ولايت ۾ ھڪڙي منڊم سان پرڻيو ھو، سا |
6511 |
DYNT.utf |
ھو راضي نہ ٿيا. ھنن کي گھڻي مال جي اميد |
بہ |
تہ پنھنجي ھڙئي ٻڌل کڻي ھنن کي ھٿ ۾ ڏني؛ پر انھي تي |
6512 |
DYNT.utf |
ھو ھن وٽ وقت بوقت ملاقات لاءِ پيا ايندا |
بہ |
وڏيءَ جڳھ تي رھڻ ڪري ھن کي مبارڪون ڏنائون. پوءِ |
6513 |
DYNT.utf |
ھو ڏاھو ۽ آزمود گار ماڻھو ھو. بلڪل چڱيءَ |
بہ |
بہ نہ سگھيو تنھنڪري البت ڏکيائي ھوندي ھيس، تڏھن |
6514 |
DYNT.utf |
ھو ۽ اھڙي قسم جو خرچ ھو آسانيءَ سان ڪري |
بہ |
علي رضا ھينئر پئسي وارو |
6515 |
DYNT.utf |
ھو ۽ سندس پيءُ پنسي وارو بہ ھو. اگرچہ ھن |
بہ |
جوان وڪيل پسند آيو، جو خاندانيءَ ڪري بھتر ماڻھو |
6516 |
DYNT.utf |
ھو. |
بہ |
مليو پيو گذاريندو آھي، تھڙيءَ طرح ھنن جو بندوبست |
6517 |
DYNT.utf |
ھو. اگرچہ ھن ڄاتو ٿي تہ اڃا عظمت ننڍي آھي، |
بہ |
ڪري بھتر ماڻھو بہ ھو ۽ سندس پيءُ پنسي وارو |
6518 |
DYNT.utf |
ھو. سندس ڪيتريون ئي ٻيڙيون مڏئيءَ وٽ سمنڊ |
بہ |
محمد لاڙڪ ھن پاڙي جو نيڪ مرد ھو، وسعت وارو ماڻھو |
6519 |
DYNT.utf |
ھو. کيس اولاد ڪونہ ھو، مگر ساڻس گڏ سندس |
بہ |
ھيون ۽ واپار ۾ بہ ھٿ ھوس، تنھنڪري ھلنديءَ وارو |
6520 |
DYNT.utf |
ھوندس، يا تہ مٿس ٽوڪون ٿيون ھونديون، سي |
بہ |
لڳو. شايد ڪن دوستن انھيءَ بابت سمجھايو ھوندس تہ |
6521 |
DYNT.utf |
ھوندي ۽ ٻيا بہ مڃاڻپ وارا ھوندا ۽ جتي ھن |
بہ |
ھن کي بمبئيءَ ۾ ڇڏي وڃجي، جتي سندس ماٽي جي ڀيڻ |
6522 |
DYNT.utf |
ھھڙن ڪمن ۾ جڏھن نڙيءَ تي لت ايندي، تڏھن |
بہ |
جي حڪم کان ڌيءُ کي پير ٻاھر ڪڍڻ مناسب ناھي، تڏھن |
6523 |
DYNT.utf |
ھئا. آخر سرحد وارا جابلو ملڪ جھاڳي، انھن |
بہ |
سفر تي نڪتو. ساڻس ڪي خد متکار ۽ سرڪاري ماڻھو |
6524 |
DYNT.utf |
ھئا، بر زال کي مڙس ڏي وڃڻ تہ ضرور ھو. ان |
بہ |
آخر سنبت ڪرڻ لڳا. جيتوڻيڪ ڪي سندن وڃڻ ۾ ناراض |
6525 |
DYNT.utf |
ھئا، جن سوڌو ھوءَ سمنڊ ۾ ڪِري ھئي، اھي |
بہ |
زينت بانوءَ کي بت تي سؤ-سوا جا زيور |
6526 |
DYNT.utf |
ھوءَ پبئي نٽائيندي ھئي. |
بہ |
جيتوڻيڪ علي رضا انھيءَ لاءِ زور بہ ڪندو ھوس، تہ |
6527 |
DYNT.utf |
ھئي. ماءُ واري مڪتب ۾ ھندستاني، فارسي ۽ |
بہ |
ھوءَ ھينئر سورھن ورھين جي جوان زال ھئي ۽ حسن واري |
6528 |
DYNT.utf |
ھئي؛ تنھنڪري انھيءَ جي سکڻ ۾ ھن کي گھڻي |
بہ |
۽ عربيءَ ۾ ھوشيار ھو ۽ ترڪي ھن جي وڏن جي زبان |
6529 |
DYNT.utf |
ھي چڱي حال ۾ آھن، مگر وري بہ پرائي ۽ پنھنجي |
بہ |
گھر آھي. علي نواز سغل بہ لنڍڙو مڙس ڪين ھو ۽ ھاڻ |
6530 |
DYNT.utf |
ھيستائيب مون کي دل ۾ ويچار ھو. لاشڪ سرائي |
بہ |
ڪالھوڪو خواب جو مون تو کي ٻڌابو ھو، تنھن جو |
6531 |
DYNT.utf |
ھيس، تہ بہ ڇوڪريءَ جي تعريف ٻڌي، وڏ گھري |
بہ |
ھو، تنھن کي وري پنھنجي طمع ھئي ۽ اگرچ ھڪ زال اڳي |
6532 |
DYNT.utf |
ھينئر پاڻ کي دولتمند ٿي ڄاتو. ھنن جو گڏجڻ |
بہ |
انھن جي دولت سا ھينئر ھن جي دولت ھئي، تنھنڪري ھن |
6533 |
DYNT.utf |
ھينئر ھن کي لاچار ٿيو اھڙو وڏو بندوبست |
بہ |
شادي زينت سان مختصر بندوبست سان ڪئي ھئي، پر تڏھن |
6534 |
DYNT.utf |
ھيون، جي مڙسن سان گڏ ڏاڍيءَ بھادريءَ سان |
بہ |
قيدين ۾ ٻہ-ٽي زالون |
6535 |
DYNT.utf |
ھيون، ھڪڙي انھيءَ مھاڻي جي زال ۽ ٻي سندس |
بہ |
انھيءَ گھر ۾ ٻہ زالون ٻيون |
6536 |
DYNT.utf |
ھيءَ نڌڻڪي جوان زال ھٿ لڳي ويئي، تنھن پنھنجي |
بہ |
بدپيشي ۾ واھر ڏيو، خوش رکندا ھئا. ھن سپاھيءَ کي |
6537 |
DYNT.utf |
ھيڏو سارو اچي ٿيو آھي، ليٺ ھينئر اسان جو |
بہ |
حامد عليءَ کي آءُٗ پاڻھي ڪن تي وجھنديس. ليٺ اھو |
6538 |
DYNT.utf |
ھٽن تي جيڪي ماڻھو ويٺا ھئا، يا گھور ڪندا |
بہ |
پئي آيا ويا، وچين وچين جي مھل ھئي. زينت بانو |
6539 |
DYNT.utf |
ھٿ اچي وڃن.'' |
بہ |
تہ اھا ڳالھ ڳجھي رھي، ظاھر نہ ٿئي تہ ڀلي ڏوھاري |
6540 |
DYNT.utf |
ھٿ ھوس، تنھنڪري ھلنديءَ وارو بہ ھو. کيس |
بہ |
ئي ٻيڙيون مڏئيءَ وٽ سمنڊ ۾ ھلندڙ ھيون ۽ واپار ۾ |
6541 |
DYNT.utf |
ھٿ ڪئي ھئائين پر ھو انھہيءَ تي نہ بيٺو. |
بہ |
تہ منھنجي مڙس جو نسال باقي رھي. ھڪڙي- ٻہ ٻانھن |
6542 |
DYNT.utf |
ھڪ-ٻہ ڀيرا سندس اچڻ ٿيو ھو، جتي ھن عظمت |
بہ |
ھو ۽ وٽس ايندڙ ويندڙ ھو ۽ زينت بانوءَ جي مڪتب ۾ |
6543 |
DYNT.utf |
ھڪڙو زنانو مڪتب جاري ڪري، پر الھيءَ لاءِ |
بہ |
ارادو ھوس تہ جيئن بمبئيءَ ۾ ڪيو ھئائين، تيئن ھتي |
6544 |
DYNT.utf |
ھڪڙو زيور آھي.'' زينت بانوءَ کي جوڻ جماڻ |
بہ |
صلاح ڪيائون تہ ``ھن ڇوڪريءَ کي کڻي ھلجي، ھوءَ پاڻ |
6545 |
DYNT.utf |
ھڪڙو سبب ھو: علي رضا کي ھڪڙي چڱي نوڪريءَ |
بہ |
پر انھيءَ بندوبست ڪرڻ جو ٻيو |
6546 |
DYNT.utf |
ھڪڙوئي ٿيندو، گھڻو وڌندو ڪين، وڏي ڳالھ |
بہ |
رھندا، ڌارين ملڪ ۾ ھڪٻئي جي سنگت بہ ٿيندين ۽ خرچ |
6547 |
DYNT.utf |
ھڪڙي تہ مون کي سُجھي ٿي. ڇو، سرائي فتح خان |
بہ |
مريم وچ ۾ پئي چيو تہ ``مائي، لکڻ پڙھڻ واري ٻانھن |
6548 |
DYNT.utf |
ھڪڙي ڪري خوش ٿيو، جو ڄاتائين ٿي تہ ھي ٻنھي |
بہ |
۾ رھي ڪيترن ئي سکرن کي آزاريو ھنائين. علي رضا |
6549 |
DYNT.utf |
ئي. ھيءُ ھنن وٽ ٻہ- ٽي مھينا رھيا، انھيءَ |
بہ |
بيان ڪري ٻڌايو، سو ٻڌي ھنن کي ارمان بہ ٿيو ۽ خوشي |
6550 |
DYNT.utf |
ياد پوندي ھئي ۽ ٻہ-ٽي ڀيرا انھيءَ بابت |
بہ |
مھل تہ انھيءَ پورھيت کي ڏسي، ھن کي پنھنجي زال |
6551 |
DYNT.utf |
؟؟؟ نہ ھو. ھن جي طبع بہ پيءُ جھڙي ھئي ۽ ھن |
بہ |
جو ساڻس گڏ ولايت ۾ ڍاڪٽريءَ جو ڪم سکندو ھو، سو |
6552 |
DYNT.utf |
ٺريو، ۽ علي رضا ھلڻ جو وقت ڏسي، شھر ڏي وڃي |
بہ |
اتي ڏينھن |
6553 |
DYNT.utf |
ٺھراءُ ڪيائون تہ انھن ڏھن ڄڻن مان ھڪڙو-ٻہ |
بہ |
ھيءُ |
6554 |
DYNT.utf |
ٺھرائي ڇڏيائون، جيئن اڪثر دستور ٿيندو |
بہ |
ڇڏيائون ۽ سندن سيرانديءَ کان ھڪڙي ننڍي مسجد |
6555 |
DYNT.utf |
ٺھرايائون، ۽ انھيءَ ساري زمين جي چوڌاري |
بہ |
بنگلو جوڙايو. ۽ انھي سان لڳ ھڪڙي ننڍي سھڻي مسيت |
6556 |
DYNT.utf |
ٺھي ويئي آھين. تون غريب اشراف ڏسجين ٿي، |
بہ |
ھٿن ۾ آھي. تون ھن کي ماءُ وانگي آھين ۽ اسان سان |
6557 |
DYNT.utf |
ٺھي ويئي، سندن گھر-ڀاتي ٿي ويئي. |
بہ |
کان گھٽ ھتي بہ نٿي مليس. ڏينھَن پئي ھنن سان |
6558 |
DYNT.utf |
ٻاھران آيا، تن کي ڏسي، زينت بانوءَ کي پاڻ |
بہ |
اتي ڪي ٻہ سپاھي ٻيا |
6559 |
DYNT.utf |
ٻدي ھئائيڻ، جو ھن جو پڪو سنگتي ھو. سندس |
بہ |
جي خبرچار ساري ھيس، سندس گڻن جي تعريف ڀاءُ کان |
6560 |
DYNT.utf |
ٻن-چثن دڪانن وارن کان پڇي پڪ ڪئي، تہ ڦول |
بہ |
ڇٽي ھئي ۽ گھر موٽڻ لاءِ تڪڙي ھئي. زينت بانوءَ وري |
6561 |
DYNT.utf |
ٻن-چئن بيبين کي اھڙي قسم جي گفتگو ڪرڻ لاءِ |
بہ |
زينت بانو ٿورو ٿورو ڪري ٻين |
6562 |
DYNT.utf |
ٻہ مھينا ساڻس گڏ رھي، وري ڳوٺ ھليو ويو. |
بہ |
علي رضا جو مامو، جو سندس ٻار پھچائڻ آيو ھو، سو |
6563 |
DYNT.utf |
ٻہ-چار مھينا رھيا، نيٺ ٿورو ٿورو ڪري زينت |
بہ |
جواب ڪونہ ڏنائين، جو اھا ڏک جي مھل ھئي. ٻئي گھر ۾ |
6564 |
DYNT.utf |
ٻہ-ٽي چڱيون ڳالھيون ڪيون، جنھن مان معلوم |
بہ |
ھن سرائيءَ ٻيون |
6565 |
DYNT.utf |
ٻين رئيسن وانگي روس جي شھنشاھ جو اطلاع |
بہ |
عمردرازخان کي |
6566 |
DYNT.utf |
ٻيءَ طرح آھي تہ مون کي موت ڏي، تہ قبر جي |
بہ |
سان حياتيءَ جا ڏينھن گذاريان. جي قسمت ۾ اڃا |
6567 |
DYNT.utf |
ٻڌائين، تڏھن پاڻ سجاڳ ٿيو، رڙھي اچي ويجھو |
بہ |
انھيءَ ڳالھ تي اک پٽجي ويئي، ۽ جڏھن پنھنجو نالو |
6568 |
DYNT.utf |
ٻڌايو ھئائينس تہ ``منھنجو گھر وارو فضل |
بہ |
گذاريندينءَ، جو تون پاڻ وڏي شھر جي آھين.'' ايترو |
6569 |
DYNT.utf |
ٿورو آھي! آءُٗ تہ کائيندي آھيان ٻہ - ٽي |
بہ |
دسترخانو ڍاڪن ۽ رڪيبين سان ڀرجي ويو آھي؛ اڃا |
6570 |
DYNT.utf |
ٿوريون گھڻيون شيون مليون. ھن ڄاتو ھو تہ |
بہ |
جھليائون. سندس گھر جو جھاڙو ورتائون تہ وٽانئس |
6571 |
DYNT.utf |
ٿئي ٿو ۽ ٻيو تہ ھڪٻئي جي سنڀال رکڻ بہ ڏکي |
بہ |
گھڻن ڏينھن وچ ۾ پوڻ ڪري ھڪڙو تہ ڏيتي ليتي جو خرچ |
6572 |
DYNT.utf |
ٿئي ۽ آرام وٺڻ جو بہ گھڻو وقت ملي. |
بہ |
مشغوليءَ جي مشغولي بہ ٿئي، کاڌي پيتي جھڙي آبت |
6573 |
DYNT.utf |
ٿئي، کاڌي پيتي جھڙي آبت بہ ٿئي ۽ آرام وٺڻ |
بہ |
جو بندوبست ڪريون، جنھنڪري مشغوليءَ جي مشغولي |
6574 |
DYNT.utf |
ٿي آندائين، تڏھن سندس خاص مطلب اھو ھو تہ |
بہ |
جڏھن اڳئي بھبئيءَ ۾ آيو ھو ۽ پنھنجي زال |
6575 |
DYNT.utf |
ٿي آھي، وڃي تنھن جو بلو ڪر. جيڪا اللّھ گھري |
بہ |
کري مون کي زبنت جو سماءُ لھي ڏج. رڌڻ پچائڻ جي مھل |
6576 |
DYNT.utf |
ٿي بوندي.'' |
بہ |
وار ڏسي في الحال مڱڻي جو بندوبست ڪجي، پوءِ شادي |
6577 |
DYNT.utf |
ٿي پوندا، تنھنڪري پھرين انھن جي سنڀال |
بہ |
انسان جي حياتي الاجي ڪيتري آھي! زال ۽ ٻارٻچا ٻيا |
6578 |
DYNT.utf |
ٿي لڳس، پر تڏھن بہ مڙس کي خوش رکڻ فرض ٿي |
بہ |
فرمانبردار ھئي. اگرچہ وطن کي ۽ مائتن کي ڇڏڻ اھنجو |
6579 |
DYNT.utf |
ٿي ھئي. پوءِ جڏھن اھا ڳالھ ياد پوندي ھيس، |
بہ |
ڪري ھڪڙي ڀيري تہ سندس ماءُ ساڻس تکو ڳالھائي رنج |
6580 |
DYNT.utf |
ٿي ڪئي، سو اڳ ڳڻتيءَ ڪري سچ ٿي چيائون. سندس |
بہ |
ٿي ڪيم، تڏھن پيءُ بہ مون کي منع ٿي ڪئي ۽ ننڍي ڀاءُ |
6581 |
DYNT.utf |
ٿيا. خدا ھن جا سڀ مطلب پورا ڪيا، خدا ھن |
بہ |
جو اولاد اکين سان ڏٺائين، سي وڃي پنھنجيءَ وارا |
6582 |
DYNT.utf |
ٿيس پر پڪ ھيس، تہ صفوران آسپاس ھوندي. |
بہ |
بندوقون بہ پيون ھيون. ھوءَ ھيڏي ھوڏي ڏسڻ قڳي. ڊپ |
6583 |
DYNT.utf |
ٿيس تہ ``جڏھن ٻي زال پرڻيو آھي، تڏھن الائجي |
بہ |
نيٺ ملڻ جو وقت نزديڪ اچي ٿيو آھي، پر پوءِ ھيءُ ڏک |
6584 |
DYNT.utf |
ٿيس. |
بہ |
طرف جو رستو ڏيکاريائون، ۽ چور جي سس ڳچ تائين ساڻ |
6585 |
DYNT.utf |
ٿيس. |
بہ |
۽ اندروني معاملن کان بہ ڇٽي پيو ۽ خرچ جي ڪفايت |
6586 |
DYNT.utf |
ٿيڻ لڳو. ڇالاءِ جو زينت بانو انھيءَ ڪم |
بہ |
جو چڱو وجھ مليو، پر ھنن جو ديني ۽ دنيوي سڌارو |
6587 |
DYNT.utf |
ٿيندو ۽ پئسو وڌيڪ جٽاءُ بہ ڪندو. ٻيو تہ |
بہ |
تہ موٽي وڃن حيدرآباد ۾، جتي رھڻ ڪري خرچ گھڻو ھلڪو |
6588 |
DYNT.utf |
ٿيندين ۽ خرچ بہ ھڪڙوئي ٿيندو، گھڻو وڌندو |
بہ |
موڪل، ٻيئي گڏ رھندا، ڌارين ملڪ ۾ ھڪٻئي جي سنگت |
6589 |
DYNT.utf |
ٿيو ۽ خوشي بہ ئي. ھيءُ ھنن وٽ ٻہ- ٽي مھينا |
بہ |
بيءُ جو بيان ڪري ٻڌايو، سو ٻڌي ھنن کي ارمان |
6590 |
DYNT.utf |
ٿيو، پر آکبوٽ جو ڌمچر اڳيئي گھڻو متل ھو، |
بہ |
اگرچہ ماڻھوءَ جي يا تختي جي ڪِرڻ ڪري آواز |
6591 |
DYNT.utf |
ٿيو، ٻي مدد ماءُ جي پئسن جي بہ سجھيس ٿي. |
بہ |
پگھار واري ملي ويئي، سو ھاڻي پنھنجي پئسي وارو |
6592 |
DYNT.utf |
ٿي، جو ڄاتائين تہ جنھن مڙس سان منھنجي ھيتري |
بہ |
ڄائي اٿس.'' انھيءَ ڪري ھن کي دل ۾ نھايت گھڻي خوشي |
6593 |
DYNT.utf |
ٿي، سو ھن جو چڱيءَ طرح واقف ھو، تنھن انجام |
بہ |
ڪم تي ڪمر ٻڌي. سانگائتو ھڪڙو وڏو آفيسر ولايت ويو |
6594 |
DYNT.utf |
ٿڪجي پيو. |
بہ |
ھلندي اھڙيءَ حد تي وڃي پھتي، جو خود محبوب علي |
6595 |
DYNT.utf |
ڀاڻس وٽ ھئي، جا پاڻس جي ڪتابن سان گڏ سندس |
بہ |
اندر آيو ھو ۽ سندس منھن پئجي ويو ھو. ھن جي تصوير |
6596 |
DYNT.utf |
ڀر ۾ ڀاڙي ڪري ڇڏيو ھو ۽ ضروري سامان مسواڙ |
بہ |
ڏي اڳڀرو خط لکيو ھئائون، تنھن ھڪڙو-ٻہ بنگلو ٻيو |
6597 |
DYNT.utf |
ڀلجي ويا. وري ھنن ھن کي مئو سھسايو ھو. پڪ |
بہ |
ٻي حالت ھيس، تنھنڪري جن ساڻس کڏ گذاريو ھو، سي |
6598 |
DYNT.utf |
ڀڄ جون ڳالھيون ٻڌايون ھيس تہ ھھڙو شھر آھي، |
بہ |
جو شايد چڱو وجھ ملي ويندو. تنھن کان سواءِ صفوران |
6599 |
DYNT.utf |
ڄاتو تہ انھيءَ ڪم ڪرڻ ۾ عيب ڪونھي. |
بہ |
حرڪت ناھي. ماءُ سان ۽ زال سان بہ صلاح ڪيائين. ھنن |
6600 |
DYNT.utf |
ڄاڻان ٿي پر جڏھن نينگري پيرئي نٿي کوڙي، |
بہ |
تيئن حامد جي لاءِ بہ گھٽائينديس ڪين. سو تہ آءُٗ |
6601 |
DYNT.utf |
ڄاڻنديون ھيون. باقي رھي ڏٺي جي ڳالھ، سو |
بہ |
پڙھي قرآن ۽ نماز پڙھنديون، سو تہ اھي نينگريون |
6602 |
DYNT.utf |
ڄائس. ھن کي ھتي رھئي ست-اٺ ورھيہ گذري ويا |
بہ |
ڏينھن تہ ٻيا حرم ئي وسري ويس؛ انھيءَ مان ھڪڙو پٽ |
6603 |
DYNT.utf |
ڄائو، ڇالاءِ جو مڙس کان جدا ٿيڻ مھل ھن |
بہ |
بانوءَ کي ڇھ مھينا گذري ويا. انھيءَ وچ ۾ ھن کي ٻار |
6604 |
DYNT.utf |
ڄائي اٿس.'' انھيءَ ڪري ھن کي دل ۾ نھايت گھڻي |
بہ |
رضا آھي، جو مون کي مئو ڄاڻي ھتي پرڻيو آھي ۽ ڌيءَ |
6605 |
DYNT.utf |
ڄائي ھيس، جنھن جو نالو آمرازادي رکيو ھئائين. |
بہ |
چڱيءَ طرح لکي پڙھي ڄاڻندي ھئي. تنھن مان ھڪڙي ڌيءَ |
6606 |
DYNT.utf |
ڇوٽڪارو نہ ٿيو. ڊاڪٽر کي آندائون، انھيءَ |
بہ |
پر سور سخت ٿيڻ لڳا. ٻہ ڏينھن لنگھي ويا، تہ |
6607 |
DYNT.utf |
ڇوڪريءَ جي تعريف ٻڌي، وڏ گھري ڄاڻي، پئي |
بہ |
کي وري پنھنجي طمع ھئي ۽ اگرچ ھڪ زال اڳي بہ ھيس، تہ |
6608 |
DYNT.utf |
ڇھ-ست ورھيہ گذري ويا ھئا، اھڙا ڇھءست ورھيہ |
بہ |
جو ھنن کي بمبئيءَ ۾ رھي ۽ انھيءَ مڪتب جاري ڪئي |
6609 |
DYNT.utf |
ڇٽجي ٿو. |
بہ |
ٿو، ۽ اوير سوبر جي اتفاقن مھل مشڪلات ۾ ڦاسڻ کان |
6610 |
DYNT.utf |
ڇٽل ھئا، تنھنڪري ھنن جي حالت پاڙي وارن |
بہ |
سرائي فتح محمد خان جي پوري بندوبست ڪري ھي قرض کان |
6611 |
DYNT.utf |
ڇٽي پيو ۽ خرچ جي ڪفايت بہ ٿيس. |
بہ |
جنھنڪري گھر جي ريڙھہ پيڙھہ ۽ اندروني معاملن کان |
6612 |
DYNT.utf |
ڇٽي. جيل ۾ رھي زينت ھن سان واقف ٿي وئي ھئي. |
بہ |
موڪل ڏنائونس. انھيءَ ساڳئي ڏينھن ھڪڙي ٻي قيدياڻي |
6613 |
DYNT.utf |
ڇڏي ھاڻي اچي پنھنجي پيرن جي پنڌ ۽ ڀاڙي |
بہ |
ويا ۽ ڏوليءَ جو بہ کٽراڳ ڏسندا ويا تيئن انھيءَ کي |
6614 |
DYNT.utf |
ڇڏي ڏنائين. |
بہ |
۾ وڃي پيالا پاڻي ڪندو ھو. نيٺ ٿورو ٿورو ڪري اسڪول |
6615 |
DYNT.utf |
ڌارين وارو ناھي، مائٽڻ وارو آھي - تڏھن |
بہ |
تو ٻاڻ انھيءَ ڪم لاءِ پنڌ ڪيو ۽ وري پنھنجو رستو |
6616 |
DYNT.utf |
ڍءُ ڪرايائين. پوءِ جيئن اصل گھر جا ڀاتي |
بہ |
دوست گڏ ڪري، انھن کي بہ کارايائين ۽ غريب غربي کي |
6617 |
DYNT.utf |
ڏاڍي پوشيد گائيءَ سان رکيل ھو. انھيءَ وقت |
بہ |
جو سامان گھڻوئي اتي پيل ھو ۽ جاءِ جو ٻيو سامان |
6618 |
DYNT.utf |
ڏباري موڪل، ٻيئي گڏ رھندا، ڌارين ملڪ ۾ |
بہ |
تہ ``جڏھن ھڪڙو بٽ اڳيئي لنڊن ۾ اٿئي، تڏھن ھن کي |
6619 |
DYNT.utf |
ڏبڻ وٺڻ سان پنھنجو ڪري ڇڏيو ھئائيڻ. |
بہ |
سڙيون پيو سوڪلندو ھو. نہ رڳو ايترو، پر بختاور کي |
6620 |
DYNT.utf |
ڏسان.'' ھن چيس تہ ``چڱو.'' |
بہ |
ٿوري تائين ملي سگھنئي تہ کنيو اچجئين، تہ آءُٗ |
6621 |
DYNT.utf |
ڏسان، ۽ جيڪو حال ھوم سو بہ توسان ڪريان، |
بہ |
نہ ملما آھمون، تنھنڪري ڄاتم تہ اچي اوھان جو منھن |
6622 |
DYNT.utf |
ڏسيائين ۽ جيئن پتيون ڪري مال ورھائيو ھئائون، |
بہ |
جي اک ڏيکارڻ سان ھن سچي ڪري وڌي. ٻيا ٽي سنگتي |
6623 |
DYNT.utf |
ڏکي ٿي ٿني. |
بہ |
ليتي جو خرچ بہ ٿئي ٿو ۽ ٻيو تہ ھڪٻئي جي سنڀال رکڻ |
6624 |
DYNT.utf |
ڏکيائي اسان جي نظر آئي، پر جڏھن تو ٻاڻ |
بہ |
۽ چنچ تہ تو واري ڳالھ اسان کي قبول آھي. بوءَ ڪھڙي |
6625 |
DYNT.utf |
ڏنا اٿن ۽ ھيءَ سوکڙي بہ موڪلي اٿن، وٽن |
بہ |
چيو تہ ``مائي، سيٺ گل محمد جي گھران، دعائون سلام |
6626 |
DYNT.utf |
ڏنائون تہ ``اوير سوير اسين اچي ٿيو پيا وينداسين |
بہ |
پئي موڪلايائون، ۽ دعا گھريائون، ۽ اھو دلاسو |
6627 |
DYNT.utf |
ڏنائين پر ان مان حاصل ڪي ڪين ٿيو. |
بہ |
ھلندي جيڪا قاعدي موجب واجبي مدد پڄي سگھيس، سا |
6628 |
DYNT.utf |
ڏنو ھئائينس تہ ``اتي تون ھن کان وڌيڪ سکيو |
بہ |
ٻڌايون ھيس تہ ھھڙو شھر آھي، ھيڏو شھر اھي، ۽ دلاسو |
6629 |
DYNT.utf |
ڏني ھيس، تڏھن پنھنجي اولاد جي لاءِ حتي |
بہ |
اھا صلاح علي رضا کي بہ پسند آئي، جڏھن خدا وسعت |
6630 |
DYNT.utf |
ڏونڪو نہ لڳو. گھڻن مون کي چيو تہ نڀاڳي، |
بہ |
شا-يءَ جا سڳڻ ساٺ بند ڪرائي ڇڏيوَ، رڳو دھل جو |
6631 |
DYNT.utf |
ڏيکاري ڏين!'' |
بہ |
کي کُٽيءَ کنيو آھي جو ڌيءُ بہ تو کي ڏين ۽ اڳواٽ |
6632 |
DYNT.utf |
ڏيکاريائوٽس تہ شايد ورھيہ-ٻن جي اندر ڪنھن |
بہ |
کيس انھيءَ جاءِ تي وڃڻ لاءِ صلاح ڏني ۽ اسيد |
6633 |
DYNT.utf |
ڏيکاريو آھي. سو ھنن جي وڃڻ ڪري ھي ڏاڍا اٻاڻڪا |
بہ |
تہ رستو گھڻو ڪري بند ٿي ويو ھئن، جيئن اسان مٿي |
6634 |
DYNT.utf |
ڏيئي ڇڏيائون ۽ چيائونس تہ ``ھن مائيءَ کي |
بہ |
گڏ آيا، پوءِ ھو لھي پيا ۽ گاڏي واري کي اڳواٽ پئسا |
6635 |
DYNT.utf |
ڏٺي ھئائين جو ھڪڙي ڏينھن اتفاق سان نانگ |
بہ |
کان بہ ٻدي ھئائيڻ، جو ھن جو پڪو سنگتي ھو. سندس شڪل |
6636 |
DYNT.utf |
ڪانہ اچي پئي آھي. ائين ڪندي ڪندي تہ نينگريءَ |
بہ |
شھربانوءَ چيو تہ ``اھو سچ آھي بختاور، مگر اھڙي |
6637 |
DYNT.utf |
ڪانہ رھي ھئي، ٻيو رات بہ پئجي آئي ھئي، |
بہ |
اھا صلاح پسند آئي. ھڪڙو تہ ھن کي اڳتي ھلڻ جي طاقت |
6638 |
DYNT.utf |
ڪانہ ھئي. انھيءَ وزيريءَ جي عھدي تي ھو |
بہ |
وڏو درجو ھو، سو ھاڻ ھن کي ھو. وڌيڪ جي ھن کي اميد |
6639 |
DYNT.utf |
ڪانہ ڪيائون. |
بہ |
رستو ڏيئي آٿي ھليا، ۽ ويچاريءَ زينت جي پوئواري |
6640 |
DYNT.utf |
ڪاٽيو ھو؛ تنھن ۾ ھي اھڙا مشھور ٿي ويا ھئا، |
بہ |
بانو ڪيترا ڏينھن دربدر ٿيو پئي رلي، جنھن ۾ ھن قيد |
6641 |
DYNT.utf |
ڪتن ھو. ھن جي پيدائش ھرطرح وڌڻ لڳي. ھي ھينئر |
بہ |
سندس گھر سيق وٺڻ ايندا ھئا. پاڻ ھنن وٽ ويندو |
6642 |
DYNT.utf |
ڪجاون ۾ چڙھي وڃڻ جو لاچار ھو، ڇا لاءِ جو |
بہ |
ھون، نہ سنڌي ڊول جو. ميرن جي صاحبيءَ ۾ تہ ھنن کي |
6643 |
DYNT.utf |
ڪرائي ڇڏيو ھو، پر جڏھن لڀڻ جو امڪان نہ |
بہ |
ڄاتي. اگرچ پريندي رپورٽ ٿيڻ مھل ڪپتان آگبوٽ کڙو |
6644 |
DYNT.utf |
ڪرائي ڏنائينس. تنھن کان پوءِ محبوب علي |
بہ |
اتي رھڻ جي لاءِ چڱو بندوبست ڪرائي ڏنو ۽ ٻي معرفت |
6645 |
DYNT.utf |
ڪري آيو، جو اتان مڪو ۽ مدينو سڻاوا ھئا، |
بہ |
عرصي ۾ ھو ٻہ ڀيرا وڃي زال، ماءُ ۽ دائيءَ سوڌو حج |
6646 |
DYNT.utf |
ڪري سڏيندا ھئا) ھندستاني زال مان ھيس، جا |
بہ |
جو ھو ۽ ھڪڙي ڌيءَ عظمت بانو (يا جنھن کي عظمت بي |
6647 |
DYNT.utf |
ڪم ۾ ساڻس ڀائيوار ھو. ھن پنھنجي ننڍي ڀاءَ |
بہ |
جن کي ٽي ننڍا ٻار ھئا: ٻہ ڌيئو ۽ ھڪڙو پٽ. اھو ڀاڻس |
6648 |
DYNT.utf |
ڪمايو ھنائين. تنھن ھڪڙي ڏينھن ڳالھين ڪندي |
بہ |
جي البت واقفڪار ھئي، ۽ چڱن چڱن گھرن ۾ پورھيت ٿي |
6649 |
DYNT.utf |
ڪنداسين. ڪو چڱو وار ڏسي في الحال مڱڻي جو |
بہ |
اسان جي بہ کڻي جوڙبندو! ھاڻي اوھين تياري ڪجو اسين |
6650 |
DYNT.utf |
ڪندس ۽ خدا جي بندگي بہ ڪندس- تنھن جو خيال |
بہ |
گھر جوڙي گوشہ نشين ٿي ويھندس، ۽ آباديءَ جو شغل |
6651 |
DYNT.utf |
ڪندس- تنھن جو خيال ھن کي اڃا دل ۾ ھو. جيئن |
بہ |
ويھندس، ۽ آباديءَ جو شغل بہ ڪندس ۽ خدا جي بندگي |
6652 |
DYNT.utf |
ڪندو ھوس، تہ بہ ھوءَ پبئي نٽائيندي ھئي. |
بہ |
آھي؛ تنھنڪري جيتوڻيڪ علي رضا انھيءَ لاءِ زور |
6653 |
DYNT.utf |
ڪندو. ٻيو تہ ھنن جو ارادو ھو تہ ھي پڇاڙيءَ |
بہ |
رھڻ ڪري خرچ گھڻو ھلڪو بہ ٿيندو ۽ پئسو وڌيڪ جٽاءُ |
6654 |
DYNT.utf |
ڪندو، ۽ جا شيءِ پريندي نئين ڏسڻ ۾ ايندي، |
بہ |
ضرور خواھش رکندو. جي خواھش رکندو تہ ھڪڙي وقت ڪوشش |
6655 |
DYNT.utf |
ڪندي ھئي ۽ پوءِ جڏھن ٻارگھر ۾ ٿيو، تڏھن |
بہ |
رکي ھئي، ڄا آٿيءَ وڀٺيءَ جي ۽ گھر جو ٻيو ڪم ڪار |
6656 |
DYNT.utf |
ڪندي ھئي. |
بہ |
جو رنگ ڏسندي ھئي، مٿان بيٺي ھنن سان ڳالھيون |
6657 |
DYNT.utf |
ڪندي ھئي، جنھنڪري چاند بيبيءَ جو پٽ ھن |
بہ |
ھئي اھو ڪندي ھئي، ۽ ھن ٻئي ننڍڙي ٻار جي سنڀال |
6658 |
DYNT.utf |
ڪنوار تہ مھينوکَن حيا کان ڪنڌ مٿي ئي نہ |
بہ |
ھونديس، لائجي ڪھڙي طبعيت ھونديس. پرڻي کان پوءِ |
6659 |
DYNT.utf |
ڪنھن مسيت ۾ وڃي ويھي رھنديس. بندي جي گھر |
بہ |
۽ وڃي پڇا ڪري فضل محمد جو گھر ھٿ ڪنديس، نہ تہ |
6660 |
DYNT.utf |
ڪو نہ ڏٺو آھي. منھنجي گھر واري کي ھي ٻيو |
بہ |
ھھڙو سڻڀو طعام تہ ڏينھن ٿيا آھن، مون اکئين |
6661 |
DYNT.utf |
ڪو ڏڍ ھوندو ھو. |
بہ |
ھو اڪثر ساڻس رھندو ھو، تنھنڪري ھن جي ھانوَ کي وري |
6662 |
DYNT.utf |
ڪونہ پيو. |
بہ |
پر ماڻھو ماڻھن جھڙا، انھيءَ پاسي ڏي ڪنھن کي گمان |
6663 |
DYNT.utf |
ڪونہ رھيو، ۽ جي مليس بہ ھا تہ بہ جنھن لذت |
بہ |
عليءَ کي ھتي منڊم جي آسانيءِ سان ملڻ جو آسرو |
6664 |
DYNT.utf |
ڪونہ لڌو؛ تنھن مان صاف معلوم ٿيو تہ گگھريءَ |
بہ |
جي پاسي وارو تختو بہ ڪونہ ڏٺائون، ۽ ھنن جو وٽو |
6665 |
DYNT.utf |
ڪونہ ھو تہ اڄ تون رڳو انھيءَ لاءِ پنڌ ڪري |
بہ |
ڪونھي، توکي مون کان عيب ڪونھي. مگر مون کي خيال |
6666 |
DYNT.utf |
ڪونہ ھو. جن وٽ وري ھيون، تن انھيءَ مھل ڪنڊ |
بہ |
ساڻ نہ ھين، جو ھنن کي ڪنھن لڙائيءَ جو خيال |
6667 |
DYNT.utf |
ڪونہ ھو. ڪيترائي ٻيا مڙس زالون اوري-پري |
بہ |
بردو ڪيترو ھلي سگھندو؟ وري اتي ٻيو سڃاڻڻ وارو |
6668 |
DYNT.utf |
ڪونہ ھوس. اھائي جاءِ ھئي، جتي مائٽن جي |
بہ |
زينت بانو ھنن جي گھر ۾ ٺھي ويئي ھئي، ۽ ٻيو اھنج |
6669 |
DYNT.utf |
ڪونہ ھوس. جيڪي کانئس پڄي سگھيو ھو، سو انھن |
بہ |
آھن ۽ وڏو انتضار مائٽ کي ڌيءُ جو ٿيندو آھي، سو |
6670 |
DYNT.utf |
ڪونہ ھوس، تنھن جو وري ٿورو گھڻو واھپو رکڻ |
بہ |
ويئي ھيس، سا وري ياد آيس. ڪڏھن خدا جو نالو ياد |
6671 |
DYNT.utf |
ڪونہ ٿو ٿئي؛ تنھنڪري جنھن بپ کان زالن کي |
بہ |
سان نھارڻ ضرور ٿئي ٿو، پوءِ انھيءَ ڏي بلڪل خيال |
6672 |
DYNT.utf |
ڪونہ ڀڄي سگھيو. ھو سامھان ٿيا سھي، پر تراريون |
بہ |
اندر ڪاھي پيا ۽ سڀ ماڻھو قيد ڪري وڌائون. ھڪڙو |
6673 |
DYNT.utf |
ڪونہ ڏٺائون، ۽ ھنن جو وٽو بہ ڪونہ لڌو؛ |
بہ |
چڱيءَ طرح جاچ ڪرائي؛ آخر ڏاڪي جي پاسي وارو تختو |
6674 |
DYNT.utf |
ڪوڙ نٿي چوي. ويچاريءَ مون سان پنھنجو سڄو |
بہ |
تہ ``مائي تنھنجي ڳالھ سچي آھي، مگر تنھنجي ڌيءَ |
6675 |
DYNT.utf |
ڪوڙ ڪري منھن ھيٺ ڪري ھنن سان رنو. ٿوري دير |
بہ |
اندر گھرڙي آيا ۽ اچي ھنن کي ڀاڪر پائي گڏيا. ھنن |
6676 |
DYNT.utf |
ڪئي ھئائون تہ اسان کي انھيءَ باغ واري بنگلي |
بہ |
ڄڻن اڳيئي پاڻ ۾ صلاح بہ ڪئي ھئي ۽ مرڻ مھل وصيت |
6677 |
DYNT.utf |
ڪئي ھئي ۽ مرڻ مھل وصيت بہ ڪئي ھئائون تہ |
بہ |
پاڻ بہ دم ڏنانين. ھنن ٻنھي ڄڻن اڳيئي پاڻ ۾ صلاح |
6678 |
DYNT.utf |
ڪئي. ڪنھن وڏي ماڻھوءَ جي گھران ھن کي ٻانھن |
بہ |
ماڻھن سان ٿي. اٺن - ڏھن مھينن جي اندر ھن اتي شادي |
6679 |
DYNT.utf |
ڪي آھن، جي ھن وٽ پيا ايندا ويندا. |
بہ |
جو گھڻو ڊپ ڪونہ ٿيو، جو ڄاتائون تہ پنھنجن مان |
6680 |
DYNT.utf |
ڪي ڏبنھن لنگھي ويس. |
بہ |
منھن پئي پھہ پچائيندي ھئي. انھن ڳڻتين کائيندي |
6681 |
DYNT.utf |
ڪي ڏينھن اسان سان گڏجي ھلو، پوءِ کڻي سگھا |
بہ |
تنھن کي ۽ سندس گھر واري کي بہ ھنن چيو تہ ``اوھين |
6682 |
DYNT.utf |
ڪي ڪڇي مھاڻا سيٺ جا واقف اتان چڙھيا، تن |
بہ |
آگبوٽ بہ آيو. ھن کي آڻي آگبوٽ تي چاڙھيائون. ٻيا |
6683 |
DYNT.utf |
ڪيا ھئائين. ھن کي ڪا پورھيت گھربي ھئي. ھڪڙي |
بہ |
ھو وڏو نمازي ماڻھو ھو، ۽ ٻہ حج |
6684 |
DYNT.utf |
ڪيائين ۽ جيڪو مڙھو مصالحو وجھڻو ھوس سو |
بہ |
پھچايو. پسان منجھس جيڪا ضروري ڀڃ گھڙ ڪرڻي ھيس سا |
6685 |
DYNT.utf |
ڪين چوندو ھوس. اھا ڳالھ بہ علي رضا کي خراب |
بہ |
ھئا. انھيءَ جي سندس مڙس کي بہ خبر ھوندي ھئي، تہ |
6686 |
DYNT.utf |
ڪين گذريا تہ ويچاري مري ويئي. ھن ويچاريءَ |
بہ |
تنھن سبب ڪِري پيئي ۽ انھنءَ معاملي کي ٻہ مھينا |
6687 |
DYNT.utf |
ڪين گھٽايو آھي. مون کي سسُجھي ٿو ھيءُ چاشني، |
بہ |
جان بيبيءَ چيو تہ ``زينت امان، تو |
6688 |
DYNT.utf |
ڪين ھوس. نڪو وري ھنن جو ٻيو ڪو وڏو ھو جو |
بہ |
ئي چوندي ھيس، رئندي پٽيدي ھئي، پر ھو ليکيندو |
6689 |
DYNT.utf |
ڪين ھو، تڏھن بہ ھاڻوڪيءَ حالت ۾ ھنن جي |
بہ |
ڪمايا ھئائون، تن جي بنسبت اھا جاءِ ۽ اھو ملڪ ڪي |
6690 |
DYNT.utf |
ڪين ٺھرائجي. وڌيڪ جيڪي ڏيڻو ھجي، سو شاديءَ |
بہ |
ڏاج چئن جوڙن ڪپڙن ۽ ضروري زپورن کان سواءِ ٻيو ڪي |
6691 |
DYNT.utf |
ڪين ٿي سجھيو تہ ڇا ڪريان! ھھڙي وڏي شھر ۾ |
بہ |
جو ڳالھيون ڪري ٺھي وييون. زينت بانوءَ کي ھينئر کي |
6692 |
DYNT.utf |
ڪيو ھئائين. اگرچہ ھتي انھيءَ ھنڌ کان گھڻو |
بہ |
ڪم ھاڻ ھن کي نئون ڪين ھو. ٻارھن مھينا بغداد ۾ |
6693 |
DYNT.utf |
ڪيو، پر ھُل ۾ سندس چوڻ ھنن کي برابر ٻڌڻ |
بہ |
آءُٗ اندر ڊوڙيس. اگرچ بختاور پري کان پاسي پاسي |
6694 |
DYNT.utf |
ڪڍيو ھئائين، جنھن تي ھن چرچو ڪري چيس تہ |
بہ |
۽ ٻہ-ٽي ڀيرا انھيءَ بابت پنھنجي نئين زال سان ذڪر |
6695 |
DYNT.utf |
ڪڏھن ڪڏھن گفتگو ڪنديون ھيون. پوءِ تہ گھڻن |
بہ |
قسم جي گفتگو ڪرڻ لاءِ پنھنجو شاگرد ڪيو، جو ھو |
6696 |
DYNT.utf |
ڪڏھن ڪڏھن ھڪٻئي جي گھر اچي ڏينھن گذار پنديون |
بہ |
جي گھر ايندا ويندا ھئا. انھيءَ طرح ھنن جون مائون |
6697 |
DYNT.utf |
ڳالھ معلوم ٿيس تہ ھڪڙي ڪرد زال بيبي فتنہ |
بہ |
ھيءَ |
6698 |
DYNT.utf |
ڳالھ ڪئي تہ حامد علي جمعدار جي صلاح سان |
بہ |
مال ورھائيو ھئائون، سو بہ ظاھر ڪيائين. ھن اھڙي |
6699 |
DYNT.utf |
ڳالھائي ويندو ھو. ھو سمجھندو ھو، تہ آءُٗ |
بہ |
ادب تہ بجاءِ خود، پر ڪڏھن ڪڏھن ڇوھ ۾ ناشاٿستا لفظ |
6700 |
DYNT.utf |
ڳجھو سبب ھو: تمام وڏي عھدي کي پھچڻ ڪري ھن |
بہ |
علي رضا کي اتان نڪرڻ لاءِ شايد ڪو ٻيو |
6701 |
DYNT.utf |
ڳچ جيتري رقم بچت ٿي پيئي ھين. |
بہ |
ڪيترائي لوڪر اڳيان ڪمائيندا ھئن ۽ انھيءَ ھوندي |
6702 |
DYNT.utf |
ڳڻتيءَ کان ڇٽون. ھينٺر ماڻھن ۾ حال ڪونہ |
بہ |
پنھنجي گھر تڙ واري ٿني، تہ پاڻ بہ خوش رھي ۽ اسين |
6703 |
DYNT.utf |
. |
بہ |
ڍڪ ڏئي تہ پيي پاڻ کي بہ عذاب کان ڇڏايان ۽ ٻين کي |
6704 |
DYNT.utf |
. جيئن ھن جا ماءُ-پيءُ مشھور ٿي ويا ھئا، |
بہ |
ھوشيار ٿي ھئي، نہ رڳو لکڻ-پڙھڻ ۾، پر ڳالھائڻ ۾ |
6705 |
DYNT.utf |
. زال کي ٿو چئي تہ ``توکي زينت جي ڳڻتي رھندي |
بہ |
ڪپڙن جون کڻائي آيو آھي ۽ ھڪڙو ڪُنو مٺائيءَ جو |
6706 |
DYNT.utf |
پڙھڻ لکڻ جو تہ اصلي ھتي اشرافن ۾ دستور |
بہ، |
پڇڻ سان پئجي سگھندي، ۽ اھڙي خبر اسان کي اڳيئي آھي |
6707 |
DYNT.utf |
جن اميرن ۽ وڏن ماڻھنٍ سان علي نواز خان |
بہ، |
صاحبي قرڻ جي تفرقي کان پوءِ |
6708 |
DYNT.utf |
ٿي گذريو ھو ۽ ھڪڙي جنگ ۾ وڙھندي مارجي ويو |
بھادر |
پيءُ، مير غلام علي خان ٽالپر جي ڏينھن ۾ مشھور |
6709 |
DYNT.utf |
آھي، اھا بہ سندن ھڪڙي تعريف آھي. |
بھادري |
۾ رھڻ ڪري وريامن جو ڪم ٿيون ڪن. اھا بہ سندن ھڪڙي |
6710 |
DYNT.utf |
ڏيکارڻ ۾ ڪين گھٽايو، پر تڏھن بہ سندس حياتي |
بھادري |
اگرچ ھن پنھنجي وطن ۽ قوم جي طرفان ايمانداري ۽ |
6711 |
DYNT.utf |
سان وڙھيون ھيون. انھن کي سلطان وٽ آندائون. |
بھادريءَ |
قيدين ۾ ٻہ-ٽي زالون بہ ھيون، جي مڙسن سان گڏ ڏاڍيءَ |
6712 |
DYNT.utf |
. انھيءَ دم راڻي فتنہ خانم ۽ سندس ڪردي زالن |
بھاريائون |
۾ زنجير وجھي سوڙھو ڪيائون، ۽ مٿن مخت پھرو |
6713 |
DYNT.utf |
۾ آيو ھو ۽ پنھنجي زال بہ ٿي آندائين، تڏھن |
بھبئيءَ |
جڏھن اڳئي |
6714 |
DYNT.utf |
آھي تہ ترت جواب وٺجي، متان ڍر ڏلي ڪم بگڙي |
بھتر |
مائي بہ پنھنجي دل ۾ ٺھراءُ ڪري رھي ھوندي، |
6715 |
DYNT.utf |
آھي تہ دير نہ ڪجي، رٿ ڪري ڪو ڏينھن مقرر |
بھتر |
انھيءَ کان بہ وڏي محلات کي اڏائي ڇڏبندو، تنھنڪري |
6716 |
DYNT.utf |
آھي تہ ھاڻ نڪري اچي پنھنجي ڌنڌي کي لڳ.'' |
بھتر |
ڪانہ ھئي. پيءُ کان صلاح پڇيائين، تنھن بہ چيس تہ `` |
6717 |
DYNT.utf |
آھي تہ ھاڻي عمر جي پڇاڙيءَ ۾ ڪو آرام بہ |
بھتر |
ڪئي آھي، ۽ اسان جي سڀکا گھرج پلي آھي، تنھنڪري |
6718 |
DYNT.utf |
آھي تہ ھن جي سنڌ ۾ اچڻ جو بيان ڏيون. |
بھتر |
ڳالھ سان جيڪو واسطو آھي، تنھن جي بيان ڪرڻ کان اڳي |
6719 |
DYNT.utf |
آھي تہ ھينئر ئي موڪلائجي.'' |
بھتر |
ڏني آھي ۽ ليٺ مون کي ھتان وڃڻو بہ آھي، تڏھن |
6720 |
DYNT.utf |
آھي تہ ٻہ-ٽي جوان ڇڏ جن تہ وجھ ڏسي، وڃي |
بھتر |
شايد پورو نہ پوي ۽ ساري رٿ فيصل نہ ٿئي، تنھنڪري |
6721 |
DYNT.utf |
آھي. انھيءَ رٿ ۾ ھئي، تہ ڪو خلاصو وقت ڏسي |
بھتر |
ڪيائين تہ پوءِ ظاھر ٿيڻ کان ھينئر ظاھر ٿيڻ |
6722 |
DYNT.utf |
بندوبست آھي، جتي خاص ڌيان ڏيڻ ۾ ايندو؛ |
بھتر |
کان اشراف پردي وارن مسلمان ماڻھن جي لاءِ ھيءُ |
6723 |
DYNT.utf |
بندوبست ٿئي، تيستائين آءُٗ پاڻ پيو پڙھائيندوسانس. |
بھتر |
کي ڪم ۾ وڏي مدد آھي. رٿ ڪيائين تہ جيستائين ڪو ٻيو |
6724 |
DYNT.utf |
بندوبست ۽ بھتر صحبت ڏسي آيو آھيان، تنھنڪري |
بھتر |
ھو سمجھندو ھو، تہ آءُٗ ولايت ۾ رھي بھتر ماڻھو، |
6725 |
DYNT.utf |
صحبت ڏسي آيو آھيان، تنھنڪري جيڪي بہ چوان |
بھتر |
تہ آءُٗ ولايت ۾ رھي بھتر ماڻھو، بھتر بندوبست ۽ |
6726 |
DYNT.utf |
صلاح آھي تہ سرائيءَ جي گھران سماءُ ولجي |
بھتر |
مس گذريا ھئا، تہ علي رضا ماءُ کي چيو تہ ``امان، |
6727 |
DYNT.utf |
ماڻھو بہ ھو ۽ سندس پيءُ پنسي وارو بہ ھو. |
بھتر |
مان ھُو جوان وڪيل پسند آيو، جو خاندانيءَ ڪري |
6728 |
DYNT.utf |
ماڻھو، بھتر بندوبست ۽ بھتر صحبت ڏسي آيو |
بھتر |
ويندو ھو. ھو سمجھندو ھو، تہ آءُٗ ولايت ۾ رھي |
6729 |
DYNT.utf |
نہ ٿي ٿئي، تہ بدتر تہ مور نٿي ٿئي. |
بھتر |
زينت - آءُٗ ڀانيان ٿي تہ ٿئي ٿي. جي |
6730 |
DYNT.utf |
ھاندي آئي، جيئن مٿي بہ اشارو ڏنو ويو آھي، |
بھتر |
کان بہ ڇٽل ھئا، تنھنڪري ھنن جي حالت پاڙي وارن کان |
6731 |
DYNT.utf |
ھئي. |
بھتر |
جي پاسي ۾ ھڪڙي جاءِ ڀاڙي ڪري ويٺو، جا اڳي کان |
6732 |
DYNT.utf |
ٿي ٿئي؟ |
بھتر |
تہ انھيءَ پردي واري بند ۾ رھڻ ڪري زالن جي حالت ڪا |
6733 |
DYNT.utf |
ٿيندس. نيٺ اھو ٺھراءُ ڪري، علي رضا پنھنجي |
بھتر |
ڄاتائين تہ انھيءَ رستي جھڙو ھاڻي آھيان، تنھن کان |
6734 |
DYNT.utf |
ٿيندو ويو. جن اشراف مسلمان خاندان جون ڇوڪريون |
بھتر |
انھيءَ طرح مڪتب سال بسال |
6735 |
DYNT.utf |
جو ذڪر پنھنجن ڪنن سان کانئن توڙي ٻين بيٺلن |
بھتريءَ |
۽ منڊمن کي بہ سڏڻ لڳو، جن ھن زناني اسڪول جي |
6736 |
DYNT.utf |
لاءِ دعائون پئي ڪيائون ۽ اھي آميدون پئي |
بھتريءَ |
ڪيو. سڀني پئي ھنن جي تعريف ڪئي ۽ ھنن کي آئندي جي |
6737 |
DYNT.utf |
لاءِ ڪيو ھئائين، باقي سڀ ننگ کڻي اللّہ |
بھتريءَ |
بہ ڪونہ ھوس. جيڪي کانئس پڄي سگھيو ھو، سو انھن جي |
6738 |
DYNT.utf |
. جلد ملڻ جي خوشيءَ کان مُئيءَ دل ۾ ساھ پيو، |
بھتو |
آيات و اشتياق ملاقات محبت آثار عرض- اوھان جو خط |
6739 |
DYNT.utf |
نصيب ڪري ۽ منھنجي گھر واري کي سرھي، سي |
بھشت |
آھي، سو مائٽن کان بہ وڌيڪ آھي. خدا سرائيءَ کي |
6740 |
DYNT.utf |
ٿو طلنين؟ يا تہ چوندو ھئين تہ شادي ڪانہ |
بھشت |
جان ٻيبيءَ چيو تہ ``مار، ابا! تون تہ تريءَ تي |
6741 |
DYNT.utf |
ھڪٻئي ڏي خط لکندا رھيا. زينت بانوءَ ھتي |
بھفتي |
انھيءَ طرح ھفتي |
6742 |
DYNT.utf |
مان وياج وٺڻ جي نسبت دل تي ديني خطرو گذرين، |
بئنڪ |
سڀ مڙس جي معرفت بئنڪ ۾ رکائي ڇڏيندي ھئي. اگرچہ |
6743 |
DYNT.utf |
۾ پيءُ جي نالي رکائن، پوءِ اڳتي بہ جيڪي |
بئنڪ |
ھو ڏيئي، ھڪ ھزار رپيا ھو ڏيئي، ٻہ ھزار ڪري سرڪاري |
6744 |
DYNT.utf |
۾ رکائي ڇڏيندي ھئي. اگرچہ بئنڪ مان وياج |
بئنڪ |
خرچ ڪڍي رکندي ھئي، باقي ٻيو سڀ مڙس جي معرفت |
6745 |
DYNT.utf |
۾ رکائي، داخلا جو ڪتاب پيءُ جي حوالي ڪيائون |
بئنڪ |
کي پيا پھچائين. ھنن يڪدم ائين ڪيو. ٻہ ھزار ربيا |
6746 |
DYNT.utf |
۾ رکي ڇڏيائين تہ ھن کي ماہ بماہ ٺھرايل |
بئنڪ |
رضا پنھنجي پٽ کي روانو ڪيو ۽ سندس لاءِ اڳواٽ پئسا |
6747 |
DYNT.utf |
ھوش ۾ آيو ھو ۽ وري ٻي شادي ڪري البت چڱو |
بوءِ |
ڪيائين، ھو تہ اڳھين پشيمان ٿيو ھو. منڊم وئي کان |
6748 |
DYNT.utf |
ڪھڙي بہ ڏکيائي اسان جي نظر آئي، پر جڏھن |
بوءَ |
رعائون ڏج، ۽ چنچ تہ تو واري ڳالھ اسان کي قبول آھي. |
6749 |
DYNT.utf |
ھين ڇا؟'' |
بئي |
لينت پڇيو تہ ``منھنجي لاءِ؟ منھنجي ڏسڻ جي سک |
6750 |
DYNT.utf |
۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ خود سلطان جي دربار ۾ بہ اچڻو |
بئي |
جي اميرن ۽ ٻين عھديدارن سان آمد رفت ۽ گفتگو ڪرڻي |
6751 |
DYNT.utf |
. |
بئي |
جو سيڪ ايندءِ؛ ڳالھ لہ مڃيندا تہ پاڻھي ڪاوڙ لڳند |
6752 |
DYNT.utf |
آھي.'' |
بي |
نالو تہ مون کي نٿو اچي، باقي سندس زال جو نالو عزت |
6753 |
DYNT.utf |
اصل ٻمبئيءَ جي ويٺل ھئي، تنھن جا مائٽ بہ |
بي |
جي نسبت ھن کي ٻي بہ خاطري ھئي. عظمت جي ماءُ عزت |
6754 |
DYNT.utf |
بہ ڪري سڏيندا ھئا) ھندستاني زال مان ھيس، |
بي |
ڃمار جو ھو ۽ ھڪڙي ڌيءَ عظمت بانو (يا جنھن کي عظمت |
6755 |
DYNT.utf |
پردي نہ ٿئي. بي پردي ۽ آگھاڙيءَ ۾ ڪھڙو فرق؟ |
بي |
ڪھڙي حرڪت؟ زال جي لاءِ تہ پردو آھي، شال ڪابہ زال |
6756 |
DYNT.utf |
پردي ۽ آگھاڙيءَ ۾ ڪھڙو فرق؟ باقي ٿيو برقعو |
بي |
جي لاءِ تہ پردو آھي، شال ڪابہ زال بي پردي نہ ٿئي. |
6757 |
DYNT.utf |
جي مرڻ کان پوءِ پاڻ ظاھر ڪرڻ جو چڱو وجھ |
بي |
ھوڏي وري زينت بانوءَ دل ۾ پئي ويچار ڪيو تہ عزت |
6758 |
DYNT.utf |
حجاب ٿي سچ ٿي چوان. |
بي |
اھڙي ڳالھ سڌي مون سان چورين ٿي، تڏھن آءُٗ بہ توکي |
6759 |
DYNT.utf |
قصور آھي، تنھن کي الڳ ڪري انھيءَ جي خلاصيءَ |
بي |
قيدڻ ھئي، اھڙي ڪجي. باقي ھن جو پٽ، اڃا صغير آھي ۽ |
6760 |
DYNT.utf |
نالي ھئي، تنھن سان شاديءَ جو بندوبست ڪيو |
بي |
جنھن مان چڱي پيدائش ھوندي ھيس. انھيءَ کي ڌيءَ عزت |
6761 |
DYNT.utf |
نام بي نشان ماستر ٿي آيو ھو، جنھن ۾ سندس |
بي |
انھيءَ طرح جنھن بمبئيءَ شھو ۾ علي رضا پھرين ھڪڙو |
6762 |
DYNT.utf |
نشان ماستر ٿي آيو ھو، جنھن ۾ سندس زال زينت |
بي |
طرح جنھن بمبئيءَ شھو ۾ علي رضا پھرين ھڪڙو بي نام |
6763 |
DYNT.utf |
ٻڌڻ ڪري ۽ حال ڏسڻ ڪري، ماڻھو نھايت خوش |
بيان |
پِي گلدستا وٺي، موڪلائي ويا. اسڪول جي انھيءَ |
6764 |
DYNT.utf |
ڏيون. |
بيان |
جي بيان ڪرڻ کان اڳي بھتر آھي تہ ھن جي سنڌ ۾ اچڻ جو |
6765 |
DYNT.utf |
ڏيئي نہ سگھنداسين. شال ڪنھين انسان سان |
بيان |
ڪري، جيڪي رڙيون سندس عزيزن ڪيون، تن جو اسين ھتي |
6766 |
DYNT.utf |
ڪرڻ جو ھتي ضرور ڪو نہ ٿو ڏسجي. |
بيان |
۾ چڱا چڱا دليل ھلايا ۽ حجتون آنديون، مگر انھن جو |
6767 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ضروري نٿا ڄاڻون. ويچاري سور پِي، پنھنجي |
بيان |
۾ ھو، سو پڙھندڙن کي پاڻ خيال ۾ اچي سگھندو، اسين |
6768 |
DYNT.utf |
ڪرڻ ضروري ڏمجي ٿو. |
بيان |
آھي، تنھن جي پوريءَ طرح سمجھڻ لاءِ ھتي مختصر طرح |
6769 |
DYNT.utf |
ڪرڻ کان اڳي بھتر آھي تہ ھن جي سنڌ ۾ اچڻ |
بيان |
گھر جو اسان جي ڳالھ سان جيڪو واسطو آھي، تنھن جي |
6770 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لڳا؛ ھيڏي چور اڳڀرو اچي ڪنھن کوھيءَ |
بيان |
وڃي شھر رسيا، ۽ پنھنجي مائٽن مان رستي جي واقعي جو |
6771 |
DYNT.utf |
ڪري ٻڌايائين. ھو ڏاڍو خوش ٿيو، جو ھن پنھنجن |
بيان |
وري اچي استنبول پھتو، ۽ سلطان کي پنھنجي سفر جو |
6772 |
DYNT.utf |
ڪري ٻڌايو، سو ٻڌي ھنن کي ارمان بہ ٿيو ۽ |
بيان |
علي رضا ھنن کي جو پنھنجو ۽ پنھنجي بيءُ جو |
6773 |
DYNT.utf |
جو لکي تيار ڪيو ھئائين، سو مفصل ڪري ٻڌايائين. |
بيان، |
جي روبرو انھيءَ اسڪول جي شروعات ٿيڻ ۽ ڪم ھلڻ جو |
6774 |
DYNT.utf |
اچڻي آھي، سو سويري وڃي ڀاڄي ڀتي وٺي آءُ. |
بيبي |
بختاور کي مائي شھربانوءَ سڏي چيو تہ ``اڄ مائي جان |
6775 |
DYNT.utf |
بلڪل غريب زال آھي اسان سان مہبت ٻجھي ويئي |
بيبي |
خير سان پلڪ گذري ديئي، مھمان خوش ٿي ويا. مائي جان |
6776 |
DYNT.utf |
بہ انھيءَ زناني مجلس جي شريڪ آھي تہ سڀڪو |
بيبي |
مڙسن خوأ زالن ۾ ڪا اھڙي ڳالھ نڪرندي ھئي تہ فلاڻي |
6777 |
DYNT.utf |
بہ چڱي زال ھئي ۽ موچاريءَ وسعت واري ھئي، |
بيبي |
چاند |
6778 |
DYNT.utf |
بہ ھن کي پنھنجي پھاڄ جو ماڻھو ڄاڻي، ھن |
بيبي |
جي ھڪڙي پاسي واري ڪوٺيءَ ۾ ھئي. ۽ سلطان جي وڏي |
6779 |
DYNT.utf |
پنھنجي گھر ۾ خوش گذار بندي ھئي، جھڙو ھتي |
بيبي |
اينديون ھيون، سو ھنن جو خوشيءَ ۾ گذرنذو ھو. سڀڪا |
6780 |
DYNT.utf |
پورھيت سميت اچي سرائي فتح علي خان جي گھر |
بيبي |
مطلب ڳالھ جو تہ مائي جان |
6781 |
DYNT.utf |
جي ننڊ اچي قٽي، پئي ٿڌا ساھ کنيائين ۽ آٿلي |
بيبي |
ھڪڙي ڀيري رات جو جان |
6782 |
DYNT.utf |
جي ھنج ۾ ھئي. محبوب مريم جي اڳيان ويٺي راند |
بيبي |
۾ گڏ ويٺيون ھيون، ويٺي ڳالھيون ڪيائون ڇوڪري جان |
6783 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ھان! مائي، چادر جيڏو دسترخانو ڍاڪن |
بيبي |
جان |
6784 |
DYNT.utf |
حوا جو حال تو کي ياد ھوندو. ۽ جيڪڏھن شيطان |
بيبي |
آھي، جي آسانيءَ سان سندس چئي ۾ اچي سگھن ٿيون. |
6785 |
DYNT.utf |
خفي مان چوڻ لڳي تہ ابا، تڏھن وڃي سنئون |
بيبي |
جان |
6786 |
DYNT.utf |
ساڻس ھئي، سندس پورھيت مريم اڃا وٽن ھئي، |
بيبي |
پياري زال زينت بانو گھر ۾ ھئي. سندس ماءُ جان |
6787 |
DYNT.utf |
سندس تعريف ڪرڻ لڳي تہ ``امان! تو جھڙي پڙھيل |
بيبي |
زينت اٿي وڃي جان بيبيءَ جي پاسي ۾ ويٺي، ۽ جان |
6788 |
DYNT.utf |
فتنہ خانم کان ظاھر ڪري رُسي، اچي سلطان |
بيبي |
ھيءَ بہ ڳالھ معلوم ٿيس تہ ھڪڙي ڪرد زال |
6789 |
DYNT.utf |
فلڪ سوز بيگم بہ چڱيءَ طبعيت جي زال ھئي، |
بيبي |
|
6790 |
DYNT.utf |
وجھ ڏسي چيو تہ ``مائي شھربانو! مون کي ڪو |
بيبي |
زينت کي ڪنھن ڪم لاءِ سڏ ڪيو، سا ويٺي اوڏي، ۽ جان |
6791 |
DYNT.utf |
ويچاري منھن-مٿو پٽي پٽي ساڻي ٿي پيئي. مريم |
بيبي |
ٿئي؛ شال ڪنھن جي مٿان اھڙي اوچتي آفت نہ اچي، جان |
6792 |
DYNT.utf |
ھو. اھا مرداني ۽ چڱي زال ڏٺي ٿي، تنھن کان |
بيبي |
سرھاڻن وڪڻڻ واريءَ زال جو ھو. انھيءَ جو نالو چاند |
6793 |
DYNT.utf |
ھو، ۽ پورھيت ھين، جا گھڻن ورھين کان وٽن |
بيبي |
ھو، پڻس ھو، سندس زال ھئي، جنھن جو نالو جان |
6794 |
DYNT.utf |
ٿوري دير تائين زينت جي ڪوٺيءَ ۾ بيٺي ۽ |
بيبي |
جان |
6795 |
DYNT.utf |
ڪي ڏينھن حرمسراءِ ۾ اچي رھي ۽ مخفي جاچ |
بيبي |
کي عرض ڪيائين تہ ``سائين! اجازت ملي تہ منھنجي |
6796 |
DYNT.utf |
۽ دائيءَ سوڌو انھيءَ سفر تي نڪتو. ساڻس |
بيبي |
انھيءَ بندوبست سان ھي پنھنجي |
6797 |
DYNT.utf |
۽ سندس پورھيت مريم ھئي، جن کي علي رضا اماڻڻ |
بيبي |
ساڻن گڏ ھڪڙو جوان ويٺل ھو - ٽيئي لٿا. اھا مائي جان |
6798 |
DYNT.utf |
۽ سندس دائي ساڻس ھيون. مريم ماني ڏڪيءَ |
بيبي |
گڏ رھي، وري ڳوٺ ھليو ويو. با باقي سندس ماءُ جان |
6799 |
DYNT.utf |
۽ سندس دائي مريم. |
بيبي |
يعني علي رضا ، سندس زال زينت بانو، سندس ماءُ جان |
6800 |
DYNT.utf |
۽ مائي شھربانو پاڻ ۾ ويٺي ڳالھايو - تيتري |
بيبي |
مائي جان |
6801 |
DYNT.utf |
۽ مريم اچي پوڙھيون ٿيون ھيون، پر علي رضا |
بيبي |
جان |
6802 |
DYNT.utf |
! ھنن ڏينھن ۾ اندر گرمي ۽ اونداھي ھوندي، |
بيبي |
ڪري مون کي ڏيکاريندينءَ؟'' ھن عذر وراڻيو تہ `` |
6803 |
DYNT.utf |
سان تھڙو بين خدمتگارن سان، حد کان وڏيڪ |
بيبين |
ڇڏيو ھو تہ اندر وڃي سڀني زالن سان، جھڙو سلطان جي |
6804 |
DYNT.utf |
کان درجي ۾ واڌو ليکجي ويئي. |
بيبين |
جو انھيءَ ڪري زينت بانو گويا استنبول جي اميرن جي |
6805 |
DYNT.utf |
کي اھڙي قسم جي گفتگو ڪرڻ لاءِ پنھنجو شاگرد |
بيبين |
زينت بانو ٿورو ٿورو ڪري ٻين بہ ٻن-چئن |
6806 |
DYNT.utf |
جي ھن سان واقف ھيون ۽ ٻيون بہ جن جي خواھش |
بيبيون، |
ڪئي، جتي ھفتي ۾ ھڪڙو ڀيرو جمعي جي ڏينھن شام جو سڀ |
6807 |
DYNT.utf |
اک پٽي، ڏسي تہ زينت بانو ڪانھي. ھيڏي ھيڏي |
بيبيءَ |
سڄيءَ ۾ ڪنھن کي بہ خبر ڪانہ پيئي. صبح جو سوير جان |
6808 |
DYNT.utf |
البت رنج مان جواب ڏنس تہ ``بس ابا، اسان |
بيبيءَ |
جان |
6809 |
DYNT.utf |
ايترو حال معلوم ڪيو آھي، باقي رھيو ٻاھر |
بيبيءَ |
ڪيائين، ھن کي سڄو حال ڏنائين ۽ چيائين تہ ``منھنجي |
6810 |
DYNT.utf |
بس ڪئي، ڀانيالين تہ ڏسان شھربانو ڇاٿي |
بيبيءَ |
جان |
6811 |
DYNT.utf |
بہ ائي نماز پڙھڻ جو سعيو ڪيو. |
بيبيءَ |
مريم اٿي ٻھاري سھاريءَ جي ڪئي، ۽ علي رضا ۽ جان |
6812 |
DYNT.utf |
بہ اڳي کان وڌيڪ پيار ڏيکاريو ھوس، ۽ اشاري |
بيبيءَ |
مان ٿورو گھڻو شڪ اڳيئي پيو ھوس. وري ھن ڀيري جان |
6813 |
DYNT.utf |
پنھنجي پٽ تي ڪاوڙي ھئي، چوڻ لڳي تہ ``ڀلو |
بيبيءَ |
ڳالھيون ٻولھيون ڪنديون ھيون. پھرئين ڏينھن تہ جان |
6814 |
DYNT.utf |
پڇيو تہ ``ھاڻ ابا تو ڪھڙي واجبي ڳالھ ڪئي |
بيبيءَ |
جان |
6815 |
DYNT.utf |
تہ پنھنجي ھميشھ جي دستور موجب ``لاِ بِلافِ'' |
بيبيءَ |
پکو ھڻڻ لڳيون. سڀني پريندي ``بسم اللَّھ'' ڪئي ۽ جان |
6816 |
DYNT.utf |
تہ ھڪڙي ڀيري ائين بہ چيو ھو تہ ``ھن نينگري |
بيبيءَ |
جان |
6817 |
DYNT.utf |
جا مس پس پئي ڪئي، تنھن مان ٿورو گھڻو شڪ |
بيبيءَ |
۽ ويچار کان سواءِ لہ ھو، اڳئين ڏينھن ماڻس سان جان |
6818 |
DYNT.utf |
جو پٽ پڙھڻ لکڻ ۾ ھوشيار آھي، کٽڻ ڪمائڻ |
بيبيءَ |
تہ ھن ۾ موجود آھن. توکي بہ خبر ھوندي تہ مائي جان |
6819 |
DYNT.utf |
جو پٽ ھن پنھنجيءَ مھمانڻ جو گھڻو شڪر گذار |
بيبيءَ |
ٻئي ننڍڙي ٻار جي سنڀال بہ ڪندي ھئي، جنھنڪري چاند |
6820 |
DYNT.utf |
جو درجو سلطان وٽ وڌيدو ويو ۽ ھنن جي عزت |
بيبيءَ |
پو رائي ڪئي ھئائين. مطلب ڱالھ جو تہ علي رضا ۽ سندس |
6821 |
DYNT.utf |
جو شڪر گذار ٿيو ۽ ھنن کي آفرين ڪيائين ۽ |
بيبيءَ |
خبر ٻڌي، گھڻو خوش ٿيو ۽ علي رضا جو ۽ خصوصاً سندس |
6822 |
DYNT.utf |
جواب ڏنو تہ ``ابا، سو تہ چڱو، پر جي ھنن سيٺ |
بيبيءَ |
جان |
6823 |
DYNT.utf |
جھليس تہ ``ابا، تڪڙ نہ ڪر، منھنجي صلاح آھي |
بيبيءَ |
جي ماءُ ۽ ڀاءَ ڏي ھن خوشخبريءَ جو ٿي لکيو، پر جان |
6824 |
DYNT.utf |
جي آئي استنبول جي زناني عالم ۾ ھر طرح جو |
بيبيءَ |
اھا ڳالھ شھر ۾ مشھور ٿي ويئي تہ علي رضا جي |
6825 |
DYNT.utf |
جي اچڻ جو ٻڌي، سڀئي سکر ماڻھو جن جو ھنن |
بيبيءَ |
علي رضا ۽ سندس |
6826 |
DYNT.utf |
جي اچڻ ۽ سندس فضيلت ۽ ماليءَ جي چڱي ٿيڻ |
بيبيءَ |
جو سرائي قتح جان جي گھر جا ڀاتي ٻاڻ ۾ گڏ ٿيا ۽ جان |
6827 |
DYNT.utf |
جي پاسي ۾ ويٺي، ۽ جان بيبي سندس تعريف ڪرڻ |
بيبيءَ |
زينت اٿي وڃي جان |
6828 |
DYNT.utf |
جي پيرن تي ڪِري، جا ڀاڪر پائي ماڻ لڳيس |
بيبيءَ |
زينت وڃي جان |
6829 |
DYNT.utf |
جي ذات جي ھوندي ھئي، جا اڪثر وٽن اچي رھندي |
بيبيءَ |
پاڙي جي ھڪڙي ٻي بہ زال چاند |
6830 |
DYNT.utf |
جي گھر ۾ رڳو ھڪڙي پاڻ رھندي ھئي، ٻيو سندس |
بيبيءَ |
چاند |
6831 |
DYNT.utf |
جي ٻت ۾ موجود آھن ٻڙھڻ لکڻ وارو آھي، اشراف |
بيبيءَ |
جن ڳالھين جي کيس ڳڻتي آھي، سي تہ سڀ مائي جان |
6832 |
DYNT.utf |
جي ڀاءُ دلاون خان کي بہ افسوس حد کان گھڻو |
بيبيءَ |
ٿي پيئي. مريم جو بہ چرين جھڙو حال ٿي پيو؛ ۽ جان |
6833 |
DYNT.utf |
جي ڳالھ کي مريم پشتي ڏني. زينت بانو گھڻن |
بيبيءَ |
جان |
6834 |
DYNT.utf |
چرچو ڪري چيس تہ ``سو تہ چڱو پر جي اھڙو طعام |
بيبيءَ |
جان |
6835 |
DYNT.utf |
چيو تہ حامد کي پنھنجو پٽ ڪري ٿي ڄاڻان - |
بيبيءَ |
شھربانوءَ ورندي ڏني تہ ``ڪھڙي رٿ آھي، مائي جان |
6836 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ادي شھربانو، تڏھن مون کي نااميھ |
بيبيءَ |
جان |
6837 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``ادي! ائين متان چوين، آءُٗ رڳو انھيءَ |
بيبيءَ |
جان |
6838 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``امان زينت، تون بہ ذري تاٺين تہ |
بيبيءَ |
جان |
6839 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``بس مريم، زمانسازيءَ جون ڳالھيون |
بيبيءَ |
جان |
6840 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``تڏھن ڀلائي ڪج، وسارڄ نہ؛ مون کي |
بيبيءَ |
جان |
6841 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``چڱو ابا، ڏينھن-ٻن ۾ ڪنھن عذر سان |
بيبيءَ |
جان |
6842 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``زينب! تو کي خبر آھي، تہ منھنجي پٽ |
بيبيءَ |
چيو تہ ``مائي، تون منھنجي سائڻ آھين، ڀلي چؤ.'' جان |
6843 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``زينت امان، تو بہ ڪين گھٽايو آھي. |
بيبيءَ |
جان |
6844 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي شابس جس اٿئي!'' |
بيبيءَ |
ڳالھ ڳاڻي ڏينھن-ٻن ۾ اوھان کي جواب ڏينديس.'' جان |
6845 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي شھربانو! ھيڏي تڪليف ڪرڻ جو |
بيبيءَ |
جان |
6846 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي، توکي خبر آھي تہ اسان ٻنھي |
بيبيءَ |
جان |
6847 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي، جھان لاءِ ٻانھون گھڻيون |
بيبيءَ |
جان |
6848 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي، سچ ٿي چوين، اھا ڳالھ برابر |
بيبيءَ |
جان |
6849 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مريم، تون سچي آھين، ھوءَ لکڻ پڙھن |
بيبيءَ |
جان |
6850 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``نڪو مريم، ھن کي شادي نصيب ۾ ڪانھي. |
بيبيءَ |
جان |
6851 |
DYNT.utf |
دعا گھري، ۽ سڀ اٿي کڙا ٿيا. بختاور ٻاھر |
بيبيءَ |
۽ ماني بہ ويٺي کاڌائون. ليٺ کائي بس ڪيائون، جان |
6852 |
DYNT.utf |
سان اھا ڳالھ ڪئي، تنھن ڏوراپو ڏنس تہ ``متان |
بيبيءَ |
رات جو زينت بانو، چاند |
6853 |
DYNT.utf |
سان دشمني آھي ۽ ٻيو تہ تھخاني واري ڪوٺيءَ |
بيبيءَ |
کي معلوم ٿيو ھو تہ فتنہ خانم ڪردڻ جي سلطان جي وڏي |
6854 |
DYNT.utf |
سڏي چيس تہ ``زينب! ھڪڙي ڳالھ چَوئين، جي |
بيبيءَ |
داستان لکي پورو نہ ڪيو ھئائين، تہ ھڪڙي ڏينھن جان |
6855 |
DYNT.utf |
کي اندر رھڻ ۽ حرمن سان محبت ڪرڻ لاءِ گھرايو |
بيبيءَ |
۽ سندس لاءِ سلطان تاڪيد ڪري ڇڏيو، تہ اسان انھي |
6856 |
DYNT.utf |
کي اھڙي چڱي بندوبست ڪرڻ تي آفرين چيائون. |
بيبيءَ |
ڏسڻ ڪري، ماڻھو نھايت خوش ٿيا ۽ علي رضا کي ۽ سندس |
6857 |
DYNT.utf |
کي پنھنجي پٽ جي شاديءَ جو خيال گھڻن ڏينھن |
بيبيءَ |
جان |
6858 |
DYNT.utf |
کي چڱي مدد ڏني. انھيءَ طرح ھن زناني اسڪول |
بيبيءَ |
اسڪول جي پٽيوالي ٿي، تنھن بہ انھيءَ ڪم ۾ پنھنجي |
6859 |
DYNT.utf |
کي زينت جي اشرافت ۽ نمڪحلالي چڱيءَ طرح |
بيبيءَ |
ھفتي-ٻن جي آزمودي مان چاند |
6860 |
DYNT.utf |
کي عرض ٿي ڪريان تہ مون کي تھخانو گھمائي |
بيبيءَ |
شوق ڏيکاريو ۽ چيائين تہ ``ڀلا، آءُٗ سلطان جي وڏي |
6861 |
DYNT.utf |
کي منھنجي پاران رعائون ڏج، ۽ چنچ تہ تو |
بيبيءَ |
ڪئي ھئانين؛ تنھن مختصر طرح جواب ڏنس تہ ``مائي جان |
6862 |
DYNT.utf |
لاءِ ڏياري سوڪليو. انھيءَ کي ھي فخر سمجھندا |
بيبيءَ |
سلطان جي ڪنن پيئي، جنھن ھڪڙو چڱو انعام علي رضا جي |
6863 |
DYNT.utf |
وارو ذڪر ڪڍيو ۽ چيائينس تہ ``مون کي خبر |
بيبيءَ |
تڏھن شھربانوءَ پنھنجي صلاحڪار بختاور سان جان |
6864 |
DYNT.utf |
ورندي ڏني تہ ``پھرين علي رضا جي شاديءَ جي- |
بيبيءَ |
جان |
6865 |
DYNT.utf |
ورندي ڏني تہ ``ھائو ابا مايو. مائيءَ پنھنجا |
بيبيءَ |
جان |
6866 |
DYNT.utf |
وري چيس تہ ``مائي، تڏھن منھنجي ڳالھ نہ وڻيئي؟ |
بيبيءَ |
پر شڪ لاھڻ لاءِ پڪائي ڪري ماٺ کڻي ڪيائين. جان |
6867 |
DYNT.utf |
وري چيو تہ ``ادي! تون خفي نہ تجئين. منھنجي |
بيبيءَ |
تڏھن جان |
6868 |
DYNT.utf |
وري رنج مان چيو تہ ``ڇڏينس مريم، اگي ٿورا |
بيبيءَ |
اتي جان |
6869 |
DYNT.utf |
۽ سندس پٽ جي ھلت چلت جي تعربف ڪرڻ لڳي ۽ |
بيبيءَ |
ڪونھي. انھيءَ ھوندي بہ ھن جي دل پڪي ڪرڻ لاءِ جان |
6870 |
DYNT.utf |
پنھنجي ننڍي پٽ منصور علي ۽ پنھنجي دائي |
بيبي، |
علي رضا پنھنجي زال زينت بانو، پنھنجي ماءُ جان |
6871 |
DYNT.utf |
جا سوڻ سڳڻ ڳنڍڻ واري ھئي ۽ جنھن وري ھن گھر |
بيبي، |
ٿيو؛ سو ھوءَ ماءُ وانگي ھن کي پاليندي ھئي ۽ جان |
6872 |
DYNT.utf |
جا مديني ۾ پوريل ھئي، تنھن جي روح کي بہ |
بيبي، |
ھنن جو ڏاڏو ھو. ھن کي ختمو ڏيئي دعا گھريائون ۽ جان |
6873 |
DYNT.utf |
جا ھاڻ اچي ٻڍي ٿي ھئي، تنھن وفات ڪئي، انھيءَ |
بيبي، |
پوءِ اڃا مديني ۾ ئي ھئا، تہ علي رضا جي ماءُ جان |
6874 |
DYNT.utf |
جنھن ھي سڀ ڳالھيون ماٺ ڪري ويٺي ٻڌبون، |
بيبي، |
جان |
6875 |
DYNT.utf |
ٿيو ويٺو ھو، تڏھن بہ اصل کان وڏن وڏن صاحبلوڪن |
بيپرواھ |
ھو ۽ سندس ڪم ڪار چڱو پئي ھليو ۽ خود مختاريءَ ڪري |
6876 |
DYNT.utf |
کي ڏيکاريائين، جي ڏسي ھوءَ ھيڪاري خوش |
بيپيءَ |
زينت جيڪي ٽوپيون ۽ چولا ڀريا ھئا سي آڻي مائي جان |
6877 |
DYNT.utf |
ٿي ھيترن جي اڳيان ھن کي چميون ڏيڻ لڳو. پوءِ |
بيحجاب |
سامھون بيٺي ھئي، تيئن ھن کي وڃي ڀاڪر وڌائين، ۽ |
6878 |
DYNT.utf |
ڳالھائيندا ھئا. ھتي اڪثر رواج آھي تہ مڙس |
بيحجاب |
انھيءَ بحث مان ھيءُ بہ فائدو ھو، جو ھڪٻئي سان |
6879 |
DYNT.utf |
ماڻھو ٿو ڏسجي، نہ زبردستي ڪرڻ کان ڊڄندو، |
بيحيا |
زينت ڄاتو تہ ھي |
6880 |
DYNT.utf |
ٿي بيھي رھيو، جو آحر اسان کي کانئس جدا |
بيحيا |
آسري اسان ڪم ڪار ڇڏي آرام وٺڻ جي ڪئي ھئي، سو اھڙو |
6881 |
DYNT.utf |
ٿي بيٺي آھين، ۽ اھڙي ڳالھ سڌي مون سان چورين |
بيحيا |
ٿيندو. ھونءَ تہ مون کي حيا ٿو ٿئي، پر جڏھن اڄ تون |
6882 |
DYNT.utf |
ڏيکاريندو ھو. ٻيو وري سندس منڊم بحث ۾ مددگار |
بيحيائي |
بہ اصل کان البت تين ھوندو ھو، تنھنڪري پاڻ زيادہ |
6883 |
DYNT.utf |
ڪئي ھئي، تہ منصور علي وڏو حيا وارو ھو. اسان |
بيحيائي |
علي رضا جي پُٽن مان محبوب علي ايتري |
6884 |
DYNT.utf |
جي لفظن ٻڌڻ ڪري ھن کي گھڻو ئي پٽيو ٿي، پر |
بيحيائيءَ |
ھن ويچاريءَ دل ۾ اھڙن |
6885 |
DYNT.utf |
کان ڪِري پيو آھي، يا تہ ڪنھن ڄاڻي واڻي |
بيخبريءَ |
گھر جي اندر ڪيئن آيو ھوندو! ڄاتائين تہ يا ڪنھن جو |
6886 |
DYNT.utf |
ٿي پيا، ۽ اگرچ پھرين ڏينھن ۾ محبوب علي |
بيزار |
وچ ۾ بحث ۽ ھوڏ ھلندي ھئي، جو ھو ھڪٻئي جي صحبت مان |
6887 |
DYNT.utf |
ڊوڙ پائي مسريءَ جو ھيڏو سارو ٽڪر کڻي وات |
بيسيءَ |
جان |
6888 |
DYNT.utf |
تنھن ھن کي موڳو ڪري وڌو، ۽ اڌ مئن وانگي |
بيس، |
آيو، ۽ وري سمنڊ جو کارو پاڻي، جو اکين، نڪ ۽ وات ۾ |
6889 |
DYNT.utf |
ارمان ٿيندو، جو اھڙي ٻانھن مون کي وري آسانيءَ |
بيشڪ |
علي رضا چيو تہ ``پوءِ خير، پر مون کي |
6890 |
DYNT.utf |
اشراف آھي، تنھنڪري ھن جي گھڻي خاطرداري |
بيشڪ |
ڏسي خوش ٿيا ۽ سندس ڳالھين مان سھي ڪيائون تہ ھيءَ |
6891 |
DYNT.utf |
اھو ضرور آھي، مگر ڏسي وائسي کوھ ۾ ٽپو بہ |
بيشڪ |
زينت - |
6892 |
DYNT.utf |
اٿس. |
بيشڪ |
ھائو تہ نہ ڪئي اٿس، مگر انھن ڏي توڙي ٻين ڏي خيال |
6893 |
DYNT.utf |
خوش گذاريندا ۽ گھر چڱو ھلائيندا، مگر ٻين |
بيشڪ |
خيال ڪيو تہ منڊم سان شادي ڪرڻ ڪري زال مڙس پاڻ ۾ |
6894 |
DYNT.utf |
خير سان گذاريا، مگر رکيل پئسو گھڻو جٽاءُ |
بيشڪ |
بمبئيءَ ۾ جيڪي ڏينھن ھي پنھنجي منھن رھيا، سي ھنن |
6895 |
DYNT.utf |
زينت؛ مون کي اڳيئي شڪ پئي پيو، ھن نينگر |
بيشڪ |
تہ ``ابا، مون سان تہ ڳالھ ڪر؛ ھي ڪھڙو رنگ؟ آھي تہ |
6896 |
DYNT.utf |
سندس شڪل جھڪي ٿي ڦري وئي ھئي ۽ ھينئر ٻيو |
بيشڪ |
قيد ڪاٽيائين، جنڊ ڪڍيائين، ڏک سٺائين، تنھنڪري |
6897 |
DYNT.utf |
صورت واري بہ آھي، لکڻ پڙھڻ واري بہ آھي، |
بيشڪ |
کان وٺي، منھنجي دل ۾ يقين ٿيو تہ سرائي جي ڌيءُ |
6898 |
DYNT.utf |
ضرور ھئڻ گھرجي. |
بيشڪ |
تہ جي ڳالھيون علم ۽ عقل کي وڌائين ٿيون، تن جو تہ |
6899 |
DYNT.utf |
ضروري آھي؛ پر جيتر يقدر مون انھيءَ نسبت |
بيشڪ |
علي رضا - ھائو، |
6900 |
DYNT.utf |
قوي آھي، مگر ديني توڙي عقلي ڪتابن مان معلوم |
بيشڪ |
زينت - اھا اوھان جي حجت |
6901 |
DYNT.utf |
گھرائجو، جيڪي مون وٽ آھي سو سڀ اوھان جو |
بيشڪ |
۽ لکيائين تہ ``جيڪي اوھان کي گھر جي، سو مون کان |
6902 |
DYNT.utf |
گھٽ ڪانھي، پر وٺ انھيءَ ڳالھ کي تہ جڏھن |
بيشڪ |
اسان جو رئيس پرڻجي. انھيءَ ڇوڪري زينت بانوءَ ۾ |
6903 |
DYNT.utf |
منھنجو اھڙو اعتراض ھو، ڇالاءِ جو جيتوڻيڪ |
بيشڪ |
سچ پچ عمر جو ننڍو ھوس ۽ ڪمائڻ جھڙو نہ ھوس، تڏھن تہ |
6904 |
DYNT.utf |
ھُتي بہ پيو ڏيندو. پنھنجو جڙيو جڪيو گھر |
بيشڪ |
اڳتي ھتي نہ رھون. جيڪي ھتي ٿو توکي ملي، سو اللّھ |
6905 |
DYNT.utf |
ھٿ ھو، ٽيون تہ ڪوٽ جي ٻاھران جا سُڃي جاءِ |
بيشڪ |
۾ ھوءَ ڪردڻ رھندي ھئي، جنھن جو پڻ انھيءَ ڪم ۾ |
6906 |
DYNT.utf |
تيءَ جي خبر جھٽ چوڌاري پکرجي وئي. |
بيعز |
خراب اتفاق ڪري ڏاڍو ارمان ٿيو. ھھڙي مشھور امير جي |
6907 |
DYNT.utf |
ڪري ڪڍيو آھي، سو ضرور سلطان جي برخلاف ھوندو |
بيعزتي |
ھنن کي پڪ ھئي تہ ھن کي سلطان |
6908 |
DYNT.utf |
سلطان جي نہ ھٺڻ ۾ آءُٗ گھڻو خوش آھيان. اوھان |
بيقدر |
علي رضا چيو تہ آءُٗ راڻيءَ تان قربان آھيان. اھڙي |
6909 |
DYNT.utf |
افندي ۽ سندس بيگم جي گھڻي تعريف ڪئي ۽ چيائين |
بيگ |
سلطان ھڪڙي خاص دربار گڏ ڪئي، جنھن ۾ ھن علي رضا |
6910 |
DYNT.utf |
افنديءَ کي دربار مان لوڌي ڪڍيو ھو ۽ ڪاوڙجي |
بيگ |
ھنن جا گھڻو شڪر گذار آھيون. ۽ اڳي جو اسان علي رضا |
6911 |
DYNT.utf |
افندي، مقرب السلطان، وزير ڪل ممالڪ دخليھ |
بيگ |
علي رضا، يا جنھن کي ھاڻ حاجي علي رضا |
6912 |
DYNT.utf |
سان انھيءَ بابت صلاح ڪريان، جو ھن جي چالاڪيءَ |
بيگ |
ڪوبہ پتو نہ پيس. شام جو مناسب ڄاتائين تہ علي رضا |
6913 |
DYNT.utf |
بہ چڱيءَ طبعيت جي زال ھئي، عغل واري ھئي |
بيگم |
بيبي فلڪ سوز |
6914 |
DYNT.utf |
جي گھڻي تعريف ڪئي ۽ چيائين تہ ``ھنن اسان |
بيگم |
دربار گڏ ڪئي، جنھن ۾ ھن علي رضا بيگ افندي ۽ سندس |
6915 |
DYNT.utf |
'' ھو. |
بيگم |
سونھن، نزاڪت ۽ لياقت ھئي. ھن جو نانو ``فلڪ سوز |
6916 |
DYNT.utf |
ٿي پوندي ھئي، تہ پوءِ سڄو بار سندس سر تي |
بيمار |
کي رڌڻ پچائڻ ۾ بہ مدد ڏيندي ھئي؛ ۽ جيڪڏھن ھوءَ |
6917 |
DYNT.utf |
ٿيو، ۽ مرڻ جو وقت ويجھو ڏٺائين، تڏھن وصيت |
بيمار |
جڏھن اھو سوداگر |
6918 |
DYNT.utf |
جي عذر تي غير حاضر رھي، پنھنجي منھن يا |
بيماريءَ |
تہ ھي اسڪول جي وڃڻ کان پيو گسائيندو ھو، ڪڏھن ڪڏھن |
6919 |
DYNT.utf |
خدمتگارن سان، حد کان وڏيڪ ميلاپ ۽ گَھرائي |
بين |
وڃي سڀني زالن سان، جھڙو سلطان جي بيبين سان تھڙو |
6920 |
DYNT.utf |
عام ماڻھن جھڙي ناھي. اوھين سمجھو عقل وارا |
بين |
آھن. پر سرائي مرحوم جي توڙي اوھان سڀني جي ھلت چلت |
6921 |
DYNT.utf |
ماڻھن سان؛ مائٽن ۽ عزيزن سان تہ رستو گھڻو |
بين |
جيڪا وڃي رھي ھئي، سا علي رضا جن سان ۽ ڪن ٿورن |
6922 |
DYNT.utf |
جو وجھارائين ۽ ٻارن جي آسائش لاءِ ڪي ڪوچ |
بينچن |
تي ورتائين، انھيءَ ۾ ضروري سامان ڪرسين، مبزن ۽ |
6923 |
DYNT.utf |
لاءِ نڪري سگھن ٿيون؛ ھتي تہ عمر ساري درکان |
بينيءَ |
تي وجھيو، ٻاھر پنڌ يا گاڏين ۾ ڪم ڪار يا تماشہ |
6924 |
DYNT.utf |
جو ڄاتائين ٿي تہ منھنجي ڌيءَ اگرچہ ھاڻي |
بيو، |
ھنن جي اچڻ ڪري انھي ويچاريءَ جي ھانوُ تي وڏو ڇنڊو |
6925 |
DYNT.utf |
.'' |
بيھ |
مائي ٻڌين ٿي، بسم اللّہ ڪري الھيءَ ڳالھ تي ڪري |
6926 |
DYNT.utf |
شاديءَ جو سعيو ڪيو. نيٺ ٻنھي طرفن صلاح |
بيھاري |
انھيءَ تجويز سان ھنن پنھنجو پنھنجو پَڪو بندوبست |
6927 |
DYNT.utf |
. پئسن جي مدد پريندي کان پيءُ جي ھيس، جنھن |
بيھاريائين |
ولايت ۾ ڏسي آيو ھو، انھيءَ طرح يڪدم عجيب ڪارخانو |
6928 |
DYNT.utf |
۽ اھو عذر جوڙي وات ۾ ڏنائون تہ ``جيڪو اوھان |
بيھارين |
نيٺ ھنن ھٿين پيرين پئي، پنھنجي ڳالھ تي آڻي |
6929 |
DYNT.utf |
. پوءِ تہ ٻنھي گڏجي ڪي مکيہ ڳالھيون مختصر |
بيھارينداسين |
ڪي لٺ سان، ڪي چٺ سان سڀني کي آڻي پنھنجي رستي تي |
6930 |
DYNT.utf |
. اگرچ پھاڄ جي اڳيان ڪمائڻ ڏکيو آھي، پر |
بيھان |
تہ ``آءُٗ پاڻ ظاھر نہ ڪريان، پورھيت ٿي وڃي وٽن |
6931 |
DYNT.utf |
.'' |
بيھان |
اشرافت ڪانہ رھي آھي. ڪو سکر گھر ھجي تہ جيڪر ڇو نہ |
6932 |
DYNT.utf |
بہ ھا، پر تون رؤ ڪڏائي بيھي رھئين. اھو |
بيھن |
چيو ھو، جو پڻھين جا واقف ھئا ۽ انھيءَ ڳالھ تي نيٺ |
6933 |
DYNT.utf |
آھن، جيئن مٿي چيو ويو آھي، تہ اھو ڀڄ کان |
بيھندا |
بہ سڏيندا آھن، سو وڏو بندر آھي، جتي آگبوٽ اچي |
6934 |
DYNT.utf |
آھن، ۽ مال لاھيندا چاڙھيندا آھن، انھيءَ |
بيھندا |
بندر تي ڪراچيءَ ۽ بمبئيءَ وارا آڳبوٽ بہ اچي |
6935 |
DYNT.utf |
.'' |
بيھنداسين |
تہ پوءِ رقم ئي پوري! صبح جو ھلي نئين ڪارخاني تي |
6936 |
DYNT.utf |
ھئي ۽ آسمان ۽ پاڻيءَ جو رنگ ڏسندي ھئي، |
بيھندي |
مٿان جا ڏاڪڻ جي جاءِ ھئي، اتي وڃي ٿڌيءَ ھوا ۾ |
6937 |
DYNT.utf |
.'' |
بيھنديس |
آھي ۽ گھر سکرن جو آھي، تہ آءُٗ خوشيءَ سان پورھيت |
6938 |
DYNT.utf |
پکو ھڻڻ لڳيون. سڀني پريندي ``بسم اللَّھ'' |
بيھي |
ڄڻيون مانيءَ تي ويٺيون. مريم ۽ بختاور پاسي کان |
6939 |
DYNT.utf |
رھئين. اھو ساڳيو تون آھين ڪو ٻيو، جو ھاڻ |
بيھي |
۽ انھيءَ ڳالھ تي نيٺ بيھن بہ ھا، پر تون رؤ ڪڏائي |
6940 |
DYNT.utf |
رھيس. پوءِ تہ مائي بختاور صفي ۽ ڪوٺيءَ |
بيھي |
ڏي لنگھي ويئي جتي سندس ماءُ ھئي، ۽ آءُٗ بہ دھلجي |
6941 |
DYNT.utf |
رھيو، جو آحر اسان کي کانئس جدا رھڻو پيو، |
بيھي |
ڪم ڪار ڇڏي آرام وٺڻ جي ڪئي ھئي، سو اھڙو بيحيا ٿي |
6942 |
DYNT.utf |
ويو، ۽ انھن فسادين کي آڻي قيدخاني ۾ زنجير |
بيھي |
يڪدم محلات جي چوڌاري پھرو |
6943 |
DYNT.utf |
ٻہ-ٽي رپيا مھيني ۾ نڪري پوندءِ. بمبئيءَ |
بيھين؟ |
ھتي تون رڳو پيٽ تي پيئي ڪمائين، ڇو نہ ڪٿي پورھيت |
6944 |
DYNT.utf |
تہ ھن کي ورندي ڏين! گھر جا ٻيا سڀ ڀاتي ڏٺائين، |
بيھي، |
۾ ڌڪاءُ پئجي ويو. خبر پڇيائين، پر ھنن جو روئڻ |
6945 |
DYNT.utf |
تہ آءُٗ سماءُ لھان.'' اندر وڃي سگھوئي نڪري |
بيھ، |
ھڪڙي در تي اچي بيٺو. زينت کي چيائين تہ ``مائي، تون |
6946 |
DYNT.utf |
جو بيان ڪري ٻڌايو، سو ٻڌي ھنن کي ارمان |
بيءُ |
علي رضا ھنن کي جو پنھنجو ۽ پنھنجي |
6947 |
DYNT.utf |
-ماءُ جي لاءِ ڪندي ھئي. ھنن کي غريب ڏسي پنھنجي |
بيءُ |
ھن ويچاريءَ کان بہ جيڪي پڄي سگھندو ھو، سو |
6948 |
DYNT.utf |
آھي. اھي ٻہ - ٽي جايون، جن جي پاڻ ڪالھ صبح |
بيئي |
بختاور چيو تہ ``مائي، ھوءَ تہ ھٿ ڇُھڻ کان پري |
6949 |
DYNT.utf |
آھي. پوءِ تہ مائي بہ نڪري ٻاھر آئي، بختاور |
بيئي |
گرما گرم خٻر ٻتايس ۽ مبارڪ ڏنائينس تہ ڌيڻين مس مس |
6950 |
DYNT.utf |
اسان جي مائيءَ کي گھڻيون منٿون ڪيون پنھنجي |
بييءَ |
بختاور جواب ڏنو تہ `` تنھنجي ٻانھن گھرڻ ۾ مائي جان |
6951 |
DYNT.utf |
جڏھن انھيءَ رستي بہ پورت ڪانہ ٿيس، تڏھن |
بيٺ |
|
6952 |
DYNT.utf |
تہ ميان علي رضا ھٿ ڪونہ نڳو، جو اتان لڏي |
بيٺا |
سھي، مگر بمبئيءَ واري کي ڦول گليءَ ۾ رلائي رلائي |
6953 |
DYNT.utf |
ھونداسين.'' |
بيٺا |
پر جي اھڙو طعام اسان کي کارايئي تہ اسين ڏھاڙي ڀڳا |
6954 |
DYNT.utf |
ھئا. علي نواز خان ڏاھو ماڻھو ھو ۽ ٻيو وري |
بيٺا |
ھاڻي اچي پنھنجي پيرن جي پنڌ ۽ ڀاڙي جي گاڏيءَ تي |
6955 |
DYNT.utf |
ھئا، ۽ ذرو بہ مٿس حسد نٿي نيائون. ھينئر |
بيٺا |
بہ اھڙي دوستي رکيو آيو، جو آھي بہ مٿانئس سر گھوري |
6956 |
DYNT.utf |
ماڻھن کان ٻڌي، ڏاڍو خوش ٿيا. ھنن کي وڏي |
بيٺلن |
جي بھتريءَ جو ذڪر پنھنجن ڪنن سان کانئن توڙي ٻين |
6957 |
DYNT.utf |
آھي.'' |
بيٺو |
جي ڳالھ ڪري ٻڌايائينس ۽ چيائينس تہ ``مون کي فڪر ٿي |
6958 |
DYNT.utf |
آھي.'' ٻيو بہ جيڪي مريم کي سمجھائڻو ھون، |
بيٺو |
مو ڪلجئين، جو اسان جو سڃوئي خيال انھيءَ پاسي ٿي |
6959 |
DYNT.utf |
تہ ``اڃا منھنجي شاديءَ جي تڪڙ ڪالہ پيئي |
بيٺو |
پنھنجي شاديءَ بابت تہ ھو ٻاڻ بہ انھيءَ ڳالھ تي |
6960 |
DYNT.utf |
ھو، جنھن جي صلاح سان سندس ماءُ ھنن وٽ آئي |
بيٺو |
سرائي نتح خان جي نبائيءَ سان شادي ڪرڻ جو شوق ٿي |
6961 |
DYNT.utf |
۽ چوڻ لڳو تہ ``امان، ھيءَ منھنجي پياري زينت.'' |
بيٺو |
رضا زينت کي ڳچيءَ ۾ ٻانھون وجھي اچي ماءُ جي اڳيان |
6962 |
DYNT.utf |
. پيو چوندو ھو تہ آءُٗ ننڍو آھان، اڃا شادي |
بيٺو |
ٻہ ٻانھن بہ ھٿ ڪئي ھئائين پر ھو انھہيءَ تي نہ |
6963 |
DYNT.utf |
. زينت کي چيائين تہ ``مائي، تون بيھ، تہ آءُٗ |
بيٺو |
۾. ٻہ-ٽي گھٽيون وروڪڙ ڏيئي، سپاھي ھڪڙي در تي اچي |
6964 |
DYNT.utf |
. ماءُ سان صلاح ڪيائين، تنھن کي بہ اھا ڳالھ |
بيٺو |
ھوندو ھو. تنھنڪري علي رضا کي ھن ڏي گھڻو خيال ٿي |
6965 |
DYNT.utf |
۽ پري کان ماءُ کي ڏسي ڀانيائين تہ ڊوڙي |
بيٺو، |
ڏيندو، ڪلھا ھڻندو، اچي پنھنجن عزيزن جي مٿان |
6966 |
DYNT.utf |
آھي. خير جي ھيڏي ساري ٿي آھي، خدا ڪري تہ |
بيٺي |
ٿي رھي آھين. ٻيو زينت جي ڳالھ مون کي ڪُک ۾ ڪان لڳي |
6967 |
DYNT.utf |
آھين، ۽ اھڙي ڳالھ سڌي مون سان چورين ٿي، |
بيٺي |
تہ مون کي حيا ٿو ٿئي، پر جڏھن اڄ تون بيحيا ٿي |
6968 |
DYNT.utf |
آھي، کڻي پڇينس.'' |
بيٺي |
مون پيٽ ڀسري ماني کاڌي. ھيءَ مريم رڌڻ پچائڻ واري |
6969 |
DYNT.utf |
ھنن سان ڳالھيون بہ ڪندي ھئي. |
بيٺي |
ھئي ۽ آسمان ۽ پاڻيءَ جو رنگ ڏسندي ھئي، مٿان |
6970 |
DYNT.utf |
ھئي، تيئن ھن کي وڃي ڀاڪر وڌائين، ۽ بيحجاب |
بيٺي |
ڪندو، ڳوڙھا ڳاڙيندو، جيئن زينت بانو سامھون |
6971 |
DYNT.utf |
ھئي، ۽ سڄي ساري منھنجي نظر پئجي ويئي، ھوءَ |
بيٺي |
پٺيان وڃي ڪوٺيءَ ۾ گھڙيس، جتي سرائيءَ جي نياڻي |
6972 |
DYNT.utf |
ھڪٻئي کي حال احوال ڏنائون، نيٺ صفوران |
بيٺي |
ھوءَ بہ ھن کي ڏسي ڏاڍي خوش ٿي. پوءِ تہ اتي |
6973 |
DYNT.utf |
۽ جيڪي گل ۽ تصويرون، ڪتاب ۽ ٻيو سامان چڱي |
بيٺي |
جان بيبي ٿوري دير تائين زينت جي ڪوٺيءَ ۾ |
6974 |
DYNT.utf |
. |
بيٺي |
باروت ھٿ لڳو. سرنگھ ھلي ڪردن جي ٻاھرينءَ اوطاق تي |
6975 |
DYNT.utf |
. |
بيٺي |
لڳا. ٻيئي طبع جا تيز ھئا، وڃي ڌڪن - بُجن تي ڳالھ |
6976 |
DYNT.utf |
. |
بيٺي |
۽ زينت بانو بہ ذري کان پوءِ وري اچي سندس اڳيان |
6977 |
DYNT.utf |
. اندر انڌارو برابر ھو، ليڪن معلوم ٿي سگھيو |
بيٺي |
ڪوٺيءَ مان وري ھيٺ ڏاڪڻ ھلي، سا اچي ھيٺ تھخاني ۾ |
6978 |
DYNT.utf |
. فوجدار بہ اٿي کڙو ٿيو. |
بيٺي |
وجھڻ جي ڪوشش ڪيائين، تہ زينت دانھن ڪري وڃي پري |
6979 |
DYNT.utf |
ھيون. سندس مرڻ کان پوءِ سرڪار پينشن سؤ |
بيٺيون |
ڏنائين، جي ھنن کي مرڻ گھڙيءَ تائين دل تي ڄميون |
6980 |
DYNT.utf |
اڳيئي لنڊن ۾ اٿئي، تڏھن ھن کي بہ ڏباري |
بٽ |
ڪن دوستن بہ علي رضا کي اھا صلاح ڏلي تہ ``جڏھن ھڪڙو |
6981 |
DYNT.utf |
تائين ماڻن رھيو. پوءِ ھنن کان پگھار وٺي |
بڇاڙيءَ |
موڪل ڏنيس، پر انھيءَ ھوندي بہ علي رضا مھيني جي |
6982 |
DYNT.utf |
آھن؟ ادي الھداد جو جوان پٽ ويٺو آھي-پنھنجو |
بڇڙا |
چيو تہ ``آھي بہ چڱا آھن، پر ٻنھنجا ڪي وري |
6983 |
DYNT.utf |
خواب ڏسي دانھن ڪري آٿي، وري ڪلمو پڙھي سمھي |
بڇڙا |
رھي، ھن چڱي موچاري ننڊ ڪئي، پر رات جو ٽي-چار ڀيرا |
6984 |
DYNT.utf |
ھن جي دل تي ايترو اٽر ڪري ويئي ھئي، جو جنھن |
بڇڙائي |
پر ھنن جي اچڻ ڪري حامد کي ڪا گھڻي خوشي ڪانہ ٿي. |
6985 |
DYNT.utf |
ڪمن جي ڪري خراب قسمت آڻي ڦاسايو ھوس، سو |
بڇڙن |
ڀلا، ھن سڄي عمر سکن ۾ گذاريو ھو. ھتي تہ رڳو سندس |
6986 |
DYNT.utf |
حال ٿيو، جو ھوءَ اچي مالڪياڻي ٿي وبٺي. |
بڇڙو |
جو گھر ۾ آيو، تنھنڪري مائي شھربانو ويچاريءَ جو |
6987 |
DYNT.utf |
ٿيندو، سڌرندو يا کرندو، تڏھن انھيءَ جي |
بڇڙو |
انھيءَ جي جڏھن اڃا خبرئي ڪانھي تہ چڱو ٿيندو يا |
6988 |
DYNT.utf |
ٿيو. ھن کي منح ڪرڻ وارو ٻيو ڪو وڏو مائٽ |
بڇڙو |
ھن جي حالت ئي ڦري ويئي، جھڙو اڳي چڱو ھو، اھڙو ھاڻ |
6989 |
DYNT.utf |
ڪري چوڻ لڳي تہ ``تڏھن سائين تون فضل محمد |
بڇڙو |
ٿي آھي، سا ڇرڪ ڀري پرڀرو رڙھي ويٺي، اصل منھن |
6990 |
DYNT.utf |
نہ لڳي. ھنن ڄاتو تہ بمبئيءَ ۾ اسان جو پٽ |
بڇڙي |
زينت بانو بہ اھڙي ئي ديندار ھئي، تنھن کي اھا صلاح |
6991 |
DYNT.utf |
قسمت تي افسوس کائي، صبر ڪري ويھي رھي، ۽ |
بڇڙيءَ |
بيان ڪرڻ ضروري نٿا ڄاڻون. ويچاري سور پِي، پنھنجي |
6992 |
DYNT.utf |
شرط زينت بانوءَ کي زيادہ شڪ پيو. انھي ٻانھيءَ |
بڌڻ |
انھيءَ ھنڌ جي ھيٺان تھخاني ھئڻ جي ڳالھ |
6993 |
DYNT.utf |
ھو. گھر ۾ بہ پنھنجو يڪتارو ٺاھي رکيائين، |
بڌندو |
سان گڏ ڳائڻ وڃائڻ جو شوق جاڳيس. ڪافيون ۽ راڳ پيو |
6994 |
DYNT.utf |
مرڻ جي پڪ ھيس، تنھنڪري اھا گھڙي فرصت ڄاڻي، |
بڏي |
ھوءَ ڏاڍي نيڪ زال ھئي، تنھن خدا تي کڻي توڪل رکي. |
6995 |
DYNT.utf |
. |
پاتائون |
انھيءَ سان گڏجڻ لڳا ۽ ھڪٻئي کي ڏاڍا پيار جا ڀاڪر |
6996 |
DYNT.utf |
. |
پاتائين |
ڪين مئي آھيان.'' ائين چئي ڊوڙي اچي ماءُ کي ڳراٽڙي |
6997 |
DYNT.utf |
. |
پاتو |
آخر ھڪڙي وڏي سوداگر جي ھٿ ۾ آيو، جتي ھن البت آرام |
6998 |
DYNT.utf |
آفيس ڏي ھي پاڻ ويندو ھو، سو اڌ ٻاھران ئي |
پاران |
ھن جي ضرورت تہ قرض کڻڻ لڳو؛ پيشن وٺڻ لاءِ ماءُ جي |
6999 |
DYNT.utf |
چڙين تہ ڀلي پيئي چرر-سندس بدران ڏھ نياڻيون |
پاران |
زينت سان ڪٿان مٽ ٿيندو؟ مائي، پنھنجي ڀاءُ جي |
7000 |
DYNT.utf |
رعائون ڏج، ۽ چنچ تہ تو واري ڳالھ اسان کي |
پاران |
مختصر طرح جواب ڏنس تہ ``مائي جان بيبيءَ کي منھنجي |
7001 |
DYNT.utf |
ڪر تہ مون کي اوڏي روانو ڪري.'' ھن مائيءَ |
پارت |
ڏبو تہ آءُٗ پنھنجن مائٽن ڏي بمبئيءَ وڃان ۽ سيٺ کي |
7002 |
DYNT.utf |
ڪري پاڻ سفر تي سنڀريو. ھن کي ھيتري پڪ ٿي |
پارت |
انھيءَ جو وجھ ڏسي علي رضا زينت بانوءَ کي پُٺ جي |
7003 |
DYNT.utf |
ڪري پوءِ اچجئين.'' |
پارت |
وٺي چاڙھي، ٻيو ڪو سڃاڻ ڄاڻ ويندڙ ھجي تہ ان کي |
7004 |
DYNT.utf |
ڪري ويو تہ مھمان جي سنڀال رکجئين. |
پارت |
ساڻ ڪري، سمند رخان فوجدار روانو ٿيو ۽ نوڪر کي |
7005 |
DYNT.utf |
ڪندو ھو. اکرچہ ھو سڀ جھنگلي ماڻھو ھئا، |
پارت |
کي گھڻو ڀائيندو ھو، ۽ وقت بوقت زال ۽ ڀيڻ کي ھن جي |
7006 |
DYNT.utf |
ڪئي ھئائون، تن ھن کي پاڻ سان گڏ بتيلي تي |
پارت |
آگبوٽ ۾ جيڪي رفيق ھئس ۽ جن کي مندس |
7007 |
DYNT.utf |
ڪئي. اميد ھين تہ رات جو ٿڌ ۾ پنڌ ٿيندو، |
پارت |
وارو بہ سندن راڄ مان ھو، تنھن کي بہ صديق گھڻي |
7008 |
DYNT.utf |
ڪئي. نيٺ آگبوٽ لنگر کڻي روانو ٿيو، ۽ سيٺ |
پارت |
تن کي سيٺ جي طرفان سندس مائٽ ھن مائيءَ جي گھئي |
7009 |
DYNT.utf |
ڪيائين تہ ``ھيءَ مون کي ڌيءَ وانگي آھي، |
پارت |
ھئي. ھنن کي صديق زينت جي ڳالھ ڪري ٻڌائي، ۽ ھنن کي |
7010 |
DYNT.utf |
ڪيائينس. وري مريم کي ڀاڪر پائي موڪلايائين. |
پارت |
ماءُ کي پيرين پئي موڪلايائين، ۽ پنھنجي زال جي |
7011 |
DYNT.utf |
جو آھي، جي ھندستان جا ڏيھي ماڻھو آھن؛ سچ |
پارسين |
ٻاھر نڪرن ٿيون، سي خراب ڪين ٿيون آھن. چڱو مشال |
7012 |
DYNT.utf |
وارو ڪو گھوٽ ھجي تہ اچي، نہ تہ بس!'' |
پارن |
آنّ سھانگو نٿو ٿئي. ھاڻي وڃي پڙھو گھمائجي تہ ھھڙن |
7013 |
DYNT.utf |
ڪتا ڌاري.' خدانخواستہ اوکو سوکو وقت اچي |
پاري |
تيستائين شادي رڳي فضولي آھي، چوندا آھن تہ `پاڻ نہ |
7014 |
DYNT.utf |
پر انھن عذابن کان ڇُٽي پئي ھونديس. |
پاريندس، |
بازن جي پورھئي ۽ سئيءَ جي ڪمائيءَ تي پيٽ پيئي |
7015 |
DYNT.utf |
نہ دائي نہ، خدا جي واسطي انھيءَ مرض کان |
پاريندو؟ |
ھوندي، سو پاڻ دنيا ۾ ڪيئن گذاريندو ۽ ٻين کي ڪيئن |
7016 |
DYNT.utf |
نہ ٿيو. ھن ٻہ ڀيرا ڪوشش ڪئي، پر ٻيئي ڀيرا |
پاس |
گھربا آھن، تنھنڪري ھو تندرستيءَ جي امتحان ۾ |
7017 |
DYNT.utf |
ڪيا ھئا، سول سروس جي امتحان لاءِ ويو. پر |
پاس |
منصور علي، جنھن ڊاڪٽريءَ جا ٻہ - چار وڏا امتحان |
7018 |
DYNT.utf |
ڪيائين، تڏھن يکدم ھن سان کڻي شادي ڪيائين. |
پاس |
جوان منڊم سان واقف ٿي ويو ھو. آخر جڏھن امتحان |
7019 |
DYNT.utf |
ڪيو. ھي پٽن سان لکپڙھ پيو ڪندو ھو، ھنن کي |
پاس |
سندس پٽن مان وڏي محبوب علي باريسٽريءَ جو امتحان |
7020 |
DYNT.utf |
ورتائين ھن کي دلاسو ڏنائين تہ ``ھاڻ گھڻو |
پاسو |
نيٺ چور آٿيو، ھن جو اچي |
7021 |
DYNT.utf |
ورتائين. چوڻ لسڳيس تہ ``امان ڪيئن ڪالھو |
پاسو |
ميٽ تيل ۽ پاڻي ڏئي آئي. پاڻ وجھ ڏسي، اچي زينت جو |
7022 |
DYNT.utf |
وٺي ويھي رھيا. آگبوٽ ھلڻ کان پوءِ تہ سڀڪنھن |
پاسو |
ھي ويچارا اٻوجھ ماڻھو ھئا، سي ڏاڪڻ تان لھندي ئي |
7023 |
DYNT.utf |
ٿي ڪرين؟'' ائين چئي ٻانھون ڊگھيري ڀاڪر |
پاسو |
ڍير ڪندس، ٻٽ پٽيھر تنھنجي مٿان وجھندس، تون ڇو |
7024 |
DYNT.utf |
ڏيو ھلي آئي، تنھن کي آڻي ھن ٻانھن کان ورتو، |
پاسو |
بانو، جا ھاڻي ورکائي اچي ڀينڊي بازار ۾ پئي ھئي، ۽ |
7025 |
DYNT.utf |
ڪنديس؟ اسبن مھاڻا ماڻھو، اوھان جھڙن سردارن |
پاسو |
سائين، آءُٗ حاضر آھيان. منھنجي ڇا مجال جو آءُٗ |
7026 |
DYNT.utf |
آھي؟'' |
پاسي |
ڀلائي ڪري مون کي ڏس ڏي تہ لاڙڪن جو پاڙو ڪھڙي |
7027 |
DYNT.utf |
ارمان ٿيو، جو جتي عمر ساري گذاري ھئائون، |
پاسي |
کي ھڪڙي پاسي خوشي ٿي، جو فائدي جي آميد ھئي، ٻئي |
7028 |
DYNT.utf |
اٿي ھليا. |
پاسي |
تائين پاڻ ۾ ڳالھيون ڪري، ٽيئي ڄڻا سنبري ھڪڙي |
7029 |
DYNT.utf |
بہ ڪيو، پر ھُل ۾ سندس چوڻ ھنن کي برابر ٻڌڻ |
پاسي |
مار' آءُٗ اندر ڊوڙيس. اگرچ بختاور پري کان پاسي |
7030 |
DYNT.utf |
پاسي بہ ڪيو، پر ھُل ۾ سندس چوڻ ھنن کي برابر |
پاسي |
سو اچي مار' آءُٗ اندر ڊوڙيس. اگرچ بختاور پري کان |
7031 |
DYNT.utf |
توکي وڃڻو نہ ٿيندو، آءُٗ توکي سکيو رکندس. |
پاسي |
کي دلاسو ڏنائين تہ ``ھاڻ گھڻو مٿو نہ مار، وري ڪنھن |
7032 |
DYNT.utf |
تي اعتراض ڪونھي. انھيءَ ھوندي بہ ھن جي |
پاسي |
جي ايتري چوڻ مان بختاور سمجھيو تہ زينت کي انھيءَ |
7033 |
DYNT.utf |
جو انتظار ھو. ٻيو سڀ خير آھي، اللَّھ ڪندو |
پاسي |
خير سان خوشيءَ جي خبر آندي اٿس جو توکي انھيءَ |
7034 |
DYNT.utf |
جو خيال ڇڏي، رڳو علي رضا ڏي پئي لکيائين. |
پاسي |
مڙس ماڻھو وٽن آھي، جو موڪليندا، تنھنڪري انھيءَ |
7035 |
DYNT.utf |
خوشي ٿي، جو فائدي جي آميد ھئي، ٻئي پاسي |
پاسي |
رضا پنھنجي گھر اچي ڪئي. سڀني گھر جي ڀاتين کي ھڪڙي |
7036 |
DYNT.utf |
رکي ڇڏيون ھيون، جنھنڪري ھو آسانيءَ سان |
پاسي |
خيال بہ ڪونہ ھو. جن وٽ وري ھيون، تن انھيءَ مھل ڪنڊ |
7037 |
DYNT.utf |
کان اٽڪل ويھار وکن ڪاٺ جا پيپ بند ٿيل پيل |
پاسي |
آھي، جا خود محلات جي ھيٺان گھڙي وٿي آھي. ھڪڙي |
7038 |
DYNT.utf |
کان بيھي پکو ھڻڻ لڳيون. سڀني پريندي ``بسم |
پاسي |
ٽيئي ڄڻيون مانيءَ تي ويٺيون. مريم ۽ بختاور |
7039 |
DYNT.utf |
کان رسي سان ٻڌل، ھوا ۾ ٺرڻ لاءِ رکي ڇڏي |
پاسي |
حي ھڪڙي وڏي گگھري ساڻ ھين، سا سانجھن جو ڏاڪڻ جي |
7040 |
DYNT.utf |
کان وري تازو کوٽيل سوڙ ھو رستو موريءَ وانگي |
پاسي |
ويھار وکن ڪاٺ جا پيپ بند ٿيل پيل ھئل ۽ اڀرندي |
7041 |
DYNT.utf |
کان ھو. |
پاسي |
اچي انھيءَ پاڙي ۾ لڪتي، جو شھر جي اوڀرين |
7042 |
DYNT.utf |
کان ھئا. تنھن مان بہ نڪري وڃڻ جي ھنن خواھش |
پاسي |
کائيندا پيئندا ھئا، باقي رھندا ھڪ بنگلي ۾ ھڪڙي |
7043 |
DYNT.utf |
مائٽن کي پھتي، نہ ھن پاسي. نہ ڪو ڪڏھن انھن |
پاسي |
انھيءَ طرح ويچاريءَ ھن وڇڙيءَ جي خبر نہ ھن |
7044 |
DYNT.utf |
مون کان ڇڄي جدا ٿيو آھي؛ ڳو ليومانس پر |
پاسي |
زينت اڳ وٺي چيو تہ ``ھڪڙو مون سان ھو، پر ھتي ڪنھن |
7045 |
DYNT.utf |
نائب ڪانسل ٿي ويندين. سو ھن کي انھن مسلماني |
پاسي |
بہ ڏيکاريائوٽس تہ شايد ورھيہ-ٻن جي اندر ڪنھن |
7046 |
DYNT.utf |
وارن بندرن کان انھيءَ ھنڌان سمنڊ تي اينديون |
پاسي |
پري نہ ھو، ٻيڙيون ۽ ڊونڊيون مڇي مارڻ لاءِ توڙي |
7047 |
DYNT.utf |
وارو تختو بہ ڪونہ ڏٺائون، ۽ ھنن جو وٽو |
پاسي |
ڪيائون، جنھن چڱيءَ طرح جاچ ڪرائي؛ آخر ڏاڪي جي |
7048 |
DYNT.utf |
واري تختي کي ٽيڪ ڏيئي، گگھريءَ مان پاڻي |
پاسي |
ٻيو ڪو ڊپ ڪونہ ھوس، ماڻھن کان پري ڪين ھئي. |
7049 |
DYNT.utf |
واري در کان نڪري ويو؛ وري سگھوئي چوڻ لڳو |
پاسي |
ائبن چئي فوجدار وري |
7050 |
DYNT.utf |
واري در کان ھڪڙو قداور مڙس ڪپڙن گندين ٺھيل |
پاسي |
ائين ڪندي |
7051 |
DYNT.utf |
واري ٻاھرئين در مان ڳچ جيترا ڍاڪون رکي |
پاسي |
پاڻ واريءَ ڪوٺيءَ ۾ فرش ڪري، دسترخانو وڇايو ۽ |
7052 |
DYNT.utf |
واري ڪوٺيءَ مان ھيٺ محلات جي تھخاني ڏي |
پاسي |
شڪ پيو. صبح جو اٿي جاچ ڪيائين: معلوم ٿيس تہ انھيءَ |
7053 |
DYNT.utf |
واري ڪوٺيءَ ۾ ھئي. ۽ سلطان جي وڏي بيبي بہ |
پاسي |
پئي ويندي ھئي، مگر رھندي انھيءَ محلات جي ھڪڙي |
7054 |
DYNT.utf |
واري ڪوٺي، جنھن کي ڏينھن جو ڪلف آيل ھو، |
پاسي |
آئي ۽ ھن ڪردن ٻانھيءَ سان آھستون ڳالھيون ڪري، |
7055 |
DYNT.utf |
واري ڪٽھڙي سان ڳنڍيل ھو ۽ انھيءَ مھل شايد |
پاسي |
تہ اوچتو اھو تختو، جو لوھ جي ڪڙي سان آگبوٽ جي |
7056 |
DYNT.utf |
وارين ٻن-ٽن زالن سان بہ واقف ٿيون، سو ڪڏھن |
پاسي |
ھي |
7057 |
DYNT.utf |
واريءَ ڪوٺيءَ جي اڳيان ٻاھر پينگھي ۾ ويٺي |
پاسي |
ڏيو، ڪنھن خيال ۾ ويٺي ھئي. سندس نياڻي زينت بانو |
7058 |
DYNT.utf |
ويا آھي، سو وري اڌ رات جو مس ايندا. انھيءَ |
پاسي |
چور اچي مليم ۽ ماريم. مگر ھنن پڪ ڏنيس تہ ``ھو ھن |
7059 |
DYNT.utf |
ويھاريائون. پاڻيءَ ڍڪ پِي، پوءِ پاڻ ۾ ويھي |
پاسي |
کوھيءَ ڌاري لھي پيا، ۽ زينت بانوءَ کي بہ لاھي ھڪ |
7060 |
DYNT.utf |
وڃڻ لاءِ تيار ٿيو، پر ڌيءُ جھڙي شميءِ کي |
پاسي |
ھي انھيءَ |
7061 |
DYNT.utf |
وڃڻ ۽ ملڪن گھمڻ جو ھوَس اڳيئي گھڻو ھو، |
پاسي |
بدلي ڪئي؛ سو اوڏي وڃڻ لاءِ تيار ٿيو. ھن کي انھيءَ |
7062 |
DYNT.utf |
وڃي سگھندي ھئي؛ لاچار سُور پيو پيئي گذاريندي |
پاسي |
حال ڏسي رت پئي روئندي ھئي. نڪي نڪري ڪنھن ٻي |
7063 |
DYNT.utf |
ھسن جي پڙھڻ جو بندوبست نہ ٿئي، تنھنڪري |
پاسي |
کنيو ھو. پھرين دل ۾ آيو ھوس تہ ستان بغداد ۾ يا ٻئي |
7064 |
DYNT.utf |
ھلندو آھي، تھڙو خشڪيءَ جي رستي گجرات ۽ |
پاسي |
جو واپار جھڙو سمنڊ جي رستي مڏئي بندر کان ٻين |
7065 |
DYNT.utf |
ھلي ويندي ھئي ۽ زينت پيئي سودو ڏيندي ھئي، |
پاسي |
ھٽ تي وٺي نيئي ويھارڻ لڳي. بعضي وقت تہ پاڻ ڪنھن |
7066 |
DYNT.utf |
ھوندا ھئا؛ تنھن پنھنجي پٽ جي لاءِ مٿا پئي |
پاسي |
۾ ھئي، ۽ سندس گماشتا ڪراچيءَ، بمبئيءَ ۽ ٻين |
7067 |
DYNT.utf |
ٿي بيٺو آھي.'' ٻيو بہ جيڪي مريم کي سمجھائڻو |
پاسي |
جواب جلد مو ڪلجئين، جو اسان جو سڃوئي خيال انھيءَ |
7068 |
DYNT.utf |
ٿي ويو، تنھن ھن کي دلال جي حوالي ڪيو تہ |
پاسي |
ھو پنج-ڇھ مھينا رھيو. پوءِ وري اھو ماڻھو ڪنھن ٻئي |
7069 |
DYNT.utf |
ٿيڻ يا انھن کي ڌڪي پاسي ڪرڻ لاءِ علم ۽ عقل |
پاسي |
زال کي وڌيڪ آھي يا مڙس کي؟ جي شيطاني ڪمن کان |
7070 |
DYNT.utf |
ڀڄي وينديس، ۽ وڃي پڇا ڪري فضل محمد جو گھر |
پاسي |
ڪو بہ نالو وٺي نہ سگھندو، ۽ شھر بہ آڏو آھي، ڪنھن |
7071 |
DYNT.utf |
ڌيان ٿيو. مڙس جيڪي مھيني ۾ ڪمائيندو ھو |
پاسي |
ويئي ھئي، تنھنڪري زينت بانوءَ جو خاص ڪري انھيءَ |
7072 |
DYNT.utf |
ڏي ڪنھن کي گمان بہ ڪونہ پيو. |
پاسي |
پر ياد نہ پوين؛ پر ماڻھو ماڻھن جھڙا، انھيءَ |
7073 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لاءِ علم ۽ عقل جو ضرور آھي، تہ يقيناً |
پاسي |
مڙس کي؟ جي شيطاني ڪمن کان پاسي ٿيڻ يا انھن کي ڌڪي |
7074 |
DYNT.utf |
ڪري صفي ڏي لنگھي ويئي جتي سندس ماءُ ھئي، |
پاسي |
ساري منھنجي نظر پئجي ويئي، ھوءَ بہ شرم کان منھن |
7075 |
DYNT.utf |
ڪري ويھي رھي ٻا ابتا سبتا جواب ڏيئي ھليو |
پاسي |
آءُٗ ھن جي اڳيان اھڙي ڪا ڳالھ ڪريان، تڏھن منھن |
7076 |
DYNT.utf |
۾ جيڪي ويٺل ھئا، تن کي بہ پئي رئڻ آيو. وري |
پاسي |
روئندي ۽ اوساريندي گذاريو. ھنن جو روئڻ-پٽڻ ڏسي، |
7077 |
DYNT.utf |
۾ سمھي پيئي. جيتوڻيڪ چور جي اچڻ جو ڊپ گھڻو |
پاسي |
ٽڪر مانيءَ جو ڏنائون، سو کائي، تڏو وڇائي، سندن |
7078 |
DYNT.utf |
۾ ويٺا آھن، لينگريءَ جو مامو آھي، چاچو |
پاسي |
تہ ``ادي، چڱو ڪيئي، پر توکي خبر آھي تہ منھنجا مائٽ |
7079 |
DYNT.utf |
۾ ويٺي، ۽ جان بيبي سندس تعريف ڪرڻ لڳي تہ |
پاسي |
زينت اٿي وڃي جان بيبيءَ جي |
7080 |
DYNT.utf |
۾ ھڪڙي جاءِ ڀاڙي ڪري ويٺو، جا اڳي کان بھتر |
پاسي |
سو نڪري، وري اچي بارار جي ھن ڀر بابلا تلاءَ جي |
7081 |
DYNT.utf |
۾ ٻاھر پيو ھو.'' مٿانس اکر لکيل ڪونہ ھو. |
پاسي |
ھڪڙو بند ٿيل ڪاغذ آڻي ڏنس. چيائينس تہ ``محلات جي |
7082 |
DYNT.utf |
۾ ٻيو کٽولو پيو ھو تنھن تي ويٺي ۽ مريم سڀني |
پاسي |
مايون ٻيءَ ھڪڙي کٽ تي ويٺيون. زينت بانو وري |
7083 |
DYNT.utf |
. نہ ڪو ڪڏھن انھن جو جواب ھن کي آيو، نہ ڪو |
پاسي |
ھن وڇڙيءَ جي خبر نہ ھن پاسي مائٽن کي پھتي، نہ ھن |
7084 |
DYNT.utf |
پيو موڪلي. ھڪ - ٻہ ڀيرو آءُٗ وٽن ويئي آھيان |
پاکڙيون |
- ڪيترا ڏينھن ٿيا آھن، جو ويچارو سيٺ سو کڙيون |
7085 |
DYNT.utf |
وڏو ڪندا آھن تہ پيريءَ ۾ آھو کين ڪم اچي. |
پالي |
ارمان ٿيو. خيال ڪيائين تہ ``پيءُ-ماءُ اولاد کي |
7086 |
DYNT.utf |
وڏو ڪيو ھو، ۽ پرڻايو ھئائينس، تنھنڪري |
پالي |
ساڻس ڀائيوار ھو. ھن پنھنجي ننڍي ڀاءَ کي پٽ وانگي |
7087 |
DYNT.utf |
ھئي ۽ جان بيبي، جا سوڻ سڳڻ ڳنڍڻ واري ھئي |
پاليندي |
کان پوءِ پاڻ وڌيڪ ٿيو؛ سو ھوءَ ماءُ وانگي ھن کي |
7088 |
DYNT.utf |
آھن، انھيءَ لاءِ تہ ھنن جون مرادون جپئري |
پالينديزن |
ھيڏوسارو اچي ٿيو آھي، جھان جون مائون ڏکن سان پٽ |
7089 |
DYNT.utf |
وٽ مھمان ايندا.'' |
پان |
ويھي ڏٺا. حامد، ماءُ کي سڏ ڪري چيو تہ ``امان! سڀاڻي |
7090 |
DYNT.utf |
آٿي پيرن ڀر ٿي، ۽ بختاور بورچيخاني ڏي ھلي |
پاڻ |
اللّھ گھري ھوندي، سا پيئي ٿيندي.'' ائين چئي، مائي |
7091 |
DYNT.utf |
اتان ئي موٽي ويو، زينت بانو اندر گھڙي وئي. |
پاڻ |
تہ ``مائي، اھو گھر آھي، تون اندر ھلي وڃ''، سپاھي |
7092 |
DYNT.utf |
انھن ماڻھن جا رڳو نالي جا واقف آھيون، انھن |
پاڻ |
ڪجئينم انھن ٻانھن تي منھنجو ھي اعتراض ھو: ھڪڙو تہ |
7093 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڳالھ ۾ خوش ھو. |
پاڻ |
جاءِ خالي ٿي، تہ تنھنجو بندوبست ڪندس، تنھنڪري ھو |
7094 |
DYNT.utf |
اھو شغل سڀ کان وڌيڪ پسند آيو، سا ھاڻي مُلياڻي |
پاڻ |
تون اسانجن ٻارن کي قرآن پاڙھيندي وڃ.'' سو ھن کي |
7095 |
DYNT.utf |
اڃا شھر وارن بنگلن ۾ رھندا ھئا. ھيءُ جو |
پاڻ |
ڪري رھيا، تڏھن ھنن کي وڏو انتظار دل تان لٿو. |
7096 |
DYNT.utf |
اڏامي وبا، ۽ جن انھيءَ ڪم ۾ واھر ٿي ڏني، |
پاڻ |
راڻي ۽ پٽ لاءِ جو باروت سنبرايو ھو، تنھن سان اھي |
7097 |
DYNT.utf |
اڳئين زماني جو ھو، تہ بہ اڳ ڳڻتي ڪري ھاڻوڪي |
پاڻ |
ٻيو تہ اگرچ |
7098 |
DYNT.utf |
اڳي ڏٺا آھن، سي ڪي ھينئر آھن؟ جيسين اسان |
پاڻ |
اگرچ خير جو وقت چڱو پيو گذري، تڏھن بہ جي دوُر |
7099 |
DYNT.utf |
بہ اشراف آھيون. ھن جو ٺھيو ٺڪيو گھر ھلندي |
پاڻ |
بہ ٺھي ويئي آھين. تون غريب اشراف ڏسجين ٿي، ۽ اسين |
7100 |
DYNT.utf |
بہ اندر ويو ھوس تھخاني ۾، جو پيپ ڌڪي وڃي |
پاڻ |
اندر وڃي اوطاق مان ھيٺ داخل ڪياسين. پوءِ آءُٗ |
7101 |
DYNT.utf |
بہ انھيءَ صلاح ۾ شامل ھو، جو ڀانئيائين |
پاڻ |
علي رضا |
7102 |
DYNT.utf |
بہ انھيءَ لاءِ گھڻو خواھشمند ھو، جو ڄاتائين |
پاڻ |
قاعدا پڙھي باليسٽريءَ جو امتحان ڏئي. محبوب علي |
7103 |
DYNT.utf |
بہ انھيءَ ڪم لاءِ وبو ۽ ھنن سان گفتگو ڪيائين |
پاڻ |
انھيءَ کان اڳي، گھڻن سکرن وٽ علي رضا |
7104 |
DYNT.utf |
بہ بُکي ھئي ۽ ٻار بہ بکيو ھوس، تنھنکري |
پاڻ |
ھليو ويو. زينت بانو ٻار ڪڇ تي ڪري لھي پئي. ھوءَ |
7105 |
DYNT.utf |
بہ بندوق ھٿ ڪيائين، ۽ ھنن جو پڪو سنگتي |
پاڻ |
جي ڏينھن شڪار تي پيو ويندو ھو. پوءِ ٿورو ٿورو ڪري |
7106 |
DYNT.utf |
بہ جلد پيريءَ ۽ ضعيفيءَ کي پھچي ٿو. وري |
پاڻ |
ضعيف ٿا ٿين، ۽ ننڍي وھيءَ جي شاديءَ ڪري ماڻھو |
7107 |
DYNT.utf |
بہ چڱر ماڻھو ٿي ڏٺو، تنھنڪري اھڙيءَ چڱيءَ |
پاڻ |
کي ٻانھن ملي. ھن جي اصل وڏماڻھپ نڪل ڪانہ ھئي، ۽ ھي |
7108 |
DYNT.utf |
بہ خوش رھي ۽ اسين بہ ڳڻتيءَ کان ڇٽون. ھينٺر |
پاڻ |
ٿي آھي، خدا ڪري تہ وڃي پنھنجي گھر تڙ واري ٿني، تہ |
7109 |
DYNT.utf |
بہ دم ڏنانين. ھنن ٻنھي ڄڻن اڳيئي پاڻ ۾ صلاح |
پاڻ |
ماري وڌس. زال جي مئي کان پوءِ ڇَھين-ستين ڏينھن |
7110 |
DYNT.utf |
بہ روانو ٿيو. |
پاڻ |
ھن ضروري ڄاتي، سا ڏيئي، ھن، پٽ کي بہ روالو ڪيو ۽ |
7111 |
DYNT.utf |
بہ سکيا ٿينداسين. اگرچ خير جو وقت چڱو پيو |
پاڻ |
ٿي چوبن، پر وٺ سک کي-ٻار تہ وڃي سکيو ٿيندو، اسين |
7112 |
DYNT.utf |
بہ سنڌ ۾ رھي پئو، جو چڱي موچاري پيدائش |
پاڻ |
مرضي ٿي، ڪي ٻين صلاح ڏنين تہ ``جي ٿي سگھيوَ تہ |
7113 |
DYNT.utf |
بہ سڌري پيو ھو. پر ھن کي شڪار جو شوق اچي |
پاڻ |
۽ ھن جي معرفت چڱن چڱن ماڻھن وٽ اچ وڃ ھيس، تنھنڪري |
7114 |
DYNT.utf |
بہ نيڪيءَ، خوشخلقيءَ ۽ ھوشياريءَ ڪري مشھور |
پاڻ |
جيئن ھن جا ماءُ-پيءُ مشھور ٿي ويا ھئا، تيئن ھيءَ |
7115 |
DYNT.utf |
بہ وڏي درجي تي ھو ۽ رڳو پنھنجي پيءُ جي ملڪ |
پاڻ |
علي رضا جو ھئي، جو وڏي ڀاءُ جو اولاد ھو، پر ھيءُ |
7116 |
DYNT.utf |
بہ ھن کي چيو تہ ``مائي! جي تنھنجي مرضي ھجي |
پاڻ |
انھن ڏي وڃڻ جا وجھ ڳوليندي ھئي. ٻہ-ٽي ڀيرا تہ سيٺ |
7117 |
DYNT.utf |
بہ ھڪڙو زيور آھي.'' زينت بانوءَ کي جوڻ جماڻ |
پاڻ |
۾ صلاح ڪيائون تہ ``ھن ڇوڪريءَ کي کڻي ھلجي، ھوءَ |
7118 |
DYNT.utf |
پنھنجي سر وڃي باغ ۾ باغئيءَ سان ڪمائيندو |
پاڻ |
پنھنجو وقت ورھائي ڇڏيو. صبح جو ۽ شام جو ٻہ-ٽي ڪلاڪ |
7119 |
DYNT.utf |
پيدا ٿيس ۽ جتي ھن وفات ڪئي. منھنجي دل جي |
پاڻ |
ڪري اتان نڪري اچي سنڌ ۾ رھي پيو ھو، جتي آءُٗ |
7120 |
DYNT.utf |
پيو پڙھائيندوسانس. انھيءَ طرح اھي سڀ گھر |
پاڻ |
جيستائين ڪو ٻيو بھتر بندوبست ٿئي، تيستائين آءُٗ |
7121 |
DYNT.utf |
ترڪ ھو ۽ سرحدي پرڳڻي جو رئيس ھوندو ھو، |
پاڻ |
ڏاڏي جو اصلوڪو وطن ھو، ڇالاءِ جو علي رضا جو ڏاڏو |
7122 |
DYNT.utf |
تہ مڙس ساڻھو ٿي جاچ ڪري سگھي، تنھنڪري سلطان |
پاڻ |
ماڻھوءَ جو بہ انھيءَ ۾ ھٿ آھي. انھيءَ جاسوسپ لاءِ |
7123 |
DYNT.utf |
تہ ننڊ نہ ڪيائون، پر ٻين جي بہ فنڊ ڦٽايائون؛ |
پاڻ |
آيو. وري جا رات آئي، سا بہ ھنن روئڻ-پٽڻ ۾ گذاري. |
7124 |
DYNT.utf |
تہ وڏي پٽ سوڏو لڙائيءَ ۾ مارجي ويو، باقي |
پاڻ |
ٻڏايائونس تہ ``اھو |
7125 |
DYNT.utf |
تي اھو ذمو کنيو تہ ``ٻيا سنگتي سڀ وڃي گڏ |
پاڻ |
علي رضا |
7126 |
DYNT.utf |
تي فرض ڄاتو تہ ھنن کي گھر جي ڪم ۾ مدد ڏئي؛ |
پاڻ |
ھو ھن جي پرگھور گھڻي ڪندا ھئا، تنھنڪري ھن بہ |
7127 |
DYNT.utf |
جھڙو سمجھنديون آھن، ھنن سان اٿڻ ويھڻ ۾ |
پاڻ |
منڊمون اڪثر ڏيھي ماڻھن کي پاڻ کان وڌيڪ نہ تہ بہ |
7128 |
DYNT.utf |
جيڪا ضروري مدد گھربل ھيس سا ڏنائينس، ۽ |
پاڻ |
سلطان اھا ڳالھ ٻڌي خوشي سان قبول ڪئي، |
7129 |
DYNT.utf |
چڱو مسلمان ھو ۽ مسلمان قوم سان آٿڻ- ويھن |
پاڻ |
جو ارادو آھي. علي رضا البت اعتراض آندو. ھڪڙو تہ |
7130 |
DYNT.utf |
حرمسراءِ جي اندرسڀني حرمخانن ۾ گھمڻ ويو |
پاڻ |
ڪرڻ بہ ضرور سمجھيائين؛ تنھنڪري پھريائين تہ |
7131 |
DYNT.utf |
حيرت ورتو، تہ اڄ سلطان ڪپئن ڪنڊ ڪري ٿو |
پاڻ |
اندر جي ماڻھن کي |
7132 |
DYNT.utf |
خوش ٿيا تہ ھي اسان جو گھڻو مدد گار ۽ صلا |
پاڻ |
وارو ماڻھو ھو، تنھن جي ھنن گھڻي خاطري ڪئي. ھو |
7133 |
DYNT.utf |
خوش ٿيا. پر سگھوئي محبوب عليءَ کي معلوم |
پاڻ |
ھلڪو ٿيو. ھنن کي الھيءَ ڪري ڪا پشيماني ڪانہ ٿي، |
7134 |
DYNT.utf |
خيال ۾ اچي سگھندو، اسين بيان ڪرڻ ضروري |
پاڻ |
جيڪي زينت جي دل ۾ ھو، سو پڙھندڙن کي |
7135 |
DYNT.utf |
دنيا ۾ ڪيئن گذاريندو ۽ ٻين کي ڪيئن پاريندو؟ |
پاڻ |
ايندي. جنھن کي پنھنجي فضيلت ڪابہ ڪانہ ھوندي، سو |
7136 |
DYNT.utf |
ديندار ۽ نيڪ زال ھئي، تنھن جي نيٺ پڇاڙي |
پاڻ |
مطلب پورا ڪيا، خدا ھن جون سڀ مرادون پڄايون. ھيءَ |
7137 |
DYNT.utf |
راضي آھيان، جيڪا اوھان جي مرضي!'' |
پاڻ |
جڏھن خداتپاليٰ اھي سڀ عذر لاٿا آھن، تڏھن آءُٗ |
7138 |
DYNT.utf |
رھڻ لڳا. |
پاڻ |
اتا بنگلي جو ھن پيءُ-ماءُ کي رھڻ لاءِ ڏنو ۽ اڌ ۾ |
7139 |
DYNT.utf |
رھندو ھو، تنھن جي حاطي ۾ ھڪڙي خلاصي جاءِ |
پاڻ |
کان نڪتو. آتي پھريائين تہ جنھن بنگلي ۾ صاحب |
7140 |
DYNT.utf |
رھندو ھو، ٻيو نوڪر ھوندو ھوس، ۽ تنھڻ کان |
پاڻ |
۽ بد چال ماڻھو ھو. ٻارٻچو ڪو نہ ھوس، گھر ۾ ھڪڙو |
7141 |
DYNT.utf |
رھندي ھئي، ٻيو سندس پٽ، جو ڏينھن جو ڪنھن |
پاڻ |
چاند بيبيءَ جي گھر ۾ رڳو ھڪڙي |
7142 |
DYNT.utf |
زيادہ بيحيائي ڏيکاريندو ھو. ٻيو وري سندس |
پاڻ |
۽ طبع جو بہ اصل کان البت تين ھوندو ھو، تنھنڪري |
7143 |
DYNT.utf |
زيادہ عزت ڏينديون ھيون. |
پاڻ |
مسافر ۽ ڌارئين ملڪ جو ٿي ڄاتائون، تنھنڪري ھن کي |
7144 |
DYNT.utf |
سان آندائين، جي انھيءَ مھل ڀاءُ - ڀيڻ ٻنھي |
پاڻ |
ھليو. پوياڙيءَ مھل حامد علي بہ آيو؛ ٻہ وڏا ڪتاب |
7145 |
DYNT.utf |
سان کنيو ھو. پھرين دل ۾ آيو ھوس تہ ستان |
پاڻ |
انھيءَ پٽ کي علي رضا ڄاڻي واڻي |
7146 |
DYNT.utf |
سان کنيو؛ ويجھي ٿاڻي تي وٺي آين، اتي ھن |
پاڻ |
ھن کي توڙي فرياديءَ کي پوليس وارن |
7147 |
DYNT.utf |
سان گڏ بتيلي تي چاڙھي آڻي بندر تي لائو. |
پاڻ |
رفيق ھئس ۽ جن کي مندس پارت ڪئي ھئائون، تن ھن کي |
7148 |
DYNT.utf |
سان مدد لاءِ ھٽ تي وٺي نيئي ويھارڻ لڳي. |
پاڻ |
۽ نمڪحلالي چڱيءَ طرح معلوم ٿي ويئي، سا ھلا ھن کي |
7149 |
DYNT.utf |
سان وٺي آيو ھو. ھيءُ گھڻا ورھيہ ولايت ۾ |
پاڻ |
ھو، ھو ولايت ۾ ھڪڙي منڊم سان پرڻيو ھو، سا بہ ھو |
7150 |
DYNT.utf |
سان وٺي پنھنجي گھر آئي، جو سندس ھٽ کان |
پاڻ |
پاڻ وٽ ويھاريس، پوءِ دڪان بند ڪوي، ھن کي ٻار سوڌو |
7151 |
DYNT.utf |
سان وٺي ويا ۽ نيئي ھفتو کن پنھنجي گھر رھايائونس. |
پاڻ |
بہ ھنن جي گھر ۾ ڏڪي پيا؛ پوءِ وري زينت بانوءَ کي |
7152 |
DYNT.utf |
سان وٺي ويندس، تيسين الاجي منھنجو وقت |
پاڻ |
جو پرڏيھ ۾ وڃي ھيکلو رھندس. جيسين توکي وري اچي |
7153 |
DYNT.utf |
سجاڳ ٿيو، رڙھي اچي ويجھو ٿين ۽ چوڻ لڳو |
پاڻ |
اک پٽجي ويئي، ۽ جڏھن پنھنجو نالو بہ ٻڌائين، تڏھن |
7154 |
DYNT.utf |
سفر تي سنڀريو. ھن کي ھيتري پڪ ٿي ھئي تہ |
پاڻ |
جو وجھ ڏسي علي رضا زينت بانوءَ کي پُٺ جي پارت ڪري |
7155 |
DYNT.utf |
سلطان کي صلاح ڏني تہ اھا ڳالھ ظاھر نہ ڪجي، |
پاڻ |
ايندي. تنھنڪري مخفي طرح جاچ ڪرڻ جو وقت پيو آھي. ھن |
7156 |
DYNT.utf |
سوداگري ڪندو ھو، تنھنڪري ھنن جو کذران |
پاڻ |
ٻيو وري علي نواز خان |
7157 |
DYNT.utf |
سڀ گڏيا خوش پيا گذارينداسين. اھا مسلماني |
پاڻ |
کڻي ھائو ڪندينءَ تہ سندس گھر وري آباد ٿي پوندو. |
7158 |
DYNT.utf |
ظاھر نہ ڪريان، پورھيت ٿي وڃي وٽن بيھان. |
پاڻ |
نيٺ اھي ڳڻتيون ڳڻي، دل ۾ ٺھراءُ ڪيائين تہ ``آءُٗ |
7159 |
DYNT.utf |
ظاھر ڪرڻ بہ مناسب نہ ڄاتائين، ۽ جلد سماءُ |
پاڻ |
ھي ڳچ تائين فڪر ۾ رھيو. |
7160 |
DYNT.utf |
ظاھر ڪرڻ جو چڱو وجھ آيو آھي. ۽ اھو بہ خطرو |
پاڻ |
دل ۾ پئي ويچار ڪيو تہ عزت بي جي مرڻ کان پوءِ |
7161 |
DYNT.utf |
علي رضا کي ارمان ٿيندو ھو تہ ھيءُ اسان |
پاڻ |
۽ انھن جي تمام گھڻي خدمت ڪندا ھئا. اھو حال ڏسي |
7162 |
DYNT.utf |
فائدي جھڙي مصلحت ڏسيندو. حقيقت ڪري ھو ڪندو |
پاڻ |
ٿو، سو نمڪ حراميءَ ڪري ڪا خراب صلاح نہ ڏيندو، |
7163 |
DYNT.utf |
کان بہ رڌڻ پچائن جو توڙي ٻيو ڪم ڪار نٿي |
پاڻ |
مدد ڏئي تنھنڪري ماثي شھر بانو ويچاري ڏکي ٿي ھئي. |
7164 |
DYNT.utf |
کان وڌيڪ نہ تہ بہ پاڻ جھڙو سمجھنديون آھن، |
پاڻ |
بہ اڃا ولايت واريون منڊمون اڪثر ڏيھي ماڻھن کي |
7165 |
DYNT.utf |
کائيندا، اھڙو توکي پيا کارائيندا. |
پاڻ |
سندس پيءُ، کٽڻ ڪمائڻ جي ڪھڙي پروا ٿيندي؟ جھڙو |
7166 |
DYNT.utf |
کولي-منجھس چڱا چڱا ريشم جا ٽڪرا ھئا، ھڪڙي |
پاڻ |
ھئا، انب ھئا، پپنوس ھئا، ۽ صندوقڙي تہ مائيءَ |
7167 |
DYNT.utf |
کي بہ عذاب کان ڇڏايان ۽ ٻين کي بہ. |
پاڻ |
ڪيئن ڪندي؟ تنھن کان مون کي زھر جو ڍڪ ڏئي تہ پيي |
7168 |
DYNT.utf |
کي چڱي نصيب وارا سمجھندا ھئا. |
پاڻ |
چار ڄڻا اگرچ پرڏيھ ۾ قيدي ھئا، تڏھن بہ گڏ رھڻ ڪري |
7169 |
DYNT.utf |
کي دولتمند ٿي ڄاتو. ھنن جو گڏجڻ اتفاق سان |
پاڻ |
دولت سا ھينئر ھن جي دولت ھئي، تنھنڪري ھن بہ ھينئر |
7170 |
DYNT.utf |
کي سڀ کان مٿي سمجھندي ھئي ۽ ٽنڊ ٽوپي ۽ گھمڻ |
پاڻ |
چڱي موچاري گھر جي ھئي، پر طبعيت جي البت شوخ ھئي ۽ |
7171 |
DYNT.utf |
کي صحبت ڪرڻ لڳيون. |
پاڻ |
اورچيخاني ۾ وييون، اتي وبھي وري ھو گڏ ماني کائڻ ۽ |
7172 |
DYNT.utf |
کي قرض کان بچائيندو آيو ھو، نہ تہ اھڙيءَ |
پاڻ |
کان وڌيڪ خرچ نہ ٿيندو ھوس. اھڙيءَ رٿ ڪري، ھو |
7173 |
DYNT.utf |
کي گذريل حڪومت جو نمڪخوار ڄاڻي، خانگي |
پاڻ |
جھڙي جڳھہ ملي ھا، پر ھن لوڪريءَ کان عار ٿي ڪيو ۽ |
7174 |
DYNT.utf |
کي لياقت ڪري اضافي جو حقدار ڪيو ھو، تڏھن |
پاڻ |
بدلي مھمل رکڻ لاءِ بہ لکيو ھئائين، پر جڏھن ھن |
7175 |
DYNT.utf |
کي مسئھور ڪري سگھندس. ٻسن-ٽسن صاحبلوڪن |
پاڻ |
جو ڄاتائين ٿي نہ پنھنجي چالاڪي ۽ ايمانداريءَ ڪري |
7176 |
DYNT.utf |
کي مشھور ڪرڻ ۽ ھنن کي فائدي پھچائڻ جي ڪوشش |
پاڻ |
ليکينديون ھيون. انھيءَ جو وجھ ڏسي زينت بانوءَ |
7177 |
DYNT.utf |
کي موت کان بچايو. اھو جيئدان جو ھن کي مليو، |
پاڻ |
۽ ذري گھٽ ماريائونس ٿي، پر ھن گھڻا حيلا حوال ڪري، |
7178 |
DYNT.utf |
کي ٻيڻي تڪليف ۽ خرچ ۾ وجھڻ جو ڪھڙو ضرور؟ |
پاڻ |
جنھن کي پردو چئجي سو مطلب ھن مان ئي ٿو نڪري تڏھن |
7179 |
DYNT.utf |
گھڻو خوش ٿيو. |
پاڻ |
سان واقفيت ٿئي ۽ زماني جو آزمودو بہ حاصل ٿئي، سو |
7180 |
DYNT.utf |
مال سوڌو ڀڄي ويا. |
پاڻ |
کي ڌڪ ھڻي ماري وڌانون ۽ پٽس کي ڦَٽي ڇڏيائون ۽ |
7181 |
DYNT.utf |
ماڻھن کي ڪوشش ڪرڻ سولي ٿي. خاص ڪري جڏھن |
پاڻ |
۾ ٿورو گھڻو چوڻ چائڻ ٿيو ھو، پر سندس مئي کان پوءِ |
7182 |
DYNT.utf |
مائٽن تي بار آھي، تڏھن وري زال پرڻجي وڌيڪ |
پاڻ |
۾ شادي ڪرڻ مان ڇا حاصل آھي. پھربن تہ ماڻھو جڏھن |
7183 |
DYNT.utf |
ماٺ ڪري پرڀرو وڃي ويھي رھيو، ۽ نوڪر کي |
پاڻ |
خوش ٿيو. ڪاوڙ ڍري ٿيس، ھن کي شاباس شاباس ڪيائين، |
7184 |
DYNT.utf |
مسلمان ۽ سکر ماڻھو ھو ۽ بمبئيءَ جھڙي شھر |
پاڻ |
ھي ڪيترن ئي زبانن ۾ ھوشيار ھو، ۽ |
7185 |
DYNT.utf |
مسلمان ۽ قابل ۽ تجويز وارو ماڻھو ھو، تنھن |
پاڻ |
جي ڪامورن سان دوستيءَ جو رستو رکيو ھو ۽ ٻيو وري |
7186 |
DYNT.utf |
نہ اچڻ کان گھڻوئي ارمان ٿيو. ھيڏي وڏي سفر |
پاڻ |
جي خوشيءَ کان مُئيءَ دل ۾ ساھ پيو، اگرچہ اوھان جي |
7187 |
DYNT.utf |
نہ پاري ڪتا ڌاري.' خدانخواستہ اوکو سوکو |
پاڻ |
تيستائين شادي رڳي فضولي آھي، چوندا آھن تہ ` |
7188 |
DYNT.utf |
نہ ملما آھمون، تنھنڪري ڄاتم تہ اچي اوھان |
پاڻ |
ڪم لاءِ نہ آيس. ڪيترا نہ ڏينھن ٿي ويا آھن، جو |
7189 |
DYNT.utf |
واريءَ ڪوٺيءَ ۾ فرش ڪري، دسترخانو وڇايو |
پاڻ |
زينت بانو |
7190 |
DYNT.utf |
وجھ ڏسي، اچي زينت جو پاسو ورتائين. چوڻ |
پاڻ |
وھنجڻ، تنھن کي بختاور ميٽ تيل ۽ پاڻي ڏئي آئي. |
7191 |
DYNT.utf |
وري ويھي قرآن پڙھڻ لڳي. بختاور ڪلاڪ کن |
پاڻ |
تنھن جو سمجھايو ۽ پئسا ڏيئي ھن کي روانو ڪيائين. |
7192 |
DYNT.utf |
وقت بوقت شادي مراديءَ ۾ آٿ ويھ ڪندو ھو، |
پاڻ |
خان جو رستو ھوندو ھو، سو ھو وٺيو آيو، ۽ ھنن سان |
7193 |
DYNT.utf |
ويندو ھو، سو اڌ ٻاھران ئي کائي، کپائي، |
پاڻ |
کڻڻ لڳو؛ پيشن وٺڻ لاءِ ماءُ جي پاران آفيس ڏي ھي |
7194 |
DYNT.utf |
وٽ رکندو ئي ڪين يا جي رکيائيہ تہ بہ محبت |
پاڻ |
۾ شڪ پوي تہ عجب ڪونھي. تنھنڪري يا نہ مون کي |
7195 |
DYNT.utf |
وٽ رکي، پوءِ ھڪڙي-ھڪڙي مضمون تي واري سان |
پاڻ |
لاءِ چونڊي مختصر طرح جدا جدا مضمونن جي ياد داشت |
7196 |
DYNT.utf |
وٽ ويھاريس، پوءِ دڪان بند ڪوي، ھن کي ٻار |
پاڻ |
ڏٺائين بہ اشراف ۽ غرڍب، تنھن سج لٿي تائين آتيئي |
7197 |
DYNT.utf |
وٽ وٺي ويھاريائين ۽ خواب جي ڳالھ ڪري ٻڌايائينس |
پاڻ |
بختاور کي اٿاريائين، جا ٽپ ڏيئي اٿي. ھن کي آھستي |
7198 |
DYNT.utf |
وڃي پنھنجي ھنڌ تي ليٽي. ننڊ جي خمار ۾ ھئي، |
پاڻ |
انھيءَ جاِ ۾ آئي، انھي ڏينھن ڪچيءَ سومھڻيءَ جو |
7199 |
DYNT.utf |
وڃي گھوڙي کي ٻڌي، ھنو لاھي، گاھ ڏيئي، اچي |
پاڻ |
اوھان جي لاءِ آندي اٿم، تنھن جو بلو ڪريو.'' پوءِ |
7200 |
DYNT.utf |
وڌي ٿو. جا چڱي شيءِ ڏٺل ناھي، پر ٻڌجي پيئي |
پاڻ |
دنيائي شين نہ ڏسڻ ڪري اندر وارن جو حرص گھٽجي نٿو، |
7201 |
DYNT.utf |
وڌيڪ ٿيو؛ سو ھوءَ ماءُ وانگي ھن کي پاليندي |
پاڻ |
کي ھن پورھيت جو کپ ھو تہ ھاڻي زال جي مئي کان پوءِ |
7202 |
DYNT.utf |
وڏي شھر جي آھين.'' ايترو بہ ٻڌايو ھئائينس |
پاڻ |
تہ ``اتي تون ھن کان وڌيڪ سکيو گذاريندينءَ، جو تون |
7203 |
DYNT.utf |
ھلنديون آھيون، تدھن ھن جو ڪم اھو لکڻ پڙھڻ |
پاڻ |
فتح خان جي ڌيءُ ڪين لکي پڙھي ڄاڻي؟ جڏھن ڪڏھن |
7204 |
DYNT.utf |
ھليو آيو. |
پاڻ |
سمجھائي آيس، پوءِ ھن ويچاريءَ کي اندر روانو ڪري |
7205 |
DYNT.utf |
ھن جو احسانمند ٿيو. نڪا ٻي شڪ جي ڳالھ رھي، |
پاڻ |
عمردرازخان کي ڪو ڊپ ملڪ کسجڻ جو ڪونہ ٿيو، |
7206 |
DYNT.utf |
ھن سان صحبت ڪرڻ جي گھڻي خواھش ڪئي. |
پاڻ |
امير جي زال آھي ۽ ڏاڍي ھوشيار آھي، تنھنڪري ھنن |
7207 |
DYNT.utf |
ھن کي پيو پڙھائيندو ھو، تڏھن بہ پوليٽيڪل |
پاڻ |
پٽ منصور عليءَ جي تعليم ۾ گھڻي رنڊڪ ٿي. اگرچہ |
7208 |
DYNT.utf |
ھن کي وڌيڪ فرحت ۽ لذت اھا ھئي، جو ھي ٻيئي |
پاڻ |
جي گھر ۾ ھئڻ سان ٿيندا آھن، سي سڀ ھن وٽ موجود ھئا. |
7209 |
DYNT.utf |
ھن کي ھمٿ آئي، ۽ ھيترن جي وچ ۾ پنھنجي سنگت |
پاڻ |
ماڻھن جي وچ ۾ کلئي منھن رھڻ ۽ ڳالھائڻ ٻولھائڻ ڪري |
7210 |
DYNT.utf |
ھن ۾ ٻين مسلماني ٻولين سان گڏ انگريزي ٻولي |
پاڻ |
کي ايتري علميت نہ ھئي، جيتري زينت بانوءَ کي ھئي، |
7211 |
DYNT.utf |
ھنن جي خراب حالت ڏسي حسد کان خوش ٿيندا |
پاڻ |
ڪو وڏو ھو جو ھن کي سمجھائي، جيڪي دشمن ھئن سي تہ |
7212 |
DYNT.utf |
ھنن جي گھر جو جيڪو پورھيو مناسب ڄاڻدي ھئي |
پاڻ |
۾ پئسو ڪونہ ھو، تنھنڪري ھو ماني کارائيندا ھئس، ۽ |
7213 |
DYNT.utf |
ھنن سان مليو پيو گذاريندو آھي، تھڙيءَ |
پاڻ |
مڙس ھوندو آھي، انھيءَ جي چئي چائي ۾ رھندا آھن، ۽ |
7214 |
DYNT.utf |
ھنن وٽ ويندو بہ ڪتن ھو. ھن جي پيدائش ھرطرح |
پاڻ |
وارا ٿيا. ڪي تہ پاڻيھي سندس گھر سيق وٺڻ ايندا ھئا. |
7215 |
DYNT.utf |
ھوشيار، تھڙيون سندن زالون. اھو سڀ ڇا کان |
پاڻ |
آھن، تھڙو زالن کي. انگريز ماڻھن جو حال ڏس تہ جھڙا |
7216 |
DYNT.utf |
ھو، پڻس ھو، سندس زال ھئي، جنھن جو نالو |
پاڻ |
ماڻھو اٽڪل وارو ھو، گھر ۾ ڀاتي پورا پنا ھئن- |
7217 |
DYNT.utf |
ٻارن ٻچن سان رھيو ھو، تنھنڪري ھاڻ ڇڙو رھڻ |
پاڻ |
ھئي، جنھن جي لڇڻن جي چڱي خبر ھيس. ھيترا ڏينھن |
7218 |
DYNT.utf |
ٻاھر جي ڪمن ۾ مڙس جي مددگار ۽ صلاحکار ھئڻ. |
پاڻ |
جو ڪم آھي گھر جو سڀ ڪم ڪار سنڀالڻ؛ نہ رڳو ايترو پر |
7219 |
DYNT.utf |
ٿئي ۽ جيئن ڇوڪرين جو تعداد وڌندو وڃي، تيئن |
پاڻ |
جھڙو بندوبست رکائجي. سيکارڻ واري زينت بانو |
7220 |
DYNT.utf |
ڊپ ٿيو، ۽ ڀڄڻ جو رستو بند ڏٺائين. جڏھن فوجدار |
پاڻ |
ٻيا بہ ٻاھران آيا، تن کي ڏسي، زينت بانوءَ کي |
7221 |
DYNT.utf |
ڏني ھئاڻينس، سا بلڪل چالاڪ ٿي ويثي ھئي. |
پاڻ |
ھن جي زال کي چڱي تعليم تہ اصل مليل ھئي، ٻي وري |
7222 |
DYNT.utf |
ڏي منھن مٽيل دَتائين، پر تڏھن بہ ھن جي |
پاڻ |
جي پرواھ ئي ڪانہ ھوندي ھيس، تڪي ڪڏھن سلطان ئي کي |
7223 |
DYNT.utf |
ڏٺي ھئائين، تنھن جي ڏڍ تي دل ۾ اھو ٺھراءُ |
پاڻ |
نيٺ مڙس جي جا محبت ھاڻي |
7224 |
DYNT.utf |
ڪالھ صبح جو رٿ پئي ڪئي، سي تہ ھتي نظر ۾ |
پاڻ |
ھٿ ڇُھڻ کان پري بيئي آھي. اھي ٻہ - ٽي جايون، جن جي |
7225 |
DYNT.utf |
ڪشالو کري، گھر ۾ انگريزي توڙي فارسي ۽ ھندستاني |
پاڻ |
۾ ٻاڻ بہ انھيءَ جو وڌيڪ محاورو رکي؛ تنھنڪري ھوءَ |
7226 |
DYNT.utf |
ڪماند جا ٽڪر کائيندي ھلي. |
پاڻ |
ڦري کڻي ٻار جي ھٿ ۾ ڏنائين، جو کائيندو ھليو ۽ |
7227 |
DYNT.utf |
ڪنھن پاسي ھلي ويندي ھئي ۽ زينت پيئي سودو |
پاڻ |
مدد لاءِ ھٽ تي وٺي نيئي ويھارڻ لڳي. بعضي وقت تہ |
7228 |
DYNT.utf |
ڪير آھيون. ھاڻي منھن مٿي ڪري مون کي ڪو دلاسو |
پاڻ |
بہ پنھنجن ٻارن جا اھڙا بندوبست پئي ڪيا آھن، تڏھن |
7229 |
DYNT.utf |
۾ اھڙ گَھرا ٿي ويا جو ڄڻ اڳي جا واقف ھئا. |
پاڻ |
نہ ھو، پھرين ڏينھن کان وٺي ھنن جي دل ٻجھي ويئي ۽ |
7230 |
DYNT.utf |
۾ ايتريقدر جھيڙو ٿي پيو، جو منڊم وڃي سرڪاري |
پاڻ |
ڪُتي ٻلي واري ريڙھ پيڙھ وڃي رھي. ھڪڙي ڀيري ھنن جو |
7231 |
DYNT.utf |
۾ ايندڙ رات جي چوريءَ جي ڪا صلاح ڪرڻ آيا |
پاڻ |
ڳالھيون ڪيون. اھي ھن جا راتوڪا سنگتي ھئا، جي وري |
7232 |
DYNT.utf |
۾ اٿ - ويھ ڪندا ھئاسين. اڄ اجھو ائين آھي، |
پاڻ |
دؤر ھوندو ھو، تڏھن تہ توکي ياد ھوندو تہ ڪھڙي نہ |
7233 |
DYNT.utf |
۾ بحث ھليو، جو مختصر طور ھيٺ ڏجي ٺو! |
پاڻ |
ڪنھن ھندستاني ڪتاب پڙھندي، بردي جي نسبت ۾ ھنن جو |
7234 |
DYNT.utf |
۾ بيشڪ خوش گذاريندا ۽ گھر چڱو ھلائيندا، |
پاڻ |
پوءِ خيال ڪيو تہ منڊم سان شادي ڪرڻ ڪري زال مڙس |
7235 |
DYNT.utf |
۾ پرچي خوش تي ويھي رھيا. ھو سڀئي گڏجي وري |
پاڻ |
تہ روئڻ اچي ويو، پوءِ نيٺ ھن کي معافي ڏنائون، ۽ |
7236 |
DYNT.utf |
۾ پھي اھو ٺھراءُ ڪيو تہ في الحال علي رضا |
پاڻ |
آخر ٻنھي گھرن |
7237 |
DYNT.utf |
۾ پھي، ھيءُ ٺھراءُ ڪيائون تہ ھڪڙي چڱي پوشيدہ |
پاڻ |
انھيءَ بابت ھن پنھنجي زال سان صلاح ڪئي. آخر |
7238 |
DYNT.utf |
۾ پھي، ٺھراءُ ڪيو تہ پئسا تہ قابو رکيا |
پاڻ |
وٺڻ جي نسبت دل تي ديني خطرو گذرين، تڏھن بہ ھنن |
7239 |
DYNT.utf |
۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائون تہ اھا شادي، جا ٿيندي |
پاڻ |
ڳالھين بابت ھنن ٻنھي جي ھڪڙي راءِ ھئي. ان موجب |
7240 |
DYNT.utf |
۾ چڱا چڱا دليل ھلايا ۽ حجتون آنديون، مگر |
پاڻ |
انھن مٿين ڳالھين جي ٺھرائن ۾ ھنن ٻنھي جوانن |
7241 |
DYNT.utf |
۾ حياتيءَ دم تائين پيا ڳن ڏيندا؛ سو جي |
پاڻ |
ڪندا، لڪي زال مڙس جا مائٽ کين ڪم ايندا - پنھنجي سر |
7242 |
DYNT.utf |
۾ خلاصو رستو دوستيءَ جو ٿي ويو ھو. |
پاڻ |
ھڪ اسڪول ۾ گڏ بہ پڙھي ھئا، تنھنڪري ھنن جو وري |
7243 |
DYNT.utf |
۾ خوش رھندا ايندا ۽ جي ٻيءَ طرح تہ پوءِ |
پاڻ |
ڳن ڏيندا؛ سو جي ٻئي چڱا ھوندا تہ غريبيءَ منجھ بہ |
7244 |
DYNT.utf |
۾ خوشين ۽ چرچا ڪرڻ لڳا ۽ علي رضا تہ پنھنجن |
پاڻ |
جو ھيڏو سارو ٽڪر کڻي وات ۾ وڌس، پوءِ تہ سڀئي |
7245 |
DYNT.utf |
۾ رستو ھوندو ھو، سو سندن مئي کان پوءِ بہ |
پاڻ |
۽ فتح خان جي حياتيءَ جي ڏينھن ۾ جو آنھن جي گھرن جو |
7246 |
DYNT.utf |
۾ صحبت ڪري، وري ھليون وينديون ھيون، ۽ وري |
پاڻ |
خاص مضمون تي گفتگو ڪندي ھئي. ڪلاڪ-ٻہ اتي گذاري، |
7247 |
DYNT.utf |
۾ صلاح بہ ڪئي ھئي ۽ مرڻ مھل وصيت بہ ڪئي |
پاڻ |
ڏينھن پاڻ بہ دم ڏنانين. ھنن ٻنھي ڄڻن اڳيئي |
7248 |
DYNT.utf |
۾ صلاح ڪندا ھئا. |
پاڻ |
جي نسبت ۾ گفتگو ڪندا ھئا ۽ ان جي تياريءَ بابت |
7249 |
DYNT.utf |
۾ صلاح ڪيائون تہ جي ھلجي تہ اڳ ۾ ڪنھن کي |
پاڻ |
ھيترن جي مرضي ڏسي علي رضا بہ قبولدار ٿيو. |
7250 |
DYNT.utf |
۾ صلاح ڪيائون تہ متان اھڙو وقت وري ھٿ نہ |
پاڻ |
کي دولتمند ٿي ڄاتو. ھنن جو گڏجڻ اتفاق سان ٿيو ھو، |
7251 |
DYNT.utf |
۾ صلاح ڪيائون تہ ``ھن ڇوڪريءَ کي کڻي ھلجي، |
پاڻ |
نيٺ جڏھن ٻئي وسيلي جو آسرو ڪونہ رھين، تڏھن |
7252 |
DYNT.utf |
۾ کلي ڳالھيون ڪري سڀ سمھي رھيا. |
پاڻ |
بہ ماٺو ھو، ڏاڍو لذت جھڙو وقت ھو. ڳچ رات تائين |
7253 |
DYNT.utf |
۾ گستاخ رھندا ھئا، جو پَڪ ھين تہ سگھوئي |
پاڻ |
علي رضا ۽ حامد علي پاڻ ۾ گڏبا ھئا تہ اڳي کان وڌيڪ |
7254 |
DYNT.utf |
۾ گھڻا جھيڙا ڪندا آھن. پر سرائي مرحوم جي |
پاڻ |
ڳالھ کي ھتي جا ماڻھو گار سڏيندا آھن ۽ انھيءَ تي |
7255 |
DYNT.utf |
۾ گھڻا ڄڻا ھئا. سي سڀ تہ انھيءَ اوطاق ۾ |
پاڻ |
۽ ٻيءَ تاريخ رات جو اڌ رات مھل اندر باھ لڳائجي. ھي |
7256 |
DYNT.utf |
۾ گڏبا ھئا تہ اڳي کان وڌيڪ پاڻ ۾ گستاخ رھندا |
پاڻ |
ٿئي. ھن کان پوءِ جڏھن ڪڏھن علي رضا ۽ حامد علي |
7257 |
DYNT.utf |
۾ مائٽي ٿي وين.'' |
پاڻ |
شيخ آھي، تنھن سان ماستر جو رستو ھو، پوءِ تہ نيٺ |
7258 |
DYNT.utf |
۾ مناسب ۽ شائستيون رانديون ڪديون ھيون؛ |
پاڻ |
گھمڻو ڦرڻو ۽ کلڻو ڳالھائڻو ٿيندو ھو. ڪڏھن ڪڏھن تہ |
7259 |
DYNT.utf |
۾ ودھي صحبت ڪيائون، نہ گذريل وقت جي ڳالھ |
پاڻ |
کي گھمائي ڏيکاريون. پوءِ ھڪڙي ڏينھن ماني کائي، |
7260 |
DYNT.utf |
۾ وري ٻاھر ويٺي صحبت ڪئي. |
پاڻ |
جي نوڪري ڏيئي موٽي آتي آيو ھو - جو ٻنھي يارن |
7261 |
DYNT.utf |
۾ وقت بوقت تڪرار ڪندا ھئا. |
پاڻ |
۽ انھيءَ بابت بہ پٽ کي سمجھائيندو ھو، تنھن تي |
7262 |
DYNT.utf |
۾ ويھي مال ورھائڻ لڳا؛ گھڻيءَ ريڙھ پيڙھ |
پاڻ |
بہ لاھي ھڪ پاسي ويھاريائون. پاڻيءَ ڍڪ پِي، پوءِ |
7263 |
DYNT.utf |
۾ ويٺي ڳالھايو - تيتري ۾ زينت بانو اٿي بورچيخاني |
پاڻ |
مائي جان بيبي ۽ مائي شھربانو |
7264 |
DYNT.utf |
۾ ھيڏي ھوڏي جو ڳالھيون ڪري ٺھي وييون. زينت |
پاڻ |
پوءِ تہ |
7265 |
DYNT.utf |
۾ ٺھراءُ ڪري ڇڏيو ھئائون تہ ڏسندي مھيني |
پاڻ |
۽ ٻارن جي آسائش لاءِ ڪي ڪوچ بہ وجھارائي ڇڏيائين. |
7266 |
DYNT.utf |
۾ ڏاڍي چٽا ڀيٽي کاڌي آھي'' |
پاڻ |
۽ آھستي چوڻ لڳيس تہ ``مائي! اڄ ڏينھن جو مون ۽ زينت |
7267 |
DYNT.utf |
۾ ڪرڻ لڳا ۽ حامد وري جھڙيءَ ملرح علي رضا |
پاڻ |
سندس فضيلت ۽ ماليءَ جي چڱي ٿيڻ وغيرہ جون ڳالھيون |
7268 |
DYNT.utf |
۾ ڳالھيون ٻولھيون ڪري ٺھراءُ ڪيائون تہ |
پاڻ |
جي گذران لاءِ ڪنھن پڪي بندوبست ڪرڻ جو ٺھراءُ ڪيو. |
7269 |
DYNT.utf |
۾ ڳالھيون ڪري، ٽيئي ڄڻا سنبري ھڪڙي پاسي |
پاڻ |
جي چوريءَ جي ڪا صلاح ڪرڻ آيا ھئا. ڪلاڪ-اڌ تائين |
7270 |
DYNT.utf |
۾ ڳالھيون ڪنديون بازار ڏيئي ھليون. پھريائين |
پاڻ |
آيا ۽ زينت بانو |
7271 |
DYNT.utf |
.'' |
پاڻ |
ڀرڻ جو يا ٻيو ڪم ڪري تہ ڪري، نہ تہ اھا ڪوٺي اھا |
7272 |
DYNT.utf |
جي ڪتابن سان گڏ سندس جاءِ ۾ رکي ھولدي ھئي. |
پاڻس |
منھن پئجي ويو ھو. ھن جي تصوير بہ ڀاڻس وٽ ھئي، جا |
7273 |
DYNT.utf |
آگبوٽ تي ايندس. مگر تاڪيد ڄاڻي، انھيءَ |
پاڻھي |
کان سواءِ ھليا ايندؤ. آگبوٽ پھچڻ ڏينھن آءُٗ |
7274 |
DYNT.utf |
پنھنجا ڪم ڪندو. دل ۾ ڪو بہ فڪر نہ ڪر.'' |
پاڻھي |
تہ ھھڙو املھ ماڻڪ رھجي ڪين ويندو. خدا تي کڻي رک، |
7275 |
DYNT.utf |
پنھنجي زال جو بندوبست ڪندس، اوھان کي ھلاڪي |
پاڻھي |
سودو پسند ناھي. آءُٗ جڏھن شادي ڪرڻ جھڙو ٿيس، تڏھن |
7276 |
DYNT.utf |
پيئي ڪندي ھئي، جھڙوڪ پاڻي پبارڻ، ٻارن |
پاڻھي |
کان سواءِ ٻيو بہ اٿي-ويُيءَ جو ھذڪو ڪم ھيءَ |
7277 |
DYNT.utf |
لولو مانيءَ جو پيو ملندو!'' |
پاڻھي |
بندي جي گھر کان وري بہ اللّھ جو گھر چڱو آھي، |
7278 |
DYNT.utf |
مون سان اھو ذڪر ٿي چورين، يا امان ڪو اشارو |
پاڻھي |
انھيءَ جي آسري ڇا لڳبو؟ پر دائي سچ تہ چؤ، تون اڄ |
7279 |
DYNT.utf |
ئي پئي ھليا. |
پاڻھي |
ويا. ڪڏھن تہ ٽيئي ڄڻا ننڊ ۾ پئجو ٿي ويا، ۽ ڏاند |
7280 |
DYNT.utf |
ڪاوڙ لڳند بئي. |
پاڻھي |
ٿيندينءَ، اولاد جو سيڪ ايندءِ؛ ڳالھ لہ مڃيندا تہ |
7281 |
DYNT.utf |
ڪن تي وجھنديس. ليٺ اھو بہ ھيڏو سارو اچي |
پاڻھي |
بہ چوڪريءَ جسو سماءُ وٺي ڏج. حامد عليءَ کي آءُٗ |
7282 |
DYNT.utf |
جي آمانت ياد پيئي، سو ڊوڙ پائي سڀ ڳھ اڳڙيءَ |
پانوءَ |
ھنن جي سنبرڻ مھل صديق کي زينت |
7283 |
DYNT.utf |
آيو ۽ حامد کي پنج ورھيہ سخت قيد مليو. |
پاڻي |
ھليو. ھنن چئن چورن مان ٻن کي ڦاسي ملي ۽ ٻن کي کارو |
7284 |
DYNT.utf |
اچڻ لڳو، سو آگھي مڙس کي چوڻ لڳي تہ ``تڏھن |
پاڻي |
زينت کي اتي اکين مان |
7285 |
DYNT.utf |
پبارڻ، ٻارن جا ڪپڙا سبڻ، ٻارن کي وھنجارڻ. |
پاڻي |
جو ھذڪو ڪم ھيءَ پاڻھي پيئي ڪندي ھئي، جھڙوڪ |
7286 |
DYNT.utf |
پيائين ۽ منھن ڌوتائين. ھنن پڇيس تہ ``مائي |
پاڻي |
ٿڪجي پئي ھئي، سا لنگھي اوتاري ۾ آئي ۽ اچي مٽن مان |
7287 |
DYNT.utf |
پيجئين ۽ ساھي کڻجئين.'' |
پاڻي |
ھڪڙو فقير ۽ سندس زال رھن ٿا. اتي جي ٿڪجين تہ لڙي |
7288 |
DYNT.utf |
پيئڻ جي لاءِ اٿي. پاڻيءَ حي ھڪڙي وڏي گگھري |
پاڻي |
سڀ سمھيا پيا ھئا، ڪنھن کي جاڳائڻ بہ دل نہ چيس. |
7289 |
DYNT.utf |
پيئڻ ويئي آھي، تختي کي ڏيڪ ڏيندي ڪِري پيئي |
پاڻي |
ڪونہ لڌو؛ تنھن مان صاف معلوم ٿيو تہ گگھريءَ مان |
7290 |
DYNT.utf |
ٿي ڪڍيائين تہ اوچتو اھو تختو، جو لوھ جي |
پاڻي |
ڪين ھئي. پاسي واري تختي کي ٽيڪ ڏيئي، گگھريءَ مان |
7291 |
DYNT.utf |
ڀرڻ لاءِ وٽو کڻي ڏاڪڻ تي آئي. |
پاڻي |
سان ٻڌل، ھوا ۾ ٺرڻ لاءِ رکي ڇڏي ھئائون. تنھن مان |
7292 |
DYNT.utf |
ڏئي آئي. پاڻ وجھ ڏسي، اچي زينت جو پاسو ورتائين. |
پاڻي |
شھربانو ويئي وھنجڻ، تنھن کي بختاور ميٽ تيل ۽ |
7293 |
DYNT.utf |
ڪري بس ڪيو ھئائين. اتي ئي ماٺ ڪيو، ڳان تي |
پاڻي |
خان مرحوم جي زال، صفي ۾ منجي وجھيو ويٺي ھئي. ڏندڻ- |
7294 |
DYNT.utf |
ڪندو ھو. نيٺ ٿورو ٿورو ڪري اسڪول بہ ڇڏي |
پاڻي |
کان رھي پوندو ھو؛ ۽ سنگتين سان باغن ۾ وڃي پيالا |
7295 |
DYNT.utf |
آءُٗ ڪندس.'' |
پاڻيھي |
ڪيو آھي، باقي رھيو ٻاھر جو ڪم، سو مون تي آھي، |
7296 |
DYNT.utf |
خاطري ڏينديسانس. |
پاڻيھي |
پيس، تڏھن ضرور مون سان ڳالھئين پوندو، پوءِ آءُٗ |
7297 |
DYNT.utf |
سندس گھر سيق وٺڻ ايندا ھئا. پاڻ ھنن وٽ ويندو |
پاڻيھي |
تنھنڪري ھن وٽ بہ وڏا صاحبلوڪ پڙھڻ وارا ٿيا. ڪي تہ |
7298 |
DYNT.utf |
عرض ڪنديس.'' |
پاڻيھي |
منھنجي روزي لکيل آھي، ڪنھن ڏينھن اوھان کي آءُٗ |
7299 |
DYNT.utf |
ڇڏي ھلي ويئي، ڪا گھر جي شيءِ شڪل چورائي |
پاڻيھي |
ھڪڙي ڪڍي ٻي رکيائين، ٻي ڪڍي ٽين رکيائين ڪا |
7300 |
DYNT.utf |
ڪو وجھ مليو آھي، تڏھن انھيءَ جو فائدو وٺڻ |
پاڻيھي |
۾ وري ڪو اھسڙو چڱو بندوبست ٿئي نہ ٿئي، ھاڻي جڏھن |
7301 |
DYNT.utf |
ڳالھ ڳاڻي ڏينھن-ٻن ۾ اوھان کي جواب ڏينديس.'' |
پاڻيھي |
لڳس. زينت چيو تہ ``مائي، آءُٗ ھينئر ڇا چوان، آءُٗ |
7302 |
DYNT.utf |
اند ران ڌڪي ٻاھر مس ڪڍيو، تہ آگبوٽ پري |
پاڻيءَ |
سوڌي تختي سان گڏ ڌو وڃي سمنڊ ۾ پيئي. ھن کي اڃا |
7303 |
DYNT.utf |
تي ڪا شيءِ ٽُلڪندي ڏسي لڙي آئي، مھاڻن ويجھو |
پاڻيءَ |
اھڙي ھڪڙي ٻيڙي اوچتو آسپاس جي لنگھي، سا پري کان |
7304 |
DYNT.utf |
جو رنگ ڏسندي ھئي، مٿان بيٺي ھنن سان ڳالھيون |
پاڻيءَ |
ھئي، اتي وڃي ٿڌيءَ ھوا ۾ بيھندي ھئي ۽ آسمان ۽ |
7305 |
DYNT.utf |
جو لوٽو ڏنائونس، جنھن مان ھن گرڙيون ڪيون |
پاڻيءَ |
پُسيل ڪپڙا لاھي ڏئي. ھن ائين ڪيو، پوءِ مٺي |
7306 |
DYNT.utf |
جي بہ مدد اچي ٿي سگھين. |
پاڻيءَ |
ھئا، جي کوھ تي بہ آباد ٿي سگھڻ جھڙا ھئا ۽ واھ جي |
7307 |
DYNT.utf |
حي ھڪڙي وڏي گگھري ساڻ ھين، سا سانجھن جو |
پاڻيءَ |
کي جاڳائڻ بہ دل نہ چيس. پاڻي پيئڻ جي لاءِ اٿي. |
7308 |
DYNT.utf |
ڍڪ پِي، پوءِ پاڻ ۾ ويھي مال ورھائڻ لڳا؛ |
پاڻيءَ |
پيا، ۽ زينت بانوءَ کي بہ لاھي ھڪ پاسي ويھاريائون. |
7309 |
DYNT.utf |
۾ ھن جي ضرورت تہ قرض کڻڻ لڳو؛ پيشن وٺڻ لاءِ |
پاڻيءَ |
کپائڻ لڳو. رنڊيبازيءَ ۾ توڙي سنگتين جي پيالي |
7310 |
DYNT.utf |
۾ ٽُلڪي، ۽ لھرن تي لڏي. جڏھن ڏينھن ٿيو، |
پاڻيءَ |
ٿيڻ ۾ باقي جيڪي ٻہ-ٽي ڪلاڪ ھئا، سي ھوءَ پئي اتي |
7311 |
DYNT.utf |
۾ ڀچي پيئي ھئي، ۽ ڌڪن ۾ ساڻي ٿي ٻيئي ھئي، |
پاڻيءَ |
ھوءَ |
7312 |
DYNT.utf |
۾ ڪِرڻ ڪري، جو ھن کي ڌڪو آيو، ۽ وري سمنڊ |
پاڻيءَ |
ٻک وڌا، انھيءَ سگھو ئي مٿي کڻي آندس. پر آگبوٽ تان |
7313 |
DYNT.utf |
جو اکين، نڪ ۽ وات ۾ بيس، تنھن ھن کي موڳو |
پاڻي، |
۾ ڪِرڻ ڪري، جو ھن کي ڌڪو آيو، ۽ وري سمنڊ جو کارو |
7314 |
DYNT.utf |
توڙي سندس ڌيءَ زينت بانو، سبڻ ڀرڻ جي ڪم |
پاڻ، |
تي ھنن جو گذران ٿيندو ھو؛ تنھن کان سواءِ اھا مائي |
7315 |
DYNT.utf |
تھڙا ھنن جا ٻار تعليم ڪري سڌرندا بہ ويا |
پاڻ، |
اھڙا ڇھءست ورھيہ ٻيا بہ ھنن کي اتي گذريا. جھڙا ھي |
7316 |
DYNT.utf |
يا ٻين واڻين کان ڪپڙا وٺي ايندي ھئي، ۽ |
پائولين |
ھونديون ھيون. بختاور ڪڏھين ڪڏھين شھر ۾ وڃي |
7317 |
DYNT.utf |
بہ خدا جي واٽ ۾ نہ ڏئي، غريبن کي دڙڪا تاب |
پائي |
ڪنجوس آھي، جو کاڻي مانيءَ تان کَل بہ نہ لاھي ۽ |
7318 |
DYNT.utf |
پيشانيءَ تي چمي ڏنائين، ۽ چيالينس تہ ``امان، |
پائي |
ڳالھ نہ وسارج'' ۽ زينت کي وري بہ ھلڻ مھل سڏي ڀاڪر |
7319 |
DYNT.utf |
درکان ٻاھر ٿيس، تہ بازار وھندي منھنجو |
پائي |
جند ڇڏائڻ جو ڪو بلو ڪجي. ھاڻي ڏينھن ڏٺو آھي، جي سٽ |
7320 |
DYNT.utf |
روئڻ لڳو. ھنن جو اھڙو حال ڏسي، ٻين ماڻھن |
پائي |
خبر ملڻ کان اڳ ئي، ھنن سان گڏ، ھو ماءُ کي ڀاڪر |
7321 |
DYNT.utf |
سڀ ڳھ اڳڙيءَ ۾ ٻڌل کڻي آيو، ۽ سندس حوالي |
پائي |
مھل صديق کي زينت پانوءَ جي آمانت ياد پيئي، سو ڊوڙ |
7322 |
DYNT.utf |
گڏيا. ھنن بہ ڪوڙ ڪري منھن ھيٺ ڪري ھنن سان |
پائي |
اوڇنگارون ڏيندا اندر گھرڙي آيا ۽ اچي ھنن کي ڀاڪر |
7323 |
DYNT.utf |
ماڻ لڳيس ۽ چوڻ لڳي تہ ``ابا، مون سان تہ ڳالھ |
پائي |
زينت وڃي جان بيبيءَ جي پيرن تي ڪِري، جا ڀاڪر |
7324 |
DYNT.utf |
مسريءَ جو ھيڏو سارو ٽڪر کڻي وات ۾ وڌس، |
پائي |
جان بيسيءَ ڊوڙ |
7325 |
DYNT.utf |
مليو. ڏاڍو ملوڪڙو ٻار آھي. ماشاءِ اللّھ |
پائي |
وڙڳائبا. سندس پٽ ڊوڙي مون وٽ آيو، اچي مون کي ڀاڪر |
7326 |
DYNT.utf |
موڪلايائين. ۽ انھيءَ کي بہ زال جي خدمت |
پائي |
۽ پنھنجي زال جي پارت ڪيائينس. وري مريم کي ڀاڪر |
7327 |
DYNT.utf |
مون جھڙيون ڏھ دايون تنھنجي اڳيان ڪمائين. |
پائين، |
گھر جيڪڏھن تنھنجو وڃڻ ٿئي، تہ ھزارن جا ڳھ ڳٺا |
7328 |
DYNT.utf |
جي تعريف مان ڍاپندو ئي ڪين ھو. |
پائيءَ |
پاڙي اوڙي جو ماڻھو ڪڏھن اتي ويندو ھو تہ سندس سگھڙ |
7329 |
DYNT.utf |
ڪڍي اٿس. ڪھڙي نہ آرام سان مڙس جي ڪکن ۾ ويٺي |
پاڙ |
ھئي، چوڻ لڳي تہ ``ڀلو ٿئيس، ناحق رلائي، اسان جي |
7330 |
DYNT.utf |
ڪھڙي پاسي آھي؟'' |
پاڙو |
تہ ``سائين، ڀلائي ڪري مون کي ڏس ڏي تہ لاڙڪن جو |
7331 |
DYNT.utf |
وڃ.'' سو ھن کي پاڻ اھو شغل سڀ کان وڌيڪ پسند |
پاڙھيندي |
ھن کي چيائين تہ ``مائي، تون اسانجن ٻارن کي قرآن |
7332 |
DYNT.utf |
اوڙي جو ماڻھو ڪڏھن اتي ويندو ھو تہ سندس |
پاڙي |
پنھنجي پنھنجي جاءِ تي رکيل ھوندي ھئي، جو جيڪو |
7333 |
DYNT.utf |
جا ويٺل آھيون. منھنجو ھتي اچڻ ٿيو، تڏھن |
پاڙي |
چيو تہ ``ھائو مائي، آءُٗ بہ سنڌ جي آھيان. ھڪڙي |
7334 |
DYNT.utf |
جو چڱو مڙس آھي. في الحال دل ۾ اھو ٺھراءُ |
پاڙي |
موس جو نالو بہ سجھبس ٿي تہ فضل محمد آھي ۽ لاڙڪن جي |
7335 |
DYNT.utf |
جو نيڪ مرد آھي ۽ اشراف ماڻھو آھي، ۽ اسان |
پاڙي |
ھئائينس تہ ``منھنجو گھر وارو فضل محمد لاڙڪن جي |
7336 |
DYNT.utf |
جو نيڪ مرد ھو، وسعت وارو ماڻھو بہ ھو. سندس |
پاڙي |
فضل محمد لاڙڪ ھن |
7337 |
DYNT.utf |
جو ڏس پڇائيندي پڇائيندي، اچي انھيءَ پاڙي |
پاڙي |
ويٺا ھئا، يا گھور ڪندا وتيا، تن کان لاڙڪن جي |
7338 |
DYNT.utf |
جون زالون اتي اينديون ھيون، انھن کي قرآن |
پاڙي |
ڪڏھن ڪڏھن ھوءَ ويھي کھر جي ڀاتين کي، يا ٻيون جيڪي |
7339 |
DYNT.utf |
جي ھڪڙي ٻي بہ زال چاند بيبيءَ جي ذات جي |
پاڙي |
|
7340 |
DYNT.utf |
وارن جي حال جي توکي خبر آھي تہ کلڻ ۽ ٽوڪن |
پاڙي |
ٻار کي گھر ۾ ويھارڻ جو وقت ڪونھي. پنھنجي مائٽن ۽ |
7341 |
DYNT.utf |
وارن کان بھتر ھاندي آئي، جيئن مٿي بہ اشارو |
پاڙي |
ڪري ھي قرض کان بہ ڇٽل ھئا، تنھنڪري ھنن جي حالت |
7342 |
DYNT.utf |
۾ لڪتي، جو شھر جي اوڀرين پاسي کان ھو. |
پاڙي |
جي پاڙي جو ڏس پڇائيندي پڇائيندي، اچي انھيءَ |
7343 |
DYNT.utf |
۾ مشھور ٿي ويئي. فضل محمد ھن کي گھر ۾ ٻبو |
پاڙي |
ھتي بہ وقت سر نماز ۽ قرآن پڙھڻ لڳي ۽ سگھوئي سڄي |
7344 |
DYNT.utf |
مٿس کلڻ ۽ ٽوڪون ڪرڻ لڳا، تہ بہ انھيءَ جي |
پاڙيسري |
انگريزي بہ پڙھڻ لڳو. اگرچ انھيءَ ڪري سندس عزيز ۽ |
7345 |
DYNT.utf |
جاءِ نصيب ٿيس. |
پاڪ |
جي نيٺ پڇاڙي سُرھي ٿي، ۽ مُئي کان پوءِ بہ چڱي ۽ |
7346 |
DYNT.utf |
دامنيءَ ۾ شڪ اچيس ۽ اٽلندو ھن حالت کان |
پاڪ |
ڇڏي، پر اڳوڻو ڊپ بہ دل تان نٿي ويس تہ متان منھنجي |
7347 |
DYNT.utf |
۾ شڪ پوي تہ عجب ڪونھي. تنھنڪري يا نہ مون |
پاڪدامنيءَ |
آھيان ۽ وري اتان نڪتي آھيان تہ شايد ھن کي منھنجي |
7348 |
DYNT.utf |
۾ پيا دخل ڪن ۽ اسان کي معلوم ٿيو آھي تہ |
پاڱن |
مطلب پوري ڪرڻ جو وجھ مليو، جو ھو اسان جي سرحدي |
7349 |
DYNT.utf |
ٻارن جا ڪپڙا سبڻ، ٻارن کي وھنجارڻ. |
پبارڻ، |
جو ھذڪو ڪم ھيءَ پاڻھي پيئي ڪندي ھئي، جھڙوڪ پاڻي |
7350 |
DYNT.utf |
نٽائيندي ھئي. |
پبئي |
علي رضا انھيءَ لاءِ زور بہ ڪندو ھوس، تہ بہ ھوءَ |
7351 |
DYNT.utf |
ڪندي ھئي. |
پبئي |
ٻيو ڪم ڪار نٿي ٿي سگھيس، لاچار ڏکيو سکيو گذران |
7352 |
DYNT.utf |
ھئا، ۽ صندوقڙي تہ مائيءَ پاڻ کولي-منجھس |
پپنوس |
تڏي تي رکيو-لال ڪيوڙو ھو، انناس ھئا، انب ھئا، |
7353 |
DYNT.utf |
جا سور گھڻا ھئا پر ھاڻي تہ انھيءَ ساڳي |
پت |
ويچاري مائي شھربانوءَ کي بہ انھيءَ |
7354 |
DYNT.utf |
لنگھيا. |
پتڻ |
۽ پنجين ڏينھن صبح جو اچي ڪوٽڙيءَ کان پھرئين پور ۾ |
7355 |
DYNT.utf |
پيم ۽ اھا شيءِ بہ لڌيم، مگر ھيٺين گالھ |
پتو |
پڪ ٿيس تہ جنھن ڳالھ جي پٺيان ھيس، تنھن جو |
7356 |
DYNT.utf |
نہ پيس. شام جو مناسب ڄاتائين تہ علي رضا |
پتو |
ڏينھن تہ مڄوئي ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گذريو، پر ڪوبہ |
7357 |
DYNT.utf |
ھٿ ڪيو ھو، سو اچي مڙس کي ٻڌايائين. علي رضا |
پتو |
ھن جيڪو |
7358 |
DYNT.utf |
ھٿ ڪيو. سلطان کي ٻن حرمن مان پٽ ھئا، وڏو |
پتو |
اٺن-نون ڏينھن جي گَھرائي ۽ جاچ سان ھن نيٺ پڪو |
7359 |
DYNT.utf |
ڦول گليءَ ۾ ھوس، سو لفافي تي بہ ائين لکيائين. |
پتو |
۾، ٻيو پنھنجي ڀاءُ جي نالي حيدرآباد ۾. مڙس جو |
7360 |
DYNT.utf |
ڪو نہ پيو. پوليس جا وڏا عملدار انھيءَ جاچ |
پتو |
ڳولا ڦولا ۽ تپاس ھلي. ڪن ڏينھن تائين ڪو بہ |
7361 |
DYNT.utf |
ڪيئن پئجي سگھندوا دل ۾ ٺھرايائين تہ في |
پتو |
ٿي سجھيو تہ ڇا ڪريان! ھھڙي وڏي شھر ۾ ڀلا مڙس جو |
7362 |
DYNT.utf |
ڪڍي ڏينداسين، نہ تہ پوءِ وري ڪا ٻي صلاح |
پتو |
جاچ ڪري، ۽ آءُٗ ٻاھر جاچ ڪندس؛ اميد آھي تہ ڪو |
7363 |
DYNT.utf |
ڪونہ پيو. |
پتوئي |
سڀئي سسا مسا ٿي ويا؛ ھيڏي ھوڏي ڳولڻ لڳس، پر ھن جو |
7364 |
DYNT.utf |
ڪري مال ورھائيو ھئائون، سو بہ ظاھر ڪيائين. |
پتيون |
سان ھن سچي ڪري وڌي. ٻيا ٽي سنگتي بہ ڏسيائين ۽ جيئن |
7365 |
DYNT.utf |
۾ آئي ھئي، سو ھن کي لاڏ سان ٻانھن مان وٺي |
پتيءَ |
ھليو ويو ۽ منجھانئن ھيبت نالي، جنھن کي ھيءَ زال |
7366 |
DYNT.utf |
۾ زينت جي ٻانھن قبول ڪئي. اتي سيڪو چور پنھنجو |
پتيءَ |
تہ مال جا ٽي حصا ٿين، جي ٽي ڄڻا وٺن، چوٿين پنھنجي |
7367 |
DYNT.utf |
۾ مليا ھئس، تن مان ڪي تہ سندس زال مھاڻيءَ |
پتيءَ |
آھيان؛ مون ۾ ڪنھن جو شڪ ڪو نہ پوندو، سو جيڪي جيور |
7368 |
DYNT.utf |
عمر جو ننڍو ھوس ۽ ڪمائڻ جھڙو نہ ھوس، تڏھن |
پچ |
علي رضا ورندي ڏني تہ ``امان! جڏھن سچ |
7369 |
DYNT.utf |
ھيءَ زينت آھي. ڀانيائون تہ گھڻي روئڻ ڪري |
پچ |
ڪپڙن ئي ۾ نہ ماپي سگھيا. اعتبار نہ آين تہ ڪا سچ |
7370 |
DYNT.utf |
ھئي. صبح ٿيو، دستوري پڇا ڳاڇا ھلي، تھخاني |
پچار |
ويو. ساري رات ماڻھن ننڊ ڪانہ ڪئي، انھيءَ واقعي جي |
7371 |
DYNT.utf |
جو توڙي ٻيو ڪم ڪار نٿي ٿي سگھيس، لاچار |
پچائن |
ماثي شھر بانو ويچاري ڏکي ٿي ھئي. پاڻ کان بہ رڌڻ |
7372 |
DYNT.utf |
جو ڪم شروع ڪيائين. ايتري ۾ زينت بانو قران |
پچائڻ |
پڙھڻ لڳي. بختاور ڪلاڪ کن ۾ سامان وٺي آئي ۽ اچي رڌڻ |
7373 |
DYNT.utf |
جو ڪم ٿئي''، ۽ ڌيءُ کي بہ سڏي چيائين تہ ``امان! |
پچائڻ |
ڀاڄي ڀتي وٺي آءُ. گوشت سرس آڻجئين تہ سوير ئي رڌڻ |
7374 |
DYNT.utf |
جي مھل بہ ٿي آھي، وڃي تنھن جو بلو ڪر. جيڪا |
پچائڻ |
چڱو، ھان ياد کري مون کي زبنت جو سماءُ لھي ڏج. رڌڻ |
7375 |
DYNT.utf |
لڳي. پھريائين تہ گذ ريل ڏينھن ياد ڪري روئڻ |
پچائڻ |
زينت بالو پنھنجي منھن گھڙيءَ تائين ويھي خيال |
7376 |
DYNT.utf |
واري بيٺي آھي، کڻي پڇينس.'' |
پچائڻ |
نہ سجھي تہ مون پيٽ ڀسري ماني کاڌي. ھيءَ مريم رڌڻ |
7377 |
DYNT.utf |
واري. پٽس پرڻيل ھو، پر مھينو-ڏبڍ ٿيو ھو |
پچائڻ |
۾ ڪمائڻ ويندو ھو ۽ ٽين دڪڙي پورھيت ھين ماني |
7378 |
DYNT.utf |
يا ٻئي ڪم ۾ مدد ڏئي تنھنڪري ماثي شھر بانو |
پچائڻ |
نڪا وري زينت جھڙي ٻي ڌيءَ گھر ۾ ھئي، جا ھنن کي رڌڻ |
7379 |
DYNT.utf |
۾ بہ مدد ڏيندي ھئي؛ ۽ جيڪڏھن ھوءَ بيمار |
پچائڻ |
نہ رڳو ايترو، پر اڪئر پنھنجي دائيءَ بختاور کي رڌڻ |
7380 |
DYNT.utf |
۾ مدد ڏيڻ لڳي. ٻہ پھر اچي قابو ٿيا ھئا، |
پچائڻ |
۾ زينت بانو اٿي بورچيخاني ۾ ويئي ۽ بختاور کي رڌڻ |
7381 |
DYNT.utf |
توڙي آن پيھڻ ۽ ڇڙڻ ۾ ھنن سان شامل ٿيندي |
پچائڻ، |
گھر جي ڪم ۾ مدد ڏئي؛ سو اوير سوير ٻھاري ڏبڻ، ماني |
7382 |
DYNT.utf |
پچائي سمھي رھي. خواب ۾ ٿي ڏسي تہ سرائي، |
پچائي |
پوءِ تہ بختاور اٿي ويئي ۽ شھربانو ٿوري تائبن خيال |
7383 |
DYNT.utf |
سمھي رھي. خواب ۾ ٿي ڏسي تہ سرائي، سندس گھر |
پچائي |
بختاور اٿي ويئي ۽ شھربانو ٿوري تائبن خيال پچائي |
7384 |
DYNT.utf |
ھو: ھن کي خبر ھئي تہ منھنجو پيءُ علي نوازخان |
پچائيندو |
آرزو دل ۾ ھوندي ھئي، جنھن جي لاءِ ھو پيو خيال |
7385 |
DYNT.utf |
ھو، تہ وجھ ملي تہ ڀڄي وڃي ھن سان شامل ٿيان، |
پچائيندو |
جو بادشاھ ڪاھي اچي ويجھو ٿيو آھي ۽ اڳيئي پيو خيال |
7386 |
DYNT.utf |
ھئي. انھن ڳڻتين کائيندي بہ ڪي ڏبنھن لنگھي |
پچائيندي |
سان ڳالھہ چوريندي ھئي، نہ تہ پنھنجي منھن پئي پھہ |
7387 |
DYNT.utf |
ھن سلطان کان اچي موڪلايو، ۽ ٻہ-ٽي عذر ٺاھي |
پچائي، |
اھو پھ |
7388 |
DYNT.utf |
ھن کي گمراھ ڪرڻ جو ارادو ڪيو. ھن کي چيائين |
پچائي، |
جماڻ، مھانڊي جي چڱي ڏٺائينس، تنھن دل ۾ ٻيو ڪو پھ |
7389 |
DYNT.utf |
ھيڏي ھوڏي ڏسي در ڏي ھلي، ڏسي تہ درکي اندران |
پچائي، |
اھو پھ |
7390 |
DYNT.utf |
تيئن اوڏي موٽڻ جو شوق زيادہ ٿي ٿين، ۽ جيئن |
پچايائون، |
۾ گذريل ڏينھن ياد پوندا آھن. سو جيئن اھي خيال پئي |
7391 |
DYNT.utf |
ٻہ - ٽي ھُن، جھٽ ۾ مالي تيار ٿي ويئي. |
پچايا، |
ڪري ٻہ - ٽي چلھا کڻي چاڙھيائون؛ ٻہ - ٽي طعلم ھُن |
7392 |
DYNT.utf |
لڳيس تہ ``ڇو مائي، تون انھيءَ جي واقف آھين |
پچڻ |
وري |
7393 |
DYNT.utf |
۾ ايندي ھئي. |
پچڻ |
سان واسطو رکندڙ ھئي، تنھن ۾ بہ ھن جي صلاح ضرور |
7394 |
DYNT.utf |
۾ ايندي ھئي، خاص ڳالھ جيڪا انگريز سرڪار |
پچڻ |
اندرين بسا ٻاھرين ملڪي ڪمن ۾ ھن جي صلاح مصلحت |
7395 |
DYNT.utf |
لائق ماڻھوءَ سان پلؤ اٽڪي، جو ساري ڄمار |
پچي |
- سو تہ سچ آھي، مگر دائي، تون دعا ڪر تہ ڪنھن سچي |
7396 |
DYNT.utf |
تہ ``ڪاڪا، ٻيو تہ خير آھي؟'' ھن چيو تہ ``ٻيو |
پچيائون |
جنھن کي ھنن ٻہ ڏينھن اڳي اوڏي موڪليو ھو، تنھن کان |
7397 |
DYNT.utf |
. ھن کي ٽڪر ٽيڙو کارايائون، پر ھن ويچاريءَ |
پچيائون |
اشراف زال ڄاڻي مٿس ڪھل ڪيائون، ۽ سندس حال احوال |
7398 |
DYNT.utf |
ھيترا ڏينھن ڪٿي ڪيئن پئي گذاريئي ۽ ھتي |
پچينءَ؟ |
پئي لگا؛ امان زينت! ٻڌاءِ تہ سھي، تہ تون ٻڏي ڪيئن |
7399 |
DYNT.utf |
تہ ``مائي، ھن گھٽيءَ ۾ ھڪڙو ماستر علي رضا |
پچيو |
ھو. اھا مرداني ۽ چڱي زال ڏٺي ٿي، تنھن کان وڃي زينت |
7400 |
DYNT.utf |
پوءِ ھن کي سمھڻ جي جاءِ ڏنائون، جا پئجي |
پچيون، |
زينت کان بہ ھنن ٻہ-ٽي ڳالھيون ھيڏي ھوڏي جون |
7401 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ جي گاڏيءَ وارن سان خدا شال ڪنھن |
پر |
گلي اھا اٿئي.'' حٽيقت ڪري ڦول گلي اڃا پري ھئي، |
7402 |
DYNT.utf |
آخر اوھين پنھنجن ٻارن ٻچن وارا آھيو. گھڻائي |
پر |
ڏاڍي سکي ھيس. اوھان جو گھر پنھنجو گھر ٿي ڄاڻان؛ |
7403 |
DYNT.utf |
آکبوٽ جو ڌمچر اڳيئي گھڻو متل ھو، ٻيو لھرن |
پر |
اگرچہ ماڻھوءَ جي يا تختي جي ڪِرڻ ڪري آواز بہ ٿيو، |
7404 |
DYNT.utf |
آگبوٽ تان پاڻيءَ ۾ ڪِرڻ ڪري، جو ھن کي ڌڪو |
پر |
جي ڊپ کان کڻي ٻک وڌا، انھيءَ سگھو ئي مٿي کڻي آندس. |
7405 |
DYNT.utf |
آھا ھاڻي ڇڏي ويئي ھين، ھو ٻيءَ جي تلاش |
پر |
جڏھن ٻارگھر ۾ ٿيو، تڏھن ٻار بہ سنڀاليندي ھئي. |
7406 |
DYNT.utf |
آھي، ڪا مھڻي جي ڳالھ ناھي، سڀ مسلمان ڀائر |
پر |
پاڻ سڀ گڏيا خوش پيا گذارينداسين. اھا مسلماني |
7407 |
DYNT.utf |
آءُٗ ڀانيان ٿو تہ ٻاھر نہ نڪرڻ ڪري يا دنيائي |
پر |
علي رضا - اھو سچ آھي، |
7408 |
DYNT.utf |
آيا ھئا تنھنجي لاءِ. |
پر |
بختاور چيو تہ `` سو برابر، |
7409 |
DYNT.utf |
ارڻجي نٿو.'' |
پر |
آھي، متان پوءِ وري مون تي ڏوھ رکو، پرڻايونس ٿا، |
7410 |
DYNT.utf |
اسان کي جيئدان ڏيو.'' ھنن پھرين صفوران جا |
پر |
ھٿ وڌن، تڏھن چيائون تہ ``اسان وٽ جيڪي آھي سو وٺو، |
7411 |
DYNT.utf |
اسان مٿي ڏٺو آھي، تہ مائي شھربانوءَ کي |
پر |
|
7412 |
DYNT.utf |
اصل دين جي نالي کان ڀڄدڙ ھئا. خدا جي ھستيءَ |
پر |
سندس منڊم جو حال ٻيءَ طرح ھو، ھو مسلماني تہ خير، |
7413 |
DYNT.utf |
اللّہ ۾ اسيد ججھي آھي.'' |
پر |
تہ پنھنجو تن من ٻڇي ڏينھن - ٻن ۾ جواب ڏينديس. |
7414 |
DYNT.utf |
الھيءَ لاءِ ھن کي ٻہ اعتراض ھئا: ھڪڙو تہ |
پر |
ھئائين، تيئن ھتي بہ ھڪڙو زنانو مڪتب جاري ڪري، |
7415 |
DYNT.utf |
امان، کَريا بہ پنھنجا، ٻريا بہ پنھنجا. |
پر |
ويارو ڪندو، تنھنجون مرادون اسان کي ڏبکاربندو. |
7416 |
DYNT.utf |
امير جو پٽ نہ ھوندو تہ بہ عيب ڪونھي. اھڙي |
پر |
ھجي، علم ۽ ھنر وارو ھجي، پوريءَ عمر وارو ھجي، |
7417 |
DYNT.utf |
ان مان حاصل ڪي ڪين ٿيو. |
پر |
قاعدي موجب واجبي مدد پڄي سگھيس، سا بہ ڏنائين |
7418 |
DYNT.utf |
انکريزيءَ ۾ بہ چالاڪ ھو. اگرچ پڙھيو رڳو |
پر |
ڏياري ھئي؛ سو سنڌي ۽ فارسي پڙھي تہ ھشيار ٿيو ھو، |
7419 |
DYNT.utf |
انھن جي پھچڻ جو تہ امڪان ئي ڪونہ ھو، جو |
پر |
ڪونہ پيدا ٿيو، تڏھن وري مڙس ڏي ٻيا خط لکڻ لڳي، |
7420 |
DYNT.utf |
انھن جي نامناسب ڳالھين تي ھلڻ ضروري ڪونھي. |
پر |
مطلب ناھي. غير قومن جون مناسب ڳالھيون ھٿ ڪجن، |
7421 |
DYNT.utf |
انھن جي ڏٺي سندس قدرت جي زيادہ خبر پوي |
پر |
جون نشانيون آھن. اھي سڀ رڳو ڏسڻ جي لاءِ نہ آھن، |
7422 |
DYNT.utf |
انھن عذابن کان ڇُٽي پئي ھونديس. |
پر |
پورھئي ۽ سئيءَ جي ڪمائيءَ تي پيٽ پيئي پاريندس، |
7423 |
DYNT.utf |
انھن کي بہ پڪ ھئي تہ ھيءَ سکر گھر جي آھي، |
پر |
ڪڪ نہ ٿي ھئي، جنھنڪري ھن کي اھڙا ڏس ٿي ڏنائين، |
7424 |
DYNT.utf |
انھن ٻن ورھين ۾ جھڙو انگريز سرڪار کان، |
پر |
انھيءَ عھدي تي علي رضا ڪل ٻہ ورھيہ رھيو. |
7425 |
DYNT.utf |
انھي تي بہ ھو راضي نہ ٿيا. ھنن کي گھڻي مال |
پر |
۽ زينت تہ پنھنجي ھڙئي ٻڌل کڻي ھنن کي ھٿ ۾ ڏني؛ |
7426 |
DYNT.utf |
انھيءَ بندوبست ڪرڻ جو ٻيو بہ ھڪڙو سبب ھو: |
پر |
|
7427 |
DYNT.utf |
انھيءَ جي آءُٗ ڀانيان ٿي تہ ھتي حرڪت ڪانہ |
پر |
آھي - رڳو ڌارياڻيءَ جو عيب ڪڍي تہ خدا کي خبر. |
7428 |
DYNT.utf |
انھيءَ جي بدران ھو ھڪٻئي کي سڏڻ ۾ پيار |
پر |
ڪي حجاب ڪي ادب کان ھن جو نالو وٺي نہ سڏيندي ھئي، |
7429 |
DYNT.utf |
انھيءَ جي گھڻو ڪري پڪ ھيس تہ موٽي نہ ويو |
پر |
ڇا ڪندو ھوندو؟ يا موٽي حيدرآباد ويو ھوندو.'' |
7430 |
DYNT.utf |
انھيءَ کان اڳي ھڪڙي لنڍي خونچي ۾ ڪي ڍاڪون |
پر |
پوءِ صفي ۾ ساءُ کي چيائين تہ ``اسان ماني تيار آھي'' |
7431 |
DYNT.utf |
انھيءَ ھوندي بہ علي رضا مھيني جي بڇاڙيءَ |
پر |
ھنن لاچار ڄاڻي موڪل ڏنيس، |
7432 |
DYNT.utf |
انھيءَ ۾ ھڪڙو تہ ائين ڪرڻ وارا پنھنجا سر |
پر |
جوان ڇڏ جن تہ وجھ ڏسي، وڃي ترار سان ڪم نباھين.'' |
7433 |
DYNT.utf |
اوترا مشال، بلڪ انھيءَ کان بہ وڌيڪ خراب |
پر |
آھي تہ ڪي خراب مثال اھڙين قومن مان بہ ملي سگھندا. |
7434 |
DYNT.utf |
اوچتو استعيفا ڏيڻ ھن کي بہ مناسب نظر نہ |
پر |
ڇڏي ڏيان ۽ سلطان وٽ اميريءَ جي جاءِ قبول ڪريان. |
7435 |
DYNT.utf |
اھا سگھوئي ڇڏي وين؛ ٻيءَ جي ڳولا ۾ آھن. |
پر |
ٿيندا جو ٻار جي لاءِ ھڪڙي پورھيت رکي ھئائون، |
7436 |
DYNT.utf |
اھا سڄي رٿ اھڙيءَ تجويز سان ڪئي ويئي، جو |
پر |
انھيءَ ھنڌ زيادہ پھرو رات-ڏينھن جو رگارايو؛ |
7437 |
DYNT.utf |
اھڙو بندوبست تہ بمبئي شھر ۾ يا ان جي آسپاس |
پر |
|
7438 |
DYNT.utf |
اھڙي سگھڙ ۽ ليڪ ڌيءَ ڪنھن امير جي گھر ۾ |
پر |
تڏھن آءُٗ چوندي آھيان تہ مون بہ گھر گھڻا ڏٺا، |
7439 |
DYNT.utf |
اھڙين ڳالھين ۾ تہ زينت بانوءَ کان پڇڻ ڳاڇڻ |
پر |
بختاور ۽ ٻي سندس جوان ۽ پڙھيل ڌيءَ زينت بانو. |
7440 |
DYNT.utf |
اڃا انگريزي اسڪول ۾ پڙھندو ھو. زينت بانو |
پر |
حلمد علي اچي سورھن سترھن ورھين جو ٿيو ھو، |
7441 |
DYNT.utf |
اڃا ڏينھن ھئس. ھوءَ ڏاڍي نيڪ زال ھئي، تنھن |
پر |
پيئي ھئي. سڀڪنھن لھر ۾ پئي ڀانيائين تہ اجھا ٻڏيس، |
7442 |
DYNT.utf |
اڪئر پنھنجي دائيءَ بختاور کي رڌڻ پچائڻ |
پر |
نہ رڳو ايترو، |
7443 |
DYNT.utf |
اڳوڻو ڊپ بہ دل تان نٿي ويس تہ متان منھنجي |
پر |
۽ ھو وري ڪنھن ٻئي ھنڌ شاديءَ جو بندوبست ڪري ڇڏي، |
7444 |
DYNT.utf |
بختاور کي بہ ڏبڻ وٺڻ سان پنھنجو ڪري ڇڏيو |
پر |
سوير سوکڙيون سڙيون پيو سوڪلندو ھو. نہ رڳو ايترو، |
7445 |
DYNT.utf |
بختاور! ڏک سک بہ پنھنجن ۾ چڱو، پراون جو |
پر |
شھربانوءَ چيو ``سو سچ آھي، |
7446 |
DYNT.utf |
بختاور، آءُٗ ڇتي ٿي پيئي آھيان، ڪيئن ڪريان. |
پر |
جو جوان پٽ ويٺو آھي-پنھنجو رت آھي، ڀنھنجو ھڏ آھي- |
7447 |
DYNT.utf |
بختاور، ڪالھوڪو خواب جو مون تو کي ٻڌابو |
پر |
شھر ٻالوءَ چيو `` |
7448 |
DYNT.utf |
پاڻ ٻاھر جي ڪمن ۾ مڙس جي مددگار ۽ صلاحکار |
پر |
جو ڪم آھي گھر جو سڀ ڪم ڪار سنڀالڻ؛ نہ رڳو ايترو |
7449 |
DYNT.utf |
پردي جي نسبت ۾ جو ديني حڪم آھي، تنھن تي |
پر |
زينت - اھو تہ سائين ٺھيو، |
7450 |
DYNT.utf |
پريندي کان جنھن ڇيڪ گھمي ڏٺو ھو، سا مڙس |
پر |
|
7451 |
DYNT.utf |
پنھنجي نياڻي زينت بانوءَ کي بہ گھرئي گھر |
پر |
انھيءَ جي پرواھ نہ رکيائين. پٽ جي تہ ڳالھہ ڇڏيو، |
7452 |
DYNT.utf |
پنھنجي وس نہ ھئي، پرائي گھر ۾ ھئي. تنھن |
پر |
تہ ھنن کان وڌ پيءُ-ماءُ سان گڏ رھڻ جي ڪوڏي ھئي، |
7453 |
DYNT.utf |
پوءِ اڪثر پئي ويندي ھئي، مگر رھندي انھيءَ |
پر |
آھا پھرين ڏينھن ۾ اصل فتنہ خانم ڏي ڪين ويندي ھئي. |
7454 |
DYNT.utf |
پوءِ تہ جدا پنھنجي منھن کائيندا پيئندا |
پر |
خرچ تي ماني کارائيندو ھو ۽ کائيندا بہ سڀ گڏ ھئا. |
7455 |
DYNT.utf |
پوءِ وري ننھڻس دلاسا ڏيئي بس ڪرايس. انھيءَ |
پر |
`نبم نان، صحت جان.' آڻي اسان کي ھتي رلايو اٿس.'' |
7456 |
DYNT.utf |
پوءِ ھن خيال ڪري ڏٺو تہ اھي سوکڙيون بابي |
پر |
انھن مان ھڪڙي يا ٻنھي کي پنھنجي ڌيءُ وٽ کڻي ڇڏي، |
7457 |
DYNT.utf |
پوءِ ھيءُ ڏک بہ ٿيس تہ ``جڏھن ٻي زال پرڻيو |
پر |
ڪڍيم، تنھن سان نيٺ ملڻ جو وقت نزديڪ اچي ٿيو آھي، |
7458 |
DYNT.utf |
پوءِ ٺھي ويا. |
پر |
ملول ھئا، جو ھو پھريون ڀيرو ايڏي سفر تي نڪتو ھو، |
7459 |
DYNT.utf |
پياري، جيتر وري ملون، تيتر پنھنجي پڙھڻ |
پر |
سان خبر چار لکندس، پوءِ تون بہ برابر لکندي رھج. |
7460 |
DYNT.utf |
پٽس جي ھن منڊم سان دل گھڻي ھئي ۽ ولايت ۾ |
پر |
ٿيڻ جو امڪان آھي. ھن اھي ڳالھيون پٽ کي ڏيکاريون، |
7461 |
DYNT.utf |
پڇاڙيءَ ۾ وري بہ سڀني خدا جو شڪرانو ڪيو |
پر |
کي اھو قصو ٻڌايو، جو ٻڌي سڀني کي ڏاڍو ڏک ٿيو؛ |
7462 |
DYNT.utf |
پڪ ھيس، تہ صفوران آسپاس ھوندي. |
پر |
بہ پيون ھيون. ھوءَ ھيڏي ھوڏي ڏسڻ قڳي. ڊپ بہ ٿيس |
7463 |
DYNT.utf |
تراريون ۽ بندوقون ساڻ نہ ھين، جو ھنن کي |
پر |
ھڪڙو بہ ڪونہ ڀڄي سگھيو. ھو سامھان ٿيا سھي، |
7464 |
DYNT.utf |
تنھنجي ماءُ جي سا اھا مرضي آھي. |
پر |
بختاور - امان زينت، سچ ٿي چوين، |
7465 |
DYNT.utf |
تو ڄاڻي واڻي انھيءَ ۾ دير وڌي ۽ انھيءَ |
پر |
۽ تو کي تاڪيد ڪيو ويو ھو تہ انھن جو جلد نيڪال ڪر، |
7466 |
DYNT.utf |
توکي خبر آھي تہ پڻس رڳو مسيت جي ٽڪرن تي |
پر |
وڏو ماڻھو آھي ۽ ھزارن جو ڌڻي آھي تہ ڀؤ ڪونھي، |
7467 |
DYNT.utf |
توکي خبر آھي تہ منھنجا مائٽ پاسي ۾ ويٺا |
پر |
شھربانوءَ ورندي ڏلي تہ ``ادي، چڱو ڪيئي، |
7468 |
DYNT.utf |
تون رؤ ڪڏائي بيھي رھئين. اھو ساڳيو تون |
پر |
جا واقف ھئا ۽ انھيءَ ڳالھ تي نيٺ بيھن بہ ھا، |
7469 |
DYNT.utf |
تون نہ رھئين، نہ تہ ھھڙي جٺ نہ ٿئي ھا. ٻيو |
پر |
پيو ڏئي، سو ڇڏي، گھڻي جي لالچ تي پرديس ۾ نہ وڃ؛ |
7470 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ اڃا ھن وٽ پنھنجي ايتري بچت ھئي، |
پر |
اولاد جي تعليم ۾ توڙي ٻين خير جي ڪمن ۾ لڳائي ھئي، |
7471 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ اڳ ڳڻتي ڪري نوڪر کي سو گھائيءَ |
پر |
آھي؛ فوجدار کي اگرچہ پڪ ھئي تہ ھيءَ ويندي ڪين، |
7472 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ سندس حياتي اچي پوري ٿي ھئي، سو |
پر |
جي طرفان ايمانداري ۽ بھادري ڏيکارڻ ۾ ڪين گھٽايو، |
7473 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ عظمت بانو زور ڪري ٿورو گھڻو لِڪائي |
پر |
ھيس. اگرچہ ھنن کي اھڙي مدد قبول ڪرڻ ۾ گھڻو عار ھو، |
7474 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ مون کي پنھنجي مڙس ڏي ڏسڻو آھي. جڏھن |
پر |
وڃي وٽن بيھان. اگرچ پھاڄ جي اڳيان ڪمائڻ ڏکيو آھي، |
7475 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ مڙس کي خوش رکڻ فرض ٿي ڄاتائين ۽ |
پر |
ھئي. اگرچہ وطن کي ۽ مائتن کي ڇڏڻ اھنجو بہ ٿي لڳس، |
7476 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ واقفيت جي لاءِ ھن ضروري ڄاتا. تنھن |
پر |
ھو. جيتوڻيڪ اھي زال کي گھڻي ڪم جا نہ ھئا، |
7477 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ ھن جي دل ۾ آيو تہ ``آءُٗ ڌاريو ماڻھو، |
پر |
تڪي ڪڏھن سلطان ئي کي پاڻ ڏي منھن مٽيل دَتائين، |
7478 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ ھنن، انھن جي پرواھ ڪانہ رکي. جيٿن |
پر |
اگرچہ گھڻن ماڻھن تہ منھن تي پئي مٿن ٺٺوليون ڪيون |
7479 |
DYNT.utf |
تڏھن بہ ھينئر ھن کي لاچار ٿيو اھڙو وڏو |
پر |
پنھنجي شادي زينت سان مختصر بندوبست سان ڪئي ھئي، |
7480 |
DYNT.utf |
تڏھن تہ خدا جي مرضي ائين نہ ھئي. سندس زال |
پر |
ڪنھن رستي پنھنجي قوم وارن کي فائدو رسائينداسين. |
7481 |
DYNT.utf |
جا لذت ھنن کي اڳي بختاور مان ايندي ھئي |
پر |
ئي عرصي ۾ ھنن وٽ ڪيتريون ئي زالون آيون وييون، |
7482 |
DYNT.utf |
جان بيبيءَ جھليس تہ ``ابا، تڪڙ نہ ڪر، منھنجي |
پر |
زينت جي ماءُ ۽ ڀاءَ ڏي ھن خوشخبريءَ جو ٿي لکيو، |
7483 |
DYNT.utf |
جدا ٿيڻ کان اڳ ٻنھي ڀائرن، خاص منصورعلي |
پر |
اھا صلاح پڪي ڪري ھي سنبريا. |
7484 |
DYNT.utf |
جنھن پردي جي اھا تعريف آھي، آھو اِھو بند |
پر |
علي رضا - اھو سچ آھي، |
7485 |
DYNT.utf |
جنھن زال کي مڙس يا وارث ساڻ ھوندو، ۽ انھيءَ |
پر |
چئبو تہ پردو ڇڏيو، پوءِ ڀلي ڪوٽن ۾ ويٺي ھجي. |
7486 |
DYNT.utf |
جنھن عزت جي طالبو ھئي سا نہ مليس، تنھنڪري |
پر |
محبوب عليءَ جن جي گھر ڀاءُ ڄاڻي گھڻو وڃڻ لڳي، |
7487 |
DYNT.utf |
جنھن کي ڏک ڏولاوا نصيب ۾ ھوندا تنھن سان |
پر |
جا ناھن. جيڪو ھاڻ مون بندوبست ڪيو آھي سو چڱو آھي، |
7488 |
DYNT.utf |
جھڙو ھجي، تھڙو وري بہ پنھنجو جگر آھي، تنھن |
پر |
تہ ڀؤ ڪونھي، ٻيءُ جو گھر سنڀاليو ويٺو ھوندو. |
7489 |
DYNT.utf |
جھڙي اوھان ٿي ڳولي، اھڙي آھي. رھندي بہ |
پر |
مون کي بہ ھن جي ٻانھن ڪنھن ٻيءَ سھيليءَ ڏني آھي. |
7490 |
DYNT.utf |
جي اھڙو طعام اسان کي کارايئي تہ اسين ڏھاڙي |
پر |
جان بيبيءَ چرچو ڪري چيس تہ ``سو تہ چڱو |
7491 |
DYNT.utf |
جي بادشاھ سلامت ھجي تہ رعيت مٿانس قربان |
پر |
ٿيندي. پوءِ اگرچہ انھيءَ ۾ جان جو بہ جو کو آھي، |
7492 |
DYNT.utf |
جي ھنن سيٺ جھڙي مڙس سان اڳئي ھائو کئي ھوندي، |
پر |
جان بيبيءَ جواب ڏنو تہ ``ابا، سو تہ چڱو، |
7493 |
DYNT.utf |
جيتر يقدر مون انھيءَ نسبت ۾ ديني ڪتاب ڏٺا |
پر |
علي رضا - ھائو، بيشڪ ضروري آھي؛ |
7494 |
DYNT.utf |
جيتوڻيڪ ٻڃنديءَ وارو آھي ۽ بخت زور اٿس، |
پر |
چڱو ماڻھو آھي ۽ سندس ننڍو پٽ بہ غريب ٿو ٻڌجي، |
7495 |
DYNT.utf |
جيئن غربب ٿيندا ويا ۽ ڏوليءَ جو بہ کٽراڳ |
پر |
ڪري ڪجاوا ڇڏي، ڏوليءَ ۾ چڙھڻ جي رسم ورتي ھئائون؛ |
7496 |
DYNT.utf |
جيڪي پنھنجا ٿي چوين يا جيڪي ٻيا پراوا اسان |
پر |
بختاور چيو تہ ``مائي، سو سچ آھي |
7497 |
DYNT.utf |
جيڪي منڊمون ھندستان ۾ پيدا ٿيون آھن، يا |
پر |
ھنن سان اٿڻ ويھڻ ۾ اعتراض ڪونہ آڻينديون آھن، |
7498 |
DYNT.utf |
جڏھن اڄ تون بيحيا ٿي بيٺي آھين، ۽ اھڙي |
پر |
سان رھڻو ٿيندو. ھونءَ تہ مون کي حيا ٿو ٿئي، |
7499 |
DYNT.utf |
جڏھن تنھنجي چئي تي مون زور رکيس، تڏھن مون |
پر |
ويھي ونڊيو. پھريائين تہ حيا کان ڪڇيائين ڪين ٿي، |
7500 |
DYNT.utf |
جڏھن تو ٻاڻ انھيءَ ڪم لاءِ پنڌ ڪيو ۽ وري |
پر |
کي قبول آھي. بوءَ ڪھڙي بہ ڏکيائي اسان جي نظر آئي، |
7501 |
DYNT.utf |
جڏھن سندس پيءُ ۽ سندس ماٽي جي ماءُ جنھن |
پر |
نہ مليس، تنھنڪري ھن بہ وٽن وڃڻ اڳئي بند ڪيو ھو، |
7502 |
DYNT.utf |
جڏھن لڀڻ جو امڪان نہ ڄاتائين، تڏھن وري |
پر |
رپورٽ ٿيڻ مھل ڪپتان آگبوٽ کڙو بہ ڪرائي ڇڏيو ھو، |
7503 |
DYNT.utf |
جڏھن نينگري پيرئي نٿي کوڙي، تڏھن جيسنائين |
پر |
جي لاءِ بہ گھٽائينديس ڪين. سو تہ آءُٗ بہ ڄاڻان ٿي |
7504 |
DYNT.utf |
جڏھن ھن پاڻ کي لياقت ڪري اضافي جو حقدار |
پر |
تہ انھيءَ بدلي مھمل رکڻ لاءِ بہ لکيو ھئائين، |
7505 |
DYNT.utf |
جڏھن ھن خيال ڪيو تہ زال ذات جي جواني گھڻو |
پر |
آھي، شادي ڪرڻ لاءِ ٽي-چار ورھيہ ٻيا بہ گھرجنس، |
7506 |
DYNT.utf |
جڏھن ھيترا ڏينھن نوڪري ڪئي اٿئي ۽ انگريز |
پر |
آھين، انھيءَ ڪري تون وڏيءَ سزا جو لائق آھين، |
7507 |
DYNT.utf |
جڏھن ھڪڙي چورلھي ھٿ وڌن، تڏھن چيائون تہ |
پر |
تہ ڪڇيائون ڪين، ڊپ ۾ اونڌيون ٿي پئجي رھيون؛ |
7508 |
DYNT.utf |
چاءُ ڪرڻ ۽ ميلاپ رکڻ جو حد کان گھڻو شوق |
پر |
کان معافي گھرڻ ۽ انھن سان توڙي ٻين عزيزن سان وري |
7509 |
DYNT.utf |
چھن مھينن جي اندر ھن شوق رکي، اھا ٻولي |
پر |
ترڪي ٻولي لہ ڄاڻڻ ڪري البت ٿوري مشڪلات ٿي، |
7510 |
DYNT.utf |
حال منھنجا، جو پرڏيھ ۾ وڃي ھيکلو رھندس. |
پر |
ملنداسين. زينت! تون اڃا گھڻن سان گڏ ويٺي آھين؛ |
7511 |
DYNT.utf |
خير، جيئن قسمت ۾ ھوندو، ائين ٿيندو. جنھن |
پر |
نہ رکيوھو، تڏھن اوھان جو مون سان گڏ ھلڻ ضرور ھو. |
7512 |
DYNT.utf |
دائي سچ تہ چؤ، تون اڄ پاڻھي مون سان اھو |
پر |
سڌرندو يا کرندو، تڏھن انھيءَ جي آسري ڇا لڳبو؟ |
7513 |
DYNT.utf |
رات جو الائجي ڪيڏيءَ مھل ڪِري، تنھنڪري |
پر |
پيئڻ ويئي آھي، تختي کي ڏيڪ ڏيندي ڪِري پيئي آھي، |
7514 |
DYNT.utf |
رات جو ٽي-چار ڀيرا بڇڙا خواب ڏسي دانھن |
پر |
ٿي خدا تي ڀاڙي سمھي رھي، ھن چڱي موچاري ننڊ ڪئي، |
7515 |
DYNT.utf |
زينت بانو پئي چيو تہ ``اڃا تہ اوھان سان |
پر |
ڪري ڇڏيون، جو مڏئي وٽان آگبوٽ لنگھندا آھن.'' |
7516 |
DYNT.utf |
زينت بانو تہ ڏاڍي خوشطبع ۽ ميلاپڻ ھئي، |
پر |
انھي ٻانھيءَ کي زينت بانوءَ جو اتي رھڻ ڳرو لڳو، |
7517 |
DYNT.utf |
زينت بانو، جا ھاڻي ورکائي اچي ڀينڊي بازار |
پر |
اھا زال تہ گوڙ مان کسڪي، ٻي ڪا گھٽي ڏيئي ھلي ويئي، |
7518 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ پنھنجو گھڻو شوق ڏيکاريو ۽ |
پر |
ھجي.'' ۽ ٻيون ڪي اھڙيون لٽائڻ جون ڳالھيون ڪيائين؛ |
7519 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ کي تہ ھڪڙي وڏي ڪارخاني ۾ رولو |
پر |
وڃان ٿو، اوھين پنھنجي لاءِ ڪو ٻيو بندوبست ڪريو. |
7520 |
DYNT.utf |
زينت پنھَنجي دوُر ڪرڻ ۾ مشغول ھئي، تنھنڪري |
پر |
|
7521 |
DYNT.utf |
سا بہ ھاڻي ٿي پرائي گھر ۽ پرائي وس. جنھن |
پر |
نالو نشان ظاھر ڪري. زينت بانو سندس صالح ڌيءَ ھئي، |
7522 |
DYNT.utf |
ساري ھنت ڏسي، ھن کي البت شڪ پيو. صبح جو |
پر |
تہ ڪا حرمسراءِ جي ٻانھي آھي، جا اتي ايندڙ آھي، |
7523 |
DYNT.utf |
سائين! اھڙين شين جي ڏسڻ جو ڪھڙو ضرور؟ |
پر |
زينت - |
7524 |
DYNT.utf |
سرائي مرحوم جي توڙي اوھان سڀني جي ھلت چلت |
پر |
سڏيندا آھن ۽ انھيءَ تي پاڻ ۾ گھڻا جھيڙا ڪندا آھن. |
7525 |
DYNT.utf |
سگھوئي محبوب عليءَ کي معلوم ٿيو تہ مون |
پر |
کي الھيءَ ڪري ڪا پشيماني ڪانہ ٿي، پاڻ خوش ٿيا. |
7526 |
DYNT.utf |
سلطان ظاھر ڪيو تہ محلاتن جي عمارتن ۾ ڦير |
پر |
ورتو، تہ اڄ سلطان ڪپئن ڪنڊ ڪري ٿو حويلي گھمي! |
7527 |
DYNT.utf |
سلطان قبول نہ ڪئي. سڀني کي ھن اوچتي خراب |
پر |
حضر اميرن مان گھڻن علي رضا جي تعريف ۽ سفارش ڪئي، |
7528 |
DYNT.utf |
سمجھندي ھئي تہ شادي ڪرڻ ڪري مڙس کي زال |
پر |
ائين ڪبن ڄاڻندي ھئي تہ زال مڙس جي زيردست آھي، |
7529 |
DYNT.utf |
سندس آشنا ۽ سندس زال جا مائٺ بہ گھڻو خوش |
پر |
انھيءَ خوشيءَ کان ھن جي دل تہ باغ باغ پئي ٿي، |
7530 |
DYNT.utf |
سندس اولاد تمام دولت وارو ھو. ۽ انھن جي |
پر |
ويچارو پنھنجي سر ھينئر غريب ھو، تہ ڀؤ ڪونھي، |
7531 |
DYNT.utf |
سندس زال جو ڀاءَ ھو، تنھنڪري البت ارمان |
پر |
جو ڄاتائين ٿي تہ ھي ٻنھي گھرن تي ڪوڙھ جو چِٽو ھو. |
7532 |
DYNT.utf |
سندس زال جي گم ٿيڻ جي اتفاق اھا اٽڪ لاٿي |
پر |
قسم جي سڌاري جي لاءِ پردي جي وڏي اٽڪ ڏسڻ ۾ آئي. |
7533 |
DYNT.utf |
سندس مئي کان پوءِ پاڻ ماڻھن کي ڪوشش ڪرڻ |
پر |
جيئري ئي انھيءَ نسبت ۾ ٿورو گھڻو چوڻ چائڻ ٿيو ھو، |
7534 |
DYNT.utf |
سندس وس ڪونہ ٿي ھليو. |
پر |
ماءُ کي ڏيندو ھو. ھوءَ کھڻيون دانھون ڪندي ھئي، |
7535 |
DYNT.utf |
سور سخت ٿيڻ لڳا. ٻہ ڏينھن لنگھي ويا، تہ |
پر |
ھئي، تنھن کي ويم جا سور اچي ٿيا. دائي گھرايائون، |
7536 |
DYNT.utf |
شنگور بہ مري ويو ھو، باقي بختاور ھوندي |
پر |
نالي ۽ ھڪڙي حبشياڻي بختاور نالي وڃي رھيا ھئن، |
7537 |
DYNT.utf |
شڪ لاھڻ لاءِ پڪائي ڪري ماٺ کڻي ڪيائين. |
پر |
ھئي، ۽ پئي چيائين `انڌو گھري اللّھ کان ٻہ اکيون' |
7538 |
DYNT.utf |
صاجيءَ ڦرڻ کان پوءِ باقي ھڪڙ و شيدي شنگور |
پر |
اڳي تہ وٽن گھڻائي ٻانھا ٻانھيون ھوندا ھئا، |
7539 |
DYNT.utf |
طبعيت جي البت شوخ ھئي ۽ پاڻ کي سڀ کان مٿي |
پر |
آھي تہ ھن جي منڊم اگرچہ چڱي موچاري گھر جي ھئي، |
7540 |
DYNT.utf |
علي رضا جن کي اوڏي وڃڻ جي خواھش ڪانہ ھئي. |
پر |
|
7541 |
DYNT.utf |
علي رضا جي لاءِ ھي غنيمت ھيون. انھن جي ھوندي |
پر |
جان بيبي ۽ مريم اچي پوڙھيون ٿيون ھيون، |
7542 |
DYNT.utf |
علي رضا کي ٻنھي مان ھُو جوان وڪيل پسند |
پر |
واپاري سيٺ ھو، تنھن کي پنھنجي پٽ لاءِ طمح ھئي. |
7543 |
DYNT.utf |
فائدي جي اسيد تي ائين ڪرڻ لاچار ڄاتائون. |
پر |
ٿيو. اگرچہ ڏک ٿي ٿين تہ ھھڙو بندوبست ڦٽي وڃي! |
7544 |
DYNT.utf |
فائدي ۾ نبيرو نٿي ٿيو. علي رضا، جنھن سلطان |
پر |
فيصلو ڪرڻو ھو ۽ ھن کان اڳي گھڻا مٿا ھنيا ھئائون، |
7545 |
DYNT.utf |
فتحياب ٿي نہ سگھيا ھئا. ھن کي پنھنجي سچائيءَ |
پر |
ٿيو تہ ھنن کيس نقصان پھچائڻ جي ڪوشش ڪئي ھئي، |
7546 |
DYNT.utf |
في الحال ھٿ ڪانہ لڳين، تنھنڪري لاچار اھو |
پر |
انھيءَ متل ڪارخاني کي ھلائي. مٿا گھڻائي ھنيائون، |
7547 |
DYNT.utf |
کنڀڙين کان وٺي، ٻار سوڌو وڃي جيل ۾ وڌائونس. |
پر |
فرياديءَ کي ڏياريائون. ويچاريءَ منھن مٿو پٽيو، |
7548 |
DYNT.utf |
گھر مان جا ھڪڙي ڪوٺي خلاصي کيس مليل ھئي، |
پر |
کان وڌيڪ ھوندي ھيس. ڪپڙو گندي تہ سٺو رکندي ھئي، |
7549 |
DYNT.utf |
گھر ۾ زال ئي وانگي ٻارجي سنڀال ڪندي ھئي، |
پر |
ھو تہ ھيءَ ھينئر رنڙ آھي. ھوءَ اگرچہ پورھيت ھئي، |
7550 |
DYNT.utf |
گھڻا ڏينھن ٿيا، جو لڏي ويو ۽ وڃي ڪنھن ٻئي |
پر |
مائي، اھو مون کي سجھي ٿو، ھتي برابر رھندو ھو، |
7551 |
DYNT.utf |
لاچار دل ڏاڍي ڪري، خدا تي رکي ويھي رھيا. |
پر |
۾ اھو پھريون سفر ڪيو ھو، تنھنڪري ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. |
7552 |
DYNT.utf |
لاچار ماٺ ڪري ويھي رھي ۽ اھو دلاسو ڏنائين |
پر |
نڪرڻ لڳا، سو ھن ويچاريءَ کي ويتر ارمان ٿيڻ لڳو، |
7553 |
DYNT.utf |
لاچار ھئس، ڍونگ ڪري پنھنجي آبرو بچائڻي |
پر |
بيحيائيءَ جي لفظن ٻڌڻ ڪري ھن کي گھڻو ئي پٽيو ٿي، |
7554 |
DYNT.utf |
لاچار ٿي خدا تي ڀاڙي سمھي رھي، ھن چڱي موچاري |
پر |
۾ سمھي پيئي. جيتوڻيڪ چور جي اچڻ جو ڊپ گھڻو ھوس، |
7555 |
DYNT.utf |
لفظن مان معلوم ڪيائين تہ اھا خرابي جي ھوندي، |
پر |
بہ خط ڏسي گھڻو ڊنو. پڪ ٿيس تہ ڪا خرابي درپيش آھي، |
7556 |
DYNT.utf |
ماڻھو تہ انھيءَ تان بہ پيا کلندا اٿس. ھونءَ |
پر |
تون سچي آھين، ھوءَ لکڻ پڙھن ۾ برابر ھوشيار آھي، |
7557 |
DYNT.utf |
ماڻھو ماڻھن جھڙا، انھيءَ پاسي ڏي ڪنھن |
پر |
جيئن تہ ھي ماڻھو ڪٿي ڪو ڏٺو ھجين، پر ياد نہ پوين؛ |
7558 |
DYNT.utf |
مائي شھربانوءَ وري بہ پنھنجي ڏيءَ جي ٻڏڻ |
پر |
|
7559 |
DYNT.utf |
مائيءَ انھيءَ بابت مون کي چيو آھي. |
پر |
سچي پڇين تہ مون کي پنھنجي منھن بہ گھڻو فڪر ھو، |
7560 |
DYNT.utf |
مائي، اوھين بہ آڪلاءُ ڪونہ ٿا ڪريو. مائٽيءَ |
پر |
کي ھوندو؟ خدا ڪندو تہ زينت مگھوئي وڃي سُکي ٿيندي. |
7561 |
DYNT.utf |
محبوب علي نہ رھيو، شادي ڪيائين ۽ سگھو ئي |
پر |
بہ پيءُ جھڙي ھئي ۽ ھن جي راہ بہ پيءُ وانگي ھئي. |
7562 |
DYNT.utf |
محبوب عليءَ ۽ سندس منڊم جو حال ٻيءَ طرح |
پر |
مسلمان ھئڻ سان لاڳو آھن، تن کي مدنظر رکندا ھئا، |
7563 |
DYNT.utf |
منھنجو وس ڪونھي. تنھنجو پٽ، سو منھنجو پٽ |
پر |
آءُٗ پھرين انھيءَ کي تنھنجي جھوٺيءَ ۾ وجھان ھا، |
7564 |
DYNT.utf |
منھنجي زينت سان ڪٿان مٽ ٿيندو؟ مائي، پنھنجي |
پر |
چيو تہ ``مائي، سرائي اميد علي چڱو آھي، جوان آھي، |
7565 |
DYNT.utf |
مون کي اسيد آھي تہ زينت کي بہ اھو ھنڌ چڱو |
پر |
بختاور چيو تہ ``ھائو مائي، مچ ٿي چوين |
7566 |
DYNT.utf |
مون کي بيشڪ ارمان ٿيندو، جو اھڙي ٻانھن |
پر |
علي رضا چيو تہ ``پوءِ خير، |
7567 |
DYNT.utf |
مون کي وڃڻ تمام ضروري آھي. آءُٗ جتي ھوندس، |
پر |
تہ آءُٗ جيڪر اھڙي مھربان ڌڻيءَ کي ڇڏي ڪين وڃان، |
7568 |
DYNT.utf |
مون نہ سنڀاليو؛ اوھنن جي انگلن ڏي ڏٺم. |
پر |
خراب ڪم ٿي ڪرين، سوڻن سڳڻن جي ڳالھ اٿئي، سنڀالج، |
7569 |
DYNT.utf |
مھينو-ڏبڍ ٿيو ھو جو سندس زال ھڪڙي ننڍڙي |
پر |
دڪڙي پورھيت ھين ماني پچائڻ واري. پٽس پرڻيل ھو، |
7570 |
DYNT.utf |
ميان محمد رمضان وڪيل ھو، تنھن کي وري پنھنجي |
پر |
|
7571 |
DYNT.utf |
مٿي ماڙي تي پنھنجي جاءِ ۾ ھو؛ لکڻ پڙھڻ |
پر |
سڀ حاضر ھئا. آچر جو ڏينھن ھو. علي رضا بہ گھر ۾ ھو، |
7572 |
DYNT.utf |
ناحق منھنجي خاطر اڄ بورچيخاني جو سيڪ جھليئي.'' |
پر |
تنھنجو رڌل آھي. ڪھڙو نہ چڱو سواد منجھن رکيو اٿئي! |
7573 |
DYNT.utf |
نيٺ جڏھن معلوم ٿين تہ نہ، ساڳي اھا زينت |
پر |
ڪري مٿو ڦري ويو اٿئون ۽ ھيءَ ڪا خيالي شڪل آھي. |
7574 |
DYNT.utf |
وري بہ اولاد آھي ۽ صالح تہ آھي ۽ علي رضا |
پر |
ڄاتائين ٿي تہ منھنجي ڌيءَ اگرچہ ھاڻي ڌارين آھي، |
7575 |
DYNT.utf |
ويجھو مائٽ ھوس، تنھنڪري جيئن اڪثر زالن |
پر |
اھو کونگو ھو، ڪنھن بہ طرح ڪمائيءَ ڪرڻ جھڙو نہ ھو، |
7576 |
DYNT.utf |
وٺ انھيءَ ڳالھ کي تہ جڏھن ھو ھن رئيس کي |
پر |
انھيءَ ڇوڪري زينت بانوءَ ۾ بيشڪ گھٽ ڪانھي، |
7577 |
DYNT.utf |
وٺ سک کي-ٻار تہ وڃي سکيو ٿيندو، اسين پاڻ |
پر |
بختاور چيو تہ ``مائي، اھو سچ ٿي چوبن، |
7578 |
DYNT.utf |
وڏا وڏا صاحبلوڪ ۽ منڊمون بہ اچي گڏ ٿيون،جو |
پر |
رڳو بمبئي شھر جا مسلمان ۽ ھندو ھنن جي مجلس ۾ آيا، |
7579 |
DYNT.utf |
وڏي پٽ جي ھلت ھنن کي گھڻو ناآميد ڪيو. سو |
پر |
ڪري وٽن پيا گذارينداسين ۽ ھو اسان جي خدمت ڪندا. |
7580 |
DYNT.utf |
وڏي ڳالھ اميد علي کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪٿان ٿيندو. |
پر |
ڏھ نياڻيون ملن، تہ بہ آءُٗ ساڻس مٽ نہ ڪريان، |
7581 |
DYNT.utf |
ھاڻ تہ اسين سڀ ديسي ٿياسون. جھڙا اشراف |
پر |
ڪڏھن ٿو ملڻ ٿئي. منھنجو مڙس بہ اصل پرديسي ھو، |
7582 |
DYNT.utf |
ھاڻ تہ ويتر سندن وچ ۾ وڏو سنڌو پئجي ويو؛ |
پر |
گھڻي کؤنس تہ ھنن سان ڪچيءَ کان کنئي ھئائون، |
7583 |
DYNT.utf |
ھاڻ جڏھن خداتپاليٰ اھي سڀ عذر لاٿا آھن، |
پر |
ٻين جي بہ انھي ڳالھبن ڪري مون تہ `نہ' پئي ڪئي، |
7584 |
DYNT.utf |
ھاڻ جڏھن ھو وري بمبئيءَ ۾ آيا ۽ خدا جي فضل |
پر |
وجھ نہ ڏٺو، نڪي اتي وري گھڻا ڏينھن جوش گذاريائون. |
7585 |
DYNT.utf |
ھاڻ زور ڪري انھن سان دوستي ڳنڍڻ لڳو. جيڪي |
پر |
ڪونہ ھوس. جيڪو واسطو ھوس، سو پنھنجي ڌنڌي جي ڪري. |
7586 |
DYNT.utf |
ھاڻ وڃي ڪيڏي؛ ھن کي سجھيو ڪين ٿي تہ ڪيئن |
پر |
زينت بانو شھر ۾ اچي پھتي تہ سھي، |
7587 |
DYNT.utf |
ھاڻي پڪ اٿس تہ ڪميني ذات جي آھي، منھنجي |
پر |
نہ تہ ھو مون کي ھينئر جو ھينئر خراي پھچائي ھا؛ |
7588 |
DYNT.utf |
ھاڻي تہ انھيءَ ساڳي لاءِ پئي رنائين. سڌريل، |
پر |
مائي شھربانوءَ کي بہ انھيءَ پت جا سور گھڻا ھئا |
7589 |
DYNT.utf |
ھتي اھڙو حال نہ ھو، پھرين ڏينھن کان وٺي |
پر |
ئي مٿي ڪري نہ نھاريندي، اکر ئي ڪو نہ ڳالھائيندي. |
7590 |
DYNT.utf |
ھتي تہ ٻنھي جي وچ ۾ روزبروز محبت مڌندي |
پر |
ڪندو ھو. سَس-ننھن جون لڙايون اڪثر ٻڌبيون آھن، |
7591 |
DYNT.utf |
ھتي ڪنھن پاسي مون کان ڇڄي جدا ٿيو آھي؛ |
پر |
زينت اڳ وٺي چيو تہ ``ھڪڙو مون سان ھو، |
7592 |
DYNT.utf |
ھُل ۾ سندس چوڻ ھنن کي برابر ٻڌڻ ۾ نہ آيو، |
پر |
اندر ڊوڙيس. اگرچ بختاور پري کان پاسي پاسي بہ ڪيو، |
7593 |
DYNT.utf |
ھلت چلت جي ڪري بہ اڃا ولايت واريون منڊمون |
پر |
آيو. خوبصورتي ۽ پوشيد گائيءَ جي ڳالھ تہ کڻي ڇڏيو، |
7594 |
DYNT.utf |
ھن ادب سان چيس تہ آءُٗ جيڪر اھڙي مھربان |
پر |
سان گھڻي ھئي، تنھن ھن کي گھڻو زور لاتو تہ نہ وڃ. |
7595 |
DYNT.utf |
ھن انھيءَ حال ھوندي بہ زالن کي دلاسي ڏيڻ |
پر |
جي ڀاءُ دلاون خان کي بہ افسوس حد کان گھڻو ٿيو، |
7596 |
DYNT.utf |
ھن اھڙن وقتن تي ائين ٿي سمجھيو، جيئن ئہ |
پر |
ھن تي ڪھڙي بہ معاملي ۾ پيءُ جو ادب ڪرڻ فرض ھو، |
7597 |
DYNT.utf |
ھن پڪ ڏئين تہ ضرور اتي ڪِريو آھي. |
پر |
تہ ضرور اسان جو ھيترن ڏينھن جو پورھيو ڪُٽ ٿيندو.'' |
7598 |
DYNT.utf |
ھن جا ماءُ-پيءُ تہ ھينئر بمبئيءَ ۾ ڪين |
پر |
گھڻو ئي ٿيو، ۽ پيءُ-ماءُ جي تانگھ گھڻيئي لڳيس، |
7599 |
DYNT.utf |
ھن جو پتوئي ڪونہ پيو. |
پر |
ڪيائين. سڀئي سسا مسا ٿي ويا؛ ھيڏي ھوڏي ڳولڻ لڳس، |
7600 |
DYNT.utf |
ھن جو زيادہ ڏينھن لڳايا، تنھنڪري ھو ٻاڻ |
پر |
ڪم ۾ رُڌل ھو. ھن کي ھن جي جلد موٽڻ جي اميد ھئي، |
7601 |
DYNT.utf |
ھن جي لکپڙھ ڄاڻڻ جي خبر ڪانہ ھين، نڪو زينت |
پر |
ڪري ھن جي نماز ۽ قرآن جي شفل ڪري منجھانئس خوش ھئا. |
7602 |
DYNT.utf |
ھن چيس ``آءُٗ تہ اوھ ان وٽ ڏاڍي سکي ھيس. |
پر |
ڏنس تہ ``متان اسان وٽ بک ھيئي تنھن کان ڀڳي آھين؟'' |
7603 |
DYNT.utf |
ھن کي شڪار جو شوق اچي ٿيو، الھيءَ چوس تي |
پر |
ماڻھن وٽ اچ وڃ ھيس، تنھنڪري پاڻ بہ سڌري پيو ھو. |
7604 |
DYNT.utf |
ھن کي ھتي جي ۽ ھندستان جي منڊمن ۾ وڏو فرق |
پر |
|
7605 |
DYNT.utf |
ھن گھڻا حيلا حوال ڪري، پاڻ کي موت کان بچايو. |
پر |
پٽن سوڌو بہ قيد ٿي پيو، ۽ ذري گھٽ ماريائونس ٿي، |
7606 |
DYNT.utf |
ھن لوڪريءَ کان عار ٿي ڪيو ۽ پاڻ کي گذريل |
پر |
تہ سرڪار مان ھن کي وڏي آبروءَ جھڙي جڳھہ ملي ھا، |
7607 |
DYNT.utf |
ھن ورندي ڪانہ ڏني، ڪُنڌ ھيٺ ڪيو ويٺي ٻڌائين. |
پر |
ڪيترائي ٻيا ناشائستا لفظ سندس نسبت ۾ ڳالھايا؛ |
7608 |
DYNT.utf |
ھن ويچاريءَ جي دل ۾ الائجي ڪھڙي واويلا |
پر |
حال احوال پچيائون. ھن کي ٽڪر ٽيڙو کارايائون، |
7609 |
DYNT.utf |
ھن ھيترا ڏينھن گھر ڪري رھي ڏٺو ھو، تنھنڪري |
پر |
محبوب عليءَ ڇھ - ست مھينا ڇڙو گذاريو. |
7610 |
DYNT.utf |
ھندستان ڏي اچڻ جي بدران ھن صلاح ڏنيس تہ |
پر |
|
7611 |
DYNT.utf |
ھنن جو ديني ۽ دنيوي سڌارو بہ ٿيڻ لڳو. ڇالاءِ |
پر |
صحبت ڪرڻ، خوش گذارڻ ۽ دل وندرائڻ جو چڱو وجھ مليو، |
7612 |
DYNT.utf |
ھنن جو روئڻ بيھي، تہ ھن کي ورندي ڏين! گھر |
پر |
جي؟ ھن جي ھانوَ ۾ ڌڪاءُ پئجي ويو. خبر پڇيائين، |
7613 |
DYNT.utf |
ھنن جي اچڻ ڪري حامد کي ڪا گھڻي خوشي ڪانہ |
پر |
ھئي ۽ سندس صحبت ۾ حامد جي وري بہ سڌرڻ جي اميد ھيس. |
7614 |
DYNT.utf |
ھنن جي عزازت رڳو ھڪ گھر سان ھئي، تنھنڪري |
پر |
ساري گذاري ھئائون، اُتان نڪرڻ بہ اھنجو پئي لڳن. |
7615 |
DYNT.utf |
ھنن چيس تہ ``اسين جبل ۾ خوش رھندا آھيون، |
پر |
تہ آءُٗ سلطان وٽ ھنن کي چڱيون جايون وٺائي ڏيان.'' |
7616 |
DYNT.utf |
ھنن کي تہ انھيءَ مھل اھڙي ڳالھ ٻڌڻ جو تہ |
پر |
بس ڪئي، ڀانيالين تہ ڏسان شھربانو ڇاٿي چوي، |
7617 |
DYNT.utf |
ھنن مناسب نہ ڄاتو تہ پٽ جي در تان تڙجي، |
پر |
گڏ رھو ۽ سندس مڙس بہ انھيءَ ڳالھ تي زور لائڻ لڳو. |
7618 |
DYNT.utf |
ھنن نہ ورتا؛ چيائون تہ ``تنھنجي شئ ڀلي |
پر |
ڄاتائين ٿي، تہ ھو مون کي مفت کارائين پيارين ٿا. |
7619 |
DYNT.utf |
ھنن ٻڌايس تہ ``ھو جتي لڙائي ۾ ماريو، آتي |
پر |
جي قبر جو پڇيو تہ ``ڪٿي آھي تہ ھلي زيارت ڪريان.'' |
7620 |
DYNT.utf |
ھو انھہيءَ تي نہ بيٺو. پيو چوندو ھو تہ آءُٗ |
پر |
جو نسال باقي رھي. ھڪڙي- ٻہ ٻانھن بہ ھٿ ڪئي ھئائين |
7621 |
DYNT.utf |
ھو بدن ۾ البت سنھڙو ھو ۽ ضعيف ڏسڻ ۾ ٿي آيو، |
پر |
امتحان پاس ڪيا ھئا، سول سروس جي امتحان لاءِ ويو. |
7622 |
DYNT.utf |
ھو تہ گھور وارن مان ھو، جي ھلندي وڪرو ڪن، |
پر |
پڇيائونس تہ ``ڪنھن کان ورتا اٿئي، ھلي ڏيکار.'' |
7623 |
DYNT.utf |
ھو ليکيندو بہ ڪين ھوس. نڪو وري ھنن جو ٻيو |
پر |
ھوءَ ويچاري گھڻو ئي چوندي ھيس، رئندي پٽيدي ھئي، |
7624 |
DYNT.utf |
ھو ٿو سمجھي تہ اندر کيريو. |
پر |
زناني ويس ۾ رات جو اندر ٿي نِيو ۽ رستي ۾ ڪِري پيس، |
7625 |
DYNT.utf |
ھو ڇڙھو ڪين ھو، ھو ولايت ۾ ھڪڙي منڊم سان |
پر |
|
7626 |
DYNT.utf |
ھوءَ مائي وري انھيءَ مان بہ پنج عيب ڪڍندي.'' |
پر |
ئي ڪونھي، تنھنڪري جي اتيئي راضي ٿئي تہ بہ چڱو، |
7627 |
DYNT.utf |
ھيترا ڪشالا ۽ ھيڏا جا کرڙا جي ڪڍيائين، |
پر |
گم ٿي وئي ھئي. جدا ٿئي ٻہ ورھيہ کن مس ٿيا ھئس، |
7628 |
DYNT.utf |
ھيترو تاڪيد ڪري ڇڌيو ھئائينس تہ ``زينت |
پر |
خبر ڏي، تہ فلاڻا اڄ صبح جو بمبئيءَ کان آيا آھن.'' |
7629 |
DYNT.utf |
ھينئر منجھس ٻيا ماڻھو ويٺا آھن.'' |
پر |
بہ پري ناھي، او اھيو پريان ھن ماڙيءَ تي ھوندو ھو. |
7630 |
DYNT.utf |
ھيءُ پاڻ بہ وڏي درجي تي ھو ۽ رڳو پنھنجي |
پر |
گادي حق علي رضا جو ھئي، جو وڏي ڀاءُ جو اولاد ھو، |
7631 |
DYNT.utf |
ھيءُ تہ وري مسلمان ھو، ۽ انھيءَ ماڻھو جو |
پر |
ڊاڪٽرن جو اصلي اھڙن ملڪن ۾ گھڻو مانُ ھوندو آھي، |
7632 |
DYNT.utf |
ھيءَ تہ وڏي خاندان جي ھئي، تنھنڪري ھن ۾ |
پر |
حسين زال ھئي، ترڪن جي خوبصورتي اصل مشھور آھي، |
7633 |
DYNT.utf |
ھيڏي قصي لکڻ لاءِ بہ وقت ۽ وجھ گھر جي. گھر |
پر |
|
7634 |
DYNT.utf |
ھٿ نہ آيو، تڏھين اوھان کي سوال ڪيم.'' |
پر |
ھتي ڪنھن پاسي مون کان ڇڄي جدا ٿيو آھي؛ ڳو ليومانس |
7635 |
DYNT.utf |
ھڙ ۾ ڪي ڪين ھوس، جنھن سان کاڌي پيتي جو ٻلو |
پر |
پھريائين ڀانيائين تہ کنھن ڌرمسالا ۾ وڃي ويھان، |
7636 |
DYNT.utf |
ھڪڙو تہ سندس ٻولي پوريءَ طرح نہ سمجھن، |
پر |
گھڻوئي بچاءَ ۾ دانھون ڪيائين، حجت دليل ڏنائين، |
7637 |
DYNT.utf |
ھڪڙو تہ ھن اڃا ڳالھ پنھنجي پيءُ جي غلاميءَ |
پر |
ٿي سگھي تہ پنھنجي پيءُ جي ڪن عزيزن کي ڳولي لھان. |
7638 |
DYNT.utf |
ھڪڙيءَ جي ھلت اھڙو ڪڪ ڪيو ھوس، جو ٻيءَ |
پر |
آيس تہ وري ولايت وڃي ٻيءَ منڊم سان شادي ڪري اچان، |
7639 |
DYNT.utf |
ياد نہ پوين؛ پر ماڻھو ماڻھن جھڙا، انھيءَ |
پر |
پئي دل ۾ لڳا، جيئن تہ ھي ماڻھو ڪٿي ڪو ڏٺو ھجين، |
7640 |
DYNT.utf |
ٻنھنجا ڪي وري بڇڙا آھن؟ ادي الھداد جو جوان |
پر |
مڀڪائي ٿي ھلي!'' شھربانوءَ چيو تہ ``آھي بہ چڱا آھن، |
7641 |
DYNT.utf |
ٻنھي سان سندن مائرن جي محبت گھڻي ھئي ۽ |
پر |
مچندي آھي ۽ مڙسن جي ڪابہ ڳالھ ڪانہ ھلندي آھي، |
7642 |
DYNT.utf |
ٻين پرڳڻن مان بہ اماڻي روس ۽ ترڪستان جي |
پر |
ھنن سان گڏجي ھليا. پنھنجي حد تہ لنگھايائونس، |
7643 |
DYNT.utf |
ٻين جي بہ فنڊ ڦٽايائون؛ آخر جھڪا ٿيا. |
پر |
سا بہ ھنن روئڻ-پٽڻ ۾ گذاري. پاڻ تہ ننڊ نہ ڪيائون، |
7644 |
DYNT.utf |
ٻيئي ڀيرا ھنن نہ ورتس. انھيءَ سبب ڪري ھن |
پر |
جي امتحان ۾ پاس نہ ٿيو. ھن ٻہ ڀيرا ڪوشش ڪئي، |
7645 |
DYNT.utf |
ٻڌجي پيئي تہ تمام ويجھي بہ آھي يا ڀت جي |
پر |
حرص گھٽجي نٿو، پاڻ وڌي ٿو. جا چڱي شيءِ ڏٺل ناھي، |
7646 |
DYNT.utf |
ڄاتائين تہ ضرور اڌ ۾ پٺتي موٽي نہ ويئي |
پر |
ڦريو ھو. انھيءَ جي بہ پڪ خبر نہ ھيس تہ ڪيڏي وبئي؛ |
7647 |
DYNT.utf |
ڄاتائين تہ ماڻھو کِلندا ۽ چوندا تہ مڙس |
پر |
ٿي ويندي ھئي. ھوءَ جيڪر علي رضا جن وٽ ويھي رھي ھا، |
7648 |
DYNT.utf |
ڊپ کان سواءِ جواب ڏنس تہ ``سائين؛ خير ھجي، |
پر |
زينت بانوءَ حجاب سان |
7649 |
DYNT.utf |
ڊني تہ متان چور اچي مليم ۽ ماريم. مگر ھنن |
پر |
زينت اگرچہ وڃڻ ۾ خوش ھئي، |
7650 |
DYNT.utf |
ڌيءُ جھڙي شميءِ کي پرڏبھ رلائڻ ھن کي مناسب |
پر |
ھي انھيءَ پاسي وڃڻ لاءِ تيار ٿيو، |
7651 |
DYNT.utf |
ڏاڍي اشراف لمازڻ ۽ لکڻ پڙھڻ جي ھوشيار آھي. |
پر |
جي آڏو چري، ھن چيو تہ ``اسان وٽ ھڪڙي زال آھي، |
7652 |
DYNT.utf |
ڏينھن ڏٺو ھو، چارو لڳو پيو ھو، ۽ وري آزاد |
پر |
ڏس تي زينت آٿي ھلي. اگرچ جھنگ مان ھيکلي پئي وئي، |
7653 |
DYNT.utf |
ڏٺائين تہ اھڙي سفر ۾ زال کان سواءِ ھڪڙو |
پر |
وارا ھوندا ۽ جتي ھن جو پڙھڻ چگيءَ طرح پيو ھلندو. |
7654 |
DYNT.utf |
ڪنھن کي بہ ھنن جي موٽڻ جي اميد ڪانہ ھئي. |
پر |
علي رضا جو مامو بہ اڳيئي موٽي آيو ھو، سو بہ اتي ھو |
7655 |
DYNT.utf |
ڪوبہ پتو نہ پيس. شام جو مناسب ڄاتائين تہ |
پر |
سو اھو ڏينھن تہ مڄوئي ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گذريو، |
7656 |
DYNT.utf |
ڪيڏانھن نمڪ حلال ٻانھيءَ جو منھن ڪيڏانھن |
پر |
جي مئي کان پوءِ مائي شھر بانوءَ ھڪڙي پورھيت رکي |
7657 |
DYNT.utf |
ڪيڏي ھڪڙي نازڪ پردي ۾ پيتل ضعيف زال، ۽ |
پر |
لھرن تي لڏي. جڏھن ڏينھن ٿيو، تڏھن البت سماءُ پيس. |
7658 |
DYNT.utf |
ڪڏھن ڪڏھن ڇوھ ۾ ناشاٿستا لفظ بہ ڳالھائي |
پر |
۽ نيچ ماڻھوءَ سان تڪرار ھلائجي. ادب تہ بجاءِ خود، |
7659 |
DYNT.utf |
ڳالھائڻ ۾ بہ. جيئن ھن جا ماءُ-پيءُ مشھور |
پر |
پڙھي موچاري ھوشيار ٿي ھئي، نہ رڳو لکڻ-پڙھڻ ۾، |
7660 |
DYNT.utf |
ڳڻي جو رئيس ھو، ۽ منھنجو پيءُ زماني جي |
پر |
تہ ``منھنجو ڏاڏو اصل ترڪ ھو ۽ روس واري سرحدي |
7661 |
DYNT.utf |
۾ باريڪ جاچ ڪرڻ لڳي. جنھن جاءِ ۾ اھا ڪرد |
پر |
تي زينت بانوءَ گھڻو ويچار ھلابو، ۽ پنھنجيءَ |
7662 |
DYNT.utf |
۾ پئسي پنجڙ جي مدد ڪرڻ ۾ ڪين گھٽائيندي |
پر |
جي لاءِ ڪندي ھئي. ھنن کي غريب ڏسي پنھنجي |
7663 |
DYNT.utf |
۾ جاچ ڪرائي معلوم ڪيائين تہ ڪوٽ جي اوڀارين |
پر |
واري رستي جو ڏس مليو ھوس، تنھن جي پنھنجيءَ |
7664 |
DYNT.utf |
واقف ھنن کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. زينت بانو |
پراڻا |
سندن |
7665 |
DYNT.utf |
آھن، جي پنھنجا ٿيندا آھن، اھو جھان جو دستور |
پراوا |
بختاور - ڇو امان، نيٺ اھي |
7666 |
DYNT.utf |
اسان اڳي رٿيا ھئا، تن تي تہ اسان جي زينت |
پراوا |
سو سچ آھي پر جيڪي پنھنجا ٿي چوين يا جيڪي ٻيا |
7667 |
DYNT.utf |
چڱا اٿئي ۽ پراون مان جن تي ڀاڙيو اٿئي سي |
پراوا |
سعيو ڪر. آءُٗ توکي چوندو آھيان تہ انھن پنھنجن کان |
7668 |
DYNT.utf |
جو سونُ بہ گھوربو. مون کي بہ اھي ئي ڳڻتيون |
پراون |
چيو ``سو سچ آھي، پر بختاور! ڏک سک بہ پنھنجن ۾ چڱو، |
7669 |
DYNT.utf |
کي ڪير ڏيندو؟ ادي الھداد کي نياڻي اھي، |
پراون |
کي پنھنجي ڀاءُ جي اولاد جو خيال آھي. پنھنجن ھوندي |
7670 |
DYNT.utf |
گھرن ۾ رھندا وتون! گھڻوئي جلاوطني ڪاٽيسين، |
پراون |
پيو ڏيندو. پنھنجو جڙيو جڪيو گھر قٽو ڪيو، پرديس ۾ |
7671 |
DYNT.utf |
مان جن تي ڀاڙيو اٿئي سي ڪنھن ڪم جا ناھن. |
پراون |
چوندو آھيان تہ انھن پنھنجن کان پراوا چڱا اٿئي ۽ |
7672 |
DYNT.utf |
ماڻھن جون سو کڙيون وٺيو رکي. |
پراون |
منھن ۾ گھنڊ وجھي)، امان بہ زورآور آھي، ماٺ ڪيو |
7673 |
DYNT.utf |
گھر ۽ پرائي وس. جنھن گھر ۾ ڪن ڏينھين چھچٽو |
پرائي |
زينت بانو سندس صالح ڌيءَ ھئي، پر سا بہ ھاڻي ٿي |
7674 |
DYNT.utf |
گھر ۾ ھئي. تنھن کي ۽ سندس گھر واري کي بہ |
پرائي |
سان گڏ رھڻ جي ڪوڏي ھئي، پر پنھنجي وس نہ ھئي، |
7675 |
DYNT.utf |
وس. جنھن گھر ۾ ڪن ڏينھين چھچٽو لڳو پيو ھوندو |
پرائي |
سندس صالح ڌيءَ ھئي، پر سا بہ ھاڻي ٿي پرائي گھر ۽ |
7676 |
DYNT.utf |
وس، ڪڏھن ڪٿي ڪڏھن ڪٿي. ۽ ڌيءُ جو نيڪال] |
پرائي |
ھو، تيسبن پرواھ ڪانہ ھيس، پسر ھينٺر ٿيو نوڪر، |
7677 |
DYNT.utf |
۽ پنھنجي ۾ قرق آھي.'' |
پرائي |
مڙس ڪين ھو ۽ ھاڻ بہ ھي چڱي حال ۾ آھن، مگر وري بہ |
7678 |
DYNT.utf |
آھن. تون سمجھ واري آھين، توکي خبر ناھي |
پرايون |
بختاور - زينت امان، انھيءَ ۾ ڇا آھي؟ ڌيون نيٺ |
7679 |
DYNT.utf |
خوش تي ويھي رھيا. ھو سڀئي گڏجي وري مرحوم |
پرچي |
اچي ويو، پوءِ نيٺ ھن کي معافي ڏنائون، ۽ پاڻ ۾ |
7680 |
DYNT.utf |
ھجين، يعني جيڪي ديني حق جسم ڍڪڻ ۽ لباس |
پردو |
نڪرڻ کان روڪڻ اجايو آھي. جڏھن نڪرن، تڏھن مناسب |
7681 |
DYNT.utf |
آھي مڙس، انھيءَ جو تہ قرآن ۾ بہ اشارو آھي. |
پردو |
نڪري، جيئن ھتي آھي. منھنجي نظر ۾ زال جي لاءِ وڏو |
7682 |
DYNT.utf |
آھي، شال ڪابہ زال بي پردي نہ ٿئي. بي پردي |
پردو |
- پوءِ سائين، انھيءَ ۾ ڪھڙي حرڪت؟ زال جي لاءِ تہ |
7683 |
DYNT.utf |
چئجي سو مطلب ھن مان ئي ٿو نڪري تڏھن پاڻ |
پردو |
جون رسمون سجھيون ٿي، تنھن ڄاتو تہ جنھن کي |
7684 |
DYNT.utf |
وڌيڪ سخت ھو. جيڪو دستور ميرن جي صاجيءَ |
پردو |
گھر سان اھو حال نہ ھو. ھو سوائي ماڻھو ھئا، ھنن جو |
7685 |
DYNT.utf |
ھن دنيا ۾ گھڻن جاين تي ڪم نہ ايندو آھي، |
پردو |
کي اتي مڙس جي ڳالھ ياد آئي، جنھن چيو ھوس تہ |
7686 |
DYNT.utf |
ڇڏيو، پوءِ ڀلي ڪوٽن ۾ ويٺي ھجي. پر جنھن |
پردو |
ويندي، يا ڪي اجايا پير کڻندي، انھيءَ چئبو تہ |
7687 |
DYNT.utf |
ھُليل آھي، ھئي بہ آھي، ۽ ديني حڪم بہ اھڙوئي |
پردہداري |
زينت بانو - سو ڪيئن؟ ھُتي بہ |
7688 |
DYNT.utf |
جي اھا تعريف آھي، آھو اِھو بند ناھي. تڏھن |
پردي |
علي رضا - اھو سچ آھي، پر جنھن |
7689 |
DYNT.utf |
جي تمام جٺ آھي؛ جيڪي مسلماني ملڪ آھن، ايران |
پردي |
زماني جوگھڻو واءُ لڳل ھو، تنھن چيو تہ ``سنڌ ۾ |
7690 |
DYNT.utf |
جي معنيٰ بند قيد نٿو نڪري، جيئن ھتي آھي. |
پردي |
يقدر مون انھيءَ نسبت ۾ ديني ڪتاب ڏٺا آھن، تن مان |
7691 |
DYNT.utf |
جي نسبت ۾ جو ديني حڪم آھي، تنھن تي بہ تہ |
پردي |
زينت - اھو تہ سائين ٺھيو، پر |
7692 |
DYNT.utf |
جي نسبت ۾ منھنجو مختصر مطلب ھيءُ آھي، تہ |
پردي |
پر انھن جي نامناسب ڳالھين تي ھلڻ ضروري ڪونھي. |
7693 |
DYNT.utf |
جي وڏي اٽڪ ڏسڻ ۾ آئي. پر سندس زال جي گم ٿيڻ |
پردي |
ھن کي پريندي کان اھڙي قسم جي سڌاري جي لاءِ |
7694 |
DYNT.utf |
جي ھئڻ سبب تعليم جو استعمال بلڪل مشڪل ھو، |
پردي |
جي ڳالھ اھا نظر آئي تہ سکرن مسلمانن جي زالن ۾ |
7695 |
DYNT.utf |
سان آھي، پوءِ ڀلي علم ماڻھن جي وچ ۾ ھجي. |
پردي |
۽ انھيءَ جي حفاظت ھيٺ ڪيڏي ايندي ويندي، اھا ڄڻ تہ |
7696 |
DYNT.utf |
نہ ٿئي. بي پردي ۽ آگھاڙيءَ ۾ ڪھڙو فرق؟ باقي |
پردي |
حرڪت؟ زال جي لاءِ تہ پردو آھي، شال ڪابہ زال بي |
7697 |
DYNT.utf |
وارن ماڻھن جو دستور آھي تہ جي ٿورو پنڌ |
پردي |
تہ جڏھن ڪڏھن سندس زال ڪيڏي ٻاھر ويندي ھئي - جيئن |
7698 |
DYNT.utf |
وارن مسلمان ماڻھن جي لاءِ ھيءُ بھتر بندوبست |
پردي |
قسم جو بندوبست اڳيئي ھلندڙ آھي، تنھن کان اشراف |
7699 |
DYNT.utf |
وارن ۽ حرمخانن وارن ماڻھن جا بہ ملي سگھندا. |
پردي |
پر اوترا مشال، بلڪ انھيءَ کان بہ وڌيڪ خراب مثال، |
7700 |
DYNT.utf |
واري بند ۾ رھڻ ڪري زالن جي حالت ڪا بھتر |
پردي |
جان، زورآور تہ تون آھين. تون ڀانئين ٿي تہ انھيءَ |
7701 |
DYNT.utf |
واري گھر جو ٻار ھو ۽ سک سان پليو ھو، تنھڪري |
پردي |
لکي آھي، تہ سندس ظاھري صورت بہ گھٽ ڪانہ ھئي. |
7702 |
DYNT.utf |
واري مجلس مقرر ڪئي، جتي ھفتي ۾ ھڪڙو ڀيرو |
پردي |
تنھنڪري ھنن وچؤن ٻي رٿ ڪئي. زينت بانوءَ ھڪڙي |
7703 |
DYNT.utf |
وارين اشراف زالن کي مناسب طرح صحبت ڪرڻ، |
پردي |
انھيءَ انتظام مان رڳو اھو فائدو نہ نڪتو تہ |
7704 |
DYNT.utf |
وارين زالن ڪڏھن ڌارئين ماڻھوءَ جو منھن |
پردي |
ڏيکاريندي، جھڙو ڪو ھوشيار مڙس ڏيکاري. ھتي جي |
7705 |
DYNT.utf |
وارين گاڏين ۾ ٿيندو ھو ۽ اھا جاءِ بہ انھيءَ |
پردي |
جون زالون ۽ ڌيئون ھيون، تنھنڪري ھنن جو اچڻ وڃڻ |
7706 |
DYNT.utf |
۽ آگھاڙيءَ ۾ ڪھڙو فرق؟ باقي ٿيو برقعو يا |
پردي |
لاءِ تہ پردو آھي، شال ڪابہ زال بي پردي نہ ٿئي. بي |
7707 |
DYNT.utf |
۽ قيد ۾ فرق ڪونھي، حرمخاني ۽ بنديخاني ۾ |
پردي |
تعريف آھي، آھو اِھو بند ناھي. تڏھن سمجھڻ گھرجي تہ |
7708 |
DYNT.utf |
۾ پيتل ضعيف زال، ۽ ڪيڏي ھھڙو حادثو ۽ سمنڊ |
پردي |
ڏينھن ٿيو، تڏھن البت سماءُ پيس. پر ڪيڏي ھڪڙي نازڪ |
7709 |
DYNT.utf |
۾ رھڻ ڪري وريامن جو ڪم ٿيون ڪن. اھا بہ سندن |
پردي |
آت ڀڄڻ ڪم وريام جو.'' سو حقيقت ڪري زانون ڄاڻي واڻي |
7710 |
DYNT.utf |
جي ڏکن ڏوجھرن ۾ ڪا سنگت، ڪا وندر تہ ٿي. |
پرديس |
زينت ڄاتو تہ وري بہ مڙس جي ڪا نشاني مون سان ٿي، ۽ |
7711 |
DYNT.utf |
۾ پراون گھرن ۾ رھندا وتون! گھڻوئي جلاوطني |
پرديس |
ھُتي بہ پيو ڏيندو. پنھنجو جڙيو جڪيو گھر قٽو ڪيو، |
7712 |
DYNT.utf |
۾ غيرواقف آھي، تنھن کي مٿس ڪھل آئي. وري |
پرديس |
جو زينت کي ھھڙي حال ۾ ڏٺو، ۽ ڄاتائين تہ ھيءَ |
7713 |
DYNT.utf |
۾ نہ وڃ؛ پر تون نہ رھئين، نہ تہ ھھڙي جٺ |
پرديس |
ويٺي اللّھ ٽڪر پيو ڏئي، سو ڇڏي، گھڻي جي لالچ تي |
7714 |
DYNT.utf |
ھو، پر ھاڻ تہ اسين سڀ ديسي ٿياسون. جھڙا |
پرديسي |
ائين آھي، ڪڏھن ڪڏھن ٿو ملڻ ٿئي. منھنجو مڙس بہ اصل |
7715 |
DYNT.utf |
گھڻي ڪندا ھئا، تنھنڪري ھن بہ پاڻ تي فرض |
پرگھور |
بانوءَ کي لاچار ٿيو ھنن مھاڻن سان گذارڻ. ھو ھن جي |
7716 |
DYNT.utf |
پنھنجون آسون ۽ اميدون پوريون ڪن ۽ انھن |
پرڻائي |
جا ٻار اڃا ڪمائڻ جھڙاي نہ ٿين، تہ مائٽ انھن کي |
7717 |
DYNT.utf |
ڏيندس!'' |
پرڻائي |
ويچارو ذمو بہ کڻي ٿو تہ ھئسا خرچ ڪري حامد کي بہ |
7718 |
DYNT.utf |
تيئن حامد جي لاءِ بہ گھٽائينديس ڪين. سو |
پرڻائينديس، |
حامد کي پنھنجو پٽ ڪري ٿي ڄاڻان - جيئن علي رضا کي |
7719 |
DYNT.utf |
ھئائينس، تنھنڪري ھن سان گھڻي محبت ھوندي |
پرڻايو |
پنھنجي ننڍي ڀاءَ کي پٽ وانگي پالي وڏو ڪيو ھو، ۽ |
7720 |
DYNT.utf |
ٿا، پر ارڻجي نٿو.'' |
پرڻايونس |
اوھان جي وس آھي، متان پوءِ وري مون تي ڏوھ رکو، |
7721 |
DYNT.utf |
يا قارون جو خزانو ھٿ ايندءِ، پوءِ شادي |
پرڻبين؟ |
اڃا ٿورو ٿو ڪمايان. اڇي ڏاڙھي ٿيندءِ، تہ پوءِ |
7722 |
DYNT.utf |
گڏ ٿين، تيسين پيا ڳڻتيون کائيندا آھن تہ |
پرڻجي |
ھڪٻئي جا نا واقف ھوندا آھن، تنھنڪري جيسين |
7723 |
DYNT.utf |
وڌيڪ بار ڇالاءِ ٿجي؟ تنھن کان سواءِ، ننڍيءَ |
پرڻجي |
تہ ماڻھو جڏھن پاڻ مائٽن تي بار آھي، تڏھن وري زال |
7724 |
DYNT.utf |
. انھيءَ ڇوڪري زينت بانوءَ ۾ بيشڪ گھٽ ڪانھي، |
پرڻجي |
جي لاءِ ڪا آسمان مان حور اچي، تڏھن اسان جو رئيس |
7725 |
DYNT.utf |
مرڻ گھڙيءَ جو سودو ڪري، پوءِ پشيمانيءَ |
پرڻجي، |
تہ حرڪت ڪانھي، مگر ھينئر اوھان کي خوش ڪري زال |
7726 |
DYNT.utf |
کان پوءِ بہ ڪنوار تہ مھينوکَن حيا کان ڪنڌ |
پرڻي |
الائجي ڪھڙي شڪل ھونديس، لائجي ڪھڙي طبعيت ھونديس. |
7727 |
DYNT.utf |
ھئي. اگرچ اوترائي ورھيہ ولايت ۾ رھيو ھو، |
پرڻي |
مان روانو ٿيو. ھن محبوب عليءَ وانگي منڊم ڪانہ |
7728 |
DYNT.utf |
بہ نہ ھئي، انھيءَ جو نانو فتن خانم ھو. آھا |
پرڻيل |
آنھن مان ھڪڙي تمام جوان ۽ حسين ۽ ھمت ڀري ھئي، ۽ |
7729 |
DYNT.utf |
ھوندا آھن، تہ نہ زال مڙس جو نالو وٺي سڏي، |
پرڻيل |
جي اڳيان گڏ نہ ويھن، نہ گفتگو ڪن؛ خاص جڏھن تازا |
7730 |
DYNT.utf |
ھو، پر مھينو-ڏبڍ ٿيو ھو جو سندس زال ھڪڙي |
پرڻيل |
ھو ۽ ٽين دڪڙي پورھيت ھين ماني پچائڻ واري. پٽس |
7731 |
DYNT.utf |
آھي ۽ ڌيءَ بہ ڄائي اٿس.'' انھيءَ ڪري ھن کي |
پرڻيو |
منھنجو مڙس علي رضا آھي، جو مون کي مئو ڄاڻي ھتي |
7732 |
DYNT.utf |
آھي، تڏھن الائجي مون سان خاطر ٿئيس يا نہ. |
پرڻيو |
ٿيو آھي، پر پوءِ ھيءُ ڏک بہ ٿيس تہ ``جڏھن ٻي زال |
7733 |
DYNT.utf |
ھو، سا بہ ھو پاڻ سان وٺي آيو ھو. ھيءُ گھڻا |
پرڻيو |
پر ھو ڇڙھو ڪين ھو، ھو ولايت ۾ ھڪڙي منڊم سان |
7734 |
DYNT.utf |
. ھن کي تمام جوان ۽ نيڪ زال ملي، جنھنڪري |
پرڻيو |
ٿي. ھڪڙي واپاري شاھوڪار مسلمان جي گھران ھيءُ |
7735 |
DYNT.utf |
ٿيندي؟ جھڙو پاڻ کائيندا، اھڙو توکي پيا |
پروا |
پنھنجو رت اٿئي. جيئي سندس پيءُ، کٽڻ ڪمائڻ جي ڪھڙي |
7736 |
DYNT.utf |
نہ رکيائين. پٽ جي تہ ڳالھہ ڇڏيو، پر پنھنجي |
پرواھ |
پاڙيسري مٿس کلڻ ۽ ٽوڪون ڪرڻ لڳا، تہ بہ انھيءَ جي |
7737 |
DYNT.utf |
ئي ڪانہ ھوندي ھيس، تڪي ڪڏھن سلطان ئي کي |
پرواھ |
ايمانداريءَ تي ايترو ڀروسو ھو، جو اھڙن حاسدن جي |
7738 |
DYNT.utf |
ڪانہ رکي. جيٿن مناسب ڄاتائون تيئن پنھنجو |
پرواھ |
تي پئي مٿن ٺٺوليون ڪيون پر تڏھن بہ ھنن، انھن جي |
7739 |
DYNT.utf |
ڪانہ رکي. ھوءَ ويچاري گھڻو ئي چوندي ھيس، |
پرواھ |
ڪو وڏو مائٽ ڪونہ ھو، رڳي ماءُ ھئي، تنھن جي ھن بہ |
7740 |
DYNT.utf |
ڪانہ ھونديس؛ ھنن سان گفتگو ڪرڻ توڙي حجت |
پرواھ |
ھڪڙي مئڊم چاليھن مڙسن جي وچ ۾ ويٺي ھوندي، تہ بہ |
7741 |
DYNT.utf |
ڪانہ ھئي، تنھنڪري ھڪڙي گھر ۾ رھي ھنن ٻن |
پرواھ |
يا ڪونھي، ماڻھوءَ کي گھر جي يا نہ، تنھن جي ھنن کي |
7742 |
DYNT.utf |
ڪانہ ھيس، پسر ھينٺر ٿيو نوڪر، پرائي وس، |
پرواھ |
ھن کي مناسب نہ آيو. جيسين ھڪ ھنڌ ويٺو ھو، تيسبن |
7743 |
DYNT.utf |
غلام ھوندس ۽ حضور جي اقبال کي دعا ڪندو |
پروردہ |
تمام ضروري آھي. آءُٗ جتي ھوندس، اتي حضور جو نمڪ |
7744 |
DYNT.utf |
ڪرڻ-اھي ڪم وري زالن تي رکيا ويا آھن. |
پرورش |
انھن جي خدمت چاڪري ڪرڻ، ٻار ڄڻڻ، انھن جي سئڀال ۽ |
7745 |
DYNT.utf |
۾ ھڪٻئي سان انھيءَ خرفناڪ واردات جا چرچا |
پرولين |
منتظر ويٺا ھئا. ڪن پئي ساني کاڌي، ڪن پئي اشارن ۽ |
7746 |
DYNT.utf |
۽ ھن جي چئي تي ھلڻ لاءِ ڪمر ٻڌائين. |
پروڙيو |
ٿي لڳو، تڏھن بہ ھن پنھنجي امير جو مطلب چڱيءَ طرح |
7747 |
DYNT.utf |
ڦٽيءَ مھل چور ھن کي پنھنجي گھر آڻي پھچايو. |
پرھ |
بڇڙيءَ قسمت تي افسوس کائي، صبر ڪري ويھي رھي، ۽ |
7748 |
DYNT.utf |
گھر ٺاھي ويھي رھيو. ھن گھر ھلائڻ جو بندوبست |
پرءِ |
سا بہ پيءُ جي صلاح کان سواءِ نہ ھئي. ھو شاديءَ کان |
7749 |
DYNT.utf |
آھي. ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي آھي، جنھن |
پري |
۽ ٻين ڀاڱن سان. مڏئي جو بندر ڀڄ کان ارڙ ھن ڪوھ |
7750 |
DYNT.utf |
آھي، ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي پيئي آھي ۽ انھيءَ |
پري |
جيئن مٿي چيو ويو آھي، تہ اھو ڀڄ کان ارڙھن ڪوھ |
7751 |
DYNT.utf |
بيئي آھي. اھي ٻہ - ٽي جايون، جن جي پاڻ ڪالھ |
پري |
بختاور چيو تہ ``مائي، ھوءَ تہ ھٿ ڇُھڻ کان |
7752 |
DYNT.utf |
بيٺي. فوجدار بہ اٿي کڙو ٿيو. |
پري |
ڀاڪر وجھڻ جي ڪوشش ڪيائين، تہ زينت دانھن ڪري وڃي |
7753 |
DYNT.utf |
جا ماڻھو، جي ھنن جا واقف ھئا، سي اھو احوال |
پري |
وٺي ويا ۽ نيئي ھفتو کن پنھنجي گھر رھايائونس. اوري |
7754 |
DYNT.utf |
کان بمبئيءَ جا جبل پئي ڏٺا. سگھوئي شھر |
پري |
ٿيو، تنھن تي سڀ ماڻھو ٽپڙ ٽپڙ ٽاڙي ٻڌڻ لڳا، جو |
7755 |
DYNT.utf |
کان پاسي پاسي بہ ڪيو، پر ھُل ۾ سندس چوڻ |
پري |
آھي، سو اچي مار' آءُٗ اندر ڊوڙيس. اگرچ بختاور |
7756 |
DYNT.utf |
کان پاڻيءَ تي ڪا شيءِ ٽُلڪندي ڏسي لڙي آئي، |
پري |
ھيون. اھڙي ھڪڙي ٻيڙي اوچتو آسپاس جي لنگھي، سا |
7757 |
DYNT.utf |
کان ماءُ کي ڏسي ڀانيائين تہ ڊوڙي وڃي پيرين |
پري |
ڪلھا ھڻندو، اچي پنھنجن عزيزن جي مٿان بيٺو، ۽ |
7758 |
DYNT.utf |
کان ``منھنجي جان، منھنجي پياري!'' ڪندو، |
پري |
ڏيئي اٿيو، مٿان ڏاڪڻ تان دٻ دٻ ڪندو تڪڙو لٿو، ۽ |
7759 |
DYNT.utf |
گذارڻ سھنجو ٿو لڳي، اگرچہ ٻيو ھر طرح جو |
پري |
مون کي ڇڏي نٿو سگھي؛ نڪي وري مون کي اوھان کان |
7760 |
DYNT.utf |
گھميو ڦريو ھو، سو سجھيس ٿي، تہ اھڙا ٽڪر |
پري |
طرح واقف ھو، اتي ڄائو نپنو ھو، ننڍي ھوندي اوري |
7761 |
DYNT.utf |
ناھي، او اھيو پريان ھن ماڙيءَ تي ھوندو |
پري |
ڪنھن ٻئي ھنڌ جاءِ ورتي اٿس. سندس اصلوڪو گھر بہ |
7762 |
DYNT.utf |
نہ ھو. |
پري |
پاڻ سان وٺي پنھنجي گھر آئي، جو سندس ھٽ کان گھڻو |
7763 |
DYNT.utf |
نہ ھو، ٻيڙيون ۽ ڊونڊيون مڇي مارڻ لاءِ توڙي |
پري |
جنھن ھنڌ تي اھو اتفاق ٿيو، سو ڪچ جي ڪناري کان گھڻو |
7764 |
DYNT.utf |
ويٺا ھئا. ھي بہ پنھنجو منھن کوليو ويٺيون |
پري |
سڃاڻڻ وارو بہ ڪونہ ھو. ڪيترائي ٻيا مڙس زالون اوري- |
7765 |
DYNT.utf |
ويٺي قرآن جو دؤر ڪيو. جڏھن ھوءَ دؤر ڪري |
پري |
ڪئي، تنھن جي زينت بانوءَ کي خبرئي ڪانہ ھئي، جو ھن |
7766 |
DYNT.utf |
وڃي نڪتو ۽ جھڙي جلديءَ سان ھليو پئي آيو، |
پري |
کي اڃا پاڻيءَ اند ران ڌڪي ٻاھر مس ڪڍيو، تہ آگبوٽ |
7767 |
DYNT.utf |
ھو- موالين وانگي گوماٽيو پيو ھو. زينت بانو |
پري |
سڀني جي خدمت پئي ڪيائين. سندس مامو تہ زالن کان بہ |
7768 |
DYNT.utf |
ھو. ڳوٺ جا ماڻھو ڪڏھن ڪڏھن ڪم ساڻ اوڏي ويندا |
پري |
جو ڳوٺ، ڪچ جي وڏي شھر ڀڄ کان اٽڪل ويھ-ٻاويھ ڪوھ |
7769 |
DYNT.utf |
ھوندي، يا انھيءَ جي مرضيءَ ڌاران ڪيڏي |
پري |
قرآن ۾ بہ اشارو آھي. جا زال پنھنجي مڙس يا وارث کان |
7770 |
DYNT.utf |
ھئي، پر بمبئيءَ جي گاڏيءَ وارن سان خدا |
پري |
تہ ``ڦول گلي اھا اٿئي.'' حٽيقت ڪري ڦول گلي اڃا |
7771 |
DYNT.utf |
ڪين ھئي. پاسي واري تختي کي ٽيڪ ڏيئي، گگھريءَ |
پري |
ٻيو ڪو ڊپ ڪونہ ھوس، ماڻھن کان |
7772 |
DYNT.utf |
ھن ماڙيءَ تي ھوندو ھو. پر ھينئر منجھس ٻيا |
پريان |
ورتي اٿس. سندس اصلوڪو گھر بہ پري ناھي، او اھيو |
7773 |
DYNT.utf |
ٻجھي ويئي ھئي، تنھن اھا ڳالھ قبول ڪئي. |
پريت |
۽ علي رضا تي گھڻو مھربان ھوندو ھو، ھن جي بہ ساڻس |
7774 |
DYNT.utf |
بمبئيءَ ۾ صلاح آئي ھيس تہ انھن مان ھڪڙي |
پريندي |
اگرچہ |
7775 |
DYNT.utf |
پنھنجي پٽ محبوب علي باريسنر سان اچي گڏ |
پريندي |
بمبئيءَ ۾ ھي |
7776 |
DYNT.utf |
تہ تختي سوڌو ھيٺ ھلي ويئي. ٻڏندي ماڻھوءَ |
پريندي |
زينت بانو جو سمنڊ ۾ ڪِري، سو |
7777 |
DYNT.utf |
رپورٽ ٿيڻ مھل ڪپتان آگبوٽ کڙو بہ ڪرائي |
پريندي |
تنھنڪري سمنڊ ۾ ڳولا ڪرڻ ھنن اجائي ڄاتي. اگرچ |
7778 |
DYNT.utf |
شرط گھڻا زور ڪيس تہ موٽي وطن ھلون. چيائينس |
پريندي |
ماڻس تہ |
7779 |
DYNT.utf |
کان اھڙي قسم جي سڌاري جي لاءِ پردي جي وڏي |
پريندي |
ھن کي |
7780 |
DYNT.utf |
کان پيءُ جي ھيس، جنھن ھيستائين پئي ولايت |
پريندي |
طرح يڪدم عجيب ڪارخانو بيھاريائين. پئسن جي مدد |
7781 |
DYNT.utf |
کان جنھن ڇيڪ گھمي ڏٺو ھو، سا مڙس جي روڪڻ |
پريندي |
پر |
7782 |
DYNT.utf |
کان گھڻي ڪوشش ڪئي. ھڪڙو وقت مقرر ڪري ڇڏيو |
پريندي |
زال-مڙس ٻنھي ديني ۽ علمي سڌاري ۾ بہ |
7783 |
DYNT.utf |
نئين ڏسڻ ۾ ايندي، تنھن تي پھرين ھڪڙو ٻہ |
پريندي |
خواھش رکندو تہ ھڪڙي وقت ڪوشش بہ ڪندو، ۽ جا شيءِ |
7784 |
DYNT.utf |
نٿي آئي ۽ چيائبن ٿي تہ ``مون کي نڪاح ڪري |
پريندي |
سجھيس ٿي. رن تہ اڳيئي گھر ۾ آڻي ويھاري ھئائين، جا |
7785 |
DYNT.utf |
ئي ايترو مانُ مليو، جو ھو نھايت خوش ٿيو. |
پريندي |
لکي. سو جڏھن منصور علي استنبول ۾ پھتو، تڏھن ھن کي |
7786 |
DYNT.utf |
ئي حامد آڻي ھٿ ڳنڍيا. ماڻس کي سندس شاديءَ |
پريندي |
ڏنو ويو آھي، جيڪي ٿورو گھڻو گڏ ڪيو ھئائون، تنھن ۾ |
7787 |
DYNT.utf |
``بسم اللَّھ'' ڪئي ۽ جان بيبيءَ تہ پنھنجي |
پريندي |
مريم ۽ بختاور پاسي کان بيھي پکو ھڻڻ لڳيون. سڀني |
7788 |
DYNT.utf |
احوال لکي کڻي ڏيانس. پوءِ جڏھن خبر پيس، |
پريو |
۾ ھئي، تہ ڪو خلاصو وقت ڏسي ڪنھن ڪاغذ تي پنھنجو ڏک |
7789 |
DYNT.utf |
مڙس تہ ھن کي گھڻو ڀائيندو ھو، ۽ وقت بوقت |
پريو |
جو ڪم ڪندي ھئي، تہ بہ ھن کي منع ڪندا ھئا. خاص ڪري |
7790 |
DYNT.utf |
مڙس جي مائٽياڻي آھيان، انھيءَ جي گھر وينديس.'' |
پريي |
زينت چيو تہ ``ھائو، آءُٗ فضل محمد |
7791 |
DYNT.utf |
مڙس زينت بانوءَ کي دڙ دلاسو ڏنو ۽ چيائينس |
پريي |
نوڪر ھئا، جي ٻيڙيءَ جا جوان ڪري رکيا ھئائين. ھن |
7792 |
DYNT.utf |
مڙس صديق مالڪياڻيءَ جي مرضيءَ پٺيان پنھنجي |
پريي |
جن سوڌو ھوءَ سمنڊ ۾ ڪِري ھئي، اھي پھرين ئي ڏينھن |
7793 |
DYNT.utf |
پنڌ ھوندو ھو تہ گاڏي ڀاڙي ڪري آڻيندا ھئا، |
پرڀرو |
۽ سندس عزيزن مان ھڪڙو مڙس ماڻھو ويندو ھو ۽ جي |
7794 |
DYNT.utf |
رڙھي ويٺي، اصل منھن بڇڙو ڪري چوڻ لڳي تہ |
پرڀرو |
بہ شڪ پيو تہ مون سان ڪا دغابازي ٿي آھي، سا ڇرڪ ڀري |
7795 |
DYNT.utf |
سمھيو پيو ھو، تنھن جي بہ انھيءَ ڳالھ تي |
پرڀرو |
علي رضا، جو ٿورو |
7796 |
DYNT.utf |
وڃي ويھي رھيو، ۽ نوڪر کي حڪم ڏنائين تہ |
پرڀرو |
ڍري ٿيس، ھن کي شاباس شاباس ڪيائين، پاڻ ماٺ ڪري |
7797 |
DYNT.utf |
رلائڻ ھن کي مناسب نہ آيو. جيسين ھڪ ھنڌ ويٺو |
پرڏبھ |
پاسي وڃڻ لاءِ تيار ٿيو، پر ڌيءُ جھڙي شميءِ کي |
7798 |
DYNT.utf |
۾ قيدي ھئا، تڏھن بہ گڏ رھڻ ڪري پاڻ کي چڱي |
پرڏيھ |
ٻين قيدين سان گڏ ايران ڏي ولي آيا. ھي چار ڄڻا اگرچ |
7799 |
DYNT.utf |
۾ وري ڪو اھسڙو چڱو بندوبست ٿئي نہ ٿئي، |
پرڏيھ |
ھاڻ اچي زال ٿي ھشي، تنھنڪري] ھسن دل ۾ خيال ڪيو تہ |
7800 |
DYNT.utf |
۾ وڃي ھيکلو رھندس. جيسين توکي وري اچي پاڻ |
پرڏيھ |
تون اڃا گھڻن سان گڏ ويٺي آھين؛ پر حال منھنجا، جو |
7801 |
DYNT.utf |
۾ ھيڏڙي ٻار جي انگل کڻڻ واري ھئي، سا بہ |
پرڏيھ |
ھاڻي پيءُ ۽ ڀاءُ تہ ڀڄي ويا، باقي ماءُ بچي ھيس جا |
7802 |
DYNT.utf |
ھئا، آخر ھڪڙي ۾ ھن کي پڇا ڳاڇا سان معلوم |
پرڳڻا |
انھيءَ ھنڌ ڌاري پنج- اٺ اھڙا بہ |
7803 |
DYNT.utf |
جو رنيس ھو ۽ روس جي شھنشاھ جو ڍل ڀرُو ھو. |
پرڳڻن |
ھو. ھن جو پيءُ ترڪستان جي سرحد واري ھڪڙي جابلو |
7804 |
DYNT.utf |
جي آبھوا جي تعريف ٻڌي سير تي نڪتو آھيان.'' |
پرڳڻن |
چيس تہ ``آءُٗ سلطان جو ھڪڙو امير آھيان، ھنن جابلو |
7805 |
DYNT.utf |
مان بہ اماڻي روس ۽ ترڪستان جي سرحد تي آڻي |
پرڳڻن |
سان گڏجي ھليا. پنھنجي حد تہ لنگھايائونس، پر ٻين |
7806 |
DYNT.utf |
۾ آيو. |
پرڳڻن |
ماڻھو بہ ھئا. آخر سرحد وارا جابلو ملڪ جھاڳي، انھن |
7807 |
DYNT.utf |
۾ پير مرد ۽ پڙھيل ھئا، تن کان ھن کي معتبر |
پرڳڻن |
جيڪي ماڻھو انھن |
7808 |
DYNT.utf |
۾ حڪم پڌرو ڪرائي ڇڏيو ھو تہ ``سلطان جو فلاڻو |
پرڳڻن |
لاءِ روس جي شھنشاھ ڏي موڪليائين، جنھن انھن سرحدي |
7809 |
DYNT.utf |
روس جي بلي ھو، تنھنڪري اتي وڃڻ گھڻن سببن |
پرڳڻو |
جي شرم کان ڪنھن سان نہ ڪئي ھئي، ۽ ٻيو وري اھو |
7810 |
DYNT.utf |
جو رئيس آھي، جنھن جو نالو عمردرازخان آھي.'' |
پرڳڻي |
جو پٽ سندس جاءِ تي ويٺو، جو اڃا تائين انھيءَ |
7811 |
DYNT.utf |
جو رئيس سندس ڏاڏو ھو. |
پرڳڻي |
پيءُ واري ڳالھ ملي آئي. تڏھن پڪ ٿيس تہ انھيءَ |
7812 |
DYNT.utf |
جو رئيس ھوندو ھو، جو پوءِ زماني جي گردش |
پرڳڻي |
ھو، ڇالاءِ جو علي رضا جو ڏاڏو پاڻ ترڪ ھو ۽ سرحدي |
7813 |
DYNT.utf |
جو رئيس ھو، جو جڏھن روس ۽ ايران جي لڙائيءَ |
پرڳڻي |
اصل ترڪ ھو ۽ سندس پيءُ ترڪستان جي سرحد واري |
7814 |
DYNT.utf |
ڪردستان جا رھاڪو آھن. ھو گھڻو ڪري جھنگلي |
پرڳڻي، |
زال مان. ڪرد ماڻھو ايران جي سرحد تي ھڪڙي جابلو |
7815 |
DYNT.utf |
پئي ڪئي، تنھن مان ٿورو گھڻو شڪ اڳيئي پيو |
پس |
لہ ھو، اڳئين ڏينھن ماڻس سان جان بيبيءَ جا مس |
7816 |
DYNT.utf |
منجھس جيڪا ضروري ڀڃ گھڙ ڪرڻي ھيس سا بہ |
پسان |
خلاصو وقت وٺي پنھنجو ٻيغام چڱيءَ طرح وڃي پھچايو. |
7817 |
DYNT.utf |
ھاڻي ڌيئون بہ پنھنجي وات وڪيل! گھوڙا گھوڙا! |
پسر |
ڏس اڄو ڪو زمانو، پُٽ تہ پنھنجي وات وڪيل ٿيا آھن، |
7818 |
DYNT.utf |
ھينٺر ٿيو نوڪر، پرائي وس، ڪڏھن ڪٿي ڪڏھن |
پسر |
آيو. جيسين ھڪ ھنڌ ويٺو ھو، تيسبن پرواھ ڪانہ ھيس، |
7819 |
DYNT.utf |
۾ ڪوھہ کن پنڌ تي رھندو ھو، تنھنڪري ٻھراڙيءَ |
پسگردائيءَ |
عزيزن سان آٿ ويھہ جر رستو رکڻ. ھو حيدرآباد جي |
7820 |
DYNT.utf |
آھي. انھيءَ گھر جا اسين چڱيءَ طرح واقف |
پسند |
جي اھا ٻانھن اوھان کي بسند آھي، تہ مون کي بہ |
7821 |
DYNT.utf |
آھي. مون کان جيڪي پڄي سگھندو، سو آءُٗ ڪندس |
پسند |
۾ آءُٗ گھڻو خوش آھيان. اوھان جي صلاح مون کي گھڻو |
7822 |
DYNT.utf |
آھي.'' |
پسند |
اھا ٻانھن ھڪ پيري مون ڏٺي بہ آھي، مون کي گھڻو |
7823 |
DYNT.utf |
آھي.'' |
پسند |
نشين ٿي ويھڻ ۽ خدا جي عبادت ڪرڻ اسان کي زيادہ |
7824 |
DYNT.utf |
آئي ھيس، تنھنڪري جڏھن دائيءَ ساڻس ذڪر |
پسند |
۾ چڱيءَ طرح ويچار ڪري رھي ھئي، ۽ اعا جاءِ ھر طرح |
7825 |
DYNT.utf |
آئي. زال جي مرضيءَ پٺيان سلطان آنھيءَ سان |
پسند |
ھئي، انھيءَ جو نانو فتن خانم ھو. آھا سلطان کي کي |
7826 |
DYNT.utf |
آئي. ھڪڙو تہ ھن کي اڳتي ھلڻ جي طاقت بہ ڪانہ |
پسند |
``رات ٿي پوي تون ھيکلي آھين.'' زينت کي بہ اھا صلاح |
7827 |
DYNT.utf |
آئي، جڏھن خدا وسعت بہ ڏني ھيس، تڏھن پنھنجي |
پسند |
اھا صلاح علي رضا کي بہ |
7828 |
DYNT.utf |
آئي، سو ولايت مان روانو ٿيو. ھن محبوب عليءَ |
پسند |
جو چڱو وجھ مليئي تہ نوڪري ڪر.'' ھن کي بہ اھا صلاح |
7829 |
DYNT.utf |
آيو تہ منھنجو پورھيو سجايو ٿيو.'' |
پسند |
کاڌو. تنھن چيو تہ ``مائي! اوھان کي منھنجو رڌل کاڌو |
7830 |
DYNT.utf |
آيو، جو خاندانيءَ ڪري بھتر ماڻھو بہ ھو |
پسند |
لاءِ طمح ھئي. پر علي رضا کي ٻنھي مان ھُو جوان وڪيل |
7831 |
DYNT.utf |
آيو، سا ھاڻي مُلياڻي ٿي ويٺي ۽ ٻارن کي |
پسند |
پاڙھيندي وڃ.'' سو ھن کي پاڻ اھو شغل سڀ کان وڌيڪ |
7832 |
DYNT.utf |
آيو، ۽ دل ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائين تہ اڳتي انھيءَ |
پسند |
جھڙي شھر ۾ آيو ھو، تنھنڪري ھن کي آتي رھڻ ھر طرح |
7833 |
DYNT.utf |
ايندي، سا ٻين کي نہ بہ ايندي. مون کي تہ |
پسند |
سا بہ وچ وارن جي معرفت، سو جيڪا شيءِ ھڪڙن کي |
7834 |
DYNT.utf |
پويئي تہ وٺ نہ تہ بس!'' |
پسند |
چيو تہ ``ٻڙا ابا، خدا خدا ڪر، توکي چون تہ اچي ڏس، |
7835 |
DYNT.utf |
ناھي. آءُٗ جڏھن شادي ڪرڻ جھڙو ٿيس، تڏھن |
پسند |
وڏي ٿئي، تنھن کان سواءِ ھن کي سڱاوَڱيءَ جو سودو |
7836 |
DYNT.utf |
نہ آيس، وري شادي ڪرڻ جو ارادو ڪيائين. بعضي |
پسند |
ڏينھن گھر ڪري رھي ڏٺو ھو، تنھنڪري ڇڙو رھڻ گھڻو |
7837 |
DYNT.utf |
نہ ھوس. مگر جڏھن معلوم ٿيس تہ ھتي آءُٗ وڌيڪ |
پسند |
ڏينھن آرام ورتو ھئائين، تنھنڪري اتان نڪري وڃڻ بہ |
7838 |
DYNT.utf |
نٿو اچي.'' |
پسند |
روس جا ڍل ڀرو آھيون تنھنڪري تئون رستو رکڻ اسان کي |
7839 |
DYNT.utf |
ھئي، جو اتي ھنن گھڻا ڏينھن گذاريا ھئا، |
پسند |
باريسٽريءَ جو ڪم ڪري.'' ۽ علي رضا کي بہ اھا ڳالھ |
7840 |
DYNT.utf |
ھيس. |
پسند |
وٺي ڏيان؛ انھيءَ ڪري ٻين سڀني رٿن کان اھا رٿ وڌيڪ |
7841 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لڳا. |
پسند |
وڏو وزير ٿي گذاري ويو ھو، تنھنڪري ھن کي ھيڪاري |
7842 |
DYNT.utf |
ڪري، تڏھن چئجي.'' |
پسند |
ڳالھ کي تہ جڏھن ھو ھن رئيس کي آڻي ڏيکارين ۽ ھي |
7843 |
DYNT.utf |
ڪنديون آھن، تيئن ھن کي بہ خيال ھو. وري ڀاڻس |
پسند |
بہ لائق ھجن، تہ اھي ڇڏي بہ پنھنجا نالائق عزيز |
7844 |
DYNT.utf |
جو اھڙو جلد جواب ڏنو، سو گھڻي خيال ۽ ويچار |
پسنديءَ |
زينت بانوءَ جو پنھنجي دائي کي نئينءَ وٿ جي |
7845 |
DYNT.utf |
جھڙي تعليم ڏيڻ ۾ ٿي اچي. |
پسنديءَ |
آسائيءَ سان مقابلو ڪري سگھيا تہ ھتي نھايت چڱي ۽ |
7846 |
DYNT.utf |
جھڙي ھئي، جو سندس پيءُ جي انھيءَ ڳالھ تي |
پسنديءَ |
چڱيءَ شڪل وارو ۽ ڳوري رنگ جو ھو. ھلت چلت سندس تمام |
7847 |
DYNT.utf |
ڪپڙا لاھي ڏئي. ھن ائين ڪيو، پوءِ مٺي پاڻيءَ |
پُسيل |
ٿي ٻيئي ھئي، تنھن کي ھڪڙي چادر ڏٺائون تہ ويڙھجي، |
7848 |
DYNT.utf |
ڏني. زينت بانو گھڻن ڏينھن کان مائٽن جي |
پشتي |
جان بيبيءَ جي ڳالھ کي مريم |
7849 |
DYNT.utf |
گھڻو ئي ٿيو، ۽ پيءُ-ماءُ جي تانگھ گھڻيئي |
پشيمان |
محبوب علي ھاڻي |
7850 |
DYNT.utf |
ٿيا ھئا، ۽ ھاڻ ھنن سان گھڻي مھرباني ڪرڻ |
پشيمان |
ھئا سي بہ سرائي فتح خان جي گھر ويران ٿيڻ کان پوءِ |
7851 |
DYNT.utf |
ٿيو ھو. منڊم وئي کان بوءِ ھوش ۾ آيو ھو ۽ |
پشيمان |
محبوب عليءَ کي گھڻيون جٺيون ڪيائين، ھو تہ اڳھين |
7852 |
DYNT.utf |
ٿيو، ۽ گذريءَ ھلت ڪري افسوس جا ھٿ ھڻڻ لڳو. |
پشيمان |
سي ھينئر ھن جي دل تي تازيون ٿيڻ لڳيون. ھي ڏاڍو |
7853 |
DYNT.utf |
ڪانہ ٿي، پاڻ خوش ٿيا. پر سگھوئي محبوب عليءَ |
پشيماني |
ھانوَ تان گھڻو بار ھلڪو ٿيو. ھنن کي الھيءَ ڪري ڪا |
7854 |
DYNT.utf |
۾ مڄي ڄمار وڃايان سو مون کان ڪين ٿي سگھندو.'' |
پشيمانيءَ |
خوش ڪري زال پرڻجي، مرڻ گھڙيءَ جو سودو ڪري، پوءِ |
7855 |
DYNT.utf |
وئي. |
پکرجي |
ھھڙي مشھور امير جي بيعز تيءَ جي خبر جھٽ چوڌاري |
7856 |
DYNT.utf |
پيو پھچائيندو ھو. |
پکو |
ھي پٽن سان لکپڙھ پيو ڪندو ھو، ھنن کي وقت بوقت خرچ |
7857 |
DYNT.utf |
ھميشھ وانگي چڱي طرح ھلائيندا اچن. |
پکو |
جو آبروءَ سان گذران ڪندا اچن ۽ اندر ٻاھر جو خرچ |
7858 |
DYNT.utf |
ھڻڻ لڳيون. سڀني پريندي ``بسم اللَّھ'' ڪئي |
پکو |
مانيءَ تي ويٺيون. مريم ۽ بختاور پاسي کان بيھي |
7859 |
DYNT.utf |
۽ حساب ڪتاب جيڪو ٿيندو ھو، سو سندس پيءُ |
پکو |
ھن مرڪڻ ڌاران ڪڏھن ڪي ڳالھايو ھوندو. گھر جو خرچ |
7860 |
DYNT.utf |
کي بہ خبر ڪانھي، باقي محلات جي چوڌاري سو |
پکيءَ |
``ٻيو سڀ خير آھي. ظاھري ڪري تہ اسان جي رٿ جي ڪنھن |
7861 |
DYNT.utf |
پيون آھن، جو جڏھن مڙس بہ انھن تي ٺڳجي وڃن |
پکڙيون |
جو دنيا ۾ اھڙيون حرص وڌائڻ ۽ گمراھ ڪرڻ جون شيون |
7862 |
DYNT.utf |
بہ تمام چڱو ۽ درجو بہ وڏو ھو، تنھنڪري علي |
پگھار |
رھي ٿو، تنھنجي ھيٺان نائب چي جاءِ تي علي رضا وڃي. |
7863 |
DYNT.utf |
پنج رٻيا ۽ پيٽ جي ماني ٺھرايائون. علي رضا |
پگھار |
مائيئَ ھن کان مختصر خبرچار ورتي. |
7864 |
DYNT.utf |
تي ٻي ھڪ-ٻہ پڙھيل زال اشراف گھر جي مدد لاءِ |
پگھار |
۽ جيئن ڇوڪرين جو تعداد وڌندو وڃي، تيئن جاچ ڪري |
7865 |
DYNT.utf |
چڱو ملندس.'' |
پگھار |
پورھيت گھرجي، سو ڪا ھٿ لڳيئي تہ مون کي ٻڌائج، |
7866 |
DYNT.utf |
سلطان ھن نظر تي ڏيارس، جو ھڪڙو تہ سندس |
پگھار |
ڏنائينس تہ ڀلي پنھنجي منھن بہ پيو ڌنڌو ھلائي. اھو |
7867 |
DYNT.utf |
مان ئي سٺ. ستر رپيا گڏ ٿيا ھئس، ڇالاءِ جو |
پگھار |
ڪريان؛ متان ڪا ويل نہ ڪنھن جھڙي! سو ھينئر پنھنجي |
7868 |
DYNT.utf |
واري ملي ويئي، سو ھاڻي پنھنجي پئسي وارو |
پگھار |
ھن کي ھڪڙي جاءِ جمعداريءَ جي پند رھن رپين |
7869 |
DYNT.utf |
وٺي موڪلايائين، ھفتي جي اندر ھي سڀ گھر |
پگھار |
مھيني جي بڇاڙيءَ تائين ماڻن رھيو. پوءِ ھنن کان |
7870 |
DYNT.utf |
يا في درماھو وٺجي. |
پگھار |
انھيءَ پورھئي جي بدران ھڪ-ھڪ چوڪريءَ کان ٺھرايل |
7871 |
DYNT.utf |
ٻڌي ڏنو، ۽ اھا بہ اجازت ڏنائينس تہ ڀلي |
پگھار |
سلطان تائين ھن جي سڃاڻپ ٿي، جنھن ھن کي درماھو چڱو |
7872 |
DYNT.utf |
ٿيا. |
پگھاردار |
ٻہ-ٽي زالون بہ اچي رھيون، ۽ ٻہ-ٽي نوڪر بہ سلطان وٽ |
7873 |
DYNT.utf |
پيٽ جي ماني، ڪپڙو گندي ٻڌي ڏنائون. اتي |
پگھار، |
تنھنڪري ھن جي گھڻي خاطرداري ڪيائون. ھن کي ڇھ رپيا |
7874 |
DYNT.utf |
۾ پيون ٻڏنديون؛ ۽ جي ٻاھر ماڻھن ۾ ھلڻ لاچار |
پگھر |
آيون، تہ پوءِ اکر ئي واتان نہ نڪرندن، پنھنجي ئي |
7875 |
DYNT.utf |
ڪانہ ھئي، آگبوٽ تي درياھ لنگھبو ھو. پوءِ |
پل |
گاڏيءَ تي چڙھي گدوبندر تائين ويو، * تڏھن درياھ تي |
7876 |
DYNT.utf |
پنھنجي پياريءَ زال کي ھيترن ڏينھن جي وڇوڙي |
پلا |
ڪپڙا ڍڪيو، خوشيءَ منجھان مُرڪندو ھليو آيو. ھو |
7877 |
DYNT.utf |
۽ کيرڻي، توڙي ھي حلرو تنھنجو رڌل آھي. ڪھڙو |
پلاءُ |
بہ ڪين گھٽايو آھي. مون کي سسُجھي ٿو ھيءُ چاشني، |
7878 |
DYNT.utf |
اٽڪي، جو ساري ڄمار انھيءَ سان رھڻو ٿيندو. |
پلؤ |
دائي، تون دعا ڪر تہ ڪنھن سچي پچي لائق ماڻھوءَ سان |
7879 |
DYNT.utf |
نہ اٽڪائي، ڏاڍا لُچا ٿيندا آھن. ھن ڏٺو |
پلؤ |
پر بمبئيءَ جي گاڏيءَ وارن سان خدا شال ڪنھن جو |
7880 |
DYNT.utf |
ٿو ٻڌجي. انھيءَ جي جڏھن اڃا خبرئي ڪانھي |
پلؤ |
جو تہ ڪونھي، انھيءَ ماڻھوءَ جو آھي جنھن سان سندس |
7881 |
DYNT.utf |
آھي، تنھنڪري بھتر آھي تہ ھاڻي عمر جي پڇاڙيءَ |
پلي |
تي ھر طرح مھرباني ڪئي آھي، ۽ اسان جي سڀکا گھرج |
7882 |
DYNT.utf |
ھو، تنھڪري ھوءَ ڏاڍي نازڪ بدن ھوندي ھئي. |
پليو |
بہ گھٽ ڪانہ ھئي. پردي واري گھر جو ٻار ھو ۽ سک سان |
7883 |
DYNT.utf |
۽ رڳو ڪڪڙ وانگي ٻانگون ڏيئي لولا ڇڏائيندو |
پليو، |
ڪونھي، پر توکي خبر آھي تہ پڻس رڳو مسيت جي ٽڪرن تي |
7884 |
DYNT.utf |
جي سپاھين سان واقف ٿيو تن سان گڏ اڪثر آچر |
پلٽڻ |
ھو. پر ھن کي شڪار جو شوق اچي ٿيو، الھيءَ چوس تي ھي |
7885 |
DYNT.utf |
جي سپاھين ۽ ٻين سان ڪڃرين ۽ رنگيلين جي |
پلٽڻ |
شغل مان قري وري رنن جي صحبت پيدا ٿيس، پھر يائين |
7886 |
DYNT.utf |
گذري ديئي، مھمان خوش ٿي ويا. مائي جان بيبي |
پلڪ |
زينت ورندي ڏلي تہ ``ڪھڙو سماءُ! خير سان |
7887 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڪم ۾ بيشڪ ھٿ ھو، ٽيون تہ ڪوٽ جي ٻاھران |
پڻ |
واري ڪوٺيءَ ۾ ھوءَ ڪردڻ رھندي ھئي، جنھن جو |
7888 |
DYNT.utf |
سگھوئي اھڙيءَ ھڪڙي لڙائيءَ ۾ وڙھندي مري |
پڻ |
سندس گاديءَ تي سندس ننڍي ڀاءُ کي ويھاريائون، جو |
7889 |
DYNT.utf |
ھينئر تمام ڪراڙي اچي ٿي ھئي، سا ؟؟؟ اريدار |
پڻ |
دستور ٿيندو آھي. انھن جي قبر تي ويچاري مريم، جا |
7890 |
DYNT.utf |
ماڻھو، عزيز ۽ دوست سڏجن، جنھنڪري اجايو |
پنا |
ٿئي، گھوٽيتا ٻاھر جي ڪن ۽ ڪنواريتا اندر جي. پورا |
7891 |
DYNT.utf |
ھئن-پاڻ ھو، پڻس ھو، سندس زال ھئي، جنھن |
پنا |
بہ اصل ولائتي ماڻھو اٽڪل وارو ھو، گھر ۾ ڀاتي پورا |
7892 |
DYNT.utf |
رٻيا خرچي، مُلي کان ظاھر ظھور نڪاح پڙھائي، |
پنج |
بند ۾ ڪين پونديس.'' انھيءَ ڪري ھن کي لاچار ٿيو، |
7893 |
DYNT.utf |
رٻيا ۽ پيٽ جي ماني ٺھرايائون. علي رضا کي |
پنج |
مائيئَ ھن کان مختصر خبرچار ورتي. پگھار |
7894 |
DYNT.utf |
عيب ڪڍندي.'' |
پنج |
ٿئي تہ بہ چڱو، پر ھوءَ مائي وري انھيءَ مان بہ |
7895 |
DYNT.utf |
مھينا مس ٿيندس.'' |
پنج |
آيا چيو تہ ``ننڍڙو آھي؛ ڄائي چار- |
7896 |
DYNT.utf |
ورھيہ رھيو. |
پنج |
کي اميد بہ ڪانہ ھئي. انھيءَ وزيريءَ جي عھدي تي ھو |
7897 |
DYNT.utf |
ورھيہ سخت قيد مليو. |
پنج |
مان ٻن کي ڦاسي ملي ۽ ٻن کي کارو پاڻي آيو ۽ حامد کي |
7898 |
DYNT.utf |
ورھيہ وزيري ڪمائي رھيو، تڏھن ھن جي دل ۾ |
پنج |
علي رضا جڏھن |
7899 |
DYNT.utf |
ڀيرا انھيءَ بازار جو منھن ڏٺو، آخر ھڪڙي |
پنج |
مالڪ ڪيو. انھيءَ طرح ٻن ورھين جي اندر، ھن ڇوڪر |
7900 |
DYNT.utf |
ڏينھن سخت پورھيو ڪرايائونس، جنھنڪري ھٿ |
پنج |
لھرائي قيدين جا ڪپڙا ڍڪايائونس. پھريائين چار- |
7901 |
DYNT.utf |
- اٺ اھڙا بہ پرڳڻا ھئا، آخر ھڪڙي ۾ ھن کي |
پنج |
انھيءَ ھنڌ ڌاري |
7902 |
DYNT.utf |
-اٺ ڄڻا ٻيا بہ اسان سان شامل ٿيا آھن. باروت |
پنج |
منجھس ھن طرح لکيل ھو: يارو! سڀني کي خوشخبري ھجي. |
7903 |
DYNT.utf |
-ڇھ قيدياڻيون پيون ھيون، تن سان زينت بہ |
پنج |
جيل ۾ زنانو گھر مڙسن کان ڌار ھو. ھتي اڳئي |
7904 |
DYNT.utf |
-ڇھ مھينا انھيءَ گھر ۾ ھو. پوءِ پنھنجي منھن |
پنج |
ڌليءَ جي مرڻ کان پوءِ بہ علي نواز |
7905 |
DYNT.utf |
-ڇھ مھينا رھيو. پوءِ وري اھو ماڻھو ڪنھن |
پنج |
آيو. ھن کي ھڪڙي ايرانيءَ خريد ڪيو، جنھن وٽ ھو |
7906 |
DYNT.utf |
-ڇھ مھينا گذري ويا. جا محبت ۽ الفت گھر جي |
پنج |
انھيءَ طرح |
7907 |
DYNT.utf |
-ڇھ مھينا مس گذ ريا، تہ جن صاحبلوڪن کي علي |
پنج |
انھيءَ شاديءَ کي |
7908 |
DYNT.utf |
ڪري، سندس زال، مائي شھربانوءَ جي نالي |
پنجاھہ |
مرڻ کان پوءِ سرڪار پينشن سؤ رپيي مان گھٽائي |
7909 |
DYNT.utf |
ورھين جي عمر ھيس. اولاد جو انتظار ڪونہ |
پنجاھي |
موڪلائي ھلجي. ھينئر اچي پيريءَ کي ويجھو ٿيو ھو، |
7910 |
DYNT.utf |
جريبن ۾ باغ ھو ۽ ست جريب آباديءَ لاءِ ھئا، |
پنجن |
بہ ھنن ورتو. مڙيئي ٻارھن جويب زمين جا ٿيا، تن مان |
7911 |
DYNT.utf |
منٽن تائين زال مڙس ويھي محبت جون ڳالھيون |
پنجن |
تاڪيد ڪيائين. پوءِ پنھنجي ڪوٺيءَ ۾ آيو، جتي چئن- |
7912 |
DYNT.utf |
ئي ڄڻن تي مقدمو ھليو. ھنن چئن چورن مان ٻن |
پنجن |
ھنا. ٻيا ڪي لڪائي رکيل ھئا. ھن کي گرفتار ڪياٿون ۽ |
7913 |
DYNT.utf |
-ڇھن مھينن کان پوءِ مريم بہ موڪلايو، تنھن |
پنجن |
|
7914 |
DYNT.utf |
|
پنجون |
باب |
7915 |
DYNT.utf |
ورھين جي ھئي، ٻيو وري ھي تازو زال جو ڏک، |
پنجھتر |
گذاريندو ھو. ھڪڙو اڳھين فرتوت ھو، جو عمر سندس ستر- |
7916 |
DYNT.utf |
ڏينھن صبح جو اچي ڪوٽڙيءَ کان پھرئين پور |
پنجين |
جي اندر ھي سڀ گھر جا ڀاتي آگبوٽ ۾ چڙھي روانا ٿيا ۽ |
7917 |
DYNT.utf |
- ڇھين مھينن کان پوءِ علي رضا وري اچي استنبول |
پنجين |
اھو سفر ڪري |
7918 |
DYNT.utf |
جي مدد ڪرڻ ۾ ڪين گھٽائيندي ھئي. ھوءَ دولتمند |
پنجڙ |
جي لاءِ ڪندي ھئي. ھنن کي غريب ڏسي پنھنجي پر ۾ پئسي |
7919 |
DYNT.utf |
ڇِلُ ڇيتير گڏ ڪندي ھئي، سو بہ ھاڻ ھن جي |
پنجڙ |
کي سندس شاديءَ جي ڳڻتي ھئي؛ انھيءَ لاءِ پئي پئسو- |
7920 |
DYNT.utf |
رھن رپين پگھار واري ملي ويئي، سو ھاڻي پنھنجي |
پند |
اولاد ھو، تنھنڪري ھن کي ھڪڙي جاءِ جمعداريءَ جي |
7921 |
DYNT.utf |
رھون |
پند |
باب |
7922 |
DYNT.utf |
رپيا روڪ ۽ ٻہ-ٽي وڳا ڪپڙن جا بہ انعام طور |
پندرھن |
ھلي. ھلڻ مھل گھر وارن ساڻس ڏاڍيون ڀلايون ڪيون. ڏھ- |
7923 |
DYNT.utf |
ورھين جي جوان ڇوڪري ھئي. جي سندس باطني |
پندرھن |
پر اڃا انگريزي اسڪول ۾ پڙھندو ھو. زينت بانو چوڏھن |
7924 |
DYNT.utf |
ڀُونگيون ڏٺيون ٿي. انھن مان ھڪڙيءَ ۾ زينت |
پندرھن |
کي ويجھو ھڪڙو ننڍو ڳوٺ مھاڻن جو ڏسڻ ۾ آيو، جتي ڏھ- |
7925 |
DYNT.utf |
ھيون، تنھنڪري ھڪ ٻئي جي حال جي ۽ ھلت چلت |
پنديون |
مائون بہ ڪڏھن ڪڏھن ھڪٻئي جي گھر اچي ڏينھن گذار |
7926 |
DYNT.utf |
جا واقف ھئا، ۽ جي پوءِ ھن جا واقف ٿيا ھئا |
پڻس |
انھن سان دوستي ڳنڍڻ لڳو. جيڪي مسلمان سکر ماڻھو |
7927 |
DYNT.utf |
رڳو مسيت جي ٽڪرن تي پليو، ۽ رڳو ڪڪڙ وانگي |
پڻس |
ھزارن جو ڌڻي آھي تہ ڀؤ ڪونھي، پر توکي خبر آھي تہ |
7928 |
DYNT.utf |
علي نوازخان کي غلام ڪري وڪيو ھو، جتي سانگو |
پڻس |
روس ۽ ايران جي لڙائيءَ ۾ ماريو، تڏھن ايرانين |
7929 |
DYNT.utf |
مسيت ۾ مسُلپي ڪندو ھو، تہ بہ ھاڻ وڪالت |
پڻس |
جيتوڻيڪ ھو لصل غريب ماڻھو، ذات جو ميربحر ھو، ۽ |
7930 |
DYNT.utf |
ھليو ويو، آءُٗ بہ اڄ سڀان ھلي وبنديس پوءِ |
پڻس |
ڪندي ڪندي تہ نينگريءَ جي ھيڏي ڄمار اچي ٿي آھي. |
7931 |
DYNT.utf |
ھو، سندس زال ھئي، جنھن جو نالو جان بيبي |
پڻس |
اٽڪل وارو ھو، گھر ۾ ڀاتي پورا پنا ھئن-پاڻ ھو، |
7932 |
DYNT.utf |
وارو بہ ھو. اگرچہ ھن ڄاتو ٿي تہ اڃا عظمت |
پنسي |
جو خاندانيءَ ڪري بھتر ماڻھو بہ ھو ۽ سندس پيءُ |
7933 |
DYNT.utf |
ڪري مون کي چڱي موچاري اچي بہ ويئي آھي ۽ |
پنڻ |
بہ کڻي ھندستاني، جو ھتي گھنڻا ڏينھن رلڻ |
7934 |
DYNT.utf |
پئسا ملي ويا آھن ۽ زال بہ غير واقف ٿي ڏسجي، |
پنھنجا |
نہ اٽڪائي، ڏاڍا لُچا ٿيندا آھن. ھن ڏٺو تہ مون کي |
7935 |
DYNT.utf |
دوست گڏ ڪري، انھن کي بہ کارايائين ۽ غريب |
پنھنجا |
ٻئي ڏينھن علي رضا خيرات جي ماني ڪئي ۽ |
7936 |
DYNT.utf |
سر سھسائين، ٻيو وري اھا مشڪلات ھئي تہ جن |
پنھنجا |
سان ڪم نباھين.'' پر انھيءَ ۾ ھڪڙو تہ ائين ڪرڻ وارا |
7937 |
DYNT.utf |
قيمتي زيور ۽ مڻا ھئن، سي ڳاري، ٺاھہ ٺوھہ |
پنھنجا |
تجويز سان ھلت ڪندو ھو. پھرين ڏينھن ۾ تہ جيڪي |
7938 |
DYNT.utf |
گَھرا دوست ھئن، تن کان موڪلايائون. سڀني |
پنھنجا |
جيڪي |
7939 |
DYNT.utf |
گھڻا لائق ڪيا. آخر خويشيءَ جو ڪم آھي، چيائين |
پنھنجا |
جان بيبيءَ ورندي ڏني تہ ``ھائو ابا مايو. مائيءَ |
7940 |
DYNT.utf |
لائق ٿي ڪرين، مگر وري بہ زمانيسمازيءَ |
پنھنجا |
شھربانوءَ چيو تہ ``مائي! اھي تون |
7941 |
DYNT.utf |
ماڻھو ويھاريائين، جن تي اعتبار ھوس. تھخاني |
پنھنجا |
۽ انھيءَ تھخاني جي دروازي کان ڪوٺيءَ ۾ ٻيا |
7942 |
DYNT.utf |
مائٽ وساري نہ ڇڏيا ھئا. ھن ٻہ خط لکي ٽپال |
پنھنجا |
انھيءَ ھنڌ ھن کي آرام مليو، تہ بہ ھن |
7943 |
DYNT.utf |
مائٽ ياد پوڻ لڳا. دستور آھي تہ ڏکن ۾ گذريل |
پنھنجا |
وري ھن کي پنھنجا ڏينھن ياد پوڻ لڳا، |
7944 |
DYNT.utf |
نالائق عزيز پسند ڪنديون آھن، تيئن ھن کي |
پنھنجا |
آھي، تہ ڌاريا ڪھڙا بہ لائق ھجن، تہ اھي ڇڏي بہ |
7945 |
DYNT.utf |
ھئا، سندس قوم جي رستن کان بلڪل ٻيءَ طرح |
پنھنجا |
ھن سرائيءَ جا اھي سڌريل رستا پنھنجا ئي |
7946 |
DYNT.utf |
ئي پنھنجا ھئا، سندس قوم جي رستن کان بلڪل |
پنھنجا |
ھن سرائيءَ جا اھي سڌريل رستا |
7947 |
DYNT.utf |
ٻار ٻچا وٺي وڃي. تيتري ۾ علي رضا جو مامو |
پنھنجا |
ٻي حرڪت نہ ھجي، تہ مھيني-ٻن کان پوءِ موڪلائي، اچي |
7948 |
DYNT.utf |
ٻيئي پٽ محبوب علي ۽ منصور علي بہ ھاڻ بمبئيءَ |
پنھنجا |
علي رضا |
7949 |
DYNT.utf |
ٿي چوين يا جيڪي ٻيا پراوا اسان اڳي رٿيا |
پنھنجا |
بختاور چيو تہ ``مائي، سو سچ آھي پر جيڪي |
7950 |
DYNT.utf |
ٿيندا آھن، اھو جھان جو دستور آھي. |
پنھنجا |
بختاور - ڇو امان، نيٺ اھي پراوا آھن، جي |
7951 |
DYNT.utf |
ڏينھن ياد پوڻ لڳا، پنھنجا مائٽ ياد پوڻ |
پنھنجا |
وري ھن کي |
7952 |
DYNT.utf |
ڪپڙا ڍڪايائونس ۽ موڪل ڏنائونس. انھيءَ |
پنھنجا |
آخر مھينو پورو ٿيو ۽ زينت جي ڇٽڻ جو ڏينھن آيو. |
7953 |
DYNT.utf |
ڪم ڪندو. دل ۾ ڪو بہ فڪر نہ ڪر.'' |
پنھنجا |
املھ ماڻڪ رھجي ڪين ويندو. خدا تي کڻي رک، پاڻھي |
7954 |
DYNT.utf |
. پنھنجي مامي جو پٽ اٿئي، پنھنجو رت اٿئي. |
پنھنجا |
کي ڏبکاربندو. پر امان، کَريا بہ پنھنجا، ٻريا بہ |
7955 |
DYNT.utf |
ٻريا بہ پنھنجا. پنھنجي مامي جو پٽ اٿئي، |
پنھنجا، |
مرادون اسان کي ڏبکاربندو. پر امان، کَريا بہ |
7956 |
DYNT.utf |
گھر وسايو ھو. مٿامونا ھڻي ھڪڙو-ٻہ صاحبلوڪ |
پنھنجر |
جڏھن علي رضا بمبئيءَ کان موٽيِ آيو، تڏھن ھن اچي |
7957 |
DYNT.utf |
اصلوڪن مائٽن سان واسطو ٽٽي ويو ھوس، (جيئن |
پنھنجن |
گردش ڪري اچي ليٺ سنڌ ۾ نڪتو ھو ۽ اتي رھي وڃڻ ڪري |
7958 |
DYNT.utf |
بازن جي پورھئي ۽ سئيءَ جي ڪمائيءَ تي پيٽ |
پنھنجن |
ويٺي آھيان. جي امان ۽ ادي منھنجي سنڀال نہ لڌي، تہ |
7959 |
DYNT.utf |
پٽن مان ھڪڙو سائينءَ جي خدمت ۾ ڏيندس.'' |
پنھنجن |
سگھيو، تہ وري بہ اچي ڪنھن وقت حاضر ٿيندس، نہ تہ |
7960 |
DYNT.utf |
جا پئي لگا؛ امان زينت! ٻڌاءِ تہ سھي، تہ |
پنھنجن |
کي اڳيئي شڪ پئي پيو، ھن نينگر جا مھانڊا بہ مون کي |
7961 |
DYNT.utf |
جاين تي ويھن. آءُٗ ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي شھر ڏي |
پنھنجن |
رضا پاڻ تي اھو ذمو کنيو تہ ``ٻيا سنگتي سڀ وڃي گڏ ٿي |
7962 |
DYNT.utf |
سنگتين سان پيو گذاريندو ھو، جي ڪو جھڙالو |
پنھنجن |
بيماريءَ جي عذر تي غير حاضر رھي، پنھنجي منھن يا |
7963 |
DYNT.utf |
سنگتين ۽ عزيزن کي وٺڻ آيا، ڪي پنھنجي سامان |
پنھنجن |
آگبوٽ کي وڪوڙي ويون؛ ڪي پئي لٿا، ڪي پئي چڙھيا، ڪي |
7964 |
DYNT.utf |
عزيزن جي مٿان بيٺو، ۽ پري کان ماءُ کي ڏسي |
پنھنجن |
۽ گوڙ ۾ ھيڏي ھوڏي جھوتون ڏيندو، ڪلھا ھڻندو، اچي |
7965 |
DYNT.utf |
عزيزن سان آٿ ويھہ جر رستو رکڻ. ھو حيدرآباد |
پنھنجن |
ٿيو. پنھنجي منھن پنھنجو رستو وٺڻ ۽ رڳو ظاھري |
7966 |
DYNT.utf |
کان پراوا چڱا اٿئي ۽ پراون مان جن تي ڀاڙيو |
پنھنجن |
شاديءَ جو سعيو ڪر. آءُٗ توکي چوندو آھيان تہ انھن |
7967 |
DYNT.utf |
مان بہ ڪي آھن، جي ھن وٽ پيا ايندا ويندا. |
پنھنجن |
کي ھيڪلائيءَ جو گھڻو ڊپ ڪونہ ٿيو، جو ڄاتائون تہ |
7968 |
DYNT.utf |
مان ٻانھن جي ٻالھن ملي ھا ۽ ڌارين بہ ذمو |
پنھنجن |
اڄ تہ رڳو ڏي وٺ لڳي پئي آھي. ھنن سان ڪريو ھا تہ |
7969 |
DYNT.utf |
مائٽن جي گھر آئي ھجي. پوءِ تہ دلجاءِ ڪري |
پنھنجن |
رڀاءَ ڏسي، زينت بانوءَ کي پيٽ ۾ ساھ پيو، جيئن نہ |
7970 |
DYNT.utf |
مائٽن کي ڪري ٻڌايا، جي ٻڌي ھنن کي ڏک ۽ ارمان |
پنھنجن |
کاڌائون. جيڪي واقعات زينت تي ٿي گذريا ھئا، سڀ ھن |
7971 |
DYNT.utf |
مائٽن ڏي بمبئيءَ وڃان ۽ سيٺ کي پارت ڪر |
پنھنجن |
عرض ڪيائين تہ ``مائي ھاڻي مون کي موڪل ڏبو تہ آءُٗ |
7972 |
DYNT.utf |
مٺن عزيزن کي وساريو ڪين ھنائين. پئي انھن |
پنھنجن |
اولاد جي وندر بہ ججھي ھئي، انھيءَ ھوندي بہ |
7973 |
DYNT.utf |
وارثن ڏي وڃڻ جي گھڻي خواھش آھي، مگر جيسين |
پنھنجن |
سڄو حال ھنن کي ڏنو ھو، ۽ ھو ڄاڻندا ھئا تہ ھن کي |
7974 |
DYNT.utf |
وڏن جا مائٽ ڳولي وڃي لڌا. |
پنھنجن |
سفر جو بيان ڪري ٻڌايائين. ھو ڏاڍو خوش ٿيو، جو ھن |
7975 |
DYNT.utf |
ھوندي پراون کي ڪير ڏيندو؟ ادي الھداد کي |
پنھنجن |
۾ اچي ٿو، مون کي پنھنجي ڀاءُ جي اولاد جو خيال آھي. |
7976 |
DYNT.utf |
ٻارن جا اھڙا بندوبست پئي ڪيا آھن، تڏھن |
پنھنجن |
- ڄاڻو ٿا تہ زماني جو اھو دستور آھي، نبين ولين بہ |
7977 |
DYNT.utf |
ٻارن ٻچن وارا آھيو. گھڻائي ڏينھن مون نڌڻکيءَ |
پنھنجن |
اوھان جو گھر پنھنجو گھر ٿي ڄاڻان؛ پر آخر اوھين |
7978 |
DYNT.utf |
ڄاڻن سڃاڻن کي ڳولي ھٿ ڪيو پئي لاٿائون. |
پنھنجن |
بمبئيءَ پھتو. گھڻائي ماڻھو آگبوٽ تي چڙھي آيا ۽ |
7979 |
DYNT.utf |
ڪپڙن ۾ نہ ٿي ماپيو. |
پنھنجن |
تہ سڀئي پاڻ ۾ خوشين ۽ چرچا ڪرڻ لڳا ۽ علي رضا تہ |
7980 |
DYNT.utf |
ڪنن سان کانئن توڙي ٻين بيٺلن ماڻھن کان |
پنھنجن |
بہ سڏڻ لڳو، جن ھن زناني اسڪول جي بھتريءَ جو ذڪر |
7981 |
DYNT.utf |
۾ چڱو، پراون جو سونُ بہ گھوربو. مون کي بہ |
پنھنجن |
شھربانوءَ چيو ``سو سچ آھي، پر بختاور! ڏک سک بہ |
7982 |
DYNT.utf |
شاگرد ڪيو، جو ھو بہ ڪڏھن ڪڏھن گفتگو ڪنديون |
پنھنجو |
ٻين بہ ٻن-چئن بيبين کي اھڙي قسم جي گفتگو ڪرڻ لاءِ |
7983 |
DYNT.utf |
احوال لکيو ھو، جو پھڻ جي دل واري ماڻھوءَ |
پنھنجو |
اول کان آخر تائين اھڙي چڱي ۽ ڏک ڀريءَ عبارت ۾ |
7984 |
DYNT.utf |
احوال ٿي ڏنس، ۽ اڪثر ٻئھي ھڪٻئي کان جدا |
پنھنجو |
رھيا. زينت بانوءَ ھتي جو سڄو حال لکيس، ۽ ھن وري |
7985 |
DYNT.utf |
اصدوڪو خيال دل ۾ جاڳيو. |
پنھنجو |
اندر-ٻاھر آرام سان رھڻ لڳا، تڏھن علي رضا کي وري |
7986 |
DYNT.utf |
اصلوڪو وطن گھمي ڏسان، سو مون کي ڪي مھينا |
پنھنجو |
۽ جتي ھن وفات ڪئي. منھنجي دل جي مرضي آھي تہ آءُٗ |
7987 |
DYNT.utf |
اصلوڪو وطن وڃي ڏسان، ۽ جي ٿي سگھي تہ پنھنجي |
پنھنجو |
درجي تي ھو، تڏھن علي رضا جي مرضي ھئي تہ ڪوشش ڪري |
7988 |
DYNT.utf |
اصلوڪو ڳوت ۽ گذريل ڏينھن اچي ياد پين سي |
پنھنجو |
رھيو، جو آحر اسان کي کانئس جدا رھڻو پيو، تڏھن |
7989 |
DYNT.utf |
اولاد ڄاڻندي ھئي، ۽ ھو بہ کيس پنھنجي ماءُ |
پنھنجو |
وڏو ڀاتي ڪيو ٿي ڄاتائون. ھوءَ سرائيءَ جي اولاد کي |
7990 |
DYNT.utf |
اولاد ڪري ڄاڻندو ھو. |
پنھنجو |
ھن سان گھڻي محبت ھوندي ھيس، ھن جي اولاد کي |
7991 |
DYNT.utf |
اڳوڻو درجو ڏيندي، خاص جڏھن ٻڌندي تہ تو |
پنھنجو |
کي يقين آھي تہ تو جھڙي امير کي راڻي فتنہ خانم |
7992 |
DYNT.utf |
بہ دؤر ھوندو ھو، تڏھن تہ توکي ياد ھوندو |
پنھنجو |
گھر واري کي سرھي، سي جڏھن حيات ھوندا ھئا، ۽ |
7993 |
DYNT.utf |
پنھنجو پَڪو بندوبست بيھاري شاديءَ جو سعيو |
پنھنجو |
انھيءَ تجويز سان ھنن |
7994 |
DYNT.utf |
پنھنجو رستو ڏيئي ھليو ويو ۽ منجھانئن ھيبت |
پنھنجو |
پتيءَ ۾ زينت جي ٻانھن قبول ڪئي. اتي سيڪو چور |
7995 |
DYNT.utf |
پنھنجو ڌنڌو ھلايون، جو اھو شھر وري بہ بمبئيءَ |
پنھنجو |
نٿي ڏٺائون، تنھنڪري صلاح ڪيائون تہ ڪراچيءَ ۾ ھلي |
7996 |
DYNT.utf |
پٽ ڪري ٿي ڄاڻان - جيئن علي رضا کي پرڻائينديس، |
پنھنجو |
تہ ``ڪھڙي رٿ آھي، مائي جان بيبيءَ چيو تہ حامد کي |
7997 |
DYNT.utf |
پَڪو بندوبست بيھاري شاديءَ جو سعيو ڪيو. |
پنھنجو |
انھيءَ تجويز سان ھنن پنھنجو |
7998 |
DYNT.utf |
تن من ٻڇي ڏينھن - ٻن ۾ جواب ڏينديس. پر اللّہ |
پنھنجو |
گھڻا لائق ڪيا. آخر خويشيءَ جو ڪم آھي، چيائين تہ |
7999 |
DYNT.utf |
جگر آھي، تنھن کي ڪولہ ڇڏبو؟ اللّھ ڪندو |
پنھنجو |
گھر سنڀاليو ويٺو ھوندو. پر جھڙو ھجي، تھڙو وري بہ |
8000 |
DYNT.utf |
جڙيو جڪيو گھر قٽو ڪيو، پرديس ۾ پراون گھرن |
پنھنجو |
ھتي ٿو توکي ملي، سو اللّھ بيشڪ ھُتي بہ پيو ڏيندو. |
8001 |
DYNT.utf |
حاسد ڏٺو، ۽ ٻن-چئن وقتن تي ھن کي معلوم ٿيو |
پنھنجو |
تمام وڏي عھدي کي پھچڻ ڪري ھن اتي جي ڪن اميرن کي |
8002 |
DYNT.utf |
حال پيو لکندو ھو ۽ ھو آتان پنھنجي ڀاءُ |
پنھنجو |
سان گھڻي خاطر ھئي. تن ڏي علي رضا وقت بوقت |
8003 |
DYNT.utf |
حال لکيو ۽ پڇاڙي ۾ لکيائين تہ ``جي ٿي سگھيوَ |
پنھنجو |
انھن خطن ۾ ھن |
8004 |
DYNT.utf |
حال وڃائي ڇڏيو. ھڪڙي پيري، ٻيا وري ڏکن |
پنھنجو |
مائٽ لاءِ وڏي وٿ آھي؛ تنھنڪري ويچاريءَ روئي پٽي |
8005 |
DYNT.utf |
حال ڳُجھو لہ رکندي آھي.`` |
پنھنجو |
لھي ڏينم-تہ سندس ڇا خيال آھي، تو نپايو اٿس، توکان |
8006 |
DYNT.utf |
حال ڳجھو ڪين رکندي آھيان. |
پنھنجو |
يا امان ڪو اشارو ڏنو اٿئي؟ سچ چئج - آءُٗ توکان |
8007 |
DYNT.utf |
حق ڃاڻي، کپائڻ لڳو. رنڊيبازيءَ ۾ توڙي سنگتين |
پنھنجو |
گڏ ڪندي ھئي، سو بہ ھاڻ ھن جي ھٿ ۾ آيو ۽ انھيءَ تي |
8008 |
DYNT.utf |
خانگي بندوبست بہ اھڙو رکيو، جھڙو ولايت |
پنھنجو |
ڏٺو ھو، ۽ وٽس پئسي جي تنگي ڪانہ ھئي، تنھنڪري ھن |
8009 |
DYNT.utf |
داستان لکي پورو نہ ڪيو ھئائين، تہ ھڪڙي |
پنھنجو |
ھئي. انھيءَ ۾ ھن کي ست-اٺ ڏينھن لڳي ويا، ۽ اڃا |
8010 |
DYNT.utf |
دفتر پورو ڪيو. آچر جي ڏينھن صبح جو پھريون |
پنھنجو |
ڏينھن-ٻن ۾ زينت بانو بہ وٺ پڄ ڪري |
8011 |
DYNT.utf |
رت آھي، ڀنھنجو ھڏ آھي-پر بختاور، آءُٗ ڇتي |
پنھنجو |
ڪي وري بڇڙا آھن؟ ادي الھداد جو جوان پٽ ويٺو آھي- |
8012 |
DYNT.utf |
رت اٿئي. جيئي سندس پيءُ، کٽڻ ڪمائڻ جي ڪھڙي |
پنھنجو |
پنھنجا، ٻريا بہ پنھنجا. پنھنجي مامي جو پٽ اٿئي، |
8013 |
DYNT.utf |
رستو بہ ڌارين وارو ناھي، مائٽڻ وارو آھي |
پنھنجو |
آئي، پر جڏھن تو ٻاڻ انھيءَ ڪم لاءِ پنڌ ڪيو ۽ وري |
8014 |
DYNT.utf |
رستو وٺڻ ۽ رڳو ظاھري پنھنجن عزيزن سان آٿ |
پنھنجو |
ڪندا ھئا. انھيءَ سبب ھن کي لاچار ٿيو. پنھنجي منھن |
8015 |
DYNT.utf |
رستو ڏيئي ھليو ويو ۽ منجھانئن ھيبت نالي، |
پنھنجو |
۾ زينت جي ٻانھن قبول ڪئي. اتي سيڪو چور پنھنجو |
8016 |
DYNT.utf |
سڄو حال لکيو ھو. اھو مون پڙھيو آھي، آءُٗ |
پنھنجو |
اھو ڪاغذ جو مون کي مريم مٿي آڻي ڏنو، تنھن ۾ زينت |
8017 |
DYNT.utf |
سڄو حال ويھي ونڊيو. پھريائين تہ حيا کان |
پنھنجو |
مگر تنھنجي ڌيءَ بہ ڪوڙ نٿي چوي. ويچاريءَ مون سان |
8018 |
DYNT.utf |
سڄو حال ھنن کي ڏنو ھو، ۽ ھو ڄاڻندا ھئا تہ |
پنھنجو |
ھن |
8019 |
DYNT.utf |
عيوضي ڪري ڏئي ويو ھو، سو اڃا الھيءَ ڪم |
پنھنجو |
رضا پنھنجو ڪارخانو متل ڇڏي ويو ھو.خنھن منشيءَ کي |
8020 |
DYNT.utf |
فرض ادا ڪرڻ ٿو وڃي. تنھن کان سواءِ ڪن ٻيڻ |
پنھنجو |
ٿي ڄاتائين ۽ اھا بہ خبر ھيس تہ منھنجو مڙس بہ گويا |
8021 |
DYNT.utf |
کٽيو ڪونھي، تيستائين شادي رڳي فضولي آھي، |
پنھنجو |
بہ جلد پيريءَ ۽ ضعيفيءَ کي پھچي ٿو. وري جيستائين |
8022 |
DYNT.utf |
گذران عزت آبروءُ سان پيو ڪندو ھو. |
پنھنجو |
پوءِ ڇڏائي ويس، تڏھن بہ مناسب سوداگري ڪري، ھو |
8023 |
DYNT.utf |
گھر پيو ڀري، ۽ ٻيو تہ شراب پيئڻ جي بہ عادت |
پنھنجو |
بہ خدا جي واٽ ۾ نہ ڏئي، غريبن کي دڙڪا تاب ڏيو ڦريو |
8024 |
DYNT.utf |
گھر ٺاھي ويھي رھيو. ميرن جي صاجيءَ وئي |
پنھنجو |
سکر گھر مان ٻانھن ملي ويئي، تنھن سان شادي ڪري |
8025 |
DYNT.utf |
گھر ٿي ڄاڻان؛ پر آخر اوھين پنھنجن ٻارن |
پنھنجو |
چيس ``آءُٗ تہ اوھ ان وٽ ڏاڍي سکي ھيس. اوھان جو گھر |
8026 |
DYNT.utf |
گھڻو شوق ڏيکاريو ۽ چيائين تہ ``ڀلا، آءُٗ |
پنھنجو |
اھڙيون لٽائڻ جون ڳالھيون ڪيائين؛ پر زينت بانوءَ |
8027 |
DYNT.utf |
مال پنھنجي اولاد کي ورھائي ڏنائين، ۽ علي |
پنھنجو |
ٿيو، ۽ مرڻ جو وقت ويجھو ڏٺائين، تڏھن وصيت ڪري |
8028 |
DYNT.utf |
مال متاع اولاد تي خرچي، ھنن کي کٽڻ ڪمائڻ |
پنھنجو |
ھنن کي تہ اھا اميد ھئي تہ جڏھن اسين |
8029 |
DYNT.utf |
مائٽ ٿي ڄاتائون. ٻيئي گھر سڀڪنھن ڪم ۾ ھڪٻئي |
پنھنجو |
گھڻن ڏينھن کان آسرو لاھي ڇڏيو ھو. ھاڻ ھنن مغلن کي |
8030 |
DYNT.utf |
منھن کوليو ويٺيون ھيون، ويٺي ھيڏي ھوڏي |
پنھنجو |
ھو. ڪيترائي ٻيا مڙس زالون اوري-پري ويٺا ھئا. ھي بہ |
8031 |
DYNT.utf |
نالو بہ ٻڌائين، تڏھن پاڻ سجاڳ ٿيو، رڙھي |
پنھنجو |
تنھن جي بہ انھيءَ ڳالھ تي اک پٽجي ويئي، ۽ جڏھن |
8032 |
DYNT.utf |
نالو زينب کڻي رکديس، جو زينت جي نالي کي |
پنھنجو |
۽ سڻئو وجھ ڏٺم، تڏھن کڻي ظاھر ٿينديس. تيسسين |
8033 |
DYNT.utf |
نالو ڪڍيو. |
پنھنجو |
ڊاڪٽر ٿي، پنھنجو ڌنڌو ھلايو، ۽ سگھو ئي ٻنھي سنڌ ۾ |
8034 |
DYNT.utf |
واپار ھلائڻ ۾ ڏاڍي سولائي ٿي. ھتي رھڻ ڪري |
پنھنجو |
جي گھڻي آمدرفت ھوندي ھئي، تنھنڪري ھن کي اتي اچي |
8035 |
DYNT.utf |
وطن بہ وسري ويس. |
پنھنجو |
ملندو ھوس. اھڙن فائدن کان ھو سنڌ ۾ وھي پيو، ۽ |
8036 |
DYNT.utf |
وقت سجايو ڪم آڻيندي ھئي. مھل تي لکندي پڙھندي |
پنھنجو |
تنھن مان ھن کي ھيترو فائدو حاصل ٿيو ھو، جو ھوءَ |
8037 |
DYNT.utf |
وقت ورھائي ڇڏيو. صبح جو ۽ شام جو ٻہ-ٽي ڪلاڪ |
پنھنجو |
علي رضا |
8038 |
DYNT.utf |
ھنڌ وڇايو؛ تڏھن البت لذت سان ٽڪر ٽيرو کاڌائون. |
پنھنجو |
کي ڌوئڻ ۽ صاف ڪرڻ لڳا. جڏھن صفائي ٿي رھي ۽ ھنن وري |
8039 |
DYNT.utf |
يڪتارو ٺاھي رکيائين، رات جو پيو اھا وندر |
پنھنجو |
جو شوق جاڳيس. ڪافيون ۽ راڳ پيو بڌندو ھو. گھر ۾ بہ |
8040 |
DYNT.utf |
ٻار ڏبندو!'' |
پنھنجو |
اڳيئي آھي، سو پھاڄ تي ڪنھن کي کُٽيءَ کنيو آھي جو |
8041 |
DYNT.utf |
ٻار ڪڇ تي کڻي ھلي. |
پنھنجو |
صبح جو سوير اھا مائي ھٽ تي آئي، تنھن سان گڏ جي |
8042 |
DYNT.utf |
ٻگھار ٻولائي ڇڏيوس.'' |
پنھنجو |
۽ ٻيو جيڪو ڪم ڪار چوندؤس، آھو بہ پئي ڪندي. ھاڻي |
8043 |
DYNT.utf |
ٻيغام چڱيءَ طرح وڃي پھچايو. پسان منجھس |
پنھنجو |
۾ فضيلت واري ۽ چالاڪ ھئي، تنھن خلاصو وقت وٺي |
8044 |
DYNT.utf |
ڄاڻ، منھنجا ماڻھو بہ تنھنجي خدمت ڪندا |
پنھنجو |
سڀ تنھنجي لاءِ تيار ڪرايو اٿم، تون ھيءُ گھر |
8045 |
DYNT.utf |
ڇوکر ۽ ھڪڙو ٻيو شاھد ڏذو، جن چيو تہ اسان |
پنھنجو |
ٿاڻي تي وٺي آين، اتي ھن کان پڇا ڳاڇا ٿي. ھٽ واري |
8046 |
DYNT.utf |
ڌنڌو ھلايون، جو اھو شھر وري بہ بمبئيءَ |
پنھنجو |
تنھنڪري صلاح ڪيائون تہ ڪراچيءَ ۾ ھلي پنھنجو |
8047 |
DYNT.utf |
ڌنڌو ھلايو، ۽ سگھو ئي ٻنھي سنڌ ۾ پنھنجو |
پنھنجو |
وٺي ويٺا. ھڪڙي باريسٽر يا وڪيل ٿي، ۽ ٻي ڊاڪٽر ٿي، |
8048 |
DYNT.utf |
ڌنڌو ڪر، ۽ جي سرڪاري نوڪريءَ جو چڱو وجھ |
پنھنجو |
ھن صلاح ڏنيس تہ ``اتان سڌو استنبول ڏي وڃ. اتي وڃي |
8049 |
DYNT.utf |
ڏک پريو احوال لکي کڻي ڏيانس. پوءِ جڏھن |
پنھنجو |
انھيءَ رٿ ۾ ھئي، تہ ڪو خلاصو وقت ڏسي ڪنھن ڪاغذ تي |
8050 |
DYNT.utf |
ڏينھن گذاريو ھسو، سو ھال ڪري ٻڌايو. |
پنھنجو |
رضا چي صحبت ۾ ڪتابن پڙھڻ يسا شنلرنج راند ڪرڻ ۾ |
8051 |
DYNT.utf |
ڪارخانو متل ڇڏي ويو ھو.خنھن منشيءَ کي پنھنجو |
پنھنجو |
بمبئيءَ ۾ تہ علي رضا |
8052 |
DYNT.utf |
ڪارخانو مچايو ويٺو آھي. ڪي ڏينھن ھلي اتي |
پنھنجو |
نہ لڳي. ھنن ڄاتو تہ بمبئيءَ ۾ اسان جو پٽ اڳيئي |
8053 |
DYNT.utf |
ڪري ڇڏيو ھئائيڻ. |
پنھنجو |
ھو. نہ رڳو ايترو، پر بختاور کي بہ ڏبڻ وٺڻ سان |
8054 |
DYNT.utf |
ڪرين تہ چڱو؟ ھو غريب آھي، چڱي چال وارو |
پنھنجو |
منھنجي مرضي آھي تہ منھنجي تينگر علي رضا کي تون |
8055 |
DYNT.utf |
ڪم پورو ڪيائون. |
پنھنجو |
انھن جي پرواھ ڪانہ رکي. جيٿن مناسب ڄاتائون تيئن |
8056 |
DYNT.utf |
ڪم شروع ڪيو. ھو چالاڪ ۽ ھوشيار ھو، تنھنڪري |
پنھنجو |
بمبئيءَ ۾ ھن |
8057 |
DYNT.utf |
ڪم وري ھٿ ڪيو. ھن خا صاحبلوڪ شاگرد ھن کي |
پنھنجو |
ٻاڻ زيادہ خوش ٿيو، ۽ ھن جو شڪر گذار رھيو. آخر ھن |
8058 |
DYNT.utf |
ڪنڌ لڪايو وتن گذاريندا.`` |
پنھنجو |
گلا ڪندي ھنن کي دير ڪانہ ٿي ٿئي، اشراف تہ ھينئر |
8059 |
DYNT.utf |
۽ پنھنجي بيءُ جو بيان ڪري ٻڌايو، سو ٻڌي |
پنھنجو |
علي رضا ھنن کي جو |
8060 |
DYNT.utf |
آسون ۽ اميدون پوريون ڪن ۽ انھن جو خالو |
پنھنجون |
اڃا ڪمائڻ جھڙاي نہ ٿين، تہ مائٽ انھن کي پرڻائي |
8061 |
DYNT.utf |
جايون جڳھيون وٺي ٿانيڪو ٿي بمبئيءَ ۾ ويھي |
پنھنجون |
ٿورن ئي ڏينھن ۾ ھن گھڻو ئي پئسو ڪمايو، ۽ ھو ھاڻي |
8062 |
DYNT.utf |
آبرو بچائڻي ھيس، تنھنڪري ٽپ ڏيئي اچي مانيءَ |
پنھنجي |
ڪري ھن کي گھڻو ئي پٽيو ٿي، پر لاچار ھئس، ڍونگ ڪري |
8063 |
DYNT.utf |
آل عيال سوڌو اچي نڪتو، ۽ عزت آبروءَ سان |
پنھنجي |
شھر ۾ علي رضا ننڍو ٿي وڏو ٿيو ھو، آتي ھينئر ھي |
8064 |
DYNT.utf |
ابي جي گھر ۾ سکي ويٺي آھيان. جي امان ۽ ادي |
پنھنجي |
کان ڏک چڱو. مون کي کاڌي پيتي جي ڏکيائي ڪانھي، |
8065 |
DYNT.utf |
اصلوڪي گھر گھڙي آيا. جيڪي ٻہ-ٽي ماڻھو سندن |
پنھنجي |
بہ ھنن جي موٽڻ جي اميد ڪانہ ھئي. ھي گاڏيءَ تان لھي |
8066 |
DYNT.utf |
اصلوڪي ڪَچي واري جاءِ وري وڃي ھٿ ڪري وسائي. |
پنھنجي |
۾ علي رضا، زينت ۽ مريم اچي حيدرآباد کان نڪتا. ھنن |
8067 |
DYNT.utf |
امير جو مطلب چڱيءَ طرح پروڙيو ۽ ھن جي چئي |
پنھنجي |
اگرچہ سلطان کي ائين ڪرڻ اھنجو ٿي لڳو، تڏھن بہ ھن |
8068 |
DYNT.utf |
اولاد تان صدقي ڪئي. ھوءَ تمام نيڪ زال ھئي، |
پنھنجي |
گذريا تہ ويچاري مري ويئي. ھن ويچاريءَ پنھنجي عمر |
8069 |
DYNT.utf |
اولاد جون مرادون ڏسندينءَ. اسان جي زينت |
پنھنجي |
بختاور چيو تہ ``مائي! خدا سڀ خير ڪندو. تون شال |
8070 |
DYNT.utf |
اولاد جي تعليم ۾ توڙي ٻين خير جي ڪمن ۾ لڳائي |
پنھنجي |
اڻھوند ڪانہ ھيس. اھو سچ آھي تہ ھن پنھنجي دولت |
8071 |
DYNT.utf |
اولاد جي لاءِ حتي المقدور چڱو بندوبست |
پنھنجي |
کي بہ پسند آئي، جڏھن خدا وسعت بہ ڏني ھيس، تڏھن |
8072 |
DYNT.utf |
اولاد جي لاءِ گھڻو ئي ڪيو ۽ سندس اولاد |
پنھنجي |
ھئي، وڏو مائٽ ھئي، گھر جي لاءِ وڏي آڌر ھئي. ھن |
8073 |
DYNT.utf |
اولاد جي نسبت ۾ علي رضا کي ھاڻ ھر طرح خاطري |
پنھنجي |
|
8074 |
DYNT.utf |
اولاد جي وندر بہ ججھي ھئي، انھيءَ ھوندي |
پنھنجي |
مھينا رھي. ھن کي اگرچہ سک ۽ مشغولي گھڻي ھئي ۽ |
8075 |
DYNT.utf |
اولاد کي ورھائي ڏنائين، ۽ علي نواز کي ڳچ |
پنھنجي |
جو وقت ويجھو ڏٺائين، تڏھن وصيت ڪري پنھنجو مال |
8076 |
DYNT.utf |
ايتري بچت ھئي، جنھن سان جيڪڏھن ھو ڪو ٿورو |
پنھنجي |
ٻين خير جي ڪمن ۾ لڳائي ھئي، پر تڏھن بہ اڃا ھن وٽ |
8077 |
DYNT.utf |
بچت جا پئسا گھڻائي ھئا، جنھنڪري اھڙي بندوبست |
پنھنجي |
رضا جي معرفت ھئي، تن کي ورھائي ڏنائون. علي رضا وٽ |
8078 |
DYNT.utf |
بيبي ۽ دائيءَ سوڌو انھيءَ سفر تي نڪتو. |
پنھنجي |
انھيءَ بندوبست سان ھي |
8079 |
DYNT.utf |
بيبيءَ کي چڱي مدد ڏني. انھيءَ طرح ھن زناني |
پنھنجي |
جا ھاڻ اسڪول جي پٽيوالي ٿي، تنھن بہ انھيءَ ڪم ۾ |
8080 |
DYNT.utf |
بيءُ جو بيان ڪري ٻڌايو، سو ٻڌي ھنن کي ارمان |
پنھنجي |
علي رضا ھنن کي جو پنھنجو ۽ |
8081 |
DYNT.utf |
بڇڙيءَ قسمت تي افسوس کائي، صبر ڪري ويھي |
پنھنجي |
اسين بيان ڪرڻ ضروري نٿا ڄاڻون. ويچاري سور پِي، |
8082 |
DYNT.utf |
پتيءَ ۾ زينت جي ٻانھن قبول ڪئي. اتي سيڪو |
پنھنجي |
تہ مال جا ٽي حصا ٿين، جي ٽي ڄڻا وٺن، چوٿين |
8083 |
DYNT.utf |
پر ۾ پئسي پنجڙ جي مدد ڪرڻ ۾ ڪين گھٽائيندي |
پنھنجي |
ھو، سو بيءُ-ماءُ جي لاءِ ڪندي ھئي. ھنن کي غريب ڏسي |
8084 |
DYNT.utf |
پگھار مان ئي سٺ. ستر رپيا گڏ ٿيا ھئس، ڇالاءِ |
پنھنجي |
بہ گڏ ڪريان؛ متان ڪا ويل نہ ڪنھن جھڙي! سو ھينئر |
8085 |
DYNT.utf |
پنھنجي جاءِ تي رکيل ھوندي ھئي، جو جيڪو |
پنھنجي |
بہ اچي رھندو ھو، تنھن ۾ شيءِ شڪل اھڙيءَ تجويز سان |
8086 |
DYNT.utf |
پنھنجي گھر ھايا وڃن؛ نہ ائين، جو سڄي رات |
پنھنجي |
حاضر ھجن، جي نڪاح کان پوءِ مٺائي يا کارڪون وٺي، |
8087 |
DYNT.utf |
پھاڄ جو ماڻھو ڄاڻي، ھن سان مھرباني ڪندي |
پنھنجي |
واري ڪوٺيءَ ۾ ھئي. ۽ سلطان جي وڏي بيبي بہ ھن کي |
8088 |
DYNT.utf |
پئسي کان سواءِ مڙئي ڪوڙ آھي.'' |
پنھنجي |
رپيا مھيني ۾ نڪري پوندءِ. بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ |
8089 |
DYNT.utf |
پئسي وارو بہ ٿيو، ٻي مدد ماءُ جي پئسن جي |
پنھنجي |
جي پند رھن رپين پگھار واري ملي ويئي، سو ھاڻي |
8090 |
DYNT.utf |
پياري زال زينت بانو گھر ۾ ھئي. سندس ماءُ |
پنھنجي |
جو خانگي بندوبست بہ اڳي جھڙو چڱو پئي ھليو. ھن کي |
8091 |
DYNT.utf |
پياريءَ زال کي ھيترن ڏينھن جي وڇوڙي کان |
پنھنجي |
ڍڪيو، خوشيءَ منجھان مُرڪندو ھليو آيو. ھو پلا |
8092 |
DYNT.utf |
پيرن جي پنڌ ۽ ڀاڙي جي گاڏيءَ تي بيٺا ھئا. |
پنھنجي |
بہ کٽراڳ ڏسندا ويا تيئن انھيءَ کي بہ ڇڏي ھاڻي اچي |
8093 |
DYNT.utf |
پيءُ - ماءُ کي سندن خرچ ڪرڻ نہ ڏيندو ھو، |
پنھنجي |
ٿي پيا، ۽ اگرچ پھرين ڏينھن ۾ محبوب علي زور ڪري |
8094 |
DYNT.utf |
پيءُ جي غلاميءَ ۽ خواريءَ جي شرم کان ڪنھن |
پنھنجي |
جي ڪن عزيزن کي ڳولي لھان. پر ھڪڙو تہ ھن اڃا ڳالھ |
8095 |
DYNT.utf |
پيءُ جي گھر ويئينءَ تہ حرڪت ڪانھي.'' |
پنھنجي |
ڪڏھن ڪڏھن اما سان گڏجي، مامو يا حامد ساڻ ڪري، |
8096 |
DYNT.utf |
پيءُ جي ملڪ ۽ عزيزن کي ڏسڻ آيو ھو، تنھنڪري |
پنھنجي |
جو اولاد ھو، پر ھيءُ پاڻ بہ وڏي درجي تي ھو ۽ رڳو |
8097 |
DYNT.utf |
پيءُ جي ڪن عزيزن کي ڳولي لھان. پر ھڪڙو تہ |
پنھنجي |
ڪري پنھنجو اصلوڪو وطن وڃي ڏسان، ۽ جي ٿي سگھي تہ |
8098 |
DYNT.utf |
پيءُ ماءُ ۽ ڀاءُ سان گڏ خوش پئي گذاريو. |
پنھنجي |
آسانيءَ سان خيال ۾ اچي سگھندي: چار ڏينھن اڳي ھن |
8099 |
DYNT.utf |
پيءُ-ماءُ جي گذران لاءِ ڪنھن پڪي بندوبست |
پنھنجي |
پر جدا ٿيڻ کان اڳ ٻنھي ڀائرن، خاص منصورعلي |
8100 |
DYNT.utf |
پيءُ-ماءُ کي گھڻن ڏينھن کان پوءِ ڏي خوش |
پنھنجي |
پنھنجي پٽ محبوب علي باريسنر سان اچي گڏ رھيو. ھو |
8101 |
DYNT.utf |
پٽ تي ڪاوڙي ھئي، چوڻ لڳي تہ ``ڀلو ٿئيس، |
پنھنجي |
ٻولھيون ڪنديون ھيون. پھرئين ڏينھن تہ جان بيبيءَ |
8102 |
DYNT.utf |
پٽ جي شاديءَ جو خيال گھڻن ڏينھن کان ھوندو |
پنھنجي |
جان بيبيءَ کي |
8103 |
DYNT.utf |
پٽ جي لاءِ مٿا پئي ھنيا، ۽ اوير سوير سوکڙيون |
پنھنجي |
ڪراچيءَ، بمبئيءَ ۽ ٻين پاسي ھوندا ھئا؛ تنھن |
8104 |
DYNT.utf |
پٽ جي لاءِ. مائيءَ ورندي ڪانہ ڏنيس. ڀلا |
پنھنجي |
جان بييءَ اسان جي مائيءَ کي گھڻيون منٿون ڪيون |
8105 |
DYNT.utf |
پٽ جي مراد ڪالہ ڏسنديس. |
پنھنجي |
ھئي، تہ شايد نيٺ آءُٗ مري وينديس ۽ جھان وانگي |
8106 |
DYNT.utf |
پٽ جي ۽ ٻين ماڻھن جي ڳالھ تي لڳي، مائٽن |
پنھنجي |
وچ ۾ وڏو سنڌو پئجي ويو؛ جو ھنن ڄاتو تہ ھيءَ مائي |
8107 |
DYNT.utf |
پٽ حامدعليءَ کي ننڍي ئي ھوندي اسڪول ۾ پڙھائڻ |
پنھنجي |
ڳڻتي ڪري ھاڻوڪي زماني جي مناسب طرح واٽ وٺڻ لڳو. |
8108 |
DYNT.utf |
پٽ کي روانو ڪيو ۽ سندس لاءِ اڳواٽ پئسا |
پنھنجي |
تنھن کان بھتر ٿيندس. نيٺ اھو ٺھراءُ ڪري، علي رضا |
8109 |
DYNT.utf |
پٽ کي ڪنھين نوڪريءَ ۾ نہ رکيو، نہ ڪنھن |
پنھنجي |
علي نواز |
8110 |
DYNT.utf |
پٽ لاءِ اھا ٻنھن گھري. اھو ھٽس جوان ھو ۽ |
پنھنجي |
خاندان سان آٿ-ويھ ھئي، تن مان ھڪڙي ماڻھوءَ |
8111 |
DYNT.utf |
پٽ لاءِ طمح ھئي. پر علي رضا کي ٻنھي مان |
پنھنجي |
جو لائق ھو. ٻيو وري ھڪڙو واپاري سيٺ ھو، تنھن کي |
8112 |
DYNT.utf |
پٽ لاءِ ٿي سعيو ڪريان، تنھن کان وڌ تنھنجي |
پنھنجي |
رضا جي شاديءَ ۾ خوش ٿينديس، تھڙو حامد جي. جيترو |
8113 |
DYNT.utf |
پٽ محبوب علي باريسنر سان اچي گڏ رھيو. ھو |
پنھنجي |
بمبئيءَ ۾ ھي پريندي |
8114 |
DYNT.utf |
پٽ ڊاڪٽر منصور عليءَ جي سفارش لکي. سو جڏھن |
پنھنجي |
رضا استنبول جي اميرن ڏي ۽ انھن جي معرفت سلطان ڏي |
8115 |
DYNT.utf |
پٿ کي لنڊن ڏي موڪليو. اھو صاحبلوڪ، جنھن |
پنھنجي |
آخر اھا صلاح ڪري علي رضا |
8116 |
DYNT.utf |
پڙھڻ لکڻ ۾ مشغول رھج؛ اما کي خوش رکيو اچج، |
پنھنجي |
بہ برابر لکندي رھج. پر پياري، جيتر وري ملون، تيتر |
8117 |
DYNT.utf |
پڪو بندوبست ڪري، علي رضا اچي سلطان وٽ حاضر |
پنھنجي |
انھيءَ طرح |
8118 |
DYNT.utf |
جاچ مان معلوم ٿيو تہ ھن زال جي سلطان جي |
پنھنجي |
زينت بانوءَ کي اندر |
8119 |
DYNT.utf |
جان جو بہ اچي خوف ٿيو، سو سگھوئي وري پٺتي |
پنھنجي |
ھاريل بہ پيو ھو، جو انڌاريءَ ۾ چِٽو نٿي ڏٺو. ھن کي |
8120 |
DYNT.utf |
جان جو کي ۾ وڌي اٿن، تنھنڪري اسين ھنن جا |
پنھنجي |
تہ ``ھنن اسان جي جان بچائڻ لاءِ گھڻو مٿو آھي، ۽ |
8121 |
DYNT.utf |
جاءِ تي آيو. جيڪي خوشيءَ جا سانباھا ڪيا |
پنھنجي |
تي چڙھي وڃي ڪناري تي پھتا، ۽ علي رضا ھنن کي وٺي |
8122 |
DYNT.utf |
جاءِ تي رکيل ھوندي ھئي، جو جيڪو پاڙي اوڙي |
پنھنجي |
ھو، تنھن ۾ شيءِ شڪل اھڙيءَ تجويز سان پنھنجي |
8123 |
DYNT.utf |
جاءِ تي ستي. |
پنھنجي |
ماٺ ڪري ڪلمو پڙھي وري سمھي رھي ۽ بختاور بہ وڃي |
8124 |
DYNT.utf |
جاءِ تي ويھي رھي، ۽ زينت بانو بہ ذري کان |
پنھنجي |
مڙس لاءِ لکي تيار ڪيو ھو. مريم خط ڏيئي وري اچي |
8125 |
DYNT.utf |
جاءِ تي ويٺي، ۽ منھن مٿي ڪري کِلي چوڻ لڳي |
پنھنجي |
اوبسلائيءَ ۾ نڪري ھلي وڃان. سا ماٺ ڪري وري وڃي |
8126 |
DYNT.utf |
جاءِ تي ھليا وڃن ۽ نڪاح مھل ڪي ٿورا ويجھا |
پنھنجي |
اندر پورو ٿيو ٿيڻ کپي، جنھن کان پوءِ گھوٽ ڪنوار |
8127 |
DYNT.utf |
جاءِ تي ٻيو عيوضي اوھان کي رکي ڏيو ٿو وڃان. |
پنھنجي |
کي ڪنھن ضروري ڪم لاءِ پنھنجي وطن ڏي وڃڻو آھي، |
8128 |
DYNT.utf |
جاءِ کي اھڙو سينگاريو آھي جو ڇا چئجي! اسان |
پنھنجي |
سو ڏسي تعريف ڪرڻ لڳي، ۽ چوڻ لڳي تہ ``مائي زينت بہ |
8129 |
DYNT.utf |
جاءِ ڪري وجھندي، ۽ وڏي ھمٿ ڏيکاري سگھندي. |
پنھنجي |
ٻاھر جي آزمودگار ھوندي، سا اھڙن مشڪل وقتن ۾ بہ |
8130 |
DYNT.utf |
جاءِ ۾ ھو؛ لکڻ پڙھڻ جو ڪم ٿي ڪيائين. مائي |
پنھنجي |
جو ڏينھن ھو. علي رضا بہ گھر ۾ ھو، پر مٿي ماڙي تي |
8131 |
DYNT.utf |
جدا جاءِ ڪيائون، جتي ھو پنھنجي ڌيءُ ۽ سندس |
پنھنجي |
تڙجي، وري وڃي ڌيءُ جي در تي ڪِرون، تنھنڪري نيٺ |
8132 |
DYNT.utf |
چالاڪي ۽ ايمانداريءَ ڪري پاڻ کي مسئھور |
پنھنجي |
ڪرڻ جي گھڻن ڏينھن کان خواھش ھئي، جو ڄاتائين ٿي نہ |
8133 |
DYNT.utf |
حد تہ لنگھايائونس، پر ٻين پرڳڻن مان بہ |
پنھنجي |
راڄ مان گھڻائي ماڻھو رئيس سوڌو ھنن سان گڏجي ھليا. |
8134 |
DYNT.utf |
خانگي ڌنڌي کولڻ جي تجوبز ڪئي، ۽ جيڪو ڊول |
پنھنجي |
ھن |
8135 |
DYNT.utf |
خرچ تي ماني کارائيندو ھو ۽ کائيندا بہ سڀ |
پنھنجي |
پنھنجي پيءُ - ماءُ کي سندن خرچ ڪرڻ نہ ڏيندو ھو، |
8136 |
DYNT.utf |
خواھ پنھنجي ملڪ جي نسبت ۾ تندرستيءَ سان |
پنھنجي |
۾ خيراتي دوائون ٿي ھلايائين، ٽيون تہ اوير سوير |
8137 |
DYNT.utf |
خوشيءَ سان ھتي ڪين آئي آھيان، زور ظلم سان |
پنھنجي |
بہ چين تہ ``مائي، اوھين مون تي رنج نہ ٿيو، آءُٗ |
8138 |
DYNT.utf |
دائي کي نئينءَ وٿ جي پسنديءَ جو اھڙو جلد |
پنھنجي |
زينت بانوءَ جو |
8139 |
DYNT.utf |
دائي مريم سان اچي بغداد ۾ وارد ٿيو. |
پنھنجي |
پنھنجي ماءُ جان بيبي، پنھنجي ننڍي پٽ منصور علي ۽ |
8140 |
DYNT.utf |
دائيءَ بختاور کي رڌڻ پچائڻ ۾ بہ مدد ڏيندي |
پنھنجي |
نہ رڳو ايترو، پر اڪئر |
8141 |
DYNT.utf |
دل جي خوشيءَ جي لاءِ يا ڌنڌي پٺيان حيدرآباد |
پنھنجي |
وري بہ بمبئيءَ جھڙو نمونو آھي، پوءِ اوير سوير |
8142 |
DYNT.utf |
دل جي مطلب پوري ڪرڻ لاءِ مناسب وجھ نہ ڏٺو، |
پنھنجي |
تڏھن خوشيءَ کان وطن ڏي موٽي آيا. حيدرآباد ۾ تہ ھن |
8143 |
DYNT.utf |
دل ۾ اھو ويچار ڪيو تہ ``لاشڪ اھو ماستر منھنجو |
پنھنجي |
اھي ڳالھيون ٻڌي زينت بانوءَ |
8144 |
DYNT.utf |
دل ۾ چڱيءَ طرح ويچار ڪري رھي ھئي، ۽ اعا |
پنھنجي |
دل تي زيادہ اثر ڪيو. مطلب تہ ھوءَ ٿوري عرصي منجھ |
8145 |
DYNT.utf |
دل ۾ ٺھراءُ ڪري رھي ھوندي، بھتر آھي تہ |
پنھنجي |
سماءُ ولجي تہ ڪھڙو حال آھي، ھيستائين مائي بہ |
8146 |
DYNT.utf |
دوُر ڪرڻ ۾ مشغول ھئي، تنھنڪري اکھون مٿي |
پنھَنجي |
پر زينت |
8147 |
DYNT.utf |
دولت پنھنجي اولاد جي تعليم ۾ توڙي ٻين خير |
پنھنجي |
ھو، تڏھن بہ تمام اڻھوند ڪانہ ھيس. اھو سچ آھي تہ ھن |
8148 |
DYNT.utf |
رستي تي بيھارينداسين. پوءِ تہ ٻنھي گڏجي |
پنھنجي |
ھنن ڄاتو تہ اسين ڪي لٺ سان، ڪي چٺ سان سڀني کي آڻي |
8149 |
DYNT.utf |
زال بہ ياد پوندي ھئي ۽ ٻہ-ٽي ڀيرا انھيءَ |
پنھنجي |
ھو. ڪنھن مھل تہ انھيءَ پورھيت کي ڏسي، ھن کي |
8150 |
DYNT.utf |
زال بہ ٿي آندائين، تڏھن سندس خاص مطلب اھو |
پنھنجي |
جڏھن اڳئي بھبئيءَ ۾ آيو ھو ۽ |
8151 |
DYNT.utf |
زال جو بندوبست ڪندس، اوھان کي ھلاڪي ڪانہ |
پنھنجي |
ناھي. آءُٗ جڏھن شادي ڪرڻ جھڙو ٿيس، تڏھن پاڻھي |
8152 |
DYNT.utf |
زال جي پارت ڪيائينس. وري مريم کي ڀاڪر پائي |
پنھنجي |
تيار ٿيو. پھرين ماءُ کي پيرين پئي موڪلايائين، ۽ |
8153 |
DYNT.utf |
زال زينت بانو، پنھنجي ماءُ جان بيبي، پنھنجي |
پنھنجي |
درياھ جو سفر چڱي آرام سان ڪاٽي، نيٺ علي رضا |
8154 |
DYNT.utf |
زال سان سنبريو. |
پنھنجي |
اوترو ھنن جي خاطرداري ۽ تلافي ڪريان، سو ھو بہ |
8155 |
DYNT.utf |
زال سان صلاح ڪئي. آخر پاڻ ۾ پھي، ھيءُ ٺھراءُ |
پنھنجي |
انھيءَ بابت ھن |
8156 |
DYNT.utf |
زال وٽ سُکيو رکندس؛ پوءِ جيڪا تنھنجي مرضي |
پنھنجي |
ٻيو ڊپ نہ ڪر، آءُٗ توکي ڪناري تي نيئي، پنھنجي گھر |
8157 |
DYNT.utf |
زال ۽ گھر جي ٻين ڀاتين کي وٺي. |
پنھنجي |
جي بہ عادت اٿس، جو اڪثر شراب پيي مست ٿي پوءِ اچي |
8158 |
DYNT.utf |
زال ۽ ٻن پٽن سوڌو بہ قيد ٿي پيو، ۽ ذري گھٽ |
پنھنجي |
مڙس ۽ زالون ۽ ٻار قيد ٿيا. علي نواز جو پيءُ |
8159 |
DYNT.utf |
زينت جا اکر بہ صاف سڃاتائين. |
پنھنجي |
ھيءُ بہ ھَنجو ھاريندو پڇاڙيءَ تائين پڙھندو ويو. |
8160 |
DYNT.utf |
سامان جو سماءُ ڪرڻ آيا. |
پنھنجي |
چڙھيا، ڪي پنھنجن سنگتين ۽ عزيزن کي وٺڻ آيا، ڪي |
8161 |
DYNT.utf |
ساھيڙيءَ وٽ ھلنايس.'' |
پنھنجي |
اينديس، تون سنڀري و يٺي ھججئين تہ آءُٗ تو کي وٺي |
8162 |
DYNT.utf |
سچائيءَ ۽ ايمانداريءَ تي ايترو ڀروسو ھو، |
پنھنجي |
جي ڪوشش ڪئي ھئي، پر فتحياب ٿي نہ سگھيا ھئا. ھن کي |
8163 |
DYNT.utf |
سر اچي وڃي سگھجي ٿو، مگر پيپن جھڙي شيءِ |
پنھنجي |
يا ڳالھ ظاھر ٿيڻ جو ڊپ آھي. باقي ٻاھرينءَ اوطاق ۾ |
8164 |
DYNT.utf |
سر انھيءَ ٻانھن جو واقف ھجان، ۽ جي امڪان |
پنھنجي |
آھي تہ لکڻ پڙھڻ ايندو ھجيس ۽ نيڪ زال ھجي، ۽ آءُٗ |
8165 |
DYNT.utf |
سر پاڻ ۾ حياتيءَ دم تائين پيا ڳن ڏيندا؛ |
پنھنجي |
پئسا جٽا ڪندا، لڪي زال مڙس جا مائٽ کين ڪم ايندا - |
8166 |
DYNT.utf |
سر محنت ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايو. مڙس کي ترڪي پڙھندو |
پنھنجي |
ناما ۽ انعام مليا. انھيءَ عرصي ۾ زينت بانو بہ |
8167 |
DYNT.utf |
سر وڃي باغ ۾ باغئيءَ سان ڪمائيندو ھو، ۽ |
پنھنجي |
وقت ورھائي ڇڏيو. صبح جو ۽ شام جو ٻہ-ٽي ڪلاڪ پاڻ |
8168 |
DYNT.utf |
سر ھينئر غريب ھو، تہ ڀؤ ڪونھي، پر سندس |
پنھنجي |
جيڪڏھن علي رضا ويچارو |
8169 |
DYNT.utf |
سرحدي قوم گڏ ڪري اچي روسي بادشاھ سان گڏيو. |
پنھنجي |
جو سورھن ورھين جي ڄمار جو جوان ھو، ڀڄي نڪتو ۽ |
8170 |
DYNT.utf |
سرخروئي ڏيکارڻ لاءِ ھن کي اتي آڻي ڪڍيو |
پنھنجي |
زال ھٿ لڳي ويئي، تنھن پنھنجي عملدار کي راضي ڪرڻ ۽ |
8171 |
DYNT.utf |
سس کان موڪلائي آيو ۽ ساڻس گڏ حامدعلي آماڻڻ |
پنھنجي |
علي رضا ٽپڙ ٻڌي تيار ٿيو. ھلڻ جي ڏينھن صبح جو وڃي |
8172 |
DYNT.utf |
سس کي ھن آٿاريو ۽ زينت جي ٻانھن ڏيئي چيائين |
پنھنجي |
ھن کي ھڪڙي زال اڳ ئي گھر ۾ ھئي، تنھن کي ۽ |
8173 |
DYNT.utf |
سفر جو بيان ڪري ٻڌايائين. ھو ڏاڍو خوش ٿيو، |
پنھنجي |
کان پوءِ علي رضا وري اچي استنبول پھتو، ۽ سلطان کي |
8174 |
DYNT.utf |
سنگت جي چڱيءَ طرح اٿي ويٺي ڪندي ھئي. ڪڏھن |
پنھنجي |
ٻولھائڻ ڪري پاڻ ھن کي ھمٿ آئي، ۽ ھيترن جي وچ ۾ |
8175 |
DYNT.utf |
سنگت ۾ خوش ڪري ڇڏيو. |
پنھنجي |
بانو تہ ڏاڍي خوشطبع ۽ ميلاپڻ ھئي، تنھن ھن کي بہ |
8176 |
DYNT.utf |
سھنج موجب شاديءَ جي لاءِ ھڪڙو ڏينھن مقرر |
پنھنجي |
بيھاري شاديءَ جو سعيو ڪيو. نيٺ ٻنھي طرفن صلاح ڪري |
8177 |
DYNT.utf |
سڄي منصوبي مان ھن کي واقف ڪيو. چيائونس |
پنھنجي |
گھڻو مدد گار ۽ صلا حڪار ٿيندو. تن ھورياق ھوريان |
8178 |
DYNT.utf |
شادي زينت سان مختصر بندوبست سان ڪئي ھئي، |
پنھنجي |
اگرچہ علي رضا |
8179 |
DYNT.utf |
شاديءَ بابت تہ ھو ٻاڻ بہ انھيءَ ڳالھ تي |
پنھنجي |
طرح وافف ھو، سو انھيءَ رٿ ۾ ناراض لہ ٿيو باقي |
8180 |
DYNT.utf |
صاحب کان موڪلائي، اچي اوھان کي وٺي وڃان، |
پنھنجي |
خط جو جواب ھن کان اڳي لکيو اٿم. منھنجي مرضي ھئي تہ |
8181 |
DYNT.utf |
صاحب کي اچي گڏيو. ساڻس گڏ اچي آگبوٽ ۾ چڙھيو، |
پنھنجي |
علي رضا ڪراچيءَ ۾ |
8182 |
DYNT.utf |
صلاحڪار بختاور سان جان بيبيءَ وارو ذڪر |
پنھنجي |
رات جو جڏھن سڀ ماني کائي سمھي پيا، تڏھن شھربانوءَ |
8183 |
DYNT.utf |
طمع ھئي ۽ اگرچ ھڪ زال اڳي بہ ھيس، تہ بہ |
پنھنجي |
پر ميان محمد رمضان وڪيل ھو، تنھن کي وري |
8184 |
DYNT.utf |
عمر پنھنجي اولاد تان صدقي ڪئي. ھوءَ تمام |
پنھنجي |
بہ ڪين گذريا تہ ويچاري مري ويئي. ھن ويچاريءَ |
8185 |
DYNT.utf |
عملدار کي راضي ڪرڻ ۽ پنھنجي سرخروئي ڏيکارڻ |
پنھنجي |
کي بہ ھيءَ نڌڻڪي جوان زال ھٿ لڳي ويئي، تنھن |
8186 |
DYNT.utf |
عھدي جي چارج وٺي دخلڪار ٿيو. |
پنھنجي |
جي نائبيءَ تي علي رضا بغداد مان بدلي ٿي آيو ھو. ھو |
8187 |
DYNT.utf |
عيال سوڌو اچي بمبئيءَ پھتو. |
پنھنجي |
کي ويندو ڏسي ارمان ڪرڻ لڳا. نيٺ ھي موڪلائي لڪتو. ۽ |
8188 |
DYNT.utf |
فضل سان اسان تي ھر طرح مھرباني ڪئي آھي، |
پنھنجي |
۽ دنيا جي لالڃ تي ھيڏي ھوڏي گھمياسين. خداتعاليٰ |
8189 |
DYNT.utf |
فضل ۽ رحم سان مون کي يا پنھنجي مڙس وٽ پھچاءِ، |
پنھنجي |
اڳتي ڪنھين مصيبت جي کڻڻ جي طاقت ڪانہ رھي آھي، |
8190 |
DYNT.utf |
فضيلت ڪابہ ڪانہ ھوندي، سو پاڻ دنيا ۾ ڪيئن |
پنھنجي |
سندن ڪمائي، ڪم سڀ کي پنھنجي ڪمائي ايندي. جنھن کي |
8191 |
DYNT.utf |
قسمت آزمايان. |
پنھنجي |
آيو، ۽ دل ۾ پڪو ٺھراءُ ڪيائين تہ اڳتي انھيءَ ھنڌ |
8192 |
DYNT.utf |
قوم وارن سان ھنن جو گذران اھڙو نہ ٿيندو |
پنھنجي |
۽ گھر چڱو ھلائيندا، مگر ٻين مائٽن مٽن سان توڙي |
8193 |
DYNT.utf |
قوم وارن کي فائدو رسائينداسين. پر تڏھن |
پنھنجي |
وٺارائيندس ۽ جي ٿي سگھيو تہ ٻيئي گڏجي ڪنھن رستي |
8194 |
DYNT.utf |
قٽل نصيب تي پئي رُنو. چوندا آھن تہ ھن دنيا |
پنھنجي |
ويچاريءَ |
8195 |
DYNT.utf |
گفتگو ۾ حشر جي رات پٿي سڏيو. انھيءَ حشر |
پنھنجي |
آخر چنڊ جي ٻي رات آئي، جنھن کي انھن فسادين |
8196 |
DYNT.utf |
گھر آڻي پھچايو. |
پنھنجي |
کائي، صبر ڪري ويھي رھي، ۽ پرھ ڦٽيءَ مھل چور ھن کي |
8197 |
DYNT.utf |
گھر آئي، جو سندس ھٽ کان گھڻو پري نہ ھو. |
پنھنجي |
پوءِ دڪان بند ڪوي، ھن کي ٻار سوڌو پاڻ سان وٺي |
8198 |
DYNT.utf |
گھر آيا. پوءِ بہ ھفتي-ٻئي، آچر جي ڏينھن |
پنھنجي |
گڏ جي، ڪنوار جي پيڪي گھر آيا. ھڪڙو ڏينھن رھي وري |
8199 |
DYNT.utf |
گھر آيو. انھيءَ ڪم جي پورائيءَ ۾ جيڪي جيڪي |
پنھنجي |
ٿوري وقت کان پوءِ گھوٽ، ڪنوار کي ساڻ وٺي وري |
8200 |
DYNT.utf |
گھر اچي ڪئي. سڀني گھر جي ڀاتين کي ھڪڙي پاسي |
پنھنجي |
اھا ڳالھ علي رضا |
8201 |
DYNT.utf |
گھر پنھنجي زال وٽ سُکيو رکندس؛ پوءِ جيڪا |
پنھنجي |
آھين، ٻيو ڊپ نہ ڪر، آءُٗ توکي ڪناري تي نيئي، |
8202 |
DYNT.utf |
گھر تڙ واري ٿني، تہ پاڻ بہ خوش رھي ۽ اسين |
پنھنجي |
بيٺي آھي. خير جي ھيڏي ساري ٿي آھي، خدا ڪري تہ وڃي |
8203 |
DYNT.utf |
گھر جي ڀاتين کي سڏي روبرو ويھاريو، ۽ ھڪ |
پنھنجي |
ٻاھٺ ورھين جي عمر ۾ سرائيءَ وفات ڪئي. ھن مرڻ مھل |
8204 |
DYNT.utf |
گھر خبر ڪج تہ سڀاڻي اسين اوھان وٽ اينداسين |
پنھنجي |
وٽ ويو ھوس، ھلڻ مھل اندران چوائي موڪليائون تہ |
8205 |
DYNT.utf |
گھر رھايائونس. اوري پري جا ماڻھو، جي ھنن |
پنھنجي |
وري زينت بانوءَ کي پاڻ سان وٺي ويا ۽ نيئي ھفتو کن |
8206 |
DYNT.utf |
گھر ويئي. |
پنھنجي |
ھڪٻئي کي حال احوال ڏنائون، نيٺ صفوران ھن کي وٺي |
8207 |
DYNT.utf |
گھر ھايا وڃن؛ نہ ائين، جو سڄي رات اتي ويٺا |
پنھنجي |
جي نڪاح کان پوءِ مٺائي يا کارڪون وٺي، پنھنجي |
8208 |
DYNT.utf |
گھر ڳالھ چوري. پھر يائين تہ سندن مائون |
پنھنجي |
تي عمل ڪرڻ لاءِ ھنن پڪي ڪمر ٻڌي، ٻنھي ڄڻن پھنجي |
8209 |
DYNT.utf |
گھر ۾ خوش گذار بندي ھئي، جھڙو ھتي ٻين ساھيلين |
پنھنجي |
ھيون، سو ھنن جو خوشيءَ ۾ گذرنذو ھو. سڀڪا بيبي |
8210 |
DYNT.utf |
گھر ۾ سکي ھوندينءَ، انھيءَ کان بہ آءُٗ |
پنھنجي |
جيڪي تون طلبيندينءَ سو توکي حاضر ڪري ڏيندس. جھڙو |
8211 |
DYNT.utf |
لاءِ پڪو بندوبست ڪر يون، جنھنڪري ٻاقي |
پنھنجي |
لڳا. اھو ارادو ھون تہ ننڍي پُٽ جي خبر پوي تہ پوءِ |
8212 |
DYNT.utf |
لاءِ وٺي آيو آھي، سو ھن کي غريب اشراف زال |
پنھنجي |
۽ سس سمجھيو تہ ڪٿان ھيءَ ٻانھن ڦُر ڪري چورائي، |
8213 |
DYNT.utf |
لاءِ ڪو ٻيو بندوبست ڪريو. پر زينت بانوءَ |
پنھنجي |
جھڙي نوڪري ملي آھي، سو آءُٗ اوڏي وڃان ٿو، اوھين |
8214 |
DYNT.utf |
لشڪر سوڌو حاضر ھو. انھيءَ لڙائيءَ ۾ ڏاڍي |
پنھنجي |
لشڪر مدد لاءِ آيل ھو. انھن ۾ ئلي نواز جو پيءُ بہ |
8215 |
DYNT.utf |
مامي جو پٽ اٿئي، پنھنجو رت اٿئي. جيئي سندس |
پنھنجي |
پر امان، کَريا بہ پنھنجا، ٻريا بہ پنھنجا. |
8216 |
DYNT.utf |
ماءُ جان بيبي، پنھنجي ننڍي پٽ منصور علي |
پنھنجي |
آرام سان ڪاٽي، نيٺ علي رضا پنھنجي زال زينت بانو، |
8217 |
DYNT.utf |
ماءُ ڪري ڄاڻندا ھئا. ھنن سان ايتري خاطر |
پنھنجي |
جي اولاد کي پنھنجو اولاد ڄاڻندي ھئي، ۽ ھو بہ کيس |
8218 |
DYNT.utf |
مائٽن مان رستي جي واقعي جو بيان ڪرڻ لڳا؛ |
پنھنجي |
ھو ٻئي ڏينھن وڃي شھر رسيا، ۽ |
8219 |
DYNT.utf |
مائٽن ۽ پاڙي وارن جي حال جي توکي خبر آھي |
پنھنجي |
آھي تہ ھيڏي ساري ٻار کي گھر ۾ ويھارڻ جو وقت ڪونھي. |
8220 |
DYNT.utf |
محنت خدا صاب وڌي، خدا تعاليٰ اوھان جو سر |
پنھنجي |
ٿيو. ھن اچي ڳجھيءَ طرح سلطان کي مبارڪ ڏني تہ `` |
8221 |
DYNT.utf |
مرضيءَ سان پنھنجي منھن ھلڻ لڳي ۽ مڙس جو |
پنھنجي |
جي روڪڻ ڪري تمام خفي ٿي. ھن جي نافرماني ڪرڻ لڳي؛ |
8222 |
DYNT.utf |
مشغوليءَ جي لاءِ وقت ورھائي ڇڏيو ھو، ان |
پنھنجي |
۾ رھندو ھو، جھڙيءَ طرح پيءُ جي گھر ۾ ھوندو ھو. ھِن |
8223 |
DYNT.utf |
مطلب پوري ڪرڻ جو وجھ مليو، جو ھو اسان جي |
پنھنجي |
انھيءَ ۾ دير وڌي ۽ انھيءَ ڪري اسان جي دشمنن کي |
8224 |
DYNT.utf |
مطلب حاصل ڪرڻ لاءِ مون کي اوھان جا دشمن |
پنھنجي |
ڪڍو ۽ نوڪريءَ کان برطرف ڪري ڇڏيو، جو انھيءَ ڪري |
8225 |
DYNT.utf |
ملڪ جي نسبت ۾ تندرستيءَ سان واسطي رکندڙن |
پنھنجي |
ٿي ھلايائين، ٽيون تہ اوير سوير پنھنجي خواھ |
8226 |
DYNT.utf |
منھن بہ پيو ڌنڌو ھلائي. اھو پگھار سلطان |
پنھنجي |
چڱو پگھار ٻڌي ڏنو، ۽ اھا بہ اجازت ڏنائينس تہ ڀلي |
8227 |
DYNT.utf |
منھن بہ گھڻو فڪر ھو، پر مائيءَ انھيءَ بابت |
پنھنجي |
بختاور - امان، سچي پڇين تہ مون کي |
8228 |
DYNT.utf |
منھن پنھنجو رستو وٺڻ ۽ رڳو ظاھري پنھنجن |
پنھنجي |
تنھن تي حسد ڪندا ھئا. انھيءَ سبب ھن کي لاچار ٿيو. |
8229 |
DYNT.utf |
منھن پئي پھہ پچائيندي ھئي. انھن ڳڻتين کائيندي |
پنھنجي |
ڪڏھن ڪڏھن بختاور سان ڳالھہ چوريندي ھئي، نہ تہ |
8230 |
DYNT.utf |
منھن جتان اچي اتان وڃي شادي ڪريان.'' |
پنھنجي |
خوشي سنديس، ھي نينگر ڀلنئي تہ امان بہ مري تہ پوءِ |
8231 |
DYNT.utf |
منھن رھيا، سي ھنن بيشڪ خير سان گذاريا، |
پنھنجي |
بمبئيءَ ۾ جيڪي ڏينھن ھي |
8232 |
DYNT.utf |
منھن سوداگريءَ جي سانسگي خراسان ۾ آيو. |
پنھنجي |
بہ علي نواز پنج-ڇھ مھينا انھيءَ گھر ۾ ھو. پوءِ |
8233 |
DYNT.utf |
منھن فارسي، ھندستاني ۽ انگريزي ۽ ترڪي |
پنھنجي |
انھيءَ ڪم لاءِ اڳيئي تيار ٿيڻو پوندو ھو، تنھنڪري |
8234 |
DYNT.utf |
منھن کائيندا پيئندا ھئا، باقي رھندا ھڪ |
پنھنجي |
ھو ۽ کائيندا بہ سڀ گڏ ھئا. پر پوءِ تہ جدا |
8235 |
DYNT.utf |
منھن گھڙيءَ تائين ويھي خيال پچائڻ لڳي. |
پنھنجي |
ھن جي وئي کان پوءِ، زينت بالو |
8236 |
DYNT.utf |
منھن محاوري ڪرڻ ڪري ڏاڍي ھوشيار ٿي ويئي. |
پنھنجي |
آين. ھيڏي وري خود زينت بانو گھر ۾ مڙس کان پڙھڻ ۽ |
8237 |
DYNT.utf |
منھن ھلڻ لڳي ۽ مڙس جو ھئڻ يا نہ ھئڻ ھڪجھڙو |
پنھنجي |
خفي ٿي. ھن جي نافرماني ڪرڻ لڳي؛ پنھنجي مرضيءَ سان |
8238 |
DYNT.utf |
منھن يا پنھنجن سنگتين سان پيو گذاريندو |
پنھنجي |
ھو، ڪڏھن ڪڏھن بيماريءَ جي عذر تي غير حاضر رھي، |
8239 |
DYNT.utf |
منھن ڪا ٻي رڏيڪ خرابي نہ ڪن تنھنڪري لاچار |
پنھنجي |
مرضي نٿا رکون تہ اسان جي ھٿن کان ٿا وڃن. الائجي |
8240 |
DYNT.utf |
منھن ڪم کي لڳي ويا آھن ۽ وڏو انتضار مائٽ |
پنھنجي |
ھن ڏٺو تہ خدا جي مھربانيءَ سان سڀ صالح ٿيا آھن ۽ |
8241 |
DYNT.utf |
مڙس سوڌو بمبئيءَ ڏي روائي ٿي. ھي ٻيئي ڀائر |
پنھنجي |
ھي موڪلائي ڪراچيءَ آيا ۽ عظمت بانو بہ موڪلائي |
8242 |
DYNT.utf |
مڙس علي رضا جي پڇا ڪرڻ لڳي. |
پنھنجي |
پڪ ڪئي، تہ ڦول گلي برابر اھا آھي. پڪ ڪري پوءِ ھوءَ |
8243 |
DYNT.utf |
مڙس لاءِ لکي تيار ڪيو ھو. مريم خط ڏيئي وري |
پنھنجي |
اھو خط زينت بانوءَ جي حال جو ھو، جو ھن |
8244 |
DYNT.utf |
مڙس وٽ پھچاءِ، يا موٽي وطن تي؛ نہ تہ ڪنھن |
پنھنجي |
طاقت ڪانہ رھي آھي، پنھنجي فضل ۽ رحم سان مون کي يا |
8245 |
DYNT.utf |
مڙس يا وارث کان پري ھوندي، يا انھيءَ جي |
پنھنجي |
آھي مڙس، انھيءَ جو تہ قرآن ۾ بہ اشارو آھي. جا زال |
8246 |
DYNT.utf |
مڙس ڏي بمبئيءَ ۾، ٻيو پنھنجي ڀاءُ جي نالي |
پنھنجي |
وساري نہ ڇڏيا ھئا. ھن ٻہ خط لکي ٽپال ۾ وڌا: ھڪڙو |
8247 |
DYNT.utf |
مڙس ڏي ڏسڻو آھي. جڏھن ڪو مناسب ۽ سڻئو وجھ |
پنھنجي |
پھاڄ جي اڳيان ڪمائڻ ڏکيو آھي، پر تڏھن بہ مون کي |
8248 |
DYNT.utf |
مڙس ۽ پھاڄ ۽ سس جي اڳيان پورھيت ٿي ڪمائڻ |
پنھنجي |
آخر زينت بانو، ``زينب'' جي نالي ھيٺ |
8249 |
DYNT.utf |
نماز ۽ قرآن جي شغل ۾ رھندا ھئا ۽ ڪيتريون |
پنھنجي |
رکڻ وارا ھئا، تڏھن نہ مسلمان ھئا، ديندار ھئا، |
8250 |
DYNT.utf |
نمڪحلالي ڏيکا ريندا.'' |
پنھنجي |
جا رعيتي ماڻھو ۽ نمڪخوار آھن، سي بہ ھن امير وانگي |
8251 |
DYNT.utf |
ننڍي پٽ منصور علي ۽ پنھنجي دائي مريم سان |
پنھنجي |
رضا پنھنجي زال زينت بانو، پنھنجي ماءُ جان بيبي، |
8252 |
DYNT.utf |
ننڍي ڀاءَ کي پٽ وانگي پالي وڏو ڪيو ھو، |
پنھنجي |
۽ ھڪڙو پٽ. اھو ڀاڻس بہ ڪم ۾ ساڻس ڀائيوار ھو. ھن |
8253 |
DYNT.utf |
نُونھن منڊم کي ڏسي گھڻو خوش ٿيا. محبوب |
پنھنجي |
کي گھڻن ڏينھن کان پوءِ ڏي خوش ٿيو. ھيءُ بہ |
8254 |
DYNT.utf |
نوڪرن نَڙن سميت وڏي ڌوم ڌام سان آڳبوٽ تي |
پنھنجي |
ٽيئي جوڙا |
8255 |
DYNT.utf |
نوڪريءَ ۾ بہ قابو ھو. نڪي حقيقت ڪري ھاڻي |
پنھنجي |
تنھنڪري اھا اڳوڻي آمد رفت ڇڏي ڏني ھئائين. وري |
8256 |
DYNT.utf |
نئين زال سان ذڪر بہ ڪڍيو ھئائين، جنھن تي |
پنھنجي |
زال بہ ياد پوندي ھئي ۽ ٻہ-ٽي ڀيرا انھيءَ بابت |
8257 |
DYNT.utf |
نياڻي زينت بانوءَ کي بہ گھرئي گھر ۾ تعليم |
پنھنجي |
جي پرواھ نہ رکيائين. پٽ جي تہ ڳالھہ ڇڏيو، پر |
8258 |
DYNT.utf |
نياڻيءَ جي ساڻ وڃڻ ۽ ٻڏي مرڻ جي ڳالھ ياد |
پنھنجي |
ڏنو. ھو ھنن اچڻ جي خبر ٻڌي ڏاڍا خوش ٿيا، مگر جڏھن |
8259 |
DYNT.utf |
وات وڪيل ٿيا آھن، پسر ھاڻي ڌيئون بہ پنھنجي |
پنھنجي |
شھربانوءَ چيو تہ ``بختاور! ڏس اڄو ڪو زمانو، پُٽ تہ |
8260 |
DYNT.utf |
وات وڪيل! گھوڙا گھوڙا! حق تي برڪت ملڪ مان |
پنھنجي |
پُٽ تہ پنھنجي وات وڪيل ٿيا آھن، پسر ھاڻي ڌيئون بہ |
8261 |
DYNT.utf |
وارث کان سواءِ يا انھيءَ جي مرضيءَ ڌاران |
پنھنجي |
ديني حق جسم ڍڪڻ ۽ لباس ڍڪڻ جا آھن، سي پورا ڪجن، ۽ |
8262 |
DYNT.utf |
وس نہ ھئي، پرائي گھر ۾ ھئي. تنھن کي ۽ سندس |
پنھنجي |
تہ ھنن کان وڌ پيءُ-ماءُ سان گڏ رھڻ جي ڪوڏي ھئي، پر |
8263 |
DYNT.utf |
وسعت آھر ڪم وکي ٿو. ٻاھر گھمڻ قرڻ، جنگيون |
پنھنجي |
وري خاص زالن جي لاءِ آھن. خدا تعاليٰ سڀ ڪنھن تي |
8264 |
DYNT.utf |
وسلن ۾ امانت طرح لڪائي رکي ڇڏيا ھئا. انھن |
پنھنجي |
ڏينھن پريي مڙس صديق مالڪياڻيءَ جي مرضيءَ پٺيان |
8265 |
DYNT.utf |
وطن ايندا ويندا ھئا؛ تنھنڪري علي رضا ۽ |
پنھنجي |
رھندا ھئا ۽ اھي ڪرد وقت بوقت سلطان کان موڪلائي |
8266 |
DYNT.utf |
وطن گذاريون. |
پنھنجي |
لاءِ نہ ھلجي، تہ بہ في الحال تہ ڪي ڏينھن ھلي |
8267 |
DYNT.utf |
وطن ڏي وڃڻو آھي، پنھنجي جاءِ تي ٻيو عيوضي |
پنھنجي |
وارو ڳولي ھٿ ڪيائين تہ ``مون کي ڪنھن ضروري ڪم لاءِ |
8268 |
DYNT.utf |
وطن ۽ قوم جي طرفان ايمانداري ۽ بھادري ڏيکارڻ |
پنھنجي |
اگرچ ھن |
8269 |
DYNT.utf |
وطن ۾. |
پنھنجي |
محبوب علي اھرڙي آرام سان پنھنجي ڪم کي لڳو، جھڙو |
8270 |
DYNT.utf |
ويھڻ جي جاءِ ٺاھي اٿس. تنھن ۾ ھن وانگي چڱيون |
پنھنجي |
جو ڇا چئجي! اسان جي علي رضا جو بہ ساڳيو ئي ڊول آھي. |
8271 |
DYNT.utf |
وڏائيءَ ۽ حڪم جون ڳالھيون ڪرڻ لڳو، ۽ جيڪي |
پنھنجي |
پوءِ ويھي زينت بانوءَ ساڻ |
8272 |
DYNT.utf |
وڏي پٽ سوڌ، جو سورھن ورھين جي ڄمار جو جوان |
پنھنجي |
ڀڄي وڃي ھن سان شامل ٿيان، سو ھاڻي ڪنھن حيلي سان |
8273 |
DYNT.utf |
وڏي پٽ کي ولايت موڪلي. اھو ھينئر سورھن-سترھن |
پنھنجي |
علي رضا کي دل ۾ ھو تہ في الحال |
8274 |
DYNT.utf |
وڏي حرمخائي ۾ نماز پڙھي اچي ويٺو ھو تہ |
پنھنجي |
رضا وڃي اوج کي پھتو. ھڪڙي ڏينھن صبح جو سوير سلطان |
8275 |
DYNT.utf |
وڪالت ڪرڻ لڳو - ليٺ مٿس ٿو رو گھڻو ڏنڊ بہ |
پنھنجي |
جو منڊم وڃي سرڪاري ڪورٽ ۾ فريادڻ ٿي. باريسٽر صاحب |
8276 |
DYNT.utf |
ھميشھ جي دستور موجب ``لاِ بِلافِ'' بہ پڙھيو |
پنھنجي |
سڀني پريندي ``بسم اللَّھ'' ڪئي ۽ جان بيبيءَ تہ |
8277 |
DYNT.utf |
ھنڌ تي ليٽي. ننڊ جي خمار ۾ ھئي، تہ ڏسي تہ |
پنھنجي |
جاِ ۾ آئي، انھي ڏينھن ڪچيءَ سومھڻيءَ جو پاڻ وڃي |
8278 |
DYNT.utf |
ھڙئي ٻڌل کڻي ھنن کي ھٿ ۾ ڏني؛ پر انھي تي |
پنھنجي |
ھئي - اھي سڀ ھينئر لاھي ھنن کي ڏنائين؛ ۽ زينت تہ |
8279 |
DYNT.utf |
ئي پگھر ۾ پيون ٻڏنديون؛ ۽ جي ٻاھر ماڻھن |
پنھنجي |
ماڻھوءَ وٽ آيون، تہ پوءِ اکر ئي واتان نہ نڪرندن، |
8280 |
DYNT.utf |
ٻار جو بندوبست ٻاڻ ڪرڻ لڳو. |
پنھنجي |
لڳين، تنھنڪري لاچار اھو اسڪول بند ڪيائون. سڀڪو |
8281 |
DYNT.utf |
ٻار کان بہ وڌيڪ خدمت ڪرڻ لڳس. جي زال جي |
پنھنجي |
توڙي ٻي سنڀال ڪرڻ ۾ زينت بانوءَ ڪين گھٽايو. |
8282 |
DYNT.utf |
ٻار واري آھي، سا اوھان جي ٻار جي سنڀال |
پنھنجي |
جھڙي اوھان ٿي ڳولي، اھڙي آھي. رھندي بہ اوھان وٽ. |
8283 |
DYNT.utf |
ٻانھن وئنداسين. ٻڌو ڪين ھئي تہ انھيءَ ڏينھن |
پنھنجي |
پڙھيا آھن، سي بہ ائين پيا چون تہ اسين چونڊي |
8284 |
DYNT.utf |
ڀاءَ الھداد جي پٽ سان ڌيءَ جي شادي ڪرڻ |
پنھنجي |
مائيءَ جي اعتراض آڻڻ جو ھيءُ بہ سبب ھو، جو ھن کي |
8285 |
DYNT.utf |
ڀاءُ جي اولاد جو خيال آھي. پنھنجن ھوندي |
پنھنجي |
شھربانوءَ چيو تہ ``مون کي تہ ڏسڻ ۾ اچي ٿو، مون کي |
8286 |
DYNT.utf |
ڀاءُ جي پاران چڙين تہ ڀلي پيئي چرر-سندس |
پنھنجي |
آھي، پر منھنجي زينت سان ڪٿان مٽ ٿيندو؟ مائي، |
8287 |
DYNT.utf |
ڀاءُ جي نالي حيدرآباد ۾. مڙس جو پتو ڦول |
پنھنجي |
لکي ٽپال ۾ وڌا: ھڪڙو پنھنجي مڙس ڏي بمبئيءَ ۾، ٻيو |
8288 |
DYNT.utf |
ڀاءُ کي جٺيون بہ پيو ڪندو ھو ۽ ھنن کي دلاسا |
پنھنجي |
رضا وقت بوقت پنھنجو حال پيو لکندو ھو ۽ ھو آتان |
8289 |
DYNT.utf |
ڀنگ گھوٽيندو ھو، يا ڪو اوتارو ۽ دائرو چتائيندو |
پنھنجي |
اوبر سوبر جو چڪو پِي پِي اچي ٻانڌاڻي ٿيو، ۽ ڏھاڻي |
8290 |
DYNT.utf |
ڌڻيءَ کي سندس ڌنڌي ۾ مدد ڏيندو رھيو. ھتي |
پنھنجي |
بہ ملي، قرآن پڙھڻ سکيو ۽ جيئن وڏو ٿيندو ويو، تيئن |
8291 |
DYNT.utf |
ڌنڌي جو گھڻو چالو نٿي ڏٺائون، تنھنڪري |
پنھنجي |
ھنن بہ انھيءَ صلاح تي ھلڻ مناسب ڄاتو. حيدرآباد ۾ |
8292 |
DYNT.utf |
ڌنڌي جي ڪري. پر ھاڻ زور ڪري انھن سان دوستي |
پنھنجي |
آمدرفت جو رستو گھڻو ڪونہ ھوس. جيڪو واسطو ھوس، سو |
8293 |
DYNT.utf |
ڌنڌي کي لڳ.'' |
پنھنجي |
پڇيائين، تنھن بہ چيس تہ ``بھتر آھي تہ ھاڻ نڪري اچي |
8294 |
DYNT.utf |
ڌيءُ عظمت بانو ۽ سندس مڙس کان بہ موڪلايو. |
پنھنجي |
بمبئيءَ ۾ گذاري نٿا سگھن، تنھنڪري لڏي ٿا وڃن. ھنن |
8295 |
DYNT.utf |
ڌيءُ وٽ کڻي ڇڏي، پر پوءِ ھن خيال ڪري ڏٺو |
پنھنجي |
۾ صلاح آئي ھيس تہ انھن مان ھڪڙي يا ٻنھي کي |
8296 |
DYNT.utf |
ڌيءُ ۽ سندس گھر واري سان اڳي وانگي رس رھائيندا |
پنھنجي |
تنھنڪري نيٺ پنھنجي جدا جاءِ ڪيائون، جتي ھو |
8297 |
DYNT.utf |
ڏاڏي جي قبر جو پڇيو تہ ``ڪٿي آھي تہ ھلي زيارت |
پنھنجي |
ھن |
8298 |
DYNT.utf |
ڏھاڙيءَ جي نوڪري ڏيئي موٽي آتي آيو ھو - |
پنھنجي |
آيو ھو ۽ اوطاق واري لانڍيءَ ۾ ويٺو ھو ۽ علي رضا بہ |
8299 |
DYNT.utf |
ڏيءَ جي ٻڏڻ جي ڳالھ ۽ سندس ھٿن جون شيون، |
پنھنجي |
پر مائي شھربانوءَ وري بہ |
8300 |
DYNT.utf |
ڦڙتائي ۽ ھوشياري ڏيکاري مشھور ٿي ويو. |
پنھنجي |
تہ خود سلطان جي دربار ۾ بہ اچڻو پيو. انھيءَ ڪري ھي |
8301 |
DYNT.utf |
ڪم جو چڱو سانسگو ھو، سو حامد جي مرڻ کان |
پنھنجي |
ھي ھيترن ڏينھن ڪري ٺھي بہ ويا ھئا. علي رضا کي بہ |
8302 |
DYNT.utf |
ڪم کي لڳو، جھڙو پنھنجي وطن ۾. |
پنھنجي |
ڏنائينس. تنھن کان پوءِ محبوب علي اھرڙي آرام سان |
8303 |
DYNT.utf |
ڪم کي لڳي. |
پنھنجي |
وانگي ڪپڙو کڻي جاءِ جي شين جي صفائي ڪري، پوءِ |
8304 |
DYNT.utf |
ڪم کي لڳي. |
پنھنجي |
آھي. پوءِ تہ مائي بہ نڪري ٻاھر آئي، بختاور وڃي |
8305 |
DYNT.utf |
ڪم نہ لڳائينداسين- ڪنھن اڙئي اٿڙئي ڪم ۾ |
پنھنجي |
قابو رکيا ھوندا باقي وياج کڻي نہ وٺنداسين يا وٺي |
8306 |
DYNT.utf |
ڪم ۾ فائدو پيتو. نالي مشھور ھئڻ ڪري، ھن |
پنھنجي |
ھن بندوبست ڪري، خود علي رضا کي بہ |
8307 |
DYNT.utf |
ڪمائي ايندي. جنھن کي پنھنجي فضيلت ڪابہ |
پنھنجي |
جي حياتي جٽاءُ ڪندي، نڪي سندن ڪمائي، ڪم سڀ کي |
8308 |
DYNT.utf |
ڪنھن مائٽ سان مڏئيءَ ڏي موڪليو ۽ ان کي |
پنھنجي |
زينت بانوءَ کي سيٺ |
8309 |
DYNT.utf |
ڪوٺيءَ ۾ آيو، جتي چئن-پنجن منٽن تائين زال |
پنھنجي |
۽ انھيءَ کي بہ زال جي خدمت جو تاڪيد ڪيائين. پوءِ |
8310 |
DYNT.utf |
ڳالھ تي آڻي بيھارين ۽ اھو عذر جوڙي وات |
پنھنجي |
ٿيون ۽ ڪاوڙ ڪرڻ لڳيون، نيٺ ھنن ھٿين پيرين پئي، |
8311 |
DYNT.utf |
ڳڻتي وٺي، ھونءَ ٻين جي بہ انھي ڳالھبن ڪري |
پنھنجي |
اوکو سوکو وقت اچي مٿان پوي، تہ ھنوءَ رڳو |
8312 |
DYNT.utf |
۾ قرق آھي.'' |
پنھنجي |
ھو ۽ ھاڻ بہ ھي چڱي حال ۾ آھن، مگر وري بہ پرائي ۽ |
8313 |
DYNT.utf |
زالن سان فرحتن ۾ پيا گذاريون ۽ ھو ويچارا |
پنھنجين |
ڏيئي، ھزار خرچني ھھڙي درجي تي پھچايو ھينئر اسين |
8314 |
DYNT.utf |
ٻاھون ڊگھيون ڪري چيس تہ ``منھنجي جان! ڇو |
پنھنجيون |
فوجدار محبت سان |
8315 |
DYNT.utf |
پر ۾ باريڪ جاچ ڪرڻ لڳي. جنھن جاءِ ۾ اھا |
پنھنجيءَ |
ٻنھي ڳالھين تي زينت بانوءَ گھڻو ويچار ھلابو، ۽ |
8316 |
DYNT.utf |
پر ۾ جاچ ڪرائي معلوم ڪيائين تہ ڪوٽ جي اوڀارين |
پنھنجيءَ |
جو ٻاھر موريءَ واري رستي جو ڏس مليو ھوس، تنھن جي |
8317 |
DYNT.utf |
زال کي بہ علي رضا ھنن جي گھر ڏي وڃڻ کان |
پنھنجيءَ |
جي مرضي ھئي تہ ھھڙو ماڻھو سندس گھر ۾ آمد رفت ڪري. |
8318 |
DYNT.utf |
قوم جي ٻين ماڻھن کان ھرطرح زيادہ عقل وارو |
پنھنجيءَ |
چڱيون ڳالھيون ڪيون، جنھن مان معلوم ٿئي ٿو تہ ھو |
8319 |
DYNT.utf |
مھمانڻ جو گھڻو شڪر گذار ھوندو ھو. |
پنھنجيءَ |
سنڀال بہ ڪندي ھئي، جنھنڪري چاند بيبيءَ جو پٽ ھن |
8320 |
DYNT.utf |
وارا بہ آھن. آءُٗ سندن گھر ويندي آھيان، |
پنھنجيءَ |
ماءُ اٿس، ۽ ھڪڙي پورھيت اٿس. وڏا اشراف ٿا ڏسجن ۽ |
8321 |
DYNT.utf |
وارا بہ ٿيا. خدا ھن جا سڀ مطلب پورا ڪيا، |
پنھنجيءَ |
کي پھتو، ۽ پٽ جو اولاد اکين سان ڏٺائين، سي وڃي |
8322 |
DYNT.utf |
عھدي جي جاءِ تي قابو ٿيو. لکپڙھ سڀ وٺي ھٿ |
پنھني |
علي رضا وڃي |
8323 |
DYNT.utf |
جا واقف ھئا ۽ انھيءَ ڳالھ تي نيٺ بيھن بہ |
پڻھين |
يسا علي بخش شيخ جي ڌيءَ جي نالي چيو ھو، جو |
8324 |
DYNT.utf |
گذران وارو ھجي، مگر آبرو ۽ شرافت وارو ھجي، |
پُني |
ڏي ڏسڻو ناھي، غريبت ۽ شرافت ڏي ڏسڻو آھي. پوري |
8325 |
DYNT.utf |
ھين، تنھنڪري سرائي، ٻيو نوڪر نہ رکيو ھو. |
پني |
ھو ھن کي ماءُ وانگي ڄاڻندا ھئا. پيدائش پوري |
8326 |
DYNT.utf |
وسعت وارو ھو. ھن شاديءَ جي ڪري جيڪو پئسو |
پُنيءَ |
اسان مٿي ڏيکاريو آھي، نڪي وري تمام غريب ھو، پوري |
8327 |
DYNT.utf |
تان رڳو پيءُ-ماُ جي ڏسڻ ۽ انھن جي بندوبست |
پنڌ |
تنھن جڏھن ڏٺو تہ منھنجو ننڍو ڀاءُ ھيتري |
8328 |
DYNT.utf |
تمام ٿورو ھجي تہ بہ جتي ڪجائي جي جاءِ نہ |
پنڌ |
واري ڪجائي کان سواءِ ڪين نڪرندا ھئا، پوءِ ڀلي |
8329 |
DYNT.utf |
تي رھندو ھو، تنھنڪري ٻھراڙيءَ ۾ رھي شھر |
پنڌ |
جر رستو رکڻ. ھو حيدرآباد جي پسگردائيءَ ۾ ڪوھہ کن |
8330 |
DYNT.utf |
تي ھڪڙو چڱو زمين جو ٽڪر ھٿ ڪيو، جنھن ۾ اڳيئي |
پنڌ |
جي پٺيان سندس پٽن حيدرآباد جي آڀرندي ڏي ڪوھ-ڏيڍ |
8331 |
DYNT.utf |
سولو لڳس، پھر ڏينھن جو مس ٿيو تہ اچي ڀڄ |
پنڌ |
کان موڪلائي، آٿي اھو ڏکڻ وارو دڳ ڏيئي ھلي. ٿڌ جو |
8332 |
DYNT.utf |
ھوندو ھو تہ پيادي ويندي ھئي ۽ ساڻس سندس |
پنڌ |
ھئي - جيئن پردي وارن ماڻھن جو دستور آھي تہ جي ٿورو |
8333 |
DYNT.utf |
ھوندو ھو تہ گاڏي ڀاڙي ڪري آڻيندا ھئا، انھيءَ |
پنڌ |
سندس عزيزن مان ھڪڙو مڙس ماڻھو ويندو ھو ۽ جي پرڀرو |
8334 |
DYNT.utf |
يا گاڏين ۾ ڪم ڪار يا تماشہ بينيءَ لاءِ |
پنڌ |
سکرن سکرن جون زالون برقعا منھن تي وجھيو، ٻاھر |
8335 |
DYNT.utf |
ٿيندو، ٻئي ڏينھن سوير وڃي پھچندا. |
پنڌ |
کي بہ صديق گھڻي پارت ڪئي. اميد ھين تہ رات جو ٿڌ ۾ |
8336 |
DYNT.utf |
ڪرڻ سان گھٽايائين ڪين، ۽ سج لھڻ تي انھيءَ |
پنڌ |
لڳو پيو ھو، ۽ وري آزاد ٿيڻ جي بہ خوشي ھيس، تنھن ۾ |
8337 |
DYNT.utf |
ڪري اچي اھڙي ڳالھ مون سان ڪندينءَ!'' |
پنڌ |
مون کي خيال بہ ڪونہ ھو تہ اڄ تون رڳو انھيءَ لاءِ |
8338 |
DYNT.utf |
ڪيائين، قيد ڪاٽيائين، جنڊ ڪڍيائين، ڏک |
پنڌ |
ھئس، پر ھيترا ڪشالا ۽ ھيڏا جا کرڙا جي ڪڍيائين، |
8339 |
DYNT.utf |
ڪيو ۽ وري پنھنجو رستو بہ ڌارين وارو ناھي، |
پنڌ |
اسان جي نظر آئي، پر جڏھن تو ٻاڻ انھيءَ ڪم لاءِ |
8340 |
DYNT.utf |
۽ ڀاڙي جي گاڏيءَ تي بيٺا ھئا. علي نواز خان |
پنڌ |
ويا تيئن انھيءَ کي بہ ڇڏي ھاڻي اچي پنھنجي پيرن جي |
8341 |
DYNT.utf |
-پنڪيون کائيندا ھليا ويا. ڪڏھن تہ ٽيئي ڄڻا |
پنڌ |
آھستي ھلندا ويا. ھڪڙي رات انڌاري، ٻيو گاڏيءَ جو |
8342 |
DYNT.utf |
يا دُر، ھٿن جي لاءِ مُنڊي، ٻانھن لاءِ ڪنگڻ |
پنڙا |
يا انھن مان ڪي ھئڻ دھرجن. ڪنن جي لاءِ ھڪ جُت |
8343 |
DYNT.utf |
کائين ۽ شاديءَ وارن کي دل ۾ پٽين. |
پنڪيون |
پنھنجي گھر ھايا وڃن؛ نہ ائين، جو سڄي رات اتي ويٺا |
8344 |
DYNT.utf |
کائيندا ھليا ويا. ڪڏھن تہ ٽيئي ڄڻا ننڊ |
پنڪيون |
ھلندا ويا. ھڪڙي رات انڌاري، ٻيو گاڏيءَ جو پنڌ- |
8345 |
DYNT.utf |
رائي ڪئي ھئائين. مطلب ڱالھ جو تہ علي رضا |
پو |
ھو ڪندو بہ ائين ھو. ڪيترن ئي ڪمن ۾ اھڙيءَ طرح جي |
8346 |
DYNT.utf |
تہ کيس ڏسي ھو سڀئي اڳيان او ڇنگارون ڏيئي |
پوانس، |
۽ پري کان ماءُ کي ڏسي ڀانيائين تہ ڊوڙي وڃي پيرين |
8347 |
DYNT.utf |
۾ پتڻ لنگھيا. |
پور |
ٿيا ۽ پنجين ڏينھن صبح جو اچي ڪوٽڙيءَ کان پھرئين |
8348 |
DYNT.utf |
پنا ماڻھو، عزيز ۽ دوست سڏجن، جنھنڪري اجايو |
پورا |
ماني ٿئي، گھوٽيتا ٻاھر جي ڪن ۽ ڪنواريتا اندر جي. |
8349 |
DYNT.utf |
پنا ھئن-پاڻ ھو، پڻس ھو، سندس زال ھئي، جنھن |
پورا |
ھو بہ اصل ولائتي ماڻھو اٽڪل وارو ھو، گھر ۾ ڀاتي |
8350 |
DYNT.utf |
ٿين. |
پورا |
جا ڏينھن خير سان آرام ۾ ۽ خدا جي بندگيءَ ۾ اچي |
8351 |
DYNT.utf |
ڪجن، ۽ پنھنجي وارث کان سواءِ يا انھيءَ |
پورا |
يعني جيڪي ديني حق جسم ڍڪڻ ۽ لباس ڍڪڻ جا آھن، سي |
8352 |
DYNT.utf |
ڪيا، خدا ھن جون سڀ مرادون پڄايون. ھيءَ |
پورا |
سي وڃي پنھنجيءَ وارا بہ ٿيا. خدا ھن جا سڀ مطلب |
8353 |
DYNT.utf |
ڪندو ھو. |
پورائو |
نوڪر نہ رکيو ھو. انھيءَ ٻانھيءَ منجھان سڀ ڪم جو |
8354 |
DYNT.utf |
پيو ڪندو ھو. ھن رن کي ڪا ھن سان محبت ڪانہ |
پورائي |
جا ھينئر ڪپڙا گنديون ۽ ڳھ ڳٺا گھرڻ لڳي، تنھن جي |
8355 |
DYNT.utf |
ڪجي. جي فتح ٿي تہ بس، نہ تہ وري ترار سان |
پورائي |
نہ ڪجي، رٿ ڪري ڪو ڏينھن مقرر ڪري، انھيءَ مال مان |
8356 |
DYNT.utf |
جو بندوبست ڪيائين. ٿورن ئي ڏينھن ۾ ھسن |
پورائيءَ |
نيڪال ڪيائين ۽ جيڪي ڪم ڪرڻا درپيش ھئا، انھن جي |
8357 |
DYNT.utf |
لاءِ ڪوشش ڪندس، پوءِ جيڪا خدا گھري ھوندي، |
پورائيءَ |
ڪندس ۽ جيڪو ڪم اوھين مون تي رکندؤ، انھيءَ جي |
8358 |
DYNT.utf |
۾ جيڪي جيڪي ٺھراءُ ٻنھي طرفن ڪري ڇڏيا ھئا، |
پورائيءَ |
ڪنوار کي ساڻ وٺي وري پنھنجي گھر آيو. انھيءَ ڪم جي |
8359 |
DYNT.utf |
. سو اھڙا صالح پٽ آھن، تہ سگھوئي ائين ٿيندو.'' |
پوربو |
۾ ڪانھي. مون اڳھين سمجھو ٿي تہ اسان جي گھر جو در |
8360 |
DYNT.utf |
ڪانہ ٿيس، تڏھن ڪنھن نوڪريءَ جي ڳولا ۾ رھيو. |
پورت |
بيٺ جڏھن انھيءَ رستي بہ |
8361 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪري، علي رضا سنبت ڪرڻ لڳو. ڌيءَ |
پورو |
ڌيءَ جو ڪم آڪلائي ۽ سندس سک سنڀال جو |
8362 |
DYNT.utf |
رکائين.'' ھن گھڻي خوشيءَ سان قبول ڪيو. |
پورو |
ھئان ھلائينداسين تہ رات جو باھ ڏيارڻ جو بندوبست |
8363 |
DYNT.utf |
رکائي، علي رضا سلطان کي ھڪڙي ٻي رٿ ڏسي: |
پورو |
اھو بندوبست |
8364 |
DYNT.utf |
نہ پوي ۽ ساري رٿ فيصل نہ ٿئي، تنھنڪري بھتر |
پورو |
صلاح ڪرڻ لڳا. ڪن جي صلاح ھئي تہ ``گڏ ٿيل باروت شايد |
8365 |
DYNT.utf |
نہ ڪيو ھئائين، تہ ھڪڙي ڏينھن جان بيبيءَ |
پورو |
کي ست-اٺ ڏينھن لڳي ويا، ۽ اڃا پنھنجو داستان لکي |
8366 |
DYNT.utf |
ھوندو تہ ڪنھن کي خبر ڪانہ پوندي تہ اھا |
پورو |
مارڻ جي يا ڪا ٻي رٿ پوءِ ڪبي. جي اسان جو بندوبست |
8367 |
DYNT.utf |
ٿيو ٿيڻ کپي، جنھن کان پوءِ گھوٽ ڪنوار پنھنجي |
پورو |
۷- نڪاح سنجھي جو ڏھين بجي اندر |
8368 |
DYNT.utf |
ٿيو ۽ زينت جي ڇٽڻ جو ڏينھن آيو. پنھنجا ڪپڙا |
پورو |
ڏينھن ڳڻيا، تہ ڪڏھن بند مان نڪرنديس. آخر مھينو |
8369 |
DYNT.utf |
ٿيو، تڏھن سلطان ھڪڙي خاص دربار گڏ ڪئي، |
پورو |
جڏھن اھو وڏو واقعو خير سان |
8370 |
DYNT.utf |
ڪرڻ حق آھي. |
پورو |
جھان جو دستور آھي - خدا ۽ رسول جو حڪم آھي، سو تہ |
8371 |
DYNT.utf |
ڪن، جو اندر حرمسراءِ ۾ وڃڻ ۽ اھڙو ڪم ڪرڻ |
پورو |
جن ٽن ڄڻن کي شڪار ڪرڻ لاءِ سنبريا، تن کي گڏ ڪيئن |
8372 |
DYNT.utf |
ڪيائون. |
پورو |
ڪانہ رکي. جيٿن مناسب ڄاتائون تيئن پنھنجو ڪم |
8373 |
DYNT.utf |
ڪيو. آچر جي ڏينھن صبح جو پھريون پھر ھو. |
پورو |
ڏينھن-ٻن ۾ زينت بانو بہ وٺ پڄ ڪري پنھنجو دفتر |
8374 |
DYNT.utf |
جو جلد آجورو ملدو. ھاڻي مون تي بہ جيڪو ڪم |
پورھئي |
جھڙو پورھيو ڪيو آھي. خدا ڪندو تہ اوھان کي انھيءَ |
8375 |
DYNT.utf |
جي بدران ھڪ-ھڪ چوڪريءَ کان ٺھرايل پگھار |
پورھئي |
۽ ديني علم جي بہ ضروري تعليم ڏيڻ ۾ اچي. انھيءَ |
8376 |
DYNT.utf |
۽ سئيءَ جي ڪمائيءَ تي پيٽ پيئي پاريندس، |
پورھئي |
امان ۽ ادي منھنجي سنڀال نہ لڌي، تہ پنھنجن بازن جي |
8377 |
DYNT.utf |
اوھان جي لاءِ آندي اٿم. مون کي بہ ھن جي |
پورھيت |
ڪيائين. مائي ھيٺ آئي. آيا مائيءَ کي چيو تہ ``ھيءَ |
8378 |
DYNT.utf |
اٿس. وڏا اشراف ٿا ڏسجن ۽ پنھنجيءَ وارا |
پورھيت |
ٻچن وارو آھي. زال اٿس، ڌيءَ اٿس، ماءُ اٿس، ۽ ھڪڙي |
8379 |
DYNT.utf |
بيھنديس.'' |
پورھيت |
ڳالھ آھي ۽ گھر سکرن جو آھي، تہ آءُٗ خوشيءَ سان |
8380 |
DYNT.utf |
بيھين؟ ٻہ-ٽي رپيا مھيني ۾ نڪري پوندءِ. |
پورھيت |
``مائي، ھتي تون رڳو پيٽ تي پيئي ڪمائين، ڇو نہ ڪٿي |
8381 |
DYNT.utf |
تو پڇي ٿي، سا اجھا.'' ھن چيو تہ ``ادي، چڱو |
پورھيت |
ماڻھو اتي ڪونہ ھو. ھن زال انھيءَ کي چيو تہ ``ادي، |
8382 |
DYNT.utf |
جو کپ ھو تہ ھاڻي زال جي مئي کان پوءِ پاڻ |
پورھيت |
خدمت ڪرڻ لڳس. جي زال جي جيئري ئي علي رضا کي ھن |
8383 |
DYNT.utf |
جو منھن. سگھوئي ھڪڙي ڪڍي ٻي رکيائين، ٻي |
پورھيت |
رکي پر ڪيڏانھن نمڪ حلال ٻانھيءَ جو منھن ڪيڏانھن |
8384 |
DYNT.utf |
جي درجي کان گھر جي ڌياڻي ٿيڻ ۾ گھڻو خوش |
پورھيت |
ويئي آھي، ظاھري ڪري ڏسجي بہ نڌڻڪي ٿي، تنھنڪري |
8385 |
DYNT.utf |
رکي پر ڪيڏانھن نمڪ حلال ٻانھيءَ جو منھن |
پورھيت |
ھن جي مئي کان پوءِ مائي شھر بانوءَ ھڪڙي |
8386 |
DYNT.utf |
رکي ھئائون، پر اھا سگھوئي ڇڏي وين؛ ٻيءَ |
پورھيت |
ڏيٺ آھي. ٿورا ڏينھن ٿيندا جو ٻار جي لاءِ ھڪڙي |
8387 |
DYNT.utf |
رکي ھئي، ڄا آٿيءَ وڀٺيءَ جي ۽ گھر جو ٻيو |
پورھيت |
مريم ماني ڏڪيءَ جي ڪم تي ھئي، تنھنڪري ھنن ٻي ھڪڙي |
8388 |
DYNT.utf |
ساڻس ھيس ۽ ساڻن گڏ ھڪڙو جوان ويٺل ھو - ٽيئي |
پورھيت |
آئي جنھن ۾ برقعي سان ھڪڙي زال ويٺل ھئي ۽ ھڪڙي |
8389 |
DYNT.utf |
سميت اچي سرائي فتح علي خان جي گھر لٿي. ھوءَ |
پورھيت |
مطلب ڳالھ جو تہ مائي جان بيبي |
8390 |
DYNT.utf |
کي جس شابس ڪري سندس ڪم ڪار سمجھائي ڇڏيائون، |
پورھيت |
۽ ٻين کنيو، چميون ڏنائونس ۽ ٽول ھٿ ۾ ڏنائونس ۽ |
8391 |
DYNT.utf |
کي ڏسي، ھن کي پنھنجي زال بہ ياد پوندي ھئي |
پورھيت |
ھو ۽ ھن کي گھڻو ڀائيندو ھو. ڪنھن مھل تہ انھيءَ |
8392 |
DYNT.utf |
گھر ۾ موجود ھئي، جنھن جي لڇڻن جي چڱي خبر |
پورھيت |
ويئي. علي رضا کي ھينئر زال جي رنڊڪ ڪانہ ھئي، جوان |
8393 |
DYNT.utf |
گھربي ھئي. ھڪڙي ڏڍنھن اھڙي ڳالھ انھيءَ |
پورھيت |
نمازي ماڻھو ھو، ۽ ٻہ حج بہ ڪيا ھئائين. ھن کي ڪا |
8394 |
DYNT.utf |
گھرجي ٿي؟`` |
پورھيت |
بانوءَ پڇيس تہ ``مائي، اھو ڪنھن جو گھر آھي، جتي |
8395 |
DYNT.utf |
گھرجي، سو ڪا ھٿ لڳيئي تہ مون کي ٻڌائج، |
پورھيت |
ڏينھن مون کي چيو ھو تہ ``ڪنھن سکر ماڻھوءَ کي اشراف |
8396 |
DYNT.utf |
لاءِ سوال ڪيو ھئائون، سا ھاڻ زينت ٻانوءَ |
پورھيت |
ڌيءَ جي خاطر ھن گھر جي بہ واقف ٿي؛ تنھن کي ڪنھن |
8397 |
DYNT.utf |
مريم اڃا وٽن ھئي، ھڪڙو پٽ محبوب علي ھئس، |
پورھيت |
بانو گھر ۾ ھئي. سندس ماءُ جان بيبي ساڻس ھئي، سندس |
8398 |
DYNT.utf |
مريم ھئي، جن کي علي رضا اماڻڻ آيو ھو. ھنن |
پورھيت |
جوان ويٺل ھو - ٽيئي لٿا. اھا مائي جان بيبي ۽ سندس |
8399 |
DYNT.utf |
وري بہ رکڻي پيئي، جا رکيائون. انھيءَ طرح |
پورھيت |
علي رضا جو گھر اچي چڱو آباد ٿيو ھو. ھنن کي ھڪڙي |
8400 |
DYNT.utf |
ھئي، پر گھر ۾ زال ئي وانگي ٻارجي سنڀال |
پورھيت |
کي معلوم ٿيو ھو تہ ھيءَ ھينئر رنڙ آھي. ھوءَ اگرچہ |
8401 |
DYNT.utf |
ھين ماني پچائڻ واري. پٽس پرڻيل ھو، پر مھينو-ڏبڍ |
پورھيت |
ڏينھن جو ڪنھن ڪارخاني ۾ ڪمائڻ ويندو ھو ۽ ٽين دڪڙي |
8402 |
DYNT.utf |
ھين، جا گھڻن ورھين کان وٽن رھندي آئي ۽ |
پورھيت |
پڻس ھو، سندس زال ھئي، جنھن جو نالو جان بيبي ھو، ۽ |
8403 |
DYNT.utf |
ٿي بہ ڪمايو ھنائين. تنھن ھڪڙي ڏينھن ڳالھين |
پورھيت |
ھئي. اھا شھر جي البت واقفڪار ھئي، ۽ چڱن چڱن گھرن ۾ |
8404 |
DYNT.utf |
ٿي وڃي وٽن بيھان. اگرچ پھاڄ جي اڳيان ڪمائڻ |
پورھيت |
دل ۾ ٺھراءُ ڪيائين تہ ``آءُٗ پاڻ ظاھر نہ ڪريان، |
8405 |
DYNT.utf |
ٿي ڪمائڻ لڳي. مھيني کن جي اندر ھن جي چالاڪي، |
پورھيت |
جي نالي ھيٺ پنھنجي مڙس ۽ پھاڄ ۽ سس جي اڳيان |
8406 |
DYNT.utf |
ٿينءَ تہ ڇا ٿيو؟ تنھنجا لڇڻ موچارا آھن، |
پورھيت |
جي ڳالھ ناھي، سڀ مسلمان ڀائر آھيون، تون اسان وٽ |
8407 |
DYNT.utf |
۽ سندس عزيزن مان ھڪڙو مڙس ماڻھو ويندو ھو |
پورھيت |
ٿورو پنڌ ھوندو ھو تہ پيادي ويندي ھئي ۽ ساڻس سندس |
8408 |
DYNT.utf |
سجايو ٿيو.'' |
پورھيو |
اوھان کي منھنجو رڌل کاڌو پسند آيو تہ منھنجو |
8409 |
DYNT.utf |
مناسب ڄاڻدي ھئي اھو ڪندي ھئي، ۽ ھن ٻئي |
پورھيو |
ھو ماني کارائيندا ھئس، ۽ پاڻ ھنن جي گھر جو جيڪو |
8410 |
DYNT.utf |
ڪرايائونس، جنھنڪري ھٿ ئي لڦن سان ڀرجي |
پورھيو |
جا ڪپڙا ڍڪايائونس. پھريائين چار-پنج ڏينھن سخت |
8411 |
DYNT.utf |
ڪرڻو پيو ۽ جنڊ ڪڍڻا پيا، سو انھن جي سٽ جھلي |
پورھيو |
حامد بہ قيد ۾ گھڻو نہ جاليو. ھن کي جو سخت |
8412 |
DYNT.utf |
ڪري کٽي ڪمائي اچڻ ۽ زال جو ڪم آھي گھر جو |
پورھيو |
کي جيڪر صاف معلوم ٿئي تہ في الحقيقت مڙس جو ڪم آھي |
8413 |
DYNT.utf |
ڪيو آھي ۽ اڃا مھيني کن جو ڪم آھي. اھڙيءَ |
پورھيو |
جي ھيٺان رکي ايندا آھن. اسان انھيءَ ڪم ۾ ٻہ مھينا |
8414 |
DYNT.utf |
ڪيو آھي. خدا ڪندو تہ اوھان کي انھيءَ پورھئي |
پورھيو |
آفرين آھي اوھان شينھن مڙسن کي، جن ھھڙو ديون جھڙو |
8415 |
DYNT.utf |
ڪُٽ ٿيندو.'' پر ھن پڪ ڏئين تہ ضرور اتي ڪِريو |
پورھيو |
اسين سسجھنداسين تہ ضرور اسان جو ھيترن ڏينھن جو |
8416 |
DYNT.utf |
جي آڇ ٿي آھي، ڌڏھن ڇو نہ آھو ھٿ ڪريان؟'' |
پورھيي |
سان اوھان ڀلائي ڪئي. ھاڻي جڏھن باڻيھي حق-حلال جي |
8417 |
DYNT.utf |
بندوبست نہ ھئڻ ڪري ٻاھرئين ڪنھن اسڪول |
پوري |
ٿيندو ويو. جن اشراف مسلمان خاندان جون ڇوڪريون |
8418 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪري ھي قرض کان بہ ڇٽل ھئا، تنھنڪري |
پوري |
ٿوري نہ ھوندي ھئي. ٻيو تہ سرائي فتح محمد خان جي |
8419 |
DYNT.utf |
پُني گذران وارو ھجي، مگر آبرو ۽ شرافت وارو |
پوري |
ڇا! پئسن ڏي ڏسڻو ناھي، غريبت ۽ شرافت ڏي ڏسڻو آھي. |
8420 |
DYNT.utf |
پني ھين، تنھنڪري سرائي، ٻيو نوڪر نہ رکيو |
پوري |
تنھنڪري ھو ھن کي ماءُ وانگي ڄاڻندا ھئا. پيدائش |
8421 |
DYNT.utf |
پُنيءَ وسعت وارو ھو. ھن شاديءَ جي ڪري جيڪو |
پوري |
تہ اسان مٿي ڏيکاريو آھي، نڪي وري تمام غريب ھو، |
8422 |
DYNT.utf |
خبر ھين. |
پوري |
ھيون، تنھنڪري ھڪ ٻئي جي حال جي ۽ ھلت چلت جي |
8423 |
DYNT.utf |
عزت ۽ آبرو ملي.'' |
پوري |
گھرايو آھي، تنھن جي چڱيءَ طرح صنڀال رھي ۽ ھن کي |
8424 |
DYNT.utf |
وھيءَ وارو آھي، صورت جو موچارو آھي - رڳو |
پوري |
وارو آھي، اشراف گھر جو آھي، کئتڻ ڪمائڻ وارو آھي |
8425 |
DYNT.utf |
ٿي ھئي، تنھن کي ويم جا سور اچي ٿيا. دائي |
پوري |
گذريا. عزتبي پيٽ سان ھئي، تنھن جي مدت بہ اچي |
8426 |
DYNT.utf |
ٿي ھئي، سو پٽ سوڌو دشمن سان جنگ ڪندي مارجي |
پوري |
ڏيکارڻ ۾ ڪين گھٽايو، پر تڏھن بہ سندس حياتي اچي |
8427 |
DYNT.utf |
ڇڏيائونس.'' ۽ چيائونس تہ ``اسين جنگي ماڻھو |
پوري |
پر ھنن ٻڌايس تہ ``ھو جتي لڙائي ۾ ماريو، آتي |
8428 |
DYNT.utf |
ڪرڻ جو وجھ مليو، جو ھو اسان جي سرحدي پاڱن |
پوري |
دير وڌي ۽ انھيءَ ڪري اسان جي دشمنن کي پنھنجي مطلب |
8429 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لاءِ مناسب وجھ نہ ڏٺو، نڪي اتي وري |
پوري |
ڏي موٽي آيا. حيدرآباد ۾ تہ ھن پنھنجي دل جي مطلب |
8430 |
DYNT.utf |
ڪئي. ھنن جو تمام سکيو گذر پيو ٿيندو ھو ۽ |
پوري |
خواھش ھين تہ وڏيڻ ۾ گذاريون-اھڙي سندن مراد خدا |
8431 |
DYNT.utf |
! صبح جو ھلي نئين ڪارخاني تي بيھنداسين.'' |
پوري |
رات جو انھيءَ کي باھ ڏينداسين تہ پوءِ رقم ئي |
8432 |
DYNT.utf |
۽ سندن وصيت موجب پڪي گچ سان قبرون جوڙئي |
پوريائون |
تہ ائين. ٻنھي کي اندر بنگلي جي وچين صفي ۾ لڳو لڳ |
8433 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھن جي روح کي بہ ختمي جو ثواب بخشيائون. |
پوريل |
کي ختمو ڏيئي دعا گھريائون ۽ جان بيبي، جا مديني ۾ |
8434 |
DYNT.utf |
پيو آھي.'' |
پوريو |
شيون ۽ ڪتاب رکي ڇڏيا اٿس. سڄو ڏينھن انھيءَ ۾ |
8435 |
DYNT.utf |
ڪن ۽ انھن جو خالو آباد ڪن، تون اچي ھيڌو |
پوريون |
تہ مائٽ انھن کي پرڻائي پنھنجون آسون ۽ اميدون |
8436 |
DYNT.utf |
سنڀال رھڻ ڪري اوستائين وڃڻ جو وجھ ڪونہ |
پوريءَ |
لڌو آھي ۽ جيڪي دشمن آنھيءَ ڪم ۾ شامل ھئا، تن کي بہ |
8437 |
DYNT.utf |
طرح تعليم ڏيڻ لاءِ وقت ڪونہ ٿي مليس سو |
پوريءَ |
ھو، تڏھن بہ پوليٽيڪل ڪم ايترو گھڻو ھو، جو ھن کي |
8438 |
DYNT.utf |
طرح سمجھڻ لاءِ ھتي مختصر طرح بيان ڪرڻ ضروري |
پوريءَ |
انھيءَ گھر جو جيڪو ذڪر مٿي ڏنو ويو آھي، تنھن جي |
8439 |
DYNT.utf |
طرح نہ سمجھن، ٻيو وري قاعدي موجب بچاءُ |
پوريءَ |
ڪيائين، حجت دليل ڏنائين، پر ھڪڙو تہ سندس ٻولي |
8440 |
DYNT.utf |
طرح ڪجي.'' |
پوريءَ |
جي پڇاڙيءَ ۾ ڪو آرام بہ وٺجي ۽ انھيءَ جي عبادت بہ |
8441 |
DYNT.utf |
عمر وارو ھجي، پر امير جو پٽ نہ ھوندو تہ |
پوريءَ |
وارو ھجي، چڱيءَ چال وارو ھجي، علم ۽ ھنر وارو ھجي، |
8442 |
DYNT.utf |
عمر ڏي، اشرافت، لياقت، غريبيءَ، چڱي ھلت |
پوريءَ |
ڪم ۾ سون رپي ۽ عزيزي خويشيءَ ڏي اوترو ڏسڻو ناھي، |
8443 |
DYNT.utf |
وري بہ چوڻ لڳي تہ ``مائي، شابس آھي ويچاري |
پوري، |
بختاور ائين ڪيو. سگھوئي وري آئي، ۽ سوبرڪي ڳالھ |
8444 |
DYNT.utf |
واري ڪجائي کان سواءِ ڪين نڪرندا ھئا، پوءِ |
پوش |
ڪين ھئي. جڏھن ڪڏھن ضرور پوندو ھو تڏھن قنات ۽ |
8445 |
DYNT.utf |
يا ڪوٽ، سو تہ آھي جتي ڪٿي جي رسم. جھڙيءَ |
پوش |
بي پردي ۽ آگھاڙيءَ ۾ ڪھڙو فرق؟ باقي ٿيو برقعو يا |
8446 |
DYNT.utf |
. |
پوش |
سکر، تيئن وڌيڪ بند. جي اندر تہ ڪوٽ، جي ٻاھر تہ |
8447 |
DYNT.utf |
ٿا ڍڪين، ٻئي ھنڌ ٻي پوشاڪ. چوڻي بہ آھي تہ |
پوشاڪ |
طرح مسلمان سڀيئي مسلمان، پوءِ ھڪڙي ھنڌ ھڪڙي |
8448 |
DYNT.utf |
. چوڻي بہ آھي تہ ``جھڙو ديس، تھڙو ويس.'' |
پوشاڪ |
پوءِ ھڪڙي ھنڌ ھڪڙي پوشاڪ ٿا ڍڪين، ٻئي ھنڌ ٻي |
8449 |
DYNT.utf |
گائي حد کان وڌيڪ ھوندي ھيس. ڪپڙو گندي تہ |
پوشيد |
پوءِ سڄو بار سندس سر تي ايندو ھو. انھيءَ ھوندي بہ |
8450 |
DYNT.utf |
گائيءَ جي ڳالھ تہ کڻي ڇڏيو، پر ھلت چلت |
پوشيد |
۽ ھندستان جي منڊمن ۾ وڏو فرق ڏسڻ ۾ آيو. خوبصورتي ۽ |
8451 |
DYNT.utf |
گائيءَ سان رکيل ھو. انھيءَ وقت کان وٺي، |
پوشيد |
گھڻوئي اتي پيل ھو ۽ جاءِ جو ٻيو سامان بہ ڏاڍي |
8452 |
DYNT.utf |
صفائي، رٿ ۽ جيڪي سھنج ۽ فائدا منڊم جي گھر |
پوشيدگي، |
جي گھر ۾ منڊم ڪانہ ھئي، تہ ڪابہ حرڪت نہ ھئي. جيڪا |
8453 |
DYNT.utf |
جاءِ وٺي، انھيءَ ۾ ھڪڙو زنانو اسڪول وجھجي، |
پوشيدہ |
آخر پاڻ ۾ پھي، ھيءُ ٺھراءُ ڪيائون تہ ھڪڙي چڱي |
8454 |
DYNT.utf |
جو عنلدار آھيان؛ مون ۾ ڪنھن جو شڪ ڪو نہ |
پوکيس |
شيون مليون. ھن ڄاتو ھو تہ آءُٗ وڏو ماڻھو آھيان ۽ |
8455 |
DYNT.utf |
جا وڏا عملدار انھيءَ جاچ ۾ ھئا ۽ جاسوس |
پوليس |
۽ تپاس ھلي. ڪن ڏينھن تائين ڪو بہ پتو ڪو نہ پيو. |
8456 |
DYNT.utf |
جو سپاھي اچي نکتو. جھولي پٽي سندس ڪيوڙو |
پوليس |
ڪتل ڏسي پڪ ٿي؛ ``فرياد فرياد'' ڪيائين تہ ھڪڙو - ٻہ |
8457 |
DYNT.utf |
جي اک ڏيکارڻ سان ھن سچي ڪري وڌي. ٻيا ٽي |
پوليس |
ڪرڻ سان مالڪ جي پٽ اھا شيءِ سڃاتي. ھن کي پڪڙيائون. |
8458 |
DYNT.utf |
جي نوڪريءَ ۾ رھي ڪيترن ئي سکرن کي آزاريو |
پوليس |
گھڻي خوشي ٿي. ھن گھڻن اشرافن کي ڪڪ ڪري ڇڏيو ھو ۽ |
8459 |
DYNT.utf |
جي نوڪريءَ ۾ ھو، سو اچي ڪنھن معاملي ۾ ڦاٿو؛ |
پوليس |
جي آئي کي ڇھ مھينا مس گذريا تہ حامد علي، جو ھينئر |
8460 |
DYNT.utf |
کاتي ۾ گھڙڻ جي خواھش ڪيائين، جو اھا نوڪري |
پوليس |
جھڙا افعال ھئس، تن ۾ ٻي ڀلا ڪھڙي نوڪري ھن کي ملي! |
8461 |
DYNT.utf |
وارا ڳڙھو پٽڪو ٻڌندا ھئا ۽ تراريون کڻندا |
پوليس |
۽ مزي مزي جي جاين تي گھمندو وتندس. * {* اڳين ڏينھن ۾ |
8462 |
DYNT.utf |
وارن پاڻ سان کنيو؛ ويجھي ٿاڻي تي وٺي آين، |
پوليس |
ھن کي توڙي فرياديءَ کي |
8463 |
DYNT.utf |
کاتي ۾ نوڪري ڪرڻ جي گھڻن ڏينھن کان خواھش |
پوليٽيڪل |
ھن کي |
8464 |
DYNT.utf |
ڪم ايترو گھڻو ھو، جو ھن کي پوريءَ طرح تعليم |
پوليٽيڪل |
ٿي. اگرچہ پاڻ ھن کي پيو پڙھائيندو ھو، تڏھن بہ |
8465 |
DYNT.utf |
ڪم ھاڻ ھن کي نئون ڪين ھو. ٻارھن مھينا بغداد |
پوليٽيڪل |
|
8466 |
DYNT.utf |
تي دل چوندي؟ |
پوڻ |
بہ اھڙي سکي آھي، تڏھن ٻي ڪھڙيءَ کي انھيءَ کڏ ۾ |
8467 |
DYNT.utf |
لڳا. دستور آھي تہ ڏکن ۾ گذريل ڏينھن ياد |
پوڻ |
ھن کي پنھنجا ڏينھن ياد پوڻ لڳا، پنھنجا مائٽ ياد |
8468 |
DYNT.utf |
لڳا، پنھنجا مائٽ ياد پوڻ لڳا. دستور آھي |
پوڻ |
وري ھن کي پنھنجا ڏينھن ياد |
8469 |
DYNT.utf |
لڳو. |
پوڻ |
نہ سمجھنديون آھن. سو اھڙي حال ۾ ھنن جي وچ ۾ ڏڦير |
8470 |
DYNT.utf |
لڳو. ماستر سندس ڪم کان ناراض رھيا ۽ مٿس |
پوڻ |
چڙھي چڙھي اچي مٿئين درجي کي پھتو ھو، سو ھاڻ پٺتي |
8471 |
DYNT.utf |
لڳي. منڊم ھوندي پيءُ - ماءُ سان جيڪي عقوبتون |
پوڻ |
گھر ۾ ھئي، تنھن جي خوبيءَ جي ھينئر ھن کي خبر |
8472 |
DYNT.utf |
وڏي نيڪي آھي، تہ ``جت پڄڻ ناھي وس، آت ڀڄڻ |
پوڻ |
اچڻ بہ وڏي شيءِ آھي. جي يديءَ سان وڙھي، آن تي غالب |
8473 |
DYNT.utf |
يا ڳالھ ظاھر ٿيڻ جو ڊپ آھي. باقي ٻاھرينءَ |
پوڻ |
وڃڻ جو رستو بند آھي. جي ڪنھن عذر سان وڃبو تہ بہ شڪ |
8474 |
DYNT.utf |
ڪري وڌيڪ مشڪلات نہ درپيش اچي.'' |
پوڻ |
آھي. اوھان کي ڪا ٻارڻي ھجي تہ ٻاريو، متان دير |
8475 |
DYNT.utf |
ڪري ھڪڙو تہ ڏيتي ليتي جو خرچ بہ ٿئي ٿو ۽ |
پوڻ |
کن ۾ ٿئي، ڇالاءِ جو ڄاتائون تہ گھڻن ڏينھن وچ ۾ |
8476 |
DYNT.utf |
آھن. سو جيئن اھي خيال پئي پچايائون، تيئن |
پوندا |
ياد پوڻ لڳا. دستور آھي تہ ڏکن ۾ گذريل ڏينھن ياد |
8477 |
DYNT.utf |
ويا، تيئن سڀني جي محبت ھن سان وڌندي ويئي. |
پوندا |
جيئن وڌيڪ ڏينھن |
8478 |
DYNT.utf |
. |
پوندا |
بہ گھڻن ٽُنگن ڪڍڻ ۽ گھڻي بار کڻڻ جي عذاب کان ڇٽي |
8479 |
DYNT.utf |
۽ ائين بہ چوڻ ۾ ايندو تہ انھيءَ رستي پئسي |
پونداسين |
بندوبست ڪري اسين وڃي عام مُلن ۽ آخوندن سان مٽ |
8480 |
DYNT.utf |
تنھنڪري پھرين انھن جي سنڀال ڪرڻ حق آھي.'' |
پوندا، |
جي حياتي الاجي ڪيتري آھي! زال ۽ ٻارٻچا ٻيا بہ ٿي |
8481 |
DYNT.utf |
تڏھن ڪڍندا!'' |
پوندن، |
سامان ھوندو، جو وجھي ڇڏيو اٿن، وري جڏھن ڪم |
8482 |
DYNT.utf |
ھو تڏھن قنات ۽ پوش واري ڪجائي کان سواءِ |
پوندو |
تہ گھڻو ڪري ٻاھر نڪرندي ڪين ھئي. جڏھن ڪڏھن ضرور |
8483 |
DYNT.utf |
ھو، تنھن سندس گھر ۾ ٽڪڻ جو ذمو کنيو. |
پوندو |
وٽن ايندو ھو ۽ ڪڏھن ڪڏھن ٻہ-ٽي ڏينھن وٽن رھي بہ |
8484 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري پنھنجي منھن فارسي، ھندستاني |
پوندو |
ڪندي ھئي. ھن کي انھيءَ ڪم لاءِ اڳيئي تيار ٿيڻو |
8485 |
DYNT.utf |
ھو؛ ۽ سنگتين سان باغن ۾ وڃي پيالا پاڻي |
پوندو |
ھو، جي ڪو جھڙالو ڏينھن آيو تہ اسڪول کان رھي |
8486 |
DYNT.utf |
. پاڻ سڀ گڏيا خوش پيا گذارينداسين. اھا مسلماني |
پوندو |
جي تون کڻي ھائو ڪندينءَ تہ سندس گھر وري آباد ٿي |
8487 |
DYNT.utf |
. وري ٻي طمع ھيس جو ھن صاحبلوڪ دلاسو ڏنس |
پوندو |
اھڙيون ٻہ-چار آساميون ٻيون پڙھايم تہ سڀڪي ٿي |
8488 |
DYNT.utf |
.'' |
پوندو |
يا جي رکيائيہ تہ بہ محبت ڪانہ ڏيندو رڳو عذاب سھڻو |
8489 |
DYNT.utf |
.'' |
پوندو |
۽ جي ٻيءَ طرح تہ پوءِ ٻنھي کي جٺين جو گذران ڪرڻو |
8490 |
DYNT.utf |
پوءِ آءُٗ پاڻيھي خاطري ڏينديسانس. |
پوندو، |
پوءِ جڏھن خبر پيس، تڏھن ضرور مون سان ڳالھئين |
8491 |
DYNT.utf |
سو جيڪي جيور پتيءَ ۾ مليا ھئس، تن مان ڪي |
پوندو، |
۽ پوکيس جو عنلدار آھيان؛ مون ۾ ڪنھن جو شڪ ڪو نہ |
8492 |
DYNT.utf |
. بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ پنھنجي پئسي کان سواءِ |
پوندءِ |
ڇو نہ ڪٿي پورھيت بيھين؟ ٻہ-ٽي رپيا مھيني ۾ نڪري |
8493 |
DYNT.utf |
تہ اھا حرڪت ڪنھن ڪئي، پوءِ وري بہ اسان |
پوندي |
جي اسان جو بندوبست پورو ھوندو تہ ڪنھن کي خبر ڪانہ |
8494 |
DYNT.utf |
ھئي ۽ ٻہ-ٽي ڀيرا انھيءَ بابت پنھنجي نئين |
پوندي |
تہ انھيءَ پورھيت کي ڏسي، ھن کي پنھنجي زال بہ ياد |
8495 |
DYNT.utf |
ھئي. |
پوندي |
۾ آڻڻيون پونديون ھيون ۽ انھن جي سمجھاڻي ڏيڻي |
8496 |
DYNT.utf |
ھئي، تہ پوءِ سڄو بار سندس سر تي ايندو ھو. |
پوندي |
پچائڻ ۾ بہ مدد ڏيندي ھئي؛ ۽ جيڪڏھن ھوءَ بيمار ٿي |
8497 |
DYNT.utf |
ھيس، تڏھن اڪٽر انھيءَ ڏک کان رئندي ھئي، |
پوندي |
تکو ڳالھائي رنج بہ ٿي ھئي. پوءِ جڏھن اھا ڳالھ ياد |
8498 |
DYNT.utf |
.'' انھيءَ ڪري ھن کي لاچار ٿيو، پنج رٻيا |
پونديس |
گھر ويھاربن تہ ويھنديس، نہ تہ ائين ھلي بند ۾ ڪين |
8499 |
DYNT.utf |
ھيون ۽ انھن جي سمجھاڻي ڏيڻي پوندي ھئي. |
پونديون |
ھن کي قرآن جون آيتون ۽ حديثون شاھديءَ ۾ آڻڻيون |
8500 |
DYNT.utf |
سا بہ وچ وارن جي معرفت، سو جيڪا شيءِ ھڪڙن |
پوندي، |
اوھان کي جيڪا خبر |
8501 |
DYNT.utf |
تون ھيکلي آھين.'' زينت کي بہ اھا صلاح پسند |
پوي |
جي زال رات ٽڪڻ جي صلاح ڪيس ۽ چيائينس تہ ``رات ٿي |
8502 |
DYNT.utf |
تہ پوءِ پنھنجي لاءِ پڪو بندوبست ڪر يون، |
پوي |
طور گذارڻ لڳا. اھو ارادو ھون تہ ننڍي پُٽ جي خبر |
8503 |
DYNT.utf |
تہ چڱو. |
پوي |
جنھنڪري انھن سان، ڳالھين ڪندي ڪا ٻاڦ ٻاھر نڪري |
8504 |
DYNT.utf |
تہ عجب ڪونھي. تنھنڪري يا نہ مون کي پاڻ وٽ |
پوي |
نڪتي آھيان تہ شايد ھن کي منھنجي پاڪدامنيءَ ۾ شڪ |
8505 |
DYNT.utf |
تہ ڪنھن، ڪنھن ڌي لکيو. سلطان تہ خط پڙھي |
پوي |
عبارت ھيس، نڪا ھيٺان ڪا صحيح ھيس؛ جنھن مان خبر |
8506 |
DYNT.utf |
ٿي ۽ منجھس ديني اعتقاد زيادہ پڪو ٿو ٿئي. |
پوي |
نہ آھن، پر انھن جي ڏٺي سندس قدرت جي زيادہ خبر |
8507 |
DYNT.utf |
ٿي. انھيءَ ڪري سمجھ وڌي ٿي، سک وڌي ٿو، انساني |
پوي |
۽ جھان جي توڙي خدا تعاليٰ جي قدرت جي بہ زيادہ خبر |
8508 |
DYNT.utf |
ٿي. جنھن اھي عجائب غرائب ڏٺا آھن ۽ جنھن |
پوي |
آزمودو وڌي ٿو، علم ۽ عقل زيادہ ٿئي ٿو، خبر وڌيڪ |
8509 |
DYNT.utf |
۽ ساري رٿ فيصل نہ ٿئي، تنھنڪري بھتر آھي |
پوي |
لڳا. ڪن جي صلاح ھئي تہ ``گڏ ٿيل باروت شايد پورو نہ |
8510 |
DYNT.utf |
۽ ٻي قھوہخاني جي ڀر واريءَ سراءِ ۾، ۽ جيڪي |
پوي |
سنجھو ٽاري، ھڪڙي ٽولي وڃي اوچتو ڪردن جي اوطاق ۾ |
8511 |
DYNT.utf |
. وري ٻن-ٽن ڇوڪراٽن کي زنانا ڪپڙا ڍڪائي، |
پوي |
تہ ھيٺ وڃيو ٺڪاءُ ڪري ۽ تھخاني کي وڃيو ويجھو |
8512 |
DYNT.utf |
. ڏينھن-ٻن ۾ تون ڪو سماءُ لھي ڏينم-تہ سندس |
پوي |
ڪيئن ڪريان. نہ وري نينگريءَ جي مون کي ڪا خبر ٿي |
8513 |
DYNT.utf |
.'' ھن ٻار جي بہ گھر جي ڀاتين سان، خاص ڪري |
پوي |
ھن جي گھڻي تعريف ٿو ڪرين، تنھنڪري مون کي ٿو شڪ |
8514 |
DYNT.utf |
مھل حامد علي بہ آيو؛ ٻہ وڏا ڪتاب پاڻ سان |
پوياڙيءَ |
مائي بہ اٿي. گھر جو ڪم ڪار ڏھاڙيءَ وانگي ھليو. |
8515 |
DYNT.utf |
. ھڪڙو-ٻہ ڏينھن ٻيو بہ رھي نڪري آئي. |
پويس |
ڇاجي ھئي ۽ ڪيئن ٿي، انھيءَ لاءِ تہ متان ڪو شڪ |
8516 |
DYNT.utf |
جي وچ ۾ ھليو آھو، ۽ ھي، ٻئي طرف، ھڪ-ٻئي |
پوين |
پاڻ ۾ رستو ھوندو ھو، سو سندن مئي کان پوءِ بہ سندن |
8517 |
DYNT.utf |
پر ماڻھو ماڻھن جھڙا، انھيءَ پاسي ڏي ڪنھن |
پوين؛ |
۾ لڳا، جيئن تہ ھي ماڻھو ڪٿي ڪو ڏٺو ھجين، پر ياد نہ |
8518 |
DYNT.utf |
حج ڪري رھيا ھئا، تنھن کان پوءِ اڃا مديني |
پويون |
۽ اڪثر سلطان جا امير سال بسال اوڏي ويندا ھئا. |
8519 |
DYNT.utf |
تہ وٺ نہ تہ بس!'' |
پويئي |
تہ ``ٻڙا ابا، خدا خدا ڪر، توکي چون تہ اچي ڏس، پسند |
8520 |
DYNT.utf |
تہ جيڪر مشڪلات ۾ مري وڃي، يا تہ رلي خراب |
پوي، |
خدانخواستہ اھڙيءَ زال تي ڪڏھن ڪو اھڙو حادثو اچي |
8521 |
DYNT.utf |
تہ ھنوءَ رڳو پنھنجي ڳڻتي وٺي، ھونءَ ٻين |
پوي، |
پاري ڪتا ڌاري.' خدانخواستہ اوکو سوکو وقت اچي مٿان |
8522 |
DYNT.utf |
پڙپوٽن واري ھجان ھا.'' |
پوٽن |
ھينئر مرضي ٿي ڇوڪرن جي. منھنجي ھلي ھا، تہ اڄ آءُٗ |
8523 |
DYNT.utf |
ويارو ڪندو، تنھنجون مرادون اسان کي ڏبکاربندو. |
پوٽن |
بختاور - دائي صدقي، خير گھُر! خدا توکي پُٽن |
8524 |
DYNT.utf |
.'' ھيءَ ڳالھ جا ظاھر ٿي تنھنڪري سڀني کي |
پوٽو |
ڀائر ھئا، آءُٗ وڏي ڀاءُ جو پوٽو، تون ننڍي ڀاءُ جو |
8525 |
DYNT.utf |
تون ننڍي ڀاءُ جو پوٽو.'' ھيءَ ڳالھ جا ظاھر |
پوٽو، |
۽ تنھنجو ڏاڏو ٻبئي ڀائر ھئا، آءُٗ وڏي ڀاءُ جو |
8526 |
DYNT.utf |
زال ساڻ گھڻي اڻبڻت ھئي، جو ھڪٻئي جو گھڻو |
پوٽيءَ |
معلوم ٿيو تہ ھن زال جي سلطان جي وڏي گھر يعني ڏاڏي |
8527 |
DYNT.utf |
سان ۽ ننڍو پٽ ڪردقوم جي ھڪڙيءَ زال مان. |
پوٽيءَ |
ھٿ ڪيو. سلطان کي ٻن حرمن مان پٽ ھئا، وڏو پٽ ڏاڏي |
8528 |
DYNT.utf |
پيدا ٿيا آھيو، سي ڏاڍا ڏنگا آھيو. شا-يءَ |
پوڄ |
رھئين، نہ تہ ھھڙي جٺ نہ ٿئي ھا. ٻيو تہ اوھين نئين |
8529 |
DYNT.utf |
ٿيون ھيون، پر علي رضا جي لاءِ ھي غنيمت |
پوڙھيون |
جان بيبي ۽ مريم اچي |
8530 |
DYNT.utf |
-راھ جو بندوبست ڪريون، جنھنڪري مشغوليءَ |
پوڪ |
۾ گذاريون، ۽ جي ٿي سگھي تہ ڪو زمين جو ٽڪر ھٿ ڪري |
8531 |
DYNT.utf |
پچائي، ھن سلطان کان اچي موڪلايو، ۽ ٻہ-ٽي |
پھ |
اھو |
8532 |
DYNT.utf |
پچائي، ھن کي گمراھ ڪرڻ جو ارادو ڪيو. ھن |
پھ |
جماڻ، مھانڊي جي چڱي ڏٺائينس، تنھن دل ۾ ٻيو ڪو |
8533 |
DYNT.utf |
پچائي، ھيڏي ھوڏي ڏسي در ڏي ھلي، ڏسي تہ |
پھ |
اھو |
8534 |
DYNT.utf |
تي ڪنھن کي کُٽيءَ کنيو آھي جو پنھنجو ٻار |
پھاڄ |
ھو. وري انھيءَ وڪيل کي ھڪڙي زال تہ اڳيئي آھي، سو |
8535 |
DYNT.utf |
جو ماڻھو ڄاڻي، ھن سان مھرباني ڪندي ھئي. |
پھاڄ |
ڪوٺيءَ ۾ ھئي. ۽ سلطان جي وڏي بيبي بہ ھن کي پنھنجي |
8536 |
DYNT.utf |
جي اڳيان ڪمائڻ ڏکيو آھي، پر تڏھن بہ مون |
پھاڄ |
پاڻ ظاھر نہ ڪريان، پورھيت ٿي وڃي وٽن بيھان. اگرچ |
8537 |
DYNT.utf |
سان گڏ رھڻ ڏاڍو مشڪل ٿيندو. تنھن کان سواءِ |
پھاڄ |
مون سان خاطر ٿئيس يا نہ. ٻيو تہ ساڳئي گھر ۾ ۽ |
8538 |
DYNT.utf |
مٿان ٿي پيئي، تنھنڪري ھو ٻيئي ھن جي نہ |
پھاڄ |
ٿيون ۽ منجھانئس گھڻو راضي ھيون، مگر ھيءَ جا نئين |
8539 |
DYNT.utf |
۽ سس جي اڳيان پورھيت ٿي ڪمائڻ لڳي. مھيني |
پھاڄ |
آخر زينت بانو، ``زينب'' جي نالي ھيٺ پنھنجي مڙس ۽ |
8540 |
DYNT.utf |
جا پئسا وٺڻ ۾ ايندا آھن ۽ وقت بوقت جا گھور |
پھت |
خرچ مانيءَ تي بہ نہ ٺئي. مانيءَ کاڌي کان پوءِ جي |
8541 |
DYNT.utf |
ھئا، سو ھن کي خاطري ٿي تہ برابر ھي ھرطرح |
پھتا |
گھڻو پيار ٻجھي ويو. ھن کي ھن جا سفارش ناما بہ گھڻا |
8542 |
DYNT.utf |
. آچر جو ڏينھن اتي گذاري، سومر جي ڏينھن |
پھتا |
توڪلائي، گاڏيءَ تي چڙھي نڪتا. رات جو ڪراچيءَ |
8543 |
DYNT.utf |
. ھنن جو تجمل ڏسي ماڻھو حيران ٿي ويا. ھي |
پھتا |
نيٺ ھو اچي حيدرآباد |
8544 |
DYNT.utf |
. ڪناري کي ويجھو ھڪڙو ننڍو ڳوٺ مھاڻن جو |
پھتا |
ڪئي، جو ھن ٻٽڻ کان بچايس. نيٺ ھو اچي ڪناري تي |
8545 |
DYNT.utf |
۽ علي رضا ھنن کي وٺي پنھنجي جاءِ تي آيو. |
پھتا، |
ھي بہ مرندا جھرندا، بتيلي تي چڙھي وڃي ڪناري تي |
8546 |
DYNT.utf |
يا ڪو ٻيو سبب ھوندو. |
پھتن، |
ماڻھو آيو، ڀانئيائين تہ وساري ويھي رھيا يا خط نہ |
8547 |
DYNT.utf |
آھيان، سو ھتي اصل جا امير مون مان گھڻو |
پھتو |
جو اچي خدا جي مھربانيءَ سان ھتي وڏي درجي کي |
8548 |
DYNT.utf |
تہ استنبول ۾ انگريز سرڪار جو جيڪو ڪانسل |
پھتو |
سگھوئي حڪم |
8549 |
DYNT.utf |
ھو، سو ھاڻ پٺتي پوڻ لڳو. ماستر سندس ڪم کان |
پھتو |
وڌندو ويو. اسڪول ۾ ھي چڙھي چڙھي اچي مٿئين درجي کي |
8550 |
DYNT.utf |
. |
پھتو |
ھلندي ھئي، جو نيٺ وڃي ناسازيءَ جھڙيءَ حد کي |
8551 |
DYNT.utf |
. |
پھتو |
ھي موڪلائي لڪتو. ۽ پنھنجي عيال سوڌو اچي بمبئيءَ |
8552 |
DYNT.utf |
. |
پھتو |
انھن مٿين ڀاتين سان علي رضا اچي استنبول ۾ |
8553 |
DYNT.utf |
. گھڻائي ماڻھو آگبوٽ تي چڙھي آيا ۽ پنھنجن |
پھتو |
ٻئي ڏينھن ٻنپھرن کان پوءِ، آگبوٽ اچي بمبئيءَ |
8554 |
DYNT.utf |
. ھي جابلو ملڪ ھو، تنھن ۾ ڪو شھرن جھڙو بندوبست |
پھتو |
انھيءَ کي ڏسڻ لاءِ علي رضا اٿي ھليو. پڇائي وڃي اتي |
8555 |
DYNT.utf |
. ھڪڙي ڏينھن صبح جو سوير سلطان پنھنجي وڏي |
پھتو |
ڀيري ڪو چڱو اتفاق ٿيو، جنھنڪري علي رضا وڃي اوج کي |
8556 |
DYNT.utf |
تڏھن ھن کي پريندي ئي ايترو مانُ مليو، جو |
پھتو، |
عليءَ جي سفارش لکي. سو جڏھن منصور علي استنبول ۾ |
8557 |
DYNT.utf |
۽ پٽ جو اولاد اکين سان ڏٺائين، سي وڃي پنھنجيءَ |
پھتو، |
ئي ڪيو ۽ سندس اولاد نيٺ صالح ٿيو ۽ وڏي درجي کي |
8558 |
DYNT.utf |
۽ سلطان کي پنھنجي سفر جو بيان ڪري ٻڌايائين. |
پھتو، |
ڇھين مھينن کان پوءِ علي رضا وري اچي استنبول |
8559 |
DYNT.utf |
تہ سھي، پر ھاڻ وڃي ڪيڏي؛ ھن کي سجھيو ڪين |
پھتي |
زينت بانو شھر ۾ اچي |
8560 |
DYNT.utf |
ھئي، ۽ خبر ھين تہ عزت واري امير جي زال آھي |
پھتي |
انھن سان ڏاڍو ميلاپ رکيائين. ھن جي تعريف اندر بہ |
8561 |
DYNT.utf |
. |
پھتي |
ڪين، ۽ سج لھڻ تي انھيءَ فقير جي اوتاري وٽ اچي |
8562 |
DYNT.utf |
. سگھوئي آگبوٽ بہ آيو. ھن کي آڻي آگبوٽ تي |
پھتي |
طور ڏنائونس. ھيءَ انھيءَ ئي ڏينھن اچي مڏئيءَ |
8563 |
DYNT.utf |
'' |
پھتينءَ؟ |
ھيترا ڏينھن ڪٿي ڪيئن پئي گذاريئي ۽ ھتي ڪيئن اچي |
8564 |
DYNT.utf |
جو خود محبوب علي بہ ٿڪجي پيو. |
پھتي، |
ڏين. سو انھن رستن تي ھلندي ھلندي اھڙيءَ حد تي وڃي |
8565 |
DYNT.utf |
نہ ھن پاسي. نہ ڪو ڪڏھن انھن جو جواب ھن کي |
پھتي، |
طرح ويچاريءَ ھن وڇڙيءَ جي خبر نہ ھن پاسي مائٽن کي |
8566 |
DYNT.utf |
خوش چڱي ڀلي تہ آھي؟'' |
پھتي؟ |
کان پڇڻ لڳي تہ ``سائين! مائي صفوران تہ خير سان اچي |
8567 |
DYNT.utf |
۾ اچي تنھن کي سوگھو ڪري جھليندو آھي. ھن |
پھچ |
تہ تختي سوڌو ھيٺ ھلي ويئي. ٻڏندي ماڻھوءَ کي جيڪي |
8568 |
DYNT.utf |
آيو ھو، سو بہ ٻہ مھينا ساڻس گڏ رھي، وري |
پھچائڻ |
علي رضا جو مامو، جو سندس ٻار |
8569 |
DYNT.utf |
جي ڪوشش ڪئي ھئي، پر فتحياب ٿي نہ سگھيا |
پھچائڻ |
۽ ٻن-چئن وقتن تي ھن کي معلوم ٿيو تہ ھنن کيس نقصان |
8570 |
DYNT.utf |
جي ڪوشش ڪئي. |
پھچائڻ |
ڏسي زينت بانوءَ پاڻ کي مشھور ڪرڻ ۽ ھنن کي فائدي |
8571 |
DYNT.utf |
اچ، آءُٗ وري ٿي اچيان.'' |
پھچائي |
تہ ``ادي، ھيءُ ٻاھران آيو آھي، ڀلائي ڪري مٿي |
8572 |
DYNT.utf |
ھا؛ پر ھاڻي پڪ اٿس تہ ڪميني ذات جي آھي، |
پھچائي |
خوش رکيو اٿم، نہ تہ ھو مون کي ھينئر جو ھينئر خراي |
8573 |
DYNT.utf |
. ھنن يڪدم ائين ڪيو. ٻہ ھزار ربيا بئنڪ ۾ |
پھچائين |
رکائن، پوءِ اڳتي بہ جيڪي پڄي سگھين، سو ھنن کي پيا |
8574 |
DYNT.utf |
. ايندڙ جمعي ڏينھن ضرور اسان سان ملجو، جو |
پھچائينداسين |
محلات کي سندس ڀاتين سوڌو اڏائي وڃي آسمان تائين |
8575 |
DYNT.utf |
ھو. |
پھچائيندو |
لکپڙھ پيو ڪندو ھو، ھنن کي وقت بوقت خرچ پکو پيو |
8576 |
DYNT.utf |
جتي عزت ۽ آبروءَ سان حياتيءَ جا ڏينھن گذاريان. |
پھچاءِ، |
موٽي وطن تي؛ نہ تہ ڪنھن اھڙيءَ امن واري جاءِ تي |
8577 |
DYNT.utf |
يا موٽي وطن تي؛ نہ تہ ڪنھن اھڙيءَ امن واري |
پھچاءِ، |
آھي، پنھنجي فضل ۽ رحم سان مون کي يا پنھنجي مڙس وٽ |
8578 |
DYNT.utf |
. ھن کي ترڪي ٻولي سکڻي پيئي، جا ڪي پڙھيائين، |
پھچايائين |
عرصي ۾ ھي مشھور ٿي ويو، ۽ ھزارن ساڻھن کي فائدو |
8579 |
DYNT.utf |
. ٿوري عرصي ۾ ھي مشھور ٿي ويو، ۽ ھزارن ساڻھن |
پھچايس |
کان پيءُ جي ھيس، جنھن ھيستائين پئي ولايت ۾ |
8580 |
DYNT.utf |
ھوندو. ٻيو اسان موڪليو آھي، سو قابو رکجو. |
پھچايو |
ٿيا آھن. باروت جو بہ اوھان اڳيئي ٿورو گھڻو انداز |
8581 |
DYNT.utf |
ھينئر اسين پنھنجين زالن سان فرحتن ۾ پيا |
پھچايو |
اسان کي تعليم ڏيئي، ھزار خرچني ھھڙي درجي تي |
8582 |
DYNT.utf |
۽ گھڻين حالتن ۾ خيراتي دوائون ٿي ھلايائين، |
پھچايو |
کي ياد ھيون، ٻيون تہ ھن سندس شھر ۾ ماڻھن کي فائدو |
8583 |
DYNT.utf |
. |
پھچايو |
رھي، ۽ پرھ ڦٽيءَ مھل چور ھن کي پنھنجي گھر آڻي |
8584 |
DYNT.utf |
. پسان منجھس جيڪا ضروري ڀڃ گھڙ ڪرڻي ھيس |
پھچايو |
تنھن خلاصو وقت وٺي پنھنجو ٻيغام چڱيءَ طرح وڃي |
8585 |
DYNT.utf |
- ``زينت'' |
پھچن |
کي ملندؤ. زيادہ نياز. گھر جي سڀني ڀاتين جا سلام |
8586 |
DYNT.utf |
. |
پھچن |
روانا ٿجو. زيادہ سلام. سڀني گھر جي ڀاتين کي سلام |
8587 |
DYNT.utf |
جو تہ امڪان ئي ڪونہ ھو، جو علي رضا ڦول گليءَ |
پھچڻ |
ٿيو، تڏھن وري مڙس ڏي ٻيا خط لکڻ لڳي، پر انھن جي |
8588 |
DYNT.utf |
جي خبر لکي ھئائين؛ ۽ ٻيو منجھس درياھ جي |
پھچڻ |
کي اوڏانھن اکيون ھيون. انھيءَ ۾ خيرسلامتيءَ سان |
8589 |
DYNT.utf |
شرط علي رضا ھڪڙي کي سمجھائي، سرائي فتح |
پھچڻ |
|
8590 |
DYNT.utf |
شرط ھن ھڪڙو خط حامد عليءَ جي معرفت گھر |
پھچڻ |
بمبئيءَ ۾ |
8591 |
DYNT.utf |
کان اڳي ھڪڙو اتفاق ٿيو، جو ڪنڊ واري ھٽ |
پھچڻ |
ڪنڊ تي |
8592 |
DYNT.utf |
کان پوءِ بہ ماٺ ڪري ويھي رھيو آھي. ماءُ |
پھچڻ |
منھنجي پٺيان اھڙا جاکوڙا ڪڍي اچي نہ سگھيو ۽ خط |
8593 |
DYNT.utf |
ڏينھن آءُٗ پاڻھي آگبوٽ تي ايندس. مگر تاڪيد |
پھچڻ |
تہ خير سان تڪليف کان سواءِ ھليا ايندؤ. آگبوٽ |
8594 |
DYNT.utf |
ڪري ھن اتي جي ڪن اميرن کي پنھنجو حاسد ڏٺو، |
پھچڻ |
لاءِ شايد ڪو ٻيو بہ ڳجھو سبب ھو: تمام وڏي عھدي کي |
8595 |
DYNT.utf |
. |
پھچندا |
ھين تہ رات جو ٿڌ ۾ پنڌ ٿيندو، ٻئي ڏينھن سوير وڃي |
8596 |
DYNT.utf |
سگھندؤ. سمنڊ بہ ماٺو آھي، خدا ڪندو تہ |
پھچي |
ايندو. ٻہ ڏينھن اتان اڳڀرو نڪرندؤ، تہ مھيني تي |
8597 |
DYNT.utf |
ويئي ھئي. تنھن جا ٻہ-ٽي سبب ھئا: پھرين تہ |
پھچي |
کان پوءِ سرائي فتح محمد خان جي گھر کي گھڻي شڪست |
8598 |
DYNT.utf |
ھا، تڏھن بہ ھن ڄاتو تہ جڏھن ھاڻ ھر طرح خير |
پھچي |
جنھنڪري ٻين وانگي ھن کي اھڙو وٺ- پڄ ۾ ڪو نقصان نہ |
8599 |
DYNT.utf |
ٿو. وري جيستائين پنھنجو کٽيو ڪونھي، تيستائين |
پھچي |
شاديءَ ڪري ماڻھو پاڻ بہ جلد پيريءَ ۽ ضعيفيءَ کي |
8600 |
DYNT.utf |
.'' |
پھچي |
جو فلاڻو وڏو امير گھمڻ اچي ٿو، تنھن کي حرڪت ڪانہ |
8601 |
DYNT.utf |
اچي قابو ٿيا ھئا، تنھنڪري ھمت ڪري ٻہ - ٽي |
پھر |
۾ ويئي ۽ بختاور کي رڌڻ پچائڻ ۾ مدد ڏيڻ لڳي. ٻہ |
8602 |
DYNT.utf |
سوا سج چڙھيو؛ زينت بانو قرآن پڙھي پوءِ |
پھر |
ٻيو ڏبنھن ٿيو، |
8603 |
DYNT.utf |
گذريا. پوءِ ھڪڙا ٽي ڄڻا انھيءَ گھر ۾ آيا، |
پھر |
انھيءَ حال ۾ ھن کي ڏينھن جا اڍائي ڪ ٽي |
8604 |
DYNT.utf |
وري ھنن جو چرچو ڏسي، خوشيءَ کان کِلڻ ۽ |
پَھرَ |
علي رضا واري |
8605 |
DYNT.utf |
ھو. علي رضا مٿي جاءِ ۾ ھو، ھو ٽيئي زالون |
پھر |
پنھنجو دفتر پورو ڪيو. آچر جي ڏينھن صبح جو پھريون |
8606 |
DYNT.utf |
يائين پلٽڻ جي سپاھين ۽ ٻين سان ڪڃرين ۽ |
پھر |
ھو. انھيءَ شغل مان قري وري رنن جي صحبت پيدا ٿيس، |
8607 |
DYNT.utf |
يائين تہ سندن مائون ۽ دايون، توڙي ٻيا جيڪي |
پھر |
پڪي ڪمر ٻڌي، ٻنھي ڄڻن پھنجي پنھنجي گھر ڳالھ چوري. |
8608 |
DYNT.utf |
ڏينھن جو مس ٿيو تہ اچي ڀڄ جي شھر کان لڪتي. |
پھر |
آٿي اھو ڏکڻ وارو دڳ ڏيئي ھلي. ٿڌ جو پنڌ سولو لڳس، |
8609 |
DYNT.utf |
-سوا تائين ستو پيو ھو، زينت کي تہ ننڊ ڪانہ |
پھر |
جاءِ ڏنائون، جا پئجي رھي. چور رات جو جاڳيل ھو، سو |
8610 |
DYNT.utf |
آيو بمبئي ۾، اتي ڪي ڏينھن رھي پيو. ڀيڻ کي |
پھربن |
منصور علي جو استنبول مان روانو ٿيو، سو |
8611 |
DYNT.utf |
تہ ماڻھو جڏھن پاڻ مائٽن تي بار آھي، تڏھن |
پھربن |
ٿو تہ ننڍيءَ ڄمار ۾ شادي ڪرڻ مان ڇا حاصل آھي. |
8612 |
DYNT.utf |
محبوب عليءَ جن جي گھر ڀاءُ ڄاڻي گھڻو وڃڻ |
پھربن |
بانو ۽ آن جي مڙس بہ گھڻي خاطري ڏلي. ھوءَ ويچاري بہ |
8613 |
DYNT.utf |
تاريخ اتي گڏ ٿجي ۽ ٻيءَ تاريخ رات جو اڌ |
پھربنءَ |
سڀني اللّھ اڪبر چئي اٿيا. ٺھراءُ ڪيائون تہ چنڊ جي |
8614 |
DYNT.utf |
بھاريائون. انھيءَ دم راڻي فتنہ خانم ۽ سندس |
پھرو |
آڻي قيدخاني ۾ زنجير وجھي سوڙھو ڪيائون، ۽ مٿن مخت |
8615 |
DYNT.utf |
بيھي ويو، ۽ انھن فسادين کي آڻي قيدخاني |
پھرو |
يڪدم محلات جي چوڌاري |
8616 |
DYNT.utf |
رات-ڏينھن جو رگارايو؛ پر اھا سڄي رٿ اھڙيءَ |
پھرو |
سان اھڙي جاچ ڪئي ويئي. سلطان انھيءَ ھنڌ زيادہ |
8617 |
DYNT.utf |
زيادہ آھي ۽ اندران بہ تھخاني ۾ وڃڻ جو رستو |
پھرو |
کي بہ خبر ڪانھي، باقي محلات جي چوڌاري سو اڳي کان |
8618 |
DYNT.utf |
باب ۾ چيو ويو آھي تہ مائي شھربانو ۽ بختاور، |
پھرئين |
|
8619 |
DYNT.utf |
پور ۾ پتڻ لنگھيا. |
پھرئين |
روانا ٿيا ۽ پنجين ڏينھن صبح جو اچي ڪوٽڙيءَ کان |
8620 |
DYNT.utf |
حرم مان وڏو پٽ آھي، تنھنڪري سلطان کان پوءِ |
پھرئين |
دل آھي ۽ منجھانئس ھڪڙو پٽ بہ اٿس. مگر سلطان کي |
8621 |
DYNT.utf |
ٻن ھٽن تان پڇا ڪئي. اتان جواب مليس تہ ڦول |
پھرئين |
ھن گھٽيءَ جي |
8622 |
DYNT.utf |
ڏينھن انھي ٻانھيءَ کي زينت بانوءَ جو اتي |
پھرئين |
آھي ۽ ھوادار آھي، اتي آءُٗ بہ پيئي رھنديس.'' اگرچہ |
8623 |
DYNT.utf |
ڏينھن تہ جان بيبيءَ پنھنجي پٽ تي ڪاوڙي |
پھرئين |
وري انھن سان ويھي ڳالھيون ٻولھيون ڪنديون ھيون. |
8624 |
DYNT.utf |
ڏينھن لاھي ڇڏيو ھو. اھڙي ھنڌ ڀلا بردو ڪيترو |
پھرئين |
وانگي گوماٽيو پيو ھو. زينت بانو ۽ سسڻس تہ برقعو |
8625 |
DYNT.utf |
ڏينھن ھئا: يعني علي رضا ، سندس زال زينت |
پھرئين |
بہ اھي ساڳيا ڀاتي وڃي بچيا، جيڪي سندس شاديءَ جي |
8626 |
DYNT.utf |
جي اندر مشڪل آھي.'' ۽ ھيئن بہ چيائين تہ ``راڻي |
پھري |
وڃي سگھجي ٿو، مگر پيپن جھڙي شيءِ آڻڻ ۽ نيڻ ھيڏي |
8627 |
DYNT.utf |
ھيٺ بند ڪيائون. |
پھري |
۽ سندس ڪردي زالن کي توڙي مڙسن کي بہ جدا جاءِ ۾ |
8628 |
DYNT.utf |
ڏينھن تہ زال کي ياد ڪري پيو ڳرندو ھو، ڏينھن |
پھريان |
برابر علي رضا جو ھو. ماءُ جي آئي کان پوءِ ويچارو |
8629 |
DYNT.utf |
انھيءَ مضمون بابت زباني بحث ۽ گفتگو ھلندي |
پھريائين |
ھڪڙي گھر ۾ رھي ھنن ٻن مختلف قسمن جي ماڻھن ۾ |
8630 |
DYNT.utf |
اھڙو ھو جھڙو تنھنجو آھي، مگر زينت بانوءَ |
پھريائين |
مون سان حسُجت دليل ڪرڻ لڳي. اگرچہ منھنجو خيال بہ |
8631 |
DYNT.utf |
ترڪي ٻولي لہ ڄاڻڻ ڪري البت ٿوري مشڪلات |
پھريائين |
ھن کي |
8632 |
DYNT.utf |
تہ پاڻ حرمسراءِ جي اندرسڀني حرمخانن ۾ |
پھريائين |
وٺڻ يا بندوبست ڪرڻ بہ ضرور سمجھيائين؛ تنھنڪري |
8633 |
DYNT.utf |
تہ جنھن بنگلي ۾ صاحب پاڻ رھندو ھو، تنھن |
پھريائين |
آگبوٽ ۾ چڙھيو، ۽ اچي نيٺ بمبئيءَ کان نڪتو. آتي |
8634 |
DYNT.utf |
تہ حيا کان ڪڇيائين ڪين ٿي، پر جڏھن تنھنجي |
پھريائين |
چوي. ويچاريءَ مون سان پنھنجو سڄو حال ويھي ونڊيو. |
8635 |
DYNT.utf |
تہ علي رضا کي مٿان تڪڙو لھندو ڏسي ڊڄي ويون. |
پھريائين |
ھي زالون ويچاريون |
8636 |
DYNT.utf |
تہ گذ ريل ڏينھن ياد ڪري روئڻ لڳي، پوءِ |
پھريائين |
پنھنجي منھن گھڙيءَ تائين ويھي خيال پچائڻ لڳي. |
8637 |
DYNT.utf |
تہ گھڻو ڪري ٻاھر نڪرندي ڪين ھئي. جڏھن ڪڏھن |
پھريائين |
صاجيءَ کان ھليل ھو، سو ھليو آيو. ھنن ۾ زال ماڻھو |
8638 |
DYNT.utf |
تہ ھو ھڪٻئي کي نہ سڃاڻندا ھئا، جڏھن سڃاتاٿون، |
پھريائين |
وري جڏھن بمبئيءَ ۾ اچي ٻيئي گڏ ٿيا، تڏھن بہ |
8639 |
DYNT.utf |
تہ ھڪٻئي جو حال ڏنائون ورتائون، پوءِ زينت |
پھريائين |
زينت بانو پاڻ ۾ ڳالھيون ڪنديون بازار ڏيئي ھليون. |
8640 |
DYNT.utf |
چار-پنج ڏينھن سخت پورھيو ڪرايائونس، جنھنڪري |
پھريائين |
گڏي. سندس ڪپڙا لھرائي قيدين جا ڪپڙا ڍڪايائونس. |
8641 |
DYNT.utf |
رھڻ جي جاءِ جو بہ بندوبست ڪري، ۽ ڏسي تہ |
پھريائين |
ڪيو تہ في الحال علي رضا بمبئيءَ وڃي، آتي وڃي |
8642 |
DYNT.utf |
ھڪڙو ھوشيار منشي سڃاڻپ وارو ڳولي ھٿ ڪيائين |
پھريائين |
ھو، تنھنڪري يڪدم ھنن کي ڇڏي وڃڻ مناسب نظر نہ آيس. |
8643 |
DYNT.utf |
ٻہ-چار ورھيہ اتي وڃي عام حاصل ڪري، پوءِ |
پھريائين |
ھن جو ارادو ٿيو تہ محبوب عليءَ کي لنڊن موڪليان تہ |
8644 |
DYNT.utf |
ڀانيائين تہ کنھن ڌرمسالا ۾ وڃي ويھان، |
پھريائين |
پر ھاڻ وڃي ڪيڏي؛ ھن کي سجھيو ڪين ٿي تہ ڪيئن ڪربان. |
8645 |
DYNT.utf |
ارادو ھوس تہ جيئن بمبئيءَ ۾ ڪيو ھئائين، |
پھرين |
|
8646 |
DYNT.utf |
انھن جي سنڀال ڪرڻ حق آھي.'' اھي خيال ڪري |
پھرين |
ڪيتري آھي! زال ۽ ٻارٻچا ٻيا بہ ٿي پوندا، تنھنڪري |
8647 |
DYNT.utf |
انھيءَ کي تنھنجي جھوٺيءَ ۾ وجھان ھا، پر |
پھرين |
قسم کڻي ٿي چوان تہ جي مون کي نياڻي ھجي ھا تہ آءُٗ |
8648 |
DYNT.utf |
تاريخ بہ اچي ويجھي ٿي. علي رضا ٻہ-ٽي ڏينھن |
پھرين |
چنڊ جي |
8649 |
DYNT.utf |
تہ روئڻ اچي ويو، پوءِ نيٺ ھن کي معافي ڏنائون، |
پھرين |
علي اچي پيءُ-ماءُ جي پيرن تي ڪيري پيو. ھنن کي |
8650 |
DYNT.utf |
تہ ھنن جي اٿ-ويھ جيڪا وڃي رھي ھئي، سا علي |
پھرين |
کي گھڻي شڪست پھچي ويئي ھئي. تنھن جا ٻہ-ٽي سبب ھئا: |
8651 |
DYNT.utf |
تہ ڪڇيائون ڪين، ڊپ ۾ اونڌيون ٿي پئجي رھيون؛ |
پھرين |
ھنن جون تہ ٻہ بہ وييون ٽي بہ وييون. |
8652 |
DYNT.utf |
دل ۾ آيو ھوس تہ ستان بغداد ۾ يا ٻئي پاسي |
پھرين |
انھيءَ پٽ کي علي رضا ڄاڻي واڻي پاڻ سان کنيو ھو. |
8653 |
DYNT.utf |
سنڌي ۽ پوءِ انگريزي بہ پڙھڻ لڳو. اگرچ انھيءَ |
پھرين |
کي ننڍي ئي ھوندي اسڪول ۾ پڙھائڻ ويھاريائين، جو |
8654 |
DYNT.utf |
شادي ھئي ۽ ٻيئي سکر ماڻھو ھئا، تنھنڪري |
پھرين |
۽ ڪپڙو گندي، ڳھ ڳٽو جوڙائڻ لڳا. ٻنھي گھرن ۾ اھا |
8655 |
DYNT.utf |
صفوران جا ڳھ لھرايا، جي ھن کي بت تي پيل |
پھرين |
وٽ جيڪي آھي سو وٺو، پر اسان کي جيئدان ڏيو.'' ھنن |
8656 |
DYNT.utf |
علي رضا جي شاديءَ جي- ھيڏوسارو اچي ٿيو |
پھرين |
جان بيبيءَ ورندي ڏني تہ `` |
8657 |
DYNT.utf |
لڪي لڪي ڇڪيندو ھو، پوءِ تہ ھڪڙو خلاصو حقو |
پھرين |
{(۱)تڏھن ھتي اچا ٻيڙين ۽ سگارن جو رواج عام نہ ھو.} |
8658 |
DYNT.utf |
ماءُ کي پيرين پئي موڪلايائين، ۽ پنھنجي |
پھرين |
جي لاءِ آيو. وچن وچن جي مھل، ھو ھلڻ لاءِ تيار ٿيو. |
8659 |
DYNT.utf |
وفات ڪئي. |
پھرين |
گذرندو ھو. اِتي ھو ڇھ ورھيہ رھيا. آخر زينت بانوءَ |
8660 |
DYNT.utf |
ھڪڙو بي نام بي نشان ماستر ٿي آيو ھو، جنھن |
پھرين |
انھيءَ طرح جنھن بمبئيءَ شھو ۾ علي رضا |
8661 |
DYNT.utf |
ھڪڙو ٻہ ڀيرا چتائي ڏسڻ يا خيال سان نھارڻ |
پھرين |
ڪندو، ۽ جا شيءِ پريندي نئين ڏسڻ ۾ ايندي، تنھن تي |
8662 |
DYNT.utf |
ئي ڏينھن پريي مڙس صديق مالڪياڻيءَ جي مرضيءَ |
پھرين |
جا زيور بہ ھئا، جن سوڌو ھوءَ سمنڊ ۾ ڪِري ھئي، اھي |
8663 |
DYNT.utf |
ڏينھن کان وٺي ھنن جي دل ٻجھي ويئي ۽ پاڻ |
پھرين |
اکر ئي ڪو نہ ڳالھائيندي. پر ھتي اھڙو حال نہ ھو، |
8664 |
DYNT.utf |
ڏينھن ۾ اصل فتنہ خانم ڏي ڪين ويندي ھئي. |
پھرين |
اچي سلطان جي وڏي گھر واريءَ محلات ۾ رھي ھئي، آھا |
8665 |
DYNT.utf |
ڏينھن ۾ تہ جيڪي پنھنجا قيمتي زيور ۽ مڻا |
پھرين |
گار ماڻھو ھو. بلڪل چڱيءَ تجويز سان ھلت ڪندو ھو. |
8666 |
DYNT.utf |
ڏينھن ۾ زينت بانوءَ کي ھوندي ھئي، سا ھاڻ |
پھرين |
ھن جي لاءِ رستو صفا ڪيائين، جو حجاب ۽ دل جي مونجھ |
8667 |
DYNT.utf |
ڏينھن ۾ محبوب علي زور ڪري پنھنجي پيءُ - |
پھرين |
ھئي، جو ھو ھڪٻئي جي صحبت مان بيزار ٿي پيا، ۽ اگرچ |
8668 |
DYNT.utf |
ڳالھ اھا رٿيائون تہ مڱڻي کان شادي گھڻا |
پھرين |
۱- |
8669 |
DYNT.utf |
تاريخ کان وٺي اھو ڪم ھلڻ لڳندو. |
پھرينءَ |
پاڻ ۾ ٺھراءُ ڪري ڇڏيو ھئائون تہ ڏسندي مھيني جي |
8670 |
DYNT.utf |
تاريخ کان وٺي، ٽي ڏينھن برابر سلطان جو |
پھرينءَ |
تہ ``راڻي فتنہ خانم چوائي موڪليو آھي تہ چنڊ جي |
8671 |
DYNT.utf |
ھن سيٺ جو گھر ڪو ننڍ و آھي، جتي ھزارن جو |
پھرين، |
چڱا ماڻھو چون ٿا، اوھين الائجيٰ ڇو ھام نٿا ڀريو. |
8672 |
DYNT.utf |
|
پھريون |
باب |
8673 |
DYNT.utf |
پھر ھو. علي رضا مٿي جاءِ ۾ ھو، ھو ٽيئي زالون |
پھريون |
پڄ ڪري پنھنجو دفتر پورو ڪيو. آچر جي ڏينھن صبح جو |
8674 |
DYNT.utf |
سفر ڪيو ھو، تنھنڪري ڏاڍا اٻاڻڪا ٿيا. پر |
پھريون |
چڙھيا، ۽ حامدعلي وري موٽي ڳوٺ ويو. ھنن عمر ۾ اھو |
8675 |
DYNT.utf |
ھٽ چيڪو ھو، سو ھڪڙيءَ سرھاڻن وڪڻڻ واريءَ |
پھريون |
ڦول گليءَ جي منھن وٽ |
8676 |
DYNT.utf |
ڀيرو ايڏي سفر تي نڪتو ھو، پر پوءِ ٺھي ويا. |
پھريون |
رضا جي زال يا ٻيا گھر جا ڀاتي البت ملول ھئا، جو ھو |
8677 |
DYNT.utf |
ڏينھن تہ ڏاڍو عذابن ۾ گذاريائون، نڪو کاڌو |
پھريون |
|
8678 |
DYNT.utf |
خان کان اسان جي ڪاغذ جو جواب آندءِ؟'' |
پھلوان |
ھنن پڇيس تہ ``اسان جي سنگتي |
8679 |
DYNT.utf |
جي دل واري ماڻھوءَ کي بہ روئڻ اچي وڃي. ھيءُ |
پھڻ |
چڱي ۽ ڏک ڀريءَ عبارت ۾ پنھنجو احوال لکيو ھو، جو |
8680 |
DYNT.utf |
پنھنجي گھر ڳالھ چوري. پھر يائين تہ سندن |
پھنجي |
انھن تي عمل ڪرڻ لاءِ ھنن پڪي ڪمر ٻڌي، ٻنھي ڄڻن |
8681 |
DYNT.utf |
پچائيندي ھئي. انھن ڳڻتين کائيندي بہ ڪي |
پھہ |
سان ڳالھہ چوريندي ھئي، نہ تہ پنھنجي منھن پئي |
8682 |
DYNT.utf |
اھو ٺھراءُ ڪيو تہ في الحال علي رضا بمبئيءَ |
پھي |
آخر ٻنھي گھرن پاڻ ۾ |
8683 |
DYNT.utf |
ھيءُ ٺھراءُ ڪيائون تہ ھڪڙي چڱي پوشيدہ |
پھي، |
انھيءَ بابت ھن پنھنجي زال سان صلاح ڪئي. آخر پاڻ ۾ |
8684 |
DYNT.utf |
ٺھراءُ ڪيو تہ پئسا تہ قابو رکيا ھوندا باقي |
پھي، |
جي نسبت دل تي ديني خطرو گذرين، تڏھن بہ ھنن پاڻ ۾ |
8685 |
DYNT.utf |
ٿي ويا، ۽ ڏاند پاڻھي ئي پئي ھليا. |
پئجو |
کائيندا ھليا ويا. ڪڏھن تہ ٽيئي ڄڻا ننڊ ۾ |
8686 |
DYNT.utf |
آئي ھئي، ۽ اڳيان شھر ۾ بہ سندس لاءِ ڪا جاءِ |
پئجي |
ھن کي اڳتي ھلڻ جي طاقت بہ ڪانہ رھي ھئي، ٻيو رات بہ |
8687 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``يارو! آفرين آھي اوھان شينھن مڙسن |
پئجي |
علي رضا اھا ڳالھ ٻڌي ڍونگ ڪري حيرت ۾ |
8688 |
DYNT.utf |
رھي. چور رات جو جاڳيل ھو، سو پھر-سوا تائين |
پئجي |
جون پچيون، پوءِ ھن کي سمھڻ جي جاءِ ڏنائون، جا |
8689 |
DYNT.utf |
رھيا. جيڪو گوڙ ماڻھن جي جابن وٺڻ تي ٿيندو |
پئجي |
ھليو. ھنن کي ھڪڙي ڪنڊ کان جاءِ ملي، سو اتيئي |
8690 |
DYNT.utf |
رھيون؛ پر جڏھن ھڪڙي چورلھي ھٿ وڌن، تڏھن |
پئجي |
بہ وييون. پھرين تہ ڪڇيائون ڪين، ڊپ ۾ اونڌيون ٿي |
8691 |
DYNT.utf |
سگھندوا دل ۾ ٺھرايائين تہ في الحال ڪٿي |
پئجي |
تہ ڇا ڪريان! ھھڙي وڏي شھر ۾ ڀلا مڙس جو پتو ڪيئن |
8692 |
DYNT.utf |
سگھندي، ۽ اھڙي خبر اسان کي اڳيئي آھي بہ، |
پئجي |
تڏھن وڃي سنئون ٿي سمھي رھ. ٻي خبو چار سڀڪا پڇڻ سان |
8693 |
DYNT.utf |
سگھي تہ ڪھڙي سال ۾ اھا ايران ۽ روس واري |
پئجي |
معلوم ٿيو ھوس، تنھن جي ڀيٽڻ کان پوءِ ھن کي خبر |
8694 |
DYNT.utf |
ويس. انھيءَ کي ڊوڙي وڃي ٻانھن کان ورتائين. |
پئجي |
محمد جو گھر پڇائيندي، اوچتو اھا ساڳي صفوران منھن |
8695 |
DYNT.utf |
ويو ھو. ھن جي تصوير بہ ڀاڻس وٽ ھئي، جا پاڻس |
پئجي |
سان نانگ مارڻ جي لاءِ اندر آيو ھو ۽ سندس منھن |
8696 |
DYNT.utf |
ويو ھون؛ يا تہ ڪا کڻڪ ھين، تہ انھي رات ڪي |
پئجي |
اڪثر رستا ڦريندا ھئا، ۽ ھاڻي گھمندي ھي شڪار منھن |
8697 |
DYNT.utf |
ويو. خبر پڇيائين، پر ھنن جو روئڻ بيھي، |
پئجي |
اھا کلڻ جي مھل ھئي يا روئڻ جي؟ ھن جي ھانوَ ۾ ڌڪاءُ |
8698 |
DYNT.utf |
ويو. ساري رات ماڻھن ننڊ ڪانہ ڪئي، انھيءَ |
پئجي |
شھر ۾ غلغلو |
8699 |
DYNT.utf |
ويون ھيون، تن سڀني جي برخلاف ھن کي ثابتيءَ |
پئجي |
ماڻھن جي اڻ سمجھائي ۽ عالمن جي فضوليءَ کان |
8700 |
DYNT.utf |
ويون. |
پئجي |
ڏيئي چيائين تہ ``ھيءُ منھنجو پيارو پٽ!'' سڀ اچرج ۾ |
8701 |
DYNT.utf |
ويو، ڀلا اھا کلڻ جي مھل ھئي يا روئڻ جي؟ |
پئجي |
اڳيان او ڇنگارون ڏيئي روئڻ لڳا. ھو ويچارو حيرت ۾ |
8702 |
DYNT.utf |
ويو؛ جو ھنن ڄاتو تہ ھيءَ مائي پنھنجي پٽ |
پئجي |
کنئي ھئائون، پر ھاڻ تہ ويتر سندن وچ ۾ وڏو سنڌو |
8703 |
DYNT.utf |
ويئي، ھوءَ بہ شرم کان منھن پاسي ڪري صفي |
پئجي |
سرائيءَ جي نياڻي بيٺي ھئي، ۽ سڄي ساري منھنجي نظر |
8704 |
DYNT.utf |
وڃي تہ ھڪدم اسان کي گھرائي وٺڻ لاءِ اختيار |
پئجي |
سوير اسين اچي ٿيو پيا وينداسين ۽ جيڪڏھن ڪا ضرورت |
8705 |
DYNT.utf |
بہ خرچ نہ ٿيندا، نڪ ۽ ڪن بہ گھڻن ٽُنگن ڪڍڻ |
پئسا |
قلڙي وجھجي. انھيءَ ڪري ھنن ڄاتو تہ اجاين زيورن تي |
8706 |
DYNT.utf |
بہ گڏ ڪريان؛ متان ڪا ويل نہ ڪنھن جھڙي! سو |
پئسا |
خير سان وقت پيو گذري، تڏھن ڀلي ساھ پٽي ٻہ-ٽي |
8707 |
DYNT.utf |
بہ ڏيئي ڇڏيائون ۽ چيائونس تہ ``ھن مائيءَ |
پئسا |
تہ گڏ آيا، پوءِ ھو لھي پيا ۽ گاڏي واري کي اڳواٽ |
8708 |
DYNT.utf |
بئنڪ ۾ رکي ڇڏيائين تہ ھن کي ماہ بماہ ٺھرايل |
پئسا |
علي رضا پنھنجي پٽ کي روانو ڪيو ۽ سندس لاءِ اڳواٽ |
8709 |
DYNT.utf |
تہ قابو رکيا ھوندا باقي وياج کڻي نہ وٺنداسين |
پئسا |
خطرو گذرين، تڏھن بہ ھنن پاڻ ۾ پھي، ٺھراءُ ڪيو تہ |
8710 |
DYNT.utf |
ججھا اٿس ۽ وڏو ماڻھو آھي، مگر اھڙو ڪنجوس |
پئسا |
ڳالھ ڪئي تہ ڪنھن مجلس ۾ ماڻھن سندس گلا پئي ڪئي تہ |
8711 |
DYNT.utf |
جٽا ڪندا، لڪي زال مڙس جا مائٽ کين ڪم ايندا |
پئسا |
جيئرا ڪين ھونداسين، نڪي ساڻس گڏيا وتنداسين، نڪي |
8712 |
DYNT.utf |
گھڻائي ھئا، جنھنڪري اھڙي بندوبست ڪرڻ ۾ |
پئسا |
تن کي ورھائي ڏنائون. علي رضا وٽ پنھنجي بچت جا |
8713 |
DYNT.utf |
ملي ويا آھن ۽ زال بہ غير واقف ٿي ڏسجي، ڇالاءِ |
پئسا |
ڏاڍا لُچا ٿيندا آھن. ھن ڏٺو تہ مون کي پنھنجا |
8714 |
DYNT.utf |
وٺڻ ۾ ايندا آھن ۽ وقت بوقت جا گھور ڏيڻ ۾ |
پئسا |
تي بہ نہ ٺئي. مانيءَ کاڌي کان پوءِ جي پھت جا |
8715 |
DYNT.utf |
وٺي ايندي ھئي. |
پئسا |
کان ڪپڙا وٺي ايندي ھئي، ۽ تيار ڪرائي ھنن کي ڏيئي، |
8716 |
DYNT.utf |
ڏيئي آزاد ڪري ڇڏيائين. |
پئسا |
اولاد کي ورھائي ڏنائين، ۽ علي نواز کي ڳچ جيترا |
8717 |
DYNT.utf |
ڏيئي موڪليندا ھئا، جو بمبئي ۽ ڪلڪتي، توڙي |
پئسا |
سڀڪنھن وٽ ھن کي گھڻو مان ملندو ھو. ھن کي ڳچ جيترا |
8718 |
DYNT.utf |
ڏيئي ھن کي روانو ڪيائين. پاڻ وري ويھي قرآن |
پئسا |
کي سڏي جيڪو سامان آڻڻو ھو، تنھن جو سمجھايو ۽ |
8719 |
DYNT.utf |
ڏيئي، سمجھائي روانو ڪر ۽ پوءِ مانيءَ ٽيڪي |
پئسا |
ٿئي''، ۽ ڌيءُ کي بہ سڏي چيائين تہ ``امان! بختاور کي |
8720 |
DYNT.utf |
جي بہ سجھيس ٿي. رن تہ اڳيئي گھر ۾ آڻي ويھاري |
پئسن |
سو ھاڻي پنھنجي پئسي وارو بہ ٿيو، ٻي مدد ماءُ جي |
8721 |
DYNT.utf |
جي لالچ تي اھو ڪم ڪيائون، يا چوندا تہ جڏھن |
پئسن |
اھڙو پير کڻنداسين، تہ ماڻھو اسان تي کلندا تہ |
8722 |
DYNT.utf |
جي مدد پريندي کان پيءُ جي ھيس، جنھن ھيستائين |
پئسن |
آيو ھو، انھيءَ طرح يڪدم عجيب ڪارخانو بيھاريائين. |
8723 |
DYNT.utf |
ڏي ڏسڻو ناھي، غريبت ۽ شرافت ڏي ڏسڻو آھي. |
پئسن |
فڪر ڪونھي. غريب ھوندو تہ ڇا! دليادار ھوندو تہ ڇا! |
8724 |
DYNT.utf |
اڳي ميڙيو ھو، تنھن کي گھڻي ڇِڪ اچي ويئي |
پئسو |
پوري پُنيءَ وسعت وارو ھو. ھن شاديءَ جي ڪري جيڪو |
8725 |
DYNT.utf |
بہ چڱو موچارو گڏ ڪيو ھئائين، تنھنڪري ٻٺتي |
پئسو |
چڱيءَ طرح پئي ھليو، گھڻي معرفت شھر ۾ ٿي ويئي ھيس. |
8726 |
DYNT.utf |
روزبروز گھٽبو ٿي ويو، تيئن بمبئيءَ مان |
پئسو |
اوڏي موٽڻ جو شوق زيادہ ٿي ٿين، ۽ جيئن ھنن جو رکيل |
8727 |
DYNT.utf |
زيادہ پئي خرچيو، تڏھن بہ اپت خرچ کان گھڻو |
پئسو |
۾ پڙھنديون ھيون، تن جي سک-سھنج تي ھنن وقت بوقت |
8728 |
DYNT.utf |
گھڻو جٽاءُ ڪين ڪندو آھي، نيٺ گھٽبو ويندو |
پئسو |
منھن رھيا، سي ھنن بيشڪ خير سان گذاريا، مگر رکيل |
8729 |
DYNT.utf |
مدد لاءِ موڪلڻ لڳو ۽ لکيائين تہ ``جيڪي اوھان |
پئسو |
تڏھن منصور عليءَ ھنن ڏي ٿورو گھرڻو |
8730 |
DYNT.utf |
وڌيڪ جٽاءُ بہ ڪندو. ٻيو تہ ھنن جو ارادو |
پئسو |
حيدرآباد ۾، جتي رھڻ ڪري خرچ گھڻو ھلڪو بہ ٿيندو ۽ |
8731 |
DYNT.utf |
ڪمايو، ۽ ھو ھاڻي پنھنجون جايون جڳھيون |
پئسو |
رجوع ٿيڻ لڳا، جنھنڪري ٿورن ئي ڏينھن ۾ ھن گھڻو ئي |
8732 |
DYNT.utf |
ڪونہ ھو، تنھنڪري ھو ماني کارائيندا ھئس، |
پئسو |
ھن وٽ ھڙ ۾ |
8733 |
DYNT.utf |
-پنجڙ ڇِلُ ڇيتير گڏ ڪندي ھئي، سو بہ ھاڻ |
پئسو |
ماڻس کي سندس شاديءَ جي ڳڻتي ھئي؛ انھيءَ لاءِ پئي |
8734 |
DYNT.utf |
اماڻڻ جي رٿ ڪئي اٿن. |
پئسي |
مٽ پونداسين ۽ ائين بہ چوڻ ۾ ايندو تہ انھيءَ رستي |
8735 |
DYNT.utf |
پنجڙ جي مدد ڪرڻ ۾ ڪين گھٽائيندي ھئي. ھوءَ |
پئسي |
جي لاءِ ڪندي ھئي. ھنن کي غريب ڏسي پنھنجي پر ۾ |
8736 |
DYNT.utf |
جي تنگي ڪانہ ھئي، تنھنڪري ھن پنھنجو خانگي |
پئسي |
ھلائڻ جو بندوبست ولايت ۾ چڱيءَ طرح ڏٺو ھو، ۽ وٽس |
8737 |
DYNT.utf |
جي تہ گھرج ضرور ٿيندي آھي. ماڻس کي جيڪا |
پئسي |
اھڙن ڪمن ۾ جيڪو لڳندو آعي تنھن کي |
8738 |
DYNT.utf |
کان سواءِ مڙئي ڪوڙ آھي.'' |
پئسي |
مھيني ۾ نڪري پوندءِ. بمبئيءَ جھڙي شھر ۾ پنھنجي |
8739 |
DYNT.utf |
وارو بہ ھو ۽ اھڙي قسم جو خرچ ھو آسانيءَ |
پئسي |
علي رضا ھينئر |
8740 |
DYNT.utf |
وارو بہ ٿيو، ٻي مدد ماءُ جي پئسن جي بہ سجھيس |
پئسي |
پند رھن رپين پگھار واري ملي ويئي، سو ھاڻي پنھنجي |
8741 |
DYNT.utf |
۾ رستو ڪين ھو؟ ھاڻي تہ مرضي تنھنجي، ماڻھين |
پئڻ |
وانگر آھي. اسان جي سرائيءَ ۽ علي نواز مغل جو |
8742 |
DYNT.utf |
آخر ھيٺيون خط زينت بانوءَ جي نالي آيو. |
پوءِ |
ڏيڍ مھيني کن کان |
8743 |
DYNT.utf |
آءُٗ پاڻ بہ اندر ويو ھوس تھخاني ۾، جو پيپ |
پوءِ |
صحيح سلامت اندر وڃي اوطاق مان ھيٺ داخل ڪياسين. |
8744 |
DYNT.utf |
آءُٗ پاڻيھي خاطري ڏينديسانس. |
پوءِ |
جڏھن خبر پيس، تڏھن ضرور مون سان ڳالھئين پوندو، |
8745 |
DYNT.utf |
آيا بہ سنت ئي موڪلائي ھلي ويئي. |
پوءِ |
سو بہ نھي آيو. تنھن بہ ھنن جي ڳالھ ٻڌي قبول ڪيو. |
8746 |
DYNT.utf |
آيو ھو، تنھنڪري سڃاڻپ ۽ جا ٻيدائش اڳي ھوندي |
پوءِ |
جو ڪم وري شروع ٿيو. مگر ھو جو ھيترن ڏينھن کان |
8747 |
DYNT.utf |
آٿيو. ھنن کي بنھنجي ساھ جي لڳي، سي گاڏي |
پوءِ |
يا ڊپ کان ڇپ ھنيو پيو ھو، سو ھنن کي ويندو ڏسي |
8748 |
DYNT.utf |
اتي ڪي ڏينھن گڏحي گذاريون.'' اھا خبر ٻڌي |
پوءِ |
بہ لڳو لڳ ڀاڙي ڪري ڇڏجو تہ اچي انھيءَ ۾ لھون، |
8749 |
DYNT.utf |
اچجئين.'' |
پوءِ |
ٻيو ڪو سڃاڻ ڄاڻ ويندڙ ھجي تہ ان کي پارت ڪري |
8750 |
DYNT.utf |
اچي پنھنجي زال ۽ گھر جي ٻين ڀاتين کي وٺي. |
پوءِ |
شراب پيئڻ جي بہ عادت اٿس، جو اڪثر شراب پيي مست ٿي |
8751 |
DYNT.utf |
احين سڀ چڱي حال ۾ گذارينداسين ۽ اسان کي |
پوءِ |
ٿيندو، تسين حڪومت جي واڳ راڻيءَ جي ھٿ ۾ رھندي. |
8752 |
DYNT.utf |
ادي! اھا مائي ڪھڙي ھنڌ جي آھي؟'' |
پوءِ |
زينت چيو تہ `` |
8753 |
DYNT.utf |
اکر ئي واتان نہ نڪرندن، پنھنجي ئي پگھر |
پوءِ |
سو جيڪڏھن ڪنھن اتفاق سان غير ماڻھوءَ وٽ آيون، تہ |
8754 |
DYNT.utf |
اگرچہ انھيءَ ۾ جان جو بہ جو کو آھي، پر جي |
پوءِ |
دشمن ھٿ ڪرڻ ۽ انھن سان دوستي رکڻ سولي ڳالھ ٿيندي. |
8755 |
DYNT.utf |
الائجي ڪنھنجن ھٿن ۾ ڳالھ ايندي - انھيءَ |
پوءِ |
ٿي آھي. پڻس ھليو ويو، آءُٗ بہ اڄ سڀان ھلي وبنديس |
8756 |
DYNT.utf |
انگريزي بہ پڙھڻ لڳو. اگرچ انھيءَ ڪري سندس |
پوءِ |
ھوندي اسڪول ۾ پڙھائڻ ويھاريائين، جو پھرين سنڌي ۽ |
8757 |
DYNT.utf |
انھيءَ ڏي بلڪل خيال بہ ڪونہ ٿو ٿئي؛ تنھنڪري |
پوءِ |
ٻہ ڀيرا چتائي ڏسڻ يا خيال سان نھارڻ ضرور ٿئي ٿو، |
8758 |
DYNT.utf |
اوبسلائيءَ ۾ نڪري ھلي وڃان. سا ماٺ ڪري |
پوءِ |
پڄي نہ سگھنديس؛ تنھنڪري في الحال ڪو حيلو ڪريان، |
8759 |
DYNT.utf |
اوھان کان بہ جيڪي پڄي سگھي، سو ھن جي حق |
پوءِ |
راضي ٿي تہ الھيءَ جي ٻانھن اوھان کي آڻي ڏينديس، |
8760 |
DYNT.utf |
اوير سوير پنھنجي دل جي خوشيءَ جي لاءِ يا |
پوءِ |
جو اھو شھر وري بہ بمبئيءَ جھڙو نمونو آھي، |
8761 |
DYNT.utf |
اھو ٺھراءُ ڪيائون، تہ مال جا ٽي حصا ٿين، |
پوءِ |
پاڻ ۾ ويھي مال ورھائڻ لڳا؛ گھڻيءَ ريڙھ پيڙھ کان |
8762 |
DYNT.utf |
اھڙيءَ ٻانھن جي لاءِ ڀلا ڪھڙو اشراف ۽ عزت |
پوءِ |
ڳوٺ مان ھلي شھر جي ماڻھن تائين وڃي ٻھتي ھئي: |
8763 |
DYNT.utf |
اڃا مديني ۾ ئي ھئا، تہ علي رضا جي ماءُ جان |
پوءِ |
اوڏي ويندا ھئا. پويون حج ڪري رھيا ھئا، تنھن کان |
8764 |
DYNT.utf |
اڌ رات جو اھو ڪم شروع ڪنداسين. اوھين سڀ |
پوءِ |
انھيءَ رات سنجھي مان ڪردن واريءَ اوطاق ۾ ايندس، |
8765 |
DYNT.utf |
اڪثر پئي ويندي ھئي، مگر رھندي انھيءَ محلات |
پوءِ |
پھرين ڏينھن ۾ اصل فتنہ خانم ڏي ڪين ويندي ھئي. پر |
8766 |
DYNT.utf |
اڳتي بہ جيڪي پڄي سگھين، سو ھنن کي پيا پھچائين. |
پوءِ |
ٻہ ھزار ڪري سرڪاري بئنڪ ۾ پيءُ جي نالي رکائن، |
8767 |
DYNT.utf |
باقي ھڪڙ و شيدي شنگور نالي ۽ ھڪڙي حبشياڻي |
پوءِ |
ٻانھا ٻانھيون ھوندا ھئا، پر صاجيءَ ڦرڻ کان |
8768 |
DYNT.utf |
بہ چڱي ۽ پاڪ جاءِ نصيب ٿيس. |
پوءِ |
زال ھئي، تنھن جي نيٺ پڇاڙي سُرھي ٿي، ۽ مُئي کان |
8769 |
DYNT.utf |
بہ سندن پوين جي وچ ۾ ھليو آھو، ۽ ھي، ٻئي |
پوءِ |
جي گھرن جو پاڻ ۾ رستو ھوندو ھو، سو سندن مئي کان |
8770 |
DYNT.utf |
بہ علي نواز پنج-ڇھ مھينا انھيءَ گھر ۾ ھو. |
پوءِ |
ڌليءَ جي مرڻ کان |
8771 |
DYNT.utf |
بہ ماٺ ڪري ويھي رھيو آھي. ماءُ تہ زال ماڻھو |
پوءِ |
پٺيان اھڙا جاکوڙا ڪڍي اچي نہ سگھيو ۽ خط پھچڻ کان |
8772 |
DYNT.utf |
بہ ھفتي-ٻئي، آچر جي ڏينھن ڪڏھن ھي ھنن وٽ |
پوءِ |
پيڪي گھر آيا. ھڪڙو ڏينھن رھي وري پنھنجي گھر آيا. |
8773 |
DYNT.utf |
بہ ھنن جو ڪارخانو اندران ئي اندر اھڙو پئي |
پوءِ |
انھيءَ طرح سرائيءَ جي مرڻ کان |
8774 |
DYNT.utf |
بہ ھو اتي رھندو آيو، ۽ اگرچ اڳيون اوج پوءِ |
پوءِ |
پنھنجو گھر ٺاھي ويھي رھيو. ميرن جي صاجيءَ وئي کان |
8775 |
DYNT.utf |
بہ ھو ھن وٽ وقت بوقت ملاقات لاءِ پيا ايندا |
پوءِ |
وٽ وڏيءَ جڳھ تي رھڻ ڪري ھن کي مبارڪون ڏنائون. |
8776 |
DYNT.utf |
بہ ڪنوار تہ مھينوکَن حيا کان ڪنڌ مٿي ئي |
پوءِ |
شڪل ھونديس، لائجي ڪھڙي طبعيت ھونديس. پرڻي کان |
8777 |
DYNT.utf |
بہ، جن اميرن ۽ وڏن ماڻھنٍ سان علي نواز |
پوءِ |
صاحبي قرڻ جي تفرقي کان |
8778 |
DYNT.utf |
پاڻ ظاھر ڪرڻ جو چڱو وجھ آيو آھي. ۽ اھو بہ |
پوءِ |
بانوءَ دل ۾ پئي ويچار ڪيو تہ عزت بي جي مرڻ کان |
8779 |
DYNT.utf |
پاڻ ماڻھن کي ڪوشش ڪرڻ سولي ٿي. خاص ڪري جڏھن |
پوءِ |
نسبت ۾ ٿورو گھڻو چوڻ چائڻ ٿيو ھو، پر سندس مئي کان |
8780 |
DYNT.utf |
پاڻ وڃي گھوڙي کي ٻڌي، ھنو لاھي، گاھ ڏيئي، |
پوءِ |
``سوکڙي اوھان جي لاءِ آندي اٿم، تنھن جو بلو ڪريو.'' |
8781 |
DYNT.utf |
پاڻ وڌيڪ ٿيو؛ سو ھوءَ ماءُ وانگي ھن کي |
پوءِ |
رضا کي ھن پورھيت جو کپ ھو تہ ھاڻي زال جي مئي کان |
8782 |
DYNT.utf |
پاڻ ۾ ويھي مال ورھائڻ لڳا؛ گھڻيءَ ريڙھ |
پوءِ |
کي بہ لاھي ھڪ پاسي ويھاريائون. پاڻيءَ ڍڪ پِي، |
8783 |
DYNT.utf |
پرڻبين؟ يا قارون جو خزانو ھٿ ايندءِ، پوءِ |
پوءِ |
آءُٗ اڃا ٿورو ٿو ڪمايان. اڇي ڏاڙھي ٿيندءِ، تہ |
8784 |
DYNT.utf |
پشيمان ٿيا ھئا، ۽ ھاڻ ھنن سان گھڻي مھرباني |
پوءِ |
ھئا سي بہ سرائي فتح خان جي گھر ويران ٿيڻ کان |
8785 |
DYNT.utf |
پشيمانيءَ ۾ مڄي ڄمار وڃايان سو مون کان |
پوءِ |
کي خوش ڪري زال پرڻجي، مرڻ گھڙيءَ جو سودو ڪري، |
8786 |
DYNT.utf |
پنھنجي لاءِ پڪو بندوبست ڪر يون، جنھنڪري |
پوءِ |
گذارڻ لڳا. اھو ارادو ھون تہ ننڍي پُٽ جي خبر پوي تہ |
8787 |
DYNT.utf |
پنھنجي منھن جتان اچي اتان وڃي شادي ڪريان.'' |
پوءِ |
رھ، خوشي سنديس، ھي نينگر ڀلنئي تہ امان بہ مري تہ |
8788 |
DYNT.utf |
پنھنجي منھن سوداگريءَ جي سانسگي خراسان |
پوءِ |
کان پوءِ بہ علي نواز پنج-ڇھ مھينا انھيءَ گھر ۾ ھو. |
8789 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڪم کي لڳي. |
پوءِ |
۽ ھميشھ وانگي ڪپڙو کڻي جاءِ جي شين جي صفائي ڪري، |
8790 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڪوٺيءَ ۾ آيو، جتي چئن-پنجن منٽن |
پوءِ |
۽ انھيءَ کي بہ زال جي خدمت جو تاڪيد ڪيائين. |
8791 |
DYNT.utf |
پڇا ڪرڻ لڳو تہ ``انھيءَ رئيس جي اولاد سان |
پوءِ |
|
8792 |
DYNT.utf |
تخت انھيءَ کي ملندو. انھيءَ سان اسان جي |
پوءِ |
کي پھرئين حرم مان وڏو پٽ آھي، تنھنڪري سلطان کان |
8793 |
DYNT.utf |
تنھنجو ڇا؟ |
پوءِ |
زينت - |
8794 |
DYNT.utf |
توکي جواب ڏينديس.'' |
پوءِ |
خيال ڪرڻ ۽ اڳ - پوءِ ڳڻڻ ضروري آھي، سا ڳتڻ ڳڻي |
8795 |
DYNT.utf |
تون بہ برابر لکندي رھج. پر پياري، جيتر |
پوءِ |
علي رضا چيو تہ ``وڃڻ سان خبر چار لکندس، |
8796 |
DYNT.utf |
تہ اتي بيٺي ھڪٻئي کي حال احوال ڏنائون، |
پوءِ |
ٻانھن کان ورتائين. ھوءَ بہ ھن کي ڏسي ڏاڍي خوش ٿي. |
8797 |
DYNT.utf |
تہ بختاور اٿي ويئي ۽ شھربانو ٿوري تائبن |
پوءِ |
|
8798 |
DYNT.utf |
تہ پاڻ ۾ ھيڏي ھوڏي جو ڳالھيون ڪري ٺھي وييون. |
پوءِ |
|
8799 |
DYNT.utf |
تہ پيرائتي ڳالھ ڪري ٻڌايائينس. |
پوءِ |
سر بچائيندو ۽ اوھان جي دشمنن جو خانو خراب ڪندو.'' |
8800 |
DYNT.utf |
تہ جدا پنھنجي منھن کائيندا پيئندا ھئا، |
پوءِ |
تي ماني کارائيندو ھو ۽ کائيندا بہ سڀ گڏ ھئا. پر |
8801 |
DYNT.utf |
تہ جيڪي الھيءَ ڏينھن ٿي گذريو ھو سو سارو |
پوءِ |
|
8802 |
DYNT.utf |
تہ خير جي رات آئي؛ ماني ٽِڪي کائي سڀيئي |
پوءِ |
ماڻس چيو تہ ``ابا ڀلي اچن.'' |
8803 |
DYNT.utf |
تہ دلجاءِ ڪري اتي ويھي رھي ۽ گھر جي ڀاتين |
پوءِ |
۾ ساھ پيو، جيئن نہ پنھنجن مائٽن جي گھر آئي ھجي. |
8804 |
DYNT.utf |
تہ سگھوئي ماني تيار ٿي ۽ حامد علي بہ اسڪول |
پوءِ |
ڪيائين، پوءِ ڪارچوب ڪڍي ويھي ھڪڙي ٽوپي ڀرڻ لڳي. |
8805 |
DYNT.utf |
تہ سندن وچ ۾ ھيٺين گفتگو ھلي: |
پوءِ |
ڪپ مٿانئس رکي، زينت بانو جي ڪوٺيءَ ۾ کڻي آئي. |
8806 |
DYNT.utf |
تہ سڀ سانباھو ڪرڻ لڳا. علي رضا جو تہ ھٿ |
پوءِ |
|
8807 |
DYNT.utf |
تہ سڀئي پاڻ ۾ خوشين ۽ چرچا ڪرڻ لڳا ۽ علي |
پوءِ |
ڊوڙ پائي مسريءَ جو ھيڏو سارو ٽڪر کڻي وات ۾ وڌس، |
8808 |
DYNT.utf |
تہ سڀڪنھن جو مٿو ڦرڻ لڳو، ۽ قيون اچڻ لڳيون. |
پوءِ |
تان لھندي ئي پاسو وٺي ويھي رھيا. آگبوٽ ھلڻ کان |
8809 |
DYNT.utf |
تہ گھڻن ئي کي انھيءَ جو اچي شوق ٿيو ۽ ھيترن |
پوءِ |
شاگرد ڪيو، جو ھو بہ ڪڏھن ڪڏھن گفتگو ڪنديون ھيون. |
8810 |
DYNT.utf |
تہ مائي بختاور صفي ۽ ڪوٺيءَ جي وچ وارو |
پوءِ |
جتي سندس ماءُ ھئي، ۽ آءُٗ بہ دھلجي بيھي رھيس. |
8811 |
DYNT.utf |
تہ مائي بہ نڪري ٻاھر آئي، بختاور وڃي پنھنجي |
پوءِ |
ٻتايس ۽ مبارڪ ڏنائينس تہ ڌيڻين مس مس بيئي آھي. |
8812 |
DYNT.utf |
تہ محبوب عليءَ کي ڪنھن اشراف گھر مان ٻانھن |
پوءِ |
|
8813 |
DYNT.utf |
تہ مھيني سرمھيني ڇوڪرين جو ٿوروگھڻو تعداد |
پوءِ |
طرح ھن زناني اسڪول جو ڪم تمام چڱيءَ طرح شروع ٿيو. |
8814 |
DYNT.utf |
تہ مڪتب جو اھڙو زور ھو، جو سالياني مجلس |
پوءِ |
ڪن ورھين کان |
8815 |
DYNT.utf |
تہ نيٺ پاڻ ۾ مائٽي ٿي وين.'' |
پوءِ |
آھي، ذات جو شيخ آھي، تنھن سان ماستر جو رستو ھو، |
8816 |
DYNT.utf |
تہ نيٺ ھڪڙي مھاڻي وٺي آڻي ويھاريائين، |
پوءِ |
ڳچ وقت تائين ٻاھر جو ٻاھر اھو ڌنڌو ھلائيہدو ھو، |
8817 |
DYNT.utf |
تہ ھڪڙو خلاصو حقو گھر ۾ جوڙي رکيائين. تنھن |
پوءِ |
تہ ھڪڙو خلاصو حقو گھر ۾ جوڙي رکيائين. ڇڪيندو ھو، |
8818 |
DYNT.utf |
تہ ھڪڙو خلاصو حقو گھر ۾ جوڙي رکيائين. ڇڪيندو |
پوءِ |
سگارن جو رواج عام نہ ھو.} پھرين لڪي لڪي ڇڪيندو ھو، |
8819 |
DYNT.utf |
تہ ٻنھي گڏجي ڪي مکيہ ڳالھيون مختصر طرح |
پوءِ |
چٺ سان سڀني کي آڻي پنھنجي رستي تي بيھارينداسين. |
8820 |
DYNT.utf |
تہ ٻئي ڏينھن زينت کي سيٺ حاجي ڏوسل جي گھر |
پوءِ |
|
8821 |
DYNT.utf |
تڪري آئي ۽ وري بہ ھن سان سسي ڦس ڪري ھلي |
پوءِ |
آيل ھو، ساکولي اندر ويئي، وري ٿوريءَ ويرم کان |
8822 |
DYNT.utf |
جو ھو دانھن ڪري وڃي زينت کي چنبڙيو ۽ چميون |
پوءِ |
تہ علي رضا کي مٿان تڪڙو لھندو ڏسي ڊڄي ويون. |
8823 |
DYNT.utf |
جي پھت جا پئسا وٺڻ ۾ ايندا آھن ۽ وقت بوقت |
پوءِ |
اجايو خرچ مانيءَ تي بہ نہ ٺئي. مانيءَ کاڌي کان |
8824 |
DYNT.utf |
جي خبر ناھي تہ نينگريءَ جو ڪھڙو حال ٿيندو. |
پوءِ |
اسان جي مھل في الحال سا خوشيءَ سان گذرندي، باقي |
8825 |
DYNT.utf |
جيئن اصل گھر جا ڀاتي ھئا، تيئن گڏ رھڻ لڳا، |
پوءِ |
کي بہ کارايائين ۽ غريب غربي کي بہ ڍءُ ڪرايائين. |
8826 |
DYNT.utf |
جيئن لکيو ھوندو، اين ٿيندو.'' |
پوءَ |
سرائيءَ جي گھر وينديس ۽ وجھ ڏسي ڳالھ چورينديس، |
8827 |
DYNT.utf |
جيڪا تنھنجي مرضي ھوندي، ائين ڪنداسين.'' |
پوءِ |
تي نيئي، پنھنجي گھر پنھنجي زال وٽ سُکيو رکندس؛ |
8828 |
DYNT.utf |
جيڪا خدا گھري ھوندي، سا ٿيندي. |
پوءِ |
تہ في الحال ڪٿي گذارڻ جو بند وبست کريان، |
8829 |
DYNT.utf |
جيڪا خدا گھري ھوندي، سا ٿيندي. مگر اوھين |
پوءِ |
تي رکندؤ، انھيءَ جي پورائيءَ لاءِ ڪوشش ڪندس، |
8830 |
DYNT.utf |
جيڪر ڪا مشڪل ملي. |
پوءِ |
ڏھ دايون تنھنجي اڳيان ڪمائين. دنيا ۾ اھڙي سکي زال |
8831 |
DYNT.utf |
جيڪو حال ھوندو سو اوھان جي آڏو پيش ڪنداسين |
پوءِ |
آھي تہ سگھوئي اوعان جي خدمت ۾ اچي حاضر ٿينداسين؛ |
8832 |
DYNT.utf |
جڏھن اھا ڳالھ ياد پوندي ھيس، تڏھن اڪٽر |
پوءِ |
ڀيري تہ سندس ماءُ ساڻس تکو ڳالھائي رنج بہ ٿي ھئي. |
8833 |
DYNT.utf |
جڏھن خبر پيس، تڏھن ضرور مون سان ڳالھئين |
پوءِ |
ڪنھن ڪاغذ تي پنھنجو ڏک پريو احوال لکي کڻي ڏيانس. |
8834 |
DYNT.utf |
جڏھن ٻارگھر ۾ ٿيو، تڏھن ٻار بہ سنڀاليندي |
پوءِ |
آٿيءَ وڀٺيءَ جي ۽ گھر جو ٻيو ڪم ڪار بہ ڪندي ھئي ۽ |
8835 |
DYNT.utf |
جڏھن ڪڏھن علي رضا ۽ حامد علي پاڻ ۾ گڏبا |
پوءِ |
جي خواھش ھئي تہ آبروءَ جھڙو بندوبست ٿئي. ھن کان |
8836 |
DYNT.utf |
چا سندن شادي ٿي ھئي، تنھنڪري ھڪٻئي سان |
پوءِ |
ھيتريءَ واقفيت، ھيتريءَ سيڪ ۽ ھيتريءَ محبت کان |
8837 |
DYNT.utf |
چرش پيئڻ ۾ پيو. سگھوئي انھنءَ جي پٺيان |
پوءِ |
تہ ھڪڙو خلاصو حقو گھر ۾ جوڙي رکيائين. تنھن کان |
8838 |
DYNT.utf |
چور جي زال ۽ سس زينت، سان وري وڌيڪ ڳالھيون |
پوءِ |
ھنن جي ويئي کان |
8839 |
DYNT.utf |
حامد چيو تہ ``مون علي رضا وٽ وڃڻ جو اڄ انجام |
پوءِ |
ماني کاڌي کان |
8840 |
DYNT.utf |
حامد عايءَ جي شادي ڪيئن ٿيندي؟ اڄ تہ رڳو |
پوءِ |
بختاور وري پڇيو تہ `` |
8841 |
DYNT.utf |
حڪومت جي سڀني ڪمن ۾ ھن جي راءِ پڇي ويندي |
پوءِ |
تنھن کان |
8842 |
DYNT.utf |
خدا کي سوال ڪرڻ لڳي تہ ``يا الھي! زماني جي |
پوءِ |
لڳي. پھريائين تہ گذ ريل ڏينھن ياد ڪري روئڻ لڳي، |
8843 |
DYNT.utf |
خيال ڪيو تہ منڊم سان شادي ڪرڻ ڪري زال مڙس |
پوءِ |
ويھن جو ارادو ڪيو ھئائين. ٻيو وري ھن اڳ ڳڻتي ڪري |
8844 |
DYNT.utf |
خير، پر مون کي بيشڪ ارمان ٿيندو، جو اھڙي |
پوءِ |
علي رضا چيو تہ `` |
8845 |
DYNT.utf |
دڪان بند ڪوي، ھن کي ٻار سوڌو پاڻ سان وٺي |
پوءِ |
۽ غرڍب، تنھن سج لٿي تائين آتيئي پاڻ وٽ ويھاريس، |
8846 |
DYNT.utf |
رات جو گاڏيءَ يا ڏوليءَ ۾ يا ڪجائي ۾ ھليا |
پوءِ |
تائين گڏ ويھي ۽ عزيز انھن کي ڏسن ۽ مبارڪون ڏين، |
8847 |
DYNT.utf |
رقم ئي پوري! صبح جو ھلي نئين ڪارخاني تي |
پوءِ |
ڏينھن ٺھرائي، رات جو انھيءَ کي باھ ڏينداسين تہ |
8848 |
DYNT.utf |
رٿ ڪيائون تہ برجستو لشڪر پيادن ۽ سوارن |
پوءِ |
تنھن کان |
8849 |
DYNT.utf |
زالن تي ھڪل ڪري آيا، چيائون تہ ``مال ڪڍو.'' |
پوءِ |
جو گوماٽجي گاڏيءَ تان ڪِري پيو ۽ ماندو ٿي ويو. |
8850 |
DYNT.utf |
زالين مڙسين علي رضا ۽ زينت بانوءَ سان گڏجي |
پوءِ |
|
8851 |
DYNT.utf |
زماني جي گردش ڪري اچي ليٺ سنڌ ۾ نڪتو ھو |
پوءِ |
پاڻ ترڪ ھو ۽ سرحدي پرڳڻي جو رئيس ھوندو ھو، جو |
8852 |
DYNT.utf |
زينت اوچتو نڪري ايندي تہ ڏاڍا خوش ٿيندا |
پوءِ |
۾ لڪايائون. پڪ ھين تہ ھو اچي اسان کي روئي ملندا، |
8853 |
DYNT.utf |
زينت بانوءَ پڇيس تہ ``مائي، اھو ڪنھن جو |
پوءِ |
ھليون. پھريائين تہ ھڪٻئي جو حال ڏنائون ورتائون، |
8854 |
DYNT.utf |
زينت جيڪي ٽوپيون ۽ چولا ڀريا ھئا سي آڻي |
پوءِ |
ڪري اٿيون، وري وضو ڪري اڳئينءَ جي نماز پڙھيائون. |
8855 |
DYNT.utf |
سائين، انھيءَ ۾ ڪھڙي حرڪت؟ زال جي لاءِ |
پوءِ |
زينت بانو - |
8856 |
DYNT.utf |
سرائي فتح محمد خان جي گھر کي گھڻي شڪست |
پوءِ |
علي رضا جن جي سنڌ مان نڏي وڃڻ کان |
8857 |
DYNT.utf |
سرڪار پينشن سؤ رپيي مان گھٽائي پنجاھہ |
پوءِ |
تائين دل تي ڄميون بيٺيون ھيون. سندس مرڻ کان |
8858 |
DYNT.utf |
سگھوئي حڪم جاري ٿيو تہ ننڍيءَ عمر وارن |
پوءِ |
انھيءَ وقت کان |
8859 |
DYNT.utf |
سگھوئي خبر پيئي. جيڪي منڊمون ۽ صاحبلوڪ |
پوءِ |
انھيءَ تفاوت جي محبوب عليءَ کي زال جي وڃڻ کان |
8860 |
DYNT.utf |
سگھوئي علي رضا کي سندس ڌيءُ عظمت بانوءَ |
پوءِ |
محبوب عليءَ جي ولايت وڃڻ کان |
8861 |
DYNT.utf |
سگھوئي ھنن کي معلوم ٿيو تہ حامد جو تمام |
پوءِ |
ھو؛ جو علي رضا جن بمبئيءَ کان موٽي آيا. آئي کان |
8862 |
DYNT.utf |
سمھندي ھئي، جو گھر جو ڪم ڪار ٿيندو ھوس. |
پوءِ |
ماني ٽِڪي کائي سڀيئي سَمُھي پيا. بختاور سڀ کان |
8863 |
DYNT.utf |
سندس گاديءَ تي سندس ننڍي ڀاءُ کي ويھاريائون، |
پوءِ |
۽ ننڍو پٽ قيد ٿي ايران ڏي ويا، جتان وري نہ موٽيا. |
8864 |
DYNT.utf |
سندس ڌيءَ جي خاطر ھن گھر جي بہ واقف ٿي؛ |
پوءِ |
۾ ھئا. مٿين آيا شيخ شھابالدين جي گھر جي واقف ھئي، |
8865 |
DYNT.utf |
سڀ موڪلائي ھليا ويا ۽ آگبوٽ روانو ٿبو. |
پوءِ |
ھتي ايندا. گھڻا تہ ھنن سان آگبوٽ تائين بہ آيا. |
8866 |
DYNT.utf |
سڀيئي چاءِ پِي گلدستا وٺي، موڪلائي ويا. |
پوءِ |
پوءِ ڇوڪرين جو امتحان ورتائون. تنھن کان |
8867 |
DYNT.utf |
سڀيئي وري کٽولن تي ليٽي پيون، ۽ ٿورو آرام |
پوءِ |
اتي زينت بہ وري آئي، تنھنڪري ھنن کڻي بس ڪئي. |
8868 |
DYNT.utf |
سڄو بار سندس سر تي ايندو ھو. انھيءَ ھوندي |
پوءِ |
ڏيندي ھئي؛ ۽ جيڪڏھن ھوءَ بيمار ٿي پوندي ھئي، تہ |
8869 |
DYNT.utf |
سڄو بار مون تي ليٽي پيو. قضيي کي ارھون مھنو |
پؤ |
ھوندو. ھڪڙو تہ (اللَّھ مرھيس) سرائيءَ جي گذرڻ کان |
8870 |
DYNT.utf |
سڌي ھلي وڃ. ھن ويچاريءَ ايئن ڪيو. گھٽي وٺي |
پوءِ |
سو ھتان ھيءَ گھٽي ڏيئي وڃي ڀينڊي بازار ۾ پؤ، |
8871 |
DYNT.utf |
شادي بہ ٿي بوندي.'' |
پوءِ |
ڪو چڱو وار ڏسي في الحال مڱڻي جو بندوبست ڪجي، |
8872 |
DYNT.utf |
شادي ڪندين؟'' |
پوءِ |
تہ پوءِ پرڻبين؟ يا قارون جو خزانو ھٿ ايندءِ، |
8873 |
DYNT.utf |
صفوران ۽ زينت کي ڏاندن جي گاڏيءَ تي چاڙھي |
پوءِ |
ڪري، ھڪڙي ڏينھن سانجھيءَ جو ماني ٽڪي کاڌي کان |
8874 |
DYNT.utf |
صفي ۾ ساءُ کي چيائين تہ ``اسان ماني تيار |
پوءِ |
پاسي واري ٻاھرئين در مان ڳچ جيترا ڍاڪون رکي ويئي. |
8875 |
DYNT.utf |
ضرور تخت اسان جي راڻيءَ جي پٽ کي ملندو |
پوءِ |
کي سندس وڏي راڻيءَ ۽ وڏي پٽ سوڌو کپائي ڇڏيون تہ |
8876 |
DYNT.utf |
ظاھر ٿيڻ کان ھينئر ظاھر ٿيڻ بھتر آھي. انھيءَ |
پوءِ |
ھئائين، تنھن جي ڏڍ تي دل ۾ اھو ٺھراءُ ڪيائين تہ |
8877 |
DYNT.utf |
عرض ڪرڻ ۾ ايندو، في الحال اڳ ڳڻتي ڪري انھيءَ |
پوءِ |
سوڌو ناس ڪن؛ ڪھڙن ماڻھن جو اھو ڪم آھي، سو جاچ ڪري |
8878 |
DYNT.utf |
علي رضا وري اچي استنبول پھتو، ۽ سلطان کي |
پوءِ |
اھو سفر ڪري پنجين- ڇھين مھينن کان |
8879 |
DYNT.utf |
قاعدا پڙھي باليسٽريءَ جو امتحان ڏئي. محبوب |
پوءِ |
تہ پھريائين ٻہ-چار ورھيہ اتي وڃي عام حاصل ڪري، |
8880 |
DYNT.utf |
کائڻ لڳيون. |
پوءَ |
ھميشھ جي دستور موجب ``لاِ بِلافِ'' بہ پڙھيو - |
8881 |
DYNT.utf |
کڻي سگھا وري اچجو'' سو ھوءَ بہ مڙس سوڌي |
پوءِ |
ھنن چيو تہ ``اوھين بہ ڪي ڏينھن اسان سان گڏجي ھلو، |
8882 |
DYNT.utf |
کڻي ماٺ ڪئي آھي. جڏھن ڪٿي بہ سندس ڪانہ ٿي |
پوءِ |
تنھنجي، ماڻھين ويچاريءَ تہ انھيءَ ڏينھن کان |
8883 |
DYNT.utf |
گاڏيءَ وارو بہ آٿيو. الائجي سامت ۾ آيو |
پوءِ |
چورن جي وڃڻ کان |
8884 |
DYNT.utf |
گھوٽ ڪنوار پنھنجي جاءِ تي ھليا وڃن ۽ نڪاح |
پوءِ |
سنجھي جو ڏھين بجي اندر پورو ٿيو ٿيڻ کپي، جنھن کان |
8885 |
DYNT.utf |
گھوٽ، ڪنوار کي ساڻ وٺي وري پنھنجي گھر آيو. |
پوءِ |
پڙھيو. گھوٽ کي ڪنوار جي گھر آنائون، ٿوري وقت کان |
8886 |
DYNT.utf |
لاچار ھڪڙي ننڍڙي قلڙي وجھجي. انھيءَ ڪري |
پوءِ |
ڪونھي. جي اصل لنڍي ھوندي کان ٽُنگ نڪتل ھجي تہ |
8887 |
DYNT.utf |
مانيءَ ٽيڪي جي نظر رکجئين متان مون کي اٿڻ |
پوءِ |
تہ ``امان! بختاور کي پئسا ڏيئي، سمجھائي روانو ڪر ۽ |
8888 |
DYNT.utf |
مائي بہ اٿي. گھر جو ڪم ڪار ڏھاڙيءَ وانگي |
پوءِ |
بہ اٿي اڳئينءَ جي نماز جو سعيو ڪيو. ذري کان |
8889 |
DYNT.utf |
مائي شھر بانوءَ ھڪڙي پورھيت رکي پر ڪيڏانھن |
پوءِ |
ھن جي مئي کان |
8890 |
DYNT.utf |
ماٺ ڪيائون، ويھي گذريال حال جون ڳالھيون |
پوءِ |
بہ ڪوڙ ڪري منھن ھيٺ ڪري ھنن سان رنو. ٿوري دير کان |
8891 |
DYNT.utf |
محبوب علي اھرڙي آرام سان پنھنجي ڪم کي لڳو، |
پوءِ |
ڪرائي ڏنو ۽ ٻي معرفت بہ ڪرائي ڏنائينس. تنھن کان |
8892 |
DYNT.utf |
مري ويو. |
پوءِ |
جي ڪري خراب قسمت آڻي ڦاسايو ھوس، سو چئن مھينن کان |
8893 |
DYNT.utf |
مري ويئي ھئي. ھوءَ مائي شھر بالوءَ جي صلاحڪار |
پوءِ |
ٻانھي بختاور، علي رضا جن جي وڃڻ کان اٺ-نوَ مھينا |
8894 |
DYNT.utf |
مريم بہ موڪلايو، تنھن جي بہ قبر سندس ڌڻيءَ |
پوءِ |
پنجن-ڇھن مھينن کان |
8895 |
DYNT.utf |
ملڻ ٿي آيو، سو ڪھڙو نہ سرھو ھوندو! آگبوٽ |
پوءِ |
پنھنجي پياريءَ زال کي ھيترن ڏينھن جي وڇوڙي کان |
8896 |
DYNT.utf |
موٽي آيو؛ جو اڪثر رات جو گھر کان ٻاھر نہ |
پوءِ |
درياھ تي پل ڪانہ ھئي، آگبوٽ تي درياھ لنگھبو ھو. |
8897 |
DYNT.utf |
موڪلائي ويا. |
پوءِ |
بہ اماڻي روس ۽ ترڪستان جي سرحد تي آڻي ڇڏيائونس، |
8898 |
DYNT.utf |
موڪلائي، اچي پنھنجا ٻار ٻچا وٺي وڃي. تيتري |
پوءِ |
ڪري فائدو ھجيس ۽ ٻي حرڪت نہ ھجي، تہ مھيني-ٻن کان |
8899 |
DYNT.utf |
مھينو-اڌ گذاري، ھنن وري ٽپڙ ٻڌا ۽ اچي بمبئيءَ |
پوءِ |
بہ پنھنجي ڪم جو چڱو سانسگو ھو، سو حامد جي مرڻ کان |
8900 |
DYNT.utf |
مٺائي يا کارڪون وٺي، پنھنجي پنھنجي گھر |
پوءِ |
ويجھا عزيز يا گَھرا دوست حاضر ھجن، جي نڪاح کان |
8901 |
DYNT.utf |
مٺي پاڻيءَ جو لوٽو ڏنائونس، جنھن مان ھن |
پوءِ |
تہ ويڙھجي، پُسيل ڪپڙا لاھي ڏئي. ھن ائين ڪيو، |
8902 |
DYNT.utf |
نہ ٿئي ھفتي کن ۾ ٿئي، ڇالاءِ جو ڄاتائون |
پوءِ |
ڳالھ اھا رٿيائون تہ مڱڻي کان شادي گھڻا ڏينھن |
8903 |
DYNT.utf |
نينگريءَ جو وڏو بار مٿي تان لٿو، وري لڳان |
پوءِ |
کان جيڪڏھن في الحال اتيئي خيو جو ڪم ٿي وڃي تہ |
8904 |
DYNT.utf |
نيٺ اوھين آسھو ٿا؟'' |
پوءِ |
زينت بانو چوڻ لڳيس تہ ``پيارا، |
8905 |
DYNT.utf |
نيٺ شير ڪي لوغان؛ ڪھڙو خيال ڏٺئي ڇوڪريءَ |
پوءِ |
تي جنھن جو تاڪيد ڪيو ھوءِ.'' شھربانوءَ پڇيو تہ `` |
8906 |
DYNT.utf |
نيٺ ھن کي معافي ڏنائون، ۽ پاڻ ۾ پرچي خوش |
پوءِ |
جي پيرن تي ڪيري پيو. ھنن کي پھرين تہ روئڻ اچي ويو، |
8907 |
DYNT.utf |
نيٺ ڪيئن ڪجي؟ توکي الائجي ڪھڙي قسم جو گھر، |
پوءِ |
بختاور - تڏھن |
8908 |
DYNT.utf |
ورھيہ-ٻن جي اندر ھن جي حالت ئي ڦري ويئي، |
پوءِ |
مطلب تہ علي رضا جن جي بمبئيءَ لڏي وڃڻ گان |
8909 |
DYNT.utf |
وري اچي سندس اڳيان بيٺي. |
پوءِ |
پنھنجي جاءِ تي ويھي رھي، ۽ زينت بانو بہ ذري کان |
8910 |
DYNT.utf |
وري اھو ماڻھو ڪنھن ٻئي پاسي ٿي ويو، تنھن |
پوءِ |
ايرانيءَ خريد ڪيو، جنھن وٽ ھو پنج-ڇھ مھينا رھيو. |
8911 |
DYNT.utf |
وري بہ اسان کي صلاح مصلحت ڪرڻ کان جھليندو |
پوءِ |
تہ ڪنھن کي خبر ڪانہ پوندي تہ اھا حرڪت ڪنھن ڪئي، |
8912 |
DYNT.utf |
وري زينت بانوءَ کي پاڻ سان وٺي ويا ۽ نيئي |
پوءِ |
۽ حامدعلي ٻہ ڏينھن ٻيا بہ ھنن جي گھر ۾ ڏڪي پيا؛ |
8913 |
DYNT.utf |
وري مون تي ڏوھ رکو، پرڻايونس ٿا، پر ارڻجي |
پوءِ |
امان ھاڻي دير نہ ڪريو، ھاڻي اوھان جي وس آھي، متان |
8914 |
DYNT.utf |
وري ننھڻس دلاسا ڏيئي بس ڪرايس. انھيءَ طرح |
پوءِ |
`نبم نان، صحت جان.' آڻي اسان کي ھتي رلايو اٿس.'' پر |
8915 |
DYNT.utf |
وري ٻئيءَ جي ڪم جي لظرداري رکندو ھو ۽ باقي |
پوءِ |
جي وڻن جي سنڀال ۽ چمنن ۽ ٻارن جي ڀڃگھڙ ڪندو ھو. |
8916 |
DYNT.utf |
وري ٽيئي ڄڻيون اچي صفي ۾ ويٺيون ۽ ھيڏي |
پوءِ |
|
8917 |
DYNT.utf |
وري ڪا ٻي صلاح ڪنداسين.'' |
پوءِ |
جاچ ڪندس؛ اميد آھي تہ ڪو پتو ڪڍي ڏينداسين، نہ تہ |
8918 |
DYNT.utf |
ويچارو پھريان ڏينھن تہ زال کي ياد ڪري پيو |
پوءِ |
ھئي؛ اھو گھر برابر علي رضا جو ھو. ماءُ جي آئي کان |
8919 |
DYNT.utf |
ويھي زينت بانوءَ ساڻ پنھنجي وڏائيءَ ۽ |
پوءِ |
|
8920 |
DYNT.utf |
ويٺو ڳڻتي ڪرڻ تہ ھن جو مطلب ڇا ھوندو، ۽ |
پوءِ |
ڪنھن ڌي لکيو. سلطان تہ خط پڙھي کڻي کيسي ۾ وڌو؛ |
8921 |
DYNT.utf |
وٽن نشانيءَ طرح رھندي آئي. |
پوءِ |
تصوير ڪڍائي. اھا ساري ڪٽنب جي تصوير ورھين تائين |
8922 |
DYNT.utf |
وڃي سڀ صفي ۾ ويٺيون. مايون ٻيءَ ھڪڙي کٽ |
پوءِ |
فتح علي خان جي گھر لٿي. ھوءَ گھر جي ڀاتين سان ملي، |
8923 |
DYNT.utf |
ھلڪي ھلڪي ڪم تي رکيائونس. سندس ٻار جي سنڀال |
پوءِ |
ڪرايائونس، جنھنڪري ھٿ ئي لڦن سان ڀرجي پيس. |
8924 |
DYNT.utf |
ھن جا واقف ٿيا ھئا تن وٽ اچڻ لڳو، ھنن جي |
پوءِ |
لڳو. جيڪي مسلمان سکر ماڻھو پڻس جا واقف ھئا، ۽ جي |
8925 |
DYNT.utf |
ھن خيال ڪري ڏٺو تہ اھي سوکڙيون بابي مرحوم |
پوءِ |
مان ھڪڙي يا ٻنھي کي پنھنجي ڌيءُ وٽ کڻي ڇڏي، پر |
8926 |
DYNT.utf |
ھن علي رضا کي اميريءَ جي وڏي درجي تي آندو |
پوءِ |
انھيءَ تعريف ڪرڻ کان |
8927 |
DYNT.utf |
ھن کي خبر پئجي سگھي تہ ڪھڙي سال ۾ اھا ايران |
پوءِ |
تاريخن پڙھڻ مان معلوم ٿيو ھوس، تنھن جي ڀيٽڻ کان |
8928 |
DYNT.utf |
ھن کي دڳ لائي موٽي آئي. |
پوءِ |
ھليون. ڪوھ کن تائين چور جي سس بہ زينت سان ويئي، |
8929 |
DYNT.utf |
ھن کي سمھڻ جي جاءِ ڏنائون، جا پئجي رھي. |
پوءِ |
کان بہ ھنن ٻہ-ٽي ڳالھيون ھيڏي ھوڏي جون پچيون، |
8930 |
DYNT.utf |
ھن کي ھڪ سؤ رپيا انگريز سرڪار مان پينشن |
پوءِ |
۽ عزت وارو مائھو ھو. ٽالپرن جي مڪومت وئي کان |
8931 |
DYNT.utf |
ھن کي ڏسي گھر جا جيڪي ٻہ-چار ڀاتي ھئا، سي |
پوءِ |
جي نالي مون ڳالھ ڪئي، سا اجھا خدا کڻي آندي آھي.'' |
8932 |
DYNT.utf |
ھن ويچاريءَ کي اندر روانو ڪري پاڻ ھليو |
پوءِ |
ھن کي اتي آڻي ڪڍيو ھو ۽ اڳ ۾ اندر وڃي سمجھائي آيس، |
8933 |
DYNT.utf |
ھن ويھي اتي ماءُ کي اھو قصو ٻڌايو، جو ٻڌي |
پوءِ |
لکيو ھو. اھو مون پڙھيو آھي، آءُٗ ٿو تو کي ٻڌايان.'' |
8934 |
DYNT.utf |
ھنن کان پگھار وٺي موڪلايائين، ھفتي جي |
پوءِ |
بہ علي رضا مھيني جي بڇاڙيءَ تائين ماڻن رھيو. |
8935 |
DYNT.utf |
ھنن کي گھمڻو ڦرڻو ۽ کلڻو ڳالھائڻو ٿيندو |
پوءِ |
باغ ھو، جنھن ۾ شام جو مجلس جي ڪم لھڻ کان اڳي يا |
8936 |
DYNT.utf |
ھو لھي پيا ۽ گاڏي واري کي اڳواٽ پئسا بہ |
پوءِ |
سو ھڪڙي گاڏي ڀاڙي ڪري ميمڻ محلي تائين تہ گڏ آيا، |
8937 |
DYNT.utf |
ھو وري آيو؛ اچي ظاھر ڪيائين تہ ``اندر وڃڻ |
پوءِ |
نہ ۽ اندر وڃڻ جو ڪو اپاءُ آھي يا نہ. اٺن ڏينھن کان |
8938 |
DYNT.utf |
ھوءَ پنھنجي مڙس علي رضا جي پڇا ڪرڻ لڳي. |
پوءِ |
کان پڇي پڪ ڪئي، تہ ڦول گلي برابر اھا آھي. پڪ ڪري |
8939 |
DYNT.utf |
ھي بہ مرندا جھرندا، بتيلي تي چڙھي وڃي ڪناري |
پوءِ |
ٻيو چارو ڪونہ ٿيو. ماڻھو تہ ٻيا سڀ لھي ويا ھئا، |
8940 |
DYNT.utf |
ھيءُ ڏک بہ ٿيس تہ ``جڏھن ٻي زال پرڻيو آھي، |
پوءِ |
تنھن سان نيٺ ملڻ جو وقت نزديڪ اچي ٿيو آھي، پر |
8941 |
DYNT.utf |
ھيڏو سارو يار گھر ۾ ويھارڻ مون کي ڏکيو |
پوءِ |
تہ اصل ڊڀوريون آھن، وڌندي ويرم ڪالہ ٿيون ڪن؛ |
8942 |
DYNT.utf |
ھٿ وس خدا جي آھي.'' |
پوءِ |
سعيو ڪريان، تنھن کان وڌ تنھنجي حامد لاءِ ڪنديس، |
8943 |
DYNT.utf |
ھڪٻئي کي ڏيئي سڱھجي ٿو. |
پوءِ |
بہ ڪين ٺھرائجي. وڌيڪ جيڪي ڏيڻو ھجي، سو شاديءَ کان |
8944 |
DYNT.utf |
ھڪڙا ٽي ڄڻا انھيءَ گھر ۾ آيا، جن سان ھيبت |
پوءِ |
انھيءَ حال ۾ ھن کي ڏينھن جا اڍائي ڪ ٽي پھر گذريا. |
8945 |
DYNT.utf |
ھڪڙي ھنڌ ھڪڙي پوشاڪ ٿا ڍڪين، ٻئي ھنڌ ٻي |
پوءِ |
جتي ڪٿي جي رسم. جھڙيءَ طرح مسلمان سڀيئي مسلمان، |
8946 |
DYNT.utf |
ھڪڙي ڏينھن ماني کائي، پاڻ ۾ ودھي صحبت ڪيائون، |
پوءِ |
ڏسڻ جھڙيون جايون ھيون، سي ھن کي گھمائي ڏيکاريون. |
8947 |
DYNT.utf |
ھڪڙي-ھڪڙي مضمون تي واري سان گفتگو ڪندي |
پوءِ |
مختصر طرح جدا جدا مضمونن جي ياد داشت پاڻ وٽ رکي، |
8948 |
DYNT.utf |
ٺھي ويا. |
پوءِ |
ھئا، جو ھو پھريون ڀيرو ايڏي سفر تي نڪتو ھو، پر |
8949 |
DYNT.utf |
ٻنھي کي جٺين جو گذران ڪرڻو پوندو.'' |
پوءِ |
منجھ بہ پاڻ ۾ خوش رھندا ايندا ۽ جي ٻيءَ طرح تہ |
8950 |
DYNT.utf |
ٻہ-ٽي ڏينھن آرام ورتو ھئائين، تنھنڪري |
پوءِ |
ھوس. اھائي جاءِ ھئي، جتي مائٽن جي ڌار ٿيڻ کان |
8951 |
DYNT.utf |
ٻيئي ھڪٻئي کي چنبڙي ويا ۽ اوڇنگارون ڏيئي |
پوءِ |
۽ بيحجاب ٿي ھيترن جي اڳيان ھن کي چميون ڏيڻ لڳو. |
8952 |
DYNT.utf |
ٿبڻي آھي، ھڪڙي-ٻن ڏينھن ۾ ڪين ايندي. تنھنڪري |
پوءِ |
ڪيائين تہ اھا خرابي جي ھوندي، تہ گھڻن ڏينھن ڪان |
8953 |
DYNT.utf |
ٿورو ٿورو ٿي اچي رنڊيبازيءَ جي عادت پيس، |
پوءِ |
۽ ٻين سان ڪڃرين ۽ رنگيلين جي حاضري ڀرڻ لڳو، |
8954 |
DYNT.utf |
ٿورو ٿورو ڪري پاڻ بہ بندوق ھٿ ڪيائين، ۽ |
پوءِ |
تن سان گڏ اڪثر آچر جي ڏينھن شڪار تي پيو ويندو ھو. |
8955 |
DYNT.utf |
ٿورو ٿورو ڪري ڪجاوا ڇڏي، ڏوليءَ ۾ چڙھڻ |
پوءِ |
رسم بہ انھن جي تي ھلندا ھئا. صاحبيءَ وئي کان |
8956 |
DYNT.utf |
ٿوريءَ دير تائين ليٽي ڳڻتيون ڪرڻ لڳي، |
پوءِ |
|
8957 |
DYNT.utf |
ڀلي پنڌ تمام ٿورو ھجي تہ بہ جتي ڪجائي جي |
پوءِ |
قنات ۽ پوش واري ڪجائي کان سواءِ ڪين نڪرندا ھئا، |
8958 |
DYNT.utf |
ڀلي علم ماڻھن جي وچ ۾ ھجي. |
پوءِ |
ھيٺ ڪيڏي ايندي ويندي، اھا ڄڻ تہ پردي سان آھي، |
8959 |
DYNT.utf |
ڀلي ڪوٽن ۾ ويٺي ھجي. پر جنھن زال کي مڙس |
پوءِ |
يا ڪي اجايا پير کڻندي، انھيءَ چئبو تہ پردو ڇڏيو، |
8960 |
DYNT.utf |
ڄاڻان ٿي تہ اھڙي اجائي بندوبست ڪري اسان |
پوءِ |
تنھنجو آھي، مگر زينت بانوءَ جي ڳالھين ٻڌڻ کان |
8961 |
DYNT.utf |
ڇا سھي. ڪري سگھندو. خدا ڪندو تہ سڀ خير ٿيندو.'' |
پوءِ |
آھي، ڪو نالو ڪو نشان. ڪنھن کي کڻڪئي ڪانہ ھوندي تہ |
8962 |
DYNT.utf |
ڇوڪرين جو امتحان ورتائون. تنھن کان پوءِ |
پوءِ |
|
8963 |
DYNT.utf |
ڇَھين-ستين ڏينھن پاڻ بہ دم ڏنانين. ھنن |
پوءِ |
ھي تازو زال جو ڏک، تنھن ماري وڌس. زال جي مئي کان |
8964 |
DYNT.utf |
ڇڏائي ويس، تڏھن بہ مناسب سوداگري ڪري، |
پوءِ |
کان پوءِ بہ ھو اتي رھندو آيو، ۽ اگرچ اڳيون اوج |
8965 |
DYNT.utf |
ڏي خوش ٿيو. ھيءُ بہ پنھنجي نُونھن منڊم |
پوءِ |
گڏ رھيو. ھو پنھنجي پيءُ-ماءُ کي گھڻن ڏينھن کان |
8966 |
DYNT.utf |
ڪارچوب ڪڍي ويھي ھڪڙي ٽوپي ڀرڻ لڳي. پوءِ |
پوءِ |
موجب صبح جا ٻہ - ٽي ڪلاڪ لکڻ پڙھڻ جو ڪم ڪيائين، |
8967 |
DYNT.utf |
ڪارچوب ڪڍيو. مائي شھربانو ويئي وھنجڻ، |
پوءِ |
ڏبنھن ٿيو، پھر سوا سج چڙھيو؛ زينت بانو قرآن پڙھي |
8968 |
DYNT.utf |
ڪبي. جي اسان جو بندوبست پورو ھوندو تہ ڪنھن |
پوءِ |
ٿي تہ بس، نہ تہ وري ترار سان مارڻ جي يا ڪا ٻي رٿ |
8969 |
DYNT.utf |
ڪنوار جي گھر اچي، ڪنوار سان ھڪ کَٽ تي ذري |
پوءِ |
زالن ۾ ٿيندا آھن سي بند رکجن. رڳو گھوٽ نڪاح کان |
8970 |
DYNT.utf |
ڪو شھر ڪان ٻاھر زمين جو ٽڪر ھٿ ڪري، وڃي |
پوءِ |
ڪارخانو مچايو ويٺو آھي. ڪي ڏينھن ھلي اتي رھون، |
8971 |
DYNT.utf |
ڪيئن ڳالھ ٿيندي؟'' |
پوءِ |
جي ھنن سيٺ جھڙي مڙس سان اڳئي ھائو کئي ھوندي، تہ |
8972 |
DYNT.utf |
ڳڻتي واڌو ٿيس، جو ڀانيائين تہ منھنجي مڙس |
پوءِ |
ھو- ھو کٽڻ ڪمائڻ وارو ھو ۽ جوان ھو، سڙس مئي کان |
8973 |
DYNT.utf |
ڳڻڻ ضروري آھي، سا ڳتڻ ڳڻي پوءِ توکي جواب |
پوءِ |
چوان. مون چيو تہ اھڙن ڪمن جي لاءِ خيال ڪرڻ ۽ اڳ - |
8974 |
DYNT.utf |
اھڙو ڪونہ بچيو، جو سندس نالو نشان ظاھر |
پوئتي |
فتح خان مرحوم جو گھر سڄوئي ويران ٿي ويو. باقي |
8975 |
DYNT.utf |
بہ ڪانہ ڪيائون. |
پوئواري |
ڊوڙائي رستو ڏيئي آٿي ھليا، ۽ ويچاريءَ زينت جي |
8976 |
DYNT.utf |
وارو ڪونہ پيدا ٿيو، تڏھن وري مڙس ڏي ٻيا |
پوئواريءَ |
ٿورا ڏينھن ڏٺائين، جڏھن ڪو |
8977 |
DYNT.utf |
سان واسطو ڪونہ رکيائين، تنھنڪري سندس عزيزن |
پوئيوارن |
پڪ ھيس تہ سندس پيءُ سانگي سان سنڌ ۾ ويھي ويو ۽ |
8978 |
DYNT.utf |
آگبوٽ اچي بمبئيءَ پھتو. گھڻائي ماڻھو آگبوٽ |
پوءِ، |
ٻئي ڏينھن ٻنپھرن کان |
8979 |
DYNT.utf |
پوءِ سڌي ھلي وڃ. ھن ويچاريءَ ايئن ڪيو. گھٽي |
پؤ، |
آھي، سو ھتان ھيءَ گھٽي ڏيئي وڃي ڀينڊي بازار ۾ |
8980 |
DYNT.utf |
جو چڱي موچاري پيدائش ھتي بہ پيئي ٿيندي.'' |
پئو، |
ٻين صلاح ڏنين تہ ``جي ٿي سگھيوَ تہ پاڻ بہ سنڌ ۾ رھي |
8981 |
DYNT.utf |
زينت بالو پنھنجي منھن گھڙيءَ تائين ويھي |
پوءِ، |
ھن جي وئي کان |
8982 |
DYNT.utf |
آھي. ائين ڪندي ڪندي تہ نينگريءَ جي ھيڏي |
پئي |
چيو تہ ``اھو سچ آھي بختاور، مگر اھڙي بہ ڪانہ اچي |
8983 |
DYNT.utf |
آھي. ھنن سان ڪريو ھا تہ پنھنجن مان ٻانھن |
پئي |
عايءَ جي شادي ڪيئن ٿيندي؟ اڄ تہ رڳو ڏي وٺ لڳي |
8984 |
DYNT.utf |
آئي. |
پئي |
تنھن کي ھن جي شڪل شباھت ۽ ھن جي يتيمي ڏسي مٿس ڪھل |
8985 |
DYNT.utf |
آئي. |
پئي |
وانگي ٻاھر نڪتل ڏٺو ٿي، جتان ٿوري روشنائي بہ |
8986 |
DYNT.utf |
آيا ويا، وچين وچين جي مھل ھئي. زينت بانو |
پئي |
ماڻھو گھڻائي |
8987 |
DYNT.utf |
آيو، اھڙي جلديءَ سان اڳتي ھليو ويو. |
پئي |
تہ آگبوٽ پري وڃي نڪتو ۽ جھڙي جلديءَ سان ھليو |
8988 |
DYNT.utf |
اتي پاڻيءَ ۾ ٽُلڪي، ۽ لھرن تي لڏي. جڏھن |
پئي |
صبح ٿيڻ ۾ باقي جيڪي ٻہ-ٽي ڪلاڪ ھئا، سي ھوءَ |
8989 |
DYNT.utf |
اچيس، نہ ھنن جي ٻولي برابر سمجھي سگھي، |
پئي |
لاجواب ٿي؛ ٻيو وري ھندستاني برابر ڳالھائڻ نہ |
8990 |
DYNT.utf |
اشارن ۽ پرولين ۾ ھڪٻئي سان انھيءَ خرفناڪ |
پئي |
رضا جي لاءِ منتظر ويٺا ھئا. ڪن پئي ساني کاڌي، ڪن |
8991 |
DYNT.utf |
افسوس ڪيو. سڀني پئي ھنن جي تعريف ڪئي ۽ ھنن |
پئي |
ھنن کان موڪلائڻ ۽ ھنن کي آپڙائڻ لاءِ آيا. سڀڪنھن |
8992 |
DYNT.utf |
انھن ڏي وڃڻ جا وجھ ڳوليندي ھئي. ٻہ-ٽي ڀيرا |
پئي |
ھوندي بہ پنھنجن مٺن عزيزن کي وساريو ڪين ھنائين. |
8993 |
DYNT.utf |
ايندي ھئي. آھا ھاڻي پيءُ - ماءُ کي منٿون |
پئي |
سي اچي محبوب عليءَ وٽ رھڻ لڳا، تڏھن ھوءَ بہ وٽن |
8994 |
DYNT.utf |
اٿئي.'' |
پئي |
فوجدار چيو تہ ويھ، خوش ٿي ويھ، اھا کٽ |
8995 |
DYNT.utf |
بورچيخاني ۾ رکياٿين، مائي شھربانو، سرائي |
پئي |
ٻھاري سھاري ڏيئي بس ڪئي ھئي، ۽ ٿانوَ ٿپو مَلي |
8996 |
DYNT.utf |
بوڙي آھين، تو سان کلي ڳالھائي ڍؤ تہ ڪريان.'' |
پئي |
بہ ذري تاٺين تہ اچي منھنجي ڀر ۾ ويھ. صبح کان وٺي |
8997 |
DYNT.utf |
پچايائون، تيئن اوڏي موٽڻ جو شوق زيادہ |
پئي |
ڏکن ۾ گذريل ڏينھن ياد پوندا آھن. سو جيئن اھي خيال |
8998 |
DYNT.utf |
پھہ پچائيندي ھئي. انھن ڳڻتين کائيندي بہ |
پئي |
بختاور سان ڳالھہ چوريندي ھئي، نہ تہ پنھنجي منھن |
8999 |
DYNT.utf |
پئسو-پنجڙ ڇِلُ ڇيتير گڏ ڪندي ھئي، سو بہ |
پئي |
ماڻس کي سندس شاديءَ جي ڳڻتي ھئي؛ انھيءَ لاءِ |
9000 |
DYNT.utf |
پيو، ھن نينگر جا مھانڊا بہ مون کي پنھنجن |
پئي |
ھي ڪھڙو رنگ؟ آھي تہ بيشڪ زينت؛ مون کي اڳيئي شڪ |
9001 |
DYNT.utf |
پڙھيائين، ۽ واڪا ڪيو پئي رنائين. يا وري |
پئي |
ياد ڪيو پئي ڳريو، ۽ ذري ذري زال جي ھٿ جا لکيل خط |
9002 |
DYNT.utf |
چيائين `انڌو گھري اللّھ کان ٻہ اکيون' پر |
پئي |
زينت بانو تہ پڪي ھئي. دل ۾ تہ گھڻوئي خوش ھئي، ۽ |
9003 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``اڃا تہ اوھان سان منھنجي روزي لکيل |
پئي |
جو مڏئي وٽان آگبوٽ لنگھندا آھن.'' پر زينت بانو |
9004 |
DYNT.utf |
چيو تہ ``مائي، لکڻ پڙھڻ واري ٻانھن بہ ھڪڙي |
پئي |
اتي مريم وچ ۾ |
9005 |
DYNT.utf |
چيو؟'' |
پئي |
ٻڌو ڪين ھئي تہ انھيءَ ڏينھن حامد چرچن ۾ ڇا |
9006 |
DYNT.utf |
چڙھيا، ڪي پنھنجن سنگتين ۽ عزيزن کي وٺڻ |
پئي |
ڪيو. ڊونڊيون آگبوٽ کي وڪوڙي ويون؛ ڪي پئي لٿا، ڪي |
9007 |
DYNT.utf |
خرچيو، تڏھن بہ اپت خرچ کان گھڻو مٿي ٿي |
پئي |
ھيون، تن جي سک-سھنج تي ھنن وقت بوقت پئسو زيادہ |
9008 |
DYNT.utf |
خيال ڪيائين تہ ھن کي وري بمبئيءَ موڪليان، |
پئي |
کي پوريءَ طرح تعليم ڏيڻ لاءِ وقت ڪونہ ٿي مليس سو |
9009 |
DYNT.utf |
دل ۾ لڳا، جيئن تہ ھي ماڻھو ڪٿي ڪو ڏٺو ھجين، |
پئي |
کي سڃاڻن. انھيءَ ھوندي بہ ھنن کي ھن جا ڪي مھانڊا |
9010 |
DYNT.utf |
رکيائون تہ شل وري بہ موٽي ھتي ايندا. گھڻا |
پئي |
جي بھتريءَ لاءِ دعائون پئي ڪيائون ۽ اھي آميدون |
9011 |
DYNT.utf |
رلي، جنھن ۾ ھن قيد بہ ڪاٽيو ھو؛ تنھن ۾ ھي |
پئي |
جنھن ۾ سندس زال زينت بانو ڪيترا ڏينھن دربدر ٿيو |
9012 |
DYNT.utf |
رنائين ۽ سڀني دعائون ڪندي دم ڏنائين. |
پئي |
ھوندي ھيس، جو مرڻ مھل بہ زينت بانوءَ کي باد ڪيو |
9013 |
DYNT.utf |
رنائين. سڌريل، جي کريل، تہ بہ نيٺ اولاد |
پئي |
پت جا سور گھڻا ھئا پر ھاڻي تہ انھيءَ ساڳي لاءِ |
9014 |
DYNT.utf |
رنائين. يا وري سندس ڪپڙا گنديون کنيو، منھن |
پئي |
ذري زال جي ھٿ جا لکيل خط پئي پڙھيائين، ۽ واڪا ڪيو |
9015 |
DYNT.utf |
رُنو. چوندا آھن تہ ھن دنيا ۾ ڏک ايندا آھن، |
پئي |
ويچاريءَ پنھنجي قٽل نصيب تي |
9016 |
DYNT.utf |
رھي آھيان ۽ وري اتان نڪتي آھيان تہ شايد |
پئي |
ھو ٻڌ ندو تہ آءُٗ ڪھڙن ڪھڙن خراب ماڻھن جي چنبن ۾ |
9017 |
DYNT.utf |
رئڻ آيو. وري جا رات آئي، سا بہ ھنن روئڻ-پٽڻ |
پئي |
جو روئڻ-پٽڻ ڏسي، پاسي ۾ جيڪي ويٺل ھئا، تن کي بہ |
9018 |
DYNT.utf |
روئندي ھئي. نڪي نڪري ڪنھن ٻي پاسي وڃي سگھندي |
پئي |
گذريل ڏينھن ياد ڪيو ۽ پٽ جو ھاڻوڪو حال ڏسي رت |
9019 |
DYNT.utf |
ساني کاڌي، ڪن پئي اشارن ۽ پرولين ۾ ھڪٻئي |
پئي |
اوطاق وارا ڪرد علي رضا جي لاءِ منتظر ويٺا ھئا. ڪن |
9020 |
DYNT.utf |
سڪي، جي ھن کي مئو سھسائي ويٺا ھئا، تنھن |
پئي |
ڏني. زينت بانو گھڻن ڏينھن کان مائٽن جي منھن لاءِ |
9021 |
DYNT.utf |
شڪ پيس. ڏٺائين تہ ھڪڙيءَ منجھان ھيتري خراري |
پئي |
ھلت اھڙو ڪڪ ڪيو ھوس، جو ٻيءَ شادي ڪرڻ کان اڳيئي |
9022 |
DYNT.utf |
کاڌا. پٽ ڄمڻ ڪري زينت توڙي فضل محمد جي گھر |
پئي |
ٿيڻ مھل ھن کي پيٽ ھو. ويچاريءَ ھيترا ڌڪا پيٽ سان |
9023 |
DYNT.utf |
کاڌو تہ ناحق منڊم سان ھٿ اٽڪايو ھوم. |
پئي |
جو گذارو اھڙي مزي سان ٿيڻ لڳو، جو محبوب علي افسوس |
9024 |
DYNT.utf |
کذاريائون. |
پئي |
بندوبست تمام چڱي دستور پئي ھليو ۽ خوشيءَ ۽ سک ۾ |
9025 |
DYNT.utf |
گذاريو. ھاڻي پيءُ ۽ ڀاءُ تہ ڀڄي ويا، باقي |
پئي |
ڏينھن اڳي ھن پنھنجي پيءُ ماءُ ۽ ڀاءُ سان گڏ خوش |
9026 |
DYNT.utf |
گذاريو. ھينئر علي رضا کي بک ڪانہ ھئي. مگر |
پئي |
انھيءَ طرح ٻہ-ٽي مھينا ھنن سڀني گڏجي |
9027 |
DYNT.utf |
گذاريئي ۽ ھتي ڪيئن اچي پھتينءَ؟'' |
پئي |
تہ تون ٻڏي ڪيئن پچينءَ؟ ھيترا ڏينھن ڪٿي ڪيئن |
9028 |
DYNT.utf |
گھميو. ڀانيائين تہ ٻئي ڪنھن کان ڏس پڇان، |
پئي |
سپاھي ترار سان مليس، جو شھر ۾ نظر داريءَ لاءِ |
9029 |
DYNT.utf |
لاٿائون. ويچاريءَ زينت کي بہ دل ۾ آيو تہ |
پئي |
تي چڙھي آيا ۽ پنھنجن ڄاڻن سڃاڻن کي ڳولي ھٿ ڪيو |
9030 |
DYNT.utf |
لکيائين. |
پئي |
تنھنڪري انھيءَ پاسي جو خيال ڇڏي، رڳو علي رضا ڏي |
9031 |
DYNT.utf |
لکي، ۽ خدا کي سوال پئي ڪيائون تہ ڪا جلد |
پئي |
ٿي ڏنس، ۽ اڪثر ٻئھي ھڪٻئي کان جدا رھڻ جي شڪايت |
9032 |
DYNT.utf |
لگا؛ امان زينت! ٻڌاءِ تہ سھي، تہ تون ٻڏي |
پئي |
پئي پيو، ھن نينگر جا مھانڊا بہ مون کي پنھنجن جا |
9033 |
DYNT.utf |
لٿا، ڪي پئي چڙھيا، ڪي پنھنجن سنگتين ۽ عزيزن |
پئي |
سڻائو لنگر ڪيو. ڊونڊيون آگبوٽ کي وڪوڙي ويون؛ ڪي |
9034 |
DYNT.utf |
لڳن. پر ھنن جي عزازت رڳو ھڪ گھر سان ھئي، |
پئي |
جتي عمر ساري گذاري ھئائون، اُتان نڪرڻ بہ اھنجو |
9035 |
DYNT.utf |
مليائين ۽ ھنجون پئي ھاريائين. |
پئي |
پئي رنائين. يا وري سندس ڪپڙا گنديون کنيو، منھن کي |
9036 |
DYNT.utf |
موڪلايائون، ۽ دعا گھريائون، ۽ اھو دلاسو |
پئي |
داخلا جو ڪتاب پيءُ جي حوالي ڪيائون ۽ پيرين |
9037 |
DYNT.utf |
موڪلايائين، ۽ پنھنجي زال جي پارت ڪيائينس. |
پئي |
جي مھل، ھو ھلڻ لاءِ تيار ٿيو. پھرين ماءُ کي پيرين |
9038 |
DYNT.utf |
مٿا ھنيائين تہ سکرن مان ٻانھن وٺي، آءُٗ |
پئي |
بہ ھيس، تہ بہ ڇوڪريءَ جي تعريف ٻڌي، وڏ گھري ڄاڻي، |
9039 |
DYNT.utf |
مٿن ٺٺوليون ڪيون پر تڏھن بہ ھنن، انھن جي |
پئي |
زور ڪري عمل ڪيائون. اگرچہ گھڻن ماڻھن تہ منھن تي |
9040 |
DYNT.utf |
ولايت ۾ پھچايس. ٿوري عرصي ۾ ھي مشھور ٿي |
پئي |
جي مدد پريندي کان پيءُ جي ھيس، جنھن ھيستائين |
9041 |
DYNT.utf |
ويچار ڪيو تہ عزت بي جي مرڻ کان پوءِ پاڻ |
پئي |
ھوڏي وري زينت بانوءَ دل ۾ |
9042 |
DYNT.utf |
ويندي ھئي، مگر رھندي انھيءَ محلات جي ھڪڙي |
پئي |
۾ اصل فتنہ خانم ڏي ڪين ويندي ھئي. پر پوءِ اڪثر |
9043 |
DYNT.utf |
ھاريائين. |
پئي |
ڪپڙا گنديون کنيو، منھن کي پئي مليائين ۽ ھنجون |
9044 |
DYNT.utf |
ھليا. |
پئي |
تہ ٽيئي ڄڻا ننڊ ۾ پئجو ٿي ويا، ۽ ڏاند پاڻھي ئي |
9045 |
DYNT.utf |
ھليو ۽ خود مختاريءَ ڪري بيپرواھ ٿيو ويٺو |
پئي |
ھو، اگرچہ ھو اتي تمام خوش ھو ۽ سندس ڪم ڪار چڱو |
9046 |
DYNT.utf |
ھليو ۽ خوشيءَ ۽ سک ۾ پئي کذاريائون. |
پئي |
انھيءَ طرح ھنن جو خانگي بندوبست تمام چڱي دستور |
9047 |
DYNT.utf |
ھليو. ھن کي پنھنجي پياري زال زينت بانو |
پئي |
علي رضا جو خانگي بندوبست بہ اڳي جھڙو چڱو |
9048 |
DYNT.utf |
ھليو، جو آسپاس وارا حيران ھئا تہ ھي الائجي |
پئي |
کان پوءِ بہ ھنن جو ڪارخانو اندران ئي اندر اھڙو |
9049 |
DYNT.utf |
ھليو، گھڻي معرفت شھر ۾ ٿي ويئي ھيس. پئسو |
پئي |
علي رضا جو ڪم چڱيءَ طرح |
9050 |
DYNT.utf |
ھليو، ۽ ھر طرح جو سڌارو ملڪ ۾ پئي ٿيو. وري |
پئي |
ڪيترا ڏينھن حڪومت جو سارو ڪارخانو سالت ۽ صلح سان |
9051 |
DYNT.utf |
ھنن جي تعريف ڪئي ۽ ھنن کي آئندي جي بھتريءَ |
پئي |
کي آپڙائڻ لاءِ آيا. سڀڪنھن پئي افسوس ڪيو. سڀني |
9052 |
DYNT.utf |
ھنن سان بہ ٺھي ويئي، سندن گھر-ڀاتي ٿي ويئي. |
پئي |
ملندي ھيس، انھيءَ کان گھٽ ھتي بہ نٿي مليس. ڏينھَن |
9053 |
DYNT.utf |
ھنيا، ۽ اوير سوير سوکڙيون سڙيون پيو سوڪلندو |
پئي |
۽ ٻين پاسي ھوندا ھئا؛ تنھن پنھنجي پٽ جي لاءِ مٿا |
9054 |
DYNT.utf |
ھونديس. |
پئي |
تي پيٽ پيئي پاريندس، پر انھن عذابن کان ڇُٽي |
9055 |
DYNT.utf |
ھئي - ڀلا ھن جو ڇٽل روح جو آھي! ھائي مائي |
پئي |
جو دعاگو آھي. الھيءَ ڳالھ جي ھن کي اڳيئي خبر |
9056 |
DYNT.utf |
ھئي، تنھنڪري ھن فقير ۽ فقير ياڻيءَ جي مھرباني |
پئي |
۽ اڳيان شھر ۾ بہ سندس لاءِ ڪا جاءِ ٺھي ٺڪي ڪانہ |
9057 |
DYNT.utf |
ھئي، سا اڏامي ويئي؛ وري اچي ويچاري سنڌي |
پئي |
۽ ھندستاني ٻولي، جا ڪن ڏينھن کان اچي سندن وچ ۾ |
9058 |
DYNT.utf |
ھئي، سا لنگھي اوتاري ۾ آئي ۽ اچي مٽن مان |
پئي |
ھيءَ ويچاري ٿڪجي |
9059 |
DYNT.utf |
ھئي، ۽ پاسو ڏيو ھلي آئي، تنھن کي آڻي ھن |
پئي |
پر زينت بانو، جا ھاڻي ورکائي اچي ڀينڊي بازار ۾ |
9060 |
DYNT.utf |
وئي، پر ڏينھن ڏٺو ھو، چارو لڳو پيو ھو، |
پئي |
انھي ڏس تي زينت آٿي ھلي. اگرچ جھنگ مان ھيکلي |
9061 |
DYNT.utf |
ٻڌائين. |
پئي |
خيال ئي ڪوٺہ ھو، تنھنڪري چپ کڻي ڪيائين، ماٺ ڪمو |
9062 |
DYNT.utf |
ٿيو آھي، انھيءَ لاءِ تہ لھرايل وقت تي الھيءَ |
پئي |
ھيتري ڳالھ معلوم ٿي تہ انھيءَ تھخاني ۾ باروت گڏ |
9063 |
DYNT.utf |
ٿيو. وري خوشمزاج ملنساز ۽ خليق اھڙو جو |
پئي |
سالت ۽ صلح سان پئي ھليو، ۽ ھر طرح جو سڌارو ملڪ ۾ |
9064 |
DYNT.utf |
ٿي، پر سندس آشنا ۽ سندس زال جا مائٺ بہ گھڻو |
پئي |
گذارڻ لڳو، انھيءَ خوشيءَ کان ھن جي دل تہ باغ باغ |
9065 |
DYNT.utf |
ٿڌا ساھ کنيائين ۽ آٿلي پٿلي. مريم جا ويجھو |
پئي |
ھڪڙي ڀيري رات جو جان بيبي جي ننڊ اچي قٽي، |
9066 |
DYNT.utf |
ڀانيائين تہ اجھا ٻڏيس، پر اڃا ڏينھن ھئس. |
پئي |
۽ اڪيلائي! ساھ مُٺ ۾ ڪيو پيئي ھئي. سڀڪنھن لھر ۾ |
9067 |
DYNT.utf |
ڏينھن ڳڻيا، تہ ڪڏھن بند مان نڪرنديس. آخر |
پئي |
ھن ويچاريءَ |
9068 |
DYNT.utf |
ڏٺا. سگھوئي شھر جي عمارتن منھن ڪڍيو، ۽ |
پئي |
ٽپڙ ٽپڙ ٽاڙي ٻڌڻ لڳا، جو پري کان بمبئيءَ جا جبل |
9069 |
DYNT.utf |
ڏٺي، ايندي سان مائيءَ کي ۽ علي رضا کي مبارڪ |
پئي |
وٺي مريم سگھوئي پٺتي موٽي. اڳيان تہ ھنن سندس واٽ |
9070 |
DYNT.utf |
ڏٺي، تنھن کي گھڻي تعظيم ڏنائون، وبھار |
پئي |
۾ گھڻوئي لتڙي ھئي، تڏھن بہ سنديس شڪل وڏ گھراڻي |
9071 |
DYNT.utf |
ڪمائي، تہ سندس پٽن مان وڏي محبوب علي باريسٽريءَ |
پئي |
علي رضا استنبول ۾ اميري |
9072 |
DYNT.utf |
ڪندي. ھاڻي پنھنجو ٻگھار ٻولائي ڇڏيوس.'' |
پئي |
بہ چڱي ڪندي ۽ ٻيو جيڪو ڪم ڪار چوندؤس، آھو بہ |
9073 |
DYNT.utf |
ڪئي تہ پئسا ججھا اٿس ۽ وڏو ماڻھو آھي، مگر |
پئي |
مھل حامد ڳالھ ڪئي تہ ڪنھن مجلس ۾ ماڻھن سندس گلا |
9074 |
DYNT.utf |
ڪئي. |
پئي |
ٿي ويو، ۽ ھن جي ايمانداري ڏسي سڀڪنھن ھن کي آفرين |
9075 |
DYNT.utf |
ڪئي، پر ھاڻ جڏھن خداتپاليٰ اھي سڀ عذر لاٿا |
پئي |
وٺي، ھونءَ ٻين جي بہ انھي ڳالھبن ڪري مون تہ `نہ' |
9076 |
DYNT.utf |
ڪئي، تنھن جي زينت بانوءَ کي خبرئي ڪانہ |
پئي |
۽ بختاور، زينت بانو جي شاديءَ بابت جا گفتگو |
9077 |
DYNT.utf |
ڪئي، تنھن مان ٿورو گھڻو شڪ اڳيئي پيو ھوس. |
پئي |
لہ ھو، اڳئين ڏينھن ماڻس سان جان بيبيءَ جا مس پس |
9078 |
DYNT.utf |
ڪئي، سي تہ ھتي نظر ۾ ئي ڪين آھن.'' |
پئي |
آھي. اھي ٻہ - ٽي جايون، جن جي پاڻ ڪالھ صبح جو رٿ |
9079 |
DYNT.utf |
ڪيا آھن، تڏھن پاڻ ڪير آھيون. ھاڻي منھن |
پئي |
آھي، نبين ولين بہ پنھنجن ٻارن جا اھڙا بندوبست |
9080 |
DYNT.utf |
ڪيائون تہ ڪا جلد اسان جي قسمت گڏ ٿئي. |
پئي |
ھڪٻئي کان جدا رھڻ جي شڪايت پئي لکي، ۽ خدا کي سوال |
9081 |
DYNT.utf |
ڪيائون ۽ اھي آميدون پئي رکيائون تہ شل وري |
پئي |
تعريف ڪئي ۽ ھنن کي آئندي جي بھتريءَ لاءِ دعائون |
9082 |
DYNT.utf |
ڪيائين. سندس مامو تہ زالن کان بہ پري ھو- |
پئي |
وري بہ زينت بانو سجاڳ ۽ چالاڪ ھئي، سڀني جي خدمت |
9083 |
DYNT.utf |
ڪڍيم، تنھن سان نيٺ ملڻ جو وقت نزديڪ اچي |
پئي |
سان منھنجي ھيتري دل ھئي، ۽ جنھن لاءِ ھيتري جاکوڙ |
9084 |
DYNT.utf |
ڳري. آخر جيڪا ڳالھ ھئي، سا سڏڪا ڀريندي |
پئي |
روئڻ لڳو. ھنن جو اھڙو حال ڏسي، ٻين ماڻھن جي دل |
9085 |
DYNT.utf |
ڳريو، ۽ ذري ذري زال جي ھٿ جا لکيل خط پئي |
پئي |
ڏک ۽ عذاب ٿي پيا. ويچارو گذريون ڳالھيون ياد ڪيو |
9086 |
DYNT.utf |
ڳڻتيون کاڌائين تہ ڪيئن ڪريان. ڪنھن ٻاھرئين |
پئي |
ليڪن اڃا دل ۾ پڪو ٺھراءُ ڪونہ ڪيو ھئائين، |
9087 |
DYNT.utf |
ڳوليو، سا ڪيوڙي جون ٻٽي ڦريون ۽ انناس رڪابيءَ |
پئي |
ھئا، ۽ بختاور جنھن زينت کي خلاصي وقت ۾ ملڻ جو وجھ |
9088 |
DYNT.utf |
. ھوءَ پاڻ بہ بُکي ھئي ۽ ٻار بہ بکيو ھوس، |
پئي |
تہ گاڏي ھڪلي ھليو ويو. زينت بانو ٻار ڪڇ تي ڪري لھي |
9089 |
DYNT.utf |
. اڄ تہ نينگرا بہ انگريزي پڙھيا آھن، سي |
پئيان |
جو وڏو بار مٿي تان لٿو، وري لڳان نينگر جي |
9090 |
DYNT.utf |
ڪاھي اچي ڪنڌ تي ڪڙڪندا آھن؛ سو سچ آھي. اڃا |
پئيءَ |
چوندا آھن تہ ھن دنيا ۾ ڏک ايندا آھن، تہ ھڪٻئي |
9091 |
DYNT.utf |
پنھنجي ڳالھ تي آڻي بيھارين ۽ اھو عذر جوڙي |
پئي، |
خفي ٿيون ۽ ڪاوڙ ڪرڻ لڳيون، نيٺ ھنن ھٿين پيرين |
9092 |
DYNT.utf |
اچي ٻانڌاڻي ٿيو، ۽ ڏھاڻي پنھنجي ڀنگ گھوٽيندو |
پِي |
پٺيان ڀنگ جو سواد وٺڻ لڳو ۽ اوبر سوبر جو چڪو پِي |
9093 |
DYNT.utf |
پِي اچي ٻانڌاڻي ٿيو، ۽ ڏھاڻي پنھنجي ڀنگ |
پِي |
جي پٺيان ڀنگ جو سواد وٺڻ لڳو ۽ اوبر سوبر جو چڪو |
9094 |
DYNT.utf |
گلدستا وٺي، موڪلائي ويا. اسڪول جي انھيءَ |
پِي |
جو امتحان ورتائون. تنھن کان پوءِ سڀيئي چاءِ |
9095 |
DYNT.utf |
آھن، ٻاھر جا ڪم تہ بگيڙيا اٿن ھاڻ وري اندرين |
پيا |
ھئا ۽ چوندا ھئا تہ ``ڇوڪرا انگريزي پڙھي کَري |
9096 |
DYNT.utf |
اچون، تون الائجي ڪھڙي ڏينھن اسان جي گھر |
پيا |
ڏنائين، ۽ چيالينس تہ ``امان، اسين تہ تنھنجي گھر |
9097 |
DYNT.utf |
ايندا ويندا. |
پيا |
ٿيو، جو ڄاتائون تہ پنھنجن مان بہ ڪي آھن، جي ھن وٽ |
9098 |
DYNT.utf |
ايندا ھئا، تن جي ڪري سو ھو ڏاڍا خوش ٿيندا |
پيا |
تہ چڱو. ۽ وٽن جو ڪي منڊمون ۽ صحبلوڪ ملاقات لاءِ |
9099 |
DYNT.utf |
ايندا ھئا، ۽ ھيءُ بہ انھن وٽ پيو ويندو |
پيا |
ڏنائون. پوءِ بہ ھو ھن وٽ وقت بوقت ملاقات لاءِ |
9100 |
DYNT.utf |
پھچائين. ھنن يڪدم ائين ڪيو. ٻہ ھزار ربيا |
پيا |
رکائن، پوءِ اڳتي بہ جيڪي پڄي سگھين، سو ھنن کي |
9101 |
DYNT.utf |
چون تہ اسين چونڊي پنھنجي ٻانھن وئنداسين. |
پيا |
اڄ تہ نينگرا بہ انگريزي پڙھيا آھن، سي بہ ائين |
9102 |
DYNT.utf |
حاضري ڀريندا ھئا، ۽ اڪثر ھن کي بدپيشي ۾ |
پيا |
۽ تنھڻ کان سواءِ ڪيترائي سپاھي سڙا ھميشھ وٽس |
9103 |
DYNT.utf |
دخل ڪن ۽ اسان کي معلوم ٿيو آھي تہ تنھنجي |
پيا |
پوري ڪرڻ جو وجھ مليو، جو ھو اسان جي سرحدي پاڱن ۾ |
9104 |
DYNT.utf |
کارائيندا. |
پيا |
جي ڪھڙي پروا ٿيندي؟ جھڙو پاڻ کائيندا، اھڙو توکي |
9105 |
DYNT.utf |
کلندا اٿس. ھونءَ ٻانھن بہ ملوڪ آھي، جھڙو |
پيا |
۾ برابر ھوشيار آھي، پر ماڻھو تہ انھيءَ تان بہ |
9106 |
DYNT.utf |
گذارينداسين ۽ ھو اسان جي خدمت ڪندا. پر |
پيا |
کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ڪنداسين، تڏھن اسين آرام ڪري وٽن |
9107 |
DYNT.utf |
گذارينداسين. اھا مسلماني پر آھي، ڪا مھڻي |
پيا |
تہ سندس گھر وري آباد ٿي پوندو. پاڻ سڀ گڏيا خوش |
9108 |
DYNT.utf |
گذاريون ۽ ھو ويچارا غريبيءَ حال ۾ وتن ڪنڌ |
پيا |
تي پھچايو ھينئر اسين پنھنجين زالن سان فرحتن ۾ |
9109 |
DYNT.utf |
موڪلينداسين، جيسينڪ انھيءَ محلات کي سندس |
پيا |
آھي، سو قابو رکجو. اوھان جي اطلاع اچڻ تي ٻيو بہ |
9110 |
DYNT.utf |
مٿن کلندا. انسان تي سرديون گرميون رکيون |
پيا |
ٿين، تہ ھلندي ٽنگون پيون وچڙندين، جنھنڪري سڀ |
9111 |
DYNT.utf |
وينداسين ۽ جيڪڏھن ڪا ضرورت پئجي وڃي تہ |
پيا |
۽ اھو دلاسو بہ ڏنائون تہ ``اوير سوير اسين اچي ٿيو |
9112 |
DYNT.utf |
ھئا تن ۾ ھلي ويئي. اندر جاءِ ڏاڍي ٺاھوڪي |
پيا |
اندر لنگھي ايوان ۾ آئي، سامھون جاءِ جا در کليا |
9113 |
DYNT.utf |
ھئا، ٻہ-ٽي کٽون ٺھيون پيون ھيون. سڀ شيءِ |
پيا |
جاءِ ڏاڍي ٺاھوڪي ڏسڻ ۾ آيس. ڏاڍا گلم غاليچا وڇايا |
9114 |
DYNT.utf |
ھئا، ڪنھن کي جاڳائڻ بہ دل نہ چيس. پاڻي پيئڻ |
پيا |
ٿي، ڏاڍي آڃ لڳيس. ھيڏي ھوڏي ڏٺائين، سڀ سمھيا |
9115 |
DYNT.utf |
ڪندا ھئا. تنھنڪري علي رضا ٻي جاءِ ڀاڙي |
پيا |
ٿي، تہ ھو ڄڻ تہ ھنن کي وڃي جدا رھڻ لاءِ تاڪيد |
9116 |
DYNT.utf |
ڳن ڏيندا؛ سو جي ٻئي چڱا ھوندا تہ غريبيءَ |
پيا |
کين ڪم ايندا - پنھنجي سر پاڻ ۾ حياتيءَ دم تائين |
9117 |
DYNT.utf |
ڳڻتيون کائيندا آھن تہ الائجي ڪھڙيءَ طرح |
پيا |
ھوندا آھن، تنھنڪري جيسين پرڻجي گڏ ٿين، تيسين |
9118 |
DYNT.utf |
ڳولين. ڪنھن جي نياڻي ٻہ - ٽي ڏينھن وڌيڪ |
پيا |
جي حال جي توکي خبر آھي تہ کلڻ ۽ ٽوڪن ڪرڻ جا وجھ |
9119 |
DYNT.utf |
۽ پير تي آين. ٺھراءُ ڪيائون تہ وري وڃي بمبئي |
پيا |
وري حامد جي مرڻ جي خبر پين، تڏھن ھيڪاري ھتي ڪڪ ٿي |
9120 |
DYNT.utf |
۽ خوش ٿيا ۽ مائي شھربانوءَ کي اچي مبارڪون |
پيا |
جي ھنن جا واقف ھئا، سي اھو احوال ٻڌي، ڏاڍا حيرت ۾ |
9121 |
DYNT.utf |
۽ سڀ ماڻھو قيد ڪري وڌائون. ھڪڙو بہ ڪونہ |
پيا |
سوار ۽ پيادا اوچتو وڪوڙي وين. يڪدم اندر ڪاھي |
9122 |
DYNT.utf |
۽ گاڏي واري کي اڳواٽ پئسا بہ ڏيئي ڇڏيائون |
پيا |
ڀاڙي ڪري ميمڻ محلي تائين تہ گڏ آيا، پوءِ ھو لھي |
9123 |
DYNT.utf |
. |
پيا |
پاسي رکي ڇڏيون ھيون، جنھنڪري ھو آسانيءَ سان وٺجي |
9124 |
DYNT.utf |
. |
پيا |
ھي ويچارا انھيءَ ھنڌ تختي تي فراشي وڇائي ليٽي |
9125 |
DYNT.utf |
. بختاور سڀ کان پوءِ سمھندي ھئي، جو گھر |
پيا |
تہ خير جي رات آئي؛ ماني ٽِڪي کائي سڀيئي سَمُھي |
9126 |
DYNT.utf |
. ويچارو گذريون ڳالھيون ياد ڪيو پئي ڳريو، |
پيا |
جا سانباھا ڪيا ھئائين، سي ھينئر ڏک ۽ عذاب ٿي |
9127 |
DYNT.utf |
. ھيڪاري پڪو شڪ پين تہ ھيءَ ڪا خراب چال واري |
پيا |
سواءِ گھمندي وتي. وري وٽانئس ستر-اسي رپيا بہ لڀي |
9128 |
DYNT.utf |
اوچتو وڪوڙي وين. يڪدم اندر ڪاھي پيا ۽ سڀ |
پيادا |
خبر تڏھن پيئي، جڏھن سرڪاري سوار ۽ |
9129 |
DYNT.utf |
۽ سوارن جو تيار رکجي، جو انھيءَ ``مقرر ڪيل |
پيادن |
تنھن کان پوءِ رٿ ڪيائون تہ برجستو لشڪر |
9130 |
DYNT.utf |
ويندي ھئي ۽ ساڻس سندس پورھيت ۽ سندس عزيزن |
پيادي |
ماڻھن جو دستور آھي تہ جي ٿورو پنڌ ھوندو ھو تہ |
9131 |
DYNT.utf |
جا ڀاڪر پاتائون. |
پيار |
تڏھن سڀ اٿي انھيءَ سان گڏجڻ لڳا ۽ ھڪٻئي کي ڏاڍا |
9132 |
DYNT.utf |
يا آبروءَ جھڙا لفظ ڪم آڻيندا ھئا، جيئن |
پيار |
سڏيندي ھئي، پر انھيءَ جي بدران ھو ھڪٻئي کي سڏڻ ۾ |
9133 |
DYNT.utf |
ٻجھي ويو. ھن کي ھن جا سفارش ناما بہ گھڻا |
پيار |
سندس بسالا آفيسر کي معلوم ٿي، جنھن جو ساڻس گھڻو |
9134 |
DYNT.utf |
ٿين. اڪثر جيڪي شاديون ھتي ٿين ٿيون، تين |
پيار |
سندن شادي ٿي ھئي، تنھنڪري ھڪٻئي سان حد کان وڌيڪ |
9135 |
DYNT.utf |
ڏيکاريو ھوس، ۽ اشاري طرح ايترو بہ چئي چڪي |
پيار |
پيو ھوس. وري ھن ڀيري جان بيبيءَ بہ اڳي کان وڌيڪ |
9136 |
DYNT.utf |
ڏيڻ لڳا، جو ھينئر سندن عزيز ظاھر ٿي پيو. |
پيار |
کي حبرت وٺي ويئي، سڀئي ھن کي اڳي کان وڌيڪ آبرو ۽ |
9137 |
DYNT.utf |
ڏيڻ ۾، ھنن جي سنڀال ڪرڻ ۾، ڪين ٿي گھٽايائين. |
پيار |
کي تعليم ڏيڻ ۾، ھنن کي ادب اخلاق سيکارڻ ۾، ھنن کي |
9138 |
DYNT.utf |
ڏيندا ھئس. ھتي ھن کي تعليم بہ ملي، قرآن |
پيار |
ھو، تنھنڪري سندس ڌڻي ۽ ان جي گھر جا ماڻھو ڏاڍو |
9139 |
DYNT.utf |
ڏيئي موڪلائي نڪري ٻاھر آيو. حامدعلي بہ |
پيار |
فھمائش ڏيڻي ھيس، سا ڏئي علي رضا آٿيو، ۽ زال کي |
9140 |
DYNT.utf |
پوءِ نيٺ اوھين آسھو ٿا؟'' |
پيارا، |
زينت بانو چوڻ لڳيس تہ `` |
9141 |
DYNT.utf |
يا جان، يا سائين، يا صاحب. |
پيارا، |
۾ پيار يا آبروءَ جھڙا لفظ ڪم آڻيندا ھئا، جيئن تہ |
9142 |
DYNT.utf |
توڙي ٻي سنڀال ڪرڻ ۾ زينت بانوءَ ڪين گھٽايو. |
پيارڻ، |
جي ويچاري ڇوري ٿي، تنھن کي ٻاٽليءَ سان کير |
9143 |
DYNT.utf |
پٽ!'' سڀ اچرج ۾ پئجي ويون. |
پيارو |
عليءَ کي کڻي چميون ڏيئي چيائين تہ ``ھيءُ منھنجو |
9144 |
DYNT.utf |
آھين.'' |
پياري |
تنھنجا لڇڻ موچارا آھن، سواسان کي مائٽن کان بہ |
9145 |
DYNT.utf |
زال زينت بانو گھر ۾ ھئي. سندس ماءُ جان بيبي |
پياري |
بندوبست بہ اڳي جھڙو چڱو پئي ھليو. ھن کي پنھنجي |
9146 |
DYNT.utf |
زينت.'' ۽ محبوب عليءَ کي کڻي چميون ڏيئي |
پياري |
جي اڳيان بيٺو ۽ چوڻ لڳو تہ ``امان، ھيءَ منھنجي |
9147 |
DYNT.utf |
! ائين نہ ڇؤ. دنيا ھڪڙو عجيب ڪارخانو ۽ عجائبخانو |
پياري |
علي رضا - |
9148 |
DYNT.utf |
! ھي سيجون سڀ تنھنجي لاءِ وڇارايون اٿم. |
پياري |
پاسي واري در کان نڪري ويو؛ وري سگھوئي چوڻ لڳو تہ `` |
9149 |
DYNT.utf |
!'' ڪندو، ڳوڙھا ڳاڙيندو، جيئن زينت بانو |
پياري |
دٻ ڪندو تڪڙو لٿو، ۽ پري کان ``منھنجي جان، منھنجي |
9150 |
DYNT.utf |
ٿا. پر ھنن نہ ورتا؛ چيائون تہ ``تنھنجي شئ |
پيارين |
ڇالاءِ جو ڄاتائين ٿي، تہ ھو مون کي مفت کارائين |
9151 |
DYNT.utf |
زال کي ھيترن ڏينھن جي وڇوڙي کان پوءِ ملڻ |
پياريءَ |
خوشيءَ منجھان مُرڪندو ھليو آيو. ھو پلا پنھنجي |
9152 |
DYNT.utf |
ائين ناھي. ھُتي سکرن سکرن جون زالون برقعا |
پياري، |
علي رضا - |
9153 |
DYNT.utf |
جيتر وري ملون، تيتر پنھنجي پڙھڻ لکڻ ۾ مشغول |
پياري، |
خبر چار لکندس، پوءِ تون بہ برابر لکندي رھج. پر |
9154 |
DYNT.utf |
دلجاءِ ڪجئين.'' |
پياري، |
ھن چيو تہ `` |
9155 |
DYNT.utf |
قسمت ائين آھي، خدا ڪندو، تہ وري خير سان |
پياري، |
علي رضا ورندي ڏني تہ ``بس |
9156 |
DYNT.utf |
پاڻي ڪندو ھو. نيٺ ٿورو ٿورو ڪري اسڪول بہ |
پيالا |
اسڪول کان رھي پوندو ھو؛ ۽ سنگتين سان باغن ۾ وڃي |
9157 |
DYNT.utf |
پاڻيءَ ۾ ھن جي ضرورت تہ قرض کڻڻ لڳو؛ پيشن |
پيالي |
حق ڃاڻي، کپائڻ لڳو. رنڊيبازيءَ ۾ توڙي سنگتين جي |
9158 |
DYNT.utf |
۽ منھن ڌوتائين. ھنن پڇيس تہ ``مائي ڪير آھين؟'' |
پيائين |
پئي ھئي، سا لنگھي اوتاري ۾ آئي ۽ اچي مٽن مان پاڻي |
9159 |
DYNT.utf |
تڏھن شھربانوءَ پنھنجي صلاحڪار بختاور |
پيا، |
رات جو جڏھن سڀ ماني کائي سمھي |
9160 |
DYNT.utf |
جيئن مائٽ مائٽن سان ملندا آھن. ھن کي سندس |
پيا، |
پوءِ زالين مڙسين علي رضا ۽ زينت بانوءَ سان گڏجي |
9161 |
DYNT.utf |
سو انھن جي سٽ جھلي نہ کگھيو. ڀلا، ھن سڄي |
پيا، |
نہ جاليو. ھن کي جو سخت پورھيو ڪرڻو پيو ۽ جنڊ ڪڍڻا |
9162 |
DYNT.utf |
۽ اگرچ پھرين ڏينھن ۾ محبوب علي زور ڪري |
پيا، |
۽ ھوڏ ھلندي ھئي، جو ھو ھڪٻئي جي صحبت مان بيزار ٿي |
9163 |
DYNT.utf |
۽ زينت بانوءَ کي بہ لاھي ھڪ پاسي ويھاريائون. |
پيا، |
ڪرڻ لڳا؛ ھيڏي چور اڳڀرو اچي ڪنھن کوھيءَ ڌاري لھي |
9164 |
DYNT.utf |
پوءِ وري زينت بانوءَ کي پاڻ سان وٺي ويا |
پيا؛ |
شھربانو ۽ حامدعلي ٻہ ڏينھن ٻيا بہ ھنن جي گھر ۾ ڏڪي |
9165 |
DYNT.utf |
اندر محلات جي پيٽ ۾ ڪيئن آيا ۽ ڪھڙن ڪھڙن |
پيپ |
آئي ھئي، جا انھيءَ ڪوٺيءَ ۾ ويئي ۽ اھي باروت جا |
9166 |
DYNT.utf |
باروت جا آھن. ويجھو چڪاس ڪرڻ مان معلوم |
پيپ |
شڪ پيو تہ گمنام خط ۾ باروت جو ذڪر ھو، سو متان اھي |
9167 |
DYNT.utf |
بند ٿيل پيل ھئل ۽ اڀرندي پاسي کان وري تازو |
پيپ |
گھڙي وٿي آھي. ھڪڙي پاسي کان اٽڪل ويھار وکن ڪاٺ جا |
9168 |
DYNT.utf |
سودڻ بند ڪيا ۽ ٻيو ھڪڙو ماڻھو سماءَ تي |
پيپ |
خير، ھنن في الحال ٻيا |
9169 |
DYNT.utf |
سودي، انھيءَ اوطاق ۾ گڏ ڪندا آھيون. اھا |
پيپ |
لھي انڌيرو ٿيندو آھي، اسين ھِتان ھُتان داروءَ جا |
9170 |
DYNT.utf |
صحيح سلامت اندر وڃي اوطاق مان ھيٺ داخل |
پيپ |
ھنن چيو تہ `` |
9171 |
DYNT.utf |
کڻي رکي ڌڪيون تہ ھيٺ وڃيو ٺڪاءُ ڪري ۽ تھخاني |
پيپ |
آھيون. اھا موري اھڙي لاھين آھي، جو سندس منھن تي |
9172 |
DYNT.utf |
گھلي، تھخاني ۾ سلطان جي محلات جي ھيٺان |
پيپ |
اندر موڪليندا آھيون، جي اندر تھخاني ۾ گھڙي، آھي |
9173 |
DYNT.utf |
ٽوڙي، باروت جي ناڙي اوطاق تائين آڻي ڇڏين، |
پيپ |
ڪيائون تہ انھن ڏھن ڄڻن مان ھڪڙو-ٻہ اندر وڃي |
9174 |
DYNT.utf |
ڇاجا ھئا؟'' ھن چيو تہ ``خبر ناھي ڇاجا آھن، |
پيپ |
ٻر ھتي تہ گھڻو ڪچرو پيو ھو!'' ۽ ٻڇيائينس تہ ``اھي |
9175 |
DYNT.utf |
ڌڪي وڃي گڏ ڪيم. مگر آھو ڪاغذ ڪٿي وٺ-پڄ ۾ |
پيپ |
پوءِ آءُٗ پاڻ بہ اندر ويو ھوس تھخاني ۾، جو |
9176 |
DYNT.utf |
جھڙي شيءِ آڻڻ ۽ نيڻ ھيڏي پھري جي اندر مشڪل |
پيپن |
ٻاھرينءَ اوطاق ۾ پنھنجي سر اچي وڃي سگھجي ٿو، مگر |
9177 |
DYNT.utf |
گھليندي اندر تھخاني ۾ ڪِري پيو!'' |
پيپن |
مگر آھو ڪاغذ ڪٿي وٺ-پڄ ۾ ڪيرائي ڇڏيم. ڀاليان ٿو تہ |
9178 |
DYNT.utf |
نيڻ جو وجھ آھي يا نہ ۽ اندر وڃڻ جو ڪو اپاءُ |
پيپن |
تي موڪليائون تہ جاچي اچي تہ اوطاق تائين وڃڻ يا |
9179 |
DYNT.utf |
ضعيف زال، ۽ ڪيڏي ھھڙو حادثو ۽ سمنڊ جون |
پيتل |
تڏھن البت سماءُ پيس. پر ڪيڏي ھڪڙي نازڪ پردي ۾ |
9180 |
DYNT.utf |
ڌار ھنن کان ملندو ھوس. نيٺ ھڪڙي ڏينھن مائٽ |
پيتو |
ستر رپيا گڏ ٿيا ھئس، ڇالاءِ جو ڪپڙو گندي، کاڌو |
9181 |
DYNT.utf |
. رات جو بہ کاڌو نہ کاڌي جھڙو، ننڊ کڻي وين. |
پيتو |
ڏينھن تہ ڏاڍو عذابن ۾ گذاريائون، نڪو کاڌو نڪو |
9182 |
DYNT.utf |
. نالي مشھور ھئڻ ڪري، ھن جي وڏن وڏن ماڻھن |
پيتو |
بندوبست ڪري، خود علي رضا کي بہ پنھنجي ڪم ۾ فائدو |
9183 |
DYNT.utf |
جو ٻلو ڪري. ساري شھر ۾ ھن کي ھڪڙو ماڻھو |
پيتي |
۾ وڃي ويھان، پر ھڙ ۾ ڪي ڪين ھوس، جنھن سان کاڌي |
9184 |
DYNT.utf |
جھڙي آبت بہ ٿئي ۽ آرام وٺڻ جو بہ گھڻو وقت |
پيتي |
ڪريون، جنھنڪري مشغوليءَ جي مشغولي بہ ٿئي، کاڌي |
9185 |
DYNT.utf |
جي ڏکيائي ڪانھي، پنھنجي ابي جي گھر ۾ سکي |
پيتي |
کان بک چڱي، اھڙي شاديءَ کان ڏک چڱو. مون کي کاڌي |
9186 |
DYNT.utf |
مال جي آءُٗ کڻي آئي ھيس، اجھا اندر رکي |
پيتي |
ماڻھو در تي آيو ھو، ۽ ھيترو سارو ميوو ۽ ھڪڙي سھڻي |
9187 |
DYNT.utf |
۽ ساھي کڻجئين.'' |
پيجئين |
فقير ۽ سندس زال رھن ٿا. اتي جي ٿڪجين تہ لڙي پاڻي |
9188 |
DYNT.utf |
انھيءَ ھنڌ کان ڏکڻ ڏي ويو، سو وٺي ھليون. |
پيچرو |
رات جو مس ايندا. انھيءَ جو تون ڪو ڊپ نہ ڪر.'' سنئون |
9189 |
DYNT.utf |
ٿيا آھيو، سي ڏاڍا ڏنگا آھيو. شا-يءَ جا سڳڻ |
پيدا |
نہ تہ ھھڙي جٺ نہ ٿئي ھا. ٻيو تہ اوھين نئين پوڄ |
9190 |
DYNT.utf |
ٿيا ھئا. |
پيدا |
جو ٻيئي طرف سڌربل ماڻھو ھئا ۽ نئين زماني ۾ |
9191 |
DYNT.utf |
ٿيس ۽ جتي ھن وفات ڪئي. منھنجي دل جي مرضي |
پيدا |
ڪري اتان نڪري اچي سنڌ ۾ رھي پيو ھو، جتي آءُٗ پاڻ |
9192 |
DYNT.utf |
ٿيس، پھر يائين پلٽڻ جي سپاھين ۽ ٻين سان |
پيدا |
وندر ڪندو ھو. انھيءَ شغل مان قري وري رنن جي صحبت |
9193 |
DYNT.utf |
ٿيندا ھئا. |
پيدا |
ھو. انھيءَ طرح پڙھائڻ جي ڪم مان ھن کي سٺ-ستر رپيا |
9194 |
DYNT.utf |
ٿيو. |
پيدا |
سان وري پر چاءُ ڪرڻ ۽ ميلاپ رکڻ جو حد کان گھڻو شوق |
9195 |
DYNT.utf |
ٿيون آھن، يا ھتي گھڻو رھيون آھن، سي تہ |
پيدا |
ڪونہ آڻينديون آھن، پر جيڪي منڊمون ھندستان ۾ |
9196 |
DYNT.utf |
ٿيو، تڏھن وري مڙس ڏي ٻيا خط لکڻ لڳي، پر |
پيدا |
ٿورا ڏينھن ڏٺائين، جڏھن ڪو پوئواريءَ وارو ڪونہ |
9197 |
DYNT.utf |
ٿيو؛ تنھنڪري اھي سڀ زينت بانوءَ جون شڪر |
پيدا |
۽ انھيءَ سان گڏ جسم جو سڌارو ۽ دل ۽ دماغ جو سڌارو |
9198 |
DYNT.utf |
ٿي، ھڪٻئي سان تڪرار ڪرڻ لڳا، اجايو سجايو |
پيدا |
ھڪجھڙو ڄاتائين. انھيءَ ڪري ٻنھي جي وچ ۾ ناسازي |
9199 |
DYNT.utf |
ڪيو. سو ھن کي زيردست ڪين ڄاڻندو ھو ۽ تمام |
پيدا |
جا ڪاغذ جي ڏٺائين، تن ھيڪاري ھن جي دل تي چڱو اٽر |
9200 |
DYNT.utf |
ڪيون آھن، جي سندس قدرت جون نشانيون آھن. |
پيدا |
۽ عجائبخانو آھي. انھيءَ ۾ خدا تعاليٰ ڪروڙين شيون |
9201 |
DYNT.utf |
بہ وڌي. |
پيدائش |
منھنجي اولاد جي بہ تعليم جو بندوبست ٿئي، منھنجي |
9202 |
DYNT.utf |
پوري پني ھين، تنھنڪري سرائي، ٻيو نوڪر |
پيدائش |
نپايو ھو، تنھنڪري ھو ھن کي ماءُ وانگي ڄاڻندا ھئا. |
9203 |
DYNT.utf |
ھتي بہ پيئي ٿيندي.'' |
پيدائش |
ٿي سگھيوَ تہ پاڻ بہ سنڌ ۾ رھي پئو، جو چڱي موچاري |
9204 |
DYNT.utf |
ھرطرح وڌڻ لڳي. ھي ھينئر ايتري وسعت وارا |
پيدائش |
وٺڻ ايندا ھئا. پاڻ ھنن وٽ ويندو بہ ڪتن ھو. ھن جي |
9205 |
DYNT.utf |
ھوندي ھيس. انھيءَ کي ڌيءَ عزت بي نالي ھئي، |
پيدائش |
ڪنھن ڇاپخاني ۾ ڀائيوار ھوندو ھو، جنھن مان چڱي |
9206 |
DYNT.utf |
ٿيڻ لڳي. وري سنڌ جھڙي ملڪ مان نڪري، بمبئيءَ |
پيدائش |
صاحبلوڪن سان بہ معرفت ٿيس. جتان ساڳيءَ طرح ھن کي |
9207 |
DYNT.utf |
۾ گھڻي حرڪت ڪالہ رھي. |
پيدائش |
اھڙا ٻيا وري سگھوئي ھن کي ھٿ لڳا، جنھنڪري ھن جي |
9208 |
DYNT.utf |
تپي آيا. زال سان صلاح ڪيائين تہ ڪي ورھيہ |
پير |
انھن جي سنڀال ڪرڻ حق آھي.'' اھي خيال ڪري ھن جا ھتي |
9209 |
DYNT.utf |
توسان ڀريان، تہ مائٽن کان بہ مور وينديس |
پير |
- ھڪڙي ھٿ ۾ ڏيو ٻئي ھٿ ۾ وٺو.' سو جي آءُٗ کڻي اھڙو |
9210 |
DYNT.utf |
تي آين. ٺھراءُ ڪيائون تہ وري وڃي بمبئي |
پير |
جي مرڻ جي خبر پين، تڏھن ھيڪاري ھتي ڪڪ ٿي پيا ۽ |
9211 |
DYNT.utf |
کڻنداسين، تہ ماڻھو اسان تي کلندا تہ پئسن |
پير |
توکي خبر آھي تہ ذات جو ميمڻ آھي. جي اسين ساڻس اھڙو |
9212 |
DYNT.utf |
کڻندي، انھيءَ چئبو تہ پردو ڇڏيو، پوءِ |
پير |
جي مرضيءَ ڌاران ڪيڏي ايندي ويندي، يا ڪي اجايا |
9213 |
DYNT.utf |
مرد ۽ پڙھيل ھئا، تن کان ھن کي معتبر احوال |
پير |
جيڪي ماڻھو انھن پرڳڻن ۾ |
9214 |
DYNT.utf |
نہ ڪڍن، بند ئي بند ۾ پيون آھن. جيئن وڌيڪ |
پير |
لاءِ نڪري سگھن ٿيون؛ ھتي تہ عمر ساري درکان ٻاھر |
9215 |
DYNT.utf |
ٻاھر ڪڍڻ مناسب ناھي، تڏھن بہ ھھڙن ڪمن ۾ |
پير |
انھيءَ ڳالھ تان لاھ. اگرچ ماءُ جي حڪم کان ڌيءُ کي |
9216 |
DYNT.utf |
کان جوڙايائرن. انھيءَ طرح انھن نيڪ، ديندار |
پيرانديءَ |
موڪلايو، تنھن جي بہ قبر سندس ڌڻيءَ ۽ ڌڃاڻيءَ جي |
9217 |
DYNT.utf |
ڳالھ ڪري ٻڌايائينس. |
پيرائتي |
۽ اوھان جي دشمنن جو خانو خراب ڪندو.'' پوءِ تہ |
9218 |
DYNT.utf |
آخوند جي پڙھائڻ ڪري، ھوءَ قرآن ۽ ديني ڪتابن |
پيرمرد |
ڪي سندس ڪوشش سان، ڪي حامد جي سنگت مان، ۽ ڪي ھڪڙي |
9219 |
DYNT.utf |
مھاڻو ۽ سندس پٽ وٺي آيا. |
پيرمرد |
ڀُونگيون ڏٺيون ٿي. انھن مان ھڪڙيءَ ۾ زينت کي |
9220 |
DYNT.utf |
ھو ۽ تمام غريب ۽ رحمدل ماڻھو ھو، انھيءَ |
پيرمرد |
تي چار مھاڻا ھئا: ھڪڙو ٻيڙيءَ جو مالڪ ھو، اھو |
9221 |
DYNT.utf |
تي ھٿ رکي چيو تہ ``امان، ائين نہ چؤ، خدا |
پيرن |
علي رضا ماءُ جي |
9222 |
DYNT.utf |
تي ڪِري، جا ڀاڪر پائي ماڻ لڳيس ۽ چوڻ لڳي |
پيرن |
زينت وڃي جان بيبيءَ جي |
9223 |
DYNT.utf |
تي ڪيري پيو. ھنن کي پھرين تہ روئڻ اچي ويو، |
پيرن |
محبوب علي اچي پيءُ-ماءُ جي |
9224 |
DYNT.utf |
جي پنڌ ۽ ڀاڙي جي گاڏيءَ تي بيٺا ھئا. علي |
پيرن |
ڏسندا ويا تيئن انھيءَ کي بہ ڇڏي ھاڻي اچي پنھنجي |
9225 |
DYNT.utf |
کي بہ زور ڏيڻ لڳيس ۽ آھستي چوڻ لڳيس تہ ``مائي! |
پيرن |
ڪار ٿيندو ھوس. سُمھڻ مھل مائيءَ کي جاڳندو ڏسي اچي |
9226 |
DYNT.utf |
ڀر ٿي، ۽ بختاور بورچيخاني ڏي ھلي ويئي. |
پيرن |
ھوندي، سا پيئي ٿيندي.'' ائين چئي، مائي پاڻ آٿي |
9227 |
DYNT.utf |
نٿي کوڙي، تڏھن جيسنائين حامد جي بندوبست |
پيرئي |
ڪين. سو تہ آءُٗ بہ ڄاڻان ٿي پر جڏھن نينگري |
9228 |
DYNT.utf |
مون ڏٺي بہ آھي، مون کي گھڻو پسند آھي.'' |
پيري |
گھر جا اسين چڱيءَ طرح واقف آھيون. اھا ٻانھن ھڪ |
9229 |
DYNT.utf |
ٿي باد پيس، تيئن انھيءَ جو شوق ٿي وڌيس. |
پيري |
بندگي بہ ڪندس- تنھن جو خيال ھن کي اڃا دل ۾ ھو. جيئن |
9230 |
DYNT.utf |
پوانس، تہ کيس ڏسي ھو سڀئي اڳيان او ڇنگارون |
پيرين |
بيٺو، ۽ پري کان ماءُ کي ڏسي ڀانيائين تہ ڊوڙي وڃي |
9231 |
DYNT.utf |
پئي موڪلايائون، ۽ دعا گھريائون، ۽ اھو |
پيرين |
۾ رکائي، داخلا جو ڪتاب پيءُ جي حوالي ڪيائون ۽ |
9232 |
DYNT.utf |
پئي موڪلايائين، ۽ پنھنجي زال جي پارت ڪيائينس. |
پيرين |
وچن جي مھل، ھو ھلڻ لاءِ تيار ٿيو. پھرين ماءُ کي |
9233 |
DYNT.utf |
پئي، پنھنجي ڳالھ تي آڻي بيھارين ۽ اھو عذر |
پيرين |
مائون خفي ٿيون ۽ ڪاوڙ ڪرڻ لڳيون، نيٺ ھنن ھٿين |
9234 |
DYNT.utf |
کي ويجھو ٿيو ھو، پنجاھي ورھين جي عمر ھيس. |
پيريءَ |
جي دل ۾ پيو تہ ھاڻي ھتان موڪلائي ھلجي. ھينئر اچي |
9235 |
DYNT.utf |
ڪري يا آرام وٺڻ جي اردي سان ٻيو ڌلڌو ڪونہ |
پيريءَ |
جيتوڻيڪ علي رضا ھينئر |
9236 |
DYNT.utf |
۽ ضعيفيءَ کي پھچي ٿو. وري جيستائين پنھنجو |
پيريءَ |
ٿين، ۽ ننڍي وھيءَ جي شاديءَ ڪري ماڻھو پاڻ بہ جلد |
9237 |
DYNT.utf |
۾ آھو کين ڪم اچي. بابي سائينءَ اسان کي تعليم |
پيريءَ |
تہ ``پيءُ-ماءُ اولاد کي پالي وڏو ڪندا آھن تہ |
9238 |
DYNT.utf |
۾ اوھان جي ڪنداسين.'' |
پيريءَ |
اسين ادا ڪنداسين ۽ جيتري خدمت پڄي سکھندي، اوتري |
9239 |
DYNT.utf |
۾ زمين جو ٽڪر ٻھراڙيءَ ۾ ھٿ ڪري، آتي گھر |
پيريءَ |
مگر ھن جي دل ۾ جا ننڍي ھوندي کان خواھٽن ھئي تہ |
9240 |
DYNT.utf |
ٻيا وري ڏکن تي ڏڪ آيا ھئس، تن ھن کي اڳھين |
پيري، |
ويچاريءَ روئي پٽي پنھنجو حال وڃائي ڇڏيو. ھڪڙي |
9241 |
DYNT.utf |
۽ مڙس جي محبت اچي دل تي چڙھيس، روثي روثي |
پيس |
ھنن کان ملندو ھوس. نيٺ ھڪڙي ڏينھن مائٽ اچي ياد |
9242 |
DYNT.utf |
. |
پيس |
محبت اچي دل تي چڙھيس، روثي روثي اکيون ڳاڙھيون ٿي |
9243 |
DYNT.utf |
. پر ڪيڏي ھڪڙي نازڪ پردي ۾ پيتل ضعيف زال، |
پيس |
۽ لھرن تي لڏي. جڏھن ڏينھن ٿيو، تڏھن البت سماءُ |
9244 |
DYNT.utf |
. پوءِ ھلڪي ھلڪي ڪم تي رکيائونس. سندس ٻار |
پيس |
سخت پورھيو ڪرايائونس، جنھنڪري ھٿ ئي لڦن سان ڀرجي |
9245 |
DYNT.utf |
. شام جو مناسب ڄاتائين تہ علي رضا بيگ سان |
پيس |
تہ مڄوئي ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گذريو، پر ڪوبہ پتو نہ |
9246 |
DYNT.utf |
. ڏٺائين تہ ھڪڙيءَ منجھان ھيتري خراري ٿي |
پيس |
ڪڪ ڪيو ھوس، جو ٻيءَ شادي ڪرڻ کان اڳيئي پئي شڪ |
9247 |
DYNT.utf |
پر ھو ٿو سمجھي تہ اندر کيريو. |
پيس، |
جوان زناني ويس ۾ رات جو اندر ٿي نِيو ۽ رستي ۾ ڪِري |
9248 |
DYNT.utf |
تيئن انھيءَ جو شوق ٿي وڌيس. |
پيس، |
تنھن جو خيال ھن کي اڃا دل ۾ ھو. جيئن پيري ٿي باد |
9249 |
DYNT.utf |
تڏھن ضرور مون سان ڳالھئين پوندو، پوءِ |
پيس، |
پنھنجو ڏک پريو احوال لکي کڻي ڏيانس. پوءِ جڏھن خبر |
9250 |
DYNT.utf |
سو نہ ڪاري ڇٽي، نہ ڪمري ڇٽي. ڳچ وقت تائين |
پيس، |
لڳو، پوءِ ٿورو ٿورو ٿي اچي رنڊيبازيءَ جي عادت |
9251 |
DYNT.utf |
آئي!'' |
پيش |
اوھنن جي انگلن ڏي ڏٺم. ھاڻ اھا ساڳي ٻدسوڻي |
9252 |
DYNT.utf |
ڪنداسين ۽ جيڪا چاڪري پڄي سگھي، سا ڪنداسين.'' |
پيش |
ٿينداسين؛ پوءِ جيڪو حال ھوندو سو اوھان جي آڏو |
9253 |
DYNT.utf |
تي چمي ڏنائين، ۽ چيالينس تہ ``امان، اسين |
پيشانيءَ |
نہ وسارج'' ۽ زينت کي وري بہ ھلڻ مھل سڏي ڀاڪر پائي |
9254 |
DYNT.utf |
وٺڻ لاءِ ماءُ جي پاران آفيس ڏي ھي پاڻ ويندو |
پيشن |
جي پيالي پاڻيءَ ۾ ھن جي ضرورت تہ قرض کڻڻ لڳو؛ |
9255 |
DYNT.utf |
|
پيغام |
نئون |
9256 |
DYNT.utf |
ٻڌي، سڀ اچي گڏ ٿيا ۽ صلاح ڪرڻ لڳا. ڪن جي |
پيغام |
ھي |
9257 |
DYNT.utf |
ڏنو. ھو ھنن اچڻ جي خبر ٻڌي ڏاڍا خوش ٿيا، |
پيغام |
ھن وڃي اھو |
9258 |
DYNT.utf |
ھو تنھن جو ملھ ٻڌائڻ ۽ ھن کي آئيندي جا دلاسا |
پيل |
۽ حڪم جون ڳالھيون ڪرڻ لڳو، ۽ جيڪي سامان اتي |
9259 |
DYNT.utf |
ھو ۽ جاءِ جو ٻيو سامان بہ ڏاڍي پوشيد گائيءَ |
پيل |
ٿي ڪئي، ڇالاءِ جو لکڻ پڙھڻ جو سامان گھڻوئي اتي |
9260 |
DYNT.utf |
ھئا. ويچاريءَ وٽ جيڪي ڳھ پڳھ ھئا، سي ڍڪي |
پيل |
ھنن پھرين صفوران جا ڳھ لھرايا، جي ھن کي بت تي |
9261 |
DYNT.utf |
ھئل ۽ اڀرندي پاسي کان وري تازو کوٽيل سوڙ |
پيل |
ھڪڙي پاسي کان اٽڪل ويھار وکن ڪاٺ جا پيپ بند ٿيل |
9262 |
DYNT.utf |
ھئي، ۽ ڏھ-ٻارھن سونيون چوڙيون ھيون. اھي |
پيل |
ريشم جا ٽڪرا ھئا، ھڪڙي جوڙي سچن موتين جي دٻليءَ ۾ |
9263 |
DYNT.utf |
۽ اھا شيءِ بہ لڌيم، مگر ھيٺين گالھ جي اڃا |
پيم |
پڪ ٿيس تہ جنھن ڳالھ جي پٺيان ھيس، تنھن جو پتو |
9264 |
DYNT.utf |
تہ ھيءَ ڪا خراب چال واري آھي، جھلي ڪورٽ |
پين |
وري وٽانئس ستر-اسي رپيا بہ لڀي پيا. ھيڪاري پڪو شڪ |
9265 |
DYNT.utf |
سي ماٺ ڪري اوڏي آٿي ھليا. |
پين |
تڏھن پنھنجو اصلوڪو ڳوت ۽ گذريل ڏينھن اچي ياد |
9266 |
DYNT.utf |
سؤ رپيي مان گھٽائي پنجاھہ ڪري، سندس زال، |
پينشن |
دل تي ڄميون بيٺيون ھيون. سندس مرڻ کان پوءِ سرڪار |
9267 |
DYNT.utf |
کان وڌيڪ خرچ نہ ٿيندو ھوس. اھڙيءَ رٿ ڪري، |
پينشن |
سڀ کپي ويا، تڏھن خرچ گھٽائڻ لڳو. اھڙيءَ طرح جو |
9268 |
DYNT.utf |
ملندي ھئي. جيڪڏھن نوڪري ڪري ھا، تہ سرڪار |
پينشن |
وئي کان پوءِ ھن کي ھڪ سؤ رپيا انگريز سرڪار مان |
9269 |
DYNT.utf |
ملندي ھئي، سا ھنن جي لاءِ ٿوري نہ ھوندي |
پينشن |
کي پئسي جي تہ گھرج ضرور ٿيندي آھي. ماڻس کي جيڪا |
9270 |
DYNT.utf |
ملي ٿي، سا مٿان ئي واڻيان قرض ۾ کنيو وڃن، |
پينشن |
خدمت چاگريءَ ۾ ملاڪ موندي! سوائي الھداد کي جيڪا |
9271 |
DYNT.utf |
۾ ويٺي قرآن جو دؤر ڪيو، ۽ سندس پٽ حامد |
پينگھي |
نياڻي زينت بانو پاسي واريءَ ڪوٺيءَ جي اڳيان ٻاھر |
9272 |
DYNT.utf |
۾ ويٺي. حامد اسڪول ڏي سنڀريو. بختاور کي |
پينگھي |
ڪرڻ لڳا. زينت بانو نماز پڙھي وڃي قرآن جي دؤر تي |
9273 |
DYNT.utf |
تڏھن ھيڪاري ھتي ڪڪ ٿي پيا ۽ پير تي آين. |
پين، |
باڪل ڏکيو لڳو. سگھوٿي وري حامد جي مرڻ جي خبر |
9274 |
DYNT.utf |
لوڏو مغز ۾ ويھي وين، اٿي ويھڻ لڳا. وري سگھوئي |
پين، |
ننڊ کڻي وين. صبح جو اٿيا، تڏھن البت ساھ پيٽ ۾ |
9275 |
DYNT.utf |
آھي ۽ ٻہ-ٽي ڪنجيون، ڌاڳي ۾ ٻڌل بورچيخاني |
پيو |
۾ وڃي ڏسي تہ فوجدار جو نوڪر تڏي تي سمھيو |
9276 |
DYNT.utf |
آھي. اھو سندس نٽائڻ ڪي حجاب ۽ ڪي حياکان |
پيو |
چوندو ھو تہ آءُٗ ننڍو آھان، اڃا شادي ڪرڻ جو وقت |
9277 |
DYNT.utf |
آھي. ھن پاڻ سلطان کي صلاح ڏني تہ اھا ڳالھ |
پيو |
۾ ڪين ايندي. تنھنڪري مخفي طرح جاچ ڪرڻ جو وقت |
9278 |
DYNT.utf |
آھي.'' |
پيو |
۽ ڪتاب رکي ڇڏيا اٿس. سڄو ڏينھن انھيءَ ۾ پوريو |
9279 |
DYNT.utf |
آھي، تہ شڪ ناھي.'' |
پيو |
ھئن، ۽ ھڪ ليکي تہ سيٺ گل محمد جي پٽ جو نالو بہ مٿس |
9280 |
DYNT.utf |
آھي، خدا ۾ اميد آھي تہ ڳولي وڃي لھنديسانس. |
پيو |
تہ ``انھي کي پڇائي وڃي ھٿ ڪريان، ۽ ڏينھن سڄو |
9281 |
DYNT.utf |
آھي، يا تہ ڪنھن ڄاڻي واڻي منھنجي نظر تي |
پيو |
ھوندو! ڄاتائين تہ يا ڪنھن جو بيخبريءَ کان ڪِري |
9282 |
DYNT.utf |
آھي؛ فوجدار کي اگرچہ پڪ ھئي تہ ھيءَ ويندي |
پيو |
ھوڏي ڏسي در ڏي ھلي، ڏسي تہ درکي اندران ڪلف ڏنو |
9283 |
DYNT.utf |
اچبو ۽ جي دل چيو تہ بمبئيءَ بہ پيو وڃبو. |
پيو |
دل جي خوشيءَ جي لاءِ يا ڌنڌي پٺيان حيدرآباد ڏي بہ |
9284 |
DYNT.utf |
اچي وڃي! ڍما محمد رمضان وڪيل ڪو گھٽ آھي، |
پيو |
ھن سيٺ جو گھر ڪو ننڍ و آھي، جتي ھزارن جو مال |
9285 |
DYNT.utf |
اھا وندر ڪندو ھو. انھيءَ شغل مان قري وري |
پيو |
ھو. گھر ۾ بہ پنھنجو يڪتارو ٺاھي رکيائين، رات جو |
9286 |
DYNT.utf |
بہ نہ رکيوھو، تڏھن اوھان جو مون سان گڏ |
پيو |
ھيڏي وڏي سفر ۾ جڏھن اڳي ڪڏھن گھر کان مون ٻاھر |
9287 |
DYNT.utf |
بڌندو ھو. گھر ۾ بہ پنھنجو يڪتارو ٺاھي رکيائين، |
پيو |
انھن سان گڏ ڳائڻ وڃائڻ جو شوق جاڳيس. ڪافيون ۽ راڳ |
9288 |
DYNT.utf |
پھچائيندو ھو. |
پيو |
سان لکپڙھ پيو ڪندو ھو، ھنن کي وقت بوقت خرچ پکو |
9289 |
DYNT.utf |
پيئي گذاريندي ھئي. |
پيو |
نڪي نڪري ڪنھن ٻي پاسي وڃي سگھندي ھئي؛ لاچار سُور |
9290 |
DYNT.utf |
پڙھائيندو ھو، تڏھن بہ پوليٽيڪل ڪم ايترو |
پيو |
عليءَ جي تعليم ۾ گھڻي رنڊڪ ٿي. اگرچہ پاڻ ھن کي |
9291 |
DYNT.utf |
پڙھائيندوسانس. انھيءَ طرح اھي سڀ گھر جا |
پيو |
ڪو ٻيو بھتر بندوبست ٿئي، تيستائين آءُٗ پاڻ |
9292 |
DYNT.utf |
تہ گمنام خط ۾ باروت جو ذڪر ھو، سو متان اھي |
پيو |
زينت بانوءَ کي شڪ |
9293 |
DYNT.utf |
تہ منھنجي بابت ذڪر ھليو آھي. انھيءَ وقت |
پيو |
جي گھر ڪڏھن ايندينءَ، تنھن مان ھن کي پڪو گمان |
9294 |
DYNT.utf |
تہ مون سان ڪا دغابازي ٿي آھي، سا ڇرڪ ڀري |
پيو |
اتي زينت کي بہ شڪ |
9295 |
DYNT.utf |
تہ ھاڻي ھتان موڪلائي ھلجي. ھينئر اچي پيريءَ |
پيو |
جڏھن پنج ورھيہ وزيري ڪمائي رھيو، تڏھن ھن جي دل ۾ |
9296 |
DYNT.utf |
تہ ھي بمبئيءَ ۾ گذاري نٿا سگھن، تنھنڪري |
پيو |
چڱو عذر ڏنائون، جنھنڪري ڪنھن کي بہ اھڙو شڪ ڪونہ |
9297 |
DYNT.utf |
چوندو آھي تہ ``فلاڻيءَ جي لاءِ گھوٽ ڪونہ |
پيو |
ڪنھن جي نياڻي ٻہ - ٽي ڏينھن وڌيڪ ويھي ٿي، تہ جھان |
9298 |
DYNT.utf |
چوندو ھو تہ آءُٗ ننڍو آھان، اڃا شادي ڪرڻ |
پيو |
ٻانھن بہ ھٿ ڪئي ھئائين پر ھو انھہيءَ تي نہ بيٺو. |
9299 |
DYNT.utf |
چوندو ھو؛ سو ھاڻ ھن کي بغداد ۾ انگريز سرڪار |
پيو |
وڏن وڏن صاحبلوڪن کي ڪنھن آروءَ واري نوڪريءَ لاءِ |
9300 |
DYNT.utf |
خيال پچائيندو ھو: ھن کي خبر ھئي تہ منھنجو |
پيو |
ھميشھ ھڪڙي آرزو دل ۾ ھوندي ھئي، جنھن جي لاءِ ھو |
9301 |
DYNT.utf |
خيال پچائيندو ھو، تہ وجھ ملي تہ ڀڄي وڃي |
پيو |
سندس ملڪ جو بادشاھ ڪاھي اچي ويجھو ٿيو آھي ۽ اڳيئي |
9302 |
DYNT.utf |
رکندو ھو. زماني جو اٿليل پٿليل ماڻھو ھو، |
پيو |
گھر ۾ ھئي، سو انھيءَ کان وڌيڪ فائدي وٺڻ جي اميد |
9303 |
DYNT.utf |
سوڪلندو ھو. نہ رڳو ايترو، پر بختاور کي |
پيو |
جي لاءِ مٿا پئي ھنيا، ۽ اوير سوير سوکڙيون سڙيون |
9304 |
DYNT.utf |
صدقو ڪندو ھو. سَس-ننھن جون لڙايون اڪثر |
پيو |
ھن جي اھڙي چڱي ھلت ھوندي ھئي جو سڀڪو مٿانئس ساھ |
9305 |
DYNT.utf |
کائجي، ٻيو وڌيڪ وري ڇاھي؟'' |
پيو |
``مائي ڪھڙي تڪليف - ماني، گوشت ۽ چانور - اھو ڏھاڙي |
9306 |
DYNT.utf |
کيلندو. جتي اھڙو مزو ۽ سلوڪ ناھي، اتي سڄو |
پيو |
ٻنھي جو وقت چڱو گذري. اھڙيءَ صحبت ڪري سڄو گھر بہ |
9307 |
DYNT.utf |
گذاريندو آھي، تھڙيءَ طرح ھنن جو بندوبست |
پيو |
جي چئي چائي ۾ رھندا آھن، ۽ پاڻ ھنن سان مليو |
9308 |
DYNT.utf |
گذاريندو ھو. ھڪڙو اڳھين فرتوت ھو، جو عمر |
پيو |
ڪري علي رضا ويچارو ھيڪلو ٿي پيو. سارو ڏينھن غم ۾ |
9309 |
DYNT.utf |
گذاريندو ھو، جي ڪو جھڙالو ڏينھن آيو تہ |
پيو |
غير حاضر رھي، پنھنجي منھن يا پنھنجن سنگتين سان |
9310 |
DYNT.utf |
گذرندو ھو. اِتي ھو ڇھ ورھيہ رھيا. آخر زينت |
پيو |
ڪئي. ھنن جو تمام سکيو گذر پيو ٿيندو ھو ۽ چڱو وقت |
9311 |
DYNT.utf |
گذري، تڏھن بہ جي دوُر پاڻ اڳي ڏٺا آھن، |
پيو |
اسين پاڻ بہ سکيا ٿينداسين. اگرچ خير جو وقت چڱو |
9312 |
DYNT.utf |
گذري، تڏھن ڀلي ساھ پٽي ٻہ-ٽي پئسا بہ گڏ |
پيو |
ھن جو مطلب ھو تہ جڏھن في الحال خير سان وقت |
9313 |
DYNT.utf |
گسائيندو ھو، ڪڏھن ڪڏھن بيماريءَ جي عذر |
پيو |
مٿس ڪاوڙ ڪرڻ لڳا. ڪي ڏينھن تہ ھي اسڪول جي وڃڻ کان |
9314 |
DYNT.utf |
لکندو ھو ۽ ھو آتان پنھنجي ڀاءُ کي جٺيون |
پيو |
گھڻي خاطر ھئي. تن ڏي علي رضا وقت بوقت پنھنجو حال |
9315 |
DYNT.utf |
لکندو ھو. ھنن ڏي ائين بہ لکي چڪو ھو تہ ``اوھين |
پيو |
ڀاءُ کي جٺيون بہ پيو ڪندو ھو ۽ ھنن کي دلاسا بہ |
9316 |
DYNT.utf |
لھندس؛ انھيءَ رات سنجھي مان ڪردن واريءَ |
پيو |
آءُٗ ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي شھر ڏي ھلندس، واءُ سواءُ |
9317 |
DYNT.utf |
ملندو!'' |
پيو |
وري بہ اللّھ جو گھر چڱو آھي، پاڻھي لولو مانيءَ جو |
9318 |
DYNT.utf |
موڪلي. ھڪ - ٻہ ڀيرو آءُٗ وٽن ويئي آھيان |
پيو |
ڏينھن ٿيا آھن، جو ويچارو سيٺ سو کڙيون پاکڙيون |
9319 |
DYNT.utf |
مٿا ھڻي. |
پيو |
ھيئي؟ محمد رمضان وڪيل موڪليا ھئا. آھو ويچارو بہ |
9320 |
DYNT.utf |
ويندو ھو. پوءِ ٿورو ٿورو ڪري پاڻ بہ بندوق |
پيو |
سان واقف ٿيو تن سان گڏ اڪثر آچر جي ڏينھن شڪار تي |
9321 |
DYNT.utf |
ويندو ھو، جو اڳي واقف ھون ۽ ھنن سان گھڻي |
پيو |
بوقت ملاقات لاءِ پيا ايندا ھئا، ۽ ھيءُ بہ انھن وٽ |
9322 |
DYNT.utf |
وڃبو. |
پيو |
حيدرآباد ڏي بہ پيو اچبو ۽ جي دل چيو تہ بمبئيءَ بہ |
9323 |
DYNT.utf |
ھلندو. پر ڏٺائين تہ اھڙي سفر ۾ زال کان سواءِ |
پيو |
بہ مڃاڻپ وارا ھوندا ۽ جتي ھن جو پڙھڻ چگيءَ طرح |
9324 |
DYNT.utf |
ھلي ۽ وسعت بہ خدا موچاري ڏني آھي ۽ ليٺ مون |
پيو |
تہ جڏھن ھاڻ ھر طرح خير سان ۽ عزت آبروءَ سان ڪم |
9325 |
DYNT.utf |
ھو تنھن تي ويٺي ۽ مريم سڀني جي اڳيان تڏي |
پيو |
ھڪڙي کٽ تي ويٺيون. زينت بانو وري پاسي ۾ ٻيو کٽولو |
9326 |
DYNT.utf |
ھو يا لتڙ ۾ آيو ھو، سو اکر ڊھي ويا ھئا. ٻانھيءَ |
پيو |
ڪونہ ھو. جي ڪو ھو، تہ بہ رات جي وقت گھم ۾ جو ٻاھر |
9327 |
DYNT.utf |
ھو ۽ رڳو اشاري وھيڻو ھو، سو نيٽي پيو ۽ زينت |
پيو |
سان ڳنڍيل ھو ۽ انھيءَ مھل شايد لوڏي جي ڪري نڪري |
9328 |
DYNT.utf |
ھو!'' ۽ ٻڇيائينس تہ ``اھي پيپ ڇاجا ھئا؟'' |
پيو |
۾ ڏاڍو ڪو اسباب پيو ھوندو، ٻر ھتي تہ گھڻو ڪچرو |
9329 |
DYNT.utf |
ھو. پر ھن کي شڪار جو شوق اچي ٿيو، الھيءَ |
پيو |
چڱن چڱن ماڻھن وٽ اچ وڃ ھيس، تنھنڪري پاڻ بہ سڌري |
9330 |
DYNT.utf |
ھو. زينت بانو ۽ سسڻس تہ برقعو پھرئين ڏينھن |
پيو |
مامو تہ زالن کان بہ پري ھو- موالين وانگي گوماٽيو |
9331 |
DYNT.utf |
ھو. علي رضا جو ھتي ھئڻ ھن جي لاءِ وڏي ڳالھ |
پيو |
ھڪڙي سڌريل ڇوڪرو ھوندو ھو، سو ھاڻي کري ٻُھر ٿي |
9332 |
DYNT.utf |
ھو. علي نواز جي پيءُ جڏھن خبر ٻڌي تہ سندس |
پيو |
سان وڙھن لاءِ سنڀري آيو ۽ ڪاھ ڪري اچي ويجھو |
9333 |
DYNT.utf |
ھو.'' مٿانس اکر لکيل ڪونہ ھو. جي ڪو ھو، تہ |
پيو |
ڪاغذ آڻي ڏنس. چيائينس تہ ``محلات جي پاسي ۾ ٻاھر |
9334 |
DYNT.utf |
ھوس. وري ھن ڀيري جان بيبيءَ بہ اڳي کان وڌيڪ |
پيو |
جا مس پس پئي ڪئي، تنھن مان ٿورو گھڻو شڪ اڳيئي |
9335 |
DYNT.utf |
ھوندو ھو، سو خدا ھن طرح بند ڪري ڇڏيو. |
پيو |
گھر ۽ پرائي وس. جنھن گھر ۾ ڪن ڏينھين چھچٽو لڳو |
9336 |
DYNT.utf |
ھوندو، ٻر ھتي تہ گھڻو ڪچرو پيو ھو!'' ۽ ٻڇيائينس |
پيو |
مون ڀانيو تہ بادشاھن جي تھخانن ۾ ڏاڍو ڪو اسباب |
9337 |
DYNT.utf |
ھو، تنھن جي بہ انھيءَ ڳالھ تي اک پٽجي ويئي، |
پيو |
علي رضا، جو ٿورو پرڀرو سمھيو |
9338 |
DYNT.utf |
ھو، جتي آءُٗ پاڻ پيدا ٿيس ۽ جتي ھن وفات |
پيو |
پيءُ زماني جي تفرقي ڪري اتان نڪري اچي سنڌ ۾ رھي |
9339 |
DYNT.utf |
ھو، جو انڌاريءَ ۾ چِٽو نٿي ڏٺو. ھن کي پنھنجي |
پيو |
ڪرڻ مان معلوم ٿيس تہ باروت ٿورو گھڻو ھاريل بہ |
9340 |
DYNT.utf |
ھو، زينت کي تہ ننڊ ڪانہ ھئي. سج اڀرئي ڌاري |
پيو |
رھي. چور رات جو جاڳيل ھو، سو پھر-سوا تائين ستو |
9341 |
DYNT.utf |
ھو، سو ھنن کي ويندو ڏسي پوءِ آٿيو. ھنن کي |
پيو |
سامت ۾ آيو ھو، تڏھن آٿيو، يا ڊپ کان ڇپ ھنيو |
9342 |
DYNT.utf |
ھو، سو ڳُڙ سان ڏنائونس، جو ھن کاڌو، البت |
پيو |
مھاڻن ڳالھايو ۽ حال ورتائونس. وٽن مانيءَ جو ٽڪر |
9343 |
DYNT.utf |
ھو، ۽ وري آزاد ٿيڻ جي بہ خوشي ھيس، تنھن |
پيو |
جھنگ مان ھيکلي پئي وئي، پر ڏينھن ڏٺو ھو، چارو لڳو |
9344 |
DYNT.utf |
ٿيندو ھو ۽ چڱو وقت پيو گذرندو ھو. اِتي ھو |
پيو |
سندن مراد خدا پوري ڪئي. ھنن جو تمام سکيو گذر |
9345 |
DYNT.utf |
ٿيندو ھو. ھو بہ اصل ولائتي ماڻھو اٽڪل وارو |
پيو |
سوداگري ڪندو ھو، تنھنڪري ھنن جو کذران تمام چڱو |
9346 |
DYNT.utf |
ٿيندو، جي ادو شاھوڪار ناھي، تہ اسان کان |
پيو |
ماٿيءَ چيو تہ ``گذران خير جو |
9347 |
DYNT.utf |
ڀري، ۽ ٻيو تہ شراب پيئڻ جي بہ عادت اٿس، |
پيو |
۾ نہ ڏئي، غريبن کي دڙڪا تاب ڏيو ڦريو پنھنجو گھر |
9348 |
DYNT.utf |
ڌنڌو ھلائي. اھو پگھار سلطان ھن نظر تي ڏيارس، |
پيو |
ڏنو، ۽ اھا بہ اجازت ڏنائينس تہ ڀلي پنھنجي منھن بہ |
9349 |
DYNT.utf |
ڏئي، سو ڇڏي، گھڻي جي لالچ تي پرديس ۾ نہ |
پيو |
ماڻھن ٿي چيئي تہ آرام سان، گھر ويٺي اللّھ ٽڪر |
9350 |
DYNT.utf |
ڏيندو. پنھنجو جڙيو جڪيو گھر قٽو ڪيو، پرديس |
پيو |
رھون. جيڪي ھتي ٿو توکي ملي، سو اللّھ بيشڪ ھُتي بہ |
9351 |
DYNT.utf |
ڏيندو. چؤ دائي سچ آھي ڪ ڪوڙ؟ تو بہ گھڻا |
پيو |
اھڙو مزو ۽ سلوڪ ناھي، اتي سڄو گھر دوزخ جي ڏيکاري |
9352 |
DYNT.utf |
ڪندو ھو ۽ ھنن کي دلاسا بہ پيو لکندو ھو. |
پيو |
پيو لکندو ھو ۽ ھو آتان پنھنجي ڀاءُ کي جٺيون بہ |
9353 |
DYNT.utf |
ڪندو ھو. |
پيو |
سوداگري ڪري، ھو پنھنجو گذران عزت آبروءُ سان |
9354 |
DYNT.utf |
ڪندو ھو. ھن رن کي ڪا ھن سان محبت ڪانہ ھئي. |
پيو |
ڪپڙا گنديون ۽ ڳھ ڳٺا گھرڻ لڳي، تنھن جي پورائي |
9355 |
DYNT.utf |
ڪندو ھو، ھنن کي وقت بوقت خرچ پکو پيو پھچائيندو |
پيو |
باريسٽريءَ جو امتحان پاس ڪيو. ھي پٽن سان لکپڙھ |
9356 |
DYNT.utf |
ڳرندو ھو، ڏينھن جا ڏينھن ھنن جي گھر ۾ ماتم |
پيو |
کان پوءِ ويچارو پھريان ڏينھن تہ زال کي ياد ڪري |
9357 |
DYNT.utf |
۽ جنڊ ڪڍڻا پيا، سو انھن جي سٽ جھلي نہ کگھيو. |
پيو |
بہ قيد ۾ گھڻو نہ جاليو. ھن کي جو سخت پورھيو ڪرڻو |
9358 |
DYNT.utf |
۽ خرچ جي ڪفايت بہ ٿيس. |
پيو |
گھر جي ريڙھہ پيڙھہ ۽ اندروني معاملن کان بہ ڇٽي |
9359 |
DYNT.utf |
۽ دل کي تقويت آيس. ماٺ ڪري ڪلمو پڙھي وري |
پيو |
انھيءَ دلاسي ڪري مائي شھربانوءَ جي ھانوَ تي ڇنڊو |
9360 |
DYNT.utf |
۽ زينت بانو وَٽي سوڌي تختي سان گڏ ڌو وڃي |
پيو |
جي ڪري نڪري پيو ھو ۽ رڳو اشاري وھيڻو ھو، سو نيٽي |
9361 |
DYNT.utf |
۽ ماندو ٿي ويو. پوءِ زالن تي ھڪل ڪري آيا، |
پيو |
کي ڌڪو سٿي وارو ھنيو، جو گوماٽجي گاڏيءَ تان ڪِري |
9362 |
DYNT.utf |
۽ وطن وسري ويس. |
پيو |
جتي سانگو ڏسي حاڪمن جي مھربانيءَ جي ڀروسي تي رھي |
9363 |
DYNT.utf |
!'' |
پيو |
ڀاليان ٿو تہ پيپن گھليندي اندر تھخاني ۾ ڪِري |
9364 |
DYNT.utf |
. |
پيو |
آبرو ۽ پيار ڏيڻ لڳا، جو ھينئر سندن عزيز ظاھر ٿي |
9365 |
DYNT.utf |
. |
پيو |
اھڙيءَ حد تي وڃي پھتي، جو خود محبوب علي بہ ٿڪجي |
9366 |
DYNT.utf |
. |
پيو |
عزت ۾ واڌارو ڏسڻ ۾ آيو ۽ انھيءَ سبب ھو اتي رھي |
9367 |
DYNT.utf |
. |
پيو |
ماڻھن جھڙا، انھيءَ پاسي ڏي ڪنھن کي گمان بہ ڪونہ |
9368 |
DYNT.utf |
. |
پيو |
پنھنجي وڪالت ڪرڻ لڳو - ليٺ مٿس ٿو رو گھڻو ڏنڊ بہ |
9369 |
DYNT.utf |
. |
پيو |
ٿي ويا؛ ھيڏي ھوڏي ڳولڻ لڳس، پر ھن جو پتوئي ڪونہ |
9370 |
DYNT.utf |
. |
پيو |
گھوڙي کي ٻڌي، ھنو لاھي، گاھ ڏيئي، اچي ڦڙھ ٿي سمھي |
9371 |
DYNT.utf |
. انھي ٻانھيءَ سان راتوڪي زال جي اچڻ جو |
پيو |
ھئڻ جي ڳالھ بڌڻ شرط زينت بانوءَ کي زيادہ شڪ |
9372 |
DYNT.utf |
. انھيءَ ڏينھن سڀني گڏجي خوشي ڪئي ۽ ھڪ ھنڌ |
پيو |
۾ ماتم مان مٽجي شادي ٿي ويئي ۽ ڏک مان مٽجي سک ٿي |
9373 |
DYNT.utf |
. انھيءَ ڪري ھي پنھنجي ڦڙتائي ۽ ھوشياري |
پيو |
بئي ۽ ڪڏھن ڪڏھن تہ خود سلطان جي دربار ۾ بہ اچڻو |
9374 |
DYNT.utf |
. پوليس جا وڏا عملدار انھيءَ جاچ ۾ ھئا ۽ |
پيو |
ڦولا ۽ تپاس ھلي. ڪن ڏينھن تائين ڪو بہ پتو ڪو نہ |
9375 |
DYNT.utf |
. جي تون کڻي ھائو ڪندينءَ تہ سندس گھر وري |
پيو |
اشراف آھيون. ھن جو ٺھيو ٺڪيو گھر ھلندي ھلندي ڊھي |
9376 |
DYNT.utf |
. سارو ڏينھن غم ۾ پيو گذاريندو ھو. ھڪڙو اڳھين |
پيو |
جي ٿي مُئي. ھن جي مرڻ ڪري علي رضا ويچارو ھيڪلو ٿي |
9377 |
DYNT.utf |
. سگھوئي انھنءَ جي پٺيان ڀنگ جو سواد وٺڻ |
پيو |
حقو گھر ۾ جوڙي رکيائين. تنھن کان پوءِ چرش پيئڻ ۾ |
9378 |
DYNT.utf |
. سگھوئي حقو پيئڻ سکيو |
پيو |
سنگنين جي معرفت ھن کي ٻين لچن سان گڏ اٿڻو ويھڻو |
9379 |
DYNT.utf |
. صبح جو اٿي جاچ ڪيائين: معلوم ٿيس تہ انھيءَ |
پيو |
جا اتي ايندڙ آھي، پر ساري ھنت ڏسي، ھن کي البت شڪ |
9380 |
DYNT.utf |
. علي رضا کي تہ آسان ٿيو، جو جن صاحبلوڪن |
پيو |
وڃڻ کان اڳي ھنن کي ھڪڙو وڏو ڪارخانو ڦٽائڻو |
9381 |
DYNT.utf |
. قضيي کي ارھون مھنو ٿو ڏسجي، تہ بہ آءُٗ |
پيو |
سرائيءَ جي گذرڻ کان پؤ سڄو بار مون تي ليٽي |
9382 |
DYNT.utf |
. ھنن کي پھرين تہ روئڻ اچي ويو، پوءِ نيٺ |
پيو |
محبوب علي اچي پيءُ-ماءُ جي پيرن تي ڪيري |
9383 |
DYNT.utf |
. ڀيڻ کي بہ گڏيو ۽ ڀاءُ کي بہ مليو. محبوب |
پيو |
روانو ٿيو، سو پھربن آيو بمبئي ۾، اتي ڪي ڏينھن رھي |
9384 |
DYNT.utf |
آھن. جيئن وڌيڪ سکر، تيئن وڌيڪ بند. جي اندر |
پيون |
تہ عمر ساري درکان ٻاھر پير نہ ڪڍن، بند ئي بند ۾ |
9385 |
DYNT.utf |
آھن، جو جڏھن مڙس بہ انھن تي ٺڳجي وڃن ٿا |
پيون |
۾ اھڙيون حرص وڌائڻ ۽ گمراھ ڪرڻ جون شيون پکڙيون |
9386 |
DYNT.utf |
آھن، سي آھستي ڪڍي اچي ٻاھريون در پٽيائين |
پيون |
ڌاڳي ۾ ٻڌل بورچيخاني واري در جي ڪلف ۾ لڳيون |
9387 |
DYNT.utf |
آھن، ھن جي لاءِ ڪا آسمان مان حور اچي، تڏھن |
پيون |
چيو تہ ``مائي، جھان لاءِ ٻانھون گھڻيون ئي چڱيون |
9388 |
DYNT.utf |
وچڙندين، جنھنڪري سڀ پيا مٿن کلندا. انسان |
پيون |
۽ جي ٻاھر ماڻھن ۾ ھلڻ لاچار ٿين، تہ ھلندي ٽنگون |
9389 |
DYNT.utf |
ھيون. سڀ شيءِ چڱي ڊول سان رکي ھئي. ھڪ-ٻن |
پيون |
ڏاڍا گلم غاليچا وڇايا پيا ھئا، ٻہ-ٽي کٽون ٺھيون |
9390 |
DYNT.utf |
ھيون. ھوءَ ھيڏي ھوڏي ڏسڻ قڳي. ڊپ بہ ٿيس |
پيون |
سان رکي ھئي. ھڪ-ٻن جاين تي ڪي تراريون بندوقون بہ |
9391 |
DYNT.utf |
ھيون، تن سان زينت بہ وڃي گڏي. سندس ڪپڙا |
پيون |
گھر مڙسن کان ڌار ھو. ھتي اڳئي پنج-ڇھ قيدياڻيون |
9392 |
DYNT.utf |
ٻڏنديون؛ ۽ جي ٻاھر ماڻھن ۾ ھلڻ لاچار ٿين، |
پيون |
تہ پوءِ اکر ئي واتان نہ نڪرندن، پنھنجي ئي پگھر ۾ |
9393 |
DYNT.utf |
۽ ٿورو آرام ڪري اٿيون، وري وضو ڪري اڳئينءَ |
پيون، |
ھنن کڻي بس ڪئي. پوءِ سڀيئي وري کٽولن تي ليٽي |
9394 |
DYNT.utf |
اگرچہ اوھان جي پاڻ نہ اچڻ کان گھڻوئي ارمان |
پيو، |
جو خط بھتو. جلد ملڻ جي خوشيءَ کان مُئيءَ دل ۾ ساھ |
9395 |
DYNT.utf |
تہ تھخاني ۾ ڪو باروت لڌو آھي ۽ جيڪي دشمن |
پيو، |
ڪئي ويئي، جو اندر يا ٻاھر ڪنھن کي بہ گمان ڪونہ |
9396 |
DYNT.utf |
تڏھن پنھنجو اصلوڪو ڳوت ۽ گذريل ڏينھن اچي |
پيو، |
بيحيا ٿي بيھي رھيو، جو آحر اسان کي کانئس جدا رھڻو |
9397 |
DYNT.utf |
جنھنڪري ھوءَ ويچاري ڪيترا ڏينھن دربدر |
پيو، |
ائين نہ ھئي. سندس زال جي سمنڊ ۾ کِرڻ جو اتفاق ٿي |
9398 |
DYNT.utf |
جو منڊم وڃي سرڪاري ڪورٽ ۾ فريادڻ ٿي. باريسٽر |
پيو، |
وڃي رھي. ھڪڙي ڀيري ھنن جو پاڻ ۾ ايتريقدر جھيڙو ٿي |
9399 |
DYNT.utf |
جيئن نہ پنھنجن مائٽن جي گھر آئي ھجي. پوءِ |
پيو، |
ھنن جي آد رڀاءَ ڏسي، زينت بانوءَ کي پيٽ ۾ ساھ |
9400 |
DYNT.utf |
ھن نينگر جا مھانڊا بہ مون کي پنھنجن جا |
پيو، |
ڪھڙو رنگ؟ آھي تہ بيشڪ زينت؛ مون کي اڳيئي شڪ پئي |
9401 |
DYNT.utf |
۽ اڳي کان وڌيڪ صفا رھندو ھو. |
پيو، |
نئين ڀاتيءَ جي اچڻ ڪري ھنن جوگھر سڄي ڳوٺ ۾ سڌري |
9402 |
DYNT.utf |
۽ پنھنجو وطن بہ وسري ويس. |
پيو، |
اڪرام ملندو ھوس. اھڙن فائدن کان ھو سنڌ ۾ وھي |
9403 |
DYNT.utf |
۽ ذري گھٽ ماريائونس ٿي، پر ھن گھڻا حيلا |
پيو، |
نواز جو پيءُ پنھنجي زال ۽ ٻن پٽن سوڌو بہ قيد ٿي |
9404 |
DYNT.utf |
۽ جان بيبيءَ جي ڀاءُ دلاون خان کي بہ افسوس |
پيو؛ |
پٽي پٽي ساڻي ٿي پيئي. مريم جو بہ چرين جھڙو حال ٿي |
9405 |
DYNT.utf |
۽ ڇڙڻ ۾ ھنن سان شامل ٿيندي ھئي. انھيءَ ڪري |
پيھڻ |
ڏئي؛ سو اوير سوير ٻھاري ڏبڻ، ماني پچائڻ، توڙي آن |
9406 |
DYNT.utf |
- پٽ جو گڏ رھندا ھئا، تن جي وچ ۾ البت کؤلس |
پيءُ |
ھوڏي بمبئيءَ ۾ |
9407 |
DYNT.utf |
- ماءُ جي حياتي جٽاءُ ڪندي، نڪي سندن ڪمائي، |
پيءُ |
زينت - دائي، خدا خدا ڪر. نڪي |
9408 |
DYNT.utf |
- ماءُ جي نڪرڻ ڪري محبوب علي ۽ سندس منڊم |
پيءُ |
|
9409 |
DYNT.utf |
- ماءُ سان جيڪي عقوبتون ڪيون ھئائين، سي |
پيءُ |
جي خوبيءَ جي ھينئر ھن کي خبر پوڻ لڳي. منڊم ھوندي |
9410 |
DYNT.utf |
- ماءُ کان معافي گھرڻ ۽ انھن سان توڙي ٻين |
پيءُ |
انھن سڀني ڳالھين مان لتيجو اھو ٿيو، جو ھن کي |
9411 |
DYNT.utf |
- ماءُ کي سندن خرچ ڪرڻ نہ ڏيندو ھو، پنھنجي |
پيءُ |
۽ اگرچ پھرين ڏينھن ۾ محبوب علي زور ڪري پنھنجي |
9412 |
DYNT.utf |
- ماءُ کي منٿون ڪرڻ لڳي تہ جدا رھڻ جي نہ |
پيءُ |
رھڻ لڳا، تڏھن ھوءَ بہ وٽن پئي ايندي ھئي. آھا ھاڻي |
9413 |
DYNT.utf |
بہ پنھنجي لشڪر سوڌو حاضر ھو. انھيءَ لڙائيءَ |
پيءُ |
حاڪمن جو لشڪر مدد لاءِ آيل ھو. انھن ۾ ئلي نواز جو |
9414 |
DYNT.utf |
بہ مون کي منع ٿي ڪئي ۽ ننڍي ڀاءُ بہ ٿي ڪئي، |
پيءُ |
۾ ھوس ۽ منڊم سان شادي ڪرڻ جو ارادو ٿي ڪيم، تڏھن |
9415 |
DYNT.utf |
پنسي وارو بہ ھو. اگرچہ ھن ڄاتو ٿي تہ اڃا |
پيءُ |
آيو، جو خاندانيءَ ڪري بھتر ماڻھو بہ ھو ۽ سندس |
9416 |
DYNT.utf |
پنھنجي زال ۽ ٻن پٽن سوڌو بہ قيد ٿي پيو، |
پيءُ |
۾ ڪيترائي مڙس ۽ زالون ۽ ٻار قيد ٿيا. علي نواز جو |
9417 |
DYNT.utf |
ترڪستان جي سرحد واري پرڳڻي جو رئيس ھو، |
پيءُ |
ھئي تہ منھنجو پيءُ علي نوازخان اصل ترڪ ھو ۽ سندس |
9418 |
DYNT.utf |
ترڪستان جي سرحد واري ھڪڙي جابلو پرڳڻن |
پيءُ |
ھو اصل جو ترڪ ھو. ھن جو |
9419 |
DYNT.utf |
تہ ھينئر بمبئيءَ ۾ ڪين ھئا، ھو وڃي سنڌ |
پيءُ |
۽ پيءُ-ماءُ جي تانگھ گھڻيئي لڳيس، پر ھن جا ماءُ- |
9420 |
DYNT.utf |
جو ادب ڪرڻ فرض ھو، پر ھن اھڙن وقتن تي ائين |
پيءُ |
محبوب علي پٽ ھو، تنھنڪري ھن تي ڪھڙي بہ معاملي ۾ |
9421 |
DYNT.utf |
جون خدمتون ھن کي ياد ھيون، ٻيون تہ ھن سندس |
پيءُ |
اھو پگھار سلطان ھن نظر تي ڏيارس، جو ھڪڙو تہ سندس |
9422 |
DYNT.utf |
جھڙي ھئي ۽ ھن جي راہ بہ پيءُ وانگي ھئي. |
پيءُ |
جو ڪم سکندو ھو، سو بہ ؟؟؟ نہ ھو. ھن جي طبع بہ |
9423 |
DYNT.utf |
جي انھيءَ ڳالھ تي خاص نظر ھوندي ھئي. ٻيو |
پيءُ |
ھو. ھلت چلت سندس تمام پسنديءَ جھڙي ھئي، جو سندس |
9424 |
DYNT.utf |
جي باد گيري ھيس ۽ جيڪو احوال تاريخن پڙھڻ |
پيءُ |
جيڪا |
9425 |
DYNT.utf |
جي حوالي ڪيائون ۽ پيرين پئي موڪلايائون، |
پيءُ |
ڪيو. ٻہ ھزار ربيا بئنڪ ۾ رکائي، داخلا جو ڪتاب |
9426 |
DYNT.utf |
جي خيالن سان ملي ٿي آيا. ھو ھينئر استنبول |
پيءُ |
آھي تہ ھو تمام چڱي ۽ سالم طبع جو ھو ۽ ھن جا خيال |
9427 |
DYNT.utf |
جي صلاح کان سواءِ نہ ھئي. ھو شاديءَ کان |
پيءُ |
منصور عليءَ جا اھا شادي ڪئي، سا بہ |
9428 |
DYNT.utf |
جي طبع سان گيڻو ملي ٿي آئي، تنھنڪري انھيءَ |
پيءُ |
ھو، مگر ھن جا خيال ٻيءَ طرح جا ھئا ۽ ھن جي طبع |
9429 |
DYNT.utf |
جي غلاميءَ ۽ خواريءَ جي شرم کان ڪنھن سان |
پيءُ |
عزيزن کي ڳولي لھان. پر ھڪڙو تہ ھن اڃا ڳالھ پنھنجي |
9430 |
DYNT.utf |
جي گھر ويئينءَ تہ حرڪت ڪانھي.'' |
پيءُ |
ڪڏھن اما سان گڏجي، مامو يا حامد ساڻ ڪري، پنھنجي |
9431 |
DYNT.utf |
جي گھر ۾ ھوندو ھو. ھِن پنھنجي مشغوليءَ |
پيءُ |
ڪتاب زينت بانوءَ جي ھٿ ۾ رھندو ھو، جھڙيءَ طرح |
9432 |
DYNT.utf |
جي معرفت گھڻن سکرن سان ھوندي ھئي، تنھنڪري |
پيءُ |
۽ ھوشيار ھو، تنھنڪري سگھوئي مشھور ٿي ويو. ھن جي |
9433 |
DYNT.utf |
جي ملڪ ۽ عزيزن کي ڏسڻ آيو ھو، تنھنڪري عمردرازخان |
پيءُ |
ھو، پر ھيءُ پاڻ بہ وڏي درجي تي ھو ۽ رڳو پنھنجي |
9434 |
DYNT.utf |
جي نالي رکائن، پوءِ اڳتي بہ جيڪي پڄي سگھين، |
پيءُ |
ھڪ ھزار رپيا ھو ڏيئي، ٻہ ھزار ڪري سرڪاري بئنڪ ۾ |
9435 |
DYNT.utf |
جي ھيس، جنھن ھيستائين پئي ولايت ۾ پھچايس. |
پيءُ |
عجيب ڪارخانو بيھاريائين. پئسن جي مدد پريندي کان |
9436 |
DYNT.utf |
جي ڏينھن ۾ ئي ھن وٽ رھندو ھو. جيڪي پڙھيو |
پيءُ |
گھر جو خرچ پکو ۽ حساب ڪتاب جيڪو ٿيندو ھو، سو سندس |
9437 |
DYNT.utf |
جي ڪن عزيزن کي ڳولي لھان. پر ھڪڙو تہ ھن |
پيءُ |
اصلوڪو وطن وڃي ڏسان، ۽ جي ٿي سگھي تہ پنھنجي |
9438 |
DYNT.utf |
جڏھن خبر ٻڌي تہ سندس ملڪ جو بادشاھ ڪاھي |
پيءُ |
سنڀري آيو ۽ ڪاھ ڪري اچي ويجھو پيو ھو. علي نواز جي |
9439 |
DYNT.utf |
زماني جي تفرقي ڪري اتان نڪري اچي سنڌ ۾ |
پيءُ |
ھو ۽ روس واري سرحدي پر ڳڻي جو رئيس ھو، ۽ منھنجو |
9440 |
DYNT.utf |
سانگي سان سنڌ ۾ ويھي ويو ۽ پوئيوارن سان |
پيءُ |
جي ڄمڻ جي جاءِ ڏسان، اگرچہ پڪ ھيس تہ سندس |
9441 |
DYNT.utf |
علي نوازخان اصل ترڪ ھو ۽ سندس پيءُ ترڪستان |
پيءُ |
ھو پيو خيال پچائيندو ھو: ھن کي خبر ھئي تہ منھنجو |
9442 |
DYNT.utf |
کان صلاح پڇيائين، تنھن بہ چيس تہ ``بھتر |
پيءُ |
تنھنڪري ھوشياريءَ جي ڪري ھن کي حرڪت ڪانہ ھئي. |
9443 |
DYNT.utf |
کي اطلاع ڏنو ھئائين تہ ھڪڙي جوان منڊم سان |
پيءُ |
يکدم ھن سان کڻي شادي ڪيائين. شادي ڪرڻ کان اڳي |
9444 |
DYNT.utf |
ماءُ ۽ ڀاءُ سان گڏ خوش پئي گذاريو. ھاڻي |
پيءُ |
سان خيال ۾ اچي سگھندي: چار ڏينھن اڳي ھن پنھنجي |
9445 |
DYNT.utf |
مري ويو، سي ويچارا ڏاڍي غم ۾ ھئا. نيٺ مھينو |
پيءُ |
ٻارين ٻچين آيا ھئا، سي نيا اتي ئي ھئا، تہ سندن |
9446 |
DYNT.utf |
مشھور ٿي ويا ھئا، تيئن ھيءَ پاڻ بہ نيڪيءَ، |
پيءُ |
رڳو لکڻ-پڙھڻ ۾، پر ڳالھائڻ ۾ بہ. جيئن ھن جا ماءُ- |
9447 |
DYNT.utf |
واري ڳالھ ملي آئي. تڏھن پڪ ٿيس تہ انھيءَ |
پيءُ |
آخر ھڪڙي ۾ ھن کي پڇا ڳاڇا سان معلوم ٿيو، تہ سندس |
9448 |
DYNT.utf |
وانگي ھئي. پر محبوب علي نہ رھيو، شادي ڪيائين |
پيءُ |
نہ ھو. ھن جي طبع بہ پيءُ جھڙي ھئي ۽ ھن جي راہ بہ |
9449 |
DYNT.utf |
ھڪ اسُراف دکني آھي، ذات جو شيخ آھي، تنھن |
پيءُ |
آيا جواب ڏنو تہ ``اھا مائي ھتي جي رھاڪو آھي. سندس |
9450 |
DYNT.utf |
ڏاڍا خوش ٿيا. ھنن کي ٻين ھنڌن جي تعليم جي |
پيءُ |
ڇوڪرين جي حالت سڌرندي ڏسي، سندن ماءُ- |
9451 |
DYNT.utf |
ڏي ھيئن بہ لکيائين تہ ``ڪو ھڪڙو ڇڱو بنگلو |
پيءُ |
پيش ڪنداسين ۽ جيڪا چاڪري پڄي سگھي، سا ڪنداسين.'' |
9452 |
DYNT.utf |
۽ سندس ماٽي جي ماءُ جنھن کي سڳي ماءُ ڪري |
پيءُ |
ھن بہ وٽن وڃڻ اڳئي بند ڪيو ھو، پر جڏھن سندس |
9453 |
DYNT.utf |
۽ ھنن جو ڏاڏو ھو. ھن کي ختمو ڏيئي دعا گھريائون |
پيءُ |
سندن بزرگ جي قبر تي زيارت لاءِ ويا، جو علي رضا جو |
9454 |
DYNT.utf |
۽ ٻيا وڏا وڏا ماڻھو دعوت ڪري گھرايائين. |
پيءُ |
رضا اسڪول ۾ ھڪڙي مجلس گڏ ڪئي، جنھن ۾ ڇوڪرين جا |
9455 |
DYNT.utf |
۽ ڀاءُ تہ ڀڄي ويا، باقي ماءُ بچي ھيس جا |
پيءُ |
پيءُ ماءُ ۽ ڀاءُ سان گڏ خوش پئي گذاريو. ھاڻي |
9456 |
DYNT.utf |
۽ ڏاڏي جو اصلوڪو وطن ھو، ڇالاءِ جو علي |
پيءُ |
دين ۽ علم جي خاص جاءِ آھي، ٽيون تہ اھو علي رضا جي |
9457 |
DYNT.utf |
-ماُ جي ڏسڻ ۽ انھن جي بندوبست ڪرڻ لاءِ آيو |
پيءُ |
جڏھن ڏٺو تہ منھنجو ننڍو ڀاءُ ھيتري پنڌ تان رڳو |
9458 |
DYNT.utf |
-ماءُ اولاد کي پالي وڏو ڪندا آھن تہ پيريءَ |
پيءُ |
آھن، تڏھن ھن کي گھڻو ارمان ٿيو. خيال ڪيائين تہ `` |
9459 |
DYNT.utf |
-ماءُ جي پيرن تي ڪيري پيو. ھنن کي پھرين تہ |
پيءُ |
محبوب علي اچي |
9460 |
DYNT.utf |
-ماءُ جي تانگھ گھڻيئي لڳيس، پر ھن جا ماءُ-پيءُ |
پيءُ |
محبوب علي ھاڻي پشيمان گھڻو ئي ٿيو، ۽ |
9461 |
DYNT.utf |
-ماءُ جي گذران لاءِ ڪنھن پڪي بندوبست ڪرڻ |
پيءُ |
جدا ٿيڻ کان اڳ ٻنھي ڀائرن، خاص منصورعلي پنھنجي |
9462 |
DYNT.utf |
-ماءُ جي ھوتدي ھن کي وڏو ڏڍ ھو. |
پيءُ |
بہ موڪلايو. ھن ويچاريءَ کي بہ گھڻو ڏک ٿي ٿيو، جو |
9463 |
DYNT.utf |
-ماءُ سان گھڻي خاطر ھئي. تن ڏي علي رضا وقت |
پيءُ |
ھن جي |
9464 |
DYNT.utf |
-ماءُ سان گڏ رھڻ جي ڪوڏي ھئي، پر پنھنجي |
پيءُ |
بانوءَ جي بہ دل سرڪي. ھوءَ ويچاري تہ ھنن کان وڌ |
9465 |
DYNT.utf |
-ماءُ کي رھڻ لاءِ ڏنو ۽ اڌ ۾ پاڻ رھڻ لڳا. |
پيءُ |
عليءَ جو بنگلو وڏو ھو، تنھنڪري اتا بنگلي جو ھن |
9466 |
DYNT.utf |
-ماءُ کي سندن مرضيءَ پٺيان انھيءَ ھنڌ ٿانيڪو |
پيءُ |
جڏھن علي رضا جا پٽ |
9467 |
DYNT.utf |
-ماءُ کي گھڻن ڏينھن کان پوءِ ڏي خوش ٿيو. |
پيءُ |
پٽ محبوب علي باريسنر سان اچي گڏ رھيو. ھو پنھنجي |
9468 |
DYNT.utf |
جي بہ عادت اٿس، جو اڪثر شراب پيي مست ٿي |
پيئڻ |
تاب ڏيو ڦريو پنھنجو گھر پيو ڀري، ۽ ٻيو تہ شراب |
9469 |
DYNT.utf |
جي لاءِ اٿي. پاڻيءَ حي ھڪڙي وڏي گگھري ساڻ |
پيئڻ |
سمھيا پيا ھئا، ڪنھن کي جاڳائڻ بہ دل نہ چيس. پاڻي |
9470 |
DYNT.utf |
سکيو |
پيئڻ |
ھن کي ٻين لچن سان گڏ اٿڻو ويھڻو پيو. سگھوئي حقو |
9471 |
DYNT.utf |
ويئي آھي، تختي کي ڏيڪ ڏيندي ڪِري پيئي آھي، |
پيئڻ |
لڌو؛ تنھن مان صاف معلوم ٿيو تہ گگھريءَ مان پاڻي |
9472 |
DYNT.utf |
۾ پيو. سگھوئي انھنءَ جي پٺيان ڀنگ جو سواد |
پيئڻ |
خلاصو حقو گھر ۾ جوڙي رکيائين. تنھن کان پوءِ چرش |
9473 |
DYNT.utf |
ھئا، باقي رھندا ھڪ بنگلي ۾ ھڪڙي پاسي کان |
پيئندا |
بہ سڀ گڏ ھئا. پر پوءِ تہ جدا پنھنجي منھن کائيندا |
9474 |
DYNT.utf |
آھي ۽ انھيءَ مڏئيءَ ۾ سيٺ جون جايون جڳھيون |
پيئي |
اھو ڀڄ کان ارڙھن ڪوھ پري آھي، ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي |
9475 |
DYNT.utf |
آھي. جيڪا حالت ھن ڇوڪري سان ٿي گذري ھوندي، |
پيئي |
صبح جو ننڍو پٽس معصوم اٿي ڏسي تہ ھنڌ تي امان مُئي |
9476 |
DYNT.utf |
آھيان، ڪيئن ڪريان. نہ وري نينگريءَ جي مون |
پيئي |
رت آھي، ڀنھنجو ھڏ آھي-پر بختاور، آءُٗ ڇتي ٿي |
9477 |
DYNT.utf |
آھين، ٻيو خير تہ آھي؟ |
پيئي |
۽ رسول جي تعريف ڇڏي، اچي انھيءَ سيٺ جي تعريف ۾ |
9478 |
DYNT.utf |
آھي، پر رات جو الائجي ڪيڏيءَ مھل ڪِري، |
پيئي |
مان پاڻي پيئڻ ويئي آھي، تختي کي ڏيڪ ڏيندي ڪِري |
9479 |
DYNT.utf |
آھي، جنھن سان ڏاڍي وھڪ آھي. انھيءَ بندر |
پيئي |
بندر ڀڄ کان ارڙ ھن ڪوھ پري آھي. ۽ وچ ۾ شاھي سڙڪ لڳي |
9480 |
DYNT.utf |
آھي، نڪو اڃا آءُٗ کٽڻ ڪمائڻ جھڙو ٿيو آھيان.'' |
پيئي |
ڳالھ تي بيٺو تہ ``اڃا منھنجي شاديءَ جي تڪڙ ڪالہ |
9481 |
DYNT.utf |
پاريندس، پر انھن عذابن کان ڇُٽي پئي ھونديس. |
پيئي |
پنھنجن بازن جي پورھئي ۽ سئيءَ جي ڪمائيءَ تي پيٽ |
9482 |
DYNT.utf |
پڙھائيندي ھئي. |
پيئي |
وڌيڪ پسند آيو، سا ھاڻي مُلياڻي ٿي ويٺي ۽ ٻارن کي |
9483 |
DYNT.utf |
پڙھائيندي ھئي. |
پيئي |
گذاري ڪئي ۽ ھنن مان ملي رھندي آئي ۽ ھنن جي ٻارن کي |
9484 |
DYNT.utf |
تہ تمام ويجھي بہ آھي يا ڀت جي ٻاھران آھي |
پيئي |
نٿو، پاڻ وڌي ٿو. جا چڱي شيءِ ڏٺل ناھي، پر ٻڌجي |
9485 |
DYNT.utf |
تہ محبوب علي ھنن سان تمام گھڻيون جٺيون |
پيئي |
جڏھن آخر ھن کي خبر |
9486 |
DYNT.utf |
چرر-سندس بدران ڏھ نياڻيون ملن، تہ بہ آءُٗ |
پيئي |
مٽ ٿيندو؟ مائي، پنھنجي ڀاءُ جي پاران چڙين تہ ڀلي |
9487 |
DYNT.utf |
رھنديس.'' اگرچہ پھرئين ڏينھن انھي ٻانھيءَ |
پيئي |
``اھا گوشائتي جاءِ آھي ۽ ھوادار آھي، اتي آءُٗ بہ |
9488 |
DYNT.utf |
سودو ڏيندي ھئي، جو ھوءَ ڏسي ڏسي واقف ٿي |
پيئي |
بعضي وقت تہ پاڻ ڪنھن پاسي ھلي ويندي ھئي ۽ زينت |
9489 |
DYNT.utf |
گذاريندي ھئي. |
پيئي |
نڪري ڪنھن ٻي پاسي وڃي سگھندي ھئي؛ لاچار سُور پيو |
9490 |
DYNT.utf |
لکندي ھئي. انھيءَ ۾ ھن کي ست-اٺ ڏينھن لڳي |
پيئي |
گھر جي ڪم کان جيڪو ٿورو گھڻو فرجو ملندو ھوس، سو |
9491 |
DYNT.utf |
ھجي. |
پيئي |
ڏٺائين، تہ متان ڪا اھڙي خرابيءَ جھڙي شئي لڪي |
9492 |
DYNT.utf |
ھوندي ھئي. |
پيئي |
بہ سياري ۾ کلندي ھئي ۽ ڪم ايندي ھئي، نہ تہ بند ٿي |
9493 |
DYNT.utf |
ھئي. سڀڪنھن لھر ۾ پئي ڀانيائين تہ اجھا |
پيئي |
حادثو ۽ سمنڊ جون لھرون ۽ اڪيلائي! ساھ مُٺ ۾ ڪيو |
9494 |
DYNT.utf |
ھئي، ٻيو ڪوبہ سماءُ ڪونہ ھوس. |
پيئي |
ھن کي موڳو ڪري وڌو، ۽ اڌ مئن وانگي تختي کي چنبڙ يو |
9495 |
DYNT.utf |
ھئي، ۽ ٻيو ڄاتائين ٿي تہ وڏي شھر ۾ وري بہ |
پيئي |
وڃان. ھڪڙو تہ ھھڙي سُڃي جھنگلي ڳوٺ ۾ رھي ڪڪ ٿي |
9496 |
DYNT.utf |
ھئي، ۽ ڌڪن ۾ ساڻي ٿي ٻيئي ھئي، تنھن کي ھڪڙي |
پيئي |
ھوءَ پاڻيءَ ۾ ڀچي |
9497 |
DYNT.utf |
ھين. |
پيئي |
ھئن ۽ انھيءَ ھوندي بہ ڳچ جيتري رقم بچت ٿي |
9498 |
DYNT.utf |
ٻڏان چڙھان. اھوئي خيال ھوم، جنھن ۾ موڙھي |
پيئي |
سونُ بہ گھوربو. مون کي بہ اھي ئي ڳڻتيون آھن، جن ۾ |
9499 |
DYNT.utf |
ٿيندي.'' |
پيئي |
پاڻ بہ سنڌ ۾ رھي پئو، جو چڱي موچاري پيدائش ھتي بہ |
9500 |
DYNT.utf |
ٿيندي.'' ائين چئي، مائي پاڻ آٿي پيرن ڀر |
پيئي |
وڃي تنھن جو بلو ڪر. جيڪا اللّھ گھري ھوندي، سا |
9501 |
DYNT.utf |
ڪمائين، ڇو نہ ڪٿي پورھيت بيھين؟ ٻہ-ٽي رپيا |
پيئي |
زينت بانوءَ کي چيو تہ ``مائي، ھتي تون رڳو پيٽ تي |
9502 |
DYNT.utf |
ڪندي ھئي، جھڙوڪ پاڻي پبارڻ، ٻارن جا ڪپڙا |
پيئي |
کان سواءِ ٻيو بہ اٿي-ويُيءَ جو ھذڪو ڪم ھيءَ پاڻھي |
9503 |
DYNT.utf |
ڱذرندي.'' |
پيئي |
ٿئي، تيسين ھن رستي سان اسان جي زندگي مزي جھڙي |
9504 |
DYNT.utf |
۽ انھنءَ معاملي کي ٻہ مھينا بہ ڪين گذريا |
پيئي |
ھو، ھاڻي وري ھي جو تازو ڏڪ لڳس، تنھن سبب ڪِري |
9505 |
DYNT.utf |
. |
پيئي |
وچ ۾ پئي ھئي، سا اڏامي ويئي؛ وري اچي ويچاري سنڌي |
9506 |
DYNT.utf |
. |
پيئي |
ٻاھر ٿي؛ ۽ ٻن-ٽن گھٽين مان لنگھي اچي وڏي بازار ۾ |
9507 |
DYNT.utf |
. |
پيئي |
ھلي وڃ. ھن ويچاريءَ ايئن ڪيو. گھٽي وٺي اچي بازار ۾ |
9508 |
DYNT.utf |
. |
پيئي |
ھن فقير ۽ فقير ياڻيءَ جي مھرباني ڏسي رھجي |
9509 |
DYNT.utf |
. جيتوڻيڪ چور جي اچڻ جو ڊپ گھڻو ھوس، پر لاچار |
پيئي |
جو ڏنائون، سو کائي، تڏو وڇائي، سندن پاسي ۾ سمھي |
9510 |
DYNT.utf |
. جيڪي منڊمون ۽ صاحبلوڪ ھن وٽ زال ھوندي |
پيئي |
جي محبوب عليءَ کي زال جي وڃڻ کان پوءِ سگھوئي خبر |
9511 |
DYNT.utf |
. صبح جو سوير جان بيبيءَ اک پٽي، ڏسي تہ زينت |
پيئي |
انھيءَ حادثي جي، رات سڄيءَ ۾ ڪنھن کي بہ خبر ڪانہ |
9512 |
DYNT.utf |
. مريم جو بہ چرين جھڙو حال ٿي پيو؛ ۽ جان |
پيئي |
نہ اچي، جان بيبي ويچاري منھن-مٿو پٽي پٽي ساڻي ٿي |
9513 |
DYNT.utf |
. ھن کي اڃا پاڻيءَ اند ران ڌڪي ٻاھر مس ڪڍيو، |
پيئي |
۽ زينت بانو وَٽي سوڌي تختي سان گڏ ڌو وڃي سمنڊ ۾ |
9514 |
DYNT.utf |
.'' ھيءُ ٻڌي علي رضا نئون سنئون روئڻ لڳو. |
پيئي |
زينت سان ڏاڍو قھر ٿيو، ويچاري اوچتي وڃي سمنڊ ۾ |
9515 |
DYNT.utf |
تنھنڪري سنجھ-صبح جھيڙا ٿيڻ لڳا. مھاڻي، |
پيئي، |
جو ھوءَ اچي مالڪياڻي ٿي وبٺي. ھن جي جا ساڻس نہ |
9516 |
DYNT.utf |
تنھنڪري ھو ٻيئي ھن جي نہ ھجڻ ۾ وڌيڪ راضي |
پيئي، |
گھڻو راضي ھيون، مگر ھيءَ جا نئين پھاڄ مٿان ٿي |
9517 |
DYNT.utf |
جا رکيائون. انھيءَ طرح ھنن جو خانگي بندوبست |
پيئي، |
چڱو آباد ٿيو ھو. ھنن کي ھڪڙي پورھيت وري بہ رکڻي |
9518 |
DYNT.utf |
جا ڪي پڙھيائين، ڪي ماڻھن سان واھپي رکڻ |
پيئي، |
ساڻھن کي فائدو پھچايائين. ھن کي ترڪي ٻولي سکڻي |
9519 |
DYNT.utf |
جنھن ھڪڙو چڱو انعام علي رضا جي بيبيءَ لاءِ |
پيئي، |
اھا مشھوري سلطان جي ڪنن |
9520 |
DYNT.utf |
جو گرميءَ جا ڏينھن ھئا، ۽ بختاور جنھن زينت |
پيئي، |
مائي شھربانو تہ ٻي ڪوٺيءَ ۾ وڃي سمھي |
9521 |
DYNT.utf |
جڏھن سرڪاري سوار ۽ پيادا اوچتو وڪوڙي وين. |
پيئي، |
خبر تڏھن |
9522 |
DYNT.utf |
سو ڊوڙ پائي سڀ ڳھ اڳڙيءَ ۾ ٻڌل کڻي آيو، |
پيئي، |
ھنن جي سنبرڻ مھل صديق کي زينت پانوءَ جي آمانت ياد |
9523 |
DYNT.utf |
کٽڻ ڪمائڻ جي ڪھڙي پروا ٿيندي؟ جھڙو پاڻ |
پيءُ، |
پنھنجي مامي جو پٽ اٿئي، پنھنجو رت اٿئي. جيئي سندس |
9524 |
DYNT.utf |
مير غلام علي خان ٽالپر جي ڏينھن ۾ مشھور |
پيءُ، |
فتح خان، سنڌ جي ھڪڙي قديم خاندان سان ھو. سندس |
9525 |
DYNT.utf |
پاڻ کي بہ عذاب کان ڇڏايان ۽ ٻين کي بہ. |
پيي |
قھر ڪيئن ڪندي؟ تنھن کان مون کي زھر جو ڍڪ ڏئي تہ |
9526 |
DYNT.utf |
مست ٿي پوءِ اچي پنھنجي زال ۽ گھر جي ٻين |
پيي |
۽ ٻيو تہ شراب پيئڻ جي بہ عادت اٿس، جو اڪثر شراب |
9527 |
DYNT.utf |
پنھنجي بڇڙيءَ قسمت تي افسوس کائي، صبر |
پِي، |
اسين بيان ڪرڻ ضروري نٿا ڄاڻون. ويچاري سور |
9528 |
DYNT.utf |
پوءِ پاڻ ۾ ويھي مال ورھائڻ لڳا؛ گھڻيءَ |
پِي، |
بانوءَ کي بہ لاھي ھڪ پاسي ويھاريائون. پاڻيءَ ڍڪ |
9529 |
DYNT.utf |
پيئي پاريندس، پر انھن عذابن کان ڇُٽي پئي |
پيٽ |
تہ پنھنجن بازن جي پورھئي ۽ سئيءَ جي ڪمائيءَ تي |
9530 |
DYNT.utf |
تي پيئي ڪمائين، ڇو نہ ڪٿي پورھيت بيھين؟ |
پيٽ |
ڪندي زينت بانوءَ کي چيو تہ ``مائي، ھتي تون رڳو |
9531 |
DYNT.utf |
جي ماني ٺھرايائون. علي رضا کي خبر ڪيائون، |
پيٽ |
مائيئَ ھن کان مختصر خبرچار ورتي. پگھار پنج رٻيا ۽ |
9532 |
DYNT.utf |
جي ماني، ڪپڙو گندي ٻڌي ڏنائون. اتي بہ ھن |
پيٽ |
ھن جي گھڻي خاطرداري ڪيائون. ھن کي ڇھ رپيا پگھار، |
9533 |
DYNT.utf |
سان پئي کاڌا. پٽ ڄمڻ ڪري زينت توڙي فضل محمد |
پيٽ |
کان جدا ٿيڻ مھل ھن کي پيٽ ھو. ويچاريءَ ھيترا ڌڪا |
9534 |
DYNT.utf |
سان ھئي ۽ بمبئيءَ ۾ آئي ٽي مھينا مس گذرين |
پيٽ |
زينت بانو وري بہ |
9535 |
DYNT.utf |
سان ھئي، تنھن جي مدت بہ اچي پوري ٿي ھئي، |
پيٽ |
انھيءَ طرح ھن کي اٺ مھينا گذريا. عزتبي |
9536 |
DYNT.utf |
ھو. ويچاريءَ ھيترا ڌڪا پيٽ سان پئي کاڌا. |
پيٽ |
ٻار بہ ڄائو، ڇالاءِ جو مڙس کان جدا ٿيڻ مھل ھن کي |
9537 |
DYNT.utf |
ڀسري ماني کاڌي. ھيءَ مريم رڌڻ پچائڻ واري |
پيٽ |
کي ھي ٻيو ورھيہ ٿو لنگھي تہ مون کي نہ سجھي تہ مون |
9538 |
DYNT.utf |
۾ پين، لوڏو مغز ۾ ويھي وين، اٿي ويھڻ لڳا. |
پيٽ |
جھڙو، ننڊ کڻي وين. صبح جو اٿيا، تڏھن البت ساھ |
9539 |
DYNT.utf |
۾ ساھ پيو، جيئن نہ پنھنجن مائٽن جي گھر |
پيٽ |
ڏنائونس. ھنن جي آد رڀاءَ ڏسي، زينت بانوءَ کي |
9540 |
DYNT.utf |
۾ ھوندم، تيسين اوھان جي تانگھ رکنديس ۽ |
پيٽ |
تہ منھنجو سماءُ ملھجو، ۽ جي نہ، تہ بہ جيسين ساھ |
9541 |
DYNT.utf |
۾ ڪيئن آيا ۽ ڪھڙن ڪھڙن ماڻھن جو اندر يا |
پيٽ |
ڪوٺيءَ ۾ ويئي ۽ اھي باروت جا پيپ اندر محلات جي |
9542 |
DYNT.utf |
کان پوءِ اھو ٺھراءُ ڪيائون، تہ مال جا ٽي |
پيڙھ |
پِي، پوءِ پاڻ ۾ ويھي مال ورھائڻ لڳا؛ گھڻيءَ ريڙھ |
9543 |
DYNT.utf |
وڃي رھي. ھڪڙي ڀيري ھنن جو پاڻ ۾ ايتريقدر |
پيڙھ |
ھئي، سا تہ نڪري ويئي، ھينئر ڪُتي ٻلي واري ريڙھ |
9544 |
DYNT.utf |
۽ اندروني معاملن کان بہ ڇٽي پيو ۽ خرچ جي |
پيڙھہ |
رڳو ھڪ زال سان ڪئي ھتائين، جنھنڪري گھر جي ريڙھہ |
9545 |
DYNT.utf |
گھر آيا. ھڪڙو ڏينھن رھي وري پنھنجي گھر |
پيڪي |
جي ٽئين ڏينھن وري گھوٽ-ڪنوار گڏ جي، ڪنوار جي |
9546 |
DYNT.utf |
تي، آھا رات علي رضا جي زال يا ٻيا گھر جا |
پُٺ |
موٽي آيو؛ جو اڪثر رات جو گھر کان ٻاھر نہ رھندو ھو. |
9547 |
DYNT.utf |
جي پارت ڪري پاڻ سفر تي سنڀريو. ھن کي ھيتري |
پُٺ |
انھيءَ جو وجھ ڏسي علي رضا زينت بانوءَ کي |
9548 |
DYNT.utf |
۾. ٻہ-ٽي گھٽيون وروڪڙ ڏيئي، سپاھي ھڪڙي |
پٺ |
سپاھي ٿيو اڳ ۾، زينت بانو ٿي |
9549 |
DYNT.utf |
ڊول جو ھوندو ھون، نہ سنڌي ڊول جو. ميرن جي |
پٺاڻڪي |
ھئا، انھيءَ ۾ ويندا ھئا، برقعو بہ ايراني يسا |
9550 |
DYNT.utf |
پوڻ لڳو. ماستر سندس ڪم کان ناراض رھيا ۽ |
پٺتي |
۾ ھي چڙھي چڙھي اچي مٿئين درجي کي پھتو ھو، سو ھاڻ |
9551 |
DYNT.utf |
موٽي نہ ويئي ھوندي، گاڏيءَ تي ھئي، سا ڀڄ |
پٺتي |
خبر نہ ھيس تہ ڪيڏي وبئي؛ پر ڄاتائين تہ ضرور اڌ ۾ |
9552 |
DYNT.utf |
موٽي ويو. |
پٺتي |
جي گھر اماڻي، علي رضا وري ساڳيءَ گاڏيءَ تي چڙھي |
9553 |
DYNT.utf |
موٽي. |
پٺتي |
ھن کي پنھنجي جان جو بہ اچي خوف ٿيو، سو سگھوئي وري |
9554 |
DYNT.utf |
موٽي. اڳيان تہ ھنن سندس واٽ پئي ڏٺي، ايندي |
پٺتي |
اھو جواب وٺي مريم سگھوئي |
9555 |
DYNT.utf |
آٿي، سگھوئي ھڪڙو بند ڪيل لفافو ھٿ ۾ کڻي |
پٺيان |
جي اڳيان ويٺي راند ڪئي. ائين ڪندي زينت ڪنھن ڪم |
9556 |
DYNT.utf |
انھيءَ ھنڌ ٿانيڪو ڪري رھيا، تڏھن ھنن کي |
پٺيان |
جڏھن علي رضا جا پٽ پيءُ-ماءُ کي سندن مرضيءَ |
9557 |
DYNT.utf |
اھڙا جاکوڙا ڪڍي اچي نہ سگھيو ۽ خط پھچڻ |
پٺيان |
لکيو، جو ڄاتائين تہ ھو اڃا ڇوڪر آھي، شايد منھنجي |
9558 |
DYNT.utf |
پنھنجي وسلن ۾ امانت طرح لڪائي رکي ڇڏيا |
پٺيان |
ئي ڏينھن پريي مڙس صديق مالڪياڻيءَ جي مرضيءَ |
9559 |
DYNT.utf |
حيدرآباد ڏي بہ پيو اچبو ۽ جي دل چيو تہ بمبئيءَ |
پٺيان |
اوير سوير پنھنجي دل جي خوشيءَ جي لاءِ يا ڌنڌي |
9560 |
DYNT.utf |
سلطان آنھيءَ سان نڪاح ڪيو ۽ ھن کي حرمسراءِ |
پٺيان |
خانم ھو. آھا سلطان کي کي پسند آئي. زال جي مرضيءَ |
9561 |
DYNT.utf |
سندس پٽن حيدرآباد جي آڀرندي ڏي ڪوھ-ڏيڍ |
پٺيان |
ھن جي مرضيءَ جي |
9562 |
DYNT.utf |
گھوڙي تي وڌو ۽ گھوڙا ڊوڙائي جھنگ منھن ڏبئي |
پٺيان |
سو ھن ويچاريءَ کي ھڪڙي ڄڻي کنڀي، کڻي بنھنجي |
9563 |
DYNT.utf |
وڃي ڪوٺيءَ ۾ گھڙيس، جتي سرائيءَ جي نياڻي |
پٺيان |
چوڻ ھنن کي برابر ٻڌڻ ۾ نہ آيو، ۽ آءُٗ بختاور جي |
9564 |
DYNT.utf |
ھئن، ۽ ھڪ ليکي تہ سيٺ گل محمد جي پٽ جو نالو |
پٺيان |
ٻڌو ھو تہ اھا ٻانھن بہ آٿارڻ ۾ آھن؛ وڏا وڏا ماڻھو |
9565 |
DYNT.utf |
ھيس، تنھن جو پتو پيم ۽ اھا شيءِ بہ لڌيم، |
پٺيان |
پڪ ٿيس تہ جنھن ڳالھ جي |
9566 |
DYNT.utf |
ڀنگ جو سواد وٺڻ لڳو ۽ اوبر سوبر جو چڪو پِي |
پٺيان |
تنھن کان پوءِ چرش پيئڻ ۾ پيو. سگھوئي انھنءَ جي |
9567 |
DYNT.utf |
ڪن ۽ اڳوڻا رستا ڇڏي ڏين. ھنن کي سجھيو ٿي |
پٺيان |
تہ اھا شادي، جا ٿيندي سا ھو نئينءَ ۽ سڌريل رٿ |
9568 |
DYNT.utf |
. اسان کي اميد آھي تہ جيڪي اسان جا رعيتي |
پٺيان |
سو فقط وقت، صلاح ۽ تجويز لاءِ ۽ سندس مرضيءَ |
9569 |
DYNT.utf |
آھن، تہ سگھوئي ائين ٿيندو.'' |
پٽ |
سمجھو ٿي تہ اسان جي گھر جو در پوربو. سو اھڙا صالح |
9570 |
DYNT.utf |
آھي - جھڙو آءُٗ علي رضا جي شاديءَ ۾ خوش |
پٽ |
ھا، پر منھنجو وس ڪونھي. تنھنجو پٽ، سو منھنجو |
9571 |
DYNT.utf |
آھي، تنھنڪري سلطان کان پوءِ تخت انھيءَ |
پٽ |
ھڪڙو پٽ بہ اٿس. مگر سلطان کي پھرئين حرم مان وڏو |
9572 |
DYNT.utf |
اسيد عليءَ کي آءُٗ کڻنديس. اھڙي چڱي ڳالھ |
پٽ |
کي نياڻي اھي، سا منھنجي حامد کي ڏيندو، ۽ سندس |
9573 |
DYNT.utf |
اھا شيءِ سڃاتي. ھن کي پڪڙيائون. پوليس جي |
پٽ |
ڏسي، شڪ-چوريءَ ۾ جھليائون. جاچ ڪرڻ سان مالڪ جي |
9574 |
DYNT.utf |
اٿئي، پنھنجو رت اٿئي. جيئي سندس پيءُ، کٽڻ |
پٽ |
کَريا بہ پنھنجا، ٻريا بہ پنھنجا. پنھنجي مامي جو |
9575 |
DYNT.utf |
اڃا گرانٺ جيڏو آھي، سو تون متان آٺ سان |
پٽ |
زينت - اھڙو سڪ ڪھڙي ڪم جو؟ ھوڏي ٿي چوين تہ سيٺ جو |
9576 |
DYNT.utf |
اڳيئي پنھنجو ڪارخانو مچايو ويٺو آھي. ڪي |
پٽ |
صلاح بڇڙي نہ لڳي. ھنن ڄاتو تہ بمبئيءَ ۾ اسان جو |
9577 |
DYNT.utf |
بہ اٿس. مگر سلطان کي پھرئين حرم مان وڏو |
پٽ |
راڻيءَ سان سلطان جي گھڻي دل آھي ۽ منجھانئس ھڪڙو |
9578 |
DYNT.utf |
بہ خدا ڏنو ھو، جنھن جو نالو علي رضا رکيو |
پٽ |
ھن کي ھڪڙو |
9579 |
DYNT.utf |
بہ غريب ٿو ٻڌجي، پر جيتوڻيڪ ٻڃنديءَ وارو |
پٽ |
ھينءَ تہ سيٺ گل محمد چڱو ماڻھو آھي ۽ سندس ننڍو |
9580 |
DYNT.utf |
بہ ڄائس. ھن کي ھتي رھئي ست-اٺ ورھيہ گذري |
پٽ |
ڪي ڏينھن تہ ٻيا حرم ئي وسري ويس؛ انھيءَ مان ھڪڙو |
9581 |
DYNT.utf |
پالينديزن آھن، انھيءَ لاءِ تہ ھنن جون |
پٽ |
جي- ھيڏوسارو اچي ٿيو آھي، جھان جون مائون ڏکن سان |
9582 |
DYNT.utf |
پيءُ-ماءُ کي سندن مرضيءَ پٺيان انھيءَ |
پٽ |
جڏھن علي رضا جا |
9583 |
DYNT.utf |
پڙھڻ لکڻ ۾ ھوشيار آھي، کٽڻ ڪمائڻ وارو آھي، |
پٽ |
آھن. توکي بہ خبر ھوندي تہ مائي جان بيبيءَ جو |
9584 |
DYNT.utf |
تان کنيو ھو، ڀانئيائين تہ متان ڪنھن سرڪاري |
پٽ |
لتڙ ۾ آيو ھو، سو اکر ڊھي ويا ھئا. ٻانھيءَ لنگھندي |
9585 |
DYNT.utf |
تہ پنھنجي وات وڪيل ٿيا آھن، پسر ھاڻي ڌيئون |
پُٽ |
شھربانوءَ چيو تہ ``بختاور! ڏس اڄو ڪو زمانو، |
9586 |
DYNT.utf |
تي ڪاوڙي ھئي، چوڻ لڳي تہ ``ڀلو ٿئيس، ناحق |
پٽ |
ڪنديون ھيون. پھرئين ڏينھن تہ جان بيبيءَ پنھنجي |
9587 |
DYNT.utf |
جو اولاد اکين سان ڏٺائين، سي وڃي پنھنجيءَ |
پٽ |
۽ سندس اولاد نيٺ صالح ٿيو ۽ وڏي درجي کي پھتو، ۽ |
9588 |
DYNT.utf |
جو بہ توکي خيال نہ ھوندو، تہ ٻيو ڪنھن کي |
پٽ |
تہ ``مائي، سچ ٿي چوين، اھا ڳالھ برابر آھي. تنھنجي |
9589 |
DYNT.utf |
جو ساڻ ھئڻ دل جي لاءِ وڏو ڏڍ آھي ۽ او کي |
پٽ |
سواءِ ھڪڙو ٻيو سنگتي بہ مڙس ماڻھن مان ضروري آھي ۽ |
9590 |
DYNT.utf |
جو گڏ رھندا ھئا، تن جي وچ ۾ البت کؤلس ڦٽائي |
پٽ |
ھوڏي بمبئيءَ ۾ پيءُ - |
9591 |
DYNT.utf |
جو نالو بہ مٿس پيو آھي، تہ شڪ ناھي.'' |
پٽ |
وڏا ماڻھو پٺيان ھئن، ۽ ھڪ ليکي تہ سيٺ گل محمد جي |
9592 |
DYNT.utf |
جو ھاڻوڪو حال ڏسي رت پئي روئندي ھئي. نڪي |
پٽ |
لڳو. ويچاري مائي شھربانو گذريل ڏينھن ياد ڪيو ۽ |
9593 |
DYNT.utf |
جي آسري اسان ڪم ڪار ڇڏي آرام وٺڻ جي ڪئي |
پٽ |
کان نڪتا ھئا. ھنن ويچارن جڏھن ڏٺو تہ جنھن |
9594 |
DYNT.utf |
جي تہ ڳالھہ ڇڏيو، پر پنھنجي نياڻي زينت |
پٽ |
ٽوڪون ڪرڻ لڳا، تہ بہ انھيءَ جي پرواھ نہ رکيائين. |
9595 |
DYNT.utf |
جي خبر پوي تہ پوءِ پنھنجي لاءِ پڪو بندوبست |
پُٽ |
ويچارا غريبت طور گذارڻ لڳا. اھو ارادو ھون تہ ننڍي |
9596 |
DYNT.utf |
جي در تان تڙجي، وري وڃي ڌيءُ جي در تي ڪِرون، |
پٽ |
ڳالھ تي زور لائڻ لڳو. پر ھنن مناسب نہ ڄاتو تہ |
9597 |
DYNT.utf |
جي زال مري ويئي آھي، ھوءَ ڇورو ٻار ڇڏي |
پٽ |
جان بيبيءَ چيو تہ ``زينب! تو کي خبر آھي، تہ منھنجي |
9598 |
DYNT.utf |
جي شاديءَ جو خيال گھڻن ڏينھن کان ھوندو |
پٽ |
جان بيبيءَ کي پنھنجي |
9599 |
DYNT.utf |
جي لاءِ مٿا پئي ھنيا، ۽ اوير سوير سوکڙيون |
پٽ |
بمبئيءَ ۽ ٻين پاسي ھوندا ھئا؛ تنھن پنھنجي |
9600 |
DYNT.utf |
جي لاءِ. مائيءَ ورندي ڪانہ ڏنيس. ڀلا ويچاريءَ |
پٽ |
بييءَ اسان جي مائيءَ کي گھڻيون منٿون ڪيون پنھنجي |
9601 |
DYNT.utf |
جي مراد ڪالہ ڏسنديس. |
پٽ |
تہ شايد نيٺ آءُٗ مري وينديس ۽ جھان وانگي پنھنجي |
9602 |
DYNT.utf |
جي نسبت ۾ علي رضا ارادو ڪيو تہ ولايت ۾ طبابت |
پٽ |
ھن |
9603 |
DYNT.utf |
جي ھلت چلت جي تعربف ڪرڻ لڳي ۽ ڪڏھن تہ وري |
پٽ |
ھوندي بہ ھن جي دل پڪي ڪرڻ لاءِ جان بيبيءَ ۽ سندس |
9604 |
DYNT.utf |
جي ھلت ھنن کي گھڻو ناآميد ڪيو. سو في الحال |
پٽ |
پيا گذارينداسين ۽ ھو اسان جي خدمت ڪندا. پر وڏي |
9605 |
DYNT.utf |
جي ڳڻتي |
پٽ |
|
9606 |
DYNT.utf |
جي ۽ ٻين ماڻھن جي ڳالھ تي لڳي، مائٽن کي |
پٽ |
سنڌو پئجي ويو؛ جو ھنن ڄاتو تہ ھيءَ مائي پنھنجي |
9607 |
DYNT.utf |
حامد علي، ڪتاب ڪڇ ۾ ڪري اسڪول ڏي روانو |
پٽ |
اڳيان ٻاھر پينگھي ۾ ويٺي قرآن جو دؤر ڪيو، ۽ سندس |
9608 |
DYNT.utf |
حامد ۽ علي رضا ڪي ٿورا ڏينھن ھڪ اسڪول ۾ |
پٽ |
سان بہ ھنن جو اھڙوئي رستو ھو. ٻيو وري فتح خان جو |
9609 |
DYNT.utf |
حامدعليءَ کي ننڍي ئي ھوندي اسڪول ۾ پڙھائڻ |
پٽ |
ڪري ھاڻوڪي زماني جي مناسب طرح واٽ وٺڻ لڳو. پنھنجي |
9610 |
DYNT.utf |
حامد، جو اڳي ھڪڙي سڌريل ڇوڪرو ھوندو ھو، |
پٽ |
ماري وڌو ھو، سو وچئون ٻيو ھو. اھو ھيءُ، تہ سندس |
9611 |
DYNT.utf |
سان واسطو ڇڏي ڏنائين. |
پٽ |
تنھنڪري علي رضا ٻي جاءِ ڀاڙي ڪري وڃي آتي رھيو ۽ |
9612 |
DYNT.utf |
سان ڌيءَ جي شادي ڪرڻ جو ارادو ھو ۽ اگرچ |
پٽ |
جو ھيءُ بہ سبب ھو، جو ھن کي پنھنجي ڀاءَ الھداد جي |
9613 |
DYNT.utf |
سندس جاءِ تي ويٺو، جو اڃا تائين انھيءَ |
پٽ |
۾ وڙھندي مري ويو. انھيءَ جو پٽ وري انھيءَ جو |
9614 |
DYNT.utf |
سوڌو دشمن سان جنگ ڪندي مارجي ويو. |
پٽ |
گھٽايو، پر تڏھن بہ سندس حياتي اچي پوري ٿي ھئي، سو |
9615 |
DYNT.utf |
سوڌو کپائي ڇڏيون تہ پوءِ ضرور تخت اسان |
پٽ |
رٿ ڪئي آھي تہ بادشاھ کي سندس وڏي راڻيءَ ۽ وڏي |
9616 |
DYNT.utf |
سوڌ، جو سورھن ورھين جي ڄمار جو جوان ھو، |
پٽ |
سان شامل ٿيان، سو ھاڻي ڪنھن حيلي سان پنھنجي وڏي |
9617 |
DYNT.utf |
سوڏو لڙائيءَ ۾ مارجي ويو، باقي سندس زال |
پٽ |
ٻڏايائونس تہ ``اھو پاڻ تہ وڏي |
9618 |
DYNT.utf |
علي نواز کي دڙڪا ڏنائون تہ اھو وير اوھان |
پٽ |
جي سرڪار کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي ويئي. ھن جي زال ۽ ننڍي |
9619 |
DYNT.utf |
قيد ٿي ايران ڏي ويا، جتان وري نہ موٽيا. |
پٽ |
پٽ سوڏو لڙائيءَ ۾ مارجي ويو، باقي سندس زال ۽ ننڍو |
9620 |
DYNT.utf |
کي بہ روالو ڪيو ۽ پاڻ بہ روانو ٿيو. |
پٽ |
بابت جيڪا فھمايش ھن ضروري ڄاتي، سا ڏيئي، ھن، |
9621 |
DYNT.utf |
کي دعائون ڪرڻ لڳا. |
پٽ |
اھا خبر ٻڌي علي رضا ۽ زينت بانو گھڻو خوش ٿيا ۽ |
9622 |
DYNT.utf |
کي روانو ڪيو ۽ سندس لاءِ اڳواٽ پئسا بئنڪ |
پٽ |
بھتر ٿيندس. نيٺ اھو ٺھراءُ ڪري، علي رضا پنھنجي |
9623 |
DYNT.utf |
کي سمجھائيندو ھو، تنھن تي پاڻ ۾ وقت بوقت |
پٽ |
بہ علي رضا کي خراب لڳندي ھئي، ۽ انھيءَ بابت بہ |
9624 |
DYNT.utf |
کي علي رضا ڄاڻي واڻي پاڻ سان کنيو ھو. پھرين |
پٽ |
انھيءَ |
9625 |
DYNT.utf |
کي کپائڻ جي رٿ ڪئي اٿوَ؟'' |
پٽ |
ٻڌايو تہ سھي تہ ڪھڙيءَ طرح بادشاھ ۽ سندس راڻي ۽ |
9626 |
DYNT.utf |
کي ملندو ۽ بادشاھ جي مرڻ جي ڪري جلد اھو |
پٽ |
کپائي ڇڏيون تہ پوءِ ضرور تخت اسان جي راڻيءَ جي |
9627 |
DYNT.utf |
کي ولايت موڪلي. اھو ھينئر سورھن-سترھن ورھين |
پٽ |
علي رضا کي دل ۾ ھو تہ في الحال پنھنجي وڏي |
9628 |
DYNT.utf |
کي ڏيکاريون، پر پٽس جي ھن منڊم سان دل گھڻي |
پٽ |
ڪري گھڻو خلل ٿيڻ جو امڪان آھي. ھن اھي ڳالھيون |
9629 |
DYNT.utf |
کي ڪنھين نوڪريءَ ۾ نہ رکيو، نہ ڪنھن واپار |
پٽ |
علي نواز پنھنجي |
9630 |
DYNT.utf |
لاءِ اھا ٻنھن گھري. اھو ھٽس جوان ھو ۽ وڪالت |
پٽ |
سان آٿ-ويھ ھئي، تن مان ھڪڙي ماڻھوءَ پنھنجي |
9631 |
DYNT.utf |
لاءِ جو باروت سنبرايو ھو، تنھن سان اھي |
پٽ |
فيصلي جي تعميل ٿي، جن فسادين سلطان ۽ سندس راڻي ۽ |
9632 |
DYNT.utf |
لاءِ طمح ھئي. پر علي رضا کي ٻنھي مان ھُو |
پٽ |
ھو. ٻيو وري ھڪڙو واپاري سيٺ ھو، تنھن کي پنھنجي |
9633 |
DYNT.utf |
لاءِ ٿي سعيو ڪريان، تنھن کان وڌ تنھنجي |
پٽ |
شاديءَ ۾ خوش ٿينديس، تھڙو حامد جي. جيترو پنھنجي |
9634 |
DYNT.utf |
محبوب علي باريسنر سان اچي گڏ رھيو. ھو پنھنجي |
پٽ |
بمبئيءَ ۾ ھي پريندي پنھنجي |
9635 |
DYNT.utf |
محبوب علي ھئس، جو ھينئر ٻن-اڍائن ورھين |
پٽ |
ساڻس ھئي، سندس پورھيت مريم اڃا وٽن ھئي، ھڪڙو |
9636 |
DYNT.utf |
محبوب علي ۽ منصور علي بہ ھاڻ بمبئيءَ جي |
پٽ |
علي رضا پنھنجا ٻيئي |
9637 |
DYNT.utf |
منصور علي ۽ پنھنجي دائي مريم سان اچي بغداد |
پٽ |
زال زينت بانو، پنھنجي ماءُ جان بيبي، پنھنجي ننڍي |
9638 |
DYNT.utf |
منصور عليءَ جي تعليم ۾ گھڻي رنڊڪ ٿي. اگرچہ |
پٽ |
ھڪڙو سال، جو علي رضا بغداد ۾ رھيو، تنھنڪري سندس |
9639 |
DYNT.utf |
منصور علي، جنھن ڊاڪٽريءَ جا ٻہ - چار وڏا |
پٽ |
علي رضا بمبئيءَ ۾ ھو، تہ سندس ننڍي |
9640 |
DYNT.utf |
نہ ھوندو تہ بہ عيب ڪونھي. اھڙي ماڻھوءَ |
پٽ |
۽ ھنر وارو ھجي، پوريءَ عمر وارو ھجي، پر امير جو |
9641 |
DYNT.utf |
وانگي پالي وڏو ڪيو ھو، ۽ پرڻايو ھئائينس، |
پٽ |
بہ ڪم ۾ ساڻس ڀائيوار ھو. ھن پنھنجي ننڍي ڀاءَ کي |
9642 |
DYNT.utf |
وانگي ڃڻندي ھئي ۽ سندس صحبت ۾ حامد جي وري |
پٽ |
پر وري بہ اولاد آھي ۽ صالح تہ آھي ۽ علي رضا کي بہ |
9643 |
DYNT.utf |
وري انھيءَ جو پٽ سندس جاءِ تي ويٺو، جو |
پٽ |
اھڙيءَ ھڪڙي لڙائيءَ ۾ وڙھندي مري ويو. انھيءَ جو |
9644 |
DYNT.utf |
ويٺو آھي-پنھنجو رت آھي، ڀنھنجو ھڏ آھي-پر |
پٽ |
پر ٻنھنجا ڪي وري بڇڙا آھن؟ ادي الھداد جو جوان |
9645 |
DYNT.utf |
وٺي آيا. |
پٽ |
ٿي. انھن مان ھڪڙيءَ ۾ زينت کي پيرمرد مھاڻو ۽ سندس |
9646 |
DYNT.utf |
ھن پنھنجيءَ مھمانڻ جو گھڻو شڪر گذار ھوندو |
پٽ |
ٻار جي سنڀال بہ ڪندي ھئي، جنھنڪري چاند بيبيءَ جو |
9647 |
DYNT.utf |
ھو جو اتي وڏو وزير ٿي گذاري ويو ھو، تنھنڪري |
پٽ |
آھي، پر ھيءُ تہ وري مسلمان ھو، ۽ انھيءَ ماڻھو جو |
9648 |
DYNT.utf |
ھو ۽ ٻہ سندس نوڪر ھئا، جي ٻيڙيءَ جا جوان |
پٽ |
رحمدل ماڻھو ھو، انھيءَ جو نالو صديق ھو. ٻيو سندس |
9649 |
DYNT.utf |
ھو، تنھنڪري ھن تي ڪھڙي بہ معاملي ۾ پيءُ |
پٽ |
محبوب علي |
9650 |
DYNT.utf |
ھئا، وڏو پٽ ڏاڏي پوٽيءَ سان ۽ ننڍو پٽ ڪردقوم |
پٽ |
سان ھن نيٺ پڪو پتو ھٿ ڪيو. سلطان کي ٻن حرمن مان |
9651 |
DYNT.utf |
ڄائس، جنھن جو نالو منصور علي رکيائون. سو |
پٽ |
ھئي ۽ بمبئيءَ ۾ آئي ٽي مھينا مس گذرين تہ ويائي ۽ |
9652 |
DYNT.utf |
ڄمڻ ڪري زينت توڙي فضل محمد جي گھر جا ڀاتي |
پٽ |
ھن کي پيٽ ھو. ويچاريءَ ھيترا ڌڪا پيٽ سان پئي کاڌا. |
9653 |
DYNT.utf |
ڊاڪٽر منصور عليءَ جي سفارش لکي. سو جڏھن |
پٽ |
جي اميرن ڏي ۽ انھن جي معرفت سلطان ڏي پنھنجي |
9654 |
DYNT.utf |
ڊوڙي مون وٽ آيو، اچي مون کي ڀاڪر پائي مليو. |
پٽ |
امان! جيڪي وڙن وارا ھوندا، تن جا تہ وڙڳائبا. سندس |
9655 |
DYNT.utf |
ڌيون سڀ آھن وات وڪيل. ھاڻ تون بہ تہ امان |
پٽ |
ورندي ڪانہ ڏنيس. ڀلا ويچاريءَ کي سُجھيو ٿي تہ اڄ |
9656 |
DYNT.utf |
ڏاڏي پوٽيءَ سان ۽ ننڍو پٽ ڪردقوم جي ھڪڙيءَ |
پٽ |
پڪو پتو ھٿ ڪيو. سلطان کي ٻن حرمن مان پٽ ھئا، وڏو |
9657 |
DYNT.utf |
ڪردقوم جي ھڪڙيءَ زال مان. ڪرد ماڻھو ايران |
پٽ |
ٻن حرمن مان پٽ ھئا، وڏو پٽ ڏاڏي پوٽيءَ سان ۽ ننڍو |
9658 |
DYNT.utf |
ڪري ٿي ڄاڻان - جيئن علي رضا کي پرڻائينديس، |
پٽ |
رٿ آھي، مائي جان بيبيءَ چيو تہ حامد کي پنھنجو |
9659 |
DYNT.utf |
۽ ڌيءَ جي بہ دل جي ڳالھ ھٿ ڪئي ھئانين؛ تنھن |
پٽ |
مائي شھربانوءَ تہ اڳيئي تَن مَن پڇي رکيو ھو |
9660 |
DYNT.utf |
!'' سڀ اچرج ۾ پئجي ويون. |
پٽ |
کي کڻي چميون ڏيئي چيائين تہ ``ھيءُ منھنجو پيارو |
9661 |
DYNT.utf |
. اھو ڀاڻس بہ ڪم ۾ ساڻس ڀائيوار ھو. ھن پنھنجي |
پٽ |
رھندا ھئا، جن کي ٽي ننڍا ٻار ھئا: ٻہ ڌيئو ۽ ھڪڙو |
9662 |
DYNT.utf |
ويئي. وري اچي خواب جي لڳس، ڪڏھن دل ۾ چوي |
پٽجي |
جو وس؟ ماٺ ڪري کڻي ھائو ڪر.'' اتي شھربانوءَ جي اک |
9663 |
DYNT.utf |
ويئي، ۽ جڏھن پنھنجو نالو بہ ٻڌائين، تڏھن |
پٽجي |
پرڀرو سمھيو پيو ھو، تنھن جي بہ انھيءَ ڳالھ تي اک |
9664 |
DYNT.utf |
پرڻيل ھو، پر مھينو-ڏبڍ ٿيو ھو جو سندس زال |
پٽس |
ويندو ھو ۽ ٽين دڪڙي پورھيت ھين ماني پچائڻ واري. |
9665 |
DYNT.utf |
جي ھن منڊم سان دل گھڻي ھئي ۽ ولايت ۾ رھڻ |
پٽس |
جو امڪان آھي. ھن اھي ڳالھيون پٽ کي ڏيکاريون، پر |
9666 |
DYNT.utf |
کي ڦَٽي ڇڏيائون ۽ پاڻ مال سوڌو ڀڄي ويا. |
پٽس |
جو مالڪ جاڳيو، شاھوڪار کي ڌڪ ھڻي ماري وڌانون ۽ |
9667 |
DYNT.utf |
معصوم اٿي ڏسي تہ ھنڌ تي امان مُئي پيئي |
پٽس |
صبح جو ننڍو |
9668 |
DYNT.utf |
پوٽن ويارو ڪندو، تنھنجون مرادون اسان کي |
پُٽن |
بختاور - دائي صدقي، خير گھُر! خدا توکي |
9669 |
DYNT.utf |
جو مَٽ آھين. آءُٗ خوشامند نٿي ڪريان. مريم |
پُٽن |
انھيءَ گھر جو وڏو اصيب ھوندو. تون ڌيءَ ناھين، تون |
9670 |
DYNT.utf |
جي لاءِ لائق زالون ججھيون آھن. قسم کڻي |
پٽن |
کي ھوندو. اللَّھ انھيءَ کي بہ کڻي گھوٽ ڪندو. لائق |
9671 |
DYNT.utf |
حيدرآباد جي آڀرندي ڏي ڪوھ-ڏيڍ پنڌ تي ھڪڙو |
پٽن |
ھن جي مرضيءَ جي پٺيان سندس |
9672 |
DYNT.utf |
سان لکپڙھ پيو ڪندو ھو، ھنن کي وقت بوقت |
پٽن |
وڏي محبوب علي باريسٽريءَ جو امتحان پاس ڪيو. ھي |
9673 |
DYNT.utf |
سوڌو بہ قيد ٿي پيو، ۽ ذري گھٽ ماريائونس |
پٽن |
۽ ٻار قيد ٿيا. علي نواز جو پيءُ پنھنجي زال ۽ ٻن |
9674 |
DYNT.utf |
مان محبوب علي ايتري بيحيائي ڪئي ھئي، تہ |
پُٽن |
علي رضا جي |
9675 |
DYNT.utf |
مان وڏي محبوب علي باريسٽريءَ جو امتحان |
پٽن |
علي رضا استنبول ۾ اميري پئي ڪمائي، تہ سندس |
9676 |
DYNT.utf |
مان ھڪڙو سائينءَ جي خدمت ۾ ڏيندس.'' |
پٽن |
تہ وري بہ اچي ڪنھن وقت حاضر ٿيندس، نہ تہ پنھنجن |
9677 |
DYNT.utf |
ڌيئن جو ذڪر نڪري، تڏھن آءُٗ چوندي آھيان |
پُٽن |
تنھنجون ڳالھيون ڪنديون آھيون، ۽ جڏھن جھان جي |
9678 |
DYNT.utf |
ڏسي، پاسي ۾ جيڪي ويٺل ھئا، تن کي بہ پئي |
پٽڻ |
ڏينھن. ھنن روئندي ۽ اوساريندي گذاريو. ھنن جو روئڻ- |
9679 |
DYNT.utf |
ڏينم. خدا سڀ چڱي ڪندوا'' |
پٽڻ |
ماڻس چيس تہ ``ابا! برقعو تہ لاھن ڏينم، ساھ تہ |
9680 |
DYNT.utf |
۾ گذاري. پاڻ تہ ننڊ نہ ڪيائون، پر ٻين جي |
پٽڻ |
کي بہ پئي رئڻ آيو. وري جا رات آئي، سا بہ ھنن روئڻ- |
9681 |
DYNT.utf |
پنھنجو حال وڃائي ڇڏيو. ھڪڙي پيري، ٻيا وري |
پٽي |
مائٽ لاءِ وڏي وٿ آھي؛ تنھنڪري ويچاريءَ روئي |
9682 |
DYNT.utf |
پٽي ساڻي ٿي پيئي. مريم جو بہ چرين جھڙو حال |
پٽي |
اھڙي اوچتي آفت نہ اچي، جان بيبي ويچاري منھن-مٿو |
9683 |
DYNT.utf |
ساڻي ٿي پيئي. مريم جو بہ چرين جھڙو حال ٿي |
پٽي |
اوچتي آفت نہ اچي، جان بيبي ويچاري منھن-مٿو پٽي |
9684 |
DYNT.utf |
سندس ڪيوڙو ۽ ڪتل ھٿ ڪيائون، ۽ پڇيائونس |
پٽي |
تہ ھڪڙو - ٻہ پوليس جو سپاھي اچي نکتو. جھولي |
9685 |
DYNT.utf |
قبرن تي وجھيو ويٺي ھوندي ھئي. |
پَٽي |
ڏھاڙي جاءِ صفا ڪيو، انھيءَ باغ مان گل ۽ نازبو |
9686 |
DYNT.utf |
ماٺ ڪري ويھي رھيا. |
پٽي |
جي سرڻ ڪري وري اچي ھن گھر ۾ واويلا ٿي. ويچارا روئي |
9687 |
DYNT.utf |
ٻہ-ٽي پئسا بہ گڏ ڪريان؛ متان ڪا ويل نہ ڪنھن |
پٽي |
جڏھن في الحال خير سان وقت پيو گذري، تڏھن ڀلي ساھ |
9688 |
DYNT.utf |
۽ وري در ورائي خدا کي سنڀالي، نڪري ٻاھر |
پٽيائين |
ڪلف ۾ لڳيون پيون آھن، سي آھستي ڪڍي اچي ٻاھريون در |
9689 |
DYNT.utf |
. ڪوٺيءَ مان وري ھيٺ ڏاڪڻ ھلي، سا اچي ھيٺ |
پٽيائين |
ھيءَ معتبر زال آھي، ائين سوچي، ھلي ڪوٺيءَ جو در |
9690 |
DYNT.utf |
ھئي، پر ھو ليکيندو بہ ڪين ھوس. نڪو وري ھنن |
پٽيدي |
ڪانہ رکي. ھوءَ ويچاري گھڻو ئي چوندي ھيس، رئندي |
9691 |
DYNT.utf |
. |
پٽين |
رات اتي ويٺا پنڪيون کائين ۽ شاديءَ وارن کي دل ۾ |
9692 |
DYNT.utf |
ٿي، پر لاچار ھئس، ڍونگ ڪري پنھنجي آبرو |
پٽيو |
دل ۾ اھڙن بيحيائيءَ جي لفظن ٻڌڻ ڪري ھن کي گھڻو ئي |
9693 |
DYNT.utf |
ٿي، تنھن بہ انھيءَ ڪم ۾ پنھنجي بيبيءَ کي |
پٽيوالي |
گھڻي آدرڀاءُ ۽ خاطري ڪئي. مريم، جا ھاڻ اسڪول جي |
9694 |
DYNT.utf |
پر کنڀڙين کان وٺي، ٻار سوڌو وڃي جيل ۾ وڌائونس. |
پٽيو، |
۽ ڪتل فرياديءَ کي ڏياريائون. ويچاريءَ منھن مٿو |
9695 |
DYNT.utf |
تنھنجي مٿان وجھندس، تون ڇو پاسو ٿي ڪرين؟'' |
پٽيھر |
عار ٿو اچي! سون رپي جا-تو وٽ آءُٗ ڍير ڪندس، ٻٽ |
9696 |
DYNT.utf |
ڏسي تہ زينت بانو ڪانھي. ھيڏي ھيڏي نھاريائين، |
پٽي، |
کي بہ خبر ڪانہ پيئي. صبح جو سوير جان بيبيءَ اک |
9697 |
DYNT.utf |
اڃا صغير آھي ۽ بي قصور آھي، تنھن کي الڳ |
پٽ، |
ڏيئي، وري جھڙي قيدڻ ھئي، اھڙي ڪجي. باقي ھن جو |
9698 |
DYNT.utf |
جو ڏينھن جو ڪنھن ڪارخاني ۾ ڪمائڻ ويندو |
پٽ، |
بيبيءَ جي گھر ۾ رڳو ھڪڙي پاڻ رھندي ھئي، ٻيو سندس |
9699 |
DYNT.utf |
سو منھنجو پٽ آھي - جھڙو آءُٗ علي رضا جي |
پٽ، |
جھوٺيءَ ۾ وجھان ھا، پر منھنجو وس ڪونھي. تنھنجو |
9700 |
DYNT.utf |
ڇا ڌيءَ.'' |
پٽ، |
تہ ``مائي! اللَّھ شال جھان جو اولاد صالح ڪري - ڇا |
9701 |
DYNT.utf |
ڌيءُ ٽنھي گڏجي ويھي ماني کاڌي. |
پٽ، |
ماني تيار ٿي ۽ حامد علي بہ اسڪول کان آيو، ۽ ماءُ، |
9702 |
DYNT.utf |
ٻڌندا ھئا ۽ تراريون کڻندا ھئا. } سکر ماڻھوءَ |
پٽڪو |
تي گھمندو وتندس. * {* اڳين ڏينھن ۾ پوليس وارا ڳڙھو |
9703 |
DYNT.utf |
ٻڌي، ترار چيلھ سان ٻڌي حڪم ھلائيندو وتندس |
پٽڪو |
جو اھا نوڪري سندس ڀيت تي ھئي. ھن ڃاتو تہ ڳاڙھو |
9704 |
DYNT.utf |
کي لنڊن ڏي موڪليو. اھو صاحبلوڪ، جنھن سان |
پٿ |
آخر اھا صلاح ڪري علي رضا پنھنجي |
9705 |
DYNT.utf |
ضروري ڳالھيون ڪاغذ تي اٽڪائي ايندي ھئي |
پٿلائي |
فارسي، ھندستاني ۽ انگريزي ۽ ترڪي ڪتاب اٿلائي- |
9706 |
DYNT.utf |
. مريم جا ويجھو ستل ھيس، سا بہ جاڳي، چوڻ |
پٿلي |
بيبي جي ننڊ اچي قٽي، پئي ٿڌا ساھ کنيائين ۽ آٿلي |
9707 |
DYNT.utf |
ماڻھو ھو، وڏن وڏن شھرن ۾ ڏٺو ٻڌو ھئائين |
پٿليل |
فائدي وٺڻ جي اميد پيو رکندو ھو. زماني جو اٿليل |
9708 |
DYNT.utf |
ھو، ۽ جنھن کي ھاڻوڪي زماني جوگھڻو واءُ |
پٿليل |
علي رضا، جو البت ٻاھر اٿليل |
9709 |
DYNT.utf |
ھو ۽ ٻيو وري ڪيترن صاحبلوڪن بہ اھا صلاح |
پٿليو |
علي رضا ھلندڙ زماني جي وڏن وڏن ماڻھن سان اٿليو |
9710 |
DYNT.utf |
سڏيو. انھيءَ حشر جي رات، سڀ فسادي، ڪيل |
پٿي |
جنھن کي انھن فسادين پنھنجي گفتگو ۾ حشر جي رات |
9711 |
DYNT.utf |
ويٺي. ڏھاڙي جاءِ صفا ڪيو، انھيءَ باغ مان |
پٿي |
ھينئر تمام ڪراڙي اچي ٿي ھئي، سا ؟؟؟ اريدار مجاور |
9712 |
DYNT.utf |
تہ اندرين کوٽيل موري ڇاجي ھئي ۽ ڪيئن ٿي، |
پڃيائينس |
خير، زينت بانوءَ تہ ڳالھ نٽائي ڇڏي، نڪي، نڪي |
9713 |
DYNT.utf |
تہ ``ابا ڪھڙا؟'' |
پڃيس |
ماڻس |
9714 |
DYNT.utf |
ڪري پنھنجو دفتر پورو ڪيو. آچر جي ڏينھن |
پڄ |
ڏينھن-ٻن ۾ زينت بانو بہ وٺ |
9715 |
DYNT.utf |
۾ ڪو نقصان نہ پھچي ھا، تڏھن بہ ھن ڄاتو تہ |
پڄ |
پڪائي ڪئي ھئي، جنھنڪري ٻين وانگي ھن کي اھڙو وٺ- |
9716 |
DYNT.utf |
۾ ڪيرائي ڇڏيم. ڀاليان ٿو تہ پيپن گھليندي |
پڄ |
۾، جو پيپ ڌڪي وڃي گڏ ڪيم. مگر آھو ڪاغذ ڪٿي وٺ- |
9717 |
DYNT.utf |
ٿي. |
پڄاڻي |
طرح انھن نيڪ، ديندار ۽ ايماندار مائھن جي خير سان |
9718 |
DYNT.utf |
. ھيءَ پاڻ ديندار ۽ نيڪ زال ھئي، تنھن جي |
پڄايون |
خدا ھن جا سڀ مطلب پورا ڪيا، خدا ھن جون سڀ مرادون |
9719 |
DYNT.utf |
ناھي وس، آت ڀڄڻ ڪم وريام جو.'' سو حقيقت ڪري |
پڄڻ |
سان وڙھي، آن تي غالب پوڻ وڏي نيڪي آھي، تہ ``جت |
9720 |
DYNT.utf |
تون نہ گھٽائج. تون مون کي ماءُ وانگي ڀائيندي |
پڄندي |
زينت - دائي. وس |
9721 |
DYNT.utf |
سکھندي، اوتري پيريءَ ۾ اوھان جي ڪنداسين.'' |
پڄي |
جا حق آھن، سي سڀ اسين ادا ڪنداسين ۽ جيتري خدمت |
9722 |
DYNT.utf |
سگھندو ھو، سو بيءُ-ماءُ جي لاءِ ڪندي ھئي. |
پڄي |
ھن ويچاريءَ کان بہ جيڪي |
9723 |
DYNT.utf |
سگھندو، سو آءُٗ ڪندس ۽ جيڪو ڪم اوھين مون |
پڄي |
اوھان جي صلاح مون کي گھڻو پسند آھي. مون کان جيڪي |
9724 |
DYNT.utf |
سگھيس، سا بہ ڏنائين پر ان مان حاصل ڪي ڪين |
پڄي |
ٿيس. معاملي ھلندي جيڪا قاعدي موجب واجبي مدد |
9725 |
DYNT.utf |
سگھين، سو ھنن کي پيا پھچائين. ھنن يڪدم |
پڄي |
بئنڪ ۾ پيءُ جي نالي رکائن، پوءِ اڳتي بہ جيڪي |
9726 |
DYNT.utf |
سگھيو ھو، سو انھن جي بھتريءَ لاءِ ڪيو ھئائين، |
پڄي |
کي ڌيءُ جو ٿيندو آھي، سو بہ ڪونہ ھوس. جيڪي کانئس |
9727 |
DYNT.utf |
سگھي، سا ڪنداسين.'' پيءُ ڏي ھيئن بہ لکيائين |
پڄي |
ھوندو سو اوھان جي آڏو پيش ڪنداسين ۽ جيڪا چاڪري |
9728 |
DYNT.utf |
سگھي، سو ھن جي حق ۾ ڪجو.'' ھنن قبول ڪيو. |
پڄي |
اوھان کي آڻي ڏينديس، پوءِ اوھان کان بہ جيڪي |
9729 |
DYNT.utf |
نہ سگھنديس؛ تنھنڪري في الحال ڪو حيلو ڪريان، |
پڄي |
کان ڊڄندو، نہ مارڻ کان. آءُٗ ھن سان ڪنھين بہ طرح |
9730 |
DYNT.utf |
ٿي سگھيو، اوترو ٻارن کي تعليم ڏيڻ ۾، ھنن |
پڄي |
ٿوروگھڻو تعداد وڌندو ويو. زينت بانوءَ کان جيرو |
9731 |
DYNT.utf |
سا ڪريو، تہ خدا اوھان کي اجر ڏيندو.'' |
پڄيوَ، |
بند ۾ ڦاٿي آھيان ۽ منھنجي جند ڇڏائڻ لاءِ جيڪا مدد |
9732 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لڳو تہ ``انھيءَ رئيس جي اولاد سان ڪو |
پڇا |
پوءِ |
9733 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لڳو. |
پڇا |
سان لڙيو ھو ۽ مارجي ويو ھو. ھو انھيءَ بابت |
9734 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لڳي. |
پڇا |
اھا آھي. پڪ ڪري پوءِ ھوءَ پنھنجي مڙس علي رضا جي |
9735 |
DYNT.utf |
ڪري فضل محمد جو گھر ھٿ ڪنديس، نہ تہ بہ ڪنھن |
پڇا |
۽ شھر بہ آڏو آھي، ڪنھن پاسي ڀڄي وينديس، ۽ وڃي |
9736 |
DYNT.utf |
ڪئي. اتان جواب مليس تہ ڦول گلي ڀينڊي بازار |
پڇا |
ھن گھٽيءَ جي پھرئين ٻن ھٽن تان |
9737 |
DYNT.utf |
ڳاڇا سان معلوم ٿيو، تہ سندس پيءُ واري ڳالھ |
پڇا |
ڌاري پنج- اٺ اھڙا بہ پرڳڻا ھئا، آخر ھڪڙي ۾ ھن کي |
9738 |
DYNT.utf |
ڳاڇا ھلي، تھخاني کي کوليائون ۽ اندر قھر |
پڇا |
ڪئي، انھيءَ واقعي جي پچار ھئي. صبح ٿيو، دستوري |
9739 |
DYNT.utf |
ڳاڇا ٿي. ھٽ واري پنھنجو ڇوکر ۽ ھڪڙو ٻيو |
پڇا |
پاڻ سان کنيو؛ ويجھي ٿاڻي تي وٺي آين، اتي ھن کان |
9740 |
DYNT.utf |
تنھن کان ھيءُ سرڪاري ماڻھو آھي، ھن کي وڌيڪ |
پڇان، |
لاءِ پئي گھميو. ڀانيائين تہ ٻئي ڪنھن کان ڏس |
9741 |
DYNT.utf |
وڃي اتي پھتو. ھي جابلو ملڪ ھو، تنھن ۾ ڪو |
پڇائي |
انھيءَ کي ڏسڻ لاءِ علي رضا اٿي ھليو. |
9742 |
DYNT.utf |
وڃي ھٿ ڪريان، ۽ ڏينھن سڄو پيو آھي، خدا |
پڇائي |
آھي. في الحال دل ۾ اھو ٺھراءُ ڪيائين تہ ``انھي کي |
9743 |
DYNT.utf |
پڇائيندي، اچي انھيءَ پاڙي ۾ لڪتي، جو شھر |
پڇائيندي |
يا گھور ڪندا وتيا، تن کان لاڙڪن جي پاڙي جو ڏس |
9744 |
DYNT.utf |
اچي انھيءَ پاڙي ۾ لڪتي، جو شھر جي اوڀرين |
پڇائيندي، |
ڪندا وتيا، تن کان لاڙڪن جي پاڙي جو ڏس پڇائيندي |
9745 |
DYNT.utf |
اوچتو اھا ساڳي صفوران منھن پئجي ويس. انھيءَ |
پڇائيندي، |
اتي سٽون ڏيندي، فضل محمد جو گھر |
9746 |
DYNT.utf |
سُرھي ٿي، ۽ مُئي کان پوءِ بہ چڱي ۽ پاڪ جاءِ |
پڇاڙي |
ھيءَ پاڻ ديندار ۽ نيڪ زال ھئي، تنھن جي نيٺ |
9747 |
DYNT.utf |
۾ لکيائين تہ ``جي ٿي سگھيوَ تہ منھنجو سماءُ |
پڇاڙي |
انھن خطن ۾ ھن پنھنجو حال لکيو ۽ |
9748 |
DYNT.utf |
تائين پڙھندو ويو. پنھنجي زينت جا اکر بہ |
پڇاڙيءَ |
ماڻھوءَ کي بہ روئڻ اچي وڃي. ھيءُ بہ ھَنجو ھاريندو |
9749 |
DYNT.utf |
جا ڏينھن گوشائتو ۽ آرام ۾ گذاريون، ۽ جي |
پڇاڙيءَ |
وڌيڪ جٽاءُ بہ ڪندو. ٻيو تہ ھنن جو ارادو ھو تہ ھي |
9750 |
DYNT.utf |
۾ دربدر ٿيڻ چڱو ناھي، اڳيئي گھڻو رُليا |
پڇاڙيءَ |
وڃڻ جي خواھش ڪانہ ھئي. چيائون تہ ``ھينئر حياتي جي |
9751 |
DYNT.utf |
۾ وري بہ سڀني خدا جو شڪرانو ڪيو ۽ اھو سارو |
پڇاڙيءَ |
کي اھو قصو ٻڌايو، جو ٻڌي سڀني کي ڏاڍو ڏک ٿيو؛ پر |
9752 |
DYNT.utf |
۾ ڪو آرام بہ وٺجي ۽ انھيءَ جي عبادت بہ پوريءَ |
پڇاڙيءَ |
گھرج پلي آھي، تنھنڪري بھتر آھي تہ ھاڻي عمر جي |
9753 |
DYNT.utf |
سان پئجي سگھندي، ۽ اھڙي خبر اسان کي اڳيئي |
پڇڻ |
تہ ابا، تڏھن وڃي سنئون ٿي سمھي رھ. ٻي خبو چار سڀڪا |
9754 |
DYNT.utf |
لڳي تہ ``سائين! مائي صفوران تہ خير سان اچي |
پڇڻ |
زينت ويٺي ۽ ھن کان |
9755 |
DYNT.utf |
ڳاڇڻ ھن مناسب نسٿي ڄاتو، تنھڪري ڪڏھن ڪڏھن |
پڇڻ |
زينت بانو. پر اھڙين ڳالھين ۾ تہ زينت بانوءَ کان |
9756 |
DYNT.utf |
پڪ ڪئي، تہ ڦول گلي برابر اھا آھي. پڪ ڪري |
پڇي |
ھئي. زينت بانوءَ وري بہ ٻن-چثن دڪانن وارن کان |
9757 |
DYNT.utf |
رکيو ھو پٽ ۽ ڌيءَ جي بہ دل جي ڳالھ ھٿ ڪئي |
پڇي |
مائي شھربانوءَ تہ اڳيئي تَن مَن |
9758 |
DYNT.utf |
ويندي ھئي، ۽ سڀ ڪم تي ھن جي اھڙي نظر ھوندي |
پڇي |
تنھن کان پوءِ حڪومت جي سڀني ڪمن ۾ ھن جي راءِ |
9759 |
DYNT.utf |
ٿي، سا اجھا.'' ھن چيو تہ ``ادي، چڱو جو تون |
پڇي |
ڪونہ ھو. ھن زال انھيءَ کي چيو تہ ``ادي، پورھيت تو |
9760 |
DYNT.utf |
ڏس تہ ڪيترا ڀيرا اسين تنھنجون ڳالھيون |
پڇي |
جو مَٽ آھين. آءُٗ خوشامند نٿي ڪريان. مريم کان |
9761 |
DYNT.utf |
ڳاڇي نيڪال ڪيائين ۽ جيڪي ڪم ڪرڻا درپيش |
پڇي |
سڀ وٺي ھٿ ڪيائين. رھيا کھيا ڪاغذ جيڪي ھئا تن جو |
9762 |
DYNT.utf |
ويا. ھن ويچاريءَ جو خدا کان سواءِ نڪو شاھد |
پڇيا |
ٻئي ڏينھن مقدمو ھليو. فرياديءَ جا شاھد گواھ |
9763 |
DYNT.utf |
تہ ``ھي ڪٿان آندا اٿئي؟'' ھن چيو تہ ``ملھ |
پڇيائونس |
اچي نکتو. جھولي پٽي سندس ڪيوڙو ۽ ڪتل ھٿ ڪيائون، ۽ |
9764 |
DYNT.utf |
تہ ``ڪنھن کان ورتا اٿئي، ھلي ڏيکار.'' پر |
پڇيائونس |
تہ ``ھي ڪٿان آندا اٿئي؟'' ھن چيو تہ ``ملھ ورتا اٿم.'' |
9765 |
DYNT.utf |
ھو تمام وڻندڙ ٻار ھو، جھڙو نالو محبوب ھوس، |
پڇيائونس، |
لھواريون ڳالھيون ڪرڻ لڳا. ٻار بہ ساڻس ھو، تنھن جو |
9766 |
DYNT.utf |
تہ `` دائي، تون ڪا ڳالھ ٻڌاءِ، ڪڏھن جو انجام |
پڇيائين |
وري مربم کان |
9767 |
DYNT.utf |
پر ھنن جو روئڻ بيھي، تہ ھن کي ورندي ڏين! |
پڇيائين، |
ھئي يا روئڻ جي؟ ھن جي ھانوَ ۾ ڌڪاءُ پئجي ويو. خبر |
9768 |
DYNT.utf |
تنھن بہ چيس تہ ``بھتر آھي تہ ھاڻ نڪري اچي |
پڇيائين، |
جي ڪري ھن کي حرڪت ڪانہ ھئي. پيءُ کان صلاح |
9769 |
DYNT.utf |
تہ ``اسان جي سنگتي پھلوان خان کان اسان جي |
پڇيس |
ھنن |
9770 |
DYNT.utf |
تہ ``سائين ڪيڏي ٿا سنڀرو؟'' |
پڇيس |
کطولي تي ويٺي ۽ فوجدار ڪپڙا ڍڪڻ لڳو؛ زينت بانوءَ |
9771 |
DYNT.utf |
تہ ``مائي ڪير آھين؟'' ھن چيو تہ ``واٽھڙو آھيان، |
پڇيس |
آئي ۽ اچي مٽن مان پاڻي پيائين ۽ منھن ڌوتائين. ھنن |
9772 |
DYNT.utf |
تہ ``مائي، انھيءَ ماستر جو نالو ڇا آھي؟'' |
پڇيس |
زينت وري |
9773 |
DYNT.utf |
تہ ``مائي، اھو ڪنھن جو گھر آھي، جتي پورھيت |
پڇيس |
تہ ھڪٻئي جو حال ڏنائون ورتائون، پوءِ زينت بانوءَ |
9774 |
DYNT.utf |
تہ ``ڇو ماڻي! تون ڪا نئين آئي آھين ڇا؟'' |
پڇيس |
سپاھيءَ |
9775 |
DYNT.utf |
تہ مون کي پنھنجي منھن بہ گھڻو فڪر ھو، پر |
پڇين |
بختاور - امان، سچي |
9776 |
DYNT.utf |
.'' |
پڇينس |
ماني کاڌي. ھيءَ مريم رڌڻ پچائڻ واري بيٺي آھي، کڻي |
9777 |
DYNT.utf |
تہ ``بختاور، ھيءُ ڇا آند و اٿيئي؟'' بختاور |
پڇيو |
مائي شھربانوءَ |
9778 |
DYNT.utf |
تہ ``پوءِ حامد عايءَ جي شادي ڪيئن ٿيندي؟ |
پڇيو |
بختاور وري |
9779 |
DYNT.utf |
تہ ``پوءِ نيٺ شير ڪي لوغان؛ ڪھڙو خيال ڏٺئي |
پڇيو |
ڳالھ تي جنھن جو تاڪيد ڪيو ھوءِ.'' شھربانوءَ |
9780 |
DYNT.utf |
تہ ``سو ابا ڪيئن ڏٺيئي؟'' |
پڇيو |
مريم |
9781 |
DYNT.utf |
تہ ``منھنجي لاءِ؟ منھنجي ڏسڻ جي سک بئي ھين |
پڇيو |
لينت |
9782 |
DYNT.utf |
تہ ``نيٺ ڇا ٿي چوي؟'' |
پڇيو |
شھربانوءَ وري |
9783 |
DYNT.utf |
تہ ``ھاڻ ابا تو ڪھڙي واجبي ڳالھ ڪئي جا مون |
پڇيو |
جان بيبيءَ |
9784 |
DYNT.utf |
تہ ``ٻار ڪيڏو آھي؟'' |
پڇيو |
زينت |
9785 |
DYNT.utf |
تہ ``ڇا تي؟'' |
پڇيو |
مائيءَ |
9786 |
DYNT.utf |
تہ ``ڪٿي آھي تہ ھلي زيارت ڪريان.'' پر ھنن |
پڇيو |
ھن پنھنجي ڏاڏي جي قبر جو |
9787 |
DYNT.utf |
. ھن چيس تہ ``آءُٗ سلطان جو ھڪڙو امير آھيان، |
پڇيون |
رئيس عمردرازخان وٽ نڪتو. ھن ھن کان خبرون چارون |
9788 |
DYNT.utf |
ڪرائي ڇڏيو ھو تہ ``سلطان جو فلاڻو وڏو امير |
پڌرو |
شھنشاھ ڏي موڪليائين، جنھن انھن سرحدي پرڳڻن ۾ حڪم |
9789 |
DYNT.utf |
ڪرائجي ۽ ڪنوار کي ويڙھ يا مُنڊي نشانيءَ |
پڌري |
۲- مڱڻي ۾ رڳو ڪن ٿورن عزبزن کي سڏي، مٺائي ورھائي |
9790 |
DYNT.utf |
واري ھجان ھا.'' |
پڙپوٽن |
مرضي ٿي ڇوڪرن جي. منھنجي ھلي ھا، تہ اڄ آءُٗ پوٽن |
9791 |
DYNT.utf |
. انھيءَ ۾ ھنن جي آسائش لاءِ آبروءَ جھڙو |
پڙھائجن |
اسڪول وجھجي، جنھن ۾ اڪثر سکرن مسلمانن جون ڌيئون |
9792 |
DYNT.utf |
جو ڪم وري شروع ٿيو. مگر ھو جو ھيترن ڏينھن |
پڙھائڻ |
ھڻي ھڪڙو-ٻہ صاحبلوڪ ھٿ ڪيائين، جنھنڪري سندس |
9793 |
DYNT.utf |
جي ڪم تي رکيائون، جو گھر ۾ ٽي-چار ڇوڪريون |
پڙھائڻ |
جي ماني، ڪپڙو گندي ٻڌي ڏنائون. اتي بہ ھن کي ٻارن |
9794 |
DYNT.utf |
جي ڪم مان ھن کي سٺ-ستر رپيا پيدا ٿيندا ھئا. |
پڙھائڻ |
ڪراچيءَ تائين بہ وڃي اھو ڪم ڪندو ھو. انھيءَ طرح |
9795 |
DYNT.utf |
ويھاريائين، جو پھرين سنڌي ۽ پوءِ انگريزي |
پڙھائڻ |
لڳو. پنھنجي پٽ حامدعليءَ کي ننڍي ئي ھوندي اسڪول ۾ |
9796 |
DYNT.utf |
ڪري، ھوءَ قرآن ۽ ديني ڪتابن ۾ توڙي سنڌي |
پڙھائڻ |
ڪي حامد جي سنگت مان، ۽ ڪي ھڪڙي پيرمرد آخوند جي |
9797 |
DYNT.utf |
۽ ديني علم جي بہ ضروري تعليم ڏيڻ ۾ اچي. |
پڙھائڻ |
ڪُنڍيءَ يا آنُ جو ڪم سيکارجي. تنھن کان سواءِ قرآن |
9798 |
DYNT.utf |
آھن، جھڙوڪ تاريخ، جاگرافي، حساب وغيوہ، |
پڙھائيندا |
پڙھائيندو ھو ۽ ٻيا جيڪي ڪتاب اڪثر اسُڪولن ۾ |
9799 |
DYNT.utf |
ھو ۽ ٻيا جيڪي ڪتاب اڪثر اسُڪولن ۾ پڙھائيندا |
پڙھائيندو |
ڪري ڇڏيو ھئائون، جنھن تي مڙس، زال کي انگريزي |
9800 |
DYNT.utf |
ھو. جيتوڻيڪ اھي زال کي گھڻي ڪم جا نہ ھئا، |
پڙھائيندو |
جھڙوڪ تاريخ، جاگرافي، حساب وغيوہ، سي بہ ھن کي |
9801 |
DYNT.utf |
ھو، تن مان ھڪڙي جي بدلي بمبئيءَ ٿي. تنھن |
پڙھائيندو |
پنج-ڇھ مھينا مس گذ ريا، تہ جن صاحبلوڪن کي علي رضا |
9802 |
DYNT.utf |
ھو، تڏھن بہ پوليٽيڪل ڪم ايترو گھڻو ھو، |
پڙھائيندو |
عليءَ جي تعليم ۾ گھڻي رنڊڪ ٿي. اگرچہ پاڻ ھن کي پيو |
9803 |
DYNT.utf |
. انھيءَ طرح اھي سڀ گھر جا ڀاتي اچي بغداد |
پڙھائيندوسانس |
ڪو ٻيو بھتر بندوبست ٿئي، تيستائين آءُٗ پاڻ پيو |
9804 |
DYNT.utf |
آھي. ننڍڙو ٻار بہ ساڻ اٿس، جي راضي ٿي تہ |
پڙھائيندي |
لمازڻ ۽ لکڻ پڙھڻ جي ھوشيار آھي. اسان جن ٻارن کي |
9805 |
DYNT.utf |
ھئي. |
پڙھائيندي |
پسند آيو، سا ھاڻي مُلياڻي ٿي ويٺي ۽ ٻارن کي پيئي |
9806 |
DYNT.utf |
ھئي. |
پڙھائيندي |
ڪئي ۽ ھنن مان ملي رھندي آئي ۽ ھنن جي ٻارن کي پيئي |
9807 |
DYNT.utf |
پڙھي پڙھي قرآن ۽ نماز پڙھنديون، سو تہ اھي |
پڙھائينن |
ڪمائڻي يا سرڪار جي نوڪري ڏيڻي آھي، جو مائٽ |
9808 |
DYNT.utf |
سنگتين ۾ کارڪون ورھائي آڻي گھر ويھاريو |
پڙھائي، |
ٿيو، پنج رٻيا خرچي، مُلي کان ظاھر ظھور نڪاح |
9809 |
DYNT.utf |
تہ سڀڪي ٿي پوندو. وري ٻي طمع ھيس جو ھن صاحبلوڪ |
پڙھايم |
تہ آسي رپيا اِھي ٿيا، اھڙيون ٻہ-چار آساميون ٻيون |
9810 |
DYNT.utf |
۾ برابر ھوشيار آھي، پر ماڻھو تہ انھيءَ |
پڙھن |
جان بيبيءَ چيو تہ ``مريم، تون سچي آھين، ھوءَ لکڻ |
9811 |
DYNT.utf |
ايندو ھجيس ۽ نيڪ زال ھجي، ۽ آءُٗ پنھنجي |
پڙھڻ |
ڳالھين سان گڏ، انھيءَ ڳالھ جو بہ ضرور آھي تہ لکڻ |
9812 |
DYNT.utf |
جو بندوبست نہ ٿئي، تنھنڪري ھن کي بمبئيءَ |
پڙھڻ |
دل ۾ آيو ھوس تہ ستان بغداد ۾ يا ٻئي پاسي ھسن جي |
9813 |
DYNT.utf |
جو سامان گھڻوئي اتي پيل ھو ۽ جاءِ جو ٻيو |
پڙھڻ |
جي ھئي، جنھن جي ڳالھ مريم ٿي ڪئي، ڇالاءِ جو لکڻ |
9814 |
DYNT.utf |
جو سعيو ڪيو. |
پڙھڻ |
جي ڪئي، ۽ علي رضا ۽ جان بيبيءَ بہ ائي نماز |
9815 |
DYNT.utf |
جو ڪم ٿي ڪيائين. مائي ھيٺ آئي. آيا مائيءَ |
پڙھڻ |
بہ گھر ۾ ھو، پر مٿي ماڙي تي پنھنجي جاءِ ۾ ھو؛ لکڻ |
9816 |
DYNT.utf |
جو ڪم ڪيائين، پوءِ ڪارچوب ڪڍي ويھي ھڪڙي |
پڙھڻ |
ڪري اٿي، تڏھن دستور موجب صبح جا ٻہ - ٽي ڪلاڪ لکڻ |
9817 |
DYNT.utf |
جون ڪھڙيون؟ رڳو سندن مائٽ سکر آھن يا ھوند |
پڙھڻ |
بہ واقف ناھيون؛ نہ خبر تہ ھو شڪل جون ڪھڙيون، لکڻ |
9818 |
DYNT.utf |
جي ھوشيار آھي. اسان جن ٻارن کي پڙھائيندي |
پڙھڻ |
``اسان وٽ ھڪڙي زال آھي، پر ڏاڍي اشراف لمازڻ ۽ لکڻ |
9819 |
DYNT.utf |
چگيءَ طرح پيو ھلندو. پر ڏٺائين تہ اھڙي |
پڙھڻ |
ڀيڻ بہ ھوندي ۽ ٻيا بہ مڃاڻپ وارا ھوندا ۽ جتي ھن جو |
9820 |
DYNT.utf |
سان ھوندو آھي. ڪا گھڙي سبڻ ڀرڻ جو يا ٻيو |
پڙھڻ |
ڪڏھن پاڻ ھلنديون آھيون، تدھن ھن جو ڪم اھو لکڻ |
9821 |
DYNT.utf |
سکي ۽ جن وڏن ماڻھن سان اتي رھڻ ڪري ھي واقف |
پڙھڻ |
بہ شوق ٿيو. سا بہ ھاڻي ترڪي ٻولي ڳالھائڻ توڙي لکڻ- |
9822 |
DYNT.utf |
سکيو ۽ جيئن وڏو ٿيندو ويو، تيئن پنھنجي |
پڙھڻ |
ڏاڍو پيار ڏيندا ھئس. ھتي ھن کي تعليم بہ ملي، قرآن |
9823 |
DYNT.utf |
کي لڳي رھي. مائيءَ بختاور کي چيو تہ `` ھيءَ |
پڙھڻ |
ھئي، تنھنڪري اکھون مٿي کڻي دائيءَ ڏي ڏسي وري بہ |
9824 |
DYNT.utf |
لکڻ جو تہ اصلي ھتي اشرافن ۾ دستور ڪونھي، |
پڙھڻ |
سان پئجي سگھندي، ۽ اھڙي خبر اسان کي اڳيئي آھي بہ، |
9825 |
DYNT.utf |
لکڻ جو شوق گھٽبو ويو ۽ لچائيءَ جو خيال |
پڙھڻ |
اھڙن ڪنن ڪمن ڪري حامد ۾ |
9826 |
DYNT.utf |
لکڻ ۾ مشغول رھج؛ اما کي خوش رکيو اچج، وڏو |
پڙھڻ |
لکندي رھج. پر پياري، جيتر وري ملون، تيتر پنھنجي |
9827 |
DYNT.utf |
لکڻ ۾ ھوشيار آھي، کٽڻ ڪمائڻ وارو آھي، سڀڪي |
پڙھڻ |
آھن. توکي بہ خبر ھوندي تہ مائي جان بيبيءَ جو پٽ |
9828 |
DYNT.utf |
لڳو. اگرچ انھيءَ ڪري سندس عزيز ۽ پاڙيسري |
پڙھڻ |
ويھاريائين، جو پھرين سنڌي ۽ پوءِ انگريزي بہ |
9829 |
DYNT.utf |
لڳي ۽ سگھوئي سڄي پاڙي ۾ مشھور ٿي ويئي. فضل |
پڙھڻ |
چڱي وندر ٿي. ھيءَ وري ھتي بہ وقت سر نماز ۽ قرآن |
9830 |
DYNT.utf |
لڳي ۽ علي رضا ھن کي انھيءَ ڪم ۾ گھڻي مدد |
پڙھڻ |
ڪشالو کري، گھر ۾ انگريزي توڙي فارسي ۽ ھندستاني |
9831 |
DYNT.utf |
لڳي. |
پڙھڻ |
اھا گھڙي فرصت ڄاڻي، اللّھ کي باد ڪرڻ ۽ ڪلما |
9832 |
DYNT.utf |
لڳي. اھي ٽيئي ھاڻي تعليم جھڙي ڄمار جا ھئا، |
پڙھڻ |
۽ سندس لياڻي تہ ماءُ جي ھٿ ھيٺ سندس مڪتب ۾ |
9833 |
DYNT.utf |
لڳي. بختاور ڪلاڪ کن ۾ سامان وٺي آئي ۽ اچي |
پڙھڻ |
۽ پئسا ڏيئي ھن کي روانو ڪيائين. پاڻ وري ويھي قرآن |
9834 |
DYNT.utf |
مان معلوم ٿيو ھوس، تنھن جي ڀيٽڻ کان پوءِ |
پڙھڻ |
جيڪا پيءُ جي باد گيري ھيس ۽ جيڪو احوال تاريخن |
9835 |
DYNT.utf |
وارا ٿيا. ڪي تہ پاڻيھي سندس گھر سيق وٺڻ |
پڙھڻ |
سان واقفيت ٿي، تنھنڪري ھن وٽ بہ وڏا صاحبلوڪ |
9836 |
DYNT.utf |
واري بہ آھي، ۽ سگھڙپائيءَ واري بہ آھي!'' |
پڙھڻ |
ٿيو تہ سرائي جي ڌيءُ بيشڪ صورت واري بہ آھي، لکڻ |
9837 |
DYNT.utf |
واري ٻانھن بہ ھڪڙي تہ مون کي سُجھي ٿي. ڇو، |
پڙھڻ |
اتي مريم وچ ۾ پئي چيو تہ ``مائي، لکڻ |
9838 |
DYNT.utf |
ويھاريا ۽ سندس لياڻي تہ ماءُ جي ھٿ ھيٺ |
پڙھڻ |
۽ منصور علي بہ ھاڻ بمبئيءَ جي ھڪڙي وڏي اسڪول ۾ |
9839 |
DYNT.utf |
يسا شنلرنج راند ڪرڻ ۾ پنھنجو ڏينھن گذاريو |
پڙھڻ |
۽ حامد وري جھڙيءَ ملرح علي رضا چي صحبت ۾ ڪتابن |
9840 |
DYNT.utf |
ڪري زينت بانوءَ کي مڙس جي نہ اچڻ کان ارمان |
پڙھڻ |
انھيءَ خط |
9841 |
DYNT.utf |
۽ پنھنجي منھن محاوري ڪرڻ ڪري ڏاڍي ھوشيار |
پڙھڻ |
مٿي ٿي آين. ھيڏي وري خود زينت بانو گھر ۾ مڙس کان |
9842 |
DYNT.utf |
۽ سبڻ ڀرڻ جو ڪم ڪندي ھئي. مڙس جي ويھڻ جي |
پڙھڻ |
مشغوليءَ جي لاءِ وقت ورھائي ڇڏيو ھو، ان موجب لکڻ |
9843 |
DYNT.utf |
۾ اھڙي چالاڪ ٿي ويئي، جو ڳالھہ ڪرڻ کان |
پڙھڻ |
ڪري، ھوءَ قرآن ۽ ديني ڪتابن ۾ توڙي سنڌي فارسي |
9844 |
DYNT.utf |
۾ گھڻي سولائي ٿيندي ھئي. ڪڏھن ڪڏھن تہ ڪراچيءَ |
پڙھڻ |
۾ ھن جو مايو وڌي ويو ھو، ۽ صاحبلوڪن کي بہ |
9845 |
DYNT.utf |
۾، پر ڳالھائڻ ۾ بہ. جيئن ھن جا ماءُ-پيءُ |
پڙھڻ |
۽ انگريزي پڙھي موچاري ھوشيار ٿي ھئي، نہ رڳو لکڻ- |
9846 |
DYNT.utf |
-لکڻ توڙي ڳالھائڻ ۾ بلڪل چالاڪ ٿي. ڪيتريون |
پڙھڻ |
ٿوري اھنجي ھئي، تنھن ۾ بہ ھن ڏاڍو سڌارو ڪيو ۽ |
9847 |
DYNT.utf |
ھئا، انھن وٽ منشي يا ماستر ڪري رکيائينس، |
پڙھندا |
مگر جيڪي صاحبلوڪ سنڌي يا فارسي يا ھندستاني |
9848 |
DYNT.utf |
ويو. پنھنجي زينت جا اکر بہ صاف سڃاتائين. |
پڙھندو |
اچي وڃي. ھيءُ بہ ھَنجو ھاريندو پڇاڙيءَ تائين |
9849 |
DYNT.utf |
ھو. زينت بانو چوڏھن پندرھن ورھين جي جوان |
پڙھندو |
سترھن ورھين جو ٿيو ھو، پر اڃا انگريزي اسڪول ۾ |
9850 |
DYNT.utf |
ڏسي، کيس بہ شوق ٿيو. سا بہ ھاڻي ترڪي ٻولي |
پڙھندو |
بہ پنھنجي سر محنت ڪرڻ ۾ ڪين گھٽايو. مڙس کي ترڪي |
9851 |
DYNT.utf |
ھئي ۽ مھل تي سبندي ڀريندي ھئي. |
پڙھندي |
ھوءَ پنھنجو وقت سجايو ڪم آڻيندي ھئي. مھل تي لکندي |
9852 |
DYNT.utf |
ھيون، تن جي سک-سھنج تي ھنن وقت بوقت پئسو |
پڙھنديون |
ھيترن وڏن ماڻھن جون ڌيئون ھن مڪتب ۾ |
9853 |
DYNT.utf |
ھيون، سي ھينئر ھتي اچڻ لڳيون ۽ جيڪي ٻڙھي |
پڙھنديون |
پوري بندوبست نہ ھئڻ ڪري ٻاھرئين ڪنھن اسڪول ۾ نہ |
9854 |
DYNT.utf |
سو تہ اھي نينگريون بہ ڄاڻنديون ھيون. باقي |
پڙھنديون، |
ڏيڻي آھي، جو مائٽ پڙھائينن پڙھي پڙھي قرآن ۽ نماز |
9855 |
DYNT.utf |
بردي جي نسبت ۾ ھنن جو پاڻ ۾ بحث ھليو، جو |
پڙھندي، |
ھڪڙي ڀيري، ڪنھن ھندستاني ڪتاب |
9856 |
DYNT.utf |
کي پاڻ خيال ۾ اچي سگھندو، اسين بيان ڪرڻ |
پڙھندڙن |
جيڪي زينت جي دل ۾ ھو، سو |
9857 |
DYNT.utf |
لکڻو ۽ ٻيو اھڙو شغل ڪرڻو ٿيندو ھوس، ۽ ٻاھر |
پڙھڻو |
زينت بانوءَ جھڙو ماڻھو ھوندو ھو، جنھن سان گڏ |
9858 |
DYNT.utf |
گھمائجي تہ ھھڙن پارن وارو ڪو گھوٽ ھجي تہ |
پڙھو |
مان ويئي آھي، حق تي آنّ سھانگو نٿو ٿئي. ھاڻي وڃي |
9859 |
DYNT.utf |
اچي ويٺو ھو تہ ھڪڙي ٻانھيءَ ھڪڙو بند ٿيل |
پڙھي |
صبح جو سوير سلطان پنھنجي وڏي حرمخائي ۾ نماز |
9860 |
DYNT.utf |
اٿي ۽ ھميشھ وانگي ڪپڙو کڻي جاءِ جي شين |
پڙھي |
پچائڻ جو ڪم شروع ڪيائين. ايتري ۾ زينت بانو قران |
9861 |
DYNT.utf |
باليسٽريءَ جو امتحان ڏئي. محبوب علي پاڻ |
پڙھي |
ٻہ-چار ورھيہ اتي وڃي عام حاصل ڪري، پوءِ قاعدا |
9862 |
DYNT.utf |
پوءِ ڪارچوب ڪڍيو. مائي شھربانو ويئي وھنجڻ، |
پڙھي |
ٻيو ڏبنھن ٿيو، پھر سوا سج چڙھيو؛ زينت بانو قرآن |
9863 |
DYNT.utf |
پڙھي قرآن ۽ نماز پڙھنديون، سو تہ اھي نينگريون |
پڙھي |
يا سرڪار جي نوڪري ڏيڻي آھي، جو مائٽ پڙھائينن |
9864 |
DYNT.utf |
تہ ھشيار ٿيو ھو، پر انکريزيءَ ۾ بہ چالاڪ |
پڙھي |
ھوندي کان ھن چڱي تعليم ڏياري ھئي؛ سو سنڌي ۽ فارسي |
9865 |
DYNT.utf |
سمھي رھي. |
پڙھي |
ٽي-چار ڀيرا بڇڙا خواب ڏسي دانھن ڪري آٿي، وري ڪلمو |
9866 |
DYNT.utf |
قرآن ۽ نماز پڙھنديون، سو تہ اھي نينگريون |
پڙھي |
سرڪار جي نوڪري ڏيڻي آھي، جو مائٽ پڙھائينن پڙھي |
9867 |
DYNT.utf |
کَري پيا آھن، ٻاھر جا ڪم تہ بگيڙيا اٿن |
پڙھي |
ھئا سي کيلندا ھئا ۽ چوندا ھئا تہ ``ڇوڪرا انگريزي |
9868 |
DYNT.utf |
کڻي کيسي ۾ وڌو؛ پوءِ ويٺو ڳڻتي ڪرڻ تہ ھن |
پڙھي |
مان خبر پوي تہ ڪنھن، ڪنھن ڌي لکيو. سلطان تہ خط |
9869 |
DYNT.utf |
موچاري ھوشيار ٿي ھئي، نہ رڳو لکڻ-پڙھڻ ۾، |
پڙھي |
ھئي. ماءُ واري مڪتب ۾ ھندستاني، فارسي ۽ انگريزي |
9870 |
DYNT.utf |
نہ ڄاڻنديون ھيون. انھيءَ سبب ڪري ھڪڙي ڀيري |
پڙھي |
انھن ماڻھن سان چڱيءَ طرح واقف ھو ۽ اھي ٻانھون لکي |
9871 |
DYNT.utf |
وري سمھي رھي ۽ بختاور بہ وڃي پنھنجي جاءِ |
پڙھي |
ھانوَ تي ڇنڊو پيو ۽ دل کي تقويت آيس. ماٺ ڪري ڪلمو |
9872 |
DYNT.utf |
وڃي قرآن جي دؤر تي پينگھي ۾ ويٺي. حامد |
پڙھي |
اٿي ڏھاڙيءَ وارو ڪم ڪار ڪرڻ لڳا. زينت بانو نماز |
9873 |
DYNT.utf |
ھئا، تنھنڪري ھنن جو وري پاڻ ۾ خلاصو رستو |
پڙھي |
پٽ حامد ۽ علي رضا ڪي ٿورا ڏينھن ھڪ اسڪول ۾ گڏ بہ |
9874 |
DYNT.utf |
ڀاءُ جھڙوئي ھوشيار ٿيو ھو. |
پڙھي |
عليءَ کان رڳو ٻہ-اڍائي ورھيہ ننڍو ھو ۽ بمبئيءَ ۾ |
9875 |
DYNT.utf |
ڄاڻندي ھئي. تنھن مان ھڪڙي ڌيءَ بہ ڄائي |
پڙھي |
نرم سڀاءَ واري ڇوڪري ھئي. ھندستاني چڱيءَ طرح لکي |
9876 |
DYNT.utf |
ڄاڻي؟ جڏھن ڪڏھن پاڻ ھلنديون آھيون، تدھن |
پڙھي |
مون کي سُجھي ٿي. ڇو، سرائي فتح خان جي ڌيءُ ڪين لکي |
9877 |
DYNT.utf |
. ھيءُ محبوب عليءَ کان رڳو ٻہ-اڍائي ورھيہ |
پڙھي |
با ولابت ڏي روالو ڪريان تہ ڀلي ڀاءُ سان گڏ رھي، |
9878 |
DYNT.utf |
آھن، سي بہ ائين پيا چون تہ اسين چونڊي پنھنجي |
پڙھيا |
وري لڳان نينگر جي پئيان. اڄ تہ نينگرا بہ انگريزي |
9879 |
DYNT.utf |
. پوءِ زينت جيڪي ٽوپيون ۽ چولا ڀريا ھئا |
پڙھيائون |
ٿورو آرام ڪري اٿيون، وري وضو ڪري اڳئينءَ جي نماز |
9880 |
DYNT.utf |
ڪي ماڻھن سان واھپي رکڻ ڪري ڳالھائڻ مان |
پڙھيائين، |
فائدو پھچايائين. ھن کي ترڪي ٻولي سکڻي پيئي، جا ڪي |
9881 |
DYNT.utf |
۽ واڪا ڪيو پئي رنائين. يا وري سندس ڪپڙا |
پڙھيائين، |
ڪيو پئي ڳريو، ۽ ذري ذري زال جي ھٿ جا لکيل خط پئي |
9882 |
DYNT.utf |
آھي، آزمود گار آھي ۽ ٻنھي حڪومتن جو چڱيءَ |
پڙھيل |
اميد ھئي تہ ھي مسلمان آھي، دينذار آھي، نيڪ آھي، |
9883 |
DYNT.utf |
زال اشراف گھر جي مدد لاءِ ھٿ ڪجي. تعليم |
پڙھيل |
تعداد وڌندو وڃي، تيئن جاچ ڪري پگھار تي ٻي ھڪ-ٻہ |
9884 |
DYNT.utf |
زال ڪيئن ھٿ لڳي، جا انھيءَ متل ڪارخاني |
پڙھيل |
ٻڌايائون. ھنن کي گھڻو ارمان ٿيو تسہ اھڙي اشراف ۽ |
9885 |
DYNT.utf |
ماڻھو آھي ۽ انگريزي سرڪار جي حڪومت ۾ عمر |
پڙھيل |
ڪرڻ ۾ آئي تہ جڏھن علي رضا مسلمان ۽ آبروءَ وارو ۽ |
9886 |
DYNT.utf |
ھوشيار ۽ ھنر واري ۽ نيڪ ڌيءَ خدا شال جھان |
پڙھيل |
۽ جان بيبي سندس تعريف ڪرڻ لڳي تہ ``امان! تو جھڙي |
9887 |
DYNT.utf |
ھئا، تن کان ھن کي معتبر احوال ملندو ويو. |
پڙھيل |
جيڪي ماڻھو انھن پرڳڻن ۾ پير مرد ۽ |
9888 |
DYNT.utf |
ڌيءَ زينت بانو. پر اھڙين ڳالھين ۾ تہ زينت |
پڙھيل |
صلاحکاريون ھيون ھڪڙي بختاور ۽ ٻي سندس جوان ۽ |
9889 |
DYNT.utf |
۽ چالاڪ ماڻھو ھوندو ھو، تنھنڪري سڀڪنھن |
پڙھيل |
درٻار جي اميرن سان ھوندي ھئي. ھو معتبر، ھوشيار، |
9890 |
DYNT.utf |
۽ سڌريل زال گھر ۾ ھئي، سو انھيءَ کان وڌيڪ |
پڙھيل |
علي رضا کي ھھڙي |
9891 |
DYNT.utf |
۽ نيڪ ۽ لائق زال ھوندي.'' |
پڙھيل |
شريڪ آھي تہ سڀڪو چوندو ھو تہ ``تڏھن ڀلا ڇونہ اھا |
9892 |
DYNT.utf |
- پوءَ کائڻ لڳيون. |
پڙھيو |
تہ پنھنجي ھميشھ جي دستور موجب ``لاِ بِلافِ'' بہ |
9893 |
DYNT.utf |
آھي، آءُٗ ٿو تو کي ٻڌايان.'' پوءِ ھن ويھي |
پڙھيو |
ڏنو، تنھن ۾ زينت پنھنجو سڄو حال لکيو ھو. اھو مون |
9894 |
DYNT.utf |
اٿم تہ زال مڙص جي وچ ۾ صحبت وارو سلوڪ ھئڻ |
پڙھيو |
جون ٻہ - ٽي گھڙيون گذاري تہ سگھبيون. ڪتابن ۾ |
9895 |
DYNT.utf |
اٿم ۽ ڏٺو اٿم، تنھن موجب ڄاڻان ٿو تہ ننڍيءَ |
پڙھيو |
عمر ۾ اڪثر ساديءَ جو گھڻو شوق ٿيندو آھي، مگر جيڪي |
9896 |
DYNT.utf |
رڳو سنڌي اسڪول ۾ ھو، مگر ذھين طبع جو ھو |
پڙھيو |
تہ ھشيار ٿيو ھو، پر انکريزيءَ ۾ بہ چالاڪ ھو. اگرچ |
9897 |
DYNT.utf |
ھئائون ۽ چڱن چڱن ماڻھن کان ٻُڌو ھئائون، |
پڙھيو |
ماڻھو ھئا، نئون چلتو ڏٺو ھئائون، ان بابت ڪتابن ۾ |
9898 |
DYNT.utf |
ھئائين يا ٻڌو ھئائين، تنھن مان ھن کي ھيترو |
پڙھيو |
سو سندس پيءُ جي ڏينھن ۾ ئي ھن وٽ رھندو ھو. جيڪي |
9899 |
DYNT.utf |
. گھوٽ کي ڪنوار جي گھر آنائون، ٿوري وقت |
پڙھيو |
کي دعوت ڏني. ماڻھو آيا، ماني کاڌائون؛ رات ٿي نڪاح |
9900 |
DYNT.utf |
. ھن ۾ زينت بانوءَ اول کان آخر تائين اھڙي |
پڙھيو |
انھيءَ وچ ۾ علي رضا لفافو کولي |
9901 |
DYNT.utf |
فقير ۽ فقير باڻيءَ کان موڪلائي، آٿي اھو |
پڙھي، |
نيٺ خير جو صبح ٿيو. ھيءَ ھٿ منھن ڌوئي نماز |
9902 |
DYNT.utf |
آھي تہ ھھڙو املھ ماڻڪ رھجي ڪين ويندو. خدا |
پڪ |
جڏھن ڪين جھڙن جون ڌيئون وڃي سکيون ٿين، تڏھن |
9903 |
DYNT.utf |
اٿس تہ ڪميني ذات جي آھي، منھنجي سون رپي |
پڪ |
ھو مون کي ھينئر جو ھينئر خراي پھچائي ھا؛ پر ھاڻي |
9904 |
DYNT.utf |
خبر نہ ھيس تہ ڪيڏي وبئي؛ پر ڄاتائين تہ |
پڪ |
کي ساڻس گڏ رستي ۾ چورن اچي ڦريو ھو. انھيءَ جي بہ |
9905 |
DYNT.utf |
نہ ڏيندين تہ ڪاغذ ٻاھر نہ رھيو، تيسين اسين |
پڪ |
ھنن چيو تہ ``جيسين اسان کي |
9906 |
DYNT.utf |
ھئي تہ ھن کي سلطان بيعزتي ڪري ڪڍيو آھي، |
پڪ |
ھنن کي |
9907 |
DYNT.utf |
ھئي تہ ھيءَ سکر گھر جي آھي، اتي وڌيڪ سکي |
پڪ |
جنھنڪري ھن کي اھڙا ڏس ٿي ڏنائين، پر انھن کي بہ |
9908 |
DYNT.utf |
ھئي تہ ھيءَ ويندي ڪين، پر تڏھن بہ اڳ ڳڻتي |
پڪ |
تہ درکي اندران ڪلف ڏنو پيو آھي؛ فوجدار کي اگرچہ |
9909 |
DYNT.utf |
ھيس تہ سندس پيءُ سانگي سان سنڌ ۾ ويھي ويو |
پڪ |
ڏنو آھي تڏھن ابي-ڏاڏي جي ڄمڻ جي جاءِ ڏسان، اگرچہ |
9910 |
DYNT.utf |
ھيس تہ موٽي نہ ويو ھوندو، ڇالاءِ جو مڙس |
پڪ |
موٽي حيدرآباد ويو ھوندو.'' پر انھيءَ جي گھڻو ڪري |
9911 |
DYNT.utf |
ھيس، تنھنڪري اھا گھڙي فرصت ڄاڻي، اللّھ |
پڪ |
نيڪ زال ھئي، تنھن خدا تي کڻي توڪل رکي. بڏي مرڻ جي |
9912 |
DYNT.utf |
ھيس، تہ صفوران آسپاس ھوندي. |
پڪ |
بہ پيون ھيون. ھوءَ ھيڏي ھوڏي ڏسڻ قڳي. ڊپ بہ ٿيس پر |
9913 |
DYNT.utf |
ھين تہ سگھوئي مائٽ ٿينداسين ۽ ڪڏھن ڪڏھن |
پَڪ |
ھئا تہ اڳي کان وڌيڪ پاڻ ۾ گستاخ رھندا ھئا، جو |
9914 |
DYNT.utf |
ھين تہ ھو اچي اسان کي روئي ملندا، پوءِ |
پڪ |
ڪيو، جو زينت بانوءَ کي کڻي ڪوٺيءَ ۾ لڪايائون. |
9915 |
DYNT.utf |
ھين تہ ٻڏي ويئي؛ ھنن جي وري ڏسڻ جي اميد |
پڪ |
ھو، سي بہ ڀلجي ويا. وري ھنن ھن کي مئو سھسايو ھو. |
9916 |
DYNT.utf |
ھين، تہ اسان سان ٺھي ويئي آھي، ظاھري ڪري |
پڪ |
ڏسي انھيءَ باب ۾ ھن کي چؤ، ڏس تہ ڇاٿي چوي.'' ايتري |
9917 |
DYNT.utf |
ٿي تہ منھنجي زال سان خير ڪونھي. |
پڪ |
جا ٻيا سڀ ڀاتي ڏٺائين، زال نہ ڏٺائين، سو ھن کي |
9918 |
DYNT.utf |
ٿي ھئي تہ انھيءَ منصوبي ۾ ڪرد ماڻھو شامل |
پڪ |
کي پُٺ جي پارت ڪري پاڻ سفر تي سنڀريو. ھن کي ھيتري |
9919 |
DYNT.utf |
ٿيس تہ انھيءَ پرڳڻي جو رئيس سندس ڏاڏو ھو. |
پڪ |
معلوم ٿيو، تہ سندس پيءُ واري ڳالھ ملي آئي. تڏھن |
9920 |
DYNT.utf |
ٿيس تہ جنھن ڳالھ جي پٺيان ھيس، تنھن جو |
پڪ |
|
9921 |
DYNT.utf |
ٿيس تہ ڪا خرابي درپيش آھي، پر لفظن مان |
پڪ |
علي رضا بہ خط ڏسي گھڻو ڊنو. |
9922 |
DYNT.utf |
ٿي؛ ``فرياد فرياد'' ڪيائين تہ ھڪڙو - ٻہ پوليس |
پڪ |
غريب مسافر آھيان.'' ھٽ واري کي ڪيوڙو ۽ ڪتل ڏسي |
9923 |
DYNT.utf |
ڏنيس تہ ``ھو ھن پاسي ويا آھي، سو وري اڌ رات |
پڪ |
ھئي، پر ڊني تہ متان چور اچي مليم ۽ ماريم. مگر ھنن |
9924 |
DYNT.utf |
ڏئين تہ ضرور اتي ڪِريو آھي. |
پڪ |
اسان جو ھيترن ڏينھن جو پورھيو ڪُٽ ٿيندو.'' پر ھن |
9925 |
DYNT.utf |
ڪري پوءِ ھوءَ پنھنجي مڙس علي رضا جي پڇا |
پڪ |
وارن کان پڇي پڪ ڪئي، تہ ڦول گلي برابر اھا آھي. |
9926 |
DYNT.utf |
ڪئي، تہ ڦول گلي برابر اھا آھي. پڪ ڪري پوءِ |
پڪ |
ھئي. زينت بانوءَ وري بہ ٻن-چثن دڪانن وارن کان پڇي |
9927 |
DYNT.utf |
ڪري ماٺ کڻي ڪيائين. جان بيبيءَ وري چيس |
پڪائي |
`انڌو گھري اللّھ کان ٻہ اکيون' پر شڪ لاھڻ لاءِ |
9928 |
DYNT.utf |
ڪئي ھئي، جنھنڪري ٻين وانگي ھن کي اھڙو وٺ- |
پڪائي |
چور تي منھن کڻي مٽي، تہ عجب ڪونھي.'' اگرچ ھن اھڙي |
9929 |
DYNT.utf |
بندوبست بيھاري شاديءَ جو سعيو ڪيو. نيٺ |
پَڪو |
انھيءَ تجويز سان ھنن پنھنجو پنھنجو |
9930 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪر يون، جنھنڪري ٻاقي حياتيءَ جا |
پڪو |
ھون تہ ننڍي پُٽ جي خبر پوي تہ پوءِ پنھنجي لاءِ |
9931 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪري، علي رضا اچي سلطان وٽ حاضر |
پڪو |
انھيءَ طرح پنھنجي |
9932 |
DYNT.utf |
پتو ھٿ ڪيو. سلطان کي ٻن حرمن مان پٽ ھئا، |
پڪو |
اٺن-نون ڏينھن جي گَھرائي ۽ جاچ سان ھن نيٺ |
9933 |
DYNT.utf |
جڙيل ڏسڻ ۾ ٿي آيو. صفوران جو گھر وارو فضل |
پڪو |
اھو گھر بہ چڱو |
9934 |
DYNT.utf |
سنگتي ھو. سندس شڪل بہ ڏٺي ھئائين جو ھڪڙي |
پڪو |
گڻن جي تعريف ڀاءُ کان بہ ٻدي ھئائيڻ، جو ھن جو |
9935 |
DYNT.utf |
سنگتي ٿي ويو. اھوَ آچر جو ڏينھن ٿي ڪونہ |
پڪو |
ٿورو ٿورو ڪري پاڻ بہ بندوق ھٿ ڪيائين، ۽ ھنن جو |
9936 |
DYNT.utf |
شڪ پين تہ ھيءَ ڪا خراب چال واري آھي، جھلي |
پڪو |
وتي. وري وٽانئس ستر-اسي رپيا بہ لڀي پيا. ھيڪاري |
9937 |
DYNT.utf |
گمان پيو تہ منھنجي بابت ذڪر ھليو آھي. انھيءَ |
پڪو |
تہ تون اسان جي گھر ڪڏھن ايندينءَ، تنھن مان ھن کي |
9938 |
DYNT.utf |
ٺھراءُ ڪري، خميس واري آگبوٽ ۾. زينت بانوءَ |
پڪو |
بر زال کي مڙس ڏي وڃڻ تہ ضرور ھو. ان موجب وڃڻ جو |
9939 |
DYNT.utf |
ٺھراءُ ڪري، ھڪڙي ڏينھن سانجھيءَ جو ماني |
پڪو |
نيٺ |
9940 |
DYNT.utf |
ٺھراءُ ڪونہ ڪيو ھئائين، پئي ڳڻتيون کاڌائين |
پڪو |
ليڪن اڃا دل ۾ |
9941 |
DYNT.utf |
ٺھراءُ ڪيائون تہ اھا شادي، جا ٿيندي سا |
پڪو |
بابت ھنن ٻنھي جي ھڪڙي راءِ ھئي. ان موجب پاڻ ۾ |
9942 |
DYNT.utf |
ٺھراءُ ڪيائين تہ اڳتي انھيءَ ھنڌ پنھنجي |
پڪو |
ھو، تنھنڪري ھن کي آتي رھڻ ھر طرح پسند آيو، ۽ دل ۾ |
9943 |
DYNT.utf |
ٿو ٿئي. تنھن کان سواءِ، انھن جي ڏٺي آزمودو |
پڪو |
جي زيادہ خبر پوي ٿي ۽ منجھس ديني اعتقاد زيادہ |
9944 |
DYNT.utf |
بندوبست ڪرڻ جو ٺھراءُ ڪيو. پاڻ ۾ ڳالھيون |
پڪي |
خاص منصورعلي پنھنجي پيءُ-ماءُ جي گذران لاءِ ڪنھن |
9945 |
DYNT.utf |
گچ سان قبرون جوڙئي ڇڏيائون ۽ سندن سيرانديءَ |
پڪي |
جي وچين صفي ۾ لڳو لڳ پوريائون ۽ سندن وصيت موجب |
9946 |
DYNT.utf |
ھئي. دل ۾ تہ گھڻوئي خوش ھئي، ۽ پئي چيائين |
پڪي |
ڀانئيائين تہ ھوءَ ڪو جواب ڏيندي، زينت بانو تہ |
9947 |
DYNT.utf |
ٿي ھئي. ھوءَ اڃا عمر جي وڏي نہ ھئي، تنھنڪري |
پڪي |
قسمن جي ماڻھن سان ھلت چلت ڪھڙيءَ طرح ڪجي، تنھن ۾ |
9948 |
DYNT.utf |
ڪرڻ لاءِ جان بيبيءَ ۽ سندس پٽ جي ھلت چلت |
پڪي |
پاسي تي اعتراض ڪونھي. انھيءَ ھوندي بہ ھن جي دل |
9949 |
DYNT.utf |
ڪري ھي سنبريا. پر جدا ٿيڻ کان اڳ ٻنھي ڀائرن، |
پڪي |
اھا صلاح |
9950 |
DYNT.utf |
ڪمر ٻڌي، ٻنھي ڄڻن پھنجي پنھنجي گھر ڳالھ |
پڪي |
انھن تي عمل ڪرڻ لاءِ ھنن |
9951 |
DYNT.utf |
۽ قائم ٿيندي. |
پڪي |
کي بہ فائدو ٿيندو ۽ انگريز سرڪال سان بہ دوستي |
9952 |
DYNT.utf |
. پوليس جي اک ڏيکارڻ سان ھن سچي ڪري وڌي. |
پڪڙيائون |
جاچ ڪرڻ سان مالڪ جي پٽ اھا شيءِ سڃاتي. ھن کي |
9953 |
DYNT.utf |
ھئا، سي ڍڪي مائٽن کي ملڻ آئي ھئي - اھي سڀ |
پڳھ |
جي ھن کي بت تي پيل ھئا. ويچاريءَ وٽ جيڪي ڳھ |
9954 |
DYNT.utf |
ڏيڻ لڳا. |
تاب |
مال جي اميد ھئي، يا ڏس ھون، تنھنڪري ھنن کي دڙڪا |
9955 |
DYNT.utf |
ڏيو ڦريو پنھنجو گھر پيو ڀري، ۽ ٻيو تہ شراب |
تاب |
لاھي ۽ پائي بہ خدا جي واٽ ۾ نہ ڏئي، غريبن کي دڙڪا |
9956 |
DYNT.utf |
مان ڪھڙي خوشي حاصل ٿي ٿئي، تنھن جي منڊم |
تابعداريءَ |
ڏيڻ لڳو، جا ھن جي سعيي سان سڌارو ڪرڻ لڳي. زال جي |
9957 |
DYNT.utf |
اتي گڏ ٿجي ۽ ٻيءَ تاريخ رات جو اڌ رات مھل |
تاريخ |
اڪبر چئي اٿيا. ٺھراءُ ڪيائون تہ چنڊ جي پھربنءَ |
9958 |
DYNT.utf |
بہ اچي ويجھي ٿي. علي رضا ٻہ-ٽي ڏينھن اڳي |
تاريخ |
چنڊ جي پھرين |
9959 |
DYNT.utf |
تي يڪدم ويھارو ڇوڪريون اچي نڪتيون. زينت |
تاريخ |
آھي، جتي خاص ڌيان ڏيڻ ۾ ايندو؛ تنھنڪري ٺھرايل |
9960 |
DYNT.utf |
رات جو اڌ رات مھل اندر باھ لڳائجي. ھي پاڻ |
تاريخ |
ڪيائون تہ چنڊ جي پھربنءَ تاريخ اتي گڏ ٿجي ۽ ٻيءَ |
9961 |
DYNT.utf |
کان وٺي اھو ڪم ھلڻ لڳندو. |
تاريخ |
ٺھراءُ ڪري ڇڏيو ھئائون تہ ڏسندي مھيني جي پھرينءَ |
9962 |
DYNT.utf |
کان وٺي، ٽي ڏينھن برابر سلطان جو وڏي حرم |
تاريخ |
فتنہ خانم چوائي موڪليو آھي تہ چنڊ جي پھرينءَ |
9963 |
DYNT.utf |
پڙھڻ مان معلوم ٿيو ھوس، تنھن جي ڀيٽڻ کان |
تاريخن |
جيڪا پيءُ جي باد گيري ھيس ۽ جيڪو احوال |
9964 |
DYNT.utf |
جاگرافي، حساب وغيوہ، سي بہ ھن کي پڙھائيندو |
تاريخ، |
جيڪي ڪتاب اڪثر اسُڪولن ۾ پڙھائيندا آھن، جھڙوڪ |
9965 |
DYNT.utf |
وڻيس تہ ٻوڙي، مگر اھڙي ڪم ۾ ڌيءُ جي ڳالھ |
تاري، |
ٿي تہ ھونءَ تہ ماءُ مالڪياڻي آھي - وڻيس تہ ڌيءَ کي |
9966 |
DYNT.utf |
پرڻيل ھوندا آھن، تہ نہ زال مڙس جو نالو |
تازا |
ماڻھن جي اڳيان گڏ نہ ويھن، نہ گفتگو ڪن؛ خاص جڏھن |
9967 |
DYNT.utf |
آپل ميوو ڪيدي تڏي تي رکيو-لال ڪيوڙو ھو، |
تازو |
الھن ڳالھين ڪندي بختاور ڇٻي مان بمبئيءَ جو |
9968 |
DYNT.utf |
زال جو ڏک، تنھن ماري وڌس. زال جي مئي کان |
تازو |
جو عمر سندس ستر-پنجھتر ورھين جي ھئي، ٻيو وري ھي |
9969 |
DYNT.utf |
کوٽيل سوڙ ھو رستو موريءَ وانگي ٻاھر نڪتل |
تازو |
ڪاٺ جا پيپ بند ٿيل پيل ھئل ۽ اڀرندي پاسي کان وري |
9970 |
DYNT.utf |
مال ٻاھران آيو آھي.'' |
تازو |
سلام بہ ڏنا اٿن ۽ ھيءَ سوکڙي بہ موڪلي اٿن، وٽن ڪو |
9971 |
DYNT.utf |
ڏڪ لڳس، تنھن سبب ڪِري پيئي ۽ انھنءَ معاملي |
تازو |
ھئس، تن ھن کي اڳھين نبيري ڇڏيو ھو، ھاڻي وري ھي جو |
9972 |
DYNT.utf |
- خميس واري آگبوٽ ۾ ضرور ھن خط جو جواب لکجو، |
تازو |
قلم |
9973 |
DYNT.utf |
منجھس ڦٽي ھئي، تنھن ڏھوڻون زور رکيو، ھو |
تازي |
جيڪا محبت ھاڻ |
9974 |
DYNT.utf |
ڀرتي ملي، سو ھاڻي نئين سر تياري ڪري ايرانين |
تازي |
گذريا. روسي لشڪر جنھن شڪست کاڌي ھئي، تنھن کي وري |
9975 |
DYNT.utf |
ٿيڻ لڳيون. ھي ڏاڍو پشيمان ٿيو، ۽ گذريءَ |
تازيون |
جيڪي عقوبتون ڪيون ھئائين، سي ھينئر ھن جي دل تي |
9976 |
DYNT.utf |
بہ پيا کلندا اٿس. ھونءَ ٻانھن بہ ملوڪ آھي، |
تان |
لکڻ پڙھن ۾ برابر ھوشيار آھي، پر ماڻھو تہ انھيءَ |
9977 |
DYNT.utf |
پاڻيءَ ۾ ڪِرڻ ڪري، جو ھن کي ڌڪو آيو، ۽ وري |
تان |
کڻي ٻک وڌا، انھيءَ سگھو ئي مٿي کڻي آندس. پر آگبوٽ |
9978 |
DYNT.utf |
پڇا ڪئي. اتان جواب مليس تہ ڦول گلي ڀينڊي |
تان |
ھن گھٽيءَ جي پھرئين ٻن ھٽن |
9979 |
DYNT.utf |
تڙجي، وري وڃي ڌيءُ جي در تي ڪِرون، تنھنڪري |
تان |
تي زور لائڻ لڳو. پر ھنن مناسب نہ ڄاتو تہ پٽ جي در |
9980 |
DYNT.utf |
چڙو، تہ ڀلي چڙو. آءُٗ ھن گھڙيءَ جو رنج اوھان |
تان |
علي رضا حجت ڪري چوڻ لڳو تہ ``امان! سچ |
9981 |
DYNT.utf |
دٻ دٻ ڪندو تڪڙو لٿو، ۽ پري کان ``منھنجي |
تان |
تنھن ڏھوڻون زور رکيو، ھو ٽپ ڏيئي اٿيو، مٿان ڏاڪڻ |
9982 |
DYNT.utf |
رڳو پيءُ-ماُ جي ڏسڻ ۽ انھن جي بندوبست ڪرڻ |
تان |
تنھن جڏھن ڏٺو تہ منھنجو ننڍو ڀاءُ ھيتري پنڌ |
9983 |
DYNT.utf |
صدقي ڪئي. ھوءَ تمام نيڪ زال ھئي، جنھنڪري |
تان |
مري ويئي. ھن ويچاريءَ پنھنجي عمر پنھنجي اولاد |
9984 |
DYNT.utf |
قربان آھيان. اھڙي بيقدر سلطان جي نہ ھٺڻ |
تان |
علي رضا چيو تہ آءُٗ راڻيءَ |
9985 |
DYNT.utf |
کَل بہ نہ لاھي ۽ پائي بہ خدا جي واٽ ۾ نہ |
تان |
ماڻھو آھي، مگر اھڙو ڪنجوس آھي، جو کاڻي مانيءَ |
9986 |
DYNT.utf |
کنيو ھو، ڀانئيائين تہ متان ڪنھن سرڪاري |
تان |
۾ آيو ھو، سو اکر ڊھي ويا ھئا. ٻانھيءَ لنگھندي پٽ |
9987 |
DYNT.utf |
گھڻو بار ھلڪو ٿيو. ھنن کي الھيءَ ڪري ڪا |
تان |
- ماءُ جي نڪرڻ ڪري محبوب علي ۽ سندس منڊم جي ھانوَ |
9988 |
DYNT.utf |
لاھ. اگرچ ماءُ جي حڪم کان ڌيءُ کي پير ٻاھر |
تان |
ڀائيندي آھين، ڀلائي ڪري امان کي انھيءَ ڳالھ |
9989 |
DYNT.utf |
لھندي ئي پاسو وٺي ويھي رھيا. آگبوٽ ھلڻ |
تان |
کي خبر ھوندي. ھي ويچارا اٻوجھ ماڻھو ھئا، سي ڏاڪڻ |
9990 |
DYNT.utf |
لھي پنھنجي اصلوڪي گھر گھڙي آيا. جيڪي ٻہ-ٽي |
تان |
ڪنھن کي بہ ھنن جي موٽڻ جي اميد ڪانہ ھئي. ھي گاڏيءَ |
9991 |
DYNT.utf |
لھي ھيڏي ھوڏي ڊوڙڻ لڳو. |
تان |
دانھن ڪئي، تنھن تي اندران ھٽ وارو بہ نڪتو؛ سوھٽ |
9992 |
DYNT.utf |
لٿو. پاڻ اڃا شھر وارن بنگلن ۾ رھندا ھئا. |
تان |
ھنڌ ٿانيڪو ڪري رھيا، تڏھن ھنن کي وڏو انتظار دل |
9993 |
DYNT.utf |
لٿو، وري لڳان نينگر جي پئيان. اڄ تہ نينگرا |
تان |
خيو جو ڪم ٿي وڃي تہ پوءِ نينگريءَ جو وڏو بار مٿي |
9994 |
DYNT.utf |
ماءُ ڏي چوائي موڪليو تہ ``گاڏي تيار آھي، |
تان |
جو وقت ڏسي، شھر ڏي وڃي گاڏي وٺي آيو ھو، تنھن در |
9995 |
DYNT.utf |
نٿي ويس تہ متان منھنجي پاڪ دامنيءَ ۾ شڪ |
تان |
ھنڌ شاديءَ جو بندوبست ڪري ڇڏي، پر اڳوڻو ڊپ بہ دل |
9996 |
DYNT.utf |
ٽريل ڏسي، خدا جو شڪرانو ڪيائين ۽ علي رضا |
تان |
جي خراب نتيجي تي خيال ڪري ڏڪي ويو ۽ انھڙي بلا سر |
9997 |
DYNT.utf |
ٿا عيب وٺن. |
تان |
نيون ٻوليون ٿا ٻولين. جيڪي سندن ابي-ڏاڏي ڪيو تنھن |
9998 |
DYNT.utf |
ڪِري پيو ۽ ماندو ٿي ويو. پوءِ زالن تي ھڪل |
تان |
واري کي ڌڪو سٿي وارو ھنيو، جو گوماٽجي گاڏيءَ |
9999 |
DYNT.utf |
رکنديس ۽ جنھن مھل وجھ ملي سگھم، تنھن مھل |
تانگھ |
نہ، تہ بہ جيسين ساھ پيٽ ۾ ھوندم، تيسين اوھان جي |
10000 |
DYNT.utf |
گھڻيئي لڳيس، پر ھن جا ماءُ-پيءُ تہ ھينئر |
تانگھ |
محبوب علي ھاڻي پشيمان گھڻو ئي ٿيو، ۽ پيءُ-ماءُ جي |